หนูนากับหนูเมือง

นิทานอีสป หนบู า้ นกบั หนนู า

ในเชา้ อนั สดใสวนั หนงึ่ หนบู า้ นทอ่ี าศัยอยใู่ นตวั เมอื งอนั แสน วนุ่ วายไดอ้ อกเดนิ ทางไปเยย่ี มหนนู าที่ชนบท ซึ่งตวั เขาเองก็ไมไ่ ด้ กลบั ไปท่ีนนั่ มานานหลายปี มนั เดนิ รอนแรมแบบไมพ่ กั จนตะวันตกดิน ในทส่ี ดุ ก็มาถึงบา้ นของหนนู า ทง้ั 2 เจอหนา้ กนั ก็เขา้ มาโผกอด ทกั ทายอย่างดใี จ \"พีห่ นบู า้ น เปน็ อย่างไรบ้าง ฉนั คดิ ถงึ พเี่ หลอื เกนิ ไมไ่ ดพ้ บกันตง้ั หลายปี\" หนูนากลา่ วทักอยา่ งอารมณด์ ี \"พี่สบายดนี อ้ งหนนู า กนิ อมิ่ อยสู่ บาย อยใู่ นเมอื งจะทำอะไรกส็ ะดวกไปหมด\" หนบู ้านตอบแบบภมู ใิ จ \"ดจี รงิ ทไ่ี ดย้ นิ อยา่ งนน้ั ... มา ๆ เขา้ บ้านกนั กอ่ นพ่ี ฉนั เตรยี มอาหารไวม้ ากมาย พี่เหนอ่ื ยมาทง้ั วนั คงหวิ แย่\" หนูนาเชญิ ชวนให้เข้ามาข้างในโพรงไม้ริมชายนาน่าพักผ่อนของตน

พอเขา้ มาในโพรงไม้ อาหารทห่ี นนู าจัดไวอ้ ยา่ งดีกลบั มีเพยี ง ขา้ วสาร ธญั พชื และผลไมเ้ พยี งเล็กนอ้ ย ไมไ่ ดม้ อี าหารนา่ กินเหมอื นที่ หนเู มืองคดิ เอาไว้ \"โธ่ หนนู าน้องพ่ี นเ่ี ธอกนิ อาหารพวกนไ้ี ปไดอ้ ย่างไรกนั วนั ๆ ไม่เคยไดก้ นิ ของทดี่ กี วา่ นเ้ี ลยหรอื ไร\" หนบู ้านหนั มาถามหนนู าด้วยสหี นา้ แสนห่วงใย \"ฉนั วา่ นกี่ ด็ แี ลว้ นะพี่ อาหารแตล่ ะอยา่ งคณุ ภาพดี ๆ ทง้ั นน้ั ขนาดคนเมอื งยงั มารบั ไปขายเลย\" เสยี ง ของหนูนาตอบกลบั แบบแผ่วเบา ดว้ ยความรู้สกึ อายที่วา่ อาหารนัน้ ไม่ถูกใจแขกผูม้ าเยือน \"เอาอยา่ งน้ี เดย๋ี วเราเขา้ เมอื งไปเทยี่ วบ้านพกี่ นั รบั รองวา่ จะมขี องกนิ คณุ ภาพดมี ากมายใหเ้ ธอไดก้ นิ อยา่ งสขุ สบาย\" พอหนูนาพดู จบ ท้งั 2 ก็กินอาหารแลว้ เขา้ นอน เมอื่ พระอาทติ ย์ฉายแสงมา พวกเขา จงึ ออกเดนิ ทางไปยังในเมืองทนั ที

เม่อื ถึงบา้ นในเมืองอนั แสนคับแคบแตเ่ ต็มไปดว้ ยขา้ วของทนั สมยั หนนู าท่เี พิ่งเขา้ มาในเมอื งคร้งั แรกก็รสู้ กึ แปลกใจเล็กนอ้ ยว่าพ่หี นบู า้ น ไมอ่ ึดอดั หรืออยา่ งไร ท่ตี อ้ งอย่แู ค่ในรแู สนคบั แคบของชมุ ชนเมอื ง แบบน้ี หลงั จากนงั่ ไดส้ กั พกั หนบู า้ นก็ถืออาหารละลานตามาพรอ้ มเสริ ฟ์ ตอ้ นรับแขก มที ง้ั ขนมเคก้ ชสี นม เนย อาหารอยา่ งดแี บบท่ีหนนู าไม่ เคยเห็นมากอ่ น \"โอโ้ ห ! พ่ีหนบู า้ น พไ่ี ดก้ นิ ของดีอย่างนท้ี กุ วันเลยหรือ จะ๊ \" หนนู ารอ้ งออกมาดว้ ยเสยี งตนื่ เตน้

\"ใช่แลว้ นอ้ งพี่ กเ็ ธออยูช่ นบทไดก้ นิ แต่ของไมด่ ี อยูใ่ นเมืองแบบพ่ีนสี่ ิ ชีวิตทใ่ี คร ๆ ก็ อยากมกี ัน\" หนูบา้ นพดู จบกม็ ีเสียงแปลก ๆ ดงั ขน้ึ มาทันที \"เหมียว เหมยี ว !\" \"นัน่ เสียงอะไรหรอื พ\"่ี หนูนาถามอยา่ งกงั วล \"คงเปน็ เสยี งดนตรแี หละม้งั คนแถวน้เี ขาชอบฟังเพลงกนั ชา่ งเถอะนะหนนู านอ้ งพี่ เรามากินอาหารกนั เถอะ\" หนบู า้ นกับหนูนากนิ อาหารอยา่ งเอร็ดอร่อย แต่เสยี งร้อง เหมียว ๆ ก็ใกลเ้ ขา้ มาทกุ ที

ทนั ใดนั้นเอง แมวร่างใหญก่ โ็ ผลเ่ ข้ามาขา้ งโตะ๊ อาหาร หนู 2 ตัวต่างว่งิ หนี กระเจิดกระเจงิ ด้วยความตกใจ หนูนาวิง่ ไปซ่อนตวั ในถังขยะอันเหม็นเน่า นั่งตัวส่ัน เทาตรงนัน้ หลายชัว่ โมงแล้วคอ่ ยกล้าเดนิ ออกมา \"นอ้ งหนนู า !\" เสียงหนบู ้านตะโกนดังลนั่ มาแต่ไกลเมอื่ ได้เหน็ หนา้ หนูนา \"ไปหลบทไ่ี หนมา พนี่ กึ วา่ โดน เจา้ แมวนนั่ คาบไปเสยี แลว้ \" \"ฉนั หลบอยทู่ ถี่ งั ขยะเหมน็ เนา่ มา ฉนั กลวั เหลอื เกนิ พ่ี อยากกลบั บา้ นเตม็ ทแี ล้ว\" หนนู าตอบดว้ ยเสยี ง ส่ันเครอื \"แตท่ นี่ ม่ี ขี องดี ๆ รอใหเ้ ธอมากนิ อกี มากมายเลยนะ\" หนบู ้านกล่าวร้งั ไว้ \"ของดแี คไ่ หนฉนั กก็ นิ ไมล่ งหรอกพี่ ขอตวั กลบั บา้ นไปกินของเทา่ ทมี่ แี ตร่ สู้ กึ สบายใจในชนบทจะดกี วา่ \" พดู จบหนูนาก็เดนิ กลบั ชนบท ท้ิงให้หนูบ้านอยู่อย่างหวาดหวน่ั ที่เขตเมอื งตอ่ ไป

นิทานเรอื่ งน้ีสอนใหร้ วู้ ่า : สงิ่ ไหนทเี่ รามีแลว้ รสู้ ึกสบายใจทไี่ ดค้ รอบครองย่อมนาความสขุ มาส่ชู วี ิตเสมอ แตส่ ิ่งใดที่มแี ลว้ หวาดหวนั่ ทกุ ครั้งนนั่ คอื ความทกุ ข์ ดงั นนั้ เราควรพอใจในส่งิ ที่ตวั เองมี แค่นนั้ ก็เพียงพอแลว้