นิทาน1

นิทานอสี ป เร่ือง กระต่ายกบั เต่า



ณ ปา่ ใหญแ่ ห่งหน่ึง มีกระต่ายตวั หนงึ่ ม่ันใจในความเรว็ ของฝเี ทา้ ตัวเอง มาก และมกั พดู โมโ้ ออ้ วดวา่ ไมม่ ใี ครเทียบเทยี มได้ จนวนั หน่งึ เจา้ กระต่ายไดพ้ บ กบั เต่าท่กี าลงั เดนิ ต้วมเต้ียมผา่ นมา เมอ่ื เหน็ ดงั นนั้ เจา้ กระตา่ ยกห็ วั เราะเยาะ และพดู ล้อเลยี นวา่ \"นีเ่ จา้ เตา่ มัวแตเ่ ดินอดื อาดอยา่ งน้ี แล้วเมื่อไรจะถงึ บา้ นกนั ล่ะเนย่ี ต่อใหเ้ จา้ เดนิ นาหน้าไปกอ่ นครงึ่ วนั ข้ายงั ตามเจา้ ทนั เลย\"



เจ้าเตา่ ไดย้ นิ ดังนนั้ ก็เกิดอาการไมพ่ อใจ เลยพดู ตอบกลบั ไปวา่ \"ถึงขา้ จะ เดนิ ชา้ แตข่ ้ากก็ ลบั ถึงบ้านทุกวนั ถา้ อยา่ งงนั้ เรามาลองวง่ิ แขง่ กนั มยั้ ละ่ แลว้ ข้า จะเอาชนะเจา้ ใหด้ ู\" กระต่ายเหน็ วา่ เจ้าเตา่ ท้าแขง่ อยา่ งนนั้ กต็ อบตกลงพรอ้ มกบั พดู ไปอยา่ ง ขา ๆ ว่า \"ฮ่า ฮ่า ฮ่า โถ... เจา้ เตา่ เชื่องชา้ อยา่ งเจ้านะ่ เหรอ จะมาชนะกระตา่ ย ที่รวดเร็วอยา่ งขา้ ได้ ไม่มที างหรอก\"



เม่ือถงึ วนั แขง่ ขนั เจา้ กระตา่ ยไดว้ งิ่ ออกจากจุดเรมิ่ ตน้ ไปดว้ ยความเรว็ เตม็ ฝเี ท้า แซงหนา้ เจ้าเตา่ ไปไกล และเมื่อหนั หลงั กลบั ไปดกู ไ็ มเ่ หน็ แมแ้ ตเ่ งาของ เจ้าเตา่ เลยคดิ วา่ คงอกี นานกวา่ เจา้ เตา่ จะเดนิ มาถงึ จึงนึกในใจวา่ \"ง้นั ข้าของบี เอาแรงสกั หนอ่ ยดกี ว่า ยงั ไงกช็ นะอยแู่ ลว้ \" แล้วไมน่ านเจ้ากระตา่ ยกเ็ ผลอหลับ ไป



ส่วนเจา้ เตา่ ก็ยังคงเดนิ ต้วมเตีย้ ม ๆ อย่างไมเ่ หนด็ เหนอ่ื ยยอ่ ทอ้ เดินมา เรือ่ ย ๆ จนเกือบจะถงึ เสน้ ชยั ทางด้านกระต่ายที่นอนอยแู่ ถวนั้นก็สะดุง้ ตนื่ ขนึ้ เห็นรอยเทา้ เตา่ ทพ่ี น้ื กร็ ีบวงิ่ ตามไป แต่กไ็ ม่ทนั เสยี แลว้ เพราะเมอ่ื เจ้ากระตา่ ยว่งิ มาถงึ เสน้ ชยั กพ็ บวา่ เจา้ เตา่ ทต่ี นเคยสบประมาทไว้นน้ั ได้เดนิ เขา้ เสน้ ชยั เป็นผู้ ชนะในการแขง่ ขนั คร้งั น้ี



เหตุการณน์ ท้ี าใหเ้ จา้ กระต่ายรสู้ กึ เสยี ใจมากที่ตอ้ งมาพา่ ยแพใ้ หก้ บั เจา้ เตา่ เพยี งเพราะความประมาทของตวั เองนน่ั เอง...



นทิ านเร่อื งนส้ี อนใหร้ วู้ า่ หากเราใชช้ วี ิตอย่างประมาท ก็อาจเป็นหนทางทนี่ ามาสคู่ วามพา่ ยแพไ้ ด้ ดงั เช่นเจา้ กระตา่ ยตวั นที้ ปี่ ระมาทเลนิ เลอ่ คดิ ว่าตวั เองวิ่งไดเ้ รว็ กวา่ จงึ ชะลา่ ใจ ไม่คิดทจ่ี ะพยายามหรือวงิ่ แขง่ ใหส้ าเรจ็ จนสุดทา้ ยก็โดนเจา้ เตา่ วง่ิ แซงเขา้ เส้นชัยไปในทสี่ ดุ เชน่ เดยี วกันกบั การเรยี น หากเดก็ ๆ หลงคิดว่าตวั เองเกง่ แลว้ จึงไมข่ ยนั ต้งั ใจอา่ นหนงั สือ เพื่อนทเ่ี ขามคี วามขยนั และมคี วามพยายาม มากกวา่ ก็อาจมผี ลการเรยี นทด่ี ีกว่าเราได้ สว่ นกรณขี องเจา้ เตา่ นัน้ ต้องใชค้ วามเพยี รพยายามอยา่ งมาก จงึ จะประสบความสาเรจ็ ถงึ แม้ว่าเขาจะเดนิ ชา้ แตก่ ็ไมท่ อ้ ถอย และยังคงก้าวเดินตอ่ ไป แมต้ ้องเหนด็ เหนื่อยหรือใช้เวลานาน แคไ่ หน แตส่ ดุ ท้ายเขากส็ ามารถเดนิ เขา้ เสน้ ชัยไดส้ าเรจ็ ซง่ึ หากเดก็ ๆ อยากประสบความสาเรจ็ ใน ชวี ติ กค็ วรขยนั หมน่ั เพยี ร ตัง้ ใจเรยี น มคี วามอดทนและไมย่ อ่ ทอ้ ตอ่ อุปสรรค ดงั ขอ้ คิดทว่ี า่ ความ พยายามอยทู่ ไี่ หน ความสาเรจ็ อยทู่ น่ี ่นั