เพชรพระอุมา เล่ม10 จอมผีดิบมันตรัย

2209 ทกุ คนในหายวบู โดยนํ้าเสยี งและอาการของเขา ดารินกบั มาเรียขยับตวั แตไชยยนั ตก ด ไหลสองหญิงไวบังคับใหนง่ิ สงบอยูก บั ทอ่ี ยางทันตอ เหตุการณ สว นเชษฐาสง .458 และไฟฉายของ ตนเองไปใหอ ยางเบากรบิ รพินทรร บั มาถือกระชับไวใ นมืออยา งไมก ระโตกกระตาก หรือ เคลือ่ นไหวอยา งไรใหมันเปน ทผ่ี ิดปกติของกลุมนายจาง ตรงตามประสงคของเขาอยา งย่ิง รพินทรป ระกบฮนั เตอรใตกระโจมมือ ขณะท่ีประทับไรเฟล ข้นึ ไหล แลว กดสวติ ช สวา งจาเปนลําพวยพงุ ออกไปในทันทนี นั้ โขดหนิ ดาํ มะเม่ือมลกู หนงึ่ กระทบแสงไฟขณะทก่ี วาดผานอยางรวดเรว็ ไปยงั บรเิ วณ แองนาํ้ จอมพรานฉายเลยผานไปเสยี กวาดสงู ไลข้นึ ไปยังกลมุ พุมพงเหนือขนึ้ ไป เขาตอ งการหาเปา ดวงตาสะทอนแสง อนั เปน หลกั ธรรมดาท่ัวไปของการหาเปาในเวลากลางคืน ไมมวี ีแ่ ววอะไรทงั้ สน้ิ ! บัดนน้ั เอง กช็ กั เอะใจอะไรบางอยาง เทาท่จี ําได รมิ แอง น้ํามวกนั้นเคยวา งโลง ไมม ี กอ นหินลกั ษณะเชน น้ันอยใู กลเ คียงเลย แตเ มอ่ื อดึ ใจนไ้ี ฟฉายของเขาเหตไุ รจงึ กราดไปกระทบเขา กับส่งิ แปลกปลอมนน้ั เขา กดไฟวบู ลงตาํ่ อีกครง้ั นิว้ แตะอยทู ี่ไก หวั ค้วิ ขมวด เขาจะแนใ จไดอ ยา งไร ในเมือ่ ไม เห็นดวงตาอนั ควรจะสะทอนแสงไฟตอบมาเลย สมมติถาหากวานนั่ มนั เปนสัตว พอเบีย่ งไฟจะฉายไปทีอ่ ่นื อกี รัศมีจากลําแสงทส่ี าดแผอ อกไปยังบรเิ วณใกลเ คยี งกบั โฟกสั นั้น กส็ อ งใหเหน็ อาการเคลอื่ นไหวนอยๆ จากส่งิ ทม่ี องเปน กอนหนิ นั้น พรานใหญก วาดไฟกลับอีกครงั้ กพ็ อดีกับท่เี จาส่ิงนนั้ พุงพรวดขึน้ เนนิ สงู .458 กร็ ะเบิด ตูมกกึ กอ งราวกบั ฟา ผา ทามกลางความเงียบ น้าํ และสะเกด็ หินทแ่ี องมวกแตกเปน ปก กระจายสูง กระสุนนดั น้นั ชา ไปเพยี งหนงึ่ ในสิบของวนิ าทีเทานัน้ ทุกคนรวมทงั้ พรานพนื้ เมอื งที่นอนหลับกนั อยู กระโจนพรวดข้นึ ยนื เปนเวลาเดยี วกบั ท่ีรพนิ ทรกระชากลกู เลือ่ นอยา งรวดเร็ว ดงึ ปลอกกระสุนเกา ทง้ิ กระแทกนดั ใหมข ึ้นรงั เพลงิ แลว ออกแลนถลากวดตามอยางบา ดีเดอื ด แตน ั่นไมเรว็ ไปกวา เชษฐา ซ่งึ กระโดดเขาล็อกคอไว “อยาตาม!” หวั หนา คณะรอ งหามสุดเสียง รพนิ ทรสะบดั แตแลว กไ็ ดส ตชิ ะงักอยกู ับที่ ตาทัง้ คูล ุก วาวจา จอ งแทบถลนจับไปยังท่ีเกา ไฟฉายอีกหลายกระบอกกป็ ระสานจา กันออกไป คร้งั น้ีเอง ไร เฟล และลกู ซองอีกหลายกระบอกกแ็ ผดระงมประสานกนั หดู บั ตบั ไหม กอ นหินและพมุ พงตามแนว เนินฝง ตรงขามกับแอง น้าํ มวกนนั้ กระจายเปนฝนุ ฟุง ตลบ ทกุ คนเหน็ แตบ้ันทา ยดาํ สนิท ทีต่ ัดหลบ แสงไฟไปราวกบั เงาปศ าจ แนวกระสุนไลห ลงั ไปติดๆ “นดั แรกของคณุ พลาดเหรอ?” ไชยยนั ตเผน เขามา ถามกระหดื กระหอบ รพินทรแ ยกเขย้ี ว สหี นา ของเขายามนีน้ า กลวั ทีส่ ดุ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2210 “ชาไปนิดเดยี วเทานนั้ สองพบครง้ั แรกแลว แตเ ลยผา นไปเสยี ไอเสือมหาวายรายนนั่ ไมเ หมอื นกบั เสือทุกตวั ท่ีผมเคยพบ ตามันไมสะทอ นแสงไฟ!” เสียงของเขาเกอื บจะเปน คาํ ราม “หมายความวา ยังไง?” เชษฐารองล่ัน “กห็ มายความวา ทง้ั ๆ ทมี่ นั นอนหมอบหนั หนา มาทางแสงไฟแทๆ และไฟกส็ องเขาจงั หนา แตไ มมแี สงสะทอนเลยนะซิครับ ทาํ ใหผมคิดวา มนั เปน พมุ ไมห รอื โขดหิน มาไหวทนั ตอนท่ี มันแวง ตวั กลับขณะที่โฟกัสไฟเปลยี่ นทแี่ ลว” ทุกคนอทุ านกอ งอยางตกใจในคําบอกรอ นรนของเขา “ตาไมส ะทอนไฟ มนั ก็ไมค วรจะเปน เสอื !” มาเรียหลดุ ปากออกมา “มนั ไมค วรจะเปน เสือ แตมนั กค็ อื เสือไอตวั มหากาฬตวั น้นั แหละ มนั หมอบดเู ราอยทู ี่ แองน้ํามวก ยอ งเขามาต้งั แตเ ม่ือไหรก ไ็ มท ราบ บังเอญิ ลมเปลีย่ นทศิ เลยไดกลน่ิ เสยี กอนท่มี ันจะเขา มาไดใ กลก วา นั้น” ไมท ันขาดเสยี งพูดเร็วปร๋อื ของเขา กม็ เี สียงคาํ รามฮ่ึมดงั มาเบาๆ จากถาํ้ หินเบอ้ื งบน ฟากตรงขา ม และมเี สียงองุ ตนี ตะกยุ ตะกายกรวดหนิ อยกู รูเกรยี วไดย นิ ถนดั มันดงั ลงมาจากเพงิ ถํ้า ทท่ี ุกคนขึน้ ไปสํารวจเมื่อใกลค่าํ นเ่ี อง ทัง้ หมดยนื ในลกั ษณะเตรียมระวังพรอม ไฟฉายและปน ประจาํ อยใู นมอื กราดจาคน หา ไปทุกสมุ ทุมพมุ พฤกษเ ทา ทลี่ ําไฟจะสองไปได แตก ็มองไมเ ห็นตวั คงไดยินแตเสยี งที่คํารามและ ตะกยุ ดังสนั่นอยเู ชน นนั้ “มันอยูบ นถํ้านั้นแน! ” ไชยยนั ตรอ งขึน้ จองตาลุกวาวขึ้นไปยงั เนนิ สูง หางประมาณรอ ยเมตร ซึ่งไฟฉายทกุ ดวงสาดจบั อยใู นขณะน้ี และทัง้ ๆ ที่ไฟหลายดวงกราดอยวู อบแวบ มนั ก็ไมแ สดงทา ทีวา จะเงยี บ เสยี ง หรอื หลบหนีไป คงคํารามอยเู ปน ระยะ “เหมอื นกับวา มนั จะทา เราใหอ อกไปงั้นแหละ” มาเรยี พดู เกอื บไมมีเสยี ง พรานใหญก ัดกรามแนน ขยับตัวอกี ครง้ั จะออกจากแคมป ตรงไปยงั เสียงคํารามทีไ่ ด ยนิ มานนั้ แตเชษฐาเอาแขนปาดออกไว บอกเฉยี บขาด “อยา! รพินทร อยา ออกไปเปน อนั ขาด อยูในน้แี หละ เห็นตวั เมื่อไหรก ็ยิง แตไมต อง ตามออกไป” “ปลอยใหผมออกไปเถดิ ครับ จะไดจดั การกับมนั ใหเ ดด็ ขาดรแู ลว รรู อดไปเสยี ที มนั ก็ กําลงั รอใหผ มออกไปเหมือนกัน ทกุ คนคอยอยูใ นนแี้ หละ ผมไปเพยี งคนเดียว” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2211 “จะบาแลว หรอื มนั กําลังลอใหเ ราออกไปตาย มนั ไมใ ชเสือธรรมดาอยา งทีค่ ณุ เคยพบ เห็นมาแลว!” ดารินรอ งลน่ั ออกมา และไมท ันขาดเสียงของหลอ น กมั ปนาทสะเทอื นเลอ่ื นลัน่ กด็ ังมาอกี จากแกว เสยี งท่ี กระหึ่มกอ งยง่ิ กวา ราชสีห ทา มกลางความเงียบของราตรสี งัด มนั สะทานไปท้งั ขนุ เขา อิทธิพลแหง เสียงคาํ รน ทาํ ใหท กุ คนรูส ึกเหมอื นกบั วา หัวใจจะหยุดเตนลงในบัดนน้ั พรานใหญก ายสนั่ เทิ้มดว ย ความขนุ เคอื งเดือดดาลใจ กริ ยิ าของเขาเตม็ ไปดวยความฮดึ ฮัด รํ่าๆ จะผลนุ ผลันแลน ออกจาแคมป ไปใหได ไชยยนั ตเหน็ ทา ไมด ี กโ็ ดดเขาจบั แขนไวม น่ั “เชือ่ พวกเราเถอะ รพินทร นัน่ เปน อบุ ายของมันที่จะลอ คณุ ออกไปฆา ถาคุณขนื ออกไปก็เสรจ็ มันเทานน้ั ไมม ีเสือสามัญธรรมดาตัวไหนจะมารอ งคาํ รามยวั่ ทา ทายเราอยูอยางนีไ้ ด ทั้งๆ ทถ่ี กู เรายงิ เมือ่ ตะก้ี ถา เปนเวลากลางวนั เราจะไมห า มคณุ เลย เวลากลางคืนคุณเสยี เปรยี บมันทกุ ประตู” “ผมทราบดคี รบั วา มันลอ มนั ทาทายใหพวกเราคนใดคนหน่งึ หรือท้ังหมด ตดิ ตามมนั ออกไป กต็ องลองดลู ะ ผมจะฟาดกบั มันเอง ถา พลาด ใหมนั เอาชวี ติ ผมไป แตถ ามนั พลาดเราจะได หมดปญหาเรอื่ งนีเ้ สียที ไมเ คยมีสัตวปาตวั ไหน บงั อาจมาทา ทายผมไดอ ยา งน้ี ดีเสยี อกี ทมี่ ันรอให ผมออกไปเผชญิ หนา กับมัน กลวั แตว า มันจะหนไี ปเสียเทา น้นั โอกาสอยางน้ีหาไมไดอ ีกแลว ” จอมพรานพดู ลอดไรฟนออกมา ประสาททุกสว นตนื่ โลดเรา ณ บดั น้นั เอง กลมุ พรานพน้ื เมืองกก็ รกู นั เขา มาขวางหนา เขาไวอกี ชนั้ หน่ึง บญุ คาํ จอ ง หนาเจา นาย แลว พดู ทัดทานมาอยางวงิ วอน “เช่อื นายใหญก บั นายทหารเถิด นาย มันอันตรายนัก บญุ คาํ ไมเ คยหา มอะไรนายสกั อยา ง แตค รง้ั นขี้ อหา มสกั ครงั้ ” รพินทรกวาดตามองดูทุกคน ที่จอ งมายงั เขาเปนตาเดยี ว ในท่สี ดุ ก็ท้ิงแขนลงอยางขัดใจ ทรุดนั่งวางปน ควักบหุ รอี่ อกจดุ สูบอดั ควนั หนักหนว งดับอารมณ ไมกลา วอะไรอกี ทง้ั คณะกพ็ ากนั น่งิ งันกันไปหมด ยนื ฟงเสียงคาํ รนคํารามของไอม หากาฬท่ีดังมาไมขาดระยะ ถกู แลว เสยี งชนดิ น้ันเปนเสยี งแหง การทาทาย และเชญิ ชวนใหอ อกไปเผชญิ หนาอยาง ไมม ปี ญ หา มนั ไมยอมไปไหน แตขน้ึ ไปรองอยบู นปากถาํ้ ไมหา งออกไปนนั่ เอง ขณะนน้ั ไชยยนั ตก ็สบถผรุสสวาทออกมาอยา งดาลใจ ประทับ .600 ไนโตรฯ ข้นึ เหนยี่ วไกเสยี งปานฟาผา เล็งยิงขึน้ ไปยังตาํ แหนง ปากถ้าํ ท่เี หน็ กอ นหนิ โผลเรียงราวอยูนัน้ เสียงหัว กระสนุ กระทบหนิ ไดย นิ ถนดั พรอมกบั สะเก็ดที่ปลิวกระจายฟงุ ดว ยอาํ นาจแรงปะทะมหาศาล เสียงมนั โฮกกกึ กอ งแลว ขคู ํารามอยใู นลําคอติดตอกันไปโดยไมย อมขาดเสยี ง มิหนาํ ซาํ้ ยังตะกุยกรวดหนิ กระจดั กระจายยิ่งขึ้น ไชยยันตจ ะล่ันกระสุนข้ึนไปเปดนัดท่สี อง แตดารินควาแขน ไว [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2212 “อยา ! ไมม ีประโยชน เปลอื งลูกเปลา” “เกงจรงิ มงึ โผลออกมา ไอดาํ !” ไชยยนั ตขบเขย้ี วเคย้ี วฟน ตะโกนกองข้นึ ไป...ฮม่ึ มม ...ม “ไมม ีวนั หรอกทม่ี ันจะโผลอ อกมาใหเ หน็ นอกจากจะดักคอยย่ัวใหเราตามมนั ออกไป อยอู ยา งนนั้ อยาไปสนใจกบั มันเลย อยใู นแคมปของเรานี่แหละ มันจะรอ งคาํ รามไดนานสกั เทา ไร ปลอยมันรอ งไป สาํ คญั อยาแหลมเขา มาเทา น้นั ” เชษฐาบอกแลว โบกมอื กับทกุ คน ใหก ลับเขาไปในบริเวณทีน่ อนตามเดิม รพินทรไ มกลา วอะไรกับใครทงั้ สน้ิ นอนหงายสูบบหุ รล่ี มื ตามองดูหลังคาผาพลาสติก เฉย พวกพรานพนื้ เมืองทกุ คนก็ไมมใี ครนอน นอกจากนั่งเจาพูดกนั พึมพาํ ประสาททุกคนถกู ปลกุ ใหต น่ื โชนขนึ้ เสยี แลว ในภาวะเชนนใ้ี ครจะสงบใจนอนไดโดยไมอาทรรอ นใจอะไรเลย ก็ตอ งนบั วาผดิ คน เสยี งไอมหากาฬพยคั ฆก อกวนประสาท ทาํ ใหตองสะดงุ ผวาอยตู ลอดเวลา มันอาจเงยี บ สงบไปชว่ั ครู ประเดยี๋ วกค็ าํ รามข้ึนอกี คราวนย้ี า ยไปตามปาหนิ รอบๆ แคม ปเหมอื นจะมาเดิน วนเวยี นรอ งทาทาย ยว่ั ใหจ อมพรานออกไป แตพอฉายไฟก็มองไมเ หน็ ตวั ทําเอากระสบั กระสาย หวั่นกังวลกันไปหมด ทายใจไมถูกวาพรบิ ตาใดท่ีมนั จะจูโจมเขามาอยางกะทันหนั ซึ่งทําใหร บั มือ ไมท ัน “เจอเอาสงครามประสาทจากไอดริ ัจฉานเขา อกี แลว ยังไงคืนนเ้ี หน็ จะไมต อ งนอนกนั ละ” ไชยยนั ตบน อยา งอึดอัดใจ “เชือ่ เถอะวา มนั ตอ งไมก ลา เขามาแน นอกจากจะแกลง รบกวนไมใ หเ ราไดพักผอ น หลับนอนกนั เทา น้ัน” หัวหนา คณะคาดการณ “ประมาทอะไรไมไดท ั้งนนั้ แหละ พใี่ หญ เราเผลอหลบั กนั เม่ือไหร มันอาจเขา มาก็ได” “ก็น่นั แหละ คอื สิ่งทม่ี นั ขูเราไว คลา ยๆ เตอื นใหร วู าพวกเจา อยาไดหลบั นอนกนั เลย ถา หลับลงเมือ่ ไหร ฉนั เปนเขาโจมตีแน แลว ผลกค็ ือ พวกเราตองนั่งถางตาคอยระวังกันตลอดทงั้ คนื มันเปน แผนตดั กาํ ลังบ่ันทอนประสาทเรา” “ถา ง้ันเราเพิม่ ยามใหม ากขึน้ กวาสองคน ผลัดกนั นอนกแ็ ลว กัน” มาเรยี เสนอข้ึน “ไมม ี ประโยชนอ ะไรทเ่ี ราจะมานั่งหวาดผวา ต่ืนกนั อยทู ้ังหมด” “พวกคณุ อยา กังวลอะไรเลยครบั นอนกนั ตามสบายเถอะ ผมกับพวกนจี้ ะรับหนาทอ่ี ยู เฝายามใหเ อง” พรานใหญเอย ขึ้นเปน ประโยคแรก ภายหลงั จากนง่ิ เงยี บไปนาน [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2213 “ตกลง แตค ณุ จะใหส ัญญาอะไรกบั ผมหนอ ยไดไ หม?” เชษฐาหนั มาจอ งหนา ถามนา้ํ เสยี งเนนหนกั จริงจงั “สญั ญาอะไรครบั ?” “สมมตวิ า พวกผมนอนหลบั ไปหมดแลว ไมว า มันจะมารอ ง หรือเดินเลียบเคยี งลอ เชน ไร คุณจะตอ งไมออกไปนอกแคมปเ ปน อนั ขาด ถาจะยงิ กข็ อใหย งิ อยใู นบริเวณทพ่ี ักของพวกเราน่ี เทาน้ัน” แตไ หนแตไ รมา เชษฐาไมเ คยขอรอ งรพนิ ทรเ ชน น้ี แตใ นคร้ังน้ี เขาหมายความใน คาํ พดู อยางแทจ รงิ และจอมพรานก็รสู ึกในหางเสยี งชนดิ นัน้ สําหรับความรูสกึ ของคณะนายจาง หรอื ตอ ใหพ วกพรานพื้นเมอื งทกุ คนกต็ าม การทพ่ี รานใหญอยา ง รพนิ ทร ไพรวัลย จะออกติดตาม สัตวรายชนดิ ใดก็ตามในเวลาวิกาล เปน เร่ืองสามญั ธรรมดาท่สี ดุ และเขากท็ าํ มาไดต ลอดเวลาแลว แตก ารท่เี ขาจะออกไปเผชิญหนา กบั ไอดําปลอด ซึ่งพฤตกิ ารณของมันนา จะเปน ปศ าจ รายมากกวาทจ่ี ะเปน สัตวป า ตางมีความวติ กกร่งิ เกรงตรงกันหมดวา มนั ไมเปน สง่ิ สมควรอยา งยิ่ง และควรตองขดั ขวางทกั ทวงไว ระหวา งทเี่ ขานิ่ง เชษฐากเ็ อามือมาวางไวท ่ีทรวงอกอนั นอนหงายอยนู นั้ เอยตอมาดวย นํ้าเสียงออนโยนเอาใจ “ทผ่ี มหามคณุ เชนน้ี ไมไ ดห มายความวา จะดูถกู ฝมอื หรอื ไมไวว างใจคุณ แตพจิ ารณา เหน็ แลว มนั ไมเ หมาะดวยประการท้ังปวง ขนาดไอแ หวง หรือไอกุด ผมไมไ ดท ว งคณุ เลย แตค ณุ จะ รูสกึ เหมอื นผมหรอื เปลา ไมร ู สําหรบั ไอเสือตวั น้ี ผมวา มนั เปน วญิ ญาณรา ยมากกวา สตั วป าสามัญ” “พดู เหมอื นใจ ฉนั กค็ ดิ อยา งน้ัน” ไชยยนั ตเสรมิ มาโดยเร็ว “ผมใหสัญญาครับ โปรดอยา หวงไปเลย” ในท่สี ดุ จอมพรานกร็ บั คําหนักแนน ทกุ คนเบาใจข้นึ เอนกายลงนอน ลมื ตาฟงเสยี ง กาฬพยคั ฆท ี่ครางกระหึม่ อยเู ปน ระยะ รอบๆ ทศิ ท่นี อนอยู มาเรยี เปรยขนึ้ เบาๆ วา “มันจะลงมากนิ นํา้ หรอื เปลา นะ บงั เอิญแคม ปข องเราตงั้ คมุ เชงิ อยใู กลแ อง นา้ํ ทาํ ใหม นั ลงมาไมไ ด กเ็ ลยวนเวียนงุนงา น” น่นั เปน ขอคิดท่มี ีเหตผุ ลอยูเหมอื นกนั รพนิ ทรห วั เราะแคน ๆ “ผมวามนั ไมตอ งการนาํ้ เพราะเพิ่งกนิ ไปเมอ่ื กลางวันนเี่ อง” “คุณเหน็ มนั คร้ังแรก หมอบอยรู มิ แอง นา้ํ ไมใชห รือ?” ดารินถามแผว เบาแหวกความมืด ภายใตห ลังคากนั น้ําคางผนื เดยี วกนั มา “ใช! มนั หมอบอยูทน่ี ่ัน แตไ มไดก นิ นา้ํ เสอื ถาลงกนิ น้ําจะไดยินเสียงอยา งถนดั ที่สดุ ใน ความเงยี บเชนนี้ แตผมไมไ ดยนิ เสยี งมนั กนิ นํา้ เลย ไดกลิ่นสาบเสยี มากกวา มนั จะตอ งยองเขามา อยา งประสงคร ายตอ พวกเรามากกวาอยางอ่นื และถาไมบ งั เอญิ ไหวทนั เสยี กอ น อาจเปน เกดิ หรือจัน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2214 ซึง่ จะถูกมนั โจนเขา เลนงานเปน ครั้งแรก เพราะสองคนนนั่ น่งั อยหู า งจากพวกเราทกุ คนออกไป ขอใหสงั เกตดว ยวา กอนหนา ทผี่ มจะสองไฟไปเหน็ พวกเราตืน่ และคยุ กนั อยู มนั ตอ งไดยนิ เสยี งแลว ถาเปนสัตวอ่นื เพียงแคห วงั ลงมากนิ นํา้ กจ็ ะตองเปดไปลบิ แตน มี่ ันหมอบนิง่ ดเู ราอยโู ดยอาศยั ความ มดื เปน ท่ีกาํ บังตัว มันรูดวี า เรามองไมเ ห็นตัวมัน แมจะยอ งเขา มาใกลสกั ขนาดไหน” นาํ้ หนกั ในขอวินจิ ฉยั ของพรานใหญ หนกั หนว งกวา ของมาเรีย ฮอฟมนั ซึ่งเจาตัวเองก็ ยอมรบั “จริงของคณุ ไพรวลั ย มนั กะเอาเราแน” “พวกคณุ อาจไมเ คยชินกับสตั วปา และมองขามสง่ิ ทีน่ า คดิ ท่สี ดุ ไปอยา งหน่ึง...” เขากลา วตอมาดวยความรสู กึ อนั ยากทจี่ ะบรรยายได “แตส ําหรบั ผมและพรานทกุ คน กาํ ลงั เผชิญอยกู ับปญหาหนกั ชนดิ หน่งึ ทที่ ําใหไม สบายใจเปน อยา งมาก ผมไมกลัวในขนาดอนั ใหญมหมึ าของมัน ไมกลัวในเลห เ หล่ยี มฉลาดแสนรู เหมอื นมีปศ าจรา ยคอยบงการ แตท ่ีทําใหต อ งคิดมากในขณะนกี้ ค็ อื ดวงตาอันไมสะทอนแสงไฟ ของมัน!” คณะนายจางเพิง่ จะนึกขึน้ มาได และพอคิดเขา กับปญ หานน้ั กแ็ ทบจะสะดงุ เฮอื ก “คุณแนใ จหรอื ?” เชษฐาถามแผว เบาท่สี ดุ “แนใจครับ!” “ปศาจ!” ไชยยนั ตร อ งขน้ึ ลอยๆ สัน่ สะทาน “แลว ยงั งน้ี ะ หรือ ยงั จะบา ระหํา่ ตามมนั ออกไปอีก คณุ ไมม ที ห่ี มายใดๆ จะสงั เกตเห็น มนั ไดเลย ตอ ใหไฟฉายแรงสงู สกั ขนาดไหน กวา จะเห็นตวั เล็บหรือเข้ยี วมนั กฝ็ ง ลงมาบนขมอง แลว!” ดารินพูดแหบเครอื ขนลกุ อยูเปน ระลอก “เจาประคณุ เถอะ! หวงั วา ขณะทเี่ รานอนฟงเสยี งของมนั อยใู นขณะนี้ คงไมไ ดย นิ มนั ตะโกนออกมาเปน คาํ พดู ของคนวา ‘เฮย ! พรานรพินทร ออกมากัดกะขา ขางนอกนีห่ นอย’ อยา ง น้นั นะ ” ไชยยนั ตตลกตามเคย แตไ มม ีใครขาํ ดว ย ดารินเอ้อื มมอื ขามตัวมาเรยี ไปทุบท่หี นาอก “อยาตลก! บรรยากาศตอนนม้ี ันไมอาํ นวยใหเ สียเลย” แลวตางกเ็ สียววบู เขาไปถึงหวั ใจอกี ครงั้ เมอ่ื ไดยินเสียงจอมพรานหัวเราะแปรงๆ ตอบ คําไชยยนั ตม าวา “กไ็ มแ นเ หมอื นกนั ครบั ถามันรองทา เปน เสียงคนมาไดอ ยา งนนั้ ผมจะไมสงสยั เลยสกั นดิ ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2215 “คดิ ถงึ สเตเกล เขาไมม ีวาสนาพอทีจ่ ะไดอยูพบเหน็ อะไรแปลกประหลาดมหศั จรรย เชนทพ่ี วกเราพบกนั อยใู นขณะน”ี้ มาเรยี พึมพาํ “หรอื มฉิ ะนนั้ เขาก็มีวาสนาดกี วาพวกเราทกุ คน ทีล่ วงลบั ไปเสยี กอนท่ีจะเคราะหร า ย ไดร ับรเู หน็ อะไรที่มันนรกจกเปรตอยา งน!้ี ” ดารนิ วา เสยี งขคู ํารามของมันเงียบลงแลว ตอมาก็มีเสยี งเอาเลบ็ ตะกยุ ขวนโคนไมด ังควากๆ อยางนา สยอง มิชามินานสรรพสาํ เนยี งทีร่ บกวนประสาทใดๆ ทงั้ มวลจากไอมหานรกกเ็ ปน อนั เงียบ สนิทไป ทกุ คนตระหนกั ดีวา นน่ั ไมไ ดห มายถึงสัญลักษณแ หง ความปลอดภยั มนั อาจหมอบซุม อยูในละแวกใกลเ คยี งนี่เอง แตอาํ นาจความงวงและอดิ โรยเขา มาครอบงาํ รางกายและจิต จึงเงียบ เสยี งพดู ไปทลี ะคน และท่ีสดุ ดเู หมอื นจะเคล้ิมกันไปหมด ยกเวนรพนิ ทรเพียงคนเดยี ว ซงึ่ ถงึ แมต า หลบั แตป ระสาทกต็ ่นื พรอม จวนจะมอย ประสาทหอู นั เฉยี บไวก็สัมผัสไดก ับอีกเสยี งหน่งึ ทด่ี ังผิดแปลกไป มันเปน เสียงตีนที่ยองกริบไปตามพน้ื กรวด และใบไมแหง ทีละกา ว ไมใ ชส ีต่ นี หากแตเ ปนสองตนี พอลืมตาขึน้ กเ็ หน็ ตาเฒา บุญคาํ คลานมาเขยา ที่ปลายเทาเขา “นาย ฟงนนั่ !” แกกระซิบ เขาไมก ลาวอะไรทั้งส้นิ แตสะกดิ เชษฐาผนู อนอยใู กล หวั หนา คณะสะดุง ต่นื เรว็ ทนั การตามเคย “มนั เขา มาใกลเ ราอกี หรือ?” “ครับ ใกลม าก แตคราวน้ี เดนิ สองตีน!” เชษฐาตาเหลอื ก คอยเลิกผา แบล็งเก็ตที่คลุมตวั ออก การเคลื่อนไหวชนดิ นั้นแมจะแผว เบาทสี่ ดุ พรรคพวกทน่ี อนเคียงไหลกนั อยูเปนลําดบั กพ็ ลอยรสู ึกกันขึน้ หมดอกี ครงั้ เพราะไมมใี คร หลับสนิท บญุ คํากับคะหย่ิน ขณะน้ีกาํ ลังนอนเอาหูฟง แนบดนิ อึดใจตอมาก็เงยหนาขึ้น ในเงามดื แลเหน็ แตตาขาวทีก่ ลอกกล้งิ อยูไปมา “คน! นาย เดินยองอยหู ลงั ซมุ ไมทางขวามอื นัน่ ” คะหยนิ่ พดู รอดรมิ ฝป ากอนั ขมุบขมิบ แทบไมไดยนิ เสียง คน – คนท่ีไหน? นัน่ คอื ปญหาทีว่ าบขึ้นกลางใจของทกุ คน [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2216 รพินทรก ล้นั ใจฟง ดวยโสตประสาทของเขาตอ ไป และก็แนใ จวาเจาอดตี นายบา นหลม ชางแมน ยาํ ท่สี ดุ ในเร่ืองการฟง ฝเทาทุกชนดิ จากแมพ ระธรณี พ้ืนดินลกู รังปนกรวด ลั่นแผว เบาทีละจงั หวะของการวางเทา มันเวน ระยะหางกันหลาย อึดใจ ตอการกา วแตละกาว ตอมากเ็ ปลย่ี นเสยี งก่งิ ไมเ ล็กๆ ไหว คณะนายจางท้ังหมดพยายามทีจ่ ะ ฟง แตกไ็ มส ามารถจับรหัสอะไรไดท งั้ สน้ิ เพราะมนั ซอ นเรนเบาแสนเบา ยกเวน มาเรยี คนเดยี วที่ สืบสายเลอื ดพรานมาแตก าํ เนดิ แหมม สาวดึงกายขน้ึ น่งั ประทบั ไรเฟล .375 แมก็ นมั่ ในทา กางเขา อนั เปน ทา นงั่ ยงิ อนั ถนัดทส่ี ดุ บายศูนยไ ปทางพงไมก บั กอ นหินอนั เปน ทมี่ าของเสียง แลว กระซบิ บอก ไชยยนั ตผอู ยูใ กลๆ วา “ไชยยนั ต ฉายไฟไปทางขวามอื นัน่ ฉายเปน แนวตรงไมต องสาดจากสงู ลงมาหาตาํ่ ” อดตี นายทหารปน ใหญควา ไฟฉายข้ึนมา กดสวติ ชฮนั เตอรแปดทอน พวยพงุ เปนลํา ออกไปในพริบตานัน้ ครงึ่ วนิ าทเี ทา นน้ั ท่ไี ฟฉายสาดเปนลาํ ขาวตัดความมดื ออกไปยงั พมุ พงอันสลบั ซับซอน กอนท่ีคนอนื่ ๆ จะทนั รูสกึ ตัวอยางใด สิง่ อันอลหมา นก็เกดิ ข้นึ ชนดิ ทข่ี ณะน้นั ยังไมส ามารถเดาถูกวา อะไรมนั เปน อะไร... ไฟฉายในมอื ของไชยยนั ตด บั วบู ไรเฟลจากมาเรีย แผดระเบดิ เปร้ยี งกกึ กอง จนดารินผูเอาศอกยนั ตวั ครง่ึ นง่ั ครง่ึ นอนอยู รูสึกวูบทใ่ี บหนา เพราะอาํ นาจแรงอัดของกระสนุ มันดูเหมอื นจะลนั่ ข้ึนในจังหวะเดยี วกบั ท่ีไฟดบั วับลงนน่ั เอง ตอ มาตดิ ๆ ก็มเี สยี งตะโกนแหลมล่นั ของมาเรีย “ดบั ไฟทาํ ไม?” พรอ มกับเสียงนน้ั กร็ สู กึ เหมอื นกับวาไชยยนั ตจะตะโกนเอ็ดองึ ขน้ึ วา “หลอดขาด” หรอื อะไรทาํ นองนั้น รา งของมาเรยี กระโจนพรวดขน้ึ ยืน ปากของหลอ นรอง “ฉายไฟเรว็ ! ไฟ!...” เจาตัวออกมาแลนถลาปราด พรอมกบั ไรเฟลที่กระชากลูกเลือ่ นสง กระสนุ นัดใหมขนึ้ ลาํ อาการของหลอ นรวดเรว็ ฉับไวจนดไู มท นั แตน ่ันยงั ชา ไปกวาดาริน นักมานษุ ยวิทยาเตะตัดขอ เทา ของเพอื่ นสาวตางผิว ผูบดั นกี้ าํ ลังจะพงุ ออกนอกทพี่ ัก ลม ควํ่าหนาลงกบั พืน้ และในพริบตา ตอ มา หลอ นกโ็ จนจากทนี่ อนตะครบุ ตวั มาเรยี ไวไ ด กอ นทจ่ี ะทนั ลกุ ขนึ้ มา ยอ้ื ยดุ ลอ็ กตวั ไว อีกดา นหนึ่ง รพนิ ทรก็เผนผางขึ้นยงั ไมท นั จะทรงตวั ถนดั ก็ลมควํ่าเสยี หลกั ลงอกี คน เพราะเชษฐากระชากขอพบั ลมทับลงมา สกดั กัน้ ไมใหแ ลน ออกไปนอกบริเวณ โกลาหลองึ อลไป หมด พรึบนน้ั เอง ไฟฉายอกี หลายดวงจากพวกพรานพน้ื เมอื งก็สวา งจา กวาดตดั กนั ไปมา สาํ รวจไปยงั ตาํ แหนงทไ่ี ชยยนั ตฉ ายอยเู ม่ือครูน้ี [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2217 ไมม อี ะไรผิดปกตหิ รอื แปลกปลอมใหเ หน็ ทง้ั สนิ้ ทกุ ส่งิ ทุกอยา งเปน ดุษณี เห็นชดั ทีส่ ดุ ก็คอื โขดหนิ สีดาํ ลูกหนึง่ เปนรอยแตกขาวเวอ ดวยอาํ นาจกระสุน .375 ของมาเรยี “เกดิ อะไรขนึ้ เมย คณุ ยิงอะไร?” เชษฐาถามลน่ั สดุ ทจี่ ะระงบั ความตน่ื เตน ตกใจเอาไวไ ด มาเรียบดั นเี้ บกิ ตาโพลง กระหดื กระหอบกายสนั่ เทิม้ หลอ นเพง่ิ จะถกู ดารนิ ประคองใหลกุ ข้ึนมาน่ัง แลวจับตวั ไวม ัน่ สว น รพินทรเองกเ็ งยี บกริบ จองนง่ิ ไปยงั กอ นหนิ ทีม่ าเรยี ยงิ เปน รอยไวต าไมก ะพรบิ นอกน้ันทกุ คนงนุ งง จบั ตน ชนปลายไมถูก แมกระทง่ั ไชยยนั ตค นฉายไฟเอง เขาไมทนั สงั เกตเหน็ อะไรทั้งส้นิ ทนั ทที ี่ สาดไฟออกไปตามเสียงกระซบิ ของแหมม สาว ไอไ ฟเจา กรรมกด็ บั วบั ลงเฉยๆ ลักษณะเหมือน หลอดขาด และพรอมกนั นัน้ โดยไมร ูเนอื้ รูต วั มาเรยี กร็ ะเบดิ กระสุนของหลอ นข้ึน มนั สดุ ท่ีเขาจะ ทราบไดว าหลอนเห็นและยิงอะไร สว นดารินท่ีเตะตดั ขามาเรียลมคว่าํ กเ็ พราะหลอ นเหน็ อาการ เพือ่ นสาวจะแลน ถลาออกจากปางพกั ตดิ ตามอะไรชนดิ หน่ึงไปอยา งลืมตวั จงึ ยบั ยั้งไวเ ทากบั ที่ เชษฐากส็ กดั รพินทรไ วอกี ดา นหนงึ่ ดว ยสญั ชาตญาณ มาเรียยงั นงั่ หอบ ไมไดพ ดู คําใดท้ังส้ิน อดึ ใจตอมา ไชยยนั ตก ็ถอดไฟฉายของเขาออก สํารวจอยางลกุ ลน มันหลอดขาดจรงิ ๆ เปน เวลาอีกครใู หญทีเดยี ว กวา ทม่ี าเรียจะระงบั สตอิ ารมณและพดู กนั รเู รอ่ื งได แลว คาํ บอกเลา ของหลอนกท็ าํ ใหเ ชษฐา ดาริน และไชยยนั ต หัวใจเกอื บหยดุ เตน “ไอผตี ายซากหัวโลนตวั น้ัน! ฉันเหน็ มนั อยางถนดั ทส่ี ุด เห็นทัง้ ตวั มันยืนอยทู ห่ี ลงั พมุ ไมบางๆ รมิ กอ นหนิ นน้ั หนั หนามาทางน้ี ไชยยนั ตก ด็ บั ไฟของเขาลง กอ นทฉ่ี นั จะเหน็ ศนู ยไ ดถนัด เพียงวิบตาเดยี วเทา นน้ั ฉนั ยงิ ภายหลังจากท่ไี ฟมดื ลงแลว !” นน่ั เปนคาํ พดู อันยากเยน็ ทสี่ ดุ “ผมไมไดดับไฟ แตไอไฟรยิ าํ น่มี ันดนั หลอดขาดเขาพอดี ผมเองก็ยงั ไมท นั จะมองเหน็ อะไรเหมือนกนั ” ไชยยนั ตเ องกก็ ระหดื กระหอบไมนอยไปกวาหลอน “พ่ีใหญเ หน็ หรอื เปลาคะ?” ดารินหนั ไปถามพี่ชายโดยเรว็ แทบไมเ ปนภาษา “พ่ีกไ็ มทนั เหน็ เหมือนกนั เหน็ แตเ พียงไฟฉายสวางขึ้นแวบเดียวเทา นน้ั เมยก ย็ งิ ตมู แลว กข็ ลุกขลกั จา ละหว่นั กนั ไปหมด รพนิ ทรดเู หมอื นจะแลน ออกไปนอกแคม ปอกี คน พ่ีกระชาก ไวท นั ” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2218 ยกเวน มาเรยี กบั รพินทรผ ูน่งิ อ้ึงแลว ทกุ คนหนั ไปสอบถามกันแซด รวมไปถึงพวก พรานพ้ืนเมืองดว ย แตไ มม ใี ครเห็นอะไรอยา งมาเรียบอกสกั คน เพยี งแตย ืนยนั เปน เสียงเดยี ววา เหน็ ไชยยนั ตฉายไฟในระยะเวลาช่ัวพริบตา กม็ เี สียงปนระเบดิ กมั ปนาทขน้ึ ความตน่ื ตกใจของทัง้ คณะ มนั ไปอยูท่เี สยี งโวยวายเอด็ ตะโรของมาเรีย ตลอดจนการสกัดกน้ั ของดารินทร่ี ีบตะครุบตวั ไวก อน ยือ้ ยุดฉดุ กระชากกันอยู “คณุ ตาฝาดไปหรอื เปลา เมย? ” เชษฐาถามเครงขรึม จองหนา แลว เอ้อื มมอื มาจับปลายคางของแหมมสาวโดยแรง “ไมฝ าดครบั ผมอกี คนหนึ่งทีเ่ หน็ อยา งเดยี วกับเมย! ” เสียงแหบหาวของใครคนหนง่ึ ดงั แทรกขนึ้ และคนน้ันก็คือรพินทร ไพรวัลย! ระหวา ง ทท่ี กุ คนหนั ขวบั ไปจอ งเขา พรานใหญย กมือขนึ้ ขยตี้ า พลางจองไปยังบรเิ วณนั้นอีกคร้งั กลาวตอมา วา “มนั ชว่ั เสีย้ วของวินาทีเทา นน้ั ท่ีลาํ ไฟฉายของคุณไชยยันตสาดออกไปกระทบ ถา คุณชายไมก ระชากไวเ สยี กอ น บางทีผมอาจฉายไฟแทนใหแกลาํ ไฟฉายท่ดี บั อยา งกะทันหันของคณุ ไชยยนั ตทนั และเราจะเหน็ กนั ถนดั ทกุ คน รวมท้งั ตดิ ตามรองรอยมนั ทันดว ย จังหวะทพ่ี วกเรามวั อลหมานกนั เอง ทําใหมันหายไปเหมือนกบั เงา” “คณุ เหน็ ยังไง เหน็ อยา งเดยี วกบั ฉันรึ?” มาเรียรอ งถามละลํา่ ละลัก “ชายรา งสูง ศีรษะโลน ในเครอ่ื งแตง กายของนกั บวช ลกั ษณะเดียวกบั ศพตายซากทเี่ รา เหน็ ยนื อยูตรงนั้น!” เขายืนยันอยางชา มั่นคง ตาวาว ริมฝปากเมม สนทิ คราวนี้ เชษฐาเองกา วพรวดๆ ตรงออกไปยงั ตําแหนง ทมี่ าเรียยงิ กระทบกอ นหนิ ไว ทกุ คนกพ็ รูตามเขามาท้งั หมด หลกั ฐานมไี วใหเหน็ อยางเดียว คือรอยแตกเปน ฝนุ รว นของหินสดี าํ กอ นนนั้ ดวยแรง ปะทะสองตันของลกู ไรเฟล ทง้ั หมดชวยกันกระจายออกกวาดไฟคน หาในละแวกใกลเ คียง ตอ มา คะหยน่ิ กค็ นพบกิ่งไมเลก็ ๆ จากพงแหง หน่งึ หางจากทเี่ ดิมประมาณ 5 – 6 กา ว ลกึ เขา ไปทางปารก มี รอยหักเหมือนถูกอะไรผา นมากระทบไปอยา งรีบรอ น รอยของมันยงั ใหมทสี่ ุด หวั หนา คณะหรีต่ าลง ขณะที่รพนิ ทรก ม ลงประคองกง่ิ ไมทีห่ กั พบั อยูน้นั ขึน้ มา พจิ ารณา “นา แปลกเหลอื เกนิ ถางั้น ผม นอย และไชยยันต รวมทงั้ พวกลูกหาบทุกคนกต็ าใช ไมไ ดเ ลย ท่มี องไมเ ห็นในครั้งแรก” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2219 “ระยะเวลามนั ทันดว นเกนิ ไป คุณไชยยันตฉ ายไฟออกไปไดปราดเดยี วหลอดก็ขาด ไฟดบั มืดลง สายตาของคุณอาจจะปรบั ไมทนั ผมจอ งอยตู รงนี้กอ นแลว พอไฟสาดออกไปจงึ มองเห็นไดทนั ที ซ่งึ คงจะเหมอื นๆ กับเมย นอกจากคงอาจมัวไปมองดูทางดานอน่ื ยงั ไมทนั จะ เหลยี วตามแสงไฟไปพบ” รพนิ ทรบอกเสียงแหง ไชยยันตโวยวายเอด็ ออกมา “ผมยิง่ แลว ใหญเลย เปนคนฉายไฟแทๆ ไมยกั ทันเหน็ พอเมยบอกใหฉ าย ผมก็ฉาย” พรานใหญห ัวเราะออกมาในลําคอ “คณุ ชายกบั คณุ หญงิ ไวเกนิ ไป ในการสกดั กนั้ ผมกับเมยไวไ ดค นละค”ู “ฉนั จะไปรรู ึ...” ดารินยงั ไมว ายเสียงสน่ั พรา กอดเพือ่ นสาวไวดว ยแขนขางหน่ึง “เหน็ เมยพ รวดพราดจะวง่ิ ออกนอกแคมป สัญชาตญาณมันทําใหฉนั ตอ งยับยัง้ เขาไว กอน ขณะนน้ั เมยเหมือนคนกาํ ลังหมดสติ เขากระโดดขา มตวั ฉนั ไป” “ตอนน้นั ฉนั ไมร ูต วั วา ฉนั ทาํ อะไรลงไป รูสึกแตเ พียงวาไชยยนั ตด บั ไฟกอ นทจ่ี ะ เหนย่ี วไก ปน ลน่ั ออกไปขณะท่มี ดื วบู ลง มนั ทาํ ใหฉ ันผิดหวงั ไปหมด รอ งบอกใหพ วกเราฉายไฟ เพือ่ จะไดเ ห็นเปาหมายไดถ นัด แตน อ ยกลับปด ขาฉนั ลม แลวกดฉันไวก ับพน้ื ” ไชยยนั ตสบถสาบานลัน่ เนอื้ ตวั ต่ืนเราไปหมด รพินทรห ันไปทางภรรยามายของ ดร. ฮอฟมนั “ผมกําลงั รอคอยจังหวะ ใหม นั เคลอื่ นออกมาไดระยะทสี่ ุด เพอื่ วา ถาฉายไฟพรอมกัน มันก็จะไมมีทางหลบไดทนั อยา งเด็ดขาด แตค ณุ ใจรอ น...บอกใหค ณุ ไชยยันตฉายไฟเสียกอ น แลว ไฟของคุณไชยยนั ตก ระบอกน้นั ก็ดนั มาหลอดขาดเขาในวนิ าทสี ําคัญท่ีสุดเสยี ดว ย เหตุการณม ัน พลาดไปหมด” “มนั เปนความลี้ลบั ทีเ่ รายงั ไมมีโอกาสจะคน หาคาํ ตอบได กใ็ หมันล้ีลบั ไปกอ น ทกุ คน ทาํ ดที ่สี ดุ แลว แตโชคไมเขา ขางเราเอง” เชษฐากลา วขึน้ แลวชวนใหท ุกคนกลบั เขา ทพี่ ัก เหตุการณอ ันสะเทือนขวญั ตืน่ ตระหนก เกิดขึน้ อยา งประดงั ซบั ซอ น ภายในระยะเวลา อันไมห างกนั เทาใดนกั มนั ทําใหจ ติ ใจของทุกคนปน ปว นเหลอื ทีจ่ ะกลา ว ตา งอยากจะเขาใจวา มา เรยี ฮอฟมัน ตาฝาดไปเอง ถา ไมไ ดรับการยืนยนั จากรพนิ ทรอ ีกคนหนงึ่ รวมทั้งหลักฐานก่ิงไมห กั ท่ี ตามออกมาคน พบ มนั อะไรกันแน สําหรับชายศีรษะโลนลักษณะเดียวกับศพตายซากทพ่ี บ ซง่ึ ปรากฏกาย ในลกั ษณะสง่ิ มีชวี ติ ! ยอ งเลยี บเคียงเขามาใกลท ี่พกั โดยมาเรียกบั รพนิ ทรมองเห็นพรอมกันถงึ สอง สายตา แมจะช่วั พรบิ ตาเดียวก็ตาม [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2220 มันเกิดขน้ึ ภายหลังจากสงบวแ่ี ววของเจา เสอื โครงดาํ ตวั นนั้ หลอดไฟเจา กรรมของไชย ยันต ก็จําเพาะเจาะจงมาขาดเอาในเวลาแหงการพสิ จู นใ หเ หน็ ดําเหน็ แดงน้ี แตชวงระยะเวลา ขลุกขลักสั้นๆ ทพี่ รรคพวกกําลังสาละวนอยกู บั การสกดั กนั้ พรานใหญกบั มาเรีย ไมใ หท ะเลอ ทะลา ติดตามออกไปนอกแคมป มันก็อันตรธานไปอยางมดื มน ทวา ก็ไมป ราศจากเคา เงอ่ื นจนเกินไปนกั อยางนอยท่สี ุดกพ็ อจะทง้ิ หลกั ฐานไวใหบา งเหมอื นกนั ทุกสิง่ ทกุ อยา งมันสอดคลองกับขอสันนษิ ฐาน เทาๆ กบั มสี ่ิงคานอยใู นตวั ของมนั เอง อยา งบอกไมถกู มนั เปนคืนอนั หนักหนวงสยองใจขีดสดุ ตา งสดุ ท่ีจะหลับนอนตอ ไปไดอ กี นอกจากน่ังจบั เจารวมกลมุ ผงิ ไฟหนั หนา เขา หารือ กนั อยา งเครงครดั ปนพาดอยกู ับตักพรอ มไฟฉาย ซงึ่ สามารถหยบิ ฉวยขึ้นมาไดใ นทันที เชษฐาสง่ั ให ตน นา้ํ เอากาแฟผงสาํ เรจ็ รูปออกมาชงแจกจา ยกนั จบิ ดารินเกิดอาการหนาวสะทา นสน่ั จบั ไขข น้ึ เปน ครง้ั แรก ตองหายากนิ นอนหอ ตัวอยภู ายใตผ าหมกลางวงลอม ผทู ่ีกลุ ีกุจอเขามาชว ยเหลืออยางรกั สนิท คือ มาเรีย ไฟทกุ กองถูกใสฟนเขา ไปจนลกุ โชติสวางไสว ชว ยใหเ กิดความอบอนุ ทง้ั ทางดาน รา งกายและจติ ใจ ขณะนนั้ เข็มนาฬิกาพรายนํ้าของเชษฐาช้บี อกเวลา 03.00 นาฬิกาเศษ “รพนิ ทร คณุ เห็นอยา งเดียวกบั ท่เี มยบอกจรงิ ๆ หรอื ...” ในท่ีสุด หวั หนา คณะก็เอย ถามขน้ึ แผว เบา “ผมหมายถึงวา ภายที่เหน็ นน้ั เปนรา งในลักษณะเดยี วกบั ศพตายซากท่เี ราพบ มันจะ เปน ไปไดไ หม สมมตวิ าความจริงเปนแงซายท่ียอ งเขา มาใกลแ คมปเรา แตทง้ั คณุ และเมยม องเหน็ เปนอยา งอืน่ ไป เพราะเปน การเหน็ เพยี งแวบเดยี วเทานนั้ ” “ผมเองกอ็ ยากจะบอกกบั ตวั เองวา มนั เปน แงซายเหมอื นกัน ไมอ ยากเช่ือสายตา แต แลวกต็ อ งแนใ จวา มันไมใ ชแ งซาย ภายหลังเมอ่ื เมยพ ดู ขึ้น เพราะสงิ่ ทเ่ี มยเหน็ และบอกมานัน้ มนั ตรงกนั กบั สายตาที่ผมเหน็ ทกุ อยาง” เชษฐาหนั ไปสบตาสหายของเขา ซึ่งพูดอะไรไมออกไดแ ตกลอกหนา แลวมองไปยัง รา งอันหอตวั คหู นาวส่นั ของนองสาว “ถา เชนนน้ั เราจะวนิ ิจฉยั อยา งไร ไอศพตายซากนน่ั เคลื่อนไหวเดนิ ไดจ ริงๆ หรอื ” ท้ังหมดเงยี บงนั กันไปชวั่ ขณะ มาเรยี โอบกอดรา งดารินไว “นอยยนื ยนั กบั เราไวก อ นแลว คะ ในเร่อื งน้ี แตกไ็ มม ีเหตุผลพอทีเ่ ราจะรับฟง ได จนกระทั่งฉนั กบั ไพรวัลยมอไปเห็นภาพเมื่อหยกๆ นี้ จริงอยู มันชวั่ พรบิ ตาเดียวเทา นั้น ทภ่ี าพของ มนั ปรากฏ แตก็กระจางชดั ทีเดยี ว ความลลี้ บั ทั้งหลาย มันไปแฝงเงาซอ นอยูในเหตุการณตอนทไี่ ฟ ของไชยยนั ตเ กิดอุปท วเหตหุ ลอดขาดขึ้น เราจึงเหน็ มนั เพียงชว่ั ไมถ งึ กลน้ั ใจ แลว กอ็ ันตรธานไป เหมอื นภาพมายา ถา ไฟไมด บั เราจะพสิ จู นอ ะไรตอ อะไรไดมากทเี ดยี ว ฉันรับรองวา ระยะขนาดนี้ ถาเหน็ ศูนยถ นดั จะตอ งยงิ ไมพ ลาด และเมอื่ กระสนุ พงุ เขา ปะทะมนั จะเกดิ ลักษณะอาการอยา งใด [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2221 หรอื มันจะหนหี ายหลบไปทางไหน แตนมี่ ันมืดลงอยา งกะทนั หัน มนั กส็ ญู หายไปพรอมกับความ มืดน้ัน สงั เกตจากแนวกระสนุ ทกี่ ระทบกอ นหิน ฉนั รูวา ยงิ พลาดเปาหมายตาํ แหนงทม่ี นั ปรากฏตัว ยืนอยไู ปทางดา นขวา หา งประมาณศอกเศษ ชว ยไมไ ดเ ลยไฟชงิ ดับตดั หนทางเสยี กอ น ทแี รกฉนั ก็ สงสัยวาทาํ ไมไชยยนั ตจ งึ ดับไฟเสีย เพ่งิ จะมารูเ อาภายหลังวา เกดิ อุปทวเหตหุ ลอดขาด” “ผมกห็ ว งแตเรอ่ื งกลวั รพินทรจะเผนออกไปพบกบั อันตราย ท่ีเรามองไมเ หน็ ตวั นอก แคม ป จงึ ยดึ ตวั เขาไว ทําใหเ กิดขลุกขลกั ทอดระยะเวลาออกไปอีก...” เชษฐาพูดพลางโคลงศีรษะอยา งเสยี ดายตอ เหตกุ ารณ “เรือ่ งของเร่ืองก็คอื ไมรวู าเกดิ อะไรข้นึ นนั่ เอง” “กด็ ีแลว ทแ่ี กฉุดรพนิ ทรไ วเ สยี กอ นตอนนน้ั เทาๆ กบั ทนี่ อ ยกส็ กดั เมยเ สยี ทนั ใครจะ บอกไดว า ในตอนนั้นหากพวกเราคนใดคนหนงึ่ แลน ตดิ ตามสวนออกไป อนั ตรายชนิดใดมนั จะรอ คอยจังหวะอยู นอยเชอื่ มั่นมานานแลว วา ไอผ ีนนั่ ลกุ ขึ้นเดินได บนั ทกึ ของเครเมอรกใ็ หร ายงานโนม เอียงไปในทางน้ัน ทีนถี้ าเหตกุ ารณเ มอ่ื สกั ครูนีต้ ามทร่ี พนิ ทรกบั เมยย ืนยนั วา เหน็ อยางนนั้ จริง มนั ก็ ไมมขี อ กงั ขาอะไรอกี แลว ” “บญุ คาํ ก็เชอื่ อยางทีน่ ายหญิงพดู แตแ รกแลว แตบญุ คําไมก ลา พดู ...” ตาพรานเฒา สอดข้ึนเบาๆ “ถงึ มาคราวนี้ นายแหมม บอกก็ไมสําคญั นกั มนั สาํ คัญเอาทีพ่ รานใหญก เ็ หน็ ดว ย สายตาอยา งพรานใหญร พนิ ทรเ ห็นอะไรอยา งใด กเ็ ชื่อเถดิ วามนั ของจรงิ ” “ถา มนั เดินไดจ ริง มนั ก็คือสิ่งมชี วี ติ ...” เชษฐาพมึ พํา จอ งหนาจอมพราน “ใชไ หม รพินทร? ” “ผมตอบไมถ ูกเหมอื นกันครับ ถา จะถือตามทฤษฎีของชวี วิทยามนั กค็ วรเปนอยางน้นั แตทกุ สงิ่ ทุกอยา งที่เราพบจากศพตายซากรา งนั้น หลักของชวี วทิ ยากบ็ อกกบั เราอยทู นโทวา...มนั ไมใ ชสิ่งสีชีวติ แมแตน ดิ หน่งึ รา งกายแขง็ ทอ่ื อยางหนิ ไมม ชี พี จร กระแสโลหติ หรือลมหายใจ สาํ หรบั กรณนี ี้ ผมกย็ ังไมอาจยืนยนั ไดว า รางทีเ่ หน็ มนั จะเปน รา งเดยี วกบั ศพน้นั หรือเปลา เพียงแต ลกั ษณะใกลเ คยี งเทา นนั้ เทาทเ่ี หน็ ชว่ั แวบ” “ปญ หาขอ แรกท่สี ุด ลองมาชวยกนั คิดดวู า มันยองเขามาใกลแคมปเราเพือ่ อะไร?” ไชยยนั ตตงั้ คาํ ถาม “กไ็ มท ราบเหมอื นกัน แตควรเชื่อไดก ค็ ือ มนั ไมไ ดมาอยา งมติ รแน ถา เมยไมใจรอ นให คณุ ไชยยันตทาํ กระโตกกระตากโดยการฉายไฟเสยี กอน ผมกเ็ ตรยี มจะดกั มนั อยแู ลว เราเสียทา ตรงที่ไมไ ดน ดั แนะอะไรกนั ไวก อ น” “ขอโทษดวย ถาฉนั เปน คนทาํ ใหแผนของคุณตองลมเหลว” มาเรียหันไปบอกกบั พรานใหญอ ยา งจรงิ ใจ [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2222 “ผมไมไ ดต ้ังใจจะตาํ หนิอะไรคณุ หรอก เพยี งแตบ อกใหท ราบวา ผมเตรียมจะจดั การ อยางไรอยกู อนแลวเทา นนั้ และถาเปนผม ทันทีที่สอ งไฟเห็นเปนภาพคน ผมจะยังไมย ิงเปน อัน ขาด” “ฉันยอมรบั วาตนื่ เตน ตกใจเกินไป เมื่อมองไปเหน็ ภาพนนั้ ถา มนั เปน แงซาย หรือคน ซง่ึ มีรปู ลกั ษณะอยา งอน่ื ผดิ ไปจากไอผ ีตายซากนัน่ ฉันกย็ งั ไมยิงเหมอื นกัน” “คุณคดิ วา ไอร างประหลาดนน่ั จะมีอะไรเกย่ี วพนั กับเสอื โครง ดาํ ตัวนน้ั ไหม ขอให สังเกตดวยวา พอไอมหากาฬน่ันเงยี บเสยี งหายไป เจารางประหลาดนน่ั ก็ยองกริบเขา มาใกลเ รา” หวั หนาคณะหย่ังความเหน็ ขน้ึ บา ง “ผมไมกลา เดาอะไรสกั อยาง ทุกสงิ่ ลว นมดื มนเต็มไปดว ยปรศิ นาไปหมด แตม ีเหตุผล ท่จี ะแนใจไดอยา งเดยี ววา เสือโครงดาํ ตัวนน้ั จะตองไมเปน พษิ เปน ภยั ใดๆ กับมันแน มิฉะนนั้ มนั ควรจะถูกเลน งานไปกอนแลว” “นี่แหละ เปนส่ิงทเ่ี ราควรคิด ทา มกลางภยั อันตรายรายกาจจากไอโครง ดําตัวนนั้ ซง่ึ ดกั จอ งเตรยี มจะเลนงานเราอยู ถึงเดยี๋ วนก้ี ็อาจซมุ อยใู นละแวกใกลๆ แตท าํ ไมถงึ มีมนษุ ย...ในขอท่ีนขี้ อ เรยี กมันวามนษุ ยไปพลางๆ กอ น โดยรปู รางลกั ษณะของมัน อยางที่คณุ กับเมยย ืนยัน คนหนงึ่ เขา มา เดนิ ปว นเปย นอยใู นละแวกนไี้ ดโดยไมเกดิ อันตรายใดๆ พูดกันตรงๆ ก็คือทาํ ไมไอดําถงึ ไมขบ หัวมนั เสีย” “กไ็ อห ลอดไฟรียาํ ดวงนี้ดวงเดยี วเทา นน้ั อยูแตไหนแตไ รมาไดไ มข าด เสอื กมาขาดเอา วนิ าทสี ําคัญทส่ี ุด” ไชยยนั ตคาํ รามอยางเดือดแคน ควาไฟฉายประจาํ ตวั ขน้ึ มาเขยา ทาํ ทาเหมอื นจะฟาดลง กบั พ้นื ขณะนน้ั บญุ คาํ ขยบั ปากจะพดู อะไรออกมา แตแ ลวกช็ ะงกั นิง่ เสยี เพราะรพนิ ทร สังเกตเห็นเสียกอ นลอบสะกดิ ไว ปญหาทเี่ ผชิญกนั อยใู นขณะน้ี มนั หนกั ยง่ิ แลว เขาไมตอ งการให บญุ คําพูดอะไรตามประสาของแก เปนการนําเขา ปาเขารกหนกั ยิง่ ขึน้ ไปอีก ทกุ ส่ิงทกุ อยา งตองการ รอผลพสิ จู น และการพิสจู นนั้นๆ ก็ควรปลอยใหเ ปน หนาทีข่ องคณะนายจางโดยตรง เพราะคน เหลาน้กี ็ลวนเปนปญ ญาชนเจรญิ แลว ทงั้ สิ้น และมันดูเหมอื นจะเปน ครงั้ แรก ซึ่งพรานใหญผ เู กรยี งไกรอยา งเขา ไมสามารถจะให คําตอบในเหตกุ ารณต า งๆ ทเ่ี กิดขึ้นได ภายในอาณาจกั รไพรอันดํามดื น้ี ระหวา งท่ีทกุ คนปรกึ ษาหารือ ดารินเพยี งคนเดียวเทา นนั้ ท่ีนอนหลบั ตานิ่ง ราชสกุล สาวออนแอไปมากสําหรับคนื น้ี ไขข้ึนสงู กายรอนจัด จนทาํ ใหทกุ คนเปนหว ง มาเรียคอยเขยา เรยี ก สอบถามอาการอยทู ุกระยะ เชษฐากค็ ลําตัวนอ งสาวอยูบอ ยๆ [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2223 รพินทรม องนงิ่ มายงั รา งที่นอนคสู ่ันนัน้ ดว ยแววตากังวล เขาตระหนกั ดีวา หญงิ สาว ไดร ับความตระหนกตกใจมากมายเพยี งไร สาํ หรับเหตกุ ารณท่ีเกิดขน้ึ ขวัญและกําลังใจของหลอน กําลังสูญเสยี ไปมาก ประกอบกบั สขุ ภาพทเี่ หน่อื ยยากกรากกราํ หนกั จงึ ทาํ ใหเ กิดอาการเจ็บปวยขน้ึ ลงแพทยประจาํ คณะเจบ็ ไขล งเสียคนเดียว คนอื่นๆ ก็มดื มนกนั ไปหมด ชว ยเหลือพยาบาลกันไป ตามมตี ามเกดิ ยังโชคดอี ยูทวี่ า หลอนยงั มสี ตริ ูสกึ พอทีจ่ ะหายาใหตวั เองไดกอนทจ่ี ะลงนอนสงบไป กลาวกันวา ความมดื เปนศตั รูอนั รายกาจตอจติ ใจของมนษุ ยทกุ คน ในความมืดมนั เตม็ ไปดว ยส่ิงทม่ี องไมเห็น และเมื่อไมเ ห็นเสยี อยางเดยี ว กเ็ ดาไมถกู วาอะไรมันจะมาในรปู ไหน เมอื่ ประกอบกบั เหตุการณร ายทโี่ ผลราวีมาในรูปแปลก จติ ใจกเ็ ตม็ ไปดว ยความหว่ันไหวหวาดระแวง คอยผวาอยูทกุ ขณะจติ นบั ประสาอะไรกบั ชาวกรุงที่เขามาบุกบ่นั ทอ งไพรดว ยความจาํ เปนอันบบี บงั คับ แมจ อมพรานผยู งิ่ ยงสามารถดาํ รงชพี อยใู นราวไพรไดเทา ๆ กับสตั วป าตัวหนง่ึ ก็ยงั ยอมรบั วา ประสาทของเขาเรมิ่ ไมม่นั คงนัก ทกุ สง่ิ ทุกอยางที่เปน มหนั ตภยั แวดลอ มคณะอยใู นขณะนี้ มนั เกินความรูเ ห็น ประสบ การณในชีวติ พรานอันชํา่ ชองของเขาทีเ่ คยผา นมาแลว แตละสิง่ ลวนยงั หาคําตอบไมไ ดทง้ั สน้ิ ไอเสอื หินในถา้ํ ตัวนั้น พรอมท้ังคาํ บอกเลา ของตาพรานเฒา บุญคาํ ... รอยตนี ที่วดั ไดจ ากขนาดของเสือตวั จรงิ ซึง่ ติดตามรงั ควานอย.ู .. เสยี งมโหระทกึ ดนตรโี บราณ ที่แวว เขามากระทบโสตประสาท ทง้ั เขาและเชษฐาพรอ ม กนั แตอกี สองพรานพ้นื เมอื งกลับไมไ ดย นิ ... ความฝนของ ดาริน วราฤทธิ์... ไอเ สอื มหากาฬ ซึ่งตาไมม แี สงสะทอนตอบไฟฉาย แมจ ะสอ งตรงเขา หนา... และทายทีส่ ุด ชายลกึ ลบั ในเครอื่ งแตง กายนกั บวชทป่ี รากฏรา งใหเขาและมาเรยี เห็น เพยี งชว่ั พริบตา โดยไฟฉายของไชยยนั ต... สิง่ เหลาน้ี มนั คอื อะไร และอยา งไร รพินทรนง่ั สูบบุหรตี่ ัวตอ ตวั ขอบรน่ั ดจี ากไชยยันตมาดมื่ ทง้ั ๆ ท่ไี มเ คยไปรองขอมา กอน แลวกน็ ั่งทอดสายตามองดเู ปลวไฟในกองท่ีกนิ ไมปะทุลั่นผลวั ะผละเปน จงั หวะ สมองของเขา ทํางานอยา งหนกั หนว งท่ีสดุ ชีวิตของคนถึง 10 คนในความรบั ผิดชอบ ดจู ะอยใู นขดี อันตรายย่งิ นัก มนั รวมท้งั ตวั เขาเองดว ย ซง่ึ ก็ไมแ นใ จวาจะผานพนสถานการณอนั เลวรา ยนไี้ ปไดห รอื ไม และมนั เปน ครัง้ แรกในชวี ติ การเดนิ ปา ของเขาทห่ี ลับไมลง อะไรชนดิ หน่งึ เขามาสะกดิ เตอื นใจอยเู สมอวา ยามใดกต็ ามท่ีเขาเผลอหลบั ไปแมเ พยี งชว่ั งีบเดียว เมื่อนนั้ อันตรายท่รี อคอย จงั หวะนีอ้ ยแู ลว ก็จะมาถึง เปนครงั้ แรกอกี เหมือนกนั ที่คนอยาง รพนิ ทร ไพรวลั ย ภาวนาขอใหต ะวันขนึ้ เสยี โดยเร็ว [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2224 คอ ยเงยี บกนั ไปอีก ในกลมุ ของนายจาง ไชยยนั ตน่งั กอดเขา เอาหลงั พิงกองสมั ภาระ ซกุ หนาลงกับทอนแขนทั้งสอง ยามนีอ้ ดตี นายทหารปน ใหญไ มม ีอารมณข ันใดๆ เกดิ ขึน้ ทั้งสน้ิ ดู เหมอื นจะเปนสัญญาณหรือมาตรวดั ไดว า เวลาใดก็ตามทีบ่ คุ คลผนู ย้ี ม้ิ ไมออก ยามน้ันเปน วิกฤตการณเ ลวรายขีดสดุ ความคิดของเขาลอ งลอยไปไกล บางขณะกค็ ดิ ไปถงึ ชีวติ อนั เคยเปน สขุ เพียบพรอ มอยู ในเมือง คดิ ถงึ ชีวิตสังคมอันหรูหรา แวดลอมไปดวยความสะดวกสบายนานาประการ แลว ก็ถาม ตนเองวา มนั เปนไดหรือ? นม่ี นั เปนความฝนหรือความจริงกันแน ที่เขาตอ งมานง่ั อยูกลางไพรมหากาฬยามราตรี ที่มีแตม หาพิบตั ิภัย นาหวาดสยอง เห็นหนา ผรู ว มชวี ติ อยดู วยกันเพียงไมกี่คน หางไกลจากโลกอารย ธรรมและแสงสมี าอยา งสดุ หลา ฟาเขยี ว ประหนึ่งถกู ตดั ขาดโดดเดีย่ ว อยูในอีกโลกหน่งึ ตางหาก ออกไป โลกของความล้ีลับมหศั จรรยอนั ไมส ามารถจะเขาใจได และไมเ คยเชือ่ มากอ นวา มนั จะ มีอยูใ นพื้นพภิ พนี้ เชษฐากส็ บู กลอ งอยูคนเดยี วเงียบๆ ลักษณะครงึ่ นง่ั คร่งึ นอน นยั นต าขรึมเยือกมองฝา ออกไปในความมดื เบ้ืองหนาอยางปราศจากจดุ หมาย มาเรียตะแคงตวั เบยี ดกายกอดรา งอันนอนนง่ิ ของดารนิ ไว อยางแสดงความรักใคร หวงใย และไมตองการหางในภาวะเชน น้ี เหตกุ ารณท ผ่ี า นและเผชิญรว มกันมาแลวทง้ั อดีตและ ปจ จบุ นั มันทําใหแ หมม สาวเลือดผสมมีความรูสึกตอ ดารนิ วราฤทธ์ิ เย่ียงพน่ี อ งคลานตามกัน ออกมา แลว มิชา มินานหลอนก็เผลอเขาภวังคเอาใบหนาซบแนบกบั ตะโพกท่นี อนตะแคงของราช สกลุ สาวเคลิม้ ๆ ไป ท่นี า ประหลาดอีกอยา งหน่ึง ในการเฉลยี วใจคดิ ของจอมพรานก็คือ ค่ําคนื นไ้ี มมวี แี่ วว ของไอคา งคาว หรือพวกผีกองกอยแผว พานเขา มาใกล คงมแี ตเสือโครง ดําและรา งของนกั บวช ลกึ ลับคนนนั้ เทา น้นั ทีโ่ ผลเ ขา มารบกวนประสาท คืนนี้ ไอค า งคาวยกั ษไมอ อกลาเหยื่อของมันหรือยงั ไง หรอื วาไปหากนิ ทางดานอื่น โดยไมค ิดจะหวนมาตอแยรังควานกลุมมนษุ ยอกี แลว เจา พวกผกี องกอยนน้ั เลา มนั พากนั ไปไหน เสยี หมด ทง้ั ๆ ทีท่ ุกคืนมาจะยกขบวนมาปว นเปย นอยใู กลทพี่ ัก หรืออยา งนอ ยกม็ ารอ งใหไ ดย นิ เสยี ง บัดนี้ จิตใจของเขาหมกมุนอยูก ับบนั ทกึ ของเครเมอรเ กีย่ วกบั ศพตายซาก อันมี พฤติการณป ระหลาดล้ีลับ และการตดิ ตอ จองลางผลาญของไอเสือโครงดํา เม่อื นาํ มาเปรียบเทียบกบั ส่ิงทีป่ รากฏขึน้ เมื่อหยกๆ น้ี มนั ยงิ่ กอ ใหเ กดิ เปนปริศนาขน้ึ เหลือท่ีจะกลา วถูก จรงิ อยา งท่ไี ชยยนั ตเคยพดู ไว คณะภายใตค วามรบั ผดิ ชอบของเขา 10 ชีวิต ทีพ่ ากันเอา ตวั รอดมาไดจ นกระท่ังบดั นี้ กเ็ พราะแตล ะคนในคณะเพยี บพรอ มไปดวยความปรชี าสามารถและ ไหวทนั ตอ เหตุการณ ตลอดจนสามคั คีและทํางานชว ยเหลอื กนั ไดอยา งสมั พันธ คนหน่งึ โง คนหน่ึง [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2225 ฉลาด คนหนงึ่ เผลอ อีกคนหนึ่งกไ็ หวทนั และตน่ื พรอม และคนหนึง่ อบั จน อีกคนหนงึ่ กย็ งั พอจะ มองเหน็ ลูทาง เขาเองกย็ ังอดกงั ขาไมไ ดว า ในจํานวน 11 ชวี ติ ทรี่ วมกลมุ กันอยนู ้ี ถา ขาดใครไปเสีย คนหน่ึง กไ็ มท ราบวา โซชีวติ ของคนในคณะท้งั หมดจะขาดสะบัน้ ยอ ยยับลงหรือไม เมอ่ื ระลึกไดเชน นัน้ กําลงั ใจก็เร่ิมกลบั คนื มา ถูกแลว ไมม ีอะไรทเ่ี ขาจะตอ งยอทอ ประหวน่ั หวาดเลย “คุณชายครับ” เสียงแผว เบาของพรานใหญ กระซบิ เรยี กหวั หนาคณะมา ทามกลางความเปนดษุ ณภี าพ อนั ยาวนาน เหมอื นตางคนตางถกู สะกดใหเ งียบงนั ไปดว ยอํานาจลึกลับท่ีมอี ิทธิพลอยเู หนือจติ ใจ ยามน้ี “ฮือม?” “ผมยังไมไดเ รยี นอะไรใหค ณุ ชายทราบอยา งหน่งึ สําหรับเหตกุ ารณเ ม่ือตอนยา่ํ คํา่ วันน”ี้ “อะไร?” “รอยเทาของไอโครง มหากาฬท่ลี งกนิ น้าํ ไวร มิ แองมวก...” “ทาํ ไม?” “มนั มีขนาดเดยี วกับอุงเทา ของเสอื หนิ ท่เี ราไปพบบนปากถาํ้ เม่อื ตอนเยน็ วดั ไดไ มขาด ไมเกนิ ” ใบหนา อนั เครง เครียดตายดา นของสุภาพบรุ ุษในราชสกุล ผูเปน หวั หนา คณะเบอื นมา ทางเขา ระบายควนั จากกลองยาเสนออกทางชองจมูกแชม ชาตามจงั หวะหายใจ “คุณมีความคดิ อยา งไร กบ็ อกพวกเราไวบ า ง จําไวอยา งเดียวผกู อง เวลาเชน นกี้ ารแสดง ความเหน็ และใหค วามจริงกนั ชนดิ ตรงไปตรงมา จะชว ยพวกเราทุกคนใหป ลอดภยั ยิ่งขึน้ ไมค วรจะ เก็บขอ คิดอะไรไวเ พยี งคนเดยี ว” “สําหรบั เรื่องรอยตนี เสอื จรงิ กับเสือหินทม่ี ามีขนาดไดเ ทากนั อยา งพอดีนี่ ผมไมก ลา ท่ี จะมีความคดิ เชน ไรทัง้ ส้ิน แตเ มอื่ พบเหน็ และสัมผัสเขา กับส่งิ อันชวนคดิ นี้ ก็เลยตัดสนิ ใจบอก” “คงจะเปน เหตกุ ารณต อนทค่ี ณุ ปลกี ตัวลงไปยังแอง นา้ํ มวกอีกคร้งั แลว เมยย ิงงูเหานนั่ กระมัง คุณหวนกลบั ลงไปพจิ ารณาดรู อยมนั อีกครั้งเพื่อเปรยี บเทยี บ?” “ครับ ตอนนั้นแหละ ผมไมไดกะดูดว ยสายตาเปลา แตวดั ขนาดมาพรอมเสรจ็ ทเี ดยี ว มันลงกันไดพ อดี” ไชยยนั ตก บั มาเรียคงจะมอยไปแลว เพราะสงบนง่ิ ไมมีปฏกิ ริ ิยาใดๆ ตอ การพดู กนั อยาง แผวเบาซบุ ซบิ ของทงั้ สอง “ไมเ หน็ คณุ บอกเร่อื งนี้กบั พวกเราในตอนน้นั ” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2226 “ผมคิดวา มันไมเปนสิ่งท่นี าสนใจนกั จงึ ไมไ ดบอกในขณะนัน้ ” “แลวทาํ ไมถงึ บอกข้นึ เดย๋ี วน.้ี ..” จอมพรานนิ่ง เชษฐากลา วตอมาขณะที่จองตาวา “เกดิ เอะใจอะไรขน้ึ มาบางอยา งแลว ไมใ ชห รือ?” “คณุ ชายวา...มนั จะเปน ไปไดห รอื ครบั ?” ภายหลงั จากนง่ิ ไปนาน เชษฐากพ็ ึมพําข้ึนเหมือนจะรําพงึ กับตนเอง “ศพตายซากนบั พันป...เคล่อื นยายตวั เองไปไดอยา งลกึ ลบั เม่อื พน สายตาของเรา เสือ โครงดาํ อันเปนสัตวม ีชวี ติ พอจวนตัวกแ็ ปรสภาพเปน กอนหินยนื แขง็ ท่อื ...แนละ มันเปน ‘ส่งิ ท่ี เปนไปไมได’ ในโลกท่ีเราเคยรจู กั มาแลว แตส งิ่ แวดลอ มมนั กม็ ีอะไรสะกิดใจใหเ ราตอ งคดิ ไมวา ความคดิ นัน้ จะทาํ ใหเ ราถอยหลังเขาคลองเชนกต็ าม รพนิ ทร ผมอยากจะพดู วา เราไมค วรจะมอง ผา นส่ิงเหลานไ้ี ปเสียแลว” “เราเห็นภาพเหลา นี้ คนละกาลเวลา...” รพินทร ไพรวลั ย กลาวอยางระมัดระวัง “เราไมไ ดเหน็ ตําตา คาหนังคาเขา ในขณะทม่ี นั ‘มปี ฏกิ ิรยิ าเปล่ยี นแปลง’ ไมวา จะเปน ไอศ พตายซาก หรอื ไอเสือหนิ ตวั น้นั เรากาํ ลังลงั เลและตอสอู ยกู ับขอ เทจ็ จรงิ ทีว่ ามันจะเปน ไปได อยา งไร ส่ิงแวดลอ มมันชวนใหเราคดิ ก็จรงิ แตเ หตุผลทจ่ี ะยนื ยนั กย็ งั คน ไมพบ ตราบใดก็ตามทเ่ี รา ยงั ไมม โี อกาสประจันกับมนั ซึ่งๆ หนา ชนดิ เหน็ ดําเหน็ แดงออกไป แวบเดียวเทา นน้ั ทผี่ มเหน็ ไอผ ี ตายซากนัน่ มายนื แลว มันกห็ ายไป มนั เปน ศพนนั้ จรงิ ๆ หรอื เปลาก็ยงั ยืนยนั ไมได เพียงแตอนมุ าน เอาตามสายตาไมก อ่ี ดึ ใจ ตามเขา ไปจนถึงตําแหนงทเี่ ราเชอ่ื วา มนั จะตองจนมมุ รอคอยอยู เราก็ไป พบกบั ภาพ อนั เปน หนิ สลกั สณั ฐานละมา ยเสือตัวทม่ี ชี วี ติ ไมม ผี ิด เหตุการณม ันทาํ ใหเ ราไมก ลา จะ วินิจฉยั เชน ไรลงไปแนช ดั ได” “มันเปนสงิ่ ทเ่ี ราจะตอ งพสิ จู นไปทีละขั้น คาํ ตอบตอ งมแี น เพียงแตเรายังไปไมถ งึ เทานัน้ เดย๋ี วนี้ผมไมย ห่ี ระอะไรเสยี แลว มันจะเปน อะไรมาในรูปไหนกไ็ ดทง้ั สน้ิ ขออยางเดียวให พวกเราพรอ มที่จะเผชิญดว ยขวญั และสติเทานนั้ คุณหนกั ใจมากไหม?” เชษฐาเห็นรอยยม้ิ บางๆ ปรากฏขึ้นท่รี มิ ฝปากอนั แหงผากนน้ั “ครับ ผมยอมรับวาหนกั ใจมากทีเดยี ว พรานอาชีพอยางผม ไมสามารถจะใชว ชิ าชีพให เปน ประโยชนไ ดเสยี แลว เมอื่ เขา มาเหยยี บปา นรกดาํ น”ี่ นายจางสน่ั ศรี ษะแชมชา ไมเ หน็ ดว ย ยิ้มตอบมาอยางปลอบใจ “ตรงกันขา มกบั ผม ผมยังม่ันใจอยเู สมอวา มันจะเปนปา อาถรรพณสักขนาดไหน กไ็ ม เหนือไปกวา ตบะพรานของรพินทร ไพรวัลย ไปได ชา หรอื เร็วเทา นั้น กอ นทคี่ ณุ จะสะกดกําราบมัน ลง” “นน่ั เวลาเทา ไหรแ ลว ครับ?” [e-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon)

2227 “ตีส่ีกวาแลว” “อีกสองช่วั โมงก็จะสวา ง ผมคดิ วา หมดระยะท่มี นั จะเลน งานเราแลว คุณชายงบี เสยี เถอะครับ” “ไมตองหว งหรอก ทนไมไหวผมก็คงมอ ยไปเอง” “ผมจะออกไปผิงไฟ มนั หนาวเยน็ เหลอื กาํ ลงั เส้ือของผมบางไปหนอ ยสําหรับอากาศ ท่นี ี”่ เขาบอก พรอมกับลกุ ขน้ึ ลอดตัวออกมาจากชายกระโจมผา พลาสตกิ กันน้าํ คา ง ซกุ มอื ทั้งสองไขวป ระสานกนั เขาไปในอกเสือ้ แจก็ เกตชนดิ เบาบาง ที่ใชใสอ ยูเปนประจาํ ในเวลากลางคนื “อยา ลมื ทีส่ ั่งไว ผมไมตองการใหค ณุ ออกนอกบรเิ วณแคมป จนกวาจะสวาง! หัวหนาคณะกาํ ชบั มา พรานของเขาท้งั ส่ี รวมท้งั สา งปาและคะหย่นิ ก็ทยอยกนั เขามารวมกลมุ ดว ยทนั ที เมื่อ เขาไปยางตวั อยรู มิ กองไฟ สหี นา และแววตาของคนเหลา น้นั บอกความรูสกึ ภายในใหท ราบได โดย ไมจําเปนตองอธิบายออกมาดว ยคําพดู ใดๆ ทง้ั สนิ้ “นาย! ไอท ม่ี ายนื ใหนายกับนายแหมมเหน็ เมือ่ ครูมนั ไมใ ชค นหรอก แตเปนเจตภูตของ ไอเ สือโครงดาํ ตวั นน้ั !” บญุ คาํ กระซบิ เสียงสั่นกระเสา คางสั่นกระทบกันอยกู ราวๆ ดวยความหนาวระคนความ หวาด “บญุ คํารูไดอ ยา งไร” เขาถามเสียงตา่ํ ๆ มองดตู าพรานเฒาเจาแหงนยิ าย ดว ยสายตาตติ ิง บุญคาํ ทาํ หนา ลอกแลก อึกๆ อกั ๆ อยใู นลําคอ อธิบายไมถูกเหมอื นกนั “อยาเลอะเทอะ เขา ปาเขา รกนกั เลยนา บญุ คํา ขณะนเ้ี ราเองก็บุกอยใู นปาอนั ลกึ ทสี่ ดุ แลว พยายามเหนีย่ วร้ังใจไวบ าง” “คะหยนิ่ เกดิ มาไมเ คยเหน็ ไมเ คยแมแ ตจ ะไดย ินวา เสอื ตวั ไหนตามันไมตอบแสงไฟ สอ งเหน็ ตวั แลว กย็ งั ดูไมร วู ามันหรือเปลา ” คะหยน่ิ สอดมาอีกคน หนา ซดี เผอื ด หวาดกลวั ขีดสดุ “หลายๆ อยา งท่ีเราไมเคยเหน็ และไมเคยรูม ากอน เรากไ็ ดมาเหน็ มารใู นนรกดาํ แหง น้ี ไมเ ห็นมีอะไรจะตองแปลกใจตื่นกลวั ไปเลย เลิกนสิ ยั ขขี้ ลาดของเจาเสยี ทีคะหยิ่น ปา นเี้ ราขลาด เม่ือใด เราพายแพเมื่อนนั้ ความกลา หาญเทา น้นั ท่ีจะชว ยใหเราชนะมนั ได” “คะหยน่ิ ไมก ลัวคน ไมก ลัวสัตว แตคะหยนิ่ กลวั ผ”ี “ถา ผมี อี าํ นาจกวาคน โลกนก้ี ็ควรจะเปนโลกของผี ไมใ ชโลกของคน” [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2228 “นายพดู ถกู สา งปาเองกก็ ลัวเสียจนไมกลัวแลว ขอใหมันโผลต ัวใหเห็นชดั เถอะ สา ง ปาจะยิงมันเอง” เจาตองสยู ดื อกขนึ้ ประกาศ ขยับไรเฟล ในมือชูขึ้น “ถาเอ็งเกงจริงเหมอื นพดู ละก็ เอง็ กาวออกไปใหพน เขตกองไฟน่ีไอส ดี องาดวน” บุญคําชหี้ นา รอ งทามา สางปายม้ิ แหยๆ “ลงุ คาํ ตองออกไปกับขาดว ยซ”ิ “ถุย!” “ตอนท่ีนายนงั่ คยุ กับเจานาย อยูในท่ีนอนเมื่อครู พวกผมไดย นิ เสียงมนั เดนิ อยหู ลงั หนิ ดานน.ี้ ..” จนั ชมี้ อื ออกไปทางดา นหนง่ึ “แตเปน เสียงเสอื ไมใ ชเสยี งคน ชว ยกนั สอ งไฟกไ็ มเ หน็ ตวั พอดบั ไฟก็ไดย นิ เสยี งอีก พักใหญจึงเงียบสนทิ ไป” รพนิ ทรย ม้ิ แสยะ มองไปยงั พรานทุกคนทแ่ี วดลอมรอบกายเขาอยู “ดีแลวทมี่ ันพยายามเขามาใกลเ รา ขอใหเปนอยางน้ที กุ คืนเถอะ เราจะไดไมต อ งลําบาก ไปตามมนั ใหเหน่อื ยแรง ครางหลงั อยา เพงิ่ สองไฟจนกวาจะแนใจวา ถา สอ งตองเห็นตวั ” “มนั ลองดีกับนายเหลือเกนิ ทําไมนายไมอ อกตามมนั เสยี ตอนน้ี เกดิ ไปกับนายเอง” เกดิ ถามโพลง ข้ึนดวยนิสัยอนั บาดเี ดอื ดประจําตวั “นายใหญห ามขาด ไมใหฉ นั ตามมันออกไป” “ไอเกิดอยาเสือกยุด!ี ...” เสยหันไปตวาดเบาๆ ตาเขยี ว แยกเขย้ี วเขา ใสส หายวยั เดยี วกนั “นายไมตามออกไปนะ ดแี ลว มนั ไมใ ชเสือ มันเปนอะไรกไ็ มรู ยงิ่ กลางคืนมนั ยิ่งมี อํานาจ กลางวันกเ็ ปน อีกเรอ่ื งหน่ึง ถงึ ขาจะไมเหน็ ตวั มนั เลย ขากม็ ีหทู ีจ่ ะฟงเหมือนพวกเอง็ ทุกคน เหมือนกนั ไอนรกจกเปรตน่นั บางทีกเ็ ดนิ สีต่ นี บางทกี ็เดนิ สองตีน แลว เอ็งทายถกู หรอื วามนั เปน อะไร! รพินทรนอนคยุ อยกู บั กลุมพรานพืน้ เมืองรมิ กองไฟนน้ั โดยไมไ ดย อนกลับเขา มา ภายใตเ พิงพกั นอนของกลมุ นายจา งอกี เขาหลับๆ ต่ืนๆ จนกระทั่งฟา สาง บุญคําลกุ ขนึ้ ชวนออกเดนิ สํารวจบรเิ วณจึงควาปนออกไป เชษฐา วราฤทธ์ิ ถูกเขยาปลกุ งัวเงยี ขึน้ มาดวยความออ นเพลีย ประสาทหอู นั ลัน่ กรงิ่ เพราะความอดนอน แววเสยี งพวกพรานพ้นื เมอื งพดู อะไรกันโวยวายขรมอยูรอบตัว พอขย้ีเปลอื กตา ลืมข้นึ อยา งแสบพรา กเ็ หน็ ดาริน มาเรีย และไชยยันตล กุ ข้นึ กอ นแลว และคนท่ีกาํ ลังเขยาปลกุ เขาคอื ไชยยนั ตน ่ันเอง สวนพรานใหญรพนิ ทรยนื หางออกไปเล็กนอยเบือ้ งหนา ดารินกับมาเรียกําลังรุม [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)

2229 ลอมซกั ถามอะไรอยแู ซดฟงไมไดศพั ท ทไี่ ดยนิ ชัดเจนทสี่ ดุ กเ็ สียงตะโกนกรอกชองหู โดยสหาย ของเขา “ตนื่ เร็ว เชษฐา!” “เกิดอะไรขึน้ ?” “ไอเสอื หินที่เราไปพบในถาํ้ ตวั นัน้ มนั ...มนั หายไปเสียแลว!! มนั หายไปจากท่ีมนั เคย ยืนอย!ู !” เสยี งนัน้ แผดกอ งมาฟง แทบไมเ ปน ภาษา [e-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee (evol_oon)