คำกริยา

เรยี นไทย By KruToon

คำกรยิ ำ อกรรมกรยิ ำ สกรรมกรยิ ำ คำกริยำ คื อ คำท่ีแสดงอำกำร วิกตรรถกรยิ ำ สภำพ หรือกำรกระทำ ของคำนำม กรยิ ำนเุ ครำะห์ หรอื คำสรรพนำมในประโยค คำกรยิ ำ แบ่งออกเป็น 4 ชนิด ไดแ้ ก่

1. อกรรมกรยิ ำ อกรรมกรยิ ำ คือ กรยิ ำท่ีไมต่ อ้ งกำรกรรมมำรบั (ซ่ึงคำกรยิ ำชนิดน้ีจะมสี ่วนขยำย ต่อทำ้ ยหรอื ไม่มีก็ได้) เพรำะมีใจควำมสมบรู ณ์ชดั เจนในตวั เองอยู่แล้ว เชน่ นั่ง นอน ยนื เดิน รอ้ งไห้ ย้ิม หัวเรำะ ฯลฯ เป๊ ียกเดิน เขำรอ้ งไห้ ส้ มจ๊ีดน่ั ง ตุน่ นอน

ตัวอย่ำงประโยค ฝนตก ส่วนท่ีต่อทำ้ ยอกรรมกรยิ ำ = ส่วนขยำย ไมใ่ ช่กรรม ฝนตกหนั กมำก ซ่งึ จะมีหรอื ไม่มีก็ได้ เพรำะคำว่ำ ฝนตก มใี จควำมสมบรู ณ์อยแู่ ลว้ (แต่ถ้ำมีส่วนขยำย กไ็ ม่ได้ทำให้ใจควำมเดมิ เสียไป) ไมม่ ีส่วนขยำย มสี ่วนขยำย ไกข่ ัน ไก่ขันเสี ยงดัง เดก็ ๆ ว่ิง เดก็ ๆ ว่ิงรอบสนำม ชำตชิ ำยหัวเรำะ ชำติชำยหัวเรำะเสี ยงดงั

2. สกรรมกรยิ ำ สกรรมกรยิ ำ คือ กรยิ ำท่ตี อ้ งกำรกรรมมำรบั จึงจะทำให้ประโยคน้ันมีใจควำม สมบรู ณ์ชดั เจน เชน่ กนิ เตะ ขำย ซ้อื จับ ดม ด่มื ขับ ข่ี ตี มอง ปีน อ่ำน เขียน ฟัง วำด ฯลฯ พ่อกินข้ำว เจ๊ียบดื่มนม ผมข่ีจักรยำน น้องและแม่อำ่ นหนังสือ

ตวั อย่ำงประโยค ฉันจับ....... ฉัน(ประธำน) + จับ(สกรรมกรยิ ำ) = ประโยคไมส่ มบรู ณ์ เน่ืองจำก ไม่รูว้ ่ำ ฉันจับอะไร จึงต้องกำรกรรมมำตอ่ ทำ้ ย เช่น ฉันจบั ผีเสื้อ ไมม่ ีกรรมตอ่ ทำ้ ย มกี รรมตอ่ ทำ้ ย แจ๋ววำด แจ๋ววำดรูป นิ ดดม นิ ดดมดอกไม้ กระรอกปีน กระรอกปีนตน้ ไม้ เพรำะฉะนั้น สกรรมกรยิ ำ จงึ เป็นกรยิ ำทต่ี ้องกำรกรรมมำตอ่ ทำ้ ย จึงจะทำให้โยคนั้น มีใจควำมสมบรู ณ์

3. วกิ ตรรถกรยิ ำ วิกตรรถกรยิ ำ (ว-ิ กะ-ตัด-ถะ-กร-ิ ยำ) คือ กรยิ ำท่ีไมม่ ีเนื้ อควำมในตวั เอง ตอ้ งมคี ำนำม หรอื คำสรรพนำม มำทำหน้ำเป็นส่วนเติมเตม็ ข้ำงทำ้ ย จึงจะทำให้ประโยคนั้นมี ใจควำมสมบูรณ์ชัดเจน เชน่ เป็น เหมอื น คลำ้ ย เทำ่ คือ ดุจ รำว พ่ีเป็นตำรวจ ม้ำคลำ้ ยลำ แมวคือสัตวเ์ ล้ียงท่ีน่ำรกั

ตวั อยำ่ งประโยค ชำ้ ง คือ เล้ยี งลูกดว้ ยนม ช้ำง = ประธำน เธอ คลำ้ ย ฉัน คือ = วกิ ตรรถกรยิ ำ เล้ยี งลูกดว้ ยนม = คำนำม (ส่วนเตมิ เตม็ ) เธอ = ประธำน คล้ำย = วกิ ตรรถกรยิ ำ ฉัน = คำสรรพนำม (ส่วนเตมิ เตม็ )

4. กรยิ ำนเุ ครำะห์ กรยิ ำนเุ ครำะห์ (กรยิ ำช่วย) คือ คำกรยิ ำท่ีชว่ ยให้กรยิ ำหลกั มีควำมสมบรู ณ์ ชัดเจนมำกข้ึน เช่น กำลัง เพ่ิง เคย จะ น่ำจะ อำจจะ คง คงจะ ยอ่ ม โปรด แลว้ ถูก ฯลฯ ตอ๋ ยจะไปโรงเรยี น ฝนกำลงั จะตก ฉั นเคยทำไร่

ตัวอยำ่ งประโยค = พระอำทติ ย์ = ประธำน กำลงั จะข้ึน = กำลงั จะ (กรยิ ำนเุ ครำะห์) พระอำทิตยก์ ำลงั จะข้ึน ข้ึน (กรยิ ำหลกั ของประโยค) = ฉั น = ประธำน เคยไป = เคย (กรยิ ำนเุ ครำะห์) ฉั นเคยไปประเทศญ่ีปุ่น ไป (กรยิ ำหลักของประโยค) เพรำะฉะนั้น กริยำนเุ ครำะห์ จะชว่ ยทำให้ประโยคมคี วำมสมบูรณ์ ได้ใจควำมมำกข้ึนซ่งึ สำมำรถนำออกจำกประโยคได้โดยไม่ทำให้ประโยคขำด ควำมบรบิ รู ณ์ เพียงเเต่ขำดควำมชดั เจนไปเท่ำนั้น

หน้ ำทข่ี องคำกรยิ ำ 1. ทำหน้ำทเี่ ป็นภำคแสดงของประโยค 3. ทำหน้ำที่ขยำยคำนำม เเม่ซอื้ ขนม เขำซอ้ื บ้ำนจัดสรรในซอยนี้ แม็กกินไข่เจียว แมวจับหนู (\"จดั สรร\" เป็นคำกรยิ ำ ขยำยคำวำ่ ”บำ้ น”) 2. ทำหน้ำทข่ี ยำยอกรรมกรยิ ำ 4. ทำหน้ำท่เี หมือนคำนำม คุณตำเดินดตู น้ ไม้ ออกกำลงั กำยทกุ วนั ทำให้รำ่ งกำยแข็งแรง อำ่ นหนังสือช่วยให้ฉลำด (ดตู ้นไม้ ขยำยคำว่ำ เดิน) เเมช่ อบทำกับข้ำว แมน่ ่ังปลกู ผกั เนื่ องจำกมีกำรละ \"กำร\" ไว้ หำกเรำเติม \"กำร\" ลงหน้ ำคำ เป็น \"กำรออกกำลงั กำย\" คำนี้จะเป็นนำมบอกอำกำร เพรำะฉะนั้ นจึงทำหน้ ำที่เป็น (ปลกู ผัก ขยำยคำวำ่ น่ัง) ประธำนหรอื เป็นกรรมของประโยคได้เหมอื นคำนำมน่ันเอง