นิทานมดง่ามกับจักจั่น

1 กาลครั้งหนง่ึ นานมาแลว้ … มีจักจนั่ เจา้ สาราญตวั หนึง่ มีนิสยั เกยี จครา้ น ชอบความสะดวกสบาย ตลอดชว่ งฤดูรอ้ นทีผ่ า่ นมา มดงา่ มพากันหาอาหารไปเก็บสะสม ไว้ในรัง แต่เจ้าจักจัน่ มวั แตร่ ้องราทาเพลง สนุกสนานไปวัน ๆ

2

3

4 ครนั้ ถึงฤดูหนาวหมิ ะตกหนัก มดงา่ มเกบ็ ตวั อย่กู ับเม็ดพืช ท่มี นั ไดห้ าเก็บเตรยี มพรอ้ มไว้ สว่ นจักจัน่ น้นั ไม่สามารถหา อาหารกนิ ได้ อดอยู่หลายวนั

5 จนในท่สี ดุ ตอ้ งซมซานดว้ ยความหวิ โหยมาเคาะประตรู ังของมด ง่ามท่ีเคยรจู้ กั กนั “ไดโ้ ปรดเถดิ ข้าขาดอาหารมาตงั้ หลายวนั ขอ อาหารใหข้ า้ กนิ ประทงั ความหวิ หนอ่ ยไดห้ รอื ไม่ ขา้ สญั ญาวา่ เมอ่ื พน้ ฤดหู นาวนไ้ี ปแลว้ ข้าสัญญาวา่ จะหามาใชค้ นื ใหเ้ ปน็ เท่าตวั ” เจ้า จักจัน่ พยายามวิงวอน

6 มดง่ามถงึ ถามขนึ้ มาว่า “แลว้ ในฤดรู อ้ นมอี าหารอดุ มสมบูรณ์ ใคร ๆ เขาพากนั ทามาหากนิ ตวั เปน็ เกลยี ว เจ้าไปทาอะไรมาจงึ ไม่ หาอาหารมาเกบ็ ไวเ้ ลา่ ”

7 จักจ่ันตอบว่า “เพราะวา่ ขา้ ไมม่ เี วลานะ่ สิ ข้ายงุ่ อยกู่ บั การรอ้ งเพลง ต้ังแตเ่ ชา้ จรดคา่ เม่อื ตอนทเ่ี จา้ และเพอื่ น ๆ ขนอาหารผา่ นมา ก็ได้ ยนิ มใิ ชห่ รือ ครั้นพอถงึ ฤดหู นาว กไ็ มม่ อี าหารเหลอื ใหเ้ กบ็ ไวเ้ ลย”

8 ฝา่ ยมดงา่ มได้ยนิ ดงั นน้ั กห็ ัวเราะกับตอบของจกั จัน่ พลางเก็บ เม็ดข้าวกองพูนของตนไว้ในห้องใตด้ นิ แลว้ เอ่ยเย้ยจักจั่นว่า “ใน เมอื่ ฤดรู ้อนเจา้ เอาแตร่ อ้ งเพลงไปวนั ๆ เมือ่ ถงึ ฤดหู นาวทาไมเจา้ ไมเ่ อาเวลาไปเตน้ ราดว้ ยละ่ ” กล่าวจบมดก็ปดิ ประตูทนั ที

9 :: นิทานเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ ู้วา่ :: “ผูข้ ยนั ย่อมไมป่ ระมาท… เตรยี มพร้อมสาหรับอนาคต… ยอ่ มไม่อดอยาก” “คนเกียจคร้านและประมาท… มักปลอ่ ยเวลาไปกับความตอ้ งการทโี่ งเ่ ขลาของตน จึงมกั จะไดร้ บั ความลาบากยากแค้นในอนาคต“

10 :: พทุ ธภาษติ :: อฏฐฺ าตา กมฺมเธยฺเยสุ อบปฺ มตฺโต วธิ านวา สม กปเฺ ปติ ชวี ิต สมภต อนรุ กขฺ ติ ผูข้ ยนั ในหนา้ ทกี่ ารงาน ไมป่ ระมาท เข้าใจเลี้ยงชพี พอสมควร จงึ รักษาทรัพย์ทห่ี ามาได้

:: จดั ทาโดย :: นางสาวกรชวัล ศึกสงคราม รหัสนกั ศึกษา 63121010001 คณะครุศาสตร์ สาขาวิชาภาษาไทย