รักอันตรายห้วใจซ่อนคม

1 หลงั ตดิ ตอ่ กบั ลกู คา้ คนสา� คญั ไดต้ ามทนี่ ดั กนั ไวต้ งั้ แตต่ น้ อามนั ต์ ตง้ั ใจจะไปพบเพ่ือคยุ เรื่องงานให้จบโดยเรว็ จะได้เดนิ ทางขา้ มประเทศไปยัง จดุ หมายตอ่ ไป แตเ่ พราะคนทสี่ ะกดรอยเขามาตง้ั แตป่ ระเทศตน้ ทาง ไมย่ อม ละความพยายามในการจะรู้ให้ได้ว่าเขามาติดต่อกับใครและจะไปที่ไหนต่อ อามนั ตจ์ งึ ตอ้ งสลดั อกี ฝา่ ยใหห้ ลดุ ดว้ ยการเดนิ ทางเลยี่ งซนิ จมู่ าไทเป จากนน้ั ก็เข้ามาปะปนกับผคู้ นในตลาดกลางคนื เหราเหอ สภาวะโลกรอ้ นทา� ใหป้ ีน้อี ากาศท่ัวโลกแปรปรวน ไทเปหนาวกว่าคา่ เฉล่ียในปีท่ีผ่านๆ มา เมื่อเช้าจู่ๆ อุณหภูมิก็ลดลงต�่าจนเหมือนหิมะจะตก ใหไ้ ด้ ย่ิงมืด อากาศในตลาดไม่ไกลจากแม่น�้ายิ่งเย็น หายใจเบาๆ ก็ท�าให้ ความช้ืนภายในร่างกายพุ่งออกมาปะทะกับอุณหภูมิและความชื้นภายนอก กลายเป็นไอใต้จมูกและปาก โชคดีที่วันนี้วันหยุด ในตลาดจึงมีคนมากมาย จนตอ้ งเดนิ เบยี ดเสยี ดกนั เมอ่ื ถกู ลอ้ มดว้ ยผคู้ นและขนาบดว้ ยรา้ นขายอาหาร 9

รักอนั ตราย หวั ใจซอ่ นคม สองข้างทาง อามันตจ์ ึงพอทนไหว เขาข้ีหนาว...โดยเฉพาะเวลาที่หัวใจเต้นช้าจากการใช้สมาธิจดจ่อกับ เร่ืองคอขาดบาดตาย เลือดในกายก็พลอยจะเย็นลงไปอีก คนทสี่ ะกดรอยตามเขามา คงเหน็ วา่ สบโอกาสเมอื่ เขาตดั สนิ ใจโงๆ่ เขา้ มาในทท่ี ม่ี คี นจา� นวนมาก จงึ เรง่ ฝเี ทา้ เขา้ มาใกล้ โดยมเี ปา้ หมายอยทู่ กี่ ระเปา๋ โนต้ บุ๊กซ่ึงเขาถือติดมือตง้ั แตย่ ังอยู่บนเครอื่ ง ตอนท่ีใกล้จะถึงทางแยกไปสะพานสายรุ้ง อามันต์เดินเข้าไปบริเวณ หนา้ รา้ นขายอาหารรา้ นหนง่ึ ซงึ่ เปน็ จดุ ทมี่ คี นมงุ กนั หนาแนน่ ทา� ใหค้ วามเรว็ ในการเคล่ือนทข่ี องเขาลดลง ฝ่ายน้ันสังเกตเห็นจึงฝ่าผู้คนมาถึงตัวเขาให้เร็วข้ึน ขาดอีกเพียงไม่ก่ี กา้ วจะถงึ ตวั อามนั ตห์ นั ขวบั กลบั ไปในจงั หวะทฝ่ี า่ ยนน้ั เออื้ มมอื มาหมายฉวย กระเป๋าท่ีเขาถือ ในขณะที่อีกมือมีมีดพับเล่มเล็กๆ ซึ่งตระเตรียมจะเสือก ปลายแหลมคมเขา้ ส่รู ่างเขา ตาสบกนั แวบหนง่ึ อามนั ตเ์ บยี่ งตวั เลก็ นอ้ ยเพอ่ื เอากระเปา๋ ทถี่ อื อยรู่ บั การแทง กอ่ นจะสะบดั แทง่ เหลก็ เลก็ ๆ ทก่ี า� อยใู่ นมอื อกี ขา้ ง ใหม้ นั ยดื ออกมา ยาวราวหน่ึงคบื เป็นจงั หวะเดียวกันกบั ทีน่ ักสะกดรอยโดนนักทอ่ งเทีย่ วชาว จีนชนอย่างแรงจากด้านหลัง ทา� ให้เสียหลกั ผวามาขา้ งหนา้ รับเหล็กแหลม ในมืออามนั ต์เข้าไปในรา่ ง ใตก้ ระดกู ซโ่ี ครงซสี่ ุดท้ายพอดิบพอดี อามนั ตก์ ดสลกั เพอื่ ถอดดา้ มจบั เกบ็ กลบั แลว้ รบี ชกั มอื หนกี อ่ นทเี่ ลอื ด จะพงุ่ ยอ้ นบาดแผลมาโดน จากนนั้ กฉ็ ากหลบ แลว้ กา้ วไปยนื หนา้ รถเขน็ ขาย อาหารประเภทเนอ้ื ซงึ่ อยใู่ กลท้ ส่ี ดุ เพอ่ื จะสงั่ ของกนิ ดว้ ยภาษาจนี กลางอยา่ ง คลอ่ งแคล่ว ตอนนน้ั นักสะกดรอยใกล้จะล้มแล้ว แตม่ คี นมาช่วยพยงุ ไว้ เป็นชาย รปู รา่ งสนั ทดั สองคน พวกเขาชว่ ยกนั ประคองนกั สะกดรอยผนู้ น้ั ใหเ้ ดนิ ตอ่ ไป เหมือนไมม่ ีอะไรเกิดข้นึ กอ่ นจะหายไปกลางฝูงชน อามนั ตไ์ ดข้ องกนิ มากถ็ อื มนั เดนิ ตอ่ ไปตามทาง กระทงั่ ใกลจ้ ะพน้ ตลาด 10

ปราณธร มีโทรศพั ทต์ ดิ ตอ่ เข้ามา จึงกดรบั มนั ทีอ่ ปุ กรณต์ ่อพ่วงขา้ งหู “เรยี บร้อยแลว้ ครบั ล”ู “ออื ” อามันต์รับค�าลูกน้องโดยไม่สงสัยความสามารถในการเก็บกวาดและ หลบหนี โดยไมท่ งิ้ ตวั ตนไวใ้ นความทรงจา� ของผคู้ นหรอื แมแ้ ตก่ ลอ้ งโทรทศั น์ วงจรปิดเพอ่ื เปน็ หลกั ฐานมดั ตวั ไมแ่ นว่ า่ ปา่ นนนี้ กั สะกดรอยทใ่ี ครกไ็ มร่ สู้ ง่ มา อาจจะอยตู่ รงไหนสกั จดุ ในลักษณะท่ีคนอ่ืนคิดว่านั่งพักเหน่ือย กระทั่งเพ่ิงมีคนสังเกตเห็นว่านั่นคือ ศพ จัดการอุปสรรคน่าร�าคาญได้แล้ว อามันต์โยนของกินในมือท้ิงลงถัง ขยะทนี่ านๆ จะเหน็ สกั ถงั หนงึ่ ตง้ั ใจจะโทร.หาลกู คา้ เพอื่ ยนื ยนั เวลานดั หมาย ตามกา� หนดเดมิ แต่เดินพน้ ทางเขา้ ออกตลาดฝ่ังวัดซงซานไดห้ น่อยเดียว กม็ ี เสียงทกั ข้ึนด้านหลัง “คณุ อาคะ” ทา่ มกลางผ้คู นทเี่ ดนิ ผ่านไปผา่ นมามากมาย ในเมืองท่ีเขาแนใ่ จ ว่าไมม่ ีคนรู้จัก นา่ แปลกที่อามนั ตม์ น่ั ใจว่าเสียงนน้ั เรียกเขา แวบแรก ชายหนมุ่ คิดว่าศัตรอู าจจะไมไ่ ดส้ ่งนักสะกดรอยมาเพียงคน เดยี วเหมอื นทเี่ ขากบั ลกู นอ้ งเขา้ ใจเสยี แลว้ ทวา่ แวบถดั มา เมอื่ อามนั ตห์ นั มา เหน็ หนา้ เธอแลว้ จา� ได้ ความรสู้ กึ ทรี่ ะบชุ อ่ื ไมถ่ กู กแ็ ลน่ ปราดรวดเดยี วจากหวั จรดเทา้ คนทีย่ นื อยตู่ รงหนา้ เขาเปน็ หญิงสาว ผมด�ายาว โครงหน้ารปู ไข่ค่อน ไปทางเรยี วรี ควิ้ เขม้ ตาคม ผวิ ขาวจดั อมชมพู ยงิ่ อากาศหนาวเยน็ ขนาดน้ี คน ตรงหนา้ กร็ าวกบั ละอองหมิ ะแสนสะอาด ทเ่ี พงิ่ ตกลงมาจากทอ้ งฟา้ เบอื้ งบน อามันต์น่าจะจา� เธอไมไ่ ด้ เพราะการพบกนั ของเขาและเธอเมื่อสบิ ห้า ปกี อ่ น ใชเ้ วลาเพยี งสองถงึ สามเดอื น มหิ นา� ซา�้ เธอยงั เปน็ แคเ่ ดก็ หญงิ แตเ่ มอ่ื 11

รักอันตราย หวั ใจซอ่ นคม เร็วๆ น้ีเขาเพ่ิงรู้ว่าต้องเข้าไปข้องเก่ียวกับคนใกล้ตัวเธอ เมื่อเขาสืบประวัติ อย่างครอบคลุม เขาก็พลอยรู้ไปด้วยว่าเด็กหญิงในครั้งกระโน้น โตมาแล้ว หน้าตาเปน็ อย่างไร ถงึ อย่างน้นั ตอ่ ใหเ้ ขาตอ้ งเดนิ ทางกลบั ประเทศไทยในรอบเกือบยี่สิบ ปี เขาก็ไม่มีความจ�าเป็นต้องเจอเธอแม้แต่น้อย นึกไม่ถึงว่าไม่เจอกันท่ีไทย กลับมาเจอกนั ทน่ี ี่ เขามองหน้าเธอโดยไม่พูดอะไรครู่หน่ึง ก่อนจะเอ่ยด้วยน�้าเสียงนุ่ม นวล ต่�าระดับเสียงเบส ท้ายเสียงมีกังวานกระจายออกนิดๆ ไม่ต�่าแล้วหุบ หายไปทนั ที คู่สนทนาจงึ ได้ยินทกุ ค�าพดู ชดั เจน “คุณเรียกผมหรอื ครับ” “ใชค่ ะ่ ” หญงิ สาวรบั คา� อยา่ งมนั่ ใจยงิ่ ขน้ึ เมอื่ ไดฟ้ งั เสยี ง “แตอ่ ยา่ เขา้ ใจ ผดิ ว่ามนี มาจีบคุณนะคะ เพราะที่จรงิ เราเคยรูจ้ ักกัน” “...หรือครบั ” “สิบกวา่ ปกี อ่ นได้แลว้ มั้งคะ จา� ได้ไหม” หญิงสาวก�าลังมองเขาตรงๆ ด้วยดวงตาคมมีประกายคาดหวังอย่าง เปดิ เผย กับริมฝปี ากทาสีแดงซึ่งกา� ลงั กล้ันยม้ิ แตอ่ ามนั ตท์ �าได้เพียงปฏเิ สธ “ขอโทษจรงิ ๆ ครบั ผมจ�าไมไ่ ดเ้ ลย” “ก็วา่ อย่างนั้นแหละคะ่ ” อีกฝา่ ยหวั เราะขา� ตัวเองเสยี อย่างนน้ั “งัน้ ถ้ามีนบอกว่า มีนคอื กามเทพเดือนสามล่ะคะ คุณอาจา� ไดห้ รอื ยัง” ก่อนเขาจะได้ยืนยันค�าตอบเดิมของตน ก็มีโทรศัพท์จากลูกค้าคน ส�าคัญ อามนั ตย์ กมอื ขอโทษเธอแลว้ กดรบั สายจากอปุ กรณท์ ต่ี อ่ พว่ งอยตู่ รงหู คู่สายเอ่ยด้วยนา้� เสียงเร่งร้อนและเสยี งหอบนอ้ ยๆ “มิสเตอร์ ผมขอเล่ือนเวลานดั หมายออกไปอีกนิด ตอนนี้ผมกบั ฟาร่า กา� ลงั โดนฝา่ ยตรงขา้ มสะกดรอยตาม ผมจะพยายามสลดั เขาใหห้ ลดุ แลว้ ผม จะตดิ ตอ่ ไปอกี ที ยงั ไงเรากต็ อ้ งเจอกนั ใหไ้ ด้ การเจรจาซอื้ ขายจะตอ้ งเกดิ ขนึ้ ” 12

ปราณธร ตลอดบทสนทนานั้น อามันต์รับฟังด้วยสีหน้าน่ิงเฉย พออีกฝ่ายพูด จบ เขากแ็ คต่ อบไปเบาๆ วา่ “ครบั ” โดยไมแ่ สดงทา่ ทวี า่ หงดุ หงดิ หรอื หวั เสยี เนือ่ งจากมนั ไมใ่ ช่เรื่องแปลก หากจะเกดิ เรอื่ งไม่คาดฝนั ระหว่างเจรจาธรุ กิจ ประเภทนี้ ความเส่ียงก่อใหเ้ กิดปัญหาขน้ึ ไดท้ ุกวินาที สิง่ ทเ่ี ขากับคคู่ ้าตอ้ งท�าคือ ต่างฝา่ ยต่างจดั การปญั หาของตนแลว้ มาพบกัน ตอนนอ้ี ามันตม์ ปี ญั หาเล็กน้อยกับการต้องเสยี เวลาอยใู่ นไต้หวันนาน ข้ึน โดยไม่แน่ใจว่าจะยืดเย้ือไปจนพลาดเท่ียวบินเช้าพรุ่งน้ีตามที่ได้แจ้งไว้ ตอนเข้าประเทศหรอื ไม่ เพราะหากต�ารวจพบศพนกั สะกดรอย พวกน้นั กจ็ ะ ลงมือควานหาตวั คนรา้ ยโดยไม่ทอดเวลาไวใ้ หฆ้ าตกรมีโอกาสหลบหนี เขาอาจจะไวใ้ จลกู นอ้ ง แตก่ ารปลอ่ ยใหช้ วี ติ ขน้ึ อยกู่ บั คนอน่ื ไมใ่ ชท่ าง เลอื กทถี่ กู อามนั ตจ์ งึ ประเมนิ สถานการณใ์ หมอ่ ยา่ งตอ่ เนอ่ื งเพอ่ื หาทางรบั มอื ไม่ให้ผู้อ่ืนคิดว่าการเตร่อยู่ในไต้หวันต่อโดยไร้เหตุจ�าเป็นกลายเป็นเรื่องน่า สงสยั คร้นั แล้ว เขาก็พบทางออกทไ่ี ม่อยากเลือกยนื อย่ตู รงหนา้ “กามเทพเดอื นสาม?” ชายหนุ่มยอ้ นกลบั มามองเธอแลว้ ท�าหนา้ นึก เลก็ น้อย ก่อนจะหัวเราะด้วยเสยี งตา�่ ลกึ “ไม่มั้ง” “ไมม่ ง้ั อะไรละ่ คะ พอ่ กบั แมเ่ คยบอกคณุ อาไวว้ า่ มนี เปน็ ผนู้ า� ความเบกิ บานมาให้ในเดือนสาม เลยมั่วเรียกมีนว่ากามเทพเดือนสามท้ังท่ีมันไม่ตรง ความหมายเท่าไหรไ่ งคะ จา� ไดไ้ หม บอกใบข้ นาดน้ี จา� ไมไ่ ด้ก็ไมร่ ้จู ะว่ายงั ไง แล้วนะ” หญิงสาวพ้อและเกือบจะท�าท่ากระเง้ากระงอดใส่เขา แต่ก็พลัน จ�าได้ว่าตวั เองไมไ่ ดเ้ ป็นเด็กหญิงแล้ว จงึ ระงับอาการไว้ “แล้วถ้าจ�าไม่ได้แล้ว จะว่ายังไงล่ะ” เขาเย้ากลับด้วยดวงตาด�าโต มีประกาย “มีนจะจับอาถว่ งน�้าท่ีทา่ น้า� ใกลศ้ าลาวัดเลยไหม” “คุณอา!” มัทมีนาร้องด้วยความดีใจ พร้อมทั้งกระโดดเข้ากอดเขา ราวกับกระต่ายตวั นอ้ ย 13

รกั อนั ตราย หัวใจซอ่ นคม อามันต์ตกใจท่ีจู่ๆ เธอก็สวมกอดเขาอย่างน้ัน แต่เขาก็ยังรับร่าง แบบบางของเธอไวโ้ ดยไม่ลังเล ทงั้ ไออนุ่ ทง้ั กลนิ่ หอมละมนุ ...และสมั ผสั ของเสน้ ผมนมุ่ ชน้ื ทปี่ ดั มาโดน ผวิ แก้ม ท�าหัวใจของอามนั ตเ์ ตน้ ระรวั นานแล้ว ท่ีเขาไม่คิดจะใกล้ชิดผู้อื่น แต่อาจเพราะเขาเคยกอดเจ้า กามเทพเดอื นสามตวั นอ้ ยมาแลว้ ดว้ ยความรสู้ กึ ทอ่ี ดั อนั้ จนแทบกระอกั เลอื ด เขาจึงค้นพบวา่ เขาไมก่ ระอักกระอ่วนหรอื รังเกยี จออ้ มแขนของเธอ “มีนดใี จจังเลยค่ะคุณอา นกึ วา่ ชาตินีค้ งไม่ไดเ้ จอกนั อกี แล้ว!” มัทมีนาบอกเสียงใสแล้วกระโดดลงมายืนบนพื้นอีกคร้ัง ก่อนจะมอง เขาด้วยใบหน้าของหญิงสาวสวยคม ทาปากแดงเด่น แต่แววตาเป็นของ เดก็ หญงิ ตัวน้อยที่อามนั ต์มกั จะเห็นเมอื่ ครงั้ กระโน้น “โอย๊ โลกกลมมาก ไมเ่ จอทไ่ี ทย มาเจอทไี่ ตห้ วนั ไปไงมาไงคะเนย่ี แต่ เดย๋ี วกอ่ นนะคะ เดย๋ี วคอ่ ยบอกมนี ขอเวลาแปบ๊ นงึ !” วา่ แลว้ หญงิ สาวกห็ นั ขวบั อามนั ตร์ โู้ ดยสญั ชาตญาณทันทวี ่าเธอคงจะมใี ครมาเป็นเพ่อื น เพราะ หญงิ สาวในวยั สวยสมบรู ณเ์ ตม็ ท่ี คงไมม่ าเดนิ เทยี่ วตา่ งแดนตอนกลางคนื คน เดียว เขาคว้าต้นแขนเธอ “เด๋ียว มนี ” “หา คะ?” “จะไปไหน” “บอกเพ่ือนค่ะ มีนมากับพวกเพื่อนๆ เมื่อก้ีตอนเห็นคุณอาเดินผ่าน มนี รีบเดินตาม ยงั ไมท่ ันบอกพวกเขาเลย” อามันต์ช�าเลืองไปยังทิศที่เธอตั้งใจจะไป เม่ือไม่เห็นใครก�าลังมองมา ทางเขากับเธอ เขาโลง่ อก “โทร.บอกไดไ้ หม แลว้ มนี ไปกนิ ขา้ วกบั อาสองคน เดี๋ยวอาเล้ยี งเอง” มัทมีนามองเขาด้วยความแปลกใจเล็กน้อย เพราะนึกไม่ถึงว่าเขาจะ 14

ปราณธร เป็นฝ่ายชกั ชวน ในอดีต แม้เธอกับเขาจะเรียกได้ว่าก้าวผ่านเสี้ยวเวลาแห่งความเป็น ความตายมาดว้ ยกัน แตม่ ันคงไม่นา่ ประทบั ใจนกั เพราะหลงั จากน้ัน เขาก็ ไม่อยากใหเ้ ธอเขา้ ใกล้ คอยผลักไส ท�าท่ารา� คาญ เธอจึงคิดวา่ เขาจะเพียงแค่ ทักทายเธอแล้วไปตามทางของเขา ไมล่ า ไม่บอก... อยา่ งทที่ �ามาแลว้ เม่ือเกือบยีส่ ิบปีกอ่ น “คณุ อาอยากเลี้ยงข้าวมนี จรงิ หรอื คะ” “ทา� ไมจะไม่ล่ะ” เขาทา� หนา้ งง “เจอกันท้ังที อาก็อยากถามสารทุกข์ สกุ ดบิ บา้ งไม่ใช่เหรอ” มัทมีนาจะไม่บอกเขาว่าท�าไมจึงแปลกใจ เพราะในวินาทีที่เธอเห็น อามันต์เดินเข้ามาในระยะสายตา เธอไม่ทันคิดด้วยซ�้าว่าจะตามเขามาเพ่ือ อะไร ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินผ่านไปมาบนท้องถนน กลางแสงไฟวิบ วบั ของเมอื งหลวง หนาวเหนบ็ ไมค่ นุ้ มทั มนี าแคเ่ หน็ เขาเดนิ ผา่ นไปเชน่ เดยี ว กับคนอน่ื ๆ แต่ส�าหรบั เธอแล้ว...เขาแตกต่างจากคนอีกนบั ล้านท่ีอยู่รอบตัว บนโครงหนา้ รปู ไข่ โหนกแกม้ สูงเล็กนอ้ ย มดี วงตาค่อนขา้ งโตส�าหรับ ผชู้ ายอยใู่ ตค้ วิ้ เขม้ หนา เมื่อรวมเข้ากับจมูกโด่งมน รมิ ฝปี ากบาง จึงท�าใหเ้ ขา ดสู วยในบางมุม สูง สมสว่ น... มันไม่น่าแปลกใจหรอกหรือ...ส�าหรับคนท่ีไม่ใช่เพ่ือน ไม่ใช่คนใน ครอบครวั แตเ่ พยี งแค่เหน็ เขาเดินอยทู่ ่ามกลางผู้คนมากมาย มัทมนี ายงั หา เขาพบ... มันไมน่ ่าแปลกใจหรอกหรือ...หรือความจริงแล้ว มันไม่ใช่เรื่องแปลก สา� หรับคนทีม่ ทั มนี าไมเ่ คยลืม... “กไ็ ด้คะ่ คณุ อา” 15

2 การพบกนั อกี ครงั้ ในรอบสบิ หา้ ปรี ะหวา่ งเธอกบั เขาเมอ่ื คนื ทา� ให้ ความฝนั ท่เี ลอื นหายไปจากมทั มนี า ยอ้ นกลบั มาอีกหน ในฝันน้นั รอบตัวของมัทมนี า ทศทิศ และเมษมารุตมีแตซ่ ากปรกั หกั พัง บางคร้ังเม่ือมองไปกลางกลุ่มควันตลบอบอวล ก็จะเห็นร่างของเพื่อนๆ ในวยั เดยี วกนั นอนอยใู่ นสภาพเลอื ดอาบไปทงั้ ตวั ลว้ นเปน็ เพอื่ นทเ่ี คยวง่ิ เลน่ ด้วยกันในโรงเรียน เพอ่ื นทเ่ี คยกินขา้ วด้วยกันจนถงึ เมอ่ื กลางวัน เพื่อนคนทีร่ อดชีวติ ในคราวเดียวกัน เดินมาลม้ ลงเลอื ดทว่ มตวั อย่บู น พืน้ ใกลๆ้ มทั มนี าอยากเข้าไปชว่ ย แตเ่ ธอกับทศทิศและเมษมารตุ ถกู บีบติด อยู่ระหว่างซอกเก้าอี้ของรถบัสรับส่งนักเรียนที่ประสบอุบัติเหตุชนกับรถ กระบะฝา่ ไฟแดง นับต้ังแต่วินาทีท่ีรถประสบอุบัติเหตุ พวกผู้ใหญ่ท่ีเห็นเหตุการณ์ข้าง นอกพากันส่งเสียงร้องตะโกนและตรงเข้ามาทุบรถ แต่เพราะรถบัสถูกชน 16

ปราณธร กลางล�า หน้ารถกระบะอัดอยู่กับประตูขึ้นลง ท�าให้ความช่วยเหลือเป็นไป อยา่ งยากลา� บาก เนอ่ื งจากพวกเขาตอ้ งหาทางปนี เขา้ มาในรถบสั ทางหนา้ ตา่ ง ไฟมาเร็วมาก...พริบตาเดียวก็โหมรถกระบะและรถบัส พวกผู้ใหญ่ คอ่ ยๆ ถอยออกจากจดุ เกดิ เหตุ มทั มนี ากบั ทศทศิ และเมษมารตุ พากนั รอ้ งไห้ และตะโกนขอความชว่ ยเหลอื แต่ไม่มีใครกล้าเสีย่ งเขา้ มาชว่ ย กลางควนั หนาทที่ า� ใหแ้ สบคอ กลางเปลวไฟรอ้ นทลี่ ามมาใกลจ้ ะถงึ ตวั มีแต่เสยี งร้องโหยหวนจากภายนอกเท่าน้ัน ท่ีบอกมัทมีนาวา่ ขา้ งนอกมีคน... แต่พวกเขาจะไมเ่ ขา้ มาช่วยเหลอื พวกเธอ น้�าตาไม่ได้ช่วยอะไร แต่มันก็รินไหลอย่างต่อเนื่อง กระทั่งเร่ียวแรง ของเด็กๆ งวดลง ดวงตาใกล้ปดิ ...ยอมรับชะตากรรมวา่ จะไมส่ ามารถลืมตา ขึ้นมาเห็นพ่อ...แม่ และทุกคน ตอนนน้ั มีเสียงรอ้ งโหยหวนเสยี งหน่ึงดังข้ึน จากนนั้ กระจกดา้ นหลัง รถกถ็ กู ทบุ จนระเบดิ ควนั ไฟในรถพวยพงุ่ ออกไปทางนน้ั ราวกบั นกั โทษทเี่ พงิ่ เหน็ อสิ รภาพ ครัน้ แล้วกม็ คี นคนหนึ่งปนี เขา้ มา มทั มนี ากบั ทศทศิ เหน็ ผชู้ ายคนหนง่ึ กระโดดลงมายนื จงั กา้ ตอ่ หนา้ พวก เธอด้วยแววตาเหมอื นคนคลุ้มคลง่ั มนี า�้ ตาอาบหน้าเตม็ ไปหมด แต่เขา...เขา ดีใจทีเ่ หน็ พวกเธอยังมีชวี ติ อยู่...มัทมีนารู้ กลางเปลวไฟร้อนระอุรอบตัว ผู้ชายคนน้ันท้ังถีบทั้งงัด กระท่ังใช้ ร่างกายตนต่างแม่แรง ถา่ งเบาะนัง่ ท่เี บยี ดตดิ กนั จนหนีบเด็กๆ ไวถ้ ึงสามคน พอมชี อ่ ง เขาก็บอกให้พวกเธอหนี ‘ปนี ออกมา เรว็ !’ มทั มนี าตะกายออกมาพรอ้ มเพอื่ นกบั นอ้ งชายของตน เมอ่ื พน้ ออกมา ไดแ้ ลว้ ผชู้ ายคนนน้ั ก็คว้าเมษมารุตส่งให้หน่วยกู้ภยั ทป่ี ีนเขา้ มาทางช่องทาง เดยี วกบั เขา ตามดว้ ยเดก็ ผชู้ ายทน่ี อนนง่ิ อยบู่ นพน้ื รถใกลเ้ ทา้ ของตน กระทงั่ หน่วยกู้ภัยคนหนงึ่ รอ้ งข้นึ จากดา้ นนอก ‘ไม่ไดแ้ ลว้ ไปเรว็ !’ 17

รักอันตราย หัวใจซ่อนคม สน้ิ เสยี งตะโกน เขากห็ นั กลบั มาเหวยี่ งทศทศิ ขน้ึ บา่ แลว้ อมุ้ เธอไว้ พา กนั หนอี อกจากกองไฟ หลังเหตกุ ารณ์นัน้ มทั มีนายงั ฝันถึงเร่ืองน้ันบอ่ ยๆ ในลกั ษณะของฝัน ร้าย แต่เม่ือผ่านไปหลายปี เธอก็ไม่ได้ฝันถึงมันอีก เพิ่งกลับมาฝันอีกครั้งก็ เมือ่ ไดพ้ บเขาอีกครง้ั เมอ่ื คืน เพียงแตใ่ นความรู้สกึ ของเธอ...การยอ้ นกลับไป สวู่ นั คนื เกา่ ๆ เหลา่ นนั้ ไมน่ า่ กลวั เหมอื นเดมิ เพราะมนั คอื สะพานทเ่ี กดิ ขน้ึ เพอ่ื เช่อื มเขากบั เธอไวด้ ว้ ยกัน ต่อจากฝันนั้น มัทมีนาพลันระลึกถึงการเจอกันโดยบังเอิญที่ตลาด เหราเหอ ซึ่งมนั ท�าใหเ้ ธอยิม้ แทนท่ีจะประหว่ันพรน่ั พรึงอยใู่ นความเลวรา้ ย ที่เคยเผชิญ โดยเฉพาะหลังตกลงรับปากว่าจะให้เขาเล้ียงข้าวหน่ึงมื้อ แล้ว นกั ท่องเทย่ี วชาวจนี ก็ชนเธอ ‘ว้าย!’ กอดครง้ั แรกในรอบสบิ หา้ ปี เกดิ ขนึ้ เพราะเธอยนิ ดจี นลมื ตวั สว่ นครงั้ ทส่ี อง เกดิ ขน้ึ เพราะอบุ ตั เิ หตุ กระนนั้ ผชู้ ายทเี่ คยอมุ้ เธอออกจากกองไฟ กย็ งั คงยนิ ดีจะปกป้องด้วยการรบั คนทีโ่ ดนชนจนปลวิ ไวใ้ นออ้ มแขนตวั เอง ‘เปน็ อะไรไหม’ หลงั ค�าถาม มัทมนี าเงยหน้าขน้ึ มองเขา แลว้ ก็ต้องแปลกใจกบั ความ ชิดใกล้ คงเพราะเมอื่ กอ่ นเธอเปน็ เดก็ หญงิ ตวั นอ้ ยๆ เวลาคยุ กบั คนตวั สงู อยา่ ง เขา ตอ้ งเงยหน้าขึ้นจนคอตัง้ บา่ แต่ตอนน้เี ธอโตแล้ว ระยะห่างระหวา่ งกนั จึงหายไปมาก ‘เอ่อ ไม่เป็นไรคะ่ คุณอา มาเทยี่ วอยา่ งน้ี มนี โดนชนจนชนิ แลว้ ’ มทั มีนาพยุงตัวเองกลับมายืนตรงอีกคร้ังด้วยความรู้สึกเหมือน...ประหม่า ‘...ตอนอยไู่ ทย มนี กโ็ ดนนกั ทอ่ งเทย่ี วจนี เดนิ ชนบอ่ ยๆ เวลาไปเทย่ี วขา้ งนอก’ ‘โดนจนชินเลยเหรอ’ ‘คะ่ เดี๋ยวนเ้ี วลาเหน็ ก็เลยเกร็งไหลต่ ั้งรบั ’ 18

ปราณธร ‘ใครชนะ’ ‘มีนสคิ ะ! แน่ะ พอคนทป่ี ลวิ เป็นตวั เอง มาท�าตาเขียวใสเ่ รา!’ หญงิ สาวเล่าอย่างรา่ เรงิ อามนั ตห์ ัวเราะเบาๆ และเสยี งต�่าๆ ของเขา ก็ท�าเอาเธอสะท้านเล็กนอ้ ย เสยี งของเขาเปน็ อกี หนงึ่ เอกลกั ษณท์ ที่ า� ใหเ้ ธอจา� เขาไดแ้ มน่ เนอื่ งจาก มันเปน็ เสียงทตี่ ่�ามาก แตก่ ลบั มกี งั วานตอนทา้ ย ทา� ใหเ้ สยี งไม่ตกหายไปจาก โสตประสาท เวลาฟงั จึงยังได้ยินชดั เจนทกุ ถอ้ ยคา� เพียงแต่พอมาฟังตอนนี้ มัทมีนารู้สึกแปลกกว่าตอนฟังเม่ือตอนเป็น เดก็ มนั สะเทอื นเขา้ มาถึงสงิ่ ทอ่ี ย่ขู า้ งในอกของเธอ... ‘คณุ อาจะเลย้ี งขา้ วมนี ทีไ่ หนคะ’ ‘...มีนตง้ั ใจจะมาท�าอะไรท่ตี ลาดละ่ ’ ‘กม็ าหาอะไรกนิ คะ่ มนี กบั พๆ่ี ในทมี เพงิ่ บนิ กลบั จากออสเตรเลยี หลงั เสรจ็ งาน เหน็ วา่ ตดิ วนั หยดุ พอดี กเ็ ลยแวะไทเป พๆี่ ทไี่ ปดว้ ยกนั เขาอยากได้ ขนมของกินในตลาดไปฝากทางบ้าน ส่วนมีนอยากได้น้�าหอมแบรนด์ใหม่ที่ เพง่ิ เปิดขายในห้างใกล้ๆ น’ี่ ‘น�้าหอม?’ ‘ค่ะ น�้าหอม’ มัทมีนาพยักหน้ายิ้มๆ แกมงุนงง ‘มีนชอบกลิ่นที่ผู้ เชี่ยวชาญท่านนี้ปรุงอยู่แล้ว พอเขาบอกว่าเป็นกล่ินแบบเอเชียๆ เอ็กโซติก เปิดขายเฉพาะท่ไี ทเป มนี กเ็ ลยอยากไปซอ้ื คุณอาแปลกใจหรือคะ’ ‘นดิ หนอ่ ย...แต่ก็คดิ ได้วา่ ออ้ มีนโตแล้วนี่นะ เป็นผหู้ ญิงสวยด้วย อา ไมค่ วรแปลกใจทม่ี ีนจะชอบของพวกนี้’ มทั มนี ารวู้ า่ ตวั เองเปน็ คนนา่ มอง ซงึ่ นน่ั เกดิ เพราะความพยายามอยา่ ง ยง่ิ ยวด ไม่ใช่จๆู่ กไ็ ดม้ าโดยไม่ลงทุนหรือลงแรงอะไรเลย มีคนชอบเธอมากมายหลายคน ทั้งผู้ชายผู้หญิง แต่ไม่เคยมีสักคนท่ี ท�าให้หวั ใจของมัทมนี าไหวโยนไปกบั คา� ชม เท่าชายหนมุ่ ที่อย่ตู รงหน้าเธอ 19

รกั อันตราย หวั ใจซอ่ นคม ‘มีนสวยจรงิ หรือคะ’ มทั มนี าเหน็ เขาเลกิ ควิ้ ดกหนาแตเ่ รยี งตวั สวยมรี ะเบยี บของตนขนึ้ เลก็ นอ้ ย ‘ใช’่ เขาตอบอย่างซ่อื ตรงเสยี จนเธอปนั้ หน้าสวยตอ่ แทบไม่ไหว ‘ขอบคณุ คะ่ แลว้ ...อยา่ งนคี้ ณุ อาจะเบอื่ ไหมคะ ผหู้ ญงิ เอาแตแ่ ตง่ ตวั ’ ‘มีนห่วงสวยตลอดเวลาหรือเปลา่ ล่ะ’ ‘ไม่ค่ะ มนี มงี านมกี ารท�า เวลาทา� งานบางทีก็มอมแมมกลับมาอกี ตา่ ง หาก’ ‘ถา้ อยา่ งน้ันก็ไมเ่ ทา่ ไหร่หรอก ร้านน้�าหอมเขาเปดิ ถงึ ก่ีโมงล่ะ เราไป ซ้อื กอ่ นก็ได้แลว้ คอ่ ยหาของว่างกนิ แถวนั้น’ ‘ไม่กนิ ทตี่ ลาดหรอื คะ’ ‘เดย๋ี วกโ็ ดนชนอกี หรอก ไปเถอะ’ การตดั สนิ ใจเปน็ ของผนู้ า� เสมอ กระนน้ั มทั มนี ากไ็ มร่ งั เกยี จหากเขาจะ นา� เธอ เพราะอามนั ตเ์ คยพาเธอรอดปลอดภัยมาแลว้ คร้ังหนงึ่ เวลาเกือบสามช่วั โมงทีม่ ีโอกาสได้อยดู่ ้วยกนั มทั มีนาร้สู ึกเหมือนมัน คือช่วงเวลาท่ีเธอรอคอย แต่ไม่เคยมีโอกาสได้สัมผัส เพราะไม่เคยมีผู้ชาย คนไหนที่เธอ...วางใจและไว้ใจได้ในเวลาอันสนั้ เทา่ อามนั ต์ ไม่เคยมีใครสักคน...ที่ท�าให้เธอสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันอ่อนหวาน นมุ่ นวลขณะอยดู่ ้วยกนั ความรสู้ กึ ทเ่ี กดิ ขนึ้ ชว่ ยลบเลอื นความรสู้ กึ กลางกองไฟในฝนั ไดอ้ ยา่ ง เบ็ดเสร็จเด็ดขาด เพราะฉะนั้นเมื่อมัทมีนาตื่นข้ึนเช้าวันต่อมา ในห้องของ โรงแรมทพ่ี กั ในไทเป จงึ ไมม่ คี วามประหวนั่ พรน่ั พรงึ หลงเหลอื อยู่ ตรงกนั ขา้ ม ย่งิ นกึ ถงึ เธอยง่ิ อยากตอ่ เวลาเหลา่ นนั้ ออกไปอกี ใหน้ าน หญงิ สาวหนั ไปมองนาฬกิ าตงั้ โตะ๊ ครน้ั เหน็ วา่ ไดเ้ วลากล็ กุ ไปเขา้ หอ้ งนา�้ อาบน�้าเปล่ียนเสื้อผ้า แต่เนื่องจากใช้เวลาแต่งตัวนานไปหน่อย พอลงมา 20

ปราณธร ข้างล่างจึงไมไ่ ดแ้ วะท่ีห้องอาหารเช้า ระหวา่ งนง่ั แทก็ ซไ่ี ปสนามบนิ กรกานตก์ บั ปรมตั ถ์ เพอื่ นรว่ มงานรนุ่ พี่ ท่ไี ปท�างานออสเตรเลยี และแวะไทเปดว้ ยกันโทร.มาเรียก “วู้ มานี ตน่ื หรอื ยงั ทา� ไมวันนี้สาย” “พปี่ ยุ้ ~” หญงิ สาวตอบดว้ ยนา้� เสยี งซกุ ซนเลก็ นอ้ ย “ตอนนมี้ นี อยบู่ น แท็กซี่ ก�าลงั จะไปสนามบนิ ” “เฮ้ย!” กรกานต์ผู้ดูแลและคอยสอนงานให้มัทมีนาตั้งแต่เธอเข้าไป ท�างานในบริษัท อุทานอย่างไม่คิดจะเก็บอาการ “ไปสนามบินท�าไมมาน้ี! เทย่ี วบนิ เราบ่ายพรุ่งนีน้ ะ จ�าผดิ หรอื เปล่า!” หญงิ สาวหัวเราะคิกกอ่ นตอบรุ่นพ่ี “ไมไ่ ดจ้ า� ผดิ คะ่ พ่ี มีนไม่ไดจ้ ะกลับ มีนแค่มาส่งเพอ่ื นขน้ึ เคร่ือง” “แลว้ ไป...” อกี ฝา่ ยถอนใจ “เพอ่ื นทบี่ อกวา่ เจอกนั โดยบงั เอญิ เมอ่ื คนื น่ะเหรอ” “ใช่คะ่ เดยี๋ วสายๆ มนี กก็ ลบั ไปโรงแรมแลว้ คะ่ รบั รองทันโปรแกรม ไปทัวร์ของเราตอ่ แน”่ “อือๆ หาขา้ วกนิ ดว้ ยละ่ กว็ ่าทา� ไมวนั น้ตี นื่ สาย ปกตนิ อนดกึ แค่ไหน กต็ ่ืนเร็ว ดแู ลตัวเองดีๆ ล่ะ มีอะไรกโ็ ทร.มาเรยี ก” “คะ่ พ”่ี มทั มนี ารบั คา� แลว้ เดนิ ทางตอ่ พอถงึ สนามบนิ กร็ บี ไปยงั จดุ ทน่ี ดั ไวก้ บั คนเมอื่ คนื และกเ็ ชน่ เดมิ ...ทา่ มกลางผคู้ นเดนิ ไปเดนิ มาพลกุ พลา่ น เธอยงั พบ เขายนื กม้ หนา้ อา่ นหนงั สอื เลก็ ๆ ในมอื อยมู่ มุ หนงึ่ ขา้ งกายคอื กระเปา๋ เดนิ ทาง ใบเข่ือง “คุณอาคะ” หญิงสาวสง่ เสยี งน�าไปก่อนตวั ไม่ดงั เทา่ ไร อามนั ตเ์ งยหนา้ ขนึ้ เห็นก็ยิม้ ให้ “มาจริงๆ ด้วย” “มาสคิ ะ รับปากแลว้ น่ี ไดเ้ ทย่ี วบนิ หรือยงั คะ” 21

รักอันตราย หวั ใจซอ่ นคม “ได้แลว้ อยา่ งทอ่ี าบอกเม่อื คนื วา่ ไมต่ ้องหว่ ง เพยี งแต.่ ..เหลือเวลาคยุ อีกแค่ไม่ถงึ สบิ นาทเี อง” “ไมเ่ ปน็ ไรคะ่ มนี อยากมาสง่ เผอ่ื คณุ อาจะเบย้ี วนดั มนี หลงั จากนดี้ ว้ ย ตอ้ งมาเตอื น” “ไมเ่ บย้ี วหรอก” เขายนื ยนั แลว้ ยม้ิ มากกวา่ เมอื่ ครจู่ นเหน็ รอยยน่ นดิ ๆ ท่หี างตา นัน่ สินะ...ตอนเจอเขาคร้ังแรก อามนั ตก์ ็อยู่ในวยั ยี่สิบตน้ ๆ แล้ว ผ่าน ไปสิบห้าปี ทุกอย่างย่อมต้องเปลี่ยน แต่ในสายตาของผู้หญิงท่ีพบเห็นผู้คน มาพอสมควร คุณอาของเธอนับว่ายังเปน็ ชายหนุ่มในวยั แขง็ แรงสมบูรณ.์ ..ท่ี ส�าคัญ หนา้ ตาดมี ากด้วย แมจ้ ะไมผ่ ดุ ผอ่ งโดดเดน่ ชนดิ ทกี่ วาดตามองแลว้ ตอ้ งเหน็ แตโ่ ครงหนา้ แบบน้ีส�าหรับเธอ เธอว่าสวย เหมือนท่ีคนตะวันตกบอกว่าแบบนี้สวยแบบ เอเชียน ค้ิวหนาแต่เรียงตัวเปน็ ระเบียบ จมกู โดง่ ตรง ริมฝปี ากบางแตไ่ มบ่ าง เกนิ จนมองไมเ่ หน็ โดยเฉพาะดวงตาทพี่ อมองตอนนี้ มทั มนี าคอ่ ยพบวา่ ความ จริงแล้วเขาเป็นผู้ชายท่ีตาสวยมากคนหนึ่ง ตาด�าน่าจะโตกว่าคนอ่ืนนิดๆ ถึงได้ให้ความรู้สึกใสซื่อ มีประกายน้�า ชมุ่ ฉา�่ ...แตจ่ ะบอกวา่ เหมอื นตากวางกไ็ มถ่ งึ ขนาดนน้ั เพราะขนตาไมย่ าวมาก แค่ด�าหนา มองจากตรงไหนก็เห็นขนตาเป็นแพชดั ถา้ เขาบอกวา่ เธอเปน็ คนสวย มทั มนี าบอกเลยวา่ เธอเปน็ คนสวยแบบ ทสี่ ามารถหาดไู ดไ้ มย่ าก แตส่ า� หรบั อามนั ต.์ ..เธอวา่ เขาสวยกวา่ เพราะเหมอื น มคี วามลกึ ลบั ซอ่ นอยู่ “มองอะไร” เหน็ เธอจอ้ งเขาไมว่ างตา อามันต์ตอ้ งถาม “มองคนตาสวยคะ่ ” เธอตอบตรงขนาดนนั้ “เคยมคี นบอกแบบนไี้ หม คะ” “มี” 22

ปราณธร “ใครคะ” “คนท่ีโดนต่อยตาบวมไปหน่ึงข้าง” มัทมนี าหัวเราะทันควัน “ใจรา้ ยจงั ! เขาชมไหมคะคุณอา!” “อาจจะม้งั แต่อาไมช่ อบฟัง” “แล้วมนี จะโดนต่อยไหมเน่ีย” “ทา� ไดท้ ่ีไหนกันละ่ อยา่ งดกี ็ใสแ่ วน่ จะไดไ้ มม่ าย่งุ กบั ตาเรา” ว่าแล้วอามันต์ก็หยิบแว่นกันแดดสีด�าสนิทข้ึนมาสวมปิดบังดวงตา พอสวมแว่นแล้วบรรยากาศก็เปลยี่ นไปเปน็ ดุดนั ผิดไปเป็นคนละคน มทั มนี าเหน็ แลว้ ทา� ปากยน่ื นดิ ๆ “ไม่เหน็ ชอบเลย” “เด๋ียวกช็ นิ ” “นึกถึงตอนคุณอาท�าตาดุสมัยก่อน ตอนนั้นน่ากลัวมาก” หญิงสาว ลากเสียงยืนยัน “เคยมีคนบอกไหมล่ะคะว่าเวลาคุณอาท�าตาดุแล้วน่ากลัว จนขนหัวจะลกุ ” “มี” “ใครคะ” “คนทไ่ี ดซ้ องแดงจากอาเอาไปซ้อื ขนม” มัทมีนาหัวเราะอีกรอบหนึ่ง เป็นเสียงหัวเราะที่เปิดเผย สดใส และ ร่าเรงิ จนอามนั ต์เห็นแลว้ ร้สู ึกเหมือนโลกสว่างข้นึ พลอยยมิ้ ไปดว้ ย “ตอ้ งไปแล้วละ” ค�าลามาถงึ ในทส่ี ุด แม้มัทมีนาจะรู้วา่ เดยี๋ วกไ็ ด้เจอกันอกี แตก่ ารต้อง แยกกันท้งั ๆ ยงั อยากเห็น อยากคุยด้วย...มนั ก็เศรา้ อยู่ดี “ค่ะ ไว้เจอกนั นะคะ หวังวา่ คณุ อาจะไมเ่ บี้ยวทีไ่ ด้รบั ปาก” “ไมห่ รอก ไปนะ” “ลากอ่ นคะ่ ” อามนั ต์พยักหน้าแล้วลากกระเป๋าเดินทางจากไป 23

รกั อันตราย หวั ใจซ่อนคม การเจรจาธรุ กจิ ประสบผลสา� เรจ็ ตามทค่ี วรจะเปน็ และแมอ้ ามนั ตจ์ ะ เดนิ ทางออกจากไตห้ วนั ไดช้ า้ กวา่ กา� หนดหนงึ่ เทยี่ วบนิ แตก่ ย็ งั หลบพน้ ความ ยุ่งยากท่ีรออยู่ไปได้อย่างฉิวเฉียด เน่ืองจากศพถูกพบในวันรุ่งขึ้นช่วงสายๆ หลังเขาข้ึนเคร่ืองแล้วสามช่ัวโมง นับว่าไม่เร็วเกินไปส�าหรับบริเวณแหล่ง ทอ่ งเทย่ี วทมี่ หี ตู าต�ารวจอยู่เต็มไปหมด พอต�ารวจไทเปเร่ิมควานหาตวั ผ้กู ่อเหตจุ ากปากคา� ของพยานจา� นวน มาก พวกเขาก็พุ่งเป้าไปที่ผู้ชายสองคนซ่ึงอยู่ใกล้ผู้ตายเป็นคนสุดท้ายก่อน ใครอื่น จากน้ันค่อยเป็นคนท่ีมีพิรุธ แต่การที่เขาไปไหนมาไหนกับมัทมีนา เมอื่ คนื ซา้� ยงั มาเจอกนั อกี ครง้ั ตอนเธอมาสง่ เขาทส่ี นามบนิ ในวนั รงุ่ ขนึ้ ทา� ให้ บรรดาคนทเี่ หน็ เขา รสู้ กึ ในแวบแรกวา่ เขาไมน่ า่ จะเกยี่ วดว้ ย ซง่ึ นน่ั คอื การใส่ ความทรงจ�าทีช่ วนสับสนใหผ้ ้พู บเหน็ แม้ภายหลงั ต�ารวจจะไดห้ ลกั ฐานเพม่ิ เติมว่าเขาเข้าใกล้ผ้ตู ายจงั หวะ หนึ่ง ซา�้ ยงั ไปนอกเสน้ ทางท่แี จ้งไว้เสียไกล เขาก็ไมอ่ ยู่ใกลใ้ ห้เรียกตวั ไปสอบ ปากคา� ไดโ้ ดยสะดวก ท้งั ยังสามารถอา้ งได้ด้วยว่า พบคนรจู้ กั โดยบังเอิญจึง ไม่ไดเ้ ดินทางตามก�าหนดเดิม ย่งิ ถา้ ตา� รวจไมม่ ีหลักฐานแนน่ หนาพอจะชว้ี า่ ใครสกั คนเปน็ ผู้ร้ายแนๆ่ กฎหมายระหว่างประเทศก็จะชว่ ยคุ้มครองผ้ไู ด้รบั การกลา่ วหาอยา่ งดีทสี่ ุด เมื่อไม่สามารถเอาผิดใครได้ มหิ นา� ซ�้าผตู้ ายเปน็ คนตา่ งถน่ิ ไมม่ ญี าติ ออกมารอ้ งทกุ ข์ คดนี ก้ี จ็ ะกลายเปน็ อกี คดที ตี่ า� รวจขงั ลมื สา� นวนไวใ้ นตู้ ทา� ให้ อามนั ตเ์ ดินทางส่จู ดุ หมายต่อไปอยา่ งราบร่ืน... เพื่อไปพบคนคนหนึ่งทป่ี ระเทศไทย 24

3 “แมต่ ้องเดาไม่ถกู แน่ ว่ามนี ไปเจอใครตอนแวะไทเป” ประโยคแรกท่ีลูกสาวเอ่ยกับมัญชรี หลังกลับจากการไปท�างานต่าง ประเทศนานสามเดอื น ไมใ่ ชป่ ระโยคทกั ทายประเภทแมส่ บายดหี รอื หรอื ไม่ กค็ า� พดู หวานหจู �าพวกคดิ ถงึ แม่จังเลย แตเ่ ปน็ การเกร่นิ เพอ่ื นา� ไปสเู่ รอ่ื งอน่ื อาจเพราะมัทมีนาเคยเดินทางไปประเทศเพ่ือนบ้านด้วยเรื่องงานมา แล้วหลายครั้ง แม้ครั้งน้ีจะเป็นการไปไกลและนานติดต่อกันเกินหนึ่งเดือน ครัง้ แรก แต่ระหว่างทีม่ ัทมีนาทา� งาน เธอไมเ่ คยขาดการติดต่อกับครอบครัว จงึ ท�าใหไ้ ม่ร้สู กึ หา่ งเหิน หายหนา้ ไปจนทา� ให้คดิ ถึง กระนั้นมญั ชรีก็อดไม่ได้ จะเงยหน้าขึ้นค้อนหญิงสาวตาคมปากแดงแสบตา ซึ่งเพิ่งก้าวเข้ามาในห้อง ท�างานของผูจ้ ดั การใหญ่แหง่ บรษิ ทั จดั สรรทีด่ ิน กรีนเนอร่ีแลนด์ “กลับมาถงึ ก็พูดถึงคนอ่นื ทา่ จะสา� คัญมาก” สาวใหญผ่ ฉู้ ลาดปราดเปรอื่ งเดาใจลกู สาวไดแ้ มน่ ย�านกั มทั มนี าถงึ กบั 25

รักอนั ตราย หวั ใจซอ่ นคม ตอ้ งกลบเกลอื่ นความรสู้ กึ แปลกๆ ทเ่ี กดิ ขน้ึ ระหวา่ งเจออามนั ต์ ดว้ ยการเดนิ เขา้ ไปที่เกา้ อ้หี ลังโตะ๊ ท�างานเพ่อื กอดแม่คนสวย “มนี เห่อของฝากทซ่ี ือ้ มาให้ทุกคนต่างหาก อยากเอามาอวด เข้าบ้าน ไปตอนกลางวันกลางสัปดาห์จะเจอใครท่ีไหนล่ะ มีแต่ต้องมาหาท่ีท�างาน แหละ ถึงจะเจอ” “พอ่ ไม่อย่นู ี่ พาลกู ค้าไปดูทดี่ นิ แน่ใจเหรอวา่ เห่อของฝาก” “แหม จริงสิคะ” ลูกสาวกระเง้ากระงอดเล็กน้อยพองาม “ท่ี ออสเตรเลียหาของถูกใจไม่เจอ มาเจอเอาท่ีไทเป น้�าหอมย่ีห้อหน่ึงของเขา หอมมาก มีนไมเ่ คยเจอสไตลน์ ม้ี าก่อนเลยค่ะ เลยซ้อื มาฝากแม่สีข่ วดรวด” “จะใหแ้ ม่เอามาอาบหรอื ไง ซ้อื ต้งั ส่ีขวด” “พูดเล่นค่ะ มีนจะเอาไปฝากป้ากันยาด้วยหนึ่งขวด วีสองวีสามก็โต เปน็ สาวละ มีนซอื้ มาฝากดว้ ย แต่คนละกลิ่นกับแมก่ บั ปา้ กันยา” “ดแี ล้ว ขนื กลน่ิ เดยี วกนั ก็แกก่ นั ทั้งบ้าน” มทั มนี าหัวเราะแลว้ อ้อน “คิดถึงแม่จังเลย” “เพิ่งจะนึกได้ว่าควรจะคดิ ถงึ เอาตอนนี้หรอื ไง” “นึกตลอดเวลาที่ไม่อยบู่ ้านต่างหาก” “พอกลบั มาเลยเลิกคิดถงึ ว่างนั้ ” “แมอ่ ะ” “พอแล้วๆ กอดแน่นแม่อึดอัด ท�าอย่างกับเราแรงน้อยอย่างน้ัน ได้ ข่าวว่ายกเลอ่ื ยยนต์ทา� ลายหินไดด้ ้วยไม่ใช่เหรอ กระดกู แมจ่ ะปน่ แล้ว” มัทมีนาหัวเราะแล้วปล่อยมือออกจากเรือนกายเล็กกะทัดรัด สวย สมสว่ นของมญั ชรี ซง่ึ ตา่ งจากลกู สาวคนโตทสี่ งู สมสว่ น ทงั้ ยงั แขง็ แรงเพราะ ออกก�าลังกายและดูแลตัวเองอย่างถูกตอ้ งตามหลัก “แล้วไง ไปเจอใครมาหรือ” “คณุ อาค่ะ” “คณุ อา? นอ้ งๆ คุณพอ่ เราเขาไปเที่ยวดว้ ยเหรอ” 26

ปราณธร “ไม่ใช่อาๆ ของเราสิคะ อาที่ย่อมาจากอามันต์ค่ะ อามันต์ท่ีภาษา เยอรมนั แปลวา่ นกั รบ อะไรท�านองน้นั น่ะค่ะ” มญั ชรรี บี คน้ หาในความทรงจา� ทม่ี คี นมากมายนบั รอ้ ยนบั พนั อยใู่ นนน้ั ก่อนจะพบว่าเขาไม่ใช่ลูกค้า แต่เป็นคนท่ีสามารถเรียกได้ว่าใกล้ชิดกับ ครอบครัวเธออย่างไม่นา่ เชอ่ื ไม่ได้ผา่ นการผูกพันโดยสายเลอื ด และไมไ่ ดใ้ ชก้ าลเวลาพิสจู น์ เพยี งแคเ่ หตกุ ารณเ์ ดยี ว ทกุ คนในครอบครวั ของเธอกไ็ มม่ วี นั ลมื เขาลง “อามันต์ พอ่ อาร์มทเ่ี คยช่วยมีนกับม่านไวน้ ่ะหรือลกู !” “มีนนึกแล้วว่าแม่ต้องจ�าได้ ใช่ค่ะ คุณอาคนนั้นแหละ มีนเจอเขาท่ี ตลาดเหราเหอตอนไปเดินเล่นกบั เพอ่ื นๆ ก็เลยเขา้ ไปทกั แล้วพอมีนบอกวา่ มีนเปน็ ใคร เขาก็จา� มนี ไดท้ ันท”ี “เขาสบายดีไหมลูก” “ท่าทางดีมากๆ เลยค่ะ เราไปนง่ั กินขนมแล้วคยุ กัน เขาบอกวา่ เขา เอาเงนิ ทพ่ี ่อกบั แม่ใหต้ อนนั้นไปตง้ั ตัวดว้ ย ตอนนี้ท�าการคา้ เลก็ ๆ นอ้ ยๆ แต่ กน็ บั ว่าประสบความสา� เรจ็ ไม่ล�าบากเลย” การได้ยินว่าผู้ท่ีเคยดีต่อกันสบายดี ท�าให้หัวใจของมัญชรีอ่อนโยน ดว้ ยความปีติ เป็นความสขุ อยา่ งหน่ึงท่ีไม่ไดพ้ บเจอกันได้ทุกวนั “ดีแล้วละลูก เขาเองกเ็ คยชว่ ยมนี กบั ม่านไว้ ถ้าตอนนนั้ ไม่มเี ขา พ่อ กับแมค่ งเสียลกู ทีเดยี วสองคน ป้ากันยาก็คงจะเสยี พอ่ ทศ...” อบุ ตั เิ หตรุ ถบสั เลก็ ของโรงเรยี นชนกบั รถกระบะฝา่ ไฟแดงในคราวนน้ั เป็นความเลวร้ายท่ีสุดเท่าท่ีคนเป็นพ่อกับแม่จะนึกถึง มัญชรีไม่ได้อยู่ใน เหตุการณ์ดว้ ย แต่แคไ่ ปดสู ภาพซากรถ เธอกร็ แู้ ลว้ วา่ มนั รา้ ยแรงแคไ่ หน พงั แล้วยังไฟไหม้... มเี ดก็ เสยี ชวี ติ ในทเี่ กดิ เหตหุ า้ ราย บาดเจบ็ สาหสั อกี ส่ี และมทั มนี า เมษ มารุตกับทศทิศ ก็อาจตายอยู่ในซากรถ ถ้าอามันต์ถอยออกเมื่อไฟเร่ิมโหม แรงข้นึ 27

รักอนั ตราย หวั ใจซ่อนคม ทีแรก มัญชรไี มร่ วู้ า่ ท�าไมเขาจงึ ทุ่มเทช่วยเด็กๆ จนบาดเจ็บ โดนไฟ ลวกไปหลายจุด เพงิ่ มารภู้ ายหลงั จากชาวบา้ นท่บี งั เอญิ อยใู่ นเหตุการณด์ ว้ ย วา่ เขาเพ่ิงสญู เสยี ภรรยากบั ลูกไปพร้อมกันในคราวเดยี ว ‘คนนน้ี ะ่ เขานงั่ รอ้ งเพลงกลอ่ มเดก็ หนา้ สถปู เกบ็ กระดกู ลกู เมยี ทกุ วนั พอผา่ นมาแลว้ ไดย้ นิ เสยี งเดก็ รอ้ งใหช้ ว่ ย คณุ เอย๊ พไ่ี ดย้ นิ ยงั ใจจะขาด แตห่ นา้ รถมนั ระเบดิ เสยี งดงั พวกเราตกใจจนถอยกนั หมด มแี ตเ่ ขานแ่ี หละทบุ รถเอา เป็นเอาตาย ไฟไหม้ก็ไม่หนี เข้าไปเอาเด็กออกมาจนได้ ถ้าให้รอจนหน่วย กภู้ ยั มาถงึ กต็ อ้ งเสยี เวลาทบุ รถอกี ลกู ๆ คณุ ตอ้ งเจบ็ กวา่ นแ้ี น่ คนเลก็ ของคณุ น่ะ เขาสง่ ให้กภู้ ยั ที่เพ่ิงมาถึงพอดี อกี สองคนเขาทง้ั แบกท้ังอุ้มออกมา คงคิด ว่าชว่ ยลกู ตวั เองด้วยมง้ั คะ’ ไม่ว่าจะดว้ ยเหตผุ ลใด...แคอ่ ยากชว่ ย หลอกหลอน หรือขมข่ืนเจียน คลง่ั มญั ชรกี ็นกึ ขอบคุณโชคชะตาท่พี าเขามา หาไม่แลว้ เธอกบั สามกี ็คงจะมี สภาพไม่ต่างจากเขา นง่ั เฝ้ากระดกู เมียกบั ลูกน้อย หลงอยใู่ นฝันร้ายตลอดไป “...แมด่ ใี จนะทไี่ ดข้ ่าววา่ เขาสขุ สบายด”ี “มีนก็ด้วยค่ะ ตอนนั้นเวลาเห็นหน้ามีน เห็นหน้าม่าน เห็นหน้าทศ คุณอาเอาแต่ไล่ตะเพิด ถ้าพ่อกับแม่ไม่บอกว่าเขาเสียใจเร่ืองเมียกับลูกอยู่ เราสามคนคงจะโกรธ ไม่กล้าไปหาบอ่ ยๆ อีก” มัญชรีแค่นหวั เราะเบาๆ “แนใ่ จเหรอว่าจะโกรธ เด็กๆ จะเข้าใจอะไร้ บ่นกระปอดกระแปดกันว่าคุณอาใจร้ายๆ เดี๋ยวๆ ก็ย่องไปหาเขาที่วัดอีก ตอนน้ันมีใครเข้าใจหรือไงว่าการสูญเสียลูกเมีย สูญเสียคนในครอบครัว มนั น่ากลัวขนาดไหน” “จรงิ ค่ะ ตอนนน้ั มีนไม่เขา้ ใจหรอก เพิ่งอยปู่ อส่ี มา่ นกเ็ พ่งิ หกขวบ รู้ ว่าคนตายน่าเศร้า แต่ก็ไม่รู้หรอกว่ามันเศร้าได้ขนาดไหน เพ่ิงมาเข้าใจเอา ตอนคณุ ยา่ กบั คณุ ยายไปตดิ ๆ กนั ท�ามีนรอ้ งไห้แทบเป็นแทบตาย” “ใช่ แต่ตอนน้ันเขาเสียลูกเมียพร้อมกันทีเดียวสองคน มันหนักหนา 28

ปราณธร สาหัสแค่ไหน พ่อกับแม่รู้ เพราะพ่อมีนเขาก็เพิ่งเสียปู่ไปก่อนหน้าน้ันแค่ปี เดยี ว พอ่ ยงั คยุ กบั แมเ่ ลยวา่ ถา้ ตอนนนั้ มนี กบั มา่ นไมร่ อด พอ่ คงเปน็ บา้ เหมอื น เขาแน่” “ค่ะ พ่อก็เลยให้เงินเขาไปก้อนหนึ่ง คุณอาเขาก็เลยไป ตอนนั้นมีน โกรธแทบตาย มีนจ�าได้ว่ามีนบอกพ่อว่าให้เงินไปท�าไม ท�าดีต้องไม่หวังสิ่ง ตอบแทนสิ บ้าบอมาก” มัญชรีหวั เราะเบาๆ แลว้ ลบู ศรี ษะลกู สาว “ทุกเรือ่ งมที ม่ี าทไี่ ปจะ้ มนั มีเหตุและมีผล แตก่ ็ดีแล้วละ ที่อะไรๆ มนั ดีขนึ้ ” “ใช่ค่ะแม่” มทั มีนาพยักหน้าดว้ ยความรูส้ ึก...โลง่ อกปนระลกึ ถึง เพราะเขา ครอบครวั ของเธอถงึ ยงั อย่อู ย่างมคี วามสุข และเพราะเขา เธอจงึ มีโอกาสใช้ชวี ติ อีกครง้ั หนึ่ง...อยา่ งเต็มท่ี “เขาฝากบอกดว้ ยวา่ เขาจะมาเยย่ี มพอ่ กบั แม่” มัญชรแี ปลกใจ “จริงเหรอ” “คะ่ เขาบอกวา่ พ่อกบั แมถ่ ือเป็นผมู้ ีพระคณุ กบั เขาเหมอื นกนั เพราะ วา่ เงนิ กอ้ นทพ่ี อ่ ให้ ทา� ใหเ้ ขามที กุ วนั น้ี แตท่ ไ่ี มไ่ ดม้ าเยย่ี มเลยเพราะเขาทา� งาน อยู่ประเทศเพื่อนบ้านเรา ไม่ได้กลับไทยเลย ตอนน้ีเขามีธุระต้องมาติดต่อ ซอื้ ของ เห็นว่าทา� ธุรกิจคา้ ขายของสะสม กบั ของเกา่ ” “ของเก่าเหรอ ยงั ไง” “มนี กไ็ มแ่ นใ่ จเรอื่ งสนิ คา้ ทง้ั หมดหรอกคะ่ แตค่ ณุ อาบอกวา่ มพี วกของ สะสมมีราคา กระเปา๋ นาฬิกา บางทีกง็ านศลิ ปะ หรอื ไมก่ เ็ ครอื่ งเรอื นเก่าๆ เขาจะเดนิ ทางไปดตู ามตลาดคา้ ของประเภทน้ี ถา้ เจอของดกี จ็ ะซอ้ื เกบ็ ไวข้ าย ต่อ นเี่ ห็นวา่ มีคนจะขายนาฬิกาโบราณแบบลกู ตุ้มใหเ้ ขา ก็เลยมาไทยเพราะ มีลกู ค้าทางฮอ่ งกงอยากได้มานานแลว้ กเ็ ลยกะจะหาโอกาสแวะมาเยี่ยมพอ่ กับแม่ใหไ้ ด้ เขาบินออกจากไทเปกอ่ นหนา้ มีนหน่งึ วนั บอกว่าเสร็จงานแล้ว จะติดต่อมาหาค่ะ” “ติดต่อ?” 29

รักอันตราย หัวใจซอ่ นคม “มนี แลกไลนก์ บั เขาไวค้ ะ่ เอาไวถ้ ามวา่ วนั ไหนพอ่ กบั แมว่ า่ ง เขาจะไป เยย่ี มท่ีบ้าน” หญิงสาวอมยิ้มแล้วชูสมาร์ตโฟนเครื่องค่อนข้างใหญ่ให้แม่ดูอย่างไม่ ปดิ บงั เพราะส�าหรบั คนรุ่นเธอ การตดิ ตอ่ ส่อื สารหากันถือเป็นเร่ืองธรรมดา ไมเ่ หมือนสมยั แม่กบั พอ่ ยงั เปน็ หน่มุ เปน็ สาว ท่ตี อ้ งสนิทสนมคนุ้ เคยกนั กอ่ น จึงจะยอมรบั การตดิ ตอ่ โดยส่วนตวั “แจง้ เรอ่ื งเรยี บรอ้ ยแลว้ ทนี ี้ แมม่ ลี กู คา้ ทจ่ี ะใหม้ นี ชว่ ยพาลกู คา้ ไปดทู ี่ หรือเปล่าคะ” “วันนี้ใหค้ นอื่นพาไปดูหมดแลว้ จ้ะ” “งั้นมีนกลับไปรอท่ีบ้านก่อนนะคะ” มัทมีนาก้มลงหอมแก้มมารดา แต่พอยืดตวั ขนึ้ ก็เปลยี่ นใจ “แต่มีนว่า มีนแวะไปหาป้ากันยาท่ีบ้านเลยดีกว่า เพราะกว่าพ่อกับ แม่กับม่านจะเขา้ บ้านก็เย็น เรอ่ื งอะไรมนี จะไปแกรว่ อยบู่ า้ นคนเดียว” “เฮ้อ ลูกสาวฉนั ” มัญชรีขนั “เปลยี่ นใจปุบ๊ ป๊บั ได้ชัว่ โมงละสบิ เที่ยว ไมเ่ จต็ แลกบ้างหรือไง เพิ่งกลับมาอยา่ งนี้” “มีนกับเพ่ือนเลยไปแวะเที่ยวที่ไทเปก่อนไงคะ ไม่ได้ดิ่งมาจาก ออสเตรเลยี ฉลาดไหม” “จา้ ฉลาดกนั ทง้ั กว๊ นนนั่ แหละ แตไ่ ปหาปา้ กนั ยาทบี่ า้ นกไ็ มเ่ จอหรอก นะ” “อา้ ว ท�าไมคะ ปา้ ไปเทย่ี วเหรอ” “เทย่ี วโรงพยาบาลนะ่ สิ สามเดอื นทลี่ กู ไมอ่ ยู่ รไู้ หม...บา้ นเพอ่ื นเรานะ่ เกิดปัญหาเยอะมาก มีแต่เร่ืองหนักๆ จนพ่อกับแม่ยังเป็นห่วง แต่พ่อทศ เขาบอกวา่ เขาไหว กา� ชบั พอ่ กบั แมด่ ว้ ยวา่ อยา่ บอกมนี เพราะไมอ่ ยากใหเ้ ปน็ หว่ ง” มทั มนี าชักใจไม่ด.ี .. “เกิดเรอ่ื งอะไรขนึ้ คะแม”่ 30

ปราณธร “มากมายหลายเร่ืองเลยลูก มีนจะไปหาป้ากันยา ก็โทร.ถามวีสอง วสี ามเขากอ่ นแลว้ กนั ว่าปา้ อยโู่ รงพยาบาลหรือเปล่า เพราะปา้ เขาช่วงนีต้ อ้ ง ไปหาหมอบอ่ ย เขาตอ้ งเตรียมตัวท�าคีโม ป้ากันยาเขาเปน็ มะเรง็ ” “คะ?” ออกจากหอ้ งพกั ฟน้ื ของนางกนั ยาพรอ้ มนอ้ งสาวฝาแฝดคนสดุ ทอ้ ง ของเพือ่ นรกั มทั มีนารู้สกึ ไดเ้ ลยวา่ รอบตัวไมส่ ว่างไสวดงั ก่อน เกอื บสองเดอื นทผี่ า่ นมา ครอบครวั ของทศทศิ มปี ญั หาหนกั หนาสาหสั เกิดขึ้นไม่หยุดหย่อน ช้ันแต่แค่ฟังยังหวิวโหวง ไม่อาจจินตนาการได้เลยว่า อะไรท�าใหค้ นเราต้องเผชิญเร่อื งเลวร้ายพรอ้ มกันมากมายถงึ ขนาดนี้ “...แลว้ ตอนนท้ี ศมนั เปน็ ไงบา้ ง สาม...พโ่ี ทร.หามนั ตงั้ แตร่ เู้ รอื่ งจากแม่ พี่ มันบอกวา่ โอเค ไหว แต่พ่วี า่ มันไมใ่ ช.่ ..” มทั มนี ากล่าวไมจ่ บและถอนหายใจ...เกบ็ คา� พดู มากมายไวก้ ับตวั ทศทศิ กบั เธอเปน็ เพอ่ื นกนั มาตง้ั แตย่ งั เปน็ เดก็ หญงิ กระโปรงบาน เดก็ ชายกางเกงเอ๊ยี ม อยู่ดว้ ยกันตลอดไมว่ า่ จะช่วงไหนของชีวิต เป็นเด็ก เติบโต เข้าเรียน ร้องไห้ เล่น...ไม่ว่าเธอจะเรียนรู้อะไร เขาก็อยู่กับเธอด้วย แม้แต่ ตอนประสบอุบัติเหตุ เธอกับทศทิศยังได้เห็นภาพวินาทีเฉียดตายแบบ เดียวกนั ยส่ี บิ หา้ ปที ผี่ า่ นมาของทศทศิ กบั เธอ ไมใ่ ชช่ ว่ งเวลาแหง่ ความสขุ ตลอด เวลา ต่างเคยประสบปญั หา ต่างจา� ต้องยอมรับเพือ่ จะได้แกไ้ ข เช่นเดยี วกบั ใครอีกหลายร้อยหลายพันล้านในโลก แต่ทุกอย่างก็ดีข้ึนเมื่อมีใครอีกคนอยู่ ข้างๆ ในวนั ทคี่ วามทกุ ขม์ าเยอื น...ร้องไห้ และช่วยกนั ทนขมขืน่ เวลาอันยาวนานท�าให้เป็นมากกว่าเพื่อน เป็นคนท่ีสามารถรักได้ โดยไมต่ อ้ งกลัววา่ อีกฝ่ายจะทา� ใหเ้ จ็บปวด โดยเฉพาะทศทิศ เขาจะเลอื กให้ ตวั เองเปน็ ฝา่ ยทน มากกวา่ จะให้เธอเป็นห่วง...เหมือนท่ีกา� ลังท�าอยตู่ อนนี้ 31

รกั อันตราย หวั ใจซ่อนคม “...ปากบอกวา่ โอเค แตพ่ ี่ว่ามันไมโ่ อเคแน่ๆ ...ใช่ไหม” มทั มีนานึกถงึ เร่ืองทเ่ี ขาตอ้ งเผชญิ ในระหวา่ งทเี่ ธอไมอ่ ยู่ น�้าตาก็ออก มาคลอหนว่ ย เพราะมันหนักหนาสาหัสเสียเหลอื เกิน นอ้ งสาวคนสดุ ท้องของเขากพ็ ลอยตอ้ งเงยหนา้ ห้ามน�้าตาไปดว้ ย... “สามก็ไม่นึกวา่ ‘เขา’ จะท�ากับพวกเราขนาดนค้ี ่ะ เขาประจานพีท่ ศ มาทบี่ า้ นกป็ ระจานกบั เพอื่ นบา้ น แลว้ ยงั ตามไปประจานพที่ ศทที่ �างาน ใชว้ ธิ ี ฟูมฟายร้องไห้ ให้คนสงสารว่าลูกไม่เลี้ยงดู ลูกทุกคนเป็นลูกอกตัญญู...พูด เหมอื นพวกเราโตมาเพราะเขา ทั้งทต่ี อนน้ันเขาเป็นฝา่ ยทิ้งพวกเราไป “ตอนน้ันสามจ�าได้ว่าแม่ร้องไห้จนเป็นลม ส่วนพี่ทศ...สามยิ่งจ�าได้ ติดตา พีท่ ศเข้าไปกอดขาพอ่ แลว้ ก็รอ้ งไห้ แต่เขาก็ยังทงิ้ พวกเราไป ตอนน้ีจะ กลับมาเพราะเมียกับลูกทางน้ันไม่อยากเลี้ยงดูแล้ว พอพ่ีทศไม่ตกลง เขาก็ บอกจะฟอ้ งว่าเนรคณุ ...สามเห็นหน้าพ่ีทศแล้ว สาม...คดิ ถงึ วนั ทพ่ี ีท่ ศร้องไห้ คร้ังนน้ั ...” ณัฐนชิ าต้องหยดุ ไม่อย่างน้นั คงหา้ มเสยี งสะอื้นไมอ่ ยู่ มทั มนี าดงึ สาวนกั ศกึ ษามหาวทิ ยาลยั ปสี ดุ ทา้ ยไปนง่ั ลงทเ่ี กา้ อบี้ นทาง เดนิ ยาว หา่ งหนา้ หอ้ งพกั ฟน้ื ไปเลก็ นอ้ ย และรอจนณฐั นชิ าทา� ใจได้ คอ่ ยปลอ่ ย ใหอ้ ีกฝา่ ยพูดเท่าท่ีอยากพูด “สามเพงิ่ เหน็ พ่ีทศมคี วามสขุ กต็ อนทพี่ ่ที ศเรยี นจบ ถึงจะต้องทา� งาน หนกั แตพ่ อมเี งินเดอื นมาทยอยใช้หนี้สิน มเี งนิ ใหแ้ ม่ใช้ มีเงินใหส้ องกับสาม เรียนแบบไม่ต้องไปท�างานพิเศษอีก พ่ีทศดูมีความสุข พวกเราก็มีความสุข แตน่ เ่ี พงิ่ ส.ี่ ..ยงั ไมถ่ งึ หา้ ปเี ลยทเ่ี ราไดอ้ ยสู่ บายๆ เขากม็ าทา� พงั พอแมโ่ กรธจน ป่วย เข้าโรงพยาบาล หมอกบ็ อกวา่ เปน็ มะเรง็ ... “ทีแรกพวกเราต้ังใจจะค่อยๆ แก้ปัญหาไปทีละจุดค่ะพี่มีน แต่แฟน พท่ี ศกม็ ากระทบื เราซา้� บอกวา่ ทอ้ งไดส้ องเดอื นแลว้ ใหพ้ ท่ี ศรบี ไปสขู่ อ ความ จรงิ พี่ทศไม่ใชจ่ ะไมร่ ับผดิ ชอบ รับปากจะแต่งงานกบั เขาแล้วด้วยซ้า� แตเ่ ขา อยากไดง้ านแตง่ ใหญโ่ ต อยากไดส้ นิ สอดสบิ ลา้ น อยากใหเ้ ถา้ แกเ่ ปน็ คนมหี นา้ 32

ปราณธร มีตา พ่ที ศจะไปหาทไี่ หนมาใหล้ ่ะคะ เปน็ บ้าไปแล้วเหรอ อยากไดข้ นาดนั้น ทา� ไมไม่ไปหาลกู เศรษฐสี กั คน มาคว้าท�าไมวศิ วกรตวั เล็กๆ “แลว้ ขนาดเหน็ ๆ อยู่วา่ แม่ปว่ ย แทนท่จี ะรอก็ไม่รอ ไปหาแม่ถึงโรง พยาบาล พดู แตเ่ รอ่ื งใหไ้ ปสขู่ อ ถา้ ไมไ่ ปกข็ วู่ า่ จะใหค้ นมาทา� รา้ ยเพราะพอ่ เขา เปน็ นายทหาร มวี ธิ ที �าได้ “เขากดดันเราทุกอย่าง ท้ังไปหาพ่ีทศท่ีบริษัท มาหาที่บ้าน กระทั่ง ไซตง์ านในตา่ งจังหวดั กต็ ามไป ต่อให้ไม่ประจานโวยวายแบบพอ่ แต่ลงว่ามี ผหู้ ญิงทไ่ี มใ่ ช่น้องไม่ใช่แม่ไปถามหาบอ่ ยๆ คนเขาจะไมล่ ือกันได้ยงั ไง “ตอนนพ้ี ที่ ศแทบจะเปน็ โรคประสาทแลว้ พมี่ นี วนั ไหนไดก้ ลบั มานอน บา้ น ไมพ่ อ่ กค็ ณุ ทชิ าจะตอ้ งมาหา จนพที่ ศออกปากเองวา่ ไมอ่ ยากกลบั มาให้ พวกเราเดือดร้อนไปด้วย แมไ่ ด้ยินกร็ ้องไห้ กป็ ว่ ย ตกกลางคืนสามเห็นพที่ ศ ออกมานง่ั เหม่อขา้ งลา่ ง กลางวันกไ็ มเ่ หน็ ได้นอน ขา้ วปลาไม่ค่อยไดก้ นิ ผอม ลงทกุ ทีที่กลับมาให้เห็น ถา้ พี่มีนเหน็ สภาพพีท่ ศ พีม่ นี ตอ้ งรับไม่ได้แน่...” มัทมีนาหลับตาลง...พยายามขับไล่ภาพของเพ่ือนในสภาพทรุดโทรม ออกไปจากหัว แตน่ ่าเสียดายทท่ี า� ได้ไม่สมบูรณ์ ความรกั ...ทา� ใหท้ ุกคนพรอ้ มจะเปน็ ทกุ ข์ ไมม่ ีใครหนีรอดผลของมนั “แม่พี่บอกว่า ทศยังใช้หนี้พ่อพี่อยู่ ทั้งที่พ่อพ่ีบอกแล้วว่าให้หยุดส่ง ไปกอ่ น” “ค่ะ” ณัฐนิชาพยักหน้า ใช้สันมือกดหัวตาไว้ “...สามเข้าใจพี่ทศ นะคะ การใชห้ นพ้ี อ่ พมี่ นี ไมเ่ หมอื นทคี่ นอนื่ เรยี กรอ้ ง ครอบครวั พมี่ นี ดกี บั เรา ทุกอย่าง เอือ้ เฟ้ือมานานมาก พท่ี ศไม่อยากผิดสญั ญา ไมอ่ ยา่ งนั้น...คงรสู้ กึ เหมอื นตวั เองไม่มีค่าความเป็นคนหลงเหลอื แล้วจริงๆ” น้�าตารว่ งลงจากดวงตาของมทั มนี าในทส่ี ุด เธอรู้...ว่าทศทิศเป็นผู้ชายท่ีเข้มแข็งคนหน่ึง แต่ท�าไมต้องไล่ต้อนเขา ถึงขนาดนด้ี ้วย ไม่เหน็ ใจกนั บา้ งเลยหรือ อยากให้ถงึ ตายเลยหรอื อย่างไร... 33

รักอันตราย หัวใจซ่อนคม ไม่หรอก... ทศทศิ ตอบตัวเองทีส่ ะทอ้ นอยู่ในกระจก หลงั คิดหนักจนร่างกายผา่ ยผอม แทบจะเหลือแตห่ นังหมุ้ กระดูก เขา กพ็ บวา่ ตวั เองไมใ่ จดา� พอจะทง้ิ แม่ ทงิ้ นอ้ งสาว ทง้ิ เพอื่ น รวมถงึ ทงิ้ ผทู้ เี่ คยชว่ ย เหลือเขาอีกหลายคน แล้วปล่อยให้พวกเขาเหล่านั้นใช้ชีวิตกันไป โดยเขา แนใ่ จวา่ จะต้องทกุ ขท์ รมานตรากตรา� เขาเคยเผชิญกับมันมาแล้ว ต้ังแต่วันที่พ่อท้ิงแม่ไปมีครอบครัวใหม่ พร้อมกับน�าทรัพย์สินเงินทองท่ีมีเกือบทั้งหมดติดตัวไปด้วย โดยไม่คิดเผ่ือ เลยวา่ เม่ือไม่มเี งนิ เหลือแล้ว เขากบั น้องๆ จะท�าอย่างไร จะหิวไหม หรอื จะ ได้กินอ่ิมเมื่อไร เพราะฉะน้ันเขาจึงรู้รสชาติของการถูกผลักให้จมลงไปใน ความทุกข์ ว่ามันล�าบากยากเข็ญและขมขน่ื วันเวลาท่ีไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากการตั้งใจเรียน ตั้งใจท�างานหาเงินมา ช่วยเหลือจุนเจือครอบครัว มันยาวนานจนลืมไม่ลง แล้วเม่ือเขาเรียนจบ แทนทท่ี กุ อยา่ งจะดขี นึ้ พบเจอแตค่ วามสขุ ฝนั รา้ ยในอดตี กลบั หวนมาหลอก หลอน ในรปู ของการเรียกรอ้ งหาความกตญั ญูจากลกู ทง้ั สามคน ตอนนนั้ คนทที่ รดุ กอ่ นใครเพอ่ื นคอื ผหู้ ญงิ ทเี่ ขารกั และสงสารมากทส่ี ดุ แม่เข้าโรงพยาบาลเพราะโกรธจนหน้ามืด แต่หลังจากนั้นหมอกลับบอกว่า แม่เปน็ มะเร็ง ตอ้ งรกั ษาตวั ด่วน ทศทิศไม่ลังเลท่ีจะทุ่มเงินเก็บที่ได้จากเงินเดือนสูงลิบตลอดสามปี เตรยี มไวใ้ หแ้ มโ่ ดยไมเ่ หลอื เผอื่ ใหค้ นอนื่ ซง่ึ นนั่ ทา� ใหผ้ ชู้ ายคนนน้ั ไมพ่ อใจ เรม่ิ ก่อเรื่องด่าทอโวยวาย ประจานเขาให้เพื่อนบ้านรู้ว่าเขาอกตัญญูไม่เล้ียงดู บุพการี หลังจากนั้น...ก็เกิดเรื่องเคราะห์ซ�้ากรรมซัดเข้ามาซ�้าเติมอีก เมื่อ ผหู้ ญงิ ที่เพงิ่ คบกนั ได้ไม่นาน เจอหน้ากันเดือนละไมก่ ค่ี รัง้ บอกวา่ ท้องตัง้ แต่ ครัง้ แรกที่อย่ดู ว้ ยกนั และเขาต้องรบั เดก็ ในท้องเป็นลกู โดยเร็ว นบั จากวันน้นั ทศทิศกเ็ ริ่มหลับไม่เป็นสุข กินอะไรไม่ลง อาเจยี นวนั หนึ่งหลายหน เพราะสับสนและขัดแย้งในตัวเอง เขาเกลียดผู้ชายไม่รับผิด 34

ปราณธร ชอบ แต่เมื่อทิชากรบอกว่ามีลูกเขาอยู่ในท้องเธอ เขากลับลังเลว่าใช่หรือ สุดทา้ ยกน็ ึกรงั เกยี จตวั เองวา่ ทา� ตวั ละม้ายคนที่ชงิ ชงั มันเปน็ ความรสู้ ึกท่เี หมอื นตกนรกทงั้ เป็น ทรมานกับการไมอ่ ยากตก อยู่ในสภาพทไี่ มร่ ู้ว่า จะตายวันนี้หรือพร่งุ นี้ แต่เมอ่ื สงั เกตว่าทุกครัง้ ระหว่าง นั่งรถโดยสารเดนิ ทางกลบั ไซต์งานในต่างจงั หวดั รอบข้างไม่มีใครรจู้ ักเขา มี แค่ถนนกับทิวทัศน์ว่างเปล่าเวิ้งว้าง แล้วรู้สึกเหมือนได้พาตัวออกห่างจาก ปลักตมของปัญหา หายใจหายคอได้บ้าง ก็ท�าให้รู้ตัวว่า...แท้จริงแล้ว เขา อยากรอด ไมไ่ ดอ้ ยากตาย ตายแลว้ ...แมก่ บั น้องๆ เขากย็ งั ตอ้ งเผชญิ หนา้ กบั การระรานของฝา่ ย ตรงขา้ มตอ่ ไป ตายแลว้ ...กค็ งเปน็ อะไรทส่ี งู สง่ ไมไ่ ดน้ อกจากกลายเปน็ ตวั ตลก ใหค้ น ใจหยาบไดห้ วั เราะเยาะหรอื ไมก่ ส็ าปแชง่ ดา่ ทอวา่ ไมไ่ ดเ้ รอ่ื ง ซง่ึ มนั นา่ แคน้ ใจ ไม่ใชห่ รอื ...หากจะปลอ่ ยให้ตัวเองกลายเป็นคนโงใ่ นสายตาผ้อู นื่ ถงึ ขนาดนัน้ ความกดดนั ผลกั ใหท้ ศทศิ ตดั สนิ ใจวา่ จะไมย่ อมเปน็ เบย้ี ลา่ ง และลงมอื ทา� อะไรบางอย่างโดยเก็บเปน็ ความลบั จากทกุ คน จากนนั้ เขากก็ ้าวเข้าไปใน เส้นทางที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้ว่ามีอยู่ แต่เขาเคยแวบไปแวบมาอย่างคนอยากรู้ อยากเหน็ มานานแลว้ นบั ตงั้ แต่เขา้ เรยี นมหาวทิ ยาลยั ไดป้ เี ดยี ว ด้วยความระมัดระวังอย่างยิ่งยวด และละเอียดรอบคอบอย่างท่ีสุด ทศทิศเข้าไปในห้องลับห้องหน่ึงบนโซเชียลเน็ตเวิร์ก เพื่อเสนอขายบางส่ิง ดว้ ยการบอกเพยี งเป็นนยั ๆ ให้คนท่ีเขา้ ใจ...ได้รู้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะโชคดอี ย่างไมค่ าดฝัน เม่ือคนคนแรกที่ตดิ ต่อเข้ามา ไมเ่ พียงเป็นคนทรี่ ู้จักกนั มากอ่ น ยงั เปน็ นักลงทนุ ตวั จรงิ ไมใ่ ชพ่ วกทอ่ี ยากได้ ผลประโยชนม์ หาศาลแตใ่ ชว้ ธิ โี หดเหยี้ ม ตามทเ่ี ขาเคยไดย้ นิ ไดฟ้ งั มาจนกบหู ทศทศิ รสู้ กึ ทันทีวา่ ตัวเองตัดสินใจไม่ผิด เม่ือค่าท�าสัญญาก้อนแรกมา ถงึ มอื ในรปู ของทองคา� แทง่ จา� นวนหนงึ่ ซงึ่ มนั มากพอจะใหแ้ มเ่ ขารกั ษาตวั ได้ จนหายจากโรค หรอื ไมก่ จ็ นกว่าแม่เขา...จะไป 35

รักอันตราย หัวใจซ่อนคม ความกดดัน ความอัดอั้นท่ีมีมาตลอดหนึ่งเดือนกว่าๆ มันสลายหาย หนไปในวนิ าทนี น้ั เขารอ้ งไหแ้ ละหวั เราะเปน็ บา้ เปน็ หลงั อยใู่ นหอ้ งพกั โรงแรม สามดาวในตัวจงั หวัด ซงึ่ เปน็ ทีท่ ่ผี ู้จ่ายเงนิ ก้อนนน้ั เรยี กใหเ้ ขามาพบ ท้ังโล่งอก แต่ก็รู้ตัวด้วยว่าคงไม่อาจกลับไปเป็นคนเดิม เขาจึงเข้า ห้องน�้าล้างหน้าล้างตาจนหัวหูเปียกชุ่ม และมองเงาท่ีสะท้อนอยู่ในกระจก ตรงหน้า เพื่อจะบอกตัวเองวา่ แมไ้ ม่มีทางใหห้ ันหลังกลับ แต่เขาจะไม่ตาย เสียงกระดิ่งไฟฟ้าในห้องดังข้ึนเบาๆ เตือนว่าคนที่นัดไว้มาถึงแล้ว ทศทศิ จงึ ควา้ ผา้ ขนหนบู นราวมาเชด็ หนา้ เชด็ ตาขณะเดนิ ไปทปี่ ระตู เพอื่ ปลด ล็อกให้คนทีน่ ดั พบกนั ผู้ชายที่ยืนรอเขาอยู่มีเค้าหน้าคงเดิม เพราะรู้จักกันในตอนท่ีอีกฝ่าย อายยุ ส่ี บิ ตน้ ๆ แตใ่ นวนั น้ี เขามลี กั ษณะเหมอื นนกั ธรุ กจิ ผปู้ ระสบความสา� เรจ็ มเี งนิ มีทอง มที รพั ยส์ นิ แตก่ ม็ ีความหนาวเหน็บดา� มดื ซ่อนอย่างลึกเรน้ ใน ดวงตา ถึงอย่างนน้ั ทศทศิ ก็ยนิ ดีทจ่ี ะท�าความร้จู กั กับฝา่ ยตรงข้าม มากกว่า จะไปเสี่ยงกบั คนอนื่ “เชญิ ครบั ...คุณอา” เขากลา่ วพรอ้ มเปิดประตอู อกจนกว้าง อามันต์พยักหนา้ แลว้ กา้ วเข้าไปตามค�าเชื้อเชิญ 36

4 มทั มนี าอดทนรออยสู่ ามวนั ทศทศิ กม็ าจากตา่ งจงั หวดั ในวนั หยดุ สุดสปั ดาหต์ ามทร่ี ับปากไว้ ทแี รกหญงิ สาวคดิ วา่ เพอ่ื นรกั จะอยใู่ นสภาพยา่� แย่ แตเ่ มอื่ ไดเ้ จอกนั ... แม้เขาจะยังมีร่องรอยของความทุกข์ หลงเหลืออยู่ในรูปของร่างกายท่ี ผา่ ยผอมลง แตส่ หี น้าเขาไม่ไดเ้ ลวรา้ ยอยา่ งทีน่ ึกกลัว มันท�าใหเ้ ธอโลง่ อก “ค่อยยงั ช่ัวหน่อย...นกึ วา่ นายจะแยก่ ว่าน้เี สยี อกี ” “ก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไร” ชายหนุ่มเองก็พลอยถอนใจ เพราะตั้งแต่ ร้สู กึ วา่ ตวั เองไมเ่ หมือนเดมิ แล้ว เขากก็ งั วล กลัวคนอืน่ จะรคู้ วามลบั แตเ่ ม่อื กลบั มาแลว้ พบวา่ แมก่ บั นอ้ งสาวฝาแฝดไมแ่ สดงทา่ ทตี า่ งไปจากเดมิ เขาคอ่ ย ใจชื้น มาเกร็งอกี หนก็ตอนจะต้องเจอหน้าเพ่อื น โชคดีท่ีมัทมีนาเป็นห่วงเขาจนพอใจกับสภาพภายนอก มากกว่าจะ 37

รกั อันตราย หัวใจซ่อนคม สงสัยว่าเพราะอะไร...หรอื มอี ะไรท่ที า� ใหส้ ถานการณใ์ นใจเขาคลค่ี ลายลง “...เราขอโทษทไี่ มไ่ ดบ้ อกไป แตน่ ายกร็ อู้ ยแู่ ลว้ วา่ ถงึ จะบอกไป นายก็ อยู่ต้งั ออสเตรเลีย” การฝกึ ฝนใหต้ วั เองตอ้ งคดิ แบบเปน็ ระบบแบบแผน เพอ่ื ใหส้ อดคลอ้ ง กับหน้าท่ีการงาน ท�าให้เธอและเขาเข้าใจในเหตุและผลโดยธรรมชาติ รู้ว่า อะไรคอื ทมี่ า อะไรคอื ผลลพั ธ์ แตส่ า� หรบั เรอ่ื งความรสู้ กึ นน้ั ...ยากจะฝนื ใหม้ นั เขา้ ใจ “ยังไงฉันก็โกรธอยู่ดี ร้องไห้กับวีสามไปแล้วด้วย” มัทมีนาตรงไปตรงมากับเพ่ือนรักเสมอ และทศทิศก็เสียใจกับเร่ืองท่ี เกดิ ขนึ้ ... เธออยกู่ ับเขาตั้งแต่เพง่ิ เริม่ ทา� ความรู้จักเรือ่ งราวในโลก เป็นเดก็ และ เตบิ โต ยามทเ่ี ขายา�่ แยอ่ ยา่ งถงึ ทสี่ ดุ มปี ญั หากบั เพอ่ื น มปี ญั หาทางครอบครวั มทั มนี าไมเ่ คยพดู วา่ เปน็ เขาทอ่ี อ่ นแอเอง หรอื พยายามกระตนุ้ ใหเ้ ขาลกุ ขน้ึ สู้ ในตอนทเี่ ขาเหน่ือย เธอแคแ่ สดงตวั ใหเ้ หน็ วา่ ยงั อยใู่ กลๆ้ เขาเสมอ ไมไ่ ดห้ า่ งเหนิ และพรอ้ ม ใหค้ วามชว่ ยเหลอื มทั มนี าจงึ เปน็ ยง่ิ กวา่ เพอื่ น แตเ่ ปน็ เหมอื นคนในครอบครวั ทีเ่ ขาไมอ่ ยากให้รู.้ ..ไมอ่ ยากใหเ้ สยี ใจกบั สงิ่ ท่ีเขาตดั สินใจท�าลงไป ชายหนุ่มจูงเธอไปน่ังลงด้วยกันที่ม้าน่ังยาวในสวนหย่อมของโรง พยาบาล ก่อนจะปล่อยให้ความเงียบเข้ามาช่วยประสานความรู้สึกท่ีแกว่ง ไกวครหู่ นึ่ง “...เราขอโทษจริงๆ มานี...เราไม่อยากใหน้ ายเปน็ หว่ ง” “ฉนั ร.ู้ ..” มทั มนี าสดู ลมหายใจเขา้ ลกึ สา� หรบั เพอื่ นแลว้ มนั ไมม่ คี วาม นอ้ ยใจ มแี ต่ความปรารถนาดี หรือไม่กโ็ กรธ ชดั เจนในความรสู้ กึ ไมม่ อี ะไรเลก็ ๆ นอ้ ยๆ แฝงอยใู่ หค้ ลางแคลงใจกนั “แล้วจะเอายังไงต่อล่ะ จะให้ช่วยอะไรไหม” “เราตัดสินใจอะไรได้บ้างแล้วล่ะ คงต้องเร่ิมจากดูก่อนว่าอันไหน 38

ปราณธร จ�าเป็นเร่งด่วน” “ก็ต้องเรือ่ งของป้ากนั ยาอยู่แล้ว” “ใช.่ ..และเราคิดว่าคงตอ้ งย้ายบา้ นก่อน” “ย้ายบา้ น?” “อือ เราต้องการระยะห่างจากปัญหา ไม่อย่างนั้นคงได้แต่ประสาท เสีย” “หมายความว่าจะย้ายบ้านหน”ี “ใช่” “แตก่ ารจะตามหาใครสกั คน ที่จรงิ มนั ไมย่ ากเลยนะ ปา้ กันยายังต้อง ไปโรงพยาบาล วีสองวีสามก็ยังไปเรียนหนังสือ ตามจากสองทางน้ี เดี๋ยวก็ เจอ” “เรารู้ว่ามันไม่ใช่วิธีท่ีดีที่สุด แต่เราตั้งใจถอยไปตั้งหลัก” ทศทิศเอน หลงั ลงพงิ พนกั เกา้ อย้ี าวคลา้ ยคนหมดเรยี่ วแรงจะทรงตวั “...นายพอรใู้ ชไ่ หม วา่ ทง้ั พอ่ ทงั้ ทชิ า เคยไปหาเราทที่ า� งาน” “รูจ้ ากวสี าม” “นน่ั แหละ สองคนนนั้ ทา� ใหค้ วามสมั พนั ธร์ ะหวา่ งเรากบั เพอ่ื นรว่ มงาน มปี ญั หา พวกเขาไมไ่ ดพ้ ดู อะไรหรอก แตก่ ค็ งคดิ บา้ งละ วา่ ไอน้ มี่ นั ลกู อกตญั ญู พ่อไม่มีคนเลี้ยงมันยังไม่ดูด�าดูดี ผู้หญิงมาหาบ่อยๆ แล้วก็กระซิบกระซาบ ทะเลาะกนั แถมเรายงั โดนตบหนา้ มนั ตอ้ งไปทา� เขาทอ้ งแลว้ ไมร่ บั หรอื หลอก อะไรเขาสกั อยา่ งแนๆ่ สารเลว อะไรทา� นองนี้ เรากเ็ ลยตดั สนิ ใจแจง้ ทางบรษิ ทั ไปว่าเสรจ็ เร่ืองในนิคมอตุ สาหกรรม จะขอลาออก” มัทมีนาตกใจ “เรอ่ื งมันต้องถงึ ขัน้ น้นั เลยเหรอทศ” “ความจริงมันก็ไมค่ วรหรอก เพราะเรายงั ต้องใชเ้ งนิ เป็นค่ารักษาแม่ ตอ่ เนอ่ื ง แตเ่ รอ่ื งมนั ยดื เยอ้ื มาจนหมดทางแกแ้ ลว้ มานี มนั ...พงั แลว้ จรงิ ๆ เรา ไมส่ ามารถเรมิ่ ตน้ ตรงทที่ ม่ี นั พงั ได้ ตอนนเ้ี ราเหลอื แคแ่ มค่ นเดยี วแลว้ ...เราไม่ ยอมเสยี แม่ นายเขา้ ใจใชไ่ หม เพราะแม่เรารอไมไ่ ด้ ต้งั แตเ่ กิดเรื่อง แม่รักษา 39

รกั อนั ตราย หัวใจซ่อนคม ตัวได้ช้ามาก เรากลวั วา่ ถ้าแมไ่ ม่ได้รกั ษาตวั แมจ่ ะ...” เขาพูดไม่ออก... มทั มนี ารบี ดงึ เพอ่ื นมากอด เพราะไมต่ อ้ งการใหค้ นอนื่ เหน็ นา้� ตาผชู้ าย ของเพื่อนท่ีโตมาดว้ ยกัน ทศทิศอายุเท่าเธอ แค่ยี่สิบกลางๆ เท่านั้น แต่เขาต้องเป็นหัวหน้า ครอบครัว ตอ้ งอดทน และไม่มีทไี่ หนเลย ท่ีจะให้เขาไดแ้ สดงความออ่ นแอ คงจะมีกแ็ ต่กับเพอื่ นอยา่ งเธอ “...ทกุ วนั นี้เราคดิ แตว่ ่าทา� ไมมแี ต่คนคดิ จะฆ่าแม่เรา มานี โดยเฉพาะ ผู้ชายคนนัน้ เขากร็ วู้ า่ ตวั เอง...ทา� ให้แม่เสียใจได้มากที่สดุ กย็ งั จะใชส้ ขุ ภาพ ของแม่บีบเรา เน่ียเหรอ...เนย่ี เหรอ...คนเปน็ ...พ่อ!” เขาเค้นเสียงออกมาทีละค�า และกอดเธอแน่นมาก แต่เรี่ยวแรงของ เขากไ็ มไ่ ดท้ �าให้มทั มนี ารู้สึกอะไรนัก เพราะเธอเจ็บใจมากกว่า นา้� ตามนั ไหลออกมาเองดว้ ยความเจ็บปวดไมแ่ พ้กนั “ไม่เป็นไร เพ่อื น...ฉันช่วยเอง ฉนั ชว่ ยเอง...ทศ ฉนั ชว่ ย...” ชายหนุ่มซบหนา้ กับบ่าเธอ สะอน้ื หนกั เขารอ้ งไหอ้ ยนู่ าน ราวกบั รอ คอยที่จะได้รอ้ งไห้กบั ใครสกั คนทเ่ี ขา้ ใจเขา และเธอคือคนคนนนั้ กระทั่งความคับแค้นชิงชังละลายไปกับน้�าตาบ้าง ค่อยสามารถดึง ตัวเองกลับคนื ทศทศิ หายใจสัน่ ๆ อยู่ครูห่ นงึ่ ก่อนจะเช็ดหน้าตัวเองกับแขนเส้อื ผู้ชายร้องไห้ หน้าตาดูไม่ได้เอาเสียเลย แต่เขาไม่อายเพราะเธอเห็น มาแล้วหลายครง้ั นบั ตัง้ แตร่ จู้ กั กนั มา “...เราคิดดีแล้วละมานี มันเป็นเร่ืองของการไม่ต้องรับศึกพร้อมกัน สองทพั ” มทั มนี ายิม้ ทั้งนา�้ ตา “รบั ศึกสองทพั ...คดิ ออกมาได้ยังไง” อามนั ตเ์ ป็นคนบอกเขาอยา่ งน้ัน แตท่ ศทศิ จะไมเ่ ลา่ ใหเ้ พื่อนฟัง “จริงอยวู่ ่าถงึ ยา้ ยบ้าน ก็คงมีคนตามหาจนเจอได้ แตเ่ ราแนใ่ จว่าคน 40

ปราณธร ทต่ี ามหาเจอเร็วกว่า นา่ จะเป็นทชิ า...ทิชาเป็น...แฟนเราน่ะ” “อือ” “สว่ นผชู้ ายคนนนั้ มศี กั ยภาพไมเ่ ทา่ อกี คน แตก่ ลบั มผี ลกระทบกบั แม่ เรามากท่สี ดุ เรากเ็ ลยเลอื กทีจ่ ะถอยไปตั้งหลกั ทอ่ี ่นื กอ่ น” “ถ้าเปน็ อย่างนก้ี ็พอเขา้ ใจแล้วละ อยา่ งน้คี งตอ้ งหาบ้าน ให้ฉันหาให้ ไหม เร่ืองย้ายบ้านก็ด้วย เดี๋ยวจัดการให้ นายก็กลับไปท�างานของนายไป ทางน้ปี ลอ่ ยให้ฉันจดั การ” “เราตง้ั ใจจะขอใหน้ ายชว่ ยอยแู่ ลว้ มานี แตบ่ า้ นนะ่ หาไดแ้ ลว้ เปน็ บา้ น ของเมเนเจอร์ อยู่ใกล้โรงพยาบาลกับรถไฟฟ้า หมู่บ้านมีระบบรักษาความ ปลอดภยั เข้มงวด ไม่มีคนร้จู กั ข้างใน ไมใ่ หเ้ ข้าสะดวก แถมคิดค่าเช่าถูกมาก สองชนั้ หา้ หอ้ งนอน เดอื นละแปดพนั ” “หา?” “ถูกจนงงเลยใช่ไหม” ชายหนุ่มหัวเราะอย่างขมขื่น “ราคาคนถูก อัธยาศัยกันนะ่ บอกทางหมู่บ้านไม่ไดด้ ้วยนะวา่ ใหเ้ ช่า บอกแค่วา่ ใหญ้ าติมา อยู่ แกรวย นิสัยดีด้วย เห็นบอกว่าซื้อบ้านหลังน้ีไว้เป็นเรือนหอ แต่หลัง แตง่ งาน โหมงานหนกั ไปหน่อย ไมม่ เี วลาใหแ้ ฟน เขาเลยไปมคี นใหม่ เลกิ กัน บา้ นกป็ ลอ่ ยวา่ ง ทแี รกวา่ จะขาย แตด่ นั ไมม่ เี วลาขายอกี ฝากนายหนา้ ไว้ นาย หนา้ กเ็ อาไปบวกราคาเพมิ่ ซะเปน็ ลา้ น แพงอยา่ งนนั้ ใครจะซอื้ พอทะเลาะกนั พวกนน้ั เลยมกี ารบอกตอ่ ๆ กนั วา่ จะไมข่ ายให้ สรปุ ...พแี่ กบอกอยากเชา่ กเ็ อา ไป ขอแคท่ า� ความสะอาดดีๆ ก็พอ” “นิสัยดีมีเงิน ก็ยังมีเร่ืองไม่ลงตัวได้อีก...อนาคตนายกับฉันจะเป็น อยา่ งนีไ้ หมทศ พวกทา� งานจนโงหัวไม่ข้นึ สดุ ทา้ ยกพ็ ลาดบางอยา่ งไปเฉยๆ” “ไม่รู้เหมือนกัน...” ทศทิศตอบเพื่อนอย่างเหม่อๆ “แต่มันก็อย่างนี้ อย่แู ลว้ ไมใ่ ช่เหรอ ถา้ อยากได้อะไร...กต็ อ้ งมีสงิ่ แลกเปลี่ยน” “ใช่...” มัทมีนายอมรับอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง เพราะมันเป็นเรื่องจริง “กอ่ นหนา้ น้ี ฉนั ดใี จวา่ ไดไ้ ปทา� งานใหญไ่ กลขา้ มทวปี เสยี ที แตพ่ อกลบั มาแลว้ 41

รักอันตราย หวั ใจซอ่ นคม เจอว่าเวลาสามเดือน สามารถเกิดเรื่องได้ขนาดน้ี มันก็ใจไม่ดี ไม่รู้ว่าคราว หน้าถา้ ไปนานๆ กลับมาจะมีอะไรรออยู”่ ทศทิศถอนหายใจ “...เราเป็นต้นเหตใุ หน้ ายคดิ อย่างนน้ั ใช่ไหม” มัทมีนาปฏิเสธไมไ่ ด้ และเธอก็ไม่มีเหตผุ ลทีจ่ ะตอ้ งปฏิเสธ ตน้ เหตขุ องปญั หามากมายในสงั คม สว่ นมากเรม่ิ จากความขาดแคลน และครอบครวั ของทศทิศก็ไมต่ า่ งจากนเ้ี ทา่ ไร ดา้ นการอบรมสง่ั สอนหรอื การศกึ ษานบั วา่ ไมด่ อ้ ย แตพ่ น้ื ฐานดา้ นการ เงนิ ของครอบครวั เพอื่ น กลบั นอ้ ยกวา่ เธอหลายเทา่ ตอนเกดิ มามทั มนี ามบี า้ น หลังขนาดกลางค่อนไปทางใหญ่ให้อยู่ ธุรกิจซ้ือขายที่ดินของพ่อกับแม่ก็ไป ได้สวย ซา้� ยังอยูร่ ะหว่างขยบั ขยาย จะรับเหมากอ่ สรา้ งบา้ นให้ลูกค้าเพิม่ ใน ขณะที่เพ่อื นตอ้ งอยู่รว่ มกับครอบครัวห้าคน ในบ้านทม่ี ีพืน้ ทจี่ า� กัดจา� เข่ยี ในช่วงแรกของชวี ิต...ตอนยังเด็ก มัทมนี ากับน้องชายต้องทนเหงาอยู่ ในบา้ นกนั สองคน เพราะพอ่ กบั แมอ่ ยใู่ นระหวา่ งทมุ่ เทใหแ้ กก่ ารทา� มาหาเกบ็ ให้ลกู แต่หลงั เธอกับน้องชายประสบอบุ ตั ิเหตุ พ่อกับแม่ของมทั มีนาก็หนั มา ให้เวลากับครอบครัวมากขึ้น ไม่ขยายกิจการ สมัครใจจะท�าเพียงบริษัท จัดสรรทีด่ นิ เล็กๆ เลย้ี งตวั เองและครอบครัวมาเรือ่ ยๆ ตา่ งจากทศทศิ ทพี่ ่อ ของเขาไมอ่ าจทนอยใู่ นกรงขงั อนั อตั คดั ขดั สน จนตดั สนิ ใจโบยบนิ ออกไปจาก รงั แคบตามล�าพัง มทั มนี ากบั ทศทิศผ่านความเปลย่ี นแปลงเหลา่ นั้นมาดว้ ยกนั พวกเขา ย่อมเข้าใจว่าอะไรคอื สงิ่ ท่ีทา� ให้มคี วามสุข อะไรคอื เร่ืองทท่ี า� ให้ตอ้ งทนทกุ ข์ ถงึ อย่างนั้น ความจ�าเปน็ กค็ อื ความจา� เปน็ เงินเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในการด�ารงชีพ พวกเขาจึงพยายามท�าหน้าท่ี ของตัวเอง แตร่ ะหวา่ งที่เส้นทางชวี ติ ของมัทมนี าเป็นไปอยา่ งราบรน่ื เพอ่ื น รกั ของเธอกลบั ต้องแรงพายุจนแทบลม้ เวลาสามเดอื นทม่ี ทั มนี าไมอ่ ยชู่ ว่ ย ไมอ่ ยรู่ บั รู้ ทงั้ ยงั เอาแตท่ า� งานอยา่ ง สนุกสนาน มีความสขุ กบั สภาพแวดลอ้ มใหม่ ต่างที่ ต่างวฒั นธรรม มนั ทา� ให้ 42

ปราณธร เธอร้สู ึกผิดต่อเพือ่ น... ผิดตอ่ คนท่เี ธอไม่เคยเหน็ เปน็ อ่นื นอกจากคนในครอบครวั “...มันก็อดคิดไม่ได้ไม่ใช่หรือไง” มัทมีนาว่าพร้อมสูดจมูกเล็กน้อย “ตอนรู้ว่าจะได้ไปโปรเจ็กต์ใหญ่ที่ออสเตรเลีย เราดีใจจนบอกไม่ถูก แต่พอ กลับมากลบั เจอนายในสภาพน้ี มนั ตรงกนั ขา้ มกับตอนแรกที่ไปจริงๆ...” เสียงสะอ้นื เบาๆ ทซ่ี ่อนอยใู่ นลมหายใจของมทั มีนา ท�าใหท้ ศทิศรู้สกึ ผิดตอ่ เพือ่ นรักเช่นกัน “เราขอโทษท่ีทา� ใหน้ ายคดิ มาก มาน”ี “ไม่หรอก ฉันเองกร็ .ู้ ..วา่ ต่อใหเ้ ราพยายามมากแคไ่ หนท่ีจะเปน็ คนดี มันก็ไม่ได้การันตีว่าชีวิตเราจะมีความสุขแน่ๆ ขนาดนายตั้งใจเรียนจนได้ เกียรตินิยม แถมยังมีความสามารถพิเศษ ชนะเลิศการแข่งขันอะไรอีกบาน พะเรอ เพงิ่ จบใหมก่ ไ็ ดง้ านมเี งนิ เดอื นสงู จนไมน่ า่ เชอ่ื กย็ งั ทา� ใหค้ นอนื่ ไมถ่ กู ใจ อยูด่ ี ฉนั กแ็ ค.่ ..กลวั การไม่รตู้ ้งั แตต่ น้ มันรบั มอื ไม่ถกู ...” ทศทศิ กม้ หนา้ ตาตกมองพนื้ ...เพราะการทเ่ี รอื่ งมนั ยา�่ แยถ่ งึ ขดี สดุ เขา กม็ สี ว่ น หากเขาไม่เผลอไปกับสังคม อยากลองใช้ชีวิตด้วยเร่ืองไร้สาระอย่าง คนอน่ื บา้ ง เขากค็ งไมม่ โี อกาสพบทชิ ากร ผหู้ ญงิ ทผ่ี ชู้ ายไมอ่ าจตา้ นทานเสนห่ ์ ได้ เธอเหมือนเครอ่ื งดม่ื มึนเมาที่เขาไม่เคยคิดอยากลอง ทวา่ เม่อื ถงึ ตอน ท่เี ผลอคิดวา่ ควบคุมอยู่ นนั่ คือการเรม่ิ ต้นของกา้ วทปี่ ระมาท เขาพลาด...พลาดซ้�าๆ กระทั่งหลุดหลงเข้าไปยืนในจักรวาลที่ไม่รู้จัก มันมืดมาก...แต่เขาก็ยังพยายามดิ้นรนหาทาง แม้ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้ออก จากจกั รวาลที่เขาไม่รู้จกั นีเ้ มือ่ ไร “...มนั ตอ้ งแกไ้ ขได้ มาน”ี 43

5 ใกล้หมดชว่ งวนั หยดุ สุดสปั ดาห์ ทศทศิ จา� เปน็ ตอ้ งเดนิ ทางกลบั ตา่ งจังหวัดเพอื่ ท�างานของบรษิ ัทตอ่ โดยวางแผนกับมทั มนี าไวค้ ร่าวๆ กอ่ น ว่า จะค่อยๆ จัดการเรื่องย้ายบ้าน เนื่องจากต้องจัดการอย่างเป็นความลับ ไม่ให้นายอภบิ าลพอ่ ของเขา กับทชิ ากรผเู้ ปน็ ภรรยาโดยพฤตินัย...ลว่ งรู้ เขาใช้เวลาในช่วงวันหยุดคราวน้ี หมดไปกับการพามัทมีนาไปดูท่ีอยู่ ใหม่ และวางแผนว่าจะจัดเก็บโยกย้ายกันอย่างไรเพื่อไม่ให้สะดุดตา นอก เหนอื จากนนั้ กไ็ ปเยยี่ มแมแ่ ละกนิ ขา้ วกบั นอ้ งสาวทงั้ สองคน เพอื่ ใหม้ กี า� ลงั ใจ กนั มากข้นึ ระหวา่ งทางกอ่ นกลบั ถงึ ไซตง์ านไมก่ ร่ี อ้ ยเมตร ผทู้ ไี่ ดร้ บั มอบหมายให้ ขบั รถรบั สง่ ทศทศิ เขา้ กรงุ เทพฯ กพ็ าเขาแวะไปทบ่ี า้ นหลงั หนง่ึ มรี ว้ั รอบขอบ ชดิ ตวั บา้ นเปน็ บา้ นสองชน้ั ทรงโมเดริ น์ สนี า�้ เงนิ เขม้ บนพนื้ ทหี่ นง่ึ รอ้ ยสสี่ บิ เจด็ ตารางวา สรา้ งอยู่ในหมบู่ ้านโครงการหรู ตงั้ อยบู่ นถนนมงุ่ เขา้ ตวั จังหวดั 44

ปราณธร ตอนทมี่ าถงึ เปน็ เวลาเยน็ พระอาทติ ยค์ ลอ้ ยตา่� ใกลต้ กดนิ เตม็ ที ในบา้ น เปดิ ไฟสวา่ งเชน่ เดยี วกบั บา้ นเกอื บทกุ หลงั ในบรเิ วณเดยี วกนั ดแู ลว้ ไมม่ สี งิ่ ใด แตกตา่ ง แตเ่ ม่อื ตาม ‘ผู้ดูแล’ ของเขาเขา้ ไปในบ้านหลังงาม ทศทศิ ก็พบชาย ผูห้ น่ึงในชุดเชิ้ตขาวพับแขนกับกางเกงยนี ...กา� ลังยกจานไขเ่ จียวกับไส้กรอก ทอดเดินออกมาจากห้องครัว และคนคนนั้นก็คือความแตกต่างอย่างที่สุด กบั สังคมรอบตัวเขา ผู้ชายเอเชียนหนา้ ตาหล่อเหลา ท่าทางนมุ่ นวลเรยี บง่าย แตท่ ุกอย่าง ที่เหน็ ดว้ ยตา...ล้วนไมจ่ ริง ดว้ ยความทต่ี ดิ ตามวงการนจี้ ากความชอบสว่ นตวั ทศทศิ จงึ เคยไดย้ นิ ชอ่ื ลพู ัส ฉายา เลอ ลู มาแลว้ หลายหน และคนคนนน้ั ...ตอนน้อี ยูต่ รงหนา้ เขา “สวัสดีครับคุณอา” อามันต์สบตาแขกผู้มาเยือนสองคน ก่อนวางจานกับข้าวท้ังสองจาน ไวบ้ นโต๊ะไม้สเ่ี หลี่ยมกลางโถงสงู รายล้อมดว้ ยเก้าอ้ไี ม้เขา้ ชดุ หกตวั “กินขา้ วเยน็ มาหรอื ยัง ถ้ายังก็มากนิ ดว้ ยกนั ” เขาชวนด้วยน้�าเสียงโทนตา�่ ไพเราะกับท่าทางสบายๆ ชนิดท่ีให้มอง อย่างไร ทศทิศก็ไม่สามารถโยงอีกฝ่ายให้เข้าใกล้ความไม่ธรรมดาได้ โดย เฉพาะเมอ่ื มีดวงตาซ่ือใสอยบู่ นหนา้ จนท�าให้ดูเป็นผชู้ ายสวยในบางมมุ “ยังครับคณุ อา ผมวา่ จะแวะกินก่อนกลบั บา้ นพัก” “กนิ ทน่ี แี่ หละ มาสิ นายเอาดว้ ยไหมพที ” อามนั ตห์ มายถงึ ลกู นอ้ งของ เขาทไี่ ดร้ บั ค�าสงั่ ให้ไปคอยดแู ลทศทิศ แต่อีกฝา่ ยปฏิเสธ “ไมเ่ ปน็ ไรครบั ล”ู ตอบแลว้ พที หรอื ปเี ตอรก์ ถ็ อยออกไปจากหอ้ งโถง ทางชอ่ งประตูเช่ือมกับหอ้ งครวั ซง่ึ มีทางทะลุออกนอกบา้ นทางดา้ นหลัง ทิ้ง ทศทิศไวใ้ นบา้ นตามลา� พงั กับเจา้ นายตน อามันต์เดินย้อนกลับไปในห้องครัว แล้วหยิบจานออกมาอีกใบหนึ่ง ตกั ข้าวสวยจากหมอ้ หุงข้าวไฟฟ้าบนโต๊ะ แลว้ ยน่ื ให้ทศทิศ 45

รักอนั ตราย หวั ใจซ่อนคม “ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มกล่าวอย่างมีมารยาท จากนั้นก็ร่วมกัน รับประทานอาหารเยน็ ง่ายๆ กับอามันต์ ม้อื เยน็ ผา่ นไปได้หลายคา� เจา้ ของบ้านค่อยเรม่ิ สนทนา “เป็นไงบ้าง” แน่นอนว่าทศทิศตอ้ งรูว้ ่าอกี ฝ่ายถามถงึ อะไร “ราบร่นื ดคี รับ ขอบคณุ มาก” ก่อนเดินทางกลับกรุงเทพฯ คราวน้ี อามันต์ให้ลูกน้องสามคนช่วย อ�านวยความสะดวกให้ คนที่ชื่อปีเตอร์คอยดูแลเขา ส่วนคนที่ชื่อเดวิด กับ เลงโบลูกน้องอีกคนท่ีเพ่ิงเรียกมาช่วยงาน คอยส่งข่าวความเคล่ือนไหวของ ทิชากรกับพ่อให้เขารู้ จะได้หลีกเลี่ยงได้ถูก และมันก็ได้ผล กลับกรุงเทพฯ คราวนี้ เขาคลาดกับคนทีอ่ ยากเจอหนา้ เขาทุกคน ไมต่ อ้ งปวดหวั จนกระทบ ถึงงาน “มานพี ูดถงึ คุณอาดว้ ยครบั ” หัวข้อใหม่ท�าเอาอามันต์ชะงักมือที่ก�าลังจะตักข้าวเข้าปากเล็กน้อย ซ่งึ ทศทิศสังเกตเห็น หนุ่มวิศวกรเครื่องกลเริ่มแน่ใจในสิ่งที่เคยสงสัย ต้ังแต่ได้ยินเรื่องเล่า จากเพ่ือน... “เพ่งิ ร้วู า่ คุณอาเจอมานีแลว้ ทไ่ี ทเป” “...บงั เอิญน่ะ” ทศทิศถอนหายใจยาวยดื ... “ผมเช่อื ว่าคณุ อาเจอมานีโดยบงั เอิญ แต่ ผมหวงั วา่ การทค่ี ณุ อาอยคู่ ุยกบั มานีต้งั เป็นช่ัวโมงๆ แถมยังสญั ญากนั ไว้ดว้ ย ว่าจะไปเยี่ยมคุณลุงคุณป้า คงไม่ได้เป็นเพราะคุณอาใช้มานีเป็นเคร่ืองมือ ทา� อะไรหรอกนะครับ” เขาถามดว้ ยสายตาร้ทู นั ทว่าอามนั ต์ก็ไม่สะดุง้ สะเทอื นกบั มนั เพราะ รู้อยู่แล้วว่าเรื่องนี้ไม่มีทางเป็นความลับระหว่างเธอกับเพ่ือนรัก หรือแม้แต่ กับครอบครวั 46

ปราณธร มนั เปน็ เรอื่ งบงั เอญิ เขาไมไ่ ดโ้ กหก ทงั้ ยงั ยอมรบั กบั ตวั เองดว้ ยวา่ เวลา เกือบสามชัว่ โมงท่ีไดอ้ ยกู่ บั เธอ เปน็ ช่วงเวลาพเิ ศษ ไมว่ า่ จะหนั ไปมองเธอกค่ี รง้ั กหี่ น มทั มนี ากม็ องเขาดว้ ยสายตาชน่ื ชม... คดิ ถงึ อย่างลกึ ซงึ้ จนเขาลืมไปชว่ั ขณะหน่งึ ว่าตัวเองเปน็ ใคร ลืมวา่ กอ่ นหนา้ จะพบเธอไม่กน่ี าที เขาได้ท�าอะไรลงไป แต่ไมว่ ่ามนั จะเกิดอะไรขน้ึ ในใจเขา มันก็เป็นเร่ืองส่วนตัวที่ไมจ่ �าเปน็ ต้องบอกใครเช่นกัน “...ชั่วโมงสองชั่วโมงจะเอาไปท�าอะไรได้ ก็แค่กินข้าวกับเดินซื้อของ ฝากอีกนิดหน่อย” “เป็นอย่างนั้นก็ดีครบั ผมนะ่ ไม่เท่าไหร่ แตม่ านไี มเ่ คยลืมคุณอา อย่า ท�าเร่อื งท่ีท�าให้เธอเสียใจจะดีกว่า” อามันต์ผอ่ นลมหายใจอยา่ งไมพ่ อใจนกั ...ไมใ่ ช่วา่ ทศทิศแทงใจด�า แต่ คนอยา่ งเขารตู้ วั เสมอวา่ ทา� อะไรลงไปบา้ ง ไมจ่ า� เปน็ ตอ้ งใหใ้ ครมาเตือน “เอาตัวให้รอดเถอะ งานยังไมก่ ระดิก ได้แต่ตามแก้ไขปัญหาชีวิต ถึง เวลาหมดระยะสญั ญา อย่าหวงั ว่าจะไดเ้ พมิ่ สกั บาท” ทศทิศเมม้ ปาก... “ผมว่าคุณอาก็ตอ้ งเอาตวั ให้รอดเหมือนกนั ละ ส่งคนไปคอยดูแลผม แต่ดนั โดนคนจับได”้ “วา่ ไงนะ” “มานเี ป็นคนช่างสงั เกตมาแต่ไหนแต่ไร ยิง่ เรยี นวศิ วกรรมสา� รวจ ย่ิง สงั เกตอยา่ งมีระบบเขา้ ไปใหญ่ แค่ดูน้�าดูฟ้าดูตน้ ไม้ กเ็ หมือนจะมองทะลุไป ถึงเปลือกโลก เพราะฉะน้ัน...ถึงจะท�าตัวเป็นคนแปลกหน้าท่ียืนอยู่ข้างทาง แตเ่ หน็ วันเดยี วกันสองครั้งก็ไมพ่ น้ สายตาของมานไี ด้หรอกครบั ” อามนั ต์หันไปเรยี กลกู นอ้ งตนทันที “พีท” เจ้าของชื่อไม่ยอมโผล่หน้ามาให้เห็น ทั้งท่ีปกติ...แค่ส่งเสียงนิดเดียว 47

รักอันตราย หัวใจซอ่ นคม กร็ บี อามนั ตข์ มวดค้วิ “เกดิ อะไรขนึ้ ” “กอ่ นจะไปดบู า้ นดว้ ยกนั ผมคยุ กบั มานเี รอื่ งทท่ี ชิ ารวู้ า่ วนั ไหนผมกลบั กรงุ เทพฯ แล้วตามมาที่บ้านหรือไม่ก็ทโ่ี รงพยาบาลถกู ทกุ ที น่าจะมใี ครคอย รายงานความเคลื่อนไหวของผมให้เธอรู้ หลังจากน้ัน พอเรานดั จะไปดบู า้ น ด้วยกัน วันรุ่งข้ึนมานีก็บอกว่าขับรถผ่านใกล้ๆ บ้านผมแล้วเห็นพีทสองหน ผมพยายามกลบเกลอ่ื นใหว้ า่ คดิ มากไป อาจไมใ่ ชค่ นของทชิ า ขนาดขบั รถไป ดบู ้านดว้ ยกันยงั ไม่มใี ครตามหลงั แตย่ ังไงมานีกค็ งจา� หนา้ พที ไปแลว้ ” “ถา้ อย่างนั้นจะเปล่ียนใหเ้ ดฟคอยตาม” “กเ็ ข้าอีหรอบเดมิ อกี นนั่ แหละครบั ” “ยงั ไงนายกต็ อ้ งมีคนดแู ลความปลอดภัย” “ผมก็ไม่ได้บอกว่าไม่ต้องเสียหน่อย ผมรู้ว่าตอนนี้ผมมีค่าสองอย่าง ถา้ ไม่หลายพนั ล้านกศ็ ูนย์บาท ผมไม่ปฏเิ สธการมคี นตาม ถ้าคุณอามลี กู น้อง พอก็เปล่ียนมาคร้ังละคนแล้วกัน ผมได้รับอนุญาตจากคุณอาให้ไปเยี่ยมแม่ อยา่ งมากสปั ดาหล์ ะครงั้ เปอรเ์ ซน็ ตท์ จ่ี ะเจอมานมี สี ามในสคี่ รง้ั เพราะฉะนน้ั หนง่ึ เดือนต้องเปล่ยี นสามคนเป็นอย่างต่�า สญั ญาแปดเดือนกแ็ ค่ยีส่ บิ ส่คี น” อามนั ตม์ องมาดว้ ยสายตาทเี่ ยน็ ยะเยยี บขน้ึ ชนดิ ทไี่ มเ่ หลอื เคา้ เจา้ ของ ดวงตาใสแจ๋วคนเม่อื ครู่ แม้ทศทิศจะไม่ถึงกับกลัว แต่เขาก็ไม่ได้โง่จนคิดจะทดสอบขีดความ อดทนของคนอนื่ เปน็ งานอดเิ รก ถงึ อยา่ งไร เขากต็ อ้ งการเงนิ คา่ จา้ งจากงานนี้ จึงย่อมต้องช่วยกันให้ถึงท่ีสุด เพียงแต่การยอมเป็นเบี้ยให้อีกฝ่ายจับเดิน ไมไ่ ดห้ มายความวา่ เขาจะเปลยี่ นเปน็ พวกไรส้ มอง โกรธไมไ่ ด้ หงดุ หงดิ ไมเ่ ปน็ ยิ่งฝ่ายตรงข้ามเป็นคนเคยคุ้น จนอาจจะเรียกได้ว่าคร้ังหน่ึงเคยก้าว ผ่านความตายมาดว้ ยกนั มันคงไมแ่ ปลกอะไรนกั หากเขาจะหาเรือ่ งระบาย อารมณใ์ สผ่ ูม้ สี ่วนเก่ียวข้องสกั เล็กน้อย “ออ้ แล้วก็ควรเอาคนท่ีเกง่ กว่าพที ดว้ ยนะครบั เพราะแค่นยี้ ังไม่รอด 48

ปราณธร ตามานี คนอนื่ คงล�าบากน่าด”ู อามนั ตม์ องชายหนมุ่ อยา่ งไมใ่ ครพ่ อใจ แตเ่ ขากค็ รา้ นจะถอื สา เพราะ ตอนเขาอายุเทา่ นี้ เขากท็ �าอะไรตามอารมณเ์ หมอื นกัน “ถา้ ง้ันฉนั ไปเอง” ทศทศิ เกอื บส�าลกั ข้าวกบั ไข่เจียวทีเ่ พงิ่ ตักใส่ปาก ตอ้ งรีบกลนื อาหาร แลว้ มองอีกฝ่ายด้วยดวงตาเบกิ โต “คุณอาวา่ ไงนะครับ!” “นายบอกว่าลูกน้องฉันโดนจับได้ไม่ใช่หรือไง เพราะงั้น ถ้าจะเหลือ คนท่ไี มข่ ดั ตามนี กบั คนรอบตัวนาย กค็ งมแี ต่ฉนั ” “แต.่ ..แต่...” “หรอื วา่ เรอื่ งทพี่ ีทโดนมนี จบั ได้ เปน็ เรอ่ื งล้อเลน่ ” “เปลา่ ไม่ครับ เปน็ เร่อื งจริง” “ถา้ อยา่ งนน้ั กเ็ พราะทกุ อยา่ งตอ้ งเปน็ อยา่ งน้ี มนี ชา่ งสงั เกต สว่ นนาย ไมไ่ ด้เรื่อง และลูกน้องฉนั หว่ ยแตก” ทศทิศไม่คิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นอย่างน้ี เขาแค่หวังว่าระหว่าง ทา� งานดว้ ยกนั อกี ฝา่ ยจะเปดิ เผยกบั เขา แตแ่ ลว้ ...อามนั ตก์ ลบั ปกปดิ เรอื่ งได้ พบมัทมีนา ซึง่ มนั เป็นขอ้ มูลส�าคญั อย่างยง่ิ ยวด “คณุ อาไมจ่ า� เปน็ ต้องเขา้ ใกล้มาน”ี “ใช่ ไมจ่ า� เปน็ แตท่ ฉี่ นั ตอ้ งไปน่ี ไมใ่ ชเ่ พราะนายไมม่ ปี ญั ญาทา� ใหเ้ รอื่ ง มันจบหรือไง” “ผมรู้ แต.่ ..มนั ไม่ได้” “ท�าไม นายคิดว่าฉันจะไปท�าอะไรคนของนายเข้าหรือไง แม่? น้อง สาว หรือมีน? ฉนั ขายอาวธุ แบบถูกกฎหมายนะ ไมไ่ ด้รบั จา้ งฆ่าใคร!” ทศทิศตอ้ งกลัน้ หายใจกบั คา� สดุ ท้าย เพราะไม่รจู้ ะแก้ต่างอยา่ งไรดี ใช่...เขาชอบเรื่องพวกน้ีมาต้ังแต่เด็ก ยิ่งเติบโตมาในยุคสมัยท่ีมี อินเทอร์เน็ตให้ค้นข้อมูล มีท่ีให้คนคอเดียวกันมารวมตัว เขาก็ยิ่งรู้มาก ถึง 49

รักอันตราย หัวใจซ่อนคม ขนาดเคยยอมเอาเงินเก็บไปซื้อช้ินส่วนมาลองประดิษฐ์เล่นอยู่หลายคร้ัง หลายหน ก่อนจะมีโอกาสได้ลองท�าอย่างจริงจังเมื่อเข้าเรียนมหาวิทยาลัย และอามันต์พบว่าโครงงานของเขามีความเป็นไปได้ ส�าหรับพวกเขาแล้ว งานท่ีท�าอยู่ไม่ใช่เร่ืองผิดกฎหมายก็จริง เพราะ อามันต์มบี รษิ ัทจดทะเบยี นอย่างถูกต้อง แตใ่ นความส�าเร็จนนั้ เป็นทรี่ ู้กนั ดี อยู่แล้วว่าต้องต่อสู้ฟาดฟัน แล้วเขาจะปล่อยให้คนท่ีเขารักเฉียดเข้าใกล้ได้ อยา่ งไร มันเสี่ยง! “ผมไมไ่ ดห้ มายความอย่างน้นั ” “แต่นายคิด” “ก็ได้ๆ ผมคิด หรอื คณุ อาจ�าไม่ไดว้ า่ ตวั เองเปน็ ใคร” “ฉนั ไม่ได้ความจ�าเสือ่ ม” เขาตอบเสียงเยน็ “นายตา่ งหากทจ่ี า� ไม่ได้ ว่าตัวเองต้องท�าอะไร การท่ีฉันอะลุ้มอล่วยเร่ืองแก้ปัญหาของนาย แถมยัง จะชว่ ย กเ็ พราะไมต่ อ้ งการใหง้ านผดิ พลาด ไมไ่ ดเ้ หน็ แกค่ วามสมั พนั ธเ์ กา่ กอ่ น จา� ใสส่ มองซะ แลว้ กร็ บี ทา� งานใหเ้ สรจ็ เสรจ็ เรว็ เทา่ ไหร่ ฉนั กไ็ ปจากชวี ติ พวก นายเร็วขนึ้ เทา่ นั้น” ทศทิศอับจนถ้อยค�า พร้อมๆ กันน้ันก็เร่ิมจะอึดอัดจากแรงกดดันที่ มแี ต่จะเพิม่ ขึ้น แนล่ ะ เขาจะสูก้ บั คนตรงหนา้ ได้อย่างไร เขาเปน็ แคค่ นธรรมดา โดน มีดบาดนิดเดียว โอดครวญไปท้ังวัน ในขณะท่ีอามันต์ อยู่ในจุดที่อย่างไรก็ ตอ้ งเคยผ่านความเป็นความตายมาแลว้ นับครง้ั ไม่ถว้ น เขาไม่เห็น แต่ไม่ใช่ไม่รู้ ของอย่างนี้ไม่จ�าเป็นต้องเห็นเอง แค่ สา� เหนียก... “ก็ได้ ผมจะรีบท�างานให้เสร็จ” “ก็แค่นั้นแหละ” อามันต์รวบช้อนอย่างคนไม่ลืมมารยาทบนโต๊ะ อาหารกอ่ นลกุ ขน้ึ “กนิ เสรจ็ กก็ ลบั ไปไดแ้ ลว้ วา่ งเมอ่ื ไหรก่ ม็ าทนี่ ่ี หอ้ งทา� งาน 50

ปราณธร นายอย่ขู า้ งบน” กล่าวจบ เจ้าของบา้ นก็เดนิ ขนึ้ ชน้ั บนเลยโดยไมส่ นใจแขก ทศทิศตอ้ งถามไล่หลงั “คุณอาจะไปเยย่ี มพ่อแมม่ นี เมื่อไหร่ครบั ” “เม่ือไหรก่ เ็ มือ่ น้ัน” ค�าตอบไมไ่ ด้ทา� ให้คนถามสบายใจ กลบั ท�าให้กงั วลมากข้นึ กวา่ เดมิ ระหว่างวิ่งอยู่บนลู่ว่ิงไฟฟ้านานติดต่อกันมากกว่าหนึ่งช่ัวโมง เสยี งเตอื นว่ามีการส่งขอ้ ความผ่านโปรแกรมสนทนาเข้ามา ดังขึน้ ทหี นึ่ง อามนั ตช์ า� เลอื งดหู นา้ จอสมารต์ โฟนทวี่ างไวบ้ นแผงบงั คบั ลวู่ ง่ิ พอเหน็ เปน็ ชอื่ มทั มนี ากก็ ดสงั่ ใหอ้ ปุ กรณอ์ อกกา� ลงั กายเขา้ สโู่ หมดเตรยี มหยดุ รอจน รา่ งกายปรับสภาพและโปรแกรมการวิง่ จบลง คอ่ ยควา้ ผา้ ขนหนูมาเช็ดหนา้ เชด็ หวั เปยี กชุม่ โดยไมล่ มื หยิบสมารต์ โฟนมาเปดิ ดูข้อความทีม่ ัทมนี าสง่ มา มีนเล่าให้ทศกับท่ีบ้านฟังว่าเจอคุณอา ทุกคนอยากเจอค่ะ เม่ือไหร่ คุณอาจะเสรจ็ ธรุ ะคะ ข้อความของเธอส้นั แต่ไดใ้ จความครบถ้วน เพยี งแตอ่ ามนั ต์อ่านแลว้ กลับคดิ ถึงความหมายทอี่ ยู่ลกึ ลงไป มากกว่าทีเ่ หน็ ไดจ้ ากตวั หนังสอื เมอื่ ตอนเยน็ ทศทศิ เพง่ิ บอกวา่ ไปเจอหญงิ สาวมาตอนกลบั ไปเยย่ี มแม่ ทีก่ รงุ เทพฯ มนั จึงไมแ่ ปลกหากการแลกเปล่ยี นขา่ วสารขอ้ มลู กัน จะกระตุ้น เตอื นให้มัทมนี าระลึกถึงเขา ทว่าส่ิงทอ่ี ามันตเ์ ฝา้ คอย ก็คอื ค�าตอบท่ีว่า...เธอ จะเป็นฝ่ายติดตอ่ มาก่อนหรือไม่ หากไม่ติดต่อมาหาภายในวันสองวัน เขาจะได้วางใจว่าเธอไม่สนใจ คนในอดีตแล้ว แต่เธอก็ติดต่อมาหาเขาก่อนจนได้ และนั่นคือเครื่องหมาย ของความยุ่งยากบางประการ แรกเริ่มเดิมที อามันต์คิดวา่ งานจะจบลงอย่างรวดเรว็ เพราะคนทม่ี า ขายแนวคดิ อาวธุ ปนื แบบใหมค่ ราวนี้ ดมู คี วามรอู้ ยา่ งแทจ้ รงิ ไมใ่ ชแ่ คอ่ อกมา พดู เลน่ ๆ เหมอื นทเ่ี คยเหน็ มานบั ไม่ถ้วน และโครงงานกท็ �าไปแล้วเกือบครงึ่ 51

รกั อนั ตราย หัวใจซอ่ นคม น่าจะใช้เวลาอีกสามถึงสี่เดือนก็เสร็จ แต่เม่ือพบว่าคนท่ีมาเสนอขายไอเดีย ในห้องลับคือทศทศิ ทกุ อย่างพลันเปล่ียน เปน็ คนอนื่ เขาคงพาตวั ไปเกบ็ ไวท้ ห่ี อ้ งวจิ ยั ของบรษิ ทั โดยไมส่ นเหตผุ ล ใดๆ ของเจ้าตัว เพราะงานคือข้อตกลง สัญญาแล้วก็ต้องท�างานให้คุ้มเงิน แตท่ ศทศิ มีปัญหารอใหแ้ กก้ องเบอ้ เร่อ ตอ่ ใหไ้ มม่ คี วามรสู้ กึ ผกู พนั ลกึ ซง้ึ เปน็ ตวั เชอ่ื ม ทศทศิ กย็ งั เปน็ เดก็ ทเ่ี ขา เคยช่วยชีวิต จะให้เขาเขียนด้วยมือลบด้วยเท้าโดยไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ อยา่ งนั้นหรือ ในเม่ือพิจารณาตามหลักเหตุและผลแล้วรู้ว่า การหักหาญน�้าใจมีแต่ จะสง่ ผลกระทบถงึ งาน และปญั หาเหลา่ นน้ั กม็ ที างแกไ้ ขได้ เขายอ่ มจะปลอ่ ย ให้อกี ฝ่ายท�า ดกี ว่าบังคบั ขเู่ ขญ็ แลว้ ต่างฝ่ายต่างจนมุม ไม่ได้ประโยชนท์ ัง้ คู่ ทว่า...ในขณะที่เขาคดิ ว่าสถานการณ์จะคงตัวไปเรือ่ ยๆ จนจบ กลับ เกดิ ความเปลย่ี นแปลงขน้ึ อกี ครง้ั หนง่ึ เมอื่ มทั มนี าสงั เกตเหน็ ลกู นอ้ งทเี่ ขาสง่ ไปดูแลทศทศิ ตอนได้ยนิ ขา่ ว อามันตแ์ ทบไมเ่ ชือ่ หตู ัวเอง แต่เขาก็ไมไ่ ด้โกรธจนต้อง ควานหาตัวคนท�าผิดมาลงโทษ เพราะต่อให้มัทมีนาล่วงรู้ว่าปีเตอร์เป็นใคร เขาก็ม่ันใจว่าเธอจะไมท่ า� อะไร อันจะสง่ ผลให้เกิดอนั ตรายตอ่ เขาหรอื เพอ่ื น รักของเธอ มทั มนี าคอื เดก็ อกี คนทเ่ี ขาอมุ้ ออกจากกองไฟกบั มอื ในสายตาเขา เธอ มีฐานะแตกตา่ งจากคนอ่ืน เม่ือโตข้ึน เปน็ หญิงสาวเตม็ ตัว ในใจเขา...ซง่ึ ยัง คงมที ว่ี ่างส�าหรับเดก็ หญิงในตอนนัน้ อยู่ ก็ยอมให้เธอก้าวเขา้ มายนื ทที่ ่ีเคยมี ตวั ตน เพียงแต่...ด้วยรูปลักษณ์ท่เี ปล่ยี นไปจากเดมิ สวย...น่ารัก ร่าเริง รอย ย้ิมสดใสท่ีท�าให้คนรอบข้างพลอยมีความสุขไปด้วยของเธอ ท�าให้เขาถึงกับ หลงลมื วา่ ตัวเองเป็นใครไปช่วั ขณะหนึ่ง คืนน้ันที่ไทเป...ใต้แสงไฟจากร้านค้า ท่ามกลางผู้คน...อามันต์ช่วย 52

ปราณธร มัทมีนาซือ้ ของฝากใหแ้ มก่ บั เพื่อนๆ และกลน่ิ นา�้ หอมไม่คุน้ กท็ า� ใหเ้ ขาใจคอ ไม่อย่กู ับเนอ้ื กับตวั อามนั ตย์ งั จ�าได.้ ..ถงึ ตอนทเี่ ธอถาม พรอ้ มกบั ยน่ื ขวดน�้าหอมมาใหเ้ ขา อย่างซอื่ ๆ ...มองเขาด้วยดวงตาสวยคมของเธอ จับจอ้ งมองมาราวกับมีเขา เพยี งคนเดียวในโลก ‘ผชู้ ายชอบกลน่ิ น้ไี หมคะคณุ อา’ ‘ชอบ...’ เขาบอกเธอ ‘แล้วกลน่ิ น้ีล่ะคะ’ จากนั้นมัทมนี าก็ขอให้เขาช่วยเลือกอกี หลายกลน่ิ นบั ไมถ่ ้วน ซ่ึงเขา ควรจะรูว้ ่า เธอไมไ่ ดม้ ีความตง้ั ใจอื่นใดนอกจากอยากได้ความเห็นของผชู้ าย คนหนึ่ง...ซ่ึงก็ให้บังเอิญท่ีเป็นเขา แต่พอช่วยเธอเลือกน�้าหอมจนเจอกล่ินที่ ชอบท่สี ุดแลว้ เขากลบั เผลอคดิ โดยไม่ได้ตัง้ ใจ วา่ ถา้ นา้� หอมกลนิ่ นี้อยูบ่ นตวั เธอ จะใหค้ วามรู้สกึ แบบไหน ผูช้ าย... ใช่ เขาเป็นผู้ชาย และเธอก็สวยเหลือเกิน เป็นหญิงสาวที่มองทุกสิ่ง ตรงๆ โดยไมเ่ ขนิ อายหวาดกลวั สบตาทกุ คนอยา่ งมน่ั ใจในตวั เอง สวยงามจน ไม่นา่ แปลกใจ หากจะมผี ้ชู ายหลายคนโดนเธอฉวยหัวใจเอาไปขยี้เล่น นา่ เสียดายทเี่ ขาคงไมม่ ีโอกาสได้รู้ ว่ามีผชู้ ายทเ่ี คยอกหกั เพราะเธอกี่ คน หลักหน่วยหรือหลักสิบ เพราะเขาต้งั ใจจะไม่กลบั ไปแวะเวยี นข้องเก่ียว แต่แลว้ สถานการณก์ ลับบีบใหข้ ยบั เขา้ ไปหาเธอทลี ะนิด ในเมื่อทกุ อย่างด�าเนินมาถงึ ตอนน้ี อามันตค์ งไมอ่ าจเลี่ยง... ต้องเดนิ ตอ่ ไปบนทางทเ่ี หลอื ใหเ้ ลือกอย่างเยือกเย็น 53