เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่3001-3500

“ไดเ้ ลยครับ เชญิ คณุ ผหู ้ ญงิ นอนกอ่ นเลย เมอื่ ถงึ โรงแรมเมอ่ื ไร เดย๋ี วผมจะเรยี กเองครับ” “ขอบคณุ นะ” เสน่ิ เฉยี วหลบั ตาลงนอน อนั ทจี่ รงิ แลว้ ในใจของเธอนัน้ ยงุ่ เหยงิ ไปหมด แลว้ กไ็ มไ่ ดม้ คี วามคดิ ทอี่ ยากจะนอนดว้ ย เพยี งแคเ่ ธอ ไมอ่ ยากทจี่ ะพดู อะไรตอ่ แลว้ ก็เทา่ นัน้ การหลบั ตาบางทกี ็ สามารถชว่ ยใหห้ ลกี เลย่ี งคําถามตา่ ง ๆ ได ้ ใหห้ ลงั เมอื่ รถมาถงึ โรงแรม เสนิ่ เฉียวจงึ ลมื ตาขน้ึ มาอกี ครัง้ “ขอบคณุ มากลงุ หนาน ถงึ แลว้ ละ่ ” “คณุ ไดห้ ลับรเึ ปลา่ ？ผมวา่ จะไปปลกุ คณุ อยเู่ ลย” “ไมต่ อ้ งแลว้ ละ่ ขอบคณุ นะ” เสน่ิ เฉียวเปิดประตรู ถออก และลงออกมาจากรถ หลงั จากนัน้ ก็ ตรงขน้ึ ไปทช่ี นั้ บน เมอ่ื เดนิ ไปถงึ ทปี่ ระตหู อ้ งพักของตวั เอง กเ็ ห็นหานชงิ ยนื รออยู่ ทนี่ ่ันพอดี

ขณะทเี่ ห็นหานชงิ อยไู่ กล ๆ ฝี เทา้ ของเสนิ่ เฉียวกห็ ยดุ ชะงักลง เล็กนอ้ ย แลว้ จงึ เดนิ ไปทด่ี า้ นหนา้ ของเขา “นาย……หาน” “กลบั มาแลว้ หรอ？” หานชงิ ยม้ิ และมองไปทเ่ี ธออยา่ งออ่ นโยน เอามอื เออ้ื มเพอ่ื ทจี่ ะไปลบู หวั ของเธอโดยอตั โนมัติ เสน่ิ เฉียว สะดงุ ้ ในขณะทส่ี มองของเธอนัน้ ยงั ไมท่ นั ไดต้ อบสนองอะไร รา่ งกายก็ทําหนา้ ทห่ี ลกี เลย่ี งการสมั ผัสจากหานชงิ แทนกอ่ น แลว้ หานชงิ หยดุ นงิ่ อยทู่ ก่ี ลางอากาศ หลงั จากนัน้ เขาเกบ็ มนั กลับมา และยมิ้ ขน้ึ โดยไมใ่ สใ่ จกบั เรอื่ งเมอ่ื สกั ครู่ ตอนที่ 346 เรยี กพชี่ าย หานชงิ นัน้ ไมร่ สู ้ กึ อะไร แตว่ า่ เสนิ่ เฉยี วกลับรสู ้ กึ อดึ อดั ทําตวั ไม่ ถกู เธอหยบิ บัตรขนึ้ มารดู เปิดประตหู อ้ ง หลังจากนัน้ ก็ผลกั ประตู เปิดเขา้ ไป

“เขา้ มาส”ิ หานชงิ หยบิ กระเป๋ า และเดนิ ตามเสนิ่ เฉยี วเขา้ ไปดา้ นใน “ลงุ หนานบอกเรอ่ื งทงั้ หมดทเี่ กดิ ขน้ึ กบั ฉันแลว้ ” เสน่ิ เฉียวเอากระเป๋ าทอ่ี ยใู่ นมอื วางลงบนโตะ๊ และพยักหนา้ ： “ออื้ จากทค่ี ณุ ไดเ้ คยตรวจสอบเกย่ี วกบั เรอ่ื งของฉันมาแลว้ คดิ วา่ เรอ่ื งอดตี ของฉันคณุ ก็น่าจะรหู ้ มดแลว้ สนิ ะ” หานชงิ เงยี บ แตว่ า่ ใบหนา้ ของเขานัน้ แสดงออกมาชดั เจนแลว้ วา่ เขานัน้ รเู ้ รอ่ื งนเ้ี ป็ นอยา่ งดี การทไ่ี ดร้ เู ้ รอ่ื งน้ี ยงั ไงกด็ กี วา่ การทไ่ี มร่ ู ้ เพราะเสนิ่ เฉยี วจะไมต่ อ้ งเลา่ เรอื่ งราวทัง้ หมดใหเ้ ขาฟังอกี รอบ ในตอนทข่ี อใหเ้ ขาชว่ ย ตอนนหี้ านชงิ นัน้ รเู ้ รอื่ งราวละเอยี ดยง่ิ กวา่ ทเี่ ธอจะพดู ออกมาเสยี อกี เพราะงัน้ เรอื่ งก็งา่ ยขน้ึ เยอะเลย “คอื วา่ ฉันพอจะขอใหน้ ายชว่ ยฉันสกั เรอ่ื งจะไดม้ ัย้ ？” เมอื่ ไดย้ นิ หานชงิ กย็ ม้ิ มมุ ปากขนึ้ พรอ้ มกบั พยกั หนา้ ： “ได ้ แน่นอน แตว่ า่ ……”

แตว่ า่ ？เสน่ิ เฉียวนงิ่ ไปเล็กนอ้ ย ยงั ตอ้ งมเี งอ่ื นไขอะไรอกี งัน้ เหรอ？ “ถา้ ไมใ่ ชญ่ าตกิ นั ฉันกค็ งไมม่ เี หตผุ ลและคงทจ่ี ะชว่ ยเธอไมไ่ ด ้ กอ่ นทจี่ ะชว่ ยเรอื่ งน้ี เธอชว่ ยบอกฉันหน่อยสวิ า่ เธอยอมรับ สถานะของตวั เองทเี่ ป็ นลกู สาวของตระกลู หานไดแ้ ลว้ รยึ งั ？” เสน่ิ เฉียว： “……” นกึ ไมถ่ งึ วา่ เรอ่ื งทเี่ ขาจะชขี้ น้ึ มากอ่ นนัน้ จะเป็ นเรอ่ื งน้ี ในตอนนัน้ เสนิ่ เฉยี วพดู อะไรไมอ่ อก “นายหาน ฉัน……” “ยงั เรยี กนายหานอกี เหรอ？” หานชงิ ยม้ิ เล็ก ๆ และมองเธอ ดว้ ยสายตาทอ่ี อ่ นโยน ตงั้ แตไ่ ดร้ จู ้ ักหานชงิ มา เสน่ิ เฉียวกร็ สู ้ กึ มาตลอดวา่ หานชงิ นัน้ แมว้ า่ จะใจเย็น แตใ่ นขณะเดยี วกนั นัน้ เองก็ทําใหค้ นรสู ้ กึ ถงึ ความยงิ่ ใหญแ่ ละทรงอํานาจ ไมส่ ามารถทจี่ ะอยใู่ กล ้ ๆ ได ้ ใบหนา้ ของเขานัน้ มกั จะไมแ่ สดงอาการใด ๆ ออกมา นับไดว้ า่

เป็ นคนทต่ี ัดสนิ ใจทําสง่ิ ตา่ ง ๆ เพอ่ื ความถกู ตอ้ งโดยไม่ เกย่ี วขอ้ งกบั อารมณห์ รอื ความรักใด ๆ ไมค่ ดิ เลยวา่ เขานัน้ จะสามารถมรี อยยมิ้ อนั ออ่ นโยนเชน่ นใ้ี หก้ บั ตวั เธอได ้ นเ่ี ป็ นเพราะ……พลงั ของความรักอยา่ งนัน้ หรอื ？ เสนิ่ เฉยี วมองไปทห่ี านชงิ อยคู่ รหู่ นงึ่ ไมร่ วู ้ า่ จะตอบกลบั อยา่ งไร ดี หลังจากนัน้ ……เธอเองก็ไมร่ วู ้ า่ ตวั เธอเป็ นอะไร ราวกบั โดน มนสะกดของความรักอยา่ งไรอยา่ งนัน้ จู่ ๆ กพ็ ดู ขนึ้ มาวา่ ： “พช่ี าย……” เพยี งแคค่ ํานัน้ คําเดยี วนัน้ สงิ่ ทเ่ี สน่ิ เฉยี วจะพดู กต็ ดิ อยทู่ ป่ี าก เธอรบี เอามอื มาปิดปากไว ้ และไมพ่ ดู อะไรออกไปตอ่ และก็เพยี งแคค่ ํานัน้ คําเดยี วนั่น สําหรับหานชงิ นัน้ กม็ าก เพยี งพอแลว้ เขาจงึ ยกมอื ขนึ้ มาอกี ครัง้ เสนิ่ เฉียวนัน้ คดิ ทจ่ี ะมดุ หลบ แตว่ า่ สดุ ทา้ ยไมร่ วู ้ า่ ทําไมเธอกย็ ังคงนง่ิ อยกู่ บั ที่ ปลอ่ ยใหม้ อื ของหาน ชงิ วางลงบนหวั ของเธอได ้

หานชงิ นวดลงทหี่ ลังหวั ของเธอเบา ๆ พรอ้ มกบั รอยยม้ิ “แคน่ ก้ี พ็ อแลว้ จําไวน้ ะหลังจากนเ้ี ป็ นตน้ ไปตระกลู หานจะคอย สนับสนุนเธอ ขอเพยี งแคเ่ ธอตอ้ งการ พ…่ี …กจ็ ะอยทู่ น่ี ่ันทนั ที หลังจากนเี้ ธอก็เป็ นนอ้ งสาวของหานชงิ แลว้ เขา้ ใจมยั้ ？” นํ้าเสยี งทร่ี าวกบั วา่ กําลังพดู อยกู่ บั เด็กทารกนม่ี นั อะไรกนั เสนิ่ เฉยี วกะพรบิ ตาเล็กนอ้ ย และกพ็ ยักหนา้ ตอบรับไปโดยไม่ คาดคดิ “เรอ่ื งของเธอ อยากจะจัดการยงั ไงละ่ ？” หานชงิ ถามถงึ เรอ่ื ง ระหวา่ งเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ขน้ึ มา “ฉันตอ้ งการทจี่ ะดําเนนิ การหยา่ กบั เขา แตว่ า่ ……ตอนนฉ้ี ันไม่ อยากทจ่ี ะเจอเขาอกี แลว้ ” “ไดส้ ิ เดย๋ี วฉันใหค้ นไปจัดการเดนิ เรอ่ื งให”้ หานชงิ พยกั หนา้ เรอ่ื งทนี่ อ้ งสาวขอมา แน่นอนวา่ ตวั เขาทเี่ ป็ นพชี่ ายนัน้ จะตอ้ ง ชว่ ยจัดการใหเ้ รยี บรอ้ ย แคน่ เี้ องเหรอ？เสน่ิ เฉียวคดิ วา่ เขานัน้ จะรสู ้ กึ วา่ มนั ยงุ่ ยาก ไม่ คดิ เลยวา่ เขาจะตกปากรับคํางา่ ย ๆ เชน่ นี้

เสนิ่ เฉียวคดิ อยพู่ ักหนงึ่ แลว้ จงึ พดู ขนึ้ ： “ฉันสามารถ……ยา้ ย ออกไปจากเมอื งนไ้ี ดม้ ัย้ ？” “เป็ นเพราะเขา เธอกเ็ ลยไมอ่ ยากจะอยทู่ น่ี อี่ ยา่ งนัน้ หรอื ？” แมว้ า่ จะดนู ่าอายอยบู่ า้ ง แตเ่ สน่ิ เฉียวก็ยอมรับ： “ฉันไมอ่ ยาก ทจี่ ะเห็นเขาอกี แลว้ แลว้ กย็ งิ่ ไมอ่ ยากอาศยั ในเมอื งทมี่ เี ขาอยู่ อกี แลว้ ฉัน……” “ไมม่ ปี ัญหา ทตี่ า่ งประเทศพวกเราตระกลู หานเองกม็ กี จิ การอยู่ สามารถสง่ เธอไปตา่ งประเทศได ้ อยทู่ ว่ี า่ เธอจะตอ้ งการหรอื ไม่ ？” ไปตา่ งประเทศ？เสน่ิ เฉยี วไมเ่ คยคดิ ถงึ ปัญหานมี้ ากอ่ น เธอนัน้ ตอ้ งการเพยี งแคห่ ลกี ใหห้ า่ งจากเมอื งน้ี แตไ่ มค่ ดิ เลยวา่ หานชงิ จะบอกขนึ้ มาวา่ ใหเ้ ธอไปตา่ งประเทศ “หลังจากไปตา่ งประเทศแลว้ เธอกไ็ ปเรยี นตอ่ สิ หลังจากนเ้ี ธอ จะไดม้ อี นาคตทด่ี ขี นึ้ นอ้ งสาวของหานชงิ คนนน้ี ัน้ ……เป็ นคนที่ ยอดเยย่ี ม และไมถ่ กู ผกู มัดกบั ผชู ้ ายบางคน ฉันเชอ่ื วา่ หลังจาก นเ้ี ธอกจ็ ะพบกบั คนทด่ี กี วา่ น”ี้

“เรอ่ื งของเยโ่ มเ่ ซนิ ทนี่ ี่ มฉี ันคอยจัดการแทนเธอ ถา้ หากเธอ ยนิ ดแี ลว้ ละ่ ก็ ……” “ฉันยนิ ด！ี ” เสนิ่ เฉียวเอาแตพ่ ยักหนา้ ใชแ้ รงทมี่ กี ดั รมิ ฝี ปาก ลา่ ง เบกิ ตาโตและมองไปทห่ี านชงิ ： “ฉันอยากไปวนั นเ้ี ลย！” ในตอนนถ้ี งึ ก็เป็ นตาของหานชงิ แลว้ ทตี่ อ้ งตะลงึ เขามองเธอ อยา่ งไมม่ ที างเลอื ก สดุ ทา้ ยก็ตอบรับไป “ไดเ้ ลย เดย๋ี วฉันใหซ้ จู วิ่ ไปเตรยี มตวั ใหแ้ ทน สว่ นเธอกไ็ ปจัด ของสกั หน่อย ดวู า่ มอี ะไรทต่ี อ้ งเอาไปบา้ ง ฉันขอตวั กลบั บรษิ ัท กอ่ น” หลังจากหานชงิ จากไป เสน่ิ เฉียวกเ็ ขา้ ไปในหอ้ งลงมอื จัดของ เก็บของทนั ที ในขณะทเี่ ธอกําลงั เก็บของจัดของอยนู่ ัน้ กเ็ พงิ่ จะรวู ้ า่ เธอนัน้ ไม่ มอี ะไรทจ่ี ะตอ้ งเกบ็ เลย กอ่ นทจี่ ะเขา้ ไปในตระกลู เยไ่ มม่ อี ะไรท่ี เป็ นของตวั เธอเองเลย หลังจากทเี่ ขา้ ไปในตระกลู เยแ่ ลว้ …… ของตา่ ง ๆ มากมายนัน้ เป็ นของทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ มอบใหเ้ ธอ ในตอนนัน้ เองเธอก็เพงิ่ จะพบวา่ ตลอดอายุ 20 กวา่ ปีทเ่ี ธอใช ้ มานัน้ มันราวกบั เป็ นเพยี งแคค่ วามฝัน

ไมว่ า่ ของอะไรกไ็ มม่ สี กั อยา่ ง เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ ตวั เองมชี วี ติ ไดเ้ ชน่ นน้ี ัน้ มันชา่ งดนู ่าตลกจรงิ ๆ จงึ ไมไ่ ดจ้ ัดของอะไรเพมิ่ เตมิ ทําเพยี งแคน่ ่ังนงิ่ ๆ อยบู่ นเตยี ง และมองออกไปนอกหนา้ ตา่ ง ยาวไปจนถงึ ชว่ งบา่ ย ซจู วิ่ ก็มารับเธอทโ่ี รงแรม “คณุ หนูเสน่ิ นายหานใหฉ้ ันมารับคณุ คะ่ ต๋วั เครอ่ื งบนิ ฉันไดจ้ อง ไวใ้ หค้ ณุ เรยี บรอ้ ยแลว้ เป็ นไฟลทร์ อบ 2 ทมุ่ ไมท่ ราบวา่ ตดิ ปัญหาอะไรมยั้ ？” “ไมม่ ”ี เสน่ิ เฉียวสา่ ยหนา้ ： “แคน่ ก้ี ด็ มี ากแลว้ ละ่ ขอบคณุ นะ” ซจู วิ่ มองไปทเ่ี ธอ แมว้ า่ จะไมร่ วู ้ า่ ควรหรอื ไมค่ วรพดู แต่ ทา้ ยทส่ี ดุ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะถามขน้ึ ： “คณุ หนูเสนิ่ ไมท่ ราบวา่ ได ้ บอกลาเพอื่ น ๆ และญาติ ๆ ทอ่ี ยใู่ นประเทศเรยี บรอ้ ยรยึ ัง？ ตอ้ งการจะไปแลว้ จรงิ ๆ ใชม่ ัย้ คะ？หลงั จากทไ่ี ปแลว้ ……จะไม่ เสยี ใจทหี ลงั ใชม่ ยั้ คะ ？” เพอ่ื นและญาตทิ อี่ ยใู่ นประเทศ？

คนแรกทเ่ี สน่ิ เฉียวคดิ ถงึ กค็ อื เสยี่ วเหยยี น ถา้ หากวา่ เธอไปแลว้ ละ่ ก็ เสยี่ วเหยยี นจะตอ้ งคดิ ถงึ เธอเป็ นแน่ แลว้ กจ็ ากนสิ ยั ของเธอ ก็คงรบี บอกหา้ มไมใ่ หเ้ ธอไป ชา่ งเถอะ ไวไ้ ปแลว้ คอ่ ยบอกเธอทหี ลังกแ็ ลว้ กนั สว่ นคนอนื่ ๆ น่ะ…… “ฉันไมม่ อี ะไรทจ่ี ะตอ้ งแจง้ หรอก เรอ่ื งทางดา้ นของตระกลู เสน่ิ พอจะรบกวนเลขาซไู ดม้ ัย้ ？” เลขาซตู ะลงึ เล็กนอ้ ย หลงั จากนัน้ ก็ตกปากรับคํา： “เรอ่ื งนัน้ ได ้ แน่นอนคะ่ เพยี งแคค่ ณุ หนูเสนิ่ ตอ้ งการอะไร ซจู ว่ิ คนนี้กท็ ําให ้ ไดท้ ัง้ นัน้ ” “ถา้ งัน้ ไปกนั เถอะ” เสน่ิ เฉียวหยบิ กระเป๋ าของตวั เองขนึ้ มา หลงั จากนัน้ กล็ กุ ขน้ึ ซจู วิ่ ถงึ กบั ตะลงึ ： “คณุ หนูเสน่ิ ไมม่ ขี องทจ่ี ะเอาไปเลยหรอ？ ไปแบบนเี้ ลยเหรอ？”

“แคน่ พี้ อแลว้ ละ่ ฉันไมม่ อี ะไรทจ่ี ะเอาไปดว้ ยได ้ ชดุ ไมก่ ชี่ ดุ แค่ นก้ี พ็ อแลว้ ” ทา้ ยทสี่ ดุ ซจู ว่ิ กส็ ง่ เธอไปยังสนามบนิ ตอนทถ่ี งึ สนามบนิ กเ็ ป็ น เวลาประมาณ 5 โมงกวา่ แลว้ “ยงั พอจะมเี วลา ประธานหานไปประชมุ แลว้ ประมาณครง่ึ ชวั่ โมงใหห้ ลงั คงถงึ สนามบนิ เขาจะมาสง่ คณุ หนูเสน่ิ ” “อมื้ ” ทงั้ สองคนจงึ รออยทู่ สี่ นามบนิ อยรู่ าวครง่ึ ชว่ั โมง ในทส่ี ดุ หานชงิ กม็ าถงึ หานชงิ นัน้ คงจะรบี มาเป็ นอยา่ งมาก ดจู ากอาการของเขาที่ คอ่ นขา้ งเหนอ่ื ย เขาใหส้ ญั ญาณกบั ซจู วิ่ ซจู ว่ิ ก็หยบิ เอาตวั๋ เครอ่ื งบนิ กบั บตั รผา่ นออกนอกประเทศในกระเป๋ าตวั เองออกมา “นคี่ อื ……” เสนิ่ เฉียวรับมา เห็นวา่ ดา้ นหนา้ นัน้ ตดิ รปู ของเธอไว ้ แตว่ า่ ชอ่ื นัน้ กลบั ไมใ่ ชเ่ สน่ิ เฉียว แมแ้ ตว่ นั เกดิ หรอื ทเ่ี กดิ เองกต็ า่ งเปลย่ี นไป ทงั้ สน้ิ

เสนิ่ เฉียวทเี่ กอื บจะเขา้ ใจวา่ ตวั เองนัน้ หยบิ มาผดิ ก็ไดย้ นิ เสยี ง นง่ิ ๆ ของหานชงิ ดงั ขนึ้ มาจากดา้ นบนหวั ของเธอ “มจู่ อ่ื ” เธอเงยหนา้ ขนึ้ ดว้ ยความประหลาดใจ “ตอนทเ่ี ธอเพง่ิ เกดิ นน่ี ่ะเป็ นชอื่ ทนี่ ายทา่ นมอบใหเ้ ธอ หลงั จาก นเี้ ธอนัน้ จะเป็ น……สกลุ หาน ทชี่ อ่ื วา่ มจู่ อ่ื ” “หานมจู่ อ่ื ……” เสนิ่ เฉียวเอานวิ้ ลบู ลงไปทร่ี ปู ภาพของตวั เอง เธอชอื่ นเ้ี องหรอกเหรอ？ ตอนที่ 347 ชาตนิ ไ้ี มต่ อ้ งเจอกนั อกี “หลังจากทน่ี ไี่ ปจากทนี่ แ่ี ลว้ เธอกจ็ ะไมใ่ ชค่ นสกลุ เสนิ่ อกี ตอ่ ไป แลว้ ก็ไมไ่ ดช้ อื่ เสนิ่ เฉียวดว้ ย ถา้ หาก……ถา้ เธอสามารถรับมัน ไดล้ ะ่ ก็ ก็ไปเถอะ” หานชงิ ยมิ้ และตรงไปทเี่ ธอ แลว้ ก็พดู ขน้ึ อกี วา่ ： “แน่นอนวา่ พนี่ ่ะเคารพในการตดั สนิ ใจของเธอ ไมว่ า่ เธอ จะเลอื กแบบไหนก็ตาม”

เสนิ่ เฉยี วทถี่ อื บตั รผา่ นสําหรับออกนอกประเทศไวอ้ ยนู่ ัน้ ก็เอา บตั รผา่ นออกนอกประเทศเกบ็ ไป “เดมิ ทฉี ันกอ็ ยากจะหนไี ปจากทนี่ ี่ มตี วั ตนใหมด่ ว้ ยแบบนก้ี ย็ ง่ิ ดี ฉันเกบ็ เอาบตั รผา่ นสําหรับออกนอกประเทศกบั ตวั๋ เครอ่ื งบนิ นี้ ไปละ่ นะ ขอบคณุ มากเลขาซู ขอบคณุ นะ……พชี่ าย” “เลขาซจู ะไปดว้ ยกนั กบั เธอ เธอจะชว่ ยจัดการเรอ่ื งตา่ ง ๆ แทน เธอเอง พอถงึ ทน่ี ่ันแลว้ ก็ทําใจใหส้ บายเถอะ เรอื่ งทางนเ้ี ดย๋ี ว พอฉันจัดการเสร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ กจ็ ะตามไปอยกู่ บั เธอ” เมอื่ ไดย้ นิ เสนิ่ เฉยี วมองตาคา้ งไปทห่ี านชงิ ： “คณุ เองก็จะไป ดว้ ยงัน้ เหรอ？” “เอาละ่ เวลาก็ไมใ่ ชน่ อ้ ย ๆ แลว้ เธอกบั เลขาซไู ปตอ่ แถวผา่ น การตรวจสอบความปลอดภัยเถอะ” ซจู วิ่ พยกั หนา้ หยบิ เอากระเป๋ าทอ่ี ยใู่ นมอื ของเสน่ิ เฉียว： “ไป กนั เถอะคณุ หนูหาน” คําวา่ คณุ หนูหานนัน้ ……ทําใหส้ ตขิ องเสน่ิ เฉยี วนัน้ กลบั มา

ใชแ่ ลว้ นับตงั้ แตว่ ันน้ีตอ่ ไปเธอนัน้ ไมใ่ ชเ่ สน่ิ เฉียวอกี ตอ่ ไปแลว้ เธอนัน้ เป็ นคนสกลุ หาน ทม่ี ชี อ่ื วา่ ……หานมจู่ อื่ 。 หลังจากทผ่ี า่ นดา่ นตรวจความปลอดภยั แลว้ เสนิ่ เฉียวกอ็ ด ไมไ่ ดท้ หี่ นั กลบั มามองหานชงิ ทยี่ นื นง่ิ อยทู่ เี่ ดมิ ตรงนัน้ เขานัน้ ยนื อยทู่ น่ี ่ันราวกบั วา่ กําลังยนื พงิ แสงอยู่ พรอ้ มกบั รอยยมิ้ อนั อบอนุ่ ทรี่ มิ ฝี ปากของเขา เอาละ่ แลว้ เจอกนั ใหมน่ ะเมอื งเป่ ย แลว้ ก็หานชงิ ……พชี่ ายทเี่ พง่ิ จะรจู ้ ัก รวมไปถงึ ทกุ ๆ คนดว้ ย สดุ ทา้ ยก็ลากอ่ นนะเยโ่ มเ่ ซนิ หวงั วา่ ชาตนิ ้ี จะไมต่ อ้ งเจอหนา้ กนั ไปอกี เลยตลอดกาล ตงั้ แตว่ ันนเี้ ป็ นตน้ ไป เธอคอื หานมจู่ อื่ ไมใ่ ชเ่ สนิ่ เฉยี วอกี ตอ่ ไป เธอนัน้ ตอ้ งการทจี่ ะไปมชี วี ติ ใหม่ *

5 ปีใหห้ ลัง ทอ้ งฟ้าในเมอื งซเู ป็ นสฟี ้าสดใส เมฆสขี าวทอดยาว มที อ้ งฟ้า ปลอดโปรง่ “เสย่ี วหมโี่ ตว้ พอฉันนับถงึ สามเธอจอ้ งกลบั มาหาฉันทันทนี ะ ！” “หนง่ึ ！” “สองl！” “สาม！” ทนั ทที ส่ี นิ้ เสยี ง เด็กทารกชายตวั นอ้ ย ๆ คนหนง่ึ ก็รบี เดนิ ไป ทันที และไปอยทู่ ข่ี า้ ง ๆ ของเสยี่ วเหยยี น เสยี่ วเหยยี นยกมอื ขนึ้ ไปหยกิ หขู องเขาอยา่ งไมเ่ กรงใจ： “จรงิ ๆ เลยนะเธอเนย่ี ฉันละสายตาไปแคแ่ ป๊ บเดยี วกไ็ ปจบี สาวนอ้ ย ซะแลว้ ？แถมยังไปโขมยจบู แกม้ เคา้ อกี ？เธอไมเ่ ห็นหรอวา่ เด็กผหู ้ ญงิ คนอนื่ น่ะ ถกู เธอแกลง้ จนรอ้ งไหก้ นั หมดแลว้ ？”

คําวา่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทเี่ สย่ี วเหยยี นนัน้ ไมไ่ ดเ้ รยี กอยา่ งออ่ นหวาน ： “โอย๊ เจ็บ นา้ เหยยี นปลอ่ ยมอื นะ~ ไมง่ ัน้ เดย๋ี วฉันจะไปฟ้อง หมา่ ม๊วี า่ นา้ เหยยี นแกลง้ เด็กตวั นอ้ ย ๆ ” “เอาเลย เธอไปฟ้องเลยสิ คดิ หรอวา่ ฉันจะกลวั แคเ่ พราะเธอจะ ไปฟ้องน่ะ？อกี เดย๋ี วพอหมา่ ม๊เี ธอมาแลว้ ฉันกจ็ ะบอกหมา่ ม๊ ี ของเธอวา่ หานยซ่ี เู ป็ นเด็กไมม่ ยี างอาย อยู่ ๆ ก็ไปขโมยจบู เด็ก ๆ คนอนื่ ซะแลว้ ！ดซู วิ า่ แมจ่ ะดดั นสิ ยั เธอยงั ไง！” “เหอะ！” เสยี่ วหมโี่ ตว้ โกรธจนเทา้ สะเอว และพดู ขน้ึ ดว้ ยความ โกรธวา่ ： “หมา่ ม๊นี ่ะเป็ นคนออ่ นโยนมาก เพราะงัน้ เขาน่ะไมด่ ดั นสิ ยั เด็กตวั นอ้ ย ๆ หรอก แลว้ กน็ ะหมา่ ม๊นี ่ะฉลาดมาก เพราะงัน้ เขาน่ะไมโ่ ดนนา้ เสย่ี วเหยยี นหลอกเอาไดห้ รอก！” ระหวา่ งทท่ี ัง้ สองพดู อยนู่ ัน้ ก็มเี งาทม่ี เี รอื นรา่ งสงู เพรยี วดดู ี ยา่ ง กา้ วเขา้ มาพรอ้ มกบั รองเทา้ สน้ สงู หญงิ สาวนัน้ ใสช่ ดุ เดรสรัดรปู สเี หลอื งออ่ น การออกแบบคอปก และคอเสอ้ื และผา้ คลอ้ งคออยรู่ อบ ๆ นัน้ ทําใหเ้ ธอดฉู ลาดหลัก แหลม ดา้ นหนง่ึ ไมเ่ คยผา่ นการยอ้ มสคี รามดว้ ยความรอ้ นมา กอ่ น แตก่ ลับมคี วามออ่ นชอ้ ยและตรงสลวย และนาบลงมาที่ ไหลท่ ัง้ สองขา้ งอยา่ งออ่ นโยน เสน้ ไหมสนี ้ําเงนิ นัน้ ชว่ ยทําให ้

ใบหนา้ ของเธอนัน้ ดโู ดดเดน่ และงดงามยง่ิ ขน้ึ แวน่ กนั แดดนัน้ บงั มดิ ไปกวา่ ครง่ึ หนา้ เหลอื ไวเ้ พยี งรมิ ฝี ปากสแี ดงอนั งดงาม เทา่ นัน้ “ดสู ิ หมา่ ม๊ขี องเธอมาแลว้ ！อกี เดย๋ี วฉันจะไปฟ้องหมา่ ม๊ขี อง เธอแลว้ ！” “หมา่ ม๊！ี ” เจา้ เด็กชายตวั นอ้ ย ๆ สะบดั มอื ของเสยี่ วเหยยี นทงิ้ และวง่ิ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งรวดเร็ว จับไปทแี่ ขนเสอื้ ของหานมจู่ อ่ื แน่น： “หมา่ ม๊มี าแลว้ เหรอ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ คนนร้ี อมาตงั้ นาน” เสย่ี วเหยยี นกก็ า้ วตรงมาและพดู ขน้ึ ： “ใชแ่ ลว้ ๆ ระหวา่ งทรี่ อ หมา่ ม๊ขี องเธออยู่ ก็ยงั มเี วลาวา่ งพอทจี่ ะไปแกลง้ สาวนอ้ ยน่ารัก ดว้ ย” เมอ่ื ไดย้ นิ รมิ ฝี ปากสแี ดงของหานมจู่ อื่ กโ็ คง้ งอลง หลงั จากนัน้ เธอกย็ กมอื ถอดแวน่ กนั แดดออก เผยใหเ้ ห็นใบหนา้ อนั งดงาม จนน่าตะลงึ และกม้ ตวั ลงมาเล็กนอ้ ย “เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เธอแกลง้ เด็กผหู ้ ญงิ อกี แลว้ เหรอ？” น้ําเสยี งนัน้ เป็ นนํ้าเสยี งทอี่ อ่ นโยนเป็ นอยา่ งมาก แตว่ า่ มนั กลับทําใหผ้ ทู ้ ฟี่ ัง นัน้ เสยี วสนั หลงั ขน้ึ มาทเี ดยี ว

เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไมส่ ามารถเก็บสหี นา้ ไวไ้ ดอ้ กี ตอ่ ไป ทําไดเ้ พยี งแค่ เมม้ รมิ ฝี ปากแน่น： “หมา่ ม๊ ี ไมจ่ รงิ นะ……นา้ เหยยี นน่ะเคา้ พดู ม่ัว ๆ ขนึ้ มา” หานมจู่ อ่ื ยม้ิ เล็ก ๆ ： “งัน้ เหรอ？” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ รสู ้ กึ เรมิ่ เสยี วสนั หลงั วาบ และไมส่ ามารถคงรอยยมิ้ บนใบหนา้ ไดอ้ กี ตอ่ ไปแลว้ กม้ มองลงและพดู พมึ พํา “ผมไมไ่ ดต้ งั้ ใจ น่ันน่ะเป็ นเพราะวา่ เด็กผหู ้ ญงิ คนนัน้ เห็นวา่ ผมดู น่ารัก เอาแตแ่ รกผมวา่ พช่ี าย……แลว้ ก็บอกวา่ อยากแตง่ งานกบั ผม” “เพราะงัน้ เธอกเ็ ลยจบู เขาเหรอ？” เสยี่ วเหยยี นทอ่ี ยขู่ า้ ง ๆ ก็ พดู เตมิ เชอื้ ไฟเพม่ิ ดว้ ยทา่ ทนี ง่ิ ๆ เมอ่ื เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไดย้ นิ กย็ ง่ิ รอ้ นรน รบี แกต้ วั อธบิ ายกบั หานมจู่ อ่ื ขน้ึ มา “หมา่ ม๊ผี มไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะจบู เธอนะ แตว่ า่ ……”

“แตว่ า่ อกี ฝ่ ายน่ะน่ารักมาก เธอก็เลยอดไมไ่ ดง้ ัน้ สนิ ะ？” หานมจู่ อ่ื พดู ประโยคหลงั ออกมาแทนเขา เมอื่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ได ้ ยนิ กร็ บี ทําตาเป็ นประกายและพยกั หนา้ วนิ าทตี อ่ มา หานมจู่ อ่ื กพ็ ดู ขน้ึ ： “หลงั จากกลับไปแลว้ ไปคดั กวี ถังมา 10 รอบนะ” เมอื่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไดย้ นิ ก็มสี หี นา้ เปลยี่ นไปอยา่ งสน้ิ เชงิ “หมา่ ม๊ ี ทําไมละ่ ？คดั กวถี งั 10 รอบมนั เยอะมากเลยนะ！” “กเ็ พราะวา่ เธอควบคมุ ตวั เองไมไ่ ดไ้ ง” เสยี่ วเหยยี นทอ่ี ยอู่ กี ดา้ น ยมิ้ และพดู เสรมิ เขา้ ไปอกี ： “เป็ นลกู ผชู ้ าย ก็ตอ้ งรจู ้ ักควบคมุ ตวั เองใหไ้ ดม้ าก ๆ แคเ่ ห็นวา่ หญงิ สาวน่ารักกเ็ ขา้ ไปจบู ซะแลว้ โตขน้ึ ไปกจ็ ะไมก่ ลายเป็ นพวกผชู ้ ายทไ่ี มไ่ ดเ้ รอ่ื งเอาหรอกเหรอ ？เพราะฉะนัน้ เพอ่ื ตวั เธอเอง พอกลับไปแลว้ ก็ไปคัดกวถี ัง 10 รอบแตโ่ ดยดเี ถอะ~” หานมจู่ อ่ื ลกุ ขน้ึ และตรงไปขา้ งหนา้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ และเสย่ี วเห ยยี นทอ่ี ยดู่ า้ นหลังก็ทําทา่ ทางโตเ้ ถยี งกนั อยดู่ า้ นหลัง โดยทไ่ี ม่ สามารถสง่ เสยี งดงั ได ้

เมอ่ื ออกจากสนามบนิ หานมจู่ อื่ กส็ วมแวน่ กนั แดดเพอื่ ป้องกนั แสงอนั เจดิ จา้ มนี ักขา่ วจํานวนหนง่ึ ทห่ี ยบิ กลอ้ งวดิ โี อขนึ้ มาและหนั ถา่ ยไปทาง พวกเขา หานมจู่ อ่ื ขมวดควิ้ ขนึ้ เล็กนอ้ ย “พวกเธอสวมหมวกกบั แวน่ ตาซะ มนี ักขา่ ว” เมอื่ ไดย้ นิ เสยี่ วเหยยี นกต็ กใจเล็กนอ้ ย กร็ บี หยบิ เอาหมวกจาก กระเป๋ าตวั เองออกมาและสวมใหก้ บั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ หลงั จากนัน้ ก็ ยน่ื แวน่ ใหเ้ ขา： “รบี ใสเ่ ร็วเขา้ ถา้ ชกั ชา้ เดย๋ี วพรงุ่ นห้ี นา้ เราก็ได ้ ลงหนังสอื พมิ พก์ นั พอด”ี สถานการณ์เชน่ นัน้ นัน้ ดเู หมอื นวา่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ จะคนุ ้ ชนิ มากพอ ตวั เมอ่ื ไดแ้ วน่ มาแลว้ ก็รบี สวมลงบนใบหนา้ ในทันที หลงั จาก นัน้ ก็เอามอื ทัง้ สองขา้ งลว้ งกระเป๋ ากางเกง และเดนิ อยขู่ า้ ง ๆ หานมจู่ อ่ื ดว้ ยทา่ ทางทสี่ งา่ ผา่ เผย แมว้ า่ จะไดเ้ ห็นมานับครัง้ ไมถ่ ว้ นแลว้ แตว่ า่ ทกุ ครัง้ ทเี่ สยี่ วเห ยยี นไดเ้ ห็นกบั ภาพน้ี เธอกอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะอยากหวั เราะออกมา เสยี ทกุ ครัง้

“เสยี่ วหมโี่ ตว้ ฉันบอกแลว้ ไมใ่ ชร่ ไึ งวา่ อยา่ เปลย่ี นทา่ ทนี ่ะ？ ทกุ ครัง้ ทเ่ี จอสอ่ื หรอื นักขา่ วกเ็ อาแตท่ ําทา่ ทแี บบนี้ เลกิ สกั ทจี ะ ไดม้ ัย้ ？” เมอ่ื ไดย้ นิ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กร็ สู ้ กึ เหมอื นกบั วา่ มเี หตผุ ล จงึ รบี เปลยี่ นทา่ ทางอยา่ งรวดเร็ว “ฮา่ ๆ ๆ ๆ ” เสย่ี วเหยยี นอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะปิดปากและหวั เราะ ออกมา เสยี งหวั เราะของเธอนัน้ เป็ นจดุ สนใจของผคู ้ น เสน่ิ เฉยี วจงึ อด ไมไ่ ดท้ จ่ี ะพดู ขนึ้ ： “มนี ักขา่ วนะ เธอเบา ๆ หน่อย” ทนั ใดนัน้ เองเสยี่ วเหยยี นกลัน้ เสยี งหวั เราะของตวั เองลง หลงั จากนัน้ ก็รอ้ งเรยี นขนึ้ มาวา่ ： “เธอเองกร็ วู ้ า่ ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะ เธอ พวกเราก็คงไมถ่ กู ตามหรอกใชม่ ยั้ ละ่ ？แตว่ า่ ……เธอน่ะยัง เป็ นจดุ สนใจนอ้ ยกวา่ พวกดาราดงั ๆ ตงั้ เยอะ มแี คน่ ักขา่ วไมก่ ่ี คนเอง เทยี บกบั ดาราดงั ๆ ไมไ่ ดส้ กั นดิ ” “ก็ฉันไมใ่ ชด่ าราสกั หน่อย แลว้ อกี อยา่ ง……ฉันเองก็ไมไ่ ดส้ นใจ จะเป็ นดว้ ย” หานมจู่ อ่ื พดู ดว้ ยเสยี งเบา ๆ

“เธอไมส่ นใจแลว้ มันเกย่ี วอะไรกบั นักขา่ วละ่ ？พวกเขาน่ะสน แคจ่ ะถา่ ยเนอื้ หาอะไรตดิ ไมต้ ดิ มอื ไปไดบ้ า้ ง กลบั ไปจะไดส้ ง่ บทความ” “งัน้ เหรอ？งัน้ ก็ปลอ่ ยใหพ้ วกเคา้ ถา่ ยไปเถอะ แคไ่ มใ่ หถ้ า่ ยตดิ หนา้ ก็พอ” ตอนท่ี 348 ใหค้ วามสาํ คญั กบั เธอ “คนพวกนกี้ แ็ ปลกนะ เธอกเ็ ป็ นแคน่ ักออกแบบเสอ้ื ผา้ ถา่ ยเธอ ไปแลว้ จะไดข้ า่ วใหญอ่ ะไรกนั ไมแ่ ปลกเลยทห่ี นังสอื พมิ พ์ เดย๋ี วนไี้ มม่ อี ะไรทนี่ ่าอา่ นเอาซะเลย แทนทจ่ี ะทําแบบนส้ี ไู ้ ป ถา่ ยพวกเน็ตไอดอลตัวนอ้ ย ๆ ยงั จะดซี ะกวา่ อยา่ งนอ้ ยพวกนัน้ ก็อาจจะมโี อกาสดงั ขน้ึ มาได ้ คอนเทนตท์ ถ่ี า่ ยก็อาจทจ่ี ะ สามารถเอามาฉายไดใ้ นอนาคต เธอวา่ ใชม่ ัย้ ละ่ ？” เสยี่ วเหยยี นพดู จาถากถางหานมจู่ อ่ื อยา่ งไมเ่ กรงใจ ระหวา่ งท่ี ถากถางนัน้ เธอกย็ ม้ิ ไปดว้ ย เมอ่ื ไดย้ นิ ฝี กา้ วของหานมจู่ อื่ กช็ ะงักลง หนั หนา้ กลับพรอ้ มกบั ดงึ มมุ ปากและจอ้ งเสย่ี วเหยยี น

ปกตแิ ลว้ เสยี่ วเหยยี นกบ็ น่ เธออยบู่ อ่ ย ๆ แตว่ า่ ทกุ ครัง้ หานมจู่ อื่ นัน้ กม็ ักจะไมไ่ ดม้ กี ารตอบสนองใด ๆ แตว่ ันนเ้ี ธอกลับหยดุ และ จอ้ งมาทต่ี วั เธอ ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ ตกใจกลัวไมน่ อ้ ย และพดู ออกไป วา่ ： “เฉียวเฉยี ว เธออยา่ จอ้ งฉันแบบนสี้ ิ มนั ทําใหฉ้ ัน กลัว……” เมอื่ พดู ถงึ ตรงนแ้ี ลว้ สหี นา้ ของเสย่ี วเหยยี นกเ็ ปลย่ี นไป รบี ปิด ปากตวั เองดว้ ยทา่ ทที ร่ี อ้ นรน หนั สายตาหนขี นึ้ ไปมองดา้ นบน “เมอ่ื ก…้ี …ประโยคน่ันฉันไมไ่ ดพ้ ดู นะ ฉันไมไ่ ดพ้ ดู อะไรออกไป เลยจรงิ ๆ ” เมอื่ ไดย้ นิ 2 คํานัน้ กลับทําใหห้ านมจู่ อื่ นกึ ยอ้ นไปถงึ เรอื่ งใน อดตี เมอื่ นานมาแลว้ ครัง้ หนง่ึ ผคู ้ นก็ตา่ งเรยี กเธอดว้ ยชอ่ื นี้ แตว่ ันน…ี้ …เธอกลบั ไมไ่ ดย้ นิ การเรยี กชอ่ื นัน้ มานานหลายปีแลว้ คําวา่ เสย่ี วเหยยี นนัน้ ทําใหค้ วามทรงจําตา่ ง ๆ มากมายของ เสน่ิ เฉยี วนัน้ ยอ้ นคนื กลบั มา หานมจู่ อื่ ยนื นงิ่ อยกู่ บั ท่ี เสยี งของเด็กนอ้ ยกด็ งั ขนึ้ มาจาก ดา้ นลา่ ง

“นา้ เสยี่ วเหยยี น เฉยี วเฉียวคอื ใครเหรอ？” เมอ่ื ไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื จงึ ไดส้ ตกิ ลับมา เธอกม้ หนา้ ลงมองลกู ชาย ของตวั เอง และลบู หวั ของเขาอยา่ งไมม่ ที างเลอื ก： “เสยี่ วหม่ี โตว้ อยา่ เพง่ิ ถามเยอะเลย รบี ไปกนั เถอะ” พดู จบเธอกจ็ ับมอื ของเสย่ี วหมโี่ ตว้ และตรงไปขา้ งหนา้ เสยี่ วเห ยยี นทร่ี วู ้ า่ ตวั เองนัน้ พดู ผดิ ไป ก็ตามหลังไปตดิ ๆ อยา่ งเงยี บ ๆ โดยไมพ่ ดู อะไร ผา่ นไปสกั พัก เสย่ี วเหยยี นจงึ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะพดู ขนึ้ ： “คอื วา่ มจู่ อ่ื ……เมอ่ื กฉี้ ันไมไ่ ดต้ งั้ ใจนะ มันพลัง้ ออกไปโดยไมไ่ ดต้ งั้ ใจ น่ะ……” “เสยี่ วเหยยี น โทรไปถามวา่ รถทจี่ ะมารับพวกเรามาถงึ รยึ งั ？” เมอื่ เสยี่ วเหยยี นไดย้ นิ กไ็ ดส้ ตกิ ลับมา รบี พยกั หนา้ ： “เดย๋ี ว เชค็ ให”้ ในจังหวะทเี่ ธอหยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาก็มสี ายเขา้ มาพอดี เสยี่ วเห ยยี นรบี รับสาย “ฮลั โหล？เลขาซ？ู คณุ อยไู่ หนแลว้ ？”

ระหวา่ งทพ่ี ดู หานมจู่ อื่ ทอี่ ยขู่ า้ ง ๆ กลับเดนิ กา้ วไปขา้ งหนา้ และ พดู ขน้ึ ： “ไมต่ อ้ งโทรแลว้ ฉันเห็นเธอแลว้ ไปกนั เถอะ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสย่ี วเหยยี นก็มองตามทางทหี่ านมจู่ อื่ ไป และกไ็ ด ้ เห็นเลขาซอู ยไู่ กล ๆ ตามทเี่ ธอพดู หลงั จากทไ่ี มไ่ ดเ้ จอกนั มานาน ซจู ว่ิ นัน้ ก็ยังคงแตง่ ตวั เชน่ เดมิ เรยี บงา่ ยและสะอาดสะอา้ นพรอ้ มกบั การแตง่ หนา้ ทเี่ รยี บงา่ ย ของเธอทําใหเ้ ธอดมู พี ลังมาก ในมอื หนง่ึ ของเธอถอื กระเป๋ า สว่ นอกี มอื กก็ ําลังโบกมอื มาทางพวกเธอ เมอ่ื หานมจู่ อ่ื มาถงึ ลงุ หนานทร่ี ออยอู่ กี ดา้ นกร็ ับสมั ภาระของเธอ มา “คณุ ผหู ้ ญงิ ยนิ ดตี อ้ นรับกลับครับ” “ลงุ หนาน！” หานมจู่ อ่ื ยมิ้ ใหก้ บั เขา หลงั จากนัน้ ก็พดู กบั ลกู ตวั นอ้ ยของตน： “ลกู รบี ทกั ทายป่ หู นานส”ิ เสยี่ วหมโี่ ตว้ กร็ บี พดู ขน้ึ อยา่ งรวดเร็ว： “สวสั ดคี รับป่ หู นาน ขอใหป้ ่ หู นานมสี ขุ ภาพทแี่ ข็งแรง ~”

นเี่ ป็ นครัง้ แรกทลี่ งุ หนานไดพ้ บกบั เสยี่ วหมโี่ ตว้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ก็ พดู เชน่ นขี้ นึ้ มา นั่นทําใหล้ งุ หนานรสู ้ กึ ปลม้ื เป็ นอยา่ งมาก ใบหนา้ ของเขานัน้ เต็มไปดว้ ยรอยยมิ้ “นคี่ งจะเป็ นคณุ ชายหานนอ้ ยสนิ ะ ชา่ งเป็ นเด็กทฉ่ี ลาดจรงิ ๆ เลย” เสย่ี วเหยยี นเดนิ ตรงไปทดี่ า้ นหลังและสะกดิ ไหลข่ องเสย่ี วหม่ี โตว้ ： “ฉลาดจรงิ ๆ ” เสย่ี วหมโี่ ตว้ หนั ตวั กลับไป แอบแลบลนิ้ แบรใ่ สเ่ สยี่ วเหยยี น เมอื่ ซจู ว่ิ เห็นเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะพดู ขนึ้ ดว้ ยความตกใจ ： “ไมไ่ ดเ้ จอกนั แคส่ องปี กโ็ ตขนึ้ ขนาดนแี้ ลว้ เหรอเนี่ย……” “พซ่ี ดู เู หมอื นวา่ จะสวยขนึ้ นะครับ！” ซจู ว่ิ ก็อดทจ่ี ะหวั เราะออกมาไมไ่ ด：้ “เจา้ เด็กคนนนี้ ี่……หวั งู จรงิ ๆ เลย” “ใชม่ ัย้ ละ่ แคฝ่ ี ปากของเขาอยา่ งเดยี ว กไ็ มร่ วู ้ า่ โตไปอนาคตจะ มผี หู ้ ญงิ กค่ี นทจี่ ะถกู หลอกเอาได”้ เสยี่ วเหยยี นทอี่ ยอู่ กี ดา้ นก็

พดู หกั หนา้ อยา่ งตงั้ ใจ แตว่ า่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ก็ไมไ่ ดโ้ กรธ และมี ใบหนา้ ทยี่ ม้ิ แยม้ อยเู่ ชน่ นัน้ อนั ทจ่ี รงิ แลว้ เมอ่ื ไดเ้ ห็นใบหนา้ ของเขาเสยี่ วเหยยี นมักจะรสู ้ กึ เหมอื นกบั ตอนทไี่ ดเ้ ห็นบอสใหญข่ องตนเป็ นครัง้ แรก เพยี งแต่ วา่ ……ครัง้ นน้ี ัน้ เป็ นคนละเวอรช์ นั แถมยังเป็ นเวอรช์ นั แบบน่ารัก ซะดว้ ย นอกจากนัน้ แลว้ การแสดงอาการบนใบหนา้ ของทัง้ สองคนนัน้ ก็ แตกตา่ งกนั อยา่ งสน้ิ เชงิ แมว้ า่ จะพดู ไดเ้ ลยวา่ โตมาอยา่ งกบั ออกมาจากแมพ่ มิ พเ์ ดยี วกนั แตว่ า่ สหี นา้ ของคนกอ่ นหนา้ นนี้ ัน้ เป็ นสหี นา้ ทเ่ี ย็นชาและไรซ้ ง่ึ ชวี ติ ชวี า แตว่ า่ คนปัจจบุ นั ……กลบั เอาแตย่ มิ้ รา่ ทัง้ วนั แลว้ ก็มจู่ ่ื อเลย้ี งเขาดเี กนิ ไปแลว้ จนทําใหท้ แี่ กม้ ทัง้ สองขา้ งของเขามี เนอ้ื ป่ อง ๆ เล็ก ๆ ออกมา ดแู ลว้ ยงั กบั กอ้ นลกู ชน้ิ เนอ้ื มัน ชา่ ง……น่าหยกิ ใช！่ น่าหยกิ มาก ๆ ！ อมื้

เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ เสย่ี วเหยยี นก็เออื้ มมอื ไปเพอ่ื ทจ่ี ะหยกิ แกม้ ของเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ตามอําเภอใจ แลว้ ก็อทุ านขน้ึ มาวา่ ： “นุ่มจัง เลย~ นุ่มกวา่ ลกู ชนิ้ เนอื้ ทฉ่ี ันซอ้ื จากเน็ตมากอ่ นหนา้ นซี้ ะอกี นา้ นม่ี นั เครอื่ งบบี ลดความเครยี ดชดั ๆ ！” ยง่ิ พดู เทา่ ไรเสยี่ วเหยยี นกย็ งิ่ บบี แรงขนึ้ เทา่ นัน้ ใบหนา้ หลอ่ ๆ ของเสยี่ วหมโี่ ตว้ แทบจะถกู เธอบบี จนเสยี รปู เลยทเี ดยี ว แตว่ า่ ตอ่ หนา้ นักขา่ วและทกุ ๆ คน ทําใหเ้ สย่ี วหมโี่ ตว้ ไมก่ ลา้ ท่ี จะขดั ขนื อยา่ งเปิดเผย ทําไดเ้ พยี งทําใบหนา้ รอ้ งไหแ้ ละเรยี ก หานมจู่ อ่ื ใหช้ ว่ ย： “หมา่ ม๊ ี ชว่ ยผมดว้ ย……” หานมจู่ อ่ื ทเี่ ห็นวา่ ลกู ชายของเธอถกู บบี หนา้ จนแทบจะเสยี รปู แลว้ กพ็ ดู ขนึ้ อยา่ งชว่ ยไมไ่ ด：้ “เสยี่ วเหยยี น……” ดงั นัน้ เสย่ี วเหยยี นจงึ คลายมอื ออก “เหอ้ เห็นแกห่ นา้ หมา่ ม๊ขี อง เธอหรอกนะถงึ ไดย้ อมปลอ่ ยเธอไป ถา้ ไมง่ ัน้ ละ่ กฉ็ ันคงไมบ่ บี แคน่ แี้ น่！” ทนั ทที เ่ี สย่ี วเหยยี นคลายมอื ออก เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กร็ บี วง่ิ ไปท่ี ดา้ นหลงั หานมจู่ อ่ื อยา่ งน่าสงสาร

“เอาละ่ มเี รอื่ งอะไรเดย๋ี วพวกเราคอ่ ยไปคยุ กนั ในรถ ดา้ นนอกมี พวกนักขา่ วถา่ ยอยนู่ ะ” ซจู ว่ิ เห็นพวกเธอเลน่ กนั อยา่ ง เพลดิ เพลนิ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะพดู เตอื นขนึ้ มาเล็กนอ้ ย จากนัน้ ทกุ คนจงึ ขน้ึ รถไป หลังจากขน้ึ รถแลว้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็นั่งอยทู่ ข่ี า้ ง ๆ หานมจู่ อื่ และ เอาแตก่ อดแขนของเธอแน่น และจอ้ งไปทเี่ สย่ี วเหยยี นดว้ ยแวว ตาทร่ี ะมัดระวงั ภัย กลัววา่ ครัง้ หนา้ ถา้ มโี อกาสเธอจะมาขยําหนา้ ของเขาอกี เหอ้ ！ หนา้ ของเขานัน้ ดดู ซี ะขนาดนี้ ถา้ เกดิ วา่ ถกู นา้ เสย่ี วเหยยี นขยํา ซะจนดไู มไ่ ดข้ นึ้ มาจะทํายังไง？ “นายหานไดย้ นิ วา่ คณุ มจู่ อ่ื กลบั ประเทศมา แตว่ า่ เพอื่ ที่ 2-3 วนั นเ้ี ขานัน้ จะไดพ้ ักผอ่ นรว่ มกนั กบั คณุ มจู่ อื่ เคา้ กไ็ ดเ้ ลอ่ื น ตารางงานทงั้ หมดออกไป” “พช่ี ายฉันเหรอ？” หานมจู่ อื่ ก็มนี ํ้าตาไหลออกมา ในดวงตาที่ งดงามคนู่ ัน้ มแี สงเป็ นประกาย เธอมองออกไปทหี่ นา้ ตา่ งรถ： “เขายงุ่ ขนาดนัน้ เลอ่ื นกําหนดการทงั้ หมดไปแบบน้ี บรษิ ัทจะ เสยี หายกรี่ อ้ ยลา้ นกนั นะ？”

เมอ่ื ไดย้ นิ ซจู วิ่ กอ็ ดจะยม้ิ ขน้ึ มาไมไ่ ด：้ “สําหรับนายหานแลว้ นัน้ จะกรี่ อ้ ยลา้ นนัน้ กไ็ มส่ ําคญั เทยี บเทา่ กบั นอ้ งสาวคนนห้ี รอก” “ไมห่ รอกมัง้ ？” หานมจู่ อื่ ยงั ไมท่ ันไดพ้ ดู อะไรเสย่ี วเหยยี นทอ่ี ยู่ อกี ดา้ นก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะอทุ านขน้ึ มา： “นก่ี ผ็ า่ นมาตงั้ 5 ปีแลว้ พชี่ ายของมจู่ อ่ื กย็ งั ไมไ่ ดแ้ ตง่ งานเลยรไึ ง？ยงั คงให ้ ความสําคัญกบั นอ้ งสาวเป็ นอนั ดับแรกอกี งัน้ เหรอ？” เมอ่ื พดู เรอื่ งนข้ี น้ึ มา หานมจู่ อ่ื เองก็รสู ้ กึ กงั วลใจแทนพช่ี ายของ เธอขนึ้ มา ชว่ งทผ่ี า่ นมานี้ หานชงิ กเ็ อาแตย่ งุ่ อยกู่ บั เรอ่ื งการตามหา นอ้ งสาวมาตลอด ยงิ่ รวมกบั เรอ่ื งทเ่ี ขานัน้ เป็ นคนทไี่ มค่ อ่ ย แสดงอารมณอ์ ะไรออกมานัก เพราะงัน้ จงึ ไมเ่ คยทจี่ ะไดค้ ดิ ถงึ มมุ นเี้ ทา่ ไรนัก หลงั จากทพ่ี บกบั นอ้ งสาวของตนแลว้ เขาก็ยงุ่ กบั การจัดการ เรอื่ งตา่ ง ๆ ใหก้ บั นอ้ งสาว ทําใหย้ ง่ิ ไมม่ เี วลาไปคดิ ถงึ เรอื่ งอน่ื ๆ เลย เพราะงัน้ ……แคไ่ มน่ านหานชงิ ก็มอี ายเุ กอื บจะ 40 ปีแลว้ แต่ กลบั ยงั โสดตวั คนเดยี วอยเู่ ลย

แมว้ า่ อายเุ ขานัน้ จะเกอื บ 40 แลว้ แตว่ า่ คนของตระกลู หานนัน้ มี อธั ยาศยั ดี ดู ๆ แลว้ ราวกบั คนอายรุ าว 30 ตน้ ๆ เทา่ นัน้ ยงิ่ ไป กวา่ นัน้ แลว้ ยังเป็ นชายทม่ี คี วามมั่นคงและประสบความสําเร็จใน ชวี ติ อกี ดว้ ย แลว้ ในชว่ ง 5 ปีทผ่ี า่ นมา ซจู ว่ิ กไ็ ดแ้ ตง่ งานและมลี กู สาวทน่ี ่ารัก มา 1 คนแลว้ ดว้ ย ตอนที่ 349 กลบั ประเทศแลว้ หานมจู่ อื่ จับปอยผมทัดหู และยม้ิ เล็ก ๆ และพดู ขน้ึ ： “พฉ่ี ัน จรงิ จังกบั งานมากเกนิ ไปหน่อยนะ ถา้ งัน้ ……เธอชว่ ยเขาหน่อย มยั้ ละ่ ？” เมอ่ื พดู จบ สายตาของหานมจู่ อื่ ก็มองไปยังเสยี่ วเหยยี น เมอื่ เสยี่ วเหยยี นไดย้ นิ ใบหนา้ ทขี่ าวนัน้ ก็เปลย่ี นเป็ นสแี ดงใน พรบิ ตา “มจู่ อื่ เธอพดู อะไรของเธอน่ะ？พชี่ ายของจะเห็นคน อยา่ งฉันอยใู่ นสายตาไดย้ งั ไงกนั ！”

หานมจู่ อ่ื เห็นวา่ หนา้ ของเธอแดง ก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะแกลง้ เธอ： “เธอเคยถามเขา้ แลว้ เหรอ？ถา้ ไมง่ ัน้ เธอจะรไู ้ ดย้ ังไงกนั วา่ เขา ไมเ่ ห็นเธออยใู่ นสายตา？” “เธอ！ฉันไมค่ ยุ กบั เธอแลว้ ” เสยี่ วเหยยี นถอนหายใจหนงึ่ ที่ งอนและหนั หนา้ หนไี ป หานมจู่ อื่ ยมิ้ มมุ ปากขนึ้ เล็กนอ้ ย แลว้ ก็พักเรอ่ื งแกลง้ เธอไป หลงั จากทเี่ ธอหบุ รอยยม้ิ นัน้ ลง หานมจู่ อ่ื ก็เงยหนา้ ขน้ึ ไป มองเห็นถงึ แววตาของซจู วิ่ ทมี่ องมาทางเธอจากทนี่ ั่งดา้ นหนา้ เธอขยบิ ตาใหก้ บั มจู่ อ่ื เล็กนอ้ ย และทัง้ สองตา่ งก็ยม้ิ ใหก้ นั พดู ถงึ ซจู วิ่ หานมจู่ อ่ื มกั จะรสู ้ กึ เสยี ดายอยบู่ า้ ง ซจู ว่ิ นัน้ คอยอยู่ ขา้ งกายหานชงิ และทําหนา้ ทขี่ องเลขาไดเ้ ป็ นอยา่ งดมี าโดย ตลอด ถา้ หากวา่ หานชงิ ไดแ้ ตง่ งานกบั คนเชน่ นี้ และเป็ นผชู ้ ว่ ย ทดี่ ไี ดก้ ็คงมคี วามสขุ ไมน่ อ้ ย แตก่ ไ็ มร่ วู ้ า่ หานชงิ ไมร่ จู ้ ักความรักหรอื วา่ อะไร ซจู ว่ิ ทอี่ ยขู่ า้ ง กายของหานชงิ มาตลอดแตเ่ ขากลับไมไ่ ดร้ ักหรอื ชอบเธอเลย ผา่ นมาหลายปีขนาดนแ้ี ลว้ ตอ่ ใหจ้ ติ ใจจะทําดว้ ยหนิ กต็ อ้ งมสี กึ กรอ่ นกนั บา้ งแลว้

แตว่ า่ จติ ใจของหานชงิ นัน้ กลับนงิ่ ไมไ่ หวตงิ แมแ้ ตน่ อ้ ย ใคร ๆ ตา่ งกด็ อู อกวา่ ซจู ว่ิ นัน้ ชอบหานชงิ จะมกี ็แตต่ วั หานชงิ คน เดยี วทไ่ี มร่ ู ้ เพราะงัน้ ก็มหี ลายครัง้ ทห่ี านมจู่ อ่ื พยายามบอกใบใ้ หก้ บั หานชงิ แตว่ า่ หานชงิ ก็มกั จะทําเหมอื นไมร่ เู ้ รอื่ งรรู ้ าวอะไร นานวนั ไป หานมจู่ อื่ ก็ไมไ่ ดพ้ ดู ถงึ เรอ่ื งนขี้ นึ้ มาอกี เลย อยา่ งไรกต็ ามคนเรานัน้ กม็ สี ทิ ธเิ ลอื ก การทเี่ ธอรสู ้ กึ วา่ ซจู ว่ิ เป็ น ตวั เลอื กทด่ี นี ัน้ กไ็ มค่ วรทจ่ี ะไปบงั คบั จับคใู่ หเ้ ขาได ้ แตน่ ่าเสยี ดาย ทห่ี ลังจากนัน้ ซจู วิ่ กไ็ ปนัดบอดหาคู่ ใครจะไปรู ้ กนั วา่ การนัดบอดครัง้ นัน้ จะไดเ้ จอกบั เนอื้ คขู่ องตวั เองเขา้ ทงั้ สองคนคบกนั ไมถ่ งึ เดอื นก็แตง่ งานกนั อยา่ งสายฟ้าแลบ หลงั จากนัน้ ไมน่ านกต็ งั้ ทอ้ ง และหลงั จากชว่ งเดอื นตลุ าก็ไดล้ กู สาวตวั นอ้ ยมาหนง่ึ คน สภาพครอบครัวเองกถ็ อื วา่ ราบรน่ื และ เป็ นไปไดด้ ว้ ยดี แถมสามขี องซจู วิ่ นัน้ ก็ปรนนบิ ตั ดิ แู ลเธอเป็ นอยา่ งดี มนั นัน้ สามารถชดเชยกบั ความเย็นชาของหานชงิ ทม่ี ตี อ่ ซจู ว่ิ กอ่ นนไ้ี ด ้ ทเี ดยี ว

อนั ทจี่ รงิ แลว้ ในมมุ มองของหานมจู่ อื่ นัน้ การทไ่ี ดแ้ ตง่ งานกบั คนทใี่ สใ่ จตวั เธอ รักเธอ และเอาตวั เธอไปอยใู่ นใจนัน้ กถ็ อื วา่ ชาตนิ นี้ ัน้ ไมน่ ่าเสยี ดายอกี แลว้ รถทค่ี อ่ ย ๆ ขบั ตรงไปขา้ งหนา้ ไมน่ านก็ถงึ ทพ่ี ักใหมห่ มบู่ า้ น คอนโดรยุ่ ซนิ ลงุ หนานนํารถเขา้ ไปจอดในโรงจอดรถ และทกุ คนก็ลงจากรถ มา หานมจู่ อื่ ทก่ี ําลงั จะไปลากกระเป๋ าเดนิ ทาง ลงุ หนานก็พดู ขน้ึ ： “คณุ มจู่ อื่ พวกนป้ี ลอ่ ยใหเ้ ป็ นหนา้ ทขี่ องลงุ หนานเองเถอะ” “จะทําแบบนัน้ ไดย้ ังไงกนั ？ยังไงกระเป๋ าเดนิ ทางก็มลี อ้ เดนิ ไป ลากไปได ้ แลว้ กไ็ มห่ นักดว้ ย เดย๋ี วฉันลากเองดกี วา่ ” “เธอใหเ้ ขาจัดการเถอะ” ซจู ว่ิ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะพดู ขน้ึ แทนลงุ หนาน ： “เธอคดิ วา่ พวกเราเดนิ ทางจากเมอื งขา้ งๆมาถงึ เมอื งซเู พอื่ อะไรกนั ละ่ ？” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ มอื ของหานมจู่ อื่ ก็ชะงักลง ลงุ หนานก็เอา สมั ภาระตา่ ง ๆ ลากเขา้ ไป หลงั จากนัน้ กเ็ ดนิ ตรงไปดา้ นหนา้ “ไปกนั เถอะ” ซจู ว่ิ เขยา่ พวงกญุ แจเบา ๆ ในมอื ตรงไปทเี่ ธอ： “บา้ นหลงั นฉ้ี ันใหค้ นมาทําความสะอาดใหเ้ รยี บรอ้ ยหมดแลว้

ขา้ วของเครอ่ื งใชท้ จี่ ําเป็ นเองกค็ รบถว้ นแลว้ แคเ่ ขา้ ไปก็พรอ้ ม อยไู่ ดเ้ ลย” “วา้ ว เลขาซคู ณุ นชี่ า่ งเป็ นคนทมี่ จี ติ ใจดจี รงิ ๆ เลย！” เสย่ี วเห ยยี นรสู ้ กึ ซง้ึ ใจและกระโจนเขา้ กอดตวั เธอ หานมจู่ อ่ื จับมอื ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ของเธอขน้ึ มา “งัน้ กข็ นึ้ ไปดกู นั เถอะ” ดา้ นในหอ้ งหมบู่ า้ นคอนโดรยุ่ ซนิ นนี้ ัน้ ดคู อ่ นขา้ งมกี าร แบง่ สนั ปันสว่ นทด่ี ี ครัง้ แรกทหี่ านมจู่ อ่ื ไดเ้ ห็นมันบน อนิ เทอรเ์ น็ตก็รสู ้ กึ ชอบเป็ นอยา่ งมาก ดงั นัน้ จงึ ไดเ้ ลอื กทนี่ ่ี เมอ่ื ทกุ คนขน้ึ ลฟิ ตไ์ ป ซจู ว่ิ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะพดู ขนึ้ ： “คณุ มจู่ อื่ อนั ทจี่ รงิ แลว้ ทเี่ มอื งเป่ ยก็มกี ะพรบิ ตาพารท์ เมน้ ทท์ ส่ี วยงาม มากมาย คณุ เองกไ็ มไ่ ดพ้ ับกบั นายหานมานานแลว้ ตระกลู หาน เองก็อยใู่ นเมอื งเป่ ย ทําไมคณุ ถงึ เลอื กทจี่ ะซอ้ื อพารท์ เมน้ ทท์ ี่ อยใู่ นเมอื งซอู ยา่ งนัน้ หรอื ？อยหู่ า่ งแบบน้ี ถา้ หากจะเดนิ ทางไป บรษิ ัทตระกลู หานแตล่ ะทเี องก็ไมส่ ะดวก” เมอ่ื ไดย้ นิ หานมจู่ อ่ื ก็ยมิ้ ขนึ้ มาเบา ๆ ในดวงตาทงี่ ดงามของเธอ นัน้ ก็มกี ็มปี ระกายอยา่ งประหลาด： “เพราะวา่ ถา้ หากเทยี บกนั

กบั เมอื งเป่ ยแลว้ ฉันชอบเมอื งซมู ากกวา่ น่ะ แลว้ กเ็ ป็ นเมอื งที่ อยใู่ กล ้ ๆ กนั ดว้ ย พวกเธอเองกใ็ ชเ้ วลาเดนิ ทางมาแค่ 2 ชว่ั โมง เทา่ นัน้ เองนี่ ไวย้ ังไงชว่ งวา่ ง ๆ ฉันกจ็ ะแวะไปหาพช่ี ายของฉัน ก็ได”้ “นายหานคงจะไมค่ อ่ ยชอบเทา่ ไรหรอก ตอ่ ใหค้ ณุ มจู่ อ่ื ไมม่ ี เวลาวา่ ง นายหานเองกจ็ ะหาเวลามาพบคณุ อยดู่ ”ี นั่นคอื เรอ่ื งจรงิ กอ่ นหนา้ นตี้ อนทเ่ี ธออยตู่ า่ งประเทศ หานชงิ กจ็ ะบนิ ไปหาเธอ 1-2 ครัง้ ในทกุ ๆ เดอื น ทกุ ๆ ครัง้ กจ็ ะไปอยเู่ ป็ นเพอ่ื นเธอ ถา้ พอจะมเี วลาสกั หน่อยกจ็ ะอยกู่ บั เธอ 1-2 วนั แตถ่ า้ เป็ นชว่ งที่ งานยงุ่ เขาก็จะทานขา้ วเย็นกบั เธอมอ้ื หนงึ่ แลว้ ก็กลบั ไปทนั ที แรก ๆ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ คนคนนี้นัน้ ……ทําหนา้ ทพ่ี ช่ี ายอยา่ งถงึ ทสี่ ดุ จรงิ ๆ เป็ นหว่ งเธอทเ่ี ป็ นนอ้ งสาวมากขนาดน้ี ใครจะไปคดิ กนั วา่ เคา้ นัน้ จะยอมนั่งเครอ่ื งบนิ เป็ นเวลากวา่ 10 ชวั่ โมงเพยี งเพอ่ื แคก่ นิ ขา้ วรว่ มกบั เธอ 1 มอ้ื ？เพอ่ื ฟังเธอเรยี ก พช่ี าย？แลว้ หลงั จากนัน้ กก็ ลับมาทํางานตอ่ ？ ขนาดหนุ่ ยนตเ์ องยังไมม่ คี วามอดทนไดเ้ ทา่ กบั เขาเลย

“เหอ้ การเป็ นนอ้ งสาวสดุ ทรี่ ักนมี่ นั ดจี ังเลย ฉันละ่ อจิ ฉาจรงิ ๆ ” เสย่ี วเหยยี นนัน้ เป็ นลกู สาวคนเดยี ว ไมเ่ คยไดร้ ับความรักแบบนี้ มากอ่ น ดงั นัน้ จงึ รสู ้ กึ อจิ ฉา เมอ่ื เดนิ มาถงึ ประตู ซจู วิ่ ก็ตรงไปเปิดประตอู อก หลงั จากทปี่ ระตเู ปิดออกแลว้ เสยี่ วเหยยี นกพ็ งุ่ เขา้ ไปเป็ นคน แรก และทต่ี ามดา้ นหลงั เธอไปตดิ ๆ ก็คอื เสย่ี วหมโี่ ตว้ “วา้ ว เป็ นอพารท์ เมน้ ท์ 2 ชนั้ จรงิ ๆ ดว้ ย แคเ่ ห็นก็รสู ้ กึ ชอบ แลว้ ” “สายตาของหมา่ ม๊เี ฉียบคมจรงิ ๆ ！” เสยี่ วหมโี่ ตว้ เองกพ็ ดู ชม ดว้ ยอกี คน เสย่ี วเหยยี นและเสย่ี วหมโ่ี ตว้ แขง่ กนั ราวกบั วา่ เป็ น เด็กวัยรนุ่ ทัง้ สองคนสง่ เสยี งดงั ในหอ้ งวนุ่ วายอยสู่ กั พัก หลงั จากไมน่ านก็รบี ขนึ้ ไปทช่ี นั้ บนอยา่ งรวดเร็ว หานมจู่ อ่ื นัน้ ราวกบั วา่ คนุ ้ ชนิ กบั บรรยากาศเชน่ นี้ ไมไ่ ดม้ ที า่ ทใี ด ๆ ออกมาเป็ นพเิ ศษ เพยี งแคเ่ ดนิ ไปรอบ ๆ พรอ้ มกบั ซจู ว่ิ เทา่ นัน้ ： “อนั ทจี่ รงิ กอ่ นทค่ี ณุ จะซอ้ื หอ้ งชดุ น้ี นายหานไดซ้ อื้ บา้ น เดย่ี วเตรยี มไวใ้ หค้ ณุ กอ่ นแลว้ แตไ่ มค่ ดิ วา่ คณุ กลับใชเ้ งนิ ของ ตวั เองซอ้ื หอ้ งชดุ ทัง้ ทตี่ ระกลู หานทมี่ ธี รุ กจิ ทย่ี ง่ิ ใหญข่ นาดน”ี้

เมอื่ ไดย้ นิ หานมจู่ อื่ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยมิ้ ขนึ้ ： “ฉันกแ็ คช่ อบการ ตกแตง่ แบบน้ี ดมู ศี ลิ ปะมาก” “ก็ใช่ การตกแตง่ ของอพารท์ เมน้ ทส์ องชนั้ ก็ถอื วา่ ไมเ่ ลวเลย จรงิ ๆ บา้ นของพวกฉันเองกแ็ ตง่ แบบยโุ รป กถ็ อื วา่ โอเค” ในขณะทที่ งั้ สองคนคยุ กนั กไ็ ปนั่งลงทโ่ี ซฟาในหอ้ งนั่งเลน่ โดย ทไี่ มไ่ ดส้ นใจเสยี งโหวกเหวกทมี่ าจากชนั้ 2 เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย “จรงิ ดว้ ยคณุ มจู่ อื่ ทค่ี ณุ กลับประเทศมาครัง้ น้ี ไดห้ างานไว ้ เรยี บรอ้ ยแลว้ รยึ งั ？” หานมจู่ อื่ พยักหนา้ ： “ออื้ มตี ดิ ตอ่ ไวบ้ า้ งแลว้ ละ่ แตว่ า่ ……งาน ของฉันเธอเองกร็ ดู ้ ี คอ่ นขา้ งจะอสิ ระ เพราะงัน้ กเ็ ลยไม่ จําเป็ นตอ้ งเขา้ ออฟฟิศน่ะ” ซจู ว่ิ ： “ในความหมายของนายหาน เคา้ หมายถงึ ถา้ หากคณุ มจู่ ื่ อกลบั ประเทศมาพัฒนาธรุ กจิ แลว้ ละ่ ก็ งัน้ จดทะเบยี นแลว้ เปิด บรษิ ัทเป็ นของตวั เองเลยดกี วา่ ” จดทะเบยี นบรษิ ัท？หานมจู่ อ่ื เองกเ็ คยคดิ เพยี งแตว่ า่ ……ชา่ ง หลายปีมานเ้ี ธอนัน้ รสู ้ กึ ขเ้ี กยี จมาก นอกจากจะตอ้ งมองหาแรง

บนั ดาลใจในการออกแบบเสอื้ ผา้ แลว้ เธอนัน้ ยังตอ้ งเลยี้ งดู เสยี่ วหมโ่ี ตว้ อกี ดงั นัน้ ตอนนเี้ ธอจงึ ยังคงทํางานรับจา้ งอสิ ระ ในตอนทม่ี เี วลาวา่ งก็รับงาน ตอนทไี่ มว่ า่ งก็ไมร่ ับ มอี สิ ระไดต้ าม อําเภอใจ เพราะงัน้ ในโลกของดไี ซเนอรเ์ สอ้ื ผา้ แลว้ หานมจู่ อื่ นัน้ ถอื วา่ ขน้ึ ชอื่ เรอ่ื งความเอาแตใ่ จทเี ดยี ว “ลองดู ๆ กอ่ นดกี วา่ ฉันยังไมไ่ ดค้ ดิ เลย ถา้ ถงึ เวลาทจี่ ําเป็ น แลว้ จะลองพจิ ารณาด”ู ซจู ว่ิ พยกั หนา้ และหยบิ เอากญุ แจทอี่ ยใู่ นกระเป๋ าออกมาวางบน โตะ๊ และเมอ่ื อธบิ ายอะไรไดพ้ อสมควรแลว้ เธอก็ขอตวั กลับไป หานมจู่ อ่ื เดนิ ไปทดี่ า้ นหนา้ หนา้ ตา่ ง มองไปยงั ทวิ ทศั นท์ สี่ วนขอ งอพารท์ เมน้ ท์ สดุ ทา้ ยก็……กลบั ประเทศมาแลว้ สนิ ะ ตอนที่ 350 ผอ่ นคลาย

ตกเย็น หานชงิ กเ็ ป็ นอยา่ งทซี่ จู วิ่ พดู ไวไ้ มม่ ผี ดิ ตรงจากเมอื ง เป่ ยมายงั เมอื งซเู พอ่ื มาหาหานมจู่ อ่ื ในตอนทเี่ ขามาถงึ นัน้ กเ็ ป็ นชว่ งดกึ แลว้ และเพราะวา่ ไดบ้ อกมา ทางโทรศพั ทก์ อ่ นหนา้ นี้ ดงั นัน้ เสย่ี วเหยยี นตงั้ ใจไปท่ี ซเู ปอรม์ ารเ์ กต็ ใกล ้ ๆ เพอ่ื ซอ้ื วัตถดุ บิ มาเตรยี มอาหารใหท้ กุ คน ไดท้ านกนั อยา่ งพรอ้ มหนา้ ฝี มอื การทําอาหารของเสย่ี วเหยยี นนัน้ กถ็ อื วา่ ไมเ่ ลว ยงิ่ ผนวก กบั ชว่ งหลายปีมานท้ี อ่ี ยกู่ บั หานมจู่ อ่ื เนอ่ื งจากเธอนัน้ ทนไมไ่ ด ้ กบั การทจ่ี ะกนิ อาหารทส่ี งั่ เขา้ มา ดงั นัน้ เธอจงึ ไดฝ้ ึกฝนทักษะ การทําอาหารไปในตวั หานมจู่ อ่ื และเสยี่ วหมโ่ี ตว้ กพ็ งึ่ พาฝี มอื ในการทําครัวของเธออยู่ เสมอ เมอื่ ไดย้ นิ วา่ เธอจะเขา้ ครัวเทา่ นัน้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กอ็ ยากกนิ จนแทบจะน้ําลายไหลเลยทเี ดยี ว “นา้ เสย่ี วเหยยี น อกี เดย๋ี วพวกเราจะทําหมอ้ ไฟใชม่ ัย้ ？”

เมอ่ื ไดย้ นิ เสย่ี วเหยยี นกก็ ม้ หนา้ ลงและมองเคา้ ดว้ ยทา่ ทแี ปลก ๆ ： “ตอนนไี้ มใ่ ชห่ นา้ หนาว จะกนิ หมอ้ ไฟอะไร？ไมก่ ลัววา่ จะ รอ้ นตายรยึ ังไง？” เมอ่ื เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไดย้ นิ กร็ สู ้ กึ ไมพ่ อใจ ทําปากมยุ่ และพดู ขนึ้ ： “หนา้ รอ้ นก็กนิ หมอ้ ไฟไดน้ ะ นา้ เสย่ี วเหยยี นคณุ ไมร่ สู ้ กึ วา่ มนั ให ้ ความรสู ้ กึ วา่ มอี ารมณร์ ว่ มดหี รอกเหรอ？” ทพ่ี ดู มานั่น…… เสย่ี วเหยยี นเหลต่ าไปมองไปทเ่ี สย่ี วหมโี่ ตว้ ทันใดนัน้ ก็ยน่ื นว้ิ ชี้ ออกไปจมิ้ หนา้ ผากของเสย่ี วหมโี่ ตว้ “มอี ารมณร์ ว่ ม？เธอนรี่ จู ้ ักเรยี นคํายาก ๆ เหมอื นกนั นะเนย่ี ชา่ ง พดู จรงิ ๆ อยา่ คดิ วา่ ฉันไมร่ นู ้ ะวา่ เธอน่ะกแ็ คอ่ ยากกนิ เนอื้ น่ะ” “ฮม่ึ ” เสยี่ วหมโี่ ตว้ กมุ หนา้ ผากตัวเอง ใบหนา้ ทขี่ าวและ ออ่ นโยนเต็มไปดว้ ยอาการโกรธ： “แลว้ สรปุ วา่ คณุ ป้าจะทํา หมอ้ ไฟมัย้ ？” “ไมท่ ํา” เสยี่ วเหยยี นหนั ตวั กลบั ไป เปิดกอ๊ กนํ้าและลา้ งผัก： “ลงุ ของเธอทํางานทํางานมาทงั้ ปี แลว้ กก็ ารขบั รถจากเมอื งเป่ ย

มายงั เมอื งซเู นยี่ ตอ้ งใชเ้ วลาขบั ถงึ 2 ชว่ั โมงเลยเธอรมู ้ ัย้ ？ แลว้ ก็โดยปกตแิ ลว้ เคา้ น่ะยงั ตอ้ งออกไปสงั สรรคข์ า้ งนอกบอ่ ย ๆ ก็น่าจะเหนอ่ื ยมากพอแลว้ เธอยงั จะใหเ้ คา้ กนิ หมอ้ ไฟอกี เหรอ？คนื นใี้ หเ้ คา้ ไดก้ นิ อะไรดี ๆ หน่อยไมด่ กี วา่ เหรอ？” เมอื่ ไดย้ นิ เสยี่ วหมโี่ ตว้ กก็ ะพรบิ ตาปรบิ ๆ ดเู หมอื นวา่ เขานัน้ จะ มองเห็นอกี มมุ หนงึ่ จากคําพดู ของเธอ ทนั ใดนัน้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กพ็ ดู อะไรทน่ี ่าตกใจขน้ึ มา： “นา้ เสยี่ วเห ยยี นทําไมคณุ ถงึ ใสใ่ จกบั ลงุ ของผมขนาดนล้ี ะ่ คณุ ชอบเคา้ งัน้ เหรอ？” “เธอพดู อะไรของเธอเนย่ี ？” ทนั ใดนัน้ เสย่ี วเหยยี นกส็ ะดงุ ้ กระโดดขนึ้ มาราวกบั ถกู เหยยี บหางอยา่ งไงอยา่ งนัน้ เบกิ ตา กวา้ งและมองไปรอบ ๆ หลงั จากทเ่ี ห็นวา่ รอบ ๆ ไมม่ ใี ครอยู่ แลว้ ก็รบี เอามอื ไปปิดปากของเสยี่ วหมโี่ ตว้ ： “ธ…ธ…ธ…เธอ หา้ มพดู อะไรซซ้ี วั้ แบบนอ้ี อกมานะ เขา้ ใจมยั้ ？” เสย่ี วหมโี่ ตว้ ทถ่ี กู เธอปิดปากอยนู่ ัน้ กพ็ ดู อะไรไมไ่ ด ้ ไดเ้ พยี งแต่ มองเธอตาปรบิ ๆ

ทา่ ทางของเขาทแ่ี สดงออกมาทําใหเ้ สย่ี วเหยยี นเกดิ ความรสู ้ กึ ผดิ จงึ รบี ปลอ่ ยมอื ออก “อยา่ พดู ออกไปนะเขา้ ใจมยั้ ？ไมง่ ัน้ คราวหนา้ ฉันจะไมท่ ําอะไรใหเ้ ธอกนิ อกี แลว้ ” เมอ่ื ไดย้ นิ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็เหมอื นกบั วา่ จะคดิ อะไรขนึ้ มาได ้ เอยี ง ศรี ษะเล็กนอ้ ยและพดู ขนึ้ ： “งัน้ นา้ เสย่ี วเหยยี นจะทําหมอ้ ไฟ ใหเ้ สย่ี วหมโี่ ตว้ มัย้ ？” เสยี่ วเหยยี นยนื ขน้ึ มาดว้ ยทา่ ทเี ศรา้ ๆ เปิดเอาวัตถดุ บิ ทมี่ อี ยใู่ น ถงุ ออกมาดดู ว้ ยทา่ ทไี รเ้ รย่ี วแรง และพดู ขนึ้ ： “คงจะไมพ่ อทํา ใหเ้ ธอหรอก？จรงิ ๆ นะ ชวี ติ นฉ้ี ันคงเป็ นหนห้ี นุ่มตวั นอ้ ยคนน้ี แลว้ ละ่ ” * ในตอนนัน้ ทห่ี อ้ งชนั้ บนหานมจู่ อ่ื ก็อาบน้ําเสร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ เปลย่ี นเป็ นเสอื้ ทเี ชติ้ สบาย ๆ และกางเกงใสอ่ ยบู่ า้ น และยนื โทรศพั ทอ์ ยทู่ หี่ นา้ ตา่ ง “นายหลนิ ความตอ้ งการของคณุ ทแี่ จง้ มาฉันไดใ้ หผ้ ชู ้ ว่ ยจด บนั ทกึ เอาไวห้ มดแลว้ เวลาทพี่ วกเรานัดกนั คอื ภายในเดอื นนี้ พรงุ่ นฉ้ี ันจะใหผ้ ชู ้ ว่ ยฉันไปวัดรา่ งกายแทนคณุ จา้ ว หลงั จากนัน้

ฉันกจ็ ะออกแบบงานทค่ี ณุ ตอ้ งการใหเ้ สร็จเรยี บรอ้ ยภายใน กําหนดการ” เมอ่ื พดู ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อื่ ก็หยดุ พดู ลง และมองไปดดู วงดาวบน ทอ้ งฟ้า และอดทจี่ ะพดู ขน้ึ ไมไ่ ดว้ า่ ： “แตว่ า่ ตอนนเ้ี วลาก็เลย 2 ทมุ่ มาแลว้ เป็ นชว่ งนอกเวลาทําการแลว้ ” เมอื่ อกี ฝ่ ายไดย้ นิ ก็ยมิ้ ขนึ้ มาดว้ ยความเกรงใจ： “ขอโทษดว้ ย ครับ ฉันเองก็คงจะกงั วลเกนิ ไปหน่อย งัน้ ก็คงไมร่ บกวนเวลา พักของคณุ หนูหานแลว้ ละ่ ” หานมจู่ อื่ ตดั สายโทรศพั ทไ์ ป หลงั จากนัน้ ก็เอาโทรศัพทว์ างไว ้ บนโตะ๊ แลว้ กเ็ ขา้ หอ้ งน้ําไปเพอ่ื ใชผ้ ลติ ภณั ฑบ์ ํารงุ ผวิ และเป่ า ผมใหแ้ หง้ เมอ่ื เธอออกมาจากหอ้ งน้ํา ก็เห็นวา่ โทรศัพทข์ องเธอก็ดงั ขนึ้ มา พอดี หานมจู่ อื่ ก็เดนิ ตรงไปแลว้ หยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มา ก็เห็นวา่ หานชงิ เป็ นคนโทรมา “หรอื วา่ มาถงึ แลว้ งัน้ เหรอ？”

เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ หานมจู่ อ่ื ก็ไมไ่ ดร้ ับสาย และรบี ใสร่ องเทา้ และลงไปชนั้ ลา่ งเพอ่ื เปิดประตู หลังจากเปิดประตอู อก กไ็ ดเ้ จอหานชงิ ยนื อยทู่ ป่ี ระตจู รงิ ๆ ทัง้ สองคนจอ้ งตากนั เล็กนอ้ ย หานมจู่ อื่ ก็มองไปทด่ี า้ นหลงั ของเขา “คณุ มาแคค่ นเดยี วเหรอ？” ไมไ่ ดเ้ จอเธอมานานมาก หานชงิ นัน้ คดิ ถงึ เธอจรงิ ๆ เขาจงึ อด ไมไ่ ดท้ จี่ ะเอามอื ลบู ไปทห่ี วั ของเธอเบา ๆ หานมจู่ อ่ื สะดงุ ้ ไปเล็กนอ้ ย แตเ่ ธอก็ยนื นง่ิ อยกู่ บั ทไ่ี มไ่ ดห้ นไี ป ไหน รอจนเขานัน้ ลบู หวั ของเธอจนผมยงุ่ แลว้ จงึ พดู ขนึ้ วา่ ： “พ่ี ฉันน่ะไมใ่ ชเ่ ด็กแลว้ นะ คณุ ขยผี้ มแบบน…ี้ …คงไมค่ อ่ ยเหมาะ เทา่ ไร” “ในสายตาของฉัน เธอก็ยังคงเป็ นเด็กนอ้ ยเสมอน่ันแหละ” เธอ ไมค่ ดิ วา่ หานชงิ จะตอบกลบั มาเชน่ นี้ เมอื่ ไดย้ นิ หานมจู่ อื่ ก็มที า่ ทสี ตหิ ลดุ เล็กนอ้ ย กดั รมิ ฝี ปากลา่ ง และใหห้ นั ขา้ งหลบเพอื่ ใหเ้ ขาเขา้ ไปขา้ งใน “พช่ี าย พวกเราตก ลงกนั หน่อยไดม้ ัย้ ？ตอนทค่ี ณุ อยบู่ า้ นน่ะจะลบู หวั ก็ได ้ แตว่ า่ เวลาออกไปขา้ งนอกน่ะไมท่ ําแบบนไี้ ดม้ ยั้ ？”

เธอยงั คงจําไดว้ า่ กอ่ นหนา้ นี้ ตอนทเ่ี ธอไปสง่ เขาตอนอยู่ ตา่ งประเทศและกําลังจะกลบั ประเทศ ในตอนทห่ี านชงิ กําลังจะไป เขานัน้ กล็ บู หวั ของเธอตอ่ หนา้ ทา่ มกลางผคู ้ นจรงิ ๆ คดิ ๆ ดแู ลว้ ตอนนัน้ เธอยงั คงตัง้ ทอ้ งเสยี่ วหมโ่ี ตว้ อยู่ และสวม รองเทา้ สน้ สงู และเธอกถ็ กู หานชงิ นัน้ ลบู หวั ในชว่ งแรก ๆ หานมจู่ อ่ื นัน้ รสู ้ กึ แปลก ๆ กบั การกระทําเชน่ นัน้ ของเขา แตว่ า่ หลงั ๆ เมอื่ เห็นดวงตาทอ่ี อ่ นโยนและเศรา้ โศก ของหานชงิ ก็รสู ้ กึ ประหลาดใจเป็ นอยา่ งมาก เธอก็ทนไมไ่ ดท้ ่ี จะตอ้ งปฏเิ สธ จนทา้ ยทส่ี ดุ ไมค่ ดิ วา่ เธอจะเคยชนิ กบั นสิ ยั ของ เขาเขา้ ซะแลว้ ตอนน…้ี …หานมจู่ อื่ มคี วามรสู ้ กึ เหมอื นกบั วา่ เขานัน้ เลยี้ งดตู วั เอง เหมอื นกบั ลกู สาว ลกู สาวสนิ ะ…… หานมจู่ อ่ื ไมร่ วู ้ า่ ควรหัวเราะหรอื รอ้ งไหด้ ี

“ถา้ คณุ ชอบลบู หวั จรงิ ๆ ละ่ ก็ กไ็ ปลบู หวั หลานของคณุ ใหเ้ ยอะ ๆ ส”ิ ขณะทพ่ี ดู ถงึ หลานชาย หานชงิ กเ็ ดนิ เขา้ มา และเอามอื ปิด ประตลู ง หลงั จากนัน้ ก็ถอดรองเทา้ ไวท้ ชี่ นั้ วางรองเทา้ ตรง ทางเขา้ และเขานัน้ ก็พบวา่ ทชี่ นั้ วางรองเทา้ นัน้ มเี พยี งรองเทา้ แตะสําหรับเปลยี่ นสําหรับผหู ้ ญงิ เพยี งไมก่ คี่ ู่ เขาจงึ อดไมไ่ ดท้ ี่ จะขมวดควิ้ และพดู ขนึ้ ： “ทําไมไมม่ เี ตรยี มไวส้ ําหรับฉันเลย？ ” เมอื่ ไดย้ นิ หานมจู่ อื่ ก็ทําปากมยุ่ และพดู ขน้ึ ： “ฉันไมค่ ดิ วา่ คณุ จะมาเร็วขนาดนน้ี น่ี า วันนแ้ี มแ้ ตซ่ ปุ เปอรม์ ารเ์ ก็ตกย็ งั ไมท่ นั ได ้ ไปเลย” พดู จบเธอกโ็ คง้ ตวั ลง หยบิ เอารองเทา้ แตะสําหรับผหู ้ ญงิ ไซส์ ใหญท่ สี่ ดุ ออกมาคหู่ นง่ึ ： “สวมอนั นกี้ อ่ นแลว้ กนั นะ” หานชงิ มองไปยังรองเทา้ คนู่ ัน้ แลว้ กน็ งิ่ เงยี บอยนู่ าน ทา้ ยทส่ี ดุ แลว้ เขากต็ ดั สนิ ใจเดนิ เทา้ เปลา่ เขา้ ไป “พชี่ าย คณุ อายใครกนั ละ่ ？ในบา้ นกไ็ มไ่ ดม้ ใี ครอน่ื ไมต่ อ้ งรสู ้ กึ ไมส่ บายใจหรอก”

“ระบายอากาศ” หานชงิ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งเขม้ ทงั้ สองคนเดนิ เขา้ ไปดา้ นในดว้ ยกนั เมอ่ื เดนิ มาถงึ หอ้ งรับแขก เสยี่ วเหยยี นก็เดนิ ออกมาจากหอ้ งครัวในทันที และเมอื่ เห็นวา่ หานชงิ มาแลว้ ใบหนา้ ขาว ๆ ของเธอก็มสี แี ดงระเรอ่ื ขนึ้ มา เล็กนอ้ ยในทันท：ี “หาน นายหานถงึ แลว้ ！” “ออ้ื ” หานชงิ พยักหนา้ ใหเ้ ธอ ในจังหวะทท่ี ัง้ สองสบตากนั ใบหนา้ ของเสยี่ วเหยยี นกแ็ ดง ยงิ่ ขน้ึ ไปอกี เธอกดั รมิ ฝี ปากเล็กนอ้ ยหลงั จากนัน้ กพ็ ดู ขนึ้ ： “ฉันยังทําอาหารคา้ งอยเู่ ลย นายหานน่ังกอ่ นเลย อกี เดย๋ี วก็ เสร็จแลว้ ” พดู จบกร็ บี หนั ตวั กลับเขา้ ไปในหอ้ งครัว “คณุ ลงุ ！” ในขณะเดยี วกนั นัน้ ก็มรี า่ งเล็ก ๆ รา่ งหนงึ่ ตรงออกมาจาก หอ้ งครัว หลงั จากนัน้ กต็ รงไปหาหานชงิ

ทนั ทที เี่ ห็นรา่ งนอ้ ย ๆ น่ัน แววตาของหานชงิ ทมี่ ดื มนกอ่ นหนา้ นี้ กถ็ กู สอดแทรกดว้ ยความอบอนุ่ เขายอ่ ตวั ลงและกอดเขาเอาไว ้ ในออ้ มแขน “ยซ่ี ”ู หานยซ่ี ู คอื ชอ่ื เดมิ ทหี่ านชงิ ตงั้ ใหก้ บั เขา สว่ นชอื่ เลน่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ นัน้ เป็ นชอ่ื ทเี่ สยี่ วเหยยี นชว่ ยตงั้ ให ้ ตอนที่ 351 เธอเลอื กทจ่ี ะแกลง้ ตาย “คณุ นา้ ~” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จบู ฟอดใหญไ่ ปทแ่ี กม้ อนั หลอ่ เหลา ของหานชงิ เมอ่ื ไดเ้ ห็นใบหนา้ ของเขา หานชงิ นัน้ กถ็ งึ กบั ตะลงึ ไปครหู่ นงึ่ แมว้ า่ จะเห็นจนชนิ แลว้ แตเ่ ขาก็มักจะเห็นถงึ ใบหนา้ ของคนอกี คนหนงึ่ ผา่ นจากใบหนา้ ใบน้ี ในขณะทเ่ี ขากําลงั นง่ิ อยนู่ ัน้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ กไ็ ดก้ อดไปทค่ี อของ เขาแลว้

“คณุ ลงุ ขบั รถมาคงเหนอื่ ยมากสนิ ะครับ นา้ เสยี่ วเหยยี น ทําอาหารน่ากนิ มากมายรอตอ้ นรับคณุ ลงุ ไวแ้ ลว้ ” “อยา่ งงัน้ เหรอ？” หานชงิ ไดส้ ตกิ ลับมา และยมิ้ เล็กนอ้ ย “คนื นคี้ ณุ ลงุ ยังจะตอ้ งไปเลยรเึ ปลา่ ครับ？” “พรงุ่ นคี้ อ่ ยไปน่ะ คนื นน้ี อนดว้ ยกนั กบั ？ดมี ยั้ ？” “ด~ี ” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ พยกั หนา้ สดุ แรง： “ผมเองก็คดิ ถงึ คณุ ลงุ มากเลย” หานมจู่ อื่ ทมี่ องอยขู่ า้ ง ๆ กค็ ดิ นอ้ ยใจขนึ้ มาเล็ก ๆ เธอทเี่ ป็ น หมา่ ม๊สี ดุ ทรี่ ักตรงนี้ แตว่ า่ ลกู ชายของเธอกลบั จบู เสย่ี วเหยยี น จบู คณุ ลงุ มแี คเ่ ธอหมา่ ม๊คี นเดยี วเทา่ นัน้ ทไ่ี มถ่ กู จบู แตจ่ ะวา่ ไปก็ไมแ่ ปลก เสยี่ วเหยยี นและหานชงิ นัน้ ดตี อ่ เสยี่ วหม่ี โตว้ เป็ นอยา่ งมาก ทําราวกบั วา่ เขานัน้ เป็ นลกู ของตวั เองเลย ทเี ดยี ว หานชงิ นัน้ รักตวั เองมากแคไ่ หน กร็ ักเสย่ี วหมโ่ี ตว้ มากเทา่ นัน้