รวมกลอน

หนงั สอื สร้างสรรค์ผา่ นบทกวี



คานา หนงั สืออิเล็กทรอนิกส์ เรื่อง สร้างสรรคผ์ า่ นบทกวเี ป็นส่วนหน่ึงของรายวชิ า การอ่านและการเขียนร้อยกรอง เชิงสร้างสรรค์ 604-205 ของนกั ศึกษาคณะศึกษาศาสตร์และ ศิลปศาสตร์ มหาวทิ ยาลยั หาดใหญ่ จดั ทาข้ึนเพื่อเรียบเรียงบทประพนั ธ์ประเภทโคลง ฉนั ท์ กาพย์ กลอน และร่าย ซ่ึง ผปู้ ระพนั ธ์ไดร้ วบรวมบทประพนั ธ์ไวท้ ้งั หมด จานวน 10 เรื่อง โดยมีการประพนั ธ์ท้งั งานเดี่ยวและงานกลุ่มซ่ึงงานท่ี ประพนั ธ์ร่วมกนั น้นั ผปู้ ระพนั ธ์ไดร้ ะบุชื่อผแู้ ต่งไวด้ า้ นล่างของบทประพนั ธ์ผปู้ ระพนั ธ์หวงั เป็ นอยา่ งยง่ิ วา่ หนงั สือ อิเลก็ ทรอนิกส์เร่ือง สร้างสรรคผ์ า่ นบทกวจี ะเป็นประโยชนแ์ ก่ผอู้ ่านอยา่ งยงิ่ หากมีขอ้ แนะนาหรือขอ้ เสนอแนะ ประการใดผเู้ ขียนขอนอ้ มรับคาติชมอยา่ งเตม็ ใจเป็ นอยา่ งยง่ิ ผู้จัดทา นางสาวดิยานา มาแต

สารบญั หนา้ เรอ่ื ง ๑ ๒ กาพยย์ านี ๑๑ ๓ กลอนคละ ๕ บท ๔ กลอน ดอกสรอ้ ยสกั วา ๕ โคลงสาม ๖-๘ โคลงส่ีภาพ ๙ รา่ ยจากนิทาน ๑0 สาลณิ ีฉนั ท์ ๑๑ ๑๑ กลอนเปลา่ ๑๒ กาพยย์ านี 11 , กาพยฉ์ บงั 11 และกาพยส์ รุ างคนางค์ 28 วรรณรูป

กาพย์ยานี 11 เรื่อง ธรรมชาตทิ บี่ า้ นเรา ธรรมชาติงดงาม ฟ้าครามสวยสดใส ใตร้ ม่ ตน้ ไม้ใหญ่ นอนพกั กายช่วยบรรเทา ต้นไม้เขียวขจี สมบูรณ์ดีบ้านเรา ตอนเย็นเราไม่เหงา รวมตวั กนั ท่สี วนเอย ธรรมชาติบา้ นเราเปน็ ธรรมชาติท่สี วยงดงาม ดแู ลว้ รสู้ ึกผ่อนคลาย พอตก เย็นก็ พากันไปนงั่ ใต้ต้นไม้ น่งั มองท้องฟา้ ที่ล้อมรอบด้วยตน้ ไม้สเี ขียว อากาศดี และบริสุทธ์ิ (ประพันธ์โดย ดิยานา มาแต)

กลอนคละ ๕ บท เรอ่ื ง อาหารไทย กลอนส่ี อาหารมีมาก ถา้ หากลองชมิ กลอนหก เกีย๊ วปลาลวกจมิ้ ไดล้ มิ้ ไดล้ อง อรอ่ ยจนอยากจะบอก ไมห่ ลอกกนั แนพ่ วกผอง อีกนา้ พรกิ ท่ีหมายปอง คนมองหมายอยากกินกนั กลอนเจ็ด ปลาทสู กั ตวั มมิ ่วั น่มิ ไดช้ มิ ไดล้ องจะสขุ สนั ต์ จมิ้ นา้ พรกิ แลว้ อรอ่ ยครนั ทกุ วนั กินแลว้ สราญใจ กลอนแปด อาหารไทยอรอ่ ยและหลากหลาย คนมากมายกินแลว้ ก็สดใส แกงกะทิแกงเหลืองกินเขา้ ไป ไมว่ า่ ใครตา่ งชอบกนั ทกุ คน กลอนเก้า ขนมหวานของไทยเราเขา้ ใจวา่ กะทิมาชรู สใหไ้ มส่ บั สน อรอ่ ยหอมหวานมนั ย่งิ และนา่ ยล ใครทกุ ขท์ นกินขนมเจรญิ ใจ (ประพันธโ์ ดย ดยิ านา มาแต)

กลอน ดอกสร้อยสักวา เรอื่ ง การหลอกหลวง สกั วาหนา้ ไหนไมก่ ลวั หลอก จะชา้ ชอกเพราะเช่ือเอือ้ คนเขา ใหร้ ะวงั ยา้ เกรงขม่ เหงเอา แลว้ ตวั เราจะรอดปลอดมารภยั อยา่ ใหใ้ ครหลอกลวงควงความคดิ อาจหลงผดิ พลาดพลงั้ ครงั้ ย่ิงใหญ่ ก็อยา่ ไดว้ า่ งจติ โปรดพศิ ดู แมน้ พดู จาทา่ ทีมีจรงิ ใจ ( ประพันธ์โดย ดยิ านา มาแต )

โคลงส่ีภาพ เรื่อง ไทยห่างทุกขเ์ พราะพอ่ หลวง ในหลวงทรงหว่ งแท้ ประชา ทรงแตง่ านทกุ ครา ช่ืนลน้ ปวงชนไมท่ กุ ขม์ า นานอยู่ เพราะทา่ นทรงคดิ คน้ ส่งิ ลา้ นาไทย โครงการใดชว่ ยให้ ไทยมี เศรษฐกิจโตดี ทา่ นยา้ พอเพียงชว่ ยชีวี สขุ ย่งิ ชาวไรบ่ อกเลิศลา้ หา่ งหนีส้ นิ เลย (ประพนั ธโ์ ดย ดยิ านา มาแต)

โคลงสาม เรื่อง ครูผู้ให้วชิ า อาจารยย์ ินดสี อน ทกุ ตอนศษิ ยไ์ มเ่ ศรา้ เพราะวา่ อาจารยเ์ ขา้ เพ่ือใหว้ ิชา สอนมานานหลายปี ศษิ ยด์ เี พราะทา่ นนนั้ แนะส่ิงดที กุ ขนั้ ไมต่ อ้ งกงั วล ( ประพนั ธโ์ ดย ดยิ านา มาแต )

รา่ ยจากนิทาน นิทาอ ป เร่ือง กระตา่ ยกับเต่า ณ ป่ าใหญ่แหง่ หน่งึ มีกระตา่ ยตวั หนง่ึ ม่นั ใจในความเรว็ ของฝีเทา้ ตวั เองมาก และมกั พดู โมโ้ ออ้ วดวา่ ไม่ มีใครเทียบเทียมได้ จนวนั หน่งึ เจา้ กระตา่ ยไดพ้ บกบั เตา่ ท่ีกาลงั เดนิ ตว้ มเตยี้ มผา่ นมา เม่ือเหน็ ดงั นนั้ เจา้ กระตา่ ยก็หวั เราะเยาะและพดู ลอ้ เลียนวา่ \"น่ีเจา้ เตา่ มวั แตเ่ ดนิ อืดอาดอยา่ งนี้ แลว้ เม่ือไรจะถึงบา้ นกนั ละ่ เน่ียะ ตอ่ ใหเ้ จา้ เดนิ นาหนา้ ไปก่อนครง่ึ วนั ขา้ ยงั ตามเจา้ ทนั เลย\" เจา้ เตา่ ไดย้ นิ ดงั นนั้ ก็เกิดอาการไมพ่ อใจ เลยพดู ตอบกลบั ไปวา่ \"ถึงขา้ จะเดนิ ชา้ แตข่ า้ ก็กลบั ถึงบา้ นทกุ วนั ถา้ อยา่ งงนั้ เรามาลองว่งิ แขง่ กนั ไหมละ่ แลว้ ขา้ จะเอาชนะเจา้ ใหด้ ู\" กระตา่ ยเห็นวา่ เจา้ เตา่ ทา้ แขง่ อยา่ งนนั้ ก็ตอบตกลง พรอ้ มกบั พดู ไปอยา่ งขา วา่ \" า่ า่ า่ โถ... เจา้ เตา่ เช่ืองชา้ อยา่ งเจา้ นะ่ เหรอ จะมาชนะกระตา่ ยท่ีรวดเรว็ อยา่ งขา้ ได้ ไมม่ ีทางหรอก\" เม่ือถงึ วนั แขง่ ขนั เจา้ กระตา่ ยไดว้ ่งิ ออกจากจดุ เร่มิ ตน้ ไปดว้ ยความเรว็ เตม็ ฝีเทา้ แซงหนา้ เจา้ เตา่ ไปไกล และเม่ือหนั หลงั กลบั ไปดกู ็ไมเ่ ห็นแมแ้ ตเ่ งาของเจา้ เตา่ เลยคดิ วา่ คงอีกนานกวา่ เจา้ เตา่ จะเดนิ มาถึง จงึ นกึ ในใจวา่ \"งนั้ ขา้ ของีบเอาแรงสกั หนอ่ ยดีกวา่ ยงั ไงก็ชนะอยแู่ ลว้ \" แลว้ ไมน่ านเจา้ กระตา่ ยก็เผลอหลบั ไป สว่ นเจา้ เตา่ ก็ยงั คงเดนิ ตว้ มเตยี้ ม อยา่ งไมเ่ หน็ดเหน่ือยยอ่ ทอ้ เดนิ มาเร่ือย จนเกือบจะถึงเสน้ ชยั ดา้ นกระตา่ ยท่ีนอนอยแู่ ถวนนั้ ก็สะดงุ้ ต่นื ขนึ้ เหน็ รอยเทา้ เตา่ ท่ีพืน้ ก็รีบว่งิ ตามไป แตก่ ็ไมท่ นั เสียแลว้ เพราะ เม่ือเจา้ กระตา่ ยว่งิ มาถงึ เสน้ ชยั ก็พบวา่ เจา้ เตา่ ท่ีตวั เองเคยสบประมาทไวน้ นั้ ไดเ้ ดนิ เขา้ เสน้ ชยั เป็นผชู้ นะใน การแขง่ ขนั ครงัั้ นี้ เหตกุ ารณน์ ีท้ าใหเ้ จา้ กระตา่ ยรูส้ กึ เสียใจมากท่ีตอ้ งมาพา่ ยแพใ้ หก้ บั เจา้ เตา่ เพียงเพราะความประมาท ของตวั เองน่นั เอง... เรือ่ งน อนให้รู้ว่า หากเราใชช้ ีวติ อยา่ งประมาทก็อาจเป็นหนทางท่ีนามาสคู่ วามพา่ ยแพไ้ ด้ ดงั เชน่ เจา้ กระตา่ ยตวั นีท้ ่ี ประมาทเลนิ เลอ่ คดิ วา่ ตวั เองว่ิงไดเ้ รว็ กวา่ จงึ ชะลา่ ใจ ไมค่ ดิ ท่ีจะพยายามหรือว่งิ แขง่ ใหส้ าเรจ็ จนสดุ ทา้ ยก็ โดนเจา้ เตา่ ว่งิ แซงเขา้ เสน้ ชยั ไปในท่ีสดุ เชน่ เดยี วกนั กบั การเรยี น หากเดก็ หลงคดิ วา่ ตวั เองเก่งแลว้ จงึ ไม่ ขยนั ตงั้ ใจอา่ นหนงั สือ เพ่ือนท่ีเขามีความขยนั และมีความพยายามมากกวา่ ก็อาจมีผลการเรยี นท่ีดีกวา่ เรา ได้

สว่ นกรณีของเจา้ เตา่ นนั้ ตอ้ งใชค้ วามเพียรพยายามอยา่ งมากจงึ จะประสบความสาเรจ็ ถึงแมว้ า่ เขา จะเดนิ ชา้ แตก่ ็ไมท่ อ้ ถอย และยงั คงกา้ วเดนิ ตอ่ ไป แมต้ อ้ งเหนด็ เหน่ือยหรอื ใชเ้ วลานานแคไ่ หน แตส่ ดุ ทา้ ย เขาก็สามารถเดนิ เขา้ เสน้ ชยั ไดส้ าเรจ็ ซง่ึ หากเดก็ อยากประสบความสาเรจ็ ในชีวติ ก็ควรขยนั หม่นั เพียร ตงั้ ใจเรยี น มีความอดทนและไมย่ อ่ ทอ้ ตอ่ อปุ สรรค ดงั ขอ้ คดิ ท่ีวา่ ความพยายามอยทู่ ่ีไหน ความสาเรจ็ อยทู่ ่ี น่นั ร่ายยาว เร่ือง กระตา่ ยกับเต่า กาลครงั้ หน่งึ โนน้ นานมา มีสตั วป์ ่ากลางไพรในหบุ เขา ทงั้ เจา้ ป่าสตั วน์ อ้ ยใหญ่มากลน้ เป็นชมุ ชนท่ีมีความสงบเสมอมา แตใ่ นป่ามีกระตา่ ยจอมโออวด ท่ีชอบสวดอวยตวั วา่ ว่งิ เรว็ ก็ใคร เท่ียวทา้ ทายไปท่วั ทงุ่ แตห่ ยดุ ยงุ่ อยกู่ บั เจา้ เตา่ เหยียดหยามเขาวา่ ตว้ มเตยี้ ม เจา้ จงเหนียมหวั หดอายในกระดอง ถงึ ผยองจะสกู้ ็มีแตแ่ พ้ เตา่ ไม่แครค์ าดถู กู เหยียดหยาม จงึ ตอบขา้ มความกลวั เกรง ถา้ เจา้ เก่งมาสกู้ บั ขา้ ไดเ้ วลาก็เร่มิ ตา่ งประชนั ฝีเทา้ กา้ ว กระตา่ ยขาวไมเ่ ห็นหลงั แตเ่ ตา่ ยงั คลานตว้ มเตยี้ ม ชา่ งไมเ่ จียมหนอเจา้ เตา่ เอย๋ กระตา่ ยเลยหวั เราะเยาะ มองวเิ คราะหค์ งอีกนาน กวา่ จะคลานมาถึงเรา พรุง่ นีเ้ ชา้ อาจเรว็ ไป ทาไงไดเ้ รามนั เทพแหง่ นกั ว่งิ ล

เด๋ยี วจะชงิ รางวลั กอ่ นอ่ืนนนั้ ขอนอนรอ ใตต้ น้ ตอ่ พมุ่ ไมใ้ หญ่ ลมปร่ใี สก่ ็นอนหลบั สะดงุ้ ป๊ับเผลอหลบั ยาว กระตา่ ยขาวเลีย้ วหนา้ หลงั ส่ิงท่ีหวงั พงั ทลาย น่ีเราสายไปเสียแลว้ เตา่ มนั แจวถงึ เสน้ ชยั ทาไมเป็นอยา่ งนีห้ นอ ไมร่ ีรอว่งิ ดว่ นจ๋ี แตช่ า้ ทีเตา่ ชนะถงึ เสน้ ชยั ไปกอ่ น นิทานสอนใหร้ ูจ้ กั ความผอ่ นหนกั ผอ่ นเบา ไมเ่ อาแตใ่ จตวั อยา่ หลงมวั ความประมาท เด๋ยี วจะพลาดสวนทางแหง่ ความพา่ ยแพ้ แลว้ จะแยต่ ลอดชีวิต จงคดิ อยา่ เผลอประมาท (น่นั แล) ประพนั ธโ์ ดย ดยิ านา มาแต นั ริน มามะ

สาลณิ ีฉนั ท์ ๑๑ เรื่อง ตวั ฉนั เอง ช่ือฉนั ดมู ีคา่ ดยิ านาเหมาะควรจา อยใู่ ตใ้ จอยากยา้ ณ ชายแดนสงบดี ชอบสีเหลืองสดใส สบายใจสงา่ ศรี ตม้ ยาชอบทกุ ที องนุ่ นีจ้ ะชอบกิน (ประพนั ธโ์ ดย ดยิ านา มาแต)

กลอนเปล่า เร่ือง เพื่อนแท้ของฉัน แมล้ มจะพดั ผา่ น แมก้ าลจะผา่ นไป คนจะตายไปมากมายแคไ่ หน พืน้ พสธุ าก็ยงั อยู่ เสมือนกบั เพ่ือนสนทิ ไมว่ า่ เวลาจะผา่ นไปนานแคไ่ หน มีเร่ืองราวมากมายเขา้ มาและผา่ นไปเยอะเพียงใด เพ่ือนสนทิ ก็จะไมห่ ายไปและเคียงขา้ งเราเพีย้ งพืน้ พสธุ า ( ประพนั ธโ์ ดย ดยิ านา มาแต )

กาพย์ยานี 11 , กาพย์ฉบงั 11 และกาพย์สุรางคนางค์ 28 กาพยย์ าน 11 ฉนั ชอบผดั กระเพรา ชอบกาเหลา่ ขา้ วมนั ไก่ กงุ้ ชบุ ไกย่ ดั ไส้ ซุปเย่ือไผไ่ ขพ่ ะโล้ ฉนั รกั เหลา่ เรยี นรู้ ฉนั รกั ครูสรา้ งความรู้ ฉนั รกั การหม่นั สู้ ฉนั รกั ในอาชีพครู (ประพนั ธโ์ ดย ซูเฟย ามะ ) กาพยฉ์ บัง 11 เธอไมร่ กั เรา ฉนั เกลียดท่ีเธอรกั เขา เฝา้ คดิ ถึงจนละเมอ ฉนั กลวั ท่ีจะตอ้ งเจอ เขา้ ใจเสมอ วา่ เราไมค่ คู่ วรกนั ( ประพันธโ์ ดย ดยิ านา มาแต ) การพย์ ุรางคนางค์ 28 วนั หนา้ อยา่ ไร ไมอ่ าจรูไ้ ด้ เป็นของพรุง่ นี้ แคห่ วงั เพียงวา่ ขอ้ ฟ้าบอกที นาทางแนะชี้ ใหฉ้ นั สขุ ใจ วนั นีล้ ืมตา ใชใ้ หค้ มุ้ คา่ ทาส่งิ ใดใด เร่อื งรา้ ยปลอ่ ยผา่ น ตามกาลเวลา อยากทาคน้ หา เกิดมาครงั้ เดียว ( ประพนั ธโ์ ดย นาชิตา นาราวัน )

วรรณรูป ( ครูผู้ใหว้ ชิ า : ดยิ านา มาแต )