09เพชรพระอุมา เล่ม09 จอมผีดิบมันตรัย

1948 “นาย! ไอผีกองกอยหายไปแลว!!...” น่ันคอื ถอยคําแรกที่ตะเบง็ ผานแกว หูของเขา “แงซายกห็ ายไปดวย พวกเรายังหลับกันหมดทกุ คน บญุ คํากเ็ พิ่งจะต่นื ข้ึนมาเดี๋ยวนเ้ี อง!!” เหมือนถกู ธรณสี บู ทั้งๆ ทีน่ ง่ั ครง่ึ นอนพงิ อยกู ับกองสมั ภาระ รพินทร ไพรวัลย กระโจน พรวดขึ้นยนื ทง้ั ตัว... [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1949 71 ส่งิ แรกท่ีสายตาพุงปราดไป เปา หมายคอื หลกั ไมก ลางแคม ปทจ่ี าํ ไดว า ไดม ัดเจาเชลย ลกึ ลับแขวนไวท ่ีนน่ั บดั นี้ เจา ผีกองกอยอันตรธานไปเสียแลว! เขาเผนเขาไปที่นนั่ กวาดสายตาพรอ มกับหมนุ ตัวสาํ รวจดูอยา งรวดเรว็ แลวก็พบเชือก ไนลอนท่ใี ชมดั เจาสัตวประหลาด ถกู แกอ อกกองไวก ับพ้นื อยางดใี กลๆ กับไมซ่ึงใชมัดดาม นอกจากนั้น ไมมหี ลกั ฐานรอ งรอยอะไรจะใหส งั เกตเหน็ ไดอกี เลยแมแ ตนดิ เดยี ว หันขวบั กลับไปยงั กลุมพรรคพวกทย่ี ังนอนอยรู ะเกะระกะพรอ มกับโจนลิว่ เขามา นับ จํานวนคนดว ยใจทเ่ี ตนระทกึ ตกประหมา ทุกคนอยูกนั ครบ หลับใหลกันอยูใ นลกั ษณะตา งๆ ดู แปลกไป ขาดหายไปคนเดยี ว คอื แงซาย! “เรว็ ! ชวยกนั ปลุกพวกเราข้นึ เถอะ!” พรานใหญร องเรว็ ปร๋อื เกอื บจะเปนตะโกน แลว เขากบั บุญคํากแ็ ยกกนั ส่ันปลุกพรรค พวกทกุ คนอยา งรบี รอ น เพยี งครเู ดยี ว ทุกคนก็งวั เงยี ต่นื ขน้ึ มาดว ยความฉงนสนเทหใ จเหลือทีจ่ ะกลา ว และยงั ไม ทนั จะขบคิดใครค รวญไดวา เหตใุ ดจึงพากนั หลับใหลโดยมาตนื่ ขึน้ ในเวลาเกือบเทยี่ งโดยไมร ูสึกตวั เชน น้ี ตางกเ็ ผชิญกับปญหาทีส่ ะดงุ ใจย่ิงใหญไปกวา นน่ั กค็ ือ เมื่อไดรบั ขา วประหลาดเกย่ี วกบั การ อนั ตรธานไปของเจา ผีกองกอยและแงซาย ทนั ทที ต่ี า งลืมตาขึน้ ท้งั หมดตกอยใู นอาการพรวดพราด เผนกนั ขึ้นอยา งตาลตี าเหลอื ก ซกั ถามกนั เองแซดไป หมดท้ังคณะ รูส ึกแตเพยี งนอนหลับเปน ตายเหมือนถกู ยาสะกดไปเทาน้ัน แตไ มมีใครมีอาการ ผิดปกติไดร ับอนั ตรายอะไรทงั้ ส้ิน ตลอดท้งั บริเวณแคม ปก็คงอยใู นสภาพปกตดิ ีเหมือนเดมิ ทกุ อยา ง ไมม อี ะไรผิดรปู รอยไป ยกเวน แตก ารหายตวั ของแงซายกบั เจา สตั วพ ิสดารอยางเดียวเทา นั้น แลว การสอบสวนลําดบั เหตกุ ารณกเ็ ร่มิ ขนึ้ เพื่อคนหาขอเท็จจรงิ อนั ใกลเ คยี งท่สี ดุ คณะนายจางทกุ คนรวมท้งั รพนิ ทร ไพรวัลย ใหการตรงกันหมด นน่ั กค็ ือ ตางคนตาง มอยหลบั ไปเมอื่ ไหรไมรสู กึ ตัว ภายหลังจากรแู นว า กองทพั ของเจา ภตู ปา บายโฉมหนา ไปทางซาก กระทิงที่ยิงลมไว ไมม ใี ครบอกไดว า ใครหลับกอนหรือหลับหลงั เปน การเผลอหลบั ไปในขณะที่ นอนกอดปน สงบคอยฟง เสียงกนั อยูอยา งระมดั ระวงั คะหยนิ่ เกิด เสย และสา งปา ยอมรับวา หลบั ไปในทันที เม่อื รูแ นว า ยังไมถ ึงยามของตน และไมไดต่นื รูสึกข้ึนอีกเลย จนกระทัง่ มาถกู ปลุกเอาเด๋ียวนี้ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1950 คําถามท้งั มวลขงึ พงุ มายังบุญคําและจัน เพยี งสองคนซงึ่ เปนยามชดุ แรกไดร ับมอบหมาย ใหเฝา ทุกส่ิงทุกอยางมันเกดิ ข้นึ ในขณะทพี่ รานท้ังสองเฝายามนน่ั เอง และผลสรปุ ของการไลเ สียงก็ ปรากฏออกมา ทั้งบุญคําและจันตา งกไ็ มร ตู ัวเชนกนั วา หลบั ไปตง้ั แตเมื่อไหร ทั้งทอี่ ยูในระหวาง หนา ที่ ทัง้ สองพรานตา งถามกนั เองวุน “เอ็งหลบั ตอนไหน ไอจ นั ?” บญุ คาํ รอง หนา ต่นื เลกิ ลัก่ ซดี เผอื ด ซง่ึ กเ็ ชน เดียวกันกับจนั ผูถ กู ถามซัด “ไมรูเหมือนกนั ก็พีค่ าํ ละ หลับตอนไหน?” จันยอ นถามมาเสยี งแหบๆ ทาํ หนา เหมอื นจะรองไห “ขากไ็ มร ู มนั บอกไมถกู โวย ...พิลกึ จรงิ ๆ...” ตาเฒาตบหวั มนั เองดังฉาด สบถพํา หนา น่วิ คิ้วขมวด เชษฐายกมอื ขนึ้ หาม แทรกมา โดยเรว็ วา “เอาละๆ อยามัวแตไลเลยี งซัดทอดกันอยเู ลย วา ใครหลับกอ นใคร หรอื เมื่อไหร ของมนั ชดั ออกมาแลววา ทงั้ สองคนหลบั ไปในระหวางท่ีเฝา ยามโดยไมร สู กึ ตวั ซงึ่ มันเปน เรอ่ื งผิดปกติมาก และความผิดปกตินมี้ ันเกิดขน้ึ กับพวกเราทงั้ คณะนน่ั แหละ ไมงั้นจะพากันหลับเปน ตายเพ่ิงมาตน่ื เอาเด๋ยี วน้ไี ดอ ยางไร วาแตว า ในพวกเราใครเปน คนต่นื ข้นึ คนแรก” “บุญคําเองแหละ นายใหญ...” ตาพรานเฒา บอกเสียงแหง ๆ สหี นาของแกปน ยากทสี่ ดุ “บญุ คาํ ลืมตาข้นึ มา เพราะตะวนั มนั สองหนา ทีแรกนกึ วา ฝนไป ลุกขึ้นมาน่ังเห็นพวกเรา ยงั นอนหลบั กนั หมดทกุ คน ดูมันพกิ ลอยู พรานใหญก ็นงั่ พิงกองสมั ภาระหลบั แลไปอีกที ไมเห็นไอ ผีกองกอย นบั จํานวนพวกเรา ไอแงซายกข็ าดหายไป บญุ คํากป็ ลกุ พรานใหญข น้ึ เปนคนแรก” “ผมตน่ื นอนกอ นพวกคณุ ชายไมเ กนิ 2 นาทเี ทานั้นครับ” พรานใหญก ลาวเสรมิ มาเรว็ ปรือ๋ “หมายความวา ยงั ไงกนั นี่ ทาํ ไมพวกเราถึงนอนหลับเปน ตายกันไปถงึ อยา งนี้ แลวไอส ตั ว ประหลาดกบั แงซายหายไปไหน?” ไชยยนั ตรอ งอยา งตน่ื งง พวกพรานพนื้ เมอื งพรูกันออกไปกระจายคน หารอ งรอยรอบๆ บริเวณแคม ป ในขณะที่ รพนิ ทรกับคณะนายจางพุงสายตาปราดเปน ตาเดยี ว จับไปยังตําแหนงท่ที กุ คนเหน็ แงซายนั่งประจาํ ท่ีอยูคร้ังสดุ ทา ย จอมพรานปรเี่ ขาไปยงั ตําแหนง นั้นกอ น แลว คณะพรรคกพ็ งุ ตามกันเขา มา ทา มกลางความมึนงงทายเหตุการณเ ชน ไรไมถ ูก “ดนู !่ี ” เสยี งมาเรยี เอะอะขึน้ ทกุ คนเหลยี วขวับมา กเ็ ห็นหลอนกม ลงหยิบไรเฟล .460 เวเธอรบี แม็กนัม่ ซึ่งมอบหมายใหเปน ปน ประจาํ มอื ของคนใชช าวดงขึน้ มาชูใหด ู “มันวางทง้ิ อยตู รงนี้” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1951 พรอมกบั อุทาน หลอนตบกา นลกู เล่อื น กระชากออก กระสุนนดั หนึ่งซึง่ ประจาํ อยูในรัง เพลงิ เรยี บรอ ย กระเดน็ หวอื ออกมา แสดงวา ปนอยใู นระหวา งเตรยี มพรอ มตามปกติ ลักษณะ เดียวกับอาวธุ ประจําตวั ของคณะพรรคพวกทุกคน ระหวางทจี่ อมพรานยังกัดริมฝป ากขมวดควิ้ ยงุ ไชยยนั ตก ก็ าวสวบไปทค่ี ันธนูพรอ มทง้ั กระบอกลกู ศร หยบิ ขนึ้ มาสํารวจ มนั ยงั อยคู รบเหมอื นเดมิ ดารนิ อกี คนหนง่ึ ที่กม ลงหยบิ ถุงยามอนั เปน สมบัตสิ วนตวั ขององครกั ษพ เิ ศษของหลอ นขนึ้ มาดู ทุกส่ิงทกุ อยา ง อนั เปนสมบัตขิ องแงซายอยคู รบถวน!! ทง้ั หาคนมองตากันตะลงึ ไปชวั่ ขณะหนึ่ง บางสิง่ บางอยางแลนเขา จบั ความรสู ึก เปน ความรสู กึ ท่ไี มอาจบรรยายอะไรออกมาได แนละ มนั ตรงกันอยางเดยี ว คอื สงั หรณร าย! “มันมีอยูสองนัยเทา นน้ั ...” รพนิ ทร ไพรวัลย เอยขึน้ ดว ยเสยี งแหบเหือด ทาํ ลายความเงยี บงนั ของทุกคนท่ีพากันยนื เปน ทอนหนิ ไป “อันตรายลกึ ลบั ที่เรายังทายไมถกู ไดเ กิดขน้ึ กบั แงซาย หรือมิฉะนั้น เขากผ็ ละหนจี ากเรา ไปโดยเจตนา” “แงซายคงจะไมคิดหนี หรอื ผละแยกทางกบั เรา โดยไมม อี ะไรตดิ ตวั ไปเลย แมก ระทงั่ ปน หรอื สมบัตสิ วนตวั ของเขาไมใ ชหรอื ?” ผูทค่ี รางข้ึนดว ยเสียงกระซบิ คือ ดาริน วราฤทธ์ิ หนา หลอ นปราศจากสเี ลือด มาเรียตะโกนถามไปยังสางปา พรานของหลอ น ซึ่งกาํ ลังกมๆ เงยๆ อยตู ามราวปาคนละ ดานกับพรานอนื่ ทง้ั หลาย เจา ตอ งสูสั่นหวั โบกมอื อยไู ปมา แสดงวามนั ไมไดรองรอยอะไรท้ังสิ้น พรานใหญปา ยแขนเสือ้ ข้ึนเช็ดเหง่อื บนใบหนา นยั นต าทงั้ คหู รี่ยบิ หยลี ง กวาดสายตา อยา งปราศจากจดุ หมายแนน อนไปรอบๆ “พวกเราทง้ั หมด ถูกอํานาจอะไรสกั อยา งหนึง่ สะกดใหห ลับใหลกันไปหมด และหลบั จนเลยเถิดมาจนถึงเดยี๋ วน้ี เหตุการณทเี่ ราเดาไมถ กู ท้งั หลาย มันเกิดขนึ้ ในระหวา งพวกเราหลบั กนั ทั้งหมดนนั่ เอง” เชษฐากลา วเครงเครยี ด สหายของเขาก็พดู โดยเรว็ วา “ทาํ ไมเราจงึ ยงั รอดชีวิตกนั อยูได โดยการหลับอยา งลมื ตัวเชน นี้ ทาํ ไมเราจึงไมกลายเปน กองกระดกู กนั ไปหมด โดยกองทพั ของเจา สัตวประหลาดเหลา นนั้ เพียงแตว าไอตัวท่ีเราจับได หายไป พรอมกบั คนของเราเพยี งคนเดยี ว มนั ดน้ิ หลุดจากมดั ไปไดอ ยา งไร แลว แงซายเลา หายไป ไหน มนั จะตอ งไมไดเกดิ ขนึ้ เพราะเจตนาของเขาอยา งแนน อน หลกั ฐานเห็นไดจากปน และสง่ิ ของ ท่ีท้ิงอยนู ”่ี รพนิ ทรผละตรงมายงั กองเชอื กทีใ่ ชม ัดเจา สตั วป ระหลาด ซง่ึ ทง้ิ อยูกับพ้ืนเคียงขา งไมทีใ่ ช ดามตัวมันอกี ครั้ง คอยๆ กม ลงหยบิ ขึ้นมาพิจารณาดอู ยา งครุนคดิ ทุกคนตามมาลอ มดูอยูดว ย [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1952 “เชอื กเปน ปกตเิ รียบรอยดี ไมมรี อยขาดเลย...” เขาพดู แผว ตํ่า มองหนาเชษฐากบั ไชยยันต “ลกั ษณะของมนั เหมอื นไดร ับการแกใ หหลุดจากใครสกั คนหน่ึง ไมใ ชต ัวของมนั เอง” “กใ็ ครละ เปน คนมาแกมดั ใหม นั ?” ดารนิ ถามขึน้ ลอยๆ อยางรุมรอ น พรานใหญย ังไมมคี าํ ตอบใดๆ ในขณะนนั้ นอกจากยนื น่งิ มาเรยี ก็กลาวเปน เชิงหยัง่ ความเหน็ ทกุ คนมาวา “ลองชว ยกันคดิ ใหด ีซิ ไอส ตั วประหลาดหลดุ จากมดั นไ่ี ดโดยวธิ ใี ด พวกมนั ยอนกลับมา แกเ ชอื กใหใ นขณะที่เราหลับใหลกันอยู หรอื วาผูท แ่ี กใ หมนั คอื แงซาย?” ระหวางเชษฐา ไชยยนั ต และจอมพราน ยงั ไมมีใครตัดสนิ ใจลงความเห็นอยา งใดทัง้ ส้นิ นอกจากชว ยกนั มองหาหลกั ฐานไปตามพน้ื ซ่ึงมนั กไ็ มอ ํานวยผลอะไรข้ึนมาได พน้ื บริเวณนัน้ เปน ดนิ แขง็ สลบั ไปกบั หนิ อาจมีรอยเทาจากฝุน ท่ีติดตนี ของพรรคพวกกนั เองทยี่ ํ่าไวสบั สนเม่อื คืน มัน ไมช วยใหแ ยกแยะออกไปไดถ นดั “สมมติวา พวกมันยอ นกลับมาชว ยไอตวั หัวหนา ทนี่ ่ี พวกเราท้งั หมดก็ควรจะเปน เหยอื่ ไป หมดแลว ปานนี้คงเหลือแตก องกระดูก งน้ั ไมใชหรอื รพนิ ทร” หัวหนาคณะเอย ข้นึ อยางระมัดระวัง “ถาง้ันก็มที างใหส นั นษิ ฐานไดอ ยางเดยี ว แงซายนัน่ แหละครบั เปน คนแกม ัดใหม ัน ปลอ ยมันใหห นีไป แลวตวั เองก็หนีไปดวย” “มีเหตุผลอะไรท่แี งซายจะตอ งทาํ อยา งน้ัน?” ดารินรอ งล่ันอยา งไมเ ห็นดว ย อกี สามคนกข็ มวดคิว้ อยางคลางแคลงสุดทีจ่ ะปลงใจได “อันน้ี เปนสงิ่ ทีเ่ รากาํ ลงั คนหาเหตุผลกนั อยู แตรปู การมนั ชใี้ หเห็นไปในทาํ นองนนั้ ” “ทําไมคณุ ไมค ดิ บา งวา ในบรรดาพวกเราทัง้ สิบสองชวี ิตน้ี แงซายเปน คนทีเ่ คราะหร า ย ทสี่ ดุ มนั ใชอ าํ นาจอนั ลึกลับเขา สะกดเราหลบั ไปหมด แลว เขา ทําอนั ตรายแงซายเพยี งคนเดยี ว ปานน้ีเขาอาจกลายเปน ศพ หรอื ไมก็กองกระดกู อยูท ไ่ี หนแลว กไ็ ด” “ไมม ีรองรอยของการตอสู ไมม รี อยเลือด!” “พวกมนั อาจชว ยกนั ลากเขาไปใหพ นจากบริเวณน้ีก็ได เราจึงไมเหน็ รอยเลอื ด อยา ลมื วา หลกั ฐานขา วของอันเปนสมบตั ิสวนตัวทกุ ชิน้ ของเขาทย่ี งั อยูครบถว น มนั นาจะพสิ จู นใหเ ราเหน็ ได ชัดวา แงซายไมไ ดม ีเจตนาทจ่ี ะหายตวั ไปจากที่นี่ดว ยตนเองเลย เขาจะตอ งถกู เอาตัวไป แตโดยวิธใี ด นน้ั เปน อกี เร่ืองหน่งึ ” มาเรียคา นมาอกี คนหนึ่งอยางแข็งแรง “กระจายกันออกตรวจบรเิ วณในรศั มีรอบๆ เถอะ บางทเี ราอาจไดห ลกั ฐานอะไรขึน้ บางก็ ได” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1953 ไชยยนั ตอ อกความเหน็ มาอยางกระสบั กระสา ย “เดี๋ยวกอนครบั ใจเย็นๆ ไวก อน” จอมพรานขัดขึน้ ลกั ษณะของเขาเหมือนจะเขาฌานเพื่ออานอะไรบางสงิ่ บางอยา ง แลว กลาวตอมาในนาํ้ เสยี งเดมิ วา “กอนอืน่ เรามาพิจารณากันกอนดีกวา ทําไมเราถงึ พากนั หลับไมร ูสกึ ตวั ไปหมด เราพา กันหลบั ไปดว ยอํานาจอะไร น่ีเปน ปญหาสาํ คญั ขอแรกที่สดุ ท่จี ะชวยใหเราคลาํ ไปสูปญหาอื่นๆ ตอ ไป...พวกคณุ เขาใจวาอยางไรครบั ในเรือ่ งทพี่ วกเราถกู สะกดหลบั เปนตายไปเชนนี้ มนั เกิดจาก อะไร?” ประโยคหลงั เขาหยงั่ ความเห็นไปยังทุกคน คณะนายจางทง้ั ส่ี หนั ไปมองตากนั เอง “ผมไมคิดวาเราจะถกู อาถรรพณหรือเวทมนตรใดสะกดใหหลบั นอกจากยาสะกด ประเภทควนั รม” ในท่สี ดุ เชษฐากก็ ระซบิ ออกมาเบาท่ีสดุ “ถา ง้นั คุณชายกค็ ิดอยา งเดยี วกับผม...” รพนิ ทรว า แลวเดนิ ตรงเขา ไปตรวจดูตามกองไฟทกี่ อ ไวร อบดา นทงั้ หกกอง ซง่ึ บัดน้ี เหลอื แตเถามอด และดุนฟน ท่ถี กู ไฟกนิ กดุ สั้นพน จากบรเิ วณทีส่ ุมไว เปน การพรางไฟดว ยตวั เอง เพราะไมม ใี ครเคยใสเ พมิ่ เตมิ ทกุ คนเห็นเขาไปนงั่ คกุ เขา อยทู ี่ซากไฟกองสุดทา ยทางดานใตของ บรเิ วณแคมป สีหนาเต็มไปดวยความสงสยั ใชป ลายมดี โบว่ีคยุ เขย่ี ตามกองเถา นนั้ อยางระมดั ระวัง จงึ พากันตามตดิ เขาไป “มีอะไรผิดปกตหิ รอื ผูกอง?” ไชยยนั ตถ ามเสียงสูง จอมพรานยงั ไมต อบในทนั ทนี ั้น แลว ตางกง็ งกนั ไปอกี เม่ือเขาคอยๆ ชปู ลายมีดขึ้นใหดู มีไถขนาดยอมๆ เหมือนไถบ รรจุเคร่ืองราง ทาํ ดวยผา ดบิ สมี อๆ อันหน่งึ เกยี่ วติดอยูก ับปลายมีด ขณะทม่ี นั ถกู ยกข้นึ นั้น ผงสดี าํ ๆ คลายๆ ขคี้ างคาวปน อนั เปน เศษเหลืออยูใ นไถ คอ ยๆ รวงเปนระ อองลงมาท่ีพน้ื แลเหน็ ไดถ นดั “ไดม าจากไหนนะ ?” เชษฐาถามพรวดพราดมาบา งอยางมอี ะไรสะดุดใจเหลือท่จี ะกลา ว “จากในกองไฟน่คี รับ” รพินทรต อบแผว เบา ตากก็ วาดไปรอบๆ บริเวณซากไฟกองน้ัน แลว ก็เงยี บกรบิ ไมยอม ตอบคาํ ถามของคณะนายจางทีม่ มี าอีกทั้งส้ิน แตย กมือขน้ึ ดดี เรยี กบญุ คาํ กับคะหย่นิ ท้งั สองวงิ่ ตรง เขามาโดยเร็ว พวกพรานอน่ื ๆ กพ็ ลอยละจากการตรวจหารอยแลน เขามาสมทบดว ย [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1954 “ดซู ิ ผงดําๆ ในไถน ี่ เปนอะไร?” บุญคาํ กบั คะหย่ินเตม็ ไปดวยความประหลาดใจในส่ิงท่พี รานใหญชใ้ี หด ู ตางทรดุ ตวั ลง พจิ ารณาโดยเร็ว ตาพรานเฒาใชน วิ้ แตะผงนนั้ ขน้ึ มาขย้ใี นมอื แลวยกขน้ึ ดมอยา งระมดั ระวงั พลาง เงยหนา พรวดขนึ้ อทุ านล่นั “ยาสะกด นาย! นีม่ ันหนงั คางคกภูเขาตากแหง แลว ปว นเปน ผงสําหรบั ใสใ นกองไฟแบบ เดยี วกับทีไ่ อพ วกสางเขยี วใช! เมือ่ คืนน้ี พวกเราโดนควนั สะกดนเ่ี ขาใหแ ลว” “ใชแ ลว พรานใหญ นเี่ ปน ยารมควันสาํ หรบั ใหหลับ” นายบา นหลม ชางละลาํ่ ละลกั ยนื ยนั มาอกี คนหนงึ่ ภายหลงั จากเกลีย่ ดใู นฝา มอื ระหวา งที่ คณะนายจางพากนั ยนื ตะลงึ จอมพรานแยกเขยี้ ว “ลองชว ยกนั คดิ ใหร อบคอบหลายๆ ดานซคิ รับ จากหลักฐานทีเ่ ราคน พบน”่ี “ไมมีใคร แงซายแน ของมนั ชดั เหลือเกนิ !” เสียงไชยยนั ตเ กอื บจะเปน กระซิบ “ถูกแลว น่ีตอ งเปน การกระทาํ ของแงซาย...” หัวหนา คณะเอย ทําลายความเงยี บงันข้นึ “แตป ญหามนั อยูท่ีวา แงซายมเี จตนาอะไรที่ทําเชน นี้ เขาทาํ ลงไปในขณะทม่ี ี สติสมั ปชัญญะครบถว นโดยมเี จตนาอันแนวแน หรือวากระทาํ ลงไปโดยไมร ูสกึ ตวั นอกสํานกึ โดย อาํ นาจลกึ ลบั บางอยา งบีบบงั คบั ชกั พา เทาทเ่ี ห็นอยูนเี้ ราพอจะสรปุ ไดละวา แงซายเปนคนลอบ วางยาสะกดพวกเราทกุ คน หลังจากนนั้ กแ็ กมดั เจา สตั วป ระหลาดปลอ ยมันไป เทา ๆ กบั ทีต่ วั เองก็ ผละหนหี ายไปดวย” “ไอแงซายมนั ตอ งเปนพวกเดียวกันกับผกี องกอยแนๆ ” เสยี งบญุ คําโวยวายออกมา แลว กต็ อ งชะงกั สงบปากคาํ เพราะรพนิ ทรหันไปตวาดเบาๆ ใหแกหบุ ปาก ในบรรดาบคุ คลชนั้ หวั หนาทง้ั หา ลวนหนกั หนว งอยใู นหว งขบคดิ ไมม ใี ครสนใจกบั ความคดิ เหน็ ไปตา งๆ นานาของกลมุ พรานพื้นเมือง “เราพอจะมองเหน็ ภาพเหตกุ ารณแ ลว ครับ อยา งท่คี ุณชายคาดนั่นแหละ เพียงแตว า เรายงั ไมสามารถเขา ใจไดเ ทาน้ันวา มนั เกิดขนึ้ เพราะอะไร หรอื วา มีส่ิงใดแฝงอยู...” ภายหลังใชการใครครวญ พรานใหญกลา วดวยเสียงแผว เบาเชนเดมิ “แตอ ยา งนอ ยทส่ี ุด พวกเรากเ็ พ่งิ จะมารูก นั เดยี๋ วนเี้ องวา แงซายมยี าสะกดซอนตดิ ตวั อยู ดวยตลอดเวลา อนั นน้ี า จะสอ ใหเหน็ ถึงแผนการบางอยางอนั ไมซ่ือตอ เรา” “นน่ั ยงั ไมเ ปนเหตุผลทจ่ี ะลงความเหน็ ได...” ดารนิ ขัดข้นึ ทนั ที “เพยี งแตค น พบวา แงซายมยี าสะกดติดตวั อยู จะคิดวา เขามแี ผนการอนั ไมซ อ่ื หรอื มี เจตนาทุจริตอะไรตอ เรายังไมไ ดนกั เขาอาจมีติดตวั ไวเ พอ่ื ประโยชนข องคณะเราสว นรวมก็ได และ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1955 ทไ่ี มไดบอกใหเรารูแ ตแรก คณุ กน็ า จะเขาใจนสิ ัยของเขาดอี ยูแลว แงซายเปน คนซอ นคมและนิ่ง เงียบเสมอ เขาจะไมแ สดงหรือปฏิบตั ิสิ่งใดลงไปเปนการลวงหนา ยกเวน ภารกจิ จําเปน ขดี สุดมาถงึ ในกรณีนเ้ี รากเ็ หน็ กนั อยแู ลว ถา แงซายเจตนารายตอ พวกเรา ระหวางทพี่ วกเราหลับไมร ูส ึกตวั กนั หมด เขาฆาเสียเม่ือไหรก ไ็ ด หรือแมแ ตว าจะคดิ ปลกี ตวั หนไี ปตามลาํ พัง กท็ ําไมถงึ ผละไปตัวเปลา โดยไมม ีอะไรติดตัวไปเลยแมแ ตอาวธุ ฉนั แนใจวามนั จะตองเกดิ อะไรขึ้นในทางที่ไมชอบกลเสีย แลว และไมใชทางดสี าํ หรับเขาดว ย” รพนิ ทรอ ึง้ เชษฐา ไชยยันต และมาเรยี ตกอยใู นภาวะสบั สน ไมสามารถจะตัดสินใจลง ความเหน็ อยา งไรไดถูก แตจ ะอยางไรกต็ าม ทุกคนก็มองเห็นในเหตุผลท่ีดารนิ กลา ว “สิ่งทีน่ าคิดอกี อยา งหนง่ึ ก็คอื พวกเราท้ังหมดถกู สะกดใหหลบั ไปเพื่อเปน ผลใหเ จาสตั ว ประหลาดกับแงซายสญู หายอนั ตรธานไปอยา งเดยี วเทาน้นั เราไมไดร ับอันตรายใดๆ เลย ใน ระหวา งทเี่ ราหลับลมื ตวั ไมไ ดสติอยูน นั้ ” นักมานษุ ยวทิ ยาสาวกลาวตอ มา พรานใหญฉ วยไรเฟลตดิ มอื ขึ้นมา พรอมกบั ลกุ ขนึ้ ยนื กลา วส้ัน “ลองแยกกนั คน รอบๆ เถอะครับ” อยางฉับพลัน ท้ัง 11 คนแยกกนั เปนพวก ออกเดนิ บุกเขา ไปในปารอบดา น เพ่อื คน หา หลกั ฐานเพิ่มเติมอยางรอนใจ โดยลืมแมก ระทั่งความหวิ โหย กระเพาะรองอธุ รณส ําหรับม้ือแรก ของวนั ไชยยนั ตไ ปคกู บั รพนิ ทร บา ยหนา ตดั เนนิ ไปยังทุงอนั เปน ตาํ แหนงท่ซี ากกระทิงถกู ยงิ ลม อยู เชษฐาบุกตามหลงั บญุ คาํ โดยมนี องสาวรวมไปดว ย แยกไปทางหบุ เขาดา นตะวนั ตก มาเรยี ไป กับพรานตอ งสูข องหลอ นอีกดา นหนึง่ สว นคะหยน่ิ จนั เกดิ เสย กระจายกันดาหนาออกไปโดย อสิ ระ เปนรัศมีวงกลมรอบทศิ “คน อยใู นละแวกใกลๆ กแ็ ลว กนั อยาไปใหไกลนกั !” หวั หนา คณะรอ งส่งั ทกุ คน กอ นทีจ่ ะลับตากนั “ถาหวนคดิ ถึงเมอื่ คนื มันก็เปน เรอื่ งลกึ ลบั พกิ ลอยูนะผกู อง” อดตี นายทหารปนใหญกระซบิ ในระหวา งทเี่ ดนิ รดุ หนา เคียงคมู ากบั จอมพราน “มอี ะไรทีท่ าํ ใหเ ราเหน็ วา แงซายมสี ว นโนมเอียงท่ีจะตดิ ตอ สัมพนั ธไดกับไอส ัตว ประหลาดนนั่ หมออาจตกอยูใ นอาํ นาจของมนั และทาํ อะไรข้นึ ตามแตม ันจะบงการกไ็ ด” “คณุ ไชยยนั ตเ ชอื่ หรือครบั สําหรบั ผมไมอ ยากจะเช่ือเลย ผมเกรงวา แงซายจะเกดิ บาเพอ ขนึ้ ดวยตนเอง แลว ทําอะไรพลิ ึกๆ ทีเ่ รายงั เดาไมถ กู นีอ้ อกไปก็ได ไอเ สอื นี่กอ เร่อื งยงุ ข้ึนเสยี แลว น่ี ผมยังนกึ ไมออกเลยวา เราจะตดั สนิ ใจกนั อยา งไร ถายงั ไมไ ดรอ งรอย หรอื คน ตวั หมอเจอะ” รพนิ ทรก ลาวเครยี ดขรมึ ออกเดนิ สวบๆ ไปอยา งรวดเรว็ ตากก็ ราดสา ยไปรอบๆ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1956 “ถามจรงิ ๆ เถอะ คณุ คิดยงั ไง?” จอมพรานหวั เราะหๆึ “ผมสงสยั วาจะเปนลกู ไมข องหมอเสยี มากกวา วางปมไวใ หเ ปนเรอื่ งลกึ ลบั วุนวาย สาํ หรบั เรา เพอื่ จะใหเราติดตามไปในทิศทางท่ีหมอตอ งการใหเราไป จาํ ไมไดห รือครบั แงซายพดู แทนใหแ กไอผ ีกองกอยบอกใหเ ราบายหนา ไปทางตะวนั ตก เพ่อื ใหถ งึ ‘นครแหงความหลบั ’ อะไร นนั่ หมอทําเปนหายลึกลบั ไปแบบนี้ ยอมรูดอี ยแู ลว วา เราตองตามอยวู ันยงั ค่ํา การไมเ อาปนหรอื สมบตั ใิ ดๆ ตดิ ตวั ไปเลย จะเปน เครื่องสนบั สนุน ใหเ ราเรงตามหมอไปอยา งชนดิ ทไี่ มก ลาทิง้ เพราะ เปน หว งโดยคดิ วา เกิดเรื่องรา ย” “ผมเช่ือวา ไมม ีใครอานไอค นใชอ าสาสมคั รผูลกึ ลบั ของเราคนนี้ไดด ไี ปกวาคุณ...” ไชยยนั ตวา เคา หนา เต็มไปดว ยความอดึ อัดวิตกกงั วล “แตสาํ หรับเหตุการณท ่ีเกดิ ขนึ้ ในครงั้ นี้ ผมสังหรณอยา งไรบอกไมถ กู กลัววา มันจะไมไ ด เปนอยางทีค่ ณุ เขา ใจเสยี มากกวา ” “แลวคุณไชยยนั ตเ ขาใจอยา งไรครบั ?” “ผมกบ็ อกไมถ ูกเหมอื นกนั มันเปน เรื่องลกึ ลับท่ยี ังไมก ลาพดู อะไรออกไปได ถาแงซายมี สติสัมปชญั ญะครบถว นบรบิ รู ณในการกระทําครง้ั นี้ โดยไมมีเจตนาอะไรสกั อยางทก่ี ําหนด วางแผนไวกอ น อยางนอยกต็ อ งเอาปนประจํามือกับของสวนตวั ไป” “แตผ มคิดไปอีกแงห นง่ึ ถา แงซายเอาปนกับของสว นตวั ของมนั ไป เราจะรไู ดท นั ทวี า มนั ปลีกตัวผละหนีจากเราไปตามลาํ พัง และเรากอ็ าจไมสนใจอะไรอกี โดยคดิ เสยี วา เมื่อมนั อยากจะ แยกไป กป็ ลอ ยมนั ตามเร่ือย โดยพวกเราก็มุงไปตามเสนทางเดิมของเรา แตการไปในลักษณะตัว เปลาลึกลับเชน น้ี ยอมทิง้ ปริศนาใหเ ราตอ งคิด โปรดเขาใจเถดิ ครับวา ไมม ีความจําเปน สําหรบั แง ซายเลย ขอใหม มี ดี สักเลม เดียว หรอื ตอ ใหม อื เปลา มนั ก็ดํารงชีพอยใู นปา ไดเ ทา ๆ กับสตั วป าตวั หนง่ึ ” “ฮอื ม ถาง้นั ก็นาคิดอยา งคณุ วาเหมอื นกนั นะ” อดตี นายทหารปนใหญครางออกมา “โปรดสังเกตใหด เี ถิดครบั แงซายเปนคนเช่อื มนั่ อยใู นโชคลางสว นตวั ของมนั เองอยู ตลอดเวลาแลว เมือ่ คราวท่เี ราตามลา ไอแหวง เปน เครอื่ งพิสจู นใ หเ หน็ ไดเปน อยา งดี ทง้ั ๆ ทีม่ ันรู ทางลบั เชอื่ มระหวา งปานอกกับหบุ หมาหอน อันเปน ทางผา นเขาออกของโขลงไอแ หวง มันก็ยัง แกลงนง่ิ อุบไว ไมย อมบอกเราจนกระทัง่ วนิ าทีสุดทาย คลายๆ มนั จะเปนคนกาํ หนดเวลาใหเราเอง วา เมอ่ื ไหรจ ึงจะเปนเวลาท่ีเราจะปราบไอแ หวง ลงได มหิ นาํ ซาํ้ ยงั ผกู เรอ่ื งขูเ ราไว จนพวกเราไมก ลา ไปแตะตองกบั งาของไอแ หวง ภายหลังท่ีตายแลว และพวกเรากต็ องจาํ นนตอคาํ ขูของมัน ผมบอก ตามตรงวา ไมเ คยไวใ จแงซายไดสนทิ เลย ไอค นคนน้เี ปน คนลึกลบั อยา งท่ีสดุ จริงอยู โดยพ้ืนฐาน รว มงานเบอ้ื งหนา มันเปน คนท่มี ีความสามารถ และเตม็ ไปดว ยสมรรถภาพทีส่ ุดในทุกสิ่งทุกอยา ง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1957 เก่ียวกับการทอ งไพรของเรา แตผ มเห็นอะไรบางสง่ิ บางอยางแฝงอยใู นแววตาของมนั ซ่งึ ผมก็อา น ไมอ อก เหตกุ ารณค รั้งน้ีจะเปนดว ยลูกไมอ ะไรของมนั อกี ก็ไมร ู มนั อาจตองการชกั นําเราใหออก นอกเสนทางเดมิ โดยบายหนาไปทไี่ หนสักแหง และเพอ่ื อะไรสกั อยา งโดยเอาตวั มนั เองเปน เครอ่ื ง ลอก็ได...” พรานใหญเวน ระยะ หยดุ เดนิ ควักบหุ ร่ีออกมาปองจุด แลว กลาวตอมาวา “อยางไรกต็ าม น่ีเปนแตเพียงขอ ระแวงของผมเทา นน้ั ผมอาจเขา ใจผดิ ไปได” “คุณเปนคนรอบคอบถีถ่ วน และคิดอะไรไดลกึ ซ้งึ มาก...” ไชยยนั ตพดู ออกมาจากใจจริง มองดูจอมพรานตาเปนประกาย “เปนการดแี ลว ทพี่ วกเราทงั้ หมดจะชว ยกนั ขบปญ หาตา งๆ ทเ่ี กิดขน้ึ อยา เอาแตเ ชอ่ื ผม ฝายเดยี วนกั บางทีผมก็พลาดเหมอื นกนั ” เขาพดู ขรมึ ๆ พรอมกับออกเดนิ ตอ ไมปรากฏรองรอยอนั ใด ใหเ ห็นผดิ สังเกตไดเลย ตลอดระยะที่ชว ยกันสอดสา ยสายตา อึด ใจใหญต อ มากต็ ดั ปา โปรงลงสูทงุ อนั เปนตําแหนง ทีม่ าเรียยงิ กระทงิ ควาํ่ ไวเมอ่ื เยน็ วาน แลวท้ังสองกม็ ายืนหรตี่ ากนั อยางสยดสยองอยูเ หนอื ซากกระทิงตวั นน้ั ซงึ่ บัดน้ี เหลือให เหน็ แตเ พยี งกองกระดูกขาวโพลน กลาดเกลื่อนทัว่ บรเิ วณ “ไอพวกผีหา นน่ั มาลงกินกระทงิ นจ่ี รงิ ๆ อยางท่พี วกเราคาดกันไว” ไชยยนั ตค ราง “โชคของเราแทๆ ท่ีพวกมันไมหวนกลับไปแทะกระดกู พวกเรา อตี อนนอนสลบไสลไม รสู ึกตวั กนั อย”ู “มันอาจอิม่ เสยี กอนแลว กไ็ ดครับ” รพินทรว า ทันใดนั้น ตา งก็แวว เสยี งกเู รยี กจากพรรคพวก ลอยมาจากทางใดทางหน่งึ หางออกไป ท้ัง สองเงีย่ หูจับเสียง แลว มองหนากนั “เอะ ! รสู ึกวาจะมาทางดานนน้ี ะ” ไชยยนั ตบ ุยปากไปทางแคม ป ยงั ไมทนั ทพี่ รานใหญจะกลา วเชนไร ก็ปรากฏเสยี งกูตอบ โตกนั ไปมา จากอกี สองดา น และดูเหมอื นจะมเี สยี งตะโกนพดู อะไรกนั โหวกๆ จับความไมไ ด เพราะอยหู าง “พวกเราคงจะพบอะไรเขา แลวครับ รีบไปเถอะ!” เขาบอกโดยเรว็ สะกดิ หลงั ไชยยนั ต ออกเรงฝเทา ยอ นกลับมาทางเดมิ พอถึงบริเวณ แคม ปท ี่พักนอน กพ็ บกบั คะหย่ิน เกิด เสย และจนั เพง่ิ จะโผลออกมาจากแนวปา ไชยยันตต ะโกน ถามความออกไป พวกน้ันกช็ มี้ ือไปหุบดานตะวันตก “เรียกมาจากทางโนน นาย รสู กึ จะเปน สางปากบั นายแหมม ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1958 พวกทโ่ี ผลอ อกมาพบกัน จงึ สมทบกนั ตรงล่วิ เขาไปทนั ที พอใกลเขา มาทา มกลางพงรก ทบึ ทแ่ี วดลอ มอยรู อบดา น ก็แวว เสยี งพดู กนั แซด อึดใจเดียวทีร่ พนิ ทรออกนําหนา ลว่ิ ไป ฝา ยทเี่ พิ่ง จะตามเขามาสมทบก็เหน็ ฝา ยท่รี ออยกู อนแลว ในบริเวณหว ยแหง อนั กวางใหญ กําลงั มงุ ดูอะไรกนั อยูในกนลําหว ยอนั สุมหนาทึบไปไดใ บไมแหง กลมุ นนั้ ก็คือ สา งปา มาเรยี บุญคําและราชสกลุ สอง พน่ี อง “มาดูอะไรน่ี เร็ว!” เชษฐาหนั มาเห็นเขา ก็รองตะโกนบอกมาอยา งรอ นรน พรานใหญก บั ไชยยนั ต กระโดดจากรมิ ฝง ลงไปยงั กนหว ยทค่ี นอน่ื ๆ ยืนคอยอยกู อนแลว ถลนั พรวดเขาไป พืน้ บรเิ วณกน หวยตรงตาํ แหนงน้ัน นมุ เพราะใบไมท หี่ ลนลงมาสุมสะสมอยูหนา น้าํ หนกั ตัวคนทีเ่ หยยี บลงไป เทาจะจมลงไปประมาณคืบเศษ รูสึกพ้นื เบื้องลางจะแฉะชุมและเปนดนิ ออ น ดวยรอยเทาคหู น่งึ ไถลลน่ื ลงมาจากตล่งิ ชนั ดานขวา แลวปรากฏยาํ่ เปน ทางเห็นชดั ไปตามลาํ หวยนัน้ บา ยขน้ึ ไปสเู บอื้ งสูง พอมองเหน็ ไดถนดั รพินทร ไพรวลั ย ก็ยนื ตาเบกิ โพลงจองเขม็ง มันจะเปน รอยเทา ของใครไมไ ดเปน อนั ขาด นอกจากจอมพเนจร แงซายผเู ปนตัว ปรศิ นา! กอนท่ีเขาจะกลา วเชนไร เชษฐาก็สะกิดไหลช ้ใี หเ งยขน้ึ ไปเหนอื ศีรษะ ซงึ่ อยูในระดับ เดยี วกับแนวตลิ่งดา นบน หนามหวายก่งิ หน่ึงทอดอยทู น่ี นั่ เศษผา สคี ลาํ้ ๆ ชิน้ เทาฝา มอื เกย่ี วตดิ หนาม หอยอยทู น่ี ั่น “เมย กับสา งปาเปนคนคนพบแลว กเู รยี กขนึ้ ผมเขามากอนหนา คณุ สัก 4 – 5 นาทนี เี่ อง” หวั หนาคณะกระซิบแผวตํา่ ทกุ คนขณะนเี้ งยี บกริบ สีหนา บอกความรสู ึกตางๆ กนั มาเรยี ยนื งอขาขางหนง่ึ ยนั ผนัง หวยไว สบู บหุ ร่อี ัดควันหนกั ๆ ดารินนง่ั อยบู นขอนไมบ นฝง หวยดา นขวา นอกนน้ั กระจายกันอยู สองฝง เต็มไปหมด ระหวา งทไี่ ชยยันตคอยๆ ยา งเทา ตามดรู อ งรอยเหลา น้ัน พรานใหญเ หนยี่ วรากไมข ้นึ ฝง ทางดา นท่ีเหน็ รอยไถลลืน่ ลงมาข้ึนไปตรวจดรู อบๆ บรเิ วณ แลว เอาปลายลาํ กลอ งไรเฟล คอ ยๆ สอย เศษผาทเี่ กยี่ วตดิ อยกู ับหนามหวายมาพจิ ารณา “ชายเสือ้ ดานหลังของแงซาย” เขาพึมพํา แลวเมมริมฝป าก มองไปยังมาเรยี “รอยเทาย่าํ ในลาํ หวยนี่ ไปถงึ ไหน?” “เรายังไมไดต ามดใู หตลอด พอพบรองรอยครัง้ แรกกห็ ยุดรอคุณอยนู แ่ี หละ” เชษฐาเปน คนตอบแทนขน้ึ มา “นัน่ รสู ึกวา จะเปนรอยลม ลกุ คลกุ คลานมาไมใ ชหรอื ตรวจดใู หล ะเอยี ดซิ ผูกอง” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1959 ไชยยนั ตรองบอกขน้ึ มา พรอมกบั บุยปากไปยงั รอยทีข่ อบตลงิ่ พรานใหญถอยหลงั หา งตล่ิงท่ียนื่ ออกไปเล็กนอย กวาดตาสาํ รวจอยูอึดใจ กป็ ระคองหยิบ กิง่ ไมเ ลก็ ๆ รมิ ฝง หว ยทเ่ี ปน รอยหกั พับ แตย งั มสี ว นตดิ อยกู บั กานเดิมใหท ุกคนดู “ไมไ ดลม หรอกครับ เปน รอยไถลลื่นธรรมดา เพราะตล่งิ บรเิ วณนชี้ นั และเปน การไป อยางรบี รอน นยี่ งั ไงครบั เหนยี่ วกง่ิ ไมก ่งิ น้ไี วเพอ่ื จะหยอ นตัวลงไป แตก ิ่งไมทานนา้ํ หนกั ไมไ ดห ัก ออก เลยเสยี หลักล่ืนลงไป รอยเทา ท่ีเหน็ ยํ่าไปนนั่ กเ็ ปน การเดินไปอยา งทรงตวั ไดม น่ั คงด”ี “กะเวลาไดไหมวา ผา นตอนนไ้ี ปนานสักเทา ไหรแลว?” ดารินเอยขึน้ แหบๆ เปน คําแรก รพนิ ทรห นั ไปสง ภาษากบั สางปา ตรวจที่ยางกิง่ ไมหกั แลวมองไปยังคณะนายจา ง “ราวๆ ตีสเ่ี ม่ือคนื น”้ี “แปลวา แงซายเดินไปมืดๆ ในเวลากลางคืน?” ทกุ คนเหน็ รมิ ฝป ากของจอมพราน แสยะออกไปในลักษณะแยกเขี้ยวนอ ยๆ “ครับ ภายหลงั จากท่เี ราถกู ยาสะกดหลับกนั ไปหมดแลว นน่ั แหละ” พรอ มกบั กลา ว เขาก็ไตลงไปสูก น หว ยอกี คร้งั กม ลงพิจารณาที่บรเิ วณพน้ื อันปรากฏรอย ตนี ของแงซายอยางถถี่ วน ซุบซิบหารืออยูกับคะหย่นิ สางปา และบญุ คาํ แลวบอกตอมาวา “ถาสังเกตใหด ีๆ จะเหน็ วา มีรอยตีนของไอสัตวประหลาดเดนิ เคยี ง หรือมิฉะนน้ั กเ็ ดนิ นําหนา แงซายไป แตตวั มนั เบากเ็ ลยเหน็ ไมถ นัด ชดั แลว ครบั แงซายตามมันไป ไมก เ็ ดินไปพรอมๆ กับมนั นั่นแหละ” “แงซายกลายเปนผีกองกอยไปเสยี แลว !” เสียงใครคนหนง่ึ ในกลุมพรานพ้นื เมืองทยี่ นื หนา ซีดกนั อยคู รางออกมาแหบๆ เชษฐายก มือขนึ้ ปาดเหงอื่ บนหนา ผาก แลว ทําสัญญาณใหทกุ คนออกตดิ ตามรอยทเี่ ห็นอยนู ั้นคบื หนาตอ ไป รอยเทาน้ัน ย่าํ ชัดเจนใหเ ห็นไประยะหนง่ึ พอหกั เลีย้ วโคง ตามแนวหว ย ก็มีรอยไตขนึ้ ยงั ตลง่ิ ฟากตรงขาม ในครั้งนรี้ อ งรอยของไอผ กี องกอยมองเหน็ ไดถนัดชดั เจนทีส่ ุด เพราะเปนดนิ รวน ของรงั ปลวก รอยมือตนี ของพวกมนั แยกออกไปได ผดิ กบั รอยมอื และเทาของแงซายซึง่ เหนย่ี วราก ไมไ ตขนึ้ ไป แตกเ็ ปน การยากยงิ่ ท่ีจะวนิ ิจฉยั วา แงซายเดนิ ไปทามกลางวงรายลอมเคียงขา งของพวก มนั หรือวาพวกมนั ลวงหนานาํ ไปกอนและแงซายเดนิ ตามรอยทหี ลงั อยา งทแี่ นน อนทสี่ ุดก็คอื บาย หนา ไปในเสน ทางเดยี วกนั พอตามรอยขน้ึ ไปดา นบน ตางกช็ ะงกั กนั ไปอีก เพราะรอยเทา ไปสุดสนิ้ เอาตรงรมิ ฝง ทไี่ ต ขน้ึ มานั่นเอง พ้ืนแข็งปนกรวดลูกรงั เบอ้ื งหนา เปน ดงใหญของตนี เขาลูกหนง่ึ เต็มไปดว ยกอ นหิน เงียบสงัดปราศจากวแี่ ววของสรรพสัตว แมแตแมลงหรอื นกเลก็ ๆ สักตัวเดยี ว แดดกาํ ลังแรงจัด และ อากาศก็ทวีความอบอา วจนทําใหน ํา้ คา งระเหยไปหมดแลว ยากทจี่ ะสงั เกตอะไรได [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1960 ทุกคนชวยกนั เดินตรวจไปตามทิศทางตา งๆ ในละแวกใกลเคยี ง อดึ ใจใหญต อมานั้นเอง ก็ไดย ินเสียงดดี น้ิวเรียกมาจากพรานใหญ ผทู รุดคกุ เขา กม ลงดูอะไรสักอยางหน่งึ อยูท กี่ อหญา ขนริม โขดหินใหญ เมอื่ ตา งบุกเขา มาถึงก็เห็นเขาชใ้ี หดูทหี่ ญาขนตน หน่งึ ตรงโคนของมนั เหนือจากพ้ืน ขนึ้ มาประมาณคืบเศษมรี อยหักพับ สว นของลําตนราบลงกบั พน้ื มันเปนจุดสังเกตอนั นอ ยนดิ ท่สี ุด จนแทบทกุ คนทีผ่ านไปกอ นแลวมองขามไปเสียอยา งไมส นใจ และโดยไมป รปิ ากคําใดทัง้ สนิ้ ระหวางทีค่ ณะนายจางของเขามายืนลอ มอยู จอมพรานผุด ลกุ ขึน้ กราดสายตาไปเบือ้ งหนา พรอ มกับกา วตรงออกไปเหมอื นจะกาํ หนดทศิ ทางไวไ ดถ ูกตอ งอยู กอ นแลว ครูเ ดียวเขากพ็ บตน หญาขนถกู หักพบั ในลักษณะเดยี วกนั อีก หางออกไปจากทเ่ี กา ประมาณ 20 กา ว “หมายความวา ยงั ไงน่ี แงซายเหยียบมนั หกั หรอื ?” เชษฐาถาม ตากรา นเกรยี มคนู ั้น หร่ลี ง “นไี่ มใ ชร อยถกู เหยียบครบั แตเ ปน รอยหักเอาไวโดยเจตนา เหมือนจะทาํ เคร่อื งหมายให เหน็ รสู กึ วาจะกําหนดทิศทางใหไวเสยี ดวย เพราะตน หญา ขนตนแรกทพี่ บหกั อยนู นั่ ชี้ปลายนําให มาพบกับตนทห่ี กั เอาไวทส่ี องตน นี้...” พรอ มกับพดู เขาชใ้ี หดูปลายของตนหญา ขนทถี่ กู หักเอน ชปี้ ลายไปทางดา นตะวันตก “ดปู ลายนีซ่ คิ รบั มันชี้บอกทางใหแ กเรา ถาตามทิศทางไป ผมเช่ือวาคงจะพบเคร่อื งหมาย นาํ ทางชนิดน้ี บอกไวเ ปน ระยะทีเดียว” กลาวกันยงั ไมท นั จะจบประโยคดี เขากต็ ะโกนบอกความบุญคํา โดยชท้ี างให “พยายามคน ดตู ามระดบั ตํา่ ๆ หนอย ทางดา นโนน แหละ ชวยกันดใู หด !ี ” บญุ คํา เกิด จนั และเสย กา วสวบๆ กม ลงมองหาทางทศิ ทางเขาบอก บดั เดีย๋ วใจก็รองล่ัน มา “นาย! ไมใ ชตน หญา ขนแลว คราวนม้ี นั หกั ก่ิงไมเลก็ ๆ ต้งั เอาไวเ ลย หกั ปลายทําเปน ลกู ศร ไวใ หอีกดว ย” รพินทรกับคณะนายจางทงั้ หมด พรูกนั เขา ไปโดยเรว็ แลวกพ็ บตรงพ้ืนคลายๆ จะเปน ทางดานเล็กๆ มกี ง่ิ ไมแหง อนั หนึ่งยาวประมาณศอกหนึง่ ขนาดเทากับน้วิ กอย หกั ปลายงอเปน เงยี่ ง คลา ยๆ ดอกศร ต้งั ไวโ ดยชปี้ ลายมงุ เขา สูดงบนเนนิ เขาดา นตะวนั ตก” “ใครทาํ ไวกนั นี่ แงซายกระมัง น่แี ปลวา เขาตอ งการใหเราตามไป!” ดารนิ รอ งลนั่ พินจิ อยกู ลัน้ ใจใหญ จอมพรานกเ็ มมริมฝป ากส่นั หนา ชาๆ “ถูกแลวครับ นีเ่ ปนสญั ญาณใหเราตามไป แตผมไมค ิดวา แงซายเปน คนทาํ ไว” “ไมใ ชแงซาย แลว จะเปน ใคร?” คราวนีท้ ้ังสีข่ องคณะนายจางพูดเร็วปรอ๋ื ขึ้นพรอมกัน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1961 “ไอผีกองกอย” พรานใหญบ อกเสยี งหนกั “ผีกองกอย” “พรานใหญคดิ ถูกแลว นาย ไอผีกองกอยแน ที่ทาํ เครื่องหมายนไี้ ว. ..” บญุ คํารับรองมาอีกคนหน่งึ ดวยเสียงอนั เชอ่ื มั่นแข็งขัน “ดูที่ตนหญา ทม่ี นั หกั ไว ตรงรอยหักมนั เตยี้ หางจากพนื้ คบื เดยี วเทานนั้ ไอผ กี องกอยตัว มนั ตํา่ มันกเ็ ลยหกั ไวแ คนนั้ เอง กง่ิ ไมท ่ที ําเปนลูกศรน่ีก็เหมอื นกนั มีรอยกัดขาดออกมาจากกิ่งใหญ ไมม รี อยหกั หรอื เดด็ แงซายคงไมก ดั กิง่ ไมแ น” พรอ มกับพดู แกหยบิ กิ่งไมอ ันนนั้ ข้นึ มาพิจารณา แลว สงไปใหเ ชษฐา ซ่ึงรบั มาดอู ยา ง อัศจรรยใจ “เมย คณุ ตามมาพบรอยตีนของแงซายแหง แรกน่นั เขา ไดอ ยา งไร?” รพนิ ทรเ งยข้ึนถามไปยังแหมม สาวผูย ืนงงอยู “สา งปาเปน คนพบรอยพงไมเ ต้ยี ถูกหกั ไวระยะตํา่ ๆ อยา งเดยี วกันนแี่ หละ มนั เรม่ิ ตน ต้ังแตชายปารมิ แคม ปข องเราทเี ดยี ว ครง้ั แรกฉนั เขา ใจวา แงซายคงเดนิ เหยยี บหกั ไว มันปรากฏให เหน็ เปน ชว งๆ ไปจนกระทงั่ ตามมาพบรอยตีนตรงหวยนน่ั แหละ คุณแนใ จหรอื วา มนั เกิดขน้ึ จากเจา สัตวป ระหลาดนนั่ โดยเจตนาจะทําไวใ หเ ราเห็น” “ถาง้ันก็ไมมีปญ หาอะไรอีกแลว มนั เรมิ่ ช้ีบอกทางใหเ ราตัง้ แตบริเวณแคม ปน นั่ เลย ทเี ดยี ว มนั ตอ งการใหเราตามหรอื อีกนยั หน่งึ ช้ที างใหเ รารวู า แงซายบา ยหนาไปทางไหนนนั่ เอง” แลวเขากม็ องไปทางหัวหนา คณะ “เอายงั ไงครบั ?” “ถอยกลับไปตั้งหลักทแ่ี คม ปของเรากอ นเถอะ รพินทร กนิ อาหารพกั สมองสกั ครู แลว คอ ยคดิ อา น รปู การมันพิกลอยางไรเสียแลว ” ทั้งคณะ ผละออกจากบรเิ วณนนั้ ตัดลําหวยบายหนา กลบั มายังแคม ปทีย่ ังมีสัมภาระขาว ของถูกท้งิ อยโู ดยเรว็ อาหารมื้อนนั้ เปนมื้อทก่ี นิ กนั อยา งประทงั ชีพจรงิ ๆ คือไดอาศัยจากเนอ้ื กระทงิ ท่ีมีสาํ รอง ไวอยา งเดยี ว บรรยากาศของคณะทัง้ 11 คน เครียดหนกั คณะนายจา งทั้งสี่ปรกึ ษาหารือกนั อยู ตลอดเวลา ยกเวน พรานใหญคนเดียวซ่งึ ไมแสดงความเห็นใดท้ังส้ิน ดวงตาของเขาหรีซ่ มึ แลทอด อยางปราศจากจุดหมายออกไปยังแนวปา พวกพรานพืน้ เมืองกจ็ ับกลมุ พูดอะไรกนั ซุบซบิ อยอู กี วง หน่ึง สีหนา อาการของคนเหลานั้นเต็มไปดว ยความกงั วลหวาดหวนั่ ปญ หาที่คณะนายจา งพิจารณากนั อยใู นขณะนก้ี ็คือ จะตามแงซายผหู ายไปในลักษณะ อาการอนั ลึกลับชวนคิด หรอื วาละความสนใจเสยี มงุ หนา เดนิ ตอไปตามแผนเดมิ ซง่ึ เปน ทตี่ ัดสนิ ใจ ยากเหลอื ประมาณ โดยพจิ ารณาตามเหตผุ ลในทกุ ๆ แง แมแ ตด ารนิ เอง ในขณะน้กี ไ็ มก ลา ทจ่ี ะ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1962 ยืนยนั ความเหน็ สว นตวั ใดๆ ของหลอนออกไปได นอกจากปลอยใหเ ปนหนาทก่ี ารตัดสินใจของ พ่ชี าย ซ่ึงจะชข้ี าด “ปญ หามนั อยทู ่ีวา แงซายหายจากพวกเราไปในความหมายเชน ไรกันแน. ..” ภรรยาสาวของนักสาํ รวจผวู ายชนมเ อย ขนึ้ อยา งเครง ขรมึ “ถาเขาไปโดยเจตนาท่ีจะแยกทาง ผละหนจี ากเรามนั กห็ มดปญ หาไป ไมจําเปนทีเ่ ราจะ เปน หว งถงึ หรอื ตดิ ตามใหเ สยี เวลา แตถา เขาหายไปอยา งคนทตี่ กอยใู นหวงอนั ตราย เราทอดทงิ้ เขา ก็เปน การใจดาํ อํามหติ ผิดวสิ ยั ” “เธอพดู ถูก เมย” นกั มานษุ ยวทิ ยาสาวกลาวสนับสนุนมาดว ยเสียงแผว เบา อาการของหลอนวติ กเปน ทกุ ข เห็นชัดมากกวา คนอน่ื ๆ “และฉันอยากจะคดิ วา เขาตกอยูใ นหว งภยั กําลังรอรบั ความชวยเหลอื จากเรามากกวา ท่ี จะคิดหนแี ยกทางไปเฉยๆ ไมวาจะมองกันในดา นไหน เหตุผลขอ ใดกไ็ มม ีทางจะเขา ใจไดอยา ง แรก” “อยาลืมวา ผูท่วี างยาสะกดพวกเรา คือแงซาย นน่ั เปน สิง่ ท่สี อ เจตนาทเ่ี ห็นชดั อยู เหมอื นกนั ไมใ ชหรือ ถา เขาตกอยใู นหว งภยั หรอื ถาเขาจากพวกเราไปโดยอาการทเ่ี กดิ ข้ึนนอกเหนอื สํานึก เหตุไรถงึ ตอ งวางยาสะกดเราไวดว ย ระหวา งที่แงซายดาํ เนนิ การวางยาสะกดเรา มันควร จะตอ งเกิดขนึ้ ในขณะท่ีเขามสี ตสิ ัมปชัญญะโดยครบถวนสมบูรณท่ีสุด ขณะนน้ั เรามียามเฝาอยูสอง คน แงซายจะตอ งคอยระวงั ยามท้งั สองคนไวอยา งรอบคอบทสี่ ดุ แลวกต็ องคาํ นวณไดด ว ยวา ขณะนนั้ กองไฟทก่ี อ ไวทง้ั 6 กอง จะมีกองไหนอยเู หนือลม เพอ่ื จะลอบนํายาโรยใสใ หเ กิดควนั รม พวกเรา สมองของเขาจะตองสัง่ การ และบงั คบั ใหร างกายปฏบิ ัติไปตามน้ีจนครบสน้ิ ขบวนการซึ่ง ลักษณะนม้ี นั เปนปฏิบตั กิ ารของคนท่มี ีสาํ นึกไดครบถว น” ผทู ีก่ ลา วแยง ขน้ึ อยา งแชม ชาระมดั ระวัง คอื ไชยยนั ต “แตเขาอาจถูกอํานาจลึกลบั ท่ีเราเดากนั ไมถ ูก เขา สะกดชักจงู ใหทาํ ทุกส่ิงทุกอยางออกไป โดยไมมคี วามเปนตวั ของตวั เองเลยกไ็ ด และมนั ก็มีเคา เงอ่ื นอยแู ลว ถา จะพจิ ารณาไปถึงเหตุการณ เมือ่ คืน ดารินเถียงเสยี งเครือ “ถางนั้ มนั กถ็ ึงเวลาแลว ท่เี ราจะตองตดั สนิ ใจใหเดด็ ขาดลงไปเดีย๋ วน้ี วา จะตามหรือไม ตาม” อดีตนายทหารปนใหญน ําการปรึกษาหารือ และโตแ ยง มาถึงจดุ สรปุ ตามนสิ ยั ของคนใจ รอ น และตดั สนิ ใจอยา งรวดเรว็ ของเขา รพนิ ทร ไพรวัลย ผูน่ังนิง่ อยขู ยับตวั ลุกขนึ้ ทาํ ทาเหมอื นจะเดินหนีไปใหพ น วงหารอื นน้ั แตเชษฐาเรียกไวเ สียกอนดว ยเสียงตาํ่ ๆ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1963 “รพนิ ทร! เราตองการเสียงโหวตจากคุณดว ยอกี คนหนง่ึ คณุ ปลีกตวั ไมแสดงความเหน็ ใดๆ ไมได” “โปรดอยา ใหผ มออกความเห็นใดๆ เก่ียวกับเร่ืองนีเ้ ลยครบั ...” พรานใหญพ ดู อยา งสํารวม แววตาเยยี บเยน็ ขรมึ สงบจนไมม ใี ครสามารถอา นความรสู ึก ภายในได “การตดั สนิ ใจใดๆ เกีย่ วกบั การเดินทางครง้ั น้เี ปน หนาทข่ี องพวกคุณโดยตรงอยแู ลว หนาที่ของผมกค็ อื ปฏิบตั ิตามคาํ สั่งใหด ที ส่ี ุด” “นกึ แลวไมม ผี ดิ วา จะตองตอบแบบน.ี้ ..” ดารินพมึ พาํ เมมปากมองดเู ขาดว ยสายตาขืน่ ๆ “และถา จะใหท ายใจ คาํ ตอบของคุณก็คือเดนิ ทางตอไป!” จอมพรานไมเอยคาํ ใดทง้ั ส้ิน เดนิ ผละไปยงั กองสมั ภาระท่ีมคี นของเขานัง่ จบั กลมุ กนั อยู อยา งเงียบๆ “ทกุ คนเปนหว งแงซายเหมอื นเธอดวยกันทงั้ นั้นแหละนอ ย...” พชี่ ายกลาวดว ยน้ําเสยี ง เนนหนกั มัน่ คง ขณะทมี่ องไปยังนอ งสาวอยางรใู จ “แตม นั ตอ งขน้ึ อยกู บั ความหมายควรกับถกู ตอ ง ทีส่ ุด” “หมายความวา ...” เสียงของดารินแหบไปเพยี งแคน ัน้ เชษฐาเออ้ื มมอื มาตบที่ไหลห นกั หนว ง แลว พยกั หนา “ถูกแลว นอย เราเสยี เวลาอกี ไมได เราตองเดนิ ทางตอ ไปตามแผนเดมิ ของเรา” ราชสกลุ นอ งสาวน่งิ ตะลึง หัวหนาคณะกลา วตอ มาวา “พ่รี วู า มันสะเทอื นใจนอยขนาดไหน แตภ าระจําเปนเรามีอยเู หนือกวา น้นั จากรองรอยที่ เราเหน็ แงซายเดินจากเราไปเอง และไมมวี แี่ วววาจะไดรบั อนั ตราย หรอื มเี หตุผลพอทเี่ ราจะตอ งตาม เขา เขาจะไปไหน ไปอยา งไร นัน่ เปน อีกเรอ่ื งหนงึ่ แตส่งิ ทีค่ วรเช่อื ไดกค็ ือ เขาไมไดรบั อันตรายใดๆ บางทอี าจเปน ไดในขอทวี่ า ภายหลงั เมือ่ เขารูส กึ ตวั มีสติสมั ปชญั ญะกลบั คืนมาแลว เขานาจะตาม ไปสมทบกบั เราภายหลังไดเ อง แตแผนของเราตองไมเปลย่ี น คนคนเดยี ว ตามคนท้ังคณะได แตจะ ใหทง้ั คณะไปเสยี เวลาตามคนคนเดยี วโดยไมมีเหตุผลสมควรยอมเปนไปไมไ ด พมี่ ั่นใจอยเู สมอวา แงซายจะตองไมเปน อะไร และคงพบกับคณะของเราแน ไมชา กเ็ รว็ ” “คะ หนาทชี่ ีข้ าดของพี่ใหญ นอยไมมอี ํานาจอะไรจะขดั ” ดารนิ พดู แผว เครอื แลวผดุ ลุกขน้ึ “แตขอบอกใหร ไู วด ว ย ถา เราพบเห็นแงซายอีกตามทพ่ี ใ่ี หญว ากต็ อ งนบั วา เปน โชค แตถ า เราไมเ หน็ เขาอกี แลว มันจะเปนบาปทก่ี ินใจพวกเราทกุ คนตลอดไป” กลาวจบ หลอ นกส็ าวเทา ตรงไปยังรพินทร ผขู ณะน้กี าํ ลงั นงั่ คุกเขา รื้อคนอะไรอยใู นยาม เครื่องหลงั ของเขา มาหยดุ ยนื อยตู รงหนา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1964 “ฉนั ขอแสดงความยินดีกบั คณุ ดวย นายพรานไพรใจอาํ มหติ ...” จอมพรานขมวดค้วิ เงยหนาขึ้น “ในขอไหนกนั ทีจ่ ะมายนิ ดีกับผม หรือวามีเรื่องอะไรท่ีพรานใหญใจอาํ มหิตอยา งผม จะตองยนิ ดี?” อกี ฝายหนงึ่ ยอ นถามมาขรึมๆ ดารินเคน หวั เราะ นา้ํ ตาคลอ พูดหว นๆ ในเสียงเดมิ วา “กใ็ นขอ ท่พี ใ่ี หญ ตัดสินชขี้ าดตรงกนั กบั ความตองการของคณุ นะซิ เขาสั่งใหออก เดนิ ทางตอ ไป ตัดแงซายออกจากบญั ช!ี ” ตา งฝายตางจอ งตากนั ดว ยความรสู ึกคนละชนิด ครน้ั แลวรางนั้นกค็ อ ยยนื ขนึ้ เผชญิ หนา กับหลอน “เดินทางตอ หรือจะตามแงซาย มันกไ็ มชว ยใหผมเปนสุขหรอื เปนทุกขมากไปกวานี้ หรอก คณุ หญงิ ดารนิ และความตองการของผมตามทค่ี ณุ หญงิ เขาใจนน้ั ก็คลาดเคลอ่ื นไปอยางมาก ผมไมม คี วามเห็นอะไรสกั อยาง ตามก็ไดห รือไมต ามกไ็ ดส ุดแตทา นหวั หนาคณะ อันเปนพ่ีชายของ คณุ หญงิ เองจะตดั สิน แตถ าจะมาถามความเหน็ ของผมในวนิ าทนี ีล้ ะก็ ผมบอกไดโดยไมม กี ารลงั เล เลยวา ความตองการของคณุ หญิงเหน็ จะประสบผลข้ึนมาเสียแลว และมนั ก็ตอ งเปนไปอยางที่ คณุ หญิงอยากใหเปน เสียดว ย!” “หมายความวา ยังไง?” “ก็หมายความวา พวกเราทั้งหมดตองติดตามแงซายโดยไมม ีทางใหเ ลอื กอยางอื่นทง้ั สิน้ !! ผลมันเพ่งิ ปรากฏรูชัดกนั ขน้ึ เดย๋ี วนเี้ อง” ดารินจอ งหนา เขาเขม็ง “พดู ใหเ ขา ใจหนอ ยซ!ิ ” หลอ นรองออกมาเร็วปรอ๋ื สีหนา ฉงนเตม็ ที่ รพนิ ทร ไพรวลั ย กัดกรามแนน แววตากรา นเกรียมไปกวา ทกุ ครัง้ แลว กพ็ ูดออกมาหว นๆ วา “แผนทเ่ี ดินทางหายไปเสียแลว” เสียงดารนิ อุทานอะไรออกมาคําหนง่ึ เบกิ ตากวาง ขณะนน้ั เองอีกสามคน ซ่ึงกาํ ลังนั่งดไู ม หา งนกั ไดย นิ คาํ พดู ของพรานใหญอ ยา งถนัดชดั เจนกเ็ ผนพรวดกนั เขา มา “วายังไงนะ ผกู อง?” ไชยยนั ตร องลน่ั ออกมาเกือบจะเปนตะโกน และแทนคําตอบใดๆ ในขณะนน้ั จอมพราน กมลงกระชากกระเปา ดานหนาของเปห ลังของเขา ซ่ึงทกุ คนเคยเหน็ เขาบรรจุแผนทีต่ น ฉบับ หรอื อกี นยั หนง่ึ ลายแทงของมงั มหานรธาไวท ่ีนน่ั เปด ออกแบะใหดู บัดนี้มันวา งเปลา แผนท่สี าํ คัญฉบบั น้ันอนั ตรธานไปเสียแลว! “คณุ เก็บมันไวท น่ี ัน่ หรอื ?” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1965 หัวหนา คณะถามอยางตืน่ เตน ตกใจ “ครบั กอ นนอนเมื่อคนื น้ี ผมเอามันออกมาดเู ปน คร้ังสดุ ทา ย และจาํ ไดแ นน อนทสี่ ดุ วา ยัด ใสไวต รงกระเปา นี้ แตเ ดยี๋ วนีม้ นั ลอ งหนไปเสยี แลว” ทง้ั หมดรวมทงั้ พรานพน้ื เมอื งทกุ คน พรกู นั เขา มารายลอ ม เชษฐากมลงรอื้ คน ยา มของเขา อยา งลุกลนรีบดวน มาเรยี กบ็ อกมาอยา งละลา่ํ ละลกั “ลองชว ยกนั คน ใหท วั่ ๆ ซิ คณุ อาจทาํ หลนหรือมิฉะน้ันกย็ ดั ไวท ี่ไหน แลวลืมเสียก็ได มนั จะหายไปไดอยา งไรกัน” “ผมสาบานไดวา ผมเก็บมนั ไวในน!ี้ ไมจ ําเปน จะตอ งไปคน หาท่อี ่ืนใหเ สยี เวลาหรอก” พรานใหญตอบเสยี งแหงกระดาง ตาลกุ วาวอยางนากลัว “แปลกเหลอื เกิน มันหายไปไดย งั ไง?” เสียงของไชยยนั ตเอ็ดองึ ไปหมด “พวกเราคงไมม ีใครคิดวา มันติดปกบิน หรือวา ละลายเปน อากาศธาตไุ ปเอง ไมใ ชหรอื ครับ...” พรานใหญพดู ลอดไรฟน ออกมาอยา งประชด ยกหลงั มอื ขึ้นขยป้ี ลายจมกู ดว ยความ หงดุ หงดิ ดาลใจเหลอื ที่จะกลา ว “วางยาสลบเรา ปลอ ยไอส ตั วป ระหลาดไป แลว กข็ โมยแผนทอี่ ันเปนหวั ใจในการ เดนิ ทางสาํ คญั ทีส่ ุดของเราไปเสยี ดว ย พับผาเถอะ นี่มันบังคบั ใหเ ราตามลา มนั เสยี แลว ” ความเงยี บเขา มาปกคลมุ ช่วั ขณะหนึง่ ความรสู กึ ของทกุ คนเตม็ ไปดวยความผันผวน อลเวง ทาํ อะไรไมถูกกนั ไปอดึ ใจใหญ นอกจากยนื จอ งตากนั เองอยไู ปมา ครน้ั แลว ทนั ทนี นั้ เอง รพนิ ทร ไพรวลั ย กไ็ หวตวั อยา งผลนุ ผลัน “ทกุ คนโปรดพกั รออยทู ่นี ก่ี อ น เราไมส ามารถจะเดนิ ทางตอไปไดโ ดยปราศจากแผนท่ี ฉบบั น้นั ผมจะไปตามเอามาใหได ขอเวลาสัก 2 – 3 ช่ัวโมงเถอะ...” ไมทันขาดเสยี ง เขากพ็ ุง ไปเบอื้ งหนา แตแ ลว ก็ตองชะงกั อยูกบั ท่ี เพราะองุ มืออนั แขง็ แรง ของเชษฐาเหนยี่ วตดิ คอเสือ้ ไว “เดีย๋ ว รพนิ ทร! ” เสยี งนั้นเบาตํ่า แตกเ็ ตม็ ไปดว ยอาํ นาจอนั เฉยี บขาด “เขากาํ ลังจะตามไปฆา แงซาย อยาปลอ ยใหไปคะ พใ่ี หญ! ” ดารนิ รอ งแหลมกระหดื กระหอบมา แลว กถ็ ลันมาขวางหนา ไวอ กี คน พรานใหญย นื นิ่ง อดึ ใจหนง่ึ สติสํานึกกก็ ลับคืนมา ฝนย้มิ ใหก ับทกุ คน พยายามบงั คับ เสียงใหเ ปนปกติ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1966 “โปรดอยา กังวล ผมรับรองวา ผมไมท าํ อะไรแงซาย เพยี งแตจ ะตามไปเอาแผนทข่ี องเรา คืนมาเทานัน้ ” “ใจเยน็ ๆ ไวรพนิ ทร อยา เพงิ่ หนุ หนั ” หวั หนา คณะกลา วออ นโยน พรอมกบั ยิม้ ให ตบมาเบาๆ ทไ่ี หล “เราเห็นจะตอ งคอ ยๆ คดิ กนั อีกครั้งแลว ละ จะรบี รอ นทาํ อะไรลงไปเดย๋ี วน้ีมันก็ไมม ี ประโยชนเสียแลว สมมตวิ า เราจะตอ งตามแงซายเพือ่ แผนท่ฉี บับนนั้ ก็คงไมใชภ าระของคุณคน เดียวหรอก แตพ วกเราท้งั หมดน่แี หละ” “แตผ มคิดวา ถา ผมตามคนเดยี ว จะรวดเร็วไดผ ลกวามาก อยางมากไมเกนิ ยี่สิบสช่ี วั่ โมง เทา นน้ั ครับ ผมอยากจะใหพวกคณุ ชายหยดุ พกั รอที่นก่ี อน รวมทัง้ สัมภาระสว นใหญข องเรา” ไชยยนั ตป ราดเขา มาจบั แขนเขาไวอ กี คน พดู มาดวยเสียงปลอบโยน “เราเขาใจความรูสกึ ของคณุ ดี ผูก อง แตขอใหค ุณคดิ ใหร อบคอบหนอ ย แงซายหายไปคน หนึง่ อยางลกึ ลบั ทส่ี ดุ พรอ มกบั แผนทเี่ ดนิ ทางของเรา ตอมา คณุ กจ็ ะออกตดิ ตามไปตามลาํ พังคน เดียวโดยใหพ วกเรารอคอยอยทู ่นี ่ี มันจะเกดิ การพะวาพะวงั หว งหนาพะวงหลังอยา งท่ีสดุ เพราะแง ซายหายไปแลว ไหนคณุ จะหายไปอกี คน ไมม หี ลักประกันอะไรแนนอนท่ีใหเชอ่ื ไดวา คณุ จะ กลบั มาเมื่อไหร หรอื ไม” “และทส่ี ําคัญท่ีสดุ กค็ อื ระหวา งคณุ กับแงซาย ไมรูใครจะไปฆาใครตายอยกู ลางปา โดย ปราศจากการรูเ ห็นของเราซึ่งเรายอมไมไ ด” ดารินเสรมิ มาอกี คน จอมพรานนงิ่ งนั โดยคาํ คัดคานทัดทานเหลา น้นั มีมาเรยี เพยี งคนเดยี วทีไ่ มไ ดออกความ เห็นใดๆ มาทง้ั สิ้น นอกจากจองตาเขียวเขม จบั มายังทุกคนอยา งรอฟง ผล ในท่ีสดุ เขากถ็ อนใจเฮือก ผายมอื ทงั้ สองกวางออกไป พลางทิง้ ลงมาแนบกายอยา งหมด อาลยั ตายอยาก “แลวจะเอายงั ไงกันตอ ไปครับนี่ เจาแงซายตวั ดี ทําพิษขนึ้ อยางสาหัสเสียแลว” “คณุ มารวู าแผนที่หาย ต้งั แตเ ม่อื ไหร? ” “หยกๆ เดย๋ี วนเ้ี องครบั ผมจะเอามันข้ึนมาดู กพ็ บวามนั หายไปเสยี แลว” พรานใหญต อบเสียงขุนๆ “คุณแนใ จหรอื วา แงซายเปน คนขโมยเอาแผนทีไ่ ป?” “รอยเปอรเ ซ็นตเต็ม ยกเวนแตวา มอื ที่รมควนั สลบเราจะไมใ ชแงซาย โดยมมี อื อ่ืนเขา มา แทรก ซ่งึ มนั กเ็ ปน ไปไมได เราไดว ิเคราะหก ันชัดออกไปแลวในขอ นนั้ ” “แงซายจะเอาแตเ ฉพาะแผนท่ีไปทําไม...” เชษฐากลา วเหมือนจะราํ พึง ขมวดคิ้วขบคดิ อยางปวดสมองท่ีสดุ “จะวา มนั ตองการจะแยกหนจี ากเรา โดยขโมยแผนทีเ่ พอ่ื จะเดนิ ทางไปเทือกเขาพระศวิ ะ เพียงลาํ พงั คนเดียว ทาํ ไมถงึ ไมเอาอาวธุ และของสว นตัวไปดว ย” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1967 “อาจเปนไดใ นขอที่วา มนั ตอ งการใหเราตามมนั โดยไมมที างเลือกอยา งอื่น จงึ ควาเอา แผนท่ีไปเสียดว ย เพราะรดู อี ยูแลววา ไมม แี ผนที่ เราก็ไปไมไ ด” สหายของเขาชวยหาทางออกความเห็นมา “ทําไมถึงมองกนั ในแงร ายอยางนีน้ ะ!” ดารนิ รองลั่นมาอยางเหลอื อด เสียงของหลอนกอ งไปหมด ใบหนางามบงึ้ ตงึ ดุดนั ขนึ้ มา บา ง “เอาละ ฉันจะขอพดู ตามความรสู ึกแทจ รงิ ของฉันออกมาบา ง เพราะทนนิง่ ฟงความเหน็ ของคนอนื่ ๆ มานักตอนกั แลว เหตกุ ารณท ัง้ หมดทเี่ กดิ ขนึ้ นน่ี ะ ทุกคนคดิ หรือวา แงซายทรยศมี แผนการไมซอื่ ขึน้ ?” หลอนถามอยา งเกรีย้ วกราด จอ งตาวาวไปยังทกุ คน และมาหยุดนิ่งอยทู ่รี พนิ ทร ผูหร่ตี า ซมึ มองอยูก อ นแลว ไมมใี ครเอยโตตอบหลอ นในขณะนัน้ หญงิ สาวกลา วดว ยเสียงอันกราวแข็ง ตอ ไป “ฉันบอกตามตรง ตั้งแตร ว มทางกันมา ตงั้ แตฉ ันเหน็ แงซายจากแรกจนกระท่งั วินาที สดุ ทา ย ฉันมองไมเ ห็นวีแ่ ววทรยศหกั หลงั หรอื ความทจุ รติ ใดๆ ในคนคนนเ้ี ลยจนนิดเดยี ว เขาอาจ เปน คนท่ีมอี ะไรลึกๆ ลบั ๆ อยบู า งกจ็ ริง แตก ไ็ มเคยสอไปในทางเปนพษิ เปน ภยั ตอเราแมแตค รั้ง เดียว มแี ตก ารรับใชอ นั ซอ่ื สตั ยส จุ รติ เขาเคยชว ยชวี ิตพวกเราไวห ลายๆ คนในหลายๆ โอกาส ตาง กรรม ตางวาระ เคยรว มเปนรว มตายกบั เรามาแลว อยา งโชกโชน แลวมาในครงั้ นี้ เขาไดส ญู หายไป แมโ ดยพฤตกิ ารณ. ..จะมอี ะไรเรน ลบั เปน เลศนัย แตเ มือ่ เปรียบเทียบกับหลกั ฐานและเหตุผล แวดลอ มอ่ืนๆ มันก็ไมไ ดสอ ใหเหน็ วาเขาจะทรยศคดิ รา ยตอเรา ถา เขาคิดรา ย ทาํ ไมเขาไมฆาเราเสีย ใหหมด ทาํ ไมไมเ อาอาวุธประจําตวั ซง่ึ เปน สง่ิ จาํ เปน ตดิ ตวั ไปดว ย แผนทอ่ี นั เดียวและตวั เปลา ไมมี อาวธุ ไมม อี าหาร ไมมีแมแ ตเพื่อน มันจะทําใหเขาเดนิ ทางไปถึงที่หมายอยางทเี่ ขา ใจกันไดอ ยา งไร ทาํ ไมหนอ ทาํ ไมทุกคนจงึ ใจรา ยกนั ไปหมดเชนนี้ โดยคดิ อยูแตว า เขามแี ผนการทจุ รติ แอบแฝงอยู แทนท่จี ะคิดกนั อยา งทีเ่ ห็นชดั ๆ อยูแลว วา เขาเปน บุคคลท่ีนาสงสารทีส่ ดุ เปนบคุ คลทต่ี กอยูในหว ง ภัยลล้ี ับ และรอการชว ยเหลอื จากเรา ขนาดทคี่ รงั้ แรกคิดจะทอดทิ้งเขาไวต ามยถากรรมและเดนิ ทาง จากไปเสียกย็ งั ไมพ อ เดยี๋ วนย้ี งั มองเหน็ เขาเปน ศตั รูทีจ่ ะตอ งตามพิฆาตเขนฆา อีกหรอื เอาซิ ฉันทา เลย พวกเราทกุ คนนนั่ แหละ ตามรอยแงซายไป ถา พบตวั รแู นวา เขาทรยศกย็ งิ ทง้ิ เสยี เลย แตฉ นั กลบั วา เราจะตามไปพบแตเพยี งศพของเขาเทา นน้ั ” นาํ้ เสยี งของ ม.ร.ว. หญิงดารนิ ดงั สะทา นไปท้งั ความเงียบสงัดนัน้ หลอ นพดู ออกมาจาก ความรูสกึ อันแทจริง ซ่ึงเตม็ ไปดวยความนอ ยใจ และโกรธแคน น้ําตาคลอตาท้ังสอง กายสน่ั นอยๆ เพ่อื นสาวตางผวิ เลย่ี งเขา มายืนอยใู กลๆ ยกมอื ข้ึนประคองโอบไหลอยา งปลอบใจ “นอ ย! ไมม ีใครในพวกเรามองแงซายในแงรา ยถงึ ขนาดน้นั หรอก” มาเรียกระซบิ แผว เบา “และเดย๋ี วนี้ ฉนั กเ็ ชือ่ แนว า เราจะตองออกติดตามเขาดว ยกันทั้งหมดนแ่ี หละ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1968 “ใชซ ิ!...” ดารนิ กระแทกเสียง เคนหวั เราะ เจตนาของหลอ นประชดไปทางสามชาย อันมพี ช่ี ายของ หลอนเองรว มกลุม อยูดว ย “...มาติดตามเอากต็ อ เมอื่ ไมม ีทางเลอื กอยา งอน่ื แลว เพราะจะเดนิ ทางตอกไ็ ปกนั ไมไ ด โชคชวยแงซายไวแ ทๆ ที่แผนทฉ่ี บบั น้ันหายไป ไมว า มนั จะเกดิ ขนึ้ ดวยนาํ้ มือของเขาเองหรือดว ย อ่นื ใดกต็ าม” “เอาละๆ แมค ณุ อยาโมโหโกรธา เกรยี้ วกราดไปนักเลย” พ่ีชายยกมอื ขน้ึ โบก “ถึงยงั ไงความจาํ เปน มนั ก็บบี บงั คับเราเสยี แลว ” แลวเขากห็ ันมาทางรพินทร “เปลย่ี นแผนเดมิ ทั้งหมดกอน ตามแงซาย!” นน่ั คอื คาํ ส่งั ของหวั หนา คณะ ซ่งึ เปล่ียนไปอยา งกะทันหนั พรานใหญห ันไปตะโกนสงั่ ความตอ กบั คนของเขา พรอ มกับใหเตรยี มออกเดินทาง และ เพยี งไมก ่อี ึดใจน้ันเอง คณะทัง้ 11 คน ก็ละที่พักออกเดนิ ทางในทนั ที สัมภาระอันเปนหาบทแ่ี งซาย เคยหาบคูก บั คะหย่นิ สางปาเขา มาทําหนาทแ่ี ทน สวนไรเฟล .460 เวเธอรบ อี ันประจาํ มือของแงซาย พรานใหญเ ปน คนถอื ไว โดยไรเฟลของเขาเองสะพายไวก บั ไหล ‘ถึงอยางไร พวกทานก็จะตอ งไป...’ เสยี งพูดของแงซาย หรอื มฉิ ะนน้ั ก็เปนเสยี งทอ่ี อกมาจากอาํ นาจสะกดของเจา ผกี องกอย ซงึ่ กลาวไวเ มอื่ คืน บดั น้ีแวว อยใู นโสตของทุกคนขณะท่เี ร่ิมเคลอ่ื นออกจากที่ ‘...ไปสูความพนิ าศแหง อาถรรพณของนครแหงความหลบั หรอื มิฉะนนั้ ก็ไปเพ่อื แกบ วง ทณั ฑกรรมใหแ กพ วกเรา...’ อา! มนั ไดป รากฏผลสมจริงขึ้นตามคาํ พดู นนั้ แลว ไมมีผดิ ดวยความจาํ เปน สุดวิสัยซึง่ ไมม ี ใครเชอื่ หรอื คาดฝนมากอ น การสญู หายไปอยา งมีลับลมของแงซาย ยอ มไมใชค วามจําเปนอนั ยง่ิ ใหญจ นถงึ กบั จะตอ งเปล่ยี นเสน ทางของคณะทัง้ หมด หรือวายอมเสยี เวลาติดตามคนหาอยไู ด ทวา แนล ะ แผนทีห่ รืออีกนยั หน่ึงลายแทง อนั เปน เคร่ืองนําทางนนั้ สิ ยอ มเปน สิ่งสําคญั ท่สี ดุ และทาํ ใหคณะตองเปลี่ยนแผนชนดิ จากหนามอื เปน หลงั มือ พรอมกนั ภาพเหตุการณต างๆ ทเี่ กิดขน้ึ เมอื่ ราตรที ีแ่ ลว มากผ็ ุดขึน้ ในหว งคิด ทัง้ ๆ ที่ทุกคนอยากจะลืมเสยี แตแ รก และไมไ ดเ กบ็ มาไวใ นความ ใสใ จ โดยเสนทางทต่ี ามไปพบรอ งรอยของแงซายเดมิ น้ัน ขบวนทง้ั หมดไดรบั คําสั่งใหเ ดิน ลว งหนา กนั ไปกอ น เหลือเขาอยรู ัง้ ทา ยคนเดียว ใชเทา เขยี่ ฝนุ เขามาดบั กองไฟทพี่ วกพรานพ้ืนเมอื ง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1969 ยังดบั ไวไมส นทิ ดีนกั ปองกันไมใหม ันแพรอ อกไป เกดิ เปน ไฟปา ขน้ึ สมองวนุ ไปดวยปญ หาแทบ จะระเบดิ พอเงยหนา ข้ึนกพ็ บราชสกลุ หนุม ผเู ปนนายจา งยนื มองเขาอยเู งียบๆ ประจนั อยูใกลๆ เพียงสองตอสอง นอกน้ันลว งหนา กนั ไปกอ นแลว “รพินทร” อดตี ทา นทตู ทหารบกหวั หนา คณะพดู ขึน้ ดว ยเสยี งกระซบิ เบาท่ีสุด ควักบหุ ร่อี อกมาจดุ สูบอดั ควนั หนกั หนว งแลว สงมาใหเ ขาตวั หนึง่ “มีอะไรอีกหรอื ครับ?” “เมอ่ื แรกทรี่ ูวาแผนท่หี าย ผมกห็ งุดหงิดเดอื ดดาลแงซายเหมอื นคุณเหมอื นกัน แตเ ดยี๋ วนี้ ...มันเปล่ียนมาเปนความกังวลหนกั ใจเสยี แลว ” “ผมจะพยายามตดิ ตามเอาคนื มาใหไ ด ถาแผนท่ีฉบับนน้ั สูญไป ความหวงั ทง้ั หมดของเรา ก็พังทลาย ไมต อ งทําอะไรอกี แลว นอกจากเดนิ ทางกลบั เทา นั้น” “น่นั มันไมใ ชป ระเดน็ ท่ผี มเอย ถงึ หรอก เราจะไดแ ผนทค่ี ืนมาหรอื ไม เปนเร่อื งภายหลัง แตส ิง่ แรกเราตอ งหนั พิจารณากนั อยางถองแทอ ีกครงั้ เสยี แลว ทําไมเราถงึ ตองเปล่ียนทิศทางในคร้งั นี้ มนั เปนไปตามคาํ พูดท่ีเราไดยนิ จากแงซายเม่ือคืนนไ้ี มผ ดิ ไปเลย” “น่ันกน็ าจะแสดงใหเ หน็ วา แงซายมีแผนการไวล ว งหนา แลว ท่จี ะบงั คับใหเ ราออกนอก ทิศทางเดิม ดว ยวตั ถุประสงคท ่ลี ี้ลบั ของมนั และมนั กท็ าํ ไดจริงตามท่ีมนั พดู ไว” “ผมอยากจะคดิ เชน คณุ เหมอื นกัน แตเด๋ยี วน้เี กดิ สงั หรณใจขึ้นมาอยา งไรพิกลเสยี แลว คุณจาํ ไดไหม แงซายเอยเปน คาํ พูดลอยๆ ลกั ษณะเหมอื นคนเพอออกมาเชน ไร คาํ พูดเหลา นนั้ มคี ุณ กับผมเทานนั้ ท่ไี ดยนิ ขณะน้นั เปนเวลาท่ีนอยกบั คนอน่ื ๆ กําลังยงุ อยูกบั บาดแผลของไอสัตว ประหลาดนน่ั และมีเราสองคนท่เี ดินเขา ไปใกลแงซาย” “ผมจาํ ไมไดเ สยี แลว เพราะไมไ ดสนใจ” “มายาวิน...มหาคมั ภรี อ ุบาทว. ..พันธุมวดี นางพญาแหงนครหลับ...มันตรัย ปุโรหิตพอมด ราย...” เชษฐาเอย ขน้ึ อยางแผวเบา ตาท้งั สองหร่ีลง จอมพรานยิ้มแคนๆ “ครับ! ผมเพิง่ นึกข้ึนมาไดเดยี๋ วนเี้ อง เม่อื คณุ ชายพดู ซํา้ ข้นึ แตเ ราไมม ที างจะเขาใจอะไร ไดเลย กับวลีลอยๆ ทีแ่ งซายเอยออกมาเชนนั้น” “ผมเกรงวา ส่งิ เหลา นัน้ มนั จะเปน อะไรก็ตาม มันนา จะมีสว นเกยี่ วขอ งโดยตรงกบั การ หายตวั ไปของแงซายในครัง้ นี้ ตัวการทที่ าํ ใหเ รายุงในขณะนี้ เหน็ จะไมใ ชแ งซายเสยี แลว แตน าจะ เปน ‘อะไรสักอยางหนงึ่ ’ ทีม่ าในรปู ลึกลบั โดยอาศยั แงซายเปนพาหะ เพ่อื โนม นาวชักจูงเราใหบ า ย หนา ไปตามจดุ ประสงคทม่ี ันตอ งการ ถกู แลว แงซายเปนคนวางยาสะกดพวกเรา เปนคนขโมยเอา แผนทส่ี าํ คัญของเราไป เปนคนปลอยไอส ตั วประหลาดใหห นรี อดจากมอื เรา...กอนจะพิสจู นอ ะไร [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1970 ไดช ัด มหิ นาํ ซํา้ จากหลักฐานที่เหน็ แงซายยังเดินไปในเสนทางเดียวกบั พวกมนั คิดดูใหด ี รพนิ ทร จากรอยท่ีเราคน พบเหลานน้ั คุณเองก็บอกเองไมใ ชห รือวา เครื่องหมายช้ที าง คลายๆ จะบอกใหเ รา ทราบทิศทางไปน้นั ไมไ ดเ กดิ จากมอื ของแงซาย แตจ ะตอ งเปนของไอสัตวประหลาดน่นั ทาํ ไว” แววลงั เลและฉุกใจคิดชนิดหน่ึง ผา นแวบไปในดวงตาทง้ั คูข องพรานใหญ เม่ือไดย นิ คาํ พดู ชนดิ น้นั จากเชษฐา ผงกศีรษะลง “ครบั ! รอยชีท้ างเหลานั้น ไมไ ดเกดิ ข้นึ จากมอื แงซายแนน อน” “คราวนีม้ ันพอจะเปนเหตุผลใหเ ราคิดไดห รอื ไมว า พวกมนั ชกั จงู เอาแงซายไปในขณะท่ี แงซายไมรูส ติ แลวกท็ ําทางบอกเราไว เพอ่ื ใหเ ราตามไปนน่ั เอง ซ่ึงสิ่งเหลานนี้ าจะยืนยนั ไดว า แง ซายไมไดท าํ อะไรทั้งหลายแหลดว ยเจตนาของตนเองเลย มันเอาสองสิ่งมาลอ เราใหจาํ ตอ งติดตาม มนั คอื แงซายและแผนท่ฉี บบั นั้นของเรา” “ก็...นาคิดอยเู หมอื นกนั ครับ ถาจะพจิ ารณาในเหตุผลขอ นี้” ในทสี่ ดุ เขากแ็ บงรบั แบง สู “อีกสง่ิ หนงึ่ กค็ วรจะเปน อุทาหรณตวั อยางใหเราเหน็ ไดช ดั ...คณุ จาํ เหตุการณใ นคนื ท่ี นอ ยถกู อาํ นาจลกึ ลบั อะไรชนดิ หนงึ่ เขา ครอบงําผละหนจี ากแคม ปก ลางดกึ ขึน้ ไปนงั่ แขวนอยบู นคา คบของตะเคยี นใหญต น นั้นไดไมใชห รือ?” จอมพรานกระดกลิ้นออกมาเลียริมฝป ากอนั แหง ผากแลว กม หัวลง “ครบั ผมจําไดด ”ี “นอ ยหนีออกไปจากแคมปก ลางดกึ เดนิ ตัดปาไปทามกลางความมืด ปนขึ้นไปอยบู นตน ตะเคียนสูงลิบ มิหนาํ ซา้ํ ยงั สามารถพดู โตตอบกบั คณุ ในภาษาชาวเขา ซ่ึงนอ ยเองไมเ คยพดู ไดม า กอ น ขบวนการท้ังหมดเหลานั้น มนั ไมไ ดเกดิ ขึ้นดว ยตวั ของนอยเองเลยจนนดิ เดยี ว นอกจากมี พลังงานชนดิ หน่งึ เขา มาชกั นาํ บันดาลใหเ ปน ไป เพราะฉะนนั้ การวางยาสะกดเรากด็ ี การขโมย แผนทก่ี ็ดี ตลอดจนการปลอยเจา สตั วประหลาดใหห ลดุ รอดหนีหายไป พรอ มทั้งตนเองกพ็ ลอย หายไปดว ยนน้ั ผมคิดวา แงซายนาจะตกอยใู นลกั ษณะการณอยางเดยี วกับที่นอ ยเคยโดนมาแลว ” รพินทรฝ น ยิม้ มันเปนรอยย้มิ ทีผ่ ุดจางๆ ขึ้นทามกลางริ้วรอยของความเครง เครยี ด ความรสู กึ อันยากทจี่ ะทาํ นายบางประการฉายเงาขน้ึ ในแววตาลกึ “เราคงจะไดเ ห็นกนั ชัดออกไปครบั เพราะถึงอยางไร สถานการณมนั กบ็ บี บังคบั เราเสีย แลว ผมไมกลา เดาเลยวา พวกเราทง้ั หมดจะเผชิญกับอะไรขางหนา ” กลาวจบ เขากพ็ ยักหนาชวนเชษฐาใหอ อกเดนิ ทางตามพรรคพวกทลี่ วงไปกอน จนลบั ตา หายไปแลว ในดงทบึ ขณะนนั้ มนั เปนเวลาเกอื บเที่ยงวนั อากาศแหง แลง อาวระอุ ตา งเรง ฝเ ทาไปจนกระทั่งอึด ใจใหญต อมาก็เลยแลเหน็ หลังของคะหยนิ่ กับสา งปาซ่ึงหาบของอยูรง้ั ทายขบวน เมื่อใกลบ รเิ วณลาํ หวยทพ่ี บรอ งรอยแงซายเปน คร้ังแรก มเี สียงกูเ รียกมาจากไชยยนั ตแววเบาๆ มาจากดา นหนาของ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1971 ขบวนลักษณะเปนการหย่ังเพือ่ ใหทราบวา ตามเขา มาใกลแ ลว หรอื ไม รพนิ ทรก ูร บั ตอบออกไปพลาง เรงฝเ ทาขึ้นอกี “ลมื ถามไป คุณกบั ไชยยนั ตเ ดินไปทางดา นทงุ ทีก่ ระทิงลม ไมใชห รอื กอนทีพวกเราจะ คนพบรอยของแงซายในลาํ หวยน่นั ” หัวหนา คณะถามขึน้ อยางเพงิ่ จะนกึ ข้นึ มาได ระหวา งท่เี รง เดินเคยี งขา งเขามา “ครบั ผมไปทน่ี น่ั ” “พบซากกระทงิ ตัวน้ันไหม?” “พบครบั เหลือแตก องกระดกู ไมผ ิดอะไรกับซากกวางทค่ี ุณชายยงิ ไวเ ม่ือคืนกอ น” เสียงเชษฐาครางอะไรออกมาคาํ หนึง่ แลว ไมไ ดเอย อะไรอกี ท้ังสองสาวเทามาทนั ขบวนลูกหาบขณะทท่ี ยอยกนั ขามลาํ หว ยแหง แลว ตดั ผา นพวกนน้ั ข้ึนไปทนั กลมุ ของไชยยนั ต มาเรยี และดารนิ ซึ่งลวงหนา ไปรอยคอยอยกู อ นแลวท่ชี ายเนินเขา ซึง่ มี รอยตนหญา ขนและกงิ่ ไมห กั เหมือนจะชบ้ี อกทางไว มาเรียซงึ่ เกอื บจะจัดอยใู นขน้ั พรานอาชีพได คนหน่งึ ชใี้ หท กุ คนดูบริเวณเนนิ ตะพกั อนั เปน ดนิ รว นปนลกู รังตอนหน่ึง หางจากตาํ แหนง ทกี่ งิ่ ไม ถกู หกั ชท้ี ิศไวม าประมาณ 30 เมตร ตาํ แหนงนัน้ มีรอยเทา ของแงซายตะกายไตข ึน้ ไป สงั เกตไดจ าก รอยดินพลกิ รว งลงมายงั บรเิ วณพน้ื เบื้องตาํ่ “หักข้ึนตะวนั ตกเฉียงใต ตัดเขาลกู น.้ี ..” หลอนพูดเบาๆ พรอ มกับใชเ ทา เขี่ยใหด ตู นเสอื หมอบริมทาง อนั มีรอยหกั ไวใกลก ับ บรเิ วณโคนตน หนง่ึ จอมพรานกวาดตาไปรอบๆ แลว เงยขนึ้ ไปยังขนุ เขาใหญอ ันเห็นเปนชอ ชน้ั สูงทะมนึ เยย่ี ม ฟา โดยคอ ยๆ ซอ นข้นึ ไปเปนลาํ ดับ ระดับทีต่ าํ่ ตีนๆ เขาปกคลมุ ไปดวยพมุ ไมย อมๆ และโขดหิน สีสนั ตางๆ และคอ ยๆ เขียวชอมุ สดข้นึ เมอื่ ระดับสูงขนึ้ ไป จนกระทงั่ แลมืดครึ้มเต็มไปดว ยไมด กึ ดาํ บรรพบนบริเวณอันเปน สนั ทที่ อดยาวเหยียด กอปรไปดว ยทวิ อนั ลักลน่ั สลับซับซอ นสุดลกู หลู ูกตา เหมอื นกาํ แพงมหายักษ แลว หันไปจองตาคณะนายจา ง ทกุ คนอยูในอาการเงยี บขรมึ แตก ็ปราศจากแววยอทอ พรน่ั พรงึ ความกรานตอ เหตุการณ มันหลอมธาตทุ รหดบึกบึน ประหน่ึงเหล็กเพชรใหแ กจติ ใจของแตละคนไวเตม็ เปย มแลว อนาคตไม มใี ครคาํ นงึ ถงึ พรอ มเสมอท่จี ะเผชิญกับอุปสรรคขวากหนาม และปญ หาเฉพาะหนา ทเี่ กิดขึ้นทุก ขณะจติ “หนทางขา งหนา ตอไปน้ี เราไมรูจุดหมายทแี่ นน อน...” รพินทร ไพรวลั ย กลาวกับทกุ คนขน้ึ ดว ยนา้ํ เสียงเรียบปกติของเขา ซอ นความรูส ึกภายใน ไวอยา งมดิ ชดิ ภายใตส ีหนาเยน็ กระดา ง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1972 “เรารอู ยา งเดียวเทา นน้ั วา เราจะตามแงซายไปจนกวา จะพบ และการตามกจ็ ะอาศยั จาก รอ งรอยทีม่ ไี วใ หเ หน็ เทานนั้ มนั จะนําเราไปพบกบั อะไรก็ยงั ไมอาจบอกได เพราะฉะนนั้ โปรด เตรยี มกายเตรยี มใจไวใ หพ รอ มดวย นเ่ี ปนการเสี่ยงย่ิงกวา ทกุ คร้ัง” “ไมมอี ะไรจะเสย่ี งยิ่งไปกวา ท่ีเราเสยี่ งกนั มาแลวหรอก” ผูเอย ตอบคําเขา คอื นอ งสาวใจเดด็ เกนิ ตวั ของนายจาง จอมพรานหนั ไปมองหนา พรอ มกับกม ศีรษะใหนดิ หนึ่งอยางคารวะ “ผมขอคํานบั ใหแ กน ้าํ ใจอนั ยิ่งใหญของคณุ หญงิ ดารนิ และพวกเราทุกคน” “เม่อื ใดก็เมือ่ นน้ั ผูกอง ไมตอ งกงั วลถึงพวกเราหรอก ชวี ติ ของพวกเราทัง้ หมด หลอมกัน เขาเปนชวี ิตเดยี วมานานแลว ตายกต็ ายดว ยกัน อยกู อ็ ยดู วยกัน รอ ยปา พันดง หมืน่ เขา แสนหว ย ถา ลมหายใจเรายงั มี เราจะบกุ บนั่ กนั ไป” อดีตนายทหารปน ใหญ นกั ผจญภยั จากเมอื งหลวง ซึง่ บัดน้ีสาบของปา เขายอมจิตใจจน เขมแขง็ เปรียะ บอกมาย้ิมๆ พลางตบฝามอื หนักๆ ไปทต่ี ะโพกกลมอวบอดั ของมาเรีย ผยู ืนมอื หนงึ่ จบั ไรเฟลพาดบา อีกมอื หนึง่ เทา เอว ดว ยอาการสัพยอกเยา อยางถือวิสาสะอนั สนิท “จรงิ ไหม เมย. ..แมน องสาว?” สาวผมทองหันไปย้มิ กวางๆ ตาสีเขียวเบกิ ข้นึ นดิ หนงึ่ อยา งทงึ่ ในอาการเยาอยา งกลา ๆ หามๆ ของสหายชายผไู มเ คยปฏบิ ัตเิ ชนนม้ี ากอน “จริง พี่ชาย! แตมือของคณุ หนักหนวงดเี หลือเกนิ ฉนั ชกั จะตดิ ใจเสยี แลว ซิ!” หลอนตอบมาอยา งแกลว กลา ทา ทายพอกนั ไชยยนั ตเ กอื บจะสะดุง แลวหัวเราะล่นั ออกมา แกเ กอ เชษฐากบั รพินทรเ พยี งแตย ้ิม ดารินชําเลืองมองดูเพ่ือนชายอยางขวางๆ แลวกอ็ ดหวั เราะ ออกมาไมไ ด เม่อื นึกถึงวา ไชยยันตมักชอบสรางอารมณส นุกแบบแปลกๆ อยเู สมอ เมอื่ บรรยากาศ เขา สูจดุ วิกฤติ แตเ ลน กับใครไมเ ลน ...ไปเลน กับแมส าวอารมณเ ปลือย ประเดีย๋ วกป็ า ถลม เทาน้นั หลอ นพดู อยใู นใจ แลว มาเรียกม็ องไปทางเชษฐา สีหนา เกรงๆ “ขอโทษนะคะพ่ใี หญ ฉนั ลอ ไชยยนั ตเ ลนเทานนั้ ” “ผมชอบใหพ วกเรามีอารมณค รึกคร้นื เชน น้ี มันชว ยเปนกาํ ลังใจใหเราสามารถตอสูก ับ ปญ หาและอปุ สรรครา ยๆ ลงได” หวั หนาคณะตอบ แดดกําลังแรงจา อยูเม่ือครู บัดนจ้ี างลง ในทสี่ ดุ ก็กลายเปน มือสลัวอยา งรวดเร็ว เมอื่ เมฆ ดํากอนใหญเ คลอื่ นมาบงั ตะวนั ลมเริ่มพัดแรง หอบเอาไอเย็นโชยมารว้ิ ๆ เหมือนจะมฝี น รพนิ ทร แหงนมองดูทอ งฟา แลว นาํ คณะท้งั หมดไตขนึ้ เนนิ เขา ตามรอยท่พี อจะสงั เกตเหน็ ไดอ ยางขลาดๆ หายๆ เปนรอยนั้น [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1973 ผานข้ึนไปเปน ลําดบั ตามขอบไหล อนั เปน ปายางและเสลาทขี่ ้นึ ปะปนอยหู างๆ สลบั ไป กบั พงหญา และโขดหนิ ลกู โตๆ ทองฟาเบือ้ งบนมืดครึ้มอยเู ชน นนั้ แตก็ไมม ที ีทาวา ฝนจะตกอยางท่ี คดิ ไว ชวั่ โมงเตม็ ๆ ท่ไี ตก ันไปตามทางเดนิ ของเลยี งผา รองรอยของแงซายไมป รากฏใหเ หน็ ชดั นกั คงพบแตรอยชีท้ างบอกของเจาผีกองกอย ซ่งึ ทําไวจากกงิ่ ไม หรอื ตน หญา เลก็ ๆ ซ่งึ แทบจะสงั เกตไม เห็น นอกจากจะจับเคลด็ ไดม ากอน และพยายามแสวงหา พอขึ้นถึงสนั เขาทวิ ทต่ี าํ่ สดุ อนั เปน ช้ันแรกของหลายชนั้ ทซี่ อนสลับกนั ขนึ้ ไปเปน กาํ แพง นัน้ สัญญาณนาํ ทางกห็ ายไป ไมอาจตรวจพบไดอกี ไมวา จะชว ยกนั มองหาเชน ไร พื้นดนิ ปนหนิ ภเู ขาแขง็ กระดา ง แหง ผาก มแี ตพ งไมแ หง กรอบเกรียม สลบั ไปกบั ตะเคียน ยาง และตน กระหราง ท่ี ยืนเรียงรายหางๆ กัน ระหวา งทคี่ ณะนายจา งหยุดพกั ด่ืมน้ําจากกระติกกนั อยา งเหนด็ เหนอ่ื ย ออนระโหย รพนิ ทรอ อกเดนิ สํารวจไปรอบๆ เชษฐาควกั เขม็ ทศิ ขน้ึ มาดู โดยตั้งจบั เปรยี บเทยี บเขา กบั เขาลกู ทพี่ กั อยเู มื่อคนื นี้ เขาก็บอกไดท นั ทีวา ทศิ ทางทเี่ ดนิ มาเบนเบ่ียงมาทางดา นตะวันตกประมาณ 45 ดกี รี ไชยยนั ตควกั กลอ งสองทางไกลออกมากราดสอ งไปรอบๆ ทิศ แลวกวกั มือเรยี กเชษฐาใหเดินเขาไป หา ขณะนนั้ อดีตนายทหารปนใหญย นื เดน อยบู นปลายยอดของเขาโขดหนิ สงู ตอนหนึง่ หวั หนา คณะไตต ามขน้ึ ไป เพอ่ื นของเขาก็สงกลอ งให “ดทู างดา นทิศตะวนั ออกเฉียงเหนือนีซ่ ิ ขา มเขากเ็ หน็ เปน ทวิ ตํา่ ลงไปเบ้ืองลางน้นั สาม ยอดเรยี งกัน รสู ึกวา จะเปนทงุ โลง มนั จะเปน ทงุ มรณะ เขตตดิ ตอ กับนรกดําทร่ี พนิ ทรบ อกไวแ ตแ รก หรอื เปลากไ็ มร ู” เชษฐาสองกลอ งตามคาํ ช้ีบอกนน้ั อยคู รู ก็เมมรมิ ฝปากตะโกนเรียกพรานใหญเ บาๆ รพนิ ทรก าํ ลังกม ๆ เงยๆ อยกู ับเชิงผาชันดา นหน่ึง กระโดดเหยียบแงโ ขดหนิ เขา มา “นัน่ รสู กึ วาจะเปนทุง ราบนะ ทุง เดยี วกนั หรอื เปลา กับที่เราตองผา นไปตามแผนเดิม” จอมพรานรับกลอ งมาสอ ง แลว แหงนดทู อ งฟา หาทศิ อยคู รู กบ็ อกอยา งระมัดระวังวา “เอ รสู กึ วาจะเปน อาณาเขตของทุงมรณะอนั เดยี วกันนะครบั แตม นั เบยี่ งมาคนละดาน กับทีเ่ รากาํ หนดไวใ นแผนทฉี่ บบั นั้น แนวดาํ ลบิ ๆ ทปี่ กคลุมดว ยเมฆนน้ั คือเขตดานใดดา นหน่ึงของ นรกดาํ แนน อน ผมคิดวา ถา เราตัดเปน เสนดิ่งไป เราจะเขาสเู ขตนรกดาํ ไดใกลก วา เสนทางเดมิ ของมังมหานรธาเสยี อีก” “พบรอยของแงซาย หรอื ไอพ วกผีกองกอยบางหรอื ยัง” ไชยยนั ตถ าม “ยังหาไมเจอะเลยครับ แตพบดานสัตวย อมๆ ตดั ออ มไหลท างดานโนน รสู กึ วาจะเวยี น ลงไปสูหุบ เราเห็นจะตอ งตดั สินใจเลือกเดนิ ตามดา นน้ั กอน อาจไดรอ งรอยอะไรเพิม่ เตมิ ดกี วา จะ บุกพง” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1974 ทั้งหมดเคลื่อนท่ตี อ...เดินตรวจตรากันไปเงยี บๆ โดยเสน ทางอนั มองไมเหน็ อนาคต นอกจากฝากทกุ ส่งิ ทุกอยา งไวตามบงการของสวรรค ทางดานลักษณะประหลาดเสนนนั้ ทอดตัดสนั เขาไปตามแนวยาวของทวิ อนั ยาวเหยยี ด ประเดย๋ี วไตขนึ้ สูง ประเดย๋ี วทอดลงตํ่า บางขณะกท็ อดวก เวยี นไปตามหบุ เหวโตรกตรวย ภูมิประเทศมันแปลกตาไปกวาทกุ ปา ที่ผานมาแลว อกี ชั่วโมงตอ มา ธรรมชาตอิ นั แหง แลงกรอบเกรยี มชนิดทแี่ งไปทางใดก็แลเห็นเหลืองไปหมดนนั้ เริ่มจะพบกับความ เขยี วสดขนึ้ ประปราย ในที่สดุ ก็กลายเปนดงดิบ แลว คณะนายจางทกุ คนกย็ นื ตะลึง เมือ่ รพนิ ทร ไพรวลั ย ผหู ยดุ ยืนรออยยู ังทางดา นอนั แยกสามแพรงบรเิ วณหนึ่ง ในระหวางไหลเขาสองลกู ทอดลงมาบรรจบกนั เขาไมก ลา วคําใด นอกจากชใ้ี หด ตู น ไมต น หนงึ่ ใหญข นาดตนตะแบก อนั มผี ลเปน รปู เรยี วแหลมเลก็ ๆ สเี ขยี วสลับ แดง ออกดกเตม็ กงิ่ กานทท่ี อดปกคลุมอยเู หนือศีรษะ เมือ่ แรกตางก็ไมเ หน็ จะมอี ะไรผิดสังเกต นาสนใจนัก มารูส กึ ตวั พบกับความตน่ื ตะลึงกเ็ พราะไดย นิ พวกพรานพน้ื เมืองอุทานกันออกมาเปน เสยี งเดยี วกนั วา “ตน พรกิ ขีห้ น!ู ” ทกุ คนจงึ เพ่งิ รสู กึ เอา ณ บัดน้นั เองวา มันคอื ตนพริกขห้ี นู ตามเสียงรอ งอทุ านของพวกน้ัน จริงๆ เพียงแตว า พริกขห้ี นตู นนนั้ ใหญโตมโหฬารเกนิ ความคาดฝน หรือนา เชือ่ ไดม ากอน และออก ผลในลกั ษณะเปนหวเี หมือนกลวย! จอมพรานจะมีความรูสกึ เชน ไรในขณะนน้ั ไมมีใครทาํ นายได เพราะเหน็ เขามอี าการ เงยี บๆ เปน ปกติเหมือนเดิม แตส าํ หรับคณะนายจา ง พอเห็นเขา กต็ วั เยน็ เฉียบ รพนิ ทรกระโดดขนึ้ ไป ยนื อยูบนโขดหนิ กอ นหน่ึง พอใหเ ออื้ มถึงกง่ิ กานสาขาสวนทีต่ ํ่าทส่ี ดุ ของมนั ชกั มีดออกฟน ยอด บริเวณอนั ดกไปดวยผลของมันขาดลงมาชอ หน่งึ แลวสง ไปใหเ ชษฐา หวั หนาคณะเด็ดออกมานดิ หนง่ึ ขนาดใหญย าวเทาน้วิ กอ ย หกั ขยย้ี กขนึ้ ดมพสิ ูจน แลว กระเดือกนาํ้ ลายลงคอฝด ๆ สงไปใหไ ชย ยนั ตก ับดารนิ ชวยกันดูอกี ตอ หน่ึง “พรกิ ขห้ี นูจรงิ ๆ ดวย กล่ินมนั ชัดเลย!” นักมานษุ ยวทิ ยาสาว รองออกมาอยา งสดุ อศั จรรยใ จ เงยหนา มองทุกคนต่ืนๆ “นา จะเรยี กวาพริกขี้ชางจะเหมาะกวาพบั ผาเถอะ! ใครจะรับรองไดว า ถา เรากนิ เขา ไป แลว จะไมง อกปกบินไดข ้ึนมา” ไชยยนั ตว า เชษฐามีสีหนาปน ยากท่ีสุด แหงนเงยจองตน พรกิ ประหลาดนั้นดว ยอาการพร่ันใจอยา งไร บอกไมถ กู “ในทสี่ ุด เราก็ไดมาเห็นกับตาแลว จากคาํ บอกเลาของแงซาย ซงึ่ สมยั กอ นน้เี รารับฟงใน ฐานะเร่ืองเหลวไหลที่สุด” หวั หนา คณะครางออกมาในลําคอ เหมอื นจะกลาวกบั ตนเอง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1975 “สมยั ท่ีคุณเคยเฉยี ดกรายใกลนรกดํา อยางที่เคยบอกไว เคยเหน็ ตน พรกิ ใหญขนาดนมี้ า กอ นไหม?” ไชยยนั ตหนั ไปทางจอมพราน รพนิ ทรโคลงศรี ษะแชม ชาหนาตายอยูเ ชน นั้น ตอบสัน้ ๆ “ไมเคยครับ” “ไอพ ริกข้หี นตู นน้ี มนั แทบจะทําใหพ วกเราชอ็ กทเี ดียวแหละ มันเปน เครอื่ งยนื ยนั ใหเ รา ตอ งยอมเชอื่ ในทกุ ส่ิงทุกอยา งทแี่ งซายเคยเลาใหฟ ง ไวก อ น และเปน เครอื่ งบอกใบอ นาคตของพวก เราวา มันจะทวีความรายกาจนา กลัวเพิ่มข้นึ อีกเพยี งไหนผูกอง ผมวา พวกเราหลงเขามาในแดนหิม พานตเสียแลว ละ ” คาํ พดู ของอดตี นายทหารปน ใหญ ผมู คี วามสนกุ คะนองอยเู ปนนจิ แมจ ะมอี ารมณข นั เจือ อยูต ามนสิ ยั ของเขาก็ตาม แตทกุ คนก็รูส ึกใจแปว ลงไปถนดั ถกู แลวตา งมีความสาํ นกึ เชนเดียวกันกับ ไชยยันตก ลาว แมแ ตร พินทร ไพรวลั ย เอง เวนไวแตเ ขาจะไมแ สดงออกมาใหป รากฏเทาน้นั ดารนิ ยกขน้ึ จะแตะชมิ เพือ่ ใหร ูช ดั แตจ อมพรานไวกวา ควา ขอ มือหมับ “อยา ครับ คุณหญิง อยา พยายามทดลองในลักษณะน้กี บั ส่ิงทีเ่ ราไมเคยรูจักมากอ น” หลอ นชะงกั ยม้ิ ออกมากรอ ยๆ “ทําไมหรือ ก็เหน็ อยแู ลววากลน่ิ ของมนั เปน พริกข้หี นเู ราดีๆ นเ่ี อง ฉนั อยากจะชิมดวู า มัน รสเหมือนพรกิ ข้ีหนูธรรมดาหรือเปลา คณุ กลวั วา พอชมิ แลวฉันจะงอกปก บินไดเ หมอื นอยา งทไ่ี ชย ยันตว ากระมัง” “ถา งอกบนิ ได มนั กด็ ี แตผมกลัววามนั จะมพี ษิ หรือบังเกิดอาการผดิ สาํ แดงอยา งอน่ื ยึด หลกั ปลอดภยั ไวก อนดกี วา ” ดารนิ ปฏบิ ตั ติ ามคําสั่งของเขาโดยดี โยนเมด็ พรกิ ในมอื ทง้ิ ท้ังคณะเสยี เวลาอยทู โี่ คนพริก ยักษอ ยูค รู ดว ยอาการใครค รวญพจิ ารณา เพราะมันสรา งความนาประหลาดใจใหอ ยางทส่ี ดุ เก่ียวกับ ขนาดใหญผิดวิสัยของมัน “นถี่ า คุณไมชใ้ี หด ู พวกเรากค็ งผา นเลยไปโดยไมท นั สังเกต” มาเรยี วา พรานใหญเดนิ ตรวจดูตามโคนตน ท่เี หน็ เม็ดสุกแดงจนเหย่ี วแหงของมันตก เกลอ่ื นกลาดอยูรอบๆ บรเิ วณ แลว ก็หยบิ เม็ดหนงึ่ ขึ้นมา “รสู กึ วา จะมีสตั วบ างชนดิ มากินเม็ดสุกของมัน” เขาพูดพรอมกบั ชใู หคณะนายจา งดู พรกิ เมด็ น้ันมรี อยถกู จะงอยปาก หรอื มฉิ ะนน้ั ก็ฟน ของสัตวบ างชนดิ แทะ เชษฐารบั ไปดู ไชยยนั ตก อ็ ดตลกไมไดว า “พญาครุฑกระมัง หรอื วาพวกนางกนิ รี ประเภทนางมโนราห พวกคนธรรพ วิทยาธร? ผมวา มองหาใหดๆี เถอะผกู อง อาจมีตน มกั กะลผี ลอยแู ถวน้บี า งกไ็ ด” “เปน ยงั ไง ตน มกั กะลผี ล?” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1976 ดารินพาซอ่ื หนั มาถาม เพอื่ นชายผูสนกุ สนานรา เริงไดท กุ สถานการณ บอกมาหนา ตาเฉย วา “อาว! นี่ไมร จู กั มกั กะลีผลหรอกหรือ?” “ตนบา ตน บออะไร มักกะลผี ล ไมเ คยไดยนิ ” “นแี่ หละเขาวา คนเรียนภาษาไทยไมจ บมัธยมปลาย แตดันผา ไปเรียนภาษาตางประเทศ เสยี แตเ ล็กแตน อย บรรทกุ หนกั ไปดว ยดีกรเี มอื งนอก กม็ ักจะโงใ นภาษาไทยของตนเองอยา งนี้ แหละ จริงซนี ะ นอยไมเคยเรยี นวรรณคดีไทยชนั้ สูง ไมเคยอา นนิทานหรอื ตาํ นานโบราณของไทย เรา มักกะลผี ลเปนตน ไมช นิดหน่งึ ทว่ี ิชาโบตานขี่ องโลกสากลยงั โงงมอยเู พราะไมร ูจกั ไมได บัญญัติเปนศัพทล ะตินไว มอี ยใู นปา หมิ พานต เปน ไมยนื ตน ขนาดใหญ ออกลูกเปน ผูหญงิ สาวสวย หอ ยตองแตง เปลอื ยกายลอ นจอ น ผลตดิ อยกู ับขัว้ เน้อื หนงั มงั สาเปนมนษุ ยเ ราดๆี นีเ่ อง เพยี งแตว า ไมม ีชวี ิต เวลาสกุ เขา ไคลเต็มที่ รูปรา งทรวดทรงจะพอดบิ พอดีกับนางงามจกั รวาล ไมมีการหลนลง มาถึงพ้ืนดนิ เหมอื นผลไมท ่วั ไป พอสุกเขาไคลไดขนาด พวกนกั สิทธ์ิ วทิ ยาธร คนธรรพ พญาครุฑ รวมท้งั เทวดาและยกั ษทม่ี ีฤทธิ์ จะพากนั เหาะมาเฝาดกั จองเก็บเอาไป บางทกี ็ถึงกบั แยง ตีกันกม็ ”ี ดารินเพ่งิ จะรทู นั รอ งอะไรลั่นออกมาคาํ หนึ่ง ยกมอื หงกิ ๆ ให แตบญุ คาํ อาปากหวออยา ง สนใจเต็มที่ ถามมาวา “เก็บเอาไปทําไม นายทหาร” “อาว! โงจ รงิ ผหู ญงิ สวยๆ นะ เขาเกบ็ เอาไปทําอะไรกนั ละถามได” ตาพรานเฒา กระพรบิ ตาปรบิ ๆ “เด๋ียวบญุ คาํ ตอ งหาตนมักกะลีผลใหพบสกั ตน บญุ คําจะเกบ็ ลูกของมนั มั่ง” “ลองชวยกันดใู หด เี ถอะ มันตองมีแน” ไชยยนั ตบอกขึงขัง เพ่อื นสาวเหว่ยี งกาํ ปน พลก่ั ลงมากลางหลังจนหลังแอ รอ งแหลม ออกมา “บา ๆๆๆ ไมรูจ กั เวลํ่าเวลาเสยี เลย ไชยยนั ตน ่ี พวกเราหรือประสาทตึงเครียดแทบจะ ระเบิดอยแู ลว ยังพูดเลน อยูไ ด เครซี!่ ! บญุ คํากพ็ ลอยบาไปดวยอกี คนหน่งึ ” ตาพรานเฒา ทาํ หนาต่ืน มองหนา ดารนิ และไชยยนั ต ผูบ น อะไรพมึ อยใู นลําคอเพราะพิษ กาํ ปนอนั หนักหนว งสลับกนั แลว ยิม้ แหง ๆ แตแลว ทนั ทนี ัน้ กอนทใ่ี ครจะเอย อะไรออกมาอกี นั่นเอง รพนิ ทร ไพรวัลย ก็ลมื ตาสวา งโพลนชันคอ หูผึ่ง แลวยกมอื ขึน้ โดยเร็ว เปนเครือ่ งหมายใหทกุ คน สงบนิง่ “เหน็ ลกู มักกกะลีผลเขาใหแ ลวหรือ ผูกอง?” ไชยยนั ตก ระซิบถาม “ไมใ ชม ักกะลผี ลหรอกครบั แตฟ ง เสียงอะไรนั่น” จอมพรานกระซบิ บอก เบาทีส่ ุด [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1977 ทามกลางการสงบจิต กล้นั ใจสดบั ตรับฟง ของทกุ คน เสียงอะไรชนดิ หน่งึ ก็แวว เขามา กระทบโสตประสาท “มันเปน เสียงกราวอู เหมือนกระแสลมแรงพดั ผานใบไมแหง ลนั่ อือ้ มาแตไกล และดู เหมอื นจะเคลอ่ื นใกลๆ เขามาทุกขณะ มนั ดังเปนชว งๆ ขาดๆ หายๆ อยางไรพิกล จะวาลมพัดกไ็ ม ควรท่ี เพราะไมม แี ววเลย อากาศขณะนนั้ สงบน่ิง แมแ ตใบไมก ็ยงั แทบไมกระดกิ มนั หยดุ และดัง สลบั กนั อยูเชน น้ันอยา งปราศจากจงั หวะทแ่ี นนอน แตท แ่ี นก ค็ ือใกลและคอ ยๆ จับเสียงไดชดั เจนขึน้ เปนลาํ ดบั ตอ มาก็เปน เสยี งท่กี ิง่ ไมแหง หกั ลนั่ เสยี งพมุ พงแหวกลู คะหยนิ่ สางปา และบุญคาํ ทิ้งตัวนอนราบกบั พื้นเอาหแู นบดนิ ฟง “มันใกลเ ขา มาแลว มันข้นึ มาจากหบุ ขา งลา ง!” คะหยน่ิ อุทาน “บอกไดไหม อะไร?” หัวหนาคณะถามเร็วปรอื๋ “อะไรกไ็ มรู นายใหญ ตวั เดยี ว หรือหลายรอยหลายพนั ตวั กบ็ อกไมถกู เหมอื นกนั แตม ัน มีตนี เวลาเดนิ เดนิ พรอมกนั เวลาหยดุ กห็ ยดุ ดว ยกนั เหมอื นหนูสักพนั ตัวเขา แถวเดนิ มาเปน ขบวน” บุญคําเปนคนตอบ หนา ตาเลกิ ล่กั “ไมใชส ัตวเลก็ ตวั มันมนี ํา้ หนัก สางปาไดย นิ เสยี งขอนไมใหญหกั ” ไมท นั จะขาดเสยี งของเจาพรานตอ งสู ตา งก็ไดย ินเสียงกง่ิ ไมแ หง ๆ หักโผง และลน่ั กรอบ กราว พรอมกบั เสยี งลมที่ฟน ฟู โดยไมต องนดั แนะและกลา วเตือนกันเลย ไรเฟลทุกกระบอกถกู สะบัดจากไหล พรอ มกบั เสียงขยบั ลกู เลอ่ื นข้นึ ลาํ “อาจจะเปน มกั กะลผี ลของคุณกไ็ ด ไชยยนั ต แตพ ระเจา ชว ยเถอะ ตนี มนั มากเหลือเกนิ ” มาเรยี พูดออกมาเกือบไมม เี สยี งผา นลําคอ “ตัดสนิ ใจเรว็ รพินทร มนั บา ยหนา มาทางเราแน” เชษฐารองบอกอยางกระสบั กระสา ย พรานใหญก ัดรมิ ฝปากแนน เหลยี วไปรอบตัวอยา งรวดเร็ว แลว ชีม้ ือไปยังเนินผา ฝง ตรง ขา มของทางดานอกี ซกี หนง่ึ สง่ั การเปน รถดว น “ทกุ คนพยายามวิ่งใหเ รว็ ท่ีสุด ตรงไปท่ีหินใหญเชงิ ผาโนน ไมตอ งหว งอะไรทงั้ ส้นิ ทงิ้ ให หมด นอกจากปน ประจาํ ตวั เทานนั้ !” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1978 72 ความฉบั ไวและพรอ มเพรยี ง มันเกดิ ขน้ึ เพราะเหตุการณอ ันเปรยี บเสมือนบทเรียนให ฝก หดั จนชาํ่ ชองคุน เคยกันมาอยางดแี ลว ทง้ั 11 ชีวิตรวมตายมีลกั ษณะไมผ ดิ อะไรกับหนวยทหารท่ี ผานการฝก ซอมมาจนเจนสนาม ทุกคนคลองตวั และสามารถทีจ่ ะเผชญิ กับมหันตภยั ท่จี ะเกิดข้ึนได ทกุ วนิ าทีอยา งอสิ ระโดยไมมใี ครเปนภาระใหแ กใครจนเกินไปนกั พวกลกู หาบทง้ั สามคู ทิ้งสัมภาระ พุง เขา หาเชงิ ผาอนั เปนบริเวณทชี่ นั งอกระเกะระกะไป ดวยโขดหินใหญนอ ย ไวเหมือนลิง เชษฐาผลกั นองสาวใหแ ลนนาํ ไปเบื้องหนา ในขณะทีไ่ ชยยนั ตก ็ ฉดุ แขนมาเรยี เผนตามตดิ ไปเปนคูส ุดทา ย เหลือพรานใหญเปน บุคคลทล่ี าหลงั สุด ยนื หนั รีหนั ขวาง สาํ รวจไปรอบตวั อยอู ีกอดึ ใจ จึงวงิ่ ไตโ ขดหินตามมา เพียงครเู ดยี ว ทั้ง 10 คน กป็ นซอกหนิ บนเชงิ ผามาซมุ ตวั อยใู นระดบั ทส่ี ูงกวาทางดา น เบอื้ งลา งประมาณ 10 เมตร เชษฐาส่ังใหก ระจายแยกกนั เขา ประจาํ ท่ี เรยี งรายเปนแถวหนา กระดาน โดยเวนระยะชว งหางกันราว 5 – 6 กา ว มกี อนหนิ และพมุ ไมเลก็ เปนกาํ บงั ทศิ ทาง สามารถจะมองลง ไปเห็นทางดานท่เี ขา มาบรรจบกันเปน สามแพรง ตรงตาํ แหนงพรกิ ขห้ี นูยกั ษน ั้นไดอ ยา งถนดั ชัดเจน ไชยยนั ตเ หนย่ี วกิ่งไมไ วชะโงกตัวสงพานทา ยไรเฟลของเขาลงไปใหรพินทร ผกู าํ ลงั ไตก อ นหนิ ชนั ข้นึ มาเปนคนโหลเพ่อื น ออกแรงฉุดดึงตวั ขน้ึ มาโดยมเี ชษฐาและมาเรียคอยชวยหวิ้ พรานใหญป ลดไรเฟล .458 ประจาํ ตวั ทีส่ ะพายไหลล งวางพงิ ไวก บั กอ นหนิ คงถือไว เฉพาะ .460 เวเธอรบ ี อนั เปนไรเฟล ท่ีแงซายท้งิ ไว และเขาถือตดิ มาตลอดไตข น้ึ ไปนงั่ เอาเทายนั อยู บนยอดโขดหนิ ใหญล กู หน่งึ เพอื่ มองลงไปขา งลางใหเหน็ ถนัด ท่ีม่ันของเขาอยูใ นระหวา งกลางของ ไชยยนั ตกับมาเรีย ราชสกลุ สองพ่นี อ งยดึ กาํ บงั หางออกไปทางดา นซาย สวนอกี หกพราน กระจาย เรียงรายอยูท ัง้ สองดา น “รพินทร!” เสยี งหวั หนา คณะรองเรียกมาเบาๆ “ครับ” เขารบั คาํ ปาดแขนข้นึ เชด็ เหง่ือ ตาลกุ โพลงจับนิ่งไมก ระพรบิ ไปยงั ทางดานเบ้อื งลาง ไร เฟลพาดเตรียมอยูบนแงโ ขดหนิ ซ่งึ ก็เปน ลักษณะเชน เดียวกบั ผรู ว มคณะทกุ คน ไมมีใครเอยคําใด ออกมาอกี ทงั้ ส้นิ นอกจากหวั ใจทเ่ี ตน ระทึกไมส ามารถทาํ นายเหตกุ ารณลว งหนาได สําหรบั อนาคต กาลทีก่ ําลงั คืบเขามาอยางผดิ วิกล เสียงของการเคล่อื นไหวในปาเบือ้ งลา ง ผานมาตามใบไมแ หง และก่ิงไมทีห่ กั หลน อยูกบั พื้นดังใกลเขามาทกุ ขณะ เปนการมาอยางแชม ชา เตม็ ไปดว ยปรศิ นาเลศนัย และรักษาสญั ญาณเดิม [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1979 ของมนั ไวคือ หยดุ ๆ เคลื่อนๆ คลายจะแสวงหาเสน ทางไปอนั สะดวกท่สี ดุ ภาวะเชน นี้ ทาํ ใหห ัวใจ อันเฝา รอคอยของทกุ คนแทบจะระเบิดดว ยความกระสับกระสายรอ นรมุ ประสาททกุ สวนเขมง็ เกลียวเครยี ด ครั้นแลว ช่ัวกลัน้ ลมหายใจน่นั เอง ท้ังหมดกแ็ ทบหัวใจหยดุ เตน เมือ่ สิ่งอนั เปน เจา ของ เสียง ไดปรากฏเงาของมนั ข้นึ ... ซงุ ขนาดสองคนโอบตน หนง่ึ โผลหวั พนแนวบงั ของเหลีย่ มผา คอ ยๆ เคลือ่ นมาตาม เสนทางดา นอนั คดเค้ียวนนั้ สอี ันแดงคลํา้ ของมนั ประหน่งึ วา จะยอมใหป ารอบดานกลายเปน สถี าน ไฟไปหมด สว นหวั กลมรปี ระกอบดว ยหนวดสัน้ ๆ ชแ้ี กวง ไกวไปมาสองเสน จดุ ดาํ เหมือนนิลกอ น เทาครกตํานาํ้ พริกสองจดุ อยูด า นบนท้ังสองขา ง ไมค วรจะเปน อนื่ ใดนอกจากนยั นต าของสตั วใ นขมุ โลกันตร เขี้ยวโงง เขา หากนั มขี นาดเทาเขาควาย อยใู นสว นดา นตา่ํ ของทอนปลายหวั ถดั มาก็ลําตัวที่ เปน ปลอ งและเห็นเปน ชว งตดิ ตอกัน ลาํ ตวั อนั ใหญโตเหลานี้วางอยบู นสงิ่ อนั นา จะเรยี กไดว าตีน... ทวาเปนตนี ทนี่ ับจํานวนคไู มถ ว น กําลงั พุยดนิ เปน ระลอกดุจเรือบกทีม่ ฝี พ ายนบั รอ ยชว ยกนั จว งใบ พาย ความยาวของมันมีอยเู ทา ใดยังไมอ าจคาดคํานวณไดจ ากสมองอนั ถูกบีบของทกุ คนทีเ่ หน็ อยใู น ขณะนี้ เพราะมนั เคล่ือนยาวพน แนวบงั ออกมาอยา งแชม ชาเปน ลําดบั เหมอื นไมม ที ่สี นิ้ สุด “ตะขาบ!” เสยี งของคนใดคนหน่งึ ในคณะ สาํ ลักออกมาเหมอื นคนกาํ ลังจะสนิ้ ใจ รพนิ ทร ไพรวลั ย ขย้ีตา แลว ลมื ขนึ้ จองอกี คร้ัง เพอื่ ใหแนใ จทีส่ ุดวา สายตาไมไดโ กหก ตวั เอง ไชยยนั ตนน้ั หายใจไมออกอา ปากกวา ง ตาเหลอื ก ดารนิ ขยมุ มือของพี่ชายอยางลมื ตวั สวนมา เรียริมฝปากขมุบขมบิ หลอนอทุ านหาพระเจา ทวา ไมม ีเสยี งใดๆ จะผานลําคออนั ตบี ตนั ออกมาได สําหรบั กลุมพรานพนื้ เมือง บัดน้ีดเู หมือนจะกลายเปนเหนบ็ ชากนั ไปหมด คนที่พอจะพิสูจนไดว าสติดีเยีย่ มทสี่ ุด รองลงไปจากจอมพรานก็คอื ราชสกลุ หนุมใหญ หวั หนา คณะ เขาตบหลงั เตอื นนองสาวใหรสู ึกตัว แลว เคลื่อนออกจากที่ซุมเดมิ คอ ยๆ ปนขน้ึ ไป หมอบเคียงเฝาดูอยกู บั รพนิ ทร แตถ งึ อยา งไรลนิ้ เขากแ็ ขง็ ไปหมด ปากกห็ นักเหมอื นมีอะไรมาถว ง ยึดไว ไมอ าจเอยคําใดกบั จอมพรานออกมาไดเ หมือนเชน ใจทน่ี กึ ทา มกลางวนิ าทีอนั จังงงั กันไปท่ัวทกุ คนนน้ั ส่ิงมหัศจรรยพนั ลกึ ก็ปรากฏซอนแทรกข้นึ อีก ชนดิ ทที่ าํ ใหเลอื ดแทบจบั เปน กอ นแขง็ ในแสงอันสลัวรางนั้น ไมเ พยี งแตเ จาตะขาบอสรุ กายดจุ ภาพหลอนเทา น้นั ทีก่ ําลังเคล่ือนตวั ของมนั ออกมาใหเ หน็ แตมีอะไรตดิ ตามมาพรอมกบั มนั ดว ย ดู ย้ัวเยย้ี นังนังไปหมด บา งเกาะไตอ ยูบนลาํ ตัว บา งกเ็ กาะติดอยทู ข่ี าซึ่งกาํ ลังขยับเขยอ้ื นพุยดนิ และ บางสว นกอ็ อแหแหนรายลอมอยูใกลๆ กระโดดหย็องแหยง็ ตามมาดวย ไอพวกผกี องกอย!! เจา ภูตไพรเหลา นัน้ กําลงั ชว ยกันเขน็ เรอื บก และเรือของมนั ก็คอื ตะขาบยักษ มันจะพา กนั ไปที่ไหน เพอ่ื อะไร [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1980 บางที นรกเทา น้นั ทจ่ี ะบอกได! ภาพนีอ้ ุบัตใิ หเหน็ ชดั ในสายตาของคณะผจญภัยพรอ มกนั หมด ทา มกลางแสงทวิ ากาลท่ี ยงั ไมสิน้ ตะขาบทีเ่ หน็ กค็ ือสตั วเลื้อยคลานประเภทมพี ษิ ท่ีคณะผจญภยั ทกุ คนเคยเหน็ และรูจกั ดี มาแลว เพยี งแตวา ขนาดใหญทส่ี ุดกย็ าวไมเ กินศอก และลาํ ตวั กอ็ วบใหญไมเกินสามน้ิวฟตุ แตไอ มหาประลยั ทม่ี ันเทา ซงุ ใหญๆ ทง้ั ตน สวนเจา ผกี องกอยเห็นชัดในยามนี้ มีลกั ษณะไมผดิ อะไรกับลิง มนั เคล่ือนไหวไปในลักษณะวิง่ เขยง เกงกอย เมอื่ เปรียบเทยี บกับลําตวั ของตะขาบยกั ษ พวกมนั ดไู ม ผิดอะไรกบั มดหรอื ตวั ร้นิ ไรท่อี าศัยตอมเกาะมา ความนาเกลยี ด นากลัว และนา ขยะแขยงทส่ี ดุ คือภาพท่ที กุ คนแลไปเหน็ ในขณะนี้ ปะปนไปกับความสยดสยองขนอัศจรรยใจเหลือที่จะกลาว “มันมาดวยกนั ยงั ไงกนั น่ี คลายๆ มนั เปนพวกเดยี วกันงน้ั แหละ” เชษฐาหลดุ ปากออกมาไดอยา งยากเย็นท่สี ดุ ดงั ไมเ กนิ กระซบิ “เฉยไวครบั ดมู นั ไป...ดซู วิ า มนั จะพากันไปไหน” “รสู ึกวา มันจะไมสนใจ หรอื รูว าพวกเราแอบกนั อยูทน่ี ”่ี “ก็ยังทายอะไรไมถ กู ทงั้ นนั้ ครบั ระยะทเี่ ราซมุ อยูน ี่ มันตาํ่ ไปเสยี แลว ถามันไหวตวั คงถึง เราแนจ ะขยบั หนีขึ้นไปอกี กไ็ มไ ดเสียแลว...” รพินทรตอบ หันขน้ึ ไปมองทางหนที ไี ลเบือ้ งบนดานหลงั อนั เปน สวนของเชิงเขาที่ สูงขน้ึ ไปอกี เขาคาํ นวณผดิ ไปจรงิ ๆ สาํ หรบั ระยะหลบซุม เพราะเจา สัตวรายมหหึ าทโี่ ผลออกมามัน มขี นาดเกนิ ความคาดฝน เมอ่ื เปรยี บเทียบกบั งูยักษท่ีตา งเผชญิ กนั มาแลว ตะขาบตัวนีม้ ขี นาดยอ ม กวา มากกจ็ รงิ เพราะมนั ยังไมถ ึงกับเปนรถไฟท้ังขบวนเหมอื นไออ สรู ดึกดําบรรพตวั น้ัน แตชนดิ และรปู รา งของมันซึ่งประกอบกับขนาดเทา ทเ่ี ห็นอยูน้ี ถาหากมอี ะไรมากระตนุ เตือนใหมนั สําแดง ฤทธิเ์ ดชเต็มสภาพของมนั ขน้ึ กเ็ หน็ จะไมต องสงสัย สาํ คัญกวาอะไรก็คอื มนั จะตองประเปรยี ววองไวกวา งยู กั ษต วั นน้ั มากทเี ดยี ว มนั จะ เพิ่มขน้ึ เปน อัตราสวน ตามความใหญโ ตมโหฬารของมันและมนษุ ยก ็ยอ มมีสภาพไมผ ดิ อะไรกบั ลูกหนูเล็กๆ เทา นน้ั ทัง้ หมดไดแ ตเฝาดู ดว ยอาการอันเปน อมั พาต แมแตล มหายใจก็พยายามใหแ ผว เบาท่สี ดุ ประหนง่ึ จะเกรงวา มนั จะแวว ไปถงึ ไอสตั วย ุคหินตวั นนั้ มันคลานเลย้ี วลดั มาตามทางดาน อยางแชม ชาเปนปกตเิ หมอื นเดมิ แลไมผ ิดอะไรกับ รถไฟเลก็ ในงานแสดงมหกรรมท่เี คลอ่ื นไปตามราง ในที่สดุ ก็โผลส ุดชวงออกมาใหเห็นตลอดทั้งหวั และหาง ซง่ึ กะวาอยใู นราว 20 กวาเมตร ทรวดทรงสณั ฐานของมันกค็ อื ตะขาบเราดๆี นเ่ี อง เจาพวกผีกองกอยมะรมุ มะตุมแหแ หนมารอบตัวนัวเนยี อยูเชนนน้ั ดรู าวกบั วา มนั จะเปน สวนประกอบของกันและกนั [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1981 ทุกสงิ่ ทุกอยา งอยูใ นสภาพเงยี บกรบิ ลมกส็ งดั หยุดพัด คงไดย นิ แตเ สยี งเล้ียงดังซูๆ ของ ตีนนบั รอ ยๆ คูเหลา น้นั อยา งเดยี วเทานนั้ ซึง่ เสยี งกด็ ี ภาพทเี่ หน็ ก็ดี มนั บีบความรสู ึกของคณะผจญ ภยั ทงั้ 11 ชวี ติ เหมอื นถกู กดจมลงใตบาดาล ยากทจ่ี ะบังคบั จติ ใจควบคมุ สติไวได รถไฟสีแดงยอ มๆ ขบวนนนั้ บา ยหนา เขา หาทางดา นสามแพรง มันหยุดชะงักนิดหนง่ึ เมอ่ื เหน็ ส่งิ แปลกปลอมอันเปน กองสัมภาระของเหลา มนุษย ทที่ ิง้ ไวก ลาดเกล่ือนขวางทางอยูเบอ้ื ง หนา ผงกสน่ั หวั ต้งั ชขู ึ้นมา สงู ประมาณ 1 เมตร อันผดิ แปลกไปจากธรรมชาติของตะขาบเลก็ สามญั แตเปน อาการเชนเดียวกนั กบั งู มเี สียงพน ลมฟเู บาๆ ออกจากปาก ใบไมแ หง และฝนุ เบอ้ื งหนา ปลวิ กระจายวอ นออกไปเล็กนอ ยเหมือนถกู พดั ลมยอ มๆ เปา แลวกค็ อยๆ เคล่ือนอยางระมดั ระวังเขา ไป ทางกองสมั ภาระเหลา นั้นสา ยหวั ดอ มๆ มองๆ ใชปลายหนวดทีโ่ อนเอนไปมาแตะสัมผัส เหมอื นจะ คลําดู หรอื มิฉะนั้นกส็ ูดกลน่ิ หัวใจของทุกคนเตน แรงขน้ึ ไปอกี “มนั คงรูวานัน่ ไมใชสิง่ อันเปน ธรรมชาติของปา และคงไดก ลน่ิ ของเรา!” เชษฐาพูดอยางไมม เี สียง นอกจากริมฝปากท่ขี มบุ ขมบิ อยขู า งซอกหขู องจอมพราน เจาพวกผกี องกอย สง เสียงรองแหลมแซส น่นั ขึน้ พรบึ เดียวกก็ ระจายหายเขาพุม ไมไป หมด พรอ มกนั กป็ รากฏเสยี งขูค ํารามฟูฟอ สัตวยักษต ีนยมุ ยามตวั นน้ั พุง ตัวปราดปรากฏเสียงดงั ตมู สน่ันลงมากลางดา น ลาํ ตัวของมันหมนุ ควางไกวแกวง อยางรวดเรว็ ไปรอบดา นอยา งสําเหนียกรหสั ศตั รู พุมพงขา งเคยี งถูกลําตัวของมนั ฟาดแหลกกระจุยกระจายเปนแปลง อาการเคลอ่ื นไหวของมนั ในครั้งนี้ เปน ไปอยางรวดเรว็ วองไวเกนิ ความคาดหมาย ผดิ กับ ทเ่ี ห็นในคร้ังแรก หนามือเปน หลังมอื มันมว นตวั วาดแวง อยบู นเนนิ ฟากตรงขามนนั้ แลว ชูคอผงาด ราขน้ึ สายไปมาเหมือนจะคนหากล่ิน เคลอ่ื นมาขางหนา ถอยไปเบื้องหลังและหมนุ ไปรอบๆ ฝุน คลงุ ตลบไปหมด แลเหน็ เขยี้ วโงง ขนาดเขาควายขยบั อยเู ปน จงั หวะพรอ มท้งั เสียงพนลมออกจาก ปากอยางดรุ า ยตลอดเวลา อากาศอันสวา งอยูน้นั กด็ ูจะมืดมนอนธการลงในทันที ขณะจติ หนง่ึ ทที่ กุ คนถูกอํานาจความตระหนกสะกดใหก ลายเปน หนิ รพินทร ไพรวัลย เลง็ ศูนยกลอ งเวเธอรบ ี .460 ทีป่ ระทับพรอมอยแู ลว บนซองไหล จับไปทรี่ ะหวางกลางของเขี้ยวสอง อันทอ่ี า รา อยู สตสิ มั ปชญั ญะของเขาพรอมมูลอยูเ หมือนเดมิ “อยา เพ่ิงยิง จนกวา มนั จะพงุ ขนึ้ มา!” เขารอ งสัง่ ทุกคน แตชา ไปเสียแลว หางเสยี งของจอมพรานถกู กลบดว ยกมั ปนาทสนัน่ หวั่นไหวของไรเฟลกระบอกหนง่ึ มนั คือ .375 แมก็ นมั่ ของมาเรีย ฮอฟมนั ผูซึง่ ไมสามารถจะคมุ สติ ไดอ ีกตอไป เปา หมายของลกู ปน จะเปนสว นใดของเจา ตะขาบยกั ษกเ็ หลอื ท่จี ะเดา แตเทาทเ่ี ห็น สวน คออนั ชูราของมันผงะไหวไปเล็กนอย แลว พรบิ ตาเดยี วกันนนั้ เอง มันก็ฟาดตวั อกี ครงั้ พุงดว ยอาการ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1982 กระโจนมาเบอ้ื งหนา ซ่ึงเปน ชายเนนิ ท่ีคณะทกุ คนหลบตวั แข็งอยู เล้ือยพรวดพราดสวนควนั ปน เขา มาแทบจะดไู มท นั วินาทีดับจติ นเี้ อง ปนอกี 11 กระบอก กร็ ะเบดิ ประสานกันขนึ้ หดู ับตบั ไหม ทา มกลาง เสยี งรอ งเอะอะโวยวาย ฟงไมเปนภาษา เปน การยงิ อยางอิสระ และเปน การเคล่อื นไหวเพื่อเอาชีวติ รอดชนดิ ตัวใครตวั มัน อยา งนอ ยทส่ี ดุ กช็ ว่ั ขณะหนึ่งของสถานการณอ นั คับขันขดี สุดนี้ เพราะกระสุนนดั แรกของแหมมสาวนนั้ เอง ทาํ ให .460 ของพรานใหญท ก่ี ัมปนาท ตดิ ตามออกไป พลาดจากจุดสําคัญท่ีเล็งไวกอ นแลวอยา งนา เสียดายทส่ี ดุ และภายหลังท่ีเขาลัน่ มัน ออกไปแลว กไ็ มสามารถบอกไดเหมือนกนั วา ถูกเขาทใ่ี ดหรอื ไม เพราะจงั หวะเหนยี่ วไกเปน จงั หวะ ท่มี นั ลดหัวพงุ ขึน้ ใสเสยี กอนแลว เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ ยิงเขา จดุ เดียวกนั หมด คอื กลางลาํ ตัวคอ นไปทางหาง ซึ่งมนั ไมชว ยใหเ กิดประโยชนอ ะไรขน้ึ มาเลย นอกจากจดุ ชนวนแหงความเกรย้ี วกราดดรุ ายของมันใหเ พม่ิ ทวขี ้นึ สว นกลมุ กระสนุ ของพรานพื้นเมอื งกเ็ ด็ดเฉพาะขาของมันใหข าดปลวิ กระเดน็ ออกไปเพยี ง 5 – 6 ขา รา งอันใหญโตยาวเหยยี ด สะบัดกวัดแกวง เปน พายใุ ตฝ ุนกระทบกอนหินทงี่ อกอยเู สียง สนน่ั หวนั่ ไหว แลวพลิกกล้ิงหงายทองไปชวั่ พริบตาเดยี ว ก็มว นกลบั ขึ้นมาทรงตัวไดอ กี เลอ้ื ย พรวดๆ ขึน้ มาอยา งรวดเรว็ ดว ยความโกรธแคน ทง้ั 11 คน กระโจนออกจากทอี่ ยางจวนตัว เผนไปคนละทศิ ละทางไมเปน ขบวน แลว ตวั เองกเ็ สยี หลกั ตีลังกากล้ิงหลุนๆ ลงไปเบ้ืองลา ง ไชยยนั ตก ระโดดบังหนิ กอนใหญ ว่ิงออมมาอกี ดา นหนง่ึ แหยป ากกระบอก .600 ไนโตรฯ เขาไปท่ลี ําคอของมนั ขณะทีแ่ วง ตัวเขาใสเ ชษฐาผูก ําลงั กระชากลูกเลอื่ นอยู แลวกดตูมออกไปทง้ั สองลํากลองพรอ มกัน มนั ผงะหวั แกวงไปเทาๆ กบั ทต่ี ัว เขาเองก็ถูกแรงสะทอนถอยหลงั ถีบหงายทองกล้ิงตามมาเรียไปทางลาดนั้นอกี คนหน่ึง ไรเฟลหลดุ จากมอื กระเดน็ ไปไมรทู ศิ ทาง ดารินผละหนั หลัง ว่งิ หนไี ปตามแกง โขดหนิ ในขณะทสี่ ว นหวั ของมันสายพราดๆ ตามหลังมาหา งเพียง 4 – 5 วา พีช่ ายผลู มลกุ คลุกคลานอยูริมซอกหนิ ก็กระหนาํ่ ลูก 500 เกรนของ แม็กน่มั แอฟรกิ ันอัดเขาใหทล่ี ําตวั ของมนั อกี สว นรพนิ ทรวง่ิ กระโจนข้ึนไปบนยอดหนิ กอ นใหญ พยายามจะมองหาสวนหวั อยา ง หมายมน่ั เขายงั ไมส ามารถสงั เกตไดถ นัด นอกจากลําตวั อันแดงเถือกทพี่ นั พาดไปมาอยูใ นระหวา ง พุม ไมและกอ นหินรอบดาน พอไดยินเสยี งรองหวดี ของนอ งสาวนายจา ง ซงึ่ ยงั ไมร ูอนาคตจะเปน เชนไร ในมมุ บังของกอนหนิ อีกลกู กจ็ ําใจตองกดลกู ปน เขา ใสก ลางลาํ ตัวเทาทพ่ี อจะเห็นไดถนัด โดยหมายเลง็ ไปยังสวนทนี่ าจะเปน ทตี่ ั้งของกระดกู (ถามนั ม)ี ซึ่งกย็ งั บอกไมถ กู วา มนั จะอยูใ น ระดบั ไหน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1983 เสียงกระสุนแรงสงู อันมอี าํ นาจยิ่งยงทสี่ ดุ กึกกองขึน้ ปานฟา ผา ฝุน จากกอ นหินใตลาํ ตวั ของมันแตกกระจาย ดว ยอาํ นาจหวั กระสนุ ทแ่ี ลนเจาะทะลวงผาน เขาก็หงายหลงั ตกลงไปจากยอด กอนหนิ นั้นเปน คนท่สี าม เพียงแตวา สตดิ ีพอที่จะไมยอมปลอยอาวธุ หลดุ มอื และหลน ลงมาตดิ หมอบกระแตอยทู พี งไม ไมถ ึงกบั รวงเลยลงไปเบื้องลา ง อาํ นาจของ .460 นัดนัน้ เอง ส่ันสะเทอื นมนั ไดอ ยา งมากท่ีสุดเหนอื กวาทกุ บาดแผล ศรี ษะ ของมันกช็ รู อนขน้ึ มาใหเหน็ พรอ มกับเขีย้ วทอ่ี า กวางตระหงา นเงอ้ื มครอมอยูเ หนือกอ นหนิ บนศีรษะ ของเขา ระยะน้ีเอง มันเปน เปาหมายอนั ถนัดถน่ที สี่ ดุ ซึง่ ฝา ยมนุษยท ่ีกระจัดกระจายสูพลางหลบ พลางอยูในขณะน้ีจะมองเหน็ ได แตทุกคนกอ็ ยูในสภาพทตี่ ะเกยี กตะกายหนแี ทบจะต้ังตวั ไมผ ดิ ดารินนนั้ หลบเขาไปในโพรงหินแคบๆ ขดตัวอยูใ นน้นั ไรเฟล ของหลอนหลดุ จากมอื ไป เมือ่ ไหรไมท ราบ เกิด เสย จนั บญุ คํา และคะหยน่ิ แลน ลงเนินไปแลว แตก ย็ งั ไมไ ดหนเี อาตวั รอด พวกน้นั หนั กลบั ขึ้นมาสาดกระสนุ ใสเ ปน ประทดั แตก จากมุมตางๆ ปากก็ตะโกนเสยี งหลง ฟง ไมไดศพั ทว า พูดอะไรมงั่ มสี า งปาคนเดยี วทไ่ี ตห นขี น้ึ สงู และหมดโอกาสทจี่ ะชวยยงิ ได เพราะ กําลังตะกายแงห นิ ชันอยู ไชยยนั ตห ายไปทางไหนยงั ไมม ใี ครรู สวนมาเรยี พอตงั้ ตวั ติด กพ็ งุ ไปยังกอนหนิ ใหญริมทางดานเบ้ืองลาง แลวทน่ี น่ั ...แหมม สาวปลอยลูกกระสุนมาอยา งมสี มรรถภาพที่สุด หลอ นยงิ อยา งรวดเรว็ ตดิ ตอ กนั ข้นึ มาไดถ ึงสามนดั ซอ นจาก .375 ในมอื ทุกนดั เจาะเขา บริเวณกานคอ ไดย ินเสียงหวั กระสนุ ทท่ี ะลวงผานเนือ้ ของมัน ไปอยา งถนดั พรอมทง้ั สะเกด็ เศษเนอ้ื ท่ปี ลิวกระเดน็ วอ นออกไป แตล กู ปนของหลอนมันมหี นา ตัด เลก็ เกินไป ไมส ามารถทจ่ี ะกดสว นหวั ของมนั ใหร าบทรดุ ลงมาได นอกจากสา ยรา มองหาเหยอื่ อยา ง โกรธแคน อยูเชน น้ัน! ขณะนจ้ี ึงมีอยเู ปนสามคนเทา นนั้ ท่ีอยใู กลจ มกู มัจจุราชมากทส่ี ุด คือรพนิ ทร ผูแอบๆ บงั ๆ รอจังหวะอยูที่โคนกอ นหินใหญด า นลาง จองเพอื่ จะหาโอกาสโผลออกไปปลอ ยกระสนุ นดั สดุ ทายของเขา ซ่งึ ถา หยดุ มนั ไมลง ก็หมายถงึ วา เขีย้ วของมนั ยอ มถึงตัวเขาอยา งแนน อน อกี คนหน่งึ กค็ อื เชษฐา ผคู ลานใจหายใจควา่ํ อยใู นพมุ ไมเ หนือมนั ขนึ้ ไปเลก็ นอย โอกาส รอดของเขา อยูท่ีมนั ยงั ไมท ันจะหนั มาเห็น และคนสดุ ทายก็คือดาริน ซึ่งมุดเขาไปอยใู ตซ อกหนิ ใหญใกลๆ ตวั มัน อยา งไรกต็ าม ปากทางเขา มนั เปนซอกแคบเกนิ กวา ทส่ี วนศรี ษะของมนั จะโผลลํ้า เขา ไปได ตะขาบใหญล ดหัววูบลงตํ่า หลกี หลบจากหา กระสุนทมี่ าเรยี และพวกพรานพ้ืนเมอื งสาด ประดงั ข้ึนมาอยางอ้ืออึง และดูเหมือนจะหาทางใครค รวญระหวา งศัตรอู ันเปนมนษุ ยส ามคน ที่ ลมลุกคลุกคลานอยใู กลมนั ท่ีสุดในขณะนี้ มันสะดวกทจ่ี ะขยํ้าใครเปน เหย่อื กอน รพินทรตะโกน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1984 สุดเสยี ง เรยี กดารินและเชษฐาเพื่อจะสอบดวู า ทัง้ สองราชสกลุ พีน่ อ งอยูในสถานการณเ ชน ไร เพราะเขาไมส ามารถจะมองเห็นได เชษฐาไดยนิ แตก ไ็ มก ลาจะใหเ สยี งตอบออกไป นอกจากหมอบ ซมุ สงบน่ิง กลั้นใจกลวั วา เสยี งของเขาจะเรียกไอต ะขาบยกั ษใ หเ หลยี วมาพบ ซ่ึงเขาไมม ที างจะหาท่ี หลบกาํ บงั ใหป ลอดภยั ทใ่ี ดไดเ ลยในพงไมเลก็ ๆ เชน นี้ แตเสยี งแหลมของดารนิ รอ งตอบมาเกือบฟง ไมไดรเู รือ่ งวา “ฉันอยูน่ี อยใู ตกอนหนิ ใหญลูกน้!ี ” “คณุ ชายละ ?” “ไมเหน็ นั่นคณุ อยตู รงไหน?” “บังอยูโ คนหนิ ดานลาง ลูกเดยี วกบั คุณหญงิ นี่แหละ กาํ ลังมองหาสวนหวั ของมนั ยงิ ที่อน่ื หยดุ มนั ไมได! ” บอกยงั ไมทนั ขาดคํา พรานใหญก็ผละหลงั ตาเหลือก หวั อนั แสนจะนา เกลยี ดนา กลวั ของ ไอยักษเ ข้ียวโงง โผลร าบเรยี ดกับกอนหินใหญลกู นน้ั ขน้ึ มาอยา งแชม ชา ลกั ษณะคอยๆ เลอ้ื ยหยอ น ลงมาจากยอดทกี่ ําบังหลบของเขา ประจนั หนา กันในระยะใกลอยา งถนัดชดั เจนทสี่ ดุ หา งเพยี งไม เกนิ 5 วาเทา นนั้ รพินทรแวงปากกระบอกไรเฟล เขาใสอยางเร็วทีส่ ดุ เทาทก่ี าํ ลงั จะมีอยู เหนยี่ วไกตมู แลว ไมรอดผู ล ทันทที ลี่ ูกปนพน ลํากลองออกไปกท็ ้งิ ตัวควาํ่ หนาลงกับพนื้ เสยี งมันพน ลมฟา และพงุ หัวลงมากระทบบรเิ วณซอกทเ่ี ขายืนอยดู งั สนน่ั หว่นั ไหว คม เขีย้ วที่หนบี เขา หากนั กระทบกบั แงหินกรว มไดย ินถนดั ชา กวานน้ั อีกพริบตาเดยี ว...รางของเขากม็ ี หวงั ขาดสองทอ นเหมอื นถูกกรรไกรยักษหนีบ อยา งไมค ดิ ชวี ติ จอมพรานผูบัดนี้ไมไ ดห ว งถงึ อะไรอีกแลว นอกจากชีวิตของตนเอง ตะกายกระเสอื กกระสนลากตวั เขาไปใตซ อกหนิ กอนนั้น ซึง่ มรี ะดับสงู กวาพน้ื เพียงศอกเดยี ว ไร เฟลประจาํ มอื หลน อยูต รงนนั้ เอง เขาไดยนิ เสยี งมนั ขอู ยางโกรธแคนสนั่นหวน่ั ไหวข้นึ อกี ครงั้ รา งกายอันใหญโตปานราหู บงั มดื มดิ อยตู รงบริเวณชองแคบจาํ กดั นนั้ ดเู หมือนมนั พยายามจะสา ย หวั ในลักษณะชะโงก ลวงตามเขามา แตติดขัดทข่ี นาดอันใหญเทา ซุงของตัวมันเอง ลอดเขามาไดแ ต หนวดสองเสน ทใ่ี หญเ ทา เชอื กมนิลา กระดกิ กนุ กระทบขาเขา รพนิ ทรก ัดฟน กลงิ้ ตัวกระดบื หนใี หลึกเขา ไปอีก แลว กร็ ูสกึ วา มมี ือของใครคนหนง่ึ ควา ไหลของเขา ชวยฉุดลากใหล กึ เขาไปใตโพรงแคบนัน้ ม.ร.ว. หญิงดาริน วราฤทธ์ิ ผูนอนหลบตวั สน่ั เทาอยกู อนแลว โดยมดุ เขาไปหลบอยูคน ละดานกับเขาแตแรก โพรงใตห นิ ใหญกอนนน้ั ...เปน ชอ งทะลถุ ึงกัน ขณะทีเ่ ขากําลังตะเกยี กตะกาย มดุ หนี เปนเวลาเดยี วกบั ทห่ี ลอนคืบลกึ จากดา นตรงขา มเขา มาถึงพอดี หลอ นจะรอ งบอกอะไรกบั เขาก็ฟงไมไดศ ัพท ทา มกลางความใจหายใจควา่ํ อลหมา นขีดสดุ น้ี เบอ้ื งนอกกแ็ ซสนัน่ ไปดว ยเสียง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1985 ปน ปานจะถลมปา กลบสรรพสําเนยี งใดๆ หมดสนิ้ พรรคพวกจะกระจดั กระจายอยทู ่ีไหนบางไมรู ได แตก ช็ วยซัลโวซัดกระหน่ํากนั มาอยางอุตลตุ “ตายแน รพนิ ทร เราไมม ีทางจะเอามันอย!ู ...” พอจะจบั กระแสความไดเ ลาๆ จากเสียงรอ งของดารินที่สําลักกรอกชอ งหเู ขา รพนิ ทรพลิกตวั จากทาทน่ี อนหงายมาเปน คว่าํ อยา งรวดเรว็ ตะโกนสดุ เสียง “สง ปน สน้ั ใหผ ม!” ราชสกุลสาวยัดเยยี ด .357 ในมอื ของหลอ นให จอมพรานรบั มากําไวแนน แขนอกี ขาง หน่งึ โอบครอมกายหญงิ สาวไว กดใหน อนราบนง่ิ อยูก บั พื้น สอดสายสายตาออกไปจากชองใตห นิ นัน้ แลว ซดั เปรย้ี งออกไปเทาท่ีจะมองเหน็ สวนของมันปรากฏบังชองอยู เปรยี บไมผ ิดอะไรกับเขม็ หมุด ทเี่ จาะตาํ ทมิ่ ผา นเน้อื ยยุ ่ัวใหมนั ยิ่งทวคี วามดุรายข้นั ขีดสดุ รางอันใหญโ ตน้ัน...ถอยวูบ...หายลับไปจากชอ งทีม่ องเหน็ อยนู น้ั อกี อดึ ใจเดยี วกม็ าโผล ลอ หนาใหเ หน็ ถนัดอยทู างชองหนิ ดา นตรงขา ม แสดงวามันเบนหวั ออ มมาอกี ทาง จองทจ่ี ะเลนงาน เหยอื่ สองคนทซ่ี ุกหลบอยูใตห นิ กอนนั้นใหได โดยไมห ันไปสนใจกบั ใครอืน่ อกี ทง้ั สน้ิ ชะรอยจะ ไดก ลน่ิ แนชดั และมองเหน็ ถนดั กวา คนอ่ืนๆ มันดนั หวั เขา มาพรอ มกับเสยี งขูคาํ รามในลักษณะเดิม ดารินรองออกมาสุดเสียงอยาง ขวัญหาย หลบั ตาแนน ดวยความสยองใจ พรานใหญโ อบรดั รางหลอ นไวแ นน กระชากหดตวั ใหห นี ลกึ ไปทางดา นตรงขาม กลิ้งขลกุ ขลักจวนตวั กนั อยใู นซอกตํ่าแคบๆ นน้ั ปลายหนวดอนั นา ขยะแขยงสองเสน สา ยดกุ ดกิ เหมอื นงวงปลาหมึกยกั ษ ยนื่ แหยเ ขา มาหา งจากกายท้งั สองท่ีหมอบตัว คกู อดกันแนน อยูเพียงฝา มือเดียวเทา น้นั ปลายเขย้ี วอากวา งแลวหนบี เขา หากนั เสียงกรอดๆ แกวง ไกวเรยี ดดนิ ใหเ ห็นอยซู ง่ึ ๆ หนา มันพยายามทีจ่ ะเสือกลอดมุดหวั เขา มาใหไ ด ดนั หัวชนกอนหนิ จน ลั่นคึ่ก รพินทรเปลย่ี นปน สน้ั มาถือไวในมือซา ย เพราะไมส ามารถจะใชมือขวาไดถ นดั โดยการ โผลเ ขามาใหเ ห็นของมนั ทางดา นน้นั แตแ ลวกอ นทีเ่ ขาจะปลอ ยกระสุนอนั ลําบากยากเย็นนัดนน้ั ออกไปไดน ั่นเอง กไ็ ดย นิ เสียง .458 จากเชษฐาเบ้อื งนอกระเบิดกกึ กอง ระยะอันใกลช ิดทม่ี ันลอ หวั เขามาเผชิญหนาอยางมงุ รา ยหมายขวัญอยใู นขณะนนั้ ทําให ไดยนิ เสยี งหัวกระสุนอันทรงพลัง แลนเขา ปะทะสวนใดสวนหน่ึงบริเวณหัวของมนั อยางถนดั แลว ควานทะลวงผา นออกไปกระทบหนิ แฉลบครางเฟย วบาดหัวใจ สะเก็ดหนิ บรเิ วณนน้ั แตกกระจยุ เปน ฝุนพรอมๆ กับของเหลวเปน เมือกขน บางชนดิ จากรา งกายของมนั ที่กระเดน็ เปน ฝอย เขามาถกู กาย เขากับดารนิ ราวกบั ใครเอาวนุ เหลวๆ มาสาด ส่งิ ที่เหน็ ในพรบิ ตาตอ มาของบรรยากาศทเ่ี ปรียบไมผิดอะไรกบั ฟา ถลม น้ี ทําใหรพินทร ตองอุทานล่นั ออกมาดวยความยินดี มองเหน็ ความหวังขนึ้ ทันที [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1986 สว นปลายยาวประมาณหนง่ึ ศอกของเขีย้ วอันแหลมโงงของมัน หักสะบ้ันเหมอื นมอี ะไร มาเดด็ ขาดตกอยตู รงปากโพลงหางจากเขาเพยี งวาเดยี ว พรอ มๆ กบั สว นหวั ทสี่ ะบัดวบู หายไป “คุณชายยงิ เขาหวั มนั แลว !..” เขารองออกมาอยางลมื ตัว ความหวงั อันมดื มน เร่มิ แจมใสเหน็ ลทู างข้ึน “หลบอยใู นนก้ี อน ผมจะออกไปทางดา นโนน !” พรอ มกบั ละล่ําละลกั บอก พรานใหญใ ชข อศอกคืบลากตัวออกไปทางชอ งทเ่ี ขาหลบเขา มาคร้งั แรกโดยเร็ว เสยี งดารินตะโกนลัน่ เตอื นมาแตเ ขาไมส นใจ พอโผลออกมายนื ได ก็ลม ลงควา ไรเฟล ทต่ี กอยขู นึ้ สง นดั ใหมเ ขารงั เพลงิ กระโดดไตขน้ึ ไปบนกอ นหนิ ยอ มๆ อกี ลกู หน่งึ แลว กเ็ หน็ ภาพอยา งถนดั อกี คร้งั ทา มกลางเสยี งโวยวายของพรรคพวกรอบดา น มนั กําลงั เล้อื ยสายคดเคีย้ วอยูไปมา พุงเขา ไลเชษฐา ผูว่ิงกระเจิงไปตามไหลตะพกั ดาน เหนอื ข้ึนไป อาํ นาจของกระสนุ หลายตอหลายนดั ทเ่ี จาะพรนุ อยตู ามรางกายในขณะน้ี ทําใหก าร เคลอื่ นไหวเชอื่ งชา ลง และทีส่ าํ คัญท่สี ุด...เขย้ี วหักไปขางหนึง่ เสียแลว ทําใหม นั ไมสามารถจะขบขยี้ เชษฐาได แตก ็ยังพงุ ตามอยางเจบ็ แคนอาฆาต หลายตอ หลายครงั้ ที่มันเสอื กหวั เขา ถงึ เชษฐา แต สวรรคเขา ขางเขาแทๆ ท่มี นั ไมสามารถจะใชเ ขย้ี วอนั เปน อาวุธสําคญั ที่สดุ ของมันได นอกจากทอื่ เขา ใสเ ชน น้นั รพนิ ทรกลั้นหายใจ ยกปน ขึ้นเลง็ อยางประณีตทสี่ ุดในเปา หมายถนดั ถนี่ที่เขาเพิง่ จะได โอกาสน้ี แตะกากบาทศนู ยก ลองฉบั เขา ไปท่บี ริเวณหัวของมนั เยื้องสงู ขน้ึ ไปทางสว นปลาย ดา นหนา ใกลเคยี งกบั ลูกนยั นตา แลว เหนย่ี วไก ตูม! รางของจอมพรานทย่ี นื อยางหม่ินเหมบ นยอดโขด หงายผ่ึงลงมาจาํ้ เบา แตภ าพอนั ประทบั ตราตรงึ อยใู นความรสู กึ ของทกุ คน ปรากฏขน้ึ พรอ มกัน ไอยกั ษท ่กี าํ ลงั เสือกตวั รกุ ไลห วั หนา คณะอยู พลิกหงายทอ งผึง่ ราวกับมมี ืออันทรงพลงั มา จบั หงายขน้ึ แลวกล้งิ กลบั หนา กลบั หลังในลักษณะอนั เกร็งแข็งทื่อ ปะทะซมุ ไมแ ละโขดหิน รวงลง ไปทอดกายยาวเหยยี ด หวั ซบติดดินแนน ิง่ อยูย งั ทางดา นเบ้อื งลาง คงมแี ตส วนปลายหางเทา นนั้ ที่ สะบัดกวัดไหวตีดนิ อยูพ่ึบพบั่ แลว คอ ยๆ ชา ลงเปน ลําดับ ทา มกลางความตะลึงงนั ของทกุ คน ทีม่ ี สภาพเหมือนตายแลว เกดิ ใหม กวา จะเรยี กหา และสาํ รวจตรวจตรากนั ใหค รบหนา ทั้ง 11 คน กก็ ินเวลาอยูครูใหญ ทกุ คนอยูใ นอาการสะบกั สะบอมทุลกั ทเุ ลกันไปหมด และพากันเปน ใบไ ปช่วั ขณะ พดู อะไรไมออก สี หนา ของแตละคนซีดจนเขยี ว แมก ระทั่งพรานใหญเอง ผมู ่นั คงท่สี ดุ เหนอื กวาทกุ คนในคณะ ไชยยนั ตเจ็บมากกวา ทกุ คน เพราะกลงิ้ ลงมาปะทะหนิ อยา งแรงจนถึงกบั จกุ นอนน่งิ ไป ช่ัวขณะ ระหวางท่ีคนอ่ืนๆ โรมรันอยูกบั มันอยางถึงเลอื ดถงึ ชีวติ เสย กับจนั เปน คนชว ยกนั ฉุด [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1987 ประคองเขาออกมาจากซอกหนิ ท่หี ลน ลงไปนอนแองแมง อยู ภายหลงั จากทต่ี ะขาบยกั ษห มดฤทธิ์ เดชลงไปแลว สว นดารนิ บอกไมถกู วา .300 เวเธอรบขี องหลอ นตกหายไปท่ไี หน บญุ คําตองไตข นึ้ ไป หาและเกบ็ มาให หลังจากสาํ รวจดู ปรากฏวาหลอ นยิงออกไปไดเ พยี งสองนดั เทานน้ั นอ ยกวาทกุ คน ...เพราะจวนตวั เสยี กอน รพินทรก็เสอื้ ขาดยบั เยนิ เลอื ดซบิ ไปทั้งตัว มสี า งปาคนเดยี วทแี่ ทบจะไมมี บาดแผลอะไรเลย เพราะหนอี ยา งไมย อมสู ซึ่งทกุ คนกใ็ หอ ภยั เพราะรูน ิสยั ของเจาพรานตอ งสูดอี ยู แลว พกั ใหญหลงั จากนนั้ ท้ังหมดกเ็ ขามายนื มงุ พิจารณาดทู ตี่ ะขาบยกั ษ ดวยใจอนั หอ เหยี่ ว หมดเรย่ี วแรง “ชิบหาย ไอแงซาย ไอก ะลอน เสอื กบอกไดว า ตวั เทา ฝากระดานเรือน ท่แี ทตวั เทา ซุงทั้ง ตน ” ไชยยนั ตผยู งั ยนื กุมทอ ง จกุ เสียดอยู สบถอุบอิบ หนา ตาเหยเกแทบไมเ ปนผเู ปน คน ขณะน้ีทกุ สวนของมนั สงบน่ิงเปนดษุ ณไี ปแลว แสดงวา ตายสนิท กระสุน .460 แมก็ นั่มของรพินทร นดั สุดทา ย พงุ เขา ระเบิดเปา หมายสาํ คัญอยางแมนยาํ ทะลุกลางศรี ษะระหวา งตาทั้งสอง ผา นเลยออก เบอื้ งลางตัดสมอง ดว ยอาํ นาจทําลายอนั เฉียบขาดย่งิ สาํ หรบั บริเวณลําตวั สวนอนื่ ของมนั ไมต อ งพูด ถึง แมจะถูกลูกปน ทช่ี ว ยกนั ระดมยิงเขาใสแทบจะตลอดทงั้ ตวั แตความใหญโ ตของมันทําใหแ ทบ จะคน หารองรอยไมพบ นอกจากเศษขา 5 – 6 อนั ที่กระเดน็ ขาดหลนอยู “กไ็ หนพวกเราไมม ีใครเชือ่ ยงั ไง ตอนที่เขาบอก คราวน้ีเจอของจริงดว ยสมใจไหมละ” ดารนิ วา เสยี งยังไมว ายส่นั มาเรียใชป ลายลาํ กลอ งไรเฟลของหลอนแหยกระทงุ ไปท่ี ลําตวั ของมัน เหมือนจะยังไมแนใจวา ตนเองไดฝน ไปหรอื เปลา ในสงิ่ ที่เกดิ ขนึ้ พดู อะไรไมออกอยู ตามเดิม เชษฐาเปดกระตกิ บร่ันดีข้ึนดืม่ เสยี หลายอึกเพื่อดบั ความรสู ึก แลวสง ตอ ไปใหพ รานใหญ “ผมนึกวาไมใ ครก็ใครพวกเราตอ งตายกันบา งแลว โชคดเี หลอื เกนิ ทที่ ุกคนปลอดภยั ” หัวหนา คณะเอยข้นึ หอบๆ “ก็มีหวังมากทเี ดียวครับ ถา ไมใชเพราะคณุ ชายยงิ เขย้ี วมนั หกั ไปขางหนง่ึ เสยี กอ น กระสนุ นดั นน้ั ของคณุ ชาย...มีความหมายทสี่ ดุ ” “ผมเห็นมนั กําลังลว งหัวเขา ไปใตกอ นหินลกู ทน่ี อยซุกตวั เขาไปหลบอยู ตอนนน้ั กเ็ ดาไม ถูกเหมอื นกนั วานอยเปน อยา งไรบา งแลว เหน็ หัวมนั กไ็ มถ นัดนกั ยง่ิ สมุ สง เดชเขาไปอยางนนั้ เอง เห็นมนั ผงะซบหวั นิ่งไปอึกใจ นกึ วา อยแู ลว ทไ่ี หนได พอเงยขึน้ มาได มันกก็ วดไลผมเลย คงจะ กระทบเขีย้ วอยางเดยี วเทา นนั้ ไมไ ดถูกสมอง” เชษฐากลาวพรอ มกบั ถอนใจยาว เอ้อื มมือไปลบู คลาํ ไรเฟลอันเปน สมบัติตกทอดมาจาก ดร.ฮอฟมัน สามีผูว ายชนมของมาเรยี ซง่ึ ขณะนยี้ งั ถอื อยใู นมือของพรานใหญอ ยา งพอใจ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1988 “ไมเสียแรงเลย...ทคี่ ณุ อุตสา หหอบหว้ิ เจา เวเธอรบ กี ระบอกนมี้ าดว ย ไมไ ดม นั พวกเรา เหน็ จะแยก นั ไปตามๆ กัน เพง่ิ จะมาเหน็ ประจกั ษเอาตอนนเ้ี อง” “ผมเชอื่ วา ต้ังแตข นาด .375 ขนึ้ ไป กย็ งั พอไหวครบั สําหรับเจา สัตวตวั น้ี ขอเพยี งใหเ จาะ เขากลางสมองเทานน้ั สวนมากพวกเรายิงพลาดไปถูกสว นอืน่ ของมนั หมด...” แลวเขากใ็ ชปลายลํากลองปน ชี้ใหด บู าดแผลเหวอะหวะเปนรูพรนุ ทก่ี านคอของมนั “ความจรงิ เมยย ิงไดด มี าก เจาะคอทุกนดั แตต าํ่ ไปนิด ถาเล็งใหส ูงกวา น้ี มันจะเสยใตค าง ทะลุออกสมอง ไอย กั ษน ี่ควาํ่ ไปนานแลว ลักษณะของสัตวทไ่ี มเคยชนิ มากอ น ทําใหก ะกนั ไมถ กู วา จุดไหนเปนจดุ สาํ คัญทีส่ ุดของมนั ” “ฉันไมเคยเหน็ ตวั อะไรทร่ี ูปรา งอยางนี้ แลวใหญโตเทาน้มี ากอ น เคยเห็นคลายๆ กนั แต ตวั มนั ยาวแคค ืบเดยี วเทานน้ั ” นกั นิรกุ ติศาสตรครางออกมา จากการซักไซส อบสวนภายหลงั นาทีมจั จรุ าช ความจึงปรากฏจบั ตวั ตน เหตไุ ดวา คะหยน่ิ เปนคนทํากอ นหนิ กลิง้ หลุดลงไปเพราะความตื่นเตน ตกประหมา พวกพรานพนื้ เมอื ง ยกเวน สา งปา คนเดยี วชว ยกนั รมุ ดา เจานกั เลงโตหลม ชางอือ้ องึ ไปหมด “มึง! ไอค ะหยนิ่ ตัวดนี ัก มงึ เกือบทําใหพ วกเราตายกันหมดทกุ คน” บุญคาํ เตะพลั่กเขา ใหท่ีกน คะหยิ่นยิม้ แหง ๆ ไมไ ดโตต อบอะไรทัง้ สน้ิ ไดแตพ ึมพาํ สบถ สาบานอยูใ นลาํ คอคนเดียว “ใครเปน คนยงิ ขน้ึ กอ นกนั น่ี ฉนั แวว เสยี งรพินทรรอ งบอกวา ไมใ หย งิ ยงั ไมท นั จะขาด เสยี งเลยกโ็ ครมเขาใหแ ลว” ไชยยนั ตห นั ไปถามทุกคน เพราะเหตกุ ารณฉ กุ เฉนิ อลหมา นขดี สดุ นัน้ ทําใหไ มส ามารถ จะรูไ ดว าอะไรเปน อะไร “ฉันเองแหละ ตอ งขอโทษดว ย ถา ฉันเปน ตนเหตุใหท กุ คนเดอื ดรอน ฉนั ระงับความ ตกใจไวไ มไ ด ตอนทีม่ ันชหู วั รอนขึ้น ทาํ ทา คลายจะรวู าพวกเราหลบซอนอยทู ีน่ ”่ี มาเรยี สารภาพออ ย “กด็ ีแลว ทีค่ ุณยิงนดั แรกนนั้ ออกไป ถงึ อยางไรพวกเรากอ็ ยูเ หนอื ลม ไมว นิ าทใี ดกว็ นิ าที หนึง่ มันก็ตองคน กลิน่ ไดแ ละพุง เขา ใสแ น...” รพินทรกลา วขึ้นเพื่อใหแ หมมสาวคลายกงั วล “ทผ่ี มหามไวแ ตแ รก กเ็ พยี งแตห วังไววา มนั อาจไมไ ดก ลนิ่ เรา แลว เล้อื ยผา นไปเสีย โดย ถือมตวิ าหลบเสยี ดีกวา ทจ่ี ะเผชิญหนา ความจรงิ พวกเรานาจะเสยี ชีวิตกนั ไปแลว ถา ไมใชเ พราะมนั เปน สตั วส ายตาสน้ั อาศยั เพยี งสดู กลนิ่ เทา นนั้ ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1989 “ไปยังไงมายงั ไงกนั น่.ี ..” ไชยยนั ตย งั อยใู นอาการตน่ื เตนมึนงงไมสราง “ทาํ ไมถึงมีไอผีกองกอยฝงู นนั้ ไตยวั้ เย้ียลอ มหนา ลอมหลงั มันมาดว ย” คําถามนัน้ คอื ขอ อศั จรรยใ จพศิ วงสําหรบั ทุกคน ซงึ่ รพนิ ทรก ็ไมส ามารถจะตอบได เชนกัน “บางที มันอาจเปน สตั วป ระเภททห่ี ากนิ รวมกนั แบบนกเอี้ยงเลย้ี งควายก็ไดค รับ มีควาย หากนิ อยทู ่ีไหน เรามักจะเหน็ นกเอ้ียงปว นเปย นอยูใกลเคยี งเสมอ บางทกี เ็ กาะประจาํ อยบู นหลัง ควาย คอยหาตวั เหลือบไรกนิ เจา ผกี องกอยกับตะขาบยักษตวั นกี้ ค็ งอยูในลักษณะอยางเดยี วกัน เพยี งแตเ รายังเดาไมถ กู วา มนั มีผลประโยชนอ ะไรแลกเปล่ยี นกันเทานนั้ อีกอยา งหน่ึงท่เี หน็ เม่อื ตะก้ี กร็ สู กึ คลา ยๆ กบั วา พวกผกี องกอยจะคอยทําหนาทน่ี ําทางใหไ อสัตวต นี มากตวั น”ี้ “นา จะจริงอยา งท่ีคณุ สนั นษิ ฐาน” หัวหนา คณะเหน็ ดว ย แลวแหงนหนามองไปยังตน พรกิ ที่มีรอยทง้ิ กินลูกและยอดออ น หลงลงมาเกล่อื นกระจายอยยู งั พื้น พึมพําตอ มาวา “นาแปลกมาก มนั มาเก็บกนิ พรกิ น้นี ่ีเอง” “จะใหเขาใจยงั ไงกนั น่ี ท่เี ราบายหนา มาทางนี้ กโ็ ดยการตามทศิ ทางที่พวกผีกองกอยทํา ไวใ ห แลวจๆู มันก็ไปนาํ ทางไอตะขาบยักษสวนทางเขา มาหาเรา มนั จะหลอกใหเรามาตายหรือ ยงั ไง” ไชยยนั ตใ ชสมองอยางเต็มท่ี พยายามอา นรปู การ ทกุ คนพากันน่งิ งนั ไปครูห นึง่ รพนิ ทร จึงวา “อานยากเหลอื เกินครบั วา อะไรมนั เปน อะไร ถกู แลว ที่เราเดินทางมาทางดานนี้ กโ็ ดย รอ งรอยทพ่ี วกมนั ทาํ ไวเ หมือนตองการจะใหต าม แตลกั ษณะทีพ่ วกมนั นําทางตะขาบยักษส วนมา มันกไ็ มนา จะมีเจตนาอะไรทีเ่ ก่ยี วขอ งกับพวกเราเลย ดเู หมือนพวกมันฝงู นน้ั จะไมรูเ สยี ดวยซาํ้ วาเรา หลบกันอยูท นี่ ี่ ถา ไมเชน นนั้ แลว มนั ควรจะนาํ ตะขาบใหต รงเขา ใสเ ราทันทีท่มี าถึง พวกมนั มา รสู ึกตัวและตกใจหนีไป กเ็ พราะคะหยน่ิ ทําหนิ หลนลงไปนน่ั เอง” “มันคงจะเปน คนละพวกกบั ไอต วั หวั หนาทแ่ี งซายปลอ ยไป และนาํ ทางใหเราตามมา ไอ ผกี องกอยจะตอ งมอี ยหู ลายฝงู ” บญุ คําสอดมา ไมม ใี ครกลา ทจ่ี ะแสดงความเหน็ อยา งใดอกี ทงั้ ส้ิน เพราะมันเปน ปญ หาอันสดุ ทจ่ี ะ คาดคะเนได [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1990 ขณะนนั้ ดารนิ กับมาเรยี ซง่ึ ชว ยกันตรวจดูลกั ษณะสวนหัวของมนั อยูอยา งพิเคราะห คน หา ก็รอ งเรยี กทกุ คนมาดวยเสยี งอันตน่ื เตน เมอื่ ตา งพรเู ขา ไป นักมานษุ ยวิทยาสาวกใ็ ชลาํ กลอง ปน ชใี้ หด ทู ่ีเขย้ี วทั้งคขู องมนั ซงึ่ ขางหน่งึ ถกู ลกู ปน เชษฐาเด็ดขาดไปครึ่งหนึง่ อีกขา งยงั อยูเ รยี บรอย “มอี ะไรนาสนใจเปนพเิ ศษหรือ นอย?” ทงั้ สามชายพากันจอ งงง ยังนึกไมออกวาดารนิ มีจดุ สนใจอะไรถงึ กับรอ งเรยี กมา และผู ถามคอื ไชยยันต “พิจารณาใหด ซี ิ ไมร ูหรอกหรอื วามอี ะไรผดิ ปกตบิ างอยางท่เี ข้ยี วของมนั น่ี มันผดิ ไปจาก เข้ยี วของตะขาบธรรมดา” ดารินกลา วโดยเร็ว เชษฐา ไชยยันต และรพินทรมองหนา ราชสกุลสาว แลวพยามยามจอง สํารวจอีกครัง้ “กน็ อกจากความใหญโตมโหฬารขนาดยกั ษข องมนั แลว ไมเ หน็ มอี ะไรผิดปกตินีน่ อย” พ่ีชายกลา วมาต่ําๆ ขมวดคว้ิ “ถา งน้ั ทุกคนก็มองขา มความจริงไปเสยี อยา งหนึง่ แลว...” หลอ นวา มองไปทางรพนิ ทรผยู งั งงๆ อยู “คณุ ละ นายพราน คณุ เหน็ อะไรอยา งทฉี่ นั เห็นอยหู รอื เปลา” พรานใหญส ั่นหนา อยางสารภาพ “ผมยังนกึ ไมอ อกครับ วา คณุ หญิงหมายถึงอะไร” “ก็พษิ ของมนั อยางทต่ี ะขาบควรจะมยี งั ไงละ!” หลอนบอก “ทุกคนไมเ หน็ หรอกหรอื วา เขย้ี วของมนั ทงั้ สองขา งน่ี ไมมรี ูของนํา้ พิษ ผิดไปจากเข้ียว ตะขาบธรรมดา มนั เปน เข้ยี วลกั ษณะปด ตนั คลา ยเขย้ี วสตั วสีเ่ ทาธรรมดา ไมมรี อ งรอยหรือทอ ระบายนํ้าพษิ ตรงปลายเขย้ี วเลย อาวุธสําคัญทม่ี ันจะใชฆา ศัตรู จะตองไมไดอ ยทู ี่พษิ อยางเดด็ ขาด แต จะอยทู ี่ความแหลมคมของเข้ยี วสําหรับใชห นบี หรือคบี แบบกรรไกรเทานั้น ไอตะขาบตวั น้ีมีเขย้ี วก็ จรงิ แตไ มม พี ษิ ” ทง้ั หมดลืมตาโพลง และเพ่งิ จะมองเห็นความจริงตามคําพูดของหญงิ สาว หลอนชาง สังเกตและละเอียดสมกับทีเ่ ปน แพทย และนักศกึ ษาชาตพิ งศมานุษยวทิ ยา จริงของหลอน เขยี้ วอันใหญโตมโหฬารประหนึง่ เขาควายปาของตะขาบยกั ษค นู ัน้ ไม ปรากฏวา มรี หู รือน้าํ พิษอยูต รงบรเิ วณปลายเข้ยี วทั้งสองเลย ลักษณะของเข้ยี ว มฟี นจักแหลมคม เหมอื นฟน เล่ือย หรือมิฉะน้นั ก็ปากของปลาฉนากอยโู คง ดา นใน เพื่อสาํ หรบั จะห้าํ ห่ันหรือตัด เทานนั้ การใชเ ขี้ยวเปน อาวธุ ยอ มเปน ไปในแบบเดยี วกบั กามปนู ่นั เอง “จรงิ ของนายหญิง เขีย้ วของมันไมใ ชเขย้ี วพิษ!” บุญคํารองขน้ึ อยางต่นื เตน ประหลาดใจขดี สุด [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1991 “คณุ หญิงถ่ถี วนมากครับ ผมยอมรบั วามองขา มความจรงิ ขอนไี้ ปเสีย...” รพนิ ทรก ลา วข้นึ เบาๆ ขณะท่กี ม ลงสํารวจอยา งถี่ถวน “แตม นั จะมพี ษิ หรือไมม ี กไ็ มท าํ ใหม นั รา ยกาจสําหรบั เรานอยไปกวา ท่เี หน็ อยนู ั่นหรอก เขีย้ วอนั แหลมคม ใหญโ ตราวกบั ใบเลอ่ื ยขนาดน้ี ถงึ แมจะไมม ีพษิ แตถ าหนบี ถูกเขา ก็ขาดสองทอน ทนั ที ความใหญโตมโหฬารของมัน ทําใหมันไมจาํ เปน จะตอ งใชพ ิษเขาชว ยเลย แบบเดยี วกบั งยู ักษ ตัวน้นั ” ความนา เกลียดนา กลวั ของลาํ ตวั มัน ทาํ ใหทุกคนไมก ลา ทีจ่ ะเขา แตะตอ งใกลชดิ นัก ยกเวน บญุ คํากบั คะหยน่ิ ซ่ึงราํ่ ๆ จะทดลองแลเนอ้ื มนั ออกมายา งไฟ เชษฐาหามไว “อยาอุตริดกี วา เราไมร วู ามนั จะมอี นั ตรายเปน พิษอะไรหรอื ไม ถา ขืนตะกละ สวาปาม เน้ือมันเขา ไป” “โธ! กงุ บก นายใหญ เนอื้ หวานอยาบอกใคร ถา หากมนั เปนตะขาบจริงๆ ไมใชสัตวอ ยา ง อน่ื ทีร่ ปู รา งดันมาคลา ยตะขาบเขา ” ตาพรานเฒา บอกออยๆ “ถางนั้ บญุ คํากก็ ินเขา ไปคนเดยี วเถอะ” ดารนิ วา พกั กนั พอหายเหนอ่ื ย และคลายความต่ืนเตนลงบางแลว พรานใหญกเ็ รงใหท ุกคนผละ ออกจากท่ีนน่ั โดยเรว็ ขณะน้ันเยน็ ลงมากแลว อากาศในดงทึบเตม็ ไปดว ยขนุ เขา เรม่ิ ขมกุ ขมัวลงทกุ ที “รบี ไปใหพน จากทนี่ ีเ่ ถอะครบั อยางนอ ยท่ีสดุ ก็หาทพี่ กั สาํ หรับคืนนใ้ี หหา งจากซากไอ น่ีออกไปหนอยดกี วา” “ผมก็วายังงนั้ แหละ อยใู กลๆ มันรูสกึ ไมคอ ยเขา ทอี ยา งไรพกิ ล” ไชยยนั ตพูดแผว เบา หอไหลลงอยา งแสยงใจ เชษฐาเงยหนาขนึ้ สงั เกตทองฟา อยาง หนักใจ รูด วี าอยางมากเดนิ กนั ไดเ พียงไมเกิน 2 ช่ัวโมงขา งหนา ก็ตองหยุดพกั แลว เพราะมนั ใกลค ํ่า เขามาเต็มที และเขาก็ยังทายไมถ กู วา รพินทรจะยดึ หลักในการออกเดินทางตอไปดว ยอะไร รองรอย ของแงซายหรือไอผ กี องกอยตัวหัวหนาจะทิ้งไวใ หเหน็ อกี หรือไม ในชว งระยะเวลากอ นจะมืดลงใน ค่าํ คนื นี้ พรานใหญค งยดึ เสนทางดา น ซึ่งทอดลึกลงไปสูก นหุบนั้น นําขบวนคืบหนาตอ ไปอยาง รบี เรง ทา มกลางภูมปิ ระเทศอันไมน า ไววางใจ ภยันตรายลลี้ บั เกินความคาดฝน ซึ่งจะจูโจมออกมา เมื่อใดกไ็ ดทง้ั ส้ิน เถาวลั ยและตน ไมบ างชนิดเรม่ิ มีลักษณะแปลกประหลาดพิสดารขน้ึ บางตน งอตะปมุ ตะปาเปน ตาไมผ ิดรปู ทรง ทาํ ใหม องดเู หมือนใบหนา ของภตู ปศ าจที่แสยงดกั หลอกหลอนอยู เถาวัลยใหญบ างชนดิ กม็ องไมผิดอะไรกบั ภาพสัตวป ระหลาดที่ไมเ คยเหน็ กนั มากอน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1992 คณะนายจางเห็นจอมพรานชักมดี โบวีอ่ อกมาจากซองซง่ึ เหน็ เหน็บหลังอยู บากฟน หรือ มิฉะนั้นก็ลดิ กงิ่ เหมอื นทําเคร่ืองหมายไวเ ปนระยะๆ สายตากพ็ ุงปราดไปทุกซอกทุกพง เมอ่ื แรกเขา เดนิ เคยี งไปกบั เชษฐา และไชยยนั ตผูเรงฝเ ทา เขา มาเคยี งขา ง แตแ ลวพอครึง่ ชัว่ โมงใหหลัง ขณะที่ แสงเริม่ จะนอ ยลงไปทกุ ทีนน้ั ก็ท้ิงระยะนําลวิ่ ไปเบือ้ งหนา โดยทีท่ งั้ สองไมสามารถจะเรงฝเทาข้ึน ไปไดทัน แมจ ะพยายามสกั เทา ใด และนายจา งท้งั คูก เ็ ขาใจไดว า รพนิ ทรตอ งการจะลวงหนา สํารวจ รองรอยไปคนเดยี วกอน บางขณะกล็ ับตาหายไปเมือ่ บังเหลี่ยมมมุ ของหนทางอันรกคร้ึมนนั้ มีอยชู ว งหนึง่ ภายหลงั จากเหน็ หลงั ไวๆ ของพรานใหญลบั มุมหนิ ผาใหญเบ้อื งหนา ทง้ั สี่ และพวกลูกหาบ เรง สดุ สบื ตามรอยของเขาไป แตพอถึงหนิ กอนนั้น มองไมเห็นเงาของรพนิ ทรเสีย แลว เวลาลว งไปนานจนชักเอะใจผิดปกติ เชษฐาจึงกเู รียกขนึ้ เสียงของเขากองไปทัง้ ดงทึบอันเงียบ สงัดนน้ั มเี สียงกแู วว ๆ ลอยมาจากเบอ้ื งหลังของทกุ คน! เชษฐากับไชยยันต อนั เปน คูแรกท่สี าวเทา เรง รอนสวบๆ ไปหนาขบวน หยดุ ชะงกั กึก มองหนา กบั มาเรยี และดารินเหลียวหนาเหลยี วหลงั อยางลงั เล ในขณะที่พวกลกู หาบทั้งสามคูพลอย ชะลอฝเ ทา “เอะ ! ยงั ไงพกิ ลแฮะ รูสกึ วา เสียงกูตอบจะมาจากเบือ้ งหลงั เรานะ หฉู นั ฝาดไปหรอื เปลาก็ ไมร”ู ไชยยนั ตก ระซบิ แผว ต่ํา ขมวดคว้ิ “ฉนั ก็ไดย นิ อยางนั้นเหมือนกัน คลายๆ เขาจะเดนิ วกออมไปอยดู า นหลงั เรางน้ั แหละ” “ลองเรยี กดอู กี ครั้งซิคะ พ่ีใหญ นอยกว็ า มนั ดงั มาจากขางหลังที่เราผา นกันมาแลว ” เชษฐากูอ กี ครง้ั ขาดเสยี งของเขา กม็ เี สียงกูจางๆ ตอบมาอกี คร้ัง คราวนด้ี ูเหมือนจะอยใู นปา รกครม้ึ เหนือ เชิงเขาใหญฝง ขวามอื ท้งั หมดเรมิ่ งงหนกั ขึน้ มองหนา กนั เองอยไู ปมา ไชยยนั ตจึงกูอกี เปนคร้งั ที่ สาม สัญญาณตอบก็แวว ไปอยูท างดานซาย อันเต็มไปดวยหบุ เหว “เอาละซิ ชักไมเขาทีแลว...” หวั หนา คณะพมึ พาํ ตดั สินใจอยา งไรไมถ ูก การโตเ ถยี งเรม่ิ เกิดข้ึน เพ่ือนของเขายนื ยนั วา ดังมาจากดา นขวา อันเปนทางข้ึนเขาแยกไปทางดา นที่เดนิ กันมา มาเรยี กับดารนิ แนใ จวาตองมาจาก เบือ้ งหลัง สวนพวกพรานพน้ื เมืองบางคนบอกวา อยใู นขอบเหวทต่ี ่ําลงไปทางซาย มนั บง ความหมายชดั วา ตางไดยนิ ไมต รงกนั เลย ทามกลางเงาปาท่สี ลวั รางตะคุมๆ ยากจะ กําหนดส่ิงใดไดช ดั “จะใหแ น ยิงปน เรียกกนั ดกี วา ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1993 ไชยยนั ตท นกระสบั กระสายอยตู อไปไมไ ด เงยปากกระบอกไรเฟลในมอื ข้นึ แตเ ชษฐา ควาแขนหามไว “อยา! ถา ไมจ ําเปนจริงๆ แลว อยา เพง่ิ ใชเ สยี งปน พรํา่ เพร่ือ” “อะไรจะเกิดขนึ้ บาง ถาวา ตาพรานใหญของเรา เดนิ หายไปลกั ษณะเดยี วกับแงซาย ยงิ ปน เรียกตามท่ไี ชยยนั ตว า เถดิ คะ พี่ใหญ จะไดร ชู ัดวามันเกดิ อะไรขึ้นหรือเปลา” ดารนิ โพลงออกมาอยางประหว่ันใจ “เขาไมค วรเดนิ ผละท้งิ ขบวนของพวกเราไปอยางน้นั เลย” มาเรยี พมึ พาํ อยางกังวลขน้ึ อกี คนหน่งึ ระหวางทเ่ี ชษฐายืนกดั รมิ ฝปากอยางตัดสนิ ใจอยนู ้นั ตาพรานเฒา บุญคาํ ก็ทง้ิ หาบเดนิ เขา มา “เดนิ ไปตามทางดา นนแ่ี หละ นายใหญ อยา มัวแตก เู รยี กหรือฟงเสียงอยูเลย เชอื่ บุญคํา เถอะ พรานใหญเ ดนิ อยขู างหนา เรา ไมไ ดแ ยกไปทางไหนอยางทสี่ งสัยหรอก ขนื กเู รียกแลว คอยฟง เสยี งมันจะไปกนั ใหญ...” พรอ มกบั พดู เครง ขรมึ แกชี้ใหท ุกคนดูไปยงั ยอดของเลบ็ เหยย่ี วเกยี่ วไก ท่โี ผลย่นื ลา้ํ ทาง ดานออกมาจากรมิ พง มีรอยถูกมีดฟน ขาดเปนเครอื่ งหมายไวก ิ่งเล็กๆ อนั แสดงใหเ หน็ วาจอมพราน ผา นลว งหนา ไปแลว ตามเสน ทางเบอ้ื งหนา “เขาอาจพบรองรอยอะไร แลว เดนิ ออ มไปอยใู นทศิ ทางเบอ้ื งหลังเราแลวก็ได” ไชยยนั ตแ ยง มาอยางสองจติ สองใจ ตาพรานเฒาย้มิ เครยี ดๆ ส่ันหนา “ไมห รอก นายทหาร ถา พรานใหญย อ นไปอยดู า นหลังเรา เขาจะตอ งใหส ัญญาณบอกมา ใหรูตวั น่ไี มมเี สยี งอะไรจากเขาเลย” “ก็เสียงท่ีเราไดย นิ กตู อบเมอ่ื ตะก้ีนยี้ ังไงละ ” “ในปา บางขณะถา เรากอู อกไปรอยครงั้ อาจมีเสยี งตอบมารอ ยครัง้ รอบดา นไปหมด นัน่ คือส่งิ ท่ีจะชกั นําใหเราหลงเตลดิ ไปใหญ พรานใหญเองก็เคยเตือนเรอื่ งนี้ไวแ ลว นายทหารจาํ ไมไ ด หรอื อยา กูเ รยี กเม่อื แนว า อยใู นท่คี ับขนั ในปา แนใ จทางไหน ก็เลอื กไปทางนั้น มะ! บญุ คํานําเอง” วา แลว แกกย็ กหาบที่คูอยกู บั จันขึ้นใสบา ออกเดนิ นําหนาขบวนไป ถึงแมจะมคี วามลังเล คลางแคลงใจเชนไร คณะนายจางทกุ คนก็ไมอ ยใู นฐานะท่ีจะคดั งางใดๆ บญุ คาํ ได เพราะเมื่อ ปราศจากรพินทรเ สียแลว บุญคํายอมจดั วา เปนพรานอาวุโสที่ควรแกก ารไวว างใจไดเ หนอื กวา ทกุ คน ตาพรานเฒาแหงเขาอมึ ครมึ เดินไปพลางก็ใชมีดหมอของแกเหวยี่ งสับไปตามก่ิงไมท กุ ระยะ อาการเดียวกับท่ีตางเคยเหน็ รพินทรทําไวก อ นแลว และก็จรงิ ดงั วา พอไตขึ้นมอเตีย้ ๆ ลกู หนึ่ง เชษฐาผมู ีสายตาอนั คมไวและถ่ีถวน กเ็ หน็ กน บหุ รกี่ น หนง่ึ ตกอยูร มิ ทางยังไมท ันดบั สงควนั กรุน อยบู างๆ เหมอื นรพินทรจ ะเจตนาท้งิ ไวเ ปน หลกั ฐานใหเหน็ เขากส็ ะกดิ ใหผูรวมคณะอกี สามคนดพู รอ มกบั กระซบิ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1994 “ใชแลว ถูกของบญุ คาํ รพนิ ทรอยูข างหนา เรา แลวก็ไมห า งออกไปนกั ” ไชยยนั ตก ลนื นํ้าลายฝด ๆ หันไปมองดหู นา เพ่ือนสาวทงั้ สอง ซ่ึงมสี ีหนา อันบอกไมถูก แตตางก็ไมก ลา วคําใดอกี ในส่งิ พิลกึ พลิ น่ั อนั หาคําตอบไมไดน น้ั ขณะขน้ึ สยู อดเนินกบ็ รรจบกบั ดา นชา งขนาดใหญ หนทางเดนิ โลงเตยี น พอจะสังเกตเหน็ อะไรไดใ นระยะไกลและกวา งขวางขึ้นทา มกลางปาหินทง่ี อกตะปมุ ตะปา ทว่ั ๆ ไป ตา งก็ถอนใจ ออกมาอยางโลงอก เมือ่ มองลงไปเห็นรางของจอมพรานครึง่ นงั่ ครึง่ ยนื รอคอยอยกู อ นแลวทห่ี ินหมู หนึง่ ใตรม เงากอไผ แตล ะปลอ งของไผกอนั้นใหญข นาดเสาเรอื นหนา แปด ยาวเปนวาๆ กอ นจะถงึ แตละขอ ใบกอ็ วบใหญข นาดใบพาย “รออยูท ่ีน่นี ายแลว หรือ ผกู อง” ไชยยนั ตถามโดยเรว็ ทนั ทีทก่ี า วเขา มาถงึ “ครูใหญน เี่ องครับ” “เรากูเ รียกคณุ ไดย นิ หรอื เปลา ?” “ไดย นิ ครับ แลว ผมกก็ ตู อบออกไป” “คณุ เดนิ นําหนา เรามาโดยตลอดรึ? ออ มแยกไปทางดานไหนบา งหรอื เปลา ?” ดารนิ จองหนา ซกั ต่ําๆ “ผมกเ็ ดินมาตามทางดา นเสน นแี้ หละ ไมไ ดแ ยกออกนอกเสนทางไปไหนเลย” ไชยยนั ตถ อนหายใจเฮอื ก ยม้ิ ปรา “เกือบบรรลยั แลว ไหมละ เราไดยินเสยี งกตู อบจากคุณกจ็ ริง แตมนั ไมไ ดดังอยูทางดา นท่ี คุณควรจะอยูเ ลย ประเดย๋ี วมนั ดงั มาจากขางหลงั ประเดยี๋ วซาย – เดยี๋ วขวา วนุ ไปหมด เกือบจะตาม ผดิ ทางเสยี แลว ดแี ตบ ญุ คาํ นาํ ทางมา คราวหลงั อยาแยกลวงหนาไปกอนเลย ไปพรอ มๆ กันดกี วา เพอื่ ความปลอดภัย” ใบหนาของพรานใหญเ ย็นกระดา ง ปราศจากความรสู ึกขณะท่ตี อบเรยี บๆ วา “ผมเห็นวา มีบญุ คําอยูดวย กเ็ ลยไมไดห ว งอะไร ผมตอ งการลว งหนา ดลู ทู างมากอน มนั มี ปญหาหนกั ใจเกิดซอนขน้ึ อกี อยางหนง่ึ นอกเหนือจากการเดนิ ทางโดยปราศจากจดุ หมายไมร ู อนาคตของเราน่”ี “อะไรหรือ?” “นํา้ ! เรามสี ํารองกนั มาชวั่ ระยะวนั ตอวันเทา น้นั ภายในรอบ 48 ชว่ั โมงของการเดินอยาง ไมรูอนาคต ไมร เู ปาหมายแนนอน ถาเราไมพบแหลงน้ําที่ใชด่ืมกนิ กันไดเ ลย จะยุง กนั ใหญ” ทุกคนพากนั องึ้ เมือ่ ไดยนิ คาํ พดู เพราะเพงิ่ จะมานึกขนึ้ ไดเด๋ยี วนเ้ี อง เชษฐากวาดตาไป รอบๆ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee

1995 “ภูมิประเทศแถบนมี้ ันเปน ยอดเขา เตม็ ไปดวยหบุ และแอง ผมคดิ วา เราไมน า จะหาแหลง น้าํ ไดย ากไมใ ชห รือ?” จอมพรานกมลงใชม ือกอบฝนุ อันแหง มาจากพื้นขน้ึ มาโปรย “มนั จะเปน อะไรไมทราบ รูส กึ วาฝนจะไมไ ดต กในบรเิ วณแถบนม้ี านบั เปน แรมเดือน แหลง น้ําซบั หรือแองพุ อาจพอคน หาไดบ าง แตก็เส่ยี งอันตรายมาก ผมตรวจดแู ลว ปาแถบนี้เตม็ ไป ดวยวานและใบไมท เ่ี ปนพษิ สังเกตไดจากทเี่ ราไมเ หน็ รองรอยของสตั วใ ดๆ เลย แมพวกนก นับตงั้ แตเ รากราํ กนั มาท้งั วนั ” “มที างแกไ ขปญ หานไี้ ดอ ยางไรบา งไหม?” หัวหนาคณะหยั่งเสยี ง รพินทรลวงผา ขนหนอู อกมาเช็ดเหงือ่ บนใบหนา และสน่ั ศีรษะ “อบั จนเขา จริงๆ กเ็ ห็นจะตอ งหาดูตามปลอ งไมไผห รือไมก ็เถาวัลยน าํ้ แตม นั กต็ อ ง แลวแตภ ูมปิ ระเทศ และก็ชว ยไดเ พยี งแคป ระทงั ตายเทา น้นั ทผ่ี มเรียนใหทราบน้ี กเ็ พอ่ื จะใหเ ตรยี ม ตวั คอยรับสถานการณต้ังแตน ี้เปนตน ไป นา้ํ เปน เร่ืองสาํ คัญทสี่ ุดของเรา ซงึ่ จะตอ งประหยัดท่ีสดุ ...” พลางเขาก็พยกั หนา ไปยังกระบอกไมไผขนาดใหญ ทหี่ อ ยตดิ มากับหาบของเกดิ และเสย “นอกจากในกระติกท่ตี ิดตวั เราอยแู ตละคนแลว กย็ งั มีนํ้ากองกลางสํารองอยนู น่ั อีก กระบอกเดียว ประมาณแกลลอนหน่ึง ผมกะวาพรงุ นี้กค็ งหมด” “เอาละ เปนอนั วาพวกเราทกุ คนยอมรับรสู ภาพน้ี...” เชษฐาพยักหนา รบั คาํ มา “วา แตเร่ืองเฉพาะหนาของเราเถอะ ไดรองรอยอะไรเพม่ิ เตมิ บางไหม?” รพนิ ทรยังไมต อบอะไรกอ นในขณะน้นั แตหนั ไปออกคาํ ส่ังกบั คนของเขา ใชใ หไปเก็บ เหด็ โคน ดอกโตขนาดชามกะละมงั ยอมๆ ซ่ึงขนึ้ อยทู ข่ี อนไมใหญห ลงั กอไผ ทเ่ี ขาพบและหมายตา ไวก อ นแลว เพือ่ เอาตดิ ตวั ไปเปนเสบียงดว ย พวกนั้นพอรูที่หมายกพ็ ากันว่ิงไปชวยกันเก็บโดยเรว็ อยา งดใี จ ระหวางทีพ่ รานพ้นื เมืองสนใจเกบ็ เหด็ โคน เขากพ็ ยักหนา กับเชษฐา เดินนาํ ไปยงั ดานชา ง ท่ีขวางทางอยเู บ้ืองหนา ชใ้ี หด ตู รงพน้ื อันจบั หนาไปดวยฝนุ ตอนหนึ่ง คณะนายจางทกุ คนมองเหน็ เขากอ็ ทุ านออกมาเปนเสียงเดียว มันเปนรอยเทา คน ยาํ่ ปรากฏไวบ นพน้ื อนั เตม็ ไปดว ยฝนุ นัน้ มง่ั หนา ไตทางขนึ้ ไปตาม หนทางอันลาดขึน้ ไหลเขา รอยนั้นปรากฏอยขู าดๆ หายๆ แตก พ็ อจะสังเกตไดช ดั “ชัดเลยผูก อง เจาแงซายผูลึกลบั ของเรา!” ไชยยนั ตค ราง “ลว งหนา ไปนานสักเทาไหรแ ลว น”ี่ “หยกๆ นเ่ี องครับ กอ นหนาผมจะมาถงึ อยางมากกไ็ มเ กิน 5 – 6 นาท”ี “ฮา!” ทั้งสองรองลนั่ ข้ึน ลืมตาโพลง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1996 “สงั เกตดูทเ่ี ศษฝุนทต่ี ดิ อยูบนพ้นื ใบไมแ หง น่นั ซคิ รับ ถาไมห ว งวา จะตอ งรอคณะท้ังหมด ผมรบั รองวาผมตามทนั แงซายกอ นจะมอื สนทิ ค่าํ นี้ กอ นหนานน้ั มนั จะอยูทไี่ หนก็ไมทราบ แต หยกๆ เดย๋ี วนเ้ี อง มันเดินนาํ เราอยเู บื้องหนา ตามดานชา งเกา ๆ สายนแี้ หละ ผมอยากจะเรยี นถาม ความเหน็ วา จะยอมใหผมตามมันไปโดยลําพงั ซง่ึ จะพบตวั เร็วขนึ้ หรือเราจะตามกนั ไปท้ังขบวน ซงึ่ แนละ ตองชาแน” ภายหลงั จากนง่ิ คดิ อยูว บิ ตาเดียว เชษฐาก็ตดั สินใจ “เราตามดว ยกนั ท้งั หมดนีแ่ หละ รพนิ ทร อยา แยกกนั เลย มนั อนั ตราย อกี อยา งหน่งึ กม็ ดื เตม็ ทีแลว ผมคดิ วาถงึ อยางไร เรากม็ ีหวังทจี่ ะไดพ บแงซายแลว ” “ถกู ตอ ง! เราไปพรอมกัน เกดิ อะไรข้ึนกข็ อใหไดร เู ห็นดว ยกัน” ไชยยนั ตเสรมิ มาโดยเร็วอกี คนหน่งึ พรานใหญไมก ลา วอะไรใหเสยี เวลาอีก ในภาวะนี้ดเู ขาจะเปน คนทีพ่ ูดอะไรงายทส่ี ดุ ตะโกนสัง่ ความกับคนของเขาใหเคลื่อนที่ ตนเองพรอมกบั คณะนายจา งทงั้ สี่ ผูซ งึ่ ขณะนีเ้ ตม็ ไปดว ย ความคลอ งแคลวฉบั ไว ลืมความเหน็ดเหนื่อยออนลาโดยสน้ิ เชงิ เมอื่ แวว ขา วแงซาย ตางเรง ฝเ ทา เดนิ รุดไปตามทางดา นชางอยา งรบี เรงรอนใจ ไมมีใครปริปากคําใด นอกจากทําเวลาอยา งเดียว รพนิ ทร ไพรวลั ย แกะรอยท่ีเห็นๆ หายๆ เหลา น้นั ไปเตม็ ฝเทาของเขา และอกี สี่คนท่ีเคย ชินกบั การเดนิ ชนดิ นเี้ สียแลว สาวระยะตดิ หลังมาแทบจะไมย อมหายใจ รางอนั แกรง ของจอมพราน เห็นล่วิ ๆ ไมผ ดิ อะไรกับสตั วป า สองเนินตดิ ตอกนั ตามหนทางอนั โลงเตยี นกวา งใหญราวกับรถแทรกเตอรทําไวน นั้ พอ ลบั ปลายเนิน ระยะทอดยาวเหยยี ดเปน เสนตรงลงไปสูมาบและเห็นหนทางเบอ้ื งหนา ไกลโลง ออกไป รพนิ ทรก ช็ ะงักรองออกมา “ดูนัน่ !” หา งออกไปประมาณ 150 เมตร ทา มกลางเงาสลวั คลมุ เครือของไพรทะมนึ สองฟากทาง รางตระหงา นสูงใหญของมนุษยค นหนึ่ง กาํ ลงั ดุมเดนิ ไตไ ปทางเบอื้ งหนา กลางดา นชา งดวยอาการ เปน ปกติ อตั ราเคลือ่ นท่สี มาํ่ เสมอ แตกร็ วดเร็วอยา งนา ฉงน “แงซาย!” รพินทรเ รง ฝเ ทา ขนึ้ อีกจนเกอื บจะเปนวิง่ พรอ มกับกูต ะโกนเรียกออกไปสดุ เสยี ง เชษฐา ไชยยนั ต และใครตอ ใครอกี หลายคน กช็ วยกันเรยี กโหวกเหวก แตร า งนัน้ ไมม อี าการสาํ เหนยี ก สนใจ ไมมแี มแ ตจ ะเหลยี วกลบั มามอง [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee

1997 จอมพรานสลดั ไรเฟล อกี กระบอกหนง่ึ สะพายอยบู นบา ทง้ิ ลงกับพน้ื รองบอกใหบญุ คํา ชว ยเก็บไวใ ห คงถอื อยใู นมอื เพียงกระบอกเดยี วเพือ่ ตัดน้าํ หนัก แลว ก็ออกว่ิงกวดตามสุดฝเ ทา คณะ นายจางทั้งหมดกแ็ ลน ตามไปดว ย โดยทงิ้ ใหพวกลกู หาบลา อยเู บอื้ งหลงั ภาพของแงซายลับเหลีย่ มหนิ ผา ตามรูปโคง ของแนวดา นท่อี อ มไหลเขาตอนหน่ึง... หายไปจากสายตาที่เฝาจับมอง อีกหลายกลั้นใจตอมา ฝา ยตดิ ตามทวี่ ง่ิ กวดมาก็บรรลบุ รเิ วณน้ันดว ย อาการหอบ... ตาํ่ ลงไปเบอื้ งลาง ลบิ ลิ่วอยูในระหวางโขดหนิ สองฝง อันงอกอยูรอบดา น รา งน้นั ปรากฏ ใหเ หน็ อกี ครั้ง คราวนเ้ี ดินลงเขา รกั ษาระยะทงิ้ หางประมาณ 200 เมตรเชน เดิม รพนิ ทรเ งยลาํ กลอ ง ไรเฟลข้ึนกระดิกไก ปลอยกระสุนแตกสนัน่ หวั่นไหวขน้ึ ฟา กงั วานซาไปหมด ไชยยนั ตก ร็ ะเบดิ .600 ไนโตรฯ ของเขาออกไปอีกนัด เปน การเรยี กดว ยเสยี งปานฟาถลม เปลา !...แงซายคงเดินรดุ หนา ไปเชนนนั้ เหน็ ล่วิ ๆ และดเู หมือนวา จะหางออกไปเปน ลาํ ดบั ทิ้งหมดวงิ่ ตามลงไปอกี มาหยดุ พกั อยูทีบ่ ริเวณพน้ื ราบตอนหน่งึ อนั มลี กั ษณะเหมอื นจะ เปนชานบนั ไดธรรมชาติ มองเห็นหลงั ภายใตเ สื้อกะเหรย่ี งสีดาํ นั้นอยา งถนดั โดยไมมีอะไรบงั พรบิ ตานัน้ เอง พรานใหญกย็ กปนขน้ึ อีกครง้ั คราวนีศ้ ูนยบ า ยลงไปยงั ภาพท่เี หน็ และโดยฉับพลนั ดารินผูกาํ ลังอาปากหอบอยกู ็ถลันเขาชน “นน่ั คุณจะทาํ อะไร?” เสียงหลอ นดงั ลัน่ “ผมจะลองยิงปนไปใหใกลเคยี งกบั ตวั มนั ทสี่ ดุ !” “มนั อาจพลาดไปถกู เขา!” “รบั รองวาไมใหถกู ผมตองการเรยี กใหม นั รูสึก ตอ งการดูปฏิกิรยิ าจากมัน ขณะท่ลี กู ปน เฉยี ดใกลทีส่ ดุ ” “ถาง้ันฉนั ยงิ เอง” ดารนิ พดู ในอาการกระหดื กระบอก ประทบั .300 แมก็ นมั่ ขึ้น มือของหลอนส่นั เพราะ ความเหน่อื ย ศูนยกลอ งขยายสเ่ี ทาสั่นวบู วาบไปมา เดี๋ยวเหน็ เส้ือดา นหลังของแงซาย เดยี๋ วกเ็ ห็น กอ นหินท่หี ลอ นหมายยิง อนั อยเู ยอ้ื งไปเบอ้ื งหนา ของรางเจาคนใชชาวดงพเนจรทก่ี าํ ลงั งุดๆ ไป คลา ยตามควายหาย เหง่ือออกทวมใบหนา และรา งกายของนกั มานษุ ยวทิ ยาสาวจนโชกแลวหลบั ตา ส่นั หนา รองแหบแหง วา “ฉนั ยิงไมได! มือสน่ั ไปหมด เมย ชวยยงิ เรียกที อยาใหพ รานใหญย งิ เขาอาจฆา แงซาย เสยี โดยอา งวาเปนอุปทวเหต”ุ มาเรยี ฮอฟมนั วาดปากกระบอก .375 ของหลอนทถ่ี ือชอู ยแู ลววูบลง พริบตาเดียว ก็แผด ตูมสะทานสะเทือนขึ้น [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee