มนตร์รักเสีงแคน

56 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น อาหารไทยหลากหลายชนดิ จัดวางไว้เต็มโต๊ะ และเช่นเคย ทุกคนนง่ั ประจำ� ทเี่ ตรยี มตวั รบั ประทาน ยกเวน้ เสยี งแคน พอรจนาเชญิ ใหท้ กุ คนเรม่ิ ลงมือ ชายหนุ่มก็ลุกพรวด ตักกับข้าวราดลงไปในจาน แล้วเดินมุ่งตรงสู่ ห้องพักของประชา “วันนี้มแี ขก มากนิ ด้วยกันท่ีโต๊ะไม่ดีเหรอแคน” รจนาท้วงเสียงแขง็ จนดอกคนู ต้องรีบบอกพชี่ าย “จริงด้วยค่ะ พ่ีแคนเปล่ียนได้แล้ว มากินข้าวด้วยกันท่ีโต๊ะเถอะ ต่อไปนเ้ี รามแี ขก กนิ กนั หลายๆ คน คยุ กันไปด้วยสนุกดี” คนเป็นพ่ไี ม่ตอบน้องสาว แต่หนั ไปชีแ้ จงกับรจนา “ผมไม่สะดวกจริงๆ ครบั แม่ ต้องขอโทษด้วย ผมขอทำ� อย่างทเ่ี คย ท�ำมาตลอดก็แล้วกัน อีกอย่างจะได้ไปกินเป็นเพื่อนป๊าด้วย ทุกคนตาม สบายนะครับ” พอเสียงแคนลับตาไปพร้อมเสียงปิดประตูห้องประชา รจนาถึงกับ ถอนใจ “ขวางโลกละก็ไม่มีใครเกินพ่อคนน้ี ขวัญกับสิงห์อย่าถือสาเลยนะ นิสัยเขาเป็นแบบน้ีแหละ อาเองไม่ค่อยจะเข้าใจเขาหรอก อย่างว่าแหละ เขาไม่ใช่เลือดเนื้อเช้ือไขอา บางทีก็เข้าไม่ถึง ย่ิงคุณประชามาป่วย แคน ยงิ่ ดแู ปลกแยกหนักเข้าไปอีก” “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่แคนเป็นของเขาแบบนี้มาต้ังแต่เด็ก เป็นคน ปากตรงกบั ใจมากนะคะ” ใครว่าล่ะ...ขวัญระมิงค์เถียงอยู่ในใจ แบบนี้เขาไม่ได้เรียกปากตรง กบั ใจ แต่เรียกว่า ‘ปากเสีย’ ต่างหาก ช่างปะไร ใครจะสน นาย ‘หล่อโหด’ ไม่อยู่เสียคนยิ่งโล่งเลย นึก ภาพอีตาเถื่อนนั่นนั่งร่วมโต๊ะแล้วหล่อนคงเกร็งจนกินไม่ลงแน่ เสียดาย อาหารอร่อยทแี่ ม่ครัวอุตส่าห์ปรงุ ออกมาตง้ั หลายอย่าง ทุกคนเริม่ รบั ประทานอาหารและสนทนากันอย่างออกรส จนกระทงั่

ด า ริ ย า l 57 ได้ยินเสียงรถของเสียงแคนแล่นออกไป ดอกคนู จึงเปรย “เอ๊ะ! พแ่ี คนออกไปไหนอกี เนยี่ คำ่� แล้ว” “เหน็ ว่าแม่ววั ท่ีคุณแคนรักมากกำ� ลังป่วยหนกั ใกล้จะล้มเตม็ ที เขา เครยี ดหนกั นค่ี งรบี ไปดวู วั แหละคะ่ ” เกษมณี หวั หนา้ คนดแู ลบา้ นและอดตี เลขาฯ ของประชาเอ่ยแทรกข้นึ มา ท่าทางนอบน้อมเช่นเคย “มิน่าล่ะ พ่ีแคนถึงได้ดูหงุดหงิดกว่าปกติ เด๋ียวพอวัวอาการดีข้ึน คงอารมณ์ดีเอง” เหน็ ได้ชดั ว่านอกจากประชาแล้ว คนทรี่ กั เสยี งแคนสดุ หวั ใจ ใหท้ า้ ย สดุ ชวี ติ ก็คงเป็นดอกคนู น้องสาวคนสวยนเี่ อง ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน ขวัญระมิงค์เดินขึ้นบันไดตรงสู่ห้อง ของตนทางปีกซ้ายของบ้าน เมื่ออาบน�้ำเสร็จแล้วจึงมายืนทอดอารมณ์อยู่ ตรงหนา้ ตา่ ง ครเู่ ดยี วเสยี งโวยวายกด็ งั ขน้ึ ตน้ เสยี งมาจากหนา้ เรอื นคนงาน ซ่ึงอยู่ห่างไปทางด้านหลัง แต่เพราะความเงียบสงัดของสรรพสิ่งยามหัวค�่ำ ทำ� ให้ได้ยินเสียงชายหนุ่มเจ้าของชอ่ื ไร่ดังชัดเจนกว่าใคร “ไอ้มี่ ไปกบั ข้า จะไปตามหมอมาดนู งั ลำ� ดวน อาการมนั ไม่ดเี ลยว่ะ” “คร้าบ คุณแคน มี่พร้อมไปได้เลย” แลว้ จงึ ตามมาดว้ ยเสยี งรถโฟรว์ ลี แลน่ ออกไปรวดเรว็ จนเกดิ ฝนุ่ โขมง ในเม่ือเกิดเหตุการณ์น่าตื่นเต้นขนาดน้ี ขวัญระมิงค์แน่ใจว่าตนคงไม่อาจ ข่มตานอนได้ จึงตัดสินใจเดินออกจากห้องโดยไม่ไปรบกวนพ่ีชายซึ่งคง อยากพักผ่อนมากกว่า หญิงสาวมุ่งตรงไปยังคอกวัวซึ่งเห็นแสงไฟสว่างจ้า มีคนงานมงุ อยู่สิบกว่าคน โดยยงั ไม่รู้ว่าตนจะช่วยอะไรได้ แต่ยังหวังว่าจะ มีส่วนช่วยให้สถานการณ์ดขี ึ้นบ้าง เพยี งไมถ่ งึ สบิ นาที รถของเสยี งแคนกก็ ลบั มาจอดขา้ งคอกววั เจา้ ของ รถกับบักม่ีเดินน�ำชายอีกคนมายังร่างใหญ่โตของวัวตัวเมียที่นอนตะแคง แน่นิง่ อยู่บนพื้น โดยมีคนงานรวมท้งั ขวญั ระมงิ ค์ยืนมุงดอู ยู่ แต่คนหยาบ

58 l ม น ต ร์ รั ก เ สี ย ง แ ค น อย่างเสยี งแคนคงมองไม่เหน็ หล่อน เขาเอาแต่สนใจอาการววั ที่ก�ำลังสาหสั สตั วแพทย์วัยกลางคนตรงเข้าไปตรวจอาการแล้วถงึ ขั้นส่ายหวั “ท่าทางจะไม่ไหวแน่ละครับคุณแคน คงต้องปล่อยให้เขาไปสบาย เราพยายามเต็มทก่ี ันหลายวนั แล้ว” “ครับ คุณหมอ ผมรู้ทั้งรู้ก็ยังไปตามคุณหมอมาอีก รบกวนเวลา พักผ่อน” “ไม่เป็นไรครบั ผมยินดี ว่าแต่ถ้าล�ำดวนส้ินใจแล้ว อยากให้ส่งร่าง เขาไปใหผ้ มชนั สตู รสกั หนอ่ ย สงสยั วา่ เกดิ จากอะไรกนั แน่ ดแู ลว้ มนั แปลกๆ เผือ่ ตดิ เชอ้ื จะได้ระมดั ระวังตัวอ่นื ท่เี หลือด้วย” “กด็ คี รบั หมอ ผมอยากรเู้ หมอื นกนั วา่ ทำ� ไมอยๆู่ ววั ทแ่ี ขง็ แรงใหน้ มดี ต้องมาตายแบบนี้ ผมจะเฝ้าจนกว่าล�ำดวนจะไป แล้วค่อยเอาเขาข้ึนรถไป ส่งให้คุณหมอนะครบั ” “โอเคครบั งนั้ ผมขอตวั กลบั กอ่ น” สตั วแพทยเ์ กบ็ เครอ่ื งมอื ตรวจลง กระเป๋า “ผมจะให้คนงานขบั ไปส่ง ผมขออยู่ส่งลำ� ดวนก่อน” เจ้าของไร่หนุ่ม หนั ไปสงั่ วยั รนุ่ รา่ งทว้ มทย่ี นื อยไู่ มไ่ กล “ไอม้ ่ี ไปบอกลงุ แสงขบั รถพาคณุ หมอ ไปส่งที” นน่ั ใชน่ ายหนา้ โหดคนเดมิ จรงิ หรอื ขวญั ระมงิ คอ์ ดประหลาดใจไมไ่ ด้ เมื่อเห็นภาพชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สวมชุดมอมแมมน่ังขัดสมาธิอยู่ข้างวัว ตัวมหึมาที่นอนสงบน่ิงบนพ้ืน แต่ดวงตายังหร่ีปรือและมีน้�ำตาไหลออกมา เปน็ สาย แสงสเี หลอื งนวลจากหลอดไฟสอ่ งใหเ้ หน็ ใบหนา้ แสนเศรา้ ของหนมุ่ ลกู ครงึ่ มอื แขง็ แกรง่ ของเขาลบู หวั ววั อยา่ งออ่ นโยน ถา้ มองไมผ่ ดิ หลอ่ นเหน็ ดวงตาคมของเสยี งแคนมีนำ้� ตาร้นื ถงึ กระนนั้ เจ้าตวั ยงั หนั ไปตวาดเสยี งดัง ใส่คนรอบตวั “พวกเอง็ มายนื มงุ หาพระแสงอะไรวะ มธี รุ ะกไ็ ปทำ� ซะ ทางนขี้ า้ จดั การ เอง ถ้าจะขอแรงช่วยพาล�ำดวนข้ึนรถข้าค่อยไปตามอีกที ไปสิ! ไปกันให้

ด า ริ ย า l 59 หมด” กลุ่มคนงานแตกฮือล่าถอยไปตามๆ กัน แต่ไม่ใช่ขวัญระมิงค์ หญงิ สาวยังคงยนื มองเจ้าของไร่อยู่เงียบๆ จนกระท่งั ได้ยินเสียงทุ้มดังลนั่ “คุณก็ไปซะ มายืนดูอยู่ท�ำไม ไม่ใช่เรื่องของคุณเสียหน่อย พรุ่งนี้ ต้องไปท�ำงานแต่เช้า รีบไปพักผ่อนส”ิ “แต่ฉนั ...อยากอยู่เป็นเพอื่ นคณุ ” “ผมไม่ต้องการเพอ่ื น ไปซะ!” เสียงไล่ซ้�ำท�ำเอาความน้อยใจท่วมท้นล้นใจอย่างรวดเร็ว ไม่น่าเลย ขวัญระมิงค์เฝ้าแต่ตำ� หนิตัวเองว่าไม่ควรมายุ่งกับเร่ืองของเขา เป็นเพราะ ความอยากรอู้ ยากเหน็ แลว้ ตามมาดว้ ยความเหน็ ใจวา่ ชายหนมุ่ ตอ้ งสญู เสยี สตั วท์ เี่ ขารกั และผกู พนั หลอ่ นถงึ ไดม้ ายนื เจอ๋ ใหเ้ ขาไลเ่ หมอื นหมเู หมอื นหมา แบบนี้ ทันตแพทย์สาวหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว อยากโกรธให้ มากกว่านี้ แต่พอเหน็ แววตาเศร้าของคนทเ่ี พง่ิ ตะโกนไล่หล่อนกโ็ กรธไม่ลง เสยี งแคนคงไมอ่ ยากแสดงความออ่ นแอตอ่ หนา้ ใคร เชอื่ เถอะวา่ เมอื่ อยู่ตามล�ำพงั กบั วัวชอ่ื ล�ำดวนซ่ึงกำ� ลังจะส้ินใจ... ผู้ชายคนนั้นต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆ