DECEITFUL LOVE(รักหลอกลวง)

ดัดแปลงวรรณกรรมจากเสภาขนุช้านขุนแผนตอนขุนช้างถวายฎกีา รายวชิาภาษาไทย6ท3310มธัยมศึกษาปีที่6/6กลุ่มBปีการศึกษา2564

1 ตัวละคร/อุปนสิ ยั 1.วินเลย่ี ม วินเล่ียมอายุ39ปี เริ่มเปิดร้านพิซซ่าเมื่ออายุ26ปี หลังจากเรียนจบมา4ปี วินเลี่ยมเคยมี แฟนสาวสวยคนหนึ่งชื่อเชอร่ี เมื่อตอนปี3หลังจากเปดิ ร้านได้3ปีเชอร่ีก็เสียชวี ิต วินเลี่ยมเสียใจไป หลายปีจึงจะกลับมาใช้ชีวิตได้เหมือนเดิม แต่วินเลี่ยมมีนิสัยที่เปลี่ยนไปคือวินเลี่ยมเข้าหาหญิง อยา่ งไมเ่ ลอื กหน้า แต่ด้วยความทยี่ งั คิดถึงเชอรอ่ี ยู่ วนิ เล่ียมจงึ คดิ เมนูสำหรบั คนเป็นวีแกนเป็นเมนู พิเศษของทางรา้ น ถึงจะขายไม่คอ่ ยดีแต่ก็เป็นเมนูทางเลือกสำหรับวีแกนแบบเชอร่ี และหลังจาก เมยเ์ ข้ามาสมคั รทีร่ ้านวนิ เลีย่ มไดเ้ หน็ ความเหมือนกันของเมยก์ บั เชอร่ี วนิ เลยี่ มจงึ สนใจเมยท์ ีเ่ ข้ามา ทำงานเป็นพเิ ศษ 2.เมย์ เมยอ์ ายุ23 เมยเ์ ป็นคนตวั คอ่ นข้างสูงสำหรบั คนไทย ผมยาวถงึ บา่ เมย์เป็นวีแกนหรือคนที่ ไม่นิยมกินเนื้อสัตว์เพราะแม่เป็นคนถือศีลและแม่สอนเมย์มาตั้งแต่เด็ก เหตุผลที่เมย์เข้า ทำงานกับร้านของวินเลีย่ มเพราะรา้ นของวินเล่ียมมีเมนูพิเศษสำหรับวีแกน ซ่ึงน้อยร้านที่ จะมีเมนูนี้ เมย์มีนิสัยไม่กลัวอะไรกล้าคิดกลา้ ทำ แต่เมย์เป็นคนอ่อนไหวเร่ืองความรักเปน็ อย่างมาก อาจเปน็ เพราะพ่อกับแมท่ ่เี ลิกกันและมคี วามรนุ แรงเกิดข้ึนภายในบ้าน 3.แดนวิล แดนวิลเป็นเกย์ อายุ25ปี ทำงานทีร่ ้านพิซซ่าของวินเล่ียมมา3ปีแลว้ เป็นพนกั งานคนโปรด และยงั เปน็ คูข่ าคนโปรดอีกด้วย แดนวลิ มนี ิสยั เปน็ คนขอ้ี ิจฉา และเป็นคนอารมณ์ดีมาก แตเ่ ม่ือเขา โกรธแดนวิลจะเหมือนเป็นคนละคนแดนวิลอยู่กับญาติที่เมืองเดียวกันกับร้านของวินเลียม หลังจากทำงานกบั เมยม์ าแดนวลิ รสู้ กึ เหมือนเมย์เป็นนอ้ งแท้ๆของตนเอง 4.โทนี่ โทน่ีอายุ25ปี เจ้าของบรษิ ัทขนส่งของขา้ มประเทศแห่งหนง่ึ โทนีไ่ ดม้ โี อกาสพบเจอคน มากมายและชอบคนเอเชียมาก โทน่ีรบั บรษิ ัทต่อจากพอ่ ท่เี กษียณอายุ โทนเ่ี ป็นคนไม่ถือตัว จติ ใจดี

2 ไม่โกรธใครง่ายๆ และมนี ้ำใจ โทนจี่ ะตื่นเชา้ มาทานอาหารเช้าทุกๆวนั และมกั จะทานอาหารทสี่ ด ใหมต่ ลอดเวลา พร้อมกาแฟสักแก้วก่อนจะเขา้ ทำงาน 5.แฟรง คาส นกั ฆา่ จิตใจโหดเห้ยี มชอบการฆา่ เป็นชีวิตจิตใจ

3 เร่อื งยอ่ หลังจากเมยจ์ บมาได้1ปีก็ตดั สินใจออกมาอยู่กบั ญาติทีอ่ ังกฤษ แตเ่ มอื่ มาถงึ เมย์ได้รู้ว่าญาติ ฝง่ั พ่อไมไ่ ด้ต้อนรับตนเองมากนกั จึงปลกี ตวั ออกมาหาทอี่ ยแู่ ละหางานทำ กวา่ เมยจ์ ะได้ที่พักก็เดิน ถามไปทั่วจนปวดขา พอพักไปหนึ่งคืน เช้าวันต่อมาเมย์ก็หางานทำ ซึ่งเป็นร้านพิซซ่าที่อยู่ไม่ไกล จากที่พักมากนกั เมยไ์ ดร้ นุ่ พที่ ่ดี อี ย่างแดนวลิ มาสอนงานได้2เดอื น ผา่ นมาสกั พัก ความสมั พันธ์ของ เมย์กบั วินเล่ยี มก็ดีข้ึนไปเร่อื ยๆ จนทัง้ คตู่ ัดสินใจคบหาดูใจกัน สว่ นตัวเมยก์ ็ไมไ่ ด้ชอบอะไรกับคนมี อายุอย่างวินเลี่ยมมาก แต่เมย์คิดว่าหากคบกับเจ้าของร้านอาจจะมีชีวิตที่ดีขึ้น ทั้งคู่เร่ิมสนิทกัน มากข้นึ จนทำให้แดนวิลเร่มิ ไมช่ อบใจ หลังจากนั้น โทนี่กเ็ รม่ิ ตามหาร้านที่จะทานอาหารเช้าและยัง เป็นร้านที่นั่งชิวๆจิบกาแฟได้จึงได้พบกับร้านของวินเลี่ยม โทนี่มากินร้านวินเลี่ยมจนเป็นลูกค้า ประจำ และเมื่อโทนี่ไดเ้ หน็ เมย์ก็เริม่ สนใจเมยข์ ึ้นมา จึงเริ่มเข้าหาเมย์เพ่ือทีจ่ ะจีบเมย์ เมย์ก็คิดวา่ โทนี่กห็ ลอ่ แถมยังหนุ่มยังแน่น ผ่านไปสกั พักเมย์กับโทนีก่ แ็ อบคบกันมาเรื่อยๆ จนวันหนึง่ เมยไ์ ด้รู้ วา่ โทนเี่ ป็นเจา้ ของบริษทั เมย์จึงเร่ิมสนใจโทนี่และได้มีความสมั พันธ์ อยู่มาวันหนึง่ เมย์รู้สึกแปลกๆ กับตนเองจึงได้ไปหาหมอ เมย์ได้รู้ว่าตนเองท้องและคิดว่าน่าจะท้องกับโทนี่ เมย์เก็บเรื่องนี้เป็น ความลับระหว่างตัวเองกับโทนี่ และเมย์ก็บอกกับโทนี่เรื่องตนกับวินเลี่ยม เรื่องราวความรักของ เมยจ์ ะเป็นยงั ไงตอ่ อ่านตอ่ ในนยิ าย

4 ในวันจบเรยี น เสียงทกุ คนร้องภมู ใิ จ คำแสดงยินดตี ่างๆมากมาย เมย์ หญงิ สาวแสนสวย ดีใจในวันที่เธอเรียนจบ เธอตั้งเป้าหมายไว้ว่าหลังจบการศึกษา เธออยากออกไปหางานทำท่ี ประเทศองั กฤษ เธอวางแผนไวอ้ ยา่ งตง้ั ใจเนอ่ื งจากเธอมีญาตอิ ยู่ทอ่ี งั กฤษ หลังจากท่เี รียนจบเวลาก็ ผ่านไป 1 ปี ในตอนน้ีเธอก็มาถงึ ทปี่ ระเทศอังกฤษแล้ว เธอร้สู กึ ตน่ื เตน้ มากทใี่ นตอนน้คี วามฝันของ เธอเดินไปขา้ งหน้าอีกก้าวใหญ่แลว้ “ในที่สุด ฉันก็มาถึงที่ประเทศอังกฤษแล้ว เย้” เมย์พูดตะโกนออกมาด้วยความดีใจ และสงิ่ ทเ่ี ธอจะทำหลังจากนี้ คือการไดท้ ่องเท่ียวชมเมืองเพ่ือให้ตัวเองได้คุ้นเคยกับตัวเมืองได้มาก ขนึ้ เธอเดนิ เท่ียวชมเมืองไปและได้แวะพกั รับประทานอาหาร แตด่ ว้ ยท่เี มย์เป็นคนที่ไม่นิยมกินเน้ือ เพราะแม่ของเมย์เขาเป็นคนถือศีลและสอนเมย์มาตั้งแต่เด็ก เมย์จึงเลือกร้านอาหารร้านหนึ่งท่ี น่าสนใจมาก เธอจงึ รบี เขา้ ไปในร้านทันที “ว้าว อาหารทนี่ ี้ดูน่ากินและนา่ อร่อยมากเลย” หลังจากท่เี ธอไดท้ านอาหารเธอก็ไดร้ ับรูถ้ ึงรสชาติอาหารท่ีแสนจะอร่อย เธอถกู ใจอาหาร ของท่นี ่ันมาก รา้ นท่เี มย์เขา้ ไปน้นั คือร้านพิซซ่า เจา้ ของร้านชอ่ื “วินเลยี่ ม” หลังจากทเี่ มย์ ทาน อาหารเสรจ็ เรยี บร้อยแล้ว เมย์ก็รบี ไปจดุ หมายต่อไปของเธอคือการไปทีบ่ ้านญาตเิ พ่อื ติดต่อขอท่ี พัก และหลังจากนัน้ เธอจึงจะไปหางาน เธอใชเ้ วลาในการเดินทางไม่นานก็ถงึ ทห่ี มาย เธอกล่าว ทักทายญาติของเธอด้วยใบหนา้ ทีส่ ดใส เธออาศยั อยู่กบั ญาติมาได้สกั พกั เธอก็รู้สึกไดถ้ งึ การท่ีญาติ ของเธอนัน้ ไม่ค่อยยินดีตอ้ นรบั เธอนัก เมย์จึงไดต้ ัดสินใจจะออกไปหาท่ีพักเช่าอาศยั อยู่ เธอใช้เวลา แทบทงั้ วนั เพ่อื หาทพี่ กั สุดทา้ ยเธอก็หาท่ีพกั อาศยั ได้ “อืม... ทำไมมนั ลำบากอย่างงี้ละเนี่ย! นอนพักก่อนละกนั กวา่ จะหาท่ีพักได้” เธอล้มตวั ลงไปบนเตียงและหลบั ไป ในเช้าวันต่อมา เธอออกไปหางานต่อเพอ่ื นำมาจ่ายค่าที่พกั และใชจ้ า่ ยในชวี ติ ประจำวันของเธอ “เงินเท่านี้จะอยู่ได้อีกกี่เดือนละเนี่ย? งานแถวนี้จะมีบ้างมั้ยนะ?” เมย์คิดอยู่ในใจและ เธอเดินตอ่ ไปเรอื่ ยๆจนได้ไปเจอกบั ปา้ ยท่ีตดิ ประกาศรับสมัครงานทำงานในรา้ นอาหาร

5 “ท่ีนี่แหละ ฉนั วา่ ฉันนา่ จะทำมนั ได้นะ” เธอเดนิ ไปตามทป่ี ้ายบอกจนเธอได้ไปเจอกับรา้ นท่ี รบั สมัครงานแลว้ รา้ นทเ่ี ธอได้เห็นก็คอื ร้านพซิ ซ่าทีเ่ ธอได้ทานในตอนแรก และหลังจากน้ีเธอก็เข้า ไปในร้านอาหารเพื่อจะสอบถามเรอื่ งรบั สมัครงาน “มีใครอยู่มั้ยคะ จะมาสมัครงานค่ะ” หลังจากที่เธอพูดไปแล้วก็มีผู้ชายท่ีดูหล่อเหลาเป็น คนท่ีตัวใหญแ่ ต่ดเู ปน็ มติ ร เขาเดินมาหาเธอ เขาคือเจา้ ร้านพิซซา่ แห่งน้ี “สวสั ดคี รบั ผมชอ่ื วินเลี่ยม เป็นเจา้ ของร้านแหง่ น้ี ในตอนนี้ทางเราก็กำลงั ขาดพนักงานอยู่ พอดเี ลย เดยี๋ วผมไปหยบิ ใบสมัครให้กอ่ นนะครบั เชิญน่ังรอก่อนไดเ้ ลยครบั ” แลว้ เขาก็เข้าไปหยิบ ใบสมคั รทหี่ ลังรา้ น “รอนานม้ัยครบั เด๋ียวคณุ กรอกขอ้ มลู ลงในใบสมัครน้ีนะครับ หลังจากนัน้ เรียกผมได้” วนิ เลย่ี มพูดบอกกับเมย์ “เสร็จเรยี บร้อยแล้วคะ่ ” “เรยี บรอ้ ยแลว้ ครบั เด๋ยี วคุณเรม่ิ งานพรงุ่ นีเ้ ลยไดม้ ยั้ ครบั ?” “ได้เลยค่ะ” “ขน้ั ตอนก็เสรจ็ เรียบร้อยแล้วครับ วันนี้คุณกลับไปพกั ผ่อนกอ่ น แล้วเด๋ียวพรงุ่ น้ีผมจะ เตรยี มคนมาสอนพนื้ ฐานให้คุณเองครบั ” “คะ่ ” หลงั จากเมย์พูดกบั วินเล่ียมเสร็จ เมยก์ อ็ อกจากร้านมุ่งตรงกลบั ไปที่บ้าน ใช้เวลาไม่ นานเมยก์ ็กลบั มาถงึ บา้ น เธอทิง้ ตัวลงบนทน่ี อนและบอกกับตัวเองว่า “ในที่สดุ เราก็ไดท้ ีท่ ำงานแล้ว จะมอี ะไรท่ดี ไี ปกว่านีอ้ กี ม้ัยเนี่ย” แตใ่ นขณะที่เมย์ดใี จอยนู่ น้ั ด้วยร่างกายทเี่ หนือ่ ยจากการหางานมาทั้งวัน เมย์ก็หลบั ไปโดยไม่ร้ตู วั ในเชา้ วนั ตอ่ มาเมย์ไดร้ ู้สกึ ตัวต่นื ข้ึนมาในเวลาเชา้ ตรู่ “น่ีเราหลับไปตั้งแต่ตอนไหน” เมยพ์ ดู กับตัวเอง “เหลือเวลาอีกมากเลยกว่าจะถึงเวลาทำงาน เตรียมตัวให้พร้อมก่อนดีกว่า” เมย์ตรวจ ความพรอ้ มของตัวเองต้ังแต่หัวจรดปลายเทา้

6 และถงึ เวลาทเี่ มยต์ ้องออกจากบา้ นไปทำงาน เธอเดนิ ทางไปท่ีทำงานของเธอ เมื่อเธอมาถึง เธอก็ได้สำรวจร้านที่เธอทำงาน เพราะในตอนที่เธอหางานอยู่นั้นเธอไม่ได้สำรวจร้านที่เธอสมัคร งานเลยว่าเป็นอยา่ งไร เธอสนใจแตเ่ พียงการหาทีท่ ำงานเท่านั้น ตัวร้านอยูห่ ัวมุมของถนนเปน็ ตึก สูง 3 ช้ัน แลว้ เธอก็รใู้ นทนั ทวี ่าเป็นรา้ นทเี่ ธอมาทานอาหารในวันแรกที่เธอมาถงึ น้ันเอง “นี่ฉันมาทำงานทร่ี ้านนี้เองหรอนี่?” แลว้ เธอก็เดนิ เขา้ ร้านพรอ้ มที่จะทำงานในวันแรก “เธอมาแล้วสนิ ะ มาตรงเวลาดีจริงๆ เอาละเด๋ยี วฉนั จะให้เธอได้เรียนรจู้ าก ‘แดนวลิ ’ แล้ว กัน แดนวิลเธอมาถงึ แลว้ !” หลังจากท่ีวินเล่ยี มพดู กบั เมยเ์ สรจ็ ก็ตะโกนเรยี กแดนวิล ออกมา หน่มุ หน้าตาดีตวั ผอมและสงู เขาคอื แดนวิล “น่ีคือแดนวิล เขาจะมาชว่ ยสอนเธอในสปั ดาหแ์ รกให้ เธอกเ็ รยี นรจู้ ากเขาแลว้ กัน” “ค่ะ” “สวดั ดีครบั ผมชอ่ื แดนวิล เปน็ พนักงานในรา้ นน้ีทำงานมามากว่า 3 ปแี ลว้ หวงั ว่าคณุ จะ ไดร้ บั ความรู้ดีๆจากผมนะครับ ขอฝากเน้ือฝากตวั ด้วยครับ” แดนวิลพูดกับเมยด์ ว้ ยความเป็นมติ ร “เชน่ กันค่ะ ขอฝากเน้อื ฝากตวั ด้วยนะคะ” “เอาละเริม่ ทำงานกนั ดีกว่า” วินเลยี่ มพูดกับทกุ ใหพ้ ร้อมไปทำงาน เวลาผ่านไปได้ 1 สัปดาห์ เมย์ ก็ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างจากแดนวลิ มามาก ตอนนี้เธอ ทำงานได้ดี ทำงานไดท้ ุกอย่างในรา้ น และเธอกจ็ ะรวู้ ่าในรา้ นน้จี ะมีลกู คา้ ประจำทีจ่ ะมาทานอาหาร ที่ร้านนีบ้ ่อยๆ ซึ่งเขามีชือ่ ว่า โทนี่ เป็นหนุ่มหล่อแต่งตัวดสู ุภาพตลอดและเป็นคนทีน่ ิ่งๆ เขาดูเป็น มติ รมาก หากมโี อกาสเขามักเข้ามาชวนเมย์คุยด้วยอยเู่ สมอ น้นั เป็นสิ่งท่เี มยร์ ู้

7 ทุกๆครั้งที่ โทนี่ มาอุดหนุนหรือเข้ามาทานอาหารในร้านนี้มักจะมีอาหารจานหนึ่ง ที่เป็น อาหารจานโปรดท่สี ดุ ท่ขี องเขาชอบที่สดุ ก็คอื พซิ ซ่าหน้าฮาวายเอย้ี น เพราะรา้ นของวินเลย่ี ม จะเน้นในเรื่องของพิซซ่าเป็นพิเศษซึง่ เป็นท่ีโด่งดังและเป็นที่นิยมในแถวนั้น โทนี่ จึงประทับใจใน การทำอาหารและการบริการลูกค้าที่ต้อนรับเป็นอย่างดี และเขาก็สนใจเมย์ ที่เป็นพนักงานของ รา้ นพซิ ซา่ เอามากๆ “นอ้ งเมย์ พ่ีขอส่ังอาหารหนอ่ ยครับ” “ไดค้ ะ่ จะรับเปน็ เมนูอะไรดีคะ่ ?” “ง้นั พข่ี อเปน็ พิซซ่าหนา้ ฮาวายเอย้ี น ถาดนึงนะครบั ” “ไดค้ ะ่ พ่อี ยากจะรบั เปน็ นำ้ อะไรดคี ะ่ ?” “ผมขอเปน็ ไวนอ์ งนุ่ แกว้ นึงครับ” “ได้คะ่ รอสกั ครูน่ ะคะ่ เด๋ียวทางร้านจดั เตรยี มใหค้ ะ่ ” โทนีแ่ สดงสีหน้าทีพ่ งึ พอใจกับการบริการลกู ค้าของเมยท์ ดี่ ีเป็นอยา่ งมากและมีความรู้สึกช่ืน ชอบในตัวเมยเ์ พราะโทนี่ไดเ้ หน็ ความขยนั ความพยายามและความสวยของเมย์ อกี ฝา่ ยหนึ่งเมย์ท่ี เห็นว่าโทน่ีนนั้ แต่งตัวดดู ี มฐี านะอายุใกลเ้ คยี งกนั ก็มีความรสู้ กึ ชอบในตัวของโทนี่เช่นกนั โทนี่ ที่รับประทานอาหารไปด้วยและแอบมองเมย์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหล เพราะเขาแอบชอบเมยน์ ั่นเองเม่ือโทนที่ านอาหารเสรจ็ กเ็ รยี กพนักงานในรา้ นเก็บเงนิ ค่าอาหาร ซ่ึง คนทม่ี าเกบ็ เงนิ น้ันเป็นแดนวิล แตใ่ นใจโทนีก่ ็อยากจะให้เมย์นน้ั มาเกบ็ ค่าอาหารมากกว่าเพ่ือที่จะ ไดเ้ ห็นหนา้ เมย์ เมือ่ เขาจา่ ยเงนิ และได้รบั ใบเสรจ็ เรยี บรอ้ ยโทนี่ได้เดนิ ไปหาเมย์และได้บอกกับ เมย์ ไว้ว่า “ถ้า เมย์ เลกิ งานแล้วใหไ้ ปรอผมพท่ี ห่ี ลังรา้ นนะครบั ” “มอี ะไรรึเปลา่ คะ่ ?” “พอดพี มี่ ีอะไรอยากจะคุยด้วยนดิ หนอ่ ยนะครบั ” “ไดค้ ะ่ อีก1ชว่ั โมงกเ็ ลกิ งานแล้วคะ่ ”

8 “ไดค้ รบั พร่ี อไดเ้ สมอครบั ” “คะ่ ” หลงั จากน้นั เมย์กไ็ ดเ้ ลิกงานเปน็ ท่ีเรียบรอ้ ยและได้ไปหลังร้านตามทโ่ี ทน่ไี ด้นดั เธอไว้เม่ือ เหน็ โทนเี่ ธอกเ็ ดนิ เขา้ ไปหาแล้วถามว่า “หนูมาตามท่ีพนั่ ัดไวแ้ ลว้ ค่ะ” “มีอะไรอยากจะคยุ ด้วยหรอคะ่ ?” “คือวา่ พกี่ ็เหน็ นอ้ งเมยท์ ำงานท่นี ีม่ าสักพกั หนง่ึ แลว้ ” “พก่ี เ็ ลยอยากจะมาช่นื ชมและความขยนั ของน้องนะครับ” “ขอบคณุ มากๆค่ะ” หลังจากพูดคุยกันเสร็จ เมย์ก็ได้เล่าเรื่องราวต่างๆที่เมย์นั้นต้องมาทำงานที่ต่างประเทศ เมื่อโทนี่ฟงั ทเ่ี มย์พดู จบก็ได้ให้TIPกบั เมย์ เปน็ เงินจำนวนหน่ึงเพอื่ เปน็ การตอบแทนความพยายาม และความต้งั ใจของเมยท์ ่ีต้องมาทำงานถงึ ต่างประเทศ เช้าวันต่อมาโทนี่ได้ชวนเมย์ ไปดูละครบรอดเวย์และไปเดินเที่ยวด้วยกันสองต่อสอง แต่ ทวา่ มีอยบู่ ุคคลหนึ่งได้ทำการตดิ ตามคอยดโู ทนแ่ี ละเมย์อยู่ตลอดนั้นกค็ อื แดนวลิ ซง่ึ มคี วามสงสยั ใน ตัวของทัง้ สองคนนแี้ ละได้รเู้ ร่ืองราวท้ังหมดหมดของทงั้ สองคนที่กำลังแอบคบกันอยู่ แดนวิล ที่ได้รู้ความจริงแล้วก็ได้ไปบอกกับ วินเลี่ยม ที่เป็นเจ้าของร้านพิซซ่าซึ่งตอนแรก เมย์กบั วนิ เลี่ยมกำลงั มีความสัมพันธท์ ีด่ ีเชน่ กัน แต่เมยก์ ย็ ังไมไ่ ดต้ ดั สินใจอยา่ งชัดเจนท่ีอยากจะอยู่ กับโทน่ี จนวันหน่ึงเมยแ์ ละโทนไี่ ดแ้ อบไปมีอะไรกนั โดยท่ีวินเลี่ยมไมร่ ู้ 4 สัปดาห์ผ่านไป เมย์ เธอรู้สึกมีอาการคลื่นไส้อาเจียนปวดหัวนิดๆเธอได้ไปโรงพยาบาล เพื่อไปตรวจหาสาเหตุว่าทำไมเธอจึงมีอาการแบบนี้ผ่านไปสองชั่วโมงผลตรวจก็ได้ออกมาแล้ว พยาบาลได้บอกกบั เธอวา่ “ยินดดี ้วยนะคะตอนนค้ี ณุ กำลงั ทอ้ งคะ่ ” เมย์ทีก่ ำลังตกใจ เธอกค็ ิดในใจวา่ “คนท่ที ำให้เธอต้องท้องต้องเปน็ โทน่ี แน่นอน”

9 ตัดภาพมาทแี่ ดนวิลก็ได้เอาเรอ่ื งนไ้ี ปบอกกบั วนิ เล่ียมในตอนน้นั วินเล่ยี มกม็ คี วามสงสัยว่า ทำไมแดนวิลถึงรีบร้อนขนาดน้ี แดลวิลวิง่ มาด้วยความเหน่อื ยลา้ แล้วบอกกับวินเลย่ี มว่า “คณุ วินเลยี่ มครับ เมย์ เขาทอ้ งกับคณุ โทนี่ ทเี่ ป็นลูกค้าประจำของร้านเราครับ” “หะ๊ ” วนิ เลี่ยมอทุ านตกใจกบั เหตกุ ารณท์ เ่ี กดิ ขึ้น “เรอื่ งจริงหรอ เมย์ เนีย่ นะ” . “ใชค่ รับ” ณ เวลานั้น วินเลี่ยมมีความรู้สึกโกรธเป็นอย่างมากจนเมย์ได้กลับมาที่ร้านพิซซ่า ของวินเล่ียมเมื่อเมย์ ไดเ้ ขา้ มาในร้านวินเลย่ี มจงึ เดินไปหาเธอและบอกเธอวา่ “ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ แลว้ น่ไี ปทอ้ งกบั ใครมาทำไมไปไหนไมบ่ อกกนั สักคำ” วินเลย่ี มพูดดว้ ยสีหน้าทจ่ี ริงจัง “ขอโทษค่ะหนูพลาดเองทที่ ำตามใจตัวเองมากเกินไป ขอโทษจริงๆค่ะ” แต่วินเลี่ยมก็เข้าใจความรู้สึกของเมย์ ในตอนนี้วินเลี่ยมจึงค่อยๆพูดกับเมย์และหา วิธแี ก้ไขปญั นใี้ หไ้ ด้และวินเล่ยี มกบ็ อกเมยไ์ ปว่า “จะเลีย้ งดูเด็กท่อี ยใู่ นท้องให้เอง” แดนวิลที่ได้ยินแบบนั้นเขายิ่งรู้สึกโกรธวินเลี่ยมเข้าไปอีก วินเลี่ยมได้ขับรถไปส่งเมย์ที่ หอ้ งพักเมื่อถึงห้องพกั วินเลยี่ มไดพ้ ดู กับเมย์ไวว้ ่า “ไม่ต้องห่วงนะเมย์ไมว่ ่าจะเกดิ อะไรข้ึนกต็ ามพ่ีจะไม่ปล่อยให้นอ้ งเมย์ต้องลำบาก แน่นอน” “ขอบคุณมากๆเลยนะคะทีค่ อยช่วยเหลือหนูมาโดยตลอดตั้งแตว่ ันแรกทีห่ นไู ด้เข้า มาทำงานพี่ก็คอยให้กำลงั ใจอยู่เลอ่ื ยๆเลยคะ ขอบคณุ จรงิ ๆคะ” วินเลี่ยมและเมย์ก็แสดงสีหน้าที่ดูมีความอบอุน่ เมื่อพูดคุยกันเสร็จวินเลี่ยมก็ได้กลับบ้าน ของเขาไป

10 แต่ในอีกฝั่งหนึ่งนัน้ คือแดนวิลทีไ่ มพ่ อใจทั้งสองคน เขาจึงติดต่อไปหาแฟรง คาสที่เป็นนกั ฆา่ ท้ังสองคยุ กนั และแดนวิลไดบ้ อกว่ากับแฟรงคาสว่า “ฉนั มีงานใหเ้ ธอคนทำเธออยากจะทำมั้ย” “แลว้ จะจา่ ยค่าตอบแทนเทา่ ไหร่” “พวกเธออยากจะไดเ้ ท่าไหร่กว็ า่ มา” “กป็ ระมาณห้าหมน่ื ดอลลาร์สหรฐั ” “ไดฉ้ นั จะใหพ้ วกเธอจัดการคนในรูปนีท้ ฉ่ี นั ให้ไป” “โอเคไม่มีปญั หาเดยี วผมจะจัดการให้” วันต่อมาได้มีข่าวดังขึ้นมาเป็นเหตุการณ์ฆาตกรรม โดยตำรวจได้พบผูเ้ สียชีวิตเป็นผูช้ าย อายุ 39ปี ได้เสยี ชีวิตลงด้วยแผลฉกรรจ์ ทห่ี ลงั ม3ี แผลด้วยมดี ครวั จนเสยี ชวี ติ ในทส่ี ดุ เมย์เมื่อได้รู้ข่าวการฆาตกรรมครั้งนี้และเห็นผู้เสียเป็นเจ้าของร้านพิซซ่าเมย์จึงเริ่มมี ความรสู้ ึกแปลกใจขึน้ มาและข่าวก็ได้เอ่ยชือ่ ของผู้เสียชวี ิตข้ึนมาว่าวินเล่ียม เมย์ทไ่ี ดย้ ินอย่างน้ันจึง เกิดความรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากหลังจากนน้ั เธอกก็ ินไม่ค่อยไดน้ อนไม่หลับเพราะคดิ ถึงวิลเล่ียมที่ เขาเธอมีใหก้ บั เมย์ เช้าวนั ตอ่ มาได้มกี ารจัดงานศพของวนิ เลี่ยม เมยก์ บั โทนี่กไ็ ด้ไปงานศพของวินเลี่ยมเช่นกัน แตแ่ ดนวิลนน้ั ไม่ได้มางานศพของวินเลีย่ มด้วย เมยท์ ี่กำลงั ร้องไหเ้ สียใจโทนไี่ ด้บอกกบั เมยว์ า่ “นอ้ งเมยอ์ ย่าเสียใจไปเลย เรอื่ งทัง้ หมดนเี้ ป็นความผดิ ของพที่ ้งั หมด” “ถา้ พ่ไี ม่มายุ่งเรื่องนก้ี ็คงไม่เกดิ เรอ่ื งแบบนีข้ ้นึ แน่นอน” บางอยา่ งหลังจากนน้ั งานศพก็ได้เสรจ็ พิธีเป็นท่ีเรียบร้อย โทนแี่ ละเมยก์ ำลังขึ้นรถเพ่ือท่ีจะ ไดก้ ลับบา้ น แตม่ เี หตกุ ารณ์เกิดขนึ้ คือมีชายใส่ชุดดำที่แดนวิลได้ส่ังให้มาฆ่าโทนี่ ขณะโทน่ีกำลังจะ เปดิ ประตูใหเ้ มยข์ ้ึนรถระหว่างนัน้ แฟรง คาสกไ็ ดเ้ อาปนื เลง็ ไปที่ลำตวั ของเมย์และจากนั้นเสียงปืนก็ ไดล้ ัน่ ขนึ้ มา ป้ัง!

11 เมย์นน้ั ได้คิดไปเองวา่ ตวั เธอได้ถกู ยิงไปแลว้ แตค่ วามเปน็ จริงเธอไมไ่ ด้โดนยิงเพราะในตอน นนั้ เองโทนไี่ ดเ้ อาตัวเองมาบงั รบั กระสุนแทนเมย์ โทนไ่ี ดล้ ้มลงไปนอนกับพืน้ ทนั ที “พี่ๆอย่าพ่งึ ตายนะ ถ้าพต่ี ายแล้วหนูจะอยูย่ ังไง” เมยไ์ ดร้ อ้ งไหแ้ ละเสยี ใจเปน็ อยา่ งมาก “เมย.์ ..หนไี ป” “ไมห่ นจู ะไม่ไปไหนค่ะ หนอู ยากจะอยู่ตรงน้กี บั พ่ีถา้ จะตายกต็ ายดว้ ยกนั ” หลังจากนน้ั รถตำรวจก็ได้ดังขน้ึ มา “ วี วอ วี วอ” และโทนี่ก็ได้สิน้ ลมหายใจแฟรงคาสก็ได้ ถูกจบั เป็นทีเ่ รยี บร้อยและโดนดำเนินตามคดีกฎหมายฆาตกรรมต่อเน่อื ง 8เดือนผา่ นไปเมยก์ ็เก็บขา้ วของเตรียมย้ายของเพื่อท่ีจะไดก้ ลับประเทศไทยและเธอก็คิดที่ จะไม่กลับมาท่ีนอี่ กี เพราะเป็นความทรงจำท่ีไม่อยากจะนกึ ถงึ อกี เมื่อถึงกรุงเทพได้เป็นเวลา3วันเมย์ก็เริ่มรู้สึกว่าร่างกายนั้นไม่มีแรงและรู้สึกปวดเมื่อยไป ทั้งตัวเธอคดิ ว่ากำลังจะคลอดลูกแลว้ พ่อและแม่ของเธอพาเธอไปทีโ่ รงพยาบาลเพื่อทำการคลอด ลกู “อือ้ ” เมยไ์ ด้พยายามเบ่งเพื่อทจี่ ะคลอดลูกออกมา หลงั จากนัน้ เมย์ได้นกึ คดิ ยอ้ นหลังกบั สง่ิ ท่ที ำลงไปทต่ี ่างประเทศและได้พูดกับตัวเองว่า “ทำไมฉันถงึ ไดม้ าจบชวี ติ แบบนี้ฉนั พึง่ จะเรยี นจบมาและได้ไปทำงานที่ตา่ งประเทศ เลยนะทำไมกนั ” เมย์ก็ค่อยๆหลับตาลงอย่างชา้ ๆพยาบาลท่ีกำลังทำคลอดก็ได้เหน็ ออกซิเจนของเมย์ค่อยๆ วิ่งช้าลงขึ้นเรื่อยๆพยาบาลก็รีบทำการปั้มหัวใจแต่สุดท้ายแล้วเมย์ก็ได้สิ้นลมหายใจเสียชีวิตท่ี โรงพยาบาลสาเหตุการตายของเมย์นั้นเกิดจากความเหนื่อยและความเครียดที่สะสมมายาวนาน จนทำให้เสียชวี ิต

12 ประธาน รองประธาน พูนศักดิ์ พนัสทรัพย์สุข ชนกนั ต์ ธรรมนภาวงษ์ ฝ่ายศลิ ป์ ฝ่ายเขียนบท ธนภทั ร ธนทว(ี ประธานฝ่ายศิลป์) จารุเดช เจตนา(ประธานฝ่ายเขยี นบท) เมธัส ขาวทอง ภาณุพงศ์ เกษมจิตร สิริศกั ด์ิ กลนิ่ สขุ ธารคูน เจยี มใจ กษดิ ิส วิภากรวิทย์ จริ ภาส วรรณเลิศ นำ้ มนต์ ขนั ตวิ ีรธรรม เขษมศักดิ์ สงวนสทิ ธอิ นันต์ ฝ่ายกรรมการ ครผู สู้ อน ชวรัสย์ ตาซอื่ (ประธานฝ่ายกรรมการ ) นาย นพรัตน์ รตั นวิชยั พลกร ไตรรัตน์ วชิรวทิ ย์ ไตรอรุณ ธนัช พิมพ์โพธิก์ ลาง ปณธิ าน ชืน่ สพุ งษ์