มดกับตั๊กแตน

มดกบั ตกั แตน

กาลครังหนึงนานมาแล้ว ณ บริเวณทงุ่ หญา้ อนั กวา้ งใหญ่ มีครอบครวั มดฝงู เลก็ อาศัย อย่รู วมกันใตโ้ พรงดนิ ขนาดกาํ ลงั พอเหมาะ ซึงขา้ ง ๆ โพรงดินนันคือขอนไม้เก่าที ตักแตนเจา้ สําราญใช้พักอาศัยเชน่ กัน

ในชวงฤดูรอนที่ผลผลติ พืชพรรณงอกงามออกรวงมากมาย สมาชกิ บานมดทั้งหลายตา งขยันขันแข็ง เกบ็ เก่ยี วพชื เหลาน้นั มาตนุ ไวส าํ หรบั หนาหนาว สวนเจา ต๊ักแตนกลบั เอาแตเ ลนดนตรีอยาง เพลดิ เพลนิ และแปลกใจวา ทาํ ไมฝูงมดตอ งขยันถงึ เพยี งน้ี เมื่อเหน็ เชน นัน้ ตก๊ั แตนจงึ แวะไปสอบถาม

\"ฝูงมดตัวนอ ยเอย พวกเธอจะเรง ทํางานเก็บพืชพรรณไปทาํ ไมกันมากมาย\" ตัก๊ แตนเอย \"ก็เก็บไวก ินตลอดฤดูหนาวนะ สิ\" เสียงของมดซึ่งเปน หัวหนา ตอบกลับพลางเก็บเกยี่ วพชื พรรณ ไปดวย \"โห ! ฤดหู นาวเลยหรือ อกี นานเลยนะ เพราะน่กี เ็ พิง่ จะเขาหนารอนเอง\" เจา ตั๊กแตนพดู ดวยน้ํา เสยี งแปลกใจ \"กเ็ ราเก็บเก่ียวตอนน้ี ฤดูหนาวจะไดม ีอาหารกนิ อยางอดุ มสมบรู ณแ ถมไดพ กั ผอ นแบบเตม็ ทไ่ี ง ละ\" หวั หนา มดอธิบาย \"แตเ ท่ยี วเลนพักผอนในฤดูรอ นกส็ นกุ ไปอีกแบบนะ ทาํ ไมจะตองรอถึงหนา หนาวดว ย\" เสยี ง ตั๊กแตนโตกลบั \"เอาเถอะ ฉันขอกลับบา นไปเลนดนตรี เตน ราํ กอนแลวกนั นะ\" ตัก๊ แตนเดนิ กลบั ไปอยางสบายใจไมเ ดอื ดรอน สวนฝงู มดก็ทําหนา ทข่ี องตนอยา งแข็งขัน

\"ดนี ะเน่ยี ทีเ่ ราเก็บอาหารเอาไวเยอะแยะ คราวน้จี ะไดก ินแบบไมตอ งกลวั อด\" มดตัวเลก็ เอย ขน้ึ มา \"ใช ๆ ตองขอบคุณพวกเราจรงิ ๆ ท่ีขยนั ขนั แข็งอดทนทาํ งานทาํ ใหเรามกี นิ ในวนั น้\"ี หัวหนา มด ประกาศขอบคณุ ทา มกลางความยนิ ดขี องมดทุกตวั กอ ก กอก กอ ก ! !... เสียงเคาะประตูหนา โพรงมดดงั ขึ้น \"สงสยั มีแขกมาเย่ยี มหรือเอาอาหารมา แลกเปน แน\" มดตัวเล็กพดู แลว เดนิ ไปเปดประตู

หนา ประตูน้นั คอื ต๊กั แตนเจา สําราญผพู ักอาศัยอยขู า ง ๆ ที่เคยมีทา ทางสดใสรา เรงิ แตค ราวนี้ ตก๊ั แตนกลบั ยืนกม หนาดวยความหวิ โซ พอประตูเปดจงึ รบี เดนิ ตรงมาหาหวั หนา มดท่เี คยสนทนาดวย ทนั ที

\"สวสั ดีมดเอย ฉนั หวิ เหลอื เกินไมไ ดก นิ อะไรมาหลายวัน พอจะมีอาหารแบงฉันบา งไหม\" ต๊กั แตน ขอรอง \"อะไรกนั บานเธอไมม ีอะไรกินเลยหรือ ชวงฤดรู อนผลผลิตออกจะอดุ มสมบูรณ\" หวั หนา มด ถามดวยความสงสยั \"ฉันมัวแตย ุงกบั การเลนดนตรแี ละเตนรํา เลยไมม ีเวลามานั่งทาํ งานกักตุนอาหารไวกินอยา ง เธอ\" คาํ แกตัวของตั๊กแตน

\"อะไรกนั ! นีเ่ ธอไมท ํางานเลยเหรอ มวั แตเลนดนตรีสนกุ สนานเนีย่ นะ\" หวั หนา มดตวาด ดานตก๊ั แตน กท็ าํ หนา เจ่อื นโดยไมม ีคาํ ตอบโต \"ถา เธอไมรจู ักแบง เวลาเลนกบั เวลาทาํ งาน ฉันก็คงปน อาหารใหเธอ ไมไ ด เจากลับไปเถอะ\" พอสน้ิ คําพูดของหวั หนามด เจา ตก๊ั แตนเลยเดนิ กลบั บานไปแบบหวิ โหย สวนฝูงมดกพ็ ักผอน แบบสําราญกับอาหารท่ตี นุ มาจากชวงหนารอ น

พอส้นิ คาํ พดู ของหวั หนา มด เจา ต๊ักแตนเลยเดนิ กลับบานไปแบบหิวโหย สว นฝงู มดกพ็ กั ผอนแบบ สาํ ราญกับอาหารทต่ี ุนมาจากชว งหนา รอ น

นทิ านเรืองนีสอนให้รูว้ ่า คนเราควรจะรู้จักหน้าทีของตวั เอง เวลาไหนควรทาํ งาน เวลาไหนควรเล่น หากมวั แต่ เลน่ ไม่ยอมทํางานเลย สักวันหนึงชวี ิตอาจเจอเรอื งเดือดเนอื ร้อนใจจนหันไปพึงใครไม่ ได้ เพราะเราไมย่ อมทํางานเพือหาเลยี งและยนื บนลาํ แขง้ ของตนนนั เอง