นิทานอาเซียนประเทศเวียดนาม เรื่อง จอมกะล่อน

กาลคร้ังหนึง่ มเี ดก็ หนุ่มคนหน่ึง คนพากนั เรียกว่า จอมกะล่อน เขาเป็ นเดก็ ฉลาดแต่กเ็ หมือนกบั ช่ือของเขาท่ีบอกกล่าวไว้ล่วงหน้า คือ เขาใช้ความฉลาดส่วนใหญ่ไปในการเท่ียวพดู ปดมดเทจ็ ต่าง ๆ นานา เขาสนุกสนานกบั การหลอกคนอ่ืนได้ ไม่มีผ้ใู ดรอดจากการเป็ นเหย่ือให้เขาหลอกได้เลย แม้แต่ป้าและลุงผู้ซ่ึงเลยี้ งเขามาจนเตบิใหญ่หลงั จากพ่อแม่ของเขาตายจากไป

วนั หนง่ึ ลุงของเขาออกไปไถนา ซึ่งอยหู่ า่ งจากบ้านไปไม่ไกลนัก สว่ นป้าก็อยู่บ้านทางานบา้ น ขณะที่เขาเฝา้ ดปู ้าทาอะไรงว่ นอยู่ในครัว พอ่ จอมกะลอ่ นก็เกิดความคิดแวบขึน้ มานกึ กลวิธีท่จี ะล้อปา้ และลงุ ของตนออกมาไดอ้ ย่างหนึง่ เขารีบย่องออกจากบา้ นวิ่งไปทอ้ งนาทีล่ ุงกาลงั ไถอยู่ “ลุงครับ ลุง” เขาตะโกนเรียกลุงเม่ือเขาว่งิ ไปถงึ นา “กลับบ้านเด๋ยี วนีเ้ ร็ว ๆ เข้า ป้าตกกระไดลงมา เลอื ดโชกทเี ดียว ผมไม่รู้จะทาอย่างไรดี”ลงุ รบั กลับบา้ นทันทีโดยไม่ทนั พูดอะไรสักคา แตพ่ อ่ จอมมสุ ากลับวง่ิ ไปตามทางลัดตดั ถึงบ้านกอ่ นหนา้ ลุงจะไปถึง เขาวิ่งเข้าไปในบ้าน ตะโกนลั่น

“ป้าครับป้า ลงุ ถูกควายขวดิ ท่ีท้องนา ดูเหมือนขวดิ เอาท้องทะลุเลยไปเร็ว ๆ เถอะครับเดย๋ี วลงุ จะตายเสีย” เขาพดู ยงั ไม่ทันจบ ป้ากว็ ง่ิ ถลาออกจากบ้านไปแล้ว เขามองตามหลงั ป้าไปแล้วกห็ ัวเราะยงิ ฟันสนุกสุขใจเป็ นกาลงั และเข้าไปหลบซ่อนอย่หู ลงั บ้าน ป้าออกวง่ิ วงิ่ อย่างเร็วทสี่ ุดเท่าทข่ี าจะพาตวั แกไปไหว กระน้ันกย็ งั รู้สึกว่ายงั ไม่ทนั ใจ พอถงึ หัวเลยี้ วตรงมมุ ถนน ป้ากช็ นโครมเข้าให้กบั ใครคนหนงึ่ สามขี องป้านน่ั เองกาลงั หอบแฮ่ก ๆ เหงื่อโซมกาย ท้งั คู่มองดูกนั อย่างตะลงึ พรึงเพริดพดู ไม่ออก

“ไอจ้ อมโกหกนนั่ อีกแลว้ ” ท้งั สองคนรู้ทนั ทีวา่ โดนหลานชายพวกเขาเขา้ อีกแลว้ ท้งั ลงุ และป้าโมโหโกรธาใหญ่“คร้ังน้ีเป็นคร้ังสุดทา้ ยเสียทีท่ีจะยอมใหอ้ า้ ยตวั ร้ายมนั หลอกเรา” ลงุ พดู ออกมาแลว้ ท้งั สองคนกเ็ ขา้ บา้ น พบพอ่ จอมกะล่อนซ่อนอยหู่ ลงั บา้ น จึงลากตวั มาใส่ลงในกรงไมไ้ ผก่ รงใหญ่ ปิ ดฝาเสียแน่นหนา เจา้ จะไดไ้ ม่เท่ียวพดู โกหกพกลมหลอกใครๆอีก” ตกเยน็ป้าและลงุ กห็ ามกรงไปที่แม่น้า ขณะที่โยนลงในแม่น้า พอ่ จอมกะล่อนกร็ ้องออกมาวา่

“คุณลุงคุณป้าครับ ผมรู้ตัวว่าผิดไปแล้ว ผมกพ็ ร้อมแล้วท่จี ะก้มหน้ารับโทษ แต่ได้โปรดทาอะไรให้ผมสักอย่างเป็ นครัง้ สุดท้ายเถดิ ครับ ผมมีหนังสือเล่มหน่ึงช่ือศิลปะแห่งการพดู ปด ผมแอบเกบ็ ไว้ข้างหลังกระบุงข้าวท่ใี นบ้าน ขอหนังสือเล่มนัน้ ให้ผมก่อนเถดิครับ ผมจะได้เอาไปอ่านในนรกด้วย”

ทงั้ ลุงทงั้ ป้าต่างกไ็ ม่ใจร้ายท่จี ะปฏิเสธคาขอร้องสุดท้ายของหลานชายได้ลงคอ นอกจากนัน้ ลุงก็ชักอยากจะรู้ว่าหนังสือเล่มนัน้ บอกไว้ว่ากระไรบ้าง ลุงและป้าจงึ กลับบ้านไปเอาหนังสอื มาให้หลานชาย ขณะท่ียอดกระล่อนคอยอย่ใู นกรง ชายตาบอดคนหน่ึงก็เดินมาตามริมแม่นา้ เดก็หนุ่มก็ตะโกนเรียก “คุณตาครับ โปรดมาทางนีห้ น่อยครับ ถ้าคุณอยากให้นัยน์ตามองเหน็ อีก”ชายตาบอดได้ยนิ เสยี งเรียกก็คลาทางมาท่กี รงไม้ไผ่ เด็กหนุ่มก็บอกว่า“เร็ว ๆ หน่อยครับ รีบแก้เชือกท่ฝี ากรงก่อน แล้วผมจะบอกวิธีรักษาตาของคุณให้หายบอด”

ชายตาบอดเอามือคลา ๆ กรงไป จนในที่สุดกจ็ ดั การเปิ ดฝาออกมาได้ ทนั ทีท่ีฝากรงเปิ ด พ่อจอมกระล่อนก็กระโดดผลุงออกจากกรงวงิ่ อา้ วไปเสียแลว้ เม่ือลุงกบั ป้ากลบั มาหมายจะบอกหลานชายวา่ หาหนงั สือไม่พบหลานชายกห็ ายไปจากกรงเสียแลว้ เห็นแต่ชายตาบอดมายนือยแู่ ทนที่ คอยรับรู้วา่ จะรักษานยั นต์ าดว้ ยวธิ ีใด ท้งั สามคนโดนตุ๋นอีกคร้ังหน่ึงจนได้ ยอดกระล่อนวง่ิ ฝ่ าเขา้ ไปในกอไมไ้ ผก่ อหนาใกลแ้ ม่น้าน้นั ขณะท่ีเขาเดินเท่ียวสารวจหาทางออกจากกอไผ่ บงั เอิญไปพบหมอ้ เก่าๆเขา้ ใบหน่ึงในหมอ้ มีทองคาเตม็ โชคดีเสียนี่กระไร เขาเอาทองกลบับา้ นไปใหป้ ้ากบั ลุง

น่าขอบใจมหาสมบัติน่ันแท้ ๆ ครอบครัวของเขาร่ารวยกลายเป็ นเศรษฐีไปแล้ว ตอนนีป้ ้ากบั ลุงยอมรับแล้วว่า ยง่ิ ดุด่าหลานชายเท่าใด กไ็ ม่ทาให้เดก็ คนน้ันเปลย่ี นนิสัยของเขาได้เลย ท้งั สองคนจึงคิดว่า บางทถี ้าเราหาผ้หู ญงิ ทดี่ ี ๆ ให้แต่งงานกบั มนั สักคนหนึ่ง เจ้าเด็กนี่อาจยตุ กิ ารป้ันนา้ เป็ นตวั เลกิ เท่ียวเตร่ไม่ทาการทางานเสียได้กระมงั

แกจึงใหห้ ลานชายแต่งงานกบั สาวนางหน่ึงในหมู่บา้ น ดูท่าวา่ การแต่งงานจะช่วยแกป้ ัญหาไปไดร้ ะยะหน่ึง แต่สองสามเดือนต่อมาป้าและลุงเกิดตายลง พอ่ จอมกระล่อนเริ่มเที่ยวโป้ปดมดเทจ็ หลอกโกงผคู้ นต่อไปเหมือนอยา่ งเคยอีก

วนั หน่ึงเขาเขา้ ไปเตร็ดเตร่อยใู่ นป่ า ไปพบเอาลกู เสือสองสามตวันอนอยบู่ นหญา้ เน่ืองจากเขาเป็นหนุ่มนิสยั เลว จึงจบั ลกู เสือเหลา่ น้นั มาหกั อุง้เทา้ มนั เสีย ลูกเสือพากนั ร้องลนั่ ดว้ ยความเจบ็ ปวด พลนั เขากไ็ ดย้ นิ เสียงคารามอยา่ งน่าสะพรึงกลวั ออกมาจากที่ใดท่ีหน่ึงใกล้ ๆ คงเป็นแมข่ องลูกเสือเหล่าน้นั นนั่ เอง จอมมสุ าจึงรีบวง่ิ ไปแอบอยหู่ ลงั พุ่มไม้ ชว่ั ครู่ต่อมาเสือแม่ลูกออ่ นกว็ ง่ิ มาหาลกู พอเห็นลูกกาลงั เจบ็ ปวดทุรนทุรายเพราะอะไร มนั กค็ าบลูกไปที่โคนตน้ ไมเ้ ลก็ ๆ ตน้ หน่งึ ซ่ึงมีใบสีเขียว ๆ มนั ท้ึงใบไมส้ องสามใบจากตน้ ใส่ปากเค้ียว แลว้ กค็ าบใบไมใ้ นปากออกใส่อุง้ เทา้ ของลกู ๆ แลว้ พอ่ ยอดกระลอ่ นกอ็ ศั จรรยใ์ จเหลือ ทภี่ ายในไมก่ ี่นาทีแผลของลูกเสือก็หายเป็นปลิดทิ้งเจา้ หนุ่มคอยทีอยจู่ นเสือท้งั แม่ลูกไปแลว้ เขากข็ ดุ ตน้ ไมน้ ้นั นามาบา้ น เอามาปลูกในสนาม ต้งั ช่ือวา่ ตน้ ไทร

นับแต่วนั น้ันมา เขาเฝ้าดูแลต้นไม้อย่างระวงั ระไว บอกแก่ภรรยาว่า เทพเจ้าให้ต้นไม้นีแ้ ก่เขา ขอให้ภรรยาของเขาคอยรักษาต้นไม้ให้สะอาดสะอ้าน ” อย่าเอาขยะมูลฝอยไปเทท่ีโคนต้นนะ ถ้าขืนทาต้นไม้จะเหาะหนีไปเสีย เขาพร่าเตือนแล้วเตือนอีก แรก ๆ ภรรยาก็ทาตามท่ีสามบี อก แต่ไม่ช้านางก็ขัดใจกับสามีที่รักต้นไม้มากกว่าตัวนาง นางเบื่อที่จะฟังคาเตือนคร้ังแล้วคร้ังเล่าของสามแี ล้วด้วย

วนั หน่ึงเกดิ ววิ าทกนั ขึน้ เร่ืองต้นไม้ นางจงึ อารมณ์เสียสุดจะยบั ย้งั ตะโกน ใส่เขาว่า “ข้าจะเอาขยะไปเทใส่ต้นไม้เสียเม่ือไหร่กไ็ ด้ ถ้าข้าอยากจะทา” ด้วยความโมโหขึน้ มา นางจึงเอาถังใส่ขยะเตม็ ออกไปจากครัว เทพรวดลงไปท่โี คนดงั โครมใหญ่ ทนั ใดน้นั ต้นไม้กเ็ ริ่มสั่นไหวไปท้ังต้น ค่อย ๆ ถอนรากถอนโคนขนึ้ จากดนิ ค่อย ๆ ลอยขึน้ ไปในอากาศ จอมกระล่อนแลเห็นเหตกุ ารณ์ดงั น้นั กว็ ง่ิ ถลนั ไปทีต่ ้นไม้ เอามือฉวยรากยดึ ได้รากหนงึ่แต่ต้นไม้กค็ งลอยขนึ้ ไปเรื่อย ๆ ลว่ิ ๆ ขนึ้ สู่ท้องฟ้า มพี ่อจอมกระล่อนห้อยอยู่ท่ีรากไม้ ต้นไทรลอยลว่ิ ขึน้ ไปจนในท่สี ุดกถ็ ึงดวงจนั ทร์ ต้นไม้จึงตดิ อยู่ในดวงจันทร์ต้งั แต่น้นั ตลอดมา