เลศบุพเพ ของ มิณรญา

น่ันจึงท�าให้กามเทพหนุ่มหันไปมองหาตัวช่วย หวังว่าจะได้เจอสตรี นางหน่ึงซ่ึง ‘ควร’ จะอยู่ที่นี่กับเขาด้วย ทว่าส่งพลังออกไปเพียงไร ความหวงั ของเฑียรกร็ ิบหรี่ลงไปทกุ ที รู้ว่าหากเธออยู่ท่ีนี่ด้วยเขาก็ย่อมต้องสัมผัสถึงพลังของเธอ อยแู่ ลว้ ยพุ ดไี มใ่ ชก่ ามเทพปลายแถวเหมอื นเขา หากเธอลงมาเคยี งขา้ ง นางมนุษย์ท่ีชาตินี้ได้ช่ือว่าช้องนาง ไยเขาจะต้องเสียเวลาตามหา ที่ ไม่เหน็ ก็เพราะเธอไม่ได้อยู่บนภพนีด้ ้วยต่างหาก “ยุพดเี อ๋ย...ยพุ ดี...” เฑยี รสง่ กระแสจติ ออกไปตามหาเทพสี าว รอคอยอยา่ งเนนิ่ นาน เขากลบั ได้รับเพยี งความเงียบงนั เป็นค�าตอบ ทว่ากามเทพอย่างเขาก็ ใช่ว่าจะย่อท้อ ยงั คงเพียรตามหากามเทพอกี องค์อย่างมุมานะ “ยพุ ดี...เจ้าอยู่ทใ่ี ด...” เมอื่ รออย่างอดทนแต่กย็ ังไร้สรรพเสยี งตอบกลับมา เฑียรก็เรมิ่ จนใจทจ่ี ะตามหาเทพสี าว เขารจู้ กั ยพุ ดดี กี วา่ ใครๆ ในฐานะผทู้ รี่ จู้ กั กนั มานานและผู้ท่ีมีชะตากรรมร่วมกัน ก่ีภพกี่ชาติท่ีมนุษย์ของเขาต้อง พลัดพรากจากผู้ที่ถกู ก�าหนดมาให้เป็นเน้อื คู่ กามเทพอย่างเฑียรและ ยุพดกี ็ต้องหวนกลับมาพบกันบ่อยเท่านั้น และทุกครัง้ ท่พี บกันเฑียรก็ รู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของยุพดี รู้ว่าเธอน้ันถอดใจยอมแพ้ให้แก่ ค�าสาปแช่งท่ีตดิ ตวั นางมนุษย์นน่ั ไปแล้ว “กลับมาทา� หน้าท่ีของเจ้าเสียยุพดี หาไม่เราจะแจ้งพระพรหม ท่าน” “อย่ายุ่ง!” เสียงกร้าวตอบกลับมาพร้อมพลังที่ซัดกระแทกจนร่างท่ีซีดจาง อย่แู ลว้ ของเฑยี รซดี จางยง่ิ กว่าเดมิ แตม่ มุ ปากหนาของเขากลบั คอ่ ยๆ ยกขึน้ เป็นรอยยม้ิ แม้โดนยุพดเี ล่นงาน แต่สดุ ท้ายเขากส็ ามารถท�าให้ เธอโต้ตอบเขาได้เสียที 54 เลศบุพเพ

“กลบั มาเถิด...แม่เทพีไม่เอางาน มาช่วยนางมนุษย์ของเจ้า” กระจกเงาบานใหญท่ ถ่ี กู ตงั้ ไวใ้ นหอ้ งแตง่ ตวั ของวรณุ รกั ษ์ นั้นสะท้อนร่างสูงของเขาเอง ซ่ึงวันนี้อยู่ในชุดล�าลองเรียบโก้ จะว่า สบายๆ ไหม ก็นับว่าสบายกว่าชุดท�างานที่เขามักจะสวมใส่ยามท่ี จ�าเป็นต้องออกไปข้างนอก แต่ถามว่าดูเหมือนชุดท่ีเหมาะจะสวมใส่ ในวันธรรมดาไหม...ราคาของมันก็อาจจะสูงเกินไปสักหน่อยส�าหรับ การซ้ือมาใส่ในชีวิตประจ�าวนั แต่วรุณรกั ษ์ไม่สนใจ เขาออกมาจากโรงพยาบาลหลงั ชอ้ งนางเพยี งหนง่ึ วนั วรณุ รกั ษ์ ก็อนญุ าตให้ตวั เองกลบั มาท�างานและตากแดดดูแลดอกไม้ของเขาได้ เหมือนปกติ แม้ว่าสหรถั ผู้เป็นเลขาฯ จะทัดทานอยากให้เขาอยู่ตรวจ ร่างกายที่โรงพยาบาลให้แน่ใจก่อน แต่วรุณรักษ์กลับไม่สนใจจะฟัง ในเมอ่ื ชอ้ งนางไม่ได้อย่ทู โ่ี รงพยาบาลแลว้ จะมปี ระโยชน์อะไรทเี่ ขาจะ อยู่ท่ีนัน่ ต่อ สู้ออกมาท�าหน้าท่ีของตวั เองต่อไม่ดกี ว่าหรอื วันน้ีเป็นวันส�าคัญส�าหรับวรุณรักษ์ เพราะว่าเขาก�าลังจะไปดู บา้ นของพอ่ แม่ทกี่ �าลงั รโี นเวต และตง้ั ใจจะแวะไปไหวอ้ ศั วนิ และเทวที ี่ อย่บู ้านหลงั ข้างๆ ดว้ ย ไมอ่ ยากจะยอมรบั แต่เปา้ หมายทแ่ี ท้จรงิ ในใจ ของชายหนมุ่ นน้ั ไมใ่ ชแ่ วะไปเพอื่ ทกั ทายเพอ่ื นของบดิ า ทวา่ อยากแวะ ไปทบี่ า้ นนน้ั เผอ่ื จะไดพ้ บคนหนา้ หวานซง่ึ อยบู่ า้ นหลงั นน้ั ดว้ ยตา่ งหาก ถงึ จะหว่นั ๆ ว่าจะไปแล้วเก้อ แต่วรุณรักษ์ก็ไม่คิดท่จี ะเปลย่ี นใจ ร่างโปร่งเดนิ ออกมาจากห้องแต่งตัว เมอื่ ลงมาชนั้ ล่างของบ้าน กลนิ่ ดอกไมก้ ต็ ลบอบอวลยงิ่ กวา่ ตอนทอี่ ยชู่ น้ั บน ไมท่ ราบวา่ เปน็ เพราะ สวนดอกไมท้ ป่ี ลกู เอาไวใ้ กลบ้ า้ นหรอื เพราะเหตผุ ลใด วรณุ รกั ษร์ เู้ พยี ง วา่ ชนั้ ลา่ งของบา้ นกลนิ่ ดอกไมจ้ ะแรงกวา่ ทอ่ี นื่ โดยเฉพาะตรงโถงบนั ได ที่เชื่อมกับห้องรับแขกไปยังมุมเล็กๆ ที่มีเพียงโซฟายาวส�าหรับอ่าน หนงั สอื ตงั้ ไว้ เปน็ มมุ ทมี่ องออกไปจะเหน็ สวนดอกไมท้ เี่ จา้ ของบา้ นเฝา้ มณิ รญา 55

ทะนถุ นอม ดแู ลเองกบั มอื มาเป็นระยะเวลาหลายปี ขา้ งนอกฝนยงั ตกปรอยๆ นนั่ ถอื วา่ เปน็ วนั ทอ่ี ากาศสดใสส�าหรบั วรุณรักษ์แล้ว ชายหนุ่มยิ้มพรายออกมาพร้อมกับพยักหน้ากับตัวเอง เบาๆ แลว้ บอกตวั เองเชงิ ให้กา� ลงั ใจว่าวนั นค้ี งเปน็ วนั ทด่ี ขี องเขาอกี วนั แน่ “คณุ วรณุ ครับ...” เสยี งหา้ วอนั คนุ้ เคยนน้ั ท�าใหว้ รณุ รกั ษจ์ า� ตอ้ งเหลยี วกลบั ไปมอง ก่อนจะขมวดค้ิวมุ่นเม่ือเห็นว่าใครคือผู้บุกรุกถา�้ ซ่ึงหมีที่ชื่อวรุณรักษ์ ใช้เป็นสถานทจ่ี �าศลี มาหลายปี “มาท�าไม” เจ้าของบ้านถาม คิ้วหนาของเขาขมวดเข้าหากัน แน่นด้วยความสงสัย จ�าไม่ได้ว่าเขานัดสหรัถให้มาท่ีบ้านวันน้ี “ฉัน นดั นายหรือ” “เอ่อ...คือว่า...” เลขาฯ หนุ่มเริม่ อกึ อกั เหง่อื เม็ดโตผุดพรายที่ ไรผมเม่ือโดนสายตาคมกริบของวรุณรกั ษ์จ้องมอง ชายหนุ่มไม่ใช่คน อารมณ์ร้ายก็จริงอยู่ แต่ใช่ว่าวรุณรักษ์จะโกรธไม่เป็น สหรัถรู้ดีกว่า ใครว่าอารมณ์โกรธของวรุณรักษ์นัน้ รนุ แรงและอยู่นานเพยี งใด ขนาด อาชวิณผู้เป็นบิดาแท้ๆ ของวรุณรักษ์ยังเกรงใจชายหนุ่ม นับประสา อะไรกับลกู น้องตาด�าๆ อย่างเขา “คือ...คุณผู้หญงิ ท่าน...” “แม่สัง่ ให้เลขาฯ ลูกพาแม่มาเอง” พิมพ์ดาราท่กี ้าวเข้ามาร่วม วงทีหลังสุดน้ันเอ่ยแทรกข้ึน นับว่าเป็นการช่วยชีวิตสหรัถเอาไว้อย่าง เฉยี ดฉวิ ทนั ทที ร่ี า่ งบอบบางของคณุ ผหู้ ญงิ แหง่ บา้ นพรหมวากรปรากฏ ตัว สหรถั กว็ ่ิงแผลว็ หายออกไปจากห้อง ทิง้ เจ้านายเอาไว้กบั มารดาที่ คงความดุไม่แพ้ผู้เป็นลกู ชาย “กล็ ูกหายออกมาจากโรงบาลดอ้ื ๆ แม่ ก็เป็นห่วงน่ะส”ิ “คุณแม่จะมาท�าไมไม่โทร. มาก่อนครบั ” วรุณรกั ษ์ถอนหายใจ 56 เลศบพุ เพ

เสยี งดงั ฟงั เหตผุ ลทม่ี ารดาเอย่ มาแลว้ เขากท็ �าไดเ้ พยี งแคห่ มนุ ตวั เดนิ กลับเข้าไปยังส่วนทีเ่ ป็นห้องครัว “นีล่ กู ยงั ไม่ยอมจ้างแม่บ้านอกี หรอื วรุณ อยู่คนเดียวล�าบากแย่ เกิดเป็นอะไรข้ึนมาจะท�ายังไง เพื่อนบ้านก็ไม่มีกับเขา” พิมพ์ดารา ไม่ตอบค�าถามของบุตรชาย แต่เอ่ยถามวรุณรักษ์กลับเสียอย่างนั้น ใบหนา้ ซง่ึ คงเคา้ ความงามจากสมยั สาวๆ หมน่ ราศไี ปเลก็ นอ้ ยเมอ่ื เธอ ย่นจมูกใส่แผ่นหลังกว้างของบตุ รชายเพียงคนเดียว ซงึ่ ตง้ั แต่ย้ายออก มาอยู่เพียงล�าพงั จนป่านน้ีแล้ว ยงั ยนื กรานท่จี ะไม่จ้างแม่บ้านไว้คอย ดแู ลท�าความสะอาดบ้าน “แม่จะมาทะเลาะกับผมเร่อื งนีห้ รือครับ” ชายหนุ่มยม้ิ มุมปาก สง่ แกว้ นา้� ใหผ้ เู้ ปน็ มารดาแลว้ จงึ ถอยออกมามองพมิ พด์ าราดว้ ยแววตา ทอี่ ธิบายไม่ได้ เร่ืองการจ้างแม่บ้านและเรื่องทีเ่ ขาเลอื กทีจ่ ะสร้างบ้าน เด่ยี วห่างไกลผู้คนนั้นถูกมารดาคดั ค้านตัง้ แต่เปรยให้ท่านฟัง ก่อนจะ ผ่านการโต้เถียงอย่างเผ็ดร้อนและหยาดน้�าตาของพิมพ์ดารา สดุ ท้าย ก็ลงเอยด้วยชัยชนะของชายหนุ่มที่มีโลกส่วนตัวสูงมาต้ังแต่ไหนแต่ไร อยา่ งวรณุ รกั ษ์ เมอ่ื อาชวณิ พยกั หนา้ สนบั สนนุ การตดั สนิ ใจของบตุ รชาย โดยกล่าวเพียงสนั้ ๆ ว่า ‘ลูกเป็นคนอยู่ ลกู กเ็ ลือกเองแล้วกัน’ “ไม่ได้ทะเลาะจ้ะ แค่พดู เพราะว่าเป็นห่วงเท่านั้น” พิมพ์ดารา จบี ปากจบี คอวา่ มองคอ้ นบตุ รชายอยา่ งขอไปทหี นง่ึ ครงั้ แลว้ จงึ เปลย่ี น เรื่องเสียเมื่อเห็นสีหน้าของบุตรชาย “ตกลงว่ายังไง ท�าไมจู่ๆ ถึงได้ รบี รอ้ นออกจากโรงพยาบาลแบบน้ี แมต่ กใจแทบแยต่ อนทอ่ี าหมอโทร. มาบอกว่าลูกเกบ็ ข้าวของกลับบ้าน” “ก็ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่ครับแม่ จะอยู่ให้เป็นภาระหมอเขา ทา� ไม” วรณุ รกั ษห์ วั เราะเบาๆ แตแ่ ววตาของเขากลบั เศรา้ เกนิ กวา่ ทจี่ ะ ท�าให้ใบหน้าคมคายนั้นฉายแววความสุข รอยย้ิมนิดๆ ที่มุมปากน้ัน ทา� ไดเ้ พยี งทา� ใหใ้ บหนา้ ดขุ องเขาออ่ นโยนกวา่ ปกตเิ ลก็ นอ้ ยเทา่ นน้ั เอง มิณรญา 57

“กน็ ่าจะอยู่ต่ออกี สกั วนั ” พิมพ์ดาราถอนหายใจแรงๆ แล้วทรดุ ตวั นงั่ บนเกา้ อส้ี า� หรบั รบั ประทานอาหารตวั ทใี่ กลท้ ส่ี ดุ ปากกบ็ น่ ไปตาม ประสาคนเป็นแม่ “น่ีคุณป้าเทวีก็โทร. มาบ่นกับแม่ว่าหนูช้องก็หนี กลบั บ้านไปก่อนเหมอื นกนั ใจหายใจคว่�ากนั ท้งั บ้าน” แค่ได้ยนิ ชอ่ื ของคนทว่ี รณุ รกั ษ์อยากจะเจอ ดวงตาคมของเขาก็ ฉายประกายบางอยา่ งออกมา กอ่ นเขาจะซอ่ นมนั เอาไวไ้ ดอ้ ยา่ งรวดเรว็ เม่ือหันมองมารดาประกายความรู้สึกที่ว่าก็ไม่มีให้เห็นแล้ว มีเพียง ความไม่ยินดียินร้ายที่ประดับอยู่บนหน้าคมคายแทบจะตลอดเวลา เท่านัน้ “ช้องนาง...ลูกของคณุ ลงุ อัศวินกับคุณป้าเทว”ี “รู้จักน้องด้วยหรือ วันนั้นไปยังไม่ทันได้เจอกันเลย” น�้าเสียง ของพิมพ์ดารามีแววจบั ผดิ ระคนตน่ื เต้นอยู่หน่อยๆ ด้วยปกติบุตรชาย ของเธอแทบจะไม่แยแสผู้หญิงคนไหนท่ีผ่านเข้ามาในชีวิตของเขาเลย ดว้ ยซา้� หรอื อาจจะมแี ตพ่ มิ พด์ าราไมร่ กู้ ไ็ ด้ แตน่ ก่ี น็ บั วา่ เปน็ ครง้ั แรกที่ วรุณรักษ์เอ่ยเรื่องผู้หญิงคนอ่ืนให้เธอได้ยิน ดังนั้นหัวอกคนเป็นแม่ ที่อยากเห็นลูกชายเป็นฝั่งเป็นฝาใจจะขาดอย่างพิมพ์ดาราจึงอดที่จะ ต่นื เต้นไม่ได้ “ตอนที่คุณลุงอัศวินกับคุณป้าเทวีมาเย่ียมผม ท่านบอกว่า ลูกสาวท่านรักษาตัวอยู่ท่ีห้องข้างๆ ครับ” วรุณรักษ์เล่าเท่าท่ีจา� เป็น ต่อให้เป็นแม่ แต่ชายหนุ่มก็ไม่สะดวกใจที่จะเล่าเร่ืองส่วนตัวของเขา ให้ท่านฟังทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องของผู้หญิงท่ีช่ือช้องนางและความ รู้สกึ อันรนุ แรงทเี่ ขามตี ่อเธอ วรณุ รกั ษย์ งั ไมพ่ รอ้ มทจี่ ะอธบิ ายเรอ่ื งนใี้ หใ้ ครฟงั ทง้ั นน้ั ตราบใด ทเี่ ขายงั ไม่มีค�าตอบให้ตวั เอง “อ้อ แบบน้ีน่ีเอง” คนเป็นเพื่อนของเทวีและอัศวินพยักหน้า รับรู้ นึกเคืองเพื่อนทง้ั สองอยู่นดิ ๆ ท่ไี ม่เล่าเร่อื งทพี่ วกเขาแวะไปเย่ยี ม 58 เลศบพุ เพ

วรณุ รกั ษใ์ หฟ้ งั ถา้ รกู้ อ่ นละกเ็ ธอคงแวะไปเยยี่ มลกู สาวของบา้ นนนั้ บา้ ง “แม่เคยเหน็ ครง้ั สองคร้งั หน้าตาน่ารกั นะหนูช้องนางคนนี้” วรุณรักษ์ยิ้มมุมปากนิดๆ รู้ว่าเจตนาท่ีแท้จริงของมารดาน้ัน ตอ้ งการอะไร ความพยายามจบั คใู่ หเ้ ขาของมารดาใชว่ า่ จะเพงิ่ เกดิ ขนึ้ เป็นครั้งแรก แต่เกิดหลายต่อหลายครั้งแล้วต่างหาก และทุกครั้งก็ ลงเอยด้วยการท่เี ขาจะตดั การติดต่อกับท่านไปเป็นเดอื นๆ แต่ก็เหมือนว่าพิมพ์ดาราจะไม่คิดยอมแพ้เร่ืองน้ี ยิ่งเห็นว่า บตุ รชายนง่ิ เฉยพมิ พด์ ารายงิ่ ไดใ้ จ เลา่ เรอื่ งของชอ้ งนางตอ่ อยา่ งตดิ ลม ซง่ึ กต็ รงกบั ความใครร่ ขู้ องคนอยากฟงั แตไ่ มอ่ ยากถามใหเ้ สยี หนา้ อยา่ ง วรณุ รกั ษ์พอดิบพอดี “ทง้ั ๆ ทอี่ ยใู่ กล้กนั แคน่ .ี้ ..เป็นคนกนั เองแท้ๆ แตล่ กู กบั น้องไม่ได้ เจอกันเลยสักคร้ัง” ค�าพูดน้ีเหมือนบ่นวรุณรักษ์มากกว่า “น่ีถ้าลูก ออกงานเป็นเพื่อนแม่กค็ งได้เจอใครต่อใครแล้ว นน่ี ะ หนชู ้องนางเขา ไปเรยี นอังกฤษหลงั ลกู ไม่ก่ปี ีเองรู้ไหม คลาดกนั นิดเดยี ว...” “เหรอครับ” “จริงสิ ลูกกลับมาน้องเขาก็บินไปเรียนต่อเลย แม่ละเสียดาย ใจจรงิ นะอยากใหร้ จู้ กั กนั เอาไวแ้ ตเ่ นน่ิ ๆ จะไดช้ ว่ ยเหลอื เรอื่ งงานกนั ได้ หนชู ้องน่ะเขาเพอ่ื นฝงู เยอะ...” “ไม่เหมือนกับผมสินะครับ” คนเพื่อนน้อยมากถงึ มากที่สดุ นนั้ หวั เราะหๆึ ในลา� คอ ทว่าแววตากลบั เข้มข้นึ อย่างลึกลับ จนคนทีเ่ พ่ิง เยินยอลกู สาวของเพ่อื นเพลินรู้สกึ ผดิ จึงกระแอมเบาๆ หวังให้บรรยา- กาศดีขึน้ “ดูเหมอื นว่าใครๆ จะรกั น้องคนนี้กนั มากนะครบั ” “หนูช้องนางน่ะเป็นเด็กน่ารัก” เสียงเข้มจัดของบุตรชายนั้น ไม่ได้ท�าให้พิมพ์ดาราเอะใจอะไร แม้แต่สรรพนามที่วรุณรักษ์ใช้เรียก ช้องนางอย่างสนิทสนมท้ังท่ียังไม่เคยเจอกันมาก่อนก็ไม่ได้สะกิดใจ มณิ รญา 59

คนฟงั ดว้ ยมวั แตค่ ดิ ถงึ ขอ้ ดขี องเดก็ สาวทห่ี วงั มาน�าเสนอ เผอื่ วรณุ รกั ษ์ จะเปิดใจให้สาวหน้าหวานคนน้บี ้าง “พดู จาเพราะ รู้จักผู้หลกั ผู้ใหญ่ แถมยังชอบเข้าวัดท�าบุญ” หากเป็นเม่ือก่อนนี้อย่าหวังเลยว่าวรุณรักษ์จะเช่ือค�าโฆษณา ชวนเชื่อของมารดา แต่น่ีเขาได้ยินมาเองกับหูว่าช้องนางมีแผนจะ ตระเวนท�าบุญถึงสามวัน ข้อท่ีว่าหญิงสาวชอบเข้าวัดทา� บุญก็น่าจะ นบั วา่ เปน็ เรอ่ื งจรงิ สา� หรบั วรณุ รกั ษแ์ ลว้ เขาไมไ่ ดส้ นใจขอ้ ดหี รอื ขอ้ เสยี อะไรในตัวของผู้หญงิ ทชี่ ่อื ช้องนางเลยสกั นดิ เพราะอย่างไรเสียความ รู้สึกของเขาท่มี ีต่อเธอกจ็ ะไม่มีทางเปล่ียน เขามน่ั ใจ...มนั่ ใจมากวา่ อยา่ งไรเสยี ความรสู้ กึ ไรท้ มี่ าทไ่ี ปนกี้ จ็ ะ อยู่กับเขาไปตราบนานเท่านาน อาจจะนานจนกว่าเขาจะหาคา� ตอบ ให้ตัวเองได้น่นั แหละว่าไอ้ความรู้สกึ ทเ่ี ขามใี ห้เธอมนั คืออะไรกันแน่ “แมย่ งั ไมเ่ ลกิ คดิ จะจบั ผมใสพ่ านใหล้ กู ของเพอ่ื นแมอ่ กี หรอื ครบั ” เสยี งหา้ วนนั้ เอย่ เรอ่ื ยๆ ไมม่ อี ารมณใ์ นน�้าเสยี ง พมิ พด์ าราจงึ เพยี งมอง ค้อนบุตรชายพอเป็นพิธีก่อนจะจบี ปากจบี คอพูดต่อ “กแ็ ม่รอให้ลกู พาแฟนมาไหว้ไม่ไหวแล้วนี่” “กม็ นั ไม่มนี ่คี รับ แฟนน่ะ” วรณุ รักษ์ว่ายมิ้ ๆ ก่อนจะทรดุ นัง่ ลง บนเก้าอ้ีตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด ลอบถอนหายใจเบาๆ ด้วยความเสียดาย พมิ พด์ าราไมม่ ที า่ ทวี า่ จะกลบั เรว็ ๆ น้ี เหน็ ทแี ผนการไปเยยี่ มพอ่ แมส่ าว คงจะล่มไม่เป็นท่าเสยี แล้ว “แล้ววันนแ้ี ม่มอี ะไรหรือครับ ท�าไมถึงแวะมาได้” จะเรียกว่าแวะก็คงจะไม่ถูกเท่าไรนัก เพราะต่างคนต่างรู้ดีว่า พิมพ์ดาราต้ังใจท่ีจะมาบ้านของวรุณรักษ์โดยไม่แจ้งให้เจ้าของบ้านรู้ ล่วงหน้าก่อน ก็เพราะเธอกลัวว่าหากวรุณรักษ์รู้ก่อนเขาจะไม่ให้เธอ เข้ามาพบ วนั นถี้ ้าไม่ขู่เข็ญเลขาฯ ของวรณุ รักษ์ให้พามา ก็อย่าหวงั ว่า เธอจะเข้าถึงตัวคณุ ชายบ้านพรหมวากรได้ 60 เลศบพุ เพ

“ท�าไมจ๊ะ แม่แวะมาหาบ้างไม่ได้หรือ หรอื ว่าจะให้แม่เจอหน้า ไดเ้ ฉพาะตอนเขา้ บรษิ ทั ” พมิ พด์ าราเหลม่ องหนา้ คมทนี่ บั วนั ยงิ่ ขาวซดี เหมอื นไม่เคยออกไปข้างนอกให้ผิวต้องแสงแดดประเทศไทย “เดีย๋ วนี้ผมคงไม่ค่อยได้เข้าบริษทั แล้วละครับ” วรณุ รักษ์ไม่ได้ สะทกสะทา้ นทโ่ี ดนมารดากระแนะกระแหน หากทา่ นไมค่ อ่ นขอดเขาสิ ถงึ จะเป็นเรือ่ งแปลก “คงให้รัถดูแลไป น่าจะได้แวะเข้าไปดูแค่โรงงาน แล้วตกลงว่าแม่มอี ะไรครับ” “ก็ท่ีวัดเขาโทร. มาบอกว่าหลวงตากลับจากธุดงค์แล้วถามหา ลูก” พมิ พ์ดาราบอกเรื่องธุระท่ีท�าให้เธอแจ้นมาหาวรุณรกั ษ์ถึงท่ีบ้าน ใบหน้าคมคายเองกเ็ ผยความจริงจังให้เห็นเมื่อมารดาเอ่ยถึงพระสงฆ์ ท่ีคร้ังหน่ึงท่านเคยใช้นามสกุลเดียวกับเขา ก่อนจะละทางโลกแล้ว หันหน้าเข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์ หลังจากบุตรสาวเพียงคนเดียวอย่าง พิมพ์ดาราเข้าพธิ วี ิวาห์ แม้จะชราภาพมากแล้ว แต่ ‘หลวงตาเพ่ิม’ ก็ ยังแขง็ แรงและยังออกธดุ งค์ให้ลูกสาวเพยี งคนเดียวเป็นห่วงอยู่เสมอ “ถามหาผมหรอื ครบั ” วรณุ รกั ษ์เลิกค้ิวนดิ ๆ อย่างแปลกใจ ปกติหลวงตาเพ่ิมไม่ค่อยถามหาคนในครอบครัวสักเท่าไหร่ นี่ หากแม่ไม่ส่งั เดก็ วัดให้โทร. มาบอกเวลาหลวงตากลบั วดั คนทบ่ี ้านก็ คงจะไม่รู้หรอกว่าท่านกลับมาจากธุดงค์เม่อื ไหร่ “กใ็ ช่สจิ ๊ะ ถ้าท่านไม่ถามหาลูก แม่คงไม่กล้าถ่อมาถงึ น่หี รอก” วรุณรักษ์ฟังแล้วก็ได้แต่เม้มปากเป็นเส้นตรง หน้าเคร่งอยู่ครู่ หนง่ึ ดว้ ยความลงั เลระคนเสยี ดาย ทสี่ ดุ ทา้ ยแลว้ เขากไ็ มไ่ ดแ้ วะไปบา้ น เทวารักษ์เพ่ือแนะน�าตัวกับผู้ใหญ่อย่างท่ีเคยบอกพวกท่านไว้ เพราะ คนทถี่ ามหาเขาเปน็ หลวงตาเพมิ่ จะอยา่ งไรวรณุ รกั ษก์ ค็ งบา่ ยเบย่ี งหา ทางเลย่ี งทจ่ี ะไมไ่ ปพบทา่ นไมไ่ ด้ รวู้ า่ หากไมม่ เี รอ่ื งเรง่ ดว่ นอะไรทา่ นคง ไม่ออกปากถามหาตน ชายหนมุ่ ถอนหายใจแรงๆ กอ่ นเอย่ ออกมาในทส่ี ดุ เมอื่ ตดั สนิ ใจ มิณรญา 61

ได้ “เดยี๋ วผมจะขบั รถไปอยธุ ยาครับแม่” ชอ้ งนางไม่อยากเช่ือเลยวา่ เกศราจะผิดคา� พูดกับเธอ! ร่างบอบบางที่อยู่หลังพวงมาลัยคิดกับตัวเองระหว่างเหยียบ คนั เรง่ พร้อมกบั เข่นเขยี้ วและคาดโทษเพอื่ นรกั ทก่ี �าลงั จะโดนเธอปลด ออกจากต�าแหน่งในเร็ววันนี้ เหตุเพราะเบ้ยี วนดั เธอบ่อยเหลอื เกนิ ยายเพอ่ื นทรยศ! ไมร่ ้วู ่าตดิ ธรุ ะจรงิ ๆ หรอื มสุ าเธอกนั แน่ เกศรา นะ่ ชอบโกหกเธอ ยงิ่ หลงั จากมพี อ่ หนมุ่ ตาน้�าขา้ วเขา้ มาในชวี ติ คนสวย แต่อาภพั อย่างช้องนางก็ย่ิงโดนเกศราเบ้ยี วนดั บ่อยยงิ่ ขึ้น นัน่ ไง...คิดถงึ ก็โทร. มาพอดเี ลย อายยุ ืนจรงิ ๆ “วา่ ไงยะ เปลย่ี นใจจะมาท�าบญุ กบั ฉนั แลว้ หรอื ไง” ชอ้ งนางเอย่ เสียงดังลั่นห้องโดยสารรถคันน้อยของตน ก่อนจะกลอกตาเมื่อเสียง หวานของเพื่อนสนิทดังลอดออกมาทางล�าโพงรถ “อา้ ว ฉนั นกึ วา่ แกทา� บญุ เสรจ็ แลว้ วา่ จะมาชวนไปทานขา้ วเยน็ เดี๋ยวฉันเล้ียงเอง” เสียงปลายสายน้ันบอกชัดว่าไม่มีเร่ืองทา� บุญของ ช้องนางอยู่ในหัว ท�าเอาผู้ที่ท�าบุญมากกว่าท�างานน้ันหน้ายุ่ง หาก เกศรานั่งอยู่ด้วยกันในรถ ช้องนางกค็ งมองค้อนเพ่ือนจนคอหลดุ ออก จากบ่าไปแล้ว “แหมๆ” ช้องนางว่าเสียงแหลม ขณะหักพวงมาลัยเล้ียวรถ เข้าไปในวัดเลก็ ๆ ที่ไม่ได้มีช่อื เสยี ง หญิงสาวมกั จะทา� เช่นน้ีเสมอเวลา ท�าบุญ นั่นกค็ ือการตระเวนขบั รถไปเรื่อย เจอวัดท่ีไหนกท็ า� ที่นน่ั ไม่ได้ เจาะจงวา่ จะตอ้ งท�าบญุ กบั วดั ทม่ี ชี อื่ เสยี ง ดว้ ยเหตผุ ลวา่ ลกึ ๆ นนั้ หญงิ สาวกไ็ มส่ บายใจในการเขา้ ไปเกยี่ วขอ้ งกบั พทุ ธพาณชิ ยท์ ส่ี มยั นท้ี �ากนั จนเป็นล�่าเป็นสนั บางวัดกม็ เี งินหมุนเวยี นเป็นสิบๆ ล้าน จงึ ขอเลอื ก ท�าบญุ ในวัดเล็กๆ แบบนสี้ บายใจกว่า “เลย้ี งข้าวไถ่โทษท่เี บีย้ วนดั ฉันน่ะหรือนังตวั ด”ี 62 เลศบุพเพ

“กใ็ ช่น่ะสิ” ฝ่ายนนั้ ยอมรับง่ายๆ รู้ตัวดวี ่าเธอเป็นคนผิดเร่อื งท่ี เบี้ยวนัดช้องนางในวันนี้ แต่จะให้เธอท�าอย่างไร ในเม่ืองานท่ีบริษัท ของเธอมนั รอไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ นลี่ กู นอ้ งกย็ งั จะมาลาพกั รอ้ นอกี “แล้วตกลง ว่าจะไปไหม หรอื ว่าจะเล่นตัวอกี จ๊ะคุณช้อง” “ไปสิยะ” คนท่ีเกลียดการกินข้าวคนเดยี วเข้าไส้เข้าพงุ แต่ท�า อะไรไมไ่ ดเ้ นอ่ื งจากไมม่ แี ฟนเหมอื นคนอน่ื เขานนั้ รบี ตกปากรบั คา� กอ่ น ร้องบอกเพื่อน “แป๊บนงึ นะไอ้เกด ฉนั จอดรถก่อน” “ได้ส”ิ ชอ้ งนางจดั การจอดรถใตร้ ม่ ไมใ้ หญซ่ ง่ึ เธอกไ็ มร่ เู้ หมอื นกนั วา่ มนั คือต้นอะไร ก่อนจะดับเคร่ืองแล้วหยิบมือถือข้ึนมาแนบหู ตามด้วย หยบิ กระเปา๋ ถอื ใบเลก็ ของตวั เองตดิ มอื มาอกี อยา่ ง สดุ ทา้ ยกก็ า้ วลงไป จากรถ “มาละ” “ตกลงไปนะ ฉนั จะไดจ้ องรา้ น วนั นอี้ ยากกนิ อาหารญปี่ นุ่ ไมไ่ ด้ ทานอาหารญปี่ ุ่นมาจะสองอาทิตย์แล้วเนยี่ ” เกศราขอคา� ตอบอกี ครงั้ ช้องนางฟังแล้วก็ได้แต่กลอกตาไปมา เกศราเอ่ยราวกับว่าเธอจะมี ค�าตอบอ่นื นอกจากตกลงอย่างไรอย่างนัน้ “แล้วใครใช้ให้แกถ่อไปอาบแดดถึงสเปนล่ะไอ้เกด” ช้องนาง อดแขวะเพอ่ื นทรี่ วยมากจนหนไี ปอาบแดดทสี่ เปนไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ “กลบั มา กบ็ อกวา่ งานยงุ่ อยา่ งนนั้ อยา่ งนี้ อยา่ คดิ นะวา่ ฉนั ไมร่ วู้ า่ ชว่ งนแ้ี กไปไหน กบั ใครบ้าง” “แล้วไง ฉนั จะไปไหนกบั ใครไมไ่ ด้เหรอ ต้องขออนญุ าตแกกอ่ น หรือไง ฉนั สามสบิ ห้าแล้วนะไอ้ช้อง ไม่ใช่อายสุ ิบห้า” เกศราไม่ยักจะ หว่ันเมื่อโดนช้องนางจับผิด “เบอื่ ๆ” คนทอี่ ายสุ ามสบิ หา้ เหมอื นเกศรานนั้ หนา้ งา้� หากไมไ่ ด้ อยู่ในวัดช้องนางคงกระทืบเท้าเร่าๆ ด้วยความขดั ใจไปแล้ว “แค่น้นี ะ มิณรญา 63

ฉันจะไปท�าบุญแล้ว” “สรุปว่าไปนะ กลับมาก่อนทุ่มไหม” “จะพยายามไปให้ทันแล้วกัน” ช้องนางตอบก่อนจะตัดสาย เพ่ือนสนิท ถอนหายใจแรงๆ กับตัวเองแล้วจึงทิ้งมือถือลงในกระเป๋า จากน้ันเดินอ้อมมาเปิดกระโปรงท้ายรถเพอ่ื หยิบสงั ฆทานท่ีเตรียมเอง กบั มอื ออกมา กอ่ นจะถอนหายใจเบาๆ อกี ครงั้ ทเี่ ธอท�าเวลาไม่ไดต้ าม เปา้ ทงั้ ทตี่ งั้ ใจวา่ จะท�าบญุ ใหค้ รบสบิ เอด็ วดั ก่อนบ่ายโมง แต่นจี่ วนจะ บา่ ยสามแลว้ เพงิ่ ถงึ วดั ทสี่ บิ เอด็ ไมร่ วู้ า่ จะขบั รถถงึ กรงุ เทพฯ กอ่ นเวลา ทีร่ บั ปากเกศราไว้หรอื ไม่ “พีม่ าหาหลวงตาหรือ หลวงตาอยู่ทีก่ ุฏิรมิ น้�าโน่น...” เด็กชาย รา่ งผอมทสี่ วมเสอ้ื บอลรอ้ งตะโกนมาจากเบอ้ื งหลงั ทา� ใหค้ นทต่ี งั้ ใจจะ มาท�าบญุ น้ันเหลียวกลบั ไปมองก่อนจะเลกิ คิว้ สงู เมอ่ื เห็นใบหน้าของ เด็กชายท่ี...คุ้นตาแปลกๆ แต่ไม่รู้ว่าเคยเจอเขาท่ีไหน แต่พอตรองดู อีกทชี ้องนางกย็ ิม้ กับตวั เองในใจ เธอจะเคยพบเขาได้อย่างไร ในเม่อื เธอมาที่วัดนีเ้ ป็นคร้ังแรก “พ่ีมาท�าบุญ” ช้องนางบอกด้วยน้�าเสียงเป็นมิตร พลางมอง ตามทศิ ทางทเี่ ดก็ ชายซงึ่ นา่ จะอายรุ าวๆ สบิ สามสบิ สป่ี ชี บ้ี อก “ตอ้ งไป หาพระท่กี ุฏหิ รือ” “ใช่ครบั หลวงตาเพ่ิงกลบั จากธุดงค์” “แล้วพระรูปอ่ืนล่ะ” ช้องนางขมวดค้ิว เกรงว่าการมาของเธอ จะรบกวนพระสงฆอ์ งคเ์ จา้ ยง่ิ ทา่ นเพงิ่ กลบั มาจากธดุ งคด์ ว้ ยทา่ นกค็ ง อยากจะพักผ่อน “ไมม่ หี รอกพี่ วดั นมี้ หี ลวงตาเพม่ิ รปู เดยี ว” เดก็ ชายสา่ ยหนา้ เบาๆ แล้วจ้องช้องนางด้วยแววตาทอ่ี ธบิ ายไม่ถกู “พ่ีมาถกู เวลา ท่านรอพ่อี ยู่...” กริ๊ง... 64 เลศบุพเพ

มือถือในกระเป๋าดังขึ้นขัดจังหวะ ช้องนางจึงจา� ต้องละสายตา จากเด็กชายพลางควานหามือถือด้วยมือข้างเดียว เพราะอีกข้างห้ิว สังฆทานอยู่ ทว่ากว่าจะควานหามือถือเจอแล้วเงยหน้าข้ึนมาอีกครั้ง เธอก็อยู่เพยี งลา� พงั แล้ว สายลมพัดผ่านมาพร้อมเสียงหวีดร้องเบาๆ ชวนให้ขนบนตัว ของชอ้ งนางลกุ เกรยี ว ไมม่ อี ารมณร์ บั มอื ถอื อกี ตอ่ ไป หญงิ สาวมองหา เด็กวัดคนเม่ือครู่ เผื่อว่าเธอจะหลอนไปเองคนเดียว ก่อนจะพบกับ ความว่างเปล่า หญิงสาวจึงกวาดตามองรอบตัวอย่างหวาดระแวง มน่ั ใจวา่ หากเดก็ คนนน้ั เปน็ คนเขากต็ อ้ งอยแู่ ถวนแ้ี น่ ไมม่ ที างทค่ี นปกติ จะเดนิ ไปไหนได้เรว็ และเงยี บขนาดน้ี เว้นแต่ว่าเขาเป็น... “พ!่ี ” “ตาย! แม่ร่วง!” ช้องนางร้องลั่น เกอื บจะปล่อยสังฆทานร่วง แตย่ งั ดที คี่ วา้ เอาไวท้ นั เมอ่ื สดู หายใจเข้าปอดลกึ ๆ ได้แล้วหญงิ สาวจงึ ลมื ตาขนึ้ มาถลงึ ตาใสเ่ ดก็ วดั คนเดมิ กอ่ นวา่ เสยี งเขยี ว “ใจหายใจควา�่ หมด เดก็ บา้ ! แลว้ เมอื่ กน้ี ห้ี ายไปไหน พเี่ กอื บนกึ วา่ เราเปน็ ผแี ลว้ รไู้ หม” “ผมคลานไปจบั แมวใต้รถของพี่ไง” เด็กชายชูลูกแมวในมอื ให้ ช้องนางดเู ป็นหลกั ฐานการหายตัวของเขาเมื่อครู่น้ี “มันชอบมดุ ไปอยู่ ใต้รถบ่อยๆ ถ้ามีคนมาต้องคอยระวัง ไม่อย่างน้ันคงเดือดร้อนพ่ีต้อง ขบั รถพามนั มาส่งทีว่ ดั อีก” ชอ้ งนางขมวดคว้ิ เธอไมไ่ ดร้ กั สตั วเ์ ทา่ ไรกจ็ รงิ แตห่ ากเจา้ ลกู แมว ตาใสตัวน้ีติดรถไปด้วยจริง เธอก็คงจะฝืนใจเล้ียงเอาไว้ดูเล่น ไม่ถ่อ กลับมาอยธุ ยาให้เสยี เวลาเป็นวนั ๆ หรอก แตช่ อ้ งนางไมไ่ ดพ้ ดู สง่ิ ทคี่ ดิ ออกไป หญงิ สาวเพยี งปรายตามอง เจ้าแมวตาใสตัวน้อยอยู่เส้ยี ววนิ าทีก่อนถอนหายใจ แล้วถามต่อ “ตกลงว่ากฏุ ิริมน้�าไปทางไหน” “เดินไปทางน้ันครับ” เด็กชายชี้นิ้วไปยังทิศทางท่ีเขาเคยช้ีให้ มิณรญา 65

ช้องนางดกู ่อนหน้า แต่ครัง้ นพ้ี ิเศษตรงท่เี ขาอธบิ ายเพมิ่ ให้ผู้ทมี่ าเยือน วดั ป่าคร้ังแรก “เดนิ เลยี บน้�าไปก็เจอ ไม่ยากหรอกครบั ” “อ้าว แล้วนน่ั จะไปไหน” “ไปท�างานสิครับ เดยี๋ วหลวงตาด”ุ พดู จบแล้วเดก็ ชายร่างผอม กเ็ ดนิ อมุ้ แมวหายไปอกี ทาง ทงิ้ ใหช้ อ้ งนางขมวดคว้ิ อยกู่ บั ตวั เองคนเดยี ว ก่อนจะเหลียวมองรอบตัวอีกครั้งด้วยความระแวงท่ีลดน้อยลง แต่ก็ ใช่ว่าจะหายกลัวไปเลยทเี ดยี ว กแ็ หม...วดั ปา่ แบบนเ้ี ขาวา่ กนั วา่ ทงั้ ขลงั ทง้ั ผดี ุ ไมก่ ลวั กบ็ า้ แลว้ ... “แม่บอกว่าหลวงตาถามหาผมหรือครับ” วรุณรักษ์น่ัง พับเพียบอยู่บนพื้นกุฏิของหลวงตาเพิ่ม ที่เขาเคยมานับคร้ังไม่ถ้วน ต้ังแต่จ�าความได้วัดป่าแห่งน้ีก็เป็นที่พ�านักของหลวงตา หากพ่อหรือ แม่อยากเจอท่านกม็ ักจะห้วิ เขามาด้วยตลอด กระท่งั ถงึ วนั ที่วรณุ รกั ษ์ ตอ้ งบวช ชายหนมุ่ กเ็ ลอื กมาบวชทวี่ ดั ปา่ แหง่ นี้ จากแขกประจา� ของวดั ก็กลายเป็นคนคุ้นเคย เรียกว่าหลังจากสึกก็แทบจะกลายเป็นเด็กวัด คนหน่ึงไปโดยปรยิ าย “แม่เขาคงหาเรื่องมากกว่า อาตมาจะถามหาเราไปท�าไม” พระสงฆท์ ช่ี ราภาพมากแลว้ หวั เราะเบาๆ ดว้ ยเสยี งแหบพรา่ ตาฝา้ ฟาง มองผ่านร่างสูงของหลานชายที่ตอนนี้อายุแตะเข้าวัยกลางคนมาแล้ว ไปยังร่างสูงอีกร่างท่ีวันน้ีซีดจางกว่าครั้งก่อนท่ีท่านเจอ จนอดที่จะ ขมวดคิว้ ด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ “ไปทา� อะไรมาละ่ นนั่ ” คา� ถามนไ้ี มไ่ ดเ้ อย่ ถามวรณุ รกั ษ์ แตถ่ าม ผู้ที่มาพร้อมกับเขา ทว่าวรุณรักษ์ไม่รู้ตัวว่ามีคนอ่ืนนอกจากเขาและ หลวงตาเพ่ิมอยู่บริเวณนั้น ชายหนุ่มจึงเอ่ยตอบหลวงตาเพ่ิมอย่าง พาซอ่ื “ไม่ได้ท�าอะไรครับ...กอ็ ยู่บ้าน ท�างานเหมอื นเดมิ ...” 66 เลศบุพเพ

“เราลองแล้ว...ค�าสาปบนกายนางมนุษย์นั่นยังรุนแรงนัก แต่ วรุณรักษ์ก็ได้พบหน้านาง” เฑียรประนมมือไหว้มนุษย์ท่ีอยู่ในเพศ บรรพชิต แสงที่เรืองรองออกมาจากร่างของผู้ท่ีวรุณรักษ์เรียกขานว่า หลวงตานั้น ท�าให้กามเทพหนุ่มรู้ได้ว่าพระสงฆ์รูปนี้ถือศีลอย่าง เครง่ ครดั มาตลอดระยะเวลาหลายปที อ่ี ยใู่ ตร้ ม่ กาสาวพสั ตร์ หาใชเ่ พยี ง ห่มผ้าเหลืองคลมุ กายแล้วยังประพฤติชัว่ ช้า “อย่างนัน้ หรือ” หลวงตาเพิ่มพยักหน้ารบั รู้ ไม่ได้แสดงออกว่า ตอบรบั คา� พดู ของวรุณรักษ์หรอื เฑียร “นางมนษุ ยน์ น่ั ...กา� ลงั มา...” เฑยี รกระซบิ บอกพระสงฆต์ รงหนา้ ผ่านกระแสจิต ฝ่ายน้ันพยักหน้าน้อยๆ ก่อนเงยหน้ามองก้อนเมฆ ทะมนึ ด้านนอกกุฏิท่กี �าลังค่อยๆ เคลอ่ื นออกไปจากบริเวณวดั ท�าให้ บรรยากาศครมึ้ ฟา้ ครมึ้ ฝนเมอ่ื ครสู่ วา่ งจา้ และรอ้ นระอขุ น้ึ มา ดที ก่ี ฏุ ติ ง้ั อยตู่ ดิ แมน่ า้� จงึ ไมร่ อ้ นเทา่ ใดนกั กอปรเปน็ วดั ปา่ ทมี่ ตี น้ ไมใ้ หญใ่ หร้ ม่ เงา จงึ รม่ เยน็ จนใครทแ่ี วะเวยี นมามกั ตดิ ใจ นง่ั สนทนากบั พระสงฆอ์ ยนู่ าน สองนานไม่อยากกลับบ้าน “วันนี้ฝนไม่ยักตกนะวรุณ” หลวงตาเพ่ิมทักด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ก่อนมนั จะหายไปอย่างรวดเรว็ เหมือนไม่เคยเกิดข้ึน “หรอื ครบั ” วรณุ รกั ษไ์ มท่ นั สงั เกตสงิ่ ผดิ ปกตทิ เ่ี กดิ ขนึ้ ชายหนมุ่ พลอยหันออกไปมองก้อนเมฆท่กี �าลังเคลือ่ นออกไป ก่อนจะขมวดคิ้ว เข้าหากนั ด้วยความงนุ งง ไม่เข้าใจว่าเกดิ อะไรขนึ้ เหตุใดวนั นี้ฝนไม่เท ลงมาเหมอื นทกุ คร้ัง “แปลกจังนะครบั หลวงตา ปกติไม่เคยพลาด” “นนั่ สิ แปลก...ปกตเิ รายา่ งเทา้ ไปไหนฝนกต็ กทน่ี น่ั จนตอ้ งตง้ั ชอ่ื ให้ว่าวรุณ” ท่านว่าพลางหัวเราะร่วนเมื่อคิดถึงวันที่พิมพ์ดาราและ อาชวิณอุ้มเด็กทารกมาหา จา� ได้ว่าวันน้ันเกิดพายุใหญ่ ท้ังฟ้าท้ังฝน จนท่านต้องให้ชือ่ เด็กชายว่าวรณุ รักษ์...อย่างท่เี ฑยี รกระซบิ บอก “ไม่รู้ว่าเพราะชื่อท่ีหลวงตาต้ังให้หรอื เปล่านะครบั มันเลยเป็น มิณรญา 67

แบบน้ี...ไม่หายสกั ท”ี ชายหนุ่มบ่น ย้ิมไม่ออกเสียทีเดียวเมือ่ พดู เรอื่ ง ฝนประหลาดทต่ี ามเขาไปทกุ ที่ ไมว่ า่ จะยา่ งเทา้ ไปทแี่ หง่ ไหน...ใกลห้ รอื ไกลกไ็ ม่อาจหลีกเลี่ยงหยาดพิรณุ ได้ “ก็หายแล้วไงนี่” หลวงตาเพิ่มช้ีให้ดูแสงแดดจ้าด้านนอกกุฏิ หวั เราะนดิ ๆ ก่อนเอ่ยต่อ “ไม่สงั เกตหรอื วรณุ ” “แปลกนะครบั ปกตไิ มเ่ ปน็ อยา่ งน”ี้ วรณุ รกั ษข์ มวดคว้ิ มนุ่ มน่ั ใจ ว่าต้องมีบางอย่างเกิดขนึ้ แน่ๆ ไม่อย่างน้ันมีหรือท้องฟ้าจะสว่างสดใส แบบน้ี หรือว่าเกดิ อาเพศอะไรขึน้ กับชีวิตเขา “พูดอย่างนี้อยากให้ฝนตกมากกว่าหรือวรุณ” หลวงตาเพิ่ม เหลอื บตาขน้ึ มองหลานชาย ยมิ้ มมุ ปากนดิ ๆ กอ่ นเอย่ ตอ่ “แตก่ ่อนพอ ฝนตกกบ็ น่ อยา่ งกบั อะไร แมเ่ ขามาบน่ ใหฟ้ งั วา่ เราซอื้ บา้ นอยชู่ านเมอื ง เพราะเกลียดรถติดเวลาฝนตกเชียวนะ ตอนน้ีฝนไม่ตกแล้วไม่ดีใจ หรือไง” “กด็ ใี จครบั หลวงตา แตก่ อ็ ดแปลกใจไมไ่ ดว้ า่ ท�าไมจๆู่ ฝนไมต่ ก มันแปลก...” ชายหนุ่มพึมพ�า เชิงพูดกับตัวเองมากกว่าตอบโต้กับ หลวงตาเพ่ิม “นางมนษุ ยน์ น่ั ...มาแลว้ ” เฑยี รหนั หนา้ ไปยงั ทศิ ทางทส่ี มั ผสั ได้ ถึงค�าสาปที่ติดตัวของช้องนางมาเน่ินนาน กามเทพหนุ่มถอนหายใจ อย่างปลงตก รู้ว่าตนไม่ควรรู้สึกอาลัย ไม่ควรรู้สกึ เวทนาคนทง้ั คู่ แต่ ยง่ิ เขาตามตดิ ทงั้ คมู่ านานเชน่ นยี้ อ่ มเปน็ เรอ่ื งยากทจ่ี ะหา้ มไมใ่ หส้ งสาร พวกเขา “พวกเขาจะเจอกันไม่ได้...พลงั ของเราเหลอื น้อยเต็มท”ี “พระไมย่ ่งุ เรอ่ื งทางโลก มนั ไมใ่ ช่กจิ ของสงฆ์” หลวงตาเพม่ิ พดู เบาๆ มีรอยยมิ้ เยน็ ๆ ปรากฏบนใบหน้าทเ่ี หีย่ วย่นตามกาลเวลา ทว่า วรุณรักษ์ขมวดค้ิวมุ่น ไม่เข้าใจว่าที่หลวงตาเอ่ยเม่ือครู่นี้หมายความ ว่าอย่างไร 68 เลศบพุ เพ

กอ่ นทวี่ รณุ รกั ษจ์ ะไดม้ โี อกาสเอย่ ปากถาม จๆู่ มอื ถอื ในกระเปา๋ กางเกงดา้ นหลงั ของเขากด็ งั ขดั จงั หวะขน้ึ มาเสยี กอ่ น ชายหนมุ่ รบี ลว้ ง ขน้ึ มาเพอื่ ดวู ่าใครเปน็ คนโทร. มารบกวนเวลาพกั ผ่อนของเขา กอ่ นจะ ลอบถอนหายใจนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่าเป็นเลขาฯ ของตน คงไม่พ้นเกิด เรอื่ งท่ีบริษัทแน่... “ไปรบั โทรศพั ท์เถอะวรุณ แขกของอาตมาก�าลังมา” หลวงตา เพิม่ พยกั พเยดิ ไปที่ประตูด้านหลังทอี่ ยู่เยือ้ งไปทางขวา ซ่งึ เป็นประตูที่ ทะลุออกไปท่ีท่าน้�าด้านหลงั ได้ “คงไม่ว่างอกี พักใหญ่เลย” “ครบั หลวงตา” วรณุ รกั ษก์ ม้ ลงกราบหลวงตาเพมิ่ กอ่ นจะคลาน เข่าออกไปทางประตดู ้านหลังด้วยความคุ้นชนิ พน้ หลงั ชายหนมุ่ ออกไปไมน่ าน หนา้ ประตกู ฏุ กิ ป็ รากฏรา่ งบอบ บางของหญงิ สาวคนหนงึ่ ยนื ละลา้ ละลงั อยหู่ นา้ ประตคู ลา้ ยรออยนู่ าน แล้ว แต่ไม่กล้าเดินดุ่มๆ เข้าไปในกุฏิด้วยกลัวข้อครหา จึงทา� ได้แต่ เมยี งมองอยู่หน้าประตแู ล้วเงี่ยหูฟังเสียงพูดคยุ เบาๆ อยู่นาน สุดท้ายช้องนางจึงตัดสินใจที่จะยื่นหน้าไปดู ว่านอกจากร่าง ผอมเกร็งของพระสงฆ์ที่ชราภาพมากแล้ว เจ้าของเสียงทุ้มอีกคนคือ ใครกันแน่ เพราะเสียงนุ่มนั้นฟังดูคุ้นหูเหลือเกินในความรู้สึกของเธอ เหมอื นกบั วา่ ไดย้ นิ มนั มาแลว้ นบั ครงั้ ไมถ่ ว้ น ทวา่ หญงิ สาวกต็ อ้ งขมวด คิ้วหลังกวาดตาดูแล้วเธอกลับเห็นเพียงพระสงฆ์ก�าลังนั่งขัดสมาธิ อยู่ในห้องเพยี งล�าพงั “นิมนต์ค่ะหลวงตา” ช้องนางประนมมือ หลังทรุดกายลงนั่ง พบั เพยี บอยแู่ ทบพน้ื หนา้ ประตู ไมไ่ ดก้ า้ วเขา้ ไปดา้ นในกฏุ เิ พราะเธอมา เพยี งลา� พงั “อา้ ว มาแลว้ หรอื โยม” หลวงตาเพมิ่ รอ้ งทกั หญงิ สาว ซง่ึ คา� นวณ เอาจากสายตาน่าจะอ่อนวัยกว่าผู้เป็นหลานชายของท่าน ภิกษุเฒ่า พยักหน้ากับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหยัดกายลุกข้ึน คว้าไม้เท้าเพ่ือช่วย มิณรญา 69

พยงุ ตัวแล้วเดนิ ออกมาจากกุฏิ ปากก็กล่าวด้วยความยนิ ดี “ดีๆ มาเร็วดนี ะคราวนี”้ “ขา?” ช้องนางรีบลุกข้ึนแล้วเดินลงมารอท่ีลานหน้ากุฏิ ถอย หา่ งจนอยใู่ นระยะทเ่ี ธอคดิ วา่ เหมาะสมแลว้ ระหวา่ งรอใหห้ ลวงตากา้ ว ไปนงั่ บนแครไ่ มด้ า้ นหนา้ กอ่ น พลางเมม้ ปากแนน่ เพอื่ สะกดความสงสยั ของตนเอาไว้ บอกตัวเองให้อดทน...อดทน “เอ้า นัง่ ก่อนสโิ ยม” “ค่ะ หลวงตา” ช้องนางได้แต่ยกมอื ไหว้ปลกๆ ก่อนค่อยๆ ย่อง ไปนัง่ ทขี่ อนไม้ท่ีถูกตัดก่งิ ก้านทงั้ หวั ท้ายแล้ววางเอาไว้แทนเก้าอี้ แอบ ย่นจมูกในใจอย่างไม่ชอบใจเล็กน้อย รู้อยู่หรอกว่าทนี่ เ่ี ป็นวัดป่า แต่ก็ ไม่คิดว่าจะล�าเคญ็ จนถงึ ขน้ั ขาดแคลนเก้าอ้ีนงั่ อย่างน้ี “มาไกลเลยนะโยม” หลวงตาเพิ่มทกั หญิงสาวก่อนอีกคร้ังด้วย รอยยิม้ กว้าง จนดวงตาที่เปลือกตาเหย่ี วย่นคล้อยมาแทบจะถึงโหนก แก้มน้ันหร่แี คบลงกว่าเดิม “ลมอะไรหอบมาไกลถงึ น่ีล่ะ” “อ้อ...หนมู าทา� บญุ คะ่ ” ช้องนางกะพรบิ ตาปรบิ ๆ ไมเ่ ขา้ ใจสงิ่ ที่ ภิกษุตรงหน้าเอ่ยเท่าไร แต่หญิงสาวก็พยายามจับใจความให้ได้มาก ทสี่ ดุ เทา่ ทจี่ ะทา� ได้ กระทงั่ ทา่ นถามเรอื่ งวา่ ลมอะไรหอบมานแี่ หละเธอ จงึ พอจะมคี �าตอบให้ท่าน ไม่ใช่นง่ั อ้าปากหวอมองท่านตาปริบๆ “มาถงึ นีเ่ ลย?” “ค่ะ ขบั รถมาเรือ่ ยๆ กถ็ ึงน่ีเลย” 70 เลศบพุ เพ