ฮูหยินบุก เล่ม 3

“อยใู หห า งจากลกู สาวขา !” เซยี วจั้นถิงเนน เสียงหนกั ทีละคํา หานหยางอองถูกเซยี วจนั้ ถงิ ตอ ยหนา เขา ให  แตเขาเปน คนใจเย็น ดงั น้นั จงึ เพียงแคย ้มิ ข่นื แลว ยกมอื ข้นึ เช็ดไหลท่ีไหลออกมาจากมุมปาก เขาเหลือบมองเพยเหงิ ซ่งึ ถกู เซียวซ่ิงฮ วาลากไปสอบถามแวบหนง่ึ กอ นจะเอยวา “พเ่ี ซยี ว ขาไมมอี ะไรทต่ี องละอายใจ” “ไมละอายใจ? มายุมยามกับลกู สาวบานขา แลว ยงั กลา เรียกขาวาพีเ่ ซียวอีกหรือ? ไมว าอยางไร นางก็อายยุ งั นอย แถม ยังเปน เด็กผูหญงิ ทา นสมควรมองนางเหมือนลูกหลานถึงจะถูก ยอมสมควรรูว าตอ ง หลีกเลย่ี งคาํ ครหาอยา งไร หรือในใจของหานหยางอองคดิ หมายปอง บตุ รสาวขา?” “ไมใ ชอ ยางนัน้ ” หานหยางอองเมม รมิ ฝป าก รอยยมิ้ บนใบหนา เลอื นหายไปกอนจะเอย เสียงเรียบวา “เจนิ้ กวอโหวเขาใจ ผิดแลว วันนี้หลวิ หนิงทาํ ผิดไป โปรดอภยั ใหดวย นับแตน ้ีไปขาจะระวงั ตวั ใหด ี ไมก ลาทาํ อะไรเกนิ เลยแมแตน อ ย” อกี ทางดา นหนง่ึ เซียวซง่ิ ฮวากําลงั ซกั ฟอกบตุ รสาวโดยอาศยั รถมาบดบังสายตาผอู ื่น “ทําไมเจาถงึ มาทนี่ ่ี แลวทาํ ไมถงึ อยูกับหานหยางอองได?” ยามนีเ้ พยเหิงจะพดู อะไรได นางไดแ ตเลา เร่อื งทงั้ หมดทเ่ี กิดข้ึนในวนั นีใ้ หม ารดาฟง อยา งละเอยี ด ตบทายดว ยการสง สายตาวงิ วอนไปใหม ารดา “แมวา หานหยางอองจะเปน ญาตผิ พู ีข่ องทา นหญงิ หนงิ เสยี ง แตเขาก็ชวยขาเอาไว อยางนอ ย ทานแมกไ็ ปบอกทา นพอ หนอยเถดิ วา อยา ทํารา ยเขา เขา... เขากม็ ีเจตนาดี” “เจา บอกความจริงกับแมมา เขาขม เหงเจาหรือไม? ” วาแลว เซยี วซิ่งฮวากก็ วาดตามองสํารวจเสื้อผากับตาํ แหนง ซอกคอและหลงั หูของบุตรสาวดว ยความสงสัย ราวกับกาํ ลัง พยายามคนหารองรอยที่ บตุ รสาวถูกขม เหง เพยเหงิ ไดย ินเชน นกี้ ย็ อ มเขาใจความหมายของมารดา นางขยี้เทาดวยความขัดใจพลางรอ งวา “ทา นแม คดิ ไปถงึ ไหนกัน ถึงอยา งไรเขาก็เปน ถงึ ออง ไมถงึ กบั ตอง…” นางกดั รมิ ฝปากดวยความจนใจ “แถมจะวา ไป ขาเองก็ไมไดโ ง  จะปลอยใหผ ู อนื่ เอาเปรียบงายๆ ไดหรือ” แตใ นตอนนัน้ เอง เซียวซ่งิ ฮวาก็ตาไวสงั เกตเหน็ รอยชํา บนขอ มือของบุตรสาวเขาพอด ี นางรอ นใจขน้ึ มาทนั ท ี “นม่ี นั เรอ่ื ง อะไรกัน เขาทํารา ยเจา อยา งนนั้ หรือ? ใจรา ยเหลือเกิน เขากระชากขอ มือเจา ทาํ ไมกัน?” เซียวเพย เหิงยง่ิ จนใจกวาเดมิ “ทานแม ตอนนน้ั ท่บี ันไดไมน่นั มืด ไมม ตี ะเกยี ง เขากลัวขา จะพลดั ตกลงมาก็เลยชว ย ประคอง แตเขา ตัวใหญแรงก็มาก เผลอออกแรงนดิ หนอ ยกเ็ ลยทาํ ใหขอมอื ขา เปน รอยชําแลว จริงๆ ไมมีอะไรหรอก แถมจะวา ไป เมื่อ กอ นขาก็ไมใชคณุ หนลู กู ผูดี ทกุ วันตองออกไปท่ีน่ันท่นี ี่ เรอ่ื งเลก็ นอยแคน ี้ ขายอมไมใ สใจ” เซยี วซิ่งฮวาไดยนิ บตุ รสาวพดู อยา งเปดเผยกส็ บายใจขน้ึ แตก ย็ งั อดสัง่ สอนไมได “เดี๋ยวนี้ไมเ หมอื นเม่อื กอ นแลว ความ บรสิ ทุ ธิ์ของ ลูกผหู ญิงสาํ คัญกวาอะไรท้งั ส้นิ ตอ ไปแมจ ะใหคนคอยจับตามองเจา ไมใ หเ ถลไถลไปที่น่ไี หนอกี เรอ่ื งในวันน้ีก็ตองปดปากใหด ี อยา ใหใคร เอาไปพดู เด็ดขาด” “ขาทราบแลว เรอื่ งในวันนีข้ า ทําไมถกู ตอไปขา จะเช่อื ฟงทา นทกุ เรอ่ื ง จะเปนเด็กดีอยแู ตใ นจวน” จรงิ ๆ เพยเหิงก็รวู าวนั นีต้ วั เองกงั วลจนเกนิ เหตุไปเอง ถึงอยางไรนางก็ยงั มีบดิ า มีพ่ีชาย ดจู ากทา ทางท่ีทานพอเดินออกมาพรอ มกับทานแมเมอื่ ครูก็ไมเ หมือนกําลังโมโหสกั นิด

จๆู นางกอ็ ยากรูข้นึ มา ดงั นนั้ จึงเอย ถามเสียงเบาวา “ทานแม ทา นพอ ไดย นิ คําพดู ของซนุ เตอ วงั่ แลว คงไมไ ดโ กรธทานใช ไหม เมือ่ ครูหานหยางอองบอกวาในปามเี สยี งตอยต ี ท่ีแทเกดิ อะไรข้ึนกันแน?” “เม่อื ครนู ะหรือ แมเ ปนคนเตะเจา สารเลวซนุ เตอ วั่ง เจาเดรัจฉานนนั่ แมอ ยากเตะมันใหตายเสยี ดวยซาํ สวนทานพอ ของ เจา ...” เซยี วซ่งิ ฮวาเงียบไป ในใจอดคดิ ไมไ ดว า เรื่องแบบนี้ เซียวจ้ันถิงจะไมถือสาไดจริงๆ หรอื ? บุรุษลว นแตจติ ใจคับแคบ เรือ่ งของหลัวชิ่งอ้ีเมอื่ คราวกอ น แมเขาจะบอกวาเขา ใจ แตพ อรวู านางจะแตง งานกบั คนอ่ืน เขาก็คงรสู กึ ไมดีเหมอื นกัน คราวนซ้ี ุนเตอ วงั่ พูดโพนทะนาอยูในรานนําชา แมค นอื่นจะ ไมค อ ยเชื่อ แตก ค็ งมีขาวลือแพรสะพดั ไปทวั่ เมือ่ เปนเชน น้ี เขาจะไมรสู กึ อะไรจรงิ ๆ หรอื ? จริงๆ แลวเซยี วซ่งิ ฮวาก็ไมมัน่ ใจนัก แตพอเหน็ สายตากงั วลของบุตรสาว นางกย็ ิ้มพลางกลาวอยางไมใสใ จวา “คนอยางทา นพอของเจานะ ไมเ ปนไรหรอก กลบั ไปแมจะคอยๆ อธิบายใหเ ขาฟงกห็ มดเร่ืองแลว ” ปากบอกวา กลบั ไปแลวจะคอยๆ อธิบายใหเ ซยี วจ้นั ถงิ ฟงกห็ มดเร่ือง แตใ นใจนนั้ กลบั ไมมั่นใจแมแ ตนอ ย เขาไดยนิ คาํ พูดเหลา นนั้ แลว จะคดิ อยา งไร? เซียวซงิ่ ฮวาบอกลาปอฮหู ยนิ แลว ก็พาลกู ๆ ตามเซียวจนั้ ถงิ กลับจวนเจิน้ กวอโหว ระหวางทาง สหี นา ของเซยี วจน้ั ถิงยอ มไมด ีนัก เพยเหงิ เองก็อกสน่ั ขวญั แขวน นางเอาแตกม หนา ไมกลา พดู กบั บดิ าสกั คํา เซียวซง่ิ ฮวาเห็นเชนนกี้ ถ็ อนใจคร้ังหน่งึ กอ นจะแอบกระซบิ กับเซยี วจ้นั ถงิ วา “ขารวู าทา นโกรธ แตนางเปน หวงขาถงึ ไดว ิง่ ไปท่ีรา นนาํ ชาจนไดเ จอกับหานหยางออง ขา ดูแลวหานหยางออ งเองกไ็ มใชค นตาํ ชา เมือ่ ครูขาสอบถามอยางละเอียด แลว ไมมอี ะไรเกดิ ข้นึ สักนิด ทานอยา โกรธอกี เลย” เซียวจน้ั ถงิ หนา เครยี ด ไมพ ดู ไมจา ดวงตาท้ังคูเ อาแตจับจอ งอยทู ่ีมมุ หนึง่ ของรถมา ตรงมุมนนั้ ไมมอี ะไร มีเพียงถงุ หอมใบหนึ่งซ่ึงกําลังแกวง ไกวไปมาตามจงั หวะเคลือ่ นไหวของรถมา เซยี วซง่ิ ฮวายกมือขึน้ ลูบหลงั ของเขาเบาๆ พลางกลาวเสียง ออนโยน “ตอ ใหนางทาํ ผดิ ไป ลงโทษนางกส็ ิ้นเรื่อง อยางนอยกอ็ ยา ทําหนา ดุแบบน ี้ ทา นไมเคยเหน็ หนา ไมเ คยกอดนาง มาตง้ั แตเ ดก็ ตอนนี้นางโตแลว จๆู ไดพบกบั บิดายอ มไมค นุ เคยนกั ทา นทําหนาแบบน้ีจะทําใหนางยิ่งกลวั ทา นและไม กลา ใกลชดิ ทา นนะส”ิ เซียวจ้ันถงิ ไดย ินเชนนกี้ ็หนั ไปมองนางแวบหนง่ึ ผา นไปครูหนึ่งถึงไดเ อยวา “ซ่ิงฮวา ขารักนาง อยากใหนางไดแตงงานกับสามที ่ีดี มชี ีวิตท่มี ีความสุข ชีวติ นี้ไมต อง กลดั กลุม กงั วลใจกบั เร่อื งอะไรท้ังสิ้น แตน างเพิง่ อายุเทาไร เพง่ิ จะสบิ หา ปเทา นั้น...” เดิมกเ็ ปน สาวนอยออนเยาวซงึ่ ถูกเลีย้ งดมู าอยางด ี บัดน้ีย่งิ ถูกทะนุถนอม ร้ินไมใหไ ตไรไมใ หตอม ยิง่ เติบโตก็ย่งิ งดงามบอบบาง แคเ หน็ กท็ ําใหผ ูอนื่ รสู กึ ทงั้ รักทงั้ สงสาร แตบุตรสาวทถ่ี ูกเลย้ี งดมู าอยา งทะนถุ นอมเชนน้กี ลบั ถกู บรุ ษุ คนหนึง่ โอบไหล พากระโดดลงมาจากรถมา เขาเปน บรุ ษุ ยอ มอา นสายตาของหานหยางออ งออก ทา ทางที่หานหยางออ งโอบไหลเพยเหิงเอาไวบง บอกถึงความตองการปกปอ งอยางเห็นไดช ัด สายตาทม่ี องเพยเหิงก็เปน สายตาทีบ่ ุรษุ ใชม องสตรี แตบ ุรุษผนู ้ีกลบั มีอายุมากกวา เพยเหิงถึงสิบสองป อายยุ ส่ี บิ เจ็ดยส่ี บิ แปดเขาไปแลว แถมยังเรยี กขานเปน พ่เี ปน นองกบั

เขา! ในฐานะบิดา เมือ่ ไดเห็นเชนนี้จะสบายใจไดร ึ “เจาบอกวา กลบั ไปคอยลงโทษนาง จรงิ ๆ ก็ไมจาํ เปนหรอก เจาพูดถกู นางทาํ ไปเพราะเปนหว งเจา แตค นเปนพอเปน แมก็อด ไมส บายใจไมไ ด” จริงๆ คาํ พดู ของเซียวจนั้ ถิงกต็ รงกับใจของเซยี วซิง่ ฮวาเชนกนั นางถอนใจคาํ หนึง่ พลางเอนกายซบแขนแขง็ แกรง ของ เขา “พ่เี ถี่ยตาน บุตรสาวโตแลวยอ มมเี ร่อื งใหก งั วลใจ ไมเ หมือน เดก็ ผูช าย ทา นพูดถูก แตต อนนเ้ี รือ่ งกเ็ ปนแบบนีแ้ ลว กลับไป ควรลงโทษกล็ งโทษ สวนเรอ่ื งอื่น เรากไ็ ดแตอ บรมสง่ั สอน นางใหม ากขึ้นเทาน้ัน” “อืม” เซยี วจน้ั ถิงกมลงมองหญิงสาวทพี่ ิงแขนของตัวเองอยพู ลางสง เสยี งตอบรบั คาํ หนง่ึ สองสามีภรรยาตา งไมพ ดู อะไรอีก เซยี วซิง่ ฮวาลงั เลอยูหลายครงั้ แตท กุ ครง้ั ก็ไดแตกลาํ กลืนคําพดู ท่ีอยากจะพดู ลงไป สดุ ทา ยนางกห็ ลบั ตาลงแลวตัดสนิ ใจเอยข้ึนวา “ซุนเตอ วง่ั น่ัน...” ใครจะคิดวานางเพ่งิ พดู ออกมา เซยี วจัน้ ถงิ กเ็ อย ข้นึ พรอมกันวา “ซุนเตอ วัง่ นัน่ …” ท้งั สองเอย ขึน้ พรอ มกันโดยไมไดน ัดหมาย ทงั้ สองตางน่งิ เงียบไปทนั ที เซียวซิง่ ฮวายมิ้ ขืน่ กอนจะลืมตาขึน้ แลว เงยหนาขน้ึ มองเขา “หากขาบอกวา เขาไมเ คยเอาเปรยี บขาได  ทา นจะเชือ่ ไหม?” “เจาพดู ทําไมขา ถึงจะไมเชื่อเลา ?” เซยี วจั้นถิงกม ลงมองนางนิง่ พลางกลาวดวยเสยี งแหบพราออนโยน เซยี วซง่ิ ฮวาไดยนิ เชนนี้ หัวใจทเี่ ขมง็ เกลยี วแนนกค็ อ ยๆ คลายลง นางยกแขนเซียวจ้ันถงิ ข้นึ แลว มดุ ลอดแขนไปซบหนา แนบอกของเขา จริงๆ นางไมอยากพูดถึงเร่ืองในอดตี เพราะรสู กึ วา ไมจําเปน และในใจก็พอจะทายไดวา เขาไมน าจะโทษนาง

บทท ี่ 79 แตตอนน ี้ นางอยากจะพูด “จริงๆ ก็ไมมอี ะไร เพียงแคต อนนั้นยากจนมาก เพ่ือเงิน อะไรก็ยอมทําทั้งนน้ั ขา กเ็ ลยไปรับจา งตดั หนังเทา ใหผ ูอื่นอยใู น โรงอาบนํา เดิมคิดวา เปน การทาํ งานหาเงนิ อยางบรสิ ุทธ์ิใจ แตสดุ ทายกลับตอ ง พบกับเรื่องยงุ ยากหลายครั้ง” นางเงียบไปครูหนึง่ สุดทา ยก็ตดั สินใจพดู ความจริง นางรูว า การทน่ี างพดู ออกไปกค็ งไมตางจากหนามแหลมทิ่มแทงหัวใจเซียวจน้ั ถิง แตหากไมพดู เขาก็คงยิ่งระแวงสงสยั “ขา ตัดหนงั เทา นวดเทาใหผูอน่ื บางครงั้ เจอพวกอนั ธพาลพดู จาแทะโลม แตขากไ็ มส นใจ บางครง้ั พวกเขาก็จะยกเทาข้นึ คลงึ อกของขา บางคนถงึ กบั คดิ จะใชม ือคลาํ ขา ไมย นิ ยอมจึงไดต พี วกเขา พอพวกเขาโมโหขน้ึ มาก็จะดาทอขา อยาง หยาบคาย” “ตอนนั้นขา พกกรรไกรอันเล็กๆ ไว  ใจคิดวาหากมอี ะไรเกิดขึ้นจรงิ ๆ ก็จะแลกชีวิตกับพวกมัน” นางเปนสตรีที่ยากไรจ นแทบจะมีชีวิตอยูตอไปไมไ ด พวกเขา ไมย อมละเวน นาง นางกไ็ มกลวั ตายเหมือนกัน นางเคยแอบสั่งโกวตานเอาไววา หากวันไหนแมไมอยแู ลว เจา ก็พานองๆ ไปกระโดดนาํ ฆา ตัวตายเถดิ ตายไป คงดีกวาเปนลกู กาํ พรา ใหผูอ ่นื ขม เหงรงั แก ตายไป ยังจะไดไ ปหาบิดาของพวกเจา นึกถึงอดีตขึน้ มานางก็อดยมิ้ ไมได ทําไมตอ มานางถึงไดเ กาะหลวั ชิ่งอกี้ ับภรรยาของเขาแนน ทาํ ไมนางถงึ เลือกบุตรสาวของคนชําแหละหมทู ใ่ี ชม ดี เปน มา เปน สะใภใ หญ  ทั้งหมดทีน่ างทาํ ไปลวนแตมแี ผนการอยูในใจทั้งสนิ้ นางรูว า เม่ือคนเรายากจนและถกู บีบคนั้ จนถงึ ขน้ั ไมม ีทางเลอื กก็มแี ตตองแลกชวี ติ กบั ผอู นื่ ดูวา กําปน ของใครแขง็ กวา กัน ดาบของใครรายกาจกวา กนั ดงั น้ันจึงตองมคี นใกลชิดที่สามารถตอ ยตกี ับผูอ ่นื ถึงจะสามารถยืนหยัดอยูไ ด นางเงยหนาขึน้ มองบรุ ุษทบี่ ัดน้ีมีฐานะสูงสงเหนอื ผใู ด เขาเปนคนเหนือคน คงจะไมเ ขาใจสนิ ะ ยามนีแ้ มก ระทงั่ เขาจะดม่ื ชากต็ อ งมีคนคอยปรนนิบตั ิ คนที่ไปมาหาสูดวยกย็ ังเปนทานออ ง เปนขนุ นางหรือเปนแมท ัพ ใหญ คนเชนนี้ กลับมีภรรยาท่เี คยทํางานชน้ั ตาํ ซํายงั ถูกผอู ื่นกนดา วา นางแพศยา นางซบหนากบั แผงอกของเขาพลางกลาวเสยี งเบา “ตอ มา ซุนเตอวงั่ กก็ ุเร่อื งโกหกข้ึนมามากมาย พอเรอื่ งแพรก ระจายออกไป มีคนหลงเช่ือ พวกเขาก็ยิ่งดแู คลนขา แมก ระทัง่ เด็ก เล็กๆ ก็ยังรวู า ช่อื เสียงของขา ไมด ี ขา ไมรูว า พวกเขาดา ขา วาอะไร แตพ อเพย เหิงไดย ินเขา นางกต็ อยตกี ับผอู ่นื กลางถนน เฮอ หลายปนนั้ ลูกๆ ลาํ บากไมนอ ย พวกเขาตองอยกู บั ขา อยางยากลําบาก ขา รวู านิสยั ของพวกเขาอาจไมไ ดดงั ใจไปเสียหมด แตน ั่นกเ็ ปนเพราะขา ไมดีเอง” เซียวจ้ันถงิ ยกมือขึน้ ประคองใบหนาของนางเอาไวเ บาๆ พลางมองนางดวยแววตาท่เี ตม็ ไปดวยความรักและสงสาร “ซง่ิ ฮวา เรื่องพวกน ้ี หากเจา อยากพูดกพ็ ูด แตหากเจา ไมอยากพดู กไ็ มเปนอะไร เราจะไมพูดถึงเรื่องในอดตี อกี ” จริงๆ ตอใหน างไมพูด หลายวนั มานเี้ ขาไดส ง คนไปสืบ ก็พอจะรูอยูบาง เพราะรู เขาถึงไดต ระหนกั วา ความยากลําบากท่นี างไดร บั

มันมากยง่ิ กวา ที่นางพดู ออกมาเสยี อีก เพยี งแตนางกลวั เขาเสียใจจึงจงใจพูดใหเบากวา ความเปน จริง “ตอ ใหคนอ่นื เหยียบยํา เจาจมดนิ เจาก็ยงั เปน ซิง่ ฮวาของขา ขาจะโอบอุม เจาขึ้นมา ทาํ ใหคนอน่ื รูวา ซ่งิ ฮวาของขาสะอาดสักแคไหน” แผลเปนของนางอยใู นใจ สว นแผลเปน ของเขาอยบู นรา งกาย แตก็ลวนเปน ความเจ็บปวดท่ไี ดรับจากไฟสงครามในอดีต เซยี วซิ่งฮวาไดย นิ เชน นี้ยอ มรสู กึ หวานช่ืนอยูในอก แตพ อนกึ ถงึ เรอื่ งของทานหญิงหนิงเสยี งข้ึนมา นางกแ็ อบเหลอื บมอง เขาแวบหนึง่ กอนจะทิง้ รางซบอกเขาเหมือนแมวพลางพดู เสยี งออน “ในเมอื่ ทานพูดเชน น ี้ ขากค็ งตอ งยกเรื่องเกา เรอื่ ง หนึง่ ขน้ึ มาพูด” เซยี วจั้นถิงมองสตรใี นออ มอก สตรีอายสุ ามสิบสองป  อยใู นวยั ทจ่ี ะวา มากกไ็ มม าก จะวา นอยก็ไมนอย แมปากจะพดู วา เกือบไดเ ปนยา แลว แตพ ดู กัน จรงิ ๆ นางก็ยงั มีรูปโฉมงดงาม ออ นหวาน เปลงปล่ังราวกับผลทอทส่ี กุ เตม็ ท ่ี เพียงกดั เบาๆ ก็มนี าํ หวานไหลเยิม้ นาง กาํ ลังซบหนาแนบอกของเขาพลางถูไถเบาๆ แววตาเตม็ ไปดว ยความเยา ยวน โดยเฉพาะเมอื่ นางเรยี กเขาวา พ่เี ถยี่ ตาน เซียวจนั้ ถิงก็แทบจะเผลอตวั จดั การนางเสยี ในรถมา เซยี วจ้ันถงิ กอดสตรซี ึ่งทาํ ใหสนั หลงั ของเขาดานชาแนน เขารกั นางในตอนนเี้ หลือเกนิ เปรยี บกบั ตอนเปนสาวนอ ย ยามนนี้ างเปนหญิงสาวโตเตม็ วยั ซึง่ เปย มดว ยเสนหน า หลงใหล ตอนกลางคนื ก็ทาํ ใหเขาบาคลัง่ จนแทบคุมสติไมอยู ไมเ หมือนสมัยเปนเดก็ สาวท่ีทําอะไรก็ตอ งระมัดระวังไป เสยี หมด เขาออกแรงกอดนางแนน ข้ึนพลางกลา วดว ยเสยี งแหบพรา ส่ันระริก “ขามักจะรสู ึกวา มีเจาอยู ชวี ติ น้ีขา คงตอ งอายสุ นั้ ไปหลายป” แตตอใหตองถูกนางสูบพลังไปจนเหือดแหง เขาก็เตม็ ใจ! เซยี วซ่งิ ฮวายอ มเขาใจความรูสึกของเขา แตนางก็ไมไดพ ูดอะไร เพราะในใจยงั พะวงถึงเรอ่ื งท่ีตวั เองอยากพูด ดงั น้ันนาง จึงถูไถใบหนา กับอกของเขาเบาๆ พลางกลาวเสยี งออดออ น “พี่เถย่ี ตา นคนดี กอนหนาน้ขี าบอกวา ทานหญิงหนิงเสียง ชอบทา น ทา นก็ไมเชอ่ื แถมยังบอกวาขา เอาความคดิ ของคนตํา ชา ไปวัดใจสภุ าพชน คราวนท้ี านรูห รือยังวา ทานหญิงหนิงเสยี งนัน่ มจี ิตใจโหดเห้ียมอาํ มหิตสักแคไ หน นางทํารายขา อยางไร ทา นเคยคดิ บางหรือไมวาทาํ ไมนาง ตอ งใหรา ยขาแบบน้นั ดว ย?” นางขยับรางกายเล็กนอยพลางใชแขนเรียวบางทัง้ สองขา งกอดคอชายหนุม เอาไว ตามองเขานง่ิ “นางชอบสามขี องขา อยากแยงสามขี องขา กเ็ ลยอยากทาํ ใหขาอับอาย นางคดิ จะทาํ ลายชื่อเสยี งของขา เพื่อใหท า นหยา ขาดจากขา แลว ไปแตง งานกับนางอยางไรเลา ” เซียวจน้ั ถิงจองหญงิ สาวในออมอกนิง่ ช่วั ขณะน้ันสมองของเขามีเพยี งความวา งเปลา จรงิ ๆ แลว เขาเหน็ ทา นหญิงหนงิ เสยี งเปน แคบตุ รสาวของสหายสนทิ ไมเคยเอานางมาใสใจ ยง่ิ ไมเ คยคดิ วา อกี ฝา ยจะคิด กับเขาอยางไร แมกระท่งั ตอนนี้ท่เี ซยี วซงิ่ ฮวาพดู วา ทา นหญงิ หนิงเสียงคดิ อยา งนั้นอยา งน ้ี เขากย็ ังรูสกึ วา เปน เร่อื งเหลวไหล ยามนีใ้ นสมองของเขามเี พยี งซิ่งฮวา ซ่งิ ฮวาทกี่ ําลังซบหนาแนบอกของเขา ถูไถใบหนา กับแผงอก ของเขาพลางกอดคอเขาเอาไวแนน เขาจอ งนางนงิ่ ลมหายใจเริม่ ถก่ี ระชน้ั ในเวลานีเ้ ขาเพงิ่ จะเขาใจวา การที่สตรคี นหนึ่งคดิ จะลอลวงหัวใจของบุรุษสกั คนหนึ่ง เปนเรอ่ื งงา ยดายเหลอื เกิน

สมองของเขาในยามนี้วา งเปลา ราวกบั ถกู ยดั นุนเอาไว  เขาเหน็ เพียงแคริมฝปากทก่ี ําลังขยับเบาๆ เหน็ เพียงแคน างท่ี กําลังถไู ถใบหนากับอกของเขาอยา งออดออน รับรูไดเ พยี งแคค วามปรารถนาทก่ี าํ ลังกัดกรอนวญิ ญาณ! เซียวซง่ิ ฮวาเหน็ เขาเอาแตจ องนางนิ่งไมพูดไมจ าก็คดิ วา เขา ไมเหน็ ดว ยกับคําพดู ของนาง นางเรมิ่ โมโหขน้ึ มาทันที นางเขยารางเขาเบาๆ “หรือทา นคิดจะเขา ขางคนอนื่ ไมเขา ขา ง ขา?” เซยี วจน้ั ถิงคอยไดสติ เขาขมวดคิว้ เล็กนอ ยพลางคดิ ถึงเรอื่ งของทานหญิงหนงิ เสยี ง สุดทายจึงกลา ววา “เรื่องของทานหญงิ หนงิ เสียง ขาเปนคน ผิดเอง ขา คิดงายเกินไปทเี่ หน็ นางเปน แคธ ิดาของปอเหยอ อ ง ตอนนนั้ นางชวยฝนหมกึ อยูขา งกายบิดา ดูๆ ไปก็เปนเดก็ สาวคนหนงึ่ ทีม่ คี วามคดิ ความอาน ตอนนัน้ ขาคิดเพียงแคว า นางเปนเดก็ สาวอายุนอ ยแคน ้แี ตกลับพดู จามเี หตุมีผล ไมเหมือนคนทีม่ ีความคิดสกปรกสกั นิด ไมค ิดเลยวาคนเรารหู นา ไมรใู จ ขา ยง่ิ คิดไมถึงวา นางอายนุ อ ยเพียงแคน ้ี จะมีความรสู กึ เชนน้ันตอ ขา เพราะขากอ็ ายมุ ากพอจะเปน บดิ าของนางได ดงั นนั้ ตอนท่เี จาพดู เร่อื งน ี้ ขา จงึ คิดวา ไมนา เปน ไปได  ตอนนี้ ขาถงึ ไดรูว าตวั เองคิดผดิ ไป เรื่องนีข้ าผิดเอง ตอ งขอโทษซิ่งฮวาของขา ดว ย” เซยี วซ่งิ ฮวาฟงแลว กร็ ูสึกสบายใจมาก นางย้มิ พลางแกลง ขบตนคอของเขาเบาๆ “ทา นเขาใจกด็ แี ลว ซ่ิงฮวาของทานเคยมองคนผดิ เมื่อไหรกนั ลวนเปนทา นโงเขลา อานใจของพวกนางไมออกเอง!” “อืม ขา รแู ลว ตอไปขา จะระวังใหมาก อยาวา แตส ตรอี ายสุ บิ เจด็ สบิ แปดทก่ี ําลังจะแตงงาน ตอ ใหอายุแคเ จ็ดแปดขวบกจ็ ะ ไมพ ดู ดว ยงา ยๆ อีกแลว ” “พรืด” เซียวซ่ิงฮวาหัวเราะ “ดูทา นพูดเขา คดิ วา ตัวเองเปน ทองคําจรงิ ๆ หรือ ทา นกแ็ คไขเหล็กดาํ ๆ กอนหนึง่ จะมีสาวๆ มาชอบมากมายขนาดนนั้ ไดอ ยา งไร!” เซียวจน้ั ถงิ ฟง แลว หัวเราะออกมาบาง “เจา ก็อยา หัวเราะเยาะขานักเลย ตอ ไปขา จะระวังมากกวา น้ี แตเ รื่องในวันนี้ ในเมอ่ื นางกลาขมเหงเจา ตอใหเ ปนบตุ รสาวของเพือ่ นเกา ขา ก็จะไมย อมปลอ ยนางไปงา ยๆ แน” “ออ ?” นางมองเขาดว ยสายตางนุ งง ใจคดิ วา คนคนน้ีใหค วามสําคัญกบั เพือ่ นอยางปอ เหยอ อ งมาก เขาจะทาํ อะไรทาน หญิงหนิงเสยี งได? “จริงๆ วันนข้ี า ไปดม่ื นาํ ชากับปอเหยอ อ งกเ็ พราะรูอ ยูก อ นแลว วาทา นหญิงหนงิ เสยี งจะทําอะไรบางอยางทรี่ า นนํา ชา ขา ก็เลยตงั้ ใจเชญิ ปอ เหยอองไปด ู เร่อื งในวันนเ้ี ขากไ็ ดเ ห็นกับตา ยังมคี นท่ีพาซุนเตอวั่งไปทีน่ ัน่ ขอเพยี งสบื ดเู ขากต็ อ งรวู า น่นั เปน คนของบุตรสาวของเขา” “ในเมอ่ื เปนเชนนี้ก็คงตอ งรอดวู า ปอ เหยอ อ งจะจดั การอยางไร ถงึ อยางไรนางกเ็ ปนบุตรสาวแทๆ ของเขา เขาอาจจะตัดใจ ลงโทษนางไมไ ดก็เปนได!” จริงๆ แคค ดิ ดกู ร็ ู วันนเี้ พยเหงิ ทําผดิ นางก็ยังตดั ใจลงโทษไมไดไมใ ชหรือ ปากบอกวา จะ ลงโทษใหหลาบจํา แตก็ยงั ไมอ าจตดั ใจใหน างตองเจ็บตัวและตองเสียใจ “เรือ่ งน้ขี าพูดกับปอ เหยอ อ งไวกอนแลว หากเปนเรอื่ งจริง เขาจะสง ทา นหญิงหนิงเสยี งไปแตง งานกบั ตระกูลเซ่ียโหวที่หล่งิ หนาน” “หมายความวาอยา งไร?” เซยี วซง่ิ ฮวาไมเขาใจ ตระกลู เซยี่ โหวทหี่ ล่ิงหนาน? นางรูเพยี งแควาหลง่ิ หนานเปน สถานทท่ี ี่ ไกลมาก แต ตระกลู เซยี่ โหวเปน ใครกัน? “พดู ถงึ ฐานะของตระกลู เซย่ี โหวแหง หล่งิ หนานกน็ บั ไดวาคูควรกับทานหญงิ เชน นาง แตตระกูลเซีย่ โหวทุกรนุ มีหนาท่ีเฝา รกั ษาแดน

หล่ิงหนาน หากไมมีราชโองการจากฮอ งเต  จะกลับเขาเมอื งเอี้ยนจิง ไมไดเ ด็ดขาด” “หา?” หากเปนเชน นีม้ เิ ทากับวาทานหญงิ หนิงเสยี งทแี่ ตง เขา ตระกูลเซยี่ โหวอาจจะไมไดกลบั มาตลอดชวี ิตหรอกหรอื แถมแดนหลิ่งหนานยงั เปน ดนิ แดนรกรางหางไกล สายเลือดราชนิกลุ ซ่ึงถกู เลี้ยงดูมาอยา งตามใจและทะนุถนอมเชน นาง ไปแลว ก็ไมร ูเหมอื นกันวา ตอ งลําบากสักแคไหน “นัน่ เปนผลกรรมของนางเอง” เซยี วจนั้ ถงิ กลา วเสยี งเรยี บ เขาเคยรกั และเอน็ ดูเดก็ สาวคนน ี้ เพราะนางทาํ ใหเขาคิดถึง บุตรชายของตวั เอง แตก ็เพียงแคน ั้น สําหรับเขาแลว เดก็ สาวคนน้นั อยา งมากก็เปน แคบตุ รสาวของสหายสนิท บดั นีน้ างวางแผนใหรา ยซิ่งฮวาของเขา เขายอมตอ งลดตัวลงมาจดั การกบั นาง อยางนอยกต็ องทําใหน างและคนทั้งหมดในเมอื งเอย้ี นจงิ รวู า ขมเหงฮูหยินของเขาแลวจะมจี ดุ จบอยา งไร เซียวซ่ิงฮวาฟง แลวเงียบไป สดุ ทา ยกถ็ อนใจออกมาคาํ หนงึ่ “เรอื่ งในวนั นน้ี างทําเกินไปจรงิ ๆ ตอใหเ กลยี ดขา มากแค ไหนก็นาจะคดิ ถึงทา นบา ง ทาํ ลายชอื่ เสยี งของขา แลว ทานจะมีหนา มีตาอยา งนั้นหรือ” วา แลว นางกม็ องหนาเขาพลางถามเสียงเบา “คาํ พูดของ ซุนเตอวง่ั ในรา นนํา ชามีคนไดย ินไมนอ ย บางคนยอมไมเชือ่ แตก็มี บางคนทีต่ องเชอ่ื แน  หากพวกเขาลองคดิ ดูก็ตอ งรูวา เปน ขา ตอนน้ที านมีฐานะสูงสงยอมไมต า งจากตนไมใหญตานลม หากเรื่องนแ้ี พรก ระจายออกไปมทิ าํ ใหทา นตอ งเสียหนาหรอกหรือ? จะทาํ อยา งไรกนั ดี?” “ไมเปน ไร หากพวกเราไมส นใจ คนอน่ื ยอมไมเหน็ เปน เร่อื งสาํ คัญ เจา บอกวาเพย เหงิ กําลงั จะอายคุ รบสิบหา ไมใชหรอื ? ถงึ ตอนนน้ั เราก็ จดั งานเลย้ี งขน้ึ ทีจ่ วนแลวต้งั เวทเี ชญิ คณะนักรองมาขบั รอ ง จดั งานใหใ หญโตสกั คร้งั ขาเองกจ็ ะอยเู ปนเพ่ือนเจา หากคน อนื่ เหน็ เรายงั ดกี นั ขา วลอื เหลวไหลพวกนน้ั กจ็ ะหายไปเอง” จรงิ ๆ ตอ ใหม ีเขากไ็ มส นใจ แตเขาไมอยากใหซ ่งิ ฮวารูสกึ อบั อายตอหนาผูอนื่ “อืม ทําตามทท่ี านวาเถิด” เซียวซิง่ ฮวาไมม น่ั ใจสกั นิด เพราะ คาํ พูดเหลาน้นั ชวนใหผ ูคนระแวงสงสัยเหลอื เกนิ แตเ รอื่ งมาถึงขน้ั น้ีกม็ แี ตตองแข็งใจเดนิ หนา ตอไปเทา นน้ั กลับถึงบา น เซยี วซิ่งฮวากร็ ีบไปปลอบใจบตุ รสาว นางกังวลวาบตุ รสาวจะโกรธผเู ปนบิดาก็เลยพยายามสรรหาถอยคาํ ตางๆ มาปลอบใจ เชน “ทา นพอของเจาเองกห็ วังดี หานหยางออ งอายมุ ากกวาเจา หลายป  หากไปมีอะไรพัวพันกับเขาเขา จะสง ผลกระทบตอชือ่ เสยี งของเจา ได” “เรอื่ งในวนั น้ีเจา เปนฝายทาํ ไมถ ูกจรงิ ๆ จๆู กว็ งิ่ หนีไป รหู รือไมว า ทําใหซอรองของเจา ตองรอ นใจสักแคไ หน นางกลัว เจาจะหายไปกเ็ ลยพาคนออกคน หาเจา ไปท่วั ดสู ิ นางตกใจจนหนาซีดไปหมดแลว !” คําพดู นีไ้ มผ ดิ แมแ ตนอ ย ซ่ิวเหมยทน่ี า สงสารคิดวานองสามีหายไปกต็ กใจจนวิญญาณแทบออกจากรา ง “ทานแม ทานพูดถูก ขายอมรับวา วันนข้ี าทําผดิ ไป ทา นจะลงโทษอยา งไรขาก็ยอมท้ังน้นั เจา คะ” เพย เหงิ ซึ่งนง่ั อยูข างๆ กมหนาลงพลางกลาวอยางวางา ย “เจา ...” นางกาํ ลังพยายามเฟน หาคําพดู มาเกลี้ยกลอมบุตรสาวอยูพอดี จรงิ ๆ หากคิดดดู ๆี บตุ รสาวผูน้ดี ูออ นโยนวา งา ย แตเนื้อแทก ลบั เปน คนดอ้ื ร้นั ไมตางจากบิดาของนางสกั นิด!

“ทานแม ขา รวู า ขาทําผิดไป เพียงแตต อนนั้นทานไมอ ย ู ขา เห็นทา นหญงิ หนิงเสยี งนดั หมายทานไปที่นนั่ ซําพ่ีรองก็ยัง ไปที่นน่ั ดวย ขารอนใจมาก กลวั จะเกิดอะไรข้ึนก็เลยขอใหอ าซอไปเปนเพ่อื น แตตอมาขา กลบั ทงิ้ อาซอ ไวก ลางทาง พรงุ น้ี ขา จะไปขอโทษอาซอ เจาคะ ” เพยเหิงกม หนา ลงพลางกลา วอยา งมเี หตมุ ีผล

บทท่ี 80 “สวนเร่อื งท่ีทานพอตอ ยหานหยางออ ง ขาเองกเ็ ขาใจ ตอนนน้ั ขากบั หานหยางอองทําไมเ หมาะสมจรงิ ๆ แมจะ ทําเพราะความจําเปน แตห ากผอู ่นื มาเหน็ เขากอ็ าจนาํ ไปพดู เหลวไหลได ทานพอ ตอยเขา ขารสู กึ ผดิ อยูบา ง แตก ไ็ มม อี ะไรจะพดู สรปุ แลว ขากับเขาไมมคี วามเกยี่ วขอ งอะไรกันอกี นําใจของเขา ขาจะจดจําเอาไว แตก ็แคจดจาํ เทานน้ั ” คาํ พูดของนางทาํ ใหเซียวซิ่งฮวาไดแ ตถอนใจเบาๆ บตุ รสาวเขาใจเร่ืองทั้งหมดถอ งแทเ ชนน้ี นางยงั จะพูดอะไรไดอ กี ! ทาํ ไมถึงไดรสู ึกเหมอื นจๆู บุตรสาวกโ็ ตเปน ผใู หญน ะ มันเกดิ ขึน้ เมื่อไหรกันแน? แมจ ะปลาบปลมื้ ใจ แตเซยี วซงิ่ ฮวากย็ งั รูส ึกวูบโหวงอยใู นอก นางรสู กึ เหมอื นกบั วาจๆู เด็กทารกตัวนอยที่อุมอยูก็ไม ตอ งการนางอีกแลว “ถาอยา งนนั้ เจา คิดวา วันนีแ้ มควรทําโทษเจา อยางไร” “พรุงนข้ี าจะไปขอโทษอาซอแลวเย็บรองเทา ผา ตว นสีขาวให อาซอ คหู นง่ึ สว นทา นพอ ทานแมก ็ชว ยพูดใหข า หนอ ย บอกทา นพอวาอยาโกรธเลย ขา จะเย็บเสอ้ื ผาใหทานพอ ชดุ หนึง่ กบั สนบั เขา คหู นึ่ง แลว กล็ งโทษขา ไมใหออกไปไหนหนงึ่ เดอื น ใหอยูเ รียนหนงั สือทีจ่ วนอยางเดียว ทา นแมเ หน็ เปน อยา งไร?” พูดถึงขัน้ น ี้ เซียวซ่ิงฮวากม็ แี ตตองพยกั หนา “เจา เขา ใจดีจริงๆ แตนิสยั ดือ้ รั้นนก่ี ท็ าํ ใหแ มเ ปนหวงนัก!” จากนนั้ กน็ ึกถึงเร่ืองที่เซยี วจนั้ ถงิ บอกวา จะจดั งานเลยี้ งทีจ่ วน ขนึ้ มา “เดือนหนา จะถึงวันเกิดของเจาแลว ถึงตอนนนั้ เราจะจดั พิธปี กปน ใหเจา ทานพอ ของเจาบอกวา จะจัดงานใหใหญ โต หลายวันนก้ี อ็ ยาคิดอะไรมาก อยใู นจวนดแู ลตัวเองใหด ี ใครเหน็ ก็จะไดร ูวา นีค่ อื บตุ รสาว หัวแกว หวั แหวนของบา นเรา! ถึงตอนนั้นกไ็ มรเู หมือนกนั วาจะมีเจาหนมุ มากมายแคไ หนมาสขู อเจา!” “ทานแม  ทานใชวา จะไมรคู วามในใจของขา จะพดู เร่อื งนไ้ี ปทําไมกัน!” “กไ็ ด ไมพดู เร่ืองน้ี แตเจา ตองจําไวใ หดวี า พิธีปก ปนเปน เร่ืองใหญ  จะทําขายหนา ไมไ ดเดด็ ขาด” “ขา รูเจาคะ ไมวา อยา งไรกจ็ ะไมท ําใหทา นพอขายหนาแน” ฝายซวิ่ เหมย หลังจากพานอ งสามีออกไปแลวกลับพลดั หลงกับนอ งสามี กลางถนน กวานางจะเรงรดุ ไปถึงรานนาํ ชาเทยี นสกี่ ็ไมเจอใครเสียแลว เม่ือเขา ไปสอบถามก็รูเ พยี งแคว ามีคนมาคยุ โวถงึ เรือ่ งในอดตี อยทู นี่ ี่ แตจๆู ก็ถูกมอื ปราบทม่ี าจากอําเภอเผิงหยางจบั ตวั ไป มอื ปราบทมี่ าจากอาํ เภอเผิงหยาง? เรือ่ งในอดีต? นางฟง แลวต่ืนตระหนกมาก ดังน้ันจึงรีบสัง่ องครักษใหไ ปสบื มาโดยละเอยี ด หลงั จากสืบด ู ยอมรวู า ซุนเตอ ว่ังพดู วา อะไร บา ง นางเองก็เปน คนฉลาด ทง้ั ยงั ไดเรยี นหนงั สอื มาตงั้ แตเ ด็ก พอคิดดกู จ็ าํ ไดว า ตอนเดก็ ๆ สามขี องตัวเองเคยอาศยั อยูท ่ี อาํ เภอเผิงหยาง ตอ มาถงึ ไดยายไปอยทู ่ีอาํ เภอไปวานจอื่ สว นเร่ืองทวี่ าทําไมถงึ ยา ยไปอยทู ่ีอําเภอไปว านจ่อื นางเคยถาม สามีก็เพยี งแคตอบกลบเกลอ่ื นไป ไมไ ดอ ธิบายอะไร

มากนกั นางเหน็ เขาไมช อบพดู ถงึ เรอื่ งสมยั เดก็ ก็ไมก ลาถามอะไรอีก ตอนนมี้ ายอ นคดิ ด ู คนอนื่ อาจคดิ วาเปนแคเ รอื่ งเหลวไหล มเี พียงนางเทานั้นทพี่ อไดย ินกย็ อ นกลบั ไปนกึ ถึงสหี นาของ สามีในคนื กอน ประกอบกบั เร่ืองทีเ่ ขาถกู นองสามเี รียกตวั ไป นางกร็ ูท ันทีวา มันเปน เรือ่ งจริง! นางเดนิ ไปตามถนนดว ยอาการอกสนั่ ขวญั หาย ใจหนง่ึ ไมร วู าจะทาํ อยางไรด ี อีกใจหน่งึ ก็รสู ึกผดิ หวงั ทีส่ ามีเกบ็ งาํ เรื่องน้ี เอาไวไมยอมบอกใหน างร ู หาจนทว่ั รา นนาํ ชาแลว กย็ ังไมพบนอ งสาม ี คราวนจี้ ะทําอยา งไรดี นางจะมีหนากลับจวนได อยางไร? นางตองหานองสามีใหพ บกอนถึงจะกลบั จวนเจ้ินกวอโหวได  หรือควรรีบกลับไปสงขา ว? คิดไมถ ึงวา เพงิ่ สง คนกลบั ไปสงขาวแลว เรมิ่ ตามหาตอ ก็เหน็ คนกลุมหน่งึ กลบั เขา เมืองมาพอดี สามีของนางเองกข็ ี่มา มาดวย เซียวเชยี นหวินเหน็ ภรรยาของตวั เองยนื อยูกลางถนนกล็ งจากมาตรงไปหาพลางขมวดคิว้ “เจามาอยูทีน่ ่ีไดอ ยางไร เกิด อะไรข้ึนอยางนนั้ หรือ?” ซว่ิ เหมยเหน็ สามีกแ็ ทบจะปลอ ยโฮออกมา “เพยเหิงหายไปแลว” เซียวเชียนหวินเขาใจทันท ี “เมอ่ื ครเู พยเหงิ ออกไปนอกเมือง คดิ วา นางคงไมท นั ไดบ อกเจา ตอนน้ีนางตามทานแมกลับจวนไปแลว เจา กร็ ีบกลบั ไปเถิด” ซิ่วเหมยฟงแลวคอ ยโลง อก แตพอโลง อก นางกร็ อ งไหออกมา “ดี ดี...” เซยี วเชยี นหวินเห็นเชน นี้กถ็ อนใจครัง้ หน่ึง “อยา รอ งไหเ ลย ถาใครมาเหน็ เขาจะหัวเราะเอาได” ซ่วิ เหมยรีบหยิบผา เช็ดหนา ข้ึนมาซับนํา ตา “ได  ไมรองไหแ ลว” เซียวเชยี นหวินทนดูไมไ ด เขากา วเขาไปกมุ มอื นางเอาไว “รถมา เลา ?” ซิ่วเหมยหนั ไปมองซายทขี วาทีแลวกส็ า ยหนา “ขา ตามหา เพย เหิงแตหาไมพบ แมก ระทั่งรถมากไ็ มรูหายไปไหน” เซียวเชียนหวินย่งิ จนใจกวาเดมิ มองดูทองฟาแลวก็ไดแตกลา ววา “หากพดู ตัง้ แตแ รก เจา คงไดน งั่ รถมากลับไปพรอ มกบั ทา นแมและ เพยเหิงแลว แตต อนนคี้ งตองขม่ี าไปกบั ขาแลวละ ” ขี่มา ? ซิ่วเหมยมองมาทข่ี างกายเซยี วเชยี นหวิน รูปรา งของมันท้ังพวงพที ั้งสงู ใหญ “ไมเปนไร ขาจะกอดเจาเอาไว  ไมตกลงไปหรอก” เซียวเชียนหวินเองก็รวู าภรรยาของตนเองไมเ หมือนกบั ซอใหญ  บดิ า ของนางเปน บณั ฑติ ตั้งแตเล็กก็มีนสิ ัยสุภาพเรยี บรอ ย อยาวา แตข ม่ี า แมก ระทงั่ ใหใชมีดหัน่ ผักทห่ี นักหนอ ยก็ยังดเู กง กาง เขาเคยไมเ ขาใจวาทําไมทา นแมถงึ เลือกภรรยาท่ีเกง กาจอยา งซอใหญใหพี่ชายของเขา แตก ลับเลือกภรรยาท่ีออ นแอ บอบบาง มือถือไมไหวบา หาบไมไดเ ชนนใ้ี หเขา แตนานวันเขา ซิ่วเหมยต่นื ขึ้นมาชวยเขาทําขนมทกุ เชา นบั ไดว าเปนศรี

ภรรยาทีด่ ี เขาจงึ คอยยอมรับได ยามนปี้ ระคองภรรยาข้นึ บนหลังมา เห็นแขนบอบบางของนางกาํ บงั เหยี นแนน เขากท็ ั้งขนั ท้งั จนใจ แตตอนท่ีนางขึน้ มา น้นั บั้นทายของนางกระดกข้ึนเลก็ นอย ทําใหกระโปรงโคง นนู ข้ึนเหน็ เปนรปู ทรงสะดดุ ตา หัวใจของเขากระตกุ วูบ แตเพราะอยใู นที่สาธารณะ ยอ มไมอาจทําอะไรได  เขาหันไปมองดา นหลังก็พบวา เหลา บาวรบั ใชและองครักษล วนกม หนา รออยอู ยางสงบเสง่ยี ม เขาคอ ยสบายใจขน้ึ ภรรยาของตนเอง ไมวา อยา งไรก็ไมอยากใหใ ครอืน่ เห็น เซียวเชียนหวนิ พลิกกายขึ้นบนหลงั มาบาง จากนัน้ ก็ใชมอื ขางหน่งึ จบั บงั เหียน สว นอกี ขางหนึ่งแตะลงบนเอวบางของภรรยาเพื่อประคองรางทเ่ี อนเอยี งไปมาของนางเอาไว เขาควบมา เดินไปขา งหนา เหลา องครกั ษและบา วรบั ใชก็เดินตามหลังมา บางครัง้ เขากเ็ หลอื บตาลงมองรา งแขง็ เกร็งของภรรยาซึ่งนัง่ อยูดา นหนา “ไมต องกลวั ขาไมปลอ ยใหเจา ตกมาหรอก” ซ่ิวเหมยพยายามฝน ยมิ้ มือทง้ั สองกําแผงคอมา แนน นางเผลอขยบั เขา ไปใกลเขาโดยไมร ตู ัว การเคลื่อนไหวของนางทาํ ใหป น ปก ผมทองคําท่ีประดบั อยูบนศรี ษะกวัดแกวง ไปมาอยูตรงปลายจมูกของเขา เขารสู กึ เหมือนไดก ล่นิ หอมจางๆ จากเสน ผมของนาง มนั เปน กลน่ิ หอมทีเ่ ขากไ็ มรเู หมอื นกันวา เปนกลน่ิ ของอะไร “กลนิ่ อะไรหรือ?” “มกี ลิน่ อยางนนั้ รึ?” นางตกใจ นางอาบนํา ทุกวนั ไมนา จะมีกล่นิ ไดเ ลย “ผมของเจา มกี ลิน่ หอม” เซียวเชยี นหวินจนใจนกั นางคิดไปถึงไหนกันแน “ออ นน่ั เปนกลนิ่ ดอกมะล ิ หลายวนั กอ นทานแมใ หค นสง นาํ มนั ใสผมมา บอกวาใหทาหลงั สระผมจะทําใหเ สนผมเงางาม แถมยงั มี กลนิ่ หอมอีกดวย ขา ดมดแู ลว นาํ มนั น่นั เปนกล่นิ มะลิหอมมากๆ เลย” นางไมไ ดเ ลาตอ วา ทานแมย ังสง แปงหอมมาใหดว ยจํานวนหนงึ่ บอกวาเปนแปงทีผ่ สมกับเกสรดอกมะล ิ หากนํามาทา ตวั จะทาํ ใหผวิ ทั้งนุม ทง้ั เรียบลื่น แถมยังมีกลิน่ หอมประหลาด เซียวเชยี นหวินเงียบไปครูหน่ึงกอนจะขยับเขา ไปถูไถปลายจมูกกับเสนผมของนาง เน่ืองจากอยบู นหลังมา รา งของเขา ขยับไปมา ปลายจมกู ก็เลยกระทบกับปนปก ผมของนางเบาๆ “มนิ า คืนกอนขา ไดก ลิน่ ยงั คดิ วา เปนกลิน่ แปง หอมของพวกสาวใช  ที่แทก ็เปน กลน่ิ หอมบนตวั เจาน่เี อง” เขาไมพูดถงึ เร่อื งเมื่อคืนกอนกแ็ ลว ไป พอพดู ถึงขน้ั มา รา งท่นี ่งั แขง็ เกรง็ อยบู นหลังมา ของนางกอ็ อ นลงคลายกับเสน กวยเตย๋ี วทีถ่ ูกลวกจนสกุ โชคดที เี่ ซียวเชยี นหวนิ จบั เอาไวไดทนั “ทาํ ไมหรือ?” “เปลา ...” ใบหนาของนางแดงกํา นาํ เสยี งเอียงอาย ตาทงั้ คูไมร ูจ ะมองไปท่ีไหน นางกบั เชียนหวินไมไดอ ยรู วมหอ งกันมานานแลว คืนกอนเขามคี วามในใจ พอกลบั มาไมรูทาํ ไมถงึ ไดรนุ แรงกบั นางจน แทบขาดใจตาย แตพอรูสกึ ตวั อีกคร้งั กลบั รูสกึ มีความสขุ มากอยา งทช่ี วี ิตนไ้ี มเ คยรสู กึ มากอ น ถงึ ตอนนนี้ างถงึ ไดร วู า เมื่อกอ นเชยี นหวนิ ระมดั ระวังมากแคไ หน เขาไมเคยไดป ลดปลอ ยอยา งเต็มที่เลยสกั คร้งั

นางทงั้ ปวดใจทั้งเจ็บปวด นางอดนกึ ถงึ สหี นาของเขาตอนท่พี ูดถึงอาํ เภอเผิงหยางเมอื่ หลายวนั กอ นไมไ ด  สหี นาของเขาในตอนนัน้ บอกชัดวามี ความในใจ ซิ่วเหมยจมอยกู ับความคิดของตัวเองไปตลอดทาง ไมนานนักกก็ ลับไปถึงจวนเจิ้นกวอ โหว เพย เหิงไดข าววานางกลบั มา แลวคอ ยสบายใจข้นึ จากน้นั กถ็ กู มารดาเรียกตวั ไปพูดคุย สวนซ่ิวเหมยก็ตามเชียนหวินกลบั ไปท่เี รือนทิงซง “เจาดเู หมือนมีความในใจ?” เซยี วเชียนหวินยอ นกลบั ไปนกึ ถงึ เหตุการณท รี่ วมมือกับบิดาซอมซุนเตอวั่งพลางยืน่ มือไป รบั ผาจาก ซิ่วเหมยมาเช็ดหนา พอเงยหนา ขนึ้ เห็นสหี นา เลอ่ื นลอยของนางจึง เอยปากถาม “ไม แคเ ปนหว งทานเทานน้ั ” ซิว่ เหมยยิม้ ออ นโยน “ไมม อี ะไรตอ งหวงสกั นิด ตอนนไ้ี มเ หมือนเม่อื กอนแลว ยามน้ีขา เปน คุณชายของจวนเจิ้นกวอโหว คงไมถ ูกผูอ น่ื ขมเหง งายๆ หรอก” เซียวเชียนหวนิ ไมส นใจนัก ซว่ิ เหมยยิ้ม แตสดุ ทา ยก็อดถามหย่งั เชิงไมไ ด “วนั นีเ้ กิดอะไรขน้ึ กนั แน อยางนอ ยก็บอกขาหนอยเถิด” “ไมมอี ะไร” เซยี วเชยี นหวนิ สง ผาเชด็ หนา ทใ่ี ชแลวใหนางพลางเหลอื บมองภรรยาของตัวเองแวบหนงึ่ “ก็แคเ รอ่ื งทม่ี ีสวน เกี่ยวพันกับเร่อื งในอดตี ญาตขิ องปอฮูหยนิ น่นั ไมใชคนดี แตต อนนจ้ี ดั การเรียบรอยแลว ” คาํ พูดของเซียวเชยี นหวินบอกชดั วาไมต องการพดู ถงึ เร่ืองนี้อีก ซ่วิ เหมยตระหนักดี นางยิ้มขื่นกอนจะหนั หนา ไปทางอนื่ แลวเร่มิ ปลดเครอื่ งประดบั ออก นางรูดวี า นิสัยของตัวเองไมไ ดเปดเผยตรงไปตรงมาเหมอื น ซอ ใหญ  เชยี นหวนิ เองกเ็ ปนคนทชี่ อบเก็บงําความในใจมากกวาพีใ่ หญ สองสามภี รรยาตางไมใชค นทม่ี ีอะไรกพ็ ดู ออกมาตรงๆ แตนางกก็ ําลงั พยายามถาม แตเ ขากลับไมเ ต็มใจตอบ เซยี วเชยี นหวินเองกเ็ หมอื นจะตระหนักถงึ อะไรบางอยา งขน้ึ มาได  เขามองภรรยาของตัวเองดว ยความจนใจ “เจา อยากรู อะไรกถ็ ามมาเถิด” แตจากนํา เสียงของเขา ซวิ่ เหมยกลบั สัมผสั ถงึ ความหงุดหงิดไดอยางชัดเจน นางกัดรมิ ฝป ากนงิ่ สดุ ทา ยกแ็ ขง็ ใจเอย ขึ้นวา “เมอ่ื คืนกอน ขาเหน็ ทานอารมณไมดกี ร็ ูสกึ ไมด ไี ปดวย ขาเปน คนไรค วามสามารถ ไมอ าจชวยแบง เบาภาระใหทา น แตไมวาอยา งไรเรากเ็ ปน สามภี รรยากัน มอี ะไรทา นจะบอกขา หนอยไมไ ดหรือ อยาง นอ ยขากจ็ ะไดรวู า สามี ของขา กาํ ลังกลุมใจเร่ืองอะไรกนั แน” เซียวเชยี นหวินไดย นิ เชนนีก้ ต็ ะลงึ งนั ไป เขาเงยี บไปครูหนง่ึ กอ นจะกลา ววา “จรงิ ๆ ก็ไมใชเ ร่อื งใหญโ ตอะไร ตอนนัน้ พวกเรายงั เดก็ ทานแมกอ็ ายุไมม าก ตอนน้นั อยูท ีอ่ ําเภอเผิงหยาง พวกเราถกู อันธพาลขม เหงรงั แก กเ็ ทา นนั้ ” เขาหัวเราะเสียงข่นื “นเ่ี ปนเรือ่ งทีผ่ านมานานหลายปแ ลว จรงิ ๆ กแ็ ทบจะลืมไปแลวเสียดวยซํา” ซิ่วเหมยเดนิ เขา ไปหาเขาแลวเออ้ื มมือไปโอบบาเขาเอาไวอยางออ นโยนพลางซบหนา แนบแผน หลังของเขา “พวกเขารังแกทา นแมอ ยา งนน้ั หรือ?” “นับวาใช” เซยี วเชียนหวินสา ยหนา “พวกเขาขม เหงทา นดว ยใชไ หม?”

นํา เสียงของนางเตม็ ไปดว ยความสงสาร นางกอดชายหนุม เอาไวจ ากดานหลังราวกับอยากใหเขากลบั ไปเปนเด็กเล็กๆ ในตอนนั้น นางจะไดกอดเขาเอาไว ไมใหใ ครรังแกเขาไดอ กี เซียวเชียนหวินถอนใจคร้ังหน่ึง “ซิว่ เหมย เจา ไมเหมอื นกับ พวกเรา แมค รอบครัวของเจา จะไมราํ รวย แตบ ดิ าของเจาเปน บัณฑิต เปน คนรหู นังสอื ตอ ใหย ากจนแคไ หนกย็ งั มีความ หยงิ่ ทะนงในศักดิ์ศรี คนอนื่ ๆ กย็ ังใหค วามเคารพนับถอื อยูบ า ง แตพ วกเราในตอนนั้น...” เขาเงยี บไปครูหน่งึ กอ นจะพดู ตอ “ตอนน้ันพวกเราถกู คนอืน่ ดูแคลน เรื่องบางเร่อื ง ตอใหข า พูด เจากค็ งไมเขา ใจ ไม เขาใจวา ทาํ ไมคนพวกนนั้ ถึงไดทําแบบนนั้ ” เขารมู านานแลว วา ในสวนลกึ เขากับนางไมเหมือนกนั มารดาของเขามักพูดเสมอวา ซ่ิวเหมยเปนคนมคี วามรู กวา จะแตง ภรรยาท่ีมีความรมู าใหเขาไดเปน เรือ่ งยากมาก ดงั น้นั เขาตอ งดี ตอนาง เขาเองก็จดจาํ ไวใ นใจ จริงๆ นับต้งั แตน างแตงเขามา เขากพ็ ยายามสดุ ความสามารถแลว “ใชแ ลว คืนกอนขา ไมดีเอง คงทําใหเจา เจบ็ สินะ” เขาตระหนกั ดวี า คนื นน้ั เปน ครง้ั แรกในชีวติ ทเี่ ขาไดระบายความปรารถนาเตม็ ท่ี แตนางกลับแทบหมดสต ิ เขาตกใจมาก ดงั นน้ั จึงรบี เรียกสาวใชใ หยกนํา เขา มา ทัง้ ยังทบุ หลงั ใหอยูครูใหญ นางถงึ ไดลืมตาดําขลบั ขน้ึ มองเขาดวยใบหนาแดงกํา คลา ยคนเมาสรุ า ทา ทางของนางทาํ ใหเขาเกิดความปรารถนาข้ึนมาอีก แตก ็ ไมกลา ทาํ อะไร เพราะกลัวจะเกิดเร่อื งข้นึ หากทา นแมร ู คงตองดาเขาแน “ไม  ไมเจบ็ ...” นางรบี พูด จริงๆ เจ็บ แตนางก็ชอบ นางชอบใหเขาทําใหน างเจ็บ ตอ ใหเขาทาํ รุนแรงแคไหนนางกย็ นิ ดี “ขา ... ตอ ไปขาจะระวังมากข้นึ ” เขาพดู “อมื ” นางรบั คาํ แตไมรทู าํ ไมในใจถึงไดรสู กึ ผิดหวังอยบู า ง “เอาละ ไมตอ งคดิ แลว เดยี๋ วขา ตอ งไปปรึกษากับพ่ใี หญ เสียหนอ ย” วนั นีเ้ กดิ เรื่องเชนนข้ี ้นึ หากคาํ พูดของซนุ เตอ วง่ั แพรกระจาย ออกไปก็ไมร ูเหมือนกันวา คนอน่ื ๆ จะมองทานแมอ ยา งไร “ได” ซว่ิ เหมยละมอื จากชายหนมุ ในออมกอดอยา งไมคอยยนิ ยอมพรอมใจนัก นางลกุ ข้ึนมองเขาจัดเสอื้ ผา ใหเรียบรอ ย เตรียมออกไปขางนอก “เด๋ยี วกอ น เชียนหวนิ ขามเี รอื่ งหน่ึงอยากจะถามทา น” นางลงั เลอยูครหู นง่ึ กอ นจะกัดฟน พูดออกมา “อะไรหรอื ?” เขาถามอยางไมไดสนใจนกั “คร้งั กอ นทา นหมอบอกวาขา มีลูกยาก ถา ขาพดู วาถา... ถาขามลี กู ใหท านไมไ ด  จะทําอยางไร?” เซยี วเชยี นหวินคิดไมถ ึงวา นางจะถามเร่อื งน ้ี เขาจึงหันไปมองนางดวยสายตาจนใจ

บทท ่ี 81 “เจาคิดมากเกินไปแลว ตอนนีเ้ ราอายุยังนอ ย จะรอ นใจไปทําไป ทานพอ กบั ทา นแมก ็ไมไดเรง รัดเจาสกั นดิ แถมจะวาไป ตอ ใหเ ราไมม ลี ูกกย็ ังมพี ีใ่ หญกบั อาซอ ขา ดูแลว อาซอสุขภาพ แข็งแรงมาก หากพวกเขามลี ูกหลายคน เราคอยขอสักคนมาเปนลกู แบบนัน้ กด็ เี หมือนกนั ไมใชหรอื ?” ซ่ิวเหมยไดยินเชน น ้ี ความผิดหวังท่อี ัดแนนอยูในใจก็สลายไปทนั ที นางเมมปากพลางกม หนาลงกลาวเบาๆ “อมื ขารูแลว เปน ขาคิดมากไปเอง” วนั รงุ ข้นึ เพยเหิงมาอธิบายเร่อื งทีเ่ กิดข้นึ เมอ่ื วานใหซ ว่ิ เหมยฟง พรอ มทงั้ มอบรองเทา ท่เี ย็บเองคหู นึง่ ใหซวิ่ เหมยแทน คําขอโทษ แตไ หนแตไ รซิว่ เหมยก็รักเอ็นดนู อ งสามีเหมอื นนอ งสาวแทๆ ยอมไมคิดจะถอื สาหาความ นางยกมอื ขน้ึ จ้ิมหนา ผากของอกี ฝา ย “เจา น่ีนะ ทําใหขา ตกใจแทบตาย ตอไปหามทาํ แบบนอ้ี ีก หากเจาหายตัวไปจรงิ ๆ พชี่ ายของเจา ตองตขี า ตายแน!” เพยเหงิ หัวเราะ “พร่ี องรักทานจะตาย จะตที า นลงไดอยางไร” ใบหนา ของซ่ิวเหมยแดงกาํ “เปน เดก็ เปนเล็ก พูดจาอะไรกนั ” ปากพูดเชน นี้ แตใ นใจกลับดีใจมาก เมอ่ื วาน นางเฝาครนุ คิดถงึ คําพดู ของเชียนหวนิ ตลอดท้ังคนื ความหมายของเขาก็คือ ตอใหน างมลี กู ไมไ ด เขาก็จะไม แตงภรรยานอย แตจะรับลกู ของพีใ่ หญก บั อาซอ มาเปนลกู แทน หากนางมีลูกไมไดแลวพ่ีใหญก ับพี่สะใภมีลกู หลายคน ขอมา สกั คน พวกเขาตองยอมแน ในใจของซ่ิวเหมยตระหนักด ี ท้งั แมส าม ี นอ งสามี พี่ใหญ  และ อาซอ ตางกเ็ ปน คนดี หากอนาคตนางเปน เชนนนั้ จรงิ พวกเขาก็ตองพยายามชว ยเหลอื จนสุดความสามารถแน คิดไดเ ชนน ้ี นางก็รสู ึกอนุ ขึ้นมาในหวั ใจ จริงๆ ตอนน้นั นางแตง เขามาในบา นตระกลู เซยี วกเ็ พราะการแตงงานทีต่ กลงเอาไวก อ นเกิดขอผดิ พลาด นางก็เลยไม สบายใจนกั แตต อนนี้นางกลบั พอใจมาก ไมใชเ พราะจูๆ ตระกลู เซียวกไ็ ดดิบไดด ี ทาํ ใหนางไดมีชวี ติ สุขสบายอยางทีไ่ มเ คยมีมากอ น แตเ ปน เพราะคนครอบครัวนี้ ตงั้ แตแมสามีลงมาถึงพสี่ ะใภและนอ งสามีตางก็ยอมรับนางเปน คนครอบครัวเดยี วกันจากใจจรงิ ตอใหต องเหนด็ เหนอ่ื ย ตอ งลําบากไปตลอดชีวติ นางกย็ งั รสู กึ วาตวั เองไดแ ตงงานเขามาในครอบครัวท่ดี ี หลายวันมานี้ เซยี วซ่งิ ฮวาวุนวายอยูกบั การเตรียมงานพิธีปก ปนใหเ พยเหิง เมือ่ กอนตอนอยทู อ่ี าํ เภอไปวานจื่อ เวลาเด็กผหู ญิงจะทาํ พธิ ี ปก ปนก็แคซ ้ือเสอื้ ผา กบั เครอื่ งประดบั ใหม  คนในครอบครัวมานั่ง กนิ อาหารดว ยกนั สกั ม้ือ หรอื อยางมากกเ็ ชิญเพ่ือนบา นทส่ี นทิ กันใหมารว มงานดว ยเทานั้น แตย ามน้ีฐานะของพวกนางไมเ หมือนเดมิ ทง้ั ไมข าดเงนิ ทอง ท้งั มเี วลาวาง นางยอมตอ งจัดงานใหเพยเหงิ ตามกฎเกณฑของเมือง เอี้ยนจิง นางไมคอ ยเขาใจกฎเกณฑเ หลา น ี้ ดงั นัน้ จึงเชิญพอ บา นใหญมาอธบิ ายใหฟ ง พอบานใหญต ระหนกั ดีวา น่ีเปนคร้งั แรกที่ฮูหยินจะจดั งานเล้ยี งข้ึน ซาํ ยงั เปนพธิ ปี ก ปน ของคุณหนู ยอ มใสใ จมากเปน

พิเศษ เขาจึงอธิบายขน้ั ตอนของพธิ ปี ก ปน รวมทัง้ ขาวของทจ่ี ําเปน ตอ งใช ตอ งใชผ า แบบไหน ใชป นแบบไหน ใหน างฟง อยางละเอียด เซียวซง่ิ ฮวาฟงแลว อดปวดหัวไมได “นี่ไมใ ชเรือ่ งงายจรงิ ๆ ถงึ ตอนน้ัน ไมรูเหมอื นกนั วา ตอ งเชิญแขกมากแคไ หน หากมอี ะไร ผิดพลาด เกรงวาผอู ่นื จะหวั เราะเยาะเอาได” เดิมขา วลอื ของนางกค็ งทําใหผ ูอนื่ ระแวงสงสัยอยแู ลว หากยงั จดั พธิ ปี กปนใหบ ุตรสาวไดไมด ีอีก คงทาํ ใหผ อู นื่ ย่งิ ดแู คลน มากกวาเดิม “จรงิ ๆ บา วก็ไมเคยจดั พธิ ีเชนน้ีมากอน บาวติดตามโหวเหยมานาน แมจะทาํ หนาที่ดูแลจวนมาตลอด แตกไ็ มเคยจัดพิธี เชน นขี้ อรบั ” เมอ่ื กอนการดแู ลบา นเปนเรอื่ งงา ยมาก แคด แู ลใหบุรุษทั้งกลุมกินอิ่มมเี สือ้ ผา สวมอบอนุ ก็พอ ตอมาโหวเหยไดรบั พระราชทานจวนแหงนี้ เรอ่ื งในจวนก็ย่งิ จดั การงายเขา ไปใหญ เซยี วซิ่งฮวาพยกั หนา “เร่ืองน้เี ปนเรอ่ื งยากจรงิ ๆ” แมนางจะไมเ คยจัดงานพธิ ีใหญแ ตกร็ ดู ีวา เมื่อกอนตอนอยทู อี่ ําเภอไปว านจอ่ื ไมวา จะมงี านมงคลหรอื งานอวมงคล คนท่ี จัดงานกม็ ักจะเหน็ดเหนื่อยจนหมดแรงเสมอ ยง่ิ ไมตอ งพดู ถึงงานของชนช้นั สงู ซึ่งมีความซับซอนกวา มาก! ทนั ใดน้ัน นางก็คิดอะไรบางอยางขึน้ มาได  “ปอฮหู ยนิ คนน้ันเปนฮหู ยนิ ของจวนคงั ไทก วอ กงซาํ ยงั ถอื กาํ เนดิ ในตระกูล ใหญ  นางตอ งเคยจดั งานแบบนมี้ ากอ นแน” พอ บา นใหญฟ ง แลว ยม้ิ ออกมา “ฮหู ยนิ หมายถงึ ฮูหยินรองของจวนคังไทกวอ กงใชไ หมขอรบั ? ไดยนิ วาตอนทคี่ ุณหนูทัง้ หลายของจวนคังไทก วอกงเขา พิธปี ก ปน และแตง งานออกไป ลว นเปนฮหู ยนิ รองผนู ี้ จดั งานใหท ้ังสนิ้ ” เซียวซง่ิ ฮวาอารมณดีขน้ึ ทันที “แบบน้กี ด็ ีนะ ส ิ ขาดแู ลวปอฮูหยินผนู ้เี ปนคนมีนาํ ใจ ขา จะไปขอใหนางชวยเหลอื ” พอ บานใหญไ ดยนิ ฮหู ยนิ พูดเชนนีก้ ป็ ระหลาดใจมาก “มนี าํ ใจ?” ตามท่เี ขารมู า ปอฮหู ยนิ ผนู ้นั ไมมสี วนเกย่ี วขอ งกบั คาํ วา มนี ําใจสักนดิ นางมีนิสัยเย็นชาเยอหยง่ิ ไมเหน็ ใครอยใู นสายตา แมจะมคี วามสามารถไมน อย แตก ็ไมใ ชคนท่จี ะคบหาไดงายๆ “ใช ขา จะไปหานางเดยี๋ วน้ี” พอบานใหญม องดเู งาหลังของฮหู ยนิ ซง่ึ เดนิ จากไปดว ยความ เชอ่ื มนั่ แลว กอ็ ดยกมือข้นึ ปาดเหงอื่ ไมไ ด ฝา ยเซยี วซ่ิงฮวาซ่งึ ไปขอความชวยเหลอื จากปอฮูหยิน พอเอยปากปอฮูหยนิ ก็ตอบรบั ดวยความเต็มใจ เร่อื งของซนุ เตอ วั่งทําใหนางรูส ึกผดิ มาก เพราะรูสกึ วาตนเองจัดการใหเซยี วซิง่ ฮวาไดไมเรยี บรอ ย ยามนน้ี างจึงแทบ อยากจะควักหวั ใจออกมาใหเ สยี ดวยซํา ดังน้ันพอไดยนิ วา เซียวซงิ่ ฮวาจะจัดพธิ ปี กปน ใหบ ุตรสาว นางก็รบั ปากทนั ที “เรือ่ งนีง้ า ยมาก หนง่ึ ตองมีเงนิ สองตองมีคน นอกจากนี้ก็มอบใหขา จดั การเอง เรื่องเงนิ เจิน้ กวอ โหวยอมไมข าดเงินอยู แลว สวนเรือ่ งคนกใ็ ชคนของทา น ขา ยงั ตอ งไปปรึกษากบั ฮหู ยนิ ผเู ฒา ของบานขา ดวย เพราะเรอื่ งนี้ตองไดร ับความเห็น ชอบจากทา น” เซยี วซง่ิ ฮวายอ มไมม ีความเห็นเปนอื่น นางรบี นําของขวัญไปเยยี่ มคารวะฮูหยินผเู ฒาทนั ที พออกี ฝายไดยิน วัตถุประสงคทนี่ างมา ยอ มไมม เี หตผุ ลจะปฏิเสธ “แตไ หนแตไ รกวอกงเหยของเราก็ช่นื ชมเจนิ้ กวอ โหวมาก เพียงแตไมม ีโอกาสคบหากนั ในเมื่อฮหู ยินจะจดั พธิ ีปก ปนให บตุ รสาว กใ็ ห ซินหรยุ ไปชวยทา นเถดิ ใหนางจัดงานใหด ี หากนางทําไดไมดีทา นก็มาหาขา ”

ถึงขนั้ น ้ี เซียวซงิ่ ฮวายงั จะพดู อะไรไดอีก นางรบี กลาวขอบคณุ อีกฝา ย ในท่สี ุด เซียวซง่ิ ฮวาก็ยืมตัวปอ ฮูหยนิ มาไดสําเรจ็ เม่อื มปี อ ฮหู ยินชว ยเหลอื ยอ มไมตา งจากพยัคฆต ิดปก แผนการจัดงานถกู วางข้ึนทนั ท ี ทั้งจะจดั จวนอยางไร สถานท่ี เลย้ี งแขกควรจัดขึ้นที่ไหน คนงานควรแบง งานอยา งไร ถงึ วนั งานควรจะยกอาหารขนึ้ โตะอยางไร รบั แขกอยางไร ใคร มหี นา ทร่ี ับแขกกลุมไหน ตอนรับอยางไร ตอ งซอื้ ขาวของอะไรบาง หรือไปซอ้ื ทไ่ี หน ปอฮหู ยินลว นจดั การไดอยา งเรียบรอย เซียวซิง่ ฮวาคดิ จะใหซ่วิ เหมยเรียนรกู ารปกครองบา น จึงให ซ่วิ เหมยมาเรียนรจู ากปอฮหู ยินดวย ทาํ ไปทาํ มา ปอ ฮูหยนิ ก็พบวา สตรที า ทางสงบเสงี่ยมไมคอ ยพดู ไมค อ ยจาอยางซ่วิ เหมยมีความจําทดี่ มี าก ซํา ยงั มีความ รู กริ ยิ ามารยาทเรียบรอ ย ดังนั้นจงึ ชอบนางมาก “ลูกสะใภค นนข้ี องทานไมเ ลวเลย ขา ถูกชะตานกั ตอไปกใ็ หน างคอยติดตามเรียนรจู ากขา ตอไปจะไดชวยทา นดแู ลจวน” เซยี วซิ่งฮวาฟง แลวกห็ วั เราะออกมา “ก็ใชน ะ ส ิ ตอนน้ีสะใภใหญข องขา ไปอยใู นทัพหงอิง นางมนี สิ ัยใจรอนววู าม ไมมีทาง ชว ยดูแลจวนใหขาไดแน  ตอ ไปกค็ งตอ งอาศัยสะใภร องคนนีแ้ ลว หากนางทําไดด ี แมส ามีอยา งขา ก็คงเบาใจขน้ึ มาก ถงึ ตอนน้ันขา จะไดก นิ แลว กน็ อน นอนแลว ก็กิน คิดดสู วิ า จะมีความสขุ สักแคไหน!” ปอฮหู ยินไดย นิ เชน นกี้ อ็ ดหัวเราะไมไ ด  สหี นาของนางเต็มไปดว ยความอิจฉา “ทา นมีวาสนาดีจริงๆ เบอื้ งบนไมม ีแมสามี เบ้ืองลางยังมสี ะใภคอยกตญั  ู บุตรสาวหนาตาสะสวย โหวเหยของทานกร็ กั ทา นปานแกว ตาดวงใจ ทาํ ไมบนโลกน้ีถงึ มี คนอยา งทา นนะ ขา อจิ ฉาแทบตายแลว” เซยี วซง่ิ ฮวาถอนใจครัง้ หน่ึง “ดูทา นพดู เขา อยดู ๆี กม็ าอิจฉาขา ขา ตางหากท่ีควรเปน ฝายอจิ ฉา ทา นมีชาติกาํ เนิดที่ดี ชีวิตนแี้ ทบจะไมมเี รอื่ งกลุม ใจ ไมเ หมอื นขา ทา นดูส ิ ผูคนขางนอกเอาขาไปลอื กนั แบบไหน” ปอฮหู ยินเขาใจความหมายของนางด ี ดงั นัน้ จงึ เอยปลอบใจวา “ปลอ ยใหพ วกเขาพูดไป อยากพูดอะไรกพ็ ูด เร่อื งแบบน้ี ขา เหน็ มามากแลว หลังกินขาวดืม่ ชา ผูคนก็ชอบขดุ เอาเรื่องนนั้ เร่อื งนี้ขน้ึ มาพูดกัน ผานไปอกี ไมกี่วนั เดีย๋ วเรอ่ื งอืน่ ๆ อยางบานไหนแตงสะใภ  บานไหนมเี รอ่ื งอะไรเกดิ ข้ึนกจ็ ะกลบเรือ่ งของทานไปเอง แถม จะวา ไป ขา ดแู ลว โหวเหยข องทานกย็ งั ดีตอทานมาก หากสามขี องเราไมใ สใจ คนอืน่ จะ รอ นใจไปทาํ ไม พอคนอ่นื ๆ เห็นสามขี องทา นไมส นใจ ใครยังจะเอาไปพูดไดท ุกวันอกี พูดไปก็ไมม ีความหมาย” เซยี วซง่ิ ฮวารูสึกวาคาํ พูดของอกี ฝายมเี หตุผล ดังน้ันจงึ รบี พยักหนาติดๆ กนั “ตอนทีย่ งั ไมมาเมอื งเอ้ียนจงิ ขาคดิ เพยี งแคว าทน่ี ่เี ปนสถานทีท่ ี่เจริญรงุ เรือง ผูค นทอ่ี ยทู ่นี ี่กล็ วนมี ฐานะมีอาํ นาจ ตองไมเหมอื นกับคนท่ีอาํ เภอของเราแน  แตพอมาอยูถ งึ ไดค น พบวา ผคู นทวั่ แผนดินลว นไมต า งกัน” “กใ็ ชน ะสิ” ท้ังสองเตรียมงานพธิ ปี ก ปนไปพลาง คุยเรือ่ งสัพเพเหระไปพลาง ท่ีดา นขา งมีซิว่ เหมยคอยติดตามอยเู พียงคนเดยี วจงึ ไม ตองระมัดระวงั อะไรมากนกั พอถงึ ตอนเที่ยง เซยี วซ่ิงฮวากอ็ อกปากเชิญใหปอฮูหยนิ อยูกนิ อาหารดวยกัน นางบอกวาผล แตงทีป่ ลกู เอาไวนาจะสุกแลว ปอ ฮหู ยินเองก็สนใจไมนอ ย พอกินอาหารเสรจ็ ทง้ั สองก็พากันไปดู ผลแตงซง่ึ ใกลจ ะสกุ เต็มที่ถกู ขับดว ยใบสเี ขียวขจ ี ดูสะดุดตามาก “ขาวา ถึงวนั นน้ั ก็ใหทุกคนมาเดด็ แตงกนิ กนั คงมรี สชาติไป อีกแบบหน่ึง” “ใช แตขาปลูกไวไมม าก ถงึ วนั นั้นกใ็ หพวกเดก็ สาวๆ มาเลน กนั ที่น่แี ลวใหเพยเหิงมาเปนเพอื่ น ทานดสู ิ ที่นีม่ ีทง้ั เกา อี้

หวาย มรี มเงา แถมยงั มผี ลไมใหเกบ็ กิน เหมาะใหพ วกสาวๆ มาเที่ยวเลน กนั มากทส่ี ุด” ปอ ฮหู ยนิ ยอมสนับสนุนเต็มท่ี “สวนแหง น้มี ปี ระวัตคิ วามเปน มาไมธ รรมดา ตอนนั้นฮองเตพ ระราชทานจวนน้ใี หเจ้นิ กวอ โหว ไมร มู ี คนอิจฉามากมายสกั แคไหน ทา นโชคดีมากทไี่ ดเปน เจาของสวนแหงน”้ี “ไดยินทานพูดแบบน้ี ขากช็ กั จะดใี จขึน้ มาแลว” “ทา นพอ ถอื ดีอะไรใหขาแตงไปหลง่ิ หนาน? ขาไมแ ตง!” ทานหญิงหนิงเสียงไดรบั ราชโองการแลวกแ็ ทบจะเปนลมหมดสตไิ ปเดยี๋ วนน้ั นางกดั ฟน พลางมองปอ เหยอ องผเู ปน บดิ า ดว ยความ ไมเขาใจ “ทาํ ไม ทา นรอู ยูแลวใชไ หม หรอื ทา นเปนคนทลู ขอราชโองการจากฝา บาท?” “ใช ขาเปนคนทูลขอราชโองการเอง” “ทาน หรือขาไมใชบุตรสาวเพียงคนเดียวของทา นหรือ?” “หนงิ เสียง เพราะเจา เปน บตุ รสาวเพยี งคนเดยี วของขา ขา ถงึ ไดส งเจา ไปหลิ่งหนาน ตอ ไปเจา จะรเู องวา ขา หวังดตี อเจา ” “หวังดตี อ ขา? ทานพอ ...” ทา นหญงิ หนงิ เสียงยมิ้ เยาะ “ใหข า แตง ไปยงั สถานท่ีปา เถอื่ นรกรา งน่ันคอื หวงั ดตี อ ขาอยา งนน้ั หรือ? ทานรไู หมวา หากขา แตงไป ชีวิตนอ้ี าจจะไมไดกลบั มาเมืองเอีย้ นจงิ ไมไ ดกลับไปปอ เหย  ไมมที างไดพบทา นพออีก แลว!” “ก็ดกี วาปลอ ยใหเจาอยกู อ เร่ืองทีเ่ อย้ี นจิง! หากวนั ไหนกอ เรอ่ื งใหญขน้ึ บิดาอยางขาอาจชวยอะไรเจา ไมไ ดเ สียดว ยซาํ !” ปอเหยออ งตวาดดว ยสหี นาเครง เครยี ด “ทานพอ ทานหมายความวาอยา งไร?” ทา นหญิงหนงิ เสียง เงยหนา ขน้ึ “เจา คดิ วา ขา ไมร ูหรือวาเจา ทําอะไรลงไป ทาํ ไมถึงไดวางแผนใหรายฮหู ยนิ เจน้ิ กวอ โหว?” พูดถงึ เรื่องน้ขี ึน้ มา ปอ เหยอ อ ง กเ็ จ็บปวดจนแทบจะควบคมุ ตวั เองไมได เขาคดิ ไมถงึ จริงๆ วา บุตรสาวท่เี ล้ยี งดูมากับมอื บุตรสาวทเ่ี ขาภาคภมู ิใจ จะทําเรอื่ งแบบนี้ได หากไมเหน็ กบั ตา เขาคงไมม ที างเชอ่ื แน “ทานพอ ขา รูวา ขาทําผิด แตเร่อื งพวกน้ันไมใ ชเ รื่องจริงอยางนนั้ หรือ ขาวลอื ท่ีแพรส ะพัดไปทั่วน่นั เซียวซงิ่ ฮวากลาพูด วาเปนแคเร่ืองที่แตง ข้นึ อยางนัน้ หรอื ?” คดิ ไมถ ึงวานางเพง่ิ กลา วคําพดู น้ีออกมา ปอ เหยอ องกต็ บหนานางอยา งแรง “ทา นพอ !” ทา นหญงิ หนิงเสยี งมองบดิ าอยางไมเ ชอื่ สายตา นางกดั ฟน แนน ริมฝปากส่นั ระริก “หนิงเสยี ง วนั นพี้ อจะบอกให  ไมวาฮหู ยินเจ้นิ กวอ โหวจะเคยเจอกับเร่อื งอะไร หรือเคยทําอะไรมา นน่ั กเ็ ปน เรอ่ื งของเจิ้ นกวอโหว ไมมอี ะไรเกยี่ วของกบั เจาสักนดิ อยา เพอ ฝนถงึ สิ่งทีเ่ จาไมค วรได ยิง่ อยา ตอแยกับคนท่ีไมควรตอแย!” “ทานหญิงเชน ขา เทียบหญงิ ชาวบานคนหน่ึงไมไดเ ลยอยา งนนั้ หรือ? คดิ วา ขาไมรูห รอื วานางเคยทาํ อะไรมากอน นางไม เพยี งแตเ คยทําเรอื่ งพวกนี้ แตยงั เคยมีความสัมพนั ธกับมือปราบคนหน่งึ ดว ย นางคูควรกับพเ่ี ซียวตรงไหนกัน?” ไดย ินทา นหญิงหนงิ เสียงกลาวคาํ พดู นีอ้ อกมา ปอเหยอ องก็เงยี บไปทันที เขาไดแตจ อ งบุตรสาวของตัวเองอยางไมเขาใจ “ทา นพอ ...” จูๆ ทานหญิงหนิงเสยี งก็รสู ึกกลวั ข้นึ มา นางไมเ คยเห็นบดิ ามองนางดวยสายตาเชนนีม้ ากอนเลย “เฮอ เสยี ทีขาคิดวาตัวเองเปนวรี บรุ ุษ ไมคิดเลยวาจะใหกาํ เนดิ บุตรสาวเชน เจา!”

ปอเหยอองเงยหนา ขึ้นถอนใจพลางหลบั ตาลง สดุ ทา ยก็สา ยหนา “เจาไปเถดิ ไปหลงิ่ หนาน ชวี ติ นอ้ี ยาไดกลบั มาอกี ตอ ไปเจา จะรวู า พอ ใหเ จาไปก็เพราะหวังดีตอ เจา หากเจายังอยทู เ่ี มืองเอ้ยี นจิง วันหนึ่งตองกอ ปญ หาใหญข้นึ แน  ถึงตอนน้ัน แมแ ตพอก็ คงปกปองเจา ไมได!” “ทานพอ...” ทานหญิงหนงิ เสียงมองบิดาดวยความสิ้นหวัง มอื ทงั้ สองกําชายกระโปรงแนน ในตอนน้นี างจงึ ตระหนกั วา การแตงงานคร้ังน้ีไมอ าจเปลีย่ นแปลงไดอีกแลว

บทท่ี 82 “ตอ ใหขาแตง งานไปไกลถึงหล่ิงหนานแลวเปน อยา งไร ปา นน้เี ร่อื งท่นี างแพศยานนั่ เคยทําในอดีตคงแพร กระจายไปทัว่ เมอื งเอยี้ นจิงแลว ยงั มีใครไมร.ู ..” ปอ เหยอ องไดย นิ เชน น้ีกย็ กเทา ข้นึ เตะนางอยางแรงจนนาง ลม ลงตรงขา งโตะ “ตอ งโทษขาที่ปกติรกั เจา มากเกินไป จนทําใหเ จา กลายเปน ผูหญิงแบบน้ไี ปได! ” เขาหลับตาลงดว ยความสน้ิ หวัง หนวดสีขาวปนดําส่ันระริก เพียงพรบิ ตาเดยี ว ก็ใกลจ ะถงึ วนั งานพธิ ปี ก ปนของเพยเหิง เซยี วซง่ิ ฮวาเตรียมงานเกือบเรยี บรอ ยแลว ในตอนนั้นเอง นางกไ็ ดข าววา ฮองเตทรงมรี าชโองการพระราชทานสมรสใหทานหญงิ หนงิ เสียงกับตระกลู เซี่ยโหวแหง หลงิ่ หนาน เซยี วซ่งิ ฮวาไดแ ตทอดถอนใจ นางไดย นิ ขา วน้จี ากเซยี วจ้นั ถงิ มานานแลว ตอนที่ไดย ินยังรสู ึกสะใจที่ในทีส่ ดุ ทา นหญงิ ซ่งึ มีจติ ใจโหดเหีย้ มอํามหติ ผนู ก้ี ถ็ กู กรรมตามสนอง ทง้ั ยงั ดีใจท่เี ซยี วจั้นถิงยอมชว ยออกหนาให เมอื่ กอ นเซียวจน้ั ถงิ เคยพดู วา ทา นหญงิ หนิงเสียงมีชาติกําเนดิ สงู สง ปอเหยอองบิดาของนางกม็ นี สิ ยั ออนโยน ตรงไป ตรงมา จิตใจกวา งขวาง ไมใชช นช้ันตํา ชา ทานหญงิ หนงิ เสยี งไดรบั การอบรมสงั่ สอนจากปอ เหยออ งยอ มไมม ีทางมีนสิ ยั ไมด ี และเอาแตใจตวั เองเหมอื นองคหญิงเปาอีแ๋ น ตอนน้ันนางรูสกึ ไมพ อใจมาก ครั้งน้ที านหญงิ หนิงเสียงเปนฝายหาเรอื่ งวางแผนใหรา ยนาง ทาํ ใหเ ซยี วจัน้ ถิงเหน็ ถึงจติ ใจทโี่ หดเห้ียมของนาง เขาก็เลยตอบโตกลับไปดวยการบอกใหป อ เหยออ งจัดการใหท า นหญงิ หนงิ เสียงแตง งานไป เสียไกลๆ หล่ิงหนานเปน สถานทีแ่ บบไหน ตอใหเซียวซ่ิงฮวาไมเ คยไปกเ็ คยไดย นิ มากอน มันอยูไ กลมากถงึ หนงึ่ หมน่ื แปดพันล้ี ตอ งน่ังรถมา ถงึ สองสามเดือนกวา จะไปถงึ แตงไปยังสถานท่ีแบบน้นั เรียกไดวา ชวี ิตนค้ี งไมม ีโอกาสไดกลบั บา นเกิดอกี เซยี วซง่ิ ฮวาคดิ ไปคิดมา สดุ ทา ยกถ็ อนใจออกมาอกี ครัง้ หลงั จากความรสู ึกสะใจทไ่ี ดแ กแคนผานพนไป นางก็ไดแตส ายหนาพลางพมึ พาํ วา “เปน ถึงราชนิกลุ สงู ศักด ์ิ ทาํ ไมถึงได มาชอบตาแกทีใ่ กลจะไดเปน ปอู ยา งเถี่ยตานไดน ะ สุดทายก็เลยมาหาเรอื่ งขา จนตวั เองตองแตง งานไปยังแดนไกลเยยี่ งน้”ี กําลงั พมึ พาํ อย ู ปอ ฮหู ยนิ ก็เดินเขามา หลายวันมาน ี้ ปอ ฮูหยนิ รบั คําส่ังจากแมส ามีใหมาชว ยเหลือ เซียวซิง่ ฮวา เรียกไดว า ถูกยืมตัวมาอยางเปน ทางการ ซํา นางเองก็อยากชวยเหลือเซยี วซิ่งฮวาจากใจจรงิ เพราะอยาก ชดเชยความรสู กึ ผิดในใจ ดังนั้นนางจงึ ลงแรงเต็มที่ บางครง้ั กร็ ้ังอยทู ่ีจวนเจน้ิ กวอโหวจนมืดคาํ หรือหากดึกมากเกนิ ไปก็อยูคางคนื เสยี เลย เซยี วซง่ิ ฮวาชื่นชอบนิสยั ของปอฮหู ยนิ มาก ดงั นน้ั จงึ กําชับ ซิว่ เหมยสะใภร องใหต ัง้ ใจเรียนรูจากปอฮหู ยนิ ใหดที ัง้ ยังสัง่ พอบา นใหญใหคอยดแู ลเหลาบา วรับใชใหป ฏิบตั ิตามคําส่งั ของปอฮูหยนิ นอกจากน้ี

นางยงั เอาของดๆี ท่ีเกบ็ เอาไวอ อกมา ไมว า จะเปนขาวของเคร่อื งใชหรืออาหารการกนิ ก็เลอื กใหปอ ฮูหยนิ อยา งดีทส่ี ุด ไมวาเมื่อกอ นในวังจะพระราชทานอะไรมาให  หากนางมี ปอ ฮหู ยนิ ก็ตองมดี ว ย ความจริงใจของเซียวซ่งิ ฮวา ปอฮหู ยินยอ มเหน็ อยูก ับตา ความรสู ึกซาบซึง้ ใจทําใหน างย่ิงต้งั ใจจดั งานใหเพย เหงิ อยา งสดุ ความสามารถ เมือ่ เปน เชน นี้ เซียวซ่งิ ฮวากย็ ่ิงประทับใจ ในตัวนาง ท้งั สองจงึ ยิง่ สนทิ สนมกนั ราวกบั พนี่ อ งแทๆ ยามน้ี ปอฮูหยินเดนิ เขา มาไดย ินเซยี วซิ่งฮวาพึมพาํ อยคู นเดยี วกอ็ ดยม้ิ ไมไ ด “ดทู านสิ บน อะไรแตเชาตร?ู ” “ไดยนิ เร่ืองของทา นหญิงหนิงเสยี งก็เลยทอดถอนใจเทาน้ัน” เซียวซ่ิงฮวาเงยหนาข้นึ แลว รีบเชิญอกี ฝา ยเขามา “ทานหญิงหนิงเสียงอยางนัน้ หรอื ขาก็ไดย นิ มาเหมอื นกัน เร่ืองน้ชี างนาขันนกั คดิ ขนึ้ มาก็อดสมนํา หนา ไมได” นิสัยของปอ ฮหู ยินกับเซยี วซ่งิ ฮวาแตกตางกนั โดยสิน้ เชงิ ตอนทเี่ กดิ เรอ่ื ง เซยี วซ่ิงฮวาเกลยี ดทานหญิงหนิงเสยี งมาก แตบัดน้เี รื่องท้งั หมดผา นไปแลว แถมเซียวจน้ั ถงิ ยังเปนคน แกแ คนใหดวยตวั เอง นางจงึ ไมเคยี ดแคน อะไรอีก ซาํ ยังรูส ึกวา อีกฝายเปน แคเด็กสาว ตอ งรับผลกรรมเชน นีอ้ อกจะ รนุ แรงเกนิ ไปหนอย ตอนทพ่ี บทา นหญิงหนิงเสียงครง้ั แรก นางยังกังวลอยบู าง เพราะตอนนั้นนางกลัวเซยี วจ้ันถิงจะถูกใครแยงไป จึง พยายามปกปอ งเขาเหมอื นแมไ ก แตต อนนีไ้ มเหมอื นเดมิ แลว หลงั จากอยูดว ยกันมาระยะหนงึ่ นางกับเซียวจ้ันถงิ กค็ อยๆ คลี่คลายปมในใจ นางเร่ิมเขา ใจหัวใจของบุรษุ ผูน ี้ พอเขาใจแลว ชวี ิตของนางกส็ ุขสบายขนึ้ สภาพจิตใจก็ กลบั ไปราเรงิ เหมอื นเดมิ แตปอฮูหยินกลบั ยังไมส ามารถลมื เรอื่ งที่เกดิ ขนึ้ ได ตอนแรก นางคิดจะทาํ ใหเ ซยี วซ่ิงฮวาอบั อายจริง แตพอจะเอยปากพดู กร็ สู กึ วา ไมถ ูกตอ งนัก ดงั น้ันจึงลม เลกิ ความคิดไป แตใ ครจะรูวา ทานหญงิ หนงิ เสยี งกลับงดั เรอื่ งในอดตี ขึ้นมาบีบบงั คับใหนางพูดออกมาตอ หนาทุกคน พอคดิ ข้นึ มา คําพดู เหลา นัน้ ชา งทาํ ใหน างอบั อายขายหนา ยง่ิ นัก! “ไมตองสนใจ ใหนางแตงงานไปไกลถงึ หลง่ิ หนานนัน่ ละ ดีแลว คนในเมืองเอี้ยนจงิ เปน คนสตั ยซ่ือ ไมอ าจยอมรบั คนทม่ี ี จิตใจสกปรก ถึงตอนน้ันหากนางแตง เขาตระกูลไหน ตระกูลนน้ั ตองไมม ีวันสงบสุขแน!” เซียวซ่งิ ฮวาย้มิ โดยไมไดพูดอะไร เพราะตอนนที้ า นหญิง หนิงเสียงไมมีสวนเกี่ยวขอ งกบั นางอีกแลว ระหวางท่พี ูดคุยกนั อยู เพยเหงิ กเ็ ดนิ เขา มา “หลายวันมาน้ี เพย เหงิ ดูมสี งาราศมี ากข้ึน ขา ยิ่งดูก็ย่ิงชอบ” ปอ ฮหู ยนิ อดชื่นชมไมได นางไมไ ดพดู เกนิ จริง นบั แตเ กดิ เร่ือง เพยเหงิ กเ็ กบ็ ตัวคดั ตําราอยทู บ่ี าน นสิ ัยของนางจงึ หนกั แนน มั่นคงมากขึ้น บางครงั้ นางกม็ า เรียนรกู ารปกครองบา นจากปอฮหู ยนิ กบั พส่ี ะใภร อง กริ ยิ าทาทางและ

การวางตัวจึงดมู สี งาราศสี มเปน คุณหนูตระกลู ใหญมากขึ้นเรอื่ ยๆ “ใช ดดู ีกวา ตอนที่เพิ่งมาถึงเมอื งเอี้ยนจิงมาก แตขาก็กลุมใจนกั ” เซียวซิง่ ฮวาถอนใจ บตุ รชายสองคนยงั พอวา ยกใหเ ซยี วจ้นั ถงิ ไปอบรมสง่ั สอนก็ หมดเรื่อง สะใภท ้ังสองคอยๆ สอนไปกไ็ มเ ปนปญหา ถึงอยางไรก็เปนคนในครอบครัว ไมจาํ เปน ตองรบี รอน มีเพยี งบุตร สาวเทาน้ันทน่ี างกลัวจะถูกผอู ื่นดูแคลนเอาได “กลมุ ใจเรือ่ งอะไร หากขา มบี ตุ รสาวทง่ี ดงามปานบุปผาแรกแยม เชน น ี้ ใหข า กลมุ ใจทกุ วนั ขา ก็เตม็ ใจ” ปอ ฮูหยนิ เองก็มีบตุ รสาว เพียงแตแ ตง งานออกไปแลว ซํา ยงั ไมสนทิ สนมกบั นางมากนัก หลายวนั มานี้ไดม าอยรู ว มกนั นางกร็ สู ึกวาเพย เหิงมีนสิ ัยออ นโยน ใสใ จผูอนื่ ท้งั ยงั มีรปู โฉม งดงามมาก นางยง่ิ มองก็ยงิ่ นกึ ชอบ เพยี งแคน ใจทีบ่ ุตรชายท้งั สองลวนแตงงานไปหมดแลว ไมเ ชนน้นั นางตองหาวิธเี อาเพย เหิงมาเปนสะใภใหไดแ น “ดทู า นพูดเขา ไมส ทู านรับเพย เหงิ เปนบตุ รสาวบญุ ธรรมเถิด ตอไปนางจะไดก ตัญูตอทานอยางไรเลา” “เอาจริงหรอื ?” แววยนิ ดีปรากฏข้ึนบนใบหนาของปอฮหู ยนิ นางยอ มเตม็ ใจมาก ไมพ ดู ถงึ เร่ืองทแ่ี มสามใี หน างมาชว ย เซียวซ่ิงฮวาจัดพธิ ปี กปน ใหเพย เหิงเพราะอยากเอาใจเจ้นิ กวอโหว ตวั นางเองกช็ อบเพย เหงิ จากใจจรงิ “ขาพูดจรงิ ๆ นะ ทา นมชี าติกําเนดิ ทด่ี ี มีความร ู กิรยิ ามารยาทก็เพยี บพรอม หากมีทานเปนมารดาบญุ ธรรม ตอไปเพย เหงิ จะไดเรยี นรูจ ากทา น เชน น้ขี า กค็ งวางใจไดแ ลว ” แถมจะวา ไป ครัง้ นี้ปอ ฮหู ยนิ มาชวยจัดพธิ ีปกปน คนนอกรูเขากค็ งรูสึกวาเปนเรื่องแปลก แตห ากนางรับเพย เหงิ เปน บตุ ร บุญธรรม เร่ืองทง้ั หมดกจ็ ะสมเหตุสมผลข้ึนมาทันที “ถาอยางน้นั ขาจะเอาจริงละนะ!” ปอฮหู ยินดใี จมาก ดวยเหตุน้ี เซียวซ่ิงฮวาจึงไปปรกึ ษากับเซียวจ้นั ถงิ เซยี วจ้ันถิงฟง แลว ยอมเหน็ ดว ย คงั ไทก วอกงมีนิสัยซื่อตรง แมตอนนี้ จะไมโ ดดเดน เหมอื นกอน แตพ ูดถึงอํานาจบารม ี กม็ ีขนุ นางในราชสาํ นกั เพยี งไมก่ีคนเทา นั้นท่สี ามารถเทยี บได พดู ตรงๆ กค็ ือ เขากบั คังไทกวอกง คนหนง่ึ เปน ขนุ นางเกา สวนอกี คนเพิ่งกา วขึน้ มามอี ํานาจในราชสาํ นัก ตา งฝายตา งสนใจซึ่งกันและกัน เพยี งแตไ มเ คยคบหากนั ลกึ ซง้ึ เทาน้ัน บัดน้ีไดส ตรใี นบานเปน สะพานเชอ่ื มสมั พันธ พวกเขายอมสนับสนนุ เตม็ ท่ี ยงิ่ ไปกวานนั้ ปอฮหู ยนิ ยังมชี าตกิ าํ เนิดทด่ี ีมาก หากบตุ รสาวมมี ารดาบญุ ธรรมเชน นี้ ยอ มเปน ประโยชนตอนางในอนาคต ในเมอื่ เซียวจ้ันถงิ เหน็ ชอบดว ย เรื่องนก้ี ไ็ มม ปี ญหาอกี ตอไป วันน ี้ ท้งั สองครอบครัวจงึ จัดงานเล้ยี งข้นึ ใหเพย เหิงคํานับ ปอ ฮหู ยนิ เปนมารดาบญุ ธรรมอยางเปนทางการ เนอื่ งจากเวลากระชนั้ ชดิ เพย เหงิ จงึ มีเวลาพอแคต ัดเยบ็ ชดุ ผาตว นปก ลายเมฆมงคลดวยไหมทองคําชดุ หนึ่ง กับทาํ ขนมมงคลครบชดุ ใหป อ ฮหู ยินเทา น้ัน สว นสง่ิ ของอืน่ ๆ อยาง รองเทา สามารถคอ ยๆ ทาํ เพิ่มขึ้นในภายหลงั ได ปอฮหู ยนิ เองก็เตรยี มชามกบั ตะเกียบทองคําชุดหน่งึ กับกําไลหยกวงหนง่ึ ใหเ พยเหงิ ชามกบั ตะเกียบทองคาํ มคี วามหมายวา นับแตนไ้ี ป บุตรสาวบุญธรรมจะไดสบื ทอดวาสนาของมารดาบุญธรรม สวนกาํ ไล หยกน้นั เปนของขวัญท่เี พ่ิมข้นึ มา แตม องเพยี งแวบเดยี วกร็ ูว า มคี า ไมน อย

เพย เหิงรบั ของขวญั เอาไวก อนจะโขกศีรษะใหป อฮหู ยนิ สามคร้ังแลว เรียกแมบ ุญธรรม พิธกี ็เปน อันเสรจ็ สิน้ เมื่อทั้งสองฝายเปนญาติกันแลว ปอฮูหยินก็ยงิ่ ตงั้ ใจจัดพิธีปก ปนใหเ พยเหิงขึน้ ไปอีก พรบิ ตาเดยี วก็ถงึ วนั ทส่ี บิ หกเดอื นแปด วันท่ีเพย เหิงตอ งเขา พิธีปก ปน จวนเจิ้นกวอ โหวเตม็ ไปดวยความครึกครน้ื แขกทีไ่ ดรับ เทียบเชิญตางทยอยมากันไมขาดสาย วันนีเ้ มิ่งเฉย่ี วเออขอลาหยดุ เพือ่ มารวมพิธปี กปน ของนองสาม ี ไมไดพ บหนากันมาหลายวนั นางผอมกวาเมือ่ กอ น แตด ู จากสงาราศีแลว นางในยามนไ้ี มเ หมือนบตุ รสาวคนชําแหละหมูคนเดมิ อกี ตอไป แตก ลับดสู งาผา เผยกวาเมอ่ื กอ นมาก เซียวซ่งิ ฮวาซึ่งแตง กายงดงามเรียบรอยพาลูกสะใภท ง้ั สอง ออกมาตอ นรับแขกสตรีทั้งหลายโดยมีปอ ฮูหยนิ อยเู ปนเพ่ือน วนั นน้ี างใหมามาชวยแตงตัวใหเ ปน อยางดี ท้งั เสือ้ ผาและ เคร่อื งประดบั ตา งกเ็ ลือกอยา งประณีต ทําใหนางงดงามสะดุดตาแต ไมดูรกรงุ รัง ซาํ ยงั งามสงา ไมเปนทด่ี แู คลนของผูอ่ืน ในใจนางตระหนักดีวา พิธีปก ปน คร้งั น ้ี ไมเ พียงแตจ ัดข้ึนเพ่ือ เพยเหิง แตยังจดั ขนึ้ เพ่อื แสดงใหผูอ น่ื รูวา ฮหู ยินเจน้ิ กวอ โหวเชนนาง ไมไดท ําเรือ่ งอะไรท่ีนาอบั อาย ขา วลอื ที่แพรส ะพดั ไปท่วั นนั้ นางไม หวั่นเกรงสักนิด ฐานะของเซียวจน้ั ถิงในราชสํานกั ยามนส้ี ูงสงมาก เม่ือทุกคนรูวา เขาไดล ูกและภรรยากลับคืนมา และรูว า บุตรสาวคนเลก็ ของเขาเพิง่ อายคุ รบสบิ หา กาํ ลงั จะจดั พิธีปกปน ผูคนในเมอื งเอย้ี นจิงยอ มพากันมารวมงานไมน อ ย ตงั้ แตเหลา เช้ือพระ วงศล งมาถึงขุนนางช้ันสงู ปกติ คนเหลานก้ี ็อยากประจบเอาใจเซยี วจัน้ ถงิ เมือ่ มีโอกาสดเี ชนน้ี พวกเขาจะยอมพลาดไดอยา งไร ยิ่งไปกวานั้น ทกุ คนตางก็รูว าการแตงงานระหวา งบุตรสาว คนเล็กของเซยี วจ้นั ถิงกับหานหยางอองเปน ไปไมไดแ ลว ดงั นนั้ จึงมีผูคน ไมน อ ยท่มี ีแผนการอยูในใจ เด็กสาวคนนัน้ มีรูปโฉมงดงาม ซาํ ยังมีบดิ าทที่ รงอาํ นาจเย่ยี งน ี้ ตอ ใหเติบโตขน้ึ มาทา มกลางหมชู าวบา นรา นตลาดแลว เปน อยา งไร นางยงั คงเปน เปาหมายทห่ี ลายๆ คนตองการแยง ชงิ อยูดี ดวยเหตนุ ี้ แขกท่มี ารว มงานเลยี้ งของจวนเจน้ิ กวอโหวในวนั น้ีจงึ เรยี กไดวามาพรอ มกับจุดประสงคแอบแฝง ทกุ คนตางก็ นําของลาํ คา มามอบให เพราะหวงั ผลประโยชนใ นภายหนา หากเปนเม่อื กอน เซยี วจั้นถิงยอมไมสนใจเร่อื งพวกน ี้ แตนั่นเปนความคิดของชายโสดซ่ึงอยเู พียงลาํ พงั คนเดียว บัดน้ี เขามีลกู มีภรรยา ยอ มรูสึกวา ควรปรบั ตัวใหเปด กวางมากข้ึน รูจ กั คบหากบั ผอู ื่น เชนนีถ้ ึงจะสามารถหาสามดี ๆี ใหบ ุตร สาวได ไมว า อยา งไรก็จะฝากความหวงั ท้งั หมดไวก บั คุณชายหกตระกูลฮัว่ ทอ่ี าํ เภอไปว านจ่ืออะไรนัน่ ไมได เด็ดขาด! ดว ยเหตุน้ี วนั นี้จวนเจ้ินกวอโหวจึงครึกคร้นื มากเปน พิเศษ แขกบรุ ษุ ทีอ่ ยูด า นนอกมเี ซยี วจ้นั ถงิ กับบุตรชายทง้ั สองคอยตอ นรับ นอกจากนย้ี ังมเี พอ่ื นรวมตายอีกสองคนของเซยี ว จ้ันถงิ อยา ง เจ้งิ หยางโหวและผงิ ซโี หวมาคอยชวยเหลือ ฝา ยเซียวซ่งิ ฮวาซ่งึ มปี อฮหู ยินคอยชว ยเหลอื ก็นําสะใภท ั้งสองออกมาตอ นรับแขกสตรี ผมู ารวมงานมีจํานวนไมนอย ทั้ง

ฮหู ยิน หรหู ลงิ โหว ฮหู ยินอันหนานโหว และคนทเี่ คยไปมาหาสูก นั ใน เมืองเอยี้ นจิงลว นมารว มงานกันอยางพรอมหนา เหลา สตรีในจวนของ เจง้ิ หยางโหวกบั ผงิ ซโี หวกท็ ยอยมารว มงาน นอกจากฮูหยินเหลานีแ้ ลว แมก ระทงั่ ฮองเฮาและไทเฮากย็ ังมีพระราชเสาวนยี ใหพระราชทานสง่ิ ของมาใหเพยเหิงดวย พอไดเ หน็ วา บตุ รขี องเจิ้นกวอ โหวมีรูปโฉมงดงาม รูปรางบอบบาง แตกลับมบี ุคลิกหนักแนน เปด เผย ไมเ หมอื นหญงิ บา น นอก สักนดิ ทกุ คนก็อดประหลาดใจไมได ใจคดิ วา ตอนที่ไดพบนางในงาน เฉลมิ พระชนมพรรษาของไทเฮาครง้ั กอ น นางยังมีกล่ินอายของเด็กสาว ชาวบา นอยูบาง แตย ามน้กี ลับไมเหมือนเดิมเสียแลว เซยี วซิ่งฮวาอยพู ดู คุยเปนเพือ่ นฮูหยนิ ทัง้ หลาย สว นเด็กสาวในวัยเดียวกับเพยเหงิ หลงั จากพิธีปกปน ของเพย เหิงจบสิ้น ลง นางกใ็ ห เพยเหงิ พาเด็กสาวคนอน่ื ๆ ไปชมดอกไมท ีส่ วนดานหลัง ฉางรุยเสย้ี นจกู ับหวงั หรงเซียงซึ่งไดร ูจักกบั เพยเหงิ เมือ่ ครั้งกอ น เมอื่ เหน็ เพยเหงิ ตา งกเ็ ขา มาทักทายเพยเหิงอยา งสนทิ สนม ซาํ ยงั มอบของขวัญให  ของท่มี อบใหก็เปน ของเล็กๆ นอ ยๆ จาํ พวกแหวนหยกกับเคร่อื งประดบั ชน้ิ เลก็ ๆ ทท่ี าํ ขน้ึ เอง เพย เหิงพาพวกนางไปเท่ียวเลนทีแ่ ปลงผักดานหลังแลวอวด ผลแตงใหพ วกนางด ู สาวนอ ยทงั้ หลายตางก็ประหลาดใจมาก เพราะ พวกนางเคยเหน็ เถาองุนกับตน ทับทิม แตไมเคยเหน็ เถาวลั ยทงี่ อกงามอยูบ นพ้นื เชนนี้มากอ น หวังหรงเซยี งยอกายลงมอง เหน็ ใตใบสเี ขียวนั้นมีผลแตงสเี ขยี วอยูผลหนง่ึ มันถกู ฝง อยใู นดนิ คร่งึ หนึ่ง สว นอีกครง่ึ หนง่ึ โผลพนดินขึน้ มา แถมบนผิวยงั มีขนออนๆ อีกดว ย

บทท ่ี 83 นางรองขน้ึ ดว ยความประหลาดใจ “เอะ น่อี ะไรหรือ?” ฉางรุยเสีย้ นจูไดยินนางรองถามก็วง่ิ เขา มาใกลกอ นจะยกกระโปรงขึ้นแลวกมลงมองบา ง “หรือจะเปน แตงโม?” สาวนอ ยทงั้ หลายขยับเขา มาดูแลวก็เริม่ วิเคราะหกนั อยางกระตอื รอื รน เพยเหงิ เดินเขามาดบู า ง เพยี งมองแวบเดยี ว นางกย็ ิม้ ออกมา พวกนางแยง กนั ดรู าวกบั มนั เปนอัญมณีลํา คา หากใครไมรูคง คิดวาพวกนางกําลังมงุ ดสู มบตั ลิ ําคาอยูเ ปน แน “อนั นห้ี รือ นีค่ อื แตงไทย ตอนนี้ยังดบิ อย ู รอใหส กุ เมอ่ื ไหรม ันจะกลายเปนสีเหลอื งคร่งึ หนงึ่ สเี ขยี วคร่งึ หน่ึง” “หา? ที่แทม นั เปนแตงไทยอยา งนนั้ หรอื ?” “เชา น้ีกอนออกมา ขา ยงั กินแตงไทยแชเ ยน็ ไปชน้ิ หนงึ่ ไมค ดิ เลยวาตอนท่ยี งั ไมส ุกมันจะมีหนา ตาแบบน้ี” พวกนางเคยกนิ แตแตงไทยทส่ี าวใชลา งแลวหั่นมาเปนช้นิ ใหเรยี บรอ ยแลว ดังน้ันจงึ ไมร ูว าผลออนของแตงไทยมีรปู รา ง หนา ตาเชน นี้ เวลาเพย เหงิ มองเด็กสาวตระกลู ใหญเ หลาน ้ี ในใจจะรูส ึกอึดอัดอยบู า ง เพราะรสู กึ วา พวกนางเตบิ โตขนึ้ มาทา มกลางกอง เงนิ กองทอง ไมเหมอื นกบั ตนเอง แตย ามนเ้ี หน็ พวกนางไมรจู กั แมกระท่ังแตงไทยทกี่ นิ บอ ยๆ วามีรูปรางหนาตาอยางไรก็อดทอดถอน ใจไมไ ด หนง่ึ เพราะเห็นวาทาทางอยากรอู ยากเหน็ ของพวกนางดนู า รกั มาก สองเพราะเพงิ่ คนพบวา ตนเองกับพวกนางไมมอี ะไร แตกตา งกัน นางถอื กาํ เนิดในหมชู าวบานรา นตลาด เรือ่ งทีไ่ ดรูไดพ บเหน็ พวกนางไมม วี นั เขาใจไดตลอดชีวิต สวนพวก นางเกดิ มาทามกลางกองเงินกองทอง สิง่ ที่พวกนางไดพ บ วนั หนง่ึ นางก็จะคอ ยๆ ไดเ รียนรู เพราะคิดเชน น ้ี ในทส่ี ดุ ปมในใจของนางก็สลายไป เพย เหงิ ย้มิ แลว ก็พาพวกนางเดินชมไปรอบๆ พลางบรรยายใหฟ งวา น่ี คืออะไร นัน่ คอื อะไร แตงผลนี้โดนแดดมาก อกี หนอยจะมีรสหวานมากกวา สว นผลนี้งอกติดกับกา น จะไมห วานเหมอื นกับผลน้นั คาํ บรรยายของนางทําใหส าวนอยทั้งหลายรวมทั้งฉางรยุ เสย้ี นจูรูสกึ เลอ่ื มใสมาก สาวนอยทัง้ หลายกําลงั สนกุ สนานกนั เต็มท ่ี จๆู กไ็ ดย นิ เสียงฝเ ทาดงั ใกลเ ขามา ตอนแรกพวกนางยังคิดวา เปน พอ บา น นําฮหู ยินหรือคุณหนบู านไหนมา แตพ อเงยหนาข้นึ กลับพบวาเปน ทานหญงิ หนิงเสียง เมอ่ื เหน็ ทา นหญิงหนงิ เสียง ทกุ คนกเ็ ริม่ อดึ อัด แมจ ะเปน เดก็ สาว แตมบี ิดามารดาบานไหนทีไ่ มรูข าวคราว ขางนอกบา ง ทุกคนจงึ พอจะรวู า ขาวลือท่แี พรส ะพัดอยูใ นตอนนม้ี สี วนเกยี่ วของกบั ฮหู ยินเจิน้ กวอโหว แลวขาวลือเหลานี้แพรกระจายออกไปไดอยา งไร ทกุ คนตา งก็ ไมลืมวา วนั น้นั ท่ีจวนของอนั หนานโหว ปอ ฮหู ยินพูดถึงเรอ่ื งสกปรก บางอยางซึง่ เกิดข้ึนที่อําเภอเผงิ หยาง ตอนน้ีปอฮหู ยินเปน มติ รกับฮหู ยินเจ้นิ กวอโหว แถมยงั รับ เพยเหงิ เปนบตุ รสาวบญุ ธรรม แมแ ตค นตาบอดก็ยังมองออกวา พวกนางสนทิ สนมกันมาก เหน็ ไดชดั วา แมเ รื่องนจี้ ะมีตน เหตุจากปอ ฮูหยิน แตปอ ฮูหยนิ ก็ไมไ ดเปนคนทําใหเ รอ่ื งใหญโ ต

แลว คนคนนั้นเปน ใคร? มองทานหญิงหนิงเสียงก็รูแ ลว ไดยนิ วา การแตง งานของนางถูกกาํ หนดเอาไวแลว อีกฝา ยเปน ตระกลู เซี่ยโหวแหงหล่งิ หนาน สาวนอ ยทง้ั หลายลว นอยูในวัยท่ีกาํ ลงั หาคูหรือใกลจะตอ งหาคทู ัง้ สน้ิ นบั นว้ิ ดกู ร็ วู า นับข้ึนไปสามรนุ ตอใหอยใู นยคุ สมยั ทเ่ี ตม็ ไปดว ยภยั สงครามกไ็ มเคยไดยนิ วา มที านหญงิ คนไหนแตงไปไกลถึงหล่ิงหนาน เหน็ ไดช ดั วาตองมสี าเหตแุ น สาเหตุนน้ั คืออะไร ทกุ คนตา งกร็ แู กใจดี ดว ยเหตนุ ี้ พอเห็นทานหญงิ หนงิ เสยี งเดนิ มา ทกุ คนกเ็ งยี บไปทนั ที แตทา นหญงิ หนิงเสียงกลับทาํ เหมือนไมมีอะไรเกดิ ข้นึ นางยม้ิ พลางเอย ถามวา “กาํ ลังทาํ อะไรกนั อยูหรอื ?” สําหรบั เพยเหงิ ทา นหญิงหนิงเสยี งคือศัตรูคแู คน หากไมมี คนอ่ืนอย ู นางคงจะตบหนา อีกฝา ยไปแลว แตเมอ่ื มคี นอน่ื อย ู นางก็รูจกั เสแสรง เชนกัน เพยเหิงยม้ิ พลางกลา วดวยนํา เสียงออนโยนเปดเผย “กาํ ลังดู ผลแตงกันอย ู ทา นหญงิ มาเมอื่ ไหรหรอื ? ศาลาดานนน้ั มชี าผลไมอยู จะลองชมิ ดูหนอ ยหรือไม? ” “ดีสิ” ทานหญงิ หนิงเสียงเองก็ยิม้ พลางกลาวดว ยนํา เสียง ออ นโยนไมต างกัน สาวนอยทัง้ หลายยงั คงลอมวงดผู ลแตงอยูข างๆ บางคนกเ็ ริม่ คน หาผลท่สี กุ ตามท่ีเพยเหงิ บอก เพอ่ื จะไดนาํ มาแบงกันกิน สาํ หรับพวกนางแลว เรื่องแบบนชี้ างแปลกใหมน กั เพย เหิงเดินไปที่ศาลาเปนเพอ่ื นทา นหญงิ หนิงเสยี ง สายลม เดือนแปดท่ีโชยผา นมาเบาๆ ใหค วามรูส กึ เย็นสบาย หลังจากปลกี ตัวจากสาวนอยกลุม นัน้ มา รอยย้มิ บนใบหนาของทา นหญิงหนิงเสยี งกเ็ ลือนหายไป “ดูเขาทาไมเ บาเลยน่ี ใครไมรคู งคดิ วาเปน คณุ หนูตระกลู ใหญจริงๆ” ทา นหญิงหนิงเสยี งกวาดตามองรางของ เพยเหงิ ต้งั แตหัวจรดเทาพลางหัวเราะเบาๆ เพย เหิงเห็นแววดูแคลนในดวงตาของอกี ฝายไดอ ยา งชัดเจน เดก็ สาวหวั เราะเบาๆ เหมือนไมใสใจแววตาของอีกฝายสกั นดิ จากนน้ั จึงกลาวดว ยนาํ เสยี งออ นโยนเหมอื นเดมิ “ยินดกี บั ทา นหญิงดวย ขาไดย ินขา วดขี องทา นหญงิ แลว จะวา ไป หล่ิงหนานเปน สถานที่ทีด่ ี ครั้งกอนเคยไดย นิ ไทเฮาตรสั วา ในวงั มีผลไมแปลกๆ หลายชนดิ ลว นเปน ผลไมท ีท่ างหล่งิ หนานใหม า เรว็ สง มาให คน ธรรมดาทวั่ ไปไมม โี อกาสกินเสยี ดว ยซํา แตหากทา นหญงิ ไปอยูท ่นี น่ั จะกนิ ลิน้ จ่ีวันละสามรอยลูกก็คงไมเ ปนปญ หา” หลายวันกอนเพิ่งไดเรยี นบทกลอนมาประโยคหนึ่ง แมหลง่ิ หนานในสมยั โบราณกับหลง่ิ หนานในปจจุบันจะไมใชส ถานที่ เดียวกนั แตน างกน็ าํ มาใชไดอ ยางไมตดิ ขดั นาํ เสียงของนางออ นโยนมาก แตทานหญิงหนงิ เสียงฟง แลว กลบั รูสกึ บาดหูอยา งบอกไมถ กู เดิมวนั น้ีนางก็อารมณไ มด อี ยแู ลว ไดยินเพยเหงิ พูดเชนน้กี ็ยิง่ เหมือนโดนทิ่มแทงใจ ทานหญิงหนงิ แคนยิม้ เย็น “ดูไมออก เลยวา เดก็ สาวอายนุ อ ยเชนเจาจะรจู กั เหน็บแนมผอู ่นื ดวย แตคิดดูกไ็ มแ ปลก อยูกับมารดาที่มอี าชีพตัดหนงั เทา เชนนัน้ กไ็ มรู เหมอื นกนั วาไดเรียนรูอะไรตําๆ มาบา ง ไมพ ูดถึงเรอ่ื งอ่นื แคเรอื่ งย่วั ยวนผชู ายก็ทาํ ใหผอู นื่ ไดเปด หูเปด ตาแลว”

“คําพูดของทานหญิงชางนาขัน พูดถึงเรอ่ื งยั่วยวนผูชาย เพยเหงิ จะเทียบกับทา นหญิงไดอ ยา งไร ทานหญงิ ไมไ ดหลงรกั บิดา ของขาหรอกหรอื เพอ่ื ใหไดครอบครองทา นพอแมแ ตศ กั ดศ์ิ รีของสตรี ก็สามารถละท้ิงได  สดุ ทายทําไมสาํ เรจ็ จงึ ถกู สง ไปแตง งานไกลถึง หล่ิงหนาน” เพย เหิงเอย ดว ยนํา เสยี งเยยี บเยน็ “ชางไมป ระมาณตนเอาเสยี เลย อายมุ ากกวา ขา แคป ส องป ใบหนา ก็ไม สะคราญโฉมเทา มารดาขา ยงั มีหนา เอาตัวมาเสนอ” ในใจทา นหญงิ หนงิ เสียงกาํ ลงั อดั แนน ดวยความเคียดแคน สวนเพยเหิงกลับอยูในชว งเวลาทีม่ ีหนา มตี า คนทก่ี าํ ลังผดิ หวังเผชญิ หนา กับคนทีก่ ําลงั สมหวัง ในใจยอ มเตม็ ไปดวยความรษิ ยา แถมยงั ถกู อีกฝา ยเสียดสีเหน็บแนมเชนนีน้ างจึง รสู ึกเคยี ดแคนจนอกแทบระเบดิ นางหร่ตี าลงจอ งเพย เหิงน่ิงนานกอนจะเอยขึ้นวา “เซยี วเพยเหงิ อยา คิดวา ขาไมร ู เจาแอบยวั่ ยวนหานหยางออ งญาติผูพ่ี ของขาจนเปนเหตใุ หพ เี่ ซยี วตอยเขา คิดวา ขาไมรอู ยางนั้นหรือ?” ทแ่ี ทวันน้นั หมัดของเซยี วจั้นถงิ ทาํ ใหใบหนาหลอ เหลาของ หานหยางออ งเขียวชําไปเปนแถบ แมภายหลังหานหยางอองจะไมย า งกรายเขาวัน เอาแตเก็บตัวอยใู นจวนไมรับแขก แตก็ยังมคี นสนิทหลายคนท่รี เู รอื่ งนี้ รวมไปถงึ ทา นหญิงหนิงเสียงและฮองเต มเี พยี งไทเฮาเทาน้นั ทถี่ กู ปดบงั เอาไว ฮองเตไ ดทราบขาวก็พอใจนกั พระองคฟ งแลว ถึงกับหัวเราะดังลนั่ ซาํ ยังกลา ววาเซยี วจั้นถงิ อยูมาครง่ึ คอนชวี ติ เพ่ิงจะมี บตุ รสาวกบั เขาสกั คน ยอ มรักเหมือนแกว ตาดวงใจ จะยอมใหนางแตงกับนองชาย ไรบ ลั ลังกข องพระองคไ ดอยา งไร แตทา นหญิงหนงิ เสียงกลับไมพอใจ นึกถงึ วนั น้นั นางจงใจพาเพยเหิงไปหาหานหยางออ งเพือ่ เอาใจไทเฮา แตกลบั ถูก เพยเหิง กลน่ั แกลง ถึงอยา งไรนางกต็ องแตงงานไปหลิง่ หนาน กอนไปยอมตอ งจดั การกบั เพย เหงิ ใหส ะใจสักครั้ง เพย เหงิ ไดย ินเชน นก้ี พ็ อจะจับประเดน็ สาํ คัญได แตนางกลบั ไมสะทกสะทานสกั นิด เดก็ สาวเลิกควิ้ พลางกลาวเสยี งเรียบวา “ปกติ ทา นพอ ของขา กบั หานหยางออ งกไ็ มไดส นิทสนมกนั หากมเี รอื่ งทะเลาะเบาะแวง ยอ มตองมสี าเหต ุ ขา เปน สตรี วันๆ แทบไมเ คยออกจากจวนไปไหน ทา นกลบั พูดวา ขา เปน สาเหตุอยา งนัน้ หรอื จะวา ไปก็ประหลาดนัก หรือจะเกีย่ วพันกบั เร่ืองท่ีฝา บาทเคยคิดพระราชทานสมรสใหข า กบั หานหยางออ ง?” นางกลา วตอ เหมอื นไมเหน็ เปน เรอ่ื งสําคญั “นัน่ เปนเรื่องทผี่ า นไปแลว แมก ระท่งั ฝาบาทและไทเฮากไ็ ม ไดต รัสถงึ อกี แตทา นหญิงกลบั จงใจยกเอาเร่ืองนข้ี ้ึนมาพูด หรือคดิ จะทาํ ใหฝ า บาทไมพอพระทยั กนั ?” ทานหญิงหนงิ เสยี งไดยินเชนนี้ก็ประหลาดใจไมนอ ย นางอดกวาดตามองเพย เหิงอีกครั้งไมไ ด ไมค ดิ เลยวาไมไ ดเ จอกันแคเดอื นกวา เด็กสาวคนน้จี ะเปลยี่ นไปเปนคนละคน แถมยงั มีวาจาคมคายรา ยลึกผดิ หูผิดตา เพยเหิงพดู ไมผ ิด เร่ืองนี้แมกระท่งั ฮอ งเตก ็ไมอยากพูดถงึ หากนางหยบิ ยกขึ้นมาพดู ยอ มเปน การหาเรอื่ งใสตวั สหี นา ของนางเปล่ยี นไป แตป ากยังคงแคน ยม้ิ เย็น “ไมคิดเลยวา เปด ชั้นตํา กก็ ลายเปน หงสได” คาํ พดู ของนางหยาบกราน ไมเหมือนคาํ พดู ของทา นหญิง แตเ พยเหิงกลบั ไมส นใจ นางยมิ้ กอ นจะจงใจกลา ววา “หลงั จากพิธีปก ปน ทา นพอ ยอ มหาคูครองทดี่ ีใหขา ขาเองจะไดแตงแลวอาศัยอยใู นเมอื ง

เอ้ียนจิง เปน ฮูหยินนอ ยตระกลู ใหญ ขา ยงั มพี ่ีชายอกี สองคน ตอ ไปหากพี่ชายทง้ั สองไดดบิ ไดด ี พวกเขาก็จะปกปองขาไปตลอดชวี ติ คดิ ๆ ดแู ลว ชา งเปน ฮูหยนิ นอยทม่ี ีความสุขนกั ไมตอ งกลดั กลุมกับเรื่องใดๆ เชนนี้กเ็ ทา กับวา เปด ชน้ั ตาํ เชน ขาไดกลายเปน หงสจ ริงๆ สวน ทา นหญงิ นะ หรอื เห็นชดั ๆ วาเกดิ ในราชนิกลุ มีคนทอ่ี ยากแตงงานดว ยมากเสียยง่ิ กวา มาก แตทาํ ไมถึงตอ งแตง งานไป ไกลถึงหลง่ิ หนานเลา เพย เหิงเหน็ แกความสมั พันธในอดีต ขอมอบคําพูดใหทานหญิงสักประโยค ทางใตอากาศ อบั ชื้นซํา ยงั เตม็ ไปดว ยพษิ ขอใหทานหญิงเดนิ ทางโดยสวัสดภิ าพ!” กลาวจบก็สะบัดหนา จากไป เพราะครานจะสนใจอีกฝา ยอกี จริงๆ หลายวนั มานที้ า นหญิงหนงิ เสยี งถูกบิดากกั ตัวอบรมอยูแตใ นจวนหา มออกไปไหน วันนบ้ี ดิ าจะมาจวนเจน้ิ กวอ โหว นางก็ตองขอรองอยนู านกวา จะไดตามมา แถมกอนมายังตองรับรองซาํ แลวซาํ อกี วา จะไมกอเรอื่ งอะไร แตเม่อื เดินมายงั สวนดา นหลงั และไดเหน็ เพย เหิง ในใจกร็ ูสกึ คับแคน ข้นึ มา จงึ คิดอยากทาํ ใหอีกฝายอบั อายสักคร้ังกอนตอ งจากไป ใครจะคดิ วา นางกลบั เปน ฝา ยถูกเพยเหิงแทงใจ ดาํ เสียน่ี นางหร่ีตาลงมองเพย เหิงซงึ่ กําลังเดินกลบั ไปหาเด็กสาวคนอน่ื ๆ ดวยสายตาเย็นชา ใช นางกาํ ลังจะแตง งานไปทหี่ ลงิ่ หนาน แตโลกนไี้ มมอี ะไรแนน อน สกั วันหน่งึ นางจะหาทางกลบั มายังเมืองเอี้ยนจิงท่ีแสนเจริญรงุ เรืองแหง นีอ้ กี ! หลงั จากเพยเหงิ พูดแดกดันจนทานหญิงหนงิ เสยี งเถยี งไมออกแลวกร็ สู กึ สบายใจข้ึนมาก พอเดินกลบั ไปหาเดก็ สาวทั้งหลาย นางก็เหน็ ฉางรุยเส้ยี นจกู ําลงั มองมาดว ยสายตาหวงใย ฉางรุยเสยี้ นจมู ีผิวขาวสะอาด ใบหนา กลม ดอู ิ่มเอิบเปย มดว ยสงาราศ ี พอมองมาดวยสายตาหว งใยก็ใหความรูสึกออน โยนมาก เพยเหิงซาบซงึ้ ใจนกั นางยมิ้ ใหฉ างรุยเสีย้ นจูพลางกลา ววา “ไมมีอะไรหรอก กแ็ คนางกําลงั จะแตงงานไปหลงิ่ หนาน อารมณจึงไมค อ ยดีนัก ก็เลยมาพดู คยุ กบั ขา ” ทกุ คนตางนิ่งเงียบ ทา นหญงิ หนิงเสียงจะแตงงานไปหลิ่งหนาน แตก ลบั มาพดู คยุ กบั เพยเหงิ ทุกคนตา งตระหนกั ถึงความนยั ทีแ่ ฝงอยูดี แต พวกนางลวนเปน คนฉลาดจึงไมพดู ออกมา ฉางรยุ เสย้ี นจูเหน็ สหี นา ของเพยเหงิ ดปู กตดิ ี ก็รวู า นางไมไดถูกขม เหงจงึ รสู ึกสบายใจข้นึ นางจงึ ยม้ิ แลว กลาววา “ดสู ิ พวกเราเหน็ เจา ของบา นอยางเจา ไมอยูก็เลยแอบขโมยแตงมาหลายผล กาํ ลงั ปรึกษากันอยพู อดีวา จะผา มากินกนั ” เพยเหิงมองไปเห็นหวังหรงเซยี งถือแตงเปลือกลายเอาไวผ ลหนึ่ง สวนคณุ หนูรองของจวนหรูหลงิ โหวอุม แตงเปลอื กแดง อกี ผลหนง่ึ เอาไว  นางก็หวั เราะออกมาทนั ที “ดูพวกเจา สิ แตงทีเ่ ด็ดมานย่ี ังไมหวานพอ ตองเลือกผลสกุ ๆ ถึงจะหวาน!” จากนั้นเด็กสาวท้งั กลมุ ก็เร่มิ ลงมอื เลอื กแตงกนั ใหมโ ดยมเี พยเหงิ คอยแนะนํา พวกนางวางแผนกนั วา หลังจากเลือกเสร็จ แลว จะเอาไปลา งท่รี ิมลําธารดา นขางแลว จะไปกินแตงกนั ทศ่ี าลา “แบบน้มี รี สชาติกวาแตงทีส่ าวใชแ ชเ ย็นแลวหัน่ มาใหเรียบรอยเสียอีก!” เด็กสาวๆ มกั มีความกระตอื รือรน ตอเร่อื งแปลกใหมเสมอ ดว ยเหตนุ ี้ พวกนางจึงชวยกันเลือกแตงแลวนาํ ไปลางและก็ผา กินกนั อยา งสนุกสนาน ถึงแมวาตอนทผ่ี า แตงน้ัน นาํ หอม หวานของ

ผลแตงจะกระเซน็ มาโดนกระโปรง แตพวกนางกไ็ มสนใจสกั นดิ ระหวางที่กําลังแบงแตงกนิ กันอยูน ัน้ หวังมามากว็ ง่ิ มาหา “คุณหนู ฮูหยินเกิดเร่ืองเจา คะ” นางดึงเพย เหิงไปทางดานหนงึ่ กอนจะกลา วเสียงเบา เพยเหิงฟงแลวตกใจมาก “ทานแมเ ปน อะไรหรอื ?” หวังมามาสายหนาพลางขมวดค้วิ “ไมท ราบเจา คะ ไดย นิ วา ฮูหยนิ กําลังพูดคยุ กบั ฮหู ยนิ ทานอน่ื ๆ อยู จๆู ก็หมดสติไป!” เด็กสาวคนอ่นื ๆ ไดยินเชน น้กี ็รบี กลา ววา “เจา รีบไปดเู ถอะ” เพย เหงิ เปน หว งมารดา นางจงึ บอกใหมามารบี ไปเชิญพส่ี ะใภรองมาคอยดแู ลเด็กสาวท้ังหลาย จากน้นั จึงเอย ขอตัวแลว เรงรุดไปที่เรอื นฝอู วน้ิ ของมารดาทนั ที ตอนท่ไี ปถงึ มเี พียงปอ ฮหู ยิน มามาและสาวใชค อยเฝา อยู เพราะพ่สี ะใภทง้ั สองตอ งอยตู อนรบั แขก ไมอ าจปลกี ตวั มาได นางเดนิ เขาไปถามปอ ฮูหยินดว ยความกงั วล “แมบ ุญธรรม ทา นแมของขาเปน อะไรหรอื ?” ปอฮูหยินสายหนาดวยความลาํ บากใจกอ นจะดงึ มอื เพย เหิง ออกไปดา นนอก “ทานหมอกําลังตรวจชีพจรอยู” ตรวจมาตงั้ หนงึ่ กา นธปู แลว ยังไมรวู า เปนอะไร นางเองกก็ งั วล ไมนอย

บทท่ี 84 ในตอนน้ันเอง เซยี วจ้ันถงิ ซ่ึงเพิ่งทราบขาวก็กา วเขามาอยางรบี รอ น “เปนอยางไรบา ง?” เขาอยูทีห่ อ งโถงดา นนอก ไดย นิ วา ฮหู ยินของตนเปนลมหมดสติกร็ บี บอกใหบตุ รชายทัง้ สองอยู ตอ นรบั แขก สว นตนเองรีบมาดอู าการเซยี วซง่ิ ฮวาทนั ที ปอฮูหยินสา ยหนา “ไมทราบ ยังรอฟงขา วอยูเลย” เดมิ เพยเหงิ ยังต่นื ตระหนกอยูมาก แตพอเหน็ หนาบิดากลับ สงบใจลงได แตไ หนแตไ รมารดาของนางก็มสี ุขภาพแขง็ แรง ไมนา เปนอะไร พอคิดเชน น ้ี นางกก็ ลับมาเปนฝา ยปลอบใจ บิดาแทน “ทา นพอ วางใจเถิดเจา คะ ต้ังแตเ ลก็ จนโต ขาไมเคยเหน็ ทานแมล มปว ยมากอน ทา นแมสขุ ภาพแข็งแรงมาก คงเปน เพราะระยะนต้ี องเหน็ดเหนือ่ ยกับการจดั พิธปี กปนใหข าก็เลยไมส บาย พักผอ นสกั ครูก็นาจะไมเ ปนอะไรแลว เจา คะ ” เซียวจั้นถิงไดยนิ บุตรสาวพูดเชนนีก้ ็พยักหนา “หวังวา จะเปน เชน นั้น” เพงิ่ พดู จบกเ็ ห็นหมอหลวงหวังเดินออกมาพอดี ทุกคนรบี กาวเขา ไปหา หมอหลวงหวงั นง่ิ เงียบไปครูหนง่ึ กอ นจะสา ยหนา “โหวเหย ทา นกบั ขารูจักคนุ เคยกนั ดี ขาเองก็ไดรับการดแู ลจากโหวเหยม าไมน อ ย วันน้ขี าจะขอพดู ตรงๆ” เซยี วจนั้ ถงิ รบี เอย วา “มีอะไรกพ็ ูดมาตรงๆ เถิด” หมอถอนใจครง้ั หนงึ่ “กอนอ่ืนตองแสดงความยนิ ดีกับโหวเหย ฮหู ยนิ ตัง้ ครรภแ ลว ” “ตงั้ ครรภ?” คาํ พดู นี้ทําใหทุกคนตะลึงงันไปทันที ปอ ฮูหยนิ กะพริบตาปรบิ ๆ ไมร จู ะพดู อะไรดี จๆู นางกร็ ูส ึกวา ตัวเองดูเหมอื นควรจะปลีกตวั ออกไป เพย เหงิ ประหลาดใจมาก เพราะนางเองอายุไมนอ ยแลว ไมค ิดเลยวาวนั หนง่ึ ทานแมจ ะ ‘ต้งั ครรภ’ ได  ตั้งครรภก ็ หมายความวา นางกําลังจะไดเปนพ่ีสาว กําลงั จะมนี อ งชายหรอื นองสาว? นางเปนนองสาวมาจนเคยชิน ความรสู กึ นีช้ างแปลกใหมนกั เซยี วจนั้ ถิงตะลงึ งันไป เขาคดิ มาตลอดวาเขากบั ซง่ิ ฮวาอยใู น วยั ท่กี าํ ลังจะไดเ ปน ปูเ ปน ยา แลว คดิ ไมถงึ วา ยังไมทนั ไดเปนปเู ปน ยา กลับตองมาเปนพอ อกี คร้งั ! แตหลังจากอาการตืน่ ตะลึงผานพน ไป เขาก็ต้ังสติไดอยางรวดเรว็ หลายวนั มาน ี้ ความสมั พนั ธด านนนั้ ของเขากบั ซิง่ ฮวาดีขึน้ เรื่อยๆ นางไมรองเจ็บอกี ซาํ ยังเรม่ิ รูจ กั แสวงหาความสขุ จาก เรอื่ งบนเตยี งอยางที่สมัยหนุมสาวไมเ คยทาํ มากอ น โดยเฉพาะในชวงหลายวันมาน้ที เ่ี ขายอมลงให เขาคุกเขา อยู ตรงนั้น ปรนนบิ ตั ินางดวยทุกวธิ ีทรี่ ูจัก ทาํ ใหน างถงึ กบั รองครวญครางเหมอื นลกู แมว ปากก็พรํา พูดแตว าเอาอกี ๆ บางคร้ังเขาออกแรงมากหนอย นางกไ็ มร อ งเจบ็ ซํา ยงั รูสึกสะใจยง่ิ กวา เดมิ ดว ยเหตนุ ้ี ความสัมพนั ธดา นน้นั ของเขากับนางจึงมีขอหา มนอ ยลงเรอ่ื ยๆ บางครง้ั กท็ าํ กันจนถงึ ดกึ ดืน่ คอนคืน มีความสัมพันธกนั บอยเชนน้ี แถมท้ังสองยงั อายุไมม าก นาง ตงั้ ครรภอกี ก็ไมใชเ รือ่ งแปลก

แตด ูจากสีหนาของหมอหลวงหวงั แลวกลบั ไมปกตนิ กั เขาดู ไมเ หมอื นคนที่กาํ ลังพูดถึงเร่อื งทีน่ ายนิ ดสี กั นิด เซยี วจั้นถิงขมวดคิว้ พลางจองหนา หมอหลวงหวงั เขมง็ “หมอหลวงหวัง นอกจากตงั้ ครรภแ ลว ภรรยาของขายงั มีอาการอะไร อีกหรือไม?” หมอหลวงหวังนงิ่ เงียบไป ปอฮูหยินที่ยนื อยขู างๆ รบี เอยขนึ้ วา “เพยเหิง ออกไปกับขากอ น จูๆ ขา ก็นึกขึ้นมาไดว าไมม ีใครอยูต อ นรับฮูหยินหรหู ลิง โหวเลย” เพย เหิงมองออกวา ปอ ฮหู ยินคดิ หาเหตุผลใหนางปลกี ตัวออกไป แมใ นใจจะเปนหวงมารดา แตดูจากสหี นา ของหมอหลวง หวงั เกรงวา คงมีอะไรทําใหล าํ บากใจ นางจึงจําตองตามปอฮูหยนิ ออกไป สาวใชท ้ังหลายตางถอยออกไปจนหมด ไมนานนกั ก็เหลอื เพยี งแคหมอหลวงหวังกับเซียวจ้นั ถงิ หมอหลวงหวังถอนใจครงั้ หนง่ึ “ฮูหยินต้งั ครรภไดส ามสิบเจ็ดวนั แลว แตน อกจากต้ังครรภ เกรงวา จะถูกพิษอกี ดวย” ถกู พิษ! แววเยียบเย็นปรากฏขึน้ ในดวงตาของเซยี วจน้ั ถิง “พษิ อะไร ดูออกหรอื ไม? ” ไมน านนกั ปอ ฮูหยินกถ็ ูกเรยี กตัวเขาไปรบั แขกในงานเลีย้ ง กอ นไป นางส่งั ใหเ พย เหิงคอยเฝาอยดู านนอกหอ งของ เซียวซิ่งฮวา เพย เหงิ รอดว ยความกระวนกระวายอยคู รหู นง่ึ จากนนั้ บิดากก็ า วออกมาดว ยสหี นาเครงเครยี ด นางรบี เอยถาม “ทานแมไมเปนอะไรใชไ หมเจา คะ?” “ทานแมข องเจา ต้งั ครรภ ไมค อ ยสบายนกั แตไมเปน อะไรมาก เมอ่ื ครทู านหมอเขียนเทียบยาให พอ ส่งั ใหค นไปเจียดยา แลว เจาเขาไปเฝา ทานแมข องเจา กอ น หากทา นแมของเจาตื่นกใ็ หน างด่ืมนํา แกงไกบาํ รงุ รา งกายไปกอ น” “เจา คะ ขา จะเขา ไปเดย๋ี วนี้” เพย เหิงต่นื ตะลงึ ไมนอ ย แตนางไมกลาถามอะไรมาก จึงรีบบอกลาบิดากอนจะเขา ไปปรนนบิ ตั ิมารดา เซยี วจัน้ ถิงนงิ่ เงยี บไปครหู น่งึ กอ นจะกา วออกจากเรอื นฝูอว้นิ จากน้นั จึงเรยี กพอ บานใหญม ากระซบิ สง่ั การ ตอนแรกพอบา นใหญตกใจมาก แตไ มน านนักกต็ ง้ั สตไิ ด  เขารีบพยักหนาติดๆ กัน ฝา ยปอ ฮูหยนิ หลงั จากถูกเรียกตัวไปก็พบวา เปน แคเรอ่ื งเลก็ ๆ นอยๆ ในงานเล้ียง เพียงพริบตาเดยี วนางก็สั่งการเสรจ็ เรียบรอย พอจัดการเรียบรอ ยแลว นางกย็ อ นกลับไปคิดถงึ เร่ืองท่เี ซยี วซงิ่ ฮวาเปนลมหมดสติ ในใจอดคิดไมไดวา มอี ะไรบางอยางไม ถกู ตอ ง นางรูจักหมอหลวงหวังด ี เขาเปนหมอหลวงทม่ี ีตําแหนงสูงสุดในวงั เซียวซงิ่ ฮวาตง้ั ครรภ  ทาํ ไมเขาถึงตอ งทําหนานิ่วค้วิ ขมวด เห็นไดช ัดวาตองมีอะไรบางอยา งผดิ ปกตแิ น แตผิดปกติตรงไหนกนั ? ปอฮหู ยินคดิ ไปคดิ มา จูๆ ดวงตาคูห นึ่งก็ลอยขน้ึ มาตรงหนา ดวงตาของทานหญงิ หนงิ เสียง ทานหญิงหนงิ เสยี งกาํ ลงั จะแตง งานไปหลิง่ หนาน ซํา นางยังเคยลวงเกินเซียวซงิ่ ฮวา แลว ทําไมถึงยังมหี นามาจวนเจิ้ นกวอ โหวอกี ? ตอนท่นี างมองเซียวซิง่ ฮวา แววตานั่น นางเหน็ แลว อดคิดไมไ ดว ามีอะไรบางอยางไมถูกตอง

คดิ ไดเชนน้ี จๆู ปอ ฮูหยนิ ก็รสู ึกแผน หลงั หนาวเยือก นางเหมอื นจะคดิ อะไรบางอยางขน้ึ มาได กาํ ลังรูสึกสองขาออ นแรง จูๆ ก็สงั เกตเหน็ ความผิดปกติ อยดู ีๆ องครกั ษของจวนเจ้นิ กวอโหวทีอ่ ยบู รเิ วณดานนอกกเ็ พมิ่ ข้นึ หลายคนอยา งไมท ราบสาเหตุ นางรีบเรียกซ่วิ เหมยมาสอบถาม แตซวิ่ เหมยกไ็ มเขาใจเชน กนั “เมื่อครขู า เหน็ องครักษห ลายคนเดินเขามาจากดานนอก ดเู หมอื นจะไปท่เี รือนช้ันในกันเจา คะ ” ปอฮหู ยนิ ยิ่งมัน่ ใจวาการคาดเดาของตัวเองถกู ตอง นางกัดฟนแนนพลางแอบถอนใจอยูเงียบๆ หวังวา เซยี วซ่งิ ฮวาจะไม เปนอะไร ขออยา ใหเ กิดเรอื่ งอะไรขนึ้ เลย ซ่ิวเหมยซึง่ กาํ ลงั งนุ งงอยูหันมาเหน็ สหี นา ของปอฮูหยินเขาพอดี “ฮหู ยนิ เปนอะไรไปหรือเจา คะ?” ปอ ฮูหยนิ สายหนา อยางยากลาํ บาก “ซว่ิ เหมย อยา เพิง่ ถามอะไรเลย ขาขอถามแควา ตอนนีท้ านหญิงหนงิ เสยี งอยู ท่ไี หน?” “นางอยูที่สวนดอกไมดานหลังเจาคะ” ปอฮูหยินพยักหนา “ด ี เจาตามขา ไปดู” สีหนาของนางเครง เครียดมากจนซิว่ เหมยเร่มิ ตระหนักวามี บางอยางไมป กติ แตนางไมกลาถาม ดงั น้ันจึงไดแตต ามปอ ฮูหยินไปท่สี วนดอกไมดานหลัง ใครจะคดิ วาเพ่งิ ไปถึงก็เห็นวา มสี ตรีผหู น่งึ ท่ีแตงกายเยย่ี งมามา เกลา ผมเปน มวย สวมเสอ้ื ปก ไหมสีเงนิ ใบหนาเครง ขรึม มาเชิญทา นหญงิ หนิงเสยี งออกไป ทุกคนพากนั วิพากษว จิ ารณดว ยความประหลาดใจ ทานหญิงหนงิ เสยี งเหน็ มามาผูนน้ั ก็เดนิ ออกไปโดยไมพดู อะไร พอถามดูถงึ ไดร วู ามามาผูน้ันเปน แมนมของทา นหญงิ หนิงเสียงนั่นเอง ปอ ฮหู ยนิ เห็นทกุ คนคาดเดากนั ไปตางๆ นานาก็ไมอยากใหเรือ่ งลกุ ลามมากไปกวาน ้ี ดังน้นั จึงรบี สงั่ ใหบาวรบั ใชไปเชิญ นกั รอ งมาขับรองบทเพลงใหท ุกคนฟงแกเบือ่ แมท กุ คนจะสงสยั แตก็ไมพ ูดอะไรอีก งานเล้ยี งดาํ เนินไปจนกระทัง่ ถงึ เวลางานเลิก ตอนนท้ี ุกคนตางก็รูแลววา ฮูหยนิ เจิ้นกวอโหวเปนลมหมดสต ิ สว นทา นหญิง หนงิ เสียงก็ถกู แมน มพาตวั ออกไป จากนัน้ องครักษใ นจวนถงึ ไดถ อนกาํ ลงั ไป ถึงขั้นน้ีทกุ คนยอ มคาดเดาไดวาเกดิ อะไร ข้นึ ดงั น้ันจึงทยอยกันขอตัวกลับไปเพราะไมกลา รัง้ อยตู อ แตก ม็ ีบางคนทส่ี นิทสนมกับเซียวซิง่ ฮวาอยา ง ฮหู ยนิ หรหู ลงิ โหว และฮูหยินอันหนานโหว ที่เขามาเยี่ยมเซียวซง่ิ ฮวา เซียวซิ่งฮวายงั ไมไ ดสติ ดา นขา งมีเพยี งเพยเหิงกบั สาวใชไมก่ีคนคอยเฝา อยู พวกนางจึงนดั หมายวาวนั หลงั จะมาเยย่ี ม ใหม รอจนกระท่งั ทกุ คนจากไปหมดแลว ปอ ฮหู ยนิ เหน็ เพย เหงิ นัง่ อยตู รงขา งเตียง ดวงตารูปผลซ่งิ คูส วยจับจองอยูที่รา งของ มารดาดว ยความกงั วลกอ็ ดปวดใจไมไ ด นางเดินเขาไปลูบมือของเดก็ สาวเบาๆ พลางกลา วเสยี งออ นโยน “ขาดูแลว คงไมเปน อะไรมากหรอก ไมเชน นนั้ บดิ าของ เจาคงรอ นใจไปแลว ไดย นิ วา ทานหมอสั่งยาใหแลวไมใ ชห รือ?” เพยเหงิ พยกั หนา เล็กนอย “เจา คะ ยาเคี่ยวเสรจ็ แลว กําลังอุนอยู รอใหทานแมตนื่ ขนึ้ มาดืม่ เทานั้น” ในตอนน้นั เอง ซว่ิ เหมยกับเม่งิ เฉย่ี วเออ ท่ีเพิง่ สง แขกเสรจ็ ก็ เขามาดอู าการของแมส ามพี อดี พอเห็นแมสามีซึ่งนอนอยูบนเตียงมใี บหนาซีดขาวราวกระดาษก็รสู กึ ตกใจมาก ฝา ยเซียวจั้นถิง หลังจากรูวา เซียวซิ่งฮวาตั้งครรภซาํ ยังถูกพิษกส็ งั่ ใหค นไปสบื ด ู เขาจงึ ไดร ูวาพิษชนดิ น้ีเปน พิษที่

สามารถทาเอาไวบ นมอื ได  ไมใ ชพ ิษรายแรง แตก็สง ผลเสียตอรางกายของผทู ไี่ ดรับพิษชนิดนเี้ ขาไป ผูว างยาพษิ ตองทายาถอนพิษไวบ นมือกอน จากนน้ั คอยทาพิษลงบนฝามือ หากมอื ของผูว างยาพิษสมั ผัสกบั ผอู ื่น อกี ฝายกจ็ ะถกู พษิ ทนั ที เมอ่ื เปน เชน น ้ี เซียวจ้ันถงิ ยอ มคาดเดาไดวาผูว างยาพษิ ตอ งเปน หนงึ่ ในแขกท่มี าในวนั นี้ หลังจากตรวจสอบดแู ลวก็พบวา บคุ คลทเี่ ขาสงสยั มากทสี่ ุดกค็ อื ทา นหญงิ หนิงเสียง เมอ่ื เรือ่ งมาถึงขน้ั นแี้ ลว เขากไ็ มม อี ะไรตอ งเกรงใจทานหญงิ หนงิ เสียงอีกแลว ดงั นน้ั จึงสงั่ ใหคนไปจบั ตัวนางมาทนั ท ี หลงั จากแนใจวา บนมอื ของทา นหญิงหนิงเสียงมยี าพิษ เขากไ็ ป หาปอเหยอ อ งทันที ปอเหยอ อ งคิดไมถ ึงเลยวา บุตรสาวของตัวเองท่ีกําลงั จะแตง งานไปที่หลิ่งหนานแลวแทๆ ยงั จะกลา กอ เรอื่ งเชนนี้ข้ึนอีก เขารูสกึ อับอายมาก ดงั นนั้ จึงรบี พาบตุ รสาวกลับไปทนั ที เดิมเขาคดิ จะใหบ ุตรสาวแตงงานออกจากเมอื งเอีย้ นจงิ ไปท่ี หลิ่งหนานอยางมหี นา มีตา แตต อนนี้คงตอ งลมเลิกความคดิ เสียแลว คราวน้คี งมีแตต องกลับปอ เหยกอนแลว คอ ยจัดการเรื่องการแตงงาน อกี ที นบั แตนน้ั มา ผูค นในเมอื งเอีย้ นจิงก็ไมไ ดเหน็ ทานหญงิ หนงิ เสยี งอีกเลย ไดย นิ วา หลงั จากกลบั ไปถึงจวนนางก็ปวยหนกั การแตง งานกบั ตระกลู เซยี่ โหวแหง หล่ิงหนานจงึ ถูกยกเลิกไป ตอ มา ดเู หมอื นวา นางจะไปอยูทอ่ี ารามช ี แนนอน เรอื่ ง ทง้ั หมดน้ลี วนเปนเพยี งเร่อื งทีฟ่ งจากผูอน่ื มา จริงๆ แลว ในเมอื งเอ้ยี นจิงก็มคี นทีร่ ูรายละเอียดในเรือ่ งน้เี พยี งไมก ี่คน เทาน้นั ปอเหยอ อ งรสู ึกผดิ กบั เรอ่ื งท่บี ตุ รสาวของเขากอ ขึ้น เขาสง ท้ังหมอที่มีช่ือเสียงและของบาํ รุงมาใหหลายครัง้ ซํา ยังมาขออภัย เซยี วจั้นถงิ ดว ยตัวเอง แตทั้งหมดนล้ี วนเปนเรื่องทเ่ี กิดขึน้ ในภายหลัง ในยามนเี้ ซียวจ้ันถิงกาํ ลังนึกถึงคําพูดของหมอหลวงหวัง เขารูสกึ หนกั อ้ึงในอกเหมอื นถกู กอนหนิ ทบั เอาไว หมอหลวงบอกวา พิษที่นางไดร บั ไมเปน อนั ตรายถึงชวี ติ แตจะทาํ ใหผไู ดรับพษิ คอ ยๆ ออ นแรงลง จรงิ ๆ แลวพิษชนดิ นี้ แกไ มยาก แตตองคอ ยเปน คอ ยไป อยางนอ ยก็ตองใชเ วลาประมาณหนึ่งเดือนกวา แตยามน้นี างกําลงั ตั้งครรภ เดก็ ในครรภก็มีอายุถงึ สามสิบเจ็ดวันแลว ยามนีเ้ ขามีเรอ่ื งท่หี วน่ั เกรงอยูส องเร่ือง หนึ่งคอื กลวั วา พิษน้ันจะแทรกซึมเขา สูรางของทารก ทําใหเด็กเกิดมาพรอ มกับ พษิ ในราง สองคอื กลัววา ทารกจะดดู พลงั จากรางของมารดา พิษนนั้ ไมสามารถแกไ ดท ันท ี ยอมสง ผลเสียตอรางกายของ มารดา เมอ่ื เปน เชน น ี้ เขาก็กลัววา นางจะทนรบั ไมได ยังไมท ันไดถอนพิษ รางกายก็อาจจะทนไมไหวเสียกอน วิธที ีเ่ ปนไปไดท่สี ดุ ในตอนนก้ี ็คือตัดใจทําแทง แลวมุงม่นั กบั การถอนพษิ เพยี งอยางเดยี ว แตว ิธนี ีก้ อ็ าจสงผลเสยี ตอ รา งกายของนางไดเ ชนกัน จริงๆ แลว เซียวจน้ั ถิงไมเ คยคิดมากอนเลยวา เขากบั ซ่ิงฮวาจะมีลูกดว ยกนั อกี คน แตเดก็ คนนี้กลับมาอยางกะทันหัน นบั ๆ ดแู ลวคงเปน ชว งเวลาที่ความสัมพันธข องเขากับซ่งิ ฮวากําลงั หวานชน่ื ทส่ี ดุ หากทําแทง เพอื่ ถอนพิษ นอกจากจะสง ผลเสยี ตอรางกาย ของซ่ิงฮวาแลว เขาเองกค็ งปวดใจมาก เขายนื จองมูล ่ีกน้ั ประตนู ่ิงนาน ไมก ลากาวเขา ไปดา นใน “ทา นแม ตื่นแลว หรือเจาคะ?” เสยี งรองดวยความดีใจของ เพย เหงิ ดังออกมาจากดานใน

ในท่สี ดุ เซยี วจ้ันถงิ ซึง่ ยนื อยหู นา ประตูประดุจขนุ เขาอันสงบน่ิงก็ยกเทาหนกั อง้ึ กาวเขาไปดา นใน เซียวซิง่ ฮวาลืมตาขนึ้ ก็เหน็ บุตรสาวซึง่ น่งั อยขู า งเตียงกับ เซียวจ้นั ถงิ ซงึ่ กาํ ลงั ผลกั ประตกู า วเขามา นางงนุ งงไมน อย ดงั นั้นจึงต้ังทาจะลกุ ขึ้นพลางเอย ถามวา “เกิดอะไรขนึ้ กลางวนั แสกๆ ทาํ ไมขา ถึงมานอนอยูตรงน้ี? วนั น้เี ราเชิญแขกมารวมพิธีปก ปน ของเพย เหิงไมใ ชหรอื ...” แตเพงิ่ จะลุกขึ้นนงั่ นางกร็ ูสึกหนา มดื ไรเรี่ยวแรง เพย เหงิ รบี พยงุ มารดาเอาไวพลางคอยๆ ประคองใหเ อนลงนอนบน เตียง เซียวจ้ันถงิ รีบเดินมาหาพลางกลา วเสียงแหบ “นอนพกั กอนเถอะ อยา เพ่ิงขยบั ตัว” “ขา เปน อะไรไปหรอื ?” นางมองสามขี องตัวเองพลางคอยๆ ยอ นคดิ กอนหนา นนี้ างยังพดู คุยกับฮูหยนิ คนอืน่ ๆ อยู จๆู กร็ ูสกึ เวยี นศีรษะ หนามืด ตอนนั้นนางคดิ วาคงเปนเพราะเม่ือวาน นอนไมพอกเ็ ลยใหล ูกสะใภอยพู ูดคยุ เปน เพื่อนฮหู ยนิ ท้ังหลาย สวนตวั เองออกไปรบั ลม แตเพง่ิ กา วผา นธรณปี ระต ู นางก็ ไมไ ดส ตอิ กี ลม ปว ยอยางนั้นหรือ? แมนางจะมีรูปรางบอบบาง แตจ ริงๆ แลวนางมีสุขภาพแขง็ แรงมาก ต้งั แตเ ลก็ จนโตเคยลม ปว ยแคไมก ค่ี ร้งั แมก ระทง่ั ตอนท่ีปวยจริงๆ ก็ไมต องกินยา ผานไปไมกว่ี ันก็หายแลว นางกลัวยาขมๆ มากทส่ี ุด แคเ ห็นกร็ ูสกึ กลวั แลว “อาการของเจาไมคอ ยดนี ัก” เสียงของเซียวจน้ั ถิงออ นโยนทส่ี ดุ เทาท่ีคนอยา งเขาจะทาํ ได แตตอจากนี้ เขาไมรูวา ควรจะบอกภรรยาของตวั เองอยา งไรดี เขาหวงั วา นางจะไดมีชวี ติ ทด่ี ี เปนโหวฮูหยนิ ผสู งู สง มีเขารกั และคอยดูแล มบี รวิ ารใหความเคารพ มลี กู ๆ คอยกตัญู ไมมอี ะไรตองกลัดกลุม ใจอีก นางอยากดาใครกด็ า อยากหยกิ ใครก็หยกิ อยากทาํ อะไรก็ได ทั้งน้ัน

บทท ี่ 85 แตเหตุการณกลบั ไมเ ปนอยางท่ีหวัง เพราะเขาประมาทเกนิ ไป เขาคดิ ไมถ ึงวา ทานหญิงหนงิ เสียงซึง่ กําลงั จะ แตง งานไปยังแดนไกลจะใชวิธีสกปรกเชน นี้ อายยุ ังนอ ย แตก ลับมจี ิตใจอาํ มหติ นกั “เจาต้งั ครรภ” เซียวจั้นถิงลงั เลอยูครหู นึ่งจากนน้ั จงึ ตัดสนิ ใจบอกความจรงิ กบั นาง “ขา ตัง้ ครรภ?” ไดยนิ เขาพูดเชน น้ี ตอนแรกนางยังงุนงง แต ไมนานนกั กเ็ ขา ใจ นางต้ังครรภ  เร่อื งแบบน้เี คยเกิดขึ้นมาแลวสามครัง้ ทกุ ครัง้ ลว นเปนเชนนี้ เขากอดนางเอาไวแลวทาํ อยา งนัน้ อยา งน้ ี หลังจากน้ันไมนานนกั นางกต็ ้ังครรภ รางกายของนางเปนเชน น้ี ไมมีเวลาไดห ยดุ พักสักนดิ เพย เหงิ เหน็ บดิ าเขามากร็ ูวาเขามีเร่อื งจะพูดกับมารดา นางจงึ เอยขอตัวออกไป “อมื ตง้ั ครรภ” นําเสยี งของเขาสนั่ ระรกิ ดวยความเจ็บปวด เขาเอ้อื มมอื มากมุ มอื นางไวเบาๆ “เปน ขาผดิ ตอเจา ขาเองก็คดิ ไมถ งึ ...” คิดไมถึงวา ตอนนีอ้ ายุไมนอ ยแลว แคมคี วามสมั พนั ธกับนางแคไมก ี่ครง้ั ก็ทาํ ใหทอ งนางโตไดอ ีก ย่ิงคดิ ไมถ งึ วา ทา นหญงิ หนงิ เสียงจะลงมอื วางยาพิษนางในชว งเวลาเชน นพ้ี อด ี ทําใหนางตอ งลําบากถึงเพยี งน้ี เซียวจั้นถิงกม ลงแนบแกม ของตวั เองกับแกมของนางเบาๆ “เจาตัง้ ครรภล ูกของขา อกี แลว แตต อนน้ ี ขา กลับไมอยากใหเ จาตัง้ ครรภเ ลย” แมเซียวซงิ่ ฮวาจะกาํ ลงั ไมสบาย แตกย็ งั สามารถจบั ความรสู ึกผดิ และรักถนอมในนํา เสยี งของเขาไดอยา งชดั เจน นาง งุนงงมาก แต ไมนานนกั กเ็ ขา ใจ นางไมไ ดเ พ่ิงต้งั ครรภเ ปน คร้งั แรก แตเคยมลี กู มาแลว ถึงสามคน ตอใหตอนน้อี ายุมากข้ึน แตคนอายุสามสบิ สองต้งั ครรภ ก็มีไมน อ ย ไมน า จะออ นแอจนถึงขน้ั เปน ลมหมดสตลิ ุกจากเตยี งไมไ ดเ ชนน้ี ตอนนี้รา งกายของนางคงตองมีปญ หาอะไรบางอยา ง เขาถึงไดมีสีหนาแบบนี้ แถมสหี นาของเพยเหิงที่เฝาอยูข างเตียงเมือ่ ครูก ด็ กู งั วลมาก “เกดิ อะไรขน้ึ กนั แน  อยา งนอ ยกบ็ อกใหขารหู นอยเถิด” เซียวซิ่งฮวายกมือขึ้นโอบลาํ คอของเขาเอาไวพลางกลา วเสียงเบา เซียวจ้ันถงิ กอดนางเอาไวพ ลางจูบแกมนางดวยความรกั และทะนุถนอม จากน้นั จงึ กลาวเสียงเบาวา “เปนความผิดของขา เอง ทา นหญงิ หนิงเสียงแอบใชผ งรอยวันกบั เจา ผงรอ ยวนั น่ันจะทาํ ใหผ ูคน ออ นแรง ซาํ เจายังมาตัง้ ครรภใ นเวลาเชน น ้ี ขา เกรงวารา งกายของเจา จะทนรบั ไมไ หว” พดู กันจริงๆ แลว ทานหญิงหนิงเสยี งเปนคนนากลัวมาก ผง รอยวันนี้ ดจู ากช่อื ก็รวู าตอ งผา นไปรอ ยวันถึงจะออกฤทธ์ิ มนั จะคอ ยๆ กดั กรอนรางกายผูถ กู พษิ ใหค อ ยๆ ออ นแอลง เร่ือยๆ จนกระทัง่ ผา นไปรอ ยวนั ถงึ จะสังเกตเห็นความผดิ ปกต ิ ถงึ ตอนนนั้ ทา นหญิงหนิงเสียงกแ็ ตง งานไปไกลถงึ หลง่ิ หนานแลว ตอใหสงสัยนางก็ไมอาจทาํ อะไรได แตบ งั เอิญเซียวซง่ิ ฮวากําลังต้ังครรภ พอผงรอยวันแทรกซมึ เขาสรู า งกาย มนั ก็ออกฤทธิท์ ันที แมเ ซยี วซ่งิ ฮวาจะไมรวู าอะไรคือผงรอยวนั แตไดย นิ เพียงเทา น ี้ นางกเ็ ขา ใจ

“หมายความวา ทานหญิงหนงิ เสียงคดิ ทาํ รายขา แตบ งั เอิญในทองของขามเี ดก็ อยูพอดี ทา นก็เลยกลัววาจะรักษาเดก็ เอา ไวไมได? ” “รักษาเดก็ เอาไวไ มไดไมเปน ไร อยา งมากเรากไ็ มเอาเด็กคนน”้ี เซียวจั้นถงิ กมุ มอื นางเอาไวพลางกลาวเสียงแหบ “กลัวก็ แตว า จะไมเ อาเดก็ ไวกอ็ าจทําไมได หากทาํ แทงจรงิ ๆ จะย่งิ สง ผลเสยี ตอรางกาย ของเจา” เซยี วซ่งิ ฮวานิ่งเงยี บไป นางเขาใจแลว ความหมายของเขาก็คอื หากทําแทง นางอาจจะไมปลอดภยั หรือตอ ใหเกบ็ เด็กเอาไวก ็อาจจะไมปลอดภัยเชนกัน ไมว าจะเลอื กทางไหน หากมผี งรอ ยวนั อย ู ชีวติ ของนางก็ยังตกอยใู น อนั ตราย บรรยากาศในหองเต็มไปดวยความเครง เครียด นางน่ิงเงยี บไปครูหน่ึง สดุ ทา ยจึงกลาวดวยนาํ เสียงผอ นคลายวา “จริงๆ ก็ไมมอี ะไรตอ งกังวล ตอนนล้ี กู ๆ ก็โตแลว แถมขา ยงั ไดก ลบั มาพบกบั ทาน เรือ่ งราว ตอ จากนี้กไ็ มม ีอะไรตอ งกังวลอีก สว นทานเอง...ตอนน้ีมลี ูกๆ แลว ตอไปจะไดไ มตองอยูล าํ พังคนเดยี วยามแกเฒา ขา เอง ก…็ ” ยังพดู ไมทันจบ เซียวจั้นถิงก็บบี มือนางแนน จนรสู กึ เจบ็ “น่ีพูดบาอะไรกนั !” คาํ พดู ของนางทาํ ใหเ ขาต่ืนตระหนกมาก แมกระทัง่ ตอนท่ตี อสอู าบเลือดอยูใ นสนามรบ บัญชาการกองทพั นับหม่ืนอยูในคายทหาร เขาก็ไมเคยต่นื ตระหนกเชนน้ี มากอ น “เจา แคต ั้งครรภแ ละถกู พิษทอี่ อกฤทธ์ิชาเทา นั้น ไมเ ปน อะไรหรอก ตอนน้ไี มเ หมือนเมอื่ กอ น ขาจะหาหมอทด่ี ีทสี่ ุดและยา ทด่ี ีทส่ี ุดในแผนดินมารักษาเจา เจา ตอ งไมเปนอะไรแน” เซียวจนั้ ถิงกดั ฟน พูดกับนาง และพดู กับตวั เอง เซยี วจ้นั ถงิ พูดคยุ เปนเพือ่ นเซียวซง่ิ ฮวาอยูครหู นงึ่ เมื่อเห็นนางออนลาจนแทบลืมตาไมข น้ึ เขาเองกป็ วดใจนัก บังเอญิ เพยเหิงยกยาเขา มาพอดี เขาจงึ สงั่ ใหเพย เหงิ ปอ นยาให เซยี วซิ่งฮวา สว นตนเองกาวออกไปดา นนอก ชายหนุมเดินไปหยดุ อยูทบี่ ันไดดานนอกนิง่ นาน ทนั ใดน้นั เขากย็ กมอื ขนึ้ ตบหนา ตัวเองอยางแรง เขาเกลยี ดตวั เองนัก เซียวซง่ิ ฮวาเคยพดู นานแลว วาทา นหญิงหนิงเสยี งมเี จตนา ไมด ี แตต อนนน้ั เขาไมเ ช่ือ ตอมาทานหญิงหนิงเสยี งวางแผนใหรา ย เซยี วซิง่ ฮวา เขายอ มเกลียดชังคนผูน้มี าก แตเ ห็นแกห นาปอ เหยอองจึงไมไ ดสืบสาวเอาเรือ่ ง หลงั จากบอกเร่อื งนใี้ หปอ เห ยอ องร ู และเห็นอีกฝายจดั การใหท า นหญงิ หนงิ เสยี งแตงงานไปไกลถึงหลง่ิ หนาน เขากจ็ าํ ตองยอมเลกิ รา งานเลยี้ งคร้งั น้ี เขา รูวา ทานหญงิ หนงิ เสียงซ่ึงกาํ ลังจะแตง งานไปแดนไกลจะมารว มงานดวย แตเขาก็ไมไดปอ งกันอะไร ใจคิดวาอีกฝายกําลังจะจากไป ปานน้ีคงยอมตัดใจจากเขาแลว ตอใหม ากไ็ มน า เปนปญ หา แตเขาประเมนิ สตรผี นู ีต้ าํ เกินไป คิดไมถงึ เลยวาเดก็ สาวอายุ สิบเจ็ดสบิ แปดป ที่เมื่อกอนดูเหมอื นเด็กบรสิ ุทธิไ์ รเดียงสา ทําไมถงึ ไดเตบิ โตข้นึ มาเปน คนทีม่ ีเลหเหลี่ยมและจติ ใจโหด

เหยี้ มเชนน!ี้ หลายวันมานี้ เขากบั เซยี วซง่ิ ฮวามคี วามสัมพนั ธกันทกุ คําคืน คิดไมถงึ เลยวาจะทาํ ใหนางตงั้ ครรภข ึ้นมาอีก เร่ืองทงั้ หมดน ี้ ขอเพียงเขาคิดไดสักเร่อื ง เหตกุ ารณก็คง ไมด าํ เนนิ มาถงึ ขนั้ น้ี เขาคดิ แตจะมอบลาภยศสรรเสรญิ ใหนาง คดิ แตจะรกั และถนอมนางไปชั่วชีวติ ไมใหนางตองมีเรอ่ื งทุกขใ จใดๆ แตค ิดไม ถึงเลยวา ความประมาทของเขาจะทําใหน างตอ งเผชญิ กบั ความทกุ ขท รมานเชนน!้ี เขายนื อยตู รงนัน้ นงิ่ นาน ดวงตาทัง้ คูเ ปลี่ยนเปน สีแดงกาํ ทนั ใดนน้ั เขากก็ าวออกจากเรือนไปอยางรวดเร็วราวกบั สายลม เหลา สาวใชที่เฝา อยูในเรอื นตา งกพ็ อจะคาดเดาไดว านายหญงิ เกดิ เร่ืองข้ึน แตพวกนางไมก ลา ถามรายละเอียด พอเห็น โหวเหยมีปฏิกริ ิยาเชน น้ี พวกนางก็ไดแ ตกม หนาน่ิง ไมก ลาแมแ ตจะสงเสยี ง ฝายเซยี วจั้นถงิ หลงั จากออกจากเรือนฝูอวิ้นกส็ ง่ั ใหคนไปจงู มา มา จากนนั้ เขากพ็ ลกิ กายขนึ้ หลังมา แลว ควบตรงไปยงั จวนของปอเหยออ ง บงั เอญิ ปอ เหยอ องไมอ ย ู มเี พียงทานหญิงหนงิ เสียงทีถ่ ูกขังไวใ นเรือนเทาน้นั เซียวจ้นั ถิงไมค ิดจะใหคนเขา ไปรายงานกอนเสยี ดว ยซํา เขาผลกั องครักษใหห ลีกไปใหพ น ทางแลวสาวเทาตรงไปยัง เรือนท่ีทานหญิง หนงิ เสยี งถูกขังเอาไวทนั ที พอไปถึง เขากย็ กเทา ข้ึนถบี ประตูอยางแรง เหลา สาวใชใ นเรือนตา งต่ืนตระหนกเปน อนั มาก เหน็ เขาบุก เขา มาเชน น้กี เ็ ขา ใจวา เปนโจรบุกมาปลน เสยี อกี ทานหญิงหนิงเสยี งเดนิ ออกมาดูดว ยสีหนา เยน็ ชา “ทาํ ไม มาทวงถามความยุติธรรมแทนฮูหยนิ ของทา นหรอื ?” นางเงยหนา ขึ้นถามเขา เขาแคน ย้ิมเย็นพลางเดนิ เขาไปใกลน าง “จา วหนิงเสยี ง ทาํ ไมถึงทาํ เชน น ี้ ฮูหยนิ ของขา กับเจาไมม คี วามแคน ตอกัน ทําไมถงึ คดิ ทํารายนางซํา แลวซาํ เลา ?” ทานหญงิ หนิงเสยี งจอ งหนา เขาเขม็ง ทรวงอกขยบั ขึ้นลงอยางรวดเร็ว ใบหนาเปลย่ี นเปนสแี ดงกํา แววตาเตม็ ไปดว ย ความโศกเศราแกมสิ้นหวงั “ทําไม!” เขาตะโกนเสียงดังล่นั เขาไมเ ขาใจ หรอื เขาเคยทาํ อะไรใหเ ด็กสาวคนนไ้ี มพอใจ นางถงึ ไดท ําแบบนก้ี ับฮูหยินของเขา? ทันใดน้นั ทานหญงิ หนงิ เสียงกห็ ัวเราะออกมา “ขาไมยอมรบั ขายอมรบั ไมได ตอนทฝ่ี า บาททรงพระราชทานสมรสใหทานกับเปา อ๋ี ขา กไ็ มพ อใจอยูแลว แตข าจาํ ใจตอง ยอมรับ ขา เทียบกบั เปา อไ๋ี มไ ด เพราะถงึ จะเปน สตรใี นราชนกิ ุลเหมือนกนั แตบดิ าของนางเปน ฮอ งเต  สว นบดิ าของขาไมใช  ขา ยอมเทยี บกับนางไมได แตเ ซยี วซง่ิ ฮวาเลา นางถอื ดอี ะไร ถือดที ี่นางถูกขายไปทีบ่ านของทา นตั้งแตเ ด็กอยางนั้นหรอื นางเขา ใจทานจริงๆ อยา งนน้ั หรอื นางรหู รือไมว า ตอนอยใู นสนามรบทา นเคยไดรับบาดเจ็บสาหัสสักแคไ หน รหู รอื ไมว าทานตอ งอดหลับอดนอน ลําบากตรากตราํ สักแค ไหนกวา จะตีเมอื งได สักเมือง? นางรูไหม! นางไมร ู! นางไมรูอะไรสักอยาง!”

“นางไมร ูอะไรสักอยาง นางแคโชคดที ่ีไดเติบโตขึ้นมาในบาน ของทา นเทา นัน้ นางเปนแคห ญงิ ชาวบานโงเขลา แตจ ๆู กลบั โผลมา ครอบครองตาํ แหนง ฮูหยนิ ของทาน!” นางยงั พูดไมท ันจบ เซียวจนั้ ถิงกย็ กมือข้ึนตบหนา นางอยางแรง ฝา มอื นไ้ี มเบาเลย เซียวจั้นถงิ เปนแมทัพ เมอื่ อยูในสนามรบ เพียงลงมอื ก็ปลดิ ชวี ิตผูคน ทานหญิงหนิงเสียงเปนแคส ตรีออ นแอ ถูกเขาตบ หนา สุดแรงเชนน้กี ถ็ งึ กับเซถอยหลงั ไปหลายกา ว สุดทา ยกล็ ม ลงบนขน้ั บนั ไดในสภาพทลุ กั ทเุ ลไมตางจากตุก ตาผาขาดๆ บรรยากาศรอบดานเหมือนจะหยดุ น่งิ บรรดาสาวใชในเรือน ตางตวั ส่ันงันงก ไมม ีใครกลา พดู อะไรสักคํา เพราะพวกนางตางกร็ วู า คนท่ีบกุ เขามาไมใชใ ครอนื่ แตเปนเจิ้นกวอโหวผมู ชี ือ่ เสยี งโดง ดงั น่นั มนั ปศ าจรา ยในสนามรบเชยี วนะ! จูๆ เขากบ็ กุ เขา มาตบหนา ทา นหญิง ทา นหญิงหนงิ เสียงนอนควําอยูตรงขางบันได เสน ผมหลดุ ลุย ปกปดใบหนาซีดขาวของนางเอาไว  ผา นไปครูใหญ นางถงึ ไดเงยหนาขน้ึ ชาๆ รางทงั้ รางสั่นระริก ใบหนาของนางขาวซดี มมุ ปากมเี ลือดไหลออกมา แตแ ววตากลบั เยียบเยน็ ราวนาํ แข็ง “พ่ีเซยี ว ทา นตบขา?” “ขาเซียวจั้นถงิ ไมเ คยถอื สาสตรีเชนเจา แมค รั้งกอนเจา จะวางแผนใหร า ยภรรยาของขา ขาก็เพยี งขอใหบ ดิ าเจาสง เจาไป แตง งานไกลๆ เพอื่ ปอ งกันภยั ในวนั หนา เทา นั้น คดิ ไมถึงเลยวา เจา จะใชแผนช่ัวทาํ รายภรรยาของขาซาํ แลวซํา เลา คร้งั นีก้ ็ถงึ กับทาํ ใหนาง...” เซยี วจน้ั ถงิ มองสตรตี รงหนาดว ยสายตาเหยยี ดหยนั “เจา คิดวา ตัวเองเหนือกวา ฮูหยนิ ของขา เพราะมชี าตกิ ําเนิดสงู สง กวา แตในสายตาของขา เซยี วจ้ันถิง ไมมสี ตรคี นไหนใน โลกนีส้ ามารถเทยี บกับภรรยขา ได อยา วา แตเ ศษสวะอยา งเจา เลย แมแ ตตอนท่ีขาตอ งจาํ ใจหม้นั หมายกับองคห ญงิ เปาอ๋ี ขาก็ไมเ คยคดิ จะใชชวี ิตเปน สามีภรรยากับนางจริงๆ” นํา เสยี งของเขาเต็มไปดวยแววเสยี ดสีแกมรังเกยี จอยา งที่ไมเ คยใชก ับสตรีคนไหนมากอ น เขามีชาตกิ าํ เนดิ ตํา ตอย แมยามนจ้ี ะไดดบิ ไดด ี แตก ็ยงั เขาใจความจนใจของผคู น ทกุ คนตางก็มีความจาํ เปน ของตวั เอง เขาจึงไมเคยคดิ ถอื สาใครใหมากความ ยง่ิ ทา นหญงิ หนงิ เสยี งเปน แคเ ด็กสาวคนหนึง่ เขากย็ ง่ิ ไมคดิ จะใชความรนุ แรงกับนาง แตยามนีเ้ ขาอยากจะใชค ําพูดทร่ี า ยกาจท่ีสุดท่มิ แทงเดก็ สาวทถี่ กู เขาตบหนา อยา งแรงผูนี้ ทานหญงิ หนิงเสยี งไดย ินเชนน้กี ็กดั ฟน แนน นางน่ิงอึ้งไปนาน สุดทา ยจงึ ยกมือสน่ั ระรกิ ขน้ึ ลวงวา วตวั หนึง่ ออกมาจากอก เส้ือ มนั เปนวาวตวั เลก็ ๆ ซง่ึ วาดลวดลายคนตัวเล็กๆ เอาไว “หรอื วา แมแตส งิ่ นที้ า นกล็ ืมไปแลว ทานลมื ไปหมดแลวหรือวา ตอนทที่ า นกระโดดข้ึนไปบนตนไมเ พ่ือเก็บวา วตวั นี้ใหข า ทา นย้ิมใหข า อยางไร ลูบผมขาอยา งไร?” เซียวจน้ั ถิงเปน เด็กหนุมทมี่ กั จะมีสหี นา หนาเครงขรมึ อยูเ สมอ ตอนน้ันนางอายุยังนอย ซํา ยังเพิง่ สญู เสียมารดาไป ดังนั้น จงึ ชอบเก็บตวั อยูเงียบๆ ไมพ ูดไมจ ากับใคร พอไดพ บเห็นบคุ คลเชนน้ ี ยอ มรสู กึ หวาดกลวั อยบู าง แตเ ขากลับกระโดดขนึ้ ไปบนตนไมเพ่อื เกบ็ วา วลงมาใหน างราวกบั วีรบรุ ษุ คนหนงึ่ ซํา ยงั ยมิ้ ใหน างและมองนางดวย

สายตาออ นโยน ราวกับนางเปนสมบตั ิลํา คา นางไมม วี นั ลืมไดเลยวา ตอนทแ่ี สงตะวันกระทบกบั ดวงตา ของเขา มนั ดูอบอุนมากขนาดไหน น่ันเปนความอบอนุ ครง้ั แรกทนี่ างไดส มั ผัสหลงั จากมารดาจากไป เซียวจนั้ ถิงเงยี บไปครูห นึ่งกอ นจะรบั วาวตวั นั้นมา เหน็ เซยี วจ้นั ถิงรับวาวไป ทา นหญงิ หนิงเสียงก็ไมอ าจควบคุมอารมณไดอ กี ความเยน็ ชาและสิ้นหวังท่พี ยายามแสดงออกพังทลายไปจน หมดสนิ้ นางรอ งไหโฮออกมาทันที “ทา นเคยดตี อขา แตท าํ ไมตอนนี้ถึงเหน็ ขาเปนอสรพษิ ราย นางใหก าํ เนดิ และเลยี้ งดูลกู ๆ ใหทา น แลว ขาทําไมไดห รือ ตอใหนางดีแคไ หนกอ็ ายุมากแลว ซาํ ยังไมร หู นงั สือ จะเทียบขาไดอ ยา งไร?” ทนั ใดนนั้ นางกค็ ิดอะไรบางอยา งขน้ึ มาได  นางลงมือฉกี กระชากเส้อื ผา ของตัวเองโดยไมค ดิ จะรักษาหนาอกี “หากทานชอบขา ขา ก็จะเปนของทา น ไมวา ทา นตอ งการอะไร ขา จะมอบใหทา นทง้ั หมด” เซียวจัน้ ถิงมองสตรที ีอ่ ยูบ นพื้นดว ยสหี นาไรค วามรูสึก นางอายุยงั นอยมาก อยูในวัยทีง่ ดงามราวบุปผาแรกแยม เด็กสาวในชดุ สีเหลืองออ นลมควําอยตู รงนนั้ ในสภาพนาสงสาร ดวงตาคลอดว ยนํา ตา มุมปากมคี ราบเลอื ด แตดวงตา ของนางกลบั มองเขาดว ยสายตาทสี่ ื่อความหมายวานางไมเ คยคิดแคน เขาเลย ขอเพียงเขากวกั มือเรยี ก นางจะโผเขา สู ออ มอกของเขาทนั ที สาํ หรับบรุ ุษคนหนง่ึ ยังจะมีเร่ืองอะไรทท่ี าํ ใหพ อใจไดม ากกวานอ้ี กี ? แถมนางยังเปนถงึ ทานหญงิ สตรสี งู ศกั ดิ์ สายเลอื ดของราชนิกุล จรงิ ๆ แลว บุรษุ ทุกคนลวนอยากแตง งานกบั ทา นหญิง เพราะการแตงงานกบั ทา นหญิงไมไ ดมีภาระหนักหนว งเหมือนการ แตง งานกบั องคหญงิ ซาํ การมีบุตรกับทา นหญิงยงั จะทาํ ใหบ ตุ รหลานของตนไดมี สายเลอื ดของราชวงศอีกดวย

บทท่ี 86 ในเวลาเชน น ้ี ไมวาบุรุษคนไหนกค็ งยากจะปฏเิ สธคํารอ งขอเชนน้ขี องทา นหญงิ ได ทา นหญิงหนิงเสียงเงยหนาขน้ึ อยางยากลาํ บาก ดวงตาเตม็ ไปดว ยแวววงิ วอน นางไมมีทางถอยอกี แลว นางยอมตายเสยี ดกี วา ตอ งแตง งานไปหล่ิงหนาน นางรดู ี บางทบี รุ ษุ ตรงหนาอาจจะเรม่ิ หวั่นไหวแลวกเ็ ปน ได เซยี วจัน้ ถงิ นิง่ เงียบไปครหู นึ่ง จากนน้ั จึงยกมอื ข้ึนฉีกวา วตวั นั้นออกเปน ชิน้ ๆ แลวปามันใสห นาทา นหญงิ หนงิ เสียงดว ย ทา ทางไมยหี่ ระสกั นดิ กแ็ คว า วทีเ่ ขาใชกระดาษซวนจื่อทาํ ข้ึนงายๆ เทานน้ั เศษกระดาษสขี าวโปรยปรายลงบนใบหนา ของทานหญิงหนิงเสยี ง บางชิน้ หลนลงบนมมุ ปากซ่ึงมคี ราบเลอื ดเปรอะเปอน บางช้นิ หลน ลงในรองอกของนาง ทานหญิงหนงิ เสียงไดแ ตมองเหตกุ ารณต รงหนาดวยสายตา ต่นื ตะลงึ นางไมเ ขาใจวา เกิดอะไรข้นึ กนั แน ทําไมเขาถงึ ไดฉีกวาวตวั นัน้ แลวโยนใสหนา นาง? ในตอนน้นั เอง นางไดย นิ เสียงเย็นชาของเซียวจ้นั ถงิ ดังขึน้ วา “จรงิ ๆ แลว เมอื่ ครขู า กําลังคดิ วา เจา เปน ถึงทา นหญงิ เชือ้ สายราชนิกลุ ทําไมถึงไดโ ตขึน้ มาหนาดา นเชนนี้” รางของทานหญิงหนิงเสยี งแข็งเกรง็ ข้นึ ทนั ท ี นางเงยหนาขึน้ ชา ๆ พลางมองเขาดวยสายตาไมอยากเชือ่ เซียวจน้ั ถงิ มองสตรที ่ีน่ังอยบู นพ้นื ดวยสายตาดแู คลน “ทา ทางทเี่ จา กลา วคําพูดเมือ่ ครู ทาํ ใหขา นกึ ถึงสตรผี หู นง่ึ ” ใคร? ทานหญงิ หนิงเสยี งจอ งตาเซยี วจน้ั ถงิ นางเอยถามอยูใ นใจ เพราะรมิ ฝป ากสั่นระรกิ ไมอาจเอย คาํ พูดออกมาได “โสเภณที ข่ี อนอนกับผูชายในคา ยทหาร เพอ่ื แลกเงนิ ” แตโ สเภณีนางน้ันทาํ เพอ่ื ใหตัวเองมชี ีวติ อยูรอด ทาํ เพอื่ เลย้ี งดลู ูกๆ นางเลา นางทําเพือ่ อะไร? “ทาน...” ตอใหน างทําตัวตําชาแคไ หนก็ไมเ คยคิดมากอนเลยวาจะถกู เขากน ดา เชนนี้ ใครจะคดิ วา เซยี วจ้ันถิงกลับเอย ตอวา “ขา ไมเคยทาํ รา ยสตรี และไมมีวันขมเหงสตร ี แตวันนข้ี าไมเ พียงแตตบหนา เจา แตขายังจะทาํ ใหเ จา รวู า สตรีตํา ชาเชน เจา สมควรไดรบั การลงโทษเชนไร” เขากมลงมองนางดวยสายตาเหยยี ดหยามพลางเลิกค้ิวขน้ึ “บดิ าของเจาจะสง เจาไปทีอ่ ารามชีวดั หยวนซาน ชวี ิตนี ้ เจา อยา ไดคดิ กา วออกมาจากทีน่ นั่ อกี ไมเชนนั้น...” เขาหลบุ ตาลงมองไหลเปลา เปลือยของนางพลางแคนหวั เราะเสยี งเย็นอยางดูแคลน ปลายเทาเหยียบลงบนหวั ไหลของ นางเบาๆ “เจา อายุนอ ยแคน ี้ก็อยากรูรสชาตขิ องผูช ายแลวไมใชห รือ? หากเจา ชอบ ขา จะสงผชู ายหาคนมาทําใหเจาเขา ใจเองวา ผู หญิงคนหนึ่งที่ใฝต ํา คิดแตเ รือ่ งผวั ๆ เมียๆ เชนเจา สุดทายจะมีจุดจบอยา งไร” กลาวจบ เขากห็ นั กายจากไปโดยไมค ดิ จะมองทานหญงิ หนงิ เสยี งอีก เพย เหิงไมอ าจปอนยาใหม ารดาไดเลย นางถือชามยาเอาไวอ ยา งทอ แท ไมร วู าควรทาํ อยางไรดี ยามนี้ สะใภท ัง้ สองก็เฝาปรนนิบัตอิ ยดู านขา งดวย

เพราะเซยี วซง่ิ ฮวาลมปว ย เม่ิงเฉ่ยี วเออ ซึ่งขอลามาเพยี งวันเดยี วจงึ ลาหยุดเพม่ิ อกี สองวัน เพ่อื อยปู รนนิบัติแมส ามีพรอ ม กบั ซวิ่ เหมย “ทา นแมเห็นยาก็ทาํ ทา จะอาเจยี น ไมมีทางดืม่ ลงไปไดเ ลย” เพยเหงิ กดั ริมฝปาก ไมรจู ะทาํ อยา งไร เร่อื งน้ีนางเองกร็ ู จําไดวาตอนนางยังเดก็ ทานแมล มปว ย ตอ งนอนอยบู นเตยี งถงึ สามวัน แตทานบอกวา ไมอยากกินยา ทนๆ เอาเดี๋ยวกห็ ายแลว แถมยังบอกวา กินสูไมกนิ ไมไ ด ยิง่ กินก็ยิ่งปว ยหนัก ตอ มา พีช่ ายไปบอกอาหก อาหกก็พาหมอมาตรวจอาการ ทานแม  แตเคยี่ วยาเสร็จแลว เปน ตายทา นแมก ย็ ังดืม่ ไมล งอยูดี ทา นแมบ อกวาเปนแบบนมี้ าตัง้ แตเดก็ แคเ ห็นนําขน ๆ กอ็ ยากจะอาเจียน ยามนีเ้ ซียวซ่งิ ฮวาหลบั ไปแลว ซ่ิวเหมยมองใบหนาซดี ขาวของแมสามที ี่นอนอยบู นเตยี งแลว ก็ทัง้ ปวดใจท้งั จนปญ ญา “ใสนําผง้ึ ใหมากหนอ ยหรือไมกผ็ สมนํา ผสมนาํ ผึง้ ลงไป รสขมจะไดออนลง แมจ ะทาํ ใหสรรพคณุ ลดลงแตอยางนอ ยก็พอ จะดม่ื ลงไปไดบา ง” “ขา ลองแลว เจาคะ” เพ่ือใหมารดาดม่ื ยาลงไป เพย เหิงตอ งพยายามเคนสมองครนุ คดิ หาวธิ กี ารตางๆ นานา แตสดุ ทา ยยา ชามนน้ั ลดลงไปเพยี งครงึ่ ชามกป็ อ นตอไมไ ดอ กี ขณะท่ีกาํ ลงั ปรึกษากนั อยู เซียวจ้ันถงิ กเ็ ดินเขา มาพอดี พวกนางรีบหันไปทําความเคารพบิดา เซียวจ้ันถิงรับชามยาจากมือบตุ รสาวไปด ู “แทบไมไดด ่มื เลยหรือ?” “เจา คะ” เพยเหิงกม หนา ลงกลา วเสยี งเบา “เมื่อกอ นตอนทานแมไ มสบายก็ไมย อมด่ืมยาเหมือนกนั เจาคะ ” เซยี วจัน้ ถิงไดย ินเชนนก้ี ็เงยหนา ขนึ้ มองบุตรสาว เหน็ คว้ิ เรียวงามของนางขมวดแนน ดวงตาสุกใสเต็มไปดว ยความกังวล พอเหน็ บตุ รสาวก็นึกถึงเซยี วซ่ิงฮวาสมัยยงั เปนเด็กสาว ตอนนั้น นางก็เปน แบบนี้ นางเปน แบบนมี้ าต้ังแตเดก็ เซียวซิ่งฮวาในตอนนัน้ เหมือนกับเพย เหงิ ในตอนนี้มาก เขาพยกั หนา “ขาจะปอ นยาใหแ มเ จาเอง พวกเจาออกไปกอนเถิด” “เจาคะ ” เพยเหงิ กบั พี่สะใภท ง้ั สองมองมารดาทน่ี อนอยบู นเตยี งดวยความกังวลกอนจะเดินกม หนาออกไป รอจนกระท่ังบุตรสาวกบั สะใภออกไปแลว เซยี วจั้นถงิ จึงคอ ยวางชามยาลง จากนัน้ จงึ เอ้อื มมือไปประคองเซียวซ่ิงฮวาให ลุกข้ึน “ซิง่ ฮวาคนด ี ตนื่ เรว็ ลุกขึน้ มาด่ืมยากอน” นํา เสียงของเขาออ นโยนมากราวกบั กําลังปลอบเด็กดอ้ื เซยี วซง่ิ ฮวาลมื ดวงตาหนักอึง้ ข้ึนมองเขาอยา งไมเ ตม็ ใจนกั แมเมือ่ ครนู างจะหลับไป แตพอเขาเขามาพดู คุยกับบตุ รสาว นางกไ็ ดยินทง้ั หมด เพียงแตพ ดู ไมออกเทานัน้ ทรมานขนาดน้ี นางไมอยากจะลองอกี แลวจรงิ ๆ แคเห็นยานน่ั นางกอ็ ยากจะอาเจียน กรอกก็กรอกไมลง ตอใหกรอกลงไปไดบา ง สดุ ทายกอ็ าเจยี นออกมาอยดู ี นางมองเขาดว ยสายตาเซ่อื งซมึ ศีรษะเอนซบไหลของเขาอยา งออนแรง “พีเ่ ถ่ียตา น ไมดม่ื ไดไ หม?” นางรูสึกวา ตอใหต ัวเองไมตายเพราะยาพิษก็คงตอ งทรมานจนตายเพราะถกู กรอกยากอนแน

“ไมไ ด” เขากลาวดวยนาํ เสยี งออ นโยนแตหนกั แนน “เซยี วเถีย่ ตา น!” นางพยายามรวบรวมกาํ ลังถลงึ ตาใสเขา แตเ ขากลบั หวั เราะเบาๆ แมจะยังรูสกึ เจ็บในอก แตเ ขากย็ ้ิมออก เขากอดรา งออ นแอของนางไวกบั อกพลางใชปลายคางถูไถแกม นุมของนางเบาๆ ไรเคราเขียวครึม้ ทเี่ พง่ิ งอกขึ้นมาทม่ิ แทงผวิ ทําใหนางรูสกึ เจบ็ อยบู าง “ซง่ิ ฮวา ลม ปวยก็ตองกนิ ยาใชไหม? ขากาํ ลงั รอใหเจา กินยา เจาจะไดหายไวๆ แลวคลอดลูกใหข าอีกคน” นางขมวดคว้ิ พลางเบือนหนา หนีไปทางอื่น “ทานใชว า จะไมรู ขาดื่มไมลงจริงๆ” นางไมไดก ลวั ขม เพยี งแตดืม่ ยาไมล งจรงิ ๆ ทําอยา งไรก็ดืม่ ไมลง ชายหนุมทก่ี ําลังกอดนางเอาไวถอนใจออกมาคาํ หน่งึ เขาจะไมร ไู ดอยา งไรวา ซิ่งฮวาของเขาดไี ปหมดทุกเรอ่ื ง มเี พียงเร่ืองกนิ ยาเทาน้ันท่ไี มไหว เขากอดนางแนนพลางกม ลงจุมพติ แกม ขาวเนยี นของนาง “ดมื่ ไมลง ถาเจา เปนอะไรไปจะทําอยางไร เจาตัดใจทง้ิ ขา ทง้ิ ลกู ๆ ไปไดจ ริงๆ หรือ?” เซยี วซิง่ ฮวาไดยนิ เชนนกี้ ถ็ อนใจออกมาบา ง “พีเ่ ถีย่ ตา น จูๆ ขากร็ ูสกึ เหนือ่ ย เหน่อื ยจริงๆ” นางหลบั ตาลงด่ืมดํา ความรูส กึ ทร่ี ิมฝป ากรอนผาวของเขาแนบอยูก ับแกมของนาง นางอยากอยูเปนเพื่อนเขาไปตลอดชีวิต อยากเฝา ดูลูกๆ มีอนาคตทส่ี ดใส อยากอมุ หลานไปพรอมกบั เขา แตต อนน้ีนางเหนือ่ ยเหลอื เกนิ หลังจากทนทรมานอยนู าน นางกย็ งั ด่มื ไมลง ซาํ ยังอาเจยี นออกมาหลายคร้งั แมกระทั่งนาํ กรดในกระเพาะอาหารกแ็ ทบจะอาเจยี นออกมาหมดแลว “เม่ือกอนขา เคยลมปว ยครง้ั หนึง่ ตอนนนั้ ลูกๆ ยังเลก็ แมขา จะด่ืมยาไมลง แตใ นใจก็เฝาแตคิดวา ไมว า อยา งไรขา กต็ องมี ชวี ติ อยูตอไป หากขาตายไป ลกู ๆ ตองกลายเปน เดก็ กาํ พรา เพยเหงิ เองกอ็ ายนุ อ ย แคไหน ใครจะดูแลพวกเขา?” ตอนน้ัน ในใจเตม็ ไปดวยความคิดทีจ่ ะส ู ตอ ใหตายกต็ อ งพยายามลกุ ขึ้นมา ลกุ ข้ึนมาแลวกต็ องมชี ีวิตตอไปใหได แตตอนนี้ไมเ หมือนกันแลว นางเอนกายพงิ รางของเขาอยา งออนลา พลางสัมผัสไดถ งึ ไอรอนท่แี ผออกมาจากรางของเขา “พเ่ี ถย่ี ตา น อยา บังคับขาเลย ขาเหนอื่ ยจรงิ ๆ” ยามน ้ี ความคิดทจี่ ะฮึดสไู ดส ญู สลายไปจนหมดแลว อยาบงั คับขา เลย ขาเหนอ่ื ยจริงๆ... นางบอกเขาเชนน้ี ความตนื่ ตระหนกผดุ ขึ้นในใจของเซยี วจ้นั ถิง “ซิง่ ฮวา เปนความผดิ ของขา ขา ไมไดปกปอ งเจา ใหดี ขา ทาํ ใหเจา นอ ยใจใชหรอื ไม ตอนน้นั เจาบอกวาทา นหญิงหนงิ เสียงมีเจตนาไมด ี ทาํ ไมขา ถึงไดแกตวั แทนนาง นางวางแผนทาํ รายเจา ทาํ ไมขาถงึ ไดเ ห็นแกหนา ของปอ เหยอ องจนไม

ยอมตัดรากถอนโคน ทกุ อยา งลว นเปน ขา ไมด ี ขา เปนคนทาํ ใหเจาเหนอ่ื ย ทําใหเจาไมพอใจ... ใชห รือไม?” เขากอดนางไวพ ลางถามดว ยความรอนใจ เขาจองตานางน่งิ ดวงตาลํา ลกึ แฝงดว ยแวววงิ วอนแกมรอ นรน “อยาทําแบบน้ีไดไ หม ซิ่งฮวา ตอ ไปจะไมเปนแบบน้อี ีกแลว เมอื่ ครูขา ไปเลน งานทา นหญิงหนิงเสยี ง ขาตบหนา นาง ขา บอกนางวานางเปน นางแพศยา ชวี ติ น้อี ยาไดห วงั จะมชี ีวติ เย่ียงคนธรรมดาทวั่ ไป อกี เลย ขาจะทาํ ใหนางถูกขงั อยใู นอารามชวี ัดหยวนซานไมมวี ันไดอ อกมาอีกตลอดชวี ติ นางตองมีชีวติ ทีถ่ ูกผูคนเหยียบ ยํา นางไมคูควรแมแตจ ะหวิ้ รองเทา ใหเจา ! ซ่ิงฮวา ขาผดิ ไปแลว ขา ผิดเอง...” มอื ใหญแ ข็งแรงที่เมอ่ื ครตู บหนาทานหญงิ หนงิ เสียงอยางแรงประคองใบหนาของนางเอาไวอยางออ นโยนพลางกลา วดว ย นํา เสียงรักและถนอมอยางทส่ี ุด “ซ่ิงฮวา ตอไปจะไมมใี ครรงั แกเจาไดอ ีกแลว ใครกลาพูดวา เจาไมด ีแมเพยี งประโยคเดยี ว ขาจะเลนงานมนั ไมว า ใคร ขาจะชว ยระบายแคน ใหเจา หากฮอ งเตก ลา ขม เหงเจา ขา ก็จะทําใหเขาเปนฮองเตต อ ไปไมไ ดอีก!” เซียวซ่ิงฮวาฟงแลวยม้ิ ออกมา จากนั้นจึงยกมือขึน้ ลูบใบหนา แข็งกระดางของเขาเบาๆ “พเี่ ถย่ี ตาน ทานพูดเหลวไหลอะไรกัน” “ไมใ ชคาํ พดู เหลวไหล!” เขากดั ฟน “ขา มกั จะคิดวา ตวั เองดีตอ เจามากพอแลว แตยามน้ีเมื่อยอนไปคิดดกู ลบั ไมใ ช หลาย ปม าน้ีขา เปนขุนนางอยูใ นราชสาํ นกั อยูทา มกลางเสือสงิ หกระทงิ แรด ทาํ อะไรกต็ องคอยระแวดระวงั เปนเหตใุ หเ จา ตอ ง พลอยลาํ บากไปดวย หากเจา เปน อะไรไป ชีวิตนี้ขา ขา ...” นํา เสียงของเขาเต็มไปดวยความเศรา โศก “ชีวติ น้ี ขาจะมี ทุกอยา งไปเพอื่ อะไร!” ตอนน้นั เขาจากบา นเกดิ มาเพอื่ ใหน างไดม ชี ีวิตทด่ี ี เขามงุ มน่ั ท่จี ะกาวสงู ขึ้นไปเร่ือยๆ แตพ อไตเ ตาข้นึ มาถึงตําแหนง ท่อี ยู ใตคนเพยี ง คนเดียวแตอ ยเู หนอื ผูคนนับหม่นื เขากลับมเี ร่ืองตองคอยระแวดระวังมากขึ้น! แมยามนี้จะไดก ลับมาพบกบั นาง แตเ ขากลับลืมไปเสยี สนิทวา ในตอนเริม่ แรก เขาแสวงหาอํานาจกเ็ พ่ือนางเทา นัน้ ! “พีเ่ ถ่ยี ตา น อยาทาํ แบบน.้ี ..” นางยกแขนข้ึนอยา งออ นแรงพลางซบหนา กับแผงอกหนาของเขา “อยกู บั ทา น ขามที งั้ เงนิ ทอง มคี นคอยปรนนบิ ตั ิ ชีวิตเชนน้สี ุขสบายเหลือเกิน แตข า ไมม ีวาสนาเทานัน้ ” “ทําไมเจาถงึ ไมมีวาสนา ทําไมหญงิ แพศยาคนนน้ั ถงึ ไดใ ชชีวติ อยูทามกลางกองเงินกองทองมาต้งั แตเด็ก แตซง่ิ ฮวาของ ขา กลับไมมวี าสนา ขา ไมเ ชื่อเรื่องโชคชะตา ตอใหเ จาไมม วี าสนาจรงิ ขา กจ็ ะไขวความาให  ขา ตอ สูอ ยใู นสนามรบมาครึ่ง คอนชวี ติ ไมรูสรา งความดีความชอบมากมายสักเทา ไร จะแลกกบั วาสนาเลก็ ๆ นอยๆ ของเจาไมไดเลยอยา งนน้ั หรือ เซยี วซง่ิ ฮวาขาจะบอกใหเจารู เจา เปน ภรรยาของขา เจาตองคลอดลูกในทอ งออกมาใหข าอยางปลอดภัย ตองอยกู บั ขา ไป ตลอดครึง่ ชวี ติ ท่เี หลือ ไมว า ใครกแ็ ยง เจา ไปไมไ ดท ัง้ นนั้ ตอ ใหย มบาลมาเอง ขา กจ็ ะสกู บั เขาสกั ตัง้ !” ไดย นิ เขาพดู เชนน ี้ เซยี วซ่งิ ฮวาก็รองไหโ ฮ “ทานพดู แบบนี้ มิเทากบั ทาํ ใหข า เสยี ใจหรอกหรือ ขา... ขาจะดืม่ ไมวาอยางไรก็จะด่มื ทา นจะไดไมตอ งไปตอ สูก บั ยมบาล!” เซียวจั้นถงิ ไดย นิ เชน น้ีกก็ อดนางแนน ข้ึน “ขารูวา เจา ไมชอบ ด่มื ยามาต้ังแตเ ด็ก เพยี งแตเม่ือกอ นเปน แคไ ขห วัดเล็กๆ นอยๆ ทนๆ เอาหนอยก็หาย แตครั้งน้ไี มใ ช ไมว าอยางไรเจากต็ องด่มื ยาลงไป ขา บงั คบั ใหเ จา ด่มื ทําใหเ จา ตอ งกนิ ยาขมๆ ขา เองก็ไมอาจทนดเู จาตองทรมานอยคู นเดยี ว ดังนั้น ขา จะดืม่ เปน เพ่อื น

เจา” กลาวจบเขาก็ยกชามขึ้นดื่มลงไปคําโต กอนจะกมลงประกบ ริมฝปากกับริมฝปากของเซียวซงิ่ ฮวา เซียวซง่ิ ฮวารูส ึกไดวา ยาขมๆ กําลังไหลจากปากของเซยี วจั้นถิงเขา มาในปากของตวั เอง ความรูสึกอยากอาเจียนผดุ ขึน้ ทนั ทอี ยางไมอาจควบคมุ ได เซยี วจ้ันถิงกอดนางแนน พลางใชรมิ ฝปากของตัวเองอุดปากนางเอาไว ดวงตาสีแดงกาํ จอ งนางน่ิง เซียวซง่ิ ฮวาซง่ึ อยากจะอาเจียนเต็มทีมองเขาดว ยดวงตาที่คลอดวยนาํ ตา ในดวงตาของเขาไมม ีแววออ นโยนแกมรักและ ถนอมอีกแลว ยามนเี้ ขาเพยี งแตเบกิ ตาแดงกาํ จองตรงมาที่นางเทานน้ั นางเขาใจความหมายของเขา เขาตองการใหนางกลืนมันลงไป เขาอดุ ปากนางเอาไว  เพราะไมอยากใหน างคายมนั ทง้ิ นางหลับตาลงแลวพยายามกลืนยาอยา งยากลาํ บาก ทกุ คร้ังที่ยาไหลผานลาํ คอ นางจะรูสกึ เหมอื นกาํ ลงั เดนิ ผา นดง หนามดวยเทาเปลาไมม ผี ดิ ในท่ีสดุ นางก็กลืนยาคาํ นั้นลงไปได  เซียวจนั้ ถิงคอ ยละริมฝปากจากริมฝป ากของนาง แตพอเขาปลอย นางกท็ าํ ทาจะอาเจียนออกมาอกี เขารบี หยิบบว ยดองนําตาลชน้ิ หนึ่งมาปอนให  “หามคายออกมา!” เขาสั่งดว ยนาํ เสียงแขง็ กราว นางเคยี้ วบว ยแลว กลืนลงไปอยางรวดเร็ว แมกระท่งั เม็ดกก็ ลืนลงไปดว ย ในท่สี ุด ความรูสึกอยากอาเจียนที่ผุดขนึ้ มาถึงคอหอยกถ็ ูกสะกดเอาไวไ ดอ ยางยากลาํ บาก “ซง่ิ ฮวากินยาได กนิ ไดค าํ หนง่ึ ก็กินคาํ ทีส่ องได” เขากลาวพลางกอดนางเอาไว กนิ ไดคาํ หนึ่งกก็ นิ คาํ ท่ีสองได เขาพูดแบบน้ี จากน้นั เขาก็ปอนยาใหน างทลี ะคําๆ เขากาํ ลังบังคับใหน างกนิ หากนางไมก ลืนลงไป เขาก็จะกลนื แทน กวา ยาครึง่ ชามนนั้ จะถูกกลนื ลงไปหมด ท่นี อนกเ็ ลอะเทอะไปหมด เขาอุมนางไปวางลงบนตั่งเตี้ยดานขางแลว ส่งั ใหสาวใชทําความสะอาดเตยี ง ยามนี้รางของนางกําลังชื้นดวยเหง่ือ เสนผมสีดําเปย กแนบ หนาผากขาวสะอาด ดวงตาหร่ปี รอื รมิ ฝป ากซึ่งเปลย่ี นเปน สีแดงของโลหติ เผยอขน้ึ เลก็ นอย นางซบอยูใ นวงแขนของเขาอยางออนแรงราวกับปลาที่ขาดนาํ มานาน มือใหญของเขาเข่ยี เสน ผมทีเ่ ปยกช้นื แนบหนาผากของนางกอ นจะกม ลงประทบั จมุ พติ เบาๆ “ซง่ิ ฮวา เมอ่ื กอนเจาทําเพือ่ ลกู ตอนนี้ลกู โตแลว อยา งนอ ยเจา กส็ ูเ พือ่ ขา สกั ครงั้ ผา นมนั ไปใหไ ด” หากเซยี วซ่ิงฮวาผา นเคราะหค รง้ั นี้ไปได ตอ ใหต องเปนวัวเปนมารับใชน างไปตลอดครงึ่ ชีวติ ท่ีเหลอื เขาก็ยนิ ดี

บทที่ 87 นางหลบั ตาลงอยา งออนลา จากน้ันจึงรวบรวมกาํ ลงั ทงั้ หมดทีม่ ียกมือขึน้ ลูบใบหนาของเขา นางสงสารเขาเหลอื เกิน นางรูวาหลายปมานเ้ี ขาอยูขางนอกตอ งลาํ บากสักแคไ หน รอยแผลบนรา งของเขา แมจะจางลงแลว แตกย็ งั มองออกวา ในอดตี เขาเคยตกอยูใ นอันตรายเชน ไร ต้ังแตเดก็ เขามีเพียงมารดา ไมม ีบดิ า จรงิ ๆ แลวบิดาของเขากเ็ คยเปน แมท พั เคยมหี นา มตี า แตเ พราะจากไปเรว็ เขาจงึ ตอ งมาใชชีวติ ยากแคน อยูกบั มารดาทีเ่ ชิงเขาขยุ จ้ี ตอมามารดาของเขารับเล้ียงนางเอาไว ที่บา นก็ยิ่งตอ งประหยัดเพอื่ ใหม ีอาหารสาํ หรบั นาง นอกจากนาง นอกจากลกู ๆ เขายังมีอะไรอกี จวนท่วี า งเปลา กบั ทรัพยสมบตั ิเต็มคลงั อยา งน้นั หรือ? นางรวู าหลายปมานี ้ เขาไมไ ดสุขสบายนัก ตอนท่ีหลัวชิง่ อี้มา นางเสียใจแทนหลวั ช่ิงอ ้ี เพราะรูสกึ วา ตวั เองผดิ ตอผอู ื่น พ่เี ถย่ี ตานเขา ใจปมในใจของนาง ทัง้ ยงั กลัววา นางจะตาม หลวั ช่ิงอ้ไี ป เขาจงึ ถงึ กับคกุ เขาใหหลวั ชิง่ อ้ี ใตหวั เขาลูกผูชายมที องคาํ เขาไมเคยคุกเขา ใหใ ครงา ยๆ แตเ ขาคกุ เขา ใหหลัวช่ิงอี้ เขาคกุ เขาเพื่อนาง! หวั ใจของเซียวซิ่งฮวาเจ็บปวดนกั ไมใชเพื่อใครอนื่ แตเ พื่อสามขี องนาง เพ่ือพี่เถีย่ ตานของนาง นางพยายามยกมอื ส่นั ระรกิ ขน้ึ ลูบใบหนาของเขา แตเ พราะไมม ีแรงจึงทําไดแคล ูบบาของเขาเทานั้น “อืม เพ่ือทาน” นางพึมพาํ “เม่อื กอนขา คดิ ถึงแตลกู ไมวา เรอ่ื งอะไรก็คิดถึงลูกกอนเสมอ ตอนน้ีพวกเขาโตหมดแลว... ซาํ ยังมีทา น ตอไปทานก็เปนคนดูแลลูกๆ ขา จะไมส นใจพวกเขาแลว ในใจของขา จะมีแตทา นเทา น้นั ” นางแนบแกมกับแผงอกรอ นผาวของเขา “เพอื่ พ่เี ถ่ียตา นของขา ขาตองมชี วี ติ อยูต อไป... ขา จะมลี กู ใหทา นอีกคน เอา ลูกชายเถดิ นะ วันหนาจะไดไ มต อ งมานั่งกลุมใจอีก ขา จะมลี กู ชายตัวอวบอวนใหท า น พอคลอดออกมาก็ยกใหแ มน มไปดูแล ในใจขาจะ คิดถงึ แตพเี่ ถยี่ ตาน ของขาเทา นั้น...” “ตกลง... เราตอ งมีลูกชายตวั อวบอว นกนั อกี สกั คน” เขาลบู ผมนางเบาๆ พลางกลา วคลอ ยตามคาํ พูดของนาง เซยี วซ่งิ ฮวาถูกเซยี วจ้นั ถงิ ใชปากบงั คบั ปอนยา หลายวันมานนี้ างจงึ พอจะดืม่ ยาลงไปไดบา ง แตเมอื่ หมอหลวงมาตรวจชพี จรกลบั พบวา อาการของนางยัง ไมด ีขึน้ ภายหลังหมอหลวงทงั้ หลายปรึกษากันแลวกไ็ ดขอ สรุปวา นาจะขาดกระสายยาไปตวั หน่ึง คอื ฟนมงั กร ฟนมงั กรไมใ ชต วั ยาท่มี รี าคาแพง แตตองอาศัยโชค เพราะมนั คือไสเ ดอื นขนาดใหญทเ่ี ก็บมาจากโคลนตมในฤดูใบไมผ ลิ ของปท่ีแลว เร็วไปหนง่ึ ปไมไ ด ชา ไปหน่ึงปกไ็ มได เซียวจนั้ ถงิ ไดยินเชนนี้ยอ มสั่งใหคนไปหาฟนมังกรมาโดย ไมสนใจวา มันจะมีราคาเทา ไร จรงิ ๆ แลวอยา วา แตฟ น มังกร ตอ ใหเ ปน ผลทอ เซยี นของเจา แมห วังหมู หากสามารถชวยชีวติ นางได เขากจ็ ะหาทางเอา มันมาใหไ ด

ทนั ทที ีข่ าวเจิ้นกวอโหวตองการหาฟน มังกรถูกแพรกระจาย ออกไป รานขายยาขนาดใหญในเมืองเอยี้ นจงิ กพ็ ากันพลิกตูคนหาเปน การใหญ เนอื่ งจากวนั นนั้ มีแขกไปรวมงานเล้ียงท่ี จวนเจ้นิ กวอ โหวจํานวนมาก ทุกคนจึงพอจะรวู าฮหู ยนิ เจนิ้ กวอ โหวถกู ทํารา ย พอรวู านางตองการยา ทุกคนยอมชว ยกนั คนหาสุดความสามารถ การตามหาฟน มงั กรนบั ไดวา เปน ขาวใหญใ นเมืองเอี้ยนจงิ เลย ทเี ดียว ไมนานนกั กไ็ ดขาววาทีจ่ วนของขุนนางหยวนไวห ลางแหง กรมพิธกี ารมีฟน มังกรซงึ่ เพง่ิ ไดมาเมอื่ ปท ี่แลวอยหู ลายตําลงึ ขุนนางหยวนไวหลางแหง กรมพธิ ีการรขู าวเขา กร็ ีบสงั่ ใหค นนํามาสงใหท ีจ่ วนเจิ้นกวอโหว แตเ ซยี วจัน้ ถิงยอ มไมอ าจใหผ ู อน่ื เอามาสงใหถ งึ จวน เขาจงึ ส่ังใหเซยี วเชียนหวนิ ไปเอายามา หลายวนั มานี้เซียวเชยี นหวนิ รวู ามารดาไดรบั พิษ ในใจยอมรอ นรนมาก เพียงแตยามนี้ไมเหมอื นเมือ่ กอ น มารดาอยใู น เรอื นชนั้ ใน เขาจึงทําไดเ พยี งไปเย่ยี มวันละสามครงั้ นอกจากนีก้ ็ไมอ าจทําอะไรได อกี เลย วนั นีไ้ ดย นิ วา ขุนนางหยวนไวหลางแหง กรมพิธีการมีฟนมงั กร ซงึ่ มารดาจาํ เปน ตองใช  เขาจึงรีบนําองครักษข ม่ี า ไปทจี่ วนของขนุ นางหยวนไวห ลางผูน้ันทันที เด๋ยี วนีเ้ ซียวเชยี นหวนิ กบั พ่ชี ายตดิ ตามอยขู า งกายบิดา กลางวนั เรยี นวรยุทธ กลางคนื เรยี นหนังสอื ลว นมคี วามกา วหนาไมน อย สองพนี่ อ งยงั ไดเขารับราชการในกรมกลาโหม โดยเริ่มจากตําแหนง ขนุ นางเล็กๆ คอยๆ เรียนรู รอจนมีโอกาสเม่ือไหรค อยโยกยาย นเ่ี ปนเสน ทางที่เซยี วจนั้ ถงิ เตรยี มไวใ หบ ตุ รชายท้ังสอง ขอเพียงพวกเขาไมท าํ อะไรผดิ พลาด วนั หนายอ มตอ งมีอนาคตท่ี สดใส สองพ่นี อ งเองกไ็ มท ําใหผดิ หวงั วรยุทธของพวกเขากา วหนาไปไมน อย ดา นการเรยี นกต็ ้งั อกตงั้ ใจ ผา นไปไมก ่ีเดอื นก็ ทาํ ใหผอู นื่ ตอ งมองพวกเขาใหม ยามนี้ เซียวเชียนหวนิ กําลังต้ังหนา ตั้งตาขมี่ า ไปทีจ่ วนของขนุ นางหยวนไวหลาง เขารอนใจมากกเ็ ลยควบมากลางตลาด ใครจะรวู า กําลังควบมาอยู จๆู ก็มีสตรนี างหนึง่ โผลพ รวดออกมาลมลงตรงหนา เขารงั้ บังเหยี นหลบไปไดอยา งหวดุ หวิด สตรนี างน้นั ถงึ ได รอดชีวติ ไมตอ งสิ้นชพี ใตก บี เทา มา พอตั้งสติมองไปก็พบวา บนพน้ื ซึ่งมขี นมกระจดั กระจายไปทวั่ น้นั มหี ญิงสาวในชดุ เส้ือผา เนื้อหยาบนางหนึง่ ลม ควาํ อยู สวนรอบดาน เต็มไปดวยผคู นทีก่ าํ ลงั มุงดดู วยความอยากรูอ ยากเหน็ องครักษค นหน่งึ กาวออกไปขางหนา สตรนี างนั้นกร็ บี วิงวอน ขอความเมตตาดว ยใบหนาทเี่ ตม็ ไปดวยความหวาดกลวั เซยี วเชยี นหวนิ ทนดไู มไ หว เขายอมจาํ ไดว า ตนเองไดพ บกับบิดาอยา งไร ตอนน้ันทไ่ี ดพ บกัน เขากค็ อื สตรีซึง่ กาํ ลงั คกุ เขาวิงวอนขอความเมตตาอยบู นพ้นื นางนี้ เซียวเชียนหวนิ ขมวดคว้ิ กอนจะพลิกตวั ลงจากหลงั มา แลวเดนิ ไปถามวา “ทาํ ไมเจาถึงมาลม อยูก ลางถนน แลวขนมที่ กระจดั กระจายไปทวั่ นม่ี นั เร่ืองอะไรกัน?”

สตรีนางนนั้ คุกเขากม หนา อยตู รงน้นั รางทัง้ รางส่นั ระรกิ ซํา ยงั เอาแตร องไหไมหยดุ เซียวเชียนหวนิ เร่มิ หงดุ หงดิ เขากําลงั พะวงกบั เร่อื งยาของมารดา อยากไปเอายามาใหเ รว็ ทส่ี ดุ ดงั น้นั จึงหันไปสง่ั ใหคน เชญิ สตรีนางน้นั ใหห ลบไป แตในตอนน้ันเอง เขากลบั เหน็ เดก็ ชายคนหน่ึงว่งิ ออกมาจากดานขา ง เดก็ หนา ตาสกปรกมอมแมมคนนัน้ รองไหสะอึก สะอนื้ พลางพยายามดงึ สตรีคนนน้ั ใหลกุ ขนึ้ เซยี วเชียนหวนิ มองเสื้อผาเกาๆ ซง่ึ เตม็ ไปดวยรอยปะของ เด็กชายแลวก็ตองขมวดค้วิ ในที่สดุ สตรีนางนน้ั ก็ควบคุมอารมณได นางกมหนาลงกลา วเสยี งเบา “เดิมขานอยมอี าชพี ทําขนมสงใหรานนาํ ชาแหง น้ี แตใครจะ คดิ วา จูๆ จะมีคนแยง งานไป ตอไปคงไมมีทใ่ี หส งขนมอีกแลว ขานอ ยมวั แตเสยี ใจก็เลยเผลอลวงเกนิ คณุ ชายเขา หวงั วา คณุ ชายจะอภัยใหด ว ย” เซยี วเชยี นหวินไดย นิ เชนน้ีก็อดคดิ ถึงเรื่องในอดีตไมไ ด  เขา ถอนใจออกมาเบาๆ “เดก็ คนนีเ้ ปนบุตรชายของเจาสนิ ะ?” หญงิ มายลูกกาํ พรา ใชชวี ติ อยดู วยกนั ตามลําพงั ภาพในอดีตปรากฏข้ึนตรงหนาเซยี วเชียนหวิน ภาพที่เขาตามมารดาไปทํางานทีร่ า นนาํ ชา “ไมใช คุณชายเขา ใจผิดแลว น่ีเปนนอ งชายของขานอ ยเจาคะ ” หญงิ สาวผูน้ียังไมไดแ ตงงาน แตเ พราะลมอยูตรงนั้นใน สภาพมอมแมมก็เลยทําใหเซียวเชียนหวนิ เขา ใจผิด นองชายอยางน้ันร?ึ เซยี วเชยี นหวนิ มองสตรตี รงหนา ดว ยความประหลาดใจ จากน้ันจงึ ไดสังเกตเห็นวาอกี ฝายไมไดเ กลา ผมเปน มวย เหน็ ชดั วา ยังไมไดแ ตงงาน “ถงึ ไมม งี านทรี่ า นนาํ ชาแหง น้ีกต็ อ งมีหนทางทาํ มาหากนิ ทางอืน่ เจาลองหางานอ่ืนดูใหมก็ไดน่ี” หญิงสาวฟง แลวนาํ ตารวงลงมาอีก “คณุ ชายไมร หู รอกวา คนตางถ่ินเชน ขาหาหนทางเลย้ี งชพี อยูใ นเมืองเอ้ยี นจิงไดย าก สักเพียงใด...” นางพยายามกลั้นนาํ ตาเอาไว  “วนั นี้ขา นอ ยลว งเกนิ คุณชาย ทา นไมถ ือโทษกน็ บั วา มีเมตตามากแลว ขอบคุณทา นมากเจา คะ ” เซียวเชยี นหวนิ ไดย นิ นางพูดเชนนี้ จูๆ ก็รสู กึ สงสารข้นึ มา โดยเฉพาะคําพูดประโยคท่วี า ‘คนตา งถ่ินเชนขา หาหนทาง เลีย้ งชพี อยูในเมืองเอี้ยนจงิ ไดย าก’ ยิง่ ท่มิ แทงหวั ใจเขา “เจาไมต องกังวล ขาจะใหค นชวยหางานใหเจา เอง” วา แลวก็หนั ไปสั่งองครักษท อี่ ยูดา นขา งสองสามประโยค องครกั ษผนู น้ั รบั คาํ สั่งแลว รีบไปจัดการทันที สาํ หรบั เขาในตอนน ้ี การจายเงินเล็กนอยเพอื่ ชว ยเหลือสตรี ตวั คนเดยี วผูนา สงสารไมใ ชเ ร่อื งยากสกั นิด เพยี งแตไมค ิดเลยวา เร่อื งนีจ้ ะนาํ ความเปลีย่ นแปลงบางอยางเขามาสชู วี ติ ของเขาในวันหนา แตตอนนเี้ ขาไมไ ดคดิ อะไรมาก เพราะในใจคิดแตจะไปเอากระสายยาหายากมาใหมารดาเทา น้นั หลายวันมาน้อี าการของเซยี วซิ่งฮวาเดีย๋ วดีเดีย๋ วทรดุ บางครงั้ กพ็ อมีแรง แตบ างครงั้ ก็ออนลาเสยี จนแทบลมื ตาไมข ้นึ เด๋ียวนี้นางไมเพียงแตดมื่ ยาไดย าก แมก ระทั่งอาหารสาม มือ้ ในแตล ะวนั กแ็ ทบจะกลนื ไมลง

เดิมคนทตี่ ั้งครรภกเ็ ลือกกนิ อาหารอยแู ลว พอมาปว ยเชนนกี้ ย็ ิ่งทรมานเสียจนเกือบตาย ทกุ วนั นเี้ ซยี วจนั้ ถงิ ไมไ ดเขารว มประชมุ เชาอกี แลว เขาไมสนใจอะไรทั้งส้นิ ในสายตาของเขามีเพียงฮหู ยนิ ของเขาเทา นน้ั ฮองเตเห็นเชน นยี้ งั จะพดู อะไรไดอ ีก พระองคเ รยี กเขาไปพบแลว พดู กับเขาดวยนาํ เสียงเอาอกเอาใจ ท้งั ยงั ใหคนนาํ ตัว ยาชนั้ ดที ัง้ หมดที่มีอยใู นวังออกมาพระราชทานใหฮหู ยนิ ของเขา อีกท้ังยังมหี มอหลวง อยากใชคนไหนก็ใหเ ขาพาตัวกลับ จวนได ไมต อ งสง กลบั มาอกี ! แตใ บหนา ของเซยี วจัน้ ถงิ กย็ งั บดู บงึ้ เหมอื นเดิม ราวกับวาฮอ งเตแ ละไทเฮาทรงติดหนี้เขาแปดรอยตําลึงไมไ ดจาย อยา งไรอยา งนั้น! เรือ่ งนที้ าํ ใหฮองเตทรงแอบไปปรึกษากบั ผอู ่นื เปนการลบั วา ทาํ ไมเจ้ินกวอ โหวถึงเปล่ยี นไปเปน คนละคนเชนน?้ี เมื่อกอนไมว า ทาํ อะไรก็นอบนอมระมดั ระวงั เครง ขรึมไมพดู ไมจา แตต อนนี้กลบั ทาํ ทา เหมือนคนทัง้ โลกตอ งยอมลงใหเ ขา มคี นพยายามเกลี้ยกลอ มวา ทุกคนลว นเปนมนษุ ย มีใครบางทไ่ี มม ีเรอ่ื งหงุดหงดิ รําคาญใจ ถูกทา นหญงิ หนิงเสียง ทาํ รา ยถงึ เพยี งน้ี ฮหู ยินเจน้ิ กวอโหวเปนตายก็ยังไมร ชู ะตากรรม เจน้ิ กวอโหวยอ มตองหงุดหงดิ ไปบา ง ฮอ งเตค ดิ ดกู ็เหน็ วามีเหตผุ ล หลายปม าน้ีเซียวจน้ั ถงิ อยเู พยี งลาํ พงั คนเดยี ว แมแ ตบ ตุ รกไ็ มม ีสักคน พระองคทรง พระราชทานหญิงงามให เขากร็ บั ไวเฉยๆ โดยไมคดิ แตะตอง ยากนกั กวา จะไดภรรยาที่คดิ วา ตายไปแลวกลับคืนมา เพ่งิ มคี วามสขุ ไดไ มก ว่ี ันก็เกิดเร่ืองแบบนีข้ ึน้ แถมในทอ งของฮหู ยินเจิ้นกวอโหวยังมีเลอื ดเน้อื เช้อื ไขของเขาอยอู ีกทั้งคน หากเปนอะไรไปจริงๆ เกรงวาเขาคงไมม ีทาง ลืมไดไ ป ตลอดชวี ติ แน จริงๆ แลว ยามนี้ฮองเตร ูสึกพอใจเปนอยางมาก เพราะเรอื่ งของทานหญิงหนงิ เสยี ง ปอ เหยออ งนับไดว า ลว งเกินเจน้ิ กวอ โหวอยา งหนกั หนาสาหัส พระองคบ อกกับปอเห ยออ งแลว วาตอ งลงโทษทานหญงิ หนงิ เสยี ง หลงั จากปรกึ ษากนั ท้ังสองฝายก็ตกลงกันวา จะใหท านหญงิ หนงิ เสยี ง ออกบวชเปนชีแลว ขงั เอาไวในอาราม ไมใ ห ออกมาอีกตลอดชีวิต สว นหานหยางออ งก็มเี รือ่ งขดั แยงกับเจิน้ กวอ โหวเพราะบตุ รสาวคนเลก็ ของอกี ฝาย ไดย ินวาเจิน้ กวอโหวถงึ กบั ตอ ยหาน หยางออ งจนใบหนาหลอ เหลาเขยี วคลําไปทั้งแถบ คดิ ถึงตรงนี ้ ฮอ งเตก็รสู ึกพอใจเปน อยา งมาก พออารมณด ีกม็ รี ับส่งั วา ‘อนุญาตใหเ จิน้ กวอโหวลาหยุดไดส ามเดอื น เพื่อ อยูเ ปน เพือ่ น ฮหู ยนิ ทกี่ าํ ลังปว ย!’ ดว ยเหตุนี้ เซยี วจ้นั ถงิ จงึ ไมไ ปรวมประชุมเชา และอยเู ปน เพ่ือนฮูหยินทั้งวนั ทง้ั คืนไดอ ยา งเปดเผย เรอื่ งนที้ ําใหผ คู นในเมืองเอี้ยนจิงตกใจมาก เพราะทุกคนตางก็รูวา เม่ือกอ นเจนิ้ กวอโหวเปนคนท่ใี สใจหนาท่แี ละรับผดิ ชอบงานของตวั เองมากแคไหน เซียวจน้ั ถิงยอมรูวา ทุกวันนผี้ อู ื่นมองตัวเองอยางไร ไมพ ูดถงึ คนอ่นื แคพวกเจง้ิ หยางโหวก็ไมรพู ยายามเกลยี้ กลอมเขามาแลว ก่คี ร้งั ตอก่ีครัง้ แตเ รอื่ งทเี่ กดิ ข้นึ ทําใหค วามคดิ ของเขาไมเ หมือนเดิมอกี แลว สมองของเขาเฝาแตคดิ ถงึ ถอยคําท่ีเซยี วซง่ิ ฮวาพูดในวนั นัน้ นางบอกวา นางเหนื่อย คร้งั น้นี างเหนื่อยแลว จรงิ ๆ

ตอนน้ันนางไมยอมดม่ื ยา นางไมอยากมชี วี ิตอยตู อ ไปแลว ชัว่ ขณะน้นั เขากลัวเหลอื เกิน กลัววาหากนางเปน อะไรไปจรงิ ๆ เขาจะตอ งกลับไปมชี ีวิตเหมือนสบิ กวา ปทีผ่ า นมาอีกครง้ั ทนั ใดน้ันเขากเ็ ขาใจ ชวี ติ คนเรานน้ั สั้นนัก จริงๆ แลวเขามเี วลาอยเู ปน เพือ่ นนางเพยี งเทานั้น สิ่งท่เี ขาสามารถทาํ เพอ่ื นางได  ก็มีเพยี งเทานัน้ เอง เขามวั แตกงั วลเรอ่ื งนนั้ กงั วลเร่ืองน้ี สุดทา ยกลับทําใหค นท่เี ขารักท่ีสุดตอ งลาํ บาก! เมอ่ื คิดไดเชน น้ี นสิ ยั ของเซยี วจ้ันถงิ กเ็ ปลี่ยนไป ฟาใหญด นิ ใหญ  ซิง่ ฮวาของเขาใหญทสี่ ดุ ตอ ใหเ ปนฮองเตกต็ อ งหลกี ทางให! ตอนนเ้ี หลา มามาและสาวใชในเรอื นฝอู วนิ้ ตา งก็รนู สิ ยั ของ โหวเหยดี พวกนางจงึ ปรนนบิ ัติกนั อยางระมัดระวัง ไมกลา ผิดพลาด แมแตนอ ย แมกระทัง่ ฮูหยนิ กะพรบิ ตาครัง้ เดียว พวกนางก็ตอ งรีบเขา ไปไตถาม แนน อน คุณหนูกับฮูหยินนอ ยท้ังสองก็มาคอยดูแลปรนนบิ ัตติ ้งั แตเชาเชน กัน แมเ ซยี วซงิ่ ฮวาจะไมส บาย แตน างกเ็ ขาใจด ี วันน้ีนางจงึ กลาวกบั เซียวจน้ั ถงิ ที่คอยเฝาอยูข า งกายวา “สขุ ภาพของขาคงไมม ีทางดขี ึน้ ภายในวันสองวนั ไมวา อยา งไรก็ตองคอ ยเปน คอ ยไป เพย เหงิ กบั ซิ่วเหมย ควรไปเรยี น หนังสอื กต็ องไปเรียนหนังสือ จะไปลากพวกนางมาทาํ ไม ยังมีเมิง่ เฉย่ี วเออ รีบปลอ ยนางกลับคา ยไปเถดิ อยาทําใหต อ ง เสียอนาคตไปดวยเลย” “ได” นางวาอยางไรเขาก็วาอยางน้ัน เขาอยากตามใจนาง ทุกอยา ง ดว ยเหตนุ ี้ เซยี วจนั้ ถงิ จงึ สั่งการลงไปใหซ ่ิวเหมยกับเพยเหงิ ไมต อ งมาปรนนบิ ัติทุกวนั สวนเมงิ่ เฉีย่ วเออก็ใหรีบกลับคายทหาร ซ่วิ เหมยกบั เพยเหงิ ยงั พอวา พวกนางยอ มไมก ลาไมเ ชอื่ ฟง มีเพยี งเมิง่ เฉ่ียวเออท่ีมาหาเซียวซง่ิ ฮวาพรอมดวยดวงตาคลอนาํ ตา “ทา นแม ทานเปน แบบน ้ี ขา จะวางใจกลบั ไปไดอยา งไรเจาคะ!” เซียวซิ่งฮวาน่งั เอนหลงั อยตู รงน้ันโดยมเี พยเหิงคอยปรนนบิ ตั ิ เหน็ นางทําทา อาลัยอาวรณแบบน้ีกย็ ้ิมออกมา “ดเู จา สิ ทาํ ยงั กบั จะตายจากกนั อยา งไรอยา งนั้น คา ยทหารนั่นอยูหางไปแคสามสิบล้ีไมใ ชหรอื อยากกลับมาเมือ่ ไหรก็ข่ี มา มาแคเดีย๋ วเดียว ตองรอ งหม รองไหแ บบนี้ดวยหรือ ไมเหมอื นเจาเลยสกั นดิ !” “ทา นแม ขาแค. ..” นบั แตแตง เขามาบา นตระกลู เซยี ว เม่งิ เฉย่ี วเออ เพง่ิ จะเคยรองไหเปน คร้งั แรก “เกดิ เรื่องแบบน ี้ แตขากลบั ไมไ ดอ ยขู า งกายทาน ขา ไมว างใจ...”

บทที่ 88 จริงๆ แลว หลายวันนเ้ี มง่ิ เฉ่ียวเออ ดมู ีชีวติ ชวี ากวา แตก อนมาก แตก ค็ ลาํ กวา แตกอ นมากเชนกัน เซยี วซิ่งฮวายน่ื มอื ไปลูบใบหนา นางเบาๆ ดวยความรกั และสงสาร “รองไหทาํ ไม อยแู ลวเปนอยางไร ไมอ ยูแลว เปนอยา งไร ตอ ใหเ ฝาอยูข า งกายแมทกุ วัน เจา จะทรมานแทนแมด ืม่ ยาแทน แมไดห รอื เรว็ รีบกลบั คายไป ต้งั ใจฝก ฝน วนั หนาจะไดเปน โหวเหยหญิงเหมอื นอยา งจ้ินเจียงโหว แมเหน็ แลว คงดใี จนัก” เมงิ่ เฉ่ียวเออ คิดดกู ็รสู ึกวาแมส ามพี ดู มเี หตผุ ล นางจงึ หยดุ รอ งไห นางจากไปดว ยความอาลยั อาวรณอ ยางทสี่ ุด แตก อนไป นางยงั ไปหาเพยเหงิ กบั ซ่ิวเหมยเพือ่ กําชับพวกนางใหดูแลทาน แมแทนนาง แมตอนนี้เพย เหิงกบั ซิ่วเหมยตองเรยี นหนงั สอื และฝกดดี พิณ แตพ อ เลกิ เรียน พวกนางก็มักจะรบี ไปทเี่ รอื นฝอู วน้ิ เสมอ ดงั น้นั จึงพยกั หนารบั คาํ อยางเต็มอกเตม็ ใจ จรงิ ๆ กไ็ มมีอะไร แตพอเพยเหิงกับซิว่ เหมยเหน็ พส่ี ะใภหนั กายเตรยี มจากไป นกึ ถึงตอนน้ีมารดากําลงั ปว ยอยู  พวกนาง กห็ ันไปมองหนากนั ดว ยความโศกเศรา ปกติที่บานมผี ูหญิงสีค่ น พวกนางมักจะหัวเราะดวยกัน พดู คยุ ดวยกัน เยบ็ ผาดว ยกัน ไมเคยรูส กึ วาจะขาดใครไปไมได ตอนน้ีถึงไดรวู า แมซ ว่ิ เหมยกับเพย เหงิ จะสนิทกนั มากกวา ทานแมจ ะถูกคอกบั เมงิ่ เฉยี่ วเออ มากกวา พวกนางก็เปน คนครอบครวั เดยี วกัน ไมว า ขาดใครไปก็ตองใจคอไมดที ั้งน้นั ย่งิ ตอนนี้ทานแมลม ปวยก็ยง่ิ รสู กึ หวาดหวัน่ เพยเหิงรองไหพลางกอดซิ่วเหมยแนน “ซอ รอง ทานแมของขาคงไมเปน อะไรใชไ หม หลายปม านไ้ี มรูทา นแมต อ ง ตอง... ลําบาก...” เพยเหงิ กลาวเสียงสะอ้ืน “ลาํ บากสกั แคไหน ยากนักกวา จะไดพ บทานพอ แตเพ่งิ สบายไดไ มก ่วี นั กลับเกิดเร่ืองแบบน้ี ขน้ึ ” ซ่ิวเหมยเหน็ นองสามรี อ งไหก อ็ ยากรองไหตาม แตน างเปน พี่สะใภ  สมควรตอ งปลอบใจนองสาม ี ดงั นน้ั นางจึงพยายาม ฝน ยิ้มพลางกลา ววา “ไมเ ปนไรหรอก ทา นพอเชญิ หมอหลวงมาตง้ั หลายทา น ยาดๆี กม็ ตี ั้งมากมาย ตองไมเ ปน อะไรแน ทานแมม ีบุญวาสนา ชา เร็วกต็ องผานไปได!” ยามน้ีเพยเหิงกไ็ ดแ ตค ิดเชน น ี้ “ตอนน้ีขา หวงั เพียงทานแมจะหายด ี หากทา นแมห ายด ี จะใหขาทําอะไร ขา กเ็ ต็มใจทั้ง น้นั ! ขาจะไมด้อื ไมทาํ ใหท านแมตอ งเปนหวงอกี แลว” หลายวันมาน้ีเพยเหิงเปน หวงมารดามาก พอมีเวลาวา งกม็ ักจะไปเย่ียมเสมอ วนั น้นี างไปทเ่ี รือนฝูอวิน้ เพ่งิ เดนิ ไปถงึ ระเบยี งทางเดนิ ดา นนอกกเ็ หน็ เหลามามาและสาวใชยืนรอรับคําส่ังอยูตรงนน้ั เมอื่ หันมาเห็นนางก็รีบสง สัญญาณบอกไมใหนางสงเสียงพลางชเ้ี ขา ไปในหอง เพยเหิงรูทนั ทวี า บิดาเฝาอยูดานใน หลายวนั มาน้ที า นแมไมสบาย ทานพอ กเ็ อาแตเ ฝา อยูข า งๆ ไมแ มแ ตจ ะไปเขา รว มประชมุ เชา บางครง้ั ก็ถึงกบั ไมไ ดหลับไมไ ดน อนไปครึ่งคอ นคืน นางถอนใจเบาๆ พลางผลกั ประตเู ขาไป แตแลว กต็ องหยดุ ชะงักอยูตรงนน้ั ยามนี้เขา สเู ดือนเกา อากาศเรมิ่ เยน็ ข้ึน ทานแมส ขุ ภาพไมดกี ็เลยยายเขาไปอยูในหองอุน นางมองเขาไปเหน็ ทา นพอซบหนาอยูต รงขางเตยี ง ดทู าคงจะหลบั ไปแลว เมอ่ื มองจากมมุ ที่นางยืนอย ู จะเห็นไดว าตรงขมับของทา นพอ เร่ิมมีผมขาว แตกตางจากทาทางทรงอํานาจนา เกรงขามใน

ยามปกตอิ ยา งสิ้นเชงิ ทา นพอนัง่ อยบู นมา นัง่ ขางเตียง รา งสูงใหญขดตัวซบหลับอยูตรงน้นั เพย เหงิ เหน็ แลวก็อดปวดใจไมไ ด  ท่ีผานมานางกลัวทา นพออยบู าง แตตอนนก้ี ลับรูส กึ ปวดใจเหลอื เกนิ นางรูว า เรอื่ งทีเ่ กดิ ขน้ึ กับทา นแมทาํ ใหทานพอ เสยี ใจมากจนนอนไมห ลับ นางยงั ไดยินพวกบาวรบั ใชพดู กันวา หลายวนั มานีท้ า นพอปอนยาใหทา นแมดวยตนเอง ทา นแมด มื่ ไมล ง ทานพอกด็ ่มื เปน เพ่ือน ยังมอี าหาร ทา นแมก นิ แคไหน ทา นพอก็กนิ แคน ้ัน หากทา นแมหวิ ทา นพอ ก็รวมหวิ เปน เพื่อน เพยเหงิ สูดหายใจลึกพลางพยายามบงั คับนําตาใหไหลยอ นกลับลงคอ นางเดนิ ไปทร่ี าวแขวนเส้อื ดานขา ง หยบิ เสื้อคลุม ของบดิ าตวั หน่งึ ลงมาแลว เดนิ ไปคลุมลงบนรา งของเขาเบาๆ คิดไมถงึ วา นางเพ่ิงจะคลุมลงไป บดิ าก็รูสึกตัวตื่น นางชะงกั ไปเล็กนอยกอ นจะถอยหลงั ไปกาวหนึ่ง “ทา นพอ ตนื่ แลวหรอื เจา คะ?” เซียวจัน้ ถิงคิดไมถ งึ วาตัวเองจะเผลอหลับ เขาขมวดค้ิวพลาง หนั ไปมองเซยี วซิ่งฮวาทน่ี อนอยูบ นเตยี ง เห็นนางกาํ ลงั หลบั สนทิ ถงึ ได หนั ไปมองบุตรสาว “เจามาเม่ือไหรกนั ?” “เพ่ิงมาเจา คะ เห็นทานพอ หลับอยูก็เลยไมก ลารบกวน” “อมื กินอาหารกลางวันหรอื ยัง” เซยี วจัน้ ถงิ ถาม จรงิ ๆ แลวเม่ือกอนเขาไมเคยพูดคุยเร่อื งสัพเพเหระเชนน้ีกบั บตุ รสาวมากอ น เขาไมใ ชค นทช่ี อบพดู เรอื่ งทาํ นองน้ี แตหลายวันมาน้ี บตุ รสาวมาชวยปรนนบิ ตั มิ ารดาทกุ วนั พวกเขา จึงคนุ เคยกนั มากขึ้น “กนิ แลว เจาคะ แลวทา นแมหลบั ไปเมือ่ ไหรห รือเจา คะ?” เพยเหงิ เห็นบดิ ามสี หี นา เหนอื่ ยลา เสนผมยุงเหยิงเหมอื นไมไ ดห วี ซํา ยงั มหี นวดเคราเขียวครม้ึ ดูทา คงไมไ ดด ูแลตวั เอง มาหลายวัน แมกระทงั่ ดวงตาก็แดงกาํ จนนา ตกใจ “พอดมื่ ยา กินอาหารกลางวันเปน เพอ่ื นทา นแมข องเจา แลว ก็เฝา นางจนหลับไป” จริงๆ กวาเซียวซงิ่ ฮวาจะดม่ื ยาไดก็ตอ งวนุ วายอยนู าน ซํา ยงั เกือบจะอาเจียนออกมา อาหารก็แทบจะกลืนไมลง เดิมคน ทีต่ งั้ ครรภก็เลอื กกินและอาเจียนมากเพราะแพทองอยแู ลว พอมาลม ปว ยและตองฝนกนิ ยาแบบน ้ี กเ็ รยี กไดวาเคราะหซ ํา กรรมซัดเลยทีเดยี ว “ทา นพอ ...” เพยเหงิ ลังเลอยูค รหู นงึ่ ก็อดพดู ไมไ ด “ทา นพอตองระวงั สุขภาพของตวั เองดวยนะเจา คะ อาการปว ยของทาน แมต อ งรักษาแบบคอ ยเปนคอยไป ไมใ ชจะดขี น้ึ ไดใ นวันสองวัน ทานตอ งวางแผนระยะยาว อยาใหก ลายเปนวาพอทา น แมห าย ทา นก็ลมปว ยไปอีกคน จะวา ไปแลวยังมขี า กบั ซอรอง พวกเราเองกม็ าชว ยดแู ลทา นแมแ ทนได” เซยี วจั้นถงิ ไดย นิ เชน น้ีกอ็ ดหนั ไปมองบุตรสาวไมได ปนี้บุตรสาวของเขาอายสุ บิ หา นางดูเหมอื นเซยี วซิง่ ฮวาสมัยเปนเด็กสาวมาก นางยืนอยูตรงหนา เขาอยา งสงบเสง่ยี ม ดวงตาท้งั คฉู ายแววปวดใจ ในความปวดใจนนั้ ยงั มคี วามเคารพยําเกรงแฝงอยู จๆู เขากน็ กึ ถึงคาํ พดู ท่ีเคยพดู กับเซยี วซ่งิ ฮวา ตอนน้ันเขาพูดวาหากมีบุตรสาว เขาจะรักนางมากๆ จะเปนมา ใหนางขี่ จะทําใหน างไมมีวนั รจู กั ความทกุ ขไปตลอดชีวิต จรงิ ๆ แลวเขาไมอ ยากใหบ ุตรสาวมองเขาดว ยสายตาเคารพยําเกรง ราวกบั จะพดู อะไรกต็ องคดิ ทบทวนใหร อบคอบสกั