สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว เล่ม 1

ฉางโกวลั่วเยว่ีย เหน็ เจยี งฉางหนงิ ไมไ่ ดร้ อ้ งไหแ้ ลว้ แตก่ ำ� ลงั ตบมอื มองปลาทองอยู่ เมงิ่ อเ๋ี หนยี งกค็ อ่ ยโลง่ อก นางเกบ็ สายตากลบั มามองเจยี งชงิ อว้ี สหี นา้ พลนั เปลย่ี นเปน็ ถมงึ ทงึ \"เจ้าพูดจาปากไม่มีหูรูดจริงๆ ไม่รู้จักส�ำนวน 'เคราะห์ร้ายออก ทางปาก'* หรือไร บิดาเจ้าเป็นคนกตัญญู หากให้เขารู้ถึงค�ำพูดเมื่อครู่ ของเจา้ ในใจเขาจะเหน็ เจา้ เปน็ เยย่ี งไร\" เจยี งชงิ อวยี้ งั คงมสี หี นา้ ไมใ่ สใ่ จ เอย่ วา่ \"ทา่ นพอ่ ชอบขา้ ทสี่ ดุ แลว้ เขา ไมม่ ที างดขุ า้ แมแ้ ตค่ รง่ึ คำ� อกี ทงั้ ขา้ กไ็ มเ่ ชอ่ื วา่ ในใจอเี๋ หนยี งจะไมค่ ดิ อะไร สกั นดิ กบั เรอ่ื งนี้ อยา่ งอน่ื ยงั พอวา่ แตเ่ มอ่ื พวกนางมาถงึ ทา่ นกจ็ ะตอ้ งไป คารวะพวกนางเชา้ เยน็ ไมแ่ นว่ า่ หญงิ เบาปญั ญาผนู้ น้ั อาจยดึ อำ� นาจดแู ลงาน ในจวนคนื จากทา่ นดว้ ย ทา่ นเตม็ ใจหรอื เจา้ คะ\" บตุ รสาวผนู้ ก้ี เ็ ปน็ เชน่ นมี้ าแตไ่ หนแตไ่ ร พดู อะไรลว้ นตรงไปตรงมา ไมว่ า่ เมง่ิ อเ๋ี หนยี งเตอื นไปกหี่ นกไ็ รป้ ระโยชน์ แตน่ ายทา่ นกลบั ดใี จยงิ่ บอกวา่ ชอบบตุ รสาวทเ่ี ปดิ เผยตรงไปตรงมาเยยี่ งน้ี บอกใหน้ างไมต่ อ้ งดดั นสิ ยั ของ เจยี งชงิ อว้ี น่ีเป็นบุตรสาวคนโตของนางเอง นางย่อมไม่อยากดัดนิสัยอีกฝา่ ย เชน่ กนั กลบั รสู้ กึ วา่ อกี ฝา่ ยดไี ปหมดทกุ อยา่ ง จงึ ใหค้ วามโปรดปรานตามใจ อยา่ งมาก มเิ ชน่ นน้ั เจยี งชงิ อวกี้ ค็ งไมก่ ลา้ พดู เชน่ นต้ี อ่ หนา้ นาง แตอ่ ยา่ งไรกไ็ มอ่ าจปลอ่ ยใหไ้ ปพดู เชน่ นต้ี อ่ หนา้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งได้ ตอ้ งตกั เตอื นกอ่ นจะถงึ เวลานน้ั เมง่ิ อเี๋ หนยี งจงึ ยกมอื นวดหวา่ งคว้ิ มองเจยี งชงิ อวพี้ ลางพดู อยา่ งออ่ นใจ * เคราะห์ร้ายออกทางปาก เป็นส�ำนวน อุปมาถึงการไม่ระวังค�ำพูด เหมือนกับส�ำนวนไทย 'ปลาหมอตาย เพราะปาก' 49

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 \"ใจขา้ ยอ่ มไมอ่ ยากใหพ้ วกนางมา แตใ่ นเมอื่ พวกนางจะมา ขา้ จะไปมปี ญั ญา ทำ� อนั ใดได้ ซำ�้ ยงั ตอ้ งเรยี กคนไปทำ� ความสะอาดทพี่ กั หาซอ้ื ขา้ วของมาเตมิ ใหเ้ รยี บรอ้ ยดว้ ย\" เหน็ เจยี งชงิ อวอ้ี า้ ปากทำ� ทา่ จะพดู เมง่ิ อเี๋ หนยี งกช็ งิ พดู กอ่ น \"ขา้ รวู้ า่ เจา้ อยากพดู อะไร อยากถามวา่ ทง้ั ทใี่ จขา้ ไมอ่ ยากใหพ้ วกนางมาแทๆ้ เหตใุ ด ยงั ตอ้ งทำ� เรอื่ งเหลา่ นใ้ี ชห่ รอื ไม่ คนเรากม็ กั เปน็ เชน่ น้ี ตอ้ งซอ่ นคมไวส้ กั หนอ่ ย มใิ ชใ่ นใจเจา้ เกลยี ดใครกแ็ สดงออกมา ถา้ เปน็ เพยี งคนทสี่ เู้ จา้ ไมไ่ ดก้ แ็ ลว้ ไป เพราะอยา่ งไรกท็ ำ� อะไรเจา้ ไมไ่ ด้ ทำ� ไดเ้ พยี งกม้ หนา้ รบั อยา่ งเงยี บๆ แตถ่ า้ เปน็ คนทเี่ หนอื กวา่ เจา้ เลา่ อกี ฝา่ ยจะตอ้ งลงมอื เลน่ งานเจา้ แนน่ อน ดงั นนั้ กอ่ นจะแนใ่ จทา่ ทขี องฝา่ ยตรงขา้ ม เจา้ ตอ้ งเรยี นรทู้ จี่ ะอดทน เขา้ ใจหรอื ไม\"่ พดู ถงึ ตอนทา้ ย เสยี งของเม่ิงอ๋เี หนียงก็ค่อยๆ เขม้ งวดขน้ึ มา เจยี งชงิ อวเี้ คยเหน็ เมงิ่ อเี๋ หนยี งมโี ทสะตอ่ หนา้ นางเชน่ นนี้ อ้ ยครงั้ นกั พอมาเห็นในยามนี้ ในใจนางก็รู้สึกกลัวขึ้นมา จึงตอบอย่างไม่เต็มใจว่า \"ขา้ เขา้ ใจแลว้ เจา้ คะ่ \" เมงิ่ อเ๋ี หนยี งพยกั หนา้ สหี นา้ ออ่ นลงเลก็ นอ้ ย จากนน้ั นางกล็ กุ ขน้ึ ยนื \"เชน่ นนั้ กด็ ี ตอนนเี้ จา้ ไปเรอื นปอ้ี กู๋ บั ขา้ สกั เทยี่ วเถอะ\" 50

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย 6 บญุ คุณความแคน้ ปนเป เรือนปอ้ี คู๋ ือทพ่ี กั ที่เมิ่งอ๋เี หนยี งเตรียมไวใ้ หเ้ จยี งชิงหว่าน ประตเู รอื นสเี ขยี วสองบาน บนแผน่ ปา้ ยพน้ื ดำ� เขยี นอกั ษรสที องเปน็ คำ� วา่ 'เรอื นปอ้ี 'ู๋ หนา้ ประตมู ตี น้ หลวิ เขยี วตน้ หนงึ่ ชว่ ยบงั แดดใหร้ ม่ เงา สาวใช้นามฮุ่ยเซียงเดินไปผลักประตูเรือนทั้งสองบานให้เปิดออก ด้านในมีสาวใช้และบ่าวรับใช้สูงวัยก�ำลังท�ำความสะอาดห้องหับและ ลานเรอื นอยู่ เม่ิงอ๋ีเหนียงพาเจียงชิงอว้ีเดินเข้าไป สาวใช้และบ่าวรับใช้สูงวัย ตา่ งมาคารวะทงั้ สองคน เมง่ิ อเ๋ี หนยี งบอกใหพ้ วกนางไปทำ� งานตอ่ จากนนั้ ก็ ถามรยุ่ เซยี งทเ่ี ปน็ หวั หนา้ สาวใชข้ องตนวา่ \"ทน่ี ที่ ำ� ความสะอาดไปถงึ ทใี่ ด แลว้ ขา้ วของทต่ี อ้ งใชห้ าซอื้ มาเตมิ หมดแลว้ หรอื ไม\"่ การเก็บกวาดท�ำความสะอาดเรือนพักของพวกฮูหยินผู้เฒ่าเจียง ในหลายวันนี้ เม่ิงอี๋เหนียงใหร้ ่ยุ เซียงคอยดูอยขู่ า้ งๆ ตลอด 51

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 รุ่ยเซียงจึงตอบว่า \"ที่พักของฮูหยินผู้เฒ่าและนายหญิงเก็บกวาด เรยี บรอ้ ยตงั้ แตเ่ มอ่ื วาน ขา้ งนอกขา้ งในเรอื นของคณุ หนสู ามกท็ ำ� ความสะอาด มา่ นในหอ้ งกแ็ ขวนจนหมด มงุ้ หนา้ ตา่ งกต็ ดิ ใหมแ่ ลว้ เชน่ กนั เพยี งแตเ่ ครอ่ื งใช้ ยงั จดั วางไมเ่ สรจ็ ดเี จา้ คะ่ \" เม่ิงอี๋เหนียงพยักหน้า นางต้องการให้พวกฮูหยินผู้เฒ่าเจียงและ เหยาซอ่ื มาถงึ แลว้ หาจดุ ผดิ พลาดของนางไมไ่ ดแ้ มแ้ ตก่ ระผกี เดยี ว เพอ่ื ไมใ่ ห้ ฝา่ ยตรงขา้ มมโี อกาสไปพดู วา่ รา้ ยนางตอ่ หนา้ เจยี งเทยี นโยว่ ได้ พอหันหน้าไปก็เห็นเจียงชิงอว้ีก�ำลังยืนเด็ดดอกตูมของต้นไห่ถัง* อย่บู นระเบยี งคด เม่ิงอีเ๋ หนียงกเ็ รียกนางมาหา เจียงชงิ อวี้เดนิ มาถามว่า \"อ๋ีเหนยี ง มีอะไรหรือเจ้าคะ\" เมงิ่ อเี๋ หนยี งมองสที อ้ งฟา้ จากนนั้ กพ็ ดู กบั นาง \"เวลานบี้ ดิ าเจา้ นา่ จะ เลิกงานกลับมาแล้ว เจ้าไปรอที่ข้างหน้า หากเห็นเขาก็จงพาเขามาที่น่ี จำ� ไวว้ า่ อยา่ บอกวา่ ขา้ เปน็ คนใหเ้ จา้ ทำ� \" \"เหตใุ ดตอ้ งทำ� เชน่ นนั้ หรอื เจา้ คะ\" เจยี งชงิ อวถี้ ามขน้ึ อยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ เมงิ่ อเี๋ หนยี งไมไ่ ดต้ อบ รยุ่ เซยี งทอ่ี ยขู่ า้ งๆ จงึ ยม้ิ พลางอธบิ ายอยา่ ง มีไหวพริบ \"พอนายท่านมาถึง ได้เห็นอี๋เหนียงของเราใส่ใจกับเร่ืองของ คณุ หนสู ามถงึ ขนาดมาเฝา้ บา่ วไพรท่ ำ� ความสะอาดจดั วางเครอื่ งใชใ้ นเรอื น ดว้ ยตนเอง ในใจนายทา่ นจะตอ้ งรสู้ กึ วา่ อเี๋ หนยี งของเรานนั้ เพยี บพรอ้ มยงิ่ ต้อนรับการมาของพวกฮูหยินผู้เฒ่าด้วยน�้ำใสใจจริง แต่ถ้าคุณหนูบอก นายทา่ นวา่ อเ๋ี หนยี งเปน็ คนเรยี กเขามา หากนายทา่ นเปน็ คนคดิ มาก คงจะ คดิ วา่ อเ๋ี หนยี งของเราเจตนาทำ� ใหเ้ ขาเหน็ เปน็ แน\"่ * ตน้ ไหถ่ งั หรอื Chinese Flowering Crabapple เปน็ พชื ตระกลู แอปเปล้ิ ดอกสขี าวหรอื สชี มพอู อ่ น ผลกลม สเี หลอื งไปจนถงึ สแี ดง รสเปรย้ี วอมหวาน 52

ฉางโกวลั่วเยวี่ย อนั ทจี่ รงิ กเ็ จตนาจะทำ� ใหเ้ จยี งเทยี นโยว่ เหน็ อยแู่ ลว้ เพอ่ื ทใี่ นใจเขา จะได้เห็นเม่ิงอ๋ีเหนียงเป็นคนเพียบพร้อม ดีต่อฮูหยินผู้เฒ่าเจียงและ พวกเหยาซอื่ จากใจจรงิ เจียงชิงอวี้ถึงได้พลันแจ้งใจ พาสาวใช้ของตนหมุนตัวเดินออกไป นอกเรอื น เมิ่งอี๋เหนียงไม่วางใจ จึงสั่งรุ่ยเซียงว่า \"เจ้าเป็นคนท�ำงานละเอียด รอบคอบ ตามคุณหนรู องไป นางจะได้ไม่พดู อะไรผดิ ต่อหนา้ นายท่าน\" รุย่ เซียงรบั คำ� ก่อนก้าวเทา้ ไล่ตามไป เมง่ิ อเ๋ี หนยี งมองแผน่ หลงั ของเจยี งชงิ อวพี้ ลางลอบถอนหายใจเงยี บๆ บตุ รสาวผนู้ ท้ี ำ� ใหน้ างกลดั กลมุ้ ใจนกั เพราะมกั จะไมเ่ ชอื่ ฟงั คำ� พดู นาง เสมอ ถา้ เปน็ เมอื่ กอ่ นกช็ า่ งเถอะ มนี ายทา่ นใหค้ วามโปรดปรานอยทู่ งั้ คน อกี ฝา่ ยทำ� เรอ่ื งเกเรเหลวไหลในจวนเพยี งใดผอู้ น่ื กไ็ มก่ ลา้ พดู อะไร แมแ้ ต่ ออกไปพบปะผคู้ นขา้ งนอกกม็ แี ตค่ นเอย่ ชมวา่ นางมนี สิ ยั รา่ เรงิ ตรงไปตรงมา ละมา้ ยคลา้ ยกบั ผเู้ ปน็ บดิ า ทวา่ ยามนฮี้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกบั เหยาซอ่ื กำ� ลงั จะมาแลว้ ... นางเคยพบทง้ั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งและเหยาซอื่ เวลานนั้ พชี่ ายนางตาย เพราะช่วยเจียงเทียนโย่ว เจียงเทียนโย่วจึงพานางกลับไปอยู่ที่บ้านเกิด ระยะหน่ึง เน่ืองจากเป็นน้องสาวของผู้มีพระคุณ ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงกับ เหยาซื่อจึงดีต่อนางมาก โดยเฉพาะเหยาซ่ือที่ปฏิบัติต่อนางราวกับเป็น นอ้ งสาวแทๆ้ เลยทเี ดยี ว ตอ่ มาขณะทนี่ างตง้ั ทอ้ งเจยี งชงิ อว้ี เจยี งเทยี นโยว่ กเ็ คยพานางกลบั กานโจว ด้วยอยากเรียนให้ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงมอบฐานะภรรยาอีกคน 53

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 ให้แก่นาง แต่คิดไม่ถึงว่าจะเลือกเวลาได้ไม่ดี บุตรชายของเหยาซ่ือ เกดิ ลม้ ปว่ ย ซำ�้ ยงั ตายไป ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งอารมณไ์ มด่ ยี ง่ิ ไมย่ อมใหน้ าง ได้เป็นภรรยาอีกคน หลังจากเจียงเทียนโย่วพานางกลับมาก็เพียงมอบ ฐานะอนภุ รรยาศกั ดสิ์ งู ใหน้ าง ยังดีท่ีฮูหยินผู้เฒ่าเจียงกับเหยาซ่ืออาศัยอยู่ท่ีกานโจวมาตลอด สว่ นนางตดิ ตามอยขู่ า้ งกายเจยี งเทยี นโยว่ ครนั้ ถงึ เมอื งหลวงกเ็ ขา้ อาศยั ใน จวนปอ๋ แหง่ นี้ ทกุ คนตา่ งมไิ ดพ้ บหนา้ กนั สองฝง่ั อยรู่ ะดบั เดยี วกนั นางจงึ ไมไ่ ดค้ ดิ เลก็ คดิ นอ้ ยเรอ่ื งทส่ี ดุ ทา้ ยแลว้ จะเปน็ 'ภรรยาอกี คน' หรอื เปน็ เพยี ง 'อนภุ รรยาศกั ดส์ิ งู ' แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ พวกนางจะมาในตอนนี้ อนั ทจ่ี รงิ สามคนนนั้ มากไ็ มม่ อี ะไรไมด่ เี สยี หนอ่ ย ถงึ อยา่ งไรใจนาง ก็ยังอยากเป็นนายหญิงอยู่เสมอ เมื่อก่อนเหยาซ่ืออยู่ท่ีกานโจวตลอด เพอื่ เปน็ การแสดงความกตญั ญตู อ่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งแทนนายทา่ น นางจงึ ไรห้ นทางจะทำ� ใหเ้ จยี งเทยี นโยว่ ปลดเหยาซอื่ ได้ ทวา่ ตอนนเ้ี หยาซอื่ มาแลว้ นางกส็ ามารถคดิ หาทางทำ� ใหน้ ายทา่ นเดยี ดฉนั ทแ์ ลว้ ปลดเหยาซอื่ ไดเ้ สยี ที หากแตฮ่ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งดเู ปน็ คนรา้ ยกาจผหู้ นงึ่ อกี ทงั้ ดเู หมอื นในใจ ยงั มอี คตติ อ่ นางมากอกี ดว้ ย... เมงิ่ อเ๋ี หนยี งทนไดแ้ ละไมม่ ที างปลอ่ ยใหฮ้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งหาความผดิ ของนางไดแ้ มแ้ ตน่ ดิ เดยี ว ทวา่ เจยี งชงิ อวตี้ อ้ งทนไมไ่ หวแน่ ตวั นางตอ้ งดแู ล ทงั้ งานในจวนทง้ั เจยี งฉางหนงิ ยอ่ มละเลยเจยี งชงิ อวอี้ ยา่ งเลย่ี งไมไ่ ด้ หาก ถึงเวลาน้ันฮูหยินผู้เฒ่าเจียงจับผิดเจียงชิงอว้ีได้ ท�ำให้นางเสียเรื่องก็ไม่ดี แลว้ เห็นทีควรต้องให้คนสุขุมๆ ไปติดตามอยขู่ ้างกายเจียงชิงอว้ีสักคน 54

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย เพอื่ คอยเตอื นไมใ่ หน้ างพดู หรอื ทำ� อะไรผดิ รยุ่ เซยี งเปน็ คนทต่ี นเชอื่ ใจได้ และกม็ นี สิ ยั สขุ มุ หนกั แนน่ ละเอยี ดถถ่ี ว้ น สามารถใหร้ ยุ่ เซยี งไปปรนนบิ ตั ิ เจยี งชงิ อวไ้ี ด้ เมงิ่ อเ๋ี หนยี งตดั สนิ ใจแลว้ กเ็ รยี กฮยุ่ เซยี ง \"เจา้ เขา้ ไปในหอ้ งแลว้ หยบิ สมดุ บนั ทกึ สง่ิ ของกองกลางเลม่ นนั้ มาใหข้ า้ ท\"ี ฮยุ่ เซยี งเองกเ็ ปน็ หนง่ึ ในหวั หนา้ สาวใชข้ า้ งกายนาง แมจ้ ะทำ� งานได้ ไมม่ ไี หวพรบิ เทา่ รยุ่ เซยี ง แตอ่ บรมสง่ั สอนดๆี กใ็ ชง้ านไดเ้ ชน่ กนั ฮยุ่ เซยี งรบั คำ� หนั หลงั เดนิ ออกประตเู รอื นไป ผา่ นไปราวสองถว้ ยชา* กน็ ำ� สมดุ บนั ทกึ มายน่ื สง่ ใหเ้ มง่ิ อเ๋ี หนยี งอยา่ งเคารพนบนอบ เมง่ิ อเ๋ี หนยี งรบั มาเปดิ ดสู ง่ิ ทบี่ นั ทกึ อยดู่ า้ นใน คดิ วา่ ตอ้ งนำ� ของอะไร มาไวใ้ นเรอื นปอ้ี นู๋ อ้ี กี บา้ ง เพอื่ ทนี่ ายทา่ นเหน็ แลว้ จะไดพ้ ดู วา่ นางออ่ นหวาน สมเปน็ กลุ สตรี ทงั้ ยงั ทำ� งานเกง่ เจยี งชงิ อวม้ี าถงึ เรอื นสว่ นหนา้ แลว้ แตเ่ จยี งเทยี นโยว่ ยงั กลบั มาไมถ่ งึ นางมองประตูเบื้องหน้า ด้านนอกมีบ่าวชายเฝ้าอยู่เพียงสองคน นอกนน้ั กไ็ มเ่ หน็ เงาใครอกี แมแ้ ตค่ นเดยี ว นางรสู้ กึ เบอื่ หนา่ ยจงึ หนั หนา้ ไปพดู กบั รยุ่ เซยี งดว้ ยหนา้ ตาบดู บง้ึ วา่ \"อเ๋ี หนยี งใหเ้ จา้ ตามขา้ มาเพอื่ อะไร ขา้ โตปานนแี้ ลว้ นางยงั กลวั ขา้ จะพดู ไมเ่ ปน็ อกี หรอื \" นางเพ่ิงอายุครบสิบห้าเม่ือต้นฤดูใบไม้ผลิ กล่าวถึงอายุก็สามารถ มองหาสามีได้แล้ว แต่รุ่ยเซียงกลับรู้สึกว่าสมองของคุณหนูรองผู้นี้ * หนงึ่ ถว้ ยชา เปน็ คำ� เปรยี บ หมายถงึ ชว่ งเวลาทสี่ น้ั มาก บางตำ� รากลา่ ววา่ เทยี บไดก้ บั เวลาประมาณ 10-15 นาที 55

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 โตไมต่ ามอายุเสียเลย ทวา่ วาจาลบหลเู่ บอ้ื งสงู เยย่ี งนนี้ างจะกลา้ พดู ออกมาไดอ้ ยา่ งไร จงึ ย้ิมพลางกล่าวว่า \"คุณหนูรองเฉลียวฉลาดออกปานน้ี ท�ำเร่ืองใดได้ไม่ดี บา้ งเลา่ อเี๋ หนยี งวางใจในตวั ทา่ นมาก แตอ่ เี๋ หนยี งเหน็ วา่ บา่ วพดู และทำ� อะไร ไมเ่ ปน็ ถงึ ไดบ้ อกใหบ้ า่ วตดิ ตามเรยี นรจู้ ากทา่ นเจา้ คะ่ \" ถอ้ ยคำ� เยนิ ยอนท้ี ำ� เอาเจยี งชงิ อวด้ี ใี จยงิ่ จงึ ยม้ิ แยม้ แจม่ ใสขนึ้ มาทนั ที \"เจา้ พดู ไดถ้ กู ตอ้ ง ขา้ กร็ สู้ กึ วา่ ตนเองฉลาดมากเชน่ กนั \" รุ่ยเซียงเออออคล้อยตามด้วยใบหน้ายิ้มๆ หางตาเหลือบเห็น เจยี งเทยี นโยว่ เดนิ นำ� องครกั ษไ์ มก่ ค่ี นเขา้ ประตมู ากร็ บี กระซบิ บอกเจยี งชงิ อวี้ \"คุณหนูรอง นายทา่ นกลับมาแล้วเจา้ ค่ะ\" เจยี งชงิ อวห้ี นั หนา้ ไปกเ็ หน็ เจยี งเทยี นโยว่ จรงิ ๆ นางจงึ กา้ วเทา้ วงิ่ ไปหยดุ เบอ้ื งหนา้ เขาดว้ ยทา่ ทางสดใสมคี วามสขุ ยมิ้ พลางเอย่ เรยี ก \"ทา่ นพอ่ \" ท่าทางเจยี งชงิ อว้มี คี วามองอาจคล้ายเจียงเทียนโยว่ อยู่หลายสว่ น ในบรรดาบตุ รสาวบตุ รชายกม็ นี างทหี่ นา้ ตาเหมอื นเขาทสี่ ดุ รวมถงึ นสิ ยั กด็ ว้ ย ลว้ นแตต่ รงไปตรงมา ออ้ มคอ้ มไมเ่ ปน็ ดงั นน้ั เจยี งเทยี นโยว่ จงึ ชอบนางมาก \"ไยเจ้ามาอยู่ท่ีน่ี\" เจียงเทียนโย่วบอกให้องครักษ์ด้านหลังถอยไป จากนน้ั กถ็ ามเจยี งชงิ อวี้ \"มารอขา้ หรอื \" เชาวนอ์ ารมณเ์ ทา่ นเี้ จยี งชงิ อวย้ี งั คงมี จงึ ยม้ิ พลางกลา่ ววา่ \"เจา้ คะ่ วันนี้ทั้งวันข้าไม่ได้เห็นท่านพ่อ ก็ให้รู้สึกแปลกๆ ในใจ คาดว่ายามน้ี ทา่ นนา่ จะกลบั มาแลว้ เลยตงั้ ใจมายนื รอทา่ นทน่ี \"ี่ กบั คนทเ่ี จยี งชงิ อวช้ี อบ นางยงั คงรจู้ กั เจรจา ทวา่ กบั คนทนี่ างไมช่ อบ วาจาทกี่ ลา่ วออกมากล็ ว้ นเปน็ ถอ้ ยคำ� ถากถางดแู คลน 56

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย เจียงเทียนโย่วได้ยินก็ยินดีย่ิง รู้สึกว่าบุตรสาวของตนท้ังน่ารัก ทั้งกตัญญู จึงมีรอยย้ิมเกลื่อนหน้า \"ดีๆ นับว่าความเอ็นดูท่ีข้ามีต่อเจ้า มไิ ดเ้ สียเปล่า\" จากนนั้ กถ็ ามนางอกี วา่ \"อยากไดอ้ ะไรหรอื ไม่ ขอแคบ่ อกออกมา ขา้ จะใหท้ กุ อยา่ ง\" เจยี งชงิ อวน้ี กึ ดู แตย่ งั คงนกึ ไมอ่ อกวา่ ตอนนคี้ วรขอสงิ่ ใด อกี ทง้ั ในใจ ยังคิดถึงเร่ืองที่เมิ่งอ๋ีเหนียงก�ำชับนางเม่ือครู่นี้จึงตอบว่า \"รอข้านึกได้ว่า อยากไดอ้ ะไรคอ่ ยมาบอกทา่ นนะเจา้ คะ ตอนนพ้ี วกเราไปหาอเ๋ี หนยี งกนั กอ่ นเถดิ \" พดู พลางจงู มอื เจยี งเทยี นโยว่ ออกเดนิ รยุ่ เซียงทย่ี ืนอยขู่ า้ งๆ ลอบถอนหายใจ ทสี่ ดุ แลว้ คณุ หนรู องผนู้ ก้ี ย็ งั คงตรงไปตรงมาราวหนวู ง่ิ ในกระบอกไมไ้ ผ*่ ลมื เรอ่ื งทเี่ มงิ่ อเ๋ี หนยี งมอบหมายไปจนหมด ซำ้� ยงั เหมอื นจะกอ่ เรอ่ื งยงุ่ อกี แลว้ รุ่ยเซียงรีบก้าวออกมากล่าวย้ิมๆ \"นายท่าน คุณหนูรอง ยามนี้ อเี๋ หนยี งมไิ ดอ้ ยูท่ เี่ รือนอช๋ี ุนเจ้าคะ่ \" เจียงชิงอวี้คิดในใจว่า...เจ้าพูดเหลวไหลอะไร อ๋ีเหนียงมิใช่อยู่ที่ เรือนปอี้ หู๋ รือ กำ� ลงั จะอา้ ปากพดู เจยี งเทยี นโยว่ กลบั ชงิ ถามออกมากอ่ น \"อเี๋ หนยี ง อยทู่ ใี่ ด\" รอใหน้ ายท่านถามค�ำถามนอ้ี ยพู่ อดเี ชียว รุ่ยเซียงโล่งใจ รอยยิ้มบนหน้าดูมากขึ้นสองส่วน \"เรียนนายท่าน ยามนอี้ เ๋ี หนยี งอยทู่ เ่ี รอื นปอ้ี เู๋ จา้ คะ่ เรอื นปอ้ี เู๋ ปน็ เรอื นทจี่ ะใหค้ ณุ หนสู ามพกั * หนูวงิ่ ในกระบอกไมไ้ ผ่ เปน็ ค�ำอปุ มาถงึ ความตรงไปตรงมา ไม่ออ้ มค้อม 57

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 อเี๋ หนยี งกงั วลวา่ บา่ วไพรจ่ ะเกบ็ กวาดไมเ่ รยี บรอ้ ย เมอื่ กลางวนั หลงั ใหผ้ ดู้ แู ล ทม่ี ารายงานการทำ� งานในโถงปรกึ ษางานแยกยา้ ย นางกลบั ไปกนิ อาหาร อยา่ งเรง่ รบี ไดไ้ มก่ คี่ ำ� ยงั ไมท่ นั ไดพ้ กั กร็ ดุ ไปเรอื นปอ้ี ทู๋ นั ทเี พอื่ คอยดบู า่ วไพร่ เกบ็ กวาดดว้ ยตนเองเจา้ คะ่ \" อนั ทจ่ี รงิ เมง่ิ อเี๋ หนยี งเพงิ่ จะไปเมอื่ ครนู่ เ้ี อง ทวา่ นางมฐี านะเปน็ สาวใช้ อยา่ งไรกต็ อ้ งพดู ถงึ เจา้ นายของตนในทางทด่ี ี ทำ� ใหเ้ จา้ นายพอใจแลว้ ตนเอง กจ็ ะไดป้ ระโยชนไ์ มน่ อ้ ย ทางหน่ึงเจียงเทียนโย่วก็ทอดถอนใจว่าเมิ่งอ๋ีเหนียงดีต่อพวก ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงจากใจจริง ทางหน่ึงก็ปวดใจที่เมิ่งอี๋เหนียงต้องท�ำงาน ตรากตร�ำ จึงจูงมือเจียงชิงอว้ีพลางเอ่ยว่า \"พวกเราไปดูอ๋ีเหนียงของเจ้า ท่ีเรือนปอ้ี กู๋ นั \" คร้ันมาถึงเรือนปอ้ี ู๋ก็เห็นเมิ่งอ๋ีเหนียงก�ำลังร้องบอกให้สาวใช้น�ำ จานประดับท�ำจากหยกเขียวสลักลายนกและดอกพุดตานซึ่งฐานวาง ท�ำจากไม้ประดู่ไปวางไวบ้ นชนั้ ไดย้ นิ สาวใชท้ ดี่ า้ นนอกบอกวา่ นายทา่ นกบั คณุ หนรู องมา เมง่ิ อเ๋ี หนยี ง จงึ รบี หนั มา เหน็ เจยี งเทยี นโยว่ กา้ วเทา้ ขา้ มธรณปี ระตเู ดนิ เขา้ มาในหอ้ งแลว้ เจียงเทียนโย่วอายุส่ีสิบต้นๆ เขาเป็นทหาร จึงมีบ้างบางครา ที่อารมณ์ไม่ดีนัก อีกทั้งค้ิวดาบและดวงตาที่เปน็ ประกายก็ดูทรงพลังยิ่ง ยามน้ีเดินเข้ามาอย่างองอาจผึ่งผายก็ให้ความรู้สึกยิ่งใหญ่อาจหาญอยู่ หลายสว่ น เมิ่งอ๋ีเหนียงยอบตัวคารวะเขา บนใบหน้าแย้มย้ิมอ่อนหวาน \"นายท่าน กลับมาแลว้ หรือเจ้าคะ\" 58

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย เจียงเทียนโย่วกุมมือนางไว้พลางมองด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย \"เมอ่ื ครไู่ ดย้ นิ สาวใชบ้ อกวา่ เจา้ ยงั ไมท่ นั ไดก้ นิ อาหารกลางวนั ดๆี กม็ างว่ นกบั งานทนี่ แ่ี ลว้ ? กวา่ พวกทา่ นแมจ่ ะมาถงึ กอ็ กี ตงั้ สองสามวนั เจา้ ไมต่ อ้ งรบี รอ้ น ถึงเพียงนี้ สุขภาพของตนเองเป็นส่ิงที่ส�ำคัญที่สุด\" ก่อนถามนางอีกว่า \"เหนอ่ื ยหรอื ไม\"่ ทงั้ ๆ ทเ่ี ปน็ ทหารหาญแทๆ้ กลบั เอย่ วาจาเอาใจใสผ่ อู้ นื่ เปน็ เมง่ิ อเ๋ี หนยี ง พลนั รสู้ กึ อบอนุ่ หวั ใจ ในครานัน้ เม่งิ อเ๋ี หนยี งพึงใจในตวั เจียงเทยี นโย่วจากใจจรงิ นางจึง ขนึ้ เตยี งเขาโดยปราศจากความลงั เล ทงั้ ๆ ทเ่ี ขาอายมุ ากกวา่ นางถงึ สบิ กวา่ ปี ซำ�้ ยงั เปน็ พช่ี ายบญุ ธรรมของนาง 59

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 7 พอ่ ลกู พบหน้า ในขณะทเี่ มง่ิ อเี๋ หนยี งกบั เจยี งเทยี นโยว่ กำ� ลงั คยุ กนั เจยี งชงิ อวก้ี ลบั มองดจู านหยกประดบั ใบนนั้ รวมถงึ สงิ่ ของทวี่ างอยบู่ นโตะ๊ กระถางหยกบรรจุดอกไห่ถัง ฐานปักดอกไม้แก้วผลึกรูปใบบัว เตากำ� ยานลงยาสามขา ทงั้ หมดลว้ นบรรจอุ ยใู่ นกลอ่ งไมพ้ ะยงู แตล่ ะอยา่ ง ลว้ นเปน็ ของดี เหลา่ นเ้ี ปน็ ของที่จะวางประดบั ในเรอื นป้อี ู๋ แมว้ า่ ในเรอื นจน่ิ อวน๋ิ ของเจยี งชงิ อวจี้ ะมขี องดอี ยเู่ ชน่ กนั ทวา่ มองเหน็ ของเหลา่ นแี้ ลว้ นางกย็ งั คงรสู้ กึ ตารอ้ น เจยี งชงิ หวา่ นเปน็ แคเ่ ดก็ จากชนบทผหู้ นงึ่ ไดย้ นิ วา่ ซกุ ซนราวเดก็ ชาย นางจะรจู้ กั ชนื่ ชมของเหลา่ นห้ี รอื มอบของเหลา่ นใ้ี หน้ างนบั เปน็ การเสยี ของ โดยแท้ เจียงชิงอว้ีกลอกลูกตาเล็กน้อย แล้วนางก็ว่ิงไปดึงแขนเส้ือ 60

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย เจยี งเทยี นโยว่ พลางออดออ้ น \"ทา่ นพอ่ ทา่ นดสู เิ จา้ คะวา่ อเ๋ี หนยี งไม่รกั ขา้ เลยสักนดิ \" เจยี งเทยี นโยว่ กำ� ลงั ฟงั เมง่ิ อเ๋ี หนยี งเลา่ วา่ นางเรยี กชา่ งตดั เสอื้ มาตดั ชดุ ใหมใ่ หฮ้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง นายหญงิ และคณุ หนสู ามหลายชดุ อกี ประเดย๋ี ว จะเรยี กใหเ้ ขาไปดู จๆู่ ไดย้ นิ เสยี งคบั ขอ้ งใจของเจยี งชงิ อวี้ เขากถ็ ามยม้ิ ๆ \"อเ๋ี หนยี งของเจา้ มใิ ชร่ กั เจา้ ทส่ี ดุ หรอื ไยเจา้ จงึ พดู เชน่ น\"ี้ เจยี งชงิ อวจี้ งึ ชขี้ องบนโตะ๊ พลางวา่ \"ทา่ นพอ่ ดสู เิ จา้ คะ ของดเี หลา่ นี้ อเ๋ี หนยี งไมเ่ คยใหข้ า้ มากอ่ นเลย ลว้ นแตจ่ ะใหน้ อ้ งหญงิ สามทง้ั หมด อเี๋ หนยี ง รกั แตน่ าง ไมร่ กั ขา้ \" คำ� พดู กระเงา้ กระงอดเหมอื นเดก็ ๆ ทำ� เอาเจยี งเทยี นโยว่ ไดย้ นิ แลว้ หวั เราะลนั่ ขน้ึ มา เมง่ิ อเี๋ หนยี งรสู้ กึ วา่ คราวนบี้ ตุ รสาวของตนมกี ารเรยี นรใู้ นทส่ี ดุ ในใจ นึกปลาบปลื้มแต่ภายนอกกลับดุอีกฝา่ ย \"เด็กคนน้ีพูดเหลวไหลอะไรกัน ทำ� ใหท้ า่ นพอ่ เจา้ เหน็ เรอื่ งขายหนา้ แลว้ นอ้ งหญงิ สามของเจา้ เพงิ่ จะมาทนี่ ี่ ขา้ ยอ่ มตอ้ งจดั เตรยี มเรอื่ งทกุ สงิ่ ใหน้ างอยา่ งเรยี บรอ้ ย\" ทงั้ ยงั อบรมอกี วา่ \"เจา้ เปน็ พส่ี าวกค็ วรยอมนอ้ งหญงิ สามของเจา้ สิ จะมาอจิ ฉานางไดอ้ ยา่ งไร กนั \" เจยี งชงิ อวฟ้ี ังแลว้ กเ็ บะปากทันใด เจยี งเทยี นโยว่ จงึ โบกมอื กอ่ นกลา่ วกบั เมงิ่ อเี๋ หนยี ง \"ขา้ ไม่ชอบไดย้ นิ ค�ำพูดเย่ียงน้ี หากอยากได้ส่งิ ใดกค็ วรหามาด้วยตนเอง จะรอผู้อ่นื ยกให้ ไดอ้ ยา่ งไร อกี อยา่ งอวเ้ี จย่ี กอ็ ายมุ ากกวา่ นางแคป่ เี ดยี ว ไมจ่ ำ� เปน็ ตอ้ งยอม ใหน้ างทกุ เรอ่ื ง\" จากนน้ั กม็ องไปยงั เจยี งชงิ อว้ี \"ของพวกนี้ เจา้ ชอบชนิ้ ใด\" 61

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 \"ข้าชอบทั้งหมดเลยเจ้าค่ะ\" เจียงชิงอว้ีได้ยินดังน้ีก็ดีใจ \"พวกของ บนชน้ั วางวตั ถโุ บราณในเรอื นขา้ ลว้ นวางมาหลายปแี ลว้ เหน็ ทกุ วนั กเ็ บอ่ื แทบตาย ของเหล่านี้ไปเปลีย่ นได้พอดี\" \"เหล่านี้เปน็ ของที่ข้าต้ังใจเลือกออกมาวางไว้ที่น่ี เจ้าเอาไปหมด ในเรือนคุณหนูสามจะวางอะไรเล่า\" เม่ิงอ๋ีเหนียงรีบวางท่าเป็นคนดี \"เลือกไปชน้ิ เดยี วพอ\" เจยี งชงิ อวก้ี ลบั ไมย่ อม ดงึ แขนเสอื้ เจยี งเทยี นโยว่ พลางแกวง่ ไปมา ไมห่ ยดุ รอ้ งเรยี กดว้ ยทา่ ทางกระเงา้ กระงอดออดออ้ น \"ทา่ นพอ่ เจา้ คะ\" เจยี งเทยี นโยว่ รกั บตุ รสาวผนู้ ป้ี านดวงใจ นางรอ้ งขอเสยี งออ่ ยเชน่ น้ี เขากโ็ บกมอื ในทนั ที \"ในเมอื่ อวเ้ี จยี่ ชอบกใ็ หน้ างไปหมดนนั่ เถอะ สว่ นทนี่ ่ี เลอื กของในหอ้ งเกบ็ ของมาวางสกั สองสามชน้ิ กห็ มดเรอื่ งแลว้ \" เขาพดู ถงึ ขน้ั นแ้ี ลว้ เมงิ่ อเ๋ี หนยี งจงึ ตอบรบั ไปอยา่ งคลอ้ ยตาม ทวา่ ยงั คงกลา่ วยม้ิ ๆ วา่ \"นายทา่ นไมค่ วรตามใจอวเ้ี จยี่ เยย่ี งนไ้ี ปตลอดนะเจา้ คะ ถา้ ปลอ่ ยใหน้ างกระทำ� ตามอำ� เภอใจโดยไมเ่ กรงกลวั กฎระเบยี บ วนั หนา้ เจอคนทไ่ี มต่ ามใจนางขน้ึ มา นางจะทำ� อยา่ งไร เกรงวา่ คงจะทนไมไ่ หว\" นค่ี อื เทา่ กบั ฟอ้ งเจยี งเทยี นโยว่ ไวล้ ว่ งหนา้ แลว้ อยา่ งไรเมง่ิ อเี๋ หนยี ง กไ็ มร่ วู้ า่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งจะชอบเจยี งชงิ อวท้ี เ่ี ปน็ หลานสาวหรอื ไม่ ทว่าเจียงเทียนโย่วไมเ่ ข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในค�ำพูดของ เม่ิงอ๋ีเหนียงโดยส้ินเชิง จึงพูดอย่างเปิดเผยไม่คิดมาก \"บุตรสาวของข้า ข้ายินดีจะตามใจเยี่ยงน้ีไปตลอด วันหน้ายังจะหาสามีดีๆ ให้นางด้วย ใครกลา้ ไมต่ ามใจนาง ขา้ กจ็ ะหยบิ แสไ้ ปเยอื นถงึ ท\"ี่ ฟังดเู ปน็ บดิ าท่ีดีจรงิ ๆ 62

ฉางโกวลั่วเยว่ีย เม่งิ อี๋เหนยี งยม้ิ น้อยๆ กอ่ นเปลย่ี นไปพูดเรอื่ งอื่นกบั เขา \"วันน้ีผู้น้อยได้ยินคนที่หัวหน้าองครักษ์ส่งมารายงานว่าพวก ฮูหยินผู้เฒ่าจะมาถึงเมืองหลวงในอีกสองวัน ผู้น้อยนับวันดูแล้ว วันน้ัน ตรงกบั วันหยดุ ของนายทา่ นพอดี ฮูหยนิ ผู้เฒา่ มาเมอื งหลวงเปน็ คร้ังแรก ทา่ นเองกไ็ มไ่ ดพ้ บนางนานหลายปี ตามความเหน็ ของผนู้ อ้ ย พอถงึ วนั นนั้ ทา่ นออกไปตอ้ นรบั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ทน่ี อกเมอื งดว้ ยตนเองเปน็ อยา่ งไรเจา้ คะ สว่ นผนู้ อ้ ยจะพาหญงิ รบั ใชท้ งั้ เดก็ ทงั้ ชราในจวนไปรอตอ้ นรบั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ นายหญงิ และคณุ หนสู ามอย่ตู รงก�ำแพงกั้นทเ่ี รอื นสว่ นหนา้ \" พดู ถงึ ตรงนี้ นางกพ็ ลนั ทำ� ทา่ ทางไมส่ บายใจออกมา \"ผนู้ อ้ ยทราบวา่ ในใจฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ นกึ ตำ� หนผิ นู้ อ้ ยมาตลอด ไมร่ วู้ า่ จะยนิ ดเี หน็ ผนู้ อ้ ยอกี ครงั้ หรอื ไม่ ตอนทผ่ี งิ เกอสนิ้ ใจ อยา่ งไรผนู้ อ้ ยกไ็ มค่ วรตามนายทา่ นกลบั ไปดว้ ย เลย กลายเปน็ วา่ ทำ� ใหฮ้ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ กบั นายหญงิ คดิ วา่ ผนู้ อ้ ยหมายปองฐานะ ภรรยาอกี คน อนั ทจ่ี รงิ ขอเพยี งไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั กบั นายทา่ น ไมว่ า่ ในฐานะใด ผนู้ ้อยก็ไมถ่ อื สา แมเ้ ป็นเพียงสาวใช้ ผนู้ ้อยกจ็ ะไม่ตดั พ้อสกั ครึง่ คำ� \" เดมิ ทเี จยี งเทยี นโยว่ กเ็ ปน็ นกั รบ ในใจไมม่ คี วามคดิ ลดเลยี้ วมากมาย เพยี งนนั้ อกี ทง้ั เนอื่ งจากพชี่ ายของเมงิ่ อเี๋ หนยี งตายเพราะชว่ ยเขาไว้ ในใจเขา จงึ รสู้ กึ ละอายตอ่ นางตลอดมา รสู้ กึ วา่ ตดิ คา้ งนางมากมายนกั ตอนนไี้ ดย้ นิ นางพูดเชน่ น้ี เขากก็ ุมมอื นางไว้พลางพูดเสยี งออ่ นโยน \"เรอ่ื งในตอนนั้น จะตำ� หนเิ จา้ ไดอ้ ยา่ งไร เรอ่ื งของผงิ เกอพดู ไดเ้ พยี งวา่ เปน็ ชะตาของเขา เจา้ ไมต่ อ้ งโทษตนเองหรอก\" ในตอนนั้นเม่ิงอี๋เหนียงต้ังครรภ์ เจียงเทียนโย่วอยากมอบฐานะ ใหแ้ กน่ าง จงึ พานางกลบั ไปบา้ นเกดิ เพอื่ เรยี นเรอ่ื งนตี้ อ่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง 63

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 เดิมทีฮูหยินผู้เฒ่าเจียงรับเมิ่งอ๋ีเหนียงเป็นบุตรสาวบุญธรรมอยู่ก่อนแล้ว เจยี งเทยี นโยว่ จงึ นบั เปน็ พชี่ ายบญุ ธรรมของนาง ดงั นน้ั เมอ่ื ทงั้ สองคบหากนั กะทันหัน ซ�้ำเม่ิงอ๋ีเหนียงก็มีครรภ์แล้ว นี่นับว่ามีความสัมพันธ์ทางกาย กนั แลว้ ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเจยี งจึงโมโหมาก บริภาษเจียงเทยี นโยว่ ทีค่ ุกเข่าอยู่ เบอื้ งหนา้ ตนอยา่ งหนกั ถงึ ขนั้ ปาถว้ ยชาแตกไปใบหนง่ึ ทำ� ใหเ้ จยี งฉางผงิ ท่หี ลับอยู่ในห้องติดกนั สะดุ้งต่ืน เดก็ อายไุ มก่ ขี่ วบรสู้ กึ กลวั จงึ รอ้ งไหจ้ า้ พลางวงิ่ เทา้ เปลา่ ออกมาขา้ งนอก กวา่ จะหาตวั เจอกพ็ บวา่ ไปนอนอยใู่ นนำ�้ เยน็ เฉยี บทหี่ ลงั เรอื นแลว้ แมจ้ ะ ชว่ ยกลบั มาไดแ้ ตว่ นั ถดั มากไ็ ขข้ น้ึ สงู อยดู่ ี ถงึ เชญิ หมอมาตรวจกไ็ มส่ ามารถ ชว่ ยชวี ติ ไวไ้ ด้ ฮูหยินผเู้ ฒา่ เจียงยง่ิ โมโหหนกั กว่าเกา่ หลานชายคนโต ทง้ั ยังเปน็ หลานท่ตี นเลย้ี งมากับมือ จ่ๆู กต็ ายไป เชน่ นจี้ ะไมโ่ มโหไดอ้ ยา่ งไร นางจงึ ไลเ่ จยี งเทยี นโยว่ กบั เมง่ิ อเ๋ี หนยี งไปทนั ที และไมใ่ หก้ ลบั มาอกี ทวา่ ทส่ี ดุ แลว้ กเ็ ปน็ บตุ รชายในอทุ รของตนเอง ภายหลงั เจยี งเทยี นโยว่ กลับไปขอขมาหลายหนเข้า ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงก็หายโมโหแล้ว แตไ่ ม่ว่า อยา่ งไรกย็ งั คงไมอ่ ยากพบหนา้ เมงิ่ อเ๋ี หนยี งอกี เมิ่งอ๋ีเหนียงเองก็รู้ว่าในใจฮูหยินผู้เฒ่าเจียงจะต้องไม่ชอบนาง อยา่ งแนน่ อน ที่แล้วมาต่างฝา่ ยต่างอยู่ห่างกันไกลจึงไม่มีเรื่องอะไร แต่ ตอนนฮ้ี หู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งจะมาเยอื น นางเองกห็ า้ มปรามไมไ่ ด้ ทำ� ไดเ้ พยี ง แสดงความออ่ นแอและโทษตนเองให้เจยี งเทียนโย่วดูเทา่ น้นั อย่างน้อยก็ต้องท�ำให้เจียงเทียนโย่วคิดว่านางละอายใจต่อเร่ืองน้ี 64

ฉางโกวล่ัวเยว่ีย เปน็ อยา่ งมากมาตลอด วนั หนา้ เมอื่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งเอย่ ถงึ เรอ่ื งนต้ี อ่ หนา้ เขา เขาจะไดป้ กปอ้ งนาง คณะของเจยี งชงิ หวา่ นเดนิ ทางมาไดเ้ ดอื นกวา่ ในทสี่ ดุ พรงุ่ นกี้ จ็ ะได้ เขา้ เมอื งหลวงแลว้ เหยาซอื่ ปรนนบิ ตั ฮิ หู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกนิ อาหารเยน็ เสรจ็ และสนทนา สัพเพเหระกับนางอีกครู่หนึ่งถึงได้กลับห้องของตนเอง เจียงชิงหว่านเองก็ ตามกลบั หอ้ งดว้ ย เนอ่ื งจากวนั นใี้ นโรงเตย๊ี มนเี้ หลอื หอ้ งเพยี งสองหอ้ ง ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง จงึ พกั ในหอ้ งหนง่ึ สว่ นเหยาซอ่ื กบั เจยี งชงิ หวา่ นกพ็ กั ดว้ ยกนั อกี หอ้ ง ในหอ้ งจดุ เทยี นไวเ้ ลม่ หนง่ึ เหยาซอ่ื เหน็ วา่ สวา่ งไมพ่ อจงึ ใชจ้ นิ่ ผงิ ไป ขอเทยี นจากผดู้ แู ลโรงเตยี๊ มมาเพมิ่ อกี หลายเลม่ แลว้ จดุ ใหส้ วา่ งทงั้ หมด แม้จะเพ่ิงยามหนึ่ง* แต่ตอนกลางวันเร่งเดินทางมาท้ังวัน ใครจะ ไม่เหนื่อยบ้าง ล้วนแต่อยากข้ึนเตียงพักผ่อนกันเร็วๆ ทั้งนั้น แต่เห็น เหยาซอื่ ไมม่ ที า่ ทจี ะพกั กลบั ใชใ้ หจ้ น่ิ ผงิ เปดิ หบี เสอ้ื ผา้ หยบิ เสอ้ื ผา้ แตล่ ะตวั ออกมาทาบบนร่างพลางถามจนิ่ ผงิ วา่ นางสวมตวั ใดแลว้ ดูดี เจยี งชิงหวา่ นมองดเู หยาซือ่ คนอายุสามสิบห้าสามสิบหกปเี ช่นน้ี ในใจย่อมมีเร่ืองมากมาย หน้าตาก็ดูค่อยๆ อมทุกข์มากขึ้น สองคิ้วตกลง หางตาและมุมปากก็มี รอยตนี กา เจียงชิงหวา่ นรู้สึกทรมานใจอยบู่ ้าง * ยามหน่งึ คอื ช่วงเวลา 19.00 น. ถงึ 21.00 น. 65

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 ตลอดทางมานเี้ หยาซอื่ พดู เรอ่ื งทวี่ า่ เจยี งเทยี นโยว่ ทรยศนางอยา่ งไร ใหต้ นฟงั ไมน่ อ้ ยครงั้ ในใจจงึ พลอยมคี วามแคน้ ใจตอ่ เขาไปดว้ ย ทวา่ วนั พรงุ่ นี้ ตอ้ งพบกบั บรุ ษุ ผนู้ น้ั แลว้ เหยาซอื่ กลบั ยงั มวั เลอื กเสอื้ ผา้ ดว้ ยความตนื่ เตน้ เปน็ กงั วลอยตู่ รงนเ้ี สยี ได้ \"เจ้าดซู ิ ตวั นเ้ี ปน็ อย่างไร\" มือเหยาซ่ือถือเสื้อผ่าหน้าสีชมพูปักลายดอกเหมยและดอกไห่ถัง มองออกไดว้ า่ เสอื้ ผา่ หนา้ ตวั นใ้ี ชม้ าพอสมควรแลว้ ซำ้� ยงั มใิ ชผ่ า้ ไหมทดี่ มี าก นกั พอถามดูก็ได้ค�ำตอบว่ามันถูกตัดมาตั้งแต่สมัยท่ีเหยาซ่ือกับ เจยี งเทยี นโยว่ แตง่ งานกนั ใหมๆ่ อยา่ งทคี่ ดิ ไว้ นบั ดกู เ็ กอื บจะยส่ี บิ ปแี ลว้ แต่ยังเก็บรักษาไว้ได้ดีเพียงนี้ เห็นได้ชัดว่าในใจเหยาซื่อเห็นคุณค่าของ เสอื้ ผา่ หนา้ ตวั นมี้ ากเพยี งใด จิ่นผิงรู้ความเป็นมาของเส้ือผ่าหน้าตัวน้ีเช่นกัน ดังน้ันจึงชมว่าดี ไมห่ ยดุ ปาก ซำ�้ ยงั บอกอกี วา่ \"รอวนั พรงุ่ นนี้ ายทา่ นไดเ้ หน็ นายหญงิ สวมมนั จะตอ้ งนกึ ถงึ ภาพเหตกุ ารณ์ความรกั ใครต่ อนทแ่ี ตง่ งานกบั นายหญงิ ไดใ้ นทนั ที เจา้ คะ่ \" เหยาซอ่ื ไดย้ นิ กย็ นิ ดยี ง่ิ แมจ้ ะดจุ นิ่ ผงิ วา่ พดู เหลวไหล แตบ่ นใบหนา้ นางกเ็ กลอื่ นไปดว้ ยรอยยม้ิ ซำ้� ยงั สวมเสอื้ ผา่ หนา้ ตวั นน้ั ลงบนรา่ งทนั ที ทว่าจะอย่างไรก็เปน็ คนอายุสามสิบห้าสามสิบหกปแี ล้ว อีกทั้ง ดูแลตนเองได้ไม่ดีนัก การสวมชุดสีชมพูท่ีดูอ่อนเยาว์บอบบางเช่นนี้ อยา่ งไรกไ็ ม่คอ่ ยเหมาะ หากปจั จบุ นั เจยี งเทยี นโยว่ กบั เหยาซอื่ มคี วามสมั พนั ธส์ นทิ แนบแนน่ 66

ฉางโกวลั่วเยว่ีย อยู่ คงไมเ่ ปน็ ไรหากเหยาซอ่ื จะสวมเสอ้ื ผา่ หนา้ ตวั น้ี เพราะถงึ อยา่ งไรในใจ เจยี งเทยี นโยว่ กจ็ ะเหน็ วา่ ไมว่ า่ นางสวมใสช่ ดุ ใดกล็ ว้ นเปน็ คนทน่ี า่ มองทสี่ ดุ ในโลก แตเ่ หน็ ไดช้ ดั ยงิ่ วา่ ปจั จบุ นั ในใจเจยี งเทยี นโยว่ หาไดม้ เี หยาซอ่ื อยู่ สามีภรรยาแยกจากกันหลายปี ยามปกติในจดหมายก็ไม่เคย เอ่ยถึงนาง จะไปมีความรักความผูกพันต่อนางได้สักก่ีส่วน ถึงเวลาน้ัน ต่อให้เหยาซื่อสวมเส้ือผ่าหน้าตัวน้ีด้วยความคาดหวังเต็มเปย่ี ม กลับ เป็นไปไดม้ ากวา่ จะตอ้ งพบกับความเสียใจ ส�ำหรับเรื่องท่ีจดจ�ำไว้ในใจมิลืมเลือนโดยคิดว่าอีกฝา่ ยก็จะเป็น เชน่ เดยี วกนั แตใ่ นความจรงิ อกี ฝา่ ยไดห้ ลงลมื ไปนานแลว้ นชี่ า่ งเปน็ เรอ่ื งที่ นา่ เศรา้ โดยแท้ เจียงชิงหว่านคิดแล้วก็ยกน้ิวช้ีอกเสื้อพลางกล่าว \"ท่านแม่ ตรงน้ี มคี ราบนำ�้ มนั เจ้าค่ะ\" มคี ราบนำ้� มนั อยจู่ ดุ หนงึ่ จรงิ ๆ อนั ทจี่ รงิ หากไมด่ ดู ๆี กม็ องเหน็ ไมช่ ดั นกั แตต่ อนนเี้ จยี งชงิ หวา่ นไมอ่ ยากใหเ้ หยาซอื่ สวมเสอื้ ตวั นจี้ งึ จงใจชอี้ อกมา เหยาซอ่ื ไดย้ นิ กก็ ม้ หนา้ ลงมอง จากนนั้ กห็ ยบิ ผา้ เชด็ หนา้ ทำ� ทา่ จะเชด็ คดิ ไมถ่ งึ วา่ ตรงอกเสอ้ื จะเกดิ รอยยบั ขนึ้ มา เหยาซื่อขมวดค้ิว พึมพ�ำอย่างท�ำอะไรไม่ถูกอยู่บ้าง \"ท�ำอย่างไรดี ถา้ ไมส่ วมเสอื้ ตวั น้ี พรงุ่ นแี้ มจ่ ะสวมอะไร\" เจยี งชงิ หว่านไปดเู สอ้ื ผ้าในหีบ จากนัน้ ก็ยืน่ มือไปหยิบเสอ้ื ผา่ หน้า สนี ำ�้ เงนิ แกมมว่ งปกั ลายดอกอง๋ิ ชนุ * และกระโปรงจบี เลก็ สฟี า้ จางออกมา กอ่ นกลา่ ววา่ \"ขา้ รสู้ กึ วา่ เสอื้ ผา้ ชดุ นดี้ ยี ง่ิ \" * ดอกอ๋ิงชุน หมายถึงดอกวินเทอร์ จัสมิน (Winter Jasmine) ซ่ึงเป็นดอกไม้สีเหลืองที่ผลิบานในช่วง ต้นฤดูใบไม้ผลิ 67

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 เหยาซื่อมีรูปโฉมงามหมดจด ผิวก็ขาวสะอาด เหมาะกับสีเรียบๆ ทด่ี ูนุ่มนวลเชน่ น้ี ยามนเ้ี หยาซอื่ กำ� ลงั ไมแ่ นใ่ จ ครนั้ ไดย้ นิ ทเ่ี จยี งชงิ หวา่ นพดู กล็ องสวมดู ตามคำ� แนะนำ� กอ่ นพบว่าชดุ นี้เหมาะกับนางมากจรงิ ๆ เหยาซอื่ สอ่ งคนั ฉอ่ งดตู นเองแลว้ รสู้ กึ พอใจมาก หลงั จากลองชดุ อน่ื อกี สองสามครงั้ กย็ งั คงรสู้ กึ วา่ ชดุ นดี้ ที สี่ ดุ เชา้ วนั รงุ่ ขน้ึ เหยาซอื่ กต็ นื่ มาสวมเสอ้ื ผา่ หนา้ สนี ำ�้ เงนิ แกมมว่ งปกั ลาย ดอกอ๋ิงชุนและกระโปรงจีบเล็กสีฟ้าจาง เสร็จแล้วก็ใช้ให้จิ่นผิงเกล้าผม ทรงดอกท้อตูม ก่อนปักปิ่นเงินประดับโมราแดงที่เจียงชิงหว่านเปน็ คน เลอื กให้ ผดั แปง้ แตม้ ชาดบางๆ แลว้ ถงึ ออกไปทห่ี อ้ งของฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี ง พรอ้ มกบั เจยี งชงิ หวา่ น ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งเพงิ่ จะลา้ งหนา้ หวผี มเสรจ็ พอเหน็ เหยาซอ่ื บนใบหนา้ กเ็ ผยสหี นา้ ตกตะลงึ ออกมา เมอื่ กอ่ นเหยาซอ่ื ใชเ้ ครอ่ื งประทนิ โฉมนอ้ ยครง้ั นกั เสอ้ื ผา้ กเ็ พยี งสวม ตามสะดวก พอวนั นต้ี ง้ั ใจแตง่ ตวั ประทนิ โฉมขนึ้ มากลบั ดอู อ่ นหวานเรยี บรอ้ ย มากจรงิ ๆ ทวา่ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งไมเ่ คยเอย่ ชมเหยาซอ่ื มาแตไ่ หนแตไ่ ร จงึ มไิ ดพ้ ดู อนั ใด เพยี งพยกั หนา้ แลว้ บอกใหเ้ ถาเยย่ี กบั จน่ิ ผงิ ไปยกอาหารเชา้ มาจาก ขา้ งลา่ ง กนิ อาหารเช้าและด่ืมชากันเสรจ็ แล้ว ทุกคนกล็ งไปข้นึ รถม้า 68

ฉางโกวลั่วเยว่ีย ครั้นสายมากแล้ว ยังอยู่ห่างจากเมืองหลวงอีกราวสิบหลี่ หัวหน้า องครกั ษก์ บ็ อกใหห้ ยดุ รถ แลว้ มาเรยี นฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งดว้ ยความเคารพ นบนอบวา่ \"ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ นายทา่ นออกจากเมอื งมาตอ้ นรบั ทา่ นดว้ ยตนเอง แล้วขอรบั \" 69

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 8 มาถงึ จวนปอ๋ ครงั้ ลา่ สดุ ทเี่ จยี งเทยี นโยว่ กลบั ไปกานโจวคอื เมอื่ สามปกี อ่ น ดงั นน้ั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งจงึ ไมไ่ ดพ้ บเขามาสามปแี ลว้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งมบี ตุ รชายและบตุ รสาวอยา่ งละคน ในใจจงึ หว่ งหา บตุ รชายเพยี งคนเดยี วผนู้ ้ี เมอ่ื ไดย้ นิ หวั หนา้ องครกั ษบ์ อกวา่ เจยี งเทยี นโยว่ อยขู่ า้ งนอก จงึ รบี บอกใหเ้ ถาเยยี่ ประคองนางลงรถมา้ ชวั่ ขณะนนั้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกเ็ หน็ เจยี งเทยี นโยว่ เรง่ ฝเี ทา้ เดนิ ออกมา จากศาลาทค่ี นสญั จรใชพ้ กั เหนอ่ื ยทางดา้ นขา้ ง กอ่ นจะคกุ เขา่ สองขา้ งลง ตรงเบอ้ื งหนา้ นาง \"ท่านแม่!\" เจียงเทียนโย่วร้องเรียก จากนั้นก็หมอบลงโขกศีรษะ อยา่ งแรง \"ลกู อกตัญญู หลายปีมานี้ไม่สามารถอยูป่ รนนิบตั ทิ ่านได!้ \" เจียงเทียนโย่วแม้จะเป็นคนหยาบกระด้าง แต่ยังคงกตัญญูต่อ ฮหู ยินผู้เฒา่ เจียงเป็นอยา่ งมาก 70

ฉางโกวลั่วเยวี่ย ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งเรมิ่ แสบจมกู นางกม้ ตวั ลงกอ่ นยน่ื มอื ไปประคองให้ เจยี งเทยี นโยว่ ลกุ ขน้ึ กลา่ วทงั้ นำ้� ตาคลอวา่ \"ไมไ่ ดพ้ บเจา้ หลายปแี ลว้ รบี มาใหแ้ มด่ เู จา้ ท\"ี นางมองดเู ขาอยา่ งละเอยี ด ซำ้� ยงั ยกมอื ลบู หนา้ อกี ฝา่ ย จากนนั้ กเ็ อย่ วา่ \"ดเู หมอื นจะผอมลงกวา่ ครง้ั กอ่ นทแ่ี มพ่ บเจา้ \" ขณะทเี่ จยี งชงิ หวา่ นกำ� ลงั ถกู จน่ิ ผงิ ประคองลงรถมา้ นางกวาดสายตา มองไปกเ็ หน็ เจียงเทยี นโยว่ ทม่ี รี ปู รา่ งสงู ใหญก่ �ำยำ� ลำ�่ สนั ราวกบั โคถึก... ถงึ เพยี งนแ้ี ลว้ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งยงั บอกวา่ เขาผอมอกี หรอื นางหนั กลับไปประคองเหยาซ่อื อยา่ งหมดคำ� จะพูด เมอื่ คร่ขู ณะรวู้ า่ เจยี งเทยี นโยว่ อยขู่ า้ งนอก เหยาซอื่ กน็ งั่ ตวั ตรงขนึ้ มาทนั ที ถามเจยี งชงิ หวา่ นกบั จน่ิ ผงิ ไมห่ ยดุ วา่ ผมนางยงุ่ หรอื ไม่ เครอื่ งประทนิ โฉม บนหนา้ หลดุ หรอื ไม่ ซำ้� ยงั กม้ หนา้ ลงดงึ สาบเสอ้ื หลายหนดว้ ยกลวั จะมรี อยยบั มองออกไดว้ า่ นางประหมา่ ยง่ิ เจียงชิงหว่านและจ่ินผิงปลอบเหยาซ่ือไปหลายรอบ นางถึงได้ คอ่ ยๆ คลายความประหมา่ ลง ทวา่ ทส่ี ดุ แลว้ กย็ งั คงบอกใหจ้ น่ิ ผงิ ประคอง เจยี งชงิ หวา่ นลงรถมา้ ไปกอ่ น ยามน้ีเจียงชิงหว่านก�ำลังกุมมือของเหยาซื่อ รู้สึกได้ว่าร่างนาง ก�ำลงั ส่นั เทา เจียงชงิ หวา่ นถอนหายใจในใจ ไมร่ เู้ หมอื นกนั วา่ เมง่ิ อเี๋ หนยี งผนู้ น้ั เปน็ คนเชน่ ไร ทวา่ ในเมอ่ื สามารถ ทำ� ใหเ้ จยี งเทยี นโยว่ โปรดปรานนางเพยี งผเู้ ดยี วมาไดน้ านหลายปี เปน็ เพยี ง อนุภรรยาผู้หนึ่งยังสามารถกุมอ�ำนาจดูแลงานในจวนได้ เกรงว่าฝีมือ คงไมธ่ รรมดา คนอยา่ งเหยาซอ่ื จะตอ้ งมใิ ชค่ ตู่ อ่ สขู้ องนางแนน่ อน 71

สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว 1 เกรงว่าชีวิตที่จวนหย่งชางปอ๋ ในภายหน้าของพวกข้าสองแม่ลูก คงไมด่ นี ัก ในใจคิดเช่นน้ี แต่เจียงชิงหว่านยังคงกุมมือของเหยาซ่ือไว้พลาง เดนิ หนา้ ไปด้วยกนั ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงกับเจียงเทียนโย่วสองแม่ลูกยังจับมือคุยกันอยู่ ในดวงตาของแตล่ ะฝ่ายต่างดเู หมือนจะมีน้�ำตา เหยาซอ่ื มองสามที ไ่ี มไ่ ดพ้ บกนั หลายปี อยากจะเขา้ ไปคยุ เสยี เดย๋ี วนี้ แตก่ ลบั ถกู เจยี งชงิ หวา่ นดงึ ตวั ไว้ ดจู ากทา่ ทางพวกเขาสองแมล่ กู แลว้ เกรงวา่ ผอู้ นื่ ยากจะเขา้ ไปแทรกได้ อกี ทง้ั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกเ็ ปน็ คนแขง็ กรา้ ว ยอ่ มไมช่ อบใหม้ ใี ครไปขดั จงั หวะ การพบกนั ของแมล่ กู ทต่ี า่ งฝา่ ยตา่ งกำ� ลงั ตน่ื เตน้ พลงุ่ พลา่ นเชน่ ยามนอ้ี ยา่ ง แนน่ อน รอจนฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เจยี งกบั เจยี งเทยี นโยว่ บอกเลา่ เรอื่ งราวระหวา่ งที่ จากกนั ไดพ้ อสมควรแลว้ เจยี งชงิ หวา่ นถงึ ไดเ้ ดนิ ไปคารวะพรอ้ มกบั เหยาซอื่ ฟังอยู่ด้านข้างได้ครู่หน่ึง เจียงชิงหว่านก็พอจะรู้คร่าวๆ แล้วว่า เจยี งเทยี นโยว่ เปน็ คนเชน่ ไร จ่ินผิงอุ้มเบาะกกยืนอยู่ข้างๆ โดยตลอด บัดนี้เห็นเจียงชิงหว่าน หันหน้ามามอง นางก็รบี กา้ วไปวางเบาะกกลงบนพน้ื เจยี งชงิ หวา่ นกค็ กุ เขา่ ลงบนเบาะ โขกศรี ษะใหเ้ จยี งเทยี นโยว่ สามครงั้ จากนน้ั กก็ ลา่ วดว้ ยเสยี งนมุ่ นวลแผว่ เบาวา่ \"ชงิ หวา่ นคารวะทา่ นพอ่ ขอให้ ทา่ นพอ่ มสี วสั ดมิ งคลเจา้ คะ่ \" เดก็ สาวฟบุ หมอบอยู่ จงึ มองไมเ่ หน็ หนา้ ตาทา่ ทาง เหน็ เพยี งเรอื นผม 72