ดาวดวงนั้น

ดาวดวงนนั รถยนต์ซงึ มีคนขบั คนหนงึ และผ้โู ดยสารคนหนงึ แลน่ ไปตามทาง หลวงไม่เร็วนกั ผ่านจงั หวดั ตา่ งๆไปเรือยๆ คนขบั และผ้โู ดยสาร ตกลงกนั แล้ววา่ เหน็ บ้านกลางท้องไร่ท้องนาทไี หนทีพอจะพกั ได้ก็ จะขออาศยั เขาอยวู่ นั หนงึ เป็นอย่างน้อย และสองวนั เป็นอย่าง มาก คนขบั ได้ทดั ทานผ้โู ดยสารแตแ่ รกแล้ววา่ ให้พกั ตามโรงแรม แต่ ผ้โู ดยสารเถียงคอเป็ นเอน็ ขงึ แบดมินตนั วา่ ไม่ควรอยา่ งยิง เพราะ โรงแรมจะมีอย่ใู นตวั อําเภอแทบทงั นนั และเดก็ หน่มุ เดก็ สาวใน ตวั อําเภอกร็ ู้จกั ผ้โู ดยสารกนั ทงั นนั ความหวงั ทีจะมาพกั ผ่อนเป็ น การไปรเวทซงึ เป็นคนละอยา่ งกบั การไปเวจ็ ก็จะกลายเป็นหมนั ไปอยา่ งน่าเสียดาย

หลงั จากทตี ระเวนหาบ้านทถี กู ใจอยนู่ าน ในเวลาโพล้เพล้ซงึ เป็ น เวลาทีผีจะออกมาตากผ้าอ้อมของลกู ออ่ นของมนั โดยทไี ม่มีใครรู้ เลยวา่ มนั เป็นผีโขมดหรือผีกระสือ นกั ร้องและผ้จู ดั การก็ขบั รถมา เจอบ้านทีถกู ใจ เป็นบ้านไม้หลงั คาสงั กะสี มีลานหน้าบ้าน กว้างขวางพอทีจะจอดเรือดาํ นําได้อยา่ งสบาย รถยนตค์ นั งามราคาหกล้านกวา่ เลียวลงจากถนนแลน่ ไปจอดที ลานบ้าน ตาแก่คนหนงึ โผล่หน้ามาทางหน้าตา่ ง พอเหน็ รถยนต์ มาจอดหน้าบ้านก็อ้าปากหวอ แอนดกี บั วชิ ยั ลงจากรถ พากนั เดนิ มาหยดุ อยทู่ ีกระไดหน้าบ้าน ตาแก่คนหนงึ และยายแก่อีกคนหนงึ ซงึ นา่ เชือวา่ คงจะเป็นสามี ภรรยากนั หรือหากไมใ่ ช่สามีภรรยากนั ก็ต้องเป็นผวั เมียกนั อย่าง ใดอยา่ งหนงึ เดนิ มาต้อนรับแขกแปลกหน้าแตห่ น้าไม่แปลกที หวั กระได ผ้จู ดั การคนเกง่ และนกั ร้องคนดงั ยกมือไหว้ผ้เู ฒา่ ทงั สองอยา่ ง นอบน้อม สองตายายก็รับไหว้ แล้วตาแก่กอ็ อกปากถาม “มาหาใครกนั เรอะ”

“ไม่ได้มาหาใครหรอกครับ” ผ้จู ดั การคนเก่งตอบพร้อมกบั รอยยิมประจบประแจงเชน่ เคย ดเู หมือนเขาจะเกิดมาเพืออวด รอยยิมแบบนีโดยเฉพาะ “เรามาขออาศยั กินนอนด้วยนะ่ ครับ” ชายชราอ้าปากหวอ ดเู หมือนแกจะเกดิ มาเพือโชวก์ ารอ้าปาก หวอโดยเฉพาะเช่นกนั “ยงั ไงกนั พ่อเอ๊ย อย่ๆู มาขอกนิ ขอนอนด้วย ไมม่ ีบ้านอยเู่ รอะ” วชิ ยั ยมิ ประจบอีกครังหนงึ “เราไมไ่ ด้มาอาศยั กนิ อาศยั นอนเปลา่ ๆหรอกลงุ จะให้สตางค์ เป็นคา่ เสียหายด้วย แล้วบ้านของเราก็มี ไมใ่ ชค่ นจรจดั หรอก” ยายแก่พดู ขนึ บ้าง เพราะแกกม็ ีปากเหมือนกนั “มีบ้านอย่แู ล้วมาเร่ร่อนขออาศยั บ้านคนอืนกนั ทําไมล่ะพอ่ หนมุ่ ” “เรามาเทยี วกนั จ้ะ ทีไม่ไปพกั ตามโรงแรมกเ็ พราะเราอยากจะ สมั ผสั ชีวติ คนในชนบท อยากรู้วา่ ชาวบ้านตามท้องไร่ท้องนาเขา

ใช้ชีวติ กนั ยงั ไง กนิ นอนกนั ยงั ไง อยากรู้จกั บ้านนอกให้มากขนึ วา่ ยงั งนั เถอะ” ชายชราทําตาปริบๆ นกึ หลากใจอย่คู รามครัน “เอง็ สองคนคงมาจากบางกอกละ่ สิ” “จ้ะ” วชิ ยั ตอบสนั ๆ เพราะถงึ จะตอบยาวกวา่ นนั คา่ ก็เทา่ กนั ตาแกเ่ จ้าของบ้านหวั เราะชอบใจ “เออ พวกบางกอกนีมนั ทําอะไรกนั แปลกๆ เคราะห์ดที กี ูไม่ได้ เกิดเป็นคนบางกอก เอาเถอะ เอ็งสองคนอยากอยกู่ บั ข้ากีวนั ก็ ตามใจ ข้าอยกู่ นั แคส่ องคนเทา่ นนั แหละ เรืองสตางค์ไมต่ ้อง หรอก เอาแคว่ า่ เอง็ สองคนอย่ามาปล้นกเู ข้ากแ็ ล้วกนั ” อาคนั ตกุ ะทงั สองทําคอย่น วชิ ยั ว่า “ฉนั ไม่ใช่โจรหรอกลงุ ป้ โู ธ่ ดหู น้ากนั บ้างซี หน้าตาผิวพรรณก็ บอกลกั ษณะผ้ดู ีมีตระกลู ” ชายชราอมยิม

“ไอ้โจรทมี นั ปล้นบ้านกํานนั เมือปี กลายก็ทา่ ทางผ้ดู มี ีตระกลู อยา่ งเอ็งนีแหละ หน้าสวยยงั กะพระเอกลิเก มนั ยงั ปล้นกํานนั ซะ หมดตดู ” วชิ ยั และแอนดยี ิมแห้งๆ แล้วกข็ อตาแก่ขนึ ไปดหู ้องทีจะอยู่ อาศยั เมือเหน็ วา่ พอทีจะอยไู่ ด้ ทงั สองก็ขนของใช้ทจี ําเป็ น รวมทงั ทีนอนหมอนม้งุ ทเี ตรียมมาเองขนึ ไปไว้ในห้อง แล้วจงึ มาร่วมวงอาหารเยน็ กบั สองตายาย กินกนั ไปอินเตอร์ววิ กนั ไป อาคนั ตกุ ะทงั สองก็ได้รู้ว่าสองตายาย ไมใ่ ชค่ นกําพร้ าลกู ลกู แกกม็ ี หลานก็มี แตแ่ ยกย้ายไปปลกู บ้าน ปลกู เรือนหา่ งออกไปหน่อย แม้สองตายายจะได้เงนิ จากลูกใช้อย่เู รือยๆ แตแ่ กก็ขีเกียจอยู่ เฉยๆ จงึ ปลกู อ้อยขายเล่นโก้ๆ เงินทไี ด้จากการขายอ้อยก็ไมม่ าก ไมม่ ายอะไร เรียกวา่ ดีกว่าอย่เู ปล่าๆ สองตายายอนิ เตอร์ววิ สองอาคนั ตกุ ะบ้าง เมือแอนดบี อกวา่ เป็นนกั ร้อง ตาแกก่ ็อทุ านวา่ อ๊ะ นกั ร้องลกู ทงุ่ แบบสรุ พลล่ะซี แอนดกี ็วา่ ม่ายช่าย ผมเป็นนกั ร้องเพลงป๊ อบ ตากบั ยายกน็ งั งง

ยายถามวา่ เอ๊ะ ไอ้เพลงป๊ อบอะไรของเอ็งนีมนั เหมือนเพลงฉ่อย หรือเปลา่ วะ โอ๊ะ ไม่ใชอ่ ีกนนั แหละ ผมเป็นนกั ร้องออกแผน่ ซดี ี ไอ้ซีดีของเอง็ มนั เป็นยงั ไงล่ะ ตาแกถ่ าม กเู คยเห็นแตแ่ ผ่นเสียง ของสรุ พล แตไ่ ม่เคยซือ กค็ ล้ายๆกนั นนั แหละลงุ ลงุ ไมเ่ คยเหน็ หรอก พดู ไปลงุ ก็ไม่รู้จกั นนั นะ่ ซี กกู ็วา่ ยงั งนั แล้วเอง็ ล่ะ ไอ้ หนมุ่ ทาํ งานอะไร ฉายหนงั ขายยาเรอะ อ๊ะ ไม่ใช่สลิ งุ ฉนั เป็นผ้จู ดั การ อ้อ ผ้จู ดั การวงลกู ทงุ่ อา๋ ย ม่ายช่าย ผ้จู ดั การนกั ร้องคนนี ทีนงั เคยี วข้าวอยนู่ ียงั ไง วะ แล้ว มงึ จดั การกนั ยงั ไงวะ อ้าว กจ็ ดั การการกนิ การอยู่ คอยดแู ลเอาใจใส่เหมือนลกู นนั แหละ ไม่สบายกต็ ้องพาไปโรงพยาบาล หวิ ข้าวก็ต้องหาให้กิน คอยดแู ลแทบจะเช็ดขีเช็ดเยียวให้ อ้อ ฮ่ะฮ่ะ ถ้ายงั งนั ยายก็เป็น ผ้จู ดั การของข้าน่ะซี เหอเหอ

วนั รุ่งขนึ สองตายายพานกั ร้องกบั ผ้จู ดั การไปดไู ร่อ้อย แล้วแกกท็ ํางาน ของแกไปตามปกติ วนั นีงานของแกคอื ใสป่ ๋ ยุ อาคนั ตกุ ะทงั สองก็ ช่วยใส่ป๋ ยุ ด้วย ถงึ จะเลอะเทอะไปหน่อยแตก่ ็สนกุ ดี ตกเยน็ นกั ร้องกบั ผ้จู ดั การกย็ งั ช่วยสองตายายทํากบั ข้าว ถงึ จะ ทําไม่เป็ น แตก่ ็พอเป็นลกู มือช่วยปอกช่วยหนั ชว่ ยล้างช่วยแลไ่ ด้ พออาหารสําเร็จเสร็จเป็นรูปร่างกย็ งั ชว่ ยกินได้เป็ นอนั มาก สายๆของวนั รุ่งขนึ แอนดีและวชิ ยั ก็ลาสองตายายออกร่อนเร่ ตอ่ ไป ไมใ่ ช่ว่าทนอย่กู บั สองตายายไมไ่ ด้ แตไ่ ด้ตกลงกนั ไว้แล้ว วา่ จะอย่บู ้านใดก็ไม่เกินสองวนั ควรจะไปกอ่ นทีจะถกู เขาตะเพิด แอนดพี ยายามยดั เยียดเงินให้ตาแก่ แตแ่ กกไ็ มร่ ับไว้ บอกว่า เป็นนําใจทีมีให้กนั ถ้านบั ถือกนั จริงกไ็ ม่ต้องคดิ เรืองเงนิ แอนดี และวชิ ยั ขอบอกขอบใจสองตายายมากมาย แล้วกข็ นึ รถออก เดนิ ทางตอ่ ไป

ทงั สองคนใช้เวลาไปกบั การอาศยั กนิ อาศยั นอนกบั ชาวไร่ ชาวนาไปเรือยๆ ตา่ งกไ็ ด้รับความรู้เกียวกบั ชีวติ คนชนบท วฒั นธรรมประเพณีของชาวบ้าน เวลาวา่ งอย่างนีเป็ นเวลาที แอนดีสบายใจทสี ดุ ชาวบ้านทกุ คนมีนําใจให้กบั เขา แม้จะไม่รู้ วา่ เขาเป็นใครกต็ าม รถยนต์ราคาหกล้านกวา่ ยงั คงแลน่ ไปตามท้องไร่ท้องนา โดยไม่ มีใครทีไหนรู้วา่ ไอ้ราคาหกล้านกว่านนั มนั กว่าไปเทา่ ไร เวลาแดด ร่มลมตกรถยนตร์ าคาแพงกแ็ ลน่ มาหยดุ หน้าบ้านเล็กๆหลงั หนงึ ตาแก่คนหนงึ กําลงั ผ่าฟื นโป๊ กๆ เมือเหน็ รถมาจอดหน้าบ้านแก กเ็ งยหน้าขนึ มอง แล้วก้มหน้าผ่าฟื นตอ่ ไปเพราะคดิ วา่ คงจะเป็น พวกมาถามทาง แอนดแี ละวชิ ยั ลงจากรถเดนิ มาหาตาแก่ แกจงึ หยดุ ผ่าฟื นแล้ว เงยหน้ายืดตวั ขนึ มองคนแปลกหน้าทงั สอง แล้วจงึ ร้องถาม “จะไปไหนกนั ละ่ ” วชิ ยั ว่า “มานีแหละจ้ะ”

ตาแก่ทาํ ตาปริบๆ พยายามเพ่งมองหน้าคนทงั สอง ดแู ล้วดอู ีก ก็แนใ่ จวา่ ไม่ใชญ่ าติ ไม่วา่ จะญาตสิ นทิ หรือญาตหิ า่ ง และไมใ่ ช่ ทงั เจ้าหนีหรือลกู หนีของแก นกั ร้องคนดงั และผ้จู ดั การคนเกง่ หยดุ ยืนอยหู่ น้าตาแก่ ทตี ้อง หยดุ ยืนเป็นเพราะหากเดนิ ตอ่ ไปกต็ ้องชนตาแก่หกล้มหงายหลงั อย่างแนน่ อน ทงั สองคนจงึ หยดุ เดนิ เพียงแคน่ นั “เราขออาศยั อยกู่ บั ลงุ สกั คนื หนงึ ได้ไหมจ๊ะ” แอนดกี ลา่ วถามอย่าง ออ่ นโยน ชายชราสะด้งุ เฮือก “เฮ้ย หมายความว่ายงั ไงกนั โว้ย พวกมงึ จะมาปล้นกเู รอะ” คราวนีแขกทงั สองคนต้องสะด้งุ บ้าง “โธ่ ลงุ ” วชิ ยั ร้อง “อย่าเข้าใจผิดซีน่า พวกฉนั ไม่ใชโ่ จร เรามา เทียวกนั จะขออาศยั กินนอนกบั ลงุ สกั คนื หนงึ แล้วจะให้เงนิ คา่ กนิ นอนด้วย ไมก่ ินฟรีนอนฟรีหรอกจ้ะ” ชายชรายงั มองหน้านกั ทอ่ งเทียวทงั สองอย่างไมไ่ ว้ใจ

“มาเทยี วกนั เรอะ” “จ้ะ” แอนดีตอบสนั ๆ เพราะตอบยาวกวา่ นนั ก็ไม่มีประโยชน์ อะไรเพมิ ขนึ “ไม่ได้มาปล้นกแู น่นะ” ตาแก่ถามยําให้แนใ่ จ “ไม่ได้มาปล้นหรอกจ้ะ” แอนดีพดู พร้อมกบั ควกั เงินปึกหนงึ ออกมาจากกระเป๋ ากางเกง “ดนู ีซลิ งุ ฉนั มีเงนิ ขนาดนี จะต้องมาปล้นลงุ ทําไม” ชายชรามองเงินในมือแอนดีอย่างตืนตะลงึ แกกลา่ วถามเสียง สนั “นี นีพวกมงึ ไปปล้นใครมาล่ะนี” แอนดถี อนหายใจเฮือกใหญ่ “บอกวา่ ไม่ได้ปล้น ป้ โู ธ่ ลงุ นี พดู ไมร่ ู้เรือง นีเงินของฉนั เอง ถ้าลงุ ให้ฉันอาศยั นอนด้วยคืนนีฉนั จะให้ลงุ หมดนีแหละ”

ตาแก่ผ้หู วาดกลวั โจรจนขนึ สมองคอ่ ยๆเอือมมอื หยบิ ธนบตั รจากมือแอนดีมาแผ่นหนงึ แกพิจารณาอยู่ครู่หนงึ ก็เงย หน้าขนึ ถามแอนดี “นีพวกมงึ พมิ พ์กนั ได้แนบเนียนขนาดนีเชียวรึ” นกั ร้องหน่มุ สะด้งุ โหยง “ไม่ได้พมิ พ์เอง กระทรวงการคลงั เขาพมิ พ์ โธ่ ลงุ ดลู ายมือ รัฐมนตรีกระทรวงการคลงั ซี เหน็ ไหมเลา่ ” ตาแก่เพ่งพินจิ ลายมือรัฐมนตรีวา่ การกระทรวงการคลงั บน ธนบตั ร แล้วจงึ กลา่ วถามเบาๆ “ลายมือคณุ หลวงประดษิ ฐ์ฯเรอะ” แอนดเี ป่ าปากด้วยความเหนือยใจ “ม่ายช่าย คณุ หลวงประดษิ ฐ์ฯทา่ นตายไปนานแล้ว จะมา เซน็ ชือในแบ๊งค์ได้ยงั ไงเลา่ ไม่ใช่แบ๊งคป์ ลอมหรอกนา่ เชือกนั บ้างซ”ี

อินเตอร์ววิ กนั อย่อู ีกครู่หนงึ ชายชราก็ตกลงให้ทงั สองคนอยู่ ค้างคนื ด้วย เมือขนของขนึ ไปบนบ้านทงั สองก็ได้พบยายแก่คน หนงึ และเดก็ สาวอีกคนหนงึ ยายแกน่ นั ไมใ่ ช่ลกู หรือหลานของ ตาแก่ แตเ่ ป็นเมียของแก และเดก็ สาวนนั กไ็ ม่ใชเ่ มียน้อยของตา แก่ แตเ่ ป็นหลานของแก เนืองจากบ้านของชายชราผ้มู ีนามวา่ ‘โพล้ง’นีไมไ่ ด้ใหญ่ โต อะไรนกั ห้องวา่ งสําหรับแขกจรจดั จงึ ไมม่ ี เป็นอนั ว่าแอนดแี ละ วชิ ยั ต้องกางม้งุ นอนทรี ะเบยี ง ทงั สองคนก็ตกลงโดยดี ไมไ่ ด้เอย่ ปากขอนอนในห้องของลงุ โพล้ง แล้วไล่ให้แกไปนอนใต้ถนุ บ้าน เพราะเหน็ วา่ การนอนทรี ะเบียงนนั ไมไ่ ด้ลําบากอะไรนกั หนา อีก ทงั ไมใ่ ชเ่ รืองทจี ะต้องอปั ยศอดสแู ต่อย่างใด เมอื ถงึ เวลาอาหารเยน็ ทงั สองคนก็ร่วมวงกบั ลงุ โพล้ง และเมีย ของแกคอื ป้ าชืน และหลานของแกคอื ส้มโอ กนิ กนั ไปคยุ กนั ไป อาคนั ตกุ ะทงั สองกไ็ ด้รู้วา่ ลงุ โพล้งและป้ าชืน นนั ปลกู ผกั ขาย ไมไ่ ด้ปลกู มากมายอะไร เพราะแกมีทีดนิ อยู่ กระแบะมือเดยี ว เงินทีได้จากการขายผกั นนั ก็พอเลียงชีพไปวนั ๆ

เทา่ นนั เอง ส้มโอก็ไม่ได้ทํางานราชการ ไม่ได้ทํางานบริษทั เพราะแถวนนั ไมม่ ีหนว่ ยงานราชการ และไมม่ ีบริษัทอะไรทงั นนั และส้มโอก็มีความรู้ทางการ ศกึ ษาเพียง ป.๖ เทา่ นนั ไม่สงู ไป กวา่ นนั และไมต่ ําไปกวา่ นนั แม้แตค่ บื เดยี ว ฝ่ ายเจ้าบ้านพอรู้ว่าอาคนั ตกุ ะเป็ นนกั ร้อง กเ็ ริมอินเตอร์ววิ เป็น การใหญ่ ฮ่า มงึ เป็นนกั ร้องลกู ทงุ่ แบบสรุ พลล่ะซี บ๊ะ คนบ้าน นอกนียงั ไง พดู ถงึ นกั ร้องเป็นต้องนกึ ถงึ สรุ พล มา่ ยชา่ ยซีน่ะ นกั ร้องเพลงป๊ อบ นนั ไง นกึ แล้ววา่ ไมร่ ู้จกั เอาเป็นว่าฉนั เป็ น นกั ร้องก็แล้วกนั เอ้า เอา นกั ร้องกน็ กั ร้อง แล้วมงึ ละ่ ฉนั เป็นผ้จู ดั การ แล้วกไ็ ม่ใชผ่ ้จู ดั การวงลกู ทงุ่ เป็นผ้จู ดั การของ คนนี ทนี งั จมิ นําพริกอยนู่ ี อ้อ แล้วมงึ จดั การกนั ยงั ไงวะ เอา เถอะน่า ฉนั จะจดั การกนั ยงั ไงมนั ก็เรืองของฉนั ลงุ นีถาม ซอกแซกจริง กนิ ข้าวไปเถอะน่า นนั นะ่ ซี กกู ็วา่ ยงั งนั แหละ พอกนิ ข้าวเสร็จส้มโอก็มาถบู ริเวณระเบียงให้สะอาด เพือเป็นที รับรองแขกจากบางกอกทงั สอง วชิ ยั ยงั นงั คยุ กบั ลงุ โพล้งและป้ า

ชืน แอนดีเลียงออกมายืนดสู ้มโอถูระเบียง ยืนดไู ปก็นกึ อยวู่ ่า เอ๊ะ เดก็ คนนีหน้าตาเข้าทอี ย่เู หมือนกนั “ส้มโอ” แอนดเี รียกเธอเบาๆ อยใู่ กล้กนั แคน่ ีจะต้องเรียกเสียง ดงั ไปทําไม ส้มโอเงยหน้าขนึ มองผ้เู รียก ไมต่ ้องมองหาทีไหน บริเวณนนั ก็ มีอย่คู นเดียวเทา่ นนั “เหนือยรึเปล่า” แอนดีถามพร้อมกบั รอยยมิ ทีเคยกระชากหวั ใจ สาวๆจนหลดุ ลงกองเรียราดอยตู่ ามลานคอนเสิร์ตและคอนเสริ ์ต ฮอลตา่ งๆ “ไม่เหนือยหรอกจ้ะ” ส้มโอตอบพร้อมกบั ยมิ หวาน แอนดเี ดนิ มาทรี าวระเบียงแล้วสปริงตวั ขนึ ไปนงั บนราว และ ต้องรีบตะครุบราวเอาไว้ทนั ทเี พราะเสียหลกั จนแทบจะตีลงั กาลง ไปทีพืน

เมือทรงตวั ได้มนั คงแล้ว และมนั ใจได้วา่ จะไม่ร่วงลงพืนในทา่ ที ไมน่ ่าดจู นส้มโอต้องหวั เราะจนผ้าถุงเปี ยก นกั ร้องหนมุ่ ก็ชวนสาว สวนผกั คยุ ตอ่ ไป “ส้มโอเคยเหน็ พีบ้างหรือเปลา่ ” เดก็ สาวมองหน้านกั ร้องดงั อย่างพินิจพิจารณา “พีเคยมาแถวนีหรือจ๊ะ” “ไมเ่ คย” “อ้าว แล้วฉนั จะเคยเหน็ พีได้ยงั ไงละ่ จ๊ะ” แอนดีอมยิม เดก็ คนนีนา่ รักแฮะ “พีเป็นนกั ร้องดงั นะ ในกรุงเทพฯน่ะใครๆเขาก็รู้จกั พีทงั นนั แหละ” สาวสวนผกั ยิมหวานจ๋อย “แตท่ นี ีไม่ใช่กรุงเทพฯนีจ๊ะ”

เธอพดู แล้วกน็ ิงเงียบไปครู่หนงึ พอนกึ สิงทีควรจะพูดได้ก็หนั มา พดู กบั เขา “เมอื เดอื นก่อนก็มีนกั ร้องลกู ทงุ่ มาปิดวกิ ในตวั เมือง แตฉ่ นั ไม่ได้ ไปดหู รอกนะจ๊ะ มนั ไกลมาก ไม่รู้จะไปยงั ไง” แอนดีพยกั หน้าช้าๆ “อ้อ แล้วส้มโอเคยเข้าไปในตวั เมืองบ้างหรือเปล่าจ๊ะ” ส้มโอสนั หวั ดกิ “ไม่เคยหรอกจ้ะ เคยไปแตท่ ีอําเภอ ตอนทีไปทาํ บตั รประชาชน จ้ะ” “ส้มโอไม่เคยไปกรุงเทพฯล่ะสิ” “ไมเ่ คยจ้ะ กใ็ นตวั เมืองฉนั ยงั ไม่เคยไปเลยนีจ๊ะ” แอนดมี องเดก็ สาวอย่างครึมใจ “แล้วอยากไปไหม” ส้มโอนงั นงิ อยคู่ รู่หนงึ แล้วก็ส่ายหน้า

“ไมอ่ ยากหรอกจ้ะ ไมร่ ู้จะไปทําไม” อ้าว บ๊ะ ทาํ ไมพดู ยงั งนั ล่ะ ไม่ได้ซี ยงั ไงกต็ ้องเกลียกลอ่ มให้ ไปให้ได้ “ส้มโอไม่อยากไปเหน็ ความเจริญในกรุงเทพฯเรอะ” สาวสวนผกั ทาํ หน้างงๆ “ไปเหน็ ทาํ ไมจ๊ะ” นกั ร้องหนมุ่ ยกมือขนึ เกาหวั แตย่ งั ไม่สนิ ความพยายาม “ก็ไปดวู า่ กรุงเทพฯมนั ตา่ งจากทีนียงั ไง ไปดวู า่ คนกรุงเทพฯอยู่ กนั ยงั ไง กนิ กนั ยงั ไง แตง่ เนือแตง่ ตวั กนั ยงั ไง ไปดตู กึ สงู ๆ แล้วก็ อ้า รถยนต์สวยๆ เยอะๆ ตดิ กนั เป็ นแพเลย แล้วก็ ง่า มีอะไรๆ ให้ดอู ีกหลายอย่างเลย ยงั ไง อยากไปแล้วใช่ไหม” “เปลา่ ไมไ่ ด้อยากไปเลย” ส้มโอตอบหน้าตาเฉย “ป้ โู ธ่” แอนดีร้องอย่างออ่ นใจ นิงเงียบไปครู่หนงึ พยายามคดิ หาสงิ ทีจะมาลอ่ ลวงให้เดก็ สาวเปลียนใจได้ สกั ครู่หนงึ จงึ เกลีย กล่อมเธออีกครัง

“เอายงั งี ถ้าส้มโอไม่สนใจไอ้ทีพีพดู ไป ส้มโอชอบเล่นชงิ ช้า สวรรคไ์ หม ชิงช้าสวรรค์ ม้าหมนุ ของเลน่ พวกนีนะ่ ส้มโอชอบ ไหมล่ะ” เดก็ สาวเริมจะสนใจกบั คําพดู ของเขาขนึ มาบ้าง “ชิงช้าสวรรค์แบบทีมีในงานวดั น่ะหรือจ๊ะ?” “จ้ะ” นกั ร้องหน่มุ รีบตอบโดยเร็ว “ทีกรุงเทพฯมีของเลน่ สนกุ ๆ เยอะแยะ ม้าหมนุ กม็ ี รถไฟเหาะก็มี เรือเหาะกม็ ี อะไรทมี นั เหาะไมไ่ ด้คนกรุงเทพฯเขาทําให้มนั เหาะได้ทงั นนั แหละ” ส้มโอลงั เลอยคู่ รู่หนงึ กอ่ นทีจะถามเขาเบาๆ “ถ้าฉนั ไปกรุงเทพฯแล้ว พีจะพาฉนั ขนึ ชงิ ช้าสวรรคห์ รือจ๊ะ” แอนดพี ยกั หน้า “ยงั งนั ซี จะพาไปขึนเรือเหาะด้วย สนกุ นา กลบั มาแล้วเอาไป คยุ ได้สามบ้านแปดบ้านเลย” สาวสวนผกั นงั เงียบ แนน่ อน คําเกลียกล่อมของเขาได้ผล

“ส้มโอเคยขนึ ชงิ ช้าสวรรคห์ รือเปลา่ ” แอนดีถามเธออีก เดก็ สาวสา่ ยหน้าแทนคาํ ตอบ “อ้าว ทาํ ไมละ่ แถวนีไม่เคยมีงานวดั หรือ” “เคยมีจ้ะ” ส้มโอตอบเบาๆ “แตฉ่ นั ไม่กล้าขนึ คนเดยี ว ชวนตา กบั ยายขนึ แกก็ไมก่ ล้า” “อ้าว ดเี ลย ยงั งนั ไปกรุงเทพฯพีจะขนึ ไปด้วย อ้า ตกลงส้มโอ ไปกรุงเทพฯกบั พีนะ” เดก็ สาวนงั เงียบอยคู่ รู่หนงึ แล้วจงึ วา่ “ไมร่ ู้วา่ ตากบั ยายจะยอมให้ไปหรือเปล่า” แอนดยี มิ แป้ น “อ๊าย ไม่มีปัญหา เดียวพีไปขอให้” แล้วเขากโ็ ดดลงจากราวระเบยี ง เซถลาไปเกือบหวั ทมิ พอทรง ตวั ได้ก็เดนิ เข้าไปในห้อง วชิ ยั ยงั นงั คยุ กบั ลงุ โพล้งอยู่ ส่วนป้ าชืน เอาถ้วยชามไปล้าง

แอนดีนงั ลงข้างๆวชิ ยั แล้วกลา่ วถามลงุ โพล้งโดยไม่สนใจวา่ แก กําลงั คยุ กบั วิชยั เรืองอะไร เข้ากนั ได้กบั เรืองทเี ขาจะพดู หรือไม่ “ลงุ ฉนั ขออะไรลงุ อีกอย่างได้ไหม” ลงุ โพล้งมองหน้าแอนดีแล้วทําตาปริบๆ แล้วก็หนั ไปมองเมียแก ทีเดนิ มานงั ลงข้างๆคล้ายๆจะขอกําลงั ใจ แล้วก็หนั มามองแอนดี อีกครังหนงึ โดยไม่กลวั วา่ การหนั ไปหนั มาบอ่ ยๆจะทําให้คอเคล็ด “มงึ จะขออะไรอีกละ่ บ้านกไู ม่มีกญั ชาหรอกนะ” แอนดสี ะด้งุ เฮือก “เปล่า ไม่ได้ขอกญั ชา ป้ โู ธ่ เหน็ ฉนั เป็นมงั กรไปได้” ชายชรายมิ แห้งๆ “แล้วยงั งนั มงึ จะขออะไรล่ะ” “ขอพาส้มโอไปเทียวกรุงเทพฯ” นกั ร้องหน่มุ ตอบหน้าตาเฉย ลงุ โพล้งอ้าปากหวอ “เอ็งจะพานงั หนไู ปกรุงเทพฯ ?”

“จ้ะ” แอนดตี อบสนั ๆตามเคย “วะ ! นงั หนขู องกมู นั ผ้หู ญิงนะโว้ย” “เอ้า กถ็ ้าเป็นผ้ชู ายฉนั จะพาไปหาหอกอะไรล่ะ” ชายชราสะด้งุ โหยง นงั นิงอยคู่ รู่หนงึ แล้วกถ็ ามแอนดีอีก “มงึ จะพาหลานกไู ปบางกอกทําไมวะ” “พาไปเทียวจ้ะ” แอนดตี อบ “ไมไ่ ด้พาไปขายซอ่ งหรอก แล้ว กไ็ มพ่ าไปป้ ยู ีป้ ยู ําด้วย ฉนั เป็นสภุ าพบรุ ุษจ้ะลงุ ” “อ้อ ถ้ายงั งนั มงึ ก็เป็ นผ้แู ทนล่ะสิ” นกั ร้องหนมุ่ ทาํ ตาปริบๆ “ผ้แู ทนอะไรกนั ” “อ้าว ก็ผ้แู ทนทีมนั เคยมาหาเสียงแถวนีไงละ่ กเู หน็ มนั บอกวา่ มนั เป็นสภุ าพบรุ ุษหรืออะไรยงั งีแหละ แปลวา่ อะไรกกู ็ไมร่ ู้ มนั พวกเดยี วกบั มงึ หรือเปลา่ ล่ะ”

ยงั ไมท่ นั ทแี อนดจี ะตอบ ผ้จู ดั การคนเกง่ ก็ลากตวั เขาออก มา จากวงสนทนา เมือเหน็ ว่าไกลพอทีจะกระซบิ กระซาบกนั ไม่ให้ลงุ โพล้งและป้ าชืนได้ยินเว้นแตแ่ กมีหทู พิ ย์แล้ว วชิ ยั กถ็ ามแอนดีด้วย เสียงดๆุ “จะบ้าหรือยงั ไง แอนดี จะพาเดก็ นนั ไปกรุงเทพฯ ทําไม” “อ้าว ก็พาไปเทียวนะ่ ซี ตะกีก็บอกลงุ แกแล้ว พีไม่ ได้ยินเรอะ หดั แคะหเู สียบ้างซ”ี ผ้จู ดั การจ๊ยุ ์ปากจึกจกั “แล้วจําเป็ นอะไรนกั หนาถงึ จะต้องพาไปเทียว” “ก็อยากพาเดก็ บ้านนอกไปเปิดหเู ปิดตาบ้าง นีพีจะมาห้ามผม ทาํ ไมนะ่ ” “ไหนบอกวา่ อยากจะทวั ร์บ้านนอกไปเรือยๆ” “ไม่เอา เบอื แล้ว พาเดก็ บ้านนอกเข้ากรุงสนกุ กวา่ ”

วชิ ยั ทําหน้าเมือย “แอนดี มนั ไมใ่ ช่เรืองเลน่ ๆนะ พาส้มโอไปกรุงเทพฯน่ะยงั ไงมนั กต็ ้องเป็นขา่ วแน่ เฮียเขาจะเฉ่งเอา” ผ้จู ดั การพาดพงิ ไปถงึ เจ้าของคา่ ยรัมมี นกั ร้องหน่มุ หวั เราะ ไม่ได้เห็นวา่ มนั เป็นเรืองร้ายแรงอะไรเลย “เป็นข่าวก็เป็นไป เรากแ็ ก้วา่ ส้มโอเป็นญาตผิ ม สว่ นเฮียน่ะ ผมจดั การเอง” “ไมเ่ อานา่ แอนดี อยา่ หาเรืองเลยนา่ ” แอนดีทาํ หน้าบงึ พยายามขบกรามประกอบไปด้วย เพือให้ดู ขงึ ขงั ยิงขนึ “อยา่ มาห้ามผมนะพี ประเดยี วผมโมโหขนึ มาผมย้ายไปอย่คู า่ ย อืนเสียหรอก” คราวนีผ้จู ดั การสะด้งุ โหยง “อยา่ ทาํ ยงั งนั เลย เอาเถอะ พอ่ คณุ อยากทาํ อะไรก็ทาํ เถอะ”

นกั ร้องชือดงั ซงึ ยิงถ้าตะโกนเรียกก็ยิงดงั ยกั ไหล่เสียหนงึ ที แล้ว จงึ เดนิ กลบั ไปเจรจากบั เจ้าบ้าน ผ้จู ดั การก็เดินตามไปด้วย เมือแอนดนี งั ลงแล้ว ลงุ โพล้งกพ็ ดู กบั เขา “ไอ้หนมุ่ เอ๊ย กกู บั เมียกไู ด้สมั มนากนั แล้ว...” แอนดรี ีบยกมือห้ามลงุ โพล้ง “เดียว ลงุ ลงุ รู้เรอะวา่ สมั มนามนั แปลวา่ อะไร” ชายชรายิมแห้งๆ “กกู ็ไม่รู้หรอก เหน็ กํานนั แกเอามาพดู อวดชาวบ้านอยู่บอ่ ยๆ กู ก็เลยเอามาพดู บ้าง” นกั ร้องหน่มุ พยกั หน้า “เอาเถอะ พ่นตอ่ ไปเถอะ” ลงุ โพล้งกระแอมเสียสองที แล้วจงึ วา่ “กมู าคดิ ดแู ล้วนะ หลานกมู นั เป็ นผ้หู ญิง ถ้าไปบางกอกกบั มงึ ชาวบ้านเขาจะเลืองลือกนั ไป ถงึ มนั จะไมเ่ สียตวั แตม่ นั ก็เสีย

ชือวะ่ ” นกั เกลียกลอ่ มต้องยอมรับในคําพดู ของเจ้าบ้าน แตเ่ ขากย็ งั ไม่ ยอมยกธงขาว “อือ ไอ้ทีลงุ พน่ เอ๊ย พดู มาก็มีเหตผุ ล อ้า เอายงั งีไหมล่ะ ถ้า ลงุ เหน็ ว่าส้มโอไปคนเดียวแล้วจะเสียชือ ลงุ กบั ป้ าก็ไปด้วย นะ ลองไปเทียวกรุงเทพฯด้วยกนั อาทติ ย์นงึ ” ลงุ โพล้งและป้ าชืนหนั มามองหน้ากนั แล้วป้ าชืนก็ว่า “จะไปยงั ไงกนั ล่ะ ไปบางกอกกนั อาทติ ย์นงึ ผกั ของข้ากต็ าย หมดสวนเทา่ นนั เอง” นกั ร้องหนมุ่ ทําตาปริบๆ แตก่ ็หาทางออกจนได้ “ไม่ยาก ฉนั จะจ้างคนแถวนีมาดแู ลให้ ลงุ รู้จกั คนทีพอจะไว้ใจ ได้บ้างไหมละ่ ” ชายชราพยกั หน้า “ก็มีอยหู่ รอก มงึ จะออกเงนิ คา่ จ้างให้เรอะ”

“อ้าว ก็ยงั งนั น่ะซี วางเงินให้เขาไว้ก่อนเลย” ลงุ กบั ป้ าหนั มาปรึกษากนั “วา่ ยงั ไงวะ ชืน เอง็ อยากไปไหม” ป้ าชืนยิมอายๆ ทจี ริงแกอยากไปกรุงเทพฯตงั แตส่ าวๆแล้ว แต่ ไม่เคยมีไอ้หนมุ่ ชาวกรุงมาชวนสกั คน อยกู่ นิ กบั ลงุ โพล้งมา นมนานแกก็ไม่เคยชวนไปกรุงเทพฯสกั ที “กแ็ กจะไปไหมล่ะ” ป้ าชืนถามกลบั ลงุ โพล้งยกั ควิ เสียหนงึ ที “ข้ากอ็ ยากไปวะ่ โดยเฉพาะไปแล้วมีเจ้ามือออกอฐั ให้ยงั งี สวน ผกั ของเรากไ็ ม่ต้องเป็นหว่ ง เขาจะจ้างคนมาดแู ลให้” แล้วแกกห็ นั ไปทางคนทเี สนอตวั เป็นเจ้ามือ “วา่ แตว่ า่ เอ็งคงไม่หลอกเอาข้าไปขายหรอกนะ” แอนดีหวั เราะออกมาพรืดหนงึ

“จะเอาไปขายทีไหนล่ะ อย่างลงุ นะ่ เอาไปขายมดั ละห้าบาทยงั หาคนซือไมไ่ ด้เลย ตกลงไปนะลงุ ลงุ จะได้ไปเห็นกรุงเทพฯกบั เขาสกั ที” “อ้าว ไอ้นี เอ็งนกึ วา่ ข้าไม่เคยไปบางกอกหรือวะ” “อ้อ ลงุ เคยไปกรุงเทพฯด้วย?” “เปลา่ ไมเ่ คยหรอก วา่ แตเ่ อ็งพาข้าไปบางกอกแล้วเอง็ จะให้ไป อย่ทู ไี หนวะ บ้านเอ็งเรอะ” แอนดสี นั หวั “เปล่า ฉนั ไมม่ ีบ้าน” “อ้าว ยงั งนั มงึ ก็อย่วู ดั นะ่ ซี เฮ้ย กไู ม่ไปอย่วู ดั กบั มงึ หรอกนะ ไปบางกอกทงั ทีต้องไปอาศยั วดั อยู่ แล้วกจู ะมาคยุ อวดคนแถวนี ได้ยงั ไง” นกั ร้องหน่มุ หวั เราะชอบใจ “ฉนั ไมไ่ ด้อยวู่ ดั หรอกลงุ ฉนั อย่คู อนโดฯ แตล่ งุ อย่าถามเลยวา่ คอนโดฯมนั เป็ นยงั ไง เอาเป็นวา่ มนั กค็ ล้ายๆบ้านนนั แหละ ถ้าไป

กรุงเทพฯด้วยกนั ฉนั จะเชา่ บ้านให้ลงุ ป้ า กบั ส้มโออย่ดู ้วยกนั ออกเงินให้หมดทงั คา่ กินค่าอย่”ู “แอนด”ี ผ้จู ดั การร้องเสียงแหลม ทาํ นองวา่ จะเตอื นสตเิ จ้าของ ชือ เจ้าของชือไมเ่ หน็ ด้วยทีจะถกู ขดั ขวางแผนการเสียกลาง คนั จงึ หนั ไปแยกเขียวกบั ผ้จู ดั การ “เฉยๆเถอะนา่ ประเดยี วผมย้ายคา่ ยนะ” พดู เสียงดๆุ วชิ ยั หน้ามอ่ ยไป ไม่กล้าขดั ขวางหรือออกความเหน็ อะไรอีก ถ้าหากแอนดีย้ายคา่ ย เขาเองก็ต้องหางานใหม่ด้วย แอนดคี ยุ กบั ลงุ โพล้งและป้ าชืนอย่อู ีกครู่หนงึ เมือตกลงกนั ได้ เรียบร้อยแล้ว เขาก็ออกไปบอกกบั ส้มโอ ส้มโอดใี จมาก เธอ ใฝ่ ฝันทีจะได้นงั ชิงช้าสวรรค์มานานแล้ว