อาณาจักรเมฆา

Prologue ลชู่ งิ อวน๋ิ ในวยั แปดขวบละสายตาจากหนงั สอื สามกก๊ มอง ไปนอกหนา้ ต่าง คฤหาสน์ตระกูลลตู่ ัง้ อยูย่ ่านชานเมืองนครเซีย่ งไฮ้ แต่ท่ีน่ีมีเขาอยู่แค่คนเดียว พ่อท�ำงานด้านการเมืองแม้จะยังไม่ได้ เป็นรัฐมนตรแี ตก่ ม็ ีตำ� แหนง่ ส�ำคญั เลยตอ้ งไปอยปู่ กั กิง่ แม่กต็ ามไป ดว้ ย ในวัยแปดขวบเขาไม่ค่อยรู้สึกขาดความรักจากครอบครัวนัก เพราะถึงจะอยูบ่ า้ นคนเดยี วกใ็ ชว่ า่ ชีวิตจะสงบ เงียบเหงาเพราะแม่ ฝากฝังเขาไวก้ ับญาติสนิท บ้านคณุ นา้ น้าของลู่ชิงอว๋ินแต่งงานกับมิสเตอร์หวังเจ้าของซีบีกรุ๊ป ท�ำ ธรุ กิจนำ� เข้าและส่งออกเจา้ ใหญใ่ นเมืองเซีย่ งไฮ้ ซีบกี รุ๊ปกินพน้ื ท่ีใน พอร์ทเซี่ยงไฮถ้ ึงหกสบิ เปอรเ์ ซ็นต์ เปน็ ผมู้ ีอิทธพิ ลในวงการเดินเรอื เร่ืองผู้ใหญ่ก็ส่วนหน่ึง เร่ืองที่ชีวิตเขาไม่สงบก็ส่วนหนึ่ง... นน่ั ไง เจ้าตัววุ่นวายว่ิงข้ามร้ัวมาบ้านเขาอีกแลว้ “ชิงอว๋นิ ฉนั หนีออกจากบ้านแลว้ นะ” “ออื ” ~ แบมแบม ~

8 ลชู่ งิ อวน๋ิ ในชดุ ผา้ ไหมจนี สนี ำ�้ เงนิ พอดตี วั ยอ่ ตวั นง่ั ลงตรงหนา้ ตัววุ่นวายที่ใส่ชุดแบบเดียวกัน มองกระเป๋าเป้ใบเล็กที่อัดแน่นไป ด้วยขนม แก้มป่องอมลมเหมือนลกู โป่ง “ฉนั จะไม่กลบั ไปแลว้ ” คราวกอ่ นกพ็ ูดแบบน้ี “ฉนั จะอย่กู ับนายตลอดไป แมไ่ ม่รกั ฉนั แล้ว” “ไมท่ ำ� การบ้านอกี ละสิ” ปัญหาของเจ้าตัววุ่นวายคือไม่ชอบท�ำการบ้านก็เลยโดนแม่ ดุ พอแมด่ กุ ร็ อ้ งไห้ไปหาพ่อ พ่อก็โอ๋ แม่กเ็ ลยดุพอ่ ไปดว้ ย พอ่ ลูกก็ เลยวงแตกตอ้ งแยกทาง คนพอ่ รบี ไปทา่ เรอื สว่ นคนลกู กเ็ กบ็ ขนมใส่ กระเปา๋ เดนิ มาบ้านเขา “ทำ� ไมตอ้ งทำ� ด้วย” “การบ้านคอื การฝึกฝน จะได้เรยี นเก่ง โตไปเปน็ เจ้าคนนาย คน” ลู่ชิงอว๋ินอยากท�ำงานให้รัฐบาลเหมือนกับพ่อ ท�ำงานเพ่ือ พฒั นาประเทศใหเ้ จรญิ กา้ วหนา้ จนี ยังปดิ ประเทศอยู่ ถึงเขาจะไม่รู้ รายละเอียดนักแต่กพ็ อมองออกว่าประเทศเราก�ำลังจน ไม่มคี วาม สามารถเทียบเทา่ ฝ่งั ตะวันตก “เกง่ เลขอยา่ งเดียวก็เปน็ ได้แลว้ ฉันบวกลบคณู หารเก่งนะ” มุมปากยกยม้ิ กบั ทา่ ทางของเจา้ ตวั วนุ่ วาย อย่างเดียวทถี่ นดั คือการดีดลูกคิด คิดเงนิ บวกลบคูณหารนัน่ แหละ มิสเตอร์หวังคง สอนตง้ั แต่ยังเด็ก สว่ นเรอ่ื งอน่ื ไมว่ ่าจะวชิ าไหนคุณชายนอ้ ยตระกลู หวังไม่ได้เรอื่ งสักอย่าง “เก่งอย่างเดียวไมพ่ อ ตอ้ งเก่งหลายอย่าง ไมง่ ัน้ เปน็ เจ้าของ ท่าเรือเซ่ียงไฮแ้ บบพอ่ ไม่ได้” “อา้ ว แลว้ ใครจะเป็น” ลู่ชิงอวิ๋นยกมือแกล้งท�ำเป็นกระแอมไอกล้ันหัวเราะกับหน้า ~ Under Cloud อาณาจกั รเมฆา ~

9 ตางงๆ ของคนอ่อนวัยกวา่ “ก็ต้องยกให้คนอื่นไป” “แล้วยกให้ใครอะ” “กค็ นที่เหมาะสม คนท่เี ก่งหลายอย่าง” “งนั้ ชงิ อว๋นิ กเ็ อาท่าเรือเซย่ี งไฮ้ไปเลย ฉันยกให”้ มายกใหง้ า่ ยๆ นไี่ ม่รเู้ ลยสนิ ะวา่ ทา่ เรอื เซยี่ งไฮเ้ งนิ สะพดั ทสี่ ดุ ใหญท่ ีส่ ดุ ในจีนแลว้ เผลอๆ มากกวา่ ประเทศอ่ืนในเอเชียด้วยซ้ำ� “ให้แล้วห้ามขอคืนนะ” “เอาไปเลย ฉันจะได้ไม่ต้องท�ำการบ้าน อ้ะน่ี ขนมน่ีอร่อย พอ่ บอกวา่ เป็นของสงิ คโปร”์ “อันเกา่ ทเ่ี อามาฝากยงั กนิ ไมห่ มดเลย” “ค่อยๆ กินไปเดีย๋ วกห็ มด หมดแล้วบอกนะเดีย๋ วเอาอนั ใหม่ มาให้” “เสย่ี วอวนิ๋ ของเราช่างเป็นคนมีนำ�้ ใจ ขนมกแ็ บ่งฉัน ทา่ เรือก็ ยกให้ฉนั ไมอ่ ยากไดอ้ ะไรจากฉนั บ้างเหรอ” คุณชายวุ่นวายของตระกูลหวังถูกต้ังชื่อให้พ้องกับเขาที่เป็น ลกู พล่ี กู นอ้ ง กใ็ นเมอื่ แมเ่ ราทง้ั คเู่ ปน็ พน่ี อ้ งฝาแฝดกนั มลี กู กห็ า่ งกนั แคป่ เี ดยี ว ลชู่ ิงอวิน๋ ...หวังเปา่ อวิ๋น “แลกกบั ใหฉ้ นั อยกู่ ับชงิ อว๋ินไปตลอดชวี ิตได้ไหม” “อยากอยู่ดว้ ยกนั ...กบั ฉัน?” ลู่ชิงอวิ๋นแปลกใจในค�ำตอบแต่ก็ยอมรับว่าพอใจมาก แม้จะ รสู้ กึ ว่าเจ้าตวั วุ่นวายน้อยน่ตี ้องโตไปเปน็ ตัวว่นุ วายกว่าเดิมแน่ “ถ้าตกลง ให้ขนมหมดกระเป๋าเลย ฉันชอบขนมอันน้ีท่ีสุด ยอมแบ่งใหก้ ไ็ ด”้ ยังไม่ทันตอบรับมือป้อมก็ยัดขนมหลายอย่างมาให้ แถมยัง อวดขนมจากนานาประเทศจนรู้สึกอยากกนิ ไปด้วย ~ แบมแบม ~

10 “ตกลงอยู่ดว้ ยกันนะ” ลู่ชิงอวิ๋นมองเจ้าตัววุ่นวายท่ีท�ำสายตาเสียดายขนมตัวเอง สงสยั วา่ จะเสียดายขนมมากกว่าท่าเรือเซย่ี งไฮอ้ กี “อมื ...ตกลง” “งั้นอยู่ด้วยกันแล้ว...แบ่งขนมกันกินเนาะ พ่อบอกว่าสุภาพ บรุ ุษต้องใจกวา้ ง” “อืม แบ่งกนั กไ็ ด”้ ตกลงวา่ ขนมมนั เคยเป็นของเขาจรงิ ๆ หรอื เปลา่ นะ ~ Under Cloud อาณาจักรเมฆา ~

Chapter 1 Trouble ปีน้ีผมก�ำลังจะอายุสิบหก ชื่อจีนคือ หวังเป่าอวิ๋น แต่ เพอ่ื นตา่ งชาตอิ อกเสยี งยากเลยกลายเปน็ เอด็ เวริ ด์ หวงั ผมมเี พอื่ น เยอะมาก เยอะจนงานวันเกิดครั้งล่าสุดต้องไปประกาศชวนเพื่อน ทุกคนไปงานโรงเรียนผ่านชมรมกระจายเสียง เพราะถ้าเดินชวนที ละคนคงตอ้ งใชเ้ วลาเป็นเดอื น “เฮ้ทุกคน น่ีเอ็ดเวิร์ดนะ ฉันจะจัดงานวันเกิดสุดสัปดาห์นี้ ทีบ่ า้ นฉัน อยา่ ลมื ไปละ่ แลว้ เจอกัน” ผมไม่ได้ต้ังใจจะมีเพ่ือนเยอะขนาดน้ี แต่พ่อบอกว่าจะท�ำ ธรุ กิจตอ้ งมีเพ่อื นเยอะๆ มคี อนเนก็ ชัน่ อยา่ ไปท�ำใหใ้ ครเกลยี ด มี คนรกั ดกี วา่ มคี นเกลยี ด ผมกลวั ทำ� ธรุ กจิ พอ่ เจง๊ กเ็ ลยหมน่ั สรา้ งสงั คม ชิงอวิน๋ ก็บอกวา่ มีเพือ่ นเยอะก็เหมือนมีเสน้ สาย ไว้ชว่ ยเหลือกัน ชิงอว๋ินก็รู้จักคนเยอะ ปีนี้เขาเป็นประธานนักเรียนแล้ว พ่อ บอกชิงอวิ๋นอยากรับราชการ ไม่ก็เป็นนักการเมืองแบบพ่อเขา อนาคตไกลอาจจะได้เป็นประธานาธบิ ดีจีนในอนาคตกไ็ ด้ แตผ่ มไม่อยากให้ชิงอวนิ๋ เป็นประธานาธิบดอี ะ เขาไปบริหาร ~ แบมแบม ~

12 ประเทศแล้วใครจะบริหารท่าเรือเซี่ยงไฮ้ให้ผมล่ะ! ผมตั้งใจจะยก ทา่ เรือใหช้ งิ อวิ๋นจริงๆ นะ บ้านผมท�ำธุรกิจขนสง่ ทางเรอื ใหญ่สดุ ในทา่ เรอื เซย่ี งไฮจ้ นพอ่ บอกวา่ เรากเ็ หมอื นเจา้ ของทา่ เรอื นนี้ น่ั แหละ แลว้ ต่อไปจะขยายกิจการจนผูกขาดไปเลย ยัง ยงั ไมพ่ อ พ่อบอกว่า พอจนี พฒั นากวา่ นเี้ รากจ็ ะกลายเปน็ เจา้ ของทา่ เรอื ทใี่ หญแ่ ละดที ส่ี ดุ ในเอเชยี ผมทำ� ไดแ้ คย่ ม้ิ แหง้ ตอนพอ่ บอกวา่ ความหวงั อยกู่ บั ผม...คอื ... ผมเมาเรอื เมาคลืน่ แคเ่ หน็ ทา่ เรือก็รสู้ กึ เวยี นหวั แล้ว! ดงั น้นั ผมเลย อาศยั ทางลดั ขยนั คบเพอื่ นไวเ้ ยอะๆ ดกี วา่ เผอื่ อนาคตเพอ่ื นจะชว่ ย ใชบ้ รกิ ารกจิ การผมต่อ หรือเพื่อนบางคนอาจจะอยากซ้ือกิจการไป เลย ผมลดราคาให้นดิ หนอ่ ยกไ็ ด้ยงั ไงกเ็ พื่อนกัน แต่ผมยังมีเวลาเตรียมตัว พ่อก็ยังไม่แก่ไม่ตายเร็วๆ นี้ เลย พยายามคบเพอ่ื นไวเ้ ยอะๆ กอ่ น ทางหน่ึงก็สร้างคอนเนก็ ช่นั อกี ทางคือผมพยายามหาคนท่ีอยากซ้ือกิจการผมอยู่ แต่ยังไม่เจอคน ท่ีใช!่ กจิ การบา้ นผมมนั ตอ้ งแพงมากๆ เพอื่ นบางคนกค็ งรวยไมพ่ อ แล้วจีนเป็นคอมมิวนิสต์ รวยมากไปก็ไม่ได้ ชิงอวิ๋นเคยบอกว่าถ้า เราเติบโตมากไปรัฐบาลอาจจะเข้ามายุ่งวุ่นวายเหมือนอาณาจักร พระอาทิตย์ อาณาจักรพระอาทิตย์เป็นตระกูลท่ีท�ำพิพิธภัณฑ์ร่วมกับ รฐั บาล เขามตี ึกสามตกึ ใหญ่มากในถนนเศรษฐกิจของเซี่ยงไฮ้ แถม ดาดฟ้าสามตกึ ยังเชื่อมกนั เหมือนตัวเอ็มขนาดใหญ่ ผมว่ามันโคตรเจ๋ง แต่ชิงอวิ๋นบอกว่าตระกูลหยางเป็นลูกรัก ของรัฐบาล จะอยู่จะไปก็ขึ้นกับรัฐบาล เงินท่ีหามาได้ก็ต้องแบ่ง รฐั บาล “มนั ดีหรอื ไม่ดอี ะ” “ถ้าพอใจกับสถานะท่ีโดนกดแทบทุกเร่ืองก็สบายดี แต่ถ้า ~ Under Cloud อาณาจักรเมฆา ~

13 ไม่พอใจก็คงต้องหาทางหนีทีไล่ เพราะถ้ารัฐบาลรู้ก็อาจจะล้มทั้ง อาณาจกั ร” “อ่อ...” “แตเ่ ขารวยมาก ขยายกจิ การงา่ ยเพราะยงั ไงกแ็ บง่ รฐั บาลเกนิ หา้ สิบเปอร์เซ็นต์” คำ� วา่ ‘รวยมาก’ ท�ำให้ผมหกู ระดกิ “รวยจนซ้ือกิจการบ้านฉันไดเ้ ลยไหม” “สบาย ปกตริ ัฐบาลได้แค่ค่าภาษี คา่ สมั ปทานท่าเรอื ถา้ ซ้อื กิจการเดนิ เรือไว้ด้วย มีแต่ไดก้ บั ได้ ไมก่ ี่ปกี ็คืนทุน” ผมพยกั หนา้ หงกึ ๆ แตใ่ นหวั เรม่ิ คดิ วา่ ผมตอ้ งรบี สนทิ กบั หยาง- อว๋ินแลว้ เขาเปน็ นกั เรียนใหม่พูดจีนยงั ไมเ่ ก่ง เปน็ ลกู หลานตระกลู หยาง เผ่อื ในอนาคตหยางอว๋ินอาจจะอยากซ้อื กจิ การบ้านผม พอเรมิ่ เหน็ ชอ่ งทางขายกิจการได้ผมกเ็ ริม่ เบาใจ “ชิงอวน๋ิ นายไปงานวนั เกิดฉันด้วยนะ” ผมต้ังใจมาหาชิงอว๋ินก็เพ่ือมาชวนเขาไปงานวันเกิดน่ีแหละ เปน็ คนเดียวทีผ่ มไม่ไดช้ วนผา่ นเสียงตามสายแตม่ าชวนด้วยตัวเอง เพราะว่าชงิ อวน๋ิ พิเศษกวา่ คนอ่นื “นึกวา่ จะไมช่ วนซะแลว้ ” ชิงอวิ๋นเป็นคนข้ีน้อยใจมากกกกกก เขาอาจจะเป็นรุ่นพ่ีลู่ สุดใจกวา้ ง มนี ำ้� ใจ ใส่ใจเพ่อื นร่วมโรงเรียนทุกคน แตก่ ับผมเน่ยี ถา้ ปฏบิ ตั ิกบั เขาเท่าคนอืน่ นะ ผมจะโดนโกรธ เวลาชิงอว๋ินโกรธมันไม่สนุกเลย เขาไม่โวยวาย ไม่พูด ไมห่ อื ไมอ่ อื แลว้ เมนิ ผมไปเลยเรยี กวา่ เปน็ อากาศธาตุ เปน็ มนษุ ยล์ อ่ งหน แถมง้อยากดว้ ย ดงั น้นั ไม่ทำ� ให้ชิงอว๋ินโกรธไวก้ ่อนเปน็ เร่อื งดี “ฉนั ต้องชวนอย่แู ล้วสิ” “อยากได้ของขวญั เป็นอะไร” “อยากไปขี่ม้าท่มี องโกล แลว้ กไ็ ปซัมบาลาที่ทิเบต” ~ แบมแบม ~

14 “มองโกลกับทเิ บต?” “ใช่ วันนี้ฉันเรียนเรื่องมองโกล มันน่าไปมาก เสียดายฉัน หลบั ในหอ้ งอะ เลยฟงั ไมท่ นั แตเ่ พอื่ นบอกทเิ บตกน็ า่ ไป เพราะเปน็ หลังคาโลก แถมมีเมอื งสวยมากๆ ช่อื ซมั บาลา” “ซัมบาลาเป็นเมือง? ช่างเถอะ...ที่นายอยากไปมันไกล ไป ไมไ่ ดห้ รอก มองโกลกบั ทเิ บตอยคู่ นละฝง่ั กบั เซ่ียงไฮ้เลย” “เสียดายจัง” ไม่มีใครสนับสนุนให้ผมไปตามหาความฝันเดินเล่นที่ ซมั บาลา ข่ีม้าท่มี องโกลเลย พ่อเลยเอาหมามาใหว้ ันเกิด บอกวา่ เปล่ยี นจากม้าเป็นหมามันก็คล้ายๆ กนั แตม่ ันเป็นหมาตลกทพ่ี อ่ ไดม้ าจากฝรงั่ หมาขาส้ัน ตัวยาวๆ หูรีๆ พ่อบอกฝรั่งเรียกว่าหมาคอร์กี้ ผมก็ชอบมันนะแต่ว่ามันก็ ไมเ่ หมอื นมา้ ! มนั ขไี่ มไ่ ด้ แถมหมอฝรงั่ บอกวา่ คอรก์ ไี้ มค่ วรออกกำ� ลงั กายมากเกินไป มันเป็นพันธก์ุ ระดกู ยาว ขน้ึ ลงบนั ไดก็อาจจะส่งผล กระทบต่อหลงั ได้ ผมกลวั มนั ตายอะ แถมมนั ดเู ปน็ หมาสขุ ภาพไมค่ อ่ ยดี เลยไป ปรึกษาชงิ อว๋ิน “มนั ไม่ตายง่ายๆ หรอก ก็อยา่ ให้มนั ขึ้นบันได” “แตฉ่ ันกอ็ ยากใหม้ นั นอนกับฉนั น”่ี “กอ็ ุ้มไป” “กลวั อุ้มผิดทา่ อะ มนั มีทา่ อมุ้ เฉพาะดว้ ย” “กใ็ ห้มนั นอนขา้ งลา่ งตัวเดียว” “มันจะเหงานะล.ู่ ..” เวลาเรียกชงิ อว๋นิ ว่าล่เู ฉยๆ เขาจะใจดเี ป็นพิเศษ ผมท�ำหน้า หงอยใส่ด้วยเขาจะได้เหน็ ใจผมมากข้ึน...ผมต้ังใจจะยกเจ้าคอร์กี้ให้ ล่ชู งิ อว๋ิน เพราะบ้านเขาเป็นคฤหาสน์ชั้นเดียว เจา้ คอรก์ ไี้ มต่ ้องขึน้ ~ Under Cloud อาณาจักรเมฆา ~

15 บันได “เดีย๋ วมนั ก็ชนิ ” “เวลาฉนั ไมเ่ จอนายฉนั ยงั เหงาเลยอะ...” ลชู่ งิ อวน๋ิ ถอนหายใจแลว้ หรต่ี ามองผมสลบั กบั หมา ผมเลยรบี กอดแขนเขาเอาแกม้ ถไู หล่ “ฝากมันไว้ที่บ้านนายได้ไหม ฉันสัญญาว่าจะมาช่วยเลี้ยง ทุกวัน ฉนั ยงั ไมไ่ ดต้ ั้งชอ่ื ดว้ ย ใหน้ ายต้งั เลย” “เฮอ้ ...เอาไวน้ ่ีก็ได้” “เย้! รกั ลู่ทส่ี ดุ ในโลกเลย” “หึ นา่ ดีใจใช่ไหมท่ีเส่ยี วอวิ๋นรกั ฉนั ขนาดน้ี” “อื้อ! ฉนั รกั ลู่ทส่ี ดุ มีอะไรฉันแบง่ ลู่หมดเลยนะ ขนาดหมายัง ยกให้เลย” บอกแล้ววา่ ลูช่ งิ อวิน๋ ชอบเปน็ คนส�ำคัญอะ เขาหวั เราะแล้วก็ ยอมย่อตัวลงจับเจ้าหมาขาส้ัน มันก็ร้องบ๊อกๆ เลียมือลู่ชิงอว๋ิน นีส่ นิ ะทเ่ี รียกวา่ อยู่เป็น! “ตงั้ ชอื่ ว่า มง่ มง่ ” “ชือ่ เพราะมากเลยยย มง่ ม่งดใี จดว้ ยนะ อยู่บ้านนสี้ บายมาก ลู่ชิงอวิ๋นนิสัยดีท่ีสุดในโลก แกเป็นหมามีวาสนาแล้ว ฉันยังอยาก ย้ายมาอย่กู บั ลเู่ ลย” “ก็ย้ายมาสิ” “ยา้ ยไมไ่ ดอ้ ะ แม่ดา่ แนว่ ่ามารบกวนนาย แม่หาวา่ ฉันท�ำให้ นายล�ำบากอยูเ่ รือ่ ย ฉันเปลา่ ทำ� สกั หนอ่ ยนึง ฉันดกี ับนายจะตาย” ลชู่ งิ อวนิ๋ มองเจา้ ตวั ลำ� บากสขี่ าสลบั กบั คนทค่ี ดิ ไปเองวา่ ไมไ่ ด้ ทำ� ใหเ้ ขาลำ� บาก หมากไ็ มไ่ ดอ้ ยากไดย้ งั ตอ้ งรบั มาเลย้ี งให้ โยนภาระ ให้เขาชัดๆ “เสย่ี วอวน๋ิ ใจกวา้ งกบั ฉันจรงิ ๆ” “ช่ายยยยยย แต่ฉันไม่ได้มาหาแค่เรื่องม่งม่งนะ ฉันเอาชา ~ แบมแบม ~

16 จกั รพรรดมิ าฝาก พอ่ ไดม้ าจากอาณาจกั รพระอาทติ ย์ ฉนั วา่ มนั ตอ้ ง รสชาติดีเลยขโมยมาฝากลู่ เออ้ ใช่ หยางอวิน๋ นะ่ ทอี่ ยู่สภานักเรียน เปน็ เพอ่ื นฉนั แลว้ เขากเ็ ปน็ คนของอาณาจกั รพระอาทติ ยด์ ว้ ย นาย รู้จักไหม” “อ๋อ รจู้ กั สิ เป็นคนขยันคนหนงึ่ นายสนทิ กับหยางอวน๋ิ ?” “สนิทมากกกกกกกกกกกกกกก ฉันเป็นเพ่ือนรักของหยาง- อว๋นิ เลย” ตัง้ แตช่ งิ อว๋นิ บอกตระกลู หยางสามารถซ้ือทา่ เรือผมได้ ผมก็ ท�ำตัวเป็นเพ่ือนสนิทกับหยางอว๋ินทันที เราสนิทกันมากจริงๆ แต่ ผมยังไม่ได้บอกแผนการน้ีหรอกนะ รอพวกเราโตเป็นผู้ใหญ่ก่อน หยางอว๋ินกับผมอายุแค่สิบหกจะไปรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับกิจการ การคา้ มากมายละ่ เนอะ “รหู้ รือเปล่าว่าหยางอว๋ินมีปัญหาชวี ิต” ค�ำพดู ของชิงอวิ๋นทำ� ให้ผมตกใจ หยางอวน๋ิ เนี่ยนะ? “เขากับลลิ ล่ี หวงรักกนั ” “จรงิ อะ้ ฉนั นกึ วา่ เขาสนทิ กนั เฉยๆ เพราะหยางอวนิ๋ เรยี บรอ้ ย ลิลล่ีก็เรียบรอ้ ย” “เขาเรยี บร้อยแลว้ มาคบกบั นายได้ไง” “กฉ็ ันนสิ ัยดี หยางอวนิ๋ ก็ต้องอยากคบฉันเป็นเพื่อนอยแู่ ล้ว” “งัน้ ช่วยหยางอวน๋ิ หนอ่ ยสิ ฉนั ไมร่ ูจ้ ะช่วยยังไง” ชงิ อวนิ๋ ถอนหายใจแลว้ พบั หนงั สอื พมิ พใ์ นมอื หยางอวน๋ิ เปน็ รนุ่ นอ้ งในชมรมของชงิ อวน๋ิ ดว้ ยเขากเ็ ลยกงั วลจนตอ้ งมาปรกึ ษาผม ใชไ่ หม “นายหว่ งหยางอวนิ๋ ขนาดน้ันเลยเหรอ” “กเ็ ขาเปน็ รุ่นน้องในสภา” “แล้วห่วงฉันบา้ งไหมอะ” ชิงอวิ๋นเลิกคิ้วแล้วมองผมงงๆ ก็ปกติชิงอวิ๋นไม่เคยห่วงใคร ~ Under Cloud อาณาจกั รเมฆา ~

17 เลย พอเขาบอกว่าห่วงหยางอว๋ินผมเลยแอบอิจฉานิดหน่อย ชิง- อว๋ินเปน็ คนพเิ ศษท่ีสดุ ของผม ผมกอ็ ยากเปน็ คนพเิ ศษทสี่ ดุ ของเขา เหมือนกนั น่ี “ทำ� ไมพดู แบบนนั้ ” “ก็ช่วงนี้ไม่ว่างเล่นกับฉันเลย ท�ำแต่งานสภานักเรียน ฉัน กเ็ หงานะ” “ฉันนึกวา่ นายมีเพ่ือนเยอะ เบื่อฉนั แล้ว” “ไม่จรงิ สกั หน่อย ลู่พิเศษกวา่ คนอนื่ เยอะ” เพราะคนอื่นไม่สามารถช่วยผมดูแลท่าเรือได้แน่ แต่ลู่ท�ำได้ อะ แลว้ ผมกจ็ บั จองเขามาตง้ั นาน งานรฐั บาลกบั ราชการในอนาคต ก�ำลังจะมาแยง่ เขาไป! “ฉนั จะหาเวลามาอยกู่ ับเส่ยี วอวน๋ิ ใหม้ ากข้ึนแลว้ กนั ” “สัญญาแล้วนะ” “อืม...” “แล้วเรือ่ งหยางอว๋ินละ่ ” “อ๋อ เขาขอใหฉ้ นั ช่วยพาเขากับลิลล่ีหนไี ป” “หนที ำ� ไมอะ” “หยางหวางเป็นค่หู มัน้ ลิลล่ี แต่ลิลล่คี บกับหยางอวนิ๋ ” “หา!?” “หยางอว๋ินเลยอยากพาลิลลี่หนีงานแต่ง แต่ฉันว่ามันเร่ือง ใหญ่ ตระกลู หวงก็อ�ำนาจลน้ มือ ฉันเลยยังไมไ่ ดร้ บั ปากอะไรไป” “เอด็ เวริ ด์ ฮึก...ชว่ ยฉนั ดว้ ยนะ” เพิ่งคุยกบั ลู่ชิงอวิน๋ เมื่อวาน มาวนั น้ีลลิ ลม่ี ารอ้ งไหใ้ หผ้ มชว่ ย แลว้ ! ลลิ ลกี่ เ็ ปน็ เพอื่ นสนทิ ผม ปกตคิ นเราจะมเี พอื่ นสนทิ แคค่ นสอง คนแต่ท�ำไงได้ผมดันสนิทกับคนท้ังโรงเรียน เลยต้องเป็นที่พึ่งของ เพอื่ นๆ ~ แบมแบม ~

18 “แต่ถา้ ฉันช่วย บา้ นเธอกบั บ้านหยางอว๋นิ จะทะเลาะกันนะ” “ไม่หรอก เดี๋ยวผู้ใหญ่ก็เข้าใจว่าฉันกับหยางอว๋ินรักกัน แค่ เปลย่ี นจากแตง่ งานกบั หยางหวางมาแตง่ กบั หยางอวน๋ิ กไ็ มม่ ปี ญั หา แลว้ ” “อมื ...ก็จริง” ผมชกั เหน็ ดว้ ย ยังไงมนั กค็ อื การแต่งกนั ของสองตระกูล ใคร จะแต่งก็เหมอื นกนั แหละ “แล้วเธออยากหนีไปที่ไหนล่ะ” “ทเิ บต มนั ไกลจากทนี่ ม่ี าก กวา่ พวกผใู้ หญจ่ ะตามฉนั กบั หยาง อวิ๋นเจอ เรากค็ งแตง่ งานกันแลว้ ” ทิเบต! ทเิ บตทผี่ มอยากไปแต่ไมม่ ีใครยอมใหผ้ มไป! แล้วมัน ก็ไกลจากเซ่ียงไฮ้มาก ผมอาจจะได้ไปมองโกลดว้ ย! “ฉันช่วยอะไรได้บ้างล่ะลลิ ลี่” “พาหยางอวิ๋นไปทเิ บตได้ไหม แล้วฉันจะตามไปทหี ลัง เด๋ยี ว ฉันตดิ ตอ่ ไกด์ใหเ้ อง นายก็พาหยางอวน๋ิ ไปเท่ียวรอฉันก่อน” “ได้ ชว่ งอาทติ ย์หนา้ เลยไหม พอ่ ฉนั ไปอังกฤษ ทางสะดวก มากๆ เห็นแกค่ วามรักของเพอื่ นแลว้ ฉันทุม่ สดุ ตวั ” “ขอบคณุ นะ!” “ไมม่ ปี ญั หา! ขอให้เธอสองคนรกั กนั นานๆ นะ” ผมคุยแผนการกับลิลล่ีเสร็จก็รีบว่ิงไปหาลู่ชิงอว๋ินที่ห้อง กรรมการนักเรียน เวลานี้ไม่มีใครพอดี ทางสะดวกมากท่ีผมจะ ปรกึ ษาลูช่ งิ อว๋นิ “ลิลล่มี าขอให้ฉันชว่ ยพาหยางอว๋ินหนไี ปทเิ บต” “แลว้ นายจะไป?” “ใช่ ลิลลจ่ี ะจา้ งไกดใ์ ห้ ฉันจะได้ไปเทย่ี ว ไปขี่ม้าที่มองโกล!” “เสยี่ วอวิน๋ นายกำ� ลังจะทำ� ตัวเองล�ำบาก” ~ Under Cloud อาณาจกั รเมฆา ~

19 ลชู่ งิ อวนิ๋ ทำ� หนา้ กงั วลกบั เรอื่ งทผี่ มจะไปทเิ บต แตแ่ คไ่ ปทเิ บต เอง ผมโตแล้วนะ การเดนิ ทางแคน่ ้มี ันไม่ยากมากนกั หรอก “ฉนั เหน็ แกล่ ลิ ลกี่ บั หยางอวนิ๋ เปน็ หลกั ล.ู่ ..สงสารพวกเขาออก ถ้าฉันรักใครสักคนแลว้ ไมไ่ ด้อยูด่ ้วยกนั ก็คงเสียใจมากแน่ๆ” “แล้วนายรักใคร” “ฉันก็รักลู่ไง ถ้าไม่ได้เจอลู่ฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับแน่นอน นน” เรื่องประจบบอกเลยว่าผมถนัด ทริปทิเบตอยู่ข้างหน้าแล้ว! ผมจะไม่ยอมให้ลู่ชิงอวิ๋นขัดขวางทริปไปซัมบาลากับขี่ม้าท่ีมองโกล กับผมหรอก แลว้ ผมจะได้ไปกบั หยางอวน๋ิ ด้วยนะ เราต้องสนกุ กนั มากแนๆ่ “ฉนั ไม่ใหไ้ ป” “ลู่...แต่ว่า...” “รอฉนั วา่ งแลว้ ฉนั จะพาไปเอง ถา้ อยากชว่ ยกช็ ว่ ยแคส่ ง่ หยาง อวน๋ิ ขึ้นรถไฟพอ” ผมพยายามตะแง้วให้ลู่ใจอ่อนแต่คร้ังน้ีเขาไม่ยอมใจอ่อน จริงๆ “ฉันเป็นห่วง ถ้าอยากไปเที่ยวเราค่อยไปด้วยกัน เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของสองตระกลู เราช่วยแค่นิดเดยี วพอ ไม่งัน้ ถ้าเขาพาลมาถงึ เราจะซวยไปดว้ ย อยา่ คดิ แคจ่ ะชว่ ยเพอ่ื น อยา่ ลมื วา่ สองตระกลู นนั้ เขาเป็นพนั ธมิตรกันอย่.ู ..และพวกเขายืนคนละฝงั่ กับบ้านฉนั ” “อื้อ...” เพราะเรื่องนี้ด้วยมั้งท�ำให้ลู่ชิงอว๋ินไม่ช่วยหยางอวิ๋นแต่แรก ผมกเ็ ข้าใจล่นู ะ เลยต้งั ใจจะไปส่งหยางอวิ๋นท่ีทิเบตพอ ลบู่ อกว่าเขา จะช่วยลลิ ลพ่ี าหยางอว๋ินหนี เขาจะช่วยปดิ กล้องวงจรปิดให้ ผมจะ ไปรอรับหยางอว๋ินที่สถานีรถไฟ พาหยางอว๋ินข้ึนรถไฟเรียบร้อยก็ จะกลับไปเจอลู่ชงิ อวน๋ิ ท่ีบ้าน ~ แบมแบม ~

20 แผนการคอื หยางอวน๋ิ จะนงั่ รถลลิ ลม่ี าทท่ี า่ รถ ผมซอื้ ตว๋ั รถไฟ แล้วรอพาหยางอวิ๋นไปส่งท่ีน่ังแบบวีไอพีท่ีเป็นห้องส่วนตัวแล้วเขา ก็ไปทิเบตคนเดยี ว ทผี่ ดิ คาดคอื หยางอวนิ๋ โดนวางยาสลบ! ผมแบกเขาไมไ่ หวเลย ตอ้ งพยงุ เขาไปขนึ้ รถไฟ หยางอวน๋ิ หลบั สนทิ นอนแผห่ ลาอยบู่ นทน่ี งั่ ผมเล่ือนบานประตูห้องปดิ ใหเ้ ขาแลว้ เดนิ ออกมา แตข่ ามนั กช็ ะงกั ความรสู้ กึ ของผมตกี นั เปน็ พายุ นน่ั คอื หยาง อวิ๋นเพื่อนสนิทของผมเลยนะ! ผมปล่อยเพ่ือนท่ีก�ำลังไม่มีสตินั่ง รถไฟไปทเิ บตคนเดียว! แลว้ ถา้ มีคนเขา้ มาทำ� รา้ ยหยางอว๋ินล่ะ แต่ ผมกส็ ญั ญากบั ลไู่ ปแลว้ วา่ ผมจะกลบั บา้ นไปเจอเขา ผมจะตอ้ งไมไ่ ป ทิเบต “เอาไงดีเนยี่ ” ผมเดนิ วนไปวนมาอยหู่ นา้ ตวู้ ไี อพี ยงั ไมท่ นั ตดั สนิ ใจเสยี งหวดู รถไฟก็ดังข้ึนแล้วมนั กเ็ ร่ิมเคลื่อนตัว! “ดะ...เด๋ยี ว เดี๋ยวก่อน” “นัง่ ประจ�ำท่ดี ้วยครับ ขอตรวจตัว๋ ดว้ ยครับ” เจ้าหนา้ ทป่ี ระจ�ำรถไฟเดินเขา้ มาพอดี “คณุ เจ้าหนา้ ทคี่ รบั ผมแคข่ ้นึ มาส่งเพอ่ื น บอกรถไฟหยดุ กอ่ น ได้ไหมครับ” “โห! ไมไ่ ดห้ รอกพอ่ หนมุ่ รถไฟมนั ออกแล้ว คอ่ ยไปลงสถานี หนา้ ” “สถานีหน้าคอื ที่ไหนครับ” รถไฟมันน่าจะจอดหลายสถานี สถานีต่อไปมนั อาจจะยงั ไม่ ไกลมากกไ็ ด้ ตอนน้นั หยางอวิ๋นอาจจะตนื่ แล้ว ผมค่อยลงสถานีต่อ ไปแลว้ รีบกลับบ้านไปหาลู่ชิงอวน๋ิ “น่ีเปน็ รถไฟดว่ น จอดอีกทปี ลายทางปกั กงิ่ ” “หา!? เอะ๊ ! ว่าแต่นี่ไม่ใชร่ ถไฟไปทเิ บตเหรอครับ” ~ Under Cloud อาณาจกั รเมฆา ~

21 แลว้ ทำ� ไมคนขายตว๋ั บอกวา่ ไปทเิ บตละ่ เขาพดู แบบนนั้ จรงิ ๆ นะ หรือผมฟงั ผดิ “ไม่มีวง่ิ จากเซ่ยี งไฮ้ไปทิเบตหรอกคณุ มันไกลไป เขาตอ้ งไป เปลยี่ นรถไฟทปี่ กั ก่งิ นัน่ แหละ” “ทะ...ทำ� ไงดีอะ” ผมโดนคนขายต๋ัวหลอกแลว้ ! “กไ็ ปปกั ก่ิงก่อน สว่ นตอนนี้ขอตรวจตั๋วด้วยครับ” ผมไมม่ ตี ว๋ั เลยซอ้ื กบั เจา้ หนา้ ทเี่ ลย สว่ นของหยางอวนิ๋ จา่ ยเงนิ ไวเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ ผมนง่ั ลงเบาะตรงข้ามหยางอวิน๋ มองววิ ด้านนอก ทเี่ ริม่ มดื ลงเร่อื ยๆ ในหัวมแี ตค่ �ำว่า...ซวย! ซวยแรก ผมโดนคนขายตว๋ั หลอก! ซวยทีส่ อง ผมเขา้ มายุง่ เก่ียวเรอ่ื งระหว่างสองตระกูล! ซวยทสี่ าม ผมโดนลู่ชิงอว๋ินฆา่ แนๆ่ ! ซวยทสี่ ่ี ผมไมร่ ูจ้ ะทำ� ยังไง ผมไมเ่ คยไปปกั กิ่ง! ซวยท่ีหา้ เงนิ ทีผ่ มมีติดตัวจา่ ยค่าตว๋ั รถไฟไปหมดแล้ว! โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ฮฮฮฮฮฮฮ ~ แบมแบม ~

Chapter 2 Tibet หลงั จากผมนง่ั เครยี ดไปกบั ววิ มดื ดา้ นนอก ผมกน็ กึ ขนึ้ ได้ วา่ พอ่ มบี า้ นพกั ตากอากาศทที่ เิ บต! ไปถงึ นนั่ คอ่ ยโทร.บอกลชู่ งิ อวนิ๋ ก็ได้ พอเร่ิมคิดได้วา่ ตัวเองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรผมก็เลยเลิกกังวล แล้วต่ืนเต้นกับทริปไปทิเบต จะได้ไปเท่ียวซัมบาลาแล้วก็ขี่ม้าท่ี มองโกลแล้ว! ผมหลับๆ ตื่นๆ จนเช้าหยางอวิ๋นถึงตื่น ยาสลบของลิลล่ีน่ี แรงจริงๆ เล่นเอาหยางอวน๋ิ หลบั ขา้ มคืนเลย ผมเปน็ ห่วงจัง เขาจะ ปวดหัวหรอื เปลา่ อะ “เฮ้ หยางอว๋ิน ต่นื แลว้ เหรอ” “เอ็ดเวริ ์ด?” หยางอวนิ๋ ดูทำ� หน้างงๆ คงจะแปลกใจท่จี ู่ๆ มาโผลบ่ นรถไฟ แตถ่ ้าหยางอว๋ินรวู้ ่าผมท�ำเพือ่ ความรกั ของเขา รบั รองวา่ หยางอว๋นิ จะต้องซาบซ้ึงกับมิตรภาพแห่งความเป็นเพ่ือนที่ผมมีต่อเขา...แล้ว ในอนาคตเขาก็จะมาซอื้ ท่าเรอื ผม! “เซอร์ไพรส์ไหม ตอนนีเ้ ราอยู่บนรถไฟ ฉนั ตืน่ เต้นเป็นบา้ ที่ ~ Under Cloud อาณาจักรเมฆา ~

23 ได้ลักพาตวั นาย” “อะไรนะ!? ลักพาตัวผม?” เฮ้อ...ท�ำไมขี้ตกใจจังน้า~ “ฉนั รวู้ า่ นายกบั ลลิ ลคี่ บกนั แลว้ ลลิ ลด่ี นั เปน็ คหู่ มนั้ หยางหวาง เธอกับฉันก็สนิทสนมกันต้ังแต่อนุบาล พอเพ่ือนสนิทมาขอให้พา นายหนี ฉนั กเ็ ลยบา่ ยเบย่ี งไมไ่ ดน้ ะ่ คดิ ซะวา่ มาเทย่ี วละกนั นะหยาง อว๋ิน” วิวข้างนอกรถไฟไม่เลวเลย เซีย่ งไฮ้เป็นเมืองเศรษฐกิจ จะมี วิวต้นไม้ใบหญ้าชนบทแบบนี้คงไม่มีทาง ผมรู้สึกว่าตัวเองก�ำลังได้ ออกไปเรยี นรู้โลกกวา้ ง ดูสิลู่...ฉนั โตแลว้ นะ! “เดีย๋ ว นี่มนั ลกั พาตัวนะเอ็ดเวริ ด์ ไม่ใชเ่ ล่นขายของ แล้วเรา ก�ำลังไปทีไ่ หน” “ใจเยน็ ๆ ไมเ่ คยเหน็ นายสตแิ ตกเลยนะหยางอวน๋ิ ลลิ ลแี่ คใ่ ห้ พานายหนไี ปในชว่ งใกลว้ นั แตง่ งาน ไปเทยี่ วสกั เดอื นรอเธอหนงี าน แตง่ แล้วพวกนายก็จะได้คบกนั ส่วนฉันกร็ ับบทเพอื่ นตวั เอก โคตร สนุกเลย” พูดแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนใจกว้างจัง พ่อบอกว่าเป็น เจ้าของกิจการต้องใจกวา้ ง อยา่ คดิ เล็กคิดน้อย พอ่ จะต้องภมู ใิ จใน ตัวผม! “นายคิดบ้างไหมว่าถ้าทุกคนรู้ว่านายพาฉันมา พ่อนายจะ เดอื ดรอ้ นนะ ตรงนน้ั อาจจะมกี ลอ้ งวงจรปดิ ยงั ไงตำ� รวจกต็ อ้ งไปหา ลิลลคี่ นแรกเพราะฉันเดนิ ออกมากับเธอ” หยางอวิ๋นคิดว่าผมลักพาตัวเขามาแบบเด็กเล่นขายของอะ ผมวางแผนมาแล้วอย่างดีเถอะ รอบคอบกวา่ นีไ้ ม่มอี กี แล้ว “โนๆ ไมม่ กี ลอ้ ง จริงๆ คือมันกม็ กี ลอ้ งแหละแตล่ ชู่ งิ อว๋ินท่ี เปน็ ประธานนกั เรยี นปดิ กลอ้ งให้ ฉนั บอกแลว้ ไงวา่ มนั นา่ สนกุ จะตาย เหมือนพวกเราร่วมกันท�ำภารกิจอะไรสกั อย่างเลย ฮ่าๆๆ” ~ แบมแบม ~

24 “ลชู่ ิงอวิน๋ ?” “ใช่ ตอนฉนั ไปขอใหเ้ ขาชว่ ย เขาบอกนายกำ� ลงั วางแผนจะไป ทเิ บตพอดี เขาก็เลยช่วย...อ้อ! ฉันยงั ไม่ไดบ้ อกสนิ ะ น่เี ปน็ รถไฟไป ทิเบตน่ะ ฉันมีบ้านพักตากอากาศของพอ่ อยู่ทนี่ ั่นด้วย ต่นื เตน้ ดนี ะ หยางอวน๋ิ เราสองคนกำ� ลงั จะไดไ้ ปเทย่ี วทเิ บตดว้ ยกนั ฉนั ขอพอ่ มา หลายทีแลว้ เคยดูสารคดีเจงกิสข่านไหม อาจจะใกล้ๆ แถวนนั้ กไ็ ด้ ช่วงน้ีพ่อฉนั ไปดงู านสาขาทอ่ี งั กฤษดว้ ย ฉันจะได้หนเี ทยี่ วต้ังเดอื น โคตรดีเลยว่ะ” หยางอวนิ๋ เงยี บไปสักพักแลว้ จๆู่ กห็ วั เราะออกมา เขาคงเรม่ิ คิดได้ว่าน่ีมันเป็นแผนการท�ำให้ความรักเขาสมหวัง แล้วผมก็โคตร เป็นเพือ่ นทที่ ุ่มเท เพ่อื นทีด่ ีทที่ �ำทุกอย่างเพอ่ื ใหเ้ ขากบั ลลิ ล่ีมคี วาม สุข “หยางหวางจะมาตามหาฉันไหม” “เขาก็ตอ้ งตามสิ แต่เราคงข่มี ้าไปเทีย่ วกันไกลเลยละ ฉนั จา้ ง ไกดท์ อ้ งถ่นิ ไว้ เราจะไปซมั บาลากัน” ผมไม่กล้าพูดหรอกว่าลิลล่ีเป็นคนจ้าง มันดูไม่เท่อะ ไหนๆ ลิลล่กี ไ็ มอ่ ยตู่ รงน้ี ผมแอบอา้ งนดิ หน่อยกค็ งไมเ่ ปน็ ไร หยางอว๋ินท�ำ หนา้ เหมอื นทอ้ แทแ้ ตแ่ ลว้ กท็ ำ� หนา้ เซง็ สงสยั จะกลวั โดนดุ ผมกก็ ลวั ง่ะ...ลู่ดุผมแน่ แต่ช่างเถอะ ไปเที่ยวก่อน ถึงตอนน้ันเด๋ียวอ้อนๆ หน่อยล่กู ็หายโกรธ “ฉนั หนจี ากนายได้ไหม” “ไม่เอาน่าหยางอว๋ิน ผู้ชายอย่างเราก็ต้องไปผจญภัยกันสัก ครั้ง เชือ่ เหอะสนกุ นายอยากมาไมใ่ ชเ่ หรอ ลชู่ ิงอว๋นิ กบ็ อกวา่ นาย สนใจทเิ บต คดิ ซะวา่ ทรปิ สละโสดไง พอลลิ ลมี่ าพวกนายกจ็ ะแตง่ งาน กนั แลว้ ไม่ได้เทีย่ วแลว้ นะ” ~ Under Cloud อาณาจกั รเมฆา ~

25 เรามาเปลยี่ นรถไฟทป่ี กั กงิ่ ผมไมเ่ คยมาปกั กง่ิ เลย ทกุ อยา่ ง มันดูแปลกตาไปหมด “เราต้องไปไหนตอ่ เอ็ดเวิร์ด” “ไม่รอู้ ะ ก็ต้องหารถไฟไปทเิ บตม้ัง” “สายไหน” “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกนั ” กผ็ มมาครง้ั แรกผมจะไปรไู้ ดย้ งั ไงละ่ หยางอวน๋ิ ทำ� หนา้ เครยี ด เขาคงกลัวหลง ผมก็อยากปลอบใจเขานะแต่ผมก็กลัวเหมือนกัน หรือเราจะกลับเซีย่ งไฮ้ดี? “เด๋ยี วฉันไปถามเจ้าหนา้ ทแ่ี ลว้ กัน” หยางอวน๋ิ บอกใหผ้ มรอแลว้ เขากห็ ายไปในฝงู ชน คนมากมาย ทำ� ใหผ้ มไมค่ อ่ ยมน่ั ใจเลย เพราะคนพวกนไี้ มใ่ ชเ่ พอื่ นผม ผมรสู้ กึ โดด เดี่ยว แล้วเวลาผมโดดเด่ียวผมก็จะไปหาลู่ชิงอว๋ิน...น่าจะพาลู่มา ดว้ ยกนั แต่ล่ไู ม่อยากไปเที่ยวทิเบตกับผม ไว้ผมเที่ยวกับหยางอวนิ๋ ไปกอ่ น คราวหนา้ ค่อยพาล่มู าเทีย่ วบ้าง เรากินบะหม่ีรสชาติห่วยแตกท่ีสถานีด้วยเศษเงินติดกระเป๋า ผมไม่เคยกินอะไรท่ีไม่อร่อยขนาดน้ีมาก่อนเลย หยางอวิ๋นบอกให้ กนิ ๆ ไปดีกวา่ หวิ ตาย เขาชว่ ยปลอบใจผมดว้ ยว่าถงึ ทิเบตอะไรๆ ก็ คงดขี ้นึ “นายมไี กดอ์ ยู่แลว้ บา้ นกม็ ี สบายจะตาย” “อือ้ ซัมบาลาจะสวยขนาดไหนกนั นะ ฉนั อยากเห็นไวๆ จัง” หยางอวิ๋นท�ำหน้าเหนื่อยใจ เขาคงเหนื่อยจากการเดินทาง แล้วยังมาเจอบะหมี่รสชาติไม่อร่อยอีก เรากินกันเสร็จก็เดินไปขึ้น รถไฟไปทเิ บต หยางอวน๋ิ เดนิ นำ� หนา้ เขาตวั เลก็ กวา่ ผมประมาณหนง่ึ คบื แตผ่ มตวั ใหญก่ วา่ เพราะอว้ น แมช่ อบบอกวา่ ผมกนิ ขนมจนอว้ น ใหไ้ ปลดนำ�้ หนกั แตล่ บู่ อกอว้ นกต็ วั นมุ่ ดี กอดสบาย แมก่ บั ลชู่ งิ อวน๋ิ ความเห็นสวนทางผมเลยสับสนอะ จะลดน้�ำหนักก็กลัวลู่ไม่กอด ~ แบมแบม ~

26 จะไม่ลดก็กลวั แม่ด่า รถไฟออกจากปักก่ิงสักพักหยางอวิ๋นก็ลุกไปคุยกับคนที่ นั่งโบก้ีข้างๆ ผมหิวเลยไม่ค่อยอยากมาสร้างคอนเน็กช่ันบนรถไฟ นั่งมองวิวแก้เบ่ือไปจนกระท่ังหยางอว๋ินเดินปึงปังเข้ามาแล้วด่า ผมวา่ มองโกลกับทิเบตมันคนละฝง่ั ของประเทศกันเลย “เฮย้ เปน็ ไปไมไ่ ด้ ตอนเรยี นกบั ตอนดสู ารคดฉี นั วา่ มนั ตดิ กนั นะ” “ติดอะไรเลา่ ดูแผนทนี่ ่ี มองโกลกับทเิ บตไม่ไดต้ ดิ กัน!” “อา้ ว ท�ำไมเขายา้ ยมองโกลไปทางนัน้ อะ” “มันยา้ ยไมไ่ ด้เอด็ เวริ ด์ นายเข้าใจผิด! ไอโ้ ง.่ ..เอย๊ ไอ้บ้า!” “งะ่ ” หยางอวน๋ิ แปลงรา่ งเปน็ หยางอวน๋ิ ทผ่ี มไมร่ จู้ กั บน่ ภาษาทผ่ี ม ฟงั ไมเ่ ขา้ ใจ นา่ จะภาษาไทยมงั้ เพราะเขาเปน็ คนไทย ถงึ จะฟงั ไมอ่ อก แตด่ เู ขาโกรธมาก ผมกไ็ มไ่ ดต้ งั้ ใจจะใหม้ องโกลมนั ยา้ ยตวั เองไปไกล จากทิเบตนี่ สงสัยรัฐบาลแบง่ เขตการปกครองใหม่มนั เลยห่างกนั ผมเงยี บไมพ่ ดู อะไรสกั คำ� เขาเหมอื นแมต่ อนโมโหผมเลย วธิ ี ทด่ี ที สี่ ดุ คอื เงยี บ เดย๋ี วเขาหายโมโหเขากล็ มื แลว้ วา่ โกรธผม หลงั จาก ผ่านไปหนึง่ ช่วั โมงหยางอวิ๋นกห็ ายโกรธ เราก็กลับมาคุยกันเหมือน เดิม เพือ่ นกนั กแ็ บบนแ้ี หละตอ้ งมที ะเลาะกนั บ้างถึงจะสนิทกนั พ่อ บอกช่ัวชีวิตเราจะมีเพื่อนแท้แค่ไม่กี่คน ผมกับหยางอว๋ินมาเที่ยว ทิเบตกับมองโกล...เอ่อ ทิเบตอย่างเดียวด้วยกันแบบน้ีเราคงคบ กนั ไปจนแก่เปน็ เพ่ือนแทต้ ลอดไปแบบท่ีพอ่ บอก “เดยี๋ วไกดท์ ฉี่ นั จา้ งไวจ้ ะมารบั เราทน่ี ่ี รอตรงนแี้ หละ ถงึ ฉนั จะ เข้าใจผิดว่ามองโกเลียอยู่ติดทิเบต แต่ฉันจ้างไกด์ทิเบตนะ รับรอง ไดน้ อนสบาย กนิ อิม่ อยากไปซัมบาลาดว้ ยกนั แนๆ่ ” หยางอวิ๋นพยักหน้า ในที่สุดเราก็มาถึงทิเบตกันแล้ว เรายืน ~ Under Cloud อาณาจักรเมฆา ~

27 รอสักพักก็มีคนใส่ชุดสีด�ำ ตัวสูงถือป้ายชื่อผมกับหยางอวิ๋นเดิน เข้ามา “เอ็ดเวริ ์ด หวงั กับ หยางอวน๋ิ นะครบั ?” “ใช่ครบั ใช่” ไกด์ที่ลิลล่ีติดต่อไว้น่าจะราคาแพง ขนาดเป็นไกด์ท่ีทิเบตยัง ใสส่ ทู มาเลย ลลิ ลน่ี ใี่ จกวา้ งจรงิ ๆ เราเดนิ ตามไกดอ์ อกมาทด่ี า้ นหนา้ สถานี “เอด็ เวิร์ด นายบอกช่ือฉันกบั ไกด์ดว้ ยเหรอ” “หอื ? เปลา่ นะ พวกเขารู้ไดย้ งั ไงอะ” จะวา่ ไป...ลิลลีบ่ อกว่าจะจองไว้เปน็ ชือ่ เธอ มนั ก็ตอ้ งไม่มชี ื่อ ผม แลว้ ผมก็ไมไ่ ด้แจ้งชือ่ หยางอวน๋ิ กบั ใครเพราะผมไม่คิดวา่ ตัวเอง จะมาด้วยซ้�ำ หรือวา่ ...เราจะโดนปล้น! “หยางอวิน๋ ว่ิง!” ผมรีบคว้ามือหยางอวิ๋นวิ่งกลับเข้าไปในสถานี ข้างในต้องมี เจา้ หนา้ ทข่ี องทางการส!ิ แตย่ งั ไปไมถ่ งึ ไหนผมกโ็ ดนกดลงกบั พน้ื จน หนา้ คลกุ ฝนุ่ โอย๊ ถา้ เปอ้ื นฝนุ่ แบบนโี้ ดนแมด่ า่ เละเทะ ดงึ หขู าดเลย นะ “ปลอ่ ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปลอ่ ยโว้ยยยยยยยยย” “อย่าดิน้ สคิ รับ” “กป็ ลอ่ ยสวิ ะ ปลอ่ ย!!! พวกนายรไู้ หมวา่ ฉนั เปน็ ใคร ปลอ่ ยนะ ปลอ่ ย” แตผ่ มเปน็ แคเ่ ดก็ อว้ น…เอย๊ เดก็ ตวั นมุ่ จะไปสอู้ ะไรกบั พวกโจร ชดุ ดำ� แถมโดนถงุ ผา้ ครอบหวั อกี ผมพยายามรอ้ งขอความชว่ ยเหลอื กไ็ ม่ได้ผล ไม่มใี ครไดย้ ินผมเลย โจรลักพาตัวจับผมมาโยนไว้ท่ีห้องพักห้องหนึ่ง ผมไม่รู้ว่า ตัวเองอยูท่ ่ีไหน ไมเ่ หน็ หยางอวน๋ิ ด้วย ประตูห้องก็ล็อก พยายาม เปิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก สงสัยพวกน้ีจะต้องเป็นโจรเรียกค่าไถ่ ~ แบมแบม ~

28 เพราะห้องท่ีผมโดนจับมาขังมันหรูหราเกินอะ ในหนังเวลาโดนจับ ไปมีแต่ห้องซ่อมซ่อ แสดงว่าพวกน้ีกะจะจับผมไว้โก่งค่าตัวกับพ่อ แน่ๆ “อยา่ มาขอทา่ เรือแลกกบั ฉันนะ...” ท่าเรือนั่นปากท้องของตระกูลหวัง ถ้าเขาต่อรองให้พ่อยก ท่าเรือให้ พ่อยอมปล่อยผมตายแน่ๆ ถ้าเป็นผมต้องเลือกลูกกับ ทา่ เรอื ก็เลอื กทา่ เรอื อะ ลกู ทำ� ใหมไ่ ด้ แตส่ มั ปทานทา่ เรอื นี่ไม่ได้มา ง่ายๆ นะบอกเลย พอคดิ ไดว้ า่ ตวั เองชา่ งมคี า่ นอ้ ยนดิ ผมกเ็ รม่ิ รอ้ งไห้ ไมน่ า่ ลกั พา ตวั หยางอวิ๋นเลย ไม่น่าช่วยลิลลเ่ี ลย ไม่นา่ มาทิเบตเลย ถ้าฟงั ลู่แต่ แรก กลบั บ้านไปกนิ ขนม เลน่ กบั ลู่ เลน่ กบั ม่งมง่ ผมก็คงไม่โดนจบั มาแบบน้ี ฮอื ออ ถา้ พอ่ ไมย่ อมยกทา่ เรอื ใหพ้ วกมนั พวกมนั ตอ้ งเอา ไตผมไปขายแน่ ฮือออ หรอื จับไปใช้แรงงาน แงงง ไมเ่ อา การโดนจับขังในห้องหลายวันท�ำให้ผมกินข้าวไม่ลง แม้โจร กลุ่มนี้จะหาแต่ของดีๆ มาให้กินก็ตาม เขาไม่ได้เล้ียงผมอดอยาก เทา่ ไหร่ คงกลวั เอาไปแลกทา่ เรอื ไมไ่ ด้ ผมกแ็ อบสงสารพวกโจรนดิ ๆ ท่ีคิดว่าผมมีค่าขนาดนั้น แต่เรื่องอะไรผมจะบอกให้โง่ว่าพ่อไม่เอา ท่าเรอื มาแลกกบั ผมหรอก ให้พวกมนั ผิดหวังไปเลย ในขณะทผี่ มกำ� ลงั จะหวิ ตาย ประตูห้องผมก็เปิดออกอีกครง้ั แปลกใจนดิ หนอ่ ยเพราะยงั ไมถ่ งึ มอ้ื กลางวนั เลยอะ ถงึ จะอยากรแู้ ต่ ผมตอ้ งทำ� เปน็ เฉยชา หมดอาลยั ตายอยาก นง่ั หนั หลงั ใหป้ ระตหู อ้ ง มองดูประตูห้องน�้ำไป ถงึ ห้องนจ้ี ะหรูแคไ่ หนกไ็ มม่ รี ะเบียง ผมเลย มที างเลือกเดยี วคือหอ้ งน�ำ้ “ไอล้ กู โง!่ ” “แม่!” ผมหันขวับไปมองผู้หญิงตัวผอม แต่งหน้าสะสวย ทรงผมตี กะบังยืนช้ีหน้าผมอยู่ตรงประตู ข้างหลังแม่มีพ่อเป็นฉากประกอบ ~ Under Cloud อาณาจักรเมฆา ~

29 ที่ยืนน่งิ ราวกับบอดกี้ าร์ดประจ�ำตวั แม่ “แกนะแก ท�ำความอับอายให้กับวงศ์ตระกูลจริงๆ ไม่สร้าง ปญั หาสกั วนั มันจะตายไหม ฮะ!?” “โอย๊ แม่ ปลอ่ ยยย ผมเจบ็ บบ” แมบ่ ดิ หจู นผมปวดไปหมด แตถ่ ึงจะเจบ็ ผมก็ดใี จทีเ่ จอแม่จน ร้องไห้ออกมา ร้องเพราะทง้ั เจ็บท้งั ดีใจนีแ่ หละ ฮอื ออ แม่ยอมเอา ทา่ เรอื มาแลกกบั ผมแลว้ ใชไ่ หม “แกรู้ไหมว่าตระกลู หยางโทร.ไปดา่ พอ่ แกถึงองั กฤษ ดีนะเขา ไมเ่ ลกิ ทำ� การคา้ ดว้ ย แกคดิ วา่ แตล่ ะปเี ขาสง่ ออกชาเปน็ กรี่ อ้ ยกลี่ า้ น หยวน! ไปพาลกู หลานเขาหนีมาท�ำไม หือออ?” “ฮือออ แม่ ผมไม่ได้ตัง้ ใจ ฮอื อออออ” “กลบั บ้านไปคราวน้ีโกนหัวบวชเลยนะ ไม่สำ� นกึ ไม่ตอ้ งออก จากวัด!” “คณุ ก็ ใจเยน็ ๆ กอ่ น ลูกยังเดก็ ..” “กเ็ พราะพ่อมนั ใหท้ า้ ยแบบนีไ้ ง ลกู มันเลยไมโ่ ตสักที ดูลูช่ งิ - อวน๋ิ บา้ งสคิ ณุ แกก่ วา่ ลกู เราแคป่ กี วา่ วางแผนอนาคตไวถ้ งึ ไหนแลว้ ถ้าคณุ ยงั โอล๋ ูกแบบน้นี ะ ตอ่ ไปคงไดข้ ายทา่ เรอื เซย่ี งไฮ้กนิ !” “หา แม่รูแ้ ลว้ เหรอ!” แม่หันขวับมามองผม ตาสวยๆ ของแม่ถลึงใส่ผมจนมันโต เท่าไขห่ ่าน “หวงั —เปา่ —อวนิ๋ ! ไอล้ กู บ้า!” ผมโดนแมด่ า่ ยาวอยา่ งกบั กำ� แพงเมอื งจนี ตอนไปทเิ บตโคตร ล�ำบากแตต่ อนกลับพ่อกบั แมเ่ อาเฮลคิ อปเตอร์มารับ ปรากฏว่าผม โดนขังอยู่ท่ีโรงแรมใกล้ๆ สถานีรถไฟนั่นแหละ ผมอยากจะเล่า เหตุการณ์สร้างมิตรภาพเพื่อนแท้กับหยางอวิ๋นให้พ่อฟัง แต่แค่จะ อา้ ปากแม่ก็ดา่ แลว้ พ่อก็โดนแม่ดา่ ดว้ ย กลบั มาถงึ บา้ นแมจ่ ะจบั ผมสง่ ไปวดั จรงิ ๆ แตพ่ อ่ ขอไวแ้ มเ่ ลย ~ แบมแบม ~

30 ใหไ้ ปนง่ั สวดมนตใ์ นหอ้ งคนเดยี ว แถมเปดิ เทปเลน่ บทสวดมนตด์ ว้ ย ให้ผมนุ่งขาวหม่ ขาวแลว้ กินเจหนง่ึ เดือนเป็นการท�ำโทษ “แต่ลูกผอมลงไปเยอะเลยนะคณุ ...” “ดี ใหม้ นั ผอมไปเลย อว้ นเปน็ หมแู ลว้ เพราะคณุ ตามใจลกู อยู่ นน่ั แหละ” ง่ะ...ไม่อ้วนสกั หนอ่ ย กอดกำ� ลงั นุม่ ต่างหาก ผมนง่ั นบั ลกู ประคำ� สวดมนตอ์ ยา่ งตงั้ ใจ นไี่ มใ่ ชค่ รง้ั แรกที่ แม่ลงโทษผมด้วยวิธีแบบนี้ ถ้าผมต้ังใจท�ำตามที่แม่บอก ส�ำนึกผิด จากใจจริงแมก่ จ็ ะใจออ่ นลดวนั ทำ� โทษลงให้ แบบน้แี หละนะวถิ ฮี โี ร่ จะทำ� ความดแี รกๆ มนั กต็ ้องโดนคนท่ัวไปมองวา่ เป็นพวกนิสัยไม่ดี ไวก้ ่อน พอหลงั ๆ ก็ถึงมาเหน็ คา่ เรา ถึงพ่อจะแอบเอาขนมมาให้แต่ผมก็ยังกินอะไรไม่ลงอยู่ดี เพราะผมร้สู ึกผดิ ตอ่ หยางอว๋ิน ไมร่ ปู้ า่ นน้เี ขาเปน็ ยังไงบา้ ง พอ่ แม่ก็ ไม่รู้เหมือนกัน แต่พ่อก็ดูไม่เครียดเรื่องผมร่วมมือกับลิลลี่ลักพาตัว หยางอวิ๋น ผมแอบๆ ถามพ่อแล้วว่าจะไม่มีปัญหาใช่ไหม ในเม่ือ บ้านเราสนิทกับตระกูลลู่ท่ีไม่ถูกกับตระกูลหยางกับตระกูลหวงของ ลลิ ล่ี “บา้ นเราท�ำการค้า ไม่ทะเลาะกบั ใคร เน้นคบเพ่ือนไงลูก” “ก็จรงิ ผมมีเพอ่ื นทั้งโรงเรียน” เห็นพ่อชิวผมก็ชิวด้วย แต่ชีวิตก็เริ่มไม่ชิวเพราะหลังจาก สวดมนตค์ รบวนั ลชู่ งิ อวน๋ิ กม็ าหา...ผมรสู้ กึ ไดว้ า่ นแ่ี หละนรกมาเยอื น ของจริง ฮือออ ขอพลังท�ำความดีท่ีช่วยหยางอว๋ินให้ประสบความ ส�ำเร็จในด้านความรักดลบันดาลให้ผมแคล้วคลาดปลอดภัยจาก ลชู่ งิ อวนิ๋ ทีไดโ้ ปรด “ฉันรอนายกลับมา แต่นายดันไปโผลท่ ิเบต” ~ Under Cloud อาณาจกั รเมฆา ~

31 ลชู่ งิ อว๋นิ ในชดุ จีนสีนำ้� เงนิ ยืนกอดอกพิงประตหู อ้ งผม เขาหรี่ ตามองลูกประคำ� ในมือแล้วเลิกคิ้วขึน้ “นับเรว็ ไปไหม” ผมชะงกั มือทนี่ บั ลกู ประค�ำดว้ ยความเรว็ สงู คือผมหวาดผวา มาก ปกตนิ ับหนงึ่ ลกู ก็พุทธ หนึง่ ลูกกโ็ ธ ไปชา้ ๆ แต่ นีไ่ มพ่ ุทธ ไม่โธ อะไรทั้งนั้นแถมเหง่อื แตกพล่กั “แหะๆ...กนิ ข้าวยังล”ู่ “หึ” ลู่ชิงอวิ๋นกวาดตามองผมท่ีน่ังขัดสมาธิอยู่กลางพ้ืนห้อง ช่วง นผี้ มนอนพนื้ เพราะถอื ศลี กนิ เจไมน่ อนเตยี ง แมบ่ อกถา้ เขา้ มาดแู ลว้ เหน็ ผมแอบนอนเตยี ง จะไลไ่ ปวดั ของจรงิ แถมตอ้ งโกนหวั ดว้ ย ปกติ บ้านจีนผู้ชายต้องเป็นใหญ่ แต่บ้านเราคงรับอิทธิพลฝรั่งมามาก เกนิ ไป แมเ่ ลยใหญก่ ว่าพอ่ ซะง้นั “ฉนั ขอโทษ...ฉนั ไมไ่ ด้ต้ังใจไปทเิ บตเลยนะ” “แล้วไปทำ� ไม” นำ�้ เสยี งของลชู่ งิ อวน๋ิ หว้ นสนั้ กระชบั ทำ� เอาผมเกอื บนำ้� ตารว่ ง นคี่ ือล่เู วอร์ช่ันโกรธมาก เขาไม่ชอบคนไมร่ ักษาสัญญา แลว้ ผมกผ็ ิด สญั ญาเรื่องจะกลบั ไปหาเขาแตด่ ันไปทิเบต “ฉันข้ึนไปส่งหยางอวิ๋น แต่เขาสลบ...มันไม่เหมือนท่ีคิดไว้ก็ เลยเผลอลังเล แลว้ รถไฟมันก็ออกง่ะ...ฉันถามเจ้าหนา้ ท่ีเขาก็บอก มนั วง่ิ ยาวถึงปกั กงิ่ ” “แลว้ ถงึ ปกั กงิ่ ท�ำไมไมก่ ลับเซยี่ งไฮ้” “แหะๆ...ตอนนน้ั แอบเผลออยากไปเทย่ี ว ตะ...แตไ่ มไ่ ดต้ งั้ ใจ ไปจริงๆ นะ” ลชู่ งิ อวน๋ิ ยา่ งเทา้ เขา้ มาใกลผ้ มทลี ะกา้ ว แลว้ เขากย็ อ่ ตวั ลงตรง หน้าผม สายตาของเราอยู่ในระดบั เดียวกนั แต่ผมรูส้ กึ ...รู้สกึ ว่าลู่น่า กลวั กวา่ ทกุ ครัง้ ~ แบมแบม ~

32 “หวังเป่าอวนิ๋ ” “วะ...วา่ ไง...” “ยกมือนายขึ้นมา” ผมค่อยๆ ยกมอื งงๆ แตถ่ ูกลูช่ งิ อว๋ินดงึ มอื เข้าไปหาเขาแล้ว กดั แรงๆ แรงมากจนผมสะดุง้ แล้วร้องไห้ แต่เขากไ็ มย่ อมปล่อย เขา กัดจนเขาพอใจแล้วถึงปล่อย มันไม่ถึงกับเลือดออกแต่รอยฟันบน หลงั มอื ชดั เจนมากแมต้ าผมจะพรา่ เบลอดว้ ยมา่ นนำ�้ ตากย็ งั เหน็ รอย ฟันชัดแจ๋ว “นายทำ� ใหฉ้ นั โมโห...มาก” “ฮึก...ลู่ ฉันขอโทษ” “นายทำ� ใหฉ้ นั มดื แปดดา้ น ไมร่ วู้ า่ นายหายไปไหน หายไปกบั ใคร เกดิ อะไรร้ายแรงข้นึ หรือเปล่า” ลชู่ งิ อวนิ๋ ขยบั ตวั หา่ งจากผมแลว้ ลกุ ขน้ึ ยนื เขากอดอกกม้ มอง ผมทีน่ ัง่ รอ้ งไหอ้ ยูก่ บั พืน้ “เสี่ยวอวิ๋น” “ฮกึ อะ...อะไร...” “ต่อไปนี้เราไมร่ จู้ ักกัน” “ไมเ่ อานะ! ลู่ ฮอื อออออ ฉนั ขอโทษ อยา่ โกรธฉนั เลยนะ ฉนั ผิดไปแลว้ ฮืออออออ” ผมรีบลุกเข้าไปกอดลู่ชิงอว๋ิน ในอกของผมปวดร้าวไปหมด เสียใจย่ิงกว่าตอนแม่ช้ีหน้าด่าว่าไอ้ลูกโง่ มะ...มันปวดร้าวกว่านั้น ไม่อยากให้ลู่โกรธ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ฮือออ ไม่นา่ ไปทิเบตเลย “เสย่ี วอวนิ๋ ไม่รักฉันอกี ต่อไปแล้ว แมแ้ ตเ่ รือ่ งท่ฉี ันขอ...นายก็ ท�ำให้ไมไ่ ด”้ “ไมจ่ รงิ นะลู่ ฉันรักลู่คนเดยี ว ฮือออ ต่อไปฉันจะไม่ดอ้ื แล้ว ไมผ่ ิดสัญญาแล้วด้วย อยา่ โกรธฉันเลยนะ โฮฮฮ” ลู่ชิงอว๋ินมองคนร้องไห้จนตาบวมแล้วก็ข่มอารมณ์ไม่ให้ ~ Under Cloud อาณาจักรเมฆา ~

33 ใจออ่ นงา่ ยๆ หวงั เปา่ อวนิ๋ เอาแตใ่ จเกนิ ไปแลว้ เพราะทง้ั บา้ นตามใจ เขาเองกต็ ามใจจนทำ� อะไรไมค่ ดิ พาตวั เองไปเสยี่ ง กเ็ ตอื นแลว้ วา่ ตวั เองอยตู่ รงกลางระหวา่ งเกมการเมอื งของสองตระกลู แลว้ มนั กไ็ มใ่ ช่ แคเ่ รอื่ งของสองตระกลู แตเ่ ปน็ กลมุ่ สองขวั้ อำ� นาจทมี่ ผี ลตอ่ ตำ� แหนง่ ประธานาธบิ ดีในอนาคต ทั้งลลิ ลี่ หวง ทั้งหยางอวิน๋ ไม่ใช่ลูกเศรษฐี บ้านรวยแต่เป็นผู้มีอ�ำนาจในชนช้ันปกครองกันทั้งน้ัน แล้วตระกูล หวงั กเ็ ป็นญาตกิ บั ตระกูลล่ขู องเขาทอ่ี ยคู่ นละฝง่ั เรียกว่าเหตุการณ์ นี้อาจจะถูกท�ำลายความเช่ือม่ันจากพวกเดียวกันได้เลยด้วยซ�้ำถ้า หยางกับหวงเอาเรื่อง แตแ่ ปลกตรงทตี่ ระกลู หยางดนั ไมเ่ อาเรอื่ ง แคส่ ง่ จดหมายเชงิ ต�ำหนิออกมา น่ันท�ำให้ลู่ชิงอว๋ินแปลกใจ...หยางเสียหน้าขนาดน้ี ทำ� ไมลู่ไม่โดนหางเลขไปด้วย บนถนนสายอำ� นาจถ้าอีกฝา่ ยเพล่ยี ง พลำ้� ไมม่ ใี ครหรอกท่จี ะใจดีมองข้ามมแี ตต่ อกย�้ำและซำ้� เตมิ น่ีเป็นเร่ืองที่เขายังดูไม่ออก ตระกูลหยางได้อะไรกับการมี น�้ำใจครั้งน้ี แล้วถ้าไม่เอาเร่ืองทางลู่กับหวัง มันก็มีอีกทางท่ีน่าคิด คอื ตระกลู หยางไมก่ นิ เสน้ กับตระกลู หวงแลว้ ? ลลิ ลี่ หวง วางแผนลกั พาตวั หยางอว๋นิ ทงั้ ๆ ท่ีเธอก�ำลงั จะ แตง่ งานกับหยางหวาง...จักรพรรดพิ ระอาทติ ย์ การเมอื งมันซบั ซ้อน...ไหนๆ ตระกลู ลู่กย็ งั ไมโ่ ดนหางเลขไป ในสงครามนี้ก็ควรจะอยู่น่ิงเข้าไว้ เพื่อรอดูท่าทีระหว่างตระกูลหวง กบั ตระกูลหยางวา่ จะเอายังไงตอ่ พ่ออาจจะรู้ว่าเกิดอะไรข้ึน แต่ลู่ชิงอว๋ินไม่อยากถาม เขาไม่ อยากให้พ่อรู้ว่าเขาสนใจการเมืองมากเกินไป วงการนักการเมือง ไมม่ ีมิตรแทแ้ ละศตั รูทถ่ี าวร เปล่ียนฝา่ ยยา้ ยข้างเป็นเร่ืองปกติ ใคร ตามไม่ทัน เข้าไม่ถูกพวกก็ต้องยอมอยู่สงบเสงี่ยมเพ่ือรอวันท่ีจะมี อำ� นาจอีกครงั้ พอ่ ไมอ่ ยากให้เขาเดนิ ตามรอยพอ่ ...แต่เขาดนั ชอบ ~ แบมแบม ~

34 ลชู่ งิ อวน๋ิ รตู้ วั วา่ ตวั เองชอบอา่ นหนงั สอื การเมอื ง การปกครอง แม้กระท่ังทดลองบริหารโรงเรียนที่เหมือนกับประเทศเล็กๆ แห่ง หน่ึง การมีอำ� นาจ...คอื การอยเู่ หนือคนทกุ คน แล้วเพราะเขายังมีอ�ำนาจไม่พอ...เลยไปพาเส่ียวอวิ๋น กลับมาไม่ได้ ลชู่ งิ อวน๋ิ มองมอื ตวั เองแลว้ กำ� แนน่ เกลยี ดทต่ี วั เองยงั เปน็ แค่ เดก็ ไมม่ เี ส้นสาย ไม่มีอะไรเลย ท�ำไดแ้ ค่รอวันแล้ววนั เล่าอยทู่ ่บี ้าน “ลู่ ฮึก...ดกี นั นะ” “...อยา่ ใหม้ คี รัง้ ทีส่ อง” “ไม่มีแลว้ ไม่มจี ริงๆ ฉันสัญญา” “ถา้ นายทำ� อกี ...” “ฉนั ยอมใหล้ ลู่ า่ มโซข่ งั ไวใ้ นบา้ นไมใ่ หเ้ หน็ เดอื นเหน็ ตะวนั เลย” ~ Under Cloud อาณาจักรเมฆา ~

Chapter 3 Plan B ผมนัง่ ปฏิบตั ิธรรมในหอ้ งนอน สวดมนต์ ทำ� สมาธอิ ยา่ ง ตัง้ ใจ แม่กย็ อมเลกิ ทำ� โทษผมในทสี่ ดุ แล้วบอกใหไ้ ปขอโทษหยาง- อวน๋ิ ด้วย “ว่าแต.่ ..หยางอว๋นิ เขาปลอดภัยใช่ไหม” ผมพยายามปอ้ นขนมหมาใหเ้ จา้ มง่ มง่ มนั เปน็ หมานา่ สงสาร ขาสน้ั มาก มนั ชอบวง่ิ ตามลู่ แตล่ จู่ ะไมย่ อมใหม้ นั เขา้ หอ้ งทำ� งานดว้ ย เพราะมนั ซน มันเลยมานง่ั หงอยกับผม มนั ทำ� หนา้ เหมือนฟ้องอะ วา่ ลไู่ มเ่ ลน่ ดว้ ย ผมเขา้ ใจความรสู้ กึ มง่ มง่ เลยนะ เพราะเวลาลไู่ มเ่ ลน่ กับผม ผมกห็ งอยแบบน้ีเลย “ตระกูลหยางรับตัวไปแล้ว ก่อนนายอีก” ลทู่ ำ� หนา้ หงดุ หงดิ ใสเ่ จา้ มง่ มง่ เพราะมนั เมนิ ขนมผมแลว้ ไปงบั ชายเสื้อของลู่แทน ลู่ชิงอวิ๋นชอบใส่ชุดจีนตัวยาวสีน�้ำเงินเข้มแบบ ขุนนาง องคช์ ายสมยั ก่อน ถึงจนี จะไม่ได้มกี ษตั รยิ ป์ กครองแลว้ แต่ ความคนุ้ เคยเกา่ ๆ กส็ บื ทอดกนั มาในตระกลู บา้ นลกู่ บั บา้ นหวงั ของ ผมเรามเี ชือ้ สายฮ่นั ~ แบมแบม ~

36 พอ่ บอกวา่ ถ้ายงั เป็นการปกครองระบอบกษัตรยิ ์ บา้ นลกู่ ค็ ง เป็นขุนนางใหญ่ ส่วนเราก็พ่อค้าร�่ำรวย ใหญ่สุดในน่านน้�ำเซ่ียงไฮ้ แล้วรสนิยมสีน้�ำเงินเข้มของลู่ชิงอว๋ินก็ท�ำให้แม่ปล้ืมมากกก จน บังคับให้ผมตัดชุดเหมือนกับลู่บ้าง แต่แม่บอกยืนคู่กันแล้วเหมือน เสาไฟฟา้ กบั ไหเหล้า...แมน่ ะแม่ ผมไมไ่ ด้อว้ นสกั หนอ่ ย แคต่ วั น่มุ ! “แลว้ ...เขาตามหาหยางอว๋นิ เจอไดย้ งั ไงอะ” “คนของหยางหวางเขามาตามที่โรงเรียน แลว้ ก็เจอฉนั ” “นายกเ็ ลยบอกเขา?” “ใช่ ฉนั บอกวา่ พวกนายลาโรงเรยี นไปเท่ียวทิเบต” ลชู่ งิ อวนิ๋ ทำ� ใหผ้ มดโู งม่ ากกกกกกกกก ลกั พาตวั คนอน่ื แลว้ ยงั ลาโรงเรียนก่อนจะไปอีก ผมไม่โง่ขนาดน้ันสักหน่อย ผมฉลาดจะ ตายเหอะ มวี างแผนปิดกล้องวงจรปดิ ด้วย! “ไหนนายบอกวา่ อยากชว่ ยหยางอวน๋ิ ไงลู่ แลว้ บอกทำ� ไมอะ” ผมเบะปากใส่ลู่ชิงอว๋ิน เขาบอกเองนะว่าอยากช่วย ผมก็ อยากช่วยเราเลยร่วมมอื กัน แบบนี้มนั หักหลงั กันชัดๆ เลยอะ “เพราะนายไปดว้ ย” “เกี่ยวกับฉันเหรอ” “ฉนั ไปตามนายกลับมาเองไมไ่ ด.้ ..แต่หยางหวางทำ� ได้ เขามี อ�ำนาจมากกว่า” ลชู่ งิ อวน๋ิ หนั หนา้ หนอี อกไปทสี่ วนดา้ นนอก มอื เรยี วทเี่ ลยแขน เสือ้ กว้างออกมากำ� แนน่ จนเหน็ เสน้ เลือด เขายังโกรธท่ีผมไม่รกั ษา สัญญา “ฉนั ขอโทษนะลู่...ฉนั จะไม่ทำ� อกี แล้วจรงิ ๆ” “อมื ...” รอยฟนั สมี ว่ งชำ้� ของลชู่ งิ อวนิ๋ บนมอื ผมยงั เจบ็ อยเู่ ลย...ไมก่ ลา้ ดื้อกบั ลูแ่ ลว้ เดี๋ยวโดนกัดอกี ~ Under Cloud อาณาจักรเมฆา ~

37 ลู่ชิงอวิ๋นสบตารุ่นน้องท่ีโดนลักพาตัวไปทิเบต ตระกูล หยางเพ่ิงยอมปล่อยหยางอวิ๋นกลับมาใช้ชีวิตปกติ หลังจากแจ้งว่า หยางอว๋ินยังตกใจกับเหตุการณท์ ีเ่ กดิ ขนึ้ “รนุ่ พีก่ บั เอ็ดสนิทกันเหรอครับ” ล่ชู งิ อว๋นิ ยมิ้ จาง แตไ่ ม่ไดต้ อบอะไร เป็นเอด็ เวริ ์ดท่ตี ามหยาง อวน๋ิ มาหาเขาถึงในห้องสภานักเรียนตอบแทน “อ๋อ สนทิ กนั สิ แมฉ่ นั เปน็ น้าชิงอวน๋ิ …เอย๊ ประธานลู่ ฉันก็ หลานชายตระกลู นักการเมืองนะเห็นแบบน้ี” ในโรงเรยี นเอด็ เวริ ด์ กบั เขาจะไมไ่ ดส้ นทิ กนั เทา่ ไหร่ เจา้ เสยี่ ว- อวนิ๋ คดิ วา่ ถา้ ตวั เองสนทิ กบั เขาแลว้ เพอ่ื นจะไมค่ บ เพราะเขาเกง่ กวา่ จะโดนแยง่ เพอื่ นไปหมด...ความคดิ เดก็ นอ้ ย ใครจะอยากมเี พอ่ื นทงั้ โรงเรียนแบบเสี่ยวอว๋ินกันล่ะ เขาเลือกคบคนที่อยากจะคบเท่านั้น แหละ “พตี่ ้งั ใจใหผ้ มโดนลกั พาตัว” หยางอวนิ๋ ไม่ใช่คนโง่ แคย่ ังดเู กมการเมอื งของผู้ใหญไ่ มอ่ อก เกมของผู้ใหญท่ ี่เดก็ กลายเป็นสว่ นหน่งึ โดยไม่รูต้ ัว “กใ็ ช่” “ผมนึกวา่ พ่ีชอบ...” “ฉันมีหน้าทีต่ อ้ งรับผิดชอบ หยางอวิ๋น” หยางอวนิ๋ คดิ วา่ เขาชอบลลิ ลี่ หวงถงึ ขนาดยอมยนื่ มอื มาชว่ ย ให้ตระกลู หวงกับหยางไมต่ อ้ งแต่งงานกนั ซงึ่ มนั ไมใ่ ช่ การแตง่ งาน ของสองตระกูลเกี่ยวพันถึงผลประโยชน์ ท่ีเขาช่วยก็ด้วยเหตุผล เดียว...แตกคอ คนทไ่ี ดป้ ระโยชนค์ อื กลมุ่ การเมอื งทยี่ นื คนละฝง่ั อยา่ งตระกลู ลขู่ องเขา หวง กบั หยาง เปน็ ตระกลู ใหญ่ หากไมล่ งรอย ยงั ไงกต็ อ้ ง มฝี ่ายทีไ่ ด้ประโยชน์และเสยี ประโยชน์ “หนา้ ทอ่ี ะไรกนั ” ~ แบมแบม ~

38 “เฮ้อ...เอ็ดเวิร์ด ท�ำไมนายไม่รู้อะไรเลยนะ แบบนี้ไงคุณแม่ ถงึ บอกใหฉ้ นั ดแู ลนายประจ�ำ” ลชู่ งิ อวน๋ิ เลอื กทจ่ี ะบน่ เจา้ เสยี่ วอวนิ๋ เพอ่ื ตดั บทของหยางอวนิ๋ ไม่ใช่หน้าท่ีเขาที่จะต้องอธิบาย เขายังต้องรอให้ท่าทีของตระกูล หยางชัดเจนกว่าน้ี หากมีการเปล่ียนฝ่าย การได้เป็นพวกเดียวกัน กับรุน่ นอ้ งแบบหยางอว๋ินถือเปน็ เร่ืองดี “ฉันโตแล้วไม่ต้องการคนดูแลหรอก ฉันไปทิเบตมาแล้วนะ! ไปเองด้วย!” หยางอวิน๋ หลดุ ทำ� หน้าเออื มระอาเจ้าตัววนุ่ วายทเี่ อาความดี เขา้ ตวั แลว้ หนั มาสบตาเขา แคส่ บตากร็ แู้ ลว้ วา่ เราคดิ เหมอื นกนั หวงั เป่าอว๋ินไม่มที างไปทเิ บตเองได้หรอก ตาคมมองคนอ่อนวัยกว่าสองคนเดินออกจากห้องสภา นกั เรยี นไป ความเครยี ดในเรอื่ งความซบั ซอ้ นของกลมุ่ อำ� นาจทำ� ให้ ลู่ชิงอวน๋ิ หายใจไม่คอ่ ยคลอ่ งนกั “ชิงอว๋ิน” มอื ทก่ี ำ� ลงั ดงึ เนก็ ไทออกชะงกั เจา้ ตวั วนุ่ วายทเี่ พง่ิ เดนิ ออกไป กลับเข้ามาในห้อง “หมื ?” “ไมช่ อบหยางอวน๋ิ เหรอ” “ท�ำไมคดิ แบบนั้นล่ะ” “ก็...ลู่ดไู ม่ไว้ใจหยางอวนิ๋ ” คิว้ เรยี วเลิกขึ้น แปลกใจทเ่ี จา้ ตัววุ่นวายดูออก ไม่ใช่เพราะว่า ไม่ชอบ แต่ด้วยเหตุผลท่ียังไม่รู้ท่าทีกันมากกว่า มันเลยไม่ค่อย สบายใจเท่าไหร่ “ดูออกเหรอ” “ฉนั ดอู อกหมดแหละ เวลาชงิ อวน๋ิ ดใี จ เสยี ใจ อารมณด์ ี ชอบ หรือว่าเกลียด ลู่ชอบท�ำเป็นยิ้มใจดี แต่ไม่ชอบใครสักคนเลย กับ ~ Under Cloud อาณาจักรเมฆา ~

39 หยางอวน๋ิ ฉนั นกึ วา่ ลจู่ ะชอบเขาเพราะทำ� งานดว้ ยกนั แตล่ กู่ ไ็ มช่ อบ” “มันกไ็ ม่เชิง” “การที่เราไมช่ อบคนรอบตวั เลยสกั คน...มันไม่ดีนะ” “...” “เพราะไม่รู้ว่า เราไม่ชอบคนอื่น...หรือเราไม่ชอบตัวเอง กันแน่” ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้บางอย่างท�ำให้ลู่ชิงอว๋ินดึงเน็กไท ออกมาแล้ววางบนโต๊ะ สายตาเป็นห่วงของเจ้าตัววุ่นวายดูเหมือน จะท�ำใหค้ วามอดึ อดั หายไปหลายส่วน “ฉันไม่อยากใหล้ ู่ไมช่ อบตวั เอง ฉันอยากใหล้ ู่มีเพื่อนสนทิ มี คนทีอ่ ยูด่ ้วยแล้วสบายใจ มีคนที่คยุ ได้ทุกเร่อื ง” “ฉนั มเี สย่ี วอวน๋ิ คนเดยี วก็พอแลว้ ” “พอจริงอะ แต่ลู่ไม่เห็นเล่าอะไรให้ฉันฟังเท่าไหร่เลย...ลู่คุย กบั ฉันไมไ่ ดท้ ุกเรอ่ื งเหรอ” “เร่อื งของฉันมันซับซอ้ น บางทีฉันก็ไมร่ จู้ ะอธิบายยังไง” มอื เรียวเลอ่ื นไปดึงมอื ทีย่ งั มีรอยฟนั จางๆ มาจับ น้วิ โป้งไล้ เบาๆ ตรงรอยชำ�้ ...วนั นนั้ เขาโมโหมาก โมโหจนทนไมไ่ หว เผลอทำ� อะไรรุนแรงลงไป “ง้ันฉันส่งตัวแทนไปคุยกับลู่แล้วกันนะ ถ้าลู่อึดอัดก็คุยกับ ตัวแทนของฉนั ” “ตัวแทน?” “เจ้าม่งม่งไง มันเป็นหมา มันเอาไปเล่าให้ใครฟังต่อไม่ได้ หรอก ถงึ ลพู่ ดู สับสนวกวนไปมามันก็ไม่บ่นด้วย ไม่ขี้เสือกด้วย ลจู่ ะ ไดไ้ มเ่ หงา มนั เดนิ เลน่ เปน็ เพอื่ นไดด้ ว้ ยนะเวลาเครยี ดๆ แตล่ ขู่ ายาว ต้องเดนิ ชา้ หนอ่ ย มันขาสนั้ มันอาจจะว่งิ ไม่ค่อยทนั หมอบอกหา้ ม มนั วง่ิ เยอะดว้ ย กระดกู มนั ยาววง่ิ เยอะไมไ่ ด้ เฮอ้ ...สายพนั ธน์ุ ม้ี ชี วี ติ รอดไดไ้ งอะ ดตู ายงา่ ยอยา่ งกบั หมแี พนดา้ ตอ่ ไปคอรก์ ต้ี อ้ งเปน็ สตั ว์ ~ แบมแบม ~

40 สงวนของโลกเชื่อฉันสิ” ลชู่ งิ อวน๋ิ หวั เราะกบั ทา่ ทางอวดสรรพคณุ หมาขาสน้ั ทยี่ ดั เยยี ด เอามาให้เขาเล้ียง แถมยังบ่นว่าจะตายง่ายอีก มันไม่ขนาดน้ันสัก หนอ่ ย เวอ่ รจ์ รงิ ๆ “ทีพ่ ูดมาท้ังหมดคอื ให้ฉนั เอ็นดมู ่งมง่ ใช่ไหม” “ก็ล่ดู ไู มค่ อ่ ยรักมันอะ ฉันเลยรู้สกึ ว่ามนั นอ้ ยใจ” คนอะไรดูออกด้วยว่าหมาน้อยใจ เลี้ยงก็ไม่ได้เลี้ยงเอง มัน แคช่ อบกัดน่ันกัดน่เี ทา่ นัน้ แหละ ชดุ เขายาวมันกเ็ ลยยงิ่ ชอบ กต็ ้อง ดเุ พราะชดุ ขาดหมด “เฮอ้ เส่ยี วอวิน๋ ท้งั รูใ้ จฉัน ท้งั รูใ้ จหมา ทำ� ไมเกง่ แบบน”ี้ ท้ังเหน่ือยใจทั้งอ่อนใจจนต้องอ้าแขนกอดเจ้าตัววุ่นวายแล้ว ซุกหน้าลงกบั ไหล่คนในอ้อมแขน...ตวั น่มุ ๆ กอดแล้วสบายจรงิ ๆ “เพราะฉันรกั ชิงอวน๋ิ ท่สี ุดในโลกเลย” “ฉันกร็ ักเปา่ อวน๋ิ ” เสียงหัวเราะของเจ้าตัววุ่นวายกับแขนท่ียกขึ้นกอดเขาคืน... มนั ดมี าก ดีจนไม่อยากจะเสยี ไป ไมอ่ ยากยกให้ใคร อยากให้เจา้ ตัว วุ่นวายเปน็ ตัววุ่นวายของเขาแบบนีต้ ่อไปเร่ือยๆ “จรงิ ๆ ฉนั มอี กี เร่อื งทก่ี งั วลมากๆ แต่พดู ตอ่ หนา้ หยางอวนิ๋ ไม่ได”้ ลู่ชงิ อว๋ินขยับตวั ออก เหน็ สหี นา้ กงั วลกบั แกม้ พองๆ ของเจา้ ตวั วนุ่ วายแลว้ กส็ งสยั วา่ เรอ่ื งอะไร ตง้ั แตเ่ ดก็ ยนั โตสงิ่ ทห่ี วงั เปา่ อวน๋ิ เครยี ดก็มีแคเ่ ร่ืองการบ้าน เพื่อนไม่เลน่ ดว้ ย แมท่ ำ� โทษ อดกินขนม แลว้ กง็ อนที่เขาเอาแตอ่ ่านหนังสอื “แม่อยากจะให้ฉันหัดบริหารท่าเรือ แม่บอกว่าลูกบ้านอื่น ป่านนี้เข้าประชุมบอร์ดบริหารกันหมดแล้ว ส่วนฉันเอาแต่เล่น ไร้สาระ” “กด็ ีแลว้ น”ี่ ~ Under Cloud อาณาจักรเมฆา ~

41 “ไมด่ เี ลยสักนดิ ฉนั เห็นคลน่ื กเ็ วียนหัวแลว้ ฉันเคยขนึ้ เรอื ไป กับพ่อ ฉันก็อยากจะอ้วก...ฉันไม่เมาคล่ืนก็กลัวทะเลอะ ทีน้ีฉันก็ เลยแอบคิดว่าจะขายท่าเรือให้ตระกูลหยาง ก็ลู่เคยบอกว่าตระกูล หยางรวยมาก เผอื่ ในอนาคตหยางอวน๋ิ จะอยากซอื้ ทา่ เรอื ฉนั แตแ่ ม่ ดนั รเู้ ข้า...อดขายแน่เลย แถมยังโดนดา่ ว่าเป็นลูกโง่!” ฟงั เหตผุ ลแลว้ กส็ มกบั เปน็ เจา้ ตวั วนุ่ วาย! ทา่ เรอื เซย่ี งไฮท้ เี่ งนิ สะพดั ทส่ี ดุ ในจนี แผน่ ดนิ ใหญ่ คนรมุ แยง่ กนั ยงิ่ กวา่ หมาปา่ ไฮยนี า่ ลา่ เหย่ือ แต่ทายาทคนเดียวของตระกูลท่ีครองส่วนแบ่งถึงหกสิบ เปอรเ์ ซน็ ตด์ นั อยากจะยกใหค้ นอืน่ หวังเป่าอวิ๋นไม่ได้รู้เลยว่าท่ีตระกูลหวังยืนหยัดอยู่ตรงกลาง ท่ามกลางสงครามการเมืองได้เพราะมีอ�ำนาจในการค้ากับต่าง ประเทศ การขนสง่ ทางเรอื เปน็ หวั ใจสำ� คญั ของเศรษฐกจิ จนี เพง่ิ เปดิ ประเทศเพอื่ คา้ ขายกบั ตา่ งชาติ ไมไ่ ปทางเรอื จะใหไ้ ปทางไหน ตอน น้ีรัฐบาลก็สนับสนุนให้ค้าขายกับต่างชาติ แม้แต่ผู้น�ำจีนก็ไปเยือน ประเทศตา่ งๆ ในเอเชยี “อยา่ ขายเลย” “กฉ็ นั ทำ� ไมเ่ ปน็ ...แลว้ ฉนั กไ็ มม่ ใี คร มแี ตล่ คู่ นเดยี ว ซง่ึ ...ลกู่ ค็ ง ไม่อยากท�ำธุรกิจด้วยใช่ไหม พ่อบอกว่าลู่อยากรับราชการ เป็น อาชีพมีเกียรติ ส่วนฉันดีดลูกคิดได้อย่างเดียว ต้องไปโกงเงินฝรั่ง ขูดเลอื ดขดู เนอ้ื พวกจะสง่ ออกนำ� เขา้ ให้จ่ายค่าส่งแพงๆ แต่ฉันโดน โกงก่อนแน่นอน ฉันจะไปขูดเลือดใครเขาเป็นเล่า ขายท้ิงเลยอาจ จะไดก้ �ำไรมากกว่าดนั ทุรงั ท�ำตอ่ อะ” “เป็นเจา้ ของท่าเรอื กเ็ ป็นคนมอี �ำนาจ” “ฉนั ไมส่ นใจอำ� นาจหรอก...ฉนั แคอ่ ยากกนิ อม่ิ นอนหลบั เลน่ กบั มง่ มง่ เลน่ กบั ลู่ อยกู่ บั ลตู่ ลอดไป สว่ นเรอื นไ่ี มอ่ ยากอยดู่ ว้ ยหรอก” มมุ ปากยกยิม้ กบั ค�ำพูดทอี่ ยากอยู่ด้วยกันตลอดไป “ลองทำ� ดูก่อน เผือ่ จะชอบ” ~ แบมแบม ~

42 “ลไู่ ปหัดบริหารท่าเรอื เป็นเพ่อื นฉันหน่อยส”ิ “เปา่ อวน๋ิ ...” เจา้ ตวั วนุ่ วายเกร่นิ มาตง้ั เยอะ น่วี างแผนมาตะลอ่ มให้เขาไป ช่วยเรียนรู้ ช่วยคิด ช่วยท�ำ พอตัวเองท�ำได้ไม่ดีจะได้มีเขาเป็นโล่ กำ� บังไมใ่ ห้โดนแม่ดา่ ชดั ๆ “ฉันรูว้ ่าลอู่ ยากรับราชการ แตฉ่ นั กห็ มดหนทางแล้ว ลู่จะท้ิง ฉนั ไดล้ งคอเลยเหรอ ฉันมีลคู่ นเดียวจริงๆ นะ...” เจ้าตัววุ่นวายกลายเป็นม่งม่งเบอร์สอง จับชายเสื้อเขาแล้ว พยายามบีบน�้ำตา มันน่าหงุดหงิดตรง...ตรงที่เขาใจอ่อนยอมพยัก หน้าตามไปน่ีแหละ พยายามใจแข็งด้วยเท่าไหร่ก็ดูไม่ค่อยได้ผล สกั ที “เย้!!! งนั้ ปดิ เทอมนีไ้ ปท่าเรอื ด้วยกนั นะ” “ถา้ พ่อนายยกทา่ เรอื ให้ฉนั จะท�ำไง” “กด็ สี ิ ลจู่ ะได้ไม่ตอ้ งรบั ราชการ ไมต่ อ้ งไปปกั กิ่ง อยู่กับฉนั ที่ เซยี่ งไฮ้” ถ้าไปปักกิ่ง...ก็เท่ากับท�ำงานในกระทรวง เป็นรัฐมนตรีหรือ คนในคณะปกครอง เจ้าตัววุ่นวายดูออกว่าเป้าหมายของเขาไม่ใช่ แค่ข้าราชการทอ้ งถน่ิ แต่เขาหวงั ต�ำแหน่งทส่ี งู กว่าน้นั หลายเท่า “ไม่อยากใหไ้ ปเหรอ” “อืม...ฉนั ได้ยินพอ่ คุยกบั แม่ว่าชาติมหาอำ� นาจก�ำลังต่อสูก้ ัน ระหวา่ งประชาธปิ ไตยกบั คอมมวิ นสิ ต์ จนี กอ็ าจจะทำ� ตาม ประชาชน ก็ต้องประท้วงให้ยกเลิกคอมมิวนิสต์ แล้วถ้าประท้วง...ก็ต้องไปท่ี ปกั ก่ิง ถ้าลู่ไปอยู่ทีน่ นั่ ...ก็ไมป่ ลอดภัย” “เสย่ี วอว๋ิน...” “แต่ถ้าอยู่เซ่ียงไฮ้ ต่อให้ประท้วงกันท่ีนี่เราก็หนีขึ้นเรือได้นะ หนีไปไหนก็ได้เลยทีน้ี ปลอดภัยแน่นอน ขนผัก ขนชา ขนข้าวที่ กองๆ แถวท่าเรอื ไปดว้ ยใหห้ มดนั่นแหละ หมู เห็ด เป็ด ไก่ มีให้ ~ Under Cloud อาณาจกั รเมฆา ~

43 เลือกเยอะแยะ ตอนนั้นคนประท้วงกันไม่มาสนใจของหายหรอก เรากอบโกยได้กก็ อบโกยไปก่อน ไม่อดตายบนเรอื แน่นอน” มือท่ีก�ำลังจะแตะลงที่ข้างแก้มยุ้ยชะงักก่อนจะหลุดหัวเราะ ออกมา แผนการหนปี ระทว้ งดว้ ยการขนึ้ เรอื ออกทะเลไปเลยของเจา้ ตัววุ่นวายท�ำให้อารมณ์อิ่มเอมใจในใจกลายเป็นเรื่องตลก มีขโมย หมูเห็ดเป็ดไก่ดว้ ย นึกว่าฟงั เร่อื งเล่าโจรสลัด “วางแผนหนใี หฉ้ นั แลว้ ดว้ ย เสย่ี วอวน๋ิ ของเรารอบคอบจรงิ ๆ” “ฉนั เป็นห่วง ก็ตอ้ งเตรียมพรอ้ มสิ คนเราต้องมองการณ์ไกล นะ คดิ สน้ั ๆ ไมไ่ ด้” “เหมอื นทีค่ ดิ สั้นไปทเิ บต?” “ง่ะ...อันนั้นยังไม่ทันคิดเหอะ รถไฟมันคิดแทน ตกลงปิด เทอมนี้ไปท่าเรือดว้ ยกนั เนอะ” “โอเค ตกลงฉนั จะไปท่าเรอื ด้วย” “สนิทกับเด็กตระกลู หยางหรอื เปลา่ ชงิ อวน๋ิ ” “คนที.่ ..เป่าอวนิ๋ พาไปทเิ บตเหรอครับ” พ่อกลับมาจากปักก่ิง ท่าทางของพ่อเคร่งเครียดกว่าทุกครั้ง ริ้วรอยที่หน้าผากและหางตาเพิ่มขึ้นจนเห็นได้ชัด ผมสีดอกเลา แทนท่ีจนแทบไม่เหลือผมสีด�ำในวันวาน...การเมืองท�ำให้พ่อแก่ลง และท่ีพ่อเอ่ยถึงเร่ืองนี้กค็ งเพราะมนั เปน็ เร่ืองใหญ่ “เขาเป็นร่นุ นอ้ งในสภานักเรียนผม” “รู้ใช่ไหม...ว่าเราอดุ มการณไ์ มเ่ หมือนเขา” กลน่ิ ชาจกั รพรรดหิ อมกรนุ่ ไมไ่ ดท้ ำ� ใหช้ งิ อวน๋ิ จติ ใจสงบเทา่ ไหร่ นัก ชาตระกูลหยาง...ถือสิทธิ์ขาดในชาจักรพรรดิเพียงผู้เดียว ชา จกั รพรรดไิ มใ่ ชย่ ีห่ อ้ แตเ่ ป็นช่อื เรยี กของชาบรรณาการในสมยั กอ่ น ทเ่ี ชอ้ื พระวงศ์และจกั รพรรดิจนี เท่านั้นทีม่ สี ิทธดิ์ มื่ “พอทราบครบั ” ~ แบมแบม ~

44 “ความจริงแล้วตระกูลหยางของประธานาธิบดีหยางซ่ังคุน... กบั ตระกลู หยางอาณาจกั รพระอาทติ ยค์ ือสายเดียวกนั ” “ครบั ?” ในเมืองจีนนามสกุลซ้�ำกันเป็นเรื่องปกติ ในสนามการเมือง ตระกูลหยางสองสายหลักคือประธานาธิบดีและตระกูลหยาง อาณาจักรพระอาทิตย์ท่ีถือหางรัฐบาล...จะพูดว่ารัฐบาลก็คงไม่ถูก นัก ต้องเรียกว่าเป็นฝ่ายเต้ิงเสี่ยวผิง อ�ำนาจท่ีอยู่เบ้ืองหลัง ประธานาธิบดีมาหลายรนุ่ อาณาจักรพระอาทิตย์ถึงอยู่รอดปลอดภัยเพราะมีต�ำแหน่ง จักรพรรดิพระอาทิตย์ก็สุนัขรับใช้ดีๆ น่ีเอง แต่ความเกี่ยวข้องกับ ประธานาธิบดีหยางซ่ังคุนไม่เคยถูกพูดถึงมาก่อนเลย ท้ังๆ ท่ีทาง น้ันกม็ ญี าติพีน่ อ้ งในชนช้นั ปกครองหลายคน “ชิงอวนิ๋ ” “ครบั พอ่ ” “หยางหวางยนื ขา้ งเรา แตส่ ถานะของเขาไมส่ ามารถออกหนา้ ได้ เรอ่ื งท่ีเป่าอว๋ินพาคนของเขาหนีไปเปน็ ผลดี ตระกลู หวงถูกมอง ในแง่ลบเพราะลูกสาววางแผนลักพาตัวลูกชายบ้านอ่ืน...แถมเป็น หลานวา่ ท่เี จา้ บ่าวตวั เอง” “ครับ” “ท่ฉี นั สงสยั กค็ อื ...ฝมี ือลกู ใชไ่ หมชิงอว๋ิน” “ครบั ? ผมเหรอครับ” “ลชู่ งิ อวน๋ิ พอ่ ไมใ่ หล้ กู ยงุ่ กบั เรอ่ื งการเมอื งเพราะจดุ จบไมม่ ดี ี สักคน จะอยากรับราชการ พัฒนาประเทศก็เอาแค่การเมืองใน เซยี่ งไฮก้ พ็ อ จะไปคมุ ทา่ เรอื ตระกลู หวงั กม็ เี สน้ สายใหแ้ กได้ แตไ่ มใ่ ช่ อยากจะไปอยใู่ นทที่ ฉี่ นั อย!ู่ ไอแ้ ผนเดก็ ทะเลาะกนั สะเทอื นถงึ ผใู้ หญ่ แกคดิ วา่ ถา้ หยางหวางเขาไมอ่ ยฝู่ า่ ยเรา ปา่ นนเ้ี ราโดนเกบ็ ทง้ั บา้ นไป แล้ว!” ~ Under Cloud อาณาจกั รเมฆา ~

45 ถ้วยชาจักรพรรดิถูกโยนใส่ก�ำแพงจนแตกละเอียด ปากเม้ม แนน่ เพราะสง่ิ ทพ่ี อ่ พดู มนั เปน็ ความจรงิ ทกุ อยา่ ง เขาคดิ นอ้ ยไป และ ไมไ่ ดค้ ดิ วา่ ผลกระทบมนั จะสะเทอื นไปถงึ ต�ำแหนง่ ประธานาธบิ ดี ก็ แค่คิด...ว่าตระกูลลจู่ ะถือแตม้ ตอ่ ขึ้นบ้างเล็กนอ้ ย “ขอโทษครบั ” “สถานการณ์ไม่ค่อยดี เราเองก็ใช่ว่าปลอดภัย ชิงอว๋ิน...ที่ หยางหวางออกหน้าให้ เร่ืองน้มี นั แค่ตอ่ ลมหายใจให้เรา จนกวา่ จะ ผ่านการเลือกต้ังประธานาธิบดีสมัยหน้าไป ทุกอย่างเปล่ียนแปลง ตลอดเวลา” “ครับพ่อ ผมจะระวงั ” “อยา่ ใจรอ้ นชงิ อวน๋ิ ถา้ อยากจะอยบู่ นสนามการเมอื ง ลกู อยา่ คิดว่าจะควบคุมได้ทกุ อย่าง วันหน่ึงคนท่ีพลาดอาจจะเปน็ เรา” “ผมท�ำอะไรได้บา้ ง ในเมอื่ พอ่ กร็ ู้แลว้ ว่าผมไม่อยากอยเู่ ฉยๆ ผมอยากช่วย...เท่าที่จะท�ำได”้ ลชู่ งิ อวน๋ิ มองพอ่ ตวั เองถอนหายใจ ดวงตาทผ่ี า่ นประสบการณ์ มามากจอ้ งมองเขาอย่างใชค้ วามคดิ “ข้ันแรก ไปคดิ ให้ได้ว่าถ้าเราพลาดจะทำ� ยังไงตอ่ ถา้ วนั หนงึ่ เราไมเ่ หลืออะไรลกู จะทำ� ยงั ไง คนฉลาดมแี ผนสำ� รองเสมอ อย่าคิด วา่ ชนะแลว้ จะไดอ้ ะไร แตใ่ หค้ ดิ วา่ ถา้ แพแ้ ลว้ จะลกุ ขนึ้ อกี ครงั้ ไดย้ งั ไง ตอ้ งรูจ้ ักแพใ้ ห้เปน็ ” ลู่ชิงอวิ๋นพยักหน้ารับค�ำ พ่อเขาอาจจะไม่ใช่รัฐมนตรีแต่ก็มี ต�ำแหนง่ ส�ำคญั ถา้ ไมเ่ กง่ จรงิ ก็คงมายืนจุดที่สงู ขนาดนไ้ี มไ่ ด้ แต่ย่งิ สงู กย็ ิง่ หนาว “ทน่ี า่ หว่ งกวา่ คอื สงครามคอมมวิ นสิ ตก์ บั ประชาธปิ ไตยคงมา ถึงเราในอีกไมน่ าน เราหลกี เลยี่ งไมไ่ ด้ในเมือ่ ประเทศรอบข้างได้รับ ผลกระทบกนั มาหมดแล้ว ถา้ เกดิ สงครามการเมือง พ่อก็ตอ้ งอยู่ที่ ปักกงิ่ ” ~ แบมแบม ~

46 ข่าวลือเรื่องนม้ี มี าเรื่อยๆ แมแ้ ต่เจา้ ตวั วุ่นวายยังวางแผนหนี ขนึ้ เรอื ...บางทคี นทม่ี แี ผนสำ� รองคนแรกอาจจะเปน็ คนทไ่ี มอ่ ยากรบั ผิดชอบกจิ การบา้ นตัวเองนน่ั แหละ “ตระกูลหวงั จะเป็นอะไรไหม” “ยาก คณุ ชายหวงั ดูทา่ ทไี ม่มอี ะไร แต่เขารู้จกั คนเยอะ ไม่ตง้ั ตวั เปน็ ศตั รกู บั ใคร ดวู นั เกดิ เปา่ อวนิ๋ สิ เชญิ คนมาทงั้ เซยี่ งไฮ้ ใจกวา้ ง เป็นมหาสมุทร แต่ท�ำตัวอ่อนน้อม...สัมปทานท่าเรือเซ่ียงไฮ้ส่วน ใหญเ่ ลยเปน็ ของเขามาเปน็ สบิ ๆ ปี เขากนิ รวบทง้ั ทา่ กท็ ำ� ได้ แตก่ ถ็ อื ไว้แค่หกสิบ แบ่งส่ีสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือให้คนอื่นอยู่รอด รู้ไหมว่า ท�ำไม” “เพื่อแสดงนำ้� ใจเหรอครบั ” “สรา้ งบารม.ี ..ยง่ิ มนี ำ้� ใจกบั คนรอบขา้ ง คแู่ ขง่ หรอื คนทเ่ี กลยี ด ชงั ก็ย่ิงนอ้ ยลง ถา้ เขาฆ่าคแู่ ขง่ ตัวเองหมด สดุ ท้ายก็จะมคี นทอ่ี ยาก มาเอาชนะ ถา้ เขาจะท�ำแบบนน้ั เพอื่ สรา้ งศตั รทู แ่ี ขง็ แกรง่ สยู้ อมแบง่ เคก้ ตวั เองแตแ่ รกดกี วา่ จะไดร้ ดู้ ว้ ยวา่ คนทเ่ี ขา้ มากนิ เคก้ ของเรามใี คร บ้าง แลว้ แต่ละคนต้องรบั มือยงั ไง” “ครบั ผมจะเรียนรู้ไวค้ รับพอ่ ” “โชคดีที่มีตระกูลหวังเป็นญาติ สนิทกับเป่าอวิ๋นไว้ ไม่แน่ สุดท้าย...คนทจ่ี ะชว่ ยเราไดก้ ็เป็นเขานีแ่ หละ” ลู่ชิงอว๋ินเดินไปส่งพ่อที่หน้าประตูบ้าน เจ้าบ้านลู่มาเซี่ยงไฮ้ แค่สองวันก็ต้องกลับไปปักกิ่ง คฤหาสน์จีนโบราณชั้นเดียวกลับมา เงียบสงบอีกคร้งั หลงั จากพอ่ และคนของพอ่ กลบั ไป ทา่ เรอื เซย่ี งไฮข้ องเจา้ ตวั วนุ่ วายคงตอ้ งใหค้ วามสนใจมากกวา่ แค่ไปเรียนรู้เป็นเพ่ือนเส่ียวอว๋ิน ในเมื่อพ่อบอกว่าอิทธิพลของ ตระกูลหวังมันไม่น้อยเลย...ถือเป็นแผนส�ำรองท่ีดี แต่ไม่ใช่แผน จ�ำพวกอุ้มหมูอุ้มไก่หนีขึ้นเรือแบบท่ีเจ้าตัววุ่นวายคิดแน่นอน... คิดไดย้ งั ไงกนั ~ Under Cloud อาณาจักรเมฆา ~

47 ร่างสูงหันกลับมาเดินเข้าบ้านก็เจอเจ้าหมาขาส้ันยืนงับชาย เส้ือตัวเองอกี แล้ว พยายามดงึ ออกมนั กไ็ ม่ยอมปลอ่ ย “ม่งม่งอยา่ กัด” ค�ำตัดพ้อของเจ้าตัววุ่นวายที่บอกว่าเขาไม่ค่อยรักหมาดังข้ึน มาในหวั จะรกั ลงไดย้ งั ไงกดั เสอ้ื เขาอยไู่ ด้ ใสช่ ดุ แบบโบราณทไี รชอบ มากัดทกุ ที หลงั จากพยายามจอ้ งตาหมาขาสนั้ ใหม้ นั ยอมคายผา้ ไมไ่ ดผ้ ล กเ็ ลยยอ่ ตวั ลงนงั่ บนสน้ เทา้ กอดอกมองหมาขาสน้ั แตต่ วั อว้ นกลมดกิ เหมือนคนทเ่ี อามายัดเยยี ดให้เขาเล้ยี ง “ปล่อย” เสียงเขม้ ทไี่ มค่ ่อยไดใ้ ช้นักทำ� ใหม้ ่งม่งหลู ู่ “แกไมใ่ ชเ่ สี่ยวอว๋นิ ไม่มสี ทิ ธิ์มาเอาแตใ่ จกบั ฉนั ” คราวน้ีม่งม่งรีบคายเส้ือ หันหลังว่ิงด้วยขาสั้นๆ เข้าบ้าน... ทำ� ไมวนั น้พี ่ลี ดู่ จุ ังเลย ม่งกลวั ลู่ชิงอวิ๋นสะบัดชายเส้ือตัวเองเบาๆ ถอนหายใจกับคราบ น�้ำลายวงใหญ่แถมผ้ายังขาดไปส่วนหนึ่ง...นี่มันผ้าไหมอย่างดีของ จนี ทต่ี อ้ งสง่ั ตัด แล้วกวา่ จะตดั เสร็จก็ต้องรอเป็นอาทติ ย์ คา่ เสยี หายวนั น.ี้ ..นายไดจ้ า่ ยฉนั คนื รอ้ ยเทา่ พนั เทา่ แนเ่ สย่ี ว- อวิ๋น ~ แบมแบม ~