งานไทย

คำนำ รำยงำนเล่มน้ีเป็นส่วนหน่ึงของวชิ ำ กำรสบื ค้นขอ้ มลู ทำง อนิ เตอร์เน็ต และนำไปเช่อื มโยงกับกล่มสำระกำรเรยี นร้วู ิชำ ภำษำไทย เร่อื ง นำงในวรรณคดี สำมำรถนำไปเป็นส่อื กำรเรียน กำรสอนตำมหลักสูตรและกระบวนกำรกำรเรยี นร้ไู ดใ้ น ชีวติ ประจำวนั และวิชำกำรสบื ค้นขอ้ มูลทำงอนิ เตอรเ์ น็ตสำมำรถ นำไปเช่อื มโยงกบั กล่มสำระวิชำอ่นื ๆได้ตำมท่สี นใจ ผู้จดั ทำรำยงำน เลม่ น้ีหวังว่ำคงเป็นประโยชนไ์ ม่มำกก็นอ้ ยกบั ผู้เรียน ผู้สอน หำกผดิ พลำดประกำรใดก็ขออภยั ไว้ ณ ท่นี ้ีดว้ ย คณะผจู้ ัดทำ ๒๘ กม่ ภำพนั ธ์ ๒๕๖๔

สำรบัญ ๑ ๒ นำงมโนรำห์ ๓ นำงมัทนำ ๔ นำงบ่ษบำ ๕ นำงอันโดรเมดำ นำงรจนำ ๖ ๗ พระเพ่อื น-พระแพง ๘ นำงละเวงวังฬำ ๙ นำงศกล่ ตลำ ๑o ลำหับ นำงไอ่ดำ

นำงตะเภำทอง ๑๑ นำงกำกี ๑๒ นำงเงือก ๑๓ นำงจนิ ตหรำวตี ๑๔ อ้ำงอิง ๑๕ จัดทำโดย ๑๖ ภำคผนวก ๑๗

นำงมโนรำห์ จำกเร่ือง พระส่ธณ-มโนรำห์ นำงมโนรำห์ เป็นธิดำองคเ์ ลก็ ของทำ้ งทม่ รำชผูเ้ ป็นพระยำกนิ นร นำงมีพระพ่นี ำงอกี หกองค์ลว้ นมหี นำ้ ตำเหมอื น กนั และงดงำมย่งิ กว่ำนำงมน่ษย์ โดยท่กองคม์ ปี ีกและหำงท่ถี อดออกได้ เม่อื ใส่ปีกใส่ หำงแลว้ กินนรก็สำมำรถบนิ ไปยงั ท่ตี ่ำง ๆ ได้ นำงมโนรำหแ์ ละพ่ี นอ้ งท้งั หกได้ไปเลน่ นำ้ ท่ีสระนำ้ อโนดำต เจอพรำนบ่ญท่ีต้องกำรจับ ตัวนำงกินรีเพรำะเห็นว่ำนำงงดงำมคู่ควรแกพ่ ระสธ่ น โอรสแหง่ เมืองปัญจำลนคร พรำนบ่ญจงึ ไปยมื บ่วงนำคบำศจำกทำ้ วชมพูจิต พญำนำครำช ทำใหส้ ำมำรถจับนำงมโนรำห์ไป ๑

นำงมัทนำ จำกเร่ือง มทั นำพำธำ จอมเทพส่เทษณเ์ ป็นเทพผูใ้ หญบ่ นสรวงสวรรค์ เป็นทก่ ขอ์ ย่ดู ว้ ย ควำมล่มหลงเทพธดิ ำมทั นำ แม้จิตระรถผสู้ ำรถคี ่บู ำรมจี ะนำรูปของ เทพเทวีผู้เลอโฉมหลำยต่อหลำยองคม์ ำถวำยใหเ้ ลอื กชม ส่เทษณก์ ม็ ิ สนใจไยดี จิตระรถจงึ นำมำยำวินวทิ ยำธรมำเฝ้ำ ส่เทษณใ์ หม้ ำยำ วินใช้เวทมนตรเ์ รยี กนำงมทั นำมำหำ เม่ือมำแลว้ นำงมัทนำกเ็ หมอ่ ลอยมมิ ีสติสมบรู ณเ์ พรำะตกอย่ใู นฤทธ์มิ นตรำ ส่เทษณม์ ิต้องกำรได้ นำงด้วยวิธีเย่ยี งน้ัน จงึ ให้มำยำวนิ คลำยมนตร์ แต่คร้นั ได้สติแล้ว นำงมทั นำกป็ ฏิเสธว่ำมมิ จี ติ เสน่หำตอบด้วยมิว่ำสเ่ ทษณจ์ ะเก้ียวพำ และรำพนั รกั อย่ำงไร ส่เทษณโ์ กรธนักจึงจะสำปมทั นำให้ไปเกดิ ใน โลกมน่ษย์ ๒

นำงบษ่ บำ จำกเร่ือง อิเหนำ นำงบษ่ บำ เป็นธิดำของทำ้ วดำหำและประไหมสห่ รดี ำหรำวำตี แห่งกร่งดำหำ เม่อื ตอนประสูติมีเหตอ่ ศั จรรยค์ อื มกี ล่นิ หอมตลบ อบอวลไปท่วั ท้งั วัง ดนตรี แตรสงั ขก์ ด็ ังข้นึ เองโดยไมม่ ผี ูบ้ รรเลง และเม่อื ประสตู ไิ ด้ไม่นำน ทำ้ วก่เรปันก็ขอต่นำหงนั ใหก้ ับอเิ หนำ ท้ังน้ี นำงบษ่ บำเป็นหญงิ ท่ีงำมลำ้ เลศิ กวำ่ นำงใดในแผ่นดินชวำ กิริยำมำรยำทเรียบร้อย คำรมคมคำย เฉลยี วฉลำดทนั คน ใจกวำ้ ง และมีเหต่ผล จึงทำใหอ้ เิ หนำรักใครห่ ลงใหลนำงย่งิ กวำ่ หญงิ ใด ๓

นำงอนั โดรเมดำ จำกเร่ือง วิวำหพ์ ระสม่ทร กล่ำวถึงประชำชนชำวกรกี ณ เกำะอัลฟะเบตำ โง่เขลำ หลงเช่อื ในอำนำจทำงทะเล เม่ือครบรอบ 100 ปี จะต้องส่งสำวพรหมจำรีไป เป็นเจ้ำสำวของพระสมท่ ร กษัตริย์มดิ ัสผ้คู รองเกำะจำใจส่งรำชธิดำ ช่ืออันโดรเมดำไปสงั เวยทำงทะเล แตอ่ ันเดรครู่ ักของนำงออกอ่บำย ขอให้นำยนำวำเอกเอดเวิดไลออนกปั ตนั เรอื องั กฤษมำขู่ชำวเมอื งให้ ยกนำงให้อันเดรนำงจึงรอดชีวติ และไดแ้ ตง่ งำนกบั อันเดรสม ปรำรถนำ ๔

นำงรจนำ จำกเร่ือง สงั ฆทอง พระธิดำองคส์ ่ดท้องท่ชี ่ือ รจนำ มสี ริ ิโฉมเลิศลำ้ กวำ่ ธิดำท่กองค์ จนวนั หน่ึงทำ้ วสำมลได้จัดใหม้ พี ิธเี ส่ยี งมำลยั เลอื กคู่ นำงรจนำท่เี หน็ รูปทองกไ็ ด้เลอื กเจ้ำเงำะเป็นสวำมี ดำ้ นทำ้ วสำมลท่โี กรธจดั เน่ืองจำกนำงรจนำเลือกเจ้ำเงำะท่มี รี ปู รำ่ งหนำ้ ตำอัปลกั ษณ์ ดงั น้ัน จึงส่งั เนรเทศนำงไปอย่ทู ่ีกระท่อมปลำยนำกบั เจำ้ เงำะ ๕

พระเพ่อื น-พระแพง จำกเร่อื ง ลิลติ พระลอ เจ้ำรำชวงศ์แมนสรวงกับเจำ้ รำชวงศส์ รองเป็นปรปักษต์ ่อกนั แต่ โอรสและธดิ ำของ 2 เมืองน้ีเกดิ รักกนั และยอมตำยด้วยกนั ฝ่ำยชำย คือ พระลอ เป็นกษตั ริย์แห่งเมอื งแมนสรวง มพี ระชำยำช่อื นำง ลกั ษณวดี สำหรบั พระลอ น้ัน เป็นหน่มรูปงำมเป็นท่เี ล่อื งลือไปท่ัว จนทำใหพ้ ระเพ่อื น พระแพง เกดิ ควำมรกั และปรำรถนำท่ีจะได้ พระลอมำเป็นสวำมี พ่เี ล้ยี งของพระเพ่อื น พระแพง ช่อื นำงร่ืน นำง โรย จงึ ไดอ้ อกอ่บำยสง่ คนไปขบั ซอยอโฉมพระเพ่อื น พระแพง ให้ พระลอฟัง และให้ป่เู จำ้ สมงิ พรำยทำเสน่ห์ใหพ้ ระลอเกดิ ควำมรกั หลงใหลคดิ เสด็จไปหำนำง ๖

นำงละเวงวงั ฬำ จำกเร่อื ง พระอภยั มณี นำงละเวงวัณฬำ เป็นธิดำของของกษัตรยิ เ์ มืองลงั กำ และเป็น นอ้ งสำวของอ่ษเรนผู้เป็นคู่หม้ันของนำงสว่ รรณมำลี เม่อื นำงอำย่ได้ 16 ปี นำงตอ้ งสญู เสยี บดิ ำและพ่ชี ำยในสงครำมสู้รบระหวำ่ งเมอื ง ลังกำและเมอื งผลกึ เพ่อื แยง่ ชงิ นำงสว่ รรณมำลกี ลบั คนื จำกพระอภัย มณี แม้จะเสียใจจนคดิ ท่จี ะฆำ่ ตัวตำยตำมพอ่ และพ่ชี ำยไป แต่ดว้ ย ควำมแคน้ และภำวะท่บี ้ำนเมอื งกำลงั ขำดผู้นำ นำงจึงข้ึนครองเมือง ลังกำแทนบดิ ำ และต้งั ใจแน่วแน่ท่ีจะแก้แคน้ แทนบดิ ำและพ่ชี ำยให้จง ได้ ๗

นำงศกล่ ตลำ จำกเร่อื ง ศก่ลตลำ นำงศกน่ ตลำ เป็นธดิ ำของ พระวิศวำมิตรกบั นำงฟ้ำเมนกำ แตน่ ำงไดถ้ ูกท้งิ ไว้ในป่ำตำมลำพงั ต่อมำนำงนกมำพบเขำ้ จงึ นึกสงสำรและและนำตัวนำงกลับไปเล้ยี งดเู หมือนลูกแท้ ๆ ท่ี อำศรมของตน ต่อมำนำงศก่นตลำเตบิ โตเป็นสำวร่นท่ีงดงำม อยำ่ งหำท่ตี ไิ ม่ได้ นำงได้พบกบั ท้ำวทษ่ ยันต์ กษตั รยิ จ์ ันทรวงศ์ แหง่ นครหัสดนิ จนท้งั คู่ได้มีสัมพันธล์ กึ ซ้ึงต่อกนั แต่เม่อื ทำ้ วท่ษ ยนั ต์ต้องเดินทำงกลับเมอื ง จงึ ทำกำรมอบแหวนวงหน่ึงไว้ ใหแ้ ก่นำง จนกระท่งั เชำ้ วันหน่ึงพระฤำษที ร่ วำสผู้มีปำกร้ำย ไดม้ ำเรยี กนำงท่ีหนำ้ ประตู แตน่ ำงไม่ได้ออกไปต้อนรับ ทำให้ พระฤำษที ่รวำสโกรธสำปให้นำงถูกคนรักจำไมไ่ ด้ ตอ่ มำเม่อื พระฤำษที ่รวำสหำยโมโหแลว้ เพรำะรวู้ ำ่ นำงไม่ไดต้ ้งั ใจแสดง อำกำรไมเ่ คำรพกบั ตนจึงให้พรกำกบั วำ่ หำกคนรักของนำงได้ เหน็ ของท่ีให้ไวเ้ ป็นท่รี ะลกึ ก็จะจำนำงได้ ๘

ลำหับ จำกเร่อื ง เงำะป่ำ พระนิพนธเ์ งำะป่ำวำ่ ตำมเค้ำคนังเลำ่ แต่งตอ่ ล้อมันเล่นใชภ้ ำษำ เงำะป่ำวำ่ ยำกเยน็ แตพ่ อเหน็ เง่ือนเงำเขำ้ ใจกนั ทำแปดวันคร้ัน มำถึงวันศ่กร์ส้ินสน่กไม่มีท่ขี ้อขันวันท่สี องของเดอื นกม่ ภำพันธ์ ศกร้อยย่สี ิบส่มี ่นั จบหมดเอยลำหับเป็นเงำะป่ำ อำศัยอยทู่ ่ี จังหวดั พัทลง่ ลำหบั เป็นพ่สี ำวของไมไ้ ผ่ ลำหับต้องแตง่ งำน กับฮเนำท้งั ๆๆท่ีลำหับรักใครช่ อบพอกบั ซมพลำ ซ่ึงไม้ไผ่ ต้องกำรให้ลำหับแต่งงำมกบั ซมพลำมำกกวำ่ ฮเนำ วนั หน่ึงไม้ ไผช่ อนลำหับไปเกบ็ ดอกไม้ ไดม้ ีงูตัวหน่ึงมำรัดแขน ลำหับตกใจ จนสลบ เม่อื ลำหบั ฟ้ืนพบวำ่ ซมพลำกอดนำงอย่แู ละไดไ้ ถ่ถำม ด้วยควำมห่วงใย และได้พูดออกมำว่ำ\"หำกเจำ้ ตำยไป พ่นี ้ีจกั ตำยตำม\" ลำหบั ได้ขอบคณ่ ๙

นำงไอด่ ำ จำกเร่ือง ผำแดงนำงไอ่ดำ เร่อื งทำ้ วผำแดงกับนำงไอ่ เป็นตำนำนท่ีผกู พันกับ ทะเลสำบ หนองหำร จ. สกลนคร ตำมตำนำนเลำ่ วำ่ เดิมบรเิ วณท่หี นอง หำรน้ัน เคยเป็นเมอื งใหญ่ช่อื ว่ำ เอกชะทีตำ มพี ระยำขอมองค์ หน่ึงปกครองอยู่ พรอ้ มมเหสนี ำมวำ่ นำงจนั ทรเ์ ทยี ม ซ่ึงพระยำ ขอมมธี ิดำซ่งึ มีรูปโฉมงดงำมช่ือ นำงไอ่คำ หรอื บำงทีกเ็ รียกว่ำ นำงไอ่ ๑o

นำงตะเภำทอง จำกเร่อื ง ไกรทอง นำงตะเภำทอง ผู้นอ้ ง ท้งั สองเป็นบต่ รเศรษฐี วันหน่ึงท้งั 2 ลง ไปเล่นนำ้ ในคลองท่ีท่ำนำ้ หนำ้ บำ้ น กับบ่ำวไพร่ด้วยควำมสน่กสนำน อีกหลำยคน ในเวลำน้ันเจ้ำชำละวนั ซ่งึ กลำยรำ่ งเป็นจระเขย้ ักษน์ ิสัย อนั ธพำล ไดอ้ อกจำกถำ้ อำละวำดลำ่ หำมน่ษยเ์ ป็นเหย่อื สร้ำงควำม ว่นวำยไปท่ัวเมอื ง และไดว้ ่ำยนำ้ ผ่ำนมำเห็นตะเภำทองท่ีแม่นำ้ หนำ้ ท่ำนเศรษฐี กเ็ กิดควำมลม่ หลงทนั ทจี ึงคำบนำงแล้วดำด่ิงไปยงั ถำ้ ทองด้วยควำมเหมิ ลำพอง ๑๑

นำงกำกี จำกเร่ือง กำกี กำกี นับเป็นนำงเอกท่ีอ้อื ฉำวท่ีสด่ ก็ว่ำได้ นำงกำกีน้ีนอกจำกจะมี รปู กำยงดงำมรำวกับเทพธดิ ำแล้ว ยังมกี ล่นิ กำยหอมเป็นเสน่ห์ พเิ ศษอกี อยำ่ งหน่ึง ชำยใดท่ีแตะต้องสัมผสั นำงกล่ินกำยนำงกจ็ ะ หอมตดิ ชำยคนน้ันไปถงึ เจ็ดวันเลยที เดยี ว นำงกำกเี ป็นพระมเหสี ของท้ำวบรมพรหมทัต ซ่งึ โปรดกำรเลน่ สกำมำก ๑๒

นำงเงือก จำกเร่อื ง พระอภัยมณี นำงเหงือก มรี ่ำงคร่ึงคนคร่ึงปลำ คอื กำยท่อนบนเป็นหญงิ สำว สวย แต่ท่อนล่ำงต้งั แตเ่ อวลงไปเป็นมีหำงเป็นปลำ อำศัยอยู่ในทะเล นำงเหงอื กกับพ่อแมข่ องนำงไดช้ ่วยพำ พระอภยั มณกี บั สินสม่ทร หนี นำงผเี ส้อื สมท่ ร ไปท่ีเกำะแกว้ พิสดำร แตพ่ ่อแม่ของนำงหนีไม่ ทันจงึ ถูกนำงผเี ส้อื สมท่ รจบั กิน แลว้ นำงเหงอื กกต็ กเป็นภรรยำของ พระอภยั มณี ต่อมำพระอภยั มณกี ับสนิ สม่ทรบวชเป็นโยคี และอำศยั เรอื ของท้ำวสิลรำชกลบั ไปบำ้ นเมือง ก่อนจำกกนั พระอภยั มณีไป รำ่ ลำนำงเหงือกและฝำกแหวนกบั ป่ินไวใ้ หล้ ูกในท้องของ นำงด้วย เวลำผ่ำนไปนำงเหงอื กคลอดลูกชำย รูปรำ่ งหนำ้ ตำเป็นมนษ่ ยอ์ ยำ่ ง สมบูรณ์ แลว้ ฝำกให้ โยคี เล้ยี งดูให้ เพรำะนำงเล้ยี งลูกเองไมส่ ะดวก โยคตี ้งั ช่ือใหว้ ำ่ ส่ดสำคร ๑๓

นำงจนิ ตหรำวตี จำกเร่อื ง เร่อื งอเิ หนำ จินตะหรำเป็นพระธดิ ำทำ้ วหมันหยำกับนำงจินดำส่ำหรีประ ไหมส่หรี เกิดในปีเดยี วกบั อิเหนำแต่อ่อนเดือนกวำ่ จงึ มีฐำนะ เป็นนอ้ ง และด้วยควำมงำมของนำงท่ถี ูกบรรยำยไวว้ ำ่ \"งำมงอนอ่อนระทวยนวยแน่ง ดำแดงนวลเน้ือสองสี ผอ่ งพักตรผ์ ิวพรรณดังจนั ทรี นำงในธำนีไมเ่ ทยี มทัน\" ๑๔

อำ้ งองิ https://www.gotoknow.org/posts/628179 kwamrukukonthai.blogspot.com tonruktop.blogspot.com nisaniza3579.blogspot.com toenampon.blogspot.com ๑๕

จัดทำโดย นำยณฐั ภัทร ตรรี ัตนกล่ พร ม.๕/๙ เลขท่ี ๑๗ นำยธีรพล สำสงู เนิน ม.๕/๙ เลขท่ี ๑๙ นำยกษดิ ศิ พ่มจำปำ ม.๕/๙ เลขท่ี ๒๑ นำยกชภมู ิ ไรส่ งู เนิน ม.๕/๙ เลขท่ี ๒๓ นำยนครินทร์ แต่งงำม ม.๕/๙ เลขท่ี ๓๓ ๑๖

ภำคผนวก สำหรับประวตั นิ ำงในวรรณคดี ท้งั ๑๔ นำงน้ี อำจเป็นเพยี งเร่อื ง ยอ่ ส้นั ๆ ท่ที ำใหผ้ ู้อ่ำนไดร้ จู้ กั กบั ตวั ละครเหล่ำน้ีมำกข้นึ แตห่ ำกมอง ในภำพรวมแลว้ เรำจะพบวำ่ ผู้เขียนมกี ำรถ่ำยทอดคตธิ รรมหรือ สอดแทรกแนวคดิ เก่ยี วกับกำรดำเนินชีวติ ท่เี ป็นประโยชนผ์ ่ำนตัว ละครหญงิ เหล่ำน้ีได้อย่ำงแนบเนียนเลยทเี ดยี ว ซ่งึ ทำงทมี งำนหวงั วำ่ ข้อมลู เหลำ่ น้ีจะเป็นประโยชนก์ บั ผูอ้ ำ่ นบ้ำงนะครับ ๑๗