นิทาน

กาลครงั้ หน่งึ นานมาแลว้ …มีจ๊กั จ่นั เจา้ สาราญตวั หนง่ึ มีนิสยั เกียจครา้ น ชอบความสะดวกสบาย ตลอด ช่วงฤดรู อ้ นท่ีผา่ นมา มดงา่ มพากนั หาอาหารไปเก็บ สะสมไวใ้ นรงั แตเ่ จา้ จ๊กั จ่นั มวั แตร่ อ้ งราทาเพลง สนกุ สนานไปวนั ๆ





ครนั้ ถงึ ฤดหู นาวหมิ ะตกหนกั มดงา่ มเก็บตวั อย่กู บั เมด็ พชื ท่ีมนั ไดห้ าเก็บเตรยี มพรอ้ มไว้ สว่ นจ๊กั จ่นั นัน้ ไม่สามารถหา อาหารกินได้ อดอยหู่ ลายวนั

จนในท่ีสดุ ตอ้ งซมซานดว้ ยความหวิ โหยมาเคาะประตรู งั ของ มดงา่ มท่ีเคยรูจ้ กั กนั “ได้โปรดเถดิ ข้าขาดอาหารมาตงั้ หลายวนั ขออาหารใหข้ ้ากนิ ประทงั ความหวิ หน่อยได้ หรือไม่ ข้าสัญญาวา่ เมอ่ื พน้ ฤดฝู นนีไ้ ปแล้ว ข้าสัญญาว่า จะหามาใช้คนื ใหเ้ ป็ นเทา่ ตัว” เจา้ จ๊กั จ่นั พยายามวงิ วอน

มดงา่ มถึงถามขนึ้ มาวา่ “แล้วในฤดรู ้อนมีออาหารอุดม สมบรู ณ์ ใครๆเขาพากนั ทามาหากนิ ตวั เป็ นเกลยี ว เจ้าไป ทาอะไรมาจงึ ไม่หาอาหารมาเกบ็ ใว้เล่า”

จ๊กั จ่นั ตอบวา่ “เพราะวา่ ข้าไม่มีเวลาน่ะสิ ข้ายุ่งอยู่กับการ ร้องเพลงตัง้ แตเ่ ช้าจรดค่า เม่อื ตอนทเี่ จา้ และเพอ่ื นๆขน อาหารผ่านมา กไ็ ด้ยนิ มใิ ช่หรือ ครั้นพอถงึ ฤดฝู น ก็ไม่มี อาหารเหลือใหเ้ กบ็ ไวเ้ ลย”

ฝ่ายมดง่ามไดย้ ินดงั นนั้ ก็หวั เราะกบั ตอบของจ๊กั จ่นั พลางเก็บ เม็ดขา้ วกองพนู ของตนไวใ้ นหอ้ งใตด้ นิ แลว้ เอย่ เยย้ จ๊กั จ่นั วา่ “ใน เม่อื ฤดูร้อนเจ้าเอาแตร่ ้องเพลงไปวันๆ เมอ่ื ถงึ ฤดูฝนทาไม เจ้าไม่เอาเวลาไปเต้นราด้วยหล่ะ” กลา่ วจบมดก็ปิดประตู ทนั ที

:: นิทานเร่ืองนีส้ อนใหร้ ู้ว่า :: “ผขู้ ยนั ย่อมไม่ประมาท…เตรยี มพรอ้ มสาหรบั อนาคต…ยอ่ มไม่อดอยาก” “คนเกียจครา้ นและประมาท…มกั ปลอ่ ยเวลาไปกบั ความตอ้ งการท่ีโงเ่ ขลาของตน จงึ มกั จะไดร้ บั ความลาบากยากแคน้ ในอนาคต“

:: พุทธภาษติ :: อฏฺฐาตา กมฺมเยยฺเยสุ อบฺปมตฺโต วยิ านวา สม กปเฺ ปติ ชีวิต สมภต อนรุ กฺขติ ผขู้ ยนั ในหนา้ ท่ีการงาน ไมป่ ระมาท เขา้ ใจเลยี้ งชีพพอสมควร จงึ รกั ษาทรพั ยท์ ่ีหามาได้