05เพชรพระอุมา เล่ม5 ดงมรณะ

1046 หลอ นขมวดคว้ิ พดู ต่ําๆ บญุ คําหัวเราะแหะๆ ไมต อบวา กระไร หญงิ สาวเดนิ ตรงเขาไปที่ รานซึ่งพวกลกู หาบนอนพกั อยูท ันที พบหวั หนา ลกู หาบกาํ ลังนอนเอาผาคลมุ หัวตวั ส่ันเปนเจา เขา อยู ภายหลงั จากการสอบถามและตรวจดู หลอนก็บนพํา “น่ถี า ไมถ ามกค็ งไมรกู ัน พวกนน้ี ี่เปน อยา งไรนะ อยากจะจับไขต ายหรือยังไง” แลวกบ็ อกใหบ ุญคาํ เดนิ ตามหลอ นเขา ไปในกระโจมพกั หยบิ ยาสง ให กาํ ชบั วา “เอาไปใหเ ขากินเสีย บอกดว ยวา เปน คําสงั่ ของฉนั ” พรานพื้นเมืองยม้ิ แหง ๆ มองดหู ลอนอยา งเกรงๆ แลว ผละนาํ ยาไปใหห วั หนา ลกู หาบตาม คําส่งั หญงิ สาวยืนมองดูท่ีหนา กระโจม ครใู หญบ ญุ คาํ กเ็ ดินกลบั เขา มา “ใหก นิ ยาแลวครับ ตวั รอ นยงั กะไฟเชยี ว” ดารินยกมือขน้ึ กอดอก สน่ั ศรี ษะ “ไมเปนเรอื่ งเลยบญุ คํา ดูแลลกู นอ งยังไงกนั นะ มีคนไมส บายก็ไมย อมบอก” “ผมถามมนั แลว มนั กบ็ อกวาไมเ ปน อะไร เม่อื ก้ใี หก นิ ยายงั ไมค อ ยจะยอมกนิ เสยี อกี ตอง บอกวา นายหญงิ สง่ั พวกนม้ี นั เปนอยางนแ้ี หละครบั นายหญงิ ไมจ วนตายมนั กไ็ มยอมบอก” บญุ คําบอกออ ยๆ ทรุดตวั ลงน่งั ขา งหนา “ฝากดเู ขาดว ย ตอนดกึ ถา ยงั ตัวรอนอยเู ขา ไปปลกุ บอกใหฉันรู เราอยกู ันตามลาํ พังแลว ฉนั กม็ องไมเ หน็ ใครนอกจากบญุ คาํ คนเดียวเทานั้น ตรวจตราดแู ลทุกสงิ่ ทุกอยางใหเรียบรอ ยดวย” “นายหญิงอยา เปนหว งเลยครับ พรานใหญกาํ ชับบญุ คาํ ไวแลว มีอนั ตรายอะไรมาถงึ นาย หญิงหรอื นายใหญไ ด บญุ คาํ ยอมใหต ัดหวั ” ราชสกลุ สาวย้มิ นอยๆ มองดพู รานพ้ืนเมอื งอาวโุ สกวา ทุกคนในคณะ แลวหยอ นกายลง บนลังใบหน่ึงชวนสนทนาฆา เวลา บญุ คําเริม่ ชางพดู เมื่อหลอ นสง เหลา 28 ดกี รใี หทง้ั ขวด อยา งรใู จ เหลา ขาวพรอ งเขา ไปคร่ึงขวดหลอนก็รวู าพอจะหลอกถามอะไรจากพรานเฒา ได เหมือน ผูใหญหลอกเดก็ ซึ่งเจตนาของหลอ นก็มีอยูแลว “บญุ คําอยูกบั พรานใหญมานานสกั เทา ไหรแลว ” ดารนิ เริ่มลว ง เลยี บเคยี ง โดยอีกฝายไมมีโอกาสเทา ทนั “โอย! หกเจ็ดปแ ลว ครบั นายหญงิ ตงั้ แตค ณุ รพินทรเ พ่ิงออกจากตํารวจใหมๆ สํารวจแร อยูแถวเขาอึมครมึ ดานโนนแนะ ตอนนนั้ ยังไมม าอยหู นองนํ้าแหงเลย” ม.ร.ว.หญิงคนสวยซอ นยิม้ ยกถว ยกาแฟขนึ้ จบิ “ออ พรานใหญของบญุ คาํ เปนนักสํารวจแรดวยรึ?” “ผมก็ไมทราบหรอกครับวา แกเปน นกั สาํ รวจแรห รอื เปลา แตต อนนนั้ มีพวกฝร่ังจางให นําทาง พวกนน้ั หาแร บางทกี ็หาพลอย” “แลว ไปยงั ไงมายงั ไง บญุ คาํ ถงึ มาอยกู บั เขา?” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1047 บญุ คาํ ยกมือขนึ้ ลูบหัว อันมีเสนผมขอดติดหนังศีรษะส้นั ๆ ดูจะไมมีการตัดหรอื สระ ตลอดทัง้ ป “ตอนนั้นผมเปนพรานอยแู ถวน้นั ครับ มีเสือใหญม าอาละวาดเอาคนกับววั ไปกนิ เปน ประจาํ ผมตามมาสองปย ังเอาตัวมนั ไมไ ด อกี คร้ังหนง่ึ ผมเดินไปปะหนามนั พอดตี รงเลย้ี วโคง กลาง ดา น ไมท ันรตู วั มากอ น เพราะมันใกลบ า นเหลอื เกนิ ผมกําลงั ยองไปยิงไก ตกใจก็เลยกดเขา ใหดว ย ลกู ปนยิงไกทงั้ สองนัด มันเผน ปาแตกไปทาง ไอผ มกว็ ง่ิ ปา ราบไปอกี ทาง” พรานอาวโุ สเลา พลางหวั เราะพลาง เทเหลาโรงลงถวยพลาสตกิ ยกข้นึ กรอกใสปากอกี แลว เอาผาขาวมา ทีเ่ คยี นเอาปา ยเชด็ รมิ ฝปาก “ผมแนบกลบั ไปถึงบาน ตั้งสตอิ ยูพกั ใหญ กเ็ ตรียมลูกโดดจะไปตามมนั อกี กาํ ลงั จะลง จากเรือน คุณรพินทรกม็ าหาผม ตอนนนั้ คนุ ๆ หนา บา งแลว เพราะเหน็ แกพาฝรั่งผานหมบู านผมอยู สองสามครัง้ แกมาตดิ ตอ กบั ผมขอใหชว ยหาลกู หาบให ไอผ มกย็ ังไมส นใจเร่อื งอะไรทัง้ นนั้ เพราะ กําลังไปตามเสือเจบ็ แกรูเ รื่องเสอื เขากห็ า มผม บอกใหผ มอยูบานเตรยี มหาลกู หาบใหแกดกี วา แก จะรับภาระไปตามใหเ อง ผมวาแกดูถกู ผม...” พรานเฒา แหง เขาอมึ ครึมเวนระยะ อาปากหวั เราะ “ละแวกน้ัน เอยชอ่ื พรานบญุ คาํ ใครๆ ก็นบั ถือ ผมยงิ เสือมา 22 ตวั แลว ใครๆ กเ็ รียกผม วา ‘ไอค ําพรานเสือ’ คุณรพินทรห นุมหวั ใสเกนิ ไปนกั รูปรา งกเ็ ปนคนกรุง ตอนน้นั ผมคดิ วาแก บงั อาจมากทม่ี าบอกผมอยา งน้ัน ผมไมฟ ง เสียง ควา ปน ไดกแ็ ลน ลงเรือนเขาปาไปอีก ไมท ันเพล หรอกครับนายหญงิ จงั หนามันเขา พอดีในดงกระชดิ มนั โจนเขา มา ผมก็ซัดอีแฝดออกไปท้งั สองลาํ กลอ งพรอมกนั อีตอนนนั้ รสู กึ วา แผน ดนิ มนั หมุนไปหมด ผมหงายหลงั ลงกลางดา น ปน ไมร ู กระเดน็ ไปอยไู หน เหน็ แตเ ขย้ี วอันขนาดหัวแมม ือกาํ ลังจะขบลงมากลางขมองของผม พอดเี สียงปน ดังขน้ึ ไอโครง ท่ีกําลังครอมผมอยู กระเดน็ ไปด้นิ ฝนุ ตลบอยหู างจากผมไมกวี่ า แลว มีคนมาประคอง ผมพรอมกบั รองเรยี กชอ่ื ผมจําไดว า เปนคณุ รพนิ ทรนนั่ เอง และเสอื ตัวนนั้ นอนตายอยู ตอจากนน้ั ผมกส็ ลบไปเพราะหนา ยบั ไปแถบนึงถูกเล็บตะปบของมนั มาฟนอกี คร้งั ในโรงพยาบาลจังหวดั ได ความวา คณุ รพนิ ทรเปน คนจดั การสง ผมมา ตลอดจนชวยออกคารกั ษาใหท กุ อยา ง” ดารนิ เลกิ ค้ิวยมิ้ ๆ ผงกศรี ษะนดิ หน่งึ ตาจับอยูท ีใ่ บหนาอนั เปน แผลเปน ของบุญคาํ “ฉนั เขา ใจละ ตง้ั แตนน้ั มา บญุ คาํ กเ็ ลยตดิ สอยหอยตามเขามาตลอด” “ผมไมมลี กู ไมม เี มีย หลักฐานอะไรกไ็ มมที ัง้ น้นั เปนพรานหาเชากินคาํ่ คุณรพนิ ทรแ กไม เพยี งแตจะชว ยชีวิตผมไวใ นคร้ังนนั้ เทานั้น แกยังชวยเหลอื ผมอกี ต้งั หลายอยา ง เปนบญุ คณุ ทผี่ มใช ไมหมด นอกจากความรกั และความภัคดีชนดิ ยอมตายแทนไดเ ทานัน้ แกไปถงึ ไหน บญุ คาํ กไ็ ปถงึ นั้น แกเปน คนดจี รงิ ๆ ครบั น้าํ ใจกย็ อด เห็นรูปรา งทแี รก ผมก็ไมเชอ่ื วาแกจะเดด็ อยางน”้ี “แลว เกดิ จนั เสย อีกสามคนนั่นละ ไปยงั ไงมายงั ไง?” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1048 “โอย ไอสามคนนั่นมาอยกู บั คณุ รพนิ ทร ตอนทีเ่ รามาอยหู นองนํา้ แหงแลวครบั ไอเกิด นั่น พอมนั ถกู กระทิงขยี้เสยี เละ กอนตายฝากลกู ชายไว ไอจนั ไปเจา ชูก บั ผหู ญงิ กะเหรยี่ ง พวก กะเหรี่ยงลอ มตจี ะตายอยแู ลว คุณรพินทรผ านไปพบเขา ขอชวี ติ ไว. ..ลากตัวมาเลยี้ ง ไอเสย นนั่ กเ็ ปน ลกู พรานเกาของคุณอาํ พล พอ ถูกหมีควายปอกหนังหัว คณุ รพนิ ทรช ว ยไวไดอ ยางหวดุ หวดิ เหมอื นกนั พิการอยจู นกระทงั่ ทกุ วันน”้ี “มาอยหู นองนา้ํ แหงกนั ตงั้ แตเ ม่อื ไหร?” “ส่หี า ปมาแลวครับ ตอนนั้นยงั ไมมใี ครสาํ รวจเขา มาถึง คุณรพนิ ทรก ับผมมาบกุ เบกิ ตั้ง สถานดี ักสัตวข นึ้ ตอมาก็เลยกลายเปนหมบู า น พวกชาวปา ชาวเขาอพยพเขามาอาศัยอยดู ว ย เปน หมบู า นไมม ีสาํ มะโนครัว” ดารนิ ลว งบุหรอี่ อกมาคาบ บญุ คาํ กก็ ลุ กี ุจอจุดไมขดี ปองสง มาให หลอนพึมพาํ ขอบใจ “บญุ คํารูจกั คุณแมข องเขาใชไหม?” “รูจักครบั นายแม ทา นใจดอี อก เจอหนา คุณรพินทรท ไี ร ขอใหค ุณรพินทรเลิกอาชพี ดัก สัตวข ายทุกทไี ป ทา นบอกวา บาปกรรม” “ทา นอยทู ่ไี หนนะ ทห่ี นองน้าํ แหง ไมเหน็ ม”ี “นายแมท านอยูในตวั จังหวดั ครับ อยกู บั หลานเลก็ ๆ สองคน แลวกค็ นใชเกา แกอกี คน ไมไ ดอยทู หี่ นองนา้ํ แหงหรอกครบั ตามปกตสิ องสามอาทิตย คุณรพินทรกเ็ ขา ไปเยยี่ มนายแมสกั ครง้ั สวนมากเปน เวลาทีเ่ อาสัตวไ ปสงใหทส่ี ถานกี กั สัตวข องคณุ อาํ พล แลว กเ็ ลยเขาจังหวดั ไปเยย่ี มนาย แม นายหญิงไมรจู กั กับนายแมข องคุณรพินทรห รอกหรอื ครับ” หลอ นส่นั ศรี ษะ “ฉันรวู าเขามีคณุ แมอ ยูคนหน่ึง แตไ มเ คยเห็นหรอก แลว ...ครอบครวั ลูกเมยี ของเขาละ ?” บุญคาํ หวั เราะลั่น “ลกู เมยี ทไ่ี หนกนั ละครบั นายหญงิ คุณรพนิ ทรยังไมมีครอบครวั เลย” “เหรอ?” ทาํ หนา ตืน่ ไก “บุญคาํ รูไ ดย ังไงวา เขายังไมม ีครอบครัว อยมู าจนกระทงั่ อายุปานนแี้ ลว ” พรานพ้ืนเมอื งยกมอื ลูบหวั พดู พลางหวั เราะพลาง “โธ ทําไมผมจะไมรคู รบั กอ็ ยดู วยกนั มาตงั้ นาน คณุ รพนิ ทรข นื แตง งานกม็ าทํางานอยาง นไ้ี มไดห รอกครับ” ดารนิ เลกิ ค้วิ เปา ควนั บหุ รใี่ หก ระจายไปกบั กระแสลมเยน็ เฉยี บ “บญุ คําจะไปรปู ระวตั ิของเขาไดย งั ไง ถึงเด๋ยี วนไี้ มม ี แตก อ นก็เคยอาจมมี าแลว บญุ คาํ ไมไ ดรเู หน็ ชวี ติ ของเขามาต้งั แตตน ไมใ ชห รือ?” บุญคํายิ้มแหง ๆ น่งิ ไปครูกบ็ อกวา [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1049 “เอ ถา กอนหนาท่ีผมจะมาอยกู ับแก ผมกไ็ มท ราบเหมอื นกันครับ แตเทาทอ่ี ยูด วยกนั มา 6-7 ป ผมไมเ คยไดระแคะระคาย ก็เหน็ แกอยคู นเดียวมาอยา งนแ้ี หละ ไมเ หน็ เคยสนใจกับผูห ญงิ คน ไหน ดแู กจะเกลยี ดๆ ผูหญิงเอาเสยี ดว ยซ้าํ ” “รูไดย งั ไงวาเขาเกลียดผูหญงิ ?” หลอ นถามยิม้ ๆ พรานเฒาหวั เราะ ชําเลอื งกระมดิ กระเมยี้ นอยูท่ขี วดเหลา อยา งเกรงใจ ดา รินจึงควา ขวดรนิ ลงถว ยพลาสตกิ จนเตม็ แลวพยักหนา อยางใจดี “รซู คิ รบั ผมสังเกตมาหลายคร้งั แลว ” ภายหลงั จากดวดเขาไปหมดอีกถว ยเต็มๆ บุญคําก็ตกอยภู ายใตอ ทิ ธิพลของหญงิ สาวโดย ส้ินเชิงโดยไมร ูตัว ตามแตห ลอนจะไขเอา “เปน ตน วายงั ไงมงั่ ลองเลาใหฟง ซ”ิ “มคี ุณผูหญิงอยูคนหนง่ึ ครบั นัยวาเปนหลานสาวของคุณอาํ พล ชอบมาลา สตั วในปา แถบ นอ้ี ยูเปนประจาํ บอยๆ ปน ้กี ม็ าสองครงั้ แลว ตน หนารอ นคร้ังหนึง่ กลางหนา ฝนอกี ครั้งหนึง่ ...รวย มากครับ มาทีไรกต็ ดิ ตอ คุณอําพลใหชวยวา จางคุณรพินทรน ําออกเท่ียวลาสัตวท ุกทแี หละ มเี พ่ือนๆ เปนฝร่งั มาดวยหลายคน ท้งั ผชู ายและผูห ญงิ แลวกใ็ หค า จางสูงลบิ แตค ณุ รพินทรไมย อมไปกับคณะ น้ัน ขัดไมไ ดก ใ็ หผ มนาํ ไปแทน แตคณุ ผหู ญงิ คนนั้นไมพ อใจ รูสึกวา เธออยากจะใหคณุ รพินทรเ ปน คนนาํ เทย่ี วมากกวา ถึงกบั ใหค ณุ อําพลมาขอรอ งคราวที่มาคร้ังท่ีสอง แกก็เลยจําเปน ตองพาไป เพราะมคี ณุ อาํ พลรว มคณะไปดว ย คณุ ผูหญงิ คนนน้ั พยายามอยใู กลช ิดคณุ รพนิ ทรต ลอดเวลา แตแ ก กลบั หลกี ๆ หลบๆ โอย ! เธอเอาใจสารพัดเลยครบั แตเ จานายของผมทําไมถงึ ไมย อมสนใจกับเธอ เลยกไ็ มท ราบ ทาทางไมมคี วามสุขเลย เวลาพบเหน็ เธอผูนนั้ เขา ครง้ั สุดทา ยเมือ่ กลางหนาฝนท่แี ลว มาน่ีเอง คุณรพนิ ทรก ับพวกผมออกไปดักสัตวท ่ีพุบอน พอจะกลับไปหนองนาํ้ แหง ไอเกิดกร็ ีบดวน มาจากบา นพกั บอกวาคุณอาํ พลใหมาตามกลับ เพราะคุณผหู ญิงนนั่ จะมาลา สัตวอ ีกแลว พอรขู าว แทนทีจ่ ะรบี กลับ แกกเ็ ลยแกลงถว งเวลานอนในปา เสยี อาทิตยจึงกลบั ไปหนองนํ้าแหง ทไี่ หนได. .. คุณผหู ญิงคนนัน้ มาพกั รออยบู า นหนองนา้ํ แหงแลว อีทนี ้มี าคนเดยี ว” บุญคําพูดหัวเราะกึกๆ อยางนกึ สนุกอยคู นเดียว ตลอดเวลาดารนิ ตาสวา งโพลง คอยสดับ ฟง อยูอยา งต้งั อกต้งั ใจ หลอ นอยากจะหยกิ บญุ คําเตอื นใหแกเลาตอไปโดยเร็ว แตก ็สสู ะกดความ กระหายไวภายใตอาการเรยี บราบเปน ปกติ เตือนมาเบาๆ วา “แลวยงั ไงตอ ไปละ เลาขยกั อยไู ด เรอื่ งกาํ ลังสนุก” “คุณรพนิ ทรวางหนา ไมถกู เลยครบั เทา ท่ผี มเห็นหนา แกมือคลํ้าลงทีเดยี ว คณุ ผหู ญงิ น่ัน ทาทางดใี จมากที่เหน็ เจา นายของผม แทบจะผวาเขา มาทเี ดียวแหละ ไดความวามานอนพกั อยทู ี่ หนองน้าํ แหงคอยอยสู องสามวันแลว อยากจะมาดกู ารดักสตั วด ว ย คุณรพนิ ทรแ กจะเอาไปสง ที่ สถานขี องคณุ อาํ พล แตเ ธอไมยอม...” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1050 บญุ คําเหลียวหนาเหลยี วหลงั เหมอื นเกรงจะมีใครไดยนิ แลว ย้ิมแหง ๆ แผวเสียงเปน กระซิบ “นายหญงิ อยา บอกคณุ รพินทรนะครบั วา ผมเลา เรอ่ื งน้ีใหฟ ง” “รบั รอง ฉนั ไมใชคนปากบอนหรอก ตอ ไปซิ มอี ะไรเกดิ ขึ้น” “ตกลงคืนนั้น...เธอนอนพักที่บา นหนองนาํ้ แหงครับ พอตกดึกคณุ รพินทรก็ยายมานอน อยูที่เรือนหลงั เลก็ กับพวกผม ไมพดู อะไรสกั คาํ เดยี ว ควาขวดเหลา มาดว ย พอมาถึงกด็ ืม่ เสยี หลายอึก แลว กล็ งนอนเอาผา คลมุ หวั ผมสงสัยยองออกไปดทู ี่เรอื นใหญ ปรากฏวา คณุ ผหู ญงิ คนนน้ั เขา ไป นอนอยใู นหองของคณุ รพนิ ทร” พรานเฒา ผตู กหลุมของหญิงสาว ประกอบกับความคร้ึมของยีส่ ิบแปดดกี รี อันไดร บั เปน ของกํานลั ปด ปากหวั เราะคกิ คัก “นีแ่ หละครับ...จะไมใ หผ มวา เจานายของผมไมเ กลียดผหู ญงิ ไดย งั ไง นางฟาเหาะลง มาถึงกลางปา อยา งน้ันแลว ก็ยงั ไมย อมเลน ดวย” “เรอ่ื งยังไมจ บนี่” “พอเชา มืด คณุ รพนิ ทรแ กกเ็ ขา ปาเลยครบั คราวนหี้ ายไปเสียสองอาทิตย พอกลับมาคณุ ผูหญงิ คนนน้ั กก็ ลับไปเสยี แลว ทงิ้ จดหมายไวฉบบั หนงึ่ เปนจดหมายอะไรผมก็ไมร”ู ดาริน วราฤทธ์ิ ตอบุหร่เี ปน ตวั ท่สี อง พลอยหวั เราะเหมือนจะรสู ึกสนกุ ขบขันไปกบั บุญ คาํ ดว ย...ตามทแ่ี กเลา ใหฟง แตใจเต็มไปดวยปญหาวนุ วาย “ผูหญิงคนนนั้ เปนหลานของคณุ อาํ พลหรือ?” “ครบั ” “คงจะหลานสาว?” “รวยมากดว ยครบั เห็นมาทีไร คณุ อําพลเอาใจเปนอยา งดีทุกครัง้ ไป เห็นวาเปน แมม า ย แตง งานไปไดส องป สามีก็ตกเคร่ืองบนิ ตาย ท้ิงมรดกไวใ หเ ปนสบิ ๆ ลา น” “ผหู ญิงคนนนั้ แตงงานแลว และเปน หมาย?” หลอ นรอ งเสยี งสงู แทบจะระงบั ความตืน่ เตนไวไ มไ ด โชคดที ่คี ูส นทนาของหลอ นไร เดียงสาเกนิ ไป “ครบั ” “คงจะสวยมากดว ย ใชไ หม?” “สวยนะสวยแนครับ แตอยา หาวา บุญคาํ สอพลอนายหญงิ เลย คุณผหู ญิงคนน้นั สวยกจ็ รงิ แตไมเ ทยี บนายหญิงของบุญคาํ หรอก” ดารินหนาแดงดวยความรสู ึกอนั ไมอาจกลาวถกู ทําเสยี งตาํ่ ๆ “เรอื่ งอะไรที่จะตอ งเอาเขามาเทยี บกบั ฉนั ดว ยละ ออ! เปน นักลาสัตวด ว ยหรอื ?” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1051 “กไ็ มเ ชิงครบั ผมวาเจตนามาเทยี่ วปา แถบนเี้ พราะอยากจะพบเจานายของผมมากกวา ขึ้น นงั่ หา งกับผม เกงเขา มาเดนิ อยใู ตห าง หางไมกวี่ ากย็ งั ยิงไมถกู เดนิ ในปาสกั ครงึ่ กโิ ล ก็บนเดนิ ไม ไหวแลว ตองใหค ณุ รพนิ ทรป ระคอง พวกเพ่ือนๆ ที่มาดว ยกนั กเ็ ปน พวกมาเทยี่ วสนกุ มากกวา พวก ชาวกรุงผิวบางท้ังน้นั เปรียบกบั นายหญงิ ไมไ ดเทาขเี้ ลบ็ ” “ชื่ออะไร คุณผหู ญงิ คนน้ัน” บุญคาํ เอามอื เคาะหวั ทาํ ทาคดิ “ดูเหมอื นจะชอื่ แสงๆ อะไรน่ีครับ...ออ ๆ แสงโสมครบั ...คุณแสงโสม” หญิงสาวพยกั หนา ชาๆ “ทาํ ไมเราไมยใุ หเ จา นายของเรา ตกลงปลงใจกบั คณุ แสงโสมคนนเ้ี สยี ละ ท้งั สาว ทงั้ สวย มหิ นาํ ซาํ้ ยังออกรํา่ รวย อตุ สา หบ ุกบนั่ มาหาถงึ กลางปา เจา นายของบุญคาํ แตงงานกบั เธอคนนั้นเสยี กไ็ มตองมาลําบากบุกปา ฝา ดง ดักสตั วขายอยอู ยา งทุกวนั นี้ พวกบญุ คาํ กจ็ ะไดพ ลอยสบายไปดว ย” พรานเฒา ตบเขา ตวั เองดังฉาด หวั เราะเอกิ๊ “ถงึ วาซคิ รบั นายหญิง พวกผมกย็ ังแปลกใจอยทู ุกวันนี้ แตพวกผมไมกลา พดู อะไรกับแก ในเร่ืองคุณแสงโสมนหี่ รอกครบั เห็นสีหนา ของแกแลวอาปากไมอ อก กลัวถูกเตะ เพราะทาทางแก เครยี ดเอาจริงๆ ไมเ ฉพาะคุณแสงโสมเทา น้นั ผหู ญงิ อนื่ ๆ กเ็ หมอื นกัน มแี หมมสาวๆ สวยๆ อกี หลายคน หลายคณะตดิ ตอผา นคณุ อําพล จะขอใหแ กชว ยนาํ ทางไปสาํ รวจพวกชาวเขา นยั วาพวก นั้นเปนนกั ศึกษาจะมาเขียนตํารา บางคนถงึ กับกลามาคนเดยี ว พอรวู าเปน ผหู ญงิ เทา น้นั แกก็ไม ยอมรับ ไมว าจะใหราคาแพงสักขนาดไหน แตถ า เปนแหมม ทีม่ สี ามี และมสี ามมี าดว ย แกถึงยอมพา ไป” “ฮอื ม แปลกนะ เจา นายของบญุ คาํ คนน้ี รไู หมทําไมเขาถงึ เกลียดผูห ญงิ ” บญุ คําสั่นศรี ษะ “ผมก็ไมท ราบเหมอื นกนั ครับ” “คุณแสงโสมท่วี านี่ บญุ คาํ สงั เกตไดไ หมวา เคยรจู ักพรานใหญมากอ นหรือเปลา?” หลอ นสอบ...โดยไมจ ําเปนจะตองพะวงวา คสู นทนาจะจบั พริ ธุ อยา งใดได เพราะแนใจ แลว วา บุญคาํ ไมมโี อกาสรสู ึกตัว “เอ ขอ นี้ผมก็ไมทราบ คณุ รพินทรรสู กึ วา จะเฉยๆ อยางนายจา งลกู จางธรรมดา แตคุณ แสงโสมดสู นทิ สนมกบั คณุ รพินทรม าก เพราะเหน็ เรยี กช่ือคลองปาก แลว ชอบเกาะแขน ไมว า จะอยู ตอหนาหรือลบั หลังพวกผม” ดารนิ เมม รมิ ฝป ากนอยๆ หรตี่ าลง “มาทีห่ นองน้ําแหง กค่ี ร้ังแลว ?” “ดเู หมอื นสามคร้ังครบั แตฝ ากของผานคุณอําพลมาใหเ จา นายผมบอ ยท่สี ุด” “ของอะไร?” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1052 “หลายอยา งครบั เคร่อื งใช เคร่อื งกนิ เส้ือกันหนาวบา ง อาหารกระปอ งบาง สง มาท่เี ปน หีบๆ บางทีกเ็ หลาเบยี ร หนา รองทีแ่ ลว สง จ๊ิปแลนดโ รเวอรใหมเอย่ี มมาใหใ ชท้ังคนั แปลกแท คณุ รพนิ ทรเ อาไปทิง้ ไวท ี่สถานกี กั สตั วคณุ อําพล ไมยักเอามาใชส ักคร้งั เดียว เสอ้ื กนั หนาวสวยๆ ใหม าก็ ไมเห็นยอมใส โยนหมกอยูในตู ไมว าอะไร ไมย อมใชส กั อยาง เก็บสมุ รวมๆ กนั ไวก องพะเนิน ไม เคยแตะตอ ง นานๆ ก็เขาไปยนื ดเู สียที แลว ก็ดม่ื จนเมาหลบั ไป” “บญุ คาํ วาเขาเกลียดคุณแสงโสมนีม่ ากหรอื ?” “กเ็ กลียดมากนะซิครบั ไมเกลยี ดทาํ ไมถึงจะทําอยางนั้น” ดารนิ วราฤทธิ์ ลกุ ข้นึ ยืนชา ๆ ดดี บุหรไ่ี ปแตกกระจายเปนลูกไฟแดงวาบอยกู ับพ้นื สน่ั ศรี ษะ บอกมาดวยเสียงแผว เรยี บวา “ตรงกนั ขา ม จงรูไวเ สียดว ยเถอะนะ เขารกั ...รกั คณุ แสงโสมคนนั้นอยางทส่ี ุด รกั เสีย จนกระท่ังเม่ือพลาดรกั โลกท้งั โลกมนั มืดมนสําหรบั เขาไปหมด” จบคําพูด หลอ นก็หมนุ ตัวกลบั เดินแหวกประตูกระโจมลับกายไป ปลอ ยใหบญุ คาํ น่งั อา ปากคาง กะพรบิ ตาปรบิ ๆ งงงนั อยคู นเดยี ว [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1053 42 หญงิ สาวชักผา หมขึน้ คลมุ ตวั ประสานทอ นแขนทงั้ สองรองศรี ษะไว จองมองดเู พดาน มุงสนามเตยี้ ๆ อยา งปราศจากความหมาย เสยี งลมหายใจของพ่ีชายผนู อนอยเู ตียงตดิ กันใกลๆ ได ระดับออ นสมํา่ เสมอ แสดงวา หลบั สนิท แตหลอนไมไ ดว ่แี ววของความงว งยา งกรายเขา มาเลย หัวใจ ตน่ื อยูดว ยอารมณพ ิศวงเรน ลับท่ีเจา ตวั เองก็บอกไมถ ูก ดเี หลือเกนิ หลอนคิด เจา ตัวไมอ ยเู ปนโอกาสปลอดท่สี ดุ หลอกถามลูกนอ งใหขยายอะไร ตออะไรออกมาจนสิ้นไสสน้ิ พุง...ฉันรูเร่อื งของเธอหมดแลวนะ พอคนอกหกั ...ชางนา ขํา นาสนุก เสยี นก่ี ระไร... ดารนิ วราฤทธิ์ ยม้ิ นอยๆ ออกมาคนเดยี ว นอนลืมตาใส อยากเหน็ เหลือเกนิ คุณแสงโสมของเธอคนน้ันนะ ! ทําไมหนอถึงไดจ รงิ จงั เครงเครียดกับ ชีวติ เอาถึงเพยี งนั้น ถงึ แมเจา หลอนคนนั้นจะหกั อกเอาในครงั้ แรก ไปแตงงานเสียกบั ชายอน่ื แต บดั นี้หลอ นกอ็ ยูในฐานะเปน หมายเพราะสามตี าย และหวนกลบั มางองอนถงึ ขนาดนน้ั แลว พอเจา ประคุณทําไมถึงทําใจเปน เหลก็ เพชรถึงขนาดนนั้ ถานไฟเกาจะไมลุกโชตขิ น้ึ มาบา งเจยี วหรือ ในเมอ่ื อดตี คนรกั ตามเขา ไปมอบตวั จนถึง หอ งนอนในเวลาวิกาลอันสงดั เชนนนั้ ทําไมถึงจะตอ งลกุ ขึน้ หนไี ปนอนกับลูกนองเสีย พลอยทําใหบ รรดาลกู นองทงั้ หลายซึ่ง ไมรูค วามนยั อันเก่ียวพนั กันมากอ น ตองพากันอัศจรรยใ จ และคิดหวั เราะเยาะกันอยจู นทุกวนั น้ี ซาํ้ ตัวเองกพ็ าลจงเกลียดจงชังผหู ญิงโดยไมเลอื กหนามาตลอด อนั เน่อื งมาจากคณุ แสงโสมประโลมใจ คนน้นั ใจแขง็ ! ทฐิ ิ! ทระนง!!... ดารินใครครวญ แลวก็กดหนดคําจํากดั ความใหแ กคนคนน้นั อยใู นใจ แตอ ยา งนอยทสี่ ดุ เธอกย็ ังเปนคนมคี ณุ ธรรมประจาํ ใจ ซ่ึงยากนกั ทจี่ ะหาไดในผูชายคน ใด เปนคณุ ธรรมอันสงู สง นา ฉงน และไมน า เชือ่ วาพรานไพรใจฉกรรจม ีชีวิตคลกุ คลตี ลอดเวลาอยู กับอารยธรรมอยา งเธอจะพงึ มไี ด ถึงไมไดร ับฟงเรื่องราวชนดิ น้จี ากบญุ คาํ กพ็ อจะรมู ากอ นไดบา ง หรอก จากคนื วันทห่ี ลงปาอยดู ว ยกนั เพยี งสองตอ สอง หย่ิงในตัวเองเหลอื เกินนะ พอคนอกหัก! จองหองกเ็ ทานนั้ อยากจะพลอยภาคภมู ิใจดว ย หรอก ในขอ ที่วาเธอชนะผูหญิงคนที่สรา งราคหี ัวใจใหแ กเ ธอไดอยางงดงามท่ีสุด แตฉ นั รวู า ถงึ อยา งไรเธอกย็ งั ปวดราวทรมานหนักอยูบนชัยชนะอันน้นั ...นาหัวเราะ วงิ่ หนคี นรักเกากลางดึก แลว ก็ไปกินเหลาจนหลับพบั ไป ยังหรอก ยังไมใ จแข็งแทนกั ทาํ ไมจะตองอาศยั เหลา ชว ยดว ย มนั คงเปน เหตกุ ารณทเี่ ธอตองตอ สูท างใจขนาดหนกั ทีส่ ดุ ซินะ ระหวา ง ‘รกั เกา’ กับทฐิ มิ านะศกั ดิศ์ รขี อง [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1054 ตนเอง อนั มีพน้ื ฐานมาจากความเจบ็ แคนรา วระบม ผูชายอยางเธอกย็ ังอุตสา หม ีอยใู นโลกกะเขาดว ย นา จะไดรับการปรบมอื ใหเ สยี จริง แลว มันเรือ่ งอะไร ที่ผหู ญิงใจรวนเรคนหนงึ่ สรา งแผลหัวใจให พลอยมาพาลเปนศัตรกู ับ ผูหญิงคนอ่ืนๆ เขาหมดท้งั โลก โดยเฉพาะอยางย่งิ ...กับฉนั ผเู ปน นายของเธอเอง คิดหรอื วาข้นึ ชอื่ วา ผูหญงิ แลว จะเปนเพศที่สมควรดหู มน่ิ นาํ้ ใจไดทกุ คนไป ฮ!ึ ถา ฉันเปนแมแ สงโสมคนนั้น ลงได ผละจากไปแลว เปนไมม วี ันเสียละ ที่จะหวนกลบั คืนมาอกี เพ่ือเปดโอกาสใหเธอหยามน้าํ ใจได เอะ ! แลว นีม่ นั เรื่องอะไรกนั ที่ฉนั มามวั ครนุ คดิ อยใู นเรอ่ื งของเธอใหเ ปลอื งสมองเปลอื ง เวลานอนอยเู ชน นี้ หลอนขมวดคิ้ว ตง้ั คาํ ถามใจตนเอง แลวกป็ ดเปลือกตาท้งั คหู ลับสนิทลง พยายาม ขจัดความคดิ ทั้งหลายใหหมดสนิ้ ไป กวา จะหลับลงไดกเ็ ปน เวลาเทยี่ งคืน ทามกลางความหนาวเยน็ และสงัดเงียบของปา ใหญ ประมาณตีสี่ ดารินและเชษฐาสะดงุ ตน่ื พรวดพราดข้ึนมาอยางตกใจ เสยี งปน นดั หนึง่ ระเบิดกกึ กอ งไปท้ังแคม ป หญงิ สาวเผน ลงจากเตยี ง อนั เปนเวลาเดยี วกบั ที่พชี่ ายผงกชันกายขน้ึ รอ ง ละลํา่ ละลกั “นอ ย เกดิ อะไรขึ้น?” ดารนิ ถลนั เขา มาจบั ตัวคนเจบ็ ไว “อยาลุกข้ึนมาคะ พี่ใหญ นอยจะออกไปดเู อง!” วาแลว หลอ นกค็ วาไรเฟลคมู ือ พรอมไฟฉายกระโจนออกจากเตน็ ทไ ปโดยเร็ว หวั หนา คณะเดนิ ทางเสือกกายไปหยบิ .458 แม็กน่ัม ทีว่ างอยูห วั เตยี งดวยสัญชาตญาณ ขยบั ลูกเล่อื นขน้ึ ลาํ แลว ถือพาดไวก บั ตักเตรยี มพรอ มพยายามเงย่ี หสู ดบั ตรบั ฟง เสยี ง ซึง่ บดั นี้ไดย ินเสียงพวกลกู หาบพูด กนั เอะอะ และมเี สยี งกระดงึ ผกู คอควายสน่ั เกรยี วกราว อนั เกดิ จากการแตกตน่ื ระส่าํ ระสายของพวก มนั คร้ันแลวก็มเี สยี งแผดเปรยี้ งขนึ้ อกี นดั หนึ่งในความเงยี บกลางดึกเชน นี้ มนั ดังสะทานไป ท้ังเนนิ เขา เชษฐาเตม็ ไปดว ยความกระสบั กระสา ยแทบจะเผน ตามนอ งสาวออกไป แตเ ขาก็ไม สามารถจะขยบั รา งกายทอนลา งได เพราะพิษเจบ็ ปวดบาดแผล ครใู หญ ดารินก็แหวกประตูกระโจมกลบั เขา มา สีหนา ไมแ สดงวา มเี ร่ืองรา ยเชน ใด เกดิ ขึ้น เหมอื นเชนทเ่ี ขาระแวงอยูใ นขณะน้ี “เสือดาํ คะ ยองเขา มากวนควาย บญุ คํายิง” นองสาวบอกเรยี บๆ ยกมอื เสยผมนง่ั ลงบนเตยี ง พลางหวั เราะออกมาเบาๆ “ไดตวั หรือเปลา ไดยนิ เสยี งสองนดั ” พี่ชายถามเร็วปรอื๋ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1055 “คาที่ไปตอนนดั สองนี่แหละคะ ตวั ไมโ ตนกั บญุ คําบอกวา มันไตโขดหนิ ขนึ้ มา ควายได กล่ินดิ้นขึ้น ถงึ ไดร ู พอสองไฟกพ็ บพอด”ี “แลว ควายละ ถกู มนั กดั หรอื เปลา ?” “ยงั ไมทนั เผน ลงมาหรอกคะ บุญคํายิงเสียกอน ลงมาดิ้นปด ๆ อยขู า งๆ ควาย ตอนทนี่ อย วิ่งออกไป บญุ คําก็เขาไปซ้ําอยูหมัดไปแลว ” เชษฐาถอนใจออกมาโลง อก วางปนลงตามเดมิ “ใจหายหมด สิ้นเคราะหไ ปที นกึ วาไอแ หวง บกุ อกี เสียแลว บุญคาํ หไู วเอาการ แบบน้ีก็ พอไวใ จกนั ไดห นอย พ่ีกําลงั หลบั เพลินทเี ดยี ว” “เปนยังไงบางคะ ตอนนปี้ วดแผลหรือเปลา?” ดารินถามพรอ มกับเออ้ื มมือมาลูบขา ตรงบริเวณทพี่ ันผา ไวข องพี่ชาย เชษฐาสน่ั ศีรษะ “คอ ยยังชว่ั ขน้ึ มากแลว อยเู ฉยๆ ไมปวดเลย นอกจากเวลาขยับตวั คนื น้ีกห็ ลับสบายมา ตง้ั แตหวั คํ่า มาตกใจตนื่ เอาตอนเสยี งปนนี่เอง” “นอนเสยี เถิดคะ พใี่ หญ นี่เพิง่ จะตีสีเ่ ทา นน้ั พยายามพักใหมากท่สี ุด จะไดห ายเรว็ ๆ” สองวนั แหง การรอคอยฟงขา วจากคณะทอ่ี อกไปติดตามไอแหวง ผา นไปอยา งสงบราบ คาบ อาการของหัวหนาคณะทเุ ลาลงอยา งรวดเรว็ พอวันทสี่ าม บญุ คําก็ตอแครสาํ หรบั น่ังหาม เจา นายใหออกมานง่ั เลนทบ่ี รเิ วณกลางลานแคม ปใ นตอนเชาและเยน็ อนั เปน ความตอ งการของคน เจ็บเอง โดยมนี องสาวคอยเปน พเี่ ลยี้ ง และเพ่ือนสนทนาอยใู กลชิด นบั ตั้งแตเสือดาํ ตวั ตวั ยอมยองเขา มากวนควายในตอนดึกของคนื แรก และบุญคาํ ยงิ มนั ไป แลว คนื ถดั มาเหตกุ ารณก ป็ กติ ไมม ีวแี่ ววของสตั วร า ยอะไรจะแผวพานเขา มาใกลคา ยพกั อกี นอกจากพวกเกง กวาง ทม่ี าสง เสียงรองอยยู งั บริเวณตนี เนินหา งลงไป ซ่ึงเยน็ ของวนั ทส่ี ามนัน่ เอง นายเมยกับลูกหาบสองคนก็เขามาขออนญุ าตไปดอมอยใู กล คา ยพกั แถวตนี เนนิ และไมทนั คา่ํ กย็ งิ กวางเขางามมาไดต ัวหนง่ึ มนั เปนระยะทที่ ุกคนในแคมปอ ยูในระหวางพกั ผอ นอยา งเต็มที่ บุญคําทําหนาท่เี ปนผคู วบคมุ และหลกั ประกนั ของคา ยพักไดอยา งดที ่สี ดุ ควรแกการ ปลอดโปรง สบายใจไดข องดารนิ มหิ นําซาํ้ ยงั ไมท ําใหห ลอ นเหงาจนเกินไปนกั เพราะความเปนคน มอี ารมณสนุกของแก ยิง่ กวา นนั้ ยงั คอยทาํ หนา ท่ีเปน ลกู มือใกลชิดชว ยเหลอื ในทุกอยา งไดต ามควร แมจ ะไมค ลองแคลวเทา แงซายกต็ าม แตกด็ กี วา ในความชา งพดู ชา งคยุ แกมกั จะนอนในเวลา กลางคืนเสมอ ทวา ก็หไู วตนื่ ไดใ นทันทที ่หี ลอนเรยี กใช หรือแมแ ตฝเ ทาอันแผว เบาของหลอน ขณะทย่ี อ งเขา ไปใกล ขณะทแี่ กนอนหลับกรนอยู กไ็ มเ คยทบ่ี ุญคําจะไมร ูสกึ ตัว “หลบั ก็ไดครบั นายหญิง แตข อใหห ูไวเทา นน้ั ชวี ิตเดนิ ปา ขนื ตื่นอยยู ามตลอดเวลากแ็ ย เทา นัน้ ” พรานเฒา แหง เขาอมึ ครึมบอกกับหลอน [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1056 “บุญคํานีเ่ หมอื นกับพรานใหญรพินทรน ะ นอนหลบั แตป ระสาทไว มวี ธิ ฝี ก กันไดยงั ไง น่ี” บุญคาํ หัวเราะรา ตามนิสัยของแก “มนั อยทู ่คี วามเคยชนิ ครบั นายหญิง จะรวู า พรานคนไหนเกง ขนาดไหน นายผหู ญงิ ไม ตองไปคํานึงวา เขาจะแกะรอยสัตวไ ดแมน ยาํ เพยี งไร หรอื ยงิ ปนไดด ขี นาดไหนหรอกครับ คอยดู ตอนเขานอนน่ีแหละ ถา นอนขเี้ ซากย็ งั เปน พรานดีไมไ ด เวลาอยใู นปา พรานไมใชว า จะไมน อน ขนื ไมน อนกต็ ายเทานั้น แตในขณะทเ่ี ขานอน เขาก็ตอ งรูวา มีอะไรผิดปกตเิ ขา มาใกลต ัวเขาและต่ืนทนั ไดเ สมอ ลาํ พงั พวกผมกบั พรานใหญท อ่ี อกปา ดว ยกนั เวลากลางคนื เรานอนกันหมดทุกคนไมมใี คร อยูยามเลย ปะเหมาะบางทกี ็ไมก อไฟเสยี ดวยซํ้า มีอะไรยองเขามา เราก็ร”ู “ไมม วี ันไหนเผลอหลับ ไมร สู กึ ตัวเลยร?ึ ” “ก็อาจมีบางเหมอื นกนั แหละครบั เวลาเพลียมากๆ หรือเวลาไมสบาย” “แลว ถาสตั วรา ยมนั ยอ งเขา มาตอนนน้ั จะทาํ ยงั ไงละ?” “ก็ถือวา เปนกรรมไปนะซคิ รับ คนเราถงึ ท่ี อยูในเมอื งนอนบนเตยี งมนั ก็ตายไดเ หมอื นกัน สว นมากเวลาเราจะนอน เราตองรูลวงหนา เสมอวา ปาแถบนนั้ มีอะไรบางที่เราจะตอ งระวัง แตถา เจออยางไอผีโขมดเหมอื นท่เี คยเลนงานพวกเรามาแลว กแ็ ย” หลอ นใชเวลาวางใหห มดไปกับการอานหนงั สือและเดนิ สํารวจปารอบๆ บรเิ วณแคมป จนขึ้นใจ มคี วามเคยชนิ กบั มนั จนดเู หมือนวา มนั จะเปนบา นของหลอนเอง ในเวลาเยน็ ๆ กล็ งมอื ปรงุ อาหารเลย้ี งพวกลกู หาบดว ยตวั เอง อาการของพี่ชายดขี น้ึ มากจนหลอ นหมดความกงั วล และสบาย ใจไดแ ลว หวั คํา่ กอ นนอนก็ออกมาน่ังริมกองไฟคยุ กับบญุ คาํ และพวกลกู หาบ ซงึ่ มีเรือ่ งราวพลิ กึ กึกกอื สารพดั ในปา เลาใหห ลอนฟง อยางเพลิดเพลิน พอคืนท่ีสผี่ านไป ดารนิ กเ็ รมิ่ กระวนกระวาย ยังไมม ขี าวจากคณะตดิ ตามไอแ หวง แววมา ใหท ราบเลย พรานใหญผิดสัญญากับหลอ นเสยี แลว มนั เปนสิ่งทยี่ ากจะทํานายเหตุการณ สาํ หรับหลอ นวาเกดิ อะไรข้นึ ทาํ นองไหน รพนิ ทร ควรจะตองนําไชยยนั ตแ ละคณะยอนกลับมาท่แี คม ป ภายหลงั จากสามวันตามทตี่ กปากรบั คํากบั หลอนไว การคลาดเคลือ่ นผดิ เวลาของเขากอ ใหเ กิดปญหาไปในทางทไี่ มสจู ะดีนัก มันเปนความรสู กึ ท่ีเกดิ ข้ึนกับดารินเพียงคนเดียว สําหรบั เชษฐาและคนอนื่ ๆ ไมรสู กึ ผิดปกตริ อนใจอยางใด เพราะตระหนกั ไดด ีอยแู ลววา การติดตามโขลงไอแหวงไมม ีเวลาทกี่ าํ หนดตายตวั ไดแ นน อน ท้ังคนเหลา นน้ั กไ็ มไดร ับรูใ นคาํ สงั่ สว นตัวของหลอ น ที่ใหพ รานใหญย อนกลบั มาแคมปภ ายในสามวัน [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1057 ตกบา ยของวันที่หก ระหวา งที่หญงิ สาวน่งั คยุ กับพีช่ ายอยูใ นกระโจมพกั เหมอ มอง ออกไปยงั ละอองฝนท่โี ปรยปรายมาตัง้ แตต อนเทีย่ ง เงาของคนหกคนกป็ รากฏขน้ึ คนเหลา น้นั โผล ออกมาจากมุมโขดหนิ ปากดา นแคบๆ เดนิ ฝาสายฝนตรงเขา มาอยา งรวดเรว็ แตเ งยี บกรบิ ชนิดไมม ี ส่งิ ใดกระโตกกระตากถึงการมา จนพวกในแคมปไ มรลู ว งหนา ไชยยันตน ําคมู ากบั แงซาย สวน พรานใหญรั้งทาย ดารนิ กระโดดลุกขึน้ ยนื รองออกมา “พวกนนั้ กลับมาแลว !” พวกลกู หาบทพี่ ากันนง่ั จับกลมุ พักอยใู ตเ พงิ ก็เหลอื บไปเหน็ พรอมๆ กบั หลอ น พากนั รอง ทกั ทายเกรียวกราวและบอกกนั แซด ไมก่ีอดึ ใจหลังจากนน้ั ทัง้ หกคนซึง่ เปยกฝนและโคลนมอมแมมไปท้งั ตวั ก็เขามาพรอ ม กันอยตู อ หนาเชษฐา ซ่ึงรอคอยฟงขา วอยดู ว ยความรอนใจ สีหนา ของแตละคนเหลานน้ั แมจ ะไมม ี การปริปากเชน ไรกอนเลย กส็ อ ชดั ถงึ แววกงั วล และรอ งรอยของการบุกบ่ันกนั มาอยา งหนกั “เหตุการณท างน้ีปกติเรียบรอ ยดหี รือ?” ผูพดู ขึ้นหอบๆ เปนประโยคแรกคอื ไชยยนั ต เชษฐากับดารนิ ประหลาดใจในคําถามนั้น “ก็เรียบรอยดนี ี่ ทาํ ไมรึ?” เชษฐาขมวดควิ้ จอ งหนาสหายผูเ พ่งิ กลับมาถงึ ไชยยนั ตห นั ไปมองดูหนา พรานใหญ แลว กรากเขา รินกาแฟดื่มเตม็ กระหาย “พวกเรารีบยอนกลบั มาแคม ปชนดิ ไมย อมพักกนั เลย ไอแ หวง ลอ เราลงไปทางเขานาง แลวกด็ วดวกกลับ บา ยหนา มาทางทต่ี ั้งแคม ปนอี่ ีกครง้ั นึกวาทางนเ้ี กดิ ปะทะอกี แลว ใจไมด ีเลย ขณะทกี่ วดตามมันมาเรงเดนิ กนั เสยี แทบแย” “ฮา !” หวั หนา คณะเดินทางรองลนั่ ลืมตาโพลง จอ งหนาไชยยนั ตก ับรพินทรส ลบั กนั พรานใหญ ขณะน้ีทรดุ ตัวลงนงั่ บนลังใบหนึ่ง ควา ผาขนหนขู ้นึ มาเช็ดนาํ้ ปนเหงื่อบนใบหนา และรับถว ยกาแฟ ทีไ่ ชยยนั ตรินแจกจา ง คนอนื่ ๆ นงั่ รายลอ มลงกับพ้นื บญุ คํากบั นายเมยหวั หนาลกู หาบโผลเขามาใน แคมป มุงฟงขา วอยดู ว ยความกระหาย “จริงเหรอ รพินทร ท่ไี อแหวง ยอนกลับมาทางคา ยพักของเราอีก?” “ครับ” เขากมศีรษะรบั ประกายตาเครียดเครง “เราไปงงรอยของมันทเ่ี ขานางเสียสองวนั เตม็ แลว กพ็ บวามันวกกลบั ทีแรกนกึ วา จะ เตลดิ ลงใตไปทางพุตะครอ แตผดิ คาดถนดั มันตัดสนั เขาเตย้ี ๆ ลงทุง บายหนามาทางปา หวายอีก แลวก็ตรงเขาเสนทางท่เี ราต้งั แคมปอ ยูนี่ ทศิ ทางของมันออ มเปนวงรอี ยา งไรพกิ ล เรากระชน้ั รอยมนั [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1058 มาโดยไมย อมหยุดเลย แตต ามไมท ัน หา งกนั ประมาณสักสหี่ า ชวั่ โมง ระหวา งท่กี วดตามหลงั มา พวกเรานกึ วา จะอยา งไรเสยี มนั กค็ งหวนมาตที า ยครวั อกี แลว” “เอะ! แปลกจรงิ ...” ดารินอทุ านออกมา มองไปทางบุญคาํ “พวกเราทางนไี้ มไดว ี่แววกระโตกกระตากอะไรเลย ไมใชหรอื บญุ คาํ ทุกสิง่ ทกุ อยา ง เงียบเชยี บปกต”ิ “ครบั เราไมไ ดยินเสยี งของพวกมนั เลย” บุญคํารบั คาํ โดยเรว็ หนา ตนื่ งงไปหมดเชน กนั “รอยของมันผา นไปทางชายทงุ หลงั เนินนี่ หา งประมาณสักกโิ ลเดยี วเทานั้น เช่ือวาขณะท่ี มนั เฉียดผานเขา มาพวกมนั จะตองอยูใตลม และใชค วามระมดั ระวงั อยา งที่สดุ ทจ่ี ะไมใ หเ กิดเสียงขน้ึ เวลาผา นก็ตอนเชา มดื ของวนั น้เี อง วา แตบญุ คาํ ออกสาํ รวจบรเิ วณรอบๆ แคม ปเราบา งหรือเปลา ” “ก็แคต นี เนินนี่เทา นน้ั ครับ นายหญิงไมอ นญุ าตใหไ ปไกลกวานนั้ แตส าบานไดวาผม ไมไ ดว ี่แววของมันหรือชา งโขลงอ่นื ๆ เฉยี ดเขามาใกลเลย ตัง้ แตว ันทน่ี ายหายไป” เชษฐาอ้งึ ไปนาน ยกมือขนึ้ ลูบปลายคาง ไชยยนั ตเ ลา ถงึ การติดตามนับตัง้ แตว นั แรก จนกระทง่ั ยอ นกลับมาถึงแคม ปอ ีก ครั้งใหห วั หนา คณะและดารินฟง คราวๆ “แนใจหรอื วา ...โขลงท่เี ฉียดผานแคมปเราที่นี่ไปเมือ่ เชา มืด เปนโขลงของไอแหวง” หวั หนา คณะ ผพู กิ ารช่ัวขณะเอยถามข้ึนอยา งสดุ พศิ วง “ไมม ีปญหา มันแนๆ ตามรอยของมันมาหาหกวนั เตม็ ๆ อยาวาแตม องเหน็ ดว ยสายตาเลย ตอ ใหหลับตาเอามอื คลํากแ็ ทบจะจาํ ได” ไชยยนั ตต อบแทนพรานใหญอยา งมั่นใจ “ไอแ หวงขาหลังซายเจ็บ ไมร ูพวกเราคนใดคนหนงึ่ ยิงเอา ตอนทเ่ี กดิ การตอ สูชุลมนุ ครั้ง แลวๆ มา เวลามนั เดินไปตามปกติมันลากขาขา งหลังนนั้ แตบ ทจะทาํ เวลาข้นึ มาในกรณที ่รี ูวาเรา กระช้นั หลงั เขา ไป มันกเ็ ดนิ ไดส ีข่ าคลองแคลว ดี โชคเปนของมัน...เพราะตลอดเวลาเราเปนฝายอยู เหนอื ลมเสมอ ออ มสกดั ไมท ัน แตมนั กก็ ระชนั้ ชดิ หวดุ หวิดจวนเจยี นเหลอื เกนิ ทาํ เอาเราไมม อี ากาส พกั กันเลย นอกจากกวดตามแทบไมมเี วลาหายใจ” “มนั แยกจากกองทพั ใหญข องพวกมนั แนน อนแลว หรือเปน โขลงของมันโดยเฉพาะตาม ลาํ พงั หรอื มีโขลงอืน่ เขาขบวนอยดู ว ย” เชษฐาถามมาอีกอยางหนกั ใจ “แยกแนนอนแลวครบั ลกู โขลงท่ตี ามมันในคราวนี้มอี ยไู มเ กนิ สามสิบตัว แตเหน็ จะไม นอยกวายีส่ ิบ ทิศทางของมันเดนิ ตามลมอยตู ลอดเวลา แลวดเู หมอื นจะมเี จตนาโดยตรงทจ่ี ะลอให เราวกไปวนมา” รพนิ ทรต อบเสียงตา่ํ ลกึ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1059 “ออ น่แี ปลวา ทีพ่ ากันยอ นกลบั มาแคม ป กเ็ พราะไอแ หวง มนั นําทางมาหรอกหรือ?” ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ เปรยข้นึ ลอยๆ แตต าจบั อยทู ีพ่ รานใหญ เขาไมตอบกม ลงจุดบหุ รี่ อดั ควันจนแกมตอบ ตาหร่ขี รึมลงไมมองสบหลอ น ไชยยันตเ ปน คนบอกมาแทนวา “ก็ใชนะซิ นกึ ไมถ งึ วาไอแ หวง มนั จะชวนเราเดนิ กลบั แคมป ไอม หาวายรา ยน่ี ผหี านรก มาเกดิ ในรางของชา งแทๆ ” “เราไดค ูต อ สูทน่ี า ชมทเี ดยี ว ไมวาในดานกําลงั หรอื ไหวพริบ เลหกล” เชษฐาพึมพํา เมมรมิ ฝปากแนน “กด็ .ี ..ใหม ันรา ยกาจจรงิ อยา งน้เี ถอะ การขับเค่ียวระหวา งมันกับเราจงึ จะออกรสถึงพรกิ ถึงขิง พวกเรากลับมาถึงแคมปกนั กอนก็ดแี ลว กาํ ลังนกึ ถึงอยูทีเดยี ว ทุกคนไปพกั ผอ นเสียกอนไป คนื นีค้ อ ยปรกึ ษากันใหม” ไชยยนั ตหงายหลังลงแผบ นเตยี งสนาม คนอ่นื ๆ พากันออกไปจากกระโจมพกั ของ นายจา ง รพนิ ทรนงั่ สูบบหุ ร่อี ยอู ีกอดึ ใจกฉ็ วยปน ลกุ ขึน้ ยนื ชา ๆ บอกวา “ผมจะออกไปตรวจรอยของมนั ท่ีผา นชายทุง อกี สกั ครงั้ ประเด๋ยี วจะกลับมา” “อา ว! เพิ่งมาถงึ หยกๆ จะออกไปอีกแลวรึ พักเสียกอนเถอะ” เชษฐาทว งมาโดยเรว็ อยา งเปนหว ง จอมพรานหัวเราะอยูในลําคอ “ไมเปนไรหรอกครับ คณุ ชาย ผมจะไปสาํ รวจดหู นอยเดยี วเทา น้ัน บางทจี ะรูว า มนั มีแผน อยา งไรตอ ไป เมื่อตะกย้ี ังดไู มถ นัดนกั แวะเขา มาในแคม ปนี่เสียกอน ขนื ชา ประเดยี๋ วค่าํ การตรวจ รอยจะทําไดยาก” หวั หนาคณะตรกึ ตรองอยูค รู ก็พยกั หนา “ตามใจ แตอ ยา ตามมนั ไปใหไ กลนกั นะ เอาแคเ ตรียมรบั มอื กับมนั เทา นัน้ หากวาคนื นี้ มนั มที าทวี าจะเลนงานเราอกี ดเี หมอื นกนั ไมค วรประมาทเมือ่ มนั มาปวนเปย นอยูใ กลๆ อยางน”ี้ รพินทรอ อกไปนอกกระโจม โบกมอื เรียกบุญคําเขามาพูดอะไรอยูครู ก็พากันเดินออกไป ดวยกนั ในเต็นท เชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ ยงั คงสนทนากนั อยู “แยห นอย จงอางชุมเหลอื เกนิ เจอะเขา อีกต้งั หาหกตวั โชคดีทม่ี ันไมไ ล” ไชยยนั ตบ อก ทําหนาเบส ่ันศีรษะอยไู ปมา “มเี อก็ ซีเดนทอ ะไรเกดิ ข้นึ บา งหรอื เปลา ระหวา งทาง” ดารนิ ถาม จองใบหนาอนั ซดี คล้าํ อิดโรยของเพอ่ื นหนุมอยา งเปน หว ง “ก็พวกงูเทา นนั้ ท่เี ลน เอาหายใจไมท ัว่ ทอ ง นอกน้นั กไ็ มม อี ะไร นอกจากเดนิ กนั หนัก ที่สุดกวา ทกุ ครั้งทแี่ ลว มา เห็นฤทธ์ิรพนิ ทรชดั เอาคราวน้ีเอง หมอสาวรอยไปราวกับหมาลา เนื้อ แทบไมม ีเวลาไดหยุดพกั เลย โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ตอนท่ีคนพบวามนั วกกลับ บายหนา มาทางแคมป [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1060 ทีน่ ี่ ขนาดกลางคืนก็ยังเดนิ ฉนั แยก วา เพอ่ื น นอกน้นั จอมทรหดกนั ทงั้ นั้น พวกนี้เดินเหมอื นเงาผี ขนาดแรงฝเทา เตม็ ทย่ี งั ตามไมค อ ยทนั ” “วาแตเ ธอปกตเิ รยี บรอยดหี รือเปลา เห็นสะบกั สะบอมเหลือเกิน” “ก็แคเพลียหมดแรงเทา นนั้ พกั เสียหนอ ยกค็ อ ยยังชวั่ สุขภาพอ่ืนๆ ทวั่ ไปคงไมเ ปน ไร หรอก หรอื ไมแนใจกล็ องตรวจฉนั ดู ความจริงฉนั กเ็ คยชนิ มากแลว ผดิ กับสมยั ที่เดนิ ทางใหมๆ ลบิ ลบั แตถงึ จะเคยชนิ สกั ขนาดไหนก็ตาม มาเจอเอาคราวนี้แทบขาดใจเลย เห็นปา รอบดา นเปน สี เหลืองไปหมด หมอไมย อมหยอ นฝเ ทาหรอื พจิ ารณาวาฉันเปน มอื ใหมท ่จี ะตอ งคอยเปน หวงอกี แลว เพราะฉะนั้นเตือนใหร ลู ว งหนา ถาเธอจะไปดวยในคราวตอ ไป อยานกึ วาหมอจะคอยพะวงยอม เสยี เวลาอยเู หมือนกอนๆ หมอใชสมรรถภาพในเชงิ พรานของหมอเตม็ ท่ีเลย อะไรก็ไมส ําคญั เทากบั วาไมร จู กั เหนอ่ื ย ไมรจู ักฝเทา ตก แลว ก็ตามกันอยา งชนดิ เอาเปน เอาตาย ซ่ึงสภาพอยา งเราๆ ตอให เคยชนิ ชาํ นาญสกั ขนาดไหน กเ็ ทยี บอัตราสว นกบั หมอไมไ ดเ ลยแมแตน อ ย” “ก็ไมมเี หตผุ ลอะไรทรี่ พนิ ทรจะมามวั ออมฝม อื อยอู ีก” เชษฐาวา หวั เราะหึๆ “ฉันรวู า ศึกไอแ หวง ครง้ั นี้ พรานใหญของเราหนักใจมาก และใชค วามพยายามอยา งเต็มที่ ทีเดยี ว ถาเอามันไมอ ยู เขากม็ ีอาชพี พรานอยไู มได พวกเรากเ็ หมอื นกนั เมือ่ จะรวมกบั เขาก็ตอ ง พยายามใหทนั เขาในทกุ ดา น อยาใหก ลายเปน ภาระหรือเรอ่ื งกงั วลของเขาไป” แลวกห็ นั มาทางนอ งสาว กลา วเปนงานเปน การ “สําหรบั นอย พค่ี ดิ วาอยกู บั พดี่ กี วา ปลอ ยใหเ รื่องนเ้ี ปน ภาระของไชยยนั ต และพวก พรานของเขาโดยเฉพาะ” “พีใ่ หญค ิดวานอ ยจะเปน คนทาํ ใหเกิดอุปสรรคขนึ้ กับแผนตามลา ไอแ หวง หรอื คะ?” “พ่ไี มไ ดคิดอยา งนนั้ ” พ่ีชายตอบอยา งเอาใจ แตเ ตม็ ไปดวยเหตุผลอันหนกั แนน “พค่ี ดิ วา รพินทร ไชยยันต ตลอดจนพวกพรานทกุ คนจะหมดหว ง ถา นอยไมไ ปดว ย เรา จะหา มไมใหเขาหวงกไ็ มไ ด” “ถาจะพูดกนั ตามสํานวนเรื่องจีนกต็ อ งวา... ‘ศกึ ครั้งน้ีใหญหลวงนัก มาตรวา เนย่ี เนยี้ จะมี ฝม ือในการรบเปน ทีป่ ระจกั ษชดั เพยี งไรแลวก็ตาม ขอจงพํานักพกั ผอ นอยเู พยี งในคายเถิด ปลอ ย ภาระการศกึ ใหแ กข นุ ศกึ ทั้งหลายโดยอิสระ เพ่ือมใิ หเ กดิ ความกงั วลหว งหนาพะวงหลังข้ึน อันเปน การรบขัน้ ฉกรรจน้นั แมผ รู วมศกึ บงั เกิดความพะวงหว งใยซึ่งกันและกันแลว ไซร ก็ยอมจะทําให การรบมิถนดั ’ ...” ไชยยนั ตก ลาวเสรมิ เปน รา ยยาวทง้ั ๆ หลบั ตาอยู เชษฐากับดารนิ อดหวั เราะออกมาไมไ ด “ออ ! นีใ่ นบรรดา ‘ขนุ ศกึ ’ ที่จะรบกบั ‘ไอแ หวงมหาราช’ ทั้งหลาย เราทึกทกั ตวั เองวา เปน ‘ขนุ ศึก’ มอื ดีกบั เขาดว ยหรอื ไชยยันต” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1061 “เปลา ‘ไพรเ ลว’ ตะหาก” เพื่อนชายตอบมา พลางดึงตัวลกุ ขึ้น น่งั ถอดรองเทาคอมแบต็ ออก “แลวกต็ ดิ ตามไปเพอ่ื เปนกําลังเทา น้ัน ถา ‘แมทพั ใหญ’ ผมู ีนามวารพนิ ทรส่ังหา มไมให ไปดวย โดยกลวั วา จะเกะกะ กร็ บั รองวา จะปฏบิ ตั ิตามคําส่ังโดยดี ไมด ้ือดึงดนั ทุรังหรอื อวดเกงจะ ไปใหไดห รอก” “ไมต องมาทาํ วา กระทบฉนั หรอก ดแี ลว ฉนั จะถามเขาเองวาเขาจะยอมใหฉ ันไปดวย ไหม ถา เขาอึดอัดขัดของอยางไรก็จะไมไป แตถาเขาไมข ดั ของฉันก็จะไปดวย ระยะน้ีพใี่ หญค อ ยยงั ชว่ั มากแลว พอจะใหอยกู บั บญุ คําตามลําพงั ได” “ถงึ จะอึดอดั ขดั ของอยางไร รพนิ ทรกค็ งไมก ลา ทักทว งเธอ เพราะรูฤทธิ์ดอี ยูแ ลว” “ฤทธ์ิอะไร?” หลอ นกระชากเสียงถามโดยเร็ว “กฤ็ ทธดิ์ ้ือดึงดนั ทรุ ังนะซ!ิ ” “ถา งัน้ ท้ังเธอและตาพรานใหญนัน้ กต็ องรูด อี ยแู ลว วา คนอยา งฉนั ตอ ใหชางขนาดไอ แหวง ก็มาฉุดไวไมได ลงวาถา ฉนั ตอ งการจะทาํ อะไร กด็ แี ลวนท่ี ่เี ขาใจ” หลอ นพูดปนหวั เราะฉวิ ๆ แลวหันไปยิ้มใหพีช่ าย พดู เนน เสยี งหนักแนนชัดเจน “จะอยา งไรก็ตาม ถา พี่ใหญไมตอ งการใหน อ ยไปกบั พวกน้ี นอยก็จะอยคู ะ แตจ ะวาอนั ท่ี จริงแลว ในกรณขี องไอแหวง น่ี คนท่ีสมควรจะลมมันดวยมอื เองเปน อนั ดบั แรกกค็ ือพใี่ หญ ถึงจะ หายแคน ถดั มาก็นอย ซึง่ เปน ตวั แทนของพีใ่ หญ ในกรณที เี่ จา ตวั เองตองนอนเจบ็ พกิ ารอยชู ว่ั ขณะ เชน น้ี คนอน่ื ฆามันกไ็ มสมใจ” “แตพ ไ่ี มคิดอยา งนนั้ ใครกไ็ ดขอใหก ําจัดมันลงไดเทา นน้ั พอใจแลว พ่ีไมไ ดอาฆาต พยาบาทอะไรมนั เปนสวนตวั ...ทตี่ อ งการกาํ จัดมนั ลงในครง้ั นี้ กเ็ พอื่ ประโยชนส ว นรวมเทานน้ั ” รพนิ ทรแ ละบญุ คาํ กลบั มาถึงแคมปภายหลงั จากหายออกไปเพยี งชัว่ โมงเศษ พอมาถึงก็ นอนพักหลบั ไปในทนั ที ตนื่ ขนึ้ ในเวลาอาหารค่ํา พบกบั คณะนายจา งอีกครง้ั ที่โตะอาหารในเตน็ ท ทุกคนกําลงั รอฟง ขาวจากเขา “ตอนทีค่ ุณกลบั มาและนอนหลบั ไป บญุ คําบอกเราวา รอยของไอแ หวง วกลงไปทางใต อีก” เชษฐาผสู อบถามผลของการตรวจรองรอยจากบุญคํากอ นแลวเอย ข้ึน ภายหลงั จากนงิ่ ไปครใู หญ ทกุ คนทีร่ อคอยอยกู ็ไดรับคําตอบส้นั ๆ วา “ครับ” “อธบิ ายไดไหม มันหมายความวายังไง” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1062 “ไอแหวง สูเ ราครบั ไมไดหนีอยางทีเ่ ขาใจแตแรกเลย ขณะนกี้ ําลังเลนเอาเถิดเจาลอ อยกู บั เรา ย่วั ใหตาม ครงั้ แรกมนั มุง ไปเขานาง เราตามไปมนั กว็ กออมมาท่แี คม ป พอตามมาอกี มันก็ซา้ํ รอย เดิมไปทางเขานางอกี ระยะนอี้ ยูทีว่ าใครจะเปนฝา ยเผลอเทา นน้ั ” “สมมตวิ า คุณหลงรอยของมันที่เขานาง โดยไมร วู าพวกมนั หวนกลบั มาทางดานที่เราตัง้ แคม ปอ ยูน่ี คณุ คิดวามนั จะบกุ แคมปเราไหม” “ขอนี้ ผมกก็ ําลงั คดิ อยูเหมอื นกัน” “ระยะทม่ี นั เฉยี ดใกลแคม ปเ รามากท่ีสุด หา งสกั เทาไหร?” “ประมาณหารอ ยเมตรเทา นน้ั เองครบั ในปา โปรงระหวา งตีนเขาสองลูกทางดา นตะวัน ออก ไมใ ชเฉยี ดผา นไปเฉยๆ แตช มุ นุมกนั อยูท่ีนน่ั ดวย อยางนอ ยกเ็ ปน เวลาสักชวั่ โมงหนงึ่ ท่ีมันซมุ น่งิ อยเู ฉยๆ ไมม รี อยหากนิ เลย” คณะนายจา งมองดูตากัน ไชยยนั ตเดินเอียงหนาเขาไปกระซบิ กบั ดาริน “เธอพดู ถกู แลว นอ ย ไอแหวง ควรจะตอทายดวยคาํ วา ‘มหาราช’” “อาจจะเปน ‘จวิ ย’่ี กลับชาตมิ าเกิดกไ็ ด คราวนี้เปนไดร กู นั ละวาตาพรานของเราเปน ‘ขง เบง’ ท่ีเกิดตามมาดว ยหรือเปลา ” ดารนิ กระซิบ เชษฐาอยใู นระหวางเครง เครียด กับการสอบวักและครุนคดิ “เม่ือเชามืดนเี่ องหรือทมี่ ันมาซุม อยทู ่ีนนั่ ?” “จากรอยมูล รอยปสสาวะ และยางจากกิ่งไมท ี่มนั เดนิ ชนหกั ใหก ารสนั นษิ ฐานได เชนนั้นครับ จะคลาดเคลื่อนไปบางก็ไมเ กนิ 2 ชั่วโมง” “ชา งทงั้ โขลงเขามาซมุ ชมุ นมุ อยูหางจากทพ่ี ักของเราเพยี งแคหารอยเมตร ทาํ ไมพวกเรา ถงึ ไมไดย นิ เสยี งของมนั บางเลย วันน้ีฉนั ตื่นต้งั แตต ีสี่ออกไปเดินรบั อากาศอยูร อบแคม ป ไมได ระแคะระคายอะไรสักนิด บญุ คาํ ก็ต่นื ดว ยตอนนั้น” หญงิ สาวเอย ขนึ้ “อยาวาแตห ารอ ยเมตรเลยครบั ถาภมู ปิ ระเทศเปน ทโ่ี ลง ไมมกี ่ิงไมเกะกะ ไมม ใี บไมแ หง โดยเปน พืน้ เกล้ยี งเรียบ มันเดนิ เขา มาหาคณุ หญิงหา งเพยี งแคศอกเดยี วทางดา นหลงั คณุ หญงิ กจ็ ะไม มีโอกาสรตู วั เลย เสือยอ งไดเ บาแคไหน ชางก็ยอ งไดเบาแคน ั้น ถาพ้ืนทอี่ าํ นวยให โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ถา มนั ยองเขา มาดว ยแผนการและเจตนารายแบบน้ี ยกเวน แตจะมาแบบหากันธรรมดา” พรานใหญตอบเรียบๆ “เพราะฉะนนั้ รูไวเสยี ดว ยวา อตี อนท่ีเธอออกมา ‘มอรนงิ่ วอรค ’อยนู นั่ นะ ไอแ หวง กบั พวกกําลังยืนยม้ิ มองดูเธออยทู เี ดียว” ไชยยนั ตส อดมา ดารินยิ้มเลย่ี นๆ ยกั ไหล “กน็ ับวา โชคดไี ปอยา งทฉี่ ันไมร ตู ัว” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1063 “น่ีก็แปลวา ตง้ั แตม ันแตกหนเี มอื่ คราวเลนงานเราคร้งั ใหญน่ันแลว มนั ไมไดออกหา งเรา เลย” เชษฐาพึมพําเหมือนจะกลา วกับตนเอง “วนเวยี นคมุ เชงิ เราอยูใ นรัศมไี มเกนิ 60 กโิ ลเมตรนีเ่ องครับ ซ่ึงตอ งนบั วาเปน ระยะ กระชนั้ ชดิ มาก ผมเรียนแลว วา มนั สู. ..มนั ไมไ ดห นี อนั เปน ผลประโยชนฝา ยเราท่จี ะไมตองเสยี เวลา อีกนานนกั ดชี วั่ ระหวางมนั กับเราเปน ไดรกู นั เรว็ ๆ นแ่ี หละ ถา มันยงั ไมเปล่ียนแผน โอกาสของเรา อยทู ่ีวา เขาใหถ ึงตวั มนั โดยไมใหม นั ไหวทนั ลวงหนา เทา นั้น ซ่ึงมันกห็ วงั ในทาํ นองเดยี วกับเรา” แลว พรานใหญก ็หัวเราะออกมาเบาๆ มองดูหนาเชษฐากบั ดารินบอกตาํ่ ๆ ตอ มาวา “ตอนที่มนั ยอ งเขามาใกลแ คม ปเ ม่อื เชามืดน้ี ผมอยากจะเชือ่ วามันมีเจตนาทจี่ ะบกุ เขา โจมตีตามแผนเดมิ ๆ ของมันเหมอื นกนั แตค งเนอ่ื งจากหยง่ั ดแู ลว วา ชยั ภูมิทต่ี ้งั แคม ปข องเรา แขง็ แรงม่นั คงมาก ขืนบกุ มนั ก็เสียเปรยี บเพราะไมมที างจะประดังเขามาพรอ มๆ กันได นอกจาก เรียงเดย่ี วผานปากดานชนั ข้นึ มาทีละตวั เลยไมก ลา ถา เราตัง้ คายอยใู นท่โี ลงปราศจากกําบังก็คงเจอ เขาใหแลว ” “นาจะจรงิ อยา งที่คุณสันนษิ ฐาน ผมกก็ ําลงั คิดอยา งนอี้ ยูเ หมอื นกนั ” หัวหนา คณะครางออกมา พรอมกับเปา ลมออกจากปาก “ผมก็ไดแตเสยี ดายอยนู ่เี องวา ตัวเองตอ งมอี ันเปน ไป...ขาเจ็บเสีย ไมง น้ั กข็ อรบั มือกบั มัน ดวยคน ในชวี ติ ผจญภยั ทีผ่ านมา ไมเ คยพบเกมอะไรตน่ื เตน เทาครัง้ น้ีเลย จนตายกค็ งไมล มื ชอ่ื ไอ ชา งตวั น้ี ชักรกั มันเสยี แลว ซ”ิ “แตหวังวาคงไมคิดคลองมนั มาไวเปน ชางคบู ารมนี ะ” ไชยยนั ตข ดั มา ทาํ ใหท กุ คนหัวเราะกันขน้ึ อีก กลางบรรยากาศเครง เครยี ด “ขาเปนยงั ไงบา งครับ รูสึกวา จะดีขนึ้ มากแลว” พรานใหญถาม มองไปยังขาขางทเี่ จบ็ ของอดีตทา นทตู ทหารบกผูเปนนายจาง เชษฐายมิ้ “สบายมาก พรงุ น้มี ะรืนนก้ี ค็ งจะพอเขยกได นอยกะไวเ ดอื นหนึ่ง แตผ มคิดวาคงจะเรว็ กวานนั้ วา แตค ณุ เถอะ จะเอายงั ไงตอ ไป?” “พรงุ น้ตี ามอีกครบั ...” เขาตอบงายๆ แลว หนั ไปมองดูไชยยนั ต ถามวา “ไหวไหมครบั คณุ ไชยยันต? ” พันตรที หารปน ใหญน อกราชการหวั เราะรา ตามแบบฉบบั ของเขา “จาํ ไวอยา งเดยี ววาคุณไหว ผมก็ไหว เอาไหนเอากนั ไมย ่นั เลย” จอมพรานยมิ้ มองดไู ชยยนั ตอยา งรกั นา้ํ ใจ รูสึกยนิ ดีทสี่ องชายผูอยใู นฐานะนายจา งของ เขา สามารถเผชิญหนากบั ทกุ สิง่ ทกุ อยางรว มกับเขาไดเปน อยา งดี ซง่ึ ในครั้งแรกเขาไมเคยมน่ั ใจใน [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1064 ขอนเ้ี ลย เหตกุ ารณท่ผี า นมามันพิสูจนไ ดชดั แมจะเปนชาวกรงุ ผวิ บาง แตท ้ังคูกเ็ ปนนกั ผจญภยั เลือด ขน โดยแท สมแลวท่อี าจหาญในการเดนิ ทางครัง้ น้ี “พ่ีใหญคอ ยยงั ช่ัวมากแลว คณุ มอี ะไรขดั ของไหม ถาฉันจะไปดว ย” ดารินถามมาแชม ชาชดั เจน ประกายตาดาํ สนิทจบั นง่ิ มาท่เี ขา รพนิ ทรเลิกควิ้ มองดนู ัก มานุษยวิทยาคนสวยอยางแปลกใจเล็กนอ ย หวั เราะเบาๆ “ทาํ ไมผมถึงจะตองมีอะไรขดั ของดวยละครบั ในเม่อื คณุ หญิงเองก็รว มทมี กบั เรามา ตงั้ แตแ รกแลว” “เปลา ฉันตอ งการความแนใ จอีกสักคร้ังในการรว มไปกบั พวกคณุ พรงุ นี้ดว ย หากมีความ ยุงยากลําบากใจยังไงก็บอกกนั มาตามตรง ฉันจะไดไ มไปเสยี ” “มีอะไรทีผ่ มจะตองยงุ ยากลําบากใจดว ย การท่ีขาดคุณชายไปเสียคนหนึง่ ในทีมของเรา ผมก็เสยี ดายอยา งทส่ี ุดแลว หากขาดคณุ หญงิ ไปอกี คนผมกเ็ สยี ดายเพม่ิ ขึน้ อีก ผมยนิ ดีอยา งยิ่งครับท่ี จะมีพวกเราทกุ คนไปรว มใจดว ย ซึง่ มนั เปน เร่ืองที่ถกู ตอ งแลว ยกเวน ในกรณีจาํ เปน จรงิ ๆ ทรี่ ว ม ดวยไมไ ดเ ทา นัน้ ในจาํ นวนสค่ี นของพวกเรา ไมวา จะเปน คณุ ชาย คณุ ไชยยนั ต คณุ หญงิ หรอื ผม ตางก็มหี นาทร่ี บั ผดิ ชอบในการติดตามไอแหวง ดว ยกนั ทงั้ นัน้ ผมไมไดบ งั อาจคดิ วา มนั เปน เรอ่ื งของ ผมโดยเฉพาะเลย” หญงิ สาวยิม้ ออกมาอยา งพอใจ ตาเปนประกาย “ขอบใจมากทใ่ี หเกยี รติเรา ทฉ่ี นั ถามคณุ เสยี ใหแ นใ จกเ็ พราะทั้งพใ่ี หญแ ละไชยยนั ตทว ง ฉันไว ไมอยากจะใหฉันไปกับพวกคุณดวย เพราะเกรงวา ฉันจะเปน ภาระใหค ณุ คอยเปนหวงทํางาน ไมถ นดั โดยเฉพาะอยา งยง่ิ ในการตามไอแ หวง ซง่ึ เปนงานหนกั ทสี่ ดุ ” รพนิ ทรสัน่ ศีรษะชาๆ “การลา ไอแ หวง ไมใ ชง านหนักที่สุดหรอกครับ หนทางเดนิ ขา งหนา ของเรา ภายหลังที่ ออกจากหลม ชางไปแลว หนักกวา น้ีมาก” ดารนิ หันไปทางพี่ชายเหมือนจะขอการชีข้ าด เชษฐาก็พยกั หนา บอกมาอยางวา งา ยๆ วา “ตกลง นอ ยจะไปกไ็ ป ทางน้ีไมม อี ะไรตอ งหว ง พอ่ี ยูกบั บุญคาํ ได” ม.ร.ว.หญิงคนสวย มองไปทางเพอ่ื นชายอยางมชี ยั ถามเยาะๆ วา “เราละ พอ ตัวดี มีอะไรขัดขอ งไหม?” “เมื่อเสียงฝายสนบั สนนุ มากกวาฝายคา น เธอก็เปน อนั ชนะคะแนนไป แตบอกกลาว ลว งหนานะ บกุ คราวน้เี ราไมม กี ารพักเพื่อสระสรงคงคากันเลย ขี้ฟน กไ็ มม ีโอกาสไดช ําระตลอด 5-6 วนั ทผ่ี า นมา” “บา !” หลอนคอ นทาํ ปากหมบุ หมิบ แลวลกุ ขน้ึ ไปจัดเตรยี มของ [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1065 รพนิ ทรอ อกจากเต็นท เรยี กแงซายและคนคใู จของเขามาส่งั ความใหท ราบถึงแผนติดตาม อีกคร้ังในเชาตรูพรงุ น้ี “บุญคาํ อยปู ระจาํ ปางพักตามเดิม คอยรบั ใชน ายใหญใ หด ี พรงุ นน้ี ายหญงิ ไมอ ยทู น่ี ่เี พราะ เขา ปา ดวย กลางคืนเขา ไปนอนเฝานายใหญในเตน็ ท ขางนอกใหนายเมยดูแลแทน” “ไมต อ งหว งครับ บญุ คาํ จะรบั ใชน ายใหญใ หดีท่ีสุด” ในเต็นท...ดารนิ เตรียมของบรรจลุ งยามหลงั ประจาํ ตวั เสร็จ กอ็ อกมาเพ่อื จะสั่งความกับ บุญคําฝากฝงพ่ีชาย พบพรานใหญกาํ ลังนงั่ อยูในวงลอ มของคนของเขากเ็ ดินตรงเขามา “นายหญงิ ตอ งการอะไรหรือครบั ?” บญุ คําถามยมิ้ ๆ “เปลา หรอก พรานใหญบ อกบญุ คาํ แลว ใชไหม พรงุ นฉี้ นั จะไปกบั พวกเขาดว ย เหลอื นาย ใหญค นเดียวกบั บุญคาํ และพวกลูกหาบเทานั้น” “บุญคาํ ทราบแลว ครับ และพรานใหญก ็สั่งแลววาบุญคําจะตอ งทําอะไรบาง” หลอ นยมิ้ เลก็ นอยมองไปทางรพนิ ทรผ ูนงั่ มองดเู งยี บๆ อยู แลว ถามบญุ คาํ ตอมา “พรานใหญส งั่ ยังไงบา ง?” “ใหบญุ คําคอยรับใชใกลชิดนายใหญ กลางคนื ใหน อนเฝาในเต็นท ใหน ายเมยกบั พวก ลูกหาบอยยู ามบริเวณรอบนอก” “ผมเปน หวงเรอ่ื งการพยาบาลและเร่ืองการใหยาเทานน้ั บุญคาํ คงจะไมภ าษานกั คณุ หญิง ควรจะสง่ั เขาไวเ สียใหเ รียบรอ ย” รพินทรเ อยข้นึ เบาๆ “เรือ่ งยาไมต องกงั วลหรอก พีใ่ หญพอจะชว ยตวั เองไดแลว ในเรอ่ื งนนั้ และฉันกจ็ ดั เตรียม ใหเ ขาไวเรยี บรอ ยแลว การพยาบาลก็ไมม อี ะไรมากไปกวาคอยรบั ใชใ กลชดิ สุดแลวแตเ ขาจะให ชวยทาํ อะไรเทา น้ัน” “ผมวา นายหญงิ อยเู สยี ทพี่ กั นไี่ มดีกวาหรอื ครบั ตามไอแหวง ลาํ บาก” พรานเฒา กลาวเบาๆ ดวยความเปน หวงระคนเกรงใจ มองดเู รือนรางงามของนายหญิง อยา งเสยี ดาย ท่จี ะตอ งไปกรากกรําสมบุกสมบนั หนัก ดารนิ หัวเราะเบาๆ ตบไหลบ ุญคาํ “ฉนั รูวา ทุกคนหวงั ดตี อ ฉัน ไมตอ งการใหฉ ันไปทรมานและเสยี่ งอันตรายเชนน้นั แต ขอใหท ุกคนรไู วเ สยี ดว ย ไอแ หวง เกอื บจะฆาพี่ชายของฉันเสยี แลว ฉันตอ งการไปในคร้ังนไ้ี มไ ดคดิ วาตนเองจะสามารถไปฆามันใหห ายเจ็บใจได แตตองการจะตามไปดพู รานใหญข องบุญคาํ ลมมัน ใหเหน็ กับตา อยา งนอยทส่ี ุด...สมมติวา เขาคิดทอถอยข้ีเกียจตามมันขึ้นมา เมอ่ื ใดเหน็ หนา ฉนั แทน ตวั พ่ใี หญ...เขากจ็ ะระลึกขนึ้ มาไดว า เขาจะตอ งเอาตัวมนั ใหไ ด ไมว าจะยากเยน็ สกั ขนาดไหน” “ใจเดด็ แท ไมส มตวั เลย” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1066 บญุ คําครางออกมาพมึ พํา ดารนิ กาํ ชับสง่ั เกีย่ วกับเร่อื งพชี่ ายอกี สองสามคํากเ็ ดินบายหนา จะกลับกระโจม รพนิ ทร ลกุ ขน้ึ เดนิ ตามไปสง หลอนจงึ เพิง่ ไดโ อกาสตอ วา “ไหนสญั ญาไววา จะกลับมาถึงแคมป ภายในเวลาสองสามวนั ไปเสยี ตง้ั รวมอาทติ ย” “มันจาํ เปนจรงิ ๆ ครับ คุณหญงิ กาํ ลงั ตดิ พนั ทเี ดยี ว ทงิ้ ไมได ผมตองขออภยั ท่ผี ดิ สัญญา” “นี่ดีวาไอแ หวง นาํ ยอ นมาทางน้ี ถงึ ไดพ ากนั กลบั มาได ถา มนั นาํ เตลิดไปทางอ่ืนก็คง หายไปเปนแรมเดือนกระมัง” “พรุงนี้จะเดินหนกั ขอ เทาทแี่ พลงของคณุ หญงิ หายเรยี บรอ ยดแี ลวหรือ?” “ไมต องมาทาํ ไกถามถงึ ขอ เทา ” เสยี งของหลอนขนุ ตวดั หางตาผานใบหนา นัน้ พดู อุบอบิ อยใู นลําคอ “ไมร อไวอีกสกั ปแลวคอยถาม น่ีเพ่ิงจะมานกึ ถามเอาปา นน้ี ฉนั หายเรยี บรอยดแี ลว ละยะ ตัง้ แตคนื ทีไ่ อแ หวง บุกหนักคืนน้นั นนั่ แหละ อารามตกใจที่พใ่ี หญเ จ็บหนัก” “ความจรงิ คณุ หญิงควรจะยนิ ดนี ะครับ ทผ่ี มคลาดกําหนดไป เพราะความจาํ เปน อยางท่ี เรียนแลว และมีอนั เปน ไปตอ งยอนกลับมาแคม ปอ กี ครั้ง ซึง่ กไ็ ดจ ังหวะเหมาะทอ่ี าการของคุณชายดี ขึน้ เปน โอกาสใหค ุณหญงิ ไดร ว มตดิ ตามไอแหวงสมเจตนาที่มุงม่ันไวพ อดี ถาผมกลับมาผดิ จังหวะ น้ี คุณหญิงอาจไมม ีโอกาสตามไอแ หวงกับพวกเราอกี แลว กไ็ ด” พรอ มกับพูด พรานใหญก วาดสายตาไปรอบๆ บริเวณแคม ปอ นั ไดรบั การจัดสรางอยาง เปนระเบยี บเรยี บรอย หลังจากทเี่ ขาไดผ ละจากไปวนั นน้ั “ผมกลับมาถงึ แคม ปเ มื่อบา ยน้ี ทาํ เอาแปลกตาเกอื บจาํ ไมไ ด คณุ หญิงสรางคา ยพักของเรา เสยี สบายนา อย”ู สหี นาของหลอนเฉยชาเปน ปกติ แตตาเปน ประกายสุกใส “ฉันไมไดสรา ง บญุ คาํ กบั พวกลกู หาบตะหาก” “แตคุณหญิงเปนคนออกคาํ ส่งั และคุมงาน” “รูไดยังไง?” “บญุ คํามหี นาท่จี ะตองรายงานทกุ สิ่งทกุ อยางใหผ มทราบเมือ่ ผมกลบั มาถึง” “ออ!” หลอนลากเสยี งเนบิ ๆ เลิกควิ้ ขา งหนงึ่ พรอ มกบั พยกั หนาชาๆ นัยนต ามรี อยยิ้ม “สงั เกตเห็นเหมือนกนั รึ นกึ วาจะไมส นใจเสียอกี ” “ผมไมใ ชค นตาบอด ประสาทสัมผัสกไ็ มไ ดหยาบจนเกินไปนัก แมว า กริ ิยามารยาทอาจ ทรามไปบางตามประสาคนดง” “ชอบไหม ทฉี่ นั ทําที่นี่ใหนา อยูขนึ้ ?” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1067 “คณุ หญิงมสี ัญชาตญาณในการสรางสรรค ความเปนระเบียบเรยี บรอยและความอบอนุ พักพิงของผทู อี่ ยูในปกครอง น่ีคอื คุณสมบตั ิของกุลสตรี เสียดายเหลือเกนิ ท่ีผมไมมโี อกาสชืน่ ชมกับ ความนาอยขู องมนั ไดนานนกั เพราะพรงุ นกี้ ็ตองบกุ ไปนอนดงอกี แลว ” “วนั นน้ี ายพรานของเรา พดู ไดเ พราะหูเหลอื เกนิ ” “สิ่งใดก็ตามทพี่ ูดออกมาแลว ‘เพราะห’ู หรือ ‘ไมเพราะห’ู กล็ ว นพดู ออกมาจากใจจริง ทง้ั นัน้ ไมม ีการเสแสรง ” “คุณคิดวาผูหญิงลักเพศ ชอบผจญภยั ในเกมของผชู ายอกสามศอก ฆา สตั วต ัดชีวิตทํา ปาณาตบิ าตอยา งฉนั นน่ี ะ เปน กลุ สตรีรึ?” “น่นั เปน คณุ ลกั ษณะผิวเผนิ ภายนอก ท่ีตอ งการจะชดเชยอะไรบางสงิ่ บางอยา งซงึ่ ขาดไป เทานน้ั แตธาตุแทของคุณหญิงกค็ อื ‘ลูกผหู ญิง’ สามญั ธรรมดาคนหนงึ่ ท่ีไดรับการกลอมเกลามา อยา งดีในกรอบของกุลสตรี หรือเจา ตัวเองอยากจะปฏิเสธพยายามปรกั ปราํ ตัวเอง?” ใบหนางามเปลงปลงั่ เพราะไดร ับการพักผอ นอยางเพยี งพอ ยามนี้ ผุดผาดเต็มไปดว ย เลอื ดฝาดท่ีแลน ร้ิวขน้ึ อาบสองแกม ตาคนู นั้ ...เมินไปจากสายตาทจ่ี ับจอ งมาของอกี ฝา ยหนึง่ พึมพาํ “อยากจะรวู า กลับจากปา คราวน้ี ไปกนิ อะไรมาไมทราบ” “ทาํ ไมหรอื ครับ?” “ดูจะมีอารมณท ด่ี ีตอ ฉนั ผิดไปกวาเคย” รพินทรขมวดคว้ิ “ผมเคยมีอารมณรายตอคณุ หญิงง้ันหรอื ?” “ตลอดมาทเี ดยี ว นบั แตพบกันครง้ั แรก” “ถา งั้นก็เหน็ จะมีการเขา ใจผดิ อะไรกนั เสยี แลว ผมตะหากทคี่ วรจะคิดเชนน”ี้ “คิดยังไง?” “ก็คิดวานอ งสาวคนสวยของนายจางคนน้ี ไมม ีเจตนาดีอะไรกับผมเอาเสียเลย มิหนาํ ซํ้า ยงั ไมยอมรับเจตนาดีทแี่ สดงตอดวย ทาํ ใหหนกั ใจมาตลอด” “แลวเดย๋ี วนล้ี ะ?” “กย็ งั ไมแ นใจนัก” “ดีแลว ท่ไี มป ระมาท” อีกสองสามกา วจะถงึ กระโจมพัก หญงิ สาวหันหนากลับมา “อยา งไรกต็ าม ขอขอบใจอีกครงั้ ทค่ี ุณไมแ สดงอะไรเปน การขดั ขวางฉันในการรว มทาง ติดตามไอแ หวงพรงุ นี้ ท้งั สองคนนน่ั ไมเตม็ ใจจะใหฉ ันไป โดยเฉพาะอยางยงิ่ พใี่ หญ ถา คุณทวงขึน้ สกั คําเดยี ว ฉนั ก็คงไมไ ดไ ปแนๆ ดีทคี่ ุณไมแ สดงอาการขดั ของอยางใดตอ มา” รพนิ ทรย ักไหลน ดิ หน่ึง ย้มิ นอ ยๆ ปรากฏข้นึ ทมี่ ุมริมฝปากอันรกครึ้มไปดวยหนวดเครา [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1068 “ไมม เี หตุผลหรอื ประโยชนอ นั ใดทผี่ มจะไปขัดขวางกดี กนั คุณหญงิ ไว ทาํ ใหค ณุ หญิงยง่ิ ชังข้ีหนาผมเพม่ิ ขึน้ เสียเปลา ๆ และลงวาถาคุณหญิงจะไปใหไ ด ผมหา มไดเ สยี เมอื่ ไหร สาเหตุที่ คณุ หญงิ เขมน ผมมาจนทุกวนั น้ี กไ็ มใ ชเ พราะผมหามไมใ หคณุ หญิงรวมทางมาแตแ รกหรอกหรอื แลว กเ็ ปน ธรรมดาเหลือเกนิ ทค่ี ณุ ชายจะตอ งเปน หว งคณุ หญงิ ไมอยากจะใหไป โดยเฉพาะอยางยง่ิ เมอื่ ตัวคณุ ชายเองไมไดไปดว ยเชน นี้ สําหรับผมน้นั เมือ่ ถามความเห็นจากผม แนละ ผมจะตอ งบอก วา ไมมอี ะไรขดั ขอ ง แตส วนผทู ีจ่ ะอนญุ าตใหคุณหญงิ ไปไดหรือไมน นั้ คอื คุณชาย ผมไมเกย่ี ว ซึง่ คณุ ชายก็อนญุ าตแลว ” รมิ ฝป ากงามคนู ้ันเมมเขา หากนั “ออ นแ่ี ปลวา เทาทีไ่ มไดค ดั คา นอะไรออกไปกเ็ พยี งแคไมอ ยากจะขดั คอฉันเทานนั้ เอง หรอื ” “เอ ขัดคอกไ็ มช อบ ไมขดั คอก็ไมชอบอกี จะใหผมทาํ ยงั ไงละครับ เห็นทีจะจนปญ ญา เสยี แลว ม้ัง” ดารนิ ฝนหวั เราะกรอ ยๆ ตามแี ววเงางอด ถามมาน้าํ เสียงเครยี ด “ถามจรงิ ๆ เถอะ คุณเตม็ ใจท่ีจะใหฉ ันรว มทางไปดว ยหรือเปลา พูดกนั ตรงๆ อยาง ลกู ผชู ายเลย” “ผมนะ ลูกผชู ายแนละ แตคณุ หญงิ เปน ‘ลกู ผหู ญิง’ เพราะฉะนั้นเราจะมาพดู กนั อยาง ลกู ผชู ายที่คุณหญงิ วา ไดย ังไง?” “แหม! ดูซิ ยวน...เหน็ ไหมละ ชมวาดเี ขา หนอยเทา นน้ั ดแี ตกแลว ” ม.ร.ว.หญงิ คนสวย สะบดั มอื ออกไปอยา งขดั ใจ “คําวา ‘ลูกผชู าย’ ทีฉ่ ันพดู ถงึ หมายถึงตัวเราเองน่ันแหละ ถาหากวามคี วามเปน ลูกผชู าย อยบู า ง กจ็ งเอาเกยี รตใิ นขอนี้พดู ความจรงิ ออกมาเลย มนั ไมเ กยี่ วของกับฉันหรอก” “เกย่ี วซิ เพราะคณุ หญงิ เปน ฝายจะเอาคําตอบจากผมนี่ มหิ นําซ้าํ ยังขเู สียดวยวา คาํ ตอบ ชนิดน้ีจะตอ งตอบออกมาในแบบของ ‘ลูกผูช าย’ แลว จะมีประโยชนอ ะไรบา งท่ลี กู ผชู ายสกั คนหนึง่ จะตอ งพดู ความจริงตามความรูส กึ ของเขากับลูกผหู ญิง ซงึ่ ไมน ิยมความจรงิ ” “แคนี้ฉันกไ็ ดค าํ ตอบแลว” “คําตอบอะไร ผมยงั ไมไ ดตอบคณุ หญงิ สกั คาํ ” “คณุ ไมเตม็ ใจ หรือสะดวกใจทีฉ่ นั ไปกับคณุ ดว ย!” “เอะ ผมตอบคุณหญิงอยา งนห้ี รือ?” “ไมไ ดต อบตรงๆ แตความหมายมนั กบ็ ง ชดั ” “กบ็ อกอยูนี่วา ผมยังไมไดพดู อยางนนั้ สักคํา แตเม่อื ตคี วามหมายไดเองอยา งนน้ั ก็ดแี ลว น่ี ครับ เปน อนั วา คณุ หญิงเลกิ ลม ความตงั้ ใจท่ีจะไปกับเราแลวใชไหม...อยแู คม ปเปน เพือ่ นคณุ ชาย” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1069 “ตรงกนั ขา ม....” หลอนตอบหนา ตาเฉย “อยา หวงั เลยยิง่ รูอยางน้กี ย็ ิ่งทาํ ใหฉันตองการจะ ไปยิง่ ขึ้น อยา งนอ ยทสี่ ุด ไปใหเ กะกะเลน กย็ ังด”ี พรานใหญโ คลงศีรษะอยางยอมแพ หัวเราะขนั ๆ “ผมกว็ าแลว ยังจะมาคาดคน้ั ใหพดู ตรงๆ อะไรอยูอ กี พดู ตรงหรอื ไมตรง ผลลพั ธกต็ อง ออกมาในแบบน้ีอยวู นั ยังคาํ่ นน่ั กค็ ือถาจะทําอะไรแลว คุณหญงิ ตองทาํ ใหได จริงไหมละ ครับท่ีผม วา เม่อื กน้ี ้ี ลูกผูชายน้ันพดู กนั ไดอยางลกู ผูชาย แตล กู ผหู ญิงก็พูดกนั อยา งลกู ผหู ญงิ เหมือนกนั เอามา ชนกันไมไ ดห รอก” ดารินกอดอก ชาํ เลืองมองดูอีกฝา ยดว ยปลายตา “คุณก็รจู ักนิสัยฉันดอี ยแู ลววา เปนยังไง แตไ หนแตไรมาแลวฉนั ไมช อบการ ‘ตอ ตา น’ ถา กรณเี ชนน้นั เกดิ ขน้ึ คนชอ่ื ดารนิ วราฤทธิ์ จะตองสูจนถงึ ท่สี ดุ เปน อะไรเปน กนั ฉนั รูวาคุณไมเ ตม็ ใจท่จี ะใหฉันรว มทางไปดว ยในครงั้ น้ี แตคณุ ไมพดู ออกมาตรงๆ ฉันก็บงั คบั ใหค ณุ สําแดงความจริง นั้นออกมาจนได แมจ ะโดยทางออ ม และภายหลงั จากไดค วามจริงนัน้ แลว ก็ขอบอกใหคณุ รไู ว เสยี เลยวา ฉนั ตองการไป ทวา ในทางตรงขาม หากคุณมคี วามเต็มใจอยา งแทจ รงิ สําหรบั การไปใน ครง้ั นข้ี องฉัน ฉนั ก็อาจอยเู ฝา แคม ปไมไ ปเสยี กไ็ ด” “หรือจะพดู ใหฟงงายเขา ก็คอื อะไรกต็ ามท่สี รา งความลําบากใจใหก บั รพนิ ทร ไพรวลั ย ไดเทา ไหร กย็ ง่ิ ดเี ทานั้น สาํ หรบั คุณหญิงอยา งนั้นกระมงั ?” “ก็สุดแตจ ะเขา ใจเอา” “อันทีจ่ ริง ผมก็ยอมแพ ยกธงขาวใหคณุ หญงิ มาต้งั นานแลว ” ม.ร.ว.สาวตะแคงใบหนาลง อมย้มิ “เรามาทาํ ความเขาใจกนั อกี สักครงั้ กอ นเดนิ ทางพรงุ น”้ี “ทาํ ความเขา ใจยังไง?” รพนิ ทรถามเร่ือยๆ กม ลงหยิบกรวดกอ นเลก็ ๆ ขึน้ มาเดาะเลน อยางปราศจากความหมาย แลวขวางปลวิ ไปกระทบโขดหิน กระดอนหายไปในเงามดื ของปารกเบ้ืองหลงั “ก็อยางเดมิ ทเ่ี คยตกลงไวท กุ ครง้ั นนั่ แหละ ไมตอ งเสยี เวลาเปน หว งฉนั !” “ออ แนน อน” พรานใหญตอบดวยสหี นาขงึ ขัง “คิดหรือวา ผมจะตอ งมาเสยี เวลาหวงกังวลอะไรกบั มือขนาดลม มหิงสาบาเลอื ดตวั นน้ั มาแลว เปน การลม ในวินาทคี บั ขนั ที่สดุ เพอ่ื ชว ยชวี ติ พรานอาชีพผูมีนามวา รพินทร ไพรวลั ย ไวเสยี ดว ย!! ตอใหห กลม ก็รับรองวา จะไมฉ ดุ ใหล กุ ขนึ้ ” “นน่ั ถูกตองทส่ี ุด! ไมต อ งฉุด ไมตอ งชว ย ไมตอ งคอยประคับประคองอะไรใหเ ปน ภาระ ทั้งส้นิ ...” ราชสกลุ สาวเนนเสยี งมาชดั เจน พรอ มกับรอยย้มิ เยาะอนั มีเลศนัย [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1070 “คนนีช้ อ่ื ดารนิ ไมไดช ือ่ แสงโสม คนละคนกัน คนละสภาวะลักษณะ!” รพินทรส ะดุง งนุ งงอศั จรรยใจไปหมด จอ งหลอนเขม็งเหมอื นจะคน หาอะไรทซ่ี อนเรน อยูในดวงตา ก่งึ ขบขนั กึง่ เยาะหยนั ทจี่ อ งประสานมานัน้ อยอู ดึ ใจใหญ ยกมอื ขน้ึ แคะหู “คุณหญิงวา ยังไงนะครบั เมอื่ ตะก้นี น้ี ะ?” “ไมไ ดยนิ กแ็ ลวไป ไมม กี ารฉายซา้ํ ” นอ งสาวคนสวยของนายจา ง วางหนา ตาเฉยตอบมา เอาลน้ิ ดุนกระพุงแกม ทําเปน เหลอื บ ขึ้นไปดกู ลมุ ดาวที่พราวไสวอยบู นทอ งฟา อนั ดํามดื รพินทรซ อยเปลอื กตาถีๆ่ จองมองหลอนอยู เชน น้ันอยางฉงนฉงายครามคร่ัน ในที่สุดกห็ วั เราะออกมาเบาๆ จดุ บหุ รสี่ ูบ “คณุ หญิงนเี่ กง ทกุ อยางเลยนะครับ แมก ระทง่ั ในดา นสบื สวน” “สืบสวนอะไรไมทราบ?” “ผมอยากจะรวู า คุณหญิงมวี ธิ ีอยา งไรนะ จงึ ทําให...” เขาหยดุ เวน ระยะ กวาดสายตาไปรอบๆ แลว จบั นง่ิ ไปยงั บญุ คําผนู ่ังคยุ อยกู ับพราน พื้นเมอื งของเขาอกี สามคน ยงั ตาํ แหนงริมกองไฟทเ่ี ดิม หัวเราะเออื่ ยๆ อยใู นลาํ คอเชน นน้ั “ตาพรานเฒา บุญคาํ นนั่ ‘ขาย’ นายของแกได? ” “เอะ ! คุณพูดอะไรฉันไมเขา ใจเลย คณุ วา บญุ คาํ ‘ขาย’ อะไรคุณ?” ดารนิ ทําหนา ตนื่ ซอนยม้ิ “ก็ ‘ขาย’ หรืออีกนยั หน่งึ ‘ไข’ เรอื่ งราวของนายแกใหคณุ หญิงทราบหมดนะซิครบั โดย ท่แี กเองก็คงไมรตู ัว บญุ คําอายมุ ากแลว กจ็ ริง แตเ มื่อเปรียบเทียบกบั คณุ หญงิ แลว แกก็เหมือนกับเด็ก ทารก แลวแตค ุณหญงิ จะหลอกเอา เรียนใหท ราบเสียเดย๋ี วนเ้ี ลยวา อะไรก็ตามท่ีคุณหญิงไดร ับฟง มา จากบุญคํา อยา ไปเชื่อมากนกั โดยเฉพาะอยา งยิง่ อตี อนทเ่ี หลา เขาปาก” “แปลกจรงิ !” เสียงรองเบาๆ จากทาไกอ นั สนทิ สนมน้นั “คณุ วาบญุ คาํ มา ‘ขาย’ หรอื ‘ไข’ อะไรของคณุ ใหก บั ฉันจนถงึ กบั ตอ งเดอื ดรอนออกตัว เสียเปน คุง เปน แคว ฉันไมเ ขา ใจสกั นดิ ” “บอกผมตามตรงดกี วา บญุ คาํ เลา อะไรใหค ุณหญงิ ฟง ?” “โอย! สารพัดอยางของปาดงพงไพร สนุกออก” “ผมหมายถงึ เรือ่ งราวทเี่ กยี่ วกับผม” “ออ ไมต องสงสยั หรอก แกประชาสมั พันธถึง ‘คณุ ภาพ’ ของนายพรานรพินทรเ สียจนฟง แลวเอยี นทเี ดยี วแหละ ไมเสียแรงทเ่ี ปน ลกู นอ งลกู พกี่ ันมานาน” “ผมไมไ ดห มายถึงเรอ่ื งนน้ั ” “แลว เร่ืองอะไรอกี ละ?” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1071 หลอ นโยก-ยว่ั และเขากร็ ทู ันอยทู กุ ขณะดว ยความหงดุ หงดิ โคลงศีรษะ จุป ากเบาๆ ใน ทสี่ ุดก็โพลงออกมาวา “ผหู ญงิ คนหนง่ึ ทชี่ อื่ ...งา แสงโสมนน่ั นะ ?” “ผูหญิงคนไหนทช่ี อื่ แสงโสม แลวก็ทําไม? อยางไร? ฉนั ไมเ คยไดยนิ ชื่อนมี้ ากอ นเลย อยู ไมอยูเหตุไรถึงมาเอยช่ือนีข้ น้ึ ” “ใหต ายเถอะ! คุณหญิงนย่ี อดเลยนะ ก็คุณหญงิ เอยชื่อนั้นเขาหูผมอยูเมือ่ ตะกน้ี เ้ี อง” “หูฝาดไปเสียแลวมัง้ นายพราน ฉนั วาคุณจะนึกถึงชอื่ น้ีทุกลมหายใจเขาออกอยูกระมัง จนกระท่ังหฝู าด ฟน เฟอนไป” “ใช! นกึ ถึงอยทู ุกลมหายใจเขาออกทเี ดียว” เปน คําตอบหว นๆ ภายหลงั จากอดั ควันบหุ ร่ีหายเขาไป ตาเขม สเี หลก็ คูนั้นมีแววขมขื่น ซอ นลึก “นึกถึงเสยี จนเกลยี ดน้ําหนาผูหญิงทงั้ หมดทงั้ โลก อยากจะสาปใหเ ปนชะนไี ปเสยี ให หมด ถา สาปได” ราชสกุลสาวผงะไปเล็กนอย ลืมตากวาง หนา งามดวงนน้ั เผอื ดลง หลอ นตกใจไมน อ ย เพราะคาดไมถ งึ มากอนในประโยคอนั สะทอนถึงความปวดรา วของหัวใจผพู ูดถงึ เพยี งนัน้ ภายหลังจากเงยี บกันไปอีกอดึ ใจใหญ หลอนเอย ตะกกุ ตะกักแผว เบา “ฉัน...ฉนั เสียใจ ถาหากวา ฉนั พดู อะไรออกไปทําใหคุณไมสบายใจ” ยมิ้ เกรยี มๆ ปรากฏขึ้นที่รมิ ฝปากนัน้ สายตาอนั กราวกระดางดดุ นั ออนโยนลง “คณุ หญงิ คงจะทราบเรอ่ื งผูห ญิงท่ีชอื่ แสงโสมนั่นมาบา งพอสมควร ถา อยากจะทําบุญ อะไรกับผมสักอยา งหนึง่ ละก็ ขอไดโ ปรดอยา เอย นามนน้ั ออกมาอกี เลย ถูกแลว ครับ ‘ผหู ญงิ คนนนั้ ’ กับคุณหญิงเปน คนละคน คนละสภาวะลกั ษณะชนดิ นํามาเปรยี บเทยี บกนั ไมไดเลย ถาผูหญิงท้ัง โลกเปนอยางหลอ น ผชู ายกไ็ มส มควรจะมีความดีงามอนั ใดอีกแลว นอกจากความรสู กึ ในแบบสัตว ปา ผมเช่อื ครบั วาผหู ญิงทง้ั หลายจะไมเ ปนอยา งหลอนเสมอไป อยา งนอ งท่ีสุดก็คงจะมหี มอ ม ราชวงศหญงิ ดาริน วราฤทธ์ิ สักคนหน่ึง” กลาวจบ เขากห็ ันหลังกลับ เดินผละจากหลอนไป “รพินทร!” เสียงเรยี กเบาๆ ดังมาจากเบอ้ื งหลัง กระแสเสยี งออ นนุม หันกลบั มากเ็ หน็ สายตาเย็นๆ ออ นซึง้ คนู ั้น ทอดมองมากอนแลว “ฉนั ขอโทษ...” นนั่ เปนคํากลา วขออภยั เปน คร้งั แรก ซ่งึ ออกมาจากใจจริงของราชสกุลสาวผูแสนหย่ิง อัน เปนนายจา งทเ่ี ขาไดยนิ พรานใหญก ม ศีรษะคาํ นับอยา งสภุ าพ แลว หนั ผละไปอกี ครัง้ [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1072 ประมาณตหี นงึ่ เศษๆ ฝนพราํ เปนละอองเยน็ ฉํ่า ดารนิ และไชยยันตต กใจตน่ื ขึน้ พรอ มๆ กนั เพราะการปลกุ ของเชษฐา ทง้ั สองผดุ ลกุ ขึ้นจากเตียงกเ็ หน็ หัวหนา คณะยนั กายน่ังกําลังเงย่ี หู เหมือนจะสดบั ฟง เสียงอะไรอยู ไชยยนั ตข ยับจะอาปากถาม เชษฐากย็ กมือขนึ้ เปน เครื่องหมายหา ม ไวใหส งบ อึดใจตอ มานนั้ เอง ทามกลางความเงยี บสงัดของกลางดกึ มีเสยี งชา งรอ งจากหบุ เบ้ือง ตํา่ ลงไป ดังแวว ขึ้นมาแทรกกับเสียงเม็ดฝนทีห่ ยาดกระทบหลงั คาเต็นทอยูเ ปาะแปะในขณะน้ี “ไดยนิ หรือเปลา หรือวา ฉนั หฝู าดไป” หวั หนา คณะกระซิบ มองดูตาเพอ่ื นชายและนองสาวผูกาํ ลังเงยี่ หูจบั เสยี งอยเู ชน กนั ดารนิ กับไชยยนั ตเ อื้อมมือไปควา ไรเฟลขนึ้ มาพรอมๆ กนั ราวกับจะนดั ไว คนหนงึ่ ขยับ ลกู เล่ือนตรวจดูกระสนุ ทีบ่ รรจุอยใู นรงั เพลงิ สว นอีกคนหนึ่งบิดหางเหยยี่ วหกั ลํากลอ งเพราะเปน แบบแฝด หวั ใจเริม่ เตนแรง ความงัวเงยี สลายไปเปน ปลดิ ทง้ิ ในบัดนน้ั “หา งมาก คงจะอยูในทงุ ขา งลา ง” ไชยยนั ตพ มึ พาํ “ฟงอยูสกั หานาทมี าแลว ไมแ นใจก็เลยปลุกขึ้นมาใหชว ยฟง ” เชษฐาบอก “พวกขางนอกเขารูสึกกันบางหรือเปลา นะ” ดารินพูด พยายามจะจับกระแสเสียงจากนอกเตน็ ท ซ่ึงรสู ึกวา จะเงยี บเสยี งเปน ปกติ เหมอื นทกุ คนจะหลบั กนั หมดโดยไมร สู กึ ตวั “แกอยบู นเตยี งน่นั แหละ เชษฐา อยา พยายามลุกขนึ้ ฉันกบั นอ ยจะออกไปดูเอง” ไชยยนั ตต บไหลเ ชษฐา แลว พยักหนา ชวนดารนิ ออกไปนอกกระโจมพกั ฝนโปรยเม็ดบางๆ อยูท่วั ไป ไฟทกุ กองหมดเปลวเหลอื แตถ า นแดงเรือง พวกลูกหาบและ พรานทกุ คนนอนกนั อยรู ะเกะระกะ ภายใตผ า คลุมดเู หมือนจะหลบั กนั หมด แมกระทัง่ แงซายผนู อน ขดตวั อยรู ิมชายผา ใบอนั กน้ั ผนังเต็นท ทงั้ สองกวาดสายตาไปรอบๆ “ตายเลย พวกนีห้ ลบั กนั หมด ไมม ใี ครอยยู ามสกั คน” ดารนิ อุทานออกมาเบาๆ “ฉันจะไปปลกุ รพินทรเอง เธอปลกุ แงซาย” ขาดคํา ไชยยนั ตก ส็ าวเทาฝา ละอองฝนออกไป ดารินตรงเขาไปที่คนใชช าวดง ผนู อน ตะแคงอยู พอหลอ นทรดุ ตวั ลงขยบั จะเออื้ มมือไปปลุก แงซายกผ็ ุดลกุ ขน้ึ นั่งขางๆ ทําใหหญงิ สาว ประหลาดใจไปหมด ไมท ราบวาแงซายจะรสู กึ ตวั อยกู อ นแลว หรือเพ่งิ จะมารูสึกตวั เมอ่ื หลอ นเขา มาใกล เทา ๆ กับทไ่ี ชยยนั ตก ง็ งไปเหมือนกนั เมื่อเขายองกรบิ เขามาใกลพ รานใหญ กไ็ ดย นิ รพินทร พดู ออกมาเบาๆ ภายใตห มวกสกั หลาดทีห่ ลบุ ปด หนาอยวู า [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1073 “มันอยใู นหุบขางลา ง หา งประมาณ 2 กิโลครบั กําลงั นอนฟงอยเู หมอื นกัน” “เอะ รพนิ ทร ผมนึกวาคณุ หลับเสยี อกี ” จอมพรานดงึ กายขน้ึ น่งั ดนั ปกหมวกทหี่ ลบุ หนาอยไู ปกองอยูบนศรี ษะ อนั เปน เวลา เดยี วกบั ทพี่ รานพ้ืนเมืองของเขาสี่คน ซ่งึ นอนรวมอยกู บั พวกลกู หาบบนแครทั้งสองดานคอ ยๆ เคล่อื นไหวลกุ ขึ้นมาทลี ะคนราวกบั เงาผี บอกใหท ราบชัดวาคนเหลา นน้ั รูสกึ ตวั กันหมดทกุ คน ไมไ ดห ลบั สนทิ อยา งทีเ่ ขากบั ดารนิ เขา ใจแตแรก “ผมเพ่งิ ต่นื เมอื่ สักสบิ นาทมี านเ่ี อง ฟง เสยี งมันอยู คณุ ไชยยนั ตไดยนิ เหมอื นกนั หรือครบั ” “ผมไมไดยินหรอก เชษฐาเปน คนปลุกผมกับนอ ยขนึ้ มา กพ็ อดไี ดย นิ มันรอ งแวว มาตาม ลมครง้ั หนง่ึ เลยชวนกันออกมาดู ทีแรกนกึ วา พวกคณุ หลบั ไมร สู ึกตัวกนั เสยี อกี ” ไชยยนั ตห วั เราะออกมาเบาๆ อดไมไดทจี่ ะตองอัศจรรยใ จในวิธีนอนแบบหูผจี มูกมดของ คนเหลาน้ี เกดิ จนั เสย บญุ คาํ ตลอดจนแงซายและดาริน บดั น้ีพากนั เคลอื่ นเขา มารวมกลุมกับไชย ยนั ต ผกู ําลงั พูดอยกู บั พรานใหญ ลกู หาบอกี หลายคนกพ็ ลอยรูสกึ ตวั ต่นื ขน้ึ ดว ย ตลอดทง้ั บรเิ วณ แคม ปอ ยใู นอาการสงบเงยี บเชน เดมิ ไมมอี ะไรกระโตกกระตาก “ไอแ หวงหรือเปลา?” ผเู ปรยขนึ้ กลางกลมุ ดว ยเสียงกระซิบ คือดาริน ไมท นั จะขาดคําทกุ คนกไ็ ดย นิ เสยี งชา ง รอ งลอยแวว แทรกละอองฝนขน้ึ มาอกี ครง้ั คราวน้ีดงั ถนัดชัดเจน ฟง แลว เยือกสยวิ ไปทกุ ขมุ ขน พวกลูกหาบหนาซดี เผือด กระสบั กระสายแสดงอาการสยองกลวั คนเหลาน้ันประสาทไม ม่นั คงเสียแลว อันเน่ืองมาจากถกู โขลงชา งมฤตยูบุกเขา โจมตขี มขวญั อยหู ลายครัง้ หลายครา รวมทัง้ ภาพการตายอยางสยดสยองของเพ่อื นฝูงท่ตี างเห็นกนั มากบั ตาแลว จะเปน โขลงของไอแ หวงใช หรือไมก ็ตาม พอสัมผสั กับกลน่ิ ไอของชา งปา ขวญั ก็เร่ิมเสียทันที บุญคําปราดเขา ไปพูดจาปลอบขวัญพวกนนั้ และบงั คบั ใหสงบน่งิ รวมกันอยกู ับที่ รพนิ ทรฉายไฟไปยงั กลมุ ใบไมส ังเกตทิศทางลม แลวเมม ริมฝป าก “ไมม ีชา งโขลงไหนจะเขา มาอยูใตท างลมของเราหรอกครับ นอกจากมันเทานนั้ ถาเปน โขลงอ่ืนไดก ลิน่ พวกเราแบบนี้ก็เปด ไปแลว และโดยการไดเ ปรียบในดา นทางลมแบบนท้ี าํ ใหม นั สามารถสาํ รวจรเู ห็นการเคลอ่ื นไหวของพวกเราไดท กุ ระยะ” คาํ พูดของเขา ทําใหไ ชยยนั ตก ับดารินอง้ึ ไปดว ยความคดิ หนกั หนว ง ตางมองดตู ากนั แลว อดีตนายทหารปนใหญกแ็ ยกเขี้ยวออกมา “แบบนี้มันก็บง เจตนาชัด มนั ปวนเปยนเลยี บเคียงคอยเฝาเราอยูใ กลๆ นีเ่ อง มหิ นาํ ซาํ้ ยัง สงเสียงทา ทาย บอกใหเ รารเู สยี ดว ย เออ! เอากะมันซ”ิ “ใชแลว เจานาย มันทําเสยี งใหเ ราไดยิน มนั ทาเรา!” จนั โพลง ข้นึ ดว ยเสยี งหา วตํ่า ไชยยนั ตส บถอยใู นลําคอ ตาลุกวาวอยา งเดอื ดแคน [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1074 “ถา งนั้ จะรอใหไ อด ิรจั ฉานวายรา ยทาเราอยทู ําไม ตลอดเวลา เราตามลา ตามลา งมนั มา อยางเลอื ดตาแทบกระเดน็ เดี๋ยวนมี้ นั มารอ งทาอยูใกลๆ น่แี ลว ไป รพนิ ทร คณุ นําผมไปรูด รี ชู ่ัวกนั ไปคืนน้ีแหละ” “จะบาแลว เหรอ ไชยยนั ต! ...” ดารินรองออกมาเบาๆ กระชากไหลเ พอื่ นชายไวจ อ งหนา “เธอเปนมนุษยม ีปญหาแทๆ จะหลงอบุ ายลงไปตดิ กบั ดกั ของสตั วดิรัจฉานงั้นรึ มนั อยูใ ต ทางลมของเรา แปลวามันจะตอ งจบั การเคลอื่ นไหวของเราไดท กุ ขณะ มนั รองขน้ึ ก็เพ่อื จะลอ ใหเ รา ลงไป แลวน่ีเปนเวลากลางคนื ตอ ใหเธอเกง สกั ขนาดไหนกไ็ มม ีวนั ไดเปรียบไปไดหรอก โดยเฉพาะอยางย่ิง เมื่อมนั คอยระวงั ดักรออยูกอนแลวเชน นี้ ลงไปใหมนั ขยีเ้ สียนะซ”ิ “กลางคืนหรอื กลางวนั กไ็ มม ีอะไรผดิ แปลกสําหรับรพินทร” ไชยยนั ตแยง เครยี ดๆ ยงั ไมย อมละความตง้ั ใจ “และถา มเี ขาเปนคนนาํ ถึงแมจะเปน กลางคนื ก็ไมมคี วามหมายอะไร โอกาสท่ีเรารอคอย มาถึงแลว จะทิ้งโอกาสนเ้ี สียหรือ แผนของเราก็คือพวกเราสว นใหญจ ะสงบอยูทนี่ ี่ ฉันกับรพนิ ทร และพรานทจี่ ะอาสาสมัคร พยายามบกุ เขาหาพวกมันทางใตลมใหไ ด แมวา เราจะตอ งใชว ธิ อี อ มตลบ หลงั ” นักมานษุ ยวิทยาสาว ส่ันหนา ชา ๆ อยา งไมเห็นดว ย “เธอบาระห่ําเกนิ ไป แลว กไ็ มม หี ลกั ดว ย ทาํ ไมไมนึกบางวา ถึงอยางไรรพนิ ทรกบั เธอก็ เปน คนละคนกัน แมว า เธอจะใชเขาเปน เครือ่ งนาํ ทางที่ไดผลกต็ าม ภมู ปิ ระเทศทเ่ี ธอจะรบกับไอ แหวง เปน ปา ทเี่ ธอไมช ํานาญ และฉากเปน เวลากลางคนื หูตาของเธอในขณะน้ันตองอาศัยเขาทกุ อยาง สมมตวิ าเขานําเธอเขา ไปหามนั ทางใตล มไดและอยูในระยะยงิ เกดิ ตะลมุ บอนกันข้นึ โดยมัน ชารจ เขามา ตา งคนตา งหนี อะไรจะเกดิ ขน้ึ บา งในความมืดอันสับสน โดยมองไมเ ห็นทศิ ทางรอบ ดานนั้น พรานใหญน ะไมก ระไรนกั หรอก เพราะเขาชาํ นาญทางอยูแ ลว พอเอาตัวรอดได สว นเธอ ละชว ยตวั เองในเวลานนั้ ไดรึ ถงึ แมวา รพินทรเอง ฉันก็ไมค ดิ วาเขาจะสามารถชวยเธอไดในยามนนั้ ” ไชยยนั ตชะงกั ไป หวั คว้ิ ขมวด รพินทรก บ็ อกมาตา่ํ ๆ วา “ถูกของคณุ หญิงแลวครับ คณุ ไชยยันต ขืนลงไปเราก็เสยี เปรียบมันทกุ ประตู ผมนะนํา คณุ ไชยยันตเ ขาไปถงึ จดุ ทจี่ ะยงิ มนั ไดแ นๆ แตถาเกดิ ปะทะตะลุมบอนอยา งคุณหญิงวา เราจะลาํ บาก เดินเขา หาฝงู เสือในเวลากลางคืน ยงั ปลอดภัยกวา ทีจ่ ะเดนิ เขาหาโขลงไอแหวง มันรูถ งึ ความ ไดเปรยี บขอ น้ี จงึ พยายามหลอกลอใหเ ราลงไป ถึงผมเองก็ไมมคี วามคดิ ทจ่ี ะลงไปหามนั ในขณะน”้ี พรานใหญพ ดู ขาดคํา เสยี งคชสารมฤตยูคอู าฆาตก็กอ งกังวานขึ้นมาอกี เหมือนจะรองทา ทายใหฝา ยมนษุ ยล งจากทม่ี นั่ เพ่อื ไปทาํ สงครามกับมัน ยงั ตาํ แหนง ที่พวกมนั รอคอยอยเู บือ้ งลา ง ไชยยนั ตก ดั กรามแนนแลวหวั เราะออกมากราวๆ พยกั หนาลงไปยงั แนวปาอนั มืดมดิ อันเปน ทม่ี า ของเสียง [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1075 “ฟง มัน! ฟง เสียงทารบของไอแ หวง มหาราช ดูจะมีทงั้ เยาะทัง้ ยว่ั ทีเดยี ว พบั ผา เถอะ! ไม นึกเลยวาจะถูกสัตวเ หยยี บจมกู แลว น่จี ะเอายังไงกนั รอคอยใหมนั เปน ฝายขนึ้ มาหาเราเองงนั้ รึ?” รพนิ ทรหวั เราะออกมาเบาๆ ขันในความหวั ฟด หวั เหว่ียงแคน เคอื งของไชยยนั ต “ถามันคิดจะบกุ ขน้ึ มาหาเรา กค็ งจะบกุ เสยี แลวละครับ คงไมรอ งใหไ ดยนิ เสยี งอยอู ยา ง น้นั มนั รูว า ...มนั ทาํ อะไรเราบนนไ้ี มไ ด ดีแลว ละครบั ทม่ี นั รอ งใหเ รารูวา พวกมันยังไมไ ดไ ปไหน ไกล แตป วนเปย นวนเวยี นอยูใกลๆ น่ีเอง พรุงนจ้ี ะไดตามสะดวก มันยง่ิ ดรุ า ยอาฆาต พยายามจะราวี กับเราเทาไหร โอกาสที่เราจะฆามนั กม็ มี ากขน้ึ เพยี งนน้ั ผมดีใจทีร่ ูวา มันยงั ไมเ ปด หนไี ปไกล สําหรับคนื นเ้ี ราสงบเฉยเสยี ดกี วา ไมต องกงั วลอะไรทั้งนน้ั มนั จะรอ งหรอื สําแดงฤทธิ์เดชอะไรอยู ขางลา งนัน่ ก็ปลอ ยตามสบาย รับรองวา มนั ไมก ลาบกุ ข้นึ มาจนถงึ แคมปเ ราบนนเ้ี ด็ดขาด ขนื เรยี ง หนาเขามากต็ ายเรว็ เขา และถาโงอยา งน้นั มนั ก็คงไมใ ชไ อแ หวง” ไชยยนั ตบ นอะไรพาํ อยใู นลาํ คอเชน น้ัน แลว หนั มาพยกั หนา กับดาริน “ถา งัน้ เราไปนอนเถอะ” “นอนหลับใหส บายเถิดครบั ไมตอ งกงั วลอะไรท้งั นัน้ ” รพนิ ทรบอกมาเปน ประโยคสดุ ทาย ทัง้ สองพากันเดินกลบั เขา ไปในกระโจม เชษฐายงั คง น่งั ตาสวางอยบู นเตยี ง ภายหลงั จากสอบซักถามไชยยันตแ ละดาริน เกยี่ วกับความเห็นของพรานใหญ จนเปนที่ เขา ใจดแี ลว หวั หนาคณะกช็ วนนอน “รพินทรท ําถกู แลว ท่ีไมพ ลอยบา พาแกลงไปใหไ อแ หวง ขย้เี สียในตอนนี้” เชษฐาพดู ออกมาจากมงุ “นอยหามไวห รอกคะ ไวใ จไดเ ม่ือไหร ตาพรานน่ันประเภท บาระหํา่ เหมือนกนั จาํ ไมไ ด หรือคะ เคยพาพใ่ี หญย องเขา ไปดชู า งตกมนั หางแควาเดยี วเทานัน้ คดิ แลว ยังใจหายอยูจ นกระทง่ั เดยี๋ วน”ี้ “มนั จะเหยยี บ หรือจะขยย้ี งั ไงก็สุดแลว แตม ันเหอะ” เสียงอูอขี้ องไชยยนั ตด งั มาเบาๆ “แตกอ นอนื่ ขอเอา .600 ยดั เขาไปในกระบาลมันแคสองนดั เทา นน้ั ตอจากนน้ั มันจะทํา ยงั ไงก็เชญิ ชิๆ มารอ งทารบอยูได พรงุ นอ้ี ยาหนไี ปกแ็ ลวกนั พอ บาเลือดขึน้ มามง่ั แลว ” “อยาบาเลอื ด ไชยยนั ต สตั วแทๆ มันยงั สูเราดวยสมองไหวพรบิ และปฏภิ าณ เราเปน มนุษยแ ทๆ กลบั จะสมู นั ดว ยอารมณ นกี่ ห็ มายความถงึ วา แกเปน รองมนั แลว” หัวหนาคณะผอู าวุโสเตอื นสติมาพรอมกบั หัวเราะเบาๆ เสียงรอ งของมันรอ งกองมาตามลมเปนระยะ และเสยี งกิ่งไมหกั อยูในหุบเบอ้ื งลา งไดย ิน ถนดั ในความเงียบซ่งึ ทุกคนนอนฟงอยา งสงบ ไมทาํ ส่ิงใดเปนการกระโตกกระตากขนึ้ พอตีสอง สาํ เนียงของชางโขลงกเ็ งียบไป ไมปรากฏวี่แววใดๆ ขึ้นอกี จนกระทง่ั รุง เชา [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1076 กอ นฟา สางเลก็ นอ ย ทา มกลางละอองหมอกทีป่ กคลุมอยูหนาทบึ คณะตดิ ตามไอแ หวง ทั้งหมดอนั เปน ชุดเดิม โดยสมทบกบั ดารนิ เพิ่มข้ึนอีกคนหนง่ึ รวมเปนเจด็ คนกพ็ รอมทจ่ี ะออก เดนิ ทางได เชษฐาเครง ขรมึ ไปกวาทกุ วนั เพราะความหว งกังวลในนอ งสาว บงั เกดิ ความหวาดหวน่ั ขน้ึ มาอยางไรบอกไมถูก โดยเฉพาะอยา งยง่ิ เมอื่ ตนเองไมมโี อกาสรว มทางไปดว ยเชน นี้ หลายตอ หลายคร้งั ...ที่เชษฐาเกอื บจะตัดสนิ ใจยบั ยั้งดารินไว แตก ร็ ูดวี า ในภาวะเชน น้ี มนั ปราศจากผลเสีย แลว ยิ่งหามกเ็ หมอื นย่งิ ยุ ยง่ิ แสดงอาการวติ กกงั วลเทา ไหร ก็เหมอื นจะยง่ิ ผลกั ดนั ใหหลอนกระทาํ การอันลอ แหลมเสี่ยงภยั ข้ึนเพียงนน้ั กอ นการออกเดนิ ทางเล็กนอ ย นอ งสาวถูกพชี่ ายเรยี กใหเ ขา ไปพบเปน การสว นตวั โดยเฉพาะ “พ่ีไมไ ดไปกบั นอ ยดว ยในครงั้ น้ี” เชษฐาเอย แผวตาํ่ น้าํ เสียงจรงิ จงั เอางานเอาการ “เพราะฉะนน้ั นอ ยจะตอ งรตู วั เองดวี า...ควรจะปฏบิ ัติตวั อยางไรบาง” ดารินย้มิ ชะโงกเขา ไปจูบแกม พี่ชายอยา งเอาใจ “เช่ือฟง และปฏิบตั ติ ามคําแนะนําของพรานใหญ. ..นอ ยเขาใจดีคะ และสญั ญาวา จะยดึ ถือ ขอ นไ้ี วอยา งเครง ครัด พ่ใี หญโปรดอยา กงั วลไปเลย” “อยา ประมาท ใชส มองและไหวพรบิ ตลอดจนฝม อื อยาใชอ ารมณ ระลึกไวทกุ ขณะจติ วา การไปคร้งั นี้อันตรายท่ีสดุ และอยา แยกหา งออกจากพรานใหญ ไมว า จะในกรณใี ดๆ ทง้ั สิน้ ” “นอยจะปฏิบตั ิตามคําสงั่ ของพใี่ หญค ะ ” สาํ หรบั ไชยยนั ต เขาเรยี กเขา มากาํ ชับวา “เมื่อใดกต็ าม หากมีการแบง แยกกําลงั ออก แงซายควรจะอยฝู า ยเดียวกบั แก จดั แบง สาย ใหถ กู ตอง อยา ใหแงซายกบั รพนิ ทรไปรวมอยเู สยี ฝา ยเดยี วกนั ” สหายของเขากม ศรี ษะรบั “ออ แนนอน ขอ นีฉ้ ันเขา ใจดีมานานแลว เตือนนอ ยไวใ หดกี ็แลว กัน วินาทฉี กุ เฉินที่สุด นอยมกั จะไมย อมเชื่อฟงใครทั้งนนั้ เอาแตใ จตวั เปนท่ีตง้ั ใจจรงิ ฉนั อยากจะใหเ ขาอยเู ปนเพอ่ื นแกที่ แคม ปนี้มากกวา” หัวหนา คณะยมิ้ กวา งๆ ตบไหลเ พอ่ื นรัก แลวมองจอ งไปทางนอ งสาว “เอาเถอะ เหตกุ ารณตางๆ ทีผ่ า นมาแลว คงจะทาํ ใหเ ขารอู ะไรตามสมควร และมีความ รอบคอบสุขุมยิง่ ขนึ้ คงไมค ิดเอาแตใจตวั เองเหมอื นแตก อ น ถึงแมจ ะเปน หว งเขาสกั ขนาดไหนก็ ตาม แตเ ดยี่ วนีฉ้ ันกร็ สู ึกขนึ้ มาแลววา มันสมควรทเี่ ขาจะตองไป มันเปน การทดสอบไปในตวั ดว ย สําหรับการผจญภัยในอนาคตขางหนา อยางนอยทีส่ ดุ เขาก็ตอ งไปเพ่ือแทนตัวฉัน ไปเพอื่ ใหคนของ เราทุกคนเหน็ วา เลอื ดของนายจา งเขมขน ไมดอยไปกวา พวกเขาเลย” ดารนิ บบี มือพชี่ ายแนน กระชบั ดว ยความรกั บชู า [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1077 “พใ่ี หญเ ขา ใจนอยไดด ีทส่ี ดุ คะ ” แลว หลอ นกห็ นั ไปทางไชยยนั ต “เธออยา วติ กไปเลย ไชยยนั ต ฉนั รูห นา ทีข่ องฉนั เองดีท่ีสดุ ในการรว มทางไปครงั้ น้ี รบั รองวา จะไมท ําใหเ ธอตอ งหนักใจเลย” เพอ่ื นชายถอนหายใจเบาๆ แลวพยกั หนายม้ิ ให “รบั รองกนั ไดอ ยางน้ี ฉันก็คอ ยสบายใจหนอย เรอ่ื งฝไ มล ายมอื นะ ไมเ คยคดิ หว งเลย เปน หว งอยูเรือ่ งเดยี วเทาน้ัน เธอชอบขดั เสนกบั พรานของเรา มีการโตแ ยงคัดงางกันอยตู ลอดเวลา เขาวา ยังงัน้ เธอจะเอายงั งี้ ซงึ่ ถา เหตกุ ารณอยางนี้มนั ไปเกดิ ขน้ึ ในระหวา งทางก็จะไมเหมาะนัก เปน เรอ่ื ง อนั ตรายทสี่ ุด เธอยอมรับวา จะไมง ดั ขอ เขาเสียอยางเดียว ก็ไมมอี ะไรทจี่ ะตองหว ง ศกึ ไอแหวงครั้งนี้ ไมใ ชข องเลน เลย พวกเราทุกคนเอาชีวิตเปน เดิมพนั ท้ังนน้ั ” เปนครง้ั แรก...ทหี่ ลอ นไมไดโ ตเ ถียงอะไรไชยยันตน อกจากน่งิ ฟง อยางสงบ เชษฐาใชไ มย นั เขยกออกมาสงทุกคนท่ีหนา กระโจมพัก เมือ่ ไดเวลาออกเดินทาง บญุ คาํ คอยประคองอยใู กลชดิ “ขอใหโชคดที ุกคน คืนนจ้ี ะตง้ั โตะ บวงสรวง บนบานเจา ปาขอชีวิตไอแ หวงให! ” หวั หนา คณะผทู ุพพลภาพชว่ั ขณะ ตะโกนไลหลังมาดว ยอารมณข นั ดารนิ กับไชยยนั ตโบกมอื ตอบ ตะโกนพดู ราเรงิ กบั เชษฐาอีกสองสามประโยค สว น รพนิ ทรผูร ัง้ ทายสดุ ยนื นิ่งมองดหู วั หนา คณะผูป รากฏกายอยูห นา เตน็ ทอ ดึ ใจใหญ แลวยกมอื ขน้ึ แตะ ปกหมวก สง คารวะกึ่งอําลามาให ไมก อี่ ึดใจหลงั จากนัน้ 7 คนของคณะตดิ ตามโขลงชา งผีสิง กล็ บั ไปจากสายตาเฝา จบั มอง ของเชษฐา “ถาลม ไอแหวง ยงั ไมไ ด พรานใหญคงไมห วนกลับมาแคมปอ กี แลวครบั ” บญุ คาํ พึมพาํ ข้นึ เบาๆ “ฉนั กค็ ิดอยางน้ันเหมอื นกัน!” เชษฐาตอบขรมึ ๆ ฝนเมือ่ คนื ทําใหพ ื้นชมุ และลืน่ โดยเฉพาะอยา งย่งิ บนทางลาดชันของยอดเนนิ อนั เปน ตําแหนงตัง้ คา ยพกั ซ่งึ จะนําลงมาสปู าทงุ เบ้อื งลาง รพนิ ทร ไพรวลั ย นําไปดว ยฝเทา พอประมาณ ไม รีบรดุ จนเกนิ ไปนกั พอต่าํ ลงสตู ีนเนนิ กว็ กออมเขาสหู บุ เล็กๆ ตอนหนงึ่ ที่นน่ั กลาดเกลือ่ นไปดว ยรอยชางใหมๆ ตลอดจนรอยตน ไมและเถาวลั ยท ม่ี ันหักท้ิงไวล ม ระเนระนาด นอกจากดารินกบั ไชยยันตแ ลว พรานทั้งหา แยกยายกนั ออกตรวจสอบรองรอยเหลา น้ัน อยา งถ่ีถว นระมัดระวัง [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1078 ลกึ เขา ไปในโตรก ตรงผนงั ดนิ ชดิ เชิงผาตง้ั ชนั ตระหงานเงื้อมขน้ึ ไปเปน ตําแหนง ของดนิ โปง มีรอยลงงาขดุ คุยดินโปง กันอยูทนี่ ด่ี ว ย พนื้ บริเวณนน้ั ออ นเปย กอยแู ลวดวยน้าํ ฝน บัดนี้มองดู เปน เทอื ก ตน ไมขนาดใหญอีกหลายตนมีรอยเอาสีขางเสยี ดสี และยืนพกั พงิ ตาํ แหนง โคลนจาก ลาํ ตัวของมนั ทตี่ ดิ กับเปลอื กไมมรี ะดับสงู ขนบางสวนตดิ อยูกับรอยโคลนอันทิง้ ไวก ับเปลือกไม เหลา นน้ั บางตนกม็ ีรอยทม่ิ ดวยงาฉกี เบอกระจนุ กระจายไปราวกบั ถูกฟา ผา “ไมมปี ญ หา ตอนท่ีเราไดย นิ เสยี งมนั รอ ง และเสยี งกิง่ ไมห ัก พวกมนั มาชมุ นมุ กนั อยูท ี่ นีเ่ อง ลงกนิ โปง ดว ยไมใ ชร?ึ ” ไชยยนั ตถ ามข้ึนเบาๆ เมอื่ สบตาพรานใหญผบู ัดน้ยี นื แหงนมองดูลาํ ตนของหลุมพอตน หน่งึ อนั มีโคลนเปย กๆ เปรอะอยู สูงจากระดบั พ้ืนประมาณ 7 ฟตุ “ครบั อยา งใจเย็นเสยี ดวย ยงั กะมนั อา นใจเราถูกวา ถึงอยา งไรเสีย เราคงไมลงมา เผชิญหนา กับมนั ในตอนนน้ั แน” ดารนิ ใชลํากลอ งไรเฟล สอยเศษโคลนจากตน หลมุ พอลงมากอ นหนึ่ง หยบิ ขึ้นพิจารณา แลวสงใหร พนิ ทร “คณุ คิดอะไรอยา งฉันหรือเปลา?” “คิดอะไรครับ?” “โคลนกอ นหนาๆ ท่ีตดิ อยกู บั ตัวของมันเหลา น้ี เวลามาเสยี ดสีหรือพงิ กับตน ไม โคลนจึง ปรากฏติดตน ไมอ ยู พวกมนั จะตองพอกโคลนอาบไวเต็มตวั ทเี ดยี ว ไมงนั้ คงไมทิ้งติดตนไมไ วใหเ รา เหน็ อยา งน”้ี พรานใหญล มื ตาโพลงขน้ึ ในบัดนนั้ เหมอื นจะเฉลียวคดิ อะไรขึน้ มาได แตไชยยนั ตงง เพราะไมเขาใจคําพดู ของนกั มานษุ ยวทิ ยาสาว หนั มาจองหนา “พดู ยงั ไงกัน นอ ย กโ็ คลนตดิ ตัวมนั อยนู ะซิ มันถึงไดต ดิ อยกู บั ตน ไมท ี่มันพิง ไมเห็นมี ปญหาอะไรเลยน”่ี “ม!ี ” เปน คาํ ตอบหนักๆ จากหญิงสาว ไมไ ดส นใจกับไชยยันต แตจองหนา พรานใหญไ ม กะพริบ “ปญ หากค็ อื วา มันไปเอาโคลนเหลานตี้ ิดตัวมันมาจากไหน มนั จะตองลงนอนเกลอื กใน ปลกั มาแลว เปนปลกั ขนาดใหญทเี ดยี ว อยา งนอยกใ็ หญพ อที่มนั จะลงไปแชกนั ไดท งั้ ตวั และในเขต ปา หวายนีม่ ปี ลักทไี่ หนบางไหม” ไชยยนั ตเมม ปากเรม่ิ จะฉกุ คดิ รพนิ ทรอ้งึ อยูเปน ครใู หญ กม ลงพจิ ารณาเศษโคลนกอ น นั้นอีกครงั้ แลว สบตาหญงิ สาว กพ็ อดกี บั ทอ่ี ดีตนายทหารปนใหญถามมาโดยเร็ววา [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1079 “จริงของนอ ย หลกั ฐานจากรอยโคลนทเ่ี ราเห็นอยู มันพอจะทําใหเรารูไดแนน อนวา มนั มาจากทไี่ หน กอ นทม่ี ันจะมาถงึ ท่ีน.่ี ..เปน ระยะเวลาสดๆ รอนๆ ท่ีไมหางมานักนเ่ี อง แตพ ิจารณากัน ตามทคี่ ณุ บอกไวแ ตแ รก บริเวณแถบนไ้ี มม ที ล่ี มุ หรอื ปลกั โคลนเลยไมใ ชหรอื ” “ผมลมื คิดถงึ ขอนไี้ ปถนัด!” พรานใหญพ ึมพํา มองดูดารนิ ดวยตาอันเปน ประกาย หลอ นรอบคอบและละเอยี ดไมใ ช นอ ย ประกอบดว ยเหตุผลและวจิ ารณญาณอนั เขาคาดคิดไปไมถงึ “ถูกแลว ครบั แถบนไี้ มม ปี ลักโคลนทีม่ ันจะลงไปแชไ ดท่ีไหนเลย นอกจากแหง เดยี ว เทานัน้ ซง่ึ ทน่ี น่ั เรากไ็ มคดิ มากอ นวา มนั จะผา นเขาไปในระยะไมเกิน 12 ชว่ั โมงมาน”ี่ “ทไี่ หน?” “หุบหมาหอน” เสียงไชยยันตอ ุทานอะไรออกมาคําหนึง่ จอ งหนา รพนิ ทรอ ีกครั้งอยา งงุนงงไปหมด พดู เร็วปรอื๋ “ถาง้นั ก็หมายความวา มนั ดอดหลบการตามของเราเขา ไปในหุบหมาหอน แลวก็ออกนํา ยอนมาทางนีอ้ กี โดยทเ่ี ราหารองรอยไมพ บเลยวามนั ผา นเขา หุบหมาหอนทางไหน ทงั้ ๆ ทีส่ าวรอย ไปทุกระยะ?” “อนั น้แี หละครบั ท่ที าํ ใหผ มเองกง็ งอยเู หมอื นกนั เราไปเสยี เวลากนั อยูท่เี ขานางต้งั หลาย วัน เพื่อจะแกะรอยมันใหไ ด นนั่ เปน ระยะสุดทาย หวั เล้ยี วหวั ตอสําคัญทีเดียวท่จี ะวนิ จิ ฉยั วา ไอ แหวงเขา ไปในหบุ หมาหอนหรอื เปลา และถา เขา มนั จะมที างเขาดานไหนเพราะไมม ีปรากฏรอยเลย ตอ มาเราก็พบรอยของมนั อกี ครง้ั นําเรายอนกลบั มาทางแคมปที่ปา หวายน่ี นนั่ กแ็ ปลวามนั จะตอ ง ออกมาจากหบุ หมาหอนแลว และปรากฏรอยใหเ ราเห็นวาเดนิ ยอ นกลับ สามสี่วันท่เี ราไปงมกันอยทู ่ี เขานางนน่ั แหละครบั จะตอ งเปนระยะทมี่ ันหลบเราเขาไปในหบุ โดยเราหลงรอยมันเสยี ตามไม เจอะ ผมเพ่ิงจะมานกึ ออก ตอนทคี่ ุณหญิงพูดถึงเรอื่ งโคลนน่เี อง” เกดิ เสย และจนั พากันครางฮ่มึ ขึน้ หันไปมองดูหนากันเอง จันกเ็ สริมขน้ึ มาวา “ใชแลวครบั นาย! ระยะเดนิ ทางจากปาหวายถงึ เขานาง ตามเสน ทางท่เี ราแกะรอยมนั ไป เดนิ กนั เพยี ง 5-6 ช่ัวโมงเทานั้น แตท ่ีเราไปเสียเวลาอยหู ลายวนั ก็เพราะหลงรอยที่เขานาง พยายาม จะหาใหพ บวามันบายหนา ไปทางไหน มนั เปนรอยวนเวยี นลอใหห ลงเทานน้ั แลวจๆู กพ็ บรอยเดนิ ยอ นกลับ ถามนั ไมเ ขาไปในหุบ มนั จะไปหลบอยูทไ่ี หนถึงจะไมใ หเราพบ” ตางหยดุ พักหารือและสูบบหุ รีก่ นั อยูชว่ั เวลาหน่งึ รพนิ ทรห ร่ตี าลง พมึ พาํ เบาๆ เหมือนจะ กลาวกับตนเอง “ถา ไมห ลบเขา หุบ ก็ไมมีรอยโคลนเหลา น้ี แลวถาพบหบุ มนั มีทางเขาอยทู างไหน ทาํ ไม ขณะนนั้ เราจงึ คน กันไมพ บ ไมม วี แี่ ววเลยสักนิดเดยี ว” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1080 “เราลงความเห็นกนั มาตง้ั นานแลว ไมใ ชห รอื วา มนั จะตอ งมีดา นลับ เชอ่ื มตดิ ตอระหวาง หุบหมาหอนกบั ปา หวาย และจากหลกั ฐานเหลาน้ี ยนื ยันใหเ ราแนใจไดว า ดานลับนน้ั จะตอ งอยทู ี่ บรเิ วณเขานางนัน่ เอง เพยี งแตวาตอนทต่ี ามมนั ไปนัน้ เรางงเสีย หาทางดานนั้นไมพ บ” ไชยยนั ตว า จอมพรานอดั บหุ รีแ่ ดงวูบเปน คร้ังสดุ ทาย ท้ิงกน ลงกบั พน้ื ขยด้ี บั แลวใชเ ทา เกลี่ยโคลน กลบเสยี “กค็ งจะเปน อยา งที่คณุ ไชยยนั ตวา นน่ั แหละครบั แตผ มยงั งงอยจู นกระทง่ั เดยี๋ วนวี้ า ทําไม พวกเราจงึ คนดา นลบั ท่วี า นไี่ มพบ ท้ังๆ ท่ตี รวจกนั อยา งถถี่ วนที่สดุ แลว ตอนที่ตามรอยมนั ไป นถี่ า ไมพ บรอยโคลนตามตวั ของมันซ่งึ ติดไวก บั ตนไม ผมจะไมเชื่อเปน อันขาดวา มนั ผา นเขาไปในหุบ หมาหอน” “ถา ลงแบบนล้ี ะก็ ฉนั กลาทาพนันไดเลยวา รอยท่ีเราจะตามมนั ไปนี้ จะตอ งนาํ บา ยหนา กลบั ไปยงั เขานางอกี คร้งั แลว กไ็ ปสิน้ สดุ ทําความงงงนั ใหแ กพ วกเราอีก ในการปาฏิหาริยไปเสีย เฉยๆ อยา งท่เี คย มันรเู คล็ดเสยี แลววา ถามนั หลบเขาหุบหมาหอน เราจะไมม วี นั สาวรอยมันได” ดารินกลา วขึน้ อยา งมนั่ ใจ ตลอดเวลาท่ที กุ คนปรกึ ษาหารอื และผลดั กนั ออกความเหน็ มีแงซายคนเดยี วเทา นน้ั ทน่ี ง่ิ ซมึ อยใู นอาการเงยี บงนั ไมปรปิ ากคาํ ใดทัง้ สนิ้ นอกจากกมๆ เงยๆ ตรวจดูตามพ้นื และที่ระดบั โคน ไมรอบดานดว ยอาการเยอื กเย็น “อกี ไมน านนกั เราคงรชู ัดวา มันนาํ เราไปที่เขานางอกี หรือเปลา ออกเดินเถอะครับ ถา มนั ไมเ ปล่ียนทิศทาง เราจะไปถึงเขานางในราวบายน”ี้ พรอ มกับบอก รพนิ ทรนําออกเดนิ ตอ ดารนิ ผิวปากแหลมยาวเปน สัญญาณเรยี กแงซายผู แยกจากคณะ เดินตรวจรอยหางออกไปทางดงรวกตอนหนึ่ง พลางโบกมือใหเ ขามารวมกลมุ ระยะหางประมาณ 100 เมตร ในหมูไมทีข่ นึ้ บังทบึ เหน็ กบั ลบั ๆ ลอๆ น้ัน คนใชชาวดงของหลอนยมิ้ เหน็ ฟน ขาวสวางโรม าแลว ก็หาบแวบไปในพง “เอะ! แงซายแยกหายไปไหนน่นั ?” หลอ นรองออกมาเบาๆ อยา งสงสัย เกิดผูเดนิ เคียงอยใู กลๆ หลอ นกต็ อบมาวา “ไมตอ งหว งหรอกครับ นายหญิง ประเดยี๋ วมนั ตามมาทนั เอง” ดารินยังไมว ายกังวล หลอนเหลียวซายแลขวา และหันกลับไปมองดูทางเบอื้ งหลงั อยู บอ ยๆ เพื่อจะมองหาแงซาย แตแ ลว กถ็ อนใจออกมาอยางโลง อก เพราะจริงดังเชน ทีเ่ กิดบอกไว พอ ลับโคง ทางดา นริมจอมปลวกใหญ ทกุ คนก็มองเหน็ รา งตระหงานของหนุม กะเหรยี่ งพเนจร ปรากฏ ยนื ดกั ทิศทางอยูก อ นแลว และเดินตามหลังปด ทายขบวนมาเชนทีเ่ คยปฏิบัติ ผา นหุบ ออกสูทุง ตัดเขาไปในละเมาะ แลวก็เลยี บชายทุงไปอกี รอยทีล่ วงหนาไปกอน เหลานั้น หางประมาณ 3-4 ชั่วโมงโดยการตามของฝายมนษุ ย ซงึ่ แกะไปทุกระยะตลอดทางท่ีผา นมา [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1081 ทงั้ ปาและทุง สงบปราศจากรอ งรอยสัตวอ น่ื ใดทั้งสิ้น นอกจากนกเล็กๆ และสตั วเล้ือย คลานบางประเภท จงอางขนาดเทาหนาแขงตัวหนึง่ ชคู อข้นึ สงู โผลพน กอตะไครน ้าํ เตย้ี ๆ ขณะท่ี ผานแหลงน้าํ ซับกลางหุบตอนหน่งึ ทําเอาทุกคนตองหยุดยนื กลน้ั ลมหายใจอยกู ับท่ี โชคดีที่มันอยู ในระยะหางและกไ็ มค ิดทจี่ ะพุงเขามาทาํ รา ย ภายหลังจากสายหวั สงั เกตทา ทีจากฝา ยมนุษยอ ยอู ดึ ใจ ใหญ จนแนใจวา จะไมม ีพษิ มีภยั ใดๆ กบั มันแลว เจา มจั จรุ าชลายลูกหวายตัวนั้นกห็ ดหวั ลง เล้อื ย หายลับเขา ไปในหมูโขดหนิ อยา งรวดเรว็ แดดทาํ รา จะแรงเมอ่ื เวลาสามโมงเชา พอส่โี มงเศษๆ ฟาก็สลวั ลงอกี ดวยเมฆฝน ลมที่ สงบเรมิ่ พัดแรง ไชยยันตย กมือขึ้นปอ งดดู วงอาทิตย ทีก่ าํ ลงั จะหายลบั เขา กลบี เมฆดําอยา งหนกั ใจ พมึ พาํ “เอ ฝนฟาทาํ ทา ไมเ ขา ที ถาฝนตกละแยเลย” “ลมแรง อาจไมต กก็ไดค รบั ” พรานใหญก ระซิบ สังเกตไปทย่ี อดไม แลว มองดเู มฆ “แตถาตกถึงจะขลกุ ขลกั บา ง กด็ ีไปอีกอยาง ฝนจะชว ยดบั กล่นิ ตัว” ดารนิ เปด กระตกิ นาํ้ ออกด่มื กลว้ั คอ แลวสง คนื ไปใหแ งซายสะพายไวต ามเดิม “สองสามชั่วโมงท่ีสาวรอยมนั มานี่ พอจะบอกไดหรอื ยงั วา มันบายหนา ไปทางเขานางอีก หรือเปลา?” หลอ นถาม พลางกราดสายตาไปรอบดาน “เหน็ จะไมมีปญ หาหรอกครบั ขณะนี้เราใกลเขานางเขามาเต็มทแี ลว ขามเขาเตย้ี ๆ ลกู น้นั ก็จะถึงปาทบึ อนั ติดตอกับบริเวณเขานางแลว ” พรานใหญบ ยุ ปากไปทางเนนิ เขาดานซา ยมือ อันมีเมฆฝนลอยต่ําปกคลุมอยู “ถา คะเนทิศทางมันไดแ ลว อยางน้ี ผมวา เราหาทางออ มไปสกดั หนามนั ไวไมด กี วา หรอื ?” ไชยยนั ตออกความเหน็ พรานใหญสัน่ ศีรษะชาๆ อยา งไมเหน็ ดวย “ไมเหมาะหรอกครับ จากจดุ แรกในหบุ ใกลๆ กับแคม ปข องเราทพี่ วกมนั ไปชมุ นุมอยเู มอื่ คนื บอกไดชดั วา มนั ลวงหนาออกเดนิ ทางกอนเราประมาณ 3-4 ชั่วโมง ซึ่งถา มนั ไมหยุดเลย ปา นน้ี กค็ งเขา ไปในหุบหมาหอนแลว ถึงเราจะออ มไปสกัดยงั ไงก็ไมมที างพบมนั อกี อยาง เทาท่เี รากวด ตามรอยของมนั ทุกระยะ นกี่ เ็ ปน การเดนิ สวนลม อนั หมายถงึ วาเราตามหลงั มันไปทางดา นใตลมมา ทุกระยะ ถาออ มขึ้นเหนือลมเทา ไหรในกรณที ีม่ นั ยงั ไมไ ดเ ขา ไปในหบุ หมาหอน กแ็ ปลวาทาํ ใหมนั ไหวทนั รตู ัวเสยี แลว กจ็ ะเปลยี่ นทศิ เตลดิ ไปอีก เราตามมนั มาทางใตลมอยา งนี้ดที สี่ ดุ แลวครบั ดีไมด ี อาจตามมันทนั กอ นท่ีมนั จะหนเี ขา หุบหมาหอนก็ได ซง่ึ กอ็ าจเปน ไปไดเ หมือนกัน หากมนั บงั เอญิ ชะลา ใจ หยดุ เสียท่ไี หนกอ น” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1082 ทันใดนั้น เขากช็ ะงักคําพดู ลงอยางกะทันหนั ขมวดคว้ิ ทําจมกู ฟุดฟด แลวจองไปทางไชย ยนั ตกบั ดาริน “มอี ะไรผิดปกตหิ รอื ?” ไชยยนั ตถามเบาๆ อยางสงสยั ในอาการของเขา “เอ...อุปาทานหรือเปลา กไ็ มท ราบ คุณไชยยนั ตห รือคณุ หญิงมีใครใชพวกน้าํ หอมโคโลญ บางหรอื เปลาครับ?” “ฮา ! จมกู คณุ หลงไปเสยี แลว ละม้งั ” ไชยยนั ตร อ งออกมา สดู ลมหายใจหนกั แลว หนั ไปจองดาริน “หรือวาท่นี อย แตผมไมไ ดก ล่นิ เลย” ดารินกะพรบิ ตางงๆ ส่นั ศีรษะ “ฉนั กไ็ มไ ดใ ชพ วกนาํ้ หอมอะไรเลยนี่ ตง้ั แตออกจากแคม ปม า” พรอมกบั พูด หลอนพยายามจะดมจากมอื และคอเส้อื ของตนเอง แลว สัน่ หนาอยเู ชน นนั้ พมึ พํา “ไมเ ห็นมกี ล่นิ อะไรเลย จมกู ของคณุ เปน อะไรไปแลว ” รพินทรส ดู ลมหายใจหนกั ๆ จองหนาหญิงสาวเขมง็ อยา งคลางแคลง พลางกา วเขามาหยดุ ยนื อยตู รงหนา หลอน “ทแี รกผมกส็ งสัยวา จะเปนอปุ าทานเหมือนกัน แตต อนนรี้ ูสึกวา จะชดั แลว” พรอมกับพดู พรานใหญก ม ลงกบั พนื้ ตรงหนาของหลอ น หยบิ กระดาษเปยกช้ืนสีขาว แผน เลก็ ๆ มรี อยยับยูยีช่ ิ้นหนงึ่ คีบชขู นึ้ มนั เปน กระดาษเช็ดหนาพเิ ศษ ที่ประกอบขนึ้ ดวยเชงิ เคมี ซ่ึง ตามปกตบิ รรจุผนกึ อยใู นซองพลาสตกิ อันเปน สญุ ญากาศ ทนั ทีทฉ่ี กี ซองออกกระดาษกระทบกับ อากาศเบือ้ งนอก จะทาํ ปฏิกริ ิยาเปยกชมุ ชนื้ ขึน้ ในทนั ที ดว ยน้าํ ยาผสมโอดโิ คโลญที่อาบแหง ไวกอ น แลว สาํ หรับใชเช็ดหนาแบบ ‘ซักแหง ’ อันเปน เคร่อื งสําอางสําเรจ็ รปู ประเภทหนง่ึ ท่ีมักจะมตี ดิ อยู ในกระเปา ถือของสุภาพสตรีทว่ั ไป ซง่ึ มันจะเปนของใครไปไมไดเ ดด็ ขาด นอกจากของนกั มานุษยวทิ ยาคนสวย อันหลอ นเองหลังจากใชม ันแลวกค็ งจะลมื นึกและมองขา มมันไปเสยี “คุณหญงิ ใชก ระดาษเชด็ หนา แผน นีใ้ ชไ หมครบั ?” ดารินลืมตาโพลงข้ึน อุทานออกมา “โอ! จริงแหละ ของฉนั เองนะ ตา ย! คณุ ยงั ไดก ล่ินมนั อีกหรือนี่ ฉนั เชด็ หนา เมือ่ ตะกีน้ ี้ แลว กล็ ืมไปเสยี แลว นกึ ไปไมถ ึง ความจริงมนั กไ็ มม กี ลิน่ อะไรมากนกั เลย” ไชยยนั ตจุป ากลนั่ โคลงหัว “นยี่ งั ไงละ จาํ เลยอยูนเ่ี อง ดีทรี่ พนิ ทรจ ับหลักฐานไดค าหนงั คาเขา ไมง ้ันก็คงเปนเรอ่ื ง ลกึ ลบั อยนู ั่นเองวากล่นิ โอดโิ คโลญมนั มาจากไหน แตใ หตายเถอะผกู อง จมูกคณุ ดเี หลือเกิน ผมยนื อยูใกลๆ นอ ย ยงั ไมไดร ะแคะระคายอะไรเลย” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1083 “จมกู ผมยงั ไมไ ดแ คห นึ่งในรอ ยของไอแหวง หรอื สตั วปา ทุกชนดิ ” เปน คําตอบเรยี บๆ จากจอมพราน แลวหันมาทาง ม.ร.ว.หญิงดารินย้ิมให “โปรดกรณุ าอยา ใชก ระดาษเชด็ หนาทม่ี กี ลิ่นนํ้าหอมอยางน้อี กี นะครบั ในระหวา งท่ีเรา ออกตามรอยสัตว ถาเวลาอ่ืนกไ็ มเปน ไร” หญงิ สาวยม้ิ กรอยๆ “ฉันลมื นกึ ไปถนัด ยอมรับผิดโดยหนา ชื่นทเี ดยี ว...ไมไ ดเ จตนา มนั เปน เพราะมองขามไป เสีย ขอโทษสักพนั ครงั้ ” วาแลว หลอนกร็ ดู ใบไมสดมาจากกง่ิ ขยีจ้ นแหลกในฝา มอื ทงั้ สอง ผสมกับนํ้าในกระติก แลว ลบู ตามใบหนา และลาํ คอ เพอ่ื ดับกลนิ่ นา้ํ หอมจากกระดาษเชด็ หนาทอี่ าจเหลือติดคา งอยใู หห มด สน้ิ ไป รพินทรม องดูหลอ นย้มิ ๆ นกึ ชมในความฉลาดไหวพรบิ แกไขสถานการณข องหลอน แตไ ชย ยนั ตสะกดิ แขน ทาํ หนา ขงึ ขงั สพั ยอกมาวา “ตายแลว นอ ย! มนั เรอ่ื งอะไรถึงเอาใบตาํ แยมาทาหนา ประเดย๋ี วไดคนั ตายเทานน้ั ทาํ ไม ไมถ ามเสียกอน” ดารินตกใจ หนั ไปพิจารณาดใู บไมท หี่ ลอนรูดมาอกี ครง้ั แลว จองหนาเพอ่ื นชาย “บา ! ไชยยันต. ..ใครบอกเธอวาใบตําแย” “อา ว! ก็บอกอยูน ย่ี งั ไงละ ไมเ ช่ือถามรพนิ ทรดกู ็ได” หลอนหันขวบั ไปทางพรานใหญท นั ที เหน็ รพนิ ทรก ดั ริมฝป ากกลน้ั หวั เราะ กเ็ หวย่ี ง กําปนทุบลงไปกลางหลังเพอื่ นชาย “อยา มาทําหลอกหนอยเลย ไมส าํ เร็จหรอก รไู วเสียดว ยวาวชิ าพฤกษศาสตรฉ นั ก็เรยี น เหมือนกนั พอจะดูออกหรอกวาใบไมช นดิ ไหนเปนอันตรายตอ ผิวหนงั หรือไม เหน็ เปน เดก็ อมมอื ไปแลว หรือยังไง หลอกไดห ลอกเอา” ไชยยนั ตแยกเขย้ี ว หลังแอ ครางอู “มือยังกะงวงไอแ หวง นอยน่ี กไ็ มร นู ว่ี า ‘คณุ หมอ’ เรียนวชิ าพฤกษศาสตรม าดวย เหน็ วชิ าสตั วศาสตรแยมาก ตะเขอ อกลกู เปน ตวั ชา งออกลูกเปน ไข เกา ะนกึ วา จะหลอกไดน ะซ”ิ “เมอ่ื ไหรเธอจะมาเปน คนไขข องฉันอีกสกั ครงั้ นะ ภาวนาอยูทกุ ลมหายใจเขาออก” “เฟย! แลวกนั ซี ไหงแชงกนั ยังงั้น” เพ่ือนชายรองล่ัน ดารินหวั เราะหๆึ มองไปทางรพนิ ทรผกู ล้นั หัวเราะกกึ ๆ อยู “เราละ คิดจะตมฉันดว ยหรอื เปลา” “เปลา ครบั ผมไมไ ดพดู อะไรสักคาํ ” “ดีแลว !” หลอนวา ยิ้มมมุ ปาก [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1084 “อยา ไปเขาพวกเปน ปเ ปน ขลยุ กับคนไมด อี ยา งไชยยันตน ะ ไมงน้ั เวลาเจบ็ ไขไดป ว ย อะไรขึ้นมา จะพ่ึงหมอคนทชี่ ื่อดารนิ ไมได” “เลน อาฆาตกนั แบบนีท้ ีเดียวหรอื ” ไชยยนั ตบน หนา ยูย่ี ดารินยกั คว้ิ ให “รูไวไดล วงหนาเลย อยา พลาดก็แลวกนั ขอยาจากฉันเม่ือไหรเ ปนโดนสตริคนิน มายก็ ไซยาไนตเมื่อน้นั ” เพ่ือนชายตาเหล ฝนเร่ิมโปรยปรายเปน ละอองเม่อื ตางผา นปา รวกเขาสบู ริเวณซอกเขา ซ่งึ ปา เร่ิมทึบข้ึนทกุ ขณะ อากาศขมุกขมัวท้ังๆ ทีเ่ ปน เวลาเท่ียงวนั พอลงเนนิ อีกฟากหน่งึ เขา สดู งทบึ อันเตม็ ไปดว ย ตนไมใ หญและเถาวลั ย แงซายผแู ยกออ มไปอกี ดา นหนึ่งและไปเดินนาํ อยูเบ้ืองหนา ก็หยดุ ชะงกั ตรง บริเวณลําหว ยแหง ตอนหนงึ่ ซงึ่ บัดนเ้ี ปยกแฉะเพราะฝนตงั้ แตเ มื่อคนื ทรดุ ตัวลงนง่ั คุกเขา พจิ ารณา พนื้ ตอนนนั้ รพินทรก เ็ รง ฝเ ทาตรงเขาไปโดยเรว็ รอยเทาชางโขลงที่นํามาตลอดเวลานน้ั ผานไปทางลําหว ยนน้ั ข้นึ สูอีกฟากหนงึ่ นํ้าทีข่ งั อยใู นบรเิ วณบางตอน เปน รอยขนุ คล่กั มีตะกอนลอยควางอยู มหิ นาํ ซาํ้ ยอดหญา ท่ีมนั ยํา่ ผานไปซง่ึ เอนราบลยู ับลงกบั พืน้ ขณะน้เี พิง่ จะคอ ยๆ ชูยอดขน้ึ มา สะเก็ดนาํ้ และโคลนซ่งึ กระเซ็นอยูรอบๆ ยงั ใหมเ หลอื เกิน แงซายเงยหนา ขน้ึ สบตารพนิ ทร ผบู ัดนย้ี ืนเบกิ โพลงจองรองรอยเหลานน้ั อยู โดยไมเ อย คาํ ใดกนั ท้งั สน้ิ พรานของเขาท้งั สาม ปราดตรงเขาไปทก่ี องมลู ใหมกองหนง่ึ กอบขึ้นมาขย้ใี นมอื แลว เผน กลบั มาที่รพนิ ทรก ระซบิ ละลํา่ ละลกั “ขข้ี องมนั ยงั อุนอยเู ลยนาย!” ไชยยนั ตก บั ดารินผูไมเขา ใจอาการของบคุ คลเหลา นั้น หันไปจองพรานใหญเ หมอื นจะ ถาม ก็เห็นดวงตาสเี หลก็ คนู น้ั เปนประกาย “ไอแ หวงผานตรงนไ้ี ปเมื่อไมเกิน 15 นาทีมาน่เี อง!” เขากระซบิ เบาทส่ี ดุ ประโยคท่ีผานเขา หู ทาํ ใหห วั ใจของไชยยนั ตแ ละดารินเตน แรง ไชยยนั ตผ ูก าํ ลังคาบบหุ รี่ อยู ท้งิ ลงกบั พนื้ และขยีโ้ ดยเร็ว “กแ็ ปลวา เรากระชน้ั ชิดหลงั มาติดๆ นะซิ มนั รตู ัวหรือเปลา น?ี่ ” พรานใหญใ ชส ายตาสํารวจดูหลกั ฐานรอ งรอยนั้นอีกครงั้ เมมริมฝปากแนน “สงั เกตดพู วกมันไมไ ดรีบรอ นอะไรเลย เดินกนั ไปตามสบาย มันคงจะไปหยดุ อยูทไ่ี หน สักแหง หนง่ึ จนกระทัง่ พวกเรากระชั้นระยะใกลเขา มาจึงเร่มิ ออกเดนิ ตอ ” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1085 รพนิ ทรตรวจทางลมอยางรอบคอบระมัดระวงั แลว กระซบิ ตอมาวา “เราตามมนั ทันในดงทบึ ขา งหนา นแี่ น ภายในไมเกนิ ชว่ั โมงขา งหนา น่ี ถาลมไมเปลีย่ น ทศิ เสยี กอ น” “มันรตู วั หรอื เปลา วา เราตามใกลเ ขา มา” ดารนิ ถามยาํ้ มาอกี คร้ัง “ผมยงั ไมกลารับรองอะไรไดทงั้ น้นั ถาจะพิจารณากนั ในทางดานทางลมแลว มันไมควร จะรู เพราะเรามาทางใตลมตลอด แตเราจะเชอื่ แนอ ะไรไดก ับชา งอยางไอแหวง ถงึ ไมไ ดกลนิ่ กอ็ าจ ไดยนิ เสยี งของเราก็ได การเดินผา นบริเวณนี้ไปอยางมรี ะเบยี บและไมรีบรอนของมนั ทําใหเ ราตอง คดิ มาก สมมตวิ า มันรูต วั การเดินแบบนกี้ ็แปลวามนั มอี บุ ายท่ีจะเผชญิ กับเรา เรียบรอ ยแลว ในดง ขา งหนา น่ี เอาละครับ ต้ังแตว นิ าทนี เี้ ปน ตน ไป เตรียมตวั ได” ไชยยนั ตปลด .600 ไนโตรฯ คมู ือออกจากไหล ดารนิ ขยบั ลกู เล่อื นเวเธอรบี .300 แม็กนม่ั ของหลอนอยา งแผวเบาแลว เซฟไว เพยี งแคป ลดหามไกกส็ ามารถจะลั่นกระสุนไดท นั ที พรานใหญ ตรวจทางลมเพอ่ื ใหแ นใ จอกี ครงั้ กท็ ํามือเปน สัญญาณกบั คนของเขา เกดิ จนั และเสย กอบเอามลู ชา งขึ้นมาละเลงตามเนอ้ื ตามตวั ในทนั ทีนน้ั ลมออนๆ พดั จากดงทบึ ออกมายังปากลาํ หว ย มกี ล่นิ สาบโคลนและไออบั ของใบไมเ นาโชยมา สรา งบรรยากาศ ใหเ กิดความตะครัน่ ตะครอสะบัดรอนสะบัดหนาวข้นึ มาในบนั ดล เสียงคางฝูงใหญ สงเสียงคกิ คอ ก อยบู นยอดไมท ึบหา งออกไปทางปา ถลมดานขวามือไดย ินมาแวว ๆ โดยไมเอย คําพดู ใดกนั อกี เลย นอกจากภาษาใบ ท้ังหมดภายใตการนาํ ของรพนิ ทร ขาม ปากหว ยขน้ึ สฟู ากตรงขามแลว เคลื่อนไปอยา งเบากริบราวกับเงาของปศ าจ ประสาททุกสว นเขมง็ เกลียว...ตน่ื พรอ มท่จี ะเผชิญกับสถานการณร า ยอันรอคอยอยูเ บือ้ งหนา ภายใตเงาทะมึนทึบของปา ใหญ ซงึ่ ไมมสี ่งิ ใดจะบอกไดว าพญาคชสารรา ยพรอ มบรวิ ารของมนั ผูแฝงตนอยใู นนนั้ ... รอคอยท่ีจะถูกลา โดยไมร ตู วั จากมนษุ ย หรอื จะเปนฝายรอคอยเพอื่ หมายลามนุษยท่ี ติดตามมนั มากันแน... [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1086 43 สตั วเลก็ ประเภทลิงคา งและนกบางชนดิ จัดวา เปนสัตวป ระเภทปากบอนอยไู มใ ชนอย มนั มกั จะรองสง สญั ญาณขนึ้ เสมอ เมอื่ เหน็ สิ่งแปลกปลอมผิดไปจากสภาพปกตขิ องปา เบ้ืองหลัง เสยี งรอ งทกั และปฏิกริ ยิ าของพวกมันยอมจะบอกใหท ราบถงึ ทศิ ทางของเปา หมายวา สงบนง่ิ หรอื เคลื่อนไหวอยยู ังท่ใี ด รหสั นี้ใชวา จะใชป ระโยชนไ ดเ ฉพาะฝา ยมนุษยผลู า ฝา ยเดยี วก็หาไม สตั วร ายทหี่ มายลา ก็ อาจสําเหนยี กความผดิ ปกตจิ ากสญั ญาณระวงั ภัยชนดิ นไี้ ดเชน กนั แลว ฉวยประโยชนใหตวั มนั เอง โดยการเตรยี มพรอมทจี่ ะหลีกหลบเตลดิ หนี หรอื มิฉะน้ันกแ็ ฝงกายเขา ทซี่ มุ เพือ่ ดักทํารา ยตามแต กรณี เสยี งคา งฝงู นัน้ ทําความอึดอัดลาํ บากใจใหแกรพนิ ทรอ ยางยงิ่ มนั เตอื นใหเ ขาพอจะคะเน ไดวา ไอแหวง และโขลงของมนั ขณะน้ีอยใู นทศิ ทางใด ขณะเดยี วกนั กอ็ าจเตอื นใหไ อแ หวงไหวทนั วา บดั นี้ฝา ยมนุษยย า งกรายกระชน้ั ชดิ เขา มาแลว ทกุ ฝก า วยา งท่เี คลอ่ื นไป กระแสลมเปนสงิ่ สาํ คญั ที่สุดนอกจากฝเ ทา อันเงยี บกรบิ ถา อานผิดเพียงนดิ เดียว โอกาสทีจ่ ะไดเ ห็นตวั มันเปน อนั หมดหวัง ทัง้ ๆ ท่ีกส็ ําเหนียกไดชดั วา มนั อยูไ มห า งออกไปนัก ภายในเงาบดบงั ของหมไู ม อดึ ใจใหญๆ ตอ มา เสยี งคา งฝงู นัน้ กค็ อ ยสงบลง ทงั้ ปา ตกอยใู นความเงยี บอีกครงั้ จนกระทั่งไดย นิ เสียงลมหายใจของแตละคนทีย่ อ งอยใู นขณะนี้ ตา งสอดสายสายตาไปรอบดา น อยางระมัดระวงั มีเสยี งกง่ิ ไมแหง หลนจากคบสงู ลงมาปะทะซมุ ไมเบื้องลางดงั สนนั่ ขนึ้ อีกครัง้ พรานใหญห ยดุ ชะงกั เงีย่ หสู ดับรหัส ลักษณะของเขายามน้ีเหมือนจะเขาฌาน ปราศจาก ความรูสกึ อืน่ ใดทั้งปวง นอกจากความแนว แนของกระแสคล่นื แหง ประสาทสมั ผัสที่สงออกไป สาํ รวจตรวจคน เทา น้นั เกดิ จนั และเสย ตรงึ ตวั เองนง่ิ อยูก บั ท่ี พากันจอ งมองมาที่นายของพวกเขาเหมอื นจะรอ การตัดสนิ ใจและคาํ สั่ง สวนแงซายซง่ึ ทรดุ ตวั ลงน่ังคุกเขา เคียงคกู บั ไชยยนั ต ในยามน้หี ยอนกายลง พงั พาบกบั พน้ื เอาหูแนบดนิ แลว สะกิดไชยยนั ตบ ุยปากไปยังดงผากอันแนนทึบเบอื้ งหนา เปน ความหมายบอกใหทราบวา โขลงชา งมฤตยูอยูใ นดงผากไมห างออกไปนกั น่ีเอง ดารนิ สงั เกตไปยงั อาการของทุกคน แมจะไมป ริปากบอกกนั เชน ไรอีกเลย หลอ นก็ สามารถเขา ใจสถานการณไ ดโ ดยสัญชาตญาณ ม.ร.ว.หญิงคนสวย เหงื่อออกชุม ฝา มือทัง้ สอง ซ่ึง บัดน้ีเยน็ เฉยี บ คอยๆ วางไรเฟลลงเช็ดมือกับขากางเกงจนแหง สนทิ แลวจงึ หยบิ อาวุธคมู อื ข้นึ มา กระชับอีกครง้ั ขมสติสํารวมใจแนว แนตอ สูก ับอํานาจความต่นื เตนพรนั่ ใจ ทบี่ งั เกดิ วบู วาบขน้ึ มาใน บัดน้ี ตาเปนประกายวาว [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1087 ไมมสี ญั ญาณหรอื การเคลอ่ื นไหวใดๆ จากชางโขลงนัน้ เลย! หากวามนั จะอยใู นดงผากน้ัน จริง พวกมันทุกตัวก็พากันซมุ อยอู ยา งสงบเงียบทสี่ ุด ขณะน้ที กุ สายตาพงุ มารวมจดุ อยทู ่ีพรานใหญเ ปนเปา หมายเดยี ว ก็เหน็ เขาโบกมือเรยี กให เขามารวมจดุ พรอ มกันอกี ครัง้ ท้งั หมดเคลอื่ นอยางแผว เบาเขามาสมทบ รพินทรสงภาษาใบกับคน ของเขาอยอู ึดใจ ซึ่งแตละคนเหลาน้ันกส็ ามารถเขาใจไดด ี เพราะความเคยชิน แลวกห็ ันมาทางไชย ยันตกบั ดาริน พูดแบบไมม เี สยี ง โดยใหจบั ใจความไดจ ากการขยบั รมิ ฝปาก และภายหลังจาก โตตอบในวิธีเดยี วกนั อยูอ กี ครูเดยี ว ทง้ั ดารนิ และไชยยนั ตก ็เขา ใจแผนท้ังหมด ทั้งหมด 7 คน จะแบง ออกเปน สามสาย สายทหี่ นึง่ มแี งซาย ไชยยันต และเกดิ สามคนจะ แยกออมไปทางดานซา ย โดยยดึ ลาํ หว ยลกึ ไตโอบขนึ้ ไป สายทีส่ อง เสย และจนั คบื ข้ึนไปแนวตรง โดยคลานฝา ดงผากเขา ไป สวนสายท่ีสาม รพนิ ทรและดารนิ ออ มข้ึนไปทางดานขวาเลาะลดั ไปตาม ชายเนนิ การยงิ จะเปน ไปโดยอิสระ...สดุ แลวแตใ ครจะเหน็ เปาหมายกอ น แตเ ปาแรกท่สี ดุ ควรจะ เปน ไอแ หวง จา โขลง ซักซอ มนดั แนะกันเปน ท่ีเขาใจดแี ลว ทัง้ สามฝายกย็ อ งกรบิ แยกผละจากกัน บายหนา ไป ตามทศิ ทางทีก่ ําหนด กอ นจากไชยยันตบบี มอื รพนิ ทรแนน แลว ชะโงกมาจูบเบาๆ ที่แกม ของเพ่อื น สาว กระซบิ “โชคดี นอย หวังวาพรานใหญคงคุมครองเธอได” หญิงสาวยมิ้ ใหก ับบรุ ุษผหู ลอ นรกั สนทิ เหมอื นพช่ี ายรวมสายโลหติ พยกั หนา “เชน เดยี วกนั ไชยยนั ต ขอใหเธอปลอดภยั และโชคด”ี เสย กับจนั มุดพงหายเขาไปกอ นแลว ไชยยนั ตกบั แงซายและเกิดก็กาํ ลังจะลบั ตาไปในลํา หวย รพินทรไมไดพ ดู อะไรกับหลอ นอีกเลยแมแตคําเดยี ว กา วยาวๆ ออกจากท่ไี ปราวกับเงาผี ดารนิ จรดเทา ตามรอยเขาติดไปทกุ ระยะ ไตข ้นึ เนนิ เลาะไปตามไหลอ ันรกทบึ ไปดว ยหนามพุงดอ และตนเสมา จากนนั้ กแ็ ทรกตัว ประหนึ่งสัตวเ ลื้อยคลานลอดเขา ไปตามซมุ เถาวัลยทปี่ กคลมุ แนนทึบจนแทบไมม แี สงสวางลอดเขา มาได ใชศอกและเขา คบื นํากายรุดหนาไปอยา งแชม ชา หลอนตามเขาอยา งแคลวคลอ งวอ งไวในทกุ ลกั ษณะ เพยี งแตย ากย่งิ ท่ีจะตองระวังไมใ หเ กิดเสียงขน้ึ หลายตอหลายคร้ังทเี่ ขาตองหันมาชวยปลด ก่ิงหนามทเ่ี กยี่ วติดตามรา งกายของหลอนออก ระหวางที่หมอบคลานเคยี งคูกนั ไป บางคร้ังเขาก็คบื ลอดซุมหนามเตี้ยๆ ลว งหนา หลุดพนออกไปไดก อ น แลวหนั มาทาํ สญั ญาณใหห ลอ นย่นื สง ลาํ กลอ ง ของไรเฟลออกมาให ฉดุ ลากตัวหญงิ สาวใหไ ถลตามพน้ื ลอดออกมาตามซุมนัน้ โดยอาศยั ไรเฟล เปน เครอ่ื งชวยฉดุ ไมมคี ําพูด มีแตแ ววตาของกนั และกนั เทานน้ั ที่จะใชแทนภาษาสงความหมาย [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1088 นักมานษุ ยวทิ ยาสาวเชือ้ พระวงศเพงิ่ จะมาตระหนกั แน ณ บัดนเี้ องวา ความยากลาํ บากยงิ่ ของการตามรอยสตั ว หาไดอ ยูทอ่ี นั ตรายในการเผชิญหนากับสตั วรา ย หรอื การเดนิ อันแสนจะเหนด็ เหน่ือยน้นั ไม แททจ่ี รงิ มนั อยทู วี่ ริ ิยะมานะ และความอดทนชน้ั สงู สดุ ในอันทีจ่ ะคบื คลานฝา รกฝา หนาม ในลกั ษณะไมผิดอะไรกับสตั วเลือ้ ยคลาน เพอื่ เขา หาสตั วท ี่จะหมายลาโดยไมใหมนั รตู ัว นน่ั เอง มนั ยากแคนแสนเขน็ จนแทบจะส้นิ ศรัทธาทเี ดียวแหละ หากกําลังใจลดหยอ นลงแมแ ตนดิ เดียว รพนิ ทร ไพรวลั ย เองก็เชน กนั ทุกครง้ั ท่ชี าํ เลอื งดรู า งงานซ่งึ คบื คลานติดหลังเปนเงาอยใู น ขณะนี้ เขาแทบจะเชอ่ื สายตาเสยี มิได...นหี่ รอื ราชสกลุ สาวสวยผสู ูงศักด์ิดว ยฐานะและชาติสกุล เพยี บพรอ มไปดวยทรัพยศฤงคารทุกส่ิงทกุ อยา ง เปน ไปไดห รอื ท่ีมาลากปนหมอบคลานฝาขวาก หนามอยเู คียงขางเขาในขณะน้ี เลอื ดเนอื้ อันนา ทะนถุ นอมทม่ี าเกลือกกล้วั อยกู บั หนาวไหนธ ลุ ดี นิ จนหมองคล้ํากรําเกรยี ม หวั ใจของเธอประกอบดว ยธาตอุ ันใด และจะมีผหู ญงิ อยา งเธออยใู นโลกนสี้ กั กีค่ น? ช่วั ขณะหน่งึ ทเี่ ขานอนหมอบหยุดรอ จนกระทั่งดารนิ คืบกายดว ยศอกข้ึนมาพงั พาบอยู เคยี งขา ง ตลอดกายของหลอ นเปยกชุมโชกไปดวยเหงอ่ื ราวกบั อาบนํา้ และหยาดเหงอื่ เกาะพราวอยู ท่ขี นตา ซ่งึ บัดนก้ี ะพรบิ จอ งหนาเขาเหมือนจะถามถงึ แผนคบื หนาตอ ไป เศษใบไมแ ละผงธุลี ตลอดจนรอยขดี ขว นเต็มไปหมด ทง้ั สองแกมอันแดงปล่ัง ไหลตอ ไหลเ บียดกระทบกนั ยามเมื่อเคยี ง คูกันอยเู ชน น้ี ใบหนา อนั เกรยี มของพรานใหญ ปรากฏรอยยิม้ ข้ึนนดิ หนง่ึ ทาํ ใหแ ลดอู อนโยนขน้ึ หลอ นย้ิมตอบ ปาดแขนเสอ้ื ขึ้นเชด็ เหงอ่ื บนใบหนา แมฝ นจะปกคลมุ เปนละอองอยยู ังปาเบ้อื งนอก แตใ นบรเิ วณดงทบึ รอบตวั ในขณะนี้ เตม็ ไปดว ยความอา วระอุและอบเหมือนอยใู นนรก ยง่ิ ทารณุ หนักข้ึนไปอีกเพราะขยุ ผาก และละอองจากใบไมบ างชนดิ ทท่ี าํ ใหค นั ยบิ ไปทั้งตัว ความบึกบนึ และทรหดของหญงิ สาว สําแดงใหเหน็ ชัดในภาวะเชน น้ี สหี นาและแววตา ของหลอ นไมไ ดบ อกร้วิ รอยของความขยาดกลวั หรอื ทอ ถอยเลยแมแตน ิดเดยี ว เขาปลดกระติกนํา้ แบบสนามใบเล็กที่เหน็บตดิ เข็มขดั เบือ้ งหลัง ออกมาสง ใหหลอนรับไปกรอกใสป ากสองสามอกึ แลว สงคนื หยดุ การเคล่ือนไหว สงบฟงเสยี งอยทู น่ี ่นั อกี อึดใจใหญ รพนิ ทรกพ็ ยกั หนา เปน ความหมายเตอื นใหห ลอ นคืบตามเขาตอ ไป บรเิ วณนน้ั ราบต่าํ ลงเปนลําดับ ครเู ดยี วทง้ั สองกพ็ บ ตนเองอยใู นวงลอ มของตนลานเต้ยี ๆ สลับไปกับสมุ ทมุ พมุ พฤกษม องเหน็ ส่ิงรอบดานไดใ นระยะไม เกนิ 20 เมตร พรานใหญยนั กายจากทาทหี่ มอบคลานอยูลุกขึน้ ยนื ครอมตวั จรดฝเทา เขาไปซมุ อยทู ่ี ซมุ เถาวลั ยเครอื ตอนหนึ่งแลว ทรดุ นัง่ ลงทนี่ น่ั ดารินยอ งตามเขามาแอบอยใู กลๆ โดยไมเ สียเวลา แมแตนดิ หนง่ึ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1089 ตลอดระยะเวลาท่หี ลอ นคืบคลานติดหลังเขามาอยา งลาํ บากยากเยน็ เปน เวลาไมต ่าํ กวา 15 นาที หลอ นไมไ ดส าํ เหนียกว่ีแววหรอื รอ งรอยของชา งตัวใดทง้ั สนิ้ แมจะพยายามใชประสาทหู ประสาทตาสักเพยี งใดกต็ าม ฝา ยของไชยยันตก ด็ ี หรอื ฝา ยเสยกับจนั กด็ ที แ่ี ยกกันไปอกี คนละดา น ก็ ยังเงยี บเชียบดรู าวกับวา คนเหลาน้นั ถูกปา ใหญก ลืนหายเขา ไปอยางลกึ ลบั ขณะนน้ั เอง ระหวา งทพ่ี ยายามสอดสา ยสายตาออกไปยงั เงาสลวั คลมุ เครือ ในรศั มคี รงึ่ วงกลมของทิศทางเบือ้ งหนา หขู องหลอ นก็สัมผัสกบั เสียงอะไรชนดิ หนึง่ ดงั แทรกมาในความเงียบ มนั เปน เสียงดงั คึก่ ๆ เบาๆ แลวก็เงยี บหายไป ไมถึงอึดใจกด็ ังข้ึนอกี พรานใหญจอ รมิ ฝป ากเขามาชดิ หหู ลอน กระซบิ “เสยี งนาํ้ ล่นั ในทองของมนั พวกมนั อยใู กลๆ เราน่เี อง” ทง้ั ๆ ที่เตรยี มกายและใจพรอมลว งหนา อยตู ลอดเวลาแลว วา จะตองเผชิญกับอะไร แต ประโยคกระซบิ ของรพนิ ทรท ี่ผานเขาหู กท็ าํ ใหห ญงิ สาวเยน็ วาบเขาไปถึงไขสันหลงั มอื สน่ั นอยๆ แทบจะระงับความตน่ื ประหมาไวเ สียมไิ ด แตล ะลมหายใจทผ่ี านไปยามนี้ มันดูชางยาวนานเสยี เหลือประมาณ รพนิ ทรนาํ หลอ นคลานคบื หนา อกี ครัง้ มดุ ลอดโพรงเถาวัลย อนั เปนดา นสัตวเลก็ ออ มวก ไปทางขวามอื คราวนเ้ี สยี งเปา ลมเบาๆ ออกจากปลายงวงเพ่อื ไลแ มลงไดยนิ มาอยางถนัด จากพุมไม ใหญเบ้ืองหนา ลมในดงกําลังสงัด ใบไมเ ลก็ ๆ กไ็ มก ระดกิ นี่เปนสง่ิ หนกั ใจย่งิ ของจอมพราน เพราะ ไมม ีทางจะคาํ นวณอะไรไดเ ลย หากมนั เกดิ โชยข้นึ เมือ่ ใด...กวาจะรูวา ใครอยูเหนอื ลมหรอื ใตล ม นาทวี ิกฤตกย็ อ มจะมาถึงเสยี แลว ท่กี อรวกเหนือเนนิ ดนิ สูง เขาหยดุ อกี ครัง้ ...เสียงพบึ พบั อนั เกดิ จากใบหูกวา งใหญท ่ี กระพือลมอยเู ปนระยะ แวว มาใหไดย นิ อกี ครน้ั แลว หนึ่งในจาํ นวนของโขลงคชสารผสี ิงก็ปรากฏ ขาหลงั ของมนั ขางหน่ึงใหเ หน็ อยใู นระหวางพงไมอนั หนาทึบมองดูผาดๆ ราวกับลาํ ตนลานทข่ี ึ้นอาํ พรางตาอยทู ั่วไป ดารินตาไวพอใช หลอนเหน็ เปา หมายน้นั ไลเล่ยี กับเขา ขยบั ไรเฟล ประทับขน้ึ แต กต็ องชะงักเพราะฝา มือของรพนิ ทรแ ตะไหลไ ว จึงไดแตสงบนง่ิ กลัน้ ใจมอื สั่นอยู จอมพรานกวาดสายตาไปรอบดา น สอดแทรกคนหาไปยงั สุมทมุ พมุ พฤกษ ทเ่ี ปนฉากอํา พรางอยูทัว่ ไปนน้ั ชนดิ ทไี่ มยอมใหส ่งิ ใดรอดพน หรอื ลวงตาไปได แลว กส็ ะกดิ หลอ นใหมองไป ทางดานซายระหวา งพมุ ไมเ ตี้ยๆ ตอนหน่งึ ปลายงวงอันหนึง่ ชูรอ นราขึ้นมาเหมอื นพยายามจะสดู กลน่ิ นน่ั ก็อีกตวั และในระหวางเงามอื ครมึ้ ของตนผาก กเ็ หน็ สว นบนั้ ทา ยของอีกตวั กําลังยืนใน ลกั ษณะโยกไหวอยไู ปมา ไมมปี ญ หา...พวกมนั ยงั ไมม ีโอกาสไหวตวั เลยวามนษุ ยฝายลารุกเงียบเขา มาจนถงึ ตัวแลว แตละตวั เทา ทจี่ ะมองเหน็ ไดใ นขณะน้ี อยูใ นอาการสงบเหมอื นจะพกั ผอ นในตําแหนงทยี่ นื ของมัน นานๆ ก็ชูงวงขึ้นสูดกล่ินสักครงั้ เปา หมายเหลานน้ั เหน็ เพียงลับๆ ลอๆ เทา น้ัน เพราะซุมไมท่ีบงั [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1090 เกะกะอยทู ว่ั ไป รวมท้งั เงาพรางตา แนนอนท่สี ุดถา กระสุนลนั่ ขนึ้ เปรยี้ งเดยี ว ดงรอบดานเหลานี้ จะ ปนปวนเปนพายุสลาตนั ในพรบิ ตา และบดั นี้ ทงั้ เขาและดารินกเ็ ขามาอยกู ลางโขลงของมนั เขา ให แลว! ไอแ หวงมหากาฬไปยนื หลบอยูต รงตาํ แหนง ไหน? นคี่ อื ปญหาหนักใจทีส่ ดุ ของรพนิ ทร ยามนี้ กระสุนนัดเดยี วทจ่ี ะทาํ ใหโ ขลงของมนั ปนปวนขน้ึ หมดท้ังขบวน ควรจะเปนกระสุนนัดที่ แลน เขาสูสมองหรอื หวั ใจของไอจาโขลงตวั สําคัญ หาไมเ ชน นน้ั แลว มันแทบจะไมย ังประโยชนอ นั ใดใหเ ลย ดารนิ กด็ เู หมอื นจะเขา ใจดใี นขอนี้ หลองมองจอ งมาท่เี ขาอยางกระวนกระวายรอนรมุ เหงอ่ื ซมึ เตม็ ใบหนา เส้ยี วของวนิ าท.ี ..กอนการตดั สินใจอยา งไรถกู ของรพินทรน เี้ อง ลมในดงกโ็ ชยเบาๆ จาก เหนอื ลงมาหาใต เสียงเจาตวั หนง่ึ ซึ่งจับกลน่ิ ผิดปกตไิ ดแ ผดรอง เตอื นสัญญาณภยั ขึ้นกอ น อดึ ใจ น้นั เองท้งั โขลงที่แยกยายบงั เงาอยูในท่ตี า งๆ ก็สงเสียงแหลมยาวประสานกันขนึ้ ทามกลางความ เงียบสงัดเชน น้ี สาํ เนยี งของมันสะเทอื นผานแกว หแู ทรกลึกลงไปถึงหวั ใจราวกบั เสยี งมัจจุราช ศรี ษะมหึมาขนาดตมุ สามโคก ฝาพน ซมุ ไมอ อกมาใหเหน็ ถนัดดว ยใบหูที่โบกรไ่ี ปมา มนั ยงั ไมเ ห็นศัตรกู จ็ รงิ แตสําเหนยี กในกลนิ่ ไอเสยี แลว ไมเ ปดโอกาสใหแ กก ารใครค รวญใดๆ ไดต อไป อกี สําหรับ รพนิ ทร ไพรวัลย “ยิง” เขารองเร็วปร๋ือ กระโดดลงจากเนินดิน ตวัดปนขนึ้ ประทับไหล แตค วามจรงิ ไม จําเปนตอ งส่งั แลว เพราะพรอ มๆ กบั เสียงรอ งของเขานนั่ เอง .300 เวเธอรบ ีแมก็ นมั่ จากมอื ของหญิง สาวกร็ ะเบดิ สนนั่ หว่นั ไหวขนึ้ อยา งดเุ ดือด กลบเสยี งรอ งและความวุนวายของมันหมดส้ิน หลอ น เหนยี่ วไกทนั ทที ี่เจา ตวั นัน้ โผลห ัวออกมาใหเหน็ ถนดั กระสุนนาํ้ หนกั 220 เกรนนัดน้นั ทะลวงสวนเขา โคนงวงของมันอยา งแมน ยํา้ ราวกบั จับ วาง แตอนั จะเน่อื งมาจากความคมและเรว็ จนเกนิ ไปของหวั กระสุน หรือจะเปนเพราะความอดทน เปน พเิ ศษขนั้ สุดทา ยของชวี ติ แหง มัน อยา งไรก็เหลอื ทจี่ ะเดา ไอยกั ษแ คสะทา นไปทัง้ รา งแผดเสยี ง กึกกอ ง แลวตะลุยปรี่เขาใสค นยิงอยา งบา เลือด ดารนิ กระชากลกู เลอ่ื นอยางรวดเร็ว กระหนํา่ ซํา้ เขาไปอกี นดั พรอมกับเผน ออกจากทีว่ ่ิง เขา หากอรวกใหญ อนั อยเู ยอื้ งไปเบ้ืองหลงั หลอนไมอ าจทราบไดถงึ ผลปฏบิ ัตกิ ารของกระสุนนดั หลัง เพราะมนั ลัน่ ขน้ึ พรอมๆ กบั .458 จากมอื ของพรานใหญ ซึง่ พอขาดเสยี ง พญาคชสารตวั น้นั ก็ โคน ครนื จนแผนดนิ สะเทือน เศษของกระดูกตรงบรเิ วณขมับดานทางออกของกระสนุ กระเด็นหลดุ ออกมาขาวเวอ ชน้ิ เทาฝามือ เลอื ดทะลักพรง่ั เปนสายธาร มันใหญเ หลอื ขนาด แตไมใ ชไ อแ หวง ! [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1091 ในเวลาเดียวกบั ที่ทัง้ สองเปดฉากระเบดิ กระสนุ ข้ึน เสยี งไรเฟล จากดานของไชยยันตและ จนั อกี สองพวก กป็ ระดังขนึ้ ถี่ยิบสน่นั ไปท้งั ดง ระคนกับเสยี งปา แตกไมเปนสา่ํ เสียงรองตะโกน บอกกันสลับไปกบั เสียงปน และชางรอ ง ฟง สยองไปทกุ ขุมขน เบือ้ งหลังของดารนิ ผูส าละวนประทบั ปน หาเปา หมายอยใู นขณะน้ี ปารวกแตกลูเปน ทางเขามาอยางรวดเรว็ นางพังตัวหนงึ่ ชงู วงวงิ่ เหยา ใกลเ ขา มา รพินทรวงิ่ สวนเขา ไปดกั หนา แหยล ํา กลอ งปน เขา ไปทางดานศรี ษะของมนั หา งเพยี งไมกว่ี า แลวล่ันตูม จากน้ันก็เผน หลบเขา ขางทาง มัน คะมําหนา ไปในทันที สง เสียงรองแหลมยาวดว ยความเจบ็ ปวดโกรธแคน พยายามจะชนั ตวั ข้ึนมาอกี อยา งทรหด แตแลวก็ลมตะแคงลงไปอยางไมต องซํา้ มันเปน นาทฉี กุ เฉนิ อลหมา นทส่ี ุด ซงึ่ ชวี ติ ยอมฝากไวกบั ความรวดเร็วฉบั ไวในการปลอย กระสนุ และการหลีกหลบเอาตัวรอดอยางฉลาดเทา น้ัน ซ่งึ ทกุ คนท่รี ว มในเหตกุ ารณพ อจะ คลองแคลวชํานาญดีอยูแลว อนั เน่ืองมาจากไดเ ผชญิ มาบอ ยครัง้ ยามน้ี ท้ังเขาและหลอ น ไมมโี อกาสที่จะคิดคํานึงถงึ หรอื เดาเหตกุ ารณของพวกพอ ง ทางดา นอื่นใดได นอกจากเหตุการณล อแหลมตอ ชีวิตเฉพาะหนาที่เผชญิ อยูเทา นั้น ปา รอบดา นที่ มองเห็นแตซ ุม ไมอยเู ม่ือครนู ี้ บดั นีม้ นั ดเู หมือนจะเต็มไปดวยโขลงชาง วง่ิ ตะลุยอยสู บั สนอลหมาน แทบจะนบั ไมถ ว น แตละตัวสง เสียงรอ งกึกกองเหยยี บยาํ่ พมุ ไมหกั อยูครนื โครมอึงคะนึงรอบตวั บา งเตลดิ เปนพายุผา นหนาไป และบา งกพ็ งุ เขาใส ดว ยความดรุ า ยอาฆาตสดุ แลวแตม นั จะเหน็ โลก ซกี ทปี่ ระจนั อยู เหมือนจะถกู บดบดั ดว ยพายุพระกาฬ ทะมนึ มดื เปนภเู ขาเลากา จาละหวน่ั ไปหมด ดู แทบจะไมเ หน็ ดารินยงิ เผาขนเจา ตวั ใหญอีกตัวหนง่ึ ท่ที ะยานรา เขา มาหาหลอนใกลทสี่ ุด ถลม ครนื ลง ดว ยกระสนุ เพยี งนดั เดยี วอยางเฉียบขาด แลวตวั หลอนเองกถ็ ลาวงิ่ หวั ซกุ หวั ซนุ ออมหนีไปรอบๆ โคนกอรวก รพนิ ทรเต็มไปดว ยความพะวาพะวงั เพราะมวั เปน หว งนายจางสาว เขาลืมนกึ ถึงตนเอง หมดสนิ้ สถานการณรา ยมนั เกิดขนึ้ เกนิ กวาทจี่ ะแกไ ขหลกี หลบไดเ สียแลว ทา มกลางโขลงของชาง ทก่ี ําลังปวนอลหมานอยนู ้ี จะโดยเจตนาจากพวกมนั หรอื ไมก ็ตาม ทัง้ เขาและหลอ นมีหวงั ถกู วง่ิ เหยยี บแหลกลาญไป หากหลบไมทนั หรอื กําบงั ไมแ ข็งแรงพอ โอกาสทจ่ี ะยิงแทบไมม อี ยเู ลย นอกจากการหลบเอาตัวรอดไวกอ น จากภาพวบู วาบสัน่ พราที่มองเห็นอยใู นขณะนี้ รพินทรใ จไมอ ยูกบั เนือ้ กบั ตวั นกั มานษุ ยวทิ ยาสาวคลองแคลวรวดเรว็ และอาจหาญเกนิ ตวั ก็จริง แตห ลอ นยงั ไมรจู ักหลักในการเอา ตัวรอดนกั เพราะพะวงแตจ ะยิงลา งผลาญพวกมนั เหลา น้นั ...มากกวา ที่จะคิดหลกี หลบ หลายตอ หลายตวั ทว่ี ิ่งแตกตืน่ เฉยี ดหลอนไปอยางหวุดหวดิ ชนดิ ท่ีหลอนยงิ ไมทันและมวั งงอยู “หลบเขาโคนรวก อยาออกมา!” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1092 พรานใหญต ะโกนเสยี งหลง พรอ มกับเผน ตรงเขาไปยังหลอ น ยามนนั้ ดูหลอ นจะไมได ยนิ เสียงของเขาเสยี แลว สะบดั ปากกระบอกไรเฟล จี้ตามเจาตวั หนงึ่ ทวี่ ่งิ เปนพายุสลาตัน โดยทหี่ ารู ไมว าบัดนเ้ี ยอ้ื งออกไปทางเบื้องหลัง งวงของไอวายรา ยอีกตวั หน่งึ ฟาดเฉียดรา งของหลอ นไปอยา ง จวนเจยี น รพนิ ทรเหนย่ี วไกตมู ท้ังๆ ทย่ี ังวงิ่ อยู มนั ก็เปน เวลาเดียวกบั ทห่ี ลอ นปลอยกระสุนเขาใสต วั ที่เลง็ ไว เสยี งระเบดิ ดังขึ้นพรอ มกนั อีกครัง้ ตัวท่ตี กเปน เปา กระสนุ ของหลอ น วงิ่ เขา ไปลมกลิ้งอยูใ นพมุ ไม เพราะถกู เขา กา นคออยาง จงั แตต วั ทางเบอ้ื งหลงั ท่ีถูกเอาลกู ปน ของรพินทรเ ขาไปในระหวางซอกขาหนา กอนจะคเู ขาเสยี การ ทรงตัวลง มนั งดั งวงอนั ใหญโตขึ้นอกี ครั้ง กระทบตะโพกดา นหลงั ของหญิงสาวผละลอยข้ึนทงั้ ตวั กระเดน็ ไปจากทีเ่ ดิมประมาณสี่หา วา ไรเฟลหลุดจากมอื ตวั เองลงไปนอนกลิง้ อยู รพินทรใ จหาย วาบ กระโจนเขา ไปทรี่ า งของหลอ นโดยเรว็ หว้ิ แขนกระชากขึ้น หลอ นจะไดรบั อนั ตรายบางหรอื เปลาในขณะนนั้ เขาไมส ามารถจะทราบได แตเห็นหญิงสาวถนัดขึน้ ยืนตามการฉุดของเขาอยาง รวดเร็ว ตะครบุ ไรเฟลตดิ มอื ข้นึ มาดวยโดยไมเสยี สติ เขาผลักหลอนเซถลาเขาไปในพอู นั กวางใหญ ของโคนตน กระหรา ง “ขา งหลงั !” ทา มกลางประสาทหูอนั ออื้ องึ แวว คลบั คลายคลับคลาวา จะไดย นิ เสยี งแหลมกรดี ของ หลอ นรองเตอื นมา รพนิ ทรห มนุ ตวั ขวับ เลอื ดในกายของเขากจ็ ับแข็งเปน กอนไปในบัดนน้ั ... กาํ แพงเมืองจนี หรอื มฉิ ะนน้ั ก็พระสเุ มรบุ รรพตลกู หน่งึ กลง้ิ แผน ดนิ สะเทอื นมาถึงตวั เขา เสยี แลว บังทุกส่งิ ทุกอยา งใหห ายวบั ไปกับตา นอกจากความมโหฬารของรางกายสดี าสนทิ น้ัน ดวงตาอันเลก็ ตี่ ไมสมกับสวนศีรษะมหึมาปานรถบดถนน เต็มไปดวยความมงุ รา ยหมายขวญั งาขาง หน่ึงแหลมพนปากออกมานดิ เดียว สว นอกี ขา งหนง่ึ อวบใหญยาวเฟอ ย ปลายแหลมราวกับหอก และ บดั นงี้ าขา งนั้นปก ดง่ิ ตรงเขามาในระดับกลางลาํ ตวั ของเขา ปน ในมอื ไมมปี ระโยชนเสยี แลว เพราะปากกระบอกสายเปะปะไปอยูเสียทางใดไมทราบ ได จะถอยหลบกส็ ายเสียยิง่ กวาสาย ดวยบดั นีป้ ลายงามจั จรุ าชพงุ แหวกอากาศเขามาที่ตัวเขา หางไม ถงึ ศอกในสายตาเบิกโพลงท่ีหนั มาพบเขา พอดีนี้ สัญชาตญาณอนั นอกเหนอื การบงั คบั เทา นัน้ ทที่ าํ ใหเขาเอ้ยี วตวั แลวกร็ สู ึกในพรบิ ตา ตอ มาวา แทง งาอวบใหญขา งนน้ั ทะลวงผานซอกสขี างลงไปปกสวบตรึงแนนอยกู บั ดิน ตวั เอง จํ้าเบาหงายหลงั ลงกบั พน้ื หวั ใหญมหมึ ากม ลงมาครอมทะมนึ บังโลกทง้ั หมดไว อยา งเหนียวแนนและดวยกําลังทม่ี ีอยูทงั้ หมด รพินทรใ ชแขนตวัดรดั รอบงาของมันไว พรบิ ตาตอมากร็ ูส กึ วาถูกงดั วบู ลอยขึน้ แขนทีร่ ดั รอบงากพ็ ลนั หลุดออกดวยกาํ ลังเหวย่ี งมหาศาล ตวั เองลอยควางขน้ึ ไปกลางอากาศเหมอื นจะระเหจ็ ข้นึ ไปสูอ ีกโลกหนึ่ง กาํ หนดไมถกู วา พนื้ ดินหรอื ทอ งฟาอยูทางดา นไหน มันโดง สูงขึน้ ไปกอ นแลว กห็ ววิ ลงมาทา มกลางอากาศอันเยน็ เฉียบ [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1093 ระหวางน้นั ดูเหมอื นจะไดย นิ เสยี งปน ลัน่ กึกกอ งขน้ึ อกี นดั หนึ่ง จากนน้ั ความรสู ึกทั้งมวล ของเขากด็ ับวบู เหมือนสวิตซไ ฟถูกตดั ... ความรูส กึ คอ ยๆ กลบั คืนมายงั ระบบประสาทของเขาทีละนอ ย เหมือนอยูในความฝน ท่ีมี อาการผอี าํ แวว เสียงเรยี กช่ือลอยมาจากทีไ่ กลแสนไกลเลือนๆ รางๆ ประดุจภาพพราบนจอ โทรทศั นท่ยี ังปรับไมเ ขา ที่ พยายามจะเปด เปลือกตาขนึ้ ทวามนั มืดไปหมด คร้นั แลวฆานประสาทก็สัมผัสกับกลิน่ หอมเยน็ จนทาํ ใหตอ งฉงน บอกไมถกู วา ตนเองอยทู ใี่ ดและภาวะไหน สมั ผัสคอ ยๆ แจมชดั ขน้ึ มาอีก รสู กึ วา ศรี ษะวางพาดอยูก ับความออ นนมุ อบอนุ บน ใบหนามอี ะไรเย็นๆ ซา ๆ ซับอยแู ผว เบา กล่นิ หอมสดชน่ื มาจากสง่ิ ทแ่ี ตะอยกู ับหนา เขานน่ั เอง แลว ก็ไดย นิ เสียงเรยี กอยางรอ นรนวา รพินทร! รพินทร!...ขยบั ตัว...อะโห! มันขัดยอกรา วระบมไปท้งั สรรพางคกาย แตท่ีแนน อนทส่ี ดุ ก็คอื ตระหนักตนเองไดด วี ายังไมต าย มานตาของเขาขยายกวางขึ้นในทนั ทนี ้นั แลว ทุกส่ิงทุกอยาง กก็ ลับเขา มาในความรูสกึ ครบถวน พบรางของตนเองนอนหงายเหยยี ดยาวอยกู บั พน้ื ศีรษะพาดอยูกับตกั ของนกั มานษุ ยวิทยา สาวผูเปน นายจาง หลอ นกาํ ลงั ใชกระดาษเช็ดหนาแบบเครอ่ื งสาํ อาง ท่ีมอี ยูต ดิ ตวั ซบั อยูตามใบหนา เขา พรอมกบั รองเรยี กเบาๆ รพนิ ทรลกุ ข้นึ นั่งโดยเรว็ แตแ ลวก็ตองแยกเขย้ี วครางอู เออ้ื มมอื ไปกดทห่ี ลงั ตนเอง “นีผ่ มไมยักตายหรอื น?ี่ ” “ยัง” หลอ นตอบ ตาเปนประกายขน้ึ ดวยความดีใจ เม่ือเหน็ เขารสู กึ ตวั “โชคดเี หลือเกนิ ทค่ี ณุ ลอยลงไปตกในซมุ เถาวัลย ทีแรกฉันใจหายหมดนกึ วา คณุ คอหัก เสียแลว ตรวจดไู มเหน็ มสี ว นไหนบุบสลายไป คอ ยโลง อกหนอ ย” พรานใหญก วาดสายตาไปรอบๆ มันเปน ดงบรเิ วณเดยี วกนั กบั ทเ่ี ขาประจันหนา กบั ไอ แหวง กอ นทจ่ี ะถกู งดั ลอยขนึ้ ไป และตกลงมาหมดสตินนั่ เอง “ไอแ หวง !...” เขาหลดุ ปากออกมาแหบๆ จอ งหนา หลอ น “มันไปไหนแลว ?” ดารินหวั เราะออกมา สีหนา ของหลอนยงั เตม็ ไปดว ยรวิ้ รอยของความตื่นเตน ขวญั หนดี ี ฝอตอ เหตุการณ “มันเปด ปา ราบไปแลว ตอนทมี่ ันงดั คณุ ลอยขึ้น ฉันยิงออกไปนัดหนง่ึ ไมรถู ูกตรงไหน เหน็ เลือดสาดเปนทาง แลวมนั ก็วิ่งตะบึงไป ตามซาํ้ ไมทัน” [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])

1094 รพนิ ทรส ะบัดหนาเรา ๆ ไลความมึนงง ยงั จบั ตน ชนปลายไมถ กู นกั ทุกครงั้ ที่เขาขยบั ตวั มนั แปลบยอกไปหมดจนตอ งสงเสียงคราง บัดนี้ปารอบดา นเงยี บสงดั คงมแี ตเขากบั หลอ นเทานั้น “แลว นพี่ วกเราไปไหนกันหมดละ ครบั ?” ดารนิ ถอนใจเบาๆ ส่นั ศรี ษะ พลางมองไปรอบๆ “ฉนั ก็ไมร ูเหมอื นกัน หลงั จากฉนั ยงิ ไอแ หวง เปน นดั สดุ ทายแลว ก็ไดย ินเสียงปน ลัน่ หา งๆ อีกสองนัด จากนน้ั ทกุ อยา งกเ็ งยี บไปหมด ฉนั ลองกูเรยี กอยพู กั หนึ่งแลว ไมไ ดย นิ เสยี งใคร ตอบมาเลย ก็เลยไปลากคณุ ออกมาจากพงเถาวัลย ปลุกใหฟน ขนึ้ มานแ่ี หละ วาแตคุณเถอะ เปน ยังไง บาง” พรานใหญล ูบคลาํ สาํ รวจดูตามแขนขาของตนเองอกี คร้ัง แลว ถอนใจเฮอื ก “คงยังไมถงึ ท่.ี ..ตอนทล่ี อยขนึ้ ไป ผมคิดวา ผมตายแลว ไมน กึ วาจะรอดเลย เคลด็ ยอกบา ง นดิ หนอยเทานน้ั คงไมเ ปนไรนกั หรอก วา แตนผ่ี มหมดสตไิ ปนานสกั เทาไหร? ” “ก็ไมนานหรอก สกั 5-6 นาทีเหน็ จะได คงจะเปนเพราะจุกอตี อนทห่ี ลน ลงมา ถงึ แมจะมี พงเถาวัลยรับแบง นาํ้ หนักไวบาง ตัวของคณุ ก็ลงมาถงึ พน้ื อยดู ”ี รพนิ ทรพยงุ กายลกุ ข้ึนยนื สะบัดแขนขาทดลองดูพรอมกบั เดินเขยกไปสองสามกาว แลว หนั มาทางหญงิ สาว ผบู ดั น้ีกาํ ลังจบั ตามองดูอาการของเขาดว ยความเปน หว ง ถามมาวา “เปนยงั ไง มอี ะไรผิดปกติไหม?” “เห็นจะไมเปน ไรหรอกครบั ยอกๆ เสียวๆ ที่สะบักซา ยน่ีเทา น้นั วาแตคุณหญิงเถอะ ผม เหน็ ถกู งวงมันฟาดกระเดน็ ไป ไมไดเปน อะไรเลยหรอกหรอื ?” หลอนสนั่ ศีรษะ ยิ้มออกมา “ไมห รอก ตอนนฉี้ ันกไ็ มเหน็ วา มันทํายังไงกับฉัน เพราะมนั เขามาขางหลงั รสู กึ เหมอื น ถูกใครผลักใหค ะมําหนาไปแรงๆ เทา นัน้ ปกตเิ รยี บรอยดีทุกอยา ง ฉนั เพ่งิ จะมีโอกาสเหน็ ไอแ หวง ถนดั ตาคราวน้ี มันใหญโ ตมโหฬารเหลือเกิน แลว กน็ า เสยี ดาย ท่โี อกาสของเราพลาดไปอกี แลว ท้งั ๆ ทพี่ บกันจงั หนาทีส่ ุด ความจรงิ ฉนั กย็ งิ เขาใสมันอยางเผาขนที่สดุ แตอารามรบี รอนตกใจ เลย ไมทนั เลง็ หนั ลํากลอ งตรงกซ็ ดั ตมู เลย สงสยั จะเขากลางลาํ ตัว เหน็ เลอื ดออกมาก หยดเร่ยี ราดเปน ทางไปทเี ดยี ว พอถูกนดั นนั้ มนั ก็วิ่งปาถลม ไป ทแี รกนกึ วามันจะแวง เขา ใสฉ ันเสียอกี ” วา แลว หลอ นก็ชีใ้ หด ูรอยเลอื ดสดๆ ท่ีกองอยกู บั พ้นื และเร่ยี ราดเปนทางไป ตามทิศทางที่ มันจะตะลุยผละหนี หยดอยูเ ปนหยอมๆ ราวกับใครมาทาํ ถังสีหกไว พรานใหญเดนิ ลากขาไปตาม ตรวจดรู องรอยเหลานนั้ อยรู ะยะหนงึ่ กเ็ งยหนา ขน้ึ ตาเปน ประกายไปดว ยความหวัง “แบบน้กี ส็ บายแลว ครบั ถงึ ไมถ ูกทีส่ ําคัญ ก็เจบ็ หนกั ไปทีเดียว ตามไมย ากแลว ผมเองยิง ไมทนั พอหนั กลับมนั ก็ถึงตวั เสียแลว โชคดที คี่ ุณหญงิ ไมเ สยี สตอิ ุตสา หยงิ มนั ไดอกี นดั หน่งึ ตอนที่ มนั งัดผมลอยข้ึนไป ถาไมถ ูกนดั นน้ั มนั อาจวิ่งเขาไปกระทบื ผมซ้าํ แหลกไปแลว กไ็ ด” [e-book] เพชรพระอมุ า by Sonyalee ([email protected])

1095 “พวกนนั้ เปน ยงั ไงบา งกไ็ มร ู เงียบฉ่ีไปเลย” หลอ นเอยขนึ้ อยางรอนใจ ควกั บหุ ร่ีออกมาจุดสูบเปน ตัวแรก รพินทรเ ขยกกลบั เขา มา ทรุดตวั ลงนงั่ เอี้ยวคอดดั ไปมา “คงไมมใี ครเปนไรหรอกครับ มเี ราสองคนเทานัน้ ท่บี กุ เขากลางโขลงของมนั นอกนน้ั ลอมดักอยูดานนอกเทา น้ัน ประเด๋ยี วก็คงตามเขามาพบเอง” ไมทันขาดคาํ กม็ เี สียงกูโหวกเหวกแววใกลเ ขา พรอมกบั กิ่งไมลัน่ สวบสาบ พรานใหญก ู รับออกไป ไมก ่ีอดึ ใจหลังจากนัน้ ไชยยนั ตและอกี ส่ีคนทแี่ ยกยา ยกนั ออกไป กส็ มทบกนั มาเปนหมู โผลอ อกมาจากพุมไมตอนหนงึ่ แลว เดนิ ตรงเขา มาอยางรีบรอ น สีหนา ของแตละคนเต็มไปดว ย ความเรา รอ นกระวนกระวาย แตพอมองเหน็ ดารนิ กบั พรานใหญนงั่ รออยูครบหนา ตางก็ถอนใจ ออกมาโลง อก แลว ฝายท่เี พง่ิ จะเขามาสมทบทหี ลัง กร็ บั รูเร่ืองราวตา งๆ ที่เกดิ ขึ้นทางดานนอ้ี ยา งละเอียด โดยการบอกเลาของดาริน เตม็ ไปดวยตระหนกขวญั แขวน แลว กย็ นิ ดใี นการรอดตายอยา งหวุดหวดิ ของทัง้ สอง ไชยยนั ตกรากเขา มาจับไหลร พินทรบีบแนน “เทวดาประจาํ ตัวของคุณแข็งเหลือเกนิ เหมือนตายแลว เกดิ ใหมทเี ดยี ว นกึ ไมถึงวา คณุ จะ มโี อกาสไดเขา ประชดิ ตวั มนั จนถึงกบั ฟด กับมนั ดว ยมือเปลาแบบนี้ น่ีเชษฐารูเ ขา ก็คงแทบชอ็ ค ทีเดียว” จอมพรานหวั เราะกรอ ยๆ “ผมกไ็ มคดิ เหมือนกันแหละครับ ตอนนัน้ ใหพระอนิ ทรล งมาเขียวๆ บอกวาผมไมต าย... ผมก็ไมเช่ือ มนั แทงผมผดิ ไปนิดเดยี ว อารามตกใจกเ็ ลยกอดงาของมันไวแ นน กะวาจะไมย อมปลอย ทเี ดยี ว แตอ ตี อนมนั งัดสะบดั ข้ึนไมทราบวา หลุดลอยไปทา ไหน โชคดที ี่คุณหญิงยิงสกดั ไวทนั ทาํ ใหมนั เปด หนไี ปกอนที่จะเขา ไปซํา้ ผม ยิงชา งมารวมรอยแลวไมเ คยถึงกับตองตะลุมบอนกบั มัน แบบมอื เปลา อยางน้ี อยา งมากกแ็ คว ่งิ หนีเทา น้นั ” จากการบอกเลาของไชยยนั ต และจนั ซ่ึงแยกกันไปคนละดาน ปรากฏวาคนท้งั สองฝา ย ยองเขาไปทางดา นใตล ม พยายามมองหาชา งโขลงนั้น ก็ไมเหน็ เงาของมันสกั ตวั เดยี ว ทัง้ ๆ ทีส่ ัมผัส บอกชดั วา พวกมันแยกยายกนั ซุม นิง่ อยูในดงผากนน่ั เอง อันเนื่องมาจากปาทึบมากจนเกนิ กวา ทจ่ี ะ มองเห็นอะไรไดถนดั คร้ันแลวทนั ทนี ้นั เองก็ไดย ินเสียงพวกมนั รองขึน้ พรอ มกับเสยี งปน ซ่ึงกเ็ ปน เสียงปน จากดา นรพินทรและดารนิ นน่ั เอง ทัง้ สองฝา ยจงึ พอสงั เกตเหน็ พวกมนั ไดใ นขณะทเ่ี กิด ปน ปว นขนึ้ การยงิ ไดเ กิดขน้ึ ในระหวางทม่ี นั บกุ ตะลยุ แตกตนื่ ออกมา จึงทําใหไ มถนดั นัก เพราะตอ ง คอยหลีกหลบเอาตัวรอดไวก อ น และเปนระยะทป่ี ระชิดตัวเหลอื เกิน ทางดานไชยยันตนน้ั เกดิ [e-book] เพชรพระอุมา by Sonyalee ([email protected])