แสนหวาน So Sweet

บทน�ำ สดุ ทา้ ยแล้วจริงๆ ใช่ไหม ภทั รยี าใจหายวาบเมอ่ื กวาดสายตาไปโดยรอบรา้ นเบเกอรสี ขี าว โตะ๊ เกา้ อรี้ ปู ทรงทนั สมยั ทเี่ พง่ิ ใชง้ านเพยี งหกเดอื นยงั ใหมเ่ อยี่ มมนั เงา รวมถึงผนังที่ตกแต่งด้วยภาพวาดลวดลายดอกไม้เล็กๆ ยังแดงสดใส ทกุ อย่างช่างไม่แตกต่างจากวนั แรกท่ีหญงิ สาวเปิดร้านแห่งนี้ จะแตก ต่างก็เพียงความเงียบเหงา ท่ีวันนี้ไม่มีใครสักคนเปิดประตูเข้ามา รับประทานกาแฟ หรือขนมทเ่ี ธอต้งั ใจทำ� สุดฝีมอื เพยี งสามเดอื นแรกเทา่ นนั้ ทผี่ คู้ นในตวั เมอื งเชยี งใหมต่ นื่ เตน้ กบั รา้ นกาแฟแสนสวย ขนมอรอ่ ยแหง่ น้ี แตเ่ มอ่ื ยา่ งเขา้ เดอื นทสี่ ล่ี กู คา้ เหลา่ นั้นเหมือนลืมเลือนรสชาติท่ีเคยล้ิมลอง จวบจนเดือนที่ห้าที่ทุกอย่าง เปลยี่ นจากหนา้ มอื เปน็ หลงั มอื รา้ นทเี่ คยคกึ คกั ซบเซาลงจนเหน็ ไดช้ ดั แม้มีเงินทุนหมุนเวียนอยู่บ้างแต่ก็ชักหน้าไม่ถึงหลังทุกเดือน จนบิดา มารดาของเธอซึ่งเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุด ตัดสินใจให้เลิกกิจการ จากร้านเบเกอรีที่เคยเป็นความฝันอันงดงาม กลับเปลย่ี นเป็นฝันร้าย ทเี่ กดิ จากภาระรายจ่ายท่ีไม่มรี ายรบั เข้ามาให้เหน็ ถึงวันน้ีจะเป็นวันสุดท้าย แต่คนรักการทำ� ขนมเช่นภัทรียาก็ยัง คงทมุ่ เทหวั ใจกบั เบเกอรสี ดุ ทรี่ กั เธอตนื่ แตเ่ ชา้ ตรเู่ พอ่ื ลงมอื ทำ� ขนมดว้ ย กนั ตา 7

ตนเองถงึ ส่ชี นดิ ไม่ว่าจะเป็น เค้กวานิลลา เค้กส้ม บราวนี บลูเบอร์รี ชสี พาย อันเป็นสดุ ยอดเมนูทแี่ สนภาคภมู ิใจ เธอจัดวางทกุ อย่างในตู้ กระจกควบคมุ อณุ หภมู อิ ยา่ งพถิ พี ถิ นั ราวกบั วนั แรกทร่ี า้ นในฝนั แหง่ นี้ เปดิ ตวั วนั นนั้ ลกู คา้ ทงั้ นกั ทอ่ งเทย่ี ว และคนทอ้ งทแี่ วะเวยี นมาอดุ หนนุ มไิ ด้ขาด จนพนกั งานหลายคนว่ิงวุ่นวาย ภาพเหล่าน้ันคงเป็นได้เพยี ง แค่ความทรงจ�ำ เพราะวนั นี้มเี พียงเธอเท่านนั้ ที่ยงั คงยนื รอคอยลกู ค้า อยู่หลังเคาน์เตอร์อันเงยี บเหงา วันนย้ี ังไม่มลี กู ค้าสักคน คดิ ไปน้�ำตาหญงิ สาวพลันเอ่อขอบตา เธอไม่เคยคิดว่านี่คือภาพวันสุดท้ายของความฝันท่ีวาดไว้ตั้งแต่เข้าสู่ ช่วงวัยรุ่น ฝันท่ไี ด้เป็นเจ้าของร้านเบเกอรเี ลก็ ๆ อันงดงาม ในระหว่างทเี่ ฝ้าคำ� นึงถึงภาพวนั เก่านั้น เสยี งกระดง่ิ หน้าประตู กระจกท�ำให้คนหมองเศร้าปาดน�้ำตา เธอมองลูกค้ารายแรกของวัน และอาจจะเป็นรายสุดท้ายของร้าน ชายหนุ่มผวิ ขาว รปู ร่างผอมสูงในชดุ เสื้อยืดคอกลมสขี าว กบั กางเกงสีน�้ำเงินขาส้ันแค่เข่าวางกระเป๋าเป้ใบใหญ่และหมวกแก๊ปลง บนโต๊ะกลมตัวแรกท่ีอยู่ติดกับประตูกระจก เขาหันกลับมาอมยิ้มมุม ปากให้เธออย่างเป็นมติ ร ใบหน้าเรียวรูปไข่ จมูกโด่ง ดวงตาโต ขนตา ยาวของเขาท�ำให้หญิงสาวชะงักเล็กน้อยกับความดูดีสะดุดตา ผู้มา เยือนแปลกหน้ายังคงอมย้มิ ตอนทกี่ ้าวเข้ามาหน้าเคาน์เตอร์ นกั ท่องเทีย่ ว เธอคิดแล้วยม้ิ “รบั อะไรดคี ะ” แมจ้ ะเปน็ วนั สดุ ทา้ ย แตเ่ ธอพรอ้ มตอ้ นรบั ลกู คา้ ทกุ คนอย่างเตม็ ท่ี ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากแดงบางเฉียบคล้ายใช้ความคิด ดวงตา กลมคมวาวจอ้ งมองขนมในตู้ กอ่ นชนี้ ว้ิ ยาวทด่ี นู มุ่ นวลกวา่ มอื เธอไปท่ี กระจก “ผมขอลองบราวนี กบั คาปชู โิ นรอ้ นกแ็ ลว้ กนั ” เสยี งทมุ้ ออ่ นโยน 8 แสนหวาน So Sweet

บอก พร้อมผงกศีรษะเลก็ น้อย “ได้ค่ะ เชิญน่งั ก่อนนะคะ” เธอตอบ หนั หลงั ให้ชายหนุ่มทีย่ งั คงยนื มองตู้ใส่ขนม แล้วลงมอื ชงกาแฟอย่างสดุ ฝีมอื “คุณท�ำร้านน้ีคนเดียวหรือครับ” ลูกค้าหนุ่มดวงตาโตถามเธอ สายตาเขากวาดมองโดยรอบ เหมือนจะสนใจและช่ืนชมบรรยากาศ ร้านพอสมควร “ค่ะ” “ร้านคุณสวยดนี ะครับ” “ค่ะ” “ไม่ทราบว่าขนมพวกน้คี ุณท�ำเองด้วยหรอื เปล่าครบั ” “ค่ะ” ภัทรียายงั คงตอบเช่นเดมิ นนั่ คงท�ำให้ลกู ค้าคนเดียวของรา้ นถอดใจทีค่ ดิ ชวนเธอคุย ชาย หนุ่มกลับไปน่งั ยงั โต๊ะกลม หันหน้าเข้ามาทางด้านในของร้าน “ท�ำไมคุณถึงจะปิดร้านเสียล่ะ” เขาถามอีกคร้ังตอนที่เธอยก ขนมและกาแฟวางลงตรงหน้า “คณุ รู้ได้ยงั ไงคะ” “กค็ ณุ ตดิ ป้ายไว้หน้าร้านว่าเปิดวันสุดท้าย” “ใช่สนิ ะ” ภทั รยี าจงึ นึกขึน้ ได้ เมอ่ื เช้าเธอเองแหละทค่ี ิดประชด ชวี ติ อยากเขยี นปา่ วประกาศใหใ้ ครตอ่ ใครไดเ้ หน็ วา่ รา้ นกาแฟทดี่ ที ส่ี ดุ ในเมืองก�ำลังจะเหลอื เพียงความทรงจำ� “ร้านเจ๊งค่ะ” “เสยี ดายนะ” ชายหนมุ่ บอก ขณะทต่ี กั บราวนอี นุ่ ๆ ใสป่ าก และ หลับตาลง ขนตายาว คว้ิ เข้มของเขาตดั กบั ผวิ ขาวและรมิ ฝีปากแดงท่ี กำ� ลังล้ิมรสชาติหวานหอมภายในปาก ใช่ เธอเองก็เสียดาย “ฉันคงต้องฝึกฝีมือมากกว่าน้ีค่ะ สักวันฉันคงจะสามารถเปิด ร้านได้อกี คนทน่ี ี่เอาแต่บ่นว่าขนมท่ฉี นั ทำ� แพงไป พวกเขาไม่เข้าใจว่า กันตา 9

ทำ� ไมของพวกนถี้ งึ ตอ้ งราคาแพง เพราะฉนั ใชว้ ตั ถดุ บิ ทด่ี ที สี่ ดุ ฝมี อื ฉนั กไ็ ม่ได้ด้อยไปกว่าเชฟขนมในกรงุ เทพฯ” เธอบอก อยากระบายความ ผิดหวงั ทีผ่ ่านมาให้ใครสกั คนได้ฟัง แตล่ กู คา้ ของเธอไมไ่ ดส้ นใจฟงั สกั นดิ เขาจบิ กาแฟ และวางแกว้ ลงพร้อมส่ายศีรษะ “รสชาติบราวนีคุณเข้มไปนิดนะครับ คุณใช้ ชอ็ กโกแลต 100% ใชไ่ หม พอกนิ คกู่ บั กาแฟเลยท�ำให้รสชาตมิ นั ยิ่งขม ถ้าคณุ แนะน�ำให้ผมกินคู่กบั นมร้อน อาจจะเข้ากนั มากกว่าน”้ี ค�ำวิจารณ์จากชายหนุ่มแปลกหน้าท�ำให้ภัทรียาถึงกับหน้าชา “นค่ี ณุ หาว่าขนมของฉนั ไม่อร่อยอย่างนน้ั หรอื ” “เปล่าครับ” เขาตอบด้วยน�ำ้ เสียงอ่อนโยนเช่นเดิม “ผมแค่พดู ไปตามความรู้สกึ ปกติแล้วผมเป็นพวกชอบของหวานอยู่แล้ว” “ขอโทษดว้ ยคะ่ ทม่ี นั ไมห่ วาน” หญงิ สาวกระชากเสยี ง “ถา้ คณุ ไม่ชอบ ฉนั กจ็ ะไม่คดิ เงนิ คุณ ไหนๆ วนั นก้ี ็เป็นวันสุดท้ายของร้าน ฉัน ถือว่าคุณเตือนสติให้ฉันรู้ว่าท�ำไมร้านฉนั ถงึ เจ๊งก็แล้วกัน” “ไม่ต้องหรอกครบั ให้ผมจ่ายเงินเถอะ คณุ ท�ำขนมใช้ได้นะ อกี อย่างผมยงั อยากลองชมิ ขนมชน้ิ อน่ื ดว้ ย” ผ้ชู ายขนตายาวยงั คงสง่ ยมิ้ ให้เธอ “ไหนๆ ผมกอ็ าจจะเปน็ ลกู ค้าคนสดุ ทา้ ยของร้าน คณุ คดิ วา่ ผม จะมคี วามสามารถชิมขนมทกุ ชนิดในตู้หมดไหมครับ” “ทัง้ หมดเลยหรอื คะ” ภัทรยี าถามเขาอย่างแปลกใจ “ครับ ปกติผมกินไม่เยอะหรอก แต่ผมอยากลองชิมฝีมือคุณ ก่อน...” ชายหนุ่มหยุดพดู แล้วยิ้มมุมปาก ภัทรียาจ้องชายหนุ่มผู้เสนอว่าต้องการรับประทานทุกอย่างใน ตนู้ นั้ อยา่ งประหลาดใจ ถงึ ไมเ่ ขา้ ใจเขา แตพ่ อรวู้ า่ มคี นตอ้ งการชมิ ขนม ฝมี อื เธอกท็ ำ� ให้ดใี จแล้ว เธอผงกศรี ษะรบั คำ� กอ่ นนำ� ขนมอกี สามชนดิ ใสถ่ าดมาให้ พร้อมด้วยนมสดอนุ่ ร้อนตามค�ำขอของนกั ชมิ คนสดุ ท้าย คงจะดถี า้ เขาเขา้ มากอ่ นทเี่ ธอคดิ จะปดิ รา้ น เธอมองผชู้ ายขนตา 10 แสนหวาน So Sweet

ยาวรบั ประทานขนมทกุ ชนดิ ไปอยา่ งเงยี บๆ จนกระทงั่ ทกุ อยา่ งตรงหนา้ สะอาดหมดจด “คณุ มฝี มี อื นะครบั ” เขาบอกพลางหยบิ ผา้ เชด็ หนา้ ออกมาจาก กระเป๋ากางเกง ซับริมฝีปากอย่างสุภาพ “ขอบคุณค่ะ” เพียงเท่าน้หี วั ใจทีเ่ คยห่อเห่ียวกก็ ลับพองโต “วา่ แตว่ า่ เลกิ ท�ำรา้ นนี้ แลว้ คณุ จะท�ำอะไรตอ่ ครบั ” ลกู คา้ หนมุ่ ถาม หยบิ กระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าเป้ แสดงความหมายให้ เธอเดินมาคิดเงนิ “คงไปสมัครงานเป็นเชฟขนมตามโรงแรมม้ังคะ” ใช่ว่าเธอจะ ท้ิงความฝันไปท้ังหมด ในเม่ือใจยังต้องการท�ำขนม เธอย่อมต้อง พยายามต่อไป ต่อให้เร่ิมนับหนงึ่ ใหม่อกี ก่คี รง้ั ก็ตาม “หรอื ครบั เอาอย่างนไ้ี หม...” ว่าแล้วเขาจึงย่นื นามบัตรใบหนึ่ง ให้ “...ผมพอมีคนรู้จกั เปิดร้านอาหารอยู่ทก่ี รงุ เทพฯ เขากำ� ลังต้องการ เชฟเบเกอรีอยู่พอดี ถ้าคุณสนใจลองโทร. ติดต่อผมตามเบอร์น้ี” “ขอบคุณค่ะ” ภัทรยี าตอบรับตามมารยาท เพราะเธอไม่คดิ จะ กลับไปใช้ชีวิตในเมืองหลวงอีก จากหลายปีที่เข้าไปเรียนและทำ� งาน ทำ� ใหเ้ ธอเขด็ ขยาดกบั รา้ นอาหารในโรงแรมใหญใ่ จกลางเมอื ง หอ้ งครวั ท่ีวุ่นวาย เชฟที่ตะโกนด่าทอกันตลอดวันทำ� ให้คนเงียบๆ อย่างเธอ อดึ อดั ใจ อกี ท้งั ชีวติ ในเชียงใหม่ทำ� ให้เธอสงบสุขมากกว่า “หวงั วา่ เราจะไดพ้ บกนั อกี นะครบั ” ชายหนมุ่ ขนตายาวบอกกบั เธอเป็นครั้งสดุ ท้ายก่อนออกไปจากร้าน ใบหน้าหล่อจดั กบั รปู ร่างสูงผอม อีกทั้งท่วงท่าอันเปี่ยมเสน่ห์ เกอื บทำ� ใหภ้ ทั รยี าสง่ ยม้ิ ตอบรบั เพยี งแตเ่ มอื่ ประตปู ดิ ลงเธอกลบั ทอด ถอนหายใจ หญิงสาวทรุดตัวลงบนเก้าอ้ีตัวท่ีชายหนุ่มเพิ่งนั่ง ปล่อย ให้หัวใจทีเ่ ต้นเป็นจังหวะเรว็ กว่าปกตไิ ด้ผ่อนคลาย คงเพราะคำ� พดู หวานหู เธอคดิ ตดั อารมณก์ อ่ นหยบิ นามบตั รขนึ้ กนั ตา 11

มาอา่ น “หมอ่ มหลวงภาคย์ ภาคนิ ยั ...รา้ นกง่ิ ราชพฤกษ์ สลี ม” ภทั รยี า เบะปาก เอาเข้าจริงเธอไม่นึกอยากกลับไปผจญภัยในเมืองหลวงซำ้� สอง รวมทั้งไม่ชอบบุคลิกท่ีสงบน่ิงนุ่มนวลดุจคุณชายของลูกค้า ตาหวานคนนั้น เขาท�ำให้เธอหายใจไม่ท่ัวท้องตอนท่ีเขามองมาแล้ว อมย้มิ คงเป็นข้อดีท่ีร้านเจ๊ง เพราะเธอจะได้ไม่ต้องพบกับเขาอีก ไม่ ต้องมองใบหน้าหวานกับดวงตาเป็นประกายสวยเกินชาย แวบหน่ึง ตอนท่ีเขาก้มลงช่างงดงามเหมือนภาพวาดเทวทูตกรีกโบราณ แต่อีก มุมหน่งึ เธอกลับรู้สึกเหมอื นเขามีบางอย่างแอบแฝงไว้ภายใน จนรู้สกึ ส่ันไหวทีก่ ลางอก แตเ่ ธอคงคดิ มากเพอ้ เจอ้ ไปเอง ภทั รยี าสะบดั ศรี ษะไลค่ วามรสู้ กึ ประหลาดนน้ั ออกไป ในเมอ่ื เธอมคี นรกั เปน็ ผหู้ ญงิ สดุ เทอ่ ยเู่ ปน็ ตวั เปน็ ตนอยู่แล้ว เธอจะรู้สกึ อะไรกับผู้ชายได้อย่างไร คดิ ไดด้ งั นน้ั หญงิ สาวจงึ โยนนามบตั รชายหนมุ่ ใส่ลน้ิ ชกั เกบ็ เงนิ อย่างลวกๆ ก่อนหยิบโทรศัพท์ข้ึนมากดหมายเลขใครคนนั้น คนทจ่ี ะ เป็นก�ำลังใจให้เธอได้เวลาที่คดิ ถึง “ฮัลโหล พี่ปิ่นยุ่งอยู่หรอื เปล่าคะ” หญงิ สาวส่งเสียงใส เวลาน้ี เธอต้องการกำ� ลงั ใจจากคนปลายสาย “ยุ่งอยู่ มีอะไร” เสยี งห้าวกับน้�ำค�ำห้วนส้นั ทำ� ให้ภัทรียาชะงกั เล็กน้อย แม้ระยะ หลงั เธอจะไม่ค่อยมีเวลาให้รุ่นพ่ที ค่ี บกนั มากว่าสองปี แต่เธอยังคงส่ง ข้อความหาเขาอยู่สม�ำ่ เสมอ “เวลานีพ้ ปี่ ิ่นไม่ได้พกั เท่ียงอยู่หรือคะ” “ยุ่งอยู่ ไม่เข้าใจหรือไง” คนปลายสายตะคอกซ�้ำ “นำ้� ผง้ึ ขอโทษ นำ้� ผง้ึ แคจ่ ะโทร. มาบอกวา่ วนั นน้ี ำ้� ผงึ้ จะปดิ รา้ น แล้วนะ” เสยี งเขาท�ำให้หวั ใจเธอยิง่ สัน่ ไม่รู้ว่าเกดิ อะไรข้นึ กบั ปิลันธ์ 12 แสนหวาน So Sweet

“เออ แล้วจะไปท�ำอะไรกนิ พ่ไี ม่มีเงนิ เลยี้ งนำ้� ผงึ้ หรอกนะ” “น้�ำผ้ึงว่าจะถามพ่ีปิ่นอยู่เหมือนกันค่ะว่าที่โรงแรมที่พี่ท�ำงาน พอมตี �ำแหน่งเชฟว่างหรือเปล่า นำ�้ ผึ้งอยากทำ� งานทเ่ี ดียวกบั พ่ีปิ่น” “ไม่มี ไปหางานท่ีอ่ืนสินำ�้ ผ้ึง คนเป็นแฟนกนั ทำ� งานท่เี ดียวกัน มันน่าเกลียด” “ท�ำไมล่ะคะ” “เซ้าซจ้ี รงิ ไว้เราค่อยคยุ กนั วันหลงั พ่กี ำ� ลงั ยุ่ง” ไมท่ นั ทภ่ี ทั รยี าจะตอบอะไรกลบั ไป ปลายสายกต็ ดั สญั ญาณทง้ิ อยา่ งรวดเรว็ หวั ใจทเ่ี จบ็ ปวดเหมอื นถกู ตอกยำ�้ ใหช้ ำ้� กวา่ เดมิ เธอปาด นำ�้ ตาแหง่ ความนอ้ ยใจทงิ้ และพยายามคดิ แงบ่ วกอยา่ งทเ่ี ปน็ เสมอมา “พปี่ น่ิ คงกำ� ลงั ยงุ่ จรงิ ๆ ไมเ่ ปน็ ไรหรอก เขายงุ่ ไอน้ �้ำผงึ้ และตอน นแ้ี กตอ้ งเกบ็ รา้ น แกเองกต็ อ้ งยงุ่ เหมอื นกนั ” หญงิ สาวปลอบใจตวั เอง คร่ึงวันบ่ายภัทรียาจึงได้แต่ระบายความเศร้าไปกับการเก็บ ท�ำความสะอาดถ้วยกาแฟและจานชาม เก็บเค้กที่ขายไปเพียงอย่าง ละชนิ้ ใสล่ งกลอ่ งกระดาษ ตงั้ ใจนำ� กลบั ไปใหค้ นงานทบ่ี า้ นบดิ า มารดา ยกเก้าอี้ข้ึนวางบนโต๊ะ ปิดเคร่ืองปรับอากาศ และเคร่ืองใช้ไฟฟ้า ท้ังหมดในร้าน กวาดเศษเงินรวมทั้งนามบัตรของชายหนุ่มเม่ือครู่ลง กล่องพลาสตกิ ใบใหญ่ สดุ ท้ายแล้วจรงิ ๆ หญงิ สาวมองรา้ นเบเกอรที ร่ี กั เปน็ ครง้ั สดุ ทา้ ย อยากจดจำ� ทกุ สง่ิ ทกุ อย่างท่เี ริ่มต้นขน้ึ และกำ� ลังจะจบลงให้ครบถ้วน แล้วจงึ เลอื่ นฉาก อะลูมิเนียมลงมาปิดประตูกระจกด้วยน�้ำตา จากนี้ไปความฝันท่ีเคย สดใสจะถูกฝังไว้กับที่แห่งน้ี ภัทรียาเก็บของใส่รถยนต์คันเล็กแล้ว ขบั ออกไปพร้อมน้�ำตานองหน้า ไม่รู้เลยสกั นดิ ว่าพรุ่งนี้ โชคชะตาจะนำ� พาให้เธอเป็นเช่นไร กันตา 13

1 ผชู้ ายแปลกหน้า รถยนต์คนั เลก็ ถกู เจ้าของเหยียบคนั เรง่ อย่างรวดเรว็ ออก จากตวั เมอื งเชยี งใหม่ มาตามถนนสายยาวไปยงั เขตอ�ำเภอแมร่ มิ เสน้ ทางสเี ขยี วชอมุ่ ตลอดสองขา้ งสามารถลดระดบั ความเครยี ดภายในใจ ของภทั รยี าลงไดบ้ า้ ง และเมอ่ื เธอเลยี้ วรถยนตเ์ ขา้ สเู่ ขตรว้ั ของบา้ นหลงั ใหญท่ ตี่ ง้ั ตระหงา่ นอยเู่ ชงิ เนนิ ตดิ กบั ถนน หวั ใจทหี่ อ่ เหย่ี วกร็ สู้ กึ มกี �ำลงั ขึ้นจากการคาดหวังว่าจะได้รับอ้อมกอดปลอบโยนจากบิดา มารดา เธอจอดรถยนตแ์ ละหอบขา้ วของทพี่ อจะถอื ไดอ้ อกมา เขา้ ไปยงั ตวั บา้ น ทรงทันสมัยที่ประตูด้านหน้าเปิดกว้างต้อนรับ และเมื่อแม่บ้านสูงวัย เข้ามารับกล่องขนมที่เหลือกลับมา อดีตเจ้าของร้านเบเกอรีที่อยู่ใน ภาวะอ่อนล้าจงึ เสนอให้น�ำไปแบ่งปันคนอื่นๆ ในบ้านให้หมด “คณุ พ่อ คณุ แม่ไปไหนคะป้า” “ปิ๊กกรงุ เทพฯ ตง้ั แต่เม่อื วานเจ้า” “อ้าว” หญิงสาวร้องออกมาด้วยความผิดหวัง แม้เคยชินกับ นิสยั หนุ หนั ของบิดา มารดาซ่ึงชน่ื ชอบการเดินทาง แต่กอ็ ดน้อยใจอยู่ บา้ งไมไ่ ด้ทท่ี า่ นทง้ั สองไมอ่ ยคู่ อยปลอบประโลมในวนั ทลี่ กู สาวคนเลก็ ของบ้านอ่อนแอ ภัทรียามองบ้านหลังใหญ่ท่ีเงียบเหงาแล้วจึงขึ้นบันไดไปยังช้ัน 14 แสนหวาน So Sweet

สอง ใช้เวลาส่วนตัวทมี่ เี หลือเฟือตอนน้ีพกั ผ่อนให้ผ่อนคลายด้วยการ อาบน�้ำ สระผม แช่ตวั ปล่อยอารมณ์ในอ่างอาบนำ�้ แต่งหน้า ทำ� ผม แตง่ ตวั อยา่ งประณตี เลอื กสวมเสอ้ื ผา้ ชดุ กางเกงขายาวสฟี า้ ออ่ นหวาน หวังให้ความงดงามเรียกกำ� ลังใจให้กลบั คืน แต่ก็แทบสน้ิ หวัง เวลาทผี่ ่านไปเชื่องช้าและว่างเปล่า ภทั รยี ามองนาฬกิ าทแี่ สดงเวลาห้าโมงเยน็ แตท่ ้องฟ้าภายนอก ยังคงสว่าง ต่างจากหัวใจเธอที่หมองหม่น หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ ข้ึนมา อยากเห็นข้อความให้กำ� ลังใจจากปิลันธ์ แต่หน้าจอโทรศัพท์ กลบั วา่ งเปลา่ ราวกบั คนงานยงุ่ หลงลมื เธอ หวั ใจทว่ี า้ วนุ่ กระวนกระวาย ทำ� ใหเ้ ธอนง่ั ไมต่ ดิ สกั นดิ ความเงยี บเหงารอบตวั ท�ำใหห้ ญงิ สาวตดั สนิ ใจหยบิ กระเป๋าและกุญแจรถยนต์ อยากเจอเขา เพราะเวลานเี้ ธอตอ้ งการก�ำลงั ใจ ภทั รยี าขบั รถยนตค์ นั เกง่ กลบั เข้าไปยังตัวเมืองเชียงใหม่อีกคร้ัง ตั้งใจไปพบหน้าปิลันธ์ถึงท่ีท�ำงาน อย่างน้อยหากได้พบกันซึ่งหน้า เขาคงไม่ตัดรอนเธออย่างเช่นใน โทรศัพท์ เพียงย่ีสิบนาทีเท่าน้ันภัทรียาก็มายืนอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้า โรงแรมระดบั สดี่ าวกลางเมอื งเชยี งใหม่ แมใ้ จหวงั สรา้ งความประหลาด ใจให้คนรัก แต่ส่วนลึกกลับไม่มั่นใจว่าปิลันธ์จะพอใจหรือไม่ท่ีเธอมา หาโดยไม่ได้นัดหมายล่วงหน้า แต่วันนี้เธออยากให้เขากอดปลอบ สักนดิ ก็ยังดี ‘พี่ปิ่นเพิ่งออกไปเม่ือห้านาทีท่ีแล้วค่ะ’ พนักงานต้อนรับหน้า เคานเ์ ตอรบ์ อกหญงิ สาว อกี ทงั้ แนะน�ำใหเ้ ธอไปยงั ลานจอดรถยนตเ์ ผอ่ื ว่าปิลนั ธ์ยังไม่ได้เดนิ ทางกลบั ภัทรียารีบจ้�ำทั้งท่ีสวมส้นสูงไปท่ีลานจอดรถยนต์ส�ำหรับ พนักงานทอ่ี ยู่ด้านหลงั ของโรงแรม หวั ใจหญิงสาวเต้นแรงตามจงั หวะ กันตา 15

ทร่ี บี เรง่ แตห่ วั ใจเธอคงเตน้ แรงกวา่ นไี้ มไ่ ดอ้ กี แลว้ หญงิ สาวทอ่ี ยากให้ คนรักประหลาดใจกลับต้องประหลาดใจเสียเอง เมื่อเห็นคนสูงโปร่ง ผมสน้ั ทะมดั ทะแมงค้นุ ตาในชดุ สทู สเี ข้มก�ำลงั เดนิ จงู มอื อย่กู บั ผ้หู ญงิ ผมยาวรูปร่างเล็กท่สี ูงเพยี งหวั ไหล่เขาเท่าน้นั ยิ่งเดนิ เข้าใกล้คนทั้งสอง หวั ใจภทั รยี ายง่ิ เจบ็ ปวด ไม่อยากเชอื่ สายตาและหขู องตนเอง เมอื่ เสยี งห้าวแต่หวานหกู ระเซ้าคนเดินเคียง ข้าง มอื จบั ศรี ษะย่ัวเย้า เสยี งหัวเราะของคนทัง้ สองระคายหวั ใจเธอ ไม่ใช่แค่เพือ่ นร่วมงาน หรอื คนรู้จกั “พปี่ น่ิ ” เธอตะโกนใสอ่ ยา่ งเหลอื อด ไมค่ ดิ วา่ คนทเี่ ธอไวใ้ จทสี่ ดุ ในชีวติ จะนอกใจ มีใครอน่ื ลับหลังกันเช่นนี้ คนทง้ั สองหนั กลบั มามองหนา้ ภทั รยี าแทบพรอ้ มกนั สหี นา้ ปลิ นั ธ์ เหมือนตกใจไม่น้อย แต่ก่อนที่เขาจะแก้ตัวหรือตอบอะไรกลับมา ผู้หญงิ ตวั เล็กด้านข้างกลับส่งเสยี งแหลมถามออดอ้อน “ใครคะพป่ี น่ิ ” อกี ฝา่ ยเกาะแขนปลิ นั ธแ์ นบแนน่ หนา้ อกโตเบยี ด แขนเขาอย่างต้งั ใจ ภัทรียาจ้องตาคนรักด้วยหัวใจท่ีส่ันระรัว มือเธอเย็นเฉียบ วงิ เวยี นศรี ษะคล้ายจะเป็นลมเมื่อเจ้าของเสียงห้าวตอบกลับมา “คนรู้จกั เดี๋ยวน้องส้มรอพ่ีแป๊บนงึ นะฮะ” “แค่คนรู้จักใช่ไหม” ภัทรียาย้อนค�ำพูดที่เพิ่งได้ยินเต็มสองหู รสู้ กึ เหมอื นถกู มดี แหลมคมทม่ิ ลงบนอกดา้ นซา้ ย เมอื่ คนตวั สงู กวา่ หยดุ เผชญิ หน้า สายตาเขาไม่เป็นมิตรอย่างเคย “มธี รุ ะอะไรกับพ่ีหรอื น�ำ้ ผง้ึ ” ปิลันธ์กอดอกถามอย่างหาเรอื่ ง “พป่ี ิน่ คงงานย่งุ มากนะคะ” เธอกดั ฟันถาม สายตาจอ้ งใบหน้า ผู้หญิงอีกคนทย่ี นื อยู่ด้านหลงั ไม่เข้าใจเหตกุ ารณ์ท่กี ำ� ลังเกดิ ขนึ้ “ใช่ น้�ำผ้งึ มอี ะไรกับพหี่ รือเปล่า” “มี วนั นีน้ ้�ำผ้ึงปิดร้านกาแฟแล้ว” และเธอต้องการกำ� ลงั ใจจาก 16 แสนหวาน So Sweet

เขา ไม่ใช่ต้องมาเจอเรื่องบ้าบอมากกว่าเดมิ “รู้แล้ว แล้วไง” เขาตอบราวกับเร่ืองของเธอไม่ใช่เร่ืองสลัก- สำ� คัญ “พ่ปี ิ่นหมายความว่ายังไง” ภัทรยี าพยายามสะกดเสยี งตวั เอง ไม่ให้เครือตามความรู้สกึ เศร้าท่เี กิดข้ึน ปลิ นั ธถ์ อนหายใจพรอ้ มสา่ ยหนา้ “นา่ เบอ่ื นะ่ นำ�้ ผงึ้ อยา่ ทำ� หนา้ แบบว่าทุกเรื่องที่เกดิ ขนึ้ กบั นำ�้ ผึ้งเป็นความผิดของพี่ นำ้� ผึง้ ทำ� ร้านเจ๊ง เอง จะให้พต่ี อบว่ายงั ไง” “ท�ำไมพ่ีพูดกับน้�ำผ้ึงแบบนี้ พี่ปิ่นบอกเองไม่ใช่หรือคะว่าอีก หน่อยเราจะท�ำร้านเบเกอรีด้วยกัน แต่ให้น�้ำผึ้งเร่ิมต้นก่อน น้�ำผ้ึงแค่ มาขอกำ� ลงั ใจ” หญงิ สาวอยากปลอ่ ยความอดั อน้ั ออกไปใหเ้ ขาได้รบั รู้ บ้าง แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนกับมีดแหลมท่ีปักกลางอกเม่ือครู่ค่อยๆ กรดี ลกึ ลงบนขว้ั หวั ใจ หญงิ สาวเออื้ มมอื ควา้ มอื ปลิ นั ธไ์ ว้ อยากถามให้ รชู้ ดั ไปเลยวา่ เกดิ อะไรขนึ้ กบั ความสมั พนั ธส์ องปที ผ่ี า่ นมา “หรอื เพราะ ผู้หญิงคนน้ัน” เจ้าของร่างสูง ผมสั้นหลับตาลง พยักหน้าเล็กน้อยอย่างตัด ร�ำคาญ ก่อนจะพูดเสียดแทงหัวใจเธอด้วยเสียงดังล่ัน “สมองมีก็น่า จะคิดได้นะ ทีช่ ่วงหลังน้พี ไี่ ม่ติดต่อนำ�้ ผึ้งเลย น่าจะเป็นเพราะอะไร” ปิลันธ์ท�ำให้ภัทรียาที่ไม่ทันคิดว่าจะได้รับค�ำตอบเช่นน้ีถึงกับ หน้าชา มอื ที่ก�ำข้อมือเขาไว้คลายออก เธอไม่รู้ว่าตนเองกำ� ลังทำ� อะไร อยู่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรคนที่เคยบอกรักกนั ถึงพดู จาไร้เยอื่ ใยเช่นน้ี “ยายนี่คงไม่มีสมองค่ะพ่ีปิ่น” ผู้หญิงผมยาวตัวเล็กแทรกขึ้น พร้อมผลักภทั รียาให้ออกห่าง “เห็นอยู่ชัดๆ ว่าฉันกบั เขาเป็นแฟนกนั ส่วนเธอ...แค่คนรู้จกั ” “เราเข้าใจตรงกันแล้วนะนำ้� ผ้งึ พข่ี อตัวก่อน” ภัทรียาท้ังหูอื้อ ตาลาย คล้ายจะเป็นลม สติสัมปชัญญะถูก กันตา 17

กระชากออกไปพรอ้ มหวั ใจทถี่ กู เฉอื นเปน็ ชนิ้ เลก็ ชนิ้ นอ้ ย เธอถกู คนทร่ี กั ทสี่ ดุ ซ้�ำเติมให้เสยี ใจในวันทีอ่ ่อนแอที่สุด ปิลันธ์ท�ำเหมือนไม่เคยรักเธอมาก่อน คิดแล้วนำ�้ ตาก็ไหลอาบ สองแก้ม ภาพคนสองคนเดินจากไปนั้นชัดเจนเต็มสองตา แต่กลับ ทำ� ใหห้ วั ใจเธอพรา่ มวั เพราะความเศรา้ ทป่ี กคลมุ ภทั รยี าอยากกรดี รอ้ ง นหี่ รอื คอื สง่ิ ทเี่ ธอไดร้ บั ตอบแทนจากความรกั ความไวใ้ จทมี่ อบใหป้ ลิ นั ธ์ มาตลอด เธอทรุดตัวนั่งลงกับพื้นบาทวิถีริมถนน ปล่อยให้รถยนต์ของ ปิลันธ์ขับผ่านไป โดยที่เขาไม่แม้แต่จะชะลอความเร็วเหลยี วแลเธอ เมื่อไหร่กันที่เขาหมดรักเธอ แม้แต่เยื่อใยท่ีเคยมีให้แก่กันก็ รางเลอื นจนหมดสนิ้ หญงิ สาวนัง่ ร้องไห้อยู่นานจนนำ�้ ตาเหือดแห้ง หัวใจอ่อนล้า ไร้ ความหวงั หนทางอนาคตมืดมนเช่นเดียวกับท้องฟ้ายามคำ�่ คืนน้ี เธอ เดินเหม่อใจลอยจากลานจอดรถออกมาจนถึงถนนใหญ่หน้าประตู โรงแรม แสงไฟฟ้าบนถนนกับการจราจรพลุกพล่านยิ่งท�ำให้อารมณ์ อ่อนไหว หญงิ สาวมองรถยนต์และมอเตอร์ไซค์ท่แี ล่นขวกั ไขว่ หลังจากนี้เธอจะมีชีวิตอย่างไร คิดแล้วคนถูกทิ้งไว้ก็พลันหมด แรง เธอนง่ั ลงทขี่ อบถนนขา้ งประตทู างเขา้ โรงแรม ไมส่ นใจวา่ จะมใี คร มองหรอื สนใจ หวั ใจเจอเรอ่ื งเจบ็ ปวดซ�้ำๆ เกนิ กวา่ จะทนไดใ้ นวนั เดยี ว ไม่เข้าใจว่าตนเองผิดอะไรโชคชะตาถึงไม่เข้าข้างเธอเลยสักนิด ท้ังท่ี เธอไม่เคยคิดร้ายกบั ใคร แต่ท�ำไมโชคชะตาถึงใจร้ายกับเธอเช่นน้ี ภัทรียาก้มหน้าลงกับฝ่ามือทั้งสองข้าง ปล่อยเสียงสะอื้นออก มาสดุ แรง นำ�้ ตาเปยี กปอนใบหนา้ อยากใหว้ นั เวลายอ้ นกลบั ไป อยาก แก้ตวั กับสิ่งที่เกดิ ขน้ึ ทัง้ เรือ่ งร้านเบเกอรแี ละความรัก “นค่ี ณุ ” เสยี งทมุ้ ของใครบางคนทำ� ใหภ้ ทั รยี าออกจากความคดิ และคนื สติ เขาสะกดิ ไหล่เธอเบาๆ “มานง่ั ร้องไห้ทำ� ไมตรงนี้ หรอื ยัง 18 แสนหวาน So Sweet

เสยี ใจทร่ี ้านกาแฟเจ๊ง” วาจาเขาร้ายกับหัวใจเธอเหลอื เกนิ ตอนทถ่ี าม ซำ้� ยงั นัง่ ลงด้าน ข้างโดยไม่สนใจว่าเธอจะอนุญาตหรือไม่ คนร้องไห้จนเกือบหมดแรง เหลือบมองชายหนุ่ม “คณุ ...” ผู้ชายตาหวานคนนน้ั เอง “มาน่ังร้องไห้ท�ำไมตรงนี้” เขาถาม หยิบผ้าเช็ดหน้าออกจาก กระเป๋าเสื้อเชิต้ ส่งให้คนใบหน้ายับยู่ยี่ “เชด็ หน้าหน่อย มาสคาราไหล จนเปื้อนแก้มหมดแล้ว” “อือ” เธอส่ายหน้า ไม่อยากสงุ สิงกบั คนแปลกหน้า โดยเฉพาะ ในอารมณ์เช่นน้ี “มาสมัครงานที่น่ีแล้วเขาไม่รบั หรือไง” ชายหนุ่มถาม ภทั รยี าไมม่ อี ารมณค์ ยุ กบั ใคร เธอกอดหวั เขา่ ตนเอง ซกุ ใบหนา้ ลงกับต้นขา หลับตาปล่อยความเศร้าให้กัดกินภายในหัวใจ หวังว่า ผู้ชายแปลกหน้าจะหมดความอดทนแล้วเดินจากไปเอง “ไม่ตอบ แสดงว่าใช่” คนตื๊อเออออเอาเอง “อย่าเพ่งิ รีบสิ ร้าน คณุ เพง่ิ เจง๊ วนั นี้ พกั สกั อาทติ ย์ สองอาทติ ยค์ อ่ ยสมคั รงานคงไมส่ ายไป หรอกม้ัง” “คุณไม่เข้าใจหรอก มันสายไปแล้ว” หญิงสาวครวญ แต่เธอ ไม่ได้หมายถึงเรือ่ งงาน “ไม่สายหรอก น่ีแค่คำ่� ” ค�ำพูดกวนประสาทของชายแปลกหน้ารูปหล่อท�ำให้ภัทรียาถึง กบั เงยหน้าขน้ึ จ้องเขา ก่อนจะรู้ตัวว่าไม่ควรหงดุ หงดิ ใส่คนแปลกหน้า “ฉันไม่ตลกนะคณุ ” “แตผ่ มเปน็ คนตลก ทงั้ หลอ่ ทง้ั ตลก แถมยงั ใจดี วนั นผ้ี มอตุ สา่ ห์ เป็นลูกค้าคนสุดท้ายของร้านขนมคุณ คุณไม่คิดจะเงยหน้าข้ึนมาคุย กับผมบ้างหรือไง” กนั ตา 19

“กฉ็ นั ไมอ่ ยากคยุ คณุ ไปเถอะ ปลอ่ ยฉนั ไวอ้ ยา่ งนแี้ หละ” หญงิ สาวปาดน�้ำตาแล้วก้มลงซบหน้ากับหัวเข่าอีกครั้ง อยากอยู่กับความ เจ็บปวดตามล�ำพงั และเขาก็ท�ำอย่างที่เธอต้องการ ชายหนุ่มนั่งน่ิงไม่เปิดปากส่ง เสยี งอะไรออกมาเลยพกั ใหญ่ ก่อนทจี่ ะลกุ ขึ้นยนื และเดนิ จากไป แตเ่ พยี งครเู่ ดยี วเทา่ นน้ั ผชู้ ายรา่ งสงู ดวงตาหวานกลบั มาพรอ้ ม ถงุ ร้านสะดวกซือ้ “กินเบียร์ไหม” เขาถาม ยื่นกระป๋องสีขาวเย็นจัดออกมาแตะ แขนหญิงสาว เมอื่ ถกู ตอื๊ ถามมากเขา้ คนเศรา้ กพ็ อจะผอ่ นคลายอารมณไ์ ปได้ บ้าง ภัทรียาปาดน้�ำตาท่ีเปรอะเปื้อนออกจากแก้ม เร่ิมรู้ตัวว่าตนเอง ร้องไห้มากเกินไปจนปวดกระบอกตา เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มแล้วส่ายศรี ษะ “ไม่ค่ะ” ชายหนมุ่ พยกั หนา้ กอ่ นวางกระปอ๋ งลงบนพน้ื ระหวา่ งเธอกบั เขา แล้วหยบิ อกี กระป๋องหน่ึงออกมาจากถงุ แล้วเปิดดม่ื “ตามใจ” เขาบอก แตย่ กกระปอ๋ งเบยี รใ์ นมอื ตนเองจบิ ไปอยา่ ง เงียบๆ ครู่ใหญ่ผ่านไปภัทรียาท่เี ริ่มคลายความเศร้าจงึ หยุดร้องไห้ เธอ เหลอื บมองคนทยี่ งั นง่ั อย่เู ปน็ เพอื่ นแลว้ เงยหน้ามองทอ้ งฟา้ ยามคำ่� คนื แมแ้ สงไฟฟา้ ยามคำ�่ คนื กลางเมอื งใหญจ่ ะกลบแสงดวงดาวไปบา้ ง แต่ ท้องฟ้าท่ีปลอดโปร่งก็พอท�ำให้เธอมองเห็นดวงดาวส่องสว่างในคืน ข้างแรมได้ “ทน่ี ดี่ าวสวยกวา่ ทกี่ รงุ เทพฯ” ชายหนมุ่ เอ่ยขนึ้ มาทำ� ลายความ เงียบ “ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ภัทรียาบอกเบาๆ รู้สึกซาบซึ้งกับความ ใจดีของชายหนุ่มแปลกหน้า หากไม่มีเขามาป้วนเปี้ยน เธอคงน่ังจม 20 แสนหวาน So Sweet

อยู่กบั ความเศร้าไม่มีทส่ี ้นิ สดุ “ขอบคุณท�ำไม ผมกไ็ ด้คุณมาเป็นเพ่อื นน่งั กินเบยี ร์ไง” ผู้ชาย ตาหวานตอบ ใบหนา้ หลอ่ เหลามรี อยยมิ้ ใหเ้ ธอ “วา่ แตท่ ำ� ไมคณุ มานงั่ ร้องไห้ตรงนี้ หรอื โรงแรมไม่รับคุณเข้าท�ำงานจรงิ ๆ” “ไมใ่ ชห่ รอกคะ่ ฉนั ถกู แฟนนอกใจ” ภทั รยี าตอบเศรา้ เมอ่ื คดิ ถงึ เรื่องทเ่ี พิ่งเกิดขึ้น “อ๋อ ผมเสียใจด้วย วันนเ้ี ลยเป็นวนั ทหี่ นกั หนาของคุณเลยสิ” “ค่ะ เพราะท่ผี ่านมาฉันมัวแต่สนใจงานทีร่ ้าน จนไม่มีเวลาให้ เขา ท�ำให้เขาไปมีคนอน่ื ” เธอตอบแล้วถอนหายใจ ชายหนุ่มพยักหน้ารับฟัง สายตามองไปบนท้องฟ้าขณะดื่ม เครือ่ งดื่มจากกระป๋อง “เชียงใหม่อากาศดีนะครบั ” “ค่ะ คุณเป็นคนกรุงเทพฯ หรอื คะ” “ใช่ครับ” “ทน่ี อ่ี ากาศดกี วา่ กรงุ เทพฯ เยอะ คนกใ็ จเยน็ กวา่ ไมต่ อ้ งรบี เรง่ ไม่ต้องแข่งขันเหมือนสมยั ท่อี ยู่กรงุ เทพฯ โดยรวมแล้วฉันชอบทน่ี ่ี แต่ ที่นค่ี งไม่ชอบฉัน” “อ้าว ผมนกึ ว่าคุณเป็นคนเชยี งใหม่เสียอกี ” “ค่ะ ฉันเป็นคนเชียงใหม่น่ีแหละค่ะ แต่เรียนที่กรุงเทพฯ มา ตลอด สงสัยฉันคงต้องกลบั ไปเรม่ิ ต้นนับหนึ่งใหม่ทีก่ รงุ เทพฯ อีกแล้ว ก่อนหน้านฉี้ ันไม่เคยวางแผนว่าร้านเบเกอรขี องฉนั จะเจ๊ง” “บางทชี วี ติ กเ็ ปลย่ี นแปลงไดต้ ลอดครบั วา่ แตค่ ณุ ไมไ่ ดม้ าสมคั ร งานท่ีโรงแรมนีใ้ ช่ไหมครบั ” “เปล่าค่ะ แฟนฉัน...” ภัทรียาเว้นช่วงแล้วถอนหายใจอีกคร้ัง “...แฟนเก่าของฉันทำ� งานที่น่”ี “แล้วเขาก็ทิ้งคณุ ไปกับผู้หญงิ คนใหม่งัน้ หรอื ครับ” ภัทรียาพยกั หน้ารบั แผลในหัวใจยังคงสดใหม่จนรู้สึกเจบ็ ปวด กนั ตา 21

ความรกั ของเธอไมม่ คี า่ ส�ำหรบั เขาเลย ต่อใหเ้ คยชว่ ยเหลอื เขามากแค่ ไหน แต่เขากย็ งั หกั หลังเธออยู่วนั ยงั คำ�่ “ฉันเพิ่งสังเกตว่าสองสามเดือนมานี้เขาไม่เคยโทรศัพท์หาฉัน กอ่ น ไมม่ าหาทร่ี า้ นอยา่ งแตก่ อ่ น เพราะฉนั คงสนใจแตเ่ รอื่ งตวั เองมาก เกนิ ไป เขากเ็ ลยเบือ่ ” “อย่าโทษตัวเองเลยครับ เรื่องความรักเป็นเร่ืองท่ีอธิบายยาก บางทีมันก็มาแบบท่ีไม่ทันต้ังตัว แต่บางทีก็จากไปแบบไม่บอกกล่าว เหมือนกนั ” ชายหนุ่มบอกด้วยรอยย้มิ “ใช่ค่ะ” เธอเห็นด้วย “แต่ผมกค็ ดิ ว่าผู้ชายคนนัน้ คดิ ผิดที่ทิ้งคุณไปหาผู้หญงิ คนอื่น” “บางทเี ขาอาจจะคดิ ถกู กไ็ ดค้ ะ่ ” หญงิ สาวตอบอยา่ งเหมอ่ ลอย ก่อนตัดสินใจหยิบเบียร์ที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมาเปิด “คุณให้ฉันใช่ไหม คะ” “ครับ ถงึ เบียร์จะขม แต่พอกินไปสักพักรสชาติหวานจะแทรก เขา้ สปู่ ลายลนิ้ ผดิ กบั บางอยา่ งทแี่ รกๆ อาจจะหวาน แตค่ วามจรงิ แลว้ ขมกไ็ ด้” “เหมอื นความรกั ใช่ไหมคะ” คนอกหกั ถามแล้วยกกระป๋องขึน้ ดืม่ “อยา่ โทษความรกั เลยครบั โทษคนเราดกี ว่าทไ่ี ม่ร้จู กั ค�ำวา่ พอ” “คณุ พดู อยา่ งกบั คนอกหกั หนา้ ตาอยา่ งคณุ ไมน่ า่ อกหกั นะคะ” ภัทรียาถาม รู้สกึ ถกู ชะตากับชายหนุ่มทท่ี ำ� ให้เธอคลายเศร้า “น่ันสิ ผมว่าผมก็หล่อ แต่ท�ำไมผู้หญิงถึงไม่สนใจก็ไม่รู้” เขา ตอบเธอด้วยรอยยิม้ อย่างไม่นึกถ่อมตัว “เนอะ ฉนั กค็ ดิ วา่ ฉนั กส็ วยประมาณนงึ แตท่ ำ� ไมถงึ ถกู ทง้ิ กไ็ มร่ ”ู้ เธอย้อน คำ� พูดเขาท�ำให้เธอมกี ำ� ลังใจมากขน้ึ “โลกน้ีไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบหรอก มีแต่ผมนี่แหละท่ีสมบูรณ์ 22 แสนหวาน So Sweet

แบบ” ชายหนุ่มบอก พร้อมหัวเราะกับคำ� พดู ของตนเอง “ผมหลงตัว เองเกนิ ไปไหม” “นิดหน่อยค่ะ” เธอยอมรบั พร้อมหนั มองชายหนุ่มอย่างเต็มตา เป็นครั้งแรก เพงิ่ สงั เกตวา่ คนตาหวานไมไ่ ดแ้ ตง่ ตวั สบายๆ อยา่ งตอนชว่ งเชา้ เขาสวมเส้ือเช้ิตเข้ารูปสีครีมกับกางเกงสีน้�ำเงินเข้มตัดเย็บเรียบร้อย บนตักมเี สื้อสูทสีเข้ากับกางเกงพาดไว้ “คณุ มาทำ� งานท่ีเชยี งใหม่หรอื คะ” “ครบั พรุ่งน้ีก็กลับแล้ว” “อ๋อ” หญิงสาวไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะเหตุใดเธอจึงตอบ กลับไปได้เพยี งเท่าน้ัน บางทีเธอคงถูกชะตากบั ผู้ชายแปลกหน้าคนน้ี “คุณก�ำลังคิดเสียดายที่ผมต้องกลับกรุงเทพฯ ใช่ไหม เพราะ ฉะนน้ั คนื นค้ี ณุ ตอ้ งตงั้ สตใิ ห้ได้ อยากรอ้ งไห้กร็ อ้ งไปใหเ้ ตม็ ที่ แต่พรงุ่ นี้ คณุ ตอ้ งเขม้ แขง็ เพอ่ื เรม่ิ ตน้ ใหม่ เพราะผมไมไ่ ดอ้ ยนู่ งั่ ปลอบใจคณุ แบบนี้ แล้วนะครับ” “คะ่ ” คนเจบ็ ทห่ี วั ใจพยกั หนา้ รบั “ขอบคณุ นะคะ ฉนั คงแยก่ วา่ นี้ ถ้าคุณไม่มานงั่ เป็นเพื่อน” “แต่ผมรับรองได้ว่าชีวิตคุณจะดีกว่าน้ี ถ้าไปกรุงเทพฯ แล้ว สมัครเป็นเชฟเบเกอรกี ับร้านท่ีผมเขียนไว้บนนามบตั รผม” “ขนาดนน้ั เชยี วหรอื คะ ฉนั ขอคดิ ดกู อ่ นกแ็ ลว้ กนั ” เธอตอบ เวลานี้ อยากพักหัวใจให้คลายเศร้าสกั พัก “อย่าคิดนานแล้วกนั ครบั บางทีกรุงเทพฯ อาจจะไม่ได้เลวร้าย ไปหมดก็ได้” เขาเอ่ย ใบหน้าหล่อเหลายงั มรี อยยมิ้ อบอุ่นให้เธอตอน ที่ลกุ ขึ้นยืน “ค่ะ ขอบคุณจรงิ ๆ นะคะ คณุ ...” หญงิ สาวพยายามนกึ ชื่อท่ี ปรากฏบนนามบตั รที่ได้รบั เมื่อเช้า แต่กลับนึกไม่ออก กันตา 23

“ไมเ่ ปน็ ไร หวงั วา่ เราจะไดพ้ บกนั ทก่ี รงุ เทพฯ นะครบั คณุ น้�ำผงึ้ ” ผู้ชายตาหวานตอบ ก่อนเดนิ เข้าสู่โรงแรม ภัทรียามองตามชายหนุ่มรูปร่างสูงไปจนลับสายตา เขาท�ำให้ เธอหยดุ ร้องไห้ได้อย่างไรกัน หญงิ สาวคิดขณะทดี่ นั ตัวยนื ขนึ้ ช่ัวเวลา เพยี งไม่นานท่ีได้น่งั สนทนากับชายแปลกหน้าคนนี้ เหมอื นได้ใช้เวลา ยาวนานกบั เพอื่ นสนทิ รใู้ จ ความเศรา้ โศกเมอ่ื ครจู่ างลง เขาเหมอื นแสง สว่างเล็กๆ ที่ผ่านเข้ามาในช่วงเวลาท่ีชีวิตมืดมน เติมความหวังให้ พยายามเดินหน้าต่อไปในวันพรุ่งนี้ บางทีท่กี รุงเทพฯ อาจเปิดโอกาสให้เธออกี ครง้ั และหากได้พบ ชายหนุ่มอีกคร้ัง เธอจะขอบคุณเขาอย่างจริงจัง ท่ีท�ำให้เธอคิดได้ว่า ชวี ติ มวี นั พรงุ่ นเ้ี สมอ และบางทโี ชคชะตาอาจจะไมไ่ ดใ้ จรา้ ยกบั เธอเกนิ ไป หญิงสาวย้มิ ให้ตนเองแล้วจงึ ขบั รถยนต์กลบั บ้านไป เพราะจดุ สน้ิ สุดของบางส่ิง อาจเป็นการเรม่ิ ต้นของบางอย่าง กรงุ เทพมหานคร เมอื งทกี่ ารจราจรตดิ ขดั อนั ดบั หนงึ่ ของ โลก กบั อากาศทร่ี อ้ นอบอา้ วชวนใหค้ นใจรอ้ น แตส่ ง่ิ เหลา่ นจ้ี ะมผี ลตอ่ ภทั รยี าหรอื ไมน่ น้ั เธอกย็ ากจะตอบได้ เพราะตอนนร้ี ถตอู้ เนกประสงค์ สีขาวรุ่นใหม่ล่าสุดทะเบียนเชียงใหม่ของบิดา ได้พาเธอมาหยุดอยู่ท่ี ประตูหน้าโถงทางเข้าของคอนโดมเิ นยี มกลางเมือง ทนั ทที ป่ี ระตรู ถตเู้ ลอ่ื นเปดิ หญงิ สาวผมบอ๊ บสน้ั ในชดุ กางเกงยนี ขาส้ันกับเสื้อยืดคอกลมสีเทาก็ก้าวลงมายืนยืดเส้นยืดสายอยู่ข้างรถ เพ่ือคลายความเม่ือยล้าจากการเดินทางจากเชียงใหม่มากว่าแปด ชั่วโมง เธอใช้เวลาตลอดสองสัปดาห์คิดใคร่ครวญหาเส้นทางให้ชีวิต เดนิ ตอ่ ไป กอ่ นตดั สนิ ใจขออนญุ าตบดิ า มารดากลบั มาใชช้ วี ติ ในเมอื ง- หลวงอีกครงั้ ภทั รียาเงยหน้ามองตึกสงู อากาศร้อน กล่นิ ควันพิษ และการ 24 แสนหวาน So Sweet

จราจรยามเย็นแตกต่างกับเมืองที่จากมามาก รวมทั้งการเร่ิมต้นนับ หนึ่งใหม่ในวยั ยี่สิบเจ็ดนั้นยากเย็นกว่าสมัยวัยรุ่นเหลอื เกนิ เอาเข้าจริงเธอเองก็นึกหวาดกลัวอนาคตอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะ หลงั จากทเี่ ธอหาขอ้ มลู รา้ นอาหารชอ่ื ดงั ทผี่ ชู้ ายแปลกหนา้ แนะน�ำ ภาพ และรีวิวมากมายกล่าวยกย่องร้านอาหารก่ิงราชพฤกษ์ไว้ว่าเป็นร้าน อาหารร่วมสมัยท่ีผสมผสานความหรูหราไว้กับความอบอุ่นได้อย่างดี อกี ท้ังยงั มคี นเขยี นไว้ว่า หากใครได้ไปเยอื นท่นี ่ันสักครง้ั จะอยากกลับ ไปอีกซ้�ำๆ รีวิวเหล่านั้นเรียกความสนใจจนเธอนึกอยากรู้อยากเห็น อยากมีส่วนร่วมกับรวี วิ เหล่านั้นบ้าง ถ้าหากร้านจะรับเธอเข้าท�ำงาน ถึงภัทรียาจะมั่นใจในความสามารถตัวเอง ด้วยวุฒิการศึกษา จากโรงเรียนสอนทำ� อาหารช่ือดังในฝรั่งเศส ประสบการณ์ที่ผ่านงาน เชฟเบเกอรีในโรงแรมใหญ่ รวมท้ังผลงานประกวดรายการต่างๆ มากมายมาตลอดห้าปี หากไม่นบั ประสบการณ์ทำ� ร้านเบเกอรตี วั เอง เจ๊ง ร้านอาหารไหนในเมืองกรงุ กค็ งต้องการร่วมงานกบั เธอ แตเ่ ธอไมม่ นั่ ใจเลยเมอื่ คดิ วา่ ตอ้ งไปของานกบั รา้ นกง่ิ ราชพฤกษ์ เพราะกิตติศัพท์ความมากเรื่องของคุณชายเจ้าของร้านอาหารเก่าแก่ นข้ี จรขจายไปทว่ั ตง้ั แต่ในแวดวงเชฟ รวมทงั้ ในสอื่ โซเชยี ลทใ่ี ห้สมญา นาม หมอ่ มราชวงศภ์ าคนิ ภาคนิ ยั วา่ คณุ ชายพรกิ สด ดว้ ยวาจาเชอื ด เฉือนไม่เกรงใจใครกับท่วงท่าน่าเกรงขาม ต่อให้เป็นนักชิมหรือนัก วจิ ารณ์อาหารสายไหนกก็ ลัวท่านจนหัวหด แตท่ ส่ี งสยั กวา่ นนั้ ในรวี วิ รา้ นอาหารกลบั ไมเ่ อย่ ถงึ หมอ่ มหลวง- ภาคย์ ภาคินยั ผชู้ ายขนตายาว ดวงตาหวานคนนนั้ เปน็ อะไรกบั คณุ ชายพรกิ สด กนั แน่ หญิงสาวกย็ ากจะคาดเดา ภทั รยี าลากกระเปา๋ เดนิ ทางสองใบใหญเ่ ขา้ ไปยงั โถงลอ็ บบขี อง กนั ตา 25

คอนโดมเิ นยี มอย่างทุลักทเุ ลเพียงลำ� พัง และกว่าจะพาตวั เองขน้ึ ลฟิ ต์ ไปถึงห้องบนช้ันสามสิบสองก็เล่นเอาคนไม่ค่อยออกก�ำลังกายหอบ เหนอ่ื ยไมน่ อ้ ย ยง่ิ ไปกวา่ นน้ั ทนั ทที เี่ ปดิ ประตหู อ้ ง ฝนุ่ หนาทป่ี กคลมุ อยู่ ตามเฟอร์นิเจอร์ก็ท�ำให้เธอจามจนแทบหมดแรง ความต้ังใจจะนอน พักสักงีบก่อนจัดข้าวของก็เป็นอันต้องล้มเลิก หญิงสาวต้องจัดการ ท�ำความสะอาดห้องพักจนสะอาดเอี่ยมเสียให้เสร็จ ไม่เช่นน้ันเธอคง จมกองฝุ่นตายก่อนได้งานใหม่ น่ันท�ำให้ล่วงไปถึงเที่ยงคืนกว่าภัทรียาจะได้กระโดดขึ้นน่ังบน ท่ีนอนนุ่มในห้องนอนแคบ ยังดีที่เคร่ืองปรับอากาศเย็นฉำ�่ ช่วยท�ำให้ รา่ งกายเธอผอ่ นคลาย การเดนิ ทางและความเหนอ่ื ยลา้ ตลอดวนั ท�ำให้ ความง่วงเข้ามาเยอื นเธอได้อย่างง่ายดาย แต่ก่อนท่หี ญงิ สาวจะหลบั ใหล เสยี งเคร่ืองมอื ส่ือสารทีว่ างอยู่บนตู้หวั เตียงก็ดังขึ้น หน้าจอสว่าง ปรากฏชอื่ ใครคนหนงึ่ คนทีข่ าดการติดต่อไปกว่าสองสัปดาห์ ปิลันธ์ คนทเี่ กอื บนอนหลบั ไปแลว้ ถงึ กบั ผดุ นงั่ มองชอ่ื อดตี คนรใู้ จดว้ ย หวั ใจทส่ี นั่ ไหว ยากจะตดั สนิ ใจวา่ ควรเออื้ มมอื ไปเลอ่ื นหนา้ จอตอบรบั ปลายสาย หรอื กดตดั สญั ญาณทงิ้ อยา่ งไรเ้ ยอ่ื ใย อยา่ งทเ่ี ขาท�ำกบั เธอ วันนั้น หญิงสาวปล่อยเสยี งเพลงให้ดังต่อไปอกี ครู่หนึ่ง ก่อนแสงสว่าง จากหน้าจอโทรศัพท์จะดับลง ตามด้วยเสียงข้อความท่ีดังขึ้น พร้อม ภาพกลอ่ งขอ้ ความทเ่ี ดง้ ขน้ึ มาใหอ้ า่ นอยา่ งเชอ่ื งชา้ แตก่ ลบั ทำ� ใหห้ วั ใจ เธอไหวหวนั่ ได้ข่าวว่าย้ายไปกรุงเทพฯ ทำ� ไมไม่บอกพ่ี พี่ยงั คิดถึงนำ�้ ผ้ึงนะ วนั นีน้ ้�ำผ้ึงจะไม่คุยไม่เป็นไร หวังว่าน�้ำผง้ึ ยังคงรกั พ่ีอย่างที่พ่ีรกั นำ�้ ผึ้ง 26 แสนหวาน So Sweet

ข้อความพวกนี้ท�ำให้หญิงสาวต่ืนเต็มตา หัวใจที่สงบนิ่งเกือบ สัปดาห์กลับสั่นจนยากจะบังคับได้ หลังจากท่ีเขาท�ำให้เธอฟูมฟาย โทษตวั เองต่างๆ นานา และต้งั ใจตดั ผมจนสนั้ กดุ เพ่อื มาเร่มิ ต้นใหม่ท่ี กรุงเทพฯ แต่เขากลับเขียนข้อความเหมือนระหว่างเขากับเธอยังคง เหมือนเดิม ไม่มอี ะไรเกิดขนึ้ แต่เธอเป็นพวกเจ็บแล้วจ�ำ ภาพและความรู้สึกในวันนั้นยังคง ชัดเจน เขาใช้คำ� พูดกรีดแทงหัวใจเธอจนยากจะทำ� ใจให้ลืมได้ หญิง สาวหยบิ โทรศัพท์ข้นึ มาจ้องหน้าจอ ใจกระวนกระวายจนรวดร้าว แต่ เธอไม่อยากกลับไปอยู่ในวังวนเหล่านั้น ท้ังที่เธอเพิ่งรักษาตัวเองให้ ดขี น้ึ เธอต้องท�ำอะไรสักอย่าง เพ่ือไม่ให้ความรู้สึกด้อยค่าเหล่านั้น กลบั มา ภัทรียากุมศีรษะแล้วสะบัดจนผมสนั้ กระจายกระเซิง ความคดิ วกวนกลบั ไปมาซำ้� ๆ เหตใุ ดคนใจรา้ ยจงึ ตามยำ้� เตอื นความโงเ่ ขลาของ เธอ ตลอดเวลาท่ีผ่านมาเธอใจอ่อนยอมปิลนั ธ์มาหลายต่อหลายครง้ั ไมว่ ่าจะเปน็ เรอื่ งเงนิ หรอื แมแ้ ต่เรอ่ื งทเ่ี ขาไมช่ อบให้เธอละลาบละลว้ ง เรอื่ งสว่ นตวั เวลานนั้ เธอยอมเขาเพราะรกั แตเ่ วลานเ้ี ธอจะตอ้ งตดั เขา ออกไปให้หมดหัวใจ “ไม่ได้น�้ำผง้ึ ใจอ่อนไม่ได้อกี แล้ว” หญิงสาวพยายามให้กำ� ลงั ใจเพ่อื สู้กับความอ่อนแอของตวั เอง และภาพใบหนา้ ของผชู้ ายขนตายาว ดวงตากลม เจา้ ของรอยยมิ้ อบอุ่นท่ีเข้ามาช่วยเหลือในช่วงเวลาอ่อนแอกป็ รากฏขึ้น ช่วงเวลาเช่น นเี้ ธอตอ้ งการใครสกั คนไวพ้ ง่ึ พา และหวงั วา่ คงไมร่ บกวนเขาจนเกนิ ไป ทันทีที่คิดได้ ภัทรียาจึงรีบดึงกระเป๋าสะพายที่วางไว้บนตู้หัว เตยี งมาควานหานามบตั รของเขาคนนน้ั หยบิ ออกมาอา่ นชอื่ พลางกด หมายเลขโทรศพั ท์ทั้งท่ไี ม่มั่นใจเลยสักนิด กนั ตา 27

“หม่อมหลวงภาคย์ ภาคนิ ัย” ชอื่ ของผู้ชายอ่อนโยน นุ่มนวลคนน้ัน “จะดกึ ไปไหมนะ” จะรบกวนเขาเกินไปหรือเปล่า แต่ก่อนท่ีหญิงสาวจะกดตัด สญั ญาณดว้ ยความเกรงใจทโ่ี ทร. ไปกลางดกึ เสยี งนมุ่ ทมุ้ ของชายหนมุ่ ก็ตอบรับกลับมา “สวัสดคี รับ” 28 แสนหวาน So Sweet

2 ไม่ใชแ่ คค่ วามบงั เอิญ “สวัสดคี รบั ” ชายหนมุ่ ตอบรบั ปลายสายทตี่ ดิ ตอ่ มาในยามวกิ าลดว้ ยน�้ำเสยี ง นมุ่ นวล หญงิ สาวคงไมร่ วู้ า่ หวั ใจเขาเตน้ แรงแคไ่ หนเมอื่ ไดเ้ หน็ ชอ่ื ทเี่ คย บนั ทกึ เบอร์ไว้เมื่อหลายสัปดาห์ก่อน อันทีจ่ ริงเขาเกือบถอดใจไปแล้ว แต่ทันทที ีไ่ ด้ยนิ เสยี งหวาน ความรู้สกึ คาดหวงั กเ็ กิดขึ้นอกี ครง้ั “อุ๊ย หม่อมหลวงภาคย์ใช่ไหมคะ” “ครบั ตกใจอะไรหรอื ครบั ” ชายหน่มุ ถามกลบั ไป แค่เธอพดู มา เขากย็ ิ้มได้แล้ว “ขอโทษทคี ะ่ พอดฉี นั ลองกดเบอรโ์ ทรศพั ทใ์ นนามบตั รดู แตไ่ ม่ คิดว่าคุณจะรบั สายเรว็ ขนาดน”้ี “ไม่เป็นไรครบั ผมดใี จท่ีคณุ โทร. มาหา” หญงิ สาวหยุดไปครู่หน่ึงแล้วถามกลบั มา “แล้วคณุ รู้หรือคะว่า ฉนั คือใคร” “รู้สคิ รบั มีผู้หญงิ ไม่กี่คนหรอกทม่ี เี บอร์ผม” “ฉันควรดีใจใช่ไหมคะ ว่าแต่ฉันเป็นใครเอ่ย” เธอถามกวน พร้อมเสียงหวั เราะเบาๆ “คณุ นำ�้ ผ้ึงร้านเจ๊ง” เขาตอบทนั ทโี ดยไม่ต้องทายเลยด้วยซำ้� กันตา 29

“คุณ!” “ฮ่าๆ ผมทายเก่งใช่ไหม” ชายหนุ่มคิดถึงเจ้าของร้านเบเกอรี คนสวยแล้วยม้ิ ป่านนเี้ ธอคงก�ำลังท�ำหน้ามุ่ย “เก่งค่ะ ว่าแต่คณุ รู้จกั ชือ่ ฉันได้ยงั ไงคะ” “กค็ ณุ แทนตวั เองวา่ นำ�้ ผง้ึ ไงครบั ” ชายหนมุ่ ตอบ แตไ่ มใ่ ชค่ วาม จริง เขารู้จักเธอมาก่อนหน้าน้ีนานแล้ว แต่ถ้าพูดออกไป เธอคงไม่ ชอบใจนัก “ว่าแต่ฉนั กวนเวลานอนของคณุ หรอื เปล่าคะ” “ไมห่ รอกครบั ผมเพงิ่ อาบน้�ำเสรจ็ น�้ำผง้ึ มอี ะไรหรอื เปล่าครบั ” “คือว่า ยังไงดีล่ะ ฉันต้องเรียกคุณว่าคุณชายใช่ไหมคะ” คน ปลายสายถามเหมอื นไม่มน่ั ใจ “ไม่ต้องครับ ผมเป็นหม่อมหลวง ถ้าน�้ำผึ้งจะเรยี ก เรยี กผมแค่ คณุ ภาคย์ หรือจะให้ดเี รียกพ่ภี าคย์กไ็ ด้ครับ” “ฉันไม่กล้าเรียกคุณภาคย์ว่าพ่หี รอกค่ะ” “ท�ำไมล่ะครับ ผมอายุสามสิบส่ีแล้ว นำ�้ ผึ้งน่าจะอ่อนกว่าผม หลายปีอยู่เหมือนกนั ” “โห สามสิบส่ีแล้วหรือคะ” เสียงใสถามกลับมาด้วยน�้ำเสียง ประหลาดใจ “ฟังเหมือนน�้ำผ้ึงตกใจมากนะเน่ีย สามสิบสี่แล้วไม่ได้เด็ก เหมือนหน้าตาครับ ว่าแต่นำ�้ ผ้ึงอายุเท่าไหร่” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ถกู ใจทีห่ ญิงสาวสดใส ต่างจากผู้หญิงเจ้านำ�้ ตาเม่ือหลายวันก่อน “ฉนั ยสี่ บิ เจด็ คะ่ แตห่ นา้ ตาคณุ ภาคยด์ เู ดก็ มากจรงิ ๆ นะคะ จน ฉันคดิ ไปเองว่าคณุ น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน” “ผมไม่เดก็ แล้วครบั ว่าแต่ตอนนี้นำ�้ ผึ้งเป็นยังไงบ้าง หายดีหรือ ยังครบั ” “หายจากอะไรเหรอคะ” เธอถามเขากลับมา 30 แสนหวาน So Sweet

“ท่าทางน�้ำผง้ึ จะลืมง่าย ผมหมายถงึ หายจากอาการเศร้าหรือ ยงั ครบั ” “อ๋อ ดีขน้ึ แล้วค่ะ ฉันย้ายมาอยู่กรงุ เทพฯ ตามคำ� แนะนำ� ของ คุณแล้วด้วย” เขาไมต่ อบกลบั ไปวา่ ทราบเรอ่ื งนจี้ ากบดิ าของเธอแลว้ ชายหนมุ่ ตอบรบั เพียงสนั้ ๆ เพ่อื ฟังในส่ิงท่ีเธอต้องการอธิบาย “ครบั ผมดใี จที่นำ้� ผึง้ ก้าวผ่านความเศร้ามาได้” “ขอบคุณนะคะทใี่ ห้ก�ำลงั ใจฉนั เม่ือวนั นนั้ ” ชายหนมุ่ ยงั ไมอ่ ยากใหห้ ญงิ สาวสรปุ บทสนทนา เขาจงึ ถามเธอ กลับไป “แล้วน�้ำผ้ึงจะไปสมัครงานที่ร้านก่ิงราชพฤกษ์ ตามที่ผม แนะน�ำหรือเปล่าครบั ” “ทางร้านจะรบั ฉันหรอื คะ” “ท�ำไมนำ�้ ผง้ึ ถึงคดิ ว่าที่ร้านจะไม่รบั ล่ะครับ เอาอย่างน้ีไหมคุณ ลองเขา้ มาคยุ มาดบู รรยากาศรา้ นกอ่ นกไ็ ด้ แลว้ กลบั ไปคดิ วา่ ชอบหรอื ไม่ชอบ ถ้าชอบผมก็อยากให้น้�ำผ้ึงได้ไปท�ำงานท่นี ัน่ ” หญิงสาวหยุดคิดอีกครั้งแล้วจึงถามกลับมา “ฉันเข้าไปดู บรรยากาศร้านก่อนได้จริงหรอื คะ” “ได้สคิ รับ แวะเข้ามาเป็นแขกของผมได้” “ถ้าอย่างนน้ั ฉันชวนเพอ่ื นไปด้วยนะคะ” คร้ังนี้น้�ำเสียงที่ถามกลับมาเหมือนต่ืนเต้น ไม่มั่นใจ แต่กลับ ท�ำให้หม่อมหลวงตาหวานยม้ิ กว้างกว่าเดิม “ได้สคิ รับ ง้ันพรุ่งน้ีเที่ยง ผมจะรอพบคุณอยู่ทรี่ ้านอาหารนะครับ” “ค่ะ ขอบคุณจรงิ ๆ นะคะ ฉนั ตดิ หนค้ี ณุ มากมายเหลอื เกนิ จน ไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้ว” น่ันเข้าแผนการเขาเสียจริง ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปากอย่าง เจ้าเล่ห์ “ไม่ยากครับ พรุ่งนี้เช้าคณุ ก็โทร. มาปลุกผมหน่อยกแ็ ล้วกนั กันตา 31

การตอบแทนเท่าน้ีไม่ยากเกินไปใช่ไหมครับ” “ปลกุ อย่างนนั้ หรือคะ” “ใช่ครับ สกั ประมาณเจด็ โมงเช้า ผมต้องไปท�ำงานก่อนเข้าไป ทรี่ ้านอาหาร แต่ผมจะรบี ไปให้ทันเจอคณุ ตอนเทยี่ งนะครับ” “ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้น พรุ่งน้ีฉันจะไปเจอคุณท่ีร้านอาหารตอน ประมาณเท่ียงนะคะ” “ครบั แล้วพรุ่งนเ้ี จอกันครบั ” “ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณภาคย์” เธอตอบกลับมา “ครับ ฝันดีนะครับน�้ำผึ้ง” เขาบอกหญิงสาวด้วยความรู้สึก เป็นสขุ อย่างบอกไม่ถกู ก่อนที่เธอจะตัดสัญญาณไป หมอ่ มหลวงภาคย์ ภาคนิ ยั วางเครอ่ื งมอื สอื่ สารลงบนตไู้ ม้ ขา้ งหวั เตยี งแลว้ ยม้ิ กอ่ นจะเดนิ กลบั เขา้ ไปยงั หอ้ งแตง่ ตวั ซง่ึ อยสู่ ว่ นตดิ กนั กบั หอ้ งนอน ขยบั ผา้ เชด็ ตวั ทพ่ี นั ไวบ้ นสะโพกออก แลว้ หยบิ กางเกง นอนขายาวทพี่ บั วางไวบ้ นตกู้ ลางหอ้ งมาสวม ปกตเิ ขาไมช่ อบสวมเสอื้ เวลานอน เพราะผนื ผา้ ทำ� ใหเ้ ขาอดึ อดั ยกเวน้ แตก่ างเกงทตี่ อ้ งตดิ กาย ไว้เผื่อมารดาเข้ามาโดยมิได้นัดหมาย ชายหนุ่มเท้าเอวพิจารณาเสื้อ เชต้ิ แขนยาวทถี่ กู รดี แขวนเรยี งตามลำ� ดบั สี แลว้ เลอื กหยบิ เสอ้ื สฟี า้ ออ่ น เนื้อดีรีดจนเรียบกริบออกมาแขวนไว้บนราวท่ีอยู่อีกด้านหน่ึง เพื่อวัน รุ่งข้นึ จะได้ไม่ต้องเสยี เวลาคิดเลือกสวม เพราะทกุ นาทสี ำ� หรบั เขานนั้ มคี า่ ยง่ิ กวา่ ทองคำ� ดว้ ยธรุ กจิ หลาย อยา่ งทต่ี อ้ งรบั ผดิ ชอบ ทงั้ งานทบ่ี รษิ ทั อสงั หารมิ ทรพั ยข์ องบดิ า มารดา ซ่ึงเขารับต�ำแหน่งรองกรรมการผู้จัดการ ซึ่งต้องช่วยบิดาคิดวางแผน ดำ� เนนิ งานตา่ งๆ อกี ทง้ั เขายงั อาสาชว่ ยเจา้ ของรา้ นอาหารกงิ่ ราชพฤกษ์ ตรวจสอบบญั ชแี ละดแู ลสวสั ดกิ ารพนกั งาน ซงึ่ ทกุ อยา่ งตอ้ งวางระบบ ความคดิ หรอื แมแ้ ตเ่ รอ่ื งสว่ นตวั ทเ่ี ขาพยายามควบคมุ ใหท้ กุ อยา่ งเปน็ 32 แสนหวาน So Sweet

ปกตสิ ม�่ำเสมอ แต่ทกุ อย่างกย็ ากจะคาดการณ์ได้ล่วงหน้า หมอ่ มหลวงหนมุ่ วยั สามสบิ สป่ี ดิ ไฟหอ้ งแตง่ ตวั กลบั มานงั่ ลงบน ที่นอนในห้องสีน้�ำตาลขรึม คิดถึงเสียงหวานที่เพ่ิงได้คุยเมื่อครู่แล้ว อมยมิ้ เป็นโชคของเขาที่ออกมาจากห้องน�้ำพอดตี อนทเี่ สียงโทรศัพท์ ดัง แม้จะลืมไปแล้วว่าเคยบันทึกหมายเลขโทรศัพท์เธอไว้ แต่พอได้ เห็นหัวใจเขาก็เต้นแรง ภาพคนสวยร้องไห้ตาบวม แก้มแดง แววตา โศกเศร้ายังติดอยู่ในห้วงความคิดของเขามาตลอดสองสัปดาห์ ท้ังที่ ไมเ่ คยคดิ วา่ ตนเองจะหลงเสนห่ ผ์ หู้ ญงิ ทเ่ี พงิ่ พบหนา้ กนั เปน็ ครงั้ แรก แต่ วันนั้นท�ำให้เขาได้เห็นตัวตนจริงๆ ของผู้หญิงสวย โพรไฟล์สมบูรณ์ แบบ แมส้ ถานการณร์ มุ เรา้ ใหห้ วั ใจออ่ นลา้ แตเ่ ธอยงั สามารถยม้ิ ออกมา ถึงจะเป็นรอยยิ้มท้งั นำ�้ ตาก็ตาม ถ้าเธอยมิ้ ด้วยความสุข โลกจะสดใสเพยี งใด ความคดิ เล่นๆ วันนน้ั ทำ� ให้เขานึกอยากจริงจังในวันนี้... ชายหนมุ่ นกึ ตลกตวั เองเหมอื นกนั เพราะหลายปเี ขามวั แตส่ นใจ อยู่กบั งานท่กี �ำลังไปได้ดีจนลมื สนใจเร่ืองความรกั ร้อนไปถงึ ทกุ คนใน ครอบครัวท่ีกลัวว่าเขาจะครองตัวเป็นโสดเช่นเดียวกับคุณชายภาคิน โดยเฉพาะมารดาท่ีพยายามแนะนำ� ลูกสาวเพื่อนให้รู้จัก แต่ก็ยังไม่มี ผู้หญิงคนไหนทตี่ ้องตาต้องใจเขาสักคน จนกระทง่ั บดิ าแนะนำ� ให้รจู้ กั คณุ นวิ ฒั น์ ซงึ่ เปน็ เพอ่ื นสมยั เรยี น มัธยมปลายของท่าน เช่นเดียวกับคนอ่ืนๆ ผู้อาวุโสอารมณ์ดีชาว จังหวัดเชียงใหม่โฆษณาสรรพคุณบุตรสาวคนสุดท้องไว้จนเขานึก อยากรู้จัก อยากชิมฝีมอื เบเกอรที ผ่ี ู้เป็นพ่ออวดว่าเธอเก่งนักหนา และเป็นจริงเช่นน้ัน เพราะขนมฝีมือเธอท�ำให้หัวใจเขาส่ัน สะเทอื น เช่นเดียวกบั ความรู้สกึ เวลานท้ี ีไ่ ด้คุยโทรศัพท์กบั เธอก่อนเข้า นอน ชายหนุ่มยงั คงยิ้มขณะทน่ี กึ ถึงนำ้� เสียงหวานใสท่ีเพ่งิ คยุ เม่ือครู่ ดูเหมือนเขาทอดสะพานอ่อยเธอมากเกินไปหรือไม่ แต่คงไม่ กันตา 33

มากเกินไป หม่อมหลวงหนุ่มยังคงครุ่นคิดถึงการสนทนาเมื่อครู่ เขา เออื้ มมอื ปดิ โคมไฟเหนอื หวั เตยี งกอ่ นเอนตวั ลงนอนและหลบั ตา ปลอ่ ย ให้เวลายามค�่ำคืนผ่านไป พร้อมต้อนรับเช้าวันใหม่ที่น่าจะสดใสกว่า เมอ่ื วาน อากาศร้อนอบอ้าวแตกต่างจากเชียงใหม่ท�ำให้เช้านี้ของ ภัทรียาไม่ค่อยสดชื่นเท่าท่ีควร อีกทั้งคืนที่ผ่านมาเธอนอนกระสับ- กระสา่ ย หลบั ๆ ตนื่ ๆ ทงั้ แปลกท่ี ทงั้ กงั วลเรอ่ื งตา่ งๆ ตงั้ แตว่ างโทรศพั ท์ จากหม่อมหลวงภาคย์ ปกตแิ ลว้ ภทั รยี าเปน็ คนสนทิ สนมกบั คนยาก โดยเฉพาะเพศตรง ข้าม เพราะต้ังแต่เด็กจนโตเธอมักถูกพี่ชายท่ีอายุต่างกันสองปีกลั่น แกลง้ อยเู่ สมอ โชคดที ไี่ ดเ้ รยี นโรงเรยี นประจำ� หญงิ ลว้ นจงึ ไมต่ อ้ งกงั วล ชว่ งวยั รนุ่ แตน่ น่ั เองทำ� ใหเ้ ธอไมช่ อบเขา้ ใกล้ หรอื สงุ สงิ กบั เพศชาย ยงิ่ ตอนคบหากับปิลันธ์ด้วยแล้ว เธอรู้สึกฝังใจว่าเพศชายเป็นเพศที่ตัว เหมน็ นา่ รงั เกยี จ ผดิ กบั เพศหญงิ ดว้ ยกนั ทตี่ วั หอมสะอาด จนไมอ่ ยาก เข้าใกล้พวกผู้ชายไปโดยปริยาย และหมอ่ มหลวงภาคย์ ภาคนิ ยั เปน็ ผชู้ ายแทๆ้ จนหญงิ สาวรสู้ กึ ประหลาดไม่คุ้นเคย ย่งิ เขาพูดจาไพเราะหวานหูด้วยแล้ว เธอยิ่งรู้สกึ ถงึ ความไม่น่าไว้วางใจของชายหนุ่ม ใจหนงึ่ กอ็ ยากได้งานทำ� ใจหนง่ึ กลับกลัวถกู คนแปลกหน้าหลอกลวง ดงั นน้ั ภทั รยี าจงึ โทรศพั ทไ์ ปขอความชว่ ยเหลอื จากเพอ่ื นเกา่ สมยั เรียนมหาวิทยาลัยอย่างนุสรา คนท่ีแนะนำ� ให้เธอก้าวตามความฝัน และเตอื นสติเวลาที่เธอมปี ัญหามาตลอดหลายปี สิบโมงเช้าภัทรียาจึงมายืนอยู่หน้ารั้วสูงของบ้านหลังใหญ่สาม ช้ันทนั สมยั ย่านกลางเมอื ง ก่อนเธอจะเอ้อื มมอื กดกรง่ิ เรียกคนด้านใน เจา้ ของบา้ นรปู รา่ งเลก็ ผอมในชดุ เสอ้ื ยดื คอกลม กางเกงขาสน้ั กว็ งิ่ ออก 34 แสนหวาน So Sweet

มาด้วยสีหน้าย้มิ แย้มสดใส รอยยิม้ ของเพอื่ นเก่าทำ� ให้ภัทรียายิม้ กว้างแล้วโบกมอื ให้ “หวดั ดีนิง้ ” “รบี เขา้ มาเลยผง้ึ ” นสุ ราเปดิ ประตพู รอ้ มควงแขน ปากกร็ บี ถาม ตรงประเดน็ จนเธอไม่ทันตัง้ ตัว “เล่ามาให้หมด ฉนั อยากรู้เร่ืองของแก มาก ทำ� ไมถงึ ปดิ รา้ น แลว้ ไอพ้ ป่ี น่ิ มนั ท�ำอะไร แกถงึ ตอ้ งระเหจ็ กลบั มา กรุงเทพฯ แล้วผู้ชายทแี่ กเล่าน่นั ไว้ใจได้มากแค่ไหนกนั ” “นี่แกอยู่คนเดยี วเหรอ เดก็ ๆ ล่ะ” ภทั รียาถามเบยี่ งเบนความ สนใจขณะเขา้ ไปยงั ตวั บา้ น อยากท�ำใจกอ่ นจะเลา่ ทกุ อยา่ งทเี่ คยเกรนิ่ ไว้กบั เพ่อื น “เปล่า เดก็ ๆ ไปโรงเรยี น วนั น้มี ฉี นั อยู่กบั คณุ น้าของพีจ่ อมแล้ว ก็แม่บ้านอีกคน” คนเป็นเพื่อนตอบรวดเร็วไม่เสียเวลา แล้วตบเบาะ โซฟาหนังสีครีมสะอาดเป็นสัญญาณให้เธอนง่ั ลงด้านข้าง “ย้ายกลบั มากรงุ เทพฯ กไ็ ม่บอก ไม่อย่างนน้ั ฉนั ไปช่วยแกจดั คอนโดแล้ว” “ฉันเกรงใจ ว่าแต่สามีแกไม่อยู่ใช่เปล่า” ถามไปก็ชะเง้อมอง อย่างหวาดระแวง “ไม่อยู่ พจ่ี อมไปตรวจงานท่ีอุดร กลับวันเสาร์ ว่าแต่แกยังกลวั สามีฉันอีกหรือผึ้ง” “ก็สามีแกดนุ ีน่ า” ภัทรียาหัวเราะอย่างเก้อเขนิ ด้วยความที่เป็นเด็กต่างจังหวดั ด้วยกันทั้งคู่ เธอกับนุสราจงึ จับ ฉลากได้อยู่หอพักเดียวกันตั้งแต่ปีหน่ึง จนกระท่ังเธอย้ายออกไปอยู่ คอนโดมิเนยี มตอนปีสาม ส่วนนสุ ราจำ� ต้องดรอปเรียนกลางคนั ช่วงท่ี บดิ าป่วย และทำ� ให้จบช้ากว่าเธอหน่ึงปี ซึง่ ช่วงน้นั เธอบินไปเรียนทำ� ขนมทฝ่ี รง่ั เศสแลว้ แต่อยา่ งน้อยเพอื่ นของเธอกย็ งั โชคดที ม่ี คี นรกั นสิ ยั ดีดูแล จนเด๋ยี วนเี้ ป็นคณุ นายลกู สองไปแล้ว “อย่าเบยี่ งประเดน็ ผง้ึ วนั นแ้ี กตอ้ งคยุ เรอื่ งของแก” นสุ รานง่ั ยดื กนั ตา 35

ตวั ตรง ควา้ มอื เธอไปกมุ ไวบ้ นตกั ไมเ่ วน้ ชอ่ งใหห้ ายใจดว้ ยการจอ้ งตา จริงจงั “แกก็ ว่าแต่แกอยากรู้เรื่องไหนก่อน” เธอถาม พร้อมเล่า ทุกอย่างให้ฟังตงั้ แต่ตัดสนิ ใจมาหาหล่อนแล้ว “เร่มิ เรื่องแรก แกเลกิ กบั พีป่ ิ่นสุดหล่อได้ไง” แคไ่ ดย้ นิ ชอ่ื เขาหวั ใจภทั รยี ากร็ สู้ กึ ปวดหนว่ ง เธอสา่ ยศรี ษะเมอ่ื ถกู ตอกยำ้� ทแี่ ผลเก่า “เขานอกใจฉันไปมีคนใหม่” “อะไรนะ ทอมบ้าน่ันนอกใจแกอย่างนั้นเหรอ” นุสราถามตา วาวอย่างโกรธเคือง ย่ิงไปกว่าน้ันเธอยังออกท่าทางชกมือตัวเอง ใส่ อารมณ์อย่างกับต้องการชกคนที่ถกู พูดถงึ สกั หมดั “ใจเย็นๆ นิง้ ฉันว่าแกดใุ กล้เคียงสามแี กแล้วนะ” “ให้ฉนั ใจเยน็ ได้ไง ปีท่ีแล้วตอนฉันไปเจอแกท่ีเชยี งใหม่ มนั ยงั สญั ญากบั ฉนั วา่ จะดแู ลแกใหด้ ี แลว้ มนั มาทำ� แบบนกี้ บั แก เดยี๋ วฉนั ให้ คนของพจ่ี อมข้นึ ไปดกั ตีหวั เลยดีไหม” “บา้ แก ท�ำแบบนน้ั ไมไ่ ดห้ รอก” นสุ ราท�ำใหภ้ ทั รยี าหวั เราะออก มาได้ เธอตีตักเพือ่ นตัวดีเบาๆ ทีช่ วนให้คดิ เรอื่ งพเิ รนทร์ “แตม่ นั นา่ นกั ผง้ึ นกึ ถงึ หนา้ ตามนั แลว้ ฉนั กโ็ มโห นเี่ ลยทำ� ใหแ้ ก หนีรกั ลงมาพักใจทีก่ รุงเทพฯ งั้นเหรอ” “ไม่ใช่หรอก ฉนั ต้งั ใจมาเปลยี่ นบรรยากาศ ช่วงร้านกาแฟใกล้ เจ๊ง ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองหมดไฟ พอปิดร้านจริงๆ ฉนั กเ็ ลยอยากหา งานทจี่ ดุ พลงั ฉนั กลบั มาใหม่ น่ีก็ตัดผมเปลีย่ นตวั เองด้วย” นุสราพยักหน้าตามอย่างเข้าใจ “แล้วผู้ชายที่แกเล่าให้ฉันฟัง เม่ือเช้าล่ะ เกีย่ วไหม” “ไม่หรอก ฉนั แค่บงั เอิญได้รู้จักเขาวนั ท่ีปิดร้าน” ภทั รยี าตอบ “แล้วแกไว้ใจเขาได้เหรอ เขาเป็นใคร ท�ำอะไร ที่ไหน” 36 แสนหวาน So Sweet

“ฉนั กไ็ มค่ อ่ ยไวใ้ จหรอก แตว่ นั ทเี่ จอกนั เขาแนะน�ำใหฉ้ นั มาสมคั ร งานทร่ี า้ นอาหารของเขา เขาบอกวา่ ทรี่ า้ นอยากไดเ้ ชฟเบเกอรอี ยพู่ อด”ี “แกเลยชวนฉันไปดรู ้านอาหารนน่ั กบั แก?” “ใช่ แกไปกับฉนั นะนงิ้ ถ้าแกไม่ไปด้วย ฉนั ก็ไม่กล้าไปท่นี น่ั คน เดียวหรอก ฉนั กลวั ต้องน่ังคุยกบั เขาสองต่อสอง” “เขาหน้าตาน่ากลัวเหรอ แกถึงกลัวที่จะน่ังคุยกับเขาสองคน” คนแต่งงานแล้วย้อนถาม “เปลา่ เขาหลอ่ มากเลยแก แตฉ่ นั กลวั วา่ เขาจะประหลาดใสฉ่ นั แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบอยู่ใกล้ผู้ชาย” “อ้าว หลอ่ แล้วจะกลวั ทำ� ไม ถ้าเขาจบี กต็ กลงปลงใจไปเลย ยิ่ง ถ้าเป็นเจ้าของร้านอาหาร อีกหน่อยแกกไ็ ด้ร้าน ดีเสยี อีกไม่ต้องลงทุน เอง ได้ทั้งแฟน ได้ท้ังร้านอาหาร” แซวไปนุสราก็หัวเราะลั่น “นิ้ง แกคิดว่าฉันเห็นแก่เรื่องพวกนี้เหรอ แกไปเป็นเพื่อนฉัน หนอ่ ย ฉนั ไมอ่ ยากเจอหมอ่ มหลวงภาคยต์ ามลำ� พงั นะแกนะ” ภทั รยี า เขย่าขาเพ่ือน “หม่อมหลวงเชยี วเหรอ โห มีแฟนเป็นราชนิกลุ เชียวนะ แกไม่ สนใจเหรอไหนๆ แกก็โสดแล้ว” นุสรายังไม่เลิกล้อเล่น เธอยิ้มกว้าง อย่างคนอารมณ์ดี “ไอน้ งิ้ ถา้ ไมเ่ ลกิ ลอ้ ฉนั โกรธจรงิ ดว้ ย” คนไมช่ อบเขา้ ใกลผ้ ชู้ าย ท�ำหน้าง้�ำ “ไม่ล้อแล้วก็ได้ผึง้ แต่ฉันต้องไปรับลูกๆ ที่โรงเรียนอนุบาลตอน บา่ ยสามโมง แกคดิ วา่ ฉนั ขบั รถกลบั มาทนั ไหม” นสุ รากลบั เขา้ สภู่ าวะ จริงจังแล้วมองนาฬิกาค�ำนวณเวลา “ทนั ไหมแก แตเ่ ราสองคนกนิ ขา้ วกนั ไมน่ านอยแู่ ลว้ นะ” ภทั รยี า อ้อนเพอ่ื น อยากให้อีกฝ่ายไปด้วยมาก “เนอะ ฉนั ก็ว่าทนั ” คนอยู่บ้านเฉยๆ ย้มิ กว้าง อยากออกไปรบั กนั ตา 37

ประทานอาหารกับเพื่อนอยู่แล้ว “ใช”่ ภทั รยี ายม้ิ กวา้ ง อยากกระโดดหอมแกม้ เพอื่ นรกั ทย่ี อมไป เจอหน้าผู้ชายเป็นเพ่ือน โดยเฉพาะผู้ชายไม่น่าไว้วางใจอย่างหม่อม- หลวงภาคย์ ภาคนิ ัย ไม่นานรถยนต์คันเล็กของนุสราก็พาภัทรียาเดินทางถึง ร้านอาหารไทยริมถนนสีลม ราชพฤกษ์ต้นใหญ่ออกดอกสีเหลือง สะพรง่ั สดใสสงู เดน่ เปน็ สงา่ ขา้ งประตทู างเขา้ สายลมเยน็ ชว่ งตน้ ปีพดั ชอ่ ดอกสวยพลวิ้ ไสว และเมอื่ รถยนตจ์ อดสนทิ บนอาณาเขตกวา้ งทเี่ ตม็ ไปด้วยต้นไม้ใหญ่ บรรยากาศเงียบสงบ เยน็ สบาย ราวกับมไิ ด้ยนื อยู่ ใจกลางเมือง ก็พลันท�ำให้หญงิ สาวจากเมอื งเหนือตนื่ ตะลงึ เรอื นไม้ ทรงปั้นหยาสีครีมสองช้ันท่ีตั้งอยู่ด้านหลังทางเดินซุ้มไม้ระแนง ที่เถา ตน้ การเวกปกคลมุ ใหร้ ม่ เงา แตกต่างกบั รา้ นอาหารสมยั ใหม่ทเี่ ธอเคย สมั ผัส เสยี งเพลงแจ๊สเปิดบรรเลงคลอเช้อื เชญิ แขกผู้มาเยือน เธอรู้สึก ราวกับได้เข้ามาภายในบ้านอันอบอุ่น จนเผลออมยิ้มเม่ือเห็นรูปปั้น กามเทพสขี าวก�ำลงั แผลงศรบนสนามหญา้ เขยี วชอมุ่ ระหวา่ งเสน้ ทาง เดนิ ทีจ่ ะเข้าสู่ตัวเรอื น “ผ้งึ ...ร้านนี้ไฮโซจังเลย” นุสรากระซบิ จบั มือภัทรยี าอย่างยาก จะเกบ็ อาการตน่ื เต้นไว้ได้ “อืม บรรยากาศอย่างกับหลงเข้ามาในวังโบราณยังไงไม่รู้” หญิงสาวตอบ มองทุกสิ่งรอบกายด้วยสายตาต่ืนตะลึง “ท่าทางร้าน อาหารคนจะเยอะเนอะ รถจอดหลายคันเลย” “ว่าแต่ตรงไหนร้านอาหาร” เพื่อนสนิทถามหญิงสาว “ตรงนน้ั มตี ึกดใู หม่ๆ หน่อย น่าจะใช่ไหม” เธอตอบ ช้ีนิ้วไปยงั ตึกสีขาวสองชั้นที่ติดกับก�ำแพงสูงซึ่งกั้นระหว่างถนนวุ่นวายกับพื้นท่ี สงบ 38 แสนหวาน So Sweet

ร้านอาหารกิ่งราชพฤกษ์ผ่านกาลเวลามากว่าสามสิบปี ซ่ึง คุณชายผู้ก่อต้ังได้น�ำพื้นท่ีส่วนด้านหน้าที่ติดถนนของวังภาคินัยมา ประยุกต์สร้างเป็นร้านอาหารไทยต�ำรับชาววัง ด้วยความช่ืนชอบ สร้างสรรค์อาหาร ท่านจึงท�ำตัวร้านแยกออกมาจากเรือนเดิมซึ่งเป็น ส่วนท่อี ยู่อาศยั ภัทรียากับเพื่อนสนิทพากันจูงมือจากลานจอดรถยนต์ ออก มายังส่วนของตึกสีขาว บนก�ำแพงตึกแขวนป้ายโลหะสีเข้มรูปทรง ชอ่ ดอกกลั ปพฤกษเ์ ปน็ สญั ลกั ษณ์ เธอหยดุ หนา้ ประตกู ระจกสเี ขม้ เมอื่ พนักงานสาวใหญ่ถือถาดใส่จานชามใช้แล้วเดนิ สวนออกมา “เชิญค่ะ สัง่ อาหารเชิญด้านในได้เลยนะคะ” เธอบอกยมิ้ แย้ม “คะ่ ฉนั ขอถามนดิ นงึ นะคะพ่ี ไมท่ ราบวา่ ถา้ ฉนั ตอ้ งการพบคณุ ภาคย์ ฉันต้องไปท่ีไหนคะ” หญิงสาวถามอย่างสุภาพที่สุดเท่าท่ีจะ ท�ำได้ รู้สึกกังวลหากต้องพบชายหนุ่มด้านใน แตส่ งิ่ ทภ่ี ทั รยี าไดร้ บั เปน็ คำ� ตอบคอื อาการนว่ิ หนา้ ขมวดควิ้ ของ อกี ฝา่ ย “คณุ ภาคยห์ ลานคณุ ชายหรอื คะ ปกตคิ ณุ เขาไม่คอ่ ยเขา้ มาท่ี ร้าน ถ้าคณุ นัดคณุ ภาคย์ไว้ คณุ ไปทางเรอื นใหญ่จะดีกว่า” เธอตอบ สายตามองนำ� ไปยงั เรอื นปน้ั หยาสขี าว กอ่ นปลกี ตวั ไปยงั สว่ นของหอ้ ง ครัวซ่ึงเป็นตกึ ชน้ั เดยี วตดิ กับห้องอาหาร “เอาไงผงึ้ ” นสุ ราถาม “นัน่ สิ ฉนั ไม่เข้าไปหาเขาทเ่ี รือนนัน่ สุ่มสส่ี ุ่มห้าหรอก เอาอย่าง นเี้ ราเขา้ ไปกนิ อาหารกนั เถอะ เดยี๋ วฉนั สง่ ขอ้ ความไปบอกวา่ ฉนั มาแลว้ คงจะเหมาะกว่า” หญงิ สาวบอกเพอื่ น ไม่อยากรบกวนเวลาชายหนุ่ม ทีต่ ้องออกมาต้อนรบั เธอ ดงั นน้ั หญงิ สาวจงึ ผลักประตูเข้าไปยังส่วนของห้องอาหาร และ ทนั ทที ป่ี ระตบู านใหญเ่ ปดิ ออก หวั ใจภทั รยี ากพ็ ลนั พองโตเมอื่ สะดดุ ตา กับตู้กระจกบานใหญ่ ท่ีวางอวดโฉมขนมหน้าตาสวยสีสันสดใสกว่า กันตา 39

สิบชนดิ อยู่ภายในราวกบั ทางร้านต้องการกระตุ้นนำ้� ย่อยผู้มาเยือนให้ น�้ำลายสอ ด้านขวามือยงั มเี คาน์เตอร์บาร์หนิ อ่อนวางขนมปังท่ถี กู จัด วางล้อมรอบแจกันใบใหญ่ท่ใี ส่ดอกไม้สดสีขาว แต่ดอกไม้สวยมิไดส้ ่ง กลิ่นรบกวนความหอมหวานจากเนยและวานิลลาสักนิด พ้ืนห้องโถง ประดับด้วยหินอ่อนสีขาวนวลตัดกับโต๊ะไม้สีเข้มท่ีวางเรียงรายเป็น ระเบียบ ขนาดแตกต่างตามจ�ำนวนลูกค้าทรี่ บั ประทานอาหาร และที่ ทำ� ใหร้ า้ นดโู ดดเดน่ กวา่ นนั้ คอื กระจกสชี าบานใหญม่ หมึ าทก่ี นั้ ระหวา่ ง อาคารกบั ถนนสีลม ให้ลูกค้าได้มองบรรยากาศริมทางของถนนสีลม ถือเป็นโชคของสองสาวที่มาถึงก่อนช่วงเวลาเที่ยง เพราะหลัง จากที่เธอสั่งอาหารเรียบร้อย ลูกค้าอ่ืนๆ ก็ทยอยเข้าร้านจนโต๊ะเต็ม พนักงานกว่าสิบชีวิตท้ังหนุ่มท้ังสาวเล็ก สาวใหญ่ต่างเดินกันวุ่นวาย มิได้หยุด “ผงึ้ ถา้ แกทำ� งานรา้ นน้ี มหี วงั ทงั้ วนั ไมไ่ ดโ้ ผลห่ วั ออกมาจากครวั แน่ๆ” นสุ ราทน่ี ่ังตรงข้ามกับเธอบอกขณะรอคอยอาหาร “แตน่ งิ้ แกเหน็ เคานเ์ ตอรข์ นมหรอื เปลา่ อยา่ งกบั บา้ นขนมในฝนั เลย” คนสนใจแต่เบเกอรีแย้ง ใจมาเกือบเต็มร้อยต้ังแต่ได้กลิ่นขนม หอมหวาน “แบบนตี้ ้องลองชิมทุกอย่าง” เพ่ือนสนิททำ� ตาวาว “ไหวเหรอแก” ภัทรียาหัวเราะเบาๆ ใจอยากชิมอย่างท่ีเพ่ือน บอกแต่คงยาก “ง้นั เราต้องกินข้าวน้อยๆ แล้วกนิ ขนมหลายๆ อย่างหน่อย” คร้ังนี้เธอเห็นด้วยกับนุสรา หญิงสาวชวนเพื่อนดูขนมในตู้ กระจกและช่วยกันคิดว่าจะส่ังอะไรมารับประทานต่อจากอาหารมื้อ หลกั แลว้ หญงิ สาวกต็ อ้ งชะงกั เมอื่ ชายหนมุ่ รา่ งสงู ใบหนา้ หลอ่ จดั เปดิ ประตูเข้ามาในร้าน ดวงตาหวาน ขนตายาวมองมาทเ่ี ธอแล้วยมิ้ เป็นรอยยิ้มทที่ ำ� ให้หญงิ สาวใจสัน่ 40 แสนหวาน So Sweet

“สวสั ดคี รบั ” ผชู้ ายเจา้ ของเสยี งทมุ้ ละมนุ ทกั ทายหญงิ สาว แลว้ ดึงเก้าอด้ี ้านข้างเธอออกมาน่ังโดยไม่ขออนุญาต “สวัสดีค่ะ” เธอตอบ ฝืนย้ิมตามมารยาทให้แล้วขยับตัวเว้น ระยะห่างจากชายหนุ่ม “มาถึงกันต้ังแต่เม่ือไหร่ครับ” ผู้ชายตาหวานส่งยิ้มให้ผู้หญิง ท้งั สอง “สกั พกั แล้วค่ะ นี่นงิ้ เพือ่ นของฉันค่ะ” เธอแนะนำ� เขากบั เพ่อื น “ผมภาคย์ครับคุณนิ้ง ร้านกิ่งราชพฤกษ์ยินดีที่ได้ต้อนรับคุณ สองคนนะครบั ” “รา้ นสวยมากเลยคะ่ คณุ ภาคย์ บรรยากาศเหมอื นนงั่ อยใู่ นบา้ น ผู้ดเี ก่า หรหู รา แต่อบอุ่น” นุสราบอกอย่างกระตอื รือร้น “ขอบคณุ ครบั เดย๋ี วผมจะนำ� คำ� ชมของคณุ นงิ้ ไปบอกคณุ ลงุ ให้ นะครบั ” “ค่ะ คณุ ภาคย์เองก็หล่อมากนะคะ” “ไมข่ นาดนนั้ หรอกครบั วา่ แตค่ ณุ นงิ้ กบั นำ้� ผง้ึ สง่ั อาหารหรอื ยงั ” ชายหนุ่มหันไปถามหญงิ สาวที่น่งั เงียบอยู่ด้านข้าง “สั่งแล้วค่ะ” ภทั รียาตอบ สายตาจ้องเขม็งไปทีเ่ พื่อนสาวท่ชี ม ผู้ชายจนออกนอกหน้า ส่วนเธอเองกพ็ ยายามทำ� สหี น้าปกติ ไม่คิดถึง ความรู้สึกอึดอัดรังเกียจเม่ือต้องอยู่ใกล้ชิดเพศชาย แต่ไอความร้อน จากร่างใหญ่ที่ห่างเพียงคืบท�ำใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งท่ีเขาไม่มี กลนิ่ เหงอ่ื ให้รงั เกยี จ แต่มันเป็นความกระอกั กระอ่วนเม่ือต้องอยู่ใกล้ “แล้วคุณภาคย์รู้ได้ยังไงคะว่าพวกเรามา” นุสราผู้มีชีวิตชีวา เหลอื เฟือถามเขา “บงั เอญิ ครบั ผมเจอกบั พส่ี มรตอนทอ่ี อกมาจากบา้ นคณุ ลงุ แก บอกว่ามผี ู้หญิงสองคนถามถึงผม” “แล้วคุณภาคย์กนิ อะไรหรอื ยงั คะ” คนนั่งตรงข้ามถาม สงั เกต กันตา 41

เห็นความผิดปกติของเพ่ือนสนิทท่ียังคงนั่งเกร็งคอแข็งเหมือนถูกพิษ ตวั ชา “ยังครับ ว่าแต่คณุ สองคนสัง่ อะไรไปบ้าง” “ฉันสั่งผดั ไทยกุ้งสด ส่วนผึ้งสง่ั แกงเขยี วหวานเนือ้ กับโรตคี ่ะ” “สองเมนูนี้เป็นเมนูแนะน�ำของร้านเลยครับ ว่าแต่คุณสั่งของ หวานอะไรกนั ครบั ” “ยงั เลยคะ่ แตผ่ งึ้ คงอยากกนิ ทกุ อยา่ ง” คนคยุ เกง่ ชว่ ยตอบแทน “ใครบอกว่าฉันอยากกินทุกอย่างล่ะน้ิง ฉันแค่อยากลองชิม เท่านนั้ ว่าจะอร่อยหรอื เปลา่ ” คนใจคอไมอ่ ยกู่ บั เนอื้ กบั ตวั รบี ตอบ เธอ ไม่ชอบความรู้สกึ ทเ่ี กิดข้นึ เวลานแี้ ม้แต่นดิ เดยี ว “อร่อยสิครับ” ชายหนุ่มตอบ พร้อมยกมือเรียกพนักงานที่ยืน อยู่ไม่ไกล “พ่ีฤดีครบั ผมขอข้าวกับมสั มน่ั ไก่ ขนมปังหน้ากุ้ง แล้วกข็ อ นำ�้ ส้มคัน้ สองแก้วเพม่ิ ให้เพ่ือนๆ ของผมด้วยครับ ม้อื นี้ให้ผมเลย้ี งคุณ นะน�้ำผง้ึ ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ” คนมอื เยน็ เฉียบตอบ ภัทรียาพยายามซ่อนอาการตนื่ ตระหนกไว้ภายใน สายตามอง ตน้ แขนชายหนมุ่ ทอี่ ยหู่ า่ งจากตน้ แขนเธอไมถ่ งึ สามเซนตเิ มตร ยง่ิ ตอน ทเี่ ขาขยบั ตวั พบั แขนเสอ้ื ขนึ้ ขอ้ ศอกเขาเกอื บชนแขนเธอดว้ ยซำ�้ โชคดี ที่เขามีกลน่ิ กายหอมละมนุ กว่าผู้ชายปกติ ทำ� ให้เธอพออดทนกบั การ ต้องน่งั ใกล้ชดิ เขาได้บ้าง “ผ้ึงเป็นอะไรหรือเปล่า” นุสราถาม เมื่อสังเกตสีหน้าซีดเซียว ของภทั รียา “นั่นสิ หน้าคุณดซู ีดๆ นะครับ” คนไม่รู้ตวั ว่าเป็นต้นเหตุถาม “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันคงหิว” คนอดทนตอบพลางยกแก้วน�้ำเย็นท่ี พนักงานเพิง่ เสริ ์ฟขึน้ มาดื่ม หวงั ให้ความรู้สึกเหล่านผี้ ่อนคลายลง “หรือเพราะแกน่ังใกล้คุณภาคย์” เพ่อื นสนิทถาม 42 แสนหวาน So Sweet

“ไมเ่ กยี่ ว” ภทั รยี าแยง้ สวน แตย่ ากเยน็ เหลอื เกนิ ทจ่ี ะเกบ็ อาการ ไว้เมอ่ื ชายหนุ่มขยับใบหน้าเข้าใกล้กว่าเดิม “เกิดอะไรขน้ึ หรอื ครับ” หม่อมหลวงภาคย์เอยี งศีรษะมองเธอ “เปล่าค่ะ” หญิงสาวรีบถอยหนี “เปลา่ อะไรผง้ึ ” เพอื่ นสนทิ ตวั ดเี อย่ แลว้ อธบิ ายเสยี ละเอยี ดยบิ “นำ�้ ผง้ึ เปน็ พวกหวาดระแวงผชู้ ายคะ่ คณุ ภาคย์ ถา้ นางเขา้ ใกลต้ วั พวก ผู้ชายเกนิ ไปจะท�ำตวั ไม่ถูก ระยะขนาดนี้นางทนได้นานขนาดนี้ถอื ว่า เก่งมากแล้วค่ะ” “เปล่านะ” คนเป็นอย่างที่เพ่อื นเผารีบเถียง “จริงเหรอ” หม่อมหลวงหนุ่มอ้าปากเหมือนจะหัวเราะขณะท่ี หนั ไปใช้น้วิ ชแี้ ตะลงบนต้นแขนภทั รียา “คุณ! อย่ามาโดนตัวฉัน” คนเป็นอย่างท่ีถูกกล่าวหารีบขยับ เก้าอี้ถอยออกห่างชายหนุ่ม ท�ำเอาหม่อมหลวงภาคย์ชะงักกับเสียงดังของหญิงสาว ชาย หนุ่มดงึ มือกลับพร้อมพยกั หน้า แต่ไม่ทันจะพดู อะไรออกมา พนักงาน เสิร์ฟก็เข้ามาขัดจังหวะด้วยการนำ� อาหารมาวางตรงหน้าท�ำให้เขาได้ แต่จ้องคนสีหน้าต่ืนตระหนกแล้วนกึ อยากกล่นั แกล้ง “เป็นแบบนแี้ ล้วจะท�ำงานกบั ผมได้ยังไง” เขาถาม “ท�ำได้สิคะ” หญิงสาวเถยี งทันควัน จ้องกลบั ไปยงั ผู้ชายที่ท�ำ เป็นเอาใจเพอ่ื นเธอดว้ ยการตกั ขนมปงั หนา้ ก้งุ ส่งให้ “ฉนั เปน็ เชฟขนม ต่อให้มาท�ำงานทนี่ ี่ กไ็ ม่มีความจ�ำเป็นต้องอยู่ใกล้คุณนค่ี ะ” “ครับ” เขาพยักหน้า ก่อนตัดบทราวไม่ใส่ใจค�ำพูดเธอ “กิน อาหารเถอะ ผมเองกไ็ มอ่ ยากนงั่ ใกลค้ นไมส่ วยอยา่ งนำ้� ผงึ้ เทา่ ไหรห่ รอก ถึงได้นั่งมองหน้าคณุ นงิ้ ไงครับ” “ค่ะ ฉันกอ็ ยากน่งั ห่างๆ คุณ” “ฉนั วา่ เรากนิ อาหารกนั ดกี วา่ นะคะ” นสุ ราเสรมิ เลกิ คว้ิ ใสภ่ ทั รยี า กนั ตา 43

เหมือนเป็นสญั ญาณให้เธอสงบปาก บรรยากาศอึดอัดท�ำให้ม้ือกลางวันที่ควรเอร็ดอร่อยกลับกร่อย จนหญงิ สาวอยากรบี กลบั บา้ น ปฏเิ สธขอ้ เสนองานของคณุ หมอ่ มหลวง ปากเสีย แต่เธออุตส่าห์มาที่น่ีเพ่ือตกงานกลับบ้านไปอย่างนั้นหรือ หญิงสาวครุ่นคิดจนลืมสนใจรสชาติอาหารตรงหน้า แม้แต่เค้ก ชอ็ กโกแลตกอ้ นใหญ่ แวววาวดว้ ยซอสสเี ขม้ ฉำ่� เยมิ้ ทเ่ี สริ ฟ์ พรอ้ มวปิ ปงิ ครีมเนื้อนุ่ม ก็ไม่ท�ำให้เธอหยุดเหลียวมองคนด้านข้างด้วยสายตา ระแวดระวงั “เค้กอร่อยมากเลยค่ะคุณภาคย์ น้ิงไม่เคยกินเค้กช็อกโกแลต ทไ่ี หนอรอ่ ยเทา่ น”้ี คำ� พดู ของเพอื่ นสนทิ ทนี่ งั่ ฝง่ั ตรงขา้ มเรยี กสตภิ ทั รยี า ออกมาจากภวงั ค์ “ขอบคณุ ครับ เชฟได้ยินคงจะดใี จ” จะอร่อยสักแค่ไหนเชยี ว คนหม่ันไส้ผู้ชายข้างๆ คิดขณะตกั ชิน้ เค้กนุ่มใส่ปาก เมื่อเนื้อเค้กละมุนแตะลงบนปลายล้ิน กล่ินหอม ช็อกโกแลตผสมวานิลลาและความหวานกระตุ้นเซลล์ประสาทอัน ว่องไวให้เคลิม้ ราวกับตกอยู่ในความฝัน อร่อย! “อืม...” หญิงสาวหลับตาครางในล�ำคอพร้อมสูดลมหายใจ ซึมซบั กล่นิ และรสสมั ผัสท่ีก�ำซาบสู่กลางอก “อร่อยใช่ไหมแก” นสุ ราย่นื หน้าเข้ามาใกล้ ภทั รยี าลมื ตาขน้ึ หนา้ เจอื่ นลงเมอื่ เหน็ แววตาซกุ ซนและรอยยม้ิ อย่างผู้ชนะของชายหนุ่มทีก่ ำ� ลงั จ้องมา “ก็เฉยๆ” เธอตอบเรว็ เท่าใจคิด “เหรอครบั ” เขายังคงอมยม้ิ “รสชาติดี แต่กไ็ ม่เท่าไหร่” เธอตอบเลี่ยงด้วยความขดั เขนิ ท้งั ทอี่ ยากกม้ หนา้ กม้ ตาจดั การเคก้ ตรงหนา้ ใหห้ มดเกลยี้ งไมใ่ หเ้ หลอื หลอ 44 แสนหวาน So Sweet

แตส่ ายตาและทา่ ทางเจา้ เลห่ ข์ องหมอ่ มหลวงภาคยท์ �ำใหภ้ ทั รยี าอยาก ปฏเิ สธ “คุณจะบอกว่าคุณท�ำเค้กช็อกโกแลตอร่อยกว่าเชฟประสบ- การณ์สามสิบปีอย่างนนั้ หรือครบั นำ�้ ผ้งึ ” “เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนน้ั ถ้าคณุ ภาคย์คดิ ว่าฉนั เปน็ พวกเอาฝมี อื ตวั เองไปเปรยี บเทยี บกบั คนอน่ื กค็ ดิ ไปเถอะคะ่ ฉนั ไม่ คดิ จะสนใจคำ� พดู คณุ อยแู่ ลว้ ” หญงิ สาวเมม้ รมิ ฝปี าก หงดุ หงดิ แววตา ที่เหมอื นมองทะลุเข้าไปอ่านใจเธอ “ผึ้ง...” เพื่อนรักที่น่ังอยู่ตรงข้ามเอ้ือมมอื มาแตะมือเธอเป็นเชิง เตือน “ไม่เป็นไรครับ ผมก็คิดอยู่เหมือนกนั ว่านำ�้ ผึ้งคงจะเป็นเดก็ ท่มี ี อโี กส้ งู ไมอ่ ยา่ งนน้ั คงไมก่ ลา้ เปดิ รา้ นกาแฟแบบไมศ่ กึ ษาตลาด ถงึ เปดิ ร้านได้แค่หกเดือนกเ็ จ๊ง หาได้ยากนะแบบน้”ี “คุณ! น่คี ุณหมายความว่ายังไง” หญิงสาวโวย รู้สกึ เหมือนถูก เขาหาเรอื่ ง ตอกยำ�้ ความลม้ เหลว ทงั้ ทเี่ มอื่ สองสปั ดาหท์ แ่ี ลว้ เขายงั ให้ กำ� ลงั ใจเธอ “หมายความตามน้ันครับ” เขาตอบ ก่อนส่งย้ิมให้แก่นุสรา “ขอโทษด้วยนะครบั คุณนง้ิ ผมเป็นคนพดู อะไรตรงๆ” “คณุ ต้องขอโทษฉนั ไม่ใช่เพ่อื นฉัน” ภัทรียารู้สกึ อบั อายเกินจะ ทนได้ ชายหนุ่มไม่ใส่ใจแม้แต่จะหนั มาคุยกับเธอดๆี “เออ่ คอื คณุ ภาคย์ ผงึ้ ฉนั ขอตวั ไปเขา้ หอ้ งน�้ำกอ่ นนะคะ” ทนั ที ทพ่ี ดู จบนุสราก็รีบเผ่นหนโี ดยไม่รอคำ� อนญุ าตจากใคร “อย่าใจร้อนสิครับ” ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างสงบ แตน่ ำ้� เสยี งนมุ่ นวลของเขากไ็ มท่ ำ� ใหภ้ ทั รยี าอนุ่ ใจเลยสกั นดิ เธอ ดึงกระเป๋าสะพายที่วางซ้อนไว้ด้านหลังข้ึนมาวางบนตัก อยากเรียก พนักงานมาเกบ็ เงนิ เตม็ ทน กันตา 45

“เร่อื งของฉันค่ะ” เธอตอบ พยายามชะเง้อสบตากับพนกั งาน สักคนทเ่ี ดินอยู่ “แล้วจะท�ำงานทน่ี ไี่ ด้ยงั ไง” เขาถาม “ใครบอกว่าฉันจะทำ� งานท่ีนี่ ฉันแค่อยากมาดูบรรยากาศร้าน อย่างทค่ี ุณชวน” “มากนิ อาหารตามคำ� ชวน แตไ่ มไ่ ดอ้ ยากสมคั รงาน แสดงวา่ มา เพราะสนใจผมอย่างน้นั หรอื ถอื ว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายด”ี ใจง่าย! ภทั รยี าลกุ ยนื แทบทนั ที สะดงุ้ กบั ถอ้ ยคำ� ดถู กู ทอี่ อกจากปากชาย หนุ่ม เธอจ้องตาเขาแล้วกัดฟันต่อว่าเขากลบั ไปอย่างลมื ตวั “เลกิ ดถู กู ฉนั ไดแ้ ลว้ ฟงั แลว้ จำ� ไวเ้ ลย ฉนั ไมไ่ ดม้ าทนี่ เี่ พราะสนใจ ผชู้ ายอยา่ งคณุ ฉนั มาทนี่ เ่ี พราะฉนั อยากเหน็ รา้ นอาหารทเี่ สนองานให้ แตเ่ จอแบบนฉี้ นั กต็ ดั สนิ ใจไดง้ า่ ยแลว้ รบั รองวา่ ชาตนิ ใี้ หต้ ายฉนั กไ็ มม่ ี วันทำ� งานกบั คุณเดด็ ขาด” “เสยี งดงั ไปแลว้ นำ้� ผงึ้ ” ชายหนมุ่ ปรามเธอดว้ ยทา่ ทสี บายๆ แม้ เสียงอันดังจะท�ำให้พนักงานในร้านพร้อมใจกันหันมองมาที่เขาและ หญงิ สาว “เร่อื งของฉนั ” เธอยงั คงโวยวาย “ถ้าไม่อยากท�ำงานกับผม สนใจอยากท�ำอย่างอ่ืนกับผมไหม ล่ะ” เขาถามกวนประสาทไม่เลกิ “คุณภาคย์!” หญิงสาวอยากกระชากคนนิสัยไม่ดีขึ้นมาแล้ว ตะโกนใส่ให้หน้าหงาย “เรอ่ื งเล็กน้อย อย่าคิดมากเลยนำ�้ ผง้ึ ” เขาตอบพร้อมยม้ิ เยาะ ภทั รยี ายนื กำ� มอื ตัวส่ันอย่างอดทน และทนั ทที ่นี ุสราเดินกลบั มาด้วยสหี น้าประหลาดใจ เธอจงึ ดึงแขนเพื่อนอย่างรีบร้อน “เรากลบั กนั เถอะนงิ้ ” และเธอจะไมม่ วี นั กลบั มาเหยยี บทนี่ เ่ี ปน็ 46 แสนหวาน So Sweet

ครงั้ ทสี่ อง “จะรีบท�ำไมน้�ำผึ้ง เรายังไม่ได้คุยกันเรื่องสัญญาจ้างงานเลย ครับ” เมอ่ื พดู ถงึ สญั ญาจา้ ง หญงิ สาวกน็ กึ สองจติ สองใจ ใจหนงึ่ อยาก ท�ำงานในร้านอาหารไฮโซเพ่อื เพ่มิ ประสบการณ์ แต่ใจหน่งึ นกึ เกลียด ขหี้ น้าผู้ชายตาหวาน นสิ ัยแย่คนนี้ ไม่ทนั ที่ภัทรยี าจะว่าอะไร นุสราทถี่ ูกเธอรงั้ แขนไว้ก็แทรกขึ้น “ผ้ึง ฉันจะบอกว่า เม่อื กี้ครูทโ่ี รงเรยี นอนบุ าลโทร. มาบอกให้ ฉันไปรับเด็กๆ เร็วหน่อย เพราะท่ีโรงเรียนมีเด็กป่วยเป็นมือเท้าปาก แล้วฉันจะพาลูกๆ ไปคลินกิ ให้หมอตรวจด้วย” “งั้นฉันกลับด้วย” เธอบอกเพ่ือนสนิท จะเลิกสนใจผู้ชายท่ีน่ัง มองเธอด้วยแววตาเจ้าเล่ห์อีกต่อไป “ไมต่ อ้ งหว่ งนำ้� ผง้ึ หรอกครบั คณุ นงิ้ เดยี๋ วผมไปสง่ นำ�้ ผง้ึ ใหค้ รบั ” “ฉนั ไม่ได้ขอ” ภัทรยี าแหวใส่ชายหนุ่ม “ไม่เห็นหรือไงว่าเพ่อื นรบี อย่าเอาตัวเองเป็นท่ตี ง้ั ส”ิ ชายหนุ่ม ต่อว่าเธออีกคร้งั ภทั รียาปากสั่น ความดนั เลือดในศีรษะพุ่งสูงขน้ึ จนใบหน้าร้อน ผ่าว เป็นไปได้เธออยากต่อว่าเขาให้เจ็บแสบไม่แพ้กนั “ไม่เป็นไรคะ่ คณุ ภาคย์ งนั้ ฉนั ไปกอ่ นนะแก” เพอื่ นรกั ตอบชาย หนุ่มพร้อมส่งยิ้มหวาน โบกมือให้ และเดินจากไปโดยไม่คดิ จะเห็นใจ กนั สกั นดิ วา่ จะปลอ่ ยภทั รยี าเผชญิ หนา้ กบั ผ้ชู ายคนนตี้ ามลำ� พงั ไม่ได้ “คณุ ฉันตดั สนิ ใจแล้ว” “ตัดสินใจอะไรครับน�้ำผึ้ง” ใบหน้าหล่อเหลายังคงมีรอยยิ้ม ดวงตาที่เคยคิดว่าสวยงามดูเจ้าเล่ห์จนเธออยากหลบไปให้พ้นระยะ มองเหน็ “ฉันจะไม่มีวันท�ำงานกับคุณอย่างเด็ดขาด” เธอตอบเสียงดัง กันตา 47

ฟังชัด มอื ก�ำสายสะพายกระเป๋าไว้แน่น “ท�ำไมล่ะ” เขาถามพลางส่ายศีรษะ “นึกแล้วว่าคุณต้องเป็น พวกเหลาะแหละ เหยียบขไ้ี ก่ไม่ฝ่อ มิน่าท�ำอะไรถงึ ไม่สำ� เรจ็ นึกว่าจะ เก่งแค่ไหน ถ้าทนแค่ค�ำพดู คนไม่ได้ คุณก็กลับไปเกาะพ่อ แม่กนิ ต่อ ไปเลย” ภัทรียารู้สึกเหมอื นถกู ต่อยหน้าหันด้วยคำ� พูด หญงิ สาวเจ็บจน จุกไปถงึ อก หวั ใจบีบรัดจนเธอเจ็บ เม่ือถกู ผู้ชายตรงหน้าดูถูกเหยียด หยามจนเกนิ จะทนได้ “เออ! ใครมนั จะดเี ลศิ แบบคณุ ” เธอตะโกนลนั่ เลกิ สนใจสายตา คนอื่นอีกต่อไป แล้วหยิบแก้วน�้ำส้มค้ันท่ีเหลือครึ่งหนึ่งข้ึนมาสาดใส่ ใบหน้าผู้ชายใจร้ายเข้าเตม็ ที่ “เฮย้ !” คนไมท่ นั ระวงั ตวั รอ้ งเสยี งหลง นำ้� สม้ เปรย้ี วกระเดน็ เขา้ ตาจนเขาต้องยกมือข้นึ มาปิดหน้า “ว้าย! คุณภาคย์” พนกั งานในรา้ นรอ้ งระงมเมอ่ื เหน็ ใบหนา้ เจา้ นายสดุ หลอ่ เตม็ ไป ด้วยเกลด็ ส้ม เปื้อนไปจนถึงปกเสอื้ ราคาแพง “จำ� ไวน้ ะ คนเฮงซวย ตอ่ ใหค้ ณุ เปน็ ผชู้ ายคนสดุ ทา้ ยในโลก ฉนั กจ็ ะไม่ขอเจอ” ภัทรียาตะโกนล่ันร้านก่อนวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ หม่อมหลวงหนุ่มนง่ั กมุ ขมบั กบั ความไม่มีเหตุผลของเธอ 48 แสนหวาน So Sweet