03เพชรพระอุมา เล่ม3 ไพรมหากาฬ

508 ขณะนเ้ี อง กว็ ง่ิ กลับมาท่เี กวยี นคนั หนา ขอกระสนุ เพม่ิ เตมิ ซ่งึ หญงิ สาวกโ็ ยนลกู เบอรหนงึ่ ไปให สามสี่กลอง พรานใหญนําวิ่งไปโยนแจกจา ยใหแ กคนของเขาและลูกหาบ คร้ันแลว มา นกระสุนลกู ปรายอนั ถยี่ ิบ ก็สาดเปนสายฝนออกไปรอบดา น กลุมไหน หนาแนน กก็ ระเจงิ เลือดสาดไปทัง้ กลุม ไอท ีโ่ หนเดย่ี วโทน หา งไกลจากตวั อนื่ ก็มว นคว่าํ ดน้ิ ทรุ นทุ รายสมุ ทุมพุม ไมราบไป พวกมันเรมิ่ ชะงกั การโจมตลี งแลว พากันแตกกระจัดกระจายออกไปคนละ ทาง แตก ย็ งั สงเสียงขูต ะคอกเขยากงิ่ ไมอ ยรู อบดา น และจงั หวะนเ้ี อง ปน ลูกซองท้งั หมด 20 กระบอก และไรเฟล ของแงซายอีกกระบอกหน่ึง ก็ทําหนาทีโ่ ปรยกระสุนไดอยางครบถว นสมบรู ณ เพราะทางฝา ยคนเร่มิ จะต้ังตวั ตดิ ก่งิ ไมใ บไมปลวิ กระจายดว ยอานุภาพของมานกระสนุ เสยี งรองของพวกมนั เสยี งพลัด หลนลงมากระแทกพน้ื หรอื กระแทกพมุ ไมด ังอยูไมขาดสาย ทกุ คนยงิ อยางช่าํ มอื ยิงอยา งเดือดดาลโกรธแคน ! คร่ึงนาทีตอมาหลงั จากนนั้ ปา รอบทิศกเ็ ขยาครนื โครมแตกออกไปเหมอื นพายุพดั อกี ครงั้ เจา พวกหนมุ านทั้งหลายเผนทะยานหอ ยโหนโยนตัวแตกหนอี อกไปอยา งไมคดิ ชวี ิต พรอ มกับสง เสียงรอ งลน่ั ไมม ีตวั ไหนท่จี ะบงั อาจลงมาแยกเขี้ยวยิงฟน อยบู นพน้ื ดนิ ใกลๆ หรือวา เกาะเขยา อยบู น กิง่ ไมเ หนือศีรษะอกี กองทพั ของมันพา ยตอ หาลกู ปนเสยี แลว อาจเขด็ ไปอกี นาน หรอื มิฉะนน้ั กอ็ าจผูก พยาบาทเตรยี มซุมรวมพลเพ่อื หมายแกล าํ ตอไปเบ้อื งหนา ยากทใี่ ครจะทํานายถกู ทกุ คนระดมยงิ ตามหลังพวกมันไปอยางไมล ดละ อีกหลายสิบตวั พลกิ รวงลงมาจากยอด ไมใ นขณะตะกายหนี บางตวั ด้นิ ตะเกียกตะกายซุกหนไี ปตามพงรก เพราะขึ้นตน ไมไมไ ด หลายตัว นอนกองอาปากรอง กะพรบิ ตาอยปู ริบๆ ซงึ่ พวกลกู หาบใชด าบกระหนํา่ ฟน ซํา้ อยา งไมมีการปราณี สาํ หรบั ไชยยนั ตรองดาไปพลางยงิ ไปพลาง เขายงิ ตามหลงั มนั ไป แมก ระทง่ั ปนขนาด .458 ทีห่ ยบิ ฉวยขึ้นมาไดภ ายหลังจากปน อ่นื ๆ หมดกระสนุ ลงและบรรจไุ มท นั อดึ ใจใหญต อมา ทกุ ส่งิ ทุกอยางก็สงบเงียบลงตามเดมิ ทกุ คนหนั มากะพริบตาปรบิ ๆ มอง กัน...รูสึกเหมอื นผานนรกมาไดอยา งหวดุ หวดิ จากนั้น ทุกคนก็รอ งถามกนั แซด คน หาและสํารวจความเปนไปของแตละคน ดารนิ ควา เสอื้ แจก็ เกตของหลอนมาสวมทับไวอ ยางรวดเร็ว ปด แผนหลงั อนั เปลา โลง เพราะเสือ้ ลา สัตวข อง หลอนถูกกระชากขาดวนิ่ ไป แลวทรดุ ตวั ลงนง่ั กมุ ขมบั กับพืน้ เกวยี นเหมือนจะเปนลม ไชยยนั ตค ง สบถดา อยูเชนนนั้ กุมศีรษะปอ ย เขาถกู เขยี้ วของเจา ลงิ รายขยํ้าทะลุหมวกสกั หลาดลงไปถึงหนงั ศีรษะ เปน บาดแผลเลก็ นอย แตเ ลอื ดไหลออกมาเหมอื นลักษณะหวั แตกธรรมดา สาํ หรับคณะ นายจา งดูเหมอื นจะมี ม.ร.ว.เชษฐาคนเดยี วเทา นนั้ ทีไ่ มไ ดร บั รอยขีดขว นใดๆ เลย ควายหลายตวั ท่ี ถกู กัดเปน แผลเวอ เลือดไหลโทรมตามขาและบนหลงั [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

509 “สาํ รวจพวกเราทกุ คนซิ ใครบาดเจบ็ ยงั ไง เอามารวมกันทน่ี ”ี่ หวั หนาคณะเดินทางส่ัง รพินทรต ะโกนเรยี กพวกลูกหาบ และพรานของเขาทงั้ หมดเขามารวมกลุม ภายหลังจาก การสอบถาม ปรากฏวาลูกหาบหกคนถกู กดั มแี ผลตา งๆ กัน คนละแหง สองแหง โชคดที ไ่ี มม ีใคร ถงึ กับสาหัสฉกรรจนกั นอกนน้ั ก็มีแผลกนั บางคนละนดิ หนอย ไมถ งึ กับตอ งใชย า ดารินลุกขึ้นอีก ครั้งภายหลงั จากนั่งสงบสติอารมณอยูอดึ ใจใหญ หลอ นจัดการฉดี ยาและตบแตงบาดแผลใหกับผูไ ด รบั บาดเจบ็ ทุกคน โดยมแี งซายเปน คนคอยชวยเหลือเชน เดมิ เพยี งสบิ หานาทหี ลงั จากนนั้ พวกท่ี บาดเจบ็ กไ็ ดรบั การเยยี วยาเรยี บรอย “คุณเองละ พอ พรานใหญน กั ดาบ เอาแผลมาอวดใหด หู นอยซิ ขาขาดไปหรือเปลา” ภายหลังจากแตงแผลใหล ูกหาบคนสดุ ทา ยเรยี บรอย หลอนลุกขน้ึ ยนื หนั มาทางจอม พราน รพนิ ทรส น่ั ศรี ษะ “มนั กัดไมถ กู เน้ือผมหรอกครบั ถกู แตขากางเกงขาดไป” “เฮอ! โลงอกไปที เหมอื นตายแลว เกดิ ใหม ฉนั นกึ วาไอต วั ใหญต ัวแรกนัน่ งับถกู สะบา คณุ หลดุ ไปอกี แลว แลว มันเรอื่ งอะไรทปี่ นมอี ยใู นมอื ไมย งิ เสยี แตแ รก ไปรําดาบเปนซามูไรอยไู ด” พรานใหญห วั เราะ บรรยากาศอันเครง เครยี ดเรม่ิ คลี่คลายไปแลว ความครื้นเครงขบขนั ก็ เขา มาแทนท่ี “ผมไมไดคิดจะเปน พวกซามไู รหรอกครับ คิดแตเ พียงวา จะใหพ วกเราทุกคนปลอดภัย เรยี บรอยท่ีสุด ถา ผมสามารถฆา เจา จา ฝงู ตัวแรกไดเ งยี บๆ โดยใชด าบ พวกมนั ก็อาจถอยไปเองโดย ไมบกุ เขาจโู จมเรา แตถาเสียงปนระเบดิ ข้นึ นดั เดยี ว มันก็แหเขามาในทนั ที พวกนไี้ ดย ินเสยี งปน ไมได เทา กบั เปน สญั ญาณเตอื นมนั อยางท่ีเคยบอกแลว วาแตต อนน้ันมนั สับสนชุลมนุ ไปหมด จนกระทั่งเดย๋ี วนผี้ มกย็ งั ไมท ราบเลยวา ใครเปนคนยิงนัดแรกข้นึ มากอ น” “ผมเองแหละ” เชษฐาตอบต่ําๆ สหี นา ไมสบายนัก กวาดสายตามองดซู ากของทโมนปา ที่นอนเกลื่อน กลาดนับไมถว นรอบดา นนน้ั แลวโคลงศรี ษะถอนใจ หนั กลับมาจองตาพรานใหญอ กี ครัง้ “ขอโทษทลี่ ะเมดิ คําสัง่ ของคณุ ไป ผมทนไมไหวจรงิ ๆ อีตอนทม่ี ันกระโดดปะทะคุณกลงิ้ ไป พอมันจะเผนเขาซ้ํา กเ็ ลยตดั สินใจยิง เพราะเช่ือวา ยงั ไงๆ เสยี เรอื่ งทีเ่ ราจะผา นมนั ไปไดโดยไม ยงิ น้นั คงไมต อ งหวงั มันเอาเราแน” “ใหต ายซิ ย่งิ กวา ศึกซูลูเสียอกี ขนหวั ลกุ เลย” ไชยยนั ตร อง พรอ มกบั หอไหลลงอยางสยดสยอง แลวกห็ ันมาทางเพอื่ นสาว “วา แตเ ราเถอะ ศกึ ใหญรบกะลิงคร้ังนี้ เราใชไ มไ ดเ ลยมวั แตย ืนตะลงึ ไมเปนทา หัวขมอง ของฉนั เกือบจะเละไปแลว เทาๆ กับที่เธอเองกแ็ ทบจะถกู มนั หกั คอ เขายงิ กนั หูดับตับไหม ตวั เอง ยืนดเู ฉยเสยี งน้ั แหละ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

510 “ฉันยอมรบั มันตกใจเกนิ ไป มอื ตนี เย็นหมด เดีย๋ วนกี้ ็ยังไมห ายเลย ไมม ีคร้ังไหนในชวี ิต ทอ่ี กสั่นขวญั หายเทาครง้ั นี้ มอี ยา งที่ไหนมืดฟา มัวดินไปหมด แตล ะตวั แยกเขยี้ วยิงฟนขตู ะคอก มัน ทําลายประสาทเรากอนตง้ั นานกอ นทีจ่ ะโจมตี ฉนั คดิ วา ฉนั ตายแลว เสยี อกี นี่เรารอดกันมาไดย ังไงก็ ไมร ”ู “ลกู ปนนะ ซิ รพินทร, แงซาย, เกดิ , จนั , เสย, บญุ คาํ แลวก็พวกลูกหาบทุกคน ถา พวกน้ี มวั แตย นื ตวั สัน่ อยูเหมือนเธอ ปานนกี้ เ็ ปน ผยุ ผงช้นิ เล็กชน้ิ นอ ยกนั ไปหมดแลว ตวั เธอนะเกือบจะถกู มันขยา้ํ เสียหลายครัง้ ถาไมไ ดรพินทรก ับแงซายยิงสกัดกนั้ ไว” “อาว! กเ็ ปน พรานนําทาง พรานคมุ กนั ไมค ุมครองนายจา งแลว จะไปคมุ ครองใคร โดย เฉพาะอยา งย่ิงนายจา งคนนนั้ กเ็ ปน ผหู ญงิ ดว ย” หลอนลอยหนา บอก “ก็เราเองละ เสือ้ แสงขาดวนิ่ เจบ็ อะไรบา งหรอื เปลา?” พีช่ ายถามเครง ขรึม มองดูนอ งสาวคนสวยอยา งเปน หว ง ดารินส่นั ศรี ษะ “เคราะหดีทมี่ นั กระชากติดเสอ้ื กอนคะ ถกู แครอยเลบ็ ขว นแสบๆ บางนดิ หนอยเทานน้ั ” เชษฐาถอนใจยาว หนั มาทางรพินทร ตบไหล “ถา เราจะเจอะอกี คราวหนาละ ก็ หาทางเลีย่ งดกี วา นะรพนิ ทร ผมวาไมไ ดเ รือ่ งแน ไอล งิ พวกนี้รา ยกาจเกนิ คาด นี่โชคดที ีพ่ วกเราไมม ใี ครบาดเจบ็ สาหสั สากรรจ หรือวาลมตายกนั เลย และ ชว ยกนั ยงิ มนั แตกกระเจิงไปได ถา จาํ นวนมนั มากกวานี้ เราเห็นจะปน กนั หมด ดวี า พวกลูบหาบทุก คนลวนมีปน ลกู ซองสว นตัวมาดวยทกุ คน และเราก็มกี ระสุนมาเหลือเฟอพอจะจายกันไดท ั่วถงึ ลาํ พงั ไรเฟล กไ็ มม ที างปะทะไวอ ยู เอาละ เราอยา เพิ่งออกเดินทางกนั เด๋ียวนี้กอ นเลย หยดุ พกั จิตใจหา อาหารกลางวนั กินกนั กอ นเถอะ เท่ียงกวา แลว ” ท้งั หมดหยุดพกั ช่ัวคราวทบี่ รเิ วณแหง นั้นเอง เพอื่ หงุ หาอาหาร ปลอกกระสุนนานาชนิด หลน อยกู ลาดเกลื่อนเต็มไปหมดไมตาํ่ กวารอ ยนดั กลิน่ ไอของดนิ ปน ลอยกรนุ ตลบอบอวลไปหมด เพราะการยงิ อยา งมโหฬารครบทมี ชนดิ ไมเ คยปรากฏมากอนนับตง้ั แตเ รมิ่ ตน ออกเดนิ ทาง ซากลงิ มหากาฬท้งั หมดท่นี อนตายอยทู ัว่ บรเิ วณรอบดาน คะเนดูแลว ประมาณรอยเศษ น่นั เปนจํานวน หนง่ึ ในหา หรอื หนงึ่ ในหกของฝงู ใหญข องมันทงั้ หมด ทกุ คนกนิ อาหารมอื้ เท่ียงน้นั พอใหห นกั ๆ ทอง พะอดื พะอมพอดู สาํ หรบั เหตุการณส ยอง ทเี่ พง่ิ จะผา นมาหยกๆ “เพ่ิงจะมาเห็นประโยชนของปนลูกซองชัดๆ เอาคราวนเี้ อง...” เชษฐาปรารภขึ้นหลงั จากรบั ประทานอาหารเสรจ็ ขณะสบู บหุ รีเ่ ดนิ ตรวจดซู ากลิง อัน เกลื่อนกลาดเหลานั้นอยา งพนิ จิ พจิ ารณาพรอ มกบั พรานใหญ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

511 “ทีแรก นกึ วา จะเปน ปน ท่ีมโี อกาสใชน อยทีส่ ุด เอากระสนุ เผ่อื ๆ มางนั้ เอง อีตอนรบลงิ คราวนเ้ี หน็ ผลเลย กลายเปน ปน ทีใ่ ชม ากทส่ี ดุ เหนอื กวา ปน อยางอืน่ มนั ตน่ื เตน แขง กับเวลา และ ชีวติ เสยี ยงิ่ กวา คราวไอก ุดหรอื ไอแ หวง เสยี อกี ” “คุณชายขวญั ดเี หลือเกนิ ครับ อีตอนชลุ มนุ ผมเองกช็ ักจะสบั สนสงั่ การอะไรไมถกู ไมไ ด คณุ ชายกบั คณุ ไชยยนั ตชวยควบคุม พวกเราคงจะเสยี ชีวิตลงบา งแนๆ โดยเฉพาะอยางยง่ิ พวก ลกู หาบ เพราะผมมัวแตพ ะวงอยูแ ตจะใหค วามปลอดภยั แกค ณุ ชายและคณะ เปน เปา หมายแรก” “ผมเห็นฝมอื และนํ้าใจพวกเราทกุ คนเอาคราวนี้เอง สําหรับคุณไมตอ งพดู ถึง พรานของ คุณทั้งสค่ี นใชก ารไดดีท้ังนนั้ แงซายก็เยยี่ มยอด สวนพวกลกู หาบกไ็ มเ ลวนกั ถา จะมคี นนาํ และ ควบคุมใหด ี พอจะใชเ ปน กาํ ลงั ใจในสถานการณฉกุ เฉนิ ไดทง้ั นน้ั พบั ผา ซิ จะวาไปมนั กส็ นุกถึงใจ เหลือเกิน คงจะไมม คี ร้ังไหนท่ีพวกเรายงิ กันอตุ ลตุ เปน บา เปนหลังเหมอื นคราวนอ้ี กี แลว ปน ทุก กระบอกถูกงดั ออกมาใชงานครบถว น ไมม ีกระบอกไหนไรป ระโยชนเ ลย ผมนะ ยงิ เสยี จนไหลชา ดิกไปหมด” กลา จบ เชษฐากห็ ัวเราะออกมาเปน ครงั้ แรก ทันใดนน้ั เอง พรานใหญผกู วาดสายตาผา นๆ ไปตามยอดไมท ึบเหนือศรี ษะ กจ็ อ งน่ิงไปยังยอดไทรอนั หนาแนน ยอดหนงึ่ แลว ยิ้มออกมาเครียดๆ เชษฐา ไชยยนั ต และดาริน สงสัยในอาการของเขาแหงนขึน้ มองตาม ก็เห็นแตใ บไมเปน เงาสลวั ครึ้ม อยูทัว่ ไป ไมเ ขา ใจวา เขากาํ ลงั จอ งมองอะไร “เอะ ! มีอะไรเหรอ รพินทร คณุ มองอะไร?” ไชยยนั ตถ าม พรานใหญไมไ ดตอบคาํ ถามไชยยนั ต แตพ ดู กับดารนิ ย้ิมๆ โดยยังจบั จอ งอยู ท่เี ปา หมายเดมิ วา “คณุ หญิงครับ...” “ทาํ ไม?” “ตอนท่ีตะลมุ บอนกับพวกหนุมานอยนู ่ันนะ ผมรอ งเตือนใหคณุ หญงิ นกึ ถึงปนส้ันที่ติด เอวอยู เพราะไรเฟลในมอื ของคณุ หญิงลูกหมดแลว กไ็ อตวั หน่งึ มันกําลงั ทะยานลงมาใสค ณุ หญงิ แตคุณหญงิ มวั แตตะลงึ ไมไ ดย นิ เสยี งของผม โชคดีทีแ่ งซายยิงสกดั มนั ไวทนั ...” “ยังง้นั เหรอ ฉนั ไมไ ดย ินเสยี งคุณเลย ไดย นิ แตเสียงลิง!” “คราวนีค้ ณุ หญิงจะลองใชปน ส้นั ใหเปนประโยชน สมกับทีอ่ ุตสาหใ สซ องหอ ยตดิ เอว หนักมาตลอดเวลาดไู หมละครบั แตวาอันทีจ่ ริง ฝมอื ปนสน้ั ของคุณหญิงก็เลิศ ยกเวน แตพอเกดิ ฉกุ เฉินเขา จรงิ ๆ ลืมนึกถึงมันเสียได” “ฉนั ไมเขา ใจคาํ พดู ของคณุ ” หลอ นกระชากเสยี งหว นๆ ตาเขียว เขา ใจวากาํ ลังจะถกู หาเรอ่ื งโยอะไรสักอยาง รพนิ ทร หวั เราะเบาๆ พยักหนา บอกวา “มาน่ซี คิ รบั มายนื ใกลๆ ผม แลวก็มองไปท่ยี อดไทรตรงตาํ แหนง ท่ีผมจะช้ใี หดนู ”่ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

512 หญิงสาวขมวดค้วิ งงๆ เชษฐาและไชยยนั ตห นาต่ืนไมร เู รอื่ ง ดารนิ กา วเขา มายนื กระทบ ไหลจอมพราน แลว เงยตามเขาชีใ้ ห บอกปนหัวเราะเบาๆ ตอมาวา “เหน็ ไหมครบั อะไรนะ ทีอ่ ยบู นยอดไมน ัน่ ” อกี สองชายพากนั กา วเขา มายนื เคยี งขา งอยดู ว ย และแหงนมองตาม สาํ หรบั ดารนิ พยายาม จอง ซอยเปลือกตาถี่ๆ และจอ งอกี ทีส่ ดุ ก็สน่ั ศีรษะ “ไหน? อะไรกนั ฉนั มองไมเ ห็นอะไรสักนดิ นอกจากยอดไม” “ดูใหดีซิครับ” “กย็ อดไมน ะซิ บา จรงิ ...” หลอนรองฉวิ ๆ หันไปทางพชี่ ายกับไชยยนั ตผูยนื ชว ยมองอยใู กลๆ “พี่ใหญกบั ไชยยันต เหน็ อะไรอยา งทนี่ ายพรานของเราบอกหรอื เปลา?” ท้งั สองสน่ั ศรี ษะ หลอนหันไปจอ งหนาเขาเหมือนจะถามอกี ครัง้ “เอาละครบั ไมเหน็ กไ็ มเปน ไร วา แตเหน็ ยอดตะคมุ มเี งาโปรง อยตู รงกลางนนั่ ไหม เบน จากดา นซา ยของยอดสูงสุดนั่นนะ ” “เหน็ !” “ชักปน ออกมาซคิ รบั แลว กเ็ ลง็ ยงิ ไปทต่ี รงน้นั แหละ” “นคี่ ุณจะใหฉนั ยิงใบไมเลน งน้ั ร?ึ ” “ทําตามทีผ่ มบอกกแ็ ลว กนั เดย๋ี วคณุ หญิงกจ็ ะรเู องวา มนั เปน อะไรถา คุณหญิงยิงถูกตรงที่ หมายที่ผมบอกน”ี่ ดารนิ เมม ริมฝปาก จอ งหนาเขาอยา งงงๆ เหมือนจะคนหาอะไรอยเู ชน น้นั พอถูกเตือนอีก ครง้ั กช็ ัก .357 ซงิ เกลิ แอ็คชั่นท่อี ยูในซองขางเอวออกมางา งนก แลว ยกขึ้น เหยยี ดแขนออกไปสุดใน ลักษณะยงิ เปา ถามย้าํ อีกทีหนึง่ “ยงิ ไปที่นน่ั นะ รึ?” “ครบั ” หลอนยกั ไหล หัวเราะหึๆ แลว เลง็ อยา งเดาสุมตามตําแหนงทเ่ี ขาช้ีบอก แตะไกเปรี้ยง ออกไปสะทานดง มแี ตก ง่ิ ไทรอนั ขนาดนว้ิ ชีข้ าดรว งผล็อยลงมา “นั่นยงั ไง คือสิง่ ท่คี ณุ ใหฉ ันยงิ สตยิ ังดอี ยหู รอื เปลา ?” จอมพรานส่ันศีรษะ “สงู ไปครับ ยายทหี่ มายใหต ่ํากวานนั้ สกั ส่นี ว้ิ เอา! ยงิ อีกท”ี หลอ นบนอะไรพมึ พําอยา งไมศ รัทธา แตกอ็ ยากจะลองดี ยกปนขน้ึ เลง็ อีกครั้ง อึดใจเดียว กระสนุ แรงสงู จากปนส้นั ก็แผดกึกกองขนึ้ อีก [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

513 ไมท นั จะส้ินกงั วานเสียงของมัน มเี สยี งรอ งแหลมยาวดงั ลนั่ เสยี งกง่ิ ไทรยอดนนั้ หักลู แลว เงาสเี ทาอนั ใหญโตของอะไรชนดิ หนงึ่ ก็ลอยละล่ิวปะทะอากาศอลู งมา กระทบก่ิงตํ่าๆ ดังครนื โครม ฟาดลงกับพน้ื ดนิ เสยี งพลกั สน่ันไดย ินไปไกล ทามกลางความตะลงึ พรึงเพรดิ ของคนยิงเอง และทุกคนท่อี ยใู นบริเวณใกลเ คยี ง รวมท้งั ลกู หาบซึ่งบัดนน้ี ่ังพกั รวมกนั เปน กลมุ ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ รองอุทานออกมาคําหนึ่ง ยกมอื อกี ขา งหนึง่ ปดปากอยางลืมตวั สว น เชษฐากับไชยยันตก ว็ ง่ิ พรวดตรงเขา ไปยงั สง่ิ ทห่ี ลน รว งลงมานน้ั รพนิ ทรหนั มายมิ้ กระซิบกับ หลอนวา “ลองเขาไปดใู กลๆ ซคิ รบั วา กิ่งไมหรืออะไร?” แลวเขากเ็ ดินเนบิ ๆ ตามหลังเชษฐากบั ไชยยันตเ ขา ไปสมทบ ดารนิ ออกวง่ิ ตามเขาไปดวย อยา งตน่ื เตน อศั จรรยใจไปหมด ภาพท่กี องอยกู ับพื้น ก็คอื ซากของลิงทโมนจา ฝูงตวั หนงึ่ ใหญพอๆ กบั เจา ตวั แรกท่เี ชษฐา ยงิ ขณะที่เผน เขา ใสร พนิ ทร บดั นีม้ ันนอนขาสน่ั กระตุกอยูริกๆ ดิ้นพรวดพราดอกี สองสามคร้ังก็สงบ เงียบเชยี บ กระสุนปนสนั้ ของดารนิ เจาะเขากลางทรวงอกพอดี คณะนายจางทง้ั สามคนจอ งซากลิงทโมนจา ฝูงที่นอนตายอยูตรงหนา แลวหนั ไปมองดู พรานใหญอ ยา งงงไปหมด “คณุ หญงิ มองไมเ ห็นมนั เองตะหากครบั มนั นงั่ หลบอยูท่กี ิ่งไทรซมุ นัน้ นั่งน่งิ เฉยเลย ทีเดียว” “โอโฮ รพินทร! อยา วาแตนอ ยเลย ผมก็มองไมเ ห็นตอนที่คุณชีใ้ หน อ ยยงิ นะ” เชษฐาอทุ าน “ผมกไ็ มเหน็ เหมอื นกนั มนั เปนไปไดย ังไงกันน่?ี ” จอมพรานคงหัวเราะเฉื่อยๆ ในลาํ คออยเู ชนน้นั ควกั บหุ รอ่ี อกมาจุดสูบ ดารนิ กลา วถาม ตอ มาเรว็ ปร๋ือ “แลว คุณมองเหน็ ไดย ังไงกนั ในเมื่อตงั้ สามสายตาของพวกเรายังไมเ หน็ สักนิด” “ตาพรานปาไมเ หมอื นกบั ตาของชาวกรุงหรอกครับคุณหญิง ถามองไมเห็นสตั วกห็ ากนิ อยูกับสัตวไ มไ ด แตว าอันทจี่ รงิ ผมกส็ ังเกตเห็นเพียงนดิ เดยี วเทานนั้ คอื เหน็ เพยี งลาํ ตัวสวนหนึง่ ของ มัน โผลจากกิ่งใบท่บี งั ไวอยางหนาแนน เทาน้นั อาศยั ความเคยชนิ กเ็ ลยเดาถูกวาควรจะเปนมัน เพราะถึงอยา งไร ใบไมก ับขนของมนั ก็ผดิ กันอยแู ลว ตาธรรมดาทัว่ ๆ ไปอาจแยกออกไปไมถ ูก โดย เฉพาะถามนั มดื และทบึ อยา งน้ี” ทงั้ สามพากนั จองหนา เขาอยา งท่ึงๆ อยูเ ชน นนั้ อัศจรรยไ ปหมด “รา ยจริง” ไชยยนั ตรอ งบอกมาอยา งตื่นเตน เลือ่ มใสพรอ มกับหัวเราะล่นั เขา มาตบแขนโดยแรง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

514 “อยา งน้ีน่ีเอง เขาถงึ ไดเรียกวา ‘ตาพราน’ จรงิ ๆ นะพวกเรามองไมเ หน็ มนั เลยสักนดิ ยอด ไมอ อกสงู ลบิ แลวก็กิง่ ใบออกหนาทบึ ไปหมดอยางน้ัน ไมส งสยั เสียดว ยวามนั จะไปนงั่ หลบน่ิงอยู บนนน้ั ได วาแตค ณุ อธิบายหนอ ยซิ ทําไมมนั ถงึ ไปหลบเฉยอยูอ ยางนน้ั ไมหนไี ปเหมอื นตวั อืน่ ๆ” จอมพรานกม ลงพลิกซากลิงใหญตวั น้นั ใหน อนควาํ่ แลว ชใี้ หด ูรอยของกระสนุ ลกู ซองท่ี ฝง พรุนอยูท่ีตะโพกดานหลงั ของมนั “นยี่ งั ไงละครบั คําตอบ ไอต ัวนถ้ี ูกยงิ บาดเจ็บมากอยกู อนแลว มนั จะไปกไ็ ปไดเ หมอื นกัน แตชามากเพราะขาหลัง สัญชาตญาณของเจา สตั วช นดิ นเี้ หมอื นกนั หมด ไมว าลิง หรอื คาง หรือชะนี ลงถา เจ็บมากจนหนีไมพ น และจวนตวั เชน นี้ มันจะไมเ คลื่อนไหวไปไหน แตจะหายอดไม หรอื คา คบ หลบนิง่ กําบงั ตวั อําพรางสายตาของเราไวเ พือ่ เอาชวี ิตรอด” “แปลกจรงิ แลว ตอนท่ีฉนั ยงิ นดั แรก ถงึ จะยงิ ไมต รงเปา หมายกต็ อ งเฉยี ดมันไปนิดเดียว เสียงปน กด็ ี เสียงกระสุนท่ีเฉยี ดผาไปกด็ ี ทาํ ไมมันถึงไมเ คล่อื นไหวหลบหนี หรือกระดกุ กระดิกให สังเกตเหน็ ตามธรรมดาของสัตว” “น่นั เปนความฉลาดในการพยายามรักษาตวั รอดของมนั ครบั ตอใหเ ราทําเสยี งตงึ ตัง โครมครามสกั เพียงใดก็ตาม มนั จะไมตน่ื หนอี อกมาใหส งั เกตเห็นในเวลาท่มี นั รวู า จวนตวั เปน อนั ขาด แตจ ะหลบซอ นนิ่งทาํ เงยี บเฉยอยเู ชน นัน้ ...” แลวเขากห็ ัวเราะอกี คร้งั “ถงึ คุณหญิงจะตาไมดพี อสาํ หรบั การเหน็ เปา แตคณุ หญิงก็ยงั ตาดีสําหรบั ศูนยป น และ มือเทีย่ งอยเู หมือนเดิมนค่ี รบั ในเวลาทีไ่ มต ่นื เตนตกใจเชนนี้ ขนาดไมเหน็ ชดั ยงั ยงิ ตัดขวั้ หวั ใจ ถา เห็นถนัด มถิ กู ตาซา ยทะลอุ อกตาขวาหรือครับ” “ไมต องมาเยาะฉัน!” หลอ นตวาดแวดครง่ึ ยม้ิ ครงึ่ บึ้ง “ยิงถูกตาซายทะลุขวานะ ฉันจะยงิ ไดอยา งเดยี วเทานน้ั คอื มนุษยก วนโทโส อยางอ่ืนก็ยงิ ไมไ ดห รอก ขนาดพีใ่ หญหรอื ไชยยันตย งั มองไมเหน็ เลย แลว ฉนั จะเห็นไดยงั ไง แลวกไ็ อเรอ่ื ง ตืน่ เตน ตกใจของฉันนะ มันหา มกนั ไดเม่อื ไหร ถงึ ยงั ไงฉันก็ไมเกงเหมอื นคุณหรอก ควงดาบรบกบั ลิง!!” “ทะเลาะกนั อกี แลว เอ!...คนู ี้น่เี ปน ยงั ไงนะ...” ไชยยนั ตบน ลน่ั แลว พดู เปน งานเปน การตอ มาวา “เหน็ ไอต วั น้เี ปนตวั อยาง ผมสงสยั เสียแลว ซิ พวกมันถกู ยงิ เจบ็ นบั รอย ไอท ีห่ นไี ปไดก ็ เยอะ ไอท ห่ี นไี มท นั มิหลบๆ ซอนๆ แอบอยบู นยอดไมเหมอื นไอตวั น้เี ต็มไปหมดหรอื อยาปลอย มนั ทง้ิ ไวเลย สอยลงมาเสียใหหมดเถอะ เจบ็ ใจนกั !” “ออ แยะทเี ดียวครับ ขอใหสงั เกตดๆี เถอะ สงสัยวา ตรงยอดโนน กจ็ ะมอี กี ตวั หนึง่ ” “ถางน้ั ระดมคนของเราออกกวาดไอท่ีหลงเหลืออยูน่ดี กี วา ปลอ ยไวกท็ รมานเปลาๆ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

515 ราชสกลุ หนุมใหญห วั หนา คณะเดินทาง เหน็ ดว ยกับความคดิ ของสหาย สนับสนนุ มา รพินทรจ ึงตะโกนเรยี กพรานสี่คนพรอมกบั แงซายและลกู หาบท้ังหมดมาสัง่ การใหร ูเรอ่ื ง พวกนน้ั กระจายกนั ออกคน หาตามยอดไมต างๆ ในอาณาบริเวณรอบดาน แลว การยงิ ก็เรมิ่ ตน ขึ้นอกี ครัง้ หนึ่ง แตในคร้งั นเ้ี ปน การยิงอยา งประณตี เสียงปนแผดคํารามเปน ระยะๆ และเจาทโมนไพรลําบากที่แอบ ซมุ ซอ นตวั อยตู ามคาคบไมตา งๆ กถ็ ูกสอยรว งลงมาเปน ลําดบั อีกเปนจํานวนไมน อยกวายี่สบิ ตวั บางตวั ตกใจเสยี งปน กระโดดหนไี ปตามกงิ่ ไมอยา งจนตรอก แตก็ถกู ยิงควํา่ ลงมาหมดอยา งไม ปราณี สาสมกับความรา ยกาจของมันท่ีบงั อาจคิดรา ยตอ มนุษย สาํ หรับกลุมของนายจาง รพนิ ทรท ําหนา ท่ีเปนมคั คเุ ทศกชี้ตาํ แหนง ใหเ ห็นเปน ตวั ๆ ไป ซึ่งเชษฐา ไชยยนั ต และดารนิ ผลดั กนั ใชป น ส้นั ซอ มมือ ปลิดรวงลงมาเปนลําดับ ตามการสังเกตของ เขา ถา จะพูดกนั ถงึ ฝมอื ปนสนั้ กันแลว ท้ังเชษฐาและไชยยันต แมจ ะอยใู นข้ันดกี ็ยังแพ ม.ร.ว.หญิง ดารินราบ ไมม ีทางเทยี บตดิ ถาสังเกตเหน็ เปา หมายไดช ดั ดารินยงิ รวงทกุ ตวั ไปในวงกระสนุ ไมเ กินสองสามนดั แต สวนมากปง เดยี วพลิก แตส ําหรับเชษฐาหรือไชยยนั ต บางทยี งิ กนั จนหมดลูกโมก ็ยังไมร ว งตองใชไ ร เฟลสอย ครง่ึ ชั่วโมงหลงั จากนั้น การกวาดลา งเจาพวกทหี่ ลงเหลือกส็ ุดสน้ิ ลงเทาที่สามารถจะทํา กันได รวมท้ังหมดเฉพาะตามเกบ็ เอาบนยอดไมทีหลังนี่ มีจาํ นวนถึง 27 ตวั ทัง้ ใหญและเลก็ พวก ลูกหาบไชโยโหร องกนั ล่ันอยางยินดีและสาสมใจ ท่ีไดฆ า ลิงมหากาฬเหลา นนั้ ลงไดอ กี ในตอนหลงั นี้ พวกน้ันเหน็ เปนของสนกุ ไป เพราะเลอื กยิงเอาไดโดยไมมกี ารเสยี่ งใดๆ ทงั้ สน้ิ ทุกคนมปี นแต ขาดแคลนกระสนุ พอไดม าเบกิ กระสุนอยา งไมจํากัดเชนน้ี กย็ งิ กนั ช่ํามอื ไปเทานน้ั บรรยากาศเร่ิม คลค่ี ลายไปในทางดขี นึ้ ตา งหายจากการขวญั เสยี ลงแลว อนั เน่อื งมาจากไดม ีโอกาสแกแ คน เขนฆา อยา งสาสมใจ โดยเฉพาะอยา งยิ่ง พวกท่ถี กู กดั เหวอะหวะมีบาดแผลไป “เสือแถวนคี้ งอิม่ ไปนาน?” ไชยยนั ตวา ทันใดนน้ั เชษฐาก็กม ลงหยบิ ปลอกกระสนุ ลูกซองนัดหนง่ึ ทถี่ กู สลัดทง้ิ ไวก ลาดเกล่อื น พ้นื ข้นึ มาพจิ ารณาดูอยางปราศจากความหมาย แลว เปาลมออกจากปากเบาๆ อยา งออ นใจ พดู เหมอื นจะบน กับตวั เอง “ไมย กั นกึ วา เราจะตกเปน หนบี้ ุญคณุ ของเจา กระสนุ พืน้ บานชนดิ นี้ เปนยังไงไชยยันต ตอนแรกแกทาํ เปน ดถู กู ‘ปน กาํ นนั ’ อีคราวนีไ้ มใ ชห รือท่ีกระสุนของ ‘ปน กาํ นนั ’ ชว ยพวกเราทกุ คนไวจากไอลงิ นรกฝูงนี้ เจอเอาการโจมตีแบบสายฟาแลบของพวกมนั ไรเฟล แทบจะชว ยอะไร ไมไดเ ลย นกั เที่ยวปา หัวสมยั ใหม ไมย อมเหลยี วแลและดูถูกปน ลูกซองถือเปน ปน เกรดต่ําท่ีสุด แตท ี่ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

516 ไหนได มันใหคุณกวางขวางเสยี ย่ิงกวา ไรเฟลลกู โตๆ เสียอีก ตอนทปี่ ะทะกับจงอางกท็ ีหนง่ึ แลว ไมไ ดลูกซองกเ็ สรจ็ เทา นนั้ ” “เหตุการณท ่ีเผชญิ จรงิ มนั จะสอนเรา มายง้ันจะรูไดย ังไง” สหายของเขายอมรบั โดยดษุ ณี แลว ยักไหลก ลาวตอมาวา “แตเ ราก็ไมล มื ทีจ่ ะเอามนั ตดิ มาดวยถึงสามกระบอก กระสนุ ก็ดเู หมอื นจะมากกวาปน ทุก ชนิดท่เี ราขนมา น้นั กย็ อ มหมายความชัดอยแู ลว วา เราไมไ ดม องผา นคณุ คาของมันไปเสยี แมแตแรก จะไมรูซ้งึ นกั กต็ าม” “โชคดเี หลอื เกนิ ครบั ทีพ่ วกคณุ ชายขนกระสนุ ลูกซองมาอยางเหลอื เฟอ มา ยงั้นคงลําบาก ทเี ดียว ตอนทก่ี องทัพหนมุ านยกพลบกุ เราตะก”้ี รพนิ ทรพูดย้มิ ๆ ขณะนนั้ พวกลกู หาบท้ังหมด กําลังแยกยายออกเกบ็ ปลอกกระสนุ เฉพาะลูกซอง เทาทจี่ ะ หาไดเปน จา ละหว่นั ราวกบั จะชงิ กนั เกบ็ ของมีคาทหี่ ลน อยู เชษฐากบั ไชยยนั ตม องดูพวกนน้ั อยา ง พอจะเขาใจความหมาย แตด ารนิ สงสัย รอ งออกมาเบาๆ วา “เอะ ! นั่นพวกน้ันต้งั หนา ตัง้ ตาเก็บปลอกกระสุนลูกซองไปทําไมกนั ใหมันเกะกะเปลา ๆ ดซู ิ แยง กนั เกบ็ ใหญย งั กะเดก็ ๆ ชงิ กันเกบ็ ของเลน ง้นั แหละ” พรานใหญห วั เราะ มองดคู วามไมเดยี งสาของหลอนอยางขันๆ “เขาไมไดเ กบ็ เอาไวด เู ลน หรือวาเกบ็ เอาไปเลน ‘ขายขา วขายของ’ อยา งทค่ี ณุ หญิงสงสัย หรอกครับ กระสนุ ปน ลูกซองมคี า ที่สุดของชาวปาท่ัวๆ ไป แทบจะเรยี กไดว าเปน ชวี ติ จิตใจของเขา ทีเดียว ตราบใดกต็ ามทเี่ ขายังดาํ รงชพี อยใู นปา ชวี ิตของพวกเขาอยไู ดด ว ยกระสุนชนิดน้ี ไมว าจะ เปนดานหาอาหารใสปากทอ ง การตอสปู อ งกันตัว หรืออาชีพ กระสนุ ปน ลูกซองนดั หนง่ึ ในเมอื ง หลวงอาจราคาเพยี งสบิ สลึงสองบาท แตเมอ่ื มาถึงมอื พวกเราทีน่ นี่ ดั หน่ึงราคาถงึ 8 ถงึ 10 บาท ปะ เหมาะขาดแคลนเขา จริงๆ ราคาสูงข้นึ ไปกวานน้ั กม็ ี มนั เปนสงิ่ หายากและมรี าคาทสี่ ดุ ของพวกเขา ถา เราจะกํานลั อะไรเขาสกั อยา งใหเ ขาพอใจทสี่ ดุ ก็คือใหก ระสุนปน ลกู ซองเถิดครับ เขาจะยนิ ดเี สยี กวาไดเ งนิ อกี เม่อื ลกู ปนชนดิ น้ีมีคากับพวกเขาถงึ เพยี งน้ี คุณหญงิ พอจะนึกออกหรือยังวา ทําไมพวก เขาถงึ แยงกนั เกบ็ ปลอกกระสุนชนิดนร้ี าวกบั แยงเก็บทอง?” หญิงสาวขมวดคิว้ ทําหนา งง “กม็ นั ปลอกยงิ แลว นี่นา” “นัน่ แหละครบั ปลอกท่ยี งิ แลว นน่ั แหละ มันมคี าสําหรบั เขาไมนอยเหมอื นกนั ถึงจะไม เหมอื นลกู ปน แทๆ คาของมนั ก็เทยี บไดถ งึ ครึ่งหนงึ่ ของกระสุนทย่ี งั ไมไ ดย ิง ยามขาดแคลนเขา จริงๆ พวกนี้กลาทีจ่ ะซือ้ ปลอกกระสุนลูกซองนดั ละ 3-4 บาทกเ็ อา” “แปลวา ...เขาเอาไปอัดใหมง นั้ หรอื ?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

517 หลอนถามอยา งไมแ นใ จ พรานใหญก ม ศีรษะลง “ครบั เขาเอาไปอัดใหมตามวธิ กี ารของพวกเขา ซ่ึงแตละคนกช็ ํานาญกนั ดีและทาํ เปนทกุ คน มันชว ยใหเ ขาไมต องมาคอยซ้อื กระสุนใหมเ อยี่ มราคานดั ละต้ัง 8-10 บาทอยู และจะซ้อื แตล ะ ครัง้ ก็หาซอื้ ไดย ากเย็นเหลอื เกิน วิธอี ัดของเขาก็คอื เคาะทา ยกระสุนตรงตาํ แหนงชนวน ที่ถูกเขม็ แทง ชนวนเจาะใหเ รยี บเสมอออกมาตามเดิม บรรจุแกปเขาไป อัดดินปนทที่ าํ เอง เอาหมอนรองไวเฉพาะ สวนดินปน แลวกห็ าลูกปรายขนาดตามแตจ ะตอ งการบรรจุลงไป ลูกปรายชนดิ นหี้ าซอื้ ไดไมย าก นัก ตามรานขายของชําแถวบา นปา มขี ายกนั ทุกราน พออัดลูกปรายเสรจ็ แลว กเ็ อาหมอนอดั ไวอ กี ที หมอนทเี่ ขาใชร องกค็ ือสิง่ งา ยๆ ใยกาบมะพรา วแหง น่ีเอง” “แลวยงิ ไดเ หรอ มันไดผ มสักแคไหน?” ระหวา งทด่ี ารนิ งง ไชยยนั ตถ ามมาดว ยความสนใจอีกคนหน่ึง “ไดซ คิ รบั แตจ ะไดผมสักแคไหน มีคุณภาพเหมอื นของนอกหรือไมนั้น ผมกไ็ มเคย ทดสอบคํานวณดสู กั ที เหน็ สวนมากก็ยงิ ตัง้ แตน กขนึ้ ไป จนกระทง่ั เกงกวางอยเู หมือนลูกปนนอก เหมือนกนั เวน ไวแตว าถา แกปไมด ี บางนัดก็อาจดานไปบาง ถาเขาไมท าํ อยางน้ี พวกเขาก็ไมม ี ปญญาจะไปหาลูกใหมท่ีไหนมาใชไดส ะดวกๆ เขาไมเคยทิง้ ปลอกกระสุนเลย ยิงแลว เก็บมาอดั ใหม อัดซาํ้ อัดซากจนกวา โลหะทา ยกระสุนตรงชนวนจะถูกเข็มแทงชนวนเจาะซา้ํ ๆ กันหลายครง้ั เสียจน ทะลใุ ชการไมไ ดน นั่ แหละถงึ จะยอมท้ิง ตามปกติแลวกระสนุ ปนลกู ซองนัดหน่ึงๆ กส็ ามารถจะ นาํ มาอดั ใหมไดถ ึงสี่หาคร้ัง ถายงิ นกหรอื ไก พวกนก้ี ็จะเอาลูกปรายละเอยี ดหนอ ยใสเขา ไป ยิงสตั ว ใหญก ็ลูกปรายใหญข้นึ เปน ลําดบั บางคนยดั ลูกโดดลอ กระทงิ หรอื ชา งเขาใหก ย็ งั เคย เสย่ี งหรอื ไม เสย่ี งขนาดไหนพวกเขาไมเคยมาคํานึงอย”ู คณะนายจา งทง้ั สามพากันหวั เราะ “อือม พวกนเี้ ขาใจนะ” หัวหนา คณะเดินทางพยกั หนา ชา ๆ หันไปมองดพู วกลูกหาบอยา งเลอื่ มใส “จรงิ ซิ มันก็ไอหลกั การเดยี วกนั น่ันแหละ ใสแกปอัดดนิ ปนบรรจุลกู ปราย พอเขม็ แทง ชนวนสบั ลงไปกระแทกแกป เกิดเปน ประกายไฟขนึ้ ไฟก็จะเผาไหมด นิ ปน แปรสภาพเปน แกสอัด ลูกปรายใหก ระเดน็ ออกไป มันสาํ คญั อยทู ว่ี า แกปกด็ ี หรอื ดนิ ปน กด็ ี พวกนจี้ ะทาํ ไดเ หมอื นของฝรง่ั หรือไมเ ทานัน้ แตถ ึงอยางไร มันก็คงพอจะออมแอม ไปกนั ไดอ ยดู ี เพราะพวกนกี้ ว็ วิ ฒั นาการมาจาก หลกั ของปนคาบศิลา อันเปนอาวุธดง้ั เดมิ ของบรรพบรุ ุษอยแู ลว มนั ไมผ ดิ อะไรกนั หรอก เกง แฮะ” “อดั ดินปนซซ้ี ว้ั เขา ไปเกินขนาด มันมริ ะเบดิ ลํากลอ งพังไปรึ พวกน้จี ะเชอื่ ไดย งั ไงวา ลูกปนที่เขาอัดเอาเอง มันจะไมระเบิดหนาตาบรรลัยไป” ไชยยนั ตแ สดงขอ วิตก [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

518 “แรกๆ สมยั ทที่ าํ กันใหมๆ กค็ งเอาเรอื่ งเหมือนกนั แหละครับ แตผ มคิดวา นานๆ เขาพวก นีก้ ช็ าํ นาญไปเอง รูว า ควรจะใชด ินปน แรงสักขนาดไหน มันอาจไมต รงกับทฤษฎอี ดั ดนิ ขบั ของนอก แตม ันกใ็ หไ ดใ กลเคยี งกัน” “พูดถงึ การยงิ ปน ลูกซอง ผมยงั อดสงสัยไมห าย” เชษฐาเอย ขน้ึ เหมือนเพงิ่ จะนกึ ได จอ งตาแจม ใสดจู อมพราน “ระหวา งทีป่ ระจญั บานกับไอห นมุ านฝูงนนั้ ผมสงั เกตเหน็ คณุ กบั พรานของคุณยิงได รวดเรว็ เหลือเกนิ เรว็ จนไมน าเชอื่ ทั้งทปี่ น ของคณุ กเ็ ปน ปนแบบเดีย่ ว หรอื อยางดกี ็แคแ ฝด บรรจไุ ด ครงั้ ละไมเกนิ นัดสองนดั เทานั้น คณุ มวี ิธบี รรจกุ ระสนุ ไดย ังไงนะถึงไดย ิงเรว็ ถึงขนาดนัน้ ” “คาํ วา ‘เร็ว’ ของปนลกู ซองชนดิ เดยี่ วหรอื แฝด มันก็อยทู ก่ี ารบรรจุกระสุนเขา ลาํ กลอง นั่นแหละครบั ถาเราบรรจไุ ดเร็วเรากย็ ิงไดเรว็ ” “ใช! ก็หมายถงึ การบรรจุนั่นแหละ แลวคุณทาํ ยังไงละ ถงึ จะใสกระสุนไดเ รว็ ท่ีสดุ ?” พรานใหญย ิ้มละไม อดนกึ ชมเชยในใจเสียมิไดใ นขอทวี่ า อดีตนายพันโททตู ทหารบก เช้อื พระวงศผนู ้ี มีความสงั เกตไดล ะเอยี ดถถ่ี ว นมาก และคมไวไมใ ชนอ ยแมแ ตใ นเรือ่ งเลก็ ๆ นอยๆ “การจะบรรจไุ ดเ รว็ มนั กไ็ ปขนึ้ อยกู บั การท่ี เราสามารถจะถอื กระสุนสาํ รองไวในมอื ไดม ากเพียงใด พรอ มทจี่ ะยดั ใสเขา ไปในรังเพลิงไดท นั ที โดยไมต องเสยี เวลาตอ งไปควกั มาจาก กระเปา หรือยา ม หรอื หยิบมาจากท่ีอนื่ อนั จะทาํ ใหเสยี เวลาไป น่มี นั เปน เคล็ดลับ หรอื วธิ ยี งิ ปน ลูก ซองใหไ ดร วดเร็วพเิ ศษออกไปครบั ถาสนใจจริงๆ แนะกันนดิ เดยี วกท็ ําได เวน ไวแ ตทีไ่ มเ คย หรอื ไมรมู ากอ นอาจมองขา มไปเสีย เอาละครบั ใหผมเรยี นถามคณุ ชายบา ง ในขณะท่ถี ือปนลกู ซอง พรอ มท่ีจะยงิ หรือกําลงั ยิง คณุ ชายสามารถจะถือกระสุนสํารองเตรยี มไวใ นมอื ไดกน่ี ดั ครับ?” เชษฐาซอยเปลือกตาถ่ๆี พยายามคดิ แลว กห็ นั ไปทดลองโดยกําลกู ปน ไวเตม็ กาํ เทา ที่จะ สามารถในฝามอื ซาย ฉวยลูกซองแฝดขน้ึ มาทดลองประทบั กับบา โดยใชมือซา ยที่กําลูกประคอง กระโจมมืออีกทหี นึ่ง “เอ...อยางมากกเ็ ห็นจะไมเกนิ สามนดั ทีเ่ หน็ อยูนแ่ี หละ ก็เห็นๆ อยนู ว่ี า ลกู ซองของมันมี ปลอกอวบใหญก นิ ทีม่ าก สามลูกก็เตม็ กาํ มือแลว และมือขางนี้เรายงั ตอ งใชป ระคองกระโจมมอื อกี ขนื ถือไวมากกวา นกี้ ็จบั ปน ไมถ นัด สว นมอื ขวาถือไมไ ดเ ลยสักนดั เพราะใชเปน มอื จับคอปนและ นิว้ ทกี่ ระดกิ ไก” “น่ียงั ไงละครบั คอื คําตอบ คุณชายเชอ่ื หรือเปลา วา เมื่อผมตองการจะยงิ ปนลกู ซองแบบ ‘เรว็ ’ ผมสามารถจะมีกระสนุ อยูในมือขณะประทบั ยิงไมน อ ยกวา 10 นดั ขึ้นไป” “ฮา!” ไชยยนั ตแ ละเชษฐาลืมตาโต รองออกมาพรอมกัน รพินทรหัวเราะ “จรงิ ๆ ครับ สิบนดั นะ ธรรมดาเทา นนั้ ถา เต็มอตั ราศึกจรงิ ๆ ตอ ง 14 นดั ” “คณุ ถือลูกปน ตัง้ 10 หรือ 14 นัดเขาไปไดย งั ไงในขณะทย่ี งิ ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

519 ไชยยนั ตร อ งเรว็ ปร๋อื แทนคําตอบ รพินทรดีดนิว้ เรียกบุญคําผูยนื อยไู มห างออกไปนกั เขามา แลว ขอกลอง กระสุนของไชยยันต สงไปใหพรานพน้ื เมอื งอาวุโสของเขาพรอมกับส่ังเรยี บๆ วา “บญุ คาํ แสดงการบรรจุเรว็ ปนลกู ซองใหเ จา นายทานดูหนอ ยซิ เอาเตม็ อตั ราศึกเลยนะ เอาแคบ รรจเุ ทา นนั้ ไมตอ งยงิ ถือลูกปน ไวใ หเ ตม็ ที่เทาที่จะถอื ได บรรจแุ ลว กห็ ักลาํ สลดั กระสนุ ออก สมมติวาเปน ปลอกที่ยงิ แลว และก็บรรจใุ หมเหมือนตอนทแี่ กยงิ กองทัพลงิ เมอ่ื ตะก้นี ้ีนะ” บญุ คาํ ยมิ้ ราจนเหน็ เหงอื กแดงคล้ํา รับกลองลูกปนมาเงยี บๆ คณะนายจางทัง้ สามจองมอง การเคล่ือนไหวของบญุ คาํ เปน ตาเดยี วอยางสนเทห พรานพนื้ เมอื งเปด กลอ งกระสนุ ออก ขน้ั แรก ทีเดยี วหกั ลาํ ปน ลกู ซองเด่ียวออก ยดั นัดหนึ่งเขา ไปในลาํ กลองแลว หกั กลับเขา ที่ จากน้นั แกกเ็ รมิ่ แสดงการถือลูกกระสนุ สําหรับพรอ มทจี่ ะบรรจุ เรม่ิ ดวยมือซา ยนดั แรกหนีบตอนทายกระสนุ ไวด วย ซอกระหวางหวั แมมือกับน้ิวช้ี นัดทส่ี องทสี่ ามหนีบอยใู นระหวางนว้ิ ชกี้ ับน้ิวกลาง ในลกั ษณะทีเ่ อา ทา ยกระสนุ หนั เขาหาฝา มือและสวนยาวของปลอกช้ีไปทางหลงั มือ ซอกระหวางนวิ้ กลางกบั น้ิวนาง และนว้ิ นางกบั น้ิวกอ ย อกี ซอกละสองนัดแลว ชแู บใหค ณะนายจางเหน็ นนั่ แปลวา ในฝามอื ดานซาย สามารถคบี กระสนุ อยางเหนยี วแนน รัดกุมไวไ ดถงึ 7 นดั ทา ยกระสุนทีใ่ ชนว้ิ ทั้งหาคีบไวน ้นั อยูใน ระดบั แบนราบเสมอกับนว้ิ ไมเ ปน อุปสรรคอยา งใดทัง้ สนิ้ ในการที่จะใชฝามอื ดานนนั้ รองรบั กระโจมมอื คณะนายจา งทกุ คนพอมองเห็นชัดเชน น้นั กพ็ ากนั ครางออกมาเปนเสียงเดยี ว อยาง อศั จรรยใ จและไมมคี วามรสู กึ ในดานคา นเลย ในขอท่ีวา เหตใุ ดมอื ขา งซายนนั้ จงึ สามารถถอื กระสนุ ไดมากถงึ เพยี งนนั้ เขาใจไดโ ดยไมต อ งอธบิ ายอะไรอกี จากภาพทเี่ ห็นชดั ตอ ไปบญุ คํากใ็ ชวิธีเดยี วกนั กบั มือซายอีก โดยเปลย่ี นมาเปนมอื ขวา แตส ําหรับมอื ขวาน้ี จะคบี กระสุนเฉพาะชองวางของน้วิ ระหวา งนว้ิ กอ ยกบั น้ิวนาง และนวิ้ นางกับนว้ิ กลางเทานัน้ ไดอ ีก สน่ี ดั นวิ้ ช้ปี ลอ ยวา งไวสําหรบั เตรียมกระดิกไก สว นนวิ้ หวั แมม อื วา งไวสาํ หรบั ครอมทบั คอปน ใน ขณะทย่ี งิ ตอ ไปอกี กค็ าบทายกระสนุ ไวในปากอีก 3 นัด ซ่ึงรวมทงั้ สิน้ แลวเปน 14 นัด คือมอื ซาย 7 นดั มือขวา 4 นดั ในปากอกี 3 นัด!! “โวว!!” เสียงใครคนหนึ่งอุทานลั่นออกมา ดเู หมอื นจะเปน ไชยยนั ต “เห็นไหมครบั ท้ัง 14 นดั ของบญุ คาํ น่พี รอ มทีจ่ ะบรรจุลงรงั เพลงิ ไดทุกขณะ โดยไมตอ ง เสียเวลาไปมวั ควักกระเปา อยูเ ลย เอาบญุ คาํ คราวนแ้ี สดงวิธบี รรจุซ”ิ บญุ คําแสดงตอไป แกยกปน ข้ึนประทับในลักษณะเตรยี มยิง แลว หกั หางเหย่ียวอยางรวดเร็ว สกดั กระสนุ ใน รังเพลงิ ที่สมมตเิ ปน ปลอกทยี่ งิ แลวกระเดน็ ออกมา แลวใชน ิว้ ชก้ี บั นวิ้ หวั แมมอื ของมอื ขวาหยบิ ลกู ที่ คาบไวในปากลกู หนงึ่ ยดั ใสเขา ไปอยางรวดเร็ว หกั ลาํ กลับคนื ทาํ ทเี หมือนพรอมจะยงิ ไดอกี แลว ก็ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

520 หักลาํ สลัดกระสนุ ออก พลางหยบิ นดั ท่ีสองซงึ่ คาบไวใ นปากบรรจุอกี ตอ ไปกน็ ัดทีส่ าม พอหมดจาก ปากกเ็ ริม่ หยบิ จากทคี่ บี ไวใ นมือซายทางซอกน้วิ กอ ยกับนว้ิ นางไลเ ปน ลําดบั ไป จนกระทั่งหมดแลว จงึ ดึงลูกท่คี ีบไวท างมอื ขวาจนครบท้งั 14 นัด ตลอดการบรรจุและแสดงวิธยี ิง เตม็ ไปดว ยความคลอ งแคลว วอ งไวอยา งยิ่ง การบรรจุแต ละนัดตามทเ่ี ชษฐาจับเวลา มันกินเวลาเพยี ง 2 วินาทตี อ หนง่ึ นัดเทานั้น ไมม ีอะไรจะแสดงใหเห็นวา เปนอปุ สรรคขัดขอ งตอการยงิ เลย ทัง้ ๆ ทีเ่ ปน ปนลกู ซองเดีย่ วเสยี ดวยซ้ําไมใชแฝด ไชยยนั ตก บั ดารนิ ตบมอื กราว เชษฐาเดนิ ตรงเขา มาสงมอื ใหบ ญุ คําจับเขยาอยา งแรง แลว ตรงเขา มาจบั มือพรานใหญบ บี กระชับแนน “ผมเพงิ่ จะมานึกออกเอาเดี๋ยวนเ้ี องรพินทร พวกเรารอดตายกนั มาไดเมอื่ ตะกนี้ ้ี ก็เพราะ วธิ กี ารยิงปนลกู ซองอันมหศั จรรยข องคณุ และพรานของคุณอยา งนนี้ ่เี อง ถาไมแ สดงใหด ูชดั ๆ อยาง น้ี กไ็ มมีทางจะเชื่อไดเลย ตามท่ที าํ ใหด ูนีม่ นั กง็ า ยดหี รอก แตเ หน็ จะตอ งฝก ฝนกนั นานทเี ดยี ว ขอบคุณมากทแ่ี นะนาํ ใหเ หน็ คณุ เปนครูทุกสง่ิ ทกุ อยาง ในเรอ่ื งของปาใหแกพ วกเราทกุ คน!!” 13.30 น. ขบวนเกวียนทัง้ หมด ก็พรอมทจ่ี ะออกเดนิ ทางตอไปได พรานใหญส ั่งใหก ลบ กองไฟทห่ี ุงหาอาหารจนดับสนิท แลวก็เคลอ่ื นรุดหนา ทงิ้ ซากของไพรพ ลทโมนทนี่ อนตายอยกู ลาด เกลื่อนน้ันไวเบ้อื งหลัง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

521 23 หนทางนน้ั นาํ ลาดต่าํ ลงสูโตรก ซ่ึงเริม่ เห็นรอยเทา ชา งและกระทงิ ยํา่ อยสู บั สนเปรอะไป หมด เพราะพ้นื ดินอนั เปย กชนื้ เปน รอยใหมๆ ขนาดทเี่ พง่ิ จะผานไปเมอ่ื คืนน้เี อง รพนิ ทรกับพรานของเขาเดินตรวจรอยเหลานน้ั ไปอยา งใครค รวญระมดั ระวัง ตลอด ระยะทางที่ออกเดินผา นไปอกี ชั่วโมงเต็มๆ ปา ทง้ั ปา เงียบสงัด ไมม ีวแี่ ววของสตั วช นดิ ใดผา นมาให เหน็ สักตวั แมแ ตจาํ พวกนก กัมปนาทปน ทป่ี ะทะกบั ลงิ นรกเมอื่ ช่วั โมงทแี่ ลว ยอ มจะไลสรรพสตั วในละแวกใกลเ คียง ใหสําเหนียกภยั และเตลิดออกนอกรศั มีหมด อยา งนอ ยกก็ นิ อาณาบริเวณไมนอ ยกวา 5 ตาราง กิโลเมตร ทองฟา เริ่มจะสวา งขน้ึ เล็กนอ ย เม่ือผานโตรกออกสปู า โปรงอีกคร้ัง ฝนที่เปนพยบั ปก คลุมอยบู นไหลเขา บัดนีค้ งจะยายไปตกหนกั อยใู นทศิ ทางเบื้องหนา อนั เปนทิวขุนเขาใหญ สลบั ซับซอน ก้ันเปนแนวทะมึนอยูท างดานเหนอื ทบ่ี ายหนา ไปเหน็ ลบิ ๆ ผา นทงุ แฝกและทงุ หญา ที่ กําลงั แตกระบดั เปน อาหารอยา งดีของพวกเกง กวาง ตดั ละเมาะและปา หนามพงดอไปอีกสองสาม ระยะ แลวกล็ วงเขาสดู งอกี ครั้งระหวา งภเู ขาเตยี้ ๆ ทแ่ี วดลอมอยูรอบดาน คณะนายจางทั้งสามก็ สังเกตเหน็ พรานใหญย ืนดกั รอขบวนเกวยี นอยูรมิ ทาง จนกระทง่ั เกวยี นคันหนา เคล่ือนเขา มาถึง “ฉกุ เฉินอะไรอีกหรือเปลา ผูกอง!!” ไชยยนั ตร องถามลงไปอยา งเยา ๆ รพนิ ทรช ีม้ อื ลงไปท่พี ้ืนดนิ บริเวณหนง่ึ แทนคําตอบ เชษฐากบั สหายของเขาเอะใจ ก็ กระโดดผลงุ ลงไปสมทบในบัดน้ัน พรานใหญคงโบกมือใหขบวนเกวยี นท้งั หมดเดนิ รดุ หนาไปเปน ปกติ แตตนเองเดนิ แยกทางนาํ นายจางท้ังสองตดั เขาปากดา นตอนหนง่ึ ซ่ึงมรี อยเทาชา งเหยยี บย่ําอยู กลาดเกล่อื น รอยเหลานนั้ นาํ ขนึ้ มาจากหว ยกวา งในระหวา งซอกหบุ เปนรอยเกา ทส่ี ายตาขนาด เชษฐา หรือไชยยนั ตก ็พอจะบอกไดว าลวงหนาประมาณ 2 วนั แลว สงั เกตจากมูลของมนั ท่ีถายท้ิงไว เปนหยอ มๆ พอเหน็ กองมลู อนั มสี ีดําคล้าํ ไปกวามูลชา งปา ธรรมดาทั่วๆ ไปเชนน้ี นายจา งทง้ั สองก็ หันมาจอ งตาพรานใหญ “มันเหรอ?” เชษฐาถามแผว เบา รพินทรย ม้ิ “เขาละครบั ไอต ัวรา ยท่เี รากาํ ลังคิดถงึ มันอยู ผมนึกแลวไมผ ิดวา เราจะตองไดร อ งรอย อะไรของมนั บา ง ในระหวา งเดนิ ทาง นเ่ี จอะเขาใหแ ลว” “รสู กึ วา มนั จะลว งหนามากอ นเราสักสองวนั แลว หรอื ยงั ไง?” ไชยยนั ตออกความเหน็ พยายามสงั เกตรอยเหลา นนั้ อยา งละเอียด [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

522 “ครับ หลังจากรอื้ แคมปฝร่งั พรอ มทงั้ ทลายหมูบ า นกะเหร่ยี งทีผ่ าเยิงตามทเี่ ราไดข าววาน ซืนนีแ้ ลว ไอต วั การกน็ าํ โขลงของมนั บายหนาข้ึนเหนือผา นทางนี้ เราตามหลงั มันสองวัน สังเกตดู จากรอยเทา เหลานี้ มีชางลําบากอยใู นโขลงของมนั ดวยไมนอ ยกวา 2-3 ตวั ถา ไมเ กดิ ข้ึนจากตอนท่ี เรายิงพวกมนั ไวเ มอื่ อาทิตยก อน กค็ งจะเกดิ จากมอื ฝร่งั เม่ือวานซนื กอ นท่มี นั จะขยพี้ วกเราเสีย” “เรามหี วงั จะตามมันทนั เมอื่ ไหรน ?่ี ” “คะเนไดย ากเหลอื เกนิ ครบั ” จอมพรานตอบอยา งระมดั ระวงั แลว หันไปสังเกตดูตน ไมเลก็ ที่ถูกหกั ราบเปน ทางไปยัง รมิ ปากหว ยตอนหนึ่ง รองรอยแสดงใหเ ห็นชัดวาโขลงไอแหวง มาหยุดพักหากนิ อยใู นบรเิ วณนี้ กอ นทีจ่ ะออกเดนิ ทางตอ “มันผา นทีน่ ี่มาแลว สองวนั กจ็ รงิ แตก ย็ ังทายใจมนั ไมถ ูกวา มันจะดกั รอเราอยูท ี่ไหน อาจ ในละแวกใกลเ คียงขา งหนา นี่ หรอื อาจรุดหนาไปไกลลิบ แตอ ยา งไรกต็ าม เช่อื วา มนั บายหนา ข้ึน ‘ปาหวาย’ ตามท่ีบอกไวแ ลวแตแ รก ถา เราไมประจนั มนั กอ นหนาน้ี เรากต็ อ งพบมนั แถวๆ ปาหวาย แนนอน” “ตามปกติ นสิ ัยของชางปา จะไมปว นเปย นอยูในถน่ิ ทมี่ นั หากนิ ผานไปแลวนานนกั ไมใช หรือ นอกจากจะรดุ หนา ไปเรอ่ื ยตามเสน ทางของมนั ” หัวหนาคณะเดนิ ทางเปรยขนึ้ “ถา ชางปา อน่ื ๆ ทว่ั ไปก็มกั จะเปน อยา งนน้ั ครบั แตส ําหรับชา งเจาเลหแ สนกลอยา งไอ แหวง เอาแนกบั มันไมไ ด ผมคิดวาทางทด่ี .ี ..” รพนิ ทรหยดุ เวน ระยะ หร่ีตาอนั คมกริบลงขณะทมี่ องจบั ไปยังรองรอยเหลา นน้ั อกี มือ หน่งึ ยกมือขนึ้ ลบู คางเขยี วคร้ึมไปดว ยเครา อาการของเขาเหมอื นจะมกี ารลงั เลใจอะไรสกั อยางหนงึ่ เชษฐาก็ถามโดยเรว็ วา “วาไปซิ คณุ คดิ ยังไงหรอื ?” “ผมกับบุญคาํ อยากจะลองตดิ รอยมนั เปน การสํารวจลว งหนาดูกอ นครับ จะชวยใหเ รารู ไดแนช ดั วามนั บา ยหนา ไปทางไหนแน หยุดพกั อยทู ไี่ หนบาง อา นใจ อา นความคดิ ของมันไปดว ย” “แปลวา คุณจะแยกทางกบั ขบวนเกวยี นของเรางัน้ ร?ึ ” พรานใหญย กนาฬกิ าขอมือขน้ึ ดู ขณะนนั้ มนั เปนเวลาบายสองโมงเศษ “ครบั แตก็ชวั่ ระยะเวลาไมเ กนิ 4-5 ช่วั โมงเทานนั้ กองเกวยี นท้ังหมดจะเดนิ ไปใน เสนทางปกติ สวนผมกบั บญุ คาํ จะแยกตามรอยของมนั แตถ งึ อยางไร ผมกับบญุ คํากจ็ ะตอ งไปดกั สมทบ ยังตําแหนงทเี่ ราจะตอ งตัง้ แคมปพ ักแรมคืนนี้ ดไี มด ผี มอาจไปดกั หนารอคอยอยกู อ นแลว ก็ ได เพราะตดั ทางไดเ รว็ กวา เกวยี น ผมจะขามเขาใหญทเ่ี หน็ อยโู นน ตดิ รอยของมันข้ึนไป พอลงจาก เขากจ็ ะถงึ ตาํ แหนง ทห่ี มาย เราจะต้ังแคมปพ อดี เกวียนทงั้ หมดตามขนึ้ ไปบนเขาไมได ตองออม” ภายหลังจากมองดตู ากนั เอง นง่ิ คดิ ใครครวญอยอู ดึ ใจหนงึ่ ไชยยนั ตก ็ถามขน้ึ วา [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

523 “คุณไมคดิ ที่จะใหพ วกเรารวมทางไปกบั คณุ ดว ยหรอกหรือ โดยปลอ ยใหเ กวียนทง้ั หมด เดินทางกนั ไปเอง รอเราทจ่ี ุดนดั พบคา่ํ น”้ี รพินทรย ิม้ นอยๆ มองดสู องชายผอู ยูในฐานะนายจาง ดวยประกายตาออ นโยนและคารวะ “ผมคิดวาอยาดกี วา ครบั มนั ไมมีประโยชนอะไรหรอกในการที่จะมาเดินกับผม เหน่ือย แรงเปลา ๆ ผมเรยี นแลว วา ผมตอ งการเพียงแคส าํ รวจ หรอื อกี นยั หนงึ่ อานทิศทางของมันไวก อ น เทา นน้ั เชอื่ วาคงจะยังเขา ไมถ งึ ตวั โอกาสขางหนา ยังมีอยมู ากนกั บางทเี มอ่ื ไปพบกนั อกี ครั้งในค่ํา วนั น้ี ผมอาจบอกไดท นั ทวี า เราจะพบมนั ไดท ไี่ หน เม่ือไหร ระหวางนีค้ ณุ ชายกับคณุ ไชยยันตส งบ อกสงบใจพกั ผอนไปกับขบวนเกวยี นดกี วา เพราะถึงออกตามกับผมในวันน้ีก็ไมพ บตวั ” หวั หนาคณะเดินทางตบไหลเพ่อื นของเขาเบาๆ พยกั หนา บอกวา “เช่อื รพนิ ทรด กี วา ฉนั กเ็ หน็ ดว ย ตามทีเ่ ขาวามาน”่ี แลว หนั มาทางพรานใหญ “เปนอนั ตกลง คุณจะแยกสํารวจรอยไปตามลาํ พังกอนก็เอา ดีเหมือนกนั พวกเราจะไปรอ ฟงขา วคาํ่ น”ี้ รพินทรน ํานายจา งทั้งสองออกเดินเลาะลดั ตดั ทาง มาโผลสกดั อยูเบอื้ งหนาของขบวน เกวยี นทปี่ ลอ ยใหเดนิ กนั มากอ น ซง่ึ ขณะน้ี ม.ร.ว.หญงิ ดาริน น่ังกระสบั กระสายเหลียวซายแลขวา กวาดตาหาพ่ชี ายกับเพอ่ื นหนุม อยู เพราะเหน็ แตเ พยี งทั้งสองฉวยปน กระโดดตามหลงั พรานใหญ หายเขา ปารมิ ทางไปเฉยๆ โดยไมร สู าเหตุ แตพ อเหลอื บไปเห็นทง้ั สามโผลอ อกมายนื ดกั อยเู บอ้ื ง หนาก็ถอนใจโลงอก จอมพรานทําสัญญาณใหห ยุดเกวยี นลงชว่ั คราวอีกครงั้ เรยี กพรานของเขาเขา มาประชุม สัง่ การนดั แนะและแจงความประสงคใหท ราบ เพยี งไมก่อี ึดใจพวกนั้นกส็ ามารถเขา ใจโดยตลอด จัน เกิดและเสย จะทําหนา ทีค่ วบคมุ ขบวนเกวียนท้งั หมดแทนเขาในระหวา งท่เี ขาแยกทางไป และ จนั จะเปน ผนู าํ ทางไปยงั ตําแหนง ทห่ี มายนดั แนะ สวนทางดานคณะนายจาง เมอื่ เชษฐากับไชยยันต กลบั มาถงึ เกวยี น ดารินก็ไดร ับการบอกเลา ใหรูเร่ือง สง่ั งานกับคนของเขาเสร็จ รพินทรกเ็ ดนิ ตรงเขามาท่ีคณะนายจา งทง้ั สาม ยังเกวยี นคัน หนา “เรยี บรอ ยครับ เราจะแยกกนั ทีน่ ี่เลย” “เด๋ียวกอน นายพราน!” ดารนิ รองทว งมาเสียงตํ่าๆ สายตาจับน่ิงมาทีใ่ บหนาพรานใหญ ดวยประกายอดึ อดั กงั วล อยา งประหลาด รสู ึกใจหายอยา งไรพิกลทข่ี บวนเกวียน ซง่ึ จะเกินทางตอ ไปนขี้ าดรพนิ ทรเ สยี คน หนง่ึ ท้งั ๆ ทกี่ เ็ ปน การแยกทางเพียงชวั่ ระยะเวลาสั้นๆ เทานัน้ ตาสบตา รมิ ฝป ากภายใตห นวดเคราอันครมึ้ ครึ่งเหยี้ มครึ่งออนโยนนนั้ กย็ ิ้มใหน อยๆ พรอมกับกม ศรี ษะ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

524 “มอี ะไรหรอื ครับ คุณหญิง?” ราชสกลุ สาวสวยยม้ิ เจอ่ื นๆ “คณุ ยังไมไ ดบ อกใหเ รารูเ ลยวา จะไปพบกนั ทไี่ หน?” “ตําแหนง นนั้ เรยี กวา ‘โปงน้ํารอ น’ ครับ พรานของผมทั้งสามชาํ นาญทางดี และไดร บั คาํ ส่งั จากผมเรยี บรอยแลว เขาจะนําคณะของคุณหญิงไปถงึ และตงั้ แคมปท ี่น่นั ราวหกโมงเย็น” “แลว คุณจะไปถงึ ที่น่นั เมือ่ ไหร?” “บอกเวลาแนน อนไมไ ดห รอกครบั อาจไปคอยอยกู อนแลวกไ็ ด หรอื อาจไปถึงทหี ลัง ชา หรือเรว็ กเ็ หน็ จะไมเกินชว่ั โมง มันแลวแตเ หตุการณ” “เอาเวลาตรงๆ ใหแ นนอนหนอยไมไ ดเ หรอ” หลอ นพูดออยๆ พรานใหญห วั เราะ “โธ! การนดั พบในปานะครบั ไมใชในเมือง ถึงแมในเมืองเองกต็ ามเถอะ บางทีเวลามนั ยังอาจคลาดเคล่ือนไปไดบ าง เปนตน วา การจราจรตดิ ขดั เอาเปน วา ผมจะพยายามไปใหถ งึ ท่ีนดั หมายโดยเรว็ ทีส่ ดุ กแ็ ลว กนั ” “ขอกําชับหนอ ย ไมใ ชวาคณุ ใหพวกเราคอยคุณเกออยตู ลอดท้งั คืน โดยไมโ ผลม าใหเ ห็น นา” หญงิ สาวคาดคั้น “กลัวผมจะหนีไปเสยี งั้นหรอื ครับ?” “ไมใ ชงน้ั หรอก วา ไดเ หรอ คณุ นะคนปาอยแู ลว ในปาทไี่ หนๆ คณุ กน็ อนไดโ ดยไมอ าทร ประเดี๋ยวเกดิ ตดิ รอยไอแหวง กระช้ันชดิ เขาไป ไมอยากจะทิง้ เสยี ตามลกึ เขา ไปเปน ลาํ ดบั เพราะ กําลังเขาดายเขา เข็ม คณุ กข็ า มวนั ขามคนื ทิง้ ใหพ วกเราคอยเต่ิงกันอยูทีโ่ ปง นํา้ รอนนน่ั เองโดยไมร ู ขา วคราว บอกตรงๆ วาเราไมตอ งการใหคณุ ท้งิ พวกเราไปนานนัก” รพนิ ทรก มศรี ษะใหนายจา งสาวอีกครัง้ ยมิ้ พราย “รบั รองครับ ผมรักษาคาํ มน่ั สัญญาเสมอ ถาภายในคืนน้ีผมยงั ไปไมถ ึงแคม ปทีโ่ ปง นํา้ รอ น กแ็ ปลวา ไมมี รพินทร ไพรวลั ย อยูในโลกน้ีอกี ตอ ไปแลว พอพรงุ น้เี ชา ก็เดินทางกลับหนองนา้ํ แหงหาพรานนําทางคนใหมไ ดเลย ถา ยงั ตองการจะไปใหถึงเทอื กเขาพระศวิ ะตามเจตนาเดมิ ” “นอยนี่มวั แตว ิตกวิจารณอะไรอยกู ไ็ มรู รพินทรไปถงึ ทนี่ ัดพบเองแหละนา กังวลไมเขา เรอื่ ง” พช่ี ายวา “ตอ งกงั วลซิคะ เปนธรรมดาเหลือเกนิ อยไู มอ ยูกจ็ ะแยกทางไปเสยี ง้นั แหละ ทงิ้ ใหพ วก เราไปกันเองตามลาํ พงั ทางนเี้ กิดอะไรขนึ้ ใครจะรบั ผิดชอบ การท่เี ราตกลงใจจา งเขานําทางมากแ็ ปล อยชู ดั ๆ แลววา เราฝากทกุ สงิ่ ทกุ อยา งไวกบั เขา” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

525 นอ งสาวเถยี ง หันไปคอนพ่ีชายแลว บนอะไรตอ ไปอบุ อิบในลาํ คอ เชษฐาไมส นใจทจี่ ะ ตอลอตอเถยี งอะไรอีก หยบิ .458 แมก็ น่ัมกระบอกหนึ่งสงไปใหพ รานใหญ “ถาลงคดิ จะสํารวจรอยไอแ หวง ละก็ เอาไอนีไ่ ปดกี วา คณุ พอจะใชมันไดเ ชื่องดไี มใ ช หรือ เก็บ .375 ของคณุ เสยี เถอะ” เขาไมอยากจะปฏเิ สธความหวงั ดีของเชษฐา จงึ รับไรเฟลกระบอกนนั้ มาพรอ มกับกระ- สนุ สํารองอีก 10 นัดใสกระเปา เสือ้ ไว สว น .375 คมู อื ของตนเองสงตอ ไปใหบ ญุ คําแลว ถอยหลบเขา ริมทาง ทําสัญญาณใหข บวนเกวยี นออกเดนิ ทาง พลางแตะปกหมวก สงคารวะก่ึงอาํ ลาช่วั คราวมายัง คณะนายจางของเขา “กรุณาอยายงิ ปนโดยไมจ ําเปนนะครบั ไมง้นั ผมจะเกดิ สบั สนเดาไมถ กู วาเกิดอะไรขน้ึ เอาละครบั พบกันใหมทโ่ี ปง น้าํ รอ น” เชษฐาและไชยยันตโ บกมอื ตอบเขา “โชคดรี พนิ ทร เราจะไปรอฟงขาวคุณอยทู ่ีนนั่ ” จันเดนิ นาํ ขบวนเกวียนไปเบอื้ งหนา โดยทาํ หนาท่ีแทนพรานใหญ รพินทรก บั บุญคาํ ยืน เบย่ี งหลบทาง จนกระทั่งเกวียนคนั สุดทา ยเคล่ือนผานพน ไป เม่อื มองไปยงั เกวยี นคนั หนา อนั เปน เกวยี นของคณะนายจา ง เชษฐาและไชยยนั ตเขาไปน่งั อยภู ายใตหลังคาเกวยี นหมดแลว เหน็ แตเพยี ง ม.ร.ว.หญิงดาริน วราฤทธิ์ ยืนอยบู นแอกหนา หนั กลับมามองดเู ขากับบญุ คาํ คนเดียวเงยี บๆ จอมพรานหวั เราะออกมาเบาๆ กบั ตนเอง ถอดหมวกออกโบกใหแ พทยสาวคนสวย คปู รบั คนสาํ คัญของเขาไมไ ดโบกตอบ แตยนื กอดอกสง สายตาจบั นง่ิ มาทีเ่ ขาเชน นน้ั จวบกระทงั่ เกวยี นของหลอ นลบั ดงไป เมอื่ ขบวนเกวยี นลบั ตาไปแลว พรานใหญกห็ นั มาพยกั หนากับคนคใู จของเขา ชวนกัน แยกเขาริมทางไปอยางรวดเรว็ ยอ นไปทป่ี ากหวยตรงตาํ แหนง ที่คน พบรอยของโขลงไอแ หวง แลว ก็ เริ่มตน เกบ็ รอยไปดว ยความชํานาญ โดยไมตองมามัวคอยกังวลถงึ กนั และกนั อยเู พราะรูมอื กันดแี ลว ตะวนั ลับเหล่ียมเขาตั้งแตหา โมงครงึ่ พอหกโมงเศษเลก็ นอ ยก็แทบจะเรยี กไดว ามืดสนิท ขบวนเกวยี นภายใตก ารนําของจนั ซง่ึ ทาํ หนา ท่ีแทนพรานใหญช ั่วคราวก็เดนิ ทางมาถงึ กนกระทะ ตอนหน่งึ ลอมไปดวยเขารอบดา นและหยดุ พกั ตง้ั แคม ปข ้ึน เสยี งนกหวา รองโหยหวนดังแวว มาจาก ยอดไมส งู โดยไมเ ห็นตวั และฝูงคางดาํ แตกต่ืนกรเู กรยี วอยบู นปลายยอดกรางใหญ ณ ท่นี ้ี อากาศช้ืนแฉะ พน้ื ดนิ ปนหนิ เปยกชมุ ฉ่าํ ไปดวยนาํ้ แสดงวาฝนตกหนกั กอนหนา ที่ ขบวนเกวยี นจะเดนิ ทางมาถงึ ลาํ หวยลึก มีนาํ้ ขนุ คลัก่ สีแดงคล้ําเพราะชะดนิ ภูเขาลงมาไหลเชีย่ ว กราก เดิมคงจะเปน ลาํ หว ยแหง เพ่ิงจะเปน ทางนาํ้ ไหลเพราะฝนเมอื่ บา ยน้ีเอง คา ยพกั ถูกปลูกสราง กนั ขึน้ อยางรวดเรว็ เหนอื ลาํ หว ยนี้ “จนั แนใ จหรอื วา ที่นีเ่ ปน ที่ซง่ึ พรานใหญนดั ไว? ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

526 เชษฐาถามในระหวางทพี่ วกลูกหาบกาํ ลงั สาละวนปลดเกวยี น ขึงกระโจม เพราะไมเ ห็น วแี่ ววรอ งรอยของรพินทรก บั บุญคาํ โผลมาใหเ หน็ ตามทเี่ ขาบอกไว “ไมผ ดิ หรอกครับ นายใหญ” จันตอบเสียงเหนอๆ ดวยลนิ้ บา นปา คณะนายจางท้งั สามกราดสายตาสํารวจดูชัยภมู ริ อบ ดา น มีความรูสกึ ตรงกันหมดในขอ ทวี่ า ดงแถบน้ีมนั นา กริง่ เกรงระแวงภัยเสยี ยง่ิ กวา โปงกระทิงท่ี ถอนแคมปมาเสียอกี ตรงกบั ทีพ่ รานใหญไ ดบ อกลวงหนา ไมมีผดิ ปา จะยง่ิ ทบึ และสงู ข้ึนทุกขณะ การเดินทางกจ็ ะเร่ิมลําบากทุรกันดารขนึ้ เปนเงาตามตัว ระหวา งโพลเพลเ ขาไตเ ขา ไฟ นอกจากพวกจกั จน่ั เรไรทร่ี องแซร ะงมดงแลว สารพัด สาํ เนียงของสัตวจําพวกนกและพวกเลอื้ ยคลานตา งๆ ดังมาใหไ ดย นิ ในลักษณะแปลกๆ ซงึ่ แตล ะคน ไมเคยไดยนิ มากอน มนั วังเวงสะทา นเยอื กอยางไรบอกไมถ ูก ระหวา งการตงั้ แคม ป พวกลูกหาบชวยกนั ตตี ะขายไดส องตัว แตละตวั เม่อื เชษฐา ดารนิ ไชยยนั ตเ หน็ กแ็ ทบจะขนหวั ลุก มันใหญข นาด 3 น้วิ ยาวเกือบศอก เลื้อยออกมาจากโพลงหินตอน หนงึ่ ใกลๆ กบั บริเวณทจี่ ะขงึ เตน็ ท พวกน้นั พอสําเรจ็ โทษได แทนทจ่ี ะทิง้ ...กลับตดั เขย้ี วออก และ เตรยี มกอไฟยา งกินกนั เปนทส่ี นกุ สนาน ดารินเหน็ เขา กแ็ ทบอาเจยี น “เดยี๋ วคอยดซู ิ พอถกู ยางไฟเขา กลิ่นไมม ีผิดอะไรกบั กงุ เผา...” เชษฐา ผูจะพอชํานาญปาเหนอื กวา ทุกคนในคณะอธบิ าย “อยา งนยี้ งั ไงละ ท่เี ขาเรียกวา กุงบก” “กินเขา ไปได ไมเบ่ือเมาหรอกหรือคะ โดยเฉพาะอยางยงิ่ มันเปนสัตวม ีพษิ ” นองสาวถาม ทําหนา ขยะแขยง “พิษของตะขาบ อยูท เี่ ขยี้ วสองอันเทานน้ั เมอื่ ตดั เขี้ยวออกแลวกเ็ ทา กบั เอาพษิ ออก มนั ไม มฤี ทธิ์อะไรเหลืออยอู กี สวนเน้ือของมันก็เปน เน้ือเหมอื นกงุ ธรรมดานีเ่ อง ไมเ บื่อเมาอะไรเลย พวก ชาวปา เขาชอบกนั มาก โดยเฉพาะอยา งยง่ิ เขาถือกนั วาเปนยาแกโรคตานขโมยของเด็กไดชะงดั นกั ถาจะวจิ ัยกนั ในแงข องวิชาแพทย กอ็ าจเปน ไดในขอ ที่วา เนื้อของตะขาบเปน ยาถา ยพยาธิทุกชนดิ ได อยางดกี ระมงั ” “พวกนน้ี เ่ี หลอื เกนิ กนิ กันไมเลอื กสกั อยาง” ดารินบน “ถาเขาพถิ ีพิถันกนั ในการกนิ พวกเขาก็อยใู นปา ไมไ ด ธรรมชาติสอนเขาไวอ ยา งนนั้ และ วา อนั ท่จี ริงจะวาพวกน้โี งกไ็ มได ตรงขา มเสยี อกี เขาฉลาดในการหาของกินทสี่ ดุ ส่งิ ไหนท่ีมันกิน เขา ไปแลวเปน อนั ตราย เขากร็ แู ละจะไมแตะตอ งเปน อันขาด พวกเราชาวกรงุ เสียอีกเวลาเดินปา และอดอยากเขา ตาจนจริงๆ เรากย็ งั ไมส ามารถจะรไู ดว า อะไรควรจะกินได อะไรเปนพษิ เปน ภยั สวาปามสง เดชเขาไป บางทีกถ็ งึ ชวี ิตเหมอื นกนั ” “อะไรกช็ า งเถอะ...” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

527 ไชยยนั ตห อไหลอยา งสยดสยอง ขณะทจี่ อ งดูซากตะขาบสองตัวนั่น ซ่ึงพวกลูกหาบกาํ ลงั เตรียมกอ ไฟยา ง “เห็นไอสองตวั นี่แลว ทาํ ใหฉ นั อดคิดไปถงึ ตะขาบตวั เทา ฝากระดานเรอื นท่แี งซายเลา เสยี ไมไ ด ถา มันจะเขาเคา เสียแลวแฮะ มากนั เพยี งแคน ้ี ก็เหน็ ตะขาบตวั เบอ เรอ ถงึ ขนาดนแ้ี ลว เกิดมาไม เคยเหน็ ตัวยาวตัง้ ฟุตกวา ถา ลึกเขา ไปกวา น้นั มันก็นาจะโตขึน้ เร่อื ยๆ ขนาดไอส องตวั น้ี ถา กดั ใคร เขา กส็ งสยั วา ชกั ด้ินชกั งอไปเลย” อันเนื่องมาจากดงเปย กชมุ ไปหมดเพราะฝน การกอ ไฟตามธรรมชาตยิ อ มจะขลกุ ขลักอยู บาง เชษฐาใหข นเอาเตานาํ้ มันกา ดทเี่ ตรยี มมา ข้ึนมาตดิ เพ่อื หุงหาอาหาร เกดิ เกณฑพ วกลกู หาบไป หาไมข อนแหง ท่พี อจะเปน เช้ือติดไฟได และตัดกง่ิ ไมสดอนั ขนาดทอนแขนมาสํารองไว เพื่อตดิ เปน ไฟผิงสาํ หรบั คนื น้ี การกอ ไฟโดยใชฟ น สดไมเปน อุปสรรคอะไรมากนกั ตราบเทา ท่ีมีน้าํ มัน เชือ้ เพลิงเปน สอ่ื ลอ ความหนาวเยน็ ของทน่ี ีไ่ มตองพูดถงึ พอหมดแสงตะวนั คณะนายจา งทกุ คนก็ ตองอยใู นชดุ กนั หนาวทนั ที เพราะความสะทา นเยือกจับขว้ั หวั ใจ จนั กับเสย ทาํ พิธตี ามคติของพรานปาอะไรสกั อยางหนึง่ ข้ึนที่เตน็ ทข องนายจาง ปก ธูปสี่ ดอกไวย งั เสาขงึ สายเต็นทส ีด่ า น แลว กง็ ดั เอารากไมชนดิ หนง่ึ มาทบุ โรยไวร อบบรเิ วณเตน็ ทดา น นอก สาํ หรับรากไมทท่ี ุบโรย ทุกคนพอจะเขา ใจไดด วี า เปนการปอ งกันพวกสตั วเ ลื้อยคลานมีพษิ ทัง้ หลาย ไมใหก ล้ํากรายลกุ ลํา้ เขา มา เพราะเคยเห็นต้ังแตตอนต้งั แคม ปอยทู ่ีโปง กระทงิ แลว ทงั้ เกิด จัน และเสย แมก ระทงั่ แงซาย ไมมใี ครแสดงอาการอาทรรอนใจอยา งใด ท่ยี งั ไม เหน็ รพินทรก บั บญุ คาํ โผลมา ทุกคนปฏิบตั ิหนา ท่ขี องตนเปนปกติ ผดิ กับนายจา งท้ังสาม ทเี่ ริ่ม กระสับกระสา ยขนึ้ เปนลาํ ดับ ตามเวลาท่ผี านไป สาํ หรับเชษฐากบั ไชยยนั ตแ มจ ะรสู ึกกังวลเชน ไร ก็ เกบ็ ไวภ ายในไมแสดงอะไรออกมา นอกจากตรวจเวลาอยูบอ ยครง้ั สวนดารนิ บนอยตู ลอดเวลา พอทมุ เศษ พวกพรานและลูกหาบทั้งหมดกก็ ินอาหารกนั เสรจ็ เรียบรอย และเรมิ่ สมุ ไฟผิง เรยี งรายรอบบรเิ วณแคมป นายจางทัง้ สามดืม่ บรน่ั ดสี นทนากันอยใู นเต็นท ยังไมม ใี ครรับประทาน อาหารคํ่า เพราะรอคอยพรานใหญอ ยูดว ยความหวงั วาเขาคงจะมาถงึ กอ นสองทุม สองทมุ ตรง ยังไมม ีว่แี วววาพรานใหญก บั บญุ คําจะโผลมา! “เอะ! พูดไมเ ปน พดู ตาพรานคนนี้ ไปไถลอยเู สยี ทไ่ี หนก็ไมร ู ปลอ ยใหพ วกเราคอย อาหารเยน็ อยนู ่ีเอง” ดารินลุกข้ึนยนื บนออกมาดงั ๆ ขมวดควิ้ “ไมต องมวั พะวงอยหู รอกนา เราหวิ เรากก็ ินกันกอ นก็แลว กัน เดยี๋ วเขากม็ าเองแหละ” ไชยยนั ตรองออกมา ดารนิ เดนิ ไปแหวกประตูกระโจมพกั มองออกไปขางนอก แลว ใหแ ง ซายไปตามพรานพนื้ เมืองท้ังสามเขามาพบในกระโจม เกิด จัน และเสย เดนิ เรยี งแถวกนั เขามานั่ง ยองๆ อยเู บอ้ื งหนา ของนายจา งทัง้ สาม [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

528 “ทาํ ไมพรานใหญยงั ไมมาถึงอีก!” หญิงสาวตง้ั คําถาม ทงั้ สามหนั มามองดตู ากนั แลว หวั เราะแหะๆ เกิดเปน คนตอบวา “พวกผมกไ็ มท ราบเหมือนกนั ครับ คงตามรอยหางออกไปไกล แลว ยงั เดินมาไมถงึ ท่นี ่ีก็ ได” “เขานดั หมายตัง้ แคมปของเราไวแ นนอนหรอื วา จะตอ งมาพบกนั ทน่ี ่ี โดยไมตอ งไป เสียเวลาคนหาอยู” “แนครับ เหนอื ลาํ หวย รมิ ผาใหญน่ี ไมผ ดิ ทีไ่ ปหรอก” จันในฐานะเปน คนสงั่ ตงั้ แคม ป ชว ยตอบมาพรอ มกบั หัวเราะ “พรานใหญเคยหลงบา งหรอื เปลา ?” คาํ ถามของดารินอันสอ ถึงความคลางแคลงเต็มท่ี ไมเพยี งแตพ วกพรานทง้ั สามจะพากัน หัวเราะเทานน้ั แมเชษฐา และไชยยันตก ็พลอยหัวเราะออกมาดวย “สาํ หรับแถบน้ที ง้ั หมด ตอใหพรานใหญต าบอดหมดทง้ั สองขา ง กไ็ มมวี ันหลงครบั นาย หญงิ อยา วา แตน ัดทหี่ มายไวแนน อนแลวเลย บอกเพยี งตาํ แหนง กวา งๆ วา จะไปทีใ่ ด เขาก็ตามพบ วนั ยงั คํ่า เร่ืองหลงหรอื ตามผดิ ทไ่ี มตองหว งหรอกครับ” เสยพดู ย้ิมๆ “ถามโงๆ ไปไดนอ ยก็ บอกแงซายใหเ อาขา วมากินกนั ดกี วา สองทุมกวา แลว รพนิ ทรอ าจ มาถงึ ตอนดกึ ก็ได เขากบ็ อกลวงหนา แลววา อาจชา ไปบาง แลว แตเ หตกุ ารณ” ไชยยนั ตตดั บทมา ในที่สุด ทง้ั สามก็เร่มิ ตน รับประทานอาหารคาํ่ โดยเชษฐาสั่งใหพ รานท้งั สามน่ังอยใู น กระโจมพกั ดว ย เพอ่ื สอบซกั สนทนาในระหวา งรับประทาน จนั รายงานใหท ราบถงึ การจดั ตงั้ แคม ป ทีด่ ําเนนิ ไปอยา งเรียบรอ ยทุกประการ ไมม อี ะไรบกพรอ ง เพยี งแตป รารภใหคณะนายจางทราบวา เกรงคนื นี้ฝนอาจเทหนกั และทุกคนจะลําบาก ซงึ่ ก็เตรยี มการไวแ ลว โดยเอาผาพลาสตกิ มุงหลงั คา เกวยี นทกุ เลม สําหรับใหพวกลกู หาบอาศยั ข้ึนไปนอน แทนที่จะใหน อนกบั พืน้ เหมอื นเชน ทกุ วัน “ระวงั สมั ภาระขา วของจําเปน ของเราดวย อยาใหเ ปยกฝน โดยเฉพาะอยา งย่ิง พวก ขาวสาร เกลอื เห็นทา ไมด ีเคล่ือนยายเขามาไวในเตน็ ทน ีก่ ไ็ ด ในนี้มีทกี่ วา งขวางพอ เวลาฝนตกหนัก เขาจรงิ ๆ ถา นอนกันบนเกวยี นไมพ อก็ขยบั ขยายเขา มานอนกันในเตน็ ทนบ่ี า งก็ได” หวั หนาคณะเดนิ ทางสั่ง “อะไรกช็ า งเถอะ ถาฝนตกหนัก เรื่องกองไฟจะวา ยงั ไง มดิ ับหมดเหรอ?” “การกอ ไฟกย็ ากหนอ ยครบั ถา ฝนเทไมหยดุ ...” จันบอกอยา งหนกั ใจ “แตก ็คงไมเ หลอื บากวาแรงนัก เราจะไมก อไฟเรียงรายลอ มรอบปางพกั ทกุ ดานเหมอื น เชน ทกุ ครง้ั แตจะกอ รวมกนั เปน กองไฟกองใหญอ ยตู รงกลางแบบที่เรียกกนั วาไฟสายฝน พวกผม เตรียมไวแ ลว ถาฝนตก” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

529 “เปน ยังไงกนั ไฟสายฝน?” ดารนิ สงสัย เลกิ คว้ิ สูง “ไฟสายฝน กค็ ือกองไฟท่ีกอ ขนึ้ ในขณะทมี่ ฝี นตกพ้นื ดนิ แฉะมากหรอื มีนํ้าเจ่งิ ครับ เราจะ ใชผ า ใบขึงกน้ั เปน หลังคากันฝนไว ใชข อนไมใหญๆ วางเรียงแทนพน้ื ใหพน จากระดบั ดนิ แฉะหรอื ทม่ี ีน้าํ เจิง่ สงู ขนึ้ มา แลว กอเปน กองไฟอยบู นพ้นื ขอนไมนั้น พอจะใชผงิ และใหค วามสวา งไดบ าง ดีกวา จะไมม กี องไฟเสียเลย ผมกะไวว าจะกอ ไวห นา กระโจมของนายจาง เพราะอยูใตร มไมใ หญ แลวก็ชดิ หนา ผา เปน กําบังลมดี” “ไฟเพียงกองเดยี วมันจะพอหรอื สาํ หรบั พวกเราทกุ คน ฉันหมายถึงปลอดภยั จากสตั ว ราย?” เกดิ หวั เราะ จดุ บหุ ร่ใี บตองแหงสบู “นอนในปาไฟกองเดยี วก็พอถมฐานไปแลว ครบั แตถ า กอไดส ะดวกๆ ในเวลาปกตทิ ี่ไม เปย กฝน เรากก็ อ ไวม ากๆ ใหอุนใจอยางนน้ั เอง ถึงอยางไรพวกผมก็อยูย ามระวงั กนั เปน พเิ ศษอยูแลว สาํ หรบั ทกุ คืนตอไปน”้ี “ฝนเทใหญแ นห รือคนื นี?้ ” “นากลวั ครับ พวกมดขนไขก นั เปน การใหญ แมลงตา งๆ วิ่งพลานหาทห่ี ลบบนตน ไมก ัน หมด” “แถวน้กี ับโปง กระทงิ ท่ีเรายา ยกันมาเปน ยังไงบา ง อนั ตรายทไี่ หนจะมากกวา กัน” เชษฐาชวนพวกนนั้ คยุ มาบา ง พวกพรานพน้ื เมอื งหันมองหนา กนั อกี ครงั้ แลว ย้มิ ๆ จัน ผู ขณะน้ีอยูในฐานะหวั หนาของทกุ คนก็ตอบวา “เรายิ่งไป มันกย็ งิ่ ลกึ ขน้ึ ทกุ ทแี หละครับเจา นาย ปาเมอ่ื ย่งิ ลึกมนั กย็ งิ่ มสี ตั วใหญมากขึน้ ไปเร่อื ยๆ อันตรายอยางอ่ืนอะไรก็ไมส าํ คญั เทา กบั ...ไอผ ีโขมดดง ไมร มู นั จะมาอีกหรอื เปลาคืนน”้ี “ไอผีโขมด หรือผีอัปรยี อ ะไรน่ัน ขอใหพ วกเราอยา หลบั กันเสียหมดเทา นั้น และขอให มนั มาคืนนอ้ี กี เถอะ จะไดเ หน็ กนั ชดั ออกไปละวา มนั คอื อะไรแน. ..” ไชยยนั ตพูดโพลงออกมาดวยเสียงหาวๆ พลางหวั เราะอยา งไมห วน่ั “...วาแตแ ถวนมี้ อี ะไรชมุ บาง?” “ถา ไมนับสัตวเ ลก็ กับชางแลว ละก็ หมชี ุมทีส่ ดุ ครบั ถามากนั นอยคนมันชอบยองเขา มา เยย่ี มที่ปางพักเสมอ เผลอๆ ก็ชอบขบขมองในเวลานอนหลบั ลากเอาไป ลงุ ของผมมาตายเพราะหมี ท่ีโปงนาํ้ รอ นนี่เมื่อ 8 ปมาแลว กอ นทน่ี ายรพนิ ทรจ ะมาบกุ เบิกแถวน”ี้ คณะนายจางทงั้ สามฟงอยดู ว ยความสนใจตา งซกั มาโดยเรว็ “เรอ! ลงุ ของนายจนั เปนพรานหรอื เปลา?” “พรานเกาทีเดยี วครบั ” “แลว แกถกู หมีเลนงานเอาถงึ ตายยงั ไงกัน ไหนลองเลา ใหละเอียดซิ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

530 “แกมานอนอยแู ถวๆ นีแ้ หละครบั มากบั เพอื่ นสองคน มีปนแกบคนละกระบอก พอตก ดกึ ไอหมคี วายใหญต วั หนง่ึ กย็ องเขา มาตรงทแ่ี กนอน แกต่นื ขนึ้ เพราะไดย นิ เสยี ง ฉวยปนไมท ัน เพราะมันเขา ถงึ ตวั เสียแลว แกจึงเอาหอกทอ่ี ยูใ กลๆ มอื แทงสวน ทะลเุ ขา ไปในหนา อกแลวยนั ไว ไอหมวี ายรายทัง้ ๆ ท่ถี กู หอบเสยี บแนน มนั กเ็ ดนิ รดุ หนา โดยไมย อมถอย สาวดามหอกตรงเขา มา หอกก็เสยี บทะลุมันจนเลยออกขา งหลัง แตมนั กเ็ ออ้ื มถึงลงุ ผมท่ีกําลงั ถือหอกยนั อยูพอดี ตบแกหนงั หวั เปด ...ลม ลงด้นิ พอดกี บั เพอื่ นทม่ี าดว ยไดสตเิ อาปน ยงิ มนั ควา่ํ ลง แกมาตายทห่ี มูบานเพราะพษิ เลบ็ หมีหลังจากน้ันอกี 5 วนั ” “โอโฮ!” ไชยยนั ตครางลนั่ ออกมา ลืมตาโพลง “ขนาดแทงดว ยหอกเสยี บอก มนั ยงั สวนหอกเขา มาตบเอาไดอกี หรอื ?” “ครบั ! เลนกบั มันไมไดห รอก ไอพวกหมีควายมนั รายนกั ยงิ่ เจ็บมันยิง่ ดนั ” “จริงของจัน” เชษฐาหนั ไปบอกกบั สหายของเขาขรมึ ๆ เปนการสนบั สนุนเรอื่ งทเ่ี ลา “ฉนั เคยไดย ินพรานเกา ๆ สอนมานักเกย่ี วกับเร่อื งไอห มีควายนีม่ นั ทง้ั ทรหดท้ังอาํ มหิต โดยเฉพาะอยางย่ิงในเวลาเจบ็ ” “แตข นาดถกู แทงทะลอุ ก แลว ยงั สาวหอกเขา มาตบคนแทงไดอกี มันกเ็ หลือเกนิ ละคะ พี่ ใหญ” ดารนิ พูดอยา งสยดสยองไมอยากเชอื่ พ่ชี ายพยกั หนา รบั ดว ยเสยี งหนกั แนนวา “จริงๆ นอ ย! มันเปนไปไดท ีเดียว พ่ไี มไ ดย ินจากจนั คร้งั นเ้ี ปน ครง้ั แรกหรอก แตเ คยได ยินไดฟ ง เรอื่ งทํานองนมี้ าหลายครงั้ แลว จนั ไมโ กหกหรอก” “ถา งั้น คืนนก้ี ต็ อ งระวงั กนั เปน พิเศษทเี ดียว ไมเพยี งแตเ จา ผโี ขมดอะไรนั่นเทานน้ั ยงั ไอ พวกหมอี ีก ตรวจเวรยามกนั ใหดนี ะ อยา ใหหลับเหมอื นเม่อื คนื นเี้ ปน อนั ขาด เราไมตอ งการใหพวก เราคนใด นอนตัวแข็งทอื่ เพราะถกู ดดู เลือดซ้ําอกี เทา ๆ กับที่ไมตอ งการใหห มปี อกหนังกะโหลกหวั ของใคร” “แลว เสือละ?” ไชยยนั ตถ ามมาอกี “เสือมีอยูทว่ั ไปแหละครบั นับตง้ั แตเ ราออกเดนิ ทางมาจากหนองนาํ้ แหง เพียงแตจ ะชมุ หรอื ไมชุมเทาน้ัน ที่นห่ี มีมันเปน เจา ครองอยู เจา พวกเสือก็ถอยเหมอื นกนั “แลวทาํ ไมดงแถบนี้ ถึงกลายเปน ถ่ินหมไี ปโดยเฉพาะละ?” “อาหารโปรดของมนั มากครบั นายหญิง ดงแถวนเ้ี ต็มไปดวยหลุมพที เุ รยี นปา แลวกร็ งั ผง้ึ มากกวาแถบอนื่ ๆ พวกมนั มกั จะชอบมารวมกันหากนิ อยทู นี่ ่”ี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

531 “เม่ือใกลค ํ่าตอนท่ีเรากําลังตัง้ แคมปกนั อยู ฉนั รูส ึกวา จะไดยินเสยี งนกหวารองนะ ใช หรอื เปลาก็ไมร ”ู หัวหนาคณะเดนิ ทางถามขนึ้ เปรยๆ “ใชแลวครับ นกหวา เจานายรจู กั นกหวาหรอื ครับ?” “ก็เคยบา งเหมอื นกนั เคยไดย นิ เสียงมนั รอ ง และเคยยิงไดใ นปาแถวภาคใต ไมยกั รูว า ใน ดงแถบภาคนจ้ี ะมีเหมือนกนั มันหายากมาก” “นายรพินทรด กั สง ขายใหคณุ อาํ พลเสยี สบิ กวา ตวั แลว ครบั เวลามาดกั กม็ าคอยดักแถวนี้ แหละ ดักมันลาํ บากเหลือเกนิ แลว มนั ก็มีไมช ุมเหมอื นนกยงู บางทีเฝา กันอยูท้งั เดือนไมไ ดสักตวั ” เสยบอก “เปนยังไงคะ นกหวา ?” นอ งสาวหันมาถามพ่ชี าย เพราะไมเคยรมู ากอ น “ก็เหมอื นกับนกยูงนัน่ แหละ แตข นสนี ้ําตาย ไมเ ขียวเหมือนนกยูง ราํ แพนไดส วยกวา นกยงู เสยี อกี หายากกวานกยูงมาก ถาปาไหนมนี กหวา ก็แปลวา ปานั้นลึกมากทีเดยี ว ต้ังแตออก เดนิ ทางมา เพง่ิ จะมาไดย ินมนั รอ งเม่อื เย็นน้ีเอง แสดงวาปาแถบนลี้ ึกเอาการแลว ” “นกยูงก็เรมิ่ จะชุมแลวครบั นบั ตั้งแตโ ปง น้ํารอนนไ่ี ป เจา นายชอบหรอื เปลา ผมจะยงิ มา ใหแกง?” เกดิ เสนอ ไชยยันตต าเปนประกายนํ้าลายสอข้นึ มาเม่ือพดู ถงึ นกยงู แตดารินรีบโบกมอื หา มโดยเรว็ “มา ย! ไมเ อา อยายงิ มันนะเกิด เรามเี นอ้ื ท่จี ะกนิ กนั ไดเหลอื เฟอ ธรุ ะอะไรทีจ่ ะไปยงิ นก สวยๆ พวกนนั้ มากิน ใหมนั ประดับไพรสวยๆ ยงั จะดเี สียกวา พวกไกฟ า นกยูง พญาลอ หรือนก หวา อะไรน่ี บอกกลาวพวกเราเสียทกุ คนไมใ หร ังแกมันอยางเดด็ ขาด เอาแคไ กป า กบั นกเขาเขียว หรอื นกกระทาก็พอแลว เอาไวใหต ายอดตายอยากกนั จริงๆ เสียกอ น” “แลวกันนอย ลืมอาหารชน้ั วเิ ศษสดุ ที่รเิ วยี รา เสียแลว หรือยงั ไง?” “อะไร” “นกยงู อบยงั ไงละ พูดแลว ยงั นา้ํ ลายไหล” หลอ นยกมือหงกิ ๆ ใหเพอื่ นหนมุ “มนั ตา งกนั ยะ พอ คณุ นน่ั เขาทาํ มาใหเ ราเรยี บรอ ยแลว เราไมร ูไมเห็น แตน ีเ่ ราตอ งยงิ มนั โดยเจตนา ถามจริงๆ เถอะ เธอใจรายพอที่จะฆา นกยงู ไดลงคอเทียวรึ กะอีเหตุผลเพียงแคอ ยากกนิ เนอ้ื มัน?” “กถ็ ามันเปนเนือ้ ช้ันด”ี ไชยยนั ตบ อกหนา ตาเฉย [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

532 “บา ! ฉนั สั่งพวกนไ้ี วแ ลว ไมใ หยิง และถาเธอลงมอื ยิงเองละก็ จะแชง ใหล งทอ งตายไป ทเี ดียว” ขาดเสียงของ ม.ร.ว.หญิงดารนิ วราฤทธ์ิ ทุกคนก็ตองสะดุงพรวดขึน้ จากโตะ อาหาร สนาม ทกี่ ําลงั รวมรบั ประทานกนั อยูอยางกะทันหนั เสยี งไรเฟลนดั หน่งึ ระเบดิ สนนั่ หวนั่ ไหวทา มกลางความเงียบดงั ขนึ้ ใกลๆ บรเิ วณแคม ป พรอ มๆ กบั เสยี งรอ งคํารามลัน่ อยางเกรยี้ วกราดดุรา ยของสตั วชนดิ หน่งึ แผดประสานเสยี งขน้ึ กอนที่ทุกคนจะรูสึกตวั เชน ไรตอ ไปกม็ ีเสยี งตมู ...ตมู ขึน้ อีกสองนดั ซอน สะเทอื นไปทง้ั ภเู ขา จนั เกดิ เสย ถลนั พรวดออกไปจากกระโจมของนายจางในพรบิ ตานน้ั อยางรวดเรว็ เปน เวลาเดียวกับท่ีคณะนายจา งทัง้ สามละจากอาหาร เผนเขาฉวยปน คมู อื ดว ยสญั ชาตญาณ และวิ่ง แหวกประตูกระโจมตามออกมาตดิ ๆ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

533 24 บรเิ วณปางพกั ลกู หาบทกุ คนแตกตน่ื ฮอื ตางถอื ปนเตรยี มพรอมอยูในมอื และกราดไฟ ฉายออกไปยงั ราวปา มดื ทะมนึ ทแี่ วดลอ มอยรู อบดาน พดู กันจอแจจอ กแจกดว ยความตื่นเตน ตระ- หนกตกใจ เพราะทงั้ สามถอื ไฟฉายและไรเฟล วงิ่ ไปยงั ชายปารอบนอกของบรเิ วณแคม ปท ี่ผูกควาย เอาไว สายไฟกราดอยูไ ปมา คงมีแตแ งซายคนเดียวเทาน้ัน ทีน่ ง่ั เงียบๆ อยใู นอาการปกตทิ ่ีขอนไม หนา เตน็ ทนายจา ง ปน พงิ อยทู ี่หลักไมง า มใกลๆ เพียงแตกวาดสายตาเทานน้ั หนงึ่ นาทเี ตม็ ๆ ทา มกลางความใจเตน ระทึก เดาอะไรไมถ ูกของทุกคน เปน ความเงียบ สงบเหมือนไมไดเ กดิ อะไรขนึ้ เลย คงมีแตเ สยี งพูดจาจากพวกในแคม ป และลําไฟฉายนับสิบทก่ี ราด ไปรอบดา นเทา นัน้ “เอะ ! อะไรกนั น่ี?” เชษฐาอทุ านออกมาเบาๆ พยายามเงี่ยหูและจองมองตามลาํ ไฟฉายของพวกลูกหาบเหลา นนั้ ออกไป มอื กระชบั .600 ไนโตรฯ พรอม “ถา ฟง ไมผ ดิ เสียง .458 แมก็ นม่ั แนๆ” ไชยยนั ตกระซบิ “ฉันก็วา ยังง้ัน ตาพรานใหญข องเราแนๆ เสยี งดังอยใู กลแคน้เี อง ปะทะอะไรเขา ใหแ ลว แตท ําไมถงึ เงยี บหายไปยงั ง”้ี ดารนิ พดู เรว็ ปร๋อื เสยี งสั่นดว ยความตนื่ เตน กระวนกระวาย หวั หนาคณะเดินทางเริ่มกระสบั กระสา ย ในความเงยี บอนั นา คดิ นน้ั ตะโกนสง่ั พราน พืน้ เมอื งทั้งสามคน ใหออกไปตามดใู นละแวกใกลเคยี ง เกิด เสย และจนั รับคาํ สง่ั พอจะกา วออกไป พน บรเิ วณแคม ป ทุกคนกไ็ ดย นิ เสยี งกเู ปน สญั ญาณเรียกเขา มา พรอมกบั ลําแสงของไฟฉายทกี่ ราด วอบแวบมาจากดงทึบฝง ตรงขามกับลาํ หวย พวกในแคมปชว ยกันกูร บั ออกไป อดึ ใจใหญๆ รา งของคนสองคนกโ็ ผลขนึ้ มาจากตลง่ิ ของลาํ หวยดานนนั้ ทา มกลางกลุม ไฟฉายที่สาดออกไปรวมจดุ ทกุ คนถอนหายใจอยา งโลง อก เพราะคนนาํ หนาคือรพนิ ทร และคน เดินตามหลังมาตดิ ๆ คอื บญุ คํา ทัง้ สองเดนิ ตรงเขามาในบรเิ วณแคมปดวยอาหารปกติ พวกลูกหาบ และพรานพนื้ เมอื งท้งั สาม กรกู ันออกไปรับพรอมกับสอบถามแซด บญุ คําพดู บอกอะไรแกค น เหลานน้ั สว นพรานใหญตรงเขา มาทค่ี ณะนายจางของเขาโดยเร็ว ตัวของเขาเปยกชน้ื ไปดว ยนา้ํ ฝน และเลอะไปดว ยโคลนมอมแมมไปทัง้ ตวั “เกดิ อะไรขึน้ ?” เชษฐาและไชยยันตรองถามออกไปเรว็ ปรอื๋ กอนท่ีพรานใหญจ ะเดนิ เขา มาถึง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

534 “หมแี มลกู ออ นครบั มาจะ เอก นั กะทันหนั เหลือเกนิ หลบไมท นั บญุ คําเกือบขมองเหลว ไปแลว ” เขาบอกเรียบๆ เหมอื นไมไ ดเ กิดอะไรขึ้น แลว ก็ตอมาวา “ผมขออภยั ท่ีมาถงึ ชา ไป ตามรอยไปไกลเกินกวา ทคี่ ดิ ไวหนอ ย แลว ทางโนน ฝนกต็ ก หนกั เหลือเกิน” “วาถึงหมีกอนเถอะ เปนยังไงบา ง คณุ กบั บุญคําปลอดภัยเรียบรอ ยดเี หรอ พวกเราไดย ิน เสยี งปน แลว กเ็ งียบหายไปกระวนกระวายใจกนั แทบแย” นายจา งพดู รอนรนมาโดยไมส นใจกบั ประโยคหลงั ของเขา พรานใหญหัวเราะเบาๆ ถอด หมวกสกั หลาดอนั ชุมไปดว ยนา้ํ ฝนฟาดกบั ขากางเกงสลัดน้ํา “ปลอดภัยครบั พอลงจากเนินเกอื บจะถงึ ลําหว ยน่กี ส็ วนหนากับมันพอดี แมล ูกออ นกบั ลกู สองตวั แลว ก็พอ มนั ตวั หนึ่งยนื ข้ึนแลว สงู กวาผมเสยี อีก พอตวาดไลก ป็ รี่เขาใสเ ลยเอาไวไมไ ด หางจากแคมปน ีส่ ัก 150 เมตรนเ่ี อง” “อยูหมดเหรอ?” “ครบั ท้งั สองตัวผัวเมยี ” “แลวลูกมันละ ?” ดารินสอดถามมาโดยเรว็ “กด็ ว ยครบั อกี สองตวั ” “ลกู มันโตสักขนาดไหน?” “อายสุ ักเดอื นนงึ เห็นจะได ขนาดลูกหมาอลั เซเชีย่ น” “ตาย! ลกู หมีตวั เลก็ ๆ ขนาดนั้นนารกั ออก ทาํ ไมไมเอามา ใจรายเหลอื เกนิ !” หลอนรองเสยี งสั่น เต็มไปดว ยความสมเพชเสียดาย พรานใหญห ันไปมองหนา แลว ยกั ไหล “เอามาทาํ ไมใหเปน ภาระครบั มนั นารกั กจ็ ริง แตปว ยการเล้ียงไมม ีวนั เชอื่ งหรอก ไอพ วก หมีควายน่ี ตอนเล็กๆ ก็นา รกั นาเอน็ ดจู รงิ พอโตขน้ึ หนอ ยรายไหนรายน้นั เปน ถลกหนังหวั คนเลยี้ ง ผมเลีย้ งมาเสยี หลายตัวแลว พวกลกู หมนี ี่ แตพอเขื่องหนอ ยกต็ องยงิ ทิ้งทกุ ที สัตวป า หนา ขนไวใจมัน ไดเม่อื ไหร ไอค รนั้ จะปลอยไปก็ทุเรศ ทรมาทรกรรมเปลา ๆ มันยังไมอ ดนมหากินเองไมไ ด ฆาแม มนั แลว ก็จาํ เปน ตองฆา ลกู มันดว ย” “โธ. ..นา สงสารมนั เหลือเกิน ทาํ ไมคณุ ถึงเปน คนใจดําอาํ มหติ อยา งนน้ี ะ เล้ยี งมันแตเ ล็กๆ ยงั ไมอ ดนมอยา งน้ที าํ ไมถงึ จะไมเ ช่ือง ฉันอยากจะไดลกู หมีอยทู ีเดยี ว” ดารินคราง ทาํ หนาเหมือนจะรอ งไห พรานใหญก ะพรบิ ตาปริบๆ แตเชษฐาหันมาจบั ไหล นองสาว พูดปลอบวา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

535 “เชอื่ รพนิ ทรเ ถอะ นอ ย! ไมม ปี ระโยชนห รอก ลูกหมคี วายไมมที างจะเชอ่ื งไดห รอก ตอน เลก็ ๆ มนั ดเู ชอ่ื งกจ็ ริง แตพ อโตขึน้ มนั เลนงานเราแน โดยเฉพาะอยางยง่ิ อตี อนแตกเปล่ียวเปนหนมุ เปนสาวนี่ มนั ไมเ ลือกหนา อินทรหนา พรหมหรอก และขนื เอามากเ็ ปนภาระอยางวา นอยคดิ จะ เดนิ ทางหรือจะเก็บลกู สัตวปา มาเลยี้ งกันแน เรานะชอบวุน วายหาเรื่องยุงเสมอแหละ...” แลว เชษฐาก็หนั ไปทางรพนิ ทร “พวกเรากําลงั รอคุณอยทู ีเดยี ว ออกเปน หว งที่เหน็ ค่ําแลว ยงั ไมโผลม า น่ีก็กาํ ลงั กนิ ขาว กนั ไปไดครงึ่ หนึ่ง พอดไี ดย นิ เสยี งปน เลยออกมาน่แี หละ ไปผลดั เส้ือผา เสยี ไป แลวมากินขาวพรอ ม กนั คอยคยุ กนั ตอนน้ันกไ็ ด” รพินทรสง ไรเฟล ท่ีเปย กชืน้ ไปดวยนํ้าใหแ งซาย เพื่อใหชว ยชําระลา งทาํ ความสะอาด ตัวเองเดนิ กลบั ไปทเี่ กวยี น สองสามนาทหี ลังจากนนั้ เขาก็รว มวงอาหารคา่ํ กบั คณะนายจาง ซึ่งยงั กิน คางอยู “กอนทีเ่ ราจะไดยนิ เสียงปน จากคุณเลก็ นอ ย เกิด เสย และจันเขา มาคยุ กับเราในนี้ พดู กนั ถงึ เร่ืองหมีอยทู ีเดยี ว พวกนน้ั บอกวา แถวนี้หมีชุมและดมุ าก พดู กันหยกๆ แทบวา ไมทันขาดคาํ คณุ กับบญุ คาํ กซ็ ดั มันเขา แลว” ไชยยนั ตพ ดู ปนหัวเราะขณะทรี่ นิ บรั่นดีสงไปใหพ รานใหญครึง่ แกว ซึง่ เขารับไปดืม่ รวด เดยี วหมด ดบั ความหนาวเยน็ ทก่ี ราํ ฝนมาตลอด “ครับ ท่นี ี่ชมุ หนอ ย แตกไ็ มน ากลัวอะไรนัก ในกรณีทเ่ี รามาตัง้ แคม ปอ ยกู ันมากๆ คน อยา งนี้ มนั ไมก ลาเขา มารังควานจนถงึ แคม ปห รอก ยกเวน เดนิ ไปประจนั กันซ่ึงๆ หนา เทา นน้ั แตถา มานอนกันอยูเ พยี งสองสามคน มนั ก็เคยยอ งมางบั ขาไปเคี้ยวเลนบอยๆ เหมอื นกนั นสิ ยั มนั ไมคอ ย จะด”ี “มนั ไมใชส ัตวกนิ เน้ือไมใ ชห รอื ทาํ ไมมนั ถึงชอบยอ งมาเลน งานคนเหมอื นเสือดว ย?” ดารินปจุ ฉาดว ยความไมเ ดียงสาของหลอน “ทไ่ี หนไดครบั ใครวา หมไี มกินเน้อื เจา สัตวค รึง่ ลงิ คร่ึงเสือประเภทน้ีกนิ สารพดั แหละ ครบั ผลหมากรากไม รังผง้ึ แมลงขึ้นมาจนกระทั่งเน้ือสัตวทุกชนดิ เทาทม่ี นั จะหาได ขอใหมันหิว ขนึ้ มาเถอะ คนสว นมากยังเขา ใจผิดนกึ วาหมีกินแตพ วกพชื หรือผลไมอ ยางเดยี ว กอ นนี้ผมเคยเอา มาเลี้ยงไวตั้งแตล ูกเลก็ ๆ ตวั หนง่ึ ลามโซไ วท ่ตี นไมใ หญบ านพกั หนองนํ้าแหง อตุ สา หอ บรมไว อยา งดี ใหก นิ ขา ว กนิ ผลไมเ หมอื นๆ กบั ท่เี ราเลีย้ งลิงเชือ่ งแสนเชอื่ ง จะเลนจะหวั อะไรก็ดนู ารักไป หมด อวี นั หนงึ่ หมาเดินเฉยี ดเขาไปใกลๆ มันนกึ ยังไงขนึ้ มากไ็ มร ู ตบทเี ดยี วคอหกั ฉกี อกขยํา้ กนิ หนาตาเฉย ย่ิงเหน็ เลือดทะลักออกมามันยิง่ ตะกรุมตะกรามใหญ เหน็ ทา จะไมไ ดเรือ่ งกเ็ ลยตอ งยงิ ทิง้ น่ันคราวหนึง่ อีกคราวหน่งึ ผมไดมาอีกตัวหนึง่ คุณอาํ พลขอเอาไป วาจะเอาไปใหลกู สาวเลยี้ งเลน เพราะมนั นาเอน็ ดูดี ผมก็หา มแลว แกไมฟ ง ตกลงกต็ อ งใหไป สามเดือนหลังจากนนั้ คุณอําพลก็ตอ ง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

536 ยิงทง้ิ อีกเพราะโซข าด ไปเลนงานเอาลูกแมครบั เกือบถึงตาย ตอนทม่ี นั ขยํ้าเดก็ คนนนั้ ขนาดเอาไม ตะพดฟาดมันยงั ไมยอมปลอ ย ตองลอ ดว ยปน เคราะหดนี ิดทีไ่ มถูกเอาลกู สาวของคุณอําพลเองเขา ซึง่ ถาเล้ียงตอไปก็คงหนไี มพ น แน ใครตอใครอีกหลายคนทคี่ ิดจะเลีย้ งหมีควายใหเ ชอื่ ง พบกบั ความ ลมเหลวมาแลว ท้งั นนั้ ไมว า จะเปน คนรักสัตวส ักขนาดไหน ลกู เสอื โครงหรือเสอื ดาวเสยี อกี ทว่ี า รา ยๆ ถา คิดจะเล้ียงกนั จรงิ ๆ กย็ งั พอไหว แตกห็ าความปลอดภัยรอ ยเปอรเซ็นตไมไ ด ถาจะคดิ เล้ยี ง สตั วป า ละก็ ตอ งเลือกเอาไอช นิดไมดรุ ายครบั ถึงจะปลอดภยั พวกเสือ หมี กระทงิ แรด อยา ไปยงุ กบั มนั เปน อนั ขาด ขนื เลี้ยงไปกเ็ ทา กบั หาภัยใสต วั เอง นอนตาไมห ลับ นอกจากพอโตหนอ ยกใ็ ส กรง อยา ไปคลกุ คลีกบั มันเทานนั้ สัญชาตญาณปา มันไมม วี นั หายไปได ไมว า จะเลย้ี งอบรมดีกนั สัก ขนาดไหน เชอ่ื ผมเถอะ” “เอ ถางน้ั พวกละครสัตวเ ขาเลีย้ งมนั เช่ืองไดยงั ไง?” ดารนิ เถยี ง ยงั ไมย อมเชือ่ พรานใหญหวั เราะหๆึ “คุณหญิงกต็ อ งดเู สยี กอ นซิครับวา พวกละครสตั วเขาเลย้ี งมันโดยวิธีไหน เขาเล้ียงดวย การกําหราบใหมนั กลวั หงออยตู ลอดเวลา แซไ ฟฟา อยใู นมือทุกขณะ ยามที่เขาไปเลน หรือฝก หดั มนั แตง น้ั ก็ปรากฏเปน ขา วกร่ี ายมาบางแลว ทเี่ สือ หมี หรอื สงิ โตขบหวั คนเลี้ยงคนฝกของมัน อตี อนท่ี เขาเผลอ ในบรรดาสตั วอ ันตรายทจ่ี ะเลยี้ งไดเชื่อง กม็ ีอยูอยางเดยี วเทา น้ันคือชา ง แตถ งึ งนั้ เวลาตก มนั ขึน้ มา กย็ งั กระทืบคนเลย้ี งเสยี บอ ยๆ ผมคลุกคลีอยูกบั สัตวป าพวกน้ี รธู รรมชาตสิ ัญชาตญาณ ของมัน เคยพยายามทดลองมาทุกอยา ง เคยเลย้ี งแมก ระทง่ั ลูกเสอื ลูกกระทิง ลกู หมี ลกู หมาปา พอ โตขน้ึ ไมเห็นมนั เชือ่ งไวใ จไดสักอยา ง ขนาดกวางทีว่ าไมน า จะมอี นั ตรายอะไรเลย เลี้ยงเสยี เช่ืองราว กับววั บา น พอแตกเปลี่ยวเตม็ ทถ่ี ึงฤดูผสมพันธุ มันยังไลขวิดเอาเลย กระรอกตวั เลก็ นดิ เดยี ว ดดี นิ้ว เรียกใหลงมาหาไดท กุ ขณะ เวลามันโกรธมนั กก็ ัดเรา แลวเราจะไววางใจอะไรไดกบั เจาพวกสตั ว หนา ขนชนดิ น”ี้ หญงิ สาวเลกิ ควิ้ เอียงคอ สหี นา ยงั ฉงนคลางแคลงในคาํ พดู ของเขา “ไมน า จะเปน ไปไดเ ลยนะ สัตวร า ยอน่ื ๆ อะไรก็ชา งเถอะ พวกหมนี ี่ฉันคิดเอาตามความ รสู กึ ทีเ่ หน็ วา มันนาจะเล้ยี งไดเช่ืองทส่ี ดุ เคยเหน็ เพอ่ื นแหมม ท่ีองั กฤษเลยี้ งไว ดมู ันเชื่องนาเอน็ ดู ออก จบั ใหน อนตักดดู ขวดนมเหมอื นเดก็ ๆ มันจะเลน จะหวั อะไรกเ็ หมอื นเด็กซนๆ อยูแลว และกม็ ี แววฉลาดเหมอื นคน มันนาจะทิ้งสัญชาตญาณเดมิ ได ถา คลกุ คลใี กลช ิดกบั คนมากๆ” จอมพรานจปุ ากเบาๆ โคลงศรี ษะ “ถาหมีพันธุเ ลก็ ๆ ประเภทหมีคนหรือหมหี มา ก็พอทาํ เนาหรอกครบั เพราะตวั มันเลก็ พลาดพลั้งยงั ไงกย็ งั ไมส ามารถเลน งานคนใหถ ึงตายคาทใี่ นทนั ทีได แตถาเปน หมีพันธุใหญดุราย ประเภทหมคี วาย เปน ไมต องหวงั ผมบอกแลว ยังไงวาตอนท่มี นั ยงั เปน ลูกเลก็ ๆ อยูน่ันแหละ มนั นารกั มากจรงิ แตถาใหญขน้ึ มาหนอ ย เปนไวใ จไมไ ดโ ดยเดด็ ขาด เพือ่ นแหมม ของคุณหญิงท่ีวา เลีย้ งมันจนเชอื่ ง ผมกค็ ิดวา เปน การเลย้ี งเลน ๆ ฉาบฉวย ในขณะทม่ี ันยังเปนลูกหมเี ล็กๆ อยเู ทา นน้ั [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

537 ถายังเลย้ี งใกลช ิดแบบนน้ั ไปจนมนั ใหญ ตองเคราะหรา ยแน ไอส ตั วป ระเภทหมีนกี่ ็ดใู จมนั ยากอยู แลว มันจะเลน กับเราหรอื เอาจรงิ ดไู มอ อกเลย เพราะนิสัยของมันตามปกติ ก็ชอบตบกัดหรือแทะ อยูเปนประจําแลว อตี อนมนั ยังเล็กๆ อยู มนั เขามาตบหยอกๆ หรือแทะมือไมเ ราเลน เรากน็ กึ วา มนั เลนกบั เรา แตพ อมนั โต มันตบเราโครมเดียวแบบทีเลน ทจี ริง เรากค็ อหักหรือหนงั หวั ถลกแลว และ สันดานมันกช็ อบตบเปนประจํา” “ถาง้ันเราตดั เข้ียวเล็บมันเสยี ไมไดเ หรอ?” หลอนถามอยา งเด็กๆ พรานใหญห วั เราะขาํ ๆ ไมตอบวากระไรเพราะออ นใจ เชษฐากบั ไชยยนั ตเ องก็อดหวั เราะ ออกมาไมได “นี่ แมคุณ...” เพอื่ นชายลากเสยี งมาพรอ มกบั หัวเราะ “เล็บหมเี ล็บเสอื นะ มันไม เหมอื นกบั เลบ็ ของสาวสําอางโฉมอยา งเธอหรอกนะจะไดเจียน ตดั หรือแตง ใหเปน รปู อะไรกไ็ ด ตามตองการ รูไ วเสยี ดว ย เล็บของไอสัตวพวกนี้ถงึ แมน จะมลี กั ษณะเปน เลบ็ ก็จริง แตมันมเี สน ประสาทติดอยดู ว ย เปน อันหนง่ึ อันเดยี วกบั เนอ้ื ของมนั ทเี ดียว ตัดเลบ็ ของมันกเ็ หมือนตัดนวิ้ มนั นน่ั แหละ เพราะมันจะตองรูส กึ เจบ็ ปวด และมีเลอื ดออกมากดวย เขีย้ วกเ็ หมือนกนั ถาตดั ก็แปลวา เธอ จะตอ งวางยาสลบมนั เสยี กอ น แลวมันกจ็ ะกลายเปนสตั วทุพพลภาพพกิ ารไป อาจตายเลยกไ็ ด โธ เอย! แพทยห ญงิ ดารนิ วราฤทธ์ิ นกั ศกึ ษาผกู าํ ลงั จะไดปริญญาเอกทางมานุษยวทิ ยาอยูรอมรอ เดก็ อมมือแทๆ ” ดารินตาเขียว ตวาดแวด “กฉ็ ํนไมร นู ย่ี ะ! คนไมร ู มนั โงท ุกคนแหละ และใครจะไปตรสั รอู ะไรไปเสยี หมดทุก อยา ง กน็ ึกเอาตามสามัญวนิ จิ ฉัยธรรมดานะซิ เล็บคนยังตัดได เล็บหมเี ลบ็ เสอื ก็นา จะตัดได เหมือนกนั ไปรเู มอ่ื ไหรล ะ วาเลบ็ มันมีเสน เลือดเสน ประสาทหลอเลย้ี งอยูด ว ย เอาละ เรื่องหมเี ลย้ี ง ไมเ ชื่องนี่ เปน อันวา ฉันยอมแพ และไมค ดิ ทจ่ี ะดนั ทรุ งั เลย้ี งมันอกี ตอ ไป ดลี ะ สงสยั มานานแลว เกี่ยวกับเรอื่ งหมนี ี่ ขอถอื โอกาสนถี้ ามนายพรานใหญเสยี ใหร แู จงเหน็ จริงกนั ไปเสียที ชวยวสิ ัชนา หนอยไดไหมละ” รพนิ ทรอ มยม้ิ พดู เบาๆ โดยไมมองหนา “มอี ะไรท่ีคุณหญิงสงสยั กเ็ ชญิ เลยครับ ผมจะพยายามใหค วามจรงิ เทาทผี่ มสามารถ ทเี ดียว” “เขาวา กันวา ...” หลอ นพดู ชา ๆ หัวเราะไปพลางอยา งนกึ ขําตวั เอง “...ไอสัตวประเภทหมีนี่ เวลาเราเดินไปพบมันในปา เราแกลงทําเปน นอนตายน่งิ เฉยไม กระดกุ กระดิก มนั จะมาเพยี งแคด มๆ แลว มันกเ็ ดนิ เลยไปโดยไมทําอะไร จรงิ หรอื เปลา ตอนเดก็ ๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

538 เคยไดย ินเขาเลาๆ กันมานกั วา ใหเ อาผาผูกเปนปมหวั ทา ย เอาหวั กบั เทา ใสเขา ไปในผาน่ัน แลว นอน เฉยๆ มันจะเดนิ มาเอามอื ตบเบาๆ ท่หี วั ที ทเี่ ทา ทแี ลวกว็ ิ่งหนีไป” “เออจรงิ ฉันเองก็เคยไดย นิ ผใู หญเ ขาเลา ๆ กนั อยา งน”้ี ไชยยนั ตร องออกมาอยา งครน้ื เครงอกี คนหนง่ึ พรานใหญกดั รมิ ฝปากกลัน้ หัวเราะ แลวก็ ปลอยกา กออกมา “ครบั ผมก็เคยถูกผใู หญห ลอกมาเร่อื งน้เี หมอื นกนั ” “กม็ ันจรงิ หรอื เปลา ละ?” “ถาคุณหญิงเจอหมี แลว แกลงทําเปน นอนนิง่ ๆ หรอื เอาผาคลมุ โปงอยางวานล่ี ะก็ หมีมนั เขามาดมๆ แลวก็ย้ิมแฉง เลยครบั พอยิ้มอ่มิ อกอิ่มใจดแี ลว มนั กจ็ ะเร่ิมตน ลงมอื แทะเนอ้ื คณุ หญงิ อยางเอรด็ อรอยทเี ดยี ว” “ตา ย! กแ็ ปลวา ทีเ่ ขาเลามานน่ั นะไมจ ริงนะซิ” “มเี รอ่ื งจรงิ ทผี่ มจะเลาใหฟ ง เกยี่ วกับเร่ืองนีค้ รับ” รพนิ ทรพดู พยายามกลั้นหวั เราะจนหนา แดง ขณะที่มองหนา ตนื่ ๆ ของนายจางสาวสวย “...สมยั ท่ีผมยงั เปนตาํ รวจตระเวนชายแดนอยูแถวแมสะเรียง ลกู นอ งพลตํารวจในกอง ของผมสองคน เดนิ ตรวจเขาไปในปา ลึก เจอเอาหมีความเขาตวั หนง่ึ พอดี เจาคนหนง่ึ เผนหนเี พราะ ความตกใจ อีกคนหนง่ึ หนไี มทันจวนตวั เตม็ ที ชะรอยหมอจะนกึ ถึงนทิ านหลอกเดก็ เรือ่ งเดยี วกันน้ี ขนึ้ มาได ก็เลยทําเปนนอนตายไมกระดกุ กระดกิ หมีเดนิ ปรเ่ี ขามาดมๆ อยา งวา น่นั แหละ แตแ ทนท่ี มนั จะตบหัว ตบทา ยเบาๆ แลวเดนิ ผละไป มนั กลบั ขย้าํ เขาให รองโวยวายลน่ั ไปหมด เจา เพื่อนทวี่ ง่ิ หนไี ปครง้ั แรกไดย นิ เสียงเพอ่ื นมันรอ ง กไ็ ดสติวิง่ หวนกลบั มาเอาคารไบนยิง หมผี ละหนไี ป เพอ่ื น ถกู ขยาํ้ สาหัส จนถงึ กบั บก.ตอ งสง เฮลคิ อปเตอรม ารับตัวกนั กลางปา สงโรงพยาบาล เร่ืองนี้ เอิกเกริกมากถงึ กับหนงั สอื พมิ พล งทีเดียว” เชษฐากับไชยยันตป ลอยกา กออกมางอหาย ดารนิ ไดแตก ะพริบตาปรบิ ๆ ย้ิมเจอ่ื น บน ออกมาออยๆ “วา! แลวทาํ ไมเขาถึงบอกกนั ไวย งั งั้นกไ็ มร ู ฉนั เองกย็ ังนกึ วายังงนั้ เลย ดที ีถ่ ามคณุ เสียกอน มา ยงน้ั กโ็ งอยูน นั่ เอง” “เพราะฉะนนั้ เจอะหมีอยานอนครับคุณหญงิ พยายามหาทก่ี าํ บังเปน อันดับแรก ถา มันยัง ปรเ่ี ขา มาละก็ แสกหนา สะบัดไหลแ ลว กท็ รวงอก คอื เปาหมายทว่ี างกระสนุ ไรเฟล ต้งั แตข นาด .375 ข้นึ ไปจัดวา ปลอดภยั ทส่ี ดุ ยกเวน แตคณุ หญิงจะเบือ่ ชีวติ เตม็ ที แลว ก็อทุ ิศตวั ใหเปนอาหารของมนั ก็ ไปอกี เรอ่ื งหนง่ึ ” ม.ร.ว.สาวคนสวยไมก ลาวอะไรอีก เชษฐากบั ไชยยนั ตย ังคงหวั เราะคร้ืนเครง และ วิพากษว จิ ารณก ันถึงเรื่องหมกี ับตาํ รวจชายแดน คนท่ีรพนิ ทรเ ลาตอไปอีกอยางขบขนั สนุกสนาน จนกระทง่ั ตางรับประทานอาหารเสรจ็ และแงซายเอากาแฟเขา มาให [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

539 คร้นั แลวจงั หวะท่ีทกุ คนพกั ผอ นกนั ดว ยกาแฟนนั่ เอง เชษฐากเ็ อย ถามพรานใหญถ งึ ผล การสาํ รวจรอยไอแหวง แววตาอันสนกุ สนานรา เรงิ จากเรอ่ื งที่ไดส นทนาแบบผอ นอารมณกันเม่ือครูของรพนิ ทร มปี ระกายเครียดขรึมจริงจังลงในบัดนนั้ เขาดูดกนบหุ รจ่ี นแกมตอบ แลวเปาชาๆ ใหม นั ระบายออก ทางปากและจมกู ลงเบื้องต่าํ “เมอ่ื คนื ท่ีผา นมาน่เี อง มนั พากันไปกนิ ดนิ โปงทโ่ี คกกะสงั ...” เขาบอกดวยเสยี งหาวตาํ่ แผว เบา “ตอนใกลร ุง พรอมๆ กับท่เี ราเรม่ิ ออกเดินทางเคลอ่ื นยายจากโปงกระทงิ นั่นเอง มนั กข็ า ม สนั เขาบา ยหนา ไปทางตะวันตกเฉยี งเหนือ ผมขามเขาตามมันไปอีกสองลกู ถงึ ไดจ บั ทิศทางแนนอน วา มนั มุงไปโปงผีสงิ ถา ไมเ ปน หว งทน่ี ัดไววา จะตองรบี กลบั มาพบกบั พวกเราทนี่ ่กี อ น ผมเช่อื วา คง ตามมันไปทนั ทโ่ี ปง ผีสิงภายในใกลๆ รุงของคนื นแ้ี หละครบั ไมค ิดเหมือนกนั วาจะไดรอ งรอยของ มันกระชนั้ เขา ไปเกินคาด เลยทาํ ใหม าชา ผดิ เวลาไป ฝนตกพรําไปทวั่ ทกุ ลูกเขาทางโคกกะสัง ดนิ แฉะทาํ ใหส ังเกตรอยไดถ นดั เหลอื เกนิ ” เชษฐาเคาะกลอ งยาเสน ลงกบั ขอบโตะ แลว บรรจุอยา งชา ๆ “นา เสยี ดายเหลือเกนิ ท่ีทางฝา ยพวกผมไมร แู ผนที่ของบรเิ วณปาแถบนมี้ ากอ นเลย ลมื นึก ไปถนดั มา ยงนั้ กอ นออกเดนิ ทางใหค ณุ ชว ยเขยี นคราวๆ โดยสังเขป ไวใ หศ ึกษาบา งกจ็ ะดี เพราะ ฉะนนั้ ตาํ แหนง ทศิ ทางตา งๆ ทีค่ ณุ บอกทกุ ครัง้ ไปวา ท่ีนนั่ ท่โี นน อยูทางดานไหน ทศิ ไหน หางจาก อะไรเทา ไหร” รพนิ ทรเ หลียวซา ยแลขวา ดารินรูท ัน ไมพ ูดอะไรเลย เดินเขาไปรื้อหบี สมั ภาระสวนตวั ของหลอน อดึ ใจเดยี วก็ควา กระดาษกบั ดนิ สออันเปนเครอ่ื งเขียนวทิ ยานพิ นธของหลอนทต่ี ดิ ตวั มา ดว ยนาํ มาสง ใหก บั พรานใหญ รพนิ ทรส เกตซเปน แผนท่ีคราวๆ แสดงปา ทงุ และขนุ เขา ทศิ ทางที่ โขลงไอแหวง บา ยหนา ไปใหท ุกคนดโู ดยสงั เขป รวมทั้งตาํ แหนงทต่ี งั้ แคมปในขณะนี้ และผอู า น แผนที่ก็ลวนเปน นายทหาร และแพทย เพราะฉะนน้ั เพยี งอธบิ ายประกอบนิดเดียว คณะนายจางทงั้ สามกก็ ระจางแจง โดยตลอด จากการพบรอยในครง้ั แรก และแยกทางกบั ขบวนเกวยี นทง้ั หมดเพอื่ ตดิ ตามไปนน้ั แผน ทแ่ี สดงใหเ หน็ วา พรานใหญแกะรอยไปทกุ ระยะ ตาํ แหนงไหนที่มนั หยดุ หากิน มีรอยกากบาทไว อยางชดั เจน โขลงไอแหวง ขามไหลเ ขาลกู หน่งึ แลว ยึดเสน ทางดานบนสนั เขา อนั เต็มไปดว ยความ ทุรกันดาร ชนิดทเ่ี กวียนไมส ามารถเดินทางข้นึ ไปไดน นั้ มงุ ลว่ิ ไปทางทิศเหนือทาํ ทาเหมอื นจะไป ทางปา หวาย อันเปนบรเิ วณทุง หญาราบสงู ในระหวางหบุ กวางใหญไ พศาล สลับซบั ซอนไปดว ย ขุนเขาใหญนอ ย แตแลวมนั ก็แยกทางผา นหบุ ดานตะวนั ออกตดั ปา โปรง ปา เตง็ รังไปทะลอุ อกดงรวก ซึง่ มบี ริเวณอนั เปน ดนิ โปงช้ันดีและบอ นาํ้ ซบั อยูใ กลๆ กัน จากน้นั กท็ ะลุออกทงุ หญาคาท่กี ําลงั แตก ระบดั มงุ เขาดงลึกอีกตอนหนึง่ ท่เี รียกกนั วา ‘โปงผสี งิ ’ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

540 ระยะระหวางโปง ผีสิงกับปาหวาย มเี ขาใหญก ั้นอยูสามลูก แตล ะชว งสลับไปดว ยทงุ โลง และดงทบึ เชษฐาและไชยยันตพจิ ารณาดแู ผนทีแ่ สดงภมู ิประเทศและบรเิ วณตางๆ เหลานั้นอยา ง ใครครวญ และสอบถามรพินทรอ ยูตลอดเวลา “ลงแบบน้ี ใหเ วลาอยา งชาอกี สามวนั นบั ตงั้ แตวนั พรุงนม้ี ีหวงั ตามทนั ” ไชยยนั ตพ ึมพาํ “ตามแผนทท่ี ค่ี ุณเขยี นมาใหด นู ่ี รูสกึ วา ไอแหวงจะนาํ โขลงของมนั เดินวนเปนรปู วงรี และไมไ ดอ อกไปพน รัศมกี ารเดินทางของเราเลย คลา ยๆ มันจะวนลอเรายงั งน้ั แหละ และเสน เดินทางกล็ อ มเราอยูต ลอดเวลา ไมไปไหน” พรานใหญก ม ศีรษะลง ตาคมภายใตข นตายาวของเขาหรซ่ี ึมครนุ คิดหนกั ดจู ะมปี ระกาย กังวลเรนลับผดิ ไปกวา ทกุ ครง้ั “ครับ คุณชายเขาใจถูกแลว มันกําลังเลน เอาเถดิ เจาลอ กบั เรา ขณะน้ีมนั อยทู ีว่ าระหวา งเรา กับมัน ใครจะเขา ถึงตวั ใครกอนเทานนั้ นี่ไมใ ชธ รรมชาตสิ ามญั ของสตั วปาเสยี แลว สมองของมัน ไมนา จะมไี ดถงึ ขนาดนีเ้ ลย คลา ยๆ จะมอี ะไรสกั อยา งคอยบงการมันอยู เปน รายพิเศษท่ีผมเองก็ ยอมรบั วา เพ่ิงจะพบ” “คณุ วางแผนไวย งั ไง?” ภายหลงั จากนงิ่ ไปอึดใจใหญ จอมพรานกพ็ ดู ขึ้นอยา งระมดั ระวัง “พรงุ นเี้ ราจะเดินกนั ตอ ไปในเสน ทางปกติ คอื บายหนาทศิ เหนอื ตามเดิม ประมาณเที่ยง จะถงึ หบุ ชะมด” พรอ มกบั พดู เขาวนดนิ สอลงยงั ทีห่ มายแหง หนึง่ ในแผนที่ “...เมอ่ื ถึงท่นี แ่ี ลว กองเกวียนจะคงใหเ ดินทางตอ ไปในเสน ทางเดมิ ซง่ึ จะถึงหว ยยายทอง ราวใกลค ํ่า สว นผมจะแยกทางทีห่ บุ ชะมดนี่ ออกสํารวจรอยมันอีกครง้ั และพอค่ํากจ็ ะไปบรรจบกับ ขบวนเกวยี นทห่ี วยยายทองเหมอื นวนั น”้ี แลว กเ็ งยหนา มองดเู ชษฐาและไชยยันต เอย ตอมาวา “สาํ หรับพรุง น้ี ทางคณุ ชายจะแยกจากขบวนเกวยี นออกเดินสาํ รวจกบั ผมกไ็ ดค รับ ถา ตอ งการ” คณะนายจางหนั ไปมองกนั เอง เหมือนจะหารอื “แตถึงอยางไร เราทัง้ หมดกต็ อ งไปบรรจบกบั ขบวนเกวยี นที่หว ยยายทอง ในตอนคาํ่ มิใช หรือ” ไชยยนั ตถ าม “ก็...สุดแลวแตซิครับ สําหรบั กองเกวียนจะเดนิ ทางไปคาํ่ ทีห่ วยยายทอง และตองหยดุ พัก อยูท่ีนน่ั แนๆ ถาผมแยกทางสาํ รวจไปตามลาํ พัง ถงึ อยา งไรเสยี เพือ่ ไมใ หทางคุณเปน หวง ผมก็ตอ ง กลบั ไปสมทบทห่ี ว ยยายทองเพือ่ บอกขา ว แตถาพวกคณุ ชายตดิ ตามไปดวย เราอาจกลับไปนอนท่ี [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

541 หวยยายทอง หรืออาจตามรอยกระชนั้ ชิดมนั ตอ ไปในระยะยาว โดยไมจ าํ เปนตองยอ นกลับไปทห่ี ว ย ยายทองกไ็ ด สุดแตจ ะตกลงกัน และถา ไมก ลบั ไปพบกบั ขบวนเกวยี นที่หวยยายทองอยางวานี่ ก็ แปลวาพวกเราแยกจากขบวนเกวียนออกตามมันจรงิ จังกนั เลย เริม่ ตน ทหี่ บุ ชะมดนแี่ หละ จะไดบ อก พวกเกวยี นใหเ ขาออกเดินทางลวงหนา ไปเรอ่ื ยๆ โดยไมต อ งหยดุ รอ เราคอยไปดกั พบที่ใดทห่ี น่ึง ขางหนา แลว แตจ ะนดั กนั อาจเปนทป่ี าหวายก็ได” “หมายความวา เราจะตอ งแยกกาํ ลังแบงพวก กลายเปน สองฝาย ตางฝา ยตา งเดนิ งน้ั ร”ึ รพนิ ทรกม ศีรษะเนบิ ลง “ก็ตอ งเปนทาํ นองน้นั แหละครบั พวกเกวยี นก็มุงหนา ตามเสน ทางเร่ือยๆ ไป สวนพวกที่ จะติดตามมนั โดยเฉพาะ ก็แยกไปตะหาก โดยมีทหี่ มายพบกนั เปน แหง ๆ ไปแลวแตจ ะนดั แนะ เพราะเปน ไปไมไดในกรณที ีเ่ ราจะตามลามนั โดยมกี องเกวยี นทง้ั หมดรว มทางไปดว ย อยางท่ผี มได เคยเรียนไวแ ลว แตแ รก ขบวนเกวียนใหญจะมฐี านะเปน คา ยพกั เคลอ่ื นทข่ี องเรา เรากําหนดเสนทาง เดินใหเขา ทพ่ี กั คางแรมแตล ะแหง เพราะฉะนนั้ ไมว า เราจะตดิ ตามโขลงไอแ หวง ไปทางไหน เราก็ สามารถจะไปพบกับขบวนเกวยี นไดเ สมอ มนั ชว ยใหไ มต องเสียเวลาเก่ียวกบั เสน ทางเดนิ ใหญของ เรา และถา จาํ เปนจรงิ ๆ เกีย่ วกบั การตามลา ไอแหวงเนน่ิ นานออกไป พวกเกวยี นอาจเดินทาง ลวงหนาไปรอเราอยทู ห่ี ลมชา ง อนั เปนสถานีปลายทางกอ นแลวกไ็ ด” “ผมเขา ใจดใี นขอ น้ี...” เชษฐาวา อยูใ นอาการใครครวญอยา งรอบคอบ “ถาเรายงั เดินทาง กันไปเรอื่ ยๆ เปน ขบวนแบบนี้ ก็ไมม วี ันทเ่ี ราจะตามไอแ หวง พบ นอกจากจะแยกกนั ออกเปนสอง ฝาย แตทนี ้ีคณุ เคยคิดบา งไหมวา ถาพวกเราเกดิ แยกกนั ออกเปน สองฝายแลว อะไรจะเกดิ ข้ึนบา ง พวกทจ่ี ะแยกออกตามลานะ ไมมอี ะไรตอ งหว งหรอก เพราะคุณซง่ึ เปน ผูนาํ สําคญั รวมท้ังพราน พน้ื เมอื งมือดีของคณุ จะตอ งมาทางฝายตามลา สวนทางพวกเกวยี นอยางเกงกจ็ ะมพี รานนาํ ทาง ควบคุมอยูเพยี งคนเดยี ว เหตุรายทเี่ ราคาดคดิ ไปไมถึง มันอาจจองคอยจังหวะเลน งานขบวนเกวยี น ขณะทพี่ วกเราแยกกันแลวกไ็ ด ทแี รกผมก็ไมเคยหวงในขอน้มี ากอ นเลย แตเ มือ่ เหตุการณม นั ได ปรากฏขึ้นใหเ หน็ เปน ตวั อยา ง มนั เตือนสังหรณอยางไรบอกไมถกู ลองคิดดูเถอะ พอเราเริม่ ติดตาม ไอแ หวง กนั จรงิ จงั ไอผ ีโขมดกล็ งมาเลนงานพวกเราถึงในแคมปใ นเวลากลางคืน ยงั ไมร วู าคนื นี้ หรอื คนื ตอ ๆ ไป เมือ่ ไหรม นั จะมาอกี แลว กองทพั ของเจา พวกทหารพระรามที่เราเผชญิ มาเมอ่ื เทยี่ ง วันน้อี กี ละ ลองคดิ ดซู ิวา ถาเหตุรายในทํานองนี้เกดิ ซํ้าข้ึนอีก ในระหวางท่ไี มมีคณุ รว มอยใู นกอง เกวยี น พวกเกวยี นจะทาํ กนั ยังไง ถงึ ไอแ หวง เองกเ็ หมอื นกนั ใครจะรไู ดว ามันวางแผนไวย งั ไง ขณะท่ีคณุ ควบคมุ อยูกับกองเกวยี นทัง้ หมด มันก็อาจยงั ไมกลา ทีจ่ ะเขา มาจโู จมพวกเรา แตถา คณุ และพวกที่จะตามลา มันโดยเฉพาะแยกไปเสีย น่นั ยอ มเปน โอกาสอันดีเลศิ ของมันดเี ทียว การท่ที าํ ใหพ วกเราตอ งแยกกนั ออกเปนสองฝาย จะเปนอบุ ายของมันหรอื เปลา ก็ไมม ใี ครทายถกู ” ระหวา งทพี่ รานใหญน ง่ิ ไปดว ยเหตผุ ลอนั นา คิดของหวั หนา คณะเดินทางผูถ ถ่ี วน ไชย ยันตกค็ รางออกมา [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

542 “อือม จรงิ ของแกเชษฐา แตถงึ อยางไรมันกต็ อ งมกี ารเสย่ี งกนั บา งละ เมื่อเราระแวง ลว งหนา ไวอ ยา งนีแ้ ลว วธิ แี กกม็ ีอยูทางเดยี วเทาน้ัน คือเราอยาเอามอื ดไี ปกับฝา ยตามลา เสียหมด คดั ตวั แบง กาํ ลงั กนั ออก อยา งนอ ยทีส่ ุดกจ็ ะตอ งเอามือเกงๆ ท้ิงไวใหคอยควบคุมกองเกวยี นสักสอง สามคน พอท่จี ะคมุ ครองขบวนเกวยี นได ไมว า จะเกดิ อะไรขึน้ พรานของรพินทรสี่คนไมจ าํ เปนที่ จะตอ งใหไ ปกบั เราหมด ใหร พินทรค ัดไปเพียงคนเดยี วก็เห็นจะพอ แตฉนั ขอเสนอวา ใหพ วก ตดิ ตามลา นี้ ควรจะมแี งซายไปดวยคนหนงึ่ พรานใหญคนหนึ่ง พรานพ้ืนเมอื งอกี คนหนงึ่ เปนสาม คนก็พอเพยี งถมฐานไปแลว ทเ่ี หลืออีกสามคนใหทําหนา ท่คี วบคมุ กองเกวยี น แบง กําลงั ไดเ ทากนั พอดี หรอื ยงั ไง?” เชษฐายังไมไดต อบเชน ไร นอกจากจะน่งิ คดิ ความเงียบปกคลุมวงสนทนาหารืออกี ครั้ง ดารนิ ในขณะนกี้ ็เงียบกรบิ ดูเหมอื นจะเปน ครั้งแรกที่ ม.ร.ว.หญงิ คนสวยทําตวั เปนผสู งบฟง ท่ีดี โดย ไมแสดงความเหน็ ใดๆ ทง้ั สน้ิ ในทส่ี ุด รพนิ ทรก็เอยขน้ึ แผวตาํ่ “ผมเองกเ็ พงิ่ จะมาเฉลียวใจ เพราะไดย นิ คุณชายพดู ขึน้ นแ่ี หละครับ เหตุผลของคณุ ชาย นาคดิ มากทเี ดยี ว ตงั้ แตเราเริ่มตัดสนิ ใจคดิ ตามหมายลาไอแหวง กนั อยา งจรงิ จงั น่ี มันคลา ยๆ จะมี อาถรรพณอ ะไรกไ็ มทราบ ทําใหเ ราตอ งเผชิญกับเหตรุ ายตางๆ อยา งคิดไมถึงมากอน ดูยงั กบั วาไอ แหวงโปรยพษิ รา ยไวเปน กองระวังหลงั สาํ หรับมนั งัน้ แหละ เรายิ่งตามมันไปมันก็ยิง่ นําเราไปสู อนั ตรายแบบประหลาดๆ ซง่ึ เหมอื นจะเปน เกราะหรือกาํ แพงสกดั กนั้ มนั ไวจากพวกเรา เร่ิมตน ดวย ผโี ขมด แลว กก็ องทัพวานรอยางทเี่ ราเผชิญมาแลว อกี อยางหนงึ่ พวกเราย่งิ มีจํานวนมากเทา ไร และ ยิง่ แบง แยกกนั ออกไปก็มีอนั ตรายเพมิ่ ขน้ึ เพียงน้ัน จริงตามทคี่ ุณชายวา แตในทาํ นองเดียวกนั ถาเรา ไมแยกตัวออกจากกองเกวยี น เราก็ไมมที างจะตามมันทนั ” “ที่พดู กันมาน่ี เทาทฟี่ งดู รสู ึกวา ทงั้ พใี่ หญก ็ดี ไชยยนั ตก ด็ ี หรอื แมแ ตน ายพรานของเราก็ ดี พยายามจะคดิ วา ไอแ หวง เปนชา งผี หรอื มิฉะนั้นกช็ า งทีม่ อี ทิ ธปิ าฏิหาริยผ ดิ ธรรมชาตไิ ปกวา สัตว ดิรจั ฉานธรรมดาเสียเกนิ ไปแลว เหตรุ า ยตา งๆ ทเ่ี กิดขึน้ ....ทาํ ไมถงึ คดิ วาเปนกลอบุ ายของมัน? ถงึ อยางไรมันกเ็ ปน สตั ว คงไมม สี ติปญญาจนถึงกับวางเลห วางกลกบั เราไดถ ึงเพยี งนน้ั หรอก จริงละ เม่อื เราเรมิ่ ตดั สนิ ใจทจี่ ะมงุ ลา มนั พวกเราตอ งเผชญิ กบั อุปสรรคและเสยี่ งภัย ชนดิ ทเ่ี ราไมคดิ วา จะ เกิดขึน้ แตน่นั มันไมเ ปน สงิ่ ที่ทําใหเ ราเกิดมุมานะ ทจ่ี ะเอาตวั มันใหไ ดห รอกหรอื ?” ดารินพดู ดว ยเสียงแชมชาฉะฉานขนึ้ เปนครั้งแรก ภายหลังจากนงั่ ฟง เงยี บๆ อยเู ปน เวลานาน “พวกเราไมมใี ครคดิ ทอ ถอย หรอื วาพร่นั พรึงในการจะตามลา มนั หรอก นอย...” พีช่ ายหนั ไปตอบหา วๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

543 “และเรากไ็ มไ ดค ิดวามนั จะเปน ชางผี หรือชางวิเศษอะไรทั้งน้ัน แตเ ราจะตองทําอยาง รอบคอบทส่ี ุด โดยไมใ หเกดิ อนั ตรายใดๆ ขน้ึ แกพวกเราทกุ คนแมแ ตพวกลกู หาบ พเ่ี ช่ือแนว า สําหรบั รพินทรนนั้ ถาลําพังตวั เขาคนเดียว โดยไมตองมาคอยหวงพะวงถึงใครอยู เขาคงจะสบายใจ กวานอี้ กี มาก และเรอื่ งไอแ หวง นี่ กไ็ มน า จะเกิดเปนปญ หาอะไรเลยแมแตน ดิ เดยี ว ถา พวกเรามอบ หนาทใี่ นการตามลา มนั ใหแ กเขาโดยเฉพาะไมเ ขาไปยุงเก่ียวดว ย แตน ่เี ราทกุ คนก็มคี วามประสงคท่ี จะลาเอง โดยใหเ ขาเปน ผูนํา รพินทรยอ มจะอยใู นฐานะหว งหนา พะวงหลังเปนธรรมดา เพราะเขา ตอ งรบั ผดิ ชอบในความปลอดภัยของพวกเราทุกคน” “คุณคิดวา จะกาํ จดั มันไดภ ายในเวลาสักเทาไหร? ถา คุณลงมือตามลําพงั ?” หลอนหันไปถามพรานใหญโ ดยเรว็ รพินทรสบตาหญิงสาวแวบเดยี ว กเ็ มินผา นไปเสยี อยา งไมส นใจ “ผมรบั รองเวลาแนน อนไมไ ดห รอกครับ แตเปน การสะดวกและปลอดภัยสําหรบั ทุกคน ทส่ี ดุ ถา จะปลอยใหเ ปน หนา ท่ขี องผมตามลาํ พัง” “ถามจริงๆ เถอะ ปน หนึ่งกระบอกกับปน หลายๆ กระบอก ไหนจะดกี วา กันในการทาํ ลาย ลา งเขนฆา ?” “ถาการทาํ ลายลางเขน ฆา น้นั เปน เรือ่ งระหวางมนษุ ยต อ มนษุ ยละก็ ปนหลายกระบอกดี แน แตถ าเปน การตามสตั วร า ย ปนกระบอกเดยี วจากมือที่ชาํ นาญเปนปลอดภยั ท่สี ุด” “กแ็ ปลวา ทค่ี ณุ เปน ทกุ ขอยนู ี่ เพราะพวกเราสามคนขอติดตามไปกบั คณุ ดว ยนนั่ เอง?” “คณุ ชายกบั คณุ ไชยยนั ตเ ขาใจผมดที ีส่ ุด แตถงึ อยางไรกต็ าม มันไมเ หลือบา กวา แรงอะไร นกั หนา ทพ่ี รานรบั จางอยางผมก็มีอยูแลว ในกรณที ่ีจะตองนาํ ทางใหแ กนายจา งตามแตจ ะประสงค และผมเองกไ็ มไดบ อกเลยวา จะขอทําการลามันตามลาํ พงั เพราะทราบเจตนาเดมิ อยแู ลว โปรดอยา วติ กวาคุณหญงิ จะไมไ ดป ะทะกบั โขลงไอแหวงดว ยมือเอง ชาหรือเร็วเทานั้น” “เปนการดมี าก ท่ีรหู นาที่ตวั เองเชนน”้ี ดารนิ สวนมาดวยคาํ พูดทแี่ รง และกรา วตามนิสยั เดมิ อยางไมล ดละ พรานใหญไมถ อื เปน อารมณเ พราะความเคยชนิ เปล่ยี นสายตาไปจับอยทู พี่ ี่ชายของหลอน “เปนอันวา พรุงน้พี อถงึ หุบชะมด เราก็แยกทางกบั ขบวนเกวียน เริม่ ตน ตดิ รอยมนั ไปเลย หรือครับ?” “คอ ยปรึกษากนั ใหแ นน อนอกี ครงั้ เมอ่ื ถึงหบุ ชะมด” หัวหนา คณะเดนิ ทางรอบคอบตามนสิ ัยปกติของเขา “เราอาจแยกตามรอยมนั ไปในระยะยาว หรือวา จะแวะกลบั ไปนอนสมทบกับพวกเกวยี น ท่ีหว ยยายทอง กแ็ ลว แตจ ะหารือกนั อีกครงั้ ดูเหตุการณก อ น แตถาแยกกนั ก็ตองจดั สรรกาํ ลงั ตามที่ ไชยยนั ตวา นนั่ แหละ คืออยา งนอยกต็ อ งใหมพี รานคมุ กนั อยใู นขบวนเกวยี นสามคน วา แตเมื่อ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

544 ขบวนเกวยี นออกจากหว ยยายทองในเชา ของวนั มะรนื นี้ จะมงุ ไปพักแรมที่ไหนอกี ตามเสนทางของ คณุ ?” “จากหว ยยายทองก็ข้ึนโปงผีสิง เดินอกี วันเต็มๆ หลังจากโปงผีสงิ กเ็ ขา เขตปาหวาย ระหวา งเสนทางสายใหญที่มงุ เหนือโดยตลอดของเราน้ี ผมเชอื่ แนว าไอแหวงจะไมเดินสวนกลบั ลง ใตอ นั เปนดา นตรงขา ม อาจเพียงแคเ ฉออกทางตะวนั ออกหรอื ตะวนั ตกบางเทานนั้ ถงึ เราจะแยกจาก ขบวนเกวยี นออกตามมนั ทศิ ทางของเรากส็ อดคลองกบั เสนทางเดนิ สายใหญใ นรัศมขี า งเคียง ไม แตกแยกออกไปไกลนัก ตามทนั ขบวนเกวยี นอยูทกุ ขณะ ไมใ ชไ ปคนละทิศละทาง พวกเราเดินได เร็วกวา เกวียน และสามารถที่จะดกั หนา พบกบั ขบวนเกวยี นไดท กุ ระยะตามตองการ” แลว พรานใหญก็ชําเลอื งมองดนู อ งสาวนายจางดว ยความหนกั ใจอกี คร้งั พดู ออ มแอมไม เต็มเสียงนกั “สาํ หรบั คุณหญงิ คงจะลําบากหนอ ยนะครบั เพราะเม่ือแยกจากขบวนเกวยี นกแ็ ปลวา ความสะดวกสบายทกุ สง่ิ ทกุ อยา ง ทเ่ี คยไดรบั เปนอันหมดสิ้นไปในทันที สงิ่ ทเ่ี ราจะติดตวั ไปไดก ็ เพียงเครื่องหลงั ทบี่ รรจขุ องจําเปนเทา นน้ั เราตองใชชีวิตแบบในปาจรงิ ๆ แลว ” หลอ นหัวเราะเสียงใสกงั วาน สะบัดเสนผมมนั ระยบั เหมือนมนุ ไหมทก่ี ระจายอยูเ ต็มแผน หลงั ไปรวมกนั อยูที่ซอกไหลขา งหน่ึง มอื ลูบคลาํ อยทู ีเ่ สนผมงามเหลา นน้ั “ขอใหเขา ใจอกี ครงั้ นายพราน ถาฉันรกั ความสะดวกสบายและถือเปน เรอื่ งสาํ คญั ยง่ิ ละก็ คุณจะไมพ บฉนั รว มอยใู นคณะเดนิ ทางนห้ี รอก การตามไอแหวง มนั จะเปนขอ พิสจู นเบื้องตน ใหค ุณ เหน็ วา ฉนั พอจะรว มทางไปกับคณุ ไดห รือไมเมื่อออกจากหลม ชางแลว ” “ถาง้นั กเ็ ห็นจะไมม ีปญ หาอะไรแลว ครับ ออ! ผมยงั ไมไ ดเ รียนใหท ราบอะไรอยางหนงึ่ เก่ียวกบั ไอแ หวง” “อะไร?” ทกุ คนถามมาเปน เสียงเดยี วกนั ราวกบั นัดกนั ไว! ” “เปนเรื่องนา แปลกนา คดิ อีกอยางหน่งึ เหมอื นกนั ครับ” พรานใหญพ ดู ชา ๆ ริมฝปากทคี่ ร้ึมไปดวยหนวดเคราอนั ไมเ คยแตะตอ งกับมดี โกนมา ตลอดระยะออกเดินทาง มรี อยย้มิ เลก็ นอ ย “ควายปาหรือท่เี รียกกนั วา ‘มหิงสา’ ตวั หนึง่ เดินหากินตามรอยโขลงของมนั ไปทุกระยะ รอยนเี้ ร่ิมปรากฏข้นึ บนสันเขาอโี กงเปน จดุ เรม่ิ ตน แลว ก็ตามไปตลอด ไมว าไอแ หวงจะเคลอ่ื นไป ทงุ หรือดงไหน ไมว า จะข้นึ เขาหรอื ลงหบุ เปน ควายโทน ตวั เดยี วโดดๆ ไมทราบวา ถิ่นเดิมของมัน มาจากไหน สงั เกตดูจากรอ งรอยของมนั ที่ตามหลังโขลงไอแหวง ไป ขา มเขาใหญถ ึงสองลูก แสดง วา มันคงปว นเปยนตามหลงั ไปเชน นี้เรื่อยๆ” เชษฐากบั ไชยยันตล มื ตาโพลง อทุ านออกมาอยางตน่ื เตน แตด ารนิ ไมรูส ึกผดิ ปกตอิ ะไร นัก เพราะไมเ ขา ใจมากอ น ไดแตทําหนา ตน่ื มองหนาคนโนนคนน้ที เี หมอื นจะถาม [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

545 “ปาแถบน้ีมคี วายปา ดวยรึ รพนิ ทร? ” ไชยยนั ตถามเรว็ ปรือ๋ “เกือบสิบปข องชีวติ ที่หากินอยใู นยานน้ขี องผม ผมเคยพบควายปา ครั้งหน่งึ ใกลๆ กบั หลมชาง ยิงไมท นั แลว กต็ ามรอยไมพ บ หลงั จากนน้ั ก็เคยพบแตร อยอกี ครั้งหนงึ่ ตามไปเกือบเดอื น มนั หายเขา ไปในดงท่เี รยี กกนั วา ‘นรกดาํ ’ ผมกเ็ ลยหมดความพยายาม การมาพบรอยของมันใน คราวนี้ เดนิ ตามหลังโขลงไอแหวงไปราวกบั เงาตามตวั จงึ เปน ปรากฏการณท ี่แปลกมาก” “คณุ คิดยังไง? เปนเรือ่ งบงั เอญิ ทม่ี นั เดนิ ซอ นรอยโขลงไอแหวง ไปชั่วขณะ หรอื วามันมี เจตนาทจ่ี ะตามโขลงไอแ หวง ไปทุกระยะ?” เชษฐาต้ังคําถามมาบาง หวั คว้ิ ขมวด “มนั ยากทจ่ี ะเดาเหลอื เกนิ ครบั แตเทาทพ่ี บรอยปรากฏวา มนั ตามหลังโขลงไอแหวง ไป เปน ระยะขา มวนั ขามคนื ทเี ดยี ว ไอแหวง หยดุ มนั กห็ ยดุ ทง้ิ ระยะหา งกนั ประมาณหนงึ่ กโิ ลเมตร ไอ แหวงเคล่อื นโขลงออกเดิน มันก็เดนิ ดว ย ถามันยังตามโขลงไอแหวง อยูอยา งนี้ กอ นท่ีเราจะเขา ถงึ ไอ แหวง มหี วังประจันหนากบั มันกอ นเปน ดา นแรก และถาพบมนั กอนไอแ หวง แผนการเขา ถึงตวั ไอ แหวงก็ตองยดื เยือ้ ตอ ไปอกี เพราะเทากับวา มนั มฐี านะเปน กองระวงั หลงั ของไอแ หวง โดยตรง ทีเดียว” “เอ...แปลกแฮะ! เคยปรากฏมาบางหรือเปลา เกย่ี วกับในกรณที ไ่ี อควายปาเดนิ หากนิ ตาม หลงั ชา งอยางน้?ี ” “ถา เปน เรื่องบงั เอญิ ก็อาจมไี ดเหมือนกันครับ แตถ าเปนเจตนาของมนั โดยตรง ผมก็ ยอมรบั วาในชวี ติ พรานของผม ไมเคยพบมากอน อยางไรกต็ าม ทกุ ส่งิ ทุกอยา งในปามนั มักจะ เกดิ ขึ้นไดในลกั ษณะพิลึกพลิ น่ั แปลกๆ เสมอแหละครับ เอาแนไ มไ ด” “มีอะไรจะตอ งมาคิดกนั มากนักทเี ดยี วหรอื ในกรณที มี่ คี วายปา ตวั หนง่ึ เดินหากนิ ตาม หลังโขลงไอแ หวง ?” หญงิ สาวอดรนทนอยไู มไ ด รอ งถามมาอยา งสงสัย “ควายปา เปน สตั วท ่รี ายกาจท่สี ดุ ...” เชษฐาหนั ไปตอบนองสาวแทนใหแ กจอมพราน “นอกจากความดรุ า ย ทรหด และอารมณบ าดเี ดือดโดยไมม เี หตผุ ลแลว มันยงั เปน สตั ว ใหญชนดิ หนง่ึ ทีห่ ตู าจมกู ไวเหนอื กวา สตั วใ นประเภทเดยี วกนั ทุกชนดิ ถา พบคนจะสมู ากกวา หนี วธิ ี ชารจก็ดุเดอื ด เตม็ ไปดว ยอบุ ายเลหก ลเกนิ เชอ่ื ทีเดยี ว ยง่ิ กวาน้ันยงั ไวเสียยิ่งกวา กระทงิ ถามนั เดนิ ตามหลงั โขลงไอแหวงจริงตามที่รพินทรว า น่ี อนั ตรายของพวกเรากม็ เี พิม่ ขึ้นอีกมากทเี ดยี ว นอก จากมนั จะเปน อุปสรรคเตอื นใหไ อแ หวงรตู วั แลว มนั กจ็ ะเปนดา นแรกทพ่ี ุงเขา ใสเรา รายกาจเสยี ยิ่ง กวา ไอแ หวงเอง นแ่ี ปลวาไอแ หวง มเี กราะกันตวั รอบดา น” หลอนมองไปทางจอมพราน พดู หนา ตาเฉย [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

546 “พระเอกแหวง ของเรา ไปเซน็ สัญญาจางเจา มหงิ สาน่ีใหม าคอยเปนกองระวงั หลังของมัน กระมงั ” เม่อื เขาไมต อ ลอตอ เถยี งเชน ไร หลอ นก็พดู ตอมาวา “มนั จะยากเยน็ สักขนาดไหนกต็ าม แตว ธิ ที ี่จะตัดปญ หาเรือ่ งนมี้ อี ยงู า ยนดิ เดียว ลม ไอ ทรพีตวั นั้นเสยี กอ น หรอื คณุ มหี นทางอืน่ ยังไง” “ก็ตอ งเปนอยา งท่คี ณุ หญิงวา นน่ั แหละครบั ถามันยงั ไมแ ยกทางกบั ไอแ หวงเสยี กอ น แต ก็หมายความถงึ วา เราจะตองใชค วามระมดั ระวังและหนกั ใจเพิม่ ข้นึ อกี เทา ตัว ผมไมไ ดบ อกเรื่องนี้ ใหท ราบ เพ่อื ใหเ หน็ วาเปน เร่อื งใหญเ หลอื บากวาแรงอะไรเลย เพียงแตเ รยี นใหร ตู วั ลว งหนา เทา นั้น” “รูปรางหนาตาเปนยงั ไง เหมอื นควายปาแอฟรกิ าไหม?” “คลายๆ ควายบา นธรรมดานี่แหละ แตใ หญก วา เทาตัว ตวั มนั เปน ควายกจ็ ริง แต ประเปรยี ววอ งไวพอๆ กบั เสอื ตามปกตแิ ลว หายากมาก จนใครๆ คิดวาสูญพนั ธไุ ปหมดแลว ไอต วั นห้ี ลงมาจากไหนก็ไมทราบ ผมไมมีเวลาพอท่จี ะสํารวจรอยยอ นตน ทม่ี าของมนั เพยี งแตเห็นมนั ยา่ํ ซอนรอยโขลงไอแหวง ไปเทา นน้ั ถาคดิ จะไดรับการตนื่ เตนผจญภยั สดุ ยอด การทม่ี ีมันมารวมอยู ดวยก็นับวา ไมผ ิดหวังทีเดยี ว และเปน โอกาสอันดเี ยย่ี มของเรา เพราะโดยทว่ั ๆ ไปแลว ถาเราคิดจะ ลา ควายปา สกั ตัว เดนิ ปากนั ต้ังปย งั ไมมโี อกาสไดพบ ผมเองก็ยังไมแ นใ จวา ไอท รพีตัวนจี้ ะเดนิ ตามหลงั ไอแหวงไปอกี กวี่ นั มันอาจแยกทางเสยี กอนกไ็ ด เราจะรแู นก็ตอ เมอ่ื ออกตดิ รอยไอแ หวง พรุง น”ี้ “ไอต ัวนคี้ งจะมโหฬารนาชมซนิ ะ?” ไชยยนั ตเปรย “ก็ขนาดดนิ ตามไหลผาแขง็ ๆ เปน รอยกีบของมนั เห็นไดถนัดน่นั แหละครบั นํ้าหนกั พอๆ กบั แรดขนาดใหญ เฉพาะรอยกบี กวางกวาฝามอื ของผมเสยี อีก กระทิงที่วา ขนาดใหญทสี่ ดุ รอยตีนก็ ยงั ไมเทา มัน” ไชยยนั ตก ระเดือกนํา้ ลายลงคอฝด ๆ ทาํ หนา เบ เชษฐาเออ้ื มมอื ไปรินบร่ันดี สหี นาขรึมอยู ในอาการเดมิ “โดยใจจรงิ เราตอ งการลม เฉพาะไอแ หวง มหากาฬเทา นน้ั แตถามันยงั ไปทําตัวประหน่ึง เปนพนั ธมิตรกบั ไอแหวง คอยเปนกองระวังหลงั ใหอยา งนีก้ ช็ ว ยไมไ ด จดั การเก็บไอท รพยี กั ษต วั น้ี กอ น แลว คอ ยวากนั ถึงไอแ หวงเปน ลําดับตอ ไป แมจ ะตองเสยี เวลาไปอกี กต็ าม ใหตายซิ ไอแหวง นี่ มนั มตี บะแกกลาเอาจริงๆ ส่ิงรายตา งๆ ท่ีทยอยกนั เขา มาสกัดก้ันหรอื เลนงานเราเหลา น้ี ดูเหมือนจะ เปน บรวิ ารของมันงั้นแหละ วาแตผ มยงั อดเสียวไอพ วกทหารพระรามทีร่ บกบั มันเมอ่ื เท่ยี งน้ไี มห าย มนั จะแอบยกพลมาเลน งานเราเปน การแกแ คนคนื นห้ี รอื เปลากไ็ มร ”ู [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

547 “สาํ หรับเวลากลางคนื ไมตองเปน หว งหรอกครบั ลงิ ทกุ ชนิดเปน สัตวนอนในเวลากลาง คืน ยกเวน พวกลิงลมหรอื นางอาย ซง่ึ ไมจดั อยูในประเภทลงิ เพราะฉะนั้นกลางคืนมนั ไมอ อกหากนิ หรอื ไปไหนเปนอนั ขาด นอกจากหลบนอนอยูบนยอดไม แตถ า กลางวันเรากต็ องระมัดระวังกนั หนอ ย ผมไมค ดิ วามนั จะรวมกลมุ กนั เปนฝงู ใหญ เหมอื นเม่ือตอนท่ีเราพบไดง ายๆ นกั และถา ไมใ ช ฝูงใหญก็ไมมคี วามหมายอะไร” “แลวไอตวั ลกึ ลับท่ีมนั แอบมาดูดเลอื ดลกู หาบของเราละ” ดารนิ ถามขึ้นลอยๆ เดนิ ไปแหวกประตกู ระโจมมองออกไปเบอ้ื งนอก ฟา รอ งครนื ๆ แวว มาจากลูกเขาทศิ ตะวนั ออก ละอองอันเยน็ ฉํา่ ของฝนโปรยปลิวอยทู ว่ั ไป ปา รอบดานเปนสดี าํ สนทิ คงไดย นิ แตเสยี งน้ําที่ไหลเซาะอยูใ นลําหว ย และเสียงกบเทียนทีร่ อ งเซ็งแซ หลอ นหอไหลลงดว ย ความหนาวสะทาน ซุกมือที่สวมถงุ หนังทงั้ สองลงไปในเสอ้ื แจ็กเกต “เราอยากจะใหม นั มา แตกลวั มันจะรแู กวไมยอมมาเสยี เทา น้ัน รบั รองวา คนื นพี้ รานของ ผมจะไมหลับยามเปนอันขาด โปรดอยากงั วลไปเลยครบั ขอใหค ณุ ทง้ั สามหลับกนั อยางสบาย เปน หนา ทีข่ องผมเอง” “เราตองการเห็นการมาของมันดว ย ถามันมา” “ผมจะปลุกเองครับ ถา มีอะไรผดิ ปกติคนื น้ี” “พดู ถึงไอผ ีดดู เลอื ด คนเท่ยี วไดย ินไดฟงมาเสยี นักตอนกั คณุ พอจะใหค วามกระจา งได ไหม มันเทจ็ จริงยังไงแน” ไชยยนั ตพูดขน้ึ ขณะทีล่ กุ ข้ึนไปรือ้ ทห่ี ีบเสบยี งเครอ่ื งกระปอง ควา ลกู พรนุ กบั ผลไมด อง นํา้ เชื่อมอนั เปน ของหวานออกมาแกะ แจกจา ยใหเ ชษฐาและดาริน แลวสงมาใหพรานใหญ แต รพินทรสั่นศีรษะปฏิเสธโดยสุภาพ “ก็คณุ ไชยยันตไ ดฟง มายังไงละ ครบั ?” “เจา พวกผโี ปง ผีกอ็ งกอย ผีโปง คางอะไรนนั่ นะซิ มันเปนตวั อะไรกนั แน แลว มจี รงิ หรือ เปลา?” จอมพรานหวั เราะเบาๆ “ขน้ึ ชอื่ วา ‘ผ’ี แลว คือสมมตนิ ามของอะไรชนิดหนงึ่ ทช่ี าวปาเขาหวาดกลวั และเชอ่ื ถอื กัน เกย่ี วกับสงิ่ ท่ีเขาพิสูจนกนั ไมได ความจริงมนั ก็เปน สตั วหากินในเวลากลางคนื ธรรมดานี่แหละ ครับ สัตวบ างชนิดมีเสียงรอ งประหลาดวกิ ลวกิ ารฟง นา กลัว เขากต็ ัง้ ชื่อใหเปน ผไี ป ในชวี ิตผมไม เคยพบเห็นอทิ ธฤิ ทธิ์แทจ รงิ ของมนั เหมือนอยางทเ่ี ขาเลา ลือกันสกั ที กเ็ พิ่งจะมาเหน็ ชดั ๆ กับตาตอน ท่ีลูกหาบของเราตายเมื่อคืนท่แี ลวนแ่ี หละ ซึง่ กร็ บั รองไดวามนั ไมใ ชภ ูตผีปศาจอะไรท้งั นน้ั มัน จะตอ งเปน สตั วชนดิ อนื่ ทีย่ ังไมร ูวา มนั เปน สัตวอ ะไร ขอใหไดเ หน็ มนั จงั ๆ สกั ครั้งเปนรูก นั ออกไป ละ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

548 แลว เขากข็ อตวั ออกมาจากกระโจม คณะนายจา งท้ังสามเดินตามออกมาตรวจบรเิ วณดว ย ลูกหาบสวนมากพากันนอนหลบั หมดแลว เพราะออนเพลียทเ่ี ดินมาทง้ั วนั นอกจากพรานอยยู าม... ท่พี งตะไครน ํา้ อันข้ึนอยหู นาทึบริมหว ยดานหนง่ึ มลี าํ ไฟฉายสองสามดวงกราดวอบ แวบอยูท่ีนัน่ เชษฐาเหลือบไปเหน็ ก็ถาม “เอะ ! นนั่ ใครไปทําอะไรอยทู ล่ี าํ หวยนน่ั ?” “เกดิ กับเสย ครับ ออกไปหากบเทยี น เห็นบอกวาจะมาทํากบั ขา วตมกบตอนเท่ียงคนื ” “ฮอื ม เขา ทนี ่ี อยา ลมื ปลกุ ผมบางนะตอนขา วตม เสร็จ” ไชยยนั ตว า ปนหัวเราะ “คนื น้ีฝนคงเทแนน ะ” เชษฐาพึมพําแหงนหนาข้นึ มองดเู บอ้ื งบนอนั มืดทึบ พรอมกบั แบฝา มอื ขึ้นสัมผสั กบั ละอองช้นื แลว กวาดสายตามองดูบริเวณแคม ป ซงึ่ ขณะนีพ้ วกลูกหาบพากันหลบั นอนอยูบ นเกวยี น แทนทจี่ ะนอนกับพ้นื เหมือนทุกคนื และไมไ ดก อไฟอนื่ ใดไว นอกจากไฟสายฝนกองใหญ ซ่ึงสมุ อยู ภายใตห ลังคามุงของผา ใบใกลๆ กบั เตน็ ท ทาํ ใหบ ริเวณปางพักทงั้ หมดมืดสลวั คลุมเครือดนู า สะพรงึ กลวั ไมด อู บอุนเหมอื นคืนปกติ “อาจเทหนกั ในตอนดึกครบั ตอนที่เดนิ ตามรอยไอแ หวง ผมกับบุญคาํ ก็เจอฝนมาตลอด” “บรรยากาศไมคอยจะดีเลยแถวนี้ อากาศมันอบั ๆ ตะครน่ั ตะครอยงั ไงพิกล ยง่ิ เสยี กวา โปงกระทงิ อกี ” “เราจะพกั อยทู น่ี ี่เพยี งคนื เดยี วเทา น้นั ครบั ” ระหวา งเชษฐากบั ไชยยนั ตย นื คยุ กบั พรานใหญอยูอกี สองสามคํา ดารนิ เดินไถลไปพูด อะไรกบั แงซายผนู ั่งอยบู นตอไมรมิ เตน็ ท แลว กห็ ายเขา ไปในกระโจมพกั สองชายผเู ปน นายจางก็ กลา วขอตวั ไปนอนแยกเขากระโจมไป เสยี งบา งรอ งแหลมยาวโหยหวน ดงั แวว แทรกความเงยี บลงมาจากยอดไมด า นหลงั กระ- โจมพกั คร้ังหน่ึง แลวกเ็ งียบหายไป อกี อดึ ใจใหญๆ ก็ดงั ขนึ้ อกี ทางริมหวย เกิดกบั เสยที่เดมิ ทอ มๆ สอ งหากบเทยี นอยูใ นลาํ หวย จํ้าพรวดพราดกลบั เขา มาโดยเรว็ หวิ้ กบติดมือมาดวยคนละพวงใหญ รพินทรผ ูกําลงั น่ังคยุ อยกู บั บุญคําและจัน ก็ถามออกไปโดยเรว็ “อะไร?” “จงอาง! ลายลูกหวายเลย ตวั เทาหนา แขง ถกู แสงไฟฉายเปนเงาปลา บ เลื้อยผา นหนา เสย หางสกั สามวาเทา นัน้ ” เกิดกระซิบหอบๆ แลวหัวเราะออกมา พรานใหญจ ุป ากเบาๆ “แกไปแยง กบของมันกนิ ระวงั อุตรไิ มเ ขาเรอ่ื ง มนั ไปทางไหน?” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

549 “เล้ือยขามฝงหวยไปทางฟากโนน ครับ ผมกับเสย แทบจะไมก ลาหายใจ ตอนทส่ี องไฟไป พบเขา ” เขาถอนในออกมาโลง อก ทัง้ สองลงนั่งถลกหนงั กบอยรู มิ กองไฟ ขณะนน้ั เอง รพนิ ทรกับพรานของเขาทัง้ สี่ก็ตอ งหนั ขวบั ไปทางกระโจมพักของนายจาง เพราะลําไฟฉายสวา งจา ลาํ หนงึ่ สองกราดมา พอเหลียวไป ทุกคนกม็ องเหน็ ดารนิ ถือไฟฉายอยใู นมอื หนงึ่ อีกมอื หนง่ึ ถอื ปนลกู กรดยาว มีแงซายยืนอยูขางๆ หลอนสอ งไฟมาทีก่ ลมุ ของรพินทรแ วบ หน่ึง แลว กราดไปทว่ั บรเิ วณแคมป จากนั้นก็สองขึน้ ไปตามยอดไมส ูงทะมึนรอบดา น และเร่ิมออก เดินสง ไฟฉายไปใหแ งซายทาํ หนา ทีส่ อง เหมอื นจะคน หาอะไรสกั อยา งหน่งึ จันพมึ พําออกมา “เอะ ! นั่นนายหญงิ กับแงซายสอ งหาอะไร?” รพินทรย น คว้ิ เพงมองดรู างโปรง งามของนายจา งสาว กับรา งใหญกาํ ยําของหนมุ กะเหรีย่ งพเนจร ทก่ี าํ ลังพูดอะไรกันพึมพาํ และเดนิ สองไฟตามยอดไมออกไปทางดงทบึ เบ้อื งหลงั กระโจมพกั หา งออกไปทกุ ขณะ เขาควา ไรเฟล ผุดลุกขน้ึ สาวเทาตามเขา ไปโดยเร็ว มาทนั กันทใี่ ต ตน ยางใหญห ลังเตน็ ท หลอนหันมามองดูเขานิดหนึ่งแลว ก็ไมสนใจ หันไปแหงนมองตามยอดไมท ่ี แสงไฟของแงซายสอ งตอไป ในมอื กระชับมารลินเตรียมพรอ ม สวนแงซายพอเหน็ รพนิ ทรตรงรีเ่ ขา มา กย็ ิ้มยงิ ฟน มองดูเขาเกรงๆ รีบดับไฟในมอื ลง แตหญิงสาวหันไปออกคาํ สงั่ แวด “แงซาย ใครใชใ หเ ธอดับไฟหา! สองหาใหพ บซิ” “คุณหญิงจะสอ งหาใหพ บอะไรครบั ?” เสยี งหาวๆ ของรพินทรข ัดขึน้ หลอ นหนั มาจอ งเขาดวยตาขุน เขยี ว ตอบสะบัดๆ “กไ็ อต วั เวรอะไรท่รี อ งเหมอื นผีนน่ั นะซิ ฉนั ฟงมานานแลว จะนอนก็นอนไมห ลับ ทกุ ครง้ั ที่ไดยนิ ขนลุกเกรยี วไปหมด” พรานใหญเ ปา ลมพรอู อกจากปาก โคลงศีรษะชาๆ “โธ! ใจหายใจควํ่าหมด นึกวา เรือ่ งอะไร ท่ีแทก็อตุ สา หลกุ ขึ้นมาประกาศสงครามกับ บา ง” “อยามาพูดบาๆ กวนโทสะเหมือนไอบางผนี ่นั อีกคนเลย ฉนั เกลยี ดเสยี งของมนั ชวยสอ ง ไฟใหบางซ”ิ “คณุ หญงิ จะยงิ มันเชียวหรือครับ มันไมร บกวนเปน พษิ เปนภยั อะไรกบั เราเลย มนั ก็แค รอ งไปตามธรรมชาติของมนั เทาน้ัน” “ก็บอกอยูนยี่ ังไงวาฉันเกลยี ด ไมอยากฟง เสียงของมัน ทําไมมันไมไปรอ งทอี่ ่ืน มารอ ง โหยหวนกวนประสาทอยไู ด แลว มันเรอ่ื งอะไรของคณุ ดว ย เมอ่ื ไมช ว ยสองไฟให ก็ไปเสยี ใหพ น ๆ ไป ประเดย๋ี วฉนั จะมองเหน็ คณุ เปนตวั บางไปอกี คนหน่งึ เทานน้ั ” [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

550 “วา แตว าคุณหญิงรจู กั ตัวของมันแลวหรือครับ ไอบ า งนะ” “ไมสําคัญ ตวั มันจะเปน ยงั ไงก็ชาง ฉนั ไดย นิ มนั รองอยบู นยอดไมน ีแ่ หละ พอตาสะทอน เปน ยงิ ละ” “พนนั กนั ก็ไดว า คุณหญงิ ไมม ีวันไดต ัวมนั หรอก ถึงยังไงมันก็ไมย อมใหคุณหญงิ เห็นตัว งายๆ ไปนอนเสยี ดีกวา พรุงน้ีเราจะออกเดนิ ทางแตเ ชา ” หลอ นไมตอบคาํ ใดอกี กระชากไฟไปจากมอื แงซายอยา งขัดใจ สอ งขึน้ ประกบกบั กระโจมมอื ของลกู กรดมารลนิ กระบอกนน้ั สอ งกราดคน หาเองอยางหมายมน่ั ปน มอื อดึ ใจน้ันเอง จากลําแสงของไฟฉายขนาดแปดทอ น กจ็ บั พบดวงทับทมิ คหู นึง่ สะทานแววลงมาจากยอดไม ม.ร.ว. สาวคนสวยกเ็ ล็งจากศูนยก ลอ งอยา งรวดเรว็ แลว กระดิกน้ิว เสยี งลกู กรดลัน่ เผียะออกไป ยงั ไมท นั จะขาดเสยี ง กป็ รากฏเสยี งวบู วาบรว งหลนระก่งิ ไมล งมาหลน สวบในพงรก “ฮึ! นี่ยังไงละ ไอต วั ทม่ี ีเสยี งเสนยี ดห”ู หลอ นคาํ ราม รพนิ ทรห วั เราะหึๆ ในลาํ คอ พยกั หนา กบั แงซาย ออกคําสงั่ “ไปแงซาย ไปเกบ็ มาใหนายหญิงดซู ิ รปู รา งหนา ตามันเปน ยงั ไง?” แงซายรับไฟฉายเดินบกุ เขาไปในพงตรงตําแหนงทเ่ี จา สิ่งน้นั รว งลงมา อดึ ใจเดยี วกห็ ้วิ อะไรอยางหนงึ่ รองแรงมาดวย วางไวก ับพ้ืนตรงหนาของหญงิ สาว รพนิ ทรสอ งไฟฉายใหด ู พอ มองเหน็ ไดถนดั ดารนิ กอ็ ทุ านออกมา “เอะ! นีม่ ันนกตะหากละ นกอะไรกันนี่ เหมือนนกฮกู ตัวเบอ เรอเชียว” “นกทึดทือยงั ไงละครบั ” “บา จรงิ ! ฉนั จะยงิ บาง” หลอ นรอ งอยา งผิดหวงั ระคนฉนุ “ผมบอกแลว วา อยาเสียเวลานอนเลยครบั เสยี งรองของมนั ลวงหูเรามาก บางทนี กึ วา ดงั มาจากยอดไมใ กลๆ นี่เอง แตความจรงิ มันรอ งอยูในดงลกึ เหน็ ตวั มนั ยาก มนั ไมร อ งบอยนักหรอก ครับ น่ีมันหยดุ เงยี บไปแลว คุณหญิงสงบจติ ใจไปนอนเสยี ดกี วา” หญงิ สาวยืนเมม ริมฝป าก องึ้ ไปนาน ในทสี่ ดุ กถ็ อนใจเฮือก “ฉันนอนไมห ลับ ทนี่ ่บี รรยากาศมนั ไมด เี ลย” “บรรยากาศในปาทึบมนั กย็ งั งแี้ หละครับ ไมเ หมือนบรรยากาศแถวพัทยาหรือหวั หนิ ” “ประเดย๋ี วฉันกแ็ ชงใหแผลทีเ่ ย็บไวกาํ เรบิ ขนึ้ มาอีกเทานน้ั ” พรานใหญย ิ้มเลก็ นอย นาํ้ เสียงของเขานมุ หู อาการทีเ่ ตรยี มพรอ มจะหาเรอ่ื งของหลอนจงึ ลดลง “เลกิ หงดุ หงดิ เสียทีเถิดครับ คณุ หญิง แลว ก็อยา ไปมวั พะวงฟงเสยี งบางมันรอ งกวน ประสาทอยูอ ีกเลย ถายงั ไมง ว งหรือคิดวา ยังหลบั ไมลง ก็มาทางน้ดี กี วา ครับ มาดูเกดิ กบั เสย ถลกหนัง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

551 กบ พวกนน้ั ไดกบมาแยะทเี ดยี ว ประเดย๋ี วเขาจะตมขา วตม กบทานแกห นาวกัน อยาเดินทอมๆ ไป เลย มดื ๆ คํา่ ๆ กลางปาลึกมันไมเหมาะ” อารมณของหลอ นดูจะดขี ้ึนเลก็ นอย ชําเลืองมองดจู อมพรานนดิ หน่งึ แลว เดนิ ตามตอยๆ มาโดยไมป รปิ ากคาํ ใดอีกอยา งเด็กด้อื ๆ ที่เพงิ่ จะถูกใจในคาํ พูดเพราะๆ หขู องพ่ีเลี้ยง [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

552 25 พวกน้ันกินเหลา โรงกนั ไปพลาง ชวยกนั จดั การถลกหนงั กบและคยุ กนั ไปพลาง พอเหน็ นายจางสาวเดนิ ตรงเขา มาพรอ มกับพรานใหญกย็ มิ้ รบั บญุ คาํ สละมาเลก็ ๆ แบบท่ีพบั ไดซึง่ ตนเอง กาํ ลังนงั่ อยกู อ นใหแกห ลอน พลางเชื้อเชิญ ดารินวางปน พงิ เกวยี นคนั หน่งึ ยนื กอดอก มองดูพวกนน้ั ชวยกันเตรียมทําขาวตมกบอยูครูหนงึ่ กท็ รดุ ตวั ลงนง่ั ควักบุหร่ีจากกระเปาเสือ้ แจก็ เกตออกมาจดุ สบู “นน่ี ะเหรอกบเทียน ท่ไี ปสองไฟหากนั เม่ือตะก”้ี หลอนถามเปรยๆ มองดูอยางสนใจ “ครับ” เกิดตอบอยา งนอบนอม “นายหญิงทานกบเปน ไหมครบั ?” “ฉันกินไกไดย งั ไง กก็ นิ กบไดอยางนน้ั ไดกนั มาแยะจรงิ กี่ตัวนะ ?” “รว มยส่ี บิ ครับ” “ไหนวา จะทาํ ขาวตม กบงน้ั หรอื ?” เกดิ หวั เราะแหะๆ “ครบั วา จะทาํ เปนเสบยี งรองทองสาํ หรับพวกเราท่อี ยูยาม หรือใครที่ต่นื ขึน้ มาหวิ คนื นี้ เราผลัดกนั อยยู ามตลอดรงุ ยามละส่คี น” “ดมี าก แลวอยา หลับยามกนั เสียอีกเหมือนเมือ่ คนื ทแ่ี ลว ละ วาแตเ รอื่ งขาวตมกบอยางวา นั่นเถอะ จะทาํ กนั ยงั ไง ไหนลองบอกซ”ิ พวกน้ันยมิ้ แหง ๆ หนั ไปมองดหู นากันเอง บญุ คํากต็ อบแทนคณะมาวา “กท็ าํ กันงา ยๆ แหละครับ นายหญงิ ตม ขาวพอเดอื ด กใ็ สกบลงไป เอาเกลอื หรือน้ําปลา ใส เทา นัน้ กก็ นิ กนั ไดแ ลว ” หญิงสาวทาํ หนาผะอืดผะอม “ย!ี้ แลวจะกนิ เขา ไปลงหรอื ทาํ อยา งน้ันนะ เคร่อื งเคราอะไรก็ไมมีสกั อยา ง” จนั อาปากจะพดู แตพรานใหญลอบขยิบตาไว แลว บอกมาหนาตาเฉย “ถา ปลอ ยพวกน้ีไปตามประสา เขาก็มีปญ ญาทําไดเ พยี งแคน้แี หละครบั แตถ าไดแมครวั บรรดาศกั ด์อิ ยา งคุณหญิง ก็จะเปน ลาภปากของพวกเราทกุ คน โดยเฉพาะอยางยง่ิ คณุ ชายกับคุณไชย ยนั ตจะลุกขึ้นมารว มสนกุ กบั ขาวตม กบของเรากลางดึกดว ย” “พี่ใหญก บั ไชยยนั ตจะมารว มรายการน้ดี ว ยเหรอ?” พรานใหญซ อนยมิ้ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

553 “กเ็ ห็นสั่งผมไวว าใหปลกุ ถา ขาวตมเสรจ็ ตอนนี้เขาไปนอนเอาแรงกอน” “แปลวา คณุ จะเกณฑใหฉ นั เปนผูด าํ เนินการขาวตม กบหมอนี้” “เรยี กวา ขอคําปรึกษาดีกวาครบั เพราะคุณหญงิ ก็คงยงั ไมน อนในตอนน้ี ชว ยพวกผมทํา ขาวตมกบ ดกี วา จะไปฟงเสยี งบางแลว ก็ถอื ไฟฉายเดนิ สองจอ งยิงมนั อย”ู ม.ร.ว.หญิงดาริน ตวดั หางตาผา นใบหนาเขาเหมือนจะคอ น “ดนี ่ี เขา ใจหลอกใชมากนะ ถา งั้นทกุ คนตอ งเปนลกู มอื ของฉนั รวมท้ังตัวคณุ เองดว ย นายพราน” “ดว ยความเตม็ ใจทเี ดยี วครับ” “ใชคณุ นน่ั แหละเปนคนแรก” หลอ นบงการ “เดนิ ไปถามแงซายวาหีบเครอ่ื งครวั อยูท ่ไี หน สง่ิ ทฉ่ี ันตองการกค็ ือน้าํ มนั กระเทียม พรกิ ไทยปน และต้งั ฉาย คณุ เลือกดูเถอะ มคี รบทกุ อยางท่ีสั่งนี่ ออ อยาลมื นํา้ ปลาดี แลวกผ็ งชูรส ดวย ไปขนมาทีน่ ี่เรว็ ” จันขยับจะลกุ ขนึ้ เพ่ือไปทาํ ตามคาํ สง่ั ของหลอ นแทนพรานใหญ แตห ญิงสาวกดไหลไ ว ออกคําส่งั ใหน ่งั ลงตามเดมิ แลว หนั มาพยักหนาเตือนเขา รพนิ ทรห วั เราะเบาๆ ลกุ ขึ้นเดนิ ไปตาม บัญชาโดยดี ครูเดียวกห็ อบสิง่ ท่ีหลอ นตอ งการพะรุงพะรังเดินกลบั มา พรอมกบั แงซายผชู ว ยหวิ้ มา ดวย นาํ มากองเรียงไวต รงหนาหลอ น “เปนยงั ไง หาไดค รบไหม?” “ครบหมดตามทบี่ ัญชามา ครบั ผม!” เขารายงานแบบทหาร แลวหวั เราะ “ผมไมนึกเลยวา ‘ครวั เบ็ดเสร็จ’ ฉบับกระเปาเคล่อื นทีข่ องคณุ หญิง จะมอี ุปกรณ ครบถวนถึงเพยี งน้ี มีแมก ระท่ังตัง้ ฉา ย ถาจะขาดก็ขาดผักสดเทานัน้ ” “จําไวซวิ า ผูหญิงอยทู ไ่ี หน ครวั กอ็ ยูท นี่ นั่ ครัวก็คือทอ ทองกค็ ือพลงั งาน จําไมไดห รอกรึ นโปเลียนเคยพดู ไวว า ‘กองทัพเดินดวยทอ ง’ โงมากไหมละ ทีพ่ ยายามจะกดี กันไมใ หฉ นั มาดวยแต แรก” “ครับ เปนความโงข องผมอยา งยง่ิ ” “ยอมรบั เสียโดยดีอยางน้ี คอ ยนาปราณหี นอ ย เอาละคณุ นั่นแหละลงมอื ปอกกระเทยี มเขา รับรองวา ขาวตม กบของเราคืนน้ี ไมแ พข า วตมราชวงศ ถาจะขาดก็เพยี งตน หอมหรอื คื่นฉา ยเทา นัน้ ซึง่ กไ็ มจ าํ เปนนัก” พรานใหญอมยิม้ ยอมตวั เปน ลกู มอื ปฏบิ ตั ติ ามคําสัง่ โดยดี [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

554 ดารินส่ังใหแ งซายจดุ เตานาํ้ มนั กา ดขน้ึ พรอมกนั ทง้ั สองเตา เตาหน่งึ ใหบ ญุ คาํ จดั การ ขาวตม แลว สงั่ ใหเ กดิ หนั่ กบเปนช้นิ ขนาดที่หลอ นตองการ ทกุ คนชว ยกันคนละไมละมือตามคําบง การของหลอ น พอทกุ สงิ่ ทกุ อยา งครบถวนเรียบรอยตามตองการ หญงิ สาวก็ลงมอื เอง เรม่ิ ดวยการต้ัง กระทะเจียวกระเทียมจนเหลอื งหอมสงกล่ินไปทว่ั แลวใสหมอ เลก็ ๆ ไว จากนน้ั ก็ผดั รวนเน้ือกบ ใส นํา้ ปลาและพรกิ ไทย พรอ มผงชรู สเตมิ นํ้าจนไดที่ กลนิ่ ตลบหอมฟงุ ชวนกนิ แลวแยกใสหมอ ตางหากไวอกี หมอหนึง่ หลอ นรวนเน้ือกบเสรจ็ กอ นขาวหมอ ใหญจะทนั เดือดดวยซาํ้ “ดหู มอขา วตม ใหดนี ะ” หลอ นหันไปรอ งบอกบุญคาํ “กะตม พอใหส ุกเทา นน้ั อยาใหเ ม็ดบานเกินไปนกั หม่ันตกั ฟองท้งิ ในเวลาเดอื ด และ ระวังอยา ใหน า้ํ แหง พอไดทก่ี ็รีบยกลง” บญุ คํารับคําอยางกระวกี ระวาดแข็งขนั ดารินลกุ ขนึ้ ยนื บอกใหเ สย นาํ เอาเครอ่ื งขา วตม ท่ี เตรยี มไวเรียบรอ ยแลว มาต้งั เรยี งไวรวมกลุมกันบนตอไมใหญหนาเรยี บตอหนงึ่ คอื กบท่รี วน เรยี บรอยแลว หมอกระเทยี มเจยี ม กระบอกพรกิ ไทย ต้งั ฉายก็เอาออกจากกระปกุ ใสช ามไว และถว ย นํา้ ปลา แลว หลอนกห็ นั มาทางรพนิ ทร ผูยืนลูบรมิ ฝปากอยเู บ้อื งหลัง “ทนี กี้ ็รอใหข า วตม สกุ เทา นน้ั จะตองใหบอกอีกไหมวา ทํายังไงถงึ จะใหมนั กลายเปน ขา วตมกบขึ้นมา?” “พอขาวตมสกุ ก็เททกุ อยางทีเ่ ตรียมเอาไวล งไปในหมอ ขา วตม กวนๆ ใหม นั ผสมกนั ” “ฉลาดแตใ นเรอื่ งลาสตั ว แตโงม ากสําหรบั ศิลปใ นการกิน” หลอนพดู เงยี บๆ สวนข้นึ “เสยี แรงทําแยกไวใ หเ ห็นชดั อยา งน้ี จะฉลาดสักนิดกไ็ มม ี ไออยางทคี่ ณุ วา นั่นนะ มัน ขา วตมปา ไมใ ชข า วตมของคนที่เจรญิ แลว เขากินกนั มอี ยางหรอื เอาไปใสปนกันหมดทงั้ หมอ อยา ง นัน้ มันกเ็ ซง็ หมดนะซิ แลว จะไปรูไดย งั ไงวาใครตองการรสชาติแบบไหน...ตกั ขา วตม ใสช ามตามที่ แตล ะคนจะตอ งการยะ แลว กต็ กั กบทร่ี วนเอาไวใ สลงไป มากนอ ยแคไหนก็สุดแลว แต ต้งั ฉายโรย ลงไป กระเทยี มเจียวใส โรยพรกิ ไทย นา้ํ ปลาเหยาะตามรสทีต่ อ งการ ใครจะกินเมือ่ ไหรก ็ปรุงเอาเอง เมอ่ื นนั้ ฉลาดข้นึ บางหรอื ยงั ละ ทารซาน?” รพนิ ทรผิวปากหวอื เอามอื ตบหมวกสกั หลาดบนศีรษะทส่ี วมอยู ลงมาโปะปด หนา แลว แหงนขน้ึ พวกพรานพ้นื เมอื งหวั เราะกนั ครนื บรรยากาศอันเหงาเยียบเย็น เร่มิ อบอุนครึกครน้ื ข้นึ “ถามนี ้ําสม พริกดองอกี หนอ ยกส็ วย” เสยี งพรานใหญพ ดู ออยๆ ออกมาจากใบหนาท่ียงั มีหมวกคลุมปด อยนู นั้ ดารนิ หวั เราะหึๆ “น่แี หละเขาวา ความตอ งการของมนษุ ยไ มม ที ีส่ ิ้นสดุ ไดยงั งีแ้ ลว ก็คิดจะเอายงั งนั้ อกี ตอ ไป สําหรับนํ้าสมพรกิ ดองทค่ี ุณวานนั่ นะ มันจะไปยากอะไร นาํ้ สมสายชูเราก็มีอยแู ลว ถงึ พรกิ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

555 ช้ีฟา จะไมม ี กเ็ ห็นพวกคณุ เกบ็ พรกิ ข้ีหนูสดมาสตอกกนั ไวมากไมใ ชหรอื เอาพรกิ ขี้หนมู าดองน้าํ สม เขาซิ แลว จะตอ งการเสียงดนตรีประกอบอีกไหม จะไดข นเอาเคร่อื งสเตอรโิ อมาเปด ให” หลอ นประชด “จะวเิ ศษสุด-สดุ วเิ ศษ ถา จานเสียงทเี่ ปด เปน เพลง ‘จังเกลิ ฟลทุ ’ ทีร่ ะบบอัดในสเตรโิ อโฟ นคิ ” ดารนิ อดหวั เราะไมได รอ งออกมาเบาๆ วา “บา !” แลว กห็ นั ไปรองบอกพวกน้นั วา “เอาละ ฉนั จัดการใหพ วกเราเรียบรอยแลว ขา วตม สกุ ใครหิวกก็ ินไดกอ นเลย” “แลวนายชายสองคนละครบั ?” เกิดถาม “เขาบอกใหปลุกเมอื่ ไหรล ะ ?” “เทย่ี งคนื ” รพินทรเปน คนบอก หลอนเลกิ แขนเส้อื แจก็ เกตขึน้ ดนู าฬกิ าขอ มอื “นีเ่ พิ่งจะส่ีทุม กวา ๆ เทานน้ั เอาไวถงึ เวลาคอยปลุก พวกเราใครหวิ ก็ไมจ าํ เปน ตอ งรอ หรอก เสร็จแลว เอาหมอ ขา วตมตัง้ บนกองไฟรมุ ออ นๆ ไว ระวงั อยา ใหถ กู ฝน แลว เราจะมขี าวตม รอ นๆ กินกันตลอดคืน” วา แลว กห็ นั ไปควา ปนลูกกรดทีว่ างพงิ เกวียนอยู เดนิ ทอดนอ งเอือ่ ยๆ มอี าการเหมอื นจะ ตรงไปยงั กระโจมพกั แตแลวก็หยดุ ยนื อยูท่โี ขดหนิ ใหญลกู หนึง่ ใกลตน กระดาษอันข้นึ ซุมทึบใน ระหวางปา เฟร น รอบดาน ใชไฟฉายท่ตี ิดมืออยูสอ งกราดสํารวจดใู นราวปา อนั มดื มดิ รอบดา น ทง้ั ระดบั สุมทมุ พมุ พฤกษ และตามปลายยอดของกิง่ ไมทป่ี กคลุมหนาทบึ พรานใหญเ ดินตามเขา มา หยุดใกลๆ หลอ นกถ็ ามมาโดยไมเ หลยี วหนา วา “จะตามมาเอาเครือ่ งจานเสยี งสเตอรโิ อกระมัง?” เขาหัวเราะ “เปลาหรอก ขา วตม สุกแลว อยากจะมาเชญิ แมครัวใหญไ ปกระทําพิธเี ปด รายการเอาฤกษ เสยี หนอ ย พวกน้นั กาํ ลังรอคุณหญงิ ทําไมเดินหนีมาเสยี กอ นละครับ” “ฉันยังไมหวิ หรอก ก็บอกแลว วา ใหพ วกคณุ จดั การกนั กอ นถา หิว” หลอ นพดู เนอื ยๆ คงสองไฟกราดอยูไปมาเชน น้ัน “แปลวา คุณหญงิ จะไมทานหรือ เสียแรงชว ยทาํ ให” “ฉันอาจกนิ ตอนดึกๆ ก็ได ถาหวิ ” แลว กห็ นั หนามาเผชญิ ถามวา “คนื น้รี ูสกึ เปน ไงบา ง สบายดีแลว หรอื ฉนั หมายถงึ บาดแผลทเี่ ย็บไว” “เช่ือวา คงไมกาํ เริบอีกครับ เพราะตอนนี้ก็รูส ึกเฉยๆ ผมกนิ ยาตามทคี่ ณุ หมอใหไวโดย เครงครัด ขอบพระคุณ” [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

556 “เห็นถกู ฝนเปย กนา้ํ มอมแมมกลับมาเมอ่ื หวั คํ่าน่ี กลวั จะเปน หนอง แตถ า คุณกนิ ยาได ครบถวนตามทีก่ ําหนดใหไว กค็ งไมเปน ไรกระมงั ระวงั ในเร่อื งสขุ ภาพหนอ ย คณุ ไมส บายลงเสีย คนเดียว การเดนิ ทางของเราก็ชะงัก” พอพดู จบ คนพดู เองก็เริ่มไอและจาม เพราะความชนื้ และเยน็ จดั ของอากาศ หอ ไหล สะทา นลง รพินทรย มิ้ “โปรดอยา กงั วลในเรอื่ งของผมเลยครับ วาแตค ณุ หมอเองเถอะ ทาํ ทา จะไมไ ดเ รอ่ื งแลว อากาศคืนนี้ชน้ื มาก ผมวา เขา ไปนอนเสยี ไมดกี วา หรอื ครบั ” “ฉนั ไมเปน อะไรหรอก เปน หมออยูเองแลว พอจะหาทางปอ งกนั ตัวเองได” พลางกท็ อดสายตาออกไปยังพงทึบที่เปน ฉากสดี ําสนิทรอบดา น อัดควนั บุหรลี่ ึก พมึ พํา “ตง้ั แตมาถงึ ทน่ี ี่ในตอนแรกแลว ฉันรสู กึ ตะคร่ันตะครออยางไรพกิ ล ใจคอไมส บาย อยางไรบอกไมถ ูก พีใ่ หญกบั ไชยยนั ตกม็ คี วามรูส กึ เหมอื นๆ กนั ” “ทน่ี ่มี นั เปนแอง กระทะ ในระหวา งเขาสูงรอบดา น อาจมใี บไมเนาๆ หลายชนดิ ทห่ี ลนลง มาทับถมกัน ระเหยเปน กลน่ิ แกส ทาํ ใหเ ราหายใจเขา ไปแลวทําใหร สู ึกไมส บาย ชวนให ตะครนั่ ตะครอและทาํ ใหประสาทไมด ี แตเ ราจะพักอยูทนี่ ี่เพียงแคคนื นเ้ี ทา นนั้ พรงุ น้ีก็ไปตอ แลว ” ตา งเงยี บกนั ไปชว่ั ขณะ เสยี งกบเทยี นยงั คงรองแซอ ยูในลําหว ย สลบั ไปกบั จง้ิ หรดี เรไร และนกที่หากินกลางคืน ท่ีดังมาเปนเสยี งแปลกๆ ฟงแลว ชวนขนลกุ นานๆ ก็มเี สยี งเสอื รองคํารามเรยี กหาคแู ววแทรกลมดกึ และความสงัดของไพรชัฏ มาจากเชิงเขาตนของลําหวย แลวกป็ รากฏเสยี งกระหม่ึ ของคมู ันโตตอบ มาจากดงฝง ตรงขา ม ไดยนิ อยางถนัดชัดเจนเหมอื นมนั จะรอ งอยใู กลๆ บรเิ วณแคม ปน ่ีเอง ทนั ทที ี่ ปรากฏเสยี งคํารนของเจาปา สรรพแมลง นก และแมแ ตก บในลําหว ย ก็สงบเสยี งเงยี บกริบลง ชว่ั ขณะราวกบั นดั กนั ไว ครใู หญด นตรปี าก็เริม่ บรรเลงเพลงตอ ไปตามธรรมชาติของมัน และจะ เงียบลงในทกุ คร้งั เมอื่ พยัคฆร า ยโกญจนาทขน้ึ หลอ นเง่ียหสู ดบั รับฟง เสยี งเหลา นัน้ อยางตั้งอกตง้ั ใจ แลวมองสบตาพรานใหญน ิ่ง ยมิ้ จางๆ แววตาเปนประกายสอแววครึ่งกลา ครึ่งหวาด แลว ก็ทาํ ลายความเงียบขนึ้ ดว ยเสยี งแผว เบา “ขอสารภาพวา นีเ่ ปน ปาแทจรงิ ครั้งแรกทฉี่ นั เพง่ิ เคยพบ ยกเวนพวกปา สงวนซงึ่ ฉันได เคยผา นเขาไปแลว ในฐานะนกั ทอ งเที่ยวและนักศกึ ษา ฉันเคยนอนฟง เสยี งสงิ สาราสัตวมนั รอง คาํ รามในเวลากลางคืน ไมร สู ึกอะไรเลย นอกจากความไพเราะของมนั เพราะวา ในขณะน้นั นอนอยู ในท่พี ักอนั ปลอดภยั แข็งแรงท่ีทางวนอุทยานเขาจัดไวให ผดิ กับท่ีเรานอนกนั อยทู ่นี เี่ ปน ตรงขาม ถามจริงๆ เถอะ พวกคณุ นอนหลบั กันไดด อี ยหู รอกหรอื เม่ือไดยนิ เสียงมนั มารอ งอยูใกลๆ ” “เสียงเสอื หรือเสยี งนก มนั กไ็ มผิดอะไรกนั หรอกครบั ” พรานใหญต อบเรือ่ ยๆ [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

557 “เราถอื เสียวา มนั เปนเสยี งของ ‘ปา’ เมือ่ เราเขา มาอยใู นปา เรากต็ อ งไดยนิ เสยี งมนั อยูวนั ยังค่ํา ความจรงิ มนั มอี ยแู ลว วา มันรอ งไปตามธรรมชาตขิ องมนั เจาเสอื ตัวที่มนั รองคํารามใหเ ราได ยนิ มนั ไมไดเจตนาใหเ ราไดย ินหรอก แตร อ งเรยี กคู ถามันเจตนารายทจ่ี ะมาเปน ภยั ตอ เราแลว มนั จะ ไมร อ งหรือทาํ เสียงใดๆ ข้นึ เปนอันขาด นอกจากจะยอ งกริบเขามา เสือเปน ศักดิศ์ รีของปา ปาไหน ไมม เี สอื ปานั้นก็ไมน า จะเรียกวา ปา และข้นึ ชื่อวา เสือแลว อยา คดิ วา มนั จอ งจะเปน ภัยตอคนทกุ ตวั ไป มนั กเ็ หมือนสตั วปาธรรมดาทวั่ ไปนีแ่ หละ คือคิดหนหี รอื คิดหลบหลีกมากกวา เผชญิ หนา ยกเวน เจาเสือประเภททเี่ คยกนิ คนมาแลว อยา งทเ่ี คยบอก ซ่งึ นานๆ จะเจอเขา สกั ที และการนอนปา ของเรา ทุกคนกน็ อนกนั อยา งพรานอยูแลว คอื เราไมเคยประมาทกันเลย ประสาทตอ งไวอยตู ลอดเวลา...” แลวเขากก็ วาดสายตาไปรอบๆ สดู อากาศเยน็ เยอื กเขา เต็มปอด “สําหรับคืนนี้ สภาพของปาไมนามีอะไรกรงิ่ เกรงเลยจนนดิ เดยี ว เพราะปา ทงั้ ปา คึกคกั รา เริงกนั ดตี ามสภาพปกติ ผมกลาพนันไดเ ลยวา ไอผโี ขมดทีเ่ ราเกรงกนั คงจะไมมาในคืนน้ีแนๆ” หลอ นขมวดควิ้ “ฉนั ไมเขาใจ หมายความวา ยงั ไง” “ถาไอส ัตวล กึ ลบั น่นั มนั มาละก็ อยาวา แตส ิงสาราสตั วอ ะไรทีอ่ อกหากนิ และรอ งกนั อยู ตามธรรมชาติเชน นเี้ ลย ตอ ใหจ ง้ิ หรีดหรอื จกั จนั่ สักตัวก็จะไมท าํ เสียงขึ้นเปนอันขาด สัญชาตญาณ ของสตั วตอ สตั วยอมจะรูกนั ไดดี เมื่อมนั กลํ้ากรายเขา มาปาทัง้ ปา จะเงยี บสงดั ไปหมด สตั วอนื่ ๆ จะ เตลดิ หนไี ปไกลลบิ คืนนี้สัตวป า ในละแวกนคี้ รึกครื้นชกุ ชมุ อยเู ปนปกต”ิ ดารินลืมตากวา ง ครางออกมาคําหนึ่ง “มนั มอี ทิ ธพิ ลถึงขนาดนนั้ ทีเดยี วรึ?” “มนั เปน สญั ชาตญาณหลีกภยั ชนิดหน่งึ ของบรรดาสัตวปา ทง้ั หลายครบั คุณหญงิ ไม สงั เกตหรอื วา เม่อื เสอื รองเม่ือตะก้ี กบเขยี ดกพ็ ากนั หยุดเสียงพรอ มกันหมด ไมมตี วั ไหนรอ งอยอู กี พอเสียงเสือหายไปนานแลว มันก็รองกันขนึ้ อกี สัตวท ่ีดอ ยอาํ นาจกวา จะเกรงสัตวใ หญ ผูคอยแตจ ะ พิชติ มันเปนธรรมดา และกฎนี้ยอ มเปน จรงิ เสมอไป ถา พวกมนั สําเหนียกภัยทจี่ ะมาถงึ ตัว มนั จะรบี เรนหนีเอาตวั รอดไปโดยเรว็ น่นั แปลวาทําใหปาเงยี บเชียบลง และในบรรดาสตั วต อสัตวด วยกนั แลว มนั จะมีสัญชาตญาณรไู ดดีกวา มนษุ ย อยา วา แตไอผีโขมดท่กี ล่นิ ของมันสามารถสะกดสัตว ท้งั หลายใหงว งเหงาเซาซบไดเ ลยครบั ขนาดเสอื ใหญก นิ คน หรือชาวบา นเรียกกนั วา เสือสมิงอยา ง ไอกดุ เวลามนั ยางกรายเขา ไปในปา ไหน ตุกแกทอ่ี ยตู ามโพรงไมส งู ๆ กย็ ังหยุดรอง ถาเราเคยชินกบั ปา มาพอสมควรเราก็พอจะจบั ‘รหัสปา ’ ไดจากสง่ิ แวดลอ มรอบดา นเหลาน”้ี มเี สียงสัตวอะไรมากกวาหนงึ่ ตวั สงเสยี งขกู นั แฟฟาอยูบนกง่ิ มะกอกปา บนเนนิ ใกลๆ แลวก่งิ ไมก ็ไหวโครมครามสะเทอื นไปหมด ดารินสองไฟฉายไปยังตาํ แหนงนัน้ โดยเรว็ แตแ ลว กอ นที่ลําไฟของหลอ นจะพบกับตําแหนงตนเสียง กม็ เี สียงหลน พล่ักมากระทบพน้ื เบื้องลา ง เสยี งขู ระคนไปกับการตอสอู ยางชุลมุนของสตั วข นาดเล็กสองตวั ยังคงดงั อยูเชนน้นั พงรกและใบไมแ หง ที่ [E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])