ไม่สิ้น...สุดรัก

๑ “ชวี ติ ของตวั ประกนั คอื สงิ่ สำ� คญั ทส่ี ดุ ทกุ คนตอ้ งตระหนกั ถงึ จดุ นี้ เพราะฉะน้ันอย่าวู่วาม” เสียงสั่งการของนายต�ำรวจหัวหน้าชุดปฏิบัติการ พเิ ศษทก่ี ลา่ วกบั ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชาดงั ขนึ้ ทา่ มกลางความเงยี บสงดั ยามคำ่� คนื ของชายแดนอนั รายลอ้ มไปดว้ ยกลมุ่ ผกู้ อ่ การรา้ ย ซงึ่ มเี หตกุ ารณไ์ มค่ าดฝนั เกิดขึ้นได้ทกุ เมอื่ และคืนน้เี ป็นอกี หนง่ึ คืนทีเ่ จ้าหน้าที่ต้องท�ำงานอย่างหนัก ในการปดิ ล้อมจบั กมุ ผ้กู ่อการร้ายทหี่ นเี ข้าไปซอ่ นตวั ในโรงแรม พวกมนั จบั พนกั งานและแขกที่เข้าพักเป็นตวั ประกนั ต่อรองกับเจ้าหน้าท่ี เพื่อให้ปฏิบัติการช่วยเหลือตัวประกันในคร้ังน้ีเป็นไปอย่างถูกต้อง ตามยุทธวิธีและมีประสิทธิภาพมากที่สุด ต้องอาศัยนักรบฝีมือดีท่ีช่�ำชอง การรบทง้ั สามมิติ น่ันคอื ทางบก ทางอากาศ และทางนำ�้ เป็นชุดหน้าเข้าไป คลค่ี ลายสถานการณ์ เสยี งเฮลคิ อปเตอรท์ เี่ รม่ิ ทรงตวั เสถยี รอยกู่ ลางอากาศ กอปรกบั เชอื กเสน้ หนาทถี่ กู ปลอ่ ยลงจากเครอื่ งเปน็ สญั ญาณใหน้ กั รบหา้ นาย ในชดุ พรางตวั เตรียมความพร้อม ทั้งห้าแทก็ มอื กนั ก่อนจะแยกเป็นสองทีม แล้วปีนออกไปยืนบนฐานจอดเฮลิคอปเตอร์ท้ังสองฝั่ง ก่อนเร่ิมโรยตัวลง

8 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก บนดาดฟ้าของอาคาร ชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่ห้านายในชุดพร้อมรบและอาวุธครบมือ พยกั หนา้ ใหก้ นั กอ่ นจะเคลอื่ นทล่ี งบนั ไดหนไี ฟ แยกเปน็ สองทมี เพอ่ื คน้ หา พกิ ดั ของผกู้ อ่ การรา้ ยทงั้ หมดทอี่ ยใู่ นตกึ รวมถงึ จดุ ทต่ี วั ประกนั ถกู ควบคมุ ตัวอยู่ “เฮ้ย!” ตุ้บ! เสียงร้องของผู้ไม่ปรารถนาดีตรงมุมบันไดถูกสกัดด้วยมีดพกปลาย แหลมของหัวหน้าชุดรบพิเศษที่ปาเข้าจุดส�ำคัญอย่างแม่นย�ำ ส่งผลให้ชาย คนดังกล่าวแน่น่ิงหงายหลังลงกับพื้น ซ่ึงเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ทีมรบ พเิ ศษอกี นายจดั การกบั ผกู้ อ่ การรา้ ยทซี่ อ่ นอยตู่ รงมมุ เสาอกี ฝง่ั ดว้ ยมอื เปลา่ เมื่อจัดการกับผู้ก่อการร้ายที่ดูต้นทางเรียบร้อยแล้ว นักรบท้ังห้าจึง มารวมตวั กนั อกี ครง้ั กอ่ นมงุ่ ตรงไปยงั บรเิ วณหอ้ งจดั เลยี้ งขนาดเลก็ ทค่ี าดวา่ ตวั ประกันถกู นำ� ไปรวมไว้ทีน่ ั่น “ตวั ประกันผู้หญงิ สิบสอง ผู้ชายสบิ ห้า เดก็ ห้า ส่วนพวกมนั มีแปด อาวุธครบมือ” หน่ึงในห้านักรบที่สามารถมองผ่านร่องผ้าม่านท�ำปาก ขมบุ ขมบิ ใหส้ ญั ญาณแกท่ มี อกี สนี่ กั รบพยกั หนา้ รบั กอ่ นทผ่ี เู้ ปน็ หวั หนา้ ชดุ จะส่งสัญญาณมือให้ทีมงานของตนสองนายอ้อมไปทางระเบียงด้านหลัง เพอื่ หาจงั หวะปนี หนา้ ตา่ งเขา้ ไปดา้ นใน ขณะไดย้ นิ เสยี งผกู้ อ่ การรา้ ยดงั มาวา่ “ปลอ่ ยตวั พน่ี อ้ งของเรา แลว้ เราจะปลอ่ ยตวั ประกนั ” ชายทนี่ า่ จะเปน็ หัวหน้ากลุ่มก�ำลังเจรจาต่อรองกับทางการผ่านระบบเชื่อมต่อแบบไร้สาย เรื่องให้ปล่อยตัวผู้ก่อการร้ายที่ทางการเพ่ิงจับกุมได้เม่ือหลายวันก่อนโดย แลกกบั ชวี ิตของตัวประกนั “อ้อ เตรยี มรถสามคัน ปืนสามสิบกระบอก เงนิ สดอกี สบิ ล้านบาท” ชายคนเดิมว่าต่อพลางใช้ปลายกระบอกปืนในมือดันคางเด็กชายวัยไม่เกิน หา้ ขวบทนี่ งั่ ตวั สน่ั อยกู่ บั พนื้ เยอื้ งไปขา้ งๆ เลก็ นอ้ ยมสี ภุ าพสตรกี ำ� ลงั สะอนื้

เ ม ญ า ณี l 9 ไห้ พร้อมกับพยายามเอ้ือมมือไขว่คว้าหาเด็กชายตลอดเวลา เธอเองก็ถูก ปลายกระบอกปืนในมอื ผู้ก่อการร้ายอีกคนจ่อศรี ษะอยู่เช่นกัน “พี่ ติดตอ่ ไอ้จ้อยไม่ได้เลย” หนงึ่ ในผู้การรา้ ยตะโกนรายงานหวั หน้า หลังจากพยายามติดต่อทีมงานท่ีเฝ้าระวังอยู่รอบนอกหลายต่อหลายครั้ง ทว่าไร้ซึง่ สัญญาณตอบรับ ใบหน้าถมึงทึงเงยข้ึนมองตามเสียงก่อนจะกดตัดสายที่ยังเจรจาค้าง ไว้ แล้วร้องถาม “ไอ้พุฒิ ไอ้สันล่ะ!” “ตดิ ตอ่ ไมไ่ ดเ้ หมอื นกนั พพี่ ล” ชายรปู รา่ งผอมอกี คนทพ่ี ยายามตดิ ตอ่ ทีมทีร่ บั หน้าทีเ่ ดยี วกันกับชายนามว่าจ้อยตะโกนตอบ “ระย�ำเอ๊ย!” ชายวยั กลางคนที่ถกู เรียกว่าพลกระแทกลมหายใจแล้ว สบถเสียงดังลน่ั จากน้ันออกค�ำสั่งกับลกู น้องทอ่ี ยู่ในห้อง “เชอื ดไก่ให้ลงิ ดู เลอื กของเล่นออกมาให้กูเคาะสนิมสกั เกม!” ผู้ก่อการร้ายพยักหน้าให้กัน พร้อมยมิ้ มุมปาก ก่อนท่หี น่งึ ในนน้ั จะ ลากแขนผู้หญงิ คนท่อี ยู่ใกล้พลมากทส่ี ดุ ออกไปกลางห้อง “แม!่ ” เดก็ ชายทถี่ กู พลกดบา่ ตรงึ ไวก้ บั ทร่ี อ้ งเรยี กผเู้ ปน็ มารดา กอ่ น จะปล่อยโฮเสียงดังล่ัน “ไมต่ อ้ งรอ้ งๆ” พลยอ่ ตวั เอย่ กบั เดก็ ชาย กอ่ นจะใชอ้ งุ้ มอื ลอ็ กคางเลก็ ให้เงยข้ึนสบตา “เป็นลูกผู้ชายจะเสียน้ำ� ตาง่ายๆ ไม่ได้ อย่าหาว่าฉันใจร้าย เลยนะ ถ้าคิดจะโกรธจะเกลียดใครสักคนก็ให้เกลียดไอ้พวกท่ีอยู่ข้างนอก โน่นทเี่ ล่นผิดกตกิ าก่อน” “ลกู ...อย่าท�ำลูกฉนั !” หญงิ สาวท่ีถูกลากตัวแยกออกไปไว้กลางห้อง หวดี ร้องเสียงสะอกึ สะอน้ื “กูเกลียดเสียงดังว่ะ” พลว่า ก่อนจะลุกพรวดเดินไปหาหญิงสาว เจ้าของเสยี งดงั รบกวนใจอย่างรวดเรว็ จากนนั้ ยกปืนขึ้นตงั้ ท่าจะล่ันไก ทว่า...

10 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก ฉกึ ! มีดปลายแหลมพุ่งเข้าไปปักตรงข้อมือขวาของพลอย่างพอดิบพอดี ราวกบั มันมีชีวิต ก่อนแสงไฟทุกดวงในห้องจะดบั ลง ผลวั ะ! เสยี งเปดิ ประตหู อ้ งดงั ขน้ึ ทา่ มกลางความมดื มดิ พรอ้ มๆ กบั เสยี งร้อง “เฮ้ย!” “โอ๊ย!” “ปล่อย!” เวลาเพียงไม่ก่ีนาทแี ต่ให้ความรู้สึกว่าแสนยาวนานสิ้นสุดลง ก่อนที่ หน่งึ ในคณะผู้มาใหม่จะกรอกเสียงรายงานผลใส่วทิ ยสุ ือ่ สาร “เคลยี ร์” เมื่อแสงสว่างหวนกลับมาอีกคร้ัง ก็พบว่ากลุ่มผู้ก่อการร้ายถูกสวม กญุ แจมอื กญุ แจเทา้ และถกู กดตรงึ ลงนอนควำ่� หนา้ อยกู่ บั พนื้ บางรา่ งยงั พอ มสี ติหลงเหลอื อยู่บ้าง ทว่าบางร่างนน้ั ไร้ซ่งึ สตสิ มประดี เจ้าหน้าที่ฝ่ายสนับสนุนท่ีเตรียมพร้อมอยู่ด้านนอกหลายทีมรีบ เคลื่อนย้ายตัวประกัน และจัดการกับร่างผู้ก่อการร้ายท่ีถูกปราบอย่าง ราบคาบและแยบยลด้วยอาวธุ แบบไร้เสยี ง ในขณะที่เจ้าหน้าที่เคลื่อนย้ายร่างของพลเป็นรายสุดท้าย เสียง สญั ญาณบางอย่างทแี่ นบสนทิ อยู่กบั ร่างท้วมกเ็ ริม่ ดงั ชัดขึ้นทลี ะนิด ติก๊ ติ๊ก ตก๊ิ ... “เฮ้ย!” หนงึ่ ในนกั รบชุดแรกร้อง ก่อนจะพุ่งเข้าไปฉีกเส้อื คลุมทีพ่ ล สวมอยู่ออกด้วยอย่างรวดเรว็ “ระเบดิ !” เจา้ หนา้ ทที่ อ่ี ยใู่ นบรเิ วณนนั้ ชะงกั กกึ รอ้ นรนกบั สงิ่ ทไี่ ดร้ บั ฟงั พวกเขา ไม่อาจปฏิบัติหน้าท่ีต่อได้ เน่ืองจากตกอยู่ในภาวะแข้งขาไร้เร่ียวแรง กะทนั หนั ทกุ ชวี ติ ลนุ้ ระทกึ สายตาจบั จอ้ งไปยงั หวั หนา้ ชดุ ปฏบิ ตั กิ ารพเิ ศษ ท่ีเข้ามาเป็นทีมแรก ชายหนุ่มก�ำลังใช้สมาธิจดจ่อกับสิ่งแปลกปลอม

เ ม ญ า ณี l 11 ที่ติดอยู่กับร่างพลตาไม่กะพริบ ก่อนจะหมุนมีดพกปลายแหลมในมือตัด สายสญั ญาณอย่างชำ่� ชองและแม่นย�ำ “เฮอ้ ...” เสยี งผอ่ นลมหายใจโลง่ อกดงั ขน้ึ อยา่ งพรอ้ มเพรยี ง เมอื่ เหน็ ชายหนุ่มผู้เป็นความหวังเดียวปลดสายแล้วน�ำเจ้าส่ิงแปลกปลอมดังกล่าว ออกไปจากบริเวณนั้นได้ทันเวลา “ยังไวเหมือนเดิมเลยนะพ่ีเดช” เสียงของหน่ึงนักรบในทีมเอ่ยกับ หัวหน้าของตนดังขึ้น ขณะที่ท้ังหมดน่ังอยู่ในเฮลิคอปเตอร์เพื่อเดินทาง กลับหน่วย “นน่ั สพิ เ่ี กา้ ผมเหน็ พเี่ ดชมองปราดเดยี วกต็ ดั ถกู เสน้ ” รอ้ ยตำ� รวจโท มนัสวิน หรือผู้หมวดวิน พยักหน้าเห็นด้วยกับร้อยต�ำรวจเอกพศิน หรือ ผู้กองเก้า พร้อมท้ังยกไม้ยกมือท�ำท่าเลียนแบบการตัดวงจรระเบิดของ หัวหน้าทมี “วงจรง่ายๆ น่ะ” พันต�ำรวจตรีดนุเดชผู้เป็นหัวหน้าทีมย้ิมมุมปาก น้อยๆ “รบแบบใชม้ ดี กบั มอื เปลา่ แบบนก้ี ส็ นกุ ดนี ะครบั ” ดาบตำ� รวจชาตชิ าย ผู้ท่นี ัง่ อยู่อีกฝั่งเอ่ย “เหตกุ ารณ์วันนี้ทำ� ให้ผมรู้ว่าการฝึกหนกั หลายหลักสตู รทีผ่ ่านมามัน มีค่าแค่ไหนในการรบจริง” จ่าสิบต�ำรวจปราการน้องใหม่ในทีมกล่าวด้วย นำ้� เสยี งจรงิ จงั พนั ตำ� รวจตรดี นเุ ดชเออื้ มมอื ไปตบบา่ ลกู ทมี กอ่ นกลา่ ว “ทกุ หลกั สตู ร ทกุ ทฤษฎี มีความหมายท้ังหมด เรียนรู้ จดจำ� แล้วนำ� มาประยกุ ต์ใช้ด้วย ความเข้าใจ” “ครบั !” ปราการขานรบั เสียงดงั ล่นั ดนุเดช พศิน มนัสวิน และชาติชายสะดุ้งจนไหล่กระเพื่อมด้วย ไม่คดิ ว่าหนุ่มรุ่นน้องจะตะเบ็งเสยี งตอบรบั ชดั ถ้อยชดั คำ� ถงึ เพยี งนี้

12 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก “โห จา่ ตะเบง็ ดงั ขนาดนี้ คา้ งคาว นกฮกู ตกใจบนิ หลงฝงู หมดแลว้ มงั้ ” มนสั วินว่ากลวั้ หัวเราะ “โธ่...หมวด ก็เพ่ิงรบเสร็จหมาดๆ ผมเลยยังฮึกเหิมอยู่” ปราการ ตอบพร้อมกบั เกาท้ายทอยแก้เก้อ “ถงึ หนว่ ยแลว้ แยกยา้ ยกนั ไปพกั เถอะ” ดนเุ ดชเอย่ กบั ลกู ทมี กอ่ นจะ เดนิ นำ� ทุกคนลงจากเฮลิคอปเตอร์ หลงั จากสง่ั ความกบั ทมี งานทงั้ สอี่ กี สองสามประโยค ชายหนมุ่ จงึ แยก ไปข้ึนรถยุโรปของตนท่ีจอดอยู่ในลานจอดรถเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้านพักที่ตั้ง อยู่ในบริเวณหน่วยงานทส่ี งั กดั อยู่ ดนุเดชกดระบบเชื่อมต่อไร้สายภายในรถคันหรูกับเคร่ืองมือสื่อสาร ของตนแล้วต่อสายไปถึงเพื่อนสนิทท่ีประจ�ำการอยู่อีกจังหวัดเพื่อนัดหมาย การเดินทางในวนั รุ่งขึ้น “โห ไอเ้ ดชครบั นม่ี นั กโ่ี มงกยี่ ามแลว้ ” ปลายสายตอ่ วา่ ทนั ทที รี่ บั สาย ดนเุ ดชเหลอื บมองเวลาบนหนา้ จอเครอื่ งยนตภ์ ายในรถเลก็ นอ้ ยกอ่ น ตอบ “เทย่ี งคนื บ้านแกไม่มนี าฬิกาหรอื ไง” ปลายสายถอนหายใจยาว ก่อนจะต่อความ “โทร. มาเวลาน้ีเพื่อ กวน?” ผถู้ กู กลา่ วหาหวั เราะในลำ� คอแลว้ วา่ ตอ่ “เออ ขอโทษที พอดเี พง่ิ เสรจ็ ภารกจิ พรุ่งน้ีแกจะไปถงึ ประมาณกีโ่ มงวะ” “อ้าว ไปบู๊ที่ไหนมา น่ีฉันก็เพ่ิงโยนชุดเปื้อนโคลนลงถังไปเมื่อกี้ เหมอื นกนั โหดสดุ วะ่ คนื นี้ วา่ จะไปเลา่ ใหฟ้ งั วนั พรงุ่ นอ้ี ยู่ นดี่ ทู า่ ไอภ้ มู กิ ค็ งจะ งานเข้าอยู่เหมือนกัน โทร. หาสองรอบแล้วไม่มีสัญญาณตอบรับ” พันตรี นทธี ชั ช์ว่า “ฮอตกวา่ พวกเราสามคนคงไมม่ อี กี แลว้ ” ดนเุ ดชตอบกอ่ นจะถามยำ�้ “ตกลงแกจะไปถงึ งานเล้ียงรุ่นกีโ่ มง” “คงบ่ายแก่ๆ ว่ะ ขอนอนให้เต็มอ่ิมก่อน” นทธี ชั ช์ตอบ

เ ม ญ า ณี l 13 “โอเค จะได้กะเวลาถกู เจอกนั พรุ่งนี้” ดนุเดชกล่าวก่อนจะกดวาง สาย จากนน้ั จงึ เลยี้ วรถเข้าไปจอดยงั บ้านพกั หลงั ที่ต้งั อยู่ตรงมุมด้านในสดุ ของซอย งานเล้ียงรุ่นนักเรียนเตรียมทหารของดนุเดชปีนี้จัดข้ึนท่ีหัวหิน ชาย หนุ่มเดินทางมาถึงสถานท่ีจัดงานพร้อมกับนทีธัชช์ หลังจากลงทะเบียนรับ กญุ แจหอ้ งพกั เรยี บรอ้ ยแลว้ ทงั้ สองจงึ เดนิ ไปสมทบกบั ชนมภ์ มู ทิ เ่ี ดนิ รบั ลม อยบู่ รเิ วณชายหาด เมอ่ื สมควรแกเ่ วลาหนง่ึ นายตำ� รวจและสองนายทหารจงึ พากนั เขา้ ไปยงั หอ้ งจดั เลยี้ งทม่ี เี พอื่ นๆ รว่ มรนุ่ นงั่ สรวลเสเฮฮากนั พรอ้ มหนา้ “ฉนั ว่า...มนั แปลกๆ ว่ะ” พนั ตรีวชิ ิต ผู้ทม่ี ีบตุ รสาวนง่ั อยู่บนตักเอ่ย ขึ้นอย่างไม่มปี ี่มขี ลุ่ย “อะไรวะ” พันตรีขจร ผู้ทม่ี ภี รรยาสาวสวยในอ้อมแขนเลกิ ค้ิวถาม “กไ็ อ้ภูมิ ไอ้นที ไอ้เดช น่ะสิ พวกมันสามคนโพรไฟล์ดที ส่ี ดุ ในรุ่น แต่ท�ำไมยังไม่มเี มีย พวกแกลองคดิ หาเหตุผลดูส”ิ วิชติ ว่า “ก็ฉันไม่อยากมี” ชนม์ภูมริ ้องขัด “มแี ลว้ ไมไ่ ดด้ ง่ั ใจ สไู้ มม่ ดี กี วา่ ” ดนเุ ดชสา่ ยหนา้ นอ้ ยๆ ชกั เบอ่ื เตม็ ทน ทจ่ี ะต้องมานัง่ ตอบค�ำถามเร่ืองคนข้างกายกับเพื่อนๆ ทุกปี “เออ ไม่มเี มียแล้วทำ� ไม” นทธี ัชช์ถามกลับ “ก.็ ..พวกแกสามคนจะกนิ กนั เองไง” วชิ ติ ตอบแลว้ ระเบดิ เสยี งหวั เราะ ดังลัน่ โดยมลี ูกคู่รบั มุกกนั ท้งั ห้อง ชนมภ์ มู ิ นทธี ชั ช์ และดนเุ ดชกลอกตามองเพดาน กอ่ นจะผดุ ลกุ แลว้ ง้างมอื ข้างขวาข้ึนพร้อมกนั ทว่า... “อยา่ นะเวย้ ลกู สาวฉนั มองอย”ู่ วชิ ติ ยกั คว้ิ แลว้ ยกตวั บตุ รสาวขน้ึ ยนื บนตกั เพอ่ื สร้างเกราะกำ� บงั “ฉันว่าแกสามคนยังไม่เจอเน้ือคู่มากกว่า” พันตรีกฤตเดินเข้ามา

14 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก กดบ่าของชายโสดทัง้ สามให้นง่ั ลงทเ่ี ดมิ แล้ววเิ คราะห์เหตผุ ลไปพลางๆ ชนมภ์ มู ิ นทธี ชั ช์ และดนเุ ดชกลอกตามองเพดานเปน็ รอบทสี่ อง แลว้ เอยี้ วตัวกลบั ไปมองคนด้านหลงั อย่างพร้อมเพรียงกัน พนั ตรกี ฤตหวั เราะในลำ� คอ กอ่ นเดนิ ไปโอบไหลส่ าวคนรกั พากลบั มา ร่วมวงสนทนาด้วย “เม่ือก่อนฉันก็ไม่เช่ือ แต่เมื่อห้าเดือนก่อนฉันพาพ่อกับแม่มาเท่ียว หัวหนิ แล้วก็พกั ท่โี รงแรมนี้แหละ ไม่รู้ว่าแม่ฉันไปรู้มาจากไหนว่าเทวรปู ข้าง โรงแรมนี้ศักด์ิสิทธิ์ใครขออะไรก็ได้ วันน้ันแม่เลยพาฉันไปจุดธูปแล้วให้ ฉันพูดตาม ฉันคงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าแม่น�ำฉันขอพรเรื่องอะไร เพราะ หลงั จากนน้ั อกี สองวนั ฉนั กเ็ จอกบั สาวนอ้ ยของฉนั นแี่ หละ” กฤตเลา่ พรอ้ มกบั กดปลายจมูกลงกับขมบั สาวคนรักอย่างอ่อนโยน ได้รับเสยี งโห่จากเพือ่ นๆ มาเป็นรางวัลทห่ี วานไม่ดูเวล่ำ� เวลา “ฉนั ดใี จกบั แกดว้ ยนะไอก้ ฤต แตฉ่ นั สงสารสาวนอ้ ยของแกจงั เลยวะ่ ไม่น่าหลงกลแกเลยจรงิ ๆ” นทธี ัชช์ว่า “อ้าว ไอ้น่ี” กฤตแหว ก่อนจะกวาดสายตาหาแนวร่วมแล้วเอ่ยต่อ “ง้นั มาพสิ จู น์กนั แกสามคนกล้าหรอื เปล่า” “พิสูจน์ว่า” ชนม์ภูมเิ ลิกค้วิ ถาม “ไปขอเนอ้ื คู่กนั ” ขจรตอบแทน “ไร้สาระ” ดนเุ ดชแบะปาก “ไมต่ อ้ งทำ� หนา้ ดขุ ม่ เลยไอภ้ มู ิ ไอเ้ ดช อยา่ ปอ๊ ด กลา้ ๆ หนอ่ ย” วชิ ติ ยักคิว้ แล้วท้าเสยี งระร่นื “เล่นอะไรกันวะ” นทีธชั ช์เกาท้ายทอย “ก็เล่นไง แล้วก็อยากพิสูจน์ด้วยว่าเทวรูปที่ไอ้กฤตเล่าสามารถดึง เนอื้ คู่ได้จริงหรอื เปล่า” ขจรเอ่ยต่อ “ว่าไง กล้าๆ หน่อยสิวะ” กฤตคะยนั้ คะยอ ชนม์ภูมิ นทีธชั ช์ และดนเุ ดชสบตากนั เป็นเชงิ ถาม ก่อนนทีธัชช์จะ

เ ม ญ า ณี l 15 เป็นผู้ตดั สนิ ใจ “เออๆๆๆ พสิ ูจน์กพ็ สิ ูจน์ จะได้จบๆ สักที หวิ แล้วโว้ย” วชิ ติ ขจร และกฤตแทก็ มอื กนั กอ่ นทจี่ ะดนั หลงั สามหนมุ่ โสดพาไป ขอพรยังเทวรูปศกั ดิ์สทิ ธิท์ ี่ประดิษฐานอยู่ด้านข้างโรงแรมได้ส�ำเร็จ “พวกแกสามคนพูดตามฉันนะ” กฤตว่า หลังจากจุดธูปให้ชนม์ภูมิ นทธี ัชช์ และดนุเดชถือและกดบ่าให้น่งั ท่าเทพบตุ รเรียบร้อยแล้ว “จะทำ� อะไรก็ทำ� สกั ทีเถอะไอ้กฤต” ชนม์ภมู ิกระแทกลมหายใจ “กระผม แล้วเอ่ยชือ่ ตวั เอง” พนั ตรีกฤตส่งั “กระผม ชนม์ภมู ิ ปารวตั ร” “กระผม นทธี ชั ช์ ลกั ษมเี มธี” “กระผม ดนุเดช สรุ สั โกศล” สามหนมุ่ โสดเอย่ ชอ่ื ตนเองเสยี งดงั ฟงั ชดั ขจร วชิ ติ และกฤตยกยม้ิ ที่มมุ ปากน้อยๆ ก่อนกฤตจะเริม่ น�ำขอพรต่อ “ไมว่ า่ เนอ้ื คขู่ องกระผมจะอยแู่ หง่ ใด ขอใหม้ เี หตเุ ปน็ ใจใหเ้ ราสองคน ได้พบและได้ใช้ชีวติ คู่ร่วมกนั ในเรว็ วนั นด้ี ้วยเถดิ ” เสยี งทมุ้ ประสานขอพรอยา่ งพรอ้ มเพรยี งกนั ฉบั พลนั ดวงตะวนั ทที่ อ ประกายแสงเจิดจ้ากลับมืดคร้ึมลงกะทันหันด้วยเงาของเมฆก้อนยักษ์ท่ี เคล่ือนมาทาบทับในเวลาน้ันพอดี พร้อมกับแรงลมกระโชกพัดโมไบล์ที่ รอบเทวสถานอนั เปน็ ทปี่ ระดษิ ฐานของเทวรปู ดงั กอ้ งกงั วาน ซงึ่ นนั่ ไมน่ บั รวม กระแสลมทพี่ ดั ตอ้ งกายชนมภ์ มู ิ นทธี ชั ช์ และดนเุ ดช จนสองนายทหารและ หนงึ่ นายต�ำรวจหนุ่มขนลกุ ชนั พร้อมกันโดยไม่ทราบสาเหตุ

๒ รถยุโรปสีนำ้� เงนิ เคลือ่ นท่อี อกจากหัวหินตัง้ แต่เช้าตรู่ มุ่งหน้าเข้า สกู่ รงุ เทพฯ เจา้ ของรถคนั หรเู ปดิ เพลงคนั ทรที ขี่ บั รอ้ งโดยศลิ ปนิ ชาวตา่ งชาติ ผู้โด่งดงั Country roads, take me home To the place I belong West Virginia, mountain mama Take me home, country road๑ ดนุเดชเคาะปลายนิ้วลงบนพวงมาลัย แล้วฮัมเพลงคลอไปด้วย พลางๆ ระหว่างรถติด ดวงตาคู่คมใต้แว่นกันแดดทรงคลาสสิกทอดมอง ยวดยานพาหนะที่จอดต่อแถวกันเรียงรายเพ่ือรอสัญญาณไฟที่เร่ิมนับ ๑ เพลง “Take Me Home, Country Roads” ศิลปิน จอห์น เดนเวอร์

เ ม ญ า ณี l 17 ถอยหลงั “ถึงสักที” ชายหนุ่มยกยิ้มน้อยๆ ยามเปิดไฟเลี้ยวเพ่ือขอทางเข้าสู่ บา้ น ‘สรุ สั โกศล’ อนั เปน็ สถานทพ่ี ำ� นกั ของ พลตำ� รวจเอก ดนสุ ทิ ธิ์ สรุ สั โกศล รองผู้บัญชาการตำ� รวจแห่งชาตแิ ละครอบครัว ชายหนุ่มจอดรถแล้วส่งกุญแจให้ชายวัยกลางคนทร่ี บี วิ่งเข้ามาหา “ขอบใจมากชล คณุ พ่อกบั คณุ แม่ล่ะ” “อยตู่ รงสระวา่ ยนำ�้ ครบั ” พอ่ บา้ นเกา่ แกน่ ามวา่ ชลตอบอยา่ งนอบนอ้ ม ดนุเดชพยักหน้ารับก่อนจะเดินตรงไปยังสระว่ายน�้ำข้างบ้าน ชาย หนุ่มยกยิ้มท่ีมุมปากน้อยๆ ยามได้ยินเสียงหวีดร้องหวานใสคลอเคล้ากับ เสียงหัวเราะท่ีบ่งบอกถึงความสุขอันล้นเอ่อ และเม่ือเดินไปถึงสระว่ายน้�ำ ก็พบว่าเจ้าของเสียงใสที่สามารถเรียกเสียงหัวเราะได้จากทุกคนก�ำลังเกาะ ขอบสระตขี าใหน้ ำ�้ เปน็ ฟองกระเซน็ ไปโดนรา่ งสงู ใหญท่ คี่ อยประคองดแู ลอยู่ ไม่ห่าง “คุณลุงขา...” ร่างเลก็ ทีก่ �ำลังเพลิดเพลินอยู่ในสระว่ายน�้ำเงยหน้าขน้ึ มองผมู้ าใหมท่ หี่ ยดุ ยนื อยใู่ ตร้ ม่ ไมแ้ ลว้ ตะโกนเรยี ก กอ่ นจะตะเกยี กตะกาย ขน้ึ จากน�ำ้ ออกตวั วง่ิ เข้าไปหาอย่างรวดเรว็ ดนเุ ดชย่อตัวลงอ้าวงแขนรบั เจ้าตวั เล็กเข้ามากอดแล้วโยกตัวไปมา “ว่าไงคะคนเก่ง คิดถึงคุณลุงหรือเปล่า” “คดิ ถงึ คา่ เจา้ ขาคดิ ถงึ คณุ ลงุ เดชทส่ี ดุ ในโลกเลย” เดก็ หญงิ วยั สขี่ วบ ตอบพลางวาดวงแขนน้อยๆ ประกอบคำ� พดู วา่ ความคดิ ถงึ ทม่ี นี น้ั มากมาย เพยี งใด “หลานสาวลุงเก่งขนาดน้ี สงสัยจะต้องพาไปซอื้ ขนมสกั หน่อยแล้ว” “เย!้ ” คนเกง่ ของคณุ ลงุ ทำ� ตาวาวแลว้ สง่ เสยี งรอ้ ง พรอ้ มกบั กระโดด ชแู ขนขน้ึ ทงั้ สองขา้ ง ดนเุ ดชอมุ้ รา่ งเลก็ ขน้ึ แนบอกแลว้ พาเดนิ เขา้ ไปหาผใู้ หญ่ สค่ี นท่ตี อนนน้ี ัง่ อมยิม้ มองสองลุงหลานอยู่ไม่ห่าง “สวัสดีครับคณุ พ่อคุณแม่” ดนุเดชกล่าว พลางย่อตวั ลงนงั่ บนเก้าอี้

18 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก แล้วจับหลานสาวตวั น้อยน่ังบนตัก จากนัน้ จึงหันไปยกั คว้ิ ทกั ทายหญิงสาว ท่ีใบหน้าละม้ายคล้ายตนเองกบั ชายหนุ่มอีกคนทีอ่ ายุอานามพอๆ กัน “จ�ำทางกลับบ้านได้ด้วยหรือพ่อตัวดี” คุณหญิงณีรนุช ภริยารอง- ผู้บัญชาการต�ำรวจแห่งชาตเิ อ่ยถามบตุ รชายคนโต “ขนื พเ่ี ดชกลบั บ้านบอ่ ยๆ คณุ แมก่ ต็ อ้ งเหนอื่ ยนดั ลกู สาวเพอื่ นๆ มา ทานข้าวด้วยแย่เลยสคิ ะ” ดลญาดาหยอกเย้ามารดาด้วยเสยี งกล้ัวหวั เราะ “ยายดา เด๋ียวเถอะแทนท่ีจะช่วยแม่ ยังจะเข้าข้างพ่ีชายเราอีก” คณุ หญิงณีรนุชเหล่ตามองบตุ รสาวคนเล็กแล้วถอนหายใจ พลต�ำรวจเอกดนุสิทธิ์ฟังบทสนทนาของภริยาและบุตรสาวแล้ว หัวเราะในล�ำคอ “เป็นไง เห็นมีรายงานว่าเพ่ิงไปบู๊มา” “ครับพ่อ ช่วยตัวประกัน” ดนุเดชลอบมองใบหน้ากระเง้ากระงอด ของมารดาแล้วยักคว้ิ ให้น้องสาวก่อนตอบค�ำถามของบิดา “พวกมนั ชกั จะหนกั ขอ้ ขนึ้ ทกุ วนั เหน็ ทมี สนบั สนนุ รายงานวา่ พวกมนั จับทัง้ ผู้หญิงทั้งเดก็ ” ชายหนุ่มอีกคนทนี่ ง่ั อยู่ในวงสนทนาว่า “อมื เลยจดั การเรยี งตวั ใหร้ แู้ ลว้ รรู้ อดไปเลย ว่าแตแ่ กเถอะ เหน็ เพงิ่ ไปกวาดล้างบ่อนมาน่ีไอ้น้องเขย” ดนุเดชเอ้ือมมือไปตบบ่าพันต�ำรวจตรี สดุ เขต เพอ่ื นรว่ มรนุ่ นกั เรยี นนายรอ้ ยตำ� รวจทปี่ จั จบุ นั พว่ งตำ� แหนง่ นอ้ งเขย ของตนเอาไว้อีกหนง่ึ ตำ� แหน่ง “คณุ ลงุ พดู ไมเ่ พราะคะ่ ” เดก็ หญงิ ภรฤดี หรอื นอ้ งเจา้ ขาบตุ รสาวของ สุดเขตและดลญาดาเอยี งหน้าขึ้นมองคนพูดค�ำว่า ‘ไอ้’ แล้วปรามเสยี งดุ ดนเุ ดชกวาดสายตามองบดิ า มารดา นอ้ งสาว และนอ้ งเขย ก่อนจะ โน้มใบหน้าลงกดจมูกลงบนแก้มยุ้ยทั้งสองข้าง “คุณลุงขอโทษค่ะ คุณลุง ลมื ตวั ” เดก็ หญงิ ตวั นอ้ ยยน่ จมกู แลว้ ถอนหายใจพลางยกนวิ้ ปอ้ มๆ สา่ ยไปมา “ลืมไม่ได้นะคะ พดู ไม่เพราะ ไม่น่ารัก”

เ ม ญ า ณี l 19 “ค่ะ ต่อไปคุณลงุ จะระวัง” ดนุเดชตอบ แล้วเอ้ียวตวั ไปกระซบิ กับ บิดาของเด็กหญิงท่ีก�ำลังกล้ันข�ำจนตัวแดง “แกอย่าหลุดพูดไม่เพราะบ้าง กแ็ ล้วกนั ไอ้เขต ฉนั จะยใุ ห้เจ้าขารกั แกน้อยกว่าฉันเลยคอยดู” “ไมม่ ที าง เพราะตอนนด้ี าลา้ งสมองลบคำ� หยาบในตวั ฉนั ไปหมดแลว้ โว้ย” สุดเขตตอบด้วยน�ำ้ เสยี งทด่ี ังตามปกติ และ... “คณุ แมข่ า คณุ พอ่ พดู ไมเ่ พราะคะ่ ” หนนู อ้ ยเจา้ ขาเงยหนา้ ขนึ้ รายงาน มารดา “พเ่ี ดช พ่เี ขต ดาบอกกคี่ รัง้ แล้วคะ ว่าให้ระวังการใช้ค�ำพดู ” สดุ เขตและดนเุ ดชหนั ขวบั มามองหนา้ กนั โดยอตั โนมตั ิ กอ่ นทสี่ ดุ เขต จะโผเขา้ ไปอมุ้ รา่ งนอ้ ยของบตุ รสาวออกจากตกั ของดนเุ ดช แลว้ พากนั ลงไป เล่นน�้ำต่อทันที ในขณะท่ดี นเุ ดชเองก็รบี ลกุ ขึน้ “ลงุ ไปเปลย่ี นชุดก่อน แล้วเดี๋ยวจะลงมาเล่นด้วยนะคะ” ดนุสทิ ธแิ์ ละณีรนชุ มองตามทายาทของตนแล้วส่ายหน้าพร้อมย้มิ บนถนนหนทางในเมอื งกรงุ ทร่ี ถราแลน่ กนั ขวกั ไขว่ รถญป่ี นุ่ ป้ายแดง คันสีขาวสะอาดงามตาก�ำลังเคลื่อนท่ีไปอย่างช้าๆ หญิงสาวเจ้าของรถเม้ม ริมฝีปาก ขณะสอดส่ายสายตาอ่านป้ายเพ่ือเล้ียวขวาตามท่ีระบบน�ำทาง ส่งเสียงบอก “ฮ้า! ชลบุรี งานเข้าแล้วไง” เจ้าของเสียงใสอุทาน ก่อนจะเปิดไฟ กะพรบิ แล้วจอดในจดุ พกั รถฉกุ เฉนิ บนทางด่วน จากนั้นเชอ่ื มต่อสัญญาณ เพือ่ ติดต่อบุคคลท่ีเธอนัดหมายเอาไว้ทนั ที “พ่ีกานต์คะ” ต้นสายร้องทักเสียงสูง จนคนปลายสายต้องรีบดึง เครื่องมือสอ่ื สารออกห่างหู “วา่ ไงนชิ า เสยี งสงู ขนาดนี้ อยา่ บอกนะวา่ หลงทางอกี แลว้ ” ปลายสาย ถามอย่างรู้ทัน “ฮ่าๆๆ” คนถกู รู้ทันหวั เราะร่วนก่อนตอบ “คิดว่าใช่ค่ะ ใกล้ถงึ ทะเล

20 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก แล้ว” “โอ๊ย! ฉันละเบ่ือแกจริงๆ ไม่หลงก็เลยมันทุกวันเนี่ย” ปลายสาย ถอนหายใจแล้วหัวเราะในล�ำคอ “โธ่ พ่ีบก. กานต์คนสวยของนิชาไม่เสียงดังนะคะ นิชาผิดไปแล้ว” ธนชิ า นกั เขยี นนยิ ายโรมานซช์ อ่ื ดงั สง่ เสยี งออดออ้ น เธอเปน็ เจา้ ของผลงาน เขยี นทเ่ี ป็นท่ยี อมรบั จนได้รบั รางวัลมากมาย “ย่ะ ฉันก็เริ่มชินกับแกแล้วละ วันไหนไม่หลงสิแปลก แล้วตอนน้ี อยไู่ หน ใหพ้ ส่ี ง่ คนไปรบั หรอื เปลา่ ” ชนากานต์ หวั หนา้ กองบรรณาธกิ ารและ บุตรสาวเจ้าของสำ� นกั พิมพ์อันดับหน่งึ ของประเทศส่ายหน้าพร้อมยิ้ม ด้วย รู้จักกับธนิชามาหลายปีหญิงสาวก็ยังคงรักษามาตรฐานในการจดจ�ำทิศทาง ได้อย่างดีเยยี่ ม เคยหลงเคยเลยอย่างไรก็ยงั คงเป็นเช่นเดมิ ไม่แปรเปลี่ยน “ไมเ่ ปน็ ไรคะ่ พกี่ านต์ เดย๋ี วนชิ าเรยี กแทก็ ซแี่ ถวนข้ี บั นำ� ไปดกี วา่ อาจ จะถงึ ชา้ นดิ หนอ่ ยนะคะ” ธนชิ าตอบ จากประสบการณห์ ลงทางดว่ นหลายๆ ครงั้ ทผี่ า่ นมา ทำ� ใหเ้ ธอรวู้ า่ ไมค่ วรคลำ� หาทางกลบั รถดว้ ยตนเองเปน็ อยา่ งยง่ิ เพราะนัน่ จะท�ำให้สถานการณ์ ‘หลง’ เลยเถิดไปจากเดมิ อกี มากโข ดังนนั้ เธอจึงเกิดไอเดียจ้างผู้ช�ำนาญการบนท้องถนนน�ำทางซ่ึงก็ได้ผลลัพธ์อย่าง ดเี ยีย่ มทกุ ครง้ั “ย่ะ ค่อยๆ มาก็แล้วกนั ” ชนากานต์ตอบรบั ก่อนทีจ่ ะกดวางสาย “ลุงคะ ช่วยขับน�ำไปบริษัทกัลยา พับลิชชิง แบบด่วนจ๋ีเลยค่ะ” ธนชิ ารบี หาทางลงจากทางดว่ นแลว้ โบกแทก็ ซเ่ี พอ่ื ใหน้ ำ� ทางไปยงั สำ� นกั พมิ พ์ หลงั จากจา่ ยคา่ มเิ ตอรแ์ ละนำ� รถของเธอไปจอดยงั ลานจอดรถของสำ� นกั พมิ พ์ เรียบร้อยแล้ว จงึ รบี หยิบกระเป๋าหอบโน้ตบุ๊กวิ่งเข้าไปในออฟฟิศทันที “สวสั ดีค่ะพ่ๆี ทุกคน” ธนิชายิ้มทกั ทาย “ผมช่วยนะครับ” พนักงานฝ่ายต้อนรับว่า ธนชิ าจงึ ย่นื โน้ตบุ๊กคู่ชีพของเธอไปให้แล้วกล่าวขอบคณุ “ขอบคณุ ค่ะ”

เ ม ญ า ณี l 21 “วันนี้นิชาหลงอีกแล้วนะคะ ดีท่ีรถไม่ติดมากเลยยังมาทันเวลา ประชมุ เผอื่ เวลาหลงทางได้พอดีเป๊ะ” ธนชิ าหันหลังกลบั มาเล่า ในขณะที่ สองขากา้ วเดนิ ไปยงั ทศิ ทางของหอ้ งประชมุ ดว้ ยความเคยชนิ ทวา่ การมาของ เธอในครัง้ น้.ี .. โครม! “โอ๊ย!” เธอลืมไปว่ามีกระจกใสก้ันอยู่ระหว่างกลางห้องประชุมกับทางเดิน แน่นอนว่าแรงกระแทกจากการปะทะส่งผลให้คนท่ีหันรีหันขวางล้มลง กองกบั พน้ื ทา่ มกลางสายตาหลายค่ขู องผเู้ ขา้ ร่วมประชมุ ทน่ี ง่ั อย่ดู ้านในหอ้ ง “นชิ า!” ชนากานต์รีบลุกขน้ึ แล้ววิง่ ออกไปประคองนักเขียนในสงั กัด ให้ลุกข้ึนอย่างทันท่วงที “เป็นยงั ไงบ้าง ชนเข้าไปได้ยังไงดงั โครมขนาดนัน้ ” ธนิชาหัวเราะคิกก่อนตอบ “โอ๊ย! พลอตในหัวไหลไปกองรวมกับ ตับไตลำ� ไส้เล็กหมดแล้วมง้ั คะเนี่ย ลืมไปเลยว่าตรงน้ีเป็นกระจก” “หอ้ งประชมุ ชน้ั นเี้ ปน็ กระจกทกุ หอ้ ง!” ชนากานตช์ ว่ ยแกค้ วามเข้าใจ “ใช่ค่ะ นิชาหลงคิดว่าเป็นห้องประชุมช้ันสองเลยเล็งพิกัดผิดค่ะ” ธนิชาตอบก่อนจะประนมมอื ไหว้ผู้เข้าร่วมประชมุ ทนี่ ่งั อมย้มิ อยู่ในห้อง การประชุมวางแผนงานเขียนเรื่องใหม่ของธนิชาด�ำเนินผ่านไปนาน นับชั่วโมง หญงิ สาวบนั ทึกทุกค�ำแนะน�ำของกองบรรณาธิการอย่างละเอียด หลงั จากทกี่ ารประชมุ เสรจ็ สิ้นลง ธนิชาจงึ หอบกระเป๋าและโน้ตบุ๊กเข้าไปนัง่ หารือกับชนากานต์เป็นการส่วนตวั ต่อ “สหี นา้ ไมค่ อ่ ยดเี ลย กงั วลหรอื ” ชนากานตถ์ ามหญงิ สาวรนุ่ นอ้ งรว่ ม สถาบนั การศกึ ษาทจ่ี บั พลดั จบั ผลมู าเปน็ นกั เขยี นดาวรงุ่ ของสำ� นกั พมิ พข์ อง ครอบครัวเธอต้ังแต่คร้ังยังเป็นนักศึกษาชั้นปีท่ีสองจวบจนกระทั่งวันน้ี วันที่หญิงสาวส�ำเร็จการศึกษาแล้ว เพียงแค่รอเข้าร่วมพิธีพระราชทาน ปรญิ ญาบตั รเท่านั้น “คะ่ นชิ าไมร่ เู้ รอ่ื งตำ� รวจหนว่ ยรบพเิ ศษเลยสกั นดิ แลว้ แบบนจี้ ะเอา

22 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก ข้อมูลทไ่ี หนมาเขียนล่ะคะ” ธนชิ าตอบเสยี งอ่อย “ไมต่ อ้ งกงั วล เรอ่ื งนพี้ จ่ี ดั การได้ ไวพ้ จ่ี ะขอใหค้ ณุ แมต่ อ่ สายขอความ ช่วยเหลอื เพือ่ นสนิทที่อยู่ในแวดวงตำ� รวจกแ็ ล้วกนั ” ธนชิ าพยักหน้าระรัวก่อนจะว่าต่อ “ดเี ลยค่ะ นชิ าคงต้องท�ำการบ้าน อกี เยอะมาก” “ถ้าหมดเร่ืองกังวลแล้ว ก็ไปกินข้าวกันเถอะ พ่หี ิวแล้ว” ชนากานต์ เอ่ยชวน “ดเี ลยค่ะ นชิ าหวิ จนจะแทะแขนตัวเองกนิ อยู่แล้วเนี่ย” ชนากานต์กลอกตามองเพดานแล้วส่ายหน้าน้อยๆ “ไม่แปลกใจเลย ว่าทำ� ไมแกถงึ เป็นนกั เขยี นได้” ธนิชาหรตี่ ามองคนพูดเลก็ น้อย “อันนีจ้ ะชมหรอื จะด่าคะ นชิ าจะได้ ท�ำหน้าให้ถกู กับสถานการณ์” ชนากานตแ์ ยกเขยี้ วใสใ่ บหนา้ ทะเลน้ ของคนถามกอ่ นตอบ “ดา่ หกสบิ ชมสส่ี ิบ” สองสาวหัวเราะคิกแล้วพากันเดินออกไปหาของอร่อยรบั ประทาน ทางด้านดนุเดชหลังจากขึ้นไปเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วก็ลงไปเล่นน�้ำ กบั หลานสาวหวั แกว้ หวั แหวน จนกระทงั่ บา่ ยคลอ้ ยจงึ พากนั เขา้ ไปนง่ั เลน่ ใน ห้องนง่ั เล่นของบ้านต่อ คณุ หญงิ ณรี นชุ ทนี่ อนเอนหลงั อา่ นหนงั สอื อยบู่ นโซฟาตวั ยาว คอ่ ยๆ ดนั ตวั ขน้ึ เพอ่ื เอ้ือมมือไปหยบิ สมาร์ตโฟนที่ส่งเสยี งร้องอยู่บนโต๊ะกลางแล้ว กดรับสาย “ว่าไงยายกัล วันนี้ว่างพอทีจ่ ะไปสปากับฉนั แล้วหรอื ไง” “เปล่าๆ ไม่ใช่เรือ่ งนัน้ สปาเอาไว้อาทิตย์หน้ากแ็ ล้วกัน” ปลายสาย ตอบ “พทุ โธ่เอ๊ย นึกว่าจะได้เจอกัน” ณรี นุชกล่าวแล้วถอนหายใจ

เ ม ญ า ณี l 23 “ณี ฉนั มเี รอ่ื งอยากจะรบกวนเธอหน่อย” ปลายสายหวั เราะในลำ� คอ เลก็ น้อยแล้วเกริน่ เข้าธรุ ะของตน “อืม ว่ามาได้เลย” “คือท่ีส�ำนักพิมพ์มีโพรเจกต์จะเขียนนิยายเกี่ยวกับต�ำรวจหน่วยรบ พิเศษ ฉันเลยอยากจะรบกวนเธอช่วยถามสามีของเธอให้ทีว่าสะดวกให้ นกั เขยี นเข้าไปสมั ภาษณ์ไหม” กัลยา มารดาของชนากานต์เอ่ยถาม “อยากได้ข้อมูลประมาณไหนล่ะ” ณรี นชุ ว่าต่อ “เห็นยายกานต์บอกว่าอยากเขียนตง้ั แต่ฝึกเลย” “อืม งั้นไม่ต้องสัมภาษณ์หรอก ให้ไปดูการฝึกจริงเลยดีกว่า เห็น ตาเดชบอกว่าจะเปิดหลักสตู รฝึกชดุ ใหม่สัปดาห์หน้า” เจ้าของช่ือที่ถูกเอ่ยพาดพิงถึงกับหันขวับไปมองมารดาอย่างรวดเร็ว แล้วส่ายหน้าหวือปฏิเสธ ทว่า... “ไดเ้ ลย บอกหนกู านตว์ า่ ไมต่ อ้ งกงั วล งานนใ้ี หต้ าเดชจดั การ รบั รอง วา่ ขอ้ มลู แนน่ ทง้ั ทฤษฎแี ละปฏบิ ตั ”ิ คณุ หญงิ ณรี นชุ เมนิ ปฏกิ ริ ยิ าของบตุ รชาย แลว้ เชดิ หนา้ ตกปากรบั คำ� เพอ่ื นสนทิ ดว้ ยนำ�้ เสยี งเจา้ เลห่ ์ ดว้ ยหมายมนั่ ปน้ั มอื อยากให้บุตรชายคนโตและบุตรสาวเพ่ือนสนิทสานสัมพันธ์กันมาเน่ินนาน แต่ทั้งสองก็ไม่น�ำพาให้เป็นดังหวัง ทั้งที่ยังครองตัวเป็นโสดด้วยกันทั้งคู่ ดังนั้นเม่ือมีสถานการณ์ที่จะท�ำให้ได้ใกล้ชิดกัน ณีรนุชจึงรีบตอบรับอย่าง ทนั ท่วงที “คุณแม่ครับ...” ดนุเดชขานเรียกมารดาทันทีท่ีท่านกดวางสาย เรียบร้อยแล้ว คุณหญิงณีรนุชยกมือซ้ายข้ึนห้าม ดนุเดชจึงจ�ำต้องกลืนประโยคที่ กำ� ลงั จะเอ่ยลงคอ แล้วรอฟังมารดากล่าวด้วยอาการสงบ “ส�ำนักพิมพ์ของป้ากัลมีโพรเจกต์พิเศษ และหนูกานต์ก็อยากให้ โพรเจกต์น้ีออกมาสมบูรณ์แบบที่สุด เดชก็ช่วยน้องหน่อยเถอะ ถือว่าแม่ ขอร้อง”

24 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก “แต่ผมไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้น เวลาฝึกผมต้องควบคุมทุกอย่าง ด้วยตัวเอง” หัวหน้าหน่วยรบพเิ ศษกล่าวด้วยนำ�้ เสียงหนกั แน่น ทวา่ มารดาผมู้ จี ดุ ยนื อนั มนั่ คงกลบั เมนิ คำ� อธบิ ายยดื ยาวของบตุ รชาย ไปเสียอย่างน้ัน แล้วหันไปปรึกษาสามีที่นอนอ่านเอกสารอยู่บนโซฟา อีกตวั แทน “คณุ พค่ี ะ แบบนณี้ ตี อ้ งใหย้ ายกานตท์ ำ� หนงั สอื ถงึ ใครบา้ ง คณุ พชี่ ว่ ย เมตตาหลานสาวของณีด้วยนะคะ” “ได้สิ เด๋ยี วผมช่วยดูให้” “...” และคำ� ตอบของบิดากท็ ำ� ให้คนท่ลี ุ้นผลอย่างใจจดใจจ่อถึงกบั คอตก กะทันหนั “โชคดีนะคะพ่ีเดช” ดลญาดาว่า สดุ เขตหวั เราะเป็นลกู คู่ ดนเุ ดชถอนหายใจแลว้ ยกรา่ งเลก็ ของหลานสาวมานงั่ บนตกั จากนน้ั จึงโน้มใบหน้าลงไปกระซบิ “เจ้าขา ช่วยคณุ ลุงต่อรองกับคุณยายหน่อยนะ ครับ” “คุณลุงพูดเสียงเบา เจ้าขาฟังไม่เข้าใจเลยค่ะ” ทว่าหลานสาวกลับ เอยี งคอขน้ึ มองใบหนา้ คมเขม้ ของคณุ ลงุ แลว้ เอย่ ถามดว้ ยนำ้� เสยี งอนั ดงั ดงั ชนิดทผี่ ู้ใหญ่ทกุ คนในห้องหันมามองอย่างพร้อมเพรียงกัน “ไม่ต้องขอให้เจ้าขาช่วยเลยตาเดช แม่ตัดสินใจแล้ว ช่วยน้องกานต์ หน่อยก็แล้วกัน แค่ให้นักเขียนไปดูการฝึกแค่นี้ไม่เห็นจะล�ำบากอะไรเลย” คณุ หญิงณรี นชุ ดกั คออย่างรู้ทัน ดนุเดชถอนหายใจอีกรอบ “แต่ผมไม่สะดวกจริงๆ นะครับคุณแม่ ผมไม่มีเวลามากพอที่จะช่วยดแู ลใครทั้งนน้ั ” “เอาเถอะน่า แม่เห็นนักเขียนของส�ำนักพิมพ์ป้ากัลอายุอานามไม่ใช่ น้อย เราคงไม่ต้องดแู ลอะไรเยอะหรอก เชื่อแม่สิ การทีเ่ ดชได้ส่งต่อข้อมูล ดๆี ให้นกั เขยี นนำ� มาถ่ายทอดลงในบทประพันธ์ เป็นการสร้างภาพลักษณ์

เ ม ญ า ณี l 25 ทีด่ ใี ห้แก่องค์กรได้อีกทางหนึ่งนะ” “พ่อกเ็ ห็นด้วยกับแม่นะเดช ถือว่าพ่อขอร้องอีกคนก็แล้วกัน” และ เหตผุ ลทคี่ ณุ หญงิ ณรี นชุ หยบิ ยกขน้ึ มานนั้ กไ็ ดผ้ ่านความเหน็ ชอบจากรอง- ผู้บัญชาการต�ำรวจแห่งชาตไิ ปเป็นทเี่ รยี บร้อยแล้ว “ครับ คณุ พ่อ” ดนเุ ดชจงึ จำ� ต้องตอบรบั ด้วยความจำ� นน

๓ บรรยากาศยามเช้าของจงั หวดั ตดิ กบั อา่ วไทยในช่วงปลายปเี ช่นน้ี ได้รับอิทธิพลจากมรสุมตะวันออกเฉียงเหนือ ส่งผลให้อากาศเย็นสบาย เหมาะแก่การเริ่มต้นฝึกกำ� ลงั พลของตำ� รวจหน่วยรบพิเศษเป็นยิ่งนกั รถตู้ ทมี่ ตี ราสญั ลกั ษณข์ องบรษิ ทั กลั ยา พบั ลชิ ชงิ และรถญป่ี นุ่ คนั สขี าวปา้ ยแดง แล่นผ่านประตหู น่วยฝึกอย่างช้าๆ ผู้เข้ารับการฝึกและครฝู ึกทีย่ ืนเรยี งแถว อย่เู บอ้ื งหน้าเสาสงู ทมี่ ธี งไตรรงคโ์ บกสะบดั อย่บู นยอดเบนสายตาไปมองรถ สองคนั ทเี่ พงิ่ จอดนงิ่ สนิทอย่างพร้อมเพรยี งกนั หญงิ สาวในรถตลู้ งจากรถแล้วหยดุ รอเพอื่ นรว่ มเดนิ ทางอกี คนั ทเ่ี พงิ่ ดบั เคร่อื งยนต์แล้วก้าวขาลงจากฝั่งคนขบั หญงิ สาวร่างเล็กในชดุ กระโปรง ทรงสมุ่ คลา้ ยกบั นางเอกในละครพเี รยี ดชอื่ ดงั กวาดสายตาสง่ ยมิ้ หวานใหแ้ ก่ ดวงตาทุกคู่ทจี่ บั จ้องเธออยู่ “นค่ี อื ทมี นกั เขยี นทพ่ี เ่ี ดชบอกใชไ่ หมครบั ” รอ้ ยตำ� รวจเอกพศนิ ทำ� ปาก ขมบุ ขมิบเอ่ยถามหวั หน้าทีมของตน “อืม” พันตำ� รวจตรดี นุเดชตอบเพยี งส้นั ๆ

เ ม ญ า ณี l 27 “แล้วไหนนักเขียนแก่ๆ ทีพ่ วี่ ่า” ร้อยตำ� รวจโทมนสั วนิ เอ่ยถามขึ้นมา บ้าง “ไม่รู้สิ ยงั อยู่บนรถม้ัง” ผู้เป็นหัวหน้าตอบแล้วไหวไหล่น้อยๆ “น่ันนางฟ้าหรือนางอัปสร ท�ำไมหวานหยดย้อยไปท้ังตัวแบบน้ัน” ดาบต�ำรวจชาติชายว่า ยังจับจ้องสาวน้อยร่างบอบบางท่ียนื อยู่ข้างหญงิ สาว ในชดุ สูทสีขาวกางเกงสไี วน์แดงไม่วางตา “เจริญหูเจรญิ ตาอะไรแบบน้ี” จ่าสบิ ต�ำรวจปราการว่า “มแี ตค่ นเทๆ่ ทง้ั นนั้ เลยนะคะพกี่ านต”์ หญงิ สาวนยั นต์ าหวานเอยี้ วตวั กระซิบบอกคนท่ยี นื อยู่ข้างกาย ชนากานต์ขยับเสื้อสูทของตนเองเล็กน้อยก่อนตอบ “ให้มาท�ำงาน อย่ามัวแต่บ้าผู้ชาย” “ใจรา้ ย” ธนชิ าวา่ กอ่ นทจี่ ะกรดี ปลายนวิ้ มอื สำ� รวจความเรยี บรอ้ ยของ เคร่อื งแต่งกายชดุ หวาน แล้วก้าวขาบนรองเท้าส้นเข็มสูงสองนว้ิ ครึง่ มุ่งตรง เข้าไปหากลุ่มคนเท่ด้วยท่วงท่าที่สวยงามและมาดมน่ั ทว่า... ตุ้บ! “เฮ้ย!” “นิชา!” ชนากานต์ร้องเรียกรุ่นน้องเสยี งหลง แล้วถลาตัวเข้าไปหา ทว่ากย็ ังช้ากว่าชายหนุ่มรปู ร่างสงู ใหญ่ในชดุ เครอ่ื งแบบอันงามสง่าท่ี ผอ่ นลมหายใจอยา่ งชา้ ๆ แลว้ กา้ วขายาวๆ เดนิ เขา้ ไปหาแขกทม่ี ารดาฝากฝงั ให้ดูแลด้วยความจ�ำใจ สองมือหนาเอ้ือมออกไปแตะแขนเรียวและช่วย ประคองเจ้าของร่างเลก็ ทสี่ ะดุดขาตวั เองจนล้มหัวคะมำ� ลงกับพืน้ ให้ยืนขึน้ ธนชิ าเงยหน้ามองคนท่เี ดนิ เข้ามาช่วยเหลือเธออย่างแช่มช้า จากน้ัน จึงคลยี่ ้ิมหวานพร้อมกบั เอ่ยคำ� ขอบคุณ “ขอบคณุ ค่ะ” “พีเ่ ดชสวัสดีค่ะ” ชนากานต์ประนมมอื ไหว้ผู้อาวุโสกว่า “สวสั ดคี รบั นอ้ งกานต”์ ดนเุ ดชตอบรบั เสยี งราบเรยี บดว้ ยใบหนา้ อนั บงึ้ ตงึ แลว้ เหลอื บตามองหญงิ สาวอกี คนทยี่ งั ยนื คา้ งอยใู่ นออ้ มแขนของตน

28 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก เจา้ ของใบหนา้ หวานเมม้ รมิ ฝปี ากพลางจบั จอ้ งใบหนา้ คมเขม้ อยา่ งเผลอไผล และไม่มีทีท่าว่าจะผละตัวออกไปยืนให้ม่ันคงด้วยล�ำขาของตัวเองง่ายๆ ดังนั้นเจ้าของอ้อมแขนจึงต้องเป็นฝ่ายละมือจากร่างของสาวน้อยนัยน์ตา เพ้อฝันด้วยตนเอง “เทอ่ ะ” ธนชิ าทำ� ปากขมบุ ขมบิ ไรเ้ สยี งเพอ่ื สง่ สญั ญาณบอกชนากานต์ หญิงสาวรุ่นพ่ีถอนหายใจแล้วส่ายหน้า ก่อนจะแนะน�ำคนทั้งสองให้ รู้จกั กนั “นชิ า นพ่ี นั ต�ำรวจตรดี นเุ ดช ผู้ควบคุมการฝึก” “สวัสดีค่ะ” ธนิชาประนมมือไหว้แล้วย่อขาลงจนเข่าจดพื้น ดนุเดชมองตามการกระท�ำของหญิงสาวแล้วขยับตัวถอยหลังโดย อตั โนมตั ิ จากนน้ั จงึ ยกมอื ขนึ้ รับไหว้ด้วยสีหน้าปั้นยาก ชนากานต์มองตาม สายตาของชายหนุ่มแล้วรบี เดนิ เข้าไปประกบนักเขยี นในสงั กดั “ขอเวอร์ชนั ท่มี นษุ ย์ปกติเขาทำ� กันก่อนนิชา อย่าเพง่ิ จัดเต็มเด๋ยี วจะ เสยี งานใหญ”่ ชนากานตว์ า่ จากนนั้ จงึ เอย่ กบั ดนเุ ดชอยา่ งเปน็ กจิ จะลกั ษณะ “ต้องรบกวนพี่เดชด้วยนะคะ พอดีทางส�ำนกั พิมพ์มโี พรเจกต์พเิ ศษ เกยี่ วกบั ตำ� รวจหนว่ ยรบพเิ ศษ แตน่ ชิ ายงั ไมม่ ขี อ้ มลู เกยี่ วกบั หนว่ ยงานนเ้ี ลย กานต์ขอฝากน้องไว้ท่ีนเี่ พอื่ เก็บข้อมูลสักระยะนะคะ” ดนุเดชเบนสายตาไปมองเจ้าของใบหน้าหวานเล็กน้อยก่อนหันกลับ มามองชนากานต์อีกรอบ “คนนี.้ ..นักเขยี นหรือ” “ค่ะ นิชาคือนักเขียนดาวรุ่งของส�ำนักพิมพ์กานต์เลยนะคะ” และ คำ� ตอบรบั หนกั แน่นของชนากานต์ก็ท�ำให้คนฟังได้แต่ยนื นง่ิ ตะลึงอยู่กบั ที่ “ไหนคุณแม่บอกพีว่ ่านกั เขียนของป้ากัล เอ่อ...แก่แล้ว” ดนเุ ดชเอ่ย ถามเสยี งแผว่ เพราะหากรลู้ ว่ งหนา้ สกั นดิ วา่ นกั เขยี นทจี่ ะมาเกบ็ ขอ้ มลู ยงั เปน็ เด็กสาววัยใสอยู่เช่นนี้ เขาจะไม่มีวันยินยอมท�ำตามค�ำขอร้องของมารดา เปน็ อนั ขาด เพราะจากการอา่ นสายตาทมี งานและผเู้ ข้ารบั การฝกึ ทก่ี ำ� ลงั จอ้ ง มองเธออยู่นั้น ชายหนุ่มก็สัมผัสได้ถงึ ความวุ่นวายท่ีรออยู่รางๆ “แก่!” สองสาวร้องประสานกนั ก่อนจะระเบดิ เสียงหวั เราะ

เ ม ญ า ณี l 29 “มีคนเดียวนี่แหละค่ะท่ีจะเขียนเรื่องนี้ นิชาเป็นรุ่นน้องที่มหา’ลัย กานต์เอง เพ่งิ เรยี นจบหมาดๆ” ชนากานต์ยืนยนั อีกรอบ “นิชาก็ยืนยันค่ะ ว่านิชาเป็นนักเขียนวัยใสอายุยังไม่ครบยี่สิบสองปี เต็ม ถ้าไม่เชื่อจะดูบัตรประชาชนก็ได้นะคะ” ธนิชาว่าพลางก้มลงควานหา หลกั ฐานในกระเป๋าสะพายออกมายืนยัน “มะ...ไม่ต้อง” ดนุเดชรบี ร้องห้าม ธนชิ าละมอื จากการคน้ หาของในกระเปา๋ แลว้ เงยหนา้ ขน้ึ มองคสู่ นทนา “เชื่อแล้วใช่ไหมคะว่านชิ าไม่ได้ท�ำเบบีเฟซมาจรงิ ๆ” “เออ่ ...” ดนเุ ดชยกมอื ขน้ึ กมุ หนา้ ผากแลว้ เปา่ ลมออกปาก กอ่ นจะหนั ไปขอความช่วยเหลือจากผู้หญงิ อกี คนที่ยืนยม้ิ แห้งอยู่ใกล้ๆ “นชิ าไหนบอกวา่ อยากเกบ็ ขอ้ มลู ไวๆ ไง ปะ ไปกนั เถอะ” ชนากานตว์ า่ “ไปเก็บข้อมูลได้เลยหรือเปล่าคะ” นักเขียนสาวเงยหน้าขึ้นเอ่ยขอ อนญุ าตเสยี งสดใส แลว้ ชะเงอ้ คอจบั จอ้ งไปยงั บรเิ วณหนา้ เสาธงดว้ ยอาการ ตน่ื เต้นอย่างปิดไม่มดิ “ชะ...เชิญ” ดนเุ ดชว่าพลางผายมือเชิญหญงิ สาวท้งั สองให้เดินไปยัง จดุ ท่ีกำ� ลงั พลยนื อยู่ คล้อยหลังที่ผู้มาเยือนออกตัวเดินไปแล้ว นายต�ำรวจหนุ่มจึงผ่อน ลมหายใจออกช้าๆ เพอื่ ตัง้ สติ “พลาดแล้วไอ้เดชเอ๊ย! ไม่น่ายอมคณุ แม่เลย อยู่ๆ ก็เอากระดกู มา แขวนคอ ยอมให้ ‘เดก็ ประหลาด’ เข้ามาวุ่นวายในหน่วย” สายตาเหย่ียวของเหล่านักรบชุดเขียวท้ังที่ยืนเรียงแถวกันอยู่บริเวณ หน้าเสาธงและกลุ่มครูฝึกท่ียืนอยู่บนแท่นจับจ้องผู้มาใหม่ด้วยความสนใจ ใครร่ ู้ ธนชิ าโปรยยม้ิ หวานใหแ้ กท่ กุ สายตาแลว้ ประนมมอื ไหวอ้ ยา่ งนอบนอ้ ม ดนุเดชมองปฏิกิริยาของผู้ใต้บังคับบัญชาและแขกของตนแล้วถอนหายใจ ทง้ิ อกี ครัง้ ส่วนชนากานต์นั้นก็ได้แต่ค้อมศรี ษะเป็นเชิงขอโทษชายหนุ่มอยู่

30 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก หลายต่อหลายครั้ง ดนุเดชส่งสัญญาณให้หญิงสาวทั้งสองหยุดเดิน ชนากานต์รั้งแขน ธนิชาให้หยุดอยู่กับท่ี ถึงแม้สองเท้าจะหยุดเคล่ือนไหว ทว่านักเขียนสาว ยงั คงหันไปโปรยย้มิ หวานให้สีห่ นุ่มทีย่ ืนอยู่ข้างๆ พศิน มนัสวนิ ชาตชิ าย และปราการส่งยม้ิ ตอบเพยี งบางๆ ทง้ั ทอ่ี ยากจะคลีย่ ิม้ ให้กว้างจนสดุ ความ สามารถ แต่ไม่อาจต้านทานสายตาพฆิ าตของหัวหน้าทมี ทกี่ �ำลงั มองมาได้ หลังจากจัดการให้ผู้มาเยือนอยู่ในจุดท่ีก�ำหนดไว้และก�ำราบทีมงาน ดว้ ยสายตาไดแ้ ลว้ ดนเุ ดชจงึ กา้ วขาขน้ึ ไปยนื บนแทน่ แลว้ เปลง่ เสยี งประกาศ อนั ดัง “การฝกึ ในครงั้ นจี้ ะมที มี งานของสำ� นกั พมิ พม์ าเกบ็ ขอ้ มลู บางสว่ นดว้ ย แตไ่ มต่ อ้ งกงั วลวา่ จะมใี ครมาวนุ่ วายระหวา่ งฝกึ เพราะผมจะหามาตรการมา ควบคุมให้เธออยู่เป็นทเ่ี ป็นทางอย่างเป็นระบบระเบยี บที่สุด” ธนิชาเงยหน้าข้ึนมองตามเสียง แล้วเอ้ียวตัวกระซิบถามชนากานต์ “เขาไม่ได้ด่านชิ าอยู่ใช่ไหมคะ” “คง...ง้ันม้ัง” ชนากานต์กลืนน้�ำลายลงคอก่อนตอบ แล้วท�ำปาก ขมบุ ขมบิ พมึ พ�ำกบั ตวั เอง “โชคดกี แ็ ล้วกันนะนิชาน้องรัก” ครน้ั เมอื่ แจกแจงขอ้ มลู และใหโ้ อวาทแกผ่ เู้ ขา้ รบั การฝกึ เรยี บรอ้ ยแลว้ ดนุเดชจึงเชิญตัวท้ังสองสาวเข้าไปฟังกติกาในการชมการฝึกในห้องท�ำงาน ส่วนตัวของตน “ข้อมลู บางอย่างในการฝึกเปิดเผยไม่ได้ เพราะฉะนน้ั คุณจะต้องนำ� สง่ิ ทีค่ ุณเขียนมาให้ผมดูก่อนทีจ่ ะเผยแพร่” นายต�ำรวจหนุ่มกล่าวเสียงเข้ม หลังจากที่ผายมือเชิญธนิชาและชนากานต์นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโต๊ะ ทำ� งานเรยี บร้อยแล้ว “ค่ะ ได้ค่ะพ่เี ดช” ชนากานต์ตอบ “อมื แล้วจะน�ำข้อมลู ไปเขยี นแนวไหน” ชายหนุ่มถามต่อ “โรมานซ์ค่ะ” ธนชิ าตอบกลับอย่างรวดเรว็

เ ม ญ า ณี l 31 ดนเุ ดชมองคนตอบเลก็ นอ้ ย แลว้ เบนสายตาไปทช่ี นากานต์ หญงิ สาว เจา้ ของสำ� นกั พมิ พค์ ลา้ ยกบั จะเขา้ ใจในสง่ิ ทแ่ี ฝงอยใู่ นสายตานน้ั จงึ รบี ขยาย ความต่อ “เป็นนิยายรักนี่ละค่ะพ่ีเดช พระเอกของเร่ืองเป็นต�ำรวจหน่วยรบ พิเศษ แต่พี่เดชไม่ต้องกังวลนะคะ เพราะนิชาคงไม่ได้แตะเนื้องานเชิงลึก ของหน่วย เพียงแค่ต้องการรายละเอียดเพ่อื การเดินเรอื่ งให้สมจริงเท่านนั้ ” “อมื ” ชายหนมุ่ พยกั หนา้ รบั ทง้ั ทย่ี งั ไมเ่ ขา้ ใจในสง่ิ ทชี่ นากานตอ์ ธบิ าย ทัง้ หมด “แล้วต้องการรู้อะไรบ้าง” “ทุกอย่างค่ะ” ธนิชาตอบก่อนจะล้วงอุปกรณ์บางอย่างออกมาจาก กระเป๋า “ขอเรม่ิ ต้นจากการสมั ภาษณ์ เอ่อ...” หญิงสาวหยุดประโยคลงกะทันหันแล้วหันไปเอ่ยกับชนากานต์แทน “ต้องเรยี กพเ่ี ขาว่าอะไรคะพ่ีกานต์” ชนากานต์ส่ายหน้าน้อยๆ ด้วยเธอเองเรียก ‘พี่เดช’ จนตดิ ปาก จงึ ไม่มัน่ ใจนักว่าควรให้นกั เขียนของเธอเรียกชายหนุ่มเบื้องหน้าว่าอะไรดี “ท่นี ี่เรยี กผมว่าสารวตั ร” ชายหนุ่มช่วยตอบแทน “อ๋อ ค่ะ ขอเร่ิมจากการสัมภาษณ์นะคะ ศา-ลา-วัด” หญิงสาวว่า พลางแตะปลายนวิ้ ลงบนเจ้าอุปกรณ์ทีถ่ อื อยู่ตรงป่มุ ‘บนั ทึก’ “สารวัตร” ชนากานต์รีบช่วยแก้ ก่อนจะเงยหน้าข้ึนพร้อมส่งยิ้ม ประจบคนหน้ายักษ์ที่ท�ำหน้าถมึงทึงคล้ายพร้อมประกาศศึกกับนักเขียน จอมเพี้ยนของเธอในอีกไม่ก่นี าทนี ้ี ธนชิ าไหวไหลน่ อ้ ยๆ กอ่ นตอบ “นชิ าไมค่ อ่ ยถนดั คะ่ พกี่ านต์ ขอเรยี ก แบบน้ีดีกว่านะคะสะดวกดี” ว่าพลางยักค้ิวทะเล้นใส่ ‘ศา-ลา-วัด’ หนุ่ม อกี ด้วย ใช่ว่าเธอจะดูออกไม่ออกว่า ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้เต็มใจต้อนรับเธอ แมแ้ ต่นอ้ ย ดอู ย่างตอนเขาแจง้ กบั กำ� ลงั พลทห่ี น้าเสาธงนนั่ สิ ยง่ิ กวา่ ชดั เจน ว่าต้องการเอ่ยกระทบเธออยู่ในที ดังนั้นเมื่อมีจังหวะพอจะทวงคืนความ

32 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก ยตุ ิธรรมให้แก่ตนเองได้ มีหรอื ทเ่ี ธอจะไม่ตักตวงโอกาสน้ี สองหนุ่มสาวฟาดฟันกันทางสายตา โดยมีชนากานต์เป็นกรรมการ ห้ามทพั อยู่ตรงกลาง “โอเคค่ะ เรามาเริ่มต้นสัมภาษณ์กันเลยดกี ว่า” ธนชิ าจำ� ตอ้ งหยดุ สงครามทางสายตาลงชว่ั ขณะ แลว้ เรมิ่ ตน้ สมั ภาษณ์ ด้วยน�ำ้ เสยี งนุ่มนวลซึง่ แปรผกผันกับอารมณ์คกุ รุ่นในใจโดยสิน้ เชิง “มาเป็นต�ำรวจหน่วยรบพิเศษได้ยงั ไงคะ” “ฝึกมา” “...” ธนชิ าเมม้ รมิ ฝปี ากนอ้ ยๆ กอ่ นจะตงั้ สมาธยิ งิ คำ� ถามใหม่ “กอ่ นมาฝกึ เป็นตำ� รวจหน่วยรบพเิ ศษทำ� อะไรมาก่อนคะ” “ตำ� รวจ” “...” นกั เขียนสาวท่อง ‘ยุบหนอ-พองหนอ’ อยู่ในใจ ก่อนจะคลี่ยม้ิ หวาน แล้วยงิ ค�ำถามอกี รอบ “ก่อนเป็นตำ� รวจท�ำอะไรมาก่อนคะ” “เรยี น” หญิงสาวหลบั ตาลงช้าๆ แล้วถอนหายใจดงั เฮือก ดนุเดชหลุบตามองใบหน้าแดงก�่ำของคู่สนทนาแล้วยกย้ิมท่ีมุมปาก ก่อนจะขยายความประโยคก่อนหน้าของตนด้วยน้�ำเสียงที่เป็นทางการมาก ขน้ึ “จบมัธยมต้นก็สอบเข้าเรียนเตรียมทหาร พอจบเตรียมทหารก็เข้า เรียนท่ีโรงเรยี นนายร้อยตำ� รวจ” ชนากานต์เป่าลมออกปาก หลังจากที่น่ังต้องลุ้นจนตัวเกร็งอยู่นาน ไม่ต่างกันเลยกับธนิชาท่ีถอนหายใจยาวอีกรอบแล้วรีบจดปากกาบันทึก ส่ิงท่ีชายหนุ่มตอบลงในสมุดบันทึก ถึงแม้นจะมีเครื่องบันทึกเสียง แต่ หญิงสาวก็จะจดส่ิงส�ำคัญลงในสมุดคู่ใจเสมอ เพราะสะดวกและรวดเร็ว

เ ม ญ า ณี l 33 ต่อการหาข้อมูลในช่วงเวลาเร่งด่วน “แล้วทำ� ไมถงึ เลอื กลงหนว่ ยรบพเิ ศษคะ เพราะเทา่ ทน่ี ชิ าหาขอ้ มลู มา นอกจากจะฝึกหนกั แล้ว งานของหน่วยรบพเิ ศษยังอนั ตรายมาก” “เพราะรู้ว่าอนั ตรายถงึ อยากทำ� ” ดนุเดชตอบ “ท�ำไมหรือคะ” หญิงสาวถามต่อ “อนั ตรายของคณุ กบั ผมอาจจะต่างมมุ กนั คณุ อาจจะกลวั และอยาก หนใี หไ้ กลจากคำ� คำ� นี้ แตส่ ำ� หรบั ผมแลว้ คำ� วา่ อนั ตรายทเ่ี กดิ ขน้ึ กบั ผบู้ รสิ ทุ ธิ์ คือสงิ่ ทผ่ี มอยากสู้ สู้เพ่ือให้พวกเขาปลอดภยั ” นักเขียนสาววางปากกาในมือลงแล้วปรบมือ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับ ชนากานต์ “หล่อมากค่ะ แบบนเ้ี ลยพระเอกของนชิ า” ดนุเดชหร่ีตามองหญิงสาวแล้วปั้นหน้ายักษ์ “ผมไม่ใช่พระเอกของ คุณ” สองสาวถอนหายใจพร้อมกัน จากนั้นชนากานต์จึงเป็นฝ่ายคลาย ความเคลือบแคลงใจให้แก่นายต�ำรวจหนุ่ม “นิชาหมายถงึ อิมเมจพระเอกในนิยายค่ะพี่เดช” “อ๋อ...” ชายหนุ่มพยกั หน้ารับน้อยๆ ธนิชาจับจ้องใบหน้าคมเข้มท่ีคล้ายกับก�ำลังเขินอายในส่ิงท่ีเข้าใจผิด แล้วรีบยกมือปิดปากกล้ันเสียงหัวเราะ ชนากานต์เห็นดังน้ันจึงรีบช่วยแก้ สถานการณ์ก่อนท่ดี นเุ ดชจะไล่ตะเพิดนกั เขียนของเธอออกจากค่าย “วันนี้กานต์ขอรบกวนพ่ีเดชแค่นี้ก่อนดีกว่า เพราะต้องพานิชาไป เช็กอินเข้าท่ีพักแล้ววางแผนงานอีกนิดหน่อย ยังไงต้ังแต่พรุ่งน้ีเป็นต้นไป กานต์ต้องรบกวนพี่เดชด้วยนะคะ” หลงั จากลำ�่ ลาและฝากฝงั นกั เขยี นในสงั กดั เรยี บร้อยแลว้ ชนากานต์ จงึ รบี พาธนชิ าเดนิ ทางออกจากหนว่ ยฝกึ ทนั ที เพอ่ื จะไดม้ เี วลาปรบั ทศั นคติ หญงิ สาวรุ่นน้องให้มภี มู คิ ุ้มกนั ต้านทานความเป็นดนเุ ดชมากขนึ้

34 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก คล้อยหลงั สองสาวท่ีแยกตวั ออกไปแล้ว ดนุเดชจงึ หยิบสมาร์ตโฟน ข้ึนมาเปิดหาข้อมูลบางอย่างที่ค้างคาใจตนตั้งแต่เมื่อครู่ ปลายนิ้วช้ีข้างขวา สมั ผสั ตวั อกั ษรทลี ะตัวผ่านเวบ็ ไซต์ยอดนิยมแล้วรอการประมวลผล โรมานซ์ หมายถึง... “เฮ้ย!” ชายหนุ่มถึงกับเบิกตาโพลงกับนิยามและค�ำขยายความของ คำ� ดงั กลา่ วทป่ี รากฏอยบู่ นหนา้ จอ “แลว้ จะใหฉ้ นั เปน็ อมิ เมจพระเอกเนย่ี นะ ยายเดก็ ประหลาด”

๔ “ยายนชิ า นกึ เพี้ยนอะไรขึน้ มา ถึงได้ไปแกล้งพ่เี ดชเขาแบบนั้น” หลงั จากเดนิ ทางมาถงึ โรงแรมทจ่ี องไว้ และลงทะเบยี นเขา้ พกั เรยี บรอ้ ยแลว้ ชนากานต์ก็รบี จูงมอื ธนิชาเข้าไปปรับทัศนคตใิ นห้องพักทนั ที ธนิชาย่อตัวลงนั่งบนเตียงแล้วยกมือขึ้นกอดอกก่อนตอบ “พ่ีกานต์ กเ็ ห็นว่าเขาหาเรือ่ งนชิ าก่อน” ชนากานต์ถอนหายใจแล้วเดินตามไปน่ังลงบนเตียง “พ่ีเดชไม่ค่อย ชอบผู้หญงิ สกั เท่าไหร่” “ฮ้า!” ธนชิ าเบกิ ตาโพลง ร้องเสยี งหลง “ไม่ใช่แบบนั้น” ชนากานต์รีบยกมือขึ้นขัด ก่อนท่ีสติของธนิชาจะ เตลดิ ไปไกลกว่าน้ี นักเขยี นสาวจงึ ค่อยๆ สงบสติอารมณ์ลง และยนิ ยอม นั่งฟังสงิ่ ท่ีชนากานต์อธบิ ายต่อ “พเี่ ดชเคยโดนคนรักหักหลัง” “ก็ทัง้ ดุ ทัง้ หน้ายกั ษ์ ทง้ั กวนประสาทขนาดนี้ ผู้หญิงทไี่ หนจะอยาก อยู่ใกล้ล่ะคะ” ธนิชาว่า

36 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก “ก่อนหน้าทพ่ี ีเ่ ดชจะเสยี ศูนย์ พี่เขาเคยเป็นผู้ชายในฝันของสาวๆ ที่ สขุ ุม สภุ าพ และอ่อนโยน” ชนากานต์กล่าว “...” “จบ๊ิ ๆๆ นกบนิ ผา่ นไปหนง่ึ ฝงู ” ธนชิ านง่ั นงิ่ เพอ่ื พจิ ารณาขอ้ มลู ทไ่ี ดร้ บั อยชู่ ว่ั ขณะ กอ่ นจะทำ� เสยี งนกรอ้ ง แลว้ ยน่ื ใบหนา้ เขา้ ไปจอ้ งคสู่ นทนาใกลๆ้ “แน่ใจนะคะว่าพ่กี านต์ไม่ได้ละเมอพลอตนิยายอยู่” ชนากานตด์ ดี ปลายจมกู ของหญงิ สาวรนุ่ นอ้ งอยา่ งไมแ่ รงนกั กอ่ นตอบ “เอาเถอะนา่ ลองไดร้ จู้ กั กบั พเี่ ดชสกั พกั แลว้ นชิ าจะเขา้ ใจวา่ สง่ิ ทพี่ บี่ อกไมม่ ี อะไรผดิ เพย้ี นแม้แต่น้อย” “พี่กานต์แน่ใจนะคะ ว่าตอนนี้เราก�ำลังพูดถึง คุณ ‘ศาลา’ เอ๊ย! สารวตั รคนเดยี วกนั อยู่จรงิ ๆ” ธนิชากล่าวพร้อมกบั ถปู ลายจมกู ทีถ่ กู ดดี ไป ด้วย “มองขา้ มความกวนของพเ่ี ดชไป แลว้ ตง้ั ใจทำ� งานของตวั เองใหด้ ที ส่ี ดุ ก็พอ” ชนากานต์ว่าต่อ ธนิชาพยักหน้ารับน้อยๆ “นิชาขอโทษค่ะท่ีท�ำตัวไม่น่ารัก ปกตินิชา มีภูมิคุ้มกันคนกวนประสาทค่อนข้างสูงนะคะ แต่ท�ำไมวันน้ีถึงได้จิตหลุด ก็ไม่รู้” “ถ้าพี่เดชทำ� อะไรกวนๆ อกี ก็เดินหนีซะ อย่าไปต่อปากต่อคำ� ” ธนชิ ารบั คำ� พร้อมรอยย้มิ สดใส “ค่ะ นชิ าจะระวัง จะไม่ท�ำให้เสยี ช่ือ ส�ำนกั พมิ พ์เป็นอนั ขาด” ชนากานต์ระบายยิ้มกับประโยคของธนิชาได้เพียงเส้ียวนาที เพราะ ประโยคถัดมาของนักเขียนรุ่นน้องท�ำให้เธอต้องยกมอื กุมหน้าผาก “ถ้าสารวัตรเขาร้ายมา นิชาก็จะแผ่เมตตาให้” หญงิ สาวว่าพร้อมกบั ยกมอื ขน้ึ ประนมกลางอก “ถ้าเขาสาดไฟใส่ นชิ ากจ็ ะใช้น�้ำมนต์เข้าลบู ” คราวนีเ้ ธอปล่อยมือที่ ประนมอยู่ออกจากกัน แล้วเปลีย่ นมาเป็นท่าปล่อยพลงั

เ ม ญ า ณี l 37 จากนนั้ จงึ แกวง่ ไหลท่ งั้ สองขา้ งในจงั หวะสามชา่ กอ่ นจะกรดี ปลายนว้ิ ทำ� ท่าปูไต่ แล้วเอ่ยเสียงทะเล้น “แต่ถ้าเขาตบจบู นชิ ากจ็ ะลูบคลำ� ” “ยะ่ กอ่ นทค่ี ดิ จะลบู คลำ� พเ่ี ขา ชว่ ยปน่ั ตน้ ฉบบั มาสง่ ใหท้ นั เวลาดว้ ย” ชนากานต์เอ่ยเสยี งกล้ัวหัวเราะ “ท�ำไมพ่ีกานต์ใจร้าย ทวงต้นฉบับน้องตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มบทท่ีหนึ่ง” ธนชิ าอมยมิ้ น้อยๆ อย่างอ่อนแรง “อา้ ว นอ้ งนกั เขยี นคนสวยไปไหนแลว้ ครบั สารวตั ร” ชาตชิ ายเอย่ ถาม หัวหน้าทีมทเี่ ดนิ กลบั มายังสนามฝึกเพียงล�ำพงั ดนุเดชขมวดคิ้วมองใบหน้าทะเล้นของทีมงานท่ีอมยิ้มเจ้าเล่ห์เป็น ลกู คู่ให้แก่ค�ำถามของชาติชาย แล้วส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนตอบ “ไปจัดการเรือ่ งห้องพกั ” “ถ้าผมรู้ล่วงหน้าสักหน่อย จะลางานพาไปจัดการเร่ืองนี้ด้วยตัวเอง เลยทเี ดียว” มนัสวนิ ว่า “แต่แกมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบไอ้วิน” ดนุเดชถอนหายใจอีกค�ำรบ เดินเข้าไปตบบ่าคนที่ขันอาสาอยากเป็นเจ้าบ้านท่ีดี แล้วเน้นย�้ำถึงความ รับผิดชอบของทุกคนด้วยเสียงจริงจัง ก่อนเดินไปยังจุดที่ผู้เข้ารับการฝึก โชว์ฝีไม้ลายมอื กันอยู่ “เปน็ ไงละ่ อยดู่ ไี มว่ า่ ดี อยากแหยห่ นวดเสอื ” พศนิ มองตามหลงั ของ ดนเุ ดช ก่อนที่จะหันมาเอ่ยกับมนัสวิน ชาติชาย และปราการ “สารวตั รจรงิ จงั กับชีวติ ขนาดน้เี ลยหรือครบั ผู้กอง” ปราการถาม “สารวัตรของจ่าเคยเป็นคนข้ีเล่นและอารมณ์ดีมาก่อน” พศินตอบ แล้วถอนหายใจ ก่อนจะตัดบทเดินน�ำทุกคนไปยงั จดุ ฝึก “ไปๆๆ แยกย้าย ไปทำ� หน้าทีก่ ันเถอะ ไว้วนั หลงั จะเล่าให้ฟังเพราะเรื่องนตี้ ้องเล่ากนั ยาว”

38 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก เมือ่ ย่างเข้าสู่เวลาเก้านาฬิกาของเช้าวันใหม่ เหล่าผู้เข้ารับการฝึกและ ครูฝึกต่างก็ปฏบิ ัติภารกิจด้วยความมุ่งม่ัน เสียงรองเท้าคอมแบตทก่ี ระทบ พนื้ ตามจงั หวะการวงิ่ รบั กบั เสยี งเพลงปลกุ ใจทข่ี บั ขานประสานเสยี งกกึ กอ้ ง ไปทั่วสนาม ดนุเดชยืนเอามือไขว้หลังมองวินัยการฝึกของผู้เข้ารับการฝึก ชุดน้ีด้วยความพงึ พอใจ นายต�ำรวจหนุ่มระบายย้ิมท่ีมุมปากน้อยๆ รู้สึกสดช่ืนกว่าท่ีควรจะ เปน็ ทง้ั นอี้ าจจะเปน็ เพราะวา่ อณุ หภมู ขิ องอากาศกำ� ลงั พอดี หรอื ไมก่ เ็ พราะ ว่าเช้านี้ไร้ซ่ึงว่ีแววของนักเขียนสาวจอมป่วน จะหาว่าใจร้ายใจด�ำก็ได้ แต่ การทม่ี คี นนอกเขา้ มาเกบ็ ขอ้ มลู การฝกึ รบพเิ ศษนนั้ เปน็ สง่ิ ทเี่ ขาไม่ปรารถนา ตั้งแต่แรก ดังนั้นเม่ือไม่เห็นหญิงสาวในเช้านี้จะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ นอกเสียจากว่าเธอถอดใจและเลิกล้มความคิดเร่ืองเข้ามาเก็บข้อมูลท่ีน่ี แล้วนั่นเอง “เพงิ่ แผลงฤทธไ์ิ ปนดิ เดยี ว ถอดใจหนไี ปเสยี แลว้ ” ดนเุ ดชพมึ พำ� กบั ตัวเองเสยี งกลวั้ หวั เราะ กรงิ๊ ! กรงิ๊ ! กริง๊ ! ทวา่ ในขณะทชี่ ายหนมุ่ ปรามาสพาดพงิ ถงึ ใครบางคนอยนู่ นั้ จๆู่ เสยี ง เรยี กเข้าของเครื่องมอื สอื่ สารทเ่ี หน็บอยู่ข้างเอวก็ดังข้ึน “นอ้ งกานต”์ ดนเุ ดชหยบิ สมารต์ โฟนขนึ้ มาแลว้ ยกยมิ้ ทม่ี มุ ปากนอ้ ยๆ เมื่อเห็นช่ือที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ “สงสัยจะโทร. มาขอโทษ” ชายหนุ่มว่า ก่อนท่จี ะกดรับสาย “ครับน้องกานต์” “พเ่ี ดชคะ กานตม์ เี รอ่ื งจะรบกวน...” ตน้ สายเอย่ ดว้ ยนำ้� เสยี งรอ้ นรน ทว่าปลายสายกลับดักคอ ท้งั ทเ่ี ธอยงั เอ่ยไม่จบประโยคดี “ไม่เป็นไรครบั น้องกานต์ พเี่ ข้าใจ” “...” ชนากานต์ดึงโทรศัพท์ออกจากหูแล้วหลุบตามองรายช่ือท่ีเธอโทร.

เ ม ญ า ณี l 39 ออก “ก็ถูกเบอร์นี่นา” หญิงสาวพึมพ�ำก่อนท่ีจะแนบเจ้าจอสี่เหลี่ยมกลับ เข้าไปทีเ่ ดมิ อกี รอบแล้วเอ่ยถาม “พเี่ ดชรู้แล้วหรือคะว่านชิ าหลงทาง” “หมื อะ...อะไรนะครับ” นายตำ� รวจหนุ่มถามเสยี งตะกุกตะกกั “นิชาจ�ำทางไปหน่วยไม่ได้ค่ะ ตอนน้ีอยู่ไหนก็ไม่รู้ กานต์รบกวน พี่เดชด้วยนะคะ ช่วยส่งใครไปรับนชิ าที” “เออ่ คะ...ครบั ” ดนเุ ดชรบั คำ� อยา่ งเสยี ไมไ่ ด้ และเมอ่ื ไดร้ บั หมายเลข โทรศพั ทท์ ช่ี นากานตส์ ง่ มาใหแ้ ลว้ ชายหนมุ่ จงึ หนั ซา้ ยแลขวาเพอ่ื มองหาใคร สักคนท่ีพอจะมอบหมายให้ไปจัดการเรื่องน้ีได้ ทว่าโชคกลับไม่เข้าข้างเขา เลย เมอื่ ทมี งานคณุ ภาพของเขากำ� ลงั ขะมกั เขมน้ ตอ่ หนา้ ทที่ ไ่ี ดร้ บั มอบหมาย และไม่มีใครสักคนที่คิดจะหนั หลังกลบั มามองยงั จดุ ท่เี ขายนื อยู่ “ไปเองก็ได้วะ” ดนุเดชถอนหายใจซ้�ำแล้วซ้�ำเล่าในขณะที่เดินไปยัง พาหนะคู่ใจ “ซ้ายหรือขวาเอาไงดี เหมือนวนมาทางเดิมเลย” หญิงสาวเคาะพวง มาลัยรถในขณะที่ช่ังใจว่าควรจะเปิดไฟเล้ียวไปทางด้านไหนดี แต่สุดท้าย เธอก็เปลยี่ นใจประคองรถเข้าไปจอดรมิ ถนนแทน จากนน้ั หยิบสมาร์ตโฟน ขนึ้ มาเพื่อเปิดแอปพลเิ คชนั น�ำทาง ทว่า... “แลว้ จะคน้ หาคำ� วา่ อะไร จำ� ชอ่ื กไ็ มไ่ ด”้ ธนชิ าตบหนา้ ผากตวั เอง กอ่ น จะหวีดร้องด้วยความตกใจ เม่ือจู่ๆ เจ้าอุปกรณ์ในมือกส็ ่งเสียงดงั ข้ึนด้วย หมายเลขประหลาดท่กี ำ� ลงั ตดิ ต่อเข้ามา “โอ๊ย! ตกใจหมด” หญิงสาวเป่าลมออกปากก่อนจะกดรับสาย “สวสั ดีค่ะ นิชารับสายค่ะ” “คุณอยู่ไหน” “หือ...” ธนิชาหร่ีตามองเครื่องมือส่ือสารในมือคล้ายกับมันเป็นของ ประหลาด เพราะนอกจากหมายเลขท่ีโทร. เข้าจะไม่คุ้นตาแล้ว มิหน�ำซ�้ำ

40 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก เจ้าของหมายเลขยงั ใช้ค�ำถามและน้ำ� เสียงประหลาดกับเธออีกด้วย “ต้องการคยุ กับใครคะ” หญงิ สาวว่า “คุยกบั คณุ นั่นแหละ คุณนักเขียน” “แล้วคณุ เป็นใครคะ โรคจติ หรอื เปล่า ตอนนี้ฉันกำ� ลังยุ่ง ไม่มเี วลา จะแสดงความโรคจติ แข่งกับคุณหรอกนะ” ต้นสายกระแทกลมหายใจก่อนจะตอบ “ผม...ดนเุ ดช” “...” ธนชิ ายกมือขึ้นตบหน้าผากอีกรอบ ดงึ มือถอื ออกห่างแล้วพึมพำ� กบั ตวั เองเสยี งแผว่ “เอาอกี แลว้ ยายนชิ าเอย๊ เลน่ เขาอกี แลว้ มหี วงั โดนแหกอก อีกแน่ๆ เลย” “คุณได้ยินผมหรอื เปล่า” ต้นสายถาม “เอ่อ...ค่ะ ได้ยนิ ค่ะสารวตั ร” หญงิ สาวตอบเสียงตะกุกตะกัก “คุณอยู่ไหน” “ตอนนี้จอดรถอยู่ข้างทางค่ะ” และค�ำตอบของหญิงสาวก็ท�ำให้ดนุเดชผ่อนลมหายใจทิ้งได้อีกรอบ “ขอละเอียดกว่านี้หน่อย ไหนบอกว่าเป็นนักเขียน อธิบายสถานท่ีไม่เป็น หรือยงั ไง” “เอ่อ อยู่ท่ี” หญิงสาวกวาดสายตามองบริเวณโดยรอบอีกคร้ังก่อน ตอบ “อยตู่ รงทมี่ ตี น้ อะไรสงู ๆ เตม็ ไปหมด ตรงกง่ิ ของบางตน้ มดี อกลกั ษณะ คล้ายแตรสขี าว บางต้นดอกเป็นช่อสีเหลอื ง ดอกหญ้าขนึ้ เตม็ สองข้างทาง เท่าท่ีสังเกตจากจ�ำนวนผีเส้ือและแมลงปอก็พอจะเดาได้ว่าระบบนิเวศ ตรงนีย้ ังสมบูรณ์อยู่มาก” ธนชิ าพรรณนาและวเิ คราะหไ์ ปตามสง่ิ ทเ่ี หน็ ในขณะทยี่ งั กวาดสายตา มองไปเร่ือยๆ “อ้อ! แล้วก็มีพันทางสีน�้ำตาลนอนอยู่ใต้ต้นไม้ที่ออกดอก สขี าวอีกสองตัวค่ะ” ดนเุ ดชอา้ ปากคา้ งกบั คำ� ตอบของนกั เขยี นสาว ชายหนมุ่ ยกมอื ขน้ึ ตบ

เ ม ญ า ณี l 41 หน้าผากตัวเองดงั ฉาด ก่อนจะพยายามตั้งสติ เอ่ยถามต่ออย่างใจเย็น “คณุ แชร์โลเกชนั เป็นหรือเปล่า” “อ๋อ เป็นสิคะ แอดไลน์เบอร์นีเ้ ลยหรอื เปล่าคะ ศา-ลา...” “ฮึ ฮึ่ม” เจ้าของเสยี งทุ้มกระแอมขัดอย่างรู้ทัน “สารวตั รขา...” ธนิชาลากหางเสยี งหวานแกมทะเล้น “ครบั ” คู่สนทนาตอบก่อนจะกดวางสาย ธนชิ าหัวเราะคิกทีท่ ำ� ให้คนกวนประสาทสติหลุดได้ จากนั้นจึงกดส่ง สถานท่ีทเี่ ธอจอดรถอยู่ผ่านแอปพลเิ คชนั ชอ่ื ดงั “วา้ ว! รปู ไมต่ รงปกซะดว้ ย ในรปู ดเู ทย่ นั รขู มุ ขน หลอ่ จนแทบจะทน ไม่ไหว” หญงิ สาวขยายภาพโพรไฟล์ของชายหนุ่มทเี่ ธอแอบบนั ทกึ ช่ือเอาไว้ ว่า ‘สารวัตรหน้านิง่ ’ แล้วหวั เราะคกิ คักระหว่างรอ “เฮย้ ทำ� ไมไปทางนนั้ ยายเดก็ ประหลาดเอย๊ !” ทางฝง่ั คนรปู ไมต่ รงปก เมื่อได้รับสถานทท่ี ี่เด็กประหลาดส่งมากอ็ ุทานเสียงดังลนั่ รถ “คนละทิศคนละทางม่ัวซั่วไปหมด” ดนุเดชพร�่ำบ่นขณะที่เหยียบ คันเร่งเคลื่อนรถไปตามการนำ� ทางของแอปพลเิ คชนั ยอดฮิต และกว่าจะถึง จดุ หมายปลายทางทีห่ ญิงสาวจอดรถรออยู่ก็ใช้เวลาร่วมช่วั โมงครง่ึ คนตามมาทีหลังชะลอรถเพื่อจอดต่อท้ายรถญ่ีปุ่นป้ายแดง และ เมอื่ เปดิ ประตลู งจากรถกพ็ บวา่ คนทต่ี ามหากำ� ลงั นง่ั ยองๆ อยขู่ า้ งทาง เธอนำ� หมปู ง้ิ ไปวางดา้ นหนา้ เจา้ พนั ทางสนี ำ�้ ตาลสองตวั และหากใหเ้ ดา เจา้ สองตวั นี้ก็คงจะเป็นหน่ึงในบทบรรยายสถานท่ีท่ีเธอภูมิใจน�ำเสนอก่อนหน้านี้ นนั่ เอง “นงั่ เล่นสบายใจเลยนะแมค่ ณุ ” ชายหนมุ่ สา่ ยหน้านอ้ ยๆ กอ่ นจะดบั เครือ่ งยนต์แล้วเปิดประตลู งจากรถ ธนชิ าเงยหนา้ ขนึ้ มองผมู้ าใหมเ่ ลก็ นอ้ ย กอ่ นจะลกุ ขน้ึ แลว้ ประนมมอื ไหว้ “สวัสดคี ่ะสารวตั ร เก่งจงั ตามมาไวกว่าที่คดิ นกึ ว่าจะปล่อยให้นิชาน่ัง

42 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก แกร่วอยู่กับเพ่ือนทงั้ วนั เสยี แล้ว” ดนเุ ดชหลุบตามอง ‘เพอื่ น’ ของหญงิ สาวเลก็ น้อยก่อนตอบ “อมื ผมกไ็ มค่ ดิ วา่ คณุ จะออกนอกเสน้ ทางมาไกลขนาดนเี้ หมอื นกนั ” “นิชาก็คิดว่าไกลค่ะ จ�ำได้ว่าเม่ือวานตอนออกจากหน่วยไปโรงแรม ขบั แปบ๊ เดยี ว แตว่ นั นข้ี บั วนอยเู่ กอื บสองชวั่ โมง จงึ คอ่ นขา้ งมน่ั ใจวา่ หลงอกี แน่ๆ” “หลงอกี แน่ๆ” ชายหนุ่มทวนค�ำ “ค่ะ ให้นชิ าจ�ำอะไรกไ็ ด้ในโลกน้ี ยกเว้นทาง นิชางง” หญิงสาวตอบ พร้อมรอยยิม้ แป้นแล้น ก่อนจะเดินไปเปิดรถของเธอแล้วหยบิ ขวดน้ำ� และ ฝาพลาสติกปิดกล่องขนมติดมือออกมา จากนั้นจึงย่อตัวเทน�้ำลงบนฝา พลาสตกิ น้ัน “กนิ หมแู ลว้ กต็ อ้ งกนิ นำ�้ ดว้ ย เดยี๋ วตดิ คอ” หญงิ สาวเอย่ กบั เพอื่ นใหม่ ส่ีขาท้งั สองตัว ดนุเดชเผลออมยิ้มตามการกระท�ำของธนิชา ก่อนจะสาวเท้าเข้าไป ใกล้ๆ “หน่วยก้านดี สงสยั มคี นเอามาปล่อยไว้” “ใจร้ายจงั เลยนะคะ ดูสิ เขาหิวและกลวั มาก กว่าจะยอมให้นิชาเข้า ใกล้ได้ต้องละลายพฤติกรรมกันนานเลย” ธนิชาว่าในขณะท่ีลูบศีรษะของ เจ้าสนี �ำ้ ตาลทงั้ สองตวั สลับไปมา “ชอบหมาหรอื ” กริ ยิ าออ่ นโยนทหี่ ญงิ สาวแสดงออกตอ่ เจา้ สขี่ า ทำ� ให้ คนปากหนกั อดทจี่ ะถามไม่ได้ “ชอบคะ่ นชิ าชอบทกุ อยา่ ง แมวกช็ อบ หมากช็ อบ หมกู ช็ อบ งกู ช็ อบ นิชารกั น�้ำ รักปลา รกั ...” “พะ...พอ ไม่ต้องพรรณนาขนาดน้นั ” “อา้ ว ถา้ อธบิ ายไมด่ สี ารวตั รกจ็ ะมากลา่ วหาวา่ ไมส่ มฐานะนกั เขยี นอกี นชิ าเรมิ่ จะวางตวั ไมถ่ กู แลว้ นะคะ” นกั เขยี นสาวเงยหนา้ ขน้ึ มองคสู่ นทนาแลว้ กะพริบตาปริบๆ พยายามอย่างสุดความสามารถท่ีจะท�ำให้คนฟังเชื่อใน

เ ม ญ า ณี l 43 ความใสซือ่ นี้ ทว่า... มารยาน้ีคงใช้ไม่ได้กับคู่สนทนาตรงหน้า เพราะนอกจากดนุเดชจะ เฉยเมยตอ่ แววตาใสซอื่ ของเธอแลว้ เขายงั ใชส้ ายตาเหยยี่ วดสุ ำ� ทบั เธอกลบั อีกด้วย “ไปเถอะ ผมมีงานต้องทำ� อีกเยอะ” ทว่าในขณะที่นายต�ำรวจหนุ่มลุกข้ึนแล้วหมุนตัวกลับนั้น เจ้าของ เสียงใสกล็ ากหางเสยี งยาวเรียกเขา “สารวัตรขา...” ดนุเดชใช้ฝ่ามอื ลบู ขนเส้นเล็กๆ ที่สามัคคกี นั ลกุ โดยไม่ได้นัดหมาย บรเิ วณล�ำแขน ก่อนจะหนั ไปมองตามเสยี ง “วะ...ว่าไง” “มีทางไหนพอจะช่วยเหลอื เพ่อื นใหม่ส่ีขาของนชิ าได้บ้างคะ” ดนเุ ดชมองใบหนา้ จมิ้ ลมิ้ ทไ่ี รแ้ ววความทะเลน้ อยา่ งทเี่ คยเปน็ กอ่ นจะ หลุบตามองดวงตาใสซ่ือสองคู่ของเจ้าสีน้�ำตาล จากนั้นจึงเดินไปหยิบ อปุ กรณ์บางอย่างออกมาจากหลงั รถ “ช่วยจับเพือ่ นของคณุ ใส่ในนท้ี ”ี “คะ!” “จะงงอกี นานม้ยั เพราะถ้านานผมจะได้เปลย่ี นใจ” ชายหนุ่มเลกิ คิว้ ถามเจ้าของใบหน้าที่เตม็ ไปด้วยเคร่ืองหมายคำ� ถาม “คะ...ค่ะ จับก็จับค่ะ” ธนิชาขานรับและยินยอมท�ำตามค�ำส่ังด้วย ความจ�ำใจ โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง! และกวา่ ทส่ี องหนมุ่ สาวจะชว่ ยกนั จบั เพอื่ นใหมส่ ข่ี าใสล่ งไปในตะกรา้ ใบเขอ่ื งไดก้ ใ็ ชเ้ วลานานพอสมควร จากนนั้ ธนชิ าจงึ ขบั รถตามหลงั ดนเุ ดชไป ตดิ ๆ ชนดิ ทไี่ ม่ยอมให้คลาดสายตาแม้แตเ่ สย้ี วนาที ทงั้ ยงั สง่ ข้อความมายำ้�

44 l ไ ม่ สิ้ น . . . สุ ด รั ก เตือนในขณะทีร่ ถหยดุ นิ่งตามสญั ญาณไฟแดงอกี ด้วย เดก็ ประหลาด : ห้ามขบั เกนิ แปดสบิ กโิ ลเมตรต่อชั่วโมงนะคะ สารวัตรหน้านิ่ง : อมื ชายหนมุ่ ผทู้ ข่ี บั รถนำ� หนา้ มองกระจกมองหลงั แลว้ สา่ ยหนา้ พรอ้ มยมิ้ “เกาะตดิ เป็นตุ๊กแกเลย แกล้งขบั หนซี ะดีมั้ยเนี่ย”