bloemlezing muziek-recensie-nl 2013-2014

hmosprinses kan weer jaren mee Sfeervol waren de foto's van oud Enschede zeker, even sfeervol als de teksten van Willem Wilmink en de muziek van Frank Deiman. Heel bescheiden in eenOLDENZAAL, Stadstheater De bond, zaterdagavond en zondagmiddag. hoekje van het toneel opgesteld vervulde het instrumentale combo van en metUitvoering van De Pathmosprinses van Willem Wilmink (tekst) en Frank Frans Dresens (piano), Hermien deLeeuw (sax), Freek Engelbarts (bas) en WimDeiman (muziek) door Theatergroep De Verstrooiers. Regie: Karel Kunne, Potijk (drums) een rol van importantie.muzikale leiding: Frans Dresens, choreografie: Anita Spit. Herhaling: 23november in Theater De Kappen in Haaksbergen. Er werd doorgaans goed gezongen, waarbij de charme van natuur-stemmen, inNa bijna vijftien jaren was De Pathmosprinses weer terug op de Bühne. plaats van al te geschoolde stemmen precies in het plaatje paste. Samenzang,Regisseur Karel Kunne had zich de mega-klus op de hals gehaald om deze van vrouwen- en mannenkoren, maar ook gemengd, kwam prima uit de verf.productie naar de jaren '10 van de 21e eeuw te halen. Dit was onder andere Natuurlijk was er volop te genieten van de pareltjes van Deiman en Wilmink:te merken aan de aangepaste teksten van Prik en Prak, die het over de uit de de solistische bijdragen van Pathmosprinses Maureen Fonteijn. Haar stem isstad verdwenen brouwerij en Enschede als universiteitsstad hadden, met op niet groot, soms een beetje kwetsbaar, maar dat past perfect bij haar rol en dede achtergrond in plaats van nostalgische zwart-wit foto's de kleurenrealiteit gevoeligheid van de liedjes. Op dit punt is Rozalien van de Stadt Gerritsen hetvan het kille Van Heekplein. tegenovergestelde. Met haar grote volume en ruim vibrato zette ze een potentaat van een moeder Van Heek neer, maar daarnaast schitterde zij in de rol van de volkse versie van Carmen (\"van Roombeek tot Dolphia\"). Hoe verzin je het om van \"toreador\" het woord \"stukadoor\" te maken? Over een mooie stem bleek ook \"Rooie\" Rufus (Erwin Iping) te beschikken, getuige onder andere zijn fraaie uitvoering van Op een klein kerkhof. Hij heeft het niet van een vreemde, want ook zijn \"vader\", Henk Weusthof, zong erg fraai, met een mooi diepe basstem. Een vondst was het om een vette galm te gooien over de tekst: \"daar zijn we het in de hemel allemaal over eens\". Voor wie nog een kans wil benutten om deze volksmusical alsnog te zien: na dit weekend staat er nog één optreden gepland en wel in Theater De Kappen in Haaksbergen, op 23 november. gepubliceerd op: 3 november 2013 geschreven door Koen Edeling

assioneerd eerbetoon aan 19e eeuwse Russen cellist voerden het werk uit, een fraaie lyrische melodie in diverse variaties, verschillend van tempo, articulatie en dynamiek.ENSCHEDE, Muziekcentrum, kleine zaal, zondagmiddag. Concert van hetValerius Ensemble, bestaande uit Robert Windak en Michael Rein (viool), Eva Het tweede werk, Kwartet opus 35 van Arensky (1894), kende een zeerŠušlíková en Sonja van Beek (altviool), Judith Chapman en René Geesing opmerkelijke bezetting: twee celli, een altviool en een viool. Deze(cello). Programma: kamermuziek van Borodin, Arensky en Tsjaikovski. instrumentencombinatie stond garant voor een zeldzaam warme klankkleur.Sinds de viering van het 25-jarig jubileum op 22 september jl. was het Alleen al het eerste deel toonde een rijke schakering aan verschillende sferen,zondagmiddag voor mij de eerste keer dat ik het Valerius Ensemble in actie waarbij de muzikale emoties op schitterende wijze blootgelegd werden door dezag. De inleiding werd verzorgd door Peter Laport en zijn zeer informatieve vier strijkers. In het tweede deel was te horen hoe mooi een duet van cello entoelichting ondersteunde hij met gespeelde fragmenten op de vleugel. altviool kan klinken. Het begon zelfs vervaarlijk te “swingen” toen een breedVoor een goed gevulde zaal werden er drie werken vertolkt uit het rijke gestreken melodielijn van de celli werd vergezeld door pizzicati (‘geplukte’repertoire van Russische componisten: alle geschreven in de tweede helft van snaren) van de overige strijkers. Het derde deel begon heel plechtstatig metde 19e eeuw. Het oudste werk stond als eerste op de lessenaar en werd in homofone (gelijkklinkende) melodieën, maar weldra ontspon zich een1855 gecomponeerd door Alexander Borodin. Slechts twee violisten en een uitbarsting van muzikale energie. Na de pauze was het publiek getuige van een uitvoering van Tsjaikovski’s laatste kamermuziekwerk: Souvenir de Florence, opus 70 (1890). Hier was het ensemble op maximale ‘oorlogs’sterkte, te weten zes strijkers. Het openingsdeel was getiteld ‘con spirito’… met recht, want wat een geestdrift werd er ten toon gespreid. In de overige delen werd nog eens duidelijk wat een weergaloos ensemble het Valerius toch is. Alle muzikale finesses wisten de instrumentalisten te belichten. Wat een heerlijke muziek moet dit toch zijn voor strijkers om te mogen uitvoeren en dat lieten ze ook horen. Tegen het einde van de finale putten de zes strijkers zich nog eenmaal uit in muzikaal vuurwerk. gezien op: 8 december 2013 geschreven door: Koen Edeling

V: mooie opmaat naar Kerst het koor een geheel ander licht vallen op de tekst: hierin klonk zelfverzekerdheid door. Het openingskoor van de derde cantate stond als eenHENGELO, Stadhuishal, vrijdagavond. Uitvoering van het Weihnachts- huis. Helaas was dit niet het geval bij het razend moeilijke en verraderlijkoratorium van J.S. Bach door Twentse Christelijke Oratorium Vereniging snelle “Ehre sei dir”, de aanvang van de vijfde cantate. Hier liepen de tempi(TCOV), m.m.v. Concerto Barocco, Hilke van Ruymbeke en Irene Hoogveld van koor en orkest wat uiteen, maar dirigent Jan Kruisselbrink greep kordaat(sopraan), Jan Kullmann (altus), Frank Fritschy (tenor) en Frans Fiselier (bas). in en weldra zat iedereen weer in hetzelfde spoor. Fraai waren ook deDirigent: Jan Kruisselbrink. momenten waarin alleen de stemgroep van de sopranen een solistVoor de uitvoering van het Weihnachts-oratorium van J.S. Bach had het TCOV begeleidde. Ook de aanvang en slot van de laatste cantate was een bewijs datdit jaar voor een zo authentiek mogelijke aanpak gekozen. Zo was de keuze het koor zich terdege had voorbereid op deze zware klus, waarvan de moraalgevallen op het begeleidingsorkest Concerto Barocco, maar ook het opstellen luidt: onderschat Bach nooit!van een mannelijke alt toonde aan dat de voorkeur dit jaar uitging naar een Hoezeer het orkest en de solisten zich hadden ingeleefd in het gedachtegoedoratorium in de stijl van Bach. van Bach, was vanaf de eerste noot duidelijk. Aanvankelijk moest ik nog evenWerken met (kopieën van) authentieke instrumenten betekent een rijkdom wennen aan de sopraan Hilke van Ruymbeke, omdat zij de klinkers nogalaan boventonen, maar ook: vaker moeten stemmen en het voor lief nemen dat verkleurde. Haar stem was echter wonderschoon en zij zong –heel stijleigen-sommige intonaties “uitschieten”, met name bij de koperblazers. Het TCOV met een minimaal vibrato. Een prachtig een-tweetje bereidde zij het publiek,koor was goed op dreef. Na een optimistisch klinkend “Jauchzet, frohlocket”, dat de Stadhuishal nagenoeg vulde, samen met Irene Hoogveld in deklonk het eerste koraal vol bezinning en ingetogen. In de tweede cantate liet beroemde echo-aria. Jammer genoeg was de hoböiste hier even het spoor bijster. Jan Kullmann was de mannelijke alt met misschien wel de meeste zeggingskracht van alle solisten, al deden ze amper voor elkaar onder. Bloedstollend mooi was de aria “Schließe, mein Herze”, bijna een duet met viool. Tenor Frank Fritschy had een belangrijke rol als evangelist, maar ook zijn aria’s logen er niet om, zoals “Ich will nur dir zu Ehren leben”, beheerst, ondanks het rappe tempo. De laatstgenoemde solist is een “oudgediende” bij de TCOV en een terechte keuze. Het warme timbre van Frans Fiselier blijft aangenaam om te beluisteren, keer op keer. In de aria “Nun mögt ihr stolzen Feinde schrecken” werd de vraag beantwoord: wat is er mooier dan één oboe d’amore? Juist: twee! De schoonheid van het terzett (drie solisten) werd dan ook in het laatste recitatief overtroffen, want toen waren alle vier solisten present. Na een zo gloedvolle uitvoering mág het Kerst worden. gezien op:13 december 2013 geschreven door: Koen Edeling

uwjaarsconcert: mooi begin van jubileumjaar Onze Stem manschappen toch naar een prestatie van formaat. Het publiek moest kennelijk even wennen aan het feit dat een mis uit meer delen bestaat,GOOR, Hofkerk, zondagmiddag. Nieuwjaarsconcert van Zang- en getuige het applaus dat aanvankelijk na elk deel klonk.Oratoriumvereniging Onze Stem (o.l.v. Astrid Krause), m.m.v. Blazersensemblevan Muziekvereniging Apollo, Jaap Eilander (piano) en Dennis Vallenduuk Pianist Jaap Eilander zette vervolgens een prachtige sfeer neer met de(orgel). Programma: profaan en religieus. uitvoering van Hochzeitstag auf Troldhaugen van de Noorse componist EdvardIn oktober van dit jaar zal het een feit zijn dat Zang- en Oratoriumvereniging Grieg. Hij was tevens de begeleider van Onze Stem in werken van EdwardOnze Stem haar 90e verjaardag gaat vieren. Als opmaat hiernaar toe werd Elgar en Joseph Haydn. Gaandeweg kwamen de mannenstemmen wat beterzondagmiddag een nieuwjaarsconcert gegeven, met nadien een toost op het uit de verf dan daarvoor. Heel aardig waren de toelichtingen van de dirigente.nieuwe jaar. Ze wist een rode lijn te leggen tussen de diverse programmaonderdelen enMet het langst durende werk werd het concert in de nagenoeg gevulde kerk schuwde zelfs niet het vingertje te heffen om ons wat meer saamhorigheid bijgeopend: de Missa Brevis van Jacob de Haan. Niet alleen het koor, maar ook te brengen in dit prille jaar.een elftal blazers (alsmede contrabas en pauken) waren verantwoordelijk voorde uitvoering van dit enigszins plechtige werk dat ruim 20 minuten duurde. Haydn maakt het de sopranen niet echt gemakkelijk, zo was te horen aan deEcht gemakkelijk had het koor het niet om akoestisch evenwicht te bieden aan hoogste noten, die er niet altijd even probleemloos uitkwamen. ‘Diede elf instrumentalisten, maar dirigent Astrid Krause leidde haar Beredsamkeit’ hing aan elkaar van verraderlijke rusten, die echter zeer synchroon werden uitgevoerd door alle zangers. Aan gevoel voor humor ontbreekt het ook niet bij Onze Stem: het laatste woord “stumm” werd heel treffend geluidloos (mimend) uitgevoerd. Na een derde lied met een pittig tempo op rij, ‘Zigeunerleben’ van Schumann verzorgde Dennis Vallenduuk op het fraai klinkende orgel een improvisatie over een thema dat hem ’s middags was opgegeven. Hij wist er zelfs fragmenten van die middag eerder uitgevoerde werken doorheen te weven. Met een monumentale uitvoering van Psalm 150 van César Franck werd dit concert afgesloten. Het koor zong in de Franse taal, terwijl de ‘vertaling’ in het Engels werd geprojecteerd op een doek achter de zangers. Nog eenmaal was er te genieten van de volle koorklank van Onze Stem. gezien op: 12 januari 2014 geschreven door: Koen Edeling

e drumstellen en veel decibellen daar vooral debet aan, alsof er te veel laag en te weinig hoog in de mix zat. Opvallend was de aanwezigheid van twee drumstellen en een dj, die af en toePrima support act van Dancing Dollekamp en stevig geluid Birth of Joy geluiden maakte die op een storing leken; dáár kon je echter deENSCHEDE, Mystiek Theater, zaterdagavond. CD- presentatie ‘Prisoner’ door geluidstechnici niet op aankijken, het was immers zo bedoeld. Het optredenBirth of Joy (Kevin Stunnenberg- vocals & lyrics, guitar; Bob Hogenelst- drums, was doorspekt met humor en vette knipogen naar herkenbare situaties uit hetvocals, blues harp en Gertjan Gutman- keys, bass, vocals).Support act: dagelijks leven en er werd goed gespeeld door het zestal.Dancing Dollekamp (André Manuel- gitaar en zang; Adri Karssenberg- drums;Arjen de Vreede- dj; Jaap Elzenga- bas; Henk-jan Hoekjen- gitaar en Theun Met de helft minder aan bezetting moest Birth of Joy het doen: deze groepSupheert- drums). bestond uit slechts een trio. Inmiddels had het theater de status bereikt van“Met afstand het mooiste podium van Enschede”, zo typeerde André Manuel ‘uitverkocht’ en het enthousiasme van het publiek was ook al tot het kookpunthet Mystiek Theater, kort voordat hij het laatste nummer, ‘Deur ut bier’ inzette. gestegen. Birth of Joy pakte flink uit met het aantal decibellen, maar muzikaalHet was het laatste van een reeks van tien nummers, met teksten in het plat zat het wel goed in elkaar. Stuk voor stuk waren hier geweldenaren op hunen soms in het Duits, zoals ‘Zusammen’ en ‘Zigarette rauchen’. Niet de instrument bezig, getuige de puike solo’s op gitaar, toetsen en drums. De stemtaalbarrière trok een wissel op de verstaanbaarheid, de geluidsversterking was van Kevin Stunnenberg loog er ook niet om. Er was zelfs nog ruimte voor community singing: het publiek mocht de tekst “We’re gonna make it” meezingen. De cd ‘Prisoner’ werd niet alleen muzikaal gepromoot op deze avond, op vertoon van het entreebewijs mocht het publiek zelfs een exemplaar meenemen. Gelukkig, het bestaat nog: een ouderwets schijfje, met informatief boekje, inclusief teksten, om zelf mee te zingen. De geluidssterkte van zaterdagavond zal echter niet gehaald worden op menige huiskamer-installatie… gezien op: 1 februari 2014 geschreven door: Koen Edeling

aalkunstwerk Canta Felice Centraal stond in een goed gevulde Panctratius Basiliek de muziek van de componisten Liszt en Rheinberger. Van eerstgenoemde componist klonk hetTUBBERGEN, Panctratius Basiliek, zondagmiddag. Concertbeleving 'het zware bekende Via Crucis, hier echter niet op piano, maar op orgel begeleid. Deverlicht' door Vocaal ensemble Canta Felice (o.l.v. Ivo Boytchev), m.m.v. Hans rijkdom aan klankkleuren die dit instrument bezit, werden ruimschoots benutStege (orgel) en Marinus van der Berg (overwegingen). Programma: Via Crucis door organist Hans Stege, zonder dat hij op effectbejag uit was. Juist devan Liszt en Stabat Mater van Rheinberger. Herhaling: zondag 13 april a.s. te subtiliteit was in hem te prijzen. Dirigent Ivo Boytchev nam bij enkele statiesBrugge (B.) een solorol voor zijn rekening en gaf hierbij blijk van een mooie enAfgelopen kwart eeuw heb ik al heel wat concerten mogen meemaken in de indrukwekkend krachtige stem. De rol voor Canta Felice is niet bijsteraanloop naar Pasen, maar het concert van zondagmiddag was in meer dan uitgebreid bij Liszt. Heel fraai was wel de tegenstelling tussen de kloekeeen opzicht uniek. Zo waren diverse kunstuitingen aan elkaar gekoppeld: mannenstemmen (Jezus cadit: Jezus valt) en het engelachtige geluid van demuziek van Vocaal ensemble Canta Felice en organist Hans Stege, vrouwen in de daaropvolgende tekst Stanat Mater dolorosa.schilderkunst van Jean-Luc Bonduau en proza van pastor Marinus van denBerg. Ook de inleiding op het thema 'het zware verlicht', met eigen ervaringen Het koor werd nog meer recht gedaan met het tweede stuk: Stabat Mater vanvan de kruisweg door vier sprekers en het ontsteken van vier kaarsen is Rheinberger. Dit zeldzaam te horen werk, hier voor orgel bewerkt, bracht deallerminst alledaags te noemen, maar gaf het concert wel een extra dimensie. volle kwaliteit van het Vocaal ensemble aan het licht. Na de vele schrilleNiet ten onrechte was dan ook deze middag tot concertbeleving omgedoopt. dissonanten was het bijna een verademing om ondergedompeld te worden in een bad van weldadige consonanten: het geluid van de hoop dat nog net in de veertiende statie van Liszt te horen was geweest. Bij Rheinberger kon Canta Felice ook veel meer doen met dynamische contrasten en daar slaagde dit Vocaal ensemble, onder de kundige leiding van dirigent Ivo Boytchev uitstekend in. Na het doven van de kaarsen (en het uitdelen ervan aan de sprekers) hield het publiek nog even de adem in en barstte toen pas uit in een daverend applaus en toonde daarmee de thematiek op de juiste manier beleefd te hebben. gezien op: 16 maart 2014 geschreven door: Koen Edeling

rassend jubileum Matthäus romantisch jasje. Eindelijk werd het majestueuze orgel weer eens ingezet en de klank van dit instrument is vele malen forser dan een koororgeltje, zotikje gewaagd, maar zeker geslaagd bleek. Geen jongenssopranen, dat was wel even wennen. De toevoeging vanENSCHEDE, Muziekcentrum, vrijdagavond. Jubileumuitvoering van de klarinetten gaf de orkestklank een romantische glans, passend inMatthäus Passion van J.S. Bach in de versie van Mendelssohn, t.g.v. het 30- Mendelssohns tijd. De invulling van het continuo met voornamelijk lagejarig bestaan van De Stichting Twentse Matthäus Passion. Uitvoerenden: strijkers, kwam op mij wat somber en sober over. De eerste grote verrassingConsensus Vocalis, Nederlands Symfonieorkest en solisten (o.l.v. Jan Willem bracht sopraan Judith van Wanroij, die de altaria 'Buss und Reu' zong. Ookde Vriend). Solisten: Christus- Marcos Fink, Evangelist- Jörg Dürmüller, 'Erbarme dich' staat bekend als altaria, maar werd in deze versie eveneensSopraan- Judith van Wanroij, Alt- Helena Rasker en Bas- Maarten door de sopraan gezongen. Enerzijds heeft Van Wanroij een stem die ook deKoningsberger. lagere tonen aankan, anderzijds laat Mendelssohn delen van de melodieHet 30-jarig bestaan van de Stichting Twentse Matthäus Passion wordt deze oktaveren en dat versterkte de kippenvel-ervaring aanzienlijk. Des te minderweken gevierd met drie bijzondere uitvoeringen van dit meesterwerk van Bach, was er te doen voor de alt, Helena Rasker. Zij schitterde wel in het duet met dein de versie zoals Felix Mendelssohn-Bartholdy deze in de 19e eeuw liet sopraan, 'Mond und Licht' en 'Ach, nun ist mein Jesus hin', bij de aanvang vanklinken. Het publiek dat het Enschedese Muziekcentrum vrijdagavond tot het tweede deel.vrijwel de laatste stoel bezette, liet zich verrassen door Matthäus in een Ook het koor Consensus Vocalis moest zich het couperen van menig koraal laten welgevallen, maar des te meer energie konden de zangers kwijt in de overige koralen. De turbae zou ik bijna hun handelsmerk willen noemen: geen koor heb ik ooit meer felheid hierin horen leggen. Van het uitstekend begeleidende Nederlands Symfonieorkest wil ik nog een instrument met name noemen: de prachtige begeleiding op hobo in de enige overgebleven tenoraria (hier dan ook door de evangelist uitgevoerd) 'Ich will bei meinem Jesu wachen'. Dürmüller kweet zich overigens meer dan voortreffelijk van zijn andere rol. Ten slotte nog de twee bassen: Marcos Fink straalde autoriteit uit met zijn Christus- rol en Maarten Koningsberger liet in enkele erg fraaie aria's horen dat hij diep in zijn hart meer past bij de 'authentieke' Bachinterpretatie. gezien op: 4 april 2014 geschreven door: Koen Edeling

erata Amsterdam prolongeert traditie Wie dacht voor de sopraan Francis van Broekhuizen gekomen te zijn, kwam aanvankelijk bedrogen uit, want deze Haagse dame ontpopte zich als eenPaaszaterdagconcert valt niet meer weg te denken ware stand-up comedian. Haar samenwerking met Tania Kross kondigde zij alOOTMARSUM, N.H. Kerk, zaterdagmiddag. Vierde editie van aan onder de noemer \"Duo Penotti\" en ter geruststelling voegde zij nog toe:Paaszaterdagconcert door Camerata Amsterdam (o.l.v. Jeroen Weierink), \"maar ik kan ook heel mooi zingen, hoor...\" Dat deze woorden maar al te waarm.m.v. Tania Kross (mezzo-sopraan) en Francis van Broekhuizen (sopraan). bleken te zijn, bleek uit haar uitvoering van een wat minder bekende AveProgramma: Ave Maria van Verdi en Bach/ Gounod, instrumentale werken van Maria, die van Verdi. De andere soliste, Tania Kross, zong eveneens de sterrenHändel en Elgar en Stabat Mater van Pergolesi. van de hemel in de toonzetting door Bach/Gounod van dezelfde tekst. BeideHet was zaterdagmiddag alweer voor het vierde achtereenvolgende jaar dat vrouwen hebben een dijk van een stem en een groot stembereik, waardoor erJeroen Weierink met zijn ensemble Camerata Amsterdam neerstreek in zijn ook in de lagere regionen voldoende volume overblijft.geboortestad om in de N.H. Kerk het Stabat Mater van Pergolesi ten gehore tebrengen. Ook deze editie stond garant voor een afgeladen kerk met Dat Camerata Amsterdam niet alleen een prima begeleidingsensemble is,enthousiast publiek. Alleen het weer was totaal anders dan andere jaren: vorig bleek uit twee zuiver instrumentale werken: een Sarabande van Händel enjaar nog sneeuw, nu een strakblauwe lucht met een weldadig zonnetje. Elegy van Elgar, een mooie impressionistische klankschildering van een der Engelands grootste muzikale zonen. De waarheid van de uitdrukking 'het geheel is meer dan de som der delen', onderstreepten de twee zangeressen nog eens met de uitvoering van het pièce de résistance: Stabat mater van Pergolesi. Het stuk werd in perfecte eenheid met de instrumentalisten uitgevoerd en hiermee troffen alle musici de juiste snaar. Weierink deed niet zijn best om een authentieke uitvoering na te streven, maar als romantisch zou ik zijn interpretatie ook niet willen bestempelen. Het was onverminderd een stijlvolle uitvoering, waarin dramatiek weliswaar een belangrijk bestanddeel vormde, maar dit werd bereikt zonder enige vorm van effectbejag. De keuze voor juist deze twee zangeressen bleek een gouden greep, want de stemmen kleurden wonderschoon bij elkaar. Op naar het eerste lustrum in 2015, want deze traditie lijkt zich al even diep te gaan wortelen als die vele andere tradities die Ootmarsum rijk is. gezien op: 19 april 2014 geschreven door: Koen Edeling

erFilharmonie Der Aa: muzikale overwinnaars het noodzakelijke tegengeluid. Het pastorale karakter van deel 2, 'Allegretto' deed even de bijnaam 'militaire' vergeten, maar dat werd genadeloosGRONINGEN, Immanuelkerk, zaterdagavond. Concert door KamerFilharmonie afgestraft door de Turkse percussieklanken die kort daarop volgden. Dat opDer Aa (o.l.v. Joost Smeets). Programma: 'Oorlogsherinneringen'met Symfonie een driekwartsmaat niet gemarcheerd kan worden, is al eens verbeeld in deNo. 100, 'De militaire' van Haydn en Symfonie No. 10 van Sjostakovitsj. film Die Blechtrommel, maar Haydn kende de film nog niet en componeerdeHet is een gezegde dat oorlogen slechts verliezers kennen. Dat hoeft niet het doodleuk een dansant Menuetto. Het slotdeel, 'Presto' kende grotegeval te zijn bij het muzikaal uitbeelden van een oorlog en daarbij behorend dynamische contrasten en dit alles in een hoog tempo, waarin trefzekerheidkrijgsgeweld, zo bleek gisteravond aan -nota bene- het Overwinningsplein. Het amper in het geding leek. Hoe vindingrijk Haydn orkestreerde, bleek uit het feituitvoerende orkest KamerFilharmonie Der Aa toonde zich een waardige dat elke instrumentengroep z'n eigen woordje meesprak. Ook hier waren deoverwinnaar met soms technisch knap lastig repertoire. Turkse invloeden in de slagwerkpartij duidelijk te horen.Bij het eerste van de twee uitgevoerde werken, Symfonie No. 100, 'De Voor de pauze was mij al opgevallen dat dirigent Joost Smeets, gewapend metmilitaire' van Haydn, ging het er relatief nogal vredig aan toe. In een behoorlijk resolute gebaren, heel direct communiceert met zijn orkest en tegelijk erggevulde Immanuelkerk (op de begane grond waren er nogal wat lege stoelen, sympathiek overkomt. Deze houding wist hij nog eens te versterken in demaar het balkon zat nagenoeg vol) zette het orkest een spannend Adagio en uitvoering van Symfonie No. 10 van Sjostakovitsj, die het gedeelte na deeen energiek Allegro neer, ingeleid door fluiten en hobo's. Gedecideerd pauze vulde. Na een passage met onheilspellend grommende lage strijkersklinkende hoorns en trompetten gaven de muzikale signalen die het militante klonk pas na enkele minuten voor het eerst een eenzame klarinet, tot hetkarakter van deze symfonie benadrukken. De elegante strijkersklank vormde geheel uitbarst in een onerbarmelijk tutti. Al tijdens dit openingsdeel grijpt de spanning je al naar de keel. De onheilspellendheid werd op fascinerende wijze neergezet door nu eens de laagste houtblazers, dan weer trombones en tuba, om nog eens versterkt te worden door het slagwerk. Violen met snaardemper (sordino) zorgden voor een eerder mysterieuze klank. Na een vrij kort maar hevig 'Allegro' vervolgde het orkest met deel drie, 'Allegretto', waarin enkele thema's waren verwerkt. Leuk dat deze vermeld werden in het programmaboekje, maar niet iedereen heeft het vermogen om deze eruit te plukken. Wellicht een aanrader om deze bij een volgende gelegenheid vooraf te laten horen. Jammer dat het motief in de hoornpartij niet altijd even vlekkeloos klonk. Het meest opvallende in dit deel vond ik de hoorn- en vioolsolo. Tijdens het slotdeel lijkt de vrede in zicht te zijn, met af en toe een schrille noodkreet en dan ineens een opleving van het tempo, dat eerder koddig dan grimmig aandoet. Tot slot kwam er nog even pittige felheid in en dit vergde het uiterste van de concentratie om een en ander technisch vlekkeloos te laten verlopen. gezien op: 17 mei 2014 geschreven door: Koen Edeling

Steden en rivieren’ origineel programma van Margaretha Consort Voor concerten in Deventer, Kampen en Groningen, ooit alle drie bekend als& Choir Hanzesteden, werd onder het motto ‘Hanze’ een programma samengesteld met als thema ‘steden en rivieren’. In het programmaboekje werden deKAMPEN, Buitenkerk, vrijdagavond. Concert door Margaretha Consort & Choir gekozen composities uitvoerig toegelicht door de celliste Marit Broekroelofs.o.l.v. Pieter Dirksen. Vocale solisten: Klaartje van Veldhoven (sopraan), Steve De leiding werd toevertrouwd aan Pieter Dirksen, die afwisselend orgel enDugardin (altus), Fernando Guimarães (tenor), Lisandro Abadie (bas). klavecimbel speelde en dirigeerde. Hij staat vooral bekend als vertolker van deProgramma: werken van Bruhns, Dumont, Buxtehude, Weckmann, Ritter, muziek van Sweelinck en Bach, maar het ging bij dit concert om deBuns, Reincken, Tunder en Rosenmüller. tussenliggende generaties Nederlandse en Duitse componisten. Typerend voorEr zijn in Nederland nogal wat barokorkesten en kleinere ensembles waarvan de Noord-Duitse muziek uit de tweede helft van de zeventiende eeuw is dede musici historische instrumenten bespelen. In dat opzicht is het Margaretha viola da gamba als ‘middeninstrument’ tussen de violen en de basgroep. TweeConsort niet uniek, maar het onderscheidt zich o.a. door vooral in het noorden gamba’s en een theorbe (grote luit) droegen bij aan de authentieke klank vanen oosten van het land op te treden, door met wisselende gastdirigenten te het geheel.werken en door originele programma’s. In “Ich liege und schlafe” van Bruhns hoorden we tevens het Margaretha Choir, bestaande uit de vier zangsolisten aangevuld met nog zes stemmen. Zacht en met een mooi afgewogen koorklank zongen zij de eerste regels van deze cantate. Een van de mooiste momenten in het concert was de inzet van “Wie liegt die Stadt so wüste” (Weckmann) door de sopraan Klaartje van Veldhoven: strakke, zachte lange tonen, alsof haar stem uit de verte kwam. In het vervolg kwamen sterkere emoties tot uiting en hoorden we bovendien Lisandro Abadie, met zijn krachtige basstem een ideale zanger voor dit repertoire. In andere cantates hoorden we ook de altus Steve Dugardin en de tenor Fernando Guimarães, beiden goed thuis in deze muziek. In een suite van de in Deventer geboren componist Johann Adam Reincken werd een beroep gedaan op de virtuositeit van de violisten, die hiermee redelijk wisten te overtuigen. Als deze kamermuziek niet geheel tot zijn recht kwam, was dat ook te wijten aan de akoestiek van de Kampense Buitenkerk, waar wel wat details verloren gingen in de grote ruimte. gezien: op 12 september 2014 geschreven door: Frans Heijdemann

tiukava en Stahievitch halen het maximale er uit lastige weg. Dynamische contrasten zouden op een viool misschien extremer zijn geweest, maar Beltiukava haalde het maximale er uit, door in het AllegroRUURLO, zondagmiddag, Kulturhus. Klassiek en Romantiek door Dasha risoluto de zware maatdelen te benadrukken en de lichte te minimaliseren. InBeltiukova (dwarsfluit) en Vital Stahievitch (piano). het Allegro leek het zelfs even of je de strijkstok over de snaren hoorde dansen. Voor de goede orde: we hebben het nog steeds over een dwarsfluit.De amateurs uit de hoofdmacht van V.V. Ruurlo mochten zich verheugen op Na de pauze vervolgde Vital Stahievitch nog voor hij goed en wel zat met eeneen grote schare belangstellenden langs de lijnen van het zonovergoten drietal preludes van George Gershwin. Deze Amerikaanse componist schreefvoetbalveld. Aan de overkant van de weg moesten de profs uit Wit-Rusland het samen met zijn broer Ira vele hits in het begin van de vorige eeuw. Daarnaastmet een paar bezoekers minder doen. Mooi weer op zondag is kennelijk geen produceerde hij ook een aantal “serieuze” werken, waarin telkens degoede entourage voor een klassiek concert. Om en nabij veertig luisteraars toenmalige jazzinvloeden ruim vertegenwoordigd zijn. Het bijzondere aan dezehadden de musici uit Minsk verkozen boven de plaatselijke voetbalvereniging stukken is, dat zelfs louter klassiek geschoolde musici hierin jazzy kunnenen hadden een plek gevonden in het Kulturhus, waar de KunstKring Ruurlo dit klinken. De Sonate in D Op.94 die Sergei Prokofiev in 1943 oorspronkelijk“Klassiek en Romantiek” concert had georganiseerd. voor dwarsfluit en piano schreef is letterlijk een stuk van de lange adem. GroteDaar hoorden wij de begenadigd pianist Vital Stahievitch openen met Chopins sprongen van hoog naar laag en uitputtende Flatterzunge-technieken laten hetNocturne Op.9 nr.2. Een overbekend werk waar Stahievitch toch nog op publiek ademloos luisteren, maar brengen de fluitist buiten adem. Desubtiele wijze een eigen interpretatie aan wist te geven. Zonder applaus af te vermoeidheid werd tegen het eind van het Andante hoorbaar. Maar het randje,wachten vervolgde hij voortvarend met de moeilijke Mephisto Waltz van Frans dat aan de lage tonen begon te kleven, misstond niet. In tegendeel: het gafList. Niet alleen een technisch lastig werk, maar door de lange duur en eerder een extra gevoelslading aan de uitvoering. Uit technisch oogpunt wasverrassende akkoordverbindingen een hele toer om uit het hoofd te spelen. dit het hoogtepunt van de middag. De emotionele piek moest nog komen. DieVital slaagde daarin glansrijk. Hierna werd het tijd de fluitiste Dasha Beltiukava had Dasha Beltiukova bewaard voor het slotstuk. Het Credo bleek ontsprotente verwelkomen. Die had het zich gemakkelijk kunnen maken door Méditation aan het brein van haar vader Sergey. Dasha speelde recht vanuit het hart,van Jules Massenet als opwarmertje te beschouwen. Niemand zou het zijn waar ze ook menig toehoorder wist te raken.opgevallen noch zou het haar kwalijk hebben genomen. Dasha deed dit niet.Zij liet van meet af aan het achterste van haar tong zien. Haar slotnoot was gezien op: 28 september 2014daarbij een waar kunststukje. Om zo’n lage noot, zo zuiver en zo geschreven door: Hans Kerkhoffverschrikkelijk zacht op een dwarsfluit te spelen, is geen eenvoudige opgave.De waardering voor haar spel werd enkel groter tijdens de Sonatina Op.100van Antonín Dvořák. Dit werk schreef de componist aan het eind van zijnAmerikaanse periode voor piano en viool. Om vervolgens zo’n vioolpartij opeen ander instrument te spelen, kan ronduit lastig zijn. Dvořák heeft tijdenshet schrijven de mogelijkheden van een strijkinstrument voor ogen gehouden.Ieder ander instrument impliceert dan behelpen met een soort van surrogaat.En juist op dit punt verbaasde Beltiukava wederom. Opnieuw koos zij voor de

per van 't Hof Quartet: schitterend concert aspect niet onbelangrijk te noemen. Welgeteld één van de tien gespeelde stukken liet de luisteraar iets achterover leunen: The way she looks, een van de acht composities van Jasper van 't Hof. Van de dromerige sfeer tijdens dit werk was bij het overige repertoire niets te merken. De pianist zoekt alle uithoeken van zijn instrument en zijn snelle loopjes verzanden daarbij niet in trucjes: hij blijft voortdurend verrassen en kan het niet nalaten mee te zingen. Ook bassist Stefan Lievestro toonde zich als iemand die muzikaal veel te vertellen heeft, al had hij het wel moeilijk met de onverwachte ritmes in Flat the 5. Mooi was het duet van bas en piano in Nebula. Saxofonist Dick de Graaf is verantwoordelijk voor twee stukken en toonde dezelfde gedrevenheid als de pianist. De jeugdiger ogende drummer Jamie Peet mocht pas soleren in het tweede gedeelte, maar toen sprongen de vonken er dan ook vanaf, in Headpeeper.ENSCHEDE, Jazzpodium De Tor, vrijdagavond. Concert door Jasper van 't Hof Vlak voor middernacht zat de zaal nog steeds vol en kon het publiek genietenQuartet (Jasper van 't Hof- piano, Dick de Graaf- saxen, Stefan Lievestro- van een toegift: Quiet American, echter anders dat de titel doet vermoeden rijkcontrabas en Jamie Peet- drums). Programma: eigen composities van Jasper aan decibellen.van 't Hof en Dick de Graaf. gezien op: 10 oktober 2014Al in de jaren '80 van de vorige eeuw kon de rest van Nederland via de radio geschreven door: Koen Edelinghoren dat er ook tegen de Duitse grens jazzmuziek wordt gespeeld, in dat'verre' Enschede. De muzikale ambassadeur van deze stad, jazzpianist Jaspervan 't Hof, deed dit zelfde kunstje nog eens, maar nu voor de VPRO- radio 6-uitzending Vrije geluiden. Helaas kon programmamaker Frank Jochemsen opdeze avond nog niet zeggen wanneer de uitzending zal gaan plaatsvinden.In elk geval kan de rest van Nederland op dat moment alsnog meegenietenvan een schitterend concert. Hopelijk blijft er dan iets over van de explosie vanenergie die de vier bandleden aan de dag legden, want daarbij is het visuele