วิญญูชนจอมปลอม ของ ฉางเยว่

ระดับพลงั ท้ังมนษุ ย์และสตั ว์อสรู สแี ดง สสี ม้ สเี หลอื ง สเี ขยี ว สนี ำ้� เงนิ สคี รำม สมี ว่ ง สดี ำ� สเี งนิ สที อง สขี ำว (สำมข้ันย่อย - ตำ�่ กลำง สูง) ระดบั โอสถ ศัสตราวธุ ค่ายกล สัตว์อสูร พื้นฐำน ปฐพี นภำ เทวะ มหำเทพ สา� นักส�าคัญ แดนศกั ดิส์ ิทธ์ิทั้งส่ี แดนเทวะโอสถ - โดดเด่นเร่อื งกำรปรุงยำ มเี ทพชิงหลงเป็นผู้ปกปักรักษำ แดนเพลิงสวรรค์ - โดดเด่นเร่อื งกำรหลอมศสั ตรำวุธ แดนวังเหมนั ต์ - โดดเด่นเรื่องกำรสร้ำงค่ำยกล แดนขนุ เขำกระบี่ - โดดเด่นเรื่องกำรหลอมศสั ตรำวธุ แดนต้องห้ามทั้งสอง สำ� นักสำปโลหิต ส�ำนกั หนำนอ้ี - โดดเด่นเร่ืองควบคมุ สัตว์อสรู

บทนำ� “ว่ากันว่าตอนที่เทพผานกู่ดับขันธ์ ตาซ้ายก่อก�าเนิดเป็นดวงอาทิตย์ ตำขวำเป็นดวงจันทร์ ร่ำงทอดกำยเป็นส่ีแดนศักด์ิสิทธิ์ หกแว่นแคว้นตั้ง ตระหง่ำนอยู่ท่ำมกลำงทะเลแห่งควำมตำย” รำชครผู มขำวโพลนอธบิ ำยอย่ำง ต้ังใจ เขำกวำดตำมองท่ัวห้อง มีเด็กต้ังใจเรียนอยู่รำวสี่ห้ำคน องค์หญิง องค์ชำยและชนชั้นสูงเหล่ำนี้ขอแค่ไม่ก่อกวนในห้องเรียนเขำก็ปลื้มใจจน น�้ำตำแทบไหล “แคว้นเฟิ่งของพวกเรำอยู่ทำงใต้ของดินแดน ฝั่งตะวันออก ตดิ กับแดนศกั ดิส์ ิทธ”์ิ เดก็ หญงิ วยั สบิ เอด็ ขวบกม้ หนำ้ ลงซอ่ นแววตำหงดุ หงดิ รำ� คำญใจ ตง้ั แต่ นำงก้ำวเข้ำมำในห้องจนถึงยำมนี้ สำยตำที่น่ำร�ำคำญพวกนั้นก็ไม่ยอมละ ไปไหน หน�ำซ้�ำเน้ือหำท่ีรำชครูสอนวันน้ีก็เป็นเร่ืองพ้ืนๆ ที่ควรรู้ต้ังนำนแล้ว เหตุใดต้องเอำมำสอนในห้องด้วย มีแต่พวกน่ำเบ่อื ! เฟิ่งซีจุ่มปลำยพู่กันลงบนหมึก ตวัดข้อมืออย่ำงคล่องแคล่วก็ได้เป็น ภำพดนิ แดนผำนกู่ตำมที่รำชครูสอน ซำ้� ยังมคี วำมละเอยี ดกว่ำในเร่ืองสดั ส่วน และตำ� แหนง่ ทต่ี งั้ แควน้ และยงั มสี ถำนทสี่ ำ� คญั ทง้ั เทอื กเขำเฟง่ิ เสยี น ทะเลสำบ

ฉางเยว่ 9 ซหี ู ทะเลทรำยมรณะ และป่ำโม่หลิน ดวงตำคู่งำมมองไปยังทิศตะวันออกรำวกับจะมองไปให้ถึงดินแดน ศักดส์ิ ทิ ธิ์ประจ�ำทิศน้ัน หลังจำกอำจำรย์ประกำศจบกำรสอน เด็กน้อยหลำยคนที่สลบไสลไป ต้ังแต่เริ่มเรยี นก็เด้งกำยต่ืนขนึ้ มำรำวกับต้นไม้เห่ยี วเฉำได้น�ำ้ เด็กชำยจ�ำนวน ไม่น้อยรบี ตรงเข้ำมำห้อมล้อมเฟิ่งซี “องค์หญิง หลังจำกนี้ไปเท่ียวเล่นท่ีจวนกระหม่อมหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ เม่ือวำนท่ำนพ่อเพิ่งลำ่ พยัคฆ์สี่ปีกมำได้” เด็กชำยสวมชุดผ้ำไหมหรูหรำกล่ำว ดวงตำคู่น้อยเตม็ ไปด้วยควำมคำดหวงั “สมกับเป็นแม่ทพั เฮ่อ ช่ำงกล้ำหำญยิ่งนกั ” “เช่นน้ันจวนท่ำนไม่ย่ิงอันตรำยหรอกหรือ” เด็กคนอ่ืนแหวกทำงหลบ เปน็ แนว เผยใหเ้ หน็ เดก็ ชำยผมู้ ำใหม่ ทำ่ ทำงสภุ ำพเรยี บรอ้ ยสมกบั เปน็ คณุ ชำย จำกจวนเสนำบดี “องค์หญงิ กระหม่อมได้ยินมำว่ำหอเทียนฟูมีภำพวำดของ ปรมำจำรย์โขวมำจดั ประมูล กระหม่อมมีเทยี บเชญิ อยู่สำมใบ ขออำสำเป็นผู้ พำพระองค์ไปเปิดหเู ปิดตำดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” “เฮอะ! ภำพวำดไร้ชีวติ น่นั ไม่เหน็ จะน่ำสนใจ” “ภำพวำดของปรมำจำรยโ์ ขวแตล่ ะภำพนน้ั สมจรงิ รำวกบั มชี วี ติ บณั ฑติ ท่ัวใต้หล้ำต่ำงยกย่องให้ท่ำนเป็นจิตรกรเอกอันดับหนึ่งของดินแดนผำนกู่ องค์หญิงห้ำเองก็ทรงช่ืนชอบกำรวำดภำพเป็นพิเศษ จึงเลื่อมใสปรมำจำรย์ ตลอดมำ ควำมคิดของบัณฑิตอย่ำงพวกเรำเกรงว่ำชำวยุทธ์อย่ำงคุณชำยคง ไม่เข้ำใจ” เด็กชำยคนแรกหน้ำซีด องค์หญิงหลงใหลกำรวำดภำพมำกเพียงใด เขำน้ันรู้ดี บนโต๊ะก็ยังมีภำพแผนท่ีผำนกู่ท่ีหมึกยังไม่แห้งอยู่ด้วย เขำดูถูก ภำพวำดของปรมำจำรย์อะไรนน่ั ขนำดน้ี นำงต้องไม่พอใจเขำเป็นแน่ “คณุ ชำยหรง ไม่ทรำบว่ำงำนประมลู เริ่มเวลำใดหรอื ” คณุ ชำยหรงกดรอยยมิ้ มมุ ปำกอย่ำงพึงพอใจ ส่วนคุณชำยน้อยเฮ่อน้ัน

10 วิญญชู นจอมปลอม อยำกจะมดุ ดนิ หนไี ปจำกท่นี ี่ “อีกรำวสองชวั่ ยำมพ่ะย่ะค่ะ” “เชน่ นนั้ ขำ้ จะแวะไปจวนคณุ ชำยเฮอ่ กอ่ นแล้วค่อยไปงำนประมลู กแ็ ล้ว กัน” เฟิ่งซียืนขึ้น ท่ำทำงสุภำพเรียบร้อยแฝงไปด้วยควำมอ่อนช้อยของนำง ท�ำให้เด็กชำยหลำยคนต่ำงมีสีหน้ำเคลิบเคล้ิม นำงก้มหน้ำรู้สึกผิด “ขออภัย คุณชำยท้งั สองด้วยทขี่ ้ำสองจิตสองใจเลอื กอย่ำงใดอย่ำงหนงึ่ ไม่ได้” เหน็ คนงำมทเี่ ปน็ ดงั่ ดวงใจ ใจเดก็ ชำยทง้ั สองพลนั ออ่ นยวบยำบ เรง่ รบี ปลอบประโลมนำงให้คลำยโศก “เฮอะ! เสแสร้ง” “พี่สจ่ี ะไปด้วยกันหรอื ไม่เพคะ” “ใครจะอยำกไปกับคนเสแสร้งตลบตะแลงอย่ำงเจ้ำกัน เรื่องที่เจ้ำน�ำ ควำมเทจ็ ไปฟอ้ งเสดจ็ พอ่ ข้ำยงั ไมค่ ดิ บญั ชกี บั เจ้ำเลย!” เดก็ หญงิ วยั สบิ เอด็ ขวบ ในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนปักลวดลำยด้วยด้ำยเงินหรูหรำตะคอก พร้อมกับ กระทืบเท้ำด้วยควำมโมโห “พวกคนสกุลเหลียนนี่เป็นนำงจ้ิงจอกกลับชำติ มำเกดิ กันหรอื อย่ำงไร!” เกิดมำพร่ังพร้อมด้วยรูปโฉมจนท�ำให้ผู้คนริษยำ พระมำรดำของนำง ถกู แย่งชิงควำมโปรดปรำน นำงกถ็ กู พระบดิ ำลงโทษ ท้งั หมดนี้ล้วนเป็นเพรำะ คนสกลุ เหลียน! “พี่ส่ี เรื่องท่ีท่ำนโบยนำงก�ำนัลจนตำยเป็นควำมจริงนะเพคะ ข้ำไม่ได้ โกหกเสยี หน่อย” แค่เติมเรอื่ งให้เกินควำมจริงเล็กน้อยเท่ำนนั้ เอง “อกี อย่ำง... ข้ำแซ่เฟิ่ง” “เจ้ำ!” “หนึง่ อจิ ฉำ สองไร้มำรยำท สำมไร้คณุ ธรรม สำมหลักสตรีผู้ดงี ำมแห่ง แคว้นเฟิ่ง พ่สี ี่ประพฤติไม่ได้สักข้อเลยนะพ่ะย่ะค่ะ” ที่หน้ำประตูห้องเรียนยำมนี้มีเด็กชำยรูปลักษณ์โดดเด่นปรำกฏขึ้นอีก หน่ึงคน หำกเทียบดูแล้วพบว่ำเขำมีใบหน้ำละม้ำยคล้ำยคลึงกับเฟิ่งซีเป็น

ฉางเยว่ 11 อย่ำงมำก “น้องหก เหตุใดเจ้ำจึงกลับมำช้ำนักเล่ำ” เฟิ่งซเี ดนิ ไปหำผู้มำใหม่ด้วย ควำมเป็นห่วง เฟิ่งหยวนน้องชำยของนำงไปร�่ำเรียนวิชำกับผู้สูงส่งท่ีเร้นกำยอยู่ใน ชนบท ช่วงน้ีจะมีพธิ สี �ำคัญ เขำควรจะกลบั มำตง้ั แต่สองวันก่อนแล้ว นำงกับ พระมำรดำนอนฝนั รำ้ ยมำสองคนื ตดิ เกรงจะเกดิ เรอื่ งไมด่ ี อยำกรบี เรง่ ไปถำม ให้รู้เรอ่ื ง ตดิ ทอี่ ีกฝ่ำยส่งจดหมำยมำบอกว่ำไม่เป็นอะไร “พอดรี ะหวำ่ งทำงเกดิ เรอื่ งยงุ่ ยำกนดิ หนอ่ ยเลยทำ� ใหล้ ำ่ ชำ้ ไป ขำ้ ขอโทษ ที่ทำ� ให้พหี่ ญงิ ต้องเป็นห่วง” “ไม่เป็นไร เจ้ำกลับมำก็ดแี ล้ว” เรื่องยุ่งยำกท่ีว่ำคงไม่พ้นมีคนลอบสังหำรเป็นแน่ น้องชำยคนนี้อำยุ เพียงสิบเอ็ดขวบกลับถูกไล่ฆ่ำไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ หำกเป็นเด็กบ้ำนอื่นคงได้ ใชช้ วี ติ อยำ่ งสนกุ สนำน เมอ่ื ถอื กำ� เนดิ ในรำชวงศ์ กำรจะกระทำ� สง่ิ ใดกต็ อ้ งระวงั ไปทุกฝีก้ำว ทนั ทีทีพ่ ลำดพลัง้ นน่ั หมำยถงึ ควำมตำย “พี่หญงิ ท่ำนผู้น้ใี ห้ควำมช่วยเหลือข้ำระหว่ำงทำง” “ภำพนี้ผู้ใดเป็นคนวำด” น้�ำเสียงรำบเรียบดังข้ึน เด็กหนุ่มวัยสิบห้ำ สิบหกพิจำรณำภำพวำดบนโต๊ะด้วยควำมสนใจ หมึกยังไม่แห้งสนิทแสดงว่ำ เพ่งิ วำดได้ไม่นำน “ปะ...เป็นน้องห้ำ” องค์หญิงสี่ตอบ สวรรค!์ ตงั้ แตน่ ำงเกดิ มำยงั ไมเ่ คยพบเจอบรุ ษุ ทร่ี ปู งำมโดดเดน่ ถงึ เพยี ง นมี้ ำกอ่ น ใบหนำ้ เกลย้ี งเกลำสมบรู ณแ์ บบ ควิ้ เขม้ คมประดจุ กระบี่ ดวงตำดอก ท้อคู่งำม งำมเสียจนหำกสตรีใดได้มองเข้ำจะถูกช่วงชิงหัวใจไปในช่ัวพริบตำ เพยี งเขำยนื อย่ใู นหอ้ งกร็ ำวกบั ดวงอำทติ ยเ์ ปล่งแสงเจดิ จำ้ จนไมอ่ ำจละสำยตำ ไปจำกเขำได้ ผู้ชำยคนอ่ืนเมื่อเทียบกับเขำก็เหมือนดำวดวงน้อยด้อยแสงบน ท้องฟ้ำในยำมกลำงวนั ผู้ชำยเช่นน้ีจะต้องเป็นของนำง!

12 วญิ ญชู นจอมปลอม “เป็นองค์หญิงหรือ” เขำหนั มำมองเฟิ่งซี เฟง่ิ ซตี กตะลงึ ไปชว่ั อดึ ใจ กอ่ นจะรวบรวมสตกิ ลบั มำ สวรรคช์ ำ่ งรกั ใคร่ คนผู้น้ีย่ิงนัก ตลอดชีวิตน้ีและชีวิตก่อนยังไม่เคยเจอผู้ใดมีรูปโฉมชวนตะลึง เท่ำเขำมำก่อน “ไม่ทรำบว่ำคณุ ชำยมีสงิ่ ใดจะชี้แนะข้ำหรอื ” “องค์หญงิ วำดผดิ ไป” “ผิดหรือ” เฟิ่งซขี มวดคิ้ว “ปัจจุบันโม่หลินเหลือพ้ืนที่เพียงสำมในส่ีจำกอดีต ทะเลสำบซีหูก็ แผ่ขยำยครอบคลุมพ้ืนที่ตะวันออกมำกกว่ำนี้” เขำกล่ำวออกมำทีละอย่ำง นัยน์ตำกระจ่ำงใสรำวกับสำมำรถมองทะลุได้ทุกส่ิงทุกอย่ำง รวมท้ังจิตใจอัน ซับซ้อนทย่ี ำกหยั่งถงึ ของมนุษย์ “ภำพน้ดี คู ล้ำยดินแดนผำนกู่เมอื่ หน่งึ หม่ืนปี ก่อนมำกกว่ำ” เปรย้ี ง! เฟิ่งซีตัวชำ เหมือนควำมลับของตนถูกเปิดเผยออกมำทั้งหมด ทว่ำ เพียงครู่เดียวกเ็ รยี กสตกิ ลับมำได้ “เคยเห็นจำกตำ� รำเก่ำแก่เล่มหนง่ึ ” “องค์หญิงช่ำงขยันหม่ันเพียรย่ิงนัก ขนำดต�ำรำเก่ำแก่ถึงเพียงน้ันยัง สนใจ” เด็กหนุ่มยิ้มอ่อนโยน เฟิ่งซีรู้สึกเหมือนตนก�ำลังถูกจับผิด ก่อนจะกลืนควำมไม่พอใจลงไป ในท้อง แล้วตอบกลบั ด้วยรอยยิม้ “คนรุ่นปัจจุบันมีทุกอย่ำงในวันน้ีเพรำะคนรุ่นก่อน ด้วยเหตุน้ีพวกเรำ จึงต้องเรยี นรู้ประวตั ิศำสตร์รำกเหง้ำ นอกจำกจะรำ� ลึกถึงบรรพบุรษุ แล้ว ยงั เรยี นรู้เพือ่ ไม่ให้ด�ำเนินไปสู่หนทำงที่เลวร้ำยซ้�ำรอยประวัตศิ ำสตร์” ดงั นนั้ ทกุ วนั นน้ี ำงจะตอ้ งสวมหนำ้ กำกเพอ่ื จะไดม้ ชี วี ติ รอดในสงั คมทม่ี ี กำรแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นไม่เว้นแต่ละวัน หำกเดินผิดพลำดแม้แต่คร้ังเดียว อำจหมำยถงึ ควำมตำย

ฉางเยว่ 13 “องค์หญิงทรงพระปรชี ำจรงิ ๆ กระหม่อมเซยี วเย่คำรวะองค์หญงิ ” ไม่ยอมบอกแซ่ตวั เองหรือ “ข้ำองค์หญิงห้ำเฟิ่งซี ขอบคุณคณุ ชำยทีช่ ่วยเหลอื น้องชำยข้ำ”

หนงึ่ แยง่ ของกบั องค์หญงิ เอำควำมกล้ำมำจำกที่ใด เฟง่ิ ซไี ปเยอื นจวนแมท่ พั เฮอ่ เพอื่ ชมพยคั ฆส์ ป่ี กี ทแี่ สนหายาก จากนน้ั กไ็ ปหอเทยี นฟเู พื่อประมลู ภำพวำดปรมำจำรย์โขวท่ตี นชืน่ ชอบ ว่ำกันว่ำหำกอยำกได้ของประมูลล�้ำค่ำหำยำกให้มำท่ีหอเทียนฟู ทั้ง เม็ดยำคุณภำพสูง อำวธุ วิเศษ ค่ำยกล ล้วนมีให้พบเหน็ จนชินตำ เนือ่ งจำก หอเทียนฟมู ีผู้ย่งิ ใหญ่หนนุ หลงั อยู่จงึ สำมำรถหำทรพั ยำกรได้จำ� นวนมำก รวม ท้งั ก�ำลังคนมำกฝีมือคอยกำ� กบั ดแู ล คนโง่เท่ำนน้ั ที่กล้ำเข้ำไปหำเรื่อง หอเทียนฟูจะจัดงำนประมูลทุกๆ เดือน เทียบเชิญจะถูกส่งไปยังผู้มี อำ� นำจทว่ั แควน้ บำ้ งกม็ ขี ำยในตลำดมดื ดว้ ยรำคำสงู เกนิ จนิ ตนำกำร ทวี่ งั หลวง เองก็มเี ทียบเชญิ อยู่เช่นกัน นำงจงึ ไม่ต้องใช้เทียบเชญิ จำกคณุ ชำยหรง “กระหม่อมขอดูเทียบเชญิ หน่อยพ่ะย่ะค่ะ” เฟิ่งซีย่ืนเทียบเชิญให้ผู้ดูแลอย่ำงไม่อิดออด ทุกคนผ่ำนเข้ำไปอย่ำง ง่ำยดำย “คุณชำยท่ำนน้ีไม่ทรำบว่ำท่ำนมีเทียบเชิญหรือไม่” คุณชำยหรงหันไป ถำมคุณชำยหน้ำตำหล่อเหลำที่ติดสอยห้อยตำมมำ แม้ตนจะไม่พอใจคนผู้นี้ เท่ำไรนัก แต่กจ็ �ำต้องเกบ็ อำกำรไว้

ฉางเยว่ 15 “ไม่มี” “คุณชำยอำจไม่ทรำบว่ำหำกไม่มีเทียบเชิญก็ไม่สำมำรถเข้ำหอเทียนฟู ได้” “พหี่ รงอย่ำอธิบำยเลย คนเขำมำจำกต่ำงถิน่ คงไม่เข้ำใจกฎเกณฑ์อะไร พวกน”ี้ คณุ ชำยเสเพลอกี คนหนง่ึ มองดว้ ยสำยตำเหยยี ดหยำม คณุ หนคู ณุ ชำย ด้ำนหลงั กห็ ัวเรำะตำมอย่ำงสนกุ สนำน เฟิ่งซีขมวดคิ้วพลำงล้วงเข้ำไปในสำบเสื้อเตรียมหยิบเทียบเชิญอีกใบ ออกมำให้เขำ ถึงอย่ำงไรคนผู้น้ีก็เป็นผู้มีพระคุณ จะให้มำโดนหัวเรำะเยำะ เช่นน้คี งไม่ดี เฟิ่งหยวนเองกอ็ ้ำปำกก�ำลงั จะพดู แทน “ใช้ส่ิงน้ียืนยนั ตัวตนได้หรอื ไม่” เซียวเย่ย่นื หยกขำวชน้ิ หน่งึ ให้ ตอนแรกผดู้ แู ลมองดว้ ยทำ่ ทำงเฉยเมย ลกู ไมใ้ หข้ องลำ�้ คำ่ มำตดิ สนิ บน กันเช่นนี้เขำเห็นจนเบื่อแล้ว แต่เม่ือได้ลองพิจำรณำหยกขำวที่สลักอักษร อยำ่ งสวยงำมใหด้ แี ลว้ กท็ ำ� หนำ้ รำวกบั เหน็ ผี หยก... หยกน!ี่ ทแี่ ทก้ เ็ ปน็ ผสู้ งู สง่ ! “เสยี มำรยำทกบั คณุ ชำยแลว้ เชญิ ดำ้ นในเลยขอรบั ” ผดู้ แู ลยมิ้ จนตำหยี รีบส่ังให้ข้ำรับใช้น�ำทำงคนเหล่ำน้ีเข้ำไปทันที โดยไม่ลืมย้�ำว่ำต้องเป็นท่ีน่ังท่ีดี ที่สุด โอ้... เปลย่ี นสหี นำ้ ได้รวดเรว็ เชน่ นี้ สมกบั เปน็ ผดู้ แู ลหอเทยี นฟู นำงยงั ต้องเรยี นรู้อกี มำกทเี ดียว คณุ ชำยหรงและพรรคพวกเดนิ ตำมเข้ำไปอย่ำงหงุดหงดิ “หยกช้ินนั้นคอื อะไรหรือ เหตใุ ดใช้แทนเทียบเชญิ ได้” เฟิ่งหยวนถำม “เป็นแค่เคร่อื งยนื ยันตวั ตนธรรมดำเท่ำน้นั พ่ะย่ะค่ะ” ธรรมดำหรือ... ไม่หรอก ดูจำกท่ำทำงตื่นตกใจของผู้ดูแลผู้น้ันก็รู้แล้วว่ำสถำนะของเขำคงเกิน ค�ำว่ำธรรมดำไปมำก ไม่แน่ว่ำคงเป็นผู้สูงส่งของแดนศักด์สิ ิทธ์สิ ักแดน พวกของเฟิ่งซีได้ท่ีนั่งช้ันสูงในมุมท่ีดีท่ีสุด ไม่รู้ว่ำผู้ดูแลจงใจหรือไม่ ที่ให้นำงนั่งตรงกลำงระหว่ำงเขำกับน้องชำย ส่วนคุณชำยหรงและคนอ่ืนๆ

16 วญิ ญูชนจอมปลอม นง่ั แถวหลงั ยงิ่ โหมไฟแห่งควำมขัดแย้งเข้ำไปอกี “องค์หญิงสนใจสง่ิ ของใดหรือ” “เป็นภำพวำดของปรมำจำรย์โขว” นำงไม่ค่อยยกยอใครมำกนัก แต่ ปรมำจำรย์โขวเป็นผู้ทีน่ ่ำนับถอื อย่ำงแท้จรงิ ภำพวำดของเขำนอกจำกมคี วำม สมจริงแล้ว ยังเต็มไปด้วยจติ วิญญำณ แฝงข้อคดิ ลกึ ลำ้� ไว้ข้ำงใน ผู้ทีว่ ำดภำพ เช่นน้ีออกมำได้ย่อมเป็นผู้มีควำมสำมำรถเหนือสำมัญ “น่ำเสียดำยที่ท่ำน ปรมำจำรย์วำดภำพน้อยลงเรอ่ื ยๆ แต่ละภำพก็รำคำสูงขน้ึ มำก ไม่รู้ว่ำวันน้ขี ้ำ จะช่วงชิงมำได้หรอื ไม่” “องค์หญิงสนใจภำพวำดเหมือนสหำยเก่ำของกระหม่อมไม่มีผิด” เซียวเย่ยม้ิ “ไม่ต้องกังวลไปหรอกพ่ะย่ะค่ะ โชคจะต้องเข้ำข้ำงพระองค์อย่ำง แน่นอน” “ข้ำก็หวงั เช่นนั้น” กำรประมูลเร่ิมขึ้นอย่ำงคึกคัก พวกนำงเป็นผู้เยำว์กลุ่มเดียวที่กล้ำ อำจหำญก้ำวเข้ำมำ ที่น่ังมุมน้ันเป็นตระกูลใหญ่ อีกมุมเป็นคนจำกพรรคที่มี ชอ่ื เสยี งในยทุ ธภพ นน่ั กค็ อื ออ๋ งในรำชวงศ์ ผมู้ อี ำ� นำจตำ่ งตบเทำ้ เขำ้ มำมำกมำย ถงึ เพยี งนี้ เกรงว่ำของท่ีน�ำมำประมูลในวนั นี้จะต้องเกินธรรมดำไปมำก “ยนิ ดตี อ้ นรบั ทกุ ทำ่ นเขำ้ สหู่ อเทยี นฟู ขำ้ นอ้ ยหมนิ เออ๋ รเ์ ปน็ ผดู้ ำ� เนนิ กำร ประมูลครัง้ น”ี้ หญงิ งำมในชดุ รดั รปู เดนิ ขน้ึ มำ รปู ลักษณ์เย้ำยวนดงึ ดดู สำยตำ จำกผู้คน หำกถำมว่ำเป็นสำยตำแบบไหนก็ดูได้จำกน�้ำลำยของคนด้ำนหลังท่ี เกอื บจะหกใส่ชดุ นำงอยู่รอมร่อ “เป็นสำวงำมหำตัวจับได้ยำกผู้หน่ึง” “ดทู ำ่ ยงั ไมง่ ำมพอ เจำ้ จงึ ไมเ่ สยี กริ ยิ ำ” เฟง่ิ ซพี อใจกบั ทำ่ ทำงของนอ้ งชำย มำก เห็นได้ชัดว่ำกำรส่งไปเรียนเพื่อกล่อมเกลำจิตใจกับปรมำจำรย์ผู้น้ันได้ ผลดี “มสี ำวงำมอย่ำงเสดจ็ แม่กบั พี่หญงิ อยู่ข้ำงกำยแล้ว ไหนเลยข้ำจะสนใจ ผู้อน่ื ” เฟิ่งหยวนยมิ้ ประจบ

ฉางเยว่ 17 “ปำกเจ้ำนี่นะ” “องคช์ ำยหกตรสั ไดถ้ กู ตอ้ งแลว้ อกี ไมก่ ป่ี ขี ำ้ งหนำ้ องคห์ ญงิ จะตอ้ งกลำย เป็นโฉมงำมอันดบั หนึ่งแห่งใต้หล้ำเป็นแน่” เซียวเย่พยกั หน้ำช่ืนชม ต�ำแหน่งโฉมงำมอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้ำนำงไม่เห็นอยำกได้ หำกเป็น เช่นนั้นจริงอนำคตจะต้องวุ่นวำยไม่เว้นแต่ละวัน “ค�ำชมของคุณชำย ข้ำจะ รับไว้ด้วยใจ” กำรประมลู เปน็ ไปดว้ ยควำมคกึ คกั สงิ่ ของในวนั นมี้ ที งั้ โอสถระดบั เทวะ ศัสตรำระดับเซียน หยกเดินทำงพันลี้หำยำก ล้วนมีแต่ของล�้ำค่ำควรเมือง อย่ำงยิ่ง ผู้มีอ�ำนำจพวกนั้นสู้รำคำกันอย่ำงสูสี ศัสตรำระดับเซียนถูกประมูล ไปด้วยเงนิ ถงึ สบิ ล้ำนต�ำลงึ ทอง “เพยี งแคว่ นั เดยี วหอเทยี นฟกู ไ็ ดเ้ งนิ ไปเกอื บรอ้ ยลำ้ นตำ� ลงึ ทองแลว้ ชำ่ ง ม่ังคงั่ ย่ิงนัก” เฟิ่งหยวนมองไปทแี่ ท่นประมลู ด้วยสำยตำวำววบั “หยดุ ควำมคดิ ของเจำ้ แตเ่ พยี งเท่ำนนั้ จะทำ� กจิ กำรโรงประมลู ไดต้ ้องมี เบอ้ื งหลงั ทแี่ ขง็ แกรง่ พอจงึ จะยนื หยดั ทำ่ มกลำงยทุ ธภพได”้ ยทุ ธภพนนั้ โหดรำ้ ย กว่ำท่ีคนธรรมดำจะจินตนำกำรได้ คนดคี นชัว่ ปะปนกนั มำกมำย เม่ือหมื่นปีท่ีแล้วยังไม่มีหอเทียนฟู ผู้ท่ีสำมำรถจัดงำนประมูลใหญ่โต มสี ง่ิ ของลำ้� คำ่ แตก่ ลบั ไมเ่ คยถกู ปลน้ ชงิ นบั นว้ิ ดแู ลว้ กค็ งจะเปน็ แดนศกั ดสิ์ ทิ ธ์ิ สักแดน เฟิ่งซีเหลือบตำมองคนข้ำงกำยท่ียังคงมีสีหน้ำเรียบเฉยตั้งแต่เร่ิม ประมลู นำงรง้ั สำยตำกลบั มำเงยี บๆ ‘เมด็ ยำเทวะ สญั ลกั ษณห์ ยกขำวรปู บปุ ผำ เบอ้ื งหลงั หอเทียนฟูคงเป็นแดนศักดิส์ ิทธเ์ิ ทวะโอสถ’ “ข้ำรู้น่ำ” “องค์หญงิ ช่ำงมีควำมคดิ กว้ำงไกลย่งิ นัก” เอะ๊ ! คนผนู้ น้ี ย่ี งั ไงกนั เอะอะกห็ ำเรอ่ื งชมนำงอยนู่ น่ั แหละ หำกเขำไมใ่ ช่ คนจำกแดนศักดสิ์ ิทธิ์ นำงต้องระแวงแน่ว่ำเขำมีจดุ ประสงค์ไม่ดี “คณุ ชำยคดิ วำ่ โอกำสทข่ี ำ้ จะไดภ้ ำพวำดปรมำจำรยโ์ ขวกลบั ไปมกี ส่ี ว่ น” “หกในสิบ คนส่วนใหญ่มำท่ีนี่เพื่อประมูลอำวุธและเม็ดยำ ชำวยุทธ์

18 วิญญชู นจอมปลอม พวกน้ีไม่ค่อยให้ควำมสนใจกับของประดับเท่ำไร” แนล่ ะ วนั ๆ คนพวกนนั้ คดิ วำ่ จะเพมิ่ พนู ควำมแขง็ แกรง่ ของตนอยำ่ งไร ส่วนพวกตระกูลใหญ่ที่มีทรัพย์สินมำกหน่อยก็อำจน�ำเงินมำซื้อควำม เพลดิ เพลนิ หรรษำ ยกตัวอย่ำงนำงเป็นต้น “แล้วอีกส่สี ่วนเล่ำ” “เก็บไว้เผอื่ มใี ครบำงคนจ้องเล่นงำนพระองค์” เฟิ่งซีเก็บควำมเห็นของเขำมำคิดเงียบๆ นำงไม่ค่อยสร้ำงศัตรูกับผู้ใด เท่ำไร แต่บ่อยครั้งนำงก็ตกเป็นเป้ำเกลียดชงั โดยไม่ได้ตัง้ ใจ ส่วนหนง่ึ เพรำะ ควำมโปรดปรำนจำกพระบดิ ำ และฐำนะทเ่ี ปน็ พสี่ ำวขององคช์ ำยหก ผมู้ โี อกำส ได้รับตำ� แหน่งรัชทำยำทมำกกว่ำผู้ใด “ต่อไปเป็นภำพวำดของปรมำจำรย์โขว อย่ำงท่ีทุกท่ำนได้ทรำบกันดี หลำยปีมำนี้ปรมำจำรย์โขววำดภำพน้อยมำก ไม่แน่ว่ำภำพน้ีอำจเป็นภำพ สดุ ท้ำยท่ีท่ำนปรมำจำรย์วำดออกมำกไ็ ด้” หญงิ งำมยม้ิ เจ้ำเล่ห์ “รำคำประมลู เร่ิมท่ีหนึ่งหมื่นต�ำลึงทอง กำรเพ่ิมเงินแต่ละคร้ังต้องไม่ต่�ำกว่ำหนึ่งร้อยต�ำลึง ทอง” “หนง่ึ หมืน่ หน่งึ ร้อย!” “ถุย! เพม่ิ แค่ร้อยเดียว ตระกูลหลำนช่ำงตระหนย่ี ง่ิ นกั ข้ำเสนอหนึ่ง หม่ืนห้ำร้อยต�ำลึงทอง!” “หน่งึ หมน่ื หกร้อย” “คนจำกหอเทียนฟูช่ำงเจ้ำเล่ห์ย่ิงนัก ใช้ค�ำพูดเช่นนั้นมำเพ่ิมรำคำ ประมลู !” คุณชำยด้ำนหลงั เอ่ยอย่ำงหัวเสยี “พวกเขำจงใจแนๆ่ มใี ครบำ้ งเลำ่ ไมร่ วู้ ำ่ องคห์ ญงิ หำ้ โปรดปรำนภำพวำด ของปรมำจำรย์โขวเป็นทีส่ ดุ ” “เจ้ำอย่ำหงุดหงดิ ไป ไม่ว่ำจะโรงประมลู ไหนๆ ก็ท�ำเช่นน้ี” คุณชำยหรง ปรำมคนของตน ก่อนจะหันมำเอ่ยกับเฟิ่งซี “องค์หญิงอย่ำทรงกังวลไปเลย พ่ะย่ะค่ะ ไม่ว่ำอย่ำงไรภำพวำดน้นั กต็ ้องเป็นของพระองค์”

ฉางเยว่ 19 “หนงึ่ หมนื่ แปดรอ้ ยตำ� ลงึ ทอง!” ขำ้ รบั ใชต้ ดิ ตำมคณุ ชำยหรงตะโกนรำคำ ประมูลออกไป “สองหมื่น” คนผู้หนงึ่ เอ่ยสวนขึน้ มำทนั ที “คุณชำยหรงอย่ำประมูลแทนข้ำเลย ข้ำเองก็มีเงินเก็บอยู่บ้ำง” จะติด อะไรกต็ ดิ ไป หำกตดิ บุญคณุ คงยำกจะชดใช้ “สองหมน่ื สำมร้อยตำ� ลึงทอง” ผู้มีตำหน่อยเม่ือเห็นว่ำผู้เอ่ยเป็นใครก็ละทิ้งควำมตั้งใจทันที น่ัน องค์หญิงห้ำเชียวนะ! องค์หญงิ ท่ีฮ่องเต้โปรดปรำน รกั ใคร่ประดจุ ไข่มกุ ล�ำ้ ค่ำ ในอุ้งมือ คนฉลำดย่อมรู้ว่ำไม่ควรล่วงเกนิ นำงโดยเด็ดขำด แต่แน่นอนใช่ว่ำ ผู้มเี งนิ เหล่ำนจี้ ะฉลำดไปเสยี ทกุ คน พลันมเี สยี งคนผู้หน่ึงตะโกนออกมำ “สองหมน่ื ส่รี ้อย!” ข้ำงกำยเขำมคี ณุ หนูวัยเยำว์ผู้หนึ่งนง่ั อยู่ “นนั่ คอื ผใู้ ด” เฟง่ิ หยวนหนั ไปถำมคณุ ชำยหรง นำงแยง่ ของกบั พส่ี ำวเขำ เอำควำมกล้ำมำจำกท่ีใดกัน หำกพ่ีสำวของเขำไม่ส่ังสอนนำงเกรงว่ำพระบิดำ จะลงมอื เอง “เป็นคุณหนูหลำนพ่ะย่ะค่ะ นำงเป็นสหำยสนิทกับองค์หญงิ สี”่ “อ้อ ทแ่ี ท้ก็สุนัขรบั ใช้ตัวหนงึ่ ” “ไมต่ อ้ งสนใจนำงมำกหรอก สองหมนื่ เจด็ รอ้ ยตำ� ลงึ ทอง!” เฟง่ิ ซกี น็ บั ถอื ในควำมกลำ้ ของนำงอยู่ แตก่ อ็ ยำกรวู้ ำ่ ควำมกลำ้ หรอื เงนิ ในถงุ ของคณุ หนหู ลำน สงิ่ ใดจะมำกไปกว่ำกนั “สองหม่ืนแปดร้อย” “เหน็ ได้ชดั วำ่ นำงมปี ัญญำเพม่ิ เงนิ แคท่ ลี ะรอ้ ย ดหู น้ำนำงสพิ หี่ ญงิ ดจู ะ ไม่ไหวแล้วนะ” เฟิ่งหยวนหวั เรำะเยำะ “สำมหม่นื ต�ำลึงทอง” เฟิ่งซีเอนหลังพิงเก้ำอี้อย่ำงเกียจคร้ำน นี่เป็นขีดจ�ำกัดสุดท้ำยของนำง หำกคณุ หนหู ลำนยงั เพมิ่ รำคำอกี นำงกจ็ ะหยดุ รำคำภำพนค้ี วรหยดุ ทสี่ ำมหมนื่ หำกประมูลเกินกว่ำน้ี นอกจำกไม่รวยจริงยังต้องโง่ด้วยถึงจะท�ำได้ อย่ำงไร

20 วญิ ญชู นจอมปลอม ทรัพย์สินของนำงก็มีจ�ำกัด หำกใช้พร�่ำเพร่ือก็จะตกเป็นเป้ำน่ิงให้ผู้อ่ืนมำ ถำกถำงได้ “สำมหมน่ื หนง่ึ รอ้ ยตำ� ลงึ ทอง!” คณุ หนหู ลำนตะโกนออกมำดว้ ยตนเอง เงยหน้ำข้ึนมำสบตำกบั เฟิ่งซอี ย่ำงท้ำทำย เฟิ่งซีลุกขึ้นอย่ำงแช่มช้ำ ท่วงท่ำแฝงไปด้วยเสน่ห์เกินเด็กสิบเอ็ดขวบ ทัว่ ไป รอยยิ้มงดงำมปรำกฏบนดวงหน้ำงำม “สภุ ำพชนย่อมไม่แย่งของรกั กับ ผู้อ่นื คณุ หนูหลำนช่นื ชอบภำพวำดของปรมำจำรย์โขวถึงเพียงน้ี ข้ำเฟิ่งซกี จ็ ะ ยอมถอยให้หนง่ึ ก้ำว” รอยยมิ้ ไดใ้ จของคณุ หนหู ลำนเลอื นหำย หนำ้ ซดี ลงทนั ที แมส้ กลุ หลำน จะเป็นสกุลทม่ี ีหน้ำมีตำสกุลหนึ่งในเมอื งหลวง แต่นำงก็ไม่ได้มที รัพย์สนิ เป็น ของตัวเองมำกถึงเพียงน้ัน หนำ� ซ�้ำยง่ิ มำใช้เงนิ มำกมำยภำยในวนั เดียว คงจะ ต้องถกู ผู้อำวโุ สในตระกูลต�ำหนเิ ป็นแน่ ไหนว่ำองค์หญิงห้ำเล่ือมใสปรมำจำรย์โขวมำกไง เหตุใดแค่สำมหม่ืน หนงึ่ ร้อยตำ� ลงึ ทองกถ็ อยเสยี แล้ว ไมน่ ะ นำงเพยี งต้องกำรใหอ้ งคห์ ญงิ ประสบ ควำมลำ� บำกมำกหน่อย ไม่ได้ต้องกำรให้เร่อื งเป็นเช่นนี้! “สำมหม่ืนหนง่ึ ร้อยต�ำลงึ ทองครง้ั ทห่ี นึง่ ” ไม่นะ! “สำมหม่นื หนึง่ ร้อยตำ� ลงึ ทองครง้ั ทส่ี อง” ใครก็ได้ช่วยเอ่ยออกมำท!ี “สำมหมนื่ หน่ึงร้อยตำ� ลงึ ทองคร้ังทีส่ ำม จบกำรประมลู ภำพวำดปรมำ- จำรย์โขว ต่อไปเป็น...” “ขอแสดงควำมยนิ ดกี บั คุณหนหู ลำนด้วย” เฟิ่งซียม้ิ หวำน คุณหนูสกุลหลำนเห็นรอยยิ้มน้ันก็รู้สึกเหมือนขำไร้เร่ียวแรงโดยพลัน ยำมนขี้ ำ้ รบั ใชข้ ำ้ งกำยเรง่ รบี กลบั ตระกลู เพอ่ื นำ� เงนิ มำจำ่ ยใหห้ อเทยี นฟู ไมร่ วู้ ำ่ เมอ่ื กลบั จวนไปแล้วนำงจะต้องเผชญิ อะไรบ้ำง

ฉางเยว่ 21 เฟิ่งซีกลับวังหลวงด้วยจิตใจเบิกบาน แม้ไม่ได้ภาพวาดปรมาจารย์ โขวกลับมำ แต่ก็ได้กล่ันแกล้งสุนัขรับใช้พี่สี่ เป็นกำรขัดแข้งขัดขำกุ้ยเฟยไป ในตัว จะไม่ให้นำงดีใจได้อย่ำงไร เฟิ่งซีแยกตัวไปเปลี่ยนชุดแล้วจึงไปยัง ต�ำหนกั ของพระมำรดำ ภำยในห้อง พระบิดำมีพระพักตร์เย็นชำ พระมำรดำท�ำหน้ำโศกเศร้ำ อีกด้ำน น้องชำยของนำงก�ำลังจิบชำอย่ำงใจเย็น ที่พื้นมีหัวหน้ำรำชองครักษ์ นง่ั ตวั สนั่ สะทำ้ นดว้ ยควำมหวำดกลวั ถว้ ยนำ�้ ชำตกแตกเพรำะแรงโทสะ ไมต่ อ้ ง ถำมกร็ วู้ ำ่ ผใู้ ดเปน็ คนทำ� อำรมณแ์ ตกตำ่ งกนั สดุ ขวั้ เชน่ นเ้ี ฟง่ิ ซเี หน็ จนชนิ ตำแลว้ ฮ่องเต้เห็นธดิ ำสุดทีร่ กั เดนิ เข้ำมำกม็ ีพระพักตร์อ่อนโยนขนึ้ สำมส่วน “ไมว่ ่ำจะด้วยวธิ ไี หนกต็ ้องหำตวั สำรเลวชวั่ ช้ำนนั่ มำให้ได้! ออกไปเสยี ” “กระหม่อมจะตรวจสอบอย่ำงสุดควำมสำมำรถแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ ฝำ่ บำททรงวำงพระทยั กระหมอ่ มขอทลู ลำ” กอ่ นจำกไปกไ็ มล่ มื ทจี่ ะหนั ไปมอง องค์หญิงห้ำด้วยควำมซำบซ้ึง เกรงว่ำในแว่นแคว้นนี้นอกจำกเสียนเฟยท่ี ทรงรกั ถนอมแลว้ กย็ งั มอี งคห์ ญงิ หำ้ กบั องคช์ ำยหกเทำ่ นนั้ ทที่ ำ� ใหฮ้ อ่ งเตค้ ลำย โทสะ ในคนเหล่ำนอ้ี งค์หญงิ ห้ำมคี วำมสำมำรถมำกทส่ี ดุ เฟิ่งซีไม่รู้ว่ำในสำยตำหัวหน้ำรำชองครักษ์ นำงได้กลำยเป็นเทพแห่ง โชคลำภไปแล้ว นำงเดินเข้ำไปนั่งแทรกกลำงระหว่ำงพระบิดำกับพระมำรดำ ก่อนจะหนั ไปยม้ิ ประจบผู้สงู ศักด์ิ “เสดจ็ พ่อ วันนห้ี ม่อมฉันตั้งใจเรยี นกบั รำชครมู ำกเลยเพคะ” “พ่อรู้ว่ำเจ้ำเป็นเด็กด”ี ในบรรดำองค์หญงิ ทงั้ หมดเขำภมู ิใจในตัวเฟิ่งซี มำกทสี่ ุด นำงท้งั งดงำมน่ำรกั และยงั เฉลียวฉลำด มำรยำทเป็นเลศิ “เจ้ำเล้ียง เฟิ่งซมี ำได้ดจี รงิ ๆ” “หำใช่เพรำะหม่อมฉันผู้เดียวเสียหน่อย เฟิ่งซีเป็นเด็กดีเช่นนี้ก็เพรำะ ฝ่ำบำทด้วยนะเพคะ” เหลียนเสียนเฟยกล่ำวด้วยรอยยิ้ม ร่ำงกำยของนำง อ่อนแอจึงท�ำให้มีลูกยำก เป็นสนมคนโปรดของฮ่องเต้มำนำนหลำยปีก็ไม่มี วี่แวว ไม่คิดเลยว่ำพอได้โอกำสสวรรค์กลับประทำนครรภ์คู่หงส์มังกรท่ีแสน

22 วญิ ญชู นจอมปลอม หำยำกมำให้ ท�ำเอำฮ่องเต้ภำคภูมใิ จเป็นท่ีสุด “เจ้ำนน่ี ะ” เขำเอ้ือมไปกุมมือสนมรัก เห็นนำงเป็นเช่นน้ีทีไรก็มักรู้สึกผิดทุกที เพรำะหญงิ คนรกั มชี ำตกิ ำ� เนิดธรรมดำ เขำจงึ มอบได้เพยี งตำ� แหน่งเสียนเฟย ให้นำง “หยวนเออ๋ ร์ เจำ้ ไมต่ อ้ งกลวั ไป พอ่ จะตอ้ งทวงควำมยตุ ธิ รรมใหเ้ จำ้ แน”่ “ขอบพระทยั พ่ะย่ะค่ะ” เฟงิ่ ซกี บั เฟ่ิงหยวนสบตำส่งสญั ญำณกนั ในใจกอ่ นขอตวั ออกไป ปลอ่ ย ให้ค่รู กั แสดงควำมรกั ตอ่ กนั ให้เตม็ ท่ี ไม่ว่ำจะผำ่ นไปกป่ี ี สำยนำ�้ แหง้ ขอด หมิ ะ หลอมละลำย ควำมรกั ของพระบิดำกบั พระมำรดำกไ็ ม่เส่อื มคลำยไป ควำมรกั หรอื ... นำงไม่เชอ่ื ถอื มำต้ังนำนแล้ว ควำมรกั ของพระบดิ ำกบั พระมำรดำกไ็ มไ่ ดบ้ รสิ ทุ ธอิ์ ยำ่ งทผ่ี อู้ นื่ คดิ กนั มผี ลประโยชนเ์ ขำ้ มำเกย่ี วขอ้ งอยู่ หลำยส่วน พระบดิ ำได้ควำมสบำยใจ ไม่ต้องกงั วลว่ำประยูรญำติฝ่ำยภรรยำ จะกำ� เรบิ เสบิ สำน พระมำรดำได้อ�ำนำจ ใช้ชวี ติ อย่ำงหรูหรำ “ขำ้ ไมเ่ หน็ วำ่ เจำ้ จะเหมอื นคนทถ่ี กู ลอบสงั หำรจนแทบเอำตวั ไมร่ อดเลย” “โอ้ กำรแสดงของข้ำยังไม่ดพี อหรือ” เฟิ่งหยวนหยอกเย้ำ ประสำนมอื ให้พ่ีสำวรำวกับเคำรพเล่ือมใสเสียเต็มประดำ “ท�ำให้เทพแห่งกำรแสดงต้อง หัวเรำะเยำะแล้ว” เฟง่ิ ซแี คน่ เสยี งฮึ กอ่ นจะเปลย่ี นหวั ขอ้ สนทนำ “เจำ้ คดิ วำ่ เปน็ ฝมี อื ผใู้ ด” “ไม่ร้”ู เดก็ ชำยส่ำยหนำ้ เขำเปน็ องค์ชำย เป็นทโ่ี ปรดปรำนของพระบดิ ำ มำกทสี่ ดุ ทง้ั ยงั ฉำยแววอจั ฉรยิ ะตง้ั แตย่ งั เดก็ ศตั รทู ม่ี งุ่ หมำยเอำชวี ติ เขำมมี ำก ยง่ิ กวำ่ ตน้ ไมใ้ นอทุ ยำนหลวงอกี “เดำไปกเ็ สยี เวลำ ไมส่ กู้ ำ� จดั ใหร้ ำบเสยี ทเี ดยี ว ก็พอ” เฟิ่งซีพยักหน้ำพลำงกล่ำวอย่ำงจนใจ “สนมพวกน้ันก็เหลือเกินจริงๆ ฮองเฮำเพง่ิ สวรรคตไปได้ไม่ถงึ เดอื น ก็รบี ร้อนก�ำจดั เจ้ำกนั แล้ว” “คณุ สมบตั สิ ำ� คญั ของผจู้ ะไดเ้ ปน็ ฮองเฮำนอกจำกคณุ ธรรม ชำตกิ ำ� เนดิ

ฉางเยว่ 23 ยงั มพี ระโอรสดว้ ย ผมู้ สี ทิ ธแิ์ ยง่ ชงิ กม็ แี คก่ ยุ้ เฟย เตอ๋ เฟย และเสดจ็ แมเ่ ท่ำนนั้ ” “จะว่ำไปแลว้ อกี ครงึ่ เดอื นกจ็ ะถงึ วนั เปดิ สวรรค์ เกรงว่ำวนั นน้ั พร่ี องกบั พี่สำมจะต้องกลบั มำทดสอบพลังเป็นแน่” เฟิ่งซเี ตือน นำงเป็นเพยี งสตรียังไม่ เท่ำไรหรอก แต่ถ้ำผลกำรทดสอบของน้องชำยออกมำไม่ดี คงถูกผู้คนเหยยี บ ยำ่� จมดนิ เป็นแน่ วันเปิดสวรรค์คือวันท่ีคลื่นจำกพระจันทร์และพระอำทิตย์จะส่งมำยัง ดินแดนผำนกู่มำกกว่ำปกติ ในวันน้ันจะเป็นวันฟ้ำเปิดไร้เมฆำ ว่ำกันว่ำเป็น วนั ทด่ี นิ แดนมนษุ ยไ์ ดใ้ กลช้ ดิ กบั สวรรคม์ ำกทสี่ ดุ เหมำะสมทจี่ ะทำ� พธิ ที ดสอบ และกระตุ้นพลังคนรุ่นเยำว์ให้ต่ืนข้ึน ผู้ท่ีสำมำรถทดสอบได้จะต้องมีอำยุสิบ ถึงสิบห้ำปี เป็นวันส�ำคัญท่ีสำมำรถตัดสินชะตำชีวิตคนผู้หน่ึงว่ำจะเป็นมังกร คน ธรรมดำ หรือขยะทไี่ ม่อำจฝึกปรอื พลงั ชนิ้ หน่งึ “พห่ี ญิงอย่ำห่วงเลย พรสวรรค์ของข้ำกบั ท่ำนไม่มีทำงสำมญั ” “ดเู หมือนเจ้ำจะมั่นใจเหลือเกนิ นะ” เฟิ่งซีไม่กังวลเร่อื งผลกำรทดสอบ ของตนเท่ำไรนัก ต่อให้ผลออกมำว่ำนำงเป็นขยะ นำงก็จะพลิกชะตำด้วย ตนเอง “ลขิ ิตฟ้ำไม่สู้ลิขติ คน ผู้มีพระคุณของข้ำกล่ำวไว้เช่นนั้น” “เจ้ำเช่ือฟังเขำถึงเพยี งนี้ คณุ ชำยผู้นัน้ เป็นเทพเซยี นมำจำกไหนหรอื ” “มำจำกตะวันออก” ตะวนั ออก... ตะวันออก ตงฟำง แดนเทวะโอสถ! ถึงกับเป็นแดนเทวะโอสถ! “เป็นคนจำกแดนศักดสิ์ ิทธห์ิ รือ!” “ไม่บอก” เฟิ่งหยวนยม้ิ ก่อนเดนิ เอำมอื ไพล่หลงั จำกไปอย่ำงอำรมณ์ดี “เฟิ่งหยวน!”

24 วิญญชู นจอมปลอม หอเทยี นฟเู ปน็ โรงประมลู อนั ดบั หนง่ึ มดี ว้ ยกนั ทง้ั หมดสช่ี นั้ ไมน่ บั รวม ชั้นใต้ดนิ ชั้นหนงึ่ กบั ช้นั สองเป็นโรงประมูล ชั้นสำมเป็นห้องเกบ็ ของธรรมดำ ส่วนช้นั ใต้ดนิ ไว้เกบ็ ของล้ำ� ค่ำหำยำก ภำยในมคี ่ำยกลกับดกั มำกมำยไว้กำ� จัด ผบู้ กุ รกุ และชน้ั สเี่ ปน็ หอ้ งรบั รองสำ� หรบั คนใหญค่ นโตผอู้ ยเู่ บอื้ งหลงั โรงประมลู ในห้องที่หรูหรำใหญ่โตมิด้อยกว่ำห้องในวังหลวง มีคุณชำยผู้หนึ่ง ครอบครองไว้แต่เพยี งผู้เดียว “ไปนำ� กระดำษ หมึก และกล่องสีของข้ำมำ” ครู่เดียวของท้งั หมดก็มำวำงตรงหน้ำเรียบร้อย “คุณชำยจะวำดภำพหรือขอรบั ” ชำยชดุ ดำ� ผู้หนงึ่ ถำม เขำเป็นองครักษ์ เงำคอยอำรักขำควำมปลอดภยั ให้คณุ ชำยมำตลอดทำง “องค์หญิงน้อยผู้นั้นอยำกได้ภำพของปรมำจำรย์โขวมำกไม่ใช่หรือ” เซยี วเย่กดรอยยิม้ มมุ ปำก

สอง ยื่นหน้ำมำจะไม่ใหต้ บไดอ้ ย่ำงไร ชีวิตประจ�าวันขององค์หญิงก็ไม่มีอะไรมาก ตื่นเช้าไปแสดงความ กตญั ญตู อ่ เสดจ็ ยำ่ ไปเรยี นมำรยำทกบั นำงกำ� นลั ชนั้ สงู เขำ้ เรยี นกบั รำชครรู ว่ ม กับคณุ หนูคณุ ชำยตระกูลใหญ่ หลังจำกนน้ั ก็ว่ำง ใครใคร่ท�ำสิ่งใดกท็ ำ� รอจน ผ่ำนพธิ ีทดสอบพลังไปชีวติ คงไม่ได้เรียบง่ำยเช่นนี้อีกแล้ว ภำยในหอสมุดหลวงมีแต่ควำมเงียบสงบ เฟิ่งซีน่ังเก้ำอี้ริมหน้ำต่ำง แสงแดดสำดส่องลงมำกระทบร่ำงเดก็ น้อยดงู ดงำมเลอื นรำงรำวกับเทพธดิ ำ “องค์หญงิ มีข่ำวใหญ่เพคะ!” “ในหอสมุดมิอนุญำตให้เสียงดัง” “หมอ่ มฉนั ผดิ ไปแลว้ เพคะ” นำงกำ� นลั คนสนทิ คกุ เขำ่ ลงสำ� นกึ ผดิ เพรำะ ควำมต่ืนเต้นท�ำให้นำงลืมเร่ืองมำรยำทไปเสียสนิท ดีท่ีคนในหอสมุดหลวงมี ไม่มำก หำไม่แล้วองค์หญิงจะต้องตกเป็นเป้ำถูกนินทำว่ำอบรมข้ำรับใช้ไม่ดี เป็นแน่ “มเี รอื่ งอะไร” เฟิ่งซีถำมพลำงเปิดต�ำรำหน้ำถัดไป นำงตั้งใจว่ำจะต้อง อ่ำนต�ำรำสำมเล่มน้ใี ห้จบก่อนพธิ ที ดสอบพลงั “เมอื่ วำนใตเ้ ทำ้ หลำนใหค้ นหอบตว๋ั เงนิ ไปจำ่ ยคำ่ ภำพวำดปรมำจำรยโ์ ขว

26 วญิ ญูชนจอมปลอม มำเพคะ พระองค์ลองทำยสวิ ่ำจำกนน้ั เกดิ อะไรขึ้น” “ไม่ตัดเบ้ียหวดั กค็ งเป็นกกั บริเวณ” “ตัดเบี้ยหวัดคร่ึงปีกับกักบริเวณเจ็ดวันเพคะ นอกจำกน้ียังให้เขียน หนังสือยอมรับผิดถงึ พระองค์ด้วย” โอ้ ถึงกบั ตัดเบี้ยหวดั ครึ่งปี ใต้เท้ำหลำนช่ำงโหดร้ำยกับบุตรสำวย่งิ นัก ส�ำหรับสตรีฟุ้งเฟ้อใช้เงินเป็นเบ้ียอย่ำงคุณหนูหลำนคงแค้นใจแย่ คนผู้นั้น เกลียดชังนำงถึงเพียงนี้ อีกทั้งยังถูกให้เขียนหนังสือขอโทษ เกรงว่ำก่อนพิธี ทดสอบพลงั คณุ หนหู ลำนจะตอ้ งกระอกั เลอื ดตำยเพรำะควำมแคน้ ไปเสยี กอ่ น “น่ำเห็นใจนำงย่งิ นัก” “นำงต้งั ใจจะหกั หน้ำพระองค์ชดั ๆ เหตใุ ดพระองค์ต้องเหน็ ใจนำงด้วย เล่ำเพคะ” บำงทีเฟิ่งซีก็แอบคิดว่ำนำงกำ� นลั ผู้น้กี ช็ ่ำงโง่งมเหลือทน แต่เพรำะนำง เป็นเช่นนี้ ใสซือ่ ไร้เล่ห์เหล่ียม ไม่มพี ษิ มภี ยั จงรักภกั ดี เฟิ่งซีจงึ ยงั เกบ็ นำง เอำไว้ข้ำงกำย “นำงก�ำนัลท่ีน่ำรักเช่นนี้เหตุใดถึงได้มำรับใช้พ่สี ำวข้ำได้” เสียงคุ้นเคยดังข้ึน เฟิ่งหยวนในชุดสีฟ้ำสดใสปักลำยมังกรสี่เล็บด้วย ด้ำยสีทองท่ีแขนเส้ือเดินเข้ำมำ ด้ำนข้ำงมีคุณชำยเซียวเย่ที่ยังคงสวมชุดสีด�ำ แบบเดียวกบั เมือ่ วำนเดินตำมมำด้วย “เพรำะข้ำเองกน็ ่ำรกั ” “อบุ๊ ! พหี่ ญงิ อยำ่ พดู คำ� นอี้ อกมำดกี วำ่ ขำ้ คดิ แลว้ รสู้ กึ อยำกจะอำเจยี น” ดสู !ิ มีน้องชำยท่ไี หนพูดกับพีส่ ำวเช่นน้ีบ้ำง “คณุ ชำยเซยี วเย่” เฟิ่งซีหันไปกล่ำวทักทำยอกี ฝ่ำย “คำรวะองค์หญงิ ห้ำพ่ะย่ะค่ะ วันน้ียงั คงสิริโฉมงดงำมเหมือนเคย” เกีย้ วนำงหรอื ! “พอดีเสดจ็ พ่ออยำกเจอพีเ่ ซียว ข้ำเลยพำเขำเข้ำวัง พอเสร็จแล้วจงึ พำ เดินดูรอบๆ” เฟิ่งหยวนชีแ้ จง เขำไม่รู้อะไรทัง้ นัน้ ไม่รู้ว่ำเซียวเย่แสดงท่ำทำง

ฉางเยว่ 27 เหมอื นกำ� ลงั เก้ียวพส่ี ำวตนด้วย! “กระหม่อมไม่เคยมำทแี่ คว้นเฟิ่ง ให้องค์หญงิ ต้องหัวเรำะแล้ว” แนล่ ะ คนจำกแดนศกั ดส์ิ ทิ ธจ์ิ ะมำยงั หกแควน้ ทยี่ ำกจนขน้ แคน้ ไปทำ� ไม อีกอย่ำง... หำกให้จัดอันดับควำมแข็งแกร่งของหกแคว้น แคว้นเฟิ่งจัดเป็น แควน้ อนั ดบั สอง หำ่ งไกลจำกแควน้ อนั ดบั หนง่ึ อกี หลำยกำ้ ว ควำมเปน็ อยขู่ อง ผู้คนในแคว้นกช็ ่ำงยำกลำ� บำกยงิ่ กว่ำ “แคว้นเฟิ่งขึ้นชื่อว่ำเป็นดินแดนแห่งบ่อน้�ำพุร้อน ไม่สู้คุณชำยลองไป ท่ปี ่ำมรกต ที่นน่ั มีพระรำชวงั ฤดรู ้อนอยู่ ภำยในมบี ่อน�้ำพรุ ้อนงดงำมแปลกตำ มำกมำย” ชอื่ แคว้นล้วนสอดคล้องกับภูมิศำสตร์และผู้คน ‘เฟิ่ง’ มำจำกเฟิ่งหวง แคว้นเฟิ่งบูชำและนับถือเทพเฟิ่งหวงเป็นเทพปกปักรักษำแคว้น ภูมิศำสตร์ เปน็ ภเู ขำไฟ มที งั้ ภเู ขำไฟทยี่ งั ปะทอุ ยแู่ ละภเู ขำไฟทดี่ บั สนทิ แมจ้ ะอนั ตรำย แต่ ขอ้ ดกี ค็ อื ภเู ขำไฟจะนำ� พำควำมอดุ มสมบรู ณม์ ำใหท้ กุ ครง้ั หลงั จำกปะทุ รำษฎร มกั ข้ึนไปเก็บดนิ ภเู ขำไฟมำทำ� กำรเพำะปลูก พืชพรรณเจรญิ งอกงำมดี คนใน แคว้นเฟิ่งเมอ่ื ถกู ปลุกสำยเลือดแล้วจะเป็นธำตุไฟเป็นส่วนใหญ่ “เช่นนน้ั กระหม่อมจะต้องลองไปเยอื นสักครงั้ แล้ว” “ข้ำกับพี่หญิงก็ไม่ได้ไปที่นั่นนำนแล้ว ไม่สู้พวกเรำสำมคนไปพักผ่อน ด้วยกันดีหรอื ไม่” เฟิ่งหยวนเอ่ยปำกชวน “หำกน�ำช่ือพีเ่ ซียวไปอ้ำง เสดจ็ พ่อ จะต้องทรงอนญุ ำตแน่” “เจ้ำเพงิ่ ถูกลอบสังหำรมำ เสดจ็ พ่อจะปล่อยเจ้ำไปหรือ” “นอกจำกอีกฝ่ำยเป็นผู้สงู ส่งระดับสนี �ำ้ เงินข้นึ ไป หำกพเี่ ซยี วอยู่ด้วยก็ ไม่มีใครท�ำอันตรำยข้ำได้แม้แต่ปลำยเส้นผม” หมำยควำมว่ำเขำฝึกตนอยู่ในระดับสีเขียวแล้วสิ ปลุกพลังได้แค่ห้ำปี แตก่ ลบั ไตม่ ำถงึ ระดบั น้ี ชำ่ งเปน็ อจั ฉรยิ ะทนี่ ำ่ ตกใจจรงิ ๆ ขนำดพระบดิ ำยงั ตดิ อยู่ในผู้ฝึกตนระดบั สเี ขียว เพงิ่ ทะลวงเป็นระดับสนี ้�ำเงนิ เมอื่ ไม่กีว่ ันมำน้เี อง บำงคนประเด๋ียวกเ็ ลอ่ื นระดบั บำงคนใช้เวลำหลำยปี นอกจำกข้นึ อยู่

28 วิญญชู นจอมปลอม กับกำรหมั่นฝึกฝนแล้ว พรสวรรค์ก็เป็นสิ่งสำ� คญั ในแคว้นอนั ดบั สอง ผู้ฝึก ตนระดบั สนี ำ�้ เงินนับน้วิ แล้วก็มีเพยี งไม่ก่คี น “เจ้ำไปทลู เสดจ็ พ่อเองกแ็ ล้วกัน ข้ำไม่ขอยุ่งเกย่ี วด้วย” “หึๆ แน่อยู่แล้ว วันนพี้ วกเรำไปเท่ยี วเล่นนอกวงั หลวงดหี รือไม่ ข้ำจะ พำพเี่ ซยี วไปลอ่ งทะเลสำบซเี ยว”่ เหน็ พส่ี ำวเงยี บไปเฟง่ิ หยวนกเ็ ขำ้ ไปออดออ้ น “พี่หญิง พวกเรำถูกจับแยกกันตั้งแต่อำยุแปดขวบ ทุกๆ คร่ึงปีกว่ำข้ำจะได้ ออกจำกป่ำกลับมำหำท่ำน ท่ำนไม่รักข้ำแล้วหรือ” ไหน! ใครว่ำตวั เองไม่เชี่ยวชำญกำรแสดงไง! เมอื่ เหน็ น้องชำยเป็นเช่นน้ี ต่อให้ใจแขง็ เพยี งใดเฟิง่ ซกี ม็ อิ ำจปฏเิ สธเขำ ลง เฟง่ิ หยวนเปน็ ทตี่ อ้ งตำของปรมำจำรยแ์ หง่ แควน้ เฟง่ิ พระบดิ ำจงึ สง่ เขำออก ไปอยกู่ บั ทำ่ นปรมำจำรยน์ บั ตง้ั แตน่ น้ั แมน้ ำนทจี ะไดพ้ บหนำ้ แตค่ วำมสมั พนั ธ์ ระหว่ำงพี่น้องก็ยังคงเหนยี วแน่น เฟิ่งซีหลับตำลงพลำงพยกั หน้ำช้ำๆ รถม้าหรูหราลากด้วยม้าสี่ตัวแล่นออกจากวังหลวง มีราชองครักษ์ ทำ่ ทำงดดุ นั คอยอำรกั ขำ ผคู้ นทสี่ ญั จรไปมำตำมทอ้ งถนนตำ่ งหลบทำงใหท้ นั ที รอจนรถม้ำแล่นผ่ำนไปจึงเกิดเสียงกระซิบกระซำบคำดเดำถึงสถำนะผู้อยู่ ด้ำนใน เพรำะใกล้ถงึ พธิ ีทดสอบพลงั หลำยวนั มำนี้คนใหญ่คนโตในวังหลวง จึงวง่ิ เข้ำออกเป็นว่ำเล่น “ท่รี มิ ทะเลสำบซีเยว่มเี หลำอำหำรอยู่ รสชำติดีอย่ำบอกใครเชยี ว วันน้ี พวกเรำกินข้ำวทนี่ น่ั ดีกว่ำ” “เจ้ำแอบไปกนิ มำตอนไหน” องคห์ ญงิ องคช์ ำยอยำ่ งพวกนำงใชว่ ำ่ จะออกจำกวงั หลวงไดต้ ำมใจชอบ ทั้งเหตุผลเพรำะเร่ืองควำมปลอดภัยและกำรสร้ำงควำมยุ่งยำกให้ผู้คน เนื่อง จำกต้องมีองครักษ์ติดตำมสำมสิบนำยข้ึนไปจึงท�ำให้กำรสัญจรติดขัด แต่ละ คนมีสทิ ธอ์ิ อกมำข้ำงนอกได้เพียงเจ็ดครัง้ ต่อเดือน ไม่กว่ี นั มำนใ้ี ช้สทิ ธ์ไิ ปแล้ว

ฉางเยว่ 29 สองครั้ง เมอื่ ต้นเดอื นก็ใช้ไปแล้วหน่งึ คร้ัง เหลอื เพยี งแค่สี่ครง้ั เท่ำนั้น เฟิ่งหยวนนำนๆ ทีจึงกลบั มำเมืองหลวง กลบั มำแต่ละครัง้ เขำก็ไม่เคย ออกไปไหน จะเอำเวลำใดไปชิมอำหำรรสเลศิ “ก่อนกลับวังก็มเี ถลไถลบ้ำง” เฟิ่งหยวนสำรภำพ “กลับไปข้ำจะฟ้องเสดจ็ พ่อ คอยดูสิ!” เสยี งหวั เรำะเบำๆ เรยี กสตสิ องพนี่ อ้ งกลบั มำ เซยี วเยย่ ม้ิ ตำหยี นยั นต์ ำ ทอประกำยออ่ นโยน “ขอองคห์ ญงิ องคช์ ำยโปรดอภยั ใหก้ ระหมอ่ มดว้ ย ทง้ั สอง พระองค์ช่ำงเป็นคู่พี่น้องท่ีรักใคร่กลมเกลยี วกนั ย่ิงนัก” “พวกเรำมีกันแค่นี้ก็เลยต้องรักกันเข้ำไว้” นำงไม่นับพวกพี่ชำยพี่สำว และเหล่ำน้องๆ ต่ำงแม่พวกนน้ั ร่วมดว้ ยหรอก คนทพี่ รอ้ มจอ้ งจะแทงข้ำงหลงั ทุกครงั้ ทเี่ ผลอ “คณุ ชำยเซียวเย่ก็มีพีน่ ้องเหมอื นกนั หรือ” “เรียกกระหม่อมว่ำพีเ่ ซยี วเหมอื นองค์ชำยหกก็ได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อม เปน็ เพยี งบตุ รคนหนง่ึ ในบตุ รมำกมำยของบดิ ำเทำ่ นน้ั ” หำกเขำตำยไปคนผนู้ นั้ ก็คงไม่รู้สึกอะไร เซยี วเย่มองไปยังท่ไี กลแสนไกล ดวงตำคู่งำมหม่นหมองลง เลก็ น้อย ก่อนจะกลบั คืนมำอย่ำงรวดเร็ว “พเ่ี ซียวมนี ้องสำวท่ีน่ำรักอย่ำงข้ำแล้วอย่ำงไรเล่ำ” “โถ น้องสำวท่นี ่ำรักอนั ใด พเ่ี ซยี วอย่ำหลงคำ� ลวงของนำงนะ!” “ข้ำน่ำรกั กว่ำเจ้ำกแ็ ล้วกนั ” เพรำะตอ้ งแสร้งเป็นเดก็ นำนไปหน่อย นำนวนั เลยตดิ นสิ ยั ไปแลว้ หำก นบั รวมอำยเุ กำ่ แลว้ ตอนนน้ี ำงอำยเุ หยยี บพนั ปเี ขำ้ ไปแลว้ คนอำยพุ นั ปมี ำเถยี ง กับเดก็ สบิ เอ็ดขวบช่ำงน่ำขำยหน้ำนัก ทะเลสำบซีเยว่เป็นทะเลสำบขนำดใหญ่ที่สุดในแคว้นเฟิ่ง ครอบคลุม พนื้ ทถ่ี งึ หำ้ เมอื งรวมเมอื งหลวง เปน็ สถำนทส่ี ญั จรทำงนำ�้ ของผคู้ น สำยลมเยน็ ๆ พดั ผ่ำนผวิ น้ำ� มำกระทบร่ำง ก่อให้เกิดควำมรู้สึกสบำยตัว ต้นกกรมิ ฝั่งไหวไป ตำมกระแสลม มจั ฉำแหวกว่ำยเล่นนำ้� สกุณำส่งเสยี งร้อง บ้ำงกม็ ีเสียงตะโกนดงั แว่ว

30 วญิ ญูชนจอมปลอม มำจำกที่ไกลๆ “ท่ีนี่ช่ำงสงบนัก” เฟิ่งซีก้ำวออกไปด้ำนหน้ำ หลับตำลงด่ืมด�่ำกับ บรรยำกำศ นำงแทบไม่เคยออกนอกก�ำแพงเมืองอันสูงใหญ่มำก่อน หำกได้จิบชำ พลำงอ่ำนหนงั สอื ชมววิ ทิวทัศน์ คงมีควำมสขุ คล้ำยเทพเซียนเลยทีเดียว ควำมปรำรถนำท่ีจะเป็นอิสระเพ่ิมมำกขึ้น หลงั จำกทดสอบพลงั นำงจะ เรง่ ฝกึ ตน เมอ่ื มพี ลงั เพยี งพอทจี่ ะคมุ้ ครองตวั เองกจ็ ะออกเดนิ ทำงไปทวั่ ใตห้ ลำ้ ชำติแรกเพรำะภำระอันหนักอ้ึงท�ำให้ไม่สำมำรถท�ำตำมใจปรำรถนำ มำชำติน้ี นำงจะใช้ชวี ติ ตำมทต่ี นต้องกำร “เงยี บสงบจรงิ ๆ” “พี่เซียว พีห่ ญงิ ตรงนน้ั มที ำงเดินทอดยำวไปยงั ศำลำกลำงน้�ำ พวกเรำ ไปเล่นทน่ี น่ั กันเถดิ ” เฟิ่งหยวนช้ีไปทศ่ี ำลำกลำงน้ำ� อำจเพรำะยงั เปน็ ชว่ งกลำงวนั ศำลำกลำงนำ้� จงึ ไรผ้ คู้ น บทสนทนำดำ� เนนิ ไป เริ่มจำกเรื่องของตวั เองจนไปสู่ทัศนคติ ควำมรู้ ประสบกำรณ์ เฟิ่งซีพบว่ำ พ่เี ซียวคนนี้ช่ำงมีควำมคิดต่ำงๆ คล้ำยกับนำงยิง่ นัก “บริเวณนน้ั กำ� ลงั ก่อสร้ำงสงิ่ ใดอยู่หรอื ” “พวกเขำก�ำลังสร้ำงสะพำนเพ่ือให้คนเข้ำไปร่วมพิธีทดสอบพลังที่เกำะ กลำงน�้ำ ที่นั่นเป็นท่ีประดิษฐำนขนปีกของเทพเฟิ่งหวง พวกเรำจึงไปท�ำพิธี ทน่ี นั่ ” เฟิ่งซเี คยไปทำ� พธิ อี ยคู่ รงั้ หนึ่ง ยำมน้ันพีห่ ญิงใหญ่ทดสอบพลังเป็นธำตุ ไฟคไู่ มท้ แ่ี สนหำยำก “พหี่ ญงิ ใหญข่ องขำ้ เปน็ ศษิ ยท์ แี่ ดนเทวะโอสถ คดิ วำ่ ทำ่ น น่ำจะรู้จกั ” เซียวเย่หุบยม้ิ แล้วพยักหน้ำอย่ำงชืน่ ชม “ปิดบงั องค์หญงิ ไม่ได้จริงๆ” “นอกจำกไม่บอกแซ่ กำรกระท�ำของท่ำนก็ไม่เคยปิดบังเลยต่ำงหำก” เฟิ่งซีปฏเิ สธ “หำกให้เดำ แซ่ของท่ำนสมควรเป็นแซ่ตงฟำง” ตงฟำงเป็นสกลุ ทป่ี กครองแดนเทวะโอสถมำหลำยช่ัวอำยคุ น “องค์หญงิ ช่ำงสำยตำเฉยี บแหลมยิง่ นัก”

ฉางเยว่ 31 “ทะ...ท่ำนแซ่ตงฟำงจริงหรือพี่เซียว!” เฟิ่งหยวนทรำบดีว่ำแซ่ตงฟำง หมำยถึงส่ิงใด หน่ึงในสี่สกุลทรงอ�ำนำจ ผู้ปกครองแดนศักด์ิสิทธิ์ที่สำมำรถ น�ำมอื ปิดแผ่นฟ้ำ เขย่ำปฐพไี ด้ “ท่ขี ้ำไม่บอกแซ่กเ็ พรำะเกรงว่ำเจ้ำจะเป็นเช่นนี”้ เมอื่ ควำมจรงิ เปิดเผย ตงฟำงเซยี วเย่กไ็ ด้แต่ถอนหำยใจ แล้วหันมำใช้ค�ำสำมัญกับคนท้งั สอง ไม่ง่ำย เลยกว่ำจะเจอสหำยที่จริงใจ สุดท้ำยพอบอกแซ่ บ้ำงก็เคำรพกันจนอึดอัด บ้ำงก็ประจบหำผลประโยชน์ “ท�ำตัวตำมสบำยเหมือนเดิมเถิด ข้ำชอบท่ีเจ้ำ เป็นกนั เองกบั ข้ำมำกกว่ำ” “ขอรบั พเี่ ซียว” โอ้ เขำช่ำงดวงดียิ่งนัก ถูกลอบสังหำรจนเกือบเอำชีวิตไม่รอด ก็ได้ ผู้สงู ส่งเข้ำช่วยเหลือ จนได้สนทิ กันเป็นพ่ีน้อง หำกเร่ืองนี้แพร่ออกไป เขำจะ ต้องเป็นคนทีน่ ่ำอิจฉำทส่ี ดุ ในปฐพี “พหี่ ญงิ ใหญข่ องพวกเจำ้ ยำมนเี้ ปน็ ศษิ ยส์ ำยนอกลำ� ดบั ตน้ ๆ เลยละ อกี ไม่นำนคงได้เป็นศิษย์สำยในแล้ว” “นำงช่ำงมีฝีมือนัก” เฟิ่งซีย้ิมอย่ำงมีเลศนัย ค�ำว่ำ ‘ฝีมือ’ ตีควำมได้ หลำยแง่ พี่หญิงใหญ่ผู้น้ันนิสัยไม่ต่ำงจำกเฟิ่งซีเท่ำไร เสแสร้ง แกล้งโง่ เพื่อ เอำชวี ติ รอดจำกเลห่ ก์ ลวงั หลวง ชวี ติ นำงยำ�่ แยก่ วำ่ ตรงทพ่ี ระมำรดำสน้ิ ไปตง้ั แต่ เยำว์วยั และไม่เป็นทีโ่ ปรดปรำน แต่พอวนั ทดสอบพลังกลบั เปลย่ี นชะตำชีวติ จำกนกกระจอกกลำยเป็นหงส์ฟ้ำ “วันทดสอบพลังจะมีคนจำกแดนศักดิ์สิทธ์ิออกมำสอดส่องโลก ภำยนอก หำกผ้ใู ดมคี วำมสำมำรถพวกเขำกจ็ ะพำกลบั ไปดว้ ย” ตงฟำงเซยี วเย่ เอ่ย “ควำมจริงครำวนี้ข้ำออกมำตำมหำสมุนไพรบำงอย่ำงเท่ำน้ัน แต่เพรำะ พวกเจ้ำ ข้ำจะอยู่ท่ีนจ่ี นจบงำนทดสอบก็แล้วกัน” “คุณชำย หำกท�ำเช่นน้ีเกรงว่ำท่ำนประมุขจะต�ำหนิท่ำนนะขอรับ” คน ผู้หน่ึงปรำกฏกำยขนึ้ มำท่ำมกลำงควำมว่ำงเปล่ำเอ่ยเตอื น เฟิ่งหยวนสะดุ้งจน

32 วิญญูชนจอมปลอม ตัวโยน คนระดบั นย้ี ่อมมีองครกั ษ์เงำคอยอำรักขำอยู่แล้ว “เขำไม่เคยไม่ต�ำหนขิ ้ำหรอก เรอื่ งน้ขี ้ำจัดกำรเอง เจ้ำไม่ต้องยุ่ง” เด็ก หนุ่มบอกปัดอย่ำงไม่ใส่ใจ “ขอรับ” คนผู้นั้นประสำนมือแล้วเร้นกำยหำยไปอย่ำงไร้ร่องรอย “ว้ำว นี่มันวิชำพรำงตัวระดับสุดยอด!” เฟิ่งหยวนกล่ำวอย่ำงต่ืนเต้น อำจำรย์ของตนท่ีเป็นยอดยุทธ์ก็ใช้วิชำน้ีเช่นกัน พอลองสังเกตดูแล้วเหมือน กนั แทบไม่มีผดิ เพย้ี น หรือว่ำอำจำรย์ก็เป็นหน่งึ ในผู้สูงส่งของแดนเทวะโอสถ “วิชำเช่นน้รี อพวกเจ้ำฝึกฝนถึงระดบั สเี ขียวกจ็ ะทำ� ได้เอง” “ข้ำจะขยนั ฝึกฝนให้มำกๆ” พวกเขาเคล่ือนย้ายขบวนไปยงั เหลาอาหารทเ่ี ฟิ่งหยวนแนะน�า เฟิ่งซี พบว่ำรสชำติอร่อยกว่ำทค่ี ำด เทยี บเท่ำกับอำหำรในวังหลวงได้เลย สมแล้วที่ เจ้ำคนเรื่องมำกกับกำรกนิ อย่ำงเฟิ่งหยวนคุยโวไว้นกั หนำ ไม่คำดคิดว่ำขณะท่ีเดนิ ออกจำกเหลำอำหำรจะบังเอิญเจอกับคู่แค้น เมืองหลวงดูจะเลก็ ไปหน่อยแล้วกระมงั “คำรวะพสี่ ”ี่ “บังเอิญจริงท่ีได้เจอคุณชำยเซียวที่น่ี” เฟิ่งหวั่นเซียงหันไปทักทำย คุณชำยชุดด�ำท่ีตนต้องใจมำต้ังแต่เมื่อวำน ทันทีที่สำยสืบแจ้งว่ำน้องๆ พำ คุณชำยเซยี วออกมำเทยี่ วเล่น นำงก็รบี ตำมมำทันที เสยี ดำยท่นี ำงใช้เวลำกับ กำรเปล่ยี นชดุ นำนไปจนทำ� ให้เหลอื เวลำอยู่กับคุณชำยน้อยลง เฟิ่งซีกับเฟิ่งหยวนไม่คิดว่ำตัวเองจะโดนเมินถึงเพียงน้ี คนหน่ึงยิ้ม มมุ ปำก อีกคนกลอกตำ “องค์หญิงส่ี” ตงฟำงเซียวเย่ประสำนมือเล็กน้อย หลังของเขำยังคง เหยียดตรงอย่ำงหยิง่ ทะนง

ฉางเยว่ 33 “ช่ำงบงั อำจนกั ! เหตุใดไม่เคำรพองค์หญิง!” “ไดย้ นิ วำ่ เขำมำเมอื งหลวงพรอ้ มองคช์ ำยหก พวกคนแถบชนบทกห็ ยำบ กระด้ำงไม่รู้ควำมเช่นนแ้ี หละ” เฟิ่งซพี อใจทจี่ ะได้เห็นหำยนะของผู้อ่นื คนจำกรำชวงศ์ไม่มีคนโง่ พี่ส่ี เองก็มีสติปัญญำดีไม่น้อย เสียดำยมีสหำยสมองหมูชอบยุยงท�ำให้เสียเร่ือง อยู่เร่อื ย มำจำกชนบทหรือ เทียบกบั แดนศกั ดส์ิ ทิ ธ์แิ ล้วแคว้นเฟิ่งน้นั เป็นชนบท ของจรงิ “คุณชำยเซยี วโปรดให้อภยั แก่ควำมไร้มำรยำทของสหำยข้ำด้วย” “เช่นน้ันองค์หญิงทรงอบรมมำรยำทของสหำยท่ำนให้มำกกว่ำน้ีด้วย” ดวงตำคมกระบ่ีกวำดมองรำวกับกลุ่มคนตรงหน้ำเป็นมดปลวกท่ีไม่ควรค่ำ แก่กำรสนใจ “หำกเกบ็ ปำกไม่ได้เช่นน้ี เกรงว่ำสักวันคงไปล่วงเกินผู้สูงส่งเข้ำ” เหล่ำคุณหนูคุณชำยด้ำนหลังถลงึ ตำใส่อย่ำงแค้นเคอื ง “ขอบคณุ คุณชำยท่ีชแ้ี นะ” “องคห์ ญงิ หำ้ เหตใุ ดพระองคจ์ งึ ตอ้ งรงั แกนอ้ งสำวของกระหมอ่ มดว้ ย!” หรอื ว่ำโชคดีของนำงใช้ไปเมอื่ วำนจนหมด วนั นี้จึงโชคร้ำยเจอศัตรถู ึง สองคน เฟิ่งซยี ม้ิ เยำะ “เหตุใดคณุ ชำยหลำนจงึ ไม่อยู่ปลอบโยนน้องสำวเล่ำ” ดนิ แดนผำนกไู่ มเ่ ครง่ ครดั เรอื่ งกำรเคำรพรำชวงศม์ ำกนกั ทกุ คนเคำรพ ผู้ท่ีมีควำมแข็งแกร่ง แล้วบังเอิญว่ำในแคว้นเฟิ่งนั้นรำชวงศ์แข็งแกร่งท่ีสุด พระบิดำของนำงก็เป็นผู้เย่ียมยุทธ์คนหนึ่ง ยังไม่รวมเสด็จปู่และผู้อำวุโส คนอ่ืนๆ ทีป่ ิดด่ำนฝึกตนท่ีตำ� หนักในวังหลวงอกี “เห็นนำงอยำกได้ภำพวำดปรมำจำรย์โขว ข้ำก็เลยไม่แย่งชิงด้วย” เฟิ่งซกี ล่ำวซ�ำ้ “หำกพระองค์ใจดจี ริง เช่นนั้นพระองค์ควรหยดุ แก่งแย่งกบั นำงตั้งแต่ แรกแล้วไมใ่ ชห่ รอื เหตใุ ดตอ้ งปน่ั รำคำขน้ึ ไปสงู ถงึ เพยี งนนั้ กอ่ นแลว้ ค่อยหยดุ เล่ำ” คุณชำยหลำนก�ำมือแน่น “หรือว่ำเห็นพวกเรำเป็นเพียงรำษฎรธรรมดำ

34 วิญญชู นจอมปลอม เลยจะทรงรังแกกันอย่ำงไรกไ็ ด้” เสยี งของคณุ ชำยหลำนไมเ่ บำเลย คร่เู ดยี วกด็ งึ ดดู ควำมสนใจมำกมำย “จรงิ ดว้ ยนอ้ งหำ้ อยำ่ งไรเสยี เจำ้ ควรไปขอโทษคณุ หนหู ลำน” เฟง่ิ หวน่ั - เซยี งกล่ำวสมทบ สำ� หรับน้องห้ำผู้นีน้ ำงไม่มคี วำมรู้สกึ ดๆี ให้ เฟิ่งซีก้มหน้ำ น้�ำตำไหลรินหยดลงเป็นวงบนพ้ืน “พ่ีหญงิ ! พีห่ ญิงอย่ำร้องไห้ส”ิ เฟิ่งหยวนรบี เข้ำไปปลอบพ่สี ำวคนงำม ทบี่ ดั นย้ี นื รอ้ งไหโ้ ดยไมส่ นใจภำพลกั ษณ์ “พหี่ ญงิ ขำ้ รวู้ ำ่ ทำ่ นเสยี ใจทไ่ี มไ่ ดภ้ ำพ วำดของปรมำจำรย์โขว แต่ท่ำนอย่ำได้ร้องไห้เลย ประเด๋ียวข้ำจะกลับไปทูล เสด็จพ่อให้เสำะหำมำให้ท่ำน” “ขะ...ข้ำเพียงเสียใจ ท้ังๆ ท่ีข้ำยอมตัดใจยกให้คุณหนูหลำนแล้ว เหตุใดถึงต้องมำบีบค้ันข้ำ” เฟิ่งซีปำดน้�ำตำ นำงเพียงร้องไห้ออกมำเงียบๆ ไม่ได้โวยวำย ท่ำทำงบอบบำงแต่กลับแสร้งท�ำเป็นเข้มแข็งเช่นน้ี ไม่ว่ำผู้ใด ได้เห็นก็ต้องรู้สกึ ปวดใจ “โอ้! เป็นเพียงแค่บุตรชำยตระกูลขนุ นำง แต่จะมำบงั คับให้องค์หญงิ ไปขอโทษ เจำ้ ใหญม่ ำจำกไหนกนั เชยี ว” เฟง่ิ หยวนตวำดดว้ ยควำมกรำดเกรยี้ ว “ตระกูลหลำนของพวกเจ้ำคดิ ว่ำตวั เองเป็นรำชวงศ์หรอื อย่ำงไร!” “องค์ชำยอย่ำใส่ร้ำยกันสพิ ่ะย่ะค่ะ!” คณุ ชำยหลำนรวู้ ำ่ จำกเหตแุ ยง่ ชงิ ภำพวำดธรรมดำ พอหลดุ ออกจำกปำก องค์ชำยหกแล้วจะกลำยเป็นเร่ืองใหญ่เส่ยี งเป็นกบฏได้ ต้องโทษควำมมุทะลุ ของตัวเองที่คิดว่ำองค์หญิงห้ำกับองค์ชำยหกมีเสียงสนับสนุนจำกขุนนำง ไม่มำก คดิ ว่ำคนท่ีมีนสิ ยั สบำยๆ ไม่วำงอำ� นำจจะเป็นพวกรงั แกได้ง่ำยๆ กระโจนขึ้นหลังเสือมำแล้ว หำกกระโดดลงตอนนย้ี ่อมมแี ต่บำดเจบ็ “คณุ ชำยหลำน ทำ่ นรหู้ รอื ไมว่ ำ่ ขำ้ เลอื่ มใสปรมำจำรยโ์ ขวมำก” เฟง่ิ ซกี ำ้ ว ออกมำปกป้องน้องชำย ใบหน้ำท่ีเลอะครำบน้�ำตำขัดแย้งกับสำยตำท่ีไม่ยอม แพ้ เมอ่ื คนถกู รงั แกลกุ ขนึ้ มำปอ้ งกนั ตวั ในสำยตำผคู้ นยอ่ มเปน็ สง่ิ ทส่ี มควร

ฉางเยว่ 35 “เรือ่ งนี.้ ..” คุณชำยหลำนองึ้ ไป เร่ืองนี้รู้ดีในหมู่ชนช้ันสูงอยู่แล้ว เม่ือปีก่อนรำชส�ำนักจัดงำนประลอง สศ่ี ำสตร์ให้แก่คนรุ่นเยำว์ ฮ่องเต้จะพระรำชทำนตำมคำ� ขอหนึง่ อย่ำงให้ผู้ชนะ องค์หญงิ ห้ำเป็นผู้ชนะด้ำนกำรวำดภำพ นำงบอกว่ำเลื่อมใสปรมำจำรย์โขวมำ นำนจึงขอภำพวำดปรมำจำรย์โขว ปีน้ันเขำกอ็ ยู่ทน่ี ั่นด้วย จะปฏเิ สธกค็ งไม่ได้ “เช่นนั้นข้ำขอถำม สิ่งของที่อยำกได้ ท่ำนจะพยำยำมประมูลมำให้ได้ หรือไม่” “ข้ำ...” คุณชำยหลำนกัดฟันแน่น ถ้ำตอบว่ำต้องประมูลมำให้ได้ก็น่ำ ขำยหน้ำ หำกตอบว่ำไม่ก็จะต้องโดนองค์ชำยหกเสียดสีเป็นแน่ “คุณชำยหลำนช่ำงเปิดหูเปิดตำข้ำจริง ผู้ชนะกำรประมูลมำเรียกร้อง คำ� ขอโทษจำกผู้แพ้” ตงฟำงเซียวเย่ท่ียนื เงยี บมำนำนเอ่ยสำ� ทบั “คณุ ชำยท่ำนนี้กล่ำวได้ถกู ต้อง” “สกลุ หลำนหน้ำไม่อำย!” อะไรกัน เขำมำเพ่ือรังแกคนไม่ใช่หรือ เหตุใดยำมนี้เขำจึงโดนรังแก แต่เพยี งผู้เดียวเล่ำ! เฟิ่งซีก้มหน้ำลงอำ� พรำงรอยยิ้มเจ้ำเล่ห์ ย่นื หน้ำมำขนำดนี้ จะไม่ให้ตบได้อย่ำงไร!

สำม ภำพฝนั จำกอดีต อากาศหนาวเย็นผิดแปลกจากสภาพอากาศแคว้นเฟิ่งปลุกเฟิ่งซีตื่น จำกห้วงนิทรำ สิ่งท่ีอยู่ตรงหน้ำหำใช่เตียงนอนนุ่มสบำย แต่เป็นทุ่งหิมะ ขำวโพลนกวำ้ งใหญส่ ดุ ลกู หลู กู ตำทคี่ นุ้ เคย นำงเคยเหน็ ฉำกนมี้ ำนบั ครง้ั ไมถ่ ว้ น ในควำมฝัน พดู ให้ถูกคือจำกควำมทรงจ�ำในชำติก่อน เฟง่ิ ซเี รมิ่ รสู้ กึ วำ่ ตนไมใ่ ชค่ นในยคุ นต้ี งั้ แตเ่ มอ่ื หำ้ ปกี อ่ น กอ่ นจะเสรจ็ สนิ้ พิธีทดสอบพลัง ทันใดน้ันก็บังเกิดลมกระโชกแรง ท้องฟ้ำแปรปรวนเข้ำข้ัน วิกฤติ สำยฟ้ำฟำดลงมำสำยแล้วสำยเล่ำ ติดต่อกันยำวนำนถึงหน่ึงก้ำนธูป จงึ จะสงบ แต่ไม่มีผู้ใดคำดคดิ ว่ำสำยฟ้ำสำยสดุ ท้ำยจะผ่ำลงมำ องค์หญิงผู้หนึ่งเห็นประกำยสำยฟ้ำเส้นเล็กพุ่งมำทำงตนอย่ำงรวดเร็ว แตก่ ห็ ลบหลกี ไม่พน้ นบั แต่นน้ั กเ็ รม่ิ ฝันประหลำดอย่บู ่อยครงั้ ภำพในห้วงฝัน นั้นแจ่มชัดสมจริงรำวกับมิใช่ภำพมำยำ กระท่ังไปค้นหำในหอต�ำรำหลวงก็ พบว่ำทุกอย่ำงทีเ่ หน็ ในฝันล้วนเป็นเรือ่ งทเี่ กิดขึ้นจริงเมื่อหน่งึ หมนื่ ปีก่อน ควำมทรงจ�ำที่ฟื้นคืนมำเป็นช่วงๆ จนนำงไม่สำมำรถปะติดปะต่อเข้ำ ด้วยกนั ได้ ช่ำงน่ำหงุดหงิดท่สี ุด

ฉางเยว่ 37 “คราวนเ้ี ป็นอะไรอกี ล่ะ” โฮก! เสียงคำ� รำมอนั น่ำสะพรงึ ดังขึ้น สตั วอ์ สรู ลำ� ตวั สขี ำวลว้ นกลมกลนื กบั หมิ ะ รปู รำ่ งคลำ้ ยพยคั ฆท์ วำ่ มเี ขำ คล้ำยมงั กร ตัวโตรำวกบั ภูเขำขนำดย่อมก�ำลังไล่ตำมคนผู้หนงึ่ เฟิ่งซีสำวเท้ำ เข้ำไปใกล้อย่ำงไม่เกรงกลวั ภำพฝันน้มี ิอำจทำ� ร้ำยนำงได้ สัตว์อสูรตัวน้ันก�ำลังไล่ตำมชำยหนุ่มผู้หนึ่งอย่ำงเอำเป็นเอำตำย นำง มองเหน็ ใบหนำ้ ชำยผนู้ น้ั ไมช่ ดั เนอ่ื งจำกมหี มอกสำยหนง่ึ มำบดบงั เขำพยำยำม เอำชีวิตรอดอย่ำงสุดควำมสำมำรถ รีดเค้นประกำยอัสนีออกมำจำกกำยแล้ว สะบดั ไปที่สัตว์อสรู อนั ว่ำนำ�้ น้อยยอ่ มแพ้ไฟ สำยฟ้ำฟำดเกดิ เปน็ รอยแผลตนื้ ๆ บนผวิ กำย สตั ว์อสูรคำ� รำมอย่ำงโกรธเกรย้ี ว ก่อนจะปล่อยพลงั แสงสีฟ้ำออกมำจำกปำก ขนำดคนไร้พลงั ยุทธ์อย่ำงเฟิ่งซยี งั สัมผสั ได้ถงึ ไอเยน็ ยะเยือกน่ำขนลกุ จำกแสงนน้ั ชำยหนุ่มกย็ ่อมสมั ผสั ได้เช่นกนั ยำมทพ่ี ลงั แสงถกู ปล่อยออกมำ เขำก็หลบั ตำลงอย่ำงสิ้นหวัง ทว่ำ... ปัง! พลังแสงท่ีแสนร้ำยกำจถูกปัดไปยังภูเขำหิมะท่ีอยู่ไกลออกไป เสียง ระเบิดดังสน่ันหว่ันไหว อำนุภำพร้ำยแรงของมันระเบิดภูเขำไปคร่ึงลูกอย่ำง ง่ำยดำย ผู้กระท�ำกำรอำจหำญถึงเพียงนี้กลับเป็นอิสตรีผู้หนึ่ง! นำงสวมชุด สีขำวถูกถักทออย่ำงประณีต ด้ำยสีทองที่ชำยกระโปรงและแขนเส้ือเปล่ง ประกำย บง่ บอกถงึ สถำนะทไี่ มธ่ รรมดำของนำง สที องตวั แทนแหง่ พลงั อำ� นำจ ไม่ใช่คนธรรมดำจะสวมได้ตำมอ�ำเภอใจ รูปลักษณ์คุ้นตำน้ีปรำกฏมำนับคร้ัง ไม่ถ้วนในควำมฝัน คนผู้นี้คอื ‘นำง’ ในชำตทิ ่แี ล้ว มรี ะดบั พลงั สงู สง่ มองเหยยี ดไดท้ ง้ั โลกหลำ้ ยอดฝมี อื ผคู้ รอบครองธำตุ

38 วญิ ญชู นจอมปลอม นำ�้ แข็งอนั แสนหำยำก “เหตใุ ดเจ้าอสูรจงึ มาทา� ร้ายมนุษย์ผู้อ่อนแอด้วยเล่า” “มนั ผู้นัน้ รุกล้า� เข้ามาทา� ลายความสงบของข้าผู้สงู ส่ง มนุษย์อย่างพวก เจ้าคดิ วา่ ตวั เองทรงอา� นาจเหนอื เผ่าพนั ธุอ์ นื่ หรอื อย่างไร!” เจำ้ อสูรอยูม่ ำหลำย พันปีย่อมสำมำรถพดู ภำษำมนษุ ย์ได้ มันสัมผสั ได้ถงึ ควำมแข็งแกร่งของสตรี ตรงหน้ำจงึ ไม่กล้ำบุ่มบ่ำม สตรนี ำงนนั้ หนั กลบั ไปมองชำยหนมุ่ ทอ่ี ยดู่ ำ้ นหลงั “ขอโทษทา่ นเจา้ อสรู เสีย” “ขา้ นอ้ ยขอโทษทเี่ สยี มารยาทตอ่ เจา้ อสรู ” ชำยหนมุ่ รบี กลำ่ วขอโทษอยำ่ ง ไม่อดิ ออด “โทสะของขา้ ผสู้ งู สง่ ระงบั ไมไ่ ดด้ ว้ ยคา� ขอโทษเพยี งประโยคเดยี วหรอก นะ” “จะต้องให้เราต่อสู้กันก่อนหรอื ท่านถงึ จะพอใจ” หญงิ สำวกล่ำวอย่ำง เยน็ ชำ “แมข้ า้ ไมม่ น่ั ใจวา่ จะลม้ ทา่ นได้ แตถ่ า้ ทา� ใหท้ า่ นบาดเจบ็ สาหสั ยอ่ มมน่ั ใจ เต็มสิบส่วน” “...” “ได้ยินว่ามีสัตว์อสูรหลายตัวหมายตาต�าแหน่งของท่าน ข้าเองก็ยินดี ลงมือ หากได้เจ้าอสูรใหม่ท่เี จรจากันรู้เร่อื ง” ว้ำว นำงในชำตทิ ่แี ล้วช่ำงห้ำวหำญเหลือเกิน! เฟิ่งซปี รบมือให้ “เฮอะ! เจา้ หนมุ่ หนา้ เหมน็ ดวงดนี กั ” สตั วอ์ สรู แคน่ หวั เรำะกอ่ นจะสะบดั หำงกลบั ไปยงั ทท่ี ม่ี นั จำกมำ กำรระบำยโทสะกบั ตำ� แหน่งเจ้ำอสรู แลกกนั ได้ไม่ คุ้มเสีย มนั จึงยอมจำกไปแต่โดยดี “นายน้อยแดนเทวะโอสถมาท่องเท่ียวไกลถึงแดนเหนือ มีส่ิงใดจะให้ พวกเรารบั ใช้หรอื ” แดนเทวะโอสถ! เหตุใดเป็นแดนเทวะโอสถอกี แล้ว “อาจเป็นเพราะข้ามชี ะตาต้องกบั ท่านกระมัง ประมขุ วงั เหมนั ต์”

ฉางเยว่ 39 จู่ๆ โลกพลันหมุน ภำพเบ้ืองหน้ำรำวกับถูกฉีกกระชำก ห้วงมิติเกิด บดิ เบ้ียว เป็นสัญญำณบ่งบอกว่ำถึงเวลำทน่ี ำงควรกลบั สู่ยคุ สมัยที่จำกมำ กำรเกดิ ใหมพ่ รอ้ มควำมทรงจำ� ชำตกิ อ่ น ไมร่ วู้ ำ่ เปน็ เพรำะสวรรคร์ กั ใคร่ หรือชิงชังกันแน่ หำกชิงชังจริงเหตุใดจึงให้โอกำสนำงอีกคร้ัง หำกรักใคร่ เหตใุ ดจงึ ให้เหน็ ควำมทรงจ�ำทย่ี ำกจะปะตดิ ปะต่อเช่นนี้ เฟิ่งซีลืมตาข้ึนมาอีกครั้งก็พบเพดานห้องท่ีคุ้นเคย ไล่สายตามองพู่ สีชมพูทแ่ี ขวนอยู่ด้ำนบน หไู ด้ยินเสยี งร้องด้วยควำมยนิ ดขี องพระมำรดำและ เหล่ำข้ำรับใช้ “เสด็จแม่ เกิดอะไรขึน้ หรอื ” “เจ้ำนอนพักก่อนเถิด” เสียนเฟยปำดน�้ำตำ ใครจะคิดว่ำยำมนำงต้ัง ขบวนยืนส่งฮ่องเต้เสด็จไปท้องพระโรงตำมปกติ นำงก�ำนัลของธิดำจะรีบมำ ทลู วำ่ ปลกุ องคห์ ญงิ ไมต่ นื่ “หมอหลวงยงั ไมม่ ำอกี หรอื หรอื จะตอ้ งใหข้ ำ้ ไปเชญิ พวกเขำมำด้วยตัวเอง!” “พระสนมโปรดทรงระงับโทสะก่อนเพคะ หำกพระองค์กร้ิวมำกอำจ ส่งผลต่อสขุ ภำพ แล้วผู้ใดจะดแู ลองค์หญงิ เล่ำเพคะ” “ใช่ ข้ำยังมีลูกที่ต้องดูแล” นำงอยู่อย่ำงสงบเสงี่ยมเจียมตัวตลอดมำ เพียงแค่ยึดพระทัยฮ่องเต้ไว้ เรื่องจับกลุ่มเล่นพรรคพวกแบบสนมข้ันเฟย คนอ่ืนๆ ล้วนไม่เคยท�ำ หำกนำงจง้ิ จอกเหล่ำนน้ั ลำ้� เส้นมำยุ่งกบั ลกู ๆ ของนำง นำงคงต้องมีกำรเอำคืนบ้ำง “เส่ียวเกำ เจ้ำรีบไปทูลฮ่องเต้ถึงอำกำรป่วยของ องค์หญงิ ห้ำ” บญั ชลี อบสงั หำรลกู หกครำวทแ่ี ล้วยงั ไม่ชำ� ระ หำกหำตวั ผอู้ ยเู่ บอื้ งหลงั ได้เมื่อไร นำงจะท�ำให้คนผู้นน้ั รู้ว่ำกำรอยู่มสิ ู้ตำยเป็นอย่ำงไร! “พ่ะย่ะค่ะพระสนม” ขันทีวยั กลำงคนเร่งจำกไปอย่ำง ‘ต่ืนตระหนก’

40 วญิ ญูชนจอมปลอม ผ่านไปไม่นานคนจากส�านักหมอหลวงก็มาถึง พวกเขาก้มหน้าลงไม่ กลำ้ สบตำสนมผไู้ ดร้ บั ควำมโปรดปรำนตอ่ เนอ่ื งมำหลำยปี พวกเขำไดร้ บั คำ� สง่ั จำกกยุ้ เฟยทถี่ อื ครองตรำหงสช์ วั่ ครำววำ่ หำกเสยี นเฟยเรยี กใชใ้ หล้ ลี ำเสยี หนอ่ ย พวกเขำเป็นข้ำรับใช้ตัวเล็กๆ ไหนเลยจะกล้ำขัดค�ำสั่งกุ้ยเฟยผู้เป็นใหญ่ ณ ขณะนี้ “เร่งตรวจอำกำรองค์หญิงเถิด” “พ่ะย่ะค่ะ” พวกเขำเรง่ ตรวจชพี จรขององคห์ ญงิ จงึ พบวำ่ นำงมอี ำกำรปกตดิ ที กุ อยำ่ ง ยกเวน้ เพยี งชพี จรทเี่ ตน้ เรว็ กวำ่ ปกตไิ ปบำ้ ง นำ่ จะเกดิ จำกกำรไดร้ บั ควำมตระหนก และท่ำทำงอ่อนเพลียจำกกำรพกั ผ่อนไม่เพียงพอ “ชว่ งนอ้ี งค์หญงิ ได้รบั ควำมตระหนกจนทำ� ใหพ้ กั ผอ่ นไม่เพยี งพอ พวก กระหม่อมจะจัดยำกล่อมจิตใจ...” “ฝ่ำบำทเสด็จ...” “ไฉเออ๋ ร์ ซเี ออ๋ รเ์ ปน็ อะไรไป” ฮอ่ งเตก้ ้ำวเข้ำมำอยำ่ งรบี รอ้ น เหน็ ใบหน้ำ งำมของธิดำซดี ขำวกว่ำปกติก็รู้แล้วว่ำต้องเกิดเรือ่ งไม่ดขี ึ้น “ถวำยพระพรฝ่ำบำท / เสดจ็ พ่อ” “เหตุใดจึงลกุ ไปลุกมำอีก ยำมนี้เจ้ำไม่สบำย ไม่รกั ชีวิตของตัวเองแล้ว หรอื ” เขำน่ังลงท่ีข้ำงเตียง แล้วช่วยพยงุ ธิดำให้นอนลงอย่ำงทะนุถนอม ก่อน จะตวัดสำยตำคมปรำดไปมองหมอหลวงสองคน “องค์หญิงห้ำเป็นอะไรไป” เสียนเฟยเป็นผู้เล่ำให้ฟังว่ำเฟิ่งซีหลับลึกมำก ปลุกอยู่หลำยคร้ังก็ไม่ ยอมตน่ื เหง่ือผุดเต็มใบหน้ำ มีอำกำรกระสบั กระส่ำย ก็รู้ว่ำอำกำรธิดำไม่สู้ดี ด้วยเกรงว่ำหำกปล่อยไว้นำนจะเกิดอันตรำย จึงเร่งให้ขันทีไปท่ีส�ำนักแพทย์ หลวง ฝ่ำยหมอหลวงกลืนน้�ำลำยลงคออึกใหญ่ แล้วรีบกล่ำวรำยงำนอย่ำง ละเอยี ดตำมจรงิ “ในวังมอี ะไรให้ตระหนกกัน”

ฉางเยว่ 41 คำ� ตำ� หนนิ ไี้ มไ่ ดพ้ งุ่ เปำ้ มำทธ่ี ดิ ำสดุ ทรี่ กั แตพ่ งุ่ เปำ้ ไปทคี่ นลงมอื วงั หลวง ควรเป็นสถำนที่ปลอดภัยที่สุด เขำเช่ือเช่นน้ีเสมอมำจึงพยำยำมขจัดภัย อนั ตรำยในวงั หลงั เพือ่ ให้ลกู ๆ ทกุ คนเติบโตได้อย่ำงปลอดภัย แต่บำงครงั้ ก็มี บำงเร่อื งที่ไม่อำจควบคุมได้ เขำก็หลบั ตำข้ำงหนง่ึ มำตลอด แต่พอเร่ืองเกดิ กับเฟิ่งซี เขำควรจะลืมตำทั้งสองได้แล้ว “มีผู้ใดท�ำอะไรเจ้ำหรือไม่” “ไม่มเี พคะ ผู้ใดจะกล้ำท�ำอะไรหม่อมฉัน” เฟิ่งซหี ลบตำ ปฏเิ สธไม่เตม็ เสียงนกั ฮ่องเต้ขมวดพระขนง “แน่ใจหรือ” นำงก้มหน้ำงดุ ไม่กล้ำตอบ “เฟิ่งซี” เฟิ่งซือเทียนเอนกำยลูบศีรษะธิดำด้วยควำมรักใคร่ “เห็นเจ้ำ เป็นเช่นนีพ้ ่อปวดใจยิ่งนัก” “หม่อมฉนั ...” “พหี่ ญงิ อย่ำอ�้ำอ้ึงอยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ ทูลเสด็จพ่อไปตำมตรงเถดิ ” เฟง่ิ หยวนทเี่ พง่ิ มำถงึ คำรวะฮอ่ งเตก้ บั เหลยี นเสยี นเฟยเตม็ พธิ กี ำร เมอื่ เหน็ สำยตำร้องขอควำมช่วยเหลือของพ่สี ำวที่มองมำก็นกึ ขบขันในใจ ช่ำงเป็น พสี่ ำวทแ่ี ย่จรงิ ๆ คดิ จะเป็นคนดีต้องเป็นให้สุด เลยให้เขำรับบทเป็นองค์ชำย ขฟ้ี ้องแทน เขำถอนหำยใจแล้วเรม่ิ เล่ำเรอ่ื งท้ังหมดอย่ำงละเอียด “สกลุ หลำนชกั จะเหมิ เกรมิ เกนิ ไปแลว้ !” สกลุ หลำนเอำควำมกลำ้ มำจำก ไหนถึงได้รงั แกคนของรำชวงศ์ “ซเี อ๋อร์ พ่อจะทวงควำมยตุ ธิ รรมให้เจ้ำเอง” “เสด็จพ่อรบกวนให้หมอหลวงตรวจสอบส่ิงของภำยในห้องหม่อมฉัน หน่อยได้หรอื ไม่เพคะ” เฟิ่งซีขอร้อง สัญชำตญำณสมั ผัสได้ถึงควำมผดิ ปกติ ต่อให้ฝันถึงอดีต แต่นำงไม่เคยถูกปลุกแล้วไม่ต่ืนมำก่อน น่ำกลัวว่ำ จะมคี นเล่นเล่ห์กบั นำงแล้ว ไม่คำดคดิ ว่ำจะพบเจอบำงอย่ำง กลุ่มหมอหลวง นำงก�ำนัลขันทีนั่งคุกเข่ำที่พื้นต่ำงมีสีหน้ำซีดเผือด ผู้

42 วิญญชู นจอมปลอม ขวญั อ่อนกต็ วั สนั่ สะท้ำนดว้ ยควำมหวำดกลัว ใครจะคดิ เล่ำว่ำภำยในหอ้ งธดิ ำ คนโปรดของฮ่องเต้จะมสี ิ่งของท�ำลำยผู้คน! “ฝ่ำบำท น่ีคอื พิษฝันสงบพ่ะย่ะค่ะ ชอ่ื มำจำกกำรกล่อมให้ผู้คนติดอยู่ ให้ห้วงฝัน หำกได้รบั พิษตดิ ต่อกนั นำนๆ ร่ำงกำยจะอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรง มี อำกำรหลับลึกและนำนกว่ำปกติ หำกได้รับพิษมำกเข้ำก็ถึงข้ันเสียชีวิตได้” หัวหน้ำหมอหลวงก้มหน้ำไม่กล้ำมองพระพกั ตร์ของฮ่องเต้กบั เสยี นเฟย “เมื่อ ร่วมกับควำมกังวลใจขององค์หญิงจนเก็บไปฝันร้ำยจนชีพจรเต้นเร็ว พิษจึง แพร่กระจำยเร็วยิ่งขน้ึ ” พิษฝันสงบเป็นพิษที่ออกฤทธิ์ช้ำ โดยทั่วไปไม่ค่อยเป็นที่นิยมในหมู่ มอื สงั หำร ทวำ่ มขี อ้ ดคี อื สำมำรถสงั หำรคนไดอ้ ยำ่ งไรร้ อ่ งรอย ตรวจพบในรำ่ งกำย ได้ยำก พษิ จะค่อยๆ ทำ� ให้ร่ำงกำยอ่อนเพลยี ไร้เรยี่ วแรงลงเรือ่ ยๆ จนตำย คนลงมือก็ช่ำงเจ้ำเล่ห์นัก หำกวำงในอำหำรหรือเส้ือผ้ำก็คงตรวจพบ ตง้ั นำนแลว้ แตน่ ก่ี ลบั อำบลงบนผำ้ มำ่ นคลมุ เตยี ง ผำ้ มำ่ นเหลำ่ นจี้ ะถกู ทำ� ควำม สะอำดทุกคร่ึงเดือน หำกปล่อยให้ถึงเวลำนั้นเกรงว่ำบนแผ่นดินน้ีคงไม่มี องค์หญิงห้ำอยู่อกี แล้ว “จำกควำมเหน็ ของกระหม่อม พิษนีน้ ่ำจะเพ่ิงวำงได้ไม่นำนจึงยงั ไม่ส่ง ผลกระทบต่อพระวรกำยขององค์หญงิ มำกนักพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ปัดถ้วยชำตกพ้นื “ดี! ฝ่ำยในนช่ี ่ำงมเี ล่ห์กลใหม่ๆ มำให้เรำชม ตลอด ไปเชิญจวงกุ้ยเฟยมำ!” ขา่ วองคห์ ญงิ หา้ ตอ้ งพษิ ฝนั สงบแพรไ่ ปทว่ั ตา� หนกั ในแลว้ บรรยากาศ อึมครมึ ปกคลุมไปทั่ว สนมคนอื่นๆ เรมิ่ เกบ็ ตัวอยู่ในห้อง ทำ� ตัวสงบเสงย่ี ม ด้วยกลวั ว่ำตวั เองจะเป็นผู้รับเครำะห์ ผู้ท่ีสบำยใจท่สี ดุ ในยำมนี้คือเฟิ่งซี วันๆ ก็วำดภำพอยู่ในห้อง ออกไป เดนิ เล่นในอุทยำนหลวงบ้ำง ได้รับพระรำชทำนของจำกพระบดิ ำไม่ขำด สิง่ ท่ี น่ำเบือ่ อย่ำงเดยี วคือต้องกินยำขบั พษิ ขมๆ และต้องฝังเข็มทกุ วนั เท่ำนนั้

ฉางเยว่ 43 “สกุลหลำนได้รบั หน้ำท่ีไปปรำบสัตว์อสรู พร้อมกับแม่ทพั เฮ่อเพคะ” “แม่ทัพเฮ่อจะต้องกดดันใต้เท้ำหลำนแน่ พวกเรำก็คอยชมเรื่องสนุก อย่ำงเดยี วเถดิ ” ใตเ้ ทำ้ หลำนผนู้ น้ั แมจ้ ะถอื หำงฝง่ั จวงกยุ้ เฟย สนบั สนนุ พรี่ อง แตก่ ไ็ มใ่ ช่ คนเลวร้ำยอนั ใด น่ำเสยี ดำยทีใ่ ห้ก�ำเนิดบตุ รไม่มีสมองทั้งคู่ “ได้ยินว่ำมีข้ำรับใช้ถูกโบยตำยไปหลำยคนแล้ว มีควำมคืบหน้ำบ้ำง หรอื ไม่” “ไม่มีเลยเพคะ” นำงกำ� นลั คนสนทิ ส่ำยหน้ำ สองมอื ก�ำแน่น ถงึ แม้นำง จะเป็นคนโง่งมซ่ือบ้ือเหลือทน แต่ก็ไม่รู้สึกเห็นใจข้ำรับใช้ที่ถูกโบยตำยเหล่ำ นั้น ผู้ที่ไม่ซื่อสัตย์สมควรโดนแล้ว สงสำรก็แต่องค์หญิงท่ีต้องมำพลอย รบั เครำะห์ ซ�ำ้ ยังจบั มือใครดมไม่ได้อีก นำงช่ำงเป็นข้ำรับใช้ท่ีแย่จรงิ ๆ ท่ปี กป้องเจ้ำนำยไม่ได้ “เจ้ำอย่ำโทษตวั เองไปเลย” “เพคะ” นำงกำ� นัลน้อยรับคำ� ก่อนจะยกถำดส�ำรบั ไปเกบ็ เฟิ่งซีตวัดพู่กันด้วยท่ำทำงสงบนิ่ง บนกระดำษปรำกฏภำพสัตว์อสูรท่ี เห็นในควำมฝัน ทุ่งหมิ ะ ภเู ขำครงึ่ ลูก และหน่งึ สตรหี นึง่ บรุ ุษ กระทั่งกระแส ลม กำรเคลือ่ นไหวถกู สรรค์สร้ำงออกมำรำวกับภำพวำดมีชวี ติ จรงิ ๆ นบั ตงั้ แต่วนั นน้ั นำงกไ็ ม่ฝันเกย่ี วกบั อดตี อกี เลย เทวะโอสถ วังเหมันต์ ล้วนเป็นสองในสี่แดนศักด์ิสิทธ์ิ ท่ีหน่ึงอยู่ฝั่ง ตะวันออก อีกท่ีอยู่เหนือสุดของทวีป เก็บตัวปลีกวิเวกจำกผู้คน ท้ังสอง ดนิ แดนไมน่ ำ่ มำขอ้ งเกย่ี วกนั ได้ นำ่ เสยี ดำยทต่ี ำ� รำในแควน้ เฟง่ิ ไมม่ รี ำยละเอยี ด เร่ืองแดนศักด์สิ ทิ ธ์ิเท่ำไร “องค์หญงิ องค์ชำยหกพำคณุ ชำยเซยี วมำเข้ำเฝ้ำเพคะ” “ให้พวกเขำเข้ำมำ” เฟิ่งซีตอบพลำงกล้ันใจดื่มยำขมๆ ลงไปอึกใหญ่ แล้วหนั ไปทักทำยผู้มำใหม่ “พีเ่ ซียวไม่ได้พบกันเสยี นำนเลย” “ข้ำเพ่ิงได้ยนิ ว่ำเจ้ำต้องพิษจึงขอให้องค์ชำยหกพำมำเข้ำเฝ้ำ”

44 วิญญูชนจอมปลอม “อำกำรไมไ่ ดร้ ำ้ ยแรงอนั ใดหรอก หมอหลวงกถ็ อนพษิ ออกไปมำกแลว้ ” “หำกเจ้ำไม่รังเกยี จ ข้ำขอตรวจชีพจรหน่อยได้หรือไม่” “เอำส”ิ นำงยื่นท่อนแขนขำวผ่องออกไป แดนเทวะโอสถเชย่ี วชำญกำรหลอมโอสถและวชิ ำแพทย์ ตงฟำงเซยี วเย่ เปน็ ถงึ คณุ ชำยของแดนศกั ดส์ิ ทิ ธ์ิ สถำนะของเขำสงู สง่ กวำ่ นำงไมร่ ตู้ งั้ เทำ่ ไร คน ระดับนี้ไม่มีทำงมำคิดร้ำยต่อองค์หญิงแคว้นอันดับสองหรอก น้�ำใจของเขำ เฟิ่งซีรบั รู้ได้ด้วยใจ “พษิ อยู่ในระดบั ไม่อันตรำย” ตงฟำงเซยี วเย่ชักมอื กลับ วำงขวดโอสถ ลงตรงหน้ำ “น่ีคือโอสถถอนพิษระดับปฐพีขั้นต�่ำ สำมำรถถอนพิษได้เกือบ ทุกชนดิ ยกเว้นเพียงพิษทีอ่ ยู่ในขนั้ สูงกว่ำ กนิ วนั ละหน่งึ คร้ังก่อนเข้ำนอน” “โอสถขวดนม้ี ีมลู ค่ำมำกเกินไป ข้ำรับไว้ไม่ได้” ตงฟำงเซยี วเยท่ ง้ั ชว่ ยเหลอื นอ้ งชำย และยงั จะมำชว่ ยเหลอื นำงอกี รสู้ กึ ว่ำพวกนำงชกั เอำเปรยี บเขำมำกเกนิ ไปแล้ว “ของเหล่ำนีข้ ้ำปรุงขนึ้ มำเอง หำกอยำกได้กแ็ ค่ปรงุ ขนึ้ มำใหม่” ตงฟำง- เซียวเย่ย้มิ บำง ไม่ง่ำยเลยกว่ำเขำจะพบสหำยทีจ่ รงิ ใจ “หวังว่ำองค์หญงิ จะไม่ รงั เกียจ” “บญุ คุณของพ่ีเซียว ข้ำเฟิ่งซีย่อมตอบแทนอย่ำงแน่นอน” “ข้ำเฟิ่งหยวนกเ็ ช่นกนั !” เฟิ่งหยวนกล่ำวอย่ำงหนักแน่น “นำ้� ใจของพวกเจ้ำข้ำจะรับไว้” ตงฟำงเซยี วเย่พยักหน้ำ สองพีน่ ้องคู่นี้ ช่ำงนิสัยดีจริงๆ ไม่เสียแรงท่ีเขำมอบน้�ำใจให้ ก่อนจะหันกลับไปกล่ำวกับ องค์หญิงน้อย “องค์หญงิ ห้ำ ข้ำมีส่ิงของมำให้เจ้ำอีกอย่ำงหน่ึง” หือ? อะไรอกี ล่ะ ภำพวำดถูกน�ำออกมำจำกแหวนมิติ เป็นภำพทุ่งหิมะกว้ำงใหญ่คล้ำย คลึงกับภำพวำดของนำงหลำยส่วน ภำยในภำพมีเฟิ่งหวงสยำยปีกอยู่บน ฟำกฟำ้ สแี ดงโดดเดน่ ทำ่ มกลำงทวิ ทศั นส์ ขี ำวโพลน ขนปกี แตล่ ะเสน้ ชำ่ งเหมอื น กบั ขนปีกทป่ี ระดษิ ฐำนทีเ่ กำะกลำงน้ำ�

ฉางเยว่ 45 ลำยเส้นทรงพลังทว่ำกลับพลิ้วไหวดุจสำยน้�ำ ผู้ที่เล่ือมใสอย่ำงนำงจะ จำ� ผิดไปได้อย่ำงไร “พี่เซยี วน่.ี ..” นี่คือภำพวำดของปรมำจำรย์โขว! “พอดีปรมำจำรย์โขวตดิ หนีบ้ ุญคณุ ข้ำไว้ เขำจงึ ให้ภำพนี้ข้ำมำ ข้ำยกให้ เจ้ำ” ตงฟำงเซยี วเย่กล่ำวอย่ำงเรียบง่ำย รำวกับเขำมไิ ด้ยกภำพวำดทีม่ มี ูลค่ำ มหำศำลแต่เป็นเพยี งสิ่งของธรรมดำชิ้นหนง่ึ ให้ “พเี่ ซียว ภำพน้ีข้ำรบั ไว้ไม่ได้เดด็ ขำด” เฟิ่งซปี ฏเิ สธเสยี งแข็ง ไหนจะโอสถถอนพษิ ไหนจะภำพวำดของปรมำจำรยโ์ ขว หำกแปรมลู คำ่ เป็นเงิน นำงติดเงินเขำเกอื บล้ำนตำ� ลึงแล้วกระมัง “ได้ยนิ ว่ำเจ้ำเชี่ยวชำญกำรวำดภำพ เช่นนน้ั น�ำภำพวำดของเจ้ำมำแลก กันเป็นอย่ำงไร” เฟิ่งซีรู้ว่ำต่อให้ปฏิเสธ แต่เขำยืนกรำนเช่นน้ี สดุ ท้ำยก็เปลีย่ นตอนจบ ไม่ได้อยู่ดี “เช่นนน้ั ข้ำก็ขอรับไว้” นำงขอทำ� ตัวหน้ำหนำสักวันกแ็ ล้วกนั หมุนกำย ไปหยิบภำพท่ีหมึกยังไม่ทันแห้งดีส่งให้อีกฝ่ำย “นี่เป็นภำพท่ีดีที่สุดที่ข้ำวำด ออกมำได้ในยำมนี้ หวังว่ำพีเ่ ซยี วจะไม่รังเกยี จ” “ภำพวำดของเจ้ำ ข้ำจะไปรังเกียจได้อย่ำงไร” นีก่ ้ำวหน้ำถึงขั้นแลกของแทนใจแล้วหรอื ... เฟิ่งหยวนคดิ ตงฟำงเซยี วเย่ชืน่ ชมภำพวำดในใจ องค์หญงิ ห้ำยงั เด็กอย่นู ัก ข้อมอื จงึ ยงั ไม่แขง็ แรงดี วำดได้ลำยเส้นเข้มแขง็ ถงึ เพยี งนกี้ น็ ำ่ ชนื่ ชมแลว้ แตเ่ ดยี๋ วก่อน ทิวทศั น์นม้ี ัน! เขำน�ำภำพทั้งสองมำเปรียบเทียบ พบว่ำนอกจำกสถำนท่ีทั้งสองจะ คลำ้ ยคลงึ กนั ถงึ แปดเกำ้ สว่ นแลว้ สตั วอ์ สรู ตวั นค้ี อื พยคั ฆม์ งั กรหมิ ะ สตั วอ์ สรู ขนั้ สงู ทสี่ บื ทอดสำยเลอื ดมำจำกเผ่ำมงั กร ในภำพวำดแฝงไปดว้ ยเรอ่ื งรำวของ บรุ ษุ หนุ่มได้รบั บำดเจบ็ แล้วได้สตรแี ขง็ แกร่งผู้หน่ึงเข้ำช่วยเหลอื

46 วญิ ญูชนจอมปลอม “พ่ีหญิง ข้ำว่ำท่ำนกับปรมำจำรย์โขวอำจมีจิตเชื่อมโยงกันก็เป็นได้” เฟิ่งหยวนมองเปรียบเทยี บสองภำพ เฟง่ิ ซไี ดย้ นิ ดงั นนั้ จงึ พจิ ำรณำภำพทง้ั สองดู กพ็ บวำ่ มจี ดุ คลำ้ ยคลงึ หลำย ส่วนทเี ดียว กระทัง่ ยอดเขำท่ีถกู ระเบิดยังเหมอื นกัน ครุ่นคดิ หลำยตลบก็ได้ เพียงข้อสรุปเดยี วคือควำมบังเอิญ กระแสบำงอยำ่ งพลนั วง่ิ ผำ่ น ตงฟำงเซยี วเย่ร้สู กึ รำวกบั ศรี ษะจะระเบดิ จนเซไปก้ำวหนึง่ เขำกดั ฟันอดทนไว้เพียงครู่เดียวอำกำรปวดก็หำยไป ‘เกดิ อะไรข้ึนกับตัวข้ำกนั แน่...’ “พี่เซียว ท่ำนเป็นอะไรไป” เฟิ่งหยวนตรงเข้ำมำประคองเขำให้นั่งลง โดยมีสำยตำเป็นห่วงจำกเฟิ่งซมี องมำห่ำงๆ “เพียงปวดหัวเท่ำน้นั หำยแล้วละ” เฟง่ิ ซเี ลำ่ ใหท้ ง้ั สองฟงั วำ่ ตวั เองฝนั ถงึ เรอ่ื งรำวแปลกประหลำดจงึ ถำ่ ยทอด ควำมฝันออกมำเป็นภำพวำด ไม่คดิ ว่ำจะมีสถำนทน่ี ้ีอยู่จริง ส่วนปรมำจำรย์ โขวกไ็ ปเหน็ สถำนท่นี ดี้ ้วยตำตวั เองจึงวำดออกมำ เฟิ่งหยวนพยักหน้ำรับฟังแล้วก็ปล่อยผ่ำน ด้วยคิดว่ำเรอ่ื งนเ้ี ป็นเพยี ง เรือ่ งบังเอญิ แต่ตงฟำงเซียวเย่กลบั ไม่คดิ เช่นนั้น หลังจำกเวลำล่วงเลยมำนำน เขำ ก็ขอตัวกลับไปทีห่ อเทยี นฟู มองภำพวำดขององค์หญิงห้ำทีเ่ อำใส่กรอบแขวน ทีฝ่ ำผนงั กลับรู้สึกถึงบำงอย่ำงที่คุ้นเคย ปรมำจำรย์โขวไม่เคยเหน็ สถำนทจี่ รงิ มำก่อนอย่ำงแน่นอน... หมำยถงึ ในชำตนิ ้ีนะ รอยยิม้ เย้ยหยันปรำกฏบนใบหน้ำหล่อเหลำ

ส่ี องคห์ ญงิ หำ้ ผูเ้ ป่ยี มดว้ ยพระเมตตำ สดุ ท้ายเหตกุ ารณ์ลอบวางยาพษิ องค์หญงิ ห้ากส็ ลายไปกบั สายลม แม้ จะพบพิรุธมำกมำย แต่ก็สำวไปไม่ถึงผู้บงกำรใหญ่ ฮ่องเต้พิโรธหนักถึงข้ัน ลงโทษลดเบย้ี หวดั จวงกยุ้ เฟยหนง่ึ ปเี ตม็ โทษฐำนดแู ลวงั หลงั ไมด่ จี นปลอ่ ยให้ เกดิ เหตลุ อบสังหำรองค์หญงิ ทว่ำกพ็ โิ รธได้ไม่นำน เน่อื งจำกมงี ำนใหญ่กว่ำท่ีจะต้องเร่งสะสำง วนั เปิดสวรรค์ใกล้เข้ำมำแล้ว! ผเู้ ยำวว์ ยั สบิ ถงึ สบิ หำ้ ปที วั่ ดนิ แดนจติ ใจไมอ่ ยกู่ บั เนอื้ กบั ตวั พวกเขำทง้ั หวำดกลวั และรอคอยดว้ ยควำมหวงั จะสงู สง่ หรอื ตกอบั ขนึ้ อยกู่ บั วนั นว้ี นั เดยี ว หลำยคนเก็บตัวอยู่ภำยในห้องเน่ืองจำกกลัวว่ำจะเกิดควำมผิดพลำด แต่เฟิ่งซีกลับตรงข้ำม หลังจำกตรวจร่ำงกำยครั้งล่ำสุดก็พบว่ำพิษฝันสงบ สลำยไปหมดแล้ว จึงออกมำเดินเล่นนอกตำ� หนกั ได้อย่ำงสบำยใจ วนั ดๆี แบบน้กี ลับมำเจอมำรผจญจนท�ำให้เสียเรอ่ื ง! ทม่ี มุ ทำงเดิน องค์หญิงสก่ี ำ� ลงั ด่ำทอตบตคี นผู้หนึง่ อยู่อย่ำงหยำบคำย กริ ยิ ำไม่คล้ำยเป็นองค์หญงิ แห่งรำชสกลุ เหมอื นหญงิ สำวบ้ำนป่ำไร้กำรอบรม สั่งสอนมำกกว่ำ นำงก�ำนัลผู้ติดตำมองค์หญิงสี่ยืนล้อมเป็นวงบดบังสำยตำ

48 วิญญูชนจอมปลอม สอดรู้สอดเห็นจำกภำยนอก “พ่สี กี่ ำ� ลังทำ� อะไรอยู่หรอื เพคะ” เฟิ่งซกี ้ำวเข้ำไปพร้อมรอยย้ิม เหล่ำนำงก�ำนลั ถอื ดตี ่ำงเปิดทำงให้ เผยให้เหน็ ผู้โชคร้ำยท่อี ยู่ด้ำนใน เดก็ หญงิ ในชดุ นำงกำ� นลั รนุ่ รำวครำวเดยี วกบั พวกนำงกม้ หนำ้ รำ่� ไห้ เมม้ ปำกแน่น ไม่กล้ำส่งเสียงออกมำแม้แต่นิดเดียว ผมเผ้ำถูกจิกท้ึงไม่เป็นทรง ใบหน้ำเตม็ ไปด้วยรอยช้ำ� หนกั หน่อยถึงขั้นมีรอยเล็บด้วยซำ้� ไป อีกด้ำนหน่งึ มนี ำงก�ำนลั สำมสี่คนคุกเข่ำอยู่ “เจ้ำยุ่งอะไรด้วย” เฟิ่งหวน่ั เซียงกล่ำวอย่ำงไม่สบอำรมณ์ เพรำะว่ำคะแนนทดสอบควำมรู้ออกมำได้น้อยกว่ำเฟิ่งซีนำงเลยถูก พระมำรดำต�ำหนิ ซ�้ำยังส่ังให้คุกเข่ำส�ำนึกผิดต้ังสองชั่วยำมจึงอำรมณ์ไม่ดี ระหว่ำงทำงมำเจอกับกลุ่มนำงก�ำนัลก�ำลังพูดคุยเร่ืองรำวท่ีเกิดข้ึน นำงก�ำนัล ผหู้ นงึ่ กลำ่ วชน่ื ชมน้องหำ้ ทต่ี นไม่ชอบขน้ึ มำ จงึ เกดิ บนั ดำลโทสะพงุ่ เข้ำไปตบตี คน “ดูเหมือนว่ำกำรรังแกข้ำรับใช้จะเป็นงำนอดิเรกของพ่ีสี่” เฟิ่งซีกล่ำว แดกดัน รังแกคนอ่อนแอไม่มีทำงสู้จะแน่สักแค่ไหนกันเชียว “ไม่สู้ให้ข้ำ กรำบทลู เสด็จพ่อเป็นอย่ำงไร” “เจ้ำกล้ำ!” “แน่นอนว่ำข้ำกล้ำ แล้วท่ำนล่ะกล้ำหรอื ไม่” เฟิ่งซีหำใช่วิญญูชนผู้ปกป้องควำมยุติธรรม นำงเพียงต้องกำรสร้ำง ควำมยำกล�ำบำกให้พี่สี่เท่ำนนั้ นอกจำกได้ควำมส�ำรำญแล้วยงั ได้ชอ่ื เสยี ง ท�ำ แล้วมีแต่ได้ก�ำไรคุ้มเสียย่ิงกว่ำคุ้ม น่ำเสียดำยท่ีคนบำงคนไม่รู้ตัว ชอบเอำ ตวั เองมำเป็นหินรองเท้ำให้นำงอยู่เร่อื ย เฟิ่งหว่นั เซียงก�ำมอื แน่น แน่นอนว่ำนำงย่อมไม่กล้ำ ยำมนีพ้ ระมำรดำ เข้มงวดย่งิ นัก หำกนำงก่อเร่ืองจนพระบดิ ำกริ้วคงไม่มีทำงออกหน้ำขอร้องให้ บำงครงั้ นำงกอ็ จิ ฉำเฟง่ิ ซี นอกจำกเปน็ ทรี่ กั ของพระบดิ ำแลว้ เหลยี นเสยี นเฟย ผู้เป็นพระมำรดำยังรกั ใคร่ปกป้อง ส่วนนำงกบั พระมำรดำควำมสัมพันธ์ไม่ได้

ฉางเยว่ 49 ตำ่ งจำกคนแปลกหนำ้ เทำ่ ไร ยำมทำ� ดกี เ็ ขำ้ มำชม ยำมผดิ พลำดกไ็ รค้ ำ� ปลอบใจ อิจฉำ นำงอจิ ฉำน้องห้ำ! “พวกเจ้ำไสหวั ออกไปให้พ้นหน้ำข้ำ!” “ขอบพระทยั เพคะ” นำงกำ� นลั ส่ีคนทนี่ ัง่ คุกเข่ำรบี ลุกข้นึ นำงก�ำนัลท่ีถูกท�ำร้ำยลุกขึ้นยืนอย่ำงยำกล�ำบำก สหำยที่มำพร้อมกัน มิกล้ำเข้ำมำประคอง มิตรภำพในวังหลวงก็เท่ำนี้ นำงล่วงเกินองค์หญิงสี่ จำกนชี้ วี ติ ในวงั จะตอ้ งประสบควำมยำกลำ� บำกเป็นแน่ แลว้ ครอบครวั ของนำง ที่รออยู่ภำยนอกวังจะทำ� อย่ำงไรเล่ำ เฟิ่งซีมองใบหน้ำท่ีเต็มไปด้วยควำมสิ้นหวังของนำงก�ำนัลน้อย พลำง ถอนหำยใจหน่ึงค�ำรบ เอำเถิด คิดจะช่วยคนก็ต้องช่วยให้สุด นอกจำกจะได้ช่ือเสียงดีงำม เพ่มิ ข้นึ สองส่วน ยงั เป็นกำรตบหน้ำพสี่ ีอ่ ีก “เจ้ำหยดุ ก่อน” นำงกำ� นลั น้อยหันมำย่อกำยคำรวะองค์หญงิ ห้ำ “ข้ำรู้สึกถกู ชะตำกับเจ้ำยิง่ ไปเก็บของแล้วย้ำยไปต�ำหนกั ของข้ำ” เด็กหญิงเงยหน้ำมององค์หญงิ ห้ำอย่ำงโง่งม ไม่คิดว่ำกำรถูกทำ� ร้ำยใน วันนี้จะได้เข้ำไปเป็นคนในต�ำหนักองค์หญิงห้ำ ควรรู้ไว้ว่ำข้ำรับใช้เองก็มีกำร แบ่งแยกชนช้ัน กำรได้ติดตำมเจ้ำนำยที่สูงส่งน้ันมีหน้ำมีตำย่ิงกว่ำข้ำรับใช้ ต�ำแหน่งเดยี วกันทป่ี ระจ�ำอยู่ส่วนกลำงเสยี อีก องค์หญิงห้ำช่ำงมีพระเมตตำย่ิงนกั “ขอบพระทัยองค์หญิงห้ำเพคะ ต่อไปจะให้หม่อมฉันเป็นวัวเป็นม้ำก็ ยินด!ี ” นำงโขกศีรษะลงกบั พื้นเพอ่ื ขอบคณุ “เอำเถิด เจ้ำพำนำงไปเก็บของ” เฟิ่งซีเลือกนำงก�ำนัลของตนคนหน่ึง ติดตำมไป “เจ้ำช่ำงมเี มตตำยิ่งนัก”

50 วญิ ญูชนจอมปลอม “ข้ำเพยี งท�ำเรอ่ื งทไ่ี ม่ผดิ ต่อฟ้ำดินเท่ำนั้น” จะบอกว่ำนำงทำ� เรอ่ื งผดิ ต่อฟ้ำดินหรืออย่ำงไร เฟิ่งหวนั่ เซียงค่อนขอด ในใจ “แต่เจ้ำคงไม่เคยได้ยนิ ค�ำกล่ำวท่ีว่ำผู้ยุ่งเรื่องคนอ่ืนมกั ตำยไว” “จะเร็วหรอื ช้ำ ข้ำหวงั ว่ำพสี่ ่จี ะเป็นคนพสิ จู น์” เฟิ่งซหี วั เรำะ ใครจะตำยก่อนหรือหลังนนั่ กไ็ ม่แน่เสมอไป “น้องสี่ น้องห้ำ เหตุใดพวกเจ้ำถงึ มำอยู่ด้วยกันท่ีนเี่ หล่ำ” “คำรวะพ่ีรอง” องค์ชำยรองโอรสองค์โตของพระบิดำกับจวงกุ้ยเฟย ยำมนี้เขำอำยุได้ สบิ สป่ี แี ลว้ ใบหนำ้ คมเขม้ รปู โฉมคลำ้ ยฮ่องเตต้ อนยงั ทรงพระเยำวห์ ลำยส่วน ไทเฮำท่ีไม่ค่อยพอพระทัยจวงกุ้ยเฟยยังเอ็นดูเขำอย่ำงกับอะไรดี เขำได้รับ สืบทอดสติปัญญำมำจำกจวงกุ้ยเฟย ทั้งฉลำด เจ้ำเล่ห์ ผิดกับน้องสำวท่ี นอกจำกจะโง่เง่ำยังเหิมเกรมิ ไม่เกรงกลัวผู้ใด สักวันนำงจะต้องตำยเพรำะไป ล่วงเกินผู้สงู ส่ง “ไม่พบกันนำน น้องห้ำคล้ำยจะงดงำมขึ้นอกี แล้ว” “คำ� ชมจำกพรี่ องหมอ่ มฉนั ไมก่ ล้ำรบั หรอกเพคะ” พวงแกม้ ขำวขน้ึ สแี ดง ระเรอ่ื น่ำหลงใหล ไม่ชมน้องสำวร่วมพระมำรดำของตัวเองหน่อยหรือพี่รอง หำกสำยตำ ของพ่ีส่ีเป็นกระบ่ี เฟิ่งซีคงตำยไปเป็นพนั คร้งั แล้ว เมื่อครู่เหน็ พึมพ�ำบำงอย่ำง หำกไม่ใช่นำงจง้ิ จอกกค็ งเป็นนำงแพศยำกระมัง เฟิ่งจงเฉนิ หัวเรำะพลำงเดินนำ� หน้ำเหล่ำน้องสำวชมอทุ ยำนหลวง “ได้ยินว่ำกำรทดสอบพลังในคร้ังน้ีจะมีคนจำกแดนศักดิ์สิทธิ์มำร่วม สงั เกตกำรณ์ด้วย” เฟิ่งจงเฉินบอกเป็นนัย เมื่อเหน็ สำยตำที่เต็มไปด้วยควำม ทะเยอทะยำนของน้องสำวกย็ กยมิ้ มมุ ปำก “เช่นนั้นข้ำต้องทำ� ให้ดีแล้ว” เฟิ่งหวน่ั เซียงหมำยมำด คนโง่อย่ำงไรกย็ ่อมเป็นคนโง่ ธำตุทถี่ อื ครองและพรสวรรค์ถูกก�ำหนด มำตัง้ แต่เกดิ จะไปเปล่ยี นแปลงอะไรได้

ฉางเยว่ 51 แดนศกั ดสิ์ ทิ ธจิ์ ะมำสงั เกตกำรณ?์ ไม่ร้วู ่ำพร่ี องหมำยถงึ ตงฟำงเซยี วเย่ จำกแดนเทวะโอสถหรือมคี นจำกแดนศกั ดสิ์ ิทธ์ิอ่ืนอกี พวกเขำเร่งหำลกู ศิษย์ ฝีมือดเี ข้ำส�ำนกั เกรงว่ำไม่นำนนบั จำกนี้จะต้องมีเรื่องใหญ่เกดิ ขึ้น เสยี ดำยที่ ควำมทรงจำ� ของนำงยงั ฟื้นคืนไม่หมด ไม่มีควำมรู้ที่พอเป็นประโยชน์เลย “น้องห้ำเล่ำคิดเห็นอย่ำงไร” “เพียงท�ำให้เต็มที่กพ็ อเพคะ” ถ่อมตัวเป็นคณุ สมบัตทิ ่ีดีของวิญญูชน “น้องห้ำยงั คงถ่อมตวั เหมอื นเดมิ ” เฟิ่งจงเฉินยิม้ สภุ ำพ เขำเดนิ มำหยุด ตรงสวนท้อที่บำนสะพรั่งงดงำมจับตำ “หลำยปีมำน้ีข้ำติดตำมท่ำนอำจำรย์ ขน้ึ เหนือล่องใต้ บงั เอิญไปรู้จกั กบั คนจำกแดนเพลิงสวรรค์” เฟิ่งหว่นั เซียงตำโต ส่วนเฟิ่งซีขมวดคิ้ว เดี๋ยวนี้คนของแดนศักด์ิสิทธิ์พบตัวกันง่ำยดำย เพียงน้ีเชียวหรือ ทั้งตงฟำงเซียวเย่จำกแดนเทวะโอสถ ไหนจะคนจำกแดน เพลิงสวรรค์อกี ดอู ย่ำงไรก็ผดิ ปกติ “พี่รอง! ท่ำนต้องช่วยข้ำนะ” “หำกว่ำเจ้ำมีพรสวรรค์ไม่เลว ข้ำจะช่วยพูดให้” “ขอบพระทัยเพคะ!” เฟิ่งหวั่นเซียงกล่ำวอย่ำงยินดี หำกได้เข้ำแดน ศกั ดสิ์ ทิ ธแิ์ ล้ว สง่ิ ทนี่ ำงปรำรถนำจะไมไ่ ด้มำเชยี วหรอื ไมว่ ำ่ จะอำ� นำจหรอื บรุ ษุ ท่ียอดเย่ียมท่สี ุดในใต้หล้ำจะต้องเป็นของนำง ก็แค่รู้จักคนไม่ใช่หรือ นำงรู้จักนำยน้อยแดนศักดิ์สิทธ์ิยังไม่โอ้อวด สักครึง่ ค�ำ! เฟิ่งซีกลอกตำมองอย่ำงเออื มระอำ “เวลำนส้ี ำยมำกแล้ว น้องขอตัวไปก่อนนะเพคะ” “น้องห้ำเดนิ ดๆี ” รอจนน้องห้ำที่ตนชิงชังจำกไป เฟิ่งหวั่นเซียงจึงหันมำกล่ำวกับพี่ชำย อย่ำงไม่พอใจ “เหตุใดพี่รองต้องบอกเรื่องส�ำคัญกับนำงด้วยเล่ำ เกิดนำงได้เข้ำแดน

52 วิญญชู นจอมปลอม เพลิงสวรรค์จริงจะท�ำอย่ำงไร” แค่คิดว่ำตัวเองจะต้องเข้ำไปเจอหญิงที่น่ำ รงั เกียจอกี กอ็ ยำกจะอำเจียน “หำกนำงได้เข้ำแดนศกั ดส์ิ ิทธ์ิจริงกด็ ีส”ิ “พ่รี องหมำยควำมว่ำอย่ำงไร” “ไม่มอี ะไร” เฟิ่งจงเฉนิ หวั เรำะอย่ำงมีเลศนยั ผู้อำวุโสจำกแดนศกั ดิส์ ิทธิท์ ี่เขำพบถอื ว่ำอยู่ในตำ� แหน่งมีหน้ำมตี ำ คน ผู้น้ีจิตใจวปิ รติ ชืน่ ชอบเด็กหญิงงดงำมท่ยี ังไม่เติบโตเต็มที่ ขอโทษดว้ ยนะนอ้ งหำ้ แตเ่ จำ้ จะตอ้ งมำเปน็ หนิ รองเทำ้ ใหพ้ ช่ี ำยเสยี แลว้ ! “องคห์ ญงิ เพคะ เหตใุ ดหมอ่ มฉนั จงึ รสู้ กึ วา่ องคช์ ายรองเขา้ หาพระองค์ ด้วยจุดประสงค์บำงอย่ำง” “พี่รองก็เหมือนจวงกุ้ยเฟย ไม่เคยเข้ำหำผู้อ่ืนด้วยควำมจริงใจหรอก” ดวงตำคอื หนำ้ ตำ่ งแสดงควำมรสู้ กึ แววตำละโมบโลภมำกถงึ เพยี งนน้ั หำกนำง ดไู ม่ออกก็นับว่ำเสียชำติเกดิ “เช่นนั้นพวกเรำควรท�ำอย่ำงไรดีเพคะ” นำงก�ำนัลกล่ำวน�้ำเสียงเป็น กังวล “ทหำรมำใช้ขนุ พลต้ำนรบั น�้ำมำใช้ดนิ ต้ำน1” เฟิ่งซีตอบ ทว่ำภำยในใจ กลบั มคี วำมมน่ั ใจเพยี งสำมสว่ น ถงึ อยำ่ งไรเฟง่ิ ซกี เ็ ปน็ เดก็ สบิ เอด็ ขวบทบี่ งั เอญิ มีควำมทรงจ�ำจำกชำติก่อนท่ีไม่สมบูรณ์ เล่ห์เพทุบำยท่ีเคยใช้มำล้วนได้ผล แต่กับกลุ่มเด็กโง่งมวัยเดียวกัน แต่กับคนที่ฉลำดเจ้ำเล่ห์ดุจอสรพิษเช่นน้ี ยำกจะรบั มอื เฟง่ิ ซมี ำยงั หอสมดุ หลวง เดมิ ทนี ำงคดิ จะไปนง่ั ทปี่ ระจำ� แตว่ นั นก้ี ลบั มี คนมำน่งั ก่อนแล้ว 1 สำ� นวน ‘ทหำรมำใชข้ นุ พลตำ้ นรบั นำ�้ มำใชด้ นิ ตำ้ น’ (兵来将挡，水来土掩) หมำยถงึ แมว้ ำ่ จะมำวธิ ไี หนกส็ ำมำรถรบั มอื ได้

ฉางเยว่ 53 “คำรวะพ่สี ำมเพคะ” เฟิ่งซีย่อเข่ำ วันนี้ช่ำงโชคดีย่ิงนัก ท้ังๆ ท่ไี ม่ใช่วัน ส�ำนักศึกษำเปิด แต่กลับเจอพีน่ ้องมำกมำยเลยทีเดยี ว “ขำ้ แยง่ ทนี่ อ้ งหำ้ แลว้ ขออภยั ดว้ ย” องคช์ ำยสำมลกุ ขนึ้ เกบ็ ตำ� รำเตรยี ม ย้ำยไปท่ีอ่นื “หอสมุดหลวงสร้ำงจำกภำษี ล้วนเป็นของเรำทุกคน” เฟิ่งซีส่ำยหน้ำ “พี่สำมมำก่อน หม่อมฉนั มำทหี ลงั สมควรไปนั่งทอ่ี นื่ เพคะ” “ยงั คงเปน็ นอ้ งหำ้ ทเ่ี หน็ อกเหน็ ใจผอู้ นื่ เชน่ เดมิ ” เฟง่ิ ซวนไอโขลก ใบหนำ้ สง่ำงำมขำวซดี จำกอำกำรเจบ็ ป่วย ดเู ปรำะบำงรำวกบั จะแตกสลำยได้ทกุ เมอื่ “เช่นนั้นข้ำขอตัวก่อน พส่ี ำมโปรดรกั ษำตวั ด้วย” กับพส่ี ำมคนนีน้ ำงไม่อยำกยุ่งด้วยนกั เฟิ่งซีเลือกไปนั่งที่มุมหน่ึงห่ำงไกลจำกมุมอ่ืนๆ ต้ังใจจะอ่ำนต�ำรำท่ี ค่ังค้ำงไว้นำนแล้วให้จบ ทั้งหมดล้วนเป็นต�ำรำเกี่ยวกับประวัติศำสตร์ต้ังแต่ หมน่ื ปีก่อนจนถงึ ปัจจุบนั มที ้ังกำรกวำดล้ำงพรรคมำรนอกรตี แคว้นใหญ่เล็ก ล่มสลำย ในท่สี ุดนำงกเ็ จอตนเองเมื่อชำติที่แล้ว ประมขุ รุ่นทเ่ี ก้ำของวังเหมนั ต์ ไป๋เสนิ ซี! ตอนเหนือของดินแดนผานกู่ ในทิวเขาสลับซับซ้อนอันสูงเสียดฟ้า ทะเลเมฆำถูกปกคลุมด้วยหิมะขำว ท่ำมกลำงหมอกน้�ำแข็ง มีหมู่ต�ำหนักท่ี ถูกสร้ำงอย่ำงประณีตซ่อนเร้นอยู่ตำมเทือกเขำ ทั้งหมดล้วนสร้ำงจำกผลึก น้ำ� แข็งสะท้อนประกำยแสงสีฟ้ำ ใจกลำงหมมู่ วลตำ� หนกั มตี ำ� หนกั สงู ลวิ่ ใกลเ้ คยี งกบั ยอดเขำตงั้ ตระหงำ่ น ยำมน้ีภำยในห้องหน่ึงในต�ำหนักมีเหล่ำผู้อำวุโสน้อยใหญ่มำประชุมกันอย่ำง พร้อมเพรียง รัศมีสีม่วง สีด�ำฉำยประกำยวำววับไปทั่วโถง กระทั่งประกำย สเี งนิ ยงั มโี ผลม่ ำใหเ้ หน็ บำ้ ง ทน่ี รี่ วบรวมสดุ ยอดผแู้ ขง็ แกรง่ แหง่ ดนิ แดนผำนกู่ วังเหมันต์!

54 วิญญชู นจอมปลอม หนงึ่ ในสแี่ ดนศกั ดส์ิ ทิ ธแิ์ หง่ ดนิ แดนผำนกู่ น่ำเสยี ดำยทคี่ วำมแขง็ แกรง่ ของเหลำ่ คนรนุ่ เยำวใ์ นงำนประลองแลกเปลยี่ นวรยทุ ธค์ รง้ั ล่ำสดุ รงั้ อนั ดบั ทส่ี ำม หำกวดั ควำมแขง็ แกร่งโดยรวมย่อมไม่แพ้แดนศักด์สิ ิทธอ์ิ นื่ กลมุ่ ผอู้ ำวโุ สนงั่ ประจำ� เกำ้ อต้ี ำมลำ� ดบั ยงิ่ ไดน้ งั่ ใกลก้ บั บนั ไดทที่ อดยำว ขึน้ ไปยิ่งมีตำ� แหน่งสูงส่ง สุดปลำยบนั ไดเป็นบลั ลังก์นำ�้ แขง็ ทย่ี งั คงว่ำงเปล่ำ ผู้คนในวังเหมันต์ถูกขัดเกลำด้วยธำตุน�้ำ อันเป็นธำตุท่ีอ่อนโยนที่สุด ในโลก แต่ละคนล้วนมรี ปู โฉมโดดเด่น เป็นมังกรและหงส์ในหมู่คนธรรมดำ มังกรน�้ำแข็งร้องค�ำรำม แสงสีฟ้ำฉำยบนบัลลังก์น�้ำแข็งส่องประกำย เย็นเยียบ อุณหภูมิภำยในห้องพลันลดต�่ำลงอย่ำงรวดเร็ว บนบัลลังก์ที่เคย ว่ำงเปล่ำปรำกฏร่ำงสตรีวัยกลำงคนผู้หนึ่ง พร้อมหน่ึงบุรุษหนึ่งสตรีท่ำทำง เย็นชำยนื อยู่ด้ำนหลังบัลลังก์ซ้ำยขวำ “คำรวะจกั รพรรดินหี มิ ะ” “คำรวะท่ำนชำย / ท่ำนหญิงหิมะ” “วันน้ีจะขอมำแจ้งเร่ืองส�ำคัญที่จะพลิกชะตำวังเหมันต์ของพวกเรำไป ตลอดกำล” เสยี งนุ่มนวลถกู พลังปรำณขยำยจนได้ยินไปทัว่ ท้งั โถง “นน่ั กค็ อื ประตสู วรรค์ก�ำลังจะเปิด!” ฮือฮำ! ฮือฮำ! ทกุ คนทรำบดีว่ำประตสู วรรค์หมำยถงึ สิ่งใด นน่ั เปรียบเสมือนประตทู ่ี น�ำไปสู่ควำมรุ่งโรจน์ ทั้งทรพั ยำกร โชคลำภมำกมำย “ทุกท่ำนทรำบดวี ่ำประตสู วรรค์จะเปิดทุกๆ หนง่ึ หม่นื ปี หรอื อำจคลำด เคลอื่ นประมำณรอ้ ยปี ทำ่ นบรรพชนไดค้ ำ� นวณแลว้ คำดกำรณว์ ำ่ ภำยในหำ้ หก ปีน้ีประตูสวรรค์จะเปิดออก” ผู้อำวุโสใหญ่กล่ำวต่อ “ดังน้ันพวกเรำจึงต้อง เตรียมพร้อมหำศิษย์วัยเยำว์ที่มีอำยุต่�ำกว่ำย่ีสิบห้ำปีเพ่ือเตรียมเข้ำสู่ประตู สวรรค์” ผู้อำวุโสท่ีมีอำยุศิษย์อยู่ในเกณฑ์ยิ้มร่ำ ในขณะที่คนที่มีศิษย์อำยุเกิน กว่ำนี้กุมศีรษะด้วยควำมเสยี ดำย

ฉางเยว่ 55 “ดงั นนั้ พธิ ที ดสอบพลงั ในครงั้ นี้ ขอให้ทกุ ท่ำนออกเดินทำงไปตำมเขต ทั้งหลำยในแดนศักดิ์สิทธิ์ รวมทงั้ หกแคว้นเพือ่ เสำะหำศิษย์ท่ีมพี รสวรรค์เข้ำ ร่วมวังเหมนั ต์!” เหลำ่ ผอู้ ำวโุ สนอ้ ยใหญต่ ำ่ งแยกยำ้ ยจำกไป ภำยในหอ้ งโถงจงึ เหลอื เพยี ง สี่คน “หวังว่ำรอบนจี้ ะมผี ู้ถอื ครองธำตุน�้ำแขง็ ” จกั รพรรดินีหมิ ะถอนหำยใจ “หำกมวี ำสนำย่อมต้องได้พบกนั แน”่ ผอู้ ำวโุ สใหญ่ปลอบ เขำเข้ำใจดวี ำ่ เหตุใดจักรพรรดนิ จี ึงกงั วลถงึ เพียงนี้ จักรพรรดินีหิมะ ประมุขแห่งวังเหมันต์จะต้องถือครองธำตุน้�ำแข็งที่ แสนหำยำกจงึ จะสำมำรถนำ� พำวงั เหมนั ตก์ ลบั สคู่ วำมรงุ่ เรอื งดงั อดตี จกั รพรรดนิ ี รุ่นท่ีหน่งึ ถงึ เก้ำล้วนถือครองปรำณเหมนั ต์ ส่วนรุ่นท่ีสบิ และภรรยำของเขำผู้ เป็นจักรพรรดินีรุ่นที่สิบเอด็ น้ันถอื ครองธำตุน�้ำเท่ำนัน้ แน่นอนว่ำไม่ใช่แค่วังเหมันต์ที่เดียวที่เริ่มเคล่ือนไหว แดนศักดิ์สิทธ์ิ อกี สำมแดนต่ำงส่งคนไปยังสถำนท่ีต่ำงๆ ไม่ว่ำจะรุ่งเรืองหรือกนั ดำร ร่ำ� รวย หรือยำกจน ล้วนไม่ละเลยปล่อยผ่ำนไป อัจฉริยะสำมำรถถือก�ำเนิดได้ทุกที่ พวกเขำจะต้องน�ำศษิ ย์เปี่ยมพรสวรรค์ท่ีสุดเข้ำร่วมกบั พวกตนให้ได้ “คุณชาย นายท่านแจ้งให้ท่านจับตาดูการทดสอบทเ่ี มืองหลวงแคว้น เฟิ่งให้ดีขอรับ หำกมีผู้มีพรสวรรค์ให้ท่ำนท�ำทุกวิถีทำงชักชวนเขำเข้ำแดน ศกั ดสิ์ ทิ ธใิ์ ห้ได้” “สง่ิ ทที่ ำ� ให้ตำแก่กระวนกระวำยไดถ้ ึงเพยี งนมี้ สี ง่ิ เดยี ว” ตงฟำงเซียวเย่ วำงพู่กนั พลำงแค่นหัวเรำะ ประตูสวรรค์! “เป็นเช่นท่ีคุณชำยคิดขอรับ ท่ำนบรรพชนได้ท�ำนำยไว้แล้วว่ำประตู สวรรค์จะเปิดในอกี ห้ำถึงหกปีข้ำงหน้ำ ยำมนแี้ ดนศักดิส์ ทิ ธอิ์ ื่นต่ำงส่งผู้อำวโุ ส และหวั หนำ้ ศษิ ยอ์ อกมำเสำะหำศษิ ยผ์ มู้ พี รสวรรค”์ องครกั ษเ์ งำตอบ เขำไดร้ บั