ภาษาถิ่น

โดย : คุณครชู ลนิชา นามสีพนั ธ์

ภาษาถิน่ เป็นภาษายอ่ ยท่ีใช้พูดจากนั ในท้องถิ่นต่าง ๆ ซง่ึ เกิดจากการใช้ภาษาเพอ่ื การสอื่ ความหมายความเขา้ ใจกนั ระหวา่ งผคู้ นทอ่ี าศยั อยูต่ ามท้องถิน่ นนั้ ๆ ซึง่ อาจจะแตกตา่ งไปจาก มาตรฐานหรอื ภาษาท่ีคนส่วนใหญข่ องแตล่ ะประเทศใช้กนั และอาจจะแตกตา่ งจากภาษาในท้องถิ่น อืน่ ท้ังทางดา้ นเสยี งคาและ การใช้คา ภาษาถ่ิน เปน็ ภาษาทมี่ ลี กั ษณะเฉพาะ ทัง้ ถอ้ ยคา และ สาเนียง ภาษาถ่ินจะแสดงถงึ เอกลกั ษณ์ ลักษณะความเป็นอยู่ และวถิ ชี วี ติ ของผู้คน ในทอ้ งถน่ิ ของ แต่ละภาคของประเทศไทย

แบง่ ได้เปน็ ๔ ถิ่นใหญ่ ๆ ภาษาถ่ินกลาง ภาษาถ่ินเหนือ ภาษาถนิ่ อสี าน ภาษาถิน่ ใต้

แบบฝกึ ทกั ษะ คาช้แี จง เลอื กคาท่ีกาหนดไปเขียนลงในชอ่ งโดยแยกตามภาษาไทยถ่นิ ต่างๆ เบิ่ง จา๊ ง เรือน หลาด โคมไฟ เวา้ มะละกอ อคู้ าเมือง แหลง บักหุ่ง หรอย

เฉลยแบบฝึกทักษะ เบิ่ง จา๊ ง เรอื น หลาด โคมไฟ เวา้ มะละกอ อู้คาเมือง แหลง บักหุ่ง หรอย จา๊ ง อคู้ าเมือง เบ่งิ เวา้ บักห่งุ หลาด แหลง หรอย โคมไฟ มะละกอ