ศิลปะ ใน บทกวี

รักตัแดทส้ิในช้ใจ นชิตา นาราวัน

คำ นำ หนังสือเล่มนี้จัดทำขึ้นเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของวิชาการอ่านและการ เขียนร้อยกรองเชิงสร้างสรรค์ 604-205 ของนักศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ แและศิลปศาสตร์ สาขาภาษาไทย ชั้นปีที่ 3 โดยมีจุดประสงค์เพื่อการ ศึกษาความรู้ที่ได้จากการเรียนในเรื่องของการอ่านและการเขียนร้อยกรอง เชิงสร้างสรรค์ นำมาแต่งเป็นบทปรัพันธ์ซึ่งประกอบด้วยบทปรัพันธ์ชนิด โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน และร่าย ผู้จัดทำหวังว่า หนังสือเล่มนี้จะเป็นประโยชน์แก่ผู้อ่าน หากมีข้อ แนะนำ หรือผิดพลาดประการใด ผู้จัดทำขอน้อมรับไว้และขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย นชิตา นาราวัน ผู้จัดทำ

สารบัญ เรื่อง หน้า กาพย์ยานี ๑๑ เรื่องท่องท้องทุ่ง 1 กาพย์ยานี ๑๑ เรื่อง ฉันชอบ 2 กาพย์ฉบัง ๑๖ เรื่อง ฉันเกลียดฉันกลัว 3 กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘ เรื่อง วันนี้วันหน้า 4 กลอนสักวา เรื่อง โควิดโรคร้าย 5 กลอนคละ ๕ บท เรื่อง สำนวนไทยชวนคิด 6 โคลงสามสุภาพ ครูผู้พัฒนา 7 โคลงสี่สุภาพ เรื่อง ประมุขของไทย 8 ร่ายโบราณ เรื่อง แม่บ้านกับห่าน 9 โตฎกฉัน ๑๒ เรื่อง นชิตาผู้เป็นทีรักใคร่ 10 กลอนเปล่า เรื่อง ทะเลก็มีหัวใจ 11 วรรณรูป เรื่อง รักแท้ใช้ใจตัดสิน 12

การอ่านและการเขียนร้อยกรอง เชิงสร้างสรรค์ 604-205 ผู้สอน : ผศ.พิชญา สุวรรณโน

กาพย์ยานี ๑๑ ท่องท้องทุ่ง ทุ่งนาสีเขียวขจีและอุดมสมบูรณ์ พาให้คนที่ผ่านมาเห็นแล้ว สดชื่น ต้นข้าวใหญ่น้อยสลับกันไปค่อยๆเติบโต องค์ประกอบต่างๆ ที่ธรรมชาติสร้างสรรค์ขึ้นมา เห็นแล้วชวนให้สดชื่น น่าสูดหายใจให้ เต็มปอด บรรยากาศดูเงียบสงบ ท้องทุ่งเขียวขจี ผืนดินนี้อุดมหลาย ต้นกล้าโตมากมาย ทั้งเลี้ยงควายผ่อนแรงมา เหล่าเด็กต่างร่วมช่วย ศึกษาด้วยสำนึกค่า เดินทางมาท้องนา ฝึกหัดหนามิหายเลือน (นชิตา นาราวัน)

กาพย์ยานี ๑๑ ฉันชอบ ฉันชอบดูหนังลุง ฉันชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ฉันชอบคุยเบิกบาน ฉันชอบทานอาหารไทย (นชิตา นัสริน ณัฐภัทร วาสนา) ฉันชอบนอนในเปล ฉันชอบเอทุกวิชา ฉันชอบกินพุทรา ฉันชอบปลาในทะเล (อารีฟะ สุภาพร สุนิสา นชิตา) ฉันชอบทำอาหาร ฉันชอบการไปเที่ยวเกาะ ฉันชอบงานพอเหมาะ ฉันชอบเงาะในดงสวน (อาวีตา ซูเฟีย นชิตา)

กาพย์ฉบัง ๑๖ เรื่อง ฉันเกลียด ฉันกลัว ฉันเกลียดที่เธอรักเขา เธอไม่รักเรา เฝ้าคิดถึงจนละเมอ เข้าใจเสมอ ฉันกลัวที่จะต้องเจอ ว่าเราไม่คู่ควรกัน (ดิยานา นชิตา)

กาพย์สุรางคนางค์ 28 เรื่อง วันนี้ วันหน้า วันหน้าอย่างไร ไม่อาจรู้ได้ เป็นของพรุ่งนี้ แค่หวังเพียงว่า ขอฟ้าบอกที นำทางแนะชี้ ให้ฉันสุขใจ วันนี้ลืมตา ใช้ให้คุ้มค่า ทำสิ่งใดใด เรื่องร้ายปล่อยผ่าน ตามกาลเวลา อยากทำค้นหา เกิดมาครั้งเดียว (นชิตา นาราวัน)

กลอนดอกสร้อยสักวา เรื่อง โควิดโรคร้าย สักวาว่าโควิดคือโรคร้าย มันย่างกรายมาจากเมืองอู่ฮั่น ผู้คนตื่ นตระหนกตกใจกัน ทุกนาทีเหมือนฝันอันน่ากลัว ใส่หน้ากากล้างมืออย่าให้ป่วย เราได้ช่วยลดโรคก่อนลามทั่ว ป้องกันไว้ให้ปลอดภัยทั้งครอบครัว โลกมืดมัวเพราะโรคโควิดเอย (นชิตา นาราวัน)

กลอนคละ ๕ บท ได้แก่กลอน ๔,๖,๗,๘,๙ สำนวนไทยชวนคิด รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี รู้ผิดชั่วดี ชีวีสำราญ พูดมากควรใช้คำหวาน พูดดีเป็นศรีแก่ปาก เป็นการสื่ อสารที่ดี หลีกเลี่ ยงเพื่ อนเพื่ อนรำคาญ

โคลงสามสุภาพ ครูผู้พัฒนา คุณครูสอนวิชา พัฒนาเด็กน้อย ทักษะเต็มร้อย ส่งให้นักเรียน นั้นนา ให้ทุกคนใฝ่รู้ พาอ่านเขียนฝึกฝน เพื่อพร้อมฝันไกล เด็กเอย มีจิตใจหาญสู้

โคลงสี่ สุภาพ ประมุขของไทย องค์ภูมินทร์คิดแก้ ปัญหา หวังช่วยปวงประชา ทุกด้าน มากยิ่ง พระองค์เปี่ ยมเมตตา ถิ่นนี้เมืองไทย เป็นประมุขครองบ้าน

ร่ายโบราณ แม่บ้านกับท่าน แม่บ้านคนหนึ่งชื่อว่ายาส มปอง มีห่านออกไข่เป็นทอง คําได้ เธอจึงนําไข่ทองคําไปขายและนําเงินมา เก็บไว้ทุก วัน อยู่มาวันหนึ่งเธอคิดจะรวยมากกว่าเดิมเธอจึงให้ อาหารห่านมากขึ้น เพราะหวังว่ามันจะออกไข่ ทองคําให้ เยอะเพิ่มขึ้น แต่ปรากฏว่าห่านกินอาหารมากเกินไปจน สุดท้ายมันก็ท้องแตกตาย แม่บ้านได้แต่เสียใจ เพราะ ความโสาของตนเอง นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า โลภมาก มักลาภหาย แม่บ้านเลี้ยงห่านใหญ่ ไข่ออกมาเป็นทอง ยายสมปองโลภมาก อยากได้ไข่เยอะ เริ่มเลอะให้กินมาก จะพรากชีวิตพลัน เร่งวันให้ไข่ออก ช้ําชอกรอความตาย ลาภหายแสนเสียใจ ห่านตายไปแล้วหนา น้ําตาซกซกไหล นับเป็นภัยยิ่งนัก ให้รู้จักอย่าโลภ นาแม่ (นชิตา วาสนา )

โตฏกฉันท์ นชิตาผู้เป็นทีรักใคร่ นชิตาปิยะชน์ จะแนะตนดนุแจ้ง พิรหญิงบ่ระแวง สขิใกล้นฤมล สติดีวจีเด่นศิรเย็น วิเคราะห์ผล นชิตาชนะตน บ่ประชิดมิระราน (นชิตา นาราวัน)

กลอนเปล่า ทะเลก็มีชีวิต เสียงซัดซ่าแนวน้ําสาดเป็นคลื่ น แลสดชื่ นซัดไปมาคล้ายว่าเป็นภาพศิลป์ เราป่าวร้องบรรเลงเพลงอยู่ริมหาด ให้คลื่ นลมโชยพัดผ่านช่างเยือกเย็น อีกฝั่ งหนึ่ง เสียงครืนครืน สะอื้นอก ทะเลนั้นน้ําตานองเต็มสองหน้า เสียงครืนครืนที่มนุษย์ได้ยินมา คือวาจากล่าวขอร้องท้องทะเล หยุดทําร้ายข้าทีเถิดประเสริฐสัตว์ ข้าเจ็บช้ํามามากนักไม่อาจไหว ขยะพิษขยะหลาก ขยะใจ เมื่อไรข้า รับไม่ไหวจะคืนสู่ ผู้สร้างมา (นชิตา นาราวัน)

วรรณรูป เรื่อง รักแท้ใช้ใจตัดสิน (นชิตา นาราวัน)

อันรักแท้ ใช้ใจ ใช่สมอง ไม่ต้องตรอง ใช้ใจ ให้ตัดสิน ส่วนสมอง เผื่ อเมื่ อ น้ำตาริน เจ็บจนชิน ทั้งสอง สมองใจ