พราวจันทร์ตะวันฉาย

๑ ประตทู ่ีรอใหเ้ ปิด ประตูรั้วไม้ซ่ีที่ปิดลงท�ำให้หญิงสาวซ่ึงเพ่ิงเดินออกมาอดหันหลัง กลับไปมองไม่ได้ ความทรงจ�ำกว่าค่อนชีวติ ของเธออยู่หลังประตูบานนน้ั ในอดตี เรือนไม้แบบล้านนาอันเก่าแก่แห่งน้ีเคยเป็นโรงเรียนเอกชน ก่อต้ังโดยทายาทของเจ้าทางเหนือท่ีหลบมาใช้ชีวิตบ้ันปลายอย่างเงียบสงบ ในตำ� บลเลก็ ๆ โรงเรยี นเปิดสอนตงั้ แตร่ ะดบั ชน้ั ประถมศกึ ษาปที ห่ี นงึ่ ถงึ หก ภายหลงั ปดิ ตวั ไปเนอื่ งจากทายาทรนุ่ ตอ่ มาไมส่ นใจดำ� เนนิ กจิ การ มนั จงึ ถกู ท้ิงร้างให้เป็นซากผพุ ังท่ามกลางพงไพรรกเรอ้ื หกปที แ่ี ลว้ อาคารโรงเรยี นไดร้ บั การบรู ณะใหม่ กลายเปน็ พพิ ธิ ภณั ฑ์ ชุมชนประจ�ำตำ� บล มีการปรบั ภูมิทศั น์ให้อยู่ท่ามกลางต้นไม้ท่ไี ด้รับการตดั แตง่ อยา่ งสะอาดตา เสาธงของโรงเรยี นอยทู่ เี่ ดมิ ธงไตรรงคผ์ นื ใหมโ่ บกพลว้ิ ไปตามสายลมอ่อนยามบ่ายแก่ๆ มนตร์ขลังของสถาปัตยกรรมแห่งวันวานผสานไปกับเสียงเพลงจาก เครอื่ งดนตรลี า้ นนาทเี่ ปดิ คลอไปทวั่ ชวนใหพ้ ราวจนั ทรร์ สู้ กึ ประหนงึ่ ไดย้ อ้ น เวลากลับไปในวันที่เคยเป็นนักเรียนในสถาบันแห่งนี้ ต่อมาเธอก็รับหน้าที่

8 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย ชบุ ชวี ติ ให้แก่มันจนกลายเป็นพพิ ธิ ภณั ฑ์ชุมชนซึ่งรวบรวมประวัติ เรอื่ งราว ของผู้คนที่อาศัยอยู่ในบริเวณน้ี และภมู ิปัญญาท้องถ่ิน ความงดงามแห่งอดีตกาลร่ายมนตร์ขลงั ให้คนที่รู้คณุ ค่า แต่สำ� หรบั บางคน ซากอดีตเป็นเพียงบันไดให้เขาเหยยี บย่�ำและไต่ไปสู่อนาคต พราวจันทร์เล่ือนสายตาไปยังตึกส่ีเหลี่ยมขนาดสามชั้น กรุกระจก รอบดา้ น มคี วามทนั สมยั ใหมเ่ อย่ี ม แตไ่ มเ่ ขา้ กบั อะไรสกั อยา่ ง โดยเฉพาะ เม่ือมีป้ายภาพขนาดใหญ่ของนายกเทศมนตรีคนปัจจุบันแขวนอยู่เหนือ ทางเข้าอาคาร ประกาศว่าเขาเป็นผู้สร้างและริเร่ิมก่อต้ังพพิ ธิ ภัณฑ์ชมุ ชน ตรงบันไดข้นั บนสดุ ของทางเข้าอาคาร ชายหญงิ คู่หนึง่ ยืนเด่น พวก เขามองพราวจนั ทร์อยู่ก่อนแล้ว ภาพเหตุการณ์เมอ่ื ไม่กชี่ วั่ โมงก่อนหน้าผุดขึน้ อกี ครั้ง... ‘อย่าค่ะ เดีย๋ วใครมาเหน็ ’ น�้ำเสียงสะเท้ินอายของผู้หญิงดังขึ้นตอนท่ีพราวจันทร์ก้าวเข้าไปใน อาคารหลงั ใหม่ เธอชะงกั ฝีเท้า น่ิวหน้า สงสยั ว่าใครอตุ รเิ ข้ามาในตึกท่ียัง ไม่เปิดใช้งาน ‘เอ๊ะ อย่าขี้โกงสคิ ะ’ ผู้หญิงคนเดิมร้องห้ามอย่างไม่จริงจังนกั ตาม ด้วยเสยี งหวั เราะแผ่วเบาของผู้ชาย พราวจนั ทรข์ มวดคว้ิ ขยบั ขาแวน่ ตาหนาเตอะพรอ้ มกบั เมม้ ปากแนน่ ...ใครก็ตามที่บังอาจเข้ามาท�ำเรื่องบัดสีในพิพิธภัณฑ์ของเธอ มันต้องได้ เหน็ ดกี ันแน่! เธอรวบชายผา้ ซน่ิ พนื้ เมอื งเพอ่ื ใหก้ า้ วขาไดย้ าวๆ และวอ่ งไวขน้ึ เสยี ง หวั รอ่ ตอ่ กระซกิ ของคนทงั้ สองดงั ชดั ขนึ้ เรอ่ื ยๆ หวั คว้ิ ภายใตก้ รอบหนาของ แวน่ ตากระตกุ เขา้ หากนั เรยี วปากปราศจากเครอื่ งสำ� อางแบะออกดว้ ยความ ขยะแขยง แต่ก่อนท่พี ราวจันทร์จะเผยตวั ให้ใครเห็น เสียงของผู้ชายกด็ ังข้ึน ‘ชน่ื ใจจงั ไอติมรสอะไรครับเน่ียฮ้อมหอม’

แ พ ร ณั ฐ l 9 ‘บ้า! บรมอะ’ นำ�้ เสียงและชอ่ื ที่ได้ยินส่งผลให้พราวจันทร์ชะงักกึก ไม่มีวันที่เธอจะลืมเสียงนี้ บรม คือบุคคลท่ีอยู่ในห้วงค�ำนึงของ พราวจันทร์มากกว่าใครในโลก หัวใจของหญิงสาวเต้นรัว เธอเสยผมด้วยมือส่ันเทา ลืมไปว่ารวบ มวยตึงเปร๊ียะจนไม่น่ามีผมเส้นใดหลุดรอด หญิงสาวกลืนน้�ำลายอย่าง ฝืดคอ เธอขยบั ขาแว่น แนบตวั เข้ากับก�ำแพง แล้วเย่ียมหน้าออกไปเพอ่ื ดู ให้ชดั ๆ เผ่อื ว่าตนจะจ�ำผิด ‘ผมคิดถึงคุณจะตายอยู่แล้ว นี่ก็รีบบึ่งมาจากงานเลี้ยงที่จวนผู้ว่าฯ เลยนะ’ ไม่ผิดแน่แล้ว บรมจริงๆ น่ันแหละ สีหน้าของเขากรุ้มกร่ิมอย่างที่ ไมเ่ คยเปน็ กบั เธอ พราวจนั ทรย์ กมอื ขนึ้ ปดิ ปาก สกดั กนั้ เสยี งอทุ านอนั แผว่ เบาทงั้ ทม่ี นั ดงั มากในความรู้สกึ ‘ไม่เชอ่ื คุณกลับมาหาแฟนมากกว่า’ ‘แฟนไหน ผมมแี ต่คณุ คนเดียวเท่านั้นแหละ’ ‘แล้วยายจันทร์ล่ะคะ คณุ เอาไปไว้ไหน’ ‘ยายจนั ทร์...’ ‘พราวจันทร์ ภัณฑารักษ์ของทีน่ ีไ่ ง’ ‘อ๋อ จันทร์เองเหรอ คุณก็เรียกซะอย่างกับเป็นญาตผิ ู้ใหญ่’ ‘ยายนั่นดูเหมอื นญาตผิ ู้ใหญ่จรงิ ๆ นน่ี า’ ‘แปลว่าแก่เหรอ’ ‘หรอื คณุ ไมเ่ หน็ ดว้ ยละ่ ตอนทไ่ี อตมิ เจอยายจนั ทรค์ รงั้ แรก ยงั เขา้ ใจ ผิดเลยว่าเขาเป็นพวกเดียวกับแม่อุ้ยพ่ออุ้ยข้างนอกนั่น ก็เลยยกมือไหว้ ที่ไหนได้เขาอายนุ ้อยกว่าไอตมิ ตั้งเยอะ’ ‘จันทร์อายุแค่ย่ีสิบเก้าเอง เด็กกว่าผมปีหน่ึง แล้วก็เด็กกว่าคุณต้ัง สี่ปี แต่หน้าปาเข้าไปส่ีสิบเก้าห้าสบิ โน่นแล้ว’

10 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย ‘ว้าย! ปากคอเราะราย’ ‘ผมพดู จรงิ นะ เวลาผมไปไหนกบั จนั ทร์ ใครๆ กค็ ดิ วา่ พายายทบ่ี า้ น มาจ่ายตลาดทกุ ท’ี ‘ยาย...เพราะตะกร้าสานที่เขาชอบถอื น่ะเหรอคะ’ ‘คณุ วา่ มนั ไมเ่ หมอื นเหรอ ไอเ้ สอ้ื ผา้ ฝา้ ยกบั ซนิ่ เกา่ ๆ นน่ั ดว้ ย นา่ อาย ชะมัด เวลาผมพาเขาไปตดิ ต่องานด้วย แทบอยากเอาปี๊บคลุมหวั ’ ‘โถ น่าสงสาร’ เสียงหัวเราะของคนท้ังคู่บาดลึกเข้าสู่กลางหัวใจของพราวจันทร์ ประหนง่ึ ถกู มดี กรดี แทง เธอกำ� มอื แนน่ กระบอกตารอ้ นระอจุ นปวดรา้ ว แต่ ไม่มนี �ำ้ ตา บริเวณท่ีพราวจันทร์ยืนอยู่มีหน้าต่างกระจกซึ่งส่องสะท้อนภาพของ ตนเองรางๆ เธออาจแต่งกายแตกต่างจากคนทวั่ ไป แต่เป็นเพราะต้องการ อนุรกั ษ์ผ้าทอพนื้ บ้าน ท้งั ยงั มีเหตุผลส่วนตัวอีกด้วย ยกตัวอย่างเช่นเสื้อกับผ้าซิ่นผืนที่ใส่อยู่เป็นฝีมือของบรรดาแม่อุ้ย ที่มาเป็นอาสาสมัครให้พิพิธภัณฑ์ ส่วนตะกร้าใบท่ีว่านั่น พ่ออุ้ยคนหนึ่งก็ อตุ สา่ หส์ านใหก้ บั มอื ทง้ั ทส่ี ายตาไมค่ อ่ ยดี ทกุ สง่ิ ลว้ นเกดิ จากนำ้� ใจและความ รกั ซึง่ ผู้อาวุโสมีต่อตน พราวจนั ทร์จะละเลยพวกเขาได้อย่างไร หญิงสาวไล่สายตาข้ึนมายังใบหน้ารูปไข่อันปราศจากเครื่องส�ำอาง อาจดจู ดื ชดื ในสายตาคนทว่ั ไป ทวา่ มารดาเคยบอกเสมอวา่ ผวิ ของชาวเหนอื มีความละเอียดเนียน ไม่จำ� เป็นต้องพ่ึงเครอ่ื งสำ� อาง ผมทร่ี วบตึงแล้วเกล้า เป็นมวยนั้นก็เน่ืองจากเธอมีเจตนาจะประดับปิ่นซึ่งผู้เฒ่าผู้แก่ท�ำมาให้อีก เชน่ กนั และหากเธอดสู งู วยั เพราะแว่นตาทสี่ วมอยู่ กช็ ่วยไมไ่ ด้ สายตาของ เธอส้ันมาก และเธอไม่ชอบใส่คอนแทกต์เลนส์ พราวจันทร์รู้ดีว่าตนเองอยู่ห่างไกลจากค�ำว่า ‘สวย’ ไปมาก แต่ไม่ เคยคิดว่าจะถูกผู้ชายซึ่งตนไว้วางใจและมอบความรักให้ดูแคลนถึงเพียงน้ี เธอเพงิ่ รู้ว่าทำ� ให้เขาอับอาย

แ พ ร ณั ฐ l 11 ตลอดหลายปีทผี่ ่านมา เธอคงเข้าใจผดิ ไปเอง ‘ถา้ ไมม่ จี นั ทร์ พตี่ ายแน่ จนั ทรร์ ใู้ ชม่ ย้ั วา่ ตวั เองเปน็ คนสำ� คญั ในชวี ติ พี่’ บรมเคยบอกเม่ือนานมาแล้ว หลังจากท่ีพราวจันทร์ท�ำหน้าที่เดิมๆ ตลอดหลายปี คือนั่งฟังเขาคร�่ำครวญถึงผู้หญิงคนแล้วคนเล่าที่หักอกชาย หนุ่ม ‘รอพ่ีหน่อยนะครับ ขอให้พี่ลืมเขาให้ได้ก่อน พ่ีจะเคลียร์หัวใจให้ จันทร์คนเดียว จันทร์อย่าทงิ้ พ่ีไปเหมอื นคนอน่ื ๆ จะได้มยั้ ’ แน่ละท่ีเธอพยักหน้าอย่างขวยเขิน ความหวังสว่างเรืองอยู่ในหัวใจ ดวงน้อย ‘ดแี ล้ว อย่าไป อยู่กบั พต่ี รงน้ดี ้วยกันไปจนสุดทางเลยนะ’ อีกครั้งที่พราวจันทร์ผงกศีรษะด้วยความเขินอาย ไม่กล้าแม้แต่จะ สบตาเขา เธอท�ำได้เพยี งมองมือของบรมที่กมุ มือของเธอไว้ หัวใจเรงิ ระบ�ำ ด้วยความสุขล้นปรี่ พราวจนั ทรท์ ำ� ตามสญั ญาดว้ ยการอยเู่ คยี งขา้ งบรม เธอไมล่ งั เลแมแ้ ต่ นิดเดียวเมื่อเขาชวนมาร่วมบุกเบิกพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ตามที่นายกเทศมนตรี ผู้เป็นบิดาของชายหนุ่มต้องการ ทุกอย่างด�ำเนนิ ไปด้วยดจี นกระทั่งปีกว่าๆ ท่ีผ่านมา หญงิ สาวเริม่ มี ความคดิ เหน็ ขดั แย้งกบั สองพ่อลกู หนง่ึ ในนนั้ กค็ อื การสรา้ งตกึ สามชน้ั หลงั ใหม่โดยไม่ดูสภาพความจ�ำเป็นและลักษณะการใช้งานในพิพิธภัณฑ์ ตาม ด้วยการจ้างบรษิ ัทออร์แกไนซ์ของอารตมี าบริหารจดั การพพิ ธิ ภัณฑ์ ‘รมู้ ย้ั วา่ วนั นยี้ ายจนั ทรก์ อ่ มอ็ บคนหวั หงอกมาหาเรอ่ื งไอตมิ อกี แลว้ คะ่ ’ ดเู หมอื นว่าอารตจี ะใจตรงกบั เธอเปน็ ครงั้ แรก จงึ พดู เรอื่ งเดยี วกบั ที่ พราวจันทร์คดิ ‘อ้าว เร่อื งอะไรอกี ล่ะ’ ‘ก็เร่อื งที่ไอติมจะหักหวั ควิ ค่าของท่ีพวกพ่ออุ้ยแม่อุ้ยเอามาขายไงคะ

12 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย ยายจนั ทร์ไม่เห็นด้วย บอกว่าพวกน้ันมาเป็นวทิ ยากร กน็ ่าจะให้พวกเขาได้ ขายของแลกกบั ค่าแรงที่เราไม่มีจ่าย แต่ไอตมิ เห็นว่าไมไ่ ด้มใี ครมาเรยี นกบั เขาทุกวันสักหน่อย พวกนั้นมาใช้สถานท่ีของเราทำ� มาหากิน แล้วอีกหน่อย เราก็จะเปิดตลาดนัดให้คนมาเช่าแผงขายของในวันหยุด ถ้าเราจะเก็บเงิน คนอนื่ ก็ควรเก็บให้หมดทกุ คนไม่ใช่เหรอคะ จะได้เป็นมาตรฐานเดียวกัน แถมยังได้เงนิ เข้าพพิ ิธภัณฑ์อีก’ ‘เรอื่ งนี้พ่อผมให้สทิ ธิ์ขาดไอตมิ แล้วน่ี คณุ จะทำ� อะไรกไ็ ด้’ ความอดทนของพราวจันทร์ส้ินสุดลง ‘ไม่ได้หรอกค่ะพีบ่ รม ตราบใดท่ีจนั ทร์ยังอยู่ทีน่ !่ี ’ การปรากฏตัวของพราวจันทร์ท�ำให้คนที่ตระกองกอดกันอยู่อ้าปาก ค้าง ผละออกจากกนั อย่างรวดเรว็ ‘จนั ทร์ มาตง้ั แต่เม่ือไหร่!’ บรมถามเร็วปร๋ือ ‘ต้ังแต่ก่อนทุกคนจะนินทาจันทร์น่ันแหละค่ะ’ พราวจันทร์แค่นย้ิม จ้องมองสีหน้าแตกต่ืนของท้ังสอง ‘ทีหลังเธอเข้ามากบ็ อกสิ แอบฟังคนอื่นอย่างนี้ไม่ดีเลยนะจ๊ะ’ อารตี ปรบั สหี น้าเป็นปกตไิ ด้ก่อน ‘จันทร์กว็ ่าจะบอกเหมือนกนั แต่เหน็ ทกุ คนก�ำลงั สนกุ เลยไม่อยาก ขัดจงั หวะ’ ‘จนั ทร์เข้ามาในน้ีทำ� ไม’ บรมถามเสยี งเครียด โหนกแก้มแดงก่�ำ ‘ประตมู ันเปิดอยู่ จนั ทร์เลยเข้ามาเช็กดู’ ‘อ้อ ง้นั มันก็ไม่มีอะไรหรอก จันทร์จะไปท�ำอะไรกไ็ ปเถอะ’ ‘ค่ะ แต่ก่อนท่จี ะไป จนั ทร์อยากพดู อะไรสักหน่อย’ บรมขมวดคิ้ว ขยับตัวอย่างกระสับกระส่าย ผิดกับอารตีที่กอดอก กางขาออกเลก็ น้อยราวกับนักเลงที่พร้อมจะต่อยตี พราวจันทร์เชดิ คางขนึ้ อย่างไม่ยหี่ ระ ‘เร่ืองพ่ออุ้ยแม่อุ้ย จันทร์ไม่เห็นด้วยทเี่ ราจะไปหักค่าหัวควิ พวกเขา

แ พ ร ณั ฐ l 13 มาช่วยเราตง้ั แตต่ อนบกุ เบกิ กอ่ ตงั้ พพิ ธิ ภณั ฑ์ ขา้ วของเครอ่ื งใชเ้ กา่ ๆ หลาย อย่างก็ได้มาจากการบริจาคของพวกเขา และตลอดเวลาท่ีผ่านมาพวกเขา นแ่ี หละท่ีช่วยมาเฝ้า มาดแู ล มาถ่ายทอดภูมิปัญญาท้องถ่ินให้เดก็ รุ่นใหม่ พี่บรมจ�ำไม่ได้เหรอว่าเดอื นแรกๆ พิพิธภัณฑ์เราเงียบอย่างกับป่าช้า จนเรา จดั นทิ รรศการตามรอยภมู ปิ ญั ญาแลว้ ไปขอใหพ้ วกเขามาชว่ ยนนั่ แหละ ทน่ี ี่ ถงึ ได้มีชวี ติ จรงิ ๆ เสียที’ ‘อะไรๆ มนั กเ็ ปลยี่ นไปไดท้ ง้ั นนั้ แหละคะ่ เธอจะมามวั นกึ ถงึ บญุ คณุ โดยไม่พฒั นาไม่ได้หรอกนะ’ ‘เราจะพัฒนาอะไรได้ล่ะคะในเมื่อคุณไม่ยอมให้ฉันท�ำอะไรเลยสัก อย่าง นิทรรศการศลิ ปะเร่อื งต�ำบลของเรา ฝีมือศิลปินร่วมสมัยที่ฉันเสนอ ไป คุณก็ไม่เอา ท้ังท่ีงานนั้นน่าจะดึงดูดคนรุ่นใหม่ให้เข้ามาในพิพิธภัณฑ์ และเกดิ นวตั กรรมทางความคดิ ชมุ ชนก็มีส่วนร่วมด้วย...’ ‘เลิกพูดซะทีเถอะ ฉันมหี วั ข้อที่จะทำ� อยู่แล้ว’ ‘เรื่องเก่าเหมือนทฉ่ี นั ท�ำไปเม่อื สามปีที่แล้วน่ะเหรอ ทำ� ไมเราต้องท�ำ อะไรซ้ำ� ๆ กับที่เคยท�ำด้วยล่ะ’ ‘ซำ้� เหรอ’ นยั นต์ าของอารตกี ลอกไปมาอยา่ งหลกุ หลกิ กอ่ นเจา้ หลอ่ น จะเชิดหน้า ‘ซ�้ำแล้วจะท�ำไม ฉันจะท�ำให้ดีกว่าที่เธอเคยท�ำ ส่วนเธอไปดู ทะเบียนข้าวของในห้องเก็บของดกี ว่า’ ‘จันทร์ พี่ว่าเราปล่อยให้คุณไอติมท�ำไปเถอะ คุณไอติมมีประสบ- การณ์การท�ำงานในบริษัทออร์แกไนซ์ที่รับจ้างบริหารจัดการพิพิธภัณฑ์ ทว่ั ประเทศเลยนะ ตอนนเ้ี ธอออกมาเปิดบริษัทของตัวเอง งานกาชาดคร้ัง ท่ีผ่านมาท่ีคนชมกันเยอะๆ ก็ได้คุณไอติมเป็นคนจัด นับประสาอะไรกับ พพิ ธิ ภณั ฑเ์ ลก็ ๆ ของเราละ่ อกี อยา่ ง...ตอนนพ้ี ย่ี งั ไมอ่ ยากใหเ้ ราทำ� นทิ รรศ- การใหญๆ่ พอี่ ยากรอตดิ แอรใ์ หค้ รบทกุ หอ้ ง แลว้ กเ็ อาพวกมลั ตมิ เี ดยี มาเลน่ ในพพิ ธิ ภณั ฑใ์ หม้ ากขน้ึ ดว้ ย ระหวา่ งนก้ี จ็ ะจดั บรเิ วณสนามใหเ้ ปน็ ตลาดนดั ไปก่อน’

14 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย ‘จันทร์เห็นด้วยกับการเอาเทคโนโลยีเข้ามาใช้ แต่พ่ีบรมวางแผนไว้ แลว้ เหรอคะวา่ จะเอาเทคโนโลยแี บบไหน มาเลา่ เรอื่ งอะไร เลา่ ยงั ไง และมนั จะให้ประโยชน์อะไรแก่ผู้มาชมหรอื สงั คมบ้าง’ ‘เร่ืองน้ีคุณไอติมจะจัดการเอง ทีมงานที่เธอจ้างมาก็มีตั้งหลายคน แถมไฟแรงกนั ทง้ั ทมี เสยี ด้วย ไม่มอี ะไรใหจ้ นั ทร์ตอ้ งเปน็ ห่วงในพพิ ธิ ภณั ฑ์ น้ีอกี แล้ว’ ถอ้ ยคำ� และรอ่ งรอยทผ่ี ดุ วาบในดวงตาของชายหนมุ่ สะกดิ ใจภณั ฑา- รกั ษ์สาว เธอหรตี่ ามองเขา หวั ใจเต้นแรง ‘พบี่ รมต้องการจะบอกอะไรคะ’ ‘จันทร์ยังเดาใจพ่ีเก่งเหมอื นเดิม’ อารตีกระแอมดังๆ เมื่อได้ยินคำ� ชมของชายหนุ่ม บรมจงึ รีบกมุ มอื ออร์แกไนเซอร์สาว ‘จนั ทร์เป็นรุ่นน้องของผม ไม่มีอะไรมากกว่าน้ันหรอกครบั คุณอย่า หึงส’ิ อารตตี วดั ค้อน ประกายตาเจดิ จ้า สองหนุ่มสาวประสานสายตากัน และกนั ราวกบั ไม่มีพราวจันทร์อยู่ในห้องนน้ั ‘พี่บรมจะบอกอะไรจันทร์’ ภัณฑารักษ์สาวก�ำมือแน่น สะกดกล้ัน น�้ำตาไม่ให้ไหล ‘ตอนแรกพ่อจะเป็นคนบอกเอง แต่เรื่องมันมาถงึ ขนาดน้แี ล้ว พพี่ ดู เสยี เลยจะดกี วา่ เราไดจ้ า้ งบรษิ ทั ของคณุ ไอตมิ มารนั พพิ ธิ ภณั ฑน์ แี้ ลว้ จงึ ไม่ จ�ำเป็นต้องจ้างจนั ทร์อกี ’ แมจ้ ะฉกุ ใจมาตงั้ แตต่ อนทบ่ี รมกลา่ วประโยคกอ่ นหนา้ น้ี แตเ่ มอ่ื เธอ ได้ยินค�ำประกาศชดั แจ้งขน้ึ มาจรงิ ๆ พราวจันทร์ก็รู้สกึ ราวกับมีสายฟ้าฟาด เปรี้ยงลงมากลางศีรษะ สรรพสง่ิ รอบกายคล้ายจะหยดุ ชะงกั บรมพูดอะไร อีกยดื ยาว แต่ไม่เข้าหัวของพราวจนั ทร์แม้แต่นดิ เดียว ‘จนั ทร์มอี ะไรจะถามพ่ีอีกมยั้ ’

แ พ ร ณั ฐ l 15 หญงิ สาวกะพรบิ ตาปรบิ ๆ ดงึ สตกิ ลบั มา แตส่ งิ่ ทคี่ ดิ ไดม้ เี พยี งคำ� ถาม ซง่ึ วนซำ้� ไปมาในหวั ‘พีบ่ รมเคยคิดอะไรกับจันทร์บ้างม้ัย’ เธอหลุดปาก บรมชะงกั เขาเหลอื บมองใบหน้าดๆุ ของอารตี กลนื นำ้� ลาย แลว้ จงึ ตวดั สายตากลับมาทางพราวจันทร์ ‘พค่ี ิดว่าจนั ทร์เป็นน้องสาว’ ‘น้องสาว...’ ‘ใช่ น้องสาว’ ‘แล้วท่ีพ่บี รมเคยบอกให้จนั ทร์รอ...’ ‘พี่เคยพดู ด้วยเหรอ’ เธอองึ้ ไป ‘ถ้าพี่เคยท�ำอะไรให้จันทร์เข้าใจผิด ก็ขอโทษด้วย แต่พี่ไม่เคยคิด อะไรกบั จนั ทร์มากไปกว่าการเป็นรุ่นพ่รี ุ่นน้องในมหา’ลยั เลย’ ‘ถ้าง้ัน นก่ี ค็ อื สุดทางทพ่ี ี่บรมเคยบอกไว้’ พราวจนั ทร์พึมพำ� บรมพยักหน้า เส้นทางระหว่างพราวจนั ทร์กบั เขาสิ้นสดุ ลงพร้อมกับ ท่ปี ระตูไม้หน้าพพิ ธิ ภัณฑ์ปิดตายใส่เธอ ตอนที่พราวจันทร์เปิดประตูเข้าไปในบ้านหลังน้อยในสวน ท้องฟ้าก็ มดื แลว้ หากไมม่ เี สยี งของหรดี หรงิ่ เรไรรอ้ งระงมเปน็ เพอ่ื น เธอคงคดิ วา่ ตน เป็นส่ิงมชี ีวติ เพียงหนึ่งเดยี วในโลก หญิงสาวเดินผ่านห้องนั่งเล่น เข้าครัว เปิดตู้เย็น หยิบขวดน�ำ้ มาเท ใส่แก้ว แล้วกลบั มานง่ั ลงบนเก้าอไ้ี ม้โยกซึง่ เคยเป็นท่นี ัง่ โปรดของผู้เป็นตา พราวจันทร์จ้องมองรูปถ่ายขาวด�ำของชายชราซ่ึงสวมเคร่ืองแบบ ข้าราชการ ใกล้กับเขาเป็นภาพของยายซึ่งแต่งเคร่ืองแบบเช่นกัน พวกเขา มองตอบมา มเี พยี งยายทแี่ ยม้ ยม้ิ ขณะทตี่ ายงั คงความเครง่ ขรมึ ไมต่ า่ งจาก มารดาของเธอซง่ึ มภี าพแขวนอยู่ถัดไปจากยาย

16 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย หญงิ สาววางแกว้ ลงบนโตะ๊ ขา้ งเกา้ อ้ี เดนิ เขา้ ไปใกลภ้ าพของผลู้ ว่ งลบั ท้ังสามด้วยความคิดถึง น�้ำตาท่ีกักเก็บไว้เอ่อคลอ เธอรีบถอดแว่น ปาด นำ้� ตาออก หันหลังให้แก่รปู ภาพ เกรงว่าพวกเขาจะเห็นเข้าและไม่พอใจ การหันหลังให้รูปบนผนังท�ำให้พราวจันทร์เผชิญหน้ากับกรอบรูปท่ี เรยี งรายอยบู่ นหลงั ตู้ รมิ ขวาสดุ เปน็ ภาพของตายายยนื อยหู่ นา้ โบราณสถาน ซงึ่ ทง้ั สองเขา้ ไปขดุ คน้ ตามหนา้ ทขี่ องนกั โบราณคดี ภาพตอ่ ๆ มาเปน็ การรบั รางวัลเชิดชูเกียรติตลอดชีวิตการท�ำงานของพวกเขา บ้างก็เป็นรูปคนทั้งคู่ กับสถานท่ีทางประวัติศาสตร์อื่นๆ ทั้งยังมีรูปของมารดาใส่เครื่องแบบ ข้าราชการครูน่ังอยู่ท่ามกลางเดก็ นกั เรียนห้องต่างๆ ทเี่ ธอเป็นครปู ระจ�ำช้นั พ้ืนท่ีทางซ้ายบนหลังตู้ นอกจากจะมีเกียรติบัตรประเภทมารยาท เรยี บร้อยและความประพฤตดิ ีเด่นซ่งึ พราวจนั ทร์ได้รับตงั้ แต่เด็กจนโตแล้ว ยงั มรี ปู ถา่ ยกบั ใบปรญิ ญาเกยี รตนิ ยิ มอนั ดบั หนง่ึ ทท่ี ำ� ใหม้ ารดาภาคภมู ใิ จใน ตวั เธอ แต่จะมีประโยชน์อะไร ในเม่อื เธอรู้สกึ ว่างเปล่าเหลอื เกิน พราวจันทร์ถอนหายใจ จ้องมองกรอบรูปอันสุดท้าย เป็นภาพ ครอบครวั ประกอบไปด้วยตา ยาย มารดา และเธอ หญิงสาวไล้ปลายนิว้ ไปบนใบหน้าของคนทง้ั สามด้วยความโหยหา ชะงักมือเมอ่ื นึกขึ้นได้ว่าไม่มี ใครชอบคนอ่อนแอ เธอสูดลมหายใจลึกยาว ยดื หลังตรงแน่ว เชิดหน้าขนึ้ เหมือนทีเ่ คย ท�ำเสมอ ก่อนจะกลับไปน่ังบนเก้าอ้ีโยก ยกมือข้ึนมากัดเล็บตามความ เคยชิน กลำ้� กลนื นำ้� ตาให้ไหลลงไปในหวั ใจอนั แตกร้าว ไม่เคยมสี ักครั้งท่ีพราวจันทร์รู้สกึ เคว้งคว้างถงึ เพยี งน้ี ตงั้ แต่เดก็ จน โตเธอเคยสูญเสยี หลายสิ่งอันเป็นท่รี กั แต่ก็ยังมีส่งิ อื่นให้จับยึดเอาไว้ การ สญู เสยี ครง้ั ล่าสดุ คอื ตอนทมี่ ารดาจากไปดว้ ยโรคร้าย ทว่าเธอมบี รม มงี าน ในพิพิธภณั ฑ์ และมเี พ่อื นรกั ท่ชี ่วยให้ลมื ความเศร้าได้ชั่วขณะ ณ ขณะนไี้ มม่ อี ะไรเหลอื อยเู่ ลย ไมว่ า่ จะเปน็ บรม งานทเี่ ธอรกั หรอื

แ พ ร ณั ฐ l 17 เพ่ือนสนิท ตาณอยู่ห่างไกลคนละทวปี แต่เธอต้องการค�ำปลอบของเขา พราว- จนั ทร์หยิบโทรศัพทม์ อื ถือ เปิดเฟซบกุ๊ เข้าไปในเพจอนั ค้นุ เคย อดยิม้ ไม่ได้ เมื่อเหน็ ชอ่ื ทีต่ าณใช้ ‘มิสเตอร์อ๊ีดอี๊ดกุ๊กกุ๊ก Mr. EatEatCookCook’ เธอไม่ยอมเสียเวลามองภาพอาหารน่ารับประทานที่ตาณโพสต์หน้า วอลของเขา แต่กดเข้าไปในกล่องข้อความทั้งท่ีไม่แน่ใจว่าบนเรือส�ำราญ กลางทะเลแคริบเบียนในยามนเ้ี ป็นเวลาเท่าไร หญงิ สาวเสย่ี งโทร. ผา่ นแอปพลเิ คชนั เมสเซนเจอร์ โชคดเี หลอื เกนิ ท่ี ตาณกดรบั ใบหน้ารกเร้อื ด้วยหนวดเคราปรากฏขน้ึ บนหน้าจอ “หวดั ดจี ันทร์ เรากำ� ลงั คิดถึงเธอพอดี ทะเลทีน่ ี่สวยสดุ ๆ เราอยาก ให้เธอมาด้วยจัง เฮ้ย! ร้องไห้ท�ำไมวะ ใครท�ำอะไรเธอ บอกเรา!” ตาณ ชะโงกหน้าเข้ามาจนแทบติดจอทเี ดยี ว สหี น้าเคยี ดขึง้ อย่างเหน็ ได้ชดั การไดค้ ยุ กบั บคุ คลเดยี วทตี่ นสามารถแสดงความออ่ นแอไดส้ ง่ ผลให้ พราวจันทร์กลน้ั น้�ำตาไว้ไม่อยู่ “พี่บรม...” “ไอ้บรมห่วยมันทำ� อะไรอกี ” ชายหนุ่มกระชากเสยี งถาม “เขาไล่ฉันออก...” เธอเล่าเหตุการณ์ท้ังหมดให้ฟังด้วยน้�ำเสียงส่ัน เครอื ใบหน้าของตาณถมงึ ทึงราวกับยกั ษ์ขมูขีทพ่ี ร้อมจะฆ่าคน “เราว่าแล้วว่าไอ้บรมห่วยแตกกับยายไอติมสตรอว์ต้องมอี ะไรกนั อยู่ แหงๆ พ่อของยายน่ันก็คือเจ้าของบริษัทรับเหมาที่ประมูลงานก่อสร้างตึก พิพิธภัณฑ์ได้ไม่ใช่เหรอ แล้วบริษัทออร์แกไนซ์ของยายไอติมสตรอว์ก็ ประมลู งานทน่ี ่ันได้อกี เรอ่ื งนีค้ นเขาพูดกันให้แซ่ดว่ามกี ล่นิ ตๆุ เธอออกมา ได้ก็ดแี ล้ว ถ้าเกดิ วนั ข้างหน้ามีปัญหา เธอจะได้ไม่ต้องไปเอย่ี ว” “แล้วพ่ออุ้ยแม่อุ้ยกบั คนอนื่ ๆ ท่ีท�ำงานที่นั่นล่ะ เราห่วงพวกเขา” “โอย๊ ! อยา่ มวั แตห่ ว่ งคนอน่ื อยเู่ ลย ตอนนเี้ ธอควรหว่ งตวั เองมากกวา่

18 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย นะเว่ย คิดไว้รยึ งั ว่าจะทำ� อะไรต่อ” “ยัง เราถงึ อยากคุยกับเธอไง” “เราดีใจนะเนี่ยท่ีเธอคิดถึงเรา” ตาณกลับย้ิมกว้างท่ามกลางสีหน้า หมองหม่นของพราวจนั ทร์ “แน่ละ เธอเป็นเพอื่ นเราน่”ี “เออ เพือ่ นสดุ ท่รี กั เธอจะท�ำยงั ไงต่อวะ” “เราอยากรู้ว่า...ร้านก๋วยเตีย๋ วพ่อเธอจะรับเราเป็นเด็กเสิร์ฟม้ัย” “ยายบ้า!” “เราพดู จรงิ นะตาณ เรายงั ไมร่ เู้ ลยวา่ จะเดนิ ไปทางไหนตอ่ เคยคดิ มา ตลอดว่าคงทำ� งานจนแก่ตายคาพิพธิ ภัณฑ์ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อกี แล้ว” “เธอจ�ำท่ีเราเคยบอกได้ม้ัย ค�ำพูดของ อเล็กซานเดอร์ เกรแฮม เบลล์ ที่ว่า เมื่อประตบู านหนงึ่ ปิดลง ประตูบานอ่นื ๆ ก็เปิดออก แต่คนเรา มักจะเสียใจอยู่กับประตูบานเก่าที่ปิดไปแล้ว จนลืมดูว่ามีประตูบานใหม่ๆ เปิดรอให้เข้าไป...มปี ระตอู ีกตง้ั เยอะแยะรอเธออยู่นะจันทร์” “ประตูอะไรกันล่ะ” พราวจนั ทร์ทำ� หน้ามุ่ย ตาณกระตกุ ยมิ้ อา้ ปากเหมอื นจะพดู อะไร ทวา่ มเี สยี งคนเรยี กชอื่ เขา ขัดจังหวะ ตามด้วยภาษาต่างประเทศอกี ชดุ ใหญ่ “เราตอ้ งไปแลว้ วะ่ เดย๋ี วคอ่ ยมาคยุ กนั ใหมน่ ะ” ชายหนมุ่ ทำ� ทา่ จะกด ตดั สญั ญาณ แตก่ ลบั หยดุ ชะงกั จอ้ งมองมาอยา่ งขงึ ขงั “จนั ทร์ เธอมปี ระตู ทอี่ ยากเปดิ เขา้ ไปอยแู่ ลว้ ประตทู รี่ อเธอมาตลอด แตเ่ ธอไมก่ ลา้ เปดิ มนั เอง” หญงิ สาวตวัดสายตาไปท่ีรูปถ่ายบนฝาผนังโดยอตั โนมัติ “แม่เธอไม่อยู่แล้ว ไม่มีอะไรท่ีเธอต้องห่วงท่ีนี่ เธอควรตัดโซ่ที่ล่าม ตวั เองเอาไว้ซะที แล้วเดนิ ออกไป...แค่เดินออกไปเท่านั้นแหละจันทร์” ตาณวางสายไปแล้ว ทง้ิ ให้พราวจันทร์นง่ั กดั เลบ็ พร้อมกบั เหม่อมอง จอโทรศัพท์ เสยี งของชายหนุ่มยงั ดังก้องอยู่ในหวั ‘แค่เดนิ ออกไป’

แ พ ร ณั ฐ l 19 ตาณจะให้เธอเดนิ ออกไปไหนกันเล่า พราวจันทร์ไม่รู้ตัวด้วยซ�้ำว่าเผลอกดเข้าไปในเฟซบุ๊กเพจของบุคคล หนึง่ ตามความเคยชิน ใบหน้าสะสวยของสาวน้อยวัยยี่สิบต้นๆ ปรากฏขึ้น พร้อมกับรอย ย้มิ สดใสประดุจแสงตะวันอนั เจิดจ้าของเจ้าหล่อน ตะวันฉาย หรอื ซนั ไชน์ เป็น ‘อนิ ฟลูเอนเซอร์’ ผู้น�ำเทรนด์ในเรอ่ื ง สารพนั ความงามและแฟชนั่ ในวยั เยาวเ์ ธอเคยเปน็ ทคี่ นุ้ หนา้ ในโฆษณาสนิ คา้ สำ� หรบั เดก็ และยงั ถา่ ยโฆษณาอกี ประปรายเรอ่ื ยมาจนโตเปน็ สาว จงึ ไดเ้ ลน่ มวิ สกิ วดิ โี อของศลิ ปนิ ดงั ผคู้ นจงึ กลบั มาสนใจเธอในฐานะเนต็ ไอดอลวยั ใส ครนั้ เขา้ มหาวทิ ยาลยั ตะวนั ฉายไดเ้ ปน็ เชยี รล์ ดี เดอรแ์ ละแสดงละครเวทขี อง คณะ กอ่ นจะผนั ตวั เองไปอยเู่ บอื้ งหลงั ดว้ ยการใชฝ้ มี อื ในการแตง่ หนา้ และ เป็นบล็อกเกอร์กับกูรูด้านความงามซึ่งมีผู้คนติดตามเป็นอันดับต้นๆ ของ ประเทศ พราวจนั ทรแ์ บะปาก ซนั ไชน์ หรอื ตะวนั ฉาย คอื ทกุ สงิ่ ทอี่ ยใู่ นขวั้ ตรง กนั ข้ามกับเธอ ดจุ ดั่งพระอาทิตย์กับพระจันทร์ แน่ละทีเ่ ธออจิ ฉา ไม่ใช่เพราะความสวยสะดดุ ตาของตะวันฉาย แต่ เป็นเหตผุ ลอ่นื ฉบั พลนั หนา้ จอโทรศพั ทป์ รากฏถอ้ ยคำ� วา่ มคี นสง่ ขอ้ ความมา พราว- จันทร์เบิกตากว้างเม่ือเห็นชื่อผู้ส่งซึ่งเป็นคนเดียวกับหญิงสาวเจ้าของเพจที่ เธอแอบดูอยู่ ‘สวสั ดีค่ะพี่จันทร์ พี่คงไม่รู้จักหนู แต่หนจู ำ� พไี่ ด้เสมอนะคะ หนชู ่อื ตะวัน เป็นน้องสาวของพี่ ทีห่ นตู ิดต่อมาวนั นี้ ก็เพราะว่า...’ หัวใจของพราวจันทร์เต้นแรง แทบกลั้นหายใจขณะรอตะวันฉาย พิมพ์ ‘หนมู ีข่าวร้ายมาบอกค่ะ...’ พราวจนั ทร์อุทานทนั ทที ีเ่ ห็นข้อความต่อไป

๒ ความทรงจ�ำหลังบานประตู ‘เธอเกลยี ดวันพ่อ!’ วนั ทท่ี กุ คนตอกยำ�้ ใหน้ กึ ถงึ คณุ ความดขี องผชู้ ายทใี่ หก้ ำ� เนดิ ไมม่ ใี คร สนใจว่าเขาอาจทอดท้ิง หรือ...ลมื ไปแล้วว่ามีลกู คนนีอ้ ยู่ในโลก ตอนที่พราวจันทร์อายุห้าขวบเศษ เป็นปีสุดท้ายท่ีเธอได้ร่วมฉลอง วันพ่อกับผู้ชายคนนั้น...นานจนเธอแทบลืมไปแล้วว่าการมี ‘พ่อ’ ให้ความ รู้สึกเช่นไร ณ วันนี้เธออายุสิบเอ็ดปี เขาคงจ�ำเธอไม่ได้ แต่ไม่มวี นั ไหนทพี่ ราว- จนั ทร์ไม่นึกถึงเขา เด็กหญิงขบริมฝีปากจนเจ็บ เธอยกมือขึ้นขยับขาแว่นซ่ึงมีฝ้าขาวท่ี เกิดจากความช้ืนของน้�ำตามาบดบังจนแทบไม่เห็นหนทางเบื้องหน้า แต่ กระน้ันเธอก็ไม่ยอมแวะพักริมทาง ยังคงปั่นจักรยานไปบนถนนขรุขระให้ เรว็ ทสี่ ดุ เท่าท่จี ะท�ำได้ ในวนั พอ่ ของทกุ ปี พราวจนั ทรป์ รารถนาใหท้ กุ คนรว่ มกนั แสดงความ จงรกั ภักดีเนือ่ งในวนั เฉลมิ พระชนมพรรษาของพระบาทสมเดจ็ พระปรมิน-

แ พ ร ณั ฐ l 21 ทรมหาภมู พิ ลอดลุ ยเดช ในฐานะทพี่ ระองคท์ รงเปน็ พอ่ หลวงของปวงชนชาว ไทย โดยไม่มีการเชื่อมโยงถงึ บุคคลท่ัวไปที่เป็นพ่อ วันพ่อจะมคี วามหมายได้อย่างไร ส�ำหรับคนไม่มพี ่อ! เสียงเพลงจากงานเฉลมิ ฉลองของตำ� บลดังแว่วมา แม้เด็กหญิงจะข่ี จกั รยานออกมาไกลแลว้ เธอไมเ่ คยอยากไปรว่ มงาน แตท่ างสถานศกึ ษาได้ เกณฑ์นักเรยี นให้ไปทำ� บุญตกั บาตรและร่วมพธิ ีต่างๆ ซง่ึ นอกจากจะมกี าร แสดงความจงรกั ภกั ดตี อ่ พระบาทสมเดจ็ พระเจา้ อยหู่ วั รชั กาลที่ ๙ แลว้ ยงั มีการมอบรางวัลพ่อดีเด่นและมีพิธีแสดงความกตัญญุตาต่อบิดา โดยให้ ลกู ๆ ไดร้ ว่ มกนั กราบพอ่ แมแ้ ตต่ าณซงึ่ มคี วามสมั พนั ธล์ มุ่ ๆ ดอนๆ กบั บดิ า ของเขาก็ยังอยู่ร่วมงานด้วยความเตม็ ใจ พราวจันทร์หลบออกมาต้ังแต่ตอนท่ีตาณปลีกตัวเข้าไปหาบิดาแล้ว พยายามไม่นึกว่าจะเป็นอย่างไรหากเธอได้กราบบนตกั ของ ‘พ่อ’ เหมือนที่ คนอน่ื ท�ำ เดก็ หญิงกะพริบตาไล่หยดนำ้� ท่รี น้ื ขน้ึ มาบดบังหนทาง เสยี งเข้มงวด ของมารดาดงั ขน้ึ ในโสตประสาท ห้ามไม่ให้เธอร้องไห้ พราวจันทร์ดงึ แว่นตาออก จับแฮนด์จักรยานด้วยมอื เพียงข้างเดียว เธอใช้แขนเส้อื ปาดน�ำ้ ตา เชด็ แว่นกบั ชายเส้ืออย่างลวกๆ แล้วสวมมนั กลับ ไปใหม่ สะกดกลั้นความอ่อนแอให้ไหลลงไปในซอกลกึ สุดของหัวใจ ซ่ึงมี เพยี งพราวจนั ทรเ์ ทา่ นน้ั ทร่ี วู้ า่ มแี ผลขาดรวิ้ เลอื ดไหลซบิ เพราะไมไ่ ดร้ บั การ รักษา และอาจไม่มีวนั หาย ฝ้าขาวผุดข้ึนตรงกระจกของแว่นตาอีกครั้ง ใกล้ถึงบ้านมากแล้ว พราวจนั ทร์จงึ ไมอ่ ยากใส่ใจ เธอหกั เลยี้ วเข้าไปในซอกซอยของหม่บู า้ นตาม ความเคยชิน ทันใดนั้น ร่างเล็กๆ ในชุดกระโปรงบานสีเหลืองนวลฟูฟ่องก็ว่ิงเข้า มาตัดหน้า พราวจนั ทร์หักหลบไม่ให้ชนเดก็ น้อย แต่จกั รยานของเธอกลับ เสียหลักล้มลงบนพ้นื ดนิ !

22 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย เสียงอุทานดังข้ึน ตามด้วยเสียงฝีเท้า แต่พราวจันทร์เจ็บจนต้อง หลับตาปี๋ ไม่รู้ด้วยซ้�ำว่าใครเป็นคนยกจักรยานคันโตท่ีล้มทับเธอออกไป ตามด้วยมอื อบอุ่นซ่ึงมาเขย่าร่าง “พ.่ี ..พ่จี ๋า” เด็กน้อยเจ้าของกระโปรงฟูฟ่องจ้องมาตาแป๋ว พราวจนั ทร์กะพรบิ ตาปรบิ ๆ ด้วยความงงงวย คุ้นๆ ว่าเคยเห็นแม่ หนูในโทรทศั น์ หรือไม่ก็ตามหน้าโฆษณาสินค้าเด็กในนติ ยสาร “พีเ่ จ็บม้ยั ” “เจบ็ ” พราวจนั ทร์ขมวดคิว้ ยังคงนอนอยู่กบั พืน้ อย่างลกุ ไม่ขนึ้ “หนเู ป่าให้” เด็กน้อยยื่นหน้าเข้ามาพร้อมท�ำปากจู๋ การขยบั ตวั ท�ำให้ มือเลก็ ๆ กดขาของพราวจันทร์จนเธอร้องโอ๊ย “ถอยไปกอ่ นซนั ไชน์ ดสู ิ พเี่ ขาเจบ็ แยแ่ ลว้ ” ใครบางคนทยี่ กจกั รยาน ออกไปทรุดกายลงบนพื้น พราวจันทร์เบิกตากว้างเมื่อเห็นใบหน้าของผู้หญิงซ่ึงสวยที่สุดเท่าที่ เธอเคยเห็นมา หากมีนางฟ้าอยู่ในชีวิตจริง เธอผู้นี้คงเป็นนางฟ้า วงหน้า งดงามชะโงกมองมาทา่ มกลางผนื นภาซง่ึ มแี สงอาทติ ยท์ อประกายอบอนุ่ ผม ด�ำขลับซง่ึ ดัดเป็นลอนหลวมๆ ยาวสยายราวกับเส้นไหม ตดั กับชุดเดรสสี เหลอื งอ่อน ขาดกเ็ พียงปีกนางฟ้าเท่านนั้ “เจ็บมากมยั้ ลูก” พราวจันทร์ย่นหัวค้ิว นอกจากคนในครอบครัวแล้ว ไม่มีใครเคย เรียกเธอว่า ‘ลูก’ “แม่ พเ่ี จบ็ เปา่ ๆ” แมห่ นนู อ้ ยเดาสหี นา้ ครนุ่ คดิ ของพราวจนั ทรไ์ ปอกี ทาง “ตายจรงิ ! มอี ะไรหักบ้างรเึ ปล่าเนี่ย” นางฟ้าคนสวยกวาดตามองไป รอบๆ ตัวของพราวจันทร์อย่างร้อนรน “เลอื ด!” ไดย้ นิ เดก็ นอ้ ยบอก พราวจนั ทรจ์ งึ ยนั ตวั ลกุ ขนึ้ นง่ั ดว้ ยความทลุ กั ทเุ ล

แ พ ร ณั ฐ l 23 เธอเพง่ิ เหน็ ว่ามแี ผลถลอกตามแขนขา “อยู ต้องรีบท�ำแผลแล้วละ ซันไชน์อยู่นง่ิ ๆ อย่าเพ่งิ ยุ่งกับพ่ีเขา มา ช่วยแม่หยิบปลาสเตอร์ยาเร็ว” ‘นางฟ้า’ ส่ังการพร้อมเปิดกระเป๋าสะพาย ใบโต คุ้ยค้นอปุ กรณ์ปฐมพยาบาลซ่ึงมคี รบครันอย่างน่าทง่ึ เธอใช้ส�ำลชี บุ น้�ำเกลือล้างแผลให้พราวจนั ทร์ด้วยความแคล่วคล่อง “พี่แบลล์...พี่ซินเดอเรลลา...พี่สโนไวต์...พ่ีแอเรียล...” เด็กน้อย เจา้ ของชอ่ื ‘ซนั ไชน’์ เพง่ มองซองใสป่ ลาสเตอรย์ าลายเจา้ หญงิ ในการต์ นู ของ วอลตด์ สิ นยี ์ ซงึ่ พราวจนั ทรไ์ มเ่ คยรมู้ ากอ่ นวา่ มขี องสวยงามเชน่ นอ้ี ยใู่ นโลก “เร็วๆ สคิ ะลกู อันไหนกไ็ ด้เลือกมา” “หนใู หพ้ แ่ี อเรยี ล” ‘ซนั ไชน’์ ยม้ิ กวา้ งพลางยนื่ ปลาสเตอรย์ าลายเงอื ก น้อยผมสสี ้มแดงสดใส มารดาของเจา้ หลอ่ นกลา่ วขอบคณุ กอ่ นจะตดิ ปลาสเตอรย์ าบนแผล ท่เี รยี วขาของพราวจนั ทร์ “เดยี๋ วพอลกู เขา้ ไปในบา้ นกต็ อ้ งลา้ งแผลอกี ทนี ะคะ บอกคณุ แมด่ ว้ ย” นางฟ้ายม้ิ อ่อนโยน พราวจันทร์อดย้ิมตอบไม่ได้ “ขอบคุณค่ะ” “พี่ไม่เจบ็ แล้วเหรอ” ‘ซันไชน์’ ถาม พราวจนั ทรส์ า่ ยหนา้ และไดร้ บั รอยยมิ้ สวา่ งไสวของแมห่ นนู อ้ ยตอบ กลบั มา “ดจี งั พ่ีแอเรียลช่วยให้พี่ไม่เจบ็ แล้วแม่” “แต่ลกู เป็นคนทำ� ให้พเ่ี จ็บนะ ถ้าหนเู ชือ่ ฟังแม่ ไม่ว่งิ ออกไปตัดหน้า รถ จกั รยานของพ่ีกจ็ ะไม่ล้ม” “พไ่ี มเ่ จบ็ แลว้ ” พราวจนั ทรเ์ อย่ ปากเพราะแม่หนนู อ้ ยหนา้ เสยี จนเธอ สงสาร “ถึงยังไงหนูก็ต้องขอโทษพ่ีค่ะลูก ว่าไงคะซันไชน์...ตะวัน” ผู้เป็น มารดาใชป้ ลายนวิ้ เกลยี่ ลกู ผมทตี่ กลงมาระแกม้ กลมๆ ของบตุ รสาวออกไป

24 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย ทัดหู หนนู อ้ ยกม้ หนา้ งดุ กอ่ นจะเงยหนา้ ขนึ้ มาสบตาพราวจนั ทรอ์ ยา่ งกลา้ ๆ กลวั ๆ แล้วกระพุ่มมอื ไหว้ “ขอโทษค่ะ” “ไม่เป็นไรจ้ะ” พราวจันทร์คล่ีย้ิม เสียงแผดกร้าวของใครบางคนดังแหวกอากาศ ตามด้วยเสยี งปืนดัง ปัง! พราวจนั ทรส์ ะดงุ้ สดุ ตวั ‘ซนั ไชน’์ หวดี รอ้ ง โผกอดมารดาซงึ่ โอบแขน รอบร่างลกู น้อยทันที คนกลมุ่ หนงึ่ วงิ่ กรอู อกมาจากรว้ั บา้ นของพราวจนั ทรท์ อ่ี ยหู่ า่ งออกไป ไม่ก่ีเมตร เด็กหญิงเบิกตากว้างเม่ือเห็นว่านอกจากจะมีมารดาของตน ตา และยาย ยงั มีผู้ชายซึ่งเธอจำ� ได้ไม่มีวันลมื ... ผู้ชายทีพ่ ราวจนั ทร์เรียกว่า พ่อ! “ออกไป อย่ามาเหยยี บบ้านกูอกี !” ผู้เป็นตาตะโกนกร้าว “ฟังผมก่อนเถอะครับคณุ พ่อ ได้โปรด” พราวจนั ทร์ไม่อยากเชื่อว่า ‘พ่อ’ มาอยู่ท่ีน่ี และอ้อนวอนขอร้องตา ด้วยท่าทางน่าสงสาร เขาต้องการอะไร และทำ� ไมตาจงึ ตวาดกลับไปทนั ที “กูไม่ใช่พ่อมึง!” “คณุ พ่อ...พิมพ์...” เขาเปลี่ยนไปอ้อนวอนมารดาของพราวจันทร์ที่มี สหี น้าแขง็ กร้าวไม่แพ้ตายาย “อย่ามาเรยี กช่อื ฉนั ไปได้แล้ว อย่ามาให้ฉนั เห็นหน้าอีก!” พมิ พ์ใจ แหวใส่ “แต่พ่คี ิดถึงลกู ขอให้พไ่ี ด้เจอลูกสกั คร้ังเถอะ” หวั ใจของพราวจนั ทรก์ ระตกุ วาบ เธอไดย้ นิ ไมผ่ ดิ ใชไ่ หม ‘พอ่ ’ อยาก เจอเธอ?! “ฝันไปเหอะ ลูกเป็นของฉนั คนเดียว คุณไม่เก่ยี ว”

แ พ ร ณั ฐ l 25 “แต่พิมพ์ก็รู้ว่าเก่ียว ลูกต้องมีพ่อนะ แล้วนี่ก็วันพ่อ พ่ีอยากมาท�ำ หน้าท่ีพ่ออีกสกั คร้งั ” “ถุย! พ่ออย่างมึงไม่ต้องมีซะดีกว่าไอ้เจตน์ กูนี่แหละจะเป็นพ่อให้ หลานกเู อง” ตาตะคอก “ผมรวู้ า่ เปน็ พอ่ ทช่ี วั่ มาก แตผ่ มกป็ รบั ปรงุ ตวั แลว้ นะครบั ” เจตนแ์ ยง้ “สนั ดานมนั เปลยี่ นกนั ไมไ่ ดห้ รอก โดยเฉพาะคนอยา่ งคณุ ” พมิ พใ์ จ สวนกลับไปทันที “กไ็ ด้...” เจตน์ถอนหายใจ “ต่อให้ทุกคนไม่เช่อื ผมก็ยงั เป็นพ่อของ จันทร์อยู่ดี และผมก็ควรจะได้เจอลูก” “ไม่มีทาง ลกู ฉันกำ� ลังมีชวี ิตทีด่ ตี งั้ แต่ไม่มีคณุ ” “แน่ใจได้ยังไง พมิ พ์เคยถามลูกบ้างมยั้ ว่าต้องการพ่อรึเปล่า” “ไม่ต้องถาม ฉันก็รู้!” ไม่นะ...พวกเขาทะเลาะกันอีกแล้วหรือ พราวจันทร์กำ� มือแน่น เธอ รู้สกึ ว่ามนั สั่น และตัวกส็ นั่ เช่นกนั เด็กหญิงไม่รู้ด้วยซ�้ำว่าก้าวเข้าไปหาพวก เขาช้าๆ และนน่ั กท็ ำ� ให้บิดาหันมาเห็น “จนั ทร์...จนั ทร์ลกู พอ่ !” เขายมิ้ กวา้ ง ทรดุ กายลง อ้าแขนรอรบั แสง ตะวนั ยามสายส่องสะท้อนให้เห็นประกายแวววาวคล้ายมนี ำ้� ตาคลอหน่วย “พอ่ ” พราวจนั ทรห์ ลดุ ปากเรยี ก แตเ่ สยี งทดี่ งั ออกมากย็ งั ไมเ่ ทา่ เสยี ง ของเด็กหญงิ อีกคน ก่อนทพี่ ราวจนั ทรจ์ ะไปถงึ ตวั บดิ า รา่ งนอ้ ยในชดุ สเี หลอื งนวลกส็ ลดั ตัวออกจากมารดา วงิ่ แซงพราวจันทร์เข้าไปในอ้อมกอดของเจตน์เสยี แล้ว! “พ่อจ๋า!” แม่หนนู ้อยโอบรัดร่างเขา เจตน์กอดตอบ อุ้มร่างเล็กๆ ข้ึนมาเหมือนกับท่ีเคยอุ้มพราวจันทร์ เมอื่ ตอนเธออายพุ อๆ กับเด็กคนน้ี! “ตะวัน...” “พ่อจ๋า หนูกลัว ทำ� ไมเขาต้องดุพ่อด้วย แม่คะแม่ มาช่วยพ่อเร็ว”

26 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย หัวใจของพราวจันทร์เย็นเยียบราวกับจะจับตัวกันเป็นน้�ำแข็ง เธอ ตะลงึ มอง ‘นางฟ้าผู้งดงาม’ ก้าวเข้าไปสมทบกบั พ่อลูกทงั้ สอง! “น่ีใช่มย้ั เมยี ใหม่ของคณุ เดก็ ไซด์ไลน์ทไ่ี หนอีกล่ะ” พมิ พ์ใจแขวะ “คุณรวิวรรณไม่ใช่ผู้หญิงแบบนัน้ พเ่ี จอเธอหลงั จากเราหย่ากนั แล้ว ต้งั เป็นปี เธอไม่เก่ยี วอะไรกับเรื่องของเรา” น�ำ้ เสยี งของเจตน์แขง็ กร้าวเป็น ครงั้ แรก “หึ ปกป้องกันเสียจริง” พิมพ์ใจแดกดัน ความโกรธแสดงให้เห็น ชดั แจ้งจากทรวงอกทสี่ ะท้อนขน้ึ ลงตามจงั หวะการหายใจ “เธอนบั ถอยหลงั เอาไว้เลยนะ ไอห้ วั งนู มี่ นั ไมม่ วี นั ทงิ้ นสิ ยั ชว่ั ๆ ของมนั หรอก อกี หน่อยมนั ก็ ถบี หวั เธอส่งเหมอื นทเี่ คยทง้ิ ฉันน่ันแหละ แล้วเธอกับอเี ดก็ นกี่ จ็ ะกลายเป็น หมาหัวเน่า” “พมิ พ์!” เจตน์เรียกเสยี งเข้ม “ท�ำไม ฉันพูดแทงใจดำ� ละส”ิ พิมพ์ใจแสยะย้มิ แต่นัยน์ตาหาได้ย้มิ ไม่ พราวจันทร์ส่ายหน้า มอื ที่เคยก�ำกันแน่นคลายออก เปล่ียนเป็นกดั เลบ็ หกั ๆ จนเจบ็ จด๊ี ตรงปลายนว้ิ บดิ ามารดายงั คงตะโกนเถยี งกนั ไมม่ ใี คร เหน็ ว่าเด็กหญงิ ร�่ำไห้อยู่ในใจ รู้สึกถึงรสชาตขิ องโลหติ ซึ่งซึมเข้าไปในปาก “หยุดเถอะค่ะ ทง้ั สองคนเลย!” รวิวรรณตะโกน เจตน์และอดีตภรรยาพร้อมใจกนั หันขวับ “ท�ำไมยะ ทนฟังความจริงไม่ได้รึไง” พมิ พ์ใจแหวใส่ “ฉนั ไม่สนเร่อื งน้ันหรอกค่ะ ฉนั สนแต่หนจู ันทร์ต่างหาก” การโต้กลับของรววิ รรณทำ� ให้สายตาทุกคู่พุ่งมายงั พราวจนั ทร์ “พวกคุณไม่เห็นเหรอว่าแกก�ำลังกลัว พ่อแม่ไม่ควรจะทะเลาะกัน ต่อหน้าลูก หนจู นั ทร์ หนูโอเคมยั้ คะลกู ” ประโยคท้ายสุดรวิวรรณถามด้วยเสียงอ่อนลง ดวงตาคู่งามท่ีจ้อง มองมาเตม็ ไปดว้ ยความหว่ งใยจรงิ จงั ส่งผา่ นความอบอ่นุ ไมต่ ่างจากสมั ผสั

แ พ ร ณั ฐ l 27 ของมือนุ่มซ่งึ เพิง่ ท�ำแผลให้พราวจนั ทร์เมือ่ ครู่ แม้รวิวรรณจะยืนอยู่ห่างออกไป เด็กหญิงกลับรู้สึกว่าเธอเข้ามายืน อยู่กลางใจของตนมากกว่าผู้ใด “อย่ามายุ่งกับลกู ฉัน!” พิมพ์ใจปราดเข้ามากอดบุตรสาวไว้แน่นเสียจนพราวจันทร์รู้สึกเจ็บ การขยับไหวของทรวงอกและไหปลาร้าท่ีเคล่ือนขึ้นลงอย่างรวดเร็วเสียจน น่าตกใจของมารดาท�ำให้เด็กหญิงนิว่ หน้า “แม่...” “อย่าไปฟังมัน อีนังนี่กับลูกมันแย่งความรักของพ่อไปจากแก เขา ไม่ได้ต้องการแกหรอก มีแต่แม่กับตายายเท่านน้ั ทรี่ ักแกจริง” “เหลวไหล! ไม่มใี ครแย่งความรกั ไปจากใครได้หรอก” เจตน์ขัดขน้ึ “มสี ิ ก็อผี ู้หญงิ ท่คี ณุ ทำ� มันท้องไง มนั ไปอยู่ทีไ่ หนแล้วล่ะ อย่าบอก นะว่าคุณทิง้ มันเพ่ือมาเอายายน”่ี “พเ่ี ลกิ กับเขามาตั้งนานแล้ว และเขาไม่ได้ท้องจริงๆ เขาแค่อยากให้ เราเลกิ กนั ” “แต่คุณก็ไม่ต้องการฉันกับลูกอยู่ดี คุณบอกฉันเองว่าไม่รกั ฉันแล้ว คุณต้องการอสิ รภาพ จะได้มัว่ กบั ผู้หญงิ คนไหนในโลกกไ็ ด้” “พ่ีขอโทษท่ีไม่ได้รักเธออย่างสามีภรรยาอีกแล้ว แต่พ่ีก็ยังหวังดีต่อ พิมพ์ในฐานะพ่ีชายกับน้องสาว และท่ีส�ำคัญพ่ีไม่เคยไม่ต้องการลูก มีแต่ เธอเท่านัน้ แหละทเี่ อาแต่กดี กนั ไม่ยอมให้พีไ่ ด้เจอลูกเลย” เจตน์จ้องมองบตุ รสาวคนโต “พ่อรกั ลกู นะจนั ทร์ ไม่มวี ันไหนทพ่ี ่อไม่รักลกู ” “อยา่ ไปฟงั เขา! ถา้ เขารกั แก เขากต็ อ้ งตอ่ สเู้ พอ่ื แกมากกวา่ นี้ แตน่ เ่ี ขา ไม่เคยมาหาแกเลย” “พ่ีมา แต่ทุกคนไม่ยอมให้พี่ได้เจอลูก!” พราวจันทร์มองมารดาสลบั กับบิดาอย่างสับสน

28 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย “คุณมาแค่ปีแรกๆ แล้วก็หายหัวไปต้ังแต่มีอีเมียใหม่กับลูกใหม่น่ี แหละ แกดูสิจันทร์ เขามีครอบครัวใหม่แล้ว เขาจะต้องการแกไปท�ำไม” พิมพ์ใจช้ีกราดไปยังแม่หนูน้อยท่ีกอดเจตน์แน่นด้วยความตื่นตระหนก ตลอดจนรวิวรรณซ่ึงจับมือเจตน์ไว้แน่น “จนั ทร์เป็นคนในครอบครัวของพ่อเสมอนะลกู ” “ไมจ่ รงิ ! ตอ่ ใหแ้ กเขา้ ไปอยใู่ นครอบครวั เขา แกกเ็ ปน็ ไดแ้ คส่ ว่ นเกนิ เทา่ นน้ั แหละ แกจำ� ขา่ วเรอ่ื งอแี มเ่ ลยี้ งทเี่ อานำ้� รอ้ นมาราดเดก็ ไมไ่ ดเ้ หรอ พอ่ แท้ๆ มนั ก็รู้ แต่ไม่สนใจจะช่วย เพราะกลัวอีเมยี ใหม่ ถ้าแกไปอยู่กบั พวก เขา แกกจ็ ะโดนอย่างนัน้ แหละ” “น่ีมันมากไปแล้วนะคุณ ฉันไม่ท�ำอะไรบ้าๆ อย่างน้ันกับหนูจันทร์ หรอก” รวิวรรณแย้งขน้ึ มาทนั ที “ตอนนเ้ี ธอก็พดู ได้ แต่เอาเข้าจรงิ ๆ เธออาจทำ� กบั ลูกฉันยิ่งกว่าน้นั ” พมิ พใ์ จจบั คางของบตุ รสาวใหห้ นั ไปมองเธอ “จนั ทร์ ฟงั แมน่ ะ อยา่ ไวใ้ จใคร ทง้ั นนั้ ไมม่ ใี ครรกั ลกู เทา่ กบั แมแ่ ละตายายอกี แลว้ ถา้ ลกู ไมเ่ ชอ่ื แม่ วนั หนงึ่ น้ำ� ตากจ็ ะเชด็ หัวเข่าอย่างทแี่ ม่เคยเจอ” พราวจันทร์ขมวดคิ้ว ความเจ็บปวดท่ีมารดาต้องเผชิญตลอดชีวิต การแต่งงานกับบิดาสะท้อนอยู่ในดวงตา เด็กหญิงจ�ำได้ทุกการทุ่มเถียง ระหว่างพวกเขา ทกุ การกระท�ำของบิดา และทุกเสียงสะอนื้ ไห้ของมารดาท่ี กอดเธอร้องไห้คืนแล้วคนื เล่า “แม่...” “ลูกรู้แล้วใช่มยั้ ว่าควรจะเช่อื ใคร” พิมพ์ใจเผยอย้มิ “ไม่นะจันทร์ ลูกต้องฟังพ่อ พ่อไม่ใช่ผู้ชายเลวๆ คนเดิมอีกแล้ว” เจตน์ขัด “อย่าไปเช่ือเขา เขาเคยบอกแม่มาไม่รู้ก่ีพันครั้งว่าจะรักแม่คนเดียว จนตายจากกนั จะเลิกเจ้าชู้ จะปรบั ปรงุ ตวั เพ่อื ลกู แต่เขาก็ไม่เคยทำ� ได้” “นั่นมนั เป็นอดีตไปแล้ว!” เจตน์ตะโกน

แ พ ร ณั ฐ l 29 “อย่าฟังเขา การกระท�ำส�ำคญั กว่าค�ำพูดเสมอ” พิมพ์ใจย้�ำถ้อยคำ� ที่ สอนบตุ รสาวบ่อยๆ “พมิ พ์กใ็ ห้โอกาสพไ่ี ด้ใช้การกระทำ� พสิ จู น์ให้ลกู เห็นสิ พข่ี อแค่ได้มา เยย่ี มลกู บา้ งเปน็ ครงั้ คราว คยุ โทรศพั ทก์ บั แกบา้ ง เขยี นจดหมายหากนั พา แกไปเท่ียว อย่างน้อยๆ ก็ในวนั พ่อ...เท่านนั้ เอง” “กเู ปน็ ทง้ั ตาทง้ั พอ่ ของหลานแลว้ โวย้ ไมจ่ ำ� เปน็ ตอ้ งมมี งึ !” ตาตะโกน “เห็นมั้ยจันทร์ เขาขอแกแค่นี้ แสดงว่าเขาไม่ได้ต้องการให้แกกลับ ไปอยู่ในชวี ติ เขาจรงิ ๆ เสยี หน่อย แกเป็นส่วนเกินของครอบครวั เขา” “พี่ขอแค่น้เี พราะเกรงใจเธอต่างหากพมิ พ์ ถ้าพ่ีบอกว่าขอพาลูกกลับ ไปอยู่ด้วยบ้างในช่วงปิดเทอม เธอกไ็ ด้ด่าพน่ี ่ะส”ิ “ฉนั ไม่ให้!” “ก็รู้ว่าไม่ให้ ถงึ ได้ไม่ขอ หรอื เธอจะให้พฟ่ี ้องศาล ขอเป็นผู้ดแู ลลกู อีกคน ฮึ” เจตน์ขนึ้ เสียงกลบั หนูน้อยในอ้อมแขนของเขาเบะปากและเริ่ม ร้องไห้ “อย่าเอากฎหมายมาขู่ฉันนะ เราตกลงกันแล้วว่าลูกต้องอยู่กับฉัน เพราะคุณเป็นคนผิด” “พ่รี ู้ แต่ไม่คดิ ว่าเธอจะกดี กนั พี่อย่างนีน้ ่”ี “หยดุ ทะเลาะกนั ซะทเี ถอะคะ่ เหน็ ไหมวา่ เดก็ ๆ กลวั จนรอ้ งไหแ้ ลว้ !” รววิ รรณตะโกนหา้ ม เธอกอดลกู ตนเองในออ้ มอกของสามพี รอ้ มกบั จอ้ งมอง มายังพราวจนั ทร์ เด็กหญิงไม่รู้ตวั ด้วยซำ้� ว่าน�้ำตาไหล “หยดุ ร้องไห้เดี๋ยวนน้ี ะจนั ทร์” พิมพ์ใจดุ “พ่อขอโทษ” เจตน์เอ่ยกับพราวจันทร์พร้อมกับกอดปลอบบุตรสาว คนเลก็ ไปด้วย “เหน็ รึยงั ว่าไม่มที ีว่ ่างส�ำหรับแก ไล่เขาไปซะ อย่าให้เขามายุ่งกับแก อีก” พิมพ์ใจกระซบิ เสยี งต่�ำ กอดพราวจนั ทร์ไว้อย่างหวงแหน

30 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย เด็กหญิงรู้สึกถึงความส่ันสะท้านซึ่งไม่รู้ว่าจากร่างของตนเองหรือ มารดา แต่ที่แน่ๆ มารดาหายใจหอบมากข้ึนอย่างน่าหวน่ั ใจ “เรว็ สิจนั ทร์ ไล่เขาไป” “เอาอกี แลว้ คณุ สอนเดก็ แบบนไ้ี มไ่ ด้ เขาเปน็ พอ่ ลกู กนั นะ” รววิ รรณ ต�ำหนิ “บอกเขาว่าแกไม่ต้องการเขาแล้ว ให้เขาออกไปจากชีวิตของเราซะ” พิมพ์ใจไม่ฟัง “แม่...” พราวจันทร์อกึ อกั หัวใจบบี รดั รุนแรง เธอจะพดู ไดอ้ ยา่ งไรในเมอ่ื เธอคดิ ถงึ พอ่ ทกุ วนั ทกุ คนื และเขากม็ าหา เธอในวนั พ่อ...พ่อไม่ได้ลมื เธอ! “เขาหลอกแก” ราวกับพิมพ์ใจเดาความคดิ ของบุตรสาวออก “เขามี อสี องคนน่นั แล้ว เขาไม่ต้องแกไปเป็นส่วนเกินหรอก” มือของมารดาจิกแน่นบนต้นแขนของบุตรสาว แต่ไม่น่ากลัวเท่ากับ การหายใจหอบถซ่ี ึ่งน่าหวัน่ วติ กว่าพมิ พ์ใจอาจขาดใจตายได้ทกุ เมอื่ “เฮ้ย! ยาย หยบิ ยาพ่นให้พิมพ์เรว็ ” ตาตะโกนส่งั ปราดมาประคอง พมิ พ์ใจไว้ “พมิ พ์...” เจตน์เอ่ยเสยี งเครียด พราวจันทร์ละล้าละลงั “ไล่เขา...ไป...ไล่เขา...เร็ว!” มารดาอ้าปากพะงาบๆ ราวกับปลาซ่งึ อ้า ปากงับลมหายใจเมื่อถูกโยนข้ึนมาอยู่บนบก นัยน์ตาท่ีจ้องมองบุตรสาว เหลอื กถลน พราวจันทร์คราง น�้ำตาคลอ เธอได้ยินเสียงร้องไห้อย่างหวาดกลัว ทง้ั ท่ีข่มใจไม่ให้มีเสยี งสะอน้ื หลดุ รอดออกมา “อย่าร้องไห้สิลกู พ่ออยู่น”ี่ พราวจนั ทร์เหลอื บมองบดิ า เขาไม่ได้ปลอบเธอ แต่พูดกับบุตรสาว คนใหม่ทอี่ ยู่ในอ้อมกอดต่างหาก!

แ พ ร ณั ฐ l 31 ‘ซนั ไชน’์ กอดบดิ าแนน่ และเจตนเ์ องกล็ บู ศรี ษะพรอ้ มกบั จมุ พติ เดก็ น้อยด้วยความอ่อนโยนอย่างที่เขาไม่เคยท�ำกับพราวจันทร์มานานนักหนา แล้ว! “บอก...เขา...วา่ ...แกเกลยี ดเขา” เสยี งสน่ั เครอื แตเ่ ดด็ ขาดของมารดา ดงั ข้ึน พราวจนั ทร์สบตาผู้หญงิ ทก่ี อดร่างตนไว้โดยไม่เคยทิง้ ไป เธอบีบมือ ทง้ั สองของตนเองแนน่ จกิ เลบ็ นว้ิ โปง้ ขา้ งหนงึ่ บนหลงั มอื จนเจบ็ แลว้ หนั ไป เผชญิ หน้าบิดา “หน-ู เกลียด-พ่อ!” “จนั ทร!์ ” บดิ าตกตะลงึ เชน่ เดยี วกบั รววิ รรณทอี่ ทุ านดว้ ยความตกใจ “หนไู มอ่ ยากเหน็ หนา้ พอ่ อกี พอ่ ไปเถอะคะ่ อยา่ มายงุ่ กบั เรา” พราว- จันทร์กล่าว ทุกๆ ค�ำให้ความรู้สกึ ไม่ต่างจากหวดแส้ใส่ตนเองทลี ะแผล “ลกู ไม่ได้คดิ อย่างน้จี รงิ ๆ หรอก” เจตน์ส่ายหน้า “หนูคิด พ่อไปได้แล้ว” เธอเบือนหน้ากลับมามองมารดาเพ่ือเรียก ความมั่นใจ มารดายม้ิ ตอบ ขณะท่บี ิดาเงยี บงนั อยู่นาน “พ่อจ๋า พโ่ี กรธเหรอ” ‘ซนั ไชน์’ ในอ้อมกอดเจตน์ถามเสียงสะอน้ื “พไี่ มไ่ ดโ้ กรธหรอกจะ้ แตเ่ อาไวว้ นั หลงั เราคอ่ ยมาหาพเี่ ขาใหม่ จนั ทร์ วนั หลังพ่อจะมาใหม่นะลกู ” “ไม่!” พมิ พ์ใจปฏิเสธแทนบุตรสาว พราวจันทร์ไม่กล้าหันกลับไปมองบิดา เธอได้ยินเสียงเขาและ ครอบครัวใหม่เดินจากไป น้�ำตาท่ีเธอเก็บกักไว้หยดเผาะลงมาบนร่างของ มารดา “ดีมากลูก อย่าไปร้องไห้ให้ศัตรูเห็น น�้ำตามีไว้ส�ำหรับคนอ่อนแอ เท่านัน้ ” พมิ พ์ใจใช้ปลายน้ิวปาดน�้ำตาบนแก้มของเธอให้ พราวจันทร์พยักหน้า เธอกล้�ำกลืนน้�ำตากลับไป แต่อดไม่ได้ท่ีจะ

32 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย ชำ� เลอื งมองผู้ชายทเ่ี ธอคดิ ถงึ ทุกคนื วันเป็นครั้งสุดท้าย เขาเดนิ ไปไกลแล้วกจ็ รงิ แต่หนั หลงั กลบั มามองเธอราวกบั รู้ ใบหนา้ ของบดิ าเศรา้ สรอ้ ยพอๆ กบั รววิ รรณ มเี พยี ง ‘ซนั ไชน’์ หรอื ‘ตะวนั ’ เทา่ นนั้ ทย่ี ังย้ิมได้ ท้งั ยงั โบกมอื มาให้อีกด้วย พราวจนั ทร์กำ� มอื แนน่ เมนิ หน้าหนี ทงั้ ทไ่ี ม่อยากละสายตาจากพวก เขา น่ันเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตท่ีเธอได้เจอน้องสาว...และเธอ กำ� ลงั จะได้เจอตะวนั ฉายอกี ครงั้ !

๓ ตะวนั ฉาย พราวจนั ทรย์ นื เควง้ ควา้ งอยใู่ นวดั ซงึ่ ตงั้ อยใู่ จกลางความเจรญิ ของ เมืองหลวง มีรถไฟฟ้าแล่นผ่าน ช่างแตกต่างจากถนนลูกรงั ในตำ� บลเลก็ ๆ อนั เงียบสงบของจงั หวดั ล�ำพนู ซ่ึงเธอเพิ่งจากมา ทกุ สง่ิ รอบกายช่างแปลกแยก หรือไม่ก็เป็นเธอทีผ่ ิดแผกไปเอง ในวัยย่ีสิบตอนปลาย พราวจันทร์กลับรู้สึกเหมือนเป็นเด็กหลงทาง สญู สนิ้ ทกุ สง่ิ อยา่ ง ไมว่ า่ จะเปน็ ความรกั หนา้ ทกี่ ารงาน รวมไปถงึ ...ครอบครวั หญิงสาวลอบมองผู้ชายที่เคยเป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัว...‘พ่อ’ ไม่ได้ย้ิมท้ังน�้ำตาพร้อมกับอ้าแขนรอรับเหมือนเมื่อตอนเธออายุสิบเอ็ดปี อีกแล้ว พราวจนั ทร์ไม่มีโอกาสได้เหน็ ตวั เขาด้วยซ�้ำ ‘พ่อ’ นอนอยู่ในโลงที่ผู้คนก�ำลงั เวียนศพรอบเมรุในขณะนี้! พราวจนั ทร์เล่อื นสายตาจากโลงศพไปยงั สาวน้อยผิวขาวผ่องราวกับ มแี สงออรา่ เปลง่ ประกาย เธอจำ� ตะวนั ฉายไดท้ นั ที ในออ้ มแขนของนอ้ งสาว ต่างมารดามีกรอบรปู ของบดิ าท่นี ่าจะถ่ายเม่อื ไม่นานนเี้ อง เจตน์ดูแก่ลงไปจากความทรงจ�ำของบุตรสาว แต่ยังคงความหล่อ-

34 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย เหลาภูมิฐานสมวยั แม้จะผ่ายผอมไปจากตอนที่พราวจันทร์เจอเขาเป็นครงั้ สุดท้ายในงานศพของมารดา เขากบั รววิ รรณมารว่ มงานตลอดหา้ วนั ทมี่ พี ธิ สี วดอภธิ รรมจนถงึ งาน ฌาปนกจิ ท้งั ยังเสนอตวั ว่าจะมาดแู ลเธอ ในวันนั้นพราวจันทร์ยงั โศกเศร้า ต่อการจากไปของมารดา และสับสนจนปฏิบัติตนต่อบิดาซึ่งห่างหายกันไป นานไม่ถูก เธอจึงได้แต่นิง่ เฉยทั้งทีใ่ นใจโหยหาเขายง่ิ กว่าทค่ี ิด พราวจันทร์ยังอยากเชื่อเหมือนที่มารดาพร�่ำบอก หากไม่มีรวิวรรณ กบั ตะวนั ฉาย บดิ าอาจกลับมาหาตน เพราะหลงั เขาจากไปในวันพ่อปีทเ่ี ธอ อายุสบิ เอ็ดปี เจตน์กไ็ ม่เคยตดิ ต่อมา นัน่ น่าจะเป็นหลกั ฐานช้นั ดีว่า ค�ำพูด ของเขาเช่อื ถอื ไม่ได้ ทว่าในงานศพของมารดา รวิวรรณทำ� ให้หญงิ สาวประหลาดใจ เมื่อ ฝ่ายน้ันเข้ามาแสดงความห่วงใยด้วยการส่งน�้ำ อาหาร กระดาษซับน�้ำตา หรือแม้แต่ยาดมแก้วิงเวียนราวกบั รววิ รรณแอบมองมาอยู่เกอื บตลอดเวลา ว่าเธอต้องการอะไร แต่มีมารยาทพอท่จี ะไม่มารบกวนอย่างโจ่งแจ้ง พราว- จนั ทร์ไม่อยากยอมรบั ว่าตนรู้สกึ ขอบคณุ ทง้ั ทไี่ ม่อยากขอบคณุ ซาบซึ้งท้ังที่ ต้องการเกลยี ด ก่อนที่บิดากับรวิวรรณจะเดินทางกลับไปหลังพิธีฌาปนกิจเสร็จส้ิน รวิวรรณเข้ามาคุยกับเธอว่าไม่มีวันไหนท่ีเจตน์ไม่คิดถึงเธอ แต่มีเหตุผล บางประการทที่ ำ� ใหเ้ ขาไมส่ ามารถตดิ ตอ่ เธอได้ รววิ รรณขอรอ้ งใหเ้ ธอเปดิ ใจ รับบิดากลับเข้าสู่ชวี ิตอกี ครัง้ พราวจันทร์ไม่ได้รบั ปาก และกไ็ ม่กล้าหวงั ว่า ความสมั พนั ธ์ระหว่างตนกบั บดิ าจะเปล่ยี นแปลงไปในทางทีด่ ขี นึ้ รววิ รรณจากไปดว้ ยสหี นา้ ผดิ หวงั และนนั่ กท็ ำ� ใหพ้ ราวจนั ทรร์ สู้ กึ ผดิ เมื่อรู้ในภายหลังว่าเจตน์กับรวิวรรณประสบอุบัติเหตุรถคว่�ำขณะเดินทาง กลบั รวิวรรณเสียชวี ิต ขณะที่เจตน์บาดเจ็บ พราวจันทร์ไม่ทราบเรือ่ งเลย จนกระทั่งเวลาผ่านไปหลายเดือน บิดาจึงตดิ ต่อมา เล่าเรือ่ งท่เี กิดข้นึ ให้ฟัง เขาโทร. หาเธออีกหลายครงั้ ก่อนจะหายไป และไม่เคยตดิ ต่อมาอีกเลย

แ พ ร ณั ฐ l 35 หญิงสาวเพ่ิงรู้เม่ือไม่กี่วันนี่เองว่า บิดาต้องเผชิญความทรมานจาก โรคมะเร็งท่ปี อด และเพ่งิ เสยี ชวี ิตก่อนวนั ท่ีตะวนั ฉายส่งข้อความมาถงึ ตน พราวจันทร์ลังเลอยู่หลายวันทีเดียวว่าควรมาร่วมงานหรือไม่ เธอ อยากรอตาณ แต่ชายหนุ่มยังท�ำงานอยู่อีกซีกโลก เขาเกือบท้ิงภาระหน้าท่ี บนิ กลบั มา หญงิ สาวรบี หา้ มไว้ กอ่ นจะตดั สนิ ใจเกอื บนาทสี ดุ ทา้ ยวา่ ควรมา ร่ำ� ลาบิดา เพราะไม่มโี อกาสอกี แล้ว กวา่ พราวจนั ทรจ์ ะคดิ ไดก้ ล็ ว่ งเขา้ มาในวนั ฌาปนกจิ ศพ หญงิ สาวลอบ มองพธิ กี ารอยเู่ งยี บๆ จนกระทง่ั มกี ารยกโลงขนึ้ ไปตงั้ บนเมรุ ตะวนั ฉายยนื่ รูปของบดิ าให้เจ้าหน้าทน่ี �ำไปวางบนขาตง้ั มผี ู้ชายท่าทางตุ้งติ้งกับหญิงสาว รุ่นราวคราวเดยี วกันกับตะวนั ฉายยืนอยู่ด้วยไม่ห่าง เครื่องแต่งกายโก้หรูของคนท้ังสามช่างแตกต่างจากเส้ือผ้าฝ้าย คอกลมและซนิ่ สดี ำ� ของพราวจนั ทรเ์ สยี เหลอื เกนิ เชน่ เดยี วกบั แขกทม่ี างาน ซงึ่ ต่างกแ็ ต่งกายทนั สมัย ถือกระเป๋า สวมรองเท้า ทคี่ งจะมีราคาแพงกว่า เงนิ เดอื นท้งั ปีของพราวจันทร์รวมกนั เสียอกี การจดั งานกเ็ ชน่ กนั แคว่ ดั แหง่ นกี้ ม็ คี วามหรหู รากวา่ วดั แถวบา้ นของ เธอ การตกแตง่ เมรุ แมจ้ ะเรยี บงา่ ย แตด่ ารดาษไปดว้ ยดอกไมส้ ดตง้ั แตร่ าว บนั ไดขน้ั บนสดุ ของเมรลุ งมาถงึ ดา้ นล่าง หญงิ สาวได้ยนิ คนในงานคยุ กนั วา่ เพ่ือนฝงู ของตะวันฉายท่คี ณะศลิ ปกรรมศาสตร์ช่วยกนั ท�ำให้ พราวจันทร์ถอนหายใจ เธอช่างแปลกแยกสิ้นดี หญงิ สาวรวบรวมความกล้าอยนู่ านทเี ดยี วกวา่ จะตดั สนิ ใจเดนิ เขา้ ไป อาศัยจังหวะท่ีเพื่อนสองคนของตะวันฉายลงไปจากเมรุ ท้ิงน้องสาวต่าง มารดาไว้ตามล�ำพัง ตะวันฉายยืนซบหน้าอยู่ข้างโลงศพระหว่างรอเวลาที่แขกส่วนใหญ่ จะมาร่วมพธิ ีฌาปนกิจในอกี หนงึ่ ชัว่ โมงข้างหน้า น้องสาวไม่รับรู้การมาของ พราวจันทร์เสียด้วยซำ�้ หญงิ สาวลงั เลอยู่ครู่หนึ่ง ขยับขาแว่นตา และกระแอมเบาๆ

36 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย ผู้เป็นน้องหันขวับ ดวงตาที่แต่งแต้มเครื่องส�ำอางอย่างประณีตเบิก กวา้ งขน้ึ เมอื่ เหน็ เธอ ทนั ทที สี่ องพน่ี อ้ งประสานสายตากนั นำ�้ ตากร็ นื้ ออกจาก ดวงตาคู่สวยของตะวันฉาย ไหลลงมาอาบแก้มนวลช้าๆ “พีจ่ นั ทร์...” พราวจนั ทรพ์ ยกั หนา้ กอ่ นจะอทุ านดว้ ยความตกใจเมอื่ ตะวนั ฉายโผ เข้ามากอด แล้วร้องไห้โฮ! “พ.่ี ..พ่มี าแล้ว หนรู อพ่ีทุกวันเลย” ตะวันฉายสะอึกสะอ้ืน โอบรัดร่างของพ่ีสาวแน่นจนเธอหายใจแทบ ไม่ออก เล็บยาวๆ จิกเข้ามาในเนื้อผิวของพราวจันทร์โดยที่เจ้าตัวอาจไม่รู้ รา่ งเพรยี วสน่ั สะทา้ นเพราะแรงสะอนื้ แตไ่ มม่ กี ารคลายออ้ มแขนออกราวกบั ตะวันฉายกลวั พราวจันทร์จะหนไี ป “พี่จันทร์ หนูจะบ้าตายอยู่แล้ว หนูเกลียดเวลาทม่ี คี นจากไป คราว ก่อนกแ็ ม่ คราวน้กี ็พ่อ หนูไม่อยากอยู่คนเดยี ว หนูกลวั ...” พราวจนั ทร์ยืนนง่ิ อึ้ง ท�ำอะไรไม่ถูก เธอได้แต่ปล่อยให้น้องสาวพรำ�่ พรรณนาสลบั กบั ร้องไห้จนตัวโยน และกอดยดึ ตนแนบแน่น ทง้ั ท่ีพวกเธอ เป็นเพยี งคนแปลกหน้า น่าแปลกที่พราวจันทร์ไม่อึดอัด ในทางตรงข้าม...เธอเพ่ิงรู้ว่าตัวเอง โหยหาอ้อมกอดของใครสักคนเช่นกัน “หนไู ม่เหลอื ใครอีกแล้ว...นอกจากพีจ่ นั ทร์” ถอ้ ยคำ� ของนอ้ งสาวกระแทกเขา้ สกู่ ลางใจ พราวจนั ทรช์ ะงกั งนั ความ ร้สู กึ เควง้ คว้างราวกบั เดก็ หลงทางนนั้ ถกู แทนทดี่ ้วยความอบอ่นุ จากเจา้ ของ อ้อมแขน พราวจันทร์ไม่อยากยอมรับว่าหัวใจท่ีเธอเคยคิดว่ามันแตกเป็น เส่ียงๆ ต้งั แต่วนั ทถ่ี กู บรมหักหลงั ค่อยๆ ประกอบร่างขน้ึ มาใหม่อย่างช้าๆ มือทเ่ี คยเกรง็ แน่นคลายออก พราวจนั ทร์ลบู แผ่นหลังกลมกลึงของ น้องสาวด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ “ซนั ไชนร์ ้องไหท้ ำ� ไม” เสยี งของผหู้ ญงิ คนหนงึ่ ดงั ขน้ึ เพอ่ื นสนทิ ของ

แ พ ร ณั ฐ l 37 ตะวันฉายนน่ั เอง “ซนั ไชนม์ นั รอ้ งไหท้ กุ วนั นน่ั แหละ แคน่ ำ้� คา้ งระเหยจากยอดหญา้ มนั ก็ร้องแล้ว” เพื่อนผู้ชายท่าทางตุ้งติ้งเอ่ย “แต่มนั ไม่เคยร้องไห้โฮๆ แบบนน้ี น่ี า” “สวัสดีครับคุณป้า” ชายหนุ่มไม่ต่อความกับเพ่ือนรัก เขาก้มศีรษะ ไหว้พราวจนั ทร์อย่างชดช้อย “อยุ๊ หนกู ราบขอโทษคะ่ ทเ่ี สยี มารยาท เปน็ หว่ งซนั ไชนม์ ากไปหนอ่ ย” ผู้หญิงคนนนั้ กระพุ่มมือไหว้พร้อมย้มิ แหย “คุณป้าเป็นญาติทางคณุ พ่อแน่เลย หน้าเหมือนคณุ พ่อเลยครับ” “เอ...แต่คณุ พ่อเป็นลกู ก�ำพร้าไม่ใช่เหรอแก” แมห้ ญงิ สาวจะกระซบิ พราวจนั ทรซ์ ง่ึ ยนื อยใู่ กลๆ้ กไ็ ดย้ นิ เสน้ เลอื ด บนขมับของเธอเต้นตุ้บๆ ต้งั แต่ได้ยินค�ำว่า ‘ป้า’ แล้ว “นีไ่ ม่ใช่ป้าฉัน แต่เป็นพี่สาวของฉันต่างหาก” ตะวนั ฉายโพล่งขึ้นมา “หา พีส่ าว!” สองหนุ่มสาวอ้าปากค้าง “พจี่ นั ทร์ พส่ี าวคนเดยี วของฉนั ทฉี่ นั เคยบอกพวกแกไง จำ� ได้รยึ งั ” ตะวันฉายกอดพราวจันทร์ด้วยสีหน้าภาคภมู ใิ จ “ว้าย ตายแล้ว!” ชายหนุ่มกบั เพื่อนผู้หญงิ อุทานพร้อมกนั “ขอโทษแทนเพ่อื นๆ ด้วยนะคะพีจ่ ันทร์ น่เี พ่ือนสนิทของหนคู ่ะ ช่อื เอวี” “เอ-อาวุธ ว-ี ว่องไวค่ะ กราบขอโทษ เอ่อ...ซสิ ...มากๆ เลยนะคะ” ชายหนุ่มทำ� ความเคารพอย่างงดงาม “ไม่เป็นไร” พราวจันทร์ไหว้ตอบ “แล้วน่กี บ็ ันนี่ หรือบัณนรีค่ะ” ตะวันฉายผายมือไปทางเพอื่ นสาวท่ี พนมมือไหว้พราวจนั ทร์ทันที “ท�ำไมแกร้องไห้โฮขนาดนั้น เสียใจเร่ืองคุณพ่อมากเหรอ ท�ำใจดีๆ ไว้นะ” บณั นรีลูบหลงั เพอื่ น

38 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย “ฉันแค่ดใี จท่พี จ่ี นั ทร์มา” ตะวนั ฉายอธบิ ายด้วยหน้าแดงๆ “ดใี จ แล้วทำ� ไมต้องร้องไห้” บัณนรงี ุนงง “ฉนั คดิ ถงึ พอ่ เหน็ พจ่ี นั ทรก์ เ็ หมอื นเหน็ พอ่ ฉนั ไมเ่ หลอื ใครอกี แลว้ นี่ นอกจากพ”่ี ตะวันฉายเขย่ามอื พีส่ าว จ้องมองพราวจนั ทร์อย่างอ้อนๆ ส�ำหรับคนเป็นพ่ีแล้ว เธอบอกไม่ถูกว่าควรรู้สึกเช่นไร แต่ไม่น่าจะ เป็นความรู้สึกเดียวกันกบั ตะวันฉายแน่ๆ “แกจะไมเ่ หลอื ใครไดย้ งั ไง แลว้ พวกฉนั ละ่ ” บณั นรโี วย ขณะทอี่ าวธุ พยักหน้าหงึกๆ “ฉันรู้ว่ามพี วกแก แต่ฉนั หมายถึงคนในครอบครวั ต่างหาก ถึงไม่มี พ่อแม่ ฉันกไ็ ม่หวั เดียวกระเทยี มลบี อกี แล้ว เพราะมพี ี่จนั ทร์” ตะวันฉาย ซบหน้าลงกบั มือของพีส่ าวอย่างประจบ หัวค้ิวของพราวจันทร์กระตุก น่ีมันมากเกินไปแล้ว เธอดึงมือออก ขยับไปข้างหลังก้าวหน่ึง และน่ันก็ท�ำให้ตะวันฉายหน้าเสีย ขณะที่บัณนรี ขมวดควิ้ มุ่น “ซิสคะ ซิสยังไม่ได้ไปกราบคุณพ่อเลยใช่ม้ัยคะเนี่ย” อาวุธช่วยแก้ สถานการณ์ด้วยการเปลยี่ นเร่ือง “จรงิ ดว้ ย ฉนั กม็ วั แตร่ อ้ งไห้ ขอบใจทเ่ี ตอื นนะเอวี พจี่ นั ทรค์ ะ ไปหา พอ่ กนั พอ่ ตอ้ งดใี จแนๆ่ ” ตะวนั ฉายกมุ มอื พส่ี าวหมบั จงู ไปใกลโ้ ลงศพ และ เคาะขา้ งโลง “พ่อจา๋ พจี่ นั ทร์มาแล้ว พอ่ เหน็ แล้วใชม่ ยั้ ตะวนั บอกแลว้ ว่าพ่ี ต้องมา พ่ีจันทร์ทักพ่อสิคะ” อาวธุ กลุ ีกุจอจุดธปู มายื่นให้พราวจันทร์หนึ่งดอก หญิงสาวรบั ไปถือ ไว้ ไม่รู้จริงๆ ว่าควรกล่าวอะไรกับบดิ าผู้ล่วงลบั ทั้งที่มสี ารพัดเรอื่ งที่อยาก พูดมาตลอดสบิ กว่าปี แต่ในวนั นี้เธอทำ� ได้เพียงมองรูปภาพของเขา ดวงตา ซึ่งเธอจดจ�ำได้แม้ในยามฝันจ้องตอบมา ‘พอ่ ...จนั ทรข์ อโทษทมี่ าชา้ ขอใหพ้ อ่ ไปสสู่ คุ ตนิ ะคะ อะไรทเ่ี ราเคยทำ� ไม่ดตี ่อกัน จนั ทร์ขออโหสกิ รรม’ เธอกล่าวในใจ ปักธูปลงในกระถาง ฝาก

แ พ ร ณั ฐ l 39 ถ้อยคำ� ไปกบั สายลมท่ีพัดแผ่ว ไม่รู้ด้วยซำ�้ ว่าบดิ าจะได้ยนิ หรอื ไม่ “พ่อรอพี่ทกุ วัน...รอมาตลอดชีวิต ตอนนพ้ี ่อคงสมหวังแล้ว” นำ้� ตา ของตะวนั ฉายไหลคลออกี ครงั้ “หยุดร้องไห้ก่อนเถอะซันไชน์ แขกก�ำลังมาแล้ว เด๋ียวเมกอัปหลุด หมด” บณั นรีเตือน “เมกอปั หลดุ ไมน่ า่ กลวั เทา่ มาสคาราไหลเยมิ้ เปน็ ยายหนา้ ผหี มแี พนดา แกรบี เช็ดซะเรว็ ๆ เดยี๋ วพ่ตี ลุ ย์มาเหน็ เข้าหรอก” อาวุธยนื่ กระดาษเชด็ หน้า ให้เพือ่ นรัก พราวจันทร์ขมวดค้วิ เม่อื ได้ยินชือ่ บุคคลที่ถูกกล่าวถงึ “ไม่หลุดหรอก ฉนั ใช้มาสคารากันนำ้� อย่างดี ต่อให้ฝนถล่มฟ้าทลาย มาสคารากไ็ ม่เลอะ” ตะวนั ฉายซบั น�ำ้ ตาอย่างบรรจง “แกน่ีไม่เจียมตวั เลยนะนังเอวี ไม่รู้ซะแล้วว่าพดู อยู่กบั ใคร อนาคต เมกอปั อาร์ทสิ ต์ระดับท็อปทรขี องโลกเลยนะยะ” บณั นรแี ขวะใส่ “ย่ะ! ยายคอสตูมถึก แกอย่ามาเถียงเร่ืองผมเผ้ากับแฮร์สไตลิสต์ มือหนึง่ อย่างฉนั กแ็ ล้วกนั ” อาวธุ เท้าสะเอว “เอ๊ะ! นงั น่ี” บัณนรีเงื้อแขนขน้ึ “เลิกทะเลาะกนั ซะทีเถอะน่า อายพจ่ี นั ทร์เขา” ตะวันฉายปราม “อุ๊ปส์!” อาวธุ ยกมือขน้ึ ปิดปาก “อรรถรสน่ะ เราไม่ได้ตบกนั จรงิ ๆ หรอกค่ะพี่จันทร์ ถ้าเอาจริง หนูไม่ตบ เด๋ียวเสียมือที่ท�ำเงินท�ำทองให้ กระทบื มันเลยดกี ว่า” “นงั เอวี!” บณั นรีทำ� เสียงเข้ม “พอได้แล้ว นีเ่ พือ่ นนะ” ตะวนั ฉายดุอย่างไม่จรงิ จังนัก เพ่ือนทั้งสองหลุดหัวเราะ ตะวันฉายจึงขบขันไปด้วย เห็นได้ชัดว่า พวกเขาสนทิ สนมจนล้อเล่นกนั เป็นปกติ พราวจันทร์มองรอยย้ิมหลังน้�ำตาของน้องสาวต่างมารดาอยู่เงียบๆ ขนาดร้องไห้มาอย่างหนัก ความสวยสดใสของตะวันฉายก็ยังโดดเด้งทะลุ

40 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย คราบน้ำ� ตาประหน่งึ มสี ปอตไลต์ส่วนตวั ส่องอยู่ตลอดเวลา “เราลงไปรับแขกกันเหอะ น่ีก็ทยอยกันมาเยอะแล้ว แกไปตบแป้ง ซะหน่อยนะซนั ไชน์ เดย๋ี วจะสวยสู้ฉนั ไม่ได้” อาวุธแกล้งยว่ั “ย่ะ” ตะวันฉายรับค�ำและคว้ามือพราวจันทร์อย่างสนิทสนม “ไป ห้องนำ�้ เป็นเพ่ือนหนูหน่อยนะ เสร็จแล้วเราไปรับแขกกัน มีคนอยากเจอพี่ จันทร์เพียบเลยค่ะ” “แต่พีไ่ ม่อยากเจอใคร” “ไม่ได้หรอกค่ะ พเี่ ป็นลูกพ่อนะ มาค่ะ ไปข้างล่างกัน” น้องสาวไม่รอให้เธอปฏิเสธซ้�ำ ก็ฉุดมือพราวจนั ทร์ลงไปจากเมรุ โชคเข้าข้างพราวจนั ทร์ มแี ขกเหรอื่ มารว่ มงานอยา่ งคบั คง่ั จนตะวนั ฉายตอ้ งคอยวงิ่ วนุ่ ตอ้ นรบั ผู้เป็นพ่ีสาวจึงถือโอกาสหลบออกมายืนอยู่ตามล�ำพังบริเวณสวนหย่อม ระหว่างศาลา ห่างจากเมรุมากพอสมควร แต่ก็ยังเห็นโลงศพของบิดาอยู่ ไกลๆ หญงิ สาวอยากจะใช้เวลาช่วงสั้นๆ สงบสตอิ ารมณ์ เธอรู้มาตลอดว่า ห่างเหินจากบิดามากเพียงไร แต่การท่ีได้มาเห็นตะวันฉายสนทนากับแขก มากหน้าหลายตาซึง่ ต่างก็คุ้นเคยกับบิดา และเหน็ คนเหล่านั้นมที ่าแปลกใจ ทรี่ วู้ ่าเจตน์มบี ตุ รสาวอกี คนหนง่ึ ส่งผลให้พราวจนั ทร์ตระหนกั ถงึ ความเปน็ คนนอกขนึ้ มาอีกครั้ง เธอไม่รู้เรอื่ งของบิดาเลย ไม่ทราบด้วยซ�ำ้ ว่าหลังเขาจากเธอไป เกดิ อะไรขน้ึ บา้ ง เธอไมอ่ าจตอบคำ� ถามเรอื่ งการตายของเจตนต์ ามทแ่ี ขกบางสว่ น ซกั ไซ้ เธอเกลยี ดสายตาประเมินของพวกเขา มนั ท�ำให้พราวจันทร์รู้สึกเป็น ส่วนเกิน หญงิ สาวอยากออกไปจากงานใหร้ แู้ ลว้ รรู้ อด แตน่ เี่ ปน็ โอกาสสดุ ทา้ ย ที่เธอจะได้อยู่กับบิดาในขณะท่ีเขายังมีร่าง แม้ว่าร่างน้ันจะนอนอยู่ในโลง

แ พ ร ณั ฐ l 41 ก็ตาม ความเครยี ด การอดนอน และความสะเทอื นใจส่งผลให้ท้องไส้ของ พราวจันทร์ปั่นป่วน ทัง้ ยังรู้สึกเวียนหัว หญิงสาวหันหลังให้โลงศพของบิดาบนเมรุ ตั้งใจจะหาท่นี ัง่ พัก เธอ เปิดกระเป๋าสาน ควานหายาดมซ่ึงอยู่ตรงไหนสักแห่ง แต่ยังไม่เจอ พราวจนั ทร์ขยบั ขาแว่นตา ก้มหน้า เพ่งมองเข้าไปในกระเป๋า พร้อม กบั กา้ วไปยงั ทศิ ทางซงึ่ มเี กา้ อวี้ างอยู่ เธอไม่เหน็ ขน้ั บนั ไดเตยี้ ๆ หญงิ สาวจงึ ก้าวพลาด ถลาไปข้างหน้า กระเป๋าสานหล่นลงกับพ้ืน ข้าวของและยาดม ร่วงกราว! แต่ก่อนทเี่ ธอจะล้มลงไปด้วย ใครคนหน่งึ กม็ ารับไว้

๔ หัวใจไมเ่ คยจาก โอย...แย่แล้ว...มนั ต้องเจบ็ มากแน่ๆ! พราวจนั ทร์หลับตาปี๋ แต่นอกจากเธอจะไม่รู้สึกเจ็บแล้ว ยังมีความ ม่นั คงอันหอมละมุนรองรบั อยู่อีกด้วย หญงิ สาวลืมตาโพลง แม้แว่นตาจะเอียงกระเท่เร่อยู่บนด้งั จมกู เธอ ก็ยังมองเห็นว่าตนซุกหน้าอยู่กับแผงอกกว้างของชายหนุ่มวัยสามสิบเศษ หนา้ ตาหลอ่ เหลาราวกบั ดารา และมดี วงตาแวววาวราวกบั จบั หมดู่ าวทพ่ี รา่ ง พราวอยู่บนท้องฟ้ามาไว้ในน้ัน หวั ใจของพราวจนั ทร์เต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นกบั ใคร แม้แต่บรม นะ...นมี่ ัน...พต่ี ุลย์ของเธอไม่ใช่หรือ?! ไม่สิ ไม่ใช่อีกแล้ว...แต่ชายหนุ่มในชุดสูทสีด�ำหล่อเน้ียบคนน้ีคือ ตนุ ทรพั ย์ นับทรพั ย์มหาศาล บุคคลทเ่ี พ่ือนของตะวนั ฉายกล่าวถงึ เม่ือครู่ เขาคือผู้กมุ บงั เหียนบริษัทนบั ทรพั ย์มหาศาล จำ� กดั (มหาชน) อนั ยิง่ ใหญ่ ระดบั ภมู ิภาคเอเชยี ซ่งึ สบื ทอดกจิ การมาถงึ สีช่ ว่ั อายคุ นแล้ว ตอนเดก็ ๆ ยามทพ่ี ราวจนั ทรค์ ดิ ถงึ บดิ า เธอกน็ กึ ถงึ ตนุ ทรพั ยไ์ ปดว้ ย

แ พ ร ณั ฐ l 43 แต่เขากไ็ ม่ต่างอะไรกบั เจตน์...ไม่เคยติดต่อมา ไม่คดิ ถึงเธอ และคงจำ� เธอ ไม่ได้ มเี พยี งเธอเท่าน้นั ที่เฝ้านกึ ถงึ เขา พราวจันทร์แอบติดตามข่าวสารท่ีเก่ียวข้องกบั ชีวิตของบิดา รวมถึง เรอ่ื งของบรษิ ทั นับทรพั ย์มหาศาลซ่งึ เจตน์ท�ำงานอยู่จนถงึ วาระสุดท้าย เธอ ได้ทราบว่าตุนทรัพย์เข้ามาด�ำรงต�ำแหน่งซีอีโอต่อจากเจ้าสัวนับทองตั้งแต่ เมื่อหลายปีก่อน มีรูปกับบทสัมภาษณ์ของชายหนุ่มอยู่ในสื่อต่างๆ แม้ว่า พราวจันทร์จะน้อยเน้ือต�่ำใจ แต่กย็ ินดใี นความสำ� เร็จของตนุ ทรพั ย์ หลายครงั้ ทตี่ ะวนั ฉายลงรปู ถา่ ยซง่ึ มชี ายหนมุ่ หรอื บคุ คลในครอบครวั เขาอยดู่ ว้ ยพรอ้ มกบั แทก็ ชอ่ื ตนุ ทรพั ยใ์ นโซเชยี ลมเี ดยี พราวจนั ทรต์ ามลงิ ก์ เข้าไปดู ทว่าตุนทรัพย์ต้ังค่าความเป็นส่วนตัวไว้ จ�ำกัดจ�ำนวนผู้ชมเฉพาะ คนทเ่ี ปน็ เพอื่ นในทกุ ชอ่ งทางของโซเชยี ลมเี ดยี เธอจงึ ไมอ่ าจลว่ งลำ้� เข้าสโู่ ลก ของเขาได้ นถี่ อื เปน็ ครงั้ แรกในรอบยสี่ บิ กว่าปีทพ่ี ราวจนั ทรไ์ ดเ้ ขา้ ใกล้ตนุ ทรพั ย์ มากท่ีสุด ใกล้จนแทบจะถูกหมู่ดาวระยิบระยับในดวงตาของเขาดึงดูดให้ เคลบิ เคลิ้มหลงใหล เรียวปากหยกั ซงึ่ มีไรเคราจางๆ ขยับยกขน้ึ เป็นรอยยม้ิ มาให้ พราว- จันทร์เกือบจะย้มิ ตอบ หากไม่ได้ยินเสียงใครอีกคนถามขึ้นดังๆ “คุณป้าเป็นลมเหรอครับเจ้านาย” ห้วงอวกาศซึง่ มีดวงดาวสุกสกาวงดงามถูกระเบิดท�ำลายล้างดงั บมึ้ ! พราวจนั ทร์ทะลึง่ พรวดจากอ้อมแขนแกร่ง ผลกั อกของชายหนุ่มใน สทู สดี �ำหล่อเน้ียบออกไปอย่างแรง เธอได้ยินเสยี งตุนทรพั ย์อุทานเบาๆ หญิงสาวเพิ่งสังเกตเห็นผู้ชายอีกคนซ่ึงสวมชุดซาฟารียืนอ้าปากค้าง อยู่ ในมอื ของเขามกี ระเปา๋ สานทเี่ จา้ ตวั คงเกบ็ มาให้ กอ่ นเขาจะโวยวายเสยี ง ดังลัน่ “ค่อยๆ ครับคุณป้า เอายาหอมมย้ั ครบั ใครมียาหอมบ้าง เอามาให้ คณุ ป้าเร็ว”

44 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย ระเบิดอีกลูกแผดก้องในหัวของพราวจนั ทร์! เธอไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองตุนทรัพย์ผู้เติบโตข้ึนเป็นหนุ่มหล่อ ราวกบั เจา้ ชายในฝนั หญงิ สาวควา้ กระเปา๋ สานจากมอื คนพดู พมึ พำ� ขอบคณุ แล้วก้มหน้างุด จ�้ำพรวดหนไี ปด้วยความอบั อาย ตุนทรัพย์ยงั อยู่ในงาน ซง่ึ มนั แน่อยู่แล้ว เขาสนิทกับบดิ าของเธอมา แต่ไหนแต่ไรแล้ว ครอบครัวของเขาก็เช่นกัน เจ้าสัวนับทองและคุณนายสร้อยเพชร บุพการีของชายหนุ่มอยู่ตรง เก้าอ้ีประธาน น้องๆ ของนับทองน่งั อยู่เก้าอี้ถัดไป ต่อด้วยตนุ ทรัพย์ และ ตะวันฉาย พราวจันทร์กัดเล็บด้วยความกลุ้มใจ เธอไม่กล้าสู้หน้าชายหนุ่มอีก แล้ว โทษฐานที่ซุ่มซ่าม แล้วยังปล่อยเนื้อปล่อยตัวอยู่ในอ้อมกอดเขาเป็น นาน แถมยังถูกผู้ติดตามของเขาเรียกว่า ‘ป้า!’ นา่ อายชะมดั ใครจะคดิ วา่ เธอจะกลบั มาเจอเขาอกี ครงั้ ในสถานการณ์ เช่นนี้ เธอขายหน้าเสยี จนไม่กล้าให้ชายหนุ่มเห็นเป็นคร้ังทสี่ อง เธอคงกลบั ไปหาตะวนั ฉายไม่ได้อีกแล้ว! หญิงสาวลอบมองตุนทรัพย์กับน้องต่างมารดา บทสนทนาระหว่าง ตะวนั ฉายกบั เพอ่ื นๆ ตลอดจนแกม้ แดงๆ ทไี่ มน่ า่ จะเกดิ จากสขี องบรชั ออน บนนวลแก้มของตะวันฉายน่าจะบ่งบอกได้ว่า ทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่พิเศษ ต่อกนั พราวจันทร์ย้ิมขน่ื ๆ ระหว่างทเ่ี ธอไปมชี วี ติ ใหม่อยกู่ ับมารดาทล่ี �ำพนู บดิ ากม็ ภี รรยากบั บตุ รสาวคนใหม่ ตนุ ทรพั ยเ์ องจงึ ไดม้ นี อ้ งสาวคนใหมด่ ว้ ย เช่นกนั เขาคงลมื เธอไปแล้ว เหมือนท่ีบดิ าเธอเองกล็ ืม หลายปีที่ไม่มีเธออยู่ ความแน่นแฟ้นระหว่างพวกเขาคงพัฒนาไกล ไปมากกว่าการเป็นพ่นี ้องกนั ธรรมดา ตุนทรพั ย์กบั ตะวันฉายช่างเหมาะสม

แ พ ร ณั ฐ l 45 กนั ราวกบั กง่ิ ทองใบหยก ผชู้ ายหลอ่ เนย้ี บราวกบั พระเอกหนงั ยอ่ มคกู่ บั สาว น้อยผู้งดงามผ่องใสประดุจดวงอาทิตย์เจดิ จ้าซงึ่ สะกดสายตาทกุ ผู้คน พราวจันทร์เบี่ยงตัวหลบหลังเสาต้นใหญ่ทันทีท่ีเห็นว่าตุนทรัพย์ เหลือบมองมาทางน้ี เป็นธรรมดาของดวงจนั ทร์ซ่งึ ต้องเร้นกายอยู่ในความ มดื หญงิ สาวหลบเลย่ี งพวกเขาไปจนตลอดพธิ ฌี าปนกจิ ศพ แมจ้ ะสงั เกต เห็นว่าตะวันฉายและเพ่ือนรักทั้งสองชะเง้อมองหาตน เธอแฝงตัวเดินตาม ผู้คนกลุ่มใหญ่ทีข่ ึน้ ไปบนเมรตุ อนเผาหลอก เพื่อน�ำดอกไม้จนั ทน์ใส่ในเตา เผาศพของบิดา โชคดที ไี่ ม่มีใครสนใจ ทว่าในช่วงเวลาแห่งการเผาจริง ตุนทรพั ย์กบั บพุ การอี ยู่ร่วมพิธีด้วย พราวจนั ทร์จงึ ไมก่ ลา้ ขน้ึ ไปบนเมรุ หญงิ สาวเกลยี ดตนเองทอ่ี บั อายเกนิ กวา่ จะเผชิญหน้า จงึ ได้แต่ยืนส่งบิดาอยู่ไกลๆ หญิงสาวร่�ำไห้อยู่เงียบๆ ปล่อยให้น้�ำตาไหลริน ท้ังที่เธอพยายาม ควบคุมสุดความสามารถ กลุ่มควันที่ลอยจากปล่องไฟของเตาเผาศพคือร่องรอยสุดท้ายของ บดิ า และอีกไม่ช้าร่างของเขาก็จะเหลอื เพียงเศษเถ้าธุลี ไม่มีอกี แล้ว ‘พ่อ’ ทเี่ ธอโหยหา ไม่มแี ม้แต่คำ� ร่�ำลาระหว่างกนั ม่านน�้ำตาไหลลงมาบดบังจนพราวจันทร์มองไม่เห็นควันท่ีพลุ่งออก จากปล่องไฟ เธอใช้หลังมอื เชด็ น�้ำตา แต่ยงิ่ เช็ด น้ำ� ตากย็ ่งิ หล่งั ไหลมากขน้ึ “ผ้าเช็ดหน้าครบั ” เสียงนุ่มทุ้มเรียกให้หญิงสาวเงยหน้าข้ึนมองไปยังคนพูดโดยพลัน ตุนทรพั ย์ยน่ื ผ้าเชด็ หน้ามาให้พร้อมกบั รอยยิ้มอ่อนโยน ดวงดาวในดวงตา ทอประกายอบอุ่นราวกับต้องการปลอบประโลมเธอ “เอาไปสิครับ” ชายหนุ่มคะยน้ั คะยอ พราวจันทร์ยื่นมือออกไปอย่างลังเล ทว่ายังไม่ทันรับผ้าเช็ดหน้า ผู้ชายสวมชุดซาฟารคี นเดมิ ก็วิ่งเหยาะๆ มาพร้อมส่งเสียงโหวกเหวก

46 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย “คุณป้ามาอยู่นี่เอง ผมหายาหอมมาให้ได้แล้วครับ แต่ว่าหาคุณป้า ไม่เจอ นีค่ รบั ยาหอม” พราวจันทร์ชะงักกึก เธอเบิกตากว้างมองผู้ชายคนน้ันสลับกับมอง ตนุ ทรัพย์ด้วยความอับอายแทบมุดแผ่นดินหนี “ขอโทษค่ะ” หญงิ สาวพดู เรว็ ๆ และรบี หนไี ป ทง้ิ ตนุ ทรพั ยไ์ วก้ บั ผา้ เชด็ หนา้ ผนื นน้ั พราวจันทร์หลบไปซ่อนตัวเงียบๆ จนกระท่ังแน่ใจว่าตุนทรัพย์กับ บพุ การเี ดินทางกลบั ไปแล้ว เธอจงึ ขึน้ ไปไหว้ลาบดิ าบนเมรอุ ีกครั้ง ตะวันฉายยืนน่ิงสงบอยู่หน้าเตาเผา ใบหน้าหวานอาบน�้ำตา แต่ยัง งดงาม “หนูคดิ ว่าพ่จี ันทร์กลบั ไปแล้วซะอกี ” “ยังหรอก พ่ีจะมาลาพ่อก่อน” พราวจันทร์พนมมือไหว้ท่ีเตาไฟ หลับตากล่าวลาบดิ าในใจ แล้วจงึ ลมื ตาข้ึน “หนตู ามหาพ่ตี ัง้ นาน เจ้าสัวกับนายหญงิ อยากเจอค่ะ” “พี่ไม่พร้อมจะเจอใคร ขอโทษด้วย” เสยี งเรยี บๆ ของเธอทำ� ใหต้ ะวนั ฉายชะงกั งนั กอ่ นเจา้ ตวั จะพยกั หนา้ “ค่ะ หนเู ข้าใจ” พราวจันทร์ผงกศีรษะให้น้อง บรรยากาศเคร่งเครียดเสียจนเธอ ตัดสินใจว่าควรต้องไปจริงๆ หญิงสาวผินมองเตาเผาเป็นคร้ังสุดท้าย แต่ เท้าทง้ั สองไม่ยอมก้าวออกไป “พรุ่งนเี้ รามาเก็บอัฐพิ ่อได้ตง้ั แต่เชา้ หนวู ่าจะฝากท่านไว้ข้างๆ แม่ใน หอ้ งเกบ็ อฐั ใิ นสสุ าน พจี่ นั ทร.์ ..มากบั หน.ู ..ไดม้ ยั้ คะ” คนถามจบั มอื เธออยา่ ง อ้อนวอน นำ�้ ตาเอ่อคลอ “นะคะ หนคู งมาคนเดยี วไม่ได้ ถ้าไม่มพี ”่ี “เพ่อื นๆ เธอล่ะ” “เพ่อื นก็ไม่เหมือนพี่ นพ่ี ่อนะคะ...พ่อของเราสองคน”

แ พ ร ณั ฐ l 47 ไมร่ ้วู า่ เป็นเพราะคำ� พดู หรอื ดวงตาเวา้ วอนของน้องสาวกนั แน่ทท่ี ำ� ให้ พราวจนั ทร์จ�ำต้องกลืนค�ำปฏิเสธลงไป “ก็ได้ พจี่ ะมา” “ขอบคุณค่ะ” ตะวันฉายโผกอดเธอด้วยรอยยม้ิ ผสมน�้ำตา พราวจนั ทร์นวิ่ หนา้ พลางแกะมอื นมุ่ นมิ่ ของน้องสาวออก ทว่าตะวนั - ฉายยงั คงใช้มอื ทั้งสองกอดเอวเธอไว้ “พอ่ ตอ้ งดใี จแนๆ่ ทพ่ี จี่ ะมาดว้ ย” ตะวนั ฉายหนั ไปสะอกึ สะอน้ื กบั เตา เผาศพ “พอ่ ขา พรงุ่ นพี้ จี่ นั ทรจ์ ะมารบั พอ่ ดว้ ยอกี คนนะคะ เรอ่ื งทพ่ี อ่ ฝากไว้ ตะวันจะจัดการให้ พ่อไม่ต้องห่วง” พราวจันทร์รู้สึกสะกิดใจกับค�ำพูดของน้องสาว เธอย่นหัวค้ิวมอง ตะวนั ฉายด้วยความสงสัย “พ่อส่ังเอาไว้นานแล้วค่ะ ให้หนูบอกพี่จันทร์ให้ได้ ไม่ง้ันพ่อคง... นอนตาไม่หลบั ” “พ่อสงั่ ว่าอะไร” “พจ่ี นั ทรก์ ลบั บา้ นกบั หนนู ะคะ คนื นไี้ ปคา้ งดว้ ยกนั แลว้ หนจู ะบอก” “เธอบอกพท่ี ี่น่กี ไ็ ด้” มนั จะได้จบๆ พราวจันทร์ต่อประโยคเองในใจ “ไม่ได้หรอกค่ะ มันเป็นค�ำส่ังเสียที่พ่อเขียนไว้ หนูเก็บไว้ที่บ้าน พี่ ต้องอ่านมันเอง...นะคะพ่ีจันทร์ กลับบ้านเราด้วยกันเถอะนะ” ตะวันฉาย เขย่ามอื เธออย่างอ้อนๆ “บ้านของเธอคนเดยี ว ไม่ใช่ของพ่”ี พราวจันทร์แก้คำ� ผิด “ของพี่จนั ทร์ด้วยค่ะ พ่อทำ� พินยั กรรมยกบ้านให้พก่ี ับหนคู นละหลัง กนั ” “คนละหลงั ...” พราวจนั ทร์ขมวดคว้ิ “คะ่ ” ตะวนั ฉายพยกั หนา้ “บา้ นมสี องหลงั ของเราสองคน ถา้ พจี่ นั ทร์ กลบั บ้านกับหนู ก็จะเข้าใจเอง”

48 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย ตอนท่ีแม่พาพราวจันทร์ออกไปจากบ้านหลังนี้ เธอไม่รู้ด้วยซ�้ำว่าจะ ไม่ได้กลบั มา นนั่ คอื เมื่อยส่ี บิ กว่าปีทีแ่ ล้ว บ้านหลังน้อยซ่ึงพราวจันทร์จ�ำได้รางๆ ไม่เปล่ียนไปจากเดิมนัก สี ของอาคารท่ยี ังใหม่บ่งบอกว่าผู้อยู่อาศัยดแู ลมันอย่างดี ส่ิงท่ีเปลี่ยนไปนอกจากต้นไม้ซึ่งเติบโตจนร่มร่ืนไปทั่วบริเวณแล้ว พื้นที่ว่างที่แต่ก่อนเคยเป็นสนาม บดั น้ีมีบ้านอีกหลังหน่ึงตั้งอยู่ ขนาดของ มนั ใกล้เคียง หรอื อาจเลก็ กว่าบ้านหลงั เก่าเสียด้วยซำ้� “น่ันบ้านหนูค่ะ พ่อสร้างใหม่ตอนแต่งงานกับแม่ หลังเดิมของพ่ี จนั ทร์ พ่อเก็บไว้ให้พ”่ี ตะวันฉายเล่าด้วยรอยยิ้มติดจะเศร้าสร้อยหลังจากที่พราวจันทร์ขับ รถพกิ อปั บโุ รทง่ั ของตามาจอดเคยี งขา้ งรถมนิ คิ นั หรขู องตะวนั ฉายในโรงรถ และออกมายืนบนสนามหญ้าด้วยกัน “ปกติแล้วไม่มีใครอยู่ในบ้านพ่ีจันทร์หรอกนะคะ แต่เราก็ท�ำความ สะอาดอาทติ ยล์ ะสองครงั้ พอ่ มกั จะหอบงานไปทำ� ในนนั้ หนใู หค้ นทำ� ความ สะอาดทกุ วนั ตงั้ แตต่ อนทเ่ี ราคยุ โทรศพั ทก์ นั เผอ่ื พจี่ นั ทรจ์ ะกลบั มาคา้ ง หรอื ถา้ พอ่ี ยากไปนอนบา้ นโนน้ ดว้ ยกนั กไ็ ดน้ ะคะ หนใู หเ้ ขาทำ� หอ้ งพกั แขกไวแ้ ลว้ เหมือนกัน” “ขอบใจจ้ะ ถ้าค้างพ่ีก็จะค้างในบ้านหลังนั้นแหละ” พราวจันทร์บุ้ย ปากไปยังบ้านเดิมของเธอ “แค่คืนเดียว พรุ่งนี้พีก่ ไ็ ปแล้ว” เธอตาฝาดไปเองหรือไม่ทีเ่ หน็ ตะวันฉายมสี ีหน้าผดิ หวงั “เราเขา้ ไปกนั เถอะคะ่ ” นอ้ งสาวชวนและหนั ไปสง่ั แมบ่ า้ นจากประเทศ ใกล้เคยี งให้นำ� กระเป๋าเดนิ ทางใบน้อยของพราวจันทร์ตามมา พราวจันทร์หยุดยืนหน้าประตู รอให้ตะวันฉายไขกุญแจ การมอง ประตบู านเดมิ ทเี่ ปดิ ออกอกี ครง้ั สรา้ งความตนื่ เตน้ พอๆ กบั ทำ� ใหเ้ ธอรสู้ กึ จกุ แน่นในอก คัดข้ึนมาถงึ จมกู อดั ท้นสู่กระบอกตาทร่ี ้อนผ่าว และพร้อมจะ กลัน่ น้ำ� ตาให้ร่วงริน

แ พ ร ณั ฐ l 49 ภณั ฑารกั ษส์ าวไมเ่ คยรมู้ ากอ่ นวา่ การเขา้ มาในบา้ นจะใหค้ วามรสู้ กึ ทงั้ เตม็ ตน้ื และโหวงเหวงระคนกนั แตท่ แี่ นๆ่ เธอเพงิ่ ตระหนกั วา่ ตนคดิ ถงึ บา้ น หลังน้มี ากเพยี งไร หรือบางที...ส่ิงที่เธอคิดถึงอาจไม่ใช่บ้าน ข้าวของเครื่องใช้ หรือ บรรยากาศเดิมๆ แต่เป็นบุคคลซ่งึ เคยอาศยั อยู่ด้วยกันต่างหาก หญงิ สาวกา้ วเขา้ ไปในบา้ นและเหน็ จรงิ ดงั ทตี่ ะวนั ฉายบอก...ทกุ อยา่ ง ยังคงสภาพเดิมเฉกเช่นวันสุดท้ายที่พราวจันทร์จากไป เธอจ�ำไม่ได้ชัดเจน หรอก แต่ความรู้สกึ และความทรงจ�ำจางๆ ในหวั บอกเช่นน้นั พราวจนั ทรม์ องหอ้ งนง่ั เลน่ ซง่ึ เปน็ สว่ นหนา้ สดุ ของบา้ น มโี ซฟาทบ่ี ดิ า มกั นงั่ ดโู ทรทศั น์ มารดาอา่ นหนงั สอื แลว้ เธออยไู่ หนนะ่ หรอื กน็ อนหนนุ ตกั พอ่ อยนู่ ะ่ สิ บางทกี น็ ง่ั บนโตะ๊ เลก็ ๆ ตดิ ประตกู ระจกตรงนนั้ หนั หนา้ ออกไป ชมสวนดอกไม้ หญิงสาวโน้มกายลง ไล้ปลายนิ้วไปบนโต๊ะซึ่งมีตัวอักษร ก ถึง ฮ พรอ้ มภาพการต์ นู ประกอบอยา่ งทเี่ ดก็ ในร่นุ เธอคนุ้ เคยกนั ดี ‘พ่อ’ เคยสอน เธอปั้นดินน�้ำมัน วาดรูป และเล่นตัวต่อซ่ึงกล่องของมันยังคงวางอยู่บนตู้ ข้างหน้าต่าง พราวจนั ทรเ์ ปดิ ฝากลอ่ ง หยบิ ตวั ตอ่ สสี วยออกมาพศิ มองดว้ ยความ ประหลาดใจทบ่ี ดิ ายงั เกบ็ ไว้ เธอกำ� ตวั ตอ่ ในมอื แนน่ ปลอ่ ยใหป้ มุ่ เลก็ ๆ กด อุ้งมือ ราวกับต้องการประทับความรู้สึกในวันวานให้ขนึ้ ใจ เสียงกระแอมท่ีดังข้ึนดึงสติของพราวจันทร์กลับสู่ปัจจุบัน เธอเห็น ตะวันฉายมองมาอย่างเกรงใจ “ขอโทษนะคะพี่ หนูจะขอตัวไปหยิบพินัยกรรมกับของที่พ่อฝากไว้ ใหพ้ แี่ ปบ๊ หนงึ่ เดย๋ี วจะรบี มา เชญิ พต่ี ามสบาย” ตะวนั ฉายกา้ วออกไป กอ่ น จะหนั หลงั กลบั มาใหม่ “กระเปา๋ เดนิ ทาง หนใู หเ้ อาขนึ้ ไปไวบ้ นหอ้ งนอนแลว้ นะคะ แตถ่ า้ พเี่ ปลยี่ นใจไปนอนบา้ นโนน้ ดว้ ยกนั กไ็ มม่ ปี ญั หาคะ่ ตามสบาย นะคะ นี่คือบ้านของพเ่ี หมอื นกนั ”

50 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย น้องสาวเดินออกไปแล้ว ท้ิงพราวจันทร์ให้ยืนเคว้งคว้างด้วยความ รู้สกึ เหมอื นเด็กหลงทาง แม้จะอยู่ในบ้านซง่ึ เคยอาศยั เธอมองไปรอบๆ มที งั้ ความหดหู่จนอยากวิง่ หนีออกไป แต่กระน้นั ก็รู้สกึ โหยหาจนไม่อยากลาจาก หญิงสาวส�ำรวจไปรอบๆ ช้ันหนึง่ ของบ้าน ดว้ ยความรสู้ กึ ปน่ั ปว่ น กอ่ นจะก้าวขน้ึ บนั ได และตรงเข้าไปตามทศิ ทางของ ห้องนอนซึ่งเธอจำ� ได้เลาๆ หอ้ งนอนใหญก่ ไ็ มต่ า่ งจากบรเิ วณอน่ื ซงึ่ แทบไม่เปลยี่ นไปจากเดมิ มี เตียงขนาดคิงไซซ์ของบิดามารดาต้ังอยู่กลางห้อง และเตียงเล็กๆ อีกหลัง หนึ่งของเธอเอง พราวจนั ทร์เปิดผ้าคลมุ เตียงลายการ์ตนู ออก คลี่ยิม้ เมอื่ เหน็ ดวงตา กลมแป๋วคู่หนึ่งจ้องตอบมา มันคือตุ๊กตาฮิปโปโปเตมัสสีเทาอ่อน ขนฟู นุ่มน่ิม ท้องป่องอย่าง น่าขนั หญงิ สาวหยบิ มันขึน้ มา เจ้าฮปิ โปอ้าปากกว้างราวกบั ย้มิ ทักทายเธอ ด้วยความยินดี “หวัดดี พ่ปี ากอ้า” หญิงสาวกอดเจ้าฮปิ โปแนบแน่น ซกุ หน้าลงกับ ศรี ษะนุ่มนิ่มของมันพร้อมกับหลบั ตา น่ีคอื เพ่ือนท่ีเธอรกั มากที่สดุ รกั พอๆ กบั ‘คนให้’ และตดิ มนั พอๆ กับที่เธอติดเขา ตอนทพี่ ราวจนั ทรไ์ ดม้ นั มา เธอตดิ มนั มาก พาไปดว้ ยทกุ ท่ี นอนกอด ทกุ คนื แตย่ ามทม่ี ารดาพาเธอหนอี อกจากบา้ นหลงั จบั ไดว้ า่ บดิ าทำ� ผหู้ ญงิ อนื่ ตง้ั ครรภ์ และผหู้ ญงิ คนนน้ั มาอาละวาดทวงสทิ ธถิ์ งึ บา้ น มารดากร็ บี เกบ็ ของ เท่าทีจ่ ำ� เป็น แล้วอุ้มเธอขน้ึ รถทวั ร์ โดยไม่ได้เอาตุ๊กตาสดุ ทร่ี ักตัวนีไ้ ปด้วย พราวจันทร์ร้องไห้หามันทุกวัน พอๆ กับท่รี ่�ำไห้คิดถึงบิดา ผเู้ ปน็ ตาตอ้ งขบั รถขนึ้ เชยี งใหมไ่ ปหาตกุ๊ ตาทคี่ ลา้ ยกนั มาทดแทน แม้ จะเหมือนกันเป๊ะ แต่ก็ให้ความรู้สึกแตกต่าง พราวจันทร์จึงยังร้องไห้จน มารดาโกรธ และยนื่ คำ� ขาดใหเ้ ธอตดั ใจจากมนั เชน่ เดยี วกบั ทต่ี อ้ งตดั ใจจาก

แ พ ร ณั ฐ l 51 บดิ า ในวยั หา้ ขวบเศษ พราวจนั ทรย์ งั ไมเ่ ขา้ ใจวา่ เกดิ อะไรขน้ึ ไยเธอจงึ ตอ้ ง ท้ิงทุกคนและทุกส่ิงอันเป็นที่รักเพ่ือไปใช้ชีวิตใหม่ท่ีล�ำพูน แม้จะรับรู้ว่า มารดาสะเทอื นใจอยา่ งหนกั กอดเธอรำ�่ ไหท้ กุ วนั คนื ครำ�่ ครวญถงึ บดิ า สลบั กบั ด่าทอ พราวจันทร์เพ่ิงมาเข้าใจตอนโต ต้ังแต่จ�ำความได้ บิดามารดาก็ ทะเลาะเบาะแวง้ เสยี งดงั กนั เปน็ ปกติ ไมม่ วี นั ไหนทพ่ี วกเขาไมท่ มุ่ เถยี ง สรา้ ง ความหวาดกลวั ใหแ้ กพ่ ราวจนั ทรจ์ นเธอเกบ็ ความเครยี ดของผใู้ หญม่ าใสต่ วั บิดามารดาอาจเคยรักกันตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษา พวกเขาพบกันใน งานกีฬามหาวิทยาลัยซ่ึงจัดขึ้นในจังหวัดเชียงใหม่ ด้วยความที่คนหน่ึงอยู่ กรงุ เทพฯ อกี คนเปน็ สาวเหนอื พวกเขาจงึ คบกนั ทางไกล ไมไ่ ดร้ จู้ กั กนั มาก พอก่อนตัดสนิ ใจใช้ชวี ิตคู่ร่วมกนั วนั ทพ่ี วกเขามพี ราวจันทร์ ความรกั ใกล้ จบสนิ้ ลงแล้ว ลกู ไม่ใช่โซ่ทองคล้องใจของใครเลย นกึ มาถงึ ตรงน้ี พราวจันทร์จงึ กอดเจ้าปากอ้าแน่นขึ้นอย่างยึดเป็นท่ี พ่งึ เหมือนทีเ่ คยทำ� ในวัยเดก็ ใบหนา้ ของเดก็ ชายซงึ่ มอบมนั ใหห้ ลงั จากเขาไปเทย่ี วสวนสตั วเ์ ขาดนิ ด้วยกนั กับเธอ และรู้ว่าพราวจันทร์ตดิ ใจฮิปโปโปเตมัส เขาทำ� หน้าแปลกๆ ตอนเธอขอใหเ้ ขาตงั้ ชอ่ื ใหม้ นั หลงั คดิ อยนู่ านหลายนาที เขากส็ รปุ ทช่ี อื่ ‘ปาก อ้า’ ภาพของเด็กชายซ่ึงเป็นดั่งผู้พิทักษ์ดูแลเธอผุดข้ึนในห้วงความคิด ก่อนจะถกู แทนทีด่ ้วยใบหน้าปัจจบุ ันอันหล่อเหลา ‘พี่ตุลย์’ คงลืมไปแล้วว่าเคยมีเธออยู่ในโลก...พราวจันทร์ค้อนใส่ เจ้าปากอ้า เอามันวางลงบนเตียงตามเดมิ เสียงเคาะประตดู ังข้ึน ตะวันฉายเยี่ยมหน้าเข้ามา “พี่อยู่นี่จรงิ ๆ ด้วย ขออนุญาตนะคะ” นอ้ งสาวตา่ งมารดายม้ิ พลางเปดิ ประตกู วา้ งขนึ้ ในออ้ มแขนตะวนั ฉาย

52 l พ ร า ว จั น ท ร์ ต ะ วั น ฉ า ย มกี ลอ่ งใบโตซงึ่ ตกแตง่ ลวดลายดว้ ยกรรมวธิ เี ดคพู าจ ดา้ นหลงั ยงั มแี มบ่ า้ น หอบลังพลาสติกขนาดใหญ่กว่าเดนิ ตามมา “ของทพี่ ่อฝากไว้ให้ค่ะ” ตะวนั ฉายยม้ิ เศรา้ เธอวางกลอ่ งใบสวยลงบนเตยี งใหญ่ สงั่ ใหส้ าวใช้ วางลังไว้บนพ้ืนข้างเตียง และยื่นซองเอกสารสีน้�ำตาลให้พราวจันทร์ “พินัยกรรม พ่ีลองอ่านดูนะคะ หลักๆ ก็คือพ่อยกบ้านหลังนี้ให้พ่ี อกี หลงั ให้หนู แล้วก็มที รัพย์สินอน่ื อีกนดิ หน่อย กับเงนิ ในธนาคาร” “เธอเก็บไว้เถอะ พ่ไี ม่เอา” “แตพ่ อ่ ตง้ั ใจใหพ้ นี่ ะคะ ทา่ นสงั่ เอาไวล้ ะเอยี ดยบิ เลย แมแ้ ตเ่ รอื่ งบา้ น ทงั้ สองหลงั ถา้ พจ่ี นั ทรไ์ มส่ บายใจกก็ นั้ รวั้ ระหวา่ งกนั ได้ พอ่ ทำ� ประตทู างออก ไว้ให้บ้านแต่ละหลังเรียบร้อยแล้ว จะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง ถ้าหากว่าพ่ี จันทร์...เอ่อ...อยากขาย” วงหน้าของตะวนั ฉายหมองหม่นลง “พี่ยังไม่คดิ เรือ่ งน้นั หรอก” พราวจนั ทร์เอ่ย “ค่อยยังชว่ั หน่อย” ตะวันฉายย้ิมโล่งอก “พรุ่งนหี้ ลังเก็บอฐั ขิ องพ่อ พกี่ ็จะกลับลำ� พนู ” “พไ่ี ม่อยากอยู่กบั หนูอกี สกั หน่อยเหรอคะ” พราวจันทร์เกือบถามไปแล้วว่าท�ำไมเธอจึงต้องอยู่ แต่ใบหน้าเศร้า สลดของน้องสาวท�ำให้เธอเกบ็ ถ้อยคำ� ไว้ “ไม่เป็นไรค่ะ หนูเข้าใจ พจ่ี ันทร์คงต้องรีบกลับไปทำ� งาน” หากไม่ใช่เพราะสีหน้าทุกข์ระทมของตะวันฉายท่ีไม่น่าเป็นการเล่น ละคร พราวจันทร์เกอื บต่อว่าไปแล้วว่าน้องสาวต้องการเยาะเย้ยคนตกงาน อย่างตนหรอื ไร ตะวันฉายไม่น่าจะรู้ว่าเธอไม่มีงานให้ต้องลาอีกแล้ว...ไม่มีที่ให้ไป ด้วยซ�้ำ... พราวจันทร์ฝากบ้านไว้กับพ่ออุ้ยแม่อุ้ยทพ่ี ำ� นกั อยู่ใกล้กนั บอกพวก เขาว่าอีกหลายวนั กว่าจะกลบั ไป เธอตัง้ ใจจะอยู่กรุงเทพฯ เพื่อจดั การธุระ

แ พ ร ณั ฐ l 53 บางอย่างท่ปี รารถนาจะทำ� มานานแล้ว แต่ไม่มโี อกาส หรือจะพดู ให้ชัดๆ ก็ คอื เธอไม่กล้าท่จี ะท�ำ ณ วันนไี้ ม่มใี ครหรอื อะไรรออยู่ อาจถงึ เวลาทีเ่ ธอควรเดนิ ออกจาก โซนปลอดภยั เพ่อื เดนิ ตามความฝันของตัวเองเหมือนท่ีตาณพรำ่� บอก ตะวันฉายเหน็ พ่ีสาวเงียบไป จึงมสี หี น้าหมองไหม้ยิง่ ขึ้น “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าพีจ่ นั ทร์ต้องรบี กลับ หนกู ็เข้าใจ แต่ว่าตอนนพี้ ล่ี อง อ่านพนิ ยั กรรมของพ่อดอู กี ทีนะคะ หนูท�ำก๊อบปี้ไว้ให้แล้ว พเี่ อากลบั ไปได้ เลย หนขู อไปอาบนำ้� แปบ๊ เดยี ว เหนยี วตวั มาตงั้ แตเ่ ชา้ แลว้ เดย๋ี วจะรบี กลบั มา ไหนๆ เราก็มีเวลาอยู่ด้วยกนั แค่คนื เดยี ว มาใช้ให้คุ้มค่ากันดกี ว่า” ตะวันฉายโอบเอวพี่สาว พราวจันทร์ได้แต่ยืนตัวแข็งตอนที่น้องซบ หน้าลงกับต้นแขนของตนอย่างประจบ “เดีย๋ วหนมู านะ พ่อี ย่าลืมดูของในน้ันด้วย พ่อก�ำชับว่าให้พเ่ี ปิดด”ู พราวจนั ทรม์ องประตทู ปี่ ดิ ลง แลว้ จงึ ผนิ หน้าไปยงั กลอ่ งและลงั กอ่ น จะขมวดคว้ิ เธอไมส่ นใจพนิ ยั กรรมดว้ ยซำ้� แตเ่ ออื้ มมอื ไปเปดิ ฝาลงั พลาสตกิ บนพืน้ เน่ืองจากอยู่ใกล้มือทส่ี ุด