ตราบนั้นฉันรักเธอ

บทน�ำ “ฉันว่ามันเป็นไปได้ยากแล้วละ ทีจ่ ะดึงดนั สร้างโรงไฟฟา้ นี้ต่อ” พทั รดนย์ให้ข้อสรุปแก่เพือ่ นทเี่ ป็นเสมอื นเจ้านาย ขณะท่ีคนฟัง นง่ั หน้าเครียด คิว้ เข้มเคลอ่ื นเข้ามาชนกันจนเกิดรอยหยักทีห่ ัวควิ้ ส่ง ให้เจ้าตวั ดนู ่าเกรงขามมากข้นึ ไปอกี เจ้าของร่างสูงเอนตัวพิงพนกั เก้าอี้ เท้าข้อศอกข้างหนึ่งกับโต๊ะ- ประชุม ยกขาขึ้นไขว่ห้าง ท่าทางสบายๆ แต่กลับสร้างความอึดอัด อย่างประหลาด คงเป็นเพราะใบหน้ายบั เหมือนยักษ์กับแววตาเครยี ด ขรึมนัน่ แผ่รังสเี ย็นเยยี บจนทำ� ให้ท่ปี ระชมุ เงียบกรบิ เป็นป่าช้า แดนดินเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ท่ีประสบความส�ำเร็จตั้งแต่อายุ ยังน้อย เขาก่อตั้งบริษัทเกี่ยวกับการผลิตพลังงานไฟฟ้า ร่วมมือกับ รฐั บาลในฐานะผปู้ ระกอบการเอกชน ผลติ พลงั งานไฟฟา้ จากพลงั งาน ธรรมชาตหิ ลากหลาย ทง้ั แสงอาทติ ย์ พลงั งานลม และพลงั งานนำ้� แต่ โรงไฟฟ้าแห่งใหม่ท่ีสัมปทานได้นั้นผลิตกระแสไฟฟ้าจากพลังงาน ถ่านหนิ ขณะทกี่ ารก่อสร้างดำ� เนนิ ไปมากกว่าห้าสบิ เปอรเ์ ซน็ ต์ บรษิ ทั กลับถูกต่อต้านจากประชาชนในพ้ืนที่ ท�ำให้โครงการต้องหยุดชะงัก กลางคนั อณุ หภมู ปิ กติ 5

หนทางดูเหมือนว่าจะไม่ง่ายเลยท่ีจะสร้างโรงไฟฟ้าต่อจนเสร็จ เพราะขณะทพี่ วกชาวบา้ นชมุ นมุ เรยี กรอ้ งใหย้ กเลกิ การตง้ั โรงไฟฟา้ นน้ั อาทติ ย์ สรุ ยิ ะสกลุ เจา้ ของไรอ่ ง่นุ ทใี่ หญ่ทสี่ ดุ ในเอเชยี ตะวนั ออกเฉยี ง- ใต้ และเป็นคนที่ชาวบ้านให้ความนับถือถูกลอบยิงขณะก�ำลังพูดคุย กับผู้ชมุ นุมเรอื่ งแนวทางการเรียกร้องสงิ่ ท่ีต้องการ ท่ีบอกว่ายากนั้น เป็นเพราะว่าแดนดินได้ตกเป็นผู้ต้องสงสัย อยา่ งหลกี เลย่ี งไมไ่ ด้ และมแี นวโนม้ วา่ โครงการกอ่ สรา้ งครง้ั นอี้ าจตอ้ ง ชะงกั ถาวร แนน่ อนวา่ คนอยา่ งแดนดนิ ไมม่ วี นั ยอม เขาตอ้ งกา้ วไปขา้ งหนา้ ไม่เคยถอยหลังหรือหยุด ไม่สู้ต่อ ฉะนั้นค�ำพูดที่บอกให้ยกเลิกนั้นจึง เป็นเสมือนคำ� หยาบส�ำหรับเขา “ทกุ คนออกไปก่อน” พอสน้ิ สดุ ประโยค ทกุ คนในทป่ี ระชมุ ตา่ งกพ็ น่ ลมหายใจออกมา ด้วยความโล่งอก คณะกรรมการพร้อมใจกันขยับตัวลุกจากเก้าอี้โดย ไม่รอให้พดู ซ�้ำสอง รวมทัง้ พัทรดนย์ด้วย “ยกเว้นแก ไอ้ดนย์” หนุ่มหน้าไทยแท้วัยสามสบิ สองปีถึงกับกลอกตา ก่อนทรุดกาย น่ังลงที่เก้าอ้ีตามเดมิ ยกมอื สองข้างข้ึนเป็นสญั ญาณว่า ‘มอี ะไรก็พูด มาเลย’ “ฉนั ลงทนุ ไปเยอะ ไม่ยอมให้มนั พงั ง่ายๆ แค่นหี้ รอก” แดนดนิ กดเสยี งต�ำ่ หร่ีตาลงอย่างใช้ความคดิ พัทรดนย์ท�ำหน้าเม่ือย เขายอมรับว่าการล้มเลิกการก่อสร้าง โรงไฟฟ้าคร้ังนี้จะสร้างความเสียหายมหาศาล แต่เพราะข่าวการ ลอบยิง อาทิตย์ สุริยะสกลุ ขณะอยู่ในกลุ่มผู้ประท้วงทำ� ให้การสร้าง โรงไฟฟ้าแห่งนี้ได้รับความสนใจจากส่ือเป็นจ�ำนวนมาก รวมท้ังมี กระแสตอ่ ตา้ นดา้ นลบในแงว่ า่ โรงไฟฟา้ จะสรา้ งมลพษิ ใหแ้ กป่ ระชาชน 6 ตราบนน้ั ฉนั รกั เธอ

และกระทบต่อพชื ผลทางการเกษตร แน่นอนว่าข่าวยังเผยแพร่ข้อมูล เกย่ี วกบั ตวั แดนดนิ ซง่ึ เปน็ ผตู้ อ้ งสงสยั จนถงึ ขนาดขดุ คยุ้ ประวตั มิ าอา่ น ออกส่ือติดกันตลอดท้ังสัปดาห์ ดังน้ันการดึงดันสร้างโรงไฟฟ้าต่อไป อาจท�ำให้ทุกอย่างพังครืนลงมาจนเสียหายไปมากกว่าท่ีเป็นอยู่ “แล้วแกจะท�ำยังไง ในเม่ือตอนนี้แกก�ำลังตกเป็นผู้ต้องสงสัย คดียิงนายอาทิตย์ ศาลยังไม่ตัดสิน หมอนั่นเป็นคนดังของจังหวัดน้ี ตระกลู ของเขาเป็นทนี่ บั หน้าถอื ตา คราวนช้ี าวบ้านเขาไมไ่ ดเ้ กลยี ดแก แค่เร่ืองโรงไฟฟ้าท�ำลายธรรมชาติอะไรน่ันแล้ว แต่เขามองว่าแกเป็น ไอ้ชัว่ ทไี่ ปยงิ คนดีของเขา” “ฉันรู้ว่าไร่ตะวันฉายมีอิทธิพลกับคนที่น่ี ดังน้ันฉันต้องเข้าไป ตสี นทิ เพอ่ื ใชเ้ สน้ สายแลว้ หาความชอบธรรมในการทำ� โรงไฟฟา้ ตอ่ ไป” “จะไปตสี นทิ ด้วยวิธีไหนล่ะวะ ตอนน้เี ขาคิดว่าแกพยายามฆ่า เขา” “กเ็ ข้าไปจีบ...” “แกจะจีบนายอาทิตย์น่ันเหรอ เขาเพ่ิงแต่งงานนะโว้ย มีเมีย เป็นตวั เป็นตนแล้วด้วย เขาไม่ชอบผู้ชาย” “แกจะบา้ หรอื ไงวะ ใครจะไปจบี ผชู้ ายเลา่ ” แดนดนิ ทำ� หน้าเซง็ เหน่ือยหน่ายกับสติปัญญาของเพื่อนเหลือเกิน “คนที่ฉันจะจีบ คือ เพื่อนของเมยี หมอน่ันต่างหาก” แดนดนิ ไมไ่ ดค้ ดิ ตน้ื ๆ หรอื คดิ อยา่ งไมม่ เี หตผุ ล แตเ่ ขาใหค้ นของ เขาตามสืบจนแน่ใจว่าไม่มีแผนใดจะดีมากกว่าแผนนี้อีกแล้ว การ เข้าหาผู้หญิงเป็นสง่ิ ที่เขาถนดั และท�ำส�ำเรจ็ มาแล้วทกุ ครงั้ แน่นอนว่า ครัง้ นี้ก็เช่นกัน “เชย่ี !” พทั รดนยต์ กใจหนกั มากจนหนา้ เปลยี่ นสี “นแ่ี กจะใชว้ ธิ ี เลวๆ แบบน้จี ริงเหรอวะ” “แล้วท่ีผ่านมา ฉันดเู ป็นคนดนี กั หรือไงฮะ” อุณหภมู ิปกติ 7

ค�ำพดู ของเพือ่ นทำ� ให้พัทรดนย์นิ่งไป ใช่แล้ว! ถ้าโลกนี้แบ่งคน เป็นสองประเภทคอื คนดีกบั คนเลว แดนดนิ กอ็ ยู่ฝั่งคนเลวแบบไม่ต้อง เสียเวลาใช้ตาชง่ั วัดเลย “มันจะได้ผลเหรอวะ” แดนดนิ ไมต่ อบในทนั ที เขานงิ่ ไปครหู่ นงึ่ อยา่ งใชค้ วามคดิ ผหู้ ญงิ อย่างปัณศรไม่ใช่ของยากสำ� หรับเขา ตรงกันข้าม เธออาจจะง่ายมาก เสยี ด้วยซ้�ำ แค่ใช้วธิ กี ารจีบขัน้ พืน้ ฐานธรรมดา...ก็ไปไหนไม่รอดแล้ว “ห!ึ คอยดูกแ็ ล้วกนั ...” 8 ตราบนนั้ ฉันรักเธอ

1 งกกบั ประหยดั แค่เส้นบางๆ “ใช้เงินให้มันเบาๆ หน่อยไอ้คิน มีเงินแล้วต้องรู้จักเก็บ จำ� ไมไ่ ดเ้ หรอวา่ ตอนลำ� บากมนั เปน็ ยงั ไง” ปณั ศรบน่ ยาวมารว่ มชว่ั โมง แล้ว หลังจากทีเ่ หน็ ว่าเพ่อื นเปลี่ยนกระเป๋าใบใหม่ทง้ั ทเ่ี พ่ิงซือ้ ไปไม่ถึง สามเดือน โภคนิ ทำ� หนา้ เมอื่ ย ทง้ั ทเ่ี ตรยี มใจไวแ้ ลว้ วา่ ตอ้ งถกู เพอื่ นบน่ แนๆ่ แตไ่ มค่ ดิ วา่ จะขยบั ขนั้ ขนึ้ สงู มาอกี นดิ เขาจะยกมอื ไหวแ้ ลว้ เรยี กแมแ่ ลว้ “จ้า แม่สาวใช้เงินเป็น แม่คนประหยดั มธั ยัสถ์” “ยังจะมาประชดประชันอีกนะ แกคิดบ้างมั้ยว่าของท่ีแกขาย อาจจะเจ๊งเข้าสักวันน่ะ” “ตบปาก พูดจาไม่เข้าหเู ลยนะไอ้หนุน เรอ่ื งแบบนี้เขาไม่ให้พดู เขาถือ” ปัณศรพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหน่ือยหนัก อันที่จริงเธอ ไมค่ วรไปเสยี เวลากบั คนอยา่ งโภคนิ เพราะเหน็ ไดช้ ดั วา่ เพอื่ นเธอไมใ่ ช่ แค่บัวใตต้ ม แตเ่ ปน็ บวั ใตแ้ กน่ โลก ลกึ กวา่ ชนั้ ลาวา ยากเกนิ จะดงึ ให้ พน้ นำ�้ ได้ “แกอย่ามาด่าฉันด้วยสายตาแบบน้ีดีกว่านะไอ้หนุน คิดเหรอ ว่าฉันไม่รู้ว่าแกกำ� ลังว่าฉันเป็นบัวใต้นำ�้ ” โภคินหรี่ตามองเพอื่ นอย่าง อณุ หภูมปิ กติ 9

รทู้ นั เพราะปณั ศรบน่ ประจำ� วา่ บวั มสี เี่ หลา่ และเขากไ็ มม่ วี นั โผลพ่ น้ นำ้� “เปลา่ ฉนั ไมไ่ ดว้ า่ แกเปน็ บวั ใตน้ ำ�้ แตว่ า่ แกเปน็ บวั ใตเ้ ปลอื กโลก บวั เต่าถุย เต่ากินไปแล้วยงั ต้องคายออกมาเพราะกระเดือกไม่ลง” “โอ้โห! นังเพอื่ นคนนี้ ช่างสรรหาคำ� ด่านะยะ” ปณั ศรคร้านจะพดู อะไรตอ่ ไปอกี กบั พฤตกิ รรมใช้เงนิ สรุ ยุ่ สรุ า่ ย ของเพ่ือนรักน้ันคงจะเป็นปัญหาเข้าสักวัน เธอกับโภคินสนิทกันมา ยาวนาน ถ้านับปีน้กี ็เข้าปีทหี่ กแล้ว พน้ื ฐานเดิมทง้ั เธอและเพือ่ นต่าง มาจากครอบครัวที่ค่อนข้างลำ� บากยากเข็ญ โภคินเป็นเกย์หนุ่มน้อย ทม่ี าเรยี นมหาวทิ ยาลยั ปแี รกมารดากเ็ สยี ชวี ติ ดว้ ยโรคมะเรง็ ไมม่ แี มแ้ ต่ เงินจัดงานศพให้มารดาด้วยซ้�ำ ส่วนเธอเติบโตขึ้นในครอบครัวของ ผู้อุปการะซึ่งรับเธอมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำ� พร้า พ่อแม่บุญธรรม ของเธอประกอบกิจการขายราดหน้าผัดไทย จึงถูกเลี้ยงดูเสมือน พนักงานล้างจาน และค่อยไต่เต้ามาเป็นพนักงานเสิร์ฟในภายหลงั เมื่อแรกมาอยู่บ้านพ่อแม่บุญธรรมน้ันเธอเป็นเพียงเด็กอายุ แปดขวบ จ�ำความได้ว่าพอก้าวเข้าไปในอาคารพาณิชย์เก่าๆ ย่าน ตลาดสดแห่งหน่ึง เธอก็เริ่มมีหน้าท่ีให้รับผิดชอบ กลางวันไปเรียน ตกเยน็ ช่วยงานทร่ี ้าน กว่าจะได้นอนกห็ ้าทุ่มเทย่ี งคืน ตน่ื ตอนตหี ้าไป ช่วยจ่ายกับข้าว กลับมาอาบนำ้� แต่งตัวไปโรงเรียน เป็นกิจวัตรเช่นนี้ ทกุ วัน จนเธอแทบไม่รู้จักเลยว่าโทรทัศน์หน้าตาเป็นอย่างไร ของเล่น ที่เพอื่ นมีกนั เรยี กได้ว่าไม่ต้องหวงั ชีวิตถกู บีบคั้นให้อยู่ในกรอบแคบๆ มาตลอด จนตอนน.้ี ..เธอไดร้ บั อสิ รภาพอยา่ งทใ่ี ครเหน็ กย็ งั ไมร่ วู้ า่ จะอจิ ฉา หรอื สมเพชดี เพราะเธอถกู ไลอ่ อกจากบา้ น ตดั ขาดความเปน็ ครอบครวั อย่างสน้ิ เชงิ แล้ว เมอ่ื ตอนอยบู่ า้ นพอ่ แมบ่ ญุ ธรรม เธอไดเ้ รยี นรคู้ วามยากลำ� บาก ในชวี ติ แตพ่ อออกมาจากบา้ น สง่ิ ทเ่ี ธอเรยี นรคู้ อื ความอดอยาก ซงึ่ มนั 10 ตราบน้ันฉนั รักเธอ

เลวร้ายกว่ามาก ต่อสู้กับโภคินมาด้วยกันจนตอนนี้เกย์หนุ่มน้อยผู้ไม่มีจะกินใน อดตี ไดก้ ลายเปน็ เกยส์ ายเปย์ และเธอไดร้ บั ความชว่ ยเหลอื จากวนั ฟา้ - ใหม่ เพื่อนสาวเศรษฐินีท่ีตอนนี้แต่งงานกับอาทิตย์ เจ้าของไร่องุ่นที่ ใหญ่ทีส่ ุดในเอเชียตะวนั ออกเฉยี งใต้ ให้เธอได้มรี ้านขายแคคตัส ถึงแม้จะมีธุรกิจเล็กๆ เป็นของตัวเองพอเลี้ยงปากเลี้ยงท้องได้ แต่ชาตินี้เธอก็ไม่มีวันลืมความยากลำ� บากท่ีต้องเผชิญมาก่อนหน้านี้ ได้จนวนั ตาย “ฮบึ !” ปัณศรตบโต๊ะดังปังก่อนลกุ ขึ้นยนื มองไปข้างหน้าด้วย แววตามุ่งม่ัน โภคินท่ีก�ำลังตอบแชตลูกค้าอยู่ถึงกับผงะเพราะอาการพรวด พราดของเพื่อน เกย์หนุ่มเงยหน้ามองคนท่ีมีอาการประหลาดอย่าง งนุ งง “อะไรของแก๊” “แกจำ� ไว้นะไอ้คนิ ชีวติ น้ีฉนั จะไม่กลับไปอดอยากอีกแล้ว ฉัน จะเกบ็ ทกุ บาททกุ สตางคท์ ห่ี าได้ ไมย่ อมใหเ้ รอื่ งไรส้ าระมาท�ำใหเ้ งนิ ฉนั กระเดน็ ออกจากกระเปา๋ แมแ้ ตแ่ ดงเดยี ว ฉนั จะท�ำงานใหม้ ากขน้ึ หนกั ขน้ึ ต้ังแต่เช้ามดื ยันค่�ำ ไม่มวี ันหยุด แม้แต่วันนักขตั ฤกษ์ก็จะทำ� ” “โอ๊ย! จะบ้าหรือไงไอ้หนุน” โภคินถึงกับลุกขึ้นยืนบ้าง “ทาง สายกลางน่ะ รู้จักม้ัย ตามหลักพระพุทธศาสนา สุดโต่งไปทางใด ทางหนึง่ มนั ไม่ดี ช่วยเดินทางสายกลางหน่อยเถอะ เอาแต่พอด”ี “แกไม่ต้องมาสอนฉนั เลย...” “ไม่สอนหรอก ฉันไม่ต้องสอนแก แกไม่ต้องสอนฉัน แต่ว่าเรา ต้องไปหาอะไรกนิ กนั ได้แล้ว หิวจะตายอยู่แล้ว” คนฮกึ เหมิ เหมอื นกำ� ลงั ปนี ยอดเขาตอ้ งหลน่ ตบุ้ ลงมาเมอื่ อกี ฝา่ ย เปลยี่ นเร่ืองกะทันหนั ใบหน้าที่มแี ก้มมากของสาวอวบต้องยับยุ่ง “ไอ้คิน หวิ ไม่รู้เวล่�ำเวลานะแกน่ะ” อณุ หภมู ิปกติ 11

“กนิ ส้มต�ำเหอะ ร้านป้าแก้วปิ้งไก่เจ้าเก่า” ปัณศรยิ่งหงุดหงิดมากไปใหญ่ที่เห็นว่าโภคินไม่ยอมสนใจส่ิงท่ี เธอพดู แต่กร็ ู้ดีว่ามาอีหรอบนก้ี ย็ ากที่จะพาเข้าเรอ่ื งเดิมได้ ดังน้นั กค็ ง ต้องไหลตามน�้ำไป “ไม่เอาหรอก อาหารตามส่งั ดกี ว่า แค่จานเดียวสีส่ บิ บาท ถ้า ไปกินส้มต�ำก็ต้องสัง่ ลาบ ต้มแซ่บ คอหมยู ่าง ไส้ย่างอีก เปลือง!” “ฝากแตงกวาดรู า้ นสกั ชวั่ โมงนะ ฉนั อยากกนิ ต�ำปปู ลารา้ แซบ่ ๆ” โภคินพูดแล้วหันไปเรียกแตงกวา พนักงานสาวหน่ึงเดียวของ รา้ นมาสงั่ งานให้เสรจ็ สรรพ พรอ้ มติดสินบนดว้ ยสม้ ต�ำไก่ย่าง กอ่ นหนั ไปควา้ กญุ แจรถแลว้ เดนิ ออกไปรอหนา้ รา้ นโดยไมฟ่ งั เพอื่ นพดู อะไรอกี “ไอ้คิน คดิ จะฟังกันบ้างม้ัยวะ” เรอ่ื งราวผา่ นมาเกอื บสองเดอื นแลว้ แตค่ ดยี งิ นายอาทติ ย์ ดูจะคาราคาซังไปอีกนาน สังเกตได้ว่าร้านรวงย่านนี้ยังพูดถึงเร่ือง ดังกล่าวกันอย่างหนาหู เรมิ่ ตน้ จากเหตกุ ารณท์ ชี่ าวบ้านในอ�ำเภอรวมตวั กนั ประท้วงให้ ล้มเลิกการก่อสร้างโรงไฟฟ้าถ่านหินท่ีได้รับสัมปทานจนก่อสร้างไป แล้วกว่าคร่ึง เพราะผลกระทบด้านมลพิษอาจส่งผลต่อสุขภาพและ ผลผลิตทางการเกษตร ตอนน้ันชาวบ้านได้กดดันขอร้องให้ อาทิตย์ สรุ ยิ ะสกลุ เจา้ ของไรต่ ะวนั ฉาย ผปู้ ระกอบการดา้ นเกษตรกรรมรายใหญ่ ของจงั หวัดเข้าไปเป็นตัวแทนในการเจรจา อนั ท่ีจรงิ คนกดดนั น่าจะเป็นวันฟ้าใหม่ ว่าท่ภี รรยาของอาทติ ย์ ในขณะนนั้ มากกว่า เพราะแม้แต่เพื่อนอย่างปัณศรกับโภคนิ ก็ถูกปลุก จติ วญิ ญาณแหง่ นสิ ติ คณะเกษตรใหอ้ อกมาลกุ ขนึ้ สเู้ พอื่ พชื ผลทางการ เกษตรครง้ั น้ดี ้วย ทัง้ ท่ีไม่ได้เกี่ยวกบั ตวั เองเลยสกั นดิ ขณะทกี่ ารชมุ นมุ เรม่ิ ยดื เยอื้ อาทติ ยถ์ กู กระสนุ ปนื ปรศิ นายงิ เขา้ 12 ตราบนนั้ ฉันรักเธอ

ทแี่ ขน เรือ่ งราวทีก่ �ำลังวุ่นวายไม่มีทีท่าว่าจะหาข้อยุตไิ ด้นนั้ ต้องชะงัก ลงเพราะสื่อให้ความสนใจมาก ต่างวิเคราะห์กันไปต่างๆ นานาว่านี่ อาจเป็นการประสงค์ต่อชีวิต และผู้ต้องสงสัยจะเป็นใครไปไม่ได้เลย นอกจาก แดนดนิ วิรยิ ะไพศาล เจ้าของโรงไฟฟ้าถ่านหนิ นัน่ เอง “สอบพยานไปหมดอำ� เภอกจ็ บั คนรา้ ยไมไ่ ด้ ไมร่ จู้ ะสอบไปทำ� ไม ถามเดก็ อมมอื เดก็ มนั ยงั รเู้ ลยวา่ คนยงิ เปน็ ใคร” ชายวยั กลางคนหนง่ึ ใน ลูกค้าร้านส้มตำ� เปิดประเด็นหลังจากภาพในโทรทัศน์ตัดภาพข่าวเข้า โฆษณา ผู้ประกาศเล่าความคืบหน้าของคดีที่ดูเหมือนว่าจะไม่จบลง งา่ ยๆ เพราะหลกั ฐานทมี่ อี อ่ นเกนิ ไป ปณั ศรแอบคดิ วา่ แมต้ �ำรวจจะจบั คนรา้ ยไมไ่ ด้ แตช่ าวบา้ นแถบนกี้ ก็ ลายเปน็ ผพู้ พิ ากษา ทำ� การตดั สนิ คดี ไปเป็นทเี่ รยี บร้อยแล้ว “ก็อย่างท่ีคนเขาบอกนั่นแหละ ว่าคุกมีไว้ขังคนจน คนรวย รอ้ ยลา้ นพนั ลา้ น ใครจะไปทำ� อะไรได”้ แมค่ า้ สม้ ตำ� หนั มาออกความเหน็ อย่างปลงๆ “สงสารก็แต่นายอาทิตย์ พ่อคุณเอ๊ย! ท�ำดีช่วยพวกเราแท้ๆ ต้องมาถกู คนเลวลอบท�ำร้าย” “เอาเถอะ คดียังไม่ส้นิ สดุ ก็อย่าเพิ่งหมดหวงั ไปก่อน เพราะถ้า จะบอกว่าคนที่ยิงนายอาทิตย์รวยล้นฟ้าจนใครท�ำอะไรไม่ได้ นาย อาทิตย์ก็ไม่ใช่ตาสีตาสานะ คงไม่ยอมให้เร่ืองจบลงง่ายๆ ถ้ายังจับ คนยงิ ไมไ่ ด้ ยงั ไงฉนั กย็ นื อยขู่ า้ งนายอาทติ ย์ จะประทว้ งไมย่ อมใหส้ รา้ ง โรงไฟฟ้านน่ั แน่นอน” หญิงสาววยั รุ่นเอ่ยอย่างมาดมัน่ “นังนิด อย่าออกตัวแรงไป” หญิงสูงวัยต้องชะงักมือท่ีก�ำลัง ปั้นข้าวเหนียว “เดยี๋ วเอง็ จะถูกเป่าขมบั ตายไม่รู้ตวั ” “อะไรปา้ ฉนั จะถกู เปา่ ขมบั ไดย้ งั ไง” หญงิ สาวชอื่ นดิ ท�ำเสยี งสงู ท�ำหน้าตาเลก่ิ ล่ักด้วยความหว่ันใจ อุณหภมู ปิ กติ 13

“กแ็ กไม่เห็นหน้าตาเขารึ ผู้ชายท่บี งการฆ่านายอาทิตย์น่ะ” “เห็น” นิดตอบในทันที “หล่อดีนะป้า” “นงั นี่ หล่อมนั จะไปดไี ด้ยังไงเล่าวะ ดูลกั ษณะโหงวเฮ้ง ฟันธง เลยว่าใจอ�ำมหิต ใครลองได้ไปยุ่มย่ามทำ� ให้ระคายใจ...ตายไม่รู้ตัว” “เอ๊ือก!” ไม่ใช่นิดที่กลืนน�้ำลายอึกใหญ่อย่างยากล�ำบาก แต่เป็นใคร อีกคนทีแ่ อบฟังอยู่พกั ใหญ่ “เปน็ อะไรของแกไอห้ นนุ ทำ� หนา้ ตาเหมอื นกำ� ลงั จะถกู ฆา่ แกง” โภคินน่ังอยู่ตรงข้ามถามข้นึ เพราะเหน็ สีหน้าของเพื่อนไม่สู้จะดี ปณั ศรควา้ แกว้ นำ้� ขนึ้ มาดมื่ อกึ ใหญ่ ขบั ไลอ่ ารมณป์ น่ั ปว่ นทพ่ี าน ท�ำให้ท้องไส้บิดไปหมด เรื่องสายตาอ�ำมหิตของผู้ต้องสงสัยยิงนาย อาทติ ย์นัน้ ...เธอจำ� ได้แม่นย�ำกว่าใคร แม้แต่คำ� พดู ของเขา ‘ผมว่าวันนี้ฤกษ์ไม่ค่อยดีแล้ว เอาไว้พรุ่งน้ีค่อยมาเย่ียมใหม่ก็ แล้วกนั สวัสดีครับ’ ค�ำพูดของแดนดินหลังจากเธอซุ่มซ่ามท�ำชาไข่มุกหกใส่เขาจน เปียกชุ่มไปท้ังตัวในวันท่ีชายหนุ่มมาเย่ียมอาทิตย์ที่โรงพยาบาลยัง ดงั กอ้ งอยใู่ นหวั เธอจนถงึ ตอนน้ี ทงั้ ทผ่ี า่ นมาหลายเดอื นแลว้ แตม่ นั ยงั ชัดเจนเหมือนเพ่ิงเกิดขน้ึ เมื่อวาน “แกจำ� สายตาเขาตอนทม่ี องฉนั ไมไ่ ดเ้ หรอ ถา้ เขาฆา่ ฉนั ไดค้ งฆา่ ไปแล้ว” ปัณศรกระซิบเสียงเบากับเพ่อื นแค่สองคน ไม่ให้คนอนื่ ได้ยิน “จำ� ได”้ โภคนิ ตอบเสยี งกระซบิ ตาม เรอื่ งวนั ทเี่ พอ่ื นทำ� ชาไขม่ กุ หกใส่แดนดินจนเปียกโชกไปท้งั ตวั ...ใครจะไปลืมได้ลง ความซุ่มซ่าม เกินมนุษย์ปกตแิ บบนนั้ เกิดขนึ้ ได้ง่ายๆ หรอื ไงกนั ถ้าไม่ใช่ปัณศรคนน้ี แล้วก็ไม่มีใครทำ� ได้แน่นอน “แต่ใครจะไปฆ่าคนเพยี งเพราะคนคนนน้ั ท�ำน�้ำหกใส่กันเล่า ถ้าไม่โรคจติ ” “กไ็ ม่แน่ว่าเขาอาจจะมีอาการทางจิตกไ็ ด้ ขนาดพอ่ี าทติ ย์ของ 14 ตราบนัน้ ฉันรกั เธอ

ไอ้แป้งยังถูกยิงมาแล้ว” “แลว้ แกรไู้ ดไ้ งวา่ เปน็ ฝมี อื คณุ เจา้ ของโรงไฟฟา้ นน่ั ตำ� รวจยงั หา หลักฐานไม่ได้เลย แบบน้ีเขาเรียกว่าปรักปร�ำ” “ไม่รู้สิ แต่ต้ังแต่ที่โรงพยาบาลวันน้ันฉันก็หลอนมาจนถึงวันนี้ เสียวสนั หลงั เหมือนกับว่าเรื่องระหว่างฉันกบั เขาจะไม่จบลงง่ายๆ” ปัณศรไม่ได้พูดเป็นนิยาย อะไรบางอย่างบอกกับเธอแบบน้ัน จรงิ ๆ อาจจะเรยี กว่าลางสงั หรณ์ สมั ผสั ทห่ี ก หรอื อะไรก็แล้วแต่ ไม่รู้ ดว้ ยวา่ ดหี รอื รา้ ย ได้แต่ภาวนาขอให้สงิ่ ทเี่ ธอก�ำลงั คดิ เป็นเรอ่ื งเพ้อเจ้อ ทเี่ ธอคดิ ไปเอง “เพ้อเจ้อ” โภคินตัดสินให้เหมือนอ่านใจเธอออก แต่ถึงอ่าน ไม่ออกก็คงเดาได้ เพราะคบกันมายาวนานขนาดน้ี ไม่ต้องมองตาก็รู้ ว่าคดิ อะไรอยู่ “ไม่รู้ เอาเป็นว่าฉันไม่อยากพบ ไม่อยากเจอ ไม่อยากเหน็ หน้า เขาอีก” “แล้วใครว่าแกจะได้เจอเขาอกี ล่ะ ท�ำอย่างกบั คนระดบั น้นั เดิน มาใหเ้ จองา่ ยๆ อยา่ งนนั้ แหละ” เจา้ ของใบหนา้ หวานเกนิ ชายกลอกตา ท�ำหน้าเหนอ่ื ย ปัณศรหน้าง้�ำเพราะเพ่ือนท�ำเหมือนว่าเธอไร้สาระเต็มที หญิง สาวเลกิ พูดแล้วตักอาหารกนิ ต่ออย่างเนอื ยๆ “อา้ ว! ขา้ วเหนยี วหมดแลว้ ” เพราะกนิ ไปพดู ไป ขา้ วเหนยี วหมด ตอนไหนจึงไม่ทราบ แต่กระเพาะเลก็ ๆ (ในความคิดของเธอ) ยงั ไม่อิม่ “ถา้ ไมอ่ ม่ิ กส็ งั่ เพมิ่ สยิ ะ” โภคนิ อ้าปากจะสง่ั ขา้ วให้เพอ่ื น แต่ถกู อกี ฝ่ายดึงมือไว้ก่อน ไม่ให้พดู “ไม่ต้องๆ ส่ังมาก็เปลืองเงิน ฉันจะสะกดตัวเองให้อิ่ม จะได้ ไม่ต้องกินเยอะ” ปัณศรพดู แล้วกร็ ีบท�ำการสะกดจติ ตัวเองทนั ที “อมิ่ หนอ พอแล้วหนอ อิ่มหนอ...” อุณหภมู ิปกติ 15

คราวนี้โภคินถึงกับพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างไม่รักษา มารยาท “ประหยดั กบั งกมันแค่เส้นบางๆ นะหนนุ ” บรรยากาศในออฟฟิศชั่วคราวผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย หลงั จากขา่ วเกย่ี วกบั คดลี อบยงิ อาทติ ย์ สรุ ยิ ะสกลุ ออกมาวา่ แดนดนิ ยงั เป็นแค่ผู้ต้องสงสยั ไม่ใช่ผู้ต้องหา “เรื่องท่ีให้ไปสืบมาได้เรื่องว่ายังไง” ร่างสูงร้อยแปดสิบสอง เซนติเมตรน่ังพิงพนักเก้าอ้ีอย่างผ่อนคลาย นัยน์ตาสีสนิมจับจ้อง ลกู น้องคนสนิทอย่างไม่ได้คาดคน้ั จริงจงั แต่กต็ ้องการคำ� ตอบ คมกริชจัดการยื่นซองสีน�้ำตาลซึ่งบรรจุเอกสารหลายแผ่นให้ เจา้ นายทนั ที แดนดนิ ขยบั ตวั ควา้ ซองจากมอื ลกู นอ้ งมาเปดิ ออกดู พบ เป็นรูปภาพหลายใบกบั แผนท่บี อกพกิ ัดบางอย่าง “ไอ้คม นีแ่ กเกดิ ยุคไหนกันวะ” “ยคุ รตั นโกสนิ ทรต์ อนปลายครบั นายกรฐั มนตรคี อื ...” ชายหนมุ่ วัยยี่สิบแปดปีตอบกลับทันควัน ใบหน้าเรียบเฉยจริงจังอย่างไม่รู้เลย ว่าเจ้าตวั ตอบจริงหรอื ตงั้ ใจกวนโทสะกันแน่ แต่ส�ำหรับแดนดนิ เขาคดิ ว่า... “กวนตนี ” “เปล่านะครับนาย ก็นายถาม” “ท่ีฉันถามน่ะ หมายความว่าน่ีมัน พ.ศ. อะไรแล้ว แกยังส่ง ข้อมูลให้ฉันด้วยวิธีการเก่าครำ่� ครึแบบนี้อยู่อีกเหรอ โทรศัพท์น่ะมีม้ัย ทำ� ไมไม่ส่งผ่านไลน์หรอื แชตวะ” “อ้าว ก็นายไม่ได้สงั่ ไว้” “มันกต็ ้องรู้เองม้ยั ล่ะ” คมกริชกลนื นำ้� ลายดงั เออื๊ ก ชายหนุ่มค่อยๆ ขยับเข้ามาหมาย 16 ตราบนั้นฉนั รกั เธอ

จะคว้าซองเอกสารคนื “งัน้ ผมขออนุญาตไปจดั การใหม่นะครับ” “ไม่ต้องแลว้ ” แดนดนิ บอกเสยี งแขง็ ก่อนพน่ ลมหายใจออกมา ความหงดุ หงดิ โมโหเป็นบคุ ลกิ ปกตขิ องเขาอยแู่ ลว้ เป็นทชี่ นิ ตา ...วนั ไหนไม่หงุดหงดิ ไม่ใช่แดนดิน นว้ิ เรยี วยาวคลภี่ าพถา่ ยออกมาดอู ยา่ งตงั้ ใจ เปน็ ภาพหญงิ สาว ร่างอวบ ใบหน้ากลม เคร่อื งหน้าจมิ้ ลม้ิ ปากนิด จมูกหน่อย นยั น์ตา หวานสดใส แดนดินนิ่วหน้าเลก็ น้อยเมอ่ื เหน็ ว่าภาพของเธอไม่เหมือน คนที่เขาพบเม่ือสามเดอื นก่อน “ทำ� ไมในภาพนด้ี ูผอมลงไปเยอะเลย” คมกรชิ ทำ� หนา้ สนใจทเ่ี จา้ นายพดู แตไ่ มไ่ ดต้ อบอะไร เพราะรสู้ กึ ได้ว่าแดนดินเพียงแค่บ่นกับตัวเอง ไม่ได้ต้องการค�ำตอบจริงๆ เร่ือง ผอมลงหรอื ไมเ่ ขาคงบอกไมไ่ ด้ แตเ่ ทา่ ทเ่ี หน็ ทกุ วนั จากการไปใชบ้ รกิ าร รา้ นกาแฟในสวน หญงิ สาวผนู้ มี้ รี ปู รา่ งอวบอม่ิ ไมใ่ ชอ่ ว้ นอยา่ งทเี่ จา้ นาย บอกในตอนแรก “แกใช้กล้องอะไรถ่าย” “โทรศัพท์ครับนาย” “ใช้แอปหรือเปล่า” “เปล่าครบั นาย กล้องสดเลย ผมรบั รอง” “แล้วท�ำไม...” แดนดนิ พนิ จิ ดภู าพในมอื อกี ครง้ั ใบหนา้ อวบอม่ิ คอื คนท่เี ขาต้องการให้คมกรชิ ตามสบื แน่แท้ ไม่ผดิ ตัว เพยี งแต่รูปร่าง ของเธอไม่ได้อวบอ้วนเหมือนเม่ือครั้งแรกที่เขาเจอ ไม่อยากเชื่อว่า คนเราจะผอมลงได้อย่างถนดั ตาในระยะเวลาแค่ไม่กเี่ ดือน “มีอะไรหรอื ครบั นาย” แดนดินยกมือขึ้นห้ามไม่ให้อีกฝ่ายพูดอะไร เพราะเขาก�ำลังใช้ ความคิด ดวงตาทีเ่ ปี่ยมไปด้วยพลงั สดใสของคนในภาพรงั้ ให้เขาจ้อง มองอยู่อย่างน้ัน อุณหภูมปิ กติ 17

“เธอเป็นใคร มาจากไหน ครอบครัว สถานภาพ การศึกษา ศาสนา” “เธอชอ่ื ปัณศรครับ ชอื่ เล่นช่อื ขนุน เปิดร้านกาแฟในสวนชื่อว่า ร้านปันรกั สถานภาพน่าจะโสด เพราะสองสปั ดาห์ที่ผ่านมามีคนสนทิ ทแี่ วะเวยี นมาหาแคไ่ มก่ คี่ น คณุ วนั ฟา้ ใหมก่ บั นายอาทติ ย์ แลว้ กผ็ ชู้ าย ลกั ษณะตงุ้ ตงิ้ ชอ่ื โภคนิ ไปๆ มาๆ บอ่ ยครงั้ การศกึ ษาจบตรคี ณะเกษตร นับถือพุทธ ครอบครัวไม่มีเพราะเป็นเด็กก�ำพร้า ได้รับอุปการะจาก ครอบครวั ร้านขายราดหน้า แต่เพ่ิงถกู ตัดขาดเม่อื ไม่นานมานี”้ “ตัดขาดเหรอ หมายความว่าไง” ใบหน้าคล้ามคมเตม็ ไปด้วย ความสงสยั “ใช่ครับ ไม่ทราบปัญหาที่แท้จริง คนแถวนั้นบอกว่าครอบครวั น้ันไม่ได้เล้ียงเธอไว้เป็นลูกด้วยความเสน่หา แต่เลี้ยงไว้เพ่ือใช้งาน เท่านั้น สังเกตได้ว่าวันทีล่ กู ชายตัวจริงของบ้านนนั้ เรียนแพทย์ใกล้จบ ทั้งบ้านก็เลิกกิจการราดหน้า เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ปัณศรถูกขับไล่ ออกจากบ้านครับ” “หมดประโยชน์แล้วกท็ ้งิ ” “ถูกครับ มันเป็นวัฏจักรของผลประโยชน์” คมกริชบอกด้วย รอยยมิ้ ทีต่ ง้ั ใจปั้นขน้ึ มากกว่ายิม้ มาจากใจจรงิ “นายบอกผมเสมอ” แดนดินฟังแล้วต้องสะอึก ก่อนชายหนุ่มจะปั้นหน้ายักษ์ใส่คน ทช่ี า่ งจำ� คำ� พดู ของเขา แตค่ มกรชิ ทำ� เปน็ ไมร่ สู้ กึ รสู้ ากบั การถกู กระแนะ- กระแหน กระน้นั ซอี ีโอหนุ่มก็ยงั ยนื ยนั ความคิดของตัวเองต่อไป “มันแน่นอนอยู่แล้ว สังคมนี้เป็นสังคมของผู้ล่า ใครอ่อนแอ กว่า...ก็แพ้ไป” 18 ตราบนนั้ ฉนั รักเธอ

2 มีแผน “แตงกวา จดั การในรา้ นให้เรียบร้อยนะ เด๋ยี วฉนั ไปดแู ล ข้างนอกเอง” ปัณศรส่ังพนักงานคนเดียวของร้าน หลังจากลูกค้าคนสุดท้าย กลบั ออกไปในเวลาสองทุ่มเศษ นางสาวแตงกวาวยั สิบเจ็ดปีรบั ค�ำด้วยรอยยมิ้ เตม็ ใบหน้า แล้ว รีบจัดการท�ำความสะอาดเคาน์เตอร์อย่างแข็งขัน ปัณศรย้ิมสบายใจ ก่อนเปิดประตูออกมายืนหน้าร้าน และปล่อยลมหายใจออกมาอย่าง โล่งอกทีว่ นั น้เี ป็นอีกวนั ทีผ่ ่านไปได้ด้วยดี ร้านแห่งน้ีเป็นร้านขายแคคตัสขนาดกลาง ปัณศรตั้งช่ือง่ายๆ ว่า ‘ปันรกั ’ พ้องกับชื่อจริงของตัวเอง จะว่าไปแล้ว เธอไม่เคยคิดเลย ว่าตัวเองจะมีวันนี้ การเปิดร้าน เป็นเจ้าของกิจการ ดูเป็นเรื่องไกล ตัวเธอมากพอๆ กับโลกอยู่ห่างไกลกบั ดาวพฤหสั ฯ เธอจำ� ได้ดวี ่าก่อน มีร้านนเี้ งนิ ในกระเป๋ามแี ค่พอซ้อื ข้าวกลางวนั ...ไม่ต้องไปคดิ ถงึ เงนิ ทุนเลย แตท่ กุ อยา่ งมนั เกดิ ขนึ้ เพราะคณุ นายไรอ่ งนุ่ นน่ั แหละ...ทเ่ี รม่ิ ตน้ ‘หนนุ แกต้องช่วยฉนั ’ วันฟ้าใหม่บอกกับปัณศรในเย็นวันหน่ึงขณะที่เธอก�ำลังเป็น อุณหภมู ิปกติ 19

ชนช้ันแรงงานให้โภคนิ ใช้แพ็กสินค้าลงกล่องพสั ดุ ‘ฉนั จะชว่ ยอะไรแกไดว้ ะ สามแี กเขากพ็ ดู ถกู ลำ� พงั แคส่ วนกลว้ ยไม้ กย็ งุ่ มากพออยแู่ ลว้ แกยงั คดิ จะเพาะพนั ธก์ุ ระบองเพชรขายอกี แบบนี้ จะเอาเวลาไหนไปดแู ลพีเ่ ขาล่ะ’ ‘แต่มันน่ารัก’ ‘แกจะรกั ต้นไม้นั่นมากกว่าสามีแกได้ยงั ไงฮะ’ ‘ไม่ได้บอกว่ารักมากกว่า’ วันฟ้าใหม่ท�ำหน้าเบ่ือ ‘แต่อนาคต ไม่แน่ ถ้ายังท�ำตวั ง่ีเง่าอยู่’ ‘จ้า แม่สาวจอมข่มผวั ’ ปณั ศรอยากจะอจิ ฉาชวี ติ ดๆี ของเพอ่ื น แต่ออกจะหมั่นไส้มากกว่า ทน่ี า่ อจิ ฉาคอื อาทติ ยท์ ง้ั รกั ทงั้ หลงเพอื่ นเธอมากจนแทบไมย่ อม ให้ห่างตัว ส่วนที่น่าหมั่นไส้คือความชอบท�ำท่า ‘เบื่อผัว’ ของเพ่ือน นั่นแหละ ทงั้ ที่ตัวเองก็รักเขาปานจะกลนื กนิ ‘ฉันพูดจรงิ ๆ นะ ฉันรู้ว่าพี่อาทติ ย์เขาไม่อยากให้ฉนั ทำ� อะไรไป มากกว่านี้แล้ว แต่ฉันอยากเพาะพันธุ์แคคตัสสวยๆ ไม่ได้ขายเองก็ ไม่เป็นไร ส่งให้ร้านแกก็ได้’ ‘เพ้อละ ฉันมีร้านให้แกส่งของมาขายเม่อื ไหร่’ ‘ก็ตอนนี้ไง ถ้าฉนั เปิดร้านให้แก พีอ่ าทิตย์จะได้วางใจว่าฉันจะ ไม่ยุ่งเกินไปจนไม่มีเวลาให้เขา’ เธอกล่าวอย่างมาดมั่นต้ังใจ ขณะที่ คนโชคหล่นทบั ท�ำหน้าไม่ถกู กบั การทกึ ทักเอาเองของเพือ่ น ‘แบบนนั้ ไมไ่ ดห้ รอกแปง้ ฉนั คงรบั ไวไ้ มไ่ ด้ ฉนั รวู้ า่ จรงิ ๆ แกอยาก ช่วยฉัน แต่ฉันดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องห่วงเลย’ ‘หนนุ ครงั้ นฉ้ี นั พดู จรงิ ๆ นะ ฉนั ไมไ่ ดช้ ว่ ยแก แตอ่ ยากใหแ้ กชว่ ย จริงๆ แกเปิดร้านขายกระบองเพชรให้ฉัน ฉันจะออกเงินทำ� ร้านให้แก ก่อน แล้วแกค่อยเก็บเงนิ มาคนื ฉนั กไ็ ด้ นะหนนุ นะ’ หลังจากเพอื่ นร่ายยาวเหตผุ ลร้อยแปดพนั เก้าประการ สดุ ท้าย 20 ตราบนั้นฉันรักเธอ

ปัณศรก็ยอมรับน้�ำใจอย่างเสียไม่ได้ แต่ท้ังนี้ท้งั นั้น ในเมือ่ เธอโชคดมี ี เพื่อนช่วยต่อลมหายใจด้วยการลงทุนด้วยมูลค่าสูงเช่นน้ี เธอจึงคิด การตลาดเป็นเดอื นๆ กว่าจะได้ร้านที่สวยงามอย่างตอนน้ี ปันรักไม่ได้เป็นแค่ร้านขายแคคตัสเพียงอย่างเดียว แต่เป็น สถานที่พักผ่อนของนักท่องเที่ยว ออกแบบให้เป็นร้านกาแฟในสวน ท่ามกลางแคคตัสนับพันต้น มีโดมกระจกขนาดสองช้ันสำ� หรับน่ังด่ืม กาแฟ จบิ ชา และกนิ อาหารวา่ งงา่ ยๆ รา้ นปนั รกั เปดิ มาราวสามสปั ดาห์ แล้ว เธอท�ำการตลาดผ่านระบบออนไลน์ ผลตอบรับดีพอสมควรจน เธอตดั สนิ ใจจ้างแตงกวา เดก็ สาววัยสบิ เจ็ดปีมาเป็นลกู จ้างอีกคน ซึง่ ใครๆ ก็มองว่าน้อยไป แต่ส�ำหรับปัณศรเธอคดิ ว่าเพียงพอ เพราะแค่ เธอคนเดยี วกท็ �ำงานมากเท่ากบั คนสองคนแล้ว ร่างอวบจัดการเก็บกระถางแคคตัสใส่ลังไม้เพื่อเตรียมปิดร้าน แต่แสงไฟสีส้มท่ีต้ังใจว่าจะให้ความสวยงามกลับท�ำให้เธอมองอะไร ไม่ชดั จนต้องเพง่ สายตา เพราะหากวา่ ไม่ระวงั อาจท�ำใหต้ ้นไม้บอบช�้ำ หรือเกิดรอยขีดข่วนข้ึนได้ ดังนั้นเธอจึงมะงุมมะงาหราอยู่ท่ามกลาง แสงสลัว จนไม่ทันสงั เกตเลยว่ามีใครบางคนยืนมองเธออยู่หลายนาที “สวัสดคี รับ” “กร๊ีด!” ปัณศรตกใจกับการมาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงจนท�ำ กระถางแคคตสั รว่ งกระจายเตม็ พนื้ เธอมองสภาพความเสยี หายอยา่ ง ตกตะลึง เพราะแค่เห็นจ�ำนวนกระถางท่ีแตก สมองก็ประมวลความ เสียหายอย่างรวดเร็วฉับไว จากนั้นอาการตกใจก็เปล่ียนเป็นอารมณ์ โกรธอย่างรวดเร็ว ต้ังใจจะบ่นรัวสักชุด ทว่าเมื่อเงยหน้าข้ึนมาเห็นผู้ มาเยอื นเตม็ สองตา ทกุ ถอ้ ยคำ� ทก่ี ำ� ลงั จะออกจากปากกลบั ตอ้ งถกู กลนื หายไปอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยอาการชอ็ กหนัก “คะ...คะ...คุณ” “ขอโทษนะครบั ไม่ทราบว่าร้านปิดหรือยังครบั ” อุณหภูมปิ กติ 21

ปัณศรยอมรับว่าไม่ได้ยินส่ิงที่ชายหนุ่มพูด อยู่ๆ เธอก็หูอ้ือไป หรอื น่เี ป็นความรู้สึกของคนทร่ี ู้ว่าตัวเองกำ� ลังจะต้องตายอย่างอนาถ แคค่ ดิ ดวงตาเรยี วรกี เ็ บกิ กวา้ งขนึ้ แตแ่ ทนทเ่ี ธอจะวงิ่ หนี ขากลบั ก้าวไม่ออก จงึ ได้แต่ยืนขาแขง็ อยู่แบบนน้ั “คณุ โอเคหรอื เปล่า” “คุณจะท�ำอะไรฉัน” “อะไรนะครบั ” เรยี กว่าแปลกใจยงั น้อยไป เพราะท่ีคดิ ไว้ การ ทเ่ี ขาโผลม่ าในเวลาแบบนจี้ ะทำ� ใหเ้ กดิ ภาพจำ� ในใจของเธอ และวนิ าที แรกทา่ มกลางแสงจนั ทรย์ ามคำ่� คนื จะทำ� ใหเ้ ธอเกดิ ความประทบั ใจ แต่ กลับกลายเป็นว่าอาการของเธอเวลานเ้ี หมือนคนก�ำลังกลวั มากกว่า ไม่ใช่แค่กลัวธรรมดา แต่กลวั มาก “แตงกวา แตงกวา!” ปัณศรตะโกนเรียกพนักงานสาว ทว่ากลับต้องตกใจท่ีเสียง ตัวเองช่างแผ่วเบาราวกับกระซิบ เธอหันไปมองก็เห็นว่าร่างบอบบาง ของเดก็ แตงกวาก�ำลังสาละวนทำ� โน่นน่ีอยู่ในร้านกาแฟ ไม่ได้รับรู้เลย ว่าเธอก�ำลงั จะถูกลงมอื สังหารอยู่รอมร่อ “คุณ เด๋ียวก่อนสคิ รับ” แดนดินคว้าข้อมือหญิงสาวที่ดูเหมือนจะสติแตกเพื่อหวังระงับ ความกลัวอันมากล้นของเธอ แต่กลับกลายเป็นว่าสาวเจ้ายิ่งสติแตก มากไปใหญ่ เธอกรีดร้องแล้วสะบัดมือวิ่งหนีเข้าไปในร้านราวกับว่าเขาเป็น ยักษ์เป็นมาร แดนดนิ องึ้ จนพดู ไมอ่ อก เขามองผา่ นกระจกใสของรา้ นกาแฟก็ เห็นว่าหญิงสาวดูตระหนกเป็นท่ีสุด ไม่เกินวินาทีม่านบังแสงก็ถูกปิด ฉบั ราวกับจอโทรทศั น์ทส่ี ัญญาณขาดหาย ชายหนุ่มต้องควบคุมสติ “ให้มันได้อย่างน้ีสวิ ะ” 22 ตราบน้ันฉันรกั เธอ

“แกไปผิดเวลาเองน่ีหว่า โผล่ไปมืดค่�ำแบบน้ันเป็นใครก็ ต้องกลวั เปล่าวะ” พัทรดนย์เกือบหลุดหัวเราะ ถ้าไม่เกรงใจว่าเพื่อนก�ำลังซีเรียส อยู่เขาคงข�ำก๊ากไปแล้ว อย่างไรก็ตาม การได้เห็นความผิดหวังของ แดนดนิ ก็เป็นความสะใจลกึ ๆ ของเขาเหมอื นกัน “ดหู นา้ ฉนั ดว้ ย” แดนดนิ ชหี้ นา้ ตวั เอง “หนา้ ตาฉนั เหมอื นผ้รู ้าย หรือไงวะ หรือว่าเป็นผีปีศาจ ยายน่ันถึงได้ว่ิงหน้าตั้งหนีเข้าร้านไป แบบน้ันน่ะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนท�ำแบบนี้กับฉัน มาก่อนเลย อย่าว่าแต่กลัวเลย แค่เมนิ เฉยยังไม่เคยมีแม้แต่คนเดยี ว” เป็นอีกคร้ังท่ีคนฟังต้องกลอกตาด้วยความเหนื่อยหน่าย เรื่อง หลงตัวเองน่ไี ม่มใี ครเกนิ “ไม่เคยมกี ็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มนี ่ีหว่า” “หมายความว่าไงวะ” “เปล่า ไม่มีอะไร ฉันก็พูดไปเรื่อย” พัทรดนย์เบี่ยงประเด็น เพราะรู้ดีว่าขืนพูดอะไรไม่เข้าหู เพ่ือนท่ีพ่วงสถานะเจ้านายจะต้อง ฉนุ เฉยี วมากขนึ้ อกี “แลว้ แกจะทำ� ยงั ไง เปลย่ี นแผนมยั้ ใชว้ ธิ อี นื่ ทไ่ี มใ่ ช่ การใช้ผู้หญงิ เป็นสะพาน” “ไม่” แดนดินตอบในทันที คนอย่างเขาไม่เคยทำ� อะไรไม่สำ� เร็จ และการเปลย่ี นแผนกะทนั หนั ก็ยิง่ ไม่เคยเกดิ ขึ้นไปใหญ่ “ฉันจะไปหา เธอทร่ี ้านอกี ทพี รุ่งนี้ ดซู ิว่าจะยังคิดวง่ิ หนีกันอีกหรือเปล่า” ทำ� หนา้ สยองแบบนอ้ี กี แลว้ ...พทั รดนยล์ อบกลนื น้�ำลายเมอื่ เหน็ ดวงตาสีสนิมฉายแววอ�ำมหิต ริมฝีปากหยักยกยิ้มร้ายๆ บ่งบอกว่า ในหัวก�ำลงั มีแผนบางอย่าง สมควรแล้วที่ผู้หญิงจะกลวั จนวิ่งหนีไปแบบน้นั อุณหภมู ปิ กติ 23

โภคินขายของออนไลน์จนสามารถท�ำบัญชีสวยๆ ไปยื่น กู้เงินธนาคารเพื่อซื้อคอนโดมิเนียมในกรุงเทพฯ ได้ส�ำเร็จ แม้จะเป็น ห้องขนาดไม่กี่ตารางวาก็นับเป็นสินทรัพย์ชิ้นแรกของเขา ปัณศรเคย ชื่นชม แต่วนั นต้ี ้องเปลี่ยนความคดิ อยู่ๆ เธอก็อยากให้โภคินขายมัน ทง้ิ ซะเพอื่ มาอยู่กับเธอท่ีโคราชเป็นการถาวร “แก ฉันไม่ได้ตาฝาดจริงๆ เขามาท่ีนี่จริงๆ เขาต้องคิดจะเอา ชวี ิตฉันแน่ๆ” ปัณศรโทร. ไปเล่าเหตุการณ์ทเี่ กดิ ข้นึ ให้โภคนิ ฟัง อกี ฝา่ ยเพง่ิ แยกกบั เธอไปเมอื่ ตอนบา่ ย กำ� ลงั หาวหวอดๆ เพราะ เหนอ่ื ยกบั การเดินทาง ในหัวไม่ได้ต่นื วติ กกบั เร่อื งท่เี พอื่ นเล่าเลย “ถ้าแน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาด ก็คงคิดมาก คุณแดนดินเขาอาจจะ มาซ้ือของร้านแกกไ็ ด้” “ซื้อของร้านฉัน?” ปัณศรแทบจะตะโกนผ่านโทรศัพท์ไปให้ หเู พอ่ื นทะลุ “เขาจะมาซอ้ื ของรา้ นฉนั ทำ� ไม คนระดบั เขาจะมาซอื้ อะไร ในร้านฉัน” “โวะ! คนเรามีเงนิ กซ็ อ้ื ได้หมดนัน่ แหละ” “แต่ว่ามนั เช่อื ยาก...” “ไอห้ นนุ ” โภคนิ เรยี กเสยี งเหนอ่ื ย “แกกลวั วา่ เขาจะฆา่ แก ไหน แกบอกมาซิ ว่าคนอย่างเขาจะฆ่าแกด้วยเหตุผลอะไร แกเป็นใคร มี ผลประโยชน์อะไรกับเขาหรอื ยังไงฮะ” “ก.็ ..” น�้ำเสยี งตื่นตระหนกระคนเกรี้ยวกราดหวาดกลัวอ่อนลง อย่างชดั เจน “ฉันท�ำชานมไข่มุกหกใส่เขาอะ” “แค่นี้! คนเราจะฆ่ากนั ตายด้วยเร่อื งแค่น.้ี ..ได้เหรอ” “เออๆ ฉนั ยอมรบั ว่ามันดูเหลวไหล แต่ฉันกค็ วรจะกลวั ไว้ก่อน มัย้ ล่ะ ในเม่ือเขาเป็นคนยงิ พ่ีอาทติ ย์ของไอ้แป้ง” “เขายิงเหรอ” “ไม่ได้ยิง แต่บงการ” 24 ตราบนัน้ ฉันรกั เธอ

“ไม่มีหลกั ฐาน” “แต่ก็น่าสงสัย” เถยี งกนั ทงั้ คนื คงไมจ่ บ โภคนิ เหนอ่ื ยและเพลยี มาก จำ� ตอ้ งหยดุ เถียงและดึงเข้าประเด็นส�ำคัญ “ถ้าเรอ่ื งทพี่ ่อี าทิตย์ถูกยิง คุณแดนดิน เป็นคนบงการ แล้วแกคิดว่าเขาจะมาหาแกเพื่อฆ่าแกด้วยตัวเองมัย้ ” “โอ้ซิส! เขาจะจ้างวานฆ่าฉนั เหรอวะ นฉี่ นั อาจถกู ลอบยิงจาก ตรงไหนก็ได้ เวรแล้ว ฉันคิดอยู่แล้วว่าจะไม่ท�ำร้านเป็นกระจกใส รอบด้านเพราะมันง่ายต่อการชี้เป้า แต่สุดท้ายฉันก็ยังท�ำร้านเป็น กระจก! หรือน่ีจะเป็นลางบอกเหตวุ ่าฉนั ก�ำลงั ชะตาจะถึงฆาต” โภคนิ ถงึ หรต่ี าลง อยากจะเปน็ ลมไปใหจ้ บๆ จะได้ไม่ตอ้ งมาฟัง เรอ่ื งไร้สาระแบบนี้ “แค่น้กี ่อนนะ” “ไอ้คิน” “อะไรอกี ” “ฉันล้อเล่นน่ะ ไม่ได้คิดจรงิ ๆ เสยี หน่อย ไม่ต้องมาทำ� เหมอื น ฉันเป็นคนไร้สาระน่าเบื่อหน่ายจะได้ม้ัย” ปัณศรท�ำหน้าง้�ำ ไม่ต้อง เหน็ กับตาก็รู้ว่าเพอ่ื นกำ� ลงั ทำ� หน้าแบบไหน เธอรู้ดีว่าบางคร้ังตัวเองก็เป็นโรคประสาทเกินไป เร่ืองตีตนไป ก่อนไข้ยิ่งถนัด จินตนาการไปก่อน กลัวไปก่อนท้ังท่ีเหตุการณ์ยังมา ไม่ถึง ต้องคอยให้คนอื่นเตือนสติทุกที อย่างเรื่องนักธุรกิจร้อยล้านท่ี โผล่มาแบบไม่มีปี่มขี ลุ่ยนกี่ เ็ หมอื นกัน คิดดแู ล้วก็ดไู ม่เข้าท่าจรงิ ๆ ถ้า จะบอกว่าเขาต้องการฆ่าเธอ ถ้าไม่ได้มาฆ่า...แล้วเขามาท�ำไม แปดนาฬิกาเป็นเวลาที่รา้ นปนั รักพร้อมใหบ้ ริการ เช้าๆ เช่นนี้เป็นเวลาของลูกค้ากาแฟและอาหารเช้า ถึงแม้จะ หัวหมุนไปบ้าง แต่แม่ค้าก็ย้ิมรับด้วยความสุข ปัณศรเร่งอบขนมปัง อณุ หภมู ปิ กติ 25

ขณะท่ีแตงกวาก�ำลงั จัดการกับเครื่องบดกาแฟ ต่างคนต่างยุ่งจนไม่มี ใครมีเวลาเงยหน้าข้นึ มามองส่งิ รอบข้าง จนกระทงั่ เงาของใครบางคน ทาบทับลงมา “อรณุ สวสั ดคิ์ ะ่ รบั อะไรสงั่ ไดเ้ ลยนะคะ” ปณั ศรกลา่ วเสยี งหวาน แต่เพราะขนมปังที่อบไว้ถึงเวลาต้องเอาออกจากเตาพอดี หญิงสาว จึงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเลยว่าลูกค้ารายล่าสุดคือใคร จนกระท่ัง เสยี งทุ้มของเขาดงั ขึ้น “อะไรก็ได้ครบั ถ้าเป็นฝีมอื คุณ” ปัณศรถึงกับน่ิงงันเม่ือเห็นชัดเต็มสองตาว่าผู้ชายท่ียืนอยู่ตรง หน้าเธอเป็นใคร สองขาเธออยากจะขยับว่ิงหนี แต่มีสองส่ิงฉุดดึง เธอไว้ให้หยุดก่อน หน่ึงคือค�ำพูดของโภคินเมื่อคืนนี้ สองคือใบหน้า หล่อเหลาคมคายทีม่ รี อยยิม้ กระจ่างใสให้เธอ “คุณ...” “ครับ” แดนดินย้ิมบาง ดวงตาสื่อแววจริงใจ ชัดเจนแล้วว่า ผู้หญิงอวบอ้วนท่ีเขาเจอเม่ือหลายเดือนก่อนผอมลงจริงๆ คมกริช ไม่ได้ใช้กล้องท่ีมีแอปพลิเคชันถ่ายแต่อย่างใด เธอตัวเล็กลง แต่ยัง ไม่ถึงขนั้ ผอมบาง ยังอวบอม่ิ และมเี น้อื หนงั อยู่มาก แต่กด็ ูผดิ หูผิดตา อยู่จรงิ ๆ แม้จะแปลกใจ แต่แดนดินก็เก็บอาการได้ดี ภายใต้ความรู้สึก ในใจทไี่ ม่มใี ครหยง่ั ถงึ ใบหน้าหล่อเหลายงั แสดงความจริงใจได้อย่าง แนบเนยี น แต่อกี ฝ่ายกย็ ังรับรู้ถึงสง่ิ ทเ่ี ขาต้องการสือ่ ถึงอยู่ดี ไมบ่ อ่ ยนกั ทป่ี ณั ศรจะเผชญิ กบั สถานการณล์ กั ษณะนี้ โดยปกติ ถ้าพบอะไรท่ดี ูเหมือนไม่ปลอดภยั เป็นอันตรายต่อสวสั ดิภาพร่างกาย เธอมักเลีย่ งไปให้ไกล แต่นีม่ นั ร้านของเธอ สมบัตชิ ิ้นเดียวทีเ่ ธอมีและ ยงั ไม่ได้เป็นเจ้าของอย่างสมบรู ณ์เพราะยงั ผ่อนช�ำระหน้ีไม่หมด 26 ตราบน้ันฉันรกั เธอ

...เธอคงทำ� ใจท้งิ มันลงไม่ได้ “คณุ ” ปัณศรกลืนน�้ำลาย แววตาของเขาที่มองมาเหมือนอยากจะ บบี คอเธอใหแ้ หลกละเอยี ดหลงั จากทแี่ กว้ ชาไขม่ กุ หกใสแ่ ผน่ หลงั กวา้ ง วันนน้ั ยงั ส่ันประสาทเธอไม่หาย “ครับ” ค้ิวเรียวบนใบหน้าอ่ิมเอิบขมวดแน่น สมองคิดใคร่ครวญแล้ว สรุปได้ว่าแดนดินจ�ำเธอไม่ได้ เขาลืมเหตุการณ์ครั้งนั้นไปแล้ว ใช่สิ! เขาคงจ�ำเธอไม่ได้หรอก เธอเองท่ีบ้าบอคิดว่าเขาผูกใจเจ็บทั้งท่ีจริงๆ อาจไม่มอี ะไรเลย ดังนน้ั เธอควรจะฟื้นฝอยหาตะเขบ็ หรอื ... “อ้อ! ฉนั จำ� ผดิ น่ะค่ะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” ‘มสุ าวาทา เวรมณ.ี ..ลกู ชา้ งขอโทษนะเจา้ คะ แตม่ นั จำ� เปน็ จรงิ ๆ ลูกช้างจ�ำต้องโกหกเพื่อรักษาชีวติ รอด’ “ครบั ” แดนดนิ ยมิ้ กรม่ิ ทง้ั ปากทง้ั ตา มน่ั ใจวา่ แววตาแบบนแ้ี หละ ทม่ี ัดใจผู้หญิงได้อยู่หมัดภายในเส้ยี ววนิ าที ปณั ศรเหน็ เขายม้ิ ใหเ้ ธอกย็ มิ้ ตอบ แตช่ ดั วา่ ไมไ่ ดม้ คี วามหวนั่ ไหว กับสายตาของเขาอยู่ในนนั้ “คณุ ลกู คา้ จะรบั อะไรดคี ะ สงั่ ไดเ้ ลยคะ่ ” เมอื่ เหน็ วา่ แดนดนิ ลมื เหตกุ ารณ์วนั นน้ั ไปแล้ว ปัณศรกส็ วมวญิ ญาณแม่ค้าทำ� การขายทนั ที โดยไม่ได้สนใจย้ิมมดั ใจของเขาเลย แดนดนิ ถงึ กบั เซ็งจัดทอ่ี ะไรๆ ไม่เป็นอย่างท่คี ดิ สักอย่าง ปัณศร ไม่มีทีท่าอะไรที่จะเปิดโอกาสให้เขาทำ� ความรู้จักกับเธอได้เลย หรือ อย่างน้อยถ้าเธอพูดเรื่องท่ีซุ่มซ่ามท�ำชาไข่มุกหกใส่เขาวันนั้นก็ยังพอ ใหเ้ ขาหาเรอ่ื งสานสมั พนั ธ์ต่อได้ แต่นอี่ ะไร เมอ่ื วานวงิ่ หนกี นั ขนาดน้ัน วนั นี้ยังมาท�ำเฉยใส่กนั อกี อณุ หภมู ปิ กติ 27

เมื่อท�ำอะไรไม่ได้...ชายหนุ่มจึงตอบไปด้วยนำ�้ เสียงที่ราบเรียบ อย่างคนเกบ็ กดความรู้สึก “แบลก็ คอฟฟีครบั ” “ใส่ไซรปั มย้ั คะ” “ไม่ครับ” “ได้ค่ะ รับอะไรเพิ่มอีกม้ัยคะ ร้านเรามีแซนด์วิชท�ำสดใหม่ ทุกวัน เหมาะส�ำหรับคนรักสุขภาพเพราะใช้ขนมปังโฮลวีตและทูน่า ไขมันต่ำ� ค่ะ ผักก็เป็นออร์แกนิกจากไร่ตะวันฉาย รับรองว่าปลอดภัย ไร้สารพษิ ” “ไม่ครบั ” คำ� ปฏเิ สธดว้ ยนำ�้ เสยี งเรยี บเฉยนนั้ ทำ� ใหป้ ณั ศรหนา้ เจอ่ื นไป แต่ ก่อนท่จี ะคิดอะไรให้มากมายไปกว่าน้ี เธอกร็ ีบสลดั ศรี ษะไล่ความคดิ ท้ังหมดออกไป “ถา้ อยา่ งนนั้ เชญิ นงั่ รอทโี่ ตะ๊ กอ่ นนะคะ เดยี๋ วน�ำไปเสริ ฟ์ ใหค้ ะ่ ” พดู จบกร็ บี หนั ไปสงั่ แตงกวาใหร้ บี จดั การทนั ที ใบหนา้ หลอ่ เหลา ทรี่ ะบายดว้ ยความอบอนุ่ ออ่ นโยนในคราแรกแปรเปลย่ี นเปน็ แขง็ กรา้ ว ขึน้ ทันทีโดยไม่มใี ครสงั เกตเหน็ เลย “ครับ” “เป็นยังไงบ้างครับนาย” คมกริชเอ่ยถามทันทีเม่ือเห็น เจ้านายเดนิ เข้าออฟฟิศมา “สหี น้าฉันไม่ได้บอกอะไรแกเลยหรือไงฮะ” ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนและรองเท้าเซฟตีสีน้�ำตาลเข้ม ราคาแพงก้าวฉับๆ แล้วท้ิงตัวนั่งลงบนเก้าอ้ีประจ�ำต�ำแหน่ง ใบหน้า หล่อเหลาไม่สบอารมณ์ คมกรชิ โนม้ ตวั ลงมามองเจา้ นายอยา่ งตงั้ ใจดวู า่ ใบหนา้ หลอ่ เหลา 28 ตราบนั้นฉันรักเธอ

บ่งบอกอะไรกันแน่ ก่อนจะเลกิ ควิ้ ข้ึนในวนิ าทีต่อมา “สหี น้าของนาย ดไู ม่ค่อยดี หวิ หรือว่าต้องการกาเฟอนี ครบั ” “ไอ้คม แกอยากถกู ไล่ออกมากใช่มย้ั ” ไม่พูดเปล่า แดนดินคว้าบางอย่างบนโต๊ะขว้างใส่ลูกน้องจอม กวนประสาทจนวตั ถพุ ลาสตกิ ขนาดพอดมี อื ลอยละลวิ่ ไปกลางอากาศ แต่คมกริชตาไวหลบได้ทนั “โห! นาย” “ไปไกลๆ กูเลยไป” คนถูกไล่กลืนนำ้� ลายอกึ ใหญ่ ลงได้ขน้ึ กูมงึ เมื่อไหร่ เป็นอนั รู้กัน วา่ อารมณข์ องเจา้ นายขนึ้ ถงึ ขดี สดุ แลว้ และไมค่ วรไปแหยร่ งั แตน เดย๋ี ว แตนมันจะต่อยให้เจบ็ ตัวเปล่าๆ “โธ่นาย เหน็ เครยี ดๆ เลยอยากให้นายอารมณ์ดี” “แล้วเป็นไง กูอารมณ์ดขี ึ้นมยั้ ” “ไม่เลย” คมกริชหัวเราะแห้งๆ “ว่าแต่ ไม่คืบหน้าเลยเหรอ นาย” คมกริชถามโดยไม่ต้องเท้าความ รู้ว่าระหว่างที่งานทุกอย่าง ชะงกั งนั เพราะคดคี วามกอปรกบั โรงไฟฟา้ อยใู่ นระหวา่ งการตรวจสอบ ผลกระทบต่อสภาพแวดล้อม แต่บางอย่างยังเดินหน้าต่อไปอย่าง เงยี บๆ “ไม่สักนิด ยายขนุนอะไรนั่นมองฉันเหมือนเห็นภูเขาต้นไม้ ไม่ได้รู้สกึ อะไรเลย อยากจะบ้าตาย” พูดแล้วก็หวั เสยี ก่อนหน้านเ้ี ขา ไม่คิดว่าทุกอย่างจะยาก เพราะที่ผ่านมาเสน่ห์ของเขาไม่เคยหักหลัง นี่อะไร เขาส่งสายตาเชื่อมจนตาจะบอดอยู่แล้ว เธอกลับยังท�ำเฉย ไม่รู้สึกอะไรสักนิดเดียว “นายเพิง่ ไปพบเธอแค่สองคร้งั แถมครั้งแรกก็แวบเดียว กะจะ ให้เธอหลงนายเลย...มนั กย็ ังไงๆ อยู่นะนาย” อุณหภูมิปกติ 29

“ยังไงๆ อะไรของแกวะ...” แดนดนิ ถามอย่างใส่อารมณ์ “แค่ สองครง้ั ก็เกนิ พอแล้ว คนอย่างฉันไม่เคยเหน่อื ยเรอื่ งจีบผู้หญิง แค่ส่ง สายตาพวกเธอกแ็ ทบวงิ่ มาซบอกฉนั แลว้ ยายนน่ั ไมโ่ งก่ ค็ งซอื่ บอ้ื ทไ่ี มร่ ู้ อะไรเลย จะใหจ้ บี จรงิ จงั แคไ่ หนกนั วะ แกคดิ วา่ ฉนั สนกุ นกั หรอื ไงทตี่ อ้ ง ไปอ่อยผู้หญงิ ที่ตวั เองไม่ชอบ” “งนั้ นายก็เปลีย่ นแผนสิครับ” “ถ้าฉันคิดแผนอื่นออก ก็คงไม่ต้องมานั่งท�ำเร่ืองง่ีเง่าแบบน้ี หรอก” คมกริชอยากจะกลอกตาแบะปากเหมือนท่ีพวกสาวๆ ท�ำ ติด ตรงทว่ี า่ ถา้ ทำ� แบบนน้ั ครงั้ นแ้ี ดนดนิ คงไมข่ วา้ งแคท่ ท่ี บั กระดาษ แตอ่ าจ จะเป็นอะไรทีเ่ ขาหลบไม่ทัน “แล้วนายมีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ” “แกตามยายเด็กน่ันมาสักพักนึงแล้ว รู้มั้ยว่าอะไรที่ท�ำให้ฉัน สามารถเข้าถงึ เธอง่ายๆ แล้วกเ็ รว็ ” คมกรชิ นงิ่ ไปเมอื่ เหน็ ประกายวบู วาบในดวงตาสสี นมิ ของเจา้ นาย คงจะคิดแผนร้ายอยู่เป็นแน่ เขาท�ำงานให้แดนดินมาหลายปี รู้ดีว่า ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรน้ัน เบื้องหลังคือจอมวายร้าย แดนดนิ เปน็ มนษุ ย์ประเภททคี่ ดิ ถงึ เรอ่ื งธุรกจิ เปน็ หลกั และท�ำทกุ อย่าง เพอ่ื ผลกำ� ไร งานนย้ี ายหนเู จา้ ของรา้ นกระบองเพชรคงถงึ คราวเคราะห์ ไม่ใช่เคราะห์ธรรมดา แต่เป็นเคราะห์หนัก เคราะห์คร้งั ใหญ่ “เท่าท่ีทราบมา คุณปัณศรค่อนข้างจะให้ความส�ำคัญกับเรื่อง เงิน” “งั้นเหรอ แบบนี้ก็ง่าย แค่ซ้ือเคร่ืองเพชร หรือทองเส้นใหญ่ๆ สกั เส้นก็น่าจะพอ” “ไม่ใช่แบบนั้นครับนาย” คมกริชทำ� หน้าเหน่ือย แดนดินเก่ง ทกุ เรอ่ื ง แตเ่ ทคนคิ การจบี หญงิ เขา้ ขน้ั สอบตก คงเปน็ เพราะไมเ่ คยตอ้ ง 30 ตราบน้ันฉนั รักเธอ

ลงมอื จบี ใครจรงิ ๆ จงั ๆ สกั ที ถงึ ไดด้ เู หมอื นไมเ่ ขา้ ใจผหู้ ญงิ เอาเสยี เลย “ถึงคุณปัณศรเธอจะงกและเห็นแก่เงินมาก แต่เธอก็ไม่นิยมของท่ีได้ มาฟรๆี นะครบั นาย เพราะแบบนนั้ อาจจะท�ำใหเ้ ธอระแวงไปอกี วา่ นาย หวงั อะไรจากเธอหรอื เปลา่ อกี อยา่ งถงึ แมว้ า่ เธอจะอายยุ สี่ บิ สามปแี ลว้ แต่อุปนิสัยเหมือนเด็กๆ อยู่ โลกของเธอเป็นสีชมพูเหมือนวิ่งอยู่ใน ทุ่งลาเวนเดอร์ ถ้านายคิดจะเข้าหาเธอ ผมคิดว่า...คงต้องเล่นบท คนดี” อุณหภูมิปกติ 31

3 เล่นบทคนดี พอเร่ิมสายคนก็เร่ิมซา ปัณศรพอมีเวลาตอบข้อความที่ ลกู ค้าส่งเข้ามา เพจ ‘ปันรัก’ เป็นตลาดออนไลน์ท่ีปัณศรคิดว่าจ�ำเป็นส�ำหรับ การท�ำธุรกิจในยุคน้ี ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ถนัดตอบแชต เช็กสต๊อกของ และจดั การกับออร์เดอร์ลกู ค้า แต่ถงึ อย่างไรก็คงเล่ยี งไม่ได้แล้ว ‘เกษตรกรต้องรู้จักปรับตัวถงึ จะอยู่รอดในยุค 4.0’ ค�ำพูดของอาจารย์ในรายวิชาหน่ึงตอนเรียนอุดมศึกษา เธอ เห็นด้วยอย่างไม่มีข้อกังขา ยิ่งการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นมากเท่าไหร่ เราก็ต้องรู้จกั ปรบั วถิ ีชีวติ ตัวเองให้กลมกลนื ขณะท่ีก�ำลังโพสต์ภาพแคคตัสแล้วจัดการแชร์ไปยังเพจต่างๆ ข้อความหนง่ึ กเ็ ด้งเข้ามา ดนิ : สวสั ดคี รับ ต้องการส่ังแคคตัสห้าร้อยต้น สำ� หรบั ตกแต่ง ภายในส�ำนกั งาน ปณั ศรชอ็ กจนตาเหลอื ก เธออ่านข้อความนน้ั ซำ�้ ไปมาอกี หลาย รอบกว่าที่จะจัดการกับสติตัวเองแล้วน้ิวเรียวก็พิมพ์ข้อความตอบ กลับไป ปนั รกั : สวสั ดคี ะ่ ไมท่ ราบวา่ ลกู คา้ ตอ้ งการแบบไหนคะ รา้ นเรา 32 ตราบนน้ั ฉนั รกั เธอ

มีแหล่งเพาะพันธุ์แคคตัสขนาดใหญ่ สามารถจัดหาได้ตามจ�ำนวนที่ ต้องการเลยค่ะ หรือจะเข้ามาดูทรี่ ้านก่อนก็ได้นะคะ ดิน : ครับ จริงๆ เม่ือเช้าผมเข้าไปร้านคุณมาแล้ว เห็นต้น กระบองเพชรน่ารกั ๆ เยอะเลย คดิ ว่าร้านคณุ น่าจะมจี ำ� นวนเท่าท่ผี ม ต้องการ ปัณศรย่นคว้ิ เธอรบี คลกิ เข้าไปรูปโพรไฟล์ลกู ค้าคนใหม่ ภาพ ทเ่ี หน็ คอื รา่ งสงา่ งามในชดุ สทู เรยี บหรู ใบหนา้ คลา้ มคม ควิ้ หนา ดวงตา เรียวรีพราวระยับ จมูกโด่ง ผิวสีแทน แค่แวบแรกเธอก็จำ� ได้ทันทีว่า เป็นเขา แดนดนิ ... ท้ังท่ีสบายใจไปแล้วแท้ๆ ว่าเขาจ�ำเธอไม่ได้และคงไม่ได้ผูกใจ เจ็บอะไร แต่เพียงแค่เห็นหน้า ใจเธอก็กระตุกวูบขึ้นมาอย่างไม่อาจ ควบคุมได้ ดิน : ผมสามารถเข้าไปดูสินค้าได้เม่ือไหร่ครับ ขอเป็นช่วงที่ ลกู ค้าไม่มาก เพราะคิดว่าอาจต้องใช้เวลาสกั หน่อย ข้อความเด้งข้ึนมาอีกครั้งบนหน้าจอ เร่งเร้าให้เธอเลิกคิดเร่ือง อดีตแล้วกลับมาสนใจปัจจุบัน เธอรีบพิมพ์ข้อความนัดหมายวันและ เวลากลบั ไป เมอ่ื ไตรต่ รองดแี ลว้ จนแนใ่ จวา่ คนระดบั แดนดนิ ซอ้ื แคคตสั ทีละห้าร้อยต้นไม่น่าเป็นเรอ่ื งหลอกลวง ถงึ แม้ว่าตอนนภ้ี าพเบอ้ื งหลัง ของชายหนุ่มจะมีเงาด�ำมืด ไม่รู้ว่าเป็นคนดีหรือร้าย แต่นั่น...มันคง คนละเรื่องกับการขายของน่นี า ชาวบ้านละแวกน้ีไม่มีใครไม่รู้จัก แดนดิน วิริยะไพศาล นักธุรกิจหนุ่มผู้เป็นเจ้าของโรงไฟฟ้าท่ีผลิตกระแสไฟฟ้าจากพลังงาน ถ่านหินท่ีเป็นประเด็นโด่งดังไปเมื่อหลายเดือนก่อน เร่ืองผลกระทบ ต่อมลภาวะจนเกิดการประท้วงจากชาวสวนว่าอาจมีผลกระทบต่อ อณุ หภมู ิปกติ 33

พืชพรรณทางการเกษตร การประทว้ งคงยงั ไมย่ ตุ งิ า่ ยๆ หากอาทติ ยซ์ งึ่ เปน็ ตวั แทนผชู้ มุ นมุ ขณะนน้ั ไมถ่ กู ลอบยงิ เสยี กอ่ น และเหตกุ ารณค์ รง้ั นนั้ กท็ วคี วามเกลยี ด ชังในตวั เขาเพิ่มมากข้ึน แน่นอนว่าการปรากฏตัวในทส่ี าธารณะย่อม ไม่ใช่เร่ืองดีในตอนนี้ ดังนั้นปัณศรจึงเข้าใจอยู่ว่าที่เขาไม่ต้องการมา ท่รี ้านในช่วงเวลาท่มี ลี ูกค้าเยอะ เหตุผลนก้ี ็อาจเป็นส่วนหนึง่ ลูกค้าร้านปันรักเริ่มซาช่วงเวลาเย็นย�่ำ เป็นเวลาเดียวกับที่ แดนดนิ ปรากฏตัว ชายหนุ่มไม่ได้เดินเข้าไปในร้านทันที แต่ยืนมองอยู่ด้านนอก ครู่หนึ่ง ภาพทีเ่ หน็ คอื ร่างอวบกำ� ลังวุ่นอยู่กับการทำ� อะไรสกั อย่างหลัง เคานเ์ ตอร์ ภายในรา้ นทอ่ี อกแบบใหเ้ ปน็ กระจกรอบดา้ นสวา่ งไสวดว้ ย โคมไฟระย้า นอกจากแตงกวาท่ีก�ำลังเก็บข้าวของบนโต๊ะของลูกค้า ที่เพิ่งลกุ ไป ภายในร้านก็ว่างเปล่า ไม่มีลูกค้าแม้แต่คนเดยี ว “ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยเห็นธุรกิจอะไรท่ีรอวันเจ๊งเท่าร้านต้นไม้ ไร้สาระนเ่ี ลย” ชายหนุ่มหร่ีตาลงเป็นท่าทางปกติของคนที่สบอารมณ์กับอะไร สักอย่าง ก่อนเดินไปตามทางทอดยาวสู่ตัวร้าน ผ่านดงแคคตัสที่ เรยี งรายตลอดทางเดนิ หลายต้นแขวนเป็นแพเพือ่ ให้เลอื กหยิบง่ายๆ หลายตน้ ถกู จดั วางไวอ้ ยา่ งสวยงามบนชน้ั วางทถี่ กู คดั สรรมาหลากหลาย รปู แบบ แต่เช่นเคย แดนดนิ เป็นพวกไม่สนใจความงามจากอะไรพวกนี้ สิ่งสวยงามอย่างเดียวในชีวติ เขาคือยอดเงนิ ทเ่ี พม่ิ ข้นึ ในบัญชี นอกน้นั ...ไร้สาระ “สวัสดคี รบั ” เมอื่ เข้ามาในร้าน ใบหน้าเรยี บเฉยติดเบ่ือหน่าย ก็เปลีย่ นเป็นยม้ิ สดใสในทันที “สวสั ดคี ะ่ คณุ ลกู คา้ ทน่ี ดั ไวใ้ ชม่ ย้ั คะ” แตงกวารบี วางมอื ทกี่ ำ� ลงั 34 ตราบนน้ั ฉันรกั เธอ

เช็ดโต๊ะเข้ามาต้อนรบั เดก็ สาววยั สบิ เจด็ ปี ภมู ลิ ำ� เนาเปน็ คนโคราชตงั้ แตก่ ำ� เนดิ รปู รา่ ง ผอมบางคลอ่ งแคลว่ วอ่ งไว ยมิ้ แปน้ ตอ้ นรบั แขกดว้ ยใจรกั ในบรกิ าร แต่ ความจริงแล้วส่วนหน่ึงก็เป็นเพราะความหล่อเหลาผิดจากคนแถวน้ี อย่างเด่นชัดของแดนดิน ขนาดท่ีคงจะเป็นหนึ่งในพันของคนท่ีนี่ที่ ไม่ได้เกลียดชายหนุ่มตรงหน้า เพราะเหตุผลอันไม่น่าเป็นเหตุผลเลย น่ันคือเขาหล่อ “ใชค่ รบั ” เขายม้ิ ใหเ้ ดก็ สาว ไมน่ านปณั ศรกเ็ ดนิ ออ้ มเคานเ์ ตอร์ ออกมาในสภาพท่ีสวมผ้ากันเปื้อน ใบหน้ากลมเย้ิมไปด้วยเหงื่อท้ังท่ี อยู่ในห้องแอร์ สภาพดแู ม่ค้าสุดๆ ไปเลย ถ้าบอกว่าเขาจบี ยายน่ี จะมคี นเช่ือจรงิ เหรอ “คุณคะ คุณ...” ปัณศรเรียกเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนิ่งงันไปเลย เมอื่ เหน็ หนา้ เธอ ทง้ั ทเ่ี ธอกลา่ วสวสั ดตี งั้ สามรอบแลว้ เขากไ็ มห่ อื ไมอ่ อื สกั คำ� แดนดินรู้สึกตัวจึงต้องรีบปั้นหน้าให้เหมือนว่าเมื่อครู่เขาไม่ได้ คดิ อะไรเลวรา้ ย ไมไ่ ดค้ ดิ เลยวา่ อยากหนั หลงั แลว้ เดนิ กลบั ออกไปมาก แค่ไหน “ครับ?” “คณุ เป็นอะไรหรอื เปล่าคะ อยู่ดีๆ กน็ ง่ิ ไป” “ผมจะเผลอตวั ทุกที เวลาทีเ่ ห็นของสวยๆ งามๆ” ปัณศรเลกิ คว้ิ หนั ซ้ายหันขวาเพ่ือให้รู้ว่า ‘ของสวยๆ งามๆ’ ท่ี เขาว่าคืออะไร แต่ด้วยใจบริสุทธิ์...เขาคงหมายถึงต้นแคคตัสที่เธอใช้ ประดับประดาในร้านน่นั แหละ “คุณน่ีดูหลงใหลเจ้าพวกแคคตัสมากๆ เลยนะคะ ดีเลยค่ะ คุณมาถูกทแ่ี ล้ว” “อะไรนะครับ” อุณหภมู ิปกติ 35

“ก็แคคตัสไม่ใช่เหรอคะ ท่ที ำ� ให้คุณมองตาค้างอยู่แบบน้ี” แดนดินแทบจะเอาหัวโหม่งพื้นโลก ทั้งที่เขาหมายถึงเธอ แต่ เธอกลบั มองว่าเขากำ� ลงั ช่ืนชมต้นกระบองเพชรไร้สาระนนั่ เป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่ ไม่โง่เกนิ ไปกค็ งจะซอื่ บอื้ “เดย๋ี วเชญิ คณุ ทางนเี้ ลยนะคะ ฉนั ขอเวลาลา้ งมอื ถอดผา้ กนั เปอ้ื น หน่ึงนาท”ี แดนดนิ มองคนทว่ี ง่ิ ปรดู๊ ไปหลงั เคานเ์ ตอรอ์ ยา่ งไมร่ จู้ ะทำ� อยา่ งไร หรือพูดอะไร นอกจากตอบออกไปส้นั ๆ ว่า “ครบั ” พอลา้ งมือ ซบั เหงื่อบนใบหนา้ ถอดผา้ กันเปอื้ น สาวอวบ ที่ดูขะมุกขะมอมก็ดูได้ขึ้นมาเล็กน้อย แต่แดนดินก็ยังรู้สึกอยู่ดีว่าเธอ ช่างไม่มีอะไรน่าดเู อาเสียเลย ถ้าขนื เป็นอย่างนี้ แผนการจีบเพอื่ ใช้เธอเป็นสะพานข้ามไปหา นายอาทติ ย์คงจะไม่มวี ันส�ำเรจ็ เป็นแน่ “สวยมากครับ คุณรับมาทง้ั หมดเลยหรอื ” “บางส่วนก็เพาะเองค่ะ แต่ส่วนน้อย ถ้าคุณแดนดินต้องการ จ�ำนวนมากถึงห้าร้อยต้น ฉันสามารถส่ังจากไร่ตะวันฉายได้ภายใน ไม่เกินสองสปั ดาห์ค่ะ” แดนดินสีหน้าเจ่ือนไปจนอีกฝ่ายจับสังเกตได้ เขาไม่ตอบอะไร ยิง่ ทำ� ให้เธอร้อนใจ “คณุ ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าคะ” “ผมเกรงว่าถา้ เจ้าของไร่เขาร้วู ่าคนซอ้ื เปน็ ผม เขาจะไมข่ ายให้ นะ่ สคิ รับ” ปัณศรเบกิ ตากว้าง เธอลืมเรอื่ งน้ไี ปเสยี สนทิ เพราะมัวแต่ดใี จ ที่มีออร์เดอร์สินค้าเข้ามาเยอะแท้ๆ “ฉันลืมไปเลยว่าคุณมีปัญหากับ 36 ตราบน้นั ฉนั รักเธอ

พ่.ี ..เอ่อ คุณอาทิตย์ เจ้าของไร่ตะวันฉาย” “ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเขาหรอกครับ” แดนดินตอบด้วย นำ�้ เสียงทเ่ี ตม็ ไปด้วยความไม่สบายใจ “แต่เขาต่างหาก ท.ี่ ..” ปัณศรไม่ได้นึกถึงปัญหาข้อน้ีจรงิ ๆ ถึงเรอ่ื งราวระหว่างแดนดิน กับอาทิตย์จะเป็นข่าวใหญ่อยู่ร่วมสัปดาห์ แต่เธอเองก็เป็นคนนอก ไมไ่ ดร้ ตู้ น้ื ลกึ หนาบางอะไรมากไปกวา่ ทค่ี นทวั่ ไปรเู้ ลย แมท้ แ่ี ดนดนิ พดู จะมสี ่วนเป็นไปไดอ้ ย่บู ้าง แตเ่ ธอกเ็ ชอื่ มน่ั ว่าวนั ฟา้ ใหมจ่ ะมเี หตผุ ลพอ ในเมื่อศาลยังไม่ตัดสนิ ก็เท่ากบั ว่าแดนดินยงั บรสิ ุทธิ์ หรือว่าเธอมองโลกในแง่ดีเกินไป เพราะถ้าผลการตัดสินของ ศาลออกมาว่าแดนดินคอื ผู้บงการ กเ็ ท่ากบั ว่าเขาเป็นคนร้ายทีฆ่ ่าคน ได้เชยี วนะ “คณุ ปณั ศรกค็ งคดิ เหมอื นกนั ใชม่ ยั้ ครบั วา่ ไรต่ ะวนั ฉายจะไมย่ อม ขายของให้ผม ผมเข้าใจนะครับ สถานการณ์ตอนนีม้ ันชวนให้เชื่อว่า ผมเป็นคนทำ� จริงๆ” เห็นใบหน้าเศร้าๆ ของเขาแล้ว คนจิตใจอ่อนไหวก็อดสงสาร ไม่ได้ เธอเช่อื คนง่ายเกินไปไหม หากจะเช่ือว่าเขาอาจไม่ได้ทำ� “ฉนั ไม่ได้คิดว่าคณุ เป็นคนท�ำนะคะ” ปัณศรแอบไขว้นิว้ เพราะ โกหก แนน่ อนละ เธอเคยคดิ วา่ เขาเปน็ คนทำ� เพราะความคดิ อนั ตน้ื เขนิ เขาว่ากันมาเธอก็ว่าตามไป ไม่ได้ไตร่ตรองให้ดีก่อน “ต�ำรวจไม่มี หลกั ฐานว่าคุณท�ำ ก็ถือว่าคณุ ยังเป็นผู้บรสิ ทุ ธอ์ิ ยู่ อย่าคิดมากนะคะ” “บางทผี มกอ็ ยากใหต้ ำ� รวจไดห้ ลกั ฐานไวๆ คนจะไดร้ คู้ วามจรงิ เสียทีว่าผมไม่ได้ท�ำ” “เอาเป็นว่าฉันคนนึงที่เช่อื ว่าคุณไม่ได้ท�ำ สู้ๆ นะคะ” เธอบอก ด้วยใบหน้าระบายยมิ้ แดนดินเผลอสบตาพราวระยับอย่างลมื ตวั ยายนเ่ี ป็นเด็กน้อย จรงิ ๆ เลยนะ อุณหภูมิปกติ 37

แบบนแี้ หละ...ง่ายดี “คุณเชือ่ ผมจริงๆ เหรอ” “ใช่ค่ะ ฉันเช่อื จริงๆ ว่าคุณไม่ได้ทำ� ยอมรบั นะคะว่าตอนแรก ฉันก็อดคิดแบบคนอื่นๆ ไม่ได้ นั่นเพราะฉันยังไม่เคยได้สัมผัสตัวตน จรงิ ๆ ของคุณ ตอนน้แี ค่ได้คยุ กบั คณุ กไ็ ด้เหน็ ว่าคณุ เป็นคนสภุ าพ คง ไม่ทำ� อะไรร้ายๆ แบบนัน้ หรอก” ปัณศรพูดตามท่คี ดิ ก่อนทีจ่ ะเบิกตา กว้างด้วยความตกใจ “ตายจรงิ ทงั้ ทเี่ พ่งิ พบกันแท้ๆ ฉนั กลับพดู อะไร เลอะเทอะไปเรือ่ ยเลย ขอโทษนะคะ” “ไม่หรอกครับ คุณน่ะท�ำให้ผมสบายใจข้ึนมากเลยต่างหาก” แดนดินส่งสายตาแพรวพราว ปัณศรไม่รับรู้ความนัยจากดวงตาคมเข้มของเขาจึงยิ้มกลับไป อย่างจรงิ ใจ “ด้วยความยนิ ดคี ่ะ” จากนน้ั รา่ งอวบทสี่ งู เพยี งไหลข่ องคนตวั โตกเ็ ดนิ นำ� เขา้ ไปในโดม ท่ีเต็มไปด้วยกระบองเพชรหลากหลายสายพันธุ์ เธอมีความรู้เร่ือง แคคตัสในระดับท่ีมากพอสมควร เพราะผ่านการศึกษาค้นคว้าอย่าง ลกึ ซงึ้ กอ่ นจะเปดิ รา้ น อนั ทจี่ รงิ เธอไมไ่ ดห้ ลงใหลมนั เทา่ ใดนกั ทกุ อยา่ ง เรม่ิ ต้นจากวันฟ้าใหม่ท้งั หมด รายนั้นอะไรๆ ก็น่าสนใจไปหมด ส่วน เธอเพงิ่ จะมาชอบตอนทีค่ ลกุ คลีอย่างจริงๆ จังๆ เมื่อไม่นานมาน้ี “เท่าท่ดี มู าทง้ั หมดนี้ คณุ ชอบม้ยั คะ” เธอบอกเม่ือพาเขาเดนิ ดู จนทว่ั แล้ว “ชอบครับ” ฟ้าสลัวก่อนหน้านก้ี ลายเป็นความมืดปกคลุมไปท่วั บริเวณ แต่ แสงไฟสีส้มนวลตาก็ยังส่องสว่าง ปัณศรเงยหน้าข้ึนก็พบว่าดวงตา คมเข้มจับจ้องมาทเี่ ธอ รอยยิ้มกระจ่างของปัณศรค่อยๆ จางลง ไม่รู้ว่าทำ� ไมดวงตา คู่นน้ั ถงึ ได้ท�ำให้เธอหวั่นไหวอย่างทีไ่ ม่เคยเป็นมาก่อนในชีวติ 38 ตราบน้ันฉนั รกั เธอ

“เอ่อ...” หญิงสาวหันซ้ายหันขวาด้วยความประดักประเดิด เอาจริงๆ เขาก็หล่อมากอย่างที่แตงกวาว่านั่นแหละ มายืนจ้องกัน แบบนี้ คนไม่เคยมีความรักก็อดหวั่นไหวไม่ได้ แต่อย่าคิดอะไรไป มากกว่าน้ีเลย คนอย่างเธอมีความรู้สึกแบบนี้กับใครก็เท่ากับหักอก ตัวเองต้ังแต่ยังไม่ทันเร่ิม “งั้นเราเข้าไปตกลงเร่ืองของกันข้างในร้าน เลยดมี ้ยั คะ” “ผมคดิ วา่ พรงุ่ นค้ี อ่ ยมาคยุ ใหมด่ กี วา่ งานทบี่ รษิ ทั ผมอกี ตงั้ สาม อาทติ ย์ คดิ ว่าน่าจะยงั พอมีเวลา แต่วันนผี้ มมีนัดเข้ามากะทันหันเลย ต้องรีบไปน่ะครับ” “อ้อ อย่างน้ันก็ได้ เอาท่ีคุณแดนดินสะดวกเลยนะคะ จะมา เมอื่ ไหร่ เข้ามาได้ทกุ เมือ่ เลย” ปัณศรกล่าวอย่างสภุ าพเป็นทางการ “ครบั ถา้ งนั้ ผมขอเบอรค์ ณุ ไดม้ ย้ั ครบั สะดวกกวา่ ทกั ผา่ นแชต” “ได้สิคะ” เธอรบี บอกเบอร์เขาโดยไม่ลังเลเลยสักนดิ ว่าแดนดิน อาจหวงั อะไรมากกว่าติดต่อเร่ืองงาน เธอไมม่ คี วามจำ� เปน็ ตอ้ งลงั เล เพราะตง้ั แตเ่ กดิ มาปณั ศรไมเ่ คย มีผู้ชายคนไหนเข้ามาจีบหรือหวังอะไรจากตัวเธอเลยสักครั้ง และ ชีวิตนค้ี งไม่มงี ่ายๆ ด้วย เม่ือแลกเบอร์กันเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็เดินมาส่งแดนดิน ที่รถ พอเห็นเมอร์เซเดส-เบนซ์สีขาวนวลจอดอยู่หน้าร้าน ดวงตาก็ เบกิ กว้างขึน้ “โอ้โห รถสวยจงั เลยค่ะ” แดนดนิ แอบยม้ิ กรมิ่ ผหู้ ญงิ รอ้ ยทงั้ รอ้ ยไมม่ ใี ครไมช่ อบผชู้ ายรวย ท่ีบอกว่าไม่ได้มองกันท่ีฐานะเงินทองก็แค่คำ� พูดสวยหรูท่ีทำ� ให้ตัวเอง ดูดีเท่านน้ั แหละ เฮอะ! ผู้หญงิ “ชอบรถเหมอื นกนั หรอื ครับ” อณุ หภมู ิปกติ 39

“ไม่หรอกค่ะ ฉันไม่ได้ชอบรถเป็นพิเศษ แค่เห็นว่าเป็นเบนซ์ ตามันกโ็ ตเองโดยอัตโนมตั นิ ่ะค่ะ” ปัณศรบอกตามท่คี ดิ นยั น์ตาเป็น ประกายวบิ วับ คนทคี่ ดิ วา่ อกี ฝา่ ยจะมคี ำ� พดู สวยหรถู งึ กบั ชะงกั ไป ไมค่ ดิ วา่ เธอ จะพดู ออกมาตรงๆ โดยไม่คดิ รักษาภาพลกั ษณ์ของตวั เอง และแม้ว่า จะแปลกใจ แต่ชายหนุ่มก็ยังเดินตามแผนต่อไป “ถ้าคณุ ชอบ ว่างๆ ไปนงั่ รถเล่นกับผมได้นะครับ” “หือ?” หัวใจปัณศรกระตุกวูบ ไม่ใช่แค่เพราะเนื้อความใน คำ� พดู ของเขา แต่น�้ำเสียงกรุ้มกรมิ่ น่นั ด้วยที่ทำ� ให้เธอใจสั่น “พูดจริงๆ นะครับ ผมมาอยู่ท่ีน่ีไม่ค่อยรู้จักใคร ถ้ามีเพ่ือน กนิ ข้าวบ้างกค็ งจะดี” ปัณศรไม่ตอบอะไร เพราะพูดไม่ออก เธอน่งิ ไปจนแดนดนิ ต้อง เอ่ยต่อ “ขอโทษ ผมลืมไปเลยว่าบางทคี ณุ อาจไม่ได้เหน็ ผมเป็นเพอื่ น” “เปล่านะคะ” เธอปฏเิ สธอย่างตระหนก “ฉันไม่ได้คิดแบบนน้ั นะคะ แต่ฉนั เกรงใจว่าคณุ จะลำ� บากเปล่าๆ” “ผมไม่ล�ำบากหรอกครับ แต่ถ้าคณุ พูดแบบนี้ แสดงว่าเราเป็น เพ่อื นกันได้ใช่มัย้ ครบั ” “คะ?” “ผมอยากเป็นเพอ่ื นกบั คณุ จริงๆ นะ ถึงได้คยุ กันไม่กีค่ รงั้ แต่ ผมก็รู้สึกถูกชะตากับคุณ ถ้าไม่รังเกียจ รับผมเป็นเพื่อนสักคนจะได้ ม้ยั ครับ” ปัณศรยังอง้ึ อยู่ โดยปกตเิ ธอไม่ค่อยได้รับเกียรตจิ ากใครแบบน้ี มาก่อน โดยเฉพาะกับผู้ชาย พวกเขาไม่เคยชายตามองเธอด้วยซำ้� ซ่งึ เธอรู้ดีว่าเพราะอะไร และไม่เคยคดิ ใส่ใจเพราะไม่เห็นถึงความสำ� คัญ แต่พอได้รับมันจรงิ ๆ ก็อดรู้สึกดีไม่ได้ ยิ่งคนทมี่ อบความรู้สกึ นี้ให้เป็น 40 ตราบนัน้ ฉันรักเธอ

คนระดบั ทส่ี งู เกนิ เอื้อมอย่างแดนดนิ ด้วยแล้ว ใจเธอก็ปั่นป่วนแปลกๆ “ด้วยความยนิ ดีค่ะ” “ถ้าอย่างนน้ั ผมขอเรียกคุณว่า...” “ไอ้หนุนค่ะ” ปัณศรบอกพลางหัวเราะเมื่อเห็นสีหน้าแปลกไป อย่างกะทนั หนั ของเพ่ือนใหม่ “เพอื่ นๆ ฉันเรยี กแบบนน้ั จรงิ ๆ นะคะ ไม่มใี ครเรียกฉันว่าขนนุ สักคน” “งั้นผมขอเป็นเพื่อนคนแรกท่ีเรียกคุณว่าขนุนก็แล้วกันนะครับ ส่วนคณุ เรยี กผมว่าดนิ เฉยๆ กไ็ ด้” แดนดินรู้สึกว่าตัวเองย้อนวัยไปสักย่ีสิบปีเม่ืออีกฝ่ายย่ืนมือมา สมั ผสั มือเขาอย่างธรรมเนียมสากล จะว่าไปแล้วเขาอายหุ ่างจากเธอ เยอะมาก น่าจะเกอื บสบิ ปีได้ เธอควรเรยี กเขาว่าพ่ี แต่ช่างปะไร เขา ไม่ได้จริงจังกับมิตรภาพคร้ังนี้สักเท่าไหร่อยู่แล้ว พอได้ทุกอย่างที่ ต้องการกเ็ ป็นอนั จบ “คณุ ดนิ ” เธอเรยี กเขาตามคำ� รอ้ งขอ ไมก่ คี่ รง้ั ทเ่ี ธอจะรสู้ กึ ยมิ้ ได้ ท้งั ปากท้ังใจ ภายในใจอิ่มเอมไปด้วยความยนิ ดี “ผมกลับก่อนนะครับ แล้วพรุ่งนจี้ ะมาใหม่” “ขบั รถดๆี นะคะ” อุณหภมู ิปกติ 41