นิทานเรื่อง มดกับตั๊กเเตน

วนั หนง่ึ ในฤดรู อ้ น ในระหว่างท่ี ต๊กั แตนรอ้ งเพลงอยบู่ นท่งุ หญา้ พวกมดก็เดนิ ผา่ นไป

“สวสั ดพี วกมดท่ีรกั พวกเธอกาลงั ทาอะไรอย่?ู ” “อืม…ฉนั เขา้ ใจ แตอ่ ยา่ งท่ีเหน็ แถว ๆ นีม้ ีอาหารมากมาย ทาไมตอ้ งลาเลียงอาหารไปท่ีบา้ นทีละชนิ้ ดว้ ยละ่ ดอู ยา่ งฉนั สิ ฉนั ก็กินของแถว ๆ นีเ้ ม่ือฉนั หิว จะไดม้ ีเวลารอ้ งเพลงอยา่ งสนกุ สนานหรือทาอะไรสนกุ ๆในชว่ งเวลาท่ีเหลือ” “สวสั ดตี ๊กั แตน เรากาลงั ลาเลียงอาหาร” “ฟังนะตก๊ั แตน ตอนนีเ้ รามีอาหารมากมายเพราะเป็นฤดรู อ้ น แตเ่ ม่ือถึงฤดหู นาว ท่ีน่ีจะไมม่ ีอาหารใหก้ ิน ควรกกั ตนุ อาหารไวใ้ ชใ้ นฤดหู นาวจะดีกวา่ ไมเ่ ชน่ นนั้ เธออาจเดือดรอ้ น”

เม่ือมดพดู เช่นนนั้ ต๊กั แตนกห็ วั เราะเบา ๆ และเขากลา่ ววา่ “เวลาหนา้ รอ้ นเพ่ิงจะเรม่ิ ตน้ ค่อยนกึ ถึงฤดหู นาวตอนใกลจ้ ะ ถงึ ”

หลงั จากนนั้ ต๊กั แตนก็เรม่ิ กลบั มารอ้ งเพลงอีกครงั้ ต๊กั แตน ยงั คงมคี วามสขุ กบั ชีวิตของเขาท่รี อ้ งเพลงอยา่ งสนกุ สนาน ในขณะท่ีมดทางานหนกั เพ่อื ลาเลียงอาหารไปท่บี า้ น

ไมน่ านฤดรู อ้ นก็จางหายไปเปล่ยี นเป็นฤดใู บไมร้ ว่ ง ต๊กั แตนกาลงั รอ้ งเพลงรา่ เรงิ กวา่ เก่า ในท่ีสดุ ฤดหู นาวอนั หนาวเหน็บกม็ าถงึ

ในท่ีสดุ ฤดหู นาวอนั หนาวเหนบ็ ก็มาถงึ ทงุ่ หญา้ หายไปหมด และไมม่ ีเศษอาหารใหต้ ๊กั แตนกิน “อา่ …ฉนั หิว ดเู หมือนวา่ ฉนั จะมีปัญหาแลว้ ฉนั ตอ้ งหาอะไรกนิ …แตจ่ ะไปไหนดี? คิดก่อนนะ…โอน้ ่ีไง ฉนั จาไดว้ า่ พวกมดทางานหนกั เพ่ือกกั ตนุ อาหาร ใชแ่ ลว้ ฉนั จะไปหาพวกมดและขออาหาร”

ต๊กั แตนรีบว่งิ ไปหาพวกมด มดตอบออกมาจากในบา้ นวา่ “ฉนั บอกใหเ้ ธอประหยดั อาหารในช่วงฤดรู อ้ นตอนท่ีมีอาหารมากมาย อาหารท่ีฉนั มีเป็นอาหารสาหรบั ครอบครวั ของฉนั เทา่ นนั้ ฉนั ขอโทษ แตฉ่ นั ไมม่ ีแบง่ ใหเ้ ธอ”

เขาพดู กบั ต๊กั แตนโดยไมไ่ ดอ้ อกมาจากบา้ น ต๊กั แตนผดิ หวงั และตวั ส่นั กลางหิมะท่ีกาลงั ตกลงมา

คติสอนใจ เร่ือง มดกบั ตกั๊ แตน หากคณุ เป็นคนขีเ้ กียจและใชช้ ีวิตแบบง่ายๆ สกั วนั คณุ ก็จะเจอเร่อื งท่ียากลาบาก