นางร้ายสายดำ ของ อริมา

เฟม้ิ !” โชตกิ าหวั เสยี มากทเี ดยี ว แตก่ ท็ �ำอะไรไมไ่ ดน้ อกจากเดนิ ไปรา้ น สม้ ตำ� ยายมาดว้ ยความไมส่ บอารมณ์ ยง่ิ เหน็ ผชู้ ว่ ยเฉพาะกจิ นง่ั ดมื่ นำ�้ ตากพดั ลมเยน็ สบายอยู่ในร้านกย็ ่ิงโมโห “มันน่าจบั หวั จุ่มกระติกน้ำ� จริงๆ” ร้านส้มต�ำยายมาเป็นที่รู้จักดีของคนละแวกนี้ เพราะรสชาติที่ ถกู ปากและรสชาติต้นต�ำรบั โดยแท้ ปลาร้ารสเด็ดทสี่ ง่ั ตรงจากจงั หวดั บ้านเกิดในภาคอีสานเป็นส่งิ หนึง่ ที่ทำ� ให้ลูกค้าตดิ ใจรสชาติ ร้านตั้งอยู่ในซอยห่างจากถนนหลักประมาณห้าร้อยเมตร ใช้ พื้นที่ชั้นล่างของบ้านสองชั้นครึ่งไม้ครึ่งปูนหลังเก่าในการเปิดกิจการ ถงึ ไมใ่ ชร่ า้ นทจ่ี ดั แตง่ สวยงามเหมอื นรา้ นดงั ทว่ั ไป มเี พยี งเกา้ อพี้ ลาสตกิ สแี ดงกบั โตะ๊ สขี าวตวั ยาว มนี ำ�้ ดมื่ ในกระตกิ ยกั ษ์บรกิ ารลกู คา้ ฟรี ทวา่ โดยรวมก็ถือว่าถูกสุขลักษณะ รสชาติอร่อย ที่ส�ำคัญราคาเป็นมิตร กับคนหาเช้ากินค�่ำและคนที่กำ� ลงั จะตกอับเช่นเธอ โชติกาหลีกเล่ียงเวลาเท่ียงวันซึ่งมีลูกค้ามากกว่าช่วงเวลาอ่ืน แตเ่ วลานกี้ ย็ งั มลี กู คา้ อยปู่ ระปราย เชน่ โตะ๊ ของคณุ แมล่ กู สองซง่ึ นง่ั อยู่ ในสดุ ของรา้ น เธอเดนิ ตรงเขา้ รา้ นกอ่ นจะทง้ิ ตวั นงั่ ฝง่ั ตรงขา้ มกบั ผชู้ ว่ ย เฉพาะกจิ ในโต๊ะเดยี วกนั “เมอ่ื ก้นี ายตง้ั ใจจะว่าฉนั ใช่ไหม” โชติกายังคงเคอื งไม่หาย จึง ตามมาคาดคัน้ ถงึ ที่ “ไม่กลัวเป็นข่าวกับผมแล้วเหรอ ระวงั นักข่าวจะเอาไปเขียนว่า คณุ ตกอบั จนถงึ ข้ันมาเดตกบั ผู้ชายที่ร้านส้มต�ำข้างถนนหรอก” “กจ็ รงิ ของนาย ไมด่ แี นถ่ า้ นกั ขา่ วมาเหน็ ภาพนเ้ี ขา้ ” โชตกิ าพยกั หน้าเหน็ ด้วย ก่อนจะรีบย้ายท่ีน่ังไปโต๊ะถดั ไป เลอื กทนี่ งั่ ซึ่งหนั หน้าไป ทางตณิ ณภพ “คุณน่ตี ลกชะมดั กลัวนักข่าวจนข้ึนสมองรไึ ง” “เคา้ เรยี กวา่ กนั เอาไวด้ กี วา่ แกต้ า่ งหาก” เธอเบป้ ากใสค่ นตรงหนา้ 54 นางรา้ ยสายดำ�

“ตอนน้เี ราก็กลายเป็นพวกเดยี วกันแล้ว ฉนั ยงั ไม่รู้จกั ชื่อนายเลย” “ตณิ ณภพคอื ชอ่ื ของผม” “และโช โชตกิ า คอื ช่ือของฉนั ” โชตกิ าแนะน�ำตวั กลับ เพ่งมอง คนตรงหน้าแล้วรู้สึกคุ้นตาอย่างไรชอบกล “ท�ำไมฉันรู้สึกคุ้นหน้าคุ้น ช่อื นายยังไงกไ็ ม่รู้” “สงสัยเจอตามหนังสือพิมพ์หน้าหน่ึงละมั้งครับ ประมาณ นกั ธรุ กิจหนุ่มไฟแรงน่าจบั ตามองอะไรเทอื กนั้น” ถึงแม้จะไม่ค่อยออกส่ือ แต่ก็มักมีหน้าเขาไปโผล่อยู่หน้าข่าว ธรุ กจิ อยู่บ่อยคร้ัง ถงึ จะไม่ค่อยชัดเหมอื นพวกส่อื โซเชียลมีเดียกเ็ ถอะ อาจจะเพราะเหตุน้ีท่ีทำ� ให้เธอรู้สึกคุ้นหน้าเขา “จะว่าไปผมก็คุ้นหน้าคุ้นชื่อคุณอยู่เหมือนกันนะ” ติณณภพ จ้องหน้าสวยทค่ี ดิ ว่าตวั เองเคยเหน็ ท่ีไหนสักแห่ง “คุ้นหน้าคุ้นชอ่ื ฉนั น่ะไม่แปลกหรอก เพราะฉันเป็นดารา นาย อาจจะเคยไดย้ นิ หรอื เคยเหน็ ทไี่ หนสกั ทน่ี น่ั แหละ คนชอ่ื โชมอี ยไู่ มก่ คี่ น หรอก แต่ท่ีดังมากๆ ก็โชติกาคนน้ีไง” เธอชี้ที่หน้าตัวเองด้วยความ มนั่ ใจ “ก็คงอย่างนั้น” “แต่ท่ีฉันคุ้นหน้าคุ้นช่ือนายน่ะอาจจะเป็นหน้าหนังสือพิมพ์ จริงๆ” “ใชไ่ หมละ่ ” เขาตบมอื ฉาดใหญ่ ในทส่ี ดุ ตาเธอกเ็ รม่ิ มแี วว มอง เห็นทองภายในรปู เงาะนี้เสยี ที “ไม่ใช่นกั ธุรกจิ หนุ่มไฟแรงน่าจับตามองอะไรเทือกนัน้ หรอกนะ แต่เป็นโจรปล้นฆ่ามหาโหดต่างหากล่ะ” ติณณภพแทบจะส�ำลักน้�ำที่เพ่ิงดื่มเข้าไป คนเรามันจะตาถ่ัว มองทองเปน็ กอ้ นขไี้ ดม้ ากขนาดนน้ั เชยี วเหรอ ทวา่ เสยี งดจุ ากลกู คา้ ใน ร้านเรียกความสนใจจากท้ังสองได้เป็นอย่างดี อริมา 55

“น้องโชอย่าแกล้งพต่ี ณิ ณ์สิคะ” “ก็พ่ีติณณ์แกล้งโชก่อนนี่คะแม่” เด็กหญิงอายุไม่เกินห้าขวบ ฟ้องมารดาเสยี งสั่นเพราะถูกมารดาดเุ ข้าให้ “พต่ี ณิ ณก์ เ็ หมอื นกนั เปน็ พนี่ อ้ งตอ้ งรกั กนั รไู้ หมคะ” คนเปน็ แม่ หนั ไปดคุ นพีท่ ตี่ อนน้หี น้าจ๋อยสนทิ “เฮอ้ ...ฉนั คงตอ้ งยอมรบั แลว้ สนิ ะวา่ ชอ่ื ฉนั มนั โหลจรงิ ๆ” โชตกิ า หันกลับมาหลงั สงครามระหว่างพ่นี ้องยุติลง “อย่าว่าแต่ช่ือเลย แม้แต่ นามสกลุ เองกเ็ ถอะ” “เพราะคณุ เปน็ ดาราดงั ไง เขาเลยตง้ั ชอื่ ลกู ๆ ตามคณุ ” ตณิ ณ- ภพให้ข้อสังเกต เฉกเช่นชอ่ื มารดาของเขาทค่ี ุณยายท่านตง้ั ตามดารา ดงั ในสมัยนั้น “ส่วนคุณเพราะเป็นโจรต้องคดีดงั ด้วยรึเปล่า” “ใครเขาจะตัง้ ชอ่ื ลูกตามชื่อโจร” “น้องโชแค่ล้อพี่ติณณ์เล่นหรอกค่ะ” โชติกาดัดเสียงให้แหลม เล็กเลียนแบบเด็กหญิงที่ถูกมารดาดุไปเมื่อครู่ ทว่าในสายตาคนมอง ไม่ได้มีความน่ารกั เหมอื นเด็กตัวเล็กๆ สักนดิ แต่มันเหมือน... “เส้นเสยี งอักเสบเหรอครับน้องโช” “แค็กๆ” โชตกิ ารบี เปิดขวดน้�ำทว่ี างอยู่บนโต๊ะดื่มทนั ที เพราะ บ้าจี้ตามค�ำพดู ของติณณภพ “เล่นแรงนะนาย ฉันยังต้องใช้เสยี งและ หน้าตาทำ� มาหากินอยู่นะ” “พต่ี ณิ ณ์แค่ล้อน้องโชเล่นครบั ” ชายหนุ่มยกเอาคำ� พดู ของเธอ มาล้อเลียน แต่ไม่ได้ดัดเสียงจนน่าสงสารเช่นเธอ “แล้วเร่ืองคุณ พีรภทั ร คณุ จะให้ผมช่วยอะไร” “ตอนนี้ยังคิดไม่ออก” เธอยังตะโกนคุยกับเขาข้ามโต๊ะอยู่เช่น เดิม “นคี่ ณุ ไว้ใจผมจริงๆ เหรอ” ท้งั ทเี่ ธอมองว่าเขาเหมอื นโจรปล้น 56 นางร้ายสายด�ำ

ฆ่า ทว่ากลบั เชอ่ื ใจเขาให้ช่วยเรอื่ งพรี ภัทร ดมู ันย้อนแย้งยังไงชอบกล “แล้วนายไว้ใจได้รึเปล่า” “ถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะ คณุ ยงั จะให้ผมช่วยรึเปล่า” “ช่วยสิ” “ทำ� ไม” “เพราะไม่มีใครเหมาะสมเท่านายแล้วไง” ดูท่าแล้วเจ้าหล่อนคงเป็นพวกชอบท�ำอะไรขัดแย้งในตัวเอง อย่างเช่นเรอื่ งทก่ี ำ� ลงั คยุ กนั อยตู่ อนน้ี มอี ยา่ งทไี่ หนไวใ้ จคนแปลกหนา้ ท่ีเพิ่งเจอกันไม่กวี่ ัน ถึงเขาจะเป็นคนท่นี ่าไว้ใจได้ก็เถอะ “คณุ ไว้ใจผมได้ แต่อย่าเอาตรรกะแบบน้ไี ปใช้กับคนอนื่ ล่ะ” “ฉนั รู้น่า” “แล้วคณุ จะให้ผมช่วยอะไร” โชติกายิ้มมุมปากอย่างมีแผนการ เพราะประวัติและกิจวัตร ประจ�ำวันของพีรภัทรอยู่ในมือเธอต้ังแต่เมื่อคืน และอ่านมันจนจำ� ได้ ข้ึนใจ รู้แม้กระทั่งว่าตอนน้ีเขาก�ำลังท�ำอะไรอยู่ “เย็นน้ีนายว่างหรือ เปล่า” “ผมแค่จะช่วยให้คำ� แนะน�ำ ไม่ได้จะลงมือลงแรงกบั คุณด้วย” ตณิ ณภพทวนสิ่งทต่ี กลงกันไว้ตั้งแต่ต้น “นิดๆ หน่อยๆ เองน่า ถือว่าช่วยๆ กัน ทีส่ �ำคัญฉนั จ้างนายนะ ไม่ได้ใช้ฟรีๆ” “ผมจะยกเลกิ ตอนน้ีกไ็ ด้” “ไมไ่ ดๆ้ นายไมส่ งสารฉนั เหรอ” โชตกิ าสง่ สายตาออ้ นวอน “ฉนั ก�ำลังตกอบั นะ ถ้าไม่มีคุณพี ฉนั คงไม่มีอนาคตในวงการบนั เทงิ ท่ีฉัน รกั อกี แถมยงั ตอ้ งตกงาน ไมม่ อี ะไรจะกนิ ไมม่ อี าชพี ไมม่ รี ายได้ ไม.่ ..” “พอ!” ตณิ ณภพยกมือเบรกให้โชตกิ าหยดุ พดู “เอาเป็นว่าชว่ ย กช็ ่วย” อริมา 57

“หนา้ ทผี่ ชู้ ว่ ยเฉพาะกจิ ของนายมาถงึ แลว้ ละ เยน็ นเ้ี ตรยี มตวั ให้ พร้อมนะจ๊ะพ่ีติณณ์” ตณิ ณภพสา่ ยหวั มองคนทมี่ อี ายพุ อๆ กบั ตวั เองกำ� ลงั อมยม้ิ ดว้ ย ความเพ้อฝัน ไม่รู้เพราะสงสารท่หี ญิงสาวก�ำลงั ตกอับ กลัวว่าเธอไม่มี จะกิน หรือว่าอะไรก็ไม่รู้ที่ดลใจให้เขาตอบตกลงไปในท่ีสุด ท้ังที่มัน ไม่ใช่ตวั ตนเขาสกั นิด จะว่าไปตั้งแต่เจอโชติกาครั้งแรกในงานวันเกิดเจ้าสัวธนินทร์ เขากท็ �ำอะไรท่ไี ม่เป็นตวั เองหลายอย่าง โดยเฉพาะการไปยุ่งเรือ่ งของ คนอืน่ จะถอนตัวตอนนีค้ งสายไปแล้ว เมอื่ เขาก้าวเท้าลงเรอื ลำ� เดยี ว กับเธอแล้วนี่ แสงแดดออ่ นๆ ยามเยน็ สาดสอ่ งตน้ ไมจ้ นเหน็ ลำ� แสงสวย งาม ใบไม้แห้งเหี่ยวลอยคว้างตามลมร่วงโรยลงสู่พ้ืนพสุธายามมี สายลมพัดผ่าน ต้นไม้ต้นใหญ่เอนเอียงพล้ิวไสวไปตามทิศทางลม คล้ายก�ำลงั โยกย้ายสรีระงดงามไปตามจังหวะเพลง พ้ืนพสุธาชุ่มชื้นเพราะน�้ำจากสปริงเกลอร์จนได้กลิ่นหอมของ ดิน น้อยนักทใ่ี จกลางเมืองซวิ ไิ ลซ์จะมสี ถานท่ีทใ่ี ห้ความรู้สึกแบบนไ้ี ด้ ชายร่างสูงนอนเหยียดอวดขายาวพิงหลังกับต้นไม้ใหญ่ ให้ ความรสู้ กึ สดชนื่ อยา่ งทไี่ มค่ อ่ ยไดส้ มั ผสั สายลมเยน็ ๆ ทพ่ี ดั เออื่ ยปะทะ ใบหน้าท�ำให้เจ้าของร่างเกือบจะเคลิ้มหลับไป หากไม่มีใครสักคน ออกเสียงเรยี กพร้อมท้งั เขย่าตัวให้ตืน่ เสียก่อน “นน่ี าย! ฉนั ให้มาช่วย ไม่ได้ให้มาหลบั ” เสียงแหลมคุ้นหูท�ำให้ติณณภพท่ีก�ำลังเคลิ้มหลับเปิดเปลือก ตามอง ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเบอื่ หน่าย ชายหนุ่มต่ืน เต็มตา แต่ยังไม่ยอมลุกจากเส่ือพับที่โชติกาหยิบติดมือมาด้วยอย่าง เตรียมพร้อมรบั สถานการณ์ 58 นางร้ายสายด�ำ

อีกไม่ถึงช่ัวโมงก็จะถึงเวลาพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า ซ่ึงรวม ระยะเวลาตัง้ แต่มาถงึ สวนสาธารณะแห่งน้ีก็ร่วมสองชั่วโมง ทว่ากลับ ไม่มอี ะไรคืบหน้าแม้แต่อย่างเดียว “ผมนั่งๆ เดินๆ มาสองชั่วโมงแล้ว แต่เป้าหมายของคุณก็ยัง ไม่มาสักที คุณได้ข้อมูลมาผิดหรือเปล่าคณุ โช” “ไม่มีทางที่พี่แชมป์จะพลาด” หญิงสาวมั่นใจในตัวผู้จัดการ ข้อมูลจากชนินทร์เช่ือถือได้ร้อยละเก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์ หวังว่าอีก ห้าเปอร์เซ็นต์จะไม่ใช่งานนี้ “ทกุ ๆ วันจนั ทร์ พุธ ศกุ ร์ คุณพจี ะมาวง่ิ ออกกำ� ลงั กายทนี่ ี่ สว่ นวนั อน่ื จะอยทู่ ฟ่ี ติ เนสคอนโด ซง่ึ วนั นเี้ ปน็ วนั ศกุ ร์ คุณพเี ขาต้องมาอย่างแน่นอน!” “ไม่มใี ครเขาใช้ชวี ิตตามแผนเป๊ะกันแบบน้นั หรอกนะ วนั น้ีเขา อาจจะติดงานจนมาไม่ได้ หรือไม่กบ็ ินไปทำ� งานทตี่ ่างประเทศ เขาคง ไม่รีบบินกลับเพื่อมาวง่ิ หรอกน่า” “นายอย่าพูดให้ฉันเขวสิ คนย่ิงกลัวๆ อยู่ กว่าจะขับฝ่ารถติด จากสขุ มุ วิทมาน่ีได้ไม่ใช่เรอื่ งง่าย ฟ้าคงไม่ใจร้ายกับฉันเกนิ ไปหรอก” โชตกิ าเงยหน้าขนึ้ มองฟา้ หวงั ว่าจะมใี ครเหน็ ใจมนษุ ยต์ วั เลก็ ๆ เช่นเธอบ้าง หันมองผู้คนหลากหลายวัยที่มาออกก�ำลังกาย หวังว่า หนงึ่ ในนัน้ จะมีเป้าหมายของเธอรวมอยู่ด้วย “ถ้าคุณไม่เจาะจงว่าเป็นใคร ตอนนี้คุณอาจจะแต่งงานมีลูก เป็นครอกแล้วก็ได้” “คนนะ ไม่ใช่หมาทจ่ี ะออกลกู ทีเป็นครอก” โชตกิ าสะบัดเสียง ใสผ่ ชู้ ว่ ยเฉพาะกจิ กอ่ นจะอา้ ปากคา้ งเมอื่ เหน็ คนคนุ้ ตากำ� ลงั วงิ่ ตรงดงิ่ มายังทิศทางทเ่ี ธออยู่ “โอ๊ะ! คุณพีจริงๆ ด้วย” “ออกไปหาเขาเลยสิ เฮ้ย!” ติณณภพโบกมอื ไล่ ทว่ากลับต้อง ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเม่ือถูกเจ้านายเฉพาะกิจ ‘ลาก’ คอมา หลบหลงั ตน้ ไมใ้ หญย่ ามทพ่ี รี ภทั รวงิ่ ผา่ น “แรงควายไปไหม ถงึ กบั ลาก อรมิ า 59

คอผู้ชายอกสามศอกได้เนยี่ ” “เงยี บๆ หน่อยส”ิ โชติกายกน้ิวช้ีจดริมฝีปากบอกให้อีกฝ่ายเงียบ ก่อนจะค่อยๆ พาตณิ ณภพยอ่ งวนไปอกี ฝง่ั โดยลมื ไปวา่ ตอ่ ใหต้ น้ ไมใ้ หญแ่ คไ่ หนกบ็ งั ร่างคนสองคนไว้ไม่มิด แค่ชายหนุ่มคนเดียว ต้นไม้ใหญ่ขนาดไหนก็ ไม่ช่วยอะไร ติณณภพมองโชติกาท่ีโอบบ่าเขาพาเดินย่องอ้อมต้นไม้เพราะ กลวั เป้าหมายเห็น โดยไม่สนใจเลยว่าตอนนีห้ น้าเธออยู่ห่างจากหน้า เขาไม่ก่ีเซนติเมตร เขาเดินตามแรงของเธอก็จริง ทว่าตายังคงมอง ส�ำรวจหน้าสวยทอี่ ายทุ �ำอะไรเธอไม่ได้ เจ้าหล่อนคงดูแลตัวเองดมี าก แม้แต่รอยฝ้ากระตามวยั กไ็ ม่มีให้เห็น “เฮ้อ...คุณพวี งิ่ ผ่านไปแล้ว” เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะ พีรภัทรโผล่มาตอนท่ียังไม่เตรียมตัว แต่เม่ือรู้ว่าเป้าหมายอยู่ที่น่ี แผนการตามหาเนื้อคู่กบ็ งั เกิด “ตอนน้ถี ึง...” โชติกาชะงักค้างเมื่อหันมามองคนร่วมขบวนการ ใบหน้าทั้งคู่ อยู่ห่างกันไม่กีค่ ืบ โดยมตี ิณณภพจ้องมองมาท่ีเธออยู่ก่อนแล้ว “จะเอาหน้ามาใกล้ท�ำไม หนวดทิ่มแก้มจนแดงหมดแล้วม้ัง” เธอปลอ่ ยรา่ งสงู แลว้ ผลกั ออกใหพ้ น้ ตวั “นายรบี เกบ็ ของแลว้ เตรยี มปน่ั จกั รยานหลงั ฉันวงิ่ ผ่านต้นไม้ต้นนนั้ ไปนะ” หญงิ สาวชไี้ ปทตี่ น้ ไมต้ น้ หนงึ่ ทอี่ ยทู่ างมมุ สระ เยอื้ งกบั ศาลา แต่ เม่ือเห็นติณณภพยังคงน่ิงไม่ไหวติงจึงก้มเก็บเสื่อแล้วพับไว้ในตะกร้า หน้ารถจกั รยานเสร็จสรรพ “พร้อมหรอื ยงั ” “อีกต้ังเป็นกิโลกว่าว่าท่ีสามีคุณเขาจะว่ิงวนกลับมาถึงที่ที่เรา อยู่ จะรบี ไปไหน” ตณิ ณภพลกุ ขึน้ เดินตรงไปท่จี ักรยานแม่บ้านท่ีเช่า มา และปลดล็อกขาตัง้ แล้วยกขาขึ้นคร่อม 60 นางร้ายสายดำ�

“เราก็ต้องเตรียมพร้อมไม่ใช่เหรอ” “อย่าแสดงออกเกินไปสิคุณ เด๋ียวเขาก็รู้กันพอดีหรอกว่าคุณ แอบตามเขามา ไม่ใช่เร่อื งบังเอิญอย่างท่คี ุณอยากให้เขาเข้าใจ” “ฉันแสดงออกมากเกินไปเหรอ” โชติกายกมอื กมุ ใบหน้า เปิด กระเป๋าถือ หยิบตลับแป้งออกมาดูกระจก “ฉันก็ว่าฉันปกติดีนะ ไม่ เห็นเป็นอย่างทนี่ ายว่าเลย” เมื่อเปิดตลับแป้งแล้วก็เติมแป้งสักหน่อย หญิงสาวหยิบพัฟฟ์ ขึ้นมาตบหน้าเบาๆ ให้ใบหน้ายังคงดดู ี แต่ไม่ตบแป้งหนาไป เพราะ เด๋ยี วจะดไู ม่เป็นธรรมชาติ ติณณภพมองคนที่แต่งตัวมาออกก�ำลังกาย ทว่าใบหน้ากลับ จดั เตม็ นถ่ี า้ ตดิ แพขนตามาดว้ ยคงคดิ วา่ เธอมาถา่ ยแบบชดุ ออกก�ำลงั กาย ไม่ใช่มาวิ่งออกก�ำลังกายแต่อย่างใด แต่ถ้าจะพูดความจริงคือ เธอไม่ได้มาทำ� ท้ังสองอย่างทว่ี ่านั่นละ “ปกตกิ ็ปกติ” “ฉนั กว็ า่ อยา่ งนน้ั แหละ” โชตกิ าสำ� รวจความเรยี บรอ้ ยของใบหนา้ ตัวเองอีกคร้ังแล้วพับเก็บตลับแป้งลงในกระเป๋า หยิบสเปรย์น�้ำแร่ข้ึน ฉีดท่วั ใบหน้าให้ชุ่มฉำ่� เหมอื นคนเพงิ่ ว่ิงออกกำ� ลงั กายมาหมาดๆ โดย เน้นไปทีบ่ ริเวณขมับมากกว่าส่วนอื่น “ทนี ี้ก็เสร็จเรียบร้อย” “ผู้หญงิ นน่ี ่ากลัวชะมัด” ตณิ ณภพทำ� หนา้ ขยาดกบั ภาพตรงหนา้ ถา้ ไมไ่ ดร้ จู้ กั กบั โชตกิ า โดยบงั เอญิ คงไม่รซู้ งึ้ ถงึ ความเจา้ แผนการของบรรดาสาวๆ แบบนเี้ อง สินะผู้ชายอกสามศอกร้อยทั้งร้อยถึงตกหลุมพรางของพวกหล่อนโดย ไม่รู้ตวั แถมยังคดิ ว่าตัวเองเป็นต่อทั้งทีค่ วามจริงแล้วพวกเธอเป็นฝ่าย ยดึ อำ� นาจเอาไว้หมดแต่เพยี งผู้เดยี ว “ออกจะใสซอ่ื ไม่มีพษิ มีภยั ” โชติกาทำ� หน้าตาประกอบคำ� พูด “ผมชักเริม่ สงสารว่าทส่ี ามีในอนาคตของคุณแล้วส”ิ อรมิ า 61

“นายควรจะอจิ ฉาคณุ พเี ขาถงึ จะถกู เพราะมวี า่ ทภี่ รรยาทที่ ง้ั สวย ทัง้ ฉลาดอย่างฉัน” โชติกาท�ำหน้าภมู ิใจกับคำ� กล่าวอ้างสรรพคุณของ ตัวเอง โดยไม่ได้สนใจคนฟังท่ีเร่ิมกลอกตามองบนกบั ความม่ันใจเกิน ล้านของเจ้าหล่อน “ป่านนี้คุณพขี องคุณคงกำ� ลงั จะมาถึงแล้วละ” “โอ๊ะๆ จริงด้วย” โชตกิ าส�ำรวจตวั เองอกี รอบ และหยิบสเปรย์ น�ำ้ แร่มาฉดี แขนและเสือ้ ให้ดชู ื้นเหงื่อสมจรงิ “ถ้าอยากได้ความสมจริงท�ำไมไม่ว่ิงมันจริงๆ เลยล่ะคุณ” “ฉนั ออกก�ำลงั กายหนักๆ ไม่ได้” “ท�ำไม กระดูกกับข้อไม่ดีเหรอ” เขาสันนิษฐานแกมประชด เพราะอายุของเธอก็ปาไปเกือบครึ่งชีวิตเข้าแล้ว แข้งขาหรือกระดูก กระเดี้ยวคงไม่ดีเหมือนสมัยยังเป็นสาวๆ ทว่าค�ำตอบของเธอก็เกิน คาดหมายเหมอื นกนั “เปล่า เพราะมันจะเหนื่อย” หญิงสาวพูดจบก็เดินไปเตรียม พร้อม ไม่ลมื หนั มาย�้ำผู้ช่วยเฉพาะกิจ “อย่าลืมไปรอฉนั ตามท่นี ดั แนะ ล่ะ” 62 นางรา้ ยสายดำ�