หนังสือรอยแค้น

56 l แ ค้ น สุ ด จิ ต รั ก สุ ด ใ จ ปฐวเี จอกับมธรุ นิ ที่ผับแห่งหน่งึ หล่อนสวย เป็นสาวสังคม แต่งตัว เกง่ ฐานะร�่ำรวย แตท่ ด่ี งึ ดดู มากทสี่ ดุ กเ็ พราะวา่ หลอ่ นคอื แฟนของญาตผิ พู้ ี่ ทเ่ี ขาอยากเอาชนะมาตลอด “เรยี บร้อย ฉันเอาของไปเฉพาะทจ่ี �ำเป็น” เนอื่ งจากตอ้ งการกลบั เมอื งไทยเรว็ ทส่ี ดุ สว่ นขา้ วของอนื่ ๆ นนั้ กรกฎ จะส่งตามไปให้ทางเรือ “คุณพ่อพ่ีเป็นยังไงบ้างครับ” “หมอบอกว่าต้องทำ� บายพาส แต่คุณพ่อขอชะลอเอาไว้ รอฉนั กลบั ไปก่อน” “พี่ภูคงเหน่ือยแย่ เอาใจช่วยพี่นะครับ ได้ยินว่าพีพีเรียลเอสเตต กำ� ลังจะเปิดมลิ เลนเนยี มสตาร์รสี อร์ตสาขาทีส่ องไม่ใช่หรอื ครับ” ภรู ินทร์เหลือบมองน้องชาย อดสงสยั ไม่ได้ว่าใครเป็นคนบอก ข่าว การร่วมทุนยังเป็นความลับ แม้แต่คนในบรษิ ทั เองกย็ งั ไม่รู้ เมอ่ื ตอนต้นปี เขาบินกลบั ไทยเพื่อเซน็ สัญญา บดิ าเพ่งิ จะเอารายละเอียดให้ดู “นายรู้มาจากใคร” “ผมก็ได้ยนิ เขาเล่าๆ มาน่ะครับ ผมมีเพอ่ื นเยอะ พภ่ี กู ็รู้” ตาทปี่ รายมองไปทางทม่ี ธรุ นิ เพงิ่ เดนิ ไปเมอื่ ครู่ ท�ำใหภ้ รู นิ ทรก์ ดั กราม แน่น เขายอมรับว่าภาพบาดตาตอนท่ีน้องชายโอบเอวมธุรินทำ� ให้หงุดหงิด แต่พอถามแฟนสาว หล่อนกบ็ ่ายเบย่ี ง “เพ่ือนคนไหนหรอื เรอื่ งนีน้ ้อยคนทรี่ ู้” “คนที่สนิทกบั พ่ภี ทู ่สี ดุ ไงล่ะครบั ” ภรู นิ ทรช์ ะงกั กำ� มอื แนน่ เขาดม่ื หนกั และเรม่ิ เมา “นายรจู้ กั กบั มวิ ได้ ยงั ไง” “เคยเจอกนั ทมี่ หาวทิ ยาลยั หลายครง้ั พภี่ คู งไมไ่ ดห้ งึ ผมกบั มวิ ใชไ่ หม ครับ” ปฐวแี สร้งถาม เขาเดาจากสหี น้าได้ว่าภูรนิ ทร์หงึ “นายควรจะระวังหน่อย มิวเป็นแฟนฉนั เรากำ� ลงั จะแต่งงานกัน”

เ ก้ า แ ต้ ม l 57 ภรู ินทร์ข่ม แต่ปฐวีกลับยิม้ ร่า “อา้ ว หรอื ครบั งน้ั ผมกแ็ สดงความยนิ ดลี ว่ งหนา้ แจกการด์ เมอื่ ไหร่ บอกผมด้วยนะครับ ผมจะได้ตัดสทู รอ งานพี่ภูทั้งที” ภรู นิ ทร์กัดกรามแน่น เขาไม่ชอบรอยยิม้ แบบน้เี ลยจรงิ ๆ มธรุ ินเดินกลบั มาพอดี “ปีเตอร์คุยอะไรกบั ภคู ะ” มธุรนิ โอบเอวภรู ินทร์ เขากอดหล่อนไว้ด้วยมืออกี ข้าง “แค่เร่อื งผู้ชายๆ น่ะครบั คุณมิวอย่ารู้เลย” “พดู อย่างนีก้ ็ถือว่ามิวเป็นคนนอกสิคะ” “คณุ มวิ ไม่เคยเป็นคนนอกสำ� หรบั ผม” ทง้ั สองหัวเราะ ภรู ินทร์มองอากัปกริ ิยาน้นั อย่างกระอกั กระอ่วน “คณุ กับป้องสนิทกันหรือ” “ก็ต้องสนิทสิคะ กเ็ ขาเป็นน้องชายคุณไม่ใช่หรือ” มธรุ ินพูดกล้วั หวั เราะ แต่ภูรนิ ทร์ขำ� ไม่ออก “ผมเป็นน้องพ่ีภู เราสองคนมีอะไรคล้ายกันหลายอย่าง ทั้งท่ีเรา มาเรียนทีอ่ เมริกาเหมือนกัน อยู่ยูเดียวกนั และก็ยงั เรยี นสาขาเดยี วกนั อีก ต่างหาก” “แต่คุณหล่อสู้ภไู ม่ได้นะคะ” มธุรนิ หัวเราะ ส่งย้มิ หวานให้ปฐวี ภรู ินทร์มองคนทงั้ คู่กย็ ิง่ อึดอัด เหมือนกำ� ลังถูกปั่นหวั “ผมปวดหวั ขอไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อยนะ” “คณุ เปน็ อะไรมากหรอื เปลา่ คะภู ใหม้ วิ ไปเปน็ เพอื่ นไหม” มธรุ นิ อาสา แต่ตาของหล่อนยังสบกบั ปฐวีตลอดเวลา “ไมเ่ ปน็ ไร คณุ อยนู่ เี่ ถอะ คณุ พดู ถกู ผมควรจะเลกิ ดม่ื ไดแ้ ลว้ ” หนมุ่ ร่างสูงโบกมอื แล้วเดนิ ไป ปฐวีโบกมอื หวั เราะ “ตามสบายนะครบั พีภ่ ู ผมจะช่วยดแู ลคุณมิว ให้เอง”

58 l แ ค้ น สุ ด จิ ต รั ก สุ ด ใ จ ภูรินทร์วักน�้ำแรงๆ เพ่ือล้างหน้า หวังว่าความสดช่ืนของสายน้�ำจะ ทำ� ใหอ้ าการมนึ ศรี ษะดขี น้ึ บา้ ง ตาจอ้ งมองภาพในกระจก เขาโทรมอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั ฤทธแิ์ อลกอฮอล์ท�ำใหป้ วดหวั จนแทบจะแตก เขาไมช่ อบตวั เองตอน นเ้ี ลย เพราะมันหงุดหงดิ จนขาดเหตุผล บดิ าสอนเสมอว่าคนเป็นนักธุรกิจ ต้องรู้เขารู้เรา แต่เพราะอะไรเขาถึงไม่สบายใจเวลาอยู่ใกล้ปฐวี ประตูห้องน้�ำเปิดออกมา “เป็นไงม่งั ไอ้ภ”ู กรกฎทัก “ฉนั ไม่เป็นไร” “ฉันขอโทษ ไม่น่าเอาเร่ืองไม่สบายใจมาเล่าให้นายฟังเลย” ภรู นิ ทรต์ บบา่ เพอื่ น เขารดู้ วี า่ กรกฎหวงั ดี นบั ตง้ั แตม่ าเรยี นทอ่ี เมรกิ า คนคนนี้คอื เพ่อื นแท้ “ช่างเถอะ เราออกไปด่มื กันต่อดีกว่า” “นายเมามากแล้วนะ พรุ่งน้ีต้องเดนิ ทาง พอแค่นี้เถอะ” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ “สบายมาก พรุ่งนี้ฉันก็แค่หลับยาวบน เครือ่ ง ขอบใจนายสำ� หรบั ทุกอย่างนะ ฉันฝากด้วยเรื่องส่งของ” “ไม่ต้องเกรงใจหรอก อกี สองวนั ฉันจะส่งทุกอย่างตามไป แต่คงใช้ เวลาหน่อยนะ” กรกฎโอบไหลภ่ รู นิ ทรอ์ อกมา แตพ่ อมาถงึ หนา้ หอ้ งนำ�้ กพ็ บวา่ มหี ญงิ สาวสามคนยืนรออยู่ กรกฎจำ� ผู้หญงิ ท้ังสามคนได้ “มอี ะไรกันหรือเปล่าครับ” “เออ่ เปลา่ คะ่ พโ่ี ก้ คอื วา่ เพอ่ื นหนมู เี รอ่ื งอยากคยุ กบั พภี่ คู ะ่ เกยี่ วกบั ธสี สิ ” “อ้าว จะคยุ กับภูหรอื แล้วเพื่อนหนูอยู่ท่ไี หนล่ะ” “ตาลก�ำลงั จะออกจากห้องน�ำ้ ค่ะ” ช่ือเล่นของหญิงสาวท�ำให้กรกฎอมย้ิม นึกถึงภาพสาวน้อยนัยน์ตา กลมโต กรกฎรู้จกั อีกฝ่าย

เ ก้ า แ ต้ ม l 59 “นายเข้าไปก่อนเถอะ เด๋ียวฉันรอน้องเขาอยู่ตรงน้ี คงมีเร่ืองด่วน จริงๆ น่นั ละ เด๋ียวฉันค่อยตามไปในงาน” กรกฎพยักหน้า กานต์รวกี บั ณัทกรเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในงาน คง เหลอื เพยี งภรู นิ ทร์ทย่ี นื รออยหู่ นา้ หอ้ งน้�ำ อาการมนึ ศรี ษะท�ำใหเ้ ขาตอ้ งเกาะ ผนงั เพอื่ พยงุ ตวั ตาพรา่ เมอื่ มองไปและเหน็ ประตเู ปดิ ออก ภาพตรงหนา้ ซอ้ น กนั เปน็ สองภาพกอ่ นพรา่ มวั ราวกบั กระจกฝา้ ชายหนมุ่ สนั่ ศรี ษะ คลบั คลา้ ย คลับคลาว่าเคยเห็นหญิงสาวมาก่อน “พี่ภคู ะ คอื ว่าหนมู ีเร่ืองจะพดู กับพภ่ี .ู ..” คนตรงหน้ายื่นซองสีน้ำ� ตาลส่งให้ ขณะภูรินทร์ก�ำลังต่อสู้กับอาการ เวียนศรี ษะตาลาย “นะ...นีอ่ ะไร” “หลักฐานท่บี อกว่ามคี นโกหกพภ่ี ูมาตลอด” ภรู นิ ทร์ขมวดคิ้ว อาการคล่นื เหียนก�ำเริบขึน้ อาหารกับแอลกอฮอล์ ที่อยู่ในกระเพาะทะลักออกมาขณะที่เขาย้ังไว้ไม่อยู่ และอาเจียนใส่ผู้หญิง ตรงหน้าจนหมด... “ตายแล้วไอ้ตาล! ทำ� ไมแกซวยอย่างน้ี จะไปสารภาพความจรงิ ท้งั ที ดนั ถกู พีภ่ ูอ้วกใส่เนี่ยนะ!” สภาพของลวิตราเลอะเทอะอย่างทส่ี ดุ หล่อนตัง้ ใจเอารปู ทีแ่ อบถ่าย ให้ภูรนิ ทร์ดู แต่ยังไม่ทันทำ� อะไรกเ็ กดิ เรื่องเสยี ก่อน เจ้าตวั เข้าไปในห้องนำ�้ เพอื่ ท�ำความสะอาด พอกลบั ออกมาภูรนิ ทร์ก็ถูกหวิ้ ปีกกลบั หอพักไปแล้ว “ฉันกลับหอก่อนนะ ตวั เหม็นมาก อยากอาบน้�ำ” “สรปุ ว่าแกเอารปู ให้พภี่ ดู หู รือยงั ” “พภี่ ยู งั ไมท่ นั ดู เขากอ็ ว้ กเสยี กอ่ น สงสยั คงดมื่ เขา้ ไปมาก รปู ในซอง เลอะไปหมด ฉันเลยโยนท้งิ ถังขยะไปแล้ว” “โธ่...ท�ำไมถงึ ได้ซวยซำ�้ ซวยซ้อนอย่างน้ี แล้วอย่างน้ีจะทำ� ยงั ไง”

60 l แ ค้ น สุ ด จิ ต รั ก สุ ด ใ จ “ท�ำยังไงได้ล่ะ กค็ งต้องปล่อยให้เลยตามเลย” “สรปุ ว่าจะไม่ท�ำอะไรต่อหรือ” “ก็รูปมันเละหมดแล้ว ถ้าจะให้ดู ฉันก็ต้องกลับไปพรินต์ใหม่ท่ีหอ อกี อยา่ งพโี่ กก้ พ็ าพภี่ กู ลบั หอไปแลว้ ถงึ ฉนั จะไปเคาะหอ้ งบอกความจรงิ เขา ก็คงฟังไม่รู้เร่อื งอยู่ด”ี ลวิตราถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทุกอย่างผิดแผนไปหมด แย่กค็ ือไม่มี โอกาสบอกความจรงิ แม้กระทง่ั รปู ท่เี ตรยี มมาภรู นิ ทร์กย็ ังไม่ได้ดู “แกจะหยุดเฉยๆ แบบนไ้ี ม่ได้” “บางทีฉันก็คิดนะว่าฟ้าเบ้ืองบนอาจก�ำหนดมาให้ฉันตายอย่างสงบ กไ็ ด้ ฉนั ถงึ ได้เหลวไม่เป็นท่าแบบน”้ี “เฮย้ อยา่ จติ ตกตอนนสี้ แิ ก ไหนบอกวา่ เมอื่ คนื นนี้ างฟา้ ทนู หวั มาเขา้ ฝันยังไงล่ะ” “ฉันยอมแพ้แล้ว พวกแกปล่อยฉันไปตามทางเถอะ” หญงิ สาวรา่ งบางหนั หลงั เดนิ ออกจากงาน กานตร์ วแี ละณทั กรตามไป ยื้อไหล่ไว้ แต่ลวิตราสะบัดออก เมื่อหันหน้ากลับมาใบหน้าก็นองไปด้วย น�้ำตาเพราะความอดั อ้นั “ตาล...” “ฉนั มนั ไมไ่ ดเ้ รอ่ื งสกั อยา่ ง ปลอ่ ยใหฉ้ นั อยตู่ ามล�ำพงั สกั พกั เถอะ อยา่ เพิ่งพูดอะไรตอนนีเ้ ลย...ขอร้อง” ลวติ ราหลั่งน้�ำตาออกมาด้วยความอัดอ้ัน กานต์รวีชะงัก มือตกลงข้างตัว ณัทกรถอนหายใจเม่ือเห็นสภาพ เพอื่ น “ก็ได้...ฉันจะไม่ยุ่ง เอาเป็นว่าพวกฉันจะพาแกกลับ อากาศหนาว ขนาดนี้ ขนื เดนิ กลบั ห้องเองคงหนาวตาย” ลวิตรามองหน้าต่างหอพักฝั่งตรงข้ามทีป่ ิดอยู่ นบั ต้งั แต่ภรู นิ ทร์กลับ ไปกย็ งั ไม่มใี ครย้ายมาอยู่แทน หล่อนเหงาเพราะไม่มีใครให้แอบดู ณทั กร

เ ก้ า แ ต้ ม l 61 กำ� ลงั เตรยี มตวั จะบนิ กลบั ไปเมอื งไทยในวนั พรงุ่ น้ี สว่ นกานตร์ วกี จ็ ะเดนิ ทาง กลับในอีกสามวัน ลวิตรายังต้องอยู่เตรียมข้าวของอีกหนึ่งสัปดาห์ก่อนจะ ย้ายกลับ หล่อนแจ้งกบั เจ้าของหอเพอื่ หารมู เมตใหม่ให้ยอู ิน สองสาวลำ่� ลากัน ด้วยความเศร้า ลวติ ราสญั ญาว่าจะโทร. มาคุยด้วยบ่อยๆ...ร่างบางมองเงา ในกระจก ใบหน้ารปู ไข่เตม็ ไปด้วยรอยฟกชำ้� ยังไม่รวมรอยถลอกตามตัว และแผลอ่ืนๆ อกี ทกุ อย่างเป็นไปตามคำ� ทำ� นายของณทั กรท่ีบอกว่าหล่อน กำ� ลงั ดวงตกและจะถงึ ฆาตในอีกไม่ช้า! “คิดดใู ห้ดๆี นะตาล น่ขี นาดเพิง่ ผ่านมาอาทติ ย์เดยี ว แกยงั เยินเสีย ขนาดน้ี ถ้าครบสามเดือนเมือ่ ไหร่แกมิต้อง...” ส่ิงท่ีเพ่อื นรักขู่กค็ อื ลวติ ราจะมอี ันเป็นไป ตอนแรกหญงิ สาวก็คิดว่า แค่เร่ืองบังเอญิ เพราะหลังจากวนั ทีภ่ รู ินทร์อาเจียนใส่ เช้าวนั รุ่งขึ้น ลวติ รา ก็ล่นื ล้มในห้องนำ�้ ศีรษะไปกระแทกกบั ผนังจนหัวแตก หล่อนไปทำ� แผลที่ ห้องฉกุ เฉิน วันต่อมาหล่อนเดนิ แล้วกถ็ ูกนักศึกษาอกี คนหนงึ่ ชนจนล้มเข่า ถลอก และวนั ถดั มาหลอ่ นทำ� ครวั แลว้ กถ็ กู มดี บาดจนเลอื ดไหลไมห่ ยดุ ตอ้ ง ไปเย็บแผลที่โรงพยาบาลอีกรอบ ตอนนี้ท้ังเนื้อท้ังตัวเต็มไปด้วยบาดแผล จากอบุ ตั เิ หตแุ ละเหตคุ าดไม่ถงึ “ไม่ต้องห่วงน่ะ ยงั ไม่ถงึ สามเดอื น ฉนั คงยังไม่ตายง่ายๆ หรอก” “แกต้องเดนิ หนา้ เรอ่ื งพภ่ี นู ะ จะปล่อยไวเ้ ฉยๆ ไมไ่ ด้ ไมอ่ ยา่ งนนั้ จะ ต้องตาย” “แต่เขากลับเมอื งไทยไปแล้ว จะทำ� อะไรได้” ลวติ ราตดิ ตามขา่ วชายหนมุ่ ทางอนิ สตาแกรมทแี่ อบสอ่ งชายหนมุ่ เปน็ ประจำ� แต่เขาคงงานยุ่งจึงไม่ได้อปั โหลดรูปภาพอะไรเลย หล่อนสอบถาม จากเพอ่ื นทอี่ ยกู่ รงุ เทพฯ กไ็ ดค้ วามวา่ ภรู นิ ทรก์ ลบั ถงึ เมอื งไทยเรยี บรอ้ ยแลว้ และเรม่ิ ตน้ ทำ� งานในบรษิ ทั ขา่ วการเขา้ รบั การทำ� บายพาสของคณุ ภดู ศิ ตพี มิ พ์ ในหนังสือหลายฉบับ รวมถึงรูปลูกชายสุดหล่อที่ถ่ายเคียงข้างบิดาด้วย

62 l แ ค้ น สุ ด จิ ต รั ก สุ ด ใ จ ภูรนิ ทร์คงก�ำลังปรบั ตัวกบั งานใหม่ ลวิตรายงั รู้ข่าววงในมาอีกว่าบริษทั พพี ี เรยี ลเอสเตตเตรียมตัวจะสร้างรีสอร์ตด�ำนำ้� แห่งใหม่ท่ใี หญ่มาก หญงิ สาวเดนิ ไปตามถนนสายเดมิ ท่ีเคยเดนิ ตามชายหนุ่มทกุ วนั แต่ วนั นี้มันช่างดเู งยี บเหงา “น้องตาล” จู่ๆ มือของใครบางคนก็ตบลงบนบ่า เมื่อลวิตราหันไปก็พบว่าคือ กรกฎน่ันเอง “พ่ีโก้” “ใช่ พ่ีเรยี กตง้ั แต่ออกจากหอแล้ว แต่ตาลไม่ได้ยนิ ” ลวิตราหันมอง และพบว่าถนนสายนี้ตรงมาจากหอพักของหล่อน นัน่ เอง กรกฎเองก็พักอยู่หอเดยี วกบั ภรู นิ ทร์แถมยงั เป็นเพ่ือนสนิทกันอีก “ขอโทษนะคะ ตาลมวั แต่ใจลอยไปหน่อย สงสยั คงเบลอ” “ไม่เป็นไรครับ พี่ได้ยินว่าตาลเรียนจบแล้วไม่ใช่หรือ จะกลับเมือง ไทยเมอื่ ไหร่ล่ะ” นักศึกษาท่ีนี่ล้วนแต่รู้ความเป็นไปของแต่ละคนเป็นอย่างดี น่ันก็ เพราะมกี ารรวมกลมุ่ เพอื่ พบปะสงั สรรคก์ นั เปน็ ประจำ� สว่ นใหญย่ งั รดู้ ว้ ยวา่ ณัทกร กานต์รวี และลวติ รา เป็นสามเพ่ือนซท้ี ีเ่ ดนิ ด้วยกันเป็นประจำ� “อาทิตย์หน้าค่ะ ตาลแพก็ ของอยู่” “แล้วนไี่ ปโดนอะไรมาน่ะ แผลเตม็ ตัวเลย” รอยชำ้� กบั ร่องรอยอ่นื ๆ ทำ� ให้กรกฎต้องเอ่ยถาม “ตาลซุ่มซ่ามเองค่ะ เดนิ สะดุดนู่นเตะน่เี ป็นประจำ� ” “เป็นเพราะใจลอยคิดถึงคนทเี่ ดินตามเป็นประจำ� หรือเปล่า” ตาคู่หวานเบิกกว้าง ลวิตรามองกรกฎอย่างตกใจว่าท�ำไมเขาถึงรู้... หรอื ว่า... “พี่โก้” “พีร่ ู้นะว่าตาลแอบเดินตามเจ้าภมู ัน เกอื บทุกวันเลยด้วย”

เ ก้ า แ ต้ ม l 63 ใบหน้านวลแดงก่�ำจนถึงล�ำคอ ก่อนที่หญิงสาวจะเสมองไปทางอื่น ด้วยความเขนิ “ชู่...พี่โก้...ห้ามบอกใครนะคะ เรอ่ื งนีเ้ ป็นความลบั ตาลอายเขา” “ไม่บอกหรอก แต่พมี่ ีเรอ่ื งส�ำคญั จะคุยกบั ตาล” “เรอ่ื งอะไรหรอื คะ” “ก็เร่ืองเกยี่ วกบั ภูไง เราไปหาร้านกาแฟนั่งคุยกนั ดกี ว่า พค่ี ดิ ว่าต้อง คุยกนั ยาว”