แม่ปูกับลูกปู

แมป่ กู ับลกู ปู ในเช้าวนั หนึ่งแม่ปไู ด้พาลกู ๆ ท้ังหลายออกมาหาอาหารอยู่ทร่ี มิ ชายหาดเหมือนเช่นเคยทกุ วนั แตว่ นั น้ี ยงั หาอาหารไมไ่ ดเ้ ลย ทันใดนนั้ แม่ปกู เ็ หลอื บไปเห็นลูกปูแตล่ ะตัวเดนิ เฉไปเฉมาไมเ่ ป็นระเบยี บ จึงบอก กบั ลูกทงั้ หลายว่า “ลูกๆ จา๋ ทำไมพวกเจ้าถงึ ไดเ้ ดนิ เฉไปเฉมาอยา่ งนนั้ ละ่ จะ้ ลองเดินใหต้ รงๆ หน่อยสจิ ะ๊ จะได้หาอาหารได้เรว็ ขึ้นอยา่ งไรกนั ล่ะ ไมเ่ ช่นน้ันเดีย๋ วน้ำจะขึน้ เสยี ก่อนนะ” เม่อื ลูกปไู ดย้ ินแม่ปูพดู ดงั น้ันจึงตอบกลับไปว่า “ถ้าเช่นนน้ั แมช่ ว่ ยเดนิ ตรงๆ ใหพ้ วกเราดูเป็น ตวั อยา่ งหน่อยไดม้ ั้ยจ๊ะ พวกเราจะไดเ้ ดินตาม” แม่ปจู งึ เดนิ ให้ลกู ๆ ของตนดู แต่ตวั แมป่ เู องกเ็ ดนิ เฉไปเฉมาไม่ตรงทางเช่นเดียวกบั ลกู ปู แตม่ นั ไมร่ ตู้ ัว เลยว่าตวั เองนั้นก็เดนิ เฉไปเฉมาเช่นเดยี วกับลูกของตน นิทานเรือ่ งนสี้ อนใหร้ ู้วา่ : ควรทำตนให้เปน็ แบบอย่างทดี่ กี ่อนท่ีจะส่ังสอนผู้อนื่