อาณาจักรพระอาทิตย์

ความสัมพันธ์ของผมกับผู้ปกครองคนใหม่ค่อนข้างยาก จะอธบิ าย ผมกไ็ มร่ วู้ า่ เรอ่ื งราวมนั มาถงึ จดุ นไ้ี ดย้ งั ไงเหมอื นกนั อาจ จะเพราะผมมีเขาเป็นทีพ่ ึง่ แคค่ นเดยี ว...และเขากไ็ ม่ไดม้ ใี คร เราอยู่ในห้องชุดชั้นบนสุดของส�ำนักงานใหญ่ของเขา กลุ่ม บรษิ ทั ทีถ่ กู เรียกวา่ อาณาจักรพระอาทิตย์ ทำ� การค้าด้านวัฒนธรรม เชน่ พพิ ธิ ภณั ฑ์ รา้ นชา รา้ นหยก ผา้ ไหมทม่ี รี ฐั บาลใหก้ ารสนบั สนนุ เจ้าของเงินมหาศาลน่ีก็เลยถูกเรียกว่าจักรพรรดิพระอาทิตย์ สุริยะ หยาง หรือท่ีคนเรียกกันว่า 阳王 หยางหวาง จักรพรรดิ พระอาทิตย์ แค่ชื่อเขาก็มีความหมายเหนือกว่าชื่อคนท่ัวไปแล้ว... และเขาเปน็ ผปู้ กครองคนใหมข่ องผม แตด่ จู ากเวลาวา่ งอนั มากมาย ของเขาท�ำให้ผมเข้าใจได้ว่า การท่ีบริษัทเป็นมหาชนและมีผู้ถือหุ้น มันลดภาระของผู้บริหารได้โดยการ...แต่งต้ังผู้แทน เขาไม่กลัวด้วย ซ้ำ� วา่ ตัวแทนของเขาจะโกงเพราะยงั มผี ูถ้ ือหนุ้ คนอ่ืนๆ ท่ีมีบทบาท ในท่ีประชมุ อกี และไม่ค่อยมฝี ่ายไหนรกั กนั หรอก... ~ แบมแบม ~

8 เขาใช้เงินจ้างนักบริหารต่างชาติมาท�ำหน้าที่แทน จะมี บทบาทกแ็ คน่ านๆ ครัง้ เขาจา่ ยเงินมหาศาลเพ่ือใหต้ ัวเองได้ทำ� ส่งิ ท่ีต้องการ...หน่งึ ในนั้นอาจจะเป็นเรื่องของผมดว้ ย “ตอง กนิ ข้าวอีก” “ไม่ไหวแล้ว” “อา้ ปาก” ผมไมพ่ อใจแต่กท็ ำ� ได้แค่อ้าปากให้เขาป้อนข้าว หลงั จากมอื้ อาหารก็ต้องจิบชาชั้นดีท่ีช่วยในการย่อย มันเป็นแบบน้ีทุกวัน กจิ กรรมตอ่ ไปก็คอื ผมถอื เสอ้ื สูทให้เขาแล้วเดินไปสง่ ทลี่ ิฟต์ หนา้ ทขี่ องผมคลา้ ยๆ แมบ่ า้ นของเขาแตเ่ ขาหา้ มผมทำ� ความ สะอาดอะไรทงั้ นนั้ ยกเวน้ ลา้ งจาน ไมใ่ ชเ่ พราะเขากลวั ผมลำ� บาก แต่ ของทุกอย่างในบ้านหยางมีทั้งของเก่า ของราคาแพง หรือวัสดุ เฉพาะทตี่ อ้ งได้รับการดแู ลอยา่ งมขี ั้นตอน ซง่ึ เขาตดั ปัญหาโดยการ จ้างบริษัทท�ำความสะอาดมาดูแล บางอย่างยังต้องให้ผู้เชี่ยวชาญ ของพิพิธภัณฑ์มาบำ� รุงรักษาด้วยซำ�้ ถา้ ผมไปหวงั ดชี ว่ ยเขาทำ� ความสะอาด...คงจบทก่ี ารทำ� แจกนั ร้อยกว่าปีของเขาสีหลุดลอก...หรืองานไม้แกะสลักช้ืนจนข้ึนรา เครอื่ งเงินผมก็ไม่มที างขดั เงาไดเ้ ทา่ มาตรฐานของหยางหรอก ผมเลยเหมอื น...แมวแสนสวยท่เี ขาชอบเอย่ อ้าง นอนเลน่ ไป วนั ๆ ปลอ่ ยใหเ้ ขาเลีย้ ง ให้เขาดแู ล ใหเ้ ขาเอาใจ สถานะผ้ปู กครอง กเ็ หมอื นแคฉ่ ากบงั หนา้ ... เพราะคนปกตเิ ขาคงไม่จบู กับผ้ปู กครองแบบทผี่ มกำ� ลังทำ� ไม่ใส่เพยี งชุดคลมุ อาบน้ำ� บางเบาทป่ี ิดอะไรไม่ไดเ้ ลย และ...ไมม่ ีรอยฟันไปทั้งตัวแบบผม “เปน็ เดก็ ดีล่ะ” ~ Setting Sun อาณาจักรพระอาทติ ย์ เลม่ 1 ~

9 “ครบั ” เขาถอนจูบไปอย่างอ้อยอิ่ง รสชาติชาหอมหวานติดอยู่ท่ี ริมฝีปากของผม เขาดึงสูทไปใส่เมื่อลิฟต์มา ส่วนผมก็กลับไปนอน ต่อ ฉลองวนั ปิดเทอมท่ีเพิง่ จะเร่ิมขนึ้ ~ แบมแบม ~

Chapter 1 The Sun ผมอายุสิบห้า เรียนอยู่ ม.3 และก�ำลงั อยใู่ นช่วงปดิ เทอม ยามว่างของเด็กปิดเทอมก็คือการนอนดึกตื่นสายและใช้เวลาผ่าน ไปอย่างไร้สาระ ผมกท็ �ำแบบน้ันเหมือนกนั มุมประจ�ำของผมคือท่ีนั่งเอนหลังริมบ่อปลา...สุริยะ หยาง สร้างสระน้�ำไว้เลี้ยงปลาคาร์ปราคาแพงบนยอดตึกน่ี ลมเย็นที่พัด ผา่ นผวิ น�้ำเขา้ มาท�ำให้ผมงว่ งงุน เวลาอยบู่ า้ นผมแตง่ ตวั ไมเ่ รยี บรอ้ ยนกั บนนไี้ มม่ ใี คร นอกจาก แม่บ้านท่ีจะเข้ามาเตรียมอาหารสามม้ือ หยางพิถีพิถันในทุกเรื่อง แมก้ ระทง่ั เรอื่ งอาหาร...ตอ่ ใหผ้ มหดั ทำ� กค็ งไมเ่ ทา่ กบั ทเี่ ขากนิ ประจำ� ผมคงเปน็ แมวขเ้ี กยี จของเขาจรงิ ๆ นน่ั แหละ...แมบ่ า้ นจะเขา้ มาทางลฟิ ตแ์ ลว้ เดนิ ลดั เขา้ ครวั ไปเลยทำ� ใหผ้ มไมต่ อ้ งเตรยี มตวั อะไร ชุดไม่เรยี บรอ้ ยของผมกย็ ังใส่ไวเ้ หมอื นเดิม จะว่าไปผมก็มาอยู่กับหยางได้ครึ่งปีแล้ว จริงๆ ผมเป็นคน ของเยว่ ตระกลู เยวก่ ับหยางเปน็ ญาติห่างๆ ทีย่ ังติดตอ่ กัน ผมเคย ~ Setting Sun อาณาจกั รพระอาทติ ย์ เล่ม 1 ~

11 บญุ พาวาสนาสง่ ไดเ้ ปน็ วา่ ทเี่ จา้ บา้ นเยวค่ นตอ่ ไป จนกระทง่ั อายสุ บิ ปพี อดเี ป๊ะพ่สี าวทีไ่ ม่มีทที า่ วา่ จะมลี กู กท็ อ้ ง เจนิ้ เกดิ มาพรอ้ มดวงชะตาจกั รพรรดิ ทม่ี นั ไมไ่ ดเ้ ปน็ ความจรงิ อะไรทง้ั หมด มนั คอื การตลาดของเยวท่ ว่ี างแผนมาอยา่ งดี เยวก่ เ็ ปน็ มหาชน...ผู้ถือหุ้นหวาดระแวงว่าผมจะเป็นเส้ียนหนามบัลลังก์ของ หลานตัวเอง เจา้ บา้ นเยวค่ นปจั จบุ นั กลวั ผมอดึ อดั เลยสง่ ผมมาอยทู่ นี่ ่ี ถาม ว่าน้อยใจไหมก็ใช่...วาดฝันซะสวยงามสุดท้ายมันก็ดับลง แต่ผม ไมไ่ ดอ้ ยากแย่งอะไรกบั เจิน้ ผมช่วยพจี่ นิ เลี้ยงเจ้ินตลอด บางทีเวลาท่ีเจ้ินด้ือก็ยังโมโหคิดในใจว่าถ้าผมมีลูกบ้างจะให้ เจ้นิ มาเลย้ี งให้ จะไดร้ วู้ า่ การท่ีเอาแตใ่ จน่ะมันทำ� ใหค้ นปวดหัว และ ใช.่ ..ผมทะเลาะกบั เดก็ วัยหัดคลานทุกวัน บอกเลยว่าโตมาเจ้ินต้องเป็นเด็กแสบคนหน่ึงในวงการ ผม จูงมือพาเจ้ินไปโรงเรียนด้วย...ก�ำลังมีความสุขท่ีไม่ต้องเครียดเร่ือง หดั ทำ� งานมาใชช้ ีวติ ปกติผมก็ถกู สง่ มานเ่ี สยี ก่อน วันนั้นผมใส่ชุดสูทเรียบร้อยราวกับจะออกงานมายืนรอ เขาทหี่ อ้ งผบู้ รหิ าร ถงึ เขาจะไมไ่ ดท้ ำ� งานเองแตเ่ ขากย็ งั มหี อ้ งสว่ นตวั ความรสู้ กึ แรกของผมทมี่ ตี อ่ หยางคอื เขาอนั ตราย ผมรมู้ าบา้ ง ว่าหยางไม่ได้ท�ำธุรกิจหน้าซ่ือมือสะอาด หนทางสายศิลปะเต็มไป ด้วยอันตราย ลกั ลอบคา้ ของเกา่ ...ประมลู เถือ่ น...หรืออะไรกต็ ามที่ พอจะเห็นไดใ้ นหนังมาบา้ งมนั มจี ริง ค้ิวพาดเฉียงกับนัยน์ตาดุและท่าทางสงบน่ิงท�ำให้ผม หวาดหว่ัน บรรยากาศรอบตัวเขามีความกดดันชนิดหนง่ึ ทท่ี ำ� ให้ผม เกอื บจะหายใจไม่ออก ~ แบมแบม ~

12 เขามองผมราวกบั กำ� ลงั พจิ ารณาแจกนั ชนั้ ดี แตผ่ มคงราคาไม่ ถึงสิบล้านแบบแจกันของเขาแน่...ผมท�ำได้แค่ยืนนิ่งแม้ตอนเขาลุก ขนึ้ เดินเขา้ มาใกล้ มอื หนาจบั คางผมหนั ไปมาราวกบั ตรวจสอบสนิ คา้ ...แวบหนง่ึ ผมคิดว่าถ้าเขาไม่พอใจผมล่ะ ถ้าผมดูธรรมดาเกินไป เขาจะส่งผม กลับไทยไหม ผมไมม่ ีทีไ่ ปแล้ว เขาเปน็ ฟางเส้นสุดท้ายท่ผี มตอ้ งควา้ เอาไว้ ต่อให้เขาเป็นเสือในกรงผมก็ต้องอยู่กับเสือตัวนี้ให้ได้ ใครใช้ให้ผม เกิดมาก็เปน็ เด็กก�ำพร้า พอโดนรับไปเลี้ยงกด็ ันมีหลานตามมาเกิด ละ่ “กันตชิ า?” “ครบั ” หยางพูดไทยได้ เขาเป็นลูกคร่ึง หรือลูกเสี้ยวผมไม่แน่ใจ ผู้ใหญ่บ้านหยางไม่เหลือใครแล้ว เหลือแค่เขาคนเดียวกับเงินที่นับ ไม่หวาดไมไ่ หว “ตอง” “ครับ” “ตองแปลว่าอะไร” “ตอง แปลว่า สาม Triple” “หึ...” เขาจับคางให้ผมหันไปสบตา หัวใจผมเต้นแรงเป็นกลองรัว สายตาเขาทรงพลังจนผมเหมือนคนจะหมดแรง มุมปากยกขนึ้ เป็น รอยยมิ้ ทีผ่ มตีความไมอ่ อก มอื ทจ่ี บั คางผมไวเ้ ลอื่ นขนึ้ มาลบู แกม้ ผมแผว่ เบา หนา้ ผมรอ้ น ผา่ วเมอื่ มอื นน้ั เคลอื่ นมาถงึ ใบหู ผมมองเขาดว้ ยความไมเ่ ขา้ ใจ สว่ น ~ Setting Sun อาณาจักรพระอาทิตย์ เลม่ 1 ~

13 เขาก็ไม่อธบิ าย แคย่ ้มิ และหัวเราะในล�ำคอ “ชอื่ เธอมนั ออกเสยี งยาก ไม่เหมาะ...ตอ่ ไปใช้ช่ือ หยางอวิ๋น (阳云)” “แปลว่าอะไรครับ” “กอ้ นเมฆ สว่ นหยาง...นามสกลุ ฉัน” “คุณจะเปน็ ญาติผมเหรอ” เขาชะงกั เลก็ นอ้ ย แตเ่ พยี งครเู่ ดยี วรอยยมิ้ เขากแ็ ปรเปลย่ี น... ราวกับเขาพอใจอะไรสักอย่าง “เราอาจจะเปน็ อะไรทค่ี ลา้ ยๆ แบบนนั้ แตฉ่ นั ไมไ่ ดอ้ ยากเปน็ ญาตเิ ธอ” “ครับ” ผมไมเ่ ขา้ ใจหรอก อาจจะเพราะรปู แบบประโยคคำ� พดู ของเขา ค่อนข้างตีความได้หลายความหมาย แต่ผมไม่อยากถามให้มาก ความ...ถ้าเขาร�ำคาญผมอาจจะถูกไล่ออกไป “ทำ� อะไรเป็นบ้าง” “ผมเคยท�ำบญั ชใี นบา้ นครบั ” เสียงของผมสัน่ ...เขายังคงเคลน้ คลงึ ใบหูของผม มนั แปลก... มนั เป็นความรู้สึกท่ีผมไม่เคยเปน็ มากอ่ น “อมื ก็มาหดั ทำ� ให้ฉนั ” “ครับ...อะ” ผมยกมือปิดป้องกั้นเสียงน่าอาย ร่างกายผมมันแปลกออก ไป มนั เหมอื น...มไี ฟวบู วาบเพราะเขาจบั ตอ้ งใบหขู องผม ทำ� ไมละ่ ... มนั เพราะอะไร “ต้องเรยี นภาษาจนี ดว้ ย” “คระ...ครบั ” ~ แบมแบม ~

14 “มาอยู่ท่ีนี่เธอไม่ต้องท�ำอะไรทั้งนั้น มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป จะหดั ทำ� บญั ชกี ท็ ำ� ไป ทำ� หนา้ ทขี่ องตวั เองใหด้ เี ทา่ นน้ั ฉนั ไมร่ วู้ า่ ตอน เธออยู่กับเยว่เธอต้องท�ำอะไรบ้าง แต่ทน่ี ่ีเธอจะเป็นแมวขนฟูจอม ข้ีเกียจฉันกไ็ ม่ไดว้ า่ อะไร” “ตะ...แต.่ ..ผมอยากชว่ ยเท่าทจ่ี ะทำ� ได”้ “เชน่ ?” เขาเลิกค้ิวถามแต่มุมปากกลับยกข้ึนเป็นรอยยิ้มราวกับล้อ เลยี น มอื เขาเลกิ ยมุ่ ยา่ มกบั หผู มแลว้ แตย่ งั คงขยบั ไลผ้ วิ แกม้ ผมไปมา ท�ำไมเขาด.ู ..สนุกสนาน ผมไม่รู้วา่ จะต้องทำ� ตัวยังไง เราเพ่งิ เจอกนั คร้งั แรก...แตท่ �ำไมเขาต้องมาสัมผัสผมแบบน้ี “ทำ� งานบา้ น...” “การท�ำงานบ้านของเธอจะสร้างปัญหาให้ฉัน วัสดุหลาย อยา่ งในบ้านต้องใชผ้ เู้ ชย่ี วชาญเฉพาะทางจัดการ ถา้ เธออยากช่วย อย่าไปแตะตอ้ งพวกมนั จะดกี วา่ ฉนั เสยี เงนิ จา้ งคนทำ� ความสะอาด ถกู กว่าเสียเงินซอื้ ใหม่ และบางอย่างก็ไมม่ ีขายอีกแลว้ ” เขาพูดค่อนข้างเร็ว ส�ำเนียงติดแบบคนจีนอยู่บ้าง...แต่หาง เสียงเหมือนหยอกล้อท�ำให้ผมรู้สึกอายที่อาสาจะช่วยเขาท�ำความ สะอาดบ้าน ผมชว่ ยอะไรไม่ได้จรงิ ๆ น่นั แหละ “ท�ำกบั ข้าวกไ็ ม่ต้อง ฉันมีนกั โภชนาการดูแลอยู่แล้ว ไมต่ ้อง ตกใจ ถ้าเธออยู่ในจุดท่ีรวยจนไม่รู้จะเอาเงินไปท�ำอะไร เธอก็จะ เข้าใจเอง” ผมอยากจะหวั เราะออกมา เขาอวดรวยไดน้ า่ หมน่ั ไสม้ าก แต่ กลบั ขยบิ ตาลอ้ เลยี นตวั เอง...บรรยากาศนา่ กลวั ของเขาลดลงไปนดิ หนอ่ ย แต่อย่างนอ้ ยผมกร็ ู้ว่าเขาต้อนรับผม... ฟางเสน้ สุดทา้ ยของผมอาจจะเปน็ เชอื กคุณภาพดี ~ Setting Sun อาณาจกั รพระอาทติ ย์ เลม่ 1 ~

15 บา้ นหยางอย่ทู ีช่ ้นั บนสดุ น้ีเอง เปน็ ห้องชุดสองช้ันหรูหรา มี สระว่ายน้�ำ บ่อปลาคาร์ป และสวนสวย ผมได้ห้องนอนห้องหนึ่ง เปน็ ของตวั เอง ดา้ นหนงึ่ ของกำ� แพงเปน็ กระจกทงั้ บานทเ่ี หน็ ววิ ดา้ น ข้างของบอ่ ปลาคาร์ป ผมเช่ือแล้วว่าเขารวยจนไม่รู้จะเอาเงินไปท�ำอะไร อุปกรณ์ ของใช้ในห้องน�้ำที่เขาเตรียมไว้ให้เป็นสินค้าจากเคาน์เตอร์แบรนด์ ท้ังหมด บ้านเขาใช้การตกแต่งแบบโมเดิร์นผสมผสานกับศิลปะจีน เกา่ ๆ ที่ผมกไ็ ม่ค่อยเข้าใจแตม่ ันลงตัวและสวยมาก บา้ นหลังใหมข่ องผมนา่ อย่มู ากทเี ดียว หยางให้คนพาผมข้ึน มาก่อนเพราะเขาติดงาน ก็แค่พาผมมาส่งและทงิ้ ผมไว้ ไมน่ านหลัง จากน้ันผมถึงรวู้ ่าหยางไม่ชอบให้ใครเข้ามายงุ่ ในบ้านถา้ ไม่จำ� เปน็ ชวี ิตการเปน็ แมวข้ีเกยี จของผมเรม่ิ ตน้ ณ ตอนนั้น ส่วนความสัมพันธ์แปลกประหลาดของผมกับหยางเร่ิมหลัง จากนนั้ ไมน่ านเทา่ ไหร่ กลางดกึ คนื หนง่ึ ผมหวิ นำ�้ กแ็ คอ่ อกจากหอ้ ง มาหาน�้ำกินสักแก้ว แต่ไฟห้องครัวกลับเปิดอยู่ สุริยะ หยางในชุด คลมุ สดี ำ� กำ� ลงั ตม้ นำ้� รอ้ น เขายนื พงิ ทอ็ ปหนิ ตรงกลางครวั หลบั ตานงิ่ มเี พียงเสยี งกาน�้ำร้อนทา่ มกลางความเงียบงนั ของยามค่�ำคืน คืนนี้ผมเขาเปยี กชื้นเหมอื นคนเพ่ิงสระผมมา เขาไม่ใชผ่ ชู้ าย ในชดุ สทู เนอ้ื ดแี บบทผี่ มคนุ้ ตา สาบเสอื้ คลมุ ของเขาไมไ่ ดผ้ กู ไว.้ ..มนั เปดิ เปลอื ยกลา้ มหนา้ อก...แผน่ กลา้ มทอ้ งทเ่ี รยี วลงไปเปน็ ตวั ว.ี ..และ ไรขนออ่ นจากจุดกลางลำ� ตัวหายไปในขอบกางเกง ผมหน้าร้อนผ่าว...ไม่รู้ว่าท�ำไม เขาก็...ผู้ชายเหมือนกัน ยัง ไมท่ นั ไดก้ ลบเกลอ่ื นความเขนิ อาย เขากล็ มื ตาขน้ึ จอ้ งมาทผี่ ม ตาคม หรี่ลงมแี ววหยอกลอ้ ...เขารูว้ า่ ผมแอบมอง น่าอายชะมัดเลย “ท�ำอะไร” ~ แบมแบม ~

16 “ผม...หิวน�ำ้ ครับ คณุ ล่ะ” “ชงชา ชงเป็นไหม” “เปน็ ครับ” “ชงใหด้ ูหนอ่ ย ง่วงหรอื ยงั ” “ยงั ครับ...ผมชงให้ น�ำ้ เดือดหรือยังครับ” “อืม” ขาผมก้าวไปท่ีท็อปหินกลางห้องครัวที่มีเตาไฟฟ้ากับกาน�้ำ รอ้ น ผมชงชาเปน็ มานานแล้ว พี่จินสอนใหท้ �ำ บ้านเราเปน็ บา้ นจนี จะติดด่มื ชากันทั้งบ้านกไ็ ม่แปลก “เก่งนี”่ มือผมชะงัก...กลิ่นโคโลญท่ีคุ้นเคยโอบล้อมอยู่รอบตัวผม สองแขนของสุริยะ หยางวางเท้ากับท็อปหินกักผมไว้ในอ้อมแขน เขา...หัวใจผมเต้นรวั จนมนั แทบจะหลุดออกมา แตน่ ่นั ยงั ไมเ่ ทา่ ท่เี ขาวางคางลงมาเกยไหล่ ลมหายใจของเขา รินรดอยู่ท่ีข้างแก้มของผม...และสัมผัสแผ่วเบาน้ันผมไม่แน่ใจว่าใช่ ปลายจมกู ของเขาหรอื เปล่า ผมไมก่ ลา้ หนั กลบั ไปมองดว้ ยซำ�้ หวั สมองวา่ งเปลา่ ราวกบั มนั ไมม่ อี ะไรเลย เสยี งหวั เราะทมุ้ ๆ ในล�ำคอดงึ สตทิ กี่ ระเจดิ กระเจงิ ของ ผมกลบั มา “ท�ำตอ่ สิ...” “ค.ุ ..คณุ เขยิบออกไปหนอ่ ยครบั ผมไมถ่ นดั ” “เรียกฉนั ว่าพี่ซัน” “พีซ่ ัน...” “ห.ึ ..ฉนั ชงเองดกี วา่ ...มือส่ันจะไปชงไดไ้ ง หืม?” “คระ...ครบั ” ~ Setting Sun อาณาจักรพระอาทิตย์ เล่ม 1 ~

17 เขายอมเขยิบออกให้ผมได้เบ่ียงตัวหนี ท่าทางชงชาของ...พ่ี ซัน คล่องแคล่ว เขาดูเป็นผู้ชายน่ากลัวทว่าท่าทางการชงชากลับ นมุ่ นวล ครเู่ ดยี วชาจนี หอมๆ ถว้ ยหนึ่งก็ถูกส่งใหผ้ ม กลนิ่ หอมจาก ถ้วยชาไมต่ ้องบอกกร็ ู้วา่ เป็นชาคณุ ภาพดีมาก “ไม่ดื่มละ่ ” “มันรอ้ นนะ่ ครบั ” “ชาต้องดม่ื ตอนร้อนๆ” “ผมแค่...อยากรอให้มนั อนุ่ ข้นึ อีกหนอ่ ย” “ชานี่...ต้องดื่มทันทีท่ีชงเสร็จ รสชาติแรกของใบชาอ่อนจะ หอมท่สี ดุ ” ผมไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือว่าแค่หลอก...แต่เขาจะหลอกทำ� ไม ละ่ เขาอยกู่ บั เรอื่ งพวกนม้ี าทงั้ ชวี ติ ตอ้ งเชย่ี วชาญมากกวา่ ผมอยแู่ ลว้ “งะ่ เสยี ดายจงั ...แต่ผมกลวั ล้นิ พอง” “ให้ฉันช่วยไหม” ผมยังไม่ทันรับปาก...และวิธีการช่วยของเขาก็ท�ำให้ผม หวาดหวน่ั ผมทำ� ไดแ้ คถ่ อยหลงั ไปเรอื่ ยๆ เมอื่ เขากา้ วเทา้ เขา้ มา ชดุ คลมุ สดี ำ� ของเขารว่ งจากไหลห่ นงึ่ ขา้ ง ผมเหน็ รอยสกั รปู พระอาทติ ย์ สดี ำ� ตรงหวั ไหลซ่ า้ ยของเขา และแขนขา้ งนนั้ กย็ กกนั้ ผมไวก้ บั ...ตเู้ ยน็ “พซ่ี นั คอื ...” “ชวู่ ” เขายกถ้วยชาของตวั เองขนึ้ ดืม่ เรยี วปากเขาฉำ่� ชืน้ ถูกเคลอื บ ดว้ ยนำ้� ชา...กอ่ นมนั จะแตะลงแผว่ เบาทป่ี ากผม...ปากของผมถกู บด คลึงอยา่ งเช่อื งช้า...นมุ่ นวล...และจบลงในทสี่ ุด เขายิ้ม...ส่งปลายลิ้นเลียปากตัวเองและยักคิ้วใส่ ส่วนผมก็ เหมือนมีระเบดิ ลงบนหน้าของตวั เอง ที่เขาท�ำกับผม ผมรูว้ า่ มันคือ ~ แบมแบม ~

18 อะไร...มนั คอื จบู ...จูบแบบในหนงั แบบท่ผี ู้ใหญ่เขาท�ำกนั แต่ผมเพง่ิ จะอายุสบิ ห้า ผมไม่เคยจูบมากอ่ น... รสชาติชาและความรู้สึกร้อนผ่าวท่ีเขาท้ิงไว้บนเรียวปากผม สาบานว่าผมไม่รู้รสชาอ่อนอะไรนั่นเลยเพราะหัวสมองผมหมุนวน ราวกบั ลกู ขา่ ง สตขิ องผมเหมอื นถกู นยั นต์ าสเี ขม้ ของเขายดึ ครองไป หมดแลว้ ผมเห็นเพียงแค่เงาตัวเองสะท้อนออกมา...ก่อนภาพมันจะ ขยบั มาใกลข้ น้ึ ...ผมหลบั ตาลงทง้ั ๆ ทไ่ี มร่ วู้ า่ ท�ำไม...สมั ผสั นมุ่ ชน้ื กลบั คืนมาอีกครงั้ เราจูบกันอกี คร้งั ... สองมอื ผมไรเ้ รยี่ วแรงทำ� ไดแ้ คท่ งิ้ มอื ลงขา้ งตวั กลนิ่ โคโลญกบั กล่ินชาปะปนกันจนผมแยกไม่ออก ผมไม่รู้ว่าตัวเองก�ำลังท�ำอะไร อยดู่ ว้ ยซำ้� เนน่ิ นานกวา่ จบู ของเราจะจบลง... ผมยืนหอบสูดหายใจเข้าไปเต็มปอด ส่วนเขาก็ยังคงอ้อยอ่ิง กับแก้มผม...ปลายจมูกเขารุกไล้...เรียวปากของเขาสัมผัสแก้มผม ก่อนจะเคลอ่ื นไปทใ่ี บหู “อะ...” “เดก็ ดี...” “อึก...” รา่ งกายผมเหมอื นไมใ่ ชข่ องผมอกี ตอ่ ไป จนผมแทบยนื ไมไ่ หว แล้วเขาก็สอดแขนเข้ามาโอบเอวประคองผมไว้ “ทะ...ท�ำไม” เขาไม่มีให้ผมแม้แต่ค�ำอธิบาย มือของผมถูกเขาจับจูงออก จากห้องครัว เดินผ่านเงาสลัวภายในบ้าน...ข้ึนไปช้ันสองท่ีมีห้อง นอนของผมกับเขา ~ Setting Sun อาณาจกั รพระอาทติ ย์ เล่ม 1 ~

19 “เขา้ ห้องนอนไป...กอ่ นทฉ่ี ันจะอดใจไมไ่ หว” “ผม...ไมเ่ ขา้ ใจ” “ลอ็ กหอ้ งใหด้ ี...ฝนั ดกี ันตชิ า” “ฝะ...ฝนั ดีครบั ” แววตาวาววบั ของเขาทำ� ใหผ้ มรบี เขา้ หอ้ ง ผมนอนบนเตยี งแต่ มนั ไมม่ ที างนอนหลบั ในเมอื่ เขาทำ� แบบนน้ั ...ในหวั ของผมมแี ตภ่ าพ เขา...ภาพของเรา...และจูบ จบู ทยี่ ังท้ิงสัมผสั เหอ่ ร้อนไว้บนปากของผม...สมั ผัสออ้ ยอิ่งท่ี ข้างแก้ม...และความหวามไหวท่ใี บหู “อา...” ผมหลดุ เสยี งครางออกมาอกี ครง้ั ลกู ไฟในรา่ งกายไหลไปรวม อยตู่ รงกลาง...ขาผมหนบี เขา้ หากนั มนั อดึ อดั ...แตผ่ มไมร่ วู้ า่ ตอ้ งท�ำ ยงั ไง ผมไมร่ อู้ ะไรเลย ~ แบมแบม ~

Chapter 2 Teasing หลงั จากคนื นนั้ กลายเปน็ วา่ ความสนใจของผมวนเวยี นอยู่ รอบตวั เขา ผมบอกตวั เองวา่ มนั เปน็ เพราะเรามกี นั แคส่ องคน ความ เงยี บงนั ท�ำใหส้ ่ิงมชี วี ิตท่ขี ยบั ได้อยา่ งเขานา่ ค้นหา ผมไม่ได้ออกไปดมื่ น้�ำตอนกลางคนื อีก แตก่ ลบั คอยเงี่ยหฟู งั เผอื่ วา่ เขาจะออกจากหอ้ งของเขาแลว้ เดนิ ผา่ นหอ้ งของผมลงไปขา้ ง ลา่ ง หยาง...ไมส่ ิ พซ่ี นั ชอบออกจากหอ้ งประมาณเกอื บหา้ ทมุ่ ผม รู้สึกว่าบานประตูห้องราวกับมีชีวิต มันพยายามล่อลวงผมให้ออก ไป ในยามเช้าหรือยามเย็นท่ีเราร่วมโต๊ะอาหารกันเขามักจะมี รอยย้มิ มุมปาก ผมไม่รู้ว่าเขาคดิ อะไรแตม่ นั ทำ� ให้ผมทำ� ตัวไมถ่ กู หลายคร้ังที่ดวงตาคมจรดจ้องอยู่ท่ีปากผม...แล้วมันก็ท�ำให้ สมั ผสั วนั นน้ั ทผี่ มยงั จำ� ไดก้ ลบั คนื มาอกี ครง้ั ปากของผมรสู้ กึ ถงึ ความ นุ่มชืน้ รสเดียวกบั น้�ำชา ~ Setting Sun อาณาจกั รพระอาทติ ย์ เล่ม 1 ~

21 เขายังคงชอบยกมือแตะต้องแก้มผม...ลูบไล้แผ่วเบา...เขา นมุ่ นวลกบั ผมเหมอื นตอนทเ่ี ขาชงชาคนื นนั้ สว่ นผมคงเปน็ กานำ้� รอ้ น มันรอ้ นผ่าวอยูเ่ รอ่ื ยเวลาเขาสมั ผสั ใบหู...คือบริเวณท่ีผมรู้สึกประหลาดมากที่สุด เขามักจะบีบ แผว่ เบา...สลบั กบั ลงนำ�้ หนกั จนผมหลุดเสยี งตลก เขาพึงพอใจ ผม ไดย้ ินเสียงเขาหัวเราะ และมันกจ็ บลง ผมไม่รวู้ า่ มันเกิดอะไรข้ึน ผมยังคงสบั สนและไม่มใี ครใหถ้ าม แต่...เขาก็ไม่ได้จูบอีก เขาก็แค่แตะ...บางทีแก้มผมอาจจะเหมือน ซาลาเปาหรอื กระดาษช�ำระท่ีเขาใช้เชด็ มอื ... ผมเริ่มเรียนภาษาจีนกับเหล่าซือที่ลักษณะเหมือนคุณป้า คนหนึง่ เราเรียนกนั ทบี่ รเิ วณห้องรบั แขกตรงกลางช้ันหนง่ึ ของบ้าน เปน็ เวลาเดยี วทผี่ มจะเหน็ เลขาฯของหยางมายนื อยตู่ รงมมุ หอ้ ง และ เขากจ็ ากไปพรอ้ มเหล่าซอื เขาไมไ่ ดม้ าเฝา้ ผม แตม่ าเฝา้ เหลา่ ซอื ตา่ งหาก เรอื่ งทหี่ ยางไม่ ชอบให้ใครมายุ่งในบ้านคงจะเป็นเรื่องจริง ยิ่งวันไหนที่ถึงรอบ ท�ำความสะอาดบ้าน เลขาฯของเขาห้าคนจะคอยตรวจสอบทุกข้ัน ทุกตอน คนจะเยอะและว่นุ วายไปหมดเพราะต้องทำ� เวลา ส่วนผมก็จะพาตัวเองมาน่ังเอนหลังอยู่ตรงริมบ่อปลาคาร์ป กับเขา...ระหวา่ งเรามโี ต๊ะเลก็ ๆ และชุดกาน้�ำชาเข้าชดุ กนั พักหลัง มาน้ีจะมีขนมเป็นของว่างด้วย แต่มันส�ำหรับผม พ่ีซันไม่รับของ หวาน ส่วนมากเรามักใช้เวลาด้วยกันในความเงียบ มันท�ำให้ผม ประหมา่ ในบางทเี พราะสายตาของเขา เขาจะเอย่ ถามนานๆ ครง้ั วา่ ผมเปน็ ยังไงบา้ ง เบ่อื บา้ นไหม จะออกไปขา้ งนอกไหม ~ แบมแบม ~

22 ผมเคยได้ออกไปข้างนอกสองสามคร้ัง แต่ก็ไปแค่ห้างใกล้ๆ ไปเดนิ เลน่ แกเ้ บอื่ มคี นของเขาหนง่ึ คนตามไปดว้ ย แตม่ นั กไ็ มไ่ ดส้ นกุ อะไร ทน่ี ก่ี ็เหมือนกรุงเทพฯ มีแตต่ กึ สูงและคนมากหนา้ หลายตา ... ความสัมพันธ์แปลกประหลาดของเราเกิดข้ึนอีกคร้ัง หลงั จากนนั้ ประมาณหนง่ึ อาทติ ย์ ผมนอนอยใู่ นหอ้ งและรอฟงั เสยี ง เขาเดินผา่ นหอ้ งผมไปเหมือนทกุ วัน แต่ครั้งนี้ฝีเท้าของเขากลับหยุดท่ีหน้าประตูห้องผม ผมรู้ว่า เขาอยตู่ รงนน้ั ...หวั ใจผมเตน้ แรง อยๆู่ กค็ าดหวงั วา่ เขาจะเขา้ มา แต่ อีกใจกห็ วาดกลัว เสยี งลกู บดิ ประตดู งั แผว่ เบา...ผมไมช่ อบนอนลอ็ กประตหู อ้ ง ความเคยชินต้ังแต่ยังอยู่ท่ีสถานเล้ียงเด็ก เพราะพี่เจ้าหน้าที่ท่ีดูแล จะเปดิ เข้ามาดพู วกเราหลบั กลางดึก ตอนอยกู่ บั เยวบ่ างทแี มบ่ า้ นกจ็ ะเขา้ มาปรบั แอรห์ รอื ปดิ ไฟใน ตอนท่ีผมหลับไปแล้ว...แต่พ่ีซันคงไม่ได้เข้ามาปรับแอร์หรือปิดไฟ แน่ๆ เขากา้ วเขา้ มาในหอ้ ง แสงจนั ทรจ์ ากดา้ นนอกทำ� ใหผ้ มเหน็ เขา ไม่ชัดเจนนัก เขาอยู่ในชุดคลุมอาบน�้ำเหมือนคืนนั้น กลิ่นโคโลญ ของเขาทำ� ให้ผมกระสบั กระส่าย “ยังไมน่ อนอกี ” พ่ีซันน่ังลงข้างเตียง ด้วยเหล่ียมมุมท่ีเขานั่งท�ำให้ผมมองไม่ เห็นสีหนา้ ของเขา มอื หนายื่นมาลูบไล้แกม้ ผมเหมือนทเี่ ขาชอบทำ� เสมอ “ผม...นอนไมห่ ลับ” “ทำ� ไมล่ะ” ~ Setting Sun อาณาจักรพระอาทิตย์ เลม่ 1 ~

23 “ผมไม่ร”ู้ “ฉันก็นอนไมห่ ลบั ” ผมไม่รู้ว่าต้องตอบอะไร มือของเขาไม่ได้เคลื่อนไปท่ีใบหู เหมือนทุกที ทว่ากลับขยับมาแตะต้องริมฝีปากของผม น้ิวเขากด แผว่ เบาราวกบั หยอกลอ้ ...การหยอกลอ้ ทผี่ มบงั คบั ตวั เองใหห้ นั หนา้ หนไี มไ่ ด้ “เด็กดี” “ไมใ่ ชเ่ ด็กดีสักหนอ่ ย” การถกู เขาเรยี กวา่ เดก็ ดี มนั ทำ� ใหผ้ มรสู้ กึ เหมอื นโดนลอ้ เลยี น ผมอายุสิบห้าแล้วนะ การถูกเย้าแหย่ว่าเป็นเด็กดีมันไม่สนุกนัก หรอก “เหรอ...ไม่ดียงั ไงละ่ ” “ก.็ ..ไม่ดีแล้วกันครบั ” “หๆึ ...ไปดมื่ ชากนั ไหม” “คุณบอกไม่ใหผ้ มออกจากห้องตอนกลางคนื ” “แลว้ การทีฉ่ ันเขา้ มาในหอ้ งเธอ...มันจะต่างอะไรกนั ล่ะ” ผมเถยี งไม่ออก ทำ� ได้แค่เม้มปากแนน่ มอื เขาเลิกย่งุ กับปาก ผมแลว้ แตก่ ลบั เลอื่ นลงไปทล่ี ำ� คอ ชดุ นอนของผมเปน็ ชดุ เสอ้ื เชต้ิ แต่ ผมมักจะอดึ อดั เลยปลดกระดุมออกสองเมด็ ตลอด มนั เลยท�ำให้มือของเขาสมั ผสั แผ่นอกผมอยา่ งงา่ ยดาย...เขา แค่วางมือนิ่งขยับเล็กน้อยมาที่อกด้านซ้ายท่ีหัวใจของผมท�ำงาน อยา่ งหนัก “ตื่นเตน้ เหรอ” “ปละ...เปลา่ ครับ” “เด็กไมด่ .ี ..ขโี้ กหก” ~ แบมแบม ~

24 “อะ...อื้อออ” ปลายเล็บเขาสะกิดหัวนมผม ผมเพ่ิงรู้ว่าการถูกแตะต้อง บรเิ วณน้มี นั รสู้ ึกแปลกประหลาดได้มากขนาดน้ี ท�ำไมตอนผมอาบ น�ำ้ หรือใส่เสื้อกไ็ มเ่ หน็ รสู้ กึ อะไร แต่พอเป็นเขา...เปน็ หยาง...เปน็ พี่ ซนั ฝา่ มอื ใหญข่ ยำ� เคลน้ คลงึ สลบั กบั บบี ขยน้ี มขา้ งซา้ ยของผม เขา ทำ� อยอู่ ยา่ งนน้ั ผมพยายามดงึ มอื เขาออกแตผ่ มสแู้ รงพซ่ี นั ไมไ่ ดเ้ ลย “อา๊ ...ยะ...อย่านะ” “ตอง...เดก็ ไม่ด”ี เขายอมหยดุ มอื ในทสี่ ดุ ในความเงยี บสนทิ มเี พยี งเสยี งหายใจ หอบของผม ความรู้สึกอุ่นยังคงอยู่ตรงที่เขาขย�ำขยี้ ขาผมขยับ เสียดสกี นั ไปมาเพราะรา่ งกายมันแปลกประหลาด ผา้ หม่ ของผมถกู ดงึ ออก และแมจ้ ะไมเ่ หน็ สหี นา้ เขาแตผ่ มกลบั รสู้ ึกว่าร่างกายถกู ส�ำรวจ...ร่างกายที่เหมือนกบั ไม่ใช่ของผม “พี่ซนั ...ทำ� อะไรผม” “ไม่ได้ทำ� อะไร” “พ่ีซนั จับผม” “หๆึ ...ไม่ชอบให้จบั เหรอ” ค�ำถามที่ยากจะตอบ ผมไม่ได้รังเกียจเขา...แค่...สัมผัสของ เขาท�ำใหผ้ มไมร่ ูว้ า่ จะรบั มอื ยังไง ทา่ ทลี งั เลของผมท�ำให้เขาหวั เราะ อีกครั้ง “ถา้ ไม่ชอบ...คราวหลังก็แกล้งหลับสิ” “หมายความวา่ ยงั ไงครับทีว่ า่ คราวหลงั ” “เพราะฉันจะท�ำอกี ” ... ~ Setting Sun อาณาจกั รพระอาทติ ย์ เลม่ 1 ~

25 เขาท�ำอย่างท่ีพูด ในคืนต่อมาเขาเข้าห้องผมมาอีก...ผมท�ำ เปน็ แกลง้ หลบั แตม่ นั ยากมาก...จะใหแ้ กลง้ ทำ� เปน็ ไมร่ สู้ กึ ไดย้ งั ไงใน เม่อื รา่ งกายมนั ร้อนผา่ วทุกคร้ังทีเ่ ขาแตะตอ้ ง ผมตดิ กระดมุ ชดุ นอนจนถงึ คอ...เขากแ็ กะมนั ออก...มากกวา่ คนื กอ่ นดว้ ยซำ้� สาบเสอ้ื ผมถกู แยกออกจนขนลกุ เพราะลมจากแอร์ เยน็ ๆ เขาเคล้นคลึงแผ่นอกของผม...บดขยี้หัวนมจนมันเจ็บ...ขยับ เคล่ือนมาที่เรยี วปาก...และหวั เราะทผ่ี มพยายามหลับตาปี๋ สองมือผมขยุ้มผ้าปูท่ีนอนแน่น เพราะผ้าห่มท่ีเป็นเกราะ ปอ้ งกนั เดยี วของผมถกู เขาดงึ ออกไปนานแลว้ เขายงั คงหยอกลอ้ ผม ดว้ ยการบีบแกม้ ผมเบาๆ “พ่ีซนั ...หยุดเถอะนะครบั อ้ือ...” “ถ้าจะห้ามก็เข้มแขง็ หนอ่ ย” เขาบีบใบหูผมอีกแล้ว ตาผมรื้นน้�ำจนมองอะไรไม่ชัด มัน... เหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างหมุนวนอยู่ในร่างกาย ผมพยายามส่ง เสยี งหา้ มเขาอีกหลายครัง้ แต่เขากย็ งั ไม่ยอมหยดุ จนผมเหนอื่ ยหอบ...และ...นอนหมดแรงเขาถงึ ยอมปลอ่ ยให้ ผมเปน็ อิสระ ... พซ่ี นั เปน็ โจรบกุ รกุ หอ้ งผมทง้ั อาทติ ย์ หยอกลอ้ ใหผ้ มทำ� เสยี ง ประหลาด รสู้ กึ ประหลาดจนเขาพอใจถงึ ยอมออกไป การกลน่ั แกลง้ ของเขามักจะต่อเนอ่ื งมาในตอนเชา้ สายตาเขาวบิ วบั และกวาดมองผมราวกบั ผมไมม่ เี สอ้ื ผา้ ขวาง กนั้ อยู่ เขาทำ� ใหผ้ มหน้าร้อนผ่าวและหวั ใจเต้นแรงแต่เชา้ ทุกที ถา้ ตอนกลางคนื ผมคงคา้ นเขาไมไ่ หว แตม่ อื้ เชา้ ทผ่ี มพยายาม ~ แบมแบม ~

26 รวบรวมความกลา้ แบบนผ้ี มจะตอ้ งเอ่ยปากอยา่ งจรงิ จงั “พซ่ี นั ...หยุดเข้าห้องผมตอนกลางคนื ได้แล้วครับ” เสียงของผมเข้มแบบท่ีต้องการ ผมสะกดจิตตัวเองไม่ให้หัน หนีสายตาของเขา สายตาที่ผมไม่มีทางชนะเลย...สองมือผมขยุ้ม กางเกงตัวเองสดุ แรง เกมจ้องตาครงั้ นีผ้ มจะไม่แพ้ ทวา่ พซ่ี นั ไมค่ ดิ จะแขง่ ...เขาตอบรบั มาดว้ ยคำ� ถามทผี่ มไมอ่ าจ หาคำ� ตอบได้ “แลว้ ทำ� ไมไมล่ ็อกห้อง” “คะ...คอื ...” “ยอมรับเถอะ...ว่าเธอก็ชอบเหมือนกนั ” ผม...ชอบใหพ้ ่ซี นั สมั ผสั จรงิ ๆ เหรอ วันนี้บ้านเราไม่ได้เงียบเหงาเหมือนทุกคร้ัง พี่ซันไม่ได้ ออกไปทำ� งานแตเ่ ลขาฯพซ่ี นั พาคนมากมายมาทห่ี อ้ ง เรม่ิ จาก...ชา่ ง ตดั เส้ือ ผมถกู จบั หมนุ เปน็ วงกลม วดั ตรงนน้ั ทตี รงนท้ี อี ยนู่ าน เลขาฯ พซ่ี นั พดู ภาษาจนี โตต้ อบไปมากบั ชา่ งตดั เสอ้ื ผมยนื จนเมอื่ ยไปหมด จากน้ันทีมงานของช่างตัดเสื้อก็เอาชุดหลายแบบมาให้ผม ลองใส่ มีท้งั ชดุ สูทและชุดแบบจนี รองเท้า หมวก ผมใช้เวลาทั้งเชา้ หวั หมุนกับการถอดชุดน้ันใสช่ ุดน้ี กวา่ ทกุ คนจะพอใจและคนื ความเงยี บสงบใหบ้ า้ นเรา...ตลอด เวลาพี่ซันไม่ได้อยู่ด้วย เขาแค่แวะเวียนมาบางคร้ังบางคราว นอก นั้นเขาก็ใช้เวลาอยู่ทีห่ ้องท�ำงานชัน้ บน เพราะตอ้ งเปล่ยี นชดุ เยอะมาก ผมเลยมีแคเ่ ส้อื คลมุ แบบจนี อยู่บนตัว มันคล้ายชุดคลุมอาบน�้ำแต่เป็นผ้าเนื้อเรียบล่ืนแบบท่ีพ่ี ~ Setting Sun อาณาจักรพระอาทิตย์ เล่ม 1 ~

27 ซนั ใส่ แบบนมี้ นั สะดวกกวา่ ไมง่ นั้ ถอดไปใสม่ าเปน็ สบิ ยสี่ บิ รอบแบบ นี้มันเสียเวลาพอตัว “เสร็จแลว้ เหรอ” “ครับ” วันนี้พ่ีซันใส่ชุดจีนสีดำ� สนทิ คอปกตัง้ แขนยาว ชายเสือ้ ยาว ถึงพ้ืนแต่ผ่าสองข้างขึ้นมาถึงเอว มันเหมือนกระโปรงแต่เข้ารูป กางเกงสีด�ำพอดีตัวท�ำให้ผมพอจะจินตนาการช่วงขายาวของพ่ีซัน ออก ละ...แลว้ ผมจะไปนกึ ภาพขาพี่ซันท�ำไมละ่ ... “เหน่อื ยไหม” “ครับ...มนั เยอะไปหมด” เขาเดนิ เขา้ มาประชดิ ตวั ผม ยกมอื ลบู แกม้ ผมเหมอื นทกุ ที แต่ คร้ังนี้เขาขยับน้ิวคล้ายก�ำลังเกาแก้มผมเบาๆ ก่อนจะลดมือลง เปล่ียนมาเกาคาง ผมพยายามจะค้านว่าผมไม่ใชแ่ มวนะ... แตม่ นั ก.็ ..สบายมากเลย ผมพรม้ิ ตาหลบั ปลอ่ ยใหเ้ ขาเกาเลน่ เสียงหวั เราะในลำ� คอของพซ่ี นั กไ็ ม่ทำ� ให้ผมหงดุ หงิดเหมือนทกุ ที “เป็นแมวข้เี กียจไปแล้วจรงิ ๆ ด้วย...หืม? อวน๋ิ ” มีบ้างท่ีเขาจะเรียกผมว่าอวิ๋น เขาหยุดเกาแล้วโอบเอวผม เขา้ หาตวั นั่นท�ำใหค้ วามเคลิบเคล้ิมปลิดปลวิ หายไป เราไมเ่ คยใกล้ ชิดกนั แบบนี้...ร่างกายผมแนบไปกบั เรือนกายสูงใหญ่ของเขา มเี พยี งชดุ ผา้ บางเบาทปี่ อ้ งกนั ผมอย.ู่ ..และสายตาเขาจรดจอ้ ง ลงตรงท.ี่ ..สายผกู เอวผมใกลจ้ ะหลดุ อยรู่ อมรอ่ สาบเสอ้ื คลมุ มนั แยก ออกไปตอนไหนไม่รู้ มันเกอื บจะหลุดจากไหลข่ วาของผมอยแู่ ลว้ อาจจะเพราะผมมัวแต่ล่องลอยไปกับการถูกเขาเกา...ไม่ใช่ แมวสักหน่อยไปเผลอเคลิ้มได้ยังไงกันนะ...ผมพยายามจะจัดเส้ือ ~ แบมแบม ~

28 คลุมใหเ้ ขา้ ทแ่ี ตพ่ ซ่ี นั กลับลอ็ กเอวผมไว้ท�ำใหผ้ มขยบั ไมไ่ ดเ้ ลย อกี นดิ ...นมขา้ งขวาผมก็จะโผลพ่ น้ สาบเส้อื ออกมาอยู่แลว้ ... และพีซ่ นั กจ็ ับจอ้ งมันอยู่อย่างนนั้ ผมไมก่ ลา้ หายใจดว้ ยซำ�้ กลัววา่ แผน่ อกจะขยับ...และผมกจ็ ะโป๊ ถงึ เขาจะเคยเหน็ มาแลว้ แตม่ นั กเ็ ปน็ ตอนกลางคนื ทม่ี แี สงสลวั แต่ตอนนี้มันเป็นตอนกลางวัน...ตอนกลางคืนผมไม่เห็นสีหน้าและ แววตาของเขา แต่เวลานี้มนั กลบั กัน “ชวู่ ...อย่าเกร็งสิตอง” “พีซ่ ัน...ปลอ่ ยครบั ” “บอกแล้วไง...ว่าให้ท�ำเสียงเขม้ แข็งกว่าน”ี้ คอเสื้อผมร่วงลงจากไหล่ในที่สดุ ผมยกมอื ปิดแผน่ อกตวั เอง แลว้ แต่พซ่ี นั ก็ดึงมันออก เขาจรดจอ้ งนมผมทง้ั ๆ ท่มี ันก็แบนราบ “พี่ซนั ...อยา่ มอง” “ถา้ ไม่มอง...งัน้ จับไดใ้ ช่ไหม” ผมตาพร่ามัวถูกดันชิดกับก�ำแพงห้อง เขาไม่มองแบบที่ผม ต้องการแต่นว้ิ มอื บบี เคล้นอยา่ งแรง แรงกวา่ ทกุ คนื ทเ่ี ขาท�ำ เขาจับ ผมเงยหนา้ ให้เลน่ เกมจอ้ งตากบั เขา “อะ...อ้ือออ” “อย่ากัดปากสิตอง...เดย๋ี วเป็นแผล” “พี่ซัน...อยา่ ” “ท�ำเสียงเขม้ อีกสิ” “พี่ซะ...อะ๊ !” มือพี่ซันขยับต่�ำลงไปที่แผ่นท้อง...และถ้าต�่ำอีกนิดมันก็จะ เป็น...ตะ...ตรงน้ัน...ผมไม่ได้ใส่แม้กระทั่งกางเกงชั้นใน เพราะผม ต้องลองกางเกงในดว้ ย ~ Setting Sun อาณาจักรพระอาทิตย์ เล่ม 1 ~

29 ผา้ ผกู เอวมนั หลดุ รว่ งไปแลว้ เหลอื เพยี งผมทเี่ ปลอื ยเปลา่ กบั เสื้อที่หล่นลงจากไหล่ไปกองอยู่ที่แขน มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ไม่มี ประโยชนอ์ ะไรเลยสักนดิ “พแ่ี ค.่ ..จะช่วยตองแตง่ ตวั เอง” คนโกหก...เขาท�ำเป็นอ้อยอิ่งควานมือสะเปะสะปะหาสาบ เสื้อของผม มือเขาปัดป่ายผ่านตรงน้ัน...ผมรู้ว่าเขาต้ังใจแต่ผมพูด อะไรไม่ได้ ผมสู้รอยยิ้มหยอกลอ้ ของเขาไม่ได้เลย สดุ ทา้ ยเขากห็ ยบิ สายคาดเอวมามดั ใหผ้ มหลวมๆ คราวนม้ี อื เขาไมไ่ ดย้ กขนึ้ สมั ผสั ผวิ แกม้ หรอื ใบหผู มอกี แลว้ เขาโอบเอวผมไว.้ .. และเคลอ่ื นต่ำ� ลงอยู่เหนือสะโพกเล็กนอ้ ย “ทะ...ทำ� ไมพ่ซี ันชอบแกลง้ ...” “พี่ไมไ่ ด้แกล้ง...พี่จะแกลง้ ตองทำ� ไม” แล้วท่ีพ่ีท�ำอย่.ู ..มันคอื อะไร ~ แบมแบม ~

Chapter 3 Confuse สุริยะ หยาง ผู้ชายเจ้าเลห่ ์ คำ� ถามของผมกบั ค�ำตอบของ เขาไม่เห็นจะตรงกัน...เขาบอกไม่ได้แกล้งแต่เขาก็ยังท�ำแบบเดิม สัมผสั ผม...ทำ� ใหผ้ มตอ่ ต้านเขาไมไ่ ด้ ผมพยายามจะห้ามและขัดขืนแต่มันก็ไม่เคยได้ผล เขายังคง กล่ันแกล้งผมในยามค่�ำคืน แม้แต่ตอนกลางวันเขาก็ท�ำแล้วตอนนี้ ผมกลายเปน็ ลูกไลใ่ หเ้ ขารงั แก เสอ้ื ผา้ ทต่ี ดั ไปสง่ มาครบในอาทติ ยต์ อ่ มา ผมมชี ดุ จนี ลายกอ้ น เมฆอยู่สองสามตัว แบบเดียวกับท่ีพ่ีซันใส่ คอตั้งกระดุมป้ายข้าง แบบสวมหวั แขนยาว ชายเสอ้ื ยาวถงึ ข้อเท้าแต่แหวกข้างมาถึงชว่ ง เอว กางเกงขายาวดา้ นในสเี ดยี วกนั คลา้ ยๆ ของเยว.่ ..เวลาเดนิ ชาย เสอื้ กับแขนเส้อื จะแกว่งไกวดรู ุ่มร่าม แต่พอเป็นพ่ีซนั ใส.่ ..มนั กลบั ดู ดี พี่ซันตัวสูง ขายาว ดวงตาช้ันเดียวแบบคนจีนทว่าคมดุ ค้ิว พาดเฉียงเหมือนหาเรื่องตลอดเวลา มุมปากสองข้างยกข้ึนเล็ก ~ Setting Sun อาณาจกั รพระอาทติ ย์ เล่ม 1 ~

31 น้อย...หลอ่ แบบตัวรา้ ยในละครชดั ๆ แบบพซ่ี นั ไมไ่ ดร้ บั บทพระเอก หรอก “ใส่เป็นไหม” “ครบั ? เป็นครบั ” ตกใจนิดหน่อยที่อยู่ๆ ในกระจกก็สะท้อนภาพพี่ซันเดินเข้า มายนื ซ้อนหลงั ผมสงู ประมาณใตค้ างเขา...และตวั เล็กกว่า ผมหวัง วา่ ในอนาคตผมจะสูงได้มากกว่านีอ้ กี ...มนั ดูตัวเล็กไป “ใสใ่ ห้ดูหนอ่ ยส”ิ “อะไรนะครบั ” “ชุดน้ีเป็นชุดทางการของหยาง ถ้าเธอใส่ผิดคนมองจะคิด ยังไง” “มันกแ็ ค่สวมหวั ...เหมือนของเยว่” ชุดน้ีไม่ได้ใสย่ ากเลย มันแค่รุ่มร่ามแตก่ แ็ ค่สวมหัวเองอะ แต่ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาท�ำให้ผมรู้ว่าเขาอยากแกล้งต่างหาก อยาก แกลง้ ให้ผมอาย “ดือ้ กับฉันเหรออวิ๋น” เสยี งทมุ้ ทอ่ี อ่ นลงทำ� ใหผ้ มหนา้ รอ้ นผา่ ว อยๆู่ สองมอื ของเขา กย็ กขึ้นวางลงบนเอวผม ภาพในกระจกเหมือนเขาโอบผมจากดา้ น หลงั แตก่ ็ไมใ่ ช่ซะทีเดยี ว “ผมไม่ได้ดอ้ื นะครับ” “ง้ันก็ใส่ให้ดหู น่อย...ฉันจะได้วางใจ” “ผมจะไปเปล่ียนในห้องน�้ำ” “ตรงนแ้ี หละ ฉนั จะไดม้ นั่ ใจวา่ เธอใสช่ ดุ นเี้ ปน็ จรงิ ๆ...ถอดชดุ เธอออกแลว้ เปล่ียนให้ฉันเห็นตรงน้”ี แกม้ ผมรอ้ นผา่ วไปหมด นยั นต์ าของเขาวบิ วบั ไมป่ ดิ บงั ความ ~ แบมแบม ~

32 สนุกสนาน เขาแกล้งผมอีกแล้ว แถมมือที่วางอยู่บนเอวผมก็สอด เข้ามาใต้เสอื้ ...มอื อ่นุ แตะลงทผี่ วิ ลูบไล้ช้าๆ ทำ� ให้ผมร้สู ึกแปลกๆ “พซ่ี ัน...แกลง้ ผม” “ไมไ่ ด้แกล้ง...จะถอดเองหรือให้ฉันถอดให”้ มนั จะตา่ งกนั ยงั ไงในเมอื่ ผมกต็ อ้ งถอดเสอื้ ผา้ ตอ่ หนา้ เขาอยดู่ ี จะเขยิบหนีไปไหนก็ไม่ได้ หนทางเดียวท่ีเรื่องนี้จะจบลงคือผมต้อง ถอดเสอื้ ผา้ ... ผมไม่กล้าสบตาเขาในกระจกเลยด้วยซ้�ำ ได้แค่ก้มหน้างุด คอ่ ยๆ ปลดกระดมุ ออกทลี ะเมด็ จนสาบเสอ้ื มนั แยกกนั และรว่ งหลน่ ลงจากไหล่ ผมรีบจัดการกับกางเกงตัวเองต่อแต่แขนสองข้างกลับ ถูกรง้ั ไว้ ด้วยสัญชาตญาณท�ำให้ผมต้องเงยหน้าข้ึนมองกระจก แล้ว ค้นพบว่าตัวเองพลาดอย่างแรงเมื่อเจอกับสายตาของพ่ีซันท่ีกวาด มองผมราวกบั พิจารณาอะไรสกั อยา่ งอีกแล้ว “ตอง...เคยสงั เกตรา่ งกายตัวเองบ้างหรือเปลา่ ” “กะ...ก็ปกต.ิ ..พี่ซนั ปลอ่ ย” “แล้วเคยทำ� แบบนีไ้ หม” พี่ซันยอมปล่อยมือจากแขนผมข้างหน่ึง แต่ไม่ใช่เพราะผม ขอร้อง...เพราะเขาวางมือลงบนแผ่นอกผมแทน ฝ่ามืออุ่นขยับ เคลื่อนไปบนแผ่นอกผม ปัดป่ายนมท้ังสองข้าง นิ้วแข็งแรงกดตรง น้นั ...ตรงน้.ี ..ก่อนเขาจะใชป้ ลายเลบ็ สะกดิ ทห่ี วั นมผม “ยะ...อยา่ ...” แขง้ ขาผมออ่ นแรง ร่างกายวบู วาบควบคมุ ไม่ได้ หนา้ ผมแดง ก�่ำเป็นมะเขือเทศ นี่มันกลางวันแท้ๆ แต่เขาก็ยังท�ำแบบน้ี แม้ใน ~ Setting Sun อาณาจักรพระอาทติ ย์ เล่ม 1 ~

33 บ้านจะไม่มีใคร แต่...แต่ว่า “เป็นเด็กไมด่ จี งั เลยนะอว๋ิน” เสียงเขากระซบิ ทีใ่ บหู กอ่ นฟนั คมจะขบกดั ลงมา ตาผมพร่า มัวไปหมด หมดแรงจนต้องทิ้งตัวลงพิงแผ่นอกกว้าง เสียงหัวเราะ ทุ้มๆ ของเขาทำ� ให้ผมอาย...และขนาดผมแพแ้ ล้วเขากย็ ังไม่หยดุ “ชอบใหพ้ ่จี ับหรือเปล่า” ปากเมม้ แนน่ ไมอ่ ยากตอบคำ� ถามเขา...และ...ไมอ่ ยากใหเ้ ขา ได้ยินเสียงประหลาดของผม น้ิวเขายังคงซุกซนและยุ่มย่ามกับนม ทั้งสองขา้ ง “หึ...ถอดกางเกงได้แลว้ ” “พี่ซนั ผม...ผมอาย” “หนั หลังให้กระจกสิ จะได้ไม่อาย...” “พี่ซันกจ็ ะเห็นผมโป”๊ “สบตาพีไ่ วส้ .ิ ..พ่จี ะไดไ้ มม่ อง ดีไหม ยุตธิ รรมดี” จะไมย่ อมปลอ่ ยผมงา่ ยๆ เลยใชไ่ หม มนั ยตุ ธิ รรมตรงไหนกนั แล้วผมจะทำ� อะไรไดน้ อกจากหนั หนา้ เขา้ หาเขา เงยหน้าจ้องตาเขา ไว้ เขายอมหยดุ มอื ทยี่ มุ่ ยา่ ม...และวางลงทเ่ี อวของผม รอยยม้ิ ยวั่ เยา้ ทำ� ใหผ้ มหงดุ หงิดแต่ก็ท�ำได้แค่รีบๆ ถอดกางเกง เขาไมม่ องแบบทสี่ ญั ญาไว้ แคเ่ อย่ เตอื นใหผ้ มถอดกางเกงใน ด้วย...กางเกงในก็ตัวใหม่เหมือนกัน และทันทีท่ีร่างกายผมเปล่า เปลือย มอื เขาก็เลอื่ นลงจากเอวมาวางทกี่ น้ ผมและบีบเบาๆ “พะ…พีซ่ นั ...” “หมื ?” ใช่...เขาไม่ไดม้ อง แตม่ อื เขา...ลบู ก้นผมขนึ้ ลงสลับไปมา บีบ น้�ำหนักมือแรงบ้าง เบาบ้าง สองมือผมขยุ้มที่อกเสื้อของเขาแน่น ~ แบมแบม ~

34 นำ�้ ตาร่วงหล่นเพราะความรสู้ ึกแปรปรวนจนไมร่ ูจ้ ะท�ำยงั ไง “เดก็ ดี...” แล้วนัยน์ตาท่ีผมจับจ้องไว้ก็เคลื่อนเข้ามาใกล้...ใกล้จนปาก ผมถูกบดเคล้าไปด้วยความนุ่มรสเดียวกับน้�ำชาชั้นดี ปลายลิ้นถูก หยอกเย้า...เรยี วปากถกู ขบเมม้ ทรมานจนทำ� ไดแ้ คร่ อ้ งไห้ แตถ่ งึ จะรอ้ งไหผ้ มกย็ งั ไปจากพซี่ นั ไม่ได้ คนข้ีแกล้งหัวเราะเบาๆ ที่เห็นผมงอแงแล้วก็กอดผมไว้ มือ หนากดหวั ผมให้ร้องไห้กับไหล่กวา้ งของเขา “เด็กข้แี ย” “ฮกึ ...พซ่ี ันแกล้ง” “พีไ่ มไ่ ดแ้ กล้ง” “แกลง้ นิสยั ไมด่ ”ี มือของเขาลูบหลังผมแผ่วเบา ความสบั สนท�ำให้ผมอึดอดั ที่ เขาท�ำมาหลายวันหลายคืน ที่เขาแกล้งแบบนี้ท�ำให้ผมร้องไห้ออก มาเรือ่ ยๆ “ไมร่ ้องแลว้ ตอง” “พ่ีซันแย่...ชอบแกล้งผม ฮือออ พ่ีซันเกลียดผมเหรอ ฮึก! ไมอ่ ยากให้อยดู่ ้วยใช่ไหม” “ไปกนั ใหญ่แลว้ พอ่ี ยากใหต้ องอย่ทู ่ีน่”ี “ผมไม่เข้าใจ...ฮึก!” “ช่วู วว ไม่มอี ะไรยากเลยตอง ไมม่ ีเลย” ผมยงั คงไมไ่ ด้รบั การอธิบาย แตพ่ ่ีซันก็ยอมเลกิ แกล้งใน ทีส่ ดุ ผมเลยได้แต่งตวั ใสช่ ดุ จีนลายก้อนเมฆแสนจะเรยี บรอ้ ยมาน่งั จมุ้ ปกุ๊ หน้าทีวีกบั เขา ~ Setting Sun อาณาจกั รพระอาทิตย์ เลม่ 1 ~

35 พซี่ ันเลอื กดโู ปรแกรมข่าวตา่ งประเทศ ผมก็ไมไ่ ดม้ อี ะไรตอ้ ง ท�ำเลยน่ังดูไปกับเขา ภาษาอังกฤษของผมดีมากเพราะเรียน นานาชาตติ งั้ แต่ย้ายมาอยู่กบั เยว่ เยวร่ บั ผมมาเลย้ี งตอนผมอายหุ า้ ขวบ ความทรงจำ� ตอนเดก็ ๆ มันก็ไม่ได้ชัดนัก แต่จ�ำได้ว่าผมเคยนอนรวมกับคนอ่ืนอยู่ในห้อง กว้างๆ แล้วก็มผี ้ชู ายตวั สูงๆ มาหา มาคยุ ดว้ ย แลว้ ผมกย็ ้ายมาอยู่ ในบา้ นหลังใหม่ “อยบู่ ้านเบ่ือไหม” “ไม่เบ่อื ครบั ” “เด๋ียวกเ็ ปดิ เทอมแลว้ ” พซี่ นั ใหผ้ มเรยี นในโรงเรยี นนานาชาติ ผมกำ� ลงั จะขน้ึ ม.3 หรอื เทียบเท่ากับเกรด 9 หลักสูตรไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ มีแค่บางวิชาที่ ผมอาจจะต้องเรียนเพิม่ แล้วก็เรยี นภาษาจีนต่อ “พีซ่ นั อายเุ ท่าไหรค่ รับ” “คิดว่าเท่าไหรล่ ่ะ” วงแขนเขาโอบเอวผมให้เข้าไปน่ังชิด ขายาวยกข้ึนไขว่ห้าง สาบเสอื้ ดา้ นขา้ งทแ่ี หวกออกทำ� ใหผ้ มเหน็ ไลนก์ ลา้ มเนอ้ื ขาของพซ่ี นั แนบไปกบั เนือ้ ผ้าชดั เจน มนั ทำ� ใหผ้ มนกึ ถงึ ...วนั ทเ่ี ขามแี คเ่ สอ้ื คลมุ บนตวั กบั กางเกงท่ี เกาะเอวอย่างหม่ินเหม่จนเห็นกล้ามเน้ือที่เรียวลงเป็นรูปตัววี...น่า แปลกทีผ่ มกลบั จำ� รายละเอียดบนรา่ งกายพ่ีซันได้ชดั เจน “หืม? ว่าไง” สตผิ มกลบั มาเพราะมอื ถกู เขาดงึ ไปจบั ตวั พซ่ี นั อนุ่ จงั มอื เขา ก็อุ่น กอดของเขากอ็ นุ่ อากาศทจ่ี นี คอ่ นข้างเยน็ กวา่ ทีไ่ ทย แล้วยงิ่ ระเบียงถกู เปดิ ออกรับลมเยน็ ๆ แบบน้ดี ว้ ยแลว้ ...การได้ซุกในอ้อม ~ แบมแบม ~

36 กอดของพี่ซนั นมี่ ันดจี งั “หกสบิ ” พซี่ นั ชะงักก่อนจะขมวดค้วิ แล้วบีบจมูกผม “พแ่ี ก่ขนาดนน้ั เลย” “ใช่ครบั คนแก่ ปู่ซนั ของตอง” มนั อดหวั เราะไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ เพราะพซี่ นั ทำ� หนา้ ลำ� บากใจ เขาถงึ กับยกมอื ลบู หน้าตวั เอง “คนแกน่ ่พี ไ่ี มย่ อมรับ แต่เป็นของตองนีพ่ ตี่ กลง” คนบ้า...แกล้งเลก็ แกลง้ น้อยก็ยังจะเอา เขาเปน็ สุริยะ หยาง ตัวรา้ ยชัดๆ แมเ้ สยี งเขายังคงทมุ้ น่มุ นา่ ฟัง สำ� เนียงไทยบางค�ำท่ไี ม่ ชัด...ทำ� ไมลักษณะการพูดของเขามเี สนห่ ์ “ของผมอะไรเล่า...แต่แก่จริงๆ นะเนี่ย อนั นตี้ ีนกานะครบั ” ผมยกนว้ิ จิม้ ๆ หางตาของเขา มันไม่มหี รอก พ่ซี ันอายนุ า่ จะ สักยี่สิบห้ายี่สิบหก ยังอายุน้อยเกินไปด้วยซ้�ำกับอาณาจักร พระอาทติ ยข์ องเขาทแี่ สนจะยิ่งใหญ่ “มแี ลว้ เหรอ” “หนา้ ผากกย็ น่ แล้วครบั ” มนั ไดใ้ จนดิ หนอ่ ยทเ่ี หน็ พซี่ นั ดกู งั วล อยา่ งนอ้ ยผมกไ็ ดเ้ อาคนื เล็กๆ น้อยๆ บ้าง “งน้ั พ่ีตอ้ งรีบแลว้ ” “รีบ?” ฉบั พลนั ผมกถ็ ูกกดลงกับโซฟา ขอ้ มอื ถกู รวบไวเ้ หนือหวั และ พ่ีซันก็คร่อมอยู่ด้านบน มันไวมาก มากจนผมตกใจได้แต่เบิกตา กว้าง หน้านิ่วคิ้วขมวดแปรเปล่ียนเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์...แบบท่ีเขา ชอบแกลง้ ผม ~ Setting Sun อาณาจกั รพระอาทติ ย์ เลม่ 1 ~

37 จากที่ผมได้แกล้งเขาบ้างกลายเป็นว่าตอนนี้ผมก�ำลังจะโดน พี่ซันแกล้งอีกแล้ว ท�ำไมเขาช่าง...เป็นคนนิสัยไม่ดีชอบแกล้งผมได้ ท้งั วี่ทง้ั วัน “กนิ เด็ก...จะท�ำใหเ้ ป็นอมตะ” “ไมใ่ ห้กนิ นะครับ” “ชิมๆ กย็ ังดี เผ่อื ลดอายุ จากหกสบิ จะได้เหลอื สกั ย่ีสิบหา้ ใน สายตาตอง” แลว้ เขากก็ นิ ผม...โดยการกดั หู ผมไมเ่ ขา้ ใจหรอกวา่ ทำ� ไมเวลา เขาวนุ่ วายกับหผู มทไี รมนั ร้สู ึกแปลกมากกว่าบริเวณอืน่ ๆ มนั ท�ำให้ ผมตาพร่าและสง่ เสยี งน่าอาย “อยา่ กัดปาก...” ผมโดนเขากนิ หจู นเขาพอใจ หลดุ ออกจากออ้ มแขนเขาไดเ้ ขา ก็ไม่ยอมให้ผมหนีไปไหน ยังคงรวบเอวผมมาน่ังติดกับเขาอยู่ดี พยายามจะเขยบิ หนเี ขากล็ ากกลบั มา พอพยายามอกี รอบเขากโ็ มโห จนดึงผมมานั่งตัก สองแขนล็อกเอวผมไว้ อิสระของผมหายวับไป กับตา ... คนื นน้ั ผมลอ็ กหอ้ ง หวั ใจของผมทำ� งานหนกั เกนิ พอแลว้ ...ผม อยากไดเ้ วลาทจ่ี ะคดิ ...คดิ ถงึ คำ� พดู ของเขาทบ่ี อกวา่ เรอื่ งนมี้ นั ไมย่ าก แล้วทา่ ทขี องเขามันหมายความวา่ อะไรได้บา้ ง ผมอายุสิบหา้ ถึงผมจะไม่ได้มีประสบการณด์ า้ นนีแ้ ต่วา่ ผมรู้ นะ...ว่าทุกอย่างท่ีเขาท�ำ ถ้าเขาไม่หยุดมันสามารถไปถึงขั้นไหน... มนั เป็นความสมั พนั ธแ์ บบผู้ใหญ่ แค่...แคผ่ มไมเ่ คย พ่ีซันท�ำลงไปเพราะอะไร เขาอยากจะมีความสัมพันธ์แบบ ผู้ใหญ่กับผมเหรอ แต่เขาเป็นผู้ปกครอง ระหว่างเรามันแปลก ~ แบมแบม ~

38 ประหลาด เจ้าบ้านเยว่...ผู้ปกครองคนเก่าของผมไม่เคยท�ำแบบนี้ กบั เยวผ่ มเหมอื นเปน็ ลกู ...เปน็ นอ้ งของพจ่ี นิ เปน็ นา้ ของเจน้ิ แตก่ บั หยาง กับสุริยะ หยาง ผมเปน็ อะไร สถานะระหวา่ งเรามนั คลมุ เครือ...ไมช่ อบอะไรแบบนเ้ี ลย ... ผมนอนไม่หลับ ผมล็อกประตู...แต่...ก็ยังรอฟังเสียงประตู ห้องเขา รอฟังเสียงฝีเท้าเขาเดินมาที่ห้องผม แทบจะเวลาเดิมใน ทกุ คนื ...คนื นเ้ี ขาเขา้ ห้องผมไมไ่ ด้ เสยี งลกู บดิ ประตทู บี่ ดิ ไมอ่ อกทำ� ใหผ้ มใจเตน้ แรงในความเงยี บ งัน ทว่าในหัวเต็มไปด้วยค�ำถาม เขาจะท�ำยงั ไง เขาจะเดนิ กลับไป ไหม หรือเขาจะเรยี ก ใจหนงึ่ ผมอยากใหเ้ ขาเขา้ มา...อกี ใจผมกลบั อยากใหเ้ ขากลบั ไป ผมกลายเป็นคนสับสนในตัวเอง การล็อกประตูมันควรเป็นค�ำ ตอบที่ชัดเจนทสี่ ดุ คือผมไม่อยากให้เขาเข้ามา ทวา่ มนั ไมใ่ ช่เลย สมั ผสั ของเขาทผี่ มคนุ้ เคย...รา่ งกายราวกบั ตงั้ คำ� ถามวา่ สรุ ยิ ะ หยางหายไปไหน ผมแปลกไป ผมไมเ่ ปน็ ตัวเอง เปน็ ใครอกี คนท่ีผม ไม่ร้จู ักเอาซะเลย กอ๊ ก! กอ๊ ก! ไม่มีค�ำพูดอะไรสักค�ำ มีเพียงเสียงเคาะประตูสองทีเท่านั้น มันเหมือนเราก�ำลังท�ำสงครามประสาท พ่ีซันยังยืนอยู่หลังบาน ประตูไมไ่ ปไหน ผา่ นไปหา้ นาทเี ขากย็ งั ไมไ่ ปไหน มแี คผ่ มทเี่ รมิ่ กระวนกระวาย ดันตัวลุกจากเตียงมานั่งกอดเข่า เขาท�ำแบบนี้ท�ำไม ท�ำเพื่ออะไร แลว้ ...แลว้ ผมตอ้ งท�ำยงั ไงตอ่ อยากจะรอ้ งไหอ้ กี แลว้ ผมเปน็ คนเขม้ แขง็ แมแ้ ตต่ อนเจน้ิ เกดิ ~ Setting Sun อาณาจกั รพระอาทติ ย์ เล่ม 1 ~

39 แล้วโดนมองด้วยสายตาต้ังค�ำถามผมก็ยังไม่ร้องไห้ ท�ำไมถึงมา ออ่ นแอกับเรอ่ื งพซ่ี ัน หรอื เพราะตอนนเี้ ขาเปน็ ทกุ อยา่ งของผมไปแลว้ ผมกเ็ ลยคาด หวงั ...หวงั วา่ ทขี่ องผมตอนนม้ี นั จะเปน็ ความจรงิ จะไมม่ ใี ครแยง่ มนั ไปอีก ผมจะอยกู่ ับพซี่ นั ไดต้ ลอดไป น้�ำตามันเริ่มกลั้นไม่ค่อยอยู่ สุดท้ายเสียงสะอ้ืนโง่ๆ ก็หลุด ออกมา ผมรอ้ งไห้ รอ้ งเพราะความสบั สนทไ่ี รท้ ม่ี าและไรท้ ไ่ี ป ในอก เหมอื นมีหลมุ ดำ� ท่ีกดั กนิ อย่างบา้ คลง่ั “ตอง” บานประตูถูกเปิดตอนไหนไม่รู้ แต่ร่างกายมันพาตัวเองโถม เขา้ ไปในออ้ มแขนของสุรยิ ะ หยาง...คนขแ้ี กล้ง คนใจรา้ ย คนนิสยั ไม่ดีท่ีทำ� ให้ผมเปน็ แบบนี้ “เดก็ ดี ร้องไห้ท�ำไม” “ผม...ผมไมเ่ ข้าใจ ไมเ่ ข้าใจอะไรเลย พ่ซี นั ฮืออออออ” “น่ิงซะ...แล้วพี่จะอธบิ ายใหต้ องฟงั เอง” “มันทรมาน...มนั แย่ แย่มากๆ” ผมรอ้ งไหเ้ ปน็ บ้าเป็นหลัง นานกว่าความอึดอัดจะทเุ ลาลง... เหลอื เพยี งกอ้ นสะอนื้ ทยี่ งั ไมห่ ายไปกบั ตวั ผมทน่ี อนอยใู่ นออ้ มแขน ของพระอาทติ ย์ คนทีท่ ำ� ผมรอ้ งไห้...กบั คนท่อี ยเู่ คียงขา้ งผม คือคนเดยี วกัน ~ แบมแบม ~

Chapter 4 Another Room “อา้ ปาก” ผมกลายเป็นเดก็ ๆ นง่ั พงิ หัวเตยี งให้พซี่ นั ปอ้ นข้าว เรอ่ื งเมือ่ คนื ทผ่ี มรอ้ งไหท้ ำ� ใหผ้ มไมส่ บาย ไขข้ น้ึ ปวดหวั แลว้ กป็ วดตาไปหมด พอกนิ ขา้ วเสรจ็ เขากจ็ บั ผมเชด็ ตวั พซี่ นั เหน็ ผมทง้ั ตวั นน่ั แหละ แตค่ งเพราะไมส่ บายละมงั้ เขาเลยไมแ่ กลง้ แตห่ ยบิ ชดุ คลมุ มาใหผ้ ม ใส่แทนชุดนอนแล้วดงึ ผ้าห่มมาปิดถงึ คอให้ “ห้ามกระดุกกระดิกไม่ง้ันฉดี ยา” เขาจะเรยี กหมอแลว้ แตผ่ มกลวั ผมเคยปว่ ยนะ แคน่ ไี้ มเ่ ปน็ ไร หรอก เด๋ียวกห็ าย “พลิกตัวนอนตะแคงกไ็ มไ่ ดเ้ หรอ” “กวนพี่เหรอตอง” ผมท�ำปากยู่ใส่เขา ส่วนเขาก็ไม่ยอมไปไหน ท�ำตัวเป็น พยาบาลดีเด่นน่ังพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ ผม พี่ซันชอบ อา่ นหนังสอื แนวศลิ ปะเก่าๆ สมกับเปน็ เจ้าของธุรกิจดา้ นน้ี ~ Setting Sun อาณาจกั รพระอาทติ ย์ เล่ม 1 ~

41 การเป็นไข้ท�ำให้ผมรู้สึกหนาว แล้วพี่ซันก็เหมือนก้อนความ อนุ่ ...เขาเปน็ พระอาทติ ยก์ เ็ ลยตวั อนุ่ ๆ มง้ั ขอเขยบิ ไปใกลห้ นอ่ ยนะ ครบั ... “จะเอาอะไร” เขาคงรู้สึกได้ว่าผมก�ำลังดุ๊กดิ๊ก แขนของผมชนกับท่อนขาใต้ ผา้ หม่ ตัวเขาอนุ่ จรงิ ๆ ด้วย “พี่ซันตัวอุ่น...ตองหนาว” เขาย่นื มือมาและผมกร็ ีบคว้าเอาไว้ น้วิ มือเราประสานกันแต่ มนั ไม่ค่อยถนดั เท่าไหร่เพราะเขาน่ังแตผ่ มนอน ผมเลยยกตวั ขึน้ ไป หนนุ ตกั เขา พ่ีซันอยากมานั่งเฝ้าเองนะ...ต้องให้ผมได้เอาแต่ใจบ้าง คน ปว่ ยต้องไดส้ ิทธิพเิ ศษสิ จะได้หายปว่ ยไวๆ “เจ้าเล่หน์ ะอวน๋ิ ” “อว๋นิ ไม่ได้ทำ� อะไรสกั หนอ่ ย” เสยี งหัวเราะทุ้มๆ กบั แววตารืน่ รมยท์ �ำใหพ้ ซ่ี นั ดมู เี สน่ห์ เขา ยอมวางหนังสือลงแล้วเปลี่ยนมาลูบหัวผม สบายจัง...ความสบาย อย่กู ับผมเพยี งครู่เดียวมือเขากเ็ รมิ่ ขยับมาบบี คลึงใบหผู ม “อ้ือ...” ผมกลายเป็นแมวให้เขาเกาคาง ก่อนน้ิวแกร่งจะกดลงท่ีริม- ฝีปากล่าง นัยน์ตาเขาสะท้อนภาพผมชัดเจน มือข้างหน่ึงเรายัง ประสานกนั อยู่ เขาบีบเบาๆ แล้วขยบั นิ้วโปง้ หมนุ วนบนหลงั มือผม ปากของผมเผยอออกปล่อยให้เขาสอดน้ิวเข้ามากวัดเกี่ยว เล่นกับลิ้นผม ความเคลิบเคลิ้มท่ีผมไม่เข้าใจท�ำให้ผมเผลอไผลไป กบั สมั ผสั ของเขา ลมหายใจผมหอบกระชั้น รา่ งกายรอ้ นวูบวาบ ทอ่ นขาของผมขยบั เสยี ดสกี นั ไปมาอยา่ งควบคมุ ไมไ่ ด้ อาการ ~ แบมแบม ~

42 แบบน้ีมันเป็นเฉพาะกับพี่ซัน เฉพาะเวลาที่เขาแกล้งผม จับผม... สัมผสั ผม “มานีม่ า” ผมถกู เขาดงึ รง้ั ขนึ้ จากเตยี งไปนง่ั ครอ่ มบนตกั เขา สองแขนผม โอบรอบลำ� คอแกร่ง สายผูกเอวท่เี ขาผกู ใหเ้ กอื บจะหลดุ อยู่รอมร่อ สาบเสอื้ เคลอ่ื นออกจากกนั จนเกอื บรว่ งหลน่ จากไหล่ ขาผมโผลพ่ น้ ออกมาไปถึงตน้ ขา...ผมก�ำลงั จะโป๊อีกแลว้ “เด็กดี” พซ่ี นั ดงึ ทเี ดยี วสายคาดเอวกห็ ลดุ หายไปพรอ้ มๆ กบั เสอื้ คลมุ ทห่ี ลน่ ลงจากตวั ผมในทสี่ ดุ ไปกองอยตู่ รงสะโพก อากาศเยน็ ๆ ทำ� ให้ ผมตัวส่ันโน้มตัวเขา้ หาเขา กลิ่นใบชาบนตัวพ่ีซัน...หอมจัง ขณะเดียวกันคงเพราะกลิ่น หอมๆ นผ่ี มเลยมนึ งง หลดุ เสยี งครางแผว่ ไปกบั ฝา่ มอื อนุ่ ทลี่ บู ไลอ้ ยู่ บนแผ่นหลงั ตัวพ่ซี นั อุน่ มาก อุ่นมากจรงิ ๆ... นิ้วของเขาบีบเคล้นไปทั่วตัวผม ทุกสัมผัสมันท้ิงความอุ่นไว้ บนผวิ แวบหนงึ่ ผมรสู้ กึ ชอบทโ่ี ดนเขาแตะตอ้ ง แมม้ นั จะออ่ นแรงจน ตอ้ งทง้ิ ตวั ซบลงกบั ไหลเ่ ขา “อวนิ๋ ” เสยี งพี่ซันแหบพร่า และน้ิวเขาก็ควานหาแผน่ อกของผมเจอ ผมโดนเขาแกลง้ อกี แลว้ ปลายนว้ิ เขากดยำ�้ ทน่ี มผม ปลายเลบ็ สะกดิ จนร่างกายผมร้อนไปหมด หรือว่าผมก�ำลงั จะตัวอนุ่ แบบพ่ซี ัน ... การแกลง้ ของพซ่ี นั ไปไกลกวา่ ทกุ ครง้ั เขาจบั ผมเอนตวั ลงนอน ~ Setting Sun อาณาจักรพระอาทติ ย์ เล่ม 1 ~

43 กบั เตยี งแลว้ ขยบั เคลอ่ื นขน้ึ มาครอ่ มบนตวั ผม เขา่ สองขา้ งถกู ดนั ขน้ึ ตั้งชัน ร่างกายเสียดสีไปกับผืนผ้าเรียบลื่นของชุดที่พ่ีซันใส่ มืออุ่น บบี เคลน้ ไปตามต้นขา กอ่ นจะสมั ผัสลงตรงกลาง “อะ...” นำ้� ตามากมายรว่ งหลน่ เพราะสมั ผสั ของเขา ความเคลบิ เคลมิ้ ที่มากกว่าทุกครั้งเพียงเพราะแค่เขาขยับมือ เสียงกระซิบของพ่ีซัน ทำ� ใหร้ า่ งกายเหมอื นจะโบยบนิ กลนิ่ ใบชาและโคโลญโอบลอ้ มรอบ ตัวผมเน่นิ นาน แล้วผมกร็ ่วงหลน่ บนก้อนเมฆท่เี ขาสรา้ งไว้ พายอุ ารมณห์ มนุ วนผา่ นไปเหลอื เพยี งความเฉอะแฉะบนมอื อนุ่ กบั สายตาลอ้ เลยี นทท่ี ำ� ใหผ้ มเขนิ อาย ปลายจมกู โดง่ สมั ผสั แกม้ ผมกอ่ นเรียวปากนุม่ จะงับเบาๆ ท่ีใบหู ผมหน้ารอ้ นผา่ วจนไมก่ ลา้ สบตาเขา... “เขินเหรอ...” คนข้ีแกล้ง... “หมื ...ว่าไงครับ” เขากดจบู ลงทลี่ าดไหล่ นำ�้ เสยี งหยอกลอ้ ...นสิ ยั ไมด่ เี ลย สรุ ยิ ะ หยาง “ออกไปเลยนะครบั ” “ไม่ไป อยากอยู่กับตอง” “พ่ีซนั อะ...” มนั อดไมไ่ ดต้ ้องยกมอื ทุบไหล่เขา แตแ่ รงผมก็ไมม่ ีเพราะโดน เขาสูบไปหมดแล้ว ร่างกายผมอ่อนล้าและเร่ิมง่วงงุน เขายังคง คลอเคลยี กับผมอีกสักพักก่อนจะลุกออกไป แต่มือผมคว้าชายเสื้อเขาไว้ แค่เขาขยับออกความเย็นก็เข้า มาแทนที่ ผมไมอ่ ยากใหเ้ ขาไปไหน ถงึ จะเพงิ่ ไลเ่ ขาแตว่ า่ ...กไ็ มอ่ ยาก ~ แบมแบม ~

44 ให้ไปจรงิ ๆ สักหนอ่ ย “คนดี พี่ไปลา้ งมือคร่เู ดียวครบั ” “ตองรอ...” เขาไมพ่ ดู อะไร แคก่ ม้ ลงมาทง้ิ สมั ผสั หอมกลนิ่ ชาบนกลบี ปาก ของผมแลว้ ลกุ ออกไป อากาศเยน็ เขา้ มาแทนทอ่ี ยชู่ ว่ั ครเู่ ขากก็ ลบั มา กลบั มานอนเคยี งข้าง มากอดผมเข้าไปซกุ ในออ้ มแขนของเขา มืออุ่นลูบไล้แผ่นหลัง...ผมหาวหวอดด้วยความสบายตัว สัมผัสของพ่ีซันอุ่นสบายจริงๆ และก่อนผมจะหลับไปมือเขาก็ เคลอื่ นลงบีบเบาๆ ทกี่ ้นของผม ขนาดผมจะหลับ...เขากย็ ังแกลง้ เฮอ้ ...นสิ ยั เสยี จัง เรานอนเล่นกนั บนเตียงของผมท้งั วนั ต่ืนมาก็กินขา้ ว กิน ยานัง่ พิงหัวเตียงฟังเขาอ่านหนงั สอื สุริยะ หยางหนา้ ตาเจ้าเลห่ ก์ ับ ลุคอ่านหนังสือน่ีไม่เข้ากันเลย แล้วเขาเลือกอ่านมุกข�ำขันของ ราชวงศอ์ ังกฤษเนย่ี นะ...ย่งิ ไม่เขา้ กนั มากๆ ส�ำเนียงภาษาอังกฤษของพี่ซันอย่างกับเจ้าของภาษามาเอง ผมนั่งพิงอกเขา ขาข้างหน่ึงก่ายเกยบนตักแกร่ง แขนพ่ีซันโอบเอว ผมไว้กับตวั ผมยังคงแตง่ ตัวไมเ่ รียบรอ้ ย มีเพียงชดุ คลมุ ...แตเ่ ป็นตวั ใหม่ เพราะเราท�ำเลอะเทอะ มนั ถูกผกู หลวมๆ บนตวั ผม แต่ผมเลิกจะ ใสใ่ จผูกมัดให้ดๆี แลว้ เพราะเขาชอบทำ� มันหลุดอยดู่ ี เขาอา่ นหนงั สอื ทกี ห็ นั มากม้ ลงจบู ผมที ไมว่ า่ จะหนา้ ผาก แกม้ ใบหูหรอื ปาก ผมประทว้ งจนเลกิ ประท้วงเพราะเขากไ็ ม่ปล่อย คอย ดเู ถอะขอใหต้ ิดไข้ผมไปเลย พอผมเริ่มง่วงเพราะฤทธ์ิยา เขากข็ ยับมอื มาบีบเคลน้ นมผม ~ Setting Sun อาณาจกั รพระอาทติ ย์ เล่ม 1 ~

45 จะบบี อะไรนกั หนา ผมไมม่ นี มสกั หนอ่ ย หรอื มนั นม่ิ เหมอื นลกู บอล นวดมอื ตอนเย็นผมเร่ิมหายมึนหัว เราเลยลงไปกินม้ือเย็นด้านล่าง กัน พ่ีซนั โอบเอวผมเดนิ ลงบนั ไดไปกับเขา แตม่ อื เขากย็ งั ซุกซนวาง แหมะอย่เู หนอื สะโพกผม บางทีก็เคลอ่ื นลงขยำ� ก้น ผมอาจจะเร่มิ อ้วนจรงิ ๆ กไ็ ด้ เขาเลยมันเข้ยี วขยำ� ตัวผมเล่น อยู่นน่ั แหละ พซี่ นั นา่ จะเหน็ ผมเปน็ แมวขเี้ กยี จจรงิ ๆ ดว้ ย เขาไมป่ ลอ่ ย ผมไปน่ังกนิ ขา้ วดีๆ แต่ให้น่งั ตักเขา เอนหลังพงิ เขาแทนพนกั เกา้ อ้ี แล้วป้อนข้าวผม “อนั นเี้ ปา๋ ฮื้อรา้ นดังของเซีย่ งไฮ”้ มอื ขา้ งทไี่ มไ่ ดโ้ อบเอวผมตกั เปา๋ ฮอ้ื นำ�้ แดงขน้ึ มาเปา่ แลว้ ปอ้ น ผม แตล่ ะค�ำมักจบลงท่ีเขาจุ๊บปากผมเบาๆ รอยย้ิมรืน่ รมยอ์ ารมณ์ ดีนี่นา่ หม่นั ไส้มาก “หฉู ลามก็อรอ่ ยนะ” ยังเค้ียวค�ำเก่าไม่หมด ก็มีอันใหม่มาอีกแล้ว พี่ซันนี่เป็นคน เงินเหลือเฟือแบบท่ีเขาว่าน่ันแหละ แต่ละจานท่ีเขาน�ำเสนอมีแต่ ของแพงๆ แลว้ ก็กินไม่หมด อยู่กันอีกสักพักผมต้องติดนิสัยไม่ดีแบบนี้แน่ๆ เป็นคน ประเภททถ่ี า้ พซ่ี นั มลี กู กไ็ มค่ วรไดร้ บั เชญิ เปน็ คณุ พอ่ ตวั อยา่ งในงาน วนั พ่ออะ เด็กคงรอ้ งไหท้ ง้ั โรงเรียน ... ทั้งวันผมตัวติดกับพี่ซันราวกับฝาแฝด เขาปล่อยผมแค่เวลา เดยี วคอื ตอนเขาไปอาบน้�ำแลว้ กก็ ลบั มาจบั ผมเชด็ ตวั แลว้ เปลยี่ นมา ~ แบมแบม ~

46 ใสช่ ดุ คลมุ ตวั ใหม่ อาการปว่ ยกบั มอื ไมซ้ กุ ซนของเขาทำ� ใหผ้ มลมื ทวง ค�ำตอบ ค�ำตอบของคำ� ถามวา่ เขาท�ำแบบนี้กบั ผมเพราะอะไร แต่ผม ก็เหน่ือยเกินกว่าจะสู้กับเขาในวันน้ี เพราะนอนท้ังวันผมเลยยังไม่ ค่อยง่วงเท่าไหร่ เราเลยมานง่ั เล่นกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นดา้ นใน มันคือห้องนั่งเล่นส�ำหรับวิวสวนโดยเฉพาะ พ่ีซันสร้างบ้าน แบบเอาแตใ่ จตวั เองสดุ กู่ ทง้ั หอ้ งมแี ตห่ มอนองิ นมุ่ ๆ ใหท้ อดตวั นอน กับก�ำแพงกระจกวิวเดียวกับห้องนอนของผม แค่...ขยับมุมอีกนิด หนอ่ ย ผมวา่ ถ้าบา้ นเขาเปดิ ใหค้ นเทย่ี วชมคงท�ำกำ� ไรมหาศาล ฉาก กั้นห้องนี้กับทางเดินส่วนตัวในตัวบ้านท�ำจากไม้ซ่ีสีเข้มแบบด้ังเดิม ของจีน ถา้ มีแขกมาน่งั ทีห่ อ้ งรับรองตรงกลางยังไงกม็ องไมเ่ หน็ ตรง น้ี ไม่ค่อยเข้าใจนักกับเร่ืองสถาปัตยกรรมและงานอินทีเรีย แต่ ผมคิดว่าบ้านหลังน้ีอาจจะราคาแพงกว่าตึกสวยๆ สักตึกใน กรงุ เทพฯก็เปน็ ได้ เขาไม่ได้อ่านหนังสือให้ผมฟังแล้ว แต่เปิดเพลงบรรเลงของ จนี ให้ฟงั แทน “กเู่ จิ้งเหรอครบั ” มันเป็นเครื่องดนตรีแบบจีนอย่างเดียวที่ผมรู้จัก แต่ไม่แน่ใจ นักวา่ ใชเ่ สียงกูเ่ จง้ิ หรอื เปลา่ “ไม.่ ..นี่ผีผา เลน่ ยากกวา่ กู่เจงิ้ ” “เพราะจงั ” “อยากหัดเลน่ ไหม” “นานแน่เลยครบั กวา่ ผมจะเลน่ เป็น” ~ Setting Sun อาณาจกั รพระอาทิตย์ เลม่ 1 ~

47 “ย่ีสิบปีถงึ เล่นไดพ้ ก่ี ็จะรอฟัง” “ฝกึ ตง้ั ยสี่ ิบปไี ม่เลน่ แลว้ ครับ” เขาหวั เราะ ไมร่ ทู้ �ำไมผมร้สู ึกผ่อนคลายเป็นพเิ ศษ พ่ีซันเวลา ไมเ่ จ้าเล่ห์เขากด็ ูน่ารกั ? ไม่หรอก เขาไม่ไดน้ ่ารัก แค่...แคเ่ ปน็ อะไร ทีค่ ลา้ ยๆ กบั น่ารักเท่านัน้ แหละ “หายป่วยแล้วพีจ่ ะพาหัดเลยี้ งหนอนไหม” “ผมกลัวหนอน มนั ดุ๊กด๊กิ ” “มันตัวนิดเดียว ตองตวั ใหญ่กวา่ หนอนทัง้ รังรวมกนั อกี ” หนอนทั้งรัง? คิดแล้วก็ขนลุก ผมไมช่ อบหนอนเลย กไ็ มเ่ ชงิ หนอนอย่างเดียว แต่รวมถึงพวกกิง้ กือ ไสเ้ ดอื นทม่ี ันกระดืบๆ ได้ แม้แต่เจ้าหนอนเขยี วอ้วนๆ มันดดู ุก๊ ด๊ิกหยุกหยิกยงั ไงไม่รู้ “ง้ันไปเดินเล่นพิพิธภัณฑ์แทนแล้วกัน เด๋ียวพี่จะให้คนเอา หนอนไปเก็บที่อืน่ ” “ในบ้านเรามหี นอนดว้ ยเหรอครบั ” “ไมม่ ี ยงั ไมไ่ ดใ้ หเ้ อาเขา้ มา...ตอนนม้ี แี ตอ่ ยา่ งอนื่ ทใี่ หญก่ วา่ หนอนใหเ้ ลี้ยง” เขายิ้มเจ้าเลห่ ์อีกแล้ว พี่ซันคนเกอื บจะนา่ รักกลายเป็นพี่ซัน นสิ ยั ไมด่ ี ผมเลอื กจะปดิ ปากซกุ ลงกบั ไหลเ่ ขาแทนทจ่ี ะถามเขาตอ่ วา่ เขาหมายถงึ อะไร...มนั เหมอื นกบั วา่ ถา้ ผมหลดุ ปากถามเขาจะแกลง้ ผมอกี นา่ แปลกทพี่ ซี่ นั ชวนผมคยุ ไดห้ ลายเรอื่ ง เขาคยุ สนกุ ทำ� ใหผ้ ม ไมเ่ กรง็ เวลาอยกู่ บั เขา ยกเวน้ ตอนเขาแกลง้ นนั่ แหละ ตอนนเี้ ขากย็ งั แกล้งอยู่ แตไ่ มจ่ ริงจงั นกั มือเขายังยุ่มย่ามกับขาผมทีเ่ กยอย่บู นตัวเขา มนั ก.็ ..สบายๆ อาจจะเป็นความรู้สึกเดียวกับที่แมวรู้สึก มันเคลิ้มๆ เวลาโดนเกา ~ แบมแบม ~

48 ตรงน้ันตรงนี้ ผมเรมิ่ งว่ งในทสี่ ดุ เสยี งทมุ้ ขา้ งใบหกู บั เสยี งผผี าทำ� ใหห้ นงั ตา มนั หนกั ขนึ้ เรอื่ ยๆ แลว้ ตวั ผมกล็ อยขนึ้ เพราะถกู อมุ้ จากมมุ นผ้ี มเหน็ แนวกรามและคางของเขาชดั แจ๋ว พีซ่ ันเป็นคนหล่อ แต่หล่อแบบตวั ร้ายจริงๆ นั่นแหละ ไหล่ ข้างนี้ของเขามีรอยสักรูปพระอาทิตย์ดวงใหญ่ ตาผมจรดจ้องไปที่ ลำ� คอ ปกเส้อื ...และใบหู ถา้ ผมกัดหพู ซี่ นั เขาจะรู้สึกเหมอื นผมไหม ... เปน็ ครั้งแรกท่ีผมไดเ้ ขา้ มาในหอ้ งนอนใหญ่ มันแตกตา่ งจาก ห้องผมโดยส้ินเชิง ห้องนอนของพี่ซันเหมือนห้องชุดหรูหราที่มีชุด โซฟาท�ำจากไม้อย่างดี แล้วทอดยาวเข้าไปเป็นฉากบังสายตาท่ีย่ืน ออกมาจากกำ� แพงทงั้ สองดา้ น เหลอื เพยี งทางเดนิ ทจ่ี ะนำ� ไปสเู่ ตยี ง ใหญ.่ ..ฉากดา้ นบนหวั เตยี งเปน็ รปู เชงิ สญั ลกั ษณห์ ยนิ หยางทถ่ี กู วาด ดว้ ยสนี ำ้� ...ไมใ่ ชห่ ยนิ หยางแบบทเ่ี คยเหน็ ทเ่ี ปน็ เหมอื นหยดนำ้� สขี าว ดำ� แตเ่ ปน็ ปลาแสนสวยสดี �ำสขี าวบนผวิ พนื้ สเี หลอื งนวลกนิ พน้ื ทที่ ง้ั ดา้ นของก�ำแพง แม้แต่ห้องนอนก็ช่างฟุ่มเฟือยประสาคนมีเงินจนไม่รู้จะเอา เงินไปทำ� อะไร ผมยังไม่ทนั ส�ำรวจรายละเอียดอยา่ งอ่ืนเขาก็ปลอ่ ยผมจมลง กับกองผ้าห่มนุ่ม กล่ินน้�ำยาปรับผ้านุ่มของพี่ซันก็คล้ายกับกลิ่นใบ ชาชนิดหน่ึงที่ผมนกึ ไม่ออก เขาเออื้ มไปกดปมุ่ อะไรสกั อยา่ งบนโตะ๊ ขา้ งเตยี ง ฉากกนั้ หอ้ ง ท่ีผมนึกว่าแค่มีไว้ตกแต่งเพื่อความสวยงามกลับเลื่อนบรรจบกัน หอ้ งดา้ นนอกเปน็ เพยี งเงาเลือนรางผ่านฉากกน้ั กระดาษ และผมก็ ~ Setting Sun อาณาจกั รพระอาทติ ย์ เลม่ 1 ~

49 ถูกขังอย่บู นเตียงของเขา...ผู้ชายทเี่ หมอื นพระอาทติ ย์ ความง่วงปลิดปลิวหายไปตอนไหนก็ไม่แน่ใจ สายตาของ สรุ ยิ ะ หยางเหมอื นมแี รงดงึ ดดู ทท่ี ำ� ใหผ้ มไมอ่ าจละสายตาไปจากเขา ได้ ทุกอิริยาบถของเขาล้วนน่ามอง ไม่ว่าจะตอนเขาค่อยๆ แกะ กระดุมคอ...ดึงชุดยาวรุ่มร่ามออกจากตัวจนผมเห็นรอยสักรูป พระอาทติ ยบ์ นไหลข่ องเขา มอื หนาเลอื่ นตำ�่ ลงมาตามกลา้ มหนา้ ทอ้ ง และปลายนว้ิ เขาก็ หยดุ ลงทีข่ อบกางเกง...สายตาผมเองก็หยุดอยูต่ รงนน้ั ตรงทีก่ ล้าม เนอื้ ชา่ งเหมือนกบั รปู ตวั วีของเขา ลมหายใจผมหอบกระชั้นอย่างไร้สาเหตุ สองขาขยับเสียดสี กนั อยา่ งควบคมุ ไมไ่ ด้ ตวั ผมบดิ ไปมาจนชดุ คลมุ บนตวั ผมหลดุ ออก จากกัน มันหลุดงา่ ยจะตายในเมอ่ื พี่ซนั ไมเ่ คยผกู มันอย่างตง้ั ใจเลย ไมห่ รอก เขาตง้ั ใจ...ตัง้ ใจให้มันหลดุ งา่ ยแบบนต้ี า่ งหาก ผมสงสัยว่าที่ผมมึนงงแบบนี้เพราะผมไม่สบาย ไม่ใช่เพราะ เขาขยับเขา้ มาใกล้และลูบไล้หยอกล้อกบั นมผมท้งั สองข้างแบบน้ี รอยยมิ้ ย่ัวเย้าของเขาคงไม่ใชส่ าเหตุท่ีทำ� ให้ผมหนา้ รอ้ นผ่าว ...และจูบที่ท้ิงความอุ่นชื้นไว้ที่ใบหูคงไม่ใช่สาเหตุที่ผมหลุด เสียงน่าอาย สองขาผมถกู ยกขน้ึ เกาะเกย่ี วสะโพกแกรง่ ...สรุ ยิ ะ หยางเปลา่ เปลอื ยไมต่ า่ งจากผม มนั แตกตา่ งกนั ตรงทผ่ี มไมก่ ลา้ มองเขาเหมอื น ท่เี ขามองผม ไม่กล้ามองว่าความร้อนผ่าวอันแข็งแกร่งที่ทาบทับแนบกับ ท้องน้อยของผมมนั คอื อะไร ไฟห้องหรลี่ งช้าๆ ดว้ ยรีโมทในมอื เขา จนเหลอื เพยี งแสงเหลอื งนวลลอดผา่ นฉากปลาแสนสวยออกมา มอื ผมถกู ดงึ ตำ�่ ลงไปสมั ผสั ตรงนน้ั ...ผมขยบั มอื หนดี ว้ ยความ ~ แบมแบม ~

50 กลวั แตเ่ ขากลบั ไม่ยอม กดมือผมลงแนบแนน่ กับ... “พะ...พซี่ ัน...” “ชวู่ ...” “อกึ ...อา๊ ...” มือเขาทาบลงกบั หลงั มอื ผม ขยับซอ้ นให้กำ� รอบของผมและ ของเขาไปพรอ้ มๆ กนั ตาผมพรา่ มวั ไปดว้ ยหยาดนำ้� ตา รสู้ กึ เหมอื น ตัวเองก�ำลงั ล่องลอยไปเหนือกอ้ นเมฆอกี คร้ัง “อา...มองพี่ อว๋นิ มองพี่” ประโยคค�ำส่ังท�ำให้ผมต้องจรดจ้องท่ีนัยน์ตาคมเข้มทั้งๆ ท่ี มนั ชา่ งพรา่ เลอื น แลว้ มนั ก็กลายเปน็ ภาพเพดานห้องเพราะเขาก้ม หน้าลงขบกดั ใบหผู ม ตาผมหลุบต�่ำมองพระอาทิตย์บนไหล่ของเขา...ผมก�ำลังถูก แสงอาทิตย์แผดเผา ร่างกายมันร้อนผ่าวขึ้นทุกที ล�ำคอแห้งผาก เหมอื นคนขาดน้�ำ “ตอง...ตอง” “ฮึก...” ทรมานราวกบั จะขาดใจ อึดอัดจนทนแทบไม่ไหว แล้วเสียง ผมกห็ ายไปเพราะจบู ของพซ่ี นั จบู ทขี่ บเมม้ กลบี ปากผมอยา่ งแรงจน มนั เจ็บ...เล็บผมจกิ ลงกบั ไหล่หนาอยา่ งแรง แลว้ ทกุ อยา่ งกจ็ บลงเมอื่ ตวั ผมเลอะเทอะ...หวั สมองวา่ งเปลา่ เพราะร่วงหลน่ บนกอ้ นเมฆของเขา ผมกลายเปน็ คนหมดแรง มองดูพี่ซนั ท่กี ดั ฟนั จนขึน้ รูปกราม ชัดทีข่ ้างแก้ม เขายกตัวขน้ึ จากตวั ผม มืออ่อนแรงของผมถกู ปล่อย ลงกบั เตียง เสยี งครางตำ่� ดงั อยเู่ สยี้ ววนิ าที กระแสนำ�้ อนุ่ กเ็ ปรอะเปอ้ื นลง ~ Setting Sun อาณาจกั รพระอาทติ ย์ เลม่ 1 ~

51 บนแผ่นอกผมเป็นคร้ังท่ีสอง มันมากกว่าครั้งแรก...เลอะเทอะมา จนถึงใบหน้า ยังไม่ทนั ได้คดิ อะไรเขาก็โน้มตัวลงมาจบู อกี คร้ัง มอมเมาผม ด้วยรสชาติของใบชาหอมๆ หยอกล้อผมด้วยความร้อนผ่าวจาก สมั ผัสของเขา ท�ำได้แคแ่ หงนเงยจับจอ้ งไปยังฉากดา้ นบน เจา้ ปลาหยนิ หยางบนหวั เตยี งขยบั เคลื่อนราวกบั มชี วี ติ ~ แบมแบม ~