นิยายชุด รอยแค้นแทนด้วยรัก : แค้นสุดจิต รักสุดใจ ของ เก้าแต้ม

56 l แ ค้ น สุ ด จิ ต รั ก สุ ด ใ จ ปฐวเี จอกบั มธรุ ินท่ีผับแห่งหน่งึ หล่อนสวย เป็นสาวสังคม แต่งตัว เกง่ ฐานะร�่ารวย แตท่ ด่ี งึ ดดู มากทส่ี ดุ กเ็ พราะวา่ หลอ่ นคอื แฟนของญาตผิ พู้ ี่ ทเ่ี ขาอยากเอาชนะมาตลอด “เรยี บร้อย ฉนั เอาของไปเฉพาะทจ่ี า� เป็น” เนอื่ งจากตอ้ งการกลบั เมอื งไทยเรว็ ทส่ี ดุ สว่ นขา้ วของอนื่ ๆ นนั้ กรกฎ จะส่งตามไปให้ทางเรือ “คุณพ่อพเ่ี ป็นยงั ไงบ้างครับ” “หมอบอกว่าต้องทา� บายพาส แต่คณุ พ่อขอชะลอเอาไว้ รอฉนั กลบั ไปก่อน” “พี่ภูคงเหน่ือยแย่ เอาใจช่วยพี่นะครับ ได้ยินว่าพีพีเรียลเอสเตต กา� ลังจะเปิดมลิ เลนเนยี มสตาร์รีสอร์ตสาขาทีส่ องไม่ใช่หรือครับ” ภรู ินทร์เหลอื บมองน้องชาย อดสงสยั ไม่ได้ว่าใครเป็นคนบอก ข่าว การร่วมทุนยังเป็นความลับ แม้แต่คนในบรษิ ทั เองกย็ ังไม่รู้ เมอ่ื ตอนต้นปี เขาบินกลบั ไทยเพอื่ เซน็ สัญญา บิดาเพ่งิ จะเอารายละเอียดให้ดู “นายรู้มาจากใคร” “ผมก็ได้ยนิ เขาเล่าๆ มาน่ะครับ ผมมีเพอื่ นเยอะ พ่ภี กู ็รู้” ตาทปี่ รายมองไปทางทม่ี ธรุ นิ เพง่ิ เดนิ ไปเมอื่ ครู่ ท�าใหภ้ รู นิ ทรก์ ดั กราม แน่น เขายอมรับว่าภาพบาดตาตอนท่ีน้องชายโอบเอวมธุรินทา� ให้หงุดหงิด แต่พอถามแฟนสาว หล่อนก็บ่ายเบย่ี ง “เพ่ือนคนไหนหรอื เรอื่ งนน้ี ้อยคนทรี่ ู้” “คนที่สนทิ กับพ่ภี ทู ส่ี ุดไงล่ะครบั ” ภรู นิ ทรช์ ะงกั กา� มอื แนน่ เขาดม่ื หนกั และเรม่ิ เมา “นายรจู้ กั กบั มวิ ได้ ยงั ไง” “เคยเจอกนั ทมี่ หาวทิ ยาลยั หลายครงั้ พภี่ คู งไมไ่ ดห้ งึ ผมกบั มวิ ใชไ่ หม ครับ” ปฐวแี สร้งถาม เขาเดาจากสีหน้าได้ว่าภูรนิ ทร์หงึ “นายควรจะระวงั หน่อย มวิ เป็นแฟนฉนั เรากา� ลงั จะแต่งงานกัน”

เ ก้ า แ ต้ ม l 57 ภรู นิ ทร์ข่ม แต่ปฐวีกลับยิม้ ร่า “อา้ ว หรอื ครบั งนั้ ผมกแ็ สดงความยนิ ดลี ว่ งหนา้ แจกการด์ เมอื่ ไหร่ บอกผมด้วยนะครับ ผมจะได้ตัดสทู รอ งานพี่ภูทั้งที” ภูรินทร์กัดกรามแน่น เขาไม่ชอบรอยยิม้ แบบน้เี ลยจรงิ ๆ มธรุ นิ เดนิ กลับมาพอดี “ปีเตอร์คยุ อะไรกบั ภูคะ” มธรุ นิ โอบเอวภรู ินทร์ เขากอดหล่อนไว้ด้วยมืออกี ข้าง “แค่เรอ่ื งผู้ชายๆ น่ะครบั คุณมิวอย่ารู้เลย” “พดู อย่างนีก้ ็ถือว่ามวิ เป็นคนนอกสิคะ” “คณุ มิวไม่เคยเป็นคนนอกส�าหรบั ผม” ท้งั สองหัวเราะ ภูรินทร์มองอากัปกริ ิยาน้นั อย่างกระอกั กระอ่วน “คุณกบั ป้องสนทิ กนั หรือ” “ก็ต้องสนิทสคิ ะ ก็เขาเป็นน้องชายคุณไม่ใช่หรือ” มธุรินพูดกลวั้ หวั เราะ แต่ภูรนิ ทร์ขา� ไม่ออก “ผมเป็นน้องพ่ีภู เราสองคนมีอะไรคล้ายกันหลายอย่าง ทั้งท่ีเรา มาเรียนทีอ่ เมริกาเหมือนกนั อยู่ยูเดียวกนั และก็ยงั เรยี นสาขาเดยี วกนั อีก ต่างหาก” “แต่คุณหล่อสู้ภไู ม่ได้นะคะ” มธุรนิ หัวเราะ ส่งย้มิ หวานให้ปฐวี ภรู ินทร์มองคนท้ังคู่กย็ ิง่ อึดอัด เหมือนก�าลังถูกปั่นหวั “ผมปวดหัว ขอไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อยนะ” “คณุ เปน็ อะไรมากหรอื เปลา่ คะภู ใหม้ วิ ไปเปน็ เพอื่ นไหม” มธรุ นิ อาสา แต่ตาของหล่อนยงั สบกับปฐวีตลอดเวลา “ไมเ่ ปน็ ไร คณุ อยนู่ เี่ ถอะ คณุ พดู ถกู ผมควรจะเลกิ ดม่ื ไดแ้ ลว้ ” หนมุ่ ร่างสงู โบกมือแล้วเดินไป ปฐวีโบกมอื หัวเราะ “ตามสบายนะครบั พีภ่ ู ผมจะช่วยดแู ลคุณมิว ให้เอง”

58 l แ ค้ น สุ ด จิ ต รั ก สุ ด ใ จ ภูรินทร์วักน�้าแรงๆ เพ่ือล้างหน้า หวังว่าความสดช่ืนของสายน้�าจะ ทา� ใหอ้ าการมนึ ศรี ษะดขี น้ึ บา้ ง ตาจอ้ งมองภาพในกระจก เขาโทรมอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั ฤทธแิ์ อลกอฮอล์ท�าใหป้ วดหวั จนแทบจะแตก เขาไมช่ อบตวั เองตอน น้เี ลย เพราะมันหงุดหงดิ จนขาดเหตุผล บดิ าสอนเสมอว่าคนเป็นนักธุรกิจ ต้องรู้เขารู้เรา แต่เพราะอะไรเขาถึงไม่สบายใจเวลาอยู่ใกล้ปฐวี ประตูห้องนา�้ เปิดออกมา “เป็นไงม่งั ไอ้ภ”ู กรกฎทัก “ฉันไม่เป็นไร” “ฉันขอโทษ ไม่น่าเอาเร่ืองไม่สบายใจมาเล่าให้นายฟังเลย” ภรู นิ ทรต์ บบา่ เพอื่ น เขารดู้ วี า่ กรกฎหวงั ดี นบั ตง้ั แตม่ าเรยี นทอ่ี เมรกิ า คนคนนี้คอื เพอ่ื นแท้ “ช่างเถอะ เราออกไปด่มื กันต่อดีกว่า” “นายเมามากแล้วนะ พรุ่งน้ีต้องเดนิ ทาง พอแค่นี้เถอะ” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ “สบายมาก พรุ่งนี้ฉันก็แค่หลับยาวบน เคร่ือง ขอบใจนายสา� หรบั ทุกอย่างนะ ฉันฝากด้วยเรื่องส่งของ” “ไม่ต้องเกรงใจหรอก อกี สองวนั ฉันจะส่งทุกอย่างตามไป แต่คงใช้ เวลาหน่อยนะ” กรกฎโอบไหลภ่ รู นิ ทรอ์ อกมา แตพ่ อมาถงึ หนา้ หอ้ งนา�้ กพ็ บวา่ มหี ญงิ สาวสามคนยืนรออยู่ กรกฎจา� ผู้หญงิ ท้ังสามคนได้ “มอี ะไรกันหรอื เปล่าครับ” “เออ่ เปลา่ คะ่ พโ่ี ก้ คอื วา่ เพอ่ื นหนมู เี รอ่ื งอยากคยุ กบั พภี่ คู ะ่ เกยี่ วกบั ธสี สิ ” “อ้าว จะคยุ กับภูหรอื แล้วเพื่อนหนูอยู่ท่ไี หนล่ะ” “ตาลกา� ลงั จะออกจากห้องนา�้ ค่ะ” ช่ือเล่นของหญิงสาวท�าให้กรกฎอมย้ิม นึกถึงภาพสาวน้อยนัยน์ตา กลมโต กรกฎรู้จกั อีกฝ่าย

เ ก้ า แ ต้ ม l 59 “นายเข้าไปก่อนเถอะ เด๋ียวฉันรอน้องเขาอยู่ตรงน้ี คงมีเร่ืองด่วน จริงๆ น่ันละ เดี๋ยวฉันค่อยตามไปในงาน” กรกฎพยกั หน้า กานต์รวกี บั ณัทกรเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในงาน คง เหลอื เพยี งภรู นิ ทร์ทย่ี นื รออยหู่ นา้ หอ้ งน้�า อาการมนึ ศรี ษะท�าใหเ้ ขาตอ้ งเกาะ ผนงั เพอื่ พยงุ ตวั ตาพรา่ เมอื่ มองไปและเหน็ ประตเู ปดิ ออก ภาพตรงหนา้ ซอ้ น กนั เปน็ สองภาพกอ่ นพรา่ มวั ราวกบั กระจกฝา้ ชายหนมุ่ สนั่ ศรี ษะ คลบั คลา้ ย คลบั คลาว่าเคยเหน็ หญิงสาวมาก่อน “พภี่ คู ะ คือว่าหนมู ีเร่ืองจะพูดกับพภ่ี .ู ..” คนตรงหน้ายื่นซองสีน้า� ตาลส่งให้ ขณะภูรินทร์กา� ลังต่อสู้กับอาการ เวียนศีรษะตาลาย “นะ...นีอ่ ะไร” “หลกั ฐานทบ่ี อกว่ามีคนโกหกพภ่ี ูมาตลอด” ภูรนิ ทร์ขมวดคิ้ว อาการคล่นื เหียนกา� เริบข้นึ อาหารกับแอลกอฮอล์ ที่อยู่ในกระเพาะทะลักออกมาขณะที่เขาย้ังไว้ไม่อยู่ และอาเจียนใส่ผู้หญิง ตรงหน้าจนหมด... “ตายแล้วไอ้ตาล! ท�าไมแกซวยอย่างน้ี จะไปสารภาพความจรงิ ท้งั ที ดันถูกพ่ภี อู ้วกใส่เนี่ยนะ!” สภาพของลวิตราเลอะเทอะอย่างทส่ี ดุ หล่อนตัง้ ใจเอารปู ทีแ่ อบถ่าย ให้ภรู นิ ทร์ดู แต่ยงั ไม่ทันทา� อะไรกเ็ กดิ เรื่องเสยี ก่อน เจ้าตวั เข้าไปในห้องนา�้ เพอื่ ทา� ความสะอาด พอกลับออกมาภูรนิ ทร์ก็ถูกห้ิวปีกกลบั หอพักไปแล้ว “ฉนั กลับหอก่อนนะ ตวั เหมน็ มาก อยากอาบนา�้ ” “สรปุ ว่าแกเอารปู ให้พภี่ ดู หู รือยงั ” “พภี่ ยู งั ไมท่ นั ดู เขากอ็ ว้ กเสยี กอ่ น สงสยั คงดมื่ เขา้ ไปมาก รปู ในซอง เลอะไปหมด ฉนั เลยโยนท้งิ ถังขยะไปแล้ว” “โธ่...ทา� ไมถงึ ได้ซวยซา�้ ซวยซ้อนอย่างน้ี แล้วอย่างน้ีจะทา� ยงั ไง”

60 l แ ค้ น สุ ด จิ ต รั ก สุ ด ใ จ “ท�ายงั ไงได้ล่ะ กค็ งต้องปล่อยให้เลยตามเลย” “สรปุ ว่าจะไม่ทา� อะไรต่อหรือ” “ก็รูปมันเละหมดแล้ว ถ้าจะให้ดู ฉันก็ต้องกลับไปพรินต์ใหม่ท่ีหอ อกี อยา่ งพโี่ กก้ พ็ าพภี่ กู ลบั หอไปแลว้ ถงึ ฉนั จะไปเคาะหอ้ งบอกความจรงิ เขา กค็ งฟังไม่รู้เรือ่ งอยู่ด”ี ลวิตราถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทกุ อย่างผิดแผนไปหมด แย่กค็ ือไม่มี โอกาสบอกความจริง แม้กระท่ังรูปทีเ่ ตรียมมาภรู นิ ทร์กย็ ังไม่ได้ดู “แกจะหยดุ เฉยๆ แบบนไ้ี ม่ได้” “บางทีฉันก็คิดนะว่าฟ้าเบ้ืองบนอาจก�าหนดมาให้ฉันตายอย่างสงบ กไ็ ด้ ฉันถงึ ได้เหลวไม่เป็นท่าแบบน้”ี “เฮย้ อยา่ จติ ตกตอนนสี้ แิ ก ไหนบอกวา่ เมอื่ คนื นนี้ างฟา้ ทนู หวั มาเขา้ ฝันยังไงล่ะ” “ฉันยอมแพ้แล้ว พวกแกปล่อยฉันไปตามทางเถอะ” หญงิ สาวรา่ งบางหนั หลงั เดนิ ออกจากงาน กานตร์ วแี ละณทั กรตามไป ยื้อไหล่ไว้ แต่ลวิตราสะบัดออก เม่ือหันหน้ากลับมาใบหน้าก็นองไปด้วย น�้าตาเพราะความอดั อ้ัน “ตาล...” “ฉนั มนั ไมไ่ ดเ้ รอื่ งสกั อยา่ ง ปลอ่ ยใหฉ้ นั อยตู่ ามล�าพงั สกั พกั เถอะ อยา่ เพิง่ พูดอะไรตอนนเ้ี ลย...ขอร้อง” ลวิตราหลั่งนา้� ตาออกมาด้วยความอัดอ้ัน กานต์รวีชะงัก มือตกลงข้างตัว ณัทกรถอนหายใจเม่ือเห็นสภาพ เพอ่ื น “ก็ได้...ฉันจะไม่ยุ่ง เอาเป็นว่าพวกฉันจะพาแกกลับ อากาศหนาว ขนาดนี้ ขืนเดินกลับห้องเองคงหนาวตาย” ลวิตรามองหน้าต่างหอพักฝั่งตรงข้ามทีป่ ิดอยู่ นบั ต้งั แต่ภรู นิ ทร์กลับ ไปก็ยังไม่มใี ครย้ายมาอยู่แทน หล่อนเหงาเพราะไม่มใี ครให้แอบดู ณทั กร

เ ก้ า แ ต้ ม l 61 กา� ลงั เตรยี มตวั จะบนิ กลบั ไปเมอื งไทยในวนั พรงุ่ นี้ สว่ นกานตร์ วกี จ็ ะเดนิ ทาง กลับในอีกสามวัน ลวิตรายังต้องอยู่เตรียมข้าวของอีกหนึ่งสัปดาห์ก่อนจะ ย้ายกลับ หล่อนแจ้งกบั เจ้าของหอเพอื่ หารมู เมตใหม่ให้ยูอนิ สองสาวลา่� ลากัน ด้วยความเศร้า ลวิตราสัญญาว่าจะโทร. มาคยุ ด้วยบ่อยๆ...ร่างบางมองเงา ในกระจก ใบหน้ารปู ไข่เต็มไปด้วยรอยฟกชา�้ ยังไม่รวมรอยถลอกตามตัว และแผลอ่นื ๆ อีก ทกุ อย่างเป็นไปตามคา� ทา� นายของณัทกรท่ีบอกว่าหล่อน กา� ลงั ดวงตกและจะถึงฆาตในอีกไม่ช้า! “คิดดูให้ดๆี นะตาล นีข่ นาดเพง่ิ ผ่านมาอาทิตย์เดียว แกยงั เยินเสีย ขนาดนี้ ถ้าครบสามเดือนเม่ือไหร่แกมิต้อง...” ส่งิ ทเี่ พอ่ื นรกั ขู่กค็ ือลวิตราจะมีอนั เป็นไป ตอนแรกหญงิ สาวก็คิดว่า แค่เร่ืองบังเอญิ เพราะหลงั จากวนั ที่ภรู นิ ทร์อาเจียนใส่ เช้าวนั รุ่งขึ้น ลวติ รา ก็ล่ืนล้มในห้องนา�้ ศีรษะไปกระแทกกบั ผนังจนหัวแตก หล่อนไปทา� แผลที่ ห้องฉุกเฉนิ วนั ต่อมาหล่อนเดินแล้วก็ถูกนักศึกษาอีกคนหนึง่ ชนจนล้มเข่า ถลอก และวนั ถดั มาหลอ่ นทา� ครวั แลว้ กถ็ กู มดี บาดจนเลอื ดไหลไมห่ ยดุ ตอ้ ง ไปเย็บแผลที่โรงพยาบาลอีกรอบ ตอนนี้ท้ังเน้ือทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผล จากอุบัตเิ หตแุ ละเหตคุ าดไม่ถึง “ไม่ต้องห่วงน่ะ ยังไม่ถึงสามเดอื น ฉนั คงยังไม่ตายง่ายๆ หรอก” “แกตอ้ งเดนิ หน้าเรอื่ งพภ่ี นู ะ จะปล่อยไว้เฉยๆ ไม่ได้ ไมอ่ ยา่ งนนั้ จะ ต้องตาย” “แต่เขากลบั เมืองไทยไปแล้ว จะทา� อะไรได้” ลวติ ราตดิ ตามขา่ วชายหนมุ่ ทางอนิ สตาแกรมทแี่ อบสอ่ งชายหนมุ่ เปน็ ประจ�า แต่เขาคงงานยุ่งจึงไม่ได้อปั โหลดรูปภาพอะไรเลย หล่อนสอบถาม จากเพอ่ื นทอ่ี ยกู่ รงุ เทพฯ กไ็ ดค้ วามวา่ ภรู นิ ทรก์ ลบั ถงึ เมอื งไทยเรยี บรอ้ ยแลว้ และเรมิ่ ตน้ ทา� งานในบรษิ ทั ขา่ วการเขา้ รบั การทา� บายพาสของคณุ ภดู ศิ ตพี มิ พ์ ในหนังสือหลายฉบับ รวมถึงรูปลูกชายสุดหล่อท่ีถ่ายเคียงข้างบิดาด้วย

62 l แ ค้ น สุ ด จิ ต รั ก สุ ด ใ จ ภูรนิ ทร์คงก�าลังปรบั ตัวกบั งานใหม่ ลวิตรายังรู้ข่าววงในมาอีกว่าบริษทั พพี ี เรยี ลเอสเตตเตรียมตัวจะสร้างรีสอร์ตดา� น�้าแห่งใหม่ท่ใี หญ่มาก หญงิ สาวเดนิ ไปตามถนนสายเดมิ ที่เคยเดนิ ตามชายหนุ่มทกุ วนั แต่ วนั นี้มนั ช่างดเู งยี บเหงา “น้องตาล” จู่ๆ มือของใครบางคนก็ตบลงบนบ่า เมื่อลวิตราหันไปก็พบว่าคือ กรกฎน่นั เอง “พ่ีโก้” “ใช่ พ่ีเรยี กตง้ั แต่ออกจากหอแล้ว แต่ตาลไม่ได้ยนิ ” ลวิตราหันมอง และพบว่าถนนสายนี้ตรงมาจากหอพักของหล่อน นัน่ เอง กรกฎเองก็พักอยู่หอเดยี วกบั ภรู นิ ทร์แถมยังเป็นเพ่ือนสนิทกันอีก “ขอโทษนะคะ ตาลมวั แต่ใจลอยไปหน่อย สงสยั คงเบลอ” “ไม่เป็นไรครับ พี่ได้ยินว่าตาลเรียนจบแล้วไม่ใช่หรือ จะกลับเมือง ไทยเม่อื ไหร่ล่ะ” นักศึกษาท่ีนี่ล้วนแต่รู้ความเป็นไปของแต่ละคนเป็นอย่างดี น่ันก็ เพราะมกี ารรวมกลมุ่ เพอื่ พบปะสงั สรรคก์ นั เปน็ ประจา� สว่ นใหญย่ งั รดู้ ว้ ยวา่ ณัทกร กานต์รวี และลวติ รา เป็นสามเพือ่ นซ้ที ี่เดินด้วยกันเป็นประจา� “อาทิตย์หน้าค่ะ ตาลแพก็ ของอยู่” “แล้วนไี่ ปโดนอะไรมาน่ะ แผลเตม็ ตวั เลย” รอยชา้� กบั ร่องรอยอ่นื ๆ ทา� ให้กรกฎต้องเอ่ยถาม “ตาลซุ่มซ่ามเองค่ะ เดนิ สะดุดนู่นเตะน่ีเป็นประจา� ” “เป็นเพราะใจลอยคิดถึงคนทเี่ ดินตามเป็นประจา� หรือเปล่า” ตาคู่หวานเบิกกว้าง ลวิตรามองกรกฎอย่างตกใจว่าท�าไมเขาถึงรู้... หรอื ว่า... “พี่โก้” “พ่รี ู้นะว่าตาลแอบเดินตามเจ้าภมู ัน เกอื บทกุ วันเลยด้วย”

เ ก้ า แ ต้ ม l 63 ใบหน้านวลแดงก่�าจนถึงล�าคอ ก่อนที่หญิงสาวจะเสมองไปทางอื่น ด้วยความเขนิ “ชู่...พี่โก้...ห้ามบอกใครนะคะ เรอ่ื งนีเ้ ป็นความลบั ตาลอายเขา” “ไม่บอกหรอก แต่พมี่ ีเรอ่ื งสา� คญั จะคุยกบั ตาล” “เร่อื งอะไรหรอื คะ” “กเ็ ร่ืองเกยี่ วกบั ภูไง เราไปหาร้านกาแฟนั่งคุยกนั ดกี ว่า พค่ี ดิ ว่าต้อง คุยกนั ยาว”