ชะตาร้าย ปรปักษ์รัก ของ จิลา

บทน�ำ ทา่ อากาศยานนานาชาติฮ่องกง เที่ยวบินตรงจากนิวยอร์กมาถึงฮ่องกงในช่วงเย็น ผู้โดยสาร จากชนั้ เฟสิ ตค์ ลาสคอ่ ยๆ ทยอยออกมาตามล�ำดบั ถงึ จะมบี รกิ ารดแู ล บนเครอื่ งทยี่ อดเยย่ี ม แตก่ ารนงั่ ๆ นอนๆ อยบู่ นฟา้ เปน็ เวลากวา่ สบิ หก ช่ัวโมงก็ไม่ใช่เร่ืองสบาย คนส่วนใหญ่จึงอยู่ในสภาพอิดโรยอย่างเห็น ได้ชดั หญิงสาวผู้หนึ่งเดินใส่หูฟังผ่านกลุ่มคนจอแจโดยรอบ ใบหน้า เล็กถูกเงาจากหมวกแก๊ปบดบังไปเกินคร่ึง เห็นเพียงริมฝีปากแดงสด จิ้มล้ิมประดับอยู่บนใบหน้าขาวเนียน เสื้อยืดคอกว้างสีขาวดูหมอง หมน่ ไปบา้ งหากเทยี บกบั ผวิ กายขาวกระจา่ งราวกบั บรรจหุ ลอดไฟเอา ไวข้ า้ งใน เสอ้ื โคตทรงยาวสนี ำ้� ตาลออ่ นถกู พบั และพาดไวท้ แ่ี ขนขา้ งหนง่ึ กางเกงยนี เขา้ รปู เผยใหเ้ หน็ ขาเรยี วเลก็ ซง่ึ กา้ วเดนิ บนรองเทา้ บตู สน้ สงู อย่างคล่องแคล่วรวดเร็ว ท่าทางดูไม่เหมือนท้ังคนท้องถิ่นหรือนัก- ท่องเทีย่ ว หลังจากทเี่ ธอไปรบั กระเป๋าลากซึ่งมีอยู่ใบเดยี วมาแล้ว ยิ่งใกล้ ถงึ ประตทู างออกเท่าไร ผู้คนยิ่งแออดั เสยี งดังมากข้นึ เท่าน้นั และส่วน ใหญ่เป็นเพศหญิงเสียมากกว่า จลิ า 7

หญิงสาวหยุดมองความโกลาหลเบ้ืองหน้า แฟนคลับสาวร่วม ร้อยต่างยกโทรศัพท์ในมือเบียดเสียดแย่งกันถ่ายภาพชายหนุ่มร่างสูง โดดเด่นผู้หน่ึงซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปนัก ดวงตาเรียวยาวสงบนิ่งซึ่งมีไฝ เมด็ เลก็ ๆ ประดบั อยหู่ างตาขา้ งขวาแปรเปลย่ี นเปน็ ออ่ นโยนขนึ้ มาทนั ที เสยี งเรยี กชอื่ โดยรอบท�ำใหเ้ ธอรวู้ า่ ‘พช่ี าย’ ออกมารบั อยา่ งทพี่ ดู จรงิ ๆ เมื่อนึกถึงสาเหตุท่ีท�ำให้ต้องจากบ้านไปกว่าสิบปีก็ไม่โทษใคร นอกจากความไรเ้ ดยี งสาหนา้ มดื ของตวั เอง แตเ่ มอื่ เวลาผา่ นไป ความ เจบ็ ปวดจากเรอื่ งแตห่ นหลงั กไ็ มค่ วรคา่ ใหเ้ อย่ ถงึ ความอบอนุ่ พลนั แลน่ ขนึ้ มาจนใบหน้าขาวกระจ่างปรากฏร้วิ สีแดงเข้ม ถงึ จะอยู่ห่างออกไปเกอื บสามสิบก้าว แต่ ‘เฉนิ เฟยหลงิ ’ กลับ เหน็ หญงิ สาวผ้หู นงึ่ ไดอ้ ย่างชดั เจน จากทเ่ี จอกนั รอบกอ่ น อกี ฝา่ ยไม่มี อะไรเปลย่ี นไปเลย รปู รา่ ง หนา้ ตา ทรงผม และรอยยม้ิ อ่อนโยนละมนุ ละไมยังคงเหมือนเดิม ถ้าไม่ใช่ ‘น้องสาว’ แล้วจะเป็นใคร... ดวงตาสีด�ำสนิทของชายหนุ่มพลันกะพริบถ่ี ลืมแม้กระทั่ง มารยาทพน้ื ฐาน ยกมอื ปอ้ งปากตะโกนเสยี งดงั ทา่ มกลางฝงู ชนนบั รอ้ ย “ยายตวั เล็ก!” การกระท�ำของดาราชายในดวงใจท�ำเอาเสียงจอแจท้ังหมด เงยี บลงทนั ควนั สายตาเสยี ดแทงของบรรดาแฟนคลบั พรอ้ มใจพงุ่ ตรง ไปยัง ‘ยายตัวเล็ก’ คนปรศิ นา เมอ่ื เหน็ ว่าเป็นหญงิ สาวดไู ม่ธรรมดา ผู้หน่ึง โทรศัพท์ในมือต่างเปลี่ยนเป้าหมายมากดรัวเก็บภาพสะท้าน วงการบนั เทงิ นี้ แตก่ ม็ แี ฟนพนั ธแ์ุ ทบ้ างสว่ นทอ่ี ยนู่ ง่ิ กบั ที่ พอนกึ ทบทวน จนทราบถงึ สถานะของอีกฝ่าย พลันรบี เปิดทางให้คนท่อี ยู่กลางฝูงชน อย่างว่าง่าย ร่างสูงโดดเด่นแหวกฝูงชนออกมา ก่งึ เดนิ กึ่งวงิ่ ไปหาบคุ คลร่าง เลก็ ทห่ี ยดุ รออยู่ เขาดใี จจนพดู อะไรไมอ่ อกแมแ้ ตค่ �ำเดยี ว อกี ฝา่ ยพลนั คลายมือจากที่จับกระเป๋าและพุ่งเข้ามากอดเอวเขาอย่างแรงจนเซ 8 ชะตาร้าย ปรปกั ษร์ ัก

ถอยหลงั ไปหลายก้าว ซกุ ใบหน้าบนอกกว้าง เอ่ยเสยี งสน่ั เครือ “ยายตวั เล็กของเฮยี กลบั มาแล้วค่ะ” จลิ า 9

1 การกลบั มา ‘ความนุ่มนวลคอื ดาบเล่มหนง่ึ ’ โกวเล้ง ‘เฉนิ เฟยเฟงิ่ ’ หรือ ‘เลลาห์ เฉิน’ เท้าคางมองออกนอก หน้าต่างดทู ิวทศั น์ข้างทาง ทง้ั ความเจริญ ผู้คน สง่ิ ก่อสร้าง ทุกอย่าง เปลยี่ นแปลงไปจากในความทรงจำ� ทกุ ทท่ี ร่ี ถแล่นผ่านมีนักท่องเทยี่ ว เดินขวกั ไขว่มากมายไม่ต่างอะไรจากนิวยอร์ก แน่นอนว่าเธอย่อมเคย เห็นภาพความเจริญของฮ่องกงจากในข่าวต่างๆ แต่ถึงจะเป็นเช่นน้ัน กอ็ ดสะท้อนใจไม่ได้ พลันย่งิ ตระหนกั ได้ว่าเวลาไม่เคยปรานีผู้ใด โดย เฉพาะอย่างยงิ่ กับ ‘คน’ เมื่อชมเมืองพอใจแล้วเธอจึงเอียงคอหันกลับมามองคนข้างๆ ผชู้ ายคนนอ้ี าจจะเปน็ ขอ้ ยกเวน้ ...หากเทยี บกบั เมอื่ สบิ ปที แี่ ลว้ ‘เฉนิ เฟย- หลงิ ’ หรอื ‘ลคู สั เฉนิ ’ พช่ี ายบญุ ธรรมของเธอไมไ่ ดเ้ ปลยี่ นไปตามกาล เวลาเท่าใดนัก หรืออาจจะเป็นเพราะว่าหากเขามีเวลาว่างกจ็ ะบินไป หาเธอทีน่ วิ ยอร์กอยู่เป็นประจ�ำกไ็ ม่รู้ ต่อให้เขาสูงข้ึน หน้าตาคมคาย สมเป็นบุรุษเพศมากข้ึน แต่เธอยังจ�ำภาพหนุ่มน้อยในชุดเคร่ืองแบบ นกั เรยี นได้อยู่เลย คงเหมือนกบั ท่ีเขาเอาแต่เรียกเธอว่า ‘ตัวเลก็ ’ ท้ังๆ 10 ชะตารา้ ย ปรปักษร์ กั

ทต่ี อนนเี้ ธออายุยส่ี บิ ห้าเข้าไปแล้ว “ไม่อยากจะเช่ือเลย ทุกถนนมแี ต่โฆษณาของเฮยี ” หลังจากที่ เธอลองนับป้ายโฆษณาตามท้องถนนท่ีมีใบหน้าของเขาคร่าวๆ ดู เหมอื นว่าสบิ นิว้ มอื กไ็ ม่พอเสยี ด้วยซ้�ำ การทีเ่ ขาอตุ ส่าห์เจียดเวลามา รบั เธอทสี่ นามบนิ ได้ สมกบั เปน็ ‘เฮยี หมายเลขหนงึ่ ’ ของเธอตงั้ แตเ่ ลก็ ยันโตจริงๆ แม้จะโลดแล่นในวงการแค่เพยี งไม่ก่ีปี แต่เฉินเฟยหลงิ เรยี กได้ ว่าเป็นหน่ึงในซูเปอร์สตาร์ที่ตารางงานแน่นจนแทบไม่มีเวลาอยู่กับ ครอบครัว เขามีชื่อเสียงมากในเอเชีย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในจีน คง เพราะเสน้ ผมสดี ำ� สนทิ ปรกหนา้ ผากตดั กบั ผวิ กายขาวผอ่ ง คว้ิ เขม้ เฉยี ง ขน้ึ เลก็ นอ้ ย จมกู โดง่ เปน็ สนั ตรง ทวา่ ดไู มแ่ ขง็ กระดา้ ง เขาไดร้ บั ดวงตา เรยี วยาวอ่อนโยนมาจากมารดา เมื่อรวมกบั ริมฝีปากบางเฉยี บสีอ่อน แล้ว ทุกคร้ังทเี่ ขาคล่ยี ิ้มก็ละลายหัวใจหญงิ สาวมากมายนับไม่ถ้วน “ปนี เ้ี ฮยี ถา่ ยโฆษณาไปเกอื บยสี่ บิ ตวั ทนมองหนา้ เฮยี หนอ่ ยนะ” เฉนิ เฟยหลงิ เหลอื บมองคนดา้ นขา้ ง กอ่ นจะเผยรอยยม้ิ กวา้ งจนดวงตา หรเี่ ป็นเส้นโค้ง “นกึ ถึงตอนนั้นทเี่ ฮียโทร. มาเล่าให้ฟังว่าตดั สินใจถ่ายโฆษณา ตัวแรก ตวั เล็กคดิ ว่าตัวเองหฝู าดไป นกึ ภาพเฮียเข้าวงการไม่ออกเลย แต่กอ่ นเฮยี ขอ้ี ายจะตาย ให้ไปยนื พดู บนเวทกี เ็ สยี งสนั่ แล้ว” หญงิ สาว สัพยอก เธอกับเขาอายุห่างกันแค่ปีเดียว ดังนั้นความสนิทสนมจึง มากกว่าคนอ่นื ๆ ในบ้าน “เวลาเปล่ียน อะไรก็เปลี่ยน เฮียก็อยากลองท�ำอะไรใหม่ๆ ดู บา้ ง กเ็ หมอื นตวั เลก็ นน่ั แหละ ใครจะคดิ วา่ ตวั เลก็ จะชว่ ยปา๊ ดแู ลสาขา ท่อี เมรกิ าได้” ผู้พูดย่นจมูกเป็นเชิงหยอกเย้า “จ�ำได้ไหม แต่ก่อนตัวเล็กยังว่ิงตามติดพวกเฮียอยู่เลย ถ้าไม่ ยอมให้ไปด้วยก็ขีแ้ ยใส่ตลอด ‘ไม่รกั ตวั เลก็ แล้วเหรอคะ’ แค่ได้ยินมุก จลิ า 11

น้ี พวกเฮียเคยปฏเิ สธได้เหรอ” เฉินเฟยหลงิ ระเบิดเสยี งหวั เราะดังก้อง อย่าว่าแต่เขากบั ‘เฮยี ใหญ่’ เลย ขนาดบดิ าเขาที่ว่าดแุ ละเด็ดขาดจนบรุ ุษวัยฉกรรจ์ไม่กล้า สบตา ยงั ใจออ่ นเวลาบตุ รสาวบญุ ธรรมคนนกี้ อดแขนกอดขาออดออ้ น นำ้� เสียงฉอเลาะก็เป็นที่หนึ่ง ซุกซนกไ็ ม่มใี ครเกิน แต่ไม่ว่าจะทำ� อะไร ผดิ กไ็ มเ่ คยโดนดเุ ลยสกั ครงั้ ตรงกนั ขา้ มกบั พวกเขา ท�ำผดิ แคน่ ดิ เดยี ว ก็เกือบจะโดนสายตาเย็นยะเยือกของบิดาแช่แข็งอยู่รอมร่อ แต่พอ เฉนิ เฟยเฟิ่งน้�ำตาคลอกล่าวว่า ‘ป๊าขา...อย่าโมโหเลยนะคะ’ พวกเขา จะได้รับการให้อภัยในทนั ที “จริงด้วย...ถ้าเฮยี ไม่พดู ถึงเรอ่ื งในอดตี ตวั เลก็ กเ็ กือบจะลืมไป หมดแล้ว” ชายหนมุ่ หนั มองใบหนา้ จมิ้ ลมิ้ จากทางดา้ นขา้ งดว้ ยความเอน็ ดู กอ่ นจะหยดุ ชะงกั เมอื่ เหน็ รอยยมิ้ ออ่ นโยนกอ่ นหนา้ นหี้ บุ ลงไปกวา่ ครงึ่ ไฝเม็ดเล็กที่หางตาข้างขวาย่ิงขับเน้นความอึมครึมของเจ้าตัวชัดเจน เขาเพิ่งจะตระหนักถึงประโยคคลมุ เครอื ทีอ่ ีกฝ่ายกล่าว พลันอยากจะ กดั ล้ินตวั เองแรงๆ สักหลายที ไม่รู้เรื่องราวในอดีตจะยังส่งผลกระทบ ต่ออีกฝ่ายมากแค่ไหน แต่ยังไม่ทันจะได้คิดค�ำกล่าวปลอบโยนใดๆ อีกฝ่ายกลบั ชิงพดู ขดั ขึน้ มาเหมอื นไม่มีอะไรเกดิ ข้ึน “พอโตขึ้นทุกคนก็ต้องท�ำหน้าที่ของตัวเอง มีภาระมากข้ึน มี ความรบั ผิดชอบมากขนึ้ โดยเฉพาะพวกเราพีน่ ้อง เฮยี อยู่ท่ีนี่ก็ทำ� งาน หนักเป็นภาพลักษณ์ให้บริษัท ‘เขา’ ก็ช่วยป๊าบริหารกิจการแถบน้ี ทั้งหมด ตัวเล็กท่ีอยู่ที่นู่นจะนั่งงอมืองอเท้าเฉยๆ ได้ยังไงคะ อะไรที่ ชว่ ยปา๊ มา้ ไดก้ ต็ อ้ งชว่ ยกนั เนอะเฮยี ” ผถู้ กู มองกลบั มายม้ิ กวา้ งเชน่ เดมิ เมื่อสัมผัสถึงแววตาเป็นห่วงเป็นใยจากพ่ีชายบุญธรรม เธอใช้คำ� ว่า ‘พวกเรา’ ไดอ้ ยา่ งคลอ่ งปาก ตอ่ ใหใ้ นความทรงจ�ำ ‘เขา’ จะเบอื่ หนา่ ย หรอื เกลยี ดชงั เธอเช่นไร ถงึ ยังไง ‘สถานะ’ พวกน้ันกย็ งั คงอยู่ 12 ชะตารา้ ย ปรปักษร์ กั

“รู้ไหม ตอนท่ปี ๊าม้าได้ยินว่าปีนตี้ ัวเลก็ จะกลบั มากร็ ีบสัง่ คนมา ทำ� ความสะอาดบ้านยกใหญ่ ส่ังคนมาจดั สวนใหม่ซะสวยเชียว น่ีก็ให้ คนไปตามพ่อครัวแม่ครัวมาเพ่ิมด้วย กลัวอาหารไม่ถูกปากลูกสาว” เฉินเฟยหลิงรีบเฉไฉไปเรื่องอื่นอย่างแนบเนียน ไม่อยากท�ำลาย บรรยากาศดๆี ต้ังแต่วนั แรกทอี่ กี ฝ่ายมาถึงฮ่องกง ครง้ั แรกทเ่ี ขาไดเ้ หน็ เดก็ ผหู้ ญงิ หนา้ ตานา่ รกั จมิ้ ลม้ิ ทบี่ ดิ ามารดา พาเข้าบ้านมาแนะนำ� ตัวในฐานะ ‘คู่หมน้ั ’ ของ ‘เฮยี ใหญ่’ กย็ ีส่ ิบปีมา แลว้ และไมน่ านเดก็ ผหู้ ญงิ คนนน้ั กก็ ลายมาเปน็ หนง่ึ ในคนตระกลู เฉนิ อย่างถูกต้องตามกฎหมาย เฉินเฟยเฟิ่งจงึ เป็นท้ัง ‘คู่หมน้ั ’ ของพี่ชาย และ ‘น้องสาวบุญธรรม’ ของเขา “เฮยี ไมน่ า่ บอกปา๊ มา้ เลย เรอ่ื งนอกบา้ นกเ็ หนอื่ ยมากพออยแู่ ลว้ ยงั ตอ้ งมาเหนอื่ ยกบั เรอื่ งไมเ่ ปน็ เรอื่ งอกี ” ควิ้ เรยี วของผพู้ ดู ขมวดเขา้ หา กันเล็กน้อย ดทู อดถอนใจมากกว่าหงุดหงดิ ใจ “รู้แบบนีต้ วั เลก็ กลับมาเงยี บๆ คนเดียวดกี ว่า” “อย่าพดู แบบนนั้ สิ ตวั เลก็ กลบั บ้านมากถ็ อื เป็นเรอื่ งสำ� คญั ของ ครอบครวั เราเหมอื นกนั ลงเฮยี รแู้ ตไ่ มย่ อมบอกสิ ปา๊ มา้ ไดบ้ น่ หชู าแน”่ ชายหน่มุ สา่ ยหน้าปราม ถงึ จะไม่ใช่เลอื ดเนอื้ เชอื้ ไขเดยี วกนั แต่เพราะ เตบิ โตมาด้วยกนั เฉินเฟยเฟิ่งจงึ เป็นหน่งึ ในสมาชิกครอบครวั ของเขา เสมอ ไมต่ อ้ งกลา่ วถงึ บดิ ามารดา ทงั้ สองรกั และเอน็ ดลู กู สาวบญุ ธรรม คนน้ีมาก ตอนท่ีอีกฝ่ายย้ายไปเรียนต่อท่ีอเมริกาใหม่ๆ บิดามารดา ของเขาก็เป็นห่วงจนนอนไม่หลับและกินข้าวไม่ลงไปหลายวัน ดังน้ัน การกลับมาฮ่องกงคร้ังแรกในรอบสิบปีของเฉินเฟยเฟิ่ง ฉลองแค่นี้ยัง น้อยไปด้วยซ�้ำ นอกเหนือจากนั้น เร่ืองสิบปีที่แล้วไม่ได้เลือนหายไปตามกาล เวลา เมอื่ ใดมวี นั หยดุ ยาวทค่ี วรอยพู่ รอ้ มหนา้ พรอ้ มตากนั ในครอบครวั จิลา 13

ตวั ตน้ เหตอุ ยา่ งเฮยี ใหญม่ กั จะกลายเปน็ อากาศธาตใุ นสายตาของบดิ า อยู่หลายวัน ปีน้ีถึงค่อยยังช่ัวหน่อย ข่าวการกลับมาของเฉินเฟยเฟิ่ง สร้างบรรยากาศครืน้ เครงให้สมกบั งานเล้ียงฉลองใหญ่ท่ีใกล้จะมาถึง “คดิ ถึงป๊ากับหม่าม้าจัง” “คดิ ถงึ กอ็ ยใู่ หน้ านๆ ไมต่ อ้ งกลบั เลยกไ็ ด้ นอ้ งคนเดยี ว เฮยี เลยี้ ง ไหว” เขานกึ ถงึ กระเป๋าลากใบเดยี วด้านหลัง ทัง้ ๆ ทีว่ ันแซยิดของป๊า อีกตั้งเดือนหน้า แต่อีกฝ่ายกลับเตรียมข้าวของเหมือนจะมาอยู่แค่ สองสามวนั “เฮยี พดู แลว้ นะ เอาหลกั ประกนั มาเลย” เฉนิ เฟยเฟง่ิ แสรง้ ตหี นา้ ขรึม แต่ไม่อาจซ่อนความซุกซนท่ีประดบั บนหางตาได้ “จะเอาอะไร ไหนลองบอกมาก่อน” “บัตรเครดิต รถ เพนต์เฮาส์ด้วย รู้นะว่าเฮียแอบซื้อไว้ซุกเด็ก นอกบ้าน” “ไอ้หยา! ดูค�ำพดู ค�ำจา เฮียไม่มอี ะไรแบบน้ันหรอก ป๊าได้ยนิ คงตีหัวเฮียแตกแน่” รถท่ีขับมาดีๆ พลันส่ายไปมาเล็กน้อย ก่อนที่ผู้ เป็นสารถีจะหนั มามองค้อนคนพูดจาเหลวไหล “แบบน้เี ขาเรยี กว่าร้อนตัวรเึ ปล่าคะ” “ตัวเลก็ !” “ก็ได้ ก็ได้ค่ะ ตัวเล็กไม่แกล้งแล้ว” หญิงสาวหลุดขำ� เมื่อเห็น สีหน้าจริงจังของพ่ีชาย ตั้งแต่จ�ำความได้ น้อยครั้งที่เขาจะพูดโกหก และดว้ ยนสิ ยั ของเขา...ไมม่ ที างทำ� เรอื่ งอะไรทจ่ี ะสง่ ผลเสยี ตอ่ ครอบครวั แน่ ตรงกนั ข้ามกับอีกคน... เม่อื นึกถงึ ข่าวคราวท่ี ‘บงั เอญิ ’ แล่นเข้าหตู ลอดสบิ ปีทผ่ี ่านมา เธอพลันเบือนสายตาออกไปนอกกระจก แม้เสียงหัวเราะจะยังคงอยู่ แต่แววตากลับเฉยชาไร้อารมณ์อย่างถงึ ท่สี ุด 14 ชะตาร้าย ปรปักษ์รกั

ประตูเหล็กสีด�ำเปิดออกโดยอัตโนมัติ รถสปอร์ตเล้ียว เขา้ ไปในอาณาเขตของคฤหาสนต์ ระกลู เฉนิ เฉนิ เฟยเฟง่ิ อดเบกิ ตามอง อยา่ งประหลาดใจไมไ่ ด้ ขณะทภ่ี ายนอกเปลย่ี นแปลงไปตามกาลเวลา แต่ทกุ ส่งิ ในสถานท่แี ห่งนแ้ี ทบไม่เปลี่ยนแปลงไปจากในความทรงจำ� คฤหาสน์สีขาวสไตล์คลาสสิกยังคงเหมือนเดิม ตัดกับกรอบ หน้าต่างไม้สีเขียวเข้มและหลงั คาสีอฐิ หม่น ต้งั โดดเด่นบนสนามหญ้า เขียวขจี พุ่มไม้ประดับสองข้างทางได้รับการตัดแต่งเป็นอย่างดี รวม ถึงต้นไม้ใหญ่ท่ีทุกคนเคยปีนเล่นยังคงยืนต้นตระหง่านผ่านวันเวลา หลายสบิ รอบฤดู ศาลาในสวน นำ้� พุ เสาโคมไฟ หรอื แมก้ ระทง่ั หนิ ออ่ น สีเทาสว่างที่ปูพื้นทุกก้อน ทั้งหมดนี้ยังเหมือนเดิมในความทรงจ�ำ ราวกบั มมี นตร์ขลังย้อนเวลา เธอรู้สึกว่าไม่ได้จาก ‘บ้าน’ ไปสบิ ปี แต่ เหมอื นไปทศั นศึกษาสิบวนั แล้วเพิง่ กลับมามากกว่า “ไม่จริงน่า...” คนทีไ่ ม่ได้กลบั บ้านมานานยกมือเกาะกระจกรถ มองตาค้าง อทุ านเสียงหวานปนประหลาดใจออกมา ตลอดหลายปีท่ี อยู่อเมริกา...เธอไม่เคยเสียกิริยามากถึงขนาดน้ี แต่เม่ือเห็นบ้านท่ี เตบิ โตมาพลันรู้สึกคล้ายกลบั ไปเป็นเดก็ อกี ครัง้ “หมื ? หมายถงึ บ้านน่ะเหรอ” รถสปอร์ตหยุดล้อในโรงจอดรถท่ีอยู่ไม่ห่างจากตัวบ้านนัก เฉนิ เฟยเฟง่ิ รบี เปดิ ประตกู า้ วลงจากรถทนั ที มอื บางยกขนึ้ ลบู ตามแนว ก�ำแพงอย่างไม่อยากจะเช่ือ นอกจากรถท่ีเป็นรุ่นทันสมัยขึ้น ทุกส่ิง ทกุ อย่างยังคงเหมือนเดมิ เธอยงั จำ� สัมผัสลน่ื ๆ เยน็ ๆ ของกำ� แพงหนิ เหล่านีไ้ ด้ด้วยซ�ำ้ “อืม...บ้านยังเหมือนเดมิ เลย” ซ่า ซ่า หญิงสาวเดินออกจากโรงจอดรถ ผิวกายขาวเนียนละเอียดท่ี โผล่พ้นเสอื้ ยดื คอกว้างตดั กบั แมกไม้สีเขยี วขจีท่ีอยู่รอบตวั มอื บางยก จลิ า 15

ข้ึนป้องแสงแดดทสี่ ่องผ่านเงาต้นไม้สงู เข้ามากระทบหน้า เธอหลับตา รบั สายลมซงึ่ นำ� พาความรม่ รน่ื มาโอบลอ้ มไปทวั่ รา่ ง สดู หายใจรบั ความ สดช่ืนจากพรรณไม้หลากชนิด แก้มเนียนใสค่อยๆ ปรากฏริ้วแดง ระเรื่อจากไอแดดยามบ่าย “มีเซอร์ไพรส์ย่ิงกว่านี้อีก” เฉินเฟยหลิงมองน้องสาวบุญธรรม พลางคลีย่ ิ้ม ก่อนจะลากกระเป๋าเดนิ ทางน�ำเข้าไปยงั ห้องโถงใหญ่ ผู้ท่ีไม่ได้กลับบ้านมากว่าสิบปีพลนั กระจ่างแจ้งถงึ ‘เซอร์ไพรส์’ ท่ีว่า ในบ้านแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย วอลล์เปเปอร์สีครีมสะอาด ตา แชนเดอเลยี ร์ระย้าสที อง เฟอร์นเิ จอร์ทกุ ชิ้นยังต้ังอยู่ท่เี ดมิ ตู้โชว์ ของสะสมก็ยังมีพน่ี ้องแจกันลายครามจากราชวงศ์ต่างๆ อวดสดั ส่วน โค้งเว้าเรียงราย หากเทยี บจากในความทรงจำ� เหมอื นจะมมี าเพมิ่ แค่ เพียงไม่กี่ช้นิ เท่านัน้ “แล้วจะให้เฮยี พาเพอื่ นมาที่บ้านได้ยังไง ป๊าหวงบ้านขนาดน้”ี ชายหนุ่มกล่าวถึงเจ้าของบ้านที่แท้จริงซ่ึงอายุเจียนจะหกสิบอยู่แล้ว แต่ยังออกไปทำ� งานแต่เช้าเป็นกจิ วตั รอยู่ทกุ วนั “ป๊าเคยบอกกับพวกเราว่าภูมิใจกับบ้านหลังนี้มาก ข้าวของ ทกุ ชิ้นมาจากหยาดเหง่ือแรงกายป๊าท้ังน้นั กว่าจะเป็นอย่างที่พวกเรา เห็นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย” หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ บิดาบุญธรรมของ เธอเริ่มต้นทกุ อย่างจากศูนย์ ไม่แปลกท่ีเขาจะรกั บ้านหลังนี้ “อมื ...สมแล้วทเ่ี ป็นลกู สาวป๊า ฮ่าๆๆ” “ถกู ตอ้ งคะ่ เฮยี นน่ั แหละทถ่ี กู เกบ็ มาเลยี้ ง” เฉนิ เฟยเฟง่ิ หวั เราะ คิกคักกับพี่ชายต่างสายเลือด ก่อนที่เขาจะลากกระเป๋าพาเธอมายัง ห้องนอนของตวั เธอเอง แกร๊ก ทันทีท่ีเปิดประตู ดวงตาสีน้�ำตาลอ่อนพลันเบิกกว้างอีกรอบ หญิงสาวกวาดมองภายในห้องอย่างตืน่ ตะลงึ นอกจากสีผ้าม่านและ 16 ชะตาร้าย ปรปักษ์รัก

ชุดผ้าปูที่นอนท่ีเปลี่ยนไปตามวัยที่เพิ่มขึ้น ข้าวของทุกอย่างก็อยู่ในที่ ท่ีควรจะอยู่ เธอสามารถเดินหลับตาภายในห้องที่ไม่ได้กลับมาเป็น สิบปีได้ด้วยซำ้� “หม่าม้าส่ังให้คนเก็บข้าวของในห้องให้เหมือนเดิม บอกว่ารอ ตวั เลก็ กลับมาจดั การเอง” ชายหนุ่มบอกแกค่ นข้างกายทที่ ำ� สหี น้าตน่ื ตะลึง ก่อนจะดนั แผ่นหลังเลก็ ให้เธอเข้าไปข้างใน “ตอนแรกทุกคนคิดว่าตัวเล็กคงตัดสินใจแบบอารมณ์ชั่ววูบ ไปอยู่ทีน่ นั่ แค่ไม่กเี่ ดอื น ใครจะเชื่อว่าจะลากยาวมาจนป่านน้”ี “คดิ ถงึ หมา่ มา้ จงั เลย ตวั เลก็ ไปหาหมา่ มา้ กอ่ นดกี วา่ ” หญงิ สาว แข็งขืน หมุนกายจะเดินไปอีกทาง แต่จนแล้วจนรอดก็ถูกคนสูงกว่า ล็อกคอลากเข้าไปในห้องจนได้ “หม่าม้าออกไปข้างนอกยังไม่กลับ ระหว่างรอก็พักผ่อนก่อน เถอะ ตอนเยน็ เฮยี คอ่ ยใหค้ นมาตามไปกนิ ข้าว เอะ๊ ! หรอื จะออกไปหา ป๊าท่ีบริษัทดี เด๋ียวเฮียขับรถไปส่ง” ผู้เป็นพ่ีชายแสร้งถามด้วยสีหน้า ใสซอ่ื ถงึ แม้เขาพอจะคาดเดาค�ำตอบได้อยู่แล้วกเ็ ถอะ “ตัวเล็กรอป๊าม้าท่นี ด่ี กี ว่า ว่าแล้วก็อยากนอนสักงีบเหมอื นกนั ค่ะ ปวดเนื้อปวดตวั ไปหมดแล้ว” ผู้ถูกถามรบี ปฏิเสธเป็นพลั วัน และ ยกมือปิดปากหาวหวอดๆ เป็นการยืนยนั อยู่ๆ กร็ ู้สึกอยากพักขึ้นมา แบบไม่มปี ี่มีขลุ่ย เฉินเฟยหลิงหลุดข�ำและเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กด้วยความ เอน็ ดู กอ่ นจะถอยออกมาเพอ่ื ใหค้ นทเ่ี หนอ่ื ยจากการเดนิ ทางไดพ้ กั ผอ่ น “ง้นั กอ็ ย่านอนเยอะล่ะ เด๋ยี วจะยงิ่ ปรับเวลาไม่ได้เข้าไปใหญ่” เฉินเฟยเฟิ่งไม่ได้กระโดดข้ึนเตียงในทันที แต่เลือกท่ีจะ ส�ำรวจนนั่ นภี่ ายในห้อง สิบปีท่ีแล้วหลังจากที่เธอไม่อาจฝืนทนกับ ‘เร่ืองน้ัน’ และขอ จิลา 17

อนุญาตบดิ ามารดาบญุ ธรรมเรยี บร้อย วันต่อมาเธอก็ตัดสนิ ใจบนิ ไป เรียนต่อที่อเมริกาทันที ข้าวของอะไรท่ีไม่จำ� เป็นล้วนแล้วแต่ถูกท้ิงไว้ ทนี่ ท่ี ง้ั หมด แตข่ า้ วของพวกนก้ี ลบั ยงั อยใู่ นทเ่ี ดมิ ของมนั ในตเู้ สอ้ื ผา้ ยงั มีชดุ นักเรียนของเธอแขวนอยู่ครบทกุ ตัวเลยด้วยซ�้ำ ขวับ! ทมี่ มุ ห้องมี ‘ของ’ หน่ึงส่งิ ถกู ผ้าขาวคลมุ ไว้ ผ้าเรียบลื่นค่อยๆ หล่นไปกองบนพนื้ เมือ่ ถกู เจ้าของดึงออก เปียโนไม้สภาพเก่าผพุ งั เกนิ เยียวยาพลันปรากฏสู่สายตา ร่างเล็กเหยียดหลังตรงยืนนิ่งงันอยู่พัก ใหญ่ ก่อนจะยกมือบางขึน้ ลูบไล้ไปตามผิวไม้เยน็ เฉยี บ รอยแตก รอย บน่ิ รอยถลอกนบั สบิ ยงั คงเดน่ ชดั เหมอื นเหตกุ ารณเ์ พงิ่ เกดิ ขน้ึ เมอ่ื วาน ไมต่ า่ งอะไรกบั ความฝนั ในวยั เดก็ ทพี่ งั พนิ าศไมม่ ชี นิ้ ดี แววตาแหง่ ความ สุขเมือ่ ครู่ถกู แทนที่ด้วยความเศร้าหมองทนั ใด คนเราจะตอ้ งใชเ้ วลานานแคไ่ หนกบั การทำ� ใหแ้ ผลสดตกสะเกด็ ...สบิ ปีก็ยังไม่นานพอหรอกเหรอ พ่ึบ! หญิงสาวไม่เสียเวลากับของที่พังไปแล้วนานไปกว่าน้ัน ย่อตัว ลงเกบ็ ผ้าขนึ้ มาคลุมเครือ่ งดนตรีชิน้ ใหญ่ดังเดมิ ร่างบางเดินไปหยุดที่ตู้ไม้ขนาดสูงกว่าตัวและเปิดออกส�ำรวจ ภายใน มกี ลอ่ งกระดาษหลายขนาดวางซอ้ นเรยี งกนั เปน็ ตงั้ ๆ เธอเลอื ก ยกกล่องใบทอ่ี ยู่บนสดุ ออกมา ของจิปาถะส่วนใหญ่ยังอยู่ครบเหมือน เดมิ แตไ่ มอ่ าจดงึ ความสนใจของเธอไปมากกวา่ อลั บมั รปู ถา่ ยสซี ดี เธอ จงึ หอบของท้งั หมดและย้ายร่างกลบั มาทีเ่ ตยี ง เม่ือเปิดอัลบัมภาพหน้าแรกสุดก็พบรูปเด็กหนุ่มร่างสูงสองคน ยืนขนาบข้างกอดคอเด็กหญิงตัวเล็กท่ีอยู่ตรงกลาง เด็กหญิงท่ีว่าสูง เพยี งแคอ่ กของพวกเขาเทา่ นน้ั ทง้ั สามสวมเครอ่ื งแบบนกั เรยี นสนี ำ�้ เงนิ แบบเดียวกัน ย้ิมแย้มจนหางตาท้ังสามคู่โค้งลงเหมือนกัน ต่อให้วัน 18 ชะตาร้าย ปรปักษร์ ัก

เวลาผา่ นมานานขนาดนี้ แตเ่ ธอยงั สมั ผสั ถงึ ความสขุ จากรปู ถา่ ยไดอ้ ยู่ เลย เธอเปดิ หนา้ ถดั ไป เปน็ รปู ถา่ ยเดก็ หญงิ ผมหนา้ มา้ นงั่ เลน่ เปยี โน คู่กับหน่ึงในเด็กหนุ่มจากภาพถ่ายแรก เขาก้มหน้าตำ�่ เล็กน้อย แต่ก็ ไม่อาจปิดบังแววตาต้งั อกตง้ั ใจทีจ่ ดจ่ออยู่บนคีย์บอร์ดสขี าวดำ� ท�ำไมเธอจะจ�ำไม่ได้...ลูกศิษย์คนเดียวในชวี ติ นเ่ี ปน็ หนง่ึ ในไมก่ คี่ รง้ั ที่ ‘เขา’ ยอมเลน่ เปยี โนคกู่ บั เธอ โดยทเ่ี ธอ ไม่ต้องบบี น้ำ� ตาบงั คับ มุมปากแดงเร่อื ยกข้ึนเล็กน้อย เธอในตอนนน้ั เคยหลงเชอื่ วา่ สง่ิ เหล่านจ้ี ะคงอยตู่ ลอดไป แตเ่ มอื่ หลายสบิ ฤดผู นั ผา่ น ไปตามกาลเวลา เธอก็เรียนรู้ได้เองว่าตลอดไปมันไม่มีจรงิ ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสยี งเคาะประตปู ลกุ เจา้ ของหอ้ งออกจากภวงั ค์ หญงิ สาวจงึ รบี เกบ็ ของในมือและดนั กล่องเกบ็ ของไว้ใต้เตยี งอย่างลวกๆ ร่างบางยนื หลังตรงและสูดหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากม่ันใจว่าสหี น้ากลบั มาเป็น ปกตเิ รยี บร้อยแล้ว จึงค่อยเดินไปเปิดประตูต้อนรับผู้มาใหม่ “หม่าม้า!” ทันทที เี่ ห็นว่าผู้มาเยอื นเป็นใคร เสียงแหลมก็เกือบ จะกลายเป็นหวีดร้อง เฉินเฟยเฟิ่งพลันโผเข้าซุกอ้อมกอดของมารดา บญุ ธรรมด้วยความตกใจระคนดีใจ “ไหนเฮียบอกว่าหม่าม้าไม่อยู่บ้านไง! หนูคิดถึงหม่าม้าท่ีสุด ในโลกเลยค่ะ” “หม่าม้ากลับมาเม่ือกี้เอง ได้ยินคนข้างล่างคุยกันว่า ‘คุณหนู เล็ก’ กลบั มาถึงบ้านแล้ว หม่าม้าก็เลยรบี ขน้ึ มาหา ไหน! ให้หม่าม้า ดหู น้าให้ชัดๆ หน่อย ผอมลงตรงไหนรึเปล่า” เฉนิ ฮุ่ยกด็ ีใจไม่ต่างกนั รีบผละออกส�ำรวจร่างเล็กท่ีดูเหมือนจะผอมแห้งยิ่งกว่าตอนที่เจอกัน ในงานรบั ปรญิ ญาเมอ่ื สองปีทแี่ ล้ว “อาเฟง่ิ ! รอบกอ่ นทเี่ จอกนั หมา่ มา้ บอกใหเ้ รากนิ เยอะๆ แตท่ ำ� ไม จิลา 19

ถงึ เหลอื แต่กระดูกแบบน”ี้ “จะไปร้านอาหารท่ีไหนก็ไม่เห็นจะอร่อยเหมือนหม่าม้าท�ำ สกั นดิ ครวั ของหม่าม้าอร่อยทสี่ ดุ ในโลกค่ะ” หญิงสาวเบะปากคล้าย เด็กกำ� ลังร้องไห้ ควิ้ ย่นเข้าหากนั ดูน่าสงสารเหลือทนเม่อื เหน็ ปฏิกิริยา ราวกับใจสลายของมารดา เธอรบี ดงึ สหี น้าให้กลบั มาเป็นเหมอื นเดิม แทบไม่ทนั ไม่ว่าจะผ่านไปกีป่ ี...อีกฝ่ายไม่เคยทนลูกอ้อนเช่นนีไ้ ด้เลย “อยา่ มาพดู ใหค้ นแกด่ ใี จเลย ถา้ หมา่ มา้ ทำ� อาหารอรอ่ ยจรงิ เรา คงไม่รอจนถงึ สบิ ปแี ล้วคอ่ ยกลบั มาหาหมา่ มา้ หรอก” ดวงตาออ่ นโยน เป็นนิตย์ของเฉนิ ฮุ่ยมนี �้ำคลอขงั มอื ขาวผ่องท้งั สองลูบเนื้อตัวของคน ตรงหนา้ ไปมา ทง้ั คดิ ถงึ และอาทรปะปนกนั ไปหมด แมจ้ ะผา่ นไปหลาย ปี แตเ่ ฉนิ เฟยเฟง่ิ ยงั คงเปน็ เดก็ ในสายตาของเธอเสมอ ดงั นนั้ จงึ ดงึ รา่ ง บางเข้ามากอดแน่นอีกรอบเหมือนอย่างท่ีเคยท�ำตอนท่ีอีกฝ่ายยังสูง เท่าเอว “โธ่ หมา่ มา้ ขา หนงู านยงุ่ นน่ี า ไมอ่ ยา่ งนนั้ หนคู งกลบั มาเรว็ กวา่ น้ี” เฉินเฟยเฟิ่งรีบประคองมารดาเข้ามาในห้อง สองหญิงต่างวัยน่ัง จับมอื กนั ท่ีโซฟาผ้าไหมปักสีขาว “อาหลงิ ชวนหมา่ มา้ ไปหาเราทน่ี น่ั หลายรอบ จนใจทหี่ มา่ มา้ แก่ แล้ว เดินทางไกลทีไรไม่ปวดขาก็ปวดหลังตลอด ส่วนป๊าเราก็งานยุ่ง ท้งั งานราษฎร์งานหลวงเยอะแยะไปหมด เราไม่น้อยใจป๊ากบั หม่าม้า ใช่ไหม” เฉนิ ฮุ่ยถอนหายใจ แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผดิ ทีไ่ ม่อาจ ทำ� หน้าท่ี ‘แม่’ ได้อย่างเตม็ ที่ “หมา่ มา้ ...อยา่ พดู แบบนน้ั สคิ ะ ทงั้ หมดเปน็ ความผดิ ของหนเู อง หนูควรจะกลับมาที่น่ีบ่อยๆ ไม่ใช่ให้ป๊ากับหม่าม้าล�ำบากเดินทาง ไปหา หมา่ มา้ อยา่ โกรธหนเู ลยนะคะ ตอ่ ไปหนจู ะไม่หายหนา้ ไปนานๆ แบบน้ีอีกแล้วค่ะ หนูขอโทษนะคะ” หญิงสาวดึงมือนุ่มข้ึนมาหอม หลายที ก่อนจะทอดมองใบหน้าอ่อนโยนที่แซมไปด้วยร้ิวรอยแห่งวัย 20 ชะตารา้ ย ปรปักษร์ ัก

ดว้ ยความคดิ ถงึ ตอ่ ใหเ้ ทคโนโลยจี ะลำ้� สมยั เพยี งใด แตม่ องผา่ นกลอ้ ง มหี รอื จะสู้มองตวั จริงท่ีอยู่ตรงหน้าได้ “อาเฟิ่ง ย้ายกลับมาอยู่ด้วยกันท่ีน่ีดีไหม งานที่อเมริกาก็ให้ คนอนื่ ทำ� แทนไป คนของป๊าทน่ี น่ั เยอะแยะ ถ้าขาดเราไปสกั คนแล้วจะ ทำ� งานไมไ่ ดก้ ใ็ หม้ นั รไู้ ป ปา๊ กบั หมา่ มา้ กแ็ กต่ วั ขน้ึ ทกุ วนั อาหลงกท็ �ำแต่ งาน อาหลงิ ก็ไม่ค่อยอยู่บ้าน คนแก่สองคนเริม่ เฉาเป็นไม้โรยราแล้ว” เฉินฮุ่ยเอ่ยถามพลางลูบแก้มเนียนใสด้วยความรกั ใคร่ “หมา่ มา้ ...หนรู กั การท�ำงานจรงิ ๆ นะคะ หนอู ยากชว่ ยปา๊ เยอะๆ ทกุ วันนีห้ นูเก่งแล้วน้า ปีก่อนหนูก็ได้ขน้ึ ปกแมกาซนี Business World ป๊าชมหนูใหญ่เลยว่าเก่งอย่างน้ันอย่างนี้ หม่าม้าไม่ภูมิใจในตัวหนู เหรอคะ” ผู้ถูกถามตอบเฉไฉ เธอย่อมไม่กล้าปฏิเสธแววตาคาดหวัง ของคนทเี่ ธอรกั อย่างตรงไปตรงมาแน่นอน “หม่าม้าภูมใิ จในตัวอาเฟิ่งเสมอ ต้ังแต่เลก็ จนโต เราไม่เคยทำ� ใหป้ า๊ กบั หมา่ มา้ ตอ้ งกลมุ้ ใจสกั ครง้ั ไมเ่ หมอื น...เฮอ้ ” หญงิ วยั กลางคน ถอนหายใจ ก่อนจะกุมมอื เล็กและเอ่ยถามด้วยนำ�้ เสยี งระมัดระวัง “อาเฟิ่ง หม่าม้ามเี รื่องจะถาม” “มีอะไรเหรอคะ” “เรา...หายโกรธ ‘อาหลง’ เขาหรอื ยังลูก” สีหน้าของผู้ถามเต็ม ไปด้วยความวติ กกงั วล หากไม่จำ� เป็น เธอกไ็ ม่อยากแตะต้องประเดน็ อ่อนไหวน้ี “โธ่ หมา่ มา้ ขา! หนอู ายยุ สี่ บิ หา้ แลว้ นะคะ ไมใ่ ชเ่ ดก็ ๆ แลว้ เรอ่ื ง มนั ผา่ นมาตง้ั เปน็ สบิ ปี หนจู ะไปโกรธอาหลงนานขนาดนนั้ ไดย้ งั ไง พวก เราโตมาดว้ ยกนั เป็นครอบครวั เดยี วกนั กต็ อ้ งรกั และสามคั คกี นั อยา่ ง ที่ป๊ากับหม่าม้าสอนถึงจะถูก” กล่าวเสียงหวานไหลล่ืนปนออดอ้อน เช่นทุกคร้งั แววตากลบั มาใสซอ่ื ราวกบั เดก็ สาวอายุสิบห้า ภายใต้กริ ิยานุ่มนวล ใครจะรู้ถงึ ความนกึ คดิ ข้างในจติ ใจ ต้อง จลิ า 21

ขอบคุณมือขวาของบิดาที่สอนบทเรียนการทำ� ธุรกิจกับพวกเข้ียวลาก ดินที่อเมริกา เธอสามารถซ่อนความรู้สึกได้อย่างเรียบร้อยหมดจด ต้งั แต่อายุยงั ไม่ทนั ข้ึนเลขสองด้วยซำ้� “เด็กดีของหม่าม้า มาให้หม่าม้าหอมแก้มให้ช่ืนใจหน่อย” เฉินฮุ่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอก ภาพที่อีกฝ่ายอ้อนวอนท้ังน้�ำตา นองหนา้ เมอ่ื สบิ ปที แ่ี ลว้ ยงั ตดิ ตา หากเธออายเุ ทา่ กนั กบั เฉนิ เฟยเฟง่ิ ใน ตอนนนั้ ...บอกได้ค�ำเดยี วว่าคงต้องมใี ครสักคนตายกันไปข้าง แต่ก็นั่นละ...คนเราไม่ได้แก่เพราะกินข้าว เฒ่าเพราะอยู่นาน หลายสบิ ปผี า่ นไปเธอเรยี นรวู้ า่ การประคองชวี ติ ใหม้ คี วามสขุ ไมอ่ าจใช้ เพยี งความมุทะลดุ ดุ ัน แต่บางครัง้ ก็ยงั ต้องใช้ความน่ิงสงบร่วมด้วย “หนตู วั เหมน็ จะตาย ไม่ได้อาบนำ้� มาจะวนั แล้วค่ะ” หญงิ สาว หัวเราะคิกคักและบิดตัวหลบราวกับกังวลว่าเช้ือโรคจะกระเด็นเปื้อน คนทเี่ ข้ามาใกล้ “ไปๆ รีบไปอาบน�้ำได้แล้ว จะได้สบายเนื้อสบายตัว เดี๋ยว หม่าม้าไปสัง่ ให้คนยกของว่างมาให้” “ขอบคณุ นะคะ หนคู ดิ ถงึ หมา่ มา้ จงั คดิ ถงึ หมา่ มา้ ทสี่ ดุ ในโลก” เธอหอมมือนุ่มอีกรอบ ก่อนจะวิ่งไปกอดอดีตพ่ีเล้ียงที่ยืนรออยู่หน้า ประตู “หนูคดิ ถงึ ป้าหลวิ ด้วยค่ะ” หญิงต่างวัยยิ้มแย้มให้กันและกัน ไม่นานร่างเล็กก็หายเข้าไป ในห้องน้�ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัว โดยมีสายตาอ่อนโยนของผู้เป็น มารดามองตามไม่ห่าง “เด็กน่ี! ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ” เฉินฮุ่ยท้ังข�ำท้ังเอ็นดู มลี กู ชายยอ่ มดี แตก่ ารมลี กู สาวสกั คนยอ่ มกระชมุ่ กระชวยหวั ใจไปอกี แบบ พลันนึกอยากให้ ‘สญั ญาหม้ันหมาย’ ทยี่ ดื เยื้อมานานเป็นจริง 22 ชะตาร้าย ปรปักษ์รกั

สักที จะได้รวมกันเป็นครอบครัวโดยสมบูรณ์ บ้านเงียบเหงาที่มีแต่ ตาเฒ่าและยายเฒ่าจะได้ครึกครืน้ ขน้ึ มาบ้าง “คณุ หนเู ลก็ สวยนา่ รกั ขนาดน้ี ดกี วา่ ผหู้ ญงิ มากจรติ ทเ่ี กาะแกะ คุณหนูใหญ่อีกค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านหลิวเดินเข้ามาในห้องพลางซับ น�้ำตาด้วยความต้ืนตัน เพียงแค่คุณหนูเล็กย่างเท้าเข้ามาในบ้าน บรรยากาศโดยรอบกด็ ูสดใสขึ้นมาทันใด “ช!ู่ ปา้ หลวิ อยา่ ใหอ้ าเฟง่ิ ไดย้ นิ เรอ่ื งนเี้ ชยี ว อกี อยา่ งอยา่ ไดเ้ อา ผหู้ ญงิ พรรคน์ นั้ มาเทยี บกบั ลกู สาวทฉี่ นั เลย้ี งมาเองกบั มอื ทวั่ ทง้ั ฮอ่ งกง มีใครไม่รู้บ้างว่าอาหลงมีคู่หม้ันคู่หมายที่พ่อแม่เตรียมไว้ให้ ผู้หญิง คนนัน้ ยังกล้ามาเกาะติดอาหลงอยู่ได้ คนดีๆ ทไี่ หนเขาทำ� กนั ” เฉนิ เฟยเฟง่ิ หรอื ชอื่ ในอดตี ‘เฉวยี นเฟง่ิ ’ อยใู่ นฐานะคหู่ มน้ั ของ ‘เฉินเฟยหลง’ ทายาทคนโตของตระกูล ที่เธอและสามีประกาศทั่ว ฮ่องกงต้ังแต่วันแรกท่ีรับเด็กหญิงผู้นี้เข้าบ้าน และตอนนั้นเธอได้ ประกาศชดั เจนกับทุกคนไปแล้ว ‘ไม่ว่าในอนาคตอะไรจะเกิดขึ้น...เจ้าสาวของเฉินเฟยหลงคือ เฉวียนเฟิ่งไม่อาจแปรเปลี่ยน งานแต่งงานระหว่างสองคนนี้จะต้อง เกิดข้ึนอย่างแน่นอน’ แมใ้ นตอนหลงั เฉวยี นเฟง่ิ จะกลายมาเปน็ หนงึ่ ในคนของตระกลู เฉินเพราะง่ายกว่าในการทำ� ธุรกรรมต่างๆ แต่สถานะที่มีมาแต่แรกก็ ไม่ได้เปลีย่ นไป และตัวของเดก็ ทั้งสองเองกเ็ ข้าใจเรือ่ งนม้ี าโดยตลอด แต่ไหนแต่ไรมานั้นเฉินเฟยเฟิ่งเป็นเด็กอ่อนโยน ฉลาดเฉลียว ว่านอนสอนง่าย เชอ่ื ฟังเป็นที่หนึง่ พูดได้ว่าได้ดัง่ ใจไปทกุ เรอื่ ง ต่อให้ ไม่ใช่บุตรท่ีคลอดมาเองแล้วอย่างไร ใครจะอดใจไม่รักเด็กคนนี้ได้ เพราะเหตนุ ต้ี อ่ ใหท้ กุ คนรบั รวู้ า่ เฉนิ เฟยเฟง่ิ ‘เคย’ อยใู่ นสถานเลยี้ งเดก็ กำ� พร้า แต่จะมีใครหน้าไหนในฮ่องกงกล้าไม่ให้เกียรติเฉินเฟยเฟิ่ง “อาหลงนะอาหลง กลับขาวเป็นด�ำ กลับผิดเป็นถูกแท้ๆ” จลิ า 23

เฉินฮุ่ยร�ำพัน เม่ือนึกถึงบุตรชายตัวดีพลันต้องโมโหขึ้นมาอีกรอบ หวั หน้าแม่บ้านหลวิ ถงึ กับต้องรีบพัดวีแก้วงิ เวยี นให้ยกใหญ่ “ใจเยน็ ๆ นะคะนายหญงิ ถงึ ยงั ไงคณุ หนเู ลก็ กก็ ลบั มาแลว้ หลงั จากน้ีเรอื่ งทกุ อย่างจะต้องคลค่ี ลายไปในทางทด่ี ขี นึ้ อย่างแน่นอนค่ะ” “ป้าหลิวโทร. ไปยำ�้ กับอาหลงอกี สกั รอบ บอกไปว่าถ้าไม่กลบั บ้านวนั นี้ ฉนั จะใหค้ นขนข้าวของตามไปสง่ ใหถ้ งึ ที่ แล้วต่อไปกไ็ มต่ ้อง กลับมาที่บ้านหลังน้ีอีก ถ้าคิดว่าฉันไม่กล้าก็ลองดู!” นายหญิงใหญ่ ของบ้านสั่งเสียงแข็ง คราวน้ีจะไม่ยอมให้บุตรชายท�ำตัวเหลวไหลอีก ต่อไป “รบั ทราบค่ะนายหญิง” ... ซู่ ซู่ ซู่ เบ้ืองหลังประตูห้องน้�ำมีร่างเล็กยืนพิงอยู่ แม้จะมีเสียงเปิดน้�ำ รบกวน แต่ผู้เป็นเจ้าของห้องก็ยังได้ยินบทสนทนาตั้งแต่ต้นจนจบ ดวงตาหงสเ์ รยี วยาวหลบุ ลงมองพนื้ กระเบอ้ื งอยเู่ นน่ิ นาน ก่อนจะถอน หายใจดว้ ยความชนิ ชา ใบหนา้ ละมนุ ละไมแทบจะเรยี กไดว้ า่ ไรอ้ ารมณ์ และคลี่ยม้ิ ท่เี กือบจะเรียกได้ว่า ‘ไม่ไยดี’ หยง่ คังกรุ๊ป ทาวเวอร์ ‘หย่งคังกรุ๊ป’ คือกลุ่มบริษัทรักษาความปลอดภัยระดับโลกที่ ด�ำเนินกิจการมากว่าสามสิบห้าปี ก่อตั้งโดย ‘เฉินชุน’ ฉายามังกร ตะวนั ออก เฉนิ ชนุ เรม่ิ ธรุ กจิ จากรา้ นรวมแรงงานเลก็ ๆ ทม่ี ชี อื่ วา่ ‘หยง่ คงั ’ ในเขตบริหารพิเศษฮ่องกงแห่งสาธารณรัฐประชาชนจีน หากใคร ตอ้ งการแรงงาน ไมว่ า่ จะเปน็ จบั กงั คนสง่ ของ หรอื แมก้ ระทง่ั ผคู้ มุ้ ครอง ฝีมอื ดี ทแ่ี ห่งน้จี ดั หาให้ได้ท้ังหมด ไม่กีป่ ีหลงั จากน้นั ‘หย่งคงั ’ ได้จด ทะเบยี นเปน็ บรษิ ทั รกั ษาความปลอดภยั ในชอ่ื ‘หยง่ คงั กรปุ๊ ’ และขยาย 24 ชะตารา้ ย ปรปกั ษ์รกั

สาขาท้ังในเอเชียและอเมรกิ าเหนอื ธุรกิจหลักของหย่งคังกรุ๊ปคือการจัดหาเจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยมากฝีมือ เจ้าหน้าท่ีรักษาความปลอดภัยระดับพ้ืนฐานของ หยง่ คงั กรปุ๊ นอกจากไดร้ บั การฝกึ ฝนฝมี อื มาเปน็ อยา่ งดี ยงั ซอ่ื สตั ยแ์ ละ ทำ� ตามหนา้ ทท่ี ไี่ ดร้ บั มอบหมายไดอ้ ยา่ งไมม่ ขี าดตกบกพรอ่ ง หรอื หาก ผวู้ ่าจ้างตอ้ งการความสามารถพเิ ศษขนาดไหน หย่งคงั กร๊ปุ กห็ ามาให้ ได้ทั้งนนั้ แน่นอนว่าทั้งหมดน้ี ‘ถกู กฎหมาย’ และ ‘ไว้ใจได้’ คงไม่เกิน จรงิ หากจะกลา่ ววา่ บรษิ ทั ทมี่ ชี อ่ื เสยี ง หรอื แมก้ ระทง่ั ผทู้ รงอทิ ธพิ ลแนว หน้าส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็น ‘คู่ค้า’ กบั หย่งคังกรุ๊ปจนถงึ ปัจจุบัน ‘เฉนิ เฟยหลง’ หรอื ‘ลอี อน เฉนิ ’ ประธานกรรมการบรหิ าร หรอื ซีอีโอคนปัจจุบันของหย่งคังกรุ๊ปก�ำลังน่ังขมวดค้ิวอยู่หลังโต๊ะท�ำงาน ตวั ใหญ่ ใบหน้าตึงเครียดย่ิงกว่าการยน่ื ข้อเสนอเจรจาธรุ กจิ หลายสิบ เท่าเม่ือนึกถึงบทสนทนาทางโทรศัพท์ท่ีเพิ่งวางสายไปเมื่อครู่ รอยลึก บนหวั ค้วิ ก็ย่ิงเพ่มิ มากขึ้นไปอีก ‘เฉินเฟยเฟิ่ง’ สบิ ปีมาน.ี้ ..เขาได้ยนิ ชอ่ื นี้เป็นพนั ครง้ั หมน่ื ครั้ง และทุกครั้งก็คดิ เพียงว่าค�ำสามพยางค์คงผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่เคยนึกถึงวันท่ีต้อง กลบั ไปเจอหน้าเจ้าของชอ่ื มาก่อน หลายครั้งท่ีเฉินเฟยหลิงผู้เป็นน้องชายมักจะเอาภาพถ่ายท่ี นิวยอร์กมาอวด แต่เขาก็เลี่ยงท่ีจะดูมาโดยตลอด เขาเคยคิดว่าหาก ทำ� แบบนไี้ ปเรอ่ื ยๆ กจ็ ะลมื ความทรงจำ� ทเี่ กย่ี วขอ้ งกบั เดก็ คนนน้ั ไปเอง จรงิ อยทู่ เ่ี ขาไมร่ วู้ า่ ปจั จบุ นั หนา้ ตาของเดก็ คนนนั้ เปน็ อยา่ งไร เตบิ โตขน้ึ มาเป็นเช่นไรบ้าง แต่ภาพเด็กหญิงผมหน้าม้าผู้มีไฝเม็ดเล็กประดับที่ หางตาข้างขวากลับยังคงชัดเจนไม่เปลี่ยน เขาจ�ำได้แม้กระทั่งเสียง ของอกี ฝ่ายด้วยซ�้ำ ราวกบั ว่าอีกฝ่ายไม่เคยหายไปไหน ‘อาหลง’ จิลา 25

เมอื่ เหน็ ท่าทางเหม่อลอยของเจ้านาย เลขาฯ สาวทเ่ี ข้ามาวาง เอกสารถงึ กับไม่กล้าส่งเสียงรบกวน รีบวางแฟ้มหนกั ลงบนโต๊ะอย่าง เบามือ และย่องออกมาด้วยฝีเท้าเงยี บกริบทส่ี ดุ แต่ยงั ไม่ถงึ ไหนกลบั มีคนเปิดประตพู รวดเข้ามาเสียก่อน “ลอี อนคะ วันนเ้ี ราจะไปดนิ เนอร์ทไ่ี หนกันดี” ‘จางฉ’ี หรอื ‘เอลล่า จาง’ ดาราสาวช่ือดังเดนิ เข้ามาพร้อมกบั รอยย้ิมหวานหยดย้อย ร่างผอมเพรียวในเดรสลูกไม้สั้นสีขาวดูน่า ทะนุถนอมเข้ากันได้ดีกับดวงตากลมโตสีน้�ำตาลเข้มเป็นประกาย ภาพลักษณ์บริสุทธิ์ไร้เดียงสาครองใจชายหนุ่มทั่วทั้งฮ่องกงมาต้ังแต่ เขา้ วงการ ต่อให้มขี า่ วลอื สนทิ สนมเกนิ เพอื่ นกบั ทายาทคนโตของหย่ง คงั กรปุ๊ มาหลายปี แตต่ �ำแหนง่ ‘นางฟา้ ผอู้ อ่ นหวาน’ กไ็ มเ่ คยสนั่ คลอน “เอ่อ สวัสดคี ่ะคณุ เอลล่า” เลขาฯ เจยี งเอ่ยทักทายดาราสาวท่ี เหน็ หนา้ คา่ ตากนั เกอื บทกุ วนั ไมร่ อใหอ้ กี ฝา่ ยตอบรบั กร็ บี กา้ วเทา้ ยาวๆ ออกไปจากห้องอย่างรู้หน้าท่ี “เอลล่า” เฉินเฟยหลงพลันได้สติ คิ้วเข้มพาดเฉียงที่ขมวด หากนั เมื่อครู่คลายจากกันทันทที ีเ่ ห็นว่าผู้มาเยอื นเป็นใคร เขารีบปรับ สหี น้ากลับมานง่ิ เฉยเหมือนไม่มอี ะไรเกดิ ข้นึ แต่ก็ยงั ช้าไปกว่าสายตา ของอีกฝ่าย “งานยุ่งเหรอคะ เอลล่าบอกแล้วไงคะว่าอย่าเครียดมาก เห็น คณุ เครียด เอลล่าก็พลอยเครียดไปด้วย มาค่ะ เดยี๋ วเอลล่านวดขมับ ให้” “มานสี่ ิ” ชายหนุ่มหลดุ ขำ� เลก็ น้อย มือหนาตบตักเป็นการเชิญ ชวน เขาแค่ต้องการอะไรบางอย่างทจี่ ะท�ำให้ไม่เสียสมาธิ... “หมื ? เปน็ อะไรไปคะวนั น”้ี เจา้ ของชอื่ ไมป่ ฏเิ สธ นำ� พารา่ งผอม เพรยี วของตนไปนัง่ ซบอย่างท่เี คยทำ� 26 ชะตาร้าย ปรปกั ษร์ ัก

“วนั น้ผี มต้องกลับบ้าน คงไปดินเนอร์กบั คณุ ไม่ได้แล้ว” “ลีออนคะ เรอื่ งแค่น้เี อง ไม่เห็นต้องทำ� หน้าเครยี ดเลยค่ะ คณุ กลับไปดินเนอร์กับครอบครัวเถอะ ทบ่ี ้านคงคิดถึงคณุ ” หญิงสาวเอ่ย ด้วยสีหน้าเข้าอกเข้าใจ สมฉายานางฟ้าผู้อ่อนหวานเป็นอย่างย่ิง “หรือว่าคุณอยากให้เอลล่าไปด้วย ง้ันเราไปเลือกขนมกลับไป ฝากป๊าม้าของคุณดีไหมคะ เพื่อนในวงการเพ่ิงแนะน�ำร้านเปิดใหม่ มาเอง ป๊าม้าของคุณอาจจะชอบ” “น้องสาวของผมเพิ่งกลบั มาถึงฮ่องกงเมื่อไม่ก่ีชว่ั โมงก่อน” คำ� วา่ ‘นอ้ งสาว’ ท�ำเอาใบหนา้ สวยหยาดเยม้ิ เปลยี่ นสใี นทนั ใด มือท่ีก�ำลังลูบไล้แผงอกแข็งแรงพลันหยุดชะงักไปด้วย แต่เม่ือรู้ตัวว่า แสดงออกมากไปจึงรบี ปรบั กลบั มาเป็นอย่างเดิมด้วยความร้อนรน “มะ...หมายถงึ เลลาหเ์ หรอคะ” ถงึ จะเปน็ ดารานกั แสดง แตเ่ ธอ ก็ไม่ได้ตีบทแตกถึงขนาดนน้ั โดยเฉพาะเม่ือความตกใจเม่อื ครู่เป็นสง่ิ เหนือความคาดหมายที่เกดิ ข้ึนจริง เฉินเฟยหลงพยักหน้าแทนคำ� ตอบ ซ่อนแววตาหนกั ใจไว้ให้ลกึ ทสี่ ดุ “ง้ันคุณไปเถอะค่ะ เลลาห์คงไม่อยากจะเจอหน้าเอลล่าเท่าไร หรอก” เธอรีบปฏิเสธ ไม่ใช่ว่าไม่กล้าเจอหน้าคนคนนั้น แต่...เธอยัง ไม่พร้อม ยงั ...ยงั ไม่ใช่ตอนนี้ “ถา้ ผมคยุ กบั เลลาหถ์ งึ เรอื่ ง...” ยงั ไมท่ นั ทช่ี ายหนมุ่ จะไดพ้ ดู ค�ำ วา่ ‘ระหวา่ งเรา’ ดวงตาสนี ้�ำตาลเขม้ ของผฟู้ งั พลนั เบกิ กวา้ ง รบี ชงิ เอย่ เสียงหวานตดั พ้อปนน้อยใจขน้ึ เสยี ก่อน “คณุ จะคยุ อะไรก็คยุ ไปเถอะค่ะ ยังไงก็ ‘คู่หมัน้ ’ ของคุณนี่คะ เขาท�ำอะไรกไ็ ม่เคยผิดอยู่แล้ว จะ ‘ท�ำร้าย’ ใครกไ็ ม่มีใครโกรธเขาลง หรอกค่ะ ขนาดเอลล่ายังเลือกท่ีจะให้อภัยเขาเลย” เธอเน้นย้�ำบางคำ� จงใจใชม้ อื ขา้ งซา้ ยทยี่ งั เหลอื รอยแผลเปน็ จางๆ บนหลงั มอื เกลย่ี หยาด จลิ า 27

น้�ำตาท่ีเอ่อคลอขน้ึ มากะทันหนั “เอลล่า” เม่ือเห็นปฏิกิริยาท่ีว่า แววตาท่ีทอดมองร่างในอ้อม แขนจงึ ฉายความสงสารอยา่ งทเ่ี คยเปน็ เขาไมร่ วู้ า่ นเ่ี ปน็ ผลกระทบจาก เรื่องในอดีตหรือเป็นเพราะบาดแผลตรงหน้ากันแน่ ดงั น้ันแม้แต่เสยี ง อธบิ ายยงั อ่อนลงไปด้วย “ผมบอกคุณกคี่ รง้ั แล้วว่า ‘คู่หมนั้ ’ มนั กแ็ ค่สถานะ” ชายหนุ่ม หลุบตาซ่อนแววตาขณะที่พดู แต่เพราะปกตเิ ขาไม่ค่อยแสดงอารมณ์ ผ่านสีหน้ามากมายนัก ปฏกิ ิริยาดงั กล่าวจงึ ไม่เป็นท่ีสงสยั “แลว้ เอลลา่ ละ่ คะ เอลลา่ เปน็ แคส่ ถานะแกเ้ บอ่ื ระหวา่ งทคี่ ณุ รอ แต่งงานกบั คู่หม้ันรเึ ปล่า” “ในเมอ่ื คณุ ทำ� เพอ่ื ผมมามากแลว้ รออกี หนอ่ ยนะ ผมจะจดั การ เรือ่ งของเราให้ถกู ต้อง” “เอลล่าไม่ได้อยากเร่งเร้าคุณ เอลล่าแค่อยากมีสิทธิ์ดูแลคุณ โดยที่ไม่ต้องมากังวลกับสายตาคนอื่นว่าใครจะมองยังไง เอลล่าไม่ อยากหลบซ่อน เอลล่าอยากให้ทุกคนรู้ว่าเรารักกันมากแค่ไหน” เมอื่ เหน็ ทา่ ทดี งั กลา่ ว รอยยมิ้ หวานจงึ ปรากฏบนรมิ ฝปี ากสชี มพอู อ่ น กอ่ น ทเี่ ธอจะโน้มตัวเข้าไปจบู ปลายคางของแฟนหนุ่มแผ่วเบา เฉินเฟยหลงเชยคางมนและจุมพิตริมฝีปากเย้ายวนเบ้ืองหน้า อีกฝ่ายกต็ อบสนองด้วยการบดเบยี ดร่างยัว่ ยวนถงึ ใจ เมอื่ เป็นเช่นนนั้ มือหนาจึงอดไม่ได้ที่จะลูบไล้เอวคอด ลดต่�ำลงไปตามแนวสะโพก กลมกลึงจนถึงต้นขาเรียว ตามด้วยปลายน้ิวหยาบกระด้างที่เลิก ชายกระโปรงลกู ไมแ้ ละคอ่ ยๆ ไลส่ งู ขนึ้ ไปเรอื่ ยๆ แตย่ งั ไมท่ นั ไดจ้ ดุ เพลงิ ร้อนแรงกลับถูกจับล็อกข้อมอื แน่นเป็นเชงิ ห้ามปราม “ยังไม่ใช่ตอนนี้ค่ะ เก็บไว้คราวหน้าที่เราเจอกันนะคะ วนั นค้ี ุณ ต้องกลับบ้าน รีบไปเตรียมตัวเถอะค่ะ เอลล่าไม่อยากให้ครอบครัว ของคุณเข้าใจผิดในตวั เอลล่าอีก” จางฉีพดู เสยี งค่อย รอยยิ้มเย้ายวน 28 ชะตารา้ ย ปรปกั ษ์รกั

เมอื่ ครู่หายไปในพริบตา ดูหม่นหมองเช่นทุกคร้ังเมอ่ื พดู ถึงประเด็นน้ี เฉนิ เฟยหลงมองสหี น้าเศร้าสลดของแฟนสาวด้วยความสงสาร หญิงสาวในอ้อมแขนพยายามพิสูจน์ตัวเองกับคนในครอบครัวเขา มากมาย แต่ผลลัพธ์ท่ีได้คือ ‘ลงแรงเสียเปล่า’ ไม่ว่าจะทำ� อย่างไร ทุกคนก็ไม่ยอมลดอคติเปิดใจรับจางฉีในฐานะ ‘คนที่เขาเลือก’ เม่ือ นึกถงึ ความอยตุ ธิ รรมข้อนก้ี ็ยิง่ เห็นใจคนตรงหน้ามากข้นึ “ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เอลล่าก็รอคุณได้ เอลล่ารักคุณนะคะ รกั คุณแค่คนเดียว” จางฉซี บศรี ษะบนไหล่กวา้ ง ถคู ลอเคลยี ราวกบั ลกู แมวตอ้ งการ ที่พึ่ง เม่ือไม่เห็นสีหน้ากันและกันเช่นน้ี เธอจึงไม่จำ� เป็นต้องเก็บซ่อน แววตากังวลใจอีกต่อไป จิลา 29

2 เผชิญหน้า ‘สิ่งทีต่ วั เราไม่ชอบ จงอย่าทำ� กบั คนอน่ื ...’ ขงจื๊อ เฉนิ เฟยเฟง่ิ ตน่ื มาอกี ทกี ต็ อนทฟี่ า้ มดื แลว้ หลงั จากบดิ ตวั ไล่ความเมื่อยขบหลายครัง้ และดืม่ น้�ำตามอกี แก้วใหญ่ อาการงัวเงีย เมือ่ ครู่พลนั หายเป็นปลดิ ทงิ้ หากเทียบเวลากนั หวั คำ�่ ของฮ่องกงกค็ ือ เวลาเช้าตรู่ของนิวยอร์กพอดี ซ่ึงเป็นเวลาท่ีเธอต่ืนไปออกกำ� ลังกาย ยามเช้าเป็นประจ�ำ จึงไม่ใช่เรื่องยากท่ีจะท�ำตัวกระปรี้กระเปร่าลงไป กนิ ข้าวกบั คนในครอบครัว หญงิ สาวเปดิ ตเู้ สอื้ ผา้ ขนาดใหญท่ มี่ เี สอื้ ผา้ แขวนอยไู่ มก่ ตี่ วั กอ่ น จะเลอื กเดรสผกู เอวสบายๆ ความยาวเสมอเขา่ ทหี่ อบขา้ มนำ้� ขา้ มทะเล มาด้วยมาสวม เธอหยิบหวีแปรงมาสางผมยาวด�ำขลับอย่างเบามือ คอ่ ยๆ ไลต่ งั้ แตโ่ คนผมจดปลายผม และปลอ่ ยสยายเตม็ แผน่ หลงั กอ่ น จะหยดุ จ้องเงาของตนเองในกระจก เมอ่ื ใบหนา้ ปราศจากเครอ่ื งสำ� อางประทนิ โฉมกแ็ ทบไมต่ า่ งอะไร ไปจากเด็กหญิงผมหน้าม้าในกรอบรูปท่ีตั้งอยู่บนโต๊ะเล็กข้างเตียง คนอื่นท่ีเห็นก็คงคิดแบบเดียวกัน บางทีอาจมีแค่เธอที่รู้ว่าเด็กผู้หญิง 30 ชะตารา้ ย ปรปักษร์ กั

คนน้ันไม่มีตวั ตนอีกต่อไป... ก๊อก ก๊อก ก๊อก “คณุ หนู ตน่ื รยึ งั คะ” หวั หนา้ แมบ่ า้ นหลวิ มาเคาะประตเู รยี กตรง เวลา รอเพียงไม่นานเจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมาพร้อมใบหน้า สดชื่นแจ่มใส “ป๊ากลับมาแล้วใช่ไหมคะ” “กลบั มาแลว้ คะ่ นายทา่ นกบั นายหญงิ กำ� ลงั รอคณุ หนอู ยทู่ หี่ อ้ ง โถงใหญ่ค่ะ” เฉินเฟยเฟิ่งพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะกุมมือหัวหน้าแม่บ้านหลิว ข้นึ มาและเอ่ยถามสารทกุ ข์สุกดิบด้วยน�้ำเสียงนุ่มนวล “เราไม่ได้เจอกันนานเลย ป้าหลิวสบายดใี ช่ไหมคะ” หัวหน้าแม่บ้านหลิวมองคนที่ไม่ได้เจอกันกว่าสิบปีด้วยแววตา ชื่นชม ทุกคร้งั ท่คี ุณหนูรองเฉินเฟยหลงิ ไปเยี่ยมคณุ หนเู ล็กทีอ่ เมรกิ าก็ จะหอบของฝากและจดหมายกลับมาฝากเธอเสมอ ดังนั้นเธอจึงลูบ หลงั มอื เรยี บเนยี นอยา่ งทะนถุ นอม และตอบกลบั ด้วยน้�ำเสยี งเกรงอก เกรงใจเป็นอย่างยง่ิ “ดฉิ นั สบายดคี ะ่ แคเ่ หน็ คณุ หนเู ลก็ กลบั มา โรคคนแกพ่ ลนั หาย เป็นปลดิ ทิง้ ” ผู้ฟังยิ้มกว้างกว่าเดิม หัวหน้าแม่บ้านหลิวคืออดีตพ่ีเล้ียงของ สองพ่ีน้องตระกูลเฉนิ เมอื่ เธอเข้ามาเป็นสมาชิกในบ้านหลงั น้ี เธอจึง ได้รับการดแู ลจากอีกฝ่ายเช่นกนั ตอนทเ่ี ธอตดั สนิ ใจไปเรยี นตอ่ ทอ่ี เมรกิ า ปา้ หลวิ เกอื บไดต้ ามไป ชว่ ยดแู ลเธอระหวา่ งทอ่ี ยทู่ นี่ น่ั แตเ่ พราะอกี ฝา่ ยเปน็ คนสนทิ ของมารดา ช่วยแบ่งเบาภาระในการดูแลบ้านหลังนี้ คิดดูแล้วเธอไม่อยากให้ มารดาเหนด็ เหนอ่ื ยจนเกนิ ไปจงึ ยนื ยนั ทจ่ี ะไปเผชญิ ทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ งดว้ ย ตวั คนเดียว จลิ า 31

“โธ่ โรคคนแก่อะไรกันคะ ป้าหลิวดูสาวและแข็งแรงขนาดน้ี ยงั ชว่ ยอมุ้ หนปู นี ตน้ ไมไ้ ดอ้ กี หลายป”ี สมยั ทเี่ ธอยงั เลก็ เธอจ�ำไดว้ า่ คน ท่ีน่ีส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่ตามใจเธอท้ังนั้น ต่อให้เล่นเป็นลิงเป็นค่าง แค่ไหนก็ไม่เคยถูกดุด่าเลยสกั คร้งั “คณุ หนเู ลก็ อยา่ หลอกใหค้ นแกด่ ใี จเลยคะ่ ทเ่ี หน็ น.ี่ ..นำ้� ยายอ้ ม ผมทั้งนน้ั ” สองหญิงต่างวัยหวั เราะและเดนิ สนทนาถงึ เร่ืองเก่าๆ ไปพลาง โดยทห่ี ญงิ วยั กลางคนพยายามสงั เกตปฏกิ ริ ยิ าคณุ หนเู ลก็ ของบา้ นให้ ได้มากที่สุด แต่ไม่ว่าจะชวนคุยเรื่องอะไร...หญิงสาวก็ยังคงย้ิมแย้ม แจ่มใส ไม่แสดงอาการโกรธเคืองหรือเศร้าสลด ทุกคนในคฤหาสน์ ตระกูลเฉินรู้ดีถึงนิสัยตรงไปตรงมาของเฉินเฟยเฟิ่ง ถ้ารู้สึกอย่างไรก็ จะแสดงออกอย่างนัน้ หัวหน้าแม่บ้านหลิวลอบถอนหายใจโล่งอก ดูท่านายหญิงคง กังวลเกย่ี วกบั เร่ืองในอดตี มากเกินไป ทงั้ สองใชเ้ วลาไมน่ านในการเดนิ มาถงึ หอ้ งโถงรบั แขก เฉนิ เฟย- เฟิ่งมองบุรุษองอาจผู้ซึ่งก�ำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟาตัวยาว ถึงจะสวมแว่นตา แต่ก็ยังเห็นดวงตาดุดันคมกริบชัดเจน บุรุษคน ดงั กล่าวรู้ตวั ว่าก�ำลงั ถกู จ้องมองจึงเงยหน้าข้นึ “ไหน คนทห่ี ม่าม้าฟ้องว่าผอมเหลอื แต่กระดูก มาให้ป๊าดหู น้า ใหช้ ดั ๆ หนอ่ ย” เอย่ เสยี งทมุ้ ทรงอำ� นาจ ทวา่ แฝงความออ่ นโยนทกั ทาย หวั ควิ้ ทข่ี มวดเขา้ หากนั กอ่ นหนา้ นคี้ ลายออกทนั ทที เี่ หน็ วา่ ผมู้ าใหมเ่ ปน็ ใคร “ปา๊ ! คดิ ถงึ ปา๊ ทสี่ ดุ ในโลกเลยค่ะ” หยาดนำ�้ คลอหน่วยตาทนั ที ท่ีจบประโยคดังกล่าว คนร่างเล็กวิ่งเข้าไปกอดเอวบิดาบุญธรรมด้วย ความคดิ ถึง คร้งั ล่าสุดที่ได้สมั ผัสอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นน้กี ็เม่ือสองปี กอ่ นตอนวนั งานรบั ปรญิ ญาของเธอ ดงั นน้ั กริ ยิ าจงึ ดอู อดออ้ นออเซาะ 32 ชะตารา้ ย ปรปักษ์รกั

คล้ายเดก็ น้อยคนหน่ึง เฉินชุนไม่ได้ตอบอะไร เพียงยกมือลูบเส้นผมยาวสลวยเบาๆ ริมฝีปากใต้หนวดเคราที่ตัดแต่งเป็นทรงยกโค้งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่แววตากย็ งั ไม่เหลือร่องรอยดดุ ันอย่างเมื่อครู่ “อะไรกนั คิดถงึ ป๊า คิดถึงหม่าม้า แต่ไม่เห็นเคยบอกคิดถงึ เฮีย สักค�ำ” เฉินเฟยหลิงท่ีก�ำลังนั่งเล่นหมากล้อมกับมารดาเอ่ยแทรกขึ้น มองภาพอบอุ่นด้วยแววตาเบกิ บาน “คนคิดถึงเฮียกันทั่วประเทศ ถ้าเฮียไม่เช่ือก็ออกไปดูข้างนอก กไ็ ด้ จะไปถนนสายไหนกม็ แี ต่หน้าเฮียแปะเต็มไปหมด ขาดตัวเลก็ ไป คนเดยี ว เฮยี กไ็ มร่ ตู้ วั หรอก” บตุ รสาวบญุ ธรรมคนเลก็ ของบา้ นเงยหนา้ ตอบ ทงั้ น้�ำเสยี งและท่าทางจบี ปากจีบคอดูแล้วมันเขีย้ วสดุ บรรยาย “หน็อยแน่! ยายตัวเล็กกระจ๋ิวหลิว! กล้าล้อเลียนเฮียเหรอ!” ใบหน้าของผู้ถกู เย้าแหย่แดงก่�ำ ปลายนิ้วเรียวยาวท่คี ีบตัวหมากสดี �ำ ท�ำท่าจะโยนออกไป แต่กลับถกู ขดั ด้วยเสยี งทุ้มของบิดา “อาหลิง...” “ปา๊ ! ผมกล็ กู ชายปา๊ นะ” เฉนิ เฟยหลงิ โอดครวญเสยี งหลง อาจ เพราะตลอดปที ผี่ า่ นมาเขาถา่ ยภาพยนตรไ์ ปหลายเรอื่ ง ไหนจะโฆษณา อีกเกือบย่ีสิบตัว เมื่อเอาท้ังหมดมารวมกันแล้ว การแสดงออกจึงดู ‘โอเวอร์แอกตงิ ’ ไปบ้าง “ใครบอก ป๊าเกบ็ แกมาเล้ยี งต่างหาก” “ป๊า!” คนทั้งหมดต่างพร้อมใจกนั ประสานเสยี งหัวเราะครนื้ เครง ด้วย ช่องว่างระหว่างวัย ปกติแล้วเฉินชุนกับเฉินฮุ่ยก็ไม่ได้คุยเล่นกับบุตร ชายเทา่ ใดนกั สว่ นคนทวี่ ยั ไลเ่ ลยี่ กนั กบั เฉนิ เฟยหลงิ กไ็ มค่ อ่ ยกลบั บา้ น คงไมเ่ กนิ จรงิ หากจะบอกวา่ การกลบั มาของเฉนิ เฟยเฟ่งิ เปรยี บเสมอื น พู่กนั แต่งแต้มสสี นั ให้ครอบครวั มีความเป็นครอบครัวมากย่ิงข้ึน จลิ า 33

“คณุ หนใู หญม่ าถงึ ตงั้ แตเ่ มอ่ื ไรคะ” หวั หนา้ แมบ่ า้ นหลวิ เปน็ คน แรกที่เหลือบไปเห็นผู้มาใหม่อีกคน จึงเอ่ยทักทายด้วยน้�ำเสียง นอบน้อม แต่ชอ่ื ท่วี ่ากลับทำ� เอาเสียงหัวเราะทั้งหมดเงยี บลงทันควนั ร่างสูงตระหง่านในชุดสูทยืนมองภาพความอบอุ่นเบ้ืองหน้า ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะวาดย้ิมเย้ยหยันบรรยากาศอึมครึมที่ก�ำลังเข้า มาแทนท่ี ในเมอ่ื ไม่มีเขา ทกุ คนก็ดูมคี วามสขุ กันดี เช่นนน้ั จะเรียกเขา มาเป็นส่วนเกินเพื่ออะไร “อาหลง ทุกคนกำ� ลังรออยู่เลย หิวรึเปล่าลูก” เฉินฮุ่ยเป็นคน ท�ำลายบรรยากาศพิกล รีบลุกขึ้นเดินไปหาบุตรชายคนโตด้วยสีหน้า อ่อนโยนเหมอื นอย่างเคย ลมื คำ� สั่งเด็ดขาดก่อนหน้าน้ไี ปสิ้น ชื่อที่ว่าท�ำเอาลมหายใจเฉินเฟยเฟิ่งขาดห้วงผิดจังหวะ ทว่า ใบหนา้ สวยละมนุ กลบั ยงั คงรกั ษารอยยมิ้ ละไมไดด้ งั เดมิ เธอชว่ ยบดิ า บุญธรรมเก็บหนังสือพิมพ์เข้าที่ ไม่ได้มองหรือเอ่ยทักทายผู้มาใหม่ สักค�ำเดยี ว “ผมกลับมาอย่างท่ีหม่าม้า ‘สง่ั ’ แล้ว รีบจัดการธรุ ะเถอะครับ ผมยังมีงานที่ต้องสะสางเหลืออยู่” ทายาทคนโตของตระกูลเฉินไม่ แมแ้ ตจ่ ะชายตามองคนทไี่ มไ่ ดพ้ บหนา้ กนั มาเปน็ สบิ ปี เขาจงใจเอย่ ถงึ เหตผุ ลในการมาให้ทุกคนรับรู้โดยทว่ั กนั “ถา้ งานเยอะขนาดนน้ั กก็ ลบั ไปทำ� งานเถอะ ปา๊ ไมอ่ ยากรบกวน เวลาอันมคี ่าของแก” เสยี งทุ้มทรงอำ� นาจดังขึน้ ในทนั ที แววตาทม่ี อง บุตรชายเย็นยะเยือกไม่ต่างอะไรกับฤดูหนาวหฤโหด ก่อนจะเดินน�ำ ทุกคนไปยังห้องรับประทานอาหาร โดยไม่สนใจบุคคลทีถ่ กู ทงิ้ ไว้เบื้อง หลงั เฉนิ เฟยหลงยนื นงิ่ แววตาฉายความนอ้ ยใจชดั เจน ประโยคทว่ี า่ ไมต่ า่ งอะไรกบั การโดนฝา่ มอื ทมี่ องไมเ่ หน็ ตบหนา้ ฉาดใหญ่ จากทรี่ สู้ กึ ว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้อนรับอยู่แล้ว...คำ� พูดของบิดายิ่งตอกย้�ำว่าตัวเขา 34 ชะตารา้ ย ปรปกั ษร์ ัก

เองอยู่ผิดที่ผิดทางขนาดไหน จวบจวนกระท่ังน้องชายเพียงคนเดียว ต้องเดินวกกลับมา และลากคนท่ีไม่ยอมขยับเขย้ือนหน่ึงเดียวในโถง รับแขกให้ตามไปยงั ห้องรบั ประทานอาหารด้วยกัน ภายในห้องรับประทานอาหารสว่างไสวยังคงอนุรักษ์ วัฒนธรรมจีนด้ังเดิมไว้ โต๊ะกลมท่ีท�ำจากไม้สีเข้มขนาดใหญ่ตั้งอยู่ กลางหอ้ ง มเี กา้ อไ้ี มแ้ กะสลกั เขา้ ชดุ กนั เหลา่ แมบ่ า้ นเตรยี มอาหารและ อปุ กรณ์ต่างๆ เรยี บร้อยเสร็จสรรพ สมาชิกทีเ่ พิง่ มาถงึ ต่างนงั่ ประจำ� ท่ี ของตนเอง เฉินชุน ผู้นำ� ของบ้านนัง่ กงึ่ กลาง ด้านซ้ายคอื เฉินฮุ่ยผู้เป็น ภรรยา ตามด้วยเฉินเฟยหลงิ บตุ รชายคนรอง ส่วนฝั่งขวาคือเฉนิ เฟย- หลง บุตรชายคนโต ถัดมาคอื ที่น่ังว่างอีกหนึ่งท่ี เฉนิ เฟยเฟง่ิ ดงึ เกา้ อแี้ ละทรดุ นงั่ ขา้ งคหู่ มน้ั ในนามทไ่ี มไ่ ดเ้ จอกนั มาสิบปี คู่หมน้ั ท่ไี ม่คิดจะเหลือบมองเธอแม้แต่หางตา การแสดงออก ของเขาเป็นเร่ืองที่เธอคาดหมายไว้อยู่ก่อนแล้ว เธอจึงไม่ได้รู้สึกรู้สา มากนัก “กินเยอะๆ อาเฟิ่ง หม่าม้าของเราเข้าครัวตั้งแต่บ่ายเชียว” เฉินชุนกล่าวกับคนท่ีไม่ได้กลับบ้านมานาน และหันไปสบตาภรรยา ด้วยแววตาอ่อนโยน ก่อนจะเร่มิ รบั ประทานเป็นคนแรก “ขอบคณุ นะคะหมา่ มา้ นา่ กนิ ไปหมดทกุ อยา่ งเลย” เฉนิ เฟยเฟง่ิ มองอาหารหลากหลายตรงหน้า รู้สกึ อบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถกู สองสามปีมานี้เธอเป็นตัวแทนบริษัทจัดการเร่ืองดินเนอร์ ขอบคณุ ลกู คา้ วไี อพอี ยเู่ ปน็ ประจำ� แนน่ อนวา่ เธอจะตอ้ งพถิ พี ถิ นั เลอื ก ร้านอาหารทดี่ ที ี่สดุ ซงึ่ มักจะมาพร้อมข้นั ตอนการรบั ประทานยิบย่อย รวมถงึ ตอ้ งรกั ษามารยาทบนโตะ๊ อาหารและการพดู คยุ ไมใ่ หด้ า่ งพรอ้ ย ถึงอาหารจะเลิศรสขนาดไหน แต่เมื่อแบกสิ่งเหล่าน้ีไว้บนบ่า อาหาร เลศิ หรเู หล่าน้นั ก็ดูเหมอื นจะจดื ชืดไปเสยี หมด จลิ า 35

“ไอห้ ยา ผมไปถา่ ยซรี สี ม์ าตงั้ หลายเดอื น น�้ำหนกั ลดจนจะเหลอื แต่กระดูกแล้ว กลับมารอบนี้มีแต่ของโปรดท้ังน้ันเลย หม่าม้ารู้ใจ ลกู ชายทส่ี ดุ ” เฉนิ เฟยหลงิ มองสหี นา้ ตน้ื ตนั ของคนทน่ี ง่ั ฝง่ั ตรงขา้ ม ถงึ จะมีรอยย้ิมหวานละไมประดับอยู่ แต่กลับสัมผัสถึงความเศร้าหมอง จางๆ เขาจงึ พยายามสร้างบรรยากาศให้กลับมาครน้ื เครง โดยเร่ิมต้น คีบเป็ดย่างเข้าปากด้วยสีหน้าเปี่ยมสขุ “หม่าม้าท�ำแต่ของโปรดของอาเฟิ่งทั้งน้ันเลย เรามันก็แค่ ผลพลอยได้ เอ้าน่ี เห็นบ่นว่าอยากกินมาตั้งหลายวันแล้วไม่ใช่เหรอ อย่างนัน้ กก็ นิ เยอะๆ” ผู้เป็นมารดาสัพยอกพลางใช้ตะเกียบคีบหมูหนั ไปวางในชามบุตรชายคนรองซง่ึ นง่ั อยู่ข้างๆ “พวกเรากบั อาเฟง่ิ กช็ อบอะไรหลายอยา่ งเหมอื นกนั หมา่ มา้ ท�ำ ให้อาเฟิ่งก็เหมือนท�ำให้พวกเราน่ันแหละ ใช่ไหมเฮีย” ชายหนุ่มเคยี้ ว หมับๆ พลางขอเสียงสนับสนุนจากผู้เป็นพ่ีชาย ก็ได้ความเงียบและ สีหน้าเฉยชาเป็นค�ำตอบ ดังนน้ั จงึ เปลี่ยนเป้าหมายไปยังอกี คน “เอา้ ! ตวั เลก็ กนิ เยอะๆ หม่าม้าอตุ ส่าห์เขา้ ครวั ตง้ั หลายชว่ั โมง เชียวนะ” ขณะเขาท�ำท่าจะคีบอาหารข้ามโต๊ะไปให้น้องสาวบุญธรรม ทน่ี ่งั อยู่ฝั่งตรงข้ามกถ็ กู มารดาจับแขนห้ามเอาไว้เสียก่อน “อาหลง ดูแลน้องให้หม่าม้าด้วย หม่าม้ากับอาหลงิ เออื้ มไปไม่ ถงึ ” เฉนิ ฮยุ่ กลา่ วกบั บตุ รชายคนโตทน่ี ง่ั เงยี บมาตง้ั แตต่ น้ กอ่ นจะกวาด มองอาหารหลากชนิดเป็นเชงิ สั่ง คนสามคนพร้อมใจกันเหลือบมองคู่หม้ันท้ังสอง เฉินเฟยเฟิ่ง เพียงย้ิมมุมปากน้อยๆ ไม่ได้คัดค้านอะไร แต่เฉินเฟยหลงกลับยังคง ตั้งหน้าตัง้ ตารบั ประทานอาหารด้วยกิริยาเรียบร้อยดงั เดมิ มเี พยี งมือ กับปากเท่านั้นท่ีขยับเขย้ือน ท�ำราวกับว่าค�ำส่ังเม่ือครู่ไม่ได้ลอยเข้า โสตประสาทเลยสกั นิด ผู้น�ำครอบครัวขมวดคิ้วเพราะท่าทางไม่ใส่ใจของบุตรชาย 36 ชะตารา้ ย ปรปักษร์ กั

ดวงตาดุดันจ้องมองผู้ท่ีนั่งไม่หือไม่อือให้รู้ตัว แต่ก่อนท่ีจะได้พูดอะไร เสยี งหวานกลับดังขน้ึ “หม่าม้าขา ไม่มีร้านอาหารร้านไหนสู้ฝีมือของหม่าม้าได้เลย โดยเฉพาะเป็ดย่างนำ�้ แดง ท้ังหอมท้งั ชุ่มฉำ�่ หนูเริม่ อิจฉาเฮยี แล้วที่ได้ กนิ บ่อยๆ” เฉนิ เฟยเฟิ่งกล่าวทง้ั รอยย้มิ และต้ังใจบรกิ ารตัวเอง คีบนน่ั นใี่ สช่ ามขา้ วจนไมเ่ หลอื ทวี่ า่ ง เธอเลอื กทจ่ี ะใชไ้ มอ้ อ่ นในการแกป้ ญั หา ไม่อยากให้บรรยากาศดีๆ มาเสยี ไปเพราะตนเอง หากใครบางคน ‘ถูกบังคบั ’ ให้ดูแลเธอแบบไม่เต็มใจ เช่นนนั้ เธอก็ไม่ขอรับไว้ “อจิ ฉาเฮยี เหรอ งนั้ กก็ ลบั มาอยบู่ า้ นสิ จะกนิ วนั ละสองตวั กไ็ มม่ ี ใครว่า หรือถ้าจะให้ดีก็เรียนเข้าครัวกับหม่าม้าไปเลย หม่าม้าก�ำลัง อยากไดล้ กู ศษิ ยส์ บื ทอดตำ� รบั สกั คน ใชไ่ หมครบั หมา่ มา้ ” เฉนิ เฟยหลงิ รีบผสมโรงไม่ให้บรรยากาศอึดอัดไปมากกว่าน้ี โดยเฉพาะเมื่อมอง สีหน้าของบดิ าทเี่ รมิ่ จะเย็นเยียบขึ้นมาทุกขณะ แต่ไหนเลยที่เฉินเฟยหลงจะรับน�้ำใจ กลับกล่าวถึงคนอีกคนท่ี ไม่อยู่ในทีน่ ดี้ ้วยแววตาช่นื ชมให้ ‘ทกุ คน’ เหน็ ชดั เจน “หม่าม้า จางฉีก็ทำ� อาหารเก่งนะครับ ผมเคยชิมฝีมือของเธอ หลายครงั้ ท้ังของคาวและของหวานอร่อยใช้ได้เลย ถ้าหม่าม้าอยาก ได้ลูกมอื ผมจะให้เธอแวะมาท่นี ี่บ่อยๆ” ชื่อ ‘จางฉ’ี ทำ� เอาทุกคนเงียบกรบิ ตะเกยี บท่กี ำ� ลังคีบอาหาร ต่างหยุดชะงัก เฉินฮุ่ยจึงแก้สถานการณ์ด้วยน�้ำเสียงอ่อนโยน และ สบตาบุตรชายคนโตเป็นเชงิ ตกั เตอื นไม่ให้พดู จาเหลวไหลอีก “หม่าม้าตั้งใจเอาไว้ว่าจะสอนแค่คนในครอบครัว หรือไม่ก็ลูก สะใภ้ จะได้เป็นตำ� รับลับของบ้านเรา ส่วนคนนอก...ก็ให้เขาไปเรียน ที่อน่ื เถอะ โรงเรียนสอนทำ� อาหารออกจะเยอะแยะไป” “แบบนน้ั กย็ ง่ิ ดสี คิ รบั จางฉยี ง่ิ ควรจะมาเรยี นรกู้ บั หมา่ มา้ ใหเ้ รว็ จิลา 37

ทสี่ ุด ทุกคนกร็ ู้ว่าเราสองคนคบกนั มานาน อนาคตกค็ ง...” “อาหลง! หยดุ พดู อะไรเหลวไหลได้แล้ว” เฉนิ ฮุ่ยเอด็ บตุ รชาย กอ่ นทอี่ กี ฝา่ ยจะพดู จบประโยค นำ้� เสยี งออ่ นโยนเมอ่ื ครสู่ ลายไปราวกบั หมอกควัน แม้แต่ความอยากอาหารกม็ ลายไปจนหมดสน้ิ “ผมไม่เคยต้องการ ‘คนอ่ืน’ นอกจากจางฉี” เฉนิ เฟยหลงเน้น ยำ้� บางคำ� ไม่น�ำพาต่อสถานการณ์ตึงเครียดที่เกิดขึ้น ไม่มีใครคาดคิดว่าเฉินเฟยหลงจะเหยียบย่�ำศักด์ิศรีคู่หม้ันของ ตนเองครงั้ แลว้ ครง้ั เลา่ เชน่ นี้ เมอื่ มองไปทผี่ เู้ สยี หายหลกั กลบั เหน็ หญงิ สาวหลุบตารับประทานอาหาร ไม่พูดไม่จา มือที่จับตะเกียบก็คีบ อาหารเขา้ ปากดว้ ยกริ ยิ ามารยาทเรยี บรอ้ ยดงั เดมิ แตร่ อยยมิ้ ทป่ี ระดบั บนใบหน้าหายไปกว่าคร่ึง ตรงกันข้ามกับผู้กระท�ำการท่ียังลอยหน้า ลอยตาเหมือนพวกไม่รู้ผิดชอบชั่วดี เมื่อเปรียบเทียบกันเช่นนี้ ความ เห็นใจถึงเทเอียงไปข้างใดข้างหน่งึ อย่างง่ายดาย “เฮีย พดู แบบนม้ี ันเกินไปไหม ‘คนอนื่ ’ ทีว่ ่าเฮียหมายถึงใคร น่ี น้องผม น่ีคู่หม้ันเฮยี นะ น้องอยู่ของน้องดๆี ท�ำไมเฮียต้องไปหาเรอ่ื ง ดว้ ย” เฉนิ เฟยหลงิ ขมวดควิ้ ไมพ่ อใจเชน่ กนั ถงึ แมเ้ ฉนิ เฟยเฟ่ิงจะไมใ่ ช่ น้องสาวโดยสายเลือด แต่พวกเขาก็เติบโตมาด้วยกัน ความรักใคร่ สนิทสนมไม่ได้น้อยไปกว่าที่มีให้พี่ชายแท้ๆ ที่คลานตามกันออกมา เมื่อเห็นอยู่ทนโท่ว่าอีกฝ่ายก�ำลังโดนคนไม่มีเหตุผลพูดจาแย่ๆ ใส่ พช่ี ายทไี่ หนจะอดกลัน้ ได้ “อาหลิง เฮียกำ� ลังพูดความจรงิ ถ้า ‘คู่หม้ัน’ ที่ป๊ากบั หม่าม้า เตรยี มไวใ้ หเ้ ฮยี เปน็ คนดอี ยา่ งทพี่ ยายามกรอกหเู ฮยี อยทู่ กุ วนั คนดที ว่ี า่ ยงั จะกลา้ หนา้ ไมอ่ ายแยก ‘คนรกั ’ ออกจากกนั อกี เหรอ แลว้ คนทท่ี �ำให้ เรอ่ื งมันค้างคามาเป็นสิบปีแบบนีเ้ รยี กว่าคนดอี ย่างนั้นเหรอ” นยั นต์ าคมกรบิ แบบทไี่ ดร้ บั มาจากบดิ ากวาดมองไปทว่ั โตะ๊ โดย จงใจเว้นคนคนหนึ่งเอาไว้ เขาไม่เคยอยากต่อล้อต่อเถียงกับบุพการี 38 ชะตารา้ ย ปรปกั ษ์รกั

และไม่เคยอยากจะมปี ากเสียงกบั น้องชายเพียงคนเดยี ว ถงึ รู้ดีว่าการ พดู ถงึ จางฉใี นสถานการณแ์ บบนค้ี งท�ำใหค้ นในครอบครวั ไมพ่ อใจ แต่ วนั นเี้ ขาตง้ั ใจทจ่ี ะแสดงเจตนารมณใ์ หช้ ดั เจน เหตกุ ารณจ์ ะไดไ้ มร่ นุ แรง เลยเถิดเหมือนเม่ือสิบปีท่ีแล้ว เพราะถึงอย่างไรเขาก็เลือกทางนี้ เขา เลอื กทจี่ ะเดนิ หนา้ ออกจากการรอคอยอนั ยาวนาน ดงั นนั้ มนั ไมส่ ำ� คญั ว่าเขาจะคิดอย่างไร ไม่ส�ำคัญว่าเขาจะจ�ำทุกอย่างได้หรือไม่ เพราะ ความจรงิ แล้วเร่ืองในอดตี ไม่มีทางหวนย้อนกลับ เฉนิ เฟยเฟง่ิ วางตะเกยี บลง รบี ซกุ มอื สน่ั ระรกิ ไปซอ่ นใตโ้ ตะ๊ อยา่ ง รวดเรว็ โชคดที เี่ มอ่ื ครทู่ กุ คนไมไ่ ดใ้ หค้ วามสนใจเธอ จงึ ไมไ่ ดส้ งั เกตเหน็ ความผดิ ปกตนิ ้ี แกร๊ก! “ในเมื่อฉนั เป็นคนตกลงเรอ่ื งการหมัน้ หมายเอง แปลว่าตอนนี้ ฉันกลายเป็นคนหน้าไม่อายไปแล้ว?” ต่อให้เป็นพระอรหันต์ก็ไม่อาจ ทนการ ‘จงใจ’ ยั่วโมโหเช่นนี้ได้ เฉินชุนพลันรวบตะเกียบเข้าหากัน เสียงทพ่ี ดู ท้งั ห้วนและแขง็ กระด้าง “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนัน้ ” เม่อื โดนบิดาย้อนถามเช่นน้ี เฉนิ เฟยหลงพลนั รบี กม้ หนา้ ยอมรบั ผดิ ทวา่ มอื ทงั้ สองกลบั กำ� หมดั แนน่ เพือ่ แบ่งเบาความอดึ อัดทก่ี �ำลังกดั กนิ ไปทั่วร่าง “ฉันสอนแกว่ายังไง ‘สัจจะ’ และ ‘ซื่อสัตย์’ ท�ำให้พวกเรามี ทกุ วนั นไี้ ด้ ตลอดทง้ั ชวี ติ ฉนั ไมเ่ คยเสยี คำ� พดู กบั ใคร ถา้ แกอยากทำ� ลาย ความภาคภูมิใจข้อนี้ของฉัน ให้ฉันกลายเป็นคนถ่มน�้ำลายรดหน้า ตวั เองตอ่ หนา้ คนทง้ั ฮอ่ งกง งน้ั แกกอ็ ยา่ มาเรยี กฉนั วา่ ปา๊ ฉนั จะไดไ้ มม่ ี สทิ ธิไ์ ปบงการชีวิตแก” ก่อนหน้าน้ีเฉินชุนตั้งใจจะให้เวลาแก่บุคคลท้ังสองเพื่อปรับตัว เขา้ หากนั รวมถงึ สะสางเรอ่ื งเกา่ ๆ ทเ่ี กดิ ขน้ึ ในอดตี แลว้ จงึ คอ่ ยเกรน่ิ ถงึ เรอ่ื งสำ� คญั ท่คี ัง่ ค้างมานานหลายปี แต่เม่ือบุตรชายของเขา ‘ไร้ความ จิลา 39

เป็นสุภาพบุรุษ’ ทั้งยงั เห็นคนนอกสำ� คญั กว่าคนในครอบครัว เช่นนน้ั ขน้ั ตอนประนีประนอมที่เตรียมไว้ก็ไม่จำ� เป็น เมอื่ เป็นแบบนี้ก็อย่ามา โทษวา่ เขาใชไ้ มแ้ ขง็ เขา้ ขา้ งคนอนื่ มากกวา่ บตุ รในสายเลอื ดเลย ในเมอื่ ส่งิ ทีเ่ กิดข้นึ ก็ล้วนแต่เป็นเพราะอีกฝ่ายท�ำตัวเองทงั้ นนั้ “ป๊า! ผมไม่เข้าใจว่าป๊าจะเสียค�ำพูดกับใคร ก็แค่ยกเลิกการ มะ...” เฉนิ เฟยหลงเงยหนา้ ถาม แตก่ อ่ นทจ่ี ะไดพ้ ดู จบกลบั ถกู เสยี งทบุ โต๊ะดังสนัน่ กลบถ้อยค�ำท่เี หลอื ทัง้ หมด ปัง! “เฉินเฟยหลง! ฉันเคยสอนให้ปล้ินปล้อนไร้ความรับผิดชอบ เหรอ! แกไปเอานสิ ัยชั้นตำ่� แบบนีม้ าจากใคร!!!” เฉนิ ชุนตบโต๊ะอย่าง แรง ตวาดเสียงดงั ลนั่ สีหน้าท่สี ุขุมพลันเต็มไปด้วยโทสะ “คุณคะ...” เฉินฮุ่ยลูบแขนผู้เป็นสามี ส่งสายตาห้ามปราม บุตรชายคนโตให้หยุดต่อล้อต่อเถียงได้แล้ว “ตัวเล็ก ออกไปเอาขนมทห่ี ้องครัวเป็นเพ่อื นเฮียหน่อย เฮียยก คนเดยี วไม่ไหว” เฉินเฟยหลิงลุกข้ึนเดินอ้อมโต๊ะไปยงั ร่างเล็ก เขาไม่รู้ ว่าพช่ี ายจะหลดุ พูดจาไม่น่าฟังอะไรอีก จงึ เลือกท่ีจะพาหญิงสาวออก ไปจากสถานการณ์ตงึ เครียดตรงหน้า เฉนิ เฟยเฟง่ิ ไมป่ ฏเิ สธ เธอลกุ ขนึ้ และเดนิ ออกไปตามความหวงั ดี ท่พี ่ชี ายบุญธรรมมอบให้ ทิ้งบรรยากาศอึมครมึ เอาไว้เบอ้ื งหลงั ‘ไปเอาขนม’ กแ็ คข่ อ้ อา้ ง ดงั นนั้ สองรา่ งทม่ี สี ว่ นสงู ตา่ งกนั จึงไม่ได้เดินตรงไปยงั ห้องครวั เฉนิ เฟยหลิงเหลือบมองเสย้ี วหน้าด้าน ขา้ งของนอ้ งสาวบญุ ธรรมอยนู่ าน สหี นา้ สงบนงิ่ และดวงตาทหี่ ลบุ มอง พ้ืนท�ำให้เดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายก�ำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ พลันเขานึกถึง บทละครต่างๆ ท่เี คยแสดง ก่อนจะเลอื กสรรประโยคปลอบใจที่ดที ี่สุด ออกมาประโยคหนง่ึ 40 ชะตารา้ ย ปรปักษ์รัก

“อย่าไปฟังค�ำพูดพวกน้ันเลย มีแต่อะไรก็ไม่รู้ ไร้สาระทั้งน้ัน” เขาเอ่ยขึ้นเมื่อมาถึงห้องน่งั เล่นท่ีอยู่ไม่ไกลจากห้องโถงรับแขกนกั “เฮียหมายถึงเรื่องจางฉีหรือเร่ืองที่เขาด่าตัวเล็กว่าท�ำตัวหน้า ไม่อายคะ” เฉนิ เฟยเฟง่ิ ยมิ้ กวา้ ง ทง้ิ ทา่ ทางไรอ้ ารมณเ์ มอ่ื ครไู่ ปในทนั ที กอ่ น จะเดนิ เลยรา่ งสงู ตรงไปยงั หนา้ ตา่ งยาวจดพนื้ ทอี่ ยอู่ กี ดา้ น เธอกอดอก และเอนพงิ ผนงั ขณะทดี่ วงตาหงสเ์ รยี วยาวจอ้ งมองออกไปยงั ภายนอก ไฝทหี่ างตายิ่งขบั เน้นความโดดเดีย่ วไม่ต่างจากบรรยากาศยามคำ่� คืน ชายหน่มุ ไม่คดิ วา่ อกี ฝ่ายจะเอย่ ชอื่ ผหู้ ญงิ คนนนั้ ออกมาเหมอื น ไมใ่ ชเ่ รอื่ งสลกั สำ� คญั อะไร ทา่ ทางของเขาจงึ ดปู ระดกั ประเดดิ เลก็ นอ้ ย ก่อนจะทรุดกายนงั่ ลงบนโต๊ะพลางถอนหายใจ “ตัวเลก็ รู้เรื่องของสองคนน้นั มากน้อยแค่ไหน” “เฮีย น่ีคือยุคท่ีอินเทอร์เน็ตเชื่อมโลกทั้งหมดเข้าหากันนะคะ นบั ประสาอะไรกบั แค่เรอ่ื งในฮอ่ งกง กดคลกิ เดยี วมเี รอ่ื งอะไรทอ่ี ยากรู้ แลว้ ไมไ่ ดร้ บู้ า้ ง โดยเฉพาะพวกขา่ วซบุ ซบิ คนดงั ถงึ พยายามปดิ บงั เปน็ ความลบั แตจ่ ะหลบสายตาคนเปน็ แสนเปน็ ลา้ นไดต้ ลอดเหรอ ไมร่ วม กับท่ี ‘จงใจ’ เปิดเผยทุกอย่างเต็มท่ีนะ” หญิงสาวหลุดข�ำออกมา พช่ี ายของเธอทำ� ราวกบั ว่าอยู่ในยุคพิราบสื่อสารยังไงยังงัน้ “ตวั เลก็ เชื่อข่าวพวกนั้นเหรอ เรือ่ งแค่ย่ีสิบ คนกเ็ ล่าต่อให้เป็น ร้อยได้” “ย่ีสิบของเฮียมนั ก็แปลว่ามีมลู ไม่ใช่เหรอ” ต้องขอบคณุ ‘ผู้หวงั ดี’ ทสี่ ่งท้ัง ‘รูป’ และ ‘คลิป’ รายงานทกุ สถานการณ์ตลอดสิบปีที่ผ่านมา...ต่อให้เธอพยายามไม่สนใจมากแค่ ไหน แต่เธอกไ็ ดย้ นิ และรบั ร้คู วามเคลอ่ื นไหวในฮ่องกงทกุ อย่างเสมอื น เรอ่ื งเกดิ ขน้ึ อยู่หน้าบ้านตัวเอง ที่ขาดไม่ได้...ต้องขอบคุณ ‘คู่หมนั้ ’ ทเ่ี ธอเคยช่นื ชมและฝากฝัง จิลา 41

ความฝันทุกอย่างเอาไว้กับเขา เฉินเฟยหลงตอบแทนเธอได้สาสม ย่ิงนัก “แลว้ ...ตวั เลก็ คดิ ยงั ไงกบั เรอื่ งน”้ี เฉนิ เฟยหลงิ เอย่ ถาม ทอี่ กี ฝา่ ย พดู มาล้วนถกู ต้องทุกอย่าง ฮ่องกงก็เล็กแค่น้ีเอง อกี ท้งั คู่กรณีทัง้ สอง ก็ถือว่าเป็นคนดังที่ส่ือจับตามอง ต่อให้ท้ังสองคนจะเคยต้ังโต๊ะแถลง ขา่ ววา่ เปน็ ‘เพอ่ื นสนทิ ’ ไมม่ อี ะไรเกนิ เลยตอ่ กนั แตเ่ รอ่ื งความสมั พนั ธ์ พรรค์นีม้ ีหรือทีค่ นนอกจะมองไม่ออก ดังนนั้ จึงไม่มีทางทจี่ ะปิดคนทม่ี ี สถานะคู่หมน้ั ตวั จริงได้มดิ “เปน็ คำ� ถามทย่ี ากจงั เลย เฮยี อยากไดค้ ำ� ตอบแบบไหนคะ ตอบ แบบคู่หมั้น หรือตอบแบบคนนอกดี” เธอเบือนสายตากลับมายังคู่ สนทนา รอยยม้ิ บนหน้าไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย เฉินเฟยหลิงจ้องใบหน้านวลราวกับจะเค้นความจริง หากเป็น แต่ก่อน...ไม่ว่าจะมคี วามสขุ หรอื ทกุ ข์ใจ รู้สกึ อย่างไร เดก็ หญงิ คนนั้น กจ็ ะแสดงออกอยา่ งตรงไปตรงมา ไมส่ ลบั ซบั ซอ้ นแบบหญงิ สาวผเู้ พยี บ พร้อมที่ยนื อยู่ตรงหน้า หลายชวั่ โมงก่อนเขาเคยคดิ วา่ เฉนิ เฟยเฟงิ่ ยงั คงเหมอื นเดมิ แต่ เวลานี้เขาขอถอนค�ำพูด อดีตก็คืออดีต เป็นเพียงภาพความทรงจ�ำ อันหอมหวาน แต่เมือ่ ถูกกาลเวลากัดกนิ ก็ไม่มีอะไรเหมอื นเดิมทัง้ นน้ั “เฮยี อยากไดค้ ำ� ตอบของเฉนิ เฟยเฟง่ิ ไมส่ �ำคญั วา่ จะฐานะไหน แค่ตอบเฮียมาตามตรงก็พอ” ผู้ถูกถามน่ิงเงียบอยู่นาน ดวงตาสีน�้ำตาลอ่อนกลอกไปมา ราวกับก�ำลังช่งั ใจ แต่สดุ ท้ายกใ็ ห้คำ� ตอบด้วยความสัตย์จริง “โกรธค่ะ ตัวเล็กก�ำลงั โกรธมาก โกรธจนเลอื ดข้างในสนั่ ไปทุก หยด ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป เขาก็เลือกเชื่อในส่ิงท่ีเขาอยากจะเช่ือเสมอ ไม่เคยสนใจว่าจะท�ำร้ายความรู้สึกของคนอ่ืนมากน้อยแค่ไหน” ขณะ ทพี่ ดู ขอบตาก็ยิ่งร้อนผ่าว ต้องสดู หายใจเพอ่ื สงบอารมณ์ 42 ชะตารา้ ย ปรปกั ษ์รัก

“ท�ำไมไม่บอกความจริงเรือ่ งนน้ั ไป...” “ตวั เลก็ พดู ไปหมดทกุ อยา่ งแลว้ แตเ่ ขากไ็ มฟ่ งั อยดู่ ี และตวั เลก็ ไม่คดิ จะอธิบายรอบสอง เขาอยากจะคิดอะไรก็ช่างเขาเถอะ โอกาสมี ให้ส�ำหรับคนท่ีอยากได้ แต่ถ้าเขาไม่อยากได้ ฝืนยัดเยียดให้เขาไป กม็ แี ต่เราท่เี หน่ือยเปล่า” เฉนิ เฟยหลงิ นกึ ถงึ เหตกุ ารณท์ เี่ ปน็ จดุ แตกหกั ระหวา่ งคนทง้ั สอง ที่เฉินเฟยเฟิ่งพูดมาล้วนถูกต้องทั้งหมด เฮียใหญ่ของเขาไม่คิดจะฟัง ใครท้ังส้ิน ต่อให้ตวั เขา ป๊า หรือหม่าม้าช่วยกนั อธบิ าย อีกฝ่ายก็จะ คัดค้านว่าพวกเขาเอาแต่เข้าข้างเฉนิ เฟยเฟิ่งเกนิ ไป ทงั้ ๆ ทอ่ี ีกฝ่ายเอง น่ันละที่เอาแต่ฟังคนอืน่ จนไม่ลืมหูลืมตา “ฟังเฮยี นะ ไม่ต้องฝืนใจทำ� ในสิ่งท่ไี ม่อยากทำ� ตวั เลก็ แค่บอก เฮียมาว่าต้องการอะไร เฮียช่วยคุยกับป๊าให้ดีไหม” ชายหนุ่มถอน- หายใจพลางเดนิ ไปหยดุ เบอ้ื งหนา้ นอ้ งสาว และยกมอื ลบู ศรี ษะของคน ทต่ี วั เล็กกว่าอย่างทเี่ คยทำ� มาตลอด “เฮยี ไม่ต้องห่วง ตวั เล็กมเี รื่องทีอ่ ยากทำ� มานานแล้ว และครง้ั น้จี ะต้องท�ำให้ได้ด้วย” แววตาของผู้พูดขณะกล่าวประโยคน้ีเกือบจะ เรยี กไดว้ า่ ว่างเปล่า เธอยอมรบั ว่าเมอื่ บา่ ยทไ่ี ด้สมั ผสั ความอบอ่นุ จาก คนในครอบครวั ทำ� ใหเ้ ธอลงั เลกบั บางเรอ่ื ง แตค่ วามลงั เลทว่ี า่ ถกู บดขย้ี เป็นผยุ ผงเม่ือได้ยินถ้อยค�ำกล่าวต้อนรับจากคนคนน้นั ครดื ! ครดื ! ครืด! เสยี งสนั่ จากโทรศพั ท์มอื ถอื ขดั จงั หวะบทสนทนา ผเู้ ป็นเจา้ ของ หยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงและดูชื่อคนที่โทร. มารบกวนเวลานี้ ก่อนจะได้กดตัดสาย เสยี งหวานละมนุ กลับพดู ข้นึ เสยี ก่อน “รับสายเถอะค่ะ อาจจะเป็นเรื่องส�ำคัญก็ได้ ไม่งั้นเดี๋ยวเขาก็ โทร. มาอกี ” หญงิ สาวพยกั พเยิดไปยงั อุปกรณ์สื่อสาร ด้วยอาชพี ของ อีกฝ่าย เธอไม่แปลกใจที่เขาจะงานยุ่งแบบไม่จำ� กดั เวลา จิลา 43

“กไ็ ด้ คงจะเป็นเร่อื งงานน่ะ งัน้ เดี๋ยวเฮยี มานะ” เฉินเฟยหลิง รับคำ� อย่างจ�ำยอม ก่อนจะเดนิ ออกไปคยุ โทรศัพท์นอกห้อง บุคคลที่เหลือเพียงหน่ึงเดียวกลับมาจดจ้องความมืดนอก หน้าต่างเช่นเดิม เธอก�ำลังเฝ้ารอใครบางคนที่ยังไม่ได้เอ่ยทักทายกัน แมแ้ ตค่ ำ� เดยี ว เฝา้ รออยา่ งทเี่ คยซอ้ มกบั ตวั เองในกระจก เพยี งไมน่ าน... กเ็ หน็ ร่างในชุดสทู เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไปจากตวั บ้าน เฉินเฟยเฟิ่งกึ่งว่ิงก่ึงเดินผ่านสวนดอกไม้ คืนเดือนแรม เชน่ นยี้ งิ่ ขบั เนน้ ใหบ้ รรยากาศดขู มกุ ขมวั เสยี งฝเี ทา้ ทเี่ หยยี บยำ่� บนแผน่ หนิ เชอื่ งช้าลงเมอื่ ตามทนั บคุ คลทกี่ ำ� ลงั จะเข้าไปในโรงจอดรถ กอ่ นจะ หยุดไล่ตามในระยะห่างเกอื บยส่ี ิบก้าว เธอมองเงาหลังตระหง่านด้วยความรู้สึกไม่คุ้นเคย เวลาสิบปี เปลยี่ นเดก็ หนมุ่ ในความทรงจำ� ใหก้ ลายเปน็ บรุ ษุ วยั ฉกรรจ์ หากพบเจอ กนั ข้างนอกคงเดินสวนกนั แบบ ‘คนไม่รู้จัก’ อกี ฝ่ายคงรู้ตัวว่าถูกจ้อง มอง ไม่นานจึงหนั กลบั มาเผชิญหน้า หญงิ สาวสบนัยน์ตาสีดำ� สนทิ อย่างไม่หวน่ั เกรง การทเี่ ธอกลบั มาทีฮ่ ่องกงรอบนี้ จดุ ประสงค์หลกั ไม่ได้แค่มาร่วมงานแซยิดของบดิ า บญุ ธรรม แต่เธอยังต้ังใจมาจัดการ ‘เรอื่ งอยตุ ธิ รรม’ ท่ีค้างคามานาน สิบปีทแ่ี ล้วมนั จบยังไง เธอจำ� ได้ทกุ วินาทีของเหตกุ ารณ์ ตอนน้ันเธอ แพร้ าบคาบ ไมเ่ หลอื แมก้ ระทงั่ แรงทจ่ี ะใชโ้ ตเ้ ถยี งเรอื่ งทตี่ วั เองไมไ่ ดเ้ ปน็ ผกู้ ระทำ� ตอ่ ใหห้ นไี ปอกี ฟากหนง่ึ ของโลก แตบ่ าดแผลจากความอปั ยศ ครง้ั นน้ั ไมไ่ ดห้ ายไปไหน มนั ยงิ่ ยำ้� เตอื นวา่ เธอพบเจอกบั เรอ่ื งตำ�่ ชา้ อะไร มาบ้าง เมอื่ อายมุ ากขน้ึ แผลสดกเ็ รมิ่ ตกสะเกด็ เธอไม่ใช่เด็กหญงิ วัย สิบห้าท่มี องโลกในแง่ดอี กี ต่อไป ท�ำไมถงึ ต้องเป็นเธอทท่ี กุ ข์ทรมานใจ อยู่คนเดยี ว หากพวกเขาสำ� นกึ ผิดกแ็ ล้วไป แต่เห็นได้ชดั ว่าพวกเขาก็ ยงั มีความสขุ กนั ดี 44 ชะตารา้ ย ปรปกั ษ์รกั

ในเม่ือฟ้ายังเมตตาเหลือ ‘สถานะ’ น้ีให้เธอ เหตุใดจะต้อง ปฏิเสธไม่ใช้มนั ด้วยล่ะ บคุ คลทง้ั สองมองหนา้ กนั แสงสสี ม้ สลวั จากโคมไฟประดบั สวน สาดส่องใบหน้าครึ่งซีก ทว่าส่วนที่เหลือกลับตกอยู่ภายใต้เงามืด สะท้อนตวั ตนความเป็นมนุษย์ได้ชัดเจนยงิ่ กว่าถ้อยคำ� ใดๆ ด้านสว่างเป็นส่ิงสวยงามที่แต่ละคนพยายามปรุงแต่ง และ เลือกสรรเป็นอย่างดีที่จะแสดงออกให้คนภายนอกได้เห็น แต่จะมีสัก กี่คนที่รู้ว่าด้านมืดท่ีแสงส่องไปไม่ถึงก�ำลังซุกซ่อนอะไรเอาไว้ เสียง สายลมพัดหวีดหวิวคล้ายจะเป็นเร่ืองไกลตัว อากาศตอนกลางคืน ทั้งมืดมนและเยน็ ยะเยือกไม่ต่างจากความสมั พันธ์ระหว่างคนทั้งสอง “กลับมาทำ� ไม” ประโยคแรกในรอบสิบปีที่ไม่ได้เจอกัน ไม่ว่าจะเป็นในฐานะ ‘น้องสาวบุญธรรม’ หรือ ‘คู่หมั้น’ ก็ไม่ควรได้รับค�ำทักทายเช่นน้ี ท้ังๆ ทเ่ี ตรยี มใจมาล่วงหน้าว่าอาจจะเจบ็ ปวดเหมอื นตอนทีเ่ ขาไล่เธอ ‘ไปตาย’ แต่เอาเข้าจริงๆ กลับไม่มีความรู้สึกอะไรหลงเหลืออยู่ จึง กล่าวค�ำพูดทเี่ ตรียมไว้ออกมาอย่างง่ายดายย่งิ “เฟยหลง เรามาจบเรอ่ื งน้ีกันเถอะ” สหี นา้ ตงึ เครยี ดของเฉนิ เฟยหลงพลนั สลายไปเมอ่ื ไดย้ นิ ประโยค ที่ว่า สายตาท่ีจับจ้องใบหน้าเรียวเล็กเผยความโล่งอก แต่ถ้ามองให้ ลึกลงไปก็จะพบความเจ็บปวดบางเบาท่ียากจะปล่อยผ่าน...จึงได้แต่ พร่�ำบอกตัวเองซำ้� ๆ ว่าแบบนด้ี ที ่สี ุดแล้ว ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าตนเองใช้คำ� พูดรุนแรงเกินไป อีกท้ังยังจงใจ ย่ัวโมโหเพื่อให้สถานการณ์เลวร้ายมากย่ิงข้ึน แต่บางคร้ังคนเราก็ไม่ อาจทำ� ตามในสงิ่ ทใี่ จปรารถนา เพราะไมว่ า่ เขาจะรสู้ กึ อยา่ งไร สดุ ทา้ ย ก็จำ� เป็นต้องท�ำแบบนี้ เรื่องระหว่างเขากับเฉินเฟยเฟิ่งยืดเย้ือมานาน เกนิ ไปแลว้ ความสมั พนั ธค์ ลมุ เครอื ระหวา่ งพวกเขาทง้ั สองไมต่ า่ งอะไร จิลา 45

จากเนอื้ ร้ายกดั กนิ บ่อนทำ� ลายทุกฝ่าย ไม่ว่าจะทำ� ลายความคาดหวัง ของครอบครัว ท�ำร้ายความรู้สึกของจางฉี ท�ำร้ายตัวเขาเอง และท่ี สำ� คญั ไปกว่าน้ัน... เฉนิ เฟยเฟิ่งควรเร่ิมต้นใหม่กับใครสักคน “ดี ฉนั ดใี จทเี่ ธอเขา้ ใจอะไรงา่ ยขน้ึ ” ชายหนมุ่ กลา่ วดว้ ยนำ�้ เสยี ง เรียบเฉย วางท่าไม่แยแสต่อแววตาว่างเปล่าท่ีก�ำลังมองมา เขา พยายามพร่�ำบอกตัวเองว่านั่นไม่ใช่เร่ืองท่ีเขาจะต้องใส่ใจ ในเมื่อ อกี ฝา่ ยพดู คำ� วา่ ‘จบ’ ซงึ่ เปน็ สง่ิ ทเ่ี ขาและเฉนิ เฟยเฟง่ิ ปรารถนาตรงกนั ไม่ใช่เหรอ... “อยากแต่งงานกับผู้หญิงคนน้ันเหรอ” เฉินเฟยเฟิ่งเอ่ยถาม พลางคลี่ย้มิ ลกึ ล�้ำกว่าเดมิ ปฏิกิริยาที่ผู้พูดแสดงออกท�ำเอาค้ิวเข้มของชายหนุ่มขมวดมุ่น นี่เป็นคร้ังแรกที่เขาต้ังใจพินิจ ‘คู่หมั้น’ ให้ชัดเจน เฉินเฟยเฟิ่งสูงข้ึน ไม่มาก ใบหน้าจิ้มล้ิมที่เขาเคยชมว่าน่ารักแทบไม่เปล่ียนไปจากอดีต รอยย้มิ น้ำ� เสยี ง ดวงตาเรยี วยาวแฝงความเอาแต่ใจ ทงั้ หมดท้ังมวล ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยท้ังสิ้น ทว่าเฉินเฟยเฟิ่งท่ีแข็งกระด้าง เช่นน้ีกลบั ไม่เคยปรากฏในความทรงจำ� มาก่อน “คนทฉ่ี นั จะแตง่ งานดว้ ยมแี คจ่ างฉี เธอยอมถอยแตโ่ ดยดเี ถอะ” “ไม่ต้องห่วง...ฉันจะให้คุณได้แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นสมใจ” เสยี งหวานหวั เราะในล�ำคอกอ่ นทสี่ หี นา้ จะกลบั มาละมนุ ละไมเชน่ เดมิ แตค่ วามนม่ิ นวลนนั้ กลบั แฝงไปดว้ ยความเยย้ หยนั และประโยคทต่ี าม มายงิ่ จุดเพลงิ โทสะของผู้ฟังจนมอดไหม้ไปทั้งร่าง “รักกันมากนกั เหรอ...” เฉินเฟยหลงพลันตระหนักถึงความน่ากลัวของกาลเวลาที่แปร เปลย่ี นทกุ สรรพสง่ิ ราวกบั ฝนั ตน่ื หนงึ่ ลบภาพเดก็ หญงิ ในความทรงจำ� ที่มีออกไปจนหมด และย่ิงตอกย�้ำว่าแท้จริงแล้วเขาและเฉินเฟยเฟิ่ง 46 ชะตาร้าย ปรปักษร์ กั

อยู่ห่างกันเพยี งใด “แค่คณุ กับจางฉมี าคกุ เข่าขอโทษฉันตรงหน้า แล้วฉนั จะให้สิ่ง ทค่ี ุณต้องการ...” จิลา 47