บ่วงรักฉบับอนุบาล ของ พราวพุธ

1 ในชวี ติ การเป็นครสู อนเด็กอนุบาลของนลิน ไม่มีวนั ไหน เลยทจี่ ะปวดหวั เทา่ วนั น้ี วนั ทมี่ เี ดก็ ชายตวั นอ้ ยทเ่ี พงิ่ เขา้ มาเปน็ สมาชกิ ใหมใ่ นหอ้ งซงึ่ เธอเปน็ ครปู ระจ�ำชน้ั ทำ� ใหค้ รสู าวถงึ ขนั้ เพลยี จติ เพราะ ในขณะทเ่ี ดก็ คนอน่ื ๆ ในชน้ั ตา่ งนอนกลางวนั กนั ตามปกติ แตเ่ ดก็ ชาย องศากลับเดนิ ตามเธอต้อยๆ! “ครูลินครับ...ครูลินคร้าบ” เอาอีกแล้ว เรียกเป็นครงั้ ท่ีร้อยได้แล้วละมัง้ วันนี้ องศาเป็นเด็ก หน้าตาน่ารักน่าชัง รูปร่างจ้�ำม่�ำ ผิวขาวจัด แก้มป่องสีแดงระเร่ือ บ่งบอกว่าเป็นลูกผู้ดีมีชาติตระกูล แหงละ ก็ผู้อ�ำนวยการฝากฝังเธอ มาเสียดิบดีว่าเป็นหลานชายของเพื่อนรุ่นพี่ เลยต้องดูแลประคบ- ประหงมกนั หน่อย ขนาดไม่ยอมไปนอนรวมกับเพื่อนๆ เธอยังไม่กล้า ดเุ ลย แล้วไง ก็ต้องยอมให้เด็กน้อยเดินตามต้อยๆ อยู่อย่างน้แี หละ ฟอด! “องศา!” คุณครูสาวดุเสียงเข้ม พร้อมกับยกมือขึ้นมาถูแก้ม ตวั เองทโ่ี ดนขโมยหอมฟอดใหญ่ ท�ำใหอ้ งศามสี หี นา้ ผวาเลก็ นอ้ ย กอ่ น จะท�ำปากยื่นใส่ “องศาแค่หอมนิดเดียวเอง ทำ� ไมครูลนิ ต้องดุองศาด้วย!” พราวพุธ 7

“นิดเดียวอะไรกันคะ นี่มันคร้ังที่สิบแล้วม้ังองศา หนูจะท�ำ แบบน้ีกบั ครูไม่ได้นะ รู้ไหมคะ” “ก็ครูลนิ หอมเหมือนแม่” “วะ...วา่ ไงนะคะ!” หวั ใจครสู าวออ่ นยวบ นกึ ถงึ เรอื่ งราวทเี่ ดก็ ชาย องศาตอ้ งยา้ ยมาเรยี นทโ่ี รงเรยี นแหง่ นกี้ ลางเทอมดว้ ยความรสู้ กึ ทหี่ ดหู่ อยา่ งบอกไมถ่ กู แมข่ องเดก็ ชายจากไปกอ่ นวยั อนั ควรดว้ ยอบุ ตั เิ หตุ แต่ นไี่ มใ่ ช่การกำ� พร้าครงั้ แรกของเขา นลนิ รมู้ าว่าองศากำ� พรา้ พอ่ มาก่อน พ่อ...ผู้ทิ้งเขาไปตง้ั แต่เขาอยู่ในท้องของแม่ “แม่ให้องศาหอมตลอดๆ ไม่ดุเหมือนครูลินด้วย แต่ตอนน้ีแม่ ไปอยู่ท่ีสวรรค์ ไม่ยอมกลับมาเสยี ที ถ้าแม่กลบั มาเมื่อไหร่ องศากจ็ ะ ไม่ง้อครูลนิ หรอก โธ่...” เดก็ นอ้ ยทำ� หนา้ บงึ้ พรอ้ มกบั กอดอกท�ำทา่ ฮดึ ฮดั ทวา่ เสยี งเลก็ ๆ ทส่ี นั่ เครอื นน้ั นลนิ รบั รถู้ งึ ความอา้ งวา้ งของเขาไดอ้ ยา่ งลกึ ซงึ้ ทำ� ไมเธอ จะไมร่ วู้ า่ ความอา้ งวา้ งมนั ทรมานแคไ่ หน เพราะตงั้ แตล่ มื ตาดโู ลก นลนิ ก็ไม่รู้ด้วยซ�้ำว่าใครคือพ่อแม่ของเธอ เดก็ ทเ่ี ติบโตมาในสถานรบั เลีย้ ง เดก็ ก�ำพร้า ดีแค่ไหนทไี่ ด้รบั การศกึ ษา บวกกับความมุมานะ เรียนไป ทำ� งานไปจนจบปรญิ ญาตรแี ล้วมาเป็นครสู อนเด็กอนุบาลอยู่ท่ีนี่ เธอ อาจจะไมไ่ ดต้ วั หอมเหมอื นแมข่ ององศาหรอก แตค่ นทมี่ อี ะไรเหมอื นๆ กนั มกั จะสอ่ื ความรู้สึกถงึ กันได้ “เอาละองศา ครูอนุญาตให้กอดครูได้ และให้หอมได้อีกหนึ่ง ครั้ง หลงั จากนี้องศาต้องไปนอนเหมือนเพื่อนๆ เข้าใจไหมคะ” “คร้าบ” เขารบั ค�ำเสร็จกย็ ม้ิ แป้น โผเข้ากอดคณุ ครสู าว เขย่ง ปลายเท้าพร้อมกับแหงนหน้าข้ึนหอมแก้มคุณครูประจ�ำช้ันที่โน้ม ใบหน้าลงมาหาฟอดใหญ่ ก่อนจะยอมเดินไปนอนบนเบาะนอนท่ี เตรียมไว้ และหลบั ไปแต่โดยดี 8 บว่ งรักฉบับอนุบาล

หลังเลิกเรียน ผู้ปกครองต่างทยอยมารับบุตรหลานของ ตวั เองกลบั บา้ นไป เหลอื กแ็ ตน่ ลนิ กบั เดก็ ชายองศาทยี่ งั นง่ั แกรว่ กนั อยู่ ทสี่ นามเด็กเล่น “องศา คุณลุงได้บอกไหมคะว่าจะมารับองศากี่โมง” คุณครู ประจ�ำชนั้ ถามหลงั จากมองนาฬกิ าขอ้ มอื แล้วพบวา่ เลยเวลาเลกิ เรยี น มาเกอื บสามชว่ั โมงแล้ว แต่ผู้ปกครองของเดก็ ชายองศากย็ งั ไม่มีทที ่า ว่าจะมารับเขากลบั ไปเสียที “ไม่รู้ครับ องศาไม่รู้ว่าก่โี มงคอื อะไร” “ตอบง่ายดแี ฮะ” ครสู าวทงั้ ขำ� ทั้งหงุดหงิด แต่จะทำ� ไงได้ เดก็ อนุบาลก็ตอบได้แค่นี้แหละ คนท่ีจะตอบค�ำถามได้ดีท่ีสุดควรจะเป็น ผู้ปกครองของเดก็ น้อยมากกว่า ดเู อาเถอะ นี่ก็คำ่� มดื แล้วยังไม่มารับ หลานกลบั บ้านไปเสยี ที แต่เท่าท่ีดู เด็กน้อยเองก็ไม่ได้ทกุ ข์ร้อนอะไร เพราะยังคงวิ่งไปเล่นสไลเดอร์นับสิบรอบอยู่อย่างสนุกสนาน จนเม็ด ทรายกระเดน็ เลอะเทอะไปหมดทงั้ ตวั หวั เราะเอก๊ิ อา๊ กโดยทไ่ี มร่ เู้ ลยวา่ คุณครปู ระจำ� ชั้นนั้นหงดุ หงดิ แค่ไหน “องศาไมอ่ ยากกลบั บา้ นเลย องศาอยากอยกู่ บั ครลู นิ ทนี่ ี่ ลงุ ภาม ดุ๊ดุ” เมื่อนลินได้ยินท่ีองศาพูด ภาพคนแก่จู้จี้ข้ีบ่นก็ลอยมาแต่ไกล เธอไม่เคยเจอคุณลุงขององศามาก่อน เพราะเม่ือเช้าตอนที่เธอไปรับ ตัวเด็กน้อยมาจากห้องผู้อ�ำนวยการ คุณลุงของลูกศิษย์ก็ต้องรีบไป ทำ� งานแล้ว ปล่อยให้เดก็ ชายวัยห้าขวบน่งั ดูดน้วิ โป้งอยู่อย่างอ้างว้าง เมอ่ื เชา้ กเ็ อามาทง้ิ ไวแ้ ลว้ ตอนเยน็ ยงั จะมารบั ชา้ อกี คณุ ลงุ ของลกู ศษิ ย์ เธอคงจะเป็นตาแก่ข้ีลืมสินะ ถึงได้ลืมไปว่าตอนน้ีมันก่ีโมงกี่ยามกัน แล้ว “คณุ ลงุ ขององศาชอบดอุ งศาเหรอคะ” ครสู าวชวนลกู ศิษย์คุย เพ่อื ฆ่าเวลา พราวพธุ 9

“เปลา่ ครบั แตว่ า่ ลงุ ภามนา่ กลวั ลงุ ภามตวั ใหญ”่ เดก็ นอ้ ยบอก นลินจินตนาการไปเองว่าลุงภามขององศาคงจะเป็นคนแก่ที่ อ้วนลงพงุ แถมยังหน้าดุ หรอื ไม่กห็ น้าเห่ยี วจนเด็กกลวั “แลว้ อยา่ งนอี้ งศาจะกลา้ บอกคณุ ลงุ ไหมคะเนยี่ วา่ พรงุ่ นใี้ หม้ า รบั องศาเรว็ ๆ หนอ่ ย อยา่ ปลอ่ ยใหร้ อนานๆ แบบน้ี ถา้ ไมก่ ลา้ บอกเดย๋ี ว ครูลนิ จะบอกให้เองค่ะ” เมอื่ ได้ยนิ อย่างนัน้ เด็กน้อยกท็ ำ� หน้าจ๋อย แม้เขาจะก้มหน้าลง แล้ว แต่นลินยังเห็นริมฝีปากบนท่ีย่ืนข้ึนมาแทบจะแตะจมูก บ่งบอก ให้รู้ว่าก�ำลังน้อยใจ “เป็นอะไรไปคะองศา” “องศาอยากอยู่กบั ครลู ิน” “อยู่กับครูไม่ได้ค่ะ องศาอยู่กับคุณลุง ก็ต้องกลับบ้านไปกับ คุณลุงนะคะ อกี ไม่นานคณุ ลงุ กค็ งจะมารับแล้วละค่ะ” นลนิ พดู กบั ลกู ศษิ ยย์ งั ไมท่ นั ขาดค�ำ รถสปอรต์ สดุ หรสู ดี �ำสนทิ ก็ แล่นมาจอดถงึ ข้างสนามเด็กเล่น นลินไม่คดิ ว่าจะเป็นรถของคนทีเ่ ธอ กำ� ลงั เฝา้ รอ คนแกค่ ราวลงุ ไมน่ า่ จะขบั รถสปอรต์ รนุ่ ใหมล่ า่ สดุ แถมยงั มชี ุดแต่งครบชดุ ขนาดนี้ “ลงุ ภาม!” เด็กน้อยเอ่ยชื่อผู้ที่เปิดประตูลงจากรถด้วยนำ�้ เสียงตกอกตกใจ เขาสไลดต์ วั ลงจากสไลเดอรท์ เี่ ลน่ อยู่ รบี ปดั ฝนุ่ และเศษทรายออกจาก เสอื้ ผ้า แลว้ หยบิ กระเปา๋ นกั เรยี นทฝ่ี ากครปู ระจ�ำชนั้ ถอื มาสะพายหลงั เอาไว้ “นะ...นัน่ น่ะเหรอคุณลุงขององศา” คณุ ครปู ระจำ� ชน้ั เองกต็ กใจไมแ่ พก้ นั เนอื่ งจากภาพคณุ ลงุ ทเ่ี ธอ จนิ ตนาการกบั คณุ ลงุ ตวั จรงิ นน้ั ตา่ งกนั อยา่ งลบิ ลบั คณุ ลงุ ของลกู ศษิ ย์ ที่ยืนอยู่ตรงหน้ายังหนุ่มฟ้อ แถมยังหล่อเฟี้ยว ผิวขาวออร่า เสื้อผ้า 10 บ่วงรกั ฉบบั อนบุ าล

หน้า ผมหรือก็เนี้ยบเสียจนไม่อยากจะเช่ือว่าน่ีใกล้จะหกโมงเย็นแล้ว เส้ือเชิ้ตสีขาวพับแขนเส้ือขึ้นมาถึงข้อศอก กระดุมตรงปกเส้ือก็คลาย ออกเนื่องจากไม่มีเนกไทผูกไว้ แต่ถึงอย่างไร ชายเสื้อก็ยังคงอยู่ใน กางเกงจนเหน็ ช่วงเอวสอบตึงเปรี๊ยะไร้ไขมนั ส่วนเกิน แถมยงั เดินเหนิ แผ่นหลงั ตรงแน่วราวกับอยู่บนรนั เวย์ตลอดเวลา “ขอโทษนะครับทีม่ ารบั ช้า พอดีผมติดประชุมส�ำคัญจนยดื เยอื้ ไปหน่อย” “นีค่ ุณลงุ ของน้ององศาขอโทษฉนั หรอื ขอโทษน้ององศาคะ” “ครบั ?” เขาตวดั หางเสยี งขน้ึ สงู พร้อมกบั เอียงหน้ามองคนถาม ดวงตา คมปลาบหรม่ี องผหู้ ญงิ ทดี่ กู ร็ วู้ า่ อายนุ อ้ ยกวา่ เขาหลายปี ทำ� เอาคนถกู มองชาไปทัง้ ร่าง ถึงว่าสิ องศาถงึ ได้พูดว่าคุณลงุ ของเขาดุ๊ดุ เพราะแค่ มองยังขนาดน้ี ถ้าดุจริงๆ จะขนาดไหน ดูเอาเถอะ เด็กข้ีอ้อนอย่าง องศาเวลาอยู่ต่อหน้าลงุ นี่หงอจนไม่ยอมพูดไม่ยอมจาอะไรเลย ได้แต่ ยนื นง่ิ ๆ พร้อมกบั หนั มามองคณุ ครูของเขาตาละห้อย “ฉันหมายถึง ถ้าคุณลุงของน้ององศาจะมารับแกช้า ก็น่าจะ โทร. มาบอกกันบ้าง ไม่ใช่ให้รอไปเรอื่ ยๆ แบบนี้ ผอ. ได้ให้เบอร์โทร. ของฉนั ไว้รเึ ปล่าคะ” “เปล่า” ถามคำ� ตอบค�ำ ดูเยน็ ชาขึ้นไปอีก “อ้อ งั้นน่ีค่ะ เบอร์โทร. ของฉนั ” นลนิ ยนื่ กระดาษแผน่ เลก็ ทพี่ มิ พช์ อื่ และเบอรโ์ ทร. แบบงา่ ยๆ ให้ ชายหนุ่ม เธอแอบมองใบหน้าเรียวได้รูปท่ีประดับด้วยขนคิ้วหนาเข้ม ขับดวงตายาวรใี ห้ย่งิ คมกริบ รมิ ฝีปากหยกั เม้มเข้าหากันครู่หน่ึง ก่อน จะคลายออกเมอ่ื เขาขยับปากพูดอกี คร้ัง “ขอบคุณครับ” ชายหนมุ่ ยนื่ มอื มารบั นลนิ จงึ ไดเ้ หน็ วา่ ผชู้ ายคนนสี้ มบรู ณแ์ บบ พราวพธุ 11

ไปทกุ กระเบียดนิว้ จริงๆ นิว้ ของเขาเรียวยาว เล็บตัดส้นั ปลายมนสวย แบบว่าดดู ียนั ลายเลบ็ เลยกว็ ่าได้ เขาไม่พูดอะไรกบั นลนิ อกี หญงิ สาว สังเกตว่าชายหนุ่มไม่ได้มองช่ือและเบอร์โทรศัพท์ที่เธอส่งให้ด้วยซ�้ำ เขาเพียงแค่ยัดมันไว้ในกระเป๋าเส้ือตรงหน้าอกแล้วหันไปย่อตัวลงอุ้ม หลานชายทตี่ อนนตี้ ัวแขง็ ท่ือราวกับอุ้มหุ่นปั้น “สวัสดคี รับคณุ ครูก่อนครบั องศา” ถึงแม้จะดเู ฉยเมยเย็นชาไป บ้าง แต่อย่างน้อยกส็ อนให้หลานไปลามาไหว้ เดก็ นอ้ ยกระพมุ่ มอื ไหวต้ ามค�ำสง่ั แตแ่ ทนทไ่ี หวเ้ สรจ็ แลว้ จบกนั องศากลับยื่นมือไปข้างหน้าแล้วโน้มตัวเข้าหานลิน จนผู้เป็นลุงถลา ตามน้�ำหนกั ตวั ของหลานชายทีโ่ ถมไปทางคณุ ครูสาว ฟอด! ไม่รู้ว่าองศาติดอะไรเธอนักหนา ก่อนกลับบ้านยังต้องหอมกัน อกี ฟอด ชา่ งไมร่ เู้ สยี เลยวา่ ท�ำแบบนเ้ี ปน็ การดงึ ใหค้ ณุ ลงุ ของเขาเขา้ มา ยืนห่างจากเธอแค่คืบ นลินรู้สึกว่าเขาตัวสูงมากจริงๆ เพราะส่วนสูง ของครูสาวซ่ึงไม่ใช่ผู้หญิงตัวเต้ียเท่าไรนักยังสูงแค่ระดับไหล่ของเขา แกม้ ของนลนิ แดงระเรอ่ื ไมใ่ ชเ่ พราะเขนิ ทถ่ี กู เดก็ หอม แตร่ สู้ กึ ประหมา่ เมอ่ื ดวงตาแขง็ กรา้ วเปลยี่ นเปน็ ไหวระรกิ อยคู่ รหู่ นง่ึ กอ่ นจะกลบั ไปคม กล้าตามเดิม “องศา! ท�ำแบบนี้กับคุณครูไม่ได้นะครับลูก” เสียงทุ้มนั้นนุ่ม นวลเกินกว่าจะเป็นเสียงดุ แต่ก็เพียงพอท่ีจะทำ� ให้เด็กชายตัวแข็งท่ือ ข้ึนมาได้อกี คร้ัง “อย่าดุแกเลยค่ะ วันนี้ก็โดนหอมมาทั้งวัน เริ่มชินแล้วละค่ะ” หญิงสาวพดู พร้อมกับยกมอื ขึ้นมาลบู แก้มข้างทโ่ี ดนขโมยหอมช้าๆ ชายหนุ่มมองครูสาวอย่างพิจารณามากข้ึน มองจนคนถูกมอง เรมิ่ ท�ำหน้าไม่ถูก “คณุ ครู ช่อื ว่าอะไรครับ” 12 บ่วงรกั ฉบับอนุบาล

“ฉนั เพง่ิ ใหช้ อื่ กบั เบอรโ์ ทร. คณุ ไปเมอ่ื ก้ี ไมไ่ ดอ้ า่ นเหรอคะ” พดู แล้วกช็ ไ้ี ปที่กระเป๋าตรงอกเสือ้ ของอีกฝ่าย ชายหนุ่มล้วงมือข้างท่ียงั ว่างหยบิ กระดาษใบน้อยขึน้ มาอ่าน “นลิน” เขาอ่านช่ือครูสาว พร้อมกับจับจ้องเธอด้วยสีหน้าใช้ ความคดิ “ขอบคุณนะครบั ทชี่ ่วยดอู งศาให้” “ไมเ่ ปน็ ไรคะ่ มนั เปน็ หนา้ ทข่ี องครปู ระจ�ำชน้ั ทต่ี อ้ งรอสง่ นกั เรยี น กลบั บา้ นใหค้ รบทกุ คนอยแู่ ลว้ แตท่ างทด่ี ี วนั หลงั คณุ ลงุ ของนอ้ งองศา ควรจะตรงเวลาหน่อยนะคะ หรอื ไม่กโ็ ทร. มาบอกกันก่อน” “ครับ คุณครู” ชายหนุ่มตอบรับเสียงเรียบ แต่ริมฝีปากเขา กระตกุ ยม้ิ เลก็ นอ้ ย พาใหใ้ บหนา้ หลอ่ เขม้ ของเขากระจา่ งตาขนึ้ มาทนั ที ทันใด จากทไี่ ดพ้ ดู คยุ กนั ไมก่ คี่ ำ� ครสู าวไมไ่ ดร้ สู้ กึ วา่ คณุ ลงุ ของลกู ศษิ ย์ ตวั นอ้ ยของเธอจะ ‘ดดุ๊ ’ุ อยา่ งทอ่ี งศาบอก ออกจะใจดแี ละเอน็ ดหู ลาน ชายมากเสยี ดว้ ยซำ�้ แตค่ งเปน็ เพราะสหี นา้ ทคี่ อ่ นขา้ งเครง่ ขรมึ ของเขา กระมังที่ท�ำให้เด็กน้อยกลัวจนไม่กล้าที่จะอยู่ใกล้ แล้วไหนจะท่าทาง อมุ้ เดก็ แบบเก้ๆ กงั ๆ นนั่ อกี ทค่ี รสู อนเดก็ อนบุ าลอย่างเธอพอจะดอู อก ว่าผู้ชายคนนี้คงจะไม่เคยเลย้ี งเดก็ มาก่อน ทั้งสามเดินออกจากสนามเด็กเล่นพร้อมกัน เด็กน้อยท่ีอยู่ใน อ้อมแขนของคณุ ลงุ ยงั มองมาทค่ี รปู ระจ�ำชัน้ ของเขาตาละห้อย ทำ� ให้ ชายหนุ่มหันกลับมามองครูสาวเป็นระยะๆ นลินยืนรอให้คุณลุงของ ลกู ศิษย์วางองศาไว้บนคาร์ซตี จากนนั้ เขากล็ ดกระจกลง บอกหลาน ชายให้โบกมอื บ๊ายบายคุณครู ก่อนจะเคลอื่ นรถจากไป สองลงุ หลานขับรถออกนอกรว้ั โรงเรียนไปแล้ว นลินจงึ เดนิ ไปท่ี ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรยี นเพอ่ื เดินทางกลับบ้านพกั ของตวั เองบ้าง การ รอรถโดยสารประจ�ำทางในตอนค�่ำออกจะวงั เวงไปสกั หนอ่ ยเมอ่ื เทยี บ พราวพุธ 13

กับตอนโรงเรียนเลิกใหม่ๆ แม้จะเป็นที่ประจ�ำท่ีนลินจะต้องมาน่ังรอ รถเมล์อยู่ทกุ วนั แต่ก็อดหวาดระแวงไม่ได้ เนอื่ งจากรอบกายของเธอ ขณะนเี้ ริ่มมืดสลัว หญิงสาวมองนาฬิกาท่ีข้อมือแล้วถอนใจออกมาด้วยความ เบาใจเพราะยงั ทนั รถเทย่ี วสดุ ทา้ ย ไมอ่ ยา่ งนนั้ กค็ งตอ้ งขน้ึ แทก็ ซซี่ ง่ึ คา่ โดยสารแพงกวา่ คา่ รถประจำ� ทางมาก นลนิ เปน็ ผหู้ ญงิ ตวั คนเดยี ว ไมม่ ี ญาตคิ นไหนใหพ้ ง่ึ พา เพราะแม้แต่พ่อกบั แมข่ องเธอ นลนิ กย็ งั ไมร่ ้เู ลย ว่าเป็นใครอยู่ทไ่ี หน ครูสาวเป็นเดก็ ก�ำพร้าท่เี ติบโตมาพร้อมกบั ชวี ิตท่ี ตอ้ งดนิ้ รนจนแทบจะทกุ ลมหายใจ ตง้ั แตจ่ ำ� ความได้ บา้ นหลงั แรกของ นลนิ คอื สถานรบั เลยี้ งเดก็ กำ� พรา้ สว่ นบา้ นหลงั ทสี่ องกค็ อื บา้ นเชา่ หลงั น้อยทเี่ ธอก�ำลงั จะขึ้นรถเมล์กลับไป แสงไฟจากรถส่องเจิดจ้าอยู่ไม่ไกลจากเก้าอ้ีรอรถโดยสารมาก นกั ทวา่ นนั่ ไมใ่ ชแ่ สงไฟจากรถประจำ� ทางทห่ี ญงิ สาวรอ เปน็ รถสปอรต์ สุดหรคู ันสีดำ� สนทิ ทเี่ พิง่ แล่นออกจากโรงเรยี นไป “ครูลนิ คร้าบ...ครลู ิน” กระจกรถข้างหนง่ึ ถูกลดลง เสียงเด็กน้อยดงั ออกมาจากรถคนั นนั้ ทวา่ ตน้ เสยี งไมไ่ ดล้ งจากรถเพราะถกู จบั ใหน้ งั่ ลอ็ กตวั อยบู่ นคารซ์ ตี จะมีก็แต่ประตูด้านคนขับที่ถูกเปิดออก พร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงซ่ึง เป็นคณุ ลงุ ของลกู ศิษย์ทลี่ งจากรถแล้วเดินมาหาเธอ “ขน้ึ รถสิครับ บ้านอยู่ไหน เด๋ียวผมไปส่ง” “คะ?” นลินหันซ้ายหันขวาเพ่ือให้แน่ใจว่าคุณลุงของลูกศิษย์ คุยกับเธอ เมื่อแน่ใจว่าใช่เพราะบริเวณนั้นมีเธอนั่งอยู่แค่คนเดียวจึง หนั ไปพูดกับชายหนุ่ม “เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวรถเมล์ก็มาแล้ว เกรงใจค่ะ” “เกรงใจไม่ได้ครบั น่ีก็มดื ค่�ำแล้ว เป็นผู้หญงิ เดินทางคนเดยี ว แบบน้ีได้ยังไง” ภาวนิ พดู ด้วยน้�ำเสยี งเข้ม เขาเคยชนิ แต่กับการได้รับ 14 บว่ งรักฉบับอนบุ าล

การตอบสนองต่อค�ำสงั่ ไม่เคยชินกับการถกู ปฏิเสธแบบน้ี “เดินทางคนเดียวที่ไหนกันล่ะคะ เด๋ียวข้ึนรถเมล์เพื่อนก็เพียบ แล้ว เผลอๆ เพื่อนเยอะจนไม่มที ีน่ ง่ั ต้องยืนไปตลอดทางด้วย” “คณุ ครนู ลินครบั !” นำ้� เสียงนน้ั เข้มข้ึนอกี ระดบั ดวงตาคมมอง เธอพร้อมกับท่ีเขานิ่วหน้า ยกมือหนาข้ึนเสยผมอย่างคนที่เริ่มจะ อารมณ์ไม่ค่อยดีเข้าให้แล้ว ความเงยี บเข้าครอบง�ำทวั่ ท้ังพน้ื ที่ นลินได้แต่ภาวนาให้รถเมล์ วิง่ มาเสียที เธอจะได้ว่งิ หนขี ้ึนรถให้รู้แล้วรู้รอดไป “ลุงภามคร้าบบบ...องศาปวดฉ่ี” เสียงเล็กๆ ดังมาจากด้านใน รถอกี ครั้ง ผู้เป็นลุงหันไปมองหลานชายท่ีนั่งกุมเป้ากางเกงอยู่บนคาร์ซีต แล้วหนั มามองคณุ ครสู าวด้วยสายตากดดนั “บา้ นคณุ ครอู ยไู่ กลไหมครบั สงสยั ตอ้ งรบกวนคณุ แลว้ ละ องศา ไม่ชอบเข้าห้องนำ้� ปั๊ม แกจะอัน้ ฉจ่ี นกว่าจะถงึ บ้าน” ครูสาวมที ่าทีลงั เลอยู่ครู่หนง่ึ เธอนกึ อยากจะปฏเิ สธ แต่พอหัน ไปเหน็ ลกู ศษิ ยต์ วั นอ้ ยทก่ี �ำลงั กมุ เปา้ กางเกงอยู่ พรอ้ มกบั ท�ำปากเดย๋ี ว เม้มเดี๋ยวจู๋อย่างอัดอนั้ แล้วกส็ งสาร “ไม่ไกลค่ะ ถัดจากน้ไี ปสีป่ ้ายรถเมล์กถ็ ึงแล้ว” ตอบแล้วกเ็ ดนิ ไปทีร่ ถของชายหนุ่ม ภาวนิ เป็นคนเปิดประตูให้เธอนง่ั และปิดประตใู ห้ ในรถสปอร์ต ส่ีที่น่ังของเขาหรูหรามีระดับสมราคาท่ีเป็นรถสุดหรู ตกแต่งด้วยวัสดุ อย่างดีและดีไซน์ที่ล้�ำสมัย ทว่าทุกอย่างดูแปลกออกไปเม่ือมีคาร์ซีต ของเด็กติดต้ังอยู่ และใกล้กับคาร์ซีตมีนมกล่องแบบยกแพ็กวางอยู่ ท�ำให้รถท่ีออกแบบมาให้ดูโฉบเฉ่ียวน่าเกรงขามบนท้องถนน กลาย เป็นรถของพ่อลูกอ่อนไปโดยปริยาย พราวพุธ 15

2 บา้ นเชา่ แบบทาวนเ์ ฮาสช์ นั้ เดยี วเปดิ ตอ้ นรบั เดก็ นอ้ ยทว่ี งิ่ แกมกระโดดไปเขา้ หอ้ งนำ้� ทอี่ ยดู่ า้ นหลงั คณุ ลงุ ของเขาเดนิ ตามเขา้ มา ตดิ ๆ กวาดตามองภายในบ้านทข่ี นาดยงั ไม่เท่าหอ้ งโถงรบั แขกภายใน บา้ นของเขาอยา่ งพจิ ารณา เฟอรน์ เิ จอรใ์ นบา้ นนม้ี อี ยนู่ อ้ ยชน้ิ ประกอบ ไปดว้ ยชดุ โตะ๊ กบั เกา้ อไี้ มข้ นาดเลก็ ทาสขี าวสลบั ชมพหู วานแหวว และ ชนั้ วางหนงั สอื ทถี่ กู น�ำมาไวต้ รงมมุ หนงึ่ ของหอ้ งโถง ลกึ เขา้ ไปเปน็ หอ้ ง อกี ห้องซง่ึ ภาวินเดาว่าน่ันคอื ห้องนอนซึ่งมอี ยู่เพียงห้องเดยี ว “หนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องนำ้� ” ภาวนิ พมึ พำ� อยา่ งใชค้ วามคดิ เขาประเมนิ จากขา้ วของทวี่ างอยู่ อีกทั้งรองเท้าท่ีถอดวางเอาไว้บนชั้นรองเท้าหน้าบ้าน ก็พอจะเดาได้ ว่านลนิ อยู่บ้านนเ้ี พยี งคนเดยี ว ชายหนุ่มเดนิ ไปนงั่ บนเก้าอ้ีไม้ สำ� รวจ หนงั สอื ทวี่ างอยบู่ นชนั้ พบวา่ สว่ นใหญเ่ ปน็ หนงั สอื คมู่ อื การสอบชงิ ทนุ ไปเรยี นต่อต่างประเทศ “เสรจ็ แล้วครับลุงภาม” เดก็ นอ้ ยสง่ เสยี งพรอ้ มกบั เดนิ นำ� หนา้ ครสู าว ฝา่ มอื นอ้ ยๆ ยงั คง ชุ่มไปด้วยน�้ำท่ีนลินคงจะให้ล้างมือหลังจากจัดการเรื่องปัสสาวะของ ตวั เองเสร็จแล้ว 16 บว่ งรักฉบับอนบุ าล

ชายหนุ่มลุกขนึ้ จากเก้าอี้ไม้อย่างเตรียมพร้อมจะกลบั บ้านและ กวักมือเรียกให้หลานชายเดินตามมา เด็กน้อยเดินไปหาคุณลุงของ ตัวเอง ในขณะที่พากันเดินออกมาท่ีหน้าบ้าน องศายังหันมามอง ครูสาวตาละห้อยเป็นระยะๆ ท�ำให้คุณครูอดถามด้วยความเป็นห่วง ไม่ได้ “เป็นอะไรไปครบั องศา อยากเข้าห้องนำ้� อีกเหรอคะ” “องศา...อยากให้ครูลนิ ไปบ้านลงุ ภามกับองศาด้วย ลงุ ภามพา ครลู นิ ไปด้วยได้ไหมครบั ” เด็กน้อยพูดเสยี งอ่อย ทำ� ให้ผู้เป็นลุงถึงกบั ชะงกั เท้าแล้วหนั ไป มองครสู าวซงึ่ ตอนนีก้ ท็ ำ� หน้าไม่ถูกเหมือนกนั “ไม่ได้นะครับองศา บ้านของคณุ ครอู ยู่ที่น่ี จะไปอยู่บ้านเดยี ว กับเราได้ยังไง” ภาวนิ พูดกบั หลานชายด้วยนำ้� เสียงอ่อนโยนพร้อมกับยน่ื มือไป ลูบศรี ษะทุยของเขาเบาๆ ด้วยความนุ่มนวล จนแทบจะไม่รู้สกึ ว่าเขา ปฏิเสธคำ� ขอของหลานชาย นลินมองคณุ ลงุ ของลูกศษิ ย์แล้วกไ็ ด้แต่ต้งั ข้อสงสัย ท่าทางเขา ก็รกั และเอ็นดหู ลานชายตวั เองดีขนาดนี้ แต่ทำ� ไมองศาถึงได้มีท่าทาง กลัวเขานกั หนา “เด๋ียวพรุ่งน้ีเราก็ได้เจอกันแล้ว วันนี้กลับบ้านไปก่อนนะคะ องศา” ครูสาวบอกลกู ศษิ ย์ตวั น้อย เขาท�ำหน้าจ๋อยพร้อมกับทำ� ปากยนื่ จนแทบแตะปลายจมกู แต่ กพ็ ยกั หนา้ ยอมทำ� ตามทผี่ ใู้ หญพ่ ดู กอ่ นจะยน่ื มอื ไปใหผ้ เู้ ปน็ ลงุ จงู แลว้ เดินตามร่างสูงกลับไปท่ีรถแต่โดยดี เมอื่ ภาวนิ อมุ้ องศาขน้ึ นง่ั บนคารซ์ ตี เสรจ็ กเ็ ดนิ มาหาคณุ ครสู าว ที่ยนื รอส่งพวกเขาอยู่ท่หี น้าประตูรั้ว “ขอบคณุ คณุ ครมู ากนะครับทใ่ี ห้องศามาใช้ห้องนำ�้ ” พราวพุธ 17

“เร่ืองแค่นี้เองค่ะ ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย ฉันต่างหากที่ต้อง ขอบคุณคุณลุงของน้ององศาที่มาส่งถงึ ที่บ้าน” “ภาวนิ ครับ” “คะ?” นลนิ ทำ� หน้าสงสัยว่าชายหนุ่มเอ่ยถึงชื่อใคร “ผมชอื่ ภาวนิ เหน็ คณุ ครเู อาแตเ่ รยี กผมวา่ คณุ ลงุ ของนอ้ งองศา” “ออ้ คะ่ คณุ ภาวนิ ” นลนิ ทำ� เสยี งรบั รู้ กอ่ นจะยนื รอใหช้ ายหนมุ่ กลบั ไปทรี่ ถ ทวา่ เขาไมก่ ลบั แถมยงั ทำ� หนา้ เหมอื นจะพดู อะไรบางอยา่ ง “มีอะไรจะพูดกับฉันรึเปล่าคะ” นลินถามอย่างดูออกว่าภาวิน ต้องการจะพูดอะไรบางอย่างกับเธอ “คอื ว่า...ผมเพิง่ จะพาองศามาอยู่กับผมได้ไม่นาน แล้วตวั ผมก็ ยงั จดั การเวลาของตวั เองใหม้ าดแู ลแกอยา่ งเตม็ ทไ่ี มไ่ ด้ กเ็ ลยเปน็ อยา่ ง ทค่ี ณุ เหน็ วนั นผี้ มมารบั แกเอาปา่ นน้ี และคดิ วา่ คงจะเปน็ แบบนไี้ ปอกี สกั ระยะ” ภาวนิ เอ่ยด้วยนำ้� เสยี งลำ� บากใจ “ถ้าอย่างนัน้ คณุ ก็จ้างใครสักคนมาเป็นพเ่ี ลยี้ งแกสิคะ ให้มา รบั ส่งแกทโี่ รงเรียนกไ็ ด้” ครูสาวแนะน�ำ “ตอนนี้ผมมพี ่ีเลย้ี งถงึ สองคนคอยดแู ลองศา แต่รู้ไหมว่าหลาน ชายผมไม่ดมู ชี ีวติ ชีวาเหมอื นอยู่กบั คุณ” “หมายความว่ายังไงคะ” “องศาไม่เคยเอ่ยปากขออะไรจากผม ไม่ว่าผมจะพร้อมให้เขา แค่ไหน เขาก็ไม่เคยขอ แต่วันน้ีเขาขอให้ผมพาคุณไปอยู่ที่บ้านด้วย เขา...คงจะหลงรักอะไรบางอย่างในตัวคุณ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยสีหน้า ครุ่นคดิ ส�ำหรับนลนิ แล้ว จากสญั ชาตญาณความเป็นครู ดกู ็รู้ว่าองศา เป็นเด็กข้ีเหงา ย่ิงต้องมาเสียแม่ไปอย่างกะทันหันแบบนี้ เด็กน้อยก็ เลยเคว้งคว้าง จนพร้อมท่จี ะหาท่ียึดเหนยี่ วทางจิตใจได้ทกุ เมอ่ื “ค่ะ วันน้ีองศาบอกว่าฉันหอมเหมือนแม่ของแก ฉันเลยโดน 18 บ่วงรักฉบับอนบุ าล

หอมไปตั้งหลายที” พูดแล้วก็เผลอยกมือข้ึนมาลูบแก้มตัวเองอีกคร้ัง พรอ้ มกบั เหลอื บไปเหน็ รอยยมิ้ ของชายหนมุ่ ทมี่ องมา เปน็ รอยยมิ้ ทแี่ ค่ กระตุกริมฝีปากเท่านั้น แต่มันท�ำให้ใบหน้าท่ีเม่ือสักครู่นี้เคร่งขรึมอยู่ ดๆี กล็ ะมุนละไมใสกระจ่างชวนมองเสยี จนอดใจเต้นแรงไม่ได้ “ผมเองกค็ ิดแบบนัน้ ” นลนิ เลกิ คว้ิ สงู พรอ้ มกบั มองชายหนมุ่ ตรงหนา้ ดว้ ยสหี นา้ สงสยั “คุณใช้แป้งเด็กกล่ินเดียวกับท่ีภัทรชอบใช้ แถมรูปร่างคุณก็ ใกล้เคียงกบั น้องสาวผม” ชายหนุ่มอธบิ าย “อ๋อ อย่างนน้ี เ่ี อง ถงึ ว่าสิ องศาถึงได้ตดิ ฉันตัง้ แต่วันแรกทีเ่ จอ” “ตอนแรกผมก็ไม่คิด จนตอนท่คี ุณเข้ามาน่งั ในรถผมนัน่ แหละ เลยได้กล่นิ จากตวั คุณ และมองคุณถนดั ๆ” คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าถูกแอบมองและแอบดมกล่ินแป้งมาตลอดทาง ถงึ กับอึง้ จนพดู ไม่ออก “ท่ีมาบอกฉันแบบน้ี คุณต้องการจะให้ฉันท�ำอะไรเหรอคะ” นลินถามไปตามตรงเพราะไม่อยากอ้อมค้อมอกี ต่อไปแล้ว “ผมอยากจ้างคุณให้มาดูแลองศาให้ผม” “แต่ว่า...ฉนั คงจะไปอยู่บ้านคณุ ตามทีแ่ กขอไม่ได้หรอกนะคะ” “ไมต่ อ้ งถงึ ขนาดนนั้ กไ็ ด้ครบั ” พดู แล้วกห็ วั เราะออกมานดิ หนง่ึ ก่อนจะพูดต่อ “คุณแค่ดูแลแกตอนเย็นหลังเลิกเรียน สอนการบ้าน สอนพิเศษเล็กๆ น้อยๆ ให้แกจนกว่าผมจะมารบั แกกลับบ้าน บางวนั ผมอาจจะมารบั ค่�ำสักหน่อย คุณกพ็ าองศาขน้ึ รถแทก็ ซ่กี ลับมาท่ีบ้าน ของคุณก่อนก็ได้ ค่าแท็กซ่ีกับค่าอาหารที่ท�ำให้องศาทานคุณมาเบิก เพ่มิ ได้ต่างหาก แต่ขอให้คณุ พาแกข้ึนรถแทก็ ซ่ีนะครบั อย่าขึน้ รถเมล์ เลย เพราะจากปากซอยมาจนถึงบ้านของคุณตรงนี้ค่อนข้างเปล่ียว” ชายหนุ่มบอกความต้องการของเขาให้ครสู าวได้รับทราบ นลินรับฟังด้วยสหี น้าล�ำบากใจ “อันท่จี ริงฉนั กไ็ ม่ได้มีเวลาว่าง พราวพุธ 19

นักหรอกนะคะ ตอนเย็นฉันก็มีอะไรท�ำตั้งหลายอย่าง ไหนจะตรวจ การบา้ นเดก็ ไหนจะอา่ นหนงั สอื เตรยี มสอบชงิ ทนุ อกี ใหฉ้ นั ดแู ลองศา ให้เป็นบางวันน่ะพอไหวค่ะ แต่ให้ดูแลทุกวนั ฉันคง...” “ผมจะใหค้ า่ จา้ งเทา่ กบั เงนิ เดอื นทงั้ เดอื นทค่ี ณุ ไดร้ บั อยตู่ อนน”ี้ ชายหนุ่มโพล่งออกมาก่อนทห่ี ญงิ สาวจะพูดจบ นลินถึงกบั ตาโตเมอ่ื เธอบวกลบคูณหารอยู่ในใจ แค่ไม่ก่ีชั่วโมง ที่ดูแลองศาต่อหลังเลิกเรียน เธอจะมีรายได้เพ่ิมเท่ากับที่ต้องทำ� งาน ทง้ั วนั เป็นใครกต็ ้อง... “เรมิ่ พรุ่งนเี้ ลยก็ได้นะคะ” ตอบตกลงแล้วกย็ ้มิ กว้างด้วยความ ดีใจทอ่ี ยู่ดๆี กม็ รี ายได้อย่างงามเข้ากระเป๋า “ขอบคุณนะครบั ” ภาวนิ พูดพร้อมกับอมยิม้ ครูสาวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก เธออาจจะแสดงออกทาง สีหน้ามากไปหน่อยว่างก แต่จะท�ำยังไงได้ ก็ในเมื่อเขาเสนอมาเอง แถมยงั ทำ� หน้าเฉยๆ ตอนทเี่ ดนิ ไปขึน้ รถ ซ่ึงน่นั กแ็ สดงว่าเขาจ่ายไหว รถสุดหรูแล่นออกไปจากหน้าบ้านเช่าของหญิงสาว ใน เวลาไล่เลี่ยกัน เสียงข้อความจากแอปพลิเคชันธนาคารในโทรศัพท์ก็ ดงั ขนึ้ เงนิ ตามจำ� นวนทตี่ กลงกบั ภาวนิ ถกู โอนเขา้ มาอยา่ งรวดเรว็ ทนั ใจ เธอเพ่งิ ให้เลขบญั ชีทีผ่ กู กบั เบอร์โทรศพั ท์มือถอื แก่เขาไปแท้ๆ “จ่ายก่อนเริม่ งานด้วยเหรอเนยี่ อะไรจะโอนไวปานนน้ั ” นลินเดินเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดีที่วันนี้อยู่ๆ ก็ได้รับทรัพย์แบบ ไม่คาดฝัน แม้จะไม่ได้มาฟรีๆ ต้องแลกกับการดูแลเด็กคนหนงึ่ แต่ก็ ถอื วา่ ไมย่ ากล�ำบากอะไร เงนิ ดงี านสบาย แบบนถ้ี า้ ปลอ่ ยใหห้ ลดุ ลอย ไปคงเสยี ดายแย่ คิดแล้วเธอก็จดั ห้องโถงทีม่ ีพ้ืนทีเ่ พยี งน้อยนดิ ลากโต๊ะเก้าอ้ไี ม้ ให้ถอยห่างออกมาจากชั้นหนังสือนิดหน่ึง ให้พอมีพื้นท่ีไว้ส�ำหรับปู 20 บ่วงรกั ฉบับอนบุ าล

เสอ่ื ยางพาราลายการต์ นู ทค่ี รสู าวซอื้ ไวใ้ ชร้ บั งานสอนพเิ ศษเดก็ เลก็ เมอื่ ช่วงปิดเทอมท่ีผ่านมา เธอจะรับงานสอนพิเศษและดูแลเด็กท่ีพ่อแม่ ไมม่ เี วลาดแู ลในชว่ งปดิ เทอม เมอ่ื เปดิ เทอม ผปู้ กครองทเี่ คยนำ� เดก็ มา ฝากเรียนก็พาลูกหลานไปโรงเรียนกันตามปกติ พอปิดเทอมก็จ้างให้ เธอช่วยเล้ียงและสอนพิเศษให้ใหม่ ดังน้ันการท่ีเธอรับงานดูแลองศา หลังเลิกเรียนจึงถือว่าเป็นรายได้ต่อเน่ืองที่นลินจะได้รับหลังเปิด ภาคเรียนแล้ว “ไปซื้อขนมกับของเล่นเด็กผู้ชายมาเพิม่ ดกี ว่า” คณุ ครตู รวจอปุ กรณก์ ารเรยี นการสอนเรยี บรอ้ ยแลว้ กจ็ ดบนั ทกึ ว่าจะต้องซื้ออะไรเพ่ิมบ้าง จากน้ันก็เตรียมงานสำ� หรับการสอนปกติ ของเธออย่างเพลดิ เพลินจนไม่รู้ตัวว่าเวลาล่วงเลยมาถึงกลางดึกแล้ว ในขณะทหี่ ญงิ สาวกำ� ลงั เตรยี มสอื่ การสอนอยนู่ นั้ โทรศพั ทม์ อื ถอื ของเธอกด็ งั ขน้ึ หนา้ จอปรากฏชอ่ื ของชายหนมุ่ ทเ่ี พงิ่ โอนเงนิ คา่ จา้ งให้ ดูแลหลานชายมาให้ “สวสั ดีค่ะ คุณลุงของน้ององศา” “ช่ือผมไม่ได้ยาวขนาดนั้นครับ” เสียงจากปลายสายค่อนข้าง เรยี บ ไม่บ่งบอกว่ากำ� ลงั อยู่ในอารมณ์ไหน “เอ่อ...ค่ะ คุณภาวิน มีอะไรหรอื เปล่าคะ” ครูสาวถาม ในใจก็ นึกหว่ันว่าเขาจะต่อราคาหรือเปล่ียนใจเลิกจ้างเธอและขอเงินคืน หรอื เปล่า ไม่ได้นะ มนั เรว็ เกนิ ไป เธอดใี จไปแล้วด้วย “ผมจะรบกวนคณุ ครนู ิดหน่อยน่ะครับ” “ค่ะ ว่ามาเลยค่ะ มอี ะไรให้ฉันช่วยคะ” “คือว่า ถ้าหากมีคนที่อ้างตัวว่าเป็นคุณพ่อขององศามาขอพบ แกทโี่ รงเรยี น คณุ ครอู ยา่ ใหเ้ ขามาพบหลานชายของผมนะครบั ” ปลาย สายเอ่ยน�้ำเสียงเครียดจดั จนนลนิ รบั รู้ได้ “ฉนั ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ” พราวพุธ 21

“ครบั ว่ามาเลยครับ” “คนคนนั้น จริงๆ แล้วเป็นพ่อแท้ๆ ขององศา ไม่ใช่แค่คนที่อ้าง ว่าเป็นคุณพ่อใช่ไหมคะ” ภาวนิ เงยี บไปครหู่ นง่ึ กอ่ นจะยอมรบั กบั ครสู าวออกมาตามตรง “ครับ เขาเป็นพ่อขององศา แต่เป็นพ่อแค่สายเลอื ดเท่านนั้ เขา ไม่เคยมาดดู �ำดดู อี งศาหรอกครับ” “แล้วท�ำไม...” “คุณครูช่วยทำ� ตามท่ผี มขอได้ไหมครับ” ภาวนิ รบี ตัดบทเพราะ ไม่อยากให้คณุ ครูของหลานชายซักไซ้เขาไปมากกว่าน้ี ส่วนนลินก็เร่ิมรู้สึกว่าชักจะยุ่งเร่ืองส่วนตัวของเขามากเกินไป แล้ว จึงเลกิ ตัง้ ค�ำถามละลาบละล้วงเขาเพยี งเท่านั้น “ฉันคงขดั ขวางการพบกนั ของพ่อลกู ไม่ได้ แต่ฉนั จะแจ้งให้คุณ ทราบ หากคุณพ่อของน้ององศามาพบ และจะอยู่กบั แกตลอดเวลาที่ พวกเขาอยู่ด้วยกนั ตกลงไหมคะ” นลินต่อรอง การท่ีภาวินให้เงินเธอ แล้วบงการให้เธอท�ำตาม ค�ำสั่งทุกอย่างแบบน้ี หญิงสาวกลัวว่าเธออาจจะถูกใช้เป็นเครื่องมือ พรากลกู พรากพอ่ กไ็ ด้ แตถ่ า้ ภาวนิ พรากลกู พรากพอ่ แลว้ ทำ� ไมเขาพดู ว่าคุณพ่อขององศาไม่เคยมาดูด�ำดูดี เห็นทีเรื่องนี้คงจะซับซ้อน มากกว่าท่ีเธอคดิ เสียแล้ว “เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ เพื่อความสบายใจของคุณครูด้วย แต่ อยา่ ลมื นะครบั วา่ ตอนนอ้ี งศาอยใู่ นความดแู ลของผม อยา่ ปลอ่ ยใหพ้ อ่ ขององศาพาแกไปไหนเด็ดขาด” “เรื่องนั้นฉันทราบดคี ่ะ ฉนั จะทำ� ตามที่คณุ บอกอย่างเคร่งครดั นะคะ” “ขอบคณุ คณุ ครนู ะครบั แลว้ ก.็ ..” ภาวนิ ทอดเสยี งอยา่ งลงั เลวา่ จะพูดต่อดหี รอื ไม่ 22 บว่ งรักฉบบั อนบุ าล

“คณุ ภาวนิ มีอะไรจะส่ังฉันอกี ไหมคะ” “มคี รับ แต่ไม่ใช่ค�ำสงั่ แค่อยากจะถามมากกว่า” “ค่ะ ว่ามาเลยค่ะ” “คณุ ครสู วมรองเท้าเบอร์อะไรครบั ” “ว่าไงนะคะ” นลินถามอย่างเร่ิมมึนงงกับคุณลุงของลูกศิษย์ ตัวน้อย ท่ีอยู่ๆ ก็ถามในสิ่งทเ่ี ธอไม่คาดคดิ “วนั นี้ผมเหน็ พื้นรองเท้าคุณเปิด กเ็ ลยจะให้เลขาฯ ไปซ้อื คู่ใหม่ ให้ ขออนญุ าตเลอื กยห่ี อ้ ใหน้ ะครบั เอาแบบคณุ ภาพดๆี ใสท่ นๆ เพราะ ผมเหน็ รองเท้าบนชนั้ วางรองเทา้ ของคณุ แลว้ เป็นแบบใสไ่ ดไ้ ม่กที่ กี พ็ งั แล้ว” “เอ่อ...คือว่า...” นลนิ ไม่รู้ว่าตอนนเ้ี ธอควรดใี จ ควรอาย หรือควรเกรงใจก่อนดี ภาวนิ เป็นผู้ชายทชี่ ่างสงั เกตจรงิ ๆ เพราะแม้จะเจอกนั เป็นครงั้ แรก ได้ เข้ามาในบ้านของเธอแค่ไม่ก่ีนาที แต่เก็บรายละเอียดได้ดีชนิดที่ตัว หญงิ สาวเองกไ็ ม่ได้ใส่ใจกับรอยเปิดของพ้ืนรองเท้าตวั เองเลยด้วยซำ�้ “สามสิบห้า น่าจะประมาณน้ีใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มคาดเดา แต่ดันถูกเผง “ค่ะ” ครสู าวตอบสนั้ ๆ เพราะยงั อ้งึ ไม่หาย “พรุ่งนผ้ี มเอาไปให้พร้อมกับรบั องศานะครบั ” “ค่ะ” “ปกติคุณครูนอนดึกไหมครับ นี่ผมโทร. มารบกวนเวลานอน รเึ ปลา่ ” ภาวนิ ถามเพราะเหน็ ว่านลนิ ถามค�ำตอบคำ� เลยคดิ วา่ เธออาจ จะเข้านอนแล้ว “เปล่าค่ะ ฉันยังไม่ได้นอน พอดีคืนนี้เตรียมส่ือการสอนดึกไป หน่อย เดย๋ี วพอวางสายจากคุณก็ว่าจะไปนอนแล้วละค่ะ” หญงิ สาว ตอบด้วยน�้ำเสยี งทย่ี ังสดใสอยู่ พราวพธุ 23

“ถ้าอย่างนน้ั ผมไม่รบกวนแล้ว ราตรีสวสั ด์ินะครับ” “ค่ะ” ตอบกลับไปค�ำสุดท้ายด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ต้ังแต่เกิด มายงั ไมเ่ คยมผี ชู้ ายคนไหนโทร. มาหาเธอกลางดกึ ขนาดนี้ และแนน่ อน ไม่มใี ครพดู คำ� น้ีกบั เธอมาก่อน เขาคงพดู ไปตามมารยาทกระมัง เป็น เธอเสียอีกท่เี สียมารยาท ไม่บอกราตรีสวสั ดิเ์ ขากลับไปบ้าง เอาแต่นิง่ เงยี บเอาดอ้ื ๆ จนอีกฝ่ายวางสายไปเอง หญิงสาวจะไม่รู้สึกอะไรเลยหากภาพชายหนุ่มดวงตาคมกริบ ไมว่ นเวยี นอยใู่ นหวั ภาพผชู้ ายทยี่ นื ตวั ตรง กอดอกแลว้ มองไปรอบกาย อยา่ งพจิ ารณาตลอดเวลา หากเปน็ คนอน่ื เธอคงหมน่ั ไสใ้ นความขเ้ี กก๊ ไปแล้ว แต่ส�ำหรับภาวิน เธอก็พอรู้มาบ้างว่าเป็นเพ่ือนรุ่นพี่เจ้าของ โรงเรยี นทเี่ ธอสอนอยู่ เป็นนักธรุ กจิ ทีร่ วยในแบบทีห่ ญิงสาวคาดไม่ถงึ ซง่ึ กไ็ มแ่ ปลกทมี่ องผวิ เผนิ แลว้ เขาจะดเู ปน็ คนเยอ่ หยงิ่ และออกจะไวต้ วั อยู่บ้าง ถ้าไม่ใช่เพราะหลานชายของเขาติดเธอมาก เขาก็คงไม่ลดตัว ลงมาพดู คยุ กบั เธอดว้ ยทา่ ทางสภุ าพ ชวนเธอขนึ้ รถ พาเธอมาสง่ ทบี่ า้ น แถมยังให้เธอดูแลหลานชายของเขาให้แบบน้ี “เขากแ็ คพ่ ดู ไปตามมารยาท จะอนิ ทำ� ไม” พมึ พำ� กบั ตวั เองแลว้ สลัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป จากนั้นก็หันมาเตรียมสื่อการสอน ที่ท�ำค้างไว้จนเสร็จ แล้วจึงเข้านอนด้วยความรู้สึกอุ่นใจกว่าทุกคืน เพราะอย่ๆู เงนิ เกบ็ ในบญั ชกี ง็ อกเงยขน้ึ มาแบบไม่คาดฝัน ไม่เกย่ี วกบั รอยยมิ้ และดวงตาคู่นัน้ ไม่เกย่ี วกันเลยจริงๆ... 24 บ่วงรกั ฉบับอนุบาล

3 ภาวินมาส่งหลานชายท่ีโรงเรียนในตอนเช้า ในขณะที่ ผู้ปกครองคนอื่นๆ ต่างพากันฉดุ กระชากลากถลู ูกหลานตัวเองลงจาก รถบ้าง หลอกล่อให้เดินไปหาครูประจ�ำช้ันบ้าง หนักสุดคือต้อง พยายามสลดั ตวั เองใหห้ ลดุ จากลกู หลานทก่ี �ำลงั รอ้ งไหอ้ ยา่ งหนกั เดก็ ๆ ทง้ั เกาะทัง้ ยอ้ื ตัวเองไว้ ไม่ให้ครูประจำ� ช้ันพรากตวั เองไปจากพ่อแม่ได้ ง่ายๆ เสียงร้องไห้แผดดงั ปิ่มจะขาดใจจึงดงั ระงมไปทวั่ บริเวณ “ครลู ินคร้าบ” องศาเป็นหน่ึงในเด็กไม่ก่ีคนท่ีไม่มีพฤติกรรมเหมือนท่ีกล่าวมา ข้างต้น ในขณะท่ีภาวนิ เดนิ จงู มือเขาอยู่ดๆี เด็กน้อยกส็ ลัดมอื ให้หลุด จากมือของผู้เป็นลุง โผเข้าไปกอดครูประจ�ำช้ันท่ียืนรอรับอยู่ท่ีหน้า อาคารเรียนแล้วอ้อนให้เธออุ้ม ฟอด! นั่นไง ยังไม่ทนั ไรก็หอมกนั แต่เช้า นลนิ เร่มิ ชินกับการท่ีลูกศิษย์ ตัวน้อยติดเธออย่างหนัก ครูสาววางองศาลง มองไปยังคุณลุงของลูกศิษย์ท่ีตอนนี้คุย โทรศพั ทอ์ ยดู่ ว้ ยทา่ ทางเครง่ เครยี ด วนั นช้ี ายหนมุ่ ดสู มบรู ณแ์ บบในชดุ เสอื้ เชิ้ตสขี าว เขายังมีบคุ ลิกภาพทีด่ ีเยี่ยมแม้จะกำ� ลงั เผลอ แผ่นหลัง พราวพุธ 25

ของเขาตรงแน่ว ยกมือกางศอกคุยโทรศัพท์ด้วยเสียงทุ้มกังวานน่า เชือ่ ถือ ทกุ องค์ประกอบดูดหี มด ยกเว้นเป้ใบเล็กลายซูเปอร์ฮโี รสแี ดง ทเี่ ขาสะพายไวท้ บ่ี า่ ขา้ งหนงึ่ และกระบอกนำ้� ลายเดยี วกบั กระเปา๋ ทเ่ี ขา ถืออยู่ ท�ำให้ความน่าเกรงขามลดลงนดิ หนึง่ ส่วนความน่ารกั นั้นเพม่ิ ขึ้นเป็นเท่าทวีคณู “สวสั ดคี รบั คุณครูนลิน” ภาวินทักทาย เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าครูสาวด้วยรอยยิ้มเมื่อ เห็นหลานกอดมือครูประจ�ำชั้น จากนั้นก็ยื่นกระเป๋าและกระบอกน�้ำ ของหลานชายให้ “สวสั ดีค่ะ คณุ ลงุ ของ...เอ่อ คณุ ภาวิน” ค�ำทักทายของนลินสะดุดไปนิดหนึ่งตอนท่ีเห็นรอยยิ้มของเขา ภาวนิ เปน็ ผชู้ ายทฟี่ นั เรยี งสวยมาก อาจจะเปน็ เพราะเขาเคยไดร้ บั การ จดั ฟัน จงึ ท�ำให้กรอบหน้าของเขาได้รูป ฟันเรียงเป็นระเบียบ เวลายิ้ม จงึ ท�ำให้ใจเธอแทบละลายได้ขนาดนี้ “เยน็ นคี้ ณุ ครพู าองศากลบั ไปทบี่ า้ นคณุ ครเู ลยนะครบั ผมจะมา รับองศาที่บ้านคณุ ครคู �่ำสักหน่อย เพราะมีประชุมทีค่ าดว่าน่าจะต้อง คุยกันนาน ผมเตรียมเส้ือผ้าส�ำรองมาให้แกแล้ว เผื่อว่าคุณครูจะ อาบนำ้� ให้แก” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับชไ้ี ปท่กี ระเป๋า “ได้ค่ะ คุณภาวิน” นลนิ รับคำ� ก่อนจะบอกให้องศาสวสั ดีคุณลงุ ของเขา จากนั้นก็ ยน่ื กระเปา๋ และกระบอกนำ้� ใหเ้ ดก็ นอ้ ยถอื เองแลว้ ขอตวั เพราะถงึ เวลา ที่จะต้องพานกั เรยี นเข้าชนั้ เรียนแล้ว ทภี่ าวนิ บอกนลนิ วา่ จะมารบั คำ�่ ทจ่ี รงิ แลว้ มนั เปน็ ตอนมดื เลยตา่ งหาก เพราะกวา่ เขาจะมารบั องศากลบั กป็ าเขา้ ไปเกอื บสามทมุ่ แล้ว โชคดที ่ีวันนรี้ สา เพอ่ื นของนลินแวะมาหาท่บี ้านพร้อมนำ� ลูกสุนขั 26 บ่วงรักฉบบั อนุบาล

มาฝากให้เลี้ยง องศาจึงมีเพื่อนเล่น และเล่นเสียจนมอมแมมสภาพ ไม่ต่างจากลูกหมาที่เอามาเลี้ยง ครูสาวต้องอาบนำ้� ประแป้ง แล้วให้ เดก็ นอ้ ยสวมชดุ ทภ่ี าวนิ เตรยี มใสก่ ระเปา๋ มาให้ จากนน้ั กก็ ลอ่ มใหห้ ลบั อยู่ในห้องนอนโดยทีเ่ ด็กน้อยไม่มที ที ่าว่าจะงอแงแต่อย่างใด เม่ือภาวินมาถึงที่หน้าบ้านของครูสาว ส่ิงแรกที่เขาจับจ้องคือ ลูกสุนัขที่เดินป้วนเปี้ยนไปมาอยู่ที่บริเวณภายในร้ัวหน้าบ้านของเธอ เม่ือเจ้าหมาน้อยเห็นว่ามีคนมาก็แค่ส่งเสียงเห่า วิ่งกระดิกหาง ยื่น ปลายจมูกมาดมที่รองเท้า และทำ� ท่าจะเลีย “ชว่ ยจบั มนั ไปไวไ้ กลๆ หนอ่ ยไดไ้ หม ผมไมค่ อ่ ยชอบสตั วเ์ ลย้ี ง” พูดแล้วก็ถอยเท้าหนีก่อนท่ีเจ้าหมาตัวน้อยจะแตะปลายลิ้นมาที่ รองเท้าหนงั ครสู าวใจหายใจควำ่� เพราะพอจะรมู้ าบา้ งวา่ รองเทา้ ของคนรวย แค่ข้างเดยี วกเ็ กือบจะเท่าเงินเดอื นทั้งเดอื นของเธอ “คะ่ ” นลนิ รบั คำ� แลว้ กอ็ มุ้ ลกู สนุ ขั ไปวางไวใ้ นกลอ่ งทเ่ี พอื่ นสนทิ ใช้ใส่มันมาส่งถึงท่นี ่ี เจ้าหมาน้อยแสนรู้งาน เมื่อถูกอุ้มไปวางในกล่องก็กัดแทะ แผน่ หนงั อดั แทง่ ทเ่ี จา้ ของเดมิ วางไวใ้ หอ้ ยา่ งเพลดิ เพลนิ จนไมเ่ ทยี่ วมา เลยี รองเท้าของใครอีก “บ้านคุณเล้ียงหมาด้วยเหรอ เม่อื วานไม่ยกั เห็น” “ปกติก็ไม่ได้เลี้ยงหรอกค่ะ แต่เพื่อนฉันเพ่ิงเอามาฝากไว้เม่ือ ตอนเย็นน้ีเอง” “แล้ว...องศาได้มาอุ้มเล่นรเึ ปล่า” ค�ำถามด้วยนำ�้ เสียงเข้มงวด น้นั ท�ำให้นลนิ ถงึ กบั ทำ� หน้าไม่ถูก “อ้มุ คะ่ แต่คณุ ไมต่ ้องเปน็ ห่วงนะคะ ลกู หมาตวั นฉ้ี ดี วคั ซนี แลว้ ฉันเลยให้องศาอุ้มเล่นได้ นี่กเ็ ล่นจนเหน่ือย หลับไปตัง้ แต่ตอนหัวค�่ำ แล้วค่ะ” พราวพธุ 27

“ว่าไงนะครับ องศาหลับแล้วอย่างนนั้ เหรอ” “ก็น่ีมันจะสามทุ่มแล้วน่ีคะ” นลินบอกพลางยื่นนาฬิกาข้อมือ ให้ดู “อ้อ จรงิ ด้วย แล้วนี่ องศานอนอยู่ท่ีไหนครับ เดีย๋ วผมไปอุ้มมา ขึน้ รถเอง” “นอนอยู่ในห้องนอนของฉันค่ะ และฉนั ว่าฉันไปอุ้มแกมาส่งให้ คุณดีกว่า” “ไหวเหรอครับ คุณตัวแค่นี้เองนะ” พูดแล้วก็กวาดตามองคน ตวั แคน่ ที้ ยี่ นื อยตู่ รงหนา้ ประเมนิ ดว้ ยสายตาวา่ อาจจะอมุ้ เดก็ ผชู้ ายวยั ห้าขวบตวั อวบอ้วนทน่ี อนหลบั จนตัวอ่อนปวกเปียกไม่ไหว “ไหวค่ะ ถ้าไม่ไหวก็แค่ปลุกให้องศาตนื่ ก่อน” “ถ้าอย่างนัน้ ผมเข้าไปอุ้มเองดีกว่า ไม่อยากปลกุ ให้องศาตื่น” “แต่ว่านน่ั มัน...ห้องนอนของฉนั นะคะ” นลินพูดด้วยสีหน้าอดึ อดั มอี ย่างทีไ่ หน คนเพิง่ รู้จักกนั แท้ๆ จะ ขอเข้าไปถึงห้องนอน ถึงแม้ว่าหลานชายของเขาจะนอนอยู่ในนั้นก็ เถอะ แต่เธอพดู ขนาดน้ีแล้วก็ยังไม่ฟัง ยงั คงมองเธอด้วยสีหน้ากดดัน และยนื ยันว่าจะเข้าไปในห้องนอนของเธอให้ได้ “งนั้ ผมกข็ ออนญุ าตแลว้ ละครบั ผมกแ็ คเ่ ขา้ ไปอมุ้ หลานชาย จะ ไม่มอง ไม่วิจารณ์ ไม่ท�ำอะไรให้คุณไม่สบายใจท้ังน้ัน นอกจากอุ้ม หลาน” “ค่ะ ง้ันกเ็ ชิญด้านนค้ี ่ะ” หญิงสาวยอมให้ภาวินเข้ามาในห้องนอนอย่างขัดไม่ได้ ผู้ชาย อย่างภาวิน ดูกร็ ู้ว่าระเบยี บจดั มาตรฐานด้านสขุ อนามัยสงู ถ้าเข้าไป เห็นว่าเธอให้องศานอนบนฟูกยางพาราแข็งๆ หนุนหมอนใบเดียวกับ ทเี่ ธอใช้ ห่มผ้าห่มใยสงั เคราะห์ให้ตามมีตามเกดิ ถึงแม้ว่าเครอ่ื งนอน ทกุ ช้ินจะสะอาดก็เถอะ ไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะรบั ได้หรอื ไม่ แต่ในเมื่อเขา 28 บว่ งรักฉบับอนบุ าล

ก็พดู ออกมาเองว่าจะไม่วิจารณ์ ดังนัน้ หญงิ สาวจงึ ไม่ขดั ศรทั ธา ยอม ให้เขาเดนิ ตามเข้ามาอุ้มองศาถงึ ห้องนอนของเธอได้ “พรุ่งน้ีผมจะให้คนเอาที่นอนท็อปเปอร์กันไรฝุ่นกับเคร่ืองฟอก- อากาศมาส่งให้นะครับ” ชายหนุ่มบอกหลงั จากค่อยๆ วางหลานชายท่หี ลบั สนิทและยงั คงดูดน้ิวโป้งของตัวเองด้วยความเพลิดเพลินลงบนคาร์ซีตอย่าง ระมัดระวังเรยี บร้อยแล้ว “ว่าแล้วเชียว” ครูสาวพึมพ�ำอย่างรู้ความหมายของชายหนุ่ม สุดท้ายวัตถุประสงค์ของการเข้าไปอุ้มองศาถึงในห้องนอนของเธอก็ ไม่พ้นเข้าไปส�ำรวจห้อง แล้วกอ็ ดจดั การโน่นนไี่ ม่ได้ “องศาป่วยงา่ ย ผมจงึ อยากจะช่วยคณุ ครดู แู ลเรอื่ งนเ้ี ป็นพเิ ศษ หน่อย” “ค่ะ ตามใจคุณเลยค่ะ แต่ว่าบ้านฉนั ก็อย่างทีเ่ หน็ ขนอะไรมา ไว้มากนกั ไม่ได้หรอกนะคะ” นลนิ พดู ออกตวั เพราะกลวั ไม่มที จี่ ะนอน จากอุปกรณ์ของคุณลุงของลกู ศษิ ย์ “กค็ งไม่มีอะไรเพ่ิมแล้วละครับ เพราะผมจะมารบั แกช้าแบบนี้ แค่บางวันเท่าน้ัน ว่าแต่...เมือ่ ตอนเย็นคุณครทู �ำอะไรให้องศากนิ เหรอ ครับ” “บะหมซ่ี องค่ะ” “อะไรนะ!” ภาวนิ เอย่ เสยี งเขม้ จดั คว้ิ เขม้ ขมวดเขา้ หากนั พรอ้ ม กบั มองมายังนลนิ ด้วยแววตาต�ำหนิ “ก.็ ..องศาบอกว่าอยากกนิ บะหมซ่ี องน่ีคะ” “องศาอยากกิน ก็ไม่เห็นจะต้องตามใจนีค่ รบั คณุ เป็นคุณครกู ็ ต้องสอนแกสวิ ่าอย่าไปกนิ ของอะไรแบบน้ัน” “ของอะไรแบบนั้นที่คุณว่า มันก็เป็นของกินนะคะ ตอนเด็กๆ ฉันกนิ บะหมซ่ี องกบั ข้าวเป็นประจ�ำ ยังโตมาได้เลย” พราวพธุ 29

ครูสาวพูดอย่างพยายามเก็บกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ให้ลึกที่สุด คนรวยอย่างภาวินจะไปรู้อะไร การได้กินบะหม่ีซองแทนกับข้าว มัน คืออาหารท่ีแสนวิเศษส�ำหรับเด็กที่เติบโตมาในสถานรับเลี้ยงเด็ก กำ� พร้าอย่างเธอ “ผม...ขอโทษ” คำ� ขอโทษดว้ ยนำ�้ เสยี งรสู้ กึ ผดิ อยา่ งจรงิ ใจเปน็ อะไรทเี่ หนอื ความ คาดหมายของนลนิ อยู่มาก หญิงสาวคดิ ว่าเธอเกบ็ ซ่อนอารมณ์รนั ทด เอาไว้อย่างเต็มความสามารถแล้ว แต่ท�ำไมภาวินถึงรับรู้ได้ “ผมพอจะรู้เร่ืองราวของคุณจากดาวมาบ้าง” ภาวินเอ่ยถึง พราวนภา ผู้อ�ำนวยการโรงเรยี นทเี่ ป็นเพอ่ื นรุ่นน้องของเขา นลินรู้แล้วก็ได้แต่นึกหงุดหงิดชายหนุ่มอยู่ในใจ แค่จ้างให้เธอ ดแู ลและสอนพเิ ศษหลานชาย ถึงกบั ต้องสืบประวตั กิ ันเลยหรอื น่ี “ค่ะ ฉันเป็นเด็กกำ� พร้า และถ้ามนั ท�ำให้คุณไม่สบายใจท่ีจะให้ ฉันดูแลองศาต่อ ฉนั ก็จะโอนเงนิ คืนให้คุณค่ะ” พูดจบกห็ ยบิ โทรศพั ท์- มอื ถอื ข้ึนมาเตรียมพร้อม “ขอเลขทบ่ี ัญชที จ่ี ะให้โอนเงินคืนด้วยค่ะ” “คณุ ครนู ลนิ ครบั !” เสยี งหา้ วทมุ้ ทรงพลงั เสยี จนคนทท่ี ำ� เหมอื น ไม่สนว่าเขาจะเป็นใครมาจากไหนถึงกับชาวาบไปท้งั ตวั “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนนั้ ถา้ ผมทำ� ให้คณุ เข้าใจผดิ ผม ขอโทษ และผมอยากให้คณุ ดแู ลองศาต่อไป” ทั้งท่ปี ระโยคนัน้ ฟังแล้วคล้ายจะเป็นค�ำขอร้อง แต่ให้ตายเถอะ นลนิ กลบั ไม่กล้าท่ีจะพดู ปฏิเสธออกมาแม้แต่ค�ำเดยี ว “ฉนั ไม่ได้โกรธอะไรคณุ หรอกนะคะ และฉนั กเ็ อ็นดอู งศามากๆ แต่ว่าฉันรู้สึกว่าฉันอาจจะไม่เหมาะสมท่ีจะดูแลหลานชายของคุณได้ อย่างทีค่ ุณคาดหวงั ” “ความคาดหวังเดียวท่ีผมมีต่อคุณ คือท�ำให้องศามีความสุข คุณรู้ไหมว่าองศาดีใจมากที่จะได้อยู่กับคุณต่ออีกนิดหลังเลิกเรียน 30 บ่วงรกั ฉบับอนุบาล

ตง้ั แต่องศามาอยู่กบั ผม แกแทบจะไม่ย้ิม ไม่หัวเราะ แต่พอได้เจอคณุ แล้วองศาดูมีความสุขขึ้นมาก คุณครูช่วยดูแลแกต่อได้ไหมครับ ถ้า ไม่เห็นแก่ผม กเ็ ห็นแก่องศาเถอะ” ครูสาวได้ยินอย่างน้ันก็อดสะท้อนใจไม่ได้ ทำ� ไมเธอจะไม่รู้ว่า องศาโหยหาความอบอุ่นจากส่วนหนึ่งของชีวิตท่ีขาดหาย เด็กน้อยก็ เป็นเด็กก�ำพร้าเหมือนกับเธอ ส�ำหรับนลินแล้ว นับว่าเธอโชคดีกว่า องศามาก เพราะเธอขาดความรักมาตั้งแต่เกิด ไม่เคยเหน็ หน้าพ่อแม่ ไมเ่ คยไดส้ มั ผสั ถงึ ออ้ มกอด ไมเ่ คยลม้ิ รสความทกุ ขจ์ ากการพลดั พราก ผดิ กบั องศาทเ่ี คยได้รบั ความรกั ความอบอุ่นแบบเต็มเปี่ยมจากแม่ แต่ ตอ้ งมาสญู เสยี ไปแบบกะทนั หนั แบบนี้ คงเกนิ กวา่ หวั ใจดวงนอ้ ยๆ ของ เดก็ คนหนงึ่ จะรับไหว “พรุ่งน้ีคุณจะมารับองศาช้าเหมือนวันนี้รึเปล่าคะ ฉันจะได้ไป หาซื้อเน้ือสัตว์กบั ผักมาเตรยี มไว้ท�ำอาหารให้แกทาน” ค�ำตอบรับแบบรักษาฟอร์มของครูสาวท�ำให้ภาวินยิ้มกว้างจน ดวงตาพราวระยับ จนคนทเ่ี ผลอสบตาหัวใจเต้นไม่เป็นจงั หวะ ทหี่ น้า บ้านของนลินมีเพียงหลอดไฟดวงเล็กให้แสงสว่างแค่มองเห็นแบบ สลวั ๆ เท่านัน้ แต่เธอเหน็ รอยยิ้มของชายหนุ่มชดั เจน ฟันของเขาเรยี ง เป็นระเบยี บ รมิ ฝีปากได้รูปกระตุกย้มิ เพยี งช่ัวครู่ เมื่อรู้ตวั ว่าถกู มองก็ หบุ ลง แตย่ งั คงอมยม้ิ รบั ดวงตาทก่ี ำ� ลงั เปลง่ ประกายแพรวพราวลอ้ กบั แสงไฟ “พรุ่งนี้ผมว่าง มารับองศาตอนเลิกเรียนได้ แต่ผมจะไม่กลับ บ้านทันที จะพาคณุ ไปซ้อื รองเท้าคู่ใหม่ก่อน” “คะ?” นลนิ ลืมไปแล้วด้วยซำ้� ว่าภาวนิ จะซ้อื รองเท้าคู่ใหม่ให้ “ทแี รกผมกะวา่ จะใหเ้ ลขาฯ ไปซอื้ มาให้ แตค่ ดิ ไปคดิ มา รองเทา้ มนั เป็นของท่ีจะฝากใครซือ้ ให้ไม่ได้ ต้องพาคนสวมไปลองเอง เพราะ ถ้าเกดิ ซือ้ มาแล้วคณุ ใส่ไม่สบาย สดุ ท้ายก็ไม่มปี ระโยชน์” พราวพธุ 31

ยง่ิ ฟัง นลินกย็ ่งิ ทึง่ คนอะไรจะใส่ใจในรายละเอียดเลก็ ๆ น้อยๆ ได้ดขี นาดนี้ “คณุ ไมต่ อ้ งซอื้ รองเทา้ ใหมใ่ หฉ้ นั หรอกนะคะ เสยี ดายเงนิ เปลา่ ๆ ฉันแค่เอารองเท้าคู่เก่าไปซ่อมพ้ืนแค่ไม่กี่บาทก็กลับมาสวมได้เหมือน เดิมแล้วละค่ะ” “ท�ำไมต้องประหยัดขนาดน้ันครับ ของมันเก่าแล้วก็ท้ิงไป ซ้ือ คู่ใหม่ไม่ดกี ว่าเหรอครบั ” “มนั อาจจะดสี �ำหรบั คนมเี งนิ เหลอื กนิ เหลอื ใชน้ ะ่ คะ่ แตส่ �ำหรบั ฉนั มันมีค่ามากๆ เลยนะคะ คณุ ก็รู้อยู่ว่าฉันตวั คนเดียว จะกนิ จะใช้ อะไรก็ต้องประหยดั ” “ท่ีต้องประหยัด เพราะอยากจะเก็บเงินไปเรียนต่อเมืองนอก ใช่ไหมครับ” พดู แล้วก็มองหน้าคนทที่ ำ� ตาโต เลิกคิว้ สงู ราวกับจะถาม เขาว่า ‘รู้ได้ยงั ไง’ แล้วกอ็ ดยม้ิ ออกมาอีกรอบไม่ได้ “ผมเหน็ หนังสอื ที่ คุณอ่านน่ะครับ เลยพอจะเดาได้” “อ้อ ค่ะ ฉนั อยากจะสอบชิงทุน และเก็บเงินเอาไว้ไปเรียนต่อ ต่างประเทศ มันเป็นความฝันลมๆ แล้งๆ แบบว่า ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ ไม่เป็นไร” นลินยอมรับอย่างอายๆ หากภาวนิ สบื ประวัติเธอมาจากพราว- นภา ก็คงจะพอรู้ว่าหญิงสาวจบมาจากมหาวิทยาลัยชื่อเสียงระดับ ธรรมดา ด้วยเกรดเฉลีย่ แสนธรรมดา และความสามารถพเิ ศษทโี่ คตร จะธรรมดา แต่ยงั กล้าใฝ่สงู หวงั ไกล คดิ จะไปสอบชงิ ทุนไปเรียนต่อ ต่างประเทศ “ถ้าอย่างนัน้ ผมแนะนำ� หนงั สือให้เอามั้ย” “เอ่อ...” นลนิ ยงั มที า่ ทางลงั เล เพราะเรมิ่ เกรงใจภาวนิ ทเี่ สนอจะใหอ้ ะไร แก่เธอต้ังมากมาย อันที่จริงแค่ค่าจ้างที่เขาให้เธอก็พอใจแล้ว ส่วน 32 บว่ งรกั ฉบบั อนุบาล

รองเท้ากับหนังสือนน้ั เธอคิดว่ามนั มากเกินไปท่ีจะรบั นำ้� ใจจากเขา “หรอื วา่ คณุ เกรงใจแฟนของคณุ และอยากจะมเี วลาใหเ้ ขาบา้ ง” “ฉนั ไม่มีแฟนค่ะ” พูดแล้วกร็ ู้สกึ แก้มร้อนผ่าวเม่ือถกู ภาวินมอง มาด้วยสหี น้ากลนั้ ยิม้ “ผมขอโทษทเี่ สยี มารยาท” พดู วา่ ขอโทษ แตก่ ย็ งั คงกลน้ั ยมิ้ อยู่ “ไม่เป็นไรค่ะ” พดู ว่าไม่เป็นไร แต่หน้าเธอเชิดขน้ึ เล็กน้อย “เรื่องรองเท้า ถ้าคุณไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร แต่เรอื่ งหนงั สือ ผม วา่ คณุ ควรจะรบั ไว้นะครบั ผมดหู นงั สอื ทค่ี ณุ มแี ล้วมนั ยงั เข้มขน้ ไมพ่ อ ต้องมอี กี หลายเล่มที่คุณต้องหามาอ่านเพ่ิม” “กไ็ ด้ค่ะ” เป็นอกี ครง้ั ทภ่ี าวนิ พดู อะไรแลว้ เธอตอ้ งท�ำตาม กม็ นั มีเหตผุ ลเสียจนไม่เว้นช่องให้แย้งได้เสียขนาดนี้ “ง้ันพรุ่งน้ีเจอกันตอนองศาเลิกเรียนนะครับ ส่วนคืนน้ี ราตรี สวสั ด์คิ รบั ” กล่าวลาด้วยประโยคง่ายๆ แต่ไร้เสยี งตอบรับอีกตามเคย นลินได้แต่ยืนนิ่ง รอจนกระท่ังชายหนุ่มขับรถห่างออกไปไกล แล้วถึงเพ่งิ นกึ ขึ้นได้ว่า เธอไม่ได้บอกราตรสี วัสดเ์ิ ขากลบั อีกแล้ว... พราวพุธ 33

4 ภาวินมารับหลานชายและครูประจ�ำช้ันของเด็กน้อยตรง ตามเวลาท่ีนัดหมายกนั เอาไว้ เดก็ น้อยดใี จยกใหญ่เม่ือนลนิ ขนึ้ รถมา ด้วย แถมยังจะไปเท่ียวห้างสรรพสินค้าด้วยกนั อกี ต่างหาก “พาลปิ ดาไปด้วยได้ไหมครับครลู นิ ” “ลิปดานี่ใครกันเหรอครับ เพ่ือนใหม่องศาเหรอ” ภาวินถาม หลานชายทว่ี นั น้ีดูจะร่าเริงเป็นพเิ ศษ “ลูกหมาตัวท่ีคุณเห็นเม่ือวานน่ะค่ะ ฉันช่วยตั้งชื่อให้ จะได้ คลอ้ งจองกบั ชอื่ องศา” ตอบคณุ ลงุ เสรจ็ แลว้ กห็ นั ไปตอบคณุ หลานตอ่ “เราพาลิปดาไปด้วยไม่ได้ค่ะ เพราะลิปดาต้องอยู่เฝ้าบ้านให้ ครูลิน” ครสู าวบอกลกู ศษิ ย์ไปอย่างน้ัน เพราะรู้ดีว่าภาวนิ คงไม่ยอมให้ เอาลูกสุนัขข้ึนรถมาด้วยแน่ๆ ขนาดเมื่อวานแค่มันจะเลียรองเท้ายัง โวยวายแทบแย่ “ว้า...” เด็กน้อยทำ� นำ้� เสียงผดิ หวัง แต่กไ็ ม่ได้งอแงอะไร “วนั น้ีองศาบอกครูลินว่าอยากได้อะไรนะคะ ครูจ�ำไม่ได้” ครูสาวเบนความสนใจลูกศิษย์ตัวน้อยด้วยการชวนคุยเร่ือง สง่ิ ของที่เขาเคยพูดว่าอยากได้ 34 บว่ งรักฉบบั อนุบาล

“ดินสอสีครับ ครูลินจะซ้ือให้องศาเหรอครับ” องศาถามด้วย น�้ำเสยี งต่ืนเต้น “เปลา่ คะ่ คณุ ลงุ ตา่ งหากละ่ คะทจี่ ะซอื้ ให้ ใชไ่ หมคะคณุ ภาวนิ ” “ใช่ครับ” ภาวินตอบรับแทบจะทันที เขาฟังครูสาวคุยกับองศามาตลอด ทางดว้ ยความดใี จอยา่ งบอกไมถ่ กู ทอ่ี ยา่ งนอ้ ยหลานชายของเขากก็ ลา้ พดู กลา้ ขอในสงิ่ ทอ่ี ยากไดก้ บั คณุ ครปู ระจำ� ชน้ั ผดิ กบั ตวั เขาซง่ึ เปน็ ลงุ แทๆ้ แตอ่ งศากลบั ไมค่ อ่ ยยอมขออะไร แมภ้ าวนิ พรอ้ มทจี่ ะใหท้ กุ อยา่ ง กต็ าม ส่วนนลินเองกพ็ ยายามท�ำให้เขามสี ่วนร่วมพูดคยุ ด้วย เพราะ ตง้ั แตข่ นึ้ รถมาองศากเ็ อาแตเ่ รยี กครลู นิ โดยทไ่ี มค่ ดิ จะสนใจคณุ ลงุ ของ ตนสักเท่าไร “เด๋ียวลุงจะซ้ือดินสอสีให้เองครับ องศาอยากได้ก่ีกล่องก็ได้ ตามใจองศาเลย” ภาวนิ พดู กบั หลานชาย หลงั จากนนั้ กห็ นั ไปมองนลนิ ดว้ ยสายตา ขอบคณุ ทีช่ ่วยเป็นส่ือกลางระหว่างหลานชายกบั เขาให้ นลินพยักหน้ารับแล้วสอนให้องศาขอบคณุ คณุ ลงุ ของเขา เดก็ น้อยท�ำตามท่คี รสู าวบอกอย่างว่าง่าย... ภาวินพานลินกับองศามาที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ในที่สุดชายหนุ่มก็ซื้อรองเท้าคู่ใหม่ให้เธอ เพราะทนเห็นรองเท้าท่ีทั้ง เก่าท้งั เชยของหญิงสาวไม่ได้ เมื่อเลอื กซ้ือรองเท้ากนั เสร็จ ทัง้ สามคน ก็ไปร้านหนงั สือกันต่อ ภาวินเลอื กซ้ือสมุดภาพระบายสีพร้อมดนิ สอสี ครบชดุ ใหอ้ งศากอ่ น เดก็ นอ้ ยไดข้ องทอี่ ยากไดม้ านานกย็ ม้ิ จนหนา้ บาน ส่วนลุงของเขาหน้าบานย่ิงกว่าเม่ือเห็นหลานชายยิ้มได้ จากน้ัน ชายหนุ่มก็หันมาเลือกหนังสือเตรียมสอบชิงทุนเรียนต่อต่างประเทศ ให้แก่นลิน พราวพุธ 35

“เล่มนี้ผมเคยอ่านตอนเตรียมตัวไปเรียนต่อเมืองนอก ส่วน เล่มน้ีเอาไว้ทดลองท�ำข้อสอบ เล่มนี้อ่านเพ่ือปรับพ้ืนฐานด้านภาษา ส่วนนี่คือคู่มอื การใช้ชีวิตอยู่ทตี่ ่างประเทศ” ชายหนมุ่ หยบิ แลว้ สง่ หยบิ แลว้ สง่ จนเตม็ ไมเ้ ตม็ มอื นลนิ ไปหมด แตล่ ะเลม่ หนาและหนกั อยา่ งกบั หมอนหนนุ รางรถไฟ ทำ� ใหน้ ลนิ ถอื ไป เดินเซไป “เราทยอยซื้อก็ได้ม้ังคะ ซื้อเยอะขนาดนี้ ฉันอ่านไม่ทันหรอก ค่ะ” “ผมไมค่ อ่ ยมเี วลาพาคณุ มาซอ้ื ไดบ้ อ่ ยๆ นะครบั และถา้ ใหค้ ณุ มาซื้อเองก็คงไม่ได้ซ้ือเสยี ที เพราะมัวแต่ประหยัด” ภาวินพดู ราวกับ รู้จกั เธอดี และใช่ ถา้ เธอมาซอ้ื เองคงไมห่ ยบิ เลม่ ทช่ี ายหนมุ่ เลอื กมาใหแ้ นๆ่ บางเล่มแพงถึงขนาดเธอน�ำเงนิ ไปซ้อื ข้าวกินได้ทงั้ เดอื นเลยกว็ ่าได้ “ค่ะ ซื้อไปเลยก็ได้ค่ะ แล้วก็...ฉนั จะรบกวนให้คณุ ช่วยหกั จาก เงินค่าแรงของฉันเดอื นหน้าได้เลยนะคะ” “ผมบอกแล้วไงว่าจะซอ้ื ให้ คุณมีหน้าท่ีรับไป มันฟังเข้าใจยาก ตรงไหนครับ คณุ ครูนลิน” ชายหนุ่มพูดโดยที่ยังคงกวาดสายตาไปบนช้ันเพ่ือเลือกซ้ือ หนงั สือเล่มท่เี ขาต้องการจะซอ้ื ให้หญงิ สาว นลนิ เองกท็ ำ� หนา้ ไมถ่ กู ไมร่ วู้ า่ ควรเคอื งทอี่ ยๆู่ กถ็ กู ท�ำเสยี งดใุ ส่ หรือควรขอบคุณภาวินที่ออกเงินซ้ือหนังสือให้ดี เธอไม่คิดท่ีจะรับ หนังสือพวกนฟี้ รๆี ตง้ั แต่แรก แค่เขาพามาซ้อื กเ็ กรงใจจะแย่อยู่แล้ว “ซ้ือไปเท่าน้ีก่อนกแ็ ล้วกัน อ่านจบแล้วค่อยมาซื้อใหม่” เมอื่ เลอื กหนงั สอื เลม่ สดุ ทา้ ยได้ ภาวนิ กแ็ ยง่ หนงั สอื ทน่ี ลนิ ถอื อยู่ มาถอื ไว้เสียเองแล้วเดินไปจ่ายเงนิ ที่เคาน์เตอร์ ระหว่างนั้นองศาก็หยิบขนมที่วางขายอยู่ในร้านหนังสือร้าน 36 บว่ งรักฉบบั อนบุ าล

เดียวกันมายน่ื ให้คณุ ลุงเพื่อให้เขาจ่ายเงินให้ “หิวแล้วเหรอครบั องศา” “ครับ” เด็กน้อยตอบพร้อมกับมองพนักงานคิดเงินค่าขนม ตาละห้อย ภาวินหัวเราะออกมานิดหน่ึง ก่อนจะแกะขนมปังกรอบส่งให้ หลานชายชิ้นหนึ่ง แล้วก็เอาเข้าปากตัวเองช้ินหน่ึง นลินสังเกตสอง ลุงหลานแล้วก็ยิ้มตาม อันท่ีจริงภาวินเองก็พยายามตามใจหลานใน หลายๆ เรอ่ื ง แตอ่ าจจะเปน็ เพราะองศายงั ไมค่ นุ้ เคยกบั ลงุ ของเขา แลว้ ไหนจะความเจา้ ระเบยี บ ชอบออกคำ� สง่ั แถมชอบทำ� หนา้ ดตุ ลอดเวลา ของชายหนุ่ม จึงท�ำให้เดก็ น้อยกลวั จนไม่กล้าเข้าใกล้ “เดี๋ยวเราไปทานข้าวกนั นะครับ องศาหวิ แล้ว ผมกเ็ หมือนกนั ” “คะ?” นลนิ ทำ� หนา้ สงสยั นเี่ ขาพาเธอมาซอื้ หนงั สอื ซอื้ รองเทา้ ให้ แถม ยังจะชวนไปกินข้าวด้วยกันอีกหรือนี่ เป็นครูสอนพิเศษหลานคนรวย มนั ดแี บบน้นี ีเ่ อง “องศาชอบกนิ ไกท่ อด แตอ่ าทติ ยน์ แี้ กกนิ ไกท่ อดไปแลว้ สามครงั้ ผมอยากให้แกทานผักบ้าง คุณครูช่วยชวนแกไปทานอะไรที่เป็นเมนู ผกั หน่อยได้ไหมครบั ” ภาวนิ เอ่ยปากขอ นลนิ ได้แต่คดิ ในใจว่า...กบั อแี ค่อยากใหห้ ลานกนิ ผกั ทำ� ไมต้อง ให้เธอเป็นคนชวนด้วย “ก.็ ..คณุ ก็ชวนแกสิคะ ฉันว่าองศาไม่กล้าขดั คุณหรอกค่ะ” “ผมรู้ว่าเขาจะยอมกิน แต่เขาจะกินแบบไม่มีความสุข ตอนท่ี ภทั รยงั อยู่ เขาจะมวี ธิ ีหลอกล่อให้องศากินผักจนหมดจานได้ คณุ ช่วย ท�ำแบบนนั้ บ้างได้ไหม” ค�ำขอร้องจากเสียงทุ้มฟังดูราบเรียบคล้ายเป็นค�ำสั่งจาก นายจา้ งสง่ั ลกู จา้ งเสยี มากกวา่ นลนิ กม้ มองของทเี่ ธอหว้ิ พะรงุ พะรงั ซงึ่ พราวพธุ 37

ภาวินออกเงินซ้ือให้แล้วก็ย่ิงท�ำให้เธอรู้สึกว่าไม่อาจปฏิเสธค�ำขอของ ชายหนุ่มได้ “ค่ะ ฉนั จะชวนองศาเอง...” ภาวินพานลินและองศามาท่ีร้านอาหารร้านหนึ่งภายใน หา้ งสรรพสนิ คา้ นลนิ สง่ั ขา้ วผดั ไข่ ใสผ่ กั หลากสมี าใหเ้ ดก็ นอ้ ยกนิ คกู่ บั ไข่ม้วนท่ีราดด้วยซอสมะเขือเทศสีแดงสวย เด็กน้อยกินเอาๆ เพราะ ต้องการจะเอาใจคุณครู ท�ำให้ภาวินพอใจที่เห็นหลานชายกินอาหาร อยา่ งมคี วามสขุ เปน็ ครง้ั แรกนบั ตง้ั แตเ่ ขารบั แกมาดแู ล ทำ� ใหต้ วั เขาเอง ก็กนิ อาหารได้อย่างมีความสขุ มากข้ึน เพราะรอยย้มิ ของเด็กน้อยช่วย ทำ� ให้เขาเจรญิ อาหารกว่าทกุ วัน จนกระท่ัง... “องศา!” เสยี งเรยี กชอื่ เดก็ นอ้ ยดงั อยใู่ กลๆ้ ภาวนิ หนั ไปมองตน้ เสยี ง เมอื่ รู้ว่าเป็นใคร สีหน้าเขาก็บึ้งตึงข้ึนอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มรูปร่าง หนา้ ตาดี อายกุ น็ า่ จะไลเ่ ลยี่ กบั ภาวนิ ยนื อยใู่ กลก้ บั โตะ๊ อาหารทท่ี ง้ั สาม คนนง่ั กนิ มอ้ื ค�่ำกนั อยู่ เขาผนู้ ม้ี องมาทอ่ี งศาดว้ ยรอยยมิ้ อยา่ งคนทด่ี ใี จ สุดขีดพร้อมด้วยดวงตาท่เี ป็นประกาย “องศา! อิม่ รยึ งั ครบั เราต้องกลับบ้านกันแล้ว” ภาวินพูดแล้วก็กวักมือส่งสัญญาณให้พนักงานมาคิดเงินค่า อาหาร ทำ� เปน็ มองขา้ ม ไมส่ นใจชายหนมุ่ ทย่ี นื นงิ่ ทำ� สหี นา้ อำ�้ องึ้ อยใู่ น ขณะน้ี นลนิ มองสถานการณ์ตงึ เครียดตรงหน้าแล้วก็ได้แต่สงสยั ไม่มี คำ� พดู ใดๆ จากผชู้ ายทง้ั สองคน สง่ิ มชี วี ติ เดยี วทเ่ี คลอ่ื นไหวรา่ งกายอยู่ ตอนนี้คอื เด็กน้อยท่ีขยบั ตัวลงจากเก้าอีส้ ำ� หรบั เดก็ แล้วตะกายขน้ึ มา น่งั ตักคณุ ครสู าว ยืน่ มอื เลก็ ๆ อมู ๆ มาประคองสองแก้มของนลนิ แล้ว พดู เสยี งเจื้อยแจ้ว 38 บว่ งรกั ฉบับอนุบาล

“ครลู นิ องศาเกง่ มยั้ องศากนิ ขา้ วจนหมดจานเลยนะครบั ” เดก็ นอ้ ยทวงคำ� ชมจากคณุ ครสู าวเมอื่ เขาตกั ขา้ วในจานใสป่ ากดว้ ยตวั เอง ความสนใจของชายผู้มาใหม่พุ่งเป้ามาทห่ี ญิงสาว เขาจ้องมอง ยนู ฟิ อร์มที่นลนิ สวม สลบั กบั มองชอื่ โรงเรียนพร้อมตราสัญลักษณ์บน อกเส้ือของเดก็ น้อย และทำ� ปากขมุบขมิบพึมพ�ำเป็นชอ่ื โรงเรยี น “ทแ่ี ท้ก็ย้ายมาอยู่โรงเรียนน้ีนี่เอง” “อย่ามายุ่งกับหลานชายของฉนั !” “แต่องศาเป็นลูกของฉัน” ไดย้ นิ อยา่ งนน้ั นลนิ กถ็ งึ กบั ทำ� ตาโต เธอหนั ไปมองภาวนิ ทตี่ อน นี้มองไปยังผู้ชายท่ีอ้างตัวว่าเป็นพ่อขององศาด้วยดวงตาวาวโรจน์ ริมฝีปากหยักได้รปู เม้มเข้าหากนั แน่นอย่างพยายามข่มอารมณ์เต็มที่ “ภัทรไม่ได้จดทะเบียนสมรสกับแก ดังนั้นแกก็ไม่มีสิทธิ์ในตัว องศาหรอกนะองอาจ กลับไปเสยี เถอะ อย่ามาข้องเกย่ี วกบั องศาอีก เลย หลานคนเดยี วฉนั ดูแลได้” “ฉนั กด็ แู ลลกู ของฉันได้” “ถ้าดแู ลได้แล้วท�ำไมไม่ดแู ลตั้งแต่แรก แกทิ้งภทั รไปทำ� ไม” “กต็ อนนนั้ ฉนั ยงั ไมพ่ รอ้ มจะรบั ผดิ ชอบนหี่ วา่ แตต่ อนนฉ้ี นั พรอ้ ม ท่ีจะดูแลองศาแล้ว แกก็รู้ดีว่าฉันพยายามตามหาภัทรกับลูกมาโดย ตลอด แต่เป็นแกเองท่คี อยขดั ขวางฉัน” “ไม่ว่าตอนนหี้ รอื ตอนไหน แกกไ็ ม่มีสทิ ธ์ใิ นตวั องศาท้ังนนั้ ” “แต่องศาเป็นลกู ของฉนั โดยสายเลอื ด ฉันมสี ิทธิ์ในตัวเขา แก เป็นแค่ลงุ มีสทิ ธ์อิ ะไรมาพรากลกู ของฉนั ไปฮะ!” “นี่แกกล้าใช้ค�ำว่าพรากเหรอ” ภาวินตวัดเสียงเข้ม พร้อมกับ ทำ� ท่าจะปราดเข้าไปหาอีกฝ่าย “แง...” องศารอ้ งไหจ้ า้ โผเขา้ กอดครสู าวดว้ ยทา่ ทางตน่ื ตระหนก ผู้ใหญ่สองคนท่ีท�ำท่าจะมีเร่ืองกันต่างก็ตรงเข้าไปปลอบ พราวพธุ 39

เดก็ น้อย ทว่าองศากลับยิง่ ร้องไห้และกอดนลนิ แน่นข้ึน “เอ่อ...คุณทั้งสองคนคะ ช่วยสงบสติอารมณ์กันหน่อยได้ไหม คะ องศากลวั จนตวั สนั่ ไปหมดแลว้ คะ่ ” ครสู าวกอดเดก็ นอ้ ย พรอ้ มกบั กระซบิ ปลอบเขาทข่ี ้างหวู ่า “ไมต่ ้องกลวั นะคะองศา ครอู ยตู่ รงนแ้ี ล้ว” “แกกลับไปเสียเถอะองอาจ ฉันจะพาหลานฉันกลับบ้าน” ภาวินเอ่ยพร้อมกับขยบั ไปนัง่ ข้างๆ นลิน เขาย่นื มือไปลูบศีรษะหลาน ชายทีต่ อนนย้ี ังคงซุกหน้าอยู่กับอกของคณุ ครูสาว “ได้ ฉนั ไปกไ็ ด้ อยากกีดกันไม่ให้ฉันเจอหน้าลกู นกั ใช่ไหม แก เตรยี มตวั เอาไวใ้ หด้ เี ลยนะไอภ้ าม ฉนั จะฟอ้ งศาล เพอื่ ใหม้ สี ทิ ธใิ์ นการ เล้ียงดูองศาแต่เพียงผู้เดียว แล้วจะไม่ให้ลูกฉันมาเจอหน้าแกอีกเลย คอยดู” พูดด้วยความเจบ็ แค้นจบกเ็ ดินพึมพำ� ออกจากร้านไป ภาวินปรับสีหน้ามาเป็นปกติอกี ครงั้ ทว่าแววตาของเขาดกู ังวล จนครสู าวรสู้ กึ ได้ องศาหยดุ รอ้ งไหแ้ ลว้ แตก่ ย็ งั คงซบหนา้ ลงกบั อกและ กอดนลินเอาไว้อยู่อย่างน้นั เขาท�ำเสียงประท้วงเมอื่ นลินท�ำท่าจะดนั ตัวเด็กน้อยออกจากอก ทำ� ให้ต้องกอดเขาไว้อย่างนัน้ “คุณ...โอเคใช่ไหมคะ” ภาวินตั้งพยกั หน้าแทนคำ� ตอบ เขามองไปยงั หลานชาย ย่ืนมือ ไปลูบศีรษะทุยของแก ก่อนจะตอบค�ำถามจากแววตาต้ังค�ำถามของ ครสู าวโดยทเ่ี ธอยงั ไม่ได้พดู อะไรออกมาเลยสกั ค�ำ “ภัทรท้องต้ังแต่ยังเรียนไม่จบ ต้องดรอปเรียนแล้วหนีไป ต่างประเทศเพอ่ื คลอดลกู แลว้ กไ็ มย่ อมกลบั บา้ นอกี เลยเพราะรสู้ กึ ผดิ ต่อคุณพ่อคุณแม่” แววตาภาวนิ หมน่ เศรา้ เมอื่ พดู ถงึ นอ้ งสาวคนเดยี วของเขา ทแี่ ม้ เธอจะออ่ นตอ่ โลกจนตงั้ ทอ้ ง แตบ่ ทจะใจแขง็ ขนึ้ มากไ็ มย่ อมกลบั มาให้ พอ่ กบั แมเ่ หน็ หนา้ อกี เพราะถกู ตำ� หนริ นุ แรงจนตดั สนิ ใจหอบลกู ในทอ้ ง หนอี อกจากบา้ น ภาวนิ ออกตามหานอ้ งจนเจอ คอยใหค้ วามชว่ ยเหลอื 40 บว่ งรกั ฉบบั อนบุ าล

ภัทราอยู่ตลอด ขอร้องให้กลับบ้านคร้ังแล้วคร้ังเล่า แต่เธอก็ไม่ยอม กลบั เพราะยงั รสู้ กึ ผดิ ตอ่ ครอบครวั และวงศต์ ระกลู ทต่ี นเองทอ้ งไมม่ พี อ่ “แล้วคณุ พ่อขององศาไม่ได้ตามไปดูแลเลยเหรอคะ” “ไอ้องอาจ พอมนั รู้ว่าภทั รท้อง มนั ก็บอกให้ภัทรไปเอาลูกออก เพราะมันไม่พร้อมจะรับผิดชอบ แต่จรงิ ๆ แล้วมันไปท�ำผู้หญงิ อกี คน หน่ึงท้องเหมือนกัน ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกของผู้มีอิทธิพล มันเลยต้อง เลือกรับผิดชอบผู้หญิงคนนั้น ภัทรรับไม่ได้ก็เลยหนีออกจากบ้านไป ใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศคนเดียวจนกระท่ังคลอดลูก โดยที่ไอ้องอาจ ไม่คิดท่ีจะดูดำ� ดูดีเลยจนกระทั่งองศาโต” ภาวินเล่าด้วยนำ้� เสียงราบ เรียบกจ็ รงิ แต่แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและแค้นใจพ่อ แท้ๆ ขององศา “ฉนั ไมเ่ ขา้ ใจเลย คณุ องอาจเขากม็ ลี กู อยแู่ ลว้ ท�ำไมตอ้ งมาฟอ้ ง เพ่ือมสี ิทธิเ์ ลยี้ งดอู งศาเอาตอนนีค้ ะ” “ก็เพราะว่าลูกท่ีเกิดกับผู้หญิงอีกคนเป็นผู้หญิงน่ะสิ แถมเมีย มันก็มีปัญหาด้านสุขภาพ เลยมีลูกได้แค่คนเดียว พอมันรู้ว่าภัทรมี ลูกชาย ไอ้องอาจมันก็เลยดนิ้ เร่าๆ อยากได้องศาไปสบื สกลุ ของมัน” “อีตาองอาจนี่ ทุเรศส้ินดีเลยนะคะ” คนท่ีถูกท้ิงให้เป็นเด็ก ก�ำพร้าตงั้ แต่เกิดรู้สึกเกลยี ดผู้ชายไร้ความรบั ผดิ ชอบข้ึนมาในทนั ใด “เพราะฉะนน้ั คณุ ต้องช่วยผม” “คะ?” หญงิ สาวถาม เมื่อครู่นีเ้ ธอแค่มอี ารมณ์ร่วมก็เพราะอิน กบั เรื่องราวขององศามากไปหน่อย แต่กลายเป็นว่า กลับพาตัวเองไป มภี าระโดยไม่รู้ตัวเสียอย่างน้ัน “ก็เร่ืองท่ีผมเคยขอร้องคุณไว้ยังไงล่ะครับ ตอนนี้องอาจรู้แล้ว วา่ องศายา้ ยมาเรยี นทน่ี ่ี หลงั จากนคี้ งตามไปทโ่ี รงเรยี นบอ่ ยๆ คณุ ตอ้ ง คอยกนั เขาเอาไว้ อย่าให้เขาได้เจอกับองศานะครบั ” ภาวินกำ� ชับ “เรือ่ งขัดขวางไม่ให้เขาได้พบกัน อันนม้ี ันกท็ ำ� ได้ยากสกั หน่อย พราวพธุ 41

นะคะ เพราะทางเราคงห้ามไม่ให้คุณองอาจเข้ามาในโรงเรียนไม่ได้ แตว่ า่ ฉนั จะอยกู่ บั องศาตลอดเวลา และจะบอกคณุ ทกุ ครง้ั ถา้ หากคณุ องอาจมาหาองศาค่ะ” นลินรบั ปาก ภาวนิ จึงมสี หี น้าสบายใจข้ึน “ขอบคณุ ครบั ออ้ อกี เรอ่ื งทผี่ มจะเตอื นคณุ กค็ อื หา้ มหลงคารม ไอ้องอาจเด็ดขาด ผู้ชายคนน้ีหลอกฟันผู้หญิงไปทั่ว ดูอย่างน้องสาว ผมเป็นตัวอย่าง ถ้าไม่อยากตกเป็นเหย่ือก็อย่ายุ่งกับมันนะครับ” ภาวนิ พูดเตือนด้วยน้�ำเสยี งจริงจงั “เอ่อ...เรื่องนัน้ คณุ ไม่ต้องห่วงฉนั หรอกค่ะ คณุ ดูสภาพฉนั สคิ ะ น่าถูกหลอกไปท�ำอะไรอย่างท่ีคุณว่าเสียที่ไหน” พูดแล้วก็แทบส�ำลัก ลมหายใจตัวเองเม่ือเห็นภาวินย่ืนหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาคมแวววาว มองเธออย่างพิจารณากว่าที่เคย เขากวาดสายตาไปแทบจะทุกองค์ ประกอบของใบหนา้ หญงิ สาว จอ้ งอยนู่ านจนแกม้ ของนลนิ เปลย่ี นเปน็ สแี ดงระเรือ่ “ทำ� ไมคุณถึงคิดแบบน้นั ” “ก็เพราะ...ฉันตัวด�ำ” ครูสาวตอบเสียงแผ่ว นึกน้อยใจใน ปมด้อยที่ถกู ล้อมาตง้ั แต่เกิด ภาวินมองสีผิวของนลินด้วยความรู้สึกท่ีแตกต่างไปจากท่ีเธอ พูด เพราะผวิ ของนลนิ ไม่ได้คลำ�้ แต่นี่คอื ผิวสีน�้ำผึง้ ที่นวลเนยี นและมี เสน่ห์ โครงหน้าของหญิงสาวมสี ่วนผสมทพ่ี อจะดูออกว่าไม่ใช่ไทยแท้ เพราะมีความคมชัดท้ังสันจมูกโด่ง ดวงตากลมโตประดับด้วยขนตา หนาจนเห็นขอบตาคมชัดตามธรรมชาติ ริมฝีปากสีแดงระเรื่ออิ่มเต็ม ในแบบท่ีหากใครอยากมีแบบนี้ต้องไปฉีดฟิลเลอร์ถึงจะได้รูปสวย เหมือนอย่างทีน่ ลินมี “รู้ไหมว่ามคี นกว่าค่อนโลกอยากมีสีผวิ เหมือนคุณ” เสยี งทมุ้ นา่ ฟงั นนั้ นลนิ อยากจะทกึ ทกั เอามาเปน็ ค�ำชมเสยี จรงิ ๆ 42 บว่ งรักฉบบั อนุบาล

ติดตรงท่ีชายหนุ่มไม่ได้แสดงสีหน้าท่าทางชื่นชมอะไรมากมายนัก ก็ แค่พูดไปตามทีค่ นส่วนใหญ่พดู กัน “เพ่ิงจะมารู้ตอนโตนี่ละค่ะ ตอนเด็กๆ โดนล้อจนอยากจะ ร้องไห้” นลินพูดปนหัวเราะ กาลเวลาท�ำให้เธอเข้มแข็งข้ึน การต้องสู้ ชีวิตเพียงล�ำพังท�ำให้เธอให้ความส�ำคัญแก่การใช้ชีวิตมากกว่า รปู ลกั ษณ์ภายนอกมาแต่ไหนแต่ไร “ตอนเด็กๆ ภัทรก็ถูกล้อว่าข้ีเหร่ โตมาเลยกลายเป็นผู้หญิงท่ี ไม่ค่อยมน่ั ใจในตัวเอง พอมผี ู้ชายมาจีบเลยหลงคารมง่ายๆ” ภาวนิ เอย่ พร้อมกบั ลบู ศรี ษะหลานชายทย่ี งั คงซบหน้าลงกบั อก ของนลิน วงแขนน้อยๆ ท่ีกอดครูสาวร่วงผล็อยลง คงจะร้องไห้จน เหนอ่ื ยแล้วเผลอหลับไป “คณุ ภัทร หน้าตาไม่คล้ายคณุ หรอกเหรอคะ” นลนิ ถามดว้ ยความสงสยั เพราะประเมนิ จากหนา้ ตาของภาวนิ แล้ว ต่อให้ดดู ีน้อยกว่านคี้ รง่ึ หนึง่ ก็ยงั ห่างไกลคำ� ว่าขีเ้ หร่อยู่มาก “ภทั รหน้าตาคล้ายผม ผวิ คล�้ำกว่าผมนิดเดียว แต่น้องสาวผม ชอบบอกว่าตัวเองไม่สวย แล้วก็ชอบค่อนขอดว่าผมเอาส่วนดขี องพ่อ กบั แม่ไปไว้กบั ตวั เองหมด ทัง้ ท่ผี มเป็นผู้ชาย” เล่าแล้วกอ็ มยม้ิ ไปด้วย ดวงตาของภาวนิ เป็นประกายมากข้นึ เมอ่ื พูดถงึ น้องสาว นลินลอบมองเส้ียวหน้าของชายหนุ่มอย่างชื่นชมในความ สมบรู ณ์แบบไปหมดทุกส่วน ทัง้ ค้วิ ตา จมกู ปาก และขนตาของเขา เปน็ แพหนางอนงามราวดวงตาของผหู้ ญงิ ผวิ ขาวใสราวกบั มแี สงสวา่ ง ในตัวเอง เหนือริมฝีปากหยักมีไรหนวดเขียวครึ้มรับกับค้ิวหนา ขับ ใบหน้าหวานให้คมเข้มสมกับเป็นผู้ชาย น่ีคงเป็นนิยามท่ีน้องสาวใช้ ค่อนขอดพ่ีชายว่าเอาส่วนดีของพ่อกับแม่ไปเสียหมด เพราะทุกองค์ ประกอบของชายหนุ่มล้วนไม่มที ีต่ ิ ติดอยู่อย่างเดียวตรงทเี่ ขาชอบทำ� พราวพธุ 43

หน้านิ่ง หากภาวินยิ้มกว้างกว่าน้ีอีกสักหน่อย โลกทั้งใบคงจะสดใส มากขนึ้ “คณุ ครูนลนิ ครับ!” “คะ!” ขานรับด้วยท่าทางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าเผลอมอง ชายหนุ่มนานไปหน่อย “สง่ องศามาใหผ้ มอมุ้ เถอะ เหน็ เขาหลบั อยทู่ า่ นน้ั นานแลว้ กลวั ครนู ลินจะเมื่อย” “ค่ะ” นลินค่อยๆ ประคองศีรษะขององศาให้ออกห่างจากอก ภาวินรับตัวเด็กน้อยต่อจากครูสาวด้วยการสอดมือเข้าไปใต้ รกั แร้ ยกตวั แกขนึ้ มาอุ้มพาดบ่าเอาไว้ เสียงประท้วงอู้อีเ้ งียบไปเมอ่ื ได้ นอนในท่าทีส่ บายขึ้นด้วยการแนบหน้าลงบนบ่ากว้าง “คณุ พาองศากลบั ไปบา้ นเลยกไ็ ดค้ ะ่ จะไดไ้ มต่ อ้ งยอ้ นไปสง่ ฉนั ท่ีบ้าน เดี๋ยวฉันจะนั่งรถเมล์กลับเอง ส่วนหนังสือ คุณค่อยเอามาให้ ฉันวันพรุ่งน้ีตอนมารับองศาก็ได้ค่ะ” นลินเห็นว่าห้างสรรพสินค้าอยู่ ไกลจากบ้านเธอพอสมควร จงึ ไม่อยากรบกวนเวลานอนของเด็กน้อย “ผมจะพาองศาไปนอนที่บ้านก่อน หลงั จากนน้ั ผมจะไปส่งคุณ ท่บี ้าน ผมเป็นฝ่ายชวนคณุ มา กต็ ้องไปส่งสิครบั ” “แตว่ า่ ฉนั เกรงใจ คณุ ซอื้ ของใหฉ้ นั ตง้ั เยอะ แถมยงั เลยี้ งขา้ วอกี ฉนั ขน้ึ รถเมล์กลบั เองได้จรงิ ๆ ค่ะ” “อย่าเลยครับ ผมเป็นห่วง” “คะ?” อยู่ๆ หญิงสาวก็รู้สกึ ร้อนผะผ่าวไปทั้งใบหน้า คนอะไร พดู วา่ เปน็ หว่ งผหู้ ญงิ ไดห้ นา้ ตาเฉย หนา้ ตาเฉยจรงิ ๆ เพราะหนา้ ภาวนิ ยังนงิ่ สนิท ไม่บ่งบอกว่าอยู่ในอารมณ์ไหน “ผมตอ้ งดแู ลคณุ ใหด้ ๆี เพราะไมร่ จู้ ะหาครทู อี่ งศาตดิ ขนาดนไี้ ด้ จากทไี่ หน” “อ้อ ค่ะ” ทแ่ี ท้ภาวินกแ็ ค่ห่วงหลาน 44 บว่ งรักฉบบั อนบุ าล

“ผมจะแวะพาองศาไปส่งให้พ่ีเล้ียงพาเข้านอนแค่แป๊บเดียว หลังจากนั้นก็จะพาคณุ ไปส่งบ้าน” “ค่ะ เอาตามทค่ี ณุ สะดวกเลยค่ะ ฉนั ยงั ไงกไ็ ด้” นลนิ ยอมใหภ้ าวนิ ไปสง่ เพราะรดู้ วี า่ ปฏเิ สธไปกเ็ หนอื่ ยเปลา่ เขา มกั จะมเี หตผุ ลทเ่ี หนอื กวา่ มาพดู ใหเ้ ธอตอ้ งยอมท�ำตามทเ่ี ขาบอกเสมอ หญิงสาวเดินเคียงคู่กับชายหนุ่มท่ีตอนนี้อุ้มหลานชายเอาไว้ อย่างทะนุถนอมแล้วก็เข้าใจทุกอย่าง ภาวินรักน้องสาวของเขามาก องศาคือตัวแทนของภัทรา ท่ีชายหนุ่มจะทุ่มเททุกส่ิงทุกอย่างให้ เสียดายท่ีองศาเด็กเกินกว่าที่จะเข้าใจความรู้สึกเหล่าน้ี แต่ถ้าองศา เขา้ ใจได้ เธอคงไมม่ โี อกาสมายนื อยขู่ า้ งๆ ภาวนิ ไมไ่ ดม้ ารบั รแู้ ละแอบ เปน็ หว่ งความรสู้ กึ คนทเี่ พง่ิ เสยี นอ้ งสาวและกำ� ลงั จะถกู พรากหลานชาย ไปอีกคน... พราวพธุ 45