นิทานเรื่อง

กาลครังหนึงนานมาแล้ว ณ บริเวณทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ มี ครอบครัวมดฝู งเล็กอาศัยอยู่รวมกันใต้โพรงดินขนาดกําลังพอ เหมาะ ซึงข้าง ๆ โพรงดินนันคือขอนไม้เก่าทีตักแตนเจ้าสาํ ราญใช้ พักอาศัยเช่นกัน. ในชว่ งฤดรู ้อนทผี ลผลติ พืชพรรณงอกงามออกรวง มากมาย สมาชิกบ้านมดทงั หลายตา่ งขยนั ขนั แข็งเกบ็ เกยี ว พชื เหล่านันมาตนุ ไวส้ ําหรบั หน้าหนาว สว่ นเจ้าตักแตน กลบั เอาแต่เลน่ ดนตรีอยา่ งเพลิดเพลิน และแปลกใจวา่ ทาํ ไมฝูงมดต้องขยันถงึ เพียงนี เมือเหน็ เช่นนนั ตักแตนจึง แวะไปสอบถาม

\"ฝูงมดตัวนอ้ ยเอ๋ย พวกเธอจะเรง่ ทํางานเกบ็ พชื พรรณไปทําไมกนั มากมาย\" ตักแตนเอย่ \"กเ็ ก็บไวก้ ินตลอดฤดูหนาวน่ะส\"ิ เสียงของมดซงึ เปนหัวหน้าตอบกลับพลางเกบ็ เกียวพชื พรรณไป ดว้ ย



ตกั แตนเดินกลับไปอยา่ งสบายใจไม่เดือดร้อน ส่วน ฝูงมดกท็ าํ หน้าทขี องตนอย่างแข็งขนั

\"โห ! ฤดหู นาวเลยหรือ อกี นานเลยนะ เพราะนีก็ เพิงจะเข้าหน้าร้อนเอง\" เจ้าตักแตนพูดดว้ ยนาํ เสียง แปลกใจ ห้าสิบยังแจ๋ว! \"ก็เราเกบ็ เกยี วตอนนี ฤดหู นาวจะไดม้ อี าหารกิน อย่างอุดมสมบรู ณ์แถมได้พกั ผ่อนแบบเต็มทีไงละ่ \" หวั หนา้ มดอธบิ าย \"แตเ่ ทยี วเล่นพักผอ่ นในฤดรู อ้ นกส็ นกุ ไปอกี แบบนะ ทาํ ไมจะต้องรอถึงหน้าหนาวดว้ ย\" เสยี งตกั แตนโต้ กลับ \"เอาเถอะ ฉนั ขอกลบั บ้านไปเล่นดนตรี เต้นราํ กอ่ นแลว้ กันนะ\"

เวลาผ่านไปไมน่ านนัก ลมหนาวเยน็ ยะเยอื กก็มาเยอื น เปน สญั ญาณเตือนวา่ เขา้ สู่ฤดหู นาวแลว้ นันเอง ในขณะเดยี วกันผล ไม้พชื พรรณทเี คยงอกเงยตา่ งโรยรา จะหาอาหารมากินแทบไมม่ ี แต่ถงึ อย่างไรฝูงมดกไ็ ม่เดือดรอ้ น เพราะพวกมนั เกบ็ ตุนของกนิ ไว้แลว้ มากมาย

\"ดนี ะเนียทเี ราเกบ็ อาหารเอาไว้เยอะแยะ คราวนจี ะได้ กนิ แบบไมต่ อ้ งกลวั อด\" มดตัวเลก็ เอย่ ขนึ มา \"ใช่ ๆ ต้องขอบคุณพวกเราจรงิ ๆ ทขี ยนั ขัน แขง็ อดทนทาํ งานทําใหเ้ รามกี นิ ในวันน\"ี หัวหนา้ มดประกาศขอบคณุ ทา่ มกลางความ ยินดีของมดทุกตวั

กอ๊ ก ก๊อก กอ๊ ก ! !... เสยี งเคาะประตูหนา้ โพรงมดดัง ขนึ \"สงสยั มีแขกมาเยยี มหรือเอาอาหารมาแลกเปน แน\"่ มดตวั เล็กพดู แลว้ เดินไปเปดประตู

\"สวัสดมี ดเอ๋ย ฉนั หิวเหลือเกินไมไ่ ด้กนิ อะไร มาหลายวนั พอจะมอี าหารแบง่ ฉนั บา้ งไหม\" ตักแตนขอรอ้ ง \"อะไรกัน บ้านเธอไมม่ อี ะไรกินเลยหรอื ช่วงฤดูรอ้ นผลผลติ ออกจะอุดม สมบูรณ\"์ หัวหนา้ มดถามดว้ ยความ สงสัย \"ฉันมัวแต่ยุ่งกับการเล่นดนตรี และเต้นรํา เลยไม่มีเวลามานัง ทาํ งานกักตุนอาหารไว้กินอย่าง เธอ\" คาํ แก้ตัวของตักแตน

\"อะไรกัน ! นเี ธอไม่ทํางานเลยเหรอ มวั แต่เล่นดนตรสี นกุ สนานเนียนะ\" หัวหนา้ มดตวาด ด้านตักแตนกท็ าํ หนา้ เจือนโดยไมม่ ีคาํ ตอบโต้ \"ถา้ เธอ ไม่รจู้ ักแบง่ เวลาเลน่ กับเวลาทํางาน ฉนั ก็คงปนอาหารใหเ้ ธอไม่ได้ เจา้ กลับ ไปเถอะ\"

พอสินคําพูดของหวั หนา้ มด เจา้ ตกั แตนเลยเดินกลบั บา้ นไปแบบหวิ โหย ส่วนฝูงมดก็พักผอ่ นแบบสําราญกบั อาหารทตี นุ มาจากช่วงหนา้ ร้อน

นทิ านเรอื งนสี อนใหร้ ู้ว่า คนเราควรจะรจู้ ักหน้าทขี องตวั เอง เวลาไหนควรทํางาน เวลาไหนควร เลน่ หากมวั แตเ่ ลน่ ไมย่ อมทาํ งานเลย สักวนั หนึงชวี ิตอาจเจอเรอื ง เดือดเนือร้อนใจจนหนั ไปพึงใครไม่ได้ เพราะเราไมย่ อมทํางานเพอื หา เลียงและยืนบนลาํ แข้งของตนนนั เอง