หนังสือที่ระลึก

หนงั สอื ที่ระลึก งานทาบญุ ทอดกฐิน เพือ่ อุทศิ สว่ นกุศลแด่ คณุ พ่อสม - คณุ แมห่ นตู ุ๊ พรฟา้ นิมติ และอุปสมบท นายภาณเุ ดช พรฟา้ นมิ ติ



หนงั สอื ที่ระลกึ เลม่ น้ี จดั ทำขึ้นเพอ่ื เผยแพร่ “บทผญำ” ซึ่งคุณย่ำหนตู ไุ๊ ด้จดบนั ทกึ ไว้เมื่อทำ่ นยงั มชี ีวติ อยู่ ทำ่ นช่ืนชอบในบทผญำและบทกลอนเป็นอยำ่ งยิง่ ทกุ ตัวอกั ษรทงั้ หมดในหนงั สอื เลม่ นมี้ ำจำกกำรจดบนั ทกึ ของ คุณย่ำหนูตุ๊ พรฟำ้ นิมิต จึงขอเผยแพร่เพื่อเปน็ ประโยชน์ และอทุ ิศสว่ นกุศลใหก้ บั คุณปสู่ ม - คณุ ยำ่ หนตู ุ๊ พรฟ้ำนิมติ ผู้จัดทำ : จิรตั นช์ ยำ พรฟ้ำนมิ ิต (หลำนสำว)

ใหพ้ รครู  เจา้ เป็นครูเชาว์คล่องคือคลังสมองของชาติ ครสู ามารถบอกให้ความรู้แก่ประชา ชาตไิ ทยเฮาก้าวหน้าบ่มีล่าถอยหลงั เพราะครูปลูกฝงั ผายวิชาความรู้ คณุ ครเู ป็นคนสร้างเยาวชนใหส้ งู เดน่ คุณครเู ป็นผสู้ ร้างความรู้ให้ชน นับเปน็ บุญมากล้นมตี าแหน่งไดเ้ ปน็ ครู โปรดอมุ้ ชเู ยาวชนผโู้ ง่เขลาให้เชาว์คล่อง ทางสมองครนู ้ีกินทานบ่ไดข้ าด ขออานาจบญุ กศุ ลสว่ นนจ้ี งนาชี้ช่องทาง บุญจงั่ เข้าผา่ ม้างถางทกุ บุกเขน็ อันวา่ เว้นหรอื เคราะหอ์ ย่าเลาะมาหาเจ้า ความโง่เขลาใหไ้ ปปราบ ความฉลาดให้ไหลเขา้ เงินให้เตม็ กระเป๋าให้เชาวค์ ล่องสมองเลือ่ น ทางเงินเดอื นใหเ้ ลอื่ นข่นั ทางซันใหเ้ ล่อื นสูง ชวี ติ เจา้ ใหร้ าบรุ้งสมด่ังใจจติ สอบบัณฑติ ศกึ ษา ก.ศ.บ. อ.ี เอม็ .บี ปริญญาตรี โท อยา่ โงเ่ ขลาให้เชาวค์ ลอ่ ง เจา้ ครองเฮือนสรา้ ง หวงั เฮือนเพยี รลูก ใหเ้ จา้ สุขอยสู่ ร้างเวน้ ฮา้ ยอย่าสะมี

ให้พรผู้ใหญ่บ้าน  เจ้าเปน็ ผใู้ หญบ่ ้านให้คดิ อ่านหาความสุข เป็นประธานปะมุข บารุงสขุ ขจัดทุกขแ์ ก่ประชาชาวบ้าน เป็นประธานหัวหน้าพาประชาให้เฮียงฮงู พาแมป่ า้ พ่อลุงใหเ้ จริญก้าวหน้าประชาเชอื้ ใหเ้ ช่อื มอื ขจัดพวกข่ีด้ือ นบั ถอื พวกสุจรติ ขจดั คนทาผดิ คิดพยงุ คนดีตามวิถีกฎหมาย อย่าไดข้ ายไทบา้ นเปน็ ประธานชาวบา้ นทางานเพื่อราช ให้ฉลาดรอบรู้ประตูเสี่ยมและเจริญ ให้ชาวบ้านได้เอ้ินพอ่ ผใู้ หญ่ใจพระ ใหเ้ จา้ มีมานะปราบโจรคนได้

ให้พรพลทหาร (ผกู แขน)  เอ้อ......ยามเจ้าไลลาบ้านพ่อแม่พงศ์พนั ธุ์ หนั ไปเป็นทหาร ผา่ นไปเป็นคนหลวง ชวยไทยใหห้ ายฮ้อน ยามเจ้าสญั จรผ่ายไปเป็นทหารไทย เพอ่ื ช่วยเหลือใหพ้ วกญาติพนี่ อ้ งไทยไดอ้ ย่เู ยน็ ให้เจา้ ได้หลกี เว้นภยั อบุ าทอันตราย สวสั ดีมชี ัยให้ไปดมี าดอี ยา่ ไดม้ ภี ยั ต้อง อุปสรรคอย่าขดั ขอ่ งหา่ งเหนิ ยามเจา้ ยกยา่ งเยิ้นไปถ่นิ ทางได๋ ขอใหม้ ีโชคชยั อเนกนองสองด้าน ยามเจ้ากลับคนื บ้านลาทหารคนื สู่ ให้ไดเ้ มยี ผูฮ้ ไู้ ดช้ ้ผู ู้เกด้ ังโตเจ้านกึ หว้า สขุ ีฑฆี ายโุ กโหตุ อายวุ ณั โณสขุ งั พลงั

ให้พรคนขับรถ  เจ้าผูข้ บั รถลอ่ หยอ่ แผน่ ดินไทย ทางสิไกลแสนไกลก็เล่าทาให้เปน็ ใกล้ ชาติไทยเฮากา้ วหนา้ เพราะรถลาวิ่งแลน รถสไิ ปถกู แผนรถสิแลนถกู ตอ้ งเพราะโซเฟอรผ์ ู้เดียว รถสกิ งสเิ ลี้ยงขว่ มคกุ ขุกขกั โซเฟอรเ์ ป็นคนชกั จ่องจูงดงึ ล้อ ชีวติ เฮาอยใู่ นมอื โซเฟอรแ์ ลว้ แตเ่ ธอ สปิ น้ิ ไปเ่ ธอว่าให้เป็นก็เป็น ว่าใหต้ ายกะตาย โซเฟอรร์ ับผิดชอบล้วนเหมิดถว้ นสู่แนว บุญเจ้าทาไปแลว้ ใหน้ าช่วยชสู นอง ให้ปะคองโตรถแลนตรงกงล้ิว ยามเข้าคิวใหร้ วยคน เดนิ ถนนใหร้ วยแบง ยามมือ่ เช้ามือ้ แลงใหเ้ จ้าไดเ้ ถี่ยวละหมืน่ ยามนอนต่ืนอยา่ โศกเศรา้ ใจเจา้ ให้ชื่นบาน

ใหพ้ รแม่มาร  เจ้ากาลังอุ้มท้องนอนนั่งถือพา พวมสาเป็นมารดาแมค่ งิ บตุ รแก้ว เอน้ิ น่นั วา่ ดีๆแล้วเจ้าทาทานเป็นการถกู ลูกผ้เู นาอยูท่ องสิพลอยให้ส่วนกุศล เป็นเพราะผลผลาสร้างทางมารดาไดท้ าเผือ่ คือตัวยิงนกเน้อื ทีเดยี วได้พาบสอง ลกู ผู้เนาอยทู่ ้องให้คลอดงา่ ยสบายใจ คือน้าฮางลินอยา่ ไดค้ าขวงท้อง อย่าใหม้ ารดาฮ้องเก็บอุธรใหจ่ ม ให้เจ้าเลย้ี งลกู รอดให้เจ้าคลอดลกู ม้ม สมกบั ความนึกไว้ตั้งใจเจา้ นึกฝนั ส่งิ บ่ดวี า่ นัน้ ผปี อบหรือผพี าย ฝูงหมู่มารท้ังหลายอยา่ ได้กายมาใกล้ ยามอยู่ไฟกินฮ้อนยามนอนหรอื ยามนัง่ คณุ พุทธธงั ธรรมมัง สงั ฆัง จงมาปกเกศเก้า ถะผองเทา่ ออกไฟ มีลกู หญงิ ก็ใหไ้ ดเ้ ว้าง่ายฟังคา มลี ูกชายกข็ อใหเ้ ป็นคนดที าทงี ามโก้ ยามเตบิ โตไปหน้าให้มีวาสนาพอไดอ้ าศัยเพงิ บุญจ่ังฮอดจังเถงิ คือด้งั ความแมเ่ วา้ ยายเฒ่าไดส้ ง่ พร

ใหพ้ รเด็กน้อย  เจ้าเปน็ เด็กหนุ่มนอ้ ยบ่รูเ้ ร่อื ง เดียงสา ขอใหผ้ ลผลาอยู่นาซอู ยชู่ ว่ ย อย่าได้เจ็บอยา่ ได้ปว่ ย ให้อว้ นจ้าม้างามล้าพาเพียง ปลกุ หัวใจมารดาให้ฮักหวมดอมตุ้ม ยามมารดาหัวยมุ้ กมุ มารใหห้ ัวใส่ ใหเ้ จา้ เล้ียงงา่ ยๆ อย่าเป็นซ้างขไี่ ผใ่ ห้โตอ้วนดังฟักแฟง อยา่ กะดอ่ งกะแด้งแขง็ จิ่วหัวโต ทงั้ พงุ โลแขนตายอย่าได้กายมาใกล้ เจริญไวไปหน้าใหม้ วี าสนาพอได้อาศยั เพิง บญุ จ่งั ฮอดจง่ั ถึงสมดัง่ ความแม่เวา้ ยายเฒา่ ไดส้ ่งพร

ใหพ้ รคนป่วย  เจ้าอยา่ ทกุ ข์อยากฮ้อน ยามนอนนง่ั หรอื เดนิ ให้เจรญิ สนั ติสขุ ทุกวันแลงเซา อยา่ ได้ไขห้ รือหวัดไอภัยพยาธิ ขอใหป้ ราศจากเจ้าไกลข้างหา่ งเหนิ ใหเ้ จริญสุขล้าในธรรมพระเจ้ากลา่ ว ใหอ้ ายยุ นื ยาวเปน็ โพธิ์ไทรใหญ่กว้าง ได้กวมรม่ ฮ่มเงา ให้ฝงู ลูกและเตา้ ไดเ้ พิงความสุข ความทุกขอ์ ย่าไดม้ าวน ความจนอย่าไดม้ าใกล้ ของจังไรอย่ามาผา่ ขอใหเ้ ห็นใบหน้าพระศรีอาส สิมาโปรดโรคกะบม่ ี ความทุกข์ก็บไ่ ดไ้ ปหนา้ ให้อยู่เย็น

ใหพ้ ร

ใหพ้ รครู  เจ้าเป็นครูเชาว์คล่องคอื ครงั สมองของชาติ ครูสามารถบอกให้ความรู้แกป่ ระชา ชาตไิ ทยเฮากา้ วหน้าบ่มีหลา่ ถอยหลัง เพราะครปู ลกู ฝังผ่ายวิชาความรู้ คุณครเู ปน็ คนสร้างเยาวชนใหส้ ูงเด่น คุณครเู ป็นผู้สร้างความรู้ใหช้ น นับเปน็ บุญมากลน้ มีตาแหน่งได้เปน็ ครู โปรดอมุ้ ชูเยาวชนผโู้ ง่เขลาใหเ้ ชาว์คลอ่ ง ทางสมองครูน้ีกนิ ทานบ่ได้ขาด ขออานาจบญุ กศุ ลสว่ นน้ีจงนาช้ีซองทาง บญุ จ่ังเขา้ ผา่ มา้ งถางทุกบกุ เขน็ อนั วา่ เวณหรือเคราะอยา่ เลาะมาหาเจ้า ความโง่เขาให้ไปปราบ ความฉะลาดใหไ้ หลเขา้ เงนิ ให้เต็มกระเป๋า ใหเ้ ชาว์คล่องสมองเลือน ทางเงนิ เดือนให้เลื่อนขั่น ทางซ้ันให้เลือนสูง ชีวติ เจา้ ใหล้ าบรุ้งสมดง่ั ใจจติ สอบบญั ฑษิ ศกึ ษา ก.ศ.บ. อี.เอม็ .บี ปริญญาตี โท อย่าโง่เขาใหเ้ ชาว์คล่อง ยามเจ้าคลองเฮอื นสรา้ ง หวงั เฮอื นเพียรลกู ใหเ้ จา้ สขุ อยสู่ รา้ งเวณฮ้ายอย่าสะมี

ให้พรผใู้ หญบ่ า้ น  เจ้าเป็นผ้ใู หญบ่ ้านให้คดิ อา่ นหาความสุข เปน็ ปะธานปะมุก บารงุ สขุ ขะจดั ทุกแกป่ ระชาชาวบา้ น เปน็ ปะทานหวั หน้า พาปะชาใหเ้ ฮยี งฮูง พาแม่ป้าพอ่ ลงุ ให้เจรญิ ก้าวหน้าปะชาเช้อื ให้เชอื มอื ขจัดพวกขี่ดือ้ นบั ถือพวกสุดจะรจิ ขจัดคนทาผดิ คดิ ผะยุงคนดี ตามวิถีกฎหมาย อย่าไดข้ ายไทยบ้าน เปน็ ปะทานชาวบ้าน ทางานเพอ่ื ราช ให้ฉลาดรอบร้ปู ะตุเสย่ื มและเจรญิ ใหช้ าวบา้ นไดเ้ อ้นพอ่ ผใู้ หญ่ใจพระ ให้เจา้ มีมานะปราบโจรคนได้

ให้พรพลทหาร (ผูกแขน)  เออ้ ......ยามเจา้ ไลลาบ้านพ่อแม่พงศ์พนั ธุ์ หันไปเป็นทหาร ผ่านไปเปน็ คนหลวงชวยไทยให้หายฮ้อน ยามเจ้าสัญจรผ่ายไปเป็นทหารไทยเพอื่ ชว่ ยเหลือ ให้พวกญาตพิ ่ีน้องไทยไดอ้ ยเู่ ยน็ ใหเ้ จา้ ได้หลีกเวน้ ภยั อุบาทรอ์ นั ตราย สวัดดีมีชัยใหไ้ ปดีมาดี อยา่ ได้มภี ัยตอ้ ง อปุ สรรคอยา่ ขดั ข้องทางได๋อย่าไดผ้ า่ ฝงู โรคาพยาธิฮ้ายใหข้ า้ งหา่ งเหนิ ยามเจ้ายกย่างเยน้ิ ไปถนิ่ ทางใด๋ ขอให้มีโชคชัยอเนกนองสองด้าน ยามเจ้ากลับคืนบา้ น ลาทหารคืนสู่ ใหไ้ ดเ้ มยี ผ้ฮู ้ไู ดช้ ู้ผโู้ ก้ ดั่งโตเจา้ นกึ หวงั สขุ ีฑฆี ายโุ กโหตุ อายุวัณโณสุขงั พลัง

ใหพ้ รคนขับรถ  เจา้ ผ้ขู บั รถล่อหย่อแผ่นดนิ ไทย ทางสิไกลแสนไกลกเ็ ล่าทาให้เป็นไกล้ ชาติไทยเฮาก้าวหน้าเพาะรถลาว่ิงแลน รถสิไปถกู แผนรถสิแลนถกู ตอ้ งเพราะโชเฟอร์ผ้เู ดยี ว รถสิกงสิเล้ยี วขว่ มคกุ ขุคขกั โชเฟอร์เป็นคนชักจ่องจงู ดงึ ลื้อ ชวี ติ เฮาอยใู่ นมอื โชเฟอร์แล้วแตเ่ ธอ สปิ ้นิ ไปเ่ ธอว่าใหเ้ ป็นก็เปน็ วา่ ใหต้ ายกต็ าย โชเฟอร์รบั ผิดชอบลว้ นเหมดิ ถว้ นสู่แนว บญุ เจา้ ทาไปแล้วใหน้ าชวยซูสนอง ใหป้ ะคองโตรถแลนตรงกงล้ิว ยามเขา้ ควิ ให้รวยคน เดนิ ถนนใหร้ วยแบ็งค ยามม่ือเช้ามื้อแลงให้เจ้าไดเ้ ท้ียวละหมน่ื ยามนอนตืน่ อยา่ โศกเศร้าใจเจ้าให้ชน่ื บาน

ใหพ้ รแม่มาร  เจ้ากาลังอมุ้ ทอ้ งนอนน่ังถือพา พวมสเิ ปน็ มารดาแมค่ ิงบุตรแกว้ เอ้ยน่ันว่าดๆี แลว้ เจ้าทาทานเป็นการถกู ลกู ผ้เู นาอยู่ทอ้ งสิพลอยใด้สว่ นกศุ ล เปน็ เพราะผลผลาสร้างทางมารดาได้ทาเผ่ือ คือตัวยิงนกเน้ือทีเดยี วได้พาบสอง ลกู ผเู้ นาอยู่ทอ้ งให้ครอดง่ายสบายใจ คือน้าฮางลนิ อยา่ ได้คาขวงทอ้ ง อยา่ ให้มารดาฮ้องเก็บอทุ รใหจ่ ม ใหเ้ จ้าเลย้ี งลกู ลอด ใหเ้ จา้ คลอดลกู ม้ม สมกบั ความนกึ ไว้ดงั ใจเจ้านกึ ฝนั ส่งิ บ่ดีว่านัน้ ผปี อบหรือผพี าย ฝูงหมู่มารทั้งหลายอยา่ ได้กายมาไกล้ ยามอย่ไู ฟกนิ ฮ้อน ยามนอนหรือยามน่ัง คุณพทุ ธธัง ธรรมมัง สงั ฆงั จงมาปกเกศเก้า ถะผองเทา่ ออกไฟ มลี กู หญิงก็ให้ได้เว้าง่ายฟงั คา มีลกู ชายกข็ อใหเ้ ป็นคนดที าทงี ามโก้ ยามเติบโตไปหน้าใหม้ วี าสนาพอได้อาศยั เพิ่ง บญุ จ่งั ฮอดจงั เถงิ คือดั้งความแมเ่ วา้ ยายเฒ่าไดส้ ง่ พร

ให้พรเด็กน้อย  เจา้ เปน็ เดก็ หนุ่มนอ้ ยบร่ เู้ รื่อง เดยี งสา ขอใหผ้ ลผลาอย่นู าซยู ชู่ ่วย อยา่ ได้เจ็บอย่าได้ปว่ ย ให้อว้ นจา้ มา้ งามล้าพาเพยี ง บญุ จงึ คอยกะเตือ้ งเป้ยี งทกุ บารงุ สขุ ปุกหัวใจมารดาให้ฮกั หอมดอมตุม้ ยามมารดาหัวยุ้มกุมมารใหห้ ัวใส่ ให้เจ้าเล้ียงงา่ ยๆ อย่าเปน็ ทราง ขี่โผ่ใหโ้ ตอว้ นด่ังฟกั แฟง อย่ากะดอ่ งกะแด้งแข็งจ่ิวหัวโต ท้งั พุงโลแขนตายอย่าได้กายมาไกล้ เจริญไวไปหนา้ ให้มีวาสนาพอได้อาศยั เพงิ บญุ จั่งฮอดจัง่ ถงึ สมด่งั ความแม่เว้า ยายเฒา่ ได้สง่ พร

ใหพ้ รคนป่วย (บทแรก)  เจา้ อยา่ ทุกข์ยากฮ้อน ยามนอนนงั หรอื เดิน ให้เจริญ สญั ตสิ ขุ ทกุ วนั แลงเซ่า อย่าใหเ้ หงาหรือไข้หวัดไอให้หายสว่ ง อยา่ อกุ ตับคับซวง โลกทั้งปวงใหญน่ อ้ ย ใหพ้ ลอยสิ้นเสย่ี มสญู บญุ จงค่อยกะตนุ้ ลกั ษาโลกให้เปน็ ยา เปน็ มหาโอสดยอดยาขนานกลา้ คอยลนลานผานข้าโลคาให้หายขาด เป็นผะยาญิในตา ฝูงโลคาในตัวมีเจบ็ หัวปวดทอ้ ง เป็นมะลอ่ งจ้องแจ้งแฮงนอ้ ยจ่อยผอม คณุ พระพุทธจงคา่ พระธรรมจงล้อม พรอ้ มพลาคุณพระสงฆ์ จงลงเปน็ เภสษั คอยบาบัดโลคา ให้สว่ งเซาเบาฮอ้ น

ให้พรคนปว่ ย (บทที่สอง)  เจา้ อยา่ ทุกข์ยากฮ้อน ยามนอนนังหรือเดนิ ใหเ้ จรญิ สันติสขุ ทุกวนั แลงเซ่า อย่าใด้หรือใขห้ วัดไอภยั พยาธิ ขอให้ปราสจากเจ้าไกลข้างห่างเหิน ใหเ้ จรญิ สุขลา้ ในธรรมพระเจา้ กลาว ให้อายุยนื ยาวเป็นโพธ์ไซยใหญ่กวา้ งไดก้ วมร่มฮม่ เงา ให้ฝงู ลกู และเต้าไดเ้ พิงความสุข ความทกุ อย่าไดม้ าวน ความจนอย่าได้มาไกล้ ของจงั ไรอย่ามาผา่ ขอให้เหน็ ใบหน้าพระศีรอา สิมาโปรด โลกกะบ่มี ความทุกกบ็ ่ได้ไปหนา้ ใหอ้ ยู่เย็น

ให้พรคนป่วย (บททส่ี าม)  เจา้ หากเปน็ คนใข้ ตนี เย็นคงิ บ่ลวง ใหเ้ จ้าหายเจ้าส้วง เซาสาเดอ้ มอ้ื นี้ให้มีหว่านหม่ยู า ใหไ้ ดล้ ุกกินปลาหากนิ เข้าเซาสาใหห้ ายส่วง ปวงหมู่ยาญพิ ีน่ องเขาขีค่ ้านเบงิ ดู ขอให้มีบญุ ยู้ซาตาอยา่ ใดข้ าด ธาตก็อยา่ ไดล้ ้มกรรมน้ันอยา่ แลน่ ถงึ คุณพระธรรมขอใหม้ านั่งล้อมคนดผี ู้ทป่ี ว่ ย มาลักษาเกศเก้าลกั ษาด้านฝ่ายมาร กินข้าวกห็ วาน จานแกงใหแ้ ซบ ซอยหวานคาวให้อร่อย อย่าได้ผอมได้จอ่ ยเกาข่ีใคขี่เหมยี ง ให้พีเกย้ี งดั่งแต่หลัง

ให้พรลกู หลาน (บทแรก)  เจ้าผูศ้ รัทธากวา้ งมีของมาฝากแม่ แม่หากได้รับแลว้ พรแก้ว ตอบสนอง ใหเ้ จา้ ครอง สติต้ัง ทาบญุ สนองตอบ ประกอบพรสีข่ ้อ แมข่ ออา้ งสง่ ถึง ขอ้ หนึ่งน้ัน ให้เจา้ สีไสเล่อื ม แววไว ไสส่อง หมองหม่นเศรา้ ทางเจา้ อยา่ สะมี อกี อนั หนง่ึ ใหเ้ จา้ อายุยนื ยาวม้นั ปราถสะจาก โลกรา้ ย อยา่ มาเขา้ สู่กาย อันหน่งึ น้ัน เจา้ อย่าได้ ต้อยต่า ตกทุกข์ ใหส้ นุกทางกาย ใหส้ บายใจ ให้ผ่องใส คือแก้ว อันหนึ่งน้นั ขอใหย้ อกอดเก้ยี วเกาะเกย่ี วพนั ทะนงั ใหเ้ จา้ มีกาลัง แขง็ แฮงดง่ั ไพศาลซ้าง นงนางหล่าวสิ าขานอ้ ยกอนคา กับท้งั เทพทอนไทถงึ เจา้ ฮอดพระอินทร์ ให้เพินยินดี ดว้ ยโมทะนานาช่วย เจบ็ ป่วยไข้ทางเจา้ อย่าสะมี

ใหพ้ รลูกหลาน (บทที่สอง)  เจ้าผู้เพศปนี เป้ยี ง เพยี งเพศเมืองแมน ใหเ้ จ้ามีบรวิ ารมากมาย พอตือ้ ให้เขาลอื ซา เจา้ เมอื ง ให้มาช่วย ถึงยามหนาว ให้มี ผู้หอ่ ตุ้ม ถึงยามฮอ้ น ใหแ้ ก่งวี ให้เจา้ เลิดล้า ลอื โลกใหเ้ กรงขาม ตามขบวนใจมกั ให้ครอบคองคนใด้ ให้เจ้ามวี ัยกลา้ วาจาเว้ามวน ใหเ้ จา้ มีครบถว่ น ดใี ด้ ทกุ ประการ ให้เจา้ มีบญุ ลน้ เกดิ คนสู่ทุกชาติ ความฉลาด ให้เจา้ มี มากล้นเกินล้าลนื คน ใหม้ มี ามากลน้ อย่าเขินขาดแนวใด เงินทองทพิ ให้ส่ังใหล คอื นา้ อาหารเข้า ปูปลา ให้ใหลหลัง่ คนั เจ้าหวังสง่ิ ใด ขอใหใ้ ดส้ ิ่งนนั้ สมดงั ปรารถนา ให้ใด้นอน เงยหน้า ขากวยกดแกง่ ถึงยามเซ่า ยามแลง ให้เจ้าสุบสอดโสง่ ประสบเอ่แตง่ กายอยา่ ไปบายใหม้ นั เปื้อนมือตนให้หมองมน่ เกดิ เป็นคนให้สนุกท่อนี้ เอามือชีน้ ัง่ ถ่ากิน

คาสอนนาค (นาคคาระวะ)  ขันดอกไม้นาคยกขึ้นเพียงตา ขันสมมานาคยกขน้ึ เพยี งเกลา้ นาคขอบูชาเจ้าด้วยเทียนทองดอกไมค้ ู่ ก่อนสใิ ดไปสเู่ ขา้ นงุ เหลืองเบย่ี งผ้ากาษาแกว้ ค่าคา พ่อกบั แมอ่ ย่าให้เป็นบาบต้องนาคขอกราบคาระวะ อยา่ ไดเ้ ปน็ ปาปังมาเกยี วพันขนานนอ้ ง ขอใหพ้ อ่ กับแม่จงอะโหสี ให้บาบญุ นาคขอโทษ สบิ น้ิวนบนอบให้อภยั ดว้ ยทกุ ประการแน่ถอน แต่ก่อนนาคเคยตดิ ยาติดเหลา่ เมามึนขนื ลวง เพราะความประมาทท้ังปวงบอกบ่ฟังสอนบ่ได้ พ่อแม่หา้ มใด้แตเ่ ถยี ง พ่อกับแม่เปน็ ผู้เลีย้ ง จงยกโทษอะโหสแี นเ่ ดอ้ นาคขอทาความดีตอบแทนสองเจา้ นาคสขิ าลาพอ่ กับแมห่ นีไปเขา้ เปน็ สงฆท์ รงผนวด บวชสืบสร้างศิลซอ้ ยสคิ อยเพียร นาคสิไปเรียนความรูใ้ นครองพุทธบาท บาบอยา่ เหน็ เวรอย่าต้องให้หายเสี่ยงคสู่ แู่ นว แน่ถอ่ น

คาสอนนาค เจ้านาคเอ้ย ขันดอกไมเ้ จา้ ยกข้ึนเพียงตา ขันสมมานาคยกขึ้นเพยี งค้ิว มอื สิบนิว้ ถวยเกตเกศา เจา้ ถะวายวันทาใดก้ ราบลงทั้งกม้ ขอให้เจ้าน้มี ม้ หายบาปปาปังสาเดอ้ กรรมเวรสงั บใ่ หม้ มี ามาต้อง อดีตการแตง่ หลังพุน้ อะโหสใี หท้ ุกอยา่ งแลว้ เด้อ บาปอยา่ เหน็ เวรอยา่ ตอ้ งใหห้ ายเสี่ยงคสู่ แู่ นว บดั นี้พ่อกบั แม่ สิได้อายพรแก้วเปน็ บทกอนตอ้ นฝาก ขอใหเ้ จ้าน้เี จรญิ หมนั่ มนั่ เพียร มคี วามสุขสบายด้วย ยามถอื เหลืองเป้ียงผ้าห่ม ยามแถค้วิ โกนผม ยามถือเหลืองเบ่ยี งผา้ ผลายซู้ อ้ ยชู ยามถือเหลอื งขอใหเ้ จ้านาคฮูข้ อ่ วดั สี เรียนภาษาบารสี วดมนผลเว้า สวดมนต์เยน็ สวดมนตเ์ ช้าเจด็ ตานานใหไ้ ดป้ ่อง สมองใสดังแกว้ ใหจ้ าไดค้ ู่สูโ่ ต

“พ่อกะมที ่อน้ี แมก่ ะมีท่อน้ี ใชเ้ ลยี้ งลกู ทางข้างหน้าคนั่ ลูกมีหลายกว่าพ่อกับแม่มี แคน่ ี้กะดีใจแล้ว” (พอ่ สม พรฟา้ นิมติ )