สื่อสังหรณ์

สือ่ สงั หรณ์ วำจำแรกห้วนส้นั แสดงโทสะยังคำ้ งคำ “หิวขำ้ วแลว้ ไปหำอะไรกนิ กนั ” “ออื ” เพลงทรำยไม่อำจตอบวำจำอ่ืนได้ อำจำรย์หนุ่มเดินน�ำหน้ำไม่เหลียวหลัง ไม่สนใจหญิงสำวจะตำมมำ หรือไม่ สำยตำเพลงทรำยยังอยู่ในร้ำนกำแฟ หวังว่ำชำยกลำงคนจะหันหน้ำ กลับมำ ทว่ำท่ำทำงเขำจมอยู่ในควำมคิด ไหล่ห่อลู่รำวกับแบกควำมทุกข์ มำกมำย รำ้ นเครอ่ื งดม่ื ขำยอำหำรจำนเดยี วตง้ั อยไู่ มไ่ กลไซตง์ ำนทภี่ ดู ลดแู ล ‘ล่วิ ลม’ ตอบรบั นดั โดยระบเุ วลำ สถำนท่ีเอง พอเห็นช่ือสถำนท่ีนัดพบในเมล วิศวกรหนุ่มทรำบทันที ผู้ส่งเมลรู้ รำยละเอยี ดชีวิต กำรทำ� งำนเขำพอสมควร นัน่ ทำ� ให้นกึ สงสยั วำ่ อำจเป็นคน ใกล้ตัวหรือไม่ ก่อนเวลำนดั ประมำณหำ้ นำที ผกู้ ำ้ วมำในร้ำนเปน็ บุคคลท่ีภดู ลคำดไม่ถงึ ไมค่ ิดว่ำจะมำท่นี ่ี เวลำนี้ “ไอแ้ ทน...มำทำ� อะไรทน่ี ่ี ไหนบอกวำ่ โคชตะวนั เพงิ่ เสยี จะอยชู่ ว่ ยงำน ศพ” ภูดลแปลกใจ ต่อให้รู้ว่ำเพื่อนไม่สำมำรถลงแข่งขันนัดต่อไป แต่ถ้ำ ไม่อยู่ช่วยงำนศพผู้มพี ระคุณ กน็ ำ่ จะกลับแคมปพ์ ักผ่อน ฟืน้ ฟรู ่ำงกำย “มึงละ่ ” แทนนทยี ้อนถำมพลำงน่งั เกำ้ อีต้ รงขำ้ ม “กมู ีนัด” ตอบตรงไม่ปิดบัง “กบั เจ้ำของอีเมล ‘ล่วิ ลม’ หรือเปล่ำ” นักฟตุ บอลถำมกลับเช่นน้นั คนมำรอก่อนเข้ำใจทันที ‘ลิ่วลม’ ไม่ได้ ส่งอเี มลให้เขำคนเดียว แกง๊ เดก็ เดนตำยนำ่ จะไดร้ ับพร้อมกนั หมด “งน้ั ไอค้ รำมน่ำจะมำดว้ ย” ภดู ลคำดกำรณ์ 58

ชลนลิ แทนนทียกั ค้ิวเห็นดว้ ย หลงั โคชตะวนั เสยี ชีวติ มเี ร่อื งตอ้ งจัดกำร ช่วยเหลอื ผมู้ ีพระคณุ หลำย อย่ำง แทนนทีจงึ โทรศัพทไ์ ปขออนุญำตโคช และผู้จัดกำรทีมอยูร่ ่วมงำนศพ จนถึงวนั เผำและเก็บกระดกู นนั่ ท�ำใหส้ ังเกตเห็นอีเมลทส่ี ่งมำ สง่ิ สะดดุ ใจคอื ถอ้ ยคำ� ทง้ิ ทำ้ ย...ซงึ่ ไมเ่ กยี่ วกบั ขำ่ วตกึ โรงพยำบำลเพชร มหำสมทุ ร กับอฒั จนั ทร์ถล่ม ‘แม่คุณยงั ไมต่ าย ฉันร้วู า่ ท่านอย่ไู หน’ ต้ังแต่ทรำบควำมจรงิ จำกปำกแมอ่ มั พร แทนนทจี ะบอกกบั ตัวเองวำ่ ไมอ่ ยำกพบ ไมต่ ้องกำรเจอมำรดำผ้ใู หก้ ำ� เนดิ พอเหน็ ข้อควำมเชน่ น้นั ควำม ร้สู ึกจรงิ แท้กพ็ ลุ่งพล่ำน ขบั ดนั ออกมำ ...เขาอยากเจอแม่สกั คร้ัง อยากรวู้ ่ามีความเปน็ อยู่อย่างไร การทอด ทงิ้ ลกู ชายคนแรกทา� ใหเ้ ธอมคี วามสขุ จรงิ หรอื ไม.่ ..และ...เคยคดิ ถงึ เขาสกั นดิ บ้างไหม... นั่นท�ำใหต้ อบกลบั อเี มล และรับนดั หมำยมำพบกันทนี่ ี่ “คนทีน่ ดั พวกเรำเป็นใครวะ” นักฟตุ บอลถำม “กูก็อยำกรู้” “ไอค้ รำมนำ่ จะบอกได.้ ..ระดบั มนั แคต่ ำมรอยอเี มลหำตวั ตนจรงิ ๆ ของ ใครสักคนมันง่ำยนดิ เดยี ว” ผพู้ ดู เช่อื มือเพอ่ื นอจั ฉริยะคนนี้ ไดฟ้ งั เชน่ นัน้ เปลอื กตำภูดลหลบุ ลง ควำมสงสยั บำงอยำ่ งบังเกดิ ขึน้ ณครำมเก่งเร่ืองคอมพิวเตอร์ต้ังแต่มัธยม ฝีมือไม่ด้อยกว่ำแฮ็กเกอร์ ชือ่ ดัง เพยี งแตเ่ ขำเลือกเรียนเสน้ ทำงทส่ี ร้ำงประโยชน์กับผูค้ นมำกกว่ำ ควำมทร่ี จู้ กั เพอื่ นคนนม้ี ำตง้ั แตเ่ ลก็ เชอ่ื วำ่ ณครำมตอ้ งสบื คน้ เบอ้ื งหลงั ตกึ ถลม่ นำนแลว้ ถำ้ ‘ลิว่ ลม’ รเู้ บอ้ื งหลังควำมเชือ่ มโยงสองเหตุกำรณ์ มหี รอื มอื ระดบั ‘อำจำรย’์ จะไม่รู้ 59

สือ่ สังหรณ์ เหตุใดเขำจงึ นิง่ เฉยไม่แยม้ พรำยอะไรเลย ประตรู ำ้ นกำแฟเปดิ ออกตำมเวลำนดั หมำย สองหนมุ่ หนั ไปมองพรอ้ ม กนั คำดวำ่ ผูเ้ ข้ำมำคงเปน็ เพ่ือนอีกคนท่เี หลือ ทว่ำ...ไม่ใช่ ‘ลวิ่ ลม’ มำตำมนดั เปน็ คนทพ่ี วกเขำไมอ่ ยำกเชอื่ วำ่ จะรเู้ บอ้ื งหลงั ชวี ติ พวกตนเลย 60

4 อำหำรกลำงวนั ม้อื นคี้ วรจะชวนอดึ อดั พำนกนิ ไม่ลง ส่ิงที่เกิดขน้ึ กลับรำบร่ืนเป็นธรรมชำติ ด้วยหญิงสำวร่วมโต๊ะรู้จักชำยหนุ่มตรงหน้ำดี เกนิ กว่ำจะคำดค้นั แสดงควำมอยำกรอู้ ยำกเห็นด้วยกำรรำ่� ไรเซ้ำซีถ้ ำมเร่อื ง ท่สี งสัย “ไหนบอกวำ่ หวิ นั่งเขยี่ ข้ำวแบบนล้ี ุงดิบมำเห็นโดนดุแน”่ คนนง่ั เขย่ี ขำ้ วมองผพู้ ดู ดว้ ยแววตำออ่ นโยน ในใจมคี วำมชมุ่ เยน็ เคลอื่ น ผำ่ นแทนทอี่ ำรมณห์ ดหู่ตอ่ ‘บำงคน’ เมือ่ ครู่ “เธอกบ็ อกว่ำไมห่ ิว แลว้ ตะกส้ี ง่ั อะไรมำเพิ่ม” “เออ...จ�ำไม่ได้แล้ว เห็นรูปมันน่ำกินดี...ทรำยสั่งเผื่อด้วยนะ” พูด รวบรดั หน้ำตำเฉย พอเห็นอกี ฝำ่ ยนิ่งเฉยไมแ่ สดงกริ ิยำใดจงึ กำ� ชบั “สง่ั มำแลว้ กก็ นิ เยอะๆ ดว้ ย ตอ่ ใหน้ งั่ เขยี่ ขำ้ วแบบน้ี ทรำยกไ็ มเ่ กรงใจ ออกค่ำขำ้ วให้หรอกนะ” 61

ส่ือสังหรณ์ ณครำมระบำยลมหำยใจยำว สลัดควำมขุ่นข้องออกไป ผู้หญิงคนน้ี คลำ้ ยแสงแดดสดใสขบั ไลค่ วำมหนำวเยน็ ในใจ เพยี งแคเ่ หน็ หนำ้ กผ็ อ่ นคลำย โดยหลอ่ นไม่ต้องทำ� อะไรเลย “ชวนมำก็ตอ้ งเล้ยี งอยแู่ ลว้ ” ณครำมพูดอย่ำงอดไมไ่ ด้ “ถูกต้อง นอกจำกรูปหล่อแล้วต้องเป็นสำยเปย์ด้วย ถึงจะน่ำคบ” เพลงทรำยยม้ิ กว้ำง อำหำรอกี ชดุ ถกู นำ� มำเสริ ฟ์ หญงิ สำวกวิ๊ กำ๊ วชนื่ ชมกำรจดั จำนสวยงำม หยิบโทรศพั ทม์ ำถำ่ ยรูปอยำ่ งเพลดิ เพลิน “มวั แตถ่ ่ำยรูป เมื่อไหรจ่ ะไดก้ นิ ” ชำยหนุ่มบ่น “กนิ ดิ ไมห่ ำ้ มสกั หนอ่ ย” เพลงทรำยยน่ จมกู ใส่ มอื ขยบั จำนหำมมุ สวย ถ่ำยภำพตอ่ ณครำมถอนใจอกี ครัง้ ดว้ ยควำมออ่ นใจแกมขัน ระหวำ่ งมอ้ื อำหำรหญงิ สำวพดู คยุ แจว้ ๆ บอกเลำ่ เรอื่ งรำวรอบตวั อยำ่ ง มสี ีสันสนกุ สนำน ไมก่ ้ำวล่วงถำมถงึ เหตุกำรณ์เมือ่ ครูค่ ล้ำยรอให้เขำเป็นฝ่ำย บอกเล่ำเอง ชำยหนุ่มแสดงเจตนำชัดด้วยกำรไม่พูดถึง น่ันท�ำให้อีกฝ่ำยเข้ำใจ ไมเ่ ซ้ำซ้ี เปล่ียนเป็นคยุ เร่ืองชวนสบำยใจตอ่ กนั โดยไมต่ ดิ ขดั “ออ้ ห้ำมเบ้ียวงำนท�ำบุญบ้ำนแสงเทียนนะ” ทย่ี ำ้� อกี ครงั้ เพรำะณครำมทง้ั สอนหนงั สอื และรว่ มวจิ ยั นวตั กรรมกำร แพทย์ เวลำสว่ นตัวมนี อ้ ยเตม็ ที “รับปำกแลว้ ไม่เบี้ยวหรอก พยำยำมเคลยี รต์ ำรำงงำนให้แลว้ ” “ครำมงำนยงุ่ อยำ่ งน้มี ีเวลำใชเ้ งินเหรอ” แกลง้ ถำมตำใส “ไมม่ ”ี ตอบส้ันตำมนิสัย “ง้ันทรำยสมัครเป็นคนช่วยใช้เงินให้ดีมั้ย” หญิงสำวชูมือย้ิมร่ำไม่ เกรงใจ ชำยหนมุ่ สำ่ ยหนำ้ นกึ ถงึ เดก็ หญงิ จอมแกน่ ตวั แสบสมยั กอ่ น อำยขุ นำดนี้ 62

ชลนิล ยังหำเรอ่ื งหยอกล้อกวนใจเขำไม่หยุด “เพลงทรำย...สะกดคำ� วำ่ ...อำย...เป็นมยั้ ” “อำยทำ� ไม...เผอื่ ครำมเผลอรบั ปำก จะไดม้ บุ มบิ ถำ่ ยคลปิ เปน็ หลกั ฐำน หมดตังคเ์ มื่อไหร่จะได้มำไถ” สหี นำ้ คนฟงั สดใสกวำ่ เดมิ หมอกมวั รอยเครง่ เครยี ดในใจสลำยสนิ้ สว่ น ลึกเกดิ ควำมออ่ นหวำนเบกิ บำน อยำกบอกแมส่ ำวตรงหนำ้ ด้วยซ�้ำว่ำ ‘อย่างเธอไม่ต้องสมคั รหรอก ไม่มใี ครแขง่ ไดอ้ ยแู่ ลว้ !’ เพลงทรำยเปน็ ทหี่ นง่ึ ในใจเสมอ เพยี งแตช่ ำยหนมุ่ พยำยำมกอ่ กำ� แพง ปกป้องไว้ เพรำะเธอไม่ได้เป็นที่หนึ่งในใจเขำคนเดียว อำหำรกลำงวันเปล่ียนควำมขุ่นมัวเป็นสดใส มีควำมสุขไม่นำนนัก คลื่นสังหรณ์ร้ำยบำงอย่ำงก็มำกระทบใจ...ภำพชำยกลำงคนท่ีเพ่ิงสนทนำ เม่ือคร่ปู รำกฏในหัว... คนผนู้ ้ันกำ� ลังประสบเหตรุ ำ้ ย! ควำมหว่ันไหวบงั เกิดช่ัวแวบ ก่อนตง้ั สตเิ รว็ เน่อื งจำกคนุ้ เคยกับกำร ‘เห็น’ สงั หรณร์ ้ำยจนร้วู ำ่ ควรจัดกำรกับมันอยำ่ งไร “ซ้อื ของเสร็จแล้วจะไปไหนตอ่ ” ถำมหญงิ สำวอย่ำงใสใ่ จ “กลับบ้ำน” “บ้ำนไหน” คำ� ถำมไมจ่ งใจกวนประสำท เพลงทรำยมี ‘บำ้ น’ หลำยหลงั ใหพ้ กั พงิ ทง้ั บำ้ นพอ่ แมท่ เ่ี มอื งชำยทะเล คอนโดเล็กๆ ในกรุงเทพฯ บ้ำนพ่ีชำยที่แยกครอบครัวออกไป ไม่นับญำติ ผู้ใหญ่ทีร่ ักเอน็ ดเู ธออีกมำก “บ้ำนแสงเทยี น” หล่อนตอบ...ทน่ี ่ีกเ็ หมือนบ้ำนอกี หลงั “จะไปชว่ ย ลงุ ดิบเตรียมงำนทำ� บุญ” ณครำมอยำกยอื้ เวลำพดู คยุ ตอ่ ทวำ่ หวั ใจเตน้ ถเี่ รว็ เรง่ เรำ้ คลำ้ ยเตอื น ว่ำ ‘เวลำร้ำย’ ใกล้มำถึง “ขบั รถดๆี ล่ะ” พยำยำมตดั บทสัน้ ทส่ี ดุ 63

ส่ือสงั หรณ์ “โธ่ ทรำยขับรถไป-กลับ บ้ำนแสงเทียน-กรุงเทพฯ จนเป็นปกติอยู่ แลว้ ...เป็นห่วงเหรอ” ท้ำยเสียงแกลง้ ออดอ้อน “ออื ” หญงิ สำวย้ิมหวำน “ถำ้ เปน็ หว่ งกข็ บั รถใหเ้ ลยไดม้ ยั้ กำ� ลงั รบั สมคั รโชเฟอรส์ ว่ นตวั อยนู่ ะ” ณครำมชะงกั เขำ้ ใจควำมหมำยในวำจำ...เพลงทรำยไมไ่ ดแ้ กลง้ หยอก ล้อ เธอไมเ่ คยพูดเล่นๆ กบั ใครแบบน้ี ...หญิงสาวซอื่ สตั ยก์ ับหัวใจตวั เองเสมอ... ชำยหนมุ่ ถอนใจ ดวงตำฉำยแววร้สู กึ ผิด “ลุงดิบสอนให้พ่ึงตัวเองนะ...ฉันมีธุระไม่ว่ำงไปส่ง” จบวำจำก็เรียก พนกั งำนมำเช็กบิล ...เขาตา่ งหากทีก่ อ่ กา� แพง ปิดกัน้ หลอกลวงหวั ใจตวั เอง... แยกกันท่ีหน้ำร้ำน ณครำมแทบรีบวิ่งออกจำกห้ำงสรรพสินค้ำด้วย ใจร้อนร่มุ สงั หรณร์ ้ำยเรง่ เตือนชกั ชำ้ ไม่ได้ เพลงทรำยมองตำมหลัง แววตำแสดงควำมสงสัย ก่อนสลัดทิ้งเหลือ แค่รอยย้ิมบำงๆ บนใบหน้ำ รู้จักกันมำตลอดชีวิตจึงเข้ำใจจิตใจ ควำมรู้สึก ณครำมอย่ำงยิ่ง...เขำ้ ใจจนไมอ่ ำจโกรธเคือง เจบ็ ใจเขำไดเ้ ลย เมื่อหลำยปีก่อน สมัยเป็นนักศึกษำมหำวิทยำลัย ณครำมเคย โดนกำ� ปน้ั เพอื่ นรกั อยำ่ งภดู ลซดั เขำ้ เตม็ ทจ่ี นเลอื ดไหลมมุ ปำก แวน่ กระเดน็ หกั “กูร้วู ำ่ มึงรักทรำย แลว้ มนั กร็ ักมึง ทำ� ไมต้องทำ� ใหท้ ุกคนเจบ็ ปวดกัน แบบน้ี” ณครำมไมต่ อบโต้ เขำพดู ส้นั ๆ “เรื่องน้ตี อ่ ให้มึงโอเค แตก่ ไู มม่ ีวันมีควำมสุข” ค�ำพูดท�ำให้คนฟังชะงักงัน ภูดลเข่ำอ่อนทรุดฮวบพูดอะไรไม่ออก ผู้หญิงท่ีร่ำเริงสดใสอย่ำงเพลงทรำยต้องหล่ังน�้ำตำด้วยควำมอัดอั้นเจ็บใจ 64

ชลนลิ จนพูดไมอ่ อก มันแค่เร่ืองรำวควำมรักสำมเส้ำ ท่ีผู้ชำยคนหนึ่งดีเสียจนไม่กล้ำแย่ง ผหู้ ญงิ ทเี่ พอื่ นหลงรกั ทง้ั ทผ่ี หู้ ญงิ คนนนั้ รกั เขำ และเพอ่ื นกเ็ ขำ้ ใจไมโ่ กรธเคอื ง ณครำมรู้สึกผิดต่อเพ่ือนต้ังแต่ตนมีคนรับไปอุปกำระ ชีวิตสุขสบำย ไมข่ ำดแคลน มโี อกำสรำ�่ เรยี นสูงๆ โดยไม่ลำ� บำก ขณะท่เี พื่อนดิ้นรนปำกกัด ตนี ถบี แทบตำยกว่ำจะไดเ้ รยี นระดับอุดมศึกษำเหมือนกนั เขำรสู้ กึ วำ่ ตนเองไดร้ บั สงิ่ ดๆี มำกมำยพอแลว้ หำกแยง่ ผหู้ ญงิ คนเดยี ว ทีเ่ พอ่ื นหลงรกั ตวั เองจะไมม่ วี ันมคี วำมสุขไดเ้ ลย ผู้หญิงท่ัวไปคงประณำมณครำมว่ำโง่เง่ำ ไม่ถนอมรักษำควำมรักอัน มีคำ่ ทวำ่ เพลงทรำยเขำ้ ใจเขำยง่ิ กวำ่ ใคร ณครำมรักเธอก็จริง แต่เขำรักภูดลเพ่ือนท่ีเติบโตมำด้วยกันมำกกว่ำ ต่อให้รู้ว่ำเพื่อนจะท�ำใจได้ในท่ีสุดก็ยังไม่กล้ำแม้จะคิดท�ำให้หัวใจเพ่ือนรัก บอบช�ำ้ ภดู ลเคยพดู กบั เพลงทรำยด้วยควำมรูส้ กึ ผิด “ขอโทษนะทรำย...งำนยุ่งมำกจนไม่มีเวลำหำแฟน คิดถึงเรื่องควำม รกั เลย” ผชู้ ำยคนนเี้ ขำ้ ใจจติ ใจเพอ่ื นสนทิ ตรำบใดตนเองยงั ไมอ่ ำจตดั ใจมคี วำม รักครั้งใหม่ ณครำมจะยังอยู่ในจุดเดิมไม่กล้ำก้ำวเข้ำหำหญิงสำวที่เป็น คนกลำง เพลงทรำยตอบอย่ำงเขำ้ ใจ “ควำมรกั มนั ไม่ตอ้ งกำรเวลำหรอกดนิ ถ้ำจะรกั มันกร็ กั ถำ้ ไม่รักมนั ก็ ไมร่ กั ทรำยดใี จทดี่ นิ ซอ่ื สตั ยต์ อ่ หวั ใจตวั เอง ไมฝ่ นื ใจคบใครสกั คนเพอ่ื ใหค้ รำม สบำยใจ เพรำะถำ้ ทำ� อยำ่ งนนั้ ทรำยจะเกลยี ดดนิ จนไมม่ วี นั ใหอ้ ภยั เดด็ ขำด” บำงทีเพลงทรำยไม่อยำกเข้ำใจจิตใจผู้ชำยสองคนลึกซึ้งขนำดน้ี ไม่ อยำกซื่อสัตย์กับหัวใจตนเองขนำดน้ัน เพรำะมันท�ำให้ควำมรักสำมเส้ำค้ำง คำยืดเย้ือมำหลำยปี 65

สอื่ สงั หรณ์ ‘ล่วิ ลม’ ในควำมคดิ ภดู ล แทนนที ไม่เหมอื นกนั นกั และตัวจริง ท่ีปรำกฏก็ยง่ิ แตกต่ำงจำกพวกเขำคำดคิดหลำยขุม ‘เธอ’ เปน็ หญงิ สำวใบหนำ้ สะอำดแทบปรำศจำกกำรตกแตง่ อำยรุ ำว ยส่ี ิบห้ำยี่สิบหก รปู ร่ำงผอมบำงสูงตำมมำตรฐำนสำวไทย ท่ชี วนสะดุดก็คือ ดวงหน้ำ รปู ปำก ดวงตำ คล้ำยผู้หญงิ คนหนึง่ อยำ่ งยง่ิ ‘พยำบำลปรำนี’ ผหู้ ญิงทแี่ ก๊งเดก็ เดนตำยฝันถึงบ่อยๆ สองหนุ่มไม่อำจหำค�ำใดมำทักทำย กระทั่งหญิงสำวคนนั้นตรงมำ ที่โต๊ะและนงั่ ลงโดยไม่จ�ำเป็นตอ้ งขออนญุ ำต “สวัสดีคะ่ ดฉิ ันช่อื ลิว่ ลม” ค�ำทักทำยแนะน�ำตวั เป็นทำงกำรอยำ่ งยง่ิ พอเหน็ อกี ฝ่ำยอำยนุ อ้ ยกวำ่ ตน อำกำรเกร็ง เครง่ เครยี ดคลำยลงกว่ำ ครึง่ “ผมภูดล นี่แทนนที...คุณน่ำจะรู้จักแล้วเนอะ เพรำะเป็นคนส่งเมล ตดิ ต่อมำเอง” ภูดลเกิดควำมเอ็นดหู ญิงสำวตรงหน้ำโดยไม่มเี หตุผล “คะ่ ” หญงิ สำวพยกั หนำ้ แลว้ หนั ไปสบตำชำยหนมุ่ อกี คนทจี่ อ้ งหลอ่ น โดยไมพ่ ดู จำ แทนนทีพูดอะไรไม่ออก คล้ำยจู่ๆ ผู้หญิงในควำมฝันก็ปรำกฏตัว ตอ่ หนำ้ ตอ่ ตำ “คณุ แทนนทนี กั ฟตุ บอลชอ่ื ดงั คณุ ภดู ล วศิ วกรบรษิ ทั ในเครอื สำมชนะ และคุณณครำม อำจำรย์มหำวิทยำลัย และนักวิจัยที่คนในวงกำรยอมรับ ฝีมอื ...ดิฉนั รู้จักพวกคณุ ท้ังสำมดี” “ไอค้ รำมยงั ไม่มำนะ” ภดู ลพดู “คุณณครำมไม่ตอบเมล คำดว่ำคงไม่มำหรอกค่ะ” “หือ” วศิ วกรหนมุ่ ขมวดค้ิว หนั มองเพอ่ื นเชงิ ปรกึ ษำ พบว่ำสำยตำแทนนที ยงั จ้องหญงิ สำวผู้มำใหม่รำวกับตอ้ งกำรหำค�ำตอบในใจ “ไอ้แทน” ชำยหนุ่มสะกิดเพ่อื น 66

ชลนิล “คุณเปน็ ใคร” แทนนทตี ง้ั ค�ำถำม “ทำ� ไมถงึ ...” ใจจริงอยำกถำมหล่อนว่ำ...ท�าไมใบหน้าถึงคลับคล้ายพยาบาลปรานี ขนาดน้ี...พอได้สติจึงเปล่ียนคำ� ถำมใหม่ “เออ่ ...เพรำะอะไรถึงบอกวำ่ รจู้ กั เรื่องพวกเรำด”ี ใบหน้ำหญิงสำวไม่แสดงควำมรู้สึก วำจำที่ตอบคล้ำยได้ยินค�ำถำม ในใจนักฟุตบอลหน่มุ ชัดเจน “ดฉิ นั เปน็ หลำนสำวแทๆ้ ของพยำบำลปรำนี คนทชี่ ่วยชวี ิตพวกคณุ ทั้งสำมคน” ค�ำตอบนีท้ �ำให้ภดู ล แทนนทพี ลกิ ควำมรู้สกึ มองหญงิ สำวเปน็ เสมอื น หน่ึงคนครอบครัวเดยี วกนั ‘เขำ’ ทรำบวำ่ มคี นติดตำมตง้ั แต่ออกจำกรำ้ นอำหำร สิ่งทำ� ไดค้ อื หลบหนี ซ่อนกำยอย่ำงเคยทำ� มำนำน คนที่ซ่อนเร้นตัวตนมำเป็นปีจะมีสัญชำตญำณระวังภัย เอำตัวรอด มองหำเส้นทำงปลอดภยั เดำใจฝ่ำยไล่ลำ่ ออกไมม่ ำกกน็ อ้ ย เขำจงใจใช้เสน้ ทำงวกวน เล่นซ่อนหำกบั ผตู้ ดิ ตำมในห้ำงสรรพสินค้ำ อยู่นำน อำศัยผู้คน ซอกหลืบร้ำนค้ำเป็นฉำกก�ำบัง เคลื่อนไหวรวดเร็ว หำ จงั หวะหลดุ รอดจำกสำยตำฝำ่ ยตรงขำ้ มเปน็ ระยะ หลบหนีอย่ำงฉลำดเฉลียว ซ่อนกำยช�ำนำญ ผู้ติดตำมก็ไม่ด้อยกว่ำ กระจำยก�ำลังดักทุกเส้นทำงอย่ำงมืออำชีพ ต่อให้หลุดรอดสำยตำด้ำนหน่ึง ไมน่ ำนอีกด้ำนกย็ งั สังเกตเหน็ ตดิ ตำมต่อได้ เขำหลบเร้นซ่อนกำยนำนนับปี เพิ่งปรำกฏตัวในที่ชุมชนก็โดนรู้ทัน เสยี แล้ว แสดงว่ำฝำ่ ยน้ันลอบเฝ้ำดู ‘ณครำม’ มำตลอดเพรำะเชื่อวำ่ อำจำรย์ หนุ่มจะน�ำมำหำเขำในท่สี ุด หลบหลกี เลน่ ซอ่ นหำในห้ำงสรรพสนิ คำ้ เกือบชว่ั โมง พอม่ันใจวำ่ ฝ่ำย ตรงขำ้ มถกู ชกั นำ� ไปผดิ ทศิ ทำงกร็ บี หนอี อกจำกหำ้ งตรงประตทู ำงออกขนถำ่ ย 67

สอ่ื สังหรณ์ สินค้ำ พบตนเองอยู่ในซอยด้ำนหลัง มีรถขนสินค้ำหลำยคันเป็นฉำกก�ำบัง สำมำรถเคลอื่ นไหวสะดวก ครเู่ ดยี วกอ็ อกไปโผลย่ งั ซอยเลก็ ๆ ปรำศจำกผคู้ น แห่งหน่งึ พยำยำมมองหำเสน้ ทำงทจ่ี ะทะลอุ อกถนนใหญ่ สำยตำสะดดุ กบั ชำย กำ� ย�ำสองคนเดินออกมำจำกท่ซี อ่ น แสดงชัดวำ่ ถูกส่ังใหม้ ำดักรอแตแ่ รก เขำหันขวับว่ิงหนีอีกทำง ผู้ติดตำมหนุ่มแน่นกว่ำไล่ล่ำกระชั้นชิด เคล่ือนไหวคลอ่ งแคลว่ รวดเรว็ เพยี งไมก่ ีก่ ้ำวกต็ ำมทัน คอเสื้อถูกกระชำกจนหงำยหลัง แขนถูกล็อกสิ้นอิสรภำพ เสียงห้ำว ห้วนดงั เหนือศรี ษะ “ลงุ ...ถำ้ ไมอ่ ยำกเจบ็ ตวั กลับไปกบั เรำดีๆ” ถอนใจยอมรบั ชะตำกรรม คิดว่ำคงตอ้ งกลบั ไปอย่ใู น ‘กรง’ อกี ครัง้ ทวำ่ เพยี งไมก่ กี่ ำ้ วทเี่ ดนิ ตำมอยำ่ งยอมแพ้ ใบหนำ้ ผคู้ วบคมุ คนแรกกผ็ งะหงำย ด้วยแรงกระชำก อกี คนก็โดนหมัดลุน่ ๆ ซัดเขำ้ ใส่ไมท่ ันตงั้ ตวั ผู้มำชว่ ยทนั เวลำคือณครำม กำรต่อสรู้ ะหว่ำงสองผูค้ วบคุมกบั หน่ึงหนมุ่ ผมู้ ำใหม่เรมิ่ ขน้ึ เขำถอยมำยนื พงิ กำ� แพง มองหำ่ งๆ โดยไมค่ ดิ เขำ้ ไปชว่ ยเหลอื หรอื ใช้ โอกำสส�ำคัญหลบหนี รู้ว่ำมันไม่จ�ำเป็น อำจำรย์หนุ่มเปลือกนอกดูอ่อนแอ ไร้พิษสง ธำตุแทก้ ลับรำ้ ยกำจไมธ่ รรมดำ ถำ้ ณครำมไม่เกง่ จริง ใจกล้ำ ฉลำดคม วำงแผนลึกซึ้ง คงไม่มที ำงช่วย เขำออกจำก ‘กรง’ ที่กักขงั มำนำนนบั สิบปไี ดแ้ น่นอน ช่ัวเวลำไม่ถึงนำที อำจำรย์หนุ่มก็จัดกำรสองผู้ติดตำมจนหมอบรำบ สลบเหมือด “ไป” หันมำบอกผู้ยืนรอเพียงส้ันๆ ก่อนวิ่งน�ำทำง ลัดเลำะซอกซอยอย่ำง ช�ำนำญจนมำถงึ ริมถนนใหญผ่ คู้ นพลุกพลำ่ นอย่ำงรวดเร็ว 68

ชลนิล หยดุ ยนื หอบหำยใจชว่ั ขณะขณะกวำดตำโดยรอบ มน่ั ใจวำ่ ไมม่ ใี ครซมุ่ ดักบริเวณนจ้ี ึงค่อยคลำยใจลง “ผมขอโทษทนี่ ดั ออกมำจนถกู พวกมนั ตำมเจอ” ณครำมพดู ดว้ ยควำม รสู้ กึ ผิด “ไมเ่ ปน็ ไร เขำ้ ใจว่ำหลงั จำกไดอ้ ีเมลจำกเดก็ ‘ลิว่ ลม’ คนน้นั เธอตอ้ ง อยำกเจอตัว ถำมฉันตอ่ หนำ้ วำ่ รู้จักกันหรือเปล่ำ” เหตุผลที่นัดกันวันน้ี ด้วยชำยหนุ่มอยำกสนทนำแบบเจอหน้ำ ถำม เร่ืองอีเมลของล่ิวลมจำกบุคคลท่ีควรจะรู้เบื้องหลังตึกโรงพยำบำลเพชร มหำสมุทรถล่มมำกท่ีสดุ “ขอโทษอีกทีทผ่ี มใจรอ้ นเกนิ ไป” “ชำ่ งมันเถอะ ต่อจำกนี้เธอต้องระวงั ตวั กวำ่ เดิม เพรำะพวกมนั คงไม่ ยอมเฝำ้ ดูเฉยๆ เหมือนเดิมแน่” “ผมรู้” ณครำมพยักหน้ำรับรู้ ไม่แสดงกิริยำใดต่อแววตำเป็นห่วงที่ ทอดมองมำ “คณุ รีบไปเถอะ ผมดแู ลตัวเองได”้ ผสู้ งู วัยกว่ำถอนใจหนักๆ อยำกพดู จำแสดงควำมอำทรห่วงใย แตก่ ร็ ู้ ว่ำฝ่ำยตรงข้ำมไม่ต้องกำร สิ่งท�ำได้คือเดนิ จำกไป กลมกลืนกบั หมผู่ ้คู น ลบั หำยซ่อนตวั อยำ่ งเคย กระทำ� มำตลอด พอมัน่ ใจวำ่ ‘คนนน้ั ’ หำยลบั ไปแล้ว ดวงตำณครำมทอประกำยหดหู่ ชั่วแวบ ตรวจสอบรำ่ งกำยวำ่ กำรมำช่วยเหลือตำมสังหรณม์ ีผลกระทบ เข้ำ ขำ่ ย ‘ลำ�้ เสน้ ’ อกี หรอื ไม.่ .. ปรำกฏว่ำไม่ม.ี ..เขำสำมำรถชว่ ยเหลือคนผ้นู ไี้ ด้ ในใจพอจะรวู้ ำ่ ทำ� ไม...ควำมจรงิ บำงอยำ่ งตอกยำ้� จนตอ้ งขบกรำมแนน่ เพอ่ื ข่มควำมรสู้ กึ ก่อนระบำยลมหำยใจเชอื่ งชำ้ ผ่อนคลำยตวั เอง 69

ส่ือสงั หรณ์ พยำบำลปรำนมี นี อ้ งสำวแทๆ้ ชอ่ื ‘ปำรติ ำ’ ยงั เรยี นอยชู่ น้ั มธั ยม พ่อแม่เสยี ชีวติ ไม่มญี ำตผิ ู้ใหญ่อปุ กำระ สองพี่น้องจึงตอ้ งดูแลกนั และกนั ข่ำวพยำบำลสำวเสี่ยงชีวิตช่วยสำมทำรกจนตนเองตำย สร้ำงควำม ซำบซงึ้ สะเทือนใจแกผ่ ู้คนจำ� นวนมำก พอรู้ว่ำเธอมีน้องสำวคนเดียว เรียนแค่ช้ันมัธยมไม่มีผู้อุปกำระต่อ จึงเกิดกระแสควำมเห็นใจ มีคนบริจำคทุนกำรศึกษำให้เป็นจ�ำนวนมำกพอ ถงึ ขั้นเรียนจบมหำวทิ ยำลยั โดยไมเ่ ดือดร้อน ลงุ ดบิ เลำ่ ใหแ้ กง๊ เดก็ เดนตำยฟงั ตอ่ วำ่ ปำรติ ำใชเ้ งนิ บรจิ ำคในกำรดำ� รง ชีวติ เรยี นต่อมหำวิทยำลัยจนใกล้จบ แต่พลำดพลั้งทอ้ งเสยี กอ่ น หลงั คลอด ลกู กห็ ำยสำบสญู ไมย่ อมเรยี นต่อ ไม่มใี ครได้ขำ่ วเธออกี เลย เมอ่ื ‘ลิว่ ลม’ ลูกสำวปำรติ ำ หลำนสำวพยำบำลปรำนปี รำกฏตัวเบอื้ ง หน้ำ พวกเขำจึงเกดิ ควำมรู้สึกผกู พนั เอน็ ดูโดยไมข่ ัดฝืน “ลว่ิ ลม” ภดู ลเอ่ยด้วยรอยยม้ิ แววตำสนทิ สนม “จะให้พเี่ รยี กเรำว่ำ อะไรดี ‘ลิว่ ’ หรือ ‘ลม’” หญิงสำวน่ิงอั้น คิดไม่ถึงกิริยำชำยหนุ่มจะเปลี่ยนทันทีท่ีรู้ว่ำตนเป็น ใคร เผลอหลดุ ปำกตอบงำ่ ยๆ “หลวิ ค่ะ” “โอเคนอ้ งหลวิ ตอนนีเ้ รำรูจ้ กั กันแลว้ ไม่ตอ้ งมำ ‘ดฉิ ัน’ ‘คณุ ’ ‘ผม’ กันอกี แลว้ นะ” วำจำรวบรดั สรำ้ งควำมคนุ้ เคย เฉกเชน่ คนเคยเปน็ พใ่ี หญ่ หวั หนำ้ เดก็ บำ้ นแสงเทยี นมำกอ่ น ดวงตำแทนนทมี ีรอยยิม้ ยำมหันมองเพอื่ น และหญิงสำวที่ ‘ไมแ่ ปลก หนำ้ ’ อกี ต่อไป ถึงตอนนี้สองหนุ่มแทบลืมแล้วว่ำ ล่ิวลมมำด้วยเหตุใด ถ้ำอีกฝ่ำยไม่ พยำยำมสร้ำงระยะห่ำงไว้ตวั ดว้ ยกำรยกขอ้ ควำมในอเี มลตนเองอกี ครง้ั “ท่ีพวกคุณนัด...ดิ...เอ่อ...ฉัน...มำวันน้ีคงไม่ใช่แค่อยำกรู้ว่ำเป็นใคร 70

ชลนิล ใชม่ ย้ั คะ” กำรเปลยี่ นสรรพนำมใหค้ นุ้ เคยทนั ทอี อกจะลำ� บำก ฝดื ฝนื ในประโยค แรกอยบู่ ้ำง พอวกมำเรอื่ งน้ี แทนนทนี กึ ถึงเรือ่ งสำ� คัญทต่ี ้องถำมหญิงสำวให้ได้ “น้อง...รูม้ ้ัยวำ่ แม่พอ่ี ยทู่ ่ีไหน” แทนนทีไม่ล�ำบำกใจท่ีจะพูดจำสนิทสนม แต่ยังไม่ถึงขั้นเรียกช่ือเล่น ทนั ที ประโยคนท้ี �ำใหภ้ ูดลสะดุ้งวำบ หันขวับ คำดไมถ่ ึง “มึงวำ่ ยงั ไงนะไอ้แทน...แม่...ของมงึ งัน้ หรือ?” นักฟตุ บอลหนุ่มไมส่ นใจตอบคำ� ถำมเพือ่ น สำยตำจอ้ ง ‘น้องสำวคน ใหม’่ อย่ำงรอค�ำตอบจริงจัง “ทรำบค่ะ” หลังคำ� ตอบคอื กำรพดู คุยสนทนำอย่ำงจริงจงั ภดู ลอยำกรคู้ วำมเชอื่ มโยงสองเหตกุ ำรณร์ ้ำยอย่ำงยง่ิ แตพ่ อทรำบวำ่ หญิงสำวร้เู รอ่ื งส�ำคัญของเพ่ือนสนิท จงึ อดใจรอให้เธอพูดเร่ืองนี้กอ่ น “แม่ของคุณไมไ่ ดช้ ื่อระริน” ประโยคแรกไม่เกินคำดคิด “เธอหนอี อกจำกโรงพยำบำลกอ่ นเกดิ เหตเุ พลงิ ไหม้ ตกึ ถลม่ ไมน่ ำน” “แลว้ ...เธอ...อยทู่ ไ่ี หน” แทนนทนี บั ผหู้ ญงิ ทเ่ี จอครง้ั แรกคนนเี้ ปน็ นอ้ ง สำวไมย่ ำก แตล่ ำ� บำกใจทจ่ี ะเอย่ คำ� วำ่ ‘แม’่ กบั ผหู้ ญงิ อกี คนทไี่ มเ่ คยพบพำน “เด๋ียวไอแ้ ทน...มึงรเู้ ร่อื งนี้ตง้ั แต่เมอ่ื ไหร”่ ภูดลขัดอยำ่ งสงสัย “กรู ู้แต่แรกแลว้ แม่อมั บอกกูหลังจำกโคชตำย” ค�ำตอบแทนนทีคลค่ี ลำยควำมสงสยั “ถำ้ คณุ ทรำบกอ่ นแลว้ เรำคงคยุ กันงำ่ ยข้นึ ” “บอกพ่ีได้มย้ั วำ่ เธอคนน้นั ช่ืออะไร อยทู่ ่ีไหน” ถำมซำ้� ด้วยใจรุม่ ร้อน อยำกรจู้ รงิ “ปจั จุบนั เธอชือ่ ดุจดำว สว่ นทีอ่ ย.ู่ ..” ลวิ่ ลมหยุดวำจำ จอ้ งชำยหนมุ่ 71

สือ่ สงั หรณ์ ตรงๆ “คณุ ต้องรบั ปำกขอ้ นงึ กอ่ น” “รบั ปำกอะไร” “ถำมเธอให้ได้ว่ำ...คืนเกิดเหตุก่อนออกจำกโรงพยำบำล เธอพบสิ่ง ผิดปกตอิ ะไร” ขอ้ ตอ่ รองนที้ ำ� ใหแ้ ทนนทรี ะลกึ ถงึ ควำมฝนั ลำ่ สดุ จำ� ไดว้ ำ่ เดก็ สำวผมู้ ำ ส่ังลำลูกชำยก�ำลังจะบอกอะไรบำงอย่ำงกับพยำบำลปรำนี แล้วเปล่ียนใจ รีบออกไปกอ่ น ล่วิ ลมทรำบอยำ่ งไรว่ำเกดิ เหตุกำรณ์นี้ “ถำ้ รขู้ นำดน้ีแล้วทำ� ไมไม่ไปถำมเอง” เขำสงสัย “ถำมแล้ว...เธอไม่ยอมพูดอะไร ไม่ยอมรับด้วยซ้�ำว่ำเคยใช้ช่ือระริน ไปคลอดลูกทีโ่ รงพยำบำลเพชรมหำสมุทร” “เพรำะอะไรถึงคิดว่ำเธอจะยอมบอกพ.่ี ..แลว้ ยอมรับวำ่ เป็นลูก” พดู ไปก็เสยี ดแทงใจตนเอง “เรำตดิ ตำมรอ่ งรอยคุณดจุ ดำวเปน็ สิบปี เพง่ิ เจอตวั ไมน่ ำน คุณคงไม่ ทรำบวำ่ เธอตดิ ตำมขำ่ วนกั ฟตุ บอล ‘แทนนท’ี มำตลอด ไปดกู ำรแขง่ ขนั เกอื บ ทุกนัด นั่นท�ำใหเ้ รำใช้เปน็ จดุ ต้งั ต้นสืบสำวหำตัวตนจนเจอ” ก้อนแข็งๆ จุกตันล�ำคอจนพูดอะไรไม่ออก ภูดลหันมองอย่ำงเข้ำใจ เป็นฝำ่ ยเอย่ ปำกแทน “ที่หลวิ ใช้ค�ำวำ่ ‘เรำ’ ตดิ ตำมมำเป็นสบิ ปี แสดงวำ่ ไมไ่ ดส้ บื เรอื่ งนีค้ น เดยี ว” หญิงสำวอำยไุ ม่น่ำเกินยสี่ ิบหำ้ ย่ีสบิ หกเกิดหลงั พวกเขำดว้ ยซ�้ำ หำกรู้ เรอ่ื งรำวอดีตละเอยี ดขนำดน้ีตอ้ งมีอกี คนอยู่เบอ้ื งหลงั ล่ิวลมชะงักไมต่ อบวำจำ เปลี่ยนเปน็ ตัง้ คำ� ถำมซ�ำ้ “คณุ แทนนที จะรบั ปำกถำมแทนเรำได้ม้ัยคะ” ผ้ถู ูกเอย่ นำมยังนง่ิ สำยตำแทบไม่แสดงควำมรสู้ ึก คนอยใู่ กล้ต่ำงหำก เขำ้ ใจว่ำเพอื่ นอยใู่ นอำรมณใ์ ด 72

ชลนลิ เด็กก�ำพร้ำที่เพ่ิงทรำบว่ำแม่ยังมีชีวิต แอบติดตำมผลงำนตัวเองมำ ตลอด ต่อให้ยืนอยู่ตรงหน้ำยังไม่กล้ำเดินเข้ำไปทักทำย มีหรือจะให้เข้ำไป ถำมเรื่องในอดีตเมือ่ เกือบสำมสบิ ปีกอ่ น “กอ่ นทไ่ี อแ้ ทนมนั จะรบั ปำก หลวิ บอกพไ่ี ดม้ ยั้ วำ่ ตกึ โรงพยำบำลถลม่ เกยี่ วขอ้ งกับอัฒจนั ทร์พงั ยังไง” ภูดลจงใจลำกหญิงสำวมำอีกเร่อื ง “ทรำบมย้ั คะวำ่ บรษิ ทั อะไรกอ่ สรำ้ งตกึ โรงพยำบำลเพชรมหำสมทุ ร” “เหมือนจะเป็นบริษัทภรำดรและเพ่ือน ข่ำวเก่ำในเนตไม่ลงรำย ละเอยี ดมำก” “สมัยก่อนกำรปกปิดข่ำว ปกปิดรำยละเอียดข้อมูลภำยในบริษัท ป้องกนั ควำมเสยี หำยยังพอทำ� ได้ หลำยคดจี ึงถูกคนลมื สืบสำวยำก” “บริษัทท่ีสร้ำงตึกนั่นเก่ียวข้องกับสำมชนะหรือเปล่ำ” ภูดลไม่ อ้อมค้อม “นำยประพนธ์ เจำ้ ของสำมชนะ เป็นหนงึ่ ในหุน้ สว่ น และนำยธนบดี ลูกชำยคนโตเป็นหน่งึ ในวศิ วกรบรษิ ทั ” “ท�ำไมพวกเขำไมโ่ ดนดำ� เนนิ คดี” “เพรำะมีคนรับผิดชอบแทนท้ังหมด เหมือนท่ีนำยปรำกำร วิศวกร อำวุโสบริษัทเอที. เขียนจดหมำยยอมรับผิดพร้อมแนบหลักฐำนก่อนฆ่ำตัว ตำยวนั ก่อนไง” จบวำจำคลำ้ ยปรำกฏแสงควำมเขำ้ ใจฉำยวำบในหวั ภดู ล มองภำพรวม สองเหตุร้ำยซ้อนกนั จนเหมอื นเรอื่ งรำวเดยี ว “แสดงวำ่ คนรบั ผดิ ชอบคดตี กึ โรงพยำบำลถลม่ กฆ็ ำ่ ตวั ตำยเหมอื นกนั ” ล่ิวลมอึ้งชว่ั ขณะ ดวงตำฉำยรอยเศร้ำชวั่ วูบกอ่ นตอบ “นำยภรำดร วศิ วกรควบคมุ งำน หนุ้ สว่ นใหญบ่ รษิ ทั ภรำดรและเพอ่ื น เขยี นจดหมำยลำตำย พรอ้ มหลกั ฐำนควำมผดิ ทตี่ นเองสรำ้ งตกึ ไมไ่ ดม้ ำตรฐำน อย่ำงละเอียดชัดเจน ท�ำให้บริษัทถูกปิด ทรัพย์สินถูกขำยทอดตลำดเพื่อ 73

ส่อื สงั หรณ์ ชดเชย เยียวยำครอบครัวผ้ปู ระสบภัยท้งั หมด” “หนุ้ สว่ นอยำ่ งคณุ ประพนธ์ กบั ลกู ชำยคนโตสำมำรถสรำ้ ง ‘สำมชนะ’ ในปีต่อมำได้ยังไง” “พวกเขำลอยตวั ไม่ถกู ด�ำเนนิ คดี ทรัพย์สินไมโ่ ดนอำยัด” น�ำ้ เสียงไม่ ปกปิดร่องรอยประชด “หลวิ จะบอกพ่วี ำ่ เหตกุ ำรณน์ ัน้ มเี บอ้ื งหลัง” “วศิ วกรอำวโุ สเอท.ี เอนจเิ นยี รงิ โดดตกึ ฆำ่ ตวั ตำยวนั กอ่ น ไมม่ เี บอื้ งหลงั อะไรหรือคะ” ค�ำย้อนถำมทำ� ใหช้ ำยหนุ่มคดิ ถงึ ดวงวิญญำณในงำนศพ ถ้ำเฮียตงเต็มใจฆ่ำตัวตำย เหตุใดพยำยำมติดต่อให้ช่วยเหลือ จงใจ ‘บงั ตำ’ ใหไ้ ด้ยินบทสนทนำระหวำ่ งสองพอ่ ลูกทำยำทสำมชนะ พอภูดลนิ่งเงยี บ ลวิ่ ลมถอนใจพูดตอ่ “คดีโรงพยำบำลเพชรมหำสมทุ ร มันหมดอำยคุ วำมเรำทำ� อะไรไมไ่ ด้ แลว้ แตถ่ ำ้ สำมำรถเปดิ เผยควำมจรงิ เบอื้ งหลงั อฒั จนั ทรถ์ ลม่ สำ� เรจ็ กส็ ำมำรถ ลำกโยงไปถึงเรื่องตึกถล่มเม่ือสำมสิบปีก่อน ต่อให้เอำนำยประพนธ์ นำย ธนบดีกบั สำมชนะ ลงเหวไมไ่ ด้ ตัวธนะวฒั น์ เจำ้ ของเอที. น่ำจะโดนเล่นงำน เอำผดิ เหมือนกนั โลกจะไดร้ ูว้ ำ่ ตระกูลนี้มันเลวยังไง” นเ่ี องคือเจตนำทเี่ ธอส่งเมลมำหำภูดลและเพอ่ื นทง้ั สอง “ถ้ำพวกคุณสำมคน ผู้รอดชีวิตจำกตึกถล่มเมื่อเกือบสำมสิบปีก่อน ออกมำพูดถึงเรื่องนี้เอง มันยิ่งจุดประเด็นให้คนสนใจในวงกว้ำง เรำอำจได้ หลักฐำนขอ้ มลู หรอื พยำนเพิม่ เติมอกี กไ็ ด”้ พอล่วิ ลมจบวำจำ แทนนทกี ส็ วนค�ำพูดข้ึน “ถำ้ นอ้ งรเู้ บอ้ื งหลงั เหตกุ ำรณล์ ะเอยี ดขนำดนี้ ทำ� ไมตอ้ งใหพ้ ไี่ ปซกั ไซ้ ถำมควำมจริงจำก...คนนัน้ ...อกี ล่ะ” “เพรำะเรำต้องกำรทรำบควำมจริงอีกข้อ...ตึกโรงพยำบำลเกิดเพลิง ไหม้ และระเบิดตำมมำไดย้ งั ไง” 74

ชลนิล “ตำมข่ำวบอกว่ำเพลิงไหม้เกิดจำกไฟฟ้ำลัดวงจร ถังออกซิเจนไม่ได้ มำตรฐำนจึงเกิดระเบดิ ตำมมำ” ภูดลเสรมิ ด้วยขอ้ มลู ที่คน้ มำเช่นกนั “ถ้ำเพลิงไหม้ไม่ได้เกิดจำกไฟฟ้ำลัดวงจรล่ะคะ ‘เรำ’ เช่ือว่ำก่อน คุณดจุ ดำว หรือระรนิ จะหนีออกจำกโรงพยำบำล เธอนำ่ จะพบสิ่งผดิ สงั เกต บำงอย่ำง แตไ่ มเ่ คยพูดออกมำเลย” แทนนทถี อนใจหนกั ภดู ลตบบ่ำเพ่อื นเบำๆ แล้วหันมำถำมหญิงสำว “หลิวอยำกให้ไอ้แทนไปถำมแม่เร่ืองคืนเกิดเหตุ ส่วนทำงพ่ีคงอยำก ให้ไปสืบบรษิ ทั เอที. กับสำมชนะ ถงึ เบื้องหลังกำรตำยเฮียตงใช่มย้ั ” ชำยหนมุ่ ทำยเจตนำฝ่ำยตรงขำ้ ม “คะ่ ...พ.ี่ ..เอ่อ...คุณ...พอจะชว่ ยได้มย้ั คะ” ล่ิวลมกระดำกใจเกินกว่ำจะเรยี กอกี ฝ่ำยวำ่ ‘พ่ีดนิ ’ เตม็ ปำก “ได”้ ภดู ลรบั ปำกงำ่ ยดำย “แตข่ อทอ่ี ยแู่ มใ่ หไ้ อแ้ ทนมนั เถอะ...ถำ้ เจอ ตัวกันแล้วจะถำมหรือไม่ถำมเรื่องน้ันให้มันตัดสินใจเอง...เพรำะเวลำน้ีเร่ือง เกำ่ มันไม่มีประโยชนห์ รอก” หญิงสำวลังเลใจ ควำมท่ีตนเป็นแค่ ‘ผู้ส่งสำร’ จึงไม่กล้ำผลีผลำม ตัดสินใจเอง วศิ วกรหนมุ่ อำ่ นฝ่ำยตรงขำ้ มออกจึงสำ� ทบั อกี ที “ไปบอกคนทต่ี อ้ งกำรขอ้ มลู เถอะวำ่ ...แคใ่ หเ้ พอื่ นพไี่ ปเจอแมม่ นั กเ็ ปน็ เรื่องยำกแล้ว...คิดหรือว่ำเจอกันแล้วจะพูดคุยสนิทสนมเหมือนแม่ลูกท่ัวไป ง่ำยๆ” ไม่มีใครเข้ำใจเด็กบ้ำนแสงเทียนดีเท่ำพวกเดียวกันเอง ลิ่วลมถอนใจ เบำๆ กอ่ นย่นื ชือ่ ทอี่ ยู่ปัจจุบันของ ‘ดจุ ดำว’ ใหอ้ ย่ำงจำ� ยอม คืนน้ันแทนนทีไม่ได้ไปฟังสวดศพโคชตะวันที่เมืองชำยทะเล แตน่ อนค้ำงทำวน์เฮำสเ์ พอื่ นสนิทเพื่อเตรยี มเดนิ ทำงตำมทีอ่ ยูซ่ ่งึ ได้มำ 75

สื่อสงั หรณ์ รุ่งเช้ำขณะโยนกระเป๋ำเส้ือผ้ำใส่ท้ำยรถ ภูดลก็เดินหัวยุ่งตำมข้ึนรถ ด้วย “ไอด้ ินจะไปไหน” “ไปกบั มึง” “ไมต่ ้องท�ำงำนเหรอ” “กโู ทร.ลำงำน สัง่ งำนลูกนอ้ งเรียบรอ้ ยแลว้ ” นักฟุตบอลหนุ่มจ้องตำเพื่อน หวังจะเห็นร่องรอยควำมนัยซ่อนเร้น อีกฝ่ำยแกล้งหลบตำ เปิดประตูรถเข้ำไปนั่งหน้ำตำเฉย แถมยังโผล่หน้ำมำ ตะโกนออกปำกเรง่ ทัง้ ทีไ่ มจ่ �ำเปน็ “ไอเ้ ห้ียแทน ไปได้แลว้ จะรออะไร เดี๋ยวรถติดนะมงึ ” แทนนทีหร่ีตำครุ่นคิด เม่ือคืนไม่มีกำรพูดคุยนัดหมำยว่ำจะร่วมทำง จูๆ่ กต็ ำมมำหนำ้ ตำเฉย แสดงวำ่ ภดู ลต้องรู้ว่ำจะเกิดเหตกุ ำรณใ์ ดขำ้ งหน้ำ เจำ้ ของรถเลอื กไมถ่ ำม เขำ้ ไปนงั่ ประจำ� ทค่ี นขบั สตำรต์ รถเตรยี มเดนิ ทำง ผูโ้ ดยสำรเหลือบมองแล้วยมิ้ อยำ่ งร้ทู ัน ขยบั เบำะเอนตัวนอน ทนั ใดนน้ั สองหนุ่มเหมอื นตกภวังคพ์ รอ้ มกัน เสียงเครอ่ื งยนต์ครำงห่ึง ให้ได้ยิน ทว่ำภำพตรงกระจกหน้ำรถกลับเปล่ียนไป ไม่ใช่ถนนในซอยอย่ำง เดมิ ละอองหมอกขำวคล่ีคลมุ หนำแน่นจนมองข้ำงหนำ้ ไมเ่ หน็ แลว้ แหวก ตรงกลำงออกมำแสดงภำพนิมิตบำงอย่ำงคลำ้ ยฉำยบนจอภำพยนตร์ นมิ ิตนั้นชวนให้ใจหลน่ วบู 76

5 สำยฝนกระหนำ�่ หนำหนกั ถกั ทอเปน็ มำ่ นสะทอ้ นแสงไฟเมอื งหลวง ยำมคำ�่ คนื ดแู ปลกตำ ตกึ สงู เรยี งรำยสองขำ้ งถนนใหญ่ รถรำตดิ ยำว ไฟหนำ้ รถ อำบทอ้ งถนนดูคล้ำยลำ� ตัวงูขนำดมหมึ ำ ถัดจำกตึกศูนย์วิจัยเป็นสวนสำธำรณะขนำดย่อม ให้ชำวกรุงได้มีท่ี สดู อำกำศบรสิ ุทธ์ิ ออกก�ำลงั กำยยำมว่ำง ภำยในสวนไรผ้ คู้ น โคมไฟสเี หลอื งตงั้ เปน็ ระยะจบั เมด็ ฝนหลน่ เปน็ สำย ดขู รมึ ขลงั สวยงำม กลำงสนำมหญำ้ ใกลห้ อนำฬกิ ำมชี ำยรำ่ งสงู นอนเหยยี ดยำวเปยี กปอน มอื กมุ ทอ้ งเลอื ดไหลทะลกั ใบหนำ้ ขำวซดี รมิ ฝปี ำกเมม้ แนน่ ขม่ ควำมเจบ็ ปวด นัยน์ตำหลับสนิท ทรวงอกขยับช้ำลง ชำ้ ลงจนเกอื บน่งิ ไมไ่ หวตงิ เวลำปรำกฏบนหอนำฬิกำ 21:47 ชำยคนนน้ั ณครำม 77

สื่อสงั หรณ์ ภูดล แทนนทีรู้สึกตัวพร้อมกัน มือกุมท้องรับรู้ควำมเจ็บปวด ไม่ต่ำงจำกถูกแทง ร่ำงหนำวสะท้ำน ริมฝีปำกสั่นพูดอะไรไม่ออก ละออง ไอขำวหน้ำกระจกรถจำงลงมำก เหลอื รอ่ งรอยนิมิตอยแู่ คใ่ นควำมทรงจำ� ทัง้ สองหันมองหน้ำกนั ดวงตำฉำยแววหว่นั หวำดกลัวท่ีสดุ ในชีวิต ณครำมกำ� ลงั จะตำย...เมือ่ ใดไม่ทรำบ สัมผัสลึกเร้นบอกไม่ใช่ภำยในวันสองวัน รู้แค่มันต้องเกิดข้ึนแน่ๆ ท่ี สวนสำธำรณะใกล้ศูนย์วิจยั ซ่ึงอำจำรย์หนมุ่ ทำ� งำนอยู่ นมิ ติ บอกอีกอย่ำง...คืนน้ันฝนตกหนักมำก ลิ่วลมต้องใช้ควำมกล้ำ ข่มอำกำรขัดเขินท�ำตัวไม่ถูก พยำยำม ตั้งใจวำงท่ำเฉยระหว่ำงกำรสนทนำ สร้ำงระยะห่ำงให้พวกเขำเกรงใจ โดย จงใจบอกควำมจริงว่ำเป็นหลำนสำวพยำบำลปรำนี แทนท่สี องหนุ่มจะรสู้ ึกประหลำดใจ ระวงั ตวั มำกขน้ึ กลบั ยิ่งให้ควำม สนิทสนม มองเธอเหมือนเป็นน้องสำวคนหนึ่ง พูดจำเป็นกันเองจนตั้งตัว ไมท่ ัน รบั สถำนกำรณเ์ ชน่ นไี้ ม่ถูก สุดท้ำยต้องยอมมอบช่ือท่ีอยู่มำรดำแทนนที ทั้งที่ไม่ได้รับกำรยืนยัน วำ่ เขำจะร่วมมือหรอื ไม่ กลับมำส่งไลน์บอก ‘ลุงทัศ’ สรุปเน้ือหำกำรสนทนำสั้นๆ ขอโทษท่ี ทำ� งำนไมส่ �ำเรจ็ ตำมเป้ำหมำยครบถว้ น ลงุ ทัศตอบไลนแ์ ค่ ‘ไมเ่ ปน็ ไร’ ถึงอย่ำงน้ันก็รู้สึกไม่สบำยใจ ลุงทัศเป็นผู้มีพระคุณอุปกำระส่งเสีย เลย้ี งดูตั้งแต่แมถ่ ูกพ่อทง้ิ จนเธอเรยี นจบ ‘ปำริตำ’ น้องสำวพยำบำลปรำนีเคยเป็นเด็กรักดี ตั้งใจเรียน หลัง พี่สำวเสียชีวิตได้รับเงินบริจำคจ�ำนวนมำกเป็นทุนกำรศึกษำ ชนิดเรียกว่ำ สำมำรถเรียนจบดอกเตอร์ ใช้ชวี ิตสบำยๆ ไมต่ ้องทำ� งำนเปน็ สบิ ปียงั ได้ ถ้ำเธอไมพ่ บผชู้ ำยคนหนงึ่ ทำ� ใหท้ อ้ งตง้ั แตย่ งั เรยี นไมจ่ บมหำวทิ ยำลยั 78

ชลนิล ลำออกมำเลี้ยงลูก ใช้เงินบริจำคอย่ำงประมำท ต่อให้มีงำนท�ำทั้งคู่เงินก็ยัง ร่อยหรอกระท่งั หมดลงภำยในเวลำไมก่ ่ีปี ล่ิวลมในวัยสิบขวบเห็นพ่อแม่ทะเลำะกันเป็นปกติ ไม่แปลกใจท่ีเลิก กันในที่สุด แม่พร�่ำบ่นเสียดำยเงินที่เคยมี เสียดำยโอกำสท่ีไม่สำมำรถเรียน จนจบปรญิ ญำ เฝำ้ พรำ่� สอนลกู สำวคนเดยี วไมย่ อมใหพ้ ลำดพลง้ั อยำ่ งตนเอง สองสำมปีต่อมำ แม่เร่ิมป่วยร่ำงกำยอ่อนแอ ท�ำงำนล�ำบำกกำรเงิน ฝืดเคือง บำงครง้ั ไม่มเี งนิ ไปหำหมอ ซอื้ ยำรกั ษำตวั เอง ช่วงเวลำน้ัน ลุงทัศยื่นมือเข้ำช่วยเหลือ ส่งเสียจุนเจือโดยไม่เข้ำมำ ก้ำวก่ำยชีวิตสองแมล่ ูก ลว่ิ ลมเคยถำมแมร่ จู้ กั ลงุ ทศั หรอื ไม่ คำ� ตอบคอื พยกั หนำ้ พดู แคป่ ระโยค เดียว “ผู้ชายดีๆ อยา่ งนี้ หาไม่ไดอ้ ีกแล้ว...นา่ เสียดาย...” ปำริตำเสียชีวิตตอนลิ่วลมอำยุเพิ่งยี่สิบ ยังเรียนไม่จบมหำวิทยำลัย ลุงทัศปรำกฏตัวในงำนศพ ปลอบโยนให้ก�ำลังใจ รับปำกส่งเสียจนเรียนจบ โดยมีเรอื่ งขอใหช้ ่วยเหลือบำงอย่ำง นั่นคือตดิ ตำมสง่ ข่ำวภดู ล ณครำม แทนนที สำมชวี ติ ทร่ี อดจำกเหตุ ตึกถล่ม ชว่ งเวลำนนั้ แทนนทกี ำ� ลงั กำ้ วสจู่ ดุ สงู สุดในอำชพี นกั ฟุตบอล ติดตำม ข่ำวไมย่ ำก ภดู ลเป็นวิศวกรทำ� งำนประจ�ำบรษิ ัทม่นั คง อีกท้งั รับงำนนอกทุก อยำ่ งท่ีสรำ้ งรำยได้ ขยันอดออมจนน่ำทง่ึ สว่ นณครำมเรียนต่อต่ำงประเทศ ตำมขำ่ วยำก ลุงทศั บอกว่ำจะติดตำมรำยน้เี อง เธอไม่เคยถำม ลุงทัศใหต้ ำมข่ำวสำมหนุ่มดว้ ยเหตใุ ด ห้ำหกปีท่ีเฝ้ำดูสังเกตรำยละเอียดชีวิตผู้ชำยทั้งสำม รู้จักในหลำยแง่ มมุ จนเกิดควำมชืน่ ชม ปลำบปลม้ื จนกลำยเปน็ แฟนคลับพวกเขำโดยไม่รู้ตัว เธอชื่นชมกำรใช้ชวี ิตอยู่ในกรอบ มวี นิ ัยของหนมุ่ นักสอู้ ย่ำงภูดล พอ ณครำมกลับมำก็ประหลำดใจกับควำมเก่งเข้ำข้ันอัจฉริยะ สร้ำงชื่อเสียง 79

ส่อื สังหรณ์ ในกำรมีสว่ นรว่ มสร้ำงนวตั กรรมกำรแพทย์ใหม่ๆ ตั้งแตอ่ ย่ตู ่ำงประเทศ สุดท้ำยก็ชื่นชมแอบเป็นแฟนบอลตัวแม่ของแทนนที ผู้ชำยท่ีสำยตำ และหวั ใจอยกู่ บั เจำ้ ลกู กลมๆ โดยไมไ่ ขวเ้ ขว แมอ้ ำยเุ ขำ้ สชู่ ว่ งปลำยของอำชพี นกั ฟตุ บอล แววตำเขำยังมคี วำมสขุ ทุกครั้งท่ลี งสนำม กำรไปพบพูดคุยกับผู้ชำยที่แอบปลื้มเป็นครั้งแรกย่อมมีควำมขัดเขิน เกรง็ เป็นธรรมดำ พยำยำมข่มอำรมณว์ ำงท่ำน่งิ ๆ อย่ำงแสนยำกเย็น พอท้งั สองพดู จำสนทิ สนมเรยี กขำนเธอดว้ ยชอ่ื เลน่ เหน็ เปน็ นอ้ งสำวอยำ่ งนน้ั กไ็ มร่ ู้ จะท�ำตัวอยำ่ งไร กระทง่ั ตน่ื มำเชำ้ นย้ี งั รสู้ กึ วำ่ เหตกุ ำรณเ์ มอื่ วำนเปน็ แคค่ วำมฝนั ตน่ื หนงึ่ ทวำ่ เธอกลบั พบควำมจรงิ อนั นำ่ ตกใจเมอื่ กำ� ลงั จะเปดิ ประตอู พำรต์ เมนต์ แล้วพบกระดำษแผน่ หนึง่ สอดอย่ขู ้ำงใต้ ในนนั้ เขยี นขอ้ ควำมสัน้ ๆ “ลิ่วลม...เธอยังไม่รู้เบื้องหลังความจริง อยู่ห่างจากคดีนี้เถอะ... พหี่ วังดีนะ” อ่ำนจบเข่ำอ่อนนั่งแปะลงกับพ้ืนอย่ำงท�ำอะไรไม่ถูก เพรำะเดำได้ว่ำ ‘พี’่ คนน้คี อื ใคร หนงึ่ ในสำมหนมุ่ ทไ่ี มต่ อบอเี มล ไมไ่ ปรำ้ นกำแฟเมอื่ วำน แตเ่ ลอื กทจ่ี ะ สง่ ค�ำเตอื นมำถึงทพี่ ักเธอตรงๆ แสดงให้ทรำบวำ่ เขำรู้เธอเปน็ ใคร อย่ทู ไ่ี หน ก�ำลังทำ� เรอื่ งอะไร...และ ทำ� งำนใหใ้ คร! ณครำม...ผชู้ ำยน่ำทงึ่ จนเกอื บจะนำ่ กลวั เกินไปแล้ว เวลำบำ่ ย แทนนทจี อดรถรมิ ถนนนงั่ มองรำ้ นสะดวกซอื้ ชอื่ ดงั ฝง่ั ตรงขำ้ มอยนู่ ำน ผูโ้ ดยสำรดำ้ นขำ้ งไมเ่ รง่ เร้ำให้ลงรถ ไม่แสดงควำมเหน็ ใดๆ นง่ั เปิดมือถอื เชก็ สภำพอำกำศเงยี บๆ 80

ชลนลิ ครูห่ นงึ่ ภดู ลคอ่ ยเงยหนำ้ จำกจอเอ่ยลอยๆ “ตอนน้ีฝนท้ิงช่วง ภำยในสองสำมสัปดำห์ไม่มีฝนตกหนัก ไม่มีพำยุ ผำ่ นกรุงเทพฯ” นมิ ติ ทเี่ หน็ สรำ้ งควำมกงั วลจนตอ้ งตรวจสอบหำวนั เวลำแนน่ อน นเี่ ปน็ ครง้ั แรกทภี่ ำพสังหรณป์ รำกฏล่วงหนำ้ นำนกวำ่ ปกติ สีหน้ำคนหลังพวงมำลัยยังเคร่งเครียด กังวลใจ อีกฝ่ำยจึงตั้งใจพูด แทงใจด�ำ “มงึ จะนง่ั รอในรถจนถงึ พรงุ่ นก้ี ไู มว่ ำ่ หรอกนะ แตแ่ นใ่ จเหรอวำ่ ‘เขำ’ อย่ขู ำ้ งในร้ำน” ข้อมลู บอกวำ่ ดจุ ดำวเปน็ เจ้ำของร้ำน เขำ้ มำดแู ลน่งั ประจำ� เคำน์เตอร์ ชว่ งกลำงวัน สว่ นกลำงคืนมพี นกั งำนเปล่ยี นกะขำยของแทน สองหนุ่มมำถงึ จงั หวัดนหี้ ลงั เทีย่ งเล็กน้อย พยำยำมยืดระยะเวลำพบ หน้ำด้วยกำรไปรับประทำนอำหำรกลำงวนั อ้อยอิ่งจนบำ่ ยกว่ำจงึ มำจอดรถ อยตู่ รงนี้ ที่น่ีเป็นจังหวัดใหญ่กำรจรำจรคับคั่ง ค้ำขำยคล่องตัว ผู้คนเข้ำออก ร้ำนสะดวกซื้อไม่ขำดสำย น่ังเฝ้ำหน้ำร้ำนร่วมชั่วโมงยังไม่เห็นว่ีแววเจ้ำของ รำ้ นจะออกมำข้ำงนอก รูปถ่ำยท่ีลิ่วลมให้มำพร้อมที่อยู่ถูกน�ำออกมำดูไม่ต�่ำกว่ำสำมสี่คร้ัง ใบหนำ้ มสี ว่ นคลำ้ ยทแี่ ทนนทเี หน็ ในฝนั เพยี งเพม่ิ รว้ิ รอยกำลเวลำเขำ้ ไป ทรง ผมเปลย่ี นเป็นผ้ใู หญ่กว่ำเม่อื สำมสบิ ปที ี่แลว้ แทนนทีเชอ่ื ว่ำต่อให้ไมม่ รี ูปใบนกี้ ย็ งั ทรำบใครเป็นมำรดำตน “ว่ำไง จะลองเขำ้ ไปดูในร้ำนหรอื นง่ั จนรำกงอกทีน่ ่ี” ภูดลกระตุน้ ซำ้� นักฟุตบอลหนุ่มถอนใจยำวก่อนเอ้ือมมือเปิดประตูรถ ก้ำวลงด้วย ควำมไมม่ น่ั ใจ สำยตำมองรำ้ นฝง่ั ตรงขำ้ มอยำ่ งลงั เลกำ้ วขำไมอ่ อก จนกระทง่ั มแี ขนแขง็ แรงมำโอบไหลแ่ ลว้ ดนั ให้ขำ้ มถนน “เข้ำไปสั่งกำแฟสักแก้ว ซื้อขนมจีบซำลำเปำสักลูกก็ได้ มึงอย่ำคิด 81

สอื่ สังหรณ์ เยอะเลย” พูดพลำงออกแรงผลกั ก่ึงบงั คบั เดินไปขำ้ งหน้ำไมย่ อมให้ขดั ขนื ภำยในรำ้ นมลี กู คำ้ ประปรำย สรรหำสนิ คำ้ ตำมตอ้ งกำรแบบไมเ่ รง่ รบี เคำนเ์ ตอร์จ่ำยเงนิ มพี นักงำนประจ�ำสองคน ไม่พบตัวเจ้ำของรำ้ น ภดู ลต้ังใจเข้ำไปถำมตรงๆ แทนนทีรู้ทนั รีบรง้ั แขนเอำไว้ “ไหนมึงวำ่ จะมำสัง่ กำแฟ กินขนมจีบซำลำเปำ” “เออ...กสู ั่งกำแฟกไ็ ด้” ตอบแกมประชด สองหนมุ่ สง่ั กำแฟคนละแกว้ พอพนกั งำนเงยหนำ้ มองนกั ฟตุ บอลหนมุ่ ก็ยิม้ ดีใจต่ืนเต้น “พ่ใี ช่แทนนที ทเี่ ปน็ นักฟตุ บอลหรือเปลำ่ คะ” คนโดนทักก้มมองอย่ำงแปลกใจ ปัจจุบันเขำไม่ค่อยมีรูปออกสื่อ เหมือนสมยั ดำวรุ่ง ถ้ำคนยงั จ�ำไดแ้ สดงวำ่ ตอ้ งเป็นแฟนบอลตวั จริง “ใช่ครับ นี่แหละแทนนทีตัวจริงเสียงจริง น้องเป็นแฟนบอลพ่ีเขำ เหรอ” ภดู ลท�ำหน้ำทีป่ ระชำสมั พันธ์แทน “หนูไม่ค่อยดูบอลหรอกค่ะ แต่คุณดุจดำว เจ้ำของร้ำน กับน้องดิว ลกู ชำยแกเปน็ แฟนตัวยงเลย ไปเชยี รท์ สี่ นำมหลำยครัง้ ทห่ี ้องพกั ข้ำงหลงั ก็ ตดิ รปู เอำไว้ หนูเลยจำ� ได้” “ตอนนเ้ี จ้ำของรำ้ นอยู่หรอื เปล่ำ มำถ่ำยรูปด้วยกันไดเ้ ลยนะ เพื่อนพ่ี ไมห่ วงตัวหรอก” “คณุ ดจุ ดำวยงั ไมเ่ ขำ้ รำ้ น แกบอกหนวู ำ่ จะไปโรงพยำบำลตอนเชำ้ นำ่ จะเขำ้ รำ้ นสำยๆ หนอ่ ย แตน่ บี่ ำ่ ยแลว้ ยงั ไมเ่ ขำ้ รำ้ น ไมโ่ ทร.บอกอะไรเลยคะ่ ” “เจำ้ ของรำ้ นปว่ ยเปน็ อะไร” แทนนทหี ลุดปำกถำมอยำ่ งเปน็ ห่วง “ไม่หรอกค่ะ หนูเห็นแกแข็งแรงดี น่ำจะไปตรวจร่ำงกำยตำมปกติ มำกกวำ่ เพรำะนอ้ งดวิ เรยี นหมออยู่ นำ่ จะเคยี่ วเขญ็ ใหค้ ณุ แมไ่ ปตรวจสขุ ภำพ 82

ชลนิล ประจำ� ปี” สองหนมุ่ ออกจำกรำ้ นพรอ้ มรบั รเู้ รอ่ื งรำวสว่ นตวั เจำ้ ของรำ้ นมำกกวำ่ คำดคิด ณครำมจบกำรบรรยำยคำบบำ่ ย เกบ็ เอกสำร รอจนนกั ศกึ ษำออก จำกหอ้ งจนหมดคอ่ ยตำมไป หำงตำรบั ภำพบคุ คลภำยนอกทล่ี อบมอง สงั เกต ควำมเคลอื่ นไหวเขำต้งั แต่เชำ้ ออกจำกห้องด้วยกิริยำปกติไม่แสดงว่ำรู้ตัว เดินลัดเล้ียวตำมมุมตึก ตำ่ งๆ อยำ่ งคลอ่ งแคล่วจนผูต้ ิดตำมตอ้ งเรง่ ฝีเทำ้ กลัวคลำดสำยตำ ชำยหนุ่มมำถึงมุมอำคำรลับตำแห่งหนึ่งแล้วหยุดน่ิง ยืนรอผู้ติดตำม ให้โผล่ออกมำ อกี ฝำ่ ยสัมผสั ไดว้ ำ่ เป้ำหมำยรตู้ วั จงึ ไม่หลงกลตำมแผน จงใจกดฝีเทำ้ ใหด้ งั ขน้ึ แลว้ หยดุ ตรงมมุ อกี ดำ้ น ไมแ่ สดงตวั ตนแตส่ ำมำรถสอ่ื สำรไดย้ นิ เสยี ง “ผมรู้ว่ำคุณแอบตำมมำแตเ่ ช้ำแลว้ ” อำจำรยห์ น่มุ เอย่ ปำกก่อน ต่อ ให้ไมเ่ หน็ หน้ำกค็ ำดเดำปฏกิ ิริยำฝำ่ ยตรงขำ้ มออก “ถ้ำยังไม่มีค�ำสั่งฆ่ำผม รบกวนฝำกข่ำวถึงผู้มีอ�ำนำจตัดสินใจทีว่ำ... ผมมเี รอ่ื งจะคยุ ดว้ ย” วำจำคล้ำยท้ิงระเบิดลูกย่อมๆ ผู้ฟังไม่เอ่ยปำกตอบรับหรือปฏิเสธ แสดงทีท่ำรอคอยวำจำต่อไป “อกี หนงึ่ ชว่ั โมงผมจะไปรอทหี่ อ้ งทำ� งำน ถำ้ ทำงคณุ พรอ้ มก.็ ..เชญิ ...” คำ� พดู จบลงแคน่ นั้ ณครำมเดนิ จำกโดยไมส่ นใจคำ� ตอบรบั หรอื ปฏเิ สธ รู้ว่ำคนพวกน้ีท�ำงำนตำมค�ำสั่งได้รับ และไม่มีทำงกระท�ำนอกเหนือค�ำส่ัง เดด็ ขำด ...ถ้ายังไม่มีค�าสั่งฆ่าตกมาถึง มันย่อมน�าค�าพูดเขาไปบอกผู้มีอ�านาจ ส่งั การแนน่ อน... กำรท่ีณครำมลงมอื ช่วย ‘คนนน้ั ’ ใหร้ อดจำกเง้ือมมอื พวกมัน ท�ำให้ 83

สื่อสังหรณ์ ตนเองถกู หมำยหวั จำกฝำ่ ยตรงขำ้ ม กอ่ นหนำ้ นแี้ คโ่ ดนลอบตดิ ตำม เปน็ เหยอ่ื ใหป้ ลำตัวจรงิ มำติดเบ็ด เมื่อช่วยใหป้ ลำตัวส�ำคญั หลุดมอื เหย่อื ลอ่ อยำ่ งเขำอำจถกู จับกมุ เค้น ควำมลบั ไมก่ ็...สังหำร... แทนทจ่ี ะเป็นฝำ่ ยรอให้ค่ตู อ่ สเู้ ลอื กลงมืออยำ่ งใดอย่ำงหนึ่ง ชำยหนมุ่ ลงมือก่อน จูโ่ จมยังจุดส�ำคญั ไม่ให้ต้งั ตัว ล�ำพังคนเดียวไม่มีทำงรับมือคนพวกนี้ไหว ต้องใช้สติปัญญำตั้งรับ คลค่ี ลำย หนทำงทถ่ี กู เลอื กเวลำนคี้ อื กำรเจรจำ ภดู ล แทนนทตี ง้ั ใจไปโรงพยำบำล ไมแ่ นใ่ จดจุ ดำวอยทู่ น่ี น่ั หรอื ไม่ มนั เปน็ ทำงเลอื กทด่ี กี ว่ำนงั่ รอหนำ้ รำ้ น หรอื บกุ ไปหำถงึ บำ้ น โชเฟอรค์ รำวนี้เป็นภดู ล ไม่ใช่แทนนทีเจ้ำของรถ “มึงขบั มำจำกกรงุ เทพฯ แลว้ พักขำหนอ่ ยเถอะ เดย๋ี วกูขบั ต่อเอง” “กไู ม่เป็นไรหรอก” “ถำ้ มึงปกตไิ มเ่ ป็นไรจรงิ หมอคงไม่สัง่ ให้พกั กำรใช้งำนขำ แลว้ คงได้ ลงสนำมแข่งวันนไี้ ปแล้วละ” ภดู ลยอ้ น นกั ฟตุ บอลหนมุ่ เงยี บ หลงั อฒั จนั ทรถ์ ลม่ กำรแขง่ ขนั กถ็ กู เลอ่ื นมำเปน็ วนั นี้ โดยใชส้ นำมแขง่ อกี แหง่ เพอ่ื ไมใ่ หโ้ ปรแกรมกำรแขง่ ขนั นดั อน่ื ตอ้ งสะดดุ เลอื่ นตำมกัน ภูดลขบั รถคลอ่ งดว้ ยคุ้นเคยเสน้ ทำง เนอื่ งจำกสองสำมปีก่อนเคยมำ เป็นวศิ วกรคมุ งำนสร้ำงคลงั สนิ คำ้ ท่ีนี่ เขำเลอื กใชเ้ สน้ ทำงทถ่ี นนโลง่ รถนอ้ ยวงิ่ คลอ่ งตวั ขบั มำจอดตดิ ไฟแดง ตรงสแี่ ยกเลนขวำเปน็ คนั แรก คนั ทขี่ บั ตำมมำหำ่ งๆ กเ็ ปลยี่ นเลนมำจอดดำ้ น ซ้ำย ด้ำนหลงั รถเขำจงึ ว่ำง ไม่มีคนั อน่ื มำจอดตอ่ ท้ำย ฝง่ั ทไ่ี ดส้ ญั ญำณไฟเขยี วตอนนรี้ ถวง่ิ คอ่ นขำ้ งเรว็ ทง้ิ ระยะเปน็ ชว่ งยำว สัญญำณไฟใกล้จะเปลี่ยน ภูดลมองถนนอย่ำงระมัดระวัง เหลือบดูกระจก 84

ชลนิล หลังเหน็ ว่ำยังวำ่ งไม่มีรถตอ่ ท้ำยเช่นเดิม สญั ญำณไฟตรงหน้ำเปล่ยี นจำกสีแดงเป็นสีเขียว “ไปได้แล้วมึง” แทนนทีเอ่ยปำกเมื่อเห็นเพื่อนยังน่ิงไม่เข้ำเกียร์ออก รถ ภูดลเข้ำเกยี ร์ แตะคนั เร่ง หำงตำมองถนนฝงั่ ทีเ่ พ่ิงติดไฟแดง เหน็ รถ สิบล้อพ่วงคันใหญ่แล่นตะบึงมำอย่ำงเร็วผิดปกติ รถท่ีจอดข้ำงพวกเขำออก ไปก่อนโดยไมท่ ันสงั เกต เวลำไมถ่ งึ เสีย้ ววินำทีจำกนั้น โครม...ปัง! สบิ ลอ้ พยำยำมหกั หลบแตไ่ มพ่ น้ ชนรถเกง๋ ทำงตรงเขำ้ อยำ่ งจงั หนำ� ซำ้� ท้ำยพว่ งก็สะบดั เปป๋ ัดมำยังรถอกี คนั ทจี่ อดน่งิ ไม่เคลือ่ นตัว “เฮ้ย...” แทนนทอี ุทำนล่นั ตกใจเมื่อเหน็ พว่ งทำ้ ยสิบลอ้ ปัดเข้ำมำหำ รถตนโดยไม่มที ำงเลี่ยง ภดู ลเหยยี บคนั เรง่ รถเคลอ่ื นตวั ...ถอยหลงั หลบอนั ตรำยพน้ แบบเฉยี ด ฉวิ โชคดที ีด่ ้ำนหลงั ไมม่ รี ถจอดตอ่ ทำ้ ยจงึ ทำ� ให้ไมเ่ กดิ เหตุถอยชนขนึ้ อกี เหตุกำรณท์ ้งั หมดเกิดข้นึ ภำยในเวลำไม่ก่ีวินำที แทนนทหี นั ขวบั คำดไมถ่ งึ เพอ่ื นจะมสี ตริ บั มอื อบุ ตั เิ หตไุ มค่ ำดฝนั ไดด้ ี เชน่ น้ี เพรำะแคจ่ อดนง่ิ ไมอ่ อกรถทนั ทตี อนเหน็ สญั ญำณไฟเขยี วกน็ บั วำ่ แปลก แล้ว นย่ี ังสำมำรถถอยหลังหลบทำ้ ยพว่ งทป่ี ดั มำได้รำวปำฏิหำรยิ ์ “ไอเ้ หย้ี ดิน...ทำ� ไดไ้ งวะเนยี่ ” “กม็ องเห็นอย่ดู ้วยกนั จะให้กูอธิบำยอะไรอีก” ภูดลพูดพลำงถอนใจยำว ผ่อนคลำยอำกำรตึงเครียดหลังผ่ำนพ้น เหตุรำ้ ยหวุดหวดิ นกั ฟตุ บอลหนมุ่ จอ้ งหนำ้ เพอื่ นเขมง็ เหน็ แววโลง่ อกในดวงตำนนั้ ควำม เข้ำใจค่อยบังเกดิ กำรจะรอดจำกอุบัติเหตุแบบน้ีไม่ได้มีดีแค่โชคช่วย สติมั่นคงแก้ไข 85

ส่ือสงั หรณ์ สถำนกำรณ์ทันท่วงที...แต่...ต้องมองเห็นภำพอนำคตล่วงหน้ำรอบด้ำน วำงแผนทำงหนีทีไล่อย่ำงฉลำดรอบคอบรัดกุม และไม่ตกใจลนลำนขณะ เผชญิ หนำ้ รบั มือเหตกุ ำรณจ์ รงิ พอเข้ำใจจึงเอย่ ปำกเบำๆ “เพรำะอย่ำงนใ้ี ช่มยั้ มงึ ถงึ ขอตำมกมู ำด้วย” “ไปโรงพยำบำลกนั เถอะ” ภดู ลบอกเรียบๆ ขณะหำเสน้ ทำงขับรถออกจำกสี่แยกทเ่ี กดิ อบุ ัตเิ หตุ ลกั ษณะท่ำทำงไม่เหมือนคนยนิ ดีท่ผี ำ่ นเร่อื งรำ้ ยมำหมำดๆ เลย ลำนจอดรถโรงพยำบำลกนั้ กลำงระหวำ่ งตวั ตกึ อำคำรกบั สนำมหญำ้ เขียวชอุ่ม สวนหย่อมดอกไม้สวยงำมให้คนป่วยออกมำพักผ่อนรับอำกำศ บรสิ ุทธ์ิ สองหนมุ่ ไมแ่ นใ่ จจะพบดจุ ดำวทน่ี ่ี พอลงจำกรถกม็ องหนำ้ กนั เปน็ เชงิ หำรือควรเรม่ิ เดินหำจำกจุดไหนก่อน “กูว่ำไม่ต้องไปไหนไกลหรอก” แทนนทีเอ่ยขึ้นเม่ือสำยตำกระทบร่ำงผู้หญิงก�ำลังน่ังพักผ่อนอยู่ใน ศำลำขำ้ งสวนหย่อม แน่ใจแทบจะทันทีวำ่ เปน็ คนทีต่ นตัง้ ใจมำหำ ภดู ลมองตำมสำยตำเพื่อนแลว้ ชะงกั ตวั จรงิ ดูสำวกว่ำในรูป แตท่ ี่น่ำ ประหลำดใจกว่ำน้ันคือผู้หญิงคนน้ีคล้ำยเด็กสำวในฝันท่ียืนเกำะเชือกก้ัน หน้ำตกึ โรงพยำบำลทีถ่ ล่ม ควำมเข้ำใจบงั เกิดรำงๆ จึงรุนหลังอีกฝำ่ ยเบำๆ “กจู ะรอในรถ มงึ เข้ำไปคยุ ตำมสบำยเลย” นักฟุตบอลหนุ่มถอนใจ รู้สึกขำแข็งก้ำวไม่ออก ให้เข้ำไปชำร์จแย่ง ลูกบอลจำกคู่ต่อสู้ทีมแข็งท่ีสุดยังง่ำยกว่ำเดินไปหำผู้หญิงร่ำงเล็กบอบบำง ในศำลำข้ำงหนำ้ เสยี อกี 86

ชลนิล เดก็ บ้ำนแสงเทียนมกั วำดภำพพอ่ แมใ่ นฝันเอำไว้แทบทกุ คน พ่อเปน็ วีรบรุ ษุ เขม้ แข็ง อบอ่นุ รักครอบครวั แม่ใจดี พดู จำไพเรำะมอี ้อมกอดคอย ปกปอ้ ง ซับน�้ำตำทกุ เวลำ แมต่ วั จรงิ ทนี่ งั่ ในศำลำมองเนนิ หญำ้ เขยี วชอมุ่ สหี นำ้ มรี อยหมน่ จำงๆ คล้ำยในหัวมเี รอ่ื งครุ่นคิดกงั วลมำกมำยยอ่ มไม่ใช่มำรดำในฝนั แทนนที ชำยหนมุ่ หยดุ ยนื นอกศำลำไมก่ กี่ ำ้ ว รสู้ กึ เหมอื นเผชญิ กำ� แพงทมี่ องไม่ เหน็ ไม่กล้ำกำ้ วต่อไปแตก่ ไ็ มก่ ลำ้ ถอยหลังกลบั ชั่วขณะลังเลใจ เธอก็หันกลับมำคล้ำยรู้สึกถึงสำยตำท่ีจับจ้องมอง ตนเอง ดวงตำหม่นฉำยรอยผงะตกใจ ก่อนตั้งสติได้ร่ำงกำยผ่อนคลำย รอย ย้ิมบำงๆ เปดิ ตอ้ นรบั พรอ้ มวำจำแรก “เขำ้ มำกอ่ นสิจ๊ะ” แทนนทีกลับแปลกใจเสียเอง ลักษณะแม่คล้ำยคำดเดำได้ว่ำเขำต้อง มำหำไมว่ นั ใดกว็ นั หนง่ึ อำจไมท่ นั เตรยี มตวั แตไ่ มถ่ งึ ขน้ั ประหลำดใจมำกมำย น่นั ท�ำใหก้ �ำแพงควำมประหมำ่ ถกู ทลำยงำ่ ยดำย กำ้ วขำเดนิ เขำ้ ศำลำ นง่ั ลงตรงหน้ำมำรดำโดยไมร่ คู้ วรเรมิ่ ตน้ สนทนำอยำ่ งไร “มำที่นี่ได้ยงั ไง” คนเปน็ มำรดำถำม “คนท่ีร้ำนบอกว่ำ...เอ่อ...คุณ...มำตรวจร่ำงกำยต้ังแต่เช้ำแล้วยังไม่ กลับ” ดวงตำของแม่ฉำยรอยย้ิม หยำดนำ้� ใสๆ เออ่ คลอตนื้ ตนั เขำ้ ใจ จะให้ ผชู้ ำยคนนเ้ี รียกตนเองวำ่ ‘แม่’ ทงั้ ทเ่ี พงิ่ พบกนั ครงั้ แรกไดอ้ ยำ่ งไร “แทนรู้ที่อยู่จำก ‘ลิ่วลม’ ผู้หญิงท่ีเคยมำหำแม่ใช่มั้ย” เธอต้องเป็น ฝำ่ ยเอย่ ปำกแสดงควำมสนทิ สนมก่อน “ครับ” วำจำตอบรับสัน้ ในใจกลับซมึ ซับค�ำวำ่ ‘แม’่ อย่ำงเงียบงัน “คดิ อย่เู หมอื นกันวำ่ เธอคงต้องไปหำแทน” ค�ำพูดน้ีแสดงชัด เหตุที่ไม่ประหลำดใจเกินคำดก็เพรำะลิ่วลมมำพบ 87

สอ่ื สังหรณ์ ดุจดำวก่อนแล้ว เม่ือไม่ได้รับค�ำตอบที่ต้องกำรจึงต้องน�ำช่ือท่ีอยู่มำบอก แทนนทแี นน่ อน เพอ่ื หวังใหช้ ่วยเหลอื “ผมไมไ่ ดม้ ำเพรำะหลิว...เออ่ ...ขอใหม้ ำชว่ ย...ถำมเรอื่ งอะไรน่ัน” ดุจดำวพยักหน้ำเขำ้ ใจ รอยย้ิมเศรำ้ ๆ เผยข้ึน “ง้ันที่มำนี่ แทนคงอยำกถำมแม่ว่ำทิ้งแทนท�ำไม...มีควำมสุขมำก ใช่มัย้ ทท่ี ้ิงลูกหนมี ำอย่ำงนั้น” ก้อนแข็งๆ จุกตนั ลำ� คอ ค�ำพดู หลดุ จำกปำกชำยหนุ่มยำกเย็น “เปล่ำ” วำจำข่มกลนั้ ควำมพลุง่ พลำ่ นในใจ “ผมแค่อยำกเหน็ หน้ำ... แม่...อยำกใหร้ ูว้ ่ำ...ผมทรำบวำ่ แมย่ ังมชี ีวติ อย”ู่ ต่อใหค้ �ำว่ำ ‘แม่’ หลดุ จำกปำกก็ยังมคี วำมร้สู ึกห่ำงเหินอยู่ในที “ถำ้ แทนมำกอ่ นหนำ้ นส้ี กั วนั แมค่ งอำยรสู้ กึ ผดิ ไมก่ ลำ้ พบหนำ้ ไมร่ จู้ ะ คยุ อะไรด้วย...” คำ� พดู พรอ้ มแววตำแปลกๆ ทำ� ใหค้ นฟงั ฉกุ ใจ เหลอื บเหน็ ซองสนี ำ�้ ตำล ท่ีใส่ผลกำรตรวจร่ำงกำย สังหรณไ์ ม่ดีปรำกฏรำงๆ “ผลตรวจร่ำงกำย...ปกต.ิ ..ดีใชม่ ัย้ ” ถำมดว้ ยใจหวังใหม้ นั เป็นเช่นนัน้ จรงิ ๆ ดจุ ดำวยม้ิ เตม็ ทคี่ ลำ้ ยจติ ใจเปดิ กวำ้ ง พรอ้ มยอมรบั ควำมจรงิ ตรงหนำ้ กำรได้เหน็ ลกู ชำยทีต่ นแอบเฝ้ำมองมำปรำกฏเหมือนฝนั ไมก่ ล่ำววำจำเสยี ด แทงเจบ็ ใจ คอ่ ยรูส้ กึ ว่ำโชคชะตำไม่เลวร้ำยเกินไปนกั “ตอนนีแ้ ม่มเี ร่อื งอยำกคุยกบั แทนเยอะเลย มีเวลำให้แม่มั้ย” “ครบั ” หลงั จำกนนั้ คอื บทสนทนำยดื ยำวระหวำ่ งสองแมล่ กู ชว่ งเวลำสน้ั ๆ จะ กลำยเป็นควำมทรงจ�ำอนั ยืดยำวในอนำคต ผู้ลอบติดตำมณครำมมำตำมเวลำนัดหมำย พบอำจำรย์หนุ่ม น่ังรอที่โต๊ะท�ำงำนจึงเข้ำมำวำงโทรศัพท์มือถือตรงหน้ำ เปิดระบบสนทนำ 88

ชลนิล แบบเห็นหน้ำ ชำยที่ปรำกฏในจออยู่ในควำมมืด เห็นเพียงเงำด�ำของรูปร่ำง โครง หนำ้ “ลกู นอ้ งผมบอกวำ่ คณุ มีเรอื่ งอยำกคยุ ด้วย” คนในเงำเร่มิ ต้นก่อน ณครำมผงกศีรษะเชิงทกั ทำย “ใช่...ผมถูกพวกคุณเฝ้ำดูมำจนเบ่ือแล้ว คิดว่ำควรเปิดโต๊ะเจรจำกัน สักที” “รใู้ ชม่ ัย้ วำ่ ทย่ี งั ไมม่ ีคำ� สงั่ ฆ่ำมำแทนคำ� สงั่ เฝำ้ ดตู ดิ ตำม เพรำะพวกเรำ เสียดำยควำมสำมำรถของคุณ” “ขอบคุณครับ แต่ผมก็รวู้ ำ่ ทคี่ ณุ ตดิ ตำมเฝ้ำดกู ห็ วังให้ผมเปน็ สะพำน เชอื่ มไปหำคนคนน้นั ” “ดอกเตอร์แอล...เป็นบุคคลส�ำคัญที่ทำงเรำต้องกำรตัว...ถ้ำคุณ สำมำรถบอกทอี่ ยใู่ หเ้ รำไปรบั ตวั เขำมำไดเ้ มอ่ื ไหร่ ทำงเรำรบั รองจะไมย่ งุ่ เกยี่ ว กบั คุณอีกตอ่ ไป” คำ� พดู ธรรมดำแฝงควำมหนกั แน่นแทนยนื ยนั สญั ญำ “ผมกอ็ ยำกใหพ้ วกคณุ เลกิ ยงุ่ เกยี่ ว ไมต่ อ้ งคอยมำเฝำ้ ดตู ดิ ตำมเหมอื น กัน แต่ผมไมร่ จู้ ริงๆ วำ่ ดอกเตอรแ์ อลของคุณซ่อนตวั อยไู่ หน” “ทำงเรำก็เช่ือเช่นนั้น คนฉลำดอย่ำงดอกเตอร์แอล ไม่มีทำงบอกท่ี ซ่อนกับใคร แม้กระทั่งคนที่เคยช่วยเหลือให้เขำเดินทำงกลับเมืองไทยโดย สวัสดิภำพอยำ่ งคุณ” ตอนเรยี นตำ่ งประเทศ ณครำมเคยชว่ ยคนไทยคนหนงึ่ ใหเ้ ดนิ ทำงกลบั ประเทศจริง หลังจำกนน้ั ก็โดนจบั ตำจำกคนอีกกลุ่มจนถงึ ตอนนี้ “แต.่ ..” ฝำ่ ยนั้นยงั มีค�ำพูดต่อมำ “ทำงเรำก็เช่อื วำ่ เขำไม่สำมำรถไว้ วำงใจขอควำมชว่ ยเหลอื จำกใคร โดยเฉพำะเรอ่ื งกำรเงิน...นอกจำกคุณ” ณครำมยม้ิ รับไม่ปฏิเสธ “ตอนนั้นผมคิดว่ำเขำเป็นคนไทยไกลบ้ำน เป็นพวกโรบินฮูดหนีเข้ำ 89

สอ่ื สงั หรณ์ เมอื งที่หมดตัว อยำกกลบั บำ้ นแตไ่ มม่ ีเงนิ คำ่ ตวั๋ เครื่องบนิ เลยชว่ ยไปเท่ำนนั้ เอง” คำ� บอกกล่ำวแฝงวำจำแกต้ ัวแนบเนยี น “แล้วเขำก็ยงั ติดต่อคณุ มำตลอด” นำ้� เสยี งบอกควำมเท่ำทัน “เขำตดิ ตอ่ ผมเอง ส่วนใหญก่ ็เร่อื งเงนิ อย่ำงที่คณุ รู้ ซ่งึ ผมก็ช่วยเทำ่ ท่ี ช่วยได้ เพรำะโดนทำงคุณตำมล่ำแบบน้ีเขำคงไม่มีทำงท�ำมำหำกินสะดวก แน่” “ทกุ ครงั้ ทต่ี ดิ ตอ่ มเี รอ่ื งแคข่ อเงนิ อยำ่ งเดยี ว ไมไ่ ดบ้ อกเหตผุ ลอะไรเลย หรือ...ท่ที ำ� ใหค้ ณุ ยังคอยซปั พอร์ตเขำจนถงึ ตอนน้”ี วำจำดกั อยำ่ งรทู้ นั ...ไมม่ ใี ครยอมใหเ้ งนิ ชว่ ยเหลอื คนแปลกหนำ้ บอ่ ยๆ โดยไม่รู้เหตุผลเบ้อื งหลงั แนน่ อน มุมปำกณครำมกระตกุ รอยยิม้ แปลก ดวงตำฉำยแวววบั “ครงั้ นเ้ี ขำบอก...” “บอกอะไร?” “เขำฝำกไอน้ ี่ใหค้ ณุ ” พูดจบก็หยิบเมมโมรีกำร์ดจำกล้ินชักยื่นให้ดูท่ีหน้ำจอ ก่อนคนเป็น ลกู นอ้ งจะมำรบั เอำไปเสยี บเชอื่ มตอ่ โทรศพั ท์ สง่ ขอ้ มลู ในนนั้ ไปใหค้ นปลำยทำง หลังกวำดตำดขู อ้ มูลครำ่ วๆ เสียงฝ่ำยตรงขำ้ มเข้มขึ้น “เขำบอกอะไรคุณอกี ” “ME โปรเจกต”์ ทนั ทที วี่ ำจำนหี้ ลดุ จำกปำกณครำม แววตำชำยในเงำเปลยี่ น สง่ ผลให้ ผ้เู ป็นลกู นอ้ งขยบั ตัวเตรียมพร้อม อำจำรย์หนุ่มไมแ่ สดงทำ่ ทีวติ กต่ออำกำรคกุ คำม ยงั พดู ต่อเรอื่ ยๆ “เขำบอกว่ำสำมค�ำนีเ้ ปน็ เคร่ืองรบั ประกันควำมปลอดภัย ไมอ่ ธบิ ำย อะไรมำกกว่ำนั้น เพรำะเชื่อว่ำบอกแค่นี้คุณคงจะรู้ว่ำควรปฏิบัติตัวกับผม ยงั ไง” 90

ชลนิล หๆึ เสยี งหัวเรำะดงั จำกร่ำงในเงำมดื “ดอกเตอรแ์ อลฉลำดสมเปน็ อจั ฉรยิ ะจรงิ ๆ เขำคงรวู้ ำ่ เมอื่ ทำงเรำเหน็ คุณหมดประโยชน์ ไม่สำมำรถเป็นสะพำนเช่ือมได้ต้องถูกสั่งเก็บแน่ๆ เลย ตอบแทนบญุ คุณดว้ ยกำรประกนั ควำมปลอดภยั ดว้ ยเจำ้ ส่ิงนี”้ ณครำมไมแ่ สดงท่ำทีวำ่ รู้จกั หรือถำมไถ่ ME โปรเจกต์คอื อะไร ดว้ ย ม่ันใจว่ำย่ิงตนรู้เรื่องรำวน้อยเท่ำใด เคร่ืองประกันควำมปลอดภัยยิ่งทรง ประสิทธิภำพมำกเทำ่ นั้น “เอำเถอะ ทำงเรำจะยกโทษ และลืมเรื่องที่คุณขัดขวำง ‘ภำรกิจ’ ครั้งน้ี และมนั จะเป็นแคค่ รง้ั เดยี วเท่ำน้นั หวงั วำ่ คุณคงไม่ท�ำตวั เปน็ อุปสรรค สร้ำงปัญหำใหอ้ งคก์ รและงำนของเรำอกี ” “ผมเป็นแค่อำจำรย์มหำวิทยำลัยธรรมดำ จะไปยุ่งเก่ียวสร้ำงปัญหำ อะไรให้พวกคณุ ได”้ คำ� พูดเรยี บๆ ไมแ่ สดงทั้งกำรถ่อมตวั หรอื เย้ยหยัน โทรศพั ทถ์ กู เกบ็ อกี คนในหอ้ งออกไปเงยี บๆ ปลอ่ ยใหณ้ ครำมอยลู่ ำ� พงั ท่ำมกลำงควำมเงียบและกลิ่นอำยกำรเจรจำที่ท้ิงคลื่นควำมกดดันบำงๆ เอำไว้ กำรเจรจำคร้ังนี้ประสบผลบำงส่วน ช่ือ ‘ME โปรเจกต์’ เป็นยันต์ คุ้มภัยช่ัวครำว ฝ่ำยนั้นไม่มีทำงเช่ือเด็ดขำดว่ำเขำจะรู้แค่ชื่อโปรเจกต์โดย ไมท่ รำบรำยละเอยี ดใดเลย ดงั นน้ั กำรสง่ เมมโมรกี ำรด์ บนั ทกึ ขอ้ มลู โปรเจกตบ์ ำงสว่ นยอ่ มเปน็ กำร ส�ำทับอีกที หำกณครำมเป็นอะไรไป ดอกเตอร์แอลจะปล่อยข้อมูลท้ังหมด ออกสูส่ ำธำรณะทันที นั่นเป็นส่ิงที่พวกมันกลัวที่สุด จนน่ำจะมีกำรประชุมใหญ่วำงแผนหำ วิธีจัดกำรกบั พวกเขำอีกที น่ันเท่ำกับเป็นกำรซื้อเวลำได้อีกช่วงหน่ึง ส�ำหรับกำรท�ำงำนเพ่ือให้ แผนกำรข้นั สดุ ทำ้ ยบรรลผุ ลสำ� เร็จ 91

สอ่ื สังหรณ์ ณครำมหวงั ว่ำตนเองจะปลอดภัยถงึ วนั น้นั ฟ้ำมดื ถนนสกู่ รงุ เทพฯ คลำคลำ่� ด้วยรถรำ โชเฟอร์ขำกลับเป็นภูดล ส่วนเจ้ำของรถน่ังเงียบๆ ทบทวนควำมคิด ระลึกถึงชว่ งเวลำทเี่ พิง่ ผ่ำนมำไมก่ ีช่ ่วั โมงก่อนอยำ่ งอบอุน่ ใจ หลังบทสนทนำอันยืดยำวท่ีโรงพยำบำล แม่ชวนเขำกับภูดลรับ ประทำนอำหำรเยน็ กอ่ นเดนิ ทำงกลบั กรงุ เทพฯ ภูดลท�ำตัวสนิทสนมคุ้นเคยกับมำรดำเพื่อนได้เร็ว เพรำะตนเองไม่มี ปมน้อยเน้อื ต่ำ� ใจใดๆ พดู คยุ รำวกบั รูจ้ ักกันมำนำน หนำ� ซ้�ำเล่ำเร่อื งรำวสว่ น ตัวสมัยเดก็ ให้ร้รู ำวกับจะบอกว่ำ...ชีวิตในบ้ำนแสงเทียนกไ็ ม่เลวร้ำยนักหนำ ควำมร้สู กึ ผดิ ทท่ี อดทิ้งลกู ชำยควรคลำยลงได้แล้ว หลงั จำกขบั รถมำชว่ั โมงกวำ่ เหน็ วำ่ เงยี บเกนิ ไปวศิ วกรหนมุ่ จงึ เอย่ ปำก คุยกับเพือ่ นร่วมทำง “มงึ จะไปชว่ ยงำนศพโคชตะวันพรุ่งน้ีเลยใช่มัย้ ” “ออื ...ไม่ไดอ้ ยงู่ ำนสวดตง้ั สองคนื เปน็ หว่ งแมอ่ ัมเหมอื นกนั ” “เขำมลี กู ๆ คอยดแู ลอยแู่ ลว้ นำ่ ...อกี อยำ่ งตอนนมี้ งึ กเ็ พง่ิ เจอแมต่ วั จรงิ เขำน่ำจะเข้ำใจ” แทนนทนี ิ่งไมต่ อบวำจำ คนเปน็ เพ่อื นพยำยำมหำทำงกระตนุ้ ชวนคุย ตอ่ “แมข่ องมงึ ยังดสู ำวอยนู่ ะ ไม่นำ่ เชอื่ วำ่ มลี ูกโตเปน็ หนุม่ ตงั้ สองคน” เขำหมำยถงึ แทนนที และ ‘นอ้ งดวิ ’ ลกู ชำยอกี คนทกี่ ำ� ลงั เปน็ นกั ศกึ ษำ แพทยป์ ีสอง “ตอนเขำมกี อู ำยยุ งั ไมถ่ งึ สบิ เจด็ เลยมงั้ ” นำ�้ เสยี งทพ่ี ดู แฝงควำมเขำ้ ใจ ไมม่ รี ่องรอยเจ็บช้�ำ “เพรำะอย่ำงน้ัน กว่ำจะยอมแต่งงำนจริงๆ ก็อีกต้ังหลำยปี...มึงกับ 92

ชลนลิ น้องชำยเลยอำยหุ ำ่ งกันเกอื บสิบปี” “ถ้ำสำมีเขำยงั ไม่ตำย ชวี ิตน่ำจะมีควำมสุขกวำ่ น้ีนะ” แทนนทีเปรย “แหมลูกชำยคนนงึ เปน็ ถงึ นักฟตุ บอลคำ่ ตวั แพง อกี คนกเ็ ปน็ ว่ำที่คณุ หมอ...กวู ำ่ แค่น้เี ขำกม็ คี วำมสุขมำกแล้ว” แทนนทอี มยิม้ ทวำ่ แววตำยงั มีรอยหมน่ จำงๆ “เออ...ขอบใจนะทีม่ ำด้วยกนั วนั น”ี้ “เรื่องเล็กน้อยน่ำ ไม่ต้องมำขอบใจหรอก ก่อนกลับมำน่ีแม่เขำยัง ฝำกฝังให้กูคอยดูแลมึงเลย...เพรำะฉะนั้นอย่ำหือกับพี่นะไอ้น้อง” คนขับ สพั ยอก แทนนทยี ้ิมนอ้ ยๆ พูดดว้ ยน้ำ� เสียงจริงจงั กว่ำเดมิ “กูพูดจรงิ ...ขอบใจทม่ี ำด้วยกัน ไมง่ ัน้ วันนกี้ ูคงไมไ่ ด้เจอแม่หรอก” ดวงตำภูดลฉำยรอยยิ้มในควำมมดื “ส�ำหรับพวกเรำไม่ต้องมำขอบอกขอบใจอะไรกันแล้ว...อย่ำลืมสิ แกง๊ เดก็ เดนตำยนะ่ มหี น้ำทต่ี อ้ งช่วยเหลอื กันและกัน” “เออก็จริง...กูแค่ย้อนมำคิดดู ถ้ำมำคนเดียวคงไม่รอดจำกอุบัติเหตุ ตรงสแี่ ยกนนั่ แนๆ่ นำ่ จะโดนสบิ ลอ้ ชนเขำ้ เตม็ ๆ ตอ่ ใหไ้ มต่ ำยคงเจบ็ หนกั ไมม่ ี โอกำสเจอแม่วันนี้ ไม่มีโอกำสลงแข่งรอบปิดฤดูกำล...แล้วไม่รู้ว่ำต่อไปจะ รวบรวมควำมกล้ำมำเจอเขำได้อีกเม่ือไหร”่ “เร่ืองมนั ผ่ำนไปแล้วนำ่ ตอนนม้ี งึ กับแมก่ เ็ จอกันแล้ว ตอ่ ไปมงึ กด็ ีกบั เขำให้มำกๆ แลว้ กัน” “เออ” รบั ปำกหนกั แน่น แววตำฉำยรอยกงั วลจำงๆ ภดู ลลอบถอนใจเบำๆ เชอื่ วำ่ เหตกุ ำรณห์ ลงั จำกนคี้ งไมเ่ หมอื นควำมฝนั เมื่อคืนอกี แล้ว ภำพอนำคตทภ่ี ูดลฝนั เหน็ เม่ือคืน มนั รำ้ ยกำจ เจ็บปวดมำกกว่ำแทน นทีคำดคดิ มำกมำยนกั 93