ปรารถนา...ให้เป็นคุณ ชุด Wishing You ด้วยรัก...และปรารถนา

tiara 7 บทท่ี 1 หญิงสาววัยย่ีสิบสี่ปีร่างผอมบาง สูงหนึ่งร้อยหกสิบเจ็ดเซนติเมตร ผมด�ำขลับยาวประบ่า ปลายผมมักงอนเหมือนก้นเป็ด ด้านหน้ายาว ปดิ ดวงตาแตเ่ ธอชอบปดั ใหพ้ น้ หนา้ ผาก ดงั นน้ั จงึ มกั มองเหน็ หนา้ ผากทรี่ บั กบั ดวงหนา้ เลก็ ๆ นั้น จริ ัศยาอยู่ในชดุ เสือ้ เชิ้ตสีขาวพอดีตวั กระโปรงสอบ ยาวเสมอเขา่ กบั รองเทา้ คัชชูสีด�ำ ซ่ึงเปน็ ชดุ ทเี่ หน็ ได้เกือบทุกวัน มันแค่ สลับโทนสีไปมาระหว่างขาว เทา ด�ำ และครีม พนักงานประชาสัมพันธ์ ทต่ี อ้ งนง่ั อยบู่ รเิ วณเคานเ์ ตอรห์ นา้ บรษิ ทั ถกู คาดหวงั ใหแ้ ตง่ กายสภุ าพเรยี บรอ้ ย มากกวา่ ใสเ่ สอื้ ผา้ สฉี ดู ฉาด โดยเฉพาะเมอ่ื บรษิ ทั เฟอรน์ เิ จอรส์ ำ� นกั งานของเธอ มสี ีประจ�ำเป็นสีเทาและเงิน ผวิ ของเธอขาวซดี รมิ ฝปี ากบางตรงกลางซง่ึ เปน็ รอยหยกั นนั้ เชดิ ขนึ้ นดิ ๆ รบั กบั ปลายจมกู เลก็ ๆ พอดบิ พอดี ดวงตาเลก็ ดำ� สนทิ และยาวรี แถม มเี ปลอื กตาแคช่ นั้ เดยี ว จริ ศั ยาเคยคดิ จะทำ� ศลั ยกรรมใหเ้ ปลอื กตากลายเปน็ สองช้ัน แต่เม่ือเห็นราคาแล้วก็จ�ำเป็นต้องล้มเลิกความคิดน้ันไป ทุกวันนี้ หากวนั ใดตน่ื เชา้ กวา่ ปกตกิ จ็ ะมเี วลาแตง่ เตมิ ใบหนา้ ดว้ ยเครอ่ื งสำ� อางมากหนอ่ ย และมนั จะกลายเปน็ วนั ทเ่ี ธอมดี วงตาสองชนั้ เหมอื นคนอน่ื บา้ ง Page �������... ����������.indd 7 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 8 ขณะนี้สองมือของเธอเต็มไปด้วยแก้วกาแฟและอาหารเช้าท่ีคนใน สำ� นกั งานสง่ั ซอื้ จริ ศั ยามาถงึ ทที่ ำ� งานกอ่ นเวลาเขา้ งานรว่ มชว่ั โมงกจ็ รงิ แต่ ตอ้ งอทุ ศิ เวลาทงั้ หมดนนั้ ใหก้ บั พนกั งานคนอนื่ ๆ ซง่ึ ไดล้ สิ ตร์ ายการอาหารเชา้ ทว่ี างขายอยรู่ ายรอบอาคารสำ� นกั งานใหเ้ ธอเปน็ คนไปซอื้ มาให้ ในตอนแรก มนั เปน็ แคก่ ารแสดงนำ�้ ใจของหญงิ สาวทมี่ ตี อ่ เพอ่ื นรว่ มงาน แตน่ านวนั เขา้ ดเู หมือนมันจะกลายเปน็ หน้าที่ของเธอไปโดยปรยิ าย การรอคอยลฟิ ตข์ องอาคารสำ� นกั งานใหเ้ ชา่ ทสี่ งู เกอื บยสี่ บิ ชนั้ กเ็ หมอื น สงครามกลางเมอื ง มนั มแี ตก่ ารแกง่ แยง่ ชงิ พนื้ ทซ่ี ง่ึ ตอ้ งอาศยั ความรวดเรว็ กบั จติ ใจทเี่ ดด็ เดยี่ ว เพราะหากมวั แตส่ งสารหรอื แสดงนำ�้ ใจเธอกอ็ าจสญู เสยี โอกาสทจี่ ะไปถงึ บรษิ ทั ทนั เวลา เพราะลฟิ ตห์ กตวั นนั้ ถกู เรยี กใชง้ านอยตู่ ลอดเวลา แทบไมม่ ชี อ่ งวา่ งใหก้ บั การรอคอยเลย จริ ศั ยาจบั ตาดวู า่ ลฟิ ตต์ วั ไหนจะลงมาถงึ ชน้ั ลา่ งเรว็ ทสี่ ดุ เพอ่ื ทจ่ี ะไดว้ ง่ิ ไปตอ่ ควิ หนา้ ลฟิ ตต์ วั นนั้ แตเ่ หมอื นวนั นี้โชคจะ ไมเ่ ขา้ ขา้ งนกั เมอื่ ลฟิ ตต์ วั ทล่ี งมากอ่ นกลบั เปน็ ตวั ทอ่ี ยไู่ กลจากจดุ ทเ่ี ธอยนื อยู่ มากทสี่ ดุ และผคู้ นทยี่ นื รออยดู่ ว้ ยกนั ตา่ งกไ็ มเ่ ปดิ โอกาสใหผ้ หู้ ญงิ รา่ งเลก็ คนน้ี มดุ ผา่ นไปได้ ในท่ีสุด...เธอก็สามารถช่วงชิงพื้นท่ีส�ำหรับการข้ึนลิฟต์ในเช้าวันน้ี ไดส้ ำ� เรจ็ มนั เปน็ ลฟิ ตฟ์ ากทจี่ ะจอดรบั คนจากลานจอดรถชน้ั เกา้ ซงึ่ อาจจะ เสยี เวลานดิ หนอ่ ยแตก่ ย็ งั ดกี วา่ รอคอยไปเรอ่ื ยๆ จริ ศั ยายม้ิ ใหก้ ำ� ลงั ใจตวั เอง แลว้ ตะโกนบอกคนทยี่ นื อยใู่ กลป้ มุ่ ควบคมุ ลฟิ ตม์ ากทส่ี ดุ ในขณะทต่ี วั เธอเองนนั้ ไมส่ ามารถยนื่ มอื ออกไปกดปมุ่ ใดๆ ไดเ้ อง \"ชนั้ สบิ หา้ คะ่ ขอบคุณคะ่ ...สบิ ห้า สบิ ห้าดว้ ยค่ะ\" ดว้ ยเกรงวา่ เสยี งจะไมส่ ามารถทะลไุ ปถงึ คนทค่ี วบคมุ ลฟิ ต์ไวไ้ ด้ เธอจงึ จำ� เปน็ ตอ้ งตะโกนถๆี่ ขา้ มหวั ไหลแ่ ละศรี ษะของคนราวเจด็ คนออกไป จากนน้ั ก็ไดย้ นิ เสยี งจจ๊ิ ะ๊ อยา่ งขดั ใจดงั สวนมาทนั ที Page �������... ����������.indd 8 27/2/2563 BE 10:37

tiara 9 \"ได้ยินแล้วๆ สิบห้าใชไ่ หม น่ๆี ๆ กดใหแ้ ลว้ \" หญงิ สาวหน้าสลด แล้วพมึ พำ� \"ขอบคุณคะ่ \" เคยมยั้ ทค่ี ณุ คดิ วา่ วนั นค้ี ณุ ซวยแลว้ แตค่ วามซวยกย็ งั ตามมาเปน็ ซรี สี่ ์ ไม่หยุดหย่อน จนไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจุดสูงสุดของความซวยน้ันอยู่ ตรงไหนกนั แน่ วนั นขี้ องจริ ศั ยากเ็ หมอื นกนั เมอื่ ลฟิ ตท์ เ่ี ธอขน้ึ นน้ั มนั จอดรบั และสง่ คนทกุ ชนั้ ...ทกุ ชนั้ จรงิ ๆ และมนั กย็ งั ไมม่ ที า่ ทวี า่ จะหายแออดั สองมอื ทหี่ วิ้ อาหารเชา้ เรมิ่ เมอื่ ยและออ่ นแรง สองขาบนรองเทา้ สน้ สงู เรมิ่ เจบ็ อากาศ ในลิฟต์ก็เหมือนจะมีไม่พอ หรืออาจจะเป็นเพราะอากาศบริสุทธ์ิน้ันปะปน ไปดว้ ยนำ้� หอมสงั เคราะหท์ พ่ี นกั งานออฟฟศิ ตา่ งระดมฉดี มากเ็ ปน็ ได้ จริ ศั ยา จงึ เรม่ิ รสู้ กึ มนึ งงคลา้ ยอาการของคนเมาลฟิ ต์ รา่ งบางถกู เบยี ดผลกั จนไปอยู่ มมุ อนั ลกึ สดุ เธอตอ้ งพยายามไม่ใหก้ าแฟทถ่ี อื มาหกราดรดผโู้ ดยสารรว่ มลฟิ ต์ ดงั นน้ั จงึ ไมไ่ ดเ้ ฝา้ ดเู ลยวา่ ลฟิ ตก์ ำ� ลงั จอดอยทู่ ช่ี นั้ ไหน มเี สยี งสญั ญาณดงั บอกวา่ มนั กำ� ลงั จะจอดและเปดิ รบั คนทชี่ นั้ ชน้ั หนง่ึ ทนั ทที ป่ี ระตลู ฟิ ตเ์ ปดิ กม็ เี สยี งครางเบาๆ ของหญงิ สาวสองคนทยี่ นื อยขู่ า้ งๆ จริ ศั ยา พวกเธอเรม่ิ ซบุ ซบิ แลว้ หวั เราะกนั คกิ คกั ราวกบั เดก็ สาว \"เขา้ ไหมครบั หรือจะรอ\" นน่ั เปน็ เสยี งทจ่ี ริ ศั ยาไดย้ นิ แตเ่ ธอไมเ่ หน็ วา่ ใครเปน็ คนพดู นา่ จะเปน็ คนที่ยืนอยู่ด้านนอกมากกว่าคนทีอ่ ย่ภู ายในลิฟต์เหมือนเธอ \"เขา้ \" อกี เสยี งตอบกลบั เพยี งสน้ั ๆ นำ้� เสยี งนนั้ ฟงั นมุ่ หแู ตแ่ ฝงความเฉยี บขาดไว้ จากนนั้ จงึ เกดิ การขยบั ตวั ของฝงู ชนภายในลฟิ ตอ์ กี ครง้ั ทกุ คนเบยี ดกนั แนน่ ขนึ้ เพอื่ ใหค้ นทอี่ ยดู่ า้ นนอกเขา้ มา สองสาวทย่ี นื อยขู่ า้ งจริ ศั ยาสง่ เสยี งเลก็ ๆ ในลำ� คอ ฟงั ดเู หมอื นพงึ พอใจมากกวา่ รำ� คาญ ทร่ี เู้ พราะตวั เธอนนั้ รจู้ กั เสยี งทเ่ี กดิ จาก ความรำ� คาญของคนอน่ื เปน็ อยา่ งดี เธอไดร้ บั มนั มาตลอด คนทีอ่ ย่มู ุมด้านในสุดไมส่ ามารถขยับหนีไปไหนได้อีก มีแตจ่ ะถูกอดั Page �������... ����������.indd 9 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 10 จนแบนแตเ๋ สยี มากกวา่ หญงิ สาวกำ� ลงั หงดุ หงดิ เมอื่ เธอเกอื บจะไมส่ ามารถ ปกป้องอาหารและเครื่องดื่มในมือไว้ได้ แล้วเสียงสัญญาณเตือนว่าลิฟต์ มนี ำ�้ หนกั มากเกนิ ไปกด็ งั ขนึ้ คนในลฟิ ตห์ นั รหี นั ขวางมองหนา้ กนั ไปมา จากนน้ั กม็ เี สยี งทย่ี อมจำ� นนตอ่ สถานการณเ์ อย่ ขน้ึ \"ถ้าอยา่ งนัน้ ทา่ นข้ึนไปก่อนเลยครับ เดย๋ี วผมตามไป\" \"วา้ ...เขา้ มาไดค้ นเดยี ว\" ประโยคทสี่ องเปน็ เสยี งของหนง่ึ ในสองสาวขา้ งกายจริ ศั ยาบน่ ขนึ้ เบาๆ ทา่ ทางจะเสยี ใจแทนคนทย่ี อมกา้ วออกจากลฟิ ต์ไปไมน่ อ้ ย เวลานห้ี ญงิ สาว นกึ หมนั่ ไสท้ กุ คนทที่ ำ� ใหภ้ ารกจิ การสง่ มอบอาหารเชา้ ของเธอลา่ ชา้ ออกไป เม่ือประตูลิฟตป์ ิดและพรอ้ มเดินทางอกี คร้งั จริ ศั ยาก็ผอ่ นลมหายใจยาว หลังจากช้ันลานจอดรถก็ไม่มีใครข้ึนมาอีก มีแต่พนักงานบริษัท ที่ทยอยออกจากลิฟต์ทีละคนสองคน จนในท่ีสุดลิฟต์ก็ว่างพอท่ีพนักงาน ประชาสัมพันธ์ของบริษัทเฟอร์นิเจอร์ส�ำนักงานอย่างจิรัศยาจะมีโอกาส ส�ำรวจเพื่อนร่วมเดินทางบ้าง ทันทีท่ีสายตาไปปะทะเข้ากับคนร่างสูงเกิน ร้อยแปดสิบเซนติเมตรร่างกายของหญิงสาวก็ร้อนวูบวาบข้ึนทันที นั่นคน หรอื เทพบุตร... เขาอยู่ในสทู ลายทางทงั้ ชดุ พน้ื เปน็ สนี ำ้� เงนิ เขม้ ตดั ดว้ ยเสน้ ดา้ ยสขี าว ดา้ นในเสอ้ื สทู เปน็ กกั๊ สแี ละลายเดยี วกนั มนั ทบั เสอื้ เชต้ิ สขี าวไวอ้ กี ชนั้ หนง่ึ สว่ น เนกไทเปน็ สนี ำ�้ เงนิ เขม้ ไมม่ ลี วดลาย ซงึ่ ทง้ั หมดทง้ั มวลนนั้ มนั ไมไ่ ดน้ า่ สนหรอก หากคนสวมใสไ่ มใ่ ชเ่ ขา พอ่ เทพบตุ รคนนเี้ ปน็ ชายไทยแนแ่ ตอ่ าจจะมเี ชอื้ สายอนื่ ปนมาดว้ ย เขาผวิ ขาวมากกวา่ หนมุ่ ไทยโดยเฉลย่ี จมกู ก็โดง่ เปน็ สนั คมกวา่ คว้ิ หนาและโคง้ ราวปกี พญาอนิ ทรี ดวงตาโตสนี ลิ รมิ ฝปี ากหนาแตน่ า่ จะนมุ่ รมิ ฝปี ากบนนน้ั มรี อยหยกั ชดั เจนราวรปู ปน้ั กรกี รปู หนา้ ยาวเรยี วรบั กบั การ ตดั ผมรองทรงสงู เขาตอ้ งรแู้ นว่ า่ ตนเองมรี ปู ศรี ษะทสี่ วยจงึ กลา้ ตดั ผมทรงน้ี เพอ่ื อวดศรี ษะทยุ นน้ั Page �������... ����������.indd 10 27/2/2563 BE 10:37

tiara 11 คาดเดาจากใบหน้าที่ไร้ร้ิวรอย ผิวพรรณเปล่งปล่ัง และแววตาท่ียัง สดใสนั้น เขาไม่น่ามีอายุเกินสามสิบปี แต่ชายท่ีแต่งตัวดูภูมิฐานขนาดนี้ ก็ไม่น่าจะประสบความส�ำเร็จในอาชีพการงานได้รวดเร็วจนใครบางคน เรยี กเขาวา่ 'ทา่ น' ได้ มนั ควรจะเปน็ ชายวยั กลางคนมากกวา่ หรอื ไมอ่ ยา่ งนน้ั กม็ อี กี เหตผุ ลหนง่ึ ซงึ่ นา่ จะเปน็ ไปไดม้ ากทส่ี ดุ นน่ั กค็ อื ...เขาเกดิ บนกองเงนิ กองทอง เพราะด้วยบุคลิกและท่วงท่าการยืนนั้นบ่งบอกได้เลยว่าเขาถูก อบรมมาอยา่ งดี หลงั ไหลไ่ มง่ มุ้ หนา้ อกผง่ึ ผาย ใบหนา้ ตงั้ ตรงแตไ่ มเ่ ชดิ หยงิ่ มือข้างหน่ึงล้วงกระเป๋ากางเกงไว้ เขาไม่ได้พิงลิฟต์เพ่ือยึดจุดยืนเป็นของ ตวั เอง แต่กลบั พรอ้ มขยับให้คนใกล้ตวั ได้ยนื อยา่ งสบาย คนทีเ่ กดิ มาแล้ว มีทกุ อย่างพร้อมเพ่อื รอต้อนรบั เขาให้ได้ใชช้ ีวิตบนโลกไดอ้ ยา่ งอสิ รเสรแี ละ มคี ณุ ภาพ กค็ งมลี กั ษณะอยา่ งพอ่ เทพบตุ รคนนม้ี ง้ั จริ ศั ยาสรปุ ใหต้ วั เองในใจ เสียงลิฟต์บอกว่าประตูก�ำลังจะเปิดอีกคร้ัง แต่มันยังไม่ถึงช้ันท่ีเธอ ทำ� งานอยู่ เธอพอจะจำ� ไดว้ า่ นเี่ ปน็ ชนั้ ของสองสาวทยี่ นื หวั เราะคกิ คกั อยขู่ า้ งๆ จริ ศั ยาหนั ไปมองสาวสวยทงั้ คแู่ ตว่ นั นด้ี เู หมอื นพวกเธอจะไมย่ อมลงทช่ี น้ั นี้ และเมอ่ื ประตปู ดิ อกี ครง้ั นนั่ กย็ นื ยนั ไดว้ า่ พวกเธอยงั คงไปตอ่ แปลก... ในทส่ี ดุ กถ็ งึ ชนั้ สบิ หา้ จริ ศั ยารสู้ กึ ผดิ หวงั นดิ ๆ ทจี่ ะไมม่ โี อกาสลอบมอง พอ่ เทพบตุ รคนนนั้ อกี หญงิ สาวขยบั ตวั เพอื่ ทจ่ี ะไปยนื หนา้ ประตลู ฟิ ต์ ของ ในมือยังคงพะรุงพะรัง ภาพลักษณ์ตอนนี้คงน่าอายเกินกว่าท่ีจะทิ้งสายตา เพอ่ื ออ่ ยผชู้ ายสกั คน โดยเฉพาะคนทห่ี ลอ่ เหลาและถกู สเปก็ เธอทส่ี ดุ คนนนั้ ดงั นน้ั จริ ศั ยาจงึ เอาแตก่ ม้ หนา้ งดุ ขณะรอใหป้ ระตลู ฟิ ตเ์ ปดิ แลว้ หางตากพ็ ลนั เหน็ วา่ มอื ใหญท่ ม่ี นี วิ้ เรยี วขาวสวยนนั้ กำ� ลงั ยนื่ ออกมากดปมุ่ ประตลู ฟิ ต์ใหค้ า้ ง ไวใ้ ห้ ดจี ัง อยา่ งนอ้ ยเขากเ็ ปิดประตูให้ จริ ศั ยาตงั้ ใจหนั ไปมองเขาใหเ้ ตม็ ตาเพอื่ จะกลา่ วคำ� ขอบคณุ แตก่ ต็ อ้ ง ผดิ หวงั เมอื่ ถกู คนดา้ นหลงั กระแทกเพอ่ื ใหเ้ ธอเดนิ พน้ จากประตลู ฟิ ตเ์ รว็ ขนึ้ Page �������... ����������.indd 11 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 12 \"อยุ๊ !\" ไม่ใชก่ ารชนแคค่ รง้ั เดยี วแตย่ งั มกี ารชนตามมาอกี ครง้ั จนรา่ งของจริ ศั ยา โอนเอน และกำ� ลงั จะลม้ หนา้ ควำ่� ในวนิ าทถี ดั มา แตร่ าวโชคชะตาจะสง่ ทตู สวรรค์ มาให้ เมอ่ื มอื ใหญย่ น่ื มาควา้ ขอ้ มอื ของเธอไว้ แรงโนม้ ถว่ งทก่ี ำ� ลงั ฉดุ ใหจ้ ริ ศั ยา ล้มไปข้างหน้านั้นถูกแรงดึงมากระชากให้ร่างเธอกลับไปยืนที่จุดเดิม และ แนน่ อนวา่ แรงฉดุ กบั แรงดงึ นนั้ ไมส่ มั พนั ธก์ นั แทนทลี่ ำ� ตวั ของเธอจะตง้ั ตรง แตร่ า่ งบางนน้ั กลบั กระแทกเขา้ ทหี่ นา้ อกแขง็ แรงเขา้ อยา่ งจงั เกดิ เสยี งรอ้ ง กรด๊ี กรา๊ ดตามมาทนั ที แตน่ น่ั กไ็ มน่ า่ ตกใจเทา่ ความรสู้ กึ ทเ่ี ยน็ วาบตง้ั แตบ่ รเิ วณ หนา้ อกจนถงึ ชว่ งกลางลำ� ตวั ของจริ ศั ยา... ใชค่ ะ่ ...การกระทำ� ทเี่ กดิ ขน้ึ เมอ่ื ครสู่ ง่ ผลใหส้ ารพดั แกว้ นำ้� และถงุ อาหารเชา้ ในความดแู ลของหญงิ สาวนน้ั สะบดั และราดรดลงมาบนตวั ของเธอ ...กรรมแล้ว \"ว้าย...\" หญิงสาวจอมซุบซิบสองคนรีบถอยออกห่างจากร่างของจิรัศยาซึ่ง ตอนนยี้ งั ไมส่ ามารถทรงตวั ได้ และเปน็ ทแ่ี นน่ อนแลว้ วา่ หลอ่ นทง้ั สองนนั่ แหละ ทม่ี สี ว่ นสำ� คญั ทำ� ใหเ้ หตกุ ารณน์ เี้ กดิ ขนึ้ จริ ศั ยากำ� ลงั ชอ็ ก เธอจงึ ไมส่ ามารถ ตอ่ สอู้ ะไรได้ และยงั ไมร่ ตู้ วั อกี วา่ ศรี ษะกบั ลำ� ตวั ทอ่ นบนของเธอนน้ั ยงั ฝากไว้ ทห่ี น้าอกของคนที่ช่วยเหลือเธออยู่ \"ยนื เองไดร้ ึยงั ครบั \" คำ� ถามจากนำ้� เสยี งทแี่ สนเยน็ ชาดงั ขนึ้ มาทางดา้ นหนา้ จริ ศั ยาเงยหนา้ ขนึ้ ไปมองเขา ผู้ชายอะไรผอมสูงอย่างกับเสาธงแถมตายังต่ี เวลาโกรธจัดแทบจะ มองไมเ่ หน็ ตาดำ� ตลกชะมดั เอ๊ะ เดย๋ี ว เขาพูดวา่ อะไรนะ หญงิ สาวเพง่ิ รสู้ กึ วา่ ทเี่ ธอยงั ทรงตวั อยไู่ ดน้ นั้ ไมใ่ ชเ่ พราะกำ� ลงั ขอ้ เทา้ ของ ตวั เอง แตเ่ ธอกำ� ลงั ยนื พงิ คนทอ่ี ยเู่ บอ้ื งหลงั เมอื่ สตเิ รมิ่ กลบั คนื ความคดิ Page �������... ����������.indd 12 27/2/2563 BE 10:37

tiara 13 ก็เริ่มมีเหตุและผล จิรัศยาสปริงตัวยืนบนรองเท้าคัชชูของเธอทันที น้�ำท่ี ไหลยอ้ ยเปอ้ื นเสอ้ื และกระโปรงกย็ งั คงทำ� หนา้ ทข่ี องมนั ขนมครก แซนดว์ ชิ กับข้าวเหนียวหมูปิ้งมีท้ังกระจายตกหล่นบนพื้นและยังอยู่ดีในถุงพลาสติก ในมือของเธอ แต่ตอนน้ีจิรัศยาก�ำลังช็อกซ�้ำซากกับภาพที่เพ่ิงหันหลัง กลับไปมอง พอ่ เทพบตุ รชว่ ยฉนั ไว้ และฉนั ทำ� ชานมไขม่ กุ หกใสเ่ สอ้ื สทู หรรู าคาแพง ของเขาดว้ ย!!! น่ีเป็นการพบกันครั้งแรกและเธออยากภาวนาให้เป็นคร้ังสุดท้าย เพราะเธอขายหน้าเกินกว่าที่จะสามารถสบตาของเขาได้อีกคร้ัง จิรัศยา ยงั พูดอะไรไมอ่ อก แต่คนทช่ี ่วยแกส้ ถานการณ์ให้กลบั เป็นนายเสาธง เขา กำ� ลงั ยน่ื มอื ออกมาขวางประตลู ฟิ ตเ์ พอ่ื ใหเ้ ปดิ คา้ งไว้ พอ่ เทพบตุ รเดนิ ออกจาก ลฟิ ตช์ า้ ๆ เขาไมแ่ สดงสหี นา้ อะไรกบั จริ ศั ยาแตก่ ลบั หนั ไปพดู กบั คนทเี่ หลอื ในลฟิ ตแ์ ทน \"ขอโทษท่ที �ำใหเ้ สียเวลาครับ\" จากนั้นนายเสาธงก็ปล่อยให้ประตูลิฟต์ปิดลง ทุกคนท่ีลงพร้อมกัน ท่ีช้ันสิบห้าต่างกระจายตัวออกไปแล้ว แม้กระทั่งคนที่เป็นต้นเหตุให้เกิด อบุ ัติเหตกุ บั เธอ จิรศั ยาหนั รหี ันขวาง มองพอ่ เทพบตุ รที มองนายเสาธงที มันช่างเป็นภาพท่ีดูตลกร้ายเม่ือคนที่มอมแมมที่สุดก�ำลังยืนตัวแข็งท่ือ ราวรปู ปน้ั ทา่ มกลางซากอาหารและเครอ่ื งดม่ื โดยมชี ายหนมุ่ รปู งามสองคน กำ� ลังยืนสนใจกนั และกนั อยู่ นายเสาธงหยบิ ผา้ เชด็ หนา้ จากกระเปา๋ เสอื้ สทู ของเขาออกมาซบั คราบ เคร่ืองดื่มบนเส้ือของผู้เป็นนายอย่างบรรจง แม้สูทของนายเสาธงจะดูดี แตม่ ันกย็ งั ไมด่ ีเทา่ กุชชี่ที่เธอเพง่ิ เหน็ ป้ายบนสทู ของพอ่ เทพบตุ ร \"เปล่ยี นไหมครบั ผมว่าควรเปลีย่ น\" \"ไม่เป็นไรน่า คร่ึงช่ัวโมงก็น่าจะเสร็จงาน\" คนท่ีถูกท�ำให้เปื้อนดูจะ Page �������... ����������.indd 13 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 14 ใจเยน็ กว่า \"แล้วทำ� ไมนายขึ้นมาไวกว่าฉนั \" \"ผมวิง่ ขน้ึ มา\" พ่อเทพบตุ รแสยะยิม้ \"ไม่นา่ ถามสินะ\" \"เปล่ียนเถอะครับ เด๋ียวผมโทรศัพท์ให้คนรถน�ำชุดใหม่ข้ึนมาให้ ท่านกร็ วู้ า่ คณุ ทา่ นไมช่ อบกลิน่ แปลกๆ\" พอ่ เทพบตุ รเบะปาก อากปั กริ ยิ าของเขาไมว่ า่ จะทำ� อะไรกน็ า่ มองไปหมด จริ ศั ยาเพลนิ ตาเหมอื นตกอย่ใู นภวงั ค์ แตน่ าทตี อ่ มาหญงิ สาวตอ้ งสะดงุ้ สดุ ตวั เมอ่ื นายเสาธงดดี นว้ิ มอื ตรงหนา้ \"อะไร!...คะ\" ดที ย่ี งั มี 'คะ' ตามมาทหี ลงั จะไดไ้ มด่ วู า่ สง่ิ ทเ่ี ธอพดู ออกไปนน้ั มนั หว้ น เกนิ ไป \"ไม่ท�ำอะไรสักหนอ่ ยเหรอ\" แลว้ เขาก็ใชต้ าตๆี่ นน้ั จอ้ งเธอรวดเดยี วตงั้ แตศ่ รี ษะจรดปลายเทา้ เมอ่ื จริ ศั ยายงั ไม่ตอบเขาก็หันไปพดู กับพ่อเทพบตุ รแทน \"เขา้ ไปรอในหอ้ งน้�ำเถอะครบั สักครผู่ มจะตามเข้าไป\" พ่อเทพบตุ รพยกั หนา้ กอ่ นจะหันมาสนใจจริ ัศยาบ้าง \"คุณโอเคไหม\" \"อะ๊ ...อะ...โอเคคะ่ \" เธอพยายามจะยกน้ิวโป้งใหเ้ ขาทง้ั ทบ่ี รรดาถงุ ยังคา้ งบนน้วิ อ่ืนๆ อยู่ \"ขอโทษนะครบั ทเี่ กดิ เรอื่ งนข้ี นึ้ \" เธอสา่ ยหนา้ เรว็ ๆ \"งน้ั นายชว่ ยจดั การให้ คณุ ผหู้ ญงิ คนนดี้ ว้ ย\" พอ่ เทพบตุ รหนั ไปสง่ั นายเสาธงซงึ่ นา่ จะสงู นอ้ ยกวา่ เขาไมถ่ งึ หา้ เซนตเิ มตร จากนนั้ กก็ ม้ ศรี ษะนอ้ ยๆ ใหจ้ ริ ศั ยา ซง่ึ มนั ทำ� ใหห้ วั ใจของเธอออ่ นยวบ ทำ� ไม เขาชา่ งแสนดี ชอบชว่ ยเหลอื แถมยงั เอาใจใสผ่ หู้ ญงิ ทเี่ ขาเพงิ่ เคยเจอครงั้ แรก อยา่ งน้ี มนั นา่ ตกหลมุ รกั ไม่ใชเ่ หรอ จริ ศั ยามองตามรา่ งสงู นนั้ ดว้ ยสายตา ละห้อยก่อนที่จะถูกกระชากกลับมายังโลกในความเป็นจริง เม่ือคนข้างตัว Page �������... ����������.indd 14 27/2/2563 BE 10:37

tiara 15 เรม่ิ คยุ โทรศพั ทเ์ สยี งดงั \"ลงุ ครบั เอาชดุ สทู สคี รมี ของคณุ กณั ฑข์ น้ึ มาบนหอ้ งทำ� งานของทา่ นดว้ ย ใชค่ รบั เดย๋ี วนเี้ ลย\" จากน้ันเขาก็โทรสายใหม่ \"ห้องแม่บ้านของอาคารใช่ไหมครับ มีอุบัติเหตุท่ีบริเวณหน้าลิฟต์ ชั้นสิบห้ากับภายในตัวลิฟต์หมายเลขสาม ช่วยมาท�ำความสะอาดด้วย... ครับ ผมโทรมาจากบรษิ ัทเฟรชคลู ใช่ อีกคร่ึงชั่วโมงจะมกี ารประชุมใหญ่ ภายในบรษิ ทั ผมอยากให้จดั การเรือ่ งกลิ่นด้วย ถ้าสงสัยกด็ ูกล้องวงจรปิด เอากแ็ ล้วกัน\" เม่ือเขาวางสายลง ความสนใจจึงกลบั มาหาเธอ \"คณุ จริ ศั ยา...\" \"ฮะ ทำ� ไมคุณรู้ชื่อของฉนั \" เธอมน่ั ใจวา่ ตวั เองเพงิ่ เคยเจอผชู้ ายคนนเ้ี ปน็ ครงั้ แรกเหมอื นกบั ทเ่ี จอ พอ่ เทพบตุ ร คนทเี่ ขาเรยี กวา่ 'ทา่ น' นน่ั แหละ แลว้ ทำ� ไมนายเสาธงถงึ รจู้ กั ช่ือของเธอ เขาเป็นอะไรกันแน่...นักสืบเอกชน บอดี้การ์ด หรือหน่วย รกั ษาความปลอดภยั ของอาคารแหง่ นี้ จริ ศั ยาสง่ สายตาไมไ่ วว้ างใจใหอ้ ยา่ ง ไม่ปิดบัง แต่เขากลับตีสีหน้าเรียบเฉยพร้อมกับพยักพเยิดไปที่ป้ายช่ือซึ่ง หอ้ ยอยู่บนคอของเธอแทน ออ้ เขาอา่ นปา้ ยช่ือของฉันนเี่ อง ยายจิ เดก็ โง!่ จริ ศั ยาเชดิ หนา้ ขนึ้ เพราะคงไมม่ อี ะไรใหอ้ บั อายไปไดม้ ากกวา่ นแ้ี ลว้ ชายหนมุ่ ลว้ งมอื เขา้ ไปในกระเปา๋ เสอ้ื สทู ของตวั เองแลว้ หยบิ นามบตั รใบหนงึ่ ออกมายนื่ ใหเ้ ธอ \"ไปทร่ี า้ นครสิ ตลั บนชนั้ สามฝง่ั พลาซา่ ของอาคารแลว้ เลอื กเสอื้ ผา้ ชดุ ใหม่ มาหนง่ึ ชดุ ยนื่ นามบตั รน้ีใหเ้ ขา เขาจะชว่ ยจดั การทกุ อยา่ งใหค้ ณุ เองครบั \" จริ ศั ยารจู้ กั รา้ นเสอื้ ผา้ รา้ นนน้ั ดี เพราะชอบไปยนื ดตู โู้ ชวส์ นิ คา้ หนา้ รา้ น Page �������... ����������.indd 15 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 16 พรอ้ มเพอ่ื นรว่ มงานเสมอ แตเ่ มอื่ เหน็ ราคาของสนิ คา้ แลว้ พวกเธอก็ไมก่ ลา้ ท่ีจะเข้าไปขอลองชุดเลยสักคร้ัง ภายในอาคารส�ำนักงานแห่งน้ีจะมีการ เปดิ ให้เช่าพืน้ ท่สี ำ� หรับทำ� ธุรกิจรา้ นอาหาร ร้านเสือ้ ผ้า รา้ นกาแฟ รวมถงึ ยังมีห้างสรรพสินค้าเล็กๆ ซ่ึงร้านค้าทั้งหมดน้ันบรรจุอยู่ภายในชั้นสาม ซง่ึ เปน็ โซนพลาซา่ ของอาคารนดี้ ว้ ย พนกั งานทที่ ำ� งานอยใู่ นอาคารนจี้ งึ มโี อกาส เดนิ เลือกซื้อสนิ คา้ ในชว่ งเวลาพกั อยเู่ สมอ \"ทำ� ไมฉนั ต้องทำ� อยา่ งนั้นคะ\" จิรัศยารู้สึกว่าเธอถามค�ำถามได้โง่มาก แต่ก็น่ันแหละ ส่ิงที่อยู่ในใจ หญิงสาวก็มีแต่ค�ำถามน้ี ท�ำไมเขาต้องสั่งให้เธอท�ำโน่นท�ำนี่ด้วย เขาเป็น ใครแล้วท�ำไมตอ้ งทำ� อย่างนนั้ \"หรือคุณจะทนกับกลิ่นอาหารบนตัวอย่างน้ีทั้งวัน คุณจะไม่ท�ำงาน แลว้ เหรอ\" \"เออ้ จรงิ ด้วย\" เธอยอมรบั ดว้ ยความจำ� นน นน่ั ทำ� ใหช้ ายหนุม่ ถอนหายใจ \"รบั ไปสิครบั \" จิรัศยามองนามบัตรในมอื ของเขาที เงยหนา้ ข้นึ สบตาเลก็ ๆ ทมี่ แี วว ยยี วนและทา้ ทายนัน่ ที เธอหายใจเขา้ ลึกก่อนตอบ \"คุณจะชดใช้ให้ฉันท�ำไมคะ ในเม่ือคุณไม่ได้เป็นคนท�ำให้ฉันเป็น แบบน้ี\" \"ผมไม่ได้เปน็ คนจา่ ย\" \"อา้ ว กค็ ณุ บอกใหฉ้ นั ไปเลอื กเสอ้ื ผา้ ใหม่ ถา้ คณุ ไมจ่ า่ ย ฉนั กไ็ มม่ ปี ญั ญา ไปซื้อเสื้อผ้าในร้านน้ันหรอกค่ะ เงินเดือนของฉันท้ังเดือนอาจจะซ้ือได้แค่ ผา้ พนั คอสกั ผนื ละ่ มงั \" \"ความจริงเจา้ นายของผมเป็นคนจ่าย\" \"หา?...\" จริ ศั ยาพยายามใชค้ วามคดิ \"เจา้ นายของคณุ ...คณุ หมายถงึ Page �������... ����������.indd 16 27/2/2563 BE 10:37

tiara 17 คนหล่อๆ ตัวสงู ๆ เมอ่ื กนี้ ี้เหรอคะ\" \"ครบั \" ชายหนมุ่ ถอนหายใจหนกั รสู้ กึ เหนอื่ ยมากกวา่ การวง่ิ ขน้ึ บนั ได จากช้ันเก้ามาถึงช้ันสิบห้าเสียอีก \"รับไป ไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ผมจะโทรบอกเจ้าของรา้ นให้เตรียมต้อนรบั คณุ สว่ นเรอ่ื งอาหารเชา้ พวกนี้ ผมจะหาของอ่ืนทดแทนให้ ว่าแตท่ ง้ั หมดน้ีสำ� หรับคนกี่คน\" \"เออ่ หก เออ้ ไม่สิเจด็ ไม่ใช่ๆ ตอ้ งรวมฉันด้วย กเ็ ป็นแปดคะ่ \" \"โอเค อาหารเชา้ จะถกู ส่งไปยังบริษัทของคณุ ภายในสบิ ห้านาทนี \"้ี เขาพยกั พเยดิ ใหเ้ ธอรบั นามบตั รในมอื ของเขาเสยี ที แมจ้ ริ ศั ยาจะยงั งง แตก่ ย็ อมรบั มนั มาในทสี่ ดุ จงั หวะนนั้ เองลฟิ ตต์ วั หนง่ึ กจ็ อดทชี่ น้ั สบิ หา้ และ ประตขู องมนั กำ� ลงั จะเปดิ จๆู่ ชายรา่ งสงู แตผ่ อมเพรยี วคนนนั้ กข็ ยบั ตวั มา ยนื บงั รา่ งของเธอ จริ ศั ยาจงึ ไดเ้ หน็ แผน่ หลงั ของเขาใกลแ้ คค่ บื ผชู้ ายคนนไี้ หลส่ วย ผมรองทรงสนั้ ตน้ คอดแู ขง็ แรง เขาสงู มากจรงิ ๆ นา่ จะเกนิ รอ้ ยแปดสบิ แตก่ ย็ งั เตย้ี กวา่ เจา้ นายของเขาเลก็ นอ้ ย ตวั บางกวา่ ใส่เสอื้ ผ้าธรรมดากว่า และดกุ ว่าแนน่ อน จริ ศั ยาไมร่ วู้ า่ นายเสาธงขยบั ตวั มายนื หนา้ เธอทำ� ไม แตเ่ มอื่ ประตลู ฟิ ต์ เปิดออกหญิงสาวก็เข้าใจ เขาบังเพ่ือท่ีจะไม่ให้ใครเห็นเธอ แล้วตอนนั้น เขากเ็ อ่ยทกั ใครบางคน \"สวสั ดีครับ\" \"ออ้ สวสั ดคี ะ่ คณุ พารณ ดฉิ นั ทราบปญั หาแลว้ คะ่ นี่ใหเ้ ดก็ ขนึ้ มาแลว้ เดย๋ี วจะจดั การทกุ อยา่ งใหเ้ รยี บรอ้ ยเลยนะคะ เอา้ ทกุ คนรบี จดั การเลยเรว็ ๆ\" พนักงานจากบริษัทท�ำความสะอาดประจ�ำอาคารกรูเข้ามาหาจิรัศยา พรอ้ มกันสามคน เพราะต�ำแหนง่ ทเ่ี ธอยืนอยนู่ ้นั เปน็ จุดท่ีสกปรกทส่ี ดุ \"ขอบคณุ ทีผ่ ู้จดั การมาด้วยตัวเองนะครบั \" \"ตอ้ งมาสคิ ะ เปน็ หนา้ ทขี่ องดฉิ นั โดยตรง คณุ พารณไมต่ อ้ งหว่ งนะคะ เดย๋ี วดฉิ นั จะยนื ควบคมุ งานเองคะ่ รบั รองวา่ ทกุ อยา่ งจะตอ้ งเรยี บรอ้ ย\" Page �������... ����������.indd 17 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 18 \"ครบั \" จากนนั้ เขากห็ นั หลงั กลบั มาทนั ที จริ ศั ยาสะดงุ้ สดุ ตวั ตอนนเ้ี ธอรจู้ กั ชอ่ื เขาแลว้ ...นายพารณ วา่ แตเ่ ขาเปน็ ใคร ทำ� ไมทกุ คนจงึ ดเู กรงอกเกรงใจเขา นกั แมแ้ ตผ่ จู้ ดั การอาคารยงั ตอ้ งมาจดั การปญั หาอาหารเชา้ ของเธอดว้ ยตวั เอง ชายหนมุ่ กม้ หนา้ ลงมามองหญงิ สาวตรงหนา้ ดว้ ยสายตาวา่ งเปลา่ \"คุณควรปล่อยถุงในมือท้ังหมดให้แม่บ้านจัดการนะ แล้วถ้ามีอะไร ตดิ ตอ่ ผม...\" เขายนื่ นามบตั รอกี ใบให้ \"ผมตอ้ งไปแลว้ เราเสยี ใจกบั เรอ่ื งที่ เกดิ ข้นึ ทั้งหมดนีเ้ ราจะชดใชใ้ ห้ครบั \" พารณก้มศีรษะให้เธอเล็กน้อยแล้วเดินไปทางห้องน�้ำ ซึ่งตอนน้ี เจ้านายของเขาคงรออยู่ที่น่ัน จิรัศยามีนามบัตรในมือสองใบพร้อมกับ เนื้อตัวที่มอมแมม เธอจะเข้าไปในบริษัทในสภาพน้ีได้ยังไงกัน แล้วท่ีเขา บอกวา่ ใหไ้ ปทร่ี า้ นเสอ้ื ตอนนไ้ี ดเ้ ลยนนั้ มนั ทำ� ไดจ้ รงิ เหรอ ในเมอื่ ปกตริ า้ นเสอ้ื ผา้ ในฝ่งั พลาซ่าจะเปิดพรอ้ มกนั ราวสิบนาฬกิ า \"ป้าวา่ หนคู วรจะไปลา้ งเนอ้ื ตัวก่อนนะ\" \"ใชค่ ะ่ ไปทหี่ อ้ งนำ้� เลยคะ่ นะคะ เดยี๋ วทางนจี้ ะไดเ้ รม่ิ ทำ� ความสะอาด เชญิ คะ่ \" จริ ศั ยาพยกั หนา้ รบั ความคดิ เหลา่ นนั้ จากพนกั งานทำ� ความสะอาดและ ผ้จู ัดการของพวกเขา ทกุ คนคงอยากทำ� งานโดยที่ไม่มีเธอยืนขวางอยู่ พารณเดนิ เขา้ ไปในหอ้ งนำ�้ ชาย เขาเหน็ เจา้ นายของตนยนื อยหู่ นา้ กระจก ตอนนกี้ ณั ฑอ์ เนกถอดเสอ้ื นอกวางพาดขอบอา่ งลา้ งมอื แลว้ \"เลอะมากไหมครับ\" ชายหนุ่มคนท่ีถูกถามหันมาย้ิมให้ก่อนตอบอย่างอารมณ์ดี \"นายน่ี เหมอื นคณุ แมข่ องฉนั เขา้ ไปทกุ วนั เฮอ้ ไมม่ าก ระดบั สามในสบิ เสอื้ กกั๊ กบั เช้ิตไม่เปื้อน แตถ่ ้าเปลีย่ นแคส่ ูทมนั ก็จะไมเ่ ข้ากนั อยดู่ \"ี Page �������... ����������.indd 18 27/2/2563 BE 10:37

tiara 19 \"ครับ เปลี่ยนทัง้ เส้ือทง้ั กางเกงดกี ว่า\" เสียงโทรศัพท์มือถือของพารณดังข้ึนเบาๆ เขามองดูหน้าจอแล้ว ขออนญุ าตรับ \"อยู่ในหอ้ งน้ำ� เอามาทน่ี เ่ี ลย\" เม่ือวางสายเขากร็ ายงานให้กณั ฑ์อเนกทราบ \"คนขับรถเอาชดุ ใหม่มาใหแ้ ล้วครับ\" ไม่กี่อึดใจชุดก็ถูกยื่นมาตรงหน้าเลขานุการหนุ่ม ผู้มีมาตรฐานและ ประสทิ ธภิ าพการทำ� งานทส่ี งู มาก เขายน่ื ชดุ ใหม่ใหก้ ณั ฑอ์ เนกนำ� ไปเปลย่ี น ในหอ้ งนำ้� สว่ นตวั เองกย็ นื รอเพอ่ื เกบ็ ชดุ เดมิ คนื ใหค้ นขบั รถ ไมน่ านกณั ฑอ์ เนก กส็ ะอาดสะอา้ นและภมู ฐิ านในชดุ สทู สคี รมี ตวั ใหม่ เขาเดนิ ออกจากหอ้ งนำ้� อกี ครงั้ ในลคุ ทพี่ รอ้ มทำ� งานสำ� คญั โดยมเี ลขานกุ ารสว่ นตวั เดนิ ตามมาทาง ดา้ นหลงั ฝ่ายจิรัศยากลับต้องเสียเวลาท�ำความสะอาดเสื้อผ้าและร่างกายของ ตวั เองเกอื บยส่ี บิ นาที แถมผลทอี่ อกมากไ็ มไ่ ดน้ า่ อภริ มยน์ กั เมอื่ กลน่ิ กาแฟเยน็ กบั ชานมไขม่ กุ ยงั แขง่ กนั สง่ กลน่ิ บนเสอื้ ของเธออยู่ \"ฮือ ถึงชดุ นี้มนั จะเก่าแตก่ ็เป็นชุดเก่งของฉนั เลยนะ\" ที่วา่ ชดุ เกง่ นั้นไม่ใช่เพราะมนั สวยกว่าชุดอืน่ หรือใหมก่ ว่า แตม่ ันเป็น ชดุ ทจ่ี ริ ศั ยาเชอ่ื วา่ ใสแ่ ลว้ จะนำ� โชคดมี าให้ พนกั งานหนา้ โตะ๊ ประชาสมั พนั ธ์ ของบริษัทใส่ชุดอืน่ ไมไ่ ด้ นอกจากเครอื่ งแบบท่ีทางบรษิ ทั ก�ำหนดเท่านน้ั \"บางทฉี นั อาจจะตอ้ งลองท�ำตามทน่ี ายเสาธงบอกจรงิ ๆ\" หญิงสาวจ้องมองสภาพของตัวเองหน้ากระจกด้วยสายตาละห้อย มนั ดนู า่ สมเพชเหลอื เกนิ แถมของกนิ ทท่ี กุ คนฝากซอ้ื กเ็ สยี หายหมด ตอนน้ี คงทำ� ไดแ้ ค่เดินไปขอโทษทกุ คนกอ่ น... เมอ่ื กลบั เขา้ มาทอี่ อฟฟศิ ของตวั เองอกี ครง้ั จริ ศั ยากพ็ ยายามรวบรวม Page �������... ����������.indd 19 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 20 ความกล้าเพื่อท่ีจะไปบอกทุกคนก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นคงต้องลงไป ซอ้ื อาหารเชา้ ใหท้ กุ คนใหม่ แตเ่ มอ่ื โผลห่ นา้ เขา้ มาในโถงซง่ึ เปน็ หอ้ งทำ� งานรวม เธอกต็ อ้ งประหลาดใจ เพราะตรงหนา้ ขณะนม้ี พี นกั งานของบรษิ ทั มารวมตวั กนั ตรงกลางหอ้ งซง่ึ เปน็ โตะ๊ ประชมุ ขนาดใหญ่ แถมยงั มคี นใสช่ ดุ เชฟสขี าวของ โรงแรมพรอ้ มหมวกทรงสงู ยนื อย่ใู นนนั้ ดว้ ยอกี สองคน \"จิมาแล้ว\" เสยี งของกวิตา พนักงานการตลาดสาวสวยโพลง่ ขนึ้ เมอ่ื เหน็ หนา้ ตา ทเี่ หลอหลาของจริ ศั ยาโผลเ่ ขา้ มาในหอ้ ง ทกุ คนจงึ หนั ไปหาหญงิ สาวตน้ เรอื่ ง พรอ้ มกัน \"คะ...คะ?\" จิรัศยาขมวดคิว้ ยงุ่ ผชู้ ายรา่ งใหญใ่ นชดุ เชฟสองคนหนั มาโคง้ คำ� นบั จริ ศั ยา เธอตกใจจนตอ้ ง รบี ยกมอื ขน้ึ ไหว้ \"ผมมาจากโรงแรมทอ่ี ยฝู่ ง่ั ตรงขา้ มอาคารแหง่ นค้ี รบั นคี่ อื อาหารเชา้ สำ� หรบั แปดทา่ นตามทผ่ี มไดร้ บั คำ� สง่ั ใหจ้ ดั หา จดั เตรยี ม และนำ� มาบรกิ าร สำ� หรับคุณจิรัศยาครับ\" \"ฉนั เหรอคะ\" ใช้เวลาประมาณห้าวินาทีกับการอ้าปากค้างแล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า สิง่ ทเ่ี กิดขนึ้ นเ้ี ปน็ ฝีมือของใคร \"เลน่ ใหญม่ าก...\" หญงิ สาวพมึ พำ� กบั ตวั เอง แตเ่ มอื่ เหน็ สหี นา้ ทปี่ ลม้ื ปรม่ิ ของเพอื่ นรว่ มงานซงึ่ ยนื เรยี งรายรอบโตะ๊ ประชมุ แลว้ เธอกย็ ม้ิ ตาม \"อะ่ ใชค่ ะ่ ดฉิ นั เอง จริ ศั ยา\" \"ครับ เชิญทกุ คนนั่งเลยครบั เราจะได้เรม่ิ เสิร์ฟ\" \"ต้องถึงขนาดนนั้ เลยเหรอคะ\" \"มนั เปน็ มาตรฐานของทางโรงแรมครบั ขออนญุ าตแนะนำ� อาหารเชา้ ของเราในวนั นกี้ อ่ นนะครบั เนอ่ื งจากเปน็ การจดั เลย้ี งขนาดเลก็ และเรง่ ดว่ น Page �������... ����������.indd 20 27/2/2563 BE 10:37

tiara 21 ทางโรงแรมจึงแนะนำ� ขนมปังฝรั่งเศสรับประทานคู่กับซุปข้าวโพด แล้วยัง มีครัวซองต์กับขนมปังคาวหวานอีกหลากหลายชนิดให้เลือกรับประทาน พร้อมเนยสดและแยมผลไม้ที่เป็นสูตรพิเศษของทางห้องอาหารของเรา นอกจากนน้ั กส็ ามารถเลอื กเครอ่ื งดมื่ ประเภทชาองั กฤษหรอื กาแฟไดอ้ กี ดว้ ย ครับ ทงั้ หมดวางอยตู่ รงน้ีแล้ว\" เชฟขยับตัวนิดหน่อยแล้วผายมือไปทางด้านหลังของเขา จิรัศยา เพ่ิงเห็นเต็มสองตาว่าทุกอย่างที่เชฟพูดน้ันวางอยู่ในรถเข็นอาหารสีเงิน เรียบรอ้ ยแล้ว เธอรอ้ งวา้ วออกมาอยา่ งลืมตวั \"เออ่ ดิฉันคดิ ว่าพวกเราสามารถจัดการกนั เองได้\" \"ไมต่ ้องการใหเ้ ราบรกิ ารเหรอครบั \" \"ค่ะ ไมต่ ้องคะ่ \" เชฟทง้ั สองหนั ไปซบุ ซบิ กนั อยคู่ รหู่ นง่ึ แลว้ หนั มาบอกขอ้ สรปุ ของพวกเขา ใหจ้ ริ ศั ยาทราบ \"ถ้าอยา่ งนัน้ เราจะรออยู่ทห่ี น้าบริษัทนะครับ เชญิ ทกุ ทา่ นเอร็ดอรอ่ ย กบั อาหารเช้า หากมีปญั หาอะไรเรยี กพวกผมได้ทันทีนะครับ\" \"ไมเ่ ปน็ ไรคะ่ พวกเราโอเค\" จริ ศั ยายกมอื ทำ� สญั ญาณบอกวา่ เธอโอเคจรงิ ๆ \"มันเปน็ หนา้ ทข่ี องเราครบั ไม่ตอ้ งเกรงใจนะครับ\" \"ค่ะ ได้คะ่ ถ้ามปี ญั หาเราจะเรียกนะคะ\" เชฟท้ังสองก้มศีรษะให้จิรัศยาอีกครั้ง เธอรีบก้มศีรษะรับด้วย และ เมอ่ื พวกเขาเดนิ ลบั ตาไปจากหอ้ งโถงแลว้ เพอ่ื นรว่ มงานทกุ คนตา่ งกร็ มุ ลอ้ ม เข้ามาหาหญิงสาวร่างบางท่ีตอนน้ีแสนจะมอมแมม ทุกคนอยากจะรู้ เหลือเกินว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ คนท่ีมาถึงตัวจิรัศยาก่อนใครก็คือกวิตา หญิงสาวร่างบางระหง เธอสูงกว่าจิรัศยา แต่งตัวหรูหราฟู่ฟ่ามีสไตล์กว่า แตง่ หนา้ กฉ็ ดู ฉาดมสี สี นั ไมเ่ สยี ชอื่ ทเี่ ปน็ MC* เกา่ มากอ่ นทจี่ ะผนั ตวั มาเปน็ * MC ยอ่ มาจาก Master of ceremonies หมายถงึ พิธกี รที่ท�ำหน้าทด่ี �ำเนินรายการบนเวที Page �������... ����������.indd 21 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 22 นักการตลาด \"เกดิ อะไรขน้ึ ! ทำ� ไมโรงแรมสง่ อาหารเชา้ มาใหพ้ วกเรา จไิ ปทำ� อะไรไว้ เหรอ\" \"เราไมไ่ ด้ท�ำ แต่มีคนทำ� ...\" จริ ศั ยากม้ หนา้ มองเสอ้ื ผา้ ของตวั เอง คราวนท้ี กุ คนจงึ ไดเ้ หน็ พรอ้ มกนั วา่ หญงิ สาวอย่ใู นสภาพทไ่ี มน่ า่ ดนู กั เธอเลา่ เหตกุ ารณท์ เ่ี กดิ ขน้ึ นบั ตงั้ แตอ่ บุ ตั เิ หตุ ทเี่ ธอถกู ชนจนถงึ เรอ่ื งทชี่ ายหนมุ่ บอกวา่ จะสง่ อาหารเชา้ มาชดเชยให้ \"หูย...ลาภปากพวกเรา\" ผู้ช่วยเลขานุการผู้บริหารหลุดปากออกมาแล้วก็ต้องหน้าเจื่อน เมื่อ นึกขึ้นมาได้ว่าอาหารเช้าแสนวิเศษม้ือนี้น้ันต้องแลกมาด้วยความสกปรก ที่เกิดกบั ประชาสมั พันธข์ องบริษทั \"เออ่ พข่ี อโทษนะจิ ตน่ื เตน้ ไปหนอ่ ยนะ่ เพราะปกตกิ ็ไมเ่ คยจะไดก้ นิ ของหรหู ราจากโรงแรมห้าดาวแบบนี้\" จิรัศยาพยายามยิม้ \"ไม่เปน็ ไรหรอกคะ่ พีเ่ ดือน มันเปน็ อบุ ตั ิเหตุนีค่ ะ มา...เรามาทานกนั ใหห้ มดนก่ี นั เถอะ\" เมื่อหญิงสาวผู้เป็นต้นเรื่องพูดเปิดโอกาส ทุกคนจึงรีบขยับเข้ามา ใกล้รถเข็นอาหารเช้าด้วยความต่ืนเต้น กวิตาดึงข้อมือของจิรัศยาเข้ามา ใกลต้ นแล้วกระซบิ ที่ขา้ งหู \"รีบเอาอาหารไปทานท่ีโต๊ะของเราเถอะ...มเี ร่ืองจะถามเยอะเลย\" \"ได\"้ สองสาวแยกตัวออกมาจากเพ่ือนร่วมงานคนอื่น ซึ่งตอนนี้ต่างก็ กำ� ลงั มคี วามสขุ กบั การรบั ประทานอาหารเชา้ จากโรงแรมระดบั หา้ ดาว คนท่ี ไม่ได้ฝากจิรัศยาซ้ืออาหารเช้าก็พลอยเข้ามาร่วมวงด้วย เพราะอาหารท่ี ถูกนำ� มาน้นั มีปริมาณมากกวา่ ทค่ี นแปดคนจะรับประทานหมดในมือ้ เดียว Page �������... ����������.indd 22 27/2/2563 BE 10:37

tiara 23 กวิตากดั ครัวซองตค์ ำ� แรกแล้วท�ำท่าดังไดข้ ้ึนสวรรค์ \"บญุ ปาก บญุ กระเพาะแทๆ้ อยุ๊ โทษทนี ะจิ เราลมื ไปวา่ จติ อ้ งลำ� บาก เพราะเรื่องนี\"้ \"ช่างเถอะ มนั เกิดข้ึนแล้วน่ี ท�ำยงั ไงได้นอกจากยอมรับมนั \" จิรัศยาหยิบบลูเบอร่ีมัฟฟินขึ้นมากัดค�ำหน่ึงแล้วก็อดท�ำท่าคล้ายกับ กวิตาไมไ่ ด้ และดูเหมอื นเพอื่ นร่วมงานของเธอยงั คงมีเร่ืองสงสัยอยู่ \"เขาเป็นใคร\" \"ใคร?\" \"คนท่ที �ำจเิ ป็นอย่างนี้ไง\" \"ไม่รู้สิ\" หญิงสาวกัดขนมอกี ค�ำ \"หลอ่ มั้ย\" เมื่อถึงค�ำถามน้ีจิรัศยาก็ตาลุกวาว \"อย่าเรียกว่าหล่อ ต้องบอกว่า ราวเทพบุตร เราไม่เคยเห็นเขามากอ่ นเลยนะ โดยเฉพาะบนชน้ั น\"ี้ \"นนั่ สิ ถา้ ลงชน้ั เดยี วกบั เรากแ็ สดงวา่ เขากต็ อ้ งทำ� งานอยบู่ นชน้ั นดี้ ว้ ย... บรษิ ทั ไหนสกั แหง่ \" \"ใช\"่ จิรัศยาจ�ำได้เลือนรางว่านายเสาธงพูดถึงช่ือบริษัทของเขา แต่เธอก็ ไมม่ ั่นใจ จึงไมไ่ ด้บอกกวติ า \"นา่ สืบนะ\" จริ ศั ยาแกลง้ หนั ไปสบตากวติ าดว้ ยสายตากรมุ้ กรมิ่ กอ่ นถอนหายใจหนกั \"อยา่ เลย ทา่ ทางนายคนนนั้ คงไม่ใหเ้ ราไดเ้ จอเขาอกี หรอก\" \"ใครคอื นายคนนัน้ \" \"คนท่ีให้นามบตั รเราไง\" จิรัศยาควักนามบัตรสองใบออกมาจากกระเป๋ากระโปรงแล้ววางบน โต๊ะท�ำงานของกวิตา เจ้าของโต๊ะกวาดสายตาอ่านเร็วๆ แล้วเลือกหยิบ Page �������... ����������.indd 23 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 24 นามบัตรของร้านเสอ้ื ผา้ ขน้ึ มาอา่ น \"นคี่ อื อะไร\" \"รา้ นเสือ้ ผ้าบนช้นั สามไง นายคนนน้ั บอกให้เราไปเอาเสอ้ื ผ้าชุดใหม่ ท่นี ่ัน มันเป็นการชดใช้คา่ เสียหายหลงั จากเกิดอุบัตเิ หตุข้นึ น่ะ\" \"โห จโิ ชคดีจงั ทำ� ไมไมเ่ ปน็ เรา เรายอมสกปรกมากกวา่ นี้อีกสิบเท่า ถ้าเขาจะชดเชยดว้ ยเสือ้ ผา้ จากรา้ นครสิ ตลั \" \"จะบา้ เหรอตา...พดู จรงิ ๆ นะ เราไมก่ ลา้ ไปเอาชดุ ใหมท่ รี่ า้ นนนั้ หรอก\" \"ทำ� ไมล่ะ\" กวิตาขมวดคิว้ ยงุ่ \"มันมากเกินไปน่ะ ตาก็รู้ว่าเส้ือผ้าร้านนั้นแพงจะตาย เทียบกับ ของเรานะคงซ้อื ชุดท�ำงานเราไดส้ กั ห้าหกตัว\" \"แตม่ นั เปน็ สทิ ธขิ์ องเรานะ เขาทำ� เราเปน็ อยา่ งน้ี เขาชดใชใ้ หก้ ถ็ กู ตอ้ ง แล้ว\" \"อนั ทจี่ รงิ จะวา่ ไปมนั ก็ไม่ใชค่ วามผดิ ของเขาซะทเี ดยี วหรอก\" จริ ศั ยา พยายามทบทวนเรอื่ งราวทเ่ี กดิ ขนึ้ อยา่ งชา้ ๆ \"เหมอื นจะมคี นชนเรา พอเรา จะล้มหน้าคว่�ำเขาก็ฉวยข้อมือเราไว้ทันเวลาพอดี จริงๆ ต้องเรียกว่าเขา ชว่ ยเราไวต้ า่ งหาก\" \"โห ง้ันก็เปน็ บพุ เพสนั นิวาส\" จริ ัศยายมิ้ ข�ำแตก่ ็แอบเชอ่ื นดิ ๆ \"ไมห่ รอก อบุ ัติเหตุน่ะ\" \"แตเ่ ขาเปน็ ผู้ชายท่ดี ีมากเลยนะ ชดใช้คา่ เสยี หายให้จิดว้ ย\" \"อ้ืม\" หญงิ สาวรบั คำ� แลว้ รบั ประทานอาหารของตนเงยี บๆ ในใจคดิ ทบทวน ค�ำพูดของกวิตาไปด้วย น่ีเธอต้องขอบคุณใครกันแน่ ระหว่างผู้ชายคนที่ ชว่ ยเธอหรอื คนทจ่ี ดั การเรอ่ื งทงั้ หมดนแ้ี ทนเขา ใครกนั ทเี่ ปน็ ผชู้ ายทด่ี มี าก คนนน้ั ... Page �������... ����������.indd 24 27/2/2563 BE 10:37

tiara 25 บทท่ี 2 บริษัท เฟรชคูล จ�ำกัด (มหาชน) เป็นบริษัทจดทะเบียนใน ตลาดหลักทรัพย์เมื่อห้าปีก่อน แล้วหลังจากนั้นผลการด�ำเนินงานก็ เจรญิ ร่งุ เรืองมาโดยตลอด มลู ค่าหุ้นรวมของบริษัทสูงถงึ พันลา้ นบาท แม้ ประธานกรรมการบรหิ ารของบรษิ ทั จะเปน็ ผทู้ รงอทิ ธพิ ลในวงการนำ�้ ดมื่ ของ ประเทศมานานกวา่ นน้ั แตค่ นทน่ี ำ� บรษิ ทั เขา้ ตลาดเพอ่ื ระดมทนุ ขยายกจิ การ ใหม้ ขี นาดใหญข่ ึน้ นน้ั เป็นคนรนุ่ ลูก กมลพชั รนงั่ เปน็ ประธานกรรมการบรหิ ารบรษิ ทั นบั ตง้ั แตส่ ามขี องนาง ไดจ้ ากไป เขาทง้ิ สมบตั ิ บตุ รชาย บตุ รสาว และภาระทกุ อยา่ งในชวี ติ ไวใ้ ห้ เธอจัดการดูแล คงไม่ต้องบอกว่าเธอต้องใช้พลังงานมากเท่าไรเพ่ือท่ีจะ รกั ษาทกุ อยา่ งไว้ อยา่ งนอ้ ยทสี่ ดุ มนั ตอ้ งเหมอื นเดมิ เหมอื นตอนทอี่ กุ ฤษฏ์ ยังมีชีวิตอยู่ แต่ความจริงแล้วกมลพัชรท�ำได้ดีมากกว่าน้ัน เพราะบริษัท เจริญรุ่งเรืองเรื่อยมาจนกระทั่งถึงวันที่กัณฑ์อเนกจะมารับช่วงต่อ ขณะนี้ จงึ เปน็ เวลาหวั เลย้ี วหวั ตอ่ อกี ครง้ั กอ่ นทจ่ี ะมกี ารเปลยี่ นแปลงครงั้ ใหญเ่ กดิ ขนึ้ เมอื่ สบิ นาทที แ่ี ลว้ คนขบั รถประจำ� ตวั ของกมลพชั รโทรศพั ทเ์ ขา้ มาแจง้ บุศรินทร์ เลขานุการของเธอแล้วว่าก�ำลังจะมาถึง หลังจากนั้นทุกคนใน Page �������... ����������.indd 25 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 26 ส�ำนักงานก็ต่ืนตัวทันที คนท่ีมีหน้าท่ีท�ำงานประจ�ำก็นั่งประจ�ำท่ีของตน สว่ นคนทตี่ อ้ งเขา้ รว่ มประชมุ ตา่ งกเ็ ขา้ ไปรอในหอ้ งประชมุ อยา่ งเปน็ ระเบยี บ เลขานกุ ารผบู้ รหิ ารระดบั สงู สง่ วาระการประชมุ พรอ้ มรายงานการดำ� เนนิ งาน ให้กรรมการทุกคนได้อ่านก่อน ส่วนกัณฑ์อเนกน้ันเพิ่งเดินเข้ามาสมทบ ทกุ คนในหอ้ งภายหลัง \"สวัสดคี รับ\" ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีครีมเดินเข้ามาพร้อมกับค�ำทักทาย เม่ือ คณะกรรมการทั้งเจ็ดท่านเงยหน้าขึ้นมอง เขาจึงหยุดแล้วยกมือไหว้ เสียงทักทายและตอบรับดังข้ึนหลังจากน้ัน กัณฑ์อเนกยิ้มกว้างแล้วนั่งลง ประจำ� ท่ีซ่งึ อย่ทู างดา้ นขวามอื ของประธาน พารณซึง่ เดินตามมาตดิ ๆ นำ� เอกสารในส่วนของเจ้านายตนวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าแล้วถอยไปยืนทาง ดา้ นหลงั กณั ฑอ์ เนกไมไ่ ดส้ นใจเอกสารพวกนน้ั แตเ่ ขากลบั กวาดสายตามอง ทุกคนบนโต๊ะดว้ ยสหี น้าท่อี มยมิ้ น้อยๆ \"ผมดีใจนะครบั ท่เี ห็นทุกคนสบายด\"ี มีบรรยากาศของความตึงเครียดเกิดข้ึนอย่างชัดเจน คณะกรรมการ ทุกคนแม้จะมีอายุน้อยกว่ากมลพัชร แต่ก็อาวุโสมากกว่ากัณฑ์อเนกมาก จ�ำนวนเกินครึ่งท่ีน่ังอยู่นี้เคยท�ำงานร่วมกันกับพ่อของเขา และทุกคน เคยเหน็ เขาเขา้ มาทำ� งานวันแรกในฐานะรองประธานกรรมการบรษิ ัท ยังไม่ทันท่ีใครจะต่อบทสนทนากับกัณฑ์อเนก เลขานุการก็เข้ามา แจง้ กับทุกคนวา่ ท่านประธานก�ำลังจะมาถึง สมาชิกทุกคนในหอ้ งจึงยนื ขน้ึ โดยพร้อมเพรียงกัน ไม่กี่อึดใจหญิงวัยห้าสิบปลายๆ ก็เดินเข้ามาด้วย สีหน้าย้ิมแย้ม เธอดูภูมิฐานในชุดกระโปรงและสูทสีเขียวไข่กา พร้อมกับ กระเป๋าถือสีเดียวกัน รูปร่างของกมลพัชรน้ันดูดีกว่าผู้หญิงในวัยเดียวกัน แสดงวา่ ดแู ลตวั เองไดค้ อ่ นขา้ งดี ผมหยกั ศกยาวแคบ่ า่ ถกู โกรกเปน็ สนี ำ้� ตาลเขม้ เคร่ืองหน้าเล็กและดูดุกว่าลูกชายมาก เมื่อทุกคนยกมือไหว้เธอก็หยุดยืน Page �������... ����������.indd 26 27/2/2563 BE 10:37

tiara 27 แล้วไหวต้ อบ \"สวัสดคี ่ะ เชิญน่ังคะ่ \" บรรยากาศภายในห้องเปล่ียนไปอย่างสิ้นเชิง คณะกรรมการคนอ่ืน ดูจะสบายใจและผ่อนคลายกว่าเม่ือกมลพัชรปรากฏตัวขึ้นในห้องประชุม แตกต่างจากช่วงห้านาทีก่อน เม่ือทุกคนน่ังลงเรียบร้อยแล้วกมลพัชรก็ กลา่ วต้อนรับและเปดิ ประชุมอยา่ งเป็นกันเองทนั ที \"ขอบคุณที่สละเวลามาทุกไตรมาส วันน้ีจะพยายามให้การประชุม เสรจ็ เรว็ กวา่ ครัง้ กอ่ นนะ จำ� ไดว้ ่าลา่ ชา้ เกือบจะเท่ียงวนั \" คนท่ีนั่งหัวโต๊ะมีจมูกเล็กเป็นสันคม ช่วงปลายงองุ้มเล็กน้อย มัน กำ� ลงั รองรบั แวน่ สายตาทเี่ พงิ่ ถกู สวม กมลพชั รไมไ่ ดท้ กั ทายบตุ รชายของตน เปน็ การสว่ นตวั แตห่ นั ไปสนใจเอกสารตรงหนา้ แทน \"ใครมีอะไรอยากจะพดู ก่อนทีเ่ ราจะเริ่มการประชมุ กนั มย้ั คะ\" มชี ายสงู วัยคนหน่งึ ยกมอื กอ่ นทีก่ มลพชั รจะอนญุ าตใหเ้ ขาพดู \"ผมอา่ นวาระการประชมุ แล้วคิดว่าควรจะมีอะไรเพมิ่ เตมิ สกั หน่อย\" \"อะไรคะ\" เลขานุการของกมลพัชรขยับปากกาในมือเตรียมจดสิ่งท่ีก�ำลังจะ เกดิ ขน้ึ สายตาคมปลาบของกณั ฑอ์ เนกพงุ่ ตรงไปทช่ี ายคนนนั้ อยา่ งเฝา้ ระวงั กมลพัชรเองแม้ท่าทางภายนอกจะดูไม่หว่ันเกรงต่อสิ่งใดแต่ในใจก็ลุ้นอยู่ เช่นกันว่ากรรมการอาวุโสทา่ นนัน้ จะกลา่ วอะไร \"เรอ่ื งของกณั ฑ์...\" คนถกู พาดพงิ กลอกตาขนึ้ มองบนเพดานกอ่ นจะหายใจลกึ กมลพชั ร ไม่ได้หันกลับมาดูลูกชายสักนดิ นางแค่ยมิ้ น้อยๆ ก่อนตอบ \"เร่ืองสว่ นตัวเกบ็ ไวท้ หี ลังเถอะค่ะคุณพฤกษ์\" \"ทหี ลงั นหี่ มายถงึ เรอ่ื งหลงั สดุ ของวาระการประชมุ วนั นห้ี รอื หลงั จาก วนั นแ้ี ตเ่ ปน็ เมอื่ ไรก็ไมร่ ลู้ ะ่ คณุ พชั รกร็ ดู้ วี า่ เรอ่ื งทผี่ มจะพดู ไม่ใชเ่ รอื่ งสว่ นตวั Page �������... ����������.indd 27 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 28 ของกัณฑค์ นเดยี ว\" กมลพชั รกรดี มมุ กระดาษในมอื เลน่ เหมอื นจะประวงิ เวลาเพอื่ หาคำ� ตอบ ทนี่ มุ่ นวลทสี่ ดุ มาตอบ แตย่ งั ไมท่ นั ทเี่ ธอจะเรมิ่ คนทก่ี ลายเปน็ หวั ขอ้ การสนทนา กลบั ชงิ พดู เสยี กอ่ น \"คุณลงุ จะจับผมแต่งงานให้ไดเ้ ลยสินะครบั \" \"ถา้ เปน็ เดก็ หัวออ่ นกวา่ นีล้ งุ กค็ งจะทำ� ไปแลว้ \" คำ� ตอบทต่ี อบกลบั มาเหมอื นหลดุ มาจากปากของคนไมม่ หี วั ใจ คนที่ มองอะไรๆ เป็นเร่ืองท่ีตนสามารถควบคุมได้ไปเสียหมด แม้กระท่ังจิตใจ ของมนุษย์ด้วยกันเอง ตอนนี้กมลพัชรตวัดสายตามองใบหน้าของลูกชาย นัยน์ตานั้นก�ำราบเขาอยู่ในที กัณฑ์อเนกเองก็รู้ดีว่าในห้องประชุมแห่งนี้ แมข่ องเขาตอ้ งแคร์ใครบา้ ง ซงึ่ คำ� ตอบนน้ั ไม่ใชเ่ ขาแน่ \"กณั ฑร์ แู้ ลว้ นว่ี า่ ชวี ติ สว่ นตวั ของเรานะ่ มนั ขน้ึ อยกู่ บั ราคาหนุ้ ของบรษิ ทั ดว้ ย\" กัณฑ์อเนกแสยะย้ิมอย่างแค่นข�ำ ใบหน้าท่ีเคยงามราวเทพบุตร แปรเปล่ียนเป็นซาตานเจา้ เลห่ ์ในชว่ั พรบิ ตา \"ไม่ใชเ่ รอ่ื งลอ้ เลน่ นะ เมอื่ สองวนั กอ่ นแคข่ า่ วซบุ ซบิ ยงั ทำ� ใหม้ แี รงเทขาย ออกมามากกวา่ ปกตเิ ลย\" ชายหนุ่มขยับเก้าอี้แล้วยืดตัวตรงกว่าเดิม เขาประสานมือไว้บนโต๊ะ ก่อนตอบ \"เมอื่ ตน้ สปั ดาหท์ ผี่ า่ นมารฐั บาลออกมาพดู ถงึ แผนการเพมิ่ อตั ราภาษี สำ� หรบั สนิ คา้ ประเภทเครอื่ งดมื่ ทเ่ี ตมิ ความหวานเพมิ่ ลงไป เรอ่ื งนกี้ ลายเปน็ ประเด็นท�ำให้เฟรชคูลถูกจับตามอง เนื่องจากธุรกิจของเรามีสินค้าท่ีให้ ความหวานอยู่หลายชนิด มันก็อาจเกิดผลกระทบกับราคาหุ้นในตลาด ในช่วงระยะเวลาส้ันๆ ได้ ผมไม่คิดว่าเรื่องส่วนตัวของผมจะเป็นต้นเหตุ อยา่ งท่คี ุณลงุ ว่ามานะครบั \" Page �������... ����������.indd 28 27/2/2563 BE 10:37

tiara 29 คู่กรณีถึงกับหน้าม้านไปแต่ก็ไม่ยอมรับออกมาว่าส่ิงท่ีกัณฑ์อเนก พดู มานน้ั เปน็ ความจรงิ สำ� หรบั เขา กมลพชั รเหน็ โอกาสทจี่ ะเรม่ิ ผา่ นเรอื่ งนไ้ี ป นางจงึ เตอื นสตคิ ณะกรรมการอกี ครงั้ \"เอาละ่ เรามเี รอื่ งตอ้ งคุยกันหลายเรื่อง เร่ิมเลยดกี วา่ นะคะ\" ไม่รอให้ใครปฏิเสธ ประธานกรรมการหันไปพยักหน้าให้เลขานุการ ของตนเรม่ิ ดำ� เนนิ การประชมุ โดยในวาระแรกเปน็ การรายงานผลการดำ� เนนิ งาน ทผี่ า่ นมา... \"เร่ืองน้�ำดิบส�ำหรับกระบวนการผลิตในปีน้ี บริษัทของเรามีเพียงพอ และอาจจะเหลอื สำ� หรับขายใหโ้ รงงานอุตสาหกรรมหรือธุรกจิ อนื่ ด้วยคะ่ \" กณั ฑอ์ เนกยม้ิ กรม่ิ พรอ้ มกบั กวาดสายตาไปทว่ั โตะ๊ กมลพชั รกย็ ม้ิ นอ้ ยๆ เชน่ กนั \"แสดงวา่ เรอื่ งการลงทนุ เพอ่ื ซอ้ื ทดี่ นิ สำ� หรบั ทำ� บอ่ กกั เกบ็ นำ้� ธรรมชาติ ในจังหวดั ปราจนี บรุ เี มอื่ สองปีก่อนเปน็ การลงทุนท่คี มุ้ ค่าสินะ\" เรื่องราวในอดีตหมุนวนกลับมาในความทรงจ�ำของชายหนุ่มผู้เป็น ทายาทคนโตของอุกฤษฏ์ น่ีคือโครงการแรกที่เขามีโอกาสแสดงให้เห็นว่า ความคิดเรื่องการลงทุนของเขาน้ันมีประโยชน์ต่อบริษัทเป็นอย่างยิ่ง เขา กลา้ ตดั สนิ ใจทำ� ในสงิ่ ทค่ี ณะกรรมการคนอน่ื ๆ เอาแตค่ ดั คา้ นเพราะไมอ่ ยาก เสยี เงนิ กอ้ นใหญไ่ ปกบั การซอ้ื อสงั หารมิ ทรพั ยแ์ ลว้ ยงั ไมร่ วู้ า่ จะคนื ทนุ เมอื่ ใด กณั ฑอ์ เนกยอมเสยี่ งและพยายามหาขอ้ มลู มาสนบั สนนุ ความคดิ ของตวั เอง เพอ่ื ใหบ้ อรด์ บรหิ ารยกมอื เหน็ ดว้ ยกบั เขาในเรอ่ื งน้ี ในตอนนนั้ คณะกรรมการ สว่ นใหญไ่ มค่ อ่ ยเหน็ ดว้ ยนกั และเขามารภู้ ายหลงั วา่ มารดาเปน็ ผชู้ ว่ ยโนม้ นา้ ว ให้หลายๆ คนยอมสนบั สนุนความคิดของเขา กัณฑ์อเนกต้องท�ำงานร่วมกับคนหัวเก่า ซึ่งบางครั้งมันก็ท�ำให้เขา หงุดหงิดร�ำคาญใจ แต่คนท่ีเหน่ือยที่สุดก็น่าจะเป็นกมลพัชร เพราะต้อง ทำ� หนา้ ทปี่ ระสานแนวความคดิ ของคนรนุ่ เกา่ กบั คนหวั ไวอยา่ งลกู ชายใหไ้ ป Page �������... ����������.indd 29 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 30 ด้วยกันได้ ภายใต้สภาพการท�ำธุรกิจที่มีเรื่องให้ต้องขบคิดและปรับตัวอยู่ ตลอดเวลา ชายหนุ่มผู้อยู่เบื้องหลังอีกคนก็อดอมย้ิมไม่ได้ พารณก็เป็นอีกคน ทอ่ี ยกู่ บั กณั ฑอ์ เนก ในวนั ทเี่ ขาตอ้ งตอ่ สทู้ างความคดิ กบั ผบู้ รหิ ารรนุ่ เกา่ ดว้ ย ความส�ำเรจ็ ในวนั น้นั กม็ ีเขาร่วมเปน็ ส่วนหนึ่งดว้ ยเหมือนกนั การประชุมสิ้นสุดลงเวลาสิบเอ็ดนาฬิกาพอดี ไม่มีใครพูดถึง เร่ืองท่ีพฤกษ์ได้เกริ่นไว้ อาจเป็นเพราะวาระการประชุมค่อนข้างอัดแน่น หรือไม่ก็เป็นเพราะกมลพัชรไม่เปิดโอกาสให้ใครถามเรื่องนี้ข้ึนมาอีก เม่ือ คณะกรรมการต่างทยอยลุกจากเก้าอ้ีไปแล้วก็เหลือเพียงแม่กับบุตรชาย พร้อมกับเลขานุการสว่ นตัวของท้ังค่เู ท่านนั้ กัณฑ์อเนกทงิ้ แผน่ หลังลงกับ พนักเก้าอด้ี ่ังคนหมดเรี่ยวแรง \"ขอบคณุ นะครับท่ีชว่ ยไม่ใหล้ งุ พฤกษ์โจมตีผมไปมากกวา่ นี้\" เขากล่าวกับมารดาอย่างมีพิธีรีตอง แต่กมลพัชรไม่ได้สนใจ นาง กลับหนั มาจอ้ งมองเสอ้ื ผ้าของลกู ชายแทน \"เมอื่ เช้าไมไ่ ดใ้ ส่ชดุ น้นี ี\"่ กณั ฑอ์ เนกขมวดคว้ิ \"คณุ แมร่ ไู้ ดย้ งั ไง เมอ่ื เชา้ เราไมไ่ ดเ้ จอกนั สกั หนอ่ ย\" \"ฉันเปน็ ใคร\" คนถามเสียงแขง็ ขึ้นนดิ หนง่ึ แตแ่ ววตาไมไ่ ดด้ ุ กณั ฑอ์ เนกหวั เราะหึ \"จรงิ คณุ หญงิ กมลพัชรสามารถรู้ไดท้ ุกเรื่องหากเธอตอ้ งการ\" \"ไมเ่ อาน่า เลิกเรยี กคณุ หญิงเถอะ ไมช่ นิ แล้วก็ไม่ชอบดว้ ย\" ชายหนุ่มอมยิ้มแล้วพยักหน้ารับ มารดาของเขาท�ำงานเพ่ือสังคม ควบคกู่ บั การบรหิ ารธรุ กจิ ขนาดใหญม่ าหลายปี มหี ลายโครงการทเี่ ฟรชคลู ทำ� เพอื่ ชว่ ยเหลอื คนไรบ้ า้ น คนเปน็ มะเรง็ เดก็ ทข่ี าดทนุ ทรพั ย์ในการเรยี น และ คนยากจน ดงั นนั้ ตำ� แหนง่ คณุ หญงิ ที่ไดร้ บั มานน้ั จงึ เปน็ เครอื่ งการนั ตไี ดว้ า่ Page �������... ����������.indd 30 27/2/2563 BE 10:37

tiara 31 กมลพชั รเปน็ บคุ คลทเี่ สยี สละเพอ่ื สงั คมมากเพียงใด \"อย่าเฉไฉ ตอบแม่มากอ่ น ชดุ เมอื่ เชา้ ไปไหน ท�ำไมถอด แมช่ อบ ชุดน้นั นะ\" \"อบุ ตั เิ หตนุ ดิ หนอ่ ยครบั เราไปคยุ กนั ทหี่ อ้ งทำ� งานของผมมยั้ เผอื่ มใี คร จะใชห้ อ้ งประชมุ \" \"ไมด่ กี วา่ ตอนบา่ ยแมม่ ธี รุ ะ ภารกจิ คณุ หญงิ คณุ นายทก่ี ณั ฑช์ อบเรยี ก น่ะ\" \"ออ้ ครับ แตม่ เี วลาทานขา้ วดว้ ยกนั ก่อนใช่ไหมฮะ\" กมลพชั รสา่ ยหนา้ \"เดย๋ี วจะออกไปเลย เรานะ่ กค็ วรกลบั ไปนอนบา้ น บ้างนะ\" \"ครับ ถ้าวา่ ง...\" \"แลว้ มเี รอื่ งยงุ่ อะไรนกั หนาถงึ กลบั บา้ นไมไ่ ด้ ตอนนน้ี กั ขา่ วสงั คมรเู้ รอื่ ง ของเรามากกวา่ แมแ่ ลว้ ละ่ มงั \" กัณฑอ์ เนกถอนหายใจหนัก \"บ้านหลงั ใหญเ่ กนิ ไป เหงา\" กมลพัชรคอ้ นให้ \"คนเดนิ กนั ยั้วเย้ยี เตม็ บ้านบอกว่าเหงา\" \"น่ันมนั คนท�ำงานบา้ นกบั ผู้ชว่ ยของคณุ แม่นค่ี รบั \" \"งน้ั ก็รอน้องสาวแกกลบั มา\" \"กง่ิ จะกลบั บ้านเหรอครบั \" \"เหน็ ว่าอยา่ งนัน้ นะ\" กัณฑ์อเนกมีน้องสาวคนหน่ึงช่ือกิรติกา เธอเป็นสาวที่เปร้ียวจ๊ีด เติบโตท่ีประเทศสหรัฐอเมริกาและใช้ชีวิตอยู่ท่ีนั่นมากกว่าในเมืองไทย ไปเสยี แลว้ จๆู่ กมลพชั รกล็ กุ ขน้ึ ทำ� ใหเ้ ลขาฯ ของเธอและพารณพลอยยนื ไปดว้ ย มกี ณั ฑ์อเนกคนเดยี วทย่ี งั คงน่ังอยู่ \"ถ้ากิ่งมาถึงเม่ือไรคุณแม่ก็บอกรณมาแล้วกันนะครับ เผ่ือทานข้าว ดว้ ยกนั \" Page �������... ����������.indd 31 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 32 \"ได้ แม่ไปล่ะ\" กัณฑ์อเนกลุกขึ้นยืนเปน็ คนสุดท้าย \"ครับ\" กมลพัชรพยักหน้าให้ลูกชายน้อยๆ จากนั้นก็หมุนตัวออกจากโต๊ะ ห้องประชมุ ไป กัณฑ์อเนกเฝา้ มองตามหลงั ของมารดาซ่ึงมกั มีคนติดตาม อยเู่ สมอนน้ั ไป ไมเ่ วน้ แมแ้ ตเ่ ลขานกุ ารสว่ นตวั ของเขาเอง พารณกเ็ ดนิ ตาม กมลพชั รออกจากหอ้ งประชมุ ไปดว้ ย เมื่อพ้นประตูของบรษิ ทั ออกมาแลว้ พารณก็ถูกตงั้ คำ� ถามทันที \"เกดิ อะไรข้ึน\" \"อุบัตเิ หตเุ ล็กนอ้ ยครบั ท�ำใหส้ ูทของคุณหนูสกปรกเลยตอ้ งเปลย่ี น\" \"อม้ื ...\" กมลพชั รไมไ่ ดห้ ยดุ เดนิ \"แลว้ ผหู้ ญงิ ทเี่ ปน็ ขา่ วนน่ั คนใหมห่ รอื คนเดมิ \" \"เออ่ ...คนใหม่ครบั เธอเป็นนางแบบ\" \"ถ้าถึงเวลาต้องจัดการก็ลงมือเลย อย่าปล่อยไว้นานเหมือนคนก่อน มนั จะก�ำจัดยาก เขา้ ใจทฉี่ นั พดู ไหม\" \"เข้าใจครบั \" ขบวนเลก็ ๆ นัน้ ไปหยุดยนื ตรงหน้าลิฟต์ พารณเปน็ คนยนื่ มือออกไป กดปมุ่ ให้ แลว้ เหมอื นกบั ลฟิ ตถ์ กู ลอ็ กไวเ้ พอื่ กมลพชั รโดยเฉพาะ มนั ตรงดงิ่ มายงั ชนั้ สบิ หา้ โดยไมไ่ ดแ้ วะทชี่ น้ั ไหนเลย เสยี งสญั ญาณบอกใหร้ วู้ า่ ประตลู ฟิ ต์ กำ� ลงั จะเปดิ และทา่ นประธานกำ� ลงั จะฝากคำ� สงั่ สดุ ทา้ ยไว้ \"ฉนั ยอมใหก้ ณั ฑ์ไปอยทู่ ค่ี อนโดฯ นนั้ ทเ่ี ดยี ว ถา้ เขาไปมที อี่ ยแู่ หง่ ใหมอ่ กี เธอตอ้ งรายงานทนั ท\"ี \"ครับ\" พารณกม้ ศีรษะให้ บศุ รนิ ทรเ์ ปดิ ประตลู ฟิ ตค์ า้ งไวเ้ พอื่ รอเจา้ นายของตน กมลพชั รหนั มามอง พารณแวบหนงึ่ กอ่ นจะกา้ วเขา้ ไปในลฟิ ต์ ชายหนมุ่ ไมไ่ ดต้ ามเขา้ ไปดว้ ย เพยี งแต่ Page �������... ����������.indd 32 27/2/2563 BE 10:37

tiara 33 ยนื สง่ ตรงหนา้ ประตนู นั้ เมอ่ื ประตลู ฟิ ตก์ ำ� ลงั ปดิ ลงจๆู่ กมลพชั รกอ็ อกคำ� สงั่ ใหเ้ ปดิ อีกรอบ \"เดีย๋ วกอ่ น!\" ประตถู กู คา้ งไวต้ ามสงั่ พารณรแู้ ลว้ วา่ กำ� ลงั จะไดร้ บั คำ� สงั่ เขายนื ตวั ตรง มอื แนบลำ� ตวั สายตาจอ้ งมองไปยงั ทา่ นประธานอยา่ งพรอ้ มทจ่ี ะตอบสนอง คำ� สงั่ นน้ั ทกุ วนิ าที \"ถ้าก่งิ กลบั มา เธอต้องไปทานข้าวที่บ้านดว้ ย\" พารณแทบกล้ันหายใจเมื่อได้ยิน แต่เขาก็รับปากไปในที่สุด เมื่อ ประตูลิฟต์ปิดลงชายหนุ่มจึงมีโอกาสผ่อนคลายหัวไหล่และถอนลมหายใจ ยาวๆ สักครัง้ เลขานุการหนุ่มผู้มีนัยน์ตาเล็กหยีเดินกลับเข้ามาในออฟฟิศด้วย สีหนา้ ครนุ่ คิด ประชาสัมพันธห์ น้าบริษทั ของเขาดกั รอพบตั้งแตป่ ระตหู น้า เมอ่ื ทงั้ สองประสานสายตากนั พารณกร็ วู้ า่ คนขา้ งในคงตอ้ งการพบตวั ของเขา ทนั ทที ส่ี ง่ กมลพชั รเรยี บรอ้ ยแลว้ เขาพยกั หนา้ ใหป้ ระชาสมั พนั ธอ์ ยา่ งรทู้ นั วา่ ตนเองต้องทำ� อะไรตอ่ ไป พารณไปหยุดท่ีหน้าห้องท�ำงานซึ่งมีป้ายบอกว่าเป็นห้องของ รองประธานกรรมการ ชายหนุ่มเคาะประตูสามคร้ัง เสียงอนุญาตดังลอด ออกมาใหไ้ ดย้ นิ จากนนั้ เขาจงึ เปดิ ประตเู ขา้ ไปในหอ้ งทำ� งานโทนสเี ขยี วเขม้ ซง่ึ เปน็ สโี ปรดของกณั ฑอ์ เนก เฟอรน์ เิ จอรส์ ว่ นใหญ่ในหอ้ งนต้ี กแตง่ ดว้ ยไม้ และหนัง โซฟาขนาดใหญ่ซ่ึงไว้สำ� หรับรับแขกก็บุด้วยหนังชั้นดี มันท�ำให้ ห้องท�ำงานแหง่ น้ดี ูเคร่งขรมึ ขึน้ เจา้ ของหอ้ งนั่งที่โตะ๊ ทำ� งานของตวั เองซง่ึ วางอยู่ตรงข้ามกับโซฟารับแขก เมื่อเห็นพารณเดินเข้ามาเขาก็ยิงค�ำถาม ทนั ที \"โดนซกั ละเอยี ดยบิ เลยส\"ิ แลว้ เขากช็ หี้ นา้ เลขาฯ ของตวั เอง\"หา้ มบอก Page �������... ����������.indd 33 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 34 เรอ่ื งหอ้ งใหมน่ ะ\" \"ครบั ผมไม่ได้พดู \" เพราะมนั เปน็ ทอ่ี ยเู่ ดมิ ไม่ใชท่ อ่ี ยู่ใหมอ่ ยา่ งทกี่ มลพชั รถาม มนั เปน็ คอนโดมเิ นยี มเดยี วกนั แตไ่ ม่ใชห่ อ้ งเดยี วกนั กบั ทค่ี ณุ หญงิ แมข่ องกณั ฑอ์ เนกรู้ เขาไม่ได้โกหกแค่ช่วยปกปิด พารณไปหยุดยืนท่ีหน้าโต๊ะท�ำงานของคน เป็นเจ้านาย ซ่ึงตอนนี้ดูเหมือนกัณฑ์อเนกจะอารมณ์ดีข้ึนกว่าช่วงเวลา ตอนเขา้ ประชมุ มาก \"ดมี าก เอ้อ แลว้ เรอ่ื งเมื่อเชา้ นายจัดการยังไงบ้าง\" สมองของพารณคิดเร็วจี๋ว่าเจ้านายหมายถึงเร่ืองไหนกันแน่ที่เขา ต้องจัดการ แล้วใบหน้าของพนักงานออฟฟิศสาวที่มีเน้ือตัวเปรอะเปอ้ื น ก็เดง้ ขน้ึ มาในความทรงจ�ำ \"อ้อ เรือ่ งนนั้ ...ผมให้นามบัตรของรา้ นครสิ ตลั ไปครับ\" กัณฑอ์ เนกพยักหนา้ เห็นด้วย \"ดีแล้ว แล้วเขาเลอื กชุดไหน\" คราวน้ีพารณอ้าปากหวอ ใครจะไปคิดว่าเจ้านายของเขาจะสนใจใน รายละเอียดมากขนาดนั้น แค่ผู้หญิงคนหนึ่งท่ีรู้จักกันเพราะอุบัติเหตุ ที่ไมน่ า่ ประทบั ใจเอาซะเลย แลว้ ทำ� ไมกณั ฑอ์ เนกตอ้ งอยากรวู้ า่ เธอจะเลอื ก เปลี่ยนเส้ือผ้าเป็นชดุ ไหน \"มะ...ไม่ทราบครบั ผมยังไม่ไดต้ ามเร่ืองน\"้ี \"ทำ� ไมละ่ ผดิ วิสัยนายนะ\" \"เอ่อ เพ่งิ ออกจากหอ้ งประชมุ ผมยงั ไม่มีเวลาคิดเรอ่ื งน\"้ี \"ง้ันก็ตามเรื่องให้ด้วย ฉันไม่ชอบให้ใครคิดว่าฉันเป็นคนไม่มีความ รับผดิ ชอบ แล้วนายว่าผหู้ ญิงคนนั้นจะรู้ไหมวา่ ฉันเปน็ ใคร\" พารณพยายามนกึ ถงึ สหี นา้ และทา่ ทางของจริ ศั ยาในชว่ งทเ่ี ขามโี อกาส สนทนากบั เธอ วา่ มตี รงไหนหรอื อะไรทพี่ อจะบอกไดไ้ หมวา่ เธอคนนนั้ รจู้ กั กณั ฑอ์ เนก แลว้ เขากส็ า่ ยหนา้ ... Page �������... ����������.indd 34 27/2/2563 BE 10:37

tiara 35 \"ไมน่ า่ จะรจู้ กั นะครบั แตเ่ ขาอาจจะทราบแลว้ หลงั จากทเี่ ราสง่ั ใหโ้ รงแรม จดั อาหารเชา้ ไปชดใชข้ า้ วของทเี่ สยี หายของเขา\" \"เจง๋ นายน่ีไมเ่ คยทำ� ใหผ้ ดิ หวงั เลย\" แลว้ จๆู่ เขากล็ กุ ขนึ้ \"เสรจ็ เรอ่ื ง แลว้ ฉนั กลับล่ะ\" \"จะไปไหนครับ บ่ายนี้ไม่มีนัดหมายอะไร ผมนึกว่าคุณหนูจะอยู่ที่น่ี ทั้งวนั \" \"อยกู่ นั สองคนเรยี กชอ่ื เถอะ ฟงั นายเรยี กฉนั วา่ ทา่ น เรยี กวา่ คณุ หนแู ลว้ ฉนั ขนลกุ \" \"ครบั ...ผมนกึ ว่าคณุ กณั ฑ์จะอย่ทู นี่ ีท่ ง้ั วัน\" กณั ฑอ์ เนกสา่ ยหน้า \"จะไปพัทยา\" พารณตกใจแวบเดียวจากน้ันก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ น่ีไม่ใช่คร้ังแรกท่ีเจ้านายของเขาเอาแต่ใจตัวเองและท�ำในสิ่งที่ไม่ได้มีใน กำ� หนดการ \"ครบั เดีย๋ วผมบอกใหค้ นขับรถ...\" \"นายไม่ตอ้ งตามไปนะ แค่บอกใหค้ นรถไปส่งฉันทีค่ อนโดฯ แลว้ ฉัน จะขบั รถไปเอง\" \"ท�ำไมล่ะครับ\" กัณฑ์อเนกยังไม่ตอบ เขาเดินออกจากโต๊ะท�ำงานแล้วมุ่งหน้าไปที่ ประตูห้องทันที ทำ� ใหพ้ ารณตอ้ งกา้ วยาวๆ ตามไปดว้ ย \"นายมเี รอ่ื งทจ่ี ะตอ้ งจดั การ...จำ� ไมไ่ ดเ้ หรอ\" เขาหยดุ เดนิ แลว้ หนั มามอง เลขาฯ ด้วยสายตากวนๆ \"ให้เรียบร้อย อย่าให้มีการเรียกร้องค่าเสียหาย ภายหลงั แลว้ มอี ะไรกส็ ง่ ขอ้ ความมาไวใ้ นโทรศพั ทข์ องฉนั กแ็ ลว้ กนั วา่ งๆ จะเปดิ ดเู อง\" \"ตะ...แต่พรุ่งน้ีมีสื่อขอสัมภาษณ์ท่ีโรงแรมแกรนด์ ไฮแอทตอน บ่ายสองโมงนะครับ\" Page �������... ����������.indd 35 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 36 \"ฉันจ�ำได้น่า ตั้งบ่ายสอง เกือบยี่สิบสี่ช่ัวโมง...ท�ำอะไรได้ตั้งเยอะ ไปละ่ พรุ่งนี้เจอกัน\" พารณอ้าปากค้างท�ำได้แค่เพียงมองดูกัณฑ์อเนกเปิดประตูแล้ว ปิดใส่หน้าเขาเท่าน้ัน ชายหนุ่มมีเวลาน่ิงอ้ึงไม่ถึงนาทีก็ฉุกคิดข้ึนมาได้ว่า คนท่ีเพ่งิ เดนิ หนีเขาไปไดท้ ้งิ งานไวใ้ หท้ �ำ คนตาเล็กหยรี บี ล้วงมือถือขึ้นมา จากเสอ้ื สทู แลว้ คน้ หาหมายเลขโทรศพั ทท์ บ่ี นั ทกึ ไว้ เขากดเรยี กแลว้ รอสาย ช่วั อดึ ใจคนปลายสายก็รับด้วยความกระตือรือรน้ \"สวสั ดคี า่ คุณพารณ ยงั ไมม่ ีใครมาหาพเ่ี ลยนะคะ\" \"อา้ ว...\" พารณอทุ านเบาๆ แสดงวา่ ผหู้ ญงิ คนนน้ั ยงั ไมไ่ ดไ้ ปทรี่ า้ นครสิ ตลั \"ขอโทษนะครบั ทงั้ ทร่ี บกวนใหค้ ณุ ครสิ ตอ้ งมาเปดิ รา้ นกอ่ นเวลาแทๆ้ \" \"โอ๊ย เรื่องนั้นไม่เปน็ ปัญหาเลยค่ะ ว่าแต่คนที่จะถือนามบัตรของ คุณพารณมานค่ี ือ...เออ่ คอื ใครคะ พีถ่ ามได้มั้ย\" ปลายประโยคนั้นถกู ลดน้�ำเสยี งลงเป็นกระซบิ กระซาบ \"ไมม่ อี ะไรเป็นพิเศษหรอกครบั เปน็ การชดใชค้ ่าเสยี หายเทา่ น้ันเอง\" \"อ๋อออ\" เธอลากเสยี งยาว \"ถา้ อยา่ งนน้ั ผมขอตามเรอื่ งกอ่ นนะครบั ยงั ไงถา้ เขามา ชว่ ยดแู ลใหเ้ ตม็ ที่ ดว้ ยนะครบั \" \"รับทราบค่ะ ไว้ใจพี่ได้เลย\" พารณวางสายไปแลว้ กย็ นื นงิ่ เขากำ� ลงั เรยี กภาพและบรรยากาศรอบตวั เมอ่ื ชว่ งเชา้ ในตอนทกี่ ณั ฑอ์ เนกประสบอบุ ตั เิ หตเุ ลก็ ๆ นอ้ ยๆ นน่ั ขนึ้ มา พารณ นกึ ใบหนา้ และสว่ นสงู ของผหู้ ญงิ คนนน้ั ออก หากพบอกี ครงั้ เขากจ็ ะจำ� เธอได้ ทันที แต่สิ่งที่เขาต้องการระลึกถึงไม่ใช่ใบหน้ากลับเป็นป้ายชื่อพนักงาน ท่หี อ้ ยอยู่ตรงหน้าอกของเธอต่างหาก ชายหนมุ่ หลบั ตา... \"จริ ศั ยา...ตวั อกั ษรสนี ้�ำเงิน มอี กั ษรภาษาองั กฤษ P หรอื F\" ชายหนมุ่ สา่ ยหน้าดว้ ยความไม่มัน่ ใจนกั แล้วเขาก็เปลยี่ นวิธกี ารใหม่ Page �������... ����������.indd 36 27/2/2563 BE 10:37

tiara 37 พารณหยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ขน้ึ มาใชง้ านอกี ครงั้ คราวนเ้ี ขาเรยี กหาผจู้ ดั การ อาคาร \"ขอรบกวนอกี ครง้ั ไดไ้ หมครบั บนชน้ั ทสี่ บิ หา้ มบี รษิ ทั ไหนทม่ี ชี อื่ สะกด ดว้ ยตัว P หรอื F ไหมครบั \" เขารอไมน่ านทางปลายสายกต็ อบกลับมา \"มบี รษิ ัทหน่ึงที่มที ้ัง P และ F เลยค่ะ เพราะชือ่ บรษิ ทั คอื Perfect Furniture เปน็ บรษิ ทั เฟอรน์ เิ จอรส์ ำ� นกั งานคะ่ เขาเปน็ ลกู คา้ ของเรามาหลายปี แลว้ ...\" \"ขอบคณุ มากครับ\" พารณตดั บทแลว้ วางสาย เขารดู้ วี า่ ผจู้ ดั การคนนถ้ี า้ ปลอ่ ยใหพ้ ดู แลว้ มกั จะไมย่ อมหยดุ งา่ ยๆ ชายหนมุ่ หาหมายเลขโทรศพั ทข์ องบรษิ ทั นดี้ ว้ ยตวั เอง จากน้ันก็กดเรียกสายทันที เสียงโอเปอเรเตอร์ที่รับสายนั้นหวานจับใจ นา่ แปลกทย่ี งั มบี รษิ ทั ทจ่ี า้ งคนรบั โทรศพั ทอ์ ยู่ เพราะสว่ นใหญห่ มายเลขกลาง สำ� หรบั ตดิ ตอ่ งานทวั่ ไปนน้ั หลายบรษิ ทั มกั จะเปลยี่ นเปน็ เสยี งตอบรบั อตั โนมตั ิ ไปหมดแลว้ เมอื่ รอฟงั คำ� ทกั ทายและคำ� โฆษณาเลก็ ๆ นอ้ ยๆ จนเสรจ็ พารณ กถ็ ามหาคนทเ่ี ขาตอ้ งการเพอ่ื พดู คยุ ดว้ ยทนั ที \"มพี นักงานที่ช่ือจิรัศยาทำ� งานอยทู่ ี่นี่ไหมครับ\" \"อะ๊ \" เสยี งเงยี บไปชวั่ ครู่ คลา้ ยกำ� ลงั นกึ \"มคี ะ่ ไมท่ ราบวา่ คณุ ชอ่ื อะไรคะ แลว้ ตอ้ งการตดิ ตอ่ เรอ่ื งอะไร\" \"โอนสายไปท่คี ณุ จริ ศั ยาเลยได้ไหมครับ ผมขี้เกียจอธิบายหลายรอบ เรอ่ื งส่วนตัวน่ะครับ\" คราวน้ปี ลายสายนง่ิ ไปนานกว่าเดมิ จนพารณคดิ ว่าสายหลุดไปแล้ว \"ฮัลโหล\" \"อะ่ คะ่ ฟงั อยู่ค่ะ ว่าแตค่ ุณชื่ออะไรนะคะ\" ชายหน่มุ ถอนหายใจแล้วตอบเสยี งเขม้ \"พารณ\" Page �������... ����������.indd 37 27/2/2563 BE 10:37

ปรารถนา... ให้เป็นคุณ 38 \"เอ๊ะ ผ้ชู ายคนเมื่อเชา้ ...แล้วคณุ มธี รุ ะส่วนตวั อะไรคะ\" \"น่ีคุณจิรัศยาพดู อยเู่ หรอ\" \"ค่ะ\" \"อ้าว แล้วทำ� ไมไม่บอก ปล่อยให้ผมพล่ามอยู่ได\"้ \"เอ้า ก็ดฉิ นั ถามแล้วว่าคุณช่ืออะไร ตอ้ งการตดิ ตอ่ เร่ืองอะไร\" \"กผ็ มไมท่ ราบนวี่ า่ คนทรี่ บั โทรศพั ทเ์ ปน็ คณุ จริ ศั ยา คณุ เปน็ โอเปอเรเตอร์ ของบรษิ ทั รึไง\" \"คะ่ !\" พารณรู้สึกปวดศีรษะข้างเดียวข้ึนมาตงิดๆ \"แล้วท�ำไมคุณไม่บอกว่า เป็นคณุ ล่ะ\" \"ฉันต้องระวังตัวไว้ก่อนสิคะ คุณเล่นบอกว่าเป็นเรื่องส่วนตัว ฉัน พยายามคิดอยวู่ ่าใครโทรมา ท้ังที่ไม่คุ้นกับเสยี งนม้ี ากอ่ น\" พารณตั้งใจถอนหายใจเสียงดงั ใหค้ นฟังได้ยนิ \"ง้ันเข้าเรือ่ งเลยนะ\" \"คะ่ พูดมาเลย\" \"ทำ� ไมไมไ่ ปรา้ นเสือ้ \" \"ยังไม่ไดไ้ ปคะ่ \" \"นนั่ แหละ ทำ� ไมไมไ่ ป คณุ ใสเ่ สอ้ื สกปรกแลว้ กเ็ หมน็ ๆ นนั่ ทำ� งานเหรอ\" \"เปลา่ ฉนั จะใส่ชุดอะไรทำ� ไมฉันต้องรายงานคุณด้วย\" \"คณุ ควรไปรา้ นครสิ ตลั รไู้ หมการทผี่ มบอกใหเ้ จา้ ของรา้ นมาเปดิ รา้ น เพ่ือรอต้อนรบั คณุ คนเดยี วแตค่ ณุ กลบั ไม่ไปนะ่ มนั เปน็ เรื่องทเี่ สยี มารยาท มาก\" \"ไมท่ ราบค่ะ อันนัน้ มันไมไ่ ด้อยู่ในความรับผดิ ชอบของฉันนค่ี ะ คุณ เป็นคนจดั การเอง\" พารณอยากขว้างโทรศัพท์ในมือท้ิง เขาต้องระงับอารมณ์โดยการ เดนิ มานัง่ ท่ีโซฟารับแขกของกัณฑ์อเนก Page �������... ����������.indd 38 27/2/2563 BE 10:37

tiara 39 \"คุณจิรัศยาครับ คุณควรไปเลือกเสื้อผ้าชุดใหม่ท่ีร้านคริสตัลได้แล้ว นะครบั \" \"ทำ� ไมเหรอคะ นามบตั รของคณุ มวี นั และเวลาหมดอายดุ ว้ ยเหรอคะ\" \"มีครับ!\" เขาตอบสวนกลับไปทันทีเพราะต้องการจบเรื่องที่กัณฑ์อเนกส่ังไว้ ให้เร็วท่ีสุด โดยไม่ได้คิดเลยว่ายังมีมนุษย์อยู่อีกคนหนึ่งบนโลกใบน้ีท่ี ไมย่ อมจำ� นนตอ่ คำ� ประชดประชนั ของเขาง่ายๆ \"ง้ันฉันไม่เอาก็ได้ค่ะ คุณมีธุระแค่น้ีใช่ไหมคะ ฉันต้องวางสายแล้ว งานของฉนั ยงุ่ มาก\" \"ดะ...เดี๋ยว...\" \"สวสั ดีคะ่ \" กร๊ิก... เลขานกุ ารหนมุ่ นงั่ นง่ิ หลงั จากที่โยนโทรศพั ทม์ อื ถอื ลงบนโซฟาใกลต้ วั แล้ว ดวงตาของเขาดูเหม่อลอย แต่ความจริงพารณก�ำลังเพ่งตรงไปท่ี โต๊ะท�ำงานของเจ้านาย ในใจพลางนึกขึ้นมาว่าต�ำแหน่งของเขามันควรมี งานการท่ดี ที ำ� มากกวา่ การไลต่ ามแกป้ ัญหาบา้ บออยูอ่ ยา่ งน้ี (ติดตามอา่ นต่อไดใ้ นฉบบั เต็ม) Page �������... ����������.indd 39 27/2/2563 BE 10:37