ภาษาไทย

หนังสอื ภาษาไทยน่าร้เู ล่มนี้เปน็ สว่ นหนึ่งของวิชาการสรา้ งหนงั สืออิเลก็ ทรอนิกส์ ซึง่ ข้าพเจา้ ได้รับ มอบหมายจากคุณครูใหจ้ ัดทาหนงั สอื เร่อื งน้ีขึน้ ตามความสนใจโดยบูรณาการกับวชิ าภาษาไทย เนือ้ หาในหนงั สือเล่มน้ีจะประกอบไปด้วยเร่ืองน่ารู้ทางภาษาไทยอาทิเชน่ เรอื่ งนิทานพืน้ บ้าน ซ่งึ ขา้ พเจา้ ไดร้ วบรวมไว้ในหนงั สอื เล่มน้ี ขอขอบคุณครู ประภัสสร กา๋ เขียว ท่ีให้แนะนา ปรกึ ษา และเพื่อนๆ ท่ีช่วยให้แนะนา ตลอดจนหนงั สือเลม่ น้เี สร็จลลุ ่วงไปดว้ ยดี หากผิดพลาดประการใดก็ขออภยั มา ณ ท่ีน้ีด้วย



ขา่ วลว่ งรู้ไปถึงนางจนั ทา จึงไดส้ ่งคนมาจบั พระสงั ขไ์ ปถว่ งน้า แตท่ า้ วภุชงคพ์ ญานาคราชช่วยเอาไว้ และส่งใหไ้ ปอยกู่ บั นางพนั ธุรัต พระสงั ขร์ ู้วา่ นางพนั ธุรัตเป็ นยกั ษจ์ ึงขโมยรูปเงาะ ไมเ้ ทา้ เกือกแกว้ เหาะหนีมาอยบู่ นเขา นางพนั ธุรัตตามมาทนั แต่ ไมส่ ามารถข้ึนไปหาพระสงั ขไ์ ด้ จึงไดม้ อบมนตม์ หาจินดา เรียกเน้ือเรียกปลาใหแ้ ก่พระสงั ขก์ ่อนที่จะอกแตกสิ้นใจตายที่ เชิงเขา นน่ั เอง พระสงั ขเ์ หาะมาจนถึงเมืองสามล ทา้ วสามลและนางมณฑากาลงั จดั พธิ ีเลือกคู่ใหธ้ ิดาท้งั เจด็ แตร่ จนาพระธิดาองค์ สุดทอ้ ง ไมย่ อมเลือกใครเป็นคู่ ทา้ วสามลจึงใหค้ นไปตามเจา้ เงาะมาใหเ้ ลือก รจนาเห็นรูปทองท่ีซ่อนอยใู่ นรูปเงาะจึงเสี่ยง มาลยั ไปให้ สร้างความพิโรธใหท้ า้ วสามาลจึงถึงกบั ขบั ไล่รจนาใหไ้ ปอยกู่ ระท่อมปลายนากบั เจา้ เงาะทา้ วสามลหาทางแกลง้ เจา้ เงาะ โดยการใหไ้ ปหาเน้ือหาปลาแขง่ กบั เขยท้งั หก เจา้ เงาะใหม้ นตท์ ่ีนางพนั ธุรัตใหไ้ วเ้ รียกเน้ือ เรียกปลามารวมกนั ทาให้ หกเขยหาปลาไมไ่ ด้ จึงตอ้ งยอมตดั ปลายหูและปลายจมูกแลกกบั เน้ือและปลาทา้ วสามลพิโรธมากจนถึงกบั คิดหาทาง ประหารเจา้ เงาะ ร้อนถึงพระอินทร์ตอ้ งหาทางช่วยโดยการลงมาทา้ ตีคลีชิงเมือง กบั ทา้ วสามล ทา้ วสามลส่งหกเขยไปสูก้ ส็ ู้ ไมไ่ ด้ จึงตอ้ งยอมใหเ้ จา้ เงาะไปสูแ้ ทน เจา้ เงาะถอดรูปเป็ นพระสงั ขแ์ ละสูก้ บั พระอินทร์ จนชนะ ทา้ วสามลจึงยอมรับพระ สงั ขก์ ลบั เขา้ เมืองและจดั พิธีอภิเษกให้ พระอินทร์ไปเขา้ ฝันทา้ วยศวมิ ล เพ่อื บอกเร่ืองราวท้งั หมด ทา้ วยศวมิ ลจึงออกตามหาพระนางจนั เทวจี นพบ และไดเ้ ดิน ทาน ไปเมืองสามลนครเพอื่ พบพระสงั ข์ โดยพระนางจนั เทวไี ดป้ ลอมเป็ นแมค่ รัวในวงั และไดแ้ กะสลกั เร่ืองราวท้งั หมดบน ชิ้นฟัก ใหพ้ ระสงั ขเ์ สวย ทาใหพ้ ระสงั ขร์ ู้วา่ แม่ครัวคือพระมารดานนั่ เอง พระสงั ขแ์ ละรจนาจึงไดเ้ สดจ็ ตามทา้ วยศวมิ ลและ พระนาง จนั เทวกี ลบั ไปครองเมืองยศวมิ ลสืบไป

เม่ือพระวจิ ิตรจินดากลบั ถงึ บา้ นเมือง ทหารสองคนก็ไปทาความเคารพนางโสนนอ้ ญเรือนงาม และเรือนวเิ ศษกข็ ยายเป็น เรือนใหญม่ ีขา้ วของเครื่องใชพ้ ระธิดาครบถว้ น โสนนอ้ ยเรือนงามกเ็ ขา้ ไปอยใู่ นเรือนน้นั พระวจิ ิตรจินดาจึงแน่ใจวา่ โสน นอ้ ยเรือนงามเป็ นพระราชธิดาท่ีรักษาตน จึงจะฆ่านางกลุ าแตโ่ สนนอ้ ยเรือนงามขอชีวติ ไว้ พระวจิ ิตรจินดากไ็ ดอ้ ภิเษกกบั นางโสนนอ้ ยเรือนงามและอยดู่ ว้ ยกนั มีความสุขสืบไป....กษตั ริยน์ ครโรมวสิ ยั มีพระราชธิดาท่ีสวยงามมาก พระราชธิดาน้ี เมื่อประสูติมีเรื่อนไมเ้ ลก็ ๆติดมือออกมาดว้ ย เรือนน้ีเม่ือพระธิดาเจริญวยั ข้ึน เรือนไมน้ ้ีกโ็ ตข้นึ ดว้ ยและกลายเป็ นของเลน่ ของพระราชธิดา พระบิดาจึงต้งั ช่ือพระราชธิดาวา่ โสนนอ้ ยเรือนงาม เม่ือโสนนอ้ ยเรือนงามมีพระชนมพ์ รรษาไดส้ ิบหา้ พรรษา โหรทูลพระบิดาวา่ โสนนอ้ ยเรือนงามกาลงั มีเคราะห์ ควรใหอ้ อกไปจากเมืองเสีย เพราะจะตอ้ งอภิเษกกบั คนท่ีตาย แลว้ พระบิดาและพระมารดาก็จาใจใหโ้ สนนอ้ ยเรือนงามออกไปจากเมืองแตผ่ เู้ ดียว โสนนอ้ ยเรือนงามปลอมตวั เป็ น ชาวบา้ นและเอาเคร่ีองทรงพระราชธิดาห่อไว้ พระอินทร์สงสารนางจึงแปลงร่างเป็ นชีปะขาวมามอบยาวเิ ศษสาหรับรักษา คนตายใหฟ้ ้ื นได้ โสนนอ้ ยเรือนงามเดินทางเขา้ ไปในป่ าพบนางกลุ าหญิงใจร้ายนอนตายเพราะถกู งูกดั โสนนอ้ ยเรือนงามจึง นายาของชีปะขาวมารักษา นางกลุ าก็ฟ้ื น นางจึงขอเป็ นทาสติดตามโสนนอ้ ยเรือนงาม ท่ีนครนพรัตนเ์ มืองใกลเ้ คียงโรมวสิ ยั มีกษตั ริยค์ รองอยู่ มีพระราชโอรสนามวา่ พระวจิ ิตรจินดา ซ่ึงเป็ นชายหนุมรูปงามและ มีความสามารถ แต่วนั หน่ึงพระวจิ ิตรจินดาถกู งูพิษกดั สิ้นพระชนม์ พระบิดาและพระมารดาเศร้าโศรกเสียใจมาก แต่โหรทูล วา่ พระวจิ ิตรจินดาจะสิ้นพระชนมไ์ ปเจด็ ปี แลว้ จะมีพระราชธิดาของเมื่องอ่ืนมารักษาได้ พระบิดาและพระมารดาจึงเกบ็ พระ ศพของพระวจิ ิตรจินดาไว้ และมีประกาศใหค้ นมารักษาใหฟ้ ้ืน โสนนอ้ ยเรือนงามและนางกลุ าเดินทางมาถึงเมืองนพรัตนไ์ ดท้ ราบจากประกาศ จึงเขา้ ไปในวงั และอาสาทาการรักษา โดยขอใหก้ ้นั มา่ นเจด็ ช้นั ไม่ใหใ้ ครเห็นเวลารักษา โสนนอ้ ยเรือนงามแตง่ เครื่องทรงพระราชธิดาทาการรักษา โดยนางกลุ า ติดตามเฝ้ าดู เม่ือโสนนอ้ ยเรือนงามทายาใหพ้ ระวจิ ิตรจินดา พษิ ของนาคราชเป็นไอร้อนออกมาทาใหน้ างรู้สึกร้อนมาก จึง ถอดเคร่ืองทรงพระราชธิดาออกแลว้ เสดจ็ ไปสรงน้า ระหวา่ งน้นั นางกลุ ากน็ าเคร่ืองทรงพระราชธิดาของโสนนอ้ ยเรือน งามามแต่ง พอดีพระวจิ ิตรจินดาฟ้ื น ทุกคนกค็ ดิ วา่ นางกลุ าเป็ นพระราชธิดาท่ีรักษาจึงเตรียมจะใหอ้ ภิเษก ส่วนโสนนอ้ ยเรือน งามตอ้ งกลายเป็ นขา้ ทาสของนางกลุ าไป พระวจิ ิตรจินดาและพระบิดาและพระมารดากย็ งั มีความสงสยั ในนางกลุ า จึงให้ นางเยบ็ กระทงใบตองถวาย นางกลุ าทาไมไ่ ดโ้ ยนใบตองทิ้งไป โสนนอ้ ยเรือนงามเกบ็ ใบตองมาเยบ็ เป็ นกระทงสวยงาม นาง กลุ าก็แยง้ ไปถวายพระราชบิดามารดาของพระวจิ ิตรจินดา พระวจิ ิตรจินดาไมอ่ ยากอภิเษกกบั นางกลุ าจึงขอลาพระบิดาพระ มารดาไปเที่ยวทางทะเล พระบิดาพระมารดาใหน้ างกลุ ายอ้ มผา้ ผกู เรือ นางกลุ าก็ทาไมเ่ ป็ น โยนผา้ และสีทิ้ง โสนนอ้ ยเรือน งามเกบ็ ผา้ และสีไปยอ้ มไดส้ ีงดงาม นางกลุ ากแ็ ยง้ นาไปถวายพระบิดาพระมารดาอีก เมื่อพระวจิ ิตรจินดาจะออกเรือก็ ปรากฎวา่ เรือไมเ่ คล่ือนที่พระวจิ ิตรจินดาทรงคิดว่ คงมีผมู้ ีบุญในวงั ตอ้ งการฝากซ้ือของ เรือจึงไมเ่ คลื่อนที่จึงใหท้ หารมาถาม รายการของที่คนในวงั จะฝากซ้ือ ทุกคนกไ็ ดม้ ีโอกาสฝากซ้ือ แต่โสนนอ้ ยเรือนงามอยใู่ ตถ้ นุ ถึงไมม่ ีใครไปถาม เรือกย็ งั ไม่ เคลื่อนท่ี พระวจิ ิตรจินดาจึงใหท้ หารกลบั ไปคน้ หาคนในวงั ท่ียงั ไม่ไดฝ้ ากซ้ือของ ทหารจึงไดไ้ ปคน้ หานางโสนนอ้ ยเรือน งามได้ นางจึงฝากซ้ือ \" โสนนอ้ ยเรือนงาม \" เม่ือพระวจิ ิตรจินดาเดินทางไป ลมกบ็ นั ดาลใหพ้ ดั ไปยงั เมืองโรมวสิ ยั ของพระ บิดาของโสนนอ้ ยเรือนงาม พระวจิ ิตรจินดาซ้ือของฝากไดจ้ นครบทุกคน ยกเวน้ โสนนอ้ ยเรื่อนงาม พระวจิ ิตรจินดาจึง สอบถามจากชาวเมือง ชาวเมืองบอกวา่ โสนนอ้ ยเรือนงามมีอยแู่ ต่ในวงั เท่าน้นั พระวจิ ิตรจินดจ

หมบู่ า้ นแห่งหน่ึง ทุกเชา้ เด็กเล้ียงแกะจะตอ้ งคอยตอ้ นฝงู แกะออกไปหากินท่ีเนินเขาทุกวนั หนา้ ท่ีของเขาคือตอ้ งนงั่ เฝ้ าแกะขณะกินอาหาร และป้ องกนั อนั ตรายจากหมาป่ า เป็นอยา่ งน้ีทุกวนั จนเขาเร่ิมเบื่อหน่ายกบั ความซ้าซากจาเจ แตว่ นั น้ีขณะกาลงั เฝ้ าแกะอยนู่ ้นั เขากพ็ ลนั นึกอะไรแผลงๆข้ึนมาได.้ ..แลว้ กเ็ ริ่มแผนการของเขาทนั ที เขารีบเดินกลบั ไปยงั หมบู่ า้ นพร้อมกบั ตะโกนร้องบอกชาวบา้ นวา่ “ช่วยดว้ ย…ช่วยดว้ ย… มีหมาป่ าเขา้ มากาลงั จะกินแกะ แลว้ ” เมื่อชาวบา้ นไดย้ นิ ดงั น้นั ต่างกร็ ีบควา้ อาวธุ ไวใ้ นมือแลว้ รีบวงิ่ ไปยงั เนินเขาดว้ ยกลวั วา่ หมาป่ าจะกินแกะไปจนหมด แตเ่ ม่ือกลุม่ ชาวบา้ นวงิ่ มาถึงกไ็ ม่พบหมาป่ าแมแ้ ตต่ วั เดียว เด็กเล้ียงแกะแอบหวั เราะในใจแลว้ บอกวา่ “เมื่อก้ียงั อยตู่ รงน้ีนี่นา พวกท่านคงมาชา้ ไป สงสยั วา่ มนั คงจะวงิ่ หนีไปแลว้ แหละ 555” ชาวบา้ นไดแ้ ตย่ นื งง และรู้วา่ พวกตนน้นั ถกู เด็กเล้ียงแกะหลอกเสียแลว้ ชาวบา้ นตา่ งโมโหที่โดนเดก็ เล้ียงแกะหลอกใหเ้ สียเวลาทางาน เดินโกรธลงจากเนินเขาไป ส่วนเด็กเล้ียงแกะน้นั ไดใ้ จและสนุกกบั การท่ีชาวบา้ นน้นั หลงเช่ือตนซ่ึงเป็นเพยี งแคเ่ ดก็ หลงั จากน้นั มากย็ งั คงหลอชาวบา้ น ซ้าอีก 2-3 คร้ัง จนวนั หน่ึงท่ีเดก็ เล้ียงแกะกาลงั เฝ้ าแกะอยเู่ ช่นเคย จู่ๆ กม็ ีหมาป่ าออกมาวง่ิ ไล่จบั แกะเขา้ จริงๆ เดก็ เล้ียงแกะจึงรีบตะโกนบอกความจริงแก่ชาวบา้ น “ช่วยดว้ ย…ช่วยดว้ ย… มีหมาป่ ามาจบั แกะกินแลว้ จริงๆ นะ” แตไ่ มว่ า่ เขาจะตะโกนจนเสียงแหบแหง้ เพยี งใด คราวน้ีชาวบา้ นกลบั ไมม่ ีใครสนใจเขาแมแ้ ตเ่ พียงคนเดียว คติสอนใจจากนิทานอีสปเร่ืองน้ี“คนที่มกั หรือชอบพดู โป้ ปดมดเทจ็ เมื่อถึงคราวพดู จริงกย็ ากท่ีจะมีใครเช่ือ” ณ

กาลคร้ังหน่ึง ณ ผนื ป่ าอนั กวา้ งใหญ่ ขณะราชสีห์ผเู้ ป็ นราชาแห่งสตั วท์ ้งั หลายกาลงั นอนหลบั อยา่ งเป็ นสุข จู่ ๆ กม็ ีหนูตวั นอ้ ยไต่ข้ึนมาปี นป่ ายบนหลงั จนราชสีห์รู้สึกตวั ตื่น ก่อนใชอ้ ุง้ เทา้ ใหญต่ ะครุบหนูนอ้ ยตวั น้นั หวงั จะขย้ากินดว้ ยความโมโห เพราะถกู ขดั จงั หวะการพกั ผอ่ น แตย่ งั ไมท่ นั จะอา้ ปากกวา้ งดีกม็ ีเสียงออ้ นวอนเลก็ ๆ จากเจา้ หนูดงั ข้ึนมาวา่ \"ได้โปรดให้อภัยข้าสักคร้ังเถดิ ท่านเจ้าป่ า ข้าขอสาบานว่าข้าไม่ได้ต้งั ใจล่วงเกนิ ท่านเลยแม้แต่น้อย หากคราวนที้ ่านมเี มตตาปล่อยตวั ข้าไป ข้าจะไม่ลมื บญุ คณุ ของท่าน ข้าจะตอบแทนท่านอย่างแน่นอน ข้าสัญญา\" ทนั ทีที่ไดย้ นิ ราชสีห์เจา้ ป่ ากห็ วั เราะลนั่ แลว้ ตอบกลบั ไปวา่ \"เจ้าเป็ นเพยี งหนูตวั เลก็ แค่นี้ จะมปี ัญญาทาอะไรตอบแทน ข้าทเ่ี ป็ นถึงราชาผู้ยงิ่ ใหญ่ได้ แต่เอาเถอะ เห็นแก่มุกตลกของเจ้าทที่ าให้ข้าหัวเราะได้ คร้ังนีข้ ้าจะปล่อยเจ้าไปกแ็ ล้วกนั \" แมจ้ ะ เตม็ ไปดว้ ยคาดูถกู แตเ่ จา้ หนูนอ้ ยกต็ อบรับอยา่ งนอบนอ้ มและจริงใจ \"ขอบคณุ ท่านเจ้าป่ าผู้เมตตา ข้าจะไม่ลมื บุญคณุ คร้ังนี้ เลย\"หลายวนั ผา่ นไป ขณะราชสีห์กาลงั ออกล่าหาอาหารกด็ นั พลาดท่าไปตดิ กบั ดกั นายพรานเขา้ ตอ่ ใหด้ ิน้ แรงแค่ไหนกด็ ิ้น ไม่หลุดทาไดแ้ ตส่ ่งเสียงร้องออกมาอยา่ งสิ้นหวงั โชคที่ดีเจา้ หนูไดย้ นิ เขา้ จึงรีบวง่ิ ตามเสียงน้นั ไปแลว้ รีบลงมือช่วยเหลือ ราชสีห์ทนั ที เจา้ หนูใชฟ้ ันเลก็ ๆ ของมนั กดั บ่วงกบั ดกั ทีละเสน้ อยา่ งต้งั ใจจนราชสีห์รู้สึกผิดที่เคยพดู ดูถกู อีกฝ่ ายไวส้ ารพดั เม่ือบ่วงเสน้ สุดทา้ ยขาดและราชสีห์รอดเป็นอิสระอีกคร้ังจึงพดู กบั เจา้ หนูวา่ \"ขอบคณุ เจ้ามากทชี่ ่วยข้าเอาไว้ และข้า ขอโทษด้วยทเ่ี คยพูดไม่ดกี บั เจ้าในวนั น้ัน\" เจา้ หนูยมิ้ รบั คาขอบคุณน้นั อยา่ งยนิ ดีแลว้ ตอบกลบั ไปวา่ \"ข้าไม่เคยถือโทษโกรธ เลยท่านเจ้าป่ า และข้าดใี จยง่ิ กว่าทไ่ี ด้ตอบแทนท่านอย่างทส่ี ัญญาไว้\" เม่ือต่างคนต่างเขา้ ใจ ไม่ถือโทษโกรธกนั หลงั จากน้นั ราชสีห์กบั เจา้ หนูกก็ ลายเป็ นเพอ่ื นที่ดีตอ่ กนั ไมเ่ คยดูถูกวา่ ร้าย กนั คอยช่วยเหลือซ่ึงกนั และกนั และใชช้ ีวติ ดว้ ยกนั ในป่ ากวา้ งร่วมกบั สตั วอ์ ื่น ๆ อยา่ งมีความสุขเรื่อยไป...

กาลคร้ังหน่ึง นานมาแลว้ ..ณ ชายป่ าแห่งหน่ึง มีตากบั ยายอาศยั อยใู่ นกระทอ่ มเลก็ ๆ อยกู่ นั สองคน ไม่มีลูก ไม่มีหลาน มีเพยี งแม่ไก่ 1 ตวั ที่เล้ียงไว้ ทุก ๆ เชา้ ตากะยายจะโปรยขา้ ว หรือถว่ั งา บนลานดินไว้ เพือ่ ใหแ้ มไ่ ก่จิกกิน ผา่ นไปไมน่ านแมไ่ ก่กอ็ อกไข่และฟักออกมาเป็นลูกเจ๊ียบตวั จอ้ ย ๆท่ีแสนน่ารัก 7 ตวั แม่ไก่พร่าสอนลูกไก่ท้งั 7 วา่ “จาไวน้ ะลูกจ๋า ตากบั ยายเป็นผมู้ ีพระคุณ” เวลาผา่ นไปไม่นาน มีพระธุดงค์ มาลงกลดอยทู่ ี่เชิงเขา ริมหมบู่ า้ น พอเห็นเขา้ ตากะยายจึงเกิดความกงั วลวา่ พรุ่งน้ีเชา้ จะทาอยา่ งไรดี ดว้ ยไมม่ ีอาหารไปถวาย ขณะที่กาลงั นงั่ คิดกนั อยนู่ ้นั ตาไดเ้ อย่ กบั ยายวา่ \"ยายเอ๋ย ตอนเชา้ วนั รุ่ง เรามาแกงไก่ไปถวายพระกนั เถิด เพราะไม่เช่นน้นั พระทา่ นจะอดฉนั อาหารเชา้ แน่เชียว\" ยายกเ็ ห็นดว้ ยและตอบรับส่ิงท่ีตาบอกขณะน้นั แม่ไก่เผอิญเดินมาไดย้ นิ เร่ืองท่ีตากะยายพดู กนั ต้งั แตแ่ รกจน จบ รู้เขา้ ก็เศร้าใจ สงสารลูกท้งั 7 ตวั ที่จะตอ้ งกาพร้าแม่.. แต่ดว้ ยความกตญั ํูรู้คุณตาและยายท่ีสู้อุตส่าห์หาเล้ียงตนมาอยา่ งดี จึงคิดจะแทนบุญคุณตาและยายตามที่คุณ ตาไดก้ ล่าวไวแ้ มไ่ ก่จึงตดั สินใจเรียกลูกท้งั 7 มาสง่ั เสีย โดยเล่าทุกเรื่องท่ีเกิดข้ึนใหล้ ูกฟัง เม่ือลูกไก่ท้งั 7 ไดฟ้ ังจบ ตา่ งพากนั ร้องห่มร้องไห้ แลว้ พากนั วง่ิ เขา้ ไปซุกซอกอกแมด่ ว้ ยความรัก ความอาลยั แม่และลูกไก่กอดคอกนั ร้องไหต้ อนเชา้ วนั รุ่งข้ึน หลงั จากท่ีแม่ไก่กลายเป็นอาหารเชา้ ที่ตาและยายทาแลว้ นาไปถวายพระธุดงคแ์ ลว้ พวกลูกไก่ท้งั 7 โศกเศร้าเสียใจเป็นท่ีสุด ดว้ ยความรักแมย่ ง่ิ ชีวติ ลูกไก่ท้งั 7 ตวั กระโดดวง่ิ เขา้ กองไฟไปทีละตวั เพ่ือที่จะตายตามแม่ไก่ไปเทวดานางฟ้ า ต่างกท็ ราบซ้ึงในความกตญั ํูของ แมไ่ ก่และลูกไก่จึงไดร้ ับลูกไก่ท้งั 7 ตวั ไปอยบู่ นฟากฟ้ า มีแสงระยบิ ระยบั เป็นประกายลูกไก่ท้งั 7 ไดไ้ ปเกิด เป็น “ดาวลูกไก”่ หรือท่ีเรียกวา่ กลุ่มดาวฤกษ์ ๗ ดวง ชื่อ “กตั ติกา” บนทอ้ งฟ้ าคอยประกาศถึงความดี…ท่ีมี ความรัก และความสามคั คีของพีน่ อ้ งท้งั 7 นน่ั เอง

กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ ณ พงหญา้ รกขา้ งเมืองใหญ่ มีสุนขั จรจดั ตวั หน่ึงกาลงั นอนหมดแรง เพราะไม่มีอะไรตกถึงทอ้ งมานานหลายวนั มนั จึงวางแผนเขา้ ไปขโมยอาหารในตลาดสดมากิน ประทงั ชีวติ และโชคดีท่ีไดเ้ น้ือชิ้นโตมาโดยไม่มีใครจบั ได้ ในระหวา่ งที่เจา้ สุนขั กาลงั กลบั ไปยงั ท่ีพกั มนั ไดเ้ ดินผา่ นสะพานขา้ มลาธารเลก็ ๆ แห่ง หน่ึง แลว้ เหลือบไปเห็นเงาสะทอ้ นของตวั เองในน้า กเ็ ขา้ ใจผดิ คิดวา่ เป็นสุนขั อีกตวั ท่ีออกหา อาหารเหมือนมนั แต่สุนขั ตวั น้นั กลบั มีเน้ือท่ีชิ้นใหญ่โตและดูน่ากินกวา่ ของตวั เอง \"ทาไมหมา ตวั น้ันถงึ ได้กนิ อาหารทด่ี กี ว่าของข้า ? ข้าไม่ยอม ข้าขโมยเนือ้ มาจากตลาดได้ ข้าก็ต้องขโมยเนือ้ จากมนั มาได้เหมอื นกนั !\" เม่ือเจา้ สุนขั คิดไดด้ งั น้นั มนั กอ็ า้ ปากเห่าเงาของตวั เองอยา่ งดุดนั และ นน่ั กท็ าใหเ้ น้ือที่มนั คาบเอาไว้ ร่วงตกลงไปในลาธารแลว้ จมหายไป \"อะไรกนั !? หมาตัวน้ัน หายไปไหน แล้วเนือ้ ของข้าล่ะ ! เนือ้ ของข้า !\" เจา้ สุนขั ร้องอุทานเสียงดงั ก่อนจะรีบวงิ่ ตามหา ชิ้นเน้ือท่ีหายไป ระหวา่ งน้นั เม่ือเจา้ สุนขั ไดม้ องไปยงั ลาธารอีกคร้ัง มนั กไ็ ดค้ น้ พบวา่ สุนขั อีก ตวั ท่ีเห็นก่อนหนา้ น้ีคือตวั ของมนั เอง สุดทา้ ยเจา้ สุนขั กไ็ ดแ้ ต่เดินกลบั ที่พกั ไปดว้ ยความสิ้นหวงั และหิวโซเช่นเดิม

ณ ป่ าแห่งหน่ึงมีแมเ่ ป็ดตวั หน่ึง ฟักไขอ่ ยเู่ ป็นเวลานาน จนกระทง่ั วนั หน่ึง ลูกเป็ดตวั นอ้ ย ๆ กเ็ ร่ิมเจาะเปลือกไข่ออกมา ทีละตวั ๆ จนเกือบหมด เหลือไข่ใบใหญ่หน่ึงฟอง ที่ยงั ไม่ยอมออก แม่เป็ ดจึงนงั่ กกไข่ต่อไป ในท่ีสุด ไข่ใบสุดทา้ ยก็แตกออก ลกู เป็ดโผลอ่ อกมาจากไข่ ตวั โต คอยาว ขนสีเทา รูปร่างน่าเกลียด แม่เป็ ดรู้สึกสงสัยในตวั ลูกเป็ ดตวั น้ีมาก คิดในใจวา่ คงไม่ใช่ ลกู ของเรา วนั รุ่งข้ึน แม่เป็ดพาลูกเป็ดนอ้ ย ๆ ไปวา่ ยน้าท่ีสระ เพอื่ จะไดท้ ดสอบว่า ลูกเป็ ดข้ีเหร่ตวั ใหญ่ จะว่ายน้าไดห้ รือไม่ ลูก เป็ดว่งิ แขง่ ขนั ลงไปลอยคออยใู่ นน้า และวา่ ยไดอ้ ยา่ งสวยงาม ลกู เป็ดข้ีเหร่ไมม่ ีความสุขเลย เพราะลกู เป็ดตวั อ่ืน ๆ รุมจิกตี ดงั น้นั วนั หน่ึงลูกเป็ดข้ีเหร่จึงหนีไปอยหู่ นองน้าใหญ่แห่งหน่ึง ลกู เป็ดอาศยั อยทู่ ่ีนน่ั เป็ นเวลาหลายวนั วนั หน่ึงมีหมาล่าเน้ือตวั หน่ึง วิ่ง ผา่ นมาพบลูกเป็ดเขา้ หมาน้นั หยดุ จอ้ งดูลกู เป็ดอยคู่ รู่หน่ึง แลว้ กว็ ง่ิ เลยไป \"โธ่เอ๋ย\" ลูกเป็ ดพดู \"ฉันคงน่าเกลยี ดมาก จนหมากไ็ ม่ อยากมองลูกเป็ ดข้ีเหร่ไดอ้ อกเดินทางไป จนถึงกระท่อมหลงั หน่ึง เจา้ ของบา้ นเป็ นหญิงแก่ นางเล้ียงแมวไวต้ วั หน่ึง แม่ไก่ตวั หน่ึง และแม่ไก่จะออกไขใ่ หห้ ญงิ แก่วนั ละ 1 ฟอง หญิงแก่เห็นลกู เป็ดข้ีเหร่ กค็ ิดวา่ ถา้ เล้ียงไวไ้ ม่นานกค็ งจะออกไข่ ใหเ้ รากินอีก ไดว้ นั ละ 1 ฟอง จึงยอมใหล้ ูกเป็ดอาศยั อยใู่ นหอ้ งดว้ ย เล้ียงไปจนนาน แตล่ ูกเป็ดข้ีเหร่ก็ยงั ไม่ออกไข่สักที ประกอบกบั ลูกเป็ ดข้ี เหร่ทะเลาะกบั แมว และไก่ จึงไดห้ นีออกจากบา้ นหญิงแก่ไปขณะที่กาลงั เดินออกจากบา้ นหญิงแก่ ลูกเป็ ดเดินไปเร่ือย ๆ จนถึง สระน้าแห่งหน่ึง กเ็ ลยแวะหยดุ พกั นอน ดว้ ยความเหน่ือยอ่อนจนหลบั ไป บงั เอิญมีชาวนาใจดีคนหน่ึงมาพบเขา้ จึงไดพ้ าเอาลูก เป็ ดข้ีเหร่ไปอยบู่ า้ น ลูก ๆ ชาวนาดีใจมาก อยากจะเล่นดว้ ย จึงวิ่งไล่จบั ลูกเป็ ด ลูกเป็ ดกลวั บินข้ึนไปเกาะบนถงั นม พงั นมหก กระจาย เมียชาวนาโกรธมาก ใชเ้ หลก็ เข่ียไหขวา้ ง ลูกเป็ ดวิ่งหนีออกทางประตูหลงั แอบซ่อนอยใู่ ตพ้ ุ่มไมล้ ูกเป็ ดข้ีเหร่ไดห้ นี ออกมาอยทู่ ี่ป่ าละเมาะ ริมสระน้าเป็นเวลานาน เด๋ียวน้ีลูกเป็ดโตข้ึนกวา่ เดิมมาก มีปี กใหญ่ และแข็งแรง วนั หน่ึงลูกเป็ ดบินเที่ยว เล่นรอบ ๆ สระ เผอิญเหลือบไปเห็นนกสีขาว 3 ตวั บินลงไปเล่นอยใู่ นสระน้า ลูกเป็ ดนึกในใจว่า ถา้ เราบินลงไปเล่นในสระน้า ใหน้ กแสนสวย 3 ตวั น้นั จิกเราเสีย จะดีกวา่ อยตู่ ่อไป โดยมีรูปร่างน่าเกลยี ดอยา่ งน้ีลูกเป็ดข้ีเหร่ไดอ้ อกเดินทางไป จนถึงกระทอ่ ม หลงั หน่ึง เจา้ ของบา้ นเป็นหญิงแก่ นางเล้ียงแมวไวต้ วั หน่ึง แมไ่ ก่ตวั หน่ึง และแม่ไก่จะออกไข่ให้หญิงแก่วนั ละ 1 ฟอง หญิงแก่ เห็นลูกเป็ดข้ีเหร่ ก็คิดวา่ ถา้ เล้ียงไวไ้ มน่ านกค็ งจะออกไข่ ใหเ้ รากินอีกไดว้ นั ละ 1 ฟอง จึงยอมใหล้ ูกเป็ดอาศยั อยใู่ นหอ้ งดว้ ย เล้ียง ไปจนนาน แต่ลูกเป็ ดข้ีเหร่ก็ยงั ไม่ออกไข่สักที ประกอบกบั ลูกเป็ ดข้ีเหร่ทะเลาะกบั แมว และไก่ จึงไดห้ นีออกจากบา้ นหญิง ขณะท่ีกาลงั เดินออกจากบา้ นหญิงแก่ ลูกเป็ดเดินไปเรื่อย ๆ จนถึงสระน้าแห่งหน่ึง ก็เลยแวะหยดุ พกั นอน ดว้ ยความเหน่ือยอ่อน จนหลบั ไป บงั เอิญมีชาวนาใจดีคนหน่ึงมาพบเขา้ จึงไดพ้ าเอาลกู เป็ดข้ีเหร่ไปอยบู่ า้ น ลกู ๆ ชาวนาดี

อยู่มาวนั หน่ึง หลงั จากตาขา้ วเสรจ็ แลว้ …พกิ ุลก็ออกไปตกั น้าท่ีลาธารซึ่งอยไู่ มไ่ กลจาก บา้ นนกั ในขณะเดนิ ทางกลับ …ทันใดน้ันกม็ หี ญงิ ชราคนหนึ่งปรากฏอยเู่ บอ้ื งหน้าของ พกิ ุลและขอนา้ เธอดม่ื พิกลุ ดใี จมากทไ่ี ดช้ ว่ ยหญิงชราคนน้ัน …เธอเอานา้ ใหห้ ญิงชราและ บอกให้เธอเอานา้ ไปอีกเพอ่ื จะไดล้ า้ งหนา้ และลา้ งตวั ให้สดชนื่ พกิ ุลบอกหญิงชราว่าไม้ ต้องห่วงเพราะถ้านา้ ไมพ่ อเธอจะไปตักมาอีก …หญิงชรายิ้มและกล่าววา่ “เธอนีน่ อกจาก จะสวยแล้วยังใจดอี กี ถึงแมว้ ่าฉนั จะดยู ากจน และมอมแมมเธอกป็ ฏบิ ตั กิ บั ฉนั เป็นอยา่ ง ด”ี หลงั จากกลา่ วชน่ื ชมพิกุลแล้ว …หญิงชราก็ให้พรวิเศษกับเธอ และดว้ ยอานาจของพร วเิ ศษน้ีจะทาใหด้ อกพิกลุ ทองคารว่ งออกมาจากปากของเธอ …เม่อื ใดกต็ ามท่เี ธอรสู้ ึก สงสารใครหรอื ส่งิ ใด …หลงั จากหญิงชราใหพ้ รวิเศษแกพ่ กิ ลุ แลว้ กห็ ายวับไปตอ่ หนา้ ต่อ ตาของเธอ …พิกุลก็รู้ทนั ทีว่าแทท้ ่จี ริงแลว้ หญงิ ผ้นู นั้ เปน็ นางฟ้าจาแลงมาให้พรวิเศษแก่ ตน …ทนั ทที กี่ ลับถึงบา้ นชา้ เธอก็ถูกแมเ่ ลย้ี งดดุ า่ วา่ ไปเถลไถลเพ่ือหนงี าน ดังนั้นพิกุลจึง เล่าเรอื่ งทัง้ หมด ใหผ้ ู้เปน็ แมเ่ ลย้ี งฟงั พรอ้ มกบั เกดิ ความรสู้ ึกสงสารใน …ขณะเล่าจงึ ทาให้ ดอกพกิ ุลทองคารว่ งออกมาจากปากของเธอดว้ ย …แมเ่ ลี้ยงจอมละโมบก็เปล่ียนอารมณ์ จากโกรธเป็นละโมบในทนั ทพี รอ้ มกับตะครุบดอกพิกุลทองท้ัง หมดไวใ้ นขณะทีป่ ากกส็ ง่ั ใหพ้ ิกลุ พูดตอ่ ไปเรอ่ื ย ๆ เพอ่ื สนองความละโมบของเธอนน่ั เอง

เล่ากันว่า นกยูงไมไ่ ดม้ ขี นงดงามซึ่งมนั ภาคภมู ใิ จเหลอื เกนิ เช่นนมี้ าตั้งแตแ่ รก เทพจี โู นผโู้ ปรดปรานมนั ทรงประทานขนเหล่านใ้ี ห้ เน่อื งเพราะวันหน่ึงมนั ไป ออ้ นวอนขอเคร่ืองประดับบนขน ซึง่ จะทาใหม้ นั แตกต่างจากนกตัวอ่นื ๆ และเมอ่ื มันมขี นเจดิ จรสั งามด้วยสมี รกต ทอง ม่วง และอาพนั มันก็เดนิ ลาพองขนอย่าง หยงิ่ ยโส ท่ามกลางหมูน่ กทง้ั หลาย ซ่ึงเพง่ มองมันดว้ ยความรษิ ยา แม้กระทั่งไก ฟ้าท่ีงามท่สี ุดยงั เห็นว่าความงามของนกยูงนัน้ เหนือกว่า ทนั ใดนนั้ นกยงู กเ็ หน็ นกอินทรีกู่รอ้ งสูงลบิ อยู่บนท้องฟา้ สคี ราม มนั ร้สู ึก อยากบนิ เชน่ ทีเ่ คยทาเปน็ นิจ มนั จงึ กางปีก พยายามทะยานขึ้นจากพน้ื ทว่า นา้ หนกั ของเคร่อื งประดับอนั อลังการฉดุ มนั ลงมา แทนทจ่ี ะได้บินขนึ้ ไปชื่นชม แสงแรกรับอรณุ หรอื อาบแสงสกี ุหลาบท่ามกลางหมเู่ มฆยามอัสดง มันกลับต้อง เดินเตาะแตะบนพน้ื งุ่มงา่ มยิง่ กว่าสตั วป์ ีกทกุ ชนิดท่หี ากนิ ตามลานดินเสียอีก

หน่ึง สงิ โตออกไปลา่ เหยอื่ ในปา่ มนั เหน็ กระตา่ ยปา่ ตวั หนงึ่ นอนหลบั อยู่ จงึ คดิ จะจบั กนิ เป็นอาหาร และขณะนนั้ เองก็มกี วางตัวหนึ่งวิ่งผา่ นมาพอดี มนั จงึ ละสายตาจากเจ้า กระตา่ ยป่าแล้วรบี วงิ่ ตามกวางไปทนั ที เม่ือกวางได้ยนิ เสยี งสิงโตวงิ่ ตามมากต็ กใจ เรง่ ฝีเท้าอยา่ งไมค่ ดิ ชวี ติ สดุ ทา้ ยสิงโตก็วิง่ ตามกวางไมท่ ัน มนั จึงตัดสินใจวง่ิ กลบั ไปหา กระต่ายปา่ แต่เม่อื มนั กลับมาเจา้ กระตา่ ยป่ากไ็ ม่อยทู่ ่เี ดมิ เสียแลว้ สงิ โตได้แตบ่ น่ ด้วย ความเสยี ใจว่า \"ขา้ ไม่น่าปล่อยเหย่อื ที่อยใู่ นมอื แลว้ ไปว่งิ ไล่เจา้ กวางน่ันเลย เพราะ ความโลภแท้ ๆ ในที่สดุ ขา้ กไ็ ม่เหลอื อะไรสักอย่าง\"

ววั ปา่ ตัวหนงึ่ หนีสิงโตเขา้ ไปในถ้าท่ีซงึ่ คนเล้ียงแพะใชเ้ ป็นท่ีพานกั ของฝูงแพะยาม ที่มีพายุรา้ ยและยามค่าคนื บังเอิญมีแพะหลงฝูงตัวหนึ่งถูกทง้ิ ไว้ขา้ งหลงั ยังไม่ ทันท่เี จ้าวัวปา่ จะเดินเขา้ ไปข้างใน แพะกโ็ นม้ หวั ของมันและตรงร่ีเขา้ ขวิดเจา้ วัว ปา่ ด้วยเขา หากแตส่ งิ โตยังคงวนเวียนอยู่ตรงนอกปากทางเขา้ ถ้า วัวปา่ จึงตอ้ ง จาใจยอมรบั การเหยยี ดหยามนน้ั \"จงอยา่ คิดว่า\" มันกลา่ ว \"ข้ายอมรับการกระทาอันแสนขข้ี ลาดของ เจ้าเพราะข้ากลัวเจา้ ละ่ เมื่อไรทส่ี ิงโตจากไป ข้าจะสอนบทเรยี นใหเ้ จา้ อย่างท่ี เจา้ จะไมม่ ีวนั ลืมเลยทีเดียว\"

อสิ ป. [2020]. นิทานอสี ป เรอ่ื ง เร่อื งเลา่ ของนกยูง. [ออนไลน]์ . เขา้ ถงึ ไดจ้ าก : https://www.kalyanamitra.org/th/Aesop_detail.php?page=4748 ___. [2016]. นทิ านอสี ป เรือ่ ง พิกุลทอง. [ออนไลน]์ . เข้าถงึ ได้จาก : https://bkkseek.com อสิ ป. [2020]. นิทานอสี ป เรอ่ื งววั ปา่ กบั แพะ. [ออนไลน]์ . เข้าถงึ ไดจ้ าก : https://www.kalyanamitra.org/th/Aesop_detail.php?page=4763 อสิ ป. [2020]. นทิ านอสี ป เรือ่ ง สิงโตผโู้ ง่เขลา [ออนไลน]์ . เขา้ ถงึ ได้จาก : https://www.kalyanamitra.org/th/Aesop_detail.php?page=4763 อสิ ป. [2020]. นิทานอสี ป เรอ่ื ง ดาวลกู ไก่ [ออนไลน]์ . เข้าถึงได้จาก : https://www.kalyanamitra.org/th/Aesop_detail.php?page=4763 อิสป. [2555]. นทิ านอสี ป เรื่อง ลกู เป็ดขเี้ หร่ [ออนไลน]์ . เขา้ ถงึ ได้จาก : https://baby.kapook.com อสิ ป. [2020]. นทิ านอสี ป สงิ โตผโู้ งเ่ ขา[ออนไลน์]. เข้าถงึ ไดจ้ าก : https://www.kalyanamitra.org/th/Aesop_detail.php?page=4109 ___. [2020]. นิทานอสี ป เดก็ เลยี้ งแกะ[ออนไลน์]. เข้าถึงไดจ้ าก : https://www.muengthai.com ___. [2020]. นิทานอสี ป สุนขั กับเงา[ออนไลน์]. เขา้ ถงึ ไดจ้ าก : https://baby.kapook.com/view204121.html ___. [2020]. นทิ านอสี ป ราชสกี บั หน[ู ออนไลน์]. เข้าถึงไดจ้ าก : https://www.muengthai.com ___. [2020]. นิทานอสี ป โสนนอ้ ยเรอื นงาม[ออนไลน]์ . เขา้ ถงึ ไดจ้ าก : https://bkkseek.com

ด.ช.อภินนั ท์ ทองพมุ่ ม.102 เลขท่ี16 ด.ช.พบิ ูลย์ แตงวเิ ชียร ม.102 เลขท่1ี 0 เสนอ ครู ปภัสร กา๋ เขียว