ความสัมพันธ์ระหว่างวรรณคดีกับนาฏศิลป์ไทย

วิชา ภาษากับวัฒนธรรม ความสั มพันธ์ระหว่าง วรรณคดี กับ นาฏศิลป์ไทย

ความหมายของนาฏศิ ลป์ไทย ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ 2525 หมายถึงศิลปะแห่งการละคร หรือฟ้อนรำ นาฏศิลป์ไทย เป็นศิลปะการแสดง ประกอบดนตรีของไทย เช่น ฟ้อน รำ ระบำ โขน แต่ละท้องถิ่นจะมีชื่อเรียกและมีลีลา ท่าการแสดงที่แตกต่างกันไป

นาฏศิลป์ เป็นคำสมาส แยกเป็น 2 คำ คือ “นาฏ” กับคำว่า “ศิลปะ” “นาฏ” หมายถึง การฟ้อนรำ หรือความรู้แบบแผนของการฟ้อนรำ นั บแต่การฟ้อนรำพื้นเมืองของชาวบ้าน เช่น รำโทน รำวง รวม ถึงการฟ้อนเรียกว่า ระบำของนางรำ ระบำเดี่ยว ระบำคู่ ระบำ ชุม “ศิลปะ” ได้แก่ สิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น สร้างอย่างประณีต ดีงาม และสำเร็จสมบูรณ์ ศิลปะเกิดขึ้นด้วยทักษะ คือ ความชำนาญในการปฏิบัติ

วิเคราะห์ความสั มพันธ์ระหว่างวรรณคดีกับนาฏไทย เมื่อศิลปะประกอบด้วยส่วนที่เรียกว่าเนื้ อหาและรูป แบบ กวีหรือศิลปินจึงมีสิทธิที่จะปรับเปลี่ยนวิธีการนำ เสนอเนื้ อหาและแนวคิดโดยใช้รูปแบบที่แตกต่างกันได้ ภายในของกวีหรือผู้สร้างงานศิลปะ ที่พยายามสร้าง แนวทางการประพันธ์ใหม่ๆที่น่ าสนใจ โดยการหยิบยืม ทฤษฎีทางศิลปะข้ามกันไปมา วิธีที่ใช้คือการลดความ สำคัญของกรอบจำกัดด้านรูปแบบของศิลปะแต่ละสาขา แล้วปรับเปลี่ยนหรือนำรูปแบบของศิลปะสาขาอื่นๆ มาใช้ในงานวรรณคดี

วิธีการอนุรักษ์ สืบสาน และเผยแพร่ - ควรศึกษาและเก็บรวบรวมข้อมูลภูมิปัญญาของไทยในด้านต่างๆ ของท้องถิ่น จังหวัด ภูมิภาค และประเทศโดยเฉพาะภูมิปัญญาที่เป็น ภูมิปัญญาของท้องถิ่น มุ่ง ศึกษาให้รู้ความเป็นมาในอดีต - อนุรักษ์ความสำคัญของภูมิปัญญาท้องถิ่น ส่งเสริมสนั บสนุนการจัดกิจกรรม ตามประเพณีและ วัฒนธรรมต่างๆ - การถ่ายทอด โดยการนำภูมิปัญญาที่ผ่านมาเลือกด้วยเหตุและผลอย่างรอบคอบ และรอบด้าน แล้วไปถ่ายทอดให้คนในสังคมได้รับรู้ เกิดความเข้าใจ ตระหนั กใน คุณค่า คุณประโยชน์ และปฎิบัติได้อย่างเหมาะสม โดยผ่านสถาบันครอบครัว สถาบันการศึกษา และการจัดกิจกรรมทางวัฒนธรรมต่างๆ - การฟื้ นฟู โดยการเลือกสรรภูมิปัญญาที่กำลังสูญหาย หรือที่สูญหายไปแล้วมา ทำให้มีคุณค่าและมีความสำคัญต่อการดำเนิ นชีวิตในท้องถิ่น - การเผยแพร่แลกเปลี่ยน โดยการส่งเสริมและสนั บสนุนให้เกิดการเผยแพร่และ แลกเปลี่ยนภูมิปัญญาและวัฒนธรรมอย่างกว้างขวาง โดยให้มีการเผยแพร่ ภูมิปัญญาท้องถิ่นต่างๆ ด้วยสื่อและวิธีการต่างๆ อย่างกว้างขวาง