คุณหมีปาฏิหาริย์

56 คุณรองเท้าแตะข้างขวาตาโตเพราะถูกคู่รักของตัวเองขโมย หอมแกม้ เขา้ ให้ “พี่ชายนา่ รกั จรงิ ๆ” “ก้อช!” คุณโซฟายังไม่อยากจะเช่ือว่านี่คือเร่ืองจริง “ว็อท แฮพเพ่น ทู ดสิ แมน!?” พลนั ‘ดสิ แมน’ เปดิ ตาทงั้ สองขา้ งรอ้ งขึน้ “เจา้ หมรี ะวัง!” ทา่ ทางของคณุ รองเทา้ แตะขา้ งขวากระตนุ้ ใหเ้ ตา้ หเู้ หลยี วหลงั ไป ปรากฏว่าพี่ณัฐกา้ วกลบั มาถึงตัวตง้ั แตเ่ ม่อื ไหรไ่ มร่ ู้ “แอบคุยกับใคร!” เสียงถามห้วน แต่ค่อนข้างเบาคงเพราะ เกรงคณุ มทนาจะไดย้ นิ เต้าหหู้ นา้ ม่อย “ผะ...ผมเปล่า--” “ก็เห็นอยวู่ า่ คยุ ไหน! เคร่ืองดกั ฟังเหรอ” ร่างสงู ของพี่ณฐั ยอ่ ต่�ำลงมาคุกเข่าข้างกัน พยายามก้มหาของพิสดารที่ว่านั่นใต้โต๊ะ รับแขก ขณะเดียวกันก็ใช้ศอกข้างหน่ึงดันอกเต้าหู้ให้ถอยไปจนชน ขอบทีน่ ง่ั ของคณุ โซฟา เตา้ ห้ถู งึ กบั หลังแอน่ ร้อง “โอย๊ !” “เจ้าชายน้อย?” คุณมทนาย่ืนหน้าออกมาจากหลังตู้ยา ระหว่างท่ีเธอก้าวตุบตับมาเลิ่กล่ักด้วยความเป็นห่วง พี่ณัฐก็หน้า เหวอ แก้สถานการณ์ด้วยการวาดแขนข้างที่ถองเขาเมื่อครู่ออกไป โอบหลงั เขาไว้แทน ผู้เป็นแม่เห็นลูกชายอยู่กับสมาชิกใหม่ในบ้าน จึงถามว่า “เต้าหู้เปน็ อะไรเหรอลูก” “ยังปวดนิดหนอ่ ยนะ่ แม”่ มือของพ่ีณัฐกระชับเนือ้ เตา้ ห้แู นน่ เข้าเป็นสัญญาณว่าอย่าพูดมาก “ท่าทางวันน้ีณัฐจะต้องพาไปหา หมอ” “แย่แล้ว!” คุณรองเทา้ แตะข้างขวาร้องขน้ึ ทันที  ~ คุณหมีปาฏหิ าริย์ ~

57 “แย่ยังไงง่าพ่ชี าย” คุณรองเท้าแตะข้างขวาตอบคู่รักของเขาว่า “ก็เจ้าหมีเป็น ตกุ๊ ตา ถงึ ตอนนจี้ ะกลายมาเปน็ มนษุ ย์ แตก่ ไ็ มร่ วู้ า่ จรงิ ๆ แลว้ เปน็ แค่ มายาภาพรึเปล่าน่ะสิ ถา้ หมอตรวจเจอว่าข้างในเจ้าหมีไมใ่ ชค่ น...” เสยี งอธบิ ายทอดยาวอยา่ งครนุ่ คดิ และแลว้ คณุ รองเทา้ แตะขา้ งขวา ถามเครียด “แกจะดูแลตัวเองไดม้ ้ยั ” “ผม--” “ไมไ่ ด้” อีกฝ่ายสรปุ ไดท้ นั ที คุณโซฟาปวดเศยี ร “โซ จะมีใครพอไปช่วยดแู บรร์ ไี่ ด้ล่ะ!” แต่เดิมห้องนอนข้างห้องพี่ณัฐถูกใช้เป็นห้องพักส�ำหรับ แขก แต่บ้านน้ีแทบไม่มีแขกมาเป็นสิบปีแล้ว มากที่สุดคือพ่ีเกณฑ์ เพือ่ นสนทิ ของพี่ณฐั เมาแล้วมาขออาศยั บา้ งนานๆ ที ซง่ึ หลายทกี ็ นอนในหอ้ งพณี่ ฐั เองนน่ั ละ เมอื่ วานคณุ มทนาจงึ จดั หอ้ งนใี้ หส้ ำ� หรบั เจา้ ชายนอ้ ยของเธอ ไมล่ มื แขวนอักษรตวั T ไว้ท่หี นา้ ห้องดว้ ย ถึงตอนนี้ อักษรดังกล่าวดูจะขัดสายตาพ่ีณัฐโขอยู่ เจ้าตัว หนา้ ยงุ่ ทันทีท่ีกา้ วนำ� เต้าห้มู าแลว้ เห็นเขา้ แต่ไม่ทันพดู หรือทำ� อะไร ต่อ เพราะไดย้ นิ เสยี งโทรศพั ทม์ ือถอื ที่ดังขนึ้ แวว่ ๆ จากข้างในห้อง พักของตวั เองเสียกอ่ น คนทล่ี ากเตา้ หู้ขนึ้ มาช้นั บนบา้ น เปล่ียนเปา้ หมายไปทล่ี ูกบดิ ประตหู อ้ งพกั ตวั เองแทน ตอ่ เมอ่ื เหน็ วา่ เตา้ หยู้ น่ื มอื จะบดิ ลกู บดิ หอ้ ง ตวั T พ่ีณฐั ก็ออกค�ำส่ัง “ตามกูมาน่กี อ่ น!” กวา่ จะผลนุ ผลนั เขา้ มาถงึ โทรศพั ทม์ อื ถอื ทต่ี กอยบู่ นเตยี งนอน ยุ่งเหยิง สายเรียกเข้าก็หลุดไปแล้ว พี่ณัฐหยิบดูหน้าจอแล้วมุ่นค้ิว เตา้ หยู้ นื อยขู่ า้ งหลงั และตวั สงู กวา่ ทำ� ใหม้ องผา่ นบา่ เจา้ ตวั ไปเหน็ ได้ ~ ปราปต์ ~

58 ไม่ยากว่าเป็นชื่อ แม่ “สงสัยแม่เผลอนัง่ ทับโทรศัพทอ์ ีกแลว้ ” ระหว่างที่พี่ณัฐถอนหายใจร�ำคาญ เต้าหู้ก็หันไปขยิบตากับ คุณโต๊ะเกา้ อท้ี ำ� งานบรเิ วณหนา้ ห้อง ทกุ อยา่ งเรยี บรอ้ ย! หลงั จากเมอ่ื ครู่ คณุ โซฟาและคณุ รองเทา้ แตะทง้ั สองขา้ งชว่ ย กนั คดิ หาตวั ชว่ ย แลว้ เหน็ ตรงกนั วา่ หากเตา้ หตู้ อ้ งออกจากบา้ น คณุ ลงุ สมดุ โน้ตนา่ จะพ่งึ พาไดม้ ากท่สี ดุ เพราะแกปราดเปรื่อง ทง้ั ยงั ถกู หยิบออกไปข้างนอกบ่อยจนรู้รอบ ในที่สุดคุณโซฟาจึงสะกิดคุณ โทรศพั ทข์ องคณุ มทนาทต่ี กอยตู่ รงมมุ ทน่ี งั่ ใหต้ น่ื ขน้ึ แลว้ รบี เรยี กขน้ึ มายังคุณโทรศัพท์ของพี่ณัฐข้างบนน้ี ป่านนี้คุณลุงที่ได้รับข่าวแจ้ง คงปีนเข้าไปซ่อนตัวในกระเป๋าเป้ใบเก่งของพ่ีณัฐพร้อมส�ำหรับการ ออกเดนิ ทางไปด้วยกันแล้ว เจ้าของเป้ยังคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรข้ึน ก้าวท่อมๆ เข้าไปหยิบ แปรงสีฟัน ยาสีฟัน และแก้วน้�ำออกมาจากห้องน้�ำแล้วบอกเต้าหู้ “ไปแปรงฟนั ส”ิ เต้าหู้ดีใจ แต่ก็อดเกรงใจไม่ได้ “พี่ณัฐไม่ต้องไปกับผมก็ได้ นะฮะ เม่อื วานจดั ของกับคณุ ป้า ผมรู้ว่าแปรงกบั ยาสฟี ันอยทู่ ี่ไหน” “กรู !ู้ ” อีกฝา่ ยกระแทกเสียง “แต่กูไม่ไว้ใจมึง มานี่!” ไมพ่ ดู เปลา่ พณี่ ฐั ฉวยขอ้ มอื เตา้ หลู้ ากออกจากหอ้ งไปยงั หอ้ ง ทอี่ ยตู่ ดิ กนั ในหอ้ งนอนแขกมหี อ้ งนำ�้ เลก็ ๆ อยดู่ ว้ ย ตรงอา่ งลา้ งหนา้ มถี ้วยพลาสติกใส่แปรงสฟี ันสฟี ้ากบั ยาสฟี ันวางอยู่ เต้าหู้เคยสงสัยว่าแปรงฟันคืออะไร ท�ำไมพ่ีณัฐต้องลุกข้ึน แปรงทุกเช้า ด้วยความสงสัย ในคืนหน่ึงระหว่างที่พี่ณัฐหลับสนิท เขาจงึ ขอใหค้ ณุ โทรศพั ทม์ อื ถอื ของพณ่ี ฐั ชว่ ยเปดิ คลปิ วธิ แี ปรงฟนั ให้ ~ คณุ หมปี าฏิหารยิ ์ ~

59 ดู ตอนน้ันเตา้ ห้ไู ม่มนี ิว้ มือ จงึ ไม่อาจหยบิ แปรงสฟี นั มาลองท�ำตาม แตเ่ พราะคิดวา่ เป็นกจิ กรรมท่ตี ลก เขาจงึ จำ� ไดแ้ มน่ เต้าหู้บีบยาสีฟันลงบนแปรงใหม่เอ่ียมของเขา บ้วนน้�ำก่อน ยื่นมันไปในปาก ยาสีฟันชนิดนี้มีรสหวานเย็นปะแล่มๆ พอแตะ นำ้� ลายของเขาไปพรอ้ มการบดขยก้ี ก็ ลายเปน็ ฟองสขี าวดสู ะอาด เขา มองฟองยาสฟี นั ทป่ี ากตวั เองกบั ปากพณี่ ฐั แลว้ ยมิ้ สขุ ใจ พณ่ี ฐั มแี กม้ ยยุ้ กวา่ เขา ย่ิงมแี ปรงในปากย่งิ ท�ำให้แกม้ ตุ่ย หน้าตาทีจ่ ้องเขาอยกู่ ็ ม่ทู ู่ เมอื่ มคี ราบฟองรอบๆ รมิ ฝปี ากทำ� ให้ดคู ลา้ ยเดก็ น้อยจอมซน ถูกแม่บังคับ ชา่ งน่ารกั เสยี น่ีกระไร! คิดแลว้ เต้าห้กู ็รู้สกึ อิจฉาตวั เอง ข้ึนมา ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งตุ๊กตาหมีอย่างเขาจะมีโอกาสมายืน แปรงฟันขา้ งๆ พี่ณัฐอย่างนี้ ต่อไปนีค้ งจะมกี ิจกรรมอกี หลายอย่าง ท่ตี กุ๊ ตาหมที �ำไมไ่ ด้ แตเ่ ขาทำ� ได้ และเขาตัง้ ใจจะทำ� กบั พณ่ี ัฐ เพราะรอยย้ิมพึงใจของเต้าหู้ คนท่ีแปรงฟันอยู่ข้างๆ จึง นวิ่ หน้าถามทัง้ ฟองเตม็ ปาก “มองอะไร!” ถามจบพ่ีณัฐกบ็ ว้ นปาก เต้าห้จู งึ บ้วนบา้ งเพ่อื ตอบไดส้ ะดวก “แปรงฟันเรว็ แบบนฟ้ี ันจะไมส่ ะอาดนะฮะพณ่ี ฐั ปกติเราควร แปรงฟนั ประมาณสองนาที เอยี งขนแปรงทำ� มมุ สสี่ บิ หา้ องศากบั ฟนั แลว้ หมุนมือปัดขนจากเหงอื กผ่านตวั ฟนั ออกมาแบบน้ีฮะ” “เออ กูรู้ สอนเป็นแม่กูเลย” เจ้าตัวพูดระหว่างเอาน้�ำลูบ ผวิ หน้าไวๆ “มึงน่ะเร็วๆ เขา้ ” “ผมยังปวดหลังอยู่เลย แปรงไม่ถนัดเท่าไหร่” คนพูดนึกถึง เมอื่ ครทู่ พี่ ณ่ี ฐั เอาแขนมาโอบเขาไวต้ อนโกหกคณุ มทนา มนั จะดกี วา่ นน้ั อกี ถา้ พีณ่ ัฐมาโอบเขาไว้แล้วชว่ ยแปรงฟนั ให้เสียเลย แต่คนในความคิดกลบั ทำ� หน้าเหม็น “ท่าเยอะ กูไม่แปรงให้ หรอกนะ” ~ ปราปต์ ~

60 “ใจร้าย” “รีบแปรงให้เสร็จ กูจะมาอาบน�้ำ” พูดจบพ่ีณัฐก็เปิดประตู ออกจากห้องไปด้วยหน้าตาขาวสดใส หยดน้�ำเกาะผมบางเส้นดู ลบี ลง เตา้ หยู้ มิ้ รบั ตามลำ� พงั แลว้ คอ่ ยๆ พถิ พี ถิ นั แปรงฟนั ตอ่ ทลี ะซๆี่ อนั ทจี่ รงิ เมอ่ื วานเขาไมไ่ ดก้ นิ อะไรมากมาย ฟนั ไมน่ า่ จะสกปรกมาก แต่เขาเคยได้ยินว่าคนเราควรจะแปรงฟันอย่างน้อยวันละสองคร้ัง ตอนตื่นเชา้ และกอ่ นนอน ถ้าจะใหด้ ีคอื แปรงหลงั อาหารด้วย เมือ่ คืนเขาถูกพี่ณัฐพาขึ้นไปเล่นบนเตียงแล้วนอนทับจนขยับตัวไม่ได้ จงึ ไมไ่ ดแ้ ปรงกอ่ นนอนเลย พณี่ ฐั เองกเ็ หมอื นกนั แถมตนื่ มายงั แปรง ไม่ละเอยี ดอกี เตา้ หู้คดิ วา่ เขาแปรงสะอาดๆ เผือ่ ไวย้ ่อมเปน็ การดี ไม่แน่วา่ เดี๋ยวพี่ณฐั จะเลน่ ปากครอบปาก แลว้ เอาลน้ิ เขา้ มาในปาก เขาอีก เขาจะได้สะอาดพร้อม ประตเู ปิดออกอกี ที เตา้ หกู้ ็ยงั แปรงไมเ่ สรจ็ พ่ณี ฐั ก้าวเขา้ มา พร้อมผ้าขนหนูผืนยาวผืนเดียวพันท่อนล่าง เจ้านายของเต้าหู้ ไมอ่ ว้ น แตเ่ พราะไมไ่ ดอ้ อกกำ� ลงั กายบอ่ ยนกั เนอ้ื หนงั จงึ ดไู มก่ ระชบั อย่างหน้าท้องและหน้าอกที่มีปลายยอดสีคล�้ำเล็กน้อยก็ย้อยลง นิดหนึ่ง ถึงกระนั้นช่วงแขนและรอบๆ ฐานอกก็ยังดูมีกล้ามเน้ือ แขง็ แรงอยบู่ า้ ง ผวิ ของพณี่ ฐั เรยี บและมสี อี อ่ นนวลเสมอกนั ปราศจาก ร่องรอยแดงอย่างในช่วงเช้า และไม่พบไฝฝ้าราคีเลย ขนอ่อนก็ เบาบาง แมก้ ระทัง่ ใตว้ งแขนหรือพน้ื ทีใ่ ต้ผ้าขนหนู “กูจะอาบนำ�้ กอ่ น” เจ้าตัวบอกขณะแขวนผ้าขนหนูไวก้ บั ราว “มึงหา้ มออกไปจนกวา่ กูจะอาบเสร็จ” “ฮะพณี่ ฐั ” เตา้ หรู้ บั คำ� ขณะมองเจา้ ตวั ผา่ นเงาในกระจกเหนอื อา่ งล้าง บรเิ วณสว่ นอาบน�ำ้ ด้านในมเี พยี งประตูเทมเปอรก์ ลาสก้นั ~ คณุ หมปี าฏหิ ารยิ ์ ~

61 แยกส่วนเปยี ก-แหง้ เขาจึงสามารถมองเขา้ ไปเหน็ พณ่ี ฐั ได้ถนดั ทั้งๆ ท่ีท�ำเหมือนจะจับตาเต้าหู้ แต่เอาเข้าจริงพ่ีณัฐไม่ยัก จดจอ้ งมาทเ่ี ขาสกั เทา่ ไหร่ (ตอ่ ใหเ้ ตา้ หจู้ ะอยากใหพ้ ณี่ ฐั ทำ� อยา่ งนน้ั ) เจา้ ตวั ปรบั เครอื่ งทำ� นำ�้ อนุ่ แลว้ หมนุ ฝกั บวั ปลอ่ ยสายนำ้� พรลู งมา ผม ฟขู องพณ่ี ฐั ลบี จบั รอบศรี ษะจนเหลอื เพยี งรปู หวั ทยุ สวย นำ้� อนุ่ ทำ� ให้ ผิวกลายเป็นสีชมพู ย่ิงพี่ณัฐออกแรงลูบไปบนผิวลวกๆ แรงๆ ผวิ บางสว่ นกย็ ง่ิ แดงเข้าอยา่ งน่าสงสาร คงรู้สกึ ว่าถกู จับตาเช่นกนั ตอนท่บี ีบเจลอาบนำ�้ ลงบนฝา่ มอื พี่ณัฐจึงถามข้ึนโดยไม่ได้หันมา “มองอะไรนักหนา เมื่อคืนยังเห็น ไม่พอรไึ ง” ไมใ่ ชแ่ คเ่ มอื่ วาน แตไ่ หนแตไ่ รมาเตา้ หกู้ ไ็ ดเ้ หน็ พณ่ี ฐั แกผ้ า้ เดนิ โทงๆ เข้าออกจากหอ้ งน�้ำอยู่ทุกเม่อื เชอื่ วัน แตก่ น็ ่นั แหละ เขาวาง แก้วท่บี ว้ นน�้ำเสรจ็ แลว้ ตอบตามตรงวา่ “นานแค่ไหนก็ไมพ่ อหรอก ฮะ” ควันร้อนเริ่มจับเป็นฝ้าบนประตูกระจกและบานกระจกเงา ตรงหนา้ เตา้ หู้ เขาจงึ ไมอ่ าจเหน็ ชดั วา่ รอยยม้ิ ทป่ี รากฏขน้ึ บนรมิ ปาก ของพี่ณัฐน้ันเป็นของจริงหรือเพียงการเล่นกลของเงาสะท้อนกับ ไอนำ�้ ไมม่ ีใครพูดอะไรกนั อีก ในหอ้ งแคบๆ มีแตเ่ สียงสะท้อนของ สายนำ้� เสยี งถตู ัว และเบาทสี่ ดุ คอื เสียงพณี่ ัฐฮมั เพลงนน้ั อีก เต้าหู้ ฮมึ ฮมั ตามในใจระหวา่ งทย่ี ืนพงิ ตวั เองกบั อา่ งล้างหน้ารอตามคำ� ส่ัง ของพีณ่ ัฐ I’m standin’ here outside your door. I hate to wake you up to say goodbye... ~ ปราปต์ ~

62 ไม่ช้าประตูกระจกก็เปิด ร่างที่ก้าวออกมาจากกลุ่มไอขาว มีหยดน้�ำเกาะพราว พ่ีณัฐคงรูดน�้ำออกจากผมบ้างแล้ว เส้นผม คอ่ นขา้ งหยกั เปน็ คลนื่ จงึ จบั กนั และทง้ิ ตวั ลง สหี นา้ สดใสขน้ึ เปน็ กอง “อ้ะ มาอาบ” เจ้าตัวพยักให้ระหว่างสาวผ้าขนหนูมาซับน้�ำ ตามผวิ หนงั จากนน้ั พนั ไวห้ ลวมๆ รอบเอว เปน็ ครงั้ แรกทส่ี ง่ รอยยม้ิ เจ้าเลห่ ์มาให้พรอ้ มจ้องตรง “อาบพิถีพถิ ันได้เลย กูจะรอขา้ งนอก” “พีณ่ ัฐไม่มองผมบ้างเหรอฮะ” นัน่ เองท�ำใหย้ ิ้มเจ้าเลห่ ข์ องพณี่ ัฐดูเป๋เป็นขวยเขิน “ไม่โว้ย!” ประตหู ้องน้ำ� ถูกดึงปดิ ตามหลังเจา้ นายของเตา้ หู้ ~ คณุ หมีปาฏหิ ารยิ ์ ~