นิทานอีสป

นทิ านอีสป

นทิ านอีสปเร่อื ง เทพารักษก์ ับคนตดั ไม้ ชายตัดไม้คนหน่ึงทาขวานหลุดมือตกลงไปในบึง เขาน่ังโศกเศร้าอยู่ริมฝั่งด้วยความเสียดาย เทพารักษ์สงสารจึงปรากฏกายขึ้นและช่วยงมขวานคืนให้ ครั้งแรก เทพารักษ์งมเอาขวานทองคา ขึ้นมา แต่ชายตัดไม้ปฏิเสธว่า \"ขวานเล่มน้ีไม่ใช่ของข้าพเจ้าหรอก\"ครั้งที่สอง เทพารักษ์งมขวาน เงินขึ้นมาให้ ชายตัดไม้กป็ ฏิเสธอกี คร้ังสดุ ท้าย เทพาลักษ์นาขวานเหล็กเก่าคร่าคร่ามาให้ ชายตัด ไม้ก็ดใี จมาก ท่ีได้ขวานของตนคืน เทพารักษ์ช่ืนชมความซื่อสัตว์ของเขา จึงมอบขวานทองคาและ ขวานเงินให้ด้วย เพ่ือนของชายตัดไม้ รู้เรื่องน้ีก็นึกอิจฉาอยากได้บ้าง จึงไปยังริมบึงและแกล้งทา ขวานหลดุ มอื ตกนา้ เมื่อเทพารักษ์ปรากฏกายข้ึนและงมขวานทองคาข้นึ มาให้ ชายผู้นีก้ ็รบี ตอบว่า เป็นขวานของตน เทพารักษ์เห็นว่าเขาเป็นคนโป้ปดโลภมาก จึงหายตัวไปทันที เพื่อนของชายตัด ไม้จึงไม่ได้แม้แตข่ วานของตนคืน นทิ านเรื่องนส้ี อนให้รู้ว่า : \"ผูม้ ีความสัตย์ ย่อมได้รบั ผลดตี อบแทน\" นทิ านอสี ปเรือ่ ง ลูกหมู 3 ตวั กาลคร้ังหน่ึง นานมาแล้ว มีแม่หมูและลูกหมู 3 ตัว อาศัยอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง ลูกหมูที่เป็นพี่ใหญ่ เกียจคร้าน มักจะแอบไปหาที่หลบเพ่ือนอนอยู่ตลอดเวลา ลูกหมูตัวที่สองเป็นหมูจอมตะกละ ไม่ ชอบทางาน เวลางานก็มักจะหาเร่ืองพักและกินอาหารท่ีแอบนามาดว้ ยเสมอ ส่วนลูกหมูตวั ที่สาม เปน็ หมูที่ขยันแข็งแรง มคี วามขยนั หมั่นเพียรและชอบทางานเป็นอย่างมากวันหน่งึ แม่หมไู ดพ้ ดู กับ ลูกหมูท้ังสามตัวว่า “พวกลูกๆ โตเกินกว่าท่ีจะอยู่ในบ้านหลังน้อยของแม่แล้ว ถึงเวลาที่ลูกๆ จะต้องมีบ้านเปน็ ของตัวเองได้แลว้ ล่ะจ้ะ” ลูกหมสู ามตัวเรมิ่ ออกเดินทางมาจนถึงชายปา่ แห่งหนงึ่ พวกมันตดั สินใจที่จะสร้างบา้ นบริเวณใกล้ๆ กนั จากนน้ั ก็ได้เดนิ ทางไปที่ตลาดเพ่ือซื้อของสร้างบ้าน พี่ใหญ่ ตดั สินใจซอ้ื ฟางไปสร้างบ้าน จะได้ ไม่เหนื่อยและหนักด้วย พี่รอง ตัดสนิ ใจซื้อเศษไม้ไปสร้างบ้าน เพียงตอกตะปูไม่ก่ีทีก็เสร็จแล้ว อีก ท้ังยังสามารถต้านลมทพ่ี ัดมาแรงๆ ได้อย่างแน่นอน ส่วนน้องเล็ก ตัดสินใจซ้ืออิฐมาสร้างบ้าน ลูก หมทู ้ัง 3 สร้างบา้ นของตนเองจนเสรจ็ เรยี บรอ้ ย จนกระทั่งคืนหน่ึง มีเจ้าหมาป่ามาซุม่ ดู หวังจะจับ ลกู หมู 3 ตัวมากนิ เปน็ อาหาร

เจ้าหมาปา่ ไปบา้ นลูกหมูทสี่ รา้ งด้วยฟางแต่ลูกหมูไม่ยอมเปดิ ประตู เจ้าหมาป่าเร่ิมทาลายบา้ นของ ลูกหมูตัวที่หน่ึงทันที ด้วยความตกใจ ลูกหมู่ทาอะไรไม่ถูก ลูกหมูตัวแรกรีบว่ิงไปหาน้องกลางที่ สร้างบ้านด้วยเศษไม้ เจ้าหมาป่าตามมา และเคาะประตใู ห้เปิด ลูกหมทู ้ังสองไมเ่ ปดิ แต่เจ้าหมาป่า ก็สามารถพังประตูเข้ามาได้สาเร็จ ลกู หมูท้ังสองตวั จงึ รีบว่ิงไปท่บี ้านอิฐของน้องเล็ก เจ้าหมาปา่ ว่ิง ตามมาตดิ ๆ ลูกหมูท้ังสองเล่าเรือ่ งราวท่เี กิดขนึ้ ให้กับน้องเลก็ ฟงั เจ้าหมาปา่ ตัวร้ายก็มาถึงบา้ นน้อง เล็ก มันเคาะประตูบอกให้เปิดแต่ลูกหมูไม่เปิด เจ้าหมาป่าจึงรวบรวมลมเป่า แต่บ้านก็ไม่ยอมพัง เสยี ที กระแทกประตูก็ไม่พัง แต่หลงั จากน้นั ไมน่ าน เจา้ หมาปา่ ได้หวนกลบั มาอกี ครงั้ มันได้เดินแบกเอาบันไดยาวมุ่งหน้าตรงมาที่บ้านอิฐของพวกลูกหมูเพ่ือปีนเข้าทางปล่องไฟบน หลังคาทันไดน้ันเองที่ลูกหมูทั้งสามเห็นเจ้าหมาป่ากาลงั ปีนข้ึนมาทางปล่องไฟ นอ้ งเล็กจึงไดร้ ีบให้ พ่ี ๆ จุดเตาไฟ เจ้าหมาปา่ ถกู เผาดว้ ยไฟ ได้รับบาดเจ็บสาหสั จากนัน้ เป็นตน้ มา หมาป่าก็เกิดสานึก ได้ จึงได้กลบั ตัวกลบั ใจเสียใหม่ สว่ นพ่ีหมูท้งั สองตัวกไ็ ดต้ ้ังใจจาเอาน้องหมูสดุ ท้องเป็นตัวอยา่ งที่ดี หันมาขยันหม่นั เพยี ร ไม่เกียจครา้ น นทิ านเรอื่ งลูกหมูสามตวั สอนให้ร้วู ่า : \"การเกียจครา้ นไมไ่ ด้ทาใหเ้ ราสบายไดจ้ ริง แต่จะนาทุกข์ ภยั มาส่ตู น\" นทิ านอีสปเรอื่ ง ชาวนากบั งูเหา่ ชาวนาเดินออกจากบ้านในฤดูหนาววันหนึ่ง ระหว่างทางพบงูเห่าตัวหนึ่ง นอนตัวแข็งใกล้ตายอยู่ บนคนั นา ดว้ ยความเหนบ็ หนาว ชาวนาเหน็ ดังน้นั ก็นฏึ สงสาร จงึ อมุ้ มันข้ึนมาไว้ในอ้อมแขนเพอ่ื ให้ มนั หายหนาว เม่ืองูเหา่ ได้รับความอบอุ่นก็เร่มิ มกี าลังมากขึ้น ทนั ทีท่ีเห็นชาวนา มันก็ตกใจ และฉก เขาตามสัญชาตญาณ ก่อนท่ีจะเลี้อยหนไี ป ชาวนาทนพิษบาดแผลไม่ไหวได้แต่ราพึงก่อนท่ีเขาจะ ตายว่า \"เราไมน่ า่ ชว่ ยเจ้าสตั ว์ร้ายน้ีเลย สมควรแล้วท่ีเราจะต้องตายเพราะมนั นิทานเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ วู้ ่า : \"ทาคณุ กับคนชว่ั มีแตจ่ ะไดร้ บั ความเดือนร้อน\"

นิทานอีสปเร่ือง อ่ึงอา่ งและวัว ณ หนองน้าริมทุ่งนา วัวตัวหน่ึงเดินมากินน้าและเหยียบโดนลูกอึ่งอ่างตายไปหลายตัว เมื่อแม่อ่ึง อ่างกลับมา ลูก ๆ ก็รบี เล่าให้แม่ฟังด้วยความตื่นกลัวว่า \" แมจ่ ๋าเม่ือก้มี ีตัวอะไรไม่รู้ สูงใหญ่ทะมึน เหยยี บพวกเราตายไปตัง้ หลายตัว น่ากลวั มากเลยจ๊ะ \" แม่อ่ึงอ่างได้ฟงั ก็สูดลมพองตัวให้ใหญข่ ้ึนแลว้ ถามด้วยความอยากรู้วา่ \" ตัวใหญ่เท่าน้ีไหม? \" ลูกอ่ึง อา่ งบอกว่า \" ใหญ่กว่านี้อีกจ้ะแม่ \" แมอ่ ึ่งอ่างจึงพองตัวขึ้นอีก ลูก ๆ ก็ตอบว่า \" ยังใหญ่ไม่ถึงคร่ึง เลยแม่ \" แมว้ า่ แม่อ่ึงอา่ งจะพยายามพองตัวขึ้นเท่าไร แต่ลกู ๆ ก็ยงั ส่ายหน้าวา่ ยังใหญ่ไมถ่ งึ คร่งึ แม่ อ่งึ อา่ งนกึ ฉุนเฉยี วจงึ พองตวั ข้ึนสุดแรงเกดิ จนตัวเองทนไม่ไหว ทอ้ งแตกตายท่ีรมิ หนองน้าแห่งน้ัน นิทานเรือ่ งนสี้ อนใหร้ ้วู ่า : \"เม่ือทาสิง่ ใดควรรจู้ กั ประมาณตนให้เหมาะสม\"