เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่5501-6000

“ผมเอาเรอื่ งงานมาเป็ นขอ้ อา้ งเพอื่ ผลประโยชนส์ ว่ นตวั ถอื วา่ เกนิ ไปรเึ ปลา่ ?” เยห่ ลน่ิ หานยมิ้ ขนึ้ : “เรอื่ งงานไมม่ อี ะไรตอ้ งคยุ เพราะผมเชอื่ ในความสามารถของคณุ ” “ดงั นัน้ ทค่ี ณุ มาวนั นไ้ี มไ่ ดเ้ ป็ นเพราะเรอ่ื งงาน?” หานมจู่ อ่ื เงย หนา้ ถามขน้ึ พลางขมวดคว้ิ “เห็นคณุ อารมณไ์ มค่ อ่ ยดี ผมพาคณุ ออกไปพักผอ่ นดไี หม ครับ?” หานมจู่ อื่ ไมค่ ดิ อะไรทงั้ นัน้ ปฏเิ สธเขาไปทันที “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ ถา้ คณุ ไมม่ ธี รุ ะอะไรแลว้ เชญิ กลับไดเ้ ลยนะคะ” เมอื่ พดู จบ หานมจู่ อื่ ลกุ ขนึ้ เตรยี มจะเดนิ ออกไป หลอ่ นไมไ่ ว ้ หนา้ เยห่ ลนิ่ หานเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ถา้ เขาโกรธเพราะเรอื่ งนแ้ี ละผดิ สญั ญาตดั ขาดกบั หลอ่ นไปคงจะดมี าก หลอ่ นเพง่ิ ลกุ ขน้ึ ยนื เยห่ ลนิ่ หานก็ลกุ ขน้ึ ตามดว้ ย จากนัน้ รบี ยํา่ เทา้ เดนิ ตามหลอ่ น “เกลยี ดผมขนาดนเี้ ลยเหรอ? สองนาทกี ็ทนไมไ่ ด?้ ”

หานมจู่ อ่ื หยดุ เดนิ ทนั ที จากนัน้ ขมวดคว้ิ พดู เตอื นเขา : “ประธานหาน ตอนนเี้ ป็ นเวลาทํางาน คณุ ใหผ้ บู ้ รหิ ารอยา่ งฉัน มาคยุ เลน่ เรอื่ งสว่ นตวั ในหอ้ งรับรองกบั คณุ ? แบบนจี้ ะใหฉ้ ันเป็ นผนู ้ ําในบรษิ ัทไดอ้ ยา่ งไร? ” เหมอื นวา่ เยห่ ลนิ่ หานจะหาชอ่ งโหวจ่ ากคําพดู ของหลอ่ นได ้ หวั เราะเบาๆ : “ถา้ พดู แบบน้ี หมายความวา่ หากไมใ่ ชเ่ วลางาน กไ็ ดง้ ัน้ ส?ิ ” หานมจู่ อ่ื ：“……” ใหต้ ายสิ ไมท่ นั ระวงั จนทําใหเ้ ขาหาชอ่ งโหวเ่ จอ “ฉัน…” “คณุ ไมต่ อ้ งสนใจผม” เยห่ ลน่ิ หานยกมอื ขน้ึ เหลอื บมองเวลา บนนาฬกิ า “ตอนนหี้ า่ งจากเวลาพักอกี หนง่ึ ชว่ั โมง ไมท่ ราบ วันนผ้ี มจะมเี กยี รตพิ อทจ่ี ะเชญิ คณุ ไปทานอาหารกลางวัน ดว้ ยกนั ไหมครับ?” “อกี หนง่ึ ชว่ั โมงถัดไป คณุ ไมต่ อ้ งรับรองผมแลว้ ผมรอคณุ อยู่ ทน่ี ี่ เมอ่ื ถงึ เวลาพัก คณุ ก็แคม่ าหาผม เป็ นอยา่ งไรครับ?”

เขาจัดการเรอื่ งภายหลงั ไวเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ อกี ทัง้ จะน่ังรอหลอ่ น อยทู่ นี่ ี่ “ประธานหาน คณุ …” “ตามทคี่ ณุ บอกไว ้ เวลางานไมค่ ยุ เรอื่ งสว่ นตวั งัน้ กไ็ ปทาน อาหารกลางวนั ดว้ ยกนั คงไมเ่ กนิ ไปใชไ่ หมครับ? หรอื วา่ สงิ่ ที่ คณุ พดู มาเมอ่ื คร…ู่ ” “งัน้ คณุ รอฉันทน่ี เี่ ถอะ” หานมจู่ อื่ รบี พดู แทรกขนึ้ “ฉันขอตวั ไป ทํางานกอ่ นนะ” “ครับ ไปเถอะ” สายตาของเยห่ ลนิ่ หานออ่ นโยนขนึ้ มาทันที เขายกมอื ขนึ้ จะลบู หวั ของหลอ่ น แตห่ านมจู่ อื่ เปลยี่ นสหี นา้ ทนั ที และเดนิ ถอยออกมาอยา่ งไรเ้ ยอื่ ใย จากนัน้ เดนิ ออกไป จากหอ้ งรับรองอยา่ งรบี รอ้ น หลงั จากทห่ี ลอ่ นออกไป ใบหนา้ อนั ออ่ นโยนของเยห่ ลน่ิ หาน คอ่ ยๆหายไป สายตาทด่ี ลู ะมนุ กค็ อ่ ยๆถกู แทนทด่ี ว้ ยความเย็น ชา เขามองดเู วลาบนนาฬกิ าขอ้ มอื จากนัน้ หาทนี่ ั่งลง

โมเ่ ซนิ เรามาลองกนั ดสู กั ตงั้ ใครจะไดห้ ลอ่ นกอ่ นกนั ครัง้ นี้ ฉันไมม่ ที างแพใ้ หน้ ายแน่นอน หานมจู่ อื่ กลบั ไปทห่ี อ้ งทํางาน เดนิ อยา่ งลอ่ งลอย หลอ่ น อยากจะปฏเิ สธเยห่ ลนิ่ หานมากขนาดไหน แตเ่ ยห่ ลน่ิ หานกลับ หาชอ่ งโหวจ่ ากคําพดู ของหลอ่ นได ้ ถา้ หลอ่ นปฏเิ สธไป คงเห็น ไดช้ ดั วา่ หลอ่ นใจแคบมาก เหอ้ ชา่ งเถอะ ทานขา้ วก็ทานขา้ ว อนั ทจ่ี รงิ หลังจากทเ่ี มอื่ วานเยห่ ลน่ิ หานพดู แบบนัน้ หานมจู่ อื่ ก็ รสู ้ กึ โลง่ ใจขน้ึ มา อยา่ งนอ้ ยจดุ ประสงคน์ ก้ี ็ทําใหห้ ลอ่ นสบายใจ กวา่ สงิ่ ทหี่ ลอ่ นรขู ้ นึ้ เยอะ แตท่ วา่ หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดเ้ ชอื่ ใจเขาทัง้ หมด ใครจะไปรวู ้ า่ เขามคี วามคดิ แอบแฝงอะไรอยรู่ เึ ปลา่ ? พนี่ อ้ งไม่ ถกู กนั เขาตอ้ งการแขง่ ขนั กบั โมเ่ ซนิ นถี่ อื เป็ นเรอ่ื งปกติ เมอ่ื คดิ ถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ ขนึ้ มา หานมจู่ อ่ื กค็ ดิ ถงึ เรอ่ื งโทรศพั ทเ์ มอื่ คนื

หลอ่ นกลับไปดมู อื ถอื แตย่ ังคงเงยี บไมม่ อี ะไร ตงั้ แตเ่ มอ่ื คนื จนถงึ ตอนน้ี เขาไมโ่ ทรกลับหาหลอ่ นเลย หรอื ตอนนยี้ ังคงหลงใหลกบั ใครบางคนในออ้ มอก? ตายคาอกใคร ไปแลว้ ? ในหวั จนิ ตนาการไปไกล จนทําใหห้ านมจู่ อ่ื โมโหจนกดั ฟัน ไอค้ นชว่ั มนิ ่าละ่ จๆู่ ก็ไปตา่ งประเทศเงยี บๆ ทแ่ี ทก้ ็ไปมกี ๊กิ นเ่ี อง เดย๋ี วกอ่ น เมอื่ หานมจู่ อื่ ใจเย็นลง หลอ่ นคดิ ขนึ้ มาวา่ ทําไม ตวั เองถงึ ใชค้ ําวา่ ก๊กิ ? ตอนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดเ้ ป็ นอะไรกบั หลอ่ น หลอ่ นกป็ ฏเิ สธมาโดย ตลอดวา่ เขาเป็ นสามขี องตวั เอง ดงั นัน้ ตอนนเ้ี ขามสี ถานะเพยี ง แคห่ นุ่มโสดคนหนง่ึ ทตี่ ามจบี หลอ่ น ถา้ เป็ นเชน่ นัน้ …หากเขาอยากจะคบกบั ใคร กเ็ ป็ นสงิ่ ทตี่ วั เขา ปรารถนา? หานมจู่ อื่ ยกมอื ขนึ้ กมุ ขมบั คงเป็ นเพราะชว่ งนถ้ี กู เขาปั่นหวั เยอะ เกนิ ไป จงึ ทําใหม้ คี วามคดิ ผดิ แปลกเชน่ นี้

หลอ่ นไมอ่ ยากเป็ นทกุ ขเ์ พราะผชู ้ ายคนนอ้ี กี เขาไมด่ แู ลทะนุ ถนอมขนาดน้ี งัน้ ฉันกจ็ ะใหเ้ ขาเห็นวา่ ตวั เองไมม่ เี ขากไ็ ด ้ ตอนที่ 627 ตอนนย้ี งั ไมใ่ ชแ่ ฟน ในทส่ี ดุ ก็หมดเวลาทํางาน ถงึ เวลาพักแลว้ หานมจู่ อื่ จัดเก็บขา้ วของ ขณะทกี่ ําลังเตรยี มจะลงไปทานขา้ วที่ โรงอาหาร กลบั เห็นชายคนหนง่ึ ยนื ยมิ้ อยทู่ หี่ นา้ ประตู “เลกิ งานแลว้ เหรอ?” เมอื่ เห็นเยห่ ลนิ่ หาน หานมจู่ อ่ื เพงิ่ นกึ ขนึ้ ไดว้ า่ เขานัดทานอาหาร กลางวนั ไว ้ หลอ่ นมองเขาดว้ ยความเลกิ่ ลก่ั ทําตวั ไมถ่ กู คงเป็ นเพราะมัวแต่ คดิ มากอยตู่ ลอด จงึ ทําใหล้ มื นัดอาหารกลางวันทเี่ ยห่ ลนิ่ หาน เชญิ หลอ่ นไปอยา่ งสนทิ “อม้ื ” หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ ลง

เยห่ ลนิ่ หานกลับหลังหนั เดนิ ออกไป เมอ่ื เดนิ ไปไมก่ ก่ี า้ วกลบั ไม่ เห็นหานมจู่ อ่ื เดนิ ตามมา จงึ หนั ไปมองหลอ่ น : “ยงั ไมไ่ ปอกี ?” “คะ่ ” หานมจู่ อ่ื ตงั้ สตขิ นึ้ มาได ้ จําใจรบี เดนิ ตามเขาไป หลงั จากเขา้ ไปในลฟิ ต์ คนหนง่ึ ยนื ขา้ งหนา้ สว่ นอกี คนยนื ขา้ ง หลัง หานมจู่ อ่ื คอยรักษาระยะหา่ งระหวา่ งตวั เองกบั เยห่ ลนิ่ หาน ไวเ้ ป็ นอยา่ งดี เมอ่ื ลงไปถงึ ดา้ นลา่ งกย็ ังคงเดนิ ตามหลังเขา เชน่ เดมิ เยห่ ลน่ิ หานกลับไมพ่ ดู อะไร เดนิ ตรงไปเปิดประตใู หห้ ลอ่ นดว้ ย ความเป็ นสภุ าพบรุ ษุ หานมจู่ อ่ื ลงั เลสกั พัก พดู ขน้ึ : “จะไปไกล รเึ ปลา่ คะ? ดเู หมอื นวา่ แถวนจี้ ะมรี า้ นอาหาร หรอื วา่ …หาอะไรทานแถวนก้ี ็ พอแลว้ ? ” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เยห่ ลน่ิ หานยม้ิ พดู ดว้ ยเสยี งแผว่ เบา : “แมจ้ ะ มคี ําทกี่ ลา่ ววา่ อาหารกลางวันไมไ่ ดส้ ําคญั เทา่ อาหารเชา้ แตก่ ็ อยา่ ถอื คตทิ ําอะไรกไ็ ดแ้ บบนเี้ ลย ผมวา่ หา้ ปีทผี่ า่ นมานคี้ ณุ ผอม ลงไปเยอะเลยนะ ไมค่ อ่ ยไดท้ านขา้ วดๆี เลยเหรอ? ” หานมจู่ อ่ื ：“……”

“ไปกนั เถอะ ผมจองโตะ๊ ไวแ้ ลว้ ถา้ ไมไ่ ปคงเสยี ดายแย”่ เขาพดู มาขนาดนแี้ ลว้ เห็นไดช้ ดั วา่ กําลงั กดดนั หลอ่ นอยู่ หลอ่ นยังมเี หตผุ ลทจี่ ะไมข่ น้ึ รถไดอ้ กี หรอื ไม?่ หลงั จากทหี่ ลอ่ นขนึ้ ไปบนรถ เยห่ ลน่ิ หานแทบจะโนม้ ตวั ลงมา รัดเข็มขดั นริ ภัยใหห้ ลอ่ น สหี นา้ ของหานมจู่ อ่ื เปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย รบี พดู ขนึ้ : “ฉันทําเองไดค้ ะ่ ” เยห่ ลน่ิ หานก็ไมไ่ ดฝ้ ื นบงั คบั หลอ่ น จงึ ยม้ิ ให ้ “ครับ” หลังจากนัน้ เขาเดนิ ออ้ มไปอกี ดา้ นหนง่ึ ขนึ้ ไปน่ังทค่ี นขบั ขณะทน่ี ั่งอยใู่ นรถของเยห่ ลน่ิ หาน หานมจู่ อ่ื กลบั รสู ้ กึ สบั สน อดึ อดั ใจ เยห่ ลน่ิ หานคอยชวนหลอ่ นคยุ ตลอดเวลาทลี ะคําสองคํา หานมจู่ อื่ เหลอื บมองดเู วลา อดไมไ่ ดท้ จี่ ะถามขน้ึ : “ไกลมาก งัน้ เหรอ?” เยห่ ลน่ิ หานไมต่ อบ แตข่ บั รถเลย้ี วเขา้ ไป จากนัน้ พดู ขนึ้ : “ถงึ แลว้ ครับ” หานมจู่ อ่ื ตกใจตะลงึ ตงั้ สตขิ นึ้ มา

“ผมจะขบั รถไปจอดทโี่ รงจอดรถกอ่ น ตรงนัน้ อากาศไมค่ อ่ ยดี เทา่ ไหร่ คณุ ลงไปรอผมดา้ นในกอ่ นนะ” “คะ่ ” หานมจู่ อ่ื ตอบกลับ จากนัน้ ลงจากรถเขา้ ไปรอเขาใน รา้ นอาหาร หลังจากนัน้ ประมาณสามนาที เยห่ ลน่ิ หานก็กลับมา พรอ้ มกบั กญุ แจรถในมอื “เขา้ ไปกนั เถอะ” ดเู หมอื นวา่ เยห่ ลน่ิ หานเป็ นลกู คา้ ประจําของทนี่ ี่ เมอื่ เขาเดนิ นํา หานมจู่ อื่ เขา้ ไป มพี นักงานเดนิ ตรงเขา้ มาหาทนั ที ทัง้ สองเดนิ ตามหลงั พนักงาน หานมจู่ อ่ื เพง่ิ นกึ ขนึ้ ไดว้ า่ ตอ้ งรักษาระยะหา่ ง กบั เขา แตเ่ ขากลับเดนิ ชะลอเพอื่ จะเดนิ พรอ้ มหลอ่ น จนทําให ้ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ เกรงใจ จงึ ตอ้ งยอมเดนิ อยา่ งปกติ หลังจากทเ่ี ขา้ ไปในหอ้ งรับรองพเิ ศษ เยห่ ลนิ่ หานยมิ้ และพดู ขน้ึ : “ชว่ งไมก่ ป่ี ีทผี่ า่ นมาทอ่ี ยตู่ า่ งประเทศ คงทานแตอ่ าหาร ตะวนั ตกใชไ่ หมครับ? รสู ้ กึ ไมค่ นุ ้ ชนิ บา้ งไหม?” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นัน้ หานมจู่ อ่ื สา่ ยหนา้ : “ไมน่ ะคะ อนั ทจ่ี รงิ ฉัน ทานอาหารจนี เยอะกวา่ ”

“ผมทราบดคี รับ” เยห่ ลน่ิ หานอดขําไมไ่ ด ้ : “คณุ ชอบอาหารจนี มากกวา่ คงไมร่ สู ้ กึ อยากทานอาหารตะวันตกหรอก” หานมจู่ อ่ื เหลอื บตามองเขา ไมพ่ ดู อะไรตอ่ พนักงานกลบั ยมิ้ กรมุ ้ กรม่ิ ออกมา พดู ขน้ึ : “นถี่ อื เป็ นครัง้ แรกที่ คณุ หานพาแฟนมาทานขา้ วนะคะ” เยห่ ลน่ิ หานยมิ้ ไมป่ ฏเิ สธ แตห่ านมจู่ อ่ื กลับขมวดคว้ิ สายตามองไปทพ่ี นักงานอยา่ งไม่ พอใจ : “ขอโทษนะคะ ฉันไมใ่ ชแ่ ฟนของเขา” พนักงานตกใจตะลงึ สหี นา้ เจอ่ื นหนั ไปมองเยห่ ลนิ่ หาน แตเ่ ยห่ ลนิ่ หานกลับไมโ่ กรธ อธบิ ายใหห้ านมจู่ อื่ ฟังดว้ ยสายตา ทอี่ อ่ นโยน : “ตอนนยี้ งั ไมใ่ ชแ่ ฟน” คําพดู อนั แสนธรรมดา กลับทลายความไมล่ งรอยของพนักงาน กบั หานมจู่ อ่ื ไดอ้ ยา่ งลงตวั “ขออภัยดว้ ยนะคะ ทัง้ สองทา่ นรับอะไรดคี ะ?” หานมจู่ อ่ื น่ังลง ครนุ่ คดิ ถงึ คําพดู ของเยห่ ลน่ิ หาน

สงิ่ ทเี่ ยห่ ลนิ่ หา่ นพดู เมอื่ วาน แขง่ ขนั การอยา่ งเทา่ เทยี บกนั หรอื วา่ เขาตงั้ ใจ? เขาจะเรมิ่ จบี ตวั เองแลว้ ? ไมเ่ ชน่ นัน้ จๆู่ เขาจะมาถงึ ทบ่ี รษิ ัทเพอ่ื เลย้ี งขา้ วกลางวนั หลอ่ น? หานมจู่ อื่ สงั่ อาหารแบบไมต่ งั้ ใจมากนัก จากนัน้ ยน่ื เมนูใหเ้ ยห่ ลิ่ นหาน เมอื่ เทยี บกบั หลอ่ นแลว้ ตอนเยห่ ลน่ิ หานสง่ั อาหาร เขาดตู งั้ ใจ มาก เขาชไี้ ปทอี่ าหารหลากหลายอยา่ ง จากนัน้ ปิดสมดุ เมนูลง และเดนิ ไปกําชบั พนักงานบางอยา่ ง “รับทราบคะ่ คณุ หานและคณุ ผหู ้ ญงิ รอสกั ครนู่ ะคะ” หลังจากทพี่ นักงานออกไป เยห่ ลน่ิ หานกล็ กุ ขน้ึ รนิ นํ้าชาให ้ หานมจู่ อื่ พลางพดู ขน้ึ : “เมอ่ื กอ่ นผมมารา้ นนบ้ี อ่ ย แตท่ กุ ครัง้ ก็ มาตวั คนเดยี ว วันนถี้ อื เป็ นครัง้ แรกทพ่ี าผหู ้ ญงิ มาดว้ ย จงึ ทําให ้ พนักงานเขา้ ใจผดิ ไป” นเ่ี ขากําลงั อธบิ ายใหห้ ลอ่ นฟังอยเู่ หรอ?

หานมจู่ อื่ สา่ ยหนา้ “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ ยงั ไงฉันกอ็ ธบิ ายไปชดั เจน แลว้ ” เยห่ ลนิ่ หานมองหลอ่ น จๆู่ ทัง้ สองก็เงยี บกรบิ ผา่ นไปสกั พักเขา จงึ พดู ขนึ้ : “อนั ทจี่ รงิ คณุ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งรบี ปฏเิ สธและอธบิ าย หรอกนะ” “หมายความวา่ ยงั ไง?” หานมจู่ อ่ื ไมเ่ ขา้ ใจสงิ่ ทอี่ กี ฝ่ ายพดู ขนึ้ “เพราะผมเรมิ่ จบี คณุ อยา่ งเป็ นทางการแลว้ แมว้ า่ ตอนนคี้ ณุ ไมใ่ ชแ่ ฟนของผม แตต่ อ้ งมสี กั วนั ทจี่ ะเป็ นไปได”้ หานมจู่ อื่ : “…” เห็นไดช้ ดั วา่ ชยั ชนะอยทู่ เ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ อยแู่ ลว้ จๆู่ จะมาอยทู่ เ่ี ยห่ ล่ิ นหานไดอ้ ยา่ งไร? สายตาของเขามองดแู ลว้ ชา่ งออ่ นโยนมาก แตเ่ มอื่ พดู ออกมากลบั ดเู ขา้ ขา้ งตวั เองเกนิ ไป เมอื่ เป็ นเชน่ นัน้ หานมจู่ อื่ ยม้ิ ดว้ ยรมิ ฝี ปากแดงแจ๋ : “งัน้ เหรอ? คณุ มนั่ ใจวา่ ฉันจะคบกบั คณุ ขนาดนัน้ เลย?” “ผมไมไ่ ดม้ ั่นใจ แตผ่ มจบี คณุ อยา่ งจรงิ ใจจรงิ ๆ ผมอยาก ปกป้องคณุ มจู่ อ่ื ”

หานมจู่ อ่ื : “…” เดมิ ทคี ดิ วา่ เขาคดิ เขา้ ขา้ งตวั เอง แตค่ ดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ เขาจะพดู กบั ตวั เองเชน่ นี้ ทําใหห้ านมจู่ อ่ื ถงึ กบั หมดคําพดู ไปทันที หลอ่ นกม้ หนา้ ลง มองดชู อ้ นสอ้ มบนโตะ๊ ไมพ่ ดู อะไรตอ่ “ถา้ คณุ คบกบั ผม ผมจะไมท่ ําใหค้ ณุ ถกู ทํารา้ ยจากเรอื่ งใดๆ ไม่ วา่ คณุ หรอื เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ผมจะพยายามดแู ลใหด้ ที ส่ี ดุ ” หานมจู่ อื่ เงยหนา้ ขน้ึ จอ้ งหนา้ เขา “คณุ กร็ วู ้ า่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เป็ นลกู ของโมเ่ ซนิ ทําไมคณุ ถงึ …” “ผมไมถ่ อื อะไร” เยห่ ลน่ิ หานสะบดั ขอ้ มอื รนิ ชาใหต้ วั เองหนง่ึ ถว้ ย จากนัน้ จบิ ดว้ ยทา่ ทางสงา่ งาม “หา้ ปีทผี่ า่ นมาผมไมเ่ คยคดิ ถอื สาอะไร คณุ คดิ วา่ หา้ ปี ตอ่ ไปผม ตอ้ งสนใจดว้ ยเหรอ? สง่ิ ทผ่ี มสนใจมแี คค่ ณุ เทา่ นัน้ ” “แตฉ่ ันไมใ่ ช”่ หานมจู่ อ่ื พดู แทรกขน้ึ “ตอนนส้ี งิ่ ทฉ่ี ันใหค้ วาม สนใจไมใ่ ชต่ วั เอง แตค่ อื ลกู ของฉัน”

เยห่ ลนิ่ หานหยดุ ชะงักไป ลองถามขน้ึ : “คณุ กลวั วา่ ผมจะ ปฏบิ ตั ติ วั กบั เขาไมด่ ?ี ” หานมจู่ อื่ ไมพ่ ดู อะไรตอ่ แตห่ ลอ่ นรสู ้ กึ วา่ บนโลกนจี้ ะมใี ครทไี่ ม่ อยากมลี กู เป็ นของตวั เองไหม? ใครจะไปเลย้ี งลกู ของคนอนื่ แทนพอ่ แมท่ แ่ี ทจ้ รงิ มากไปกวา่ นัน้ บญุ คณุ ของเยห่ ลนิ่ หาน กบั เยโ่ มเ่ ซนิ มมี ากจนไมส่ ามารถพดู ไดท้ งั้ หมด คดิ ถงึ ตอนน้ี หานมจู่ อ่ื สา่ ยหนา้ “ฉันไมไ่ ดห้ มายความวา่ อยา่ งนัน้ ฉันหมายความวา่ …” “โอเค ตอนทานขา้ วไมพ่ ดู เรอ่ื งนก้ี นั แลว้ นะ ผมจะดแู ลคณุ อยา่ งไร ตอ่ ไปคณุ กจ็ ะรเู ้ อง ความจรงิ ใจตอ้ งใชเ้ วลาเป็ นเครอ่ื ง พสิ จู น์ ตอ่ ไป…ผมยงั มเี วลาใหค้ ณุ ไดพ้ สิ จู นอ์ กี เยอะแยะ มากมาย” ตอนที่ 628 เยโ่ มเ่ ซนิ มาแลว้ จากนัน้ เยห่ ลน่ิ หานจงึ ยอมถอยเพอื่ ใกลช้ ดิ กบั หลอ่ นงา่ ยขน้ึ จน ทําใหห้ านมจู่ อ่ื ถงึ กบั พดู อะไรไมอ่ อก

เพราะกลวั จะพดู ถงึ ประเด็นเรอ่ื งออ่ นไหว เยห่ ลนิ่ หานจงึ หลกี เลย่ี งการพดู คยุ ถงึ เรอื่ งจบี หลอ่ น กลบั ถามถงึ เรอื่ งราวชวี ติ การเป็ นดไี ซนเ์ นอรข์ องหลอ่ น ตอ้ งยอมรับวา่ เยห่ ลนิ่ หานเป็ นผชู ้ ายทพ่ี ดู เกง่ มาก และยงั มี ความเขา้ ใจทางดา้ นอารมณ์สงู รวู ้ า่ อะไรควรพดู ไมค่ วรพดู ถา้ อยกู่ บั คนแบบนคี้ งจะทําใหร้ สู ้ กึ สบายใจมาก เพราะเขาจะ คอยคดิ แทนเธอไดท้ กุ เรอื่ ง ไมว่ า่ จะคบเป็ นแฟนหรอื แตง่ งาน อยดู่ ว้ ยกนั เพยี งแตน่ ่าเสยี ดายทหี่ านมจู่ อื่ ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ อะไรแบบนัน้ กบั เขา ดงั นัน้ แมว้ า่ จะสามารถใชช้ วี ติ ไดส้ ขุ สบายมากเพยี งไหน แต่ ชวี ติ กค็ งไรร้ สชาตแิ ละสสี นั หลอ่ นอยากบอกเยห่ ลนิ่ หานมาก ไมอ่ ยากใหเ้ ขาตอ้ งเสยี แรง เปลา่ ตวั เองกบั เขาไมม่ ที างเป็ นไปได ้ แตเ่ มอ่ื เห็นทา่ ทางของ เขาในวันนี้ กลบั รสู ้ กึ วา่ หากตวั เองจะบอกเขาไปตรงๆ เขาคงไม่ มที างยอมแพแ้ น่นอน เมอ่ื คดิ ถงึ ตอนน้ี หานมจู่ อื่ กม้ หนา้ ลง แอบถอนหายใจ

เมอ่ื ตอนนัน้ หลอ่ นมอี ะไรดงึ ดดู เขามากขนาดนัน้ เหรอ จงึ ทําให ้ เขาหลงใหลตวั เองไดน้ านขนาดน?้ี * หลงั จากทหี่ านมจู่ อ่ื กบั เยห่ ลนิ่ หานออกไปไมน่ าน รถสดี ําคนั หนงึ่ กข็ บั มาจอดอยดู่ า้ นลา่ งของบรษิ ัท เซยี วซเู่ หลอื บมองเยโ่ มเ่ ซนิ ผา่ นกระจกหลงั “คณุ ชายเย่ คณุ จะไมก่ ลบั ไปพักจรงิ เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขนึ้ กวาดสายตาอนั โหดเหย้ี มมองไปรอบๆ ดว้ ยความน่ากลัว แมว้ า่ จะเป็ นเชน่ นแี้ ตก่ ลับปกปิดเสน่หอ์ นั หลอ่ เทห่ ข์ องเขาไวไ้ มไ่ ดเ้ ลย “พดู อะไรไรส้ าระ?” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ตําหนดิ ว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา คดิ ในใจวา่ ไมเ่ จอสาวคนรักมานานแลว้ เขาจงึ ตดั สนิ ใจอยา่ ง กะทันหนั เพอ่ื ทจ่ี ะเซอรไ์ พรสห์ ลอ่ น พรากจากหลอ่ นไปนานหลายวนั ถา้ เจอเขา…หลอ่ นจะมี ปฏกิ ริ ยิ าเชน่ ไร?

เซยี วซตู่ อ้ งยอมจํานนหบุ ปากไป กลางดกึ ขนาดนเ้ี ซยี วซตู่ อ้ ง จองตวั๋ เครอื่ งบนิ ขากลับกอ่ นกําหนดใหเ้ ขาอยา่ งกะทนั หนั เมอ่ื มาถงึ ก็ตรงไปหาหญงิ สาวทบ่ี รษิ ัททนั ที หญงิ สาวคนนัน้ มเี สน่หด์ งึ ดดู มากขนาดนเ้ี ชยี วเหรอ? ครนุ่ คดิ ไปมา ทันใดนัน้ เซยี วซนู่ กึ ถงึ หนา้ ของหญงิ สาวคนหนง่ึ ขน้ึ มา เขามองเหมอ่ ลอยออกไปดา้ นนอก ไมร่ วู ้ า่ หญงิ สาวคน นัน้ ยงั โกรธเขาอยรู่ เึ ปลา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ เขา้ ไปในลฟิ ต์ บงั เอญิ เจอกบั เยาเยาทจี่ ะออกไป ซอื้ ของดา้ นนอกพอดี เมอื่ เยาเยาจําไดว้ า่ หานมจู่ อื่ ออกไปขา้ งนอกกบั เยห่ ลน่ิ หาน หลอ่ นรสู ้ กึ ลางสงั หรณ์ไมด่ ขี นึ้ มาทนั ที เพราะในสายตาของ หลอ่ นรสู ้ กึ วา่ หานมจู่ อื่ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ เหมาะสมกนั เมอื่ กอ่ นหลอ่ น เองก็เคยเห็นเรอื่ งราวทเ่ี คยเกดิ ขน้ึ ทงั้ หมด แตจ่ ๆู่ ประธานหานแหง่ บรษิ ัทแอลทกี ็โผลม่ า สายตาทเี่ ขามอง หานมจู่ อื่ เต็มไปดว้ ยความรักอยา่ งชดั เจน ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะปิดบงั ไว ้ ได ้ แตต่ อนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มาทบี่ รษิ ัท คงมาหาหานมจู่ อื่

เมอื่ เห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั เตรยี มขนึ้ ลฟิ ตไ์ ปดา้ นบน เยาเยาอด ไมไ่ ดท้ จ่ี ะเรยี กเขา : “คะ…คณุ ชายเย!่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ หนั มามองดว้ ยสายตาอนั เยอื กเย็น รวู ้ า่ หลอ่ นเป็ น พนักงานของบรษิ ัทน้ี จงึ ถามดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา : “มธี รุ ะ?” “คะ่ !” เยาเยาพยักหนา้ ลง ตนื่ เตน้ จนกดั ฟันกรามของตวั เอง แน่น “คณุ ชายเยม่ าหามจู่ อื่ รเึ ปลา่ คะ? หลอ่ น…หลอ่ นไมอ่ ยทู่ ี่ บรษิ ัทนะคะ” ไมอ่ ยทู่ บี่ รษิ ัท? เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ ขนึ้ เมอ่ื ไดย้ นิ ขา่ วคราวทเ่ี กยี่ วกบั หานมจู่ อื่ สายตาของเขาหยดุ นง่ิ ไปทเี่ ยาเยาดว้ ยความตงั้ ใจทันที เพยี งแตส่ ายตาอนั แสนเยอื กเย็นนัน้ ไมม่ คี วามออ่ นโยนหลง เหลอื อยเู่ ลย เยาเยาตวั สน่ั เล็กนอ้ ย “บอกผมไดไ้ หม วา่ หลอ่ นไปไหน?” เยาเยาสา่ ยหนา้ : “อนั ทจ่ี รงิ …ฉันกไ็ มค่ อ่ ยแน่ใจ แตห่ ลอ่ น ออกไปคยุ เรอ่ื งงานแน่นอนคะ่ ” คยุ งานเหรอ?

น่าเสยี ดายจรงิ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก ครนุ่ คดิ อยสู่ กั พัก ไมพ่ ดู อะไรตอ่ “หรอื วา่ …คณุ ชายเยไ่ ปรอหลอ่ นทหี่ อ้ งทํางานกอ่ นไหมคะ? ฉัน คดิ วา่ หลอ่ นน่าจะใกลก้ ลบั มาแลว้ ” รอหลอ่ นเหรอ? เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ แน่น เขาไมไ่ ดน้ อนมาตลอดทงั้ คนื จนถงึ ตอนน้ี เพอ่ื จะรบี มาเจอหลอ่ น ถา้ ยังไมไ่ ดเ้ จอกก็ ลับแลว้ คงน่าเสยี ดายแย่ “อม้ื ” เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบกลบั เยาเยาจงึ ชว่ ยกดลฟิ ตใ์ หเ้ ขา แตอ่ กี ดา้ นหนงึ่ เยห่ ลนิ่ หานกบั หานมจู่ อ่ื กําลงั พดู คยุ กนั อยู่ อาหารมาเสริ ฟ์ ครบแลว้ เยห่ ลน่ิ หานดแู ลหลอ่ นดเี ป็ นพเิ ศษ คอยตกั อาหารใหห้ ลอ่ นตลอด หานมจู่ อ่ื ทําไดเ้ พยี งเอย่ ปาก บอกเขา : “ฉันทานเยอะขนาดนัน้ ไมไ่ หวหรอกคะ่ คณุ ทานของ คณุ เถอะ” “จะรบี รอ้ นทําไมกนั ? ถา้ ผมจําไมผ่ ดิ นยี่ งั หา่ งกบั เวลาเขา้ งาน ของคณุ อกี ตงั้ เยอะ”

“คะ่ ” หานมจู่ อื่ พยักหนา้ “แตค่ ณุ เห็นขอบตาดําเป็ นหมแี พนดา้ ของฉันไหม? เมอ่ื คนื ฉันแทบไมไ่ ดน้ อน ฉันอยากกลบั ไปนอน พักผอ่ น” หลอ่ นพดู อยา่ งตรงไปตรงมา เยห่ ลนิ่ หานตกใจตะลงึ จากนัน้ จงึ หวั เราะกลบเกลอื่ น “ผมเลนิ เลอ่ ไปเอง มัวแตค่ ดิ วา่ อยากทานอาหารกบั คณุ ในเมอื่ เป็ นเชน่ นี้ ถา้ คณุ ทานอมิ่ แลว้ งัน้ ผมไปสง่ คณุ กลบั ไปพักผอ่ น นะครับ” หานมจู่ อ่ื คดิ ไปมา จากนัน้ พดู ขน้ึ : “มอ้ื นฉี้ ันเลย้ี งเอง ไมต่ อ้ งไป สง่ ฉันหรอกคะ่ ฉันโบกรถกลับไปเองคะ่ ” หลอ่ นหยบิ กระดาษทชิ ชขู่ น้ึ มาเชด็ ปาก เห็นกระดาษทชิ ชเู่ ต็ม ไปดว้ ยสแี ดง หลอ่ นคดิ ในใจวา่ ลปิ สตกิ คงหลดุ ออกหมดแลว้ ดงั นัน้ จงึ พดู ขนึ้ : “ประธานหานกลบั ไปกอ่ นเถอะคะ่ ฉันขอตวั ไป หอ้ งน้ํากอ่ น” หานมจู่ อื่ เดนิ ไปหอ้ งน้ํา หลงั จากลา้ งมอื เสร็จ กห็ ยบิ ลปิ สตกิ และตลบั แป้งออกมา เตมิ หนา้ ดว้ ยความตงั้ ใจ

เรอื่ งการแตง่ งหนา้ ถา้ ไมแ่ ตง่ ก็คอื ไมแ่ ตง่ ถา้ แตง่ ก็ตอ้ งแตง่ ให ้ ดี โดยเฉพาะสขี องลปิ สตกิ ตอ้ งเป็ นสสี ด หลงั จากทานขา้ วเสร็จสี ของลปิ สตกิ จะหลดุ ออกทําใหส้ ไี มส่ มดลุ และจะดไู มส่ วย หลังจากทหี่ านมจู่ อ่ื แตง่ หนา้ เสร็จ เตรยี มตวั จะเดนิ ไปจา่ ยเงนิ ที่ หนา้ เคานเ์ ตอร์ แตก่ ลับรสู ้ กึ แปลกใจทเ่ี ยห่ ลน่ิ หานยังรอหลอ่ น อยตู่ รงนัน้ “ทําไมคณุ …” เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี ง เยห่ ลนิ่ หานจงึ หนั หลงั กลบั มา เห็นหลอ่ นเตมิ หนา้ เสร็จแลว้ สปี ากของหลอ่ นเหมอื นสขี องบว๊ ย คงเป็ นเพราะ เพงิ่ แตง่ เสร็จ จงึ ทําใหส้ ขี องปากดสู ดใสขน้ึ มาก เหมอื นผลบว๊ ยทส่ี กุ ไดท้ บ่ี นตน้ ไม ้ มองดอู ยสู่ กั พัก เยห่ ลนิ่ หานก็หลบสายตาไป จากนัน้ อดไมไ่ ดท้ ี่ จะยน่ื มอื ออกไปลบู ผมของหานมจู่ อ่ื “สาวนอ้ ย ผมจะกลับไปกอ่ นไดย้ งั ไงละ่ ใหผ้ มทงิ้ คณุ ไวท้ นี่ ่ี เหรอ?”

หานมจู่ อื่ : “…” หลอ่ นคดิ ไมถ่ งึ วา่ เยห่ ลนิ่ หานจะกลา้ ลบู หวั หลอ่ นตอ่ หนา้ คน เยอะขนาดน้ี ดงั นัน้ หลอ่ นจงึ ไมท่ นั หลบตวั ออก เมอ่ื หลอ่ นตงั้ ตวั ขนึ้ มาไดก้ ําลงั จะหลกี ตวั หนี เยห่ ลน่ิ หานกลับเก็บมอื ไปกอ่ น แลว้ “ไปกนั เถอะ งว่ งแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? ผมสง่ คณุ กลบั ไปพักผอ่ น” เมอื่ เห็นหลอ่ นยนื ตกตะลงึ อยทู่ เี่ ดมิ เยห่ ลน่ิ หานก็เดนิ เขา้ ไป ตงั้ ใจจะไปจงู มอื ของหลอ่ น หานมจู่ อ่ื เดนิ ถอยหลังออกมาทนั ที เลยี่ งไมใ่ หเ้ ยห่ ลนิ่ หานแตะ ตอ้ งตวั “ฉะ…ฉันเดนิ เองได”้ จากนัน้ เดนิ ออกจากรา้ นอาหารอยา่ งรวดเร็ว เมอื่ มองไปทแ่ี ผน่ หลังอนั เรยี วบางของหลอ่ นสองวนิ าที เยห่ ล่ิ นหานก็รบี เดนิ ตามไป ระหวา่ งทางกลบั เต็มไปดว้ ยบรรยากาศเงยี บสงัด หานมจู่ อ่ื หลับ ตาตลอดทาง ดอู อ่ นลา้ มาก เยห่ ลน่ิ หานดใู สใ่ จหลอ่ นมากจงึ ไมไ่ ดร้ บกวนหลอ่ น

เมอ่ื ใกลถ้ งึ บรษิ ัท ทนั ใดนัน้ เยห่ ลนิ่ หานเห็นรถทจี่ อดอยชู่ นั้ ลา่ ง ของบรษิ ัท ป้ายทะเบยี นรถทคี่ นุ ้ เคยทําใหเ้ ขาหรต่ี าลองมอง และคอ่ ยๆปรับความเร็วลดลง ไปทํางาน กลับมาเร็วขนาดน?้ี ตามตารางงานของเขาตอ้ งกลบั พรงุ่ นไ้ี มใ่ ชเ่ หรอ? อนั ทจ่ี รงิ หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดน้ อน เพยี งแคป่ ิดตาลงแสรง้ ทําเป็ น หลบั เพราะถา้ ลมื ตาคงทําตวั ไมถ่ กู แตห่ ลอ่ นกไ็ มส่ ามารถหลับ บนรถของเยห่ ลน่ิ หานไดอ้ ยา่ งสบายใจ เมอ่ื เห็นวา่ ใกลถ้ งึ บรษิ ัทแลว้ หานมจู่ อื่ จงึ เกบ็ ของ เตรยี มจะลง จากรถ ตอนท่ี 629 รรู้ เึ ปลา่ วา่ เธอเหมอื นอะไร คดิ ไมถ่ งึ วา่ เยห่ ลน่ิ หานจะดบั ไฟลง และเดนิ ตามหลอ่ นไป หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ ประหลาดใจ “ประธานหาน?”

“ไปสง่ คณุ ขา้ งบนดกี วา่ ” เยห่ ลน่ิ หานยม้ิ “เห็นคณุ ไมค่ อ่ ยมี ชวี ติ ชวี า ถา้ ใหค้ ณุ ขนึ้ ไปคนเดยี ว ผมไมส่ บายใจ” หานมจู่ อื่ : “…” หลอ่ นยกมอื ขน้ึ มาหยกิ แกม้ ตวั เอง สภาพหลอ่ นในตอนนแ้ี ย่ ขนาดนัน้ เลยเหรอ? เยห่ ลนิ่ หานเห็นทา่ ทางของหลอ่ นกลบั ทําใหเ้ ขารสู ้ กึ วา่ หลอ่ น น่ารักผดิ ปกติ เป็ นถงึ แมค่ นแลว้ แตก่ ารกระทําบางอยา่ งทไี่ มไ่ ด ้ ตงั้ ใจก็ดใู สซอ่ื ดี เยห่ ลน่ิ หานอดไมไ่ ดท้ จี่ ะยนื่ มอื ออกมา แตเ่ มอ่ื คดิ ดดู ๆี กห็ ยดุ ความคดิ นัน้ ไป “ไปกนั เถอะ ผมไปสง่ คณุ ” เขาเพงิ่ เดนิ ออกไป ก็มใี ครบางคนรบี วง่ิ ตรงเขา้ มา เขาคอื เยาเยา หลอ่ นรบี เดนิ ตรงเขา้ มาทางดา้ นขา้ งของ หานมจู่ อื่ : “มจู่ อ่ื ในทส่ี ดุ เธอก็กลับมา ฉันมธี รุ ะจะคยุ กบั เธอ” “ธรุ ะอะไรเหรอ?”

เยาเยาเหลอื บมองเยห่ ลน่ิ หาน หานมจู่ อื่ เขา้ ใจขน้ึ มาทนั ที จากนัน้ หนั ไปพดู กบั เขา : “วนั นขี้ อบคณุ การตอ้ นรับอยา่ งดจี าก ประธานหานนะคะ หากมโี อกาสฉันของเลย้ี งคนื นะคะ” ดา้ นขา้ งหลอ่ นมเี ยาเยาเพม่ิ ขน้ึ มาอกี หนงึ่ คน คงไมใ่ ชเ่ วลา เหมาะสมทเ่ี ยห่ ลน่ิ หานจะไปสง่ หลอ่ นดา้ นบน จงึ ทําไดเ้ พยี งยมิ้ และพดู ขน้ึ “โอเคครับ ผมจําคําพดู ของคณุ ไวแ้ ลว้ นะ ตอ้ งมสี กั วนั แน่นอน เย็นนผ้ี มมารับคณุ ? และจะไดไ้ ปรับเสย่ี วหมโี่ ตว้ ดว้ ย?” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ สหี นา้ ของหานมจู่ อ่ื เปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย : “ไม่ เป็ นไรคะ่ วันนฉี้ ัน…” “ตามนแี้ ลว้ กนั นะครับ เลกิ งานแลว้ ผมมารับคณุ ” จากนัน้ เยห่ ลนิ่ หานไมเ่ ปิดโอกาสใหห้ ลอ่ นไดป้ ฏเิ สธ พดู จบก็ เดนิ ออกไปทันที หลงั จากทเ่ี ขากลบั ไป หานมจู่ อ่ื มองเขาขนึ้ รถไปดว้ ยความปวด หวั จากนัน้ เพงิ่ นกึ ถงึ เยาเยาขน้ึ มาได ้ จงึ หนั ไปมอง : “เธอมธี รุ ะ อะไรกบั ฉันงัน้ เหรอ?”

เยาเยาสา่ ยหนา้ : “ฉันไมไ่ ดม้ าหาเธอ แตค่ ณุ ชายเยม่ าหาเธอ ตา่ งหาก” “อะไรนะ?” คณุ ชายเย?่ หลอ่ นหมายถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ ? เยาเยากระแอมขนึ้ มองดเู ยห่ ลน่ิ หานทข่ี บั รถออกไป ถามดว้ ย ความมนึ งง : “มจู่ อื่ เธอกบั …เป็ นอะไรกนั เหรอ? เขาจบี เธออยู่ เหรอ?” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นัน้ หานมจู่ อื่ ขมวดคว้ิ ขนึ้ ยังไมท่ ันไดต้ อบอะไร เยาเยาก็พดู ขน้ึ ตอ่ : “เหอ้ ตอนนไ้ี มพ่ ดู เรอ่ื งนก้ี บั เธอกอ่ นดกี วา่ เรอื่ งนก้ี ็สําคญั เธอรบี ขน้ึ ไปหาเขาทหี่ อ้ งทํางานกอ่ นเถอะ คณุ ชายเยร่ ออยทู่ หี่ อ้ งทํางานของเธอ” เยาเยาพดู พลาง ผลักหลอ่ นเขา้ ไปในลฟิ ต์ “เดย๋ี วกอ่ น ทเ่ี ธอพดู วา่ คณุ ชายเยก่ ็คอื เขาใชไ่ หม?” เขาไปทํางานตา่ งประเทศไมใ่ ชเ่ หรอ? ทําไมจๆู่ ถงึ กลบั มาแลว้ ละ่ ? อกี อยา่ งยังมาทบี่ รษิ ัทหลอ่ นดว้ ย? คนทไี่ มพ่ ดู คยุ อะไรกนั สกั คํามาหลายวนั มาถงึ ทนี่ ท่ี ําอะไรกนั ?

“ยงั มคี ณุ ชายเยไ่ หนอกี ละ่ ?” เยาเยายอ้ นถาม จากนัน้ หนั ไป มองหานมจู่ อื่ พดู ขนึ้ : “เขารอเธอมานานมากแลว้ ประมาณหนงึ่ ชว่ั โมงแลว้ ละ่ ” หนงึ่ ชวั่ โมงเหรอ? หรอื เขาจะมาตงั้ แตต่ อนทห่ี ลอ่ นเพง่ิ ออกไปเยห่ ลน่ิ หาน? “ฉันไปกอ่ นนะ!” หลงั จากทปี่ ระตลู ฟิ ตถ์ กู เปิดออก เยาเยาก็กลับไปทํางานทช่ี นั้ ของตวั เอง ประตลู ฟิ ตถ์ กู ปิดลงอกี ครัง้ จากนัน้ ขนึ้ ไปดา้ นบนตอ่ น่ันเป็ นหอ้ งทํางานของตวั เองแทๆ้ แตต่ อนนหี้ านมจู่ อื่ กลับรสู ้ กึ หายใจหอบดว้ ยความตน่ื เตน้ หลอ่ นทย่ี นื อยดู่ า้ นหนา้ ประตแู ต่ ไมผ่ ลกั ประตเู ขา้ ไป กลบั ยนื เหมอ่ อยตู่ รงนัน้ ไมร่ วู ้ า่ ยนื อยนู่ านเทา่ ไหร่ จนสดุ ทา้ ยหานมจู่ อ่ื ถอนหายใจ ออกมา จากนัน้ ยน่ื มอื ผลักประตเู ขา้ ไป เดมิ ทคี่ ดิ วา่ จะเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ นั่งอยทู่ โี่ ตะ๊ ทํางานของหลอ่ น สายตากวาดมองไปทั่วหอ้ ง กลับคดิ ไมถ่ งึ วา่ เมอ่ื เปิดประตู ออกมา ภายในหอ้ งกลบั วา่ งเปลา่

หานมจู่ อ่ื ตกตะลงึ จากนัน้ เดนิ เขา้ ไป บอกวา่ อยทู่ น่ี ไี่ มใ่ ชเ่ หรอ? แตท่ ําไมไมม่ ใี ครในหอ้ งทํางานเลยละ่ ? หรอื วา่ เยาเยาโกหกหลอ่ น? แตถ่ า้ หลอ่ นโกหกจะเป็ นผลดี อะไร? หานมจู่ อื่ จงึ เขา้ ไปดา้ นในดว้ ยความสงสยั เมอื่ หลอ่ น กําลังคดิ จะเดนิ ไปปิดประตู กลับมเี งาของใครบางคนปรากฏขน้ึ หลอ่ นยงั ไมท่ ันไดต้ งั้ ตวั ก็ถกู จับมอื ทงั้ สองไว ้ จากนัน้ กดลงทร่ี มิ ผนัง “โอย๊ …ออ้ื ” หานมจู่ อื่ เพงิ่ จะรอ้ งออกมาดว้ ยความตกใจ ก็ถกู ปิด ปากดว้ ยการจบู หานมจู่ อื่ เบกิ ตาโตกวา้ ง เมอื่ เห็นใบหนา้ หนุ่มหลอ่ ในระยะ ประชดิ เยโ่ มเ่ ซนิ … เมอ่ื ครหู่ ลอ่ นไมเ่ ห็นใครในหอ้ งทํางานนน่ี า นเ่ี ขาโผลม่ าจาก ไหนกนั แน่? ตอนนหี้ านมจู่ อ่ื ไมม่ อี ารมณ์จะไปคดิ ถงึ เรอื่ งพวกนี้

ในขณะทหี่ านมจู่ อ่ื คดิ วา่ ตวั เองกําลงั จะขาดออกซเิ จน เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ อมปลอ่ ยหลอ่ นออก กดหวั หลอ่ นลงและหายใจรดใส่ “คดิ ถงึ ผมบา้ งไหม?” เขาเอย่ ปากพดู ขนึ้ ดว้ ยนํ้าเสยี งนงิ่ ขรมึ และแหบแหง้ ชา่ งมี เสน่หด์ งึ ดดู มากลน้ เหลอื เกนิ หานมจู่ อ่ื เผยอปากจะพดู แตด่ เู หมอื นวา่ เขาจะทนตวั เองไมไ่ หว กดหวั ลงจบู หลอ่ น จากนัน้ จบู ไปทจ่ี มกู ของหลอ่ นและสดุ ทา้ ย ครอบคลมุ ไปทัว่ ทัง้ ดวงตาของหลอ่ น หานมจู่ อ่ื รบี ปิดตาลงทันที คอเย็นวาบเหมอื นมอี ะไรเพมิ่ ขน้ึ มา ในขณะเดยี วกนั รมิ ฝี ปากท่ี ประกบอยบู่ นดวงตาของหลอ่ นกลบั ถตู ามไปถงึ หลังหขู อง หลอ่ น หานมจู่ อ่ื เย็นวาบทคี่ อจนรสู ้ กึ ทรมาน และเรม่ิ รสู ้ กึ ถงึ ความ ผดิ ปกติ จงึ ใชม้ อื คลําดู จงึ คลําเจอสรอ้ ยเสน้ หนงึ่ หลอ่ นจงึ จะกม้ หนา้ ลง และเห็นจเี้ พชรอนั หนงึ่ “คณุ ..”

หานมจู่ อื่ เงยหนา้ ขน้ึ มองเขา้ ไปในดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไม่ ทันตงั้ ตวั “ชอบไหม?” รมิ ฝี ปากอนั เรยี วบางของเยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆเผยอขน้ึ ปิดตาลงและลบู หนา้ ผากของหลอ่ น จากนัน้ รดลมหายใจอนุ่ ๆ ลงบนใบหนา้ ของหานมจู่ อื่ จากนัน้ หานมจู่ อ่ื ก็ไดย้ นิ เขาพดู บน่ นอ้ ยใจดว้ ยน้ําเสยี งแผว่ เบา “ผมตงั้ ใจเลอื กมาใหค้ ณุ เลยนะ ผมอดนอนตงั้ สองวันเพอื่ ทจ่ี ะ รบี มาหาคณุ ” หานมจู่ อ่ื : “…” เมอื่ ฝ่ ายชายพดู จบ กซ็ บลงทไ่ี หลข่ องหลอ่ นจากนัน้ หลับตาลง หานมจู่ อ่ื : “คณุ จะทําอะไรน่ะ?” หรอื เขาคดิ จะพงิ ไหลห่ ลอ่ นทย่ี นื อยแู่ ละหลับไปแบบน?้ี หานมจู่ อ่ื ผลกั เขาออก แตก่ ลับถกู เขาโอบเอวไวแ้ น่น จากนัน้ ไซรซ้ อกคอ พดู กระซบิ : “อยา่ ขยบั ใหผ้ มไดพ้ งิ สกั พักเถอะ นะ”

หอ้ งขนาดเล็กทอ่ี ยหู่ ลังประตบู า้ นน้ี บรรยากาศทงั้ หมดกลับตก เป็ นของเยโ่ มเ่ ซนิ ทคี่ ละคลงุ ้ ไปดว้ ยลมหายใจความหนื่ กระหาย ของผชู ้ าย หานมจู่ อื่ ถกู เขากอดไวเ้ ชน่ น้ี ทําใหน้ กึ ถงึ เรอ่ื งตอนที่ โทรหาเขาเมอ่ื คนื วนั นัน้ ขน้ึ มาทนั ที หลอ่ นกระพรบิ ตาขน้ึ ลง ทนไมไ่ หวจนเบยี่ งหวั ออกมา ดมกลน่ิ บนเสอื้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ สะอาด และเป็ นกลน่ิ เฉพาะทเี่ ป็ นของเขาเพยี งคนเดยี ว หานมจู่ อื่ ไมค่ อ่ ยเชอื่ เทา่ ไหรน่ ัก จงึ สดู ดมดอู กี ครัง้ และยงั คง เป็ นกลนิ่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เพยี งคนเดยี ว ไมใ่ ชส่ ิ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ รับโทรศพั ทแ์ ทนเขา ทงั้ ยังบอกวา่ เขา กําลงั อาบน้ําอยู่ ทัง้ สองน่าจะอยใู่ นหอ้ งเดยี วกนั แตท่ ําไมถงึ ไม่ มกี ลนิ่ บนตวั ของเขาบา้ งเลยละ่ ? หรอื วา่ …เขาเปลย่ี นเสอ้ื มากอ่ นแลว้ ? ขณะทก่ี ําลังครนุ่ คดิ อยู่ มเี สยี งหวั เราะขน้ึ มาจากคอของหลอ่ น : “คณุ กําลังดมอะไรอย?ู่ ” หานมจู่ อื่ ตกใจชะงัก รสู ้ กึ ลังเลพลางสบสายตาทย่ี ม้ิ มองมา

เขาโอบเอวของหลอ่ นไวแ้ นบแน่น พดู ดว้ ยความพงึ พอใจ : “รู ้ ไหมวา่ ตอนนคี้ ณุ เหมอื นอะไร?” เหมอื นอะไร? ตอนท่ี 630 แคม่ ารว่ มสนกุ ดว้ ยแคน่ น้ั หานมจู่ อื่ จอ้ งมองหนา้ เขาดว้ ยความสงสยี เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ อยา่ งมี เลศนัย “เหมอื นภรรยาทจ่ี อ้ งจับก๊กิ ” คําพดู ของเขาทําใหห้ านมจู่ อ่ื นง่ิ เกร็งไปในทนั ที หลอ่ นสบตา มองสายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ อยากจะบอกฉันวา่ คณุ มกี ๊กิ ให ้ จับงัน้ เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดท้ ําอะไรผดิ ทวา่ สง่ิ ทห่ี านมจู่ อ่ื ถามขน้ึ เพยี งเพอื่ ลองเชงิ เขาดู แตเ่ ขาฟังไมเ่ ขา้ ใจ เพราะเขาไมเ่ ห็นประวตั กิ าร โทร และไมม่ คี วามสมั พันธล์ กึ ซงึ้ กบั ผหู ้ ญงิ ทชี่ อื่ วา่ ตวนมเู่ สว่ ดงั นัน้ เขาจงึ ไมม่ คี วามผดิ อะไร

“งัน้ เหรอ?” เมอื่ เห็นเขาไมพ่ ดู อะไร หานมจู่ อื่ จงึ ย้ําถามอกี ครัง้ แตก่ ลบั ไมร่ วู ้ า่ ทา่ ทางของตวั เองทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เห็นแลว้ รอ้ นใจ ขนาดไหน แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆกม้ มองลง “คณุ ดมไปหมดแลว้ ไมใ่ ช่ เหรอ? หม้ื ?” หานมจู่ อ่ื : “…” แน่นอนวา่ บนตวั เขามเี พยี งแคก่ ลนิ่ เดยี ว ไมม่ กี ลน่ิ อน่ื แอบแฝง เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย แตท่ วา่ เป็ นเพราะเขาดสู ะอาดสะอา้ นบรสิ ทุ ธเิ์ กนิ ไป รวมถงึ หานมจู่ อ่ื ทไี่ ดย้ นิ เสยี งของผหู ้ ญงิ คนนัน้ แลว้ เสยี งของผหู ้ ญงิ คนนัน้ ออ่ นหวานกวา่ หลอ่ นมาก แคฟ่ ังกพ็ อ คาดเดาไดว้ า่ หลอ่ นเป็ นสาววัยรนุ่ เมอื่ คดิ ถงึ ตอนนี้ หานมจู่ อ่ื ก็นกึ ถงึ เรอื่ งสําคญั มากขน้ึ มาได ้ เวลาผา่ นไปถงึ หา้ ปีแลว้ หลอ่ นไมไ่ ดเ้ ป็ นเด็กอกี ตอ่ ไป

สําหรับผหู ้ ญงิ แลว้ วัยอยา่ งหลอ่ นถอื วา่ เป็ นผใู ้ หญแ่ ลว้ แตเ่ ยโ่ ม่ เซนิ กลบั ไมเ่ หมอื นกนั ตอนนเ้ี ขากําลงั อยใู่ นชว่ งรงุ่ เรอื งของ ชวี ติ ตา่ งกบั หลอ่ นสน้ิ เชงิ สายตาของหานมจู่ อื่ เย็นชาขนึ้ ทันที จากนัน้ ผลกั เขาออก ดเู หมอื นอารมณ์ของหลอ่ นเรม่ิ จะแยล่ ง เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ไดท้ นั ที เมอ่ื เห็นวา่ หลอ่ นกําลงั จะกลับหลังหนั เดนิ กลบั ไป เขาจงึ รบี โอบ กอดหลอ่ นจากดา้ นหลงั ซบไหลข่ องหลอ่ น “ไมเ่ ชอื่ ผม?” หานมจู่ อื่ หนั ขา้ งมาเล็กนอ้ ย สายตาของหลอ่ นเหลอื บมองไปท่ี หนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทซ่ี บอยทู่ ไ่ี หล่ ในทส่ี ดุ รมิ ฝี ปากสแี ดงของ หลอ่ นขยับขนึ้ “คณุ รจู ้ ักคําพดู ทกี่ ลา่ ววา่ ยง่ิ สมบรู ณแ์ บบมากเทา่ ไหร่ ยงิ่ มพี ริ ธุ มากเทา่ นัน้ ไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ ขนึ้ : “คําพดู นเ้ี ป็ นของใคร?” “คณุ ไมต่ อ้ งสนใจวา่ เป็ นของใคร เปลย่ี นเสอื้ มาแลว้ ใชไ่ หม? อาบนํ้ามาแลว้ ละ่ ส?ิ ฆา่ เชอื้ มาทัง้ ตวั แลว้ ดว้ ยใชไ่ หม?”

เมอ่ื หานมจู่ อ่ื พดู เรอ่ื งพวกนจี้ บ หวั เราะเยย้ เขา : “ทําลาย รอ่ งรอยหลกั ฐานทงั้ หมดทงิ้ แลว้ ทําใหต้ วั เองดดู ไี รท้ ตี่ ิ ในขณะ ทห่ี ลอกคนอนื่ กห็ ลอกตวั เองดว้ ยเชน่ กนั ดนี ักหรอื ไง?” เดมิ ทเี พยี งแคค่ ดิ วา่ หลอ่ นกําลังลอ้ เลน่ แตต่ อนนเี้ มอื่ ไดย้ นิ น้ําเสยี งทหี่ ลอ่ นพดู ประชดประชนั เยโ่ มเ่ ซนิ กลับรสู ้ กึ วา่ หลอ่ น กําลงั จรงิ จังอยู่ จากนัน้ คว้ิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดด้ ผู อ่ นคลายเหมอื นกอ่ นแลว้ กลับเลกิ ควิ้ มากขน้ึ ถามขน้ึ ดว้ ยความไมเ่ ขา้ ใจ : “คณุ ไมเ่ ชอื่ ผม?” “ฉันเชอ่ื อะไรคณุ ?” เพยี งแคห่ านมจู่ อ่ื คดิ ถงึ เสยี งออ่ นหวานของ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ก็โมโหขน้ึ ทันที เรมิ่ เดอื ดดาลขน้ึ มากเรอื่ ยๆ เหมอื นตน้ เพลงิ ไฟทม่ี าจากยอดหญา้ เมอื่ ไฟลกุ ขน้ึ แลว้ กไ็ ม่ สามารถหยดุ ได ้ นอกเสยี จากวา่ ฝนตกหา่ ใหญ่ หานมจู่ อื่ ผลักสองมอื ใหญท่ โ่ี อบเอวหลอ่ นไว ้ จากนัน้ หนั หลงั ไปมองเยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเยาะเยย้

“ไมเ่ จอกนั แคไ่ มก่ วี่ นั บอกวา่ ไปทํางานตา่ งประเทศ แตฉ่ ันวา่ คงไมจ่ ําเป็ นแลว้ ละ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองหลอ่ นดว้ ยความตงั้ ใจ ขมวดควิ้ มากขน้ึ ทา่ ที เย็นชา จนไมร่ วู ้ า่ เขากําลังคดิ เรอื่ งอะไรอยู่ หลอ่ นโมโหอะไรขนาดน?ี้ เป็ นเพราะผลของการหา่ งกนั ? คําพดู ของลงุ อว้ นคนนัน้ ไดผ้ ลขนึ้ มา? แมว้ า่ อารมณ์ของหานมจู่ อื่ ดปู ระชดประชนั เยาะเยย้ และการ แสดงออกทางใบหนา้ ของหลอ่ นซง่ึ มเี พยี งอยา่ งเดยี ว น่ันคอื เธอโกรธ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั รสู ้ กึ เบกิ บานใจ เพราะเขารดู ้ วี า่ ถา้ มจู่ อ่ื ไม่ สนใจเขา หลอ่ นก็คงไมโ่ กรธมากขนาดน้ี “คณุ กงั วลวา่ ผมจะมผี หู ้ ญงิ คนอน่ื อยทู่ ต่ี า่ งประเทศ?” ในทสี่ ดุ เย่ โมเ่ ซนิ กถ็ ามคําถามทค่ี า้ งคาในหลอ่ นขนึ้ มา

หานมจู่ อ่ื เห็นวา่ เขาถามดว้ ยความเย็นชาและนงิ่ ขรมึ สายตาไม่ มคี วามเลก่ิ ลั่กหรอื สบั สน กลับนงิ่ มาก ไมเ่ หมอื นคนทถี่ กู จับก๊กิ ได ้ ดงั นัน้ หลอ่ นเป็ นอะไรกบั ผหู ้ ญงิ คนนัน้ กนั แน่? ถามเขาเหรอ? ถา้ พวกเขาเป็ นอะไรกนั จรงิ ๆ ถา้ หลอ่ นถามเขาไป เขากไ็ มม่ ี ทางยอมรับ อกี อยา่ งถา้ ถามออกไป คงเป็ นการทําใหต้ วั เองขายหนา้ ? เมอื่ คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ จงึ ถอยหลงั กลบั พลางสา่ ยหนา้ “เปลา่ คณุ จะมผี หู ้ ญงิ หรอื ไมเ่ กย่ี วอะไรกบั ฉันดว้ ย” “แลว้ ทําไมคณุ ตอ้ งโกรธ?” “ฉันไมไ่ ดโ้ กรธ” หานมจู่ อ่ื ปิดตาลง คดิ ขนึ้ ไดว้ า่ ทคี่ อยังมสี รอ้ ย ทใี่ หเ้ ขาเมอื่ ครแู่ ขวนอยู่ จากนัน้ จงึ ดงึ ใหห้ ลดุ ออกมาและคนื กลบั ใหเ้ ขา

“ใกลถ้ งึ เวลาทํางานแลว้ คณุ บอกวา่ ไมไ่ ดน้ อนมาสองวันแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? กลับไปนอนเถอะ” หลอ่ นพยายามควบคมุ ความโมโหไว ้ แตก่ ลบั ทําใหต้ ัวเองดู โกรธมากขน้ึ และไมส่ นใจอะไรอกี ตอ่ ไป แตห่ านมจู่ อ่ื กลบั พลาดไปหนงึ่ อยา่ ง คําพดู ของเธอแสรง้ ทํา เป็ นไมส่ นใจ แตก่ ารกระทําของเธอกลบั ดชู ดั เจนมาก ดงึ สรอ้ ยทเี่ ขาเพงิ่ จะสวมใหห้ ลอ่ นดว้ ยตวั เองออกมา แสดงถงึ วา่ ตวั เองไมส่ นใจ และใหเ้ ขากลับไปพักผอ่ น เขาเชอื่ ก็แปลกแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ มองดหู ลอ่ นเงยี บๆสกั พักหนงึ่ จากนัน้ ยน่ื มอื ออกไป เพอื่ รับสรอ้ ยจากหลอ่ น เมอื่ เห็นวา่ เขาจะเอาสรอ้ ยไป หานมจู่ ่ื อกลับจะเกบ็ มอื เขา้ มา แตม่ อื ของอกี ฝ่ ายกลบั พลกิ กะทันหนั ฝ่ ามอื หนาใหญข่ องเขากํามอื นอ้ ยๆของหลอ่ นเขา้ ไปทัง้ หมด ทันที จากนัน้ เขาออกแรงแขนสดุ กําลงั ทําใหห้ านมจู่ อื่ ตอ้ งกา้ วไป ดา้ นหนา้ และโถมตวั ลม้ เขา้ ไปในออ้ มอกของเขา

หลอ่ นตกใจจนเงยหนา้ ขนึ้ แตก่ ลบั ถกู เขาจับเอวไวแ้ น่น “เพราะผมไมไ่ ดต้ ดิ ตอ่ คณุ คณุ ก็เลยไมพ่ อใจผม? หรอื วา่ ไม่ ชอบสรอ้ ยทผ่ี มให?้ ” หานมจู่ อ่ื : “…คณุ ปลอ่ ยฉันนะ” “ถา้ ไมพ่ ดู กนั ใหร้ เู ้ รอ่ื ง ผมก็จะไมป่ ลอ่ ย” เมอื่ พดู จบ เขาก็โอบ เอวของหลอ่ นแน่นขนึ้ หานมจู่ อ่ื เห็นทา่ ทางของหลอ่ นในตอนนี้ จๆู่ กลบั คดิ ถงึ ตอนที่ เขากําลงั กอดกบั ผหู ้ ญงิ คนอน่ื และผหู ้ ญงิ คนนัน้ กท็ งั้ สวยและ เด็กกวา่ หลอ่ น ความโกรธทวคี ณู มากขน้ึ หานมจู่ อื่ ผลักเขาออกหลายครัง้ แต่ ไมส่ ําเร็จ จากนัน้ จงึ พดู ขนึ้ ดว้ ยความประชดประชนั “ปกตคิ ณุ ก็ทํากบั ผหู ้ ญงิ คนอน่ื แบบนงี้ ัน้ เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ ขน้ึ “หมายความวา่ ยังไง?” “ฉันก็หมายความวา่ ” หานมจู่ อ่ื เขา้ ใกลเ้ ขา ใชน้ ว้ิ ชเี้ ชด็ ลปิ สตกิ สี แดงทตี่ ดิ อยบู่ นรมิ ฝี ปากของเขาออก มองดนู วิ้ ทตี่ ดิ สแี ดงของ

ตวั เอง หวั เราะเยาะเยย้ : “ตอนทคี่ ณุ อยกู่ บั ผหู ้ ญงิ คนอนื่ ก็ทําตวั ปลน้ิ ปลอ้ นแบบน?้ี เวลาหา้ ปี คณุ ทําแบบนม้ี าตลอด?” ในทส่ี ดุ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เขา้ ใจความหมายของหลอ่ น หากเป็ นกอ่ นหนา้ นเี้ ขาไมไ่ ดร้ สู ้ กึ อะไรกบั คําพดู ของหลอ่ นเลย สกั นดิ แตต่ อนนเี้ มอื่ คดิ ไปคดิ มากลับรสู ้ กึ วา่ มปี ัญหาแฝงอยใู่ น ทกุ คําพดู หลอ่ นพดู อยา่ งนัน้ อยา่ งน้ี มคี ําพดู ไหนบา้ งทไี่ มไ่ ดห้ ลอกถาม หรอื ประชดวา่ เขามใี ครอน่ื ? เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ ขา้ ใจ เขาหายไปแคไ่ มก่ วี่ ัน ทําไมหลอ่ นถงึ คดิ แบบน?้ี เหมอื นจะคดิ อะไรขน้ึ ได ้ เขาหรต่ี าลงครนุ่ คดิ “มคี นบอกอะไรกบั คณุ รเึ ปลา่ ?” เมอ่ื เห็นเขาหรต่ี าลงกะทันหนั มองตวั เองดว้ ยสายตาเฉยี บคม หานมจู่ อื่ คดิ วา่ ตวั เองเดาถกู แลว้ กดั ฟันพดู ขนึ้ : “คณุ ไมต่ อ้ งสน วา่ ใครบอกฉัน เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ คณุ จะเป็ นคนแบบน!้ี ”

หลอ่ นออกแรงผลักเขาออก พลางดา่ เขา : “คณุ ไมข่ ยะแขยง บา้ งเหรอ? ไปอยกู่ บั ผหู ้ ญงิ คนอน่ื แลว้ ยงั มากอดมาจบู ฉัน นสิ ยั รักสะอาดของคณุ หายไปไหนแลว้ ละ่ ? เสยี ดายทฉี่ ันคดิ วา่ คณุ รักสะอาดจรงิ ๆ คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ คณุ แคแ่ สรง้ ทําเป็ นเรอ่ื งสนุกแค่ นัน้ ปลอ่ ยฉันเดย๋ี วน!ี้ ” ตอนท่ี 631 ระหวา่ งฉนั กบั คณุ เชอ่ื ใจกนั ตง้ั แตเ่ มอื่ ไหร่ แน่นอนวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมป่ ลอ่ ยเธอ ตอนนใี้ นใจรดู ้ วี า่ หากยอมใหเ้ ธอผลกั ตนเองออกไป อยา่ งนัน้ สง่ิ ทเ่ี ขาอยากจะถามใหช้ ดั เจนวา่ เกดิ อะไรขน้ึ กจ็ ะยงิ่ ยากแลว้ ดงั นัน้ เขาจงึ โอบเอวของเธอเอาไวแ้ น่น ไมว่ า่ เธอจะทําอยา่ งไร กบั ตนเองกไ็ มส่ ะทกสะทา้ นทัง้ สน้ิ ยังไงกไ็ มย่ อมปลอ่ ยเธอ จนกระทั่งหานมจู่ อ่ื โวยวายจนเหนอื่ ย แลว้ หยดุ ลง ตอนทก่ี ําลงั กดั ฟันจอ้ งเขม็งไปทเ่ี ขา เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ทอดถอนใจออกมา

“ผมไปตา่ งประเทศกะทนั หนั เพราะทตี่ า่ งประเทศมขี อ้ ตกลงที่ สําคญั มากตอ้ งคยุ กนั ” หานมจู่ อ่ื มองเขาอยู่ ไมไ่ ดต้ อบรับ มี เพยี งแคส่ ายตาทไี่ มเ่ ชอ่ื เขาอยา่ งชดั เจนคนู่ ัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ทําไดเ้ พยี งอธบิ ายตอ่ ไป: “ประชมุ กนั คอ่ นขา้ งนาน รวมไปถงึ เวลาทหี่ า่ งกนั ของตา่ งประเทศกบั ในประเทศคณุ ก็รอู ้ ยู่ แลว้ จากนัน้ ผมกไ็ ปเลอื กของขวญั มาใหค้ ณุ แลว้ คนื นัน้ กร็ บี กลบั มาเลย” พดู ๆอยู่ เขาก็เขา้ ไปใกลๆ้ เพอื่ ใหเ้ ธอเห็นเสน้ เลอื ดทด่ี วงตา ของตนเองอยา่ งชดั เจน “แมก้ ระทง่ั ชวี ติ ของผมกใ็ หค้ ณุ ได ้ คณุ สงสยั วา่ ผมมผี หู ้ ญงิ อน่ื เหรอ? มจู่ อื่ สมองของคณุ ……ทํามาจากอะไรกนั แน่?” เขาทอดถอนใจเบาๆ กม้ ลงกอดเอวแน่น “หา้ ปีทผี่ า่ นมากร็ ักษาความบรสิ ทุ ธไิ์ วเ้ พอ่ื คณุ นสิ ยั ทรี่ ักความ สะอาดเกนิ ไปในชวี ติ นนี้ อกจากคณุ แลว้ ก็กลวั วา่ ใครอนื่ ก็คงจะ รักษาไวอ้ ยา่ งดไี มไ่ ด”้

หานมจู่ อ่ื โดนเขากอดอยู่ รา่ งกายทอ่ี รชรออ้ นแอน้ ไมข่ ยับ เขยอื้ นเลยสกั นดิ ราวกบั วา่ ไมส่ นใจคําพดู ของเขาตงั้ แตแ่ รกอยู่ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ไมเ่ ขา้ ใจ จงึ คอ่ ยๆถอยออกมามองเธอ “ยังไมย่ อมเชอ่ื ผม?” หานมจู่ อ่ื กําลงั จอ้ งเขา ยม้ิ อยา่ งเย็นชา “คําพลอดรักพดู ไดน้ ่าฟังจรงิ ๆ ไมร่ เู ้ ลยวา่ หา้ ปีนค้ี ณุ ชายเยไ่ ป เรยี นมาจากทไ่ี หน ไมน่ กึ วา่ จะเขา้ ใจพดู ไดน้ ่าฟังมากขนาดนี้ ก็ ไมร่ วู ้ า่ สง่ิ ทค่ี ดิ อยใู่ นใจ กบั สง่ิ ทพ่ี ดู ออกมาเป็ นอยา่ งเดยี วกนั หรอื เปลา่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ : “……” “เมอื่ คนื ไปนอนกบั ใครมา?” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ : “วนั นคี้ ณุ จงใจหาเรอ่ื งอยา่ งไมม่ เี หตผุ ลไป หรอื เปลา่ ?” เธอจงใจหาเรอื่ งอยา่ งไมม่ เี หตผุ ล?

หานมจู่ อื่ เบกิ ตาโพลง รสู ้ กึ ตวั อยา่ งทันที ตนเองกบั เขาไม่ เกย่ี วขอ้ งอะไรกนั แลว้ ทา่ ทางอยา่ งนกี้ จ็ งใจหาเรอ่ื งอยา่ งไมม่ ี เหตผุ ลจรงิ ๆ แต…่ …เธอก็เจตนาจะหาเรอ่ื งแลว้ จะทําไม? ตอนนเี้ ธอมองคนทอี่ ยตู่ รงหนา้ นกึ ถงึ เมอื่ คนื ทเ่ี ขาอยกู่ บั ผหู ้ ญงิ คนอนื่ ในหอ้ งเดยี วกนั เป็ นไปไดว้ า่ คงทําเรอื่ งอยา่ งนัน้ ไปแลว้ เธอก็สะอดิ สะเอยี นจนแทบจะทนไมไ่ หว “คณุ ไปใหพ้ น้ !” เธอวา่ ออกมาเสยี งดงั อยา่ งทนั ท:ี “กลบั ไปในโลกทนี่ ุ่มนวลท่ี ตา่ งประเทศของคณุ เถอะ” ตงั้ แตแ่ รกเยโ่ มเ่ ซนิ คดิ วา่ เธอระแวง จงึ ลองหยงั่ เชงิ และเหน็บ แนมดู แตต่ อนนรี้ สู ้ กึ แปลกใจมากๆ ถา้ เป็ นการหยัง่ เชงิ ตามปกติ ทําไมเธอถงึ โมโหขนาดน?ี้ หรอื วา่ ?? ฉากเมอ่ื คนื ฉากหนงึ่ ก็ผดุ ขนึ้ มาในหวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทันที

เป็ นฉากทตี่ วนมเู่ สวก่ ําลังถอื มอื ถอื ของเขาน่ังอยบู่ นโซฟา ตอน นัน้ มมุ ปากของเธอมาพรอ้ มกบั รอยยม้ิ ทกี่ ระหยม่ิ ยมิ้ ยอ่ ง แลดู เหมอื นกบั รบชนะอยา่ งนัน้ และตอนทตี่ วนมเู่ สวเ่ ห็นเขาสายตากป็ รากฏความลนลาน ออกมาชวั่ ครู่ แตก่ ส็ งบลงไดอ้ ยา่ งรวดเร็วมาก โทรเขา้ ไปในมอื ถอื ของเธอ หรอื วา่ …… เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี า ดวงตาแสดงความอนั ตราย เป็ นผหู ้ ญงิ คนนัน้ ทถี่ อื โอกาสแอบเขา้ มาในหอ้ งตอนทต่ี นเอง อาบนํ้า แลว้ เอามอื ถอื ของเขาไปทําเรอ่ื งไมด่ ？ี ดงั นัน้ จงึ ทําใหห้ านมจู่ อื่ โมโหขนาดน?้ี ระหวา่ งเขากบั ตวนมเู่ สวไ่ มม่ คี วามสมั พันธอ์ ะไรกนั ทัง้ นัน้ ตอ่ ให ้ หานมจู่ อื่ ไมร่ ู ้ เขากไ็ มก่ ลวั ทจี่ ะใหเ้ ธอรู ้ ดงั นัน้ หลงั จากทนี่ กึ ถงึ ความเป็ นไปไดน้ ้ี เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ รบี ถาม: “เมอื่ คนื มคี นโทรหาคณุ เหรอ?” หานมจู่ อื่ : “……”

คาดไมถ่ งึ ไมน่ กึ เลยวา่ เขาจะพดู ถงึ จดุ นแี้ ลว้ เธอยมิ้ เย็นชา “คณุ บอกวา่ ใครโทรหาฉัน?” “ผหู ้ ญงิ ” เยโ่ มเ่ ซนิ เอย่ ปากอยา่ งไมล่ งั เล หานมจู่ อ่ื ตกตะลงึ “คณุ ยอมรับแลว้ ?” ดทู า่ ทางของเธอ เยโ่ มเ่ ซนิ พอจะเดาเรอื่ งทงั้ หมดออกแลว้ เขา สง่ เสยี งหมึ่ อยา่ งเย็นชา “ผหู ้ ญงิ คนนัน้ เป็ นนอ้ งสาวของหนุ ้ สว่ น ทที่ ํางานดว้ ยกนั อกี ฝ่ ายเป็ นคนจัดการเรอ่ื งโรงแรม เธอจงึ ขโมยคยี ก์ ารด์ แลว้ แอบเขา้ มาได”้ “หมายความวา่ อยา่ งไร?” เยโ่ มเ่ ซนิ จับขอ้ มอื ของเธอ ดวงตาดําขลบั กําลงั จอ้ งเธออยา่ ง จรงิ จัง เสยี งทมุ ้ ตํา่ “ความหมายคอื ถา้ เมอื่ คนื มคี นโทรหาคณุ ไมว่ า่ เธอจะพดู อะไร ลว้ นแตเ่ ป็ นเรอ่ื งโกหกทัง้ นัน้ ” หานมจู่ อื่ : “……” เงยี บไปพักใหญ่ หานมจู่ อื่ ก็ยมิ้ เย็นชาขน้ึ มาอกี ครัง้

“ทําไมฉันถงึ ตอ้ งเชอ่ื คณุ ? ตา่ งประเทศอยตู่ งั้ ไกล และฉันก็ ไมไ่ ดอ้ ยทู่ นี่ ั่น แน่นอนวา่ คณุ จะพดู อยา่ งไรกไ็ ด”้ คําพดู น้เี พยี งพอทจ่ี ะแทงเขา้ ไปในใจจรงิ ๆ หลงั จากพดู จบ หานมจู่ อื่ ก็เห็นสหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย แววตาก็ ลกึ ซงึ้ ตามไปดว้ ย “คณุ ไมเ่ ชอื่ ใจผมสกั นดิ เลยเหรอ?” เชอ่ื ใจ? “ระหวา่ งฉันกบั คณุ เชอื่ ใจกนั ตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหร?่ ” …… บรรยากาศจมอยใู่ นความเงยี บทผ่ี ดิ ปกติ หานมจู่ อ่ื รดู ้ วี า่ เขากําลังคดิ อะไรอยู่ เขาคดิ วา่ ตนเองไมม่ คี วาม เชอ่ื ใจใหเ้ ขา เชน่ นัน้ เธอจงึ พดู เรอื่ งเมอ่ื หา้ ปีกอ่ นขนึ้ มา เพอ่ื ให ้ เขาคดิ อยา่ งเต็มท่ี ปีนัน้ เขาไมเ่ ชอื่ ใจตนเองอยา่ งไร

“แตไ่ หนแตไ่ รกม็ แี ตค่ ณุ เทา่ นัน้ ทสี่ งสยั ในตวั ฉัน” หานมจู่ อ่ื กลา่ วออกมาอยา่ งสงบ เสยี งในตอนนไ้ี มน่ กึ เลยวา่ จะคอ่ นขา้ งสขุ มุ : “ตอนนคี้ งจะเป็ นทขี องฉันบา้ งแลว้ สนิ ะ? เยโ่ มเ่ ซนิ ไมต่ อ้ งอวด ดกี บั ความคดิ ของตนเองจนเกนิ ไป ไมใ่ ชว่ า่ ทกุ ๆเรอื่ งคณุ ก็จะ สามารถจัดการได ้ ฉันไมใ่ ชเ่ สนิ่ เฉยี วเมอื่ หา้ ปีกอ่ นตงั้ นานแลว้ ไมใ่ ชค่ นๆนัน้ ทต่ี อ้ งอยใู่ นตระกลู เยใ่ นแตล่ ะวนั ดว้ ยความ หวาดกลัว ไมใ่ ชค่ นๆนัน้ ทไ่ี ปบรษิ ัทแลว้ โดนคณุ ทําใหพ้ นักงาน บรษิ ัททัง้ หมดหวั เราะเยาะเยย้ แตย่ งั ตอ้ งกล้ํากลนื ความน่าอบั อายเพอื่ ทํางานใหเ้ สร็จ ก็ไมร่ หู ้ รอกวา่ ตอ่ ใหใ้ นใจของคณุ จะไม่ มฉี ัน แตก่ ลับยังโงง่ มงายวา่ เป็ นผหู ้ ญงิ ของคณุ มาโดยตลอด” “เธอตายไปแลว้ ตายไปตงั้ นานแลว้ เวลาหา้ ปีผา่ นไปแลว้ จนถงึ ตอนนค้ี ณุ ยงั ไมเ่ ขา้ ใจอกี ใชไ่ หม? ตงั้ แตไ่ ดพ้ บกนั โดย บงั เอญิ จนถงึ ตอนนี้ คณุ แสดงเจตนาวา่ อยากจะคนื ดกี บั ฉันมา โดยตลอด แตค่ ณุ เคยคดิ บา้ งไหม? ปีนัน้ ฉันไดร้ ับความเจ็บปวด อยา่ งไร? แลว้ ปีนัน้ คณุ ปฏบิ ตั กิ บั ฉันอยา่ งไร? มสี ทิ ธอิ์ ะไรทคี่ ณุ มาบอกวา่ หาไมเ่ จอ ฉันกต็ อ้ งยนื ตากฝนอยทู่ ปี่ ระตทู างเขา้ เพอื่ รอคณุ จนหมดสตไิ ป? มสี ทิ ธอิ์ ะไรทค่ี ณุ อยากใหฉ้ ันเชอื่ ฉันก็ ตอ้ งเชอื่ คณุ ?”

“ฉันรแู ้ คว่ า่ ตอนทฉ่ี ันโทรหาคณุ มผี หู ้ ญงิ คนหนง่ึ รับสาย ในนัน้ มคี วามเขา้ ใจผดิ อะไรฉันกไ็ มอ่ ยากสบื หาความจรงิ ประธานเยท่ ่ี หลอ่ เหลาน่าเกรงขามอยา่ งคณุ ไปประชมุ ทต่ี า่ งประเทศ อยใู่ น โรงแรมก็โดนคนหยบิ คยี ก์ ารด์ ไปอยา่ งงา่ ยดายขนาดนัน้ ฉันไม่ กลา้ เชอื่ จรงิ ๆ” เธอผลกั เขาออก หมนุ ตวั ออกไปใหแ้ ผน่ หลงั ไวก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ เทา่ นัน้ “หานมจู่ อื่ ในตอนนี้ มเี กยี รติ ถา้ คณุ ไมส่ ามารถรับประกนั ไดว้ า่ จะใหค้ วามสขุ และความไวว้ างใจอยา่ งยงิ่ แกฉ่ ันได ้ อยา่ งนัน้ ก็ ไมต่ อ้ งมาปรากฏตวั ตอ่ หนา้ ฉันอกี ” “ตลอดไป” คําพดู ทท่ี งั้ เมนิ เฉยทัง้ ตดั เยอื่ ใยนี้ รอจนถงึ ตอนทห่ี านมจู่ อ่ื เขา้ ไปในหอ้ งนั่งเลน่ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงไมม่ สี ตกิ ลบั มา รอจนกระทั่งหลงั จากทเ่ี ขาไดส้ ตกิ ลบั มาแลว้ จงึ นกึ ถงึ โทรศพั ท์ สายหนง่ึ เมอ่ื คนื ทท่ี ําใหส้ ถานการณ์เปลย่ี นไปโดยสน้ิ เชงิ

ในทันทสี หี นา้ ของเขาก็เปลย่ี นเป็ นเขยี วป๊ัด มอื ทัง้ สองขา้ งทล่ี ู่ ลงมากําหมัดแน่น ตวนมเู่ สว!่ หลงั จากเขา้ มาในหอ้ งนั่งเลน่ แลว้ หานมจู่ อ่ื พงิ อยหู่ ลังประตู กําลงั พักหายใจเบาๆ ใจทต่ี นื่ เตน้ ในตอนนย้ี ังคงไมส่ ามารถสงบลงได ้ เธอเพงิ่ จะพดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งแกรง่ กรา้ วและหยงิ่ ในศกั ดศิ์ รขี นาดนัน้ คดิ วา่ ตอนนเี้ ขาคงมแี ผนการอยใู่ นใจแลว้ ถา้ จัดการปัญหาของ ตนเองไมไ่ ด ้ กค็ งไมม่ าพบเธออกี แลว้ สนิ ะ? ไมเ่ จอกด็ ี อยา่ งไรก็ตามเธอรับมอื พน่ี อ้ งสองคนนกี้ เ็ หนอ่ื ยเอา เรอื่ งเลย กอ่ นหนา้ นกี้ ไ็ ปบอกเสยี่ วหมโี่ ตว้ วา่ รเู ้ รอื่ งของพอ่ ดู แลว้ เธอคงตอ้ งหาขอ้ อา้ งดๆี พดู กบั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ใหร้ เู ้ รอ่ื งเสยี ที หานมจู่ อ่ื หลับตาลง คอ่ นขา้ งเหนอ่ื ยลา้ ชวี ติ หนอ…… ตอนท่ี 632 ปะทะกนั