dokument.pub-flipbook-pdf-f-5f25442a943ad

นิทานอีสป 20 เรอ่ื ง จดั ทาโดย นาย วรี ชติ กาญจณาวิสตุ ย์ ชนั้ มธั ยมศกึ ษาปีที่ 3/1 เสนอ นางสาวศภุ าวรรณ วรรณประสรฐิ โรงเรยี นศกึ ษาสงเคราะหจ์ ิตตอ์ ารี ในพระอปุ ถมั ภข์ องสมเด็จพระศรนี ครนิ ทราบรมราชชนนี

สารบญั เร่ือง หนา้ สารบญั ก เตา่ กบั นก 1 หนกู บั แมวเจา้ เลห่ ์ 2 นกยงู กบั นกกระเรยี น 3 หมากบั หอยนางรม 4 ไกก่ บั หมาจิง้ จอก 5 หมาจิง้ จอกกบั แพะ 6 เลา่ ของนกยงู 7 นกอินทรกี บั แตท่ อง 8 แมลงวนั กบั นา้ ผงึ้ 9 สิงโตกบั ลา 10 ดอกกหุ ลาบกบั ผีเสอื้ 11 ลกู แพะกบั หมาป่ า 12 สิงโตกบั รนั 13 คนเสยี งแพะกบั แพะ 14 หมาจิง้ จอกกบั ปู 15 ววั ชนกบั กบ 16 นกั โหราศาสตร์ 17

นทิ านอสี ป เรอื่ ง เตา่ กบั นก เตา่ ตัวหนง่ึ ขอรอ้ งใหน้ กอนิ ทรชี ว่ ยพามนั ยา้ ยไปอยบู่ า้ นใหม่ โดยสญั ญาวา่ จะตอบแทนดว้ ย สงิ่ ของล้าคา่ นกอนิ ทรตี อบตกลงกอ่ นจะใชก้ รงเลบ็ จกิ กระดองเตา่ ไว ้ แลว้ คอ่ ย ๆ พามนั บนิ ขน้ึ ฟ้า ระหวา่ งทางกาตัวหนง่ึ บนิ ผ่านมาเหน็ เขา้ มันบอกกบั นกอนิ ทรวี า่ \"เตา่ เป็ นอาหารรสเลศิ มาก เลยนะเจา้ รไู้ หม\" \"แตก่ ระดองของมนั แข็งมากนะ\" นกอนิ ทรตี อบ กาจงึ แนะนานกอนิ ทรี วา่ \"กอ้ นหนิ สามารถทาใหก้ ระดองของมนั แตกไดอ้ ยา่ งงา่ ยดาย\" เมอื่ นกอนิ ทรไี ดย้ นิ เชน่ นัน้ กป็ ลอ่ ยเตา่ ตกลงมากระแทกกบั กอ้ นหนิ ขนาดใหญจ่ นกระดองแตกตาย เตา่ จงึ ตอ้ งกลย่ เป็ นอาหารอนั โอชะของนกทงั้ สองไปในทส่ี ดุ :: นทิ านเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: อยา่ ไวใ้ จผอู ้ นื่ จนเกนิ ไป เพราะอาจเป็ นอนั ตรายถงึ ชวี ติ ได ้

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง หนกู บั แมวเจา้ เลห่ ์ ณ บา้ นรา้ งแหง่ หนงึ่ มหี นูอาศัยอยเู่ ป็ นจานวนมาก แมวเจา้ เลห่ ต์ ัวหนง่ึ เดนิ ผา่ นมาเหน็ จงึ แอบเขา้ ไปจับหนกู นิ ทลี ะตวั พวกหนูทเ่ี หลอื อยรู่ วู ้ า่ ตนเองตกอยใู่ นอันตราย จงึ พยายามหา อาหารใหใ้ กลร้ ทู ส่ี ดุ หากแมวมาจะไดห้ ลบเขา้ รไู ดท้ นั เมอื่ แมวไมส่ ามารถจับหนูไดเ้ หมอื นเดมิ มนั จงึ ทาเป็ นแกลง้ ตายเพอ่ื หลอกหนูใหอ้ อกมา หนตู วั หนงึ่ เหน็ เขา้ กค็ อ่ ย ๆ ยอ่ งออกจากรแู ลว้ บอกกบั แมววา่ \"ตอ่ ใหเ้ จา้ เป็ นแมวทตี่ ายแลว้ พวกเราก็ไมไ่ วใ้ จเจา้ อยดู่ \"ี พดู จบมันกว็ ง่ิ กลบั เขา้ รตู ามเดมิ :: นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: คนพาลอยใู่ หห้ า่ งเป็ นดที สี่ ดุ

นทิ านอสี ป เรอื่ ง นกยงู กบั นกกระเรยี น วนั หนงึ่ นกยงู ตัวหนงึ่ เดนิ มาอวดหางอันแสนสวยของมันกบั นกกระเรยี น และพดู จาเยาะเยย้ นกกระเรยี นวา่ \"หางของขา้ มสี สี นั สวยงามมากเลยนะ เห็นไหม เจา้ นกกระเรยี น แลว้ ดหู าง ของเจา้ สิ มแี ตส่ ขี เ้ี ถา้ ไมเ่ ห็นจะนา่ มองเลยสกั นดิ \" นกกระเรยี นจงึ ตอบกลบั ไปอยา่ งไมใ่ สใ่ จ วา่ \"ก็จรงิ อยู่ แตข่ า้ บนิ สงู บนทอ้ งฟ้ าไดน้ ะ ในขณะทเ่ี จา้ ทาไดแ้ คเ่ พยี งเดนิ อวดหางทเ่ี จา้ คดิ วา่ มนั สวยงาม อยบู่ นพนื้ ดนิ เทา่ นนั้ เอง\" :: นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: อยา่ ตัดสนิ ความดงี ามของใครทร่ี ปู ลกั ษณภ์ ายนอกเทา่ นัน้

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง หมากบั หอยนางรม กาลครงั้ หนงึ่ มหี มาตวั หนงึ่ ชอบกนิ ไขม่ าก มนั ไปเยยี่ มบา้ นของแมไ่ กบ่ อ่ ยครงั้ และในทสี่ ดุ ก็ตะกละเสยี จนกลนื ไขท่ ัง้ หมดลงทอ้ งไป วนั หนง่ึ เจา้ หมาเดนิ ลัดเลาะไปตามชายหาด ณ ทแ่ี หง่ นัน้ มนั เหน็ หอยนางรมตัวหนง่ึ และ เพยี งชวั่ พรบิ ตา หอยนางรมกล็ งไปนอนอยใู่ นทอ้ งของเจา้ หมาทงั้ ตวั ทงั้ เปลอื ก คงพอเดาไดว้ า่ มันจะทาใหเ้ จา้ หมาปวดทอ้ งทรุ นทรุ ายมากสกั เพยี งใด \"ขา้ ไดร้ ูแ้ ลว้ ละวา่ อะไรทก่ี ลมๆ ไมใ่ ชไ่ ขไ่ ปเสยี ทงั้ หมด\" มนั ครวญครางโหยหวน :: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: ความใจเร็วดว่ นไดม้ ักทาใหต้ อ้ งสานกึ เสยี ใจในภายหลงั อยา่ งเจ็บปวด

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง ไกก่ บั หมาจง้ิ จอก ในยามเยน็ อันแจ่มใสวนั หนงึ่ เมอื่ ดวงอาทติ ยก์ าลังจะลบั ฟ้าลาโลกทสี่ วยงาม ผเู ้ ฒา่ ไก่ แสนฉลาดตัวหนงึ่ กบ็ นิ ขนึ้ ไปบนตน้ ไมเ้ พอ่ื เกาะคอน กอ่ นจะพกั กายหลบั ไหล มันตปี ีกสามครงั้ และโกง่ คอขันเสยี งดงั ทวา่ กาลงั จะซกุ หวั เขา้ ไปใตป้ ีกน่ันเอง ดวงตาสกุ ใสของมนั กพ็ ลันสะดดุ กับจมกู แหลมยาวของเจา้ หมาจงิ้ จอกทยี่ นื อยขู่ า้ งลา่ ง \"เจา้ ไดย้ นิ ขา่ วอนั แสนวเิ ศษบา้ งไหม\" หมาจงิ้ จอกร่ารอ้ งดว้ ยทา่ ทางทต่ี น่ื เตน้ ยนิ ดี \"ขา่ วอะไรกนั \" เจา้ ไกถ่ ามเรยี บๆ ทวา่ กลับมรี างสงั หรณ์ลกึ ๆ อยใู่ นใจ ก็อยา่ งทรี่ กู ้ ันดวี า่ มันกลวั หมาจงิ้ จอกนักหนา \"พวกพอ้ งของเจา้ กบั พวกพอ้ งของขา้ แลว้ ก็สตั วช์ นดิ อน่ื ๆ ตกลงกนั แลว้ วา่ จะลมื ขอ้ แตกตา่ งระหวา่ งเปาพนั ธุ์ และจะอยรู่ ว่ มกนั อยา่ งสนั ติ มมี ติ รไมตรตี อ่ กนั นบั แตน่ ี้ ตลอดไป ลองคดิ ดสู !ิ ขา้ แทบจะรอโอบกอดเจา้ ไมไ่ หวแลว้ ! ลงมาเถดิ เพอื่ นรกั เรามา ฉลองชว่ งเวลาอนั นา่ ยนิ ดเี ชน่ นกี้ นั เถอะ\" \"ยอดไปเลย!\" เจา้ ไกพ่ ดู \"ขา้ ยนิ ดกี บั ขา่ วนจ้ี รงิ ๆ\" ทวา่ มนั กลบั พดู อยา่ งใจลอยพรอ้ มเขยง่ ปลายเทา้ ขนึ้ ราวกบั เพง่ มองบางสงิ่ บางอยา่ งทไี่ กลออกไป \"เจา้ เห็นอะไรเหรอ\" หมาจง้ิ จอกถามดว้ ยความกังวลเล็กนอ้ ย \"เอา้ ! ดเู หมอื นจะมหี มาฝูงหนงึ่ กาลงั มาทางนี้ พวกมนั จะตอ้ งไดย้ นิ ขา่ วดนี แี้ ลว้ แนๆ่ และ ...\" แตห่ มาจง้ิ จอกไมอ่ ยรู่ อฟัง มันตงั้ ทา่ โกยแนบ่ \"รอเดยี๋ วส\"ิ เจา้ ไกร่ อ้ ง \"เจา้ จะวง่ิ หนที าไมละ ตอนนพ้ี วกหมาก็เป็ นเพอื่ นของเจา้ แลว้ น!่ี \" \"ใชแ่ ลว้ \" หมาจงิ้ จอกตอบ \"แตบ่ างทพี วกมนั อาจยงั ไมไ่ ดย้ นิ ขา่ วก็เป็ นได้ นอกจากนขี้ า้ ยงั มธี รุ ะสาคญั ตอ้ งทา ขา้ เกอื บลมื ไปแลว้ นะเนยี่ \" เจา้ ไกย่ มิ้ พลางซกุ หัวลงใตข้ นเพอ่ื เขา้ สนู่ ทิ ราดว้ ยวา่ มันหลอกศัตรเู จา้ เลห่ ข์ องมนั ไดเ้ ป็ น ผลสาเรจ็ :: นทิ านเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: คนเจา้ เลห่ ม์ นั โดนเลห่ ก์ ลเขา้ ง่ายๆ

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง หมาจง้ิ จอกกบั แพะ หมาจง้ิ จอกตัวหนงึ่ ตกลงไปในบอ่ น้า ซง่ึ ถงึ แมจ้ ะไมล่ กึ มาก แตม่ ันก็พบวา่ ตวั เองคง ปีนกลบั ขน้ึ มาไมไ่ ด ้ หลงั จากทม่ี นั อยใู่ นบอ่ เป็ นเวลานาน ก็มแี พะกระหายน้าตวั หนงึ่ เดนิ ผ่านมา เจา้ แพะคดิ วา่ หมาจง้ิ จอกลงไปดม่ื น้าเบอ้ื งลา่ ง มนั จงึ ถามหมาจง้ิ จอกวา่ น้านัน้ รสชาตดิ ไี หม \"ดที สี่ ดุ ในประเทศนเ้ี ลยละ\" หมาจง้ิ จอกเจา้ เลห่ ก์ ลา่ ว \"ลองกระโดดลงมาดสู ิ มนี า้ มากพอสาหรบั เราทงั้ คเู่ ลย\" เจา้ แพะซงึ่ กระหายน้ามาก กระโจนลงไปทนั ทแี ละเรม่ิ ดม่ื น้า ทันใดนัน้ หมาจงิ้ จอกก็ รบี กระโดดขนึ้ บนหลงั แพะ เหยยี บปลายเขาของเจา้ แพะแลว้ ถบี ตัวขน้ึ จากบอ่ น้าอยา่ งวอ่ งไว เมอื่ เจา้ อพะโงเ่ หน็ วา่ มนั ตกอยใู่ นสภาวการณอ์ ันเลวรา้ ย มันกอ็ อ้ นวอนใหห้ มาจง้ิ จอก ชว่ ยดงึ มนั ขน้ึ ไปดว้ ย ทวา่ หมาจงิ้ จอกพรอ้ มมงุ่ สปู่ ่ าแลว้ \"ถา้ เจา้ มไี หวพรบิ มากพอกบั เคราของเจา้ ละก็นะ เพอื่ นยาก\" มนั วงิ่ พรางกลา่ ว พลาง \"เจา้ คงจะมองหาทางกบั ขน้ึ มาอยา่ งรอบคอบกวา่ นก้ี อ่ นจะกระโดดลงไปแลว้ ละ\" :: นทิ านเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: ดใู หด้ กี อ่ นทจ่ี ะกระโดด

นทิ านอสี ป เรอ่ื งเลา่ ของนกยงู เลา่ กันวา่ นกยงู ไมไ่ ดม้ ขี นงดงามซงึ่ มันภาคภมู ใิ จเหลอื เกนิ เชน่ นม้ี าตงั้ แตแ่ รก เทพจี โู นผู ้ โปรดปรานมนั ทรงประทานขนเหลา่ นีใ้ ห ้ เนอ่ื งเพราะวันหนงึ่ มนั ไปออ้ นวอนขอเครอ่ื งประดบั บน ขน ซงึ่ จะทาใหม้ นั แตกตา่ งจากนกตัวอนื่ ๆ และเมอื่ มนั มขี นเจดิ จรสั งามดว้ ยสมี รกต ทอง มว่ ง และ อาพนั มนั กเ็ ดนิ ลาพองขนอยา่ งหยงิ่ ยโส ทา่ มกลางหมนู่ กทัง้ หลาย ซงึ่ เพง่ มองมนั ดว้ ยความ รษิ ยา แมก้ ระทั่งไกฟ้าทง่ี ามทส่ี ดุ ยังเหน็ วา่ ความงามของนกยงู นัน้ เหนอื กวา่ ทนั ใดนัน้ นกยงู กเ็ หน็ นกอนิ ทรกี รู่ อ้ งสงู ลบิ อยบู่ นทอ้ งฟ้าสคี ราม มนั รสู ้ กึ อยากบนิ เชน่ ทเ่ี คย ทาเป็ นนจิ มนั จงึ กางปีก พยายามทะยานขน้ึ จากพน้ื ทวา่ น้าหนักของเครอื่ งประดับอนั อลงั การฉุด มันลงมา แทนทจ่ี ะไดบ้ นิ ขนึ้ ไปชน่ื ชมแสงแรกรับอรณุ หรอื อาบแสงสกี หุ ลาบทา่ มกลางหมเู่ มฆ ยามอสั ดง มนั กลับตอ้ งเดนิ เตาะแตะบนพนื้ งุม่ งา่ มยงิ่ กวา่ สตั วป์ ีกทกุ ชนดิ ทห่ี ากนิ ตามลานดนิ เสยี อกี :: นทิ านเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: อยา่ แลกอสิ รภาพกบั ความหรหู ราและการโออ้ วด

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง นกอนิ ทรกี บั เตา่ ทอง เตา่ ทองตัวหนงึ่ ออ้ นวอนใหน้ กอนิ ทรไี วช้ วี ติ กระตา่ ยป่ า ซง่ึ วงิ่ มาขอความชว่ ยเหลอื จาก มัน แตน่ กอนิ ทรกี ลับโฉบเหยอ่ื ของมันบนิ ขนึ้ ไปพรอ้ มกระพอื ปีกอนั กวา้ งใหญจ่ นเจา้ เตา่ ทองถกู พดั ปลวิ กระเด็นไปไกลหลายฟตุ ดว้ ยความโกรธแคน้ ทถ่ี กู หยามหมนิ่ เตา่ ทองจงึ บนิ ไปยังรังของ นกอนิ ทรแี ละกลงิ้ ไขต่ กลงมาจากรังไมเ่ หลอื แมแ้ ตฟ่ องเดยี ว เมอ่ื นกอนิ ทรรี เู ้ ขา้ ก็โศกเศรา้ และ เกรย้ี วโกรธหาใดปาน แตม่ นั ไมร่ วู ้ า่ เป็ นฝีมอื อันโหดเหยี้ มของผใู ้ ด ปี ตอ่ มา นกอนิ ทรสี รา้ งรังเหนือขนึ้ ไปบนหนา้ ผาชนั แตเ่ จา้ เตา่ ทองกย็ ังตามหาจน พบและทาลายไขท่ งั้ หมดลง ดว้ ยความสนิ้ หวัง คราวน้ีนกอนิ ทรจี งึ ไปทลู ออ้ นวอนจอมเทพจูปิ เตอรเ์ พอ่ื ประทานอนญุ าตใหม้ นั วางไขบ่ นเพลาของพระองค์ จะไดไ้ มม่ ใี ครกลา้ มาทาอันตรายไข่ ไดอ้ กี แตแ่ ลว้ เจา้ เตา่ ทองก็บนิ วนมาหง่ึ ๆ อยรู่ อบเศยี รของเทพจปู ิเตอร์ พระองคผ์ ดุ ลกุ ขน้ึ ไปไล่ มนั และแลว้ ไขท่ งั้ หมดกก็ ลงิ้ ลงมาจากเพลาของพระองค์ แลว้ เจา้ เตา่ ทองกท็ ลู แถลงเหตผุ ลทม่ี นั ทาเชน่ น้ี เทพจปู ิเตอรจ์ าตอ้ งยอมรับการ กระทาอนั เทยี่ งธรรมของมนั และนับตัง้ แตน่ ัน้ เป็ นตน้ มา วา่ กันวา่ เมอ่ื นกอนิ ทรวี างไขใ่ นรงั ชว่ งฤดู ใบไมผ้ ลิ เตา่ ทองกย็ งั ตอ้ งจาศลี หลบั ใหลอยใู่ ตพ้ น้ื ดนิ ตามบัญชาของเทพจปู ิเตอร์ :: นทิ านเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: แมก้ ระท่ังผอู ้ อ่ นแอทสี่ ดุ ยงั อาจหาทางแกแ้ คน้ การกระทาทไี่ มถ่ กู ตอ้ งได ้

นทิ านอสี ป เรอื่ ง แมลงวนั กบั นา้ ผง้ึ โถใสน่ ้าผง้ึ ใบหนง่ึ ลม้ ควา่ ลง ทาใหน้ ้าหวานเหนียวไหลเยม้ิ ออกมากองบนโตะ๊ กลน่ิ หวานหอม ของน้าผง้ึ เชอ้ื เชญิ ใหแ้ มลงวนั ฝูงใหญบ่ นิ มาตอมรอบๆ อยา่ งรวดเร็ว พวกมนั ไมร่ อคาเชญิ ใดๆ ไม่ เลยละ พวกมนั บนิ ลงมาจมุ่ ทงั้ ขาทงั้ ตวั เพอ่ื สวาปามน้าผง้ึ ตงั้ แตห่ ัวจรดเทา้ ปีกของพวกมนั เหนยี วเหนอะตดิ กัน จนไมอ่ าจดงึ เทา้ ขนึ้ มาจากกองน้าผงึ้ เหนยี วๆ ได ้ ในทส่ี ดุ พวกมันกต็ าย พลี ชพี ใหก้ บั รสชาตแิ หง่ ความหวาน :: นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: อยา่ โลภกับความพงึ พอใจเพยี งชว่ั แลน่ เพราะมนั อาจทาลายเราได ้

นทิ านอสี ป เรอื่ ง สงิ โตกบั ลา วนั หนง่ึ ขณะทส่ี งิ โตเดนิ อยตู่ ามทางในป่ าดว้ ยความหยง่ิ ผยอง สรรพสตั วท์ ัง้ หลายตา่ งหลกี ทางใหม้ ันดว้ ยความยาเกรง ลาตัวหนงึ่ กลบั กลา้ รอ้ งหมนิ่ ศกั ดศ์ิ รเี จา้ ป่ าขณะทม่ี ันเดนิ ผ่านไป สงิ โตเลอื ดขนึ้ หนา้ ดว้ ยความโกรธ แตท่ ันทที ห่ี ันหลังกลับไปเหน็ วา่ ใครเป็ นผูพ้ ดู มนั กเ็ ดนิ จาก ไปเงยี บๆ เจา้ ลาโง่ไมม่ คี า่ พอทมี่ นั จะกางกรงเลบ็ ออกมาใหเ้ สอ่ื มเกยี รตเิ สยี ดว้ ยซา้ :: นทิ านเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: อยา่ ใสใ่ จกบั คากลา่ วของคนโง่ ลมื มนั ไปเสยี

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง ดอกกหุ ลาบกบั ผเี สอ้ื กาลครงั้ หนงึ่ ผเี สอ้ื เคยตกหลมุ รักดอกกหุ ลาบแสนสวย สว่ นกหุ ลาบก็ตอบรบั เป็ นอันดี เพราะ ปี กผเี สอ้ื แพรวพราวดว้ ยลวดลายเป็ นประกายสที องและสเี งนิ เปี่ยมเสนห่ ์ ดังนัน้ เมอ่ื ผเี สอ้ื กระพอื ปีกเขา้ มาใกลแ้ ละบอกรกั ดอกกหุ ลาบ เธอก็เอยี งอายจนหนา้ แดงและตอบตกลง หลังจากที่ พลอดรกั กนั อยา่ งดดู ดม่ื และพรา่ ราพนั ถงึ ความรกั ทมี่ ั่นคงตอ่ กัน ผเี สอ้ื กบ็ นิ จากหวานใจของมนั มาดว้ ยความออ่ นโยน ทวา่ อนจิ จา นานเหลอื เกนิ กวา่ ทมี่ นั จะกลับไปหาดอกกหุ ลาบ \"นน่ี ะ่ หรอื ความมน่ั คงของทา่ น\" เธออทุ านดว้ ยน้าตานองหนา้ \"นานเป็ นชาตนิ บั แตท่ ี่ ทา่ นจากไป ตลอดเวลาทา่ นออกไปควงกบั ดอกไมไ้ มซ่ า้ หนา้ ขา้ เห็นทา่ นจมุ พติ ดอก เจอเรเนยี ม เห็นทา่ นเกยี้ วพานดอกมนิ ยอเนตตจ์ นพวกผงึ้ หลวงมาขบั ไลท่ า่ นไป ขา้ ละ อยากใหพ้ วกเขาตอ่ ยทา่ นนกั \" \"ความมน่ั คงร!ึ \" ผเี สอ้ื หวั เราะขา \"ขา้ จากเจา้ ไปไมน่ านแตก่ ็พอทนั เห็นสายลม ตะวนั ตกจูบเจา้ แถมเจา้ ยงั มเี รอื่ งออ้ื ฉาวไมห่ ยดุ หยอ่ นกบั ผงึ้ มม้ิ แลว้ เจา้ ยงั สง่ สายตาให้ แมลงทกุ ตวั ทเี่ ห็น เจา้ ยงั จะหวงั ความมน่ั คงจากขา้ อกี เนย่ี นะ!\" :: นทิ านเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: อยา่ คาดหวงั ความม่นั คงจากใคร หากตวั เราเองกไ็ มม่ ี

นทิ านอสี ป เรอื่ ง ลกู แพะกบั หมาป่ า แพะนอ้ ยแสนรา่ เรงิ ตวั หนง่ึ ถกู คนเลยี้ งสตั วท์ ง้ิ ไวบ้ นหลังคาจากของโรงเลยี้ งแกะ เพอื่ ใหม้ ัน พน้ จากภยนั ตรายทงั้ ปวง เจา้ แพะนอ้ ยกวาดตามองสงิ่ ตา่ งๆ อยใู่ กลข้ อบหลงั คาตอนทมี่ นั เหน็ หมาป่ า มนั จงึ เรม่ิ เยาะเยย้ ถากถาง ทาหนา้ ลอ้ เลยี น และกลน่ั แกลง้ เจา้ หมาป่ าตา่ งๆ นานาเพอื่ ความพงึ พอใจของมันเอง \"ขา้ ไดย้ นิ เจา้ แลว้ \" หมาป่ าเอย่ ขนึ้ \"แตข่ า้ ไมโ่ กรธเคอื งในสงิ่ ทเี่ จา้ พูดหรอื สง่ิ ทเ่ี จา้ ทา หรอก เพราะตราบใดทเ่ี จา้ ยงั อยบู่ นนน้ั ก็เป็ นหลงั คาตา่ งหากทก่ี าลงั พูดอยกู่ บั ขา้ ไมใ่ ช่ ตวั เจา้ เลย\" :: นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: เรอ่ื งทไ่ี มส่ มควรพดู ทกุ เมอ่ื กไ็ มค่ วรพดู ออกมาไมว่ า่ เวลาใด

นทิ านอสี ป เรอื่ ง สงิ โตกบั รน้ิ \"ไปใหพ้ น้ เจา้ แมลงโสโครก!\" สงิ โตคารามเกรยี้ วกราดใสร่ น้ิ ซง่ึ บนิ หงึ่ ๆ อยรู่ อบหวั ของ มนั แตต่ วั รนิ้ ก็หาไดห้ ยดุ กอ่ กวนลงแมแ้ ตน่ อ้ ย \"เจา้ คดิ หรอื วา่ \" มันสง่ เสยี งเยย้ หยันสงิ โต \"ขา้ จะกลวั เจา้ เพราะใครๆ เรยี กเจา้ วา่ เจา้ ป่ า\" ทนั ใดนัน้ มันก็บนิ ตรงรเี่ ขา้ ใสส่ งิ โตและตอ่ ยทจ่ี มกู สงิ โตตะปบรนิ้ เต็มแรงดว้ ยความโกรธ แคน้ ทวา่ เจา้ สงิ โตทาไดเ้ พยี งขว่ นหนา้ ตัวเองจนถลอกดว้ ยเลบ็ ของมนั รนิ้ ตอ่ ยสงิ โตจนซ้าแลว้ ซ้าเลา่ จนสงิ โตคารามมกอ้ งป่ า ทวา่ รา้ ยทสี่ ดุ สงิ โตกห็ มดแรงพรอ้ มรอยแผลจากฟันและกรงเลบ็ ของตนเองเตม็ ไปหมด มันจงึ ขอยอมแพ ้ รนิ้ บนิ หง่ึ จากไปเพอ่ื ประกาศใหโ้ ลกรถู ้ งึ ชยั ชนะของตนเอง ทวา่ มนั กลบั บนิ ไปตดิ ใยแมง มมุ สดุ ทา้ ยผูพ้ ชิ ติ ราชนั แหง่ สตั วป์ ่ าทงั้ ปวงกต็ อ้ งพบจดุ จบอยา่ งน่าสมเพช ดว้ ยการตกเป็ นเหยอ่ื ของแมงมมุ ตัวนอ้ ย ณ ทนี่ ัน้ เอง :: นทิ านเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: ศตั รแู มจ้ ะดไู รพ้ ษิ สงทส่ี ดุ แตก่ ็ไมค่ วรประมาท อยา่ มวั ผยองในความสาเร็จจนทาใหเ้ ราคลาย ความระมดั ระวัง

นทิ านอสี ป เรอื่ ง คนเลย้ี งแพะกบั แพะ แพะตัวหนง่ึ ออกจากฝงู เพราะถกู ดงโควเวอรย์ ว่ั ยวนใจ คนเลย้ี งแพะพยายามเรยี กมนั กลับมาแตไ่ รผ้ ล มนั ไมย่ อมเชอื่ ฟังเขา เขาจงึ หยบิ กอ้ นหนิ ขนึ้ มากอ้ นหนง่ึ แลว้ ปาไปถกู เขาแพะ หกั คนเลย้ี งแพะรสู ้ กึ ตกใจมาก \"อยา่ บอกเจา้ นายนะ\" เขาขอรอ้ งเจา้ แพะ \"ไมห่ รอก\" เจา้ แพะพดู ขน้ึ \"ยงั ไงเขาทห่ี กั มนั ก็บอกไดด้ ว้ ยตวั เองอยแู่ ลว้ \" :: นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: ไมม่ ที างซอ่ นเรน้ การกระทาทช่ี วั่ รา้ ยได ้

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง หมาจงิ้ จอกกบั ปู วนั หนง่ึ ปตู ัวหนง่ึ เกดิ รงั เกยี จหาดทรายซงึ่ มันอาศัยอยขู่ น้ึ มา มนั จงึ ตดั สนิ ใจเดนิ ทางไปยงั ทงุ่ หญา้ ในแผ่นดนิ ซง่ึ อยไู่ มไ่ กลนัก ณ ทแ่ี หง่ นัน้ มนั จะไดพ้ บอาหารทดี่ กี วา่ น้าเคม็ และเหลอื บไรตวั เล็กตวั นอ้ ยในทราย ดงั นัน้ มนั จงึ คลานไปยังทงุ่ หญา้ แตท่ นี่ ั่นเองมหี มาจง้ิ จอกหวิ โซตวั หนงึ่ มองเห็นมนั เขา้ เจา้ จงิ้ จอกถลันเขา้ ไปจับปกู ลนื ลงไปทงั้ เปลอื กทงั้ กา้ มในชว่ั พรบิ ตา :: นทิ านเรอื่ งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: จงพอใจในโชคชะตาของตนเอง

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง ววั ชนกบั กบ วัวสองตัวสกู ้ นั อยา่ งดเุ ดอื ดในทงุ่ นา โดยทสี่ ดุ ทางขา้ งหนง่ึ เป็ นหนองน้า มกี บชราตวั หนง่ึ อาศยั อยใู่ นหนองน้าแหง่ นัน้ มนั ตัวสน่ั ขวญั หนีขณะเฝ้ ามองการตอ่ สกู ้ ันดเุ ดอื ดเลอื ดพลา่ น \"ทา่ นกลวั อะไรหรอื \" กบหน่มุ ตวั หนง่ึ ถามขนึ้ \"เจา้ ไมเ่ ห็นหรอื \" กบชราตอบ \"วา่ ววั ตวั ทพ่ี า่ ยแพจ้ ะถกู ดนั จากหญา้ งามๆ ทางฝ่งั นนู้ มายงั กอกกของหนองนา้ ฝ่งั น้ี แลว้ พวกเราก็จะถกู บแ้ี บนจมโคลน\" เหตกุ ารณเ์ ป็ นด่งั ทเี่ จา้ กบบอก วัวตัวทพ่ี า่ ยแพถ้ กู ดันลงไปในหนองน้าและกบี เทา้ อันมหมึ า ของมนั ก็บพี้ วกกบจนถงึ แกค่ วามตาย :: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: เมอ่ื ผยู ้ งิ่ ใหญล่ ม้ ลง ผทู ้ อี่ อ่ นแอกต็ อ้ งเจ็บปวดตามไปดว้ ย

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง นกั โหราศาสตร์ ชายคนหนง่ึ ซงึ่ ใชช้ วี ติ มาอยา่ งยาวนานโดยมคี วามเชอ่ื วา่ เขาอา่ นอนาคตจากดวงดาราได ้ เขาเรยี กตัวเองวา่ นักโหราศาสตร์ และใชช้ วี ติ ในยามคา่ คนื ไปกบั การจอ้ งมองทอ้ งฟ้า เยน็ วันหนงึ่ ขณะทเี่ ขากาลงั เดนิ ไปตามถนนนอกหมบู่ า้ น ดวงตาจบั ตอ้ งยังหมดู่ าวพลางคดิ วา่ เขามองเหน็ จุดจบของโลกซง่ึ กาลงั จะมาถงึ ทันใดนัน้ เขาก็พลัยตกลงไปในบอ่ ซง่ึ เตม็ ไปดว้ ย น้าโคลน เขายนื ขน้ึ น้าโคลนขนุ่ คลก่ั สงู แทบจะถงึ ใบหู เขาพยายามตะเกยี กตะกายปีนป่ ายอยตู่ รงขอบ บอ่ ลน่ื ๆ อยา่ งบา้ คล่งั เสยี งรอ้ งขอความชว่ ยเหลอื ของเขาดงั ออกไปทาใหพ้ วกชาวบา้ นรบี วงิ่ มาชว่ ย เมอื่ พวก ชาวบา้ นดงึ เขาขนึ้ มาไดแ้ ลว้ หนงึ่ ในนัน้ ก็กลา่ ววา่ \"ทา่ นแสรง้ ทาเป็ นอา่ นอนาคตไดจ้ ากดวงดาว แตก่ ลบั มองไมเ่ ห็นสง่ิ ทอี่ ยใู่ ตฝ้ ่ าเทา้ ของทา่ นเอง เรอื่ งนน้ี า่ จะสอนทา่ นไดด้ วี า่ จงสนใจสง่ิ ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ มากกวา่ และปลอ่ ยให้ อนาคตจดั การตวั ของมนั เอง\" \"จะมปี ระโยชนอ์ ะไร\" อกี คนหนง่ึ พดู \"หากทา่ นอา่ นดวงดาวได้ แตก่ ลบั มองไมเ่ ห็นวา่ มอี ะไรอยตู่ รงหนา้ บนโลกนบี้ า้ ง\" :: นทิ านเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: จงใสใ่ จเรอ่ื งเลก็ นอ้ ย สว่ นเรอ่ื งใหญ่ปลอ่ ยใหม้ นั จัดการตวั มนั เอง

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง เมน่ กบั งู เมน่ ตวั หนง่ึ กาลงั มองหาบา้ นดๆี สกั หลงั ทา้ ยสดุ มันพบถ้าเล็กๆ ทม่ี กี าบงั ซงึ่ มคี รอบครวั งอู าศัยอยกู่ อ่ นแลว้ มันถามพวกงูวา่ จะอนุญาตใหม้ ันเขา้ ไปอยใู่ นถ้าไดไ้ หม งตู อบตกลงดว้ ย ความใจดี ไมช่ า้ ไมน่ าน งกู ็คดิ วา่ ไมน่ ่าอนุญาตใหเ้ มน่ เขา้ มาอยดู่ ว้ ยเลย ขนแหลมๆ ของเมน่ ทมิ่ แทงพวกมันทกุ ครงั้ ทหี่ มนุ ตัว และในทสี่ ดุ พวกมันกต็ อ้ งขอรอ้ งใหเ้ มน่ จากไปอยา่ งสภุ าพ \"ขา้ พอใจทนี่ มี่ ากเลย ขอบคณุ นะ\" เมน่ กลา่ ว \"ขา้ ตงั้ ใจแลว้ ละวา่ จะอยทู่ น่ี \"่ี วา่ แลว้ มนั ก็คอ่ ยๆ ตามไปสง่ พวกงูทนี่ อกประตู และเพอ่ื ปกป้องผวิ หนังของพวกมัน งูจงึ ตอ้ งหาบา้ น ใหมใ่ นทสี่ ดุ :: นทิ านเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ :: เสยี สละนว้ิ มอื ในทสี่ ดุ กจ็ ะเสยี ทัง้ มอื

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง นกกระยางเรอ่ื งมาก นกกระยางตวั หนงึ่ คอ่ ยๆ เยอ้ื งยา่ งไปตามฝั่งลาธาร สายตาจับจอ้ งน้าใสแจ๋ว ลาคอยาวและ จะงอยปากแหลมของมนั พรอ้ มจะจกิ อาหารชนิ้ เล็กๆ เป็ นมอ้ื เชา้ ในน้าใสมฝี ูงปลามากมาย แต่ คณุ ชายนกกระยางกไ็ มช่ น่ื ชมยนิ ดกี ับเชา้ วนั นัน้ แมแ้ ตน่ อ้ ย \"ขา้ ไมก่ นิ ปลาตวั เล็กตวั นอ้ ยหรอก\" มนั เอย่ ขนึ พวกปลาซวิ ปลาสรอ้ ยไมเ่ หมาะกับนก กระยางสกั นดิ ทันใดนัน้ กม็ ปี ลาเพริ ช์ นอ้ ยงดงามวา่ ยเขา้ มาใกลๆ้ \"ก็ยงั ไมใ่ ชอ่ กี นน่ั ละ\" นกกระยาง พดู \"ขา้ ไมเ่ สยี แรงอา้ ปากเพอ่ื ของพรรคน์ นั้ อยแู่ ลว้ !\" เมอ่ื ดวงอาทติ ยล์ อยสงู ฝงู ปลาก็วา่ ยจากน้าตน้ื แถวรมิ ตลง่ิ ดาลงสนู่ ้าเยน็ ทล่ี กึ กวา่ กลางลา ธาร คราวน้นี กกระยางไมเ่ หน็ ปลาหลงเหลอื สกั ตัว สดุ ทา้ ยมนั อดดใี จไมไ่ ดท้ อ่ี ยา่ งนอ้ ยก็อตุ สา่ ห์ ไดห้ อยทากตัวจว๋ิ มาเป็ นอาหารเชา้ ตวั หนงึ่ :: นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: อยา่ เรอ่ื งมากเกนิ ไป มฉิ ะนัน้ อาจเหลอื แตส่ งิ่ ทแ่ี ยท่ ส่ี ดุ หรอื ไมก่ ไ็ มไ่ ดอ้ ะไรเลย

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง ลกู ววั ขเ้ี กยี จ กาลครงั้ หนง่ึ นานมาแลว้ …มลี กู ววั ตวั หนง่ึ มักมนี สิ ยั เกยี จครา้ น ไมย่ อมทางาน วนั ๆกเ็ อาแตว่ งิ่ เลน่ บนทงุ่ หญา้ ระหวา่ งทลี่ กู วัวกาลังเพลดิ เพลนิ อยนู่ ัน้ ก็เห็นวัวแกเ่ ดนิ ลากเกวยี นผ่านมา เจา้ ลกู วัวก็เขา้ ไปเยา้ แหย่ ลอ้ เลยี น “โธ่ ! ววั แกผ่ นู้ า่ สงสารตอ้ งลากเกวยี นทางานหนกั จนขนสกปรกเกรอะกรงั ดขู า้ สิ กนิ อม่ิ นอนหลบั สบาย ขนก็สะอาดเงางามราวกบั เสน้ ไหม” ววั ไมพ่ ดู สงิ่ ใดยังคงลาก เกวยี นตอ่ ไปตามทาง ตอ่ มาวนั หนงึ่ เมอื่ ชาวบา้ นลากลกู ววั เพอื่ นาไปฆา่ สงั เวยพธิ บี ชู ายญั วัวแกเ่ หน็ ดงั นัน้ กพ็ ดู ขน้ึ วา่ “เป็ นยงั ไงละ่ เพราะเจา้ ขเ้ี กยี จแท้ ๆ อยไู่ ปก็ไมท่ าประโยชน์ จงึ ตอ้ งพบจุดจบเชน่ นี้ ชา่ งนา่ สงสารยงิ่ กวา่ ขา้ ทต่ี อ้ งทางานหนกั เสยี อกี ” :: นทิ านเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: ผเู ้ กยี จครา้ นมกั พบจดุ จบอนั น่าเศรา้

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง สองสาวใชก้ บั ไก่ แมเ่ ฒา่ คนหนงึ่ อาศัยอยกู่ ับสาวใชส้ องคน ทงั้ สองมหี นา้ ทเ่ี กบ็ กวาด เชด็ ถแู ละจัดเกบ็ ขา้ ว ของใหเ้ ป็ นระเบยี บ เชา้ มดึ ของทกุ วนั ไกท่ แี่ มเ่ ฒา่ เลยี้ งไวจ้ ะสง่ เสยี งขันเตอื นใหน้ างตน่ื มาปลกุ สาวใชใ้ หล้ กุ มาทางานบา้ น สาวใชท้ งั้ สองรสู ้ กึ ไมพ่ อใจทตี่ นไมไ่ ดห้ ลับนอนอยา่ งสบาย \"เป็ น เพราะเจา้ ไกต่ วั นนั้ แนๆ่ ทคี่ อยปลุกแมเ่ ฒา่ ทกุ เชา้ แบบน้ี เราตอ้ งชว่ ยกนั กาจดั มนั แลว้ ละ่ \" วา่ แลว้ ทัง้ สองกว็ างแผนฆา่ เจา้ ไก่ แตเ่ หตกุ ารณ์กลับไมเ่ ป็ นอยา่ งทสี่ าวใชค้ ดิ เพราะเมอ่ื ไม่ มเี จา้ ไกต่ วั นัน้ แลว้ แมเ่ ฒา่ กลบั ยงิ่ กังวลกวา่ เดมิ วา่ สาวใชท้ งั้ สองจะตนื่ สายและทาความสะอาด บา้ นไมท่ นั นางจงึ ตน่ื ขน้ึ มาปลกุ สาวใชใ้ หท้ างานบา้ นกลางดกึ ของทกุ คนื แทน :: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: ใหท้ กุ ขแ์ กท่ า่ น ทกุ ขน์ ัน้ ถงึ ตวั