โพรเจกต์ Work Hard...Love Harder: Speed ซิ่งใจไปหารัก

1 รถตดิ เหลือเกนิ ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีเขียวคู่คมเหม่อมองผ่านหน้าต่างรถ ออกไปยังการจราจรทีต่ ดิ ไม่ขยับมาเกอื บสิบนาทีแล้ว เขาเพ่งิ เดนิ ทาง จากองั กฤษมาถงึ เยอรมนเี มอ่ื เชา้ และในตอนนก้ี ร็ อเลย้ี วขวาออกจาก ถนนออโตบาห์นเข้าสู่ถนนหลวงสายชนบท ซึ่งตรงไปยังนูร์เบิร์ก อัน เป็นจุดหมายของการเดินทาง และจะเป็นที่อยู่ของเขาตลอดหนึ่งปีนี้ เม่ือไม่กี่เดือนท่ีผ่านมา เขาได้รับการติดต่อจากเจ้าของบริษัท กอ็ ตสปดี อรู่ ถยนตท์ มี่ ชี อ่ื เสยี งแหง่ หนงึ่ ทอี่ ยากไดต้ วั เขาไปเปน็ วศิ วกร รถแข่งให้ทีมแข่งทมี หน่ึงของบรษิ ทั จริงๆ แล้วเขาไม่อยากตอบรับ แต่ อกี ฝ่ายเป็นญาตขิ องบิดา จงึ ไม่สามารถปฏิเสธได้ เสียงโทรศัพท์ที่ดังข้ึนผ่านล�ำโพงรถท�ำให้เพลงจากวิทยุท่ีเปิด คลอเบาๆ อยู่หยุดลง เขาเหลอื บมองช่อื คนท่ีโทร. เข้ามา ก่อนกดป่มุ รับสายบนพวงมาลัย แล้วเอ่ยทกั สนั้ ๆ “ครบั พ่อ” “ถึงเรยี บร้อยดีแล้วใช่ไหม เจอฮาร์เวริ ์ดหรือยัง” “ยังครับ ผมยงั ติดอยู่ตรงแยกทางออก” “ท�ำไมรถตดิ ล่ะ มอี ุบัติเหตุเหรอ” ทะเลสีขาว 7

“น่าจะครับ แต่ตำ� รวจมาแล้ว เดยี๋ วกค็ งเรียบร้อยครับ” สิน้ สุด ประโยคนน้ั รถขา้ งหนา้ กเ็ คลอ่ื นตวั พอดี เขาจงึ รบี จบบทสนทนา เพราะ ถึงแม้จะคุยโทรศัพท์ผ่านระบบบลูทูทของรถ แต่เขาก็ไม่อยากแบ่ง สมาธิท�ำสองอย่างในเวลาเดยี วกัน “เอาไว้ถ้าผมถงึ ทอี่ ู่และคุยกบั คณุ ลุงเรียบร้อยแล้ว ผมจะโทร. ไปหาพ่อนะครับ” “ได้เลย ลกู ชาย แล้วคยุ กัน” ปลายสายวางไปแลว้ เสยี งเพลงจากวทิ ยดุ งั ขนึ้ อกี ครงั้ ชายหนมุ่ คอ่ ยๆ ขบั รถตามคนั หนา้ ไป ตามขอ้ มลู ของระบบนำ� ทางในรถ เหลอื แค่ เล้ยี วขวาและตรงไปอกี ราวๆ ยสี่ ิบกิโลเมตร ก็จะถึงจุดหมาย ทว่าจู่ๆ กม็ ีรถสปอร์ตสองประตสู ดี �ำจากเลนถดั ไปขบั มาชะลอ อยู่ข้างๆ พร้อมกับเปิดสัญญาณไฟเลี้ยวเพ่ือขอแทรกเข้าด้านหน้ารถ เขา ชายหนมุ่ หนั ไปมอง ขมวดควิ้ อยา่ งไมช่ อบใจนกั อกี ฝา่ ยทำ� แบบน้ี ไม่ถูก คนอื่นเขาต่อคิวรอเลี้ยวกันมาต้ังนาน แต่รถสปอร์ตสีด�ำคันน้ี กลับจะมาตดั หน้าคนอ่ืน เขาเหยยี บคนั เรง่ ตามตดิ รถคนั หนา้ ไปอยา่ งไมเ่ วน้ ชอ่ งวา่ งใหร้ ถ คันน้ันแทรกเข้ามาได้ และพอเคล่ือนตัวไปได้อีกหน่อย การจราจรก็ กลบั ไปหยดุ นงิ่ อกี ครงั้ ในตอนนรี้ ถของเขาตดิ อยตู่ รงจดุ ทถ่ี นนเรม่ิ แยก ออกจากสายออโตบาห์นพอดี ส่วนรถสปอร์ตสดี ำ� คันน้ันกย็ ังคงไม่ละ ความพยายามท่จี ะเบียดเข้ามาในเลนของเขา เสียงแตรเริ่มมีให้ได้ยินจากรถที่ขับผ่านไปมา บางคันที่วิ่งมา ต้องเบรกกะทันหันเพราะเจอรถจอดขวางกลางเลน เขาหันไปมองรถ สปอรต์ คนั นน้ั อกี ครง้ั ...ปอรเ์ ช่ 911 GT3 RS นบั วา่ เปน็ รถราคาแพงและ หาซอ้ื ยากพอสมควรในประเทศน้ี เขาพยายามเพง่ มองตำ� แหนง่ คนขบั ทวา่ กระจกรถตดิ ฟลิ ม์ ด�ำทงั้ คนั จงึ มองไมเ่ หน็ วา่ คนขบั หนา้ ตาอยา่ งไร หลังจากพยายามจะเบียดเขาต่ออีกครู่หนึ่งแต่ไม่ส�ำเร็จเสียที ในทส่ี ดุ รถสปอรต์ สดี �ำคนั นน้ั กห็ กั เลยี้ วกลบั เขา้ เลนตวั เอง แลว้ กระชาก 8 Speed ซ่งิ ใจไปหารัก

ตัวออกไป บ่งบอกถึงอารมณ์ของคนในรถได้เป็นอย่างดีว่าหงุดหงิด แค่ไหน แต่นั่นไม่ใช่ธรุ ะท่ีเขาจะต้องสนใจ ในเมอ่ื อยากจะเอาเปรียบ คนอื่น ก็ต้องรับผลไปแต่โดยดี เกอื บสิบห้านาที เขากผ็ ่านช่วงรถติดไปได้ในทีส่ ดุ สรปุ แล้วเกดิ อบุ ตั เิ หตุ มรี ถสวนเลนมาชนกนั กลางถนน และเพราะรถยกยงั มาไมถ่ งึ ตำ� รวจจงึ ต้องปล่อยรถทลี ะชอ่ งทาง การจราจรถงึ ได้เป็นอมั พาตอย่าง เม่อื ครู่ ขบั ตอ่ ไปอกี สกั พกั หนง่ึ ตน้ ไมใ้ หญท่ ข่ี นึ้ อยเู่ ตม็ สองขา้ งทางกเ็ รมิ่ เปล่ียนเป็นทุ่งหญ้ากว้างและเนินเขาสูงรายรอบ ดอกคาโนลาพากัน เบ่งบานจนสองฝั่งถนนดรู าวกบั ทาด้วยสเี หลือง เขาขบั รถตามถนนที่ ค่อนข้างคดเค้ียวไปเรื่อยๆ ด้วยความเร็วไม่สูงนัก เพราะป้ายจ�ำกัด ความเรว็ มใี หเ้ หน็ ตลอดยามทถ่ี นนตดั ผา่ นเมอื งยอ่ ยๆ ไม่นานเขากม็ า ถึงทางแยกอีกคร้งั ถนนแถวนเี้ รม่ิ คนุ้ ในความทรงจำ� แล้ว เขาเคยมาทน่ี อี่ ยบู่ ้างเมอ่ื หลายปกี อ่ น ทกุ อยา่ งยงั ดเู หมอื นเดมิ เมอื่ เขาเลยี้ วขวากเ็ หน็ ปม๊ั น้�ำมนั เก่าแก่ที่อยู่มานานต้ังแต่สนามแข่งเปิดใหม่ๆ ในปั๊มน้ันมีท้ังจุดเติม น้�ำมนั ท่เี ตมิ ลมยาง ร้านขายของ คาเฟ่ ลานจอดรถ รวมถงึ ห้องพกั ให้เช่าด้านหลัง ดวงตาคมหลุบมองเกจนำ้� มนั ตรงหน้าจอหลงั พวงมาลยั บางที เขาควรจะแวะเติมน้�ำมันก่อนเข้าไปที่บริษัท คิดได้ดังน้ันจึงเลี้ยวรถ เขา้ ปม๊ั เตมิ นำ้� มนั จนเตม็ ถงั แลว้ เดนิ เขา้ ไปจา่ ยเงนิ ทเี่ คานเ์ ตอรแ์ คชเชยี ร์ ในร้านขายของ และถือโอกาสสั่งกาแฟให้ตัวเองด้วย บริเวณด้านหลังร้านขายของนัน้ เป็นคาเฟ่เล็กๆ ส่วนอีกฝั่งเป็น ร้านขายของท่ีระลึกรวมถึงสินค้าต่างๆ เกี่ยวกับสนามแข่งนูร์เบิร์กริง ไม่ว่าจะเป็นเสื้อกันหนาว แก้วกาแฟ ปฏิทิน ผ้าห่ม หรือแม้กระทั่ง เครอื่ งปง้ิ ขนมปงั ใหไ้ หมเ้ ปน็ ลกั ษณะสนามแขง่ และมรี า้ นขายรถจ�ำลอง ทะเลสขี าว 9

ที่แม้พน้ื ท่จี ะเลก็ แต่ก็มรี ถจ�ำลองวางขายอยู่นบั พนั คนั ได้ อยา่ งทวี่ า่ ไป นรู เ์ บริ ก์ รงิ เปน็ สนามแขง่ ทม่ี ชี อื่ เสยี งมาก ตวั สนาม ยาวราวยส่ี บิ แปดกโิ ลเมตร กนิ พนื้ ทผ่ี า่ นภเู ขาและเมอื งเลก็ ๆ อกี หา้ แหง่ มันถูกออกแบบมาเพ่ือทดสอบขีดจ�ำกัดของรถยนต์โดยเฉพาะ ด้วย มีโค้งเกือบสองร้อยโค้ง และระดับความสูงของสนามในแต่ละช่วงที่ ต่างกันมาก นอกเหนือจากจะเป็นสนามแข่งและสนามทดสอบรถที่ไม่มี ที่ไหนเทียบได้แล้ว ในบางวันนูร์เบิร์กริงยังเปิดเป็นถนนสาธารณะ อนญุ าตใหค้ นนอกซอ้ื ตว๋ั เขา้ ไปขบั รถรอบสนามเลน่ ได้ ทำ� ใหท้ น่ี คี่ กึ คกั เสมอ มผี คู้ นทหี่ ลงรกั ความเรว็ แวะเวยี นมาเทยี่ วและขบั รถในสนามอยู่ ตลอดเวลา เคยมนี กั แขง่ ชอ่ื ดงั คนหนงึ่ ตงั้ ฉายาใหส้ นามแหง่ นว้ี า่ ‘นรก สเี ขียว’ เพราะความอันตรายของมันคร่าชีวิตนักแข่งและคนทั่วไปจน นบั ไม่ถ้วน ชายหนุ่มรับกาแฟจากพนกั งานมาพร้อมเอ่ยขอบคุณ เขาหมนุ ตวั เตรยี มเดนิ ออกจากร้าน แต่แล้วกร็ ู้สกึ ถงึ แรงกระแทกท่ีไหล่จนเซไป เลก็ น้อย เขาหนั ไปมองคนทเี่ ดนิ ชนเขา พบว่าเป็นผู้หญงิ ร่างสงู โปร่งท่ี หนั มามองเขาอยู่เช่นกัน “ขอโทษที ฉนั ไม่ทนั มอง” เธอพดู กบั เขาเป็นภาษาอังกฤษทีม่ ี สำ� เนยี งไม่ค่อยชดั เท่าไรนัก “บ้าจรงิ ...กาแฟคณุ หกหมดเลย” เมื่ออีกฝ่ายพูดแบบน้ี เขาก็ละสายตาจากหน้าเธอมาก้มมอง เครอื่ งดม่ื ในมอื ตอนนฝี้ าครอบแกว้ เตม็ ไปดว้ ยกาแฟทกี่ ระฉอกออกมา “ขอโทษจรงิ ๆ เดยี๋ วฉันซอ้ื แก้วใหม่ให้คณุ นะ” “ไม่เป็นไรครบั ” “ไมไ่ ด้ คณุ ดมื่ อะไร ฉนั จะไดบ้ อกเขา” เธอยนื มองหนา้ เขาอยา่ ง รอค�ำตอบ ดูตั้งใจจะซื้อกาแฟแก้วใหม่ให้เขาจริงๆ เขาจึงยอมตอบ ค�ำถามนนั้ 10 Speed ซ่ิงใจไปหารัก

“คาปูชิโนร้อนครับ ขอบคณุ ครบั ” สาวร่างโปร่งพยักหน้ารับ จากนัน้ หนั ไปหาพนักงานที่มายืนรอ รับออร์เดอร์อยู่ คราวนี้เธอพูดเป็นภาษาเยอรมันรัวเร็วเหมือนกับว่า เป็นภาษาท่ีเธอคุ้นชินดี ท่าทางเธอคงเป็นคนท่ีน่ีแน่ เธอถอดแว่น กนั แดดสชี าทใ่ี ส่อย่อู อกหลงั จากคยุ กบั พนกั งานเสรจ็ ท�ำใหเ้ ขาไดเ้ หน็ ดวงตาสีฟ้าสดกลมโตที่ติดจะขุ่นนิดๆ กับคิ้วเรียวสวยที่ขมวดกัน บ่งบอกว่าเธอก�ำลงั หงุดหงดิ อาจจะเพราะเรอื่ งกาแฟของเขาก็เป็นได้ หลงั จากนนั้ เธอกห็ นั มามองเขา พยกั หนา้ ใหแ้ ลว้ เดนิ ออกไปทาง หลงั รา้ น เขามองตามไปจนเหน็ วา่ เธอเดนิ ไปเขา้ หอ้ งน�้ำทช่ี นั้ ลา่ ง จงึ ใช้ โอกาสนี้หยิบเหรียญออกมาวางไว้บนเคาน์เตอร์เพ่ือจ่ายเงินค่ากาแฟ ด้วยตวั เอง พนักงานหลงั เคาน์เตอร์ทักท้วงข้นึ ทนั ที “แต่เมื่อก้ีอะ...” “รับไว้เถอะครับ ผมเกรงใจเธอ” เขาตอบก่อนพนักงานจะได้ เอ่ยจบประโยค เพราะไม่ต้องการให้เธอซื้อกาแฟแก้วใหม่ให้เขาต้งั แต่ แรก ชายหนมุ่ เดนิ ออกจากรา้ นขายของไปยงั รถของตวั เองพรอ้ มกาแฟ แก้วใหม่ในมอื แล้วขบั รถออกจากปั๊มน�้ำมนั ไป เขาออกมาอยบู่ นถนนสายหลกั อกี ครงั้ ขบั รถตอ่ ไปราวๆ สองรอ้ ย เมตรกเ็ ลยี้ วซา้ ยเขา้ ไปยงั เขตอตุ สาหกรรมทม่ี แี ตโ่ รงงานทเ่ี กย่ี วกบั รถยนต์ ท้งั นั้น ระบบนำ� ทางบนจอแสดงภาพกลางคอนโซลหน้ารถบอกว่า อีก สามร้อยเมตรเขาจะถึงทห่ี มาย อาคารสองช้ันทรงส่ีเหล่ียมผืนผ้าคือจุดสิ้นสุดของการเดินทาง ตวั ตกึ นน้ั เปน็ สขี าว ชน้ั ลา่ งเปน็ ผนงั ปนู สลบั กบั ประตโู รงรถราวๆ หา้ หก ประตู ส่วนชน้ั บนเปน็ กระจกบานใหญ่ยาวทมี่ องเขา้ ไปเหน็ โซฟาสเี ทา เข้มและโต๊ะทำ� งานสามสีโ่ ต๊ะได้จากตรงทางเข้า ชายหนุ่มเลยี้ วรถเข้ามาหาท่จี อดหน้าตกึ ก่อนจะเดินลงจากรถ สัมผัสกับอากาศที่แม้จะล่วงเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่ความเย็นของ ทะเลสีขาว 11

ฤดหู นาวยงั คงหลงเหลืออยู่ เขาอยู่ในชุดกางเกงสีดำ� ขายาว เช้ิตสเี ทา สวมทับด้วยเสือ้ ไหมพรม และมีเสื้อกันหนาวผ้ายืดสีด�ำทับอยู่อีกที ร่างสูงก้าวยาวๆ ไปยังประตูทางเข้าอาคาร เขายกมือทักทาย กลุ่มคนในชดุ ช่างทย่ี นื คยุ กนั อยู่หน้าประตโู รงรถครู่หนึง่ แล้วค่อยเดิน ไปยงั ประตทู างเข้า เขากดอนิ เตอร์คอมข้างๆ บานประตู กอ่ นจะกรอก เสียงลงไป “เซบาสเตียน ไคลน์...ผมมาพบคุณฮาร์เวิร์ดครบั ” “โอ้โห ไม่ไดเ้ จอกนั แคไ่ มก่ ่ีปี ดูเปน็ ผใู้ หญ่ขึน้ เยอะเลยนะ เรา” เสียงทักดังข้ึนทันทีท่ีประตูทางเข้าถูกดึงให้เปิดออก คนที่เอ่ย เป็นชายวยั กลางคนท่ียงั ดูหนุ่มแน่น รปู ร่างหน้าตาเหมอื นเม่ือหลายปี ก่อน ยกเว้นผมที่เร่ิมเปลยี่ นไปเป็นสเี ทาแซมขาว “สวสั ดคี รับ คุณลงุ สบายดนี ะครับ คณุ พ่อฝากความคิดถึงมา ให้ด้วยครับ” “ฉันกค็ ดิ ถงึ วิลเลยี มเหมือนกัน ไม่มโี อกาสได้เจอกันเสยี ที” ฮาร์เวิร์ดเดินน�ำชายหนุ่มเข้าไปข้างใน แล้วพาขึ้นบันไดไปชั้น สอง ชน้ั บนทง้ั ชน้ั นนั้ เปน็ ออฟฟศิ เซบาสเตยี นกวาดตามองรอบๆ อยา่ ง สนใจ ทนี่ ดี่ เู หมอื นบา้ นมากกวา่ ทท่ี ำ� งาน เพราะมที งั้ บรเิ วณรบั ประทาน อาหารทม่ี เี คานเ์ ตอรค์ รวั และอปุ กรณท์ �ำอาหารครบชดุ ทง้ั บรเิ วณสว่ น น่ังเล่นทีอ่ ยู่ตดิ กนั ซึ่งมโี ซฟาตวั ใหญ่พร้อมกับโทรทัศน์ขนาดห้าสบิ นวิ้ และชน้ั หนงั สอื ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝั่งของช้นั มโี ต๊ะทำ� งานอยู่ห้าหกโต๊ะ กับห้องประชุมที่เป็นผนังกระจก เขาคงไม่คิดว่าที่น่ีเป็นท่ีท�ำงาน แน่นอน นอกจากเฟอรน์ เิ จอรท์ ว่ั ไปแลว้ เขากส็ งั เกตเหน็ เครอื่ งซมิ เู ลเตอร์ ท่ีจ�ำลองการขับรถเสมือนจริง มันต้ังหลบมุมอยู่ด้านใน มีพรมสีขาว 12 Speed ซิง่ ใจไปหารกั

หนานุ่มปรู องเก้าอแ้ี ข่งรถพร้อมพวงมาลยั และแท่นคันเร่ง ท้งั หมดนน้ั ห่อหุ้มด้วยโครงเหลก็ ท่มี ีระบบไฮดรอลกิ ด้านล่าง เบ้ืองหน้าเก้าอี้แข่ง รถนน้ั เปน็ จอโทรทศั นส์ ามจอตดิ กนั ทโ่ี คง้ ท�ำมมุ เขา้ กบั ตวั เกา้ อี้ ดๆู แลว้ มนั น่าจะเป็นเครอื่ งซมิ เู ลเตอร์ทท่ี ันสมยั และราคาแพงมากทีเดียว “นั่นเป็นท่ีซ้อมมือของอเล็กซ์น่ะ” ฮาร์เวิร์ดเอ่ยข้ึนเมื่อเห็นว่า หลานชายยืนมองอะไรอยู่ ชอื่ นนั้ คนุ้ หู นา่ จะเพราะบดิ าเคยเอย่ ใหไ้ ดย้ นิ ตอนทคี่ ยุ กนั วา่ จะ ให้เขาย้ายมาทำ� งานกับทมี แข่งของฮาร์เวริ ์ด “อเล็กซ์...คือนักแข่งทผี่ มจะต้องท�ำงานด้วยใช่ไหมครับ” “ใช่แล้ว แต่ว่าวันนย้ี ังไม่เหน็ หน้าเลย คงยงั มาไม่ถึง จรงิ ๆ ฉัน ก็บอกไปแล้วนะว่าให้มาเจอนายตอนเช้า” ฮาเวริ ์ดหันไปเรยี กลกู น้อง ที่หันมามองเขากับชายหนุ่มอยู่แล้วต้ังแต่แรก ให้ลุกจากโต๊ะท�ำงาน เดินมาหาเขา มีทง้ั หมดสามคนด้วยกนั เป็นชายสองคน หญงิ หนง่ึ คน เจ้าของบริษัทเอ่ยแนะน�ำตัวทีละคน “สตีฟ แดเนียล โจนส์...น่ีคือ เซบาสเตยี น ไคลน์ วิศวกรรถแข่งคนใหม่ของอเล็กซ์” “สวัสดีครับ” เซบาสเตียนจับมือทักทายกับท้ังสามคนด้วย รอยยมิ้ สตฟี เป็นชายร่างผอม ผมสีทองแดง ส่วนแดเนียลเป็นคนตัว ค่อนข้างใหญ่ล�ำ่ มแี ต่กล้ามเนอ้ื เป็นมดั ๆ เหมือนคนที่ออกกำ� ลงั อย่าง หนกั ส่วนโจนส์ ผู้หญงิ คนเดยี วในทน่ี ี้ เป็นสาวผมสั้นสีดำ� ใส่แว่นตา ทรงกลม “สามคนนเี้ ปน็ คนดแู ลเรอื่ งเอกสารต่างๆ และทกุ อย่างเกย่ี วกบั งานแขง่ ไมว่ า่ นายตอ้ งการอะไรกส็ ง่ั สามคนนไี้ ดเ้ ลย” ฮารเ์ วริ ด์ อธบิ าย ต่อ “ในออฟฟิศหลักๆ กม็ พี นักงานแค่นี้แหละ ทเ่ี หลือกเ็ ป็นพวกช่าง” เซบาสเตียนเดินตามเจ้าของบริษัทที่พาเขากลับลงไปช้ันล่าง แต่แทนท่ีจะเปิดประตูบานเดิม ฮาร์เวิร์ดกลับพาอ้อมไปตามทางเดิน เล็กๆ หลังบันไดแทน มันพาเขาไปโผล่ท่ีอู่รถขนาดใหญ่ หลังคาน้ัน ทะเลสีขาว 13

ยกสูงท�ำให้ดูไม่อึดอัด บนผนังมีชั้นไม้ยาวที่เต็มไปด้วยถ้วยรางวัล บ่งบอกความส�ำเรจ็ ของที่นไ่ี ด้เป็นอย่างดี ก็อตสปีดเป็นทีมแข่งรถท่ีเซ็นสัญญากับโรงงานปอร์เช่ ท�ำให้ รถแข่งทุกคันของทีมเป็นรถปอร์เช่ พวกมันจอดเรียงกันเป็นแถวยาว อยู่ในอู่รถน้ัน หน้าตารถแต่ละคันดูคล้ายกันหมด ต่างกันแค่สีและ สติกเกอร์แปะรถเท่าน้ัน ส่วนอีกด้านของอู่เป็นรถยนต์ทั่วไปท่ีลูกค้าเอามาซ่อมหรือแต่ง รถเพมิ่ บางคนั กถ็ กู ยกขน้ึ ไวบ้ นแทน่ ยกรถเพอ่ื จะไดต้ รวจดบู รเิ วณทอ้ ง รถ บางคันกเ็ พียงแค่เปิดฝากระโปรงไว้เช็กเคร่ืองยนต์ “เรามีช่างประจ�ำอยู่หกคน สี่คนดูแลรถแข่ง สองคนดูแลรถ ทั่วไป” ฮาร์เวิร์ดไล่แนะน�ำทีมช่างยนต์ของบริษัทให้เซบาสเตียนรู้จัก ทลี ะคน ทกุ คนทกั ทายเขาอยา่ งเปน็ มติ ร แมว้ า่ หนา้ ตาของบางคนจะดู หงดุ หงิด แต่เซบาสเตยี นก็เข้าใจว่ามันเป็นธรรมชาติของคนประเทศนี้ เพราะคนเยอรมนั ข้นึ ช่อื ว่าเป็นมนษุ ย์หน้าบงึ้ ทสี่ ุดในยโุ รป หลงั จากแนะนำ� ตวั กนั เรยี บร้อยแล้ว เจ้าของบรษิ ัทกพ็ าเดินไป ยงั รถปอร์เช่รุ่น 911 GT3 สขี าว ที่ติดสติกเกอร์สสี ้มเป็นแนวรอบคันจน แทบมองไม่เห็นสีจริงของรถ ในตอนน้ีตัวรถถูกยกให้ลอยขึ้นจากพื้น ล้อท้ังสี่ล้อถูกถอดออก เช่นเดียวกับกันชนหน้าและฝากระโปรงท่ีวาง ให้เห็นอยู่บนพื้นใกล้ๆ เซบาสเตียนกวาดตามองรถแข่งที่ถูกแยกชิ้นส่วนอยู่ตรงหน้า “นี่คอื รถแข่งของปีท่ีแล้วใช่ไหมครบั ” “ใช่แล้ว” ฮาร์เวิร์ดพยักหน้ารบั โดยปกติแล้ว ระหว่างงานแข่ง Porsche Carrera Cup Deutschland หรอื Carrera Cup นัน้ รถแข่งทุกคนั ต้องเกบ็ ไว้กับโรงงาน ทีมแข่งไม่สามารถน�ำรถกลับมาปรับแต่งอะไรใดๆ เพิ่มที่อู่ของตัวเอง 14 Speed ซ่ิงใจไปหารัก

จะได้เซตรถจับรถก็เฉพาะในสนามเวลามีการแข่งขันเท่าน้ัน จนจบ ฤดูกาลแข่งขันแล้วถึงจะมีสิทธ์ิยกรถแข่งกลับบ้าน ซึ่งหากตัวนักแข่ง ไม่ขายรถต่อให้คนอน่ื ก็จะเกบ็ เอาไว้ใช้เป็นรถสำ� หรับซ้อม “สว่ นนเี่ ปน็ รถแขง่ ทลี่ งรายการ VLN กบั 24 Hours Nurburgring” ฮาร์เวิร์ดช้ีรถแข่งอีกสามคันที่จอดเรียงแถวอยู่ด้านหลัง สองรายการ แขง่ ขนั ทเ่ี พงิ่ พดู ถงึ เปน็ งานแขง่ หลกั ของทมี กอ็ ตสปดี ส�ำหรบั งาน VLN นั้น หน่ึงฤดูกาลจะมีการแข่งขันสิบสนาม จัดข้ึนที่สนามนูร์เบิร์กริง ท้งั หมด ส่วนงานใหญ่อกี งานหนึง่ ทช่ี ื่อ 24 Hours Nurburgring น้ัน เป็น งานแขง่ รถมาราธอนยสี่ บิ สชี่ ว่ั โมงทไี่ ดร้ บั ความนยิ มมากทสี่ ดุ ในประเทศ จัดขึ้นเพียงแค่ปีละคร้ัง มีรถแข่งเข้าร่วมการแข่งขันสองร้อยกว่าคัน และมผี เู้ ขา้ ชมเปน็ แสนๆ คนจากทว่ั ทกุ สารทศิ โดยรถแขง่ แตล่ ะคนั นนั้ มนี กั แข่งได้สามหรือสคี่ น ผลดั กนั ขับเปลี่ยนกะกนั ไป “ปีท่ีแล้วคุณลุงคงแทบไม่ได้พักเลยสิครับ” เซบาสเตียนเห็น จำ� นวนรถแขง่ แลว้ กอ็ ดนบั ถอื ไมไ่ ด้ ทค่ี นคนเดยี วตอ้ งคมุ รถแขง่ ถงึ สค่ี นั แถมยงั คว้ารางวัลกลบั มาได้เกนิ คร่งึ “ใช่ เพราะแบบนี้ ฉนั ถึงได้ขอให้นายมาทนี่ ่ียงั ไงล่ะ” ฮาร์เวริ ์ด ยิ้ม นอกจากเซบาสเตียนจะมาเป็นวิศวกรรถแข่งคนใหม่ของทีมแล้ว ยงั จะมารับหน้าที่ผู้จดั การทมี ต่อจากเขาด้วย “ทีน้ีฉนั กจ็ ะได้เต็มท่ีกับ งานแข่งทางนี้ ไม่ต้องคอยห่วงหน้าพะวงหลงั แล้ว” เซบาสเตยี นยมิ้ พลางคอ้ มศรี ษะนอ้ ยๆ อยา่ งนอบนอ้ ม “ผมดใี จ ถ้าผมสามารถช่วยอะไรคณุ ลุงได้” “ช่วยได้แน่นอน มีนายคอยดแู ล ทีมก็เหมอื นยืน่ ขาข้างหนึง่ ไป วางไว้บนโพเดียมแล้ว” สายตาของฮารเ์ วริ ์ดทม่ี องเขานน้ั เตม็ เปยี่ มไปดว้ ยความเชอื่ มน่ั จนเขาอดกดดันน้อยๆ ไม่ได้ “ผมจะทำ� ให้ดีทส่ี ดุ ครับ” ทะเลสขี าว 15

“นายท�ำได้อยู่แล้ว” ฮาร์เวิร์ดย้มิ อย่างมน่ั ใจ “อเล็กซ์เองกแ็ ข่ง รายการนม้ี าแลว้ หนงึ่ ฤดกู าล รเู้ ทคนคิ และมพี นื้ ฐานอยู่ อาจจะใชเ้ วลา ท�ำความรู้จักกนั สกั หน่อยกว่าจะรู้ใจกนั แต่ฉันคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหา อะไรหรอก” พูดถึงนกั แข่งแล้ว ชายหนุ่มกถ็ ามข้อมลู เพิ่ม “ผลงานทีผ่ ่านมา ของอเล็กซ์เป็นยังไงบ้างครับ” “ปีท่แี ล้วได้ถ้วยคลาสรกุ กอี ยู่บ้าง ผลงานนบั ว่าดใี ช้ได้ ปีนี้เลย ได้เลอื่ นขัน้ มาเป็นคลาสแอม คงต้องรอดวู ่าจะสู้กบั นกั แข่งรุ่นเก่าไหว มยั้ ” เซบาสเตยี นพยักหน้ารบั ก่อนจะเดินวนรอบรถแข่งอีกคร้ัง เขา เปิดประตรู ถเพอื่ ดสู ภาพภายใน ของส่วนใหญ่ถูกรอื้ ออก ไม่ว่าจะเป็น ระบบแอร์ แท่นเกยี ร์ตรงกลาง แม้กระท่ังพรม เพ่ือทรี่ ถจะได้มนี ำ�้ หนัก เบาทส่ี ดุ เกา้ อน้ี ง่ั กเ็ หลอื แคต่ ำ� แหนง่ คนขบั ทเ่ี ดยี ว และเปลย่ี นจากเบาะ ปกตไิ ปเป็นเบาะแบบบกั เก็ตซตี กับเขม็ ขัดนริ ภยั แบบหกจดุ มีตาข่าย ขึงด้านข้างระหว่างพนกั เก้าอ้ีกบั ประตรู ถ สำ� หรบั ป้องกนั ชนิ้ ส่วนอะไร ก็ตามทอ่ี าจจะปลิวมากระแทกคนขบั หากเกิดอุบัติเหตุ หลังจากปล่อยให้หลานชายส�ำรวจรถแข่งจนพอใจ ฮาร์เวิร์ดก็ พากลบั ขน้ึ หอ้ งทำ� งานดา้ นบน วานสตฟี ชงกาแฟใหเ้ ขากบั เซบาสเตยี น คนละแก้ว จากน้ันก็เดินไปยังโต๊ะท�ำงานตัวสุดท้ายท่ีตั้งอยู่ติดกับ กระจกบานใหญ่ เมื่อมองออกไปก็จะเห็นทุ่งหญ้ากว้างด้านหลังเขต อุตสาหกรรม บนโต๊ะน้ันนอกจากคอมพิวเตอร์แล้วก็ไม่มีอุปกรณ์ อย่างอน่ื อีก “นี่โต๊ะท�ำงานของนาย ส่วนเรื่องที่พัก ฉันเช่าบ้านพักให้นาย แล้ว อยู่ท่ีวฟิ เป็นเมอื งเล็กๆ ห่างจากท่ีนีป่ ระมาณสิบนาท”ี “ขอบคุณครบั ” ทง้ั สองคนเดนิ มานงั่ คยุ ตรงโซฟาในบรเิ วณรบั รองแขกตอ่ กาแฟ 16 Speed ซ่ิงใจไปหารัก

ท่ีสตีฟชงให้วางรอพวกเขาอยู่แล้ว ฮาร์เวิร์ดถามไถ่ถึงญาติผู้น้องของ เขา แล้วเลยไปพดู ถงึ ความทรงจ�ำสมัยที่ยังแข่งรถด้วยกนั อยู่ กาแฟพร่องไปครึ่งแก้ว ทว่าคนท่เี ซบาสเตียนรอเจอยงั คงไม่มา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถามขน้ึ “เขาจะมากโ่ี มงครบั ” “หมายถงึ ใครเหรอ” “อเลก็ ซ์ นกั แข่งของคุณลุง” “อมื จรงิ ๆ กค็ วรมาถงึ ไดแ้ ลว้ นะ...” ฮารเ์ วริ ด์ เตรยี มจะหนั ไปสงั่ ให้ลูกน้องโทร. ตามตัว แต่ก็เห็นรถสปอร์ตสีด�ำสองประตูเลี้ยวเข้า บรษิ ทั มาเสยี กอ่ น เขาจงึ เปลยี่ นเปน็ พยกั พเยดิ ไปยงั รถคนั นนั้ แทน “ออ้ นน่ั ไง มาถึงพอด”ี “นน่ั รถเขาเหรอครบั ” เซบาสเตยี นหรตี่ ามองรถคนั นน้ั เหตกุ ารณ์ บางอยา่ งเมอื่ เชา้ นผี้ ดุ ขน้ึ ในหวั เขา นนั่ เปน็ รถรนุ่ เดยี วกบั คนั ทพ่ี ยายาม จะเบียดเข้าเลนเขาเม่ือหนึ่งช่ัวโมงก่อน...แต่ก็อาจแค่บังเอิญรุ่นเดียว กนั ละม้งั คงไม่ใช่อีกฝ่ายหรอก “ใช่ นั่นรถของอเล็กซ์” ฮาร์เวิร์ดพยักหน้าแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ “แล้วก็ไม่ใช่ ‘เขา’...แต่เป็น ‘เธอ’ ต่างหาก” สน้ิ เสยี งฮารเ์ วริ ด์ รถปอรเ์ ชส่ ดี ำ� กจ็ อดสนทิ ในทจี่ อดดา้ นหนา้ ตกึ ตวั คนขบั กา้ วลงจากรถมาพรอ้ มยดื ตวั ขนึ้ ยนื เตม็ ความสงู เซบาสเตยี น ที่เพ่ิงแปลกใจกับข้อมูลใหม่ที่ว่านักแข่งของทีมเป็นผู้หญิง ก็ต้อง ประหลาดใจซ�้ำเม่อื ได้เหน็ ใบหน้าอีกฝ่าย เขาเคยเจอเธอแล้ว เธอคนนน้ั ทเ่ี ดินชนเขาในร้านขายของทป่ี ั๊มนำ�้ มนั เมอ่ื ครู่ ทะเลสีขาว 17

2 เซบาสเตียนมองหญิงสาวที่พอลงมาจากรถปอร์เช่สีด�ำก็ เดินไปทักทายกลุ่มช่างทอ่ี อกมายนื สบู บหุ รี่อยู่หน้าอู่ เขาจ�ำเธอได้แม้ จะเคยเหน็ หนา้ อกี ฝา่ ยแคเ่ พยี งไมก่ น่ี าทกี ต็ าม เพราะเขาคดิ วา่ เธอเปน็ ผู้หญงิ ท่สี วย โดยเฉพาะดวงตาของเธอ หลงั จากทเี่ ธอยนื คยุ กบั ทมี ชา่ งอยคู่ รหู่ นงึ่ เขากเ็ หน็ เธอชร้ี ถยนต์ สขี าวของเขาทจ่ี อดอยไู่ มไ่ กล ชายหนมุ่ ขมวดควิ้ หนา เรมิ่ เอะใจวา่ สงิ่ ท่ี เขาคิดอยู่ก่อนหน้านอ้ี าจจะเป็นเร่อื งจรงิ “มอร์เกน1 ฮาร์ว่ี” เสียงใสที่ดังข้ึนใกล้ตัวดึงเซบาสเตียนให้หลุดจากความคิด ตวั เอง แลว้ พบวา่ หญงิ สาวทเ่ี ขามองอยเู่ มอื่ ครนู่ น้ั เขา้ มาในออฟฟศิ แลว้ เธอยนื อยตู่ รงหนา้ ฮารเ์ วริ ด์ และหลงั จากเอย่ ทกั เจา้ ของบรษิ ทั เสรจ็ เธอ กห็ ันมาหาเขา 1 ตามหลักภาษาค�ำทักทายในภาษาเยอรมันแบ่งเป็นสามช่วงเวลา โดยตอนเช้าคือ กูเทน มอร์เกน (Guten Morgen) หรือมอร์เกน (Morgen) ตอนกลางวันคือ กเู ทน ทาค (Guten Tag) หรือ Tag (ทาค) ตอนเยน็ คือ กเู ทน อาเบนด์ (Guten Abend) แต่โดยทั่วไป จะใช้ กเู ทน ทาค ทั้งวนั 18 Speed ซิ่งใจไปหารัก

“เอ๊ะ คณุ ” เธอขมวดคิ้วเหมือนกำ� ลงั นึก ก่อนจะส่งเสียง ‘อ้อ’ ออกมาเบาๆ “เราเจอกันที่ปั๊มเอด็ เมื่อกน้ี ่ี ใช่ไหม” “ครับ” “บงั เอิญจัง” เธอทักเขาแค่นั้น กห็ นั กลับไปหาฮาร์เวริ ์ดอีกครัง้ กอ่ นชไี้ ปยงั รถสขี าวทจี่ อดอยหู่ นา้ ตกึ แลว้ คยุ ดว้ ยภาษาเยอรมนั อนั เปน็ ภาษาหลักของพวกเขา “ขอโทษที ฉันรู้ว่าคุณอยู่กับลูกค้า แต่ขอ รบกวนเวลาแค่ครู่เดียวเท่านั้น ฉันแค่อยากรู้ว่าเจ้าของรถบีเอ็มซีรีส์ สามสขี าวน่ันคือใคร” “คนั ไหน” ฮารเ์ วริ ์ดมองตามนวิ้ ของหญงิ สาวไป นงิ่ คดิ เลก็ น้อย “เอ...ฉนั ไม่แน่ใจ อาจจะเป็น...” เซบาสเตยี นเขา้ ใจวา่ พวกเขาพดู ถงึ อะไรกนั อยู่ เนอื่ งจากเขาพดู ภาษาเยอรมันได้บ้าง จงึ ช่วยตอบแทนฮาร์เวริ ์ด “รถของผมเองครับ” ส้ินเสียงเขา นัยน์ตาสีฟ้าของหญิงสาวก็ตวัดกลับมามองเขา ทนั ที เธอเบิกตาเล็กน้อย รอยย้มิ ที่มใี ห้ก่อนหน้านี้หายไปแล้ว “อเลก็ ซ์ นเ่ี ซบาสเตยี น วศิ วกรรถแข่งคนใหม่ของเรา” ฮาร์เวริ ด์ เพ่ิงได้โอกาสแนะน�ำตัวท้ังคู่อย่างเป็นทางการ “เซบ นี่คือ อเล็กซิส ฟาวเลอร์ นักแข่ง Carrera Cup ของเรา” “วศิ วกรคนใหม่งน้ั เหรอ คณุ ลอ้ ฉนั เล่นใชไ่ หม ฮาร์ว”่ี สง่ิ ทห่ี ญงิ สาวพูดดูจะผิดวิสัยคนที่เพิ่งแนะน�ำตัวกันไปหน่อย แต่เธอไม่คิดจะ ใสใ่ จเรอ่ื งมารยาทในตอนนี้ เพราะก�ำลงั ตกใจกบั เรอื่ งทเี่ กดิ ขน้ึ ตรงหนา้ “ท�ำไมฉันต้องล้อเล่นเรื่องนี้ด้วยล่ะ” เจ้าของทีมเลิกคิ้วอย่าง ไมเ่ ขา้ ใจ แลว้ มองหนา้ นกั แขง่ สาวที หนา้ เซบาสเตยี นที อยา่ งหาคำ� ตอบ “มอี ะไรหรอื เปล่า” “ไม่มีอะไรหรอกครับ คุณลุง” ชายหนุ่มตอบแทนคู่สนทนาที่ ตอนน้ียืนเงียบ มองหน้าเขาตาไม่กะพริบ ท่าทางที่เธอแสดงออกน้ัน ยนื ยนั ไดช้ ดั เจนแลว้ วา่ สง่ิ ทเี่ ขาคดิ ในตอนแรกถกู ตอ้ ง เธอคอื เจา้ ของรถ ทะเลสขี าว 19

ปอร์เช่สีดำ� ท่ีพยายามจะเบยี ดแทรกเข้าเลนคนั นั้น “ลงุ ?” อเลก็ ซสิ มองหนมุ่ ตา่ งวยั สองคนตรงหนา้ เมอ่ื ไดร้ บั รเู้ รอ่ื ง ท่ีน่าตกใจขนึ้ มาอกี เรื่อง “เขาเป็นหลานของคณุ เหรอ” “ใช”่ ฮารเ์ วริ ด์ ตอบสน้ั ๆ แลว้ วกกลบั มายงั ความสงสยั เดมิ “สรปุ แล้วเกิดอะไรข้ึน เอ๊ะ นีเ่ คยเจอกันมาก่อนเหรอ” “...จะว่าอย่างน้ันกไ็ ด้ค่ะ” หญงิ สาวตอบเสียงลอดไรฟัน เธอรู้ ว่าวันนีจ้ ะมวี ศิ วกรคนใหม่มา เพราะคนเก่าได้งานใหม่กบั ทมี อืน่ แต่ก็ ไมค่ ดิ เลยวา่ จะเปน็ คนเดยี วกบั คนทเี่ ธอเดนิ ชนทปี่ ม๊ั และยงั เปน็ เจา้ ของ รถบีเอ็มดับเบิลยูซีรีส์สามคันน้ันอีกด้วย โชคชะตาจะเล่นตลกอะไร ขนาดนี้ อเล็กซิสจ้องหน้าเขาน่ิง มั่นใจว่าอีกฝ่ายก็รู้ว่าท�ำไมเธอถึงมี อาการแบบนี้ เขาคงจ�ำเธอได้จากรถของเธอ เหมือนที่เธอจ�ำเขาได้ จากรถของเขานัน่ ละ “ฮาร์ว่ี คุณจะว่าอะไรไหม ถ้าฉันจะขอคุยกับเขาตามลำ� พัง สักครู่” “ได้ส”ิ หลังจากได้ยนิ ว่าเคยเจอกันมาก่อน ฮาร์เวิร์ดกไ็ ม่ติดใจ กบั ท่าทางแปลกๆ ของท้ังสองคนแล้ว เขาหนั ไปมองห้องประชมุ ด้าน หลังตัวเองแล้วพยักพเยิดเล็กน้อย “ไปคุยกันในนั้นก็ได้ ตามสบาย เลย” อเลก็ ซิสเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินนำ� และไม่วายจกิ ตา มองเขาราวกับจะออกค�ำสั่งให้เดินมาเร็วๆ เซบาสเตียนเพียงแค่มอง กริ ยิ าน้นั ด้วยสีหน้าน่งิ เฉย แล้วสาวเท้าตามเธอไป เมอื่ เขา้ หอ้ งกระจกทม่ี ไี วส้ ำ� หรบั ประชมุ งานกนั แลว้ นกั แขง่ สาว ก็ปิดห้องและล็อกประตูที่เม่ือเสียงคลิกของกลอนดังข้ึน กระจกรอบ ห้องที่เคยใสกเ็ กิดฝ้าสขี าวขุ่นทนั ที ด้วยเทคโนโลยีทเ่ี ปล่ยี นกระจกใส เป็นฝ้าด้วยไฟฟ้าสถิต เพ่ือเพิ่มความเป็นส่วนตัวให้ห้องประชุมที่เป็น 20 Speed ซง่ิ ใจไปหารกั

กระจกใส “นายคอื คนเหน็ แก่ตวั คนนัน้ ” ประโยคแรกท่เี ธอพดู ก็ต่อว่าเขาเลย เซบาสเตยี นขมวดคว้ิ ทนั ที “ว่ายังไงนะครับ” “ทท่ี างแยกออกจากออโตบาหน์ เมอ่ื เชา้ น”้ี เธอเทา้ ความเพราะ คิดว่าเขาจ�ำไม่ได้ “นายไม่ยอมให้ฉันเล้ียวเข้าเลน ท�ำให้ฉันต้องเสีย เวลาอ้อมไปใช้เส้นอนื่ จนมาถึงบรษิ ัทสายขนาดนี”้ “ผมคดิ ว่าคณุ เข้าใจอะไรผิดแล้ว” “ฉันว่าฉันเข้าใจถกู แล้ว” เธอเอ่ยเสียงต่ำ� มองเขาอย่างอยาก จะกนิ เลอื ดกนิ เนอ้ื กอ่ นจะสบถ “บา้ เอย๊ ! ถา้ รแู้ บบน้ี ฉนั คงไมซ่ อื้ กาแฟ แก้วใหม่ให้นายหรอก แต่จะสาดใส่หน้านายแทน” “อย่างแรก คุณไม่ได้ซือ้ กาแฟแก้วใหม่ให้ผม เพราะผมจ่ายเงนิ ของผมเอง” เขาค่อยๆ แก้ความเข้าใจเธอทีละเร่อื ง “และอย่างท่สี อง ผมไม่ได้ตั้งใจไม่ยอมให้คุณเล้ียวเข้าเลน ผมแค่ทำ� ตามกฎจราจรก็ เท่าน้นั ” เธอสะบดั เสียงทนั ที “เหอะ กฎจราจรของคนเหน็ แก่ตัวน่ะสิ!” “ถ้าการท่ีผมไม่ยอมให้คนอ่ืนเบียดเข้ามาเพ่ือแทรกคิวผมและ คนอืน่ ๆ ทต่ี ่อแถวกันมาอย่างเป็นระเบียบ มันทำ� ให้ผมเป็นคนเห็นแก่ ตัว...” ชายหนุ่มยงั คงพดู เสยี งเรียบ “...อย่างนน้ั สิ่งท่ีคุณทำ� กค็ งทำ� ให้ คณุ กลายเป็นคนไร้มารยาทเหมอื นกัน” หญงิ สาวหน้าชาวาบ “นาย...นายว่าใครไร้มารยาท!” “คดิ ว่ายงั ไงล่ะครับ” อเลก็ ซิสถงึ กบั ชะงกั ค้างไปเมอ่ื โดนย้อน ไม่มใี ครเคยพดู กบั เธอ แบบนี้มาก่อน เธอถึงกบั พูดอะไรต่อไม่ออก หลังจากปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมเป็นนาที หญิงสาวก็ สะบดั หน้าหนไี ปอีกทางอย่างหงดุ หงิด เพราะมาคดิ ดแู ล้ว เหตุการณ์ ทะเลสขี าว 21

เม่ือตอนเช้าเธอก็เป็นฝ่ายทำ� ผิดกฎจราจรเอง แต่เธอผิดเพราะไม่รู้ว่า ข้างหน้ามีอุบัติเหตุ เลยไม่ได้เข้าเลนขวาตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่ใช่ผิดเพราะ ตัง้ ใจจะเห็นแก่ตัว คิดจะลดั คิวคนอ่ืนๆ อย่างทอี่ ีกฝ่ายพูดเสียหน่อย ดงั นนั้ เธอจะไมข่ อโทษหรอก เธอไมไ่ ดท้ �ำอะไรผดิ มนั กแ็ ค.่ ..แค.่ .. โอ๊ย! ไอ้บ้าเอ๊ย! “มีอะไรอีกไหมครับ ไม่อย่างน้ันผมจะได้กลับไปคุยกับคุณลุง ต่อ” เซบาสเตียนถามอีกคร้ังเม่ือเห็นว่าเธอเงียบไปนาน และได้รับ เสยี งตวาดกลบั มาทนั ที “ไม่จบ!” เธอยกน้ิวข้ึนชี้หน้าเขาอย่างหงุดหงิดถึงขีดสุด จ้อง เขมง็ มาทเ่ี ขา เอ่ยเสยี งหว้ นจดั “นายตอ้ งไป ฉนั ไมย่ อมท�ำงานร่วมกบั นายเด็ดขาด” เซบาสเตียนขมวดค้วิ กับค�ำส่งั ทอ่ี อกจะฟังดงู ี่เง่านัน่ “ผมคิดว่า เรื่องนไ้ี ม่ใช่การตัดสนิ ใจของคณุ ” “ท�ำไมจะไม่ใช่ ในเมือ่ มันคอื ทมี แข่งของฉัน” “ทมี แข่งของคณุ ลงุ ต่างหาก” เขาแย้งมาแบบนี้ เธอก็ถึงกับสะอึก แต่ยังคงเชิดหน้าเถียงต่อ “ฉันรู้ว่าฮาร์วี่เป็นเจ้าของทีม แต่ฉันก็มีสิทธิ์ท่ีจะออกความเห็นใน เร่ืองน้เี หมอื นกนั ” เซบาสเตยี นเม้มปากจนเป็นเส้นตรง ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่จะ มาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบน้ี ตั้งแต่ที่เธอหาเร่ืองเขาอย่างงี่เง่า ตามด้วยการกล่าวหาเขา และพยายามจะไล่เขาออกจากทีมต้ังแต่ ยงั ไม่ทันได้เริม่ งาน ช่างเป็นการกระทำ� ที่ไร้เหตผุ ลและเอาแต่ใจท่ีสุด “คุณลุงเป็นคนจ้างผมมาท�ำงาน ผมก็จะท�ำตามที่ตกลงกัน เอาไว้ ผมไม่สนว่าคณุ จะพอใจหรอื ไม่พอใจ เพราะอย่างทผ่ี มบอกไป น่ีคอื ทีมแข่งของบรษิ ทั คุณลุง” เขาเน้นทีละค�ำ อยากจะยำ้� ให้อกี ฝ่าย รู้สถานะของตัวเอง ว่าเธอไม่ใช่คนส�ำคัญที่ทุกคนจะต้องฟัง “ดังน้ัน 22 Speed ซ่งิ ใจไปหารัก

ถ้าคุณไม่พอใจผม และไม่อยากจะร่วมงานด้วย เกรงว่าคนท่ีต้องไป จากทีมนก้ี ค็ อื คณุ ไม่ใช่ผม” อเลก็ ซสิ มองคนทจ่ี อ้ งหนา้ เธอนง่ิ ดว้ ยสายตาคมกรบิ แลว้ กไ็ ดแ้ ต่ เผยอปากอ้าๆ หุบๆ เธออยากกร๊ีดใส่หน้าเขาเสียจริง และในเมื่อ ออกคำ� สั่งไม่ได้ผล...เธอกค็ งได้แต่เปลีย่ นวิธี “ฉันว่าเรามาพนนั กันดีกว่า!” เซบาสเตียนขมวดค้ิวน้อยๆ “พนัน?” “ใช่ เรามาพนนั กนั ” อเล็กซิสกอดอกอกี ครั้ง เชดิ หน้ามองเขา อย่างคนที่มีแผนการในใจเรียบร้อย ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่เล่นตามเกม ของเธอ “ผมไม่มีความจำ� เป็นอะไรทีจ่ ะต้องพนันกับคุณ” “งนั้ ฉนั ขอทา้ นาย ฉนั ทา้ นาย!” เธอโพลง่ อกี ครงั้ ดว้ ยนำ้� เสยี งตดิ จะร้อนรนหน่อยๆ เพราะนี่เป็นหนทางสดุ ท้ายทเ่ี ธอจะมโี อกาสตดั เขา ออกจากทมี และเพอื่ ให้เขายอมท�ำตามทเ่ี ธอต้องการ เธอจงึ เพิ่มการ ดถู กู เขา้ ไป “ถา้ นายไมร่ บั คำ� ทา้ แปลวา่ นายเปน็ พวกปอดแหก ขขี้ ลาด ไม่กล้าแข่งกับใครแม้กระทั่งผู้หญิง ถ้าม่ันใจว่าตัวเองเก่งจริงก็รับ ค�ำท้าสิ แต่ถ้ารู้ว่าสู้ไม่ได้ จะเดนิ ออกจากบริษทั นี้ไปเลยก็ได้ ไม่ว่ากนั เฮอะ!” หางคิ้วของชายหนุ่มกระตุกกึก จากเดิมท่ีเขาต้ังใจจะเดินออก จากห้อง ก็ต้องเปลย่ี นมาหมนุ ตวั ประจันหน้ากับเธอเตม็ ตวั เสียงของ เขาเข้มขึน้ หลายส่วน “คุณจะท้าอะไรผมครับ” หญิงสาวกดยิ้มมุมปาก นัยน์ตาวาววับขึ้น อเล็กซิสเดินไปยัง ประตูกระจก ปลดล็อกกลอนเพ่ือให้บานกระจกรอบๆ กลับไปเป็น กระจกใสเหมือนเดิม จากน้ันก็ชี้ไปยังเครื่องจ�ำลองการขับรถท่ีวาง หลบมุมอยู่ “รู้จักเคร่อื งนใี้ ช่ไหม” ทะเลสขี าว 23

เขาพยักหน้า ท�ำให้รอยยมิ้ บนดวงหน้าเรยี วกว้างขน้ึ กว่าเดิม “ฉนั ขอทา้ นาย ใหแ้ ขง่ ขบั รถในเกมกบั ฉนั โดยใชเ้ ครอื่ งซมิ เู ลเตอร์ นน่ั ถ้านายชนะ ฉันจะยอมรับนายเข้าทมี โดยไม่มีปัญหาอะไรอีก แต่ ถ้านายแพ้ นายต้องลาออกไปซะ” อเล็กซิสประกาศคำ� ท้า ก่อนจะ แสยะยิ้ม “เชื่อเถอะว่าถึงแม้ฉันจะไม่ใช่เจ้าของทีม แต่ตราบใดท่ีฉัน ไมต่ อ้ งการทำ� งานกบั นายอยแู่ บบน้ี ฉนั กจ็ ะทำ� ใหน้ ายไปอยทู่ อ่ี น่ื จนได้ แน่” ความม่ันใจน้ันท�ำเอาเซบาสเตียนอยากจะสั่งสอนคนตรงหน้า เสยี เหลือเกนิ เขาไม่รู้ว่าเธอผ่านการดแู ลแบบไหนมา ถึงมีนสิ ยั แบบน้ี ทุกอย่างต้องได้ด่งั ใจ ทำ� ทกุ วธิ ีเพื่อให้ตวั เองได้ในสงิ่ ท่ีต้องการ ดวงตาคมสเี ขยี วของชายหนมุ่ หรลี่ ง กอ่ นจะเอ่ยคำ� ตอบออกไป สน้ั ๆ “ตกลง” เมื่ออเล็กซิสเปิดประตูห้องประชุมแล้วเดินกลับเข้าโถง ออฟฟศิ ทกุ สายตากจ็ บั จอ้ งรออยกู่ อ่ นแลว้ แตเ่ ธอไมไ่ ดส้ นใจนกั เพยี ง แค่ส่งยิ้มให้แล้วเดินผ่านไปยังเคร่ืองซิมูเลเตอร์จำ� ลองการขับที่ตั้งอยู่ บนพรมสีขาวด้วยความมน่ั ใจเตม็ เปี่ยม หึ เจา้ เครอ่ื งนมี้ นั เปน็ ‘ลกู รกั ’ ของเธอ เธอขลกุ อยกู่ บั มนั แทบจะ ตลอดเวลา ทีท่ ้าเขาออกไปแบบน้ัน เพราะเธอรู้ว่าเธอชำ� นาญเครือ่ งนี้ มากกว่าใคร กบั คนท่ไี ม่เคยเล่นเครอ่ื งนี้ ต่อให้เก่งอย่างไรกไ็ ม่มที างสู้ คนที่เล่นมันทุกวันอย่างเธอได้แน่นอน ดังนั้นคำ� ท้าน้ีเขามีแต่เสียกับ เสียเท่านัน้ ละ! “พร้อมไหม...บลอนดี”้ เขาขมวดคว้ิ กับช่ือทอ่ี กี ฝ่ายต้งั ให้ “ผมชอื่ เซบาสเตยี น” “ใครสนใจกันว่านายจะช่ืออะไร” นักแข่งสาวชายตามองผม 24 Speed ซิง่ ใจไปหารัก

สนี ำ้� ตาลออ่ นจนเกอื บบลอนดท์ องของอกี ฝา่ ยแลว้ ยกั ไหลน่ อ้ ยๆ อยา่ ง ไม่ใส่ใจ “ฉนั อยากเรียกนายบลอนด้ี ฉนั ก็จะเรยี กนายบลอนดี้” เซบาสเตียนลอบถอนหายใจ ไม่อยากจะเถียงกับเด็กในร่าง ผู้ใหญ่ตรงหน้า “จะทำ� อะไรก็รีบท�ำเถอะครบั ผมมีงานอืน่ รออยู่” “หลงั จากนอ้ี าจไมม่ งี านแลว้ กไ็ ด”้ อเลก็ ซสิ ยม้ิ อยา่ งกระหยม่ิ ใจ แล้วหนั กลับมาเปิดโปรแกรมเครือ่ งเล่นของตวั เองต่อ “หวงั ว่านายคง ไม่มปี ัญหานะ ถ้าฉันจะเป็นคนเลือกสนามและรถแข่ง” “ตามใจคณุ ” ได้ยินดังน้ันเธอก็เลือกสนามและรถแข่งที่ใช้ ตัวสนามนั้นก็คือ สนามชอื่ ดงั ของเมอื งน้ี แตห่ ญงิ สาวเลอื กขบั เฉพาะสนามสว่ นจพี แี ทรก็ ที่มีระยะทางไม่มาก เพราะถ้าขับทั้งสนามคงจะใช้เวลามากเกินไป ส่วนรถยนต์ทเ่ี ลอื กใช้กไ็ ม่ไปไหนไกล รถปอร์เช่รุ่นเดยี วกับทจี่ อดซ่อม อยู่ในอู่นน่ั ละ อเลก็ ซสิ กดเรมิ่ เกม ตวั เลขนบั ถอยหลงั ปรากฏขน้ึ บนจอตรงหนา้ พร้อมกับเสียงเคร่ืองยนต์ท่ีออกจากล�ำโพงรอบๆ ฟังแล้วเหมือนกับ เสยี งที่ดังมาจากรถยนต์จรงิ ๆ เม่ือเกมเริ่ม นักแข่งสาวก็ควบคุมรถอย่างคล่องแคล่ว เสียง คนั เรง่ กระแทกกบั แทน่ เหลก็ ดงั ประสานกบั เสยี งเครอื่ งยนต์ รถแขง่ บน จอเขา้ โคง้ ดว้ ยความเรว็ สงู ครง้ั แลว้ ครง้ั เลา่ โดยไมช่ ะลอความเรว็ แมแ้ ต่ นอ้ ย เกา้ อแี้ ขง่ รถทห่ี ญงิ สาวนง่ั อยกู่ เ็ อนไปมาตามทศิ ทางการบงั คบั รถ เวลาผ่านไปได้สองนาทกี ับสบิ วนิ าทีพอดี รถแข่งก็พุ่งผ่านเส้นชยั เซบาสเตยี นหยอ่ นตวั ลงไปนงั่ บนเกา้ อแี้ ขง่ รถแทนทน่ี กั แขง่ สาว ทอี่ อกมายนื ยมิ้ อยขู่ า้ งๆ ปรบั ตำ� แหนง่ เก้าอใ้ี หไ้ ดร้ ะยะหา่ งทพี่ อเหมาะ จากพวงมาลยั พอเข้าทีเ่ ขากก็ ดเรม่ิ เกม ตัวเลขนับถอยหลังปรากฏขึ้นบนจอ เขาเหยียบคันเร่งเม่ือเกม เริ่มต้นขน้ึ และดเู หมอื นจะปิดตัวเองออกจากโลกภายนอกโดยสนิ้ เชิง ทะเลสขี าว 25

จงึ ไม่ได้สงั เกตเหน็ สหี นา้ ของหญงิ สาวขา้ งๆ เลยวา่ รอยยม้ิ ของเธอเรมิ่ เจอ่ื นลงเรื่อยๆ เมอ่ื ได้เห็นทกั ษะการขบั รถในเกมของเขา สองนาทตี อ่ มา รถแขง่ ในจอกเ็ ขา้ สชู่ ว่ งสดุ ทา้ ยของสนาม อเลก็ - ซิสถึงกับน่ิงค้าง เผยอปาก เมื่อเห็นเวลาบนหน้าจอท่ีแสดงข้ึนหลัง รถแข่งผ่านเข้าสู่เส้นชยั เขาท�ำเวลาได้เรว็ กว่าเธอถงึ สองวนิ าที 26 Speed ซิ่งใจไปหารกั

3 “ว้าว! สถิตใิ หม่เลยนะนน่ั ” เสียงจากบุคคลที่สามดังขน้ึ ดึงให้อเลก็ ซสิ หลุดออกจากความ ตกใจ แล้วหันไปมองต้นเสยี ง พบว่าเป็นสตีฟที่ไม่รู้มายนื อยู่ข้างๆ เธอ ตงั้ แต่เมอ่ื ไร ยงั มีโจนส์กบั แดเนียลอีกสองคน ทกุ คนจับจ้องหน้าจอที่ ตอนน้เี ปล่ยี นเป็นภาพล�ำดบั คะแนน เซบาสเตยี นลกุ จากเกา้ อี้ เหลอื บมองหญงิ สาวทไี่ มข่ ยบั ตวั ตง้ั แต่ เมอื่ ครู่แล้ว “นาย...ทำ� ไม...” อเลก็ ซสิ ยงั ไมอ่ ยากเชอ่ื ผลการแขง่ ขนั เธอซอ้ ม กับเคร่อื งเล่นนท้ี กุ วัน วนั ละหลายชว่ั โมง คุ้นเคยกับอุปกรณ์ทกุ อย่าง ดีที่สุด สนามท่ีขับก็เป็นสนามท่ีเธอไปขับในชีวิตจริงมาแล้วเป็นร้อย เป็นพนั คร้งั เป็นไปไม่ได้ทีค่ นอย่างเธอจะแพ้ให้หนุ่มอังกฤษตรงหน้า แม้ว่าสิ่งที่เธอพึมพ�ำออกมาจะไม่ใช่ค�ำถามท่ีต้ังใจจะถาม แต่ เซบาสเตยี นกต็ อบเธอ “กบั การแข่งรถ บางทกี ็ต้องมีดีมากกว่าแค่ขับเร็วอย่างเดียว” ดวงตาสีฟ้าของอเล็กซิสท่ีเหม่อลอยอยู่เปล่ียนเป็นขุ่นมัวทันที เสียงเธอตำ�่ ลง “พดู แบบนหี้ มายความว่ายงั ไง” “เปล่าครับ” ทะเลสีขาว 27

อเล็กซิสรู้สึกได้ถึงเส้นเลือดบนขมับท่ีเต้นตุบๆ “นายเป็นแค่ วศิ วกร” “ครบั ” “นายไมใ่ ชน่ กั แขง่ รถ นายไมม่ ที างรเู้ รอ่ื งแขง่ รถดไี ปกวา่ ฉนั หรอก” “ผมคิดว่าผลการแข่งขันเม่ือครู่น่าจะเป็นค�ำตอบที่ชัดเจนกว่า นะครบั ” “มนั ก็แค่ฟลกุ เท่านนั้ ละ!” “ผมยนิ ดที จ่ี ะแขง่ กบั คณุ อกี กคี่ รง้ั กไ็ ด้ และผมมนั่ ใจวา่ ผลมนั จะ ออกมาเหมอื นเดิมทกุ ครัง้ ” “นาย...” คนร่างสูงไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทางสีหน้า และเขาก็ไม่คิดจะ โต้เถียงไปมากกว่านี้ จึงค้อมศีรษะน้อยๆ “ผมหวังว่าคุณจะรักษา คำ� พดู ที่คุณพดู ไว้ก่อนหน้านี้นะครับ” เอ่ยจบ เขาก็พยกั หน้าเล็กน้อยให้ทมี งานคนอ่นื ทีย่ นื อยู่ตรงนั้น ก่อนจะหมนุ ตัวเดนิ ออกไป อเลก็ ซิสกดั ฟันกรอด สองมือกำ� หมดั แน่น ก่อนจะสะบดั หน้าหนี เดนิ ออกจากตรงนน้ั ไปบ้างอย่างไม่สบอารมณ์ ท่ีตรงนั้นจึงเหลือแค่คนสามคนท่ีอยากมายืนชมการขับรถแข่งของ ชายหนมุ่ คนใหมข่ องทมี ทวา่ กลบั ไดเ้ จอเรอ่ื งทที่ ำ� ใหน้ งิ่ คา้ งยง่ิ กวา่ การ ทำ� ลายสถติ เิ วลาต่อรอบสนามเม่ือครู่ โจนส์เป็นคนแรกทเี่ อ่ยขึน้ ด้วยเสยี งเบาหววิ “พวกนายเห็นใช่ไหม” “แน่นอน” “เราควรจะบอกฮาร์เวิร์ดไหม” “อืม อย่าเลย...” แดเนยี ลส่ายหน้า “ฉันว่าปีนี้ทีมเรารืน่ เรงิ แน่” สตฟี ยม้ิ กว้าง โจนส์ลอบกลอกตาเมื่อเพ่ือนร่วมงานสองคนคิดว่าน่ีเป็นเรื่อง 28 Speed ซ่ิงใจไปหารัก

สนกุ ของพวกเขา ก่อนจะปลกี ตัวออกมา “ฉันไปดอู เล็กซ์ก่อนดีกว่า” “ฮาร์วี่คิดยงั ไงถึงไดใ้ หค้ นแบบนี้มาท�ำงานกบั ฉนั !” โจนสย์ มิ้ แหยๆ ขณะสง่ ขวดนำ้� ใหน้ กั แขง่ สาวทห่ี นคี วามหงดุ หงดิ ดา้ นบนลงมาหงดุ หงดิ ตอ่ ดา้ นลา่ ง หญงิ สาวพยายามปลอบใหอ้ กี ฝา่ ย สงบลง “ใจเย็นๆ ก่อนนะอเลก็ ซ์ ฉนั ว่าเธอลองทำ� งานกบั เขาดูสกั คร้ัง ดีกว่าไหม เขาอาจจะไม่ได้แย่อย่างทเ่ี ธอคดิ ก็...” “ไม่ได้แย่ง้ันเหรอ!?” อเล็กซสิ หนั ขวับมา เอ่ยด้วยเสยี งท่ดี งั ขึน้ “เธอไม่ได้ยินสิง่ ทเี่ ขาพูดกบั ฉันเม่อื กี้น้ีหรอื ไง!” “จะพดู แบบน้นั มนั ก็ไม่ถกู ...เธอเองก็พดู ...” “พดู ? ฉันพูดอะไร!” “เอ่อ...เปล่า” โจนส์ปิดปากฉับทนั ที อเลก็ ซสิ ก�ำขวดน้ำ� แน่นเสยี จนมันส่งเสียงกรอบแกรบ “เขาเป็น ใคร กล้าดมี าจากไหนกนั ” “...” “...” “...” “โจนส์! ฉันถามเธออยู่นะ ตอบมาสิ!” “ค่ะ!” สาวแว่นสะดุ้ง ลุกข้นึ ยนื ตัวตรงอย่างตกใจ แล้วเร่งให้ ตัวเองตอบค�ำถามนักแข่งสาว ก่อนจะโดนอีกฝ่ายกินหัว “เอ่อ...เธอ รู้จกั วิลเลียม ที. ไคลน์ ใช่ไหม” นนั่ ดเู ปน็ การตอบทไ่ี มต่ รงคำ� ถามเอาเสยี เลย อเลก็ ซสิ ยกมอื ขนึ้ กอดอก “แน่นอนว่าฉันรู้จัก วี.ที. แต่เขาเกี่ยวอะไรกับสิ่งที่ฉันถาม ไม่ทราบ” “คอื ...คุณเซบาสเตียนเป็นลูกชายของเขาน่ะ” “อะไรนะ!” อเลก็ ซสิ หลุดแหวเสียงแหลมอย่างตกใจ “ลกู ชาย ทะเลสขี าว 29

ของ ว.ี ที. งัน้ เหรอ!?” “ใช่” โจนส์พยักหน้าตอบรวั ๆ วลิ เลยี ม ท.ี ไคลน์ คือนกั แข่งรถ DTM ชือ่ ดงั สมยั ก่อนของประเทศเยอรมนี ได้แชมป์ประจ�ำปีติดต่อกัน ถึงส่ปี ีซ้อน แล้ววางมอื จากการแข่งไปเป็นคนคอยดูแลนักแข่งรุ่นใหม่ ท่ีข้ึนมาแทนที่ในหลายปีให้หลัง เขามีทีมของตัวเองและนักแข่งเก่งๆ ในมือหลายคน ก่อนจะออกจากวงการแข่งรถไปอย่างเต็มตัวเมื่อ ไม่ก่ีปีก่อนด้วยปัญหาสขุ ภาพ “ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่า วี.ที. มีลูกชาย” อเล็กซิสน่ิงค้างไป ก่อนจะขมวดควิ้ “แล้วทำ� ไมถงึ ไม่เป็นนกั แข่งแบบพ่อล่ะ” “รู้สกึ ว่าเขาอยากจะอยู่เบือ้ งหลงั มากกว่า เขาชอบรถแข่ง แต่ ไม่ชอบแข่งเอง” โจนส์เองก็ไม่รู้ข้อมูลของชายหนุ่มมากนัก เพราะ เซบาสเตยี นเปน็ คนเกบ็ ตวั เงยี บ นอ้ ยคนจะรจู้ กั เขา หรอื รวู้ า่ เปน็ ลกู ชาย ของ วลิ เลียม ที. ไคลน์ เธอเองถ้าไม่ใช่เพราะฮาร์เวริ ์ดเคยเล่าให้ฟังว่า เป็นญาติกับอดีตแชมป์และมีหลานชาย ก็คงจะยังไม่รู้อะไรเหมือน อเลก็ ซสิ ในตอนนี้น่ีละ “หรอื ไม่กเ็ พราะไม่มีความสามารถพอทีจ่ ะเป็นนักแข่งเองได้” “ไม่หรอก ฉันว่าเขามีความสามารถมากนะ ดอู ย่างตอนท่เี ขา ขับเครอื่ งซิมเู ลเตอร์ได้เร็วกว่า...” “โจนส์!!!” “ฉันหมายถึงว่า เขาต้องได้ความรู้มาจากพ่อเขาหลายอย่าง แน่ๆ” ทมี งานสาวรบี เปลย่ี นคำ� พดู หดคออยา่ งกลวั คนตรงหน้า ถงึ แม้ อีกฝ่ายจะปฏิบัติตัวกับเธอเหมือนเพื่อนร่วมทีมท่ีสนิทท่ีสุดก็ตาม แต่ บางทีก็ยังมีช่องว่างทท่ี �ำให้เธอรู้สึก...เอ่อ...เกรงใจอยู่บ้าง อเล็กซิสเดินย�่ำเท้าวนไปมาอีกคร้ัง กัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ถา้ เขาเปน็ ลกู ชายของนกั แขง่ ชอ่ื ดงั จรงิ กไ็ มแ่ ปลกทจ่ี ะมปี ระสบการณ์ เกยี่ วกบั การแขง่ รถ เพราะคงไดค้ วามรทู้ กุ อยา่ งมาจากพอ่ อยา่ งทโ่ี จนส์ 30 Speed ซงิ่ ใจไปหารัก

ว่าแน่นอน แต่เพราะไม่ได้ประทับใจอีกฝ่ายเป็นทุนเดิม จะให้เช่ือว่า เขาเก่งง่ายๆ เพียงแค่ได้รู้ว่าเป็นลูกชายอดีตนักแข่งรถยอดฝีมือมันก็ ไม่ใช่ “ถ้าเขามีฝีมือมากจริง ท�ำไมถึงได้ยอมมาท�ำงานกับฮาร์เวิร์ด ท�ำไมถึงไม่ไปอยู่ทีมใหญ่ๆ พวกน้ันน่าจะให้เงินเดือนมากกว่านี่ คง คุ้มเหนือ่ ยกว่ากนั เยอะ” “ความจริงคุณเซบาสเตียนไม่ได้ท�ำงานในวงการแข่งรถมา พักนึงแล้ว เขาท�ำรถแข่งให้ทีมไวต์ฮอว์กกับคุณวิลเลียมมาตลอด กอ่ นจะกอ็ อกจากวงการไปพรอ้ มกบั พอ่ เพง่ิ กลบั มาเพราะคณุ ฮารเ์ วริ ด์ ขอให้มาน่ลี ะ” “แล้วหวยมันก็มาออกทีฉ่ นั สินะ ยอดเยย่ี มจรงิ ๆ” อเล็กซิสเอ่ย เสยี งลอดไรฟนั อยา่ งประชดประชนั เพราะส�ำหรบั เธอแลว้ ถงึ จะมฝี มี อื อย่างไร เธอก็ยังคงไม่ชอบขห้ี น้าเขาอยู่ดี แค่เรื่องบนถนนออโตบาห์น ก็หงุดหงิดมากพอแล้ว ยังจะมาเอาชนะเธอในเกมให้หงุดหงิดเข้าไป ใหญ่อกี “อเล็กซ์ คิดในแง่ดีสิ ว่าการท่ีมีคนท่ีมีประสบการณ์และมาก ความรู้อย่างคุณเซบาสเตียนมาท�ำอยู่ในทีมแบบนี้ เขาสามารถช่วย ให้ผลงานของเธอดีข้ึนได้...” โจนส์เอ่ยประโยคนี้อย่างกล้าๆ กลัวๆ เล็กน้อย เพราะไม่แน่ใจว่าจะท�ำให้อีกฝ่ายโมโหแล้วหาว่าเธอดูถูก ความสามารถหรือเปล่า...แล้วกจ็ ริงอย่างที่คิด “ฉนั ทำ� ผลงานใหด้ ไี ดด้ ว้ ยตวั เองอยแู่ ลว้ ” อเลก็ ซสิ หนั มาถลงึ ตา ใส่โจนส์ทันที ก่อนจะพ่นลมหายใจอย่างหงดุ หงิด แล้วเอ่ยเสียงสะบัด ส่งท้ายบทสนทนา “แต่โอเค ฉันจะยอมท�ำงานกบั หมอนั่นดูก็ได้ แล้ว เราจะได้รู้กันว่า มคี วามสามารถจรงิ อย่างทีท่ กุ คนว่าไว้หรอื เปล่า!” ทะเลสีขาว 31

“อเล็กซิสอยูไ่ หมครบั ” เสยี งทมุ้ ทนี่ า่ รำ� คาญสำ� หรบั เธอดงั ขนึ้ ใหไ้ ดย้ นิ แวว่ ๆ จากดา้ นหลงั อเลก็ ซสิ ขยบั ตวั ทเี่ ดมิ นอนเอกเขนกอยบู่ นโซฟาใหล้ กุ ขน้ึ มานง่ั หลงั ตรง และเมอ่ื หนั ไปมองตน้ เสยี ง กไ็ ดเ้ หน็ โจนสท์ ชี่ น้ี ว้ิ แทนคำ� ตอบมาทางเธอ พอดี “พอจะมีเวลาสักนิดไหมครับ ผมมีเร่ืองอยากจะคุยกับคุณ” เซบาสเตียนเดนิ ตรงมาหาพร้อมกับถามด้วยเสียงเรยี บสนทิ เช่นเดยี ว กับสีหน้า เขามกั จะดไู ร้อารมณ์แบบน้เี สมอ ขัดหขู ัดตาเธอเหลอื เกิน อเล็กซสิ เชิดหน้าเล็กน้อย ก่อนจะแค่นเสียงตอบ “ไม่ว่าง” ชายหนมุ่ คาดไวแ้ ลว้ วา่ จะไดย้ นิ คำ� ตอบนี้ ตลอดสามสวี่ นั ทผี่ า่ น มา เวลาเจอหน้ากันที่บริษัท ไม่ว่าเขาจะขอคุยกับนักแข่งสาวกี่ครั้ง เธอกจ็ ะมเี หตุผลในการเบี้ยวนัดตลอด ไม่ออกไปทำ� ธุระข้างนอก กม็ ี นดั เทรนเนอร์ไว้ทีย่ มิ หรือไม่ก็อ้างว่าไม่สบาย ไม่มีแรงจะคุยอะไรกบั ใคร ทงั้ ๆ ที่กเ็ หน็ อยู่ว่ายังมแี รงน่งั เล่นเกมแข่งรถเป็นชว่ั โมงๆ อยากรู้ว่าวนั น้อี ีกฝ่ายจะมีอะไรเป็นข้ออ้างอีก “คราวนี้ไม่ว่างด้วยสาเหตอุ ะไรครบั ” “ฉนั ก�ำลงั จะออกไปหาอะไรทาน” ชายหนมุ่ มองอเลก็ ซสิ ควา้ กระเปา๋ ถอื ใบเลก็ สขี าวมาสะพายไหล่ ท�ำท่าจะออกไปข้างนอกพอดี เขาถอนหายใจ “ง้ันก็ไปครบั ” “ฉันก็ก�ำลังจะไปนี่ไง” “ไปรถผมละกนั ผมขบั เอง” อเลก็ ซิสชะงักกกึ “หมายความว่าไง” “ก็คุณบอกว่าจะออกไปหาอะไรทาน ผมก็เลยจะพาคุณไป ยังไงล่ะครบั ” “แล้วท�ำไมนายต้องพาฉนั ไป” เธอขมวดควิ้ เดนิ เบี่ยงตัวหลบ 32 Speed ซงิ่ ใจไปหารกั

เขาทย่ี ืนขวางอยู่ไปยงั ประตูออฟฟิศ แน่นอนว่าเขาตามเธอมา “เพราะผมจะไดค้ ยุ งานกบั คณุ หลงั ทานขา้ วเสรจ็ ” เซบาสเตยี น เดินตัดหน้าเธอแล้วเดินน�ำลงบันไดออกจากตัวตึกไปยังลานจอดรถ หน้าบริษทั อเล็กซิสจำ� เป็นต้องเร่งฝีเท้าเป็นว่ิงเหยาะๆ เม่ือร่างสูงก้าวเท้า เรว็ จนเธอตามไม่ทนั เธอตะโกนไล่หลังเขาไป “ฉันไม่คยุ งานในเวลา พักเทยี่ งของฉันหรอกนะ!” “ง้ันคุยเร่ืองท่ัวไปก็ได้ครับ” เซบาสเตยี นเปิดประตรู ถ บอกเป็น นยั ให้อกี ฝ่ายขึ้นไปนั่งแต่โดยดี ทว่าอเล็กซิสยังคงยืนนิ่ง “ท�ำไมฉนั ต้องนง่ั รถนาย ในเมอื่ รถของฉันก็มี” “รถคณุ อยบู่ นฮอยต”์ เขาหมายถงึ แทน่ ยกรถ รวู้ า่ เธอเอารถเขา้ มาเปล่ยี นท่อไอเสียเมือ่ เช้า พอค�ำนวณดแู ล้ว ตอนนีค้ งยงั อยู่ระหว่าง การเปล่ียนอะไหล่ คนที่เพิ่งนึกข้ึนได้ว่ารถยนต์ของตัวเองไม่สามารถใช้ขับไปไหน ได้ในตอนน้ี รบี หาเหตผุ ลอน่ื ทนั ที “ฉันจะยมื รถโจนส์ไป” “จะรบกวนคนอืน่ ทำ� ไมครับ ผมบอกว่าผมจะพาไป” “นายบอกแล้วฉันต้องท�ำตามง้ันสิ” อเล็กซิสยกมือข้ึนกอดอก เหยียดริมฝีปากอ่มิ เป็นเส้นตรง ประโยคตีรวนน้ันท�ำเอาเซบาสเตียนถอนหายใจ “ช่วยขึ้นรถ สกั ทีเถอะครับ” อเล็กซิสจ้องหน้าเขา เล่นสงครามประสาทผ่านสายตา ก่อนจะ ยอมเดินลงส้นเท้าข้ึนไปน่งั ในรถด้วยสหี น้าปั้นปึ่ง เธอไม่ได้อยากเป็น ฝ่ายยอมเขาหรอก เธอก็แค่ทนจ้องตากบั เขาต่อไม่ได้กเ็ ท่านัน้ เพราะ สายตาเขาน่งิ มาก...น่งิ เสยี จนเธอ... ไม่ ไมใ่ ช!่ เธอไมไ่ ดก้ ลวั ไมไ่ ดเ้ กรงอะไรในสายตาเขาทงั้ นน้ั เธอ แค่หิว ใช่! เธอแค่หวิ เลยอยากไปจากตรงนีเ้ รว็ ๆ ก็เท่านน้ั เอง ทะเลสีขาว 33

4 “ตง้ั ใจจะไปทานที่ไหนครบั ” เสยี งของเขาดงึ เธอใหห้ ลดุ ออกจากภวงั ค์ เซบาสเตยี นขน้ึ มานงั่ ประจำ� ตำ� แหนง่ คนขบั เรยี บรอ้ ยแลว้ และกำ� ลงั ถอยรถออกจากลานจอด เธอนง่ิ คดิ เล็กน้อย ก่อนจะตอบออกมาห้วนๆ “เอ็ด” เขาพยักหน้ารับก่อนจะพารถออกสู่ถนนใหญ่ วิ่งตรงไปไม่ถึง สองร้อยเมตรก็ถึง ชายหนุ่มตบไฟเล้ียวก่อนจะหักรถเข้าลานจอดรถ ข้างปั๊มน�้ำมันปั๊มเดิม อเล็กซิสก้าวลงจากรถเม่ือมันจอดสนิทแล้ว จากน้ันก็เดินตรงผ่านตู้เติมน้�ำมันเข้าร้านขายของโดยไม่คิดจะรอคน ทมี่ าด้วย พนกั งานหญงิ หลงั เคานเ์ ตอรค์ ดิ เงนิ ยกมอื ทกั ทายทนั ทที เี่ หน็ เธอ “ฮาโล อเล็กซ์” “ไง เจนนี”่ อเลก็ ซิสฉีกยมิ้ ให้ ก่อนจะเปล่ยี นเป็นขมวดควิ้ กบั สายตาอีกฝ่าย “อะไร” เจนนีไ่ ม่ได้ตอบ แต่มองเลยไปทางด้านหลังของหญงิ สาว เมื่อ อเล็กซิสหันตามสายตาอีกฝ่าย ก็พบเซบาสเตียนที่เดินผ่านประตูเข้า ร้านมาพอดี 34 Speed ซ่ิงใจไปหารัก

“ผมจะไปรอในร้าน” เขาเอ่ยขนึ้ ขณะเดินผ่านเธอไปยังบรเิ วณ คาเฟ่ด้านใน “จากกาแฟแกว้ เดยี วกลายเปน็ มอ้ื เทยี่ งแลว้ เหรอคะ” เจนนโ่ี นม้ ตวั ขา้ มเคานเ์ ตอรม์ ากระซบิ ถามอยา่ งสนใจกง่ึ แซวเลก็ นอ้ ย ทก่ี ลา้ ถาม แบบน้เี พราะเธอค่อนข้างคุ้นกับอเลก็ ซิสดี เพราะอกี ฝ่ายมากินอาหาร กลางวนั เติมนำ้� มนั และซอื้ ของท่ีปั๊มนแี้ ทบทกุ วัน “ไรส้ าระ” อเลก็ ซสิ ถลงึ ตาใสท่ นั ที “เขาเพง่ิ มาทำ� งานใหฮ้ ารเ์ วริ ด์ ” “อเลก็ ซ์! มากนิ ม้ือเท่ียงเหรอ” เสียงทกั ทายอกี เสียงดงั ขนึ้ เป็น ชายหนุ่มตัวใหญ่ท่ีไว้เคราเต็มแนวกราม ในมือมีถาดอาหารอยู่สอง ถาดซ้อนกนั เขากำ� ลงั จะนำ� มันไปไว้ในตู้กระจกของคาเฟ่ ทน่ี มี่ อี าหารขายกจ็ รงิ แตไ่ ม่ไดเ้ ป็นคาเฟร่ า้ นอาหารเตม็ ตวั แบบ ทม่ี เี มนใู หเ้ ลอื กสง่ั แตเ่ ปน็ แบบทม่ี อี าหารจำ� นวนจำ� กดั ใหเ้ ลอื ก เมนใู น แต่ละวนั กจ็ ะต่างกนั ไป คนทีม่ ากินมอ้ื เทีย่ งกด็ อู าหารแต่ละชนดิ ทว่ี าง อยบู่ นเคานเ์ ตอรแ์ ลว้ เลอื กเอาวา่ อยากกนิ อะไร พนกั งานกจ็ ะตกั ใสจ่ าน ใหค้ ลา้ ยๆ บฟุ เฟต์ ตา่ งกนั ตรงทจี่ ะคดิ เงนิ ตามปรมิ าณอาหารแทนการ เหมาจ่ายต่อหวั กินน้อยกจ็ ่ายน้อย กินเยอะก็จ่ายเยอะ อเลก็ ซสิ พยกั หนา้ ตอบคำ� ถามนน้ั กอ่ นจะชะโงกดอู าหารในถาด แล้วฉกี ยม้ิ เรว็ ๆ หนงึ่ ทีเม่อื เหน็ เน้ือชุบเกลด็ ขนมปังทอดในถาด “วนั นี้มีชนติ เซิลด้วย ดเี ลย” “เอาไหมล่ะ ทานกบั อะไรดี ในตู้มลี าแซนญาผกั โขมกับเน้อื อบ ดว้ ยนะ” เขาชไ้ี ปยงั ถาดอาหารทนี่ ำ� ไปวางโชวใ์ นตกู้ ระจกเรยี บรอ้ ยแลว้ “น่าสนใจ แต่ฉนั ว่าเอาชนติ เซลิ กบั ผักอบและมันบดกพ็ อแล้ว” “แล้วสนใจรับคนทานมอ้ื เทยี่ งเป็นเพื่อนสกั คนอกี อย่างไหม” “อเล็กซ์เขามีคนกินด้วยแล้ว เฮนร่ี อย่าพยายามเลย” เจนน่ี ตอบคำ� ถามแทนอเล็กซสิ ทีย่ ืนหวั เราะเบาๆ อยู่ “ฉนั กแ็ กลง้ ถามไปงนั้ ละ” เฮนรกิ ตอบแกเ้ กอ้ กอ่ นจะหนั ไปมอง ทะเลสขี าว 35

หาคนมากนิ ดว้ ยทว่ี า่ ซง่ึ หาไมย่ าก เพราะในคาเฟต่ อนนมี้ ชี ายหนมุ่ แค่ คนเดียวนั่งอยู่ “เอ หน้าคุ้นๆ เหมือนกนั นะ” “ง้ันเหรอ” “ใช่” เฮนรกิ ออกเดนิ ต่อ น�ำถาดอาหารไปจดั ใส่ตู้กระจก อเลก็ ซสิ เดินตามเขาไป เธอส่งจานให้เขาตักอาหารให้ ก่อนจะ วางเงนิ ลงบนบริเวณท่วี างของเคาน์เตอร์ข้างๆ “อ้อ รู้ละ ฉันรู้สึกคุ้นๆ เพราะหน้าเขาเหมือนกับลูกชายของ วิลเลยี ม ไคลน์” นักแข่งสาวชะงักมือที่จะรับจานอาหารคืนมาทันที “นายรู้จัก ลูกชายของ วี.ท.ี ?” “ไมไ่ ดร้ จู้ กั โดยตรง แตเ่ มอ่ื กอ่ นเวลามงี านแขง่ ฉนั มกั จะไปทพ่ี ติ ของทีมไวต์ฮอว์ก เลยเคยเห็นลูกชายของวิลเลียมอยู่หลายคร้ัง” เฮนรกิ เปน็ แฟนตวั ยงของงานแขง่ รถ เขาไมเ่ คยพลาดสกั งาน “ลกู ชาย วลิ เลยี มน่ะเก่งมากเลยนะ เขารู้ทุกเรอื่ งเก่ียวกบั รถแข่งอย่างหาตัวจบั ยาก ไหนจะการวางแผน...” อเลก็ ซสิ หมดอารมณ์ทจี่ ะพดู กบั อกี ฝา่ ยต่อ เธอดงึ จานอาหารท่ี ตอนน้ีมีชนิตเซลิ สองช้ินกับผกั อบและมันบดอยู่ข้างๆ มาถอื ไว้ ใช้มือ อีกข้างหยิบช้อนส้อมออกจากถาดอุปกรณ์ใกล้ๆ จากนั้นก็เดินไปหา เซบาสเตยี นที่นั่งรอเธออยู่ท่โี ต๊ะ เขาเลือกน่ังติดกับหน้าต่างที่แง้มเอาไว้ให้อากาศภายนอกพอ พัดเข้ามาข้างในได้ เม่ือมองออกไปก็จะเห็นเป็นวิวป่าสนสลับกับ ทุ่งหญ้าบนเนินเขา นอกจากนั้นยังเห็นย่านอุตสาหกรรมเล็กๆ ที่มี บริษทั ของฮาร์เวริ ์ดตั้งอยู่ด้วย อเลก็ ซิสเลกิ ค้ิวน้อยๆ เม่อื เห็นว่าบนโต๊ะน้ันว่างเปล่า “จานอาหารของนายล่ะ” เขาส่ายหน้า “ผมยงั ไม่ได้สัง่ ” 36 Speed ซิง่ ใจไปหารัก

“ทีน่ ี่นายต้องเดนิ ไปเลอื กอาหารเอง รู้ใช่ไหม ไม่ใช่รอพนกั งาน มารับออร์เดอร์” เธอว่าพลางวางจานลงบนโต๊ะแล้วท้ิงตัวลงนั่ง ตวดั ขาข้นึ ไขว่ห้าง “ผมทราบครับ ผมแค่รอคณุ ” “รอฉันท�ำไม” “เพราะผมมมี ารยาท” ส้อมท่ีอเล็กซิสจะจ้ิมผักอบมาใส่ปากชะงักกลางอากาศ หญิง สาวตวดั ตาข้ึนมองคนตรงหน้าทันที “เผอญิ ผมไมร่ วู้ า่ คนทนี่ ไี่ มน่ ยิ มรอคนทมี่ าดว้ ยกนั ” เซบาสเตยี น ลุกขึ้นยืนหลังเอ่ยจบประโยค ชายหนุ่มจัดเส้ือที่ยับจากการนั่งเม่ือครู่ เล็กน้อย ก่อนจะเดินไปยังตู้กระจกเพ่ือเลือกอาหารเที่ยง ปล่อยให้ หญงิ สาวอ้าปากค้างกบั ค�ำต�ำหนิกลายๆ น่ัน หนอ็ ย ไอ้ผู้ดีหวั ทอง... ไมถ่ งึ หา้ นาที เซบาสเตยี นกก็ ลบั มาพรอ้ มจานอาหารของตวั เอง เขาเลอื กกนิ เนอื้ อบกับมันบด และมสี ลัดในถ้วยเลก็ ๆ เป็นเครื่องเคยี ง อีกอย่าง อเล็กซิสจัดการอาหารของเธอไปเกือบคร่ึงแล้วตอนท่ีเขามาถึง เธอกระดกิ เทา้ นอ้ ยๆ ขณะมองชายหนมุ่ คอ่ ยๆ หน่ั ชนิ้ เนอ้ื ใหเ้ ลก็ พอดคี ำ� แล้วใช้ส้อมตกั เข้าปาก “ฉนั มีคำ� ถาม” เธอตดั สนิ ใจเปิดหวั ข้อสนทนาก่อน “ฉันอยาก รู้ว่าเพราะอะไรถึงมาท�ำงานกับฮาร์เวิร์ด ในเม่ือนายออกจากวงการ แข่งรถไปตงั้ หลายปีแล้ว” “เพราะคุณลุงขอให้ผมมาช่วยงาน” “เหตุผลแค่นั้น?” “ครับ” “ง่ายๆ แบบน้ันเลยง้ันสิ นายไม่ได้มีงานท�ำอยู่แล้วเหรอไง” ทะเลสขี าว 37

อเลก็ ซสิ ยกมอื ขน้ึ เทา้ คาง “แคฮ่ ารว์ ข่ี อใหม้ ากย็ อมยา้ ยขา้ มประเทศมา แบบว่าง่ายอย่างน้เี ลยเรอะ มนั ต้องมีอะไรมากกว่าน้นั แน่ ฉันว่าฮาร์ว่ี คงจ่ายเงนิ เดอื นให้เยอะละส”ิ “ผมคดิ ว่าน่นั ไม่ใช่เรือ่ งสำ� คัญอะไรที่คณุ จะต้องทราบ” หางคิว้ เธอกระตกุ เลก็ น้อย ก่อนจะกลับมาลงมอื กนิ อาหารของ ตัวเองต่อ ความเงียบเข้าปกคลุมบริเวณโต๊ะ แล้วคนที่ทนไม่ไหวจน ต้องเอ่ยออกมาก่อนก็เป็นหญิงสาวอีกเช่นเคย “เอาละ นายมีอะไรจะคยุ กับฉันก็ว่ามา” “กินให้เสร็จก่อนค่อยคุยครับ” เขาตอบโดยไม่เงยหน้ามอง “พูดคยุ ระหว่างทานอาหารมนั ไม่ดี” “นายเป็นคนบอกเองว่ามีเร่ืองจะคุย ถึงข้ันเชิญตัวเองออกมา ทานข้าวกับฉันที่น่ี” เธอทิ้งช้อนลงบนจาน จากน้ันก็กอดอกมองคน นิสัยผู้ดีตรงหน้าอย่างหาเร่ืองนิดๆ “ในเม่ืออยากคุยนักก็รีบๆ พูด เพราะฉันต้องไปท�ำธุระอย่างอ่ืนของฉันต่อ” “ธุระว่าด้วยการขับรถเล่นในสนามน่ะเหรอครบั ” เขาเอ่ยอย่าง รู้ดีว่าหญิงสาวตรงหน้าจะไปขับรถในสนามทุกวันท่ีสนามเปิดให้ นกั ท่องเทย่ี วทว่ั ไปเข้าไป หรอื ท่เี รียกกนั ว่าเป็นทวั ริสต์เดย์ “ถ้านน่ั คือ ธรุ ะที่ต้องทำ� ของคุณ กเ็ กรงว่าเราไม่จ�ำเป็นต้องรีบอะไรนัก เพราะว่า กว่าสนามจะเปิดกห็ ้าโมงเย็น คณุ มีเวลาว่างอกี สี่ห้าชวั่ โมง” “ใครวา่ ฉนั ตอ้ งกลบั ไปดรู ถของฉนั วา่ เปลยี่ นทอ่ ไอเสยี เรยี บรอ้ ย ดีไหม และเอาไปทดลองขับดูว่าทุกอย่างโอเคหรือเปล่าต่างหาก” “กินให้เสร็จเรียบร้อยก่อนครบั แล้วเราค่อยเรม่ิ คุยกัน” เขายำ้� อเล็กซิสเหยียดปากเป็นเส้นตรง สีหน้าแสดงความไม่พอใจ อย่างชัดเจน “นายรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ได้อยากจะอยู่กับนายตรงน้ีเลย สกั นดิ ฉะน้นั ถ้านายจะช่วยทำ� ให้ระยะเวลาทต่ี ้องเห็นหน้ากนั น้อยลง ที่สดุ ได้กจ็ ะดีมาก” 38 Speed ซ่ิงใจไปหารกั

“ผมขอโทษดว้ ย แตเ่ กรงวา่ ผมคงจะชว่ ยอะไรเรอ่ื งนไี้ มไ่ ด้ เพราะ เราตอ้ งทำ� งานดว้ ยกนั ตลอดฤดกู าลแขง่ ของปนี ้ี คงจะเลย่ี งไมเ่ หน็ หนา้ กันได้ยาก” เซบาสเตียนยังคงรักษาความเร็วในการกินอาหารของ ตวั เองไว้ ไมม่ ที า่ ทเี รง่ รบี ขนึ้ แตอ่ ยา่ งใด เสยี งกเ็ รยี บสนทิ อยา่ งเสมอตน้ เสมอปลายดว้ ย “แตผ่ มรบั ปากคณุ ไดเ้ ลยวา่ ถา้ คณุ ตงั้ ใจทำ� หนา้ ทข่ี อง คณุ สว่ นผมกต็ งั้ ใจท�ำหนา้ ทข่ี องผม เราจะไมม่ ปี ญั หาอะไรระหวา่ งกนั แน่นอน” “เหอะ!” เธอแค่นเสยี งพลางสะบัดหน้าพรืด “น่าโมโหชะมัด!” “ทกุ อย่างโอเคไหมครบั ” เจ้าของคาเฟ่เดินเข้ามาหาท้ังคู่ หลงั จากที่ยืนมองอยู่พักหน่งึ อเลก็ ซสิ เพียงแค่หนั หน้ามายิม้ ส่วนเซบาส- เตยี นพยกั หน้าน้อยๆ ให้ เฮนรกิ มองอกี ฝา่ ยแลว้ กต็ ดั สนิ ใจถามในสงิ่ ที่ คาใจอยู่ออกไป “ขอโทษนะครบั ผมรู้สกึ คุ้นหน้าคณุ มากเลย คุณใช่ ลูกชายของ วิลเลียม ที. ไคลน์ หรือเปล่า” “ใช่ครบั ” เซบาสเตยี นวางมดี กบั ส้อมลง แล้วลุกขึ้นยืนแนะนำ� ตวั และจบั มือทักทายกบั อีกฝ่ายอย่างมารยาทดี “เซบาสเตียน ไคลน์ ครบั ” “ใช่คณุ จรงิ ๆ ดว้ ย!” เฮนรกิ ดตู นื่ เต้นขนึ้ มา เขาเขย่ามอื ทจี่ บั กบั อกี ฝ่ายรวั ๆ “ผมชอ่ื เฮนริก เป็นหน่ึงแฟนตวั ยงของวลิ เลยี มเลยละครบั เขาสบายดไี หมครับ” “คณุ พ่อสบายดคี รับ” “ผมได้ยินข่าวมาอยู่ว่าวิลเลียมมีปัญหาเรื่องหัวเข่า หวังว่าจะ ไม่เป็นอะไรหนกั หนานะครบั ” เซบาสเตียนยิม้ บาง “ไม่ครับ แค่เดินมากไม่ได้เหมอื นเมือ่ ก่อน เท่าน้นั ขอบคณุ ส�ำหรบั ความห่วงใยนะครับ” “ว่าแต่คณุ จะกลบั มาท�ำงานในวงการแข่งรถแล้วเหรอครบั ” “ครับ” ทะเลสขี าว 39

“แล้วตอนนีท้ �ำให้ทีม...” “เกิดอะไรข้ึนกับค�ำท่ีว่า ‘พูดคุยระหว่างทานอาหารมันไม่ดี’ กนั ” อเลก็ ซโ์ พลง่ ขนึ้ แทรกบทสนทนาระหวา่ งชายหนมุ่ สองคน นยั นต์ า เริ่มขุ่นอย่างไม่พอใจ “ดทู ่าใครบางคนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนะวันนี”้ เฮนริกยกมือลูบ ท้ายทอยตัวเองพร้อมหัวเราะเบาๆ “ขอโทษด้วยครับที่เข้ามารบกวน เชญิ ทานกนั ต่อตามสบายเลยครับ ต้องการอะไรเรียกผมได้นะ” “ขอบคณุ มากครบั ” เซบาสเตียนกลับมาน่ังกินอาหารต่อตามเดิม ส่วนคนร่วมโต๊ะ อีกคนหมดความอยากอาหารไปตั้งแต่ตอนท่ีได้เห็นอาการปลื้มปร่ิม ของเฮนริกเมื่อครู่แล้ว เธอนั่งกอดอกกัดฟันรอหนุ่มอังกฤษจัดการ มอ้ื เทย่ี งอยา่ งใจเยน็ แมร้ ำ�่ รำ�่ จะหมดความอดทนอยหู่ ลายรอบ สดุ ทา้ ย ชายหนุ่มก็รวบมดี กับส้อมก่อนฟางเส้นสุดท้ายของเธอจะขาดผงึ พอดี “คงเร่มิ คยุ กันได้สักทีใช่ม้ยั ” อเล็กซิสถามเสยี งห้วน “หรอื ต้อง รอให้จบิ ชาสักถ้วยก่อน” “ความจรงิ แลว้ เราไมค่ วรดมื่ ชาหลงั จบมอื้ อาหารทนั ทคี รบั ” เขา ไม่ได้สนใจว่าน่ันเป็นการประชดประชัน เพยี งแค่ตอบตามข้อเทจ็ จรงิ “ชาเป็นเคร่อื งด่ืมยามว่าง อีกทง้ั การจบิ ชาหลังม้อื อาหารเลย อาจจะ ท�ำให้...” “ฉนั ไมไ่ ดส้ นใจเรอื่ งชา!” นกั แขง่ สาวแทบจะตวาดอยา่ งเหลอื อด เม่ือเห็นว่าเขายงั คงสงบนิง่ แม้จะโดนเธอแดกดันไปแบบนนั้ “นายมี ธุระอะไรจะคยุ กับฉันกว็ ่ามา!” “เทา่ ทดี่ รู ายงานการแขง่ ขนั ปที แี่ ลว้ ดคู ณุ จะมปี ญั หา Oversteer บ่อยมาก” เขานึกถึงสิ่งท่ีจ�ำมาจากเอกสารที่โจนส์สรุปให้ อเล็กซิส มีปัญหาล้อหลังปัดออกจนรถไถลอยู่บ่อยครั้ง “แข่งไม่จบเพราะมี อุบตั ิเหตุถึงหกสนาม เป็นเปอร์เซ็นต์ทเี่ ยอะอยู่นะครับ” 40 Speed ซิง่ ใจไปหารกั

“อบุ ตั ิเหตุกบั การแข่งรถมนั ไม่ใช่เรอ่ื งน่าแปลกใจ” เขาส่ายหน้า คดิ ว่าปัญหาหลกั คอื เธอใจร้อนเกนิ ไป ถึงได้ทำ� อะไรเกนิ ลมิ ิตรถจนเป็นปัญหา “สิ่งทเ่ี กิดขึน้ กบั คณุ มนั เรยี กว่าความ ผดิ พลาดของคนขับมากกว่า ไม่ใช่อุบตั เิ หตุ” “ว่าไงนะ!” “คณุ ต้องหาจุดพอดีให้ได้ ไม่ใช่มทุ ะลจุ นเกนิ ไปแบบนี้ ผมเคย บอกแล้วว่าล�ำพงั แค่ขบั เรว็ อย่างเดียวมันไม่พอ ต้องรู้จกั คดิ ด้วย” “หน้าที่นายคือเซตรถ ไม่ต้องบังอาจมาสอนว่าฉันควรจะขับ ยังไง” อเล็กซิสไม่พอใจอย่างมากท่ีโดนต�ำหนิ เธอกัดฟันกรอด เอ่ย เสยี งลอดไรฟัน “อย่าลมื ว่านายเป็นแค่ช่าง ไม่ใช่นักแข่ง” ชายหนมุ่ มองตอบดวงตาขนุ่ มวั ของเธอ แลว้ เอย่ เบาๆ “คณุ ไมม่ ี ทางอยู่รอดในคลาสแอมได้แน่” “กล้าดียงั ไงมาพูดกับฉนั แบบน!ี้ ” “ผมแค่มองตามความเป็นจริง นักแข่งท่ีทั้งเอาแต่ใจ อารมณ์ รอ้ น ไมร่ อบคอบอยา่ งคณุ ตอ่ ใหม้ รี ถแขง่ ทดี่ แี คไ่ หน กท็ ำ� พลาดไดอ้ ยดู่ ี เพราะปัญหามันอยู่ทต่ี ัวคณุ ไม่ใช่รถ” เขาเอ่ยต่ออย่างไม่สนใจว่ามนั จะยิ่งท�ำให้โทสะเธอเพ่ิมข้ึนหรือเปล่า “นักแข่งที่ดีไม่ใช่คนท่ีกระทืบ คันเร่งและท�ำความเรว็ ให้มากท่สี ุดอย่างเดียว แต่ต้องรู้จักคิด รู้จักใช้ สมอง รวู้ า่ ควรจะทำ� งานกบั รถยงั ไงใหผ้ ลมนั ออกมาดที สี่ ดุ ไมใ่ ชเ่ อาแต่ ม่ันใจในตัวเอง คิดว่าทุกอย่างที่ท�ำไปน้ันถูกหมด คิดว่าตัวเองไม่มี ขอ้ ผดิ พลาดอะไรทตี่ อ้ งปรบั ปรงุ ทงั้ ๆ ทค่ี วามจรงิ แลว้ นา่ จะมลี สิ ตย์ าว เตม็ หน้ากระดาษ” “นายจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะ!” เธอตวาดล่ันอย่างโมโห “ฉันไม่ใช่นักแข่งกระจอกๆ ท่ีแข่งรถไม่เป็น ไม่เคยได้รางวัลอะไรกับ เขา อย่าลืมว่าปีทีแ่ ล้วฉันได้โพเดยี มตัง้ ห้าสนาม” “ถ้วยรางวัลของคลาสรกุ กี ใครกช็ นะได้ทั้งนั้น มนั ไม่ได้เป็นตัว ทะเลสขี าว 41

พิสจู น์ฝีมอื อะไรเลย ช่อื คลาสก็บอกอยู่แล้วว่าเป็นคลาสของเดก็ ใหม่ รางวัลท่ีเขาแจกก็เป็นแค่รางวัลปลอบใจให้กลุ่มคนที่ยังไม่มีฝีมือได้ รู้สกึ ดีกบั เขาบ้างก็เท่านั้น” ในงานแขง่ Carrera Cup นน้ั จะแบง่ ออกเปน็ สองคลาส คอื คลาส รุกกี (Rookie) คลาสท่ีอเล็กซิสลงแข่งในปีแรก อันเป็นคลาสสำ� หรับ เดก็ ใหม่ กับคลาสแอม (Amature) ที่เป็นคลาสของนกั แข่งที่มฝี ีมือและ ผลงานเป็นท่ียอมรับจากคณะกรรมการการแข่งขันแล้ว ซ่ึงหญิงสาว ได้รับอนุญาตให้เลื่อนข้ันมาแข่งในคลาสแอมได้ในปีน้ี รวมกับคลาส แชมป์เปียนชปิ อกี อย่าง ทีจ่ ะนับอันดบั จากนักแข่งทุกคนในสนาม ค�ำพูดยาวเหยียดของเขาท�ำเอาหญิงสาวหมดความอดทน อเล็กซิสถอยเก้าอ้ีท่ีนั่งอยู่ออกไปอย่างแรงจนขาเก้าอ้ีครูดกับพ้ืนเสียง ดงั จากนน้ั กล็ กุ ขนึ้ ยนื วางสองมอื ยนั โตะ๊ แลว้ โนม้ ตวั ลงมาหาคสู่ นทนา ดวงตาสีฟ้าของอเลก็ ซสิ จ้องเขมง็ ขณะทเ่ี ออ้ื นเอ่ยประโยคต่อไปช้าๆ “นายรู้อะไรมย้ั ” “ครับ” “ฉัน-เกลยี ด-นาย” 42 Speed ซ่ิงใจไปหารัก