วิวาห์รั้นรัก ของ ดวงมาลย์

๑ ไมค่ าดคดิ “น้าบกมา!” เสยี งกระซบิ กระซาบของพนกั งานสาวๆ ดงั แวว่ ไปทว่ั บรเิ วณโถงดา้ น หน้าอนั หรูหราของโรงแรม The Nava Green Bangkok เม่ือหนุ่มใหญ่ หน้าตาคมเขม้ กา้ วเขา้ มา รปู ร่างสงู สมารต์ ในชดุ เสอ้ื เชติ้ สดี ำ� พบั แขนถงึ ศอก กับกางเกงยีนสีเดียวกันขนาดพอดีตัว เสริมขายาวให้ดูเพรียวกระชับ จินตนาการได้ไม่ยากว่ากล้ามเน้ือซึ่งซุกซ่อนอยู่ด้านในคงจะแข็งแรงฟิต เปร๊ียะเหมือนกับท่อนแขนและหน้าอกซง่ึ เผยให้เห็นชดั เจนกว่า ผิวสแี ทนของเขามีเสนห่ ์ชวนมอง รวมกบั บุคลกิ ขรมึ ๆ น่าค้นหา ยิ่ง ท�ำให้สาวแก่แม่ม่ายท้ังหลายในโรงแรมต่างพากันแอบปลื้มไม่น้อยไปกว่า บรรดาเจ้านายหนุ่มท้งั สีข่ องตระกลู จารุบวรกิจเลย พนกั งานสาวๆ ทเ่ี คานเ์ ตอรม์ องตามขวญั ใจกนั ตาเยมิ้ รบี ยกมอื ไหว้ เมือ่ เขาผนิ หน้ามามอง แม้จะรู้ว่ารมิ ฝีปากภายใต้ไรหนวดเขยี วจางๆ จะกด ย้มิ ให้ตามมารยาท แต่ก็อดหวั่นไหวไม่ได้ กระทงั่ หนมุ่ รา่ งสงู เดนิ เขา้ ดา้ นในไปแลว้ สามสาวตา่ งวยั จงึ คอ่ ยถอน

8 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก หายใจพรืดออกมาแทบจะพร้อมกนั “โอ๊ย...ละลาย” เสยี งครางของรนุ่ พใี่ หญส่ ดุ ทำ� ใหพ้ นกั งานใหมท่ เ่ี พง่ิ เรมิ่ งานไดส้ องวนั ต้องถามด้วยความสงสยั “น้าบกเป็นน้าของใครเหรอคะพแ่ี ป๋ว หล่อเข้มอะไรเบอร์น้ี ตอนเขา ยิม้ นกถงึ กับขาสนั่ เลยค่ะ” “ญาติคุณวรรษมนน่ะ เป็นน้องชายบุญธรรม เลยมีศกั ด์ิเป็นน้าของ บรรดานายของพวกเราดว้ ย ทง้ั ทอี่ ายกุ ไ็ มไ่ ดห้ า่ งกนั มากเทา่ ไหร่ แตพ่ นกั งาน เรยี กว่า ‘น้าบก’ จนติดปาก จรงิ ๆ เขาชื่อคณุ บรุ ีจ้ะ” “หลอ่ แลว้ ยงั ใจดอี กี นะคะ ใหพ้ นกั งานเรยี กวา่ นา้ ได้ ดไู มถ่ อื ตวั เลย” “เหมอื นจะไมถ่ อื ตวั แตก่ เ็ ขา้ ถงึ ยากจะ้ ” สาวอกี คนแทรกขนึ้ “นอกจาก คุณมนกับลูกๆ ทั้งส่ีคนและคุณนางแล้ว น้าบกเหมือนจะสร้างก�ำแพง กนั คนอน่ื ไวห้ มด พดู น้อย ขรมึ ๆ พวกเราบางคนท�ำงานมาหลายปี ยงั ไม่มี โอกาสได้พูดด้วยสักคำ� และปกติน้าบกจะอยู่ทีน่ ครนายก ไม่ค่อยได้ลงมา กรุงเทพฯ หรอก” “อ้าว...แบบนก้ี แ็ ย่สิคะพษ่ี า นกจะขอเป็นแฟนคลับซะหน่อย พอฟัง แบบนี้แล้วฝ่อเลย” “น้าบกเป็นผู้ชายท่ีน่าค้นหาจะตาย แบบนี้ไงพวกเราถึงได้ปล้ืม พ่อม่ายเนื้อหอม อายุสามสิบห้ากรุบกริบแบบนีแ้ หละคือพ่อของลกู ” “ใจเยน็ ค่ะพ่แี ป๋ว ถามน้าบกก่อนไหมว่าเขาจะเอาพหี่ รือเปล่า” “เด๋ียวเถอะยายษา” รุ่นพ่ีซัดเผียะท่ีแขนคนแซวพร้อมส่งค้อนให้ กอ่ นจะพากนั หวั เราะครกึ ครน้ื ถอื เปน็ การเมาทม์ อยกนั พอหอมปากหอมคอ ตามประสา ให้รู้สึกกระชุ่มกระชวยเวลาบรุ มี าเยี่ยมเยียนท่นี ี่ “น้าบกเคยแต่งงานแล้วเหรอคะพ่แี ป๋ว” พนกั งานใหม่ยงั คาใจคำ� พดู เมอื่ ครู่ “ใชจ่ ะ้ แตภ่ รรยาตายไปแลว้ พอนา้ บกโสด สาวๆ อยา่ งพวกเรากเ็ ลย

ด ว ง ม า ล ย์ l 9 มคี วามหวงั อีกคร้ัง เอ...ว่าแต่ลมอะไรพดั น้าบกมาวันนี้นะ” “นน่ั สิคะพแี่ ป๋ว เรอื่ งคณุ จณิ หรอื เปล่า” “พีว่ ่าน่าจะเร่อื งคณุ จา” “หรือจะมาธุระให้คณุ มน คุณจักร และคุณนาง” “สรปุ ว่ามาหาคุณจนิ น่ั แหละ คงคิดถงึ ” “โอย๊ ...เดยี๋ วคะ่ พๆ่ี ” พนกั งานใหมม่ องรนุ่ พท่ี ง้ั สองคยุ กนั ดว้ ยหนา้ ตา เหลอหลา แล้วต้องรบี ทำ� ท่ายกมอื ขอเวลานอก “พแ่ี ป๋วกับพ่ีษาคยุ อะไรกนั คะเน่ยี แถมยงั มชี อ่ื คนเยอะแยะไปหมด นกตามไม่ทนั แล้ว” “วุ้ย...เรื่องมันยาว เดี๋ยวค่อยไล่เรียงให้ฟังทีหลัง โน่นแน่ะ มีแขก กรุ๊ปใหญ่เข้ามาพอด”ี สามสาวรบี สำ� รวมกริ ยิ า ตอ้ นรบั คณะทวั รช์ าวตา่ งชาตจิ �ำนวนรว่ มรอ้ ย ชีวิตกันมือเป็นระวิง แต่ก็คอยช�ำเลืองไปยังฝั่งห้องท�ำงานของผู้บริหาร โรงแรมเป็นระยะ เผื่อจะเห็นบรุ ีเดินไปเดินมาให้ชื่นใจบ้าง เพราะหลงั จาก วันน้ีแล้ว ก็ไม่มีใครคาดเดาได้เลยว่าเขาจะเข้ามาอีกทีเมอ่ื ไร บุรีเดินเข้ามาในออฟฟิศด้วยความคุ้นเคย พนักงานแต่ละส่วน พากันลุกข้ึนยกมือไหว้แล้วน่ังทำ� งานต่ออย่างกระตือรือร้น มีเพียงนุจรีซ่ึง เป็นผู้จัดการโรงแรมเดินตามเข้าไปในห้องทำ� งานส่วนตัวด้วยคนเดยี ว ชายหนุ่มร่างสูงวางมือบนโต๊ะท�ำงานสะอาดสะอ้าน กวาดตามองดู ข้าวของต่างๆ ซ่ึงยงั เป็นระเบียบเหมือนเดิมแม้ว่าเขาจะเข้ามาใช้นานๆ ครั้ง ก็ตาม บนโต๊ะมแี ฟ้มเอกสารเปิดกางอยู่ นุจรบี อกทางโทรศัพท์ไว้ล่วงหน้า แลว้ วา่ เปน็ รายละเอยี ดของโครงการสรา้ งหอ้ งสมดุ ใหโ้ รงเรยี นในถน่ิ ทรุ กนั ดาร ทางภาคอสี านซง่ึ อยใู่ นความรบั ผดิ ชอบของเขา เพอ่ื เปน็ การตอบแทนสงั คม จากกลุ่มบรษิ ทั ในเครือจารุบวรกิจ เขายังไม่ได้อ่านมันในทนั ที แต่หันมาพยกั หน้าให้นจุ รซี ง่ึ กำ� ลงั ยืนรอ รับค�ำสงั่

10 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก “บอกจวิ ่าผมมาถึงแล้ว” “ค่ะ น้าบกจะรับกาแฟก่อนไหมคะ น่าจะพอมเี วลา” “ขอเหมือนเดิมกแ็ ล้วกนั ” “ได้ค่ะ นจุ จะรีบจดั การให้” หลังจากนุจรีออกไปแล้ว บุรีน่ังอ่านเอกสารเงียบๆ เพียงครู่เดียว กาแฟกถ็ ูกนำ� มาเสริ ์ฟ กลิ่นหอมของเอสเพรสโซ มคั คิอาโต ลอยเตะจมกู อบอวลไปท้ังห้อง เขาละความสนใจจากงานทันที “คุณจิก�ำลังลงมาจากห้องพักนะคะ ยังไงนุจขอตัวไปดูแลความ เรยี บร้อยข้างนอกก่อน” “ขอบใจ” กลน่ิ กาแฟชว่ ยใหส้ มองของบรุ ปี ลอดโปร่งขนึ้ มาก ปกตแิ ล้วเขาชอบ ดม่ื เอสเพรสโซสองชอตเพยี วๆ มากกวา่ สว่ นเอสเพรสโซ มคั คอิ าโต ซงึ่ เปน็ สตู รเพ่มิ นมนี้ มนั คอื ความผดิ พลาดจากการรับออร์เดอร์ในคราวแรก คอื สง่ั ไปอยา่ งหนง่ึ แตไ่ ดอ้ กี อยา่ งหนงึ่ เขาเลยวางมนั ทงิ้ ไวโ้ ดยไมแ่ ยแส จากนน้ั กค็ ยุ งานกบั จณิ ณะตอ่ ทวา่ เมอ่ื ลมื ตวั มอื ดนั ควา้ แกว้ ขน้ึ มาดม่ื เสยี อยา่ งนน้ั แล้วก็ต้องประหลาดใจรสชาติจนต้องเรยี กหาทุกครั้งทเี่ ข้ามาที่น่ี ทว่าในวนั นี้ เพียงยกกาแฟขึน้ จบิ หวั ค้วิ เข้มก็ขมวดเข้าหากัน “เดย๋ี วคุณนุจ” “คะ?” “เปลยี่ นคนชงหรือเปล่า” ผู้จัดการโรงแรมหน้าเจ่ือนทนั ที “เอ่อ...พอดคี นทีเ่ คยชงให้น้าบก วนั นีเ้ ขาลางานค่ะ” คนตวั ใหญ่สบถสองสามค�ำ นุจรีฟังไม่ออกหรอกว่าอะไร แต่รบั รู้ว่า เขากำ� ลังอารมณ์เสียอย่างหนัก “เด๋ียวนจุ ให้เดก็ ...” “ไม่ต้อง ไปท�ำงานเถอะ”

ด ว ง ม า ล ย์ l 11 นจุ รที ำ� หน้าเหมอื นอยากตายเมอ่ื ถูกไล่ จังหวะน้นั เองจริ ะยุกเ็ ดนิ เข้า มาในหอ้ งพอดี เหน็ บรรยากาศตงึ เครยี ด และกาแฟบางสว่ นกระฉอกหกอยู่ บนจานรองก็พอจะเดาได้ “กาแฟไม่ถกู ปากเหรอน้าบก” เขาตวดั สายตามองหลานชายคนรองโดยไมต่ อบ...รอู้ ยแู่ ลว้ ยงั จะถาม “วนั นคี้ นชงประจำ� ลาหยดุ คะ่ คณุ จ”ิ นจุ รเี ปน็ ฝา่ ยตอบดว้ ยเสยี งออ่ ยๆ จิระยุท�ำเสียงรับรู้ในคอ แล้วพยักหน้าให้พนักงานสาวออกไปก่อน จากนน้ั กเ็ ดนิ มาหยอ่ นตวั นง่ั ทข่ี อบโตะ๊ ใชม้ อื ปลดกระดมุ เสอ้ื เชติ้ ตรงหนา้ อก ออกหนงึ่ เมด็ เผยใหเ้ หน็ แผงอกรำ� ไร ถา้ สาวๆ เหน็ คงไดก้ รด๊ี กนั โรงแรมแตก แตส่ �ำหรบั บรุ มี นั เปน็ ภาพชนิ ตาเสยี แลว้ เพราะเหน็ กนั มาตง้ั แตอ่ อ้ นแต่ออก จริ ะยเุ ป็นหนุ่มหน้าตาคมเข้ม ผวิ ขาวสะอาดลออตา รปู ร่างสูงโปร่ง เหมอื นนายแบบ แตก่ ม็ กี ลา้ มเนอ้ื แนน่ ปง๋ั จบั ตรงไหนเปน็ เจอมดั แขง็ ๆ ทวา่ เม่ือสวมเสื้อผ้าแล้วดูไม่เป็นยักษ์หนอกใหญ่ก้ามปูเทอะทะ สรุปก็คือหุ่น พมิ พ์นยิ มของสาวๆ สมยั นี้นนั่ ละ คนเป็นน้าเหลือบมองแผงอกขาวๆ ของหลานนิดเดียว แต่ใช้เวลา จ้องใบหน้านานกว่า เพราะรอยคลำ้� ใต้ขอบตาของจิระยุท�ำให้เขานึกสงสาร หลานชายทต่ี อ้ งทำ� งานหนกั แทนฝาแฝดผนู้ อ้ งมารว่ มเดอื นแลว้ ทงั้ ๆ ทไี่ มใ่ ช่ หน้าท่ีของตัวเองเลยสักนิด “เสรจ็ ยังน้าบก เดย๋ี วเราต้องแวะบ้านก่อนไปสนามบิน” “แวะท�ำไม” เขาถามพร้อมเซ็นช่ือในเอกสารแกรกเดียวก่อนจะปิด แฟ้มลง เป็นอนั เสร็จภารกจิ ทีโ่ รงแรมในวันนี้ “แหนมโทร. มาบอกว่ามีคนมารอพบคณุ แม่ ถ้าไม่ได้เจอจะไม่ยอม กลับ เรายงั พอมเี วลา ผมเลยว่าจะแวะไปดูหน่อย” “พ่ีมนรู้หรือเปล่า” “ผมยังไม่ได้บอกคุณแม่ เผ่ือเป็นเร่ืองเล็กน้อยจะได้ไม่ต้องกวนใจ ท่าน แค่ดแู ลคณุ ยาย ดแู ลรสี อร์ตทเ่ี ชียงใหม่ ไหนจะต้องรบรากบั ไอ้จกั ร

12 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก และยายนาง คณุ แม่ก็ปวดหวั มากพอแล้ว” “กจ็ ริง เด๋ียว...น่นั แก...” เขามองตามแก้วกาแฟของตัวเอง เม่ือจู่ๆ จิระยุก็ยกมันขน้ึ ซด “อร่อยด”ี “แต่มนั ไม่เหมอื นเดมิ ” เขาตอบ หน้ามุ่ย “น้าบกเรอื่ งมาก รู้ตัวปะ” “เออ” แมจ้ ะทำ� ทา่ หงดุ หงดิ ใส่ แตเ่ อาเขา้ จรงิ กไ็ มม่ อี ะไร เพราะเขาสนทิ สนม กบั จริ ะยมุ ากทส่ี ดุ ในบรรดาหลานทกุ คน และยงั ดแู ลไรท่ น่ี ครนายกดว้ ยกนั ส่วนคนบริหารงานโรงแรมจริงๆ คือจิณณะ แฝดคนน้องของจริ ะยุ ทวา่ จณิ ณะเดนิ ทางไปทำ� ธรุ ะทอี่ เมรกิ า แฝดผพู้ จี่ งึ ตอ้ งลงมาดแู ลโรงแรมให้ ชัว่ คราว ซำ้� ร้ายตอนนีน้ ้องชายดนั ไปมีเรอ่ื งมรี าวในต่างแดน เขาและจริ ะยุ จึงต้องเดินทางไปท่ีน่ันเพื่อช่วยเคลียร์ปัญหาให้ ซึ่งภารกิจนี้มีเพียงคนใน ครอบครวั และนจุ รเี ทา่ นน้ั ทร่ี ู้ เพราะถา้ ขา่ วแพรส่ ะพดั ออกไปคงไมเ่ ปน็ ผลดี ต่อโรงแรมแน่ จริ ะยทุ ำ� งานในไรเ่ กง่ และยงั มคี วามเปน็ ผนู้ �ำสงู แตก่ เ็ ลอื ดรอ้ นอยมู่ าก เหมือนกับนาวาผู้เป็นพ่อไม่มีผิด เสียดายที่นาวาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุไป ตั้งแต่ลูกๆ ยังเด็กนัก จึงไม่มีโอกาสเห็นพวกเขาเติบโตเป็นหนุ่มและดูแล กิจการต่างๆ ให้เจรญิ ก้าวหน้าได้อย่างน่าภาคภูมใิ จ “มาอยู่โรงแรมเดอื นเดียว หน้าผ่องอย่างกบั ผู้หญงิ ” คนเป็นหลานโดนตอกกลับบ้าง ซ่ึงไม่เฉพาะแค่ใบหน้า แต่ทั้งคอ แขน และหน้าอกของจิระยทุ ี่เคยถกู แดดในไร่เผาจนแดง บัดนดี้ ขู าวเนียน ข้นึ ผิดตา “แรงว่ะน้าบก เดี๋ยวกลับไปอยู่ที่ไร่ก็หล่อเข้มเหมือนเดิมเองแหละ พ่อกับแม่จะผวิ ดีไปไหน” เหน็ หลานทำ� หนา้ เซง็ แลว้ กน็ กึ สะใจนดิ ๆ พน่ี อ้ งตระกลู นไี้ ดย้ นี มาจาก

ด ว ง ม า ล ย์ l 13 บุพการเี ต็มๆ ตวั ขาวจั๊วะต้ังแต่เด็ก เวลาไปเท่ียวทะเลหรอื ตากแดดนานๆ อย่างมากผิวกแ็ ค่แดง ใช้เวลาเพยี งไม่ก่วี ันก็กลับมาขาวดงั เดิม คร้ังหน่ึงจิระยุเคยเปรยว่าเกลียดผิวตัวเอง อยากได้สีแทนแบบเขา มากกว่า มนั ดเู ท่สำ� หรบั ผชู้ ายดว้ ยกนั ดงั นน้ั เมอ่ื ถกู แซวเรอ่ื งความขาวผอ่ ง เป็นยองใยท�ำนองน้ี หลานชายจึงออกอาการทกุ ครง้ั เอาคืนมันเร่ืองไหนไม่ได้ก็วกมาเรอื่ งน้ีแหละ เดีย๋ วกช็ นะมนั เอง “ห.ึ ..อย่าคิดว่าจะได้กลบั ง่ายๆ เร่อื งจณิ ยงั ไม่เคลียร์” เขาพูดดับฝัน หลานชาย “ไอ้จิณนะไอ้จิณ เจอตัวเม่ือไหร่จะตั๊นหน้าให้” จิระยุท�ำท่าขบเข้ียว เค้ยี วฟัน “แน่ใจ? จะตน๊ั หน้าหรือจะชวนกันไปซ่า?” “เกลียดน้าบกว่ะ รู้ทันตลอด” คนฟังหัวเราะเบาๆ เขารู้ทันหลานคนน้ี ก็เหมือนกับท่ีมันรู้ทันเขา ทกุ เรอ่ื งนัน่ ละ แต่แล้วบทสนทนาก็ต้องชะงัก เพราะเสียงเพลงจากสมาร์ตโฟนดัง ขัดจังหวะก่อน “จาโทร. มา” บุรบี อก แต่จริ ะยุรีบโบกไม้โบกมอื “คยุ กนั ไปเลย” “เออ” เขาตอบก่อนจะกดรับสายหลานชายคนโต “ว่าไงจา” “น้าบกเจอไอ้จิหรอื ยังครบั ” “เจอแล้ว จกิ อ็ ยู่ตรงนด้ี ้วย จะคุยไหม” “เปิดล�ำโพงเลยดกี ว่า” “ว่าไงพี่จา ถึงส่วนไหนของประเทศแล้ว” จิระยุถามเมื่อรู้ว่าพี่ชาย ต้องการพูดด้วย “ยงั อยภู่ เู กต็ พอดมี ปี ญั หาทฟ่ี ารม์ นดิ หนอ่ ย เดยี๋ วพรงุ่ นพี้ จ่ี ะรบี ขนึ้ ไป” “ฟารม์ หอยมกุ ปญั หาเยอะ เลกิ ทำ� แลว้ มาดแู ลโรงแรมแทนเถอะ ผม

14 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก จะได้กลับไร่ซะท”ี “มะเหงก ทกุ อยา่ งก�ำลงั ไปไดส้ วย ตดิ ขดั แคเ่ รอื่ งไมเ่ ปน็ เรอื่ งเทา่ นน้ั ” “ติดสาวมากกว่าละมง้ั ” คนเป็นน้องแซวอย่างรู้ทนั “ปากหมา” “กย็ ังดกี ว่าคนปากจัด แถมยงั ปากไม่ตรงกบั ใจ” “ไร้สาระ คุยเรอ่ื งแกก่อน น่ีเตรียมตัวเรยี บร้อยหรอื ยัง” “แน่ะ เปลีย่ นเรือ่ ง” “ซีเรยี สโว้ยไอ้น”่ี “เออๆ คนแคแ่ ซวเลน่ นา่ ผมเตรยี มตวั เรยี บรอ้ ยแลว้ ครบั หวั หนา้ ใหญ”่ จิระยุแสร้งท�ำเสียงขึงขัง ก่อนจะหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจจาก ปลายสาย “แล้วเคร่อื งออกกโ่ี มง” จามรว่าต่อ “ห้าโมง แต่เดีย๋ วคงต้องแวะบ้านก่อน มีคนมารอพบคณุ แม่” “ใครวะ” “ไม่รู้” “อ้าว” “แหนมมันไม่ได้บอก เอาเถอะ เด๋ยี วไปก็รู้เอง” “พเ่ี พ่งิ คุยกบั คณุ แม่เม่ือกี้ ไม่รู้ว่ามคี นมาหา จะได้บอกท่าน” “เดีย๋ วผมจัดการเอง ขอไปดกู ่อนว่าเป็นใคร มาหาทำ� ไม จะได้สรุป ให้คณุ แม่ฟังทีเดยี ว” “เอาง้นั ก็ได้ เออ...น้าบก คุณแม่ฝากบอกว่ามะรืนนีย้ ายนางจะต้อง เข้ากรงุ เทพฯ นะครบั งานสั้นๆ แค่สองวัน ตรงกับวนั หยดุ พอด”ี “จักรมาด้วยหรือเปล่า” เขาถามด้วยความเคยชนิ หลานสาวของเขายงั เรยี นมหาวทิ ยาลยั อยทู่ เ่ี ชยี งใหม่ เพง่ิ จะขนึ้ ปสี าม หมาดๆ เมอ่ื หนา้ รอ้ นทผ่ี า่ นมา มแี มวมองมาเจอตวั ตอนถา่ ยท�ำซรี สี ว์ ยั รนุ่ ท่ี สถาบัน เห็นความน่ารักสดใสของณาราท่ีโดดเด่นระดับดาวคณะก็รีบจีบ

ด ว ง ม า ล ย์ l 15 เข้าสังกัดทันที แถมยังเข้าทางพ่ีสาวและแม่บุญธรรมของเขาจนผ่านฉลุย ขนาดดัน้ ด้นมาขออนญุ าตเขาถึงนครนายกด้วยตัวเองอีกทาง อันที่จริงแล้วเขายังไม่อยากให้หลานสาวว่อกแว่กเร่ืองอ่ืนนอกจาก ตง้ั ใจเรยี นให้จบก่อน แต่ณาราเป็นเด็กดี ทำ� ให้ครอบครัวจารบุ วรกิจภมู ิใจ เสมอ ดังน้ันเมื่อหลานอยากหาประสบการณ์ชีวิตในแบบท่ีน้อยคนจะได้ สมั ผสั แถมวรรษมนยงั มอบหมายใหจ้ ลุ จกั รเปน็ ผดู้ แู ลหลานสาวใหเ้ ขาอยา่ ง ใกล้ชดิ น้าคนนจ้ี ึงค่อยเบาใจ แตม่ คี รงั้ หนงึ่ จลุ จกั รตดิ งานทรี่ สี อรต์ จรงิ ๆ เนอื่ งจากวรรษมนลม้ ปว่ ย เขาจงึ กงั วลใจมาก กลวั วา่ คนทต่ี น้ สงั กดั สง่ มาจะดแู ลณาราไมด่ ี แตท่ กุ อยา่ ง ก็ราบร่นื กระน้นั ถ้าให้เลอื ก เขากไ็ ว้ใจจุลจกั รมากกว่าใคร ถงึ แม้ว่าท้ังสอง คนจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากันก็เถอะ อย่างไรเสียก็ถือว่าเป็นคนในครอบครัว เดียวกัน “มาครับ มันขดั ค�ำสงั่ คณุ แม่ได้ท่ไี หน” “โอเค งน้ั เดี๋ยวน้าค่อยโทร. คยุ รายละเอยี ดกบั ยายนางทีหลงั จามี อะไรอกี ไหม ได้เวลาที่น้ากับจจิ ะต้องไปแล้ว” “ไม่มคี รับ เดนิ ทางปลอดภัยนะน้าบก ไอ้จดิ ้วย” จามรบอกเผ่ืออีก คนที่ฟังอยู่ “ฝากดูแลโรงแรมด้วยนะพจ่ี า” “วางใจน่า ส่วนแกก็ต้องดูแลตัวเองเหมือนกันนะจิ อย่าท�ำอะไร ใจร้อนวู่วาม สงสารคุณแม่กบั คุณยายบ้าง ท่านเป็นห่วง” “ห.ึ ..พดู ไม่ดูตวั เองเลยนะพี่ชาย ผมมีน้าบกไปด้วยจะกลัวอะไรล่ะ” “เออ...ง้ันกจ็ บ ขอให้แกโชคดี กลบั มาครบสามสบิ สองกแ็ ล้วกัน” หลังจากวางสายแล้ว จิระยกุ ็เอือ้ มมอื มาตบต้นแขนผู้เป็นน้าป้าบๆ “ช่ือคนหรือยนั ต์กนั ผคี รบั น้าบก จบได้ทกุ ประเดน็ ” “เบาโว้ย มอื หนกั ฉบิ ” นอกจากมอื หนกั แลว้ เทา้ ของมนั กห็ นกั ไมแ่ พก้ นั เรอ่ื งนเี้ ขารดู้ ี ยง่ิ ถา้

16 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก ไดจ้ ามรมาเปน็ ลกู คดู่ ว้ ยแลว้ ละก็ ไปทไ่ี หนมแี ตพ่ งั ยบั ทนี่ น่ั พสี่ าวบญุ ธรรม ของเขาจงึ ต้องส่งจามรลงไปอยู่ภาคใต้ไกลๆ จะได้เจอกนั ล�ำบากหน่อย “ไปยัง” จริ ะยุถามพร้อมส่งสายตาวิบวบั มาให้ จะเรยี กว่ากวนบาทา ก็ไม่ผดิ “รออะไรล่ะ” “นกึ ว่ายังหวิ กาแฟ” เขาแยกเขย้ี วใส่มันทนั ที “อยากปากแตกก่อนขึ้นเคร่อื งไหม” “ดวุ ่ะ ไม่ได้กลวั นะ แต่ง่วงนอน ไปดีกว่า” ว่าแล้วหลานรักก็เดนิ ออกจากห้องไปทันที เมอ่ื เขาตามมาท่ีรถกเ็ หน็ ว่าจิระยหุ ลับคอพบั ไปแล้ว จากทจี่ ะตามมา เอาเรือ่ งต่อกน็ กึ สงสารแทน “ไปบา้ น” เขาสง่ั คนขบั รถ จากนน้ั กน็ งั่ คดิ ถงึ เรอ่ื งราวบางเรอื่ งทกี่ �ำลงั กวนใจเขาอยู่ในขณะน้ีไปตลอดทางจนถึงจุดหมาย เมื่อรถตู้เลี้ยวเข้ามาจอด ณ บริเวณหน้ามุขของบ้านจารุบวรกิจ บุรีก็เห็นสาวใช้ทอมบอยยืนชะเง้อคอรออยู่ก่อนแล้ว เขาและจิระยุก้าวลง จากรถ พอดกี บั แหนมวงิ่ ซอยเทา้ ลงบนั ไดเขา้ มารายงานดว้ ยทา่ ทางกระอกั - กระอ่วน “มากนั แลว้ เหรอฮะ มคี นมารอพบคณุ มน ไมพ่ ดู ไมจ่ า เอาแตร่ อ้ งไห้ อย่างเดยี ว แหนมกับป้าสร้อยไม่รู้จะทำ� ยังไงแล้ว” จิระยุหันมาสบตาเขาด้วยหน้าตาเคร่งเครียดเหมือนกัน เพราะอีก ไม่กี่ชว่ั โมงก็จะต้องเดนิ ทาง “ใคร” เขาถามส้ันๆ “เปน็ ผ้หู ญงิ ฮะ อายนุ ่าจะไมเ่ กนิ ยสี่ บิ ไม่ยอมบอกชอ่ื ขอเจอคณุ มน อย่างเดียวเลย บอกว่ามีของส�ำคัญจะต้องมอบให้กับมือ พอรู้ว่าคณุ มนอยู่ เชยี งใหม่กเ็ อาแต่น่ังซึม น้าบกกับคุณจชิ ่วยเข้าไปดูหน่อยเถอะฮะ”

ด ว ง ม า ล ย์ l 17 เขาเดนิ เข้าบ้านโดยมหี ลานชายตามมาตดิ ๆ เม่ือถึงห้องรับแขกกพ็ บ หญิงสาวคนหน่ึงนงั่ รออยู่ที่โซฟา ใบหน้าซ่ึงมเี ครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มของ เธอดขู าวซดี ผมยาวสลวยถกู รวบไวท้ ตี่ น้ คอผกู ทบั ดว้ ยโบสดี ำ� ซงึ่ เปน็ สเี ดยี ว กับเสื้อลูกไม้และกระโปรงท่ีสวมใส่ เน้ือตัวไม่มีเคร่ืองประดับประดาหรือ ของมคี า่ เลยสกั ชน้ิ นอกจากกระเปา๋ ผกั ตบชวาสานซง่ึ วางอยบู่ นตกั รา่ งเลก็ โนม้ ตวั จนไหลง่ องมุ้ มนั กระเพอื่ มไหวดว้ ยแรงสะอน้ื นอ้ ยๆ จากการรอ้ งไห้ ภาพทเ่ี ห็นท�ำให้เขาและจริ ะยุต้องยนื นิ่ง มองเธอผู้นั้นโดยปราศจาก ค�ำพดู อยู่ครู่หนง่ึ “ผมเข้าไปก่อน” เขาพยกั หน้าให้หลานชายแล้วเดินตามเข้าไปเงยี บๆ เสยี งรองเทา้ กระทบพนื้ หนิ ออ่ นดงั สลบั กนั แสดงจ�ำนวนคนเขา้ มา ในห้องมากกว่าหนึ่ง เรียกให้คนที่กำ� ลังจมอยู่กับความเศร้าหมองต้องเงย หน้าข้ึนโดยอัตโนมตั ิ ฉบั พลันน้ันเองดวงตากลมโตซ่ึงยังมนี ำ้� ขงั คลอหน่วย กเ็ บกิ กว้างเมอื่ เหน็ ว่าเป็นใคร หญิงสาวเหลียวมองเลิ่กลั่กไปรอบห้องเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง กระทั่งพบมันเข้า ริมฝีปากอวบอ่ิมถึงกับเม้มแน่น ร่างกายเกร็งท่ือขึ้นมา ทันที อาการเหล่าน้ันอยู่ในสายตาของบุรีตลอด แต่ก็เดินไปน่ังข้างจิระยุ โดยไม่แสดงท่าทีใดๆ นอกจากวางตัวนิง่ ขรมึ อย่างทค่ี วรจะเป็น ใครๆ ต่างก็รู้กันว่าคนตระกูลจารุบวรกิจทุกคน ถ้าไม่ย้ิมแล้วดู น่ากลัวเหมือนมาเฟียเพยี งใด โดยเฉพาะสายตาที่ท�ำให้ฝ่ายตรงข้ามอึดอัด ร้อนๆ หนาวๆ ได้ตลอดเวลา โดยเฉพาะจิระยุ ดงั นน้ั เขาจึงนั่งเฉย รอให้ หลานชายเป็นผู้จัดการทกุ อย่าง “เธอเป็นใคร มธี ุระอะไรกับคุณแม่” แม้น�้ำเสียงน้ันจะเรียบนิ่งตามปกติ แต่ก็ทำ� ให้คนที่ตัวเล็กอยู่แล้วดู

18 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก ตวั ลบี ลงกว่าเดมิ อีกหลายเท่า “หนูชื่อ สพุ รรณกิ าร์ วิบลู ย์ธรรม ค่ะ คุณจะเรยี กว่าแตงกวากไ็ ด้” เธอผู้นั้นตอบอย่างหวาดๆ “ฉนั ...จริ ะยุ เป็นลกู ชายคนรองของบ้าน ส่วนนี่คณุ บรุ ี เป็นน้าของ ฉัน ตอนนี้คุณแม่อยู่ที่เชียงใหม่ เธอน่าจะรู้แล้ว ถ้ามีธุระกับท่าน ฉันจะ รบั เร่ืองไว้ให้ก่อน” ระหว่างฟังบทสนทนาของท้ังสอง บุรีน่ังกอดอกมองสำ� รวจหญิงสาว รูปร่างบอบบางเหมือนแจกันแก้วที่สามารถแตกหักได้ง่ายๆ เพียงบีบด้วย มือเปล่า ตอนน้เี ธอเงยี บไปอกี คร้งั เขารู้ว่าเธอผ่านการร้องไห้มาอย่างหนกั เพราะมันทิ้งร่องรอยเอาไว้เด่นชัด ท้ังดวงตา จมูก แม้แต่ริมฝีปากอ่ิม รูปกระจับนั้นก็แดงช้�ำไปหมด และเมื่อดูจากชุดสีด�ำท่ีเธอสวมใส่ก็ท�ำให้ คาดเดาอะไรๆ ได้ไม่ยาก ในวนิ าทนี น้ั เอง จๆู่ แมค่ ณุ กเ็ หลอื บตาขนึ้ มองเขาตรงๆ จะดว้ ยความ ตงั้ ใจหรอื ไมก่ ส็ ดุ คาดเดา แลว้ ใบหนา้ ซดี เซยี วกย็ งิ่ จดื เจอื่ นกวา่ เดมิ กอ่ นจะ รบี หลุบตาลงมองมอื บนตกั แล้วบีบกระเป๋าสานไว้แน่น “ฉนั กบั นา้ จะตอ้ งเดนิ ทางไปสนามบนิ ถา้ เธอยงั ไมร่ บี พดู ธรุ ะมากค็ วร กลับไปซะ” ได้ยินอย่างนัน้ สพุ รรณิการ์ถึงกับหน้าตาตนื่ “กวาต้องการพบคณุ มนค่ะ คุณพ่อ...” เสียงหวานเริ่มเครือเล็กน้อย “คุณพ่อสั่งเสียไว้ก่อนตายว่าให้กวาน�ำจดหมายมามอบให้คุณมนที่บ้าน หลงั นีค้ ่ะ กำ� ชบั ว่าต้องส่งให้ถึงมือ” “เอามาให้ฉนั ” “แต่ว่า...” “หรือเธอจะไปพบคุณแม่ที่เชียงใหม่เองก็ตามใจ น้าบก...เราไปกัน เถอะ” ว่าแล้วชายหนุ่มร่างสงู ก็ทำ� ท่าจะลกุ “เดยี๋ วคะ่ ” หญงิ สาวรอ้ งหา้ ม พรอ้ มหยบิ ซองจดหมายสขี าวออกจาก

ด ว ง ม า ล ย์ l 19 กระเป๋าสาน ทว่ายังไม่ยอมมอบให้ในทันที “คุณมนจะไม่ลงมากรุงเทพฯ เลยเหรอคะ” “ไม่” ท่าทางคอตกนั้นดูน่าสงสาร แต่มันไม่ทำ� ให้จิระยุใจอ่อนได้หรอก... บรุ รี ู้ดี “ส่งมา” “งั้น...เอ่อ...กวาขอฝากด้วยนะคะ เพราะคงไม่มีโอกาสได้ข้ึนไป เชยี งใหม่ ถงึ จะไม่ได้มอบให้คณุ มนด้วยตัวเอง แต่กวาไว้ใจคณุ ได้ใช่ไหม คะ มันเป็นค�ำส่ังเสียครั้งสุดท้ายของคุณพ่อ กวาไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง อะไรอกี ” “เอาเถอะน่า รับรองว่าจดหมายน่ีจะถึงมือคุณแม่ของฉันแน่นอน ว่าแต่เธอได้อ่านมันหรือเปล่า” จริ ะยมุ องซองจดหมายซงึ่ ถกู ปิดผนกึ ไว้แน่นหนา ก่อนจะช�ำเลืองมา ท่ีน้าชายนดิ หนึ่ง “ไม่ได้อ่านค่ะ คุณพ่อแค่ให้นำ� มาส่ง คงเป็นเร่ืองสำ� คญั หมดหน้าที่ ของกวาแล้ว ขอตัวกลับเลยนะคะ” พูดจบก็ยกมือไหว้ด้วยท่าทางหงอยๆ แล้วต้องชะงกั เม่อื ได้ยินเสยี งฉกี กระดาษดงั แควก จริ ะยุจงใจเปิดซองจดหมายอ่านต่อหน้าต่อตาเธอตรงนัน้ เลย “คณุ !” หญิงสาวตกใจ แต่กท็ ำ� อะไรไม่ได้นอกจากน่ังมองตาค้าง จริ ะยอุ ่านข้อความท้ังหมดด้วยความรวดเรว็ หัวควิ้ เข้มขมวดเข้าหา กนั จนย่นเมอ่ื อา่ นจบ แลว้ ยน่ื ใหบ้ รุ อี ่านต่อ...เทา่ นน้ั เองความรสู้ กึ อยา่ งหนง่ึ ก็ถาโถมเข้าใส่คนเป็นน้าอย่างไม่ทนั ได้ต้ังตัว จะว่าเหมอื นถูกฟ้าผ่าลงกลาง ศรี ษะหรือถกู ค้อนปอนด์ทุบหัวยังน้อยไป “น้าบกคงไม่ได้ไปอเมริกาแล้วละ” จิระยุบอกเสียงขุ่น พร้อมตวัด สายตามองตัวต้นเหตุด้วยความหงุดหงดิ

๒ เรอ่ื งจริงหรือฝันไป ถ้ามันคอื ความฝัน เธอขอตนื่ ได้ไหม... หญงิ สาวรา่ งเลก็ บนเตยี งสะดงุ้ ตน่ื พรอ้ มคราบนำ�้ ตา และพบกบั ความ จรงิ ว่าพ่อไม่อยู่แล้ว พ่อตายไปแล้ว สพุ รรณกิ าร์นอนกอดรูปพ่อทงั้ คืน พยายามทำ� จติ ใจให้เข้มแข็ง แต่ พอนกึ ถงึ ท่านทไี ร น�้ำตามันกไ็ หลออกมาเอง โรคมะเร็งปอดพรากชีวิตของพ่อไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ท่าน สบู บหุ รจี่ ดั ตง้ั แตเ่ ธอจำ� ความได้ ทกุ ครง้ั ทที่ ะเลาะกบั แม่ พอ่ สบู หนกั ขน้ึ เปน็ สองเทา่ แตก่ พ็ ยายามไมใ่ หล้ กู เหน็ กระทงั่ เธอเขา้ มหาวทิ ยาลยั พอ่ ถงึ รบั ปาก วา่ จะเลกิ แตม่ นั กส็ ายเกนิ ไป มะเรง็ เกดิ ขนึ้ แลว้ รวมทง้ั อาการถงุ ลมโปง่ พอง และอ่นื ๆ สารพัด พ่อไม่ได้จากไปแบบปุบปับ เธอมีช่วงเวลาดีๆ กับท่านจนถึงวาระ สดุ ทา้ ย พอ่ เขม้ แขง็ มากแมจ้ ะตอ้ งรบั การบ�ำบดั แสนทรมาน ทา่ นสอนใหเ้ ธอ เขม้ แขง็ เหมอื นทา่ น ในวนั ทจี่ ะตอ้ งเผชญิ กบั โลกใบนเ้ี พยี งลำ� พงั โดยไมม่ ที า่ น อยู่ด้วย

ด ว ง ม า ล ย์ l 21 พอ่ บรจิ าครา่ งกายใหแ้ กส่ ภากาชาดไทย เธอจงึ ไมม่ โี อกาสจดั งานศพ แต่ก็นึกภาคภูมิใจท่ีท่านท�ำอย่างนั้น เพราะมันจะเป็นประโยชน์ต่อคน มากมายในภายภาคหน้า ก่อนพ่อตาย เธอบอกท่านว่าไม่ต้องเป็นห่วงลูกสาวคนน้ี อกี ไม่นาน เธอก็จะเรยี นจบมหาวทิ ยาลัยแล้ว ตอนนี้มงี านพเิ ศษดๆี ทำ� ควบคู่ไปด้วย แถมพ่อยังท้ิงเงินก้อนหนึ่งไว้ให้เรียนต่อ ถึงอย่างน้ันท่านก็เป็นห่วงเธอที่ ไม่มคี นคอยดูแลเพราะไร้ญาติ แต่ก็มีเพอ่ื นรุ่นพท่ี ชี่ อ่ื เชษฐ์พอจะช่วยเหลือ ได้ เพียงแค่เธอโทร. ไปตามเบอร์ท่ีจดไว้ในสมุดโน้ต และน�ำจดหมาย ฉบบั หนึง่ ไปมอบให้ผู้หญงิ ทีช่ ื่อมน มือเล็กเอื้อมหยิบสมุดปกเขียวบนหัวเตียงมาเปิดดู มีซองจดหมาย สีขาวค่ันกลางอยู่ในหน้าซ่ึงมีรายละเอียดท่ีอยู่ของผู้หญิงคนน้ัน หลังจาก ลองใส่ข้อมลู ค้นหาทางอินเทอร์เนต็ กพ็ บว่าบ้านต้ังอยู่ในย่านทองหล่อ เธอ จึงต้องเดินทางไปทน่ี ัน่ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าจะเกดิ เรือ่ งราวไม่คาดฝันขน้ึ และ มันจะทำ� ให้ชีวติ ของเธอเปล่ียนแปลงไปตลอดกาล... คนซ่ึงก�ำลังคิดถึงพ่อจับใจเงยหน้าขึ้นท้ังน้�ำตา เมื่อได้ยินเสียง ฝีเท้าของคนมากกว่าหนึ่งเดินเข้ามาในห้องรบั แขกของบ้านหลังใหญ่ สพุ รรณกิ ารใ์ จหายวาบ ดวงตาเบกิ โพลงดว้ ยความคาดไมถ่ งึ ผหู้ ญงิ ทีช่ อ่ื มนคอื คุณวรรษมนอย่างนน้ั หรอื มันเป็นไปได้อย่างไร แต่แล้วรปู ถ่ายกรอบใหญ่บนหลงั ตู้โชว์กย็ ืนยนั ว่านี่คือความจริง ใน รปู มคี ณุ วรรษมนและลกู ชายทง้ั สคี่ นรวมทง้ั นอ้ งชายบญุ ธรรมและหลานสาว ถ่ายร่วมกันท่ีสนามหญ้า เธอเข้ามานั่งอยู่ในห้องน้ีตั้งนานสองนาน แต่ดัน มองไม่เหน็ มนั ! ลมหายใจสะดุดกกึ พร้อมหวั ใจเต้นแรง โดยเฉพาะเมื่อถกู ตาคู่หนึ่ง จบั จอ้ งเหมอื นเปา้ นง่ิ เหตกุ ารณท์ กุ อยา่ งดพู รา่ เลอื นพอๆ กบั สตสิ มั ปชญั ญะ ของเธอ แทบจำ� ไมไ่ ด้ว่าคยุ อะไรกบั ผ้ชู ายตรงหนา้ ไปบ้าง กระทงั่ เหน็ เขาฉกี

22 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก ซองจดหมายอา่ นตอ่ หนา้ ตอ่ ตา นน่ั เองสตถิ งึ ไดก้ ลบั คนื มาพรอ้ มกบั ความโกรธ และตกใจสดุ ขดี พ่ออตุ ส่าห์สง่ั ย�้ำนกั หนาว่าให้ส่งจดหมายฉบบั นใี้ ห้ถงึ มือคุณมน แต่ ดว้ ยความประหมา่ ท�ำใหเ้ ธอตดั สนิ ใจผดิ ยอมมอบมนั ไวก้ บั คนทน่ี า่ จะไวใ้ จ ได้ แต่ดเู ขาท�ำกับเธอส!ิ “น้าบกคงไม่ได้ไปอเมริกาแล้วละ” “ไปคุยกันข้างนอก” คนหน้าดุบอกหลานชาย ก่อนจะหันมาสั่งเธอ “นง่ั รอก่อน” สุพรรณกิ าร์รู้สกึ สับสนไปหมด เกิดอะไรขึน้ กันแน่ ทำ� ไมท้งั สองคน ถึงมีท่าทางตึงเครียดหลังจากอ่านจดหมายจบ พ่อของเธอเขียนอะไรไว้ อย่างนัน้ หรือ สกั พกั บุรีกเ็ ดนิ กลบั เข้ามาในห้องเพียงล�ำพงั ไร้วแ่ี ววของหลานชาย เขายงั มสี หี น้าบอกบุญไม่รับอยู่เช่นเดมิ “ตามฉันมา” “ไปไหนคะ” เธอถามงงๆ “บ้านเธอ” “บ้านกวา?” “ใช่ ไปเก็บเส้ือผ้า ฉนั จะพาเธอขนึ้ เชียงใหม่วันนเ้ี ลย” ชวี ิตของสุพรรณกิ าร์พลิกผนั ภายในชว่ั เวลาไม่กชี่ ่วั โมง หลังออก จากบ้านจารุบวรกิจแล้ว บุรีก็สั่งให้เธอบอกทางพาไปยังบ้านพักเพ่ือเก็บ เสอ้ื ผ้าและของใช้ส่วนตวั แมท้ กุ อยา่ งจะเกดิ ขนึ้ ปบุ ปบั แตเ่ ธอกร็ สู้ กึ ดใี จทจ่ี ะไดพ้ บคณุ วรรษมน เพ่ือทำ� ตามค�ำสั่งเสียของพ่อให้ส�ำเรจ็ ทว่าตอนนีจ้ ดหมายหายไปแล้ว ไม่รู้ ว่าอยู่กับใคร เธอไม่กล้าถามเสียด้วยสิ รู้แค่จิระยุเดินทางไปสนามบิน สุวรรณภูมิแล้วด้วยรถตู้ของโรงแรม ส่วนเธอและบุรีก�ำลังจะไปสนามบิน

ด ว ง ม า ล ย์ l 23 ดอนเมอื ง ชายร่างสูงหน่ึงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรเดินตามเข้ามาในบ้าน เมื่อถึง ห้องรับแขกเลก็ ๆ เขากท็ ้ิงตวั ลงน่ังกอดอกบนเก้าอี้โดยไม่พูดจาอะไร “จะรับนำ�้ ...” “ไม่ต้อง” เจ้าของเสียงเข้มตอบสวนกลับมา “รบี ไปจดั เส้ือผ้าซะ เอา มาให้เยอะทส่ี ดุ เท่าท่จี ะท�ำได้ เครอื่ งจะออกในอีกสองชัว่ โมง รีบหน่อย” แม้จะไม่เคยขึ้นเครื่องบินมาก่อน เธอก็พอจะรู้ว่าต้องเผื่อเวลาก่อน บนิ พอสมควร อย่างน้อยกห็ นึง่ ชวั่ โมงสำ� หรบั การเดินทางภายในประเทศ “จัดสำ� หรบั ค้างแค่คืนเดียวไม่พอเหรอคะ” หญงิ สาวถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ “สัง่ อะไรก็ทำ� ตามนน้ั ไปส”ิ “คะ่ ๆ” รบั คำ� แลว้ กร็ บี ขนึ้ หอ้ งไปจดั กระเปา๋ ดว้ ยความรวดเรว็ แมเ้ ขา จะบอกให้เตรียมเส้ือผ้าไปให้เยอะท่ีสุด แต่เธอคิดว่าไม่จ�ำเป็น จึงจัดแค่ พอประมาณ ไม่ลมื น�ำซองหนังซงึ่ เก็บรูปถ่ายและสมุดโน้ตของพ่อไปด้วย สิบนาทีหลังจากนั้นก็ห้ิวกระเป๋าเดินทางแบบล้อลากลงบันไดมา พอ คนตวั ใหญ่เหน็ ขนาดของกระเป๋ากข็ มวดค้วิ “ท�ำไมมีแค่นี”้ สพุ รรณกิ าร์กลืนนำ�้ ลายลงคอเม่ือเหน็ สายตาดุๆ นั้น “กวามีเสื้อผ้าไม่เยอะค่ะ” ตอบแล้วก็ได้แต่ยืนตัวเกร็ง นึกว่าเขาจะ ต่อว่าอะไรเสียอกี แต่ก็เปล่า “ช่างเถอะ งั้นก็ไปกนั ช่วงน้ีรถตดิ เดี๋ยวจะตกเครอื่ ง” ชายหนุ่มร่างสูงเดินมาคว้ากระเป๋าแล้วลากออกไปยังรถ ก่อนจะ ส่งต่อให้คนขบั น�ำไปเก็บไว้ท่กี ระโปรงด้านหลัง เขาเปิดประตูเข้าไปนง่ั ฝั่งซ้าย เธอเลยต้องน่งั ด้านหลังคนขบั เหมอื น เมื่อตอนขามา ตลอดการเดินทางเธอแอบมองเขาอยู่หลายครั้งโดยที่เขา ไม่รู้ตัว เพราะเอาแต่มองทิวทัศน์ภายนอกหน้าต่างเหมอื นกำ� ลังขบคิดอะไร

24 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก อยู่ เขาไม่พดู จากบั ใครสักค�ำจนกระทงั่ ถึงสนามบิน “ขอบใจนะธง ขับรถกลับดๆี ” “เดินทางปลอดภยั นะครับน้าบก” หนุ่มอ่อนวัยกว่าบอกผู้เป็นนาย “ฝากดูแลบ้านด้วย” “ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดแู ลอย่างดี” บุรีพยักหน้าพอใจ ก่อนจะตวัดสายตามายังผู้หญิงตัวเล็กซ่ึงยืน สงบเสงย่ี มอยู่ใกล้ๆ “ลากกระเป๋าตามมา” “ค่ะ” คราวน้ีเขาไม่ช่วยเธอเพราะมีสัมภาระใบใหญ่กว่าต้องรับผิดชอบ ดู จากขนาดกระเปา๋ กร็ วู้ า่ เตรยี มตวั ไปอยอู่ เมรกิ านานทเี ดยี ว แตส่ ดุ ทา้ ยกต็ อ้ ง อดไป ทำ� ให้สุพรรณกิ าร์รู้สกึ ผดิ ไม่น้อย หลังจากเชก็ อนิ ท่ีเคาน์เตอร์และโหลดกระเป๋าเสรจ็ ก็ต้องรีบเดนิ เข้า สู่ด้านในเพราะได้เวลาบอร์ดดิงพอดี และเน่ืองจากจองตั๋วกะทันหันจึงมี ตัวเลือกไม่มากนกั ทำ� ให้ได้ท่ีนงั่ ชนั้ ประหยัดริมทางเดนิ ฝั่งเดียวกนั แต่อยู่ ห่างกนั ถงึ ห้าแถว บรุ ถี งึ ทนี่ งั่ กอ่ น สพุ รรณกิ ารต์ อ้ งเดนิ ลกึ เขา้ ไปอกี ทกุ ยา่ งกา้ วทห่ี า่ งกนั มากขึน้ เรือ่ ยๆ ท�ำให้รสู้ กึ โหวงเหวงในใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะมนั เป็นการ ขึ้นเครื่องบินคร้ังแรกในชีวิตของเธอ จึงรู้สึกตื่นเต้นและประหม่ามาก พยายามชะเง้อคอมองหาคนตัวสูง แต่ก็เห็นเพียงศีรษะของเขาจากทาง ด้านหลังเท่าน้ัน “รดั เขม็ ขัดด้วยนะคะ” แอร์โฮสเตสหน้าตาสวยบอกพร้อมส่งย้ิมหวาน ครั้นเหน็ เธอยังงกๆ เง่ินๆ ก็ช่วยดึงสายเข็มขัดมารัดให้ “ขอบคณุ คะ่ ” เธอกลา่ วเบาๆ แลว้ คอ่ ยถอนหายใจหลงั จากนางฟา้ คน สวยเดนิ ไปใหบ้ รกิ ารผโู้ ดยสารคนอน่ื ตอ่ จากนนั้ กม็ กี ารสาธติ การใชอ้ ปุ กรณ์

ด ว ง ม า ล ย์ l 25 ตา่ งๆ บนเครอ่ื งในภาวะฉกุ เฉนิ ซง่ึ เธอไมไ่ ดใ้ หค้ วามสนใจมากนกั เนอ่ื งจาก รู้สึกมนึ ศีรษะ สิบห้านาทีต่อมาเครื่องบินก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ทำ� เอาคนไม่เคยนั่ง เครื่องบินใจเต้นตบุ ๆ ระคนหวิวๆ มือไม้เกรง็ และเยน็ เฉียบ ภาวนาขอให้ ตัวเองอยู่รอดปลอดภัยจนถึงจุดหมาย...แต่เพียงหน่ึงช่ัวโมงเศษเครื่องบิน กล็ งจอดทที่ ่าอากาศยานเชยี งใหม่อยา่ งราบรน่ื ใชเ้ วลาน้อยกว่าการเดนิ ทาง จากบ้านของเธอไปเรียนหนงั สือเสียอีก เมื่อกัปตันเปิดสัญญาณให้ถอดเข็มขัดได้ หญิงสาวดูคุณป้าข้างๆ แล้วท�ำตาม คุณป้าท�ำท่าจะลุก เธอจึงต้องออกมายืนตรงทางเดินรวมกับ คนอ่นื แถวไหลไปเรอ่ื ยๆ จนตอนนเี้ ธอขยบั มาจนเกอื บจะถงึ บรุ แี ลว้ เขายงั นั่งเฉย แต่ทนี่ ่ังด้านในสองที่ว่างเปล่า คงจะเปิดทางให้คนเหล่าน้นั ลุกออก ไปก่อนกระมัง “คณุ ...โอ๊ะ” จงั หวะจะเรยี กเขา ชาวตา่ งชาตซิ งึ่ นงั่ อยดู่ า้ นขวากล็ กุ พรวดออกมาชน เธอจนกระเด็นไปกระแทกกับพนักเก้าอ้ีข้างหน้าบุรี แล้วจู่ๆ ร่างของเธอก็ ถกู ฉดุ หวอื ให้ลงมานง่ั แหมะบนตกั ของเขา โดยมอี ้อมแขนแกร่งโอบกระชบั รอบเอวคอดเอาไว้อย่างแนบแน่น “อย่าเกะกะ” เขากระซบิ ชดิ ใบหู ทำ� ใหเ้ ธอขนลกุ ซไู่ ปทง้ั รา่ ง โดยเฉพาะแกม้ ขา้ งขวา ซง่ึ อยตู่ ดิ กบั รมิ ฝปี ากของเขา สมั ผสั ไดถ้ งึ ไออนุ่ จากลมหายใจและกลนิ่ หอม อ่อนๆ ของอะไรบางอย่างที่เธอไม่รู้จัก แต่กลับท�ำให้หัวใจเต้นแรงและ เลือดลมสบู ฉดี ไปท่ัวร่าง “คณุ ...” “หดขาเข้ามา ให้คนอ่ืนลงไปก่อน เธอจะได้ไม่เจ็บตัว แล้วต่อจากนี้ ให้เรียกฉนั ว่าน้าบก”

26 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก แมจ้ ะเขนิ อายสดุ ขดี แตก่ ร็ บี ทำ� ตามคำ� สง่ั อยา่ งวา่ งา่ ยเพอื่ ไมใ่ หเ้ กะกะ คนอนื่ แลว้ พยายามกม้ หนา้ งดุ ไมย่ อมสบสายตาใคร เพราะสภาพของเธอ กับบุรีตอนนี้มันน่าอายมาก แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลย แม้แต่น้อย “เมาเคร่ืองหรอื เปล่า” เขาถามระหว่างรอ “นิดหน่อยค่ะ กวา...เอ่อ...เพิ่งเคยข้ึนเคร่ืองบินเป็นครั้งแรก” เธอ ตอบเสียงแผ่ว รู้สึกลมหายใจติดขดั มากขน้ึ ทุกที ท้องไส้กป็ ั่นป่วนไปหมด พยายามคิดหาเหตุผลว่าท�ำไมเขาถึงท�ำแบบนี้ แค่ต้องการช่วยเหลือเธอ เท่าน้ัน? มันไม่มีวิธีอื่นที่ดีกว่าแล้วหรือไงนะ อย่างเช่นขยับไปอีกนิดเพื่อให้ เธอได้นง่ั บนเบาะโดยไม่ต้องซ้อนตักเขา! เมอ่ื เหน็ วา่ ผ้โู ดยสารทยอยลงจากเครอื่ งเกอื บหมดแล้ว สพุ รรณกิ าร์ จึงขยบั ตวั ลุก แต่ก็ไม่ส�ำเร็จ เพราะคนตัวใหญ่ยังไม่ยอมคลายวงแขนออก “น้าบกปล่อยกวาสคิ ะ” “ขอบคณุ หรือยงั ตอนช่วยยกกระเป๋ากท็ หี นง่ึ แล้ว” อะไรนะ หญิงสาวท�ำหน้าตาเหลอหลา แววตาดุๆ น่ิงๆ นนั้ ไม่อาจคาดเดาได้ เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ “พูดขอบคุณมาแล้วจะปล่อย รู้ไหมว่าเธอท�ำให้ชีวิตของฉันวุ่นวาย มากแค่ไหน” เหมือนเขาจะรู้เท่าทนั ความคิด “ขอบคณุ คะ่ ” เธอรบี เอย่ ทนั ที แลว้ ตอ้ งรอ้ งวด้ี เบาๆ เมอื่ เขาใชม้ อื ดนั ร่างของเธอออกไปให้พ้นตวั ราวกบั เป็นของร้อน ก่อนจะลุกขน้ึ ยืน “ท่รี ีสอร์ตคงส่งคนมารับแล้ว ไปกันเถอะ” พดู จบกเ็ ดนิ นำ� ไปกอ่ นเหมอื นไมเ่ คยมอี ะไรเกดิ ขนึ้ ทง้ิ ใหค้ นก�ำลงั งง ไดแ้ ตอ่ า้ ปากคา้ ง มองตามไปตาปรบิ ๆ...ทวา่ พอนกึ ยอ้ นถงึ เหตกุ ารณเ์ มอื่ ครู่

ด ว ง ม า ล ย์ l 27 ใบหน้าหวานกแ็ ดงซ่านขึน้ มาอีกครงั้ อย่างช่วยไม่ได้ กวา่ จะถงึ เฮอื นกานดา รสี อรต์ ซง่ึ เปน็ จดุ หมายปลายทางในอ�ำเภอ แมร่ มิ กเ็ ปน็ เวลาโพลเ้ พล้ สพุ รรณกิ ารผ์ ลอ็ ยหลบั ไปดว้ ยความเหนอ่ื ยออ่ น รตู้ วั อกี ทรี ถต้กู เ็ ลย้ี วเข้าสอู่ าณาเขตธรุ กจิ อกี แหง่ หนงึ่ ของตระกลู จารบุ วรกจิ แล้ว หญิงสาวไม่เคยมาทนี่ ี่ ไม่เคยเจอคณุ วรรษมนเลยสกั ครง้ั และคาด ไม่ถึงว่าท่านจะเป็นคนคนเดียวกับท่ีพ่อเคยเอ่ยถงึ ก่อนตาย ภายในรสี อรต์ รม่ รนื่ ดว้ ยตน้ ไมน้ านาพรรณ การตกแตง่ อาคารหอ้ งพกั ซ่ึงตั้งแยกเป็นสัดส่วนผสมผสานระหว่างปูนสีขาวเรียบโก้กับไม้สักทอง หรูหรางดงามตามแบบเมืองเหนือ รถไม่ได้แล่นเข้าไปจอดท่ีหน้าล็อบบี แต่เลีย้ วซ้ายอ้อมสระบวั ขนาด ใหญ่มุ่งสู่บ้านพักส่วนตัวของเจ้าของรีสอร์ต คฤหาสน์ปูนสองช้ันทำ� ให้เธอ รสู้ กึ ตนื่ ตาตน่ื ใจเป็นอย่างมากเมอ่ื ได้เหน็ แสงไฟจากโคมสนามและตามจดุ ตา่ งๆ ของตวั บา้ นสง่ ใหบ้ รรยากาศโดยรอบดลู ะมนุ เหมอื นภาพวาด อยา่ งที่ ไม่เคยเหน็ ทใ่ี ดสวยเท่าน้มี าก่อน ทันทีที่รถจอดสนิท คนตัวสูงซ่ึงน่ังเงียบมาพักใหญ่ก็ขยับตัวหันมา ถาม “จ�ำที่ฉนั บอกได้หรอื เปล่า” “ได้ค่ะ” “ลองว่ามา” สุพรรณกิ าร์ลอบถอนหายใจ เขาเหน็ วา่ เธอเปน็ พวกความจำ� สน้ั หรอื ไงนะ ถงึ จะเผลอหลบั ไปพกั หนงึ่ แต่เธอกไ็ ม่ได้ลืมสง่ิ ท่ีเขาก�ำชับไว้ก่อนหน้าน้เี สียหน่อย ท่ีส�ำคญั เธอรู้ข้อมลู พวกนี้อยู่แล้ว เพียงแต่ไม่เคยพบปะหรือพูดคุยกับใครเป็นการส่วนตัว เท่านน้ั เอง

28 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก “ท่บี ้านมคี ุณวรรษมนอยู่กับคุณแม่ของเธอ ท่านชือ่ คณุ กานดา แล้ว กม็ ีคณุ จุลจกั รซ่ึงเป็นลกู ชายคนเล็ก ส่วนคุณณาราเป็นหลานสาวแท้ๆ ของ น้าบก แต่น้าบกเป็นลกู ชายบุญธรรมของคณุ กานดา” พอเหน็ เขาพยักหน้าพอใจ เธอก็อดถามไม่ได้ “ท�ำไมกวาจะต้องจ�ำเร่ืองพวกนี้ด้วยคะ แค่มาพบคุณมนเพื่อมอบ จดหมาย กวาไม่จ�ำเป็นต้องรู้เรอื่ งส่วนตวั ของครอบครัวน้าบกเลยก็ได้” “ให้จ�ำก็จ�ำไว้เถอะ ฉันข้ีเกียจมาแจกแจงให้ฟังทีหลัง ลงจากรถกัน ได้แล้ว” หนุ่มร่างสูงเปิดประตูลงไปก่อน ด้านล่างมีผู้หญิงรูปร่างอวบอ่ิมซึ่ง อายมุ ากกว่าเขายนื รออยดู่ ว้ ยท่าทางนอบนอ้ ม พอเธอตามลงไป หญงิ ผนู้ นั้ กส็ ่งย้ิมหวานให้ “เดินทางมาเหน่ือยไหมคะ หน้าตาน่าเอ็นดูจริงเชียว เด๋ียวเชิญที่ หอ้ งนง่ั เลน่ กอ่ นนะคะ ตอนนพี้ วกคณุ ๆ รออยทู่ น่ี นั่ เดก็ ยงั ตง้ั ส�ำรบั มอ้ื เยน็ ไม่เสรจ็ ” “นี่พีน่ วลคำ� เป็นแม่บ้านท่นี ”่ี เมือ่ ได้รบั การแนะน�ำ สุพรรณกิ าร์กร็ ีบยกมอื ไหว้ เรียกสายตาเอ็นดู จากผู้สูงวัยกว่า “สวสั ดคี ่ะ หนชู อ่ื แตงกวานะคะ” “ป้าทราบแล้วค่ะ ทุกคนก�ำลงั รอคณุ แตงกวาอยู่” ดวงตากลมโตตวดั มองคนตวั สงู ทนั ที จากทไ่ี มค่ ดิ อะไรกเ็ รมิ่ ตน่ื เตน้ ขนึ้ มาเสียอย่างนน้ั และเพ่งิ เข้าใจว่าท่เี ขาไล่เรยี งชอ่ื สมาชกิ ครอบครวั ให้ฟัง เป็นเพราะเธอจะต้องเผชิญหน้ากับทุกคนที่กล่าวมา ไม่ใช่แค่คุณวรรษมน เพยี งคนเดียว ขนาดไม่ครบองค์ทงั้ ครอบครัว เธอก็เริ่มหว่ันๆ เสยี แล้วสิ “เชญิ เถอะค่ะ ไม่ต้องเกร็ง คณุ ท่านกับคุณมนเธอใจด”ี นวลค�ำให้ก�ำลังใจแล้วเดินน�ำเข้าบ้าน แต่ก่อนจะถึงห้องนั่งเล่น

ด ว ง ม า ล ย์ l 29 หญิงสาวกร็ ู้สกึ ฝ่อจนต้องเอ่ยเสียงแผ่ว “ขอกวาเข้าห้องนำ�้ ก่อนได้ไหมคะ” “ตามสบายเลยค่ะ ห้องนำ้� อยู่ทางโน้น” นวลคำ� ชไี้ ปยงั ทางเดนิ อกี ดา้ น สพุ รรณกิ ารจ์ งึ รบี ขอบคณุ แลว้ ปลกี ตวั ออกมาทนั ที ระหว่างรอแขกเข้าห้องน้�ำ แม่บ้านคนเก่าแก่เงยหน้ามองบุรีพร้อม ยกมอื แตะต้นแขนเบาๆ “หนแู ตงกวารู้หรอื เปล่าคะ ว่าคณุ บกพาเธอมาท่ีนท่ี �ำไม” “ผมยังไม่ได้บอก” “วา่ แลว้ เชยี ว ถงึ ดไู มค่ อ่ ยออกอาการ คณุ บกนะคณุ บก งน้ั เดยี๋ วนวล คงต้องไปเตรียมยาหอมเอาไว้ก่อน รูปร่างเล็กบอบบางเหลือเกิน เป็นลม เปน็ แลง้ ขึน้ มาจะยุ่ง” “เดก็ นนั่ ไม่เป็นอะไรหรอกครบั ” แมจ้ ะตอบอยา่ งนน้ั แตส่ หี นา้ ของเจา้ นายกไ็ มไ่ ดค้ ลายความกงั วลลง แม้แต่น้อย สพุ รรณกิ ารร์ สู้ กึ ตวั เลก็ ลบี เทา่ มดเมอื่ เดนิ เขา้ มาในหอ้ งนงั่ เลน่ โดย ถูกจับจ้องด้วยดวงตาสี่คู่ เสียงพดู คุยเงยี บลงทันทีที่เธอปรากฏตวั คุณกานดา ประมุขของบ้านนั่งอยู่ท่ามกลางลูกหลาน แม้ตัวท่าน มีอายุล่วงเลยเจ็ดสิบปีไปแล้วตามท่ีบุรีบอก แต่ก็ยังดูแข็งแรงมาก รูปร่าง เล็กสมส่วน และยังดูทันสมัยด้วยทรงผมซอยส้ันหยักศกนิดๆ ซ่ึงมีสีขาว โพลนทั้งศรี ษะ ท่านยิม้ รบั เธอตงั้ แต่เดินเข้ามา ทำ� ให้รู้สึกใจชืน้ ข้นึ มาก “มาแล้วเหรอจ๊ะ” คนพูดคือคุณวรรษมนซึ่งน่ังอยู่ข้างผู้เป็นแม่ ท่านมีเค้าโครงใบหน้า คล้ายคลึงราวกับพิมพ์เดียวกัน ทว่ารูปร่างใหญ่กว่าเล็กน้อย ตัวสูงกว่า หน้าตาใจดี ดูมเี มตตาเหมือนท่ปี ้านวลคำ� บอกจรงิ ๆ

30 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก เมอื่ มองโซฟาดา้ นซา้ ย หญงิ สาวเหน็ ผชู้ ายหนา้ ตาถอดเค้าคมคายมา จากจริ ะยนุ งั่ อยู่ เปน็ จลุ จกั รนน่ั เอง เขาจอ้ งเธอนง่ิ แตแ่ ฝงไวด้ ว้ ยความสนใจ พอควร สว่ นทโ่ี ซฟาดา้ นขวาคอื หลานสาวของบรุ .ี ..ผหู้ ญงิ อะไรสวยจงั แถม ยงั มลี กั ยม้ิ ทง้ั สองขา้ งดว้ ย ทงั้ สวยและมเี สนห่ แ์ บบมองเทา่ ไรกไ็ มเ่ บอื่ ออรา่ กระจายแม้จะสวมเพยี งเสือ้ ยืดกับกางเกงยนี ขาส้ันอยู่บ้านสบายๆ เท่าน้นั เธอยกมือไหว้ทุกคนรวมทัง้ ณารา เพราะเดาว่าตัวเองน่าจะอายนุ ้อย กว่า “ในท่ีสุดก็ได้พบกันเสียที” คุณกานดายิ้มพอใจ ก่อนจะหันไปบอก หลานชาย “จักรไปน่งั กบั น้องก่อนนะ ยายอยากคุยกบั หนูแตงกวาใกล้ๆ” ทายาทคนเล็กของบ้านมที ่าทอี ึกอัก แต่ก็ยอมลุกโดยดี ทว่าจังหวะ จะหย่อนตัว คนท่ีนั่งอยู่ก่อนกลับเขยิบหนีไปจนสุดโซฟาอีกด้าน ท�ำเอา คนตวั สงู ตอ้ งสง่ สายตาคาดโทษ ทกุ คนเหน็ เหตกุ ารณเ์ หมอื นกนั หมด แตก่ ็ ทำ� เพิกเฉยเสยี “มาน่งั ตรงน้สี จิ ๊ะ” เกิดความประดักประเดิดขึ้นมาทันที ทว่าเม่ือสุพรรณิการ์เห็นบุรี พยักหน้าให้ จงึ เดนิ ค้อมตวั เข้าไปโดยมีชายหนุ่มร่างสงู ตามมานง่ั ด้วย “ท�ำตัวตามสบายเถอะจ้ะ ไม่ต้องเกรง็ ” นำ้� เสยี งออ่ นโยนนมุ่ นวลนน้ั ทำ� ใหอ้ าการเกรง็ ของเธอคลายลงไดจ้ รงิ ๆ “ขอบคุณค่ะ” “ฉนั เสียใจด้วยนะ เรือ่ งคณุ พ่อ” “ขอบคุณค่ะ” เธอตอบคำ� เดิมซ�้ำ เพราะไม่รู้จะตอบอะไรได้ดีกว่านี้ “หนูอายเุ ท่าไหร่แล้วจ๊ะ” “ยสี่ ิบค่ะ” “ง้ันก็รุ่นเดียวกบั ยายนาง เรียนมหาวิทยาลัยใช่ไหม” “ค่ะ หนูเรยี นปีสาม แต่ดรอปไว้ก่อนเพราะมีเร่อื งคุณพ่อ” “ไมเ่ ปน็ ไรนะ หนยู งั มเี วลาเรยี นอกี เยอะ ชว่ งทผี่ า่ นมาหนตู อ้ งดแู ลพอ่

ด ว ง ม า ล ย์ l 31 คงจะล�ำบากมาก” พูดแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ มองเธอด้วยแววตาอ่อนลง “คงจะเพลยี จากการเดนิ ทางสนิ ะ พวกเราขอคยุ ธรุ ะดว้ ยแปบ๊ เดยี ว แลว้ หนู จะได้ไปพักผ่อน... มนจัดการเถอะ แม่แล้วแต่ลกู กบั ตาบก” “ได้ค่ะคุณแม่” ว่าแล้วคนมีศักดิ์เป็นพ่ีก็หันมาหาน้องชายบุญธรรม “ขอพีด่ ูจดหมายหน่อยสบิ ก” ซองจดหมายสีขาวยบั เยนิ ถูกส่งให้ทันที “สภาพอย่างน้ี ฝีมอื พ่ีจิแน่ๆ” “จะมีใคร” น้าชายตอบหลานคนเล็ก จากน้ันก็เงียบกนั ไปทงั้ ห้อง รอจนกระทงั่ วรรษมนอ่านจดหมายจบ สุพรรณิการ์เร่ิมจะตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง เพราะ อยากรู้ว่าพ่อเขยี นอะไรไว้ในจดหมายบ้าง “เหมือนท่ีบกเล่าให้ฟังทุกอย่าง เอาละ...เร่ืองนี้พ่ีจะให้บกเป็นคน ตัดสินใจ ถ้ายังยืนยันเหมือนเดิม พ่ีก็จะไม่ว่า แต่ก็ต้องข้ึนอยู่กับความ สมัครใจของหนูแตงกวาด้วย” คนถูกพาดพิงถึงท�ำหน้างง และย่ิงสับสนเมื่อได้ยินค�ำตอบจากคน ข้างตัว “ผมยืนยันค�ำเดมิ ครับ” “เออ่ ...ขอโทษนะคะ คณุ มนพอจะบอกกวาไดไ้ หมคะ วา่ คณุ พอ่ เขยี น อะไรไว้ในจดหมายบ้าง” “เป็นค�ำสัง่ เสียคร้งั สุดท้ายของพ่อเธอ” คนเสียงดุตอบแทรกข้ึน หญิงสาวจึงหันมามองเขาด้วยแววตาท่ี เตม็ ไปด้วยค�ำถาม “มนั เก่ียวข้องกับกวาด้วยเหรอคะ” “ใช่” เขาตอบแล้วจ้องหน้าเธอน่ิง “เธอกับฉนั ต้องแต่งงานกนั ” “อะไรนะคะ!” คนตวั เลก็ ตกใจจนเสยี งหลง “ปะ...เปน็ ไปไมไ่ ดห้ รอก ค่ะ คณุ พ่อไม่มีทางท�ำอย่างน้นั ”

32 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก “คิดว่าฉันโกหก?” “เพราะมนั ไม่มีเหตุผลเลย” “เหตผุ ลมนั มี แต่ฉันไม่จำ� เป็นต้องอธบิ าย เอาเป็นว่าเธอกับฉนั ต้อง แต่งงานกนั โดยเรว็ ท่ีสดุ ” “ไม่ค่ะ กวาไม่แต่ง ยังไงก็ไม่แต่ง” “ใจเยน็ ๆ กอ่ นนะหนแู ตงกวา” วรรษมนพยายามชว่ ยแกส้ ถานการณ์ “พวกคุณติดค้างหน้ีบุญคุณพ่อของกวาเหรอคะ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ สบายใจได้ กวาไม่ต้องการอะไร คุณพ่อคงเป็นห่วง แต่กวาอยู่ได้ ไม่ต้อง ให้ใครมาดูแลหรอกค่ะ” “อวดดี” น้ำ� ตาใสๆ เริม่ รื้นขน้ึ มาเมื่อได้ฟังคำ� พูดของเขา “คุณอาจจะคดิ ว่ากวาอวดดี แต่น่คี อื ชีวติ จรงิ ไม่ใช่นยิ ายท่จี ะต้องมี คนมาทดแทนบุญคุณกันด้วยเร่ืองท่ีกวาไม่เคยรับรู้มาก่อน และคุณควร จะดีใจนะคะที่ไม่ต้องแต่งงานกับคนแปลกหน้าอย่างกวา การแต่งงานโดย ปราศจากความรักมันไม่มีความสุขหรอกค่ะ กวาเห็นคุณพ่อกับคุณแม่ ระหองระแหงกันมาต้ังแต่จ�ำความได้ แล้วในที่สุดมันก็จบลงด้วยความ เจบ็ ปวด” คนตวั ใหญห่ นา้ ตงึ ขนึ้ อยา่ งเหน็ ไดช้ ดั อาจเพราะถกู เดก็ รนุ่ หลานอยา่ ง เธอตอกกลับให้เสยี หน้า รวมทั้งการที่เธอจงใจเรียกเขาว่า ‘คุณ’ นน่ั ด้วย “ฉันว่า...” วรรษมนท�ำท่าจะพดู แต่กลับถกู น้องชายปรามไว้ก่อน “ขอผมจดั การเรือ่ งนี้เองครับพี่มน” “ท�ำลายจดหมายนั่นเถอะค่ะ เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย พรุ่งน้ี กวาจะกลับกรุงเทพฯ กลับไปใช้ชีวิตของตัวเองอย่างท่ีควรจะเป็น กวา ไม่ต้องการแต่งงานกับคุณบก ขอยืนยันเป็นครงั้ สุดท้ายค่ะ” หอ้ งทงั้ หอ้ งพลนั เงยี บกรบิ สหี นา้ ผใู้ หญท่ กุ คนดเู ครง่ เครยี ด เวน้ แต่ ณาราทสี่ ่งสายตามาให้เธออย่างให้กำ� ลังใจ

ด ว ง ม า ล ย์ l 33 “ออกไปกับฉัน เราต้องคุยกัน” ไม่พูดเปล่า คนตัวใหญ่ฉุดข้อมือ ของเธอให้ลกุ ตาม “ไปไหนคะ” สพุ รรณิการ์ถามหน้าตาต่ืน มอื แขง็ ดังคีมเหล็กของเขา บบี กระชบั ข้อมือจนรู้สึกเจบ็ เขาไม่ตอบ แต่หันไปบอกกับครอบครัว “ไม่ต้องตามมานะครับ ผม ต้องการคุยกับเดก็ คนนเี้ ป็นการส่วนตวั ” “ใจเย็นๆ นะบก” วรรษมนลกุ ขึ้นด้วยความตกใจ “ถ้าดึกแล้วยงั ไม่พามาส่งกเ็ กบ็ สำ� รบั ได้เลย พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากนั ” คนเปน็ พไี่ ดแ้ ตอ่ า้ ปากคา้ ง จะพดู จาหา้ มปรามอะไรกไ็ มท่ นั แลว้ เพราะ นอ้ งชายอมุ้ สพุ รรณกิ ารพ์ าดบา่ เดนิ ดมุ่ ๆ ออกจากบา้ นไปทเี่ รอื นหลงั เลก็ โดย ไม่ฟังเสยี งทดั ทานใดๆ อกี เลย “ท�ำยังไงกันดีคะคณุ แม่” ประมุขของบ้านยังคงนั่งอยู่ในอาการสงบ แม้ใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วย ร้วิ รอยจะดูเคร่งเครยี ด แต่ก็ไม่เท่าลกู สาว “นงั่ กอ่ นเถอะมน ใจเยน็ ไว้ ตอนนเี้ ราคงทำ� อะไรไมไ่ ด้ เพราะมนั เปน็ เร่อื งส่วนตวั ของตาบก” “แตห่ นแู ตงกวายงั เดก็ ดเู รยี บรอ้ ยออ่ นหวานไปทง้ั เนอ้ื ทงั้ ตวั ผดิ จาก บกลบิ ลับ ผู้ใหญ่อย่างเราจะรังแกเดก็ ได้ลงคอเหรอคะ” “ยังไงวันนีม้ นั ก็ต้องมาถึง” เจอคำ� พูดนีเ้ ข้าไป คนเป็นลกู ถึงกบั พดู ไม่ออก “แต่ก็น่าสงสารแตงกวานะคะคุณย่า อายุเท่านาง ยังใช้ชีวิตสนุกๆ ไม่เต็มท่ีเลย มหาวิทยาลัยก็ยังเรียนไม่จบ แต่ต้องมาแต่งงานกับน้าบก ถ้าเป็นนาง นางก็ไม่แต่ง” “ขวาง สมัยนแี้ ต่งงานแล้วก็เรียนได้” “ใครพูดกับตัว” ณาราตวัดสายตาขุ่นเคืองให้พ่ีชายต่างสายเลือดซ่ึง นัง่ กอดอกอย่างสบายอารมณ์อยู่

34 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก “เอาเวลาไปท่องบทหนงั ส้ันดีกว่าไหม มะรนื จะถ่ายท�ำอยู่แล้ว จำ� ได้ หรือยัง” “นางขอตวั ก่อนนะคะคุณป้า คณุ ย่า เหม็นหน้าคนบางคนแถวนี”้ ว่าแล้วร่างเพรยี วก็สะบดั หน้าเดนิ ผ่านจุลจกั รไปโดยไม่แคร์ “แกล้งอะไรน้องอกี ล่ะจกั ร” วรรษมนถามด้วยเสียงอ่อนใจ “เปล่าครับคุณแม่ เด็กหัวร้อน ปล่อยไปเถอะ ว่าแต่...ขอผมอ่าน จดหมายหน่อยได้ไหมครบั ” ผู้เป็นแม่มองกระดาษในมอื อย่างลังเล แต่สุดท้ายกส็ ่งให้ พร้อมบ่น อุบอิบ “แม่ไม่เคยเห็นน้าของลูกเป็นอย่างน้ีมาก่อน หรืออยู่กับจิมากไป เลยซมึ ซับนสิ ัยห่ามๆ มา” “อย่าห่วงเลยครบั น้าบกไม่ใช่พจี่ หิ รอื พ่จี า ถึงหน้าดุ แต่ก็เป็นสาย ซอฟตท์ ส่ี ดุ ในบา้ นแลว้ เรอื่ งทน่ี า่ เปน็ หว่ งมากกวา่ คอื จดหมายฉบบั นตี้ า่ งหาก คณุ แม่เก็บไว้ให้ดนี ะครับ ไม่งน้ั ...” จุลจกั รไม่ได้พูดต่อ แต่ทุกคนเป็นอนั รู้กัน “รู้แล้วจ้ะ แม่จะเก็บใส่เซฟไว้อย่างดีเลย ขืนหนูแตงกวามาเห็นเข้า ละก็ มีหวังแม่ได้ถกู เด็กถอนหงอกเอาแน่ๆ งานน”ี้

๓ พูดเบาๆ ก็เจบ็ บุรีอุ้มเด็กฤทธ์ิมากมาที่เรือนสีขาวลักษณะคล้ายห้องพักของ รีสอร์ตหลังอ่ืนๆ ทว่ามีขนาดกว้างกว่าสองเท่า ซึ่งตั้งอยู่ห่างจากบ้านใหญ่ ประมาณห้าสบิ เมตร แม้สุพรรณิการ์บอบบางน่าทะนุถนอมเหมือนตุ๊กตากระเบ้ืองเคลือบ แต่พอเอาเข้าจรงิ ก็พยศใช้ได้ทเี ดยี ว “ปล่อยกวานะคะ!” “กำ� ลงั จะปล่อยอยู่นี”่ คนตัวใหญ่บอกด้วยนำ้� เสยี งหงุดหงดิ เขาท้ิง รา่ งเลก็ บนโซฟาเบดในหอ้ งแรกทเ่ี ขา้ มาถงึ จะวา่ ทง้ิ ขวา้ งแบบปา่ เถอ่ื นกไ็ มถ่ กู เพราะหญิงสาวตัวเล็กนิดเดียว กลัวว่าท�ำรุนแรงไปกระดูกจะหักเสียก่อน ไอ้โกรธเขาก็โกรธ เพราะเกดิ มาไม่เคยมีใครกล้าท�ำกับเขาแบบนี้ “จะไปไหน!” บุรีกระโจนพรวดคว้าหมับที่เอวคอด เมื่อแม่คุณไถล ตวั หนแี ล้วทำ� ท่าจะวง่ิ ไปท่ีประตู แต่กไ็ ม่ทัน “กวาไม่อยากอยู่ที่นแี่ ล้ว กวาจะกลับ ปล่อยกวาสิ!” “คุยกันก่อนแล้วเดยี๋ วจะปล่อย”

36 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก “ถ้าเป็นเรือ่ งแต่งงานกบั คณุ กวาไม่คยุ ค่ะ!” “ทำ� ไม แตง่ งานกบั ฉนั มนั แยต่ รงไหน เธอถงึ ปฏเิ สธโดยไมค่ ดิ สกั นดิ ” “เพราะคณุ ...เออ่ ...” สพุ รรณกิ ารก์ ดั รมิ ฝปี ากตวั เอง กอ่ นจะสา่ ยหนา้ หวอื “กวาไม่อยากพดู ท�ำร้ายจติ ใจคณุ ” บุรีตีหน้ายักษ์ใส่แม่นางฟ้านางสวรรค์ผู้แสนดี เธอเล่นเกริ่นมาเสีย ขนาดนี้ ขนื ปล่อยค้างไว้เขาได้อกแตกตาย ไม่อยากพูดท�ำร้ายจิตใจเขางัน้ หรอื ... โธ่...ยายเด็กเปี๊ยก! “บอกมา ฉนั ต้องการฟังเหตุผล” “ไม่ค่ะ” “ต้องบอก ไม่อย่างนนั้ ฉนั จะขงั เธอไว้ทน่ี ่ี ไม่ให้เห็นเดือนเหน็ ตะวนั อกี เลย” คำ� ขู่ของเขาทำ� ให้คนตวั เลก็ กว่าตาโต แต่กย็ งั ทำ� ใจดสี ู้เสอื “มันผิดกฎหมายนะคะ ท้ังกักขังหน่วงเหนี่ยว ท้ังบังคับให้แต่งงาน ถ้ากวาหนีไปได้ กวาจะพาต�ำรวจมาจับคณุ ” “มปี ัญญากเ็ ชิญ” บรุ คี วรจะหงดุ หงดิ แตก่ ลบั ตอ้ งซอ่ นรอยยม้ิ เมอื่ เหน็ ทา่ ทางขงึ ขงั ของ เธอ ดวงตากลมโตวาววับคู่นั้นตวัดค้อนใส่เขา แถมใบหน้าสวยๆ ก็งอง�้ำ ทว่าค�ำพูดค�ำจากลบั สุภาพ นเ่ี ขาควรจะกลวั ดไี หม ชายหนุ่มนึกสงสัยว่าตั้งแต่เกิดมา สุพรรณิการ์เคยด่าทอใครบ้าง หรอื เปลา่ นายประจกั ษเ์ ลย้ี งลกู มาออ่ นเกนิ ไป นอกจากคดั คา้ นเรอ่ื งแตง่ งาน โดยรวมแล้วหญิงสาวก็จัดว่าเป็นคนหัวอ่อน อ่อนหวาน แถมร่างกายยัง บอบบางดูอ่อนแอแบบน้ี ขนื อยู่คนเดยี วในโลกคงเอาตวั ไม่รอด “ปล่อยกวาค่ะ มนั อดึ อดั ” “เธอกลัวฉันมากกว่าละมั้ง” ใบหน้ารปู ไข่เงยข้ึนทันที

ด ว ง ม า ล ย์ l 37 “ไมก่ ลวั คะ่ กวาไมไ่ ดอ้ อ่ นแออยา่ งทค่ี ณุ เหน็ ” หญงิ สาวเชดิ หนา้ อยา่ ง ท้าทาย ท�ำตวั เหมอื นเดก็ หัดกร่างอย่างไรอย่างนนั้ เป็นอีกคร้ังท่ีบรุ ตี ้องซ่อนรอยยิม้ ไว้ภายใต้ใบหน้าเคร่งขรึม “ฉันเองก็ไม่ได้ใจบางขนาดทนฟังค�ำพูดของเธอไม่ได้ เม่ือกี้จะพูด อะไรบอกมา ไหนๆ ถกู ผู้หญงิ ปฏิเสธท้งั ที ฉนั กอ็ ยากรู้ว่าตวั เองบกพร่อง ตรงไหน” “ส�ำหรบั ผู้หญงิ คนอื่น คุณอาจจะเพอร์เฟกต์ทุกด้าน แต่ส�ำหรับกวา คุณ...” “ท�ำไม” “แก่” “อะไรนะ!” บุรีไม่ทนั ตั้งตวั ว่าจะได้ยนิ คำ� ตอบแบบนี้ และมนั กเ็ สียด แทงหวั ใจของเขาจริงๆ “คณุ บงั คบั ให้กวาพดู เอง” คนตวั ใหญส่ บถเบาๆ รสู้ กึ ฉวิ ขนึ้ มาเสยี อยา่ งนน้ั คำ� วา่ ‘แก’่ พดู เบาๆ กเ็ จบ็ แสบไปถงึ ทรวง “เราอายุห่างกนั แค่สิบห้าปี” เขากดั ฟันบอก “ตอนคุณเรียนมอสี่ กวาเพ่ิงจะเกดิ ” “เออ...รู้...ไม่ต้องยำ�้ !” “อุ๊ย!” สุพรรณิการ์สะดุ้งเม่ือจู่ๆ ก็มีแรงส่ันสะเทือนท่ีหน้าท้อง มันมาจาก โทรศพั ท์ของบุรีซ่งึ อยู่ในกระเป๋ากางเกงนั่นเอง แม้เขาจะหงุดหงดิ อยู่ แต่ก็ จ�ำต้องคลายวงแขนออกจากเอวของเธอ กระนั้นก็ไม่ลืมส่งสายตาเป็นเชิง บังคับบอกว่าให้ยนื นงิ่ ๆ อย่าตุกตกิ หัวคว้ิ ของชายหนุ่มขมวดเข้าหากนั เมือ่ รู้ว่าคนทไี่ ร่โทร. มา “ครบั พ่ชี งค์ ใช่...ผมอยู่เชียงใหม่ ครับ...ถอื สายรอเดยี๋ ว” เขาลดมอื ลงแลว้ หนั มาสงั่ สพุ รรณกิ าร์ “รออยใู่ นนก้ี อ่ น ฉนั จะออกไปคยุ ธรุ ะขา้ งนอก”

38 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก ว่าแล้วชายหนุ่มร่างสงู ก็ก้าวยาวๆ ออกจากห้องไป หลงั ฟงั รายงานสถานการณท์ ไี่ รจ่ ากผชู้ ว่ ยมอื ขวาจบ บรุ กี ถ็ อนหายใจ ยาว “ชา่ งหวั อยากท�ำอะไรกเ็ ชญิ บอกทกุ คนวา่ ใหอ้ ยเู่ ฉยๆ ไมต่ อ้ งเขา้ ไป ยงุ่ เสรจ็ ธรุ ะแลว้ ผมจะกลบั ไปจดั การเอง ฝากดแู ลไรด่ ว้ ยนะพช่ี งค์ เอาละ... ผมต้องวางสายก่อน” อารมณข์ องชายหนมุ่ ยง่ิ ขนุ่ มวั เขากลบั เขา้ มาในบา้ นหวงั จะเคลยี รก์ บั สพุ รรณกิ าร์ให้จบๆ ไป แต่กลับพบว่าห้องรบั แขกว่างเปล่า “แตงกวา!” เสียงดตุ ะโกนเรียก ทว่าไร้เสียงขานตอบ ชายรา่ งสงู เดนิ เขา้ ไปดดู า้ นในทกุ ซอกทกุ ตารางนวิ้ แตก่ ไ็ มพ่ บหญงิ สาว แม้แต่เงา “บ้าฉบิ !” เขากลับออกมาท่ีห้องรับแขกอีกครั้ง และคราวน้ีก็เห็นส่ิงผิดปกติ บางอย่าง กระจกหน้าต่างด้านหลังผ้าม่านถกู เล่ือนออก! “ยายเดก็ แสบ!” บรุ ขี บกรามแน่น แล้วรีบวงิ่ ออกจากบ้านพักไปทนั ที สพุ รรณกิ ารว์ งิ่ สดุ ฝเี ทา้ ไปตามทางมงุ่ หนา้ สสู่ ระบวั หวั ใจของหญงิ สาวเต้นแรงเหมอื นจะกระเดน็ กระดอนออกมาอยนู่ อกอก เวลานท้ี งั้ เหนอื่ ย และตาลายจนแทบจะเป็นลม แต่ก็ต้องฝืนว่ิงอย่างไม่คิดชีวิต เพราะเธอ ไม่อยากอยู่ท่ีน่ี แม้พ่อจะสัง่ เสยี ให้เธอแต่งงานกับบุรีก็ตาม ใบหน้าซดี เผอื ดค่อยย้ิมออกเมือ่ หนมี าได้ครึง่ ทาง เลยจากสระบัวน้ี ไปตามถนนด้านขวามือเร่อื ยๆ กจ็ ะถงึ ทางออกแล้ว เธอกำ� ลังจะเป็นอิสระ ทว่าจู่ๆ ก็มีหนุ่มฉกรรจ์สองคนจากล็อบบีรสี อร์ตวิ่งตรงด่งิ มายังเธอ เพ่ือสกัดกัน้

ด ว ง ม า ล ย์ l 39 “คุณแตงกวาใช่ไหมครับ” “ไม่ใช่ค่ะ” หญงิ สาวรีบปฏิเสธหน้าตาเหลอหลา “ไม่ใช่เหรอวะ” หนุ่มผิวขาวจวั๊ ะหันไปทำ� หน้างงๆ กบั เพอื่ น “คณุ เขาวงิ่ มาจากทางโนน้ กน็ า่ จะใชห่ รอื เปลา่ วะ มาคนเดยี วแบบน”้ี คนตัวบึกกว่าเกาหัวแกรก “เอ่อ...ยังไงคุณช่วยรอตรงนี้ก่อนได้ไหมครับ น้าบกก�ำลังมา” พอได้ยินชื่อบุรี หวั ใจของสุพรรณิการ์ก็หล่นตุ้บลงไปอยู่ท่ตี าตุ่ม “ฉันไม่ใช่คนท่ีพวกคุณตามหาค่ะ ฉันเป็นแขกของรีสอร์ต ออกมา เดนิ เลน่ เพลนิ ไปหนอ่ ย กำ� ลงั จะกลบั หอ้ งพกั พอดี ชว่ ยหลกี ทางดว้ ยนะคะ” ว่าแล้วก็เบ่ยี งตัวหนี แต่สองหนุ่มยงั ตามมาประกบไม่ลดละ “เราขัดคำ� สง่ั น้าบกไม่ได้หรอกครบั โน่นแน่ะ น้าบกมาแล้ว” สพุ รรณกิ ารห์ นั ขวบั ไปมองแลว้ แทบเขา่ ทรดุ เพราะเวลานค้ี นตวั ใหญ่ ท�ำหน้าตาบึ้งตึงราวกับยักษ์ แย่แล้ว! หญงิ สาวอาศยั จงั หวะทพี่ นกั งานทง้ั สองเผลอ ออกวงิ่ สดุ ฝเี ทา้ อกี ครง้ั “จับไว้!” เสยี งตะโกนของบุรดี ังแผดลน่ั อย่าว่าแต่สพุ รรณกิ าร์ตกใจเลย อีก สองคนตรงนน้ั กส็ ะดงุ้ โหยงแลว้ รบี ถลาเขา้ ไปฉดุ รา่ งเลก็ ไว้ พยายามกระชาก ลากถใู ห้กลับมา “อย่ารนุ แรงโว้ย!” ขจรกับสายชลมองหน้ากนั เล่ิกลกั่ เมื่อเจ้านายตะโกนส�ำทับ “เอาไงวะ” ขจรถามความเหน็ เพือ่ น “ตวั เลก็ ๆ แบบนแ้ี ตแ่ รงเยอะฉบิ ขนื ปลอ่ ยใหห้ ลดุ ไป พวกเราสองคน หัวขาดแน่ ฉุดไว้ก่อนไอ้จร” “ปลอ่ ยฉนั นะ!” สพุ รรณกิ ารย์ ง่ิ กระวนกระวายใจเมอ่ื เหน็ บรุ วี งิ่ เขา้ มา ใกล้ พยายามสะบัดตวั สุดแรง

40 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก จังหวะนั้นเอง จู่ๆ สายชลร้องขึ้นเสียงหลงแล้วปล่อยมือกะทันหัน ท�ำให้ขจรเสียหลักล้ม พานดึงร่างสาวตัวเล็กกระเด็นหวือไปอีกทางอย่าง ไม่ตั้งใจ “เฮ้ย!” เสยี งร้องหลายเสียงดงั ขน้ึ พร้อมกันเม่ือเหน็ สพุ รรณิการ์ล้มฟาดพ้นื “กรด๊ี !” “ไอ้จร!” ขจรปากคอสั่น รีบกระถดตัวหนีเม่ือบุรีปราดเข้ามาประคองสุพรร- ณิการ์ให้ลกุ ขนึ้ น่ัง เน้อื ตัวของหญงิ สาวถลอกปอกเปิก ใบหน้าหวานเหยเก น�้ำตาคลอเบ้า “เจบ็ มากหรอื เปล่า” บุรถี าม “จะ...เจบ็ เท้าขวาค่ะ” ชายหนมุ่ ตวดั สายตามองตามทนั ที รองเทา้ เปลอื ยแบบสานขาดรงุ่ รงิ่ พอเห็นน้ิวเท้าของเธอก็หน้าเครียด รบี อุ้มร่างบางขน้ึ แล้วสั่งขจรเสียงเฉียบ “เอารถออกเดีย๋ วนี้ ฉนั จะไปโรงพยาบาล!” “ขะ...ครบั !” ขจรตอบแลว้ วงิ่ ปรดู๊ ไปทร่ี ถตู้ โดยมสี ายชลตามไปตดิ ๆ ระหว่างขับมารบั เจ้านาย ขจรกอ็ ดโวยใส่เพือ่ นไม่ได้ “มงึ ปล่อยมอื ทำ� ไมวะ ไอ้ชล!” สายชลมองเพ่อื นแหยๆ อย่างสำ� นกึ ผดิ ก่อนจะตอบเสียงอ่อย “มดแดงกัดตูดกู” “ไอ้หอกหักเอ๊ย...มึงนะมงึ ถ้ากูเป็นอะไรไป มงึ ต้องรับผดิ ชอบด้วย เห็นหน้าน้าบกเม่ือก้หี รอื เปล่า แทบอยากจะบบี คอกูอยู่แล้ว!” “เออ...น่ากลัวฉิบ” สองสหายกลืนน�้ำลายเอื๊อกแทบจะพร้อมกัน เม่ือนึกถึงชะตากรรม ของตวั เองที่ก�ำลงั รออยู่ในอนาคตอันใกล้

ด ว ง ม า ล ย์ l 41 ณาราเข้ามาท่ีแผนกฉุกเฉิน พอเห็นร่างสูงของบุรีรออยู่ที่หน้า ประตหู ้องตรวจกร็ บี ถามไถ่ “แตงกวาเป็นยงั ไงบ้างคะน้าบก” “เอกซเรย์แล้วกระดูกน้ิวนางกับนิ้วก้อยท่ีเท้าขวาหัก ต้องเข้าเฝือก ไอ้พกี �ำลงั จัดการอยู่ นอกนนั้ ก็มีแค่แผลถลอก” คนเป็นน้าตอบเสยี งเรียบ ดูอารมณ์สงบนงิ่ มากกว่าขจรและสายชลซ่ึงยนื หลบอยู่ไม่ไกลนัก พอได้ยินว่าสุพรรณิการ์อยู่ในการดูแลของหมอพีระพัฒน์ซึ่งเป็น เพ่ือนสนทิ ของน้าชาย เธอกค็ ่อยเบาใจ “ค่อยยังช่วั หน่อยค่ะ ตอนแรกที่รู้ นางและทกุ คนที่บ้านตกใจมาก” “ท�ำไมนางมาคนเดียว” บรุ ถี ามไปคนละเร่อื ง “ห.ึ ..กห็ ลานชายคนดีของน้าบกออกไปสงั สรรค์กบั เพ่ือนน่ะสิคะ ไม่ เห็นจะต้องง้อคนพรรค์นั้นเลย นางบรรลุนิติภาวะแล้ว จะไปไหนเองก็ได้ ใบขบั ขก่ี ็มี” “แตม่ นั ดกึ แลว้ นางไมค่ วรออกมาคนเดยี ว อนั ทจี่ รงิ รออยทู่ บี่ า้ นกไ็ ด้ เข้าเฝือกเสร็จแตงกวากก็ ลบั ได้เลย ไม่ต้องแอดมติ ” “ขืนนางไม่มา คุณย่ากับคุณป้าได้บ่นหูชาแน่ๆ จริงสิ...นางโทร. รายงานพวกท่านก่อนดีกว่าค่ะ จะได้สบายใจกนั ” หญงิ สาวปลกี ตวั ออกไป คยุ โทรศพั ท์ บุรีละสายตาจากณาราแล้วเดินไปหาขจรและสายชล เห็นท้ังสอง ตวั เกรง็ มองตาแปว๋ กน็ กึ ฉวิ แตก่ พ็ ยายามสงบอารมณไ์ ว้ เพราะเหตกุ ารณท์ ่ี เกิดข้ึนมันเป็นอุบัติเหตุ แม้ค�ำอธิบายของสายชลมันจะน่าซัดปากสักผัวะ กต็ าม ถา้ จะโทษใครกต็ อ้ งโทษคนทกี่ ำ� ลงั ใหเ้ พอื่ นเขาเขา้ เฝอื กอยนู่ น่ั ละ บอก ให้รอในห้องดีๆ ก็ดันคดิ หนี หาเรือ่ งใส่ตวั แท้ๆ แต่เรอ่ื งราวมันออกมาในรปู นก้ี เ็ ป็นผลดีต่อเขาอยู่เหมือนกัน “เอารถตกู้ ลบั ไปกอ่ น เดย๋ี วฉนั จะกลบั รถคณุ นาง” เขาบอกสองหนมุ่ ด้วยน้ำ� เสยี งปกติ

42 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก ขจรและสายชลดวงตาเปน็ ประกายวบิ วบั หนา้ ตาสดชนื่ หายจอ๋ ยเปน็ ปลิดท้ิง กลุ ีกุจอท�ำตามคำ� ส่ังทันที “ญาตคิ ณุ สุพรรณกิ าร์ค่ะ” เสียงเรยี กของพยาบาลดงั ขน้ึ ท่หี น้าประตู บุรจี งึ รบี เดินกลับมา “ครับ” “คณุ หมอทำ� เฝอื กใหค้ นไขเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ คณุ เอาใบนไี้ ปช�ำระเงนิ และ รับยาก่อน แล้วค่อยกลับมาที่นี่ เด๋ียวคุณหมอจะแนะน�ำวิธีดูแลคนไข้ ระหว่างรักษาตวั ที่บ้านให้ฟัง จากนน้ั ญาตกิ พ็ าคนไข้กลับบ้านได้ค่ะ” ยี่สิบนาทตี ่อมา สุพรรณิการ์กม็ านงั่ ซมึ อยู่บนรถเข็น หมดสภาพ จะขดั ขนื บรุ ี ปลอ่ ยใหเ้ ขาพากลบั รสี อรต์ ดว้ ยรถของณารา เมอื่ มาถงึ กพ็ บวา่ คณุ กานดาและคณุ วรรษมนยงั ไมเ่ ขา้ นอน พวกทา่ นกำ� ลงั รอเธออยู่ หลงั จาก ถามไถ่อาการจนคลายกงั วลแล้วจึงค่อยแยกย้ายกันไปพกั ผ่อน เปิดโอกาส ให้หนุ่มสาวอยู่กันตามล�ำพงั “เธอนอนที่น่ีก็แล้วกัน มีห้องรับแขกอยู่ช้ันล่าง” บุรีบอกหญิงสาว ก่อนจะหันไปหาณารา “ฝากนางดแู ลแตงกวาด้วย” “ได้ค่ะ คนื นี้นางจะลงมานอนเป็นเพ่อื นแตงกวาเอง ง้ันนางขอตัวไป อาบน�้ำก่อน น้าบกกับแตงกวาหาอะไรรองท้องหน่อยดีไหมคะ เมื่อเย็นก็ ไม่ได้กนิ อะไร นางโทร. สงั่ ป้านวลให้เตรยี มไว้แล้ว” “ขอบใจ” ชายหนุ่มบอกหลาน เมือ่ เหลือกนั อยู่เพียงสองคน บรุ กี ็ถอนหายใจเบาๆ เมือ่ เหน็ คนบน รถเขน็ เอาแต่ก้มหน้างุด ดจู ากอาการแล้วคงจะเจบ็ แผล “หิวหรือเปล่า” เขาถาม “ค่ะ” สพุ รรณิการ์ตอบอย่างไม่อดิ ออด “ดี เด๋ียวจะได้กนิ ยา” เขาพาเธอมาทหี่ อ้ งอาหาร เปดิ สำ� รบั บนโตะ๊ กพ็ บวา่ นวลคำ� ทำ� พะแนง-

ด ว ง ม า ล ย์ l 43 หมู ไขเ่ จยี วกงุ้ สบั และผดั ผกั รวมมติ รใสห่ มกู รอบไวใ้ ห้ หนา้ ตานา่ รบั ประทาน ทีเดยี ว ชายหนุ่มร่างสูงเดินไปตักข้าวสวยร้อนๆ ใส่จานน�ำมาเสิร์ฟให้ถึงที่ และรินน�ำ้ ใส่แก้วให้ด้วย “ขอบคุณค่ะ” ต่างคนต่างน่ังกินข้าวกันเงียบๆ อยู่ครู่ใหญ่ บุรีรู้ว่าสุพรรณิการ์ กำ� ลงั อดึ อดั ใจจริงเขาอยากดุเธอหลายคำ� แต่พอเหน็ หน้าหงอยๆ นั่นแล้ว ก็ท�ำไม่ลง “เจบ็ ขาแบบนี้ เธอคงต้องอยู่ท่นี ่สี ักพกั ” คนตัวเล็กกว่าเม้มริมฝีปาก ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว “กวาไม่อยาก รบกวนคุณกับครอบครวั ค่ะ” “ดูแลเด็กตัวเล็กๆ คนเดียวมันจะหนักหนาอะไร บอกให้อยู่เธอก็ ต้องอยู่ อ้อ...แล้วอย่าหวังว่าจะหนไี ปไหนได้อีก คนของฉนั จะคอยจบั ตาดู เธอตลอดเวลา” “ท�ำไมต้องบังคับกันด้วยคะ กวาไม่อยากอยู่ที่น่ี ไม่อยากแต่งงาน กับคุณ คุณเป็นคนหน้าตาดีและเพียบพร้อมทุกอย่าง ต้องมีผู้หญิงอยาก เป็นภรรยาของคุณมากมาย อย่าบังคบั ฝืนใจกวาเลยนะคะ” บรุ รี วู้ า่ เรอื่ งทเ่ี กดิ ขนึ้ มนั ออกจะกะทนั หนั เกนิ ไปสำ� หรบั ผหู้ ญงิ ตวั เลก็ ๆ คนหน่ึง แต่เขาตดั สินใจแล้ว และไม่คดิ จะล้มเลิก จะว่าเขาเหน็ แก่ตัวยงั ไง ก็ได้ “ถา้ ฉนั ขอรอ้ ง เธอจะอย่ทู น่ี ด่ี ้วยความเตม็ ใจได้หรอื เปล่า อยา่ งนอ้ ย ก็จนกว่าจะหายดี ฉันติดหนี้บุญคุณพ่อเธอไว้มาก ถึงเธอจะปฏิเสธฉัน ไม่เหน็ แก่คำ� สง่ั เสียของพ่อ แต่ตัวฉนั กอ็ ยากจะชดเชยให้ถงึ ท่ีสุด” พอเขาพูดถงึ พ่อ สพุ รรณิการ์กร็ ู้สึกผดิ ขน้ึ มาทันที “คุณติดค้างอะไรคุณพ่อกวาคะ” “เธอไม่จ�ำเป็นต้องรู้ มนั เป็นเรื่องของผู้ใหญ่”

44 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก “กวาไม่ใช่เด็กแล้ว กวาบรรลุนติ ิภาวะแล้วค่ะ” หญิงสาวเถียง “ถ้าเธอยังเห็นว่าฉันแก่ นน่ั กแ็ ปลว่าเธอยงั เป็นเด็กน้อยมาก” คนตวั เลก็ ทำ� หนา้ ตมู เมอ่ื ถกู ยอ้ น กอ่ นจะบน่ อบุ อบิ “กอ็ ายเุ ราหา่ งกนั ” “มันน่าจะเป็นข้อดนี ะ ฉนั โตกว่า สามารถดูแลเธอได้” “แต่กวาอยากได้คนท่ีเป็นเพ่อื น พดู คยุ ภาษาเดียวกันรู้เรื่องมากกว่า ค่ะ” “แล้วท่ีเราคุยกนั น่มี นั ภาษาอะไร” สุพรรณิการ์ฟังแล้วเหลือบตามองบนด้วยความลืมตัว “คุณมีไลน์ ไหมคะ” “ไม่” “เฟซบุ๊ก อินสตาแกรม ทวติ เตอร์ คุณเล่นหรอื เปล่า” “จำ� เป็นต้องเล่น?” “พารากอนล่ะคะ รู้จักไหม” “อะไร” “ห้างสรรพสนิ ค้าแถวสยาม” “อ๋อ...” ชายหนุ่มท�ำท่านึกออก “รู้จกั เซนเตอร์พอยนต์” “มันถกู รอื้ ทิง้ ไปตงั้ นานแล้วค่ะ!” “ออ้ ” เขาทำ� เสยี งรบั รเู้ นอื ยๆ ซอ่ นยม้ิ แตค่ นทไี่ มท่ นั สงั เกตถงึ กบั ตอ้ ง กมุ ขมับ “น้าบกคะ” สุพรรณิการ์เปล่ียนวิธีใหม่ เผื่อพูดจาดีๆ แล้วเขาจะ ใจออ่ น “เราเขา้ กนั ไมไ่ ดห้ รอกคะ่ ทง้ั มมุ มอง นสิ ยั การใชช้ วี ติ และมนั อาจ จะฟงั ดไู ร้สาระนะคะ คอื ...กวาอยากใชช้ วี ติ ใหค้ ้มุ ค่า เรยี นให้เตม็ ที่ เลน่ ให้ สดุ เหวย่ี ง ทำ� อะไรตามใจ ออกทอ่ งเทยี่ วเจอผคู้ น ไดพ้ บรกั โชครา้ ยหนอ่ ย ก็อาจจะอกหัก น่ันคอื ชวี ติ กวาอยากทำ� อะไรอีกตงั้ มากมายก่อนแต่งงาน” บรุ ีอม่ิ พอดี เขารวบช้อนแล้วเอนหลังมองเธอด้วยสายตานง่ิ ๆ “เธอสามารถท�ำทุกอย่างท่ีพูดมาได้หลังแต่งงานกับฉัน ฉันอนุญาต

ด ว ง ม า ล ย์ l 45 เว้นแต่เร่ืองพบรกั กบั อกหกั อะไรนน่ั คงต้องตัดออก” สพุ รรณกิ ารแ์ ทบสำ� ลกั นำ�้ ทเ่ี พงิ่ ยกขนึ้ ดม่ื มองเขาตาปรบิ ๆ อยหู่ ลาย วินาที ซ่ึงบรุ รี ู้ว่าเธอต้องการส่ือความหมายอะไร แต่เขาข้เี กยี จฟัง “อิ่มแล้วใช่ไหม งั้นก็กินยา” ชายหนุ่มจัดยาแล้วรอกระท่ังคนขาเจ็บด่ืมน�้ำตามเรียบร้อยจึงค่อย ลุกขึ้น ตอนน้ันเองณาราเดินเข้ามาพอดี คนที่ต้ังท่าจะคุยต่อให้เคลียร์จึง ต้องสงบปากสงบค�ำไว้ก่อน “เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ มาค่ะ นางดูแลแตงกวาต่อให้เอง น้าบก จะได้พัก” “ฝากด้วย” “ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ” สพุ รรณิการ์ฟังอาหลานสนทนาโต้ตอบกนั เงยี บๆ รู้ตวั อีกทกี ็ถกู เขน็ ออกจากห้องอาหารแล้ว บุรีแยกกลับบ้านพักของเขาโดยไม่ได้พูดอะไรกับ เธออกี เลย “เดี๋ยวนางช่วยอาบน�้ำให้นะ” ณาราพาคนขาเจ็บเข้ามาในห้องพัก รับรองแขก จอดรถเข็นไว้ตรงหน้าห้องนำ้� “กวาอาบเองดีกว่าค่ะ แค่ระวงั ไม่ให้เฝือกโดนนำ�้ ก็พอ” “กไ็ ด้ งั้นเดีย๋ วนางหยิบชุดให้” สพุ รรณกิ ารเ์ พง่ิ เหน็ วา่ กระเปา๋ เดนิ ทางของเธอวางอยบู่ นเตยี งเรยี บรอ้ ย จึงบอกรหัสให้ณาราโดยไม่ถือสา เนอื่ งจากเหน็ ว่าเป็นผู้หญงิ ด้วยกัน “แตงกวา” “คะ?” หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่ึงเม่ือเห็นหลานสาวของบุรีหยุดมือ ที่ก�ำลังรูดซปิ เปิดกระเป๋า “คอื ...ทหี่ ้องอาหารเมอื่ กี้ นางได้ยนิ แตงกวาคยุ กบั นา้ บก ไมไ่ ด้ตง้ั ใจ จะเสียมารยาทนะ แต่นางอยากรู้ว่าแตงกวาคดิ ยงั ไง” ณาราเว้นจังหวะนดิ หน่งึ ก่อนจะถาม “แตงกวาไม่อยากแต่งงานกบั น้าบกจรงิ ๆ เหรอ”

46 l วิ ว า ห์ รั้ น รั ก “ค่ะ” คนฟังตอบโดยไม่ต้องคดิ “เพราะแตงกวาเพ่งิ พบน้าบก ยังไม่รู้จกั คุ้นเคยกนั ใช่ไหม เลยคดิ ว่า มนั ออกจะกะทนั หนั เกนิ ไปหน่อย” “ค่ะ” “นางเข้าใจความรสู้ กึ ของแตงกวาในตอนนน้ี ะ แต่กอ็ ยากบอกให้ร้วู า่ แม้ภายนอกน้าบกจะดูดุในสายตาคนอื่น แต่กับคนในครอบครัว น้าบก น่ารกั มาก ใครได้เป็นภรรยาของน้าบกคอื โชคดที ่สี ุด น่าเสียดายถ้าผู้หญิง คนนั้นจะไม่ใช่แตงกวา คอื ...นางก็แค่ให้ข้อมูลเฉยๆ น่ะ” “แต่เราไม่ได้รักกัน แถมอายุก็ห่างกนั มาก” “เอาจริงๆ แล้วอายุมันไม่ใช่อุปสรรคหรอกนะ มีหลายคู่ที่แต่งงาน อยู่กนิ ด้วยกนั อย่างมคี วามสขุ มันอยู่ทีก่ ารปรับตวั และยอมรบั กันและกนั ” “ไม่มีเวลาปรับตัวหรอกค่ะ น้าบกจะให้กวาแต่งงานท่าเดียว” คน ตวั เล็กบอกพลางถอนหายใจ “แตงกวายงั ไม่ปรับ แต่น้าบกเขาทำ� ไปก่อนแล้วนะ” “คะ?” สุพรรณกิ าร์ทำ� หน้างง “ก.็ ..” ณาราคลย่ี มิ้ บางๆ เมอื่ นกึ ถงึ นา้ ชาย “นอกจากคนในครอบครวั และลูกน้อง แตงกวาเป็นผู้หญิงคนแรกที่น้าบกยอมคุยด้วยเกินหนึ่งนาที และวันนี้นางก็เห็นน้าบกใจเย็นเหมือนน�้ำแข็งมากท่ีสุด ท้ังที่แตงกวาท�ำให้ เขาโกรธหัวฟัดหวั เหวยี่ งตลอดเวลา น่ีถ้าเป็นคนอืน่ นะ มหี วังน่วม” “น่วม...” “อยา่ ทำ� หนา้ อยา่ งนน้ั สิ นา้ บกไมท่ ำ� รา้ ยผหู้ ญงิ หรอก นางแคพ่ ดู เลน่ ” ณาราหัวเราะแล้วรื้อกระเป๋าเดินทางต่อ ค้นเจอชุดนอนลูกไม้สีขาวสะอาด เนอ้ื นมุ่ ได้กเ็ ดนิ มายน่ื ให้คนบนรถเข็น “ขอบคุณค่ะ” สุพรรณิการ์เอ่ยเบาๆ “แตงกวาเหลือตัวคนเดียวแล้ว จะใช้ชีวิตต่อไปยังไงควรคิดให้ รอบคอบ มีคนดแู ล ดีกว่าไม่มใี ครเลยนะ แต่ก็เอาเถอะ แตงกวาต้องอยู่

ด ว ง ม า ล ย์ l 47 ที่นอ่ี ีกหลายวัน ค่อยๆ คิดไปกไ็ ด้ มอี ะไรก็คุยกับนางเนอะ” หลานสาวของบุรีท้ิงค�ำพูดสุดท้ายไว้เพียงเท่าน้ัน ทว่ากลับท�ำให้ สุพรรณกิ าร์นอนไม่หลบั ตลอดทงั้ คืน